Zaterdag - 16/02/2013 - Ik ben al van dinsdag terug thuis uit het ziekenhuis.  De operatie verliep uitzonderlijk vlot en gaf nadien weinig ongemak.  Op 5 nachten heb ik daar 4 verschillende kamergenotes gehad. De eerste was een Chinese ( die sprak wel wat Engels maar keek de hele tijd naar kookzender Njam op TV).  Zij is vertrokken toen ik in het operatiekwartier was en heb ik dus niet meer teruggezien.  De tweede was een pas bevallen jonge vrouw die problemen had na de epidurale verdoving bij de geboorte van haar tweede kind. Zij mocht de volgende dag al naar huis.  Ook met haar heb ik bijna niet gesproken.  Ik mocht toen nog niet uit bed en dat ‘klapt’ toch niet zo makkelijk van achter het gordijn.  De derde was een jong meisje die geopereerd was van een discushernia.  Zo’n operatie heb ik 29 jaar geleden ook gehad en daar kon ik dus over meepraten.  Ik heb haar verteld hoe het bij mij nadien gelopen is met mijn rug en haar op het hart gedrukt hoe belangrijk het is om veel te bewegen.  Hoe sterker je bent, hoe minder last je zal hebben, zei ik haar.  Ze hield niet van sporten dus raadde ik haar aan om met een vriendin aan zumba te gaan doen.  Ze is verpleegster in een rusthuis.  Sowieso een te zware job voor een lange,  slanke zoals ik.  De laatste was een vrouw van tegen de 60 met evenwichtsstoornissen.  Daar heb ik veel mee gesproken want het klikte nogal.  Ik heb haar teruggevonden op Facebook.  Ze heeft mijn vriendschapsverzoek nog niet bevestigd dus neem ik aan dat ze nog in het ziekenhuis is.  Volgende week heeft Marcel nog verlof en kunnen we haar misschien eens gaan bezoeken.  Ze had in alle continenten gewoond (behalve Afrika) en sprak vlot 5 talen.  Nu, een dikke week later, ben ik pijnvrij.  alleen de nietjes boven mijn oor hinderen nog als ik mijn bril draag.  Volgende week vrijdag mag de eerste helft nietjes er al uit.  Het litteken loopt vanaf middenvoor op mijn voorhoofd recht naar achter om met een bocht te eindigen vlak boven mijn rechteroor.  Op mijn voorhoofd zit nu nog een lelijke drukplek.  Die is het gevolg van een te strak verband na de operatie.  Dat moest verhinderen dat mijn hoofd te sterk zou gaan zwellen en de drainage van wondvocht bevorderen.  Ook mijn rechteroor heeft serieus in de verdrukking gezeten.  Daar zat een drainage achter vastgeplakt.  Na 2 dagen werd dat verband verwijderd en werd de beschadiging vastgesteld en verzorgd.  Nu hoop ik dat dat allemaal snel geneest en dat mijn haar een groeispurtje maakt.  Ik draag in huis nu een mutsje om mijn hoofd warm te houden en mijn oor te beschermen tegen mijn bril.  Over enkele weken zal dat niet meer nodig zijn en heb ik weer een fris, kort kopje.  Ik voel me nu al stukken beter nu ik geen hoofdpijn meer heb.  Morgennamiddag hebben we met het koor een tweede repetitie met het orkest.  Ik ben benieuwd om hun vorderingen te horen.  Ze hebben nu 2 weken tijd gehad om te oefenen.  Dat zou toch een verschil moeten geven.  Het was vorige keer al behoorlijk goed.  Ik voel me nu veel beter in mijn vel.  Het lijkt alsof mijn hoofd weer van mij is.  Ik heb twee jaar voortdurend felle, knagende hoofdpijn gehad.  Daar ben ik nu, gelukkig, eindelijk van verlost.  Te zeggen dat ze dat bij hele oude mensen soms zo laten omdat de ingreep te zwaar is voor hen.  Een cranioplastie is ook een dure operatie en als die mensen toch niet veel meer doen, laten ze dat liever zo.  Die mensen gaan door de hel tot aan hun dood.  Dan zouden ze beter dat slechte bot er weer uithalen en ze met open schedel verder verzorgen.  Dan hebben ze tenminste geen pijn meer en zijn hun laatste levensdagen nog draaglijk. .  Ik ben van plan om volgende week een nieuwe blog op te starten.  Deze is al serieus lang geworden.  Die noem ik dan lieveblog2013 : na de cranioplastie.  Een nieuwe start.  Een nieuwe start.  We zijn er klaar voor !

Maandag - 04/02/2012 - De countdown gaat verder : gisteren heb ik de (voor mij) laatste repetitie met koor en orkest meegepikt (dat voorsmaakje proeft naar nog).  De volgende, voor het concert, hoop ik er al weer bij te zijn (17/2, wordt nipt, maar is misschien toch mogelijk).  Tegen dan zou de zwelling, na de operatie, al wat weggetrokken zijn.  We zullen zien en vooral hopen !!!  Misschien heb ik dat zwart mutsje toch niet nodig.  Ondertussen probeer ik me zo goed mogelijk bezig te houden (als ik niks doe begin ik te piekeren en dat deugd niet !).  De panne van Telenet van gisteren komt me dus goed uit.  Vandaag mogen we gratis een film uitzoeken, daar zal ik me dadelijk eens aanzetten.  Hopelijk zit er iets leuks tussen.  Zo, is gedaan.  Een actiefilm staat klaar om vandaag of morgen te bekijken.  Ze gaven er nog wel een prijs bij maar die zou niet aangerekend worden, hebben ze beloofd.  Nog 3 keer slapen en dan is het zover : dan ben ik nr. 1 op de agenda in Gasthuisberg.  Een medepatiënt, van bij de kine, moet morgen al binnen.  Dat kan nog gezellig worden.  Hij heeft een lamme arm overgehouden aan een operatie die bedoeld was om zijn epilepsie te verhelpen. Daar was 1 % kans op.  Pech gehad !  Ik ben al benieuwd om hem weer te zien en of ze hem kunnen helpen.  Een andere patiënt is via mijn blog bij dezelfde kinepraktijk terecht gekomen.  Leuk om te weten dat ik zo ook anderen kan helpen.  Dat is ook zo’n beetje de bedoeling van deze blog. 

