Maandag - 19/11/2012 -  We zijn donderdagavond naar een lezing geweest over Bruno Gröning, een duitser die overleed in 1959 en na de tweede wereldoorlog bekendheid kreeg door zijn leer over genezing langs geestelijke weg.  Hij genas 1000den mensen vanop zijn balkon.  Dat kwam toen uitgebreid in de pers.  Ik heb daar eigenlijk niets nieuws gehoord.  Roel, mijn neef, vertelde mij net hetzelfde toen ik nog in het ziekenhuis lag.  Een sjamaan avant la lettre dus.  Er bestaan nu nog wereldwijd afdelingen van zijn vriendenkring die mensen in kennis stellen van zijn gedachtegoed.  Een heel goede zaak want de moderne mens raakt het noorden kwijt in deze moderne wereld.  Vorige zaterdag werd een vriendin van mij begraven.  Ze was 5 jaar jonger dan ik en heeft vroeger nog in ons koor meegezongen.  We zaten toen dikwijls naast mekaar en werden zo vriendinnen.  Vele jaren geleden verhuisde ze naar de kust om dichter bij haar ouders te gaan wonen.  Zij had een ongeneeslijke reuma-aandoening in de hersenen.  Deze diagnose kreeg ze pas enkele jaren geleden.  Daardoor raakte ze steeds zwaarder gehandicapt.  Ze kon nog zelfstandig wonen dankzij haar assistentiehond, Moustache, met wie ze in haar aangepaste woning woonde.  Door haar aandoening raakte ze geregeld buiten bewustzijn.  Moustache voelde aan wanneer ze een aanval kreeg en bracht haar dan een kussen, haar gsm en drukte een alarmknop in waardoor er iemand verwittigd werd dat ze hulp nodig had zodat ze niet al te lang zonder hulp bleef.  Ze was een heel dappere vrouw die in haar eentje al haar administratie regelde, haar huis liet bouwen en actief was in de mutualiteit.  Daar doe ik mijn hoed voor af !  Vorig jaar kwam ik terug in contact met haar toen we een weekje vakantie namen inhet revalidatiecentrum Ter Duinen in Nieuwpoort.  We hebben toen een rondleiding gekregen in haar huisje.  Proficiat Christine, goed gedaan !  Met mijne Marcel naast mij voel ik mij een verwend nest in vergelijking met haar.  Spijtig dat het gehandicaptenbeleid in Vlaanderen zo stroef in mekaar zit.  Als ik dat vergelijk met de voorzieningen voor kankerpatiënten...  Die krijgen van in het ziekenhuis een trajectbegeleider.  Geen overbodige luxe in hun situatie.  Spijtig genoeg zijn gehandicapten niet zo goed omkaderd.  Wij zijn afhankelijk van de kundigheid van verschillende sociaal assistenten, die niet allemaal even kundig zijn en niet allemaal echt thuis zijn in de toestanden die voor iedereen anders zijn.  Dat is me in Pellenberg vooral opgevallen.  Niet iedereen kreeg dezelfde raadgevingen mee en toen ik thuis kwam, na 6 maanden revalidatie moesten we nog zelf één en ander opstarten en aanvragen in dat onoverzichtelijke kluwen van voorzieningen.  We hebben nog het meest gehad aan de CM.  Die sociaal assistent heeft ons nog het best geholpen.  Terwijl we dat eerder verwachtten van de Thuisbegeleidingsdienst.  Die kwam echter pas veel later langs toen we al één en ander zelf hadden uitgevlooid.  Ik zou toch eerder verwachten dat die je naar huis begeleiden i.p.v. enkele maanden nadien eens te komen zien hoe het met je gaat.  Zondag was er gelukkig geen fietstraining vanwege het slechte weer.  Volgend weekend is het hopelijk droger.