12/02/2012 Experiment geslaagd : ik heb vandaag geprobeerd om bij het fietsen beide benen evenwaardig
te gebruiken. Na wat uitproberen, is het me toch gelukt. Ik ben
begonnen met de zwaarste belasting (bergop dus). Dan moet je
doorduwen of je valt stil. Per 5 minuten heb ik de belasting
gedeeltelijk verlaagd tot ik 50 toeren per minuut kon aanhouden
gedurende de laatste 20 minuten. Ik denk dat ik dit geslaagd mag
noemen. De volgende dagen zal ik dit herhalen en vanaf volgende week
probeer ik dan weer op te bouwen. Is dat een goed plan of hebben
jullie hier een ander idee over ? Tot nu toe trapte ik voornamelijk
met mijn rechterbeen en haalde daarmee al 60 toeren per minuut. Maar
telkens mijn linkervoet het laagste punt bereikte kreeg ik een zware
snok te verduren in mijn linkerheup. Dat vond ik een beetje riskant
en op aanraden van mijn kinesist heb nu dit experiment uitgeprobeerd.
't Was een beetje zoeken maar ik denk dat het resultaat er mag zijn.
Mochten jullie nog suggesties hebben, laat ze me dan vooral weten ! Via 'mail mij' hiernaast kan dat heel gemakkelijk en dat komt niet op de blog.
10/02/2012 Niets zo goed als een blog om je frustraties van je af te schrijven : het is toch allemaal niet eerlijk verdeeld in de wereld. De ene vlindert door het leven en heeft nooit pech, is nooit ziek. De andere trekt het slechtste lot (ook onder cva-slachtoffers zijn de verschillen groot). Er zijn er die er zonder of slechts met een lichte verlamming erdoor komen. Mijn grootmoeder heeft er 2 gehad en er niets aan overgehouden. Ons Gitta heeft het niet gehaald, maar dat was een aangeboren afwijking. Er zijn er die hun taal verliezen en alles opnieuw moeten leren (lezen, schrijven, de betekenis van alle woorden) en de sukkelaars zoals ik met een zware verlamming die hard moeten werken om die lamme kant weer in beweging te krijgen. Toch klaag ik niet, want sportief als ik ben, vind ik dit juist een uitdaging ! En ik heb er al veel moois voor in de plaats gekregen : veel tijd, hulp en aandacht van mijn huisgenoten, vrienden en kennissen. In nood kent men zijn vrienden. Wel ik wist niet dat ik er zoveel had ! Het grote voordeel van niet uit de voeten kunnen, is dat je ineens veel tijd krijgt voor vanalles en nog wat. Veel tijd om leuke dingen te doen. Veel tijd om leuke dingen te plannen voor de toekomst. Alles heeft zijn goede kant, zei mijn grootvader altijd en dat is nog maar eens gebleken !
Vele mensen vragen zich af hoe ik mijn dagen vul nu het buiten zo koud is. Soms weet ik niet goed wat kiezen en dan bepaalt mijn arm of mijn schouder wat ik ga doen : ik pendel de ganse dag tussen de pc, de puzzeltafel, de zetel (vooral na het sporten) en de bijhorende lectuur (liefst historische romans), de hometrainer, de wandelstok, de kranten (dagblad/parochieblad/passe-partout/streekkrant/zondagkrant/humo). Ik krijg lang niet alles gelezen wat er voor handen is. En dan hoop ik nog dat mijn linkerhand spoedig tekenen van nieuw leven gaat vertonen zodat ik terug kan handwerken (breien, haken, naaien). Eerlijk gezegd mijn dagen vliegen al weer even snel voorbij als vroeger en dan heb ik dikwijls nog niet gezongen (wat zingt een mens zoal in zijn eentje ?) Kinder-/Chiroliedjes zijn nog het makkelijkst want niet te hoog ( net een kwartier gezongen met een teruggevonden liedboekje van de CM en al uitgeput : compleet buiten adem en in de maat blijven is ook al niet zo simpel , zei de stemcoach niet dat zingen topsport is ? Ik geloof het direct ! Morgen nog eens doen en dan ook stilaan opbouwen zoals het stappen en het fietsen. Altpartituren zijn nogal lastig omdat daar niet veel melodie in zit, dus dat hoeft alleen als het echt moet (voor een uitvoering of zo). Als je altijd al een bezige bij geweest bent en vanwege een zwakke rug al altijd je bezigheden hebt moeten doseren (niet te lang zitten/staan/poetsen, word je vanzelf creatief in je tijdsgebruik. En daar pluk ik nu de vruchten van. Het niet uit de voeten kunnen, is voor mij niet nieuw, daar leef ik al ruim 30 jaar mee. En dan ben ik nog niet begonnen met het uitsorteren van ons fotomateriaal. Ga ik dat nog wel gedaan krijgen voor ik weer aan het werk ga ? En we zitten nog met een verhuis binnen dit en een jaar, als het meevalt. Als dat maar goed afloopt ! We gaan nog geen tijd hebben om met vakantie te gaan ! Goed dat we ons fietsproject naar de Galibier al op stapel hebben staan, dan geraken we tenminste nog in Frankrijk in de vroege zomer. De rest zien we dan nog wel (daar gaan we geen tijd meer voor hebben, hoor ik Marcel al op de rem gaan staan !) Dan zal dat maar voor volgende zomer zijn ! Nog tijd genoeg !