04-02-2013 om 10:42 geschreven door lieveblog

Dinsdag - 29/01/2013 - Komt tijd, komt raad : gisteren viel mij het idee te binnen dat ik deze keer niet meer zo erg aan mijn bed gekluisterd zal zijn als bij de vorige opnames.  Ik kan nu namelijk zelf mijn kousen en schoenen aan- en uitdoen.  Ik hoef dus niet meer te bellen als ik naar het toilet moet maar kan rustig mijn gang gaan.  Dat is toch een hele vooruitgang !  Nu lijkt het meer op een doorstart naar de toekomst dan op een onvermijdelijk risico (hoewel het risico er nog altijd is natuurlijk).  Ik zie het nu al veel beter zitten dan vorige week.  Als de operatie goed verloopt, komt de rest waarschijnlijk ook wel goed.  Ik ben alleen nog wat bang van de hoofdpijn.  Botwerken gaan niet zomaar pijnloos voorbij.  Pijn verbijten, doe ik nu al 2 jaar.  Dat ken ik dus heel goed, het is maar te hopen dat ze die pijn snel en goed onder controle krijgen.  Nog 8 keer slapen en het is zover.  Wat een ‘countdown’ !!!  Mijn schoenen zijn gisteren nog eens gereviseerd : ze knelden nogal op de binnenkant van mijn enkel.  Daar zit een versteviging waardoor mijn enkel niet meer kan doorzakken.  Heel  efficiënt, maar de rand daarvan loopt net over mijn enkelgewricht wat dagelijks een pijnlijke, rode plek gaf.  Ze hebben daar nu een bredere tong in gezet die mijn enkelgewricht omvat waardoor die druk wat verzacht wordt.  Hopelijk is dat de oplossing.  In die orthopedische zaak verkopen ze ook allerhande attributen voor kankerpatiënten.  Ik heb daar ook een zwart mutsje gevonden om over mijn kale kop te trekken na de operatie.  Mocht mijn haar nog te kort zijn tegen eind februari, dan kan ik dat opzetten.  Weer een probleempje opgelost !

29-01-2013 om 10:25 geschreven door lieveblog

Zondag - 27/01/2013 - Nog 10 keer slapen en dan, op 07/02, wordt mijn schedel eindelijk uitgedeukt.  De prothese en het ziekenfonds zijn er klaar voor.  Ik hoop nog steeds voldoende hersteld te zijn tegen 23/2 zodat ik op zijn minst naar het concert van Canzonetta kan gaan luisteren.  Vrijdag heb ik een gesprek gehad met een psychotherapeute.  Zij vond het merkwaardig dat ik nog zo dynamisch ben ondanks de zware klap van 2011.  Nog even volhouden : "eerst mijne kop en dan de rest" : zeg ik nu al 6 maanden !  We blijven hopen op een goede afloop (met de moed der wanhoop, heb ik al vaak gedacht).  Dit moet ik toch nog even tot een goed einde brengen.  Daarna zien we wel hoe we verder gaan.  Met Marcel aan mijn zij en onze zonen en heel Canzonetta èn de supporters van Join2Bike in de tribune halen we dat wel.  Maandag ga ik eerst nog mijn linkerschoen laten bijwerken.  Die drukt al langer op mijn enkelgewricht maar met de eindejaarsperiode is het er nog niet van gekomen om daar eens naar te laten kijken.  Op hoop van zegen maar weer !  Eerst nog een huismutsje laten afwerken want op 07/02 gaat mijn haar er weer helemaal af.  Nu woensdag knipt mijn kapper het al heel kort, om al even te wennen (gelukkig dat het dan al niet meer vriest).    De lente schijnt er aan te komen : net op tijd, als je het mij vraagt !    Volgende zondag pik ik nog de eerste repetitie met het orkest mee en dan zit de voorbereiding voor het concert erop voor mij want woensdagnamiddag, 06/02, moet ik me al aanmelden in het ziekenhuis.  Ik zal blij zijn als het achter de rug is.  Dit was toch een héél lange aanloop !!! 

