ik ben Loewiesa ik ben belgo-néerlandaise of neder-waalse Ik woon in "Le Hainaut" In dit blog probeer ik te schrijven over dingen die mij aan het denken zetten dingen die mij aan het lachen maken dingen waarover ik me zorgen maak en dingen die ik gewoon uit mijn duim zuig
Als je je beperkingen kent, kun je daarbinnen, onbeperkt te werk gaan
Jules Deelder
schrijver,dichter
Don't walk behind me I may not lead Don't walk in front of me I may not follow Walk beside me That we may be as one
I'm Out Of Estrogen
AND I HAVE A GUN!
gedachtespinsels, dagelijkse onzin en andere beslommeringen van een jonge vijftigster
Loewiesa
02-04-2009
lentekriebels
Langzaam wakker wordend uit mijn winterdip slaat ineens het "groteschoonmaakmicrobe" toe! Met de eerste lentezon zie je stof nu eenmaal beter en sinds een paar dagen is mijn rodejeweetwelkater zijn wintervachtje aan het verliezen, dus deze morgen kreeg ik de kriebels envandaag ga ik aan de slag Zo ongeveer zou mijn laatste nieuwe blogbericht beginnen, totdat ik een verkeerde manoeuvre uithaalde en nog net zag .bestaat al wilt u vervangen? En ik ..stom genoeg ietsje te snel en met mijn gedachten er eventjes niet bij (omdat ik afgeleid werd door mijn rodejeweetwelkater diezich op de pot van de Sanseveria wilde installeren, in plaats van zich netjes naar zijn kattenbak te begeven, zoals propere katten dat nu eenmaal horen te doen, volgens de dierenarts gebeuren die ongelukjes omdat hij seniel aan het worden is .. JA klikte en ik verbijsterd voor een nieuw leeg blad zat met dezelfde titel. MERDE MERDE MERDE! Ik heb nog geprobeerd om via de zoekfunctie het een en ander terug te vinden, maar niks, rien de rien. Dus voorlopig niks over mijn plotselinge schoonmaak woede. Nadat ik mijn verwarde kat bij zijn nekvel heb gegrepen en hemop zijn bak heb gedeponeerd. Heb ik mijn pc afgezet en ben ik in de tuin gaan werken. Zomerbollen in de grond gestopt, waarbij ik me nu afvraag of ik de wortelkant nu wel beneden heb gestopt of .? Pfffffff er zijn van die dagen!
Laatst heb ik naar "Memories" gekeken op de Nederlandse tv. een programma waarin mensen op zoek gaan naar hun oude liefdes.Natuurlijk wordt zon programma gemaakt voor de kijk cijfers, maar echt, eigenlijk heb ik zo mijn twijfels bij dit soort programma's. Eigenlijk vind ik dat zon oude liefde gewoon lekker, romantisch in je hoofd moet blijven zitten. Want stel je eens voor, je vind je oude lief terug mèt een partner en met kinderen, dan kan dat toch alleen maar ellende geven? Of je romantische beeld is voor altijd verpest, of de vonk is er nog, met alle gevolgen van dien.
Mijn eerste echte liefde was op de middelbare school. Van hem kreeg ik mijn eerste kus, ergens in een stil hoekje van het fietsenhok Wat was ik verliefd! Hij zat 2 klassen hoger dan ik, en was daarmee eerder van school. Hij kreeg een ander leven en een ander vriendinnetje en weer een ander vriendinnetje. Wat had ik een verdriet in die tijd. Nog steeds als ik the fool on the hill van de Beatles hoor (the Magical Mystery Tour was net uit) denk ik aan mijn eerste lief, want daar schuivelden* we op voor het eerst samen.
Ik heb hem wel eens gegoogled . Hij heeft een traiteurszaak ergens in de Randstad, misschien dat ik gewoon uit nieuwsgierigheid?.... eens binnen stap, gewoon voor een pasteitje?
*= slow
Wel doen? Niet doen? Nee ik ben vastbesloten, ik laat mijn eerste "grote" liefde gewoon een mooie herinnering zijn.
