Donderdag - 22/11/2012 - Nog even iets over Christine : zij
koos voor euthanasie voor zichzelf en haar hond. Moustache was al oud en
zou het erg moeilijk krijgen in een ander gezin. Haar fysieke toestand
was uitzichtloos geworden en ze had toch niet zo'n goed contact met haar
familie waardoor ze wat vereenzaamde. Ook het onophoudelijk worstelen met
de administratiemolen en een paar mislukte operaties hadden haar
verbitterd. Haar veerkracht en energie waren op. Spijtig dat het zo
moest lopen natuurlijk. Ze leek me nog zo sterk vorig jaar en ik keek er
al naar uit om haar terug te zien. We hadden nog een afspraak gemaakt
maar haar broer belde die af zonder veel uitleg. Vorig weekend kwam dan
het bericht van haar overlijden. Dat sloeg in als een bom !
Gisteren mocht ik dan mijn nieuwe schoenen gaan halen maar dat bleef beperkt
tot passen omdat de beugel die nu op mijn linkerschoen gemonteerd is, moet
overgebracht worden op de nieuwe en dat lukt niet op een uurtje. (dat
wist de secretaresse blijkbaar niet). Die beugel moet 5 jaar dienen terwijl
ik jaarlijks nieuwe schoenen mag laten maken . Dat zal ook wel nodig zijn
als ik zie hoe snel mijn vorige paar versleten zijn. Zo'n lamme voet
heeft heel veel steun nodig, een gewone schoen kan dat duidelijk niet
aan. Ik kan er echter niet bij dat ze me niet onmiddellijk orthopedische
schoenen aangeraden hebben in Pellenberg. Ik heb gelukkig al kunnen
aanwijzen dat de hakken niet hoog genoeg waren (dat had ik vorige keer ook al
gezegd maar de orthesist had dat blijkbaar niet goed begrepen). Als die
hakken te laag zijn, staat mijn verlamde been niet goed en overstrekt mijn knie
altijd naar achter. Dat is zeer sletig voor die knie ! De hakken
van de schoenen waar ik in Pellenberg mee leerde stappen, waren nòg
hoger. Toen liep ik bijna op mijn tenen (óók niet goed voor de tenen
blijkbaar, vandaar misschien die hamerteen ?). Nu zijn mijn hakken toch
al een centimeter lager. Hopelijk gaat het nu goed en heb ik mijn
schoenen begin december. Zo blijven we wel bezig... Ik begin mij af
te vragen of ooit alles in orde komt. Of wordt 2013 mijn geluksjaar
ondanks zijn ongelukkige naam ? Dan is het nog wachten op een aangepaste
woning (2014 ?). Ondertussen wachten we nog op de laatste papieren van
mijn manuele rolstoel. Daar zullen we waarschijnlijk nog een opleg voor
moeten betalen omdat het ziekenfonds daar niet meer voor tussenkomt. Ik
heb al een scooter terugbetaald gekregen en daar blijft het dan bij. Voor
die manuele rolstoel komt het Vlaams agentschap nog wel tussen maar slechts
gedeeltelijk. Maar goed dat ik vroeger zo goed kon sparen anders zou dit
nu een probleem kunnen worden. Voorlopig zitten we nog safe.Maandag kwam er nog iemand langs van de
Thuisbegeleiding.Daar zaten ze
blijkbaar met een wachtlijst waardoor ze niet vroeger konden langskomen.Zij worden betoelaagd naargelang het aantal
huisbezoeken.Gelukkig bevalt de nieuwe
begeleidster mij beter.Met de vorigen klikte
het niet en hield ik die boot wat af.Ze
hadden me ook niets verteld over die wachtlijst en die regeling en als het niet klikt, valt dat
allemaal toch moeilijker.
Maandag - 19/11/2012 - We zijn donderdagavond naar een
lezing geweest over Bruno Gröning, een duitser die overleed in 1959 en na de
tweede wereldoorlog bekendheid kreeg door zijn leer over genezing langs
geestelijke weg. Hij genas 1000den mensen vanop zijn balkon. Dat
kwam toen uitgebreid in de pers. Ik heb daar eigenlijk niets nieuws
gehoord. Roel, mijn neef, vertelde mij net hetzelfde toen ik nog in het
ziekenhuis lag. Een sjamaan avant la lettre dus. Er bestaan nu nog
wereldwijd afdelingen van zijn vriendenkring die mensen in kennis stellen van
zijn gedachtegoed. Een heel goede zaak want de moderne mens raakt het
noorden kwijt in deze moderne wereld. Vorige zaterdag werd een vriendin
van mij begraven. Ze was 5 jaar jonger dan ik en heeft vroeger nog in ons
koor meegezongen. We zaten toen dikwijls naast mekaar en werden zo
vriendinnen. Vele jaren geleden verhuisde ze naar de kust om dichter bij
haar ouders te gaan wonen. Zij had een ongeneeslijke reuma-aandoening in
de hersenen. Deze diagnose kreeg ze pas enkele jaren geleden.
Daardoor raakte ze steeds zwaarder gehandicapt. Ze kon nog zelfstandig
wonen dankzij haar assistentiehond, Moustache, met wie ze in haar aangepaste
woning woonde. Door haar aandoening raakte ze geregeld buiten
bewustzijn. Moustache voelde aan wanneer ze een aanval kreeg en bracht
haar dan een kussen, haar gsm en drukte een alarmknop in waardoor er iemand
verwittigd werd dat ze hulp nodig had zodat ze niet al te lang zonder hulp
bleef. Ze was een heel dappere vrouw die in haar eentje al haar
administratie regelde, haar huis liet bouwen en actief was in de
mutualiteit. Daar doe ik mijn hoed voor af ! Vorig jaar kwam ik terug in contact met haar
toen we een weekje vakantie namen inhet revalidatiecentrum Ter Duinen in
Nieuwpoort.We hebben toen een
rondleiding gekregen in haar huisje.Proficiat
Christine, goed gedaan ! Met mijne Marcel naast mij voel ik mij een
verwend nest in vergelijking met haar. Spijtig dat het
gehandicaptenbeleid in Vlaanderen zo stroef in mekaar zit. Als ik dat
vergelijk met de voorzieningen voor kankerpatiënten... Die krijgen van in
het ziekenhuis een trajectbegeleider. Geen overbodige luxe in hun
situatie. Spijtig genoeg zijn gehandicapten niet zo goed omkaderd.
Wij zijn afhankelijk van de kundigheid van verschillende sociaal assistenten,
die niet allemaal even kundig zijn en niet allemaal echt thuis zijn in de
toestanden die voor iedereen anders zijn. Dat is me in Pellenberg vooral
opgevallen. Niet iedereen kreeg dezelfde raadgevingen mee en toen ik
thuis kwam, na 6 maanden revalidatie moesten we nog zelf één en ander opstarten
en aanvragen in dat onoverzichtelijke kluwen van voorzieningen. We hebben
nog het meest gehad aan de CM. Die sociaal assistent heeft ons nog het
best geholpen. Terwijl we dat eerder verwachtten van de
Thuisbegeleidingsdienst. Die kwam echter pas veel later langs toen we al
één en ander zelf hadden uitgevlooid. Ik zou toch eerder verwachten dat
die je naar huis begeleiden i.p.v. enkele maanden nadien eens te komen zien hoe
het met je gaat. Zondag was er gelukkig geen fietstraining vanwege het
slechte weer. Volgend weekend is het hopelijk droger.