27-01-2013 om 11:29 geschreven door lieveblog

Vrijdag - 18/01/2013 - mijn operatiedatum (07/02, nog 3 weken !) nadert met rasse schreden.  Ik probeer de spanning wat onder controle te houden met valeriaan, zo lig ik toch al minder wakker 's nachts.  Nu in Gasthuisberg nog een bed vastkrijgen met het scherm aan de linkerkant.  Elke patiënt heeft daar nu ook een individueel scherm (om tv te kijken en te internetten) zoals in Pellenberg.  Als ik aan de rechterkant van mijn hoofd geopereerd wordt, gaat het niet lukken om op die kant te liggen, dat lukt nu nog altijd niet trouwens.  Gelukkig kent Marcel de hoofdverpleger van de afdeling Neurochirurgie, hij gaat dat proberen te regelen (my man inside).  Mijn kinesisten gaan de kinesist van die afdeling contacteren om wat kine te regelen voor mij.  Dat zou leuk zijn.  Dan gebeurt er toch iets af en toe !  Het staat me nog levendig voor de geest hoe ik mij daar verveelde in 2011.  Ik neem alleszins mijn breiwerk mee en wat boeken, dan gaat de tijd wat sneller.  Gisteravond ben ik dan toch eindelijk in het Gemeentehuis van Kessel-Lo geraakt om mij te laten registreren als orgaandonor.  Mocht er toch iets fout gaan bij de operatie dan kan ik nog vele mensen gelukkig maken met mijn gezonde onderdelen.  Mijn nachtmerries na de coma van 2011 staan ook nog vers in mijn geheugen.  Volgens mijn thuisverpleging (die ook nog deeltijds in het operatiekwartier op Gasthuisberg werkt, waren dat de geluiden van de operatie die in mijn dromen telkens terugkwamen (kloppen, boren en vuur).  Dat vuur gebruiken ze om aders toe te branden en dat stinkt dan ook naar verbrand vlees (heel griezelig en net echt als je niet beseft dat het een droom is).  Nu ben ik beter voorbereid en bewust van wat er gaat gebeuren.  Dat zou toch moeten helpen deze keer.  Nu weet ik ook dat je neen kan zeggen tegen een nachtmerrie en dan hoef je ze niet uit te zitten tot je wakker wordt.  Dan blijft er nog de vreselijke pijn na de narcose.  De misselijkheid heb ik al gesignaleerd, dat kunnen ze vermijden door andere geneesmiddelen te gebruiken dan vorige keer.  Woensdag had Marcel een snipperdag genomen en zijn we toch even in de stad geraakt om mijn brilmontuur wat te laten bijregelen.  Dat drukt nogal boven mijn rechteroor.  Nu dat wat minder is, heb ik ook minder pijnstillers nodig.  Die hielpen trouwens weer niet veel meer door de gewenning (als je dat dagelijks neemt !).  Nu kan ik ze weer beperken tot 2 maal per week met de gewenste uitwerking !  Volgende week doet mijn jongste zijn laatste 2 examens.  Als die goed zijn, studeert hij af als industriële laborant.  Hij kijkt al een hele tijd uit naar werk.  Hopelijk vlot het bij hem wat beter zodat hij niet te lang werkloos thuis rondhangt.  Onze oudste (overgekwalificeerde universitair) heeft nu een tijdelijke job aanvaardt om eindelijk een inkomen te hebben.  In onze straat komt binnenkort een huis te koop.  Dat gezin gaat emigreren.  We vrezen echter dat het te duur gaat zijn voor ons.  Op onze leeftijd krijg je niet meer zo vlot een lening en mits wat aanpassingen aan ons huis kunnen we het hier nog wel redden tot we een sociale woning toegewezen krijgen.  Onze oude traplift heeft de geest gegeven, onze badkamer kan nog heel wat handiger (nieuw sanitair verkoopt ook vlotter dan oud) en we gaan ons dak dan toch eindelijk laten isoleren (onze naaste buren hadden al een dakwerker gevonden en die is niet te duur).  Zo kunnen we toch nog een paar jaar zelf genieten van onze investering en is ons huis weer wat meer waard !

18-01-2013 om 11:48 geschreven door lieveblog

Donderdag - 10/01/2013 - Mijne jongste wordt vandaag 23 jaar.  We hebben er net op tijd aan gedacht om deze dag niet onopgemerkt te laten verlopen.  Een zelfgebakken taart zit er deze keer niet in, maar taart zal er zijn.  EN de zon schijnt !  Ook net op tijd want ik was behoorlijk neerslachtig de laatste dagen.  Ik merk dat ik tegenwoordig meer last heb van regen-  en duister weer.  Vroeger viel dat minder op omdat ik toen geen tijd had om erbij stil te staan en nog mijn plan kon trekken en kon gaan en staan waar ik wilde.  Nu dat niet meer kan, liggen mijn kaarten helemaal anders.  Nu moet ik mij steeds meer schikken naar de omstandigheden en, wil ik Marcel niet teveel belasten met wat ík graag zou willen.  Gelukkig ben ik van het meegaande type en heeft Marcel veel oog voor mijn wensen en noden.  Ik heb gisteren vastgesteld dat een deel van mijn hoofdpijn veroorzaakt wordt door mijn bril.  Die drukt net boven mijn oor op de rand van het botluik, dat volgende maand vervangen wordt.  Hopelijk krijgen we dat nog rond vóór 07/02 en vinden we een montuur dat minder drukt boven de oren.  Nu heb ik ook gezien dat ik al 8 jaar met dezelfde glazen rondloop.  Ik moet dus eerst een ogentest laten doen.  En nieuwe brillenglazen zijn zo duur.  Maar als ik er toch iets moet aan doen, dan maar beter ineens tegoei !  Wie weet wat voor 'flashy' montuur ik vind!  Dan kan ik ons Magda misschien nog de loef afsteken en staan we allebei met onze nieuwe brillen te pronken op het concert van het koor 'eind februari' (bij leven en welzijn).  Dat wordt nog spannend.  Ik pik nog net een extra repetitie met het orkest mee op 03/02.  Op 06/02 moet ik dan naar het ziekenhuis om 's anderendaags geopereerd te worden en een kleine 3 weken later is het concert al.  Ik hoop dat ik het haal : in principe mag ik na 7 dagen weer naar huis, maar als het tegenvalt, wordt het wel krap.  Ik zal nog reclame kunnen maken maar of ik er zelf bij zal zijn, weet ik dus nog niet.  Ik zal al blij zijn als ik in het publiek kan zitten.  Ondertussen kan ik toch al mee oefenen want dat zou ik pas erg vinden als dat zou wegvallen.  Ik doe dat nu al bijna 30 jaar.  Dat is een deel van mijn leven.  Het koor helpt mij ook door mijn revalidatieperiode heen.  Ze zijn zo attent en tonen zoveel medeleven met alles wat onze familie overkomt de laatste tijd !  Nu nog wat wol zien vast te krijgen, zodat ik kan blijven breien (hint, hint !).  Vandaag kwam er gelukkig nog iemand langs met wol want mijn vorige opdracht is al goed gevorderd.  Ik zou nu niet graag zonder vallen.  Dat kan ik zelfs meenemen naar het ziekenhuis, dan heb ik daar ook iets om handen.  Er zijn al veel mensen die kaarsen voor mij branden en mij dat komen vertellen.  Wat maakt mij dat gelukkig.  Mij zo gesteund te weten door zovelen !  In mei wordt onze Mattias 26.  Dan zijn we weer aan 3, 6, 9 !  20 jaar geleden klonk dat zo leuk als ik de leeftijden van mijn kinderen opnoemde.  We worden toch echt al een dagje ouder : in oktober wordt Wim er al 30 !!!

