1982-04-22, bijna in Canada

            Met dit schip heb ik voor de eerste keer de Grote Meren gedaan,
        de meren die aan Atlantische zijde de grens vormen tussen Canada en de USA.
        On-ver-ge-te-lijk.
        De Saint Laurent op en dan helemaal tot Duluth, Minnesota op Lake Superior en terug.

Dag Pa & Moe en alle andere familiegenoten,

'k Schrijf nog eens per pen ipv per machien.
Het eten is hier goéd. Dat werd hoogtijd dat we nog eens een schip kregen waar de friko menselijk is.
Ik eet me hier te pletter, maar ik werk het er direct weer af. Er is verschrikkelijk veel werk en tegen etenstijd
heb ik meestal honger gelijk een paard. (of een ander groot beest, een muppet of zo)

Alles valt hier mee, de cabine, de collega, het eten, de rest van de bemanning.
Het valt hier soms zo goed mee dat ik er bang van word. Dat kan niet blijven duren.
Rie en ik lachen hier per dag ± 2x 15 minuten. Eerst krijgt zij de slappe lach, dan wordt ze knalrood.
Dan springen de tranen uit haar ogen en tenslotte loopt ze weg omdat ze pipi moet gaan doen.
Terwijl ze dan efkes weg is heb ik de tijd om op adem te komen en om mijn schmink weer in orde te brengen
met een schoteldoek of zo. Want meestal krijgt miemammezel dat midden de service en dan heb ik
niet veel anders bij de hand dan een schoteldoek, een servet of een keukenhanddoek.
Gelukkig is er een spiegel vlak bij de deur van de pantry. 

’k Krijg weeral kramp in mijn pollen. Per machien schrijf toch gemakkelijker hoor. En leesbaarder. 

Vannacht zijn we door een storm gevaren. Rond 02h was heel het schip wakker.
Er was nogal was schade in de cabines. Behalve bij een paar ervaren zeemannen,
die hadden alles al zeevast staan sinds Antwerpen. -die kennen dat natuurlijk, het noorden in de lente
Iedereen (of toch bijna) heeft hier planten in de cabine. De potaarde lag met emmerkes tegen de vloer.
Daarin waren dan flesjes drank gevallen en gebroken, het geheel bestrooid met de inhoud van één of meerdere asbakken.
Kortom, we hadden vandaag onze portie lichaamsbeweging, qua poetswerk.

In de pantry was er gelukkig geen schade, maar in de pantry van de matrozen was het een echte ravage.
Daar lag op de vloer een mengsel van koffie, losse thee, suiker, boter en gecondenseerde melk.
Een heel appetijtelijk papje. De deckboy had zogezegd alles 'vast' gezet. ’t Was er aan te zien. 

Beneden in de voorraad was een emmer vuil zeepsop blijven staan (sinds Amsterdam!)
Die is omgekiept over de bloem => bloem + vies zeepsop = vies papje. Bibi eet hier geen brood meer hoor.
Nu ga ik slapen.