Donderdag - 19/07/2012 - mijn broer Jan verjaart vandaag. Gelukkig hebben we zijn 50ste nog kunnen vieren in Bretagne. Het weer was op zijn Bretoens, wisselvallig maar niet te koud, en het varken aan het spit zag en was veelbelovend en heel lekker. Naar goede, Franse gewoonte werd het een tweedaagse met 's anderendaags een éclade de moules (of was het een mouclade ? ). Mosselen gegaard in eigen nat op een plank onder een vuur van druivenranken. Je krijgt er vuile vingers van maar 'lekker' dat dat is ! We hebben ervan genoten. Zeker ook van de verrassingsact van Guillaume, zijn zoon, met zijn muziekkorps waarop we een volksdansje konden doen. Nu, 2 jaar later, zit ik in het land der zuchten. Niets gaat meer vanzelf en alles moet goed op voorhand gepland en bevraagd worden. Ik snap niet hoe alleenstaanden dit bolwerken (ik heb zo'n vriendin die ik hiervoor mateloos bewonder). Gelukkig kan ik op Marcel rekenen en hoef ik dit niet alleen te doen. Gisteren, bij VIGO, kreeg ik goed en slecht nieuws. Het goede was dat ze onmiddellijk mijn steunzool en spalk wat konden bijwerken. Het slechte was dat dit nog niet volstaat en dat we nog een aantal keren zullen moeten teruggaan en op consultatie zullen moeten in Pellenberg voor een voorschrift voor een orthopedische schoen. Met mijn spalk kan ik niet meer gaan tenzij er een ondersteunende binnenschoen in gezet wordt, of ik die dan nog als nachtspalk kan gebruiken, is nog een andere vraag. Ook dat moet aangevraagd worden. Je ziet het wordt weer een hele lijdensweg (van enkele maanden) eer ik weer deftig schoeisel heb en verder kan. Gelukkig hebben we nog onze eigen plantrekkers oplossing zodat ik voorlopig nog wel een beetje uit de voeten kan. Van mijn trainingsprogramma schiet met dit alles niet veel meer over, nu ik alle dagen kine heb, schiet het fietsen er 's avonds nog al eens over. Vanaf september gaan we in het weekend weer trainen met Join2Bike. Dat is dan toch al iets. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan. Met dat regenweer valt er toch niet veel te wandelen. Maar zo ben ik toch weer veel beperkter in mijn mogelijkheden en die zijn dat sowieso al. Morgenavond kunnen we in de winkel mijn nieuwe manuele rolstoel gaan bekijken. Ook dat gaat weer een hele tijd duren voor die effectief geleverd wordt. Het ziekenfonds komt hier niet meer in tussen, maar, omwille van onze traplift kunnen we nog enige compensatie krijgen van het Vlaams Agentschap voor Personen met een Handicap. Daar hebben we onlangs een bescheiden sommetje van gekregen voor onze tandem en mijn bed. Niet dat ik al op mijn beide oren kan slapen want daarvoor heb ik nog teveel last van mijn schedel. Ik slaap nog steeds uitsluitend op mijn linkeroor. De achterkant en rechterkant van mijn schedel zijn nog steeds te gevoelig en te pijnlijk om op te liggen. Daar moet ik aan de neuroloog toch nog eens wat uitleg over vragen. Het is een tijdje beter geweest maar de laatste weken zit ik weer aan de pijnstillers 's morgens (om te bekomen van de nacht) en 's avonds (om te kunnen slapen). Chronische pijnbestrijding noemen ze dat. En ik die vroeger zelden of nooit medicatie nam ! Dat valt niet meer te vergelijken. De handoefeningen bij de kinesiste vielen nog goed mee. Marcel krijgt morgen instructies hoe dat moet dan kunnen we daar zelf aan verder werken. Dat is tenminste nog iets positiefs want die hand wil ik toch echt wel terug zien werken !
Reacties op bericht (1)
24-07-2012
hup naar weer wat meer onafhankelijkheid!!!
Jij bent toch een echte schrijfster hé. Zo mooi dat je alles kan schrijven. Je manuele rolstoel zal je toch wat comfortabeler maken om samen met je bezoek eens de wijde wereld in te gaan. Ik zie dat al gebeuren: bus in en samen een terrasje of winkels in Leuven gaan bezoeken. Maar alles kost geld hé... ik zou jullie rekeningen niet willen betalen. En degene die toch nog steeds zeggen dat je als 66% gehandicapte alles terug betaald krijgt gaat hoop ik deze blog ook lezen!!!
RESPECT!