Woensdag - 09/01/2013 - Nog 29 dagen tot mijn 2de schedeloperatie.  De spanning stijgt nu ik kan aftellen.  Ik slaap al een paar nachten minder goed.  Deze nacht was het toch beter dankzij wat valeriaan.  Dat werkt rustgevend waardoor het inslapen toch vlotter ging en ik werd pas echt wakker van mijn eigen wekker en niet die van Marcel !  De vorige 2 nachten had ik hooguit 4 uurtjes geslapen.  Daar word je niet fris en monter van en ik begon te piekeren.  Wat als de operatie slecht afloopt en ik kom er niet door ?  Ik probeerde er niet aan te denken.  De neurochirurgen zijn zo zelfzeker, er zal wel niks fout gaan, maak liever wat plannen voor nadien, maar dat lukte niet zo goed.  Ik heb één troost als er iets fout gaat, waardoor ik neurologisch achteruit zou gaan, mogen ze me niet tegen elke prijs erdoor halen.  Bij de opname voor de longembolieën in april heb ik dat geregeld.  Dat document zit in mijn dossier en mag niet genegeerd worden.  Dat is eigenlijk een hele geruststelling.  Ik ben mijn handicap nu wel gewoon maar die blijft toch zwaar om dragen en het ziet er niet naar uit dat daar plots veel beterschap in komt.  We zullen er maar weer het beste van hopen en vertrouwen op hun deskundigheid.  Het stappen gaat ondertussen al wat beter.  Het breien ook.  Er komen nog niet veel opdrachten binnen, spijtig genoeg.  Mensen realiseren zich ook niet dat ik alleen maar sjaals kan breien.  Ik doe dat ook maar met één hand.  Veel mogelijkheden geeft dat niet.  Dus geen sokken, truien, of ander moeilijker spul, met meer dan 2 priemen. 

Zondag was er een concert van het instaporkest van de plaatselijke harmonie.   Aangezien er enkele kinderen van koorleden in dat orkest zitten, hadden ze aan ons gedacht.  Zij concerteren elk jaar rond nieuwjaar ten voordele van een goed doel.  Deze keer was voor Join2Bike.  Een heel leuk initiatief en alle steun is welkom voor de uitbouw van de Fietsotheek.  Zij gaan nog een driewieler aankopen.  Die wil ik dan volgend jaar graag uitproberen want ik zie ons niet tot na ons 60ste met die tandem blijven rijden.  Het rijden is geen probleem maar het op en afstappen kan dat wel worden als wij een dagje ouder zijn.  Dan zou zo'n driewieler, waar ik gewoon rechtop op kan zitten, wel een oplossing zijn.  Dan kunnen we nog een tijdje langer samen fietsen.  Het was een geslaagd concert met enkele vrolijke intermezzi waardoor het leek alsof de namiddag toch niet zo grauw en duister was als de voormiddag.  De afwezigen hadden weer ongelijk !