Voor het raam aan de oostkant van mijn huis met zicht op de tuin, staat mijn eettafel, een grenen houten tafel met twee laden, gewoon een tafel, een beetje doorleefd, want mijn tafel heeft al veel meegemaakt, er zitten krassen en blutsen op. Krassen van een bos sleutels eens op de tafel geworpen. En krassen, sporen van een kat eigenlijk die ik vroeger eens gehad heb en die op de tafel in het zonnetje lag te soezen en schrok wanneer ik binnenkwam want hij mocht natuurlijk helemaal niet op de tafel. De kat heb ik vier jaar geleden laten inslapen, niet omdat hij op mijn tafelklom, maar gewoon omdat hij oud en ziek was. Er zijn veel dingen op mijn tafel gedaan, zo is er eens op gepingpongd, ik heb er behangpapier op geknipt en in-ge-papt, bij gebrek aan een behangerstafel!Er worden spelletjes aan gespeeld, de krant wordt er gelezen, ook hebben er al heel veel vazen bloemen opgestaan, en zijn er ook al vazen op omgevallen, door dezelfde tafelkimmende kat. Mijn tafel heeft ook al veel etentjes meegemaakt. En miljoenen woorden aangehoord. Mijn tafel is ook perfect tweetalig. Er is plaats voor acht personen aan mijn tafel en mochten er in de toekomst nog kleinkinderen bijkomen dan wordt mijn tafelmisschien een beetje aan de krappe kant. Soms ligt er een kleed over mijn tafel en soms laat ik mijn tafel gewoon de tafel zijn. Boven mijn tafel hangt een fabriekslamp uit de zestiger jaren. Ooit is die lamp nog oranje geweest, de modekleur in die tijd. Door iemand gekocht in een hippe bui, en weer afgedankt. Momenteel is de lamp lichtgroen geverfd, niet grasgroen maar ander groen, meer mintgroen en waarschijnlijk schilder ik hem binnenkort weer eens in een andere kleur, als ik mijn muren weer eens ga overschilderen, en mijn plafond, dat eigenlijk ook aan een behandeling toe is, maar dat ik tot nu toe steeds heb uitgesteld, om dat het idee alleen al, genoeg is om mij pijn in mijn nek te bezorgen. Naast mijn tafel tegen de muur staat een grenenkast bestaande uit meerder elementen.Twee planken worden benut als bordenkast.Want ooit ben ik begonnen met een verzameling van oude borden, en ander oud serviesgoed, karaffen en glaswerk, na dat ik een paar spulletjes uit het huishouden van mijn oma had gekregen. Daar waren haar kristallen messenleggers bij. Als kind tijdens de familie etentjes verveelde ik me aan tafeleen ongeluk en droomde weg bij die messenleggers die bij kaarslicht alle kleuren van de regenboog hadden.Toen ik ze een paar jaar geleden voor het eerst na jaren terug zag , dacht ik wat zijn dat voor lelijke dingen. Afgelopen Kerst had ik besloten om de oude glazen kerstballen van mijn oma eens in de kerstboom te hangen, en een van haar zelf geborduurde tafelkleden op de tafel te leggen en de messenleggers. Maar tijdens mijn etentjes verveeld men zich blijkbaar niet............
Ik ben in het bezit van een pétrin, een bakkerstrog, vroeger was in sommige streken heel normaal om thuis brood te maken en had men zon meubel om het deeg te kneden en te bewaren, Nu woon ik niet zo afgelegen dat ik niet dagelijks gewoon bij de bakker mijn broodje kan gaan halen, maar toch voor de "leukte" heb ik wel eens geprobeerd om zelf brood te maken, en dan niet met zon machine maar met echt kneden met de hand en zo. Het resultaat was niet echt om over naar huis te schrijven, het baksel had eventueel kunnen dienen als moordwapen! Verleden week heb ik een nieuw recept gekregen, hoewel het niet veel verschilt met het recept dat ik al had, blijkt het uiteindelijke resultaat te zitten in de hoeveelheid passie e/o frustraties die men in het kneden verwerkt! Dat zal het zijn! Ik heb al de ingrediënten in huis, plus de nodige hoeveelheid frustratie om mij eens uit te leven op mijn deeg. Vandaag werp ik mij in de strijd en vandaag begin ik aan mijn eerste therapeutisch brood!
Mijn ruiten gelapt, gezeemd of gekuist zoals ze in Vlaanderen zeggen. Het was trouwens weer eens nodig, dat ruiten kuiszeemlapgedoe. De drang voor het ruitenkuisen is bij mij niet van dien aard dat ik dat wekelijks doe. Maar nu, met dat lentezonnetje dat nog een beetje laag staat, zag ik, dat het weer eens tijd werd. Bovendien zit mijn zoon thuis met een keelontsteking en als een echte vent klaagt hij de hele dag door. Het was dus ook een vorm van vluchtgedrag dat ik over ging tot huishoudelijke activiteiten buitenshuis. Nu had ik laats eens gehoord dat je de ruiten prima kunt kuisen met een doormidden gesneden ui, (of moet ik nu ook zeggen ajuin?) in het waswater.Dus tijd voor een test! Ik had ze al eens gedaan met afwasmiddel met azijn, met ammoniak, of gewoon met van die producten, speciaal voor ruiten uit de supermarkt. Ik heb wel eerst het schilletje van de ui gehaald. En in mijn emmer met warm water gedaan, (de ui dan hè , de schil weggegooid.) ik heb er ook een kneepje afwasmiddel bijgedaan. En dan ben ik aan het werk gegaan. Het rook wel uierig, en ik kreeg zowaar trek in UIENSOEP!Maar mijn ramen zien er weer glanzend schoon uh proper uit. De ui uit de emmer gevist en hem maar weggegooid. Het zijn moeilijke tijden en ik heb nog even geaarzeld om hem te recycleren door hem af te spoelen en hem bij de soep te mengen, die ik vanavond serveer, lekker met geraspte kaas.
