Tijdens een skivakantie waren er voldoende skileraars. Ik kon naar hartelust van de besneeuwde bergen naar beneden skiën.
Een turnlerares was voor de eerste keer meegekomen. De laatste middag vroeg zij of ik haar groep niet kon overnemen. Haar man was door zijn werkgever naar Oostenrijk gezonden en hij was naar Zauchensee gekomen. Heel de tijd had ik mijn hart kunnen ophalen. Daarom ging ik ermee akkoord.
Ze was met haar groep alleen maar op de Unterberg geraakt, halfweg de Rosskopf. Ik vond dat de groep tenminste naar de Rosskopf kon. Ze zei:' Dan mag Els niet mee, want die kan niet skiën.' ik antwoordde:' Als Els niet mee mag, neem ik de groep niet over.' Natuurlijk mocht Els dan wel mee.
Op de Unterberg zocht ik een zachte helling uit om te zien wat de deelnemers eigenlijk konden. De afdaling van Els was echt niet schitterend.
We namen de lift naar de Rosskopf en stapten verder naar de top. Daar vertelde ik dat de leiding van Sporta, als ik begon te skiën, voor veel te lange ski's hadden gezorgd. Voor ik het wist lag ik in de sneeuw. Ik had altijd een gevoel van schrik tot ik de eerste keer op de Rosskopf kwam. Het was toen ook mooi weer. Ik bewonderde de besneeuwde bergen en sindsdien had ik nooit geen angst meer. De Rosskopf is een toverberg.
Els zette ik achter mij. Walter zegde dat hij haar voorbij zou skiën. Ik reageerde: 'Dan kunt gij niet skiën, want dan zijt ge geen meester over uw bochten.' in kleine bochten skiedde ik tot aan de weg. Els volgde mij mooi na.Walter is wel achter Els gebleven. Op de weg hield ik halt om te laten zien van welke helling wij naar beneden waren gekomen. In ogen van beginnelingen is dat steil. Dat was nog eens een bevestiging te meer van het zelfvertrouwen.
Ik wist twee ijsplekken liggen, een met een hoogteverschil van één meter en wat lager een met een hoogteverschil van vier meter. Boven de eerste ijsplek liet ik de ski's zijdelings over de ijsplek glijden. Men hoorde de ski's over het ijs raspen. Normaal brengt men beginnelingen het Abrutschen niet bij maar ik voelde mij als skileraar bijzonder in vorm. Ik stelde voor: er rond of er over skiën. Els riep:' Mannen, er over, hé !' Dan ging het recht naar de tweede ijsplek. Ik hoefde niets meer te vragen.
Als wij aan de jeugdherberg kwamen, glunderde Els van vreugde. Haar skivakantie dreigde een groot fiasco te worden maar nu had zij er enorm veel plezier aan beleefd.
Een foto van de Gamskogel. De fotograaf vind ik niet meer terug.
Aan een tiental nieuwelingen gaf ik skiles. Het ging vlot. Zij lieten een duidelijke voorkeur blijken voor de Rosskopf. Als beloning stelde ik voor om de laatste namiddag zo dikwijls mogelijk de lift te nemen naar de top van de Rosskopf. Als het voor iemand teveel werd, kon die onderaan bij de tweede lift wachten en als wij voorbijkwamen opnieuw aanpikken.
In die groep was er een Rik uit Herentals. Hji had eigenlijk geen uitleg nodig. Hij zag hoe ik skiedde en deed dat krek achterna. Wie minder goed kon skiën zette ik vlak achter mij in mijn spoor. Rik hing dan ook altijd achteraan.
Om kwart voor vier wilde ik nog een laatste keer naar de top. Vier deelnemers, onder wie Rik, gingen mee. Op de top zette ik Rik juist achter mij. Ik vroeg hem om mij niet te lossen. Op het steilere gedeelte maakte ik grote, langzame bochten. Op het iets vlakkere deel maakte ik steeds meer kleinere, vlugge bochten. Na een tijdje haakten er drie af. Ik riep: 'Rik, niet lossen, hé !' Het ging vlugger en vlugger. Rik bleef aan mijn ski's plakken. Als wij stopten, bleef hij lachen van plezier. Hij zei: ' Er stonden wel geen vlaggetjes maar het was toch een echte afdaling.'
Een andere keer was ik alleen en stond halverwege de Rosskopf. Het was heel mooi weer. Omdat het al vier uur was, was er buiten mij nog één Oostenrijker aan het skiën. Hij skiedde naar de sleeplift en ik volgde hem.
Normaal blijven de liften na sluiting nog twintig minuten tot een half uur verder draaien. Opeens stond de lift stil en kwam niet meer op gang. Rechts van ons lag een besneeuwde rots en links ging het sterk naar beneden onder een laag diepe sneeuw. Ik had nog nooit in diepe sneeuw geskied. De Oostenrijker heeft voor mij een spoor getrokken tot aan de gewone piste. Ik nodigde hem nog uit op een traktatie maar dat vond hij niet nodig.
De pastoor-deken van Altenmarkt vroeg mij of ik met het weekeinde voor de vakantiegangers en voor het hotelpersoneel de eucharistie wilde vieren in de kapel van Zauchensee.
Mijn preek begon over het skiën. Een beginneling kan les volgen of zelf proberen fatsoenlijk een paar bochten te maken. Alleen zal het langer duren voordat hij naar een bergtop kan gaan. Hij zal er minder deugd aan beleven. Ook is de kans groter dat hij een lelijke val maakt of zelfs een been breekt. Het is veel verstandiger skilessen te nemen.
Wel, het skiën is te vergelijken met het leven.
Ge kunt uw eigen ideeën volgen maar de beste skileraar voor het leven is Jezus. Zijn wijsheid is een sterke grondslag voor het levensgeluk. Als ge het risico neemt om Jezus echt op zijn woord te geloven, dan ontdekt ge dat hij helemaal gelijk heeft. Als ge zijn raadgevingen opvolgt, krijgt ge in uw hart een warm gevoel. De liefde, die Jezus schenkt en die wij ontvangen, geeft een diepe zin aan ons leven.
Na de viering stonden mensen mij op te wachten en zegden: 'Over skiën hebben wij nog nooit horen preken.'
