Vrijdag - 28/09/2012 - We hebben een opwindende week achter de rug. Maandag ben ik voor een eerste pas van mijn nieuwe, orthopedische schoenen mogen gaan. Daarbij mocht ik dan een model kiezen. Daarna was het haasten naar de kine en daarna zijn we naar een huis zonder trappen gaan kijken in Wijgmaal. Ik was er direct weg van maar uiteindelijk na veel wikken, wegen en rekenen, zijn we tot de conclusie gekomen om
toch geen bod te doen . Om het wat
rolstoelvriendelijker te maken, zouden we met 100.000 extra nog niet
toekomen en dan is de investering op onze leeftijd toch wat te zwaar.
Om de badkamer te toegankelijk te maken = vergroten, moeten we de keuken
uitbreken en in de leefruimte installeren. Om plaats te
winnen in de leefruimte moeten we de patio volledig opnemen in de
veranda, de radiators vervangen door vloerverwarming (daar kunnen we een
warmtewisselaar op aansluiten die we in de voortuin (zuiden) kunnen inwerken.
Het tuinhuis vervangen door een groter exemplaar met carport omdat we de
garage nodig hebben voor onze fietsen en scooter en reserverolstoel.
Zonnepanelen op het dak om het energieplaatje wat te verlichten.
Daarnaast zien onze kinderen, die voor hun studie/werk steeds naar
Leuven moeten het niet zitten om dat met de fiets te doen zoals nu. Verder ligt ons sociaal leven verankerd in Kessel-lo en zou onze ecologische voetafdruk serieus vergroten. Je
ziet er zijn voor ons teveel bezwaren om op deze piste door te gaan,
zeker aan de gestelde vraagprijs (280.000 = 320.000 notariskosten incl.). Spijtig want de omgeving sprak ons
heel erg aan. De wijk (met voortuintjes en veel hagen) gaf ons, fervente kampeerders, een waar
vakantiegevoel (je waant je op een camping). Verder ben ik met mijn huisarts tot de conclusie gekomen, mocht ik op een normale leeftijd in menopauze gekomen zijn (opvliegers/vapeurs zijn mij nog steeds vreemd) dan zou mij deze hele toestand bespaard gebleven zijn. Hoe het leven een mens soms parten kan spelen ! Eén lichtpuntje : Marcel heeft op Facebook een pagina gevonden voor partners van mensen met een NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) waarop iemand getuigt dat haar echtgenoot na zijn cranio-plastie verlost was van hoofdpijn ! Het kan dus maar is niet zeker. Mijn dikke bougies gaan opgebrand zijn tegen december ! Daar kunnen we weer effen mee verder. Ik hoop dat ik er goed doorkom want ik wil weten hoever ik nog kan komen met mijn linkerhand en -arm. En ik geniet van de liefdevolle zorg van mijn huisgenoten (bedankt Marcel, mijn witte prins met het gouden hart en zonen die nu nog duidelijker aarden naar hun vader) waar ik toch de 30 beste jaren van mijn leven voor gezorgd heb. Volgens mijn kinesist weegt die lamme arm zoveel als een volle emmer water. Om u een idee te geven waar ik aan sleur als ik recht sta ! Het geeft mij wel zin om mij daarvan, of toch het onderste deel ervan, te ontdoen voor mijn oude dag. Mijn schouder heeft last van subluxatie (bijna-ontwrichting) door dat nutteloze gewicht. Daardoor kan ik er ook niet op liggen en ben ik voorlopig verplicht op mijn rug te slapen. ik hoop na mijn schedelreconstructie weer minstens op mijn rechteroor te kunnen liggen, laat staan op mijn rechterzij. Vanavond is het personeelsfeest van mijn werk. Ik ben alvast naar de kapper geweest want mijn directeur heeft de gewoonte om met ieder personeelslid op de foto te gaan (dat wordt een mooie volgend jaar met een gaaf hoofd !) Ik ben weer maar eens benieuwd ! Zaterdag wordt een broer van mijn moeder begraven (zie ik de familie nog eens voor mijn operatie) en zondag beginnen de fietstrainingen van Join2Bike weer. Druk, druk, druk. Ik zal volgende week nodig hebben om uit te rusten.