UPDATE: zaterdagmorgen: strepen op de ramen! Soep was heel lekkerrr!
Ikzal een jaar of 9 geweest zijn toen mijn ouders het een goed idee vonden om mij naar de padvinderij te sturen, gezien mijn leeftijd ging ik bij de kabouters. Het kabouterspel telde5 speelvelden: De natuur, ontdekken, laten zien wie je bent (expressie) sport en spel, dienstvaardigheid en bereidheid. Echt iets voor mij dus. JOp een zaterdagmiddag mocht ik een keertje voor de proef mee doen. Niets vermoedend van wat mij daar te wachten stond ging ik naar het clubhuis toe. Ik herinnerde me dat de leidsters Ohoe en Oebiegenoemd werden,dat ze van het Breugheliaanse type waren, ze een blauw uniform droegen, met fluiten, sleutels en allerhande koordjes met knopen aan hun ceintuur, ze droegen korte sokjes en hadden stevige stappers aan hun voeten. Er kwam een totem bij te pas, een paddenstoel die bij het begin en het eind van de middag te voorschijn werd gehaald en er werd een lied bij gezongen,en er werd gesalueerd. Een van de kabouters was de zogenaamde "totem kabouter".Ik herinner mij dat ik de eerste middag het logboek meekreeg om over mijn bevindingen van die eerste keer iets te schrijven. Er hoorde ook een uniformbij. Mijn moeder nam mij hiervoor mee naar een winkel in het centrum van Amsterdam, waar ze alles voor padvinders verkochten. Het kabouter uniform bestonduit een bruine jurk, met een ceintuur en een groen mutsje, ik kreeg toen ook een kompas, hoewel dat niet bij de standaard uitrusting van het uniform behoorde. Bij de installatie als kabouter kreeg ik een gele das met een dasring, en mijn eerste insigne. Ook kreeg ik toen mijn kabouternaam: Twinkeltje. Op de navolgende zaterdagen werden me toch een paardingen bijgebracht die me in mijn latere leven nog van dienst zouden komen. Zo kan ik nog steeds eenplatte knoop, een paalsteek en een mastworp maken. En weet ik waar ik moet opletten bij het opzetten van een tent, en ik zal niet zo snel verdwalen in een onbekend bos. Wij gingen op kamp en zongen bij een kampvuur en griezelden voor de witte wieven. En verder heb ik er leren vissen met een draadje, een kurk en een veiligheidsspeld. Voor ieder nieuw iets dat men je leerde, moest je een proef afleggen enkreeg jeeen insigne omop het uniform te naaien. Zo heb ik ook het insigne van "handig meisje" behaald! Men heeft mij er ook geleerd om respect te hebben voor planten en dieren en de zwakkeren in de samenleving te helpen. En respect te hebben voor ouderen. Eén keer in de zoveel tijd werd er aan heitje voor een karweitje gedaan. Dan moest je in een week tijd een aantal werkjes doen voor één kwartje (heitje) per werkje. Mijn moeder was natuurlijk mijn eerste klant. Voorde buren uit de straat mocht ik honden uitlaten, of schoenen poetsen of oude kranten naar de groenteman brengen voor recyclage, van de groenteman kreeg ik dan ook nog eens een appel, of een schoongemaakte winterpeen. Het ergste waren de misbruikers, die lieten je een auto wassen voor een kwartje, terwijl ze veel meer betaalden aan jongens of meisjes die dat werkje op zaterdag deden als bijverdienste. Zo ben ik bij een mevrouw eens aan het koperpoetsen gezet,en dat mens bleef maar aandragen en dat alles voor het luttele bedrag van één heitje, (terwijl mijn oma, waar ik soms ook mocht koper en zilver poetsen, mij er fl 2.50 voor betaalde!!) maar ja, dat was buiten de padvinderij om. En zomaar opstaan en weggaan dat kon ook niet want ik was bang mijn heitje niet te krijgen en bovendien, ik was padvindster en ik had immers een belofte afgelegd!!!
