Donderdag - 11/10/2012 - Gisteren heb ik een interessante ontmoeting gehad. Ik had een afspraak voor manicure en pedicure gemaakt in een schoonheidssalon hier in de buurt. Ik noem haar gemakshalve Carmen, naar de naam van haar salon. Ze was uitermate vriendelijk, halverwege de 40, denk ik, en heeft op haar 38ste een hersentrombose gehad. Zo was het bij mij ook begonnen op die rampzalige 28/2/2011. Bij mij volgde daar eerst een lichte en later een zware hersenbloeding op, bij haar gelukkig niet. Zij is rechts verlamd geweest en heeft opnieuw moeten leren spreken en lopen. Gelukkig is ze linkshandig en nu volledig hersteld. Ze heeft me een oppepper van formaat gegeven en aangemoedigd om toch zoveel mogelijk te oefenen (niet alleen stappen en fietsen). "Elke dag zonder oefenen, is een verloren dag", zei ze. Toevallig heeft mijn kinesiste gisterenmiddag handoefeningen met mij gedaan die ik dan 's avonds zelf hernam, en met succes ! Ik voel me weer helemaal opgekrikt en klaar om er tegenaan te gaan. Net op tijd want dinsdagavond ging het me even niet goed af. Ik kreeg het idee dat mijn toestand niet veel meer zou verbeteren en ik, bij wijze van spreken, levenslang gevangen zit in een half verlamd lichaam. Ik betwijfelde of ik dat wel ga kunnen volhouden. Normaal gebeurt zoiets 20 jaar later. Met het succes van die handoefening ben ik dat idee weer een beetje kwijt en zit ik weer te popelen om verder te gaan. Misschien kan ik die hand toch weer functioneel krijgen als ik dagelijks oefen ! Als je het idee hebt dat je dat zelf in handen hebt en niet gewoon moet afwachten wat er gaat komen, voel je je een stuk minder machteloos en slachtoffer van wat je is overkomen. Ik geniet, van het idee alleen al. We kunnen weer verder !
