12/02/2012 Experiment geslaagd : ik heb vandaag geprobeerd om bij het fietsen beide benen evenwaardig
te gebruiken. Na wat uitproberen, is het me toch gelukt. Ik ben
begonnen met de zwaarste belasting (bergop dus). Dan moet je
doorduwen of je valt stil. Per 5 minuten heb ik de belasting
gedeeltelijk verlaagd tot ik 50 toeren per minuut kon aanhouden
gedurende de laatste 20 minuten. Ik denk dat ik dit geslaagd mag
noemen. De volgende dagen zal ik dit herhalen en vanaf volgende week
probeer ik dan weer op te bouwen. Is dat een goed plan of hebben
jullie hier een ander idee over ? Tot nu toe trapte ik voornamelijk
met mijn rechterbeen en haalde daarmee al 60 toeren per minuut. Maar
telkens mijn linkervoet het laagste punt bereikte kreeg ik een zware
snok te verduren in mijn linkerheup. Dat vond ik een beetje riskant
en op aanraden van mijn kinesist heb nu dit experiment uitgeprobeerd.
't Was een beetje zoeken maar ik denk dat het resultaat er mag zijn.
Mochten jullie nog suggesties hebben, laat ze me dan vooral weten ! Via 'mail mij' hiernaast kan dat heel gemakkelijk en dat komt niet op de blog.
10/02/2012 Niets zo goed als een blog om je frustraties van je af te schrijven : het is toch allemaal niet eerlijk verdeeld in de wereld. De ene vlindert door het leven en heeft nooit pech, is nooit ziek. De andere trekt het slechtste lot (ook onder cva-slachtoffers zijn de verschillen groot). Er zijn er die er zonder of slechts met een lichte verlamming erdoor komen. Mijn grootmoeder heeft er 2 gehad en er niets aan overgehouden. Ons Gitta heeft het niet gehaald, maar dat was een aangeboren afwijking. Er zijn er die hun taal verliezen en alles opnieuw moeten leren (lezen, schrijven, de betekenis van alle woorden) en de sukkelaars zoals ik met een zware verlamming die hard moeten werken om die lamme kant weer in beweging te krijgen. Toch klaag ik niet, want sportief als ik ben, vind ik dit juist een uitdaging ! En ik heb er al veel moois voor in de plaats gekregen : veel tijd, hulp en aandacht van mijn huisgenoten, vrienden en kennissen. In nood kent men zijn vrienden. Wel ik wist niet dat ik er zoveel had ! Het grote voordeel van niet uit de voeten kunnen, is dat je ineens veel tijd krijgt voor vanalles en nog wat. Veel tijd om leuke dingen te doen. Veel tijd om leuke dingen te plannen voor de toekomst. Alles heeft zijn goede kant, zei mijn grootvader altijd en dat is nog maar eens gebleken !
Vele mensen vragen zich af hoe ik mijn dagen vul nu het buiten zo koud is. Soms weet ik niet goed wat kiezen en dan bepaalt mijn arm of mijn schouder wat ik ga doen : ik pendel de ganse dag tussen de pc, de puzzeltafel, de zetel (vooral na het sporten) en de bijhorende lectuur (liefst historische romans), de hometrainer, de wandelstok, de kranten (dagblad/parochieblad/passe-partout/streekkrant/zondagkrant/humo). Ik krijg lang niet alles gelezen wat er voor handen is. En dan hoop ik nog dat mijn linkerhand spoedig tekenen van nieuw leven gaat vertonen zodat ik terug kan handwerken (breien, haken, naaien). Eerlijk gezegd mijn dagen vliegen al weer even snel voorbij als vroeger en dan heb ik dikwijls nog niet gezongen (wat zingt een mens zoal in zijn eentje ?) Kinder-/Chiroliedjes zijn nog het makkelijkst want niet te hoog ( net een kwartier gezongen met een teruggevonden liedboekje van de CM en al uitgeput : compleet buiten adem en in de maat blijven is ook al niet zo simpel , zei de stemcoach niet dat zingen topsport is ? Ik geloof het direct ! Morgen nog eens doen en dan ook stilaan opbouwen zoals het stappen en het fietsen. Altpartituren zijn nogal lastig omdat daar niet veel melodie in zit, dus dat hoeft alleen als het echt moet (voor een uitvoering of zo). Als je altijd al een bezige bij geweest bent en vanwege een zwakke rug al altijd je bezigheden hebt moeten doseren (niet te lang zitten/staan/poetsen, word je vanzelf creatief in je tijdsgebruik. En daar pluk ik nu de vruchten van. Het niet uit de voeten kunnen, is voor mij niet nieuw, daar leef ik al ruim 30 jaar mee. En dan ben ik nog niet begonnen met het uitsorteren van ons fotomateriaal. Ga ik dat nog wel gedaan krijgen voor ik weer aan het werk ga ? En we zitten nog met een verhuis binnen dit en een jaar, als het meevalt. Als dat maar goed afloopt ! We gaan nog geen tijd hebben om met vakantie te gaan ! Goed dat we ons fietsproject naar de Galibier al op stapel hebben staan, dan geraken we tenminste nog in Frankrijk in de vroege zomer. De rest zien we dan nog wel (daar gaan we geen tijd meer voor hebben, hoor ik Marcel al op de rem gaan staan !) Dan zal dat maar voor volgende zomer zijn ! Nog tijd genoeg !