Ik had besloten om eens vroeg te gaan slapen. Niet gerekend op mijn naaste buurman die, net toen ik was ingeslapen, de onweerstaanbare behoefte kreeg om eens flink te gaan roepen, onder begeleidingvan een hoop gestommel bij zijn achterdeur. Assez, assez! Y en a marre wat zoveel betekent als, genoeg, genoeg, ik heb er genoeg van. Mijn buur is een jonge dertiger en heeft sinds ongeveer een jaar een relatie met een jonge vrouw met een kind. Een bijzonder vervelend kind trouwens. Die soms uren in de tuin kan staan schreeuwen, Hij slaat planten kapot met een hark of een bezem, smijt van alles over de heg. Schiet met een luchtbuks op katten, pest de hond van de buren aan de andere kant. Kortom een etterbuil van een kind. Waar ligt dat aan? Vraag ik me dan af;aandacht te kort? Gewoon slecht opgevoed of misschien wel ADHD, of een andere mode ziekte? Soms is de corrigerende tik toch wel op zijn plaats. In dit geval ben ik zelfs voor een corrigerende schop onder zijn achterste! Ik ben benieuwd hoelang de relatie nog gaat duren, want het is vaak om de vervelende kinderen van de partner dat relaties stuk gaan. Ik was natuurlijk wel weer klaar wakker, en begon over mijn buren na te denken. Mijn buren, genoeg inspiratie voor een nieuwe soap, kijkt u mee? Neem nu mijn overburen: Zij hebben hun huis zon 7 jaar geleden gekocht en hebben er een flink bedrag tegen aan gesmeten om de boel op te knappen. Ze zijn een paar jaar bezig geweest en in feite is de verbouwing nog niet af, maar dan is Madame het ineens afgestapt met een jongere vent met een motor, de twee zonen achterlatend bij haar man. Je relatie moet blijkbaar wel bijzonder solide zijn, als je aan het renoveren begint, Veel mensen zijn het na een tijdje schijnbaar kots beu omop een chantier te moeten wonen, indien je het je niet kan veroorloven om ergens anders te blijven wonen en een dubbele huur op te hoesten.Het huis staat al een tijdje te koop. Mijn overbuurman woont er alleen nu, met zijn twee zonen. Mijn overbuurman is Italiaan, en van mijn leeftijd. Sinds zijn vrouw weg is, brengt hij mij zomers kersen uit zijn tuin. Of hij maakt soep, Minestrone, grote porties om in te vriezen. Dan krijg ik ook een pan. Soms ook maakt hij gniochi, of anderItaliaanse lekkernijen. Misschien ziet hij iets in me? En behoren die hapjes gewoon bij de versier truuk? Maar helaas, ik val niet op Italiaanse types, bovendien heb ik al een lief, die ook lekkere dingetjes kan klaar maken en heb ik geen zin in verdere complicaties in mijn leven. Verder is mijn overbuurman best aardig en eet ik met graagte van de aangeboden hapjes. In ruil, bied ik hem wel eens een paracetamolletje aan, èn een luisterend oor, als hij weer eens last heeft van hoofdpijn, vanwege de spanningen die zijn scheiding en het niet verkopen van zijn huis opbrengen. Mijn andere overburen, zijn ook van Italiaanse afkomst. Zij heeft mijn leeftijd, gaat gekleed als een Siciliaanse weduwe, een vroeg oude vrouw, haar mond is ingevallen, er ontbreken haar enkele tanden. Het leven is voor haar blijkbaar opgehouden. Haar man is ziekelijk en zit aan de fles, zuurstof, wel te verstaan, zijn longen zijn beschadigd na jaren in de mijnen te hebben gewerkt. Hij komt al jaren niet meer buiten. Er zijn twee zonen, waarvan er één sinds die lange warme zomer van 5 jaar geleden in coma ligt na een motorongeval. Hij leeft verder" als een plant. Daarvoor dealde hij. Wat dat betreft is het wel een mooie opruiming, maar toch .. Mijn over buurvrouw en haar andere zoon, die s nachts werkt,gaan hem dagelijks opzoeken, om hem te verzorgen. De andere zoon, ook een jonge dertiger heeft eigenlijk een triest leven, terwijl hij de leeftijd heeft om uit te gaan met leeftijdsgenoten, of een eigen leven te beginnen, heeft hij de zorg voor zijn ouders en zijn jongere broer. Een eindje verder staat het huis van petit oiseau Eigenlijk heet zij anders, maar ik noem haar petit oiseau, Want zo ziet zij er uit, als een klein vogeltje. Ze is een fijn, breekbaar poppetje, met een rood neusje als het koud is, en ook als het niet koud is eigenlijk. Haar man heeft haar verlaten voor een ander; Daar mag hij playstation spelen, geeft zij als reden, voor zijn vertrek. Zij heeft nu ookeen playstation aan geschaft om haar man terug te lokken. Dus af en toe komt hij eens een middagje bij haar spelen. Wat moet je daar nu opzeggen? Ik denk dat hij gewoon van twee walletjes eet. Hoewel het best kan natuurlijk , want mijn vriendin vertelde mij laatst dat haar man ook alleen maar aandacht had voor zijn computer en niet voor haar. Eigenlijk ben ik maar wat blij met mijn lief en mijn relatie want hoewel dat maar een latrelatie is, hebben wij van vrijdag avond tot maandagmorgen aandacht voor elkaar. En ook dat zal wel aanleiding geven tot praatjes .Ik heb trouwens nog een andere buurvrouw, die la veuve joyeuse wordt genoemd. Vroeger stond ze samen met haar man op de markt van Charleroi met worst, sinds het heengaan van haar man en daarmee ook zijn worst, zet zij de bloemetjes buiten, en haalt elk jaar een nieuwe worst binnen, je ziet haar met de jaren opleven, zo zie je maar ..comme quoi.
