28/02/2012 De eerste verjaardag van de ramp die mij vorig jaar trof. Gisteren moest ik op controle in Pellenberg. Het goede nieuws was dat ik de spuitjes tegen het flibiet niet meer nodig heb omdat ik toch genoeg beweeg, ik moet dan wel uitkijken mocht ik ineens een dik been of arm krijgen. Maar daar zullen we wel voor zorgen dat dat niet gebeurd met wat extra armoefeningen houden we die boot wel af. Veel pillen werden er nog niet geschrapt zonder voorafgaand onderzoek. Dat levert mij een aantal nieuwe consultaties op (orthopedie voor de aanpassing van mijn steunzolen omwille van die hamerteen, nu heb ik s'avonds zoveel pijn aan de linkervoet, het lijkt wel alsof ik te voet naar Scherpenheuvel geweest ben, dat zou komen door dat teenstukje dat mijn hamerteen moet ondersteunen, dat drukt nogal hard tegen mijn grote teen waar zich al serieus eelt onder heeft gevormd en neurologie omwille van de medicatie tegen epilepsie.) Het minder goede nieuws was dat ze niet kunnen/willen zeggen wat ik van mijn arm mag verwachten. Dat was voor mij nu echt wel het belangrijkste. Marcel probeert nu met een massagetoestel die arm wat extra te stimuleren en dat gaf tintelingen tot in mijn vingertoppen (raar gevoel als je dat al zo lang niet meer gevoeld hebt !). Maar wel hoopgevend. Afgelopen weekend hebben we onze eerste fietstraining gehad met onze nieuwe tandem. Naar het schijnt zien we er 'elegant' uit met onze rode fietsjassen op die rode fiets. Je merkt dan wel dat je goed opvalt. De auto's geven je vanzelf meer ruimte op de baan. Vanavond gaan we ermee terug naar de winkel om er een armsteun te laten opzetten zodat ik niet meer met één hand moet rijden want dat valt toch wel tegen na een uur of twee (dat kan ook helpen voor het herwinnen van enige functionaliteit en kracht, toch zeker in de schouder en/of de bovenarm) en dan komt er binnenkort nog een steviger standaard op want die was de eerste dag bij thuiskomst al afgebroken. Ik kan namelijk niet zelfstandig op- of afstappen omdat mijn linkerbeen moet vastgemaakt worden voor de veiligheid. Ik kan dat been nog niet in de goede stand houden en dat is dan toch een beetje gevaarlijk op de baan. Ik hoop binnenkort een foto van onze fiets te kunnen toevoegen dan weet ik ook weer hoe dat gaat. Wat ik toch allemaal bijleer de laatste tijd ! Boeiend ! AANVULLING : Vandaag heb ik het dagboek ontvangen dat een goede vriendin voor me heeft bijgehouden over mijn 'intensieve' ofte 'duistere' periode. Dat was voor mij nog steeds een zwart gat ofte gat in mijn geheugen. Ik heb het in één trek doorgelezen en alleen de laatste pagina's zeiden me wat. Uit haar verslag leid ik af dat ik een tijdje verward overkwam. Ik herinner me die verhalen nog wel, dat waren nachtmerries die ik niet als dusdanig herkende. Wat een luguber, beangstigend verhaal dat blijkbaar enkele weken geduurd heeft. Nu begrijp ik waarom mijn huisgenoten (=gezin) daar niets over kwijt wou. Het was te erg om aan herinnerd te worden ! Sorry, mannen, dat ik zoveel lastige vragen stelde. Daar zijn jullie bij deze van verlost. Ik ben er nog, het ergste is voorbij en wat nog komt, is koffiedik kijken en daar komen we samen nog wel doorheen. We hebben vandaag een grote, dikke kaars aangestoken op de toekomst en voor alle mensen die daar om welke reden ook nood aan hebben. Onze nieuwe tandem werd vandaag verder afgewerkt met een armsteun en een nieuwe (steviger) standaard. We zijn er natuurlijk direct een fietstochtje mee gaan maken naar de Tempelstraat in Linden, waar we vroeger nog gewoond hebben. De Kasteeldreef zijn we nog opgeraakt maar toen was onze batterij leeg en zijn we maar terug naar huis gereden. Daar hing een verrassing aan de deur : het dagboek waarover ik het net had. Nu ben ik weer helemaal bij. Met dank aan de vlijtige, vakkundige schrijfster (want verpleegster in hart en nieren) !
Reacties op bericht (2)
28-02-2012
en toen....
vandaag, de hele dag beleeft als ... een jaar geleden. Toch dapper hoe jij je door dat jaar gesparteld hebt. En het wordt nog beter!!!
Het eerste hoofdstuk heb ik gelukkig klaar gekregen tegen vandaag, de rest volgt wel later hoor. De meest duistere periode is toch een beetje opgeklaard voor jou maar zeker moeilijk om te lezen. Sterkte en zeker tot binnenkort
28-02-2012 om 20:12
geschreven door Griet
een jaar geleden
Ik heb er deze morgen aan gedacht dat het net een jaar geleden was... ik weet dat het voelde alsof de wereld even stil stond.
Een jaar later ben ik ontzettend blij dat je terug thuis bent en dat jullie er de moed in houden. Ik kan niet genoeg zeggen dat ik jullie een ontzettend dapper stel vind. Jullie zijn echt een voorbeeld voor alle mensen die het moeilijk hebben.
Dikke knuffel,
Lieve
28-02-2012 om 17:43
geschreven door Lieve Hillewaere