Bijkomend probleempje : sedert begin deze week begon ik last te krijgen van een hamerteen (dat is een teengewrichtje dat averechts werkt door slechte ondersteuning van spieren : geen dus of steunzool : is daar niet op voorzien). Gelukkig bestaan er in de handel kleine hulpmiddelen die dit kunnen verhelpen. Ben ik toch wel zo 'slim' geweest om daar direct 40 min. op te gaan stappen, gevolg: nog meer pijn dan voordien. Van de thuisverpleging kreeg ik de raad om het even kalmer aan te doen met dat stappen om zo geleidelijk aan nieuw eelt te kweken (het oude is namelijk helemaal weg en was trouwens niet voorzien op de nieuwe toestand). Dus nu doe ik mijn staptraining in etappes : gisteren slechts 2 x 10 min, vandaag 2 x 15 min. en zo gaan we weer verder opbouwen tot op het oude peil. Vanaf 30 min. hou ik het terug op 1 maal per dag. Goede leerschool ! Ik hoop dat ik het onthou voor de volgende keer dat er een nevenprobleempje opduikt. Verder alles ok. Alleen wou ik toch wat meer engelengeduld hebben zodat ik dat van Marcel wat minder aanspreek. Ik durf nogal eens kort van stof zijn tegen mijne schat en dat vind ik er zelf dan zo over en ongepast dat ik er telkens van schrik dat hij dat dan nog pikt ook (waarvoor ik me dan telkens weer excuseer, uiteraard ! ). Gelukkig gebeurd dat niet zo dikwijls.
Nog maar drie maanden thuis en alweer druk, druk, druk. Naast mijn kineprogramma (nu toch al 40 minuten stappen en fietsen per dag), moet ik er nu ook nog wat zangtraining bij doen (een half uur zingen per dag). Ik ga sinds vorige week weer naar de repetities van het koor en dat was toch effe wennen. Vroeger was ik een hoge sopraan (tot hoge sol zonder problemen). Dat het zo hoog niet meer gaat, wist ik al langer. Maar ik ben dus een volledige octaaf gezakt ! De gewone sol haal ik nog net maar de lage sol ook en dat is nieuw ! Heel eigenaardig maar wel leuk. Nu ben ik dus een alt ! Da's niet alleen de andere kant van het koor en een notenbalk lager op de partituren maar dat is compleet andere muziek ! Nu moet het er mooi tussen klinken in plaats van hoog en helder erboven. De alten zijn voor mij gelukkig geen vreemden, binnenkort allemaal vriendinnen hoop ik, ik ontdek nu de familietrekjes van de zussen ! Daarom moet ik nu dus alle altpartijen instuderen, dat is nog eens een opdracht. Voor nieuwe stukken is dat geen probleem, dat gaat gewoon tijdens de repetities, maar het gekende repertorium (de volle 36 lopende centimeters partituren en 't zijn er ondertussen al meer !). Dat is wat anders ! Daar ga ik nu niet direct mijn volgende opdracht van maken. Naarmate we oudere partituren hernemen, zal ik me daar wel op toeleggen en gaandeweg wordt ik dan een echte alt. Met het oefenen stijgt mijn stembereik misschien nog wat en kom ik weer wat dichter bij de sopranen (daarom niet de hoge maar misschien toch wel de lage, met weer evenveel studiewerk vandien). Daar zal ik toch maar eerst eens stevig over nadenken voor ik daaraan begin ! Carrière maken in Canzonetta, wie had dat nu ooit gedacht ! Dat is niet voor velen weggelegd (ben ik dan eentje van 'the happy fiew' ?) Alhoewel happy, da's er nu ook weer wat over. Als ancien van het koor heb ik dat er natuurlijk wel voor over.
28/01/2012 - 11 maanden na hersenbloeding valt de verlamming mij nog steeds het zwaarst. Ik ben benieuwd of dat ooit weer lichter wordt naarmate het herstel vordert. Het stappen gaat steeds beter(zegt mijn omgeving want zelf merk ik dat niet zo van dag tot dag).