Het was de verjaardag van mijn zoon. 18 jaar is hij geworden, geen kind meer, maar toch ook nog geen man. Ik heb voor hem een Tiramisu gemaakt, zijn lievelingsdessert,en terwijl hij mij (Tiramisu betekent letterlijk dan wel trek mij omhoog) figuurlijk, een meter van de grond tilde sprak hij mij de volgende gedenkwaardige woorden toe: mama, ik blijf zeker tot mijn 40e bij jou!!! Was ik even blij met dat vooruitzicht!!! De laat maar waaien houding van zoonlief werkt mij af en toe behoorlijk op mijn zenuwen. Koken kan hij inmiddels, hoewel het een en ander regelmatig resulteert in ietsje te zout, te pikant of teveel knoflook, laat ik hem doen, hij duwt mij dan ook regelmatig de keuken uit als ik weer eens loop te zeuren. Hij denkt ook nog steeds, dat als hij gedaan heeft met kokkerellen het gebruikte materiaal vanzelf in de afwasmachine komt. Voor de rotzooi in zijn kamer doe ik een oogje toe, het is tenslotte zijn kamer, met alle consequenties van dien, als hij dan weer eens al roepend door het huis loopt dat hij iets kwijt is (zijn abonnement, zijn sleutels) en dat Ik ze wel verplaatst zal hebben, probeer ik te doen of ik doof ben. Het verschil tussen de vloer in zijn kamer en de wasmand in de badkamer is ook een moeilijke, met als resultaat dat zijn kleren soms niet gewassen worden. Zou het misschien iets genetisch zijn? Of toch allemaal de schuld van mama? Tot zijn 40 ste ? Uh..?
Je denkt er eigenlijk niet bij na, als je er aan begint. Zon klein lief zacht speels poezelig bolletje, dat het ook wel eens ziek kan worden. Mijn 14 jarige rode jeweetwelkater,wildeineensniet meer naar buiten, terwijl hij daarvoor een halve zwerver was,hij begon enorm af te vallen, ondanks dat hij goed at, maar toen hij veel begon te drinken, een paar keer per dag zijn hele drinkbak leeg dronk, ging er bij mij een alarmbelletje rinkelen. Ik had al eens een kat gehad waarbij het zo begon, en uit eindelijk bleken zijn nieren nietgoed meer te functioneren. Maar toen de kattenbak ook nog eens bijna overstroomde en hij echt zielig begon te doenen zich te isoleren, door zich de hele dag onder een kastje op de koude tegelvloer te verstoppen. Heb ik een afspraak gemaakt bij de dierenarts en een bloedtest laten doen. En wat bleek meneer is diabeet".Sinds een tijdjespuit ik hem twee keer per dag insuline. Ondertussen ligt hij al niet meer onder het kastje, de kattenbak stroomt ook niet meer over. Mij zielig aankijken doet hij nog wel. En zo heb ik weer iets om over te twijfelen,moet ik gewoon de andere kant opkijken, de volgende keer,als ik weer zon lief zacht speels poezelig bolletje tegenkom .............of?