09-01-2013 om 15:46 geschreven door lieveblog

Nieuwjaar 2013

Beste allemaal, bij het begin van mijn 2de jaar thuis heb ik weer niet genoeg aan een eenvoudig versje om jullie een gelukkig en gezond 2013 te wensen.  Aan allen die ons al hun wensen hebben overgemaakt : hartelijk dank en ook een goed jaar voor jullie.  Aan al de anderen : hetzelfde uiteraard!  Na een jaar thuisrevalidatie kom ik tot de volgende conclusie : in maart stond ik verder dan nu.  Toen stapte en fietste ik dagelijks 45 minuten.  In april moest ik dan met spoed weer naar Gasthuisberg omwille van enkele kleine bloedklontertjes in de longen en één groter in mijn linkerbeen.  Ze hadden de bloedverdunners geschrapt omdat ik toch zoveel beweging had maar vergaten dat ik ook nog aan de pil was omwille van overvloedig menstrueel bloedverlies (mede door die bloedverdunner).  Nu ben ik van de pil af maar de bloedverdunner moet ik blijven nemen zolang mijn been verlamd is (voor de rest van mijn dagen, denk ik, tenzij er een wonder gebeurt of de cardioloog van gedacht verandert).  Ik ben nog steeds niet in menopauze ondanks mijn 54 jaar (normaal gebeurt dat rond je 50ste, in dat geval was ik nu niet in deze toestand) maar het bloedverlies is nu toch onder controle. Ondertussen heeft de kinesiste een staptrainingsschema voor ogen dat begint met het versterken van de rugspieren om mijn houding = evenwicht te verbeteren.  Ik stap nog steeds op dezelfde manier als toen ik uit Pellenberg vertrok en daar zijn mijn kinesistes (ze zijn met 3) niet echt blij mee.  Nu moet ik opletten hoe ik zit : liefst flink rechtop zonder doorzakken of steun.  Alleen is dat laatste niet zo eenvoudig met die lamme arm.  Die steun ik dus wel om rechtop te kúnnen zitten.  Op deze manier spreek ik mijn rugspieren meer aan en dat zou mij dan helpen en sterker maken in voorbereiding op deftig leren stappen.  Toen mijn broer mij, na een jaar weer zag stappen, complimenteerde hij mij omdat ik dat zonder stok deed.  Het heeft ook zo zijn voordelen als je elkaar eens een hele tijd niet ziet.  Die mensen zien de evolutie beter en verrassen me dan met hun bevindingen.  Mijn tweede kinesiste is dan weer opgetogen over de evolutie van mijn linkerhand.  Ik kan mijn vingers al een klein beetje aansturen en krommen en lichtjes druk zetten op wat ik in mijn hand gestopt krijg.  Een vuist maken zit er nog niet echt in (armworstelen zeker niet) maar ik ben op goede weg. Mijn handkinesiste verkiest de lichte aanpak om mijn armspieren te versterken : horizontaal op tafel (= uitschakeling van de zwaartekracht).  Wat zang betreft is mijn stembereik met 4 tonen uitgebreid : nu haal ik de hoge mi t.o.v. de gewone la begin vorig jaar.   We zijn dus op goede weg.

2012 was ook een succes op sportief vlak : we zijn samen de Galibier op gefietst per tandem en met wat sympathieke hulp van onze meegereisde fanclub van het koor (toen onze batterij voor de laatste 2 kilometer uitviel door een technisch mankement).  Dit jaar staat einde juni de Gletsjerstrasse in Oostenrijk op het programma van Join 2 Bike.  Een zwaarder programma dan vorig jaar maar nu kunnen we ons beter voorbereiden.  Het enige wat nu nog roet in het eten kan gooien is mijn 2de schedelreconstructie (met een prothese deze keer) die gepland is voor 07/02/2013.  Als daar iets misloopt, zit mijn fietstraining weer in het slop, niet dat die fietstraining nu veel voorstelt (met al die regen van de laatste weken, ben ik beperkt tot een paar beurten/week op de hometrainer) maar volgens het trainingsschema van fitin12weken.be volstaat dat.  We zullen zien of dat klopt in Oostenrijk.  Hopelijk loopt alles goed en haal ik toch nog de concerten van Canzonetta op 23 en 24 februari.  Ik hoop alleszins thuis te zijn met sint Valentijn op 14/2.  Dat vieren wij nooit echt want bij ons is het nu altijd Lievekesdag (ik word nog steeds met heel veel liefdevolle zorg omringd door Marcel, mijn witte prins met zijn gouden hart, en onze zonen).  Samen met mijn blog zorgen zij mee voor mijn mentaal evenwicht en blijft het allemaal de moeite waard want een gave schedel lost nog niet alles op.  Er is nog veel werk aan mijne winkel !  Je kan mij nog steeds volgen op mijn blog, waar ik ongeveer wekelijks op schrijf, via deze link : http://blog.seniorennet.be/lieveblog .  Of gewoon op seniorennet onder lieveblog.  De teller bezoekers staat na 1 jaar op 6549.  Franstaligen kan ik een vertaling in het Frans doorsturen via mail.  Stuur mij hiervoor een verzoek via mail in het vak 'mail mij' van mijn blog :  Krijg je de blogafleveringen graag 1 voor 1 in je mailbox dan volg je dezelfde procedure.  Dat bericht komt dan niet op de blog terecht maar uitsluitend in mijn mailbox.

06-01-2013 om 11:01 geschreven door lieveblog

Zondag - 30/12/2012 - Ik zie dat het weer bijna 2 weken geleden is dat ik nog iets van mij liet horen.  Niets aan de hand, gewoon eindejaar drukte en kine zoals gewoonlijk.  Ik meldde vorige week aan mijn kinesisten dat ik mijn staptraining weer wou opstarten zoals ik begin 2012 deed maar ik werd direct teruggefloten !  Eerst is er nog veel voorbereidend werk : aan mijn evenwicht moet serieus gewerkt worden.  En ik die dacht dat ingelopen schoenen volstonden.  Niet dus !  Het heeft blijkbaar geen zin om zomaar wat rond te lopen in huis als dat niet op een correcte manier gebeurt.  Daar hebben ze uiteraard een punt.  Voor verbetering sta ik altijd open.  Eerste oefening : rugspieren trainen.  Die lamme kant moet meer aangesproken worden door flink rechtop te zitten zonder te hangen of te leunen.  Moet je eens proberen !  Dat hou je niet lang vol.  Bij mij is het nog eens zo zwaar omdat ik maar over de helft van mijn spieren beschik.  Na 5 minuten begint er al één en ander te zeuren en te trekken vooral mijn linkerschouderblad.  Zelfs als ik die arm ondersteun.  Niet simpel hoor !  Gisteren hadden we een feestje met mijn familie.  De laatste jaren komt mijn broer Jan met zijn gezin naar België tussen Kerst en nieuwjaar.  De gelegenheid natuurlijk om samen te vieren.  Gezien de toestand van Dries (de tweede chemo viel hem zwaarder dan de eerste), maar hij was er, vatten we het plan op om er vooral een vrolijk Kerstfeest van te maken en hebben we de boel wat opgevrolijkt met zang en muziek met alle generaties : “want zingen is een ding, dat maakt de mensen flink.  Zingen is een ding dat ons bijeen houdt.  Al zijn we nog zo oud en al vele jaren getrouwd. (scout, volgens de scouts).  Zingen is een ding dat ons bijeen houdt”.  Onder begeleiding van Johanna op haar viool (de dochter van onze Jan) zongen we een eigen tekst van Jan op een Frans liedje. Waarna de jeugd er nog een schepje bovenop deed op de gitaar.  Gezellige boel.  Het heeft ons deugd gedaan !  Laat het nieuwe jaar maar komen.  We zijn er klaar voor !  Mijn voorraad kaarsen is weer wat aangevuld.  Hopelijk volstaat dat om het onheil af te houden.