Ik begin mijn verhaal na mijn revalidatieperiode in Pellenberg. De 9maanden daarvoor was ik gehospitaliseerd en ziekenhuisverhalen vind ik net iets minder interessant, behalve dan dat zo'n revalidatie vrij zwaar is, gelukkig mocht ik in de weekends naar huis om effe uit te rusten en te bekomen van de geleverde inspanningen van de vorige week. In de week krijg je allerhande therapieën van 10u 's morgens tot 5u 's avonds. Dan snak je vrijdags naar het moment dat je kan vertrekken. Mijn ontslag kwam net voor de eindejaarsperiode, vandaar onderstaande nieuwjaarsbrief die 2011 perfect samenvat :
Beste allemaal, zoals gewoonlijk, sta ik bij het begin van het nieuwe jaar weer met mijn wensen klaar. Omdat 2011 zon bewogen (= bijna rampzalig) jaar voor ons was, kom ik deze keer niet toe met een kaartje vol rijmelarij, vandaar deze heuse nieuwjaarsbrief. Op 28/02/2011, ging voor mij letterlijk het licht uit, na een hersenbloeding (waar mijn collega's net geen getuigen van waren). Als bij wonder overleefde ik dit. Naar het schijnt hebben ze mij een tijdje in kunstmatige coma gehouden tot de toestand zich in mijn rechterhersenhelft stabiliseerde. Na enkele weken en schedeloperaties ( een echte mijnenveld is dat nu met een heuse loopgraaf in het midden, goed dat er haar op staat, werd het mij duidelijk wat ik op het nippertje had overleefd. Vermits wij een reis naar Japan op stapel hadden staan, verwonderde het mij nog dat iedereen Nederlands sprak :Dan zijn we toch niet vertrokken, dacht ik nog, spijtig, anders had ik zonder veel moeite verder Japans kunnen leren! Later kwam pas het echte besef aan wat ik ontsnapt was en hoe ik er aan toe was . Omdat veel bewegen heel belangrijk is voor CVA (Cerebral Vascular Accident) -patiënten heb ik mezelf een trainingsschema opgelegd van een half uur stappen en een half uur fietsen (hometrainer) per dag. Daar doe ik elke week 5 minuten bij. Verder gaan Marcel, mijn schat van een echtgenoot, steun en toeverlaat en ik meedoen aan Join2bike (zie website http: www//join2bike.be/ ). Daarmee gaan we volgend jaar in juni de col du Galibier ( franse Alpen) op fietsen met een tandem. Marcel laat zich voor de beklimming waarschijnlijk vervangen door een 'machinist' die dan met mij de berg oprijdt. Nu ben ik herstellende van een zware verlamming van de linker lichaamshelft. Na 10 maanden revalidatie kan ik weer korte stukjes gaan met een stok. En de rest zal nog wel volgen in de volgende 2 jaar (naar het schijnt). Het eerste jaar heb ik gelukkig al overleefd (10 % haalt dat niet door een tweede cva). Gelukkig is mijn geheugen nog in zeer goede staat en heb ik er mijn gevoel voor humor niet bij verloren. Integendeel : Lachen is nog altijd de beste medicijn !!! Neem dat van mij aan ! Daar heb ik al veel dipjes mee overwonnen! Jezelf niet opsluiten is nog zo iets wat ik iedereen kan aanraden die het moeilijk heeft! En, zo vlug mogelijk de draad van je leven weer opnemen, als je kan ! Ondertussen heb ik de koorrepetities al kunnen hervatten. Diegenen onder jullie, die mij wat beter kennen, weten dat ik een geboren optimist ben en nooit lang bij de pakken blijf zitten : Problemen zijn er om opgelost te worden!, blijft nog altijd ons devies, ook nu, en Marcel , mijne man die alles kan, is hiervoor uiteraard de geknipte persoon om er mee zijn schouders onder te zetten en voor alle mogelijke problemen en probleempjes een oplossing te zoeken.. Gewoonweg HEERLIJK is dat. Ik hoef hier geen opsomming te maken van alle hindernissen die we al overwonnen hebben. Er zijn er zeker nog evenveel die voor ons liggen, waar we nu nog geen vermoeden van hebben. In alle geval binnen 8 jaar zal ik waarschijnlijk volledig hersteld zijn. Net op tijd om op pensioen te gaan en te genieten van een mooie oude dag (zoals iedereen trouwens). t Zal allemaal een beetje anders zijn dan gedacht, maar we maken ons sterk dat we samen héééél oud gaan worden en we zullen proberen het maximum eruit te halen. Onze elektrische tandem is al besteld ! Desalniettemin onze beste wensen voor 2012!
Lieve en Marcel
P.S.: ik heb deze brief ondertussen al dikwijls herlezen om mezelf wat op te peppen. Maar het klopt nog steeds is telkens weer de conclusie ! Ik kreeg hierop zeer uiteenlopende reacties van vrienden, kennissen en collega's van bewondering tot bijna ongeloof over mijn optimisme