We waren weer eens in Amsterdam, en tot de toeristische attracties behoorde deze keer een bezoekje aan stadstoezicht. We hadden namelijk een papiertje (lees: parkeerboete) onder de ruitenwisser gevonden, daar gestoken door een overijverige, dronken of achterlijke ambtenaar.We hadden immers een geldige parkeervergunning duidelijk zichtbaar op het dashboard. Bovendien had de slimmerd zich ook nog eens vergist in de datum en een dag in de toekomst genoteerd. Het was dan ook geen probleem om de bon te laten annuleren. Het bureau van stadstoezicht bevind zich in de Amsterdamse Bilderdijkstraat, een wijk in Oud-West. Ik kende deze buurt nog goed van vroeger, want ik ben er niet ver vandaan opgegroeid in één van de tuinsteden, (Nieuw-West) het Overtoomseveld. Dus voor mij een leuke reden om er eens rond te kijken en te zien hoe het een en ander er veranderd was na al die jaren. We liepen tot het Mercatorplein, het plein had een volledige metamorfose ondergaan, Voor het eerst de blowverbod borden gezien diede gemeente hier geplaatstheeft, om overlast te vermijden van de bezoekers van de coffee-shops in de buurt. Deze borden zijn direct na het plaatsen ervan een paar jaar geleden meteen zeer populair geworden, het eerste bord werd direct gestolenen ook de opvolgers bleken erg gewild. Het stadsdeel De Baarsjes besloot van de nood een deugd te maken enplaatste een grote order bij de fabrikant. De borden zouden voor 90 te koop zijn. De opbrengst zou naar een goed doel gaan. We liepen verder, richting het Rembrandtspark, In mijn jeugd was dit stuk bekend als het Landje, s winters gingen we er schaatsen, we klommen op de dijk, waar nu de ring loopt, en eigenlijk mochten we er nietkomen, vanwege de kinderlokkers!Maar we kwamen er natuurlijk wel, want wat niet mag is spannend! En dan kwamen we soms terug met witte pijpjes, echte archeologische vondsten, je moest natuurlijk thuis een smoes verzinnen, om je vondst te verantwoorden. Later werd het landje dus een park (er is trouwens nog steeds een landje, een soort club waar geknutseld en zo kan worden) er zijn flats gebouwd, een gebouw van de AMRO, van elf verdiepingen, wat al vrij hoog in die tijd was, van af de hoogste verdieping kon je bij helder weer de duinen zien, ik heb er nog gewerkt, voor ik uit Amsterdam weg ging, en met veel plezier. Nu is het geen bank meer. Er is daar ook een kinderboerderij, waar stadskinderen kennis kunnen maken, met varkens, geiten, kippen, en konijnen. Het is me opgevallen dat er tegenwoordig hoge hekken om de boerderij staan. (typisch voor de tijd)Een eind verder ligt de Sloterplas, in het begin ging ik er met mijn moeder en mijn broertje naar toe tijdens de zomervakanties. Aan de westzijde van de plas is een natuurlijk zwembad met een strandje waar je tegen betaling binnen kwam. Later bleven wij aan de oostkant, met vrienden en vriendinnen, we lagen daar hele middagen in het gras, soms gingen we er ook zwemmen, schrikken was het dan als je in de waterplanten terecht kwam. Ik heb leuke herinneringen aan mijn wijk van vroeger, we hadden altijd iets te doen.We "hingen" ook veel op straat rond, en haalden ook wel eens kattenkwaad uit, maar we verveelden ons niet. De wijk waar ik ben opgegroeid werd gebouwd in de jaren 50 en was bedoeld voor de jonge gezinnen uit het centrum van Amsterdam. Nu is90 % van de bevolking er van Marokkaanse afkomst. Het schijnt er onveilig te zijn op sommige momenten van de dag. De wijk wordt zelfs door sommige de Gazastrook van Amsterdam genoemd
Er zijn van die dagen ...... Grijs, grauw en inspiratieloos. Je hebt het gevoel dat jeniet vooruit komt. Alles wat mis kan gaan, gaat mis. Was het leven maar zo eenvoudig dat alle problemen zouden verdwijnen door één enkel woord ..
En ja, ik maak schrijffouten.Zoals de meeste bloggersben ik dan ook geen professionele beroepsblogger. Er is geen corrector die mijn tekstjes eventjes naziet, en er de fouten uithaalt. Ik schrijf maar wat in het wilde weg. En met plezier. En daar gaat het toch om? Kommaneukers en andere taalpuristen gaandus maar gewoon een blogje om. Af en toe zie ik het kofschip eens langs varen. En dan denk ik, is het nu zo? Of toch zo? Wanneer mijn Franstalige zoon mij iets vraagt over zijn lessen Nederlands, dan moet ik best eens nadenken. En dan denk ik soms aan meester N. Uit klas 5, van de lagere school in Amsterdam. We moesten in die tijd eindeloos zinnen ontleden, woord benoemen, zwakke en sterke werkwoorden vervoegen. Op een dag kreeg ik een gecorrigeerd proefwerkje terug, met best veel rood! En daarbij een vriendelijk doch bestraffend tikje op mijn hoofd met de vierkleurenpen van meester N. Als hij dat nu in deze tijd had gedaan zou er meteen een klacht ingediend zijn wegens mishandeling. (of een poging daartoe) Er zouden misschien wel artikels in de kranten hebben gestaan, want meester N.was in die tijd ook nog eens een Bekende Nederlander.Toen nog semiprofvoetballerbij een bekende Amsterdamse voetbalclub.Ik heb er trouwens niets van gekregen, van dat tikje. Maar soms denk ik er aan als ik me afvraag over hoe een en ander het ook al weer zat .