30-12-2012 om 11:23 geschreven door lieveblog

17-12-2012 om 11:04 geschreven door lieveblog

Minder goed nieuws van Dries…

Wie dacht dat de familie Primo haar portie tegenslag gehad had, komt bedrogen uit.  Na de dood van onze oudste zus, Gitta (30 jaar geleden op 23/12 na  een hersenbloeding ten gevolge van een aangeboren afwijking), ons vader (op 23/11 14 jaar geleden aan longkanker) de borstkanker van ons Magda (4 jaar geleden) zij stelt het nu goed, de beroerte annex hersenbloeding van ons Lieve, ik dus, (februari vorig jaar) mijn verlamming lijkt nu bijna banaal want niet fataal of levensbedreigend meer, komt er nu heel slecht nieuws van onzen Dries (oudste zoon van ons Magda, slechts 28 lentes jong en pas gaan samenwonen met vriendin Tess).  Hij klaagde al een tijd over buikpijn.  Na onderzoeken blijkt het nu om kanker te gaan, vertrekkende van de pancreas (alvleesklier) met reeds uitzaaiingen in de lever.  We zijn er allemaal ondersteboven van en houden ons hart vast voor wat komen gaat.  Hopelijk geeft behandeling met chemo nog wat uitstel (zodat er misschien nog een kleine kans op levertransplantatie in zit ?)  Dat hij maar begint met een stevige vitaminekuur om zich voor te bereiden en wat extra calorietjes zullen nu ook wel van pas komen want hij is al wat vermagerd na de kijkoperatie met biopsie die hij vorige week onderging.  Carpe diem (pluk de dag) mag nu zijn motto worden : geen enkel feestje laten voorbijgaan en zoveel mogelijk van alles genieten wat nog kan, binnen de grenzen van het mogelijke, uiteraard.  Alle kaarsen van de wereld mogen nu voor hem branden.  Alle heilstroom en goede intenties mogen/moeten op hem gericht worden.  We zijn allemaal in gedachten en met heel ons wezen bij hem en proberen hem en zijn familie te steunen waar we kunnen en hopen hem nog niet te snel te moeten afgeven.  Het wordt andermaal een eindejaar in mineur.  Maar hij laat zijn kop niet hangen en wij dus ook niet.

11-12-2012 om 00:00 geschreven door lieveblog

06-12-2012 om 11:18 geschreven door lieveblog

Donderdag - 29/11/2012 - Ik ga binnenkort met gemak wat meer tijd krijgen en nodig hebben om te oefenen voor het koor, (dat hoop ik tenminste).  Ik kreeg gisteren op de spellensite Zylom felicitaties dat ik Mah Jong helemaal uitgespeeld heb (daar heb ik bijna een jaar over gedaan) en op slag kreeg ik nog maar 1 level meer aangeboden.  ’s Avonds op de koorrepetitie kondigde mijn zus, de dirigente, aan dat we de volgende weken naast het concert- ook het Kerstprogramma gaan doornemen : allemaal partituren uit de oude doos (voor mij splinternieuw dus want ik ken alleen de sopraanpartij daarvan).  Dat wordt blokken geblazen.  Misschien kan ik nog eens met een alt afspreken om dat samen door te nemen, dan gaat het stukken vlotter en hoef ik niet nog eens zoveel partituren in Sibelius te zetten.

