Hoe lang kunnen/ moeten we dat nog aanzien?? Ik weet het, ik zou er niet meer op terugkomen maar we worden zo " geleefd " door die situatie van ma dat het onze dagen, denken en slapen momenteel zo beheerst dat ik het dan toch weer even moet verwoorden om gewoon verder te kunnen. Iemand mailde mij dat het mijn blog is en ik er gerust mijn gevoelens op kwijt kan en mag. Ik probeer via een lach en een grol alles wat te relativeren maar toch achter elke lach loert een traan.... Eergisteren had ma een heel slechte dag met nog eens koorts erboven op..Ze kregen de koorts maar niet naar beneden tot uiteindelijk een " suppo" verlichting bracht. De " bronchite"(?) die ze erbij heeft, zorgt nu nog eens voor ademhalingsproblemen zodat ze 4 keer per dag aan de aerosol ligt....PURE ELLENDE. Onlangs zei ze nog " Nu is het toch wel stilaan genoeg zeker, ze mogen mij elk moment komen halen, ik lig hier toch maar te wachten om dood te gaan.." Dat is juist het ergste aan de situatie dat ma perfect helder blijft denken. Ze vroeg mij een tijdje geleden nog: " Heb je niet gezegd tegen de dokter dat ik een papier heb voor euthanasie? Ik had altijd gedacht dat ik dan niet zo zou moeten liggen zoals nu .."?? Ik krijg het haar maar niet uitgelegd dat ik alles gedaan heb wat ik kon en het knaagt zo dat ma denkt dat ik haar in de steek gelaten heb temeer omdat ze er met de rest van de familie niet over praat want ik heb indertijd voor die papieren gezorgd.. Mams toch, je moest eens weten welke discussies ik hier al uitgelokt heb, ik heb echt alles geprobeerd!! Wat zeg je dan? Hoe troost je haar dan nog als je het zelf allemaal niet meer weet??. Gisteren had ma nog eens een zeer slechte dag. Communicatie was er niet, ze lag maar te staren of gewoon met de ogen dicht. We hadden er evengoed niet kunnen zijn want kregen maar geen reactie.. nochtans ligt ze niet in en coma. Vandaag zat ze dan weer op maar voor de rest is de situatie eender, geen communicatie, niet eten , staren of slapen en wachten... Ma is amper nog een afspiegeling van wat ze ooit was, ze wordt gevoed als een klein kind ( voor zover ze nog eet) en je ziet dat ze het er moeilijk mee heeft. Ze wil het nog allemaal zelf doen maar dat lukt niet meer en het is met tranen in de ogen dat ze die ellende ondergaat. Kan het nog erger dan dat je naast de pijn ook nog je laatste restje fierheid en zelfstandigheid moet afstaan?? En die pijn neemt maar steeds toe, zeker nu de kanker ook in haar botten terecht gekomen is en het pompje, de klevers en de pillen soms niet meer voldoende zijn!! Eén van mijn zussen zou van vrijdag tot dinsdag voor haar werk vertrekken maar ... de arts adviseerde haar ( nog maar eens) om in de buurt te blijven. Op de opmerking dat hij nu al twee maal gezegd heeft ( verleden week nog) dat we ons moeten voorbereiden op het einde antwoordde hij: " Maar je ziet nu toch zelf dat het heel kritisch wordt..!!" Ofwel heeft hij eindelijk zijn kristallen bol gevonden ofwel is hij een pure sadist. Het enige wat wij nu nog zien is éen hoopje ellende en miserie van een moeder van 88j die uit het leven wil stappen en niet mag of kan en van wie we elke dag opnieuw afscheid nemen. Het beeld van ma staat nu op ons netvlies gegrift en we geraken het nooit meer kwijt. Ik wens zo'n einde aan niemand toe. Soms zou ik eens heel hard willen roepen om die machteloosheid van mij af te gooien.. Maar het lukt gewoon niet , het wordt ( neen is) stilaan voor iedereen teveel aan het worden.... Vandaag dachten wij ook dat het einde nu wel eens vlug kan komen. Ma heeft amper iets gezegd en reageerde op niets. Ze had al gans de dag een heel hoge hartslag en niet omdat ze koorts heeft. Ze at haast niets en heeft last van de hoest die haar erg hindert. Toen we 's avonds vertrokken , zei de verpleegster dat ze de dokter zou vragen om iets te mogen geven om het hartslag weer onder controle te krijgen... en zo blijven ze haar ellende rekken....Je wordt er radeloos bij zeker na een namiddag als vandaag... Ik heb er al zo vaak over nagedacht maar vind de " zin" van het lijden van ma niet want op zichzelf heeft het geen zin en is het absurd. Elke dag als we terugkeren van een bezoek probeer ik nog zin te geven aan haar leven ondanks de " on-zin" die het lijden bij haar veroorzaakt. Kan iemand mij een aanvaardbare verklaring geven op de levensvraag: " Waartoe dient dit nog en waarom" ?? Wij weten het al lang niet meer..... Ik weet dat jullie allemaal meevoelen en bedank langs deze weg voor de vele hartelijke woorden op mijn blog; ook heel erg bedankt aan diegenen die mij via e-mail steunen. Blijf aub allemaal nog even mijn klankbord, soms heb ik dat echt nodig om een stuk van die opgekropte gevoelens kwijt te geraken.....niemand wil op die manier afscheid nemen van zijn/ haar ma..
