Donderdag - 12/07/2012 - Mijn neerslachtige bui is gelukkig alweer over. Dinsdag heb ik een goed gesprek gehad met mijn spiritueel aangelegde logopediste, Lut Lemmens, we hadden het over engelbewaarders en zo. Zij is ervan overtuigd dat ik er een hele goede moet hebben om zo door het oog van de naald te kunnen kruipen en er zo sterk uit te komen en dan heb ik nog Marcel, mijn levende beschermengel, steun en toeverlaat, die mij met zoveel liefdevolle zorg omringt. Zoveel dat hij met mij de Galibier wil oprijden, hoewel hij nooit zo'n fietser was, en dat mensen er kippenvel van krijgen als ze hem bezig zien. Dankzij hem kan ik sterk zijn en dankzij de steun van mijn familie en zovele andere mensen die nu blijk geven dat ze mij een warm hart toedragen en ook daadwerkelijk willen verder helpen. Dan kan ik toch niet bij de pakken gaan zitten en treuren om wat ik kwijt ben. Opgeven staat nog steeds niet in mijn woordenboek. Eraan werken, is meer iets voor mij en dan zie ik wel waar ik over 8 jaar uitkom. Wat niet is, kan later nog komen als we eraan werken ! Morgen kan ik mijn sandalen gaan afhalen. De schoenmaker stond erop dat ik erbij ben om ze af te halen, dan zijn we ineens ook zeker dat de aanpassingen goed zijn en hoeven we geen 3 - 4 keren terug te gaan voor iets dat we vergeten waren. Die man haalt graag eer van zijn werk, zo heb ik het graag. Volgende week heb ik dan nog een afspraak in Pellenberg om mijn voetspalk te laten aanpassen. Die snijdt een beetje in mijn enkel. Als dat opgelost is, zal ik waarschijnlijk wel goed kunnen stappen op sandalen. Weer iets om naar uit te kijken !