Ik heb eerst nog wat geaarzeld om hier blog over te doen. Want je weet maar nooit, straks surft de meester hier ook nog ergens rond en krijg ik een proces aan mijn been, wegens laster of smaad. Daarom:YO MEESTER
In het essay "a room of one's own" (1929) beschrijft Virginia Woolf de beperkingen waarmee schrijvende vrouwen te kampen hadden,(en hebben) en waardoor veel vrouwelijk talent niet tot ontplooiing kwam: Een vrouw moet geld hebben en een kamer voor zichzelf,met een slot er op om te kunnen schrijven''.
Ze had niet alleen alle ruimte, maar blijkbaar ook alle tijd. Geen gehaast, geen agenda, ze kon wandelen, vissen, lezen, observeren, na denken. Nu heb ik geen ambities om in de voetsporen van Virginia Woolf of wie dan ook te treden, door gebrekaan zelfdiscipline, en door gebrek aan talent. (Ze pleegde trouwens zelfmoord door haar zakken te vullen met stenen en zich te verdrinken in een rivier. Omdat ze stemmen hoorde en dacht gek te worden en haar man verder niet tot last wilde zijn) Maar ik heb wel een agenda, en bepaalde verplichtingen, en ik heb ook kinderen, kinderen die er voor zorgen dat ik voor mijn eigen ruimte moet vechten. En ik heb een lief die regelmatig mijn aandacht opvraagt. Een stroom van gedachten heb ik echter ook, soms (vaak) wat onsamenhangend, stemmingen,gevoelens en verlangens . (Ik hoor alleen nog net geen stemmen!)
Gelukkig heb ik een eigen pc waar ik mijn gedachtespinsels in kwijt kan. Zodat ik ze een plaats kan geven en ze kan opruimen.
Als nuchtere noorderlinge heb ik niet echt iets met Carnaval. Verkleed en zuippartijen zijn niet echt aan mij besteed. In Henegouwen waar ik woon, is het vooral het carnaval van Binche dat de reputatie en de faam heeft. De komende weken heeft ieder dorp of stad zijn eigen carnaval. Het carnaval begint op zondagmiddag. Maar op mardi gras trekken les Gilles in hun prachtige pakken op klompen de stad in onder begeleiding van de tamboers en het geklingel van de belletjes aan hun kostuums. Ze dragen dan hun hoeden met struisvogelpluimen en ze gooien met sinaasappels. Het feest wordt beëindigd met een vuurwerk. Het carnaval van La Louvière dat pas in maart plaats vind wordt dan weer besloten met de Brûlage des Bosses. (Het verbranden van de bochels van de Gillen) Vroeger werd het stro waar de Gillen kostuums mee zijn opgevuld verbrand,tegenwoordig wordt er gewoon een vuurtje gemaakt van stro of men verbrand een pop gekleed als Gille. Dit zou symbolisch zijn voor het einde van het Carnaval.(Of volgens heidens gebruik, afscheid van de winter en begroeting van de lente) De muziek hierbij is afwisselend triest en vrolijk. Le Carnaval est mort, vive le Carnaval! Zelf vind ik dit het mooiste moment van het carnaval, en het rare is dat deze nuchtere noorderlinge hierbij wel eens een traantje moet wegpinken.....comme quoi...!
Onze maatschappij draait helemaal op nieuw. Iedere maand komt er iets uit met nog meer pixels, pentiums volgen pentiums op, nog meer geheugen, nog sneller. Dat moet je dan hebben. Maar waarom eigenlijk? Ik geloof niet in het blind inruilen van dingen alleen maar omdat er een nieuwere versie van is. Al jaren heb ik het zelfde computertje dat me tot nu toe nog niet in de steek hadgelaten. Mijn handige Harry heeft er een tijdje geleden aleens extra RAM ingestokenen mijn computertje draaide vrolijk verder. Tot ik verleden week een melding kreeg dat de harde schijf vol was. Nu heeft mijn lief altijd van alles liggen dat hij wel eens zou kunnen gebruiken, waaronder een harde schijf, die hij in mijn computertje heeft bij gestoken. Nu heb ik dus een C en een D. En ondertussen weet ik alles van MASTER, SLAVE en JUMPERS . Ikke blij, mijn computertje draait voorlopig weer voor een tijdje, al was door het leegmaken van C mijn adressenboek van Outlook verdwenen. Beetje bij beetje wordt ook dat probleem weer opgelost. Toch ga ik binnenkort eens aan vernieuwing moeten denken. Een leven zonder computer lijkt mij nl ondenkbaar.
Trois allumettes, une à une allumées dans la nuit La première pour voir ton visage tout entier La seconde pour voir tes yeux La dernière pour voir ta bouche et l'obscurité toute entière pour me rappeler tout cela en te serrant dans mes bras.