Reacties op bericht (11)
04-11-2008
WirWar
Ja ik voel volledig met je mee, ken dat. Mijn moeder op 90 jarige leeftijd krijgt s'nacht een hartstilstand, na al een paar maanden kliniek ik zie het nog voor mijn ogen een verpleger die vloekte en zei waarom hebben ze dat nu nog gedaan. Ze hebben haar gereanimeerd, ik zei tegen de dokters moeder zou dit niet gewild hebben. Ja ze moesten u wel de zes uur respecteren en als het dan niet beter was kwam er een stil einde aan. Na die zes uren was er volgens de dokters een wonder gebeurd ze was erdoor!!! wel wij zijn geen doktersen wij zagen dat wonder niet, maar ze hebben mijn moeder nog 5 lange dagen en nachten geweldig laten afzien. Ze had wel een klare geest waarop ze niet anders vroeg kom we zijn hier weg, zelfs op een papier mijn naam en telefoon nummer nog geschreven als ik vrooeg aan de verpleegster waarom heb je mij niet direct opgebeld zei ze ze heeft nog een mooi geschrift klaar en duidelijk,wel zei ik haar als je het zo goed kon lezen had dan gebeld. Ik kon het niet meer aanzien volgens de dokters maakte ze vorderingen...neen verschrikkelijke pijnen had ze,ze hebben haar nog gebruikt als proefkonijn. Ik ben dan voor de 10 dokters en gevolg gaan staan en heb gezegd en nu ga je doen wat mijn ma ik willen Haal die toestellen weg en laat haar zacht inslapen. Ze wilden weigeren maar was hen voor heb gezegd kijk ik weet de hoofd directeur van deze kliniek wonen wel die ga ik wakker maken eender hoe al was het al toeterend met de wagen. Wel een ogenblikje mevrouw ga daar even in de wachtkamer. Tien minuten later kwam er een andere dokteres vragen wat ik juist wou voor mijn moeder. Ik zei haal die toestellen van haar af maakt eerst en vooral die armen los en laat ze zacht inslapen. We hebben nog kunnen praten met ma en zeggen dat ze naar ons kom komen zoals voorzien was, ze was gelukkig die pijnen waren weg en is zacht ingeslapen. Zelfs mijn huisdokter zei het is schandalig wat ze met je moeder nog gedaan hebben, maar wij hebben ook niks meer te zeggen in die klinieken zei onze dokter. Het is gewoon schandalig wat ze met zieke mensen doen, zelfs tijdens die 5 dagen mochten wij er aar tweemaal per dag een kwartiertje bij. Maar de eerste maal dat ik de hoofd Directeur noemen ze dat zie vraag ik hem of zijn moeder nog leeft als hij ja zegt zal ik hem vragen of ze ook nog als proefkonijn moet dienen op deze leeftijd. Ja wat zijn wij hier nummers dat is al. Nu neemt niet weg mijn oprechte deelneming met het overlijden van je moeder, Sterkte Natoken WirWar
04-11-2008 om 13:41
geschreven door WirWar
03-11-2008
een Aanvaardbare uitleg Natoken....???
.... ik weet dat je mijn antwoord hier al op kent.....
en is er Zin bij het lijden? in dit soort lijden kan denk ik niemand een plausibele uitleg hiervoor geven, wie of wat ze ook vertegenwoordigen... ...
hopelijk is jullie mams snel uit dit ondraaglijke lijden verlost; in de eerste plaats voor haarzelf maar ook voor haar geliefden die hier een verdomd zware last dragen, jullie willen het beste maar voor haar en zijn oh zo machteloos.....en dat vreet aan een mens en kan je moeilijk gezond noemen.....
03-11-2008 om 19:06
geschreven door Amor Fati
...
Ik kom juist van bij Louke,daar was het ook al zo'n ellende,weet wel dat ik met jullie meeleef,al heb ik dan zo weinig tijd,hopelijk zien we elkaar vrijdag?
Humor en geduld zijn de twee kamelen waarmee je elke woestijn door kunt. kus en knuff vanLipske!
