Ik begin mijn verhaal na mijn revalidatieperiode in Pellenberg. De 9maanden daarvoor was ik gehospitaliseerd en ziekenhuisverhalen vind ik net iets minder interessant, behalve dan dat zo'n revalidatie vrij zwaar is, gelukkig mocht ik in de weekends naar huis om effe uit te rusten en te bekomen van de geleverde inspanningen van de vorige week. In de week krijg je allerhande therapieën van 10u 's morgens tot 5u 's avonds. Dan snak je vrijdags naar het moment dat je kan vertrekken. Mijn ontslag kwam net voor de eindejaarsperiode, vandaar onderstaande nieuwjaarsbrief die 2011 perfect samenvat :
Beste allemaal, zoals gewoonlijk, sta ik bij het begin van het nieuwe jaar weer met mijn wensen klaar. Omdat 2011 zon bewogen (= bijna rampzalig) jaar voor ons was, kom ik deze keer niet toe met een kaartje vol rijmelarij, vandaar deze heuse nieuwjaarsbrief. Op 28/02/2011, ging voor mij letterlijk het licht uit, na een hersenbloeding (waar mijn collega's net geen getuigen van waren). Als bij wonder overleefde ik dit. Naar het schijnt hebben ze mij een tijdje in kunstmatige coma gehouden tot de toestand zich in mijn rechterhersenhelft stabiliseerde. Na enkele weken en schedeloperaties ( een echte mijnenveld is dat nu met een heuse loopgraaf in het midden, goed dat er haar op staat, werd het mij duidelijk wat ik op het nippertje had overleefd. Vermits wij een reis naar Japan op stapel hadden staan, verwonderde het mij nog dat iedereen Nederlands sprak :Dan zijn we toch niet vertrokken, dacht ik nog, spijtig, anders had ik zonder veel moeite verder Japans kunnen leren! Later kwam pas het echte besef aan wat ik ontsnapt was en hoe ik er aan toe was . Omdat veel bewegen heel belangrijk is voor CVA (Cerebral Vascular Accident) -patiënten heb ik mezelf een trainingsschema opgelegd van een half uur stappen en een half uur fietsen (hometrainer) per dag. Daar doe ik elke week 5 minuten bij. Verder gaan Marcel, mijn schat van een echtgenoot, steun en toeverlaat en ik meedoen aan Join2bike (zie website http: www//join2bike.be/ ). Daarmee gaan we volgend jaar in juni de col du Galibier ( franse Alpen) op fietsen met een tandem. Marcel laat zich voor de beklimming waarschijnlijk vervangen door een 'machinist' die dan met mij de berg oprijdt. Nu ben ik herstellende van een zware verlamming van de linker lichaamshelft. Na 10 maanden revalidatie kan ik weer korte stukjes gaan met een stok. En de rest zal nog wel volgen in de volgende 2 jaar (naar het schijnt). Het eerste jaar heb ik gelukkig al overleefd (10 % haalt dat niet door een tweede cva). Gelukkig is mijn geheugen nog in zeer goede staat en heb ik er mijn gevoel voor humor niet bij verloren. Integendeel : Lachen is nog altijd de beste medicijn !!! Neem dat van mij aan ! Daar heb ik al veel dipjes mee overwonnen! Jezelf niet opsluiten is nog zo iets wat ik iedereen kan aanraden die het moeilijk heeft! En, zo vlug mogelijk de draad van je leven weer opnemen, als je kan ! Ondertussen heb ik de koorrepetities al kunnen hervatten. Diegenen onder jullie, die mij wat beter kennen, weten dat ik een geboren optimist ben en nooit lang bij de pakken blijf zitten : Problemen zijn er om opgelost te worden!, blijft nog altijd ons devies, ook nu, en Marcel , mijne man die alles kan, is hiervoor uiteraard de geknipte persoon om er mee zijn schouders onder te zetten en voor alle mogelijke problemen en probleempjes een oplossing te zoeken.. Gewoonweg HEERLIJK is dat. Ik hoef hier geen opsomming te maken van alle hindernissen die we al overwonnen hebben. Er zijn er zeker nog evenveel die voor ons liggen, waar we nu nog geen vermoeden van hebben. In alle geval binnen 8 jaar zal ik waarschijnlijk volledig hersteld zijn. Net op tijd om op pensioen te gaan en te genieten van een mooie oude dag (zoals iedereen trouwens). t Zal allemaal een beetje anders zijn dan gedacht, maar we maken ons sterk dat we samen héééél oud gaan worden en we zullen proberen het maximum eruit te halen. Onze elektrische tandem is al besteld ! Desalniettemin onze beste wensen voor 2012!
Lieve en Marcel
P.S.: ik heb deze brief ondertussen al dikwijls herlezen om mezelf wat op te peppen. Maar het klopt nog steeds is telkens weer de conclusie ! Ik kreeg hierop zeer uiteenlopende reacties van vrienden, kennissen en collega's van bewondering tot bijna ongeloof over mijn optimisme
