Donderdag - 10/01/2013 - Mijne jongste wordt vandaag 23 jaar.  We hebben er net op tijd aan gedacht om deze dag niet onopgemerkt te laten verlopen.  Een zelfgebakken taart zit er deze keer niet in, maar taart zal er zijn.  EN de zon schijnt !  Ook net op tijd want ik was behoorlijk neerslachtig de laatste dagen.  Ik merk dat ik tegenwoordig meer last heb van regen-  en duister weer.  Vroeger viel dat minder op omdat ik toen geen tijd had om erbij stil te staan en nog mijn plan kon trekken en kon gaan en staan waar ik wilde.  Nu dat niet meer kan, liggen mijn kaarten helemaal anders.  Nu moet ik mij steeds meer schikken naar de omstandigheden en, wil ik Marcel niet teveel belasten met wat ík graag zou willen.  Gelukkig ben ik van het meegaande type en heeft Marcel veel oog voor mijn wensen en noden.  Ik heb gisteren vastgesteld dat een deel van mijn hoofdpijn veroorzaakt wordt door mijn bril.  Die drukt net boven mijn oor op de rand van het botluik, dat volgende maand vervangen wordt.  Hopelijk krijgen we dat nog rond vóór 07/02 en vinden we een montuur dat minder drukt boven de oren.  Nu heb ik ook gezien dat ik al 8 jaar met dezelfde glazen rondloop.  Ik moet dus eerst een ogentest laten doen.  En nieuwe brillenglazen zijn zo duur.  Maar als ik er toch iets moet aan doen, dan maar beter ineens tegoei !  Wie weet wat voor 'flashy' montuur ik vind!  Dan kan ik ons Magda misschien nog de loef afsteken en staan we allebei met onze nieuwe brillen te pronken op het concert van het koor 'eind februari' (bij leven en welzijn).  Dat wordt nog spannend.  Ik pik nog net een extra repetitie met het orkest mee op 03/02.  Op 06/02 moet ik dan naar het ziekenhuis om 's anderendaags geopereerd te worden en een kleine 3 weken later is het concert al.  Ik hoop dat ik het haal : in principe mag ik na 7 dagen weer naar huis, maar als het tegenvalt, wordt het wel krap.  Ik zal nog reclame kunnen maken maar of ik er zelf bij zal zijn, weet ik dus nog niet.  Ik zal al blij zijn als ik in het publiek kan zitten.  Ondertussen kan ik toch al mee oefenen want dat zou ik pas erg vinden als dat zou wegvallen.  Ik doe dat nu al bijna 30 jaar.  Dat is een deel van mijn leven.  Het koor helpt mij ook door mijn revalidatieperiode heen.  Ze zijn zo attent en tonen zoveel medeleven met alles wat onze familie overkomt de laatste tijd !  Nu nog wat wol zien vast te krijgen, zodat ik kan blijven breien (hint, hint !).  Vandaag kwam er gelukkig nog iemand langs met wol want mijn vorige opdracht is al goed gevorderd.  Ik zou nu niet graag zonder vallen.  Dat kan ik zelfs meenemen naar het ziekenhuis, dan heb ik daar ook iets om handen.  Er zijn al veel mensen die kaarsen voor mij branden en mij dat komen vertellen.  Wat maakt mij dat gelukkig.  Mij zo gesteund te weten door zovelen !  In mei wordt onze Mattias 26.  Dan zijn we weer aan 3, 6, 9 !  20 jaar geleden klonk dat zo leuk als ik de leeftijden van mijn kinderen opnoemde.  We worden toch echt al een dagje ouder : in oktober wordt Wim er al 30 !!!