Vrijdag - 06/07/2012 - Vandaag, mijn eerste slikmoment sinds lang. We waren op zoek gegaan naar sandalen vanwege het warme weer. Het goede nieuws is dat we er gevonden hebben. Het slechte nieuws is, dat ik er niet zo goed mee kan stappen, zodanig zelfs dat de kinesiste mij afraadt om het te doen. Ze had eerder al gemerkt dat mijn linkerenkel wegdraait als ik op die voet steun. Ze raadt mij aan om toch maar eens orthopedische schoenen te laten maken. Die hebben het voordeel dat ze mijn voet beter ondersteunen en zal ik bijgevolg beter kunnen stappen maar ook het nadeel dat de spieren van mijn voet minder gestimuleerd zullen worden om te werken waardoor die voet uiteindelijk ook minder sterk zal worden maar mijn enkel zal minder foutief belast worden en dus minder schade oplopen. Onze conclusie was, dat ik met mijn oude schoenen waarschijnlijk niets meer kan doen en omdat onze schoenkast toch al te vol zit, heeft Marcel besloten om deze maar meteen uit te ruimen en al mijn oude schoenen (ook degenen die nog niet versleten zijn) weg te doen. Dat is drastisch maar ze bijhouden heeft ook geen zin. Daarmee hebben we mijn oude sandalen (waarin ik vroeger ook al steunzolen droeg) eens goed bekeken en uitgeprobeerd of mijn voetspalk daarin past en, mits een kleine aanpassing, denken we dat deze nog kunnen dienen. Als dat lukt, heb ik ineens 3 paar sandalen in plaats van 1 !!! Dan is toch nog niet alles verloren ! Dinsdag zouden ze klaar zijn, zei de schoenmaker. Ik ben weer benieuwd !
Dinsdag -
03/07/2012 - ONGELOOFLIJK - Dat is in één woord wat afgelopen weekend
voor ons heeft betekend. Mijn laptop heeft geen hoofdletters en mijn
woordenboek geen superlatieven genoeg om te beschrijven wat voor fantastische
ervaring het voor ons geweest is. De organisatie van Join2Bike (zie hun
website voor foto's en meer info) verliep voor ons, revalidanten,
rimpelloos. Het waren 5 intense dagen. Vrijdag was voor ons,
letterlijk en figuurlijk, het hoogtepunt. We hadden nog een dag kunnen
wachten om samen met onze fanclub van het koor (Peter, Patrick en diens zoon,
Wouter, en onze Robbe) naar boven te fietsen. Maar de honger was te groot
en het weer op vrijdag te ideaal om nog een dag te wachten. We hadden
hier het laatste half jaar zo naartoe geleefd en in april zoveel tegenslag
gehad met mijn gezondheid (de longembolen !) dat dat echt niet meer kon.
Dus op vrijdagmorgen begonnen we eraan, gespannen : wat gaat dat worden (17 km
klimmen), gaat ons dat lukken, geraken we wel tot op de top. Ik voelde me
een prinses, achter op het paard van mijn witte prins, en heb genoten van begin
tot einde. Er waren ook 2 cameraploegen mee om een reportage te
maken. De ene voor uitzending op zender één (van de Vlaamse Televisie)
komt in het najaar op TV. Van de andere wordt een DVD gemaakt en kan je
dus later via ons bekijken. De omkadering met volgwagens voor
bevoorrading van voedsel en drank was buitengewoon en de aanmoedigingen deden
ons veel deugd. We hebben de eerste 12 km zonder elektrische ondersteuning
gedaan en dat viel goed mee. Ergens halverwege dook de
Canzonetta-fanclub op. Ze staken ons telkens met de auto voorbij om
na de volgende bocht met de koorvlag te gaan staan zwaaien om ons aan te
moedigen. De laatste 5 km begonnen voor Marcel wat zwaar te worden en hij
besloot om onze batterij in te schakelen om zeker de top te halen. Het
waren echter vrij steile kilometers en onze energievoorraad slonk zienderogen
zodat Marcel begon te vrezen dat we het niet gingen halen en de moed in zijn schoenen
zonk, maar dat was buiten onze fanclub gerekend. Toen onze batterij leeg
was, namen zij over en met hun jeugdig enthousiasme duwden ze ons tot op de
top. Dat verzoette voor ons de anti-climax van de voortijdig uitgeputte
batterij en maakte dat we toch vol trots en dankbaarheid de eindmeet haalden :
2 645 meter hoog op de col du Galibier. Daar hebben we 6 maanden voor
getraind en onverdroten voor gefietst. Na afloop kon ik alleen maar
denken aan de toepasselijke tekst van een inzingoefening van Canzonetta (het
koor waar ik met mijn zus, Magda als dirigente, al 27 jaar in zing en veel
plezier mee beleef), wat ik dan ook nog gezongen heb bij het afscheid op de
parking van Pellenberg : Amme nimme kunnen, zumme t'effe komen zeggen.
Amme nimme kunnen, zumme zeggen wat er is. Kumme nimme zeggen wamme nimme
zamme kunnen, zumme t'effe zingen, zumme zingen wat er is. In correct
Nederlands wil dat zeggen : Als we niet meer kunnen, zullen we het even komen
zeggen. Als we niet meer kunnen, zullen we zeggen wat er is. Kunnen
we niet meer zeggen wat me niet meer zouden kunnen. Dan zullen we even
zingen, zullen we zingen wat er is. Mijn gemoed schiet nog vol als ik
eraan terugdenk. Ik had dit graag samen met Patrick en Peter op onze
laatste avond in Valloir gezongen maar had dit, spijtig genoeg, niet vooraf met
hen besproken en de EK-finale voetbal heeft me verrast en kon ik hun toch ook
niet ontzeggen. We hebben in die vijf dagen zoveel warme vriendschap en
solidariteit mogen ervaren dat het moeilijk in woorden te omschrijven
valt. Nu nog wat meer betrokkenheid tussen de twee groepen 'revalidanten'
en 'valide' Join2bikers en het is 'af '. De volgende dag gingen de
dappersten onder ons voor de tweede maal de berg op per fiets. Onze
batterij was nog niet helemaal opgeladen dus sloten we ons aan bij de karavaan
van de bevoorrading. Daar, in de auto, konden we pas volop genieten van
het landschap en de dapperen, waaronder de Canzonetta-fanclub, aanmoedigen, de
twee jongsten onder hen hadden die morgen eerst nog de Telegraphe gedaan en
sloten dan aan bij onze groep voor de Galibier. En of we fier waren op
onze sportieve jeugd ! Zij konden er blijkbaar niet genoeg van krijgen en
zijn dan op zondag nog de col du Glandon gaan doen samen met Peter. Daarmee
hebben ze het volledige parcours afgelegd dat onze handbiker Bernard in 24 u
heeft gedaan. Door die autorit vielen we bijna om van verbazing en konden dan
pas bevatten welke prestatie we geleverd hadden en hoe schoon zo'n gedeelde
activiteit is. Zulke solidariteit en warm groepsgevoel is uniek. We
zijn heel blij en dankbaar dat we erbij mochten zijn en het, mits wat hulp, af
konden maken. Daar zijn vriendschappen ontstaan die hopelijk nog heel
lang blijven bestaan. Het smaakt alleszins naar nog ! Mensen kunnen
toch heel mooie dingen waarmaken als ze dat willen !