Na even zoeken op die spellensite en in- en uitloggen, kreeg ik uiteindelijk toch weer 3 levels (de moeilijkste gelukkig) om mee verder te spelen.  In de namiddag kwam er dan een telefoontje van Gasthuisberg dat ze toch nog een nieuwe CT-scan moeten maken omdat de firma die de prothese voor mijn schedel maakt nog met een paar onduidelijkheden zit waar ze die nieuwe scan voor nodig hebben.  Maandagnamiddag wordt die scan genomen.  De soap was daarmee nog niet gedaan want 's avonds kwam er dan nog een telefoontje dat die scan een uurtje later moest gebeuren dan eerst gezegd omdat die met een ander apparaat moet gemaakt worden.  Ondertussen hadden ze ook al contact opgenomen met het ziekenfonds om te informeren hoe het staat met de aanvraag voor tussenkomst en dat was lopende dus dat komt in orde.  Gelukkig heeft Marcel voor december alle maandagen en dinsdagen al verlof gevraagd en gekregen.  Ik kon dus gerust toezeggen dat het O.K. was.  Als je zo à la minute moet klaar staan, is dat wel even een meevaller.  Deze toestand geeft ons tegelijk ook de verzekering dat de zaak in het ziekenhuis goed wordt opgevolgd.  Maandag zal Marcel geen tijd krijgen om uit te rusten (behalve in de wachtzaal) want 's morgens moeten mijn schoenen binnen gebracht worden bij de orthesist om die beugel te laten overzetten op mijn nieuwe schoenen.  Die moeten we dan nog voor 17 uur kunnen gaan ophalen want die scan is uiteindelijk gepland om 15.40u.  Of we daar tijdig klaar gaan zijn om die schoenen dan nog te gaan halen, valt nog af te wachten.  Ik zal alleszins op mijn sloefen naar Gasthuisberg moeten want reserveschoenen waar ik mee kan gaan heb ik nu niet.  Met de rolstoel zal dat wel lukken, denken we.  Dat wordt me het dagje nogal !!!  Dinsdag heb ik dan een afspraak met de homeopaat.  De jeuk is al iets gemilderd maar nog niet weg.  Dan heb ik mijn schoenen wèl echt nodig want die heeft enkele trappen naar zijn voordeur.  Ik had ook nog een afspraak geregeld met de pedicure voor 's morgens maar die heb ik gelukkig kunnen verplaatsen naar 's avonds.  Goed dat ik maandag eens niet naar de kine moet...  Het zal op Marcel zijn eerste vrije dag al druk genoeg zijn !  Hopelijk blijft het hierbij voor volgende week.  Ziekte'verlof' kan je dit moeilijk noemen, eerder ziekte'race' !!!  Goed dat we nog fris en jong genoeg zijn om deze klus te klaren.  Wordt vervolgd.

Donderdag - 22/11/2012 - Nog even iets over Christine : zij koos voor euthanasie voor zichzelf en haar hond.  Moustache was al oud en zou het erg moeilijk krijgen in een ander gezin.  Haar fysieke toestand was uitzichtloos geworden en ze had toch niet zo'n goed contact met haar familie waardoor ze wat vereenzaamde.  Ook het onophoudelijk worstelen met de administratiemolen en een paar mislukte operaties hadden haar verbitterd.  Haar veerkracht en energie waren op.  Spijtig dat het zo moest lopen natuurlijk.  Ze leek me nog zo sterk vorig jaar en ik keek er al naar uit om haar terug te zien.  We hadden nog een afspraak gemaakt maar haar broer belde die af zonder veel uitleg.  Vorig weekend kwam dan het bericht van haar overlijden.  Dat sloeg in als een bom ! 
Gisteren mocht ik dan mijn nieuwe schoenen gaan halen maar dat bleef beperkt tot passen omdat de beugel die nu op mijn linkerschoen gemonteerd is, moet overgebracht worden op de nieuwe en dat lukt niet op een uurtje.  (dat wist de secretaresse blijkbaar niet).  Die beugel moet 5 jaar dienen terwijl ik jaarlijks nieuwe schoenen mag laten maken .  Dat zal ook wel nodig zijn als ik zie hoe snel mijn vorige paar versleten zijn.  Zo'n lamme voet heeft heel veel steun nodig, een gewone schoen kan dat duidelijk niet aan.  Ik kan er echter niet bij dat ze me niet onmiddellijk orthopedische schoenen aangeraden hebben in Pellenberg.  Ik heb gelukkig al kunnen aanwijzen dat de hakken niet hoog genoeg waren (dat had ik vorige keer ook al gezegd maar de orthesist had dat blijkbaar niet goed begrepen).  Als die hakken te laag zijn, staat mijn verlamde been niet goed en overstrekt mijn knie altijd naar achter.  Dat is zeer sletig voor die knie !  De hakken van de schoenen waar ik in Pellenberg mee leerde stappen, waren nòg hoger.  Toen liep ik bijna op mijn tenen (óók niet goed voor de tenen blijkbaar, vandaar misschien die hamerteen ?).  Nu zijn mijn hakken toch al een centimeter lager.  Hopelijk gaat het nu goed en heb ik mijn schoenen begin december.  Zo blijven we wel bezig...  Ik begin mij af te vragen of ooit alles in orde komt.  Of wordt 2013 mijn geluksjaar ondanks zijn ongelukkige naam ?  Dan is het nog wachten op een aangepaste woning (2014 ?).  Ondertussen wachten we nog op de laatste papieren van mijn manuele rolstoel.  Daar zullen we waarschijnlijk nog een opleg voor moeten betalen omdat het ziekenfonds daar niet meer voor tussenkomt.  Ik heb al een scooter terugbetaald gekregen en daar blijft het dan bij.  Voor die manuele rolstoel komt het Vlaams agentschap nog wel tussen maar slechts gedeeltelijk.  Maar goed dat ik vroeger zo goed kon sparen anders zou dit nu een probleem kunnen worden.  Voorlopig zitten we nog safe.  Maandag kwam er nog iemand langs van de Thuisbegeleiding.  Daar zaten ze blijkbaar met een wachtlijst waardoor ze niet vroeger konden langskomen.  Zij worden betoelaagd naargelang het aantal huisbezoeken.  Gelukkig bevalt de nieuwe begeleidster mij beter.  Met de vorigen klikte het niet en hield ik die boot wat af.  Ze hadden me ook niets verteld over die wachtlijst en die regeling en als het niet klikt, valt dat allemaal toch moeilijker.