Alles is mooier in de zon, zelfs de regen. kiss from Lips
03-11-2008 om 11:55
geschreven door hotlips
02-11-2008
ik dus niet
Ik ben niet zo menslievend die dokter(s) niet hetzelfde leed toe te wensen... nee hoor... ik hoop dat hij nog erger zal lijden... waarvoor dan de moeite nemen die formulieren in te vullen en elk jaar terug te tekenen (hebben juist die van onze vrienden getekend als getuigen) als er dan toch geen rekening mee wordt gehouden door zo'n zielloze potentaat die denkt dat hij voor God moet spelen... Lucht jij je hart maar hoor... daar zijn blogs voor... je lief en leed afschrijven... Tot spoedig hoop ik
02-11-2008 om 16:39
geschreven door Myette
Hallo
Zoals Ludovicus zegt mag jij je hart luchten...schrijf het van je af ...en ja waarom moet een mens blijven lijden als hij er voor kiest om uit deze wereld te stappen...het komt er gewoon op neer dat we weer eens geen baas zijn over onze eigen ik....lieve knuffel N....xxx
02-11-2008 om 14:45
geschreven door Athea
*
"Wat is de zin van het lijden?" Volgens mij heeft enkel de kerk en zijn 'leden' daar een antwoord op. Of het antwoord ook zinnig is laat ik maar in het midden. Maar mijn stelling helpt jullie natuurlijk geen zier verder. En net zoals ons Bo al schrijft, jullie ellende maakt dat ik verdomd goed mijn ziekenhuis en dokter zal kiezen, en vooral al het papierwerk in orde maak, om te voorkomen dat ik in dezelfde situatie terecht kom. Desnoods begin ik nu al pillen op te sparen die me kunnen helpen om het licht uit te doen wanneer ik dat wens Ik kan zo goed begrijpen hoe radeloos jullie je moeten voelen, want wanneer ik hier lees hoe je mams moet afzien word ik zelfs radeloos. Radeloos en verschrikkelijk boos om zoveel onmenselijkheid. Maar nogmaals, met mijn boosheid zijn jullie niet geholpen. Ik kan enkel maar hopen, samen met jullie. En jou zeggen dat we heel erg met je meeleven. En blijf het er maar allemaal uitgooien hier. Onze steun hoeft geen dank. Heel veel liefs.
02-11-2008 om 14:18
geschreven door huismusje
lieve natoken
ik hoop dat het maar "even "meer is ... en wens jullie allemaal veel sterkte en stort jij je onmacht maar uit , misschien kan het je helpen , als wij luisteren ... heel genegen
02-11-2008 om 09:45
geschreven door ani
Waarom?
Ja het zo, dat lijden zou voor allen zoveel gemakkelijker te dragen zijn wanneer er een antwoord was op dat waarom. Maar helaas lieve Natoken niemand van ons zal daar een antwoord op kunnen geven. Misschien is het alleen om te laten zien hoeveel moed jullie moeder en jullie hebben om dit lijden te dragen. Blijf sterk lieve Natoken voor je moeder en allen die zien hoe zwaar zij het heeft. En natuurlijk blijven jij je klankbord. Sterkte lieve meid!
02-11-2008 om 07:51
geschreven door thea
..
Wanneer ik dit lees besef ik waarom mijn vader absoluut niet naar het ziekenhuis wou. Maar niet iedereen heeft iemand zoals mijn moeder die de zware last tot het einde heeft gedragen.
Hij was ook tot het laatste moment helder van geest, maar lichamelijk tot niets meer in staat. Toen het niet meer te houden was, was er hulp.
Bij moeder werd er ook rekening gehouden met haar en onze wensen alhoewel zij wel in het ziekenhuis lag.
Ik prijs me nu zo gelukkig als ik dit lijdensweg lees Natoken. Ik vond dat van ons al verschrikkelijk, maar dat verdwijnt in het niets bij dat van jullie.
Als je bij volle bewustzijn kiest voor een waardig einde dan is het hemeltergend als er geen rekening mee gehouden wordt.
Ik mag er niet aan denken dat er met mijn (zelfde) wens geen rekening zou gehouden worden wanneer de tijd er is. Ik dacht altijd dat dokters er waren om je te helpen! Hoe komen ze in het reine met hun geweten vraag ik me af?
Heel dikke troostknuffel!
02-11-2008 om 00:35
geschreven door bojako
..
Natuurlijk is het jouw blog en waarom hier je hart niet luchten. Het maakt zelfs dat we door je verhaal te lezen, we tenminste weten waar we voor staan als de tijd gekomen is. Ik kan je alleen nog sterkte wensen en hoop op een snel, rustig en waardig einde voor je moeder. We kunnen er over mee spreken. Gemeende groetjes en slaapwel.
02-11-2008 om 00:33
geschreven door Ludovikus
Ik vind het
toch zo'n verdomde schande, dat je moeder en jullie dit moeten doormaken. Waar halen de dokters het lef vandaan om je te verplichten van fa te zien en pijn te lijden. Het is voor die vent te hopen dat hij nooit in dezelfde situatie komt te liggen en dan ook geen gehoor vindt! Je zou het hem bijna toewensen. Sorry maar ik kook gewoon als ik je ellende en verdriet lees en mij je moeder voorstel in dat ziekenhuisbed. Dikke knuf. Michelly
)
