Ik ben dan wel mijn roots" ontvlucht" maar ieder vogeltje blijft zingen zoals het gebekt is!! Daarom in mijn eigenste taaltje de beste wensen en voor de "anderstaligen" la mème chose" !!.
Nieuwjaar 2012
't Is were zoverre de deure van 2011 stoat ip a gerre. Een hèèl nieuw joar voor te leven met malkoar. Liefde in 't ménage tussen de vint en de vrouwe en is ter ol è keer miserie of boel smiet olleszins met gèn meubels moar zet j'ip ne stoel. En laat het moar overwaaien da rottig gevoel want oe da je 't ook kèèrt of oe da je 't ook droait, 't is dedju stille woar dat 't nooit ne kèr woait.
Zie je momenteel nog nie van de straote gèn paniek, t' is ip da vlak noois nie te loate. Want wa zeggen ol die tupperware demonstranten oen ze geconfronteerd worden met under klanten? ' Een dikke, een kromme, een schele of een dulle ip ieder potje past er een ulle'.
Moar 'k wille ook nog teen en 't ander wenschen : 'k wense jundre wat da 'k zelve betrachte, bij dage een bitje werk en ruste by nachte. Als g' hongre et, een bete brood; als dorst joen kwelt, geen watersnood. Geen schuldn'n tenzij deze dat ge efnan kunt betalen met gepaste munt. En heel 't joar , lik of dat goat en stoat, geen pijn noch smerte aan je tand'n of an 't herte.
Kortom, 'k wense jundre 't beste voar noaste jare En 'k goa 't daarbie laten voor vandjare.
Ik zit weer volop in mijn oudejaarsblues. Dat heb ik altijd in de laatste maand van het jaar. De voorbije maanden - met alle ups en downs - passeren de revue. Ik lach of huil er nog een keer om, spoel ze op 31 december om middernacht met een glaasje bubbels weg en knal ze daarna richting eeuwigheid. Een heerlijk ritueel.
Oorspronkelijk zijn die knallen -
net als het verbranden van kerstbomen, bedoeld om de kwade geesten van
het voorbije jaar te verjagen. Dat deden de Germanen destijds al. Niet
met knallen, want het buskruit was nog niet uitgevonden, maar door heel
hard te schreeuwen en te joelen. Bovendien brachten ze offers - waarvan
onze oliebollen overblijfselen van zijn - om de goden te behagen.
De Chinezen, die hun nieuwjaar pas tussen 21 januari en 20 februari vieren, zorgen er voor dat het huis schoon is om de keukengod gunstig te stemmen. Lopende schulden worden afgelost en messen, scharen en naalden worden opgeruimd. Veilig achter slot en grendel kunnen ze het geluk van het nieuwe jaar in ieder geval niet kapot maken.
Ik weet niet of kwade geesten bestaan. Ik ken alleen maar kwade mensen. Als je maar lang genoeg je verdriet, frustraties en boosheid opkropt, word je vanzelf een kwade geest. Dat is de belangrijkste reden waarom ik ieder jaar mijn eigen 'huis' zo bewust opruim en de tijd neem voor mijn eindejaarsblues. Ik sta even stil bij het verdriet/tegenslagen van het voorbije jaar, pink desnoods nog een traantje weg en als het moet doe ik er zelfs nog een boksbalsessie achteraan. Net zo lang meppen tot je er bij neervalt, de beste manier om je frustraties af te werken. Dat ruimt op.
Vervolgens laat ik alle fijne en mooie dingen de revue passeren. Dan zit ik net zo wazig te glimlachen als de Mona Lisa. Maar schaterlachen zit ook in het pakket over alle domme dingen die ik deed en over alle valkuilen waar ik weer - soms tot 'bloedens' toe - ben in gedonderd.
Jezelf relativeren is dé methode om een depressie te ontlopen.
Het maakt niet uit wat je de komende jaarwisseling doet om het geluk voor het nieuwe jaar af te dwingen. Misschien eet je, net als de traditionele Spanjaarden, met oudjaar 'druiven voor geluk'. (Iedereen krijgt een schaaltje met twaalf druiven. Op het moment dat de klok 12 uur begint te slaan, wordt er één druif per klokslag gegeten) Maar één tip: laat dit jaar de televisie eens lekker uit.
Oudejaarsavond is een perfect moment om elkaar eens rustig over de mooiste en vervelendste gebeurtenis van het afgelopen jaar te vertellen én hoe je je daarbij voelde. Zeker weten dat er intense verhalen bovenkomen. En als iedereen als afsluiting een wens uitspreekt voor ieder in het gezelschap dan weet ik zeker dat je de mooiste stiltes zult beleven vóór dat het grote knallen losbarst. Dát levert tenminste 'televisie' op die je de rest van het jaar bijblijft
Kennen jullie dat ook die lijst met goede voornemens, met stip op één het gewicht al wachten we misschien best nog oudejaarsavond af voor we eraan beginnen!
Vandaag 2011 jaar geleden was het " kerste-kind " drie dagen oud. Bijna levensvatbaar. De onbevlekte maagd was nog volop aan het bekomen van de koude bevalling. De herders, koningen en engelen lagen lam rond de kribbe, 3 dagen dansen en zuipen, zelfs in het jaar nul was dat teveel.
En dan ga je denken aan het jaar dat naar zijn einde loopt. Volgens sommigen zou België barsten, kraken deed het de afgelopen maanden wel al was het niet van de vorst of sneeuw. . Nog nooit was de miserie zo groot, nog nooit hadden we zolang geen regering en nog nooit reden de treinen minder stipt dan in 2011. Op persoonlijk vlak was 2011 goed, voor anderen dicht bij ons stukken minder. De mens onthoudt vooral de hoogtes en laagtes, afgelopen jaar waren er nogal wat diepe dalen. De ene natuurramp volgde de andere op, bedrijven gingen over de kop, er braken ziekten uit, er waren overstromingen, aardbevingen, tsunami's, de Arabische lente met de opstanden in verschillende landen, Pukkelpop en fukushima, de Noorse nachtmerrie Alle rampen gebeurden op twee niveaus. Het ene was het niveau waar we zelf last van hadden en zullen hebben, het niveau dat ons geld kost: die kernramp, stakingen, economische crisis Daarnaast had je de andere rampen, de echte, die waar miljoenen mensen rechtstreeks bij betrokken zijn. De rampen waren niet te overzien, vaak te snel vergeten. Misschien kunnen we volgend jaar iedere ramp waar we alleen maar geld mee verliezen in een apart journaal gieten, zendtijd....? 3u s nachts. En van 18u tot 22u het echte journaal, over rampen die miljoenen mensen treffen. Titel? De ver-van-ons-bed-show. Misschien gaan er dan ogen open, of misschien gaan ze helemaal toe.
Het is weer zover. Hoewel ik elk jaar minder kaarten schrijf, blijft het toch nog steeds een schone gewoonte om hier en daar nog iemand die me aan het hart ligt met een persoonlijke kaart een gezond nieuwjaar toe te wensen. Omdat ik het echt persoonlijk wil houden schrijf ik mijn wensen nog altijd zelf maar... niet iedereen kan mijn gekrabbel vlot lezen en dat is dan weer een minpunt...
Naar het schijnt kunnen ze uit je handschrift heel veel opmaken over jezelf. Awel, ik zou graag weten wat ze in mijn schrijfsel zouden zien.
Zelf vind ik mijn handschrift niet direct mooi en vraag me af wat het zou betekenen voor de kenners?
Als ik mijn horoscoop ernaast leg, heeft het dan overeenkomsten?
Ben ik lui consequent koppig naïef zeker niet artistiek tenzij dat in de ongelijke vorm van mijn letters zou liggen ( haha)? Ik zou het echt niet weten.
Er wordt wel niet zoveel meer met de
hand geschreven, maar ik stuur nog echte kerstkaarten. (tenminste als ik
het adres heb) Het is ook zo leuk, wanneer de postbode een lading
retour- kaartjes in je brievenbus laat glijden. Dan kan ik mij weer verbazen als ik die handschriften zie sommige echte karakterkrabbeltjes!!
Maar de kaartjes die ik verstuur - al dan niet leesbaar - dat doe ik met gans mijn hart en dat zal toch wel het belangrijkste zijn, denk ik
Die kalkoen is nu al wel verteerd zeker en de wijn doorgespoeld dan mag het volgende geen probleem zijn! Af en toe moet een mens toch oefenen hé want er mag geen "sleet " komen op dat kleine lapje! Daar gaan we, oefen je mee?
- De zakkenrollende zakkenroller rolde een andere zakkenrollende zakkenroller zijn zakken.
- Fritsie mixte zijn whisky met een whiskymixer.
- Als vliegen vliegen en bijen vrijen dan vliegen de vliegen de vrijende bijen vliegensvlug voorbij.
- Roverovervallen vallen overal voor. Het valt voor dat bij een roveroverval, een rover, voorover, over een roverval valt. Maar een rover, heeft het er wel voor over, om tijdens een roveroverval, voorover, over een roverval te vallen. Want voor een rover, schiet er bij een roveroverval, altijd wel wat over.
- De tekkel tackelde de tekkel, maar toen de tekkel de tekkel tackelde, tackelde de getackelde tekkel de tackelende tekkel terug.
- De pasgewassen was was pas gewassen nadat de pasgewassen was gewassen was.
- Grote grazers grazen graag in grasgroen gras.
- De kok snijdt recht en de knecht snijdt scheef.
- Wij wijze wijven willen wassen witte wollen winterwanten, wisten wij maar waar warm water was.( alleen dat woordje wijven ligt niet goed in mijn mond )
- De koetsier poetst de gouden postkoets met gouden postkoets poets.
- De knap knippende, knappe ,kale kapper knipt en kapt knappe koppen knapper kaal, dan de knapste knap knippende, knappe kale kapper knappe koppen kaal kan knippen... knap hé?
Dit wordt een kort logje want vandaag heeft deze oma het druk, druk druk.
Zoals naar jaarlijkse gewoonten komen de kinderen en kleinkinderen hier Kerstavond vieren en wil oma dat het een gezellige bedoening wordt en daar komt toch wat bij kijken met zo'n bendeke! Ik ben ik al een paar dagen bezig om een echt Kerstmenu te bedenken en voor te bereiden. Ik ben er enkel nog niet helemaal uit voor ons glutenkindje, geen kroketten in ons frituurvet want onze kroketten zijn in broodkruimels gedraaid, geen hapjes zoals wij, geen taart zoals wij, saus niet binden met gewoon bindmiddel maar maizena ( gelukkig dat ik daar aan dacht) en zo gaat het verder...Maar de Kerstboom met de pakjes zal haar wel afleiden van het lekkers dat ze niet mag eten...
Maar voor de hele "riemram " hier begint en de living tegen het einde van de avond op zijn kop staat en oma erbij, starten we eerst met onze dochter in de bloemen ( zeg cadeautjes) te zetten want vandaag wordt ze 37!! Mensen toch wat worden we oud!! Een heel dikke kus en een gelukkige verjaardag dochtertje. En voor allen die hier aankloppen een gezellige Kerstavond en een Zalige Kerst.
Eerst even herinneren dat jullie nog steeds reacties kunnen geven maar ze verschijnen pas op de blog als ik ze goedkeur. Voilà dat moet het duidelijk maken voor diegenen die de vorige logjes niet lazen en denken dat er hier problemen zijn met reacties doorsturen.. Niet dus!!
En omdat we beter naar het einde van het jaar gaan eventjes glimlachen om de inhoudelijke en stilistische flaters, dat kan het mensdom veel vermaak schenken. Enkele fragmenten uit verzekeringsaangiften bij ongevallen:
- Er is een kalkoen uit mijn boerderij geslopen, zo de straat opgelopen en zo tegen een auto aangebotst. De schade is aan de voorkant.
- Mijn cliënte heeft bij het ronddragen van lidboekjes bij de tegenpartij tegen de kabel van het strijkijzer gelopen en is ontploft. - Dhr. Janssen welke per bromfiets de weg naar Zandvliet volgde, moest plots vertragen voor een hand welke uit de struiken te voorschijn kwam en dwars over de baan liep. - Met de achterbumper van mijn auto raakte ik de voorbumper van Mevr. Peeters en ik heb hem geschramd over een lengte van 4 centimeter.
- Hij had de breedte van zijn wagen niet volledig onder de knie.
- Indien er geen verzoening komt, ben ik verplicht hogere personen in aanmelding te brengen.
- Mijn vrouw heeft op 17/9/75 een kwetsuur opgelopen waarbij ze 14 dagen werkonbekwaam is gedekt door haar dokter.
- De koe zwaaide het hoofd omhoog en trof alzo de vrouw des huizes die aan het voederen was.
- Een duif dook door mijn veranda en beschadigde het glas. Maar erger, de duif vloog weg en nu heb ik geen tegenpartij meer. - Door een kromme draai van de bal van mijn zoon, vloog deze door de ruit.
- In de auto van de tegenligger bevonden zich twee bijzitten, die liepen kneuzingen op.
- Aangezien ik niet meer met mijn man samenleef, verzoek ik u een competente vertegenwoordiger langs te sturen.
- Mijn mening dat de betrokkene onder invloed was, wordt nog versterkt door het feit dat hij beschaafd Nederlands sprak.
- Mijn zoon wenst een bon voor het ziekenfonds, omdat hij anders niet ziek kan worden en het is dringend nodig.
Mannen...
Je hebt ze in alle maten en formaten.
We kunnen ze niet missen en het is daarbij ook wel handig om zon "specimen" in huis te hebben.
Toch moeten wij vrouwen wel bij de pinken blijven, want iedere medaille heeft ook wel een keerzijde.
Persoonlijk denk ik dat zij het Eva nooit vergeven hebben dat zij eerst in de appel heeft gebeten en dat zij ons eeuwig zullen laten voelen dat Zij als eersten werden geschapen.
Ze vinden zeker dat wij zowaar blij mogen zijn dat ze een lichaamsdeel hebben afgestaan, om ons deel te laten worden van de Schepping.
Dit gezegd zijnde....
In deze drukke tijden hebben wij vrouwen toch wel het een en ander om handen.
Naast onze dagelijkse beroeps- of andere bezigheden, moeten we er ook nog voor zorgen dat alles perfect is voor de feesten. Zorgen dat voor iedereen een pakje onder de kerstboom ligt. Een boom zetten die we trouwens ook elk jaar eigenhandig " mogen" versieren, of er hangt geen bal aan .
Van jut naar her lopen, met ellenlange boodschappenlijstjes om "Hèt Kerstetentje" tot een feest te maken, zorgen dat het geschikte tafellinnen netjes is en dat de feestkledij er piekfijn uitziet .
En dan mag er niks meer tussenkomen of het zou toch wel normaal zijn dat, wij vrouwen, ook eens onze tellen kwijt raken.
Nu kwam er vandaag wèl wat tussen, want er was .......
Omdat ik door omstandigheden nog geen tijd vond om boodschappen te doen voor komende zaterdag, wordt het even stressen om te proberen naast het normale ook het abnormale rond te krijgen! Terwijl ik vandaag terugkwam van het boodschappen, moest ik plots brusk op de rem gaan staan zodanig dat de rug van mijn achterbank loskwam en naar voor klikte, waardoor de inhoud van mijn koffer op mijn achterbank kwam te liggen. Zo werd ik dus eventjes met mijn voetjes terug op de grond gezet. Omdat het er 's middags niet van gekomen was - door een paar onvoorzien omstandigheden - om naar gewoonte te koken, was ik danig aan het denken over het avondeten... vandaar...
Van de schrik lag ons menu snel vast: Gauw wat garnaaltjes halen en straks eten we "tomaat garnaal" met frietjes.
Zegt mijn lieve slaapgenoot dan s avonds : Och eten we nu nog warm? Voor mij was dat niet nodig, een boterham was best ok!
Ik weet dat hij het goed bedoelt en een schat is maar even, heel even dacht ik: Zal ik eens een nieuwe man maken uit een ander lichaamsdeel ?
Bedankt aan iedereen die zoals naar gewoonte reageerde. Het duurde tot in de avond voor ik de reacties kon goedkeuren want ik was bij onze 2 zieken hé en had nu eens geen computer bij.
Of dat niet omslachtig is, werd gevraagd? Helemaal niet. Voor jullie verandert er niets en voor mij is het enkel een klik op goedkeuren en het bericht staat op de blog zoals jullie zien. En.... de spamsloebers waren er vannacht terug, om 4.02u. Ze hebben het 2 maal op hetzelfde logje geprobeerd maar toen ze zagen dat er niets verscheen hebben ze het blijkbaar opgegeven. De nacht ervoor hadden ze 43 logjes verpest. Om één spambericht zou ik me nog niet druk maken, om twee wellicht ook niet maar als je er 43 krijgt op een nacht...... trop is teveel en teveel is trop! Om die vorige 43 spams te verwijderen , ben ik meer dan 1 uur bezig geweest! Waarom? Je ziet wel op welk logje de reactie staat maar je moet wel telkens naar dat logje gaan en daar de reacties opvragen om de spam te kunnen verwijderen en dan weer terugkeren naar je laatste logje om naar de volgende spam op zoek te gaan en zo verder... Geloof me dat gaat niet in 1 muisklik want hun spam zat over 5 jaar verspreid....
Nu maar hopen dat die nieuwe manier van werken blijft lukken en dat ik uiteindelijk van die gasten verlost geraak en weer de gewone weg kan toepassen. Tot dan vinden we mekaar wel op deze manier, niet?
Omdat ik hier om de haverklap gestalkt wordt door spam , heb ik een paar ingrijpende veranderingen genomen.
Gisteren heb ik hier weer 43 spamberichten van ugg boots verwijderd vanaf het jaar 2007 tot en met nu , ze zitten gewoon overal. Webmaster heeft daar nog geen oplossing voor en ik ben het beu, zat... Daarom zullen jullie een tijdje niets zien als jullie een reactie geven. Maar geen paniek en het is niet nodig het een tweede keer te proberen want ik krijg die reactie in mijn mailbox en nadat ik die goedgekeurd heb , komt ze op de blog. Op die manier kan in ongewenste spam tegenhouden ( hopelijk) tenzij die mannen ook daar een oplossing voor hebben. Mijn bedoeling is die mannen te demotiveren want als ze niets zien verschijnen dan geloof ik niet dat ze dat 43 keer op een nacht zullen proberen zoals 2 dagen terug!
Hopelijk demotiveer ik daardoor mijn trouwe bezoekers ook niet , jullie reactie zal ik zeker niet weren, die komt op de blog . Ik hoop dat jullie blijven komen en reageren en dat die situatie hopelijk niet te lang moet duren.
Verder hou ik het kort, ik ga eens " vroeg" slapen want straks ga ik " oppassen" bij twee kleinkinderen bij de zoon thuis. Gisterenmorgen was de kleinzoon met de fiets gevallen (door de gladheid) en heeft een geschaafd hoofd, een knoet van een buil en een lichte hersenschudding en in de namiddag werd de mama opgebeld omdat één van de dochtertjes buikgriep heeft .... twee vliegen in één slag!!
Gelukkig heb ik het al gehad en is het ergste achter de rug en neen van mij heeft ze het niet overgenomen maar het hangt blijkbaar in de lucht. Ons glutenkindje is er ook nog niet helemaal bovenop en klaagt nog steeds van buikpijn maar de koorts is daar toch weg en hopelijk kan ze morgen al een halve dag terug naar school want eten doet ze nog steeds niet!! Er schieten dan nog 4 kleinkinderen over zonder buikgriep dus dat wordt spannend tegen Kerstavond.
Wanneer ik 's avonds als afsluiter van de dag nog even op mijn blog kom om het volgende logje af te ronden, dan schiet mij zo vaak het gedicht van Alice Nahon door het hoofd en maak ik er soms een eigen versie van:
't Is goed op mijn eigen blog te kijken, Nog even voor het slapen gaan, of ik een hand heb kunnen reiken naar hen die hier zijn langsgegaan...
Soms lees ik bij andere bloggers dat bloggen een passie geworden is een verslaving als het ware.. Misschien moet ik hen bijtreden, hoewel...
Een mogelijke verklaring voor deze verslaving zijn misschien de reacties. Velen zullen het niet zo rechtuit willen zeggen maar de bezoekers en collega-bloggers die je berichtjes lezen en hun bevindingen achterlaten dat kan enorm leuk zijn (in de meeste gevallen ) en dat zet je aan tot het schrijven van een nieuw logje. Reacties zijn fijn en het geeft je een aangenaam gevoel: "Mensen lezen mijn blog!" Op termijn ontstaat er ook een vertrouwensband tussen bepaalde bezoekers en de schrijver of host van de blog waarbij je je voor een stuk geroepen voelt om je blog dagelijks of wekelijks bij te werken. Er zijn wellicht nog ontelbare mogelijke verklaringen te vinden, zoals de drang om op een eenvoudige manier een dagboek bij te houden of de nieuwe mensen die je leert kennen...
Voor mij is mijn blog eerder een deur naar de buitenwereld. Ik ben altijd al zo'n gevalletje geweest dat mensen rondom zich nodig had hoewel... zelf deuren platlopen doe ik niet. Ons ma had daar een eigen visie op toen ze het over mij had, dan zei ze: " Diene numero ,die zou klappen tegen een hondje met een hoedje op"
Via deze weg bouw je een kransje op dat dagelijks even binnenspringt om virtueel een " klapje" te doen. Veel en lang moet dat niet zijn, gewoon een paar woorden, een vriendelijke groet, een kwinkslag of een klopje op de schouder. Wanneer ik mijn teller mag geloven dan komen hier dagelijks meer dan honderd lezers langs maar het zijn toch meestal dezelfde " onbekende bekenden" die een reactie nalaten. En daarom kijk ik uit naar die onbekende, bekenden en "vergeten" die al eens om te reageren dan mis ik hen en denk ik " tiens al een tijdje x niet gehoord, zou die ziek zijn of weg zijn of zou er iets schelen, Misschien even langsgaan op de blog..".? En zo ontstaat een virtuele band .
Maar ook op een ander gebied is een blog voor mij een uitweg... Wie mij kent die weet dat mijn tetter niet lang stilstaat en ik er graag lachend en grappend tegenaan ga maar er schuilt ook nog een tweede ik in mij en die is eerder reflecterend, gaat graag eens iets dieper op de dingen in en staat soms te vaak stil bij problemen of minder aangename gebeurtenissen en die "ik" kan zich blijkbaar het best uiten via de schrijvende weg . Zo is dat blogje dan ook een handig dingetje om als uitlaatklep te dienen en mijn innerlijke in evenwicht te houden. Jongens toch wat een bedoening om gewoon te zeggen dat schrijven op mijn blog mij de kans geeft om me op een andere manier te uiten dan verbaal!
Dus lieve mensen op het einde van het jaar , als ik alles eens op een rijtje zet dan moet dit ook van mijn hart:
" Bedankt jij en jij die dagelijks langskomen maar vooral jijdie de moeite neemt om je even kenbaar te maken en een reactie na te laten. Dat korte contact maakt de wereld een stuk warmer, hartelijker en mensvriendelijker dan de maatschappij soms laat uitschijnen"!
Daarom als afsluiter dat pareltje van Alice Nahon dat de decennia overstijgt...
t Is goed in 't eigen hert te kijken
Nog even vóór het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond
Geen enkel hert heb zeer gedaan
Of ik geen ogen heb doen schreien,
Geen weemoed op een wezen lei;
Of ik aan liefdeloze mensen
Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten,
Dat ik één droefenis genas,
Dat ik mijn armen heb gewonden
Rondom één hoofd, dat eenzaam was...;
Dan voel ik op mijn jonge lippen,
Die goedheid lijk een avondzoen...
't Is goed in 't eigen hert te kijken
En zó z'n ogen toe te doen. Alice Nahon.
PS: jullie hebben het al begrepen hé , ik voel me stilaan beter!
Van je vrienden of kleinkinderen moet je het hebben, je krijgt het, zomaar en je kijkt er naar en dan is het natuurlijk al te laat. Besmet!
Een paar vrienden en ons kleindochtertje kregen het al voor mij en nu was het aan mijn beurt, midden in de nacht, wakker worden, niet weten waarom, liggen woelen, koppijn en zweten .Ziek dus,een combinatie van griep en buikgriep zodat ik vandaag samen met ons kleindochtertje op de schoot meer lag en hing dan rondliep.Vroeger weerstond ik elke besmetting maar ik weet niet wat het is, nu neem ik ze zo maar over. Hopelijk is het van korte duur en ben ik er vlug bovenop want ziek zijn is niet echt mijn dada ( van wie wel!!) Jullie zijn
dus gewaarschuwd, door dit postje te lezen heb ik jullie besmet, laat
het wc papier en de aspirine of dafalgannekes maar aanrukken. Een verwittigd man is er twee waard.
Nog steeds geen inspiratie en met een ziek kleinkind hier zal die ook niet snel komen!!
Willem, Valeer, Tone en Johan zitten te kaarten in den " Beiaard" en tussen het delen wordt er van het een en het ander geklapt. 't Gesprek viel bij louter toeval op de invloed van het lezen van boeken tijdens de zwangerschap. Zegt Johan: "- Dat is raar, maar mijn Kristien had een boek gelezen over " De twee wezen" toen ze in positie was en we kregen toch wel een tweeling zeker!" -" 'k Heb nog zo ver niet gedacht, zegt valeer, maar nu dat je het zegt, als mijn Antoinette onze drieling kocht, had ze juist " De drie Musketiers " gelezen.. -" Moord, roept Willem en hij kletst zijn kaarten op tafel. " - " Mijn vrouw is pas begonnen aan Alibaba en de 40 rovers..."
Gevonden in mijn mailbox en bij gebrek aan inspiratie..... Wij horen altijd de vrouwenregels. Daarom nu eens de regels van de mannelijke kant
DIT ZIJN ONZE REGELS:
-- Borsten zijn om naar te kijken, en daarom doen we het ook.
Probeer dat niet te veranderen, werk liever mee. Trek een strak truitje aan of zo!
-- Leer met de toiletzitting om te gaan. Je bent een grote meid. Staat hij omhoog, laat hem dan gewoon zakken. Wij willen hem omhoog, jullie naar beneden. Jullie horen ons toch ook niet klagen!
-- Zondag = sport !
Net als 'volle maan' of 'eb en vloed ' laat het zo...
-- Winkelen is geen sport. En NEE, we gaan er ook niet over denken !
-- Huilen is chanteren !
-- Vraag wat je wilt, laat ons even duidelijk zijn!
-- Subtiele hints... werken niet
- Sterke hints ... werken niet
- kennelijke hints... werken ook niet
ZEG HET MAAR GEWOON ......
-- Ja en NEE zijn perfect acceptabele antwoorden op eigenlijk alle vragen.
-- Kom naar ons met problemen die je echt opgelost wilt zien. Dat is wat we doen... oplossen....
-- Voor sympathie en onzin heb je vriendinnen!
-- Een hoofdpijn van 17 maanden is een probleem waar je mee naar een dokter moet.
-- Alles wat we 6 maanden geleden hebben gezegd, is niet meer bespreekbaar. In feite is alle commentaar verlopen na 7 dagen.
-- Als je denkt dat je dik bent, zal het waarschijnlijk ook wel zo zijn!
Vraag het niet aan ons.
-- Alles wat we zeggen heeft twee kanten.. Als de ene kant 'boos' of 'kwaad' maakt... bedoelen we dus de andere kant!
-- Of je zegt ons wat te doen. Of je zegt hoe we het moeten doen;
- niet allebei
- en als je het zelf beter weet.. doe het dan ook zelf!
-- Als je wat wilt zeggen.. doe dat dan tijdens de reclame!
-- Christopher Columbus vond zijn eigen weg.... WIJ OOK !!!!
-- Als het jeukt, dan krabben we... en dat blijven we doen!
-- Als we vragen of er iets is en jij zegt; "niks", dan doen wij ook alsof er niks is.
We weten wel dat je jokt, maar dat is geen discussie waard, ga dan achteraf niet lopen zeuren dat we er geen aandacht aan besteden.
-- Als je een vraag stelt waarop je geen antwoord wilt hebben, verwacht dan een antwoord dat je niet wilde horen.
-- En als we weer eens ergens heen gaan..... écht waar..... alles staat je goed.. heus.
-- Vraag ons niet waar we aan zitten te denken, tenzij je bereid bent om te praten over : Seks.. sport.. of over auto's.
-- Je hebt genoeg kleren! Een 3de werelddorp is er jaloers op !
-- En je hebt teveel schoenen. De "Schoenenreus" zou willen dat hij zo'n goed assortiment had!
-- Ik ben in vorm.... Rond is ook een vorm.
En als slot stond dan : Bedankt dat je dit hebt willen lezen, ik weet het.. Ik moet vannacht op de bank slapen. Maar weet je : wij mannen vinden dat niet erg, Het is net kamperen!
Stuur dit aan zoveel mogelijk mannen... om ze laten lachen.......
Stuur dit aan zoveel mogelijk vrouwen.... kunnen ze wat van leren.
Dames niet steigeren, maak je niet dik, dun is in de mode !!
Omstandigheden kunnen ons soms gevoelsmatig sterk nostalgisch maken. Af en toe leeft ook dat gevoel sterk in me. Ik kan dan zitten mijmeren bij een oude foto waarbij mijn gedachten van hot naar her springen, bij dingen die er vergeten bijstaan of bij plaatsen die nog ruiken naar een ver verleden.
Geschiedkundige plaatsen zijn dus altijd al aantrekkingspolen geweest voor mij meer door de herinnering aan de mensen die er toen rondliepen dan door de gebouwen. Maar soms zit die nostalgie ook in een klein dingetje, iets doms, iets waar veel mensen niet zouden bij stilstaan, iets wat velen achteloos zouden wegwerpen, iets zoals... het plastieken Maria flesje dat hier vergeten op een kast staat.
Van wanneer dat flesje dateert, weet ik niet meer maar ik herinner mij wel dat ik het gekregen heb van ons ma ergens in de jaren 80 toen ze naar Lourdes geweest was. Het is een flesje nog voor de helft gevuld met gewijd water . Ik heb het gisteren sinds lang weer eens in mijn handen genomen terwijl mijn gedachten teruggingen naar die tijd toen ma voor ieder van ons zon flesje mee had en hoe we toen nog lachend gezegd hebben : Is het de bedoeling om dat water te gebruiken om de kaars die je in Lourdes aangestoken hebt te doven mocht ze te goed haar dienst doen? Voor de " onwetenden" het was in "de vorige eeuw" een algemeen gebruik als je in Lourdes kwam een kaars aan te steken om voor nageslacht te zorgen. Het flesje heeft misschien zijn zin verloren maar niet zijn waarde want het blijft een herinnering aan ons ma.
Dat is wat ik in het begin bedoelde met " zo van die dingen.... totaal onnuttig en al jaren achteloos vergeten"... IK ben zeker dat de anderen dat flesje al lang weggegooid hebben maar hier sta ik nu met dat flesje in mijn hand en kan er nog niet van scheiden want het heeft een emotionele waarde voor mij. Ik heb het dan ook maar stilletjes teruggezet met dat "gewijd water" en al....
En we zijn reeds bij de letter K De K van .....kanker, het eerste wat door mijn hoofd gaat maar daar had ik het eergisteren over, dus grijp ik naar een prettiger woord terug!
Kinderjaren
Ik wil mijn kinderjaren zeker niet idealiseren maar ik mag wel in mijn handen wrijven want ik heb mooie kinderjaren gehad : ik kon genieten van een grote fysieke vrijheid iets wat quasi onbestaande geworden is. Wij speelden op straat, wij bouwden een kamp, we konden fietsen dat onze tong tussen de spaken draaide, we klommen in bomen.... een enige tijd! Er was toen ook nog buurtschap.. Mijn ouders zaten s avonds nog buiten met de buren te praten terwijl ze ons een beetje in de gaten hielden. We hebben lang geen Tv gehad en moesten zelf ons plezier zoeken. Ik heb nog de luxe gekend om als kind met vallen en opstaan groot te worden. Ik had veel speelkameraadjes en ik moet toegeven dat ik een beetje een kwajongen was, een klein " broekvegertje" dat ervan hield om kattenkwaad uit te halen maar dat was steeds zo onschuldig en eerlijk Af en toe komt dat kind nog wel eens in mij boven .....
Kleine oortjes vangen ook al eens iets op of die gastjes voelen zelf wel aan dat er iets misgaat. De uitslag van de scan zette dit weekend op zijn kop en dat ontgaat ook een kind niet. "Mama, wanneer mag bomma terug weg uit het ziekenhuis?" " Dat weet ik ook niet Th. want bomma is ziek." " Wat heeft bomma dan?" en de papa probeert aan een 7 jarige uit te leggen wat er nu al een hele tijd aan de hand is. " Zal bomma dan doodgaan?" " Dat weten we niet Th. maar het kan." " Maar ik wil dat niet en ik vind dat helemaal niet leuk". Wat zeg je dan tegen zo'n kind. Maar hij heeft antwoorden nodig want hij is de enige van de kleinkinderen die het nog af en toe over mémé ( mijn ma) heeft en vragen stelt waar mémé nu is. Blijkbaar is dood zijn voor hem iets waar hij mee bezig is...
" Mama, als bomma doodgaat dan zal ik dat heel erg vinden voor bompa want dan blijft hij helemaal alleen achter."... Een kind van 7 dat de pijn van de bompa boven zijn eigen verdriet stelt...ik wist even niet wat gezegd toen de dochter het mij vertelde. Zoiets doet echt pijn en je staat machteloos. Ik denk dat we enkel met heel veel liefde en warmte onze lieve schat kunnen opvangen ...en blijven hopen dat het toch niet zover komt, nu toch nog niet!
Terwijl we met een bang hart de uitslagen van de scans van een heel dierbare vriendin afwachten om het uiteindelijke verdict te horen, moet ik toch even mijn gal spuwen. Ik heb wel geen galblaas meer maar de productie van dat bittere goedje lijkt nog volop te werken. " Galgenhumor " is dit want ik heb helemaal geen zin om gek te doen!
Het valt mij op dat nu al 4j na elkaar telkens rond dezelfde periode ( naar het eind van het jaar toe) iemand in de familie of vriendenkring gekraakt wordt door het verdomde demon K
.
Ik haat je K om de manier waarop je de laatste jaren in ons leven binnendringt. Het begon bij mijn maatje in 2007. Een jonge vrouw van 59 dolgelukkig met de geboorte van haar eerste kleinkind. Een meisje dat de pijnlijke herinneringen aan haar eigen verloren dochtertje zou moeten verzachten. Maar je gunde het haar niet, je ontnam haar de kracht en het leven in een paar maanden. Ik heb je toen verwenst zeker toen ma het jaar erop drie maanden lang vocht tegen die afmattende en pijnlijke verwoesting omdat jij met een onherkenbare drift haar lichaam overwoekerde! En nog was je niet voldaan want weer een jaar later had je een nieuw slachtoffer een heel goede bekende met wie we jaren samen geleefd hadden in Nigeria, 60 j borstkanker. Ze mistte zelfs op twee weken na het huwelijk van haar dochter.
Maar nog is je honger niet gestild , je wringt je opnieuw binnen in onze intieme kring. Het begon vorig jaar eind oktober met een vretende baarmoederkanker. Een operatie, bestraling en 2 chemo's verder bleven we hopen dat het gevaar geweken was, maar neen, opnieuw eis je je plaats in het leven van een lieve vriendin. Je gunt het haar niet dat ze geniet van haar twee schatten van kleinkinderen waar ze zo van houdt en omgekeerd. Ben je dan nooit verzadigd? Het is beangstigend hoe jij je in elke familie binnenwringt, verwoestend, pijnlijk en nooit aflaat. Hier en daar is er een enkeling die jou trotseert en overwint maar jij slaat dan bij iemand anders terug want je honger lijkt niet te stillen.
Vaak hebben mensen het zo moeilijk om met kanker om te gaan.
Van familie en vrienden verwacht je dat ze je steunen, maar dat draait soms anders uit. De diagnose "kanker" maakt ook bij hen grote emoties los. Kanker zet een mens zijn leven op zijn kop. Alles komt op losse schroeven te staan.Je wordt opeens geconfronteerd met je sterfelijkheid. Op dat moment dat je houvast nodig hebt, stabiliteit in de chaos dan pas leer je je echte vrienden kennen. Maar zelfs die kracht is niet voldoende om dat demon tegen te houden!
Diegenen die van echte kerstbomen houden zullen zich misschien geviseerd voelen maar dat is echt niet mijn bedoeling. We zijn nog steeds een vrij land ( mag ik hopen) en elk mag nog een eigen visie hebben op de "de dingen des levens".. ( smile)
Ik heb er deze week echter alweer drie zien vervoeren. Prachtige, grote dennenbomen van zeker een meter of 10 hoog op een oplegger, hun mooie, frisgroene takken met naalden opgebonden met zware touwen, ontheemd van hun geboortegrond, afgezaagd. Ze zullen waarschijnlijk een bestemming krijgen op één of ander groot marktplein. Daar worden ze dan versierd met lampjes en kerstballen. Aan hun voet een kerststal. Liefst met echte dieren en als het kan ook nog een Jozef en Maria, uit de plaatselijke amateurstheatergroep. Ik vind het een zielig zicht, die wondermooie bomen op die opleggers. Jarenlang stonden zij ergens stil in een bos, statig, sterk. Ze boden onderdak aan honderden insecten, vogels en andere bosbewoners. Dan komt er plots een mens met een kettingzaag en enkele uren later staat de boom te verkommeren op een dorpsplein. Een week of twee houdt hij zich sterk, daarna laat hij zijn naalden vallen en sterft langzaam af.
Tijdens elk journaal, in ieder weerbericht, worden we eraan herinnerd dat de mens stilaan de natuur kapot maakt...maar toch haalt iedereen tijdens de kerstperiode een al dan niet afgezaagde boom in huis. Er zijn nochtans genoeg alternatieven. Je kan een nepboom in huis halen. Al betaal je voor een mooi exemplaar wel een hoop geld, maar je kan er dan ook jaren mee verder. En geen vallende naalden! Of je kan een boom kopen met wortel! Tijdens de kerst zet je hem binnen en onderhoud je hem door hem regelmatig water te geven. De rest van het jaar zet je hem buiten en geniet je verder van zijn eeuwig groene praal en pracht. Het klinkt misschien onnozel, maar voor mij is het een stap in de goede richting. Een stap terug naar de natuur, in de plaats van er weer verder vandaan.
Maar ik wil niemand zijn kerst verstoren want ik ken enkele heel goede vrienden die ook voor de echte boom kiezen dus.. in deze tijd van "peins en vrede" zeg ik dan maar ... ieder zijn meug maar ik hou het bij mijn nepboom die - eenmaal versierd- bijna niet te onderscheiden valt van die echte. Dit weekend begin ik eraan!
Decemberdagen...
Korte, sombere dagen... Lange, gezellige, sfeervolle avonden... Koude nachten... Soms een dageraad om dromerig bij te worden, soms ééntje om je om te draaien en weer onder de wol te kruipen... Avonden vol sfeer, als je in de late namiddag het zonlicht ziet temperen en je met enige kaarsenpitten je woonkamer omtovert in een sprookjesachtig geheel, waarbij je mijmerend naar de dansende lichtjes kijkt... En zo zwerven de dagen uit, van het ene uiterste naar het andere, net als je gemoedstoestand...
Grijze dreigende wolken, gevolg door kletterende regen - of hagelbuien... Windstoten die om het huis gieren en aan alles schudden dat los of vast zit... Bladeren in alle tinten die een macabere dans voeren op het terras, om uiteindelijk doods en vaal te gaan liggen in één of andere hoek... Maar soms scheurt de grijze massa open en schittert de waterige blauwe lucht, doorweven met te fel zonlicht in je gezicht, zo fel dat je ogen er pijn van doen, zo hevig dat je opnieuw moet wennen aan klaarheid en licht... En naar de avond toe, als de horizon goudroze kleurt, de schaduwen snel langer worden, de wind gaat liggen en de schemering de bovenhand krijgt, wordt ook je hart gevuld met kalmte en rust. Je berust in het feit dat je deze tijd van het jaar moet nemen zoals die is, met z'n grillen en nukken, met het weinige licht dat je gevoel moet opsmukken... Je geniet van de geur van rottende bladeren onder je voeten als je wandelt, je trotseert de natte kou die straks in de warmte van de woonkamer, je wangen appelrood zal kleuren... Herfst, grillig, weemoedig, wanhopig zich werend tegen de oprukkend winter... een tijd om te bezinnen, momenten om depressies te overwinnen... Herfst in al zijn geuren en kleuren, een seizoen vol karakter de voorbode van een winter die nog moet beginnen...
Na mijn logje over litanie aan de wiskunde ging ik in gedachten terug in de tijd toen we "ten passe en ten onpasse" litanieën afdreunden . En dan zag ik opeens die jaarlijkse processies waar " ave's en onze vaders" ook schering en inslag waren!
Mijn kinderjaren werden volladen door veel katholieke rituelen dank aan de scholen die ik doorliep en een belangrijk onderdeel daarvan waren die jaarlijkse processies.
Ik woonde in een landelijk, braaf dorp waar die processie een jaarlijks hoogtepunt vormde. Die grote processie was altijd een voorbode van de jaarlijkse kermis. Eerst God en de Kerk en daarna eten, plezier en bier! In die processie liepen de mensen en kinderen met plechtige gezichten en in " Engelen" klederdracht in een lange devote sliert door de hoofdstraten van mijn dorp om dan te eindigen bij de Kerk. Langs de huizen weerklonken dan weesgegroetjes en onze vaders en werd de litanie van de heiligen herhaald en herhaald. Voor veel vensters stonden dan liefdevol opgezet in een gezonde naijver met de buren op een wit kanten kleedje kleurige H.Hartbeelden en Mariabeelden onder een glazen stolp.
Het hoogtepunt van de stoet was de pastoor die devoot de gouden monstrans in zijn handen hield terwijl de misdienaars uitbundig zwaaiden met glanzende, koperen wierookvaten. Bij het passeren knielden de mensen op de trottoirs en sloegen met gebogen hoofd een kruis..
Zoals de meeste katholieke meisjes begon ik als bloemenmeisje. De bloemenmeisjes, die vooraf gingen aan de priester die het Heilig Sacrament droeg, strooiden met gulle hand de tere blaadjes en kleurrijke snippers papier. Ik was pas acht jaar oud toen ik daar in mijn lange witte jurk op mijn witte gympjes en met mijn witte handschoentjes aan meeliep in de processie. Op school hadden we niet alleen geoefend hoe we plechtig moesten lopen - langzaam, met zulke kleine pasjes dat de neuzen van je gymschoenen niet onder je jurk tevoorschijn piepten en met neergeslagen ogen - maar waren we ook gewaarschuwd om niet al te scheutig met onze bloemblaadjes te zijn omdat onze mandjes anders te vroeg leeg zouden zijn.
Het was een hele eer als je daar mocht aan meedoen, zoals het ook een eer was als je in de processie mocht meelopen. Dat na die rondgang op turnpantoffeltjes de meeste kinderen pijnlijke voeten hadden en vermoeide armen van het dragen van houten panelen met gezegden erop, dat speelde allemaal geen rol. Als je maar mocht meelopen! Of ik het nu nog zou doen?
Soms ben je naar iets op zoek en dan bots je op iets anders...En wat voor iets!!
Zo was het hier gisteren ook en naast een brok nostalgie bleef hier ook nog dat vervlogen stukje studententijd opspelen... Ik heb jullie al verteld dat we geen gewone klas waren daarom wil ik jullie de volgende creatie die ons door de zware examentijden moest loodsen, niet onthouden.
Ora pro nobis!!
Voorzanger: O hoge Wiskunde Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger: Grote Piet Agoras, Euclides, Einstein, Ptolemaeus en andere knappe bollen, Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger:Vak van vaak, vooral de maandag, Allen: ontferm u over ons.
Voorzanger: Vak van slapeloosheid, vak van vreselijkheid, wreedaardig vak, verschrikkelijk vak, vak van haat en afkeer, steen des aanstoots, Allen:Ontferm u over ons.
Voorzanger:zwaard des aanstoots boven onze hoofden, beul van onze jeugd, onherroepelijke ramp van onze proefwerken, dief van onze punten, misbakken peer van onze rapporten, buis der buizen, speelmakker van onze vakanties, dikke nul, grote zero, grote bros, vriend van onze blokkers, lust van de zageventen, mes van de leraren, Allen: Ontferm u over ons.
Voorzanger:Axioma van onze onvergetelijke luiheid, oneindige cirkel van onze inspanningen, snijpunt van onze straffen, hypotenusa en allerhande rechthoekszijden van ons groot verdriet, koord van onze zelfmoord, telraam van onze moeilijkheden, wanhoop van onze moeders, razernij van onze vaders, kaalheid van de professoren, wiskundig labyrint van stellingen en formules, wiskunde, rommelzolder van lijnen, hoeken en kegels, mispunt van alle merkwaardige producten, Allen: ontferm u over ons
Voorzanger: van alle pseudo problemen, van alle aanhangers van x en y, van logaritmen, cosinussen , orthogonale dinges en voorhistorisch ongedierte. Allen: Verlos ons heer.
Voorzanger: Als schapen werden we naar de slachtbank geleid. Allen : En onder de onnozelen van geest gerekend.
Voorzanger: OREMUS: Lieve, zeer verstandige leraars, die het vroeger zelf ondervonden hebben en weten dat het geen kinderspel is, geef in uw grote barmhartigheid een beetje meer punten, minder werk en nooit meer schriftelijke ondervragingen, opdat we alle problemen mogen begrijpen en de vreugde van een eeuwig verlof genieten! Allen: Amen.
Voorzanger: En dat ons verstand in vrede roeste! Allen: AAAAMEEEEEN!!
Ik zal maar al een paar copies opzij leggen want ik weet nu al wat we op de volgende klasbijeenkomst zullen doen!
Jongens jongens toch, ik lees en hoor dat de Sint al op veel plaatsen langs geweest is maar hier is het weer noppens, nada, niente...Ik zal nog rap proberen om hem een brief te schrijven maar... ik vrees dat ik er nooit in slaag om een gans jaar braaf en lief te zijn en dat mijn brief een smeekbede in de woestijn zal zijn.. Maar wie niet waagt niet wint , denk ik dan maar. Dus daar ga ik:
Oh goede Sint, jij grote kindervriend.
Sint met al jouw pieten, laat mij toch mee genieten.
Genieten van geschenken,
die jij kindjes toestopt op hun wenken.
Daarmee doe jij mij toch zon plezier,
als je mij laat delen in het vertier.
Maar waarom Sinterklaas, als ik dat mag weten, ben je mij sinds jaar en dag vergeten?
Lieve Sint, je vergat mij zelfs vorig jaar, al scheelde dat geen haar.
Weet je nog toen ik jou vorig jaar ontmoette,
toen ik jou in die winkel groette?
Al was de rij met kinderen nog zo groot,
ik vergreep mij aan de kans die zich bood.
Ik duwde al dat kleins eventjes opzij en wij stonden ogenblikkelijk zij aan zij.
Samen voor een foto poseerden wij, och goede Sint, wat was ik blij!
Hopelijk koester je geen wrok, omdat ik die dag per ongeluk aan jouw baard trok.
En het spijt mij ontzettend,
ik was gewoon erg onoplettend.
Lieve Sint, het was echt een ongeluk,
maak je alstublieft niet druk.
Mijn geluk, oh goede man, kon toen niet op,
maar toch maakte je wederom bij mij thuis geen stop.
Ik was heel die decemberdag heel erg verdrietig, en ik voelde mij bijzonder nietig.
Dagen heb ik gehuild, gesnikt, geweend en weken gepruild.
Maar dit jaar heb ik weer hetzelfde verzoek, kom toch eens bij mij op bezoek.
Er is geen enkel geschenk waarmee je mij niet blij kan maken, zolang je maar eens tot bij mijn schoentje kan geraken.
Lieve Sint, mijn schoen vind je op de vertrouwde plek, samen met heel wat lekkers voor jezelf en jouw paard zijn bek.
En ik laat het maar even weten,
ook de Zwarte Pieten zal ik niet vergeten.
Ik wacht vol spanning op jouw komst,
kon jij maar horen hoe mijn hart er van bonst.
Hopelijk tot gauw, o goede Sint,
want anders ga ik weer compleet door het lint.
Zoals jullie weten, heb ik een zeer katholieke schoolopvoeding gehad .
Ja, het scheelde niet veel of jullie waren hier met een nonneke aan het chatten .
De leraren godsdienst wisten ons te vertellen dat je best de dag begint met een gebed gewoon als dank voor wat je krijgt en als dank voor wat nog komt. Awel, ik heb dat goed onthouden!!
Ik ga daarom deze dag eens keer beginnen met een gebed om te bewijzen dat die lessen niet allemaal praat tegen de vaak waren!
Oh Heer
, Dank dat ik deze morgen niet te erg ben verschoten voor de spiegel toen ik deze halfuitgeslapen dame als ontbijt kreeg! Dank u voor de woorden die ik toegestuurd kreeg!
Dank u voor het bestaan van deze bloggroep! Dank u voor de vriendschap die ik via mijn scherm krijg. Dank u voor de woorden van steun en moed in moeilijke tijden.
Bedankt dat je mensen een hart hebt gegeven!
Ik zou ook willen bidden, voor al de zieken die op beterschap hopen. Ik bid dat oorlog geen geldzaak wordt. Ik bid opdat ruzies zouden verbannen worden. Ik bid dat deze bloggroep nog jaren zou mogen bestaan.
Maar ik bid vooral dat elke mens zijn plaats van geluk mag vinden op deze wereld.
Groetjes Natoken
ps
Dat was nu eens een les die ik kreeg van mijn leraar godsdienst, maar waarvoor ik echt niks van buiten hoefde te leren.
Gewoon rond me kijken en van woorden een gebed maken, voor wie het ook mag bestemd zijn!!
Ik zal mij ons mogen reppen om dat alfabet dit jaar nog rond te krijgen. Maar ach, lukt het niet, dan heb ik nog " stof" om volgend jaar een paar logjes over te maken als de inspiratiebron opeens opgedroogd is!
J de j van
Jaloezie
Jaloezie zal wel eigen zijn aan elke mens denk ik maar ik maak wel een onderscheid tussen gezonde jaloezie en jaloezie omdat je iemand iets niet gunt. Iemand iets niet gunnen, dat vind ik een teken van zwakte en daarom ongezonde jaloezie. Dat is verspilling van tijd en energie. Als je tevreden bent met jezelf en wat je hebt en verwezenlijkt hebt, dan is er geen plaats voor afgunst. Vandaar, als ik bv sta aan te schuiven naast een grote, opzichtige en luidruchtige bolide die de aandacht wil trekken, dan denk ik die staat toch ook maar schoon in de file! Mensen die mij iets niet gunnen, ga ik liever uit de weg want het is een onbegonnen zaak om daar tegen in te gaan!
Maar misschien roept de j totaal andere gedachten bij jou op zoals jeuk, jicht , jacht, joekel, juich, jubel....joost mag het weten. Ben benieuwd!
Toen ik onlangs mijn boodschappen ging doen, stond ik daar plots in een lange rij aan te schuiven.
Ik dacht eerst nog dat er weer één of ander in reclame stond, maar het viel mij op hoeveel jonge kinderen daar in die rij stonden.
Toen ik even boven hun hoofden uitkeek, zag ik de ware reden van hun bezoek.
Joepie de Sint is weer in het land!
Ik haastte mij naar huis om rap een brief te schrijven met al mijn wensen, tot ik er opeens aan dacht dat ik er verleden jaar en het jaar voordien zoals zoveel jaren ervoor ook al één geschreven had en er nooit een antwoord had op gekregen.
Toen ik in mijn archieven ging kijken was het niet alleen verleden jaar dat hij mij vergeten was, maar al bijna 60j dat hij hier niet meer door mijn schouw gekropen was.
Daar lagen ze allemaal naast elkaar, mijn brieven met veel vlijt geschreven.
Al mijn wensen in schoonschrift zodat de Sint ze met zijn gewone bril zou kunnen lezen.
Maar nee ik kreeg ze allemaal terug en paste jaar na jaar mijn wensen aan.
De eerste brieven durf ik nu zelfs niet meer te versturen uit vrees dat de Sint en zijn Pieten hun lach niet zouden kunnen inhouden.
Ja, wie vraagt er nu nog een houten blokkendoos of een mooie diabalo of een nieuwe kaatsbal?
Sommige van mijn wensen behoren al tot het antieke speelgoed en worden duur aangekocht om als decoratie op één of ander meubilair te belanden en het met een strenge wijzende vinger te verdedigen tegen de grijpgrage handjes van kinderen die het speelgoed met ongeloof aankijken.
Soms stel ik mij de vraag of er nog wel brieven geschreven worden naar de Sint, of zou de jeugd tegenwoordig een mailtje sturen met een digitale foto van een schoen met daarin een virtuele wortel of raap?
Ja, waar is de tijd dat ik het veld opging om er een schone raap uit te zoeken voor de schimmel van de Sint, de ezels van de pieten kregen dan weer een paar wortels die normaal gezien voor de hutsepot bestemd waren.
Alles werd netjes met de schoon geschreven brief in mijn schoenen gelegd en raar maar waar, s anderdaags was alles verdwenen.
Ik kon - naar het schijn - toch zo braaf zijn in de periode van Sinterklaas en dat zal de Sint ook wel gelezen hebben in zijn groot Sintenboek.
De nacht van 5 op 6 december kroop ik altijd heel nerveus in mijn bed en lag ik aandachtig te luisteren of ik de Sint of zijn Pieten niet op ons dak hoorde stappen.
Ik hield ook het dak van de buren in het oog want de oude man zou zich maar eens moeten vergissen.
6 december was de dag waar ik al wakker was voor ze mij kwamen oproepen en waar ik haastig de trap naar beneden afdonderde op zoek naar mijn schoen.
En daar stond die dan bedolven onder de geschenken en onder het goedkeurende oog van mijn ouders.
Het was alsof zij de Sint in hoogsteigen persoon kenden en ze de oude man langs de deur had binnen gelaten zodat hij door onze smalle schouw niet hoefde. Het speelgoed lag op de grond zoals de Pieten het altijd leggen omdat ze geen tijd hebben om alles schoon te schikken.
Op tafel lagen de picknicken uitgegoten tussen de marsepeinen varkentjes, de chocolade figuren, de mandarijntjes en de rode appeltjes van uit Spanje, alles gezellig door elkaar zodat het op meer zou lijken.
Al vond ik dat die mandarijntjes wel verdacht goed leken op die welke ma twee dagen eerder had gekocht..
Een paar strips en een paar leesboeken maakten meestal het lijstje compleet.
Als ik nu naar het lijstje van kinderen kijk, dan was een kinderhand vroeger vlug gevuld.
De jeugd groeit en blijkbaar zijn ook hun schoenen gegroeid want in mijn tijd had de Sint zelfs niet de moeite gedaan om die reuze legodoos of zelfs computer in de schoenen te wringen.
De Sint moet blijkbaar mee met zijn tijd en door ons modernisme evolueert ook de jeugd. Het is soms moeilijk om de waarde van de Sint terug te vinden in onze maatschappij waar de heilige man verdrongen wordt door het commerciële om nog maar te zwijgen dat hij elk jaar vroeger moet opboksen tegen de Kerstman.
Ja, dat is nog zo een fenomeen die zijn slee elk jaar vroeger komt parkeren.
Het was al vroeg in november dat de eerste winkels kerstgetint waren en dan stel ik mij de vraag hoe de mensen er uitgeraken om alles geloofwaardig over te brengen als ze daar met die kleine gasten aan hun hand tussen de rekken lopen.
Ik herinner mij nog hoeveel invloed Sinterklaas had en hoe hij mijn ouders kon manipuleren om via hem mijn gedrag te bepalen.
Toen ik op een dag aan ma vertelde dat beide mannen ( Sint en Piet) niet bestonden en dat de Sint zelfs trok op iemand van de familie keek zij mij met grote ogen aan.
Waarschijnlijk had zij door de jaren die reactie wel verwacht en daarom diende zij mij vlug van antwoord.
-"Natoken, de Sint en Zwarte Piet bestaan echt en als je er niet meer in gelooft, zullen ze ook niet meer komen!"
Ik groeide door de jaren en stilletjes verdween het geloof.
Hoewel, je gaat mij misschien niet geloven, maar sinds de dag dat ik met stoere uitspraken vertelde dat de Sint iemand van onze familie was en dat het toch geen echte was zoals in de boekjes, is hij ook niet meer geweest.
Ik werd ouder en door de jaren probeerde ik het geloof in Sinterklaas en de Kerstman terug te winnen door terug mijn schoenen te zetten en met kerst mijn kousen aan de schouw te hangen, maar ze bleven leeg.
De Sint was vertrokken en mijn kinderjaren waren voorbij.
Ma had gelijk...in al mijn ongeloof reden beide mannen mijn deur voorbij.
Maar dit jaar zal het anders zijn, ik zal het van alle daken roepen dat de Sint wel bestaat!
Och voor mij hoeft hij de schoen niet meer te vullen, daarvoor heb ik teveel jaren overgeslagen.
Maar ik zal wel vragen om de schoenen van mijn kleinkinderen te vullen . Ik weet dat ze thuis nog hun schoentje zetten maar met een worteltje uit de frigo..
en dan zingen ze :
Hij komt hij komt de lieve, goede Sint.....!
Soms kunnen al die verkeersborden langs onze wegen een mens behoorlijk op de zenuwen werken.... Ze worden soms hinderlijk om je aandacht op de weg te houden.
Dat was het gevoel dat ik vorige week had toen ik naar de school van de kleinzoon reed.. Maar er is nog veel meer.
Er is altijd wel wat te doen rond de verkeersreglementen, hé? Na de veiligheidsgordel, de flitspalen en het hands-free bellen, hebben we bv ook de zone 30.
Ja, een mens staat daar niet bij stil als hij zo een plakkaat ziet hoewel je tegen die snelheid bijna echt stilstaat.
Ik bedoel maar dat het een zone is met veel vragen rond. Ook hier in onze dorpskom hebben we een paar van die zones...en je zal het nooit geloven wat ik daar ooit beleefde...( ongelovigen gaan niet naar de hel!)
Gans in het begin, toen ze die plakkaten van 30 hadden gezet, was ik eens aan het rijden met mijn fiets.
Toen ik daar op een zeker moment op volle toeren aan de school "voorbijvloog", sprong er daar toch wel een agent voor mijn neus zeker, ik kon nog just mijn "freins "toeknijpen, terwijl mijn voorwiel al tussen zijn twee knieën stak.
-"Awel ,awel madammeke "!
-"Euh ..Ja "?
-"Je bent juist geflitst geweest". -"Wablieft ..geflitst, ikke met met mijn fiets"?
-"Ja ja,te rap is te rap ook met een velo".
-"Euh ..jamaar, ik .." -Niks te jamaren, geef maar je pas en je groene kaart en je inschrijvingsbewijs, je verzekerings- en keuringsbewijs. -Euh ..dat ligt in mijn auto.
-Allé ,t is goed voor ene keer.
Ppfffffffff jawadde zeg, ne mens rijdt dan eens sneller om het warm te krijgen.... Sinds die tijd pas ik natuurlijk altijd op en nu vrees ik zelfs een boete voor te traag rijden!!
-"Zeg Natoken, ben je aan het stilvallen "? -"Euh ..nee maar we rijden voorbij een school en je mag hier maar 30 hé.
- "Maar t is zondag, wie gaat er nu naar school ? -"Euh ..misschien die zondagsleerlingen van in mijn kindertijd, hé.
Het is pas na een tijdje dat men besloot een mouw te passen aan het zone 30 probleem.
Ze zouden er zone 30 van maken tijdens bepaalde uren.
Normaal gezien, van 7u s morgens tot 19u s avonds.
t Is net daarover dat ik mij nu vragen begin te stellen .
De zones 30 liggen aan scholen, of in wijken waar kinderen spelen.
Dus als ik het goed versta, moet je 30 rijden tijdens de dag als het klaar is en iedereen op de schoolbanken zit.
En als het donker is dan mag je weer 50 of 70.
Maar aan een home of een hospitaal, daar mag je af en toe nog 50 of rapper!!
Ja, je zal daar maar juist op krukken of in een rolstoel met je baxter moeten oversteken.
Pas op, je kan niet zeggen dat ze er in bepaalde gemeenten niks aan doen om de snelheid te minderen .
Eerst hebben ze een zebrapad geverfd, dan een verkeersdrempel er boven op, daarna nog wat bloembakken om tussen te slalommen en af en toe een paal met knipperlichten.
Tegen dat je daar allemaal op gelet hebt om nergens tegen te rijden, moet je nog wreed opletten voor die ene kleine die daar naar al je manoeuvres staat te kijken .
Onlangs reden we door een straat waar de vrouwen van plezier voor het raam zitten hé.
( Ik bespaar jullie het commentaar van de tweeling die juist bij ons in de auto zaten!) Wel, je gaat mij niet geloven, je mag er 70 rijden, maar bijna iedereen rijdt er maar 20.
Dat is de oplossing zie ! Die dames vragen soms erkenning voor hun werk en aan de andere kant roept men om meer blauw op straat.
Moesten ze nu eens die vrouwen een sexy blauw uniformpje aantrekken en ze op de gevaarlijke punten laten rondlopen, zou dat geen goed idee zijn... snelheidsbeperking verzekerd!! We kunnen er eens mee lachen maar .. nee, we moeten onze mentaliteit toch wat bijsturen!
Hoe vaak zitten we ons niet nerveus te maken op andere bestuurders ?
Maar hebben we ons zelf al eens de vraag gesteld hoeveel overtredingen we maken ?
Misschien moeten we agressiviteit omzetten in verstand en gewoon eens denken dat een wagen niet alleen onze vrijheid is.
Misschien moeten we gewoon eens denken aan onze eigen kinderen of kleinkinderen, gewoon eens denken aan het leed van een verlies.
Gewoon eens denken !
Dat zal ik in het vervolg ook proberen als de snelheidsborden mekaar om de haverklap de loef af steken..zelfs als ik aan een slakkengangetje moet rijden bij zones 30.
Van harte bedank voor dat schouderklopje dat jullie me gaven.. Blijkbaar is wat mij overkwam een algemeen probleempje als je " een ietsie pietsie" ouder wordt... En inderdaad dat "koppeke" van mij draait nogal vaak op volle toeren, vandaar ...
Maar of dat ouder worden nu zo'n geschenk is....? We zullen samen even stilstaan bij het volgende en dan rap de pagina omkeren...zeker...
Ouder worden : * dat is wisselstukken nodig hebben.
* dat is al eens denken hoe het einde zal zijn. * dat is minder eisen stellen.
* dat is liever zien.
* dat is een gezonde dosis " aanvaarding" inbouwen.
* dat is uiterst bescheiden worden over je "vermeende " (schitterende) prestaties. * dat is heel langzaam afscheid nemen...... van alles.
EN LETTERLIJK ...OUD WORDEN. * alles hangt 2 cm lager dan vroeger.
* je ogen worden kleiner, je neus wordt langer * je hals wordt korter. * je huis (vel) wordt veel te groot of veel te krap.
* en je staat nooit meer met je mond vol tanden
want ze liggen al lang in het spoelbakje van de tandarts.
Dat ik de laatste dagen met " een zotte kop" rondliep, heeft niets met mezelf te maken maar met die hangende verkoudheid. Maar het leven gaat door en de dagtaken moeten nog steeds gedaan worden en " hulp vragen" is niet mijn beste eigenschap dus.. biebie moddert maar voort!
Maar toch kreeg ik gisteren een enge ervaring... Ik kwam buiten bij de bank en wilde naar de auto stappen toen ik mij plots niet meer herinnerde waar ik die gelaten had! Ik sakkerde wat op mezelf en keek de straat in maar langs beide kanten was mijn auto niet te zien. Er waren twee mogelijkheden of de auto was weg of ik wist niet meer waar ik die gelaten had? Dat eerste was geen optie want daarvoor was het bezoekje aan de bank te kort; bleef dus het tweede open... Terwijl ik daar stond te dralen, maakte zich geleidelijk een onbehaaglijk gevoel van mij meester. Het kan toch niet dat ik niet meer weet waar ik een kwartier geleden de auto achterliet...
Alle demonen van dementie en Alzheimer begonnen door mijn koppeke te spoken en even ging mijn tikkertje toch over want als er iets is waar ik niet wil doorgaan dan is het de wereld van " niet meer weten"... Ik heb mij toen in een bushokje teruggetrokken en op de bank eens alles rustig overlopen. Ik wilde nog niet direct naar T bellen en zeggen dat ik niet meer wist waar de auto stond en dat hij mij maar moest komen halen!! Hoe was ik naar de bank gekomen? Waar had ik overgestoken? Dan moet mijn auto aan de overkant staan? Maar geen auto te zien!
Van waar kwam ik dan? .. Ha, bij de schoenmaker binnen geweest! Tiens ,dat is bij het begin van de baan.... Tot daar gestapt, maar geen auto te zien. Ik werd behoorlijk pissig op mezelf en precies op dat moment " sprong het licht op"!!
Oef, zucht, opluchting.. Natuurlijk de auto staat op de parking van een dichtbijgelegen supermarkt. Omdat ik door die verkoudheid de laatste dagen teveel stil zat en te weinig bewoog naar mijn zin, had ik voor een korte wandeling gekozen.. Probleem opgelost, eind van lichte paniek, ademhaling terug op normaal en ikke met stapjes licht naar de auto..
Kunnen jullie je dat gevoel van .. " Hé, ik weet het terug " voorstellen? Nog geen Alzheimer of dementie, gewoon even een moment van verstrooidheid. Daar ben ik nu mezelf mee aan het paaien.
Toen ik het thuis aan T vertelde, zei dat laconiek..." Het is niet moeilijk dat je dat even niet meer wist, zoals jij de laatste dagen met een zotte kop rondloopt"! Bedankt lieve slaapgenoot, dat waren precies de woorden die ik nodig had .
Een bakker kreeg boter van een boer.
In ruil daarvoor kreeg de boer brood van de bakker.
Na een tijdje viel het de bakker op dat de stukken boter van de boer steeds lichter werden.
De boter zou steeds drie pond moeten wegen, maar het leek iedere keer minder te zijn.
De boer woog de boter op zijn weegschaal.
Die gaf hem gelijk en hij klaagde zijn boterleverancier aan bij de rechter.
"Uw stukken boter zouden niet het vereiste gewicht hebben", zei de rechter tegen de boer.
"Dit stuk zou drie pond moeten wegen, maar het weegt veel minder."
"Dat is uitgesloten, meneer de rechter", zei de boer. "Ik heb het elke keer nagewogen."
"Misschien kloppen uw gewichten niet", opperde de rechter.
"Hoezo gewichten?" vroeg de boer stomverbaasd. "Ik heb helemaal geen gewichten. Die gebruik ik nooit."
"Maar waar weegt u dan mee, als u geen gewichten heeft?", vroeg de rechter.
"Heel eenvoudig", zei de boer. "Ik krijg mijn brood van de bakker en hij krijgt boter van mij.
Een brood weegt drie pond.
Dan leg ik mijn boter links op de weegschaal en één brood rechts en zo weeg ik dat af."
Zo kan je dus een broodje van eigen deeg krijgen.
Maar vandaag geen eigen broodje maar een zelfgemaakte glutenvrije taart voor ons Prutsemieke dat vandaag 4j wordt! Zij sluit de rij van 6 kleinkinderverjaardagen af! OEF! Een heel dikke, dikke kus, lieve schat.
Neen, geen Babylonisch toestanden hier maar ik wilde in één woord weergeven hoe de twee voorbije dagen verlopen zijn! Formidabel schattig het optreden en fantastisch het voorlezen.( dixit de kleinzoon)
Amor Fati vreesde wel een beetje dat mijn West Vlaamse roots mijn voorleesbeurtje in de war zouden sturen maar "nougabollen " manneke, ik werd "gehoord en begrepen" en daarna door de kleinzoon en co geprezen.. " Oma deed het fantastisch, mama," zei hij en ik kreeg "stante pede" precies een vuiltje in mijn lodderoogskes.. Het kan natuurlijk ook aan die kopvalling liggen...
De dafalgannekes hielden mij recht en in de namiddag nog maar eens de apotheker gesponserd om het dansje van ons Hummeltje toch te kunnen gaan bekijken.. Bompa was er ook om alles te filmen want bomma moet maandag voor haar tweede chemo en wil niet het risico lopen om die beestjes van mij over te nemen. Trouwens tussen zo'n massa volk zitten is in haar geval geen aanrader! Spijtig voor haar dat ze dit optreden moest missen. We waren er alle 3 van overtuigd... onze Kit deed het ook "formitastisch"...maar dat zegt iedere grootouder zeker van een eigen kleinkind?
Hier onze Kit in actie ( het zonnetje in het midden)
Vandaag, vrijdag geen turn-en zwemles voor deze oma. Ik probeer toch wat uit te zieken want het is verdorie een hardnekkig beestje dat zich aan mij vergrepen heeft, dan ben ik hopelijk morgen weer ok om de verjaardag van Kit bij hen thuis te vieren en later op de avond mijn broer die 50 geworden is in de bloemen te zetten. Blijkbaar komt er aan deze drukke week geen einde . Maar ik ben er ééntje van juist na de oorlog, dus krijgen ze me niet zo rap kapot. Op de knieën misschien wel maar ik heb een pact gesloten met onze apotheker, ik de dafalgannekes en zij de centen. Eerlijk toch?
Wat een schone gewoonte om de grootouders te betrekken bij het schoolgebeuren van hun kleinkinderen! Met zes van die " apostels" in ons gezinnetje hebben we al wat kunnen mee feesten. Maar het is pas de eerste keer dat ze met het voorleesintiatief afkomen. Vorige week vroegen kleinzoon 2 en zijn zusje of oma wilde voorlezen in hun klasje? Wie kan daar nu neen tegen zeggen en zeker niet als je die stralende oogjes ziet bij een " ja, natuurlijk!" Morgen is het dus zover. Ik "mag" in de klas van onze kleinzoon (2e leerjaar) voorlezen in het kader van de grootoudersweek! Daar straks kreeg ik nog een telefoontje van de dochter dat er bij hen eentje hypercontent rondloopt en bijna niet meer kan wachten tot morgen. Het wordt dus spannend voor ons beiden. Niet dat oma met " plankenkoorts" zit maar wel met een verschrikkelijke "kopvalling " met lopende neus en zere keel en koppijn. Maar al moet ik mij ernaar toe sleuren, gaan doe ik, een paar dafalgannekes zullen mij wel in vorm houden, denk ik. Daarna komt ons hummeltje aan de beurt. Op donderdag mogen we nog eens langsgaan en in de namiddag voor een echt optreden van onze schat. We moeten er van profiteren want het wordt ons laatste grootoudersfeest. Bij de zoon geven ze enkel in de kleuterschool zo'n feest en nu ze sinds september alle 4 in de lagere school zitten, is dat liedje uit. Bij ons hummeltje is het maar om de twee jaar en nu ze in het tweede kleuterklasje zit, valt ze er de volgende keer juist buiten. Ik ken dus iemand die de volgende 2 dagen met volle teugen zal genieten , verkoudheid of niet.... Dat wil je toch voor geen geld ter wereld missen!
Weet je het nog hoe het werkt? Ik geef een letter op en wat die bij mij oproept en als je zin hebt doe jij hetzelfde..
I De I van Interesses. Ik ben geïnteresseerd in de meest uiteenlopende onderwerpen. Het is onmogelijk om alles te weten of om iets tot in de kleinste details te kennen, maar de interesse om te leren is er nog steeds! Ik heb steeds interesse gehad in andere culturen en hun verschillende denk-en leefwijzen. Vandaar wellicht dat ik spontaan alles achterliet toen T mij indertijd meevroeg om naar het buitenland te vertrekken.
Het is fris buiten, je merkt stilaan dat de winter er aan komt, maar gelukkig is het nog niet te koud om te wandelen want een herfstzonnetje zorgt voor een zuchtje warmte. De omgeving hier leent zich uitstekend om even de benen te strekken en dat hebben vandaag blijkbaar meerdere mensen gedacht! Je kan wel aan alles merken dat de herfst al een tijdje meedraait. In de straat zijn de kastanjes allang weg en ijverige straatbewoners - waaronder yours truly - proberen de laatste herfstbladeren op te ruimen. We hebben alle tijd van de wereld ( euh, euh!) en daarom maakten we nog maar eens een wandeling om te genieten van de kruidige geur die onder de bomen hangt. Even een sfeerbeeld..
Het is stil in het bos. De vogels kwetteren niet meer zo uitbundig als in de lente en de zomer. Een eenzame, oudere man zit op een bankje aan de ingang van het bos en een jonge moeder haast zich op de fiets ( en dit op een zondag) door de straat. Dat doet mij aan vroeger denken. Ik had ook altijd haast....Ach en het is nog niet veel verbeterd alleen kunnen we nu, als senioren, op ons dooie gemakje door het bos wandelen. Onze kinderen hebben hun eigen leven en we staan aan de kant en kijken toe zoveel mogelijk zwijgend, al is dat af en toe moeilijk. Ik zie hoe ze worstelen met dezelfde problemen die wij hadden toen we jong waren en ik zou niet graag in hun schoenen willen staan, want de problemen zijn er niet gemakkelijker op geworden... Als daar dan nog eens gezondheids- of andere problemen met een kind bijkomen dan weet ik dat het leven ook hen tekent!
Daarnaast lijk het alsof het leven vroeger toch iets rustiger was ook al hadden we niet die moderne communicatiemiddelen. Dat wil niet zeggen dat ik er niet van geniet. Televisie kijken doe ik graag en af en toe pik ik een mooie film of een interessant programma mee. Een ipod heb ik nog niet nodig , de natuurgeluiden zijn nog steeds voldoende voor mij. Een PC is geen overbodige luxe meer als je ziet hoe onze maatschappij meer en meer de internettoer opgaat! De GSM, tja, die heeft zo zijn voordelen, maar ook zijn nadelen. Het is zoals met alles en iedereen: aan alles en iedereen zijn twee kanten. Zo ook met het ouder worden.
Het is natuurlijk niet leuk om stilaan te merken dat het fysisch allemaal trager en moeilijker gaat zoals opstaan vb dat af en toe met gekreun gepaard gaat.
Gelukkig is na een minuut of tien en na een kopje thee, dit gejammer over en wanneer ik zoals vandaag door het bos kuier, marcheert alles weer prima. Ok, de uiterlijke zintuigen zijn misschien wat minder van kwaliteit geworden, maar de innerlijke zintuigen werken nog steeds op volle toeren. Geuren en kleuren worden in mijn ogen mooier en mooier met de jaren. En het mijmeren....menslief, wat zalig om te mogen mijmeren en dan gewoon blijven staan en naar de - in een plaatselijke vijver - spetterende eenden kijken of naar die ene dikke gans die over het natte gras waggelt of naar een groep van haar soortgenoten die in V-vorm naar warmere landen trekken en naar een spin die haar glanzend web in een waterzonnetje hangt te drogen. Daar wordt een mens poëtisch van maar dat zal voor een volgende keer zijn.
- Hij is niet meer zo vriendelijk als vroeger. Hij zegt nog wel een dag, maar geen goeie.
- Ze hebben daar een grote hond. Als er iemand van voor belt, begint hij vanachter te blaffen. - We hadden veel werk, want er waren boterkoeken voor 300 mensen die allemaal opengesneden en gesmeerd moesten worden.
- Velen gaan naar de winkel om een groot stuk vlees zoals mijn moeder.
- We mochten spelen met oude kleren van mijn grootouders die netjes gewassen en gestreken in hun kist liggen.
- We mochten een karretje maken met de overschotjes van grootvader. - Hoe noemt men de plaats waar beenderen samenkomen? (gewricht) De beenderen komen samen op het kerkhof. - Vader is een echte mopperaar. Hij kent altijd de laatste moppen.
- Gelukkig dat onze stofzuiger nogal langdradig is.
- Omdat het zo'n mooi weer was, mochten we nog enkele minuutjes overspel doen. - Toen ik de brug overreden had, sloeg ik rechtsaf.
- Spaghetti smaakt naar macaroni, maar een beetje langer.
- Ik denk dat ik al lang dood zal zijn tegen dat ik tachtig jaar ben.
- Als grootvader nog leefde, zou hij zich doodgelachen hebben. - Zus heeft pilletjes gekregen voor de afgang van de dokter.
- Ik ging mijn neef bezoeken die ziek was om hem geluk te wensen. - We gaven haar een klein pakje met een grote theepot erin.
- Mijn zus was verkleed als verpleegster. Dat was gemakkelijk, want ze is verpleegster. - "En nu, beste vrienden, gieten we het glas uit op onze dierbare jubilarissen."
- We speelden een leuk spelletje en wie won was dan de winnaar.
- Ik vind dat het gymnastiekuurtje het rapst voorbijgaat. Dat komt misschien omdat het maar een half uurtje is. - Ik zette er mijn naam op, zodat iedereen kan zien van wie ze is. Ze is namelijk van mij. - We mogen de speelplaats niet verlaten, want we zouden onder een auto kunnen lopen en verongelukken en daarvoor moeten we toelating hebben. - Hij vond de WC niet en gebruikte toen maar zijn zaklamp. - Er waren veel Engelsen aan de kust, vooral Duitsers.
Op een mooie dag in de vakantie toen het eens slecht weer was ....
Waar ik bijna gek van word en op termijn slaapstoornissen zal van krijgen, ( met of zonder knopje om om te draaien Amor Fati!) zijn die ongewenste spamberichten die om de haverklap mijn blog overladen. Ik heb eergisteren zo maar liefst weer eens 42 reclames over ugg boots van mijn blog gegooid . Ik ben daar meer dan een uur mee zoet geweest. Tot overmaat van ramp zaten headphones van één of ander merk in de namiddag ook mijn blog aan het verpesten... Is daar nu echt niets tegen te doen? Er zou een methode moeten bestaan om in één klap alle reacties met eenzelfde IP adres van gans je blog te kunnen verwijderen! Je zou denken dat ze enkel bij het laatste logje staan, maar neen, ze staan overal verspreid ( vanaf 2007 /2008 ... tot het recentste). Als je weet dat je eerst een code moet toevoegen voor je een reactie kan plaatsen dan vraag ik mij af hoe die mannen dat doen want het tijdstip verschilt effectief, er zit tijdsverschil tussen de spam!! De webmaster is op de hoogte maar tot nog toe heeft dat niet veel geholpen! Blijkbaar ben ik niet de enige die met dat probleem zit. Een regelrecht vorm van sluikreclame noem ik dat. Ik weet dat je zoiets kan blokkeren en dat doe ik ook elke keer maar ze komen steeds terug met een nieuw adres. Momenteel staan er hier al 24 adressen van dergelijke sluikreclame geblokkeerd. Ze gaan meestal over schoenen en handtassen, zijn steeds in het Engels en komen uit de UK. Dat ze eens daar de mensen " ambeteren" want what the F.... moeten die op mijn blog gaan zoeken!! Sorry voor mijn verbale uitschieter maar ik word er HORENDOL van!!
Slaapstoornissen. Je hoort er hier en daar over praten en inderdaad dat is een probleem om geen oog van toe te doen!!
Vroeger hadden ze mij gezegd dat als je echt wilt goed slapen, je dan een klop van den hamer moest krijgen!! Wacht tot ik "den diene" die dat verteld heeft,tegenkom!! Zo'n zeer aan mijne kop dat ik die nacht na het experiment gehad heb.
Vroeger toen ik nog een kleine pagadder was, had ik ook al slaapstoornissen en dan begon ik s'nachts zo gemeend te zingen dat de tranen er van in mijn ogen kwamen. Door dat "gebleit" had mijn pa dan ook slaapstoornissen en duwde mijn ma een tutter -die ze eerst in de honing gestoken had - in mijn mond in plaats van de borst en van pure frustratie had ik geen goesting meer om nog een oog toe te doen. Tegen 's morgens viel ik dan toch in slaap, terwijl mijn ouders met zakken onder hun ogen aan het werk moesten.
In het begin dat ik kattenkwaad begon uit te halen, deed ik ook geen oog toe 's nachts van de schrik dat "die kat" nog kwaad zou zijn. En toen ik mijn liefste leerde kennen, had ik ook veel slaapstoornissen, zelfs tijdens de dag.
Ik heb nu nog sporadisch wat slaapstoornissen, vooral als mijn slaapgenoot zalig ligt te snurken,
maar dat is een voordeel van samen ouder te worden, denk ik!!
Nacht of avond, middag of morgen,
maak je om de tijd geen zorgen.
Kraaienpoten, grijze haren
laat je drijven door de jaren.
En zeg maar foert tegen de kalender
als je maar kunt zeggen
:IK BEN ER.
Een klein, scheef zonnetje beschijnt de met mos begroeide bodem waarop de vele paddenstoelen welig tieren. De blaadjes vallen geruisloos neer uit de bomen die door de herfst prachtig gekleurd zijn en eigenlijk voor zo diep in November, nog goed in het blad staan te pronken met hun schoonheid.
Zo´n wandeling door het bos zoals een paar dagen terug, is een aanrader het doet een mens deugd. De natuur geneest. Aan alle mensen die met een herfstdepressie zitten, zou ik willen aanraden om eens een goede natuurwandeling te maken.
Je bekomt dan als mens van de pijnlijke aanvaringen met de maatschappij, waarin mensen als gekken rondspringen om de beste, de mooiste, de geniaalste te zijn, een wereld waarin mensen alles doen om maar rijk, beroemd en gelukkig te worden op andermans nek, maar in plaats van gelukkig te zijn, ´s avonds als gestresseerde konijnen doodmoe in bed te vallen.
Een wereld waar mensen in haat en nijd "vooruit" willen komen; een wereld waarin - door oorlogen - dood, verminking en vernieling wordt gebracht om de heerschappij van olie, geld en macht, waarin baby-zeehondjes levend gevild worden, waarin kinderen, zwakkeren, minderbegaafden verhongeren, verwaarloosd en/of mishandeld worden, waar in het idiote verkeer elke dag tientallen verkeersdoden vallen, waar de ijskappen smelten, de ozonlaag verdwijnt en het milieu naar de vaantjes gaat. Een wereld waar de ministers ons dagelijks aanmanen om nog harder te werken om de economie aan te zwengelen en om nog meer belastingen te betalen...
Ergens op een weide staan nog koeien te grazen, hoewel veel te grazen zal er niet meer zijn. Met hun vochtige, vriendelijke ogen kijken ze me aan en ondergaan geduldig hun lot en ik moet denken aan de dierenriem waarin "de Stier/koe" het dierenriemteken bij uitstek is van trouw, werkzaamheid, geduld en nuttig zijn.
Bij haar leven geeft de koe liters en liters melk, schenkt ze de boer ieder jaar een kalf en na haar dood wordt haar hele hebben en houden benut. Haar vlees voedt de mens, haar huid beschermt tegen kou of hitte, zelfs de haren van haar staart vinden we terug in borstels en bezems en van haar beenderen wordt lijm gemaakt.
In de winkels kopen we allemaal die lekkere, voedzame melk, die goede boter die van elke boterham een feest maakt en een "broodje kaas" gaat er bij iedereen wel in!
Wat een geschenk van de natuur die koe.
Morgen eet ik mijn stukje kaas met iets meer dankbaarheid dan anders. Ergens heeft een koe de nodige melk ervoor gemaakt en ergens heeft een boer het geduld en de werkzaamheid gehad om met die koebeesten om te gaan! Ik zei het al in het begin.. de herfst brengt iets in mij los...
En als afsluiter: Een heel dikke knuffel voor onze olijke tweeling die vandaag zes wordt, twee schattige zonnetjes, voor deze oma 2 schatjes uit de duizend ....
Ik botste daar net toevallig op een tekst van een song van één of andere groep met als titel 26000 Dagen . Ik plak die hier neer... Vind het echt de moeite en het stemt tot nadenken...
Kinderen die mogen spelen In luchtkastelen die bestaan en nooit zullen vergaan. Vroeg of laat gaat zand vervelen, moet je daar niet blijven spelen Je kunt als je wilt ook op zoek naar de rand van de zandbak gaan.
Jong zijn dat is uitproberen, leren balanceren, blijven staan, vallen ,verder gaan. Je kunt volwassen willen lijken, alvast naar rijtjeshuizen kijken. Je kunt als je telt voor hetzelfde geld naar het eind van de wereld gaan.
Je hebt zo'n 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid Je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt
Volwassen, evenwichtig lijken, niks laten blijken, nog geen traan maar twijfel blijft bestaan. Gelukkig zijn is uit de mode, zomaar lachen streng verboden. Je kunt ook hup voor de lol nog een keer gewoon op je kop gaan staan.
Eenmaal oud en grijs geworden in bejaardenoorden van de baan op een zijspoor staan. Klaverjassend tijd verkwisten, laat je niet voortijdig kisten. Je kunt als je wil ook gewoon zonder pil lekker aan het vrijen slaan.
Je hebt zo'n 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid Je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt
26.000 dagen, 26.000 dagen, 26.000 dagen, 26.000 dagen 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid Je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt. Je hebt zo'n 26.000 dagen tussen niets en eeuwigheid
Vanavond kreeg ik een telefoontje van kleinzoon 2. "Oma ,gaan jullie zaterdag mee eten bij de Chinees, bomma en bompa komen ook?" Wie kan daar neen tegen zeggen als je weet dat het ventje zo ontzettend geniet van dat samenzijn en met al de problemen die bomma de laatste tijd had, hebben we veel gezellige momenten gemist! Toen ik toegezegd had, vloog hij naar een ander onderwerp. " Oma , ik moet je iets vertellen maar het zal lang duren". "Oma heeft alle tijd ,vriendje".... En ik kreeg daar een uitgebreide vertelling van de eerste wereldoorlog, van de koning die ook meevocht met de soldaten om België te verdedigen en van een stuk van België dat overstroomd was om zo de Duitse soldaten tegen te houden en van de loopgraven en de vele soldaten die gestorven waren... Hij moet heel goed geluisterd hebben naar zijn juf toen die vertelde waarom ze vrijaf hadden. "Wapenstilstand , weet jij wat dat is , oma"? En onze zevenjarige bleef maar vertellen en dat maakte mij zo weemoedig....want er komt een tijd dat het ventje geen 7 meer is en oma niet de eerste persoon zal zijn naar wie hij belt om te vertellen wat ze op school geleerd hebben.....Er komt zelfs een tijd dat hij ook niet meer naar oma zal kunnen bellen en dan hoop je maar dat die tijd nog ver af is..
Ach, iedereen kent wel dat gevoel van melancholie of weemoed. Het gaat om een gevoel dat iedereen al wel eens heeft, sommigen verdringen of ontkennen het, anderen maken er een levenswijze van.
Melancholie wordt door het woordenboek omgeschreven als :" Een mistroostige gemoedstoestand, iets wat zeker en vast onwaar is, melancholie is een verzameling van emoties, van het diepste verdriet tot het zaligste gevoel."
Waarom wordt weemoed verdrongen? Omdat weemoed vragen oproept, vragen waar niemand een antwoord kan op vinden, melancholie is dus zeker en vast een filosofisch probleem. Je voelt het op een regenachtige laatzomeravond bij een rode wolkenhemel, je voelt het aan het einde van een zwoele zomerdag onder een rijke sterrenhemel, je voelt het als je eindeloos naar een snel voorbijrazende wolkenmassa kijkt, je voelt het als je met de auto bij avond over de snelweg raast en in de verte de lichten van een druk bevolkte stad ziet, je voelt het bij een zacht en melodisch liedje, je voelt het op een late herfstavond na een telefoontje van je kleinzoon....
Melancholie is het bewijs dat niet alles is te bewijzen aan de hand van de wetenschap, melancholie blijft je ervan overtuigen dat er iets meer is, het is je ziel die uit de grenzen van je lichaam wil breken, misschien wel vluchten wil. De vraag is...wat is er? Wat zou er zijn? Wat geeft je dat gevoel van verbondenheid met iets dat je niet kan zien of aanraken? De grote levenslange reis met één enkel doel...het antwoord op de vraag te vinden. ,
Toen de kleinkinderen hier " op logement" waren, stonden hun mondjes niet stil ... De waarheid komt uit de kindermond zeggen we dan!
Ik denk dat ik het thema zeer goed kan beschrijven, want ik heb nog steeds een kindermondje.
Daarom schrijf en zeg ik nog elke dag de waarheid .
Spijtig dat jullie dat misschien niet geloven.
Toen ik nog een kleine pagadder was, vertelde mijn kindermondje dat ik geen spinazie mocht!!
Maar mijn pa heeft mij nooit willen geloven!!
Dus was ik toch verplicht om spinazie te eten.
Mijn kindermondje vertelde thuis dat de non op school het altijd op mij gemunt had, maar ze wilden mij niet geloven!! t'Was maar toen ik met een opmerking in mijn schrift naar huis kwam dat ik het bewijs had.
Maar aan mijn billen te voelen, geloofden ze het thuis nog steeds niet.
Mijn kindermondje zoende mijn eerste vriendje en ik vertelde op 10 jarige leeftijd de waarheid thuis!! "Ik ga trouwen"!!!
Aan de hand van mijn ma te voelen, geloofde zij mij weer niet.
Mijn kindermondje was steeds verbonden met mijn hart, maar moest ik nu telkens liegen om de waarheid te zeggen?
Misschien is het daarom dat ik steeds met volle aandacht luister naar de kindermondjes als ze bij ons zijn!
En als je goed luistert dan sta je verbaasd over de waarheid die eruit komt!
De zomer is nu echt voorbij. Herfstkleuren stralen en geven ons een laatste glimp van de zonnewarmte. Het duurt niet lang meer of de natuur trekt zich terug en laat ons achter met kale bomen en guur herfstweer. De dagen worden dan donker en koud en de warmte en koestering die we 's zomers van de zon krijgen, is weg. We zullen onze warmte ergens anders vandaan moeten halen,misschien best ons innerlijke kacheltje opstoken.
En dat kacheltje brandt op iets heel eenvoudigs: een glimlach. Probeer het maar eens. Laat je mondhoeken opkrullen, voel je wangen omhoog komen en voel de twinkeling in je ogen, dan voel je tegelijkertijd je kacheltje een graadje hoger branden. En dat doet je misschien wel weer glimlachen.
Mijn devies voor de herfst is: glimlach zoveel je kan. Glimlach bij alles wat je doet en voel hoe je licht en warm wordt van binnen. Glimlach tijdens het koken, tijdens het opvouwen van de was. Glimlach naar iedereen die je tegenkomt. Glimlach als je rilt van de kou, glimlach als de regen in je gezicht slaat. En glimlach vooral als het koud wordt van binnen. Wij hebben hier de laatste dagen vaak geglimlacht met onze kapoenen die een paar dagen logeerden!!
Maar vandaag glimlach ik voluit want het is precies 42 jaar geleden dat "mijn halfbedde" en ik de grote stap zetten...en we stappen nog steeds samen verder...
--Aan alle studenten: Word bokser, meer kans op slagen.
-Aan werken is nog nooit iemand dood gegaan...En ik wil deze traditie niet doorbreken.
- Achter elke succesvolle man, staat een stomverbaasde schoonmoeder.
- Als u ze allemaal op een rijtje hebt: hoedt u voor het domino-effect!
- Beter een gat in je klomp, dan een klomp in je gat.
- Dat Eva door God een hulp voor Adam wordt genoemd, maakt duidelijk wie van die twee het meest hulpbehoevend is.
- De mens zal heus ooit wel voet zetten op Mars. Het zullen dan waarschijnlijk wel militairen zijn.
Zij zijn immers al honderden jaren bezig met mars-oefeningen
- Een bed is een slaapmeubel waar je 'avonds niet in en 's morgens niet uit wil.
- Een groot acteur kan u tot tranen bewegen. Maar dat kan een automonteur ook.
- Een man vertelde dat zijn creditcard gestolen was. Hij besloot het niet aan te geven, omdat de dief minder geld verbruikte, dan zijn vrouw.
- Een succesvol man is degene die meer geld verdient, dan zijn vrouw kan uitgeven. - Een succesvol vrouw is degene, die zo'n man vindt.
- Hoezo, een raket nodig om naar de maan te gaan? Bij mij gaat alles naar de maan, zonder raket.
- Ik ben voor jou gevallen languit op straat. Ik zag jouw mooie ogen maar de stoeprand te laat!
- Menig staande ovatie is veroorzaakt door iemand die opsprong om als eerste bij de garderobe te komen.
- Schat, jouw ogen zijn als de middellandse zee. Niet zo blauw, maar wel zo waterig.
- Wet van Archimedes en Bell: als een lichaam ondergedompeld wordt in een bad, dan rinkelt de telefoon.
- Zeilen: De nobele kunst om nat en ziek te worden terwijl men tegen enorme kosten heel langzaam nergens heen gaat.
- Ze wilde de wereld zien.
Hij kocht haar een atlas. (1990)
- Zij wilde de wereld zien
Hij installeerde Google Earth. (2007)
- Ze zouden kleding van een uiterste houdbaarheids datum moeten voorzien, zodat de klant weet of ze nog in de mode zijn.
Tegenwoordig is het misschien wat moeilijk om nog in het huwelijk te geloven. Het is inderdaad een werk van lange adem dag in dag uit. Het huwelijk is veel meer dan romantiek. Een dag regen in een relatie wil niet zeggen dat de zon nooit meer zal schijnen. Iedereen zal al wel eens voor een paar hete vuurtjes gestaan hebben, maar de essentie van het huwelijk is een onverbreekbare kameraadschap over alles heen, mekaars soulmate worden, ergernissen en muizenissen niet laten liggen maar uitpraten. Je moet mekaar vastpakken maar ook durven loslaten.
Het bos baadt in een weelderige, sprookjesachtig mooie kleurenzee. De fraaie rode, oranje en gele herfsttinten zijn met hun licht- en schaduwspel een ware streling voor het oog. De zonnestralen worden gefilterd doorheen de uitgedunde kruinen die zich zachtjes van hun zomerkleed ontdoen. Wat hebben we dit jaar een geweldige herfst.
Zelfs begin november konden we nog buiten koffie drinken na een wandeling. Volgens mij noemen ze zon heerlijk
zacht najaar een oudewijvenzomer.
Dan komt natuurlijk mijn vraag: Waar komt deze term vandaan en hoe wordt zo`n periode met mooi en warm weer in de herfst in andere landen genoemd?
Met de term Oudewijvenzomer wordt natuurlijk niet bedoeld dat het mooi nazomerweer voor oude wijven zou zijn. Tot ver in de achttiende eeuw was "wijf" het gewone woord voor vrouw, daar is niets denigrerend aan. De oorsprong van de Oudewijvenzomer brengt ons terug naar een ver verleden, namelijk de Germaanse of Noorse Mythologie. Na een mooie zonnige septemberdag kan het in de nacht sterk afkoelen waardoor in de vroege ochtend, mede door de dauw, de spinnenwebben goed herkenbaar zijn. De talrijke draden van het web glinsteren vervolgens in het zonlicht als lange zilverachtige draden. In het verleden dachten de mensen dat dit haar was verloren tijdens het kammen en dat dit het werk was van de noodlotsgodinnen. Ze beelden daarmee de menselijke levensdraden uit. Later werd het toegeschreven aan jonge kleine veldspinnen die alleen bij mooi en rustig nazomerweer draden spinnen.
Spinnenwebben die in de herfst tussen de takken, struiken en het gras e.d. voorkomen zijn vaak een voorbode van een mooie dag met veel zonneschijn waardoor nog altijd over een Oudewijvenzomer wordt gesproken. Of men nu gelooft in de Germaanse Godinnen of liever luistert naar de weerman, tijdens een Oudewijvenzomer kan genoten worden van het mooie weer. Volgens oude gezegden mag alleen warmte rond 8 november zo worden genoemd, maar volgens klimatologen gaat het om warme dagen tussen 17 en 25 september.
In Amerika spreekt men van een Indian Summer die bekend staat om zijn prachtige herfstkleuren aan de loofbomen. De naam Indian Summer is gebaseerd op een oude Indiaanse legende. In het noordoosten van Amerika en het zuidoosten van Canada zijn de esdoornbossen dan vlammend rood en geel gekleurd en is het één van de mooiste seizoenen. Volgens de Indianen is dat het symbool van het bloed van een gedode beer.
In Zweden spreekt men over Bridgetsommar, deze is gekoppeld aan de naamdag van Brigitta en Britta op 7 oktober.
Engeland noemt het St. Lukes little summer, deze verwijst naar St-Lucas op 18 oktober.
in Tsjechië spreekt men van de Sint Wenzelszomer en in Polen noemt men het Babí léto dat vrouwen-zomer betekent.
Ook in Frankrijk worden verschillende uitdrukkingen gebruikt, zoals de Été de la Saint-Martin, rond 11 november. Indian Summer is in het Frans letterlijk overgenomen als Été indien.
In Canada wordt door Franstalige ook wel Été des Sauvages gebruikt. Italië noemt men warmte rond het midden van oktober de zomer van Théresia.
Duitsland kent naast de Altweibersommer ook een Allerheiligensommer.
Hoe men onze herfst nu ook noemt.... het maakt mij allemaal niets uit ik geniet en ben zeker niet alleen...Enne... Een dikke proficiat en knuffel voor onze kleinzoon 2 die vandaag 7j wordt en die we morgen met ons allen hier gaan verrassen!!
Het is vandaag al drie jaar geleden dat ma van ons heenging, maar de herinnering aan haar leeft nog heel intens in mij!
Volgens de temperaturen van de voorbije weken, zou men er niet bij stilstaan dat Allerheiligen en Allerzielen weer van de partij zijn.
Er werd weer gesleurd met chrysanten en andere bloemstukken tot aan de grafzerk van onze geliefden. Dat is soms gemakkelijker gezegd dan gedaan, want op sommige kerkhoven zijn er vaak een gans pak grafstenen verdwenen. Dan is het vaak verweesd op zoek gaan naar familieleden die er al jaren lagen en waar staan velen dan met hun verdriet?
Ja, als zelfs de dood aan het uitsterven is, dan kunnen de chrysanten weldra de koppen laten hangen.
Ik ben zeker geen regelmatige kerkhofbezoeker en met het verdwijnen van de grafzerk verdwijnt voor mij niet de herinnering aan de overlevenden.
Het is niet omdat ze plaats moeten maken voor nieuwe bewoners, dat de namen van mensen die ooit diep in mijn hart gegrift staan, zullen vergeten worden.
Ja, mensen sterven nu éénmaal en op den duur is er plaatsgebrek .
Het is een rare cirkel, de levenden leven naar de dood en krijgen dan een laatste rustplaats.
Maar echt de laatste rustplaats is het niet, want éénmaal dood, moet men weer plaats maken voor de levenden die vroeg of laat sterven en hun plaats komen innemen.
Misschien is het daardoor dat meer en meer mensen willen gecremeerd worden, dat is dan weer plaats gewonnen.
Zelfs de dood is de laatste jaren aan het modernisme onderworpen.
Ja, waar is de tijd dat men de overledene thuis hield en dat voor de deur een grote zwarte rouwdoek werd gehangen, met naast de deur een zwarte stok met bovenaan een zilveren kruis?
De kist werd vaak gedragen, of vervoerd met paard en kar.
Nadien deed de wagen zijn intrede en kon de rouwstoet achter de uitlaten lopen.
Men wou mee evolueren. Persoonlijk vind ik dat de laatste tijd " de handel rond een overlijden" meer en meer het verdriet overstelpt.
Je krijgt de keuze uit tientallen verschillende kisten en uit verschillende vervoermiddelen.
Namen worden in het duurste marmer gehouwen en zelfs de koffietafels gaan meer en meer op recepties lijken.
Ja, er wordt op geen Euro gekeken voor onze geliefde, hoewel ik steeds met de vraag blijf zitten, of de dood van een arme dan toch anders is dan deze van een rijke? Mensen dragen soms hun rijkdom mee in de rouwstoet maar éénmaal begraven, liggen rijk en arm naast elkaar. De grote marmeren zerk, waar in een kleine lantaarn een noveenkaars gedurende negen dagen brandt en daarnaast een hoopje aarde met een houten kruis getuigen van twee verschillende leefwerelden die zich ook op het kerkhof laten merken.
Ja, je zal maar als arme sterven en met Allerheiligen de blikken voelen, die gericht zijn op meer luxueuze zerken.
Rijkdom springt nu éénmaal in het oog en zo lopen we vaak het verdriet van minderbedeelden voorbij.
Met Allerheiligen gaat men de stenen nog eens poetsen met spons en water, zodat de dood terug wat kan blinken, daar waar de arme het onkruid uittrekt en even de aarde harkt.
Maar soms tiert het onkruid welig en is het kruis zelfs weggezakt, een teken dat de dood er niet alleen arm, maar ook verlaten bijligt.
En tijdens dit schrijven, kan ik mij niet ontdoen dat ook deze mensen waarschijnlijk te vroeg gestorven zijn, dat ook zij een leven hebben gehad, dat misschien nog moeilijker om dragen was dan een ander.
Nee, het hoeft geen Allerheiligen te zijn om aan die dierbaren te denken. Zo denk ik nog heel vaak aan ma en heb ik het nog steeds moeilijk bij de gedachte dat ze voorgoed verdwenen is.
En toch is het of ik af en toe haar stem hoor en haar gebaren zie, die waren heel simpel, ver weg van het egoïsme en de hebzucht en hoe ze van bloemen hield...en hoe ze ons op het einde van haar leven niet wou belasten, ze wist dat die einddag snel zou komen. Zij koos voor uitstrooiing omdat een mooi gazon soms warmer is dan een kille steen.
Daarom sta ik op nu op Allerheiligen/ Allerzielen niet bij een koude steen omdat ik ervan overtuigd ben dat we meer dan op Allerheiligen alleen aan onze doden mogen denken,dat Allerheiligen geen verplichting moet zijn, maar gewoon een symbolische dag, om de andere dagen te benadrukken.
Geen regendruppels vandaag die neervallen op veel grafstenen gewoon omdat er zoveel doden vergeten worden maar een schuchter zonnetje dat poogt zoveel vergeten verdriet te verzachten..
Maar ma, zelfs zonder die steen zal je nooit vergeten worden!
We zijn terug thuis en juist op tijd om over te schakelen naar het winteruur en naar het schijnt mag je dan een uurtje langer slapen. Ja, dat zal wel!
Ik heb die uitvinders van het winter -of het zomeruur nooit begrepen. We moeten onze wekker van 3u naar 2u zetten en dan stel ik mij de vraag waarom juist in het midden van de nacht? Toen ik ben gaan slapen heb ik dus mijn wekker al een uur teruggezet. Heb je er ooit al eens bij stilgestaan wat een bedoening dat allemaal is? Stel, je staat om 3 u op en zet de tijd dan een uur terug. Maar hoe zit dat dan? Ja, je hebt tussen 2 en 3 al geslapen en nu verzet je de wijzer terug op 2u. In feite lig je daar nu met een uur waar je niets mee kan doen want je hebt het uur op zich al meegemaakt en met het terugdraaien van de wijzer ben je een uur terug in de tijd gekeerd. Nu je die wekker hebt teruggedraaid, moet je er rekening mee houden dat hij niet opnieuw om 3u afloopt mits je hem al had verzet en je dat maar één keer kunt doen want anders zou je blijven terugkeren in de tijd. ( volg je nog?) Maar dan begint het nog maar. Toen je het licht terug had uitgedaan, vallen je ogen plots op de fluorescerende wijzers van je polshorloge die nog steeds op 3u staan. Potverdikke, je moet niet alleen je wekker verzetten maar ook al de rest!
Een polshorloge verzetten is een werk op zich en dat neemt even tijd in beslag.
Maar er wacht jou nog meer werk.
Bij een staande klok moet je een uur lang die slinger vasthouden zodat 2u de 3u kon inhalen en dan pas mag je de slinger loslaten.
In de keuken is het de muurklok, in de zitkamer het klokje op de kast en als je een koekoeksklok hebt, moet je de koekoek wakker maken om hem te vertellen dat hij ook een uur moet achteruitvliegen om straks terug 3u te koekoeken terwijl hij dat juist had gedaan.
Ppfff, wat een uitleg. Eer dien vogel dat verstaan heeft!
Elektrische toestellen zoals microgolf moeten ook verzet worden. De meeste radio's en video's passen zichzelf aan. Maar ook in de auto moet je de tijd nog aanpassen. En je zal zien dat je toch altijd iets vergeet zoals de automatische instelling van de koffiezet en de oven. Een uur langer slapen noemen ze dat!! Ja, ze kunnen een mens nogal wat aandoen met al hun stoten. Straks krijgen we waarschijnlijk nog het lentekwartier en de herfsturen om daar ook nog wat te staan draaien midden in de nacht. Och ik versta er niks van . Nee, voor mij hoeft het niet en als ze mij komen vertellen dat we met een uur terug te keren in de tijd geld besparen, moeten ze mij eens uitleggen hoe, want daar waar je anders gewoon de nacht in het donker doorbreng met je ogen toe heb je nu alle lichten moeten aansteken om overal het uur te verzetten en dus zal de factuur wel op tijd in de bus vallen.
Gevolg , je loopt er al de volgende morgen nerveus van en dus ga je je nu maar even op de zetel leggen om de tijd in te halen die je verloren heb met de tijd te verzetten.
Natuurlijk, iedere slimmerik heeft dat allemaal al de dag voordien gedaan, maar ja soms heb je van die nachtuilen.....
Philemon en Baukis waren een godvruchtig koppel. Het waren arme maar zeer gastvrije mensen. Ze hielden zielsveel van elkaar en hun vurigste wens was samen lang te mogen leven, de goden te dienen en samen te sterven.
t Was in de tijd dat de goden plachten neer te dalen op aarde om na te gaan hoe de stervelingen het stelden. Op een dag had de oppergod Zeus zich voorgenomen om de gastvrijheid en de naastenliefde van de mensen te testen. Samen met zijn zoon, de god Hermes, begaf hij zich naar de aarde beiden in mensengedaante en gehuld in armoedige klederen. Teneinde de mensen op de proef te stellen klopten zij aan bij iedere woning die zij tegenkwamen, met de bedoeling te bedelen om voedsel en onderdak voor de nacht. Maar alle deuren bleven gesloten. Dit bedroefde de oppergod zeer en het wekte zijn woede op: - "Ik zal dit onbarmhartige, ongastvrije mensenras uitroeien", zo sprak hij in zijn toorn.
- "Laten we nog éénmaal onze kans wagen", stelde Hermes voor," daar in dat kleine huisje met het strooien dak".
Het was inderdaad een schamel huisje, een hutje, waar zij een laatste maal aanklopten. Maar er woonden lieve vriendelijke mensen: een bejaard echtpaar, Philemon en Baukis. Ze lieten de goden binnen in hun nederige woning en onthaalden hen allerhartelijkst. Een gemakkelijke zitplaats werd klaargemaakt bij de haard en er werd gezorgd voor een lauw voetbad voor de vermoeide gasten. Het vrouwtje Baukis spande zich in om met de karige mondvoorraad die in het huisje aanwezig was, een lekkere maaltijd te bereiden: vijgen, noten, druiven, kaas en de gerookte ham die de oudjes bewaarden voor heel bijzondere gelegenheden. Ondertussen deed Philemon zijn best om de vreemdelingen op hun gemak te stellen met een aangenaam gesprek. Ook de enige kruik wijn waarover hij beschikte werd bovengehaald.
Philemon en Baukis verontschuldigden zich dat zij niets beters te bieden hadden, maar het vervulde hun oude hart met vreugde toen zij zagen hoe het eten in de smaak bleek te vallen en evenzeer de wijn. De wijn? Zou die ene kruik wijn wel toereikend zijn? vroeg Philemon zich beangstigd af. Toen de glazen leeg waren, schonk hij een tweede maal in, en een derde maal, en een vierde maal, maar de kruik bleef steeds even vol. Toen besefte Philemon dat een wonder zich aan t voltrekken was. Vol ontzag keek hij nu zijn hoge gasten aan en door emotie overmand, sprak hij met bevende stem:
-" U beiden zijt onsterfelijke goden, nietwaar? Alleen goden zijn in staat om zon wonder te verrichten".
De goden lachten fijntjes en ze knikten bevestigend. Daarop knielden Philemon en Baukis in opperste verering neder voor de goden en ze verontschuldigden zich omdat ze hen geen rijkelijker maal hadden kunnen voorzetten. Toen sprak Zeus:
- "Vreest niet, goede lieden. Uw gastvrijheid en uw godsvrucht zullen beloond worden. Maar dat zal er mij niet van weerhouden al die anderen, waar wij te vergeefs hebben aangeklopt, te vernietigen. Komt mee naar gindse heuvel. Daar zal ik u een teken geven van mijn almacht".
Toen zij de top van de heuvel bereikt hadden en achterom keken zagen de oudjes hoe de hele vlakte waar zij gewoond hadden, overstroomd was. Geen gebouw was nog te bekennen, tenzij, op de plaats waar hun huisje gestaan had, een schitterende tempel met gouden dak en witte marmeren zuilen, die oprees boven het wateroppervlak.
- "En nu moogt ge een wens doen", sprak Zeus. "Wat ge ook begeert, uw wens zal in vervullig gaan".
Na een kort overleg onder elkander, formuleerden Philemon en Baukis deze wens:
- "Laat ons dienaren zijn van de goden in die schitterende tempel, tot aan het einde van ons leven. En laat alstublieft dat einde voor ons beiden op hetzelfde uur komen, opdat wij niet de pijn zouden moeten ervaren het graf van de ander te moeten bezoeken".
De goden lieten de wens in vervulling gaan en het bejaarde koppel leefde nog ettelijke jaren gelukkig als bedienaars van de tempel van Zeus. Tot zij op een dag, in de buurt van de tempel, hand in hand stonden te mijmeren over hun gelukkig levenseinde. Philemon zag hoe de armen van Baukis veranderden in takken, hoe er bladeren groeiden aan die takken en op haar hoofd en hoe zij tenslotte helemaal veranderde in een boom. En tezelfdertijd zag Baukis hoe zich bij Philemon hetzelfde proces voltrok. Beiden schoten wortel en werden alzo in de grond verankerd, dicht bij hun tempel en met hun kruinen in elkaar verstrengeld. Baukis was een lindeboom geworden, Philemon een stoere eik.
Ligt deze mythe aan de basis van het feit dat de poort bij de oprit van menig boerenerf vaak geflankeerd werd door twee statige bomen, een linde en een eik?
Elk jaar vinden in Spanje de festiviteiten rond de Christianos y moros ( Christenen en Moren) plaats. Afhankelijk van de regio worden de feesten op verschillende tijdstippen gevierd. De regio waar wij verblijven viert die festiviteiten in de tweede helft van oktober.
Ik wil daar geen te lange uitleg bij geven maar waar het om gaat is dat met deze feesten wordt stil gestaan bij het feit dat eeuwen geleden de
Moren bezit namen van vele Spaanse steden en dorpen en dat de Christenen die herinnamen. De meestal carnavaleske en vooral luidruchtige vieringen verschillen van elkaar naargelang de plaats en het aantal inwoners en zij duren verschillende dagen. Het gaat dus om de herdenking van de herovering (Reconquista) van het Iberisch schiereiland op de Moren en de strijd tegen de piraten van de Islamitische godsdienst. Het speelde zich allemaal af van de 11e tot en met de 15e eeuw en wordt dus in veel dorpen aan de Costa Blanca en op veel verschillende tijdstippen gedurende het jaar, spectaculair gevierd .
De kleding die wordt gedragen is uitbundig. Van veelkleurig tot angstaanjagend. Monotone (hypnotiserende) mars muziek, een enorme hoop wapengekletter door beide groepen na de zgn. Entrada (de binnenkomst van de afzonderlijke legers en hun in schoonheid met elkaar strijdende slavinnen) gaan samen met een Processie meestal ter ere van de Patroonheilige van stad of dorp en eindigt met een geweldig (nagespeeld) slagveld met grote hoeveelheden vuurwerk waarbij het fort of kasteel door de Christenen wordt veroverd. De fiestas starten met de inname van de stad door de Moren en eindigen met de bevrijding door de katholieke legers. Tussenin duiken de 'filaes' en 'comparsas' op, dat zijn groepen in de parades, die ofwel de Moren uitbeelden, ofwel de christenen. Zij zijn uitgedost in een aangepaste Middeleeuwse klederdracht, berijden soms paarden, zwaaien met zwaarden en vuren in het wilde weg hun musketten af. De Moren berijden kamelen en soms olifanten. Er weerklinkt veel Middeleeuwse muziek en natuurlijk (Spanjaarden zijn er dol op) vuurwerk. De eindslag speelt zich bij het kasteel af, waar de christenen een geënsceneerde slag winnen. De verschillende kampen zijn ook nog eens in groepen onderverdeeld. Zij kunnen ook arbeiders (labradores) uitbeelden of smokkelaars (contrabandistas), vissers (pescadores), bandieten (bandoleros), piraten (pirates), zigeuners (gitanos) of vrijschutters (pacos). Elke groep heeft een eigen klederdracht en voert eigen nummertjes, danspasjes of... gevechten op. We horen hier de laatste week her en der schoten en muziek die er ons aan herinneren dat er ergens weer een stoet door de straten loopt. Het is een boeiend en luidruchtig allegaartje dat echt de moeite loont om eens mee te maken. Ik probeer hier met een paar foto's een sfeerbeeld te geven van de pracht en praal en het groteske van de stoeten!
Hier betreden de Moren het strand om al schietend de Christenen terug te drijven.
39 jaar geleden hield ik onze zoon voor het eerst in de armen. Nu zou dat al heel moeilijk zijn om zo'n kerel van 1m94 op te tillen. 39 jaar al zijn we gelukkig met onze zoon we wensen hem dan ook van hieruit een heel dikke proficiat.
Een slang, een kikker en een duizendpoot hebben een afspraak. De slang en de kikker verschijnen precies op tijd, maar de duizendpoot arriveert pas veel later. Hij hijgt en is volledig uitgeput. - "Waarom ben je zo laat ?" vragen de anderen. De duizendpoot stamelt: - " Buiten hangt een bordje: " Voeten vegen aub."
Volgen jullie nog? We zijn bij de letter G zoals de
G in Geloof . Ik ben katholiek opgevoed daardoor is alles wat Rooms is mij niet vreemd . Ik heb het hele klassiek Vlaams-katholieke parcours doorgelopen, van stuurse nonnen met een kap op het hoofd tot hoge neogotische gebouwen die heel beklemmend waren. Voor sommigen geeft geloof sterkte als ze het moeilijk hebben en ze zich kunnen richten tot iets wat zoveel groter is en dat hen dan steun geeft. Ben ik dan van mijn geloof gevallen? Ach, ik ga niet meer naar de kerk en ook niet naar Lourdes om een kaarsje aan te steken. Ik heb het opgegeven om het mysterie van ons bestaan te willen ontrafelen en te bevatten. Of we nu Moslim zijn of christen of boeddhist , het speelt geen rol want als er een God is dan is hij voor iedereen dezelfde alleen het productiehuis verschilt. En met het productiehuis van Rome is van alles mis dat hebben de recente schandalen pijnlijk geïllustreerd hoewel ze me niet echt verbaasd hebben. Wie zijn hele leven zijn seksuele driften gedwongen moet onderdrukken, riskeert afwijkend gedrag te vertonen. En dat gezegde van de religieuzen " getrouwd met God" heb ik altijd wat verbazend , zelfs verontrustend gevonden. Nochtans staat de hele cultuur van tabernakel en wijwatervat wel op de één of andere manier op mijn harde schijf en daarom ga ik op reis soms nog wel eens een kerkje binnen, maar de schaduwkanten zijn zwart aangezet. Ik zou ook niet zeggen dat ik een atheïst ben, misschien is er iets wat we niet kunnen vatten, maar waar ik vooral in geloof is in mezelf en mijn familie.
Elf personen, tien mannen en een vrouw, hingen aan eenzelfde touw, dat vast hing aan een helikopter.
Het touw was niet stevig genoeg om het gewicht van allen te dragen en er werd beslist dat één persoon moest loslaten, anders zouden ze allemaal te pletter vallen.
Ze slaagden er niet in te kiezen wie moest loslaten, totdat plots de vrouw, met vastbesloten stem aankondigde dat ze zich vrijwillig zou opofferen.
Want, zo zei ze, ze was het gewoon om haar eigen interesses op de tweede plaats te zetten, aangezien ze: Als moeder, steeds voorrang gaf aan haar kinderen;
Als echtgenote, steeds de belangen van haar man voorrang gaf op de hare; Als dochter, zwichtte ze voor haar vader; Als werkneemster, toeliet dat haar bazen de eer opstreken van haar successen;
"Als vrouw", zei ze terwijl haar blik in het oneindige staarde en ze een hand op haar hart legde... "was het haar taak in het leven zich op te offeren voor anderen zonder daarvoor iets van anderen te verwachten." Euforisch van emotie en trots, barstte er een heftig applaus los onder de mannen .............en ze vielen allemaal. Moraal van dit verhaal voor de mannen: Vertrouw nooit op de opoffering van een vrouw, ze is nobel, maar niet idioot.
Terwijl wij hier genieten van een rustige en zonnige vakantie blijft mijn vriendin schoonmama van de dochter maar vechten... Gisteren kregen we een telefoontje van de dochter dat S. weer op de spoed ligt. Ze was 's middags terug flauwgevallen door een hevige bloeding. De ziekenwagen heeft haar dringend naar de spoed gebracht waar men een scan nam om de reden van die bloeding te vinden. Er zijn een paar mogelijkheden maar omdat haar toestand te kritiek is en men voor nog een bloeding vreest, werd ze gisterenavond terug naar Gent gebracht waar ze in juli geopereerd werd. Nochtans was ze eindelijk wat beter. Ik had bijna dagelijks contact en ze kreeg stilaan moed om de chemo te beginnen volgende week. Dat dringt nu ook want moet binnen de 4 maanden na de ingreep opgestart worden en deze maand is de 4e maand. Maar door steeds nieuwe complicaties is dat nog niet kunnen gebeuren! Omdat ze op intensieve ligt en het ook nog eens weekenddienst is, wordt het weer bang afwachten wat er nu zal gebeuren. Ik sprak nog met haar man gisterenavond en we zijn het er allemaal over eens dat het stilaan een horror verhaal aan het worden is. Ik weet niet dat ik ooit iemand zoveel pech heb weten hebben na een ingreep en zeggen dat het allemaal de nasleep is van die fout ( doorprikken van de darm) bij het sluiten van de buik na de eerste operatie!! Een domper op ons verblijf hier en bang afwachten maar vooral voor haar en de familie thuis terug een heel harde klap. Je zou het stilaan opgeven. We kunnen enkel nog hopen dat het tij ooit eens keert!
Hier het beloofde vervolg. Ik verliet jullie vanuit de tunnel van Somport , maar nu gaan we verder. Bij het verlaten van de tunnel ben je al op Spaans grondgebied en rijden we verder via Jaca, Huesca naar Zaragoza. We slalommen langs de bergflanken en af en toe hebben we het gevoel alsof we in een omega rijden zo draait en keert het. We rijden door een mooie streek maar gaandeweg wordt die minder groen en veel droger dan langs de Franse kant.
Zicht als je uit de tunnel komt
Stilaan wordt de natuur droger en dor
Per regio komen we langs de autostrade enkele typische Spaanse constructies tegen. Ik heb er maar enkele kunnen trekken want mijn ventje kon moeilijk bij elk beeld afremmen, we wilden geen kusjes achteraan , hebben dat al eens gehad en dat was ons niet goed bekomen....
Hier is nog ruimt zat om te bouwen.
Wat ons opviel is dat hier langs de autostrade al heel wat windmolens opgesteld staan. We zagen ook zonnepanelen die aan bepaalde bedrijven de nodige stroom leverden. Hier wordt dus stilaan gebruik gemaakt van de zonne energie en hebben ze blijkbaar geen last van protesterende omwoners die de "esthetica" boven de ecologie stellen. Op één plaats zagen we ook zonnespiegels. Neen dames niet die dingen waarin je kijkt om de irritante rimpels te " verdoezelen". Die spiegels staan opgesteld in een straal van 100m en weerkaatsen de zonnestralen naar één centraal punt waar water opgeslagen staat. De hele technologie is gebaseerd op het bundelen van de energie van de zon om die om te zetten in stoom on op die manier stroom op te wekken via turbines. Een heel simpele voorstelling van het geheel, maar meer moeten jullie nu van dit "koppeke" niet verwachten, het is ook met verlof!
We kwamen rond 18u35 locale tijd aan bij een temperatuur van 20 gr. Moe maar tevreden dat de rit goed was verlopen, kon onze vakantie starten!
Hier zit ik dan op het terras - weg van de drukte want een beetje in de bergen bij zo'n 25 gr - te genieten van een glaasje cava en een stukje fruit. Links van mij ligt mijn slaapgenoot die probeert een " pil van een boek" te verteren en voor mij ligt mijn tweede ik, mijn pceeke. Dat is natuurlijk mee, dat is mijn linkerhand ( rechterhand is al ingenomen door T ) en dat neem ik overal mee ,het is mijn uitlaatklep en weg naar jullie toe. Zeg nu nog eens dat ik jullie niet hoog in het hart draag!!
Zondagmorgen, toen het nog donker en grijs en druilerig was, zijn we thuis vertrokken voor zo'n 2000 km. We zouden er twee dagen over doen. Normaal rijden we tot aan Perpignan ( Frankrijk) en hebben dan al het langste stuk achter de rug, maar op aanraden van vrienden besloten we eens een andere route te nemen. Onze eerste eindbestemming was Pau in Frankrijk op zo'n 100km van de Pyreneeën. We hadden regen tot in Cahors wat het rijden niet echt comfortabel maakte ,maar van dan af was het wel nog bewolkt maar droog en éénmaal in Pau zelfs nog 19 gr en avondzon want het was het wel al tegen de avond toe (18u30) toen we eraan kwamen .De trip was vlot verlopen en na een rustig avondmaal vielen we als twee stenen in bed. Rijden kan ook vermoeiend zijn.
Onze routewijziging had vooral te maken met de volgende dag, het stuk tussen Pau en Spanje was een aanrader volgens vrienden. Via Oloron Ste Marie reden we naar de tunnel de Somport. Half januari 2003 is de 8,6 kilometer lange Somport-tunnel, tussen Spanje en Frankrijk geopend. Het is een tunnel van 4,55 meter hoog en 10,5 meter breed en is daarmee anderhalf keer zo breed als de Mont Blanc-tunnel waar twee vrachtwagens elkaar maar met moeite kunnen passeren.
De Somport-tunnel vormt de verbinding tussen Zaragoza (N-330, Spanje) en Pau (N-134, Frankrijk) op een hoogte van1632 meter.
Deze tunnel is nu de derde belangrijke doorgang door de Pyreneeën
. Al in 1991 werd er tussen de Spaanse en Franse overheid een overeenkomst getekend voor de aanleg van deze tunnel. Door de twee grote ongelukken in de twee tunnels van de Alpen werden de werkzaamheden tijdelijk stilgelegd. Na zorgvuldig onderzoek m.b.t. de veiligheid, werden de veiligheids- en preventievoorzieningen in de Somport-tunnel nauw onder de loep genomen. Met als resultaat dat het aantal nooduitgangen aan de Spaanse kant werd verdubbeld en Frankrijk, die geen enkele nooduitgang aan zijn kant had, deze heeft moeten aanleggen. Elke tweehonderd meter passeert de reiziger een veiligheids- en brandnis met brandblusser en een brandkraan voor de professionele tunnelbrandweer. Achter de veiligheidsdeuren bevindt zich een ruimte met overdruk, uitgerust met telefoon. Bij brand hebben automobilisten en zelfs vrachtwagenchauffeurs op negen plaatsen de gelegenheid om te keren en de tunnel weer uit te rijden. De tunnel sluit aan de Franse kant, nog niet aan op de autoweg Bordeaux-Toulouse. Daardoor moet er nog dwars door het centrum van diverse Franse dorpen worden gereden. Dat zijn in de winter prachtige ski-oorden maar ook nu loont het de moeite om daar even door te rijden. Ik probeer hier met een paar fotos wat sfeer te scheppen.
Een paar zichten vanuit de auto op de omgeving
Ingang van de tunnel
Zicht in de tunnel, we hadden plaats genoeg hé !!
Eén van de dagen krijgen jullie het vervolg. Het is hier wel vakantie hé mensen, niets forceren!
Verschillende bezoekers hebben al gevraagd hoe het met mijn vriendin/schoonma van de dochter gaat? Ik kan hier onmogelijk een gedetailleerd verslag geven omdat het heel persoonlijk is maar dat kan ik wel kwijt... niet zo bijster goed en de tegenslagen/ blunders blijven zich maar opstapelen.
Als we vertellen wat ze de laatste maanden meegemaakt heeft, dan lijkt dat een overdreven verhaal dat aan het ongelooflijke grenst en toch..
Even resumeren: In een Antwerpse kliniek stellen ze precies een jaar geleden baarmoederkanker vast en besloten ze met een kijkoperatie alles weg te nemen.. .Nu staat vast dat de kanker in de darm en andere plaatsen er toen ook al was maar niet gezien werd omdat men gekozen had voor een kijkoperatie. Dus onvolledige diagnose! Met uitzaaiingen en bestralingen tot gevolg!
In Gent wordt ze 7 maanden later geopereerd aan die darmkanker met alle gevolgen van dien maar begaat de arts die de buik moet " afsluiten" een fout en doorprikt de dunne darm...Gevolg er komen abcessen op die plaats waardoor opnieuw moet geopereerd worden en een drainage moet gestoken worden...Gevolg na een week een bloeding via die sonde die bijna fataal werd maar door de aanwezigheid van haar man op dat moment nog op tijd gezien werd.In Gent werd de buik drie maal opnieuw opengemaakt op 1 maand tijd!
Na 6 weken ipv 2 mag ze naar huis, uiterst verzwakt en enorm afgevallen. Stoma en sondering zorgen voor extra problemen en leiden zelfs tot een blaasontsteking. Vorige week werd ze weer opgenomen in Gent omdat ze misselijk en doodziek was . Ze kreeg een spuit om aan te sterken en men besluit om een katheder te steken waarlangs ze extra voeding krijgt want ze moet dringend bijkomen voor ze de zware chemo kunnen opstarten.
Gisteren in een kliniek in Antwerpen werd dan de katheder gestoken onder plaatselijke verdoving. Haar klacht dat het pijn doet wordt weggewuifd met:" Hoe kan dat , normaal klaagt niemand van de pijn"... Vandaag moet ze binnen voor een petscan omdat men niet gerust is in bepaalde klachten die ze weer al heeft en stelt men vast dat bij het steken van de katheder de long doorprikt werd en zo een klaplong veroorzaakte wat de pijn en het ongemak verklaarde tijdens de ingreep en toen ze gisterenavond wilde neerliggen! Nu ligt ze dus terug in het ziekenhuis om die long terug op te lappen. Hoe kan ze in 's hemelsnaam bijsterken om de zware chemo aan te kunnen als de ene flater na de andere begaan wordt? Toen haar man opbelde om te vertellen wat er gebeurd was, zegden we nog,"dat gelooft niemand" en als je alles wat ze het laatste jaar voorhad vertelt, dan denkt men beslist dat je danig aan het overdrijven bent, maar het is de naakte waarheid.
Menselijke fouten zeggen de dokters, spijtig en sorry maar het kan gebeuren. Ik kan aannemen dat het al eens gebeurt want dokters zijn inderdaad maar mensen, maar in een paar maanden in 3 verschillende klinieken drie dergelijke fouten???? Je zou al voor minder je bedenkingen hebben over de "ernst" waarmee sommige artsen hun job doen. Ik dacht dat we met ons ma drie jaar terug alles meegemaakt hadden maar dit overtref het in het tienvoud! Je kan enkel maar duimen en hopen dat je nooit in een ziekenhuis terecht moet voor een ingreep want die " menselijke" fouten" komen mij toch wel heel vaak voor en zeg me nu niet dat Suzy de enige is met zoveel pech. Hoe vaak zouden " medische fouten" niet met een smoes onder de tafel geschoven worden, als de patiënt het al weet?
We staan er nu allemaal wat verdwaasd en ongelovig bij omdat er maar geen einde komt aan die ziekenhuisellende en tegenslagen en er wachten nog 5 zware chemomaanden,je zou voor minder de moraal verliezen..
Ouderdom doet alles mooier lijken. Hij heeft het effect van een ondergaande zon op de deemstering van de herfst. Hoe langer men nog in vervoering kan geraken, hoe langer men de veroudering kan uitstellen.
Elke zondag bezondig ik mij aan een koffiekoek, dan kan die " lijn" even de pot op! euh euh.. Maar het mag niet zomaar een koffiekoek zijn, het moet een franchipanneke zijn. Man"lief" gaat dan ook elke zondag naar de bakker. Zo ook gisteren, maar nu kwam hij terug met het nieuws dat er geen franchipannekes meer waren. Hij had dus maar een hoorntje meegebracht.
Een hoorntje!! Van alle teleurstellende koffiekoeken staat het hoorntje bij mij toch op de laatste plaats. Ik kauwde mij tot halverwege en besloot toen maar dat er één schepje pudding teveel aan was!
Ik deelde 's middags deze desillusie met een vriendin en we kwamen tot de conclusie dat : 'Het leven nu eenmaal geen franchipanneke is.'
Maar wat is het leven dan wel? We besloten om voor een artisjok te gaan. Voor je aan het hart komt, moet je je eerst door een hoop vezelig gedoe werken. Diep he?
Thuis - en dan bedoel ik mijn ouderlijke thuis - hadden we het niet over handtas, klonk niet sappig genoeg -maar over sakosj! Je weet wel dat ding dat aan je schouder hangt of dat je aan je hand meezeult. Maar is dat nu eigenlijk sjakos of eerder sakosj? Of misschien wel sjakosj? En nee, ik wil zeker niet schoudertas zeggen, dat klinkt truttig en zo zijn we niet. Maar wat is het dan? Ik neig naar sakosj maar weet zeker dat ik ook al sjakos gezegd heb. Vertel het mij, voor ik alsnog met een schoudertas door het leven moet. Mijn excuses dat ik jullie lastig val met deze kwestie lieve bezoeker, maar sommige vragen zijn nu eenmaal uitermate prangend. zeker als de " muze" nog steeds vrijaf heeft.
Het mag ook al eens gewone dagelijkse praatje zijn!
Als de inspiratie even een off day heeft, dan grabbel ik maar in het dagelijks leven om een logje te verzinnen.....
Hoewel we niet in de stadskern wonen, liggen er toch een paar grotere winkelketens in de buurt en één ervan is Colruyt . Die ligt hier op doenbare fietsafstand. En hoewel ik geen extra bonus krijg met wat ik schrijf ,wil ik toch wel even mijn " tevredenheid" uitdrukken over de nabijheid van deze winkel. Wat had u gedacht? Om te beginnen moet je geen geld in het karreke steken, wat geweldig is want ik vind nooit de
munten die men in een bepaalde kar net vandoen heeft. Dat de wagentjes nog altijd even slecht rijden als jaren geleden neem ik erbij want ik heb ooit de tip van een winkelbediende gekregen : "met twee of vier vingers besturen ipv met uw hele hand te proberen het karretje in een richting te wringen "en dat werkt nog steeds.
Het is er aangenaam warm, behalve in het koelgedeelte. Het lijkt wel of je daar in een andere supermarkt rondloopt want de tepels vriezen van je lijf! ( Makro heeft zich wellicht daaraan gespiegeld met hun nieuwe koelafdeling!!). Je vindt er tegenwoordig ook haast alles, dat was vroeger wel even anders. Je moet niks op een band laden, dat is pure luxe. Je moet zelfs de te wegen dingen niet meer zelf wegen..
De parking is redelijk ruim en ...ik vind dat het er lekker ruikt. De Colruytgeur. Een Degelijke No Nonsense Geur. Met je extrakaart moet je niet meer knippen of uitkijken of iets in aanbieding is, dat wordt zo afgerekend aan de kassa!
Nadeeltjes ? Ja, toch ook wel : Je kon amper aan het WCpapier dat op immense hoogte in een soort mandenrek gestouwd zit. Zelfs met giga-hakken geraak je er niet bij!. Maar de Colruyt kan het natuurlijk niet helpen dat wij senioren niet de lengte van de huidige jeugd hebben. Kortom, ik ben fan. In de X-factor der grootwarenhuizen zou Colruyt van mij best vooraan mogen staan. Misschien krijg ik nu toch speciale kortingsbonnen?
Het is volop kastanjetijd. In de buurt liggen ze op straat, platgereden omdat niemand ze wil wegens niet eetbaar! Wij wisten er nochtans wel wat mee aan te vangen .....Waar is de tijd dat we de glanzende bruine bollen als speelgoed gebruikten? We maakten er een paternoster van. Met een schaar boorden we gaatjes in de bollen en staken we een koord erdoor en legden knoopjes om ze op de juiste plaats te houden. Of we die ooit effectief gebruikten, weet ik niet meer maar zo te zien waren we toch ook serieus geïndoctrineerd!!
Een ander fantasietje was een valscherm maken van die kastanjes. Je nam een grote herenzakdoek, knoopte aan de vier hoeken een koordje en als gewicht een kastanje. Dan vanuit een boom naar beneden laten vallen. Een variant was omhoog gooien. Op de tien keren dat hij opgegooid werd, ging hij misschien één keer open. En wij juichten! Onze fantasie kende geen grenzen.
We speelden ook een soort petanque, maar omdat geen enkele kastanje echt rond is, kan je het gevolg wel raden. Eikels hoorden er ook bij, met lucifers en stokjes maakten we dieren. Natuurlijk had je wat goede wil nodig om de figuren te herkennen. Heerlijke herinneringen! Heb jij er ook?
Eerst moet ik even iets kwijt ivm mijn vorig logje. Het viel mij op dat enkel de "meisjes" toegaven dat ze ook een dagboek of poëzie bijhielden ... Was dat dan echt iets exclusief voor ons of " durven" de "jongens" niet toegeven dat ze ooit ook zo'n "romantisch trekje" hadden? Allé mannen... "out" jullie ook eens!!
En nu terug naar mijn logje! Terwijl ik vandaag in de auto naar de radio luisterde, had ik opeens bedenkingen bij een bepaalde reclame. Ze beweerden dat we door het gebruiken van hun product op beide oren kunnen slapen. Ik weet niet wat jullie je daar bij voorstellen, maar persoonlijk heb ik het heel moeilijk met dat beeld wat niet bevorderlijk is voor mijn vertrouwen in die reclame!. Hebben jullie ooit al eens geprobeerd om op beide oren tegelijk te slapen? Tenzij je van die flappers hebt gelijk de olifanten, zie ik dat nog niet zo rap gebeuren. In ieder geval ik kon mijn oren niet geloven ofwel was ik nog te nat achter de oren . Ik begon alvast achter mijn oren te krabben, ik had er wel oren naar maar vreesde dat ze hier probeerden om iemand een oor aan te naaien. Ik denk dat ik die gast op de radio met zijn reclame eens de oren ga wassen want hoe ik het ook probeer, het lukt me niet en nu zit ik er hier bij als iemand die zijn laatste oortje versnoept heeft.
Maar trek het je niet aan als je er intussen ook nog niet in geslaagd bent om die twee oren onder je hoofd te krijgen of als het een onbereikbare droom lijkt, denk dan maar: " Alles beter dan een kleinkind dat op bezoek komt en zegt: "Grootmoeder wat heb je grote oren!!
Haha, ik ben blijkbaar niet de enige die er als tiener een dagboek op na hield!! Dat als reactie op jullie commentaar op mijn logje van 22/09! Oef... ik was dus een normale, gezonde tiener, hoewel blijkbaar niet iedereen daar steeds zo over dacht!!
Ani merkte op dat ze ergens nog een poëzie had liggen waarvan ze geen afscheid kon nemen. Ik denk dat iedereen van onze generatie dat wel kent, dat boekje waar vrienden en vriendinnen in tekenden of iets neerschreven. Geen dagboek maar wel een boekje vol leuke of intense herinneringen.
Dat was voor mij het signaal om op zoek te gaan naar mijn poëzie van toen ik een tiener was van zo'n 16/17j . Dat ligt hier nog steeds in de kast en het valt mij op dat veel kattebelletjes van toen zo serieus en belerend waren. Zou het zo nodig geweest zijn ? Eén enkeling waagde zich wel aan een grap en grol maar staat als een eenzame te schitteren in mijn boekje.
Als ik de poëzies van vandaag zie bij de kleinkinderen dan zijn die al voor een deel "voorgekauwd", je vult gewoon een vragenlijst in. Ik ben... mijn hobby is.. mijn geliefde muziek is... de kleur van mijn haar/ogen is...Niets van dat alles in mijn poëzie, wij maakten er nog iets persoonlijks van maken met een tekening of prentje of gedicht of een welgemeende wens of gedachte of gekke kwinkslag..
Ik heb zoals Ani ook nooit afscheid kunnen nemen van dit boekje en zal het nu ook niet meer doen. Mijn " nageslacht" doet er maar mee wat ze willen al vrees ik... de vuilbak!
De meeste poëzies van toen openen met : " Dit is de poëzie van...". Die van mij draagt geen naam maar opent met een persoonlijke " touch" nl een citaat van mijn geliefde dichter van toen Rabrinadath Tagore.
" Op liefde alleen zit ik te wachten om mij eindelijk in haar handen te geven. Daarom is het zo laat geworden, daarom ben ik schuldig aan zoveel verzuim. Ze komen met hun wetten en hun geboden om mij vast te binden, maar ik ontwijk hen immer, want ik wacht alleen op liefde om mij in haar handen te geven. De mensen doen mij verwijten en noemen mij nalatig. Zij hebben zeker wel gelijk. De marktdag is voorbij en voor de nijveren is het werk gedaan. Zij, die mij tevergeefs kwamen roepen, zijn weer boos weggegaan. Ik zit te wachten op liefde alleen, om mij eindelijk in haar handen te geven."
Daarna volgen veel tekeningen, wensen, gedachten of enkele gekke sneertjes van vrienden, leraars, toevallige ontmoetingen op mijn jeugdreizen, of zomaar iemand die mijn pad kruiste maar een indruk naliet....
Als ik de " startwensen" lees die mijn leraars humaniora en regentaat...bij het afstuderen erin schreven, dan kan ik mij nog perfect een voorstelling maken van de persoon in kwestie want elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Ik heb in mijn teen -en twen jaren mijn poëzie overal meegesleurd en zo brengt het herinneringen boven aan Londen, Düsseldorf, Joegoslavië.. Luxemburg...en ook Mexico. Zo lees ik nog de stevige krabbels van Mexicaanse vrienden. Daarna liet ik het blijkbaar thuis! Al die vrienden / vriendinnen en toevallige ontmoetingen, wat is er van hen geworden, leven ze nog, zouden ze zich nog herkennen in die " persoonlijke" krabbels?
Ik sluit af met 2 krabbeltjes : Het eerste werd geschreven door mijn Indische pennenvrienden ( Ratna en Bicas) met wie ik samen 14 dagen door Engeland trok!
Where there is love and affection based on mutual trust, all barriers of language, race and culture become insignificant. ( Ratna 1965)
Het volgende werd geschreven door mijn gastvrouw in Duitsland waar ik een paar dagen "Zimmer" had.
Willst du glücklich sein im Leben Trage bei zü andr'en Glück, Denn die Freude die wir geben kehrt ins eigene Herz zürück.(1967)
De rest houd ik best voor mij wegens te persoonlijk precies zoals het meeste uit mijn dagboek dat intussen open geraakt is. Ik weet dat sommigen van jullie wachten op mijn " hart beroeringen" van toen. Misschien haal ik er wel eens de meest schalkse uit, want het was niet altijd "simpel" . Maar voor mij zorgen èn die poëzie èn dat dagboek voor een heel intens terugdenken aan zoveel mensen die ooit mijn pad kruisten en aan intense belevenissen van zo lang geleden.
Een notaris zoekt een nieuwe medewerker om zijn akten af te stempelen.
En omdat op sommige formulieren wel 10 stempels nodig zijn,
moet de nieuwe medewerker natuurlijk tot 10 kunnen tellen. De eerste sollicitant meldt zich, gaat zitten en de notaris vraagt of hij tot 10 kan tellen.
"Ja, natuurlijk," antwoordt de man "10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0."
"Ja goed," zegt de notaris, "maar kan je dat ook vooruit ?"
"Nee." is het antwoord, "Ik heb hiervoor bij de NASA gewerkt en daar telden we altijd zo."
"Niet geschikt! Ik wens u nog een prettige dag verder en stuurt u a.u.b. even de volgende naar binnen."
De volgende sollicitant wordt gevraagd, of hij tot 10 kan tellen? Hij zegt: "Jazeker: 1, 3, 5, 7, 9, 10, 8, 6, 4, 2." "Ja, maar kan je niet van 1 tot 10 tellen in de normale volgorde ?"
"Nee." zegt de man,
"Ik ben postbode geweest en zo heb ik altijd geteld, als ik de huisnummers naliep."
"Bedankt en tot ziens, de volgende a.u.b.!"
De notaris tegen de volgende: "Kan je tot 10 tellen?"
De derde kandidaat: "Zeker: 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10." "Dat is geweldig, waar hebt u hiervoor gewerkt?"
"Nou, bij de belastingdienst." "Bij de belastingdienst? Daar sta ik van te kijken.
Zeg eens, niet dat het nodig is, maar kan je ook verder tellen dan 10?" "Maar natuurlijk: boer, dame, koning, aas!"
Vandaag hou ik het kort want met de kleinkinderen hier heb ik geen tijd gehad om een langer logje te verzinnen! Daarom gaan we verder met het alfabet en zijn we bij de letter F
de F van Familie
Ik vind het spijtig dat veel families verkruimelen of familieleden mekaar het leven zuur maken voor geld of goederen. Met het ouder worden, raak ik echter steeds meer gehecht aan ons gezin, mijn man, de kinderen, kleinkinderen, ze zijn de rode draad door mijn leven, ze zijn mijn alles, ze maken mij gelukkig en ik hou enorm van hen! En de volgende dagen kunnen we genieten van de kinderen van de zoon die het weekend hier doorbrengen.
Misschien roept die F bij jou een andere gedachte op?
Er is een milieuvriendelijk ontbladeringsmiddel gevonden: de herfst!
Zou het nu alleen aan mij liggen dat herfstgevoel dat me ineens, onstuitbaar en toch nog onverwacht overviel toen ik een paar dagen geleden bij een fietstochtje om me heen keek? De kleuren in de natuur worden valer, donkerder ook. Bladeren vallen al van de takken en de temperaturen komen niet meer boven de twintig graden uit al zou dit weekend wel eens een uitzondering kunnen zijn!!
Herfst is een soort afrekeningsperiode. Je hebt de zomer achter de rug, met normaal zijn lange avonden, zijn genieten van zon, zee en het gezelschap van mensen ergens op een terras. Mensen probeerden nog even te genieten van het sporadische zachte nazomerweer, met sweaters losjes om hun halzen geknoopt, voor het moment dat het ineens te fris zou worden. De laatste kans?
Eergisteren was het 21 september. Anders dan bij de meteorologen is dat voor ons gewone mensen normaal gesproken het omslagpunt op de kalender van zomer naar herfst. Maar dit jaar begint de herfst astronomische blijkbaar op vandaag. Maar goed, dit seizoen van het jaar doet me ook meteen denken aan de herfst in een mensenleven. Filosofisch natuurlijk, dat is waar, maar toch.
Jonge mensen zijn naar hun gevoel onkwetsbaar, onoverwinnelijk ook. Maar ze worden ouder en op een bepaalde dag gaan ze relativeren en komen ze echt in de herfst van hun leven terecht. Soms kijken ze om met het idee van had ik maar... Alleen komt die tweede kans zelden terug op het pad van de mijmeraar. Daarom moet je die kansen als je jong bent met beide handen grijpen. Ook al doet het soms pijn. Maar je kunt dan later tenminste zeggen: dat heb ik toch meegemaakt.
Net als in de natuur komt de winter al zo snel op een mens af en dat is geen prettige gedachte. Ben ik aan het somberen? Nee hoor, ik mijmer wel af en toe, maar somberen komt niet zo snel in mijn woordenboek voor. Er is nog zoveel te doen, vandaag, morgen, volgende week. Maar het misstaat niet om soms toch even na te denken over de vergankelijkheid van een leven, net als die van de natuur.
Elk seizoen heeft zijn eigen schoonheid, ook de herfst is heel fraai vast te leggen op de elektronische schijf. Als het maar niet regent. Ik ga er dit jaar eens extra op letten als ik de tijd heb, want het is nu best even druk en het wordt nog drukker met de 4 van de zoon die vanavond binnen vallen om het weekend hier door te brengen. De dagen rijgen zich aaneen in een veelvoud van grote en kleine klussen. De herfst moet maar even wachten en zal voorbij gaan in een tempo dat net als vorige jaren zijn weerga niet kent. En jullie, lieve bezoekers, hebben jullie ook bepaalde gevoelens bij de herfst? Maakt die jou somber? Blij? Opgewonden? Of toch een beetje depressief? Ik ben benieuwd ..
Gisterenmorgen was de papierophaaldienst (achteraf gelukkig) laat want ik was ook laat om de stapel buiten te zetten. Zoals jullie gelezen hebben in één van de vorige logjes was ik onlangs op zolder bezig geweest en vond dat er weer wat mocht weggegooid worden . Maar, terwijl ik al het papier mooi stapel, zie ik tot mijn verbazing en schrik één van mijn dagboeken ertussen liggen. Ik ben op mijn twaalfde begonnen met schrijven en ik geloof dat ik dat bijgehouden heb tot ik zeventien was. Daarna volgde een periode van stilte tot ik T leerde kennen en we naar het buitenland vertrokken. Maar hier ging het om dat eerste dagboek! Al die jaren heb ik het zuinig bewaard en lag het gewoon in de kast hier beneden, totdat mijn kinderen de nieuwsgierige leeftijd kregen . Toen heb ik het op zolder gelegd gewoon tussen een stel boeken om er vervolgens nooit meer aan te denken.
Nu heb ik ook geen idee meer wat er in staat en weet ook niet meer waar het sleuteltje gebleven is, maar dat zoek ik later wel uit. Waarschijnlijk heb ik het daarom meegenomen naar beneden en op de één of andere manier is het tussen het oud papier geraakt. Gelukkig heb ik het weer en wil ik toch ook wel graag weten wat er allemaal in staat. Ik vrees dat het uiteindelijk wel in de kachel zal geraken, ik wil niemand " lastig" vallen met wat er in geschreven staat en je moet tenslotte geen slapende honden wakker maken!
De avond kluistert mij aan het klavier en ik zit zo even te denken aan wat ik zou schrijven.
Straks nog een epistel voor een andere bestemming, maar eerst warm ik mijn vingers wat op binnen de groep van ons seniorennet.
Toen ik vorige nacht ben opgestaan voor een dringende behoefte en keek hoe laat het was, zat ik zo te denken aan het begrip tijd en nu zit ik nog steeds met die tijd in mijn hoofd en van tijd kwam herfst, leven.....
Misschien dat ik die kronkel maar best eens in pojeezievorm op papier zet.
Ik ben in de helft
, neen zelfs al veel verder, kijkend ,denkend aan het verleden over strijdperken en herinneringen.
Ik ben voorbij de helft, de helft van een leven op weg naar morgen
slenterend naar overmorgen.
Ik ben voorbij de helft neen, zelfs al veel verder,
verder dan anderen mij vertellen
met aan de horizon het einde.
Ik ben over de helft de helft van mijn schrijven
van mijn kunnen,
van mijn denken
.
Ik ben over de helft
en kijk naar jaren misschien maar maanden
of doodgewone dagen
.
Ik ben over de helft
en natuurlijk kan het me schelen
dat ooit de dag komt dat ik ga,
maar liefst niet vandaag.
De boog moet niet altijd gespannen staan dus even een paar humoristische doordenkertjes!...
Wat is het toppunt van smurfsex?
Neuken tot je blauw ziet.
Wat is het toppunt van arrogantie?
Denken dat je op mij lijkt.
Wat is het toppunt van automatisering?
Een stewardess die zwanger raakt van de automatische piloot. Wat is het toppunt van optimisme?
Met je laatste geld een portemonnee kopen Wat is het toppunt van zelfvertrouwen?
Een scheet laten als je aan de diarree bent
Wat is het toppunt van geduld?
Op je kop gaan staan en wachten tot uw broek afzakt.
Wat is het toppunt van snelheid?
Een slak die uit de bocht vliegt. Met twee in bed kruipen en er met drie uitkomen.
Wat is het toppunt van nieuwsgierigheid?
Door het sleutelgat kijken van een glazen deur.
Wat is het toppunt van sadisme?
Een helikopter met een schietstoel. Wat is het toppunt van een binnenpretje?
Een tampon met jeukpoeder op.
Wat is het toppunt van lef?
Een spookrijder proberen in te halen.
Wat is het toppunt van beleefdheid?
Op je eigen tenen gaan staan en pardon zeggen.
Wat is het toppunt van luiheid?
Vroeger opstaan om langer te kunnen rusten.
Wat is het toppunt van microtechnologie?
Een gsm voor een luis. Wat is het toppunt van grofheid?
Een dove slaan en zeggen: Wie niet horen wil moet voelen
Op een morgen doet een pastoor de deur van zijn kerk open en vindt daar .. een dode ezel . Hij weet niet goed wat te doen en belt dan maar de burgemeester met het verzoek om het dier te laten weghalen. "Los uw problemen zelf op", zegt de burgemeester, die feitelijk een gloeiende hekel aan de pastoor heeft. "Per slot van rekening is het uw taak de doden te begraven !" "Daarom bel ik u juist op", zegt de pastoor. "Volgens het reglement moet ik eerst de familie raadplegen !"
Daar stond die doos, smekend om open gemaakt te worden, of was dat mijn nieuwsgierigheid die sprak? Alles rondom mij verloor plots zijn aantrekkingskracht, we kennen het allemaal, dat brandend gevoel, de drang om op verkenning te gaan enkel en alleen om die "curiositeit" te bevredigen...als dat al een correct Nederlands woord is. Ik deed de doos open, mijn eerste reactie was er één van teleurstelling, enkel wat fotos en een paar oude lps, raar hoe ik meer had verwacht van de inhoud ervan hoewel ik maar al te goed wist dat ik niet echt iets anders in gedachten had. Ik vond er fotos die ik lang niet meer gezien had, al lang was vergeten maar toen ik ze bekeek kwamen ze me toch bekend voor, alsof een klein deeltje van mijn onderbewustzijn plots wakker werd. Maar één lp sprak me meer aan, het was ooit mijn eerste en enige lp die ik had gekregen van een vriend die ooit een vriend was! Honderd maal had ik die lp gespeeld.
( zeg ik met een beetje overdrijving, haha) Die nostalgische dingen uit je jeugdjaren, ze hebben iets speciaals. Eigenaardig hoe we bij kleine dingen een uniek gevoel creëren en dat voor de rest van ons leven vasthouden. Het vraagt enkel één herinnering om dat gevoel weer aan te wakkeren. Deze eenvoudige lp was voldoende. Spijtig genoeg kon ik de lp niet meer afspelen want een diepe kras over de ganse plaat had die geschonden. Gelukkig zat de tekst er nog bij alsof het voorbestemd was dat ik die ooit nog eens zou teruglezen. De volgende woorden blijven echter hangen en daarom geef ik ze hier even mee. "
time is never time at all,
you can never ever leave without leaving a piece of youth
and our lives are forever changed,
we will never be the same
" wat vrij vertaald klinkt als... "Tijd staat nooit stil, elke dag veranderen we en verandert ons leven.
Het zal nooit meer hetzelfde zijn...daarom niet slecht maar ook niet goed
". Toch blijven de herinneringen, die band met vroeger... hoever we ook mogen reiken, hoeveel afstand we ook mogen afleggen, ver van die ouwe trouwe plaats, we nemen altijd iets met ons mee.
"the more you change ,the less you feel
,believe, believe in me, ..
"
Eén van de dingen die ik haat aan ouder worden is dat tijd en dagen steeds sneller voorbijrazen, de gevoelens van vroeger vervagen, we minder oog hebben voor die kleine dingen die ons ooit gelukkig maakten.
"believe that life can change, that you're not stuck in vain. We're not the same, we're different tonight,
tonight, so bright
tonight
and you know you're never sure but you're sure you could be right
if you held yourself up to the light and the embers never fade in your city by the lake the place where you were born
,believe, believe in me, believe
in the resolute urgency of now
and if you believe there's not a chance tonight
tonight, so bright tonight
we'll crucify the insincere
tonight
we'll make things right, we'll feel it all tonight we'll find a way to offer up the night, tonight
the indescribable moments of your life tonight
the impossible is possible tonight
believe in me as I believe in you, tonight
En in een rood, stevig mannengeschrift staat erbij geschreven :"maar wat vandaag een grijze toekomst lijkt, kan morgen een straal van zonneschijn worden."
Ik heb alles heel stil teruggelegd en de doos dichtgedaan. Die vriend is intussen al meer dan dertig jaar geleden gestorven...
Wat moet je in godsnaam doen op een regennamiddag ergens in september? Op zo'n momenten is het dan stil en kan je even niets doen in huis. Er zijn dagen dat ik snak naar die stilte maar dat regenweer van de laatste weken gaat toch sneller vervelen dan wat dan ook! Een mens zit eigenaardig in elkaar als je het mij vraagt. Dat is de aanleiding waarom ik enkele dagen geleden besloot om maar wat te gaan opruimen en om oude spullen op te bergen en zo kom je sowieso op de zolder terecht, de enige plaats in het huis waar nog niets is veranderd sinds de eerste steen werd geplaatst. Het is er met het regenweer wel frisser aan het worden maar als je bezig bent, vergeet je dat nogal snel. Er hing een geur van stof op zolder, dezelfde geur als die van een erg oud boek waar de dikke bladzijden een gele schijn hebben gekregen door jaren gebruik en verwaarlozing en op onze zolder liggen en staan veel boeken!!!! En laat het nu juist dat zolderstof zijn dat vele herinneringen naar boven brengt, dingen die ik al lang vergeten ben maar nu ze terug bovenkomen, lijkt het alsof ze gisteren gebeurd zijn. Vreemd zou je denken maar ik vind het steeds boeiend om naar deze plaats in het huis terug te keren, je ziet dingen, eenvoudige dingen zoals een speelgoeddoos, een oud boek, foto's, brieven van mijn bedgenoot en mij van
toen we nog " vrijden" ( ja waarom houdt een mens dat bij?) en zaken die er liggen sinds iemand ze daar ooit heeft neergezet. Het openen van zo een doos brengt alles mooi weer naar boven, het is net zoals in die tekenfilms waar uit een magische doos schitteringen, sterren en regenbogen te voorschijn komen - allemaal wat bombastisch voorgesteld vind je misschien, maar zo zie ik het. Mijn oog viel op een grote doos met mijn naam op...totaal vergeten dat ze er stond of er ooit gezet is geweest maar onbewust leek ze me toch niet zo onbekend. Zonder nadenken en overspoeld door nieuwsgierigheid nam ik ze mee naar beneden. (wordt vervolgd...)
Na het Antwerps van gisteren keer ik toch maar terug naar mijn roots!
Wie al gekeken heeft naar de afleveringen van " Het Goddelijke Monster" op VRT op zondagavond weet dat er een polemiek ontstaan is omtrent het West Vlaams dat er in gesproken wordt. Sommigen vinden het slecht West Vlaams anderen vinden het niet kunnen enz enz.. Maar als jullie de serie volgende zondag nog willen volgen dan moeten sommigen misschien een snelcursus West Vlaams volgen. Als rasechte West Vlaamse, wil ik jullie even op weg helpen..
Een paar woorden.. En muggenzifter....... ne peezeweever De zee...... de zëë Een been.... een bëën twee....... twëë de lamp.. de lucht de boekentas.. de kannasjëëre de emmer.... e seule, of oakre of keetle een spinnenweb... e kobbenètte.. de fopspeen... ne tuttre een roodharige... e rostn de parkiet... e përusje een lieveheersbeestje: e piempaljoentje /e piempampoene een ajuin... nen andjoen het rolluik... de lattestoor melo-cakes.. nëëgrinnetètjes overjas..... paaltoo regenworm..... tëttink klomp... kloefe
West Vlaams uit het Frans: vork: fersjètte eenrichtingsverkeer: sanzuniek aardbeien: frëëzn nochtans: pertang ongeveer: appeprè ziezo; valla së onbruikbaar maken: vermassakrëërn
Grammatica: ik ben 'k zien hij/zij is jès/zès zij hebben zèn hij/zij heeft jèt/ zèt
dat zij ( 3e pers enk) dasse zie dat wij damme dat zij ( 3e pers meerv) daanze ziedre
Vlaamse woorden met de velo: stuur giedong rem fring versnelling dirajeur spaak rijong dorst dust Zet maar aan.. giv moa sjètte/buzze vallen een tumelperte / tumelette moakn ik heb krampen kè krampn mijn kuiten doen zeer min kiet'n doen zëër een te beklagen vrouw de sloore
En tot slot een paar korte uitdrukkingen: Maar enfin moa gow zè ik vraag mij af 'k wit zoendre het is toch wel waar toet toet.. Hij lijkt er precies op 't Is èm geschëëtn en gebrakt
Deze situatie kan zo niet doorgaan en zou best eindigen: 't è tied tat ut è!!
en dus de meest efficiënte, zegt de Antwerpenaar !
In het Nederlands:In het Antwaarps:
■Dit behoort tot de mogelijkheden.
■Da kan ■Hieromtrent kunnen wij u geen enkele zekerheid bieden.
■Ge wet noeit nie. ■Zou u dat eens willen herhalen? ■Watte ?
■Zulks ben ik niet van plan.
■denket nie.
■Ligt dat in de lijn der verwachtingen?
■Zou da ?
■Dit wordt door mij als bijzonder spijtig ervaren.
■Das sunde.
■Hetgeen u mij vertelt, verbaast mij ten zeerste. ■Wa zeidde na ?
■Deze informatie is geheel nieuw voor mij.
■Das nief
■Ligt dat binnen het kader van uw bevoegdheden?
■Meude da wel ?
■Ik heb hierover een enigszins afwijkende mening.
■Da nie !
Met het Antwaarps als voertaal kun je 80% bezuinigen op de tijd van de werkbesprekingen.
Ook bij vergaderingen en in het parlement!!!
-Ik weet het zeker, denk ik.
-Dat steekt er met kop en schotel boven uit.
-Ik ben er helemaal infuus van.
-Ik kreeg een staande ovulatie.
-Ik erger me kostelijk.
-Ik sta helemaal triplex.
-De aandeelhouder wint.
-Laten we met een schone luier beginnen.
-Dat is vechten tegen de bierkraan.
-Iemand dood maken met een blije mus.
-Dat slaat nergens over.
-Ik moet niet te veel rijden ,ik moet nog drinken.
-Er waren 3 doden ,waarvan 2 ernstig.
-We gaan er met de volle 50% tegen aan.
Ik ben zo blij dat het opgelost is. Ik wist al niet wat zomer betekende, maar iemand is er achtergekomen. Ik heb weer wat bijgeleerd nu weet ik tenminste waar het woordje
"ZOMER" voor staat; -----> Z.O.M.E.R = Zwaar Onweer Met Eindeloze Regen
Bij Ani gaat haar logje over ouder worden en hier is mijn antwoord!
Ouder dan 60 ? Bekijk het dan met humor .
Want als je ouder dan 60 bent...
Zijn ontvoerders niet langer in je geïnteresseerd
Bij een gijzeling word je waarschijnlijk als een van de eersten vrijgelaten
Niemand verwacht van je dat je een brandend huis binnen rent.
Mensen die je om 9 uur 's-avonds bellen vragen :
"Heb ik je wakker gemaakt?
" Niemand ziet jou met al je kwalen nog als een hypochonder.
Alle levenslessen heb je al geleerd
Je zult veel van je kleren niet meer verslijten.
Je mag op elk tijdstip eten dat jou uitkomt.
Je kan leven zonder seks, maar niet zonder bril.
Je gaat de verhalen over operaties van anderen zowaar waarderen.
Je raakt verwikkeld in discussies over pensioenregelingen.
Snelheidslimieten zie je niet langer als een uitdaging.
Je houdt je buik niet meer in, ongeacht wie er binnen komt.
Je zingt mee met de muziek in het warenhuis.
Je ogen kunnen niet slechter worden.
Je kunt niet meer van je fouten leren.
Je hebt alle fouten immers al gemaakt.
Je gewrichten voorspellen het weer beter dan het KMI.
Je geheimen zijn veilig bij je vriendinnen. (vrienden)...
Zij hebben ook het geheugen van een zeef.
Je voorraad hersencellen begint je aantal vetrolletjes te benaderen
Je kan je niet meer herinneren waar je deze lijst eerder hebt gelezen
Dus .... Hou je glimlach!!!
Negen jaar is het al dat we voor het eerst opa en opa werden van de oudste van de zoon. Negen jaar al dat we met onze emoties geen blijf wisten toen we dat eerste kleinkind in de armen mochten houden. Een overweldigend gevoel, groter dan we ooit konden bedenken, overviel ons toen we dat kleine jongetje bewonderden. Intussen groeit hij stilaan uit tot een toffe kerel die beetje bij beetje zijn plaats opeist in een gezin waar intussen nog drie zusjes bijkwamen. Maar vandaag staat hij in het middelpunt. Proficiat Milan.
Ja, als je om de haverklap moet binnenstormen omdat je een bui op je donder krijgt dan grijpt ne mens al eens gemakkelijker naar een krant om te zien of er nog iets interessants te lezen is dat de voorbije dagen over het hoofd werd gezien...Maar.... Als ik de kranten opensla of het nieuws beluister dan denk ik soms: Moest ik god zijn dan zou ik nogal wat veranderen.
Eerst en vooral zou ik de geschiedenis veranderen! Ik zou mijn eigen zoon nooit of te nimmer laten kruisigen, want daar ziet ge wreed vanaf, zo'n nagel in uw hand is nogal wat slechter dan een splinter in uw vinger hé?
En om de geschiedenis een plezier te doen en te behouden, moet die zoon daar nu dag en nacht op een kruis hangen boven één of andere deur.
Ja, hadden ze Jezus verdronken 't zou niet veel beter geweest zijn, want dan zouden we allemaal een aquarium boven ons deur hebben en dat is ook geen zicht.
Maar allé, ik heb het over wat we concreet zouden willen veranderen.
Wel het is nogal logisch wat we zouden veranderen nl Van slecht naar goed, van moeilijk naar makkelijk, van verworpen tot aanvaard, van onbegrip naar begrip, van armoede naar rijkdom, van oorlog naar vrede.
Van.......van.......
In feite als ik dat hier eens goed bekijk dan moet bijna alles veranderd worden. Ja en dan stel je je de vraag hoe het komt dat God daar niet aan gedacht heeft, om dat direct goed in elkaar te steken hé?
Euh......Hij zal toch wel bestaan hebben zeker?
Ja ,'t zou triestig zijn dat ik zo wreed katholiek ben opgevoed voor niemendal.
In feite behoort God tot het geloof en dus moet je eerst en vooral geloven hé.
Euh......maar in wie of wat? Ik denk in het goede en in het aanvaardbare, in het begrip en de vrede.
Maar 't strafste is dat als ik God moest zijn in de wereld waar we nu in leven dat ik waarschijnlijk eerst bij mij zelf zou moeten beginnen.
Ik zou moeten kunnen opbrengen en geven in plaats van te nemen en te krijgen.
Ik zou niet mogen oordelen en zou het woord moeten verkondigen.
Alhoewel, wat dat woord verkondigen betreft , deed
Hij dat niet alleen, daarvoor moesten de apostels op stap gaan. En zo kronkelen mijn hersenen verder want...
Onlangs heb ik een paar van die mannen nog eens aan mijn deur gehad.
Ze kwamen het woord van God verkopen!
Euh....en ik die dacht dat dàt gratis was.
-"Dag mevrouw, wij brengen u het woord van God en de nieuwe versie van ons boekske de Wachttoren." Na de zoveelste keer dat ik die mannen aan de deur had, kriebelde het toch wel een beetje... -",Euh de Wachttoren wat is dat," hield ik mij van de domme want ik wilde ze nu eens niet direct de laan uit sturen.
-"Daarmee brengen we u het woord Gods en de weg dat u moet volgen."
-"Euh.....jamaar, ik heb een GPS en een goeie wegenkaart hoor om de weg te volgen!"
-"Dit hier gaat over een andere weg, mevrouw".
-"Euh.....ha ja? En langs waar rijden jullie van hier naar Antwerpen ?".
-"Euh....dat zou ik u niet kunnen zeggen, maar als we de weg van God volgen, kunnen we nooit verloren lopen."
-"Neen, bedankt, ik zal mijn kaart of mijn gps wel opzetten".
-"Dan wensen de getuigen van Jehova u nog een prettige dag, mevrouw."
Die mannen stapten nogal snel de oprit af met hun kabaske onder hun arm en ik zie ze nog een keer naar omhoog kijken.
Ik begon mij af te vragen of ze nu echt naar God keken om hun de weg te tonen?
Ja, op den duur begint ge toch serieus te twijfelen hé.
Wie weet waren die gasten wel afstammelingen van de apostels die kwamen om de wereld te veranderen? En even sloeg mijn fantasie op hol en dacht ik, ik zou een wit laken kunnen aantrekken en zo een wit bord achter mijn hoofd plakken om er wat "heiliger" uit te zien.
En dan zou ik de straat opstappen en de mensen beginnen zegenen.
Ik zou een taverne kunnen binnen stappen en daar de wijn zodanig vermenigvuldigen dat als het moment er aan kwam dat ik het brood moest delen er nog juist chapelure van overschoot. Maar de mensen zouden mij aankijken en denken dat ik zot geworden was en ik zou dan nog moeten gaan lopen ook want anders zouden anderen in een witte frak achter mij zitten om mij een "pikuur" te geven.
Terwijl ik zo fantaseerde, besefte ik dat ik niet de plaats van iemand anders kan innemen en zeker niet de plaats van God.
Stel u voor, dat ik van alles zou willen veranderen, dan zou het goed kunnen dat een ander er niet mee akkoord gaat.
Dan zou er weer een nieuwe God moeten komen om mijn gekladder te veranderen.
En zo zouden er op den duur meer goden dan mensen rondlopen.
Nee ,nee, of God nu bestaat of niet, dat is ieder zijn gedacht of geloof.
Maar soms voel ik mij als een apostel - allé de vrouwelijke versie ervan - niet omdat ik ook ooit aan dat laatste avondmaal deelnam - dat was exclusief mannelijk - maar omdat ik af en toe ook graag een woord verkondig. Maar laat het me zo stellen, dat het niet het woord van God is, maar wel mijn eigen woorden van steun, vriendschap, dwaas geschrijf in de kleine wereld van sennet waar ik mijn logjes achterlaat.
Eindelijk een echte zomerse namiddag. We hebben genoten van de warmte en de rust op een terras.
Een tafeltje verder van ons zitten twee dames te praten. Een kind komt aangefietst, een blond meisje, zo'n jaar of zeven, acht misschien, roze topje op een wit rokje en wit met roze slippertjes aan haar voeten. Ze rijdt op een paarse fiets. Op en top een meisje. Met een zwierige bocht stopt het kind aan het tafeltje met de twee dames. " Mama, mama", roept ze, "ik ken een mop". Ze steekt meteen van wal. " Een vrouw ligt in het ziekenhuis en ze moet bevallen. Maar de baby komt niet. Uiteindelijk zegt de dokter dat het een keizersnede wordt. Hij snijdt de buik van de zwangere vrouw open. Daar vindt hij de baby die een vrolijk liedje zingt: mama, mama, ik wil er nog niet ui-huit."
Hahaha, klatert haar lach.
De moeder van het meisje en haar vriendin lachen mee. Meer om het kind dan om de mop. Want die hebben ze - evenmin als ikzelf - gesnapt, zo blijkt. Het meisje herhaalt de pointe en zingt het liedje van de baby die niet wilde geboren worden nog eens opnieuw. Twee keer zelfs. Ze doet een uitleg maar die kan ik niet horen. Uit de gezichtsuitdrukking van de dames kan ik afleiden dat de uitleg niet lijkt bij te dragen tot een beter begrip.
De tijden zijn veranderd, denk ik. Waar haalt zo'n jong kind zo'n verhaal vandaan? Ik wist op die leeftijd nog niet eens dat babies uit de buik van hun moeder kwamen, die waren voor zover ik wist uit een kool gekomen, ergens op een veld, of met de boot en daarna - hoe, daar had ik zelfs niet eens over nagedacht - waren ze in het ziekenhuis terechtgekomen, waar je ze kon gaan bekijken.
Dat van die kool leek mij geloofwaardig. We hadden een tuin dus ik wist hoe kolen eruit zagen vooraleer ze gekookt en van een saus voorzien op je bord lagen. Naar mijn ervaring was zo'n kool vrij groot en een baby erg klein, dus die kon daar best wel ingezeten hebben. Misschien is het daarom dat ik me "toen" over de babykwestie geen verdere vragen stelde. Die vragen kwamen een paar jaar later en het antwoord ... dat heb ik langs vele omwegen moeten ontdekken zoals de meesten van onze generatie. Hoe begon dit ook weer? Late namiddag op een zomers terras..
Het is hier heel stil nu de school terug gestart is .Wanneer de kleinkinderen hier rondlopen dan hangt gelach en gezang steeds in de lucht en genieten we van de vreugde die zo'n kapoentjes uitstralen.
Levensvreugde is iets dat men een gans leven als gezel zou willen.
Men staat 's morgens op en de dag begint met de levensvreugde die elk van ons kent.
Maar ieder beleeft die vreugde op zijn manier.
Bij sommigen is het al vreugde wat de klok slaat.
Vreugde en geluk is van hun gezicht te lezen, hoewel men nooit weet wat binnen de mens schuilt.
Voor anderen is levensvreugde gewoon de dag doorbrengen zoals de dagen die achter hem of haar liggen.
Nog anderen vinden de levensvreugde in het automatisme dat ze gekweekt hebben.
Ze vinden de levensvreugde in wat de mens uitgevonden heeft.
Ze leven als robotten tussen de dagelijkse uitvindingen die hun de levensvreugde geven, soms ingewikkeld, soms eenvoudig dingen.
En dan zijn er diegene die niet enkel de levensvreugde verloren hebben, maar zelfs al zoveel verloren dat ze niets meer te verliezen hebben.
Sommige mensen vonden hun levensvreugde bij personen die er nu niet meer zijn.
Anderen maken hun levensvreugde dan weer zelf bij het ontdekken van doodgewone dingen.
Benieuwd kijken we dan graag naar hoe een ander leeft en hoe een ander zijn levensvreugde beleeft en soms deelt.
Het thema van vandaag kan misschien een portier openen om mensen beter te leren kennen, hoewel er nog de vraag is of velen zichzelf wel echt prijsgeven.
Mijn levensvreugde is begonnen toen ik op de wereld kwam.
Elke dag leerde ik bij en stap voor stap werd ik ondersteund om mijn weg te zoeken.
Ik bouwde de levensvreugde op met vrienden en familie.
Maar het leven leerde me al vlug dat levensvreugde niet alleen opgebouwd wordt, maar ook elke dag een stap achteruit zet.
Men verliest door de jaren vrienden en familie en ook telkens een beetje levensvreugde.
Men probeert zich dan ergens vast te grijpen aan iets dat een vervanging is voor het verlies dat men door de jaren kent. Naar het schijnt moet men soms eens ernstig zijn in het leven.
Maar ik putte mijn levensvreugde uit de lach die ik een ander kon brengen. Het is een automatisme geworden dat ik altijd ben blijven uitbouwen.
Dagelijks denk ik aan de ernst van het leven, maar kan mij niet ontdoen van mijn manier van leven.
Ik ben zo opgegroeid en mijn karakter zal wel zo gevormd zijn.
Mijn levensvreugde is te kunnen lachen samen met anderen.
Maar... er is al een hele tijd een nieuwe vorm van vreugde binnengeslopen in mijn wereld, een uitvinding van de mens nl de levensvreugde van de pc.
Niet dat het plastiek omhulsel of het digitale scherm mij veel vreugde geeft!
Neen, maar wel de woorden die door het menselijk brein geschreven worden.
De levensvreugde van te kunnen woorden sturen zonder er fysiek bij aanwezig te zijn.
Gratis een lach, emotie, steun of contact te geven zonder dat het iets kost maar vooral de vreugde van de gewone zaken waar men zelf kan over beslissen en uitvoeren.
Het geluk van vrij te zijn en te kunnen beslissen wat voor elk van ons levensvreugde wil zeggen... Dat wens ik hier aan iedere bezoeker!
Zij: Als ik nu zou sterven, zou je hertrouwen?
Hij: Nee, natuurlijk niet?
Zij: Nee waarom niet? vind je 't niet leuk om getrouwd te zijn? Hij: jawel, ik vind dat heeeel leuk..
Zij: Waarom zou je dan niet hertrouwen?
Hij: Oké Oké, ik zal hertrouwen,
als dat jou een plezier doet.
Zij: ( droevig): Zou je echt hertrouwen?
Hij: Euh,ja....
Zij: En zou je met haar in ons bed slapen?
Hij: Waar anders? Zij: Zal zij met mijn auto mogen rijden?
Hij: Nee, want ze kan niet rijden?
Zij: (Stilte) Hij: Verdorie!
Vandaag vertrekken al onze kapoentjes terug naar school en na wat drukke laatste vakantiedagen, is het hier nu heel rustig en stil. Het moment om naar de volgende letter van ons intiem alfabet te gaan! De letter E
Eerlijkheid
Eerlijkheid is zo belangrijk! Het is een waarde die je meekrijgt bij je opvoeding en iets wat je leert met vallen en opstaan. Daarom verkies ik mensen rondom mij die geen blad voor de mond houden zolang ze maar niet bewust kwetsen. Zo weet je onmiddellijk waar het op staat en wat je ermee aan moet! Als iemand tegen mij liegt en het komt uit, dan kan ik dat nooit vergeten dat is nu eenmaal mijn karakter, het blijft in mijn hoofd rondspoken. Het is zoals een klokje dat je laat vallen en lijmt. Het zal ook nooit meer zijn wat het was! Maar die E kan nog veel andere gedachten oproepen niet?
Toen de tweeling hier logeerde, liet op een bepaald moment één van de twee een windje wat de start was van een niet te stoppen lachbui bij onze kapoentjes. . Toevallig kreeg ik gisteren een gedichtje hierover in mijn mailbox . Hier is het, geniet maar mee..
Een windje
Waarom wordt er gelachen met een windje?
Of hij nu komt van man, vrouw of kindje.
Het is toch echt puur natuur.
Zelf gemaakt, luchtig van structuur.
En wat kan het een opluchting zijn, zo'n windje te laten, de pijn, vooral in je darmkanaal.
Er zijn er die worden gelaten, alsof 2 mensen met elkaar praten.
Sommige komen fluisterend naar buiten, er zijn er ook wel die piepen en fluiten. Wat er ook gebeurt, eender welk geluid, eens gevormd, moeten zij eruit.
Zo'n wind voelt zich beter in de wijde wereld, dan in de ruimte van je enge buik. Knijp je billen dan niet meer dicht. Laat gaan die wind en voel je verlicht.
Doe niet meer achterbaks, wees spontaan.
En zeg "SORRY ik heb het gedaan" "Ik zal in het vervolg naar buiten gaan".
De vakantiemaanden zitten er bijna op en de kinderen maken zich stilaan weer klaar om overmorgen naar school te gaan en een nieuw schooljaar te starten!
En dan denk je : Wat vliegt die tijd en precies elk jaar maar rapper en rapper!
En ons Lipske had het zelfs al over Kerst... zij wil de tijd nog sneller laten razen!
Vroeger lag ik in een wieg en gingen ze met mij wandelen.
Maar dat ging niet vooruit !
Een paar jaar later kon ik op eigen benen staan en moesten mijn pa en mijn ma al een paar keer achter mij lopen en dat ging al wat rapper.
Toen ik mijn eerste velo kreeg, begon de tijd nog rapper te gaan.
Een paar jaar later had ik mijn rijbewijs en hoe meer gas ik gaf hoe meer de tijd vloog.
Ik moest mij haasten om overal op tijd te zijn en dan was ik vaak nog te laat.
Nu sta ik soms nog stil bij al die evenementen die de tijd deden vliegen.
Maar terwijl ik stil sta, gaat die tijd toch nog verder.
En terwijl die tijd verder loopt, zijn we niet verplicht hem in te halen. Nee we lopen gewoon mee op ons eigen ritme. Dag na dag vliegt de tijd en af en toe denk ik ook dat hij vlugger loopt dan andere jaren, zeker naarmate ik ouder wordt.
En als ik dan 's morgens voor de spiegel sta, dan denk ik dat vooral 's nachts de tijd vlugger gaat omdat er daar plots weer een extra grijs haar in de spiegel verschijnt. Het is maar als ik naar een begrafenis moet dat men twee verschillen heeft wat tijd betreft!
De mensen in de kerk blijven met de tijd verder lopen, maar bij de persoon in de kist is de tijd blijven stilstaan. Op zo'n moment sta je dan ook even bij de tijd stil en zeg je: "Vlug of traag, laat de tijd maar lopen" en dat voor iedereen op zijn eigen ritme.
Daar juist hoorde ik het liedje van Vader Abraham:
Daar in dat kleine café aan de haven Daar zijn de mensen gelijk en tevree
Daar in dat kleine café aan de haven
Daar telt je geld of wie je bent, niet meer mee,."
en meteen wist ik waarover mijn logje van vandaag zou gaan.
Waarom legde ik direct de link van dit liedje naar sennet en de blogs? Omdat het voor mij aanvoelt alsof we met de blogs in een virtuele café zitten waar we gezellig met mekaar praten en ook hier " wie je bent of hoeveel geld je hebt" geen rol speelt. Een simpel logje opent de deur voor een voorbijganger om gewoon even binnen te komen voor een praatje, een reactie of een gekke sneer. Na een tijdje wordt die vreemde een trouwe bezoeker, die ook al eens een pagina van zijn/haar leven opendraait. Met sommigen klikt het meteen en blijf je graag wat langer hangen. Je wordt virtuele zielsverwanten die samen gezellig keuvelen, gekken of mekaars tegenslagen of verdriet delen. Na een tijdje heb je voor jezelf een beeld gevormd van de persoon aan de andere kant. Sommigen maken het je gemakkelijk door een foto te plaatsen, anderen houden het liever geheimzinnig al naar gelang ze hun tronie al dan niet openbaar willen maken. Of is het dat de ene zich meer neerlegt bij de tand des tijds dan een andere?
Ik ben absoluut geen caféganger maar hier in onze virtuele café voel ik mij goed dus lieve bezoeker .ik hef het glas op ons allemaal en durf te hopen dat het hier nog lang geen café zonder bier ( lees logjes) wordt! Dus zet je feestneus op en toast met me mee...
We hadden het er gisteren nog over met vrienden en dit was de aanzet voor een nieuw logje!! Vergeetachtigheid, ik dacht er geen last van te hebben en toch
Ze hadden mij altijd gezegd dat "vergeten" te linken was aan de ouderdom en dus dacht ik, ik heb nog tijd.
Maar wanneer ben je nu oud en vooral oud genoeg om te vergeten?
Een paar dagen geleden betrapte ik mij erop dat ik iets vergeten was..
Och het kan gebeuren.
Maar nu ik er aan denk, verleden week was ik ook al eens iets vergeten .
Ik herinner me zelfs dat ik verleden jaar ook zaken op het programma had staan die ik totaal vergeten ben.
En nu ik zelfs verder in de tijd terug ga, dan vergat ik ook al eens iets!
Naar het schijnt vergat ik als kind soms te luisteren naar mijn ma.
Ja, als ik zover moet terugkeren in de tijd dan wil dit zeker zeggen dat ik al oud was op jonge leeftijd.
Och het compenseert dat ik me vandaag zoveel zaken herinner die ik vroeger vergeten ben. Maar toch dat ietsje dat ik onlangs vergeten was ,zette mij aan het denken .
Ik vraag mij af of ik sommige zaken nu echt vergeten ben of dat het bewust uit mijn geheugen gewist is.? Ik hoor nog altijd die non in de lagere school tegen een klasgenootje zeggen: Ge moet echt een kieken zijn om voor de vijfde maal je huiswerk te vergeten deze week!
Als zij gelijk had was dat meisje inderdaad een kieken wat het huiswerk betreft, maar van beesten wist die non dan weer niks af want kiekens kunnen niet vergeten en dus was de vergelijking niet in de juiste context geplaatst.
Maar misschien was het ook al wel vergeetachtigheid van die non die niet meer op de naam van het dier kon komen dat zodanig veel verstand had dat het kon vergeten.
Maar alle gekheid daar gelaten, ik sta er toch even bij stil want er is geen zekerheid. Wie weet vergeet ik straks of later wel "echt"?
Twijfelen, vergeetachtig zijn, totaal niet meer weten, ze hebben er een woord voor uitgevonden dementie!
Iedereen kent mensen in zijn/haar omgeving die dement geworden zijn. Dat is pas vergeten, niet meer weten van welke planeet je bent.
En daar heb ik wel schrik van. Soms stel ik me de vraag of ik ook zo zal worden.
Ga ik binnen een x aantal jaren nog weten naar wie ik mail of ga ik gewoon vergeten van te mailen.? Ga ik nog weten wie ik ben of wie de personen zijn die mij dierbaar zijn? Wie weet binden ze mij wel vast in een bed met op het voeteinde de diagnose "dementie".
Ze zullen dan niet vergeten van mij te wassen en van mijn pilletjes te brengen en van mij eten te geven en met mij te gaan wandelen tot voor het raam.
Ik mag er niet aan denken dat het ooit zover komt dat vergeetachtigheid me zo erg in de greep heeft, dat een ander moet denken in mijn plaats.
Dus probeer ik mij hier te troosten met de gedachte dat vergeten niet echt bestaat want het feit dat je je herinnert dat je wat vergeten bent , betekent toch dat het nog niet helemaal van je harde schijf verdwenen is. Maar toch twijfel ik soms .soms denk ik "Op een dag zal mijn verstand misschien op volle toeren draaien om mij toch te herinneren dat ik iets had moeten doen.
Maar dan komt er niets en blijkbaar zal ik het echt vergeten zijn!
Maar ik noem dit niet graag vergeten want zolang ik het niet zeker weet of mij kan herinneren dat er nog iets op het lijstje stond, noem ik het twijfelen of onzekerheid.
Dus troost ik mij met de gedachte dat zolang ik nog over iets twijfel of onzeker ben dat ik het vergeten ben ik nog niet totaal vergeetachtig ben! Volgen jullie nog? Neen, vergeet dit logje dan snel.
Intussen los ik elke dag alle kruiswoordraadsels op die in de krant staan en probeer ik ook de sudoku's aan te vullen, kwestie van die grijze massa actief te houden....baat het niet, het schaadt niet ook.
Kennen jullie dat ook? Je verlangt hevig naar iets, je kunt bijna aan niets anders meer denken, maar het voorwerp van je verlangen is door omstandigheden (voorlopig even) buiten bereik. Dan spreken we van een tantaluskwelling. Waar komt dat vandaan?
Een tantaluskwelling gaat terug naar een Griekse mythe .
Tantalus was koning van Lydië en bezat grote macht en rijkdom. Hij was een zoon van Zeus zelf en ontving alle eerbewijzen die de Olympiërs ooit aan een mensenkind schonken. Zij schonken hem zelfs hun vriendschap en lieten hem aan hun hemelse dis aanzitten.
Als gast aan de tafel van Zeus mocht Tantalus dagelijks getuige zijn van de gesprekken van de goden. Maar het bleek dat de aardemens zulk een geluk niet waard was. IJdelheid en laaghartige eerzucht maakten zich van hem meester en hij begon zich tegenover de goden misdadig te gedragen. Hij verried goddelijke geheimen aan de mensen, hij stal van de hemelse tafel spijs en drank, ambrozijn en nectar. Ja, zijn aanmatiging bracht hem zelfs ertoe om de goddelijke alwetendheid op de proef te stellen.
Zo nodigde hij de goden uit in zijn huis, slachtte zijn eigen zoon Pelops en zette deze spijs aan zijn gasten voor. Alleen Demeter, die in haar verdriet om haar gekaapte dochter Persephone, niet goed oplette, at een stuk van Pelops' schouder. Voor de overige , alwetende goden kon de vreselijke daad echter onmogelijk verborgen blijven. Dadelijk wekten zij het in stukken gehakte lichaam van de knaap tot nieuw leven en het schouderblad, waarvan de niets vermoedende godin had gegeten, werd vervangen door een schouderblad van ivoor.
Zo keerde zich de verontwaardiging van de goden tegen Tantalus, die het had gewaagd om op zo'n afschuwelijke wijze met hen de spot te drijven. "De maat van zijn wandaden is nu vol," riep Zeus in goddelijke toorn uit en wierp de misdadiger in de Tartarus.
Een vreselijke kwelling werd zijn straf om zo anderen af te schrikken. Hij moest midden in een vijver staan, waarin de golfjes om zijn kin speelden. Hoewel hij een onuitstaanbare dorst had, kon hij het water, dat hem van zo nabij lokte, nooit bereiken. Telkens als hij zich namelijk voorover boog om te drinken, werd de vijver droog. Het water verdween plotseling in de donkere bodem die voor zijn voeten zichtbaar werd alsof een boze geest de plas had drooggemaakt.
Samen met de dorst kreeg hij ook een verschrikkelijke honger, die hem bijna van zijn verstand beroofde. Vlak boven zijn hoofd hingen de kostelijkste vruchten. Peren en appels, vijgen en olijven lokten hem met al hun pracht, maar wanneer Tantalus door honger gekweld, zijn hand uitstrekte om ze te grijpen, joeg een stormwind plotseling de twijgen omhoog en bracht ze ver buiten zijn bereik. Brandende dorst en folterende honger kwelden hem en daarbij kwam nog de angst voor een armzalige leven want recht boven zijn hoofd hing een geweldig rotsblok in de lucht en dat dreigde voortdurend op hem neer te vallen en hem te verpletteren!
Aldus strafte de toorn van de goden de snode Tantalus, die het had gewaagd om hen niet de eerbied te betuigen die ze verdienden.
Na een dag bezig geweest te zijn om allerlei groenten uit de tuin in te vriezen, is de inspiratie aan mijn vingers blijven plakken, vandaar dat ik even in de humordoos een logje zoek!
De wachtkamer van een dierenarts...
Er komt een oud vrouwtje binnen met een poedeltje.
Ze zet zich neer en begint in het parochieblad te bladeren.
Het poedeltje gaat net als het vrouwtje braafjes zitten.
5 minuten later komt er een jonge sexy meid binnen.
Ze is geheel gekleed in zwart leer en heeft een grote Dobberman bij.
Zij gaat zitten en begint in de Flair te lezen.
De Dobberman zet zich naast het poedeltje.
Dobberman tot het poedeltje: "En... waarom ben jij hier ?"
Poedeltje : "Vorige week ben ik met mijn
baasje op theevisite geweest bij haar zuster. Die zus
heeft ook een poedeltje, maar dan wel een teefje ....
en terwijl de twee dames uitvoerig aan het
roddelen waren heb ik van de gelegenheid geprofiteerd...
Maar mijn baasje heeft ons betrapt en nu word ik gecastreerd! ".
De Dobberman schudt meewarig zijn kop en zegt: "Dat is toch wel heel erg". "Nou", zegt het poedeltje, "waarom ben jij hier dan?"
Dobberman : "Dat komt zo : vorige week ben ik
met mijn baasje, die mooie meid daar, gaan joggen in het park.
Opeens begint het te regenen en te regenen !
Wij dus snel naar huis. Daar aangekomen heb ik eens met mijn
pels geschud en ik was droog.
Mijn baasje ging naar de badkamer, trok al
haar natte kleren uit om in bad te gaan.
En net toen ze vooroverboog om de kraan open
te draaien heb ik ook van de gelegenheid geprofiteerd....." Het poedeltje valt bijna omver van
verbazing en kan nog net stamelen : "En, jij wordt nu ook gecastreerd ?"
" Nee", zegt de Dobberman, "de nagels van mijn
voorpoten worden bijgevijld......"
Iemand vroeg mij : " Wat is jouw favoriete woord" ? Dàt is een moeilijke vraag vooral als je niet tot de groep van " oogskes dicht en snaveltjes toe" hoort ...waarmee ik maar wil zeggen dat ik er wel meerdere zal hebben en ik heb ook een hekel aan keuzes maken, maar kom, een poging...
Eerst dacht ik aan het woord 'gezondheid'. Belangrijk maar daar wil ik niet teveel mee gokken dus afgebonjourd. Dan dacht ik aan 'thuis'. Een woord dat me nauw aan het hart ligt en een plaats waar ik nogal veel tijd doorbreng. Alleen, met ons gezin of met vrienden... het maakt niet uit, ik ben graag thuis. Zoals het bordje naast de deur al weergeeft: " Weer of geen weer, van harte welkom".
Thuis roept vooral een warm gevoel op dus waarom niet gaan voor 'warm' dacht ik toen. Ook een woord dat bij me past. Ik hou van mensen met een warme persoonlijkheid, de warmte van een stem of instrument, een lied of gedicht met hartverwarmende tekst,... Het woord warm doet me ook denken aan oma-zijn, gezelligheid, zon, zomer, vakantie, zons -op en ondergang, diepe vriendschap, rood, herfst, een haardvuur, chocolademelk met slagroom, glühwein, tomatensoep met balletjes...
Als je al deze dingen optelt kom je automatisch bij 'genieten'. Ronduit een prachtig woord dat groot en vetgedrukt in mijn woordenboek staat. Genieten kan best in je eentje maar is het niet veel leuker mét iemand? En dus komen we eindelijk aan mijn meest favoriete woord, gegoten in een zin die naar mijn gevoel tegelijk alles wat ik hier schreef mooi samenvat... Kleine dingen maken het leven mooi maar nog zovéél mooier als je ze samen kan beleven met mensen die om je geven.
Voilà, hier heb je dan uiteindelijk het antwoord op de vraag. Mijn favoriete woord(en):
Je moet in het leven risicos durven nemen, geen onbezonnen risicos maar berekende gokjes. Door altijd op veilig te spelen, ontloop je het duel met het leven. Ik heb nog nooit onbezonnen beslissingen genomen maar durf wel berekende risicos te nemen.. Het kan lukken maar evengoed mislopen. Voorlopig ben ik er zonder grote kleerscheuren vanaf gekomen en dat geeft voldoening, dat betekent dat mijn durf terecht was.
Toen de tweeling hier twee weken geleden dartelde en binnen en buiten liep op het ritme van de regenbuitjes en oma de springtouwen mocht inkorten of de hoelahoep uittesten, kwamen onvermijdelijk lang vervlogen herinneringen boven.
Waar is de tijd???
Ja, waar is die tijd? Achter ons zeker, hoewel er ook nog tijd voor ons ligt, maar daar kennen we niet de juiste lengte van ! Ja, waar is de tijd dat ik nog een pseudo fopspeen in mijn mond stak om na te denken?
Waar is de tijd dat mijn ma mijn boterhammen nog smeerde en mijn schoenen dicht deed?
Waar is de tijd dat ik een paar lappen op mijn kop kreeg om mij op het rechte pad te houden? Waar is de tijd dat ik die eerste dag zo goed geleerd had in school?
Waar is de tijd dat ik als meisje (!!) misdienaar mocht spelen en bijna heilig verklaard werd?
Waar is de tijd van mijn eerste verliefdheid? Ja ,waar is die tijd naartoe?
Moesten we die tijd nog op deze eigenste dag beleven, dan zouden we ons die vraag niet stellen hé?
Maar we hebben die tijd laten gaan of voor de één of andere reden bewust achter ons gelaten, misschien omdat we die tijd ontgroeid zijn en ook niet anders kunnen dan hem los te laten?
Er zijn momenten die ons verlaten en dan als nostalgie achterblijven, maar als we ons de vraag stellen, waar die naar toe is, betekent het dat we er nog aan terugdenken!
Vaak hebben we het over die mooie tijd van toen!
Wel, ik kan die mensen maar bijtreden, want ik vond dat ook een fantastische tijd!!
Ik zie mijn kousen nog roken tegen de Leuvense stoof!
Ik zie nog die boer achter mij zitten omdat ik aan zijn pruimen zat hoewel we thuis zelf een hoop pruimenbomen hadden.
Ik zie mijn grootmoeder nog aan haar naaimachine zitten om weer eens een scheur in mijn jurkje te stoppen. Ik zie mij nog zitten op de "pikdorser" samen met het dochtertje van de buur/boer om daarna wat in de weg te lopen van diegenen die serieus aan het werk waren!
Ik zie......ik zie........
Ik zie niks meer, want ik ben verplicht met weemoed achter mij te kijken naar zaken die nooit meer terugkomen! Daarom kijk ik nu zo graag naar onze kleinkinderen en bedenk ik - als ik 's avonds moe in mijn zetel neerval - dat die kindertijd voor velen toch een mooie tijd is! Hopelijk kunnen ze er later ook zo aan terugdenken!
Waarom ik daar nu over begin? Omdat het leven zo relatief is en zo snel voorbij raast en omdat we vanavond weer negatief nieuws kregen van mijn vriendin, de schoonmama van de dochter.
Niettegenstaande de zadelpijn en bagagedragerperikelen (!) haalde ik gisteren toch mijn ijzeren ros van stal! Terwijl ik rustig trapte en van de zon genoot, zag ik het zo gebeuren.
'Hee', roep ik, volgens mij heel hard naar de mevrouw die mij tegemoet komt rijden. Zo te zien, zit ze in haar tas te rommelen en vergeet ze haar stuur recht te houden. Ik krijg bijna een hartverzakking als ze zo recht op me afkomt. Ze had mij blijkbaar niet gehoord maar toch schrikt ze ineens op om haar stuur meteen bij te draaien. Zucht, diepe zucht. "Jouw tijd is nog niet gekomen, laat die hartslag maar weer tot rust komen, Natoken."
Het is niet de eerste keer dat me opvalt dat mijn - voor anderen onhoorbare - 'schreeuw' uiteindelijk toch doel treft. Als je bedenkt dat alles energie is, stel ik me zo voor dat mijn levenslustige, adrenalinegestuurde energetische vuurpijlen recht in haar voorhoofd priemden.
Als kind dacht ik dat het betekende "koningen die in stallen leefden " of zoiets. Maar dat schijnt niet waar te zijn en nu ik weet wat het wel is, moet ik zeggen dat ik ooit eens wreed gestalkt werd. Jullie geloven mij niet? Lees dan maar niet verder voor de anderen .....
Op een dag rinkelde de telefoon en vlug liep ik er naar toe om hem op te nemen. Hallo, met N!!, Halloo!! Hallooooooooooooooo!!!! In plaats van antwoord te krijgen, hoorde ik iemand hijgen aan de andere kant van de lijn. Ik dan maar vlug de hoorn neergelegd. Nog geen tien minuten later weer telefoon!! Ik liet mijn patatten staan en nam terug de hoorn op. Hallo..Halloooooo!! Weer hetzelfde liedje, een gehijg aan den andere kant dat ik bijna een trek op mijn oor had. Ik ben dan maar eens ferm uit mijn krammen geschoten . "ZEG MANNEKEN SPAAR UWEN LOOKASEM VOOR ALS UW MADAM THUISKOMT Hé" Ik weer de telefoon neergelegd.
Sakkerdenondepietjes, vijf minuten later was het weer van dattem!! Ik weer de hoorn opgepakt en laten open liggen terwijl ik met mijn gsm naar de politie belde om dat manneke aan te geven. Na een tijdje zoeken had de police de hijger gevonden en kwamen ze mij op de hoogte stellen. Zeg Natoken, die hijger is een tante van u!!! Hoe een tante van mij???? Ja, een zekere tante Louise. Inderdaad ik heb een tante die Louise heet. Awel, dat menske probeert jou al een uur te bellen omdat ze met een zware longontsteking zit en ze bijna niet kan spreken. t' Was om te vragen of jij niet tot bij de apotheker zou kunnen gaan. Jawadde mijne frak ,ppffffffffff.
Ik heb dan zelf eens terug gebeld, maar t'was niet meer nodig want ze hadden haar juist naar de kliniek gevoerd. Dit logje is maar om iedereen te verwittigen dat als je nog eens denkt een hijger aan de telefoon te hebben, je best eerst vraagt of die mens niet ziek is hé. Ge kunt nooit weten den dag van vandaag. Vandaar, als ik nu de telefoon opneem , is dat het eerste dat ik vraag: "Spreek ik met een zieke?" En meestal vragen ze dan aan de andere kant of alles ok is met mij?
Ja, ne mens komt toch nogal wat tegen hé?. Jullie geloven mij nog steeds niet?...
Het weer liep hier gisteren in de vooravond met tranen over mijn raam en wat moet een mens dan doen als hij achter de pc zit?
Om het klavier op te warmen misschien rap een gedichtje schrijven? Ja, dat was het, ik zou rap een gedichtje dichten en wie weet dichtte ik misschien wel het regengat toe. Ppfffff, geef mij maar dat ozongat, daar stralen mijn zinnen tenminste door, want ik weet niet of ik een regengat naar mijn zinnen kan zetten.
Onweerswolken over Vlaamse bodem
spelen haasje over en verweven zich tussen zonnestralen.
Op een blauw palet
mengen ze hun kleuren
om ze te toveren
in duizenden vormen.
Een wind blaast
over t landschap heen
over t kunstwerk
om het te drogen.
En ik kijk door een wazige bril
hoe dagelijks
het weermuseum
zijn deuren opent.
'Ge kunt den boom in'. Het is een Antwerps gezegde om aan te geven dat iets niet doorgaat en je er je plan mee zal moeten trekken. De vogels kennen dat gezegde ook maar helaas niet in de juiste betekenis. Ze nemen het véél te letterlijk naar mijn goesting. Soms met vijf tegelijk vliegen ze op elk iet of wat rood gekleurd appeltje. Er groeien al jaren niet alleen appels maar ook cd's aan onze bomen. We willen zelf graag nog iets van oogst over houden, zie je. Maar ik vrees dat ook die cd's na een tijd hun doel missen . En de vogels dan? Ah, die kunnen den boom in hé.
En neen ik heb het gelukkig niet over onze buurt. Hier kan en mag een kind nog spelen! Wanneer je deze zomer een krant openslaat dan vind je altijd wel ergens een klacht over kinderoverlast!
Dan stel ik mij de vraag: "Aanvaarden we dat kinderen ruimte nodig hebben om te spelen, in het belang van hun ontwikkeling"?
Heisa, animo en heel veel meningen waren de voorbije dagen te horen en te lezen over het zogeheten lawaai' van spelende kinderen.
Onze perceptie op spelende kinderen is op korte tijd enorm veranderd. Toen ik in de jaren '50-'60 op straat rondhing met vriendjes kregen we af en toe een boze boer of buur achter ons aan omdat we een appel pikten of in de tarwe - of tabaksvelden gingen spelen. Maar iedereen vond dat normaal en we deden dat allemaal. Nu zie ik bijna geen kinderen meer rondhangen op straat of er op uit trekken en als het toch gebeurt, worden ze bijna beschouwd als kleine boefjes of hun ouders worden met de vinger gewezen. Kinderen moeten binnen blijven en dat zorgt dan voor een opgekropte energie die ze op andere manieren moeten uiten.
Spelen is een ruim begrip. In onze kindertijd vertaalde zich dat in het bouwen van een loopbrug over de beek, kampen bouwen in de bomen, gordijnen en brievenbussen maken voor die zelfgebouwde kampen , de draak opsteken , hinkelen of touwtje springen op straat, kastelen bouwen op de zanderige wegen, of gewoon een gezelschapsspelletje spelen .
Het besef dat elke dag kinderen in Vlaanderen hun speelkleren aantrekken om naar een speelpleinwerking te gaan, kan niet anders dan positief zijn. En dan hebben we het nog niet eens over het veelvoud aan kinderen dat deze zomer op kamp gaat met de jeugdbeweging, naar de kinderopvang gaat of deelneemt aan thema- en sportkampen.
Deze initiatieven stimuleren en ondersteunen zou een automatische reflex moeten zijn van elke ouder, buur of politicus. In de eerste plaats omdat we het spelen van de kinderen moeten stimuleren. Voor kinderen is dit spelen hun manier van zijn'.
De vraag of ze mogen gaan spelen' is voor kinderen hun manier om zelfbeschikking te vragen over hun vrije tijd. We moeten hen als volwassenen hiervoor de ruimte durven te geven en hen carte blanche geven om voor de volle honderd procent kind te mogen zijn. Bij dit spelen hoort onlosmakelijk geluid. Je kan het plezier of enthousiasme noemen, je kan het ook lawaai vinden. Geluid produceren is eigen aan spelen, net als af en toe een spat modder, een schram of een buil.
De essentie van het recente debat is niet of kinderen al dan niet geluid produceren en of dat vervelend of schadelijk kan zijn, de vraag is of deze samenleving dat van haar kinderen aanvaardt en haar kinderen de ruimte wil geven die ze nodig hebben om zichzelf te zijn en op te groeien?
Kinderspel is een universeel recht. Welke samenleving haalt het dan in haar hoofd haar kinderen te verbieden om te spelen? Uiteraard zijn er ruimtelijke beperkingen. Iedereen weet dat Vlaanderen volgestouwd is, alle wegen, huizen en voorzieningen zijn lekker samengepropt op een zakdoek. We zijn met veel en we willen veel. Daarom dan maar snel de eigen cocon in, de deur op slot, de tuin achter een hoog hek of haag, de rest van de wereld op de tv. Een oase van rust, privé-eigendom badend in stilte' wordt het hoogste goed en liefst geen geluid, want dat stoort.
Zo ontstaat er een gevoel van : Ik heb niks tegen rododendrons, wel als die van mijn buur zijn en een halve meter over mijn haag komen of ik heb niks tegen spelende kinderen, wel als dat vlak naast mijn oase van rust gebeurt. Naar de industriezone ermee ." En zo worden kinderen over dezelfde kam geschoren als machines en vrachtwagens. Not in my backyard' is de leuze!" We willen alle voorzieningen, dichtbij maar liefst geen hinder ervan. Alle voordelen, geen nadelen.
Hebben jullie ooit al eens de tijd genomen om spelende kinderen te observeren? Het gejoel en gelach van de kinderen is het beste wat onze hartkleppen kan overkomen.
En wat dan met het zogezegde lawaai?
Veel hangt gewoon af van de opvoeding. Ouders van kinderen hierover aanspreken en kinderen vragen of het ook niet wat minder kan, is de oplossing van het gezond verstand. Ouders die vinden dat kinderen overdag lawaai mogen maken en 's avonds als zij thuis zijn stil moeten zijn, zijn echt niet goed bezig. Maar.... overlast van sommige kinderen afdoen als normaal is ook niet de oplossing. Crèches inplanten in woonomgevingen waar vele ouderen en zieke mensen wonen ook niet. Deze personen hebben - anders dan men wil voorstellen - ook recht op stilte.
Maar kinderen moeten hun energie en frustraties kwijt, net zoals volwassenen. Zij die dat niet kunnen, worden depressief of gaan agressief gedrag vertonen. Dat is geen gevoel, dat is wetenschappelijk bewezen! Spelen kan en mag je niet beperken. Ook uitbundig joelen of krijsen, roepen, zingen of soms ook wel eens fluisteren of geheimzinnig stil doen, het hoort allemaal bij spelen zoals fluiten bij de vogeltjes hoort. Spelen is een manier van "zijn" voor kinderen, laten we hen dat aub niet ontnemen! Als we allemaal een klein stukje uit onze kindertijd zouden kunnen blijven meedragen zou de rest van het leven voor veel mensen lichter zijn.
Vroeger konden kinderen overal op straat spelen. Als een buurman of buurvrouw er een probleem mee had dan joeg hij of zij ze dan weg en gingen ze wel ergens anders spelen.Tegenwoordig moeten kinderen altijd op een vaste plaats spelen. De mensen die daar in de buurt wonen krijgen daar dus dagelijks 'last' van, terwijl anderen van doodstille straten kunnen 'genieten'. Conclusie: Er moet een evenwicht zijn met de buurt.
Ik denk dat als je de straten veiliger maakt voor de kinderen ze dan ook meer ruimte zullen hebben en dan zal het lawaai ook minder geconcentreerd zijn. Ik denk niet dat ik hier een pleidooi moet houden voor het spelen van kinderen. Iedereen vindt het zinvol, iedereen vindt het nodig. Kinderen moeten kunnen spelen, laat ons daar alstublieft niet over discussiëren. Maar wat als ze buiten gaan spelen?!? Hmm, dan moet het weer even wat minder zijn...
Maar leg mij dan eens uit hoe kinderen zouden moeten spelen? Als ze achter de computer zitten, is het niet goed, als ze buiten komen, is het niet goed. Zie jij jezelf kinderen een aanmaning geven dat ze minder hard mogen juichen als ze een goal scoren: "shht, jongens, vier in stilte!" of dat ze moeten gillen met een fluisterstemmetje als iemand hen nat maakt in de zomer?
Mijn voorstel? De maatschappij moet zorgen voor minder concentratie waar het spelende kinderen betreft door meer speelplaatsen aan te bieden en zo zal het geluid automatisch verminderen omdat de concentratie minder is. Wat denken jullie over dit onderwerp?
Zoals eerder gezegd gaan we verder nu met de letter C Culinair
Ik zal jullie niet verbazen zeker als ik zeg dat ik een lekkerbek ben maar ik ben zeker geen snob die haar neus ophaalt voor een eenvoudige hap. Ik doe niet aan fastfood en ben ook niet verslaafd aan snoep. Ik heb geen wijnkelder om te laten liggen wat er ligt dient eerder om op te drinken, ! Ik hou ervan om gezellig uit eten te gaan, maar ik hou nog meer van een dinertje bij ons thuis, in intieme kring gezellig tafelen met familie of vrienden met een lekker glaasje wijn erbij. Ik wil dat onze thuis een echte thuis is, een warm nest voor alle dierbaren /vrienden en daarbij is een lekkere maaltijd erg belangrijk! Moet ik dan niet af en toe diëten, vraag je dan? Er is maar één dieet dat helpt lieve mensen het FDHM- dieet= Fret Den Helft Minder.
- Carla, de vrouw van Hugo, had haar wang zodanig verbrand dat er een huidtransplantatie moest plaatsvinden! Er werd meteen gezocht naar een geschikte donor en Hugo besloot om een stuk van zijn zitvlak af te staan. De operatie werd uitgevoerd en alles verliep naar wens. Hugo was in zijn nopjes, vooral toen zijn schoonmoeder op bezoek kwam en zijn vrouw kuste...
Voor alle mama's en oma's een heel gezellige moederkensdag
De wind en de regen hebben het leven in hun greep, zij trekken mij over de streep van haasten, lopen, rennen en vliegen tot stilstand en rust naar een wiegen in mezelf.
Zo-even stond ik roerloos naast een regenplas zonder muts, zonder sjaal of jas, zonder haasten, lopen, rennen, vliegen koos ik heel bewust mee te wiegen met mezelf.
De wind streek door mijn haar en de regen streelde mijn huid, Ik was hun prooi , hun zachte buit zonder haasten, lopen, rennen, vliegen werd ik stil gekust bij het wiegen in mezelf.
De wolken vol van regen wegen zwaar op de daken zij en ik we wachten zonder haasten, lopen, rennen, vliegen op het stil ontwaken van de zon die ergens ligt te wiegen in een bed van rozen. Ik vluchtte het huis in en ik lachte naar mijn spiegelbeeld waarin ik stond te blozen....
Morgen ontvangen we voor een BBQ de schoonfamilie). Omdat het zo druk was met de tweeling van de zoon hier deze week zullen ze het allemaal met een in der haast gepoetst huis moeten stellen.
Nu bedacht ik in feite al eerder deze week, dat er eigenlijk een geurkaars moest bestaan met het aroma van "Pasgekuist Huis".
Ik zou het idee moeten mailen naar Procter & Gamble of wie er ook voor zorgt dat we die producten in huis hebben! Het zou ongetwijfeld een hit van formaat zijn.
Zonder enige moeite te doen een walm van Marseillezeep of Delicate Oppervlakken in huis. Het bezoek dat zich telkens weer afvraagt hoe je het toch voor elkaar krijgt om zo'n smetteloze atmosfeer te creëren zelfs na een invasie van de kleinkinderen! Als dan je "heerlijk geurend huis" ook nog een beetje opgeruimd is, zal er geen kat vermoeden dat je voor het laatst vorige week het huis een grondiger beurt gaf. Slechts mateloze bewondering zal je deel zijn.
Beste Ontwikkelaars van P&G, royalties mogen gestort worden op mijn rekening, die ik op een simpele vraag van uwentwege graag zal doorgeven. Geen dank, het genoegen is geheel mijnerzijds.
Maar ik zal toch maar stiekem wat opruimen in afwachting zeker?
Hier en daar waren er al vragen hoe de genezing van de schoonma van de dochter verloopt. Sinds gisteren was er stilaan beterschap en kon ze al eens een soepje of beschuitje binnenhouden en vandaag kon ze voor het eerst een kort bezoekje aan en een wandelingetje maken in de gang samen met de kinesist. Maar.....jullie geloven het nooit maar vanavond werd ze in aller ijl terug geopereerd omdat men een lekkage in de dikke darm vermoedde. Uiteindelijk ging het om een abces op de dunne darm precies op de plaats waar ze de tweede keer geopereerd werd nadat ze een fout begaan hadden bij het afsluiten van operatie 1. Volgen jullie nog? Hoeveel pech en tegenslag kan je hebben. Al met al staat ze terug bij af en kan de revalidatie opnieuw beginnen. ( 3 narcoses op 14 dagen!) Je zou al voor minder de moed verliezen. Het is logisch dat ze zich afvraagt wat ze toch misdaan heeft om zo'n lijdensweg mee te maken en zeggen dat het allemaal niet zou nodig geweest zijn hadden ze geen fout begaan bij de eerste operatie want de twee volgende zijn een gevolg daarvan!! We kunnen alleen blijven hopen en duimen!
De ochtend kriebelt aan mijn neus. Ik nies de nacht uit mijn gedachten.
In de diepzee van mijn gevoelens zwem ik
blindelings en op de tast maar doelbewust.
Met de tweeling hier sta je soms verbaasd hoe die kleine gasten soms zo'n juiste blik op het leven hebben. 't Is toch eigenaardig dat de waarheid vaak uit een kindermondje komt.
Maar ik stel mij de vraag als die mond dan groeit van kindermondje naar volwassen mond, komt daar dan geen waarheid meer uit? Kan mij dan iemand zeggen op welke leeftijd we leugenaars geworden zijn?
Toen ik nog een kleine snotter was met een kindermondje boven mijn speelse lijf, had ik op een dag een vriend van mijn pa gezien met een buurvrouw.
Niet dat daar iets speciaal aan was, maar mijn kindermondje vertelde dat graag.
Ik heb dan maar tegen mijn ma gezegd: ( de namen zijn fictief):
"Zeg ma, ik heb X gezien met Marie Louise van naast ons deur". " Awel en dan"? " Awel , ze liepen hand in hand"!!
" Euh....awel en dan, dat zal geweest zijn omdat ze niet zouden vallen zeker"! " Jamaar, hij zal haar dan toch niet goed vast gehouden hebben want ze zijn daar wel gevallen, juist in het tarweveld". "Potverdekke!, hoe kunt gij dat weten , kleine snotter"? "Awel , omdat ik ook juist in dat tarweveld zat om verstopperke te spelen.
En ik heb ook nog gezien dat ze elkaar aan het kussen waren". "Awel en dan! Als gij valt met uwe velo en ge komt al bleitende naar huis , dan geeft ik toch ook ne kus op uw blauwe plekken!" "
Euh......ja 't is waar!
Maar na een kwartier lagen ze daar wel in hunnen bloten zunne"!
"Dat zal zijn om te zien of ze niet geblesseerd waren!
En nu moet ge ne keer goed luisteren!!!
Ge moet stoppen met te zeveren en van alles uit uw duim te zuigen".
Ondertussen werden haar woorden kracht bijgezet door een paar goeie lappen op mijne kop.
Wat eigenaardig is, is dat telkens mijn kindermondje de waarheid vertelde ik er vaak een lap voor kreeg.
Later , toen mijn kindermondje verdwenen was en ingeruild was voor een " grotere mond", vroeg ma mij eens hoe dat juist in elkaar zat met met Marie Louise en die gast?.
"Dat is ook straf", dacht ik. Vroeger wilde ze er niks van weten als ik de waarheid sprak en zei ze dat het allemaal leugens waren en uit mijn duim gezogen.
En nu zoveel jaren later wilde ze die affaire nog eens horen omdat ze dacht dat het waar was.
Wanneer is die waarheid een leugen geworden en later terug waarheid? Waarmee ik maar bedoel, luister goed naar die kindermondjes, je kan er soms versteld van staan!
De bezoekers zijn weg, voldaan en content want we hadden al met al nog een redelijk zonnige dag. Alles is opgeruimd, de logeetjes liggen in dromenland en oma bekomt even van de drukte door hier wat te tokkelen....Ik ben jullie nog een antwoord verschuldigd hé?
Ik stel vast dat de meesten onder jullie nog een groot vertrouwen hebben in de behendigheid van biebie hier. Maar ...de eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik blijkbaar een jaartje ouder word, want vroeger had niets of niemand mij tegengehouden. Nu is het al voldoende dat er een stoorzender op mijn schouder zit...
Sorry als ik jullie teleurgesteld he, maar ik heb -gelukkig - wat van dat roekeloze van vroeger afgeleerd en heb wijselijk het laatste stukje weg van op mijn zadel afgelegd.smile!! Mijn jongere "ik" zou de uitdaging zeker aangegaan hebben. "Het verstand komt niet voor de jaren en als het ervoor komt dan is het er maar naar", zei mijn ma altijd en met dat in het achterhoofd...
Ik zag het ook niet zitten om aan de kleinkinderen te vertellen dat oma gevallen is omdat ze van op de bagagedrager fietste... Mijn trots hé!! Trouwens, mijn rugje laat gekke toeren niet meer toe en een slag op mijn kop kan ik missen, ik ben al gek genoeg volgens de kleinkinderen.
Maar jullie vertrouwen gaf mij wel een boost, ik voel mij op slag een trammetje jonger ,zegt zij die al bekketrekkend rechtkomt omdat die rug wat opspeelt na een drukke dag.
Normaal is de zomer de periode waarop mijn stalen ros van stal gehaald wordt en we samen gezellig rondtoeren in de buurt. De laatste tijd waren de weersomstandigheden niet optimaal om te fietsen maar toen onze kapoentjes hier onlangs waren, gaf ik het ding toch maar de sporen en samen met de kleinkinderen hebben we toch al wat rondgetoerd, mijn ros en ik! Volgende week is de tweeling hier en dan maar hopen dat we ook wat kunnen fietsen.
Eergisteren gaf ik toch maar weer eens de voorkeur aan mijn tweewieler, de stijgende benzineprijzen indachtig evenals de gedachte fietsen is gezond. We genoten samen van het zacht windje en de stralende, eendaagse augustuszon en we gingen goed vooruit!
Eén van de redenen waarom ik niet zo gek ben op fietsen is zadelpijn. Niet het zadel doet pijn, maar wel mijn bibs !! Voor wie dat niet kent, klinkt het misschien lullig maar ik kan jullie verzekeren dat er aangenamere dingen bestaan. Ik heb al drie verschillende types van zadels uitgeprobeerd maar ik vrees dat het aan de fysiologie van mijn poepeke ligt want niets helpt.
Maar op die bewuste dag dacht ik misschien de oplossing gevonden te hebben!!
Toen ik met de boodschappen terug naar huis reed, stak dat knagende gevoel terug de kop op. Opeens herinnerde ik mij hoe we vroeger ( en dan ga ik weer eens terug naar de tijd van toen) spelenderwijze al fietsend op de bagagedrager gingen zitten. Waarom zou ik het niet eens wagen? Zou ik dan nog die zadelpijn hebben? En toen volgde een monologue intérieure.
Natoken, dat kan je niet maken, het is geen zicht een 66 jarige die zon fratsen uithaalt!
Jij hebt goed praten, jij zit daar op mij schouder te genieten van mijn zweet en tranen". Toe Natoken, gebruik je gezond verstand en laat dat maar. Stel dat je niet meer terug op het zadel kan?
Pfff, ik heb het honderden keren gedaan en het viel telkens reuze mee. Ja, toen was je nog lenig en jong en waren je reflexen optimaal.
Lap, dat had mij schoudergenoot niet mogen zeggen, nu was de uitdaging zeker zo groot al moest ik stiekem wel toegeven dat ik ook eventjes twijfelde aan die reflexen . Ik had toch nog steeds een alternatief? Ik kon het uitproberen daar waar de bossen eraan kwamen en ik niet zo in het oog viel en.. in het slechtste geval was er nog steeds T die mij wel met open armen zou opvangen als ik thuiskwam! Maar dan verscheen het beeld van een gierende slaapgenoot op mijn harde schijf .. Zou ik hem dat pretje gunnen in de wetenschap dat het wel als een lopend vuurtje openbaar nieuws wordt?
Intussen kwam ik aan de bewuste zone , deed mijn andere ik nog steeds een beroep op mijn gezond verstand. Maar in welke mate is dat verstand nog gezond als je op trammeke 6 zit?
Ik keek eerst de kat uit de boom (of uit het bos). Er was niet direct iemand te zien. Ik wriemelde wat op het zadel, verlegde mijn zwaartepunt wat meer naar achteren, voelde mijn evenwicht wat wankelen en zat intussen nog steeds in dubio.
Wat denken jullie deed ik het of deed ik het niet?
Even zien of jullie mij al wat kennen: de uitdaging of het gezond verstand?
Er is een weekboekje waar je het intiem alfabet van een BV kan lezen, zon echte roddelboel maar toch inspireerde het mij om hier even hetzelfde te doen en jullie kunnen allemaal jullie bedenkingen nalaten bij het alfabet als jullie er zin in hebben Ik zal elke week een letter nemen. Ben benieuwd naar jullie reactie Je mag gerust het alfabet aanpassen aan wat het bij jou oproept zoals bv : d = durven /dood ..
Ander geslacht
We geven wel eens een speldenprik naar mekaar toe maar eerlijk? Voor de meesten is dat andere geslacht onmisbaar in hun leven.
De auteur John Gray heeft een boek uit Mannen komen van Mars en vrouwen komen van Venus. Aan de hand van deze pakkende metafoor onthult John Gray een unieke, praktische manier waarop mannen en vrouwen hun relatie-kunnen verbeteren: door te begrijpen en te respecteren wat ze niet gemeen hebben.
Zelf vind ik dat mannen en vrouwen gelijkwaardig moeten zijn, maar we zijn absoluut niet gelijk aan elkaar. Met gelijkwaardigheid bedoel ik dat we dezelfde rechten, plichten en kansen moeten hebben en vooral aan dat laatste schort er soms nog wat. Maar anderzijds zijn we enorm verschillend en gelukkig maar, juist daarom vullen we mekaar zo goed aan.
Weet je niet hoe die afstand te overbruggen dames? Dan moet je het boek Hallo Tarzan van Gigi Sage lezen en daar krijg je de methode van een Mannenfluisteraar mee,
Mijn verzuchting bij die letter... Als ik voor één dag eens een man kon zijn, dan zou ik misschien eindelijk weten hoe mannen denken en... dan zou ik ook eens op mijn vingers kunnen fluiten!! En misschien moeten de mannen eens één dag vrouw zijn, dan zullen ze begrijpen waarom wij het niet zo voor spinnen hebben, wat denk je Amor Fati?
Zoals ik hier al zei heeft hier een vriendin/familielid vrijdag een zeer ernstige operatie ondergaan. Omdat ze veel pijn had, steeds misselijk was en moest overgeven en een te erg schommelende bloeddruk had, is ze tot maandagnamiddag op intensieve gebleven. We zijn nog niet op bezoek kunnen gaan want dat kan ze momenteel nog niet aan. Maandagnamiddag was die drang om over te geven er nog steeds en kreeg ze koorts. Toen de chirurg zijn ronde deed en even op de buik duwde, had ze enorm veel pijn op een plaats die volgens hem niet normaal was. Aan de stoma zag hij ook dat er iets fout liep. Er werd een staal genomen en 5 minuten later wist men al dat er iets mis was en moest ze terug onder narcose en opnieuw opengelegd worden. Dan zag men dat de dikke darm al aan het herstellen was maar.... de assistent die na de ingreep moest afsluiten, heeft op twee plaatsen met zijn naald de dunne darm doorprikt waardoor er een lekkage van galsappen in de buik terecht kwam vandaar de pijn en de koorts want er was een ontsteking ontstaan. Nog nooit in zijn loopbaan voorgehad, zei de prof/chirurg!! Waar hebben we dat 2 maanden geleden ook nog gehoord? Is dit nu toeval of wat dat de dochter en schoonfamilie beiden zo'n " unieke" tegenslag voorhebben of " lullen" die artsen er maar wat op los om hun " vergissingen" te verontschuldigen? Leuven, Gent... topziekenhuizen, topchirurgen als je de recensies mag geloven....Maar het zal je maar overkomen.. Je zou je vertrouwen in ziekenhuizen en artsen er nog bij verliezen. Vandaag komt de prof langs om uitleg te geven maar zoveel is zeker, de genezing is daardoor weer een flink stuk vertraagd en is al zo moeilijk. Komt daar dan nog bovenop dat er in die familie 6 jaar terug ook al een geval van lekkende pancreas geweest is ook na een ingreep in het Middelheim ziekenhuis met dodelijke afloop en dan begrijp je de paniek en de ongerustheid. Ieder geval is natuurlijk anders maar dat werkt niet bevorderlijk voor de gemoedsrust!!
Soit, na drie kwartier was de buik gespoeld en de darm gedicht en kan de herstelling nog maar eens van nul herbeginnen !! De genezing van die snee zal nu wat langer duren want moest terug opengemaakt worden. Er wordt nu ook antibiotica toegediend en nu maar hopen dat het tij eens keert!
Dat zij stilaan de moed verliest , is te begrijpen als je beseft hoeveel tegenslag ze ook heeft, temeer omdat dit niet had mogen gebeuren. Ik weet het wel dat dokters ook maar mensen zijn maar toch vraag ik mij af hoe ernstig sommigen met hun vak bezig zijn? Hoe kan je nu op twee plaatsen door een darm prikken en dat niet zien? Die zullen wel te druk aan het kletsen geweest zijn, mijn gedacht! Alsof de ingreep nog niet drastisch genoeg was!!
Dat is nu twee keer in evenveel maanden dat er een medische fout begaan werd. Eerst bij ons hummeltje toen ze vergaten om naast het knietje ook in het enkeltje een spuit te geven tegen reuma en nu bij de bomma waar men bij het dichtmaken twee maal een darm doorprikte!! Je zou al schrik krijgen om in handen van een dokter te komen! En zeggen dat heel die miserie er misschien niet zou geweest zijn hadden ze in oktober geen kijkoperatie gedaan bij die baarmoederkanker maar een klassieke operatie, dat had men gezien dat er meer aan de hand was want de kanker die er nu zat moet er toen ook geweest zijn!. Dat is de mening van de chirurg in Gent. Donderdag weten we de uitslag van het labo maar nu staat al vast dat er chemo volgt.
Normaal hadden we vandaag, dinsdag, een kort bezoekje gepland bij onze zieke maar dat zal nu ook nog niet kunnen wegens te zwak. Het wordt dringend tijd dat die lieve mensen eens iets positiefs te horen krijgen!
Bojako sneed in haar logje een pijnlijk onderwerp aan en ik herinnerde mij dat ik ooit eens iets in die aard gelezen had. Prompt ging dat in mijn hoofd een eigen leven leiden.
Misschien een onderwerp dat niet prettig aankomt, maar wel om over na te denken, of om over te discussiëren? Niemand hoeft het met me eens te zijn...en ik vrees dat velen zullen geshockeerd zijn met wat hier volgt, maar het is gewoon een spontane reactie op uitlatingen van sommige jongeren!
Naar het schijnt worden wij mensen langzaamaan te oud en zijn we te duur!
Dat zeg ik niet, dat lees ik uit de commentaren van jonge mensen over de zorg voor ouderen, die te duur wordt. We genieten te lang van onze pensioenen tegenwoordig en veel jongeren vinden niet dat zij daar moeten voor opdraaien. Wat zij vergeten is dat de meesten van onze generatie zelf een leven lang afgedragen hebben om nu van dat pensioen te genieten. Is het onze schuld dat die gelden verkeerd aangewend zijn? Doordat we langer leven, moeten we ook veel langer een beroep doen op de verzorgings- en verpleegkosten niettegenstaande de voortdurende onderzoeken om ons nog ouder te laten worden, de peperdure specialisten en de operaties op mensen die feitelijk al te broos en te oud zijn... de weigering van artsen, specialisten, verpleging en paraverpleging om zich te houden aan de wensen van patiënten die willen sterven als het leven niet meer menswaardig geleefd kan worden.
Dokters hebben een eed afgelegd, De Eed van Hippocrates die zegt en ik citeer: 'Ik zweer bij Apollo de genezer, bij Asclepius, en Panacea en neem alle goden en godinnen tot getuige, om naar mijn beste oordeel en vermogen de volgende eed te houden:
Ik zal naar mijn beste oordeel en vermogen en om bestwil mijner zieken hun een leefregel voorschrijven en nooit iemand kwaad doen.
Nooit zal ik, om iemand te gerieven, een dodelijk middel voorschrijven of een raad geven die - als hij wordt gevolgd- de dood tot gevolg heeft."..
Ik denk niet, maar eerlijk gezegd weet ik dat niet, want ik ben geen dokter....dat er nog gezworen wordt bij Apollo, bij Asclepius en Panacea en alle goden en godinnen ter getuige....
Er zou een nieuwe eed in het leven geroepen zijn die als volgt luidt: 'Ik zweer/beloof dat ik de geneeskunst zo goed als ik kan zal uitoefenen ten dienste van mijn medemens. Ik zal zorgen voor zieken, gezondheid bevorderen en lijden verlichten.
Ik stel het belang van de patiënt voorop en eerbiedig zijn opvattingen. Ik zal aan de patiënt geen schade doen. Ik luister en zal hem goed inlichten. Ik zal geheim houden wat mij is toevertrouwd.
Ik zal de geneeskundige kennis van mijzelf en anderen bevorderen. Ik erken de grenzen van mijn mogelijkheden. Ik zal mij open en toetsbaar opstellen en ik ken mijn verantwoordelijkheid voor de samenleving. Ik zal de beschikbaarheid en toegankelijkheid van de gezondheidszorg bevorderen.
Ik maak geen misbruik van mijn medische kennis, ook niet onder druk. Ik zal zo het beroep van arts in ere houden.'
Ik lees daar niet in dat dokters tegen de wensen van een patiënt moeten ingaan, zeker niet als tijdens de eed gezegd wordt dat de opvattingen van de patiënt geëerbiedigd moeten worden. Ik lees daar ook niet in, zoals in de eed van Hippocrates, dat artsen geen dodelijk middel zouden mogen voorschrijven voor diegenen die door mensonwaardige omstandigheden uit het leven willen stappen.
Mensen met een bekende wens tot euthanasie, zelfs tot actieve euthanasie, zouden dus nooit in de steek gelaten hoeven te worden. Ik heb een paar concrete gevallen in mijn hoofd van mensen die wel in de steek gelaten werden en ik heb er niet de beste herinneringen aan!
Jaren geleden las ik een science fictionboek over dit onderwerp. Mensen werden steeds ouder en de dan regerende lieden van jongere of middelbare leeftijd vaardigden een wet uit die mensen tot hun 65e verjaardag met rust liet.... Maar op die dag ontvingen zij een brief en een kaartje van regeringswege. Niet met een felicitatie, maar met de opdracht zich binnen een maand volgend op hun 65ste verjaardag, te melden in een instelling met een mooie naam. Een instelling die een fabriek bevatte die voor hun totale destructie zou zorgen. Waardoor hun zorgvuldig gescheiden resten nog van nut zouden zijn voor de levenden. Bijv. de huid, het lichaamsvet, de botten, alles kon gerecycled worden ten nutte van het algemeen. De overgebleven as als mest voor de landbouw... 'Bij de melding gelieve de kaart mee te nemen.' (Je mocht eens vrijwillig te vroeg gaan).
Als je je dan meldde kreeg je van een vriendelijke receptioniste een kamertje toegewezen, waar aangenaam licht, zachte muziek en plezierige tijdschriften op je wachtten.
Waarmee je, terwijl een verpleegster je 'medicijnen' toediende en een infuus gaf, langzaam kon wegzakken in de eeuwige slaap.
Hoe het afliep in dat boek?
Een paar mensen besloten te vluchten, maar aangezien de landsgrenzen grotendeels verdwenen waren bij de globalisering van de Aarde werd het een vlucht zonder einde... (Of ze het haalden weet ik niet meer).
En nu de eerbied voor de ouderdom toch aan het verdwijnen is, durf ik op mijn leeftijd een heel cynische opmerking hieraan toe te voegen:
Voor diegenen die het wensen en niet de volledige aftakeling willen meemaken, is dit misschien iets ( maar niet op 65j) voor de regering om de tekorten mee te lijf te gaan en bezuinigingen verder door te voeren? We horen momenteel toch niets anders dan " bezuinigen" !
Nou ja, het is maar een idee hoor. We hebben in de voorbije, moeilijke tijden van onze regering al zoveel meegemaakt dat we nergens meer moeten van verschieten..
Het bovenstaande zal wellicht de nodige weerstand opwekken...maar ik wil het niet meemaken om op mijn 80ste bv ( als ik het zolang trek) als een financiële last voor de maatschappij beschouwd te worden omdat ik lichamelijk niet meer naar behoren functioneer!
Om misverstanden te voorkomen, wil ik wel nog zeggen dat ik enorm veel bewondering en eerbied heb voor diegenen die vechten om in leven te blijven en voor wie elke dag een geschenk is. Levenswil is de individueelste beleving in onze maatschappij en dat zou zich niet mogen laten dicteren door die gemeenschap want voor sommigen kan het leven te lang duren! Ik ben bang dat ik mij hier op glas ijs begeef, maar momenteel worden we hier geconfronteerd met een situatie waarin iemand vecht voor haar leven en nog zoveel ervan verwacht terwijl een andere ,die een lang leven achter de rug heeft, nu al drie jaar totaal dement vanuit haar bed en rolstoel steeds verder aftakelt en wacht op de verlossing hoewel ze 3 jaar geleden gesmeekt heeft om euthanasie.....Daar word je wel een beetje opstandig van!
De Danaïden waren de 50 dochters van Danaos koning van Agros ( en dan krabben wij al in ons haar als we horen over gezinnen met 5 dochters!!) . Ze werden gedwongen te trouwen met hun neven, de 50 zonen van Danaos' broer Aegyptos. Maar tijdens de huwelijksnacht brachten 49 onder hen hun echtgenoot om het leven. Ze moesten daarvoor na hun dood een eeuwigdurende straf ondergaan. In de onderwereld moesten ze een vat vullen met water, maar de bodem van het vat was lek en zo geraakt het vat nooit vol! Een echte tantaluskwelling als je het mij vraagt .
Bedankt voor de positieve energie gisteren Ani, Loewiesa, Jeske, Nikki, Paz, Gita , Freddy & Patty, Fjak@ en Amor Fati.
De operatie duurde 8 u! Lang hé als je zit te wachten op een telefoontje!! Op zich is die goed geslaagd. Het gezwelletje op de long was nog het minst ingrijpend. De buik heeft meer aandacht gevraagd en er is behoorlijk wat weggenomen. Alles dat er niet normaal of verdacht uitzag, heeft de chirurg verwijderd en dat wordt nu in het labo onderzocht. Daarna weten we meer over de chemo die wellicht volgt. Er is ook een tijdelijke ( 6 weken) stoma gestoken. Nu wordt het nog even afwachten op die labo-resultaten. We zijn er nog niet , er wacht nog een lange , moeilijke weg, maar de eerste stap naar herstel is gezet. We houden die handen nog even samen, niet?
Vandaag staat een heel dierbare persoon/ schoonmama van de dochter een heel ingrijpende, minstens zes uur durende operatie te wachten. Het wordt een lange, bange dag voor iedereen en vooral voor haar! Daarom vraag ik aan elke bezoeker om vandaag even een stukje energie door te sturen naar het UZ Gent. Ze zal zeker alle steun en positief denken nodig hebben om door te bijten en te vechten. In gedachten houd ik haar hand vast. Houden jullie die van mij vast dan vormen we in gedachten een kring rond haar om haar te beschermen en te steunen want ik geloof in de kracht van positief denken!
Soms zijn er zo van die kleine dingen die op bepaalde dagen op je systeem werken en dat zal niemand vreemd zijn ,denk ik . Zo ergerde ik mij vandaag aan...
- Verkeerslichten die op ring van Lier niet gesynchroniseerd zijn. Hoe moeilijk is dat om de verkeerslichten op elkaar af te stellen? Maar neen, je mag er donder op zeggen dat je meestal in de remmen moet bij het volgende licht. Je zou eens vlotjes moeten kunnen doorrijden! Neen, het is stukken beter voor het milieu dat je telkens moet stilstaan en terug optrekken... zo jaag je liters extra benzine door je carburator en dat komt vadertje staat goed uit want de autobrandstof is toch de melkkoe van onze regering als je onze prijzen vergelijkt met die van andere landen!
- En dan heb je ook nog die wisselende verkeersborden 90km/70km/90km...waarbij je je afvraagt waartoe dat accordeon gedoe eigenlijk dient? Maar ja, dan denk je weer aan het rendement van die "koe" bij het optrekken en afremmen en alles is duidelijk...
- Of die abnormaal hoge verkeersdrempels op secundaire wegen waar je zelfs met de toegestane snelheid ter plaatse, nog niet zonder "een geschoren buik" overheen kan. Als je de stevigheid van je autoplaat en uitlaat wil testen, dan zijn onze Belgische verkeersdrempels vaak de ultieme testzones! Je kan beter stilstaan, een eresaluut brengen aan die engerds en daarna terug de staatskas spijzen.
En als jullie ook weten dat ik geen melk drink, dan begrijpen jullie dat ik ook geen sympathie heb voor die koe!! En als jullie vinden dat ik zaag, héwel het is jullie goeie recht. En als jullie denken dat die bui rap zal over zijn, vergeet het maar. Dat is wat regenweer onder anderen met mij doet! En als jullie vinden dat ik beter ophoud.... dan hebben jullie groot gelijk!
Sommige dingen zijn best wel grappig, al ben ik misschien de enige die er de grap van inziet. Wie soms rijdt langs de E40 tussen Brugge en Brussel, komt over het algemeen Gent tegen. Mocht dit niet zo zijn, dan zit u in alle geval verkeerd. Hoe dan ook, Gent is herkenbaar aan het bord van de Ikea, dat is duidelijk. Onlangs reden we daar ook voorbij en ter hoogte van die winkelketen, zagen we een nieuwbouw in aanbouw. Een groot ding, ernaast kijken was bijna onmogelijk, tenzij men over een zeer eng blikveld beschikt en zich ten volle op de E40 concentreert.
Op het moment dat we er voorbijkwamen, bereikte dit gebouw zijn hoogste punt. En wat wil de traditie als men het hoogste punt van een huis bereikt (of toch de hoogte van de nokbalk, want de schouw komt hiervoor niet in aanmerking)? Dan zet men daar een tak op of een halve boom, het hangt er een beetje van af hoe sterk de constructie is en hoe sterk de man die die naar boven draagt. Het is een traditie die ik nog ken van de tijd dat ik nog thuis was. Misschien is het buiten West- Vlaanderen ook een gewoonte? Ik heb geen idee. Wat ik wel nog weet, is dat het iets te maken heeft met geluk, vrede en voorspoed.
Een halve boom op je nok zetten in de hoop dat vlagen miserie nooit je deel zullen zijn, lijkt mij een beetje belachelijk, om maar niet te zeggen: zwaar masochistisch.
En, nu komt de clue: bovenop dat extreem groot kantoorgebouw (extreem groot voor de Vlaanders), stond zo'n halve boom. Het was een redelijk stuk want je zag hem goed. Om maar te zeggen dat het geen twijgje was.
Dat vind ik dus grappig en ook wel een beetje ontroerend eigenlijk. Dat iemand in een dergelijk grote bouwfirma denkt: hier gaan we eens een boom/tak op zetten zie voor voorspoed, of geluk, of whatever zolang het maar niet slecht is. Dat is schoon... Toch?
Vandaag reden we er weer langs en waar de boom stond, had men nu een reuzegrote kraan bovenop het dak gezet. Eerlijk? Ik geef toch de voorkeur aan die boom!
Dit logje kwam gisteren al op mijn blog maar dat was pas voor vandaag bedoeld, twee logjes op één dag is wat van het goede teveel. Maar sommigen zijn er snel bij, niet Amor Fati haha!!
Amerika barst onder de hitte bij temperaturen boven de 35/40 graden. Het centrum en het oosten van de Verenigde Staten en Canada wordt al enkele dagen getroffen door een hittegolf.
Van Chicago tot Washington lopen de temperaturen op tot bijna 40 graden Celsius. Volgens officiële bronnen vielen al zeker 22 doden. Vooral ouderen, jonge kinderen en zieken hebben last van de hitte
. De overheid heeft al maatregelen genomen om de situatie leefbaar te houden. Zo zijn er plekken ingesteld waar mensen zonder airconditioning kunnen afkoelen en zijn soms zwembaden gratis toegankelijk.
Dat kan niet gezegd worden van Afrika. De grootste droogte sinds 60 j en hongersnood bedreigen de Hoorn van Afrika met Kenia in het bijzonder. Mensen sterven nu nog niet op grote schaal. Maar snel extra voedselhulp is broodnodig om die sterfte te voorkomen.
Terwijl het bij ons al herfst lijkt en er in de Verenigde staten een hittegolf heerst, is er in Chili meer dan 2 meter sneeuw gevallen. Het is de zwaarste sneeuwval in 30 jaar. Meer dan 16.000 mensen zitten afgesloten van de buitenwereld.
Intussen beleven we hier zelfs nog geen " Praagse lente" maar pure herfst en dit in het putje van de zomer. Als we dan nog even stilstaan bij de voorbije aardbevingen, vulkaanuitbarstingen en aswolken die de atmosfeer bedreigen , de Tsunami's en overstromingen dan vraag ik : Wat is er met onze aarde aan de hand?
Ik weet wel dat door de huidige media we veel dichter bij mekaar gekomen zijn en we elk zuchtje of windje aan de ander kant van de wereld bij wijze van spreken horen maar met 2012 in het achterhoofd begin ik toch wel even ongerust te worden...
En alsof het nog niet genoeg is, slaat de waanzin steeds meer en meer toe. Oslo ligt ontredderd stil onder de terreur van één zieke geest. Op anderhalf uur meer dan 90 jonge levens zomaar weggemaaid. Je vraagt je af wat er in Godsnaam in de geest van die enkeling fout zit?
Op een rolschaatsbaan in Texas was een besloten verjaardagsfeestje aan de gang, toen iemand het vuur opende na een ruzie. Vermoedelijke was de schutter een familielid van de jarige. Balans 6 doden...
Toen we nog in Nigeria verbleven was er ook een wat oudere Brit, een verstandige persoon met een bijna profetische visie op de toekomst ( ik spreek jaren 1977). Hij wist te vertellen dat een derde wereldoorlog zoals we er al 2 gekend hebben, nooit meer terug komt. De mensen zouden zich door terreur en aanslagen wel vernietigen en kapotmaken. Zoveel jaren, aanslagen, waanzinnigheden en moorden in naam van één of ander Godsdienst later, moet ik hem bijna gelijk geven.
Is er dan geen goed nieuws op radio , TV en in de kranten?
Oh jawel hoor! Cadel Evens wint de tour 2011. Niet mijn favoriet maar hij zal het wel verdiend hebben nu zijn tegenstanders te zwak uit de hoek kwamen. Wij Belgen ontdekten een paar toekomstige klassementsrijders, zoals ene Van Endert en Thomas De Gendt en hebben ook nog een Gilbert en Jurgen Van den Broeck achter de hand... Dus ons sporthart mag weer hopen!
Onze ministers beloven om na een " deugdoende vakantie" ( ja die mannen zijn moe hé van al dat welles, nietes gedoe!!) weer met mekaar te spreken en de Wetstraat heeft weer hoop! Eén zwaluw maakt de lente nog niet, denk ik dan maar! Zou de donderpreek van onze Koning dan toch geholpen hebben?
En... onze weerman belooft stilaan terug beter weer voor de komende week, spijtig voor die velen die in juli verlof namen... Ik zou zeggen. toch maar het nieuws blijven volgen mensen, het verrast je elke dag met iets anders.
Het zal je maar overkomen dat je deze zomer je was buiten hangt te drogen!! Bij deze rotzomer moet je niet teveel hopen dat je was dan zal drogen ..Gelukkig hebben we was - en droogmachines! Maar ooit was het anders!
Mijn leven begon met natte luiers en doeken, met babyhemdjes die ook nat werden, net als de wiegenlakentjes. Er lag waarschijnlijk een zeiltje in mijn bedje. Plastic broekjes en weggooiluiers bestonden nog niet. Pampertjes ook niet. Die zijn gemakkelijk omdat ze alleen losgemaakt hoeven te worden als een baby verschoond moet worden, maar de kledingstukjes blijven zelf meestal wel schoon en droog. Leve de Pampers die zelfs de plastic broekjes overbodig gemaakt hebben.
We kunnen onze baby's nu met recht pamperen, dat is een werkwoord geworden dat in mijn tijd ook nog niet bestond.
Ja, baby's hebben het nu goed hoor.... geen koude, natte, katoenen luiers meer en geen luieruitslag meer, dat is nu niet nodig.
Maar zoals gezegd, toen ik een baby was bestond dat allemaal niet. En trouwens ook niet toen mijn kinderen baby's waren, want in Zuid Amerika had in de beginjaren '70 nog niemand van dit soort zaken gehoord ( toch niet waar wij woonden). Als een luier nat of vuil was, werd de baby verschoond, de billetjes gewassen en gepoederd en dan kwam er weer zo'n katoenen luier om. Als het weer het toeliet lag zo'n kindje in een enkele luier al of niet met een katoenen broekje, tot alles weer nat was en verschoond moest worden....
Gelukkig moesten we al niet meer met de hand wassen en mijn ma ook niet maar de generatie voor haar zal het wel stukken moeilijker gehad hebben. Ik kan er mij nog vaag iets van voorstellen hoe het bij mijn grootmoeder ging.
's Avonds werd de was in teilen water voorgespoeld, daarna ging er een grote ketel op het vuur en die werd gevuld met wasgoed en met water en geklopte zeep (heerlijk al die wasmiddelen en wasverzachters tegenwoordig) . In het geïmproviseerde washokje was geen waterleiding. Dus elke emmer water werd erbij gesjouwd en er gingen nogal wat emmers in de wasketel! Je gebruikte dan een grote wasklopper, dat was een soort metaalgazen doosje waarin de zeep gedaan werd en met een lange steel aan. Die 'zeepdoos' werd zolang door het water geslagen tot er een zepig melkwit sop ontstond waarin de voorgespoelde was dus gedaan werd. Dat stond een hele tijd zachtjes te koken. Als de wasketel genoeg was afgekoeld, werden bij de pomp teilen met water gevuld en werd de witte was uitgewrongen, maar pas nadat ze waar het nodig was geschrobd was met een grote schrobber over een wasbord waar het kledingstuk of de luier overheen gelegd was. Daarna werd alles stuk voor stuk uitgespoeld tot het water helder bleef. (Ik mag er niet aan denken hoeveel ruggen hier hun " pere" gezien hebben!). Dan kwam het moment dat alle was met de hand uitgewrongen werd (ze had toen nog geen wringer.) Als het weer goed was dan werd de was aan een metalen draad opgehangen in de tuin, bij regenweer was dat op zolder of in de varanda. Zo ging dat vroeger... Gelukkig moet dat nu niet meer zo, maar het gaf mij wel inspiratie voor een logje !
Een tijdje terug zat een familie huismussen in onze tuin!
Pa-mus en Ma-mus hadden hun nestje gemaakt in één van de bomen.
Op een dag bleef Ma-mus bij de haard op het nest zitten, terwijl Pa-mus als noeste arbeider heen en terug vloog om eten in het bekje te brengen.
Het ging zo weken aan één stuk, tot op een dag de eitjes gingen scheuren en er een paar kleine musjes geboren werden.
Ma-mus en Pa-mus waren zeer begaan met hun kroost en waren steeds in de weer, tot de musjes pluimen kregen en plaats namen op de rand van het nest.
Na een harde val op de grond konden de kleine musjes nog rekenen op Pa-mus en Ma-mus.
Na een tijdje konden de musjes eindelijk hun vleugels uitslaan.
Ze vlogen en tjilpten dat het een lust was.
Ma-mus en pa-mus zaten te kijken in het lege nest hoe de musjes hun eigen weg zochten. Toen de kleine musjes niet meer in zicht waren, verlieten ook pa-mus en ma-mus het nest.
Het lege nest syndroom was een feit.
De lege gebroken schelpen waren nog de enige herinnering aan de opvoeding van dit mussen gezin.
Ook die kleine mussen zullen nu hun weg moeten zoeken tussen de gevaren der natuur!
Het is een doodsimpel en onnozel mussen verhaal!
Maar als men eens goed denkt en men zich in de plaats stelt van pa-mus en ma-mus, als men de dagen en maanden vervangt door jaren en als men het nest vervangt door een huis.....
Hoever staan we dan nog van dat ei, dat voor ons de wieg was van onze kinderen, tot de kinderen hun eigen weg gaan en je als ouder achterblijft in het vertrouwde nest van waaruit je zorgend blijft meekijken?
Gewoon even de ogen sluiten en je in de plaats stellen van die mussen familie en je zal zien dat er veel gelijkenis is met onze manier van vliegen!
Dat ging gewoon door mijn hoofd na wat er de voorbije maanden allemaal gebeurde ....
Zoals elke zomer worden we ook nu weer overladen door herhalingen op TV. Normaal is de zomer de periode waarop we weinig TV kijken omdat we dan lekker genieten van een avond op het terras. Maar de laatste weken valt dat behoorlijk tegen zodat we maar mee " genieten" van die steeds wederkerende programma's. En dan vraag ik mij af wat de mensen deden toen er nog geen televisie was ..?
Toen er nog geen televisie was, was dat een triestige periode. Wat ze dan een mens allemaal wijsmaakten! Niet dat ik dat zo heb meegemaakt, maar 't is van horen zeggen hé.
Ik zal het dan maar neerschrijven precies of ik er alles van weet.
Toen er nog geen televisie was, hingen er bij ons meer familieportretten aan de muur om naar te kijken!
Maar die kan je niet wegzappen en na een tijd begint dat wreed op je zenuwen te werken als je je tante Zus of Zo daar tegen de muur ziet hangen met een zuur gezicht zo van " ik kleur je dag". Zonder televisie werd er bij ons ook veel meer gelezen en af en toe werd er ook eens een gezelschapsspel gespeeld!
Amai mijne frak!
Gezelschapsspel noemen ze dat dan terwijl het om de vijf minuten ambras was omdat er wel altijd iemand was die niet kon winnen of vals speelde.
En dan zwijg ik nog over die verhalen die 's avonds in de kamer verteld werden.
Mijn pa kwam ook af en toe met het weekrapport in de hand op mijn bed zitten terwijl ik al bijna in slaap lag.
Hij begon dan steeds hetzelfde verhaal te vertellen. " Natoken, als je nog één keer met een nota in je agenda thuiskomt omdat je niet kan zwijgen of fratsen uitgehaald hebt, dan gaat het je beste dag niet zijn"! Ja , mijne pa kon wreed goed vertellen, het leek zo echt dat ik geen oog meer toe deed!
Toen er nog geen televisie was, zat mijn ma ook heel vaak te breien in de zetel.
En vermits ik op dat moment de grootste ravotter was, kreeg ik heel wat kleren in echt puur schapenhaar!
Ik kon niet genoeg van mijn fiets vallen om al die pull-overs te verslijten.
Alles werd gemaakt door haar breinaalden!
Kousen, pull-overs, mutsen om mee te wandelen, mutsen om mee te spelen, mutsen om mee te slapen... Maar na enige tijd had er een slimme de televisie uitgevonden en ging mijn grootvader zo een houten bak kopen en dan stond mijn grootmoeder beneden te roepen dat hij de antenne op het dak meer naar links moest draaien, neen een beetje terug naar rechts, neen te ver.... tot hij er de brui aan gaf!.
Wat was dat een schone tijd zie als de tv daar bij mij grootouders stond. Die van ons kwam pas later!
Iedereen mocht 's avonds kijken behalve ik omdat ik nog te jong was. Maar naar "Schipper Naast Mathilde" mocht ik wel af en toe meezien... Dat was nog eens een tijd.... Nu moeten we "onze pap koelen" met de zoveelste herhaling!!
Het is nacht, een stikdonkere nacht... nu ja, met de straatverlichting is het nooit echt donker. Er is niet direct een maan te zien bij dit rot zomerweer al moet die wel ergens aan de lucht hangen. Maar het is drie uur en ik heb nog geen oog dichtgedaan. Dat gebeurt wel een enkele keer, maar meestal blijf ik dan liggen. Niet piekerend, maar gewoon zielig stil wachtend op slaap. Had ik nu geen zin in. Dus zet ik de heftig protesterende computer ( die wil blijkbaar wel slapen) maar aan en ik probeer maar wat te tikken tot mijn oog valt op radijsjes die ik de dag voordien uit de tuin plukte.
Ik heb mijn onderwerp gevonden want eigenlijk valt er best wel één en ander over radijs te vertellen.
Vroeger waren de radijsje veel pittiger. Of zou dat aan mijn leeftijd liggen dat ik het pittige ervan niet meer zo meekrijg? Tegenwoordig smaken ze voor mij maar weinig meer af en dan kan je er meer van eten. Vinden anderen dat ook? Daar ben ik toch wel benieuwd naar.
Een tijdlang had ik de hele dag een schaaltje op tafel staan, gevuld met geschrapte worteltjes en schoongewassen radijsjes en ook nog van die kleine snoepkomkommertjes. Grote komkommers verdraag ik niet goed, die herkauw ik bij wijze van spreken de volgende dag nog steeds. Maar goed, behalve dat het er fris uitzag, was het misschien ook een lekker voorbeeld voor anderen.
Vroeger had je ook witte radijs. Die herinner ik me nog.. Waarom zou de witte radijs verdwenen zijn? Was die misschien eerder voos en bedorven dan de rode? Mmm, zou kunnen. Ja, voze radijs is vies, niet alleen helemaal zacht van binnen, maar het ruikt ook slecht. Dat gebeurt tegenwoordig als je het loof er te lang aan laat zitten. Dan is het groene blad ook bedorven. Dat blad moet frisgroen zijn. Als je radijsjes koopt of uit jouw tuin oogst, moet je ze eigenlijk, als je ze niet in de koeling bewaart (niet te lang), meteen schoonmaken. Met een scherp mesje snijd je aan de ene kant al het loof eraf aan de andere kant dat ene dunne worteltje dat aan het radijsje zit. Daarna direct wassen. Tegenwoordig zijn de bosjes als je ze koopt al schoon en is het wassen dus snel gebeurd. Vroeger at mijn pa ze nog met wat zout, maar als je ouder wordt moet je daarmee uitkijken.
Ooit kreeg ik een PPS aan met radijsjes die tot kunstwerkjes gesneden waren. Ik heb een enorme bewondering voor de mensen die van een radijsje zo'n klein kunstwerk weten te maken. Het is me nooit gelukt er een mooie bloem of iets anders moois uit te snijden .. Bij de Chinees kunnen ze dat ook zo goed. Ook van worteltjes... Dan moet je toch wel een beetje kunstzinnige geest hebben, vind ik.
Wel, misschien is er nog meer te vertellen over ons radijsje, maar dit is alles wat ik op dit moment weet te zeggen.
Is het me gelukt een logje te schrijven over radijsjes?
Ik dacht het wel... Zo is mijn slaaploze nacht nog productief geweest.
Jan, een Vlaamse boer was op wandel met zijn kudde in een afgelegen weide, ergens in het noorden van het land, wanneer er plots een splinter-nieuwe BMW stopt in een wolk van stof. De chauffeur, een jongeman volledig Armani gekleed, met Gucci schoenen, Ray-Ban zonnebril en een Yves St-Laurent das, steekt zijn hoofd door het raam en vraagt aan de boer : Als ik het juiste aantal van je kudde koeien kan geven, krijg ik dan een koe ? Jan bekijkt de man, ..."zeer zeker een Yuppie" denkt hij...., bekijkt dan zijn kudde die vreedzaam staat te grazen en antwoordt kalm : Ja, waarom niet ? De Yupie parkeert zijn wagen, neemt zijn Dell mini-computer, sluit deze aan op zijn RAZR V3 mobiele telefoon, surft op Internet en bereikt een NASA site, en contacteert een G P S satelliet om de juiste positie van de plaats te bekomen, geeft dan zijn coördinaten aan een andere NASA satelliet die de sector opneemt op een ultra hoge resolutie foto. Dan bereikt de jongeman een Adobe digitale foto site en stuurt het beeld naar een analyse site in Hamburg, Duitsland. Enkele seconden later, krijgt hij een bericht op zijn Palm Pilot, dat hem zegt dat het beeld geanalyseerd is en de gegevens werden opgeslagen. Hij bereikt dan een MS Q S L gegevensbank verbonden met een Excell berekeningsblad via zijn blackberry en hij ontvangt enkele minuten later, het antwoord. Tenslotte, drukt hij een gekleurd rapport van 150 blz met zijn HP laser mini-printer, wendt zich tot de boer en zegt : Jij hebt exact 1586 koeien. Correct. OK je mag één van mijn koeien kiezen, zegt Jan. Hij houdt de jonge Yuppie in het oog terwijl deze één van de dieren kiest en ziet hem geamuseerd het dier in zijn koffer leggen. Dan zegt Jan tegen de jongeman : Zeg! Als ik je heel juist kan zeggen in welke sector je werkt, krijg ik dan mijn koe terug ? De jongeman denkt een ogenblik na en zegt : OK, waarom niet ? Jij bent een lid van de Waalse regering, zegt Jan. Wow ! het is juist zegt de Yuppie, maar hoe heb je dat kunnen raden?" Ik moest niet raden" zegt Jan . Je bent hierheen gekomen zonder dat iemand het je heeft gevraagd, je wilt worden betaald voor het antwoord op een vraag die ik niet had gesteld. Jij hebt materiaal gebruikt dat miljoenen euro's kost om mij te kunnen bewijzen dat je intelligenter bent dan ik en je kent niks over het werk van werklui die je je brood laten verdienen en tenslotte JE KENT GEEN BALLEN VAN WAT KOEIEN BETREFT. Wat hier voor je staat is een kudde SCHAPEN. En geeft mij nu mijnen hond terug!
Een tijdje terug vertelde ik jullie dat we samen met de dochter en co de Sinksenfoor gesponserd hebben. Daar wil ik nog even een slot aan breien. Niet alleen is het stilaan een heel dure bedoening geworden ( minimum 2,5 euro per rit) als ik dan denk aan het aantal ritjes dat wij indertijd voor die prijs konden versieren.. Ik denk dat wij tureluurs zouden geweest zijn! Ik begrijp het dat onze zoon met zijn 4 kinderen niet direct staat te springen om naar de foor te gaan want dat wordt een regelrechte financiële aderlating! Soms zeggen we dat pretparken duur zijn maar na het inkomgeld weet je ongeveer wat je uitgeeft en alle attracties zijn vrij te gebruiken. Als je dan nog ziet hoe lang een ritje op zo'n foor soms duurt dan weet je wat ze bedoelen met het geld dat door je vingers stroomt als water ...
Ons bezoekje heeft echter nog een staartje gekregen ook. De dochter, haar man en bompa hadden samen met de kleinzoon een ritje in de Rollercoaster gepland en de kleine was laaiend enthousiast. Oma, opa en bomma hadden voor één keer gekozen om van de zijkant toe te zien... Praise the lord! Na het ritje kwamen 4 dooreengeschudde schimmen uit de coaster gestrompeld. De enige die niet klaagde was de kleinzoon want die zat stevig gekneld tussen de volwassenen. Maar de veiligheid op dat ding liet te wensen over vooral met enkel een band rond het middel. Bompa zat met een gehavende mouw door het schuren tegen de rand en de dochter was met haar kin tegen de voorkant van het zitje gebotst en klaagde van kin en nekpijn die bijna op een whiplash leek! Na een week was de pijn in de kin en nek nog niet weg en de kin zag er blauw en gehavend uit en deed nog steeds pijn. Onverantwoord was het om die attractie zo slecht beveiligd te laten draaien maar ja, niemand verplicht je om erop te kruipen, zeker? Nu voor mij is dat foorbezoek niet echt voor herhaling vatbaar wegens teveel volk, slechte bestrating waarop je bijna de voeten breekt als je niet uitkijkt en te duur! Geef mij maar een tripje naar zee zoals we maandag deden. Het was er zalig, niet te druk, lekker warm al was het niet te heet en het wandelen langs de waterlijn deed enorm deugd. Het water was lekker genietbaar, het zand tussen de tenen spoelde traag weg na elke rolling van de zee en de zeelucht werkte verkwikkend en ontspannend .Tien foorbezoeken kunnen nog niet tippen tegen dat ene wandelingetje bij eb en vloed aan onze Belgische kust... Dàt is zeker voor herhaling vatbaar als het weer het toelaat.
Dinsdag moest ons hummeltje naar Leuven om te zien hoe het nu met haar gluten gesteld is. Alles is ok en ze zijn op de goede weg. We hadden trouwens al ondervonden dat onze Kit veel levendiger was en minder snel vermoeid is en beter eet dan voorheen hoewel nog steeds selectief. Maar ze gaat heel goed om met haar beperkingen als ik bedenk hoe het in het begin was!! Ze kwam reeds 2 kg bij in gewicht en staat nu op de curve waar ze moet staan. Het eten gaat stukken beter, we hebben stilaan gevonden wat ze wel en niet mag eten en hoe klein ze ook is, ze gaat er wonderwel goed mee om. Ze vraagt het zelf als er iets nieuws is dat ze niet kent of ze dat mag eten en of er geen stoute beestjes inzitten. Dat is de manier waarop de dochter haar vertelde dat voor haar bepaalde zaken niet mogen....Ik denk dat die kleine onbewust de link legt... juist eten is geen pijn meer in het buikje en we hebben het anders gekend. Alleen haar groeiachterstand die ze door die gluten affaire en reuma opliep, moet nog ingelopen worden.Tegen het volgende onderzoek in sep zou dat ook moeten verbeterd zijn. Gisteren is ze dan terug naar Leuven moeten gaan voor reumacontrole.( Dat kon niet op dezelfde dag als die glutencontrole gebeuren want ziekenhuizen zijn zeer complexe instellingen en daar communiceren ze blijkbaar niet met mekaar,dus ga je in 3 dagen twee keer naar hetzelfde ziekenhuis in Leuven alsof dat bij de deur is !!) Het knietje is na de inspuiting veel soepelder, spijtig dat ze toen door nalatigheid het enkeltje vergeten waren want dat zit nog een beetje vast maar voorlopig moet ze geen inspuiting hebben in de enkel. Ze mag zelfs wat medicatie afbouwen. Goed hé? In oktober moeten ze terug en dan zien ze wel hoe de reuma in knie en enkel evolueert.
Met mijn vriendin is het ernstiger gesteld. Volgende week starten de bestralingen voor die longtumor. Voor de darmtumoren wordt nog gewacht op de uitslag van de biopsie om te weten wat er kan gedaan worden, operatie, chemo of beide! Het wordt dus bang afwachten.
Als afsluiter een dikke proficiat voor mijn slaapgenoot die vandaag jarig is. Nu is het gedaan met het geplaag dat hij met een " oude doze" op zijn dak zit want we zitten terug op hetzelfde trammeke.
Vandaag gaat Elio terug naar de Koning...het zoveelste vervolg van de soap... Dat ze het zover zouden schoppen had niemand verwacht! Bart niet, Elio niet, zelfs onze koning krabt zich achter zn toupetje.
Een jaar zonder regering, ik dacht eerst dat het een grap was, dat ze op de 366ste dag plots met een oplossing zouden komen, ik heb zelfs tot de 368ste dag gewacht. Ik verwachtte zoiets als: Haha jongens, nu hadden we jullie goed beet hé, het was 3 maanden geleden al in orde maar we vonden 368 zo een leuk getal! Maar neen hoor. Ze hebben hun timing gemist. We zijn die kaap allang voorbij en nog steeds noppens!
Ik heb het politieke spel het afgelopen jaar proberen te volgen. Oké, enkel de eerste 200 dagen, ik geef het toe.
Uiteindelijk heb ik de reden gevonden waarom de nieuwe regering uitblijft.
Wij Belgen zijn van nature winnaars! Het zit in ons bloed. En met winnaars bedoel ik dan ook echt WINNAARS, voor minder dan 10-0 doen we het niet.
Over voetbal gaan we het hier niet hebben, laten we Kim Clijsters als voorbeeld nemen, ze was gewoon de allerbeste, niet te kloppen, niet kapot te krijgen. Toen ze stopte met tennis ging er een schok door de tenniswereld. In België wisten we al wat de bedoeling was, waarom één keer de allerbeste zijn als je het ook gewoon twee keer kan? Dat is de Belgische Spirit.
Fietsen. Lance Armstrong mag dan wel 7 maal de Tour gewonnen hebben, vergeleken met Eddy Merckx blijft het een broekje. Eddy, die fietste nog voor zn plezier, was niet kapot te krijgen. Den Eddy was een echte Belg. En zo kunnen we blijven doorgaan. Als we winnen, dan zorgen we dat er nog jaren over gesproken wordt! Dat we de geschiedenisboekjes in gaan.
Het wereldrecord regeringsvormen, daar grepen we bij de eerste poging naast. Blijkbaar zat Cambodja 353 dagen zonder regering. Onze slimme koppen in Brussel die wisten dat! Die zijn immers van alles op de hoogte, weten altijd wat het beste is voor ons en voor het land. Daar hebben we ze toch voor gekozen. Dus die slimme koppen dachten als we wereldkampioen willen worden, dan doen we het ook goed, dan halen we Cambodja ook gelijk in.
Cambodja zijn we intussen ruimschoots voorbij, waarom blijft de regering dan toch nog uit?
Wel, volgens mij heeft Albert de smaak te pakken, in Albert schuilt een Kim, een Eddy, Albert is een Winnaar die er voor gaat. Waarom éénmaal een wereldrecord halen als je ook voor het dubbele kan gaan? Bart vindt hetzelfde, we zijn lekker bezig, we gaan gewoon door. Elio laat het misschien niet merken, maar stiekem, heel stiekem, kijkt hij iedere ochtend in de spiegel en zegt dan tegen zichzelf: Elio, ge zijt ne winnaar.
Ik ga hier niet het rijtje van de Gennez, De croo's of Waalse recordhouders opnoemen... Iedereen kent hen. We hebben hen gekozen voor hun verstand omdat ze weten wat goed is voor ons. Nog even volhouden, de lijdensweg is bijna ten einde, we zitten al over de helft. Voor minder dan 730 dagen doen ze het niet! Het zijn Belgen, echte winnaars.
Ik heb eindelijk ontdekt waarom ik zo moeilijk afval! Ik was mijn haren altijd met shampoo en tijdens het uitspoelen loopt die shampoo langs mijn lichaam omlaag. Op zich niet erg, maar op het etiket staat GEEFT MEER VOLUME. Ik ga nu dus overschakelen op afwasmiddel, het etiket is veelbelovend: VERWIJDERT AL HET VET, ZELFS HET MEEST HARDNEKKIGE !!!
Het was hier een paar dagen ongewoon druk met de kleinkinderen op logement, familiebezoek op zondag en dan wil je dat die tuin er ook nog even netjes bij ligt en het huis weer uitgemest na de kleine invasie. T vindt het natuurlijk allemaal verloren moeite want na de zondagdrukte kan ik nu binnen toch herbeginnen maar ja, de aard van het beestje zeker....
Kleinkindjes en opa en oma waren content na het logement want iedereen heeft genoten en opa had met kleinzoon twee een flinke hulp om wat snoeiwerk weg te werken. Oma heeft intussen met ons hummeltje de buurt per fiets onveilig gemaakt. Ze ( kleindochtertje natuurlijk) heeft een nieuwe fiets met van die steunwieltjes zodat het driewielertje nu wel afgedaan lijkt maar de gevaren van het verkeer kent ze nog niet. Fietsen is goed voor haar reuma zegt de kinesiste vandaar, maar onze schat oefent niet alleen de beentjes.. haar tatertje staat geen seconde stil en hoewel oma niet moet onderdoen, snakte ik toch af en toe naar een moment van stilte!! Ik heb er dan maar een spelletje van gemaakt om haar te leren luisteren naar de vogels die hier in de buurt danig hun best doen en ze vond het waarachtig boeiend! Terug thuis werd alles in geuren en kleuren uitgelegd aan grote broer die druk met de opa bezig was in de tuin en die wilde het natuurlijk ook eens horen dus.. oma terug de fiets op, onze Kit de fiets op en broer de fiets op. Om met twee rakkertjes van 6 en 3en half te gaan fietsen, moet je ogen op je rug hebben. . Gelukkig wonen we in een relatief rustige omgeving maar met het bos in de buurt en de vakantie die volop aan de gang is, rijden er ook behoorlijk wat toeristen rond. Die hoorden al van ver het gesnater van onze Kit en hadden dan ook de nodige commentaar. Tot we de paardjes ontdekten die ergens in de weide stonden en oma mocht verklaren waarom hun oogskes afgedekt waren en waarom ze een " kleedje" aanhadden en hoe ze dan nog het gras konden zien enz enz...Grote broer gaf wel zijn antwoord maar oma moest het nog eens herhalen want " zij" wist het beter dan grote broer.( dixit Kitiara)...Mijn fiets was plots een heel stuk te klein geworden haha....
Maar wat me vooral opviel na hun verblijf hier en ook gisteren is dat de huidige kinderen zich veel moeilijker alleen kunnen bezig houden dan toen wij nog kind waren. Ik herinner me niet dat mijn ma of grootmoeder ooit maar één keer met ons speelden in de tuin of gingen fietsen of puzzels maakten of met de knikkerbaan speelden.. Wij werden verondersteld ons zelf bezig te houden en dat kunnen onze twee kapoentjes niet. Maar wellicht ligt de fout voor een stuk ook bij oma zelf die " overbezorgd" de kleine gasten ook geen moment uit het oog verliest en daardoor overal bij betrokken wordt! Niet dat ik dat erg vind ,alleen ben je er 's avonds zo stikkapot van want je hebt ook nog eens voor eten gezorgd en de boodschappen gedaan met twee meelopertjes...Maar je hoort mij niet klagen hoor, ik kan onze schatten niet missen en als je hen dan aan de telefoon hoort vragen wanneer ze mogen terugkomen, dan smelt je hart weg en vergeet je alle vermoeidheid en drukte. Maar met 6 kleinkinderen is het toch wel even plannen als je zelf nog wat wil geregeld krijgen gedurende de vakantiemaanden...
Deze week wordt het wat rustiger en hopen we straks een uitje naar zee mee te pikken, gewoon de " oudjes" onder elkaar op ons eigen ritme bij een natje en een droogje....Carpe diem , zeg ik dan zeker na het slechte nieuws van de schoonmoeder van de dochter en intussen een heel dierbare vriendin die hervallen is aan kanker. Na amper 5 maanden van de bestraling verlost te zijn, werden drie tumoren gevonden...Morgen wordt ze opgenomen en zal men zien wat er kan gedaan worden? Het wordt bang afwachten en hopen, hopen en duimen!!
Voor sommigen is het al zo ver voor anderen nog twee dagen doorbijten en elders in het land nog een maand sakkeren...Maar de vakantie komt er aan! Je moet maar even de weg opgaan en je zal het merken.. iedereen is aan een " dolce far niente " toe. Voor sommigen is dat luieren, zonnen en genieten, geen deadlines boven je hoofd alleen maar dingen die je leuk vindt en die je uitvoert wanneer je daar zin in hebt daarvoor willen ze ver rijden...Die anderen, de bergfanaten, zoeken hogere regionen op waar ze naar hartelust kunnen klimmen en klauteren en ook zij hebben er een nachtje rijden voor over en daarom slibben onze snelwegen wil langzaam dicht! Na dat lange rijden wachten dan de geneugten...Voor de waterratten het zilte water en het zalig zonnen en ' bruinbranden" , voor de anderen de zuurstofrijke berglucht en de gezond vermoeide spieren na een dag klimmen. Maar dat is vakantie, de welverdiende rust na een jaar hard werken. Voor ons geen aanschuiven, geen files , geen stranddrukte, geen bergschoenen maar zalig genieten van ons stekje bij een glaasje of een bakje troost. Als het weer meezit dan moet het niet veel meer zijn, we zullen wel vakantie nemen als het rustig is en de weergoden hun " kazak" omdraaien en de zon terug op stal zetten! Dan vliegen of rijden we ook naar zonnige oorden maar zonder files en aanschuiven.... Het voordeel van senioren te zijn !! Of denk je dat dit enkel negatieve punten heeft?
- Reeds twee maanden na de amputatie van zijn been steekt deze man reeds op eigen houtje de straat over. - Jamaïca is berucht om zijn tropische cyclonen, maar we moeten daar niet teveel Antillen. - Wie veel kranten verslindt, begint er op de duur erg bedrukt uit te zien. - Bevalt de nieuwe secretaresse? Jazeker, maar we weten nog niet van wie. - De bijgelovige timmerman hield bij alles wat hij deed hout vast. - Hij schoot een reuzenkemel door die tijger te missen. - De boer lag zalig te slapen tegen de "hooimeid". - De oude brandweerman maakte een uitgebluste indruk. - Voor vrouwen die carrière willen maken, geldt vaak het bed van de sterkste. - Combinatie: een land vol politievoertuigen. - Terwijl de politieagente naar de overvallen bank sloop, werd ze door haar mannelijke collega gedekt. - De dronkaard-auteur schreef altijd in de hik-persoon. - Gepakt en gezakt ging hij na het eindexamen weer naar huis. - Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon. - Jongen met lang haar zoekt meisje met lang haar om de eindjes aan mekaar te knopen. - Ik zou Van Klaveren van harte door de ruiten kunnen schoppen. - "En", zei de man wiens maag was weggenomen, "nu ben ik ontmaagd". - Pas als je tot over je oren in de soep zit, zie je overal gehaktballen om je heen drijven. - Eet meer Freud, dan blijf je Jung. - In de Middeleeuwen kon men al goed rekenen, vooral vierendelen.
Terwijl ik voor de zoveelste keer weer eens aan het uitmesten was, botste ik op een oud " erfstuk", een vulpen en ik vroeg mij af waar zijn ze gebleven die vulpennen van toen?
Vroeger - toen de dieren nog spraken- schreef ik met een pen, later met een vulpen gekregen voor mijn plechtige communie! Ik was heel blij met mijn vulpen. Ze had een mooie kleur, groen en blauw geaderd, Met een zachte glans. Het lederen zakje waarin ze stak, was zacht en vergezeld van wat wij toen noemden een porte minne . Een "porte minne", dat was een vulpotlood, dat meestal erg fijn schreef en waarvan het potlood, wij noemden het de minnekes regelmatig moesten vernieuwd worden want ze braken heel gemakkelijk als je er te hard op drukte! Ik hield het meest van mijn vulpen, die in die tijd nog met een zuigpompje van inkt moest worden voorzien. Niet zon modern ding waar je alleen maar een vulling moest insteken, neen een vulpen met klasse én met een gouden pen! In die tijd had ik geen mooi geschrift en heb het later ook nooit gehad maar dank zij mijn vulpen deed ik heel erg mijn best en schreef ik nog liever dan ik ooit had gedaan. Ik ben eens gaan kijken op internet wat zon geschenk de dag van vandaag kost. Ja vulpennen bestaan nog! Ik schrok! Mijn vulpen had vooral een emotionele waarde want ik had ze voor mijn communie gekregen. Als je ziet wat onze communicanten nu krijgen dan vraag ik mij af hoe ze zouden reageren op een vulpen met zuigpompje?
Soms heb je van die dagen waarop van alles en nog wat tegen zit. Dan denk je: "Gelukkig kan het niet veel erger meer worden". Juist, "niet veel erger"...
Als toppunt van onhandigheid probeer ik mijn daglogje over ons uitje met de dochter en co naar de Sinksenfoor voor de tweede keer te plaatsen. Op de één of ander idiote manier klikte ik het vorige weg en had het in "word " al gedeleted!!.
Jullie zullen het voor vandaag met dit moeten stellen want heb echt geen zin om alles opnieuw te schrijven. Het lukt toch nooit meer zoals de eerste keer!
Na die zware boterham van gisteren even de riem eraf ...
De leugendetector:
Een man komt thuis van zijn werk, met een
leugendetector onder de arm.
Zijn zoon van 12 komt thuis van school, twee uur
over tijd...
'Waar heb jij gezeten', vraagt zijn vader. 'Ik was in de bibliotheek om een huistaak voor te bereiden!'
De robot richt zich naar de knaap, en geeft hem een ferme oorveeg...
De vader legt uit:
'Zoon, deze robot is een leugendetector! Je doet er beter aan direct de waarheid te vertellen...'
'Ok... Ik was bij een vriend en we hebben een film bekeken, De Tien Geboden.'
En paf ! De robot geeft hem opnieuw een oplawaai...
'Aai ! Wel ja! Eigenlijk was het een pornofilm...'
De vader: 'Ik ben beschaamd in jou! Op jouw leeftijd beloog ik nooit mijn ouders!'
En paf ! De robot geeft de vader een muilpeer...
De moeder zegt, met binnenpretjes:
'Natuurlijk, het is jouw zoon.'
Volgens de Nederlandse journaliste en feministe Elma Drayer (55j) moeten de moderne vrouwen stoppen met zeuren over de combinatie werk/moederschap. Ze werken te vaak niet of parttime en het moederschap wordt, volgens dezelfde dame, fel overschat.
Elma Drayer vindt dat de Nederlandse vrouwen zich te vaak gedragen als prinsesje en als de partner genoeg verdient, houden ze op met werken. Volgens haar hebben de vrouwen de plicht om te werken met de mogelijkheden die ze hebben.
" Vrouwen moeten ophouden met zeuren dat de combinatie van moederschap en werk zwaar is. In het leven kan nu eenmaal niet alles leuk zijn. Bovendien: een huishouden heb je tegenwoordig in 3 uur aan de kant en kinderen opvoeden is niet moeilijk".
Met deze en andere uitspraken lokte Drayer in Nederland behoorlijk wat reacties uit en daar niet alleen , vrees ik!
Zelf heeft de dame in kwestie een volwassen dochter en 3 grote stiefkinderen. Op de reacties van veel vrouwen dat ze niet in de positie is om kritiek te geven op vrouwen die nu kleine kinderen hebben, zegt ze: " Dat is zo'n typisch argument van de moedermaffia, " en ze verwijst dan naar jonge vrouwen die haar gelijk geven en zeggen dat ze zich ergeren aan die generatie van moeders die dat beeld van de slovende, zielige moeder gecreëerd hebben terwijl ze nog nooit zoveel kansen hebben gekregen. Ze vindt het geen dubbele belasting maar eerder een kans. Zo ontstaat er een probleem dat de mythe van " het zware moederschap" stilaan in het nadeel gaat spelen van de vrouwen die er wel voor gaan en dat tot in het bedrijfsleven toe. Hiervoor verwijst ze naar een headhunterskantoor dat een vrouw doorstuurde , hoewel ze alle gevraagde capaciteiten had, omdat ze twee kleine kinderen had en men ervan uitging dat ze de daardoor de job niet aankon!
Daarenboven lopen vrouwen mekaar voortdurend bang te maken: " Ja, de jouwe is nog klein, maar wacht tot ze op de lagere school zitten, dan moet je veel tijd in het huiswerk steken? En wacht tot ze in het middelbaar zitten. Als je dan niet thuis bent, zitten ze te blowen op hun kamer." Zo ontstaat een hysterisch klimaat dat de moederrol de allerbelangrijkste is en dat je altijd beschikbaar moet zijn. Tot 's nachts staan moeders klaar om traktaties te maken voor verjaardagen. Vrouwen zijn volgens haar veel te emotioneel rond dat moederschap. Het rationeel denken van de man zijn ze als koud, zelfs onderontwikkeld gaan bekijken. Zij is het daar niet mee eens; volgens haar kunnen wij vrouwen daar van leren!
Over opvoeden wordt veel te moeilijk gedaan, volgens Elma Drayer.
" Tot ze drie zijn en naar school gaan, dàt zijn de moeilijke jaren. De tropenjaren! Dan is het volop zorgen en het is niet altijd gemakkelijk om opvang te vinden en daar schiet de overheid tekort. Een plaats in de crèche zou even hard gegarandeerd moeten zijn als een plaats op school, want alleen zo kunnen vrouwen in het arbeidscircuit blijven. Maar veel moeders zitten er veel te dicht op en daarbij schatten ze hun eigen rol zo hoog en dus blijven ze thuis want dat is beter voor het kind"!
Haar houding is: " Kinderen horen erbij maar ze zijn niet het centrum van het universum. Denk je dat de moeders vroeger monopolie zaten te spelen met hun kinderen? Neen hoor, de kinderen moesten zichzelf vermaken. Maar nu is er iets vreemds aan de hand, we creëren een moederbeeld dat niet eens heeft bestaan. de vrouwen werkten zich vroeger ook uit de naad."
Natuurlijk dat ze met zo'n houding boze moeders over zich heen krijgt. Maar ze trekt er zich niets van aan. Volgens haar moet je een beetje polemisch zijn om je punt sterk te maken. En ze gaat verder: "Het huidige " feminisme" met zijn voortdurende nadruk op de verschillen tussen de sekten bevalt haar maar matig. Velen prijzen zich gelukkig omdat volgens hen vrouwen van nature intuïtiever, empathischer (= inlevingsvermogen in de gevoelens van anderen) en zachtaardiger zouden zijn en ze kijkt ook niet op bij die mannelijke eigenschappen van hard werken, daadkracht, oplossingsgerichtheid ....Vrouwen die binnen patriarchale culturen leven hebben alle, werkelijk alle reden om zich te beklagen maar wij niet! Wij zijn al lang geen zielige vrouwtjes meer die onderworpen worden aan sluwe machtsstructuren. Elke mens wordt geboren met mogelijkheden en talenten die het biologisch feit van Y - of X- chromosoom ver overstijgen. Er bestaat niet zoiets als vrouwelijke of mannelijke essentie, zodat de wereldbevolking twee fundamenteel verschillende mensensoorten kent. Wij komen niet van twee verschillende planeten maar wij mannen én vrouwen komen van die ene zelfde planeet : de aarde."
Na het lezen van van haar boek ( Verwende Prinsesjes) vroeg ik mij af of wij Belgische vrouwen ons ook zouden afzetten tegen dergelijke gedachten? Daarom dit logje en aan jullie om te reageren als jullie er zin in hebben...en ik denk dat ik het boek niet in de handen duw van onze werkende dochter ( onderwijs) met 2 en werkende schoondochter ( ziekenhuisapotheek) met 4 kleine kinderen ! Ik wil de huiselijke vrede niet storen!!
Straks is het weer zover. Wij senioren hebben elke dag vakantie, beweert men toch, maar voor de werkende bevolking komt de periode van uitrusten en genieten er aan..
Bij het woord zomervakantie denken we aan lekker relaxen in de zon, leuke plaatsen bezoeken, sporten, uit eten, feesten enz. Het is één van de belangrijkste dingen in ons leven geworden. Alleen al bij gedachte dat we de rest van ons leven geen vakantie meer zouden hebben of nooit meer op vakantie zouden kunnen, krijgen we het benauwd .
Hoe is de zomervakantie ontstaan en waarom is die zo belangrijk geworden?
Nog niet zo lang geleden waren de meeste mensen nog werkzaam in de agrarische sector en was het noodzakelijk dat de kinderen van jongs af aan meewerkten op het bedrijf. Toen de leerplichtwet werd ingevoerd, moest daarmee natuurlijk rekening worden gehouden. Daarom kregen de kinderen zomers 6 weken landbouwverlof om thuis te kunnen helpen met de oogstwerkzaamheden. Ze werkten dan 6 dagen per week van s ochtends 6 tot s avonds 9. Ze waren dan na 6 weken ook wat blij als ze weer naar school mochten. Na verloop van tijd werkten er steeds minder mensen in de agrarische sector maar de scholen gingen wel 6 weken dicht. Hun kinderen hoefden dus opeens 6 weken niets te doen. Opeens zaten de ouders dus 6 weken met hun kinderen thuis opgescheept. Na een paar weken begon dit tot irritaties te leiden. Daarom gingen de ouders dingen verzinnen om deze irritaties te voorkomen. Het begon met dagjes uit naar een speeltuin of een bezienswaardigheid.
Nu gaan we met het hele gezin een aantal weken met de auto of het vliegtuig naar zee, naar de Ardennen of naar één of ander vakantieoord. Het is grappig om vast te stellen dat wat begonnen is als een recht tot verlof om te werken nu veranderd is in een recht op vakantiedagen om niet te werken. Het is zelfs zo dat voor veel mensen de zomervakantie de belangrijkste periode van het jaar is geworden.
Maar die zomervakantie bezorgt sommige mensen echter ook stress. Zoals zoveel luxe dingen is het een statussymbool geworden. Als je niet op vakantie kan, hoor je er vaak niet meer bij. Veel mensen werken dus de rest van het jaar extra hard om zich een dure vakantie te kunnen veroorloven. Doordat ze daarvoor zo hard werken kijken ze steeds reikhalzend naar de vakantie uit. Daardoor raken ze de laatste werkweken steeds meer gestrest. Vaak zijn ze zelfs de eerste dagen ziek en hebben ze vervolgens de eerste week nodig om bij te komen. Daarna kunnen ze twee weken helemaal ontspannen. Als ze na hun vakantie weer naar hun werk gaan moeten ze meestal de eerste week extra hard werken om hun achterstand in te halen. Toch is het voor de meesten dit allemaal waard.
Nu maar te hopen dat het weer geen spelbreker is voor al die vakantiegangers en dat het klank-en lichtspel van vorige nacht de zomer niet op zijn kop gezet heeft!
De natuur heeft momenteel haar groenste kleed aangetrokken ( kan moeilijk anders na die regen) en de mode wil dat er ook af en toe een schoon motiefke opstaat. Nogal snel zullen de gele boterbloemen terug te zien zijn daar waar we ze een tijdje hebben moeten missen. Straks staan de weiden er weer vol van en zullen de koeien ervan grazen alsof het nooit anders is geweest. Maar ook de madeliefjes en de kamillebloemen zullen terug hun plaats innemen in het veld. Ja, zelfs de Flanders field poppies staan al een tijdje langs de berm. De enkele gele boterbloemen die er reeds staan, wiegen zacht heen en weer als herinneringen in de wind en het is alsof het gisteren was...
Ik zie mij daar nog liggen zo'n kleine zestig jaar geleden ( ,) op mijn rug in het gras tussen de boterbloemen met een geplukt "margrietje" tussen de lippen. Zonder zorgen lag ik met mijn handen achter mijn hoofd in het zachte gras met de blauwe hemel als plafond af en toe druk zwaaiend naar een wesp of een strontvlieg die mijn jeugdige rust kwam verstoren. Boven mij vlogen de zwaluwen met de meest ongelooflijke capriolen, gevolgd door een veel tragere bosduif die op weg was naar haar nest. En ik ik droomde weg tussen het hoge gras omgeven door een wereld van fantasie. Ik ging zodanig op in al mijn fantasierijke avonturen dat de stengel van het madeliefje tussen mijn tanden gemalen werd. Telkens ik de stengel tussen mijn lippen had plat geknabbeld, werd hij vervangen door een grassprietje of iets anders met bittere smaak. Uren kon ik naar de hemel staren waar de wolken als grillige figuren figureerden in mijn verhalen. Goudgeel brandde de zon op mijn huid en af en toe scheen ze zo fel dat ik haar de rug moest toekeren en op mijn buik ging liggen met mijn hoofd steunend op mijn handen. Mijn ellebogen stonden dan als steunpalen in het gras en na enige tijd hadden de grassprietjes hun afdruk gezet in mijn schoon vel!! Soms keek ik ver voor mij uit met een dromerige blik en wel duizend vragen. Hoewel echt veel vragen hoefde ik mij niet te stellen op die jonge leeftijd. Ver weg van de schoolbanken waren er geen vragen en nog minder antwoorden.
Op een bed van zacht gras ontsnapte ik zo uit de realiteit om volledig weg te dromen in mijn eigen fantasie, een fantasie waar ik als "snotter" (zoals ik soms genoemd werd als ik teveel binnendrong in de wereld van de volwassenen) precies al een grote was. Je had mij daar moeten zien liggen met dat geplukt madeliefje waar ik één voor één de blaadjes afplukte met de woorden hij houdt van mij, hij houdt niet van mij, hij houdt van mij, hij houdt niet van mij .. en dat tot er maar een paar blaadjes meer over schoten en ik schrik begon te krijgen dat hij niet van mij zou houden en dat terwijl ik bij lange nog geen vriendje had of er zelfs nog niet aan dacht om er eentje te hebben. Dat spelletje deden we trouwens ook met de uitgebloeide paardenbloemen toen we de witte donszaadjes wegbliezen! Maar toen waren de magische woorden: " hemel, hel, vagevuur".. aan jullie om te raden waar ik meestal belandde haha!
Af en toe kwam er een vlieg op één van de bloemen zitten en het was dan de kunst om die te vangen en soms lukte mij dat aardig om ze dan met een pats naar de andere wereld te helpen.. Ja, toen lag die Van den Bossche van G.A.I.A nog niet op de loer want hoewel ik geen vlieg kwaad zou doen, had hij mij waarschijnlijk een proces aangedaan. Hoe schoon is het niet als een kind kan opgroeien in de schoot van moeder natuur? Het was niet alleen op avontuur trekken maar tevens een leerzame reis waar ik al vlug wist dat men geen klaprozen moest plukken om een boeket te maken want binnen de kortste keren waren ze verslenst. Toen wist ik nog niet dat ze van papavers opium maakten en dat drugs het slechtste was wat de mens te wachten stond omdat men na het innemen van drugs zelfs roze olifanten kon zien.
Ook de drinkbak voor de koeien was een plaats waar ik vaak vertoefde. De kikkerdril die ik in de grachten ging vangen, groeide in de drinkbak uit tot waardige dikkoppen. Minuten kon ik op de rand van die bak zitten met mijn blote voeten in het water terwijl dikkoppen gevolgd door een zwarte staart tussen mijn benen en tenen zwommen. De koeien gaapten mij dan wel aan maar wakker liggen van mijn zweetvoeten in hun water deden ze niet.
Het was een prachtige tijd waar ik onverstoord tussen het bloemenbehang van de natuur mocht lopen zonder regels of wetten. Maar meestal was er altijd wel een stem die mij terug naar huis riep waar er wel wetten golden voor "kleine snotters" zoals ik. Dan galmde mijn naam over de velden en weiden, in die vlakte was er geen echo om die stem te kopiëren. Meestal moesten die familieleden een paar keer hun keel open zetten om mij terug weg te halen bij moeder natuur om terug de realiteit binnen te stappen. Vlug plukte ik nog een boeket madeliefjes en boterbloemen dat ik schoon met wat grassprieten versierde als omkoopboeketje omdat ik niet direct geantwoord had op de stem aan het achterpoortje.
Het verschil met wat eraan voorafging, was groot! Nadat het boeket uit mijn handen gesnokt werd omdat er geen tijd te verliezen was om aan tafel te gaan ,werd ik geïnspecteerd van onder tot boven. Ik moest naar de pomp lopen om mijn groene handen en voeten te wassen en met hetzelfde washandje werden ook nog eens mijn oren, neus en mond rood gewreven om zeker geen restanten van mijn avontuurlijke uitstap mee aan tafel te brengen. In een glas met helder pompwater plaatste ma dan mijn boeketje boterbloemen en in haar ogen kon ik lezen dat het toch wel goed was. Maar er waren altijd wel anderen die de wetten lieten gelden: -" Natoken ,zet u eens schoon aan tafel, hoe hangt ge daar weer! Doe eens je elleboog van tafel en zwijg en eet"! - " Natoken, t is naar je bord dat je moet kijken, buiten is er niks te zien"! Niets te zien, dacht ik dan bij mezelf ze moesten het eens weten hoe schoon het buiten is onder een blauwe hemel tussen de boterbloemen. Af en toe keek ik ma dan aan en hoopte dat zij mij wel begreep.
Ma is er niet meer om de herinneringen te delen maar de boterbloemen staan er straks terug. Ja en dan leg ik er mij misschien nog eens tussen met een madeliefje tussen de lippen op weg naar vroeger en lekker genietend van de zon die eindelijk terug is!
Kennen jullie het gedicht van de spin Sebastiaan? Daarin zegt Sebastiaan na de wijze raad van de andere spinnen dat hij toch zijn zin zal doen want de drang is hem te groot!
Wel, 1 keer per maand geef ik ook toe aan die drang om even een logje neer te zetten dat voor sommigen misschien belerend overkomt maar dat deel uit maakt van de eigenheid van deze blog hier. Mijn drang om nog heel even de juf te spelen is mij misschien ook te groot, haha. Dus voor wie dit geen spek is voor zijn bek sla die pagina maar om en kom morgen terug dan gooi ik het wel weer over een andere boeg. Voor de anderen heel even wat over die Achillespees
Achilles, de grootste Griekse strijder in de oorlog van Troje, was de zoon van koning Peleus en de nimf Thetis. Om hem onkwetsbaar te maken, had zijn moeder hem ondergedompeld in de rivier de Styx. De plaats boven de hiel, waar ze hem bij het onderdompelen had vastgehouden, was echter niet met het water in aanraking gekomen en daar was hij dus nog kwetsbaar. Op die plaats werd hij dan ook dodelijk verwond tijdens de Trojaanse oorlog, door een pijl.
Waarmee ik maar wil meegeven dat iedereen wel ergens een tere achillespees heeft waar men je kan raken of treffen! ( letterlijk en/of figuurlijk) Heb jij ook ergens zo'n pees ?
Elke dag maak ik mijn brievenbus leeg en zo kreeg ik laatst een oproeping om mijn identiteitskaart te laten vernieuwen. Ja, ook onze identiteit moet het modernisme volgen niet?
Ik herinner mij nog dat mijn ouders - in lang vervlogen jaren - naar het gemeentehuis moesten om een kaartje aan te vragen om mee te mogen met CM naar het buitenland. In feite was het niet meer dan een stukje wit karton dat ik met een lint rond mijn nek kon hangen. Ik weet niet meer hoe oud ik was toen ik een echte identiteitskaart mocht gaan halen. Maar ik weet wel dat ik schoon gewassen was en mijn haar proper gekamd om dan bij de fotograaf een pasfoto te laten trekken. Ja, je moest er wat deftig opstaan want het was voor lange tijd. Bij mij thuis hadden ze er de nadruk op gelegd dat ik vanaf dan steeds mijn identiteitskaart moest bij hebben om te kunnen bewijzen dat ik dezelfde was als deze die op de foto stond. Evident was dat niet want waar steekt je je paspoort als je gaat zwemmen? Die passen van vroeger stonden nog niet echt op punt, ze waren nog niet waterbestendig. Door de chloor die ze in dat water van het zwembad doen, ben ik een paar keer terug naar het gemeentehuis moeten gaan om een lifting te laten doen van mijn identiteit. Hoe dat kon? Even een doordenkertje!!
Later evolueerde ook de administratieve wereld van de identiteitskaart waar je naam en je adres opstonden. Maar ook je geslacht staat er op vermeld. In feite staat alles er op zodat je zeker niet aan je eigen " ik" moet twijfelen . Ja, er staat zelfs een vervaldatum op ..en bij mij vervalt die pas ergens in augustus 2011. Ik begaf mij dus maar naar het gemeentehuis . - "Goeiendag, kan ik u helpen"? - " Ja ,ik kom voor mijn elektronisch paspoort". -" U mag naar dat bureau gaan", en men verwees mij een stukje verder..
En daar zit je dan oog in oog met de dame die je paspoort van elektriek zal voorzien. Opgelet je moet je daar nu niks bij voorstellen hoor dat ze jou naar een apart bureautje sturen. Je leest de laatste tijd veel over stralingen en misschien zetten ze je daar apart om de anderen aan het loket niet te bestralen met die elektronische dinges hé. .
En wees er maar zeker van, jouw identiteit is iets wreed serieus en daarom mag je niet teveel lachen op de foto. Die foto moet tegen een witte achtergrond getrokken zijn en wat je gezicht betreft, ze hebben liever niet dat je je tong uitsteekt of je neus naar omhoog krult. Ik moet zeggen dat ik er nu eens wreed serieus zal opstaan Je moet ook nog eens je handtekening zetten en klaar is kees.
-"Voila, dat is dan geregeld ik moet u nu nog juist 12,50 vragen". - "Hoe ik heb hier toch niks gegeten of gedronken"? - "Nee nee, dat is de prijs van uw elektronische identiteitskaart" .
Jawadde zeg, mijn oude is nog niet verlopen en ik moet hier al een voorschot op mijn nieuwe elektronische identiteit geven. Ja, de aansluiting op het modernisme mag wat kosten hé en in feite is het maar de aanloop naar de volgende stap van onze evolutie. Wie weet hoe onze identiteitskaart er over twintig jaar zal uitzien? Misschien krijgen we - zoals bij de honden - allemaal wel een chip ingeplant met alle details op? Misschien krijgen we aan ons lichaam wel een aansluiting waarmee we op een computer kunnen aangesloten worden?.
Ik hoor het mijn ventje zeggen, Binnen 50jaar zijn we allemaal robotten , héwel hij kan nog gelijk krijgen ook. Och we kunnen er eens mee lachen, hoewel we vijftig jaar geleden waarschijnlijk ook nooit zouden gedacht hebben dat de toekomstmuziek een serenade van elektronica zou geweest zijn. We kunnen niet anders dan met onze tijd meelopen hoewel de tijd steeds sneller loopt en onze benen een dagje ouder worden, of die van jou niet?
Vandaag gaan we bij de dokter om vitamientjes en wie weet lopen we binnen een paar jaar zoals dat konijn op de televisie met batterijen die langer meegaan? "Met Duracell geef je langer van de bil of zoiets.." Ik weet het niet, maar als ik mag kiezen kunnen ze mij beter aansluiten op zonne-energie. " Op zonne energie heb je pit voor drie.." Ze zouden ons graag zien komen in de rusthuizen.
In elk geval het doet niks terzake, mijn nieuwe electronische kaart is in de maak en dan kan ik weer verder. Mijn identiteit zal waarschijnlijk niet meer veranderen of het zou moeten zijn dat ik mij laat opereren.!! Maar daar is het al veel te laat voor en ik heb er ook geen behoefte aan!
Toen ik gisteren ging slapen, trok ik de slaapkamerdeur dicht en dook ik onder de wol want momenteel zijn de nachten nog fris! Ik was juist het lijstje van mijn dromen aan het aflopen om te zien wat ik nu wel of niet wou dromen. Och een droom blijft maar een droom, maar een mens kan beter over iets plezant dromen hé?
Ik zag daar dromen staan over ruzie en ambras en dacht nog, als ik daar moet van dromen is het om een ganse nacht wakker te liggen. Dromen over de liefde moet ik ook niet doen, want ik ben nog steeds content met mijn slaapgenoot naast mij! Ik weet niet of jullie zon droomlijst hebben, maar je moet eens kijken welke rare titels daar opstaan! En plots zie ik daar staan: De droom van de hoestende mug. Wat een titel zeg!
Ik was zo curieus dat ik die droom heb aangestipt. Omdat ik niet meer moest wakker liggen om verder mijn droom te kiezen, was ik dus ook rap in dromenland verzeild. Ik hoorde nog vaag het deuntje dat mijn halfbedde zou snurken als ik daar plots hoor hoesten. Ja, dat is verschieten zie! Ik luisterde nog eens en ja hoor, iets later was het er weer. Wat raar was, eerst kwam het gehoest van boven mijn hoofd en dan van tegen de muur. Ik zoek in mijn droom naar de schakelaar om het licht aan te steken en terwijl ik zit te zoeken of daar misschien iemand onder mijn bed zit te hoesten, hoor ik plots terug dat hoesten boven de kleerkast. Ik vlieg uit "mijne nest" en spring op die kleerkast .( onderschat die senioren niet hé!!) Maar toen ik op de kleerkast zat, kwam het gehoest van tegen de verwarming. Zeg mannekes , niet met mijn voeten spelen hé! Ik kroop terug van de kleerkast en ging stilletjes op zoek als ik daar plots tegen het raam terug hoor hoesten. Ik wreef eens in mijn ogen en daar zag ik toch wel een mug zitten zeker! Ik dacht er eerst aan haar een klop te geven, zodat ze geen ganse nacht zou zoemen boven mijn hoofd, maar dan begon die daar toch wel opnieuw te hoesten .
-"Euh wat is dat hier, een mug die hoest, dat heb ik nog nooit gezien"! -" Ja Natoken, er zijn geen seizoenen meer hé ..hoest, kuch hoest". -" Hoe jij kan niet alleen hoesten, maar ook spreken"? - " Vaneigens , hoest in jouw droom kan iedereen toch spreken"? - " Euh .allé dan, dan kan ik jou ook vragen waarom jij hier zo zit te hoesten, kan je potverdikke niet zoemen zoals iedere mug"? -" I k zou wel willen, maar ik heb een valling opgedaan met dat regenweer en ik zit met een klein zoemstemmetje en moet alsmaar hoesten". -"Jamaar, je moet je verzorgen hé"! - " Och Natoken, met de klimaatsveranderingen is het geen leven meer hé. Vroeger konden we nog eens lachen als mug, als we zo een ganse nacht iemand konden wakker houden, maar nu zit ik hier met rillingen op mijn vleugels en is het plezante eraf hoor". -" Och, je moet de moed niet laten zakken, hé". -" Hoest kuch nies zoem kuch " . -" Allé, kan ik iets voor je doen"? -"Ik heb dorst "!
Ik nam de mug op en zette ze bij het raam waar ze van een druppel kon drinken die naar binnen geregend was maar ze zag zo bleek, dat ze zelfs de kracht niet meer had om iemand te steken. Ik zag in die kleine natte oogjes dat ze haar eigen gezoem miste.
-" Natoken, zal je het licht niet uitdoen, want het doet zeer aan mijn ogen". -"Euh ja, kan ik nog iets doen"? -" Liefst niet te luid praten, want ik heb zeer aan mijn kop". -" Ja, jij bent nogal een straffe, als jij hier een ganse nacht rond mijn hoofd zoemt, heb ik ook zeer aan "mijne kop". -" Jamaar, dat is het leven hé, we zijn er om te zoemen". -" Weet je wat, ik heb daar in mijn kast nog een fles staan die ik in een andere droom gekregen heb van een tsee-tsee vlieg en daar zal je goed van slapen". -" Nee nee, ik moet niks hebben van een ander, t zal morgen wel beter gaan".
Ik heb de mug op mijn hoofdkussen gezet en de ganse nacht blies ik mijn adem in haar richting om haar warm te houden . Ja, dat van die warme adem had ik eens in een kerststal gezien!: Toen deze morgen mijn wekker in mijn dromen afliep, sprong die mug daar toch wel ineens recht zeker.
-" Zoem .zoeeeeeem .bzzzzzz .zoembzzzzzzzzz "- -" Zeg, wat krijgen we nu"? -" Ja, bzzzzzzzzz ,t is al veel beter Natoken".
Ik stak het licht aan en ze vloog tot op de kast, waar ze in het licht van die mooie schaduwen vormde op de muur. Ik keek bewonderend toe, want het is niet elke dag dat je een mug ziet dansen in het licht ! Ineens begint ze zich te rekken en te kronkelen en tovert zo met haar schaduw een olifant op de muur.
-" Zozo, jij kan er nogal wat van hoor!" -" Bedankt voor je goede zorgen Natoken, dank zij jou kan ik volgende nacht weer boven je hoofd komen zoemen". -" Hélaba, ik heb een ganse nacht wakker gelegen om jou te verzorgen en dat is jouw dank? -"Ja Natoken, een mug is er om te zoemen en te steken, hé!". -" Euh ja dat is ook waar, maar moet dat dan juist boven mijn hoofd en op mijn corpus, er slaapt hier nog eentje in de kamer hé! -" Nee ,jouw geur trekt mij meer aan, dat is het leven en daar kan ik ook niks aan veranderen maar weet je wat? Ik zal elke morgen voor jou een paar schaduwen op de muur komen dansen". -" Jaja, t is goed, dat zie ik graag, vooral die schaduw van die olifant". -"Oei Natoken, dat is juist de moeilijkste schaduw, want van een mug een olifant maken is juist zo moeilijk"! -" Bah nee hoor, dat kunnen wij mensen heel goed". -" Nee nee, het hangt ervan af hoeveel licht er op mij schijnt". - " Ha, nu begrijp ik het, hoe meer je in de schijnwerpers staat, hoe meer je van een mug een olifant kunt maken"? -"Juist Natoken."
Toen ik deze morgen echt wakker werd, was mij dat toch wel bijgebleven zeker en naar het schijnt neem je uit je droom altijd iets mee naar de realiteit van het leven. Ja, van een mug een olifant maken dat kan ook in de realiteit hé?. Hoe meer je iets kleins in de schijnwerpers zet, hoe groter het wordt !
In feite is dat nogal een geluk dat een mens eens iets speciaal droomt om dan wakker te worden in de realiteit, niet? t Is nu maar te hopen dat ik volgende nacht niet van een olifant ga dromen die zit te trompetten op de kleerkast.
Hoe kan je de zomer beter welkom heten dan met een lach? Misschien voelt de zon zich dan toch terug aangesproken?
Een man is samen met zijn vrouw boodschappen aan het doen. Op een gegeven moment is hij zijn vrouw kwijt en hij rijdt dus alleen met het karretje door de winkel, op zoek naar zijn vrouw.. Plots botst hij met zijn karretje tegen het karretje van een andere man aan. 'Oh, mijn excuses meneer' zegt de man. 'Ik lette even niet op, het is namelijk zo dat ik mijn vrouw kwijt ben en die ben ik aan het zoeken'. 'Nou, dat is toevallig' zegt die andere man. 'Ik ben ook mijn vriendin kwijt en zoek haar ook'. 'Dat is inderdaad toevallig', zegt de andere man en vraagt hoe zijn vriendin eruit ziet. 'Nou' zegt de man.. 'Ze is lang, slank, lang blond haar, mooie grote borsten, lange benen, zwarte laarzen en een kort rokje.. 'En hoe ziet die van jou eruit?' vraagt de man.. 'Dat zal mij een zorg zijn' zegt de andere man. 'We gaan die van jou zoeken!!'
Ik ben normaal een gezonde slaapster. Maar als het al eens gebeurt dat ik maar niet in slaap val, dan sta ik op om mijn pcee te treiteren tot die het beu is en ik terug de warmte van mijn nestje opzoek of... blijf ik koppig liggen en begin stukjes te verzinnen voor op mijn blog in plaats van schaapjes te tellen. Die nachtelijke hersenspinsels zijn blijkbaar altijd zo boeiend dat ik binnen de kortste keren terug inslaap. 's Ochtends blijken de ingevingen echter steeds uit mijn geheugen verdwenen te zijn. Wie weet welke schrijfsels zo reeds verloren gegaan zijn voor de mensheid, vraag ik mij dan af. Dat mocht niet meer gebeuren. Dus legde ik een papiertje en een bic op mijn nachtkastje zodat - als het nog eens voorvalt - ik een paar kernwoorden kon neerpennen om mij de dag nadien op het juiste pad te zetten. Ik laat u even meegenieten van de resultaten van de eerste en meteen ook de enige nacht van het experiment:
- kikker - bal - foto - spin stofnet grapje? - braasj.. of wat dat ook mag wezen. (dat is wat ik uit het laatste woord kon opmaken, het is natuurlijk duidelijk dat ik het licht niet aansteek om te schrijven). Deze woorden samen zouden dus een logje moeten vormen.
Onnodig te zeggen dat ik geen idee meer heb welke samenhang daar achter zou kunnen steken. Ik denk dat ik in het vervolg toch beter schaapjes tel.
Daarbovenop droomde ik daarna over internetproblemen. (Zou dat komen door over dito problemen bij Bojako te lezen?) Wellicht ben je het met mij eens dat behoudens sterfte, hongersnood, oorlog en tandpijn er niks ergers is.!!
Er was eens een man die na een liederlijk leven geleid te hebben, stierf. Zijn vrouw was echt boos op hem en weigerde om hem in een kist te laten begraven uit wraak voor wat hij haar aangedaan had. " Ik laat hem in een kartonnen doos begraven", zegt ze. Zo gezegd zo gedaan en de man werd in een ordinaire kartonnen doos begraven. Enkele maanden later krijgt de vrouw toch wroeging en spijt van haar impulsieve handeling. Hij was toch de vader van haar kinderen, dus besluit ze om hem te laten opgraven en in een kist te begraven. Maar groot is haar ontzetting als ze na het opgraven de kartonnen doos leeg vindt! Er ligt enkel een briefje in met de volgende boodschap..
" Roosje , mijn roosje ik ben weg uit mijn doosje ik lig in rij vijf bij een ander wijf!"
Een jammerlijk gegeven, maar overal waar men gaat langs Vlaamse wegen, daar komt men wegenwerken tegen ...en dat hebben we woensdag nog maar eens gezien, zelfs in de badsteden liggen de straten open en dat vlak voor het hoogseizoen... Onze wegen liggen er " belabberd bij" niettegenstaande er constant aan gewerkt wordt. We reden woensdag via de expressweg naar de kust en het leek wel of we op een afgezwakte rollercoaster zaten zoals die banden daverden over de hobbelende asfalt. Wat een verschil met de autowegen in Frankrijk bv dat ondervonden we toen we onlangs naar Eurodisney reden.. je hoort er enkel het zachte ronken van de motor en het zingen van de wind over de wagen heen...Wanneer leren ze dat in België in plaats van hun lap -en stikwerk!!
Voor een land dat de ambitie heeft om de logistieke draaischijf van Europa te zijn, is dit bijzonder problematisch. We slalommen immers al jaren voorbij putten, gaten, bulten en scheuren in het wegdek. De gebreken aan het wegennet worden volgens het Agentschap Wegen en Verkeer veroorzaakt door de ouderdom van de wegen en de onaangepastheid van het toen gebruikte materiaal aan de huidige verkeersintensiteit. Het is inderdaad een feit dat in de winter de koude scheuren en gaten veroorzaakt in het wegdek, terwijl in de zomer de warmte voor bulten en scheuren zorgt. Die temperatuursgevoeligheid van het wegdek komt niet voor in onze buurlanden en evenmin in andere Europese landen die vaak extremere temperaturen kennen dan wij. Volgens experts zou een duurzaam aangelegd of hersteld wegdek 30 à 40 jaar meegaan zonder te scheuren, zonder putten of bulten. Vandaag rijden we onze auto kapot op de putten die jaren van slecht beleid hebben achtergelaten. Het ongeloof als je over onze wegen rijdt, is terecht. Want hoewel ook onze buurlanden te kampen hebben met vorstschade en het vrachtverkeer inderdaad een onvoorziene omvang heeft aangenomen, blijken de Vlaamse wegen er een stuk slechter bij te liggen dan die in het buitenland. En dat heeft alles te maken met het onderhoud, of beter het gebrek eraan, van al die wegen. "Staan we dan niet al jaren aan te schuiven bij de zoveelste wegenwerken"?, hoor ik u denken. Ja, alleen ging het vaak om oppervlakkig opsmukwerk. Telkens opnieuw worden een aantal toplagen vervangen. Maar als je een nieuwe weg aanlegt, worden de fundamenten berekend op het aantal vrachtwagens - autos zijn verwaarloosbaar zegt men, dat voelt zon weg niet - en het aantal jaren dat ze moeten meegaan. De oorspronkelijke fundamenten waren dus nooit voorzien op zoveel verkeer, maar tijdens de onderhoudswerken werden ze ook nooit aangepakt. Daarom staan we vandaag voor een enorme inhaaloperatie. "We moeten nu door de zure appel bijten. Dat is nog de enige mogelijkheid", stelt het Agentschap wegen en verkeer.. Die zure appel is dan hopelijk ook een grondige aanpak van de funderingen van de wegen. Fileleed dus, maar dan hopelijk mét resultaat. Maar als je na een dag rijden over die Vlaamse wegen thuiskomt dan stel je toch de vraag: Komt het ooit nog goed met die Vlaamse wegen? Of zijn we gedoemd om het Albanië van West-Europa te worden? Moeten we overwegen om toch maar een grote, benzineverslindende 4x4 aan te kopen om al de hindernissen onderweg te nemen? Of komt er ooit nog een dag dat het weer comfortabel kan zonder dikke banden en grote wielen? De toekomst en veel fileleed zullen hier hopelijk een positief antwoord op geven! Tot dan:
lang leve de verkeershindernissen en wegenwerken!!
Ik verwelkom de kleur en het leven in mijn tuin. Ik zeg hier mijn want de bloemen zijn mijn domein, groenten zijn die van mijn halfbedde! Het prachtige weer van de voorbije weken heeft ervoor gezorgd dat de bloemen vroeger bloeien en er al een mooi kleurenpalet de tuin siert. Dat nodigde uit om een paar fotootjes te trekken.
De papavers schieten als onkruid overal te voorschijn. Ik heb er flink in gegrasduind want wil niet op de " zwarte lijst" terecht komen hoewel ...die papavers mogen voor mijn part lang de tuin kleur geven!
Het maagdelijk wit van de Aronskelk steekt mooi af tegen de grote groene blaren en vormt een mooie harmonie met de rode en lichtroze rozen.
Normaal groeien mijn zonnebloemen heel hoog maar dit jaar zijn ze door het droog weer kleiner . De franse benaming Tournesol vind ik beter want ze draaien inderdaad mee met de zon.
Het paarse van de lavendel en de hangpetunia's geven het terras dat extraatje dat rust uitstraalt.
Ook de groententuin moet niet onder doen qua kleur. De gele pompoenbloemen laten vermoeden dat we ook dit jaar weer een ruime oogst zullen hebben.
De serre voorziet ons ( en de buren haha) al weken van verse salade en peterselie.
En de tomaatjes ruilen binnenkort hun onschuldig groen in voor de rode passie van een gerijpte vrucht!
De besjes hebben we dit jaar tijdig achter draad weggestoken want de vogels lusten ze ook! Door de droogte zal de appeloogst dit jaar stukken minder zijn dan vorig jaar toen we zo'n 250 kg appels mochten plukken. Ik vrees dat we het met minder dan de helft zullen moeten doen! En onze pruimelaars zullen ook niet die reuzelading geven..
Voor het eerst waagden we ons aan venkel al weet ik nog niet goed wat ik ermee moet aanvangen.. Maar misschien een groentenlasagne van courgetten ,venkel en tomaatjes.. Lijkt mij een goed idee en dat zag ik onlangs bij "Piet of .. wat hebben we vandaag geleerd" !!
Van boontjes en kolen valt niemand meer achterover en de eerste courgette kondigt zich al aan en dan zijn er nog rabarber, radijs, komkommer en natuurlijk aardappeltjes (vroege en late)!
We hebben het met de kleinkinderen erg getroffen we houden heel erg van hen en wat nog leuker is, zij houden ook van ons. Zo ging een gesprekje met één van de kleinkinderen:
Kleinkind: " Oma, ik zie je graag". Ik: "Maar ik zie jou nog veel liever!" KLk: "Dat kan niet, want ik hou van jou van hier tot de maan... én terug!" Ik: "En ik hou van jou... van hier tot... wat ligt er eigenlijk verder dan de maan?" KLk: "De zon". Ik: "Wel... ik hou van jou van hier tot de zon... én terug". KLk: "En ik hou van jou van hier tot PLUTO en terug!" Ik: "Hmmm, verder dan Pluto kan helaas niet meer zeker?"
Daarna volgde een lesje over het "oneindige" heelal, waarachter "niets" is. Ik onthou helaas nooit de stand van de planeten en nu las ik ergens dat er een ezelsbruggetje bestaat om het te onthouden: Gebruik telkens de eerste letter van elk woord. Er wordt gestart met de planeet die het dichtst bij de zon ligt. Zo klinkt het: Maak Van Acht Meter Japanse Stof Uw Nieuwe Pyjama.
Mercurius Venus Aarde Mars Jupiter Saturnus Uranus Neptunus Pluto. ( Alleen vind ik 8m stof wel erg veel voor een pyjama, )
Amor Fati neemt ons momenteel mee naar het fantastische land van de Azteken en de Maya's en bij het lezen ervan bekruipt me een gevoel van nostalgie en weemoed. Nostalgie omwille van de vele herinneringen aan intense momenten van verwondering, geluk en gemis die we gedurende ons verblijf daar ervaren hebben. Weemoed omdat alles al zover achter ons ligt en het besef dat de lente van ons leven ook tot het verleden behoort. Nochtans als ik terugblik naar wat voorbij is dan hebben we een mooi en rijk gevuld leven gehad , zoveel beleefd, zoveel mensen ontmoet en culturen ontdekt, zoveel om dankbaar voor te zijn, samen zo'n lange weg gegaan met ups en downs om uiteindelijk te staan waar we nu staan twee stevige rotsen ( wel al wat geërodeerd ) centraal tussen onze kinderen en kleinkinderen. Het maakt mij weemoedig omdat die herinneringen de realiteit van de herfst van ons leven overkoepelen. En dan denk ik heel even.. mocht ik er morgen niet meer zijn dan is mijn leven "goed" geweest. Ik had een speelse kindertijd, een gekortwiekte puberteit die ik toch niet had willen missen als ik zie welke levenslange banden eruit voortgevloeid zijn, 13 avontuurlijke jaren die zeker zinvol waren en waar we beiden sterker uitgekomen zijn..en nu een plekje waar ik uiteindelijk ben thuisgekomen! Ik kijk met dankbaarheid en vreugde terug op mijn leven als een geschenk, een boeiend verhaal! Ikzelf heb er geen enkele verdienste aan, ik kan alleen maar dankbaar zijn voor het leven zoals het zich tot nu toe heeft voltrokken. Maar ook het heden en de toekomst blijven mij boeien. In mijn hart blijf ik jong! En in de herfst van mijn leven koester ik het tevreden gevoel dat verankerd is in ons gezin met de kinderen en kleinkinderen. Dat hebben we gisteren weer ervaren toen ze allemaal hier waren! Het was vermoeiend druk maar ik zou het voor geen geld ter wereld willen missen! En nu maar stevig vasthouden dat gevoel en hopen dat het nog lang niet gedaan is. Dat riep het bezoekje aan Amor Fati's blog op....
En als afsluiter even dit...
We zijn in de herfst van ons leven, jij verliest je haren en wordt grijs. ik word kleiner en krijg rimpels maar samen zijn we (eigen) wijs.
De tijd heeft ons dingen geleerd die we vroeger niet hebben geweten. We leerden lief te hebben zodat we het nooit zullen vergeten.
De herfst van ons leven is mooi daar blijven we van genieten. Een tijd waarin we vast nog lachen maar ook af en toe tranen vergieten.
Aan de na-herfst willen we nog niet denken. Die tijd ligt ( hopelijk) nog ver in het verschiet. We willen in het heden leven en verder denken.... dat doen we nog eventjes niet.
Veel vaders worden vandaag verwend met slagboormachines, elektrische schroevendraaiers of allerhande zaag- en schuurmachines. Of vader blij is met z'n nieuw gereedschap hangt geheel af van de categorie van klussers waartoe vader behoort. Bij de mannelijke klussers kan men namelijk vier categorieën onderscheiden. Graag wil ik deze even met jullie overlopen.
Categorie 1 : de handige Harry's. Bij deze categorie klussers zit het klussen in het bloed. Het zijn doe-het-zelvers in hart en nieren. Klussen is hun hobby, zelfs hun passie. Zij zijn dan ook heel erg blij als ze met vaderdag nieuw werkgereedschap krijgen. Ze gaan er dan ook zo gauw mogelijk mee aan de slag. Ze weten hoe het moet en in een wip is zelfs de meest ingewikkelde klus geklaard. Dit is de categorie klussers waar alle andere klussers stikjaloers op zijn.
Categorie 2 : de onhandige Harry's. Bij deze klussers zit het klussen helemaal niet in het bloed. Maar daar hebben ze meestal zelf geen weet van. En ook al zijn ze zich bewust van hun eerder onhandige aanleg, dan nog denken ze dat dit euvel gemakkelijk te overbruggen is, als men maar het juiste materiaal ter beschikking heeft. Deze klussers zijn dan meestal ook heel blij met hun vaderdag cadeau. Maar ze zijn tegelijkertijd niet gauw tevreden. Ze willen alleen werken met het duurste en meest professionele gereedschap. De "aan- en uitknop" weten ze doorgaans wel te vinden, maar verder hebben ze geen benul hoe ze zo'n duur apparaat moet hanteren. Ze vatten de klus telkens blijgezind en met veel goeie moed aan, maar algauw ontaard de klus in een regelrechte ramp en een nachtmerrie voor de mensen die met hen samenwonen.
Categorie 3 : de voorzichtige klussers. De klussers uit deze categorie hebben een hekel aan klussen. Iedere klus is voor hen een helse karwei. Zij zijn dus niet blij met hun vaderdag geschenk. Enkel als de nood het hoogst is en als de klus niet langer kan worden uitgesteld, beginnen ze eraan. Maar eenmaal ze begonnen zijn storten ze zich vol overgave op het werk. Eerst bereiden ze zich grondig voor. Alles wordt berekend en gemeten, er worden plannen getekend en er wordt nagedacht en beraadslaagd. Vaak stellen deze klussers een één- of tweejarenplan op. Ze gaan erg precies te werk en zorgen ervoor dat alles nauwkeurig verloopt. Ieder foutje wordt meteen weggewerkt en desnoods beginnen ze gewoon opnieuw van voren af aan. Op die manier schieten ze niet op. Vaak ontaard hun tweejarenplan in een drie- vier- vijf- of nog meer jarenplan. De klus geraakt nooit geklaard en hun huisgenoten zijn genoodzaakt om vele achtereenvolgende jaren te leven in een half afgewerkte keuken of slaap- of badkamer.
Categorie 4 : de onvoorzichtige klussers. De klussers uit categorie 4 hebben heel wat overeenkomsten met deze uit categorie 3. Maar er is één groot verschil. Deze klussers willen namelijk dat de klus zo snel mogelijk achter de rug is. Het moet dus opschieten, zodat ze zo gauw mogelijk van de hele rompslomp verlost zijn. Ze beginnen dan meestal wel met een goede voorbereiding, maar éénmaal de klus is aangevangen, moet het voorruit gaan. Daarbij nemen deze klussers vaak risico's. Ze doen manoeuvres die ze, gezien hun ietwat gevorderde leeftijd en/of hun gebrek aan professionele ervaring, maar beter niet zouden doen. Zo gebeurt het al eens dat een klusser uit categorie 4, na amper één uur klussen op een erg onelegante wijze van z'n ladder dondert en even later met twee gebroken ribben in het ziekenhuis ligt. De klus waaraan hij net was begonnen, wordt dan maar uitgesteld tot het volgend jaar.
Maar ik kan op mijn twee oren slapen want mijn Harry is ééntje uit categorie 1 en elk jaar is er wel ergens een toestel dat hij nog niet heeft of kan gebruiken!
Een vrouw is eieren aan het bakken als haar man thuis komt.
Hij wandelt de
keuken in en begint onmiddellijk te roepen : "PAS OP! PAS OP! MEER BOTER! DRAAI ZE OM! DRAAI ZE OM! BOTER, MEER BOTER, ZIE JE DAT NIET?
ZE GAAN AANBRANDEN! PAS TOCH OP! DRAAI ZE, DRAAI ZE!
ALLE, HAAST U, DRAAI ZE NU OM! ! NU !!!
PAS OP, TE VEEL BOTER, HET GAAT SPATTEN! PAS OP! GE
GAAT U VERBRANDEN ! HOLA, HOLA,
TE VEEL BOTER! EN TE WEINIG ZOUT, TE WEINIG ZOUT!...."
De vrouw is compleet uit haar lood geslagen en gilt : "Waarom roep jij zo?
Wat is er met jou aan de hand?"
De man draait zich om en zegt heel kalm,
terwijl hij de keuken verlaat: "
Gewoon om u duidelijk te maken hoe het aanvoelt
als jij naast me zit als ik
met de auto rijd."
Wanneer ik door de blogjes wandel dan bemerk ik overal hetzelfde, iedereen ervaart op zijn of haar manier de erosie van de "tand des tijds" om het krachtig te zeggen. En toch willen we niet oud zijn. Je bent niet alleen, als je het al gedacht had!
Meesterlijk verwoord door Annie M.G. Schmidt
Ik ben nog fit van lijf en verstand,
Wel wat artrose in mijn heup en mijn knie. Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie. Mijn pols is iets te snel,mijn bloeddruk wat te hoog. maar ik ben nog fantastisch goed...zo op 't oog
Met de steunzolen die ik heb gekregen, loop ik weer langs' Heeren wegen, kom ik in de winkels en ook weer op het plein. Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn.
Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen
en over vroeger te kunnen dromen. Mijn geheugen is ook niet meer zoals het was en ik ben weer vergeten wat ik gisteren nog las. Ook heb ik wat last met mijn ogen en mijn rug raakt meer en meer gebogen. De adem is wat korter, mijn keel vaak erg droog. Maar ik ben nog fantastisch...zo op 't oog.
Is het leven niet mooi, het gaat zo snel voorbij, als ik kijk naar de foto's, over vroeger van mij. Dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren. Wilde ik een jas, dan moest ik heel lang sparen. Ik ging fietsen en wandelen,overal heen, en ik kende geen moeheid, zo het scheen. Nu ik ouder word,draag ik vaak blauw, grijs of zwart
en ik loop heel langzaam, vanwege mijn hart. Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog.
U bent nog fantastisch...zo op 't oog.
De ouderdom is goud, ja begrijp me wel. Als ik niet kan slapen en dan tot honderd tel.
Dan twijfel ik, denk ik of dat wel waar is en of dat beeld van goud niet een beetje raar is. Mijn tanden liggen in een glas,
mijn bril op tafel, gehoorapparaat in mijn tas
Mijn steunzolen naast het bed op de stoel. U weet dus wat ik met die twijfel bedoel.
Trek niets in twijfel, zei de pedagoog. U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
En 's morgens als ik ben opgestaan en eerst de afwas heb gedaan, lees ik het laatste nieuws in de krant. Ik wil toch bijblijven en naderhand
doe ik van alles, eerst geef ik de planten water, de kamer stoffen doe ik later.
Wel gaat alles wat traag heb na 't eten wat last van mijn maag. Maar ik wil niet zeuren, want 't mag,
dat is heel gewoon op je oude dag.
Aanvaard het rustig, zei de psycholoog. U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
Had ik het zelf met mijn eigen ogen niet gezien, ik zou het waarschijnlijk nooit geloofd hebben. Boven in de appelboom zat een pikzwarte merel met één witte plek op zijn kop. Niemand wist hoe die plek daar gekomen was, er bestaat eenvoudigweg geen zinnige uitleg voor. De kans zit er dik in dat zijn ouders al ellenlange discussies gevoerd hebben over die witte vaan. Zijn vader keek al af en toe zeer argwanend in de kleine zijn richting. Hij heeft verschrikkelijke twijfels, zou zijn vrouw zich aan een zijsprongetje gewaagd hebben.? Maar zij haalt hoogmoedig haar schouders op... pfft... ach wat...
Stilaan begint het jong toch te lijden onder de situatie. Het zal je maar overkomen, nagekeken worden om iets waar je part noch deel aan hebt. Hopelijk waait het onding er ooit eens af in een storm. De vlek der schande begint zwaar door te wegen. Triestig zit hij boven in de boom en probeert zijn kop tussen zijn vleugels weg te steken. Zelfs de bekende merelliedjes wil hij niet leren. Ook de deugddoende lentezon kan hem niet opmonteren. Voor hem hoeft het allemaal niet meer. Tot op een morgen ... hij uitbundig zat te kwelen. Het leek wel puur genot, zelfs een beetje onfatsoenlijk. En warempel, de verandering was duidelijk zichtbaar, hij had een vriendinnetje gevonden. Een lief merelmeisje, dat bedeesd naar zijn serenade luisterde. Het was opvallend dat beiden in hun sas waren. Jaja, wij hebben zo'n gezegde: gekrulde haren, gekrulde zinnen... Misschien dat er in de vogelwereld zoiets bestaat als: witgekuifde merels zijn stoere kerels... Wie weet wat erna komt... Maar "haar" heeft hij blijkbaar kunnen bekoren.
Vandaag is het St.Medard,de schutspatroon van de parapluverkopers..
Er is een weerspreuk die zegt: Als het op St Medard regent, dan zijn we er zes weken mee gezegend! De regenschermmakers zijn natuurlijk blij als het vandaag regent. Vroeger stond er zelfs in elke regenschermwinkel een beeldje van St Medard en dan stond er een rijmpje bij: St Medard wil mijn handel zegenen en laat het 6 weken regenen.
Ooit zei iemand als het op 8 juni regende: St Medard ,le grand pissaar, we zijn weer voor 6 weken de sigaar!
En nu maar hopen dat die weerspreuken niet uitkomen. Om eerlijk te zijn, ben ik toch een beetje blij dat het wat geregend heeft de voorbije dagen. Het stof en de pollen zijn weggespoeld. De tuin heeft het nodige water gekregen. En ...je moet de auto niet meer wassen als die buiten stond want die is flink gespoeld geworden . haha.
Hoe komen ze nu aan die zes weken? Wel, er is een legende die vertelt dat twee mannen een beeldje van St Medard gingen halen om het in de kerk te plaatsen. Toen ze op weg waren naar huis begon het zo hard te onweren en te regenen dat ze het beeldje in een korenveld achterlieten en naar huis renden. Het beeldje werd vergeten en zes weken lang stond het op het korenveld in weer en wind. Zes weken lang regende het.Toen herinnerden die twee mannen zich het beeldje, want dat waren ze compleet vergeten. Ze haalden het beeldje en plaatsten het in de kerk. Maar St Medard nam het die twee mannen erg kwalijk dat ze hem vergeten waren en elk jaar op zijn naamdag nl 8 juni doet hij het regenen en soms zelfs zes weken lang!
Aan Medard hangt nog een herinnering. Hoe ze erbij kwam weet ik niet, ons moeder vloekte nooit echt maar als ze echt nood had om " Henrietje bij zijn haar te trekken (wat zoveel was als eens goed vloeken en vraag me niet waarom men dan over Henry begon!!) dus als ze eens echt kwaad was dan was het van " God Medard" en dan wisten we dat het menens was!!haha
Maar voor diegenen die Medard enkel kennen van de weerspreuken, hier zijn er een paar : Medardus met zijn regen, hou je in zes weken niet tegen. Als St. Medardus zijn sluizen openzet, is er voor zes weken weinig pret. Wat St. Medardus geeft, droog of nat, zes weken duurt het, dit of dat. Zoals St. Medardus het weder vindt, blijft het zes weken met zijn wind. Als het op Medardusdag regent, regent het zes weken alle dagen. Op St. Medardus, voor ons zonden, regent het dikwijls katten en honden. Regen op St. Medaar, zes weken te voor of zes weken er naar. Wat St Medaar geeft voor weer, brengt hij ook in de oogsttijd weer. St. Medard geeft zijn zegen, met zes weken wind en regen. St. Medardus van omhoge, laat beneden hier het weer droge. St. Medardus, de grote pisser St. Medardus hoog (noordenwind), maakt de aarde droog. Was St Petrus een grote visser, St. Medardus is een grote pisser. Zoekt St. Medardus in regen troost, dan zendt hij die ook in de oogst.
Ik hoop dat het nu geen zes weken na elkaar gaat regenen!
De trip naar Disney met de tweeling zit er weer al op. Het was nu het moment om met hen dit uitje te plannen want volgend schooljaar gaan ze naar het eerste leerjaar en dan kan je niet zomaar even tussendoor uit school wegblijven. We hadden schrik voor het weer na al de voorspellingen de laatste dagen maar het viel reuze mee. Enkel zondagnamiddag hebben we eventjes regen gehad maar toen zaten we juist in de " space shuttle" om de ruimte te verkennen.. dus niets gevoeld. Het was zelfs behoorlijk zwoel op zondag. De maandag was bewolkt maar het bleef droog zodat we bijna alle attracties geprobeerd hebben waarop onze kapoenen op of in mochten! Maar ik kan jullie verzekeren dat niet enkel de twee pompaf zijn... oma en opa zullen ook een dag nodig hebben om te bekomen! Het bleek maar weer eens dat de twee erg verschillen niet alleen qua fysiek, maar ook qua karakter... Eéntje hield van de roller coasters en de avontuurlijke attracties, de andere vond het maar " eng", deed wel mee maar hield het na één keer voor gezien! Trouwens er was ook geen kans om alles meerdere keren te doen want zoals naar gewoonte was het weer behoorlijk druk! Het aanschuiven viel op maandag wel mee zo tussen een kwartier en 40 minuten!! We hebben gelukkig ons bezoekje kunnen afsluiten met de parade op maandagavond want de zondag was het echt niet te doen om je er ergens tussen te wringen. Gelukkig hebben oma en opa een stevige nek al hielden we het niet gans de stoet vol en zochten we een alternatief om de kleintjes niets te laten missen! Wat oma en opa lijden kunnen hé!! Maar dat hebben we weer al gehad. Moe maar tevreden kijken we terug op twee heerlijke dagen met onze schatten....
Zomaar luilekker genieten van een zonnige dag, zalig. Terwijl ik de zon laat spelen met elk plekje van mij corpus geniet ik van het prachtig gezang van een Roodborstje en een Zanglijster ergens in de bomen. Maar wat me het meest opvalt ,is de vink die met zijn wiet , wiet sukse wiet boven al die geluiden uit zingt! En zoals zo vaak mijmer ik weg naar mijn kinderjaren en de vinkenzettingen . De vinkenzetting was in het verleden in West Vlaanderen dé vrijetijdsbesteding van Jan-met-de-pet. Heel wat mensen 'speelden' met de vinken. Bij ons in de buurt was er jaarlijks een wijkfeest met als hoogtepunten een plaatselijke koers en een vinkenzetting. Dagen voor de koers werden er langs de omloop luidsprekers opgehangen om dan het rondeverslag(!) te kunnen geven en de buurt ook op te vrolijken met muziek. Op de dag van de koers klonken dan ook van 's morgens vroeg de toppers van die tijd over de velden. Iedereen werd erdoor meegesleept en ik weet nog dat het dan echt kermis was met dat extraatje bij het eten en in de namiddag taart bij een borrel terwijl de renners af en toe voorbijvlogen. Bij de plaatselijke kroeg verkocht men dan ook de typische Vlaamse witting, ik denk dat het gedroogde stokvis is en belegde broodjes. Tafeltjes werden buiten gezet en het was steeds een gezellige drukte waar iedereen van de buurt 's avonds bijeenkwam om bij een lokaal orkestje de benen te strekken. Het was echt hét buurtmoment bij uitstek. Op de tweede dag van de wijkkermis stond steevast een vinkenzetting op het programma. Ik heb er zelden één gemist want onze pa zat in het bestuur van die vinkenzetting. Voor wie niet weet waarover ik het heb een korte beschrijving.
Een vinkenzetting is een wedstrijd waarbij de vinkeniers (vinkenhouders) zich met hun vinkenkooi opstellen langs een weg, met telkens ongeveer twee meter tussen vinkenier en vink.
Eerst brengen de vinkeniers hun gekooide vinken in reke. Dat betekent dat ze de kooien met de vogels op een rij zetten, met telkens ongeveer 2m40 tussen. De vinkenier gaat vervolgens voor de kooi zitten rechts van zijn eigen vogel, zodat ze een zekere controle hebben over het tellen van de liedjes van hun eigen vink. Ieder vinkenier luistert en noteert de geldige zangen van de vink voor hem. Bij een wedstrijd is het immers de bedoeling dat een vink zoveel mogelijk geldige fluitsignalen (liedjes) laat horen. Telkens de vink een liedje zingt, maakt de vinkenzetter met een krijtje een aantekening op een stok, die ook wel de regel wordt genoemd. Iedere vinkenier heeft een stokmeter waarop hij het aantal liedjes van de vink aanstreept.
<
Enkel liedjes die op de juiste manier gezongen worden, zijn geldig en daarmee bedoel ik dat het gefluit moet klinken als: wiet wiet ,suske wiet. Vooral die suske wiet moet erachter komen!! Men noemt dit uniek gefluit een vinkeslag. De vink die in 1 uur tijd de meeste liedjes zingt, wint de wedstrijd. Meestal ging de winnaar naar huis met een ruiker papieren bloemen en een paar drankbonnetjes. Ik weet nog dat wij - het jonge volkje - niet welkom waren op die vinkenzettingen want daar mocht niet gepraat worden om de vogels niet uit hun ritme te halen. Meestal waren er toch wel zon honderd vinkeniers op zon vinkenzetting. Het was indrukwekkend om hen te zien zitten. Uit de luidsprekers klonk dan ook het startteken en het eindteken. Dan werden de telstokken neergelegd en kon het tellen beginnen.
Hoe men wist welke stok bij wie hoorde?
Bij de inschrijving kreeg men een nr en dat werd dan op de telstok genoteerd!
Ik herinner mij dat er soms veel geld gevraagd werd om een goeie vink op de kop te tikken. Ooit heeft ons pa ook zon vinkje gehad maar meer om erbij te horen dan als echte vinkenzetter! Tot juist voor de wedstrijd hing het kooitje ergens op een donker plaatsje. Op andere dagen hing het meer in het licht. Op zekere dag had ons ma het in de veranda gehangen en was dat totaal vergeten. Het was die dag toevallig snikheet en het beestje heeft het niet overleefd. Toen ons pa thuiskwam en vroeg waar zijn vink was zei mij zus die toen amper een paar jaar oud was: Het vinkje doet niet meer.. en zo was hij direct op de hoogte Dat zorgde toen voor een plaatselijk onweer. haha Nu geniet ik van dat suskewiet in de open natuur en voel toch een beetje mee met al die vogeltjes die destijds in hun kooitje gevangen zaten.. Vogeltje ge zijt gevangen; In een kooitje zult gij hangen Kennen jullie dat liedje ook nog?Zou dat daar iets mee te maken hebben?
Gelezen in de krant van woensdag: " De Antwerpse bisschop Johan Bonny zei gisteren dat de Kerk bereid is te betalen voor de schade die de slachtoffers van sexueel misbruik geleden hebben. Maar hij voegde er meteen aan toe dat de Kerk eigenlijk niet genoeg geld heeft. De Kerk heeft nooit reserves of verzekeringspolissen afgesloten.....We moeten rekenen op vrijwillige bijdragen van de bisdommen, congregaties en GELOVIGEN!!..."
Toen ik hoorde dat de kerk schadevergoeding wilde betalen, dacht ik een fractie van een seconde dat de Kerk eindelijk een soort helder licht gezien had en toch een beetje van de fouten zou erkennen. Ik had beter moeten weten... Dat ze op financiële steun van de aanhangers rekenen, dat zet kwaad bloed bij mij en wellicht vele anderen! Goed bezig, moet ik zeggen! De Kerk moet toch dringend eens de tien geboden terug opfrissen.... gij zult niet liegen is er één van!!
Het kan toch niet dat de financiële verantwoordelijkheid bij de geloofsgemeenschap komt te liggen! Collectes in de Kerk om hiervoor geld in te zamelen dat vind ik er ver over! Het is al erg genoeg dat noch de Kerk in ons land noch Rome nog steeds geen definitief antwoord gaf op het gebeuren en dat de schuldigen nog steeds vrijuit gaan en zelfs van een riant pensioen genieten, maar dan te durven suggereren dat de doorsnee gelovige best kan helpen om die financiële beerput te te dichten....Heeft de kerk dan echt geen greintje respect meer voor zijn " aanhangers"? Neem allereerst de uitkeringen van de daders in beslag en je komt al ergens.
En dat de Kerk geen centen heeft? De Kerk is de grootste en rijkste vastgoedbezitter in de wereld. Het Vatikaan strijkt miljarden op via verschillende kanalen. Het heeft aandelen in banken, bedrijven enz en dat voor ettelijke miljarden en dan hopen ze te collecteren op rug van de gelovigen voor de slachtoffers van pedofiele priesters!!
Waar is dan het gigantisch fortuin naar toe van de immense giften en schenkingen die ze door de eeuwen heen verworven heeft? Dat net de bisschoppen die meestal in paleizen wonen waar het marmer van de muren druipt nu geld durven vragen aan de gelovigen... Je moet het lef maar hebben. Laat Rome dan maar een steentje bijdragen. Vatikaanstad staat volgens mijn weten niet op de rand van faillissement, je moet er maar eens rondlopen... het stinkt er naar geld! Maar ja, daar woont er eentje die zich de hele malaise niet aantrekt en wiens neus bloedt want we wachten nog steeds op een " concreet" ingrijpen voor Roger Vangheluwe.Dat zou pas een sein zijn! De onzin die ze blijven verkopen loopt de spuigaten uit. Wie kan er financieel beboet worden bij een misdaad? Een logisch antwoord ; DE DADER. Bij kindermisbruik is dat de persoon in kwestie en niet de vereniging of partij of groepering waartoe de dader behoort. Ik zou zeggen: goed bezig en ga zo maar verder als je het instituut Kerk verder wil zien afbrokkelen, zo jagen jullie de laatste "klanten" ook nog weg.. Een voorstel?... Leg zondag op iedere kerkstoel een voorgedrukt stortingsformulier .. " Steun de pedofiele priesters"!!
Begrijp me goed , het gaat hier niet over geloven of niet geloven , dat maakt ieder voor zichzelf uit maar de hele " bollewinkel" die daarrond opgebouwd is, begint stilaan op mijn heupen te werken!
Vandaag is het Hemelvaartsdag. Voor diegenen onder ons die het vergeten zijn of nooit geweten hebben , op Hemelvaartsdag viert het Christendom dat Jezus Christus naar de hemel is opgestegen en dit op de 40ste dag na Pasen.
Bij veel ouderen onder ons is toch nog wel het één en ander blijven hangen van wat ons in onze jeugd verteld is over Hemelvaartsdag. De jongeren snappen er vaak geen meer jota van. Gisteren begon voor de schoolgaande jeugd al een zonnig en verlengd weekend. Je kon hen al op straat vinden of aan de rand van het bos genietend van zoveel vrije tijd. Ik vroeg mij dus af wat de jongeren nog weten over dit feest.
Ik lady X aan het woord, die wil ook een antwoord en daarom vroeg ze aan een paar zogenaamde "hangjongeren" waarom ze donderdag een vrije dag krijgen en naar de reden hiervoor. Ik zet even een paar antwoorden op een rijtje. Zet u maar schrap.
- Hemelvaart is volgens een knul van een jaar of zestien, een dag voor de luchtvaart. Een beetje uit de kluit gewassen jongen kon precies het hoe en waarom vertellen. Heel simpel, dat is de dag waarop de eerste mens voeten op de maan heeft gezet en dat herdenken wij.
- Deze is ook een goeie. Dit keer van een dametje in miniformaat. Als je deze dag dood gaat dan komt God je halen met een ruimteschip.
- Hup dan nog ééntje. Aan de rand van het bos stonden een paar opgeschoten knullen met scooters zich te pletter te vervelen, de hasjlucht drong zo in je neusgaten. Lady X ging een stapje achteruit want voordat je het weet word je er ook stoned van. Zij vroeg hen of ze haar konden vertellen wat Hemelvaart betekende? Ze keken haar aan of ze water zagen branden!
Een grote knul met een tatoeage op zijn arm keek haar een beetje lodderig aan. Achteraf bleek hij de grote aanvoerder te zijn. Maar nu zijn verhaal. Hemelvaartsdag is uitgevonden door de engelen die Adam en Eva uit het paradijs hadden verdreven. Natuurlijk had X haar woordje klaar. Wat hebben die twee dan gedaan? Dat weet toch iedereen, kreeg zij als antwoord. Ze hebben van een appel gegeten en dat mocht niet van God. Jongens, zei X, " wat een rot God De knul nam nog een grote trek van zijn joint keek hemels naar boven en zei: Bent u een lid bij één of ander genootschap of zoiets"? Lady X was lekker op dreef en gaf hem als antwoord,: Ja hoor, ik ben bij de Dexiabank. ( na de recente commotie rond die holding kon dat toch geen Chinees zijn voor hen!) Zijn macho gesprekspartner ging volledig uit zijn dak. Dit moest hij onthouden. Amigos, zei hij, dat wordt vanavond een knal avond. Hoezo, vroeg lady X. Mens, je bent gaaf! kreeg ze als antwoord. Je weet natuurlijk niet dat onze ouders ons zien als een verloren generatie en dat wij allemaal criminelen worden. Als wij hun dit gaan vertellen over die God ,dan zijn de rapen gaar". Weet je mevrouw, wij vinden deze stuff eigenlijk helemaal niet lekker. Je wordt er hardstikke moe van. Waarom doen jullie het dan? vroeg lady X. Gewoon, onze ouders hebben geen aandacht voor ons. Alleen maar werken voor de poen om de andere buren en de familie de ogen uit te steken". Vindt u ons ook junks? Om in hun jargon te blijven zei X, Zal ik jullie nu eens vertellen hoe ik over jullie denk. Ik ben geen waarzegster, maar ik kan jullie op een briefje zeggen, dat als jullie achter je idealen en de studie waar jullie mee bezig proberen te staan, dan kunnen jullie een heel eind komen. Maar nog even over Hemelvaartsdag. Volgens de overlevering is Jezus na zijn kruisiging met lichaam en ziel naar de hemel gevlogen". Waarom zei ze dat eigenlijk ,zo kerks was ze nu ook niet?Gewoon een restantje uit lang vervlogen tijd? Holy crab, zei één van de andere knapen, waren er toen al ruimteschepen"?
Lady X heeft het hier maar bij gelaten want ze had onderhand wel behoefte om thuis een kopje koffie te gaan drinken....
Gisteren was dus " the big day " voor onze Kit en nu maar hopen dat de ontsteking afgeremd wordt. Ik begrijp Fjak@ en sta persoonlijk ook niet te springen om die cortisonespuiten toe te dienen omdat de werking ervan maar tijdelijk is, maar momenteel was het een geval van moeten! Het laatste onderzoek had aangetoond dat de ontsteking die op de knie en het enkeltje zit de reuma maar verergert en antibiotica was ontoereikend gebleken om die ontsteking weg te nemen. Gevolg.. de beentjes groeien niet gelijkmatig en daarom moest dringend ingegrepen worden en werd naar die spuiten gegrepen. Ik hoop maar dat het niet te vaak moet gebeuren. Maar daar gaat dit logje niet over...
Onze spruit moest al om 7u in Leuven zijn dwz rond 6u vertrekken. Ik was om 5 u opgestaan om tot bij hen te rijden want grote broer is er ook nog. Het was eventjes moeilijk om onze schat aan het verstand te brengen dat ze niet mocht eten....En zeggen dat we een week geleden zouden gesmeekt hebben om die woorden " ik heb honger" te horen. Nu horen we niets anders. Kitiara eet, weliswaar selectief maar met die gluten is dat sowieso al uitkijken. Uiteindelijk lukte het om haar uit te leggen wat er moest gebeuren, wat al protest uitlokte en een paar traantjes! Dat kindje haat stilaan ziekenhuizen!
Rond 8u30 kreeg ik al een telefoontje dat ze binnen was na de nodige problemen. Toen ze naar de ok kamer moest, bleek het narcosetoestel niet te werken en stond de dochter een kwartier lang met een ongerust kindje op de arm te wachten tot de technieker geweest was.Dat is al niet goed voor een mens zijn vertrouwen en een kind zijn moed, maar soit wat moet, moet!
Rond 10u45 terug telefoon! Dochter: " Ma, we zijn terug op weg naar huis". Ik: " Oef, alles ok?" Dochter: "Dit geloof je nooit"... Ik : " Wat nu, zeg niet dat er weer problemen zijn"! Dochter: " Jawel, ze hebben haar enkeltje vergeten in te spuiten"! Ik : "Wat, .. dat meen je niet hoe kan dat nu?"...
Wat was er gebeurd? Voor onze Kit weggevoerd was, hadden ze met een zwarte stift twee grote kruisen aangebracht op het knietje en het enkeltje om de plaats aan te duiden waar de spuit moest gezet worden. Toen Kit teruggebracht werd, bemerkte de schoonzoon dat het beentje tot precies boven het enkelkruis ontsmet was., waarom niet verder? Er was ook maar één pleister op het beentje! Op hun vraag hoe het kwam dat er geen pleister op het enkeltje was, viel de mond van de verpleegster open. " Hoe, moest ze daar ook een spuit krijgen? Ik zal even gaan horen". Ze kwam terug met de bevestiging dat men het enkeltje vergeten was. Ja, dat is een probleem, ik zal er de professor even bijhalen. Intussen zaten de dochter en schoonzoon met groeiende verbazing en frustratie de zaak te bespreken. De professor verscheen na 15 min en draaide zich in alle bochten om verontschuldigingen aan te bieden. De behandelende arts zou erover op het matje geroepen worden, want in haar 20 jaar als arts was zoiets nog nooit gebeurd... blablabla. Waarop de dochter lakoniek zei; " ja , maar daar heb ik niets aan , het is wel met mijn kindje gebeurd. Jullie gaan me nu niet vertellen dat ze nog eens onder narcose moet!"
Toen Kit begin mei onder volledige narcose een gastroscopie en coloscopie onderging, konden die spuiten niet gezet worden wegens andere dienst en afspraken enz enz. Dat die tweede verdoving binnen de maand niet op gejuich onthaald werd, moet ik niet vertellen zeker. Maar nu moet ze wellicht volgende maand nog eens onder narcose omdat men " vergeten is" om de job nu goed te doen!! De dochter en schoonzoon hebben op een rustige manier hun mening gezegd en gevraagd wat ze ervan dachten om zo maar aan de lopende band narcose toe te dienenbij een driejarige? Maar wat kan je daartegen doen? Klacht indienen wegens nonchalance of nalatigheid? Als je weet dat je kind voor de rest van haar jeugd ( en misschien langer) bij die arts en dat ziekenhuis onder behandeling moet blijven waar sta je dan in zo'n geval? De professor liet een kleine opening dat het glutenvrij eten misschien een halte toeroept aan de reuma en de inspuiting volgende maand dan misschien ook niet meer nodig is. Maar ze hebben de laatste maanden al zoveel negatieve geluiden gehoord dat ze daarin niet durven te geloven. Trouwens daar zeg je zo wat. Toen Kitiara bijkwam had ze natuurlijk honger en wat brachten ze haar? Juist ja, heerlijke boterhammetjes... Op de vraag van de dochter of ze glutenvrij waren volgde weer zo'n idiote reactie ; " Och, mag ze geen gluten eten? Dat weten we niet. Ja, dat is een probleem, ik zal even in de keuken gaan zien". Gelukkig had de dochter zelf voor een glutenvrij ontbijtje gezorgd . Ik ben benieuwd wat de rekening zal vermelden? Dagopname met ontbijt en twee cortisonespuiten?
Wij zitten hier dus allemaal danig "bonen te vreten" van frustratie! En dat gebeurt dan in zo'n gerenommeerd ziekenhuis!! Een nr ben je , nog meer nog minder. Alleen al die voorbehandeling! Twee keer kwamen ze langs met een blanco blad en dezelfde vragen: Hoe heet het kindje, hoeveel weegt ze, welke medicatie neemt ze , waarvoor wordt ze opgenomen, wat moet er gebeuren......Spreken die assistenten dan niet met mekaar? Je vraagt je af of ze dan geen dossier hebben na een zoveelste bezoek. En onze Kit is nog maar 3en half jaar . Dat belooft voor de komende 15 jaar!!
Ik weet, missen is menselijk en mensen maken fouten maar dokters en verpleegsters moeten uitkijken dat ze geen fouten maken en zeker geen in de aard van wat vandaag gebeurd is want dat is pure nonchalance om dat tweede kruis niet te zien. Een kinderbeentje is niet zo lang hé?
Ironie van het lot, de schoonzoon had nog tegen de arts van dienst -voor hij Kit meenam- gezegd. "het linker beentje hé" en lachend gewezen op de twee " kloefers van kruisen" die ze zo opzichtig op dat beentje getekend hadden!! Waar waren die mensen op dat moment met hun gedachten!! Buiten blijven uit die ziekenhuizen, dat is wat ik altijd zeg maar ja soms heb je geen keuze en soms is het goed dat ze er zijn maar vandaag hebben we daar geen boodschap aan!
Nu mag ze 48 u niet op dat beentje steunen en liefst gestrekt houden, dat geeft meer kans op een positief resultaat. Morgen komt ze dan maar naar hier en oma is nu al aan het nadenken hoe ze een zo'n kind kan stilhouden in de zetel!!....Dat wordt reuzeleuk!
Terwijl ons schatje hier is, heb ik eens een foto genomen van het kruisje op de enkel. Wie kan daar naast kijken en nog beter hoe kan je een beentje ontsmetten tot precies boven dat kruis?
Waarom ik hier over begin? Ons hummeltje moet vandaag binnen om onder volledige narcose een cortisone spuit te krijgen in het knietje en enkeltje dat reeds aangetast is door de reuma en oma zal dan maar een kaarsje aansteken zeker? Niet dat ik gelukkig ben met de ingreep maar de situatie is zo dat er niet meer kan gewacht worden met de ingreep want anders krijgt ze problemen met de gelijke groei van de twee beentjes. Wat dat kaarsje betreft, een overblijfsel van thuis uit , ons ma deed het ook altijd als er ergens extra steun nodig was!! Bijgeloof of niet?
Bijgeloof is wijdverspreid en we zijn er bijna allemaal vatbaar voor. Hoe rationeel je ook bent, de neiging om een kaarsje te branden, hout vast te houden of één van de honderden andere dingen te doen om geluk af te roepen of ongeluk af te wenden is soms erg groot.
Bijgeloof is irrationeel maar eigenlijk ook wel logisch.
Bijgeloof is een vreemd en interessant gegeven. We zijn er bovendien allemaal gevoelig voor en we hebben allemaal onze eigen kleine eigenaardigheden op dat vlak. Wie een paraplu meeneemt, zorgt ervoor dat het minder snel zal regenen; wie hout vasthoudt, vermijdt een slechte afloop; wie het over files heeft als de weg vrij is tijdens de spits, zal 5 minuten later in een verkeersopstopping terecht komen; als je kat niest, brengt dat geluk; als je neus kriebelt, mag je goed nieuws verwachten...
Rationeel gezien weten we dat bijgeloof niet echt' is. En toch zegt ons gevoel iets anders. Waarom? Onze hersenen gebruiken een techniek om de waarschijnlijkheid te berekenen, waarbij een negatieve uitkomst meer mogelijk geacht wordt dan een positief resultaat. We zien dus sneller een oorzakelijk verband als iets slecht afloopt dan wanneer iets goed uitdraait. Vandaar dat we sneller denken 'zie je wel, ik had die paraplu moeten meenemen, ik had de weergoden niet mogen tarten' dan 'tja, ze hadden regen voorspeld dus het was sowieso gebeurd'.
Buikgevoel versus hoofd. Onderzoekers stellen dat we allemaal een neiging hebben tot het ontwikkelen van bijgeloof, maar dat we, als we uit een rationele cultuur komen, die ideeën daarna rationaliseren en beseffen dat dit niet gegrond is. Gelukkig maar. Al doen we nog steeds een wens als we in één adem alle kaarsjes uitblazen op onze verjaardag!
Ben jij bijgelovig?
Jij weet heel goed welke dingen ongeluk brengen. Je weet alles over hoefijzers, klavertjes vier en vrijdag de dertiende. Je zal nooit onder een ladder lopen, en zwarte katten zijn uit den boze.
Je hebt soms je twijfels over wat toeval is of wat niet. Je hebt wel een paar voorwerpen die volgens jou geluk brengen, maar als je die kwijtraakt is dat ook geen ramp. Als het vrijdag de dertiende is hoop je 's ochtends dat je niks zal overkomen, maar je gaat niet extra opletten.
Vrijdag de dertiende is voor jou een dag zoals alle andere. Je gaat er niet extra voor opletten en al zéker niet thuisblijven. Geld in een wensput gooien is geldverspilling en zwarte katten zijn even schattig dan die in een andere kleur. Je staat lekker met je beide benen op de grond! Gezond gemiddeld dus!
Laten we eens een paar gevallen samen bekijken en zeg dan zelf wat je ervan gelooft ..
Het hoefijzer Hoefijzers brengen geluk, zeker boven de voordeur. De open kant moet wel naar boven want anders valt het geluk eruit. Een gevonden hoefijzer gooi je over je linkerschouder, daarbij mag je een wens doen. Niet omkijken! Dat brengt ongeluk en de wens komt dan zeker niet uit. Er zijn verschillende verklaringen voor het hoefijzer. Het hoefijzer met de open kant naar boven zou een C vormen, van Christus. De vorm van het hoefijzer zou lijken op een halve maan, in veel culturen het symbool voor geluk.
Niet onder een ladder lopen. Wie loopt nog vrolijk onder een ladder door? Er is ooit eens onderzoek naar gedaan, 70% van de deelnemers probeerde het te voorkomen. De ladder, de weg en de muur vormen (met een beetje fantasie) een driehoek. De driehoek staat voor de Heilige Drie-eenheid en het is oneerbiedig om daar doorheen te lopen. Daarnaast is de ladder het symbool voor zielen die naar de hemel opstijgen. Zielen die je zeker niet mag storen op zon belangrijk moment. Om al het onheil af te zweren moest je de vingers gekruist houden en over de linkerschouder spuwen.
Hoe kwam men aan die gekruiste vingers?
Wanneer je toch redelijk gelukkig onder een ladder door wilt komen moet je twee vingers kruisen. De middelvinger over de wijsvinger, het liefst van je rechterhand. Je vingers kruisen voorkomt veel onheil. De meest waarschijnlijke verklaring is dat de vingers letterlijk een kruis vormen. Het kruis is een enorm positief symbool. Een kruis beschermt ons tegen rampspoed ook tegen ontmaskering. Bij het liegen de vingers kruisen schijnt prima te werken.
Klavertjevier Een klavertjevier brengt geluk. Wanneer je het klavertje doorgeeft brengt het zelfs dubbel geluk. Het is bijna een universeel geluksbrengertje. Het is niet helemaal duidelijk waarom het plantje over de hele wereld aanhangers heeft. Misschien heeft het te maken met de vorm, het lijkt een beetje op een christelijk kruis. Maar ze brengen geluk en niet zon klein beetje ook. Wanneer een meisje een klavertje in haar schoen stopt dan trouwt ze met de eerste man die ze tegenkomt. Mensen die een klavertje bij zich hadden, konden niet worden bedrogen en waren helderziend . Er zit een grote maar aan al dit geluk, een klavertjevier geeft alleen voorspoed wanneer je het zelf hebt gevonden. Dus het geluk uit de handen van een andere plukker rukken heeft geen enkele zin.
Even afkloppen Wanneer je het hebt over geluk, moet je het toch even afkloppen, want stel je voor. Afgelopen maanden geen griep gehad ..even afkloppen. Het werkt alleen op onbehandelde houtsoorten, op een blank gelakte tafel afkloppen heeft geen enkel effect, tenminste dat zegt het bijgeloof. Bomen hebben van oudsher een magische lading, woningen van de goden in de Germaanse cultuur. Hout aanraken, dus eigenlijk de boom, was een soort eerbewijs aan de goden. Wanneer je iets van de goden wilde moest je de stam aanraken of nog liever omarmen. Hadden de goden je verzoek gehonoreerd dan moest je op de stam kloppen als dank.
Drie keer niezen
In de eerste plaats, waarom zeggen we gezondheid wanneer iemand niest? Vroeger geloofde men dat de ziel bij een niesbui, heel even, het lichaam verliet. Iedere rondzwervende demon had even de kans om het lichaam in te nemen. De persoon zelf moest dus iets zeggen om de ziel zo snel mogelijk weer naar het lichaam te brengen. In andere verhalen zegt men gezondheid om de demonen in de war te brengen.
Maar niezen is meer. Drie keer niezen geeft een zonnige dag. Wanneer iemand op een schip aan bakboord niest dan wordt het een slecht reis. Tijdens een huwelijksceremonie niezen brengt ongeluk. Wanneer je eenmaal niest mag je een wens doen, tweemaal niezen voor een zoen en drie keer niezen?
Bedenk dat zelf maar
Ken jij nog zon vormen van bijgeloof , ah neen, jij bent niet bijgelovig of toch een beetje?
Toen ik verleden week in de tuin bezig was, was het weer het ideale moment om na te denken. Ik rustte even uit met gekruiste armen op de hark en dacht aan een schilderij die vroeger aan de muur hing bij mijn grootouders. Daarop zag je een boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft.
Het is echter een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurt of juist niet meer gebeurt. De meimaand is een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is hé? Terwijl ik zo nat in het zweet stond van op mijn hark te leunen, dacht ik plots aan vroeger, t was ook in mei dat er meikevers te vinden waren. Je moest maar aan de beukenhaag te schudden en ze tuimelden zo naar beneden. Mijn grootvader die wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een stekkendoosje. Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote, bruine meikever zitten. Een grote kever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan. Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar peter stelde mij gerust. Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijn poot en dan mocht ik het vasthouden terwijl de meikever heen en weer vloog. ( schiet me nu niet dood hé!!) Blijkbaar waren er nog grootvaders met hetzelfde idee want mijn speelvriendjes hadden ook zon exemplaartje. Maar na een tijdje stak ik de kever terug in het doosje en gaf ik hem eten! Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het Stekkendoosje te steken. s Avonds nam ik hem mee naar mijn kamer en af en toe trok ik het doosje open om te zien of de meikever sliep. In feite hoefde ik helemaal het doosje niet te openen want je hoorde hem zo met zijn pootjes krabben in het kartonnen schuifje.( och arme) Meestal hield het beestje het niet lang uit want tegen de avond van de volgende dag had hij gedaan met krabben en lag de meikever dood in mijn stekkendoosje. Met tranen in de ogen liep ik dan naar peter met al mijn verdriet en hij troostte mij dan weer door een paar keer in mijn haar te wrijven en mij te vertellen dat hij volgend jaar in mei wel weer een meikever zou vangen. Maar sinds de dood van mijn peter heb ik zelf niet veel meikevers meer gezien. Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs. Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken. Het zou ook kunnen dat -zoals vele zaken - de meikever ook aan het uitsterven is. Als ik denk aan wat er allemaal op onze velden gespoten wordt tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups, dan zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking. Nochtans wordt er hier niet gespoten alles is biologisch!
Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt hé? Van het doodgewoonste ding tot de perfecte (!) mens , alles verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol. Ja, er wordt wel nieuw leven geboren terwijl je het oude in herinneringen moet zoeken, maar toch is er steeds een gemis. En zo is het ook een gemis dat ik dit jaar nog geen meikever gevonden heb. Nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het foto-apparaat. Af en toe voel ik mij schuldig aan het verdwijnen van de meikever omdat ik er ook heb aan meegedaan. Maar ik ben de enige niet hoor; in die tijd was het grote mode omdat men ze nog vaak kon vinden en dus paste de mens een paar varianten toe op het leven van de kever.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis ook een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond. Dat zullen volgens mij eerder mestkevers zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gaan halen?
Terwijl ik daar op hark stond te leunen en mijn gedachten in het verleden liet dwalen, was ik er zelf van verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan.
Och we staan niet stil bij de meikever maar waarschijnlijk bij alle herinneringen die het diertje met zich meedroeg. Alles is veranderd en wij zullen ons moeten aanpassen. t Is precies of alles begint zijn eigen gang te gaan zonder dat we er nog vat op hebben. Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een schop of hark leunen en terugkeren in hun herinneringen. Herinneringen die al fel uitgedund zullen zijn hoewel er wel andere in de plaats komen.
Vandaag hoorde ik de kreet van de meikever! De kreet dat herinneringen nooit zullen uitsterven.
Onlangs probeerde ik een datum te pinnen om de verjaardagen van de schoonkinderen ( beiden zijn jarig in mei) te vieren met een etentje hier. Het is op zich al een hele prestatie om een gemeenschappelijke vrije dag te vinden. En dat zet me aan het denken...
Ken je dat ook die perioden waar het feesten je soms even teveel wordt en je snakt naar een doodgewone week of dag? Met de meimaand en allerhande feesten achter de rug, begrijpen jullie misschien wat ik bedoel...
Velen onder ons weten wat het is als je een heel jaar door "hip-hopt" van de ene feestelijkheid naar de andere. Je hebt gewoon geen tijd om die mensen uit te nodigen die je echt wil ontmoeten. Het hangt er natuurlijk wat van af hoe groot je familie - en vriendenkring is, maar zonder twijfel zit je elke maand wel met een paar jarigen hier of daar. Niet alleen blijven mensen maar leeftijd "aankweken", ook het feit dat we moeder of vader zijn , wordt gevierd. Hier in Antwerpen zelfs twee keer. Daar komt dan nog eens Pasen bij, communies en gedoopt worden voor de gelovigen, een huwelijk en na een aantal jaar de zoveelste huwelijksverjaardag. Is het kind ietwat pienter, dan studeert het af en dat wordt gevierd! Ondertussen gaat er wel altijd iemand feestelijk met pensioen of een beste vriendin verhuist en wil haar huis per se opgewarmd weten. Sporadisch treedt er nog wel eens iemand in het klooster ( hoewel is dat stilaan niet iets voor de annalen?) en een goeie bekende doet een babyshower. En dan zijn er nog de vaste feesten....
Sinterklaas heeft amper de mijter opgeborgen of daar moet je al weer cadeaus voor Kerst gaan verzinnen en de daarbij horende spijs en drank aanslepen. Maar wacht, daartussen is er nog een kind jarig en kom je nog niet op adem want 10, 9 , 8 ....het is Oudjaar!
Sommigen zetten dan het jaar in met zoveel nieuwjaarsborrels dat je hun lever Foie Gras mag noemen en dan begint alles weer van voor af aan.
Maar zie , I had a dream!!.
Waarom houden we geen Nationale "Feest"dag. Neen niet om het land te vieren, maar een gigantisch feest waarin al het voorgaande in één keer gevierd wordt. Hoe die dan verloopt?
De jarigen wordt een extra knuffelbeest toegeworpen, voor de gepensioneerden leggen we allemaal bij voor een horloge. De zoveel jaar gehuwden krijgen een reischeque, de afgestudeerden een Mont Blanc vulpen, nicht Non een gouden kruisje (kan er af nu hun aantal zo geslonken is) en de trouwers krijgen een extraatje voor de huwelijksreis!. We borrelen heel de dag door, vanaf tien uur s ochtends, snijden 's middags een kalkoen aan, we hangen paaseieren in de kerstboom en om 16 uur komt de Sint langs! Tegen zeven uur hijsen de kinders zich in carnavalspak en dwarrelt de confetti op een paar verjaardagstaarten..
Om 24 uur is er champagne, wordt er uitbundig gezoend, wensen we elkaar het beste toe en terwijl de kinderen de laatste confetti en slingers gooien in hevige concurrentie met het vuurwerk, mag er nog een kerststronk achter de kiezen gestoken worden. Niet later dan twee uur 's nachts is iedereen zo moe, dronken en mottig dat de Nationale Feestdag stilaan ten einde loopt.
Stel je eens voor, daarna een héél jaar "peis en vrede". Eindelijk tijd om diegenen uit te nodigen waarmee je echt een band voelt, niet meer MOETEN naar dit of dat feest gaan, maar gewoon "joepie we Mogen"!
Ja beste bloggers, we zijn allemaal overfeest en die extra kilootjes die je daardoor krijgt, gaan er nooit meer af. Maar niks van dat alles meer. Vanaf nu misschien één Nationale feestdag! Of toch maar niet? Zou het dan niet wat te saai en eenzaam worden?
Vandaag was ons hummeltje in de namiddag terug hier want een ganse dag op school is nog wat teveel van haar energie gevraagd.Vorige week was ze hier ook maar vandaag zat er voor het eerst sinds een hele tijd al wat meer pit in haar en ... ze heeft voor het eerst de zalige woorden: " ik heb honger" uitgesproken.. Ik wist gewoon niet wat ik hoorde want dat is al maanden geleden dat ze dat zei. Ze heeft één boterhammetje en 4 lepels platte kaas met veel zin binnengesmuld en als beloning een Kinderchocolaatje gekregen ( die zijn glutenvrij). Oma heeft wel haar trukendoos bovengehaald om al spelende alles binnen te krijgen, maar dat hebben we er momenteel voor over. Je kan je niet voorstellen wat het is een kindje van 3 in huis te hebben dat niets eet!! Maar wat ons nog meer doet hopen is het feit dat ze haar kwart appeltje dat ze mee had naar school op had en deze namiddag toch 1 aardbei geproefd heeft. Fruit is een even grote taboe als vlees en groenten! Het klinkt voor jullie misschien peanuts en de moeite niet om over te praten maar als je weet van waar we komen dan is dat voor ons een hele stap. Ze was al 800 gr afgevallen wat veel is bij een kindje van 3j . Daar moest een halt tegen geroepen worden en nu maar duimen dat de patatjes en groenten stilaan ook volgen. Maar dat glutenvrije gedoe is niet simpel. Hier heeft ze ook haar brood en boter en koekjes en pasta enz..want je kan haar niet zomaar iets geven als ze honger heeft! Dat is de reden waarom we haar proberen toch wat fruit te laten eten wat ze tot nog toe - op bananen na - weigerde. We hebben nog een lange weg te gaan maar moeten erin geloven. De reumaopflakkering is ook wat verminderd en we hebben al vastgesteld dat eten of niet eten daar ook iets mee te maken heeft! Maar een beetje positivisme mag ook, niet? We houden onze vingers gekruist en de mama en papa hebben een beloningssysteem opgesteld. Telkens als ze iets eet mag ze een stickertje plakken en als ze 's avonds 6 stickertjes heeft dan mag ze iets plezants kiezen. Gisteren koos ze voor verstoppertje spelen met mama, papa en grote broer voor het slapen gaan !! Ben benieuwd hoe lang dat beloningstrukje werkt! Misschien vinden jullie dit logje nogal banaal maar iedereen die de laatste maanden de situatie hier wat volgde , beseft dat dit wel eens een keerpunt kan zijn. We durven nog niet "oef" zeggen maar de "o" staat er al .
Misschien een schone adonis of een knappe maar wat oudere man? Ik ben echt niet heiliger dan de Paus ( hoewel de dag van vandaag weet je maar nooit ) en ik zal mijn oogskens ook wel gebruiken ( al is het heel onopvallend) als de gelegenheid zich voordoet maar waar ik echt mijn hoofd voor omdraai? Voor een paard!
Ik geraak maar niet uitgekeken op de kracht, sterkte en elegantie die er van zo'n dier uitgaat en als er een docu is over paarden dan kan die mij wel bekoren. Paarden zijn groot en krachtig. Ze spreken tot de verbeelding. De afmeting en de kracht van een paard zorgen er voor dat mensen van nature geïntimideerd zijn. Ik bezit zelf geen paard , heb er ook nooit één bezeten daarom vraag ik mij soms af vanwaar dan die interesse....
Ik kan genieten van de elegantie en het atletische van een paard. Maar soms hebben ze ook iets treurigs en onbegrijpelijks in hun karakter. Het geluid van hoefgetrappel, de mix van elegantie en kracht, samen de natuur ontdekken in alle rust of in volle snelheid, de wind en de vrijheid, de geur van zweet, de reactie van je paard op de druk van je benen, het even gaan verzitten op je zadel, dat zijn de bedenkingen die door mij gaan als ik een paard bekijk. Ik weet het, dit is wartaal of Latijn uit de" pen" van iemand als ik die deze ervaring nooit heeft gehad. Maar ik zweer het: in een ander leven kom ik terug als een paard ergens op een grote vlakte liever dan in een beroemde stal!
Als ik dan lees over die gruwel op paarden in het Limburgse dan vraag ik mij af welk een gestoorde geest daar achter steekt? Wie kan tot zo iets in staat zijn om op zo'n barbaarse wijze zo'n prachtdieren toe te takelen? Ik hoop maar dat die klopjacht op de paardenbeul snel resultaat heeft! Je kan de dieren toch niet op stal houden omwille van zo'n gestoorde mensen, ze hebben beweging nodig. Een paard moet kunnen vrij draven, ik heb het gezien in Mexico. Daarom heb ik ook medelijden met die paarden die door dressuur totaal tegen hun instinct in moeten werken. Maar ja, we doen het ook met andere dieren, honden, poezen .. Brood en spelen noemen ze dat in de Griekse oudheid. Nu is het de passie van sommige moderne mensen . Ik mag er niet aan denken dat ik als paard terugkom en dan mooi binnen de lijntjes moet draven!
En toch, we doen het met onze kinderen ook. Poppetjes die van af hun 12e opdraven als fotomodel hun jeugd ontnomen worden en moeten meedraaien in de geldwereld van volwassenen, in veel gevallen om eigen frustraties van gemiste kansen te verwerken.
Maar laat mij bij het paard blijven. Van nature zijn paarden fier en trots, ze dragen het hoofd hoog en de aanblik van een paard met die grote ogen straalt iets uit dat wijst op grote levendigheid vooral als het met opgeheven staart en open neusgaten voorbij komt gedraafd om indruk te maken.
Hier in de buurt staan ook af en toe paarden te grazen, de ogen afgedekt met gaas, een trieste aanblik die mij aan vrouwen met Boerka's doet denken en een groot medelijden met beide oproept. Het zal je maar overkomen als mens of als dier om op die manier van je vrijheid beroofd te worden, want daar komt het toch op neer! Terugkomen als paard? Ja, als het maar in vrijheid is maar ook dat lot hebben we wellicht niet in handen!
Soms zijn er situaties waarin je wil reageren en dan besluit om het toch maar niet te doen wegens verspilde energie. Sommigen zullen het misschien onverschilligheid noemen, anderen geven het de naam mild worden!
Mild worden is de rijpste groei van de mens, het is zacht worden in je woorden, in de klank van je stem en in heel je zijn. De blik uit jouw ogen wordt een warm aanvoelen omdat je in de mensen om je heen jezelf herkent. Het heeft niets te maken met zwakheid, het zit veel dieper. Het is de kracht die je doet ontwaken en doet leven.
Mensen die binnen mild worden, beseffen wie ze zelf zijn. Je oordeelt niet meer over anderen, je bent niet langer hard. Je wil niet overal gelden ten koste van je medemensen. Je luistert omdat elke andere een voortdurend wonder is. Je geniet van zon, regen en van heel kleine dingen.
Dikwijls zie je die mildheid bij mensen die veel geleden hebben. Wie mild wordt, heeft zichzelf overwonnen. Een dankbare zucht van bevrijding welt uit je op! Je houdt van de mensen omdat je geleerd hebt van jezelf te houden. Niet zoals je zou willen zijn, maar gewoon zoals je bent.
We gaan weer even terug in een wereld die mij steeds geboeid heeft : de wereld van de Griekse Goden.
Een twistappel is een uitdrukking voor een geschilpunt, waar behoorlijk onenigheid over bestaat, zelfs ruzie over gemaakt wordt.
Het woord twistappel is afkomstig uit de Griekse mythologie. Op de bruiloft van koning Pelus met de nimf Thetis waren alle goden aanwezig. De godin van de ruzie, Eris, wierp de appel onder de gasten die op de bruiloft aanwezig waren. Ze had op de appel geschreven: "voor de schoonste". De godinnen Hera, Pallas Athena en Aphrodite maakten aanspraak op deze titel. Zeus stelde Paris, een Trojaanse prins aan om het geschil te beslechten. Hera beloofde hem macht als hij voor haar koos, Athena beloofde hem wijsheid en Aphrodite beloofde hem de mooiste vrouw ter wereld. Paris schonk de appel aan Aphrodite. De schaking van de mooiste vrouw, Helena, door Paris, leidde vervolgens tot de Trojaanse oorlog.
De boodschap uit dit verhaal is dat een kleine en futiele ruzie enorme gevolgen kan hebben.
De feesten zijn weer in aantocht of bezig en dan sta ik steeds weer even in bewondering voor de vele hapjes die we " voorgeschoteld" krijgen!
Ik hou van hapjes. Appetizers voor een diner zijn mijn absolute favoriet of lekker peuzelen bij een glaasje cava en mijn avond kan al niet meer stuk. Ook recepties vind ik zalig en dit om dezelfde reden: laat de hapjes maar komen. En wat meer is, die hapjes scheppen een culinaire band. Je houdt het niet voor mogelijk hoeveel gesprekken er al ontstaan zijn met zo'n hapje in de hand. Ook de manier waarop " geproefd" wordt , vertelt veel over het type mens. Zo zijn er de uitbundige types die meteen aanvallen om nog een tweede keer toe te tasten. Vaak stimuleren ze andere aanwezigen om hun " goede voorbeeld" te volgen. Ze zijn de managers van deze wereld zeg maar! Aan de andere kant heb je de mensen die liever de kat uit de boom kijken en pas in actie schieten als hen uitdrukkelijk gevraagd wordt om te proeven. Je hebt stille genieters en je hebt er die met hun enthousiasme geen blijf weten. Soms vraag ik mij wel eens af of die proevertjes geen product zijn van onze tijdsgeest? Onze voorouders zie ik niet meteen wild worden van "amuse-gueules", klinkt goed hé? Die hielden van het échte spul, geen mini maar maxi, geen hap-slik-weg maar sparen en bewaren! Trouwens, wist je dat tapas volgens de legende gebruikt werden om een wijnglas af te dekken zodat het aroma bewaard bleef en er geen vliegen in konden?
Of het sindsdien slechter geworden is?
Allesbehalve, tegenwoordig krijg je bij het aperitief niet enkel iets lekkers maar ook een streepje kunst voorgeschoteld. Geen pindanootjes of chipjes zijn de trend maar crostini met een tapenade en hamrolletjes met mozarella...niet dat ik iets tegen die chips of nootjes heb, lekker gemakkelijk en valt ook altijd in de smaak! Ik ben fan, maar dat heb ik al gezegd en of ik zelf van de hapjes kan blijven? Dat valt mee, ik proef verantwoord. Het eerste om de kwaliteit testen, het middelste om de stand van zaken op te meten en het laatste het " schaamhapje" omdat het anders toch blijft liggen.
Het is weer volop communietijd. April, mei klinken als Heilige maanden als je overal de communiefeesten ziet. Dat doet mij denken aan mijn communietijd. Ja, mijn communie heb ik moeten doen met de nadruk op moeten. Sommigen stonden te springen om hun communie te doen maar eerlijk gezegd voelde ik mij al heilig genoeg.! Ja, in die tijd waren we katholiek, punt. t Was nog niet genoeg dat ik in mijn kinderjaren mijn slaap of speeltijd moest onderbreken om naar de mis of lof te trekken ze staken mij dan ook nog eens op internaat bij de nonnen en dat was ook van moeten. Ik heb het toen zelfs een paar keer tot misdienaar ( es) gebracht. Maar met het offeranderinkelen of wijn inschenken zou ik nooit het Belgisch kampioenschap winnen, want heb een paar keer verkeerd gerinkeld ( heel onschuldig hoor haha) tot grote hilariteit van mijn klasgenoten zodat ik terug naar de lekenstand gedegradeerd werd! Oef, dat was echt niets voor mij, ik sliep liever nog wat verder uit, en er was steeds iets dat mijn aandacht afleidde!! Natuurlijk moest ik ook mijn communie doen ..Mijn eerste communie om te trainen en daarna mijn plechtige communie om alles plechtig te laten verlopen. Mijn plechtige communie herinner ik mij nog alsof het gisteren was. Dat moest allemaal tot in de puntjes geregeld zijn en er mocht zeker niets fout lopen op de weg naar de heiligheid, dus moesten we naar de lering. Daar werd ons een jaar lang van alles ingepompt , werd de catechismus van achter naar voor en omgekeerd geleerd en moesten we er zelfs een examen over afleggen. En dan was er de dag van de communie. Wij meisjes in een lang wit kleed en de jongens in een schoon en spiksplinternieuw kostuum. Maar het schoonste was dat ze er een lang wit kleed moesten over aan trekken zodat er van dat kostuum niks meer te zien was. Iedereen had plaats genomen in de kerk en op psalm ik weet niet meer hoeveel ,moesten we twee aan twee onze intrede doen. De jongens rechts en de meisjes links. In de ene hand hielden we de kaars die we gratis en voor niks kregen omdat onze ouders ze al hadden afbetaald. In de andere hand onze missaal een gebedenboek met gouden snee verpakt in een lederen zakje .
Dat lang, wit kleed stond ons meisjes beter dan de jongens want sommigen van hen struikelden af en toe over de boord van dat kleed dat vaak te lang was voor die jongensbeentjes en dat was al reden om bijna de slappe lach te krijgen .Nochtans meenden we het zo toen we onze handen in bidhouding gevouwen hielden en tevens schoon recht voor ons keken. En serieus dat al dat volk daar in de kerk was om nog niet te spreken van die vier of vijf pastoors en die ene hogere in graad die zeker al kolonel of generaal van de pastoors was want hij had ook een ander kleur van rok aan.
En daar zaten we dan op onze knieën zoals ik vaak als straf al op mijn knieën had gezeten maar dan zonder lange jurk aan. Op zeker moment moesten we dan allemaal vooraan voor het altaar gaan staan en daar zouden we gezalfd worden. Dat had je moeten zien! Er liep daar zo'n "heilige met een kommeke zalf " en iedereen kreeg op zijn voorhoofd een kruis getekend met die zalf. Voilà, we waren al ingeënt tegen de pokken en nu ook tegen al het kwaad dat ons "heilig lijf " ook maar zou proberen te betreden.
Nadat iedereen aandachtig naar de preek had geluisterd over goed en kwaad en dat we onze honger hadden gestild met "het lichaam van Christus" mochten we eindelijk naar buiten waar de familie klaar stond met felicitaties om dan naar de fotograaf te gaan waar je verplicht was ernstig te kijken want het ging toch om een serieus gebeuren. Hier en daar klonken nog wat felicitaties en dan moesten we ons haasten om rap in de auto te zitten zodat de familie niet te lang moest wachten op het feestetentje. In feite was dat het interessantste moment van de dag want dan kreeg je geschenken. Ik herinner me nog dat schoon doosjes, met een vulpen omdat ik graag schreef .. Die vulpen , daar was ik heel blij mee al vroeg het wel even wat wennen om er mee te schrijven want als je dat niet gewoon bent om met verse inkt te schrijven en je zit wat te lang te zabberen dan zagen je lippen binnen de kortste keren blauw alsof je met blauwtong opgescheept zat.
Och ja er was dan ook nog die show tournée!. Een gewoonte in die tijd dat je je bij familie en bekenden ging tonen, een prentje afgaf om te heugelijke dag te herinneren en daarvoor dan een centje in de handen gestopt kreeg! Maar bon we zaten later aan een lange tafel ik als eregast in het midden tussen ma en pa. Het eten was gewoon lekker maar dat lang stilzitten was er bijna teveel aan. Maar een eregast mag zomaar niet de tafel verlaten en t was maar na veel zagen dat mijn ma het goed vond dat ik even de tafel verliet erg tegen de zin van mijn pa. Ik mocht niet naar buiten maar wel met de andere snotters die hun communie nog niet gedaan hadden wat rondlopen maar niet vooraleer ik de tweede preek van den dag kreeg dat ik moest opletten en mijn kleed niet mocht vuil maken ..
Er was toen ook nog een tweede dag waar we opnieuw naar de kerk moesten. De jongens hadden nu volop de kans om hun nieuw pak te showen en wij meisjes staken ook van boven tot onderen in iets nieuws dat dan de volgende jaren enkel op zondag mocht gedragen worden!
Ja, ik kan nog uren tetteren over mijn communie en als we nu naar een communiefeest moeten, gaat het er waarschijnlijk anders aan toe. De kinderen hebben wat meer in de pap te brokkelen en die moeten hun communie niet meer doen voor de cadeautjes want de meesten hebben al alles! Ja, de communie is prachtig maar eerlijk gezegd heb ik liever dat het anderen overkomt. Maar had ik mijn communie niet gedaan dan had ik nu dat logje niet kunnen schrijven ,niet?
Ik wil jullie geen dagenlang meesleuren in mijn bedenkingen. Daarom gooi ik het over een andere boeg alleen... vrees ik dat sommigen de "clou" niet echt zullen snappen want het speelt zich af in mijn moedertaal.
Ergens in West Vlaanderen
Gerard en Simonne zijn twee alleenstaande bejaarden die het goed met elkaar kunnen vinden, samen wandelen, tv kijken, op boodschap enz. Op een dag gaan ze samen naar de apotheek. Simonne neemt het woord: "Menere ejje gie van die colle om min volsche tangden die los zitten meer vaste te zetten in m'n moent ? Geen probleem mevrouw.
En ejje pampers vo grote menschen? Ook dat heb ik in voorraad mevrouw.
En zukken loopstoantjie mè wieltjies? Dat kan ik voor u aanvragen !
En zoeje 'n rolstoel ook kunnen aanvragen ? Ook dat kan ik voor u regelen mevrouw !
Enne .,..van die ,..blauwe pilletjies,. vur je wet wel ! De apotheker knikt instemmend.
Zegt Simonne tot Gerard: "Wa peesje Zjirar ?? Gomme HIER oez trouwlieste leggen "?????
De laatste dagen heb ik vaak nagedacht over relaties met anderen. Ik kom dan altijd op hetzelfde beeld terug als het gaat over die mensen waarmee je een echte band heb, diepe vriendschap bijvoorbeeld.
Ik zie vriendschap als twee bergen, die naast elkaar liggen - als je alle relaties samen bekijkt hebben we het over een bergketen - twee bergen naast elkaar dus, die aan hun voet met elkaar verbonden zijn. Een stevig fundament, een sterke binding. Dat fundament is de basis waarop de twee bergen steunen, maar hun toppen staan op zichzelf. Waarmee ik bedoel dat die diepe band een fundament is om jezelf te ontplooien en zelf te groeien, maar met een zekere onafhankelijkheid. Je bent nog altijd een individu, je bent nog altijd jezelf. Stel je nu eens even voor dat de bergen aan hun fundament ver van elkaar liggen, maar met hun toppen raken. Zoiets is gedoemd om eerder vroeg dan laat in te storten. Van het moment dat je het beseft, dat je ziet dat er geen gezamenlijk fundament meer is dan stort alles in van het ene op het andere moment omdat je - om het zo te stellen - gebouwd hebt op lucht .
Een echte vriend is iemand die jou aanvaardt zoals je bent en je de vrijheid laat om te zijn wie je bent! Iemand die van op een zekere afstand toekijkt en een geheel kan zien waar je zelf soms geen geheel kan zien omdat je er met je neus te dicht op zit. Iemand die je feedback geeft, die een foto neemt van die berg van je, zodat je zelf eens ziet hoe het eruitziet. Iemand die je de mogelijkheid biedt om jezelf te leren kennen. Een "spiegel voor de ziel" als het ware. En tegelijkertijd ben jij ook een spiegel voor die andere. Je weerspiegelt elkaar zonder je eigenheid daarin te verliezen.
Tegelijk wordt het logisch dat zo'n band maar kan bestaan met een beperkt aantal mensen. Je kan je berg maar omringd weten door een selectie van anderen, omdat je anders simpelweg elkaar de ruimte niet meer kan geven.
Stel je een bergketen voor, met ergens middenin "jouw" berg - er zijn een aantal bergen die direct aan de jouwe grenzen -. Veel meer bergen liggen verder verwijderd, de band is losser en de wisselwerking minder intens. Dat is logisch. Maar als nu een berg zich minder ondersteund weet, ondergraven wordt door invloeden, dan is het goed te weten dat een andere berg die extra steun geeft die nodig is om de berg niet te laten inzakken. Hij neemt de last over, tot langzamerhand het fundament zich weer herstelt... en het evenwicht terug is.
Mijn berg die onlangs met het verlies van een boezemvriendin een serieuze schok kreeg en door de omstandigheden hier serieuze natrillingen, zoekt nu terug naar evenwicht!
Vrijdag vertrokken we voor een drietal dagen Ardennen met de dochter en co en haar schoonfamilie.We waren aan ons jaarlijks tripje toe dat omwille van de school korter was dan andere jaren. Langer zou echter ook geen optie geweest zijn door alle problemen met ons hummeltje. We vreesden al dat ook de weergoden zouden tegenwerken want de weermannen voorspelden niets goeds. Het weer viel uiteindelijk relatief goed mee, enkel in de nacht van zaterdag op zondag heeft het serieus geregend maar daar hadden we geen last van. Het was een heel andere historie met ons glutenkindje! Jongens toch, ik kon niet vermoeden dat het zo moeilijk zou zijn temeer omdat we een paar keren gingen uiteten en zij dus uit de boot viel! We hebben dan maar een babymaaltijd meegenomen en laten opwarmen want die zijn altijd glutenvrij. De mama, oma en bomma waren allemaal glutenvrij gaan shoppen en ieder had zijn voorraad mee. Ik had ook al een glutenvrij brood gebakken in de hoop dat ze dat toch zou lusten. Het is een regelrecht afgang geweest op alle gebied.Niet alleen moet ze zich aanpassen aan de voeding , al haar favorietjes zijn taboe, broerlief moet mee komedie spelen - ach arme het ventje van amper 6- en ze is dan ook al maanden heel moeilijk wat eten betreft. Momenteel heeft ze ook nog eens heel veel last van haar knietje door de reuma ( het vochtig/kil weer speelt zeker een rol) en is daardoor ook humeurig, haar weerstand en reserve is momenteel 0,0.. ze valt zo in slaap waar ze zit. We hebben al opgemerkt dat een opstoot samengaat met eetproblemen. We vermoeden dat ze meer pijn heeft dan we beseffen en dat ze daardoor helemaal van streek geraakt. Ik hoor het graag zeggen.. dat komt wel in orde en doe dit of dat .. Iedereen weet hoe het moet maar je moet er eerst een paar dagen mee samen leven om te weten wat het is om qua eten om te schakelen bij een peutertje van 3 dat al voordien eetproblemen! had! Als daar niet dringend verandering ik komt dan vrees ik nog grotere problemen. Op een week tijd verloor ze nog maar eens 200 gr!
Allé, wat een ontspannen weekend moest worden, werd overschaduwd door die eet-en gezondheidsproblemen van onze Kit waar niemand momenteel een antwoord voor heeft, zelfs oma niet die anders nogal rap van aanpakken weet. We hebben geprobeerd er toch nog iets van te maken maar voor de dochter en schoonzoon is het einde van de tunnel nog niet in zicht!! Het zal veel tijd vragen om hun gezinnetje terug gereorganiseerd te krijgen en weer gezellige dingen te ontdekken die ze met zijn viertjes kunnen doen zonder dat eten, reuma of gluten stokken in de wielen steken. Hun reisplannen voor de zomer liggen ook overhoop want op hotel gaan met Kitiara is momenteel een probleem, zeker als je het dieet zo strikt moet volgen zoals zij opgelegd is!. Je zou bijna denken... hadden ze die onderzoeken maar nooit gedaan. Ze at voordien nog iets maar nu niets meer. Omwille van die gluten intolerantie nam ze van haar " oude" voeding niets op, zegden de dokters maar zoals het nu verloopt ook niet!! Persoonlijk zou ik als laatste strohalm naar een homeopaat gaan, maar na al die onderzoeken en het geloop, zien ze het niet zitten om nog eens opnieuw te beginnen en... voor je die stap zet moet je erin geloven dat homeopathie helpt want de oplossing wordt ook niet in één twee drie gepresenteerd! Alsof het allemaal nog niet genoeg is , kreeg ik deze avond het bericht dat bij hun hondje een Jack Russel van zo'n 10 jaar maandag een gezwel wordt weggenomen. Nog een zorg erbij.. hun beker is de laatste maanden niet enkel vol maar loopt behoorlijk over!!
Gelukkig leven er hier op de blog zoveel mensen mee met ons kleintje en krijg ik langs alle kanten adressen en suggesties van glutenvrije winkels of producten doorgestuurd. Heel, heel erg bedankt. We testen alles uit in de hoop eindelijk ergens een patroon te vinden dat goed en voedzaam is voor haar! Het wordt aankopen en proberen en bijhouden of weggooien want eerlijk.. ik ben absoluut niet moeilijk wat eten betreft maar sommige glutenvrije dingen zijn echt smakeloos of niet te eten!! Een volwassene moet zich al aanpassen laat staan een kleintje met eetproblemen en dan nog eens reumapijnen erboven op!! Ik hoop en duim dat ik hier over een paar weken mag schrijven dat het eindelijk bergop gaat met onze Kit ipv omgekeerd! We missen haar lachje en enthousiasme en speelsheid....want zeg eens zelf... zou je dat ook niet missen.... Mensen met een gezond kind in huis hebben 1000 wensen, mensen met een ziek kind slechts één!! We rekenen op die ene wens voor ons schatje hier!
Op de laatste blogmeeting, zaten Ludovikus en ik te kijken hoe een vogel opeens verdween in de holte van een boom. Dat deed bij mij een belletje rinkelen : In mei leggen alle vogels een ei.
Spreekwoorden en gezegdes, men moet ze met een korreltje zout nemen. Veel vogel denken er al niet meer aan om in mei nog een ei te leggen. Daar is het in voor sommigen al veel te laat voor. In de maand mei hebben de vogels wel iets anders aan hun kop.
De jonge vogels die in maart of april uit het ei zijn gekomen, zitten intussen al volop in hun puberteit. En je weet hoe dat gaat met puberende jeugd. Ze zijn jong en ze willen wat.
De éne wil uitvliegen, ook al is ie daar nog niet rijp voor. Een tweede lonkt reeds naar het andere geslacht. Een derde is nukkig en dwars en blijft de hele dag lui in het nest liggen, terwijl vader en moeder hun nikkel aan het afdraaien zijn.
Er is er ook altijd wel ééntje bij dat waaghalzende toeren uithaalt en zelfs niet bang is voor een fototoestel.
En dan is er soms nog een nakomertje dat zich nog gewillig laat voederen en voortdurend aan moeders pluimen hangt.
Vogels hebben het niet onder de markt in de maand mei. De opvoeding van de jonge vogels vergt heel wat van hun energie.
Straks wordt het zomer en dan zoeken de jonge vogels hun eigen weg in het bos of in de tuin. Dan blijven moeder en vader vogel alleen achter, terwijl hun kroost druk in de weer is met vliegen in de lucht en het verkennen van de wereld, waarna ze 's avonds lekker gaan stoeien in een haag.
Maar éénmaal de zomer voorbij is en de bladeren van de bomen zullen vallen, dan komen de jonge vogels hun ouders nog wel eens opzoeken. Wie weet zijn pa en ma een mooie wintervoorraad aan het aanleggen, waarvan ze eventueel ook een graantje zouden kunnen meepikken ? En wanneer de eerste vrieskou komt, leiden pa-vogel en ma-vogel hun kroost naar het vette voedsel dat de mensen in hun tuin achterlaten, niet zonder enig risico, want mensen zijn gevaarlijk. En die katten die bij hen wonen, zijn zo mogelijk nog gevaarlijker! Maar vader en moeder houden een oogje in het zeil. Ook al zijn de kleintjes intussen groot geworden, de zorg is er niet minder om.
Maar stilletjes hopen ma-vogel en pa-vogel dat, wanneer de lange winter weer voorbij zal zijn en de prille lente terug de kop opsteekt, er dan "kleinkind vogeltjes" zullen komen...
Goh, wat zullen oma-vogel en opa-vogel fier zijn ! En wanneer die "kleinkind vogeltjes" op hun beurt kleine vogeltjes zullen hebben, dan zullen oma-vogel en opa-vogel hun bekjes tussen hun veren stoppen, tevreden de oogjes sluiten en zachtjes indommelen...
Ja, het gaat snel in de natuur, zoals het snel gaat in een mensenleven. Een ei in mei ? Nee hoor, dat verhaal is al lang achterhaald.
Luc heeft het boek " Hoe word ik baas in huis ?" gekocht. Hij leest het in één ruk uit en stormt daarna de keuken binnen. Hij gaat dreigend voor zijn vrouw staan en zegt: " Van nu af aan is mijn wil wet! Vanavond zal je lekker koken voor mij en daarna zal je het bad laten vollopen zodat ik mij kan ontspannen. Je wast mijn rug, droogt me af en masseert mijn handen en voeten. En als je daarmee klaar bent, mag je eens raden wie me dan zal aankleden en mijn haren kammen...." " De begrafenisondernemer? antwoordt zijn vrouw.
Ik lig op bed en ik denk aan jou. Hoe je onverwachts langs kwam gisteren.
En hoe graag ik je wel niet zou vastpakken en fijn knijpen.
Wat er gisterennacht gebeurde in bed kan ik maar niet vergeten. Ik voel mijn lichaam nog steeds daar waar je me aanraakte.
Je kwam uit het niets en met je gulzige mond ging je schaamteloos over mijn lichaam. Je maakte me helemaal gek.
Uiteindelijk viel ik in slaap, en toen ik wakker werd was je weg. Ik zocht nog naar je, maar tevergeefs.
Mijn lichaam vertoont vaag tekenen van je enthousiasme, waardoor het nog moeilijker is om je te vergeten. Vannacht zal ik echter wakker blijven en je opwachten. Rot mug!
Zoals de meesten onder jullie geef ook ik toe dat het goed is dat we de diagnose kennen maar of dat de zaak eenvoudiger maakt? In huis en familiekring kan mits wat zoeken en uitproberen een mouw aangepast worden wat het glutenvrij eten betreft, maar eenmaal buitenhuis? Je kan zo'n kind toch niet sociaal isoleren omwille van het feit dat ze niets " alledaags" mag eten, ze kan nu al niet alles meedoen omwille van die reuma. Als die gluten affaire haar nu ook nog eens " anders" maakt, dan zal ze toch sterk in haar schoentjes moeten staan om haar plaatsje op te eisen en het zal op termijn veel discipline vragen om de regels consequent te volgen. Er komt veel meer bij kijken dan zo op het eerste zicht, zeker omdat ze nog zo klein is! Tot die bedenking zijn we al na één dag gekomen.
Vandaag loopt er een heel ongelukkig kindje rond , zelfs haar zonnig lachje is verdwenen. De dochter heeft het haar proberen uit te leggen waarom ze anders moet eten want ze begrijpt haar situatie redelijk goed maar eten was al 2 jaar een probleem en na vandaag belooft het niets goeds!. De geur van het brood is al voldoende om er niet van te eten. De koekjes wil ze niet proeven, de glutenvrije spaghetti die de mama gemaakt heeft, raakt ze niet aan. Ze heeft enkel 5 "crakotjes" ( ook glutenvrij) met goeie boter binnen op een ganse dag. In het ziekenhuis hadden ze gezegd:" Over een paar maanden hebben jullie een ander kind". Als dat zo blijft, inderdaad een humeurig, triestig en ondervoed kindje..... We hebben het gevreesd want eten is de laatste twee jaar al een martelgang bij haar! Straks mogen we hier én dochter én kleindochter oppeppen!! Iedereen heeft de oplossing maar je moet ervoor staan om te weten dat het niet zo simpel is zeker niet bij een kleintje met een heel sterk willetje!
Ik was er nochtans vol moed ingevlogen. Bojako kent mij blijkbaar al heel goed ( smile) want inderdaad ik ben gisterenmorgen direct in gang geschoten om in de buurt op zoek te gaan naar winkels waar glutenvrije koekjes, brood enz. verkocht werden. Ik viel toch wel bijna op mijn gat als ik de prijzen zag van glutenvrij spul! Minstens dubbel zo duur! Ik vond bloem om zelf glutenvrij brood te bakken en betaalde maar even 4,95 euro voor 1kg! Daarvoor koop ik 5kg gewone bloem om zelf brood te bakken. Ook de koekjes liggen dubbel in prijs en het is nog maar de vraag of Kitiara die zal lusten want de dame in de dieet/bio winkel zei dat het wel even aanpassen is aan de smaak! Maar er zijn altijd lieve blogmensen met het hart op de juiste plaats. Zo ééntje is Thea ( de link naar haar blog vind je onder mijn favorieten) Zij stuurde mij een recept door om zelf glutenvrije koekjes te bakken en dat zal oma zeker doen zodra ik de juiste bloem op de kop kan tikken!. Het is dan nog af te wachten of onze Kit die zal lusten!! En na het telefoontje met de dochter zakt de moed mij ook in de schoenen!
Maar ik vond toch iets lekkers hoop ik nl een reepje chocolade van amper 10cm en een halve cm dik ... 0,95 euro. Niet te geloven!! Ik vond ook bloem om pannenkoekjes te maken en chapelure om zelf kroketten te maken of iets te paneren als ze eens bij ons komen want als je eens nagaat , er zitten bijna overal gluten in. Ijsjes kunnen zolang ze maar niet met koekjes geserveerd worden, trouwens ik heb voor de ijsjes ook al een oplossing. Alleen glutenvrije snoepjes heb ik nog niet gevonden maar ik ben ook nog maar in buurtwinkels ( colruyt, carrefour en Delhaize) gaan zien en in de biowinkel zag ik geen snoepjes! Ik ben op zoek naar een glutenvrije zaak in de buurt, die moeten er toch ook zijn en daar zal het aanbod wel groter zijn. En zie het was alsof Thea mijn gedachten las want ze stuurde mij een link door naar een site waar je winkels in de buurt kan opzoeken. Er zijn er 2 binnen een straal van 15 km hier! Bedankt Thea!!
Ik hoorde van de dochter dat ze om te starten terug zou overschakelen naar de klaargemaakte maaltijden voor baby's mocht iets anders niet lukken. Blijkbaar zijn die altijd glutenvrij en dan zal ze geleidelijk aan op zelfgemaakte maaltijden overschakelen want Kitiara moet gewoon weer leren eten. Het wordt iets van lange adem, zoveel is duidelijk!!
Wat we hoopten dat het niet zou zijn is het toch ...
Onze Kit heeft volledige glutenintolerantie!
Gluten zijn in principe onschuldige stoffen, niet-giftig en voedzaam, maar sommige mensen reageren toch zeer heftig op deze gluten. Het afweersysteem van deze mensen herkent de gluten als gevaarlijk en er zal een immunologische en ontstekingsreactie ontstaan. Dat is wat er bij ons kleindochtertje gebeurt.
Glutenintolerantie is een onvermogen om gluten te verteren, een eiwit dat voorkomt in tarwe, rogge, haver en gerst. Normaal worden deze eiwitten in de darm afgebroken, maar bij glutenintolerantie is dat niet het geval en ontstaat gisting en beschadiging van het slijmvlies van de dunne darm. Daardoor kan de darm zijn werk niet goed meer doen waardoor een slechte opname van de bouwstoffen uit het voedsel kan ontstaan. Het lichaam heeft deze bouwstoffen nodig om normaal te kunnen functioneren en bij kinderen tevens om te groeien. Door gluten raakt de darmwand geïrriteerd en beschadigd.
Bij ons kleindochtertje is haar darm(slijmvlies) ook beschadigd en daar moet ze mee leren leven!
De meest kenmerkende symptomen zijn: overmatige ontlasting en/of opstopping (constipatie) gewichtsverlies
groeiachterstand (vooral bij jonge kinderen) een opgezette buik ( nu weten we van waar dat buikje komt hoewel ze mager is) winderigheid ( daar kan ze ook wat van) bloedarmoede
gebrek aan eetlust ( het zit dus niet enkel in haar koppeke) braken lusteloosheid en slaperigheid ( ze gaat nog steeds halve dagen naar school want heeft haar namiddagdutje nog nodig) botontkalking (osteoporose) moeten we proberen te voorkomen!
sterke stemmingswisselingen : ze kan soms ook onverklaarbaar humeurig zijn
Dus alle symptomen waren er maar we kenden ze niet!. Ze moet dringend bijkomen want ze heeft ijzer en vitamientjes nodig om tegen haar reuma te vechten, maar ze eet haast niets en dan nog fout, dus neem ze ook niets op!
Wat mag ze niet eten? Alle voeding met gluten zoals:
tarwe, rogge, haver, gerst, kleefrijst, brood, knäckebrood, pasta, bami, muesli, koek, koekjes, beschuit, seitan, etc.etc., verder spelt, semolina, kamut, triticale, couscous, bulgar, gort, mout, maltose (moutsuiker), bier, tarwekiemen, MSG (ve-tsin), tarwezetmeel, paneermeel (gebakken vis, patat) en alle producten die ook maar kleine hoeveelheden gluten bevatten zoals "gemodificeerd tarwezetmeel", dranken gemaakt van granen of melk ...
En het lijstje is blijkbaar nog langer
Wat kan ze eten? Rijst (en rijstbloem, mihoen), wilde rijst, amaranth, gierst, quinoa, boekweit, lijnzaad, maïs en bonen (kleine hoeveelheden), sorghum, aziatische mungbonen vermicelli, sojaproducten als bonen, tamari, sojamelk, sojavla (alle zonder tarwe!), rijstwafels (broodvervanger) en noten, zoete aardappelen, agar-agar, gelatine, johannesbroodpitmeel, verder alle fruit, groenten en aardappelen, yam, tapioca. Biologische producten hebben altijd de voorkeur. Sommige mensen, vooral diegenen die vermagerd zijn of bovengenoemde symptomen hebben, hebben baat bij het eten van vlees, vooral rundvlees, vis en eieren. Begin daar maar eens mee bij een kindje dat niets eet, vlees , vis en eieren stuiten steevast op een njet bij onze Kit. Het zit ook wat in haar koppeke!!!
Misschien denken jullie zoals zovelen .. daar kan mee geleefd worden er zijn er nog velen die glutenvrij moeten eten. Maar we spreken hier over een kindje van drie! Hoe leg je haar uit dat ze op verjaardagsfeestjes niets mag eten? Dat grote broer zon koekje of ijsje mag en zij niet? Dat als er uitgedeeld wordt in de klas zij niets mag aannemen? Dat even binnenspringen om een frietje te eten wat kinderen zo heerlijk vinden niet kan tenzij het Mac Cain frietjes zijn die enkel in frituurvet gebakken zijn waar niets anders in gebakken is. Zoute chipjes kunnen maar geen met paprika enz. Pudding mag maar enkel Imperial. Nootjes mag maar enkel met zout niet met een korstje errond .En zo gaat het verder. Ik krijg de lijst wel door en dan kan ik ook gaan winkelen en elk product nagaan of het juiste label er op staat. Als je op reis bent en op hotel zit, wat moet zij dan eten?
Dat zijn de eerste bedenkingen die nu door ons hoofd gaan en we zullen met nog veel meer situaties geconfronteerd worden want ze moet het dieet strikt volgen!
Onze dochter en schoonzoon moeten nu alles eens op een rij zetten en zelf bekomen en op zoek gaan naar een glutenvrije winkel in de buurt en hoe ze hun wereldje - dat op zijn kop staat - weer normaal kunnen leiden.
Volgende maand hebben we hier een etentje gepland om de verjaardag van de beide schoonkinderen te vieren ( beiden in mei jarig dus gaat in één feest door) . Wat moet ik met de snackjes doen en het eten zonder dat ze zich teveel anders voelt dan de 5 andere kleinkinderen?
Het wordt dus voor iedereen aanpassen en desnoods glutenvrije snackjes eten ..Maar wat als zij ergens op bezoek moeten ?
De stukjes die ze van de dikke darm hebben weggenomen , duiden op niets speciaals. De problemen zitten in haar dunne darm en je kan niet zonder hé..?
En alsof het allemaal nog niet genoeg is, heeft ze sinds gisteren terug een opflakkering van de reuma met een pijnlijk en opgezwollen knietje tot gevolg. Dat hangt natuurlijk samen met haar slecht eten en foute voeding waardoor ze geen of onvoldoende stoffen in het bloed heeft om haar immuniteit op te trekken... Een straatje zonder einde....
En zeggen dat ze zo schattig lief is en altijd zonnig en blij ( tenzij ze pijn heeft natuurlijk).Hopelijk verliest ze haar stralend lachje niet als ze telkens een neen hoort.
Het zou niet mogen en mocht het mogelijk zijn ik nam zo meteen haar handicap over.
We zijn hier allemaal wat overdonderd en murm door de diagnose want zoals die reuma zit ze er voor haar leven aan vast!! Twee keer levenslang, het is niet eerlijk, een kind verdient dat nooit!!
Wanneer we over tortelduifjes spreken dan denken we aan een verliefd koppeltje. Maar er bestaan ook echte tortelduifjes...
Het begint met het feit dat je Pa en Ma Tortel al een tijdje bezig ziet en hoort!
Hun lokkend gekoer is niet uit de lucht te denken en hun dartel gedans hoog in de kruinen van de bomen overstemt het zachte lente briesje! En dan wordt het opeens druk. Met takjes in de snavel vliegen ze tot hoog in de spar van de tuin waar ze hun nestje bouwen. Een takje links, takje rechts, takje in het midden, daarna ei tussen de dij'tjes en....broeden maar. Alleen het kabaal dat ze daarna maken, ik heb daar fantasieën over.
Pa tortel is een forse kerel zonder staart, waarschijnlijk net ontsnapt aan de poes van de buren, dus een komisch rond geval, dat op niet al te sierlijke wijze van tak naar tak fladdert.
Ma zit meestal op het ei en is een redelijk mooie duif.
Maar na een tijdje begint ze gillend te koeren en ik denk dat het iets in de aard is van: " Zeg ouwe schuinsmarcheerder, zou jij ook niet eens op de kids in wording gaan zitten?
Ik heb kramp in mijn poten en een deuk in de buik. Bovendien knort mijn maag en heb ik dringend een pedicure nodig".
Vanaf het dak aan de overkant klinkt het dan vrolijk: "Koekoeeeeeeeeeee, koekoeeee ,jij moest toch zonodig kinderen?
Ik wilde nog wat vrijheid, maar nee, jij dreef je zin door, koekoeeeeee."
Maar goed, na een paar minuten komt pa dan, niet al te sierlijk, aangevlogen. Ma neemt de vleugels en Pa nestelt zich over het nageslacht in wording.
Meestal is Ma niet zo lang weg.
Straks als de jongen uit zijn gekomen, wordt het opletten geblazen, want de eksters en kraaien liggen al op gluurhoogte. Je vraagt je af hoe het mogelijk is dat er nog zoveel tortels zijn?
Ik " pen" er maar wat op los want de spanning om te horen wat het resultaat van de onderzoeken van ons hummeltje is , laat zich voelen! Nog een fijne lentedag al is de zon even wat minder van de partij maar een spatje is/was zeker welkom voor de tuin!
Ik las bij Ani iets over Verkademeisjes en wist niet goed waarover het ging. Uiteindelijk vond ik bij Loewiesa waar het allemaal rond draaide. De link naar beide blogs vinden jullie hier onder favorieten en dames ... bedankt voor de inspiratie!
Ik citeer hier een paar zinnen uit Loewiesa's logje om mijn logje duidelijk te maken. "Verkade bestaat 125 jaar. Deze koekjesfabrikant was een van de eerste werkgevers die vrouwen in dienst nam. De lokale bevolking bekeek deze werkende vrouwen met schuine, argwanend ogen en de reputatie van de Verkade werkneemsters was dan ook snel gemaakt, het zouden sletten zijn die zich niet gedroegen zoals het hoorde".
Het moet moed en lef gevraagd hebben om in een mannenwereld van die tijd tegen de stroom in te gaan zeker als je weet wat er toen aan de meisjes geleerd werd.
Ik geef jullie hier een paar citaten uit een huishoudkundeles van toen.... Een goede raad dames.. leg de deegrol buiten het bereik en sta er op dat manlief je nu beter even niet voor de voeten loopt..
Les 1: Breng orde op zaken.... Maak nog een laatste ronde door de voornaamste kamers van het huis voor je man thuiskomt. Leg de rondslingerende schoolboeken, speelgoed en papieren op hun plaats en neem nog vlug even het stof af! Breng het geluid op een minimum niveau... Schakel bij zijn aankomst de wasmachine, de droogkast of de stofzuiger uit. Probeer de kinderen kalm te krijgen. Wees blij hem te zien. Verwelkom hem met een warme glimlach en toon je bereidheid om hem te bevallen!
Les 2: Luister naar je man... Het zou kunnen dat je een dozijn belangrijke zaakjes aan hem wil vertellen, maar daarvoor is zijn thuiskomst niet het geschikte moment. Laat hém eerst spreken, zijn onderwerpen kunnen belangrijker zijn dan die van jou!!
Les 3: Maak dat het eten klaar is ... Maak de zaken op voorhand klaar, de avond voordien als het moet, zodat een heerlijke maaltijd hem opwacht als hij terug keert van zijn werk. Het is een vorm van duidelijk maken dat je aan hem hebt gedacht en je bezorgd bent over zijn noden. De meeste mannen hebben honger als ze thuis komen en het vooruitzicht op een stevige maaltijd (vooral als het hun lievelingskostje is) maakt deel uit van de noodzakelijke warme verwelkoming.
Les 4: Maak nooit je beklag als hij laat thuis komt... Klaag nooit als hij laat thuis komt voor de maaltijd of zelfs als hij de hele nacht wegblijft. Bekijk het als kleinschalig in vergelijking met wat hij heeft moeten doorstaan gedurende de dag. Installeer hem comfortabel. Vraag hem zich te ontspannen in de zetel of te gaan rusten in bed. Maak een warme of frisdrank klaar. Schud de kussens op en stel voor zijn schoenen uit te trekken. Spreek hem aan met een zachte, vredelievende en plezante stem. Stel hem geen vragen wat hij heeft gedaan en twijfel nooit aan zijn oordeel of zijn rechtschapenheid. Denk er aan dat hij de meester is in huis en uit deze functie zal hij steeds zijn wil uitoefenen met eerlijkheid en waarheid. Wanneer hij klaar is met eten, ruim de tafel af en doe vlug de afwas Als je man vraagt om te helpen, wijs zijn voorstel af want hij zou zich kunnen verplicht voelen om het steeds weer te doen en na een zware dagtaak heeft hij geen nood aan extra werk. ( Mijn deegrol begon bijna te smeken om in actie te komen ). Zet hem aan om zich aan zijn favoriete bezigheden te wijden. Toon je interesse hiervoor zonder hem het gevoel te geven dat je op gelijke voet komt op zijn gebied. Als je zelf kleine bezigheden hebt, doe ze zonder praten en storen, want zijn interesse punten zijn meestal belangrijker dan die van de vrouw.
Uiteindelijk de avond. Breng het huis in orde zodat het klaar is voor de volgende morgen. Denk er aan eventueel een ontbijt op voorhand klaar te maken. Het ontbijt van je man is uiterst belangrijk als hij op een positieve manier zijn zware dagtaak moet aanvatten. Eenmaal dat jullie in de slaapkamer zijn aangekomen maak je je klaar om zo vlug mogelijk in bed te komen. Niettegenstaande de vrouwelijke hygiëne een grote rol speelt, mag het niet de bedoeling zijn dat uw man de rij moet doen om in de badkamer te komen, zoals hij moet doen om zijn trein te halen. Zorg er echter wel voor dat je het beste voorkomen hebt als je gaat slapen. Tracht een voorkomen te hebben dat innemend is zonder uitdagend te zijn. Als je een nachtcrème moet aanbrengen of krulspelden, wacht tot hij slaapt want het zou hem kunnen ergeren bij het zien van een dergelijk schouwspel net voor hij slaap. Wat de intieme relaties betreft met je man, het is heel belangrijk je te herinneren wat jullie elkaar beloofden bij het huwelijk en voornamelijk de belofte van gehoorzaamheid. Als hij van oordeel is onmiddellijk te willen slapen dan zal het zo zijn. Te allen tijde word je geleid door de wil van je man en oefen je op geen enkel moment druk op hem uit om hem tot een intieme relatie te stimuleren. Als je man minder normale handelingen voorstelt,gedraag je gehoorzamend en lijdzaam maar geef je eventueel ongenoegen aan door een stilzwijgen. ( Hier lag ik slap als ik eraan denk dat dat ongenoegen in stilzwijgen moest gebeuren! Jongens, jongens dat lukt bij mij enkel als ze mij muilbanden.. Voor diegenen die dat niet kennen dat is zo'n masker voor de mond van de hond om hem koest te houden!!) Het is waarschijnlijk dat je man onmiddellijk zal inslapen. Breng je kledij weer in orde, breng je schoonheidsproducten aan alsook je haarverzorging. Nu mag je de wekker zetten om zeker even voor je man op te zijn in de morgen. Zo kan je hem een kop thee maken tegen dat hij wakker wordt.
Ik weet niet goed hoe mijn gemoedstoestand te omschrijven toen ik dat hier las. Het schommelde tussen gieren en hevig protest maar het gieren had duidelijk de bovenhand omdat ik mezelf " een beetje" ken en weet hoe ik zou gereageerd hebben tijden die lessen!!
Ik kom ook uit een tijd waar de wil van ons pa zijn wet was en dat wisten we allemaal, ma inclus. Maar als full time werkende vrouw ( zelfstandige kapster) heeft ze op haar manier haar plaats opgeëist in zijn mannenwereld. Zij was "ons Verkademeisje". En ons pa... hij krijgt toch krediet hoor want hij was diegene die er op stond dat we verder studeerden en een diploma behaalden. Ook hier hadden we niet veel keuze. Maar dat heb ik hem nooit kwalijk genomen!
Ik hoop hier een paar pittige reacties te krijgen en zit nu al te snuiven als ik aan bepaalde blogvriendinnen denk!!
Vandaag verwent men alle moeders En dat is ook verdiend. Maar toch wil ik even denken en ook wat aandacht schenken aan die vrouwen zonder kinderen. Dat mag ons niet verhinderen ook zij hadden moeder kunnen zijn even goed. Het zit in iedere vrouw haar aders en haar bloed.
Alleen het lot heeft het zo bepaald dat sommigen het moederschap niet hebben gehaald. Ook diegene die terug hebben moeten geven, een ongeboren leven. Voor haar doet het extra pijn om kinderloos, een moeder te zijn. Ook moeders die door overmacht hun kind te grave hebben gebracht.
Daarom wil ik even zeggen Ik wil voor jullie ook een bloempje leggen.
Als ik hier de reacties lees op die "weer" of "wier" of likdoorn van Mus dan vind ik dat mijn doel bereikt is, communicatie losweken, want daar is het bij het bloggen toch allemaal om te doen niet? Mij interesseert het niet hoeveel mensen mijn blog bezoeken , dat cijfer zegt niets als je enkel een paar nietszeggende buttons als reactie op jouw logje krijgt en je ziet dat je de "tigtigste" in de rij bent met dezelfde reactie. Liever drie bezoekers en drie reacties dan 50 nietszeggende... Mijn bedoeling is om via mijn blog de lezer op de één of andere manier aan te spreken of te interesseren en meningen te delen want daar schrijf je toch voor? Voor sommigen is een blog gewoon een medium om eigen creativiteit via PPssen, foto's, reiservaring, gedichten .. te delen. Voor anderen een manier om het leven van elke dag, eigen levensbeschouwingen van zich af te schrijven al kan zelf de meest extraverte al eens stilvallen. We zijn niet gemaakt om als enkeling en kluizenaar onze dagen hier te verslijten. We zijn het enige " levende wezen" dat dat extraatje gekregen heeft : de taal van de communicatie en het meevoelen met anderen. Als je dan gewoon tegen de muren praat dan geef je het uiteindelijk op maar soms kan één enkele reactie of bezoekje jou die nodige duw geven om gewoon verder te gaan zoals je bezig bent en te genieten van wat het leven biedt. Als je de moeite neemt om elke blog die je bezoekt te lezen dan zal je de persoon achter het logje ontdekken en ieder heeft wat te bieden op zijn of haar manier en geloof me soms is het logje van een ander de start van een nieuwe inspiratiegolf bij jezelf. Jullie reacties waren vandaag mijn inspiratie die eventjes een duwtje nodig had. Ik wens jullie allemaal een zonnige zaterdag en hoop dat jullie genieten van die mooie lentedag die we weer eens samen mogen delen!
PS Na het lezen van de reactie van Fjak@ deze commentaar... Ik heb niets tegen buttons ( inderdaad sommigen maken er hun werk van) zolang er ook een persoonlijke reactie bij staat. Het zijn die sites die bezoekers ronselen om het meest en die absoluut niet lezen wat er in die blogs staat en dan zoiets neerpennen als: "mooi geschreven ik heb ervan genoten " op een logje over afsterven. Daar valt toch je broek van af zeker?
Mus heeft het op haar blog over de pijn van een likdoorn of in de volksmond beter gekend als een eksteroog. Dat was voor mij voldoende om even te gaan zien waar of hoe men aan die naam gekomen is. Met dank aan Mus voor de inspiratie.
Het woord eksteroog (ook exteroog) is meer een verbastering van het Duitse (of eigenlijk Nederfrankisch/ Rijnlandse) Elsterauge en het daaraan verwante Skandinavische Hästeröge en Elsteröge.
Maar hoe zijn ze daar op gekomen? Soms ontstaan woorden zomaar opeens, al is het deel oog voor een rond plekje niet zo gek bedacht. De term eksteroog werd al gebruikt in de 14e eeuw. In die tijd was er sprake van veel bijgeloof. Eksters werden beschouwd als ongeluksvogels en zouden zelfs het weer kunnen voorspellen. Wanneer ze luidruchtiger dan gewoonlijk waren, was er slecht weer op komst. Mogelijk dat in die tijd de ekster metaforisch ( beeldspraak) in verband werd gebracht met de pijnlijke eeltverdikking waarin soms een zwart pitje zit dat lijkt op het oog ven een ekster. Bovendien kan de eeltverdikking lelijk steken als er slecht weer op komst is waardoor de link kan verklaard worden. Niet voor niets hoor je wel eens zeggen: Mijn eksterogen steken = er komt slecht weer.
En het bijgeloof gaat nog verder. Volgens een Waalse en Franse sage had de ekster eerst een prachtig verenkleed, maar toen de vogel de gekruisigde Jezus had bespot, werd hij vervloekt en kregen zijn veren de kleuren van de rouw. Eksters werden van oudsher al beschouwd als ongeluksvogels, verkondigers van dood en rampzaligheid.
En zo kom ik bij een volgend intrigerend onderwerp: bijgeloof! Eerst even gaan zien wat er precies onder bijgeloof bedoeld wordt.
Bijgeloof is het geloof of de overtuiging dat er bovennatuurlijke krachten in het spel zijn die van invloed kunnen zijn op toekomstige ontwikkelingen en dat bepaalde handelingen deze krachten kunnen neutraliseren, oproepen of bijsturen. Meestal heeft het betrekking op het verwerven van geluk en het afweren van ongeluk. Bijgeloof heeft vaak betrekking op voorwerpen en symbolen. In het verleden speelde het een belangrijke rol in het dagelijks leven. Strikt genomen blijkt het erg lastig om onderscheid te kunnen maken is tussen geloof en bijgeloof.
Na deze theoretische boterham even concreter .. Zo hebben we populair bijgeloof in de vorm van
Getallen / ongeluksgetal 13
Eén van de bekendste voorbeelden van bijgeloof is de betekenis van het getal 13, algemeen bekend als ongeluksgetal. Sommige hotels en ziekenhuizen hebben geen dertiende kamer of dertiende verdieping en in vliegtuigen ontbreekt vaak de 13e rij stoelen: na verdieping, kamer of rij 12 komt nummer 14. Als de dertiende dag van de maand op een vrijdag valt, wordt dit aangeduid als ongeluksdag. Een verklaring voor 13 als ongeluksgetal is het volgende: aan het Laatste Avondmaal zaten dertien personen, waaronder Judas, de verrader van Jezus. Een oudere verklaring zegt dat het getal dertien niet in het twaalftallige stelsel paste. De Romeinen zagen in het getal een symbool van dood, verwoesting en ongeluk. Een verklaring ligt in de Egyptische kalender; vijf toegevoegde (ongeluks)dagen samen vormen de dertiende maand. Het was een ongelukkige periode, omdat het Nijlwater op zijn allerlaagste peil stond, wat insectenplagen meebracht die zich samen met de koude noordenwind verplaatsten.
Maar bijgeloof hoeft niet altijd negatief gezien te worden.
Zo brengt een hoefijzer bv geluk!
Een hoefijzer zou beschermen en geluk brengen Volgens het bijgeloof verdubbelt het aldus verkregen geluk, als het hoefijzer boven een deur gespijkerd wordt. Als de opening naar boven wordt gehangen, wordt het geluk als het ware opgevangen, als de opening echter naar beneden hangt loopt het geluk uit de opening en trekt het hoefijzer ongeluk aan. Ironisch genoeg zijn er ook landen waar het hoefijzer juist met de opening naar beneden moet worden opgehangen, zodat het ongeluk eruit loopt. Als men een hoefijzer vindt, behoort het over de linkerschouder geworpen te worden, nadat de betreffende persoon een wens heeft uitgesproken. Daarna moet men doorlopen zonder om te kijken. Vroeger hingen mensen vaak hoefijzers boven de deuren om betoveringen af te weren en te voorkomen dat toverfeeën de pasgeboren baby zou ontvoeren. Men geloofde dat heksen en feeën bovennatuurlijke overlevenden van lang geleden waren. In die tijd kende men nog geen ijzer, en daarom zouden heksen en feeën bang zijn voor het materiaal. De vorm van een hoefijzer doet denken aan de halve-maanvorm, die bij vele volkeren symbool stond voor welvaart en geluk. Onder andere Admiraal Nelson spijkerde een hoefijzer aan de mast van zijn vlaggenschip "Victory". Eén van de oudste verhalen waarin de bijzondere eigenschappen van het hoefijzer worden beschreven is de legende van Sint Dunstan, een Engelse bisschop die leefde in de tiende eeuw. Hij was niet alleen een groot geleerde, maar ook musicus en edelsmid. Op zekere dag kwam de duivel bij de bisschop langs en vroeg hem zijn hoeven te beslaan. Dunstan zag meteen wie hij voor zich had, bond de duivel vast, zette één van zijn tangen op de neusgaten van de duivel en dwong hem zo te beloven dat hij nooit een huis zou binnengaan waar een hoefijzer aanwezig was. Er bestaan afbeeldingen van Sint Dunstan waarop hij de duivel met zijn tang bij de neus heeft. Dit verhaal is waarschijnlijk de oorsprong van het gezegde iemand bij de neus nemen.
Dat volstaat voor vandaag, maar ik neem jullie zeker op tijd en stond nog eens mee in de wereld van bijgeloof over geluk en ongeluk!
De lente is in het land.
We kunnen dit al een tijdje vaststellen aan de mooie temperaturen. En dan is er nog een variante op " Love is in the air", dat jullie allemaal wel kennen. En of dat klopt!
Het was de laatste weken overal een kakofonie van vogelgeluiden en kikkergekwaak.
De merel zong zijn hartje uit het lijfje voor zijn aanbedene, de mezen twieterden links en rechts en vlogen de nestkastjes in en uit met bekjes vol strootjes.
We zagen koolmeesjes driftig rondvliegen en
een wild paringsdansje uitvoeren.
Af en toe zweeft er ook een duif voorbij, een tak in de bek, die hij dan veelzeggend ergens deponeert,
met zon blik van "kijk eens naar mij". Er staan reeds volop bladeren aan de bomen, bloesems her en der. Ook het gras is sinds een tijdje terug volop aan het groeien.
Fauna en flora herleven. Ik ben met camera de tuin ingetrokken om
de eerste hommel vast te leggen die wat in mijn eerste bloemen
zat te snuisteren. En zo kan ik door gaan...
Dat de lente in het land is, had laatst ook als gevolg dat op zon
zon overgoten dag een " devote man" aanbelde met enkel
stichtende folders in zijn hand en op zijn gelaat die pedante glimlach
van iemand die de blijde boodschap komt verkondigen op een wijze
dat men er zwaarmoedig van wordt. Geloof jij dat al deze mooie dingen die je ziet de natuur,
de bloemen, de bomen er zo maar gekomen zijn door bv. evolutie? Geloof jij niet eerder in het woord van God?
en hierbij keek hij veelzeggend naar een boekje
dat hij angstvallig tussen zijn vingers geklemd hield
en wees omstandig naar de planten in mijn tuin, met wijzende vinger
alsof hij er zelf voor gezorgd had.
Hierna stak hij verder van wal op het toontje van één van mijn vroegere lagereschoolnonnen,
die hun oude lessen nog eens willen debiteren en jou op het goede pad willen brengen.
En dat op zon mooie dag! Ik keek de man enigszins schuin aan en trachtte argumenten te verzamelen
om zijn ideeën te ontkrachten.
De essentie van het geloof is nu echter dat men het moet geloven,
argumenten hebben hier geen kracht van wet.
Ach, waarom zou ik mij hier op zo'n mooie dag in een discussie gooien? Ik bekeek hem met montere blik en antwoordde: Op zon mooie dag ga ik verder werken in mijn tuin, genieten van de bloemen en de bomen evolutie of niet. Ik stel dus voor dat je elders zielen van de duisternis gaat redden. Die zijn we weer voor een paar maanden kwijt.
Nogal een geluk dat hij mij nu niet treft want mijn gemoedsstemming en mijn kop/borstvalling zijn niet van die aard om poeslief te zijn!!
Voor wie het wil weten.. de resultaten van de onderzoeken van ons kleintje worden volgende dinsdag besproken. Momenteel blijft het bij een probleem in de dikke darm!
Uit een eerste onderzoek is gebleken dat er een probleem is in de dikke darm en hebben ze een stukje weggenomen voor onderzoek. Vandaag volgt een bijkomend onderzoek van de dunne darm...Als het contrasterend papje niet lukt via de normale weg wordt het weer een sonde!.. Och arme! Later op de dag werd ook nog besloten om meteen ook nog een echografie uit te voeren. Dus om 8u45 vervolgt de historie. We zijn echt benieuwd wat we daarna te horen krijgen? Maar misschien wil men op zeker spelen en alles grondig onderzoeken? Grote broer was vandaag nog ziekjes maar kon niet bij oma want die ligt zelf geveld. Gelukkig is er nog een oma die kan inspringen! Het mag stilaan stoppen met ons kleintje en ze is zo moedig, de lieve schat!!
Gisteren moest ons hummeltje binnen in het Universitair ziekenhuis van Leuven omdat ze vandaag onder narcose een gastroscopie en coloscopie moet ondergaan. Naast haar reuma heeft ze al anderhalf jaar eetproblemen en alle oplossingen zijn opgebruikt. Men wil nu eerst zien of er ergens in de darmen/maag of slokdarm een probleem is dat die eetstoornis kan verklaren voor men nog maar eens een andere oplossing uitzoekt. De dochter had gevraagd om tijdens die narcose ook de cortisonespuit toe te dienen in knie en enkeltje zodat ze maar één narcose moest hebben maar ziekenhuisafdelingen zijn blijkbaar ook contactgestoord vrees ik, want dat was helemaal niet in te passen in de regeling. Daarom moet ons kleintje de 31ste nog eens binnen om nogmaals onder narcose die dringende spuiten tegen haar reuma te krijgen want de ontsteking zet zich verder en veroorzaakt groeiproblemen! Gisteren tegen 9u moesten ze al in Leuven zijn en kiest grote broer toch wel die dag uit om ziek te worden zeker! Gedurende de nacht kreeg hij koorts en gaf een beetje over zodat er 's morgens zorgen waren over twee bengels! Rond 10u staken ze dan een sonde via de neus in het maagje van ons hummeltje... heel de kliniek stond op stelten en ze heeft stemvolume als het er op aankomt. De nodige papieren om toestemming te geven voor de narcose kregen ze dan ook nog eens onder de neus geduwd, alsof je een keuze hebt! Rond 10u30 kreeg ik al een smske dat ze het beiden al niet meer zagen zitten want dat onze Kit de ganse dag en nacht ( tot middernacht) met die sonde moet rondlopen!! Het drankje dat je normaal moet opdrinken om de darmen de ledigen krijg je bij zo'n kindje niet verkocht daarom gebeurt dat via die sonde rechtstreeks in de maag! Blijkbaar was onze Kit verdrietig en kwaad en moest ze om de haverklap kokhalzen...Als dat zo doorgaat met al die doktersbezoeken en ziekenhuizen dan houdt ons kleintje er nog een trauma aan over! We zullen hier vandaag dus met gekruiste vingers rondlopen en vooral met een "zeer hart" want waarom al die ellende bij zo'n klein kindje? Nu maar te hopen dat er op de één of andere manier toch een verklaring gevonden wordt voor haar eetprobleem maar vooral een oplossing! Maar blijkbaar kan het nog een 10 dagen duren voor de foto's bekeken en bestudeerd zijn tenzij er natuurlijk een directe zichtbare verklaring gevonden werd, wordt vervolgd!
Heb jij ooit al van de Walpurgisnacht gehoord? Ik las erover op een kalenderblaadje en ging op zoek naar meer info. Dat is wat ik samengevat erover vond.
Volgens een oude legende is de nacht die voorafgaat aan 1 mei, de Walpurgisnacht, waarop heksen op hun bezems door de lucht vliegen en elkaar ontmoeten rond een groot vuur. Uitkijken dus!
Eeuwenlang bleef de angst voor de heksen bestaan, daarom werden alle bezems in de nacht van 30 april op 1 mei verstopt en de geitenbokken opgesloten, want dat waren immers de geliefde rijdieren van de heksen. Op de voordeur en de luiken van de huizen werd een kruis geschilderd om zich te beschermen tegen de heksen en in de vooravond liepen de boeren met fakkels en trommels door het dorp om ze te verjagen.
Tijdens de Walpurgisnacht komen de heksen uit alle hoeken en gaten tevoorschijn om op bezemstelen, kattenstaarten, rieken, dorsvlegels of ongeacht welk ander vervoermiddel dat ze onderweg aantreffen door de lucht te suizen.
Maar de Walpurgisnacht wordt ook nog gelinkt aan het Sjamanisme.
Tijdens de Walpurgisnacht wordt de Germaanse godin Freya vereerd. Eén van haar bijnamen is Vrouwe Valburgia (of Walburgia). Zij is de godin van de liefde, de seksualiteit en van de Volva's (of Wolwa's). Volgens de mythologie rijdt zij in een zilveren rijtuig, dat getrokken wordt door een zwarte en een witte kat. De kat is het aan haar gewijde dier. Daarom werden heksen vaak met een zwarte kat voorgesteld. De witte kat lieten de Christenen voor het gemak maar weg. De kat symboliseert sensualiteit. De witte kat staat voor de mannelijke seksualiteit, de zwarte voor de vrouwelijke.
In de Walpurgisnacht vierde men een groot feest met volledige seksuele vrijheid. Meisjes lieten zich tijdens deze nacht ontmaagden. De volgende dag richtte men een meiboom op als symbool van de vruchtbaarheid. Hierom werd gedanst door jonge mannen en vrouwen.
De naam van de maand mei komt van meiden. Een meid was vroeger een jonge vrouw, die nog maagd was. In de Walpurgisnacht offerden de meiden hun maagdelijkheid aan de godin Freya. Ze lieten zich door een willekeurige man ontmaagden. Hun maagdenbloed zou voor vruchtbaarheid en een grote oogst zorgen. Tegen mei trokken alle jonge mannen, maagden, oude mannen en vrouwen 's nachts de bossen of bergen in en vierden de gehele nacht feest. 's Ochtends kwamen ze terug met een meiboom. ... Van meer dan honderd maagden die 's nachts de bossen introkken, keerden minder dan een derde als maagd terug.
Een scheurkalender is toch handig niet, zo geraak ik aan een logje ! Nu nog mijn bezem zoeken!
Afscheid nemen is iets om te haten. Afscheid nemen is iets kostbaars achter laten. Afscheid nemen is iets wat je heel diep raakt. Afscheid nemen is iets wat je van binnen kapot maakt.
Mensen komen en gaan, vroeg of laat. En heel even weet je met jezelf geen raad. Mensen waar je nog lang mee wou leven die al 45 jaren met jouw leven zijn verweven. Die leegte die maakt me nu zo verward, maar maatje,je leeft verder in mijn hart.
Vandaag had ik één van die dagen, u kent ze wel, één van die dagen waarop je alles in vraag stelt. Heb jij dat ook wel eens? Jullie denken misschien dat ik altijd vrolijk ben en meestal ben ik dat ook wel, maar net als jullie is niets menselijks mij vreemd.
Waarom moet een mens zijn bed uit als hij of zij er 's avonds ook weer in moet? Waarom ben ik nu al zo druk bezig in de bloementuin als die over een paar weken toch weer aan een beurt toe is?. Waarom stap ik 's morgens onder de douche als ik er de volgende dag toch weer onder moet?
Het zijn de dingen die we steeds herhalen zonder een stap verder te komen, lijkt het. Maar nu komt het fnuikende, we gaan wel steeds een stapje verder, elke dag een stapje dichter naar dat eindpunt. Jullie merken het al, dit is niet mijn dag. We weten allemaal dat we op een dag gaan, maar we weten niet wanneer. Het grote geheim des levens. Ik zou willen weten of ik oud word, maar niet hoé oud. Er is een mooi gezegde dat zegt:Iedereen wil oud worden maar niemand wil het zijn. Ga daar maar eens over nadenken, het is zo tegenstrijdig als wat, net zo tegenstrijdig als het leven. Dat hebben we in onze intieme vriendenkring deze week ervaren!
Het spookbeeld van het ouder worden is voor mij dat ik hulpbehoevend kan worden, dat ik mijn eigen billen niet meer af kan vegen, dat ik gevoerd moet worden, dat ze tegen me gaan praten alsof ik een randdebiel ben en dat dan ik in zon tehuis zit met van die oudjes die allemaal een vaste plaats aan tafel hebben. En dan, dat ze je maanden later nog kwaad aankijken omdat je per ongeluk op één van hun stoelen ging zitten en zo hun kleine wereldje hebt verstoord. Dat je wegens de bezuinigingen nog maar één keer per maand gedoucht kan worden of erger nog dat je er gewoon bijloopt zonder te beseffen wat je hier nog doet omdat je hoofd het niet meer vat..
Je hebt mensen die zeggen:Ik ga opnieuw beginnen,dat is leuk geprobeerd maar het kan niet. We kunnen hoogstens zeggen: Vanaf nu ga ik het anders doen, maar dat valt ook niet mee, want hoe moet dat dan?
Als je wakker wordt en je er altijd uit gaat, moet je dan ineens in je bed blijven liggen? Als je bruinbrood lekker vind moet je dan ineens wit gaan eten? Als je iedere dag onder de douche gaat moet je dat dan ineens niet meer doen.? Als je stikt van verdriet is dat dan de volgende dag plotseling over omdat je tegen jezelf hebt gezegd:Vanaf nu ga ik het anders doen.
Volgens mij is het een te optimistische gedachte, gedreven door de wens om gelukkig te zijn, hoewel, we moeten het wel proberen natuurlijk. Als we het opgeven, hebben we bij voorbaat al verloren.
Hallo, ben je er nog, of heb je intussen vertwijfeld naar een glas, een sigaret of een ander afrodisium gegrepen na het lezen van deze realiteit? Niet erg hoor, het is gewoon mijn dag niet, maar dat gaat wel voorbij..
Vrijdag is het de begrafenis van nog maar eens een lieve West Vlaamse vriendin. Dat is de tweede uit mijn/onze vriendenkring die in zo'n 3j tijd te vroeg uit dit leven gerukt is. Zij kwam om op Witte Donderdag in een auto-ongeluk ( aangereden op de fiets door een vrachtwagen, dode hoek accident!) en was amper 69 j oud! Nu schiet er nog ééntje over van de tijd van toen!
Je hebt vrienden en je hebt boezemvrienden, mensen die jouw hart raken. Zo ééntje was Rita. Na al die jaren buitenland en niettegenstaande we niet in elkaars buurt wonen, bleef de band heel close. Ze was mijn mateke waar ik zo gezellig kon mee praten en we konden alles aan mekaar kwijt "en direct" of via de telefoon. Zij was het die ons zo vaak opving na het zoveelste bezoekje aan ons ma in het ziekenhuis een paar jaar geleden. We lopen er hier beiden al een ganse week wat verloren bij. Wat moet het niet zijn voor haar man? T kent haar al van toen hij nog thuis woonde want ze is de vrouw van zijn vriend uit vroegere jaren. Ik heb haar leren kennen toen we verkeerden en het klikte meteen tussen ons. Niet dat we elkaars deur plat liepen, maar we wisten wat we aan elkaar hadden en de deur stond steeds langs beide kanten open! Nu is ze weg, zomaar zonder reden, het leven is niet eerlijk Ze vormden een " stevig, close koppel" zij en haar man. Ze waren in jan. verhuisd naar een prachtige villa in een ander dorp maar dichter in de buurt van één van de zonen. Ze hadden nog zoveel plannen want ze zouden het huis volledig moderniseren. We hebben nog geopperd: " Zouden jullie daar nu nog wel aan beginnen, trammeke 7 staat voor de deur en jullie eigen huis is nu volledig af, beantwoordt aan alle eisen en verwachtingen, jullie hebben een grote tuin, een rustige buurt.. waarom nog zo'n karwei op de schouders nemen"? Maar ze zijn beiden nog heel actief en zagen de uitdaging wel zitten want stilvallen staat niet in hun woordenschat! En zie, zomaar terwijl ze met de fiets naar de dansles ging waar ze elke donderdagnamiddag zo van genoot, werd haar lint doorgeknipt, zonder genade. Een gezonde, dynamische , joviale en optimistische vrouw, graag gezien en zo behulpzaam wordt zo maar uit het leven gerukt. Ik zal je missen maatje, jouw plaats zal leeg blijven want zo'n vriendschappen ontstaan niet meer op onze leeftijd, zoiets groeit jaar na jaar. Ik mag er niet aan denken wat er nu met haar man moet gebeuren! Momenteel is hij gebroken en weet hij ook niet hoe het nu verder moet. Ze zouden over 2 jaar hun 50 jaar huwelijk vieren en waren nu al iets speciaals aan het bedenken! Het is hen niet gegund!
Vrijdag nemen we dus definitief afscheid en daarna gaan we weer verder een stukje armer en leger want een echte vriend( in) verliezen dat is niet zomaar te vervangen. Onze dochter zei: " Ik kan het niet genoeg herhalen ma, geniet van elke dag, doe wat je graag doet, profiteer van het leven, nu kan het nog , wat morgen komt, weet je niet". Dat zullen we dan ook proberen te doen maar eerst moet ik toch even de tijd nemen om ook die bladzijde om te keren.... Het afscheid wordt geen vaarwel en tot weerzien ..want ik twijfel teveel aan wat er na dit leven volgt! Ik vrees voor het grote " niets" zoals met elk leven hier op aarde dat doodgaat. Maar ik ben wel dankbaar dat zij al die jaren in mijn leven was, mijn lieve ,West Vlaamse vriendin!
Ik sta in het station. Straks vertrek ik naar de jaarlijkse bijeenkomst van de klasgenoten van toen! Naast mij is een vrouw druk aan het bellen. Een man met een mobieltje aan het oor komt mijn richting uit. Hij heeft het niet over de kust, zoals de vrouw naast mij, maar over de kansen van die 'superdeal'. Ze ijsberen beiden om mij heen en proberen boven elkaar uit te komen. Ik lijk wel een prooi, omringd door haaien. Ik geeuw eens en staar wat voor mij uit. Dan zie ik uit mijn ooghoek een jongen in flink tempo naderen. Hij draagt een oordopje en luistert waarschijnlijk punk beeld ik mij zo in. Vlak bij mij krabt hij aan z'n borst en zegt hij: Hey Ik ken hem niet, maar zeg uit beleefdheid Hey terug. Zo ben ik nou eenmaal opgevoed.Hij kijkt mij aan en trekt een raar gezicht. Dan praat hij verder in wat zijn headset blijkt. Ik voel mij een beetje dom en kijk snel een andere kant op. Door mijn gedachten over wat er net is gebeurd, merk ik niet dat er twee meisjes naast mij staan. Eén kijkt mij aan en vraagt: Speel jij niet gitaar ? Dat is natuurlijk ook niet voor mij bedoeld, want dit is de gsm-zone. Ik kijk haar een seconde aan en zwijg wijselijk..
Nee, met die mobieltjes zijn we allemaal zo goed bereikbaar, maar een praatje maken lijkt soms alleen nog voor contactgestoorde mensen weggelegd... Ben benieuwd hoe het er in de trein aan toe gaat....
Leve de moderne technologie. Met een online ticket op zak moet ik niet meer aanschuiven aan de loketten. De trein is stipt op tijd en ik zie de kans om aan het raam te gaan zitten.Voor mij zit een meisje van zo'n 16 (?), dopjes in de oren , Ipod om de hals en de blik op half zeven! Naast mij een kereltje van zo'n 14 maar voor de rest heel solidair met het meisje voor hem. Een Engelse dame vraagt aan het meisje: "Is this seat free"? Geen reactie, dus laat de dame zich vallen, GSM komt boven en het SMSsen kan beginnen! In deze "no comment " zone laat ik mij dragen door het deinen van de trein , oogskes toe en snaveltje dicht. Die treinstilte wordt enkel onderbroken door de monotone stem die de haltes aankondigt. Ik troost mij met de gedachte dat ik straks zal overrompeld worden door Babylonische toestanden als iedereen weer door en boven mekaar aan het vertellen gaat!
Kroniek van geen contactgestoorden...
" Hé , daar zie, ge zitre ook geroakt en hoe ist? Ge verandert gie nie..., loat u moa voaln...." En zo gaat het over en weer tot iedereen er is. En alsof er geen jaar tussen geweest is, wordt het weer een drukte van je welste waar iedereen " probeert" aan het woord te komen!! De bijeenkomst is zoals naar gewoonte weer heel gemoedelijk, misschien " iets luidruchtig" maar we vlogen niet buiten Amor Fati ...Een heel vooruitziende persoon had ervoor gezorgd dat we een tafeltje exclusief voor ons alleen ( allé 15 alleen!!) hadden in de tuin van het reataurant! Praise the Lord!! Raar hoe snel we die " band van toen" weer terug opnemen en de gesprekken nooit één moment stilvallen....
Rond 17u houden de meesten het voor " gehoord". De volgende afspraak ligt weeral vast. Volgend jaar maken we Ieper onveilig. De tramrit naar Gent Sint Pieters is juist lang genoeg om nog snel de laatste grappen te vertellen...Ik weet niet of er veel afkeurende blikken waren toen daar zomaar een 6tal vrouwen gierend de tram verlieten. Het heeft deugd gedaan na een paar moeilijke dagen hier door een sterfgeval in de vriendenkring. Maar daar heb ik het nog wel over!
De treinrit terug was druk, druk en nog eens druk. Sommigen kwamen reeds terug van de kust en zagen er pijnlijk rood uit. Anderen waren weer klaar om de eindrush van het schooljaar te beginnen! Voor één keer heb ik mij ook bij de "contactgestoorden" gevoegd want voor vandaag is het "wellekes" geweest!
En de rit met de bus van het Station van Antwerpen naar huis toe, vraag je? Dat was terug de GSM zone of de Ipod zone en van beide kon ik " mee genieten"!!
Tweede Paasdag staat weer voor de deur en zo ook onze jaarlijkse bijeenkomst van de klasgenoten van de humaniora. We zijn al 46 jaar afgestudeerd en nog steeds komen we jaarlijks bijeen met hetzelfde groepje ( zo'n 15 ) zonder echtgenoten. Ik kijk er weer al naar uit hoewel we allemaal zo verschillend geworden zijn. Een paar verloren ook al hun man, een kleinkind, een broer of zus.. overleefden kanker , één enkele niet.. hebben een echtscheiding achter de rug, kampen met problemen met kleinkinderen.. ieder heeft haar eigen verhaal en we luisteren, voelen mee en intussen genieten we van een gezellig etentje ergens in een restaurant! Dit jaar is Gent de uitgekozen plaats. Ieder jaar organiseert iemand anders de samenkomst zodat de locatie steeds verandert. Normaal is het ergens in West Vlaanderen omdat de meesten daar zijn blijven hangen zodat het voor mij telkens een hele trip is maar ik heb het er echt voor over! Dit jaar probeer ik het eens met de trein en de tram.. afwachten of ik daarna enthousiast zal zijn over het openbaar vervoer! Maar wat ik nu al zeker weet: het wordt weer zo'n fijne babbeldag waar onze tongen meer zullen werken dan onze handen.
Ken jij de link tussen Pasen, de Paashaas en de Paaseieren?
Sinterklaas komt uit Spanje en de Kerstman van de Noordpool. Maar waar komt de Paashaas vandaan?
De meeste mensen weten vanuit het Christelijk geloof wat er op Pasen gevierd (herdacht) wordt. De paashaas heeft echter niks met de Bijbelse Pasen te maken, evenmin de eieren, de gele konijntjes en chocola. Toch horen deze dingen voor de westerse mens vanzelfsprekend bij elkaar.
Niemand denkt meer na over het paaseitje of over de konijntjes die we vanaf onze jonge jaren respectievelijk beschilderden of uitknipten en geel kleurden. Geel heb jij u ooit een geel konijntje of haas gezien? Ja, alleen met Pasen. Enkele fabrikanten en leveranciers vinden het zelfs leuk om voor de paasdagen levende kuikentjes aan de klanten uit te delen. Ik wilde wel meer over die gewoontes weten en natuurlijk ging ik Googlen.
Pasen is een christelijk feest, waarop men vanaf Witte Donderdag, de lijdensweg van Jezus herdenkt. Op Goede Vrijdag herdenken we de kruisiging van Jezus en op de eerste paasdag wordt gevierd dat Jezus uit de dood is opgestaan. Pasen wordt gevierd op de zondag na de eerste volle maan in de lente (na 21 maart). Pasen valt dus elk jaar op een verschillende datum, maar wel altijd op een zondag. In tegenstelling tot de viering van de geboorte van Jezus met kerst.
Pasen valt dus altijd in de lente. De lente is periode van het jaar waar alles in bloei staat en in het teken van een nieuw leven. De naam Pasen, Easter (in het Engels) komt van een godin uit vroegere tijden, genaamd Eostre of beter bekend als Eastre. Voor de Saksen in het noorden van Europa was Eastre de godin van het voorjaar en van de herrijzende natuur. Eastre was ook het woord voor lente. De haas, het vruchtbare dier was deze godin gewijd. Vandaar dat Pasen verbonden wordt met de haas (of konijn).
Verschillende culturen, volkeren en religies vieren Pasen of een gebeurtenis met dezelfde betekenis; de legendes en gewoonten zijn soms wel verschillend. In Duitsland is de paashaas net zo belangrijk als Santa Claus in de Verenigde Staten. In Duitsland geloofde men dat de haas verantwoordelijk was voor het leggen van de eieren en deze ook te verstoppen. Kinderen die naar de eieren zochten , zagen ook konijnen en hazen vluchten en waren daarom overtuigd dat de eieren van de konijnen waren. De missionarissen die het Christendom brachten, zagen geen gevaar in de traditie van noch de haas, noch de eieren. Deze twee symbolen werden dus gewoon toegelaten door de christenen. De eieren, die vroeger met felle kleuren versierd werden ( die kleuren stelden de felle zon voor), werden door de missionarissen veranderd en voorzien van christelijke tekeningen en symbolen.
Rond 1800 werden de eerste eetbare haasjes gemaakt in Duitsland. Dit bestond uit deegwaar en suiker. Later veranderde dat in chocolade. Die traditie werd overal overgenomen. Net als Santa Claus was het vooral een feest voor de kinderen die geloofden dat - als ze het hele jaar gehoorzaam waren geweest- de paashaas een nest vol gekleurde eieren voor hen zou achterlaten.
Ik hoop dat er ook voor jou zon nestje klaar ligt!
Inderdaad, jullie zitten we degelijk bij sennet en verder moeten jullie bij mijn logje van vandaag ook aan niets anders denken! Wie mij het onderwerp aangebracht heeft? Onze blogvriend Amor Fati, natuurlijk ( zie bloglink onder favorieten) met zijn reactie gisteren!!!
Ik hoop dat jullie vandaag net zo hebben genoten van het mooie weer als ik. Heerlijk al die zonnestralen op je gezicht. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen en dan denk ik terug in de tijd en hoe bepaalde kledingstukken toch een verschrikking waren bij warm weer. Zo eentje was dat fameus korset met jarretellen. En dat had qua looks niet de minste vergelijking met wat nu op de markt is!!
Een tijdje heeft men geprobeerd om mij ook op te nemen in de orde van de " korsettendragers". Waar dat goed voor was, weet ik ook niet want als kind was ik zeker niet aan de mollige kant. Als ik nu nog denk aan dat " roze" geval met baleinen en haken inclus.....Wat een ellende . Zo'n korset prikte en knelde en de baleinen kraakten bij elke ademhaling.
Ik denk dat die korsetten vooral dienden omdat daar jarretelles aan vast hingen. Ik heb niet lang korsetten gedragen. Het was al erg genoeg dat men mij in een figuurlijk keurslijf geduwd had op internaat, het letterlijke kon ik wel van mij afgooien..! Omdat ik nogal sportief actief was, zat dat ding meer in de weg dan goed was. Ik heb mijn buikspiertjes toen maar laten werken en weg met dat ding!!!
Maar aan de jarretellehouders ben ik niet ontsnapt. De jarretelle werd door ons "dames" gebruikt om de kousen mooi glad op te houden. Die jarretelles.... naast het korset waren nog zo'n vreselijk ding! Het was zo'n bandje dat je om de lenden droeg waar vaak het lipje waar een knopje aanzat om aan de bovenzijde van je nylons te doen, afbrak. Dat kon je dan tijdelijk toch nog oplossen door een knoop of een los muntstukje te gebruiken. Ik toon hier wat ik bedoel
Soms hielp ook een veiligheidsspeld, zodat je nylons ( met naad) mooi strak gespannen bleven. Wat was ik blij toen eindelijk de pantys verschenen . . . . . dat was een verbetering zeg. Trouwens met die nylons en zeker in het begin die met naad, moest je steeds kijken of je de boel zo had vastgemaakt, dat de naad netjes recht liep.Pfff Ook bij het fietsten was het ook even kijken of je wel netjes op de fiets zat zodat de bovenkanten van je nylons niet zichtbaar waren als je fietste. Wat een gedoe was dat toch, gelukkig dat dat nu niet meer hoeft. Heerlijk die lange broeken van nu, dat mocht vroeger niet, dat was niet vrouwelijk.
Ik weet nog (sommige dingen vergeet je nooit meer) dat ik bij mijn eerste paar jarretelles dacht: "Moet ik dat écht mijn hele leven dragen? Nou, dan maar geen dame.. Ik neem gewoon sokken, of een maillot!!" (want die waren er al wel toen.) Ik weet ook dat ons ma later na de korsetten ook jarretelgordeltjes droeg. Die knoopjes floepten vaak los en dan moest ze even stiekem met de rokken omhoog dat ding weer vastmaken. (En ik als klein kind nieuwsgierig vragen: "Ma, wat doe je doar")?
Ja die jarretels... Wat een afschuwelijk gevoel was dat, zeker als je kousen eigenlijk een beetje te kort waren. Dan trok dat helemaal vanuit je middel naar beneden... Dat is dus nog zo'n jeugdherinnering voor ons " oudjes"... of ben jij dat al vergeten?
Ani ging een paar dagen geleden op haar blogje aan het mijmeren ( wil je weten waarover, klik dan op de link hiernaast onder favorieten en je komt bij haar terecht) . Zij ging in de tijd terug naar haar eerste vriendje en dan denk ik bij mezelf hebben we dat niet allemaal meegemaakt de één wat vroeger , de andere wat later?
Mijn eerste onschuldige, kuise liefdesbriefjes dateren nog van de lagere school, zo rond een jaar of 11! Tot dan waren jongens voor mij gewoon speelkameraadjes geweest met wie ik in de bomen zat, kikkers ving, vliegers opstak , cowboy en indiaantje speelde ....zonder enige seksuele spanning tussen ons. Ik was één van hen tot er rond onze Heilige Communie tijd een jongen na de lering een briefje in mijn hand duwde. Dat was toen echt het bewijs want je moest zoiets maar durven met meneer Pastoor in de buurt. We hebben een tijdje naar mekaar geschreven en via via die briefjes doorgespeeld. Ons enige contact was die catechismus les waar we van op onze stoel stiekem naar mekaar keken. Nadat ons ma op de hoogte was dat ik na de school soms aan de beek bleef hangen om met jongens dikkopjes te vissen, werd ik nogal streng gecontroleerd zodat ik mijn vriendje nooit echt kon ontmoeten, want hij woonde aan de andere kant van het dorp. Hij ging naar het college en ik naar een meisjeslyceum weliswaar in dezelfde stad maar toch begonnen we mekaar uit het oog te verliezen, zeker toen ik op internaat vloog! Ik heb hem jaren later teruggezien toen ik toevallig bij hem terecht kwam bij een gynaecologisch onderzoek! Hij was de stand in van mijn gewone arts!! Hij was het die mijn naam herkende. Eventjes vond ik het een verwarrend moment want ik gaf meteen nogal veel bloot , maar na een paar wederzijdse vragen viel het toch nog reuze mee. Internaat was in die tijd de beste manier om van het andere geslacht afgeschermd te geraken. Ik vloog dan ook - na twee jaar externe te zijn geweest - op internaat. Om die " opsluiting " een plaats te geven, werd ik super actief in de jeugdbeweging VKSJ, in de volley bal groep , atletiek en zoveel meer . Daarnaast waren er ook nog af en toe de schoolboeken zodat een wereld zonder jongens niet als een gemis aanvoelde tot ik in het laatste jaar humaniora de broer van een vriendin leerde kennen. Het is uiteindelijk van mijn kant bij platonische verliefdheid gebleven want hij was 12 jaar ouder, maar ik heb er wel een prachtgedicht van hem aan over gehouden. Dat heb ik nog steeds! Mijn volgende crush was T en daar ben ik blijven aan plakken .. Zo zie je maar Ani .ook hier was het ook zo kuis en onschuldig en ik heb niet het gevoel iets gemist te hebben!
Jaja, ik ben in mijn elementen dat zie je aan mijn instrumenten en waarom?
Dank zij Mus en Ani... Voilà, dat is wat ik zo leuk vind aan bloggen, die interactie. Je schrijft iets, iemand reageert en triggert jou met een bepaalde gedachte. Je wil er iets mee doen en voor je het weet, ben je weeral bezig aan een volgend logje! Dus laat maar komen!
Mus vroeg of ik voor In zijn elementen zijn ook een verklaring had? Letterlijk is het natuurlijk zich thuis gevoelen, in zijn schik zijn, zich welbehaaglijk gevoelen.
Verder vond ik een nogal " bizarre" uitleg die ik niet direct kan linken aan het gezegde maar ik wil die toch meegeven.
Het woord element moet hier worden opgevat als dat, wat voor het leven onontbeerlijk is, vermoedelijk in toespeling op lucht en water, buiten welke geen "wezen" kan leven . Zo is dus ook een vis in het water in zijn element en een vogel in de lucht.
De elementen die wij allemaal als onontbeerlijk kennen zijn: aarde, water, vuur en lucht. Ze horen bij elkaar. De één kan niet zonder de ander bestaan en je kunt dus ook zeggen dat ze elkaar completeren. Zoals de elementen terugkomen in alles om ons heen, zo zijn zij ook vertegenwoordigd in onszelf.
Er zijn 2 elementen die het vrouwelijke aspect vertegenwoordigen, zoals er ook 2 mannelijke elementen zijn.
Zo zijn er: Aarde staat voor onze fysieke Ik. Aarde is de bodem waarop we lopen, de rotsen waarop we klimmen. Aarde vertegenwoordigt het vrouwelijke aspect en staat voor orde, wet, politiek en ook voor ons lichaam en onze instelling, m.a.w. hoe we met onze voeten op de grond staan (hoe ben je ge-aard). De kleur voor aarde is bruin of groen .
Luchtrefereert naarGedachten. Zonder lucht kunnen we niet leven. Het element lucht vertegenwoordigt het mannelijke aspect en staat voor het leven, logica, geest, communicatie, leren en veel meer. Gedachten, geest, communicatie kan heel ver gaan. De kleur van het element is geel .
Vuur is passie. Vuur is warm, geeft licht. Het vertegenwoordigt het mannelijke aspect en staat voor ambitie, succes, inspiratie, vruchtbaarheid en kracht. De passie en inspiratie van het vuur ervaar je zeker als je creëert. Of je nu schrijft, schildert, dicht..als je door het vuur der passie wordt bevangen, herken je het zeker. De kleur van dit element is rood .
Water:is emoties. Water stroomt, zoals ook onze emoties. Water vertegenwoordigt het vrouwelijke aspect en staat voor liefde, intuïtie, genezing en de cyclus van het leven. Emoties zijn belangrijk. Zij vertellen ons over ons innerlijk. Je kunt emoties niet goed verstoppen en het is ook beter dat niet te doen. Door ze te laten stromen, zoals het water, leef je een stuk vrijer. De kleur is blauw .
Ani vroeg zich gisteren in haar reactie af waar de uitdrukking: " Alle gekheid op een stokje" vandaan komt. Meer heb ik niet nodig om aan een nieuw logje te geraken.
We kennen allemaal die uitdrukking en weten wat ze betekent: Het is een uitdrukking die gebruikt wordt als verzoek om op te houden met grapjes maken en een kwestie nu in alle ernst te bespreken of als aankondiging dat je zelf ophoudt met grappen maken. Wij gebruiken ze niet zo vaak, bij ons zeggen we meer: "gene zever"!
Omdat ik mij toch wel afvroeg waar de uitdrukking vandaan komt, ben ik het eens gaan opzoeken. Het woord stokje in de uitdrukking verwijst naar de narrenstaf. Dit is één van de attributen die narren gebruiken om voor vermaak te zorgen, ook zotskolf en in het Frans marotte geheten. Het is de scepter van de nar. Aan de bovenkant zit een uit hout gesneden narrenkop, compleet met zotskap en belletjes.( zie plaatje hierboven) De kop is het verkleinde evenbeeld van de nar zelf. De nar houdt een ander de zotskolf voor met de boodschap: 'Kijk naar jezelf, dat ben ik, dat ben jij.'
De volgende keer dat je je handen wast en je vindt de temperatuur van het
water niet echt aangenaam, denk er dan eens aan hoe het er ooit aan toe
ging... Hier volgen een aantal feiten uit de jaren 1500:
De meeste mensen huwden in juni, omdat ze hun jaarlijks bad namen in mei
en dus in juni nog redelijk fris roken. Tegen die tijd begon men echter toch
al lichtelijk te stinken en dus droeg de bruid een boeketje bloemen om haar
lichaamsgeur te verbergen. Daar komt dus het gebruik vandaan dat ook vandaag
nog de bruid een bruidsboeket draagt.
Een bad bestond uit een grote kuip die gevuld werd met heet water. De heer
des huizes genoot het privilege van het schone water, daarna volgden
de zonen en andere mannen die deel uitmaakten van het huishouden, dan de
vrouwen en tenslotte de kinderen. De baby's waren als laatsten aan de
beurt. Tegen dan was het water zo vuil dat je er makkelijk iemand in kon
kwijtraken... Vandaar de uitdrukking "de baby met het badwater weggooien".
Huizen hadden in die tijd strooien daken zonder houten gebinte. Het was de
enige plek waar de dieren zich warm konden houden en dus leefden de katten
en kleinere dieren (muizen, ongedierte) in het dak. Als het regende werd het
daar glibberig en soms gleden de dieren dan uit en vielen van het dak.
Vandaar het Engelse gezegde "It's raining cats and dogs".
Niets kon verhinderen dat er dingen in het huis vielen. Dit was een echt
probleem in de slaapkamer waar ongedierte en uitwerpselen je
schone beddengoed konden bederven. Daarom werden bedden voorzien van grote
palen om een laken over te hangen dat dan toch een beetje bescherming
bood. Zo is het gebruik van hemelbedden ontstaan.
In die tijd kookte men in de keuken in een grote ketel die altijd boven het
vuur hing. Elke dag werd het vuur aangestoken en werden er
ingrediënten toegevoegd aan de ketel. Men at meestal groenten en weinig
vlees. Men at deze stoofpot 's avonds en liet het overschot in de ketel.
Dit werd dan 's nachts koud en 's anderendaags begon men gewoon opnieuw. Zo
zaten er in hun stoofpot vaak dingen die er al heel lang inzaten...
Soms kon men een varken krijgen en dan voelden men zich heel bijzonder. Als
men dan bezoekers over de vloer kreeg, dan hing men het stuk varken op om op
te scheppen. Het was namelijk een teken van weelde als een man spek naar
huis kon brengen. Men sneed dan een stukje af om te delen met de gast en
kauwde iedereen gezellig op het vet.
Wie geld had, kon zich tinnen borden veroorloven. Voedsel met een hoge
zuurtegraad zorgde er voor dat een beetje van het lood in het voedsel
terecht kwam wat vaak tot een loodvergiftiging en de dood leidde. Dit
gebeurde het meest met tomaten, waardoor tomaten de volgende +/- 400 jaar
als giftig werden beschouwd.
Brood werd verdeeld volgens je sociale status.
Arbeiders kregen de aangebrande bodem van het brood, het gezin at het
middendeel op en gasten kregen de bovenste, krokante korst.
Men gebruikte loden bekers om bier of whisky te drinken. Die combinatie
zorgde er soms voor dat de drinker een aantal dagen buiten westen was! Als
de dronkaard dan bewusteloos gevonden werd langs de straat, werd hij vaak
gereed gemaakt om begraven te worden. Hij werd dan een aantal dagen op
de keukentafel gelegd en de familie at en dronk aan diezelfde tafel en
wachtte af of hij nog wakker zou worden. Vandaar het gebruik van
de doodswake.
Engeland was oud en klein en de bevolking vond geen plaats meer om de doden
te begraven, dus werden er kisten uitgegraven en de beenderen naar een
beenderenhuis overgebracht, zodat ze de graven konden hergebruiken. Bij het
heropenen van deze kisten, ontdekten ze dat er bij 1 op 25 aan de binnenkant
gekrabd was en beseften ze dat ze levenden hadden begraven. Van toen af
werd er een touwtje rond de pols van een lijk gebonden dat omhoog leidde en
verbonden was met een belletje boven de grond. Iemand moest dan heel de
nacht op het kerkhof zitten om te horen of de bel niet rinkelde. En zo
werd er wel eens iemand "gered door de bel".
Wie zei er ook alweer dat geschiedenis saai was...?
Normaal gebruik ik mijn blog niet voor politieke of andere gebeurtenissen tenzij ze te frappant zijn. Zelf heb ik jaren school gelopen in één van de strengste, katholieke internaten van West Vlaanderen in die tijd. Normen en waarden werden ons dagelijks ingelepeld. Gelukkig hebben de jaren voor realisme gezorgd maar na de egoshow van Roger Vangheluwe ( ik vertik het om hem nog Monseigneur te noemen) moet mij toch het één en ander van het hart!
Heel toevallig kwamen we donderdagavond om 18u30 bij het interview van Marc Geenen met Vangheluwe terecht. Met groeiend ongeloof hebben we hier het gesprek gevolgd. Daar bestaat maar één woord voor mismakelijk.