22-11-2012 om 14:30 geschreven door lieveblog

Maandag - 19/11/2012 -  We zijn donderdagavond naar een lezing geweest over Bruno Gröning, een duitser die overleed in 1959 en na de tweede wereldoorlog bekendheid kreeg door zijn leer over genezing langs geestelijke weg.  Hij genas 1000den mensen vanop zijn balkon.  Dat kwam toen uitgebreid in de pers.  Ik heb daar eigenlijk niets nieuws gehoord.  Roel, mijn neef, vertelde mij net hetzelfde toen ik nog in het ziekenhuis lag.  Een sjamaan avant la lettre dus.  Er bestaan nu nog wereldwijd afdelingen van zijn vriendenkring die mensen in kennis stellen van zijn gedachtegoed.  Een heel goede zaak want de moderne mens raakt het noorden kwijt in deze moderne wereld.  Vorige zaterdag werd een vriendin van mij begraven.  Ze was 5 jaar jonger dan ik en heeft vroeger nog in ons koor meegezongen.  We zaten toen dikwijls naast mekaar en werden zo vriendinnen.  Vele jaren geleden verhuisde ze naar de kust om dichter bij haar ouders te gaan wonen.  Zij had een ongeneeslijke reuma-aandoening in de hersenen.  Deze diagnose kreeg ze pas enkele jaren geleden.  Daardoor raakte ze steeds zwaarder gehandicapt.  Ze kon nog zelfstandig wonen dankzij haar assistentiehond, Moustache, met wie ze in haar aangepaste woning woonde.  Door haar aandoening raakte ze geregeld buiten bewustzijn.  Moustache voelde aan wanneer ze een aanval kreeg en bracht haar dan een kussen, haar gsm en drukte een alarmknop in waardoor er iemand verwittigd werd dat ze hulp nodig had zodat ze niet al te lang zonder hulp bleef.  Ze was een heel dappere vrouw die in haar eentje al haar administratie regelde, haar huis liet bouwen en actief was in de mutualiteit.  Daar doe ik mijn hoed voor af !  Vorig jaar kwam ik terug in contact met haar toen we een weekje vakantie namen inhet revalidatiecentrum Ter Duinen in Nieuwpoort.  We hebben toen een rondleiding gekregen in haar huisje.  Proficiat Christine, goed gedaan !  Met mijne Marcel naast mij voel ik mij een verwend nest in vergelijking met haar.  Spijtig dat het gehandicaptenbeleid in Vlaanderen zo stroef in mekaar zit.  Als ik dat vergelijk met de voorzieningen voor kankerpatiënten...  Die krijgen van in het ziekenhuis een trajectbegeleider.  Geen overbodige luxe in hun situatie.  Spijtig genoeg zijn gehandicapten niet zo goed omkaderd.  Wij zijn afhankelijk van de kundigheid van verschillende sociaal assistenten, die niet allemaal even kundig zijn en niet allemaal echt thuis zijn in de toestanden die voor iedereen anders zijn.  Dat is me in Pellenberg vooral opgevallen.  Niet iedereen kreeg dezelfde raadgevingen mee en toen ik thuis kwam, na 6 maanden revalidatie moesten we nog zelf één en ander opstarten en aanvragen in dat onoverzichtelijke kluwen van voorzieningen.  We hebben nog het meest gehad aan de CM.  Die sociaal assistent heeft ons nog het best geholpen.  Terwijl we dat eerder verwachtten van de Thuisbegeleidingsdienst.  Die kwam echter pas veel later langs toen we al één en ander zelf hadden uitgevlooid.  Ik zou toch eerder verwachten dat die je naar huis begeleiden i.p.v. enkele maanden nadien eens te komen zien hoe het met je gaat.  Zondag was er gelukkig geen fietstraining vanwege het slechte weer.  Volgend weekend is het hopelijk droger.

19-11-2012 om 11:02 geschreven door lieveblog

12-11-2012 om 12:02 geschreven door lieveblog

Vrijdag - 2/11/2012 - Op de valreep nog een berichtje (met mijn excuses voor de Franstaligen, die dit later zullen ontvangen) met een beetje teleurstellend nieuws : mijn schedelreconstructie wordt een maand uitgesteld.  De prothese zal niet klaar zijn voor nieuwjaar.  Nog een maand langer hoofdpijn betekent dit.  Maar volgend jaar kan ik er dan weer volop tegenaan.  Ik voel me nu wel niet meer zo veilig in mijn hoofd (Is er nog bot genoeg over voor een maand extra ?  Nu mag ik zeker nergens tegen stoten !)  Ik hoop nog op consultatie te kunnen gaan, voor het zover is, om deze vragen te stellen.  We zullen er maar weer het beste van proberen te maken.  Uitgesteld maar niet verloren !  Mochten er complicaties zijn na de operatie dan lig ik tenminste niet in het ziekenhuis met de feestdagen.  We gaan een rustige Kerst en eindejaar tegemoet.  Dat is ook niet slecht.  Nu eerst een week naar zee, daarna mijn nieuwe schoenen inlopen, dan feesten en daarna een nieuwe 'carrosserie' (=schedeldak).  Ik begin stilaan op de missing link met de neanderthalers te lijken met die wenkbrauwboog boven mijn rechteroog !  Nog even inhangen en hopelijk is mijne kop daarna voorgoed in orde en kunnen we weer verder.  Mijn kinesist heeft mij bevestigd dat mijn hersenen 8 jaar nodig hebben om nieuwe verbindingen aan te maken die de beschadigde zenuwbanen kunnen vervangen.  Mijn verlamming zal dus grotendeels van voorbijgaande aard zijn maar dat vraagt nog heel veel geduld, oefeningen en doorzettingsvermogen.  Een opdracht om U tegen te zeggen, vind ik dat.  Daar was de Galibier oprijden niks tegen, maar dat was wel veel plezanter !

02-11-2012 om 10:24 geschreven door lieveblog

30-10-2012 om 10:32 geschreven door lieveblog