Als ik naar Moulhoudjiscomme un petit coquelicot luister en mijn ogen sluit, denk ik aan Parijs. Je taime. Parijs in november, regen, weerspiegelingen van mensen, van lichten in natte straten, de lucht van gepofte kastanjes. Je taime, Marrons glacées. Druk, druk, druk, vite, vite, vite. De lange gangen, gesis, het specifieke luchtje van de Parijse metro, gele metrokaartjes, vite vite, vite. Je taime. Dan denk ik aan Mont Martre, le Sacre Coeur, trappen , heel veel trappen, aan Crêpes Suzette. Je taime. Ik denk aan Montparnasse, aan Tati, aan blauw, heel veel mensen, veel zwart, druk, druk, druk, aan de metro die er boven de grond reed boven onze hoofden. Ik denk aan de hete grog om op te warmen in een Parijs café met juke boxjes bij ieder tafeltje, ik denk aan Gainsbourg, Johnny, Clo Cloaan Julien Clercq, Veronique Sanson, Gérard Lenorman, Christophe, Mort Shuman, Michel Fugain, Michel Sardou Elle court elle court la maladie damour. Je taime.Ik denk aan de Boulevard St.Michel, aan het Quartier Latin, aan gitaarmuziek, aan Jacques Brel, aan Ne me quitte pas, aan Diabolo menthe.Je taime, Ik denk aan de Notre Dame, aan boekenstalletjes langs de Seine. Ik denk aan Le Louvre aan La Joconde, aan Les Tuileries aan de Franse revolutie, aan Marie Antoinette, aan stoeltjes in het park, aan spelende kinderen, aan een fontein. Aan Tarte Tatin. Je taime. Ik denk aan een overdekte markt, aan ongepelde garnalen en een sandwich jambon beurre. Je taime. Ik denk aan Jim Morrison aan Edith Piaf aan "Simone Signoret" op Père-Lachaise. Ik denk aan het plafond van "le Rex waar ik in slaap viel onder de film, aan Love story en de laatste trein naar huis gemist , aan een bosje vers geplukte rozen uit een gemeente park, aan beloften: Les étoiles pour toi! Je taime. Aan les routiers sont sympa, van Max Menier. En dat niets aan de hand stemmetje: ça bouchonne sur la phériphèrique. Moulhoudji is al lang uitgezongen, en Parijs zal altijd Parijs 1974 blijven: je taimais.
Jalousie, Iedereen heeft er wel eens mee te maken. Is het een bewijs van liefde? Of is het een gif, een groen monster?
Ik zou je in een doosje willen doen
Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen En je bewaren, heel goed bewaren Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren Dan lig je in de watten en niemand kan erbij Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen En dan telkens even kijken Heel voorzichtig even kijken Telkens even kijken
Je mag er wel eventjes uit, elke dag Een uurtje, dat mag, ja, een uurtje, dat mag Je mag dan ook wel naar 't Vondelpark, even Alleen om de eendjes wat eten te geven Maar als je dan vlucht raak ik jou toch nooit kwijt Want ik vind je altijd, ja, ik vind je altijd Ik zou je 't liefste in een doosje willen doen En je bewaren, heel goed bewaren Dan liet ik jou verzekeren voor anderhalf miljoen En telkens zou ik eventjes het deksel opendoen En dan strijk ik je zo zachtjes langs je haren Dan lig je in de watten en niemand kan erbij Geen dief die je kan stelen, je bent helemaal van mij
Ik zou je 't allerliefste in een doosje willen doen En dan telkens even kijken Heel voorzichtig even kijken Telkens even kijken En een zoen
dit blog ondersteunt oude spelling nieuwe spelling oude nieuwe spelling onnodig Frans onnodig Engels verkeerd geplaatste leestekens stijl en spelfouten
OVER VRIJE MENINGSUITING!
"Het mooie van vrije meningsuiting is dat je altijd weer verrast wordt door de schaamteloosheid van degenen die haar willen beknotten"
THEO VAN GOGH (VERMOORDE COLUMNIST EN CINEAST)
OVER LIEFDE
"LIEFDE IS DAT JIJ HET MES BENT
WAARMEE IK IN MIJZELF WROET"
May the sun. Bring you new energy bij day. May the moon. Softly restore you by night. May the rain. Wash away your worries. May the breeze. Blow new strenght into your being. May you walk. Gently through the world and know. Its beauty all the days of your life.
.. JA klikte en ik verbijsterd voor een nieuw leeg blad zat met dezelfde titel. MERDE MERDE MERDE! Ik heb nog geprobeerd om via de zoekfunctie het een en ander terug te vinden, maar niks, rien de rien. Dus voorlopig niks over mijn plotselinge schoonmaak woede. Nadat ik mijn verwarde kat bij zijn nekvel heb gegrepen en hem
strepen op de ramen! 
Soep was heel lekkerrr!
