Vrijdag - 08/06/2012 - Ik beleef een SUPERweek en het is geen droom maar het lijkt er wel op ! Het begon woensdag tijdens het etentje voor de 89ste verjaardag van mijn meter, tante Denise. Robert, haar zoon, mijn kozijn dus, had mij, Marcel en mijn moeder uitgenodigd om, bij wijze van verrassing, samen met hen te gaan eten(zonder rolstoel, die gebruiken we niet veel meer de laatste tijd) in restaurant Sava in Zaventem, dat ligt op wandelafstand van hun huis en is zo'n beetje hun vaste stek voor verjaardagen. Het heeft een Joegoslavische keuken (veel vlees) en heerlijke sausjes. Ik had voor het gemak gegratineerde scampi's genomen (die zijn volledig gepeld) zodat ik zonder hulp kon eten. Met een heerlijk alcoholvrij aperitiefje vooraf en wat frietjes erbij, de lekkere saus heb ik met wat brood verder opgegeten en zo had ik ruim genoeg op. Een dessertje achteraf kon er echt niet meer bij. Na afloop zijn wij bij Denise en Robert thuis nog iets gaan drinken, zo konden we hun tuintje nog eens bekijken en in alle rust nog wat napraten ( in het restaurant was het tamelijk druk en dat voor een woensdagmiddag ! Zonder reservatie kan je er niet zomaar gaan eten !) Daarna brachten we ons moeder naar huis en gingen we thuis eens kijken voor hoeveel volk er gekookt moest worden (met een paar sms-jes) kom je daar gauw achter want er was niemand thuis. 's Avonds ben ik dan naar de koorrepetitie gegaan en heb er voor het eerst sinds lang genoten van het zingen. Het ging goed en ik haalde moeiteloos de hoge do (zoals met Pinksteren). Lang zal ze leven voor Lut's 55ste verjaardag zong ik met de sopranen mee. Donderdagvoormiddag werd ik opgehaald door een vriendin voor een wafelbak (onze kippen leggen nogal veel eieren de laatste tijd en omdat wafels bakken op dit moment nog te moeilijk is voor mij, bood zij aan om dat bij haar thuis te doen (zij heeft een goed recept en haar man bakt ook graag). Ze zou ook een manier uitzoeken om met één hand te breien. Ik kwam dus thuis met wafels én een breiwerk. 't Is nog wat zoeken en oefenen maar het lukt. Misschien helpt dat breien om een beetje vooruitgang in die linkerarm te krijgen. Verder merk ik dat ik mijn linkerbeen gemakkelijk wat hoger kan heffen. Nu kan ik zelfstandig in en uit onze auto stappen (in gaat nu veel vlotter dan uit) en ik kan wat vlotter de trap op en af dan vorige week. De kine ging ook vlotter. Een hele vooruitgang !!! Spijtig dat dat in sprongen gaat. Het kan goed zijn dat ik de volgende weken geen vooruitgang meer merk en dan ineens weer wel. Revalideren is een eigenaardig iets. Er valt niets te voorspellen en net als je begint te denken er evolueert niks meer maak je reuzensprongen voorwaarts. Je moet dat echt dag voor dag bekijken en jezelf voortdurend observeren om de vorderingen, soms heel klein, te zien en vooral geloven wat de mensen in je omgeving zeggen. Zij zien soms meer dan jij omdat ze je niet dagelijks bezig zien. Zo'n toffe week wil ik nog wel een paar keer meemaken ! Yes, yes !
Woensdag - 06/06/2012 - Gisteren moest ik op controle bij Bloedings- en vaatziekten (Cardiologie). Daar kreeg ik het heuglijke nieuws dat de kritieke fase (6 weken) voorbij is en dat de bloedverdunners (Marcoumar volledig gestopt en Clexanespuitjes gehalveerd) mogen afgebouwd worden. Dat gaat dus echt de goede richting uit. Ik heb ook niet de minste last meer bij inspanningen en de kine loopt heel goed (nu 4 keer/week). De kinesisten werken specifiek op het herstel van de zenuwverbindingen met de spieren. Eigenaardig hoor ! Je moet je dus bewust concentreren op de juiste spieren en met een beetje geluk vind je die ook. En, één keer die verbinding herstelt is, blijft dat ook. Van dat laatste heb ik nog niet zoveel gemerkt in het dagelijks leven. Bij de oefeningen merk ik wel dat het bij herhaling beter lukt en wordt ik door de therapeuten heel erg aangemoedigd als zij voelen dat het de goede kant op gaat als ik de juiste spier weet te activeren, ook al voel ik het zelf nog niet. Afgelopen weekend was er nog eens een klimstage in de Ardennen (foto's zie Facebook). De echte sporters deden op zaterdag mee aan La Chouffe Classic (een tocht van 76 km over berg en dal met een zware klim naar La Roche, gelukkig was het toen droog weer en niet te koud. Op zondag zou er dan nog gefietst worden met de revalidanten, die die tocht van zaterdag te zwaar vonden, maar de weergoden gaven het op en het regende de hele dag. Enkele dappere mannen wilden toch een ritje doen met de Kettwiezel (3 ligfietsen die tandemgewijs achter elkaar gemonteerd werden) en trotseerden het slechte weer met een fameus nat pak tot gevolg. Na een gezamenlijk warm drankje en een lekkere croque-monsieur, stapten ze weer op de fietsen en reden terug naar het basiskamp in Wibrin.