Het is beschamend, onthutsend, ongezien schandalig hoe de voormalige bisschop optrad. Als je ziet welke onzin hij in dat tv-optreden uitkraamt, dan was hij beter in het verborgene gebleven! Ik begrijp niet dat hij zo ontspannen over zijn " misstappen" kon vertellen. Hij minimaliseerde het jarenlange misbruik van zijn neef volledig en gaf nu zelfs toe dat het bij een tweede neef " een beetje gebeurd " was!! ( en dat gedurende twee jaar.. ) Wat bedoelt die man met een beetje?
Volgens hem was er geen penetratie, dus was het helemaal niet zo erg. En neen er was geen orgasme en hij was nooit helemaal naakt! Het was geen seksualiteit, geen brutale seks!! Ik werd kotsmisselijk toen ik het hoorde en dat uit de mond van zo'n persoon, één van de dragers van de Kerk in ons land! Er was wel aanraking meneer Vangheluwe! Wat betekende dat dan voor jou? Voor jou was het maar een spelletje toen jij " ginder" was of zij bij jou. Enkel een paar keer per jaar op familiefeesten!! Het werd een gewoonte en er kwam blijkbaar geen verzet van de slachtoffers! Heb je ooit gedacht welke een macht je in jouw functie uitoefende op een kind?
Iemand die zijn daden zo minimaliseert, er een bagatel van maakt, beseft de impact van zijn woorden niet. Als ik hoor dat hij zelfs sceptisch staat tegen zijn opgelegde psychologische behandeling, dan frons ik de wenkbrauwen! Misschien moet hij dan maar aan de enkelband of ergens in een gesloten instelling?
Hij mag daar lacherig en nonchalant over doen, maar aan die man is nog jaren werk! Staat hij wel stil bij de gevolgen voor zijn slachtoffers? En dan nog openlijk bekennen - bijna lacherig- dat hij ook een ander neefje heeft misbruikt en dat voor heel Vlaanderen en nog verder! Die man beseft niet dat zijn slachtoffers opnieuw misbruikt worden, deze keer verbaal. Op de opmerking dat velen denken dat hij door de verjaring van de feiten er nog goed van afkomt reageert hij: " Waarom moet men een onderscheid maken tussen priesters en leken? Het gebeurt veel meer in sportkringen en geneeskundige kringen en daar doet men veel minder onderzoek naar. Waarom moet men voor priesters veel strenger zijn dan voor andere beroepen?"
Halo, meneer Vangheluwe , door te kiezen voor het priesterschap legde je de belofte van kuisheid af en kreeg je een voorbeeldfuncie in onze maatschappij. Nog nooit van de 10 geboden gehoord? Als kind werden ze er bij ons nochtans ingeramd. Heb jij die fase overgeslagen misschien? En dan maar prediken en iedereen erop attent maken dat ze die 10 geboden moeten naleven. Gescheiden mensen of homoseksuelen worden door de kerk verwezen maar een bisschop die met zijn " gewijde" handen aan onschuldige kinderen zit en daarna met diezelfde geconsacreerde handen het brood tijdens de eucharistieviering uitdeelt....dat kan , dat mag!! Pure normvervaging!
En dan de arrogantie waarmee hij beweert dat hij nooit zelf de laïcisering zal aanvragen! Quote: " Op dit ogenblik vind ik die vraag niet aan de orde. Ik heb zoveel jaren geleden mijn geloften uitgesproken. Ik wil dit blijven doen." Natuurlijk als je daarmee een pensioen van 2800 euro per maand opstrijkt.....
Die man is weg van de wereld. Hij keert de feiten om en speelt nu zelf het slachtoffer! Als je dan nog eens ziet met welk een arrogantie hij reporters wegstuurt van zijn " verblijfsdomein".... Zo'n ego... ! Om van te kotsen!
Als dit interview nu geweest was om oprechte spijt te betuigen, om te tonen dat hij beseft dat hij fout was en dat zijn geweten hem parten speelt en dat hij er zelf ook erg mee inzit, dan hadden we dit vreemde interview op de één of andere manier nog kunnen plaatsen. Maar niets van dit alles. Geen rode kaken van schaamte maar eerder van de Franse zon!! Hij heeft er een vertoning van gemaakt, een ego-show! En zeggen dat er nog honderden mensen zijn die hem steunen als we zijn woorden mogen geloven. Er loopt daar in zijn verblijfsplaats zelfs een pipo rond die hem durft " een heilige" te noemen omdat hij bekend heeft!! Zolang de kerk met zo'n gevallen opgestapeld zit, wordt het nog heel moeilijk om geloofwaardig over te komen!
Als er nu nog geen krachtig antwoord komt vanuit Rome dan is dit de zoveelste kaakslag voor de Kerk. Die vertoning was een lachen met iedereen, in de eerste plaats met de slachtoffers. Maar het is ook choquerend voor de Kerk, de gelovigen die nog blijven standhouden, zijn collega priesters, met het parlement, de maatschappij, met iedereen! Dat is de schande ver voorbij en de enige die nog vat kan hebben op die man is Rome. Dat Vangheluwe juist die periode voor Pasen, een hoogtepunt in de kerk, aangrijpt om nu naar buiten te komen is laf en des te cynischer. De bal ligt nu in het kamp van de kerk en hopelijk doen ze daar dringend iets aan! Dit moest mij even van het hart!
Fjak@ was mij gisteren even te snel af, maar deze kent ze misschien nog niet?
Aan een schaap dat aan de bar zit vragen of hij lam is. Achterin de kerk roepen dat je de kogel hebt gevonden. Bij een afrekening in het criminele circuit vragen om een bonnetje. Confetti kopen voor op je snipperdag.
De Metro in de spits lezen en de Spits in de metro. Aan een homo vragen of hij het kontje van het brood wil.
De cursus lassen voor beginners die is afgelast. De kaft van de Koran scheiden. De spits van het team van de tegenstander afbijten. Dikke vandalen die ruzie opzoeken.
Een Bob zonder vrienden. Een Chinese invalide in een lolstoel. Een avondje doorzakken op een kapotte barkruk. Een beul die op maandagmiddag roept dat de kop er af is. Een bij-gelovige imker. Een bliksembezoek brengen tijdens een onweersbui. Een blinde die te diep in het glaasje heeft gekeken. Een boswachter die een uiltje knapt. Een brandbrief met een watermerk.
Ik blijf er bij: "een dag niet gelachen...is een dag niet geleefd"! Daar moeten we dus wat aan doen!
Een vrouw is zo depressief dat ze besluit een einde aan haar leven te maken. Ze staat op het punt om in de Schelde te springen. Ze staat boven aan de dijk te kijken naar het ijskoude water als er een knappe matroos voorbij loopt. De knappe matroos ziet haar huilen, krijgt medelijden en slaat een arm om haar heen en vraagt wat er scheelt. Hij toont veel begrip en zegt dat springen in de Schelde ook niet de oplossing is. Als oplossing stelt de matroos voor om haar mee naar Amerika te nemen op zijn boot om daar een nieuw leven op te bouwen. Hij zal haar verbergen en haar als verstekeling naar Amerika smokkelen. Hij zal haar elke avond eten brengen en ze zal niets tekort komen. In ruil voor al de goede zorgen wil hij wel seks met haar. En inderdaad : Elke avond brengt hij vier boterhammen, een stuk fruit en beleeft een avond vol passie. Tot de 17de dag . Ze wordt gevonden door de kapitein. "Wat heeft dit te betekenen?" vraagt de kapitein. De vrouw legt het uit: " Ik heb een regeling met een van uw matrozen, ik krijg gratis eten, een gratis reis naar Amerika en in ruil naait hij me". "Ik weet wel zeker dat je genaaid wordt", zegt de kapitein" ... "want dit is de veerboot Hoboken-Kruibeke" .
Nog steeds druk dus even iets anders want ik zou elke maand één of andere God onder de loep nemen hé?
De god van het vuur, genaamd Hephaestus, maakte in zijn werkplaats de eerste vrouw: Pandora. Aanvankelijk was het een metalen beeld, maar het was zo mooi dat Zeus besloot het leven te schenken. Toen gaven alle goden haar op hun beurt een geschenk: schoonheid, kracht, slimheid, handigheid, overredingskracht. Hera gaf haar de nieuwsgierigheid die haar geen moment met rust zou laten.
Zeus zond Pandora als geschenk aan Epimetheus die haar tot zijn vrouw maakte. Als huwelijksgeschenk kregen zij een mooie doos, versierd met goud en edelstenen. Deze doos zat op slot, maar Zeus had de sleutel erbij gegeven en tegen Pandora gezegd dat als ze gelukkig wilden leven, ze de doos nooit moest openen. Op een bepaald moment won de nieuwsgierigheid het en opende Pandora toch de doos. In een klap kwamen daar alle tegenslagen en onheil uit die het mensdom tot op heden treffen: ziektes, verbittering, pijn en alle mogelijke kwaad. Als laatste kwam echter de hoop eruit, in de vorm van een vogel. Dat was de boodschap van de troost voor de mensheid
Als kind begrijpen we niet altijd de uitdrukkingen of bepaalde woorden juist.We hebben het spelen met woorden nog niet geleerd, of het zijn woorden die heel weinig gebruikt worden. Zo had ik als kind een hele andere voorstelling van :
-Het ijzeren gordijn. Ik stelde het mij voor als een gordijn van ijzer, je zag ze ook wel als gordijntjes voor een open haard.
- Toen ik hoorde dat mijn grootmoeder aan haar eierstokken geopereerd was, zat ik aan de stok te denken in het kippenhok waar de kippen op zaten.
- Een meisje uit de buurt had het een keer over de rodehond , je kan je wel voorstellen wat ik me daar bij voorstelde.
- Toen ik de eerste keer over een levensverzekering hoorde, vond ik dat zo vreemd. Ik wist wel wat verzekeringen waren, maar als je dood bent, kunnen ze je toch niet meer levend maken?
- Wanneer men zegde; " Hij zit op hete kolen".. dan had ik al ontzettend medelijden met de persoon in kwestie en begreep maar niet dat niemand hem eraf haalde!
- Toen ons ma zei: " De muren hebben oren", dan zocht ik stiekem tussen de foto's en schilderijtjes naar die oren...
Hadden jullie ook bij sommige woorden een totaal verkeerde voorstelling?
Een man is gestrand op een onbewoond eiland en zit daar al tien jaar helemaal alleen. Op een dag ziet hij een vlekje aan de horizon.
Hij denkt bij zichzelf: Het is geen schip. De vlek wordt iets groter en hij denkt: Het is ook geen boot. De vlek komt zelfs dichterbij en hij denkt: Het is geen vlot.
Dan komt uit een golf een schitterende blonde vrouw in een duikpak en met duikuitrusting aan. Ze gaat naar de man toe en zegt: " Hoe lang is het geleden dat je een sigaret hebt gerookt"? "Tien jaar" zegt hij. Ze maakt de rits open van haar waterdichte zak op de linkermouw en haalt er een nieuw pakje sigaretten uit. Hij neemt er een, steekt die aan en inhaleert diep en zegt: "Oh man, oh man! Is dat lekker". Dan vraagt ze: " Hoe lang is geleden dat je een slok whisky hebt gedronken"? Hij antwoordt: "Tien jaar"! Ze reikt naar de rits van haar waterdichte zak op de rechtermouw, opent die, haalt er een fles uit en geeft die aam hem! Hij neemt een ferme slok en zegt: "Wauw, God, dat is lekker". Dan begint ze de lange rits los te maken aan de voorkant van het duikpak die van boven naar beneden loopt en vraagt hem: "En hoe lang is het geleden dat je ECHT plezier hebt gehad"? En de man antwoordt: "Nee maar! Je wil toch niet beweren dat je daar een computer in hebt zitten met seniorennet op ?
Wie in het voorjaar niet alleen van veel kleur, maar ook van die heerlijke lentegeur wil genieten, kiest natuurlijk voor de hyacint. Met zijn natuurlijke, verleidelijke geur hult de hyacint het hele huis in lentesfeer. Als zelfs het mooie weer buiten nog even op zich laat wachten, bezorgt deze voorjaarsbloem je binnenshuis een vrolijk gevoel. Het is nu volop de tijd van die hyacinten in de tuin en blijkbaar hebben die prachtige bloemen ook een voorgeschiedenis. Dat is wat ik vond op de Druivelaar.
Apollo was verliefd op de jonge prins Hyakinthos. Dat wekte afgunst op van Zephyros, de Westenwind. Toen beiden zich eens verlustigden in het discuswerpen, deed Zephyros een door Apollo geworpen discus van zijn koers afwijken en terechtkomen tegen het hoofd van de geliefde prins. Die viel dood ter aarde neer. Uit het bloed van de jongeling liet Apollo een bloem spruiten, de hyacint, op wier bladeren hij " AI-AI" schreef, de weeklacht van de treurende God.
Het is maar dat we het weten hé, nu zal ik telkens als ik die bloem zie aan die arme prins denken!
Ik hoop dat ik dit jaar opnieuw een droomtuin zal hebben. Allez, in mijn ogen toch. Dat kan niet anders toch na al mijn gewroet in de aarde en de verzorging van mijn planten. Ik ben er dit jaar vroeg ingevlogen omdat het weer een paar dagen meezat. Ik heb mijn planten ingefluisterd om het goed te doen. Dat werkt, schijnt het. Zoals er paardenfluisteraars bestaan, moeten er ook plantenfluisteraars zijn. Alleen weet je bij planten nooit of ze het wel verstaan hebben. Een paard kan met zijn kop knikken, die plant zegt spijtig genoeg nooit iets. Maar ze waren wel redelijk koppig mijn planten. Met het koude weer hadden ze geen goesting om te luisteren en hun schoonheid ten toon te stellen. Ik heb gesmeekt, geroepen, getierd, hen getreiterd en aan hun takken getrokken. Niets hielp. Tot op een dag de zon scheen en met haar warme gloed de lente zijn intrede deed. Sinds dan voltrekt zich het jaarlijkse wonder. Al die bruine, kleurloze struiken en planten tooien zich stilaan met hun prachtige kleuren en vormen. De tuin vervult zich met een geur van en nu moet ik eens een wijn encyclopedie opentrekken om dat te beschrijven.
Kan je mij nog volgen? Nee zeker, het was ook niet de bedoeling dat je dit serieus opvat. En als je begint te twijfelen aan mijn verstandelijke vermogens, je bent verkeerd. Het is juist maar om te zeggen dat als je van al dat gefluister niets gelooft, de echte fluisteraar, de zon er de laatste dagen toch weer bij was en zachtjes in mijn oor fluisterde: ik zal wel voor je plantjes zorgen.
Laat mij even gerust, bel mij niet op neem geen contact en stop met mailen. Ik doe vandaag zoals zo velen ik sluit mij af, verdwijn, ik stop.
Ik heb aan schoonheid een gemis het leven is mij grijs en vuil. Ik neem er afstand van, ik schuil ik sluit mij op tot alles proper is
Lentepoets, borstel, emmer, zeep en water ik schuur en dweil de winter buiten, wat donker was, wordt nu weer licht wie proper is, behoeft geen psychiater.
Ik wil weer zon doorheen de ruiten, maar eerst nog even dit gedicht.
Hoor ik tot hier een paar diepe zuchten omdat ik als vrouw over koersen een logje neerpen? Als jong meisje had ik al een passie voor de ronde en grote koersen en kon ik samen met mijn pa gekluisterd aan de radio de verslagen volgen. Het is allemaal een beetje getemperd maar van die passie blijft nog steeds wat hangen! Terwijl de meeste mannen vandaag niet al te meegaande zullen zijn, een uitstap er niet in zit en zelfs de taart blijft staan en ze urenlang als een plant in de zetel naar tv. staren, zal ik vandaag even potdoof naar de zacht gevooisde stem van Michel luisteren. Lijkt jou dat , lieve seksgenote, pure horror, dan geef ik jou een paar tips om er toch nog een aangename middag van te maken.
Heb je al eens die benen van de renners bekeken? Ze zijn perfect geschoren en goed gevormd al mag de rest van het afgetrainde lichaam er ook zijn! En zit jouw passieve renner er met een licht afhangend buikje naar te kijken, dan is het misschien het moment om hem erop te wijzen Hoe goed die coureurs er uitzien, en dan maar hopen dat hij zijn biertje laat staan voor een fris glas water !!
Als je de verzuchtingen bij die mooie lichamen overleefd hebt, dan kan je even stilstaan bij de pakjes die de adonissen dragen. De meeste oudbollige outfits hebben stilaan plaats gemaakt voor strakke, meer modieuze pakjes zonder die fluo -kleuren of pyjamastrepen! Misschien krijg je inspiratie voor je zomeroutfit?
Nog niet overtuigd? Kijk dan eens naar de emoties op die gezichten.. Grimassen van pijn, zuchten van vermoeidheid, bloed na een valpartij, gescheurde broeken Als je je fantasie een beetje gebruikt dan zie je een echte heldenepos met goed en kwaad, met een slagveld gesneuvelden én helden die toch sneuvelen aan de meet echte reality tv!
Je voelt de passie nog niet komen en je hebt het niet met epossen omdat je denk dat dit toch iets louter mannelijks is? Zie het dan als een soap! Urenlang zie je daar een massa renners gezellig keuvelend, met af en toe een roddel ertussen, naast elkaar rijden. Maar vergeet het, onderling worden er kliekjes gesmeed, gaat men op cruciale momenten wat geheimzinnige tekens verzenden naar mekaar. Kortom Mooi en Meedogenloos is hier niks tegen!
Je kijkt niet naar soaps? Zeg, je bent toch stilaan een triestige plant hoor, maar misschien een laatste troef uit mijn hoed toveren? Zit je halfweg de koers nog altijd met de vingers te draaien en de klok in de gaten te houden, sluit dan even de ogen en luister naar de stem van Michel Wuyts. Voel je die rust over jou komen? Michel heeft een enorm kalmerende stem, zon stem die op jouw relaxatie sessie effect zou hebben. Voor je het weet val je in slaap en kom je pas wakker na de aankomst en dan denk je misschien: Dat dutje heeft mij deugd gedaan en ben je je gezel dankbaar voor die uurtjes koers tv?
Maar voor mij is en blijft koers echte emotie en ik zal er vandaag van genieten. Met dank aan Jasmine Vangrieken die mij inspiratie gaf!
Ring, ring.. " Met N., goeie morgen"... " Goeie morgen mevrouw, u spreekt met .. van Telenet, is meneer thuis?" " Ja, maar momenteel is hij bezet ( meneer was met zijn hobby bezig en ik weet dat ik hem dan daarmee niet moet storen) en ik denk niet dat ik hem zal storen want ik denk al te weten waarover het hier gaat". " Weet u dan waarvoor ik bel"? " Ik heb een sterk vermoeden dat het weer het zoveelste telefoontje is om ons om te praten on naar telenet over te schakelen. We werden daar al herhaaldelijk voor gebeld en ik ken intussen "meneer" zijn mening. Ik denk dat we daar momenteel geen behoefte aan hebben, mevrouw!" " Toch had ik het er graag met meneer over gehad want we hebben een paar interessante voorstellen."....
Zie, dat ene zinnetje was er teveel aan.
"Nog een goede dag mevrouw, maar ik ga mijn man niet storen". En daarmee was de kous af!
Denken die "opbellers" dat mannen gemakkelijker in te pakken zijn dan vrouwen of vinden ze hun eigen " sekse" te stom om over technische keuzes een mening te hebben? Ik heb het al meer dan eens voorgehad dat men vindt dat "meneer" blijkbaar beter bevoegd is om hun " gepush" te verwerken. Ik vrees dat ze al te vaak nogal snel een njet gekregen hebben als moeder de vrouw opneemt! Maar T is hun telefoontjes ook zat en heeft dat al meerdere keren gezegd. Ik weet het, die mensen doen ook maar hun job en normaal heb ik er geen problemen mee om de telefoon aan mijn halfbedde door te geven. Hij is inderdaad veel technischer onderlegd dan ik, maar het was reeds het tweede telefoontje in evenveel dagen dat ik " gefrustreerd" achterbleef bij een oproep van één of andere instantie gewoon omdat men blijkbaar enkel aan een man kon uitleggen waar het op stond!
Het zal zeker aan de zon en de eerste lentedagen liggen dat ik niet zo graag in een hoekje geduwd word! Een restantje van de " dolle mina's " tijd? Neen, die tijd heb ik allang achter mij gelaten ( haha) eerder een overblijfsel uit lang vervlogen tijd toen veel beslissingen bij mijn berustten (door omstandigheden) en alles ook vlot verliep! Voilà, ik moest even mijn " gal spuwen" ( die ik helaas niet meer heb maar toch!). Als dat zo " crescendo" gaat hier dan belooft het een hete zomer te worden, ! Ach, blame it to ..... DE LENTE! Er zullen een paar slapende "hormoontjes" wakker geworden zijn!!
Ik krijg via Taalpost regelmatig taalprikkeltjes door over hoe je iets zegt of waar een woord of uitdrukking vandaan komt. Zo leer je ook nog eens iets bij. Deze vond ik goed nl. waar het woord "ezelsoren" precies vandaan komt!
Iemand een oor aannaaien betekent 'iemand iets wijsmaken', 'iemand voor de gek houden' en ook 'iemand bedonderen', 'iemand oplichten'.
Volgens het Groot Uitdrukkingenwoordenboek van Van Dale (2006) is deze uitdrukking ontstaan uit het gebruik om kinderen op school te straffen voor hun domheid door ze met ezelsoren op hun hoofd te laten rondlopen. Zo werden ze als domoren te kijk gezet. Dit gebruik is al zeer oud: volgens het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT) kwam in de zestiende eeuw al iemand een paar oren aannaaien voor. De figuurlijke betekenis ontwikkelde zich van letterlijk 'iemand te kijk zetten als een ezel (= domoor)' tot het figuurlijke 'iemand om de tuin leiden, foppen'.
Hoelang ezels(oren) al worden beschouwd als een teken van domheid, blijkt uit een verhaal uit de Metamorphosen van Ovidius (43 v.Chr. - 17 n.Chr.). Dit verhaal gaat over een wedstrijd tussen de goden Pan en Apollo. Het ging erom wie de mooiste muziek maakte: Pan op zijn fluit of Apollo op zijn harp. Alle aanwezigen vonden dat Apollo had gewonnen, maar de Frygische koning Midas koos voor Pan. Apollo werd hier zo kwaad om dat hij koning Midas' oren veranderde in ezelsoren (vandaar ook de benaming midasoren voor ezelsoren). Midas zorgde er daarna voor dat zijn oren altijd onder zijn muts verborgen bleven, maar zijn kapper kende zijn geheim. Deze kapper had moeten zweren het geheim van de ezelsoren aan niemand te vertellen, maar op een dag werd hem dit te veel. Hij groef een gat in de grond en fluisterde daarin: "Koning Midas heeft ezelsoren." Later groeide er riet in dit gat. Toen het riet volgroeid was en de wind opstak, fluisterde het deze woorden verder, waardoor het geheim over de oren van de koning toch uitkwam.
Waarom ik dat vandaag vertel?
Omdat het vandaag de ideale dag is om iemand zo'n oren aan te naaien! Jullie zijn gewaarschuwd!
" Hakuna Matata... " geen zorgen maar wees gelukkig!
Als je, zoals wij, zo lang meeleeft in de wereld van de Afrikaan, dan word je overspoeld door dat bruisende, zorgeloze en creatieve dat een Afrikaan uitstraalt. Zijn ontwapenende lach is er altijd, heel vaak begeleid door dans en muziek want muziek is een wezenlijk onderdeel van Afrika. Toen ik een kind was, betekende Afrika voor mij het knikkend negertje op de toonbank van de winkel van mijn grootouders, of de melige verhalen over "de zwartjes" die moesten bekeerd worden en voor wie we het zilverpapier van onze chocoladereepjes spaarden. Later leerde ik Afrika kennen van de oorlogen, de hongersnood , de dodelijke ziekte Aids. Maar Afrika is een continent dat voortdurend in beweging is. En ik bedenk dat niettegenstaande de vele problemen, de hitte, de moeilijke levensomstandigheden ook Nigeria zinvol en verrijkend geweest is.
Nu ik hier maanden op dit ei gebroed heb en de vele ervaringen herbeleefde, ebt het negatieve gevoel dat ik had bij de gedachte aan Nigeria voor een gedeelte weg want we hebben in Nigeria ook mooie, onvergetelijke momenten meegemaakt. T stond en staat nog steeds met een andere visie tegenover onze 8 jaren daar en nu kan ik dat al beter begrijpen. Hij werd opgeslorpt door een uitdagende, zware en soms confronterende job en juist daarom probeerde ik zoveel mogelijk om voor de logistieke ongemakken - die er schering en inslag waren - zelf een oplossing te zoeken. Dat was de voorbije jaren ook zo geweest maar hier was de frustratie veel groter omdat het land en de infrastructuur het niet toelieten om de problemen alleen aan te pakken. Voor alles moest je terugvallen op anderen omdat de problemen ook zo ongewoon waren en daar had ik het enorm moeilijk mee. Buitenstaanders die steeds over je schouder meekijken in je gezin, relatie, leefomstandigheden het niet meer in handen hebben van je eigen manier van leven, in een gezin met kinderen niet altijd zo simpel!
Juist die verantwoordelijkheid voor de kinderen - die hoofdzakelijk op mij rustte- vergemakkelijkte de situatie niet. Je wil ze afschermen van de problemen en toch laten genieten van zon enorme ervaring maar in een totaal andere cultuur dan je gewoon bent, is dat geen sinecure! Familie die eens kon bijspringen was er niet en de collegas/ vrienden zaten soms allemaal in hetzelfde schuitje te verzuipen! Maar ik geloof dat ik er toch in geslaagd ben dat de kinderen die jaren als iets positiefs herinneren en niet met de " frustraties" van mama opgezadeld zitten!
Zou ik er terug gaan om te wonen en te leven? Neen! Was het een ervaring die ik had willen missen? Neen! Is dat dan een contradictie? Neen! Wellicht was het een fase die we moesten doormaken om ons ten volle te laten beseffen hoe goed en rijkelijk we hier in het westen leven! Elke dag water, elektriciteit, transport, goede medische verzorging, overvloed aan levensmiddelen, voor ieder een eigen plekje en stekje, hygiëne . Moet ik nog verder gaan? Afrika blijft beklijvend met zijn kleuren en geuren, zijn volk en boeiende natuur. Het is een immens en prachtig continent dat helaas zijn eigen ondergang tekent als er geen kentering komt. Wij hebben er geleefd , we (ik) hebben het gehaat en verwenst maar ook genoten en ervan gehouden.We kregen de unieke kans om mee te draaien in een totaal andere cultuur en dat alleen al loonde de moeite. Het was ons eindstation na 13 jaar exodus We waren even aan rust en een vast stekje toe. Daar genieten we nu nog na van zo'n enorme levenservaring.
Met de 4 boeken die ik voor de kinderen en kleinkinderen maakte over onze 13 jaren buitenland heb ik geprobeerd een beeld te scheppen van hoe een leven kan verlopen als je bepaalde keuzes maakt, met zijn ups en downs, zijn schone en moeilijke momenten. Ik hoop dat ze die niet zomaar opzij leggen maar er af en toe toch eens in kijken ( maar dat zal wellicht eerder gebeuren als we er niet meer zijn als een laatste herinnering van hoe we samen waren). Met die boeken wilde ik aantonen dat het leven niet altijd verloopt zoals je het je voorstelt en niet altijd over rozen loopt maar van de blaadjes kan je ook genieten en een mooi parcours maken en ons parcours samen was (is) - na alles nog eens herbeleefd te hebben - de moeite waard!
Bedankt aan die trouwe bloggers die mij elke dag zijn blijven volgen. Bedankt ook voor jullie reacties, het doet deugd te zien dat sommigen ook de moeite doen om op onze belevenissen te reageren. Ik hoop dat iets daarvan is blijven hangen en dit "verhaal" toch de moeite loonde?
Neen, ik kan nog vele boeken vullen als ik elke gedachte of herinnering wil neerpennen. De foto's hebben een deel van de herinneringen overgenomen en spraken voor zich. Maar Nigeria was meer dan een paar schone beelden, Nigeria was vooral het land waar je omwille van een gebrekkige infrastructuur voor alles iemand nodig had omdat je niet alleen je problemen kon oplossen. Iedereen keek bij iedereen over de schouder omdat we door omstandigheden van mekaar afhingen.
Leven in Nigeria was leven in een totaal andere cultuur. Dat konden we haast dagelijks. ervaren. Zoals die keer dat we aan het rondlopen waren op een lokale markt en een Nigeriaan op diefstal betrapt werd! Daar werd binnen de kortste tijd mee afgerekend. De dief kreeg een paar autobanden over het lijf geschoven, men goot wat benzine erover en dan stak men de man in brand! Kwestie van een voorbeeld te stellen!! We verschoten er letterlijk van niets meer. Nochtans was stelen er een sport, een soort kat - en muisspel. Wie de kans zag, deed mee! Onze kinderen hadden een driewielertje dat vaak 's avonds bleef buiten staan. Na een tijdje merkte ik dat het fietsje telkens op een andere plaats stond wat verder uit het zicht. Ik besloot het spelletje mee te spelen om te zien hoever onze bewakers zouden gaan. Elke dag stond het fietsje een meter verder tot het uiteindelijk bijna uit het zicht was en zo om het hoekje kon verdwijnen. Toen hield ik het voor gezien en nam het fietsje mee naar binnen omdat het vermoedelijk de volgende dag toch "voetjes" zou gekregen hebben! Nochtans mochten we niet klagen want we hadden een redelijk goede band met onze bewakers. Maar ze konden blijkbaar alles gebruiken dat in hun bereik lag, een aangeboren trekje? Ik bracht elk jaar een kleinigheidje mee voor hun kinderen: snoep, kleurpotloodjes, kleurboekjes, een matchbox autootje.. en de lach op die gezichtjes toen ze die kleinigheid kregen, maakte dat je alles gemakkelijker kon relativeren!
Zo hadden vrienden van ons een hondje "Jerommeke". Toen ze in verlof gingen, bleef het hondje bij hen thuis achter bij de bewakers. Ik ging er elke dag naar toe om eten te geven tot mij opviel dat het eten wel heel snel verdween! Onze vrienden hadden nochtans een grote lading hondeneten in conservenblikjes klaargezet. Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker waar dat eten naar toe ging? Ergens kan je die mensen begrijpen. Wij waren die rijke blanken die zelfs geld uitgaven aan eten voor de hond terwijl zij maar een paar keer per week vlees aten. Die paar blikjes konden in hun ogen het verschil niet maken. Dat het woord " blanke" niet altijd synoniem is voor rijk, dat kreeg je er bij hen niet in.
Maar onze normen verschilden teveel; wij kwamen uit een "verwende" maatschappij, zij leefden in armoede en moesten het met een minimum stellen. Je kan in zwart Afrika niet naast die blanke huid kijken, je valt er op waar je ook gaat. In Zuid - Amerika kon ik gemakkelijk voor een Spaanse doorgaan met mijn donker haar, een bruine huid en een aardig mondje Spaans. Hier kon je je roots niet verbergen!
Wat ik nog steeds als één van de moeilijkste aanpassing vond, blijven die powercuts en wateronderbrekingen. Stel je maar heel even één dag voor zonder beide en alles draait vierkant! Kleef daar dan nog eens zon 30 graden en meer aan en you get the picture! Na één jaar hadden we genoeg bijeen gespaard om zelf een kleine generator te kopen ( 4KVA) die volstond om de frigo draaiende te houden en voor licht te zorgen én om de waterpomp te laten werken zodat we op onze verdieping ook water hadden want dat was een bijkomend probleem. Geen elektriciteit betekende na een tijdje ook geen water want dat kon niet opgepomp worden uit de reservetanks. Uiteindelijk ( na 4j) zorgde de firma voor grote generatoren ( 80 KVA) daar konden alle aircos en alle toestellen en de verlichting op draaien alleen moest je het lawaai erbij nemen . Heb je ooit al eens zon ding horen daveren en stampen, 24u op 24u en dat dagen na elkaar? En toch, raar maar waar, je went er aan want we werden wakker van de stilte als de generator stilviel omdat de brandstof op was of de elektriciteit terug was en de bewakers het toestel hadden afgezet! ( Want ook zij leefden met het gedaver alleen hadden ze het comfort er niet van!) We hebben een paar keer geprobeerd om aan onze wakers uit te leggen hoe zon ding moest gestart worden en hoe men diesel bijvult, maar uiteindelijk deden we het beter zelf. Nochtans hielpen onze wakers altijd bij het pompen als ik er alleen voor stond want ik kan jullie verzekeren dat het zwengelen in een klein , naar diesel stinkend kotje bij die temperaturen geen benijdenswaardige karwei was!
Maar blijkbaar leer je met alles te leven. Als er nu een spin of ander diertje in huis zit, dan is dat voor velen een drama. Wij leerden te leven met kleine hagedisjes die overal over de muren kropen.. Ze aten de muggen op en je kon ze toch niet weren want de kieren rond de ramen waren nooit volledig te dichten. Wie zegde ons ooit toen we in Nigeria aankwamen: Bestel je een bier en er ligt een vlieg in dan geef je dat de eerste keer sito presto terug. De tweede keer haal je het beestje er zelf uit en drink je verder, de derde keer gaat alles gewoon naar binnen. Hoewel ik me aan heel veel aangepast heb tot die derde fase ben ik nooit gekomen ! Waarmee ik maar wil zeggen dat het ongelooflijk is hoeveel aanpassingsvermogen een mens in zich heeft. Natuurlijk moet de motivatie er steeds zijn en we wilden er niettegenstaande alles nog steeds samen voor gaan! Maar ik heb het al honderden keren gezegd je moet jong en zot zijn om zon avontuur te beginnen. Van wat of wie laat ik in het midden ! Iemand vroeg mij, " zou je dan nooit meer terug willen naar Afrika"? Onder dezelfde omstandigheden? Neen! Maar ik kan begrijpen dat iemand die ervan houdt om verwend te worden met een boy die wast en plast en kookt en boodschappen doet, met een kinderoppas en dan nog dagelijks een bridge- of ander club opzoekt en daarboven nog eens residentieel woont en houdt van feesten en recepties, dat die het daar best naar de zin heeft. Ik weet niet waarmee het te maken heeft, maar ik pas niet in dat rijtje!! Eén conclusie na al die jaren Afrika blijft dat " leven" daar vaak gewoon back to the basics was.
Nu mijn relaas naar het einde loopt, sijpelen steeds meer herinneringen mijn viewmaster binnen. Ik had in Nigeria geen dagboek aangelegd zoals in de andere landen waar we woonden, dus moet ik vanuit het hoofd en het hart schrijven Dat hart is geen probleem, dat hoofd durft al eens blijven hangen vandaar .Daarom zet ik hier zomaar lukraak wat nog in mij opkomt bij elkaar omdat het toch belangrijk is om een all round beeld van onze levensomstandigheden te geven. Zo denk ik aan de coup in 1976 . Ik was amper een tweetal maanden in Lagos en we woonden toen nog op Victoria Island dus dicht bij de zee.
Wat was er gebeurd? Obasanjo, die vanaf zijn 18e een militaire opleiding gekregen had en snel carrière maakte binnen het Nigeriaanse leger, nam in 1976 deel aan de moordaanslag op generaal Murtala Muhammad die op dat moment head of state was. De luchthaven in Lagos werd naar hem genoemd! Het staatshoofd werd vermoord, doodgeschoten in zijn auto, door een groep van dissidente soldaten met gevolg dat de avondklok van zonsopgang tot zonsondergang afgekondigd werd en een week van kracht bleef! Er werd jacht gehouden op die "rebellen" en velen werden opgepakt ,ook in het buitenland. Pas weken later volgde een algemene terechtstelling. Een deel werd in de kazernes terechtgesteld in aanwezigheid van de soldaten, de anderen zouden publiekelijk op het strand neergeschoten worden. Op die bewuste dag stonden T. en zijn collegas al om 15u thuis en dat was niets te vroeg. Binnen het uur was de weg naar het strand zwart van het volk ( letterlijk en figuurlijk). Niemand van ons waagde zich tussen de massa want op de TV konden we live het hele gebeuren volgen. De dissidenten werden als voorbeeld terechtgesteld op het strand in aanwezigheid van die massa! Beelden toonden hoe militairen met mitrailletten op de aan een paal vastgebonden mannen schoten. De touwen vlogen aan flarden maar sommigen waren nog steeds niet dood! Uiteindelijk moest een andere soldaat dan maar het genadeschot geven. Bij dat alles stond een dansende, zingende en uitzinnige massa van dichtbij het gebeuren te volgen. We hoorden hen tot op ons appartement. Een dag lang bleven de lijken daar staan/ hangen of liggen om te tonen wat er gebeurt als je het regime tegenwerkt! De palen bleven langer staan! Het was een heel wrange start in een nieuw land.
We hebben in 1979 nog problemen meegemaakt toen besloten werd om alle illegale vreemdelingen die de lagere jobs innamen het land uit te zetten om zo de kans te geven aan het eigen volk om aan werk te geraken. In één weekend zagen we massas mensen terug naar de naburige landen vertrekken en dat met de nodige commotie daarrond!
Ik zei in het begin dat de wegen nog volop in aanleg waren. De hoofdbaan die we gebruikten om naar de school ter rijden, lag langs de haven. Stel je daar niet veel meer van voor dan een paar steigers en dokken maar veel te weinig om als echte haven te functioneren. Daarom had men het strand opgespoten om de haven uit te breiden en daarlangs reden we elke dag naar school. Na een tijdje bleek dit opgespoten strand de ideale wc en urinoir te zijn voor de doorsnee Nigeriaan, tot grote hilariteit van onze kinderen die er een sport van maakten om het dichtst bij het raampje te zitten om te zien hoe die zwarten zaten te kakken zoals ze vol enthousiasme commentaren gaven! De rest van het commentaar geraakt niet door de censuur!
En die shit maakten wij vrouwen en kinderen niet alleen mee! Onze mannen werkten in Lagos in een gebouw met 4 verdiepingen. Op de bovenste werkten de vrouwelijke operatoren die de telefoon oproepen nog doorschakelden volgens het oude systeem. Op de derde en tweede verdieping installeerde de firma een nieuwe, moderne centrale. Op de eerste stond de oude centrale. Die vrouwelijke werkneemsters gooiden hun maandverbanden blijkbaar in de wc tot er op zekere dag een opstopping ontstond tussen het gelijkvloers en de eerste verdieping. Gedurende het weekend werkten die vrouwen ook en waren dus de enigen in het gebouw! Toen onze mannen op een zekere maandag aankwamen, hing er een verschrikkelijke geur in de traphal en zagen ze de drollen letterlijk van onder de deur van de centrale naar buiten drijven. De wc inhoud van de vierde verdieping stroomde rijkelijk over de eerste verdieping! Die zaal stond letterlijk één centimeter in de shit en het heeft een week geduurd voor alles weer opgekuist en gezuiverd was!! Ook dat was Nigeria. Nu kunnen we er om lachen maar toen was dat minder aangenaam!
Ik kan nog dagen door gaan met anekdotes en onze belevenissen maar jullie hebben mij nu al zo lang gevolgd dat ik het niet nodeloos lang wil trekken. Dit verhaal zou echter niet volledig zijn als de Nederlandse school niet vermeld werd!
De school was gesitueerd op een veilige locatie op Victoria Island op het terrein van het voormalige Nederlandse consulaat. Al sinds 1967 leverde de Nederlandse school kwaliteitsonderwijs aan de Nederlandse en later Vlaamse kinderen in Lagos en speelde een centrale rol in de Nederlandse en Vlaamse gemeenschap. Initieel was de school bedoeld voor Nederlandse kinderen en was opgericht door de Shell compagnie die daar met veel gezinnen zat. Maar na de aanpassingen van de quotas door de Opec en de verminderde dollarstroom trokken veel Nederlanders zich terug. Omdat de school een privéschool was en dus zelfbedruipend, werd besloten om alle Nederlandssprekende kinderen toe te laten en dat was een heel goede zaak voor onze kinderen omdat zo de overgang naar een Belgische school veel gemakkelijker verliep. Het schoolgeld dat de ouders betaalden, moest dienen voor de lonen, huisvesting, vakanties, vliegtuigreizen en alle financiële regelingen van de Nederlandse leerkrachten en werd steeds aangepast naargelang het aantal kinderen. De laatste jaren liep dat bedrag enorm op!! Maar in ruil voor die hoge prijs kregen onze kinderen een prima onderwijs. Het niveau van lesgeven was uitstekend en de creativiteit van de leerkrachten enorm hoog! Enkel de hoofdvakken werden onderwezen en de tweede taal Engels omdat Nigeria Engelstalig is. De schooluren liepen van 7u 45 tot 12u 45 zodat de kinderen steeds vroeg moesten opstaan. Daarom waren de vrije namiddagen welkom, zeker in zon klimaat. De creativiteit van de leerkrachten uitte zich zeker ook in het jaarlijkse schoolfeest. Nergens heb ik op een schoolfeest zon hoge kwaliteit van opvoeringen gezien en dat door kinderen gebracht. Elke klas trad op met musicals, toneeltjes en dans zodat elk kind volgens zijn/ haar capaciteiten aan bod kwam. Decors en de nodige uitrusting en kleren werden door de ouders gemaakt of in mekaar getimmerd. Iedereen stak een handje toe en elk jaar was er wel een firma die een zaaltje of ruimte ter beschikking stelde. In al onze voorbije jaren buitenland heb ik nooit zon samenwerking tussen verschillende firmas gezien als hier in Nigeria! Niet alleen het schoolfeest was een hoogtepunt! Sinterklaas ging hier ook niet ongemerkt voorbij. De Sint kwam in levende lijve aan met de stoomboot terwijl gans de schoolpopulatie ( zon 150/180 kinderen ) hem in de haven opwachtte of hij werd uit de helikopter neergelaten op de speelplaats of hij werd met een grote escorte naar de school gebracht! Dat was iets want de Nigerianen niet verstonden: dat blanken die zich zwart maakten om Zwarte Piet te spelen en dat als er zoveel echte zwarten rondliepen!!! Maar het hoogtepunt van elk jaar was de schoolreis voor de grootsten ( 5e en 6e leerjaar). Die gebeurde niet per bus maar met de boot om drie dagen te gaan kamperen op Tarqua beach even buiten de kust van Nigeria! Ook hier werden er ouders ingeschakeld om mee te gaan en te helpen zodat alles veilig en vlot verliep. Zelf heb ik ook zo'n kamp meegevolgd en het was behoorlijk intens! We staan nu nog steeds in contact met de directeur en zijn vrouw van die school en de vlotheid van toen zit er nog steeds in!
Hier zien jullie de ingang, speelplaats en klasjes van de school!
Maar er was ook een keerzijde aan de medaille. Hoewel de school maar op zon 10 km van onze buurt lag, is het altijd een martelgang geweest om er te geraken vooral in het regenseizoen. Niet de afstand maar de wegen en het verkeer waren een ramp! Aanvankelijk beschikte we over een Volkswagen camionette waar in de kofferruimte ook kinderen geduwd werden. s Morgens viel dat nog mee maar op de middag naar huis rijden, was meestal een heet standje zowel letterlijk als figuurlijk. Probeer maar eens zon 10 kinderen die doodop waren rustig te houden als ze als haringen in een ton op elkaar gepakt zitten. Voor sommige explosieve gevalletjes was er niet veel nodig om het lontje aan te steken. We leverden hen thuis meestal af in hun onderbroekje, de kleren op de arm. Later, na veel palaveren kregen we een mini- schoolbus met airco maar die werkte meer niet dan wel! Voor de moeder van weekdienst ( er was een beurtrol) was het ook een hele opgave. Om 5u45 opstaan met de eigen kinderen en om 6u15 al de baan op om de anderen aan huis op te halen om tegen 7u45 op school te zijn , meestal waren dan we nog te laat. Daarna de boodschappen doen en terug naar huis om alles af te zetten en dan weer de baan op om tegen 12u45 terug aan de school te zijn en dat allemaal in een verschroeiende hitte. Er waren twee Waalse families met 3 schoolgaande kinderen en dus meer auto comfort ( ze gingen naar een Franse school) maar toch hebben die het nog geen jaar volgehouden en keerden ze Nigeria de rug toe niettegenstaande sancties van de firma omwille van contractbreuk. Maar de Vlamingen .. zij ploeterden voort!
Niet enkel families zagen die Nigeriaanse toestanden niet meer zitten. We hebben ook vrijgezellen gehad die het amper 3 maanden in Nigeria volhielden! Chapeau dan voor onze kinderen die naast de school ook nog een paar namiddagen per week bijscholing volgden in de bar.
Is alles nu gezegd over Nigeria? Neen, ook de medische verzorging was niet optimaal en vooral met kinderen is dat een extra zorg.Tot nog toe hadden we enkel onszelf om voor te zorgen, met kinderen verandert je leven grondig! Zo denk ik aan de drie hersenschuddingen die onze zoon in Nigeria opliep.
Bij de eerste hersenschudding kwam hij op de mannenafdeling in een ziekenkamertje terecht dat naast een zaal lag met mannen die lepra hadden. Het was pas toen T met geld op de proppen kwam dat we een normale éénpersoonkamer kregen en dat ik zelfs 's nachts bij Kenny mocht blijven. De gedachte dat je kind dezelfde toiletten zou moeten gebruiken als die lepramannen doet je adrenaline toch wat sneller stromen.
De tweede hersenschudding kwam een paar jaar later toen hij van een stenen buitentrap viel. De onmacht en frustratie die ik voelde toen ik met die kleine met een gapende wonde en enkel een propere zakdoek in het ziekenhuis bijna een uur moest wachten, bezorgt mij nu nog rillingen. Eerst moesten de generatoren gestart worden om de nodige instrumenten, waarmee de wonde moest genaaid worden,te ontsmetten.. Maar dat was nog niets in vergelijking met de manier waarop ze die wonde naaiden. Eerst nog een flinke dosis Dettol er op om te ontsmetten en dan naaien maar. Water en bloed heb ik gezweet toen ik bovenop het ventje lag om zijn handjes en beentjes in bedwang te houden terwijl hij het uitriep van de pijn! En bij dat alles stond ik er telkens alleen voor omdat T in het binnenland was! Ook dat was Nigeria .
Nigeria was een land waar je niet kon leven zoals in de andere landen waar we gewoond hadden. Vriendschap sluiten met een Afrikaan was zo goed als onmogelijk. Je nodigt 1 persoon uit en binnen de week staan er meerdere aan je deur die ook wel eens op bezoek komen omdat ze " broer" of " zus" zijn langs vaders zijde of langs moeders zijde en door de vele vrouwen die de moslims er op nahielden, was dat aantal steeds rekbaar!!
Bezoekers van het thuisfront kregen we ook niet veel omdat de levensomstandigheden niet echt optimaal waren. Naast het bezoekje van mijn broer en zijn vriendin hadden we ook een tijdje het gezelschap van een koppeltje (Hilde en Piet) uit West - Vlaanderen omdat Hilde hier in opdracht van de universiteit een studie maakte als landbouwkundig ingenieur. Omdat die mensen er echt verloren bijliepen en geen buitenlandse ervaring hadden én omdat het het ook wel klikte tussen ons, hebben we ons een beetje over hen ontfermd. We namen hen mee naar een paar locaties in de buurt die ze zeker moesten gezien hebben. Hoe familie en wildvreemden voor een positieve noot zorgden in het zwarte Afrika! Mijn broer en vriendin genoten van hun eerste contact met Afrika...
Met onze " beschermelingen" bezochten we Tarqua beach of we gingen even lekker uitwaaien aan zee en werden verrast door de golven.
Zoals ik al zei, was er in Nigeria weinig voorzien voor ontspanning tenzij je er zelf voor zorgde. Het prachtige strand in Victoria - één van de eilanden van Lagos- Bar Beach genoemd, compenseerde echter heel veel. Dit is het belangrijkste strand op Victoria Island. Bar Beach loopt van het Instituut voor Oceanografie in het westen tot aan het Eko-Hotel in het oosten. Bar Beach is vernoemd naar de zandbanken die de kustlijn van Lagos kenmerken en niet vanwege talrijke bars, dat is een een populaire misvatting! Bar beach was een ruw, maagdelijk strand dat nog niet besmet was door toerisme zoals de dag van vandaag. Er waren afschermingen tegen de zon die gemaakt waren van palmblaren en de zitjes bracht je best zelf mee. Typerend voor het strand waren de vele venters die met hun "hebben en ...hout" het strand afdweilden in de hoop de zonnekloppers één of ander kunstwerkje aan te smeren.
Omdat we van rust hielden, reden we vaak - samen met vrienden - in onze jeepkes langs de waterlijn tot aan een plekje waar we alleen waren. Meestal hadden we onze picknick bij of maakten we dat ter plaatse klaar. Heerlijke, ingevroren scampi's werden in het zeewater ontdooid en met de afval van de kokosbomen werd een vuurtje aangelegd zodat we konden BBQen. De mannen timmerden met het hout dat er te vinden was of aanspoelde een tafel in elkaar, de vrouwen zorgden voor de finishing touch met wat meegebrachte groenten en een brood en zo hadden we er de heerlijkste menu die je je kon indenken. Dat waren dé momenten waarop we de batterijen weer wat konden opladen en alle problemen even achter ons laten!
Zeg nu zelf.... heerlijk relaxend niet? De hongerigen spijzen en de dorstigen laven...!
Hier moet zeker een anekdote vermeld worden. Het was een hete zondag en we hadden geen zin in het drukke aandringen van de venters.We besloten met een bevriend koppel en hun kinderen naar ons rustig plekje te rijden. Omdat we toch wel een paar km de waterlijn moesten volgen, reden we ook door kleine dorpjes waar Nigerianen bezig waren met hun visnetten of gewoon luierden. Nu moeten jullie weten dat een Nigeriaan met de zee in de buurt zijn behoefte in zee doet of toch tegen de waterlijn. Daar zag ik met mijn eigenste ogen wat ze bedoelden met die linkerhand!!Dus ja Bojako, ze deden het letterlijk met de hand!! Onze vrienden - die voorop reden - hadden te laat zon hoopje opgemerkt en reden er dwars door en aan een redelijke snelheid, gevolg dat plakje" vloog tegen ons raam aan! T,die een bevlogen moment had, vond er niets beter op dan de ruitenwissers aan te zetten . De brij werd zomaar uitgesmeerd over de breedte van het raampje en omdat een jeepke open is, streelde binnen de kortste keer de geur onze neusvleugels. De zonen van onze vrienden die in het wagentje voor ons zaten, gierden zich te pletter en die van ons achterin ook. Er zat niets anders op dan te stoppen en met zeewater de smurrie te verwijderen. Dat beeld gaat nooit meer van ons netvlies en heeft voor de nodige hilariteit gezorgd! We zaten echt letterlijk in de shit
Veel mogelijkheden om je vrije tijd door te brengen, bood Nigeria niet. Als gezin kan je altijd wel op de één of ander manier de sleur doorbreken zoals bijvoorbeeld met een gemeenschappelijke hobby! T. en ik kregen er onze zendvergunning en hebben zo 's avonds en op zondagvoormiddag veel uren achter de zender gesleten. Omdat ik de enige vrouwelijke zendamateur was in Nigeria met een vergunning, was het een uitdaging om zoveel mogelijk contacten te maken. Het feit dat ik verschillende talen machtig was, zorgde voor een unicum. Tot laat in de nacht hebben we alle uithoeken van de wereld "gewerkt" zoals zendamateurs zeggen. Soms was het zelfs zo hectische dat T. er kwam bijzitten om de oproepen te noteren zodat ik ze in " file" kon " afwerken."
Vanuit deze shack= de zendkamer van een amateur, "werkten" we.
Maar de topmomenten waren steeds om op Kerstmis en Nieuwjaar de wereld te contacteren van op een zonnig strand in de wetenschap dat het op veel plaatsen bitter koud was!
Nog even ter info. Op het strand hadden we natuurlijk geen mast. Daar spande T. een dipool tussen de bomen, dat is een draadantenne. Dat deed hij ook als hij in het binnenland was want dan nam hij zijn draagbare zender mee en kon ik thuis met het vast toestel werken. Dat was ons enig contact want telefoneren kon niet, daarvoor waren ons mannen ook uitgestuurd naar Nigeria!
Ik zei reeds dat de vrijgezellen moeilijk aan hun trekken kwamen want bars of café's waren enkel in hotels te vinden. Daarom besloten onze mannen de handen in mekaar te slaan en met het hout van de kisten waarin het materiaal voor de telefooncentrales opgestuurd werd, timmerden ze een volledige bar in mekaar. De vrouwen zorgden voor gordijntjes en andere snuisterijen en een handige Harry schilderde het geheel tot een exotisch geheel. Een garage onder een appartementsblok werd als barruimte ingericht. Het geheel werd een succes over gans de lijn zodanig dat de firma voor een muziekinstallatie en de nodige barattributen zorgde! Van toen af was het elk weekend " volle bak" en moest "onze" bar niet onderdoen voor welke disco in België. Beiden zijn we geen cafégangers maar aanvankelijk woonden we boven die bar en de muziek, het gezang en het getril hielden ons zodanig uit de slaap dat we meestal noodgedwongen in de late avond toch afzakten tot de prille morgen! Maar die bar was ook een geschikte gelegenheid om kinderfeesten te organiseren zoals een Sinterklaasfeest of verjaardagsfeestje voor de kinderen. Vermits er airco was, bleek het ook de perfecte locatie en die werd dan ook heel vaak benut zoals jullie op de volgende foto's kunnen zien bij het verjaardagsfeestje van de zoon en de dochter. Diezelfde bar werd ook gebruikt als leslokaal waar ik onze Belgische kinderen bijwerkte in moderne wiskunde, Frans en Belgische aardrijkskunde en geschiedenis. Die vakken werden uiteraard niet gegeven in de Nederlandse school en op die manier liepen ze geen achterstand op als ze terugkeerden naar België.! Heel functioneel toch die houten kisten!
Hier zien jullie ook wat ik bedoel met de creativiteit van onze mannen Je kan nog moeilijk zien dat het hier om hout van kisten gaat!!
Onze gezamenlijke trip was een hele verademing na al die maanden en jaren van stress, ongemakken en problemen in Nigeria, want leven in het Nigeria van toen was een hele opgave. Elke dag was het aanpassen aan één of ander probleem. Met stip op nummer 1 stonden de elektriciteits - en watervoorziening. De stroomvoorziening was er zeker niet optimaal te noemen. Als er al stroom was, dan was het vaak ook in een knipperlichtmodus. We beseften daar maar al te goed wat een luxe het is te wonen in een land waar water en elektriciteit zo vanzelfsprekend zijn! Anderzijds was het als vreemdeling soms vechten tegen de bierkaai wat de corruptie betrof.
De Nigeriaanse samenleving is één van de meest corrupte ter wereld. Vooral sinds de stijging van de wereldmarktprijs voor olie in de jaren '70 en Nigeria plots rijk was, ging alles in het openbaar leven gepaard met betaling in contanten. In vrijwel alle openbare diensten moest je een relevante persoon omkopen, van de nodige zegels voor bepaalde documenten tot de immigratiedienst en de douane of voor het sluiten van een contract, overal werd een omkoopsom gevraagd. Geld was de olie geworden die de raderen van de samenleving smeerde.
Hier wil ik nog eens een anekdote meegeven.
Het was de zaterdag voor Sinterklaas en er moesten voor het feest van de Sint nog wat boodschappen gedaan worden. T reed met de auto naar Apapa, een wijk op het vasteland, toen hij plots werd tegengehouden door een politieagent. Hij moest zijn pas tonen en na wat palaveren kreeg hij te horen dat hij mee moest naar het politiekantoor. T wist niet wat hij verkeerd gedaan had en kreeg ook geen duidelijke uitleg. Omdat hij de weg niet kende, besloot de agent mee te gaan naar het kantoor. Na een tijdje had T door dat ze zomaar wat rondreden en toen hij daar op wees, begon die agent te klagen over " no money" en veel kinderen en het eindejaar in het vooruitzicht en dat misschien een onderlinge regeling kon getroffen worden? Intussen was er al meer dan een uur voorbij en geraakte T in tijdnood dus besloot hij om wat geld te geven om dan verder te rijden. De agent stapte uit en T. overhandigde hem wat geld. Op dat precieze moment stopte een politieman op de moto naast de auto, zag wat er gebeurde en klaagde T. aan wegens " bribe"! Nu was het hek helemaal van de dam en het geduld van mijn ventje serieus op de proef gesteld. Weer op naar het kantoor en nu met twee agenten tot ze even buiten de normale route opnieuw stopten en terug aan het overleggen gingen. Uiteindelijk vroegen ze hoeveel T. bij zich had en moest hij zijn portefeuille tonen. Dat bleek uiteindelijk genoeg om toch de toestemming te krijgen om verder te rijden. Van boodschappen doen, kwam toen niets meer in huis want de centen waren op! Niet betalen was geen optie want je wil absoluut niet in een Nigeriaans politiekantoor komen als het niet moet! Daarom was rijden met een chauffeur een aanrader, maar in het weekend waren die mannen vrij!
Niet enkel corruptie maakte het ons soms heel moeilijk ook het feit dat je omwille van je blanke huid blijkbaar synoniem stond voor geld! Zo werd T. eens aangereden door een Nigeriaan. Toevallig was hij zonder chauffeur. Binnen de kortste keren stond een groep zwarten rond hem die hem bijna dwongen om de schuld op zich te nemen, want hij had toch " geld genoeg" volgens hen! T. zei dat het zo niet werkte dat de auto van de firma was, dat hij ook verantwoording moest afleggen en dat hij ook maar zijn job deed en dat hij "moest hij zoveel geld hebben als zij dachten" niet in Nigeria zou zitten!. Uiteindelijk regelde een politieagent de zaak, maar niet voor hij ook nog eens probeerde om T. te overtuigen!
En zo werden we met de regelmaat van de klok geconfronteerd met die corruptie op elk vlak en simpelweg omdat je een witte huid had! Je begint niet aan een Afrikaans avontuur als je een racist bent maar als je er lang genoeg woont dan moet je verdorie oppassen om er geen te worden!
Zoals jullie zien is het niet vanzelfsprekend om zonder problemen rond te toeren! Terwijl de vrouwen druk in de weer zijn,kan je ook de arbeid van de schrijnwerker langs de baan bewonderen!
Het hoogtepunt van onze trip was zonder meer onze boottocht op de Benue! Stel je daar geen cruiseschip bij voor maar toch zou ik het voor niets willen wisselen want het was een adembenemende tocht in de echte zin van het woord!
Het begon al met het zoeken naar een bootje en iemand om ons rond te varen. We hadden de keuze tussen een " kramakkelig" dingetje of iets wat op een dubieuze kano leek maar met een dak tegen de hitte. Dat laatste werd het maar eerder omdat het wat regende!
De natuur was fascinerend, de geluiden uit het oerwoud waar we langs " dreven" en het gewriemel in het water onder ons zorgden ervoor dat we voor één keer stil vielen om te genieten.
De Niger is een brede rivier met een redelijke stroming en het was ook op de zijrivier de Benue behoorlijk druk.
De Benue [bān'wā] is één van de belangrijkste zijrivieren van de Niger. De rivier is 1416 kilometer lang en loopt via de plaats Garoua Nigeria binnen daar loopt hij onder meer door Yola, Ibi en Makurdi. In het regenseizoen is de rivier bijna volledig bevaarbaar, wat in Afrika vrij uniek is. De meeste andere rivieren zijn maar deels of niet bevaarbaar in het regenseizoen. Het is in West-Afrika dan ook één van de meest gebruikte vaarroutes met commercieel scheepsverkeer.Vandaar wellicht het drukke verkeer tijdens ons tochtje! De inwoners die in de dorpjes langs de oevers wonen, hebben maar één mogelijkheid om zich te verplaatsen en dat is over water want het oerwoud is er niet echt toegankelijk.
We genoten dan ook van het zicht en de mensen in kanos die langs ons voorbij voeren.. Dat op zich was al een hele belevenis want wat die allemaal meesleurden in hun schamele bootjes... niet te geloven!
Jong geleerd...
Onze " kapitein" had nog een verrassing voor ons in petto! Nu zag ik waar die handtasjes op het strand vandaan kwamen! Gelukkig vlogen de " leveranciers" voor lacostjes niet in de boot !!
Reizen door Nigeria geeft je een idee van de rijkdom die het land heeft alleen al door wat de natuur volop geeft en toch werd dat in de jaren '70 allemaal verwaarloosd door de olie. Pas op het einde van ons verblijf maakten we de ommekeer mee nl de Green revolution als gevolg van de verminderde inkomsten van de petroleum na de Opec regeling.
Nigeria was decenia zelfbedruipend wat de landbouw betrof en voerde zelfs uit. Dat keerde allemaal toen de olie plots een goudmijn werd en Nigeria zelfs elementaire voeding zoals rijst invoerde om te voldoen aan de vraag. Het "Groene Revolutieprogramma" was een belangrijk landbouwbeleid van de Shehu Shagari regering. Het werd geïntroduceerd in april 1980 en was bedoeld als een programma om zelfvoorziening in voedselproductie te waarborgen en moderne technologie te introduceren in de Nigeriaanse landbouwsector en dat door de introductie van moderne productiemiddelen zoals hoogproductieve rassen van zaaigoed, meststoffen en tractoren. Het programma omvatte een breed scala aan projecten die het landbouwbeleid van Nigeria ondersteunden. Verbetering van de productie van rijst en vis was een belangrijke focus van het programma. Maar het project ondervond een aantal tegenvallers in de staten die in handen waren van tegenstanders van Shagari's politieke partij. De maatregelen om serieuze investeringen te doen, werden met gemengde gevoelens ontvangen door de boeren omwille van de groeiende welvaart voor rijke investeerders terwijl de kleinere boeren in de koude bleven staan.
Wat hield die Green revolution" in?
De term groene revolutie in enge zin heeft betrekking op het gebruik van een variëteit van zaden die een hogere opbrengst verzekerden samen met kunstmest ter verbetering van de graanopbrengst. Volgens een onderzoek in Mexico zouden die verbeterde zaden in combinatie met pesticiden en meststoffen leiden tot hoge opbrengsten van maïs en tarwe. Maar om van al die wetenschappelijke ontwikkelingen te profiteren, moest er voldoende kredietverlening zijn, uitbreiding van hulpmiddelen en ook voldoende opslagplaatsten en dat was een heel pakket in een Nigeria dat jarenlang zijn landbouw verwaarloosd had! We hebben de start van dat programma nog meegemaakt. Het begon met de import van noodzakelijke voedingsmiddelen af te remmen om zo de eigen productie terug op gang te krijgen. Nu de stroom van dollars afgeremd was, zat er niets anders op om terug in eigen productie te voorzien! Zo was het aanbod in de supermarkten veel beperkter dan in de Europese landen. Als je in Europa een conservenblik koopt dan staan er rekken vol met verschillende merken van hetzelfde product. Wij waren al heel gelukkig als er één merk te koop was en dat was dan meestal een Engels of Nigeriaans merk! Aardappelen, kaas soorten, appels en alles wat hier in Europa naar je hoofd gegooid werd, konden wij vaak enkel op de zwarte markt krijgen en dan tegen woekerprijzen. Ik vertelde al van de extreme prijs voor appels en aardappels maar die vonden we soms nog op de lokale markten. Een bolletje doodgewone Goudakaas van zo'n kg konden we enkel op de zwarte markt kopen tegen 450 Fr of zo'n 11 euro per bolletje... en zo kan ik nog verder gaan. Tijdens onze trip in het binnenland hebben we foto's getrokken van de overvloed aan mogelijkheden die Nigeria had. Spijtig genoeg vonden we die planten meestal in de wilde natuur want de plantages lagen er al jaren onverzorgd bij!
Bananenplant en stinkfruit
Ananasplant en cacaoplant
kokosboom en palmolie noten
Als jullie denken dat we door de hitte weinig bloemen zagen dan moet ik dat tegenspreken, ze groeiden zomaar in de wilde natuur!
Abuja is vandaag de hoofdstad van Nigeria .Toen in 1976 werd beslist dat de nationale hoofdstad niet meer Lagos zou zijn, werd een hoofdstad gekozen dichtbij het centrum van het land. De geplande stad werd gevestigd in het centrum van het Federal Capital Territory, het federaal hoofdstedelijk territorium. Abuja werd officieel de hoofdstad van Nigeria in 1991. Abuja is vooral herkenbaar door de twee enorme rotsen: de Aso Rock en de Zumo Rock.
Zumo rock
Aso rock
De Aso Rock is met 396 meter boven zeeniveau de grootste van de twee rotsen en Aso betekent succes of overwinning in de taal van de Asokoros, de lokale bevolking. Asokoro was een zelfstandig dorp totdat het een wijk werd van de nieuwe hoofdstad. In de rots zijn ook grotten die met de toestemming van de lokale priester kunnen bezocht worden. Vroeger gebruikten de Asos bevolking die grotten als vluchtplaats bij stammengevechten.Wij hebben die grotten niet bezocht wegens te weinig tijd!
De stad Abuja was nog in aanbouw toen wij die bezochten. Je kon best zien dat er geld genoeg voor handen was op dit moment want er werd massaal gebouwd!
Ons tripje was niet enkel ontspanning. T moest in Lokoja zijn, een stad gebouwd bij de samenvloeiing van de Niger en de Benue. We profiteerden ervan om te genieten van het immense zicht waar die twee rivieren samenkomen.
Hier zien jullie de mobiele centrales die onze mannen installeerden ergens diep in het binnenland.
Panne langs de weg was geen probleem er was altijd wel een garage in de buurt!!
Toen mijn broer en vriendin bij ons op verlof kwamen, profiteerden we van een werkverplaatsing van T naar het binnenland om er een tripje aan te koppelen. Het werd een trip vol verrassingen. Niet alleen de natuur zorgde voor unieke momenten maar ook het volk zelf. Het waren niet altijd verharde wegen waar we door moesten.
Dat zagen jullie al bij ons bezoek aan een huttendorpje. Daar zagen we ook hoe kleine jongetjes matten in mekaar staken.
We botsten ook af en toe op vrouwen in hun traditionele, bonte feestkledij die dansend en zingend door de straten trokken. Dat hoorde bij grote feesten!.
<
Zomaar uit het niets zagen we soms een Nigeriaanse die met wat gesprokkeld hout uit de brousse kwam en langs de autoweg wandelde of een kind dat probeerde wat brood te verkopen, maar hoe ver moest ze daar voor lopen?
Reizen in het binnenland van Nigeria is een uitdaging voor wie van fotograferen houdt. Niet alleen word je getroffen door een prachtige natuur, de groezelige dorpjes, de gevaarlijke wegen maar ook door de gewoonten van een volk! Mijn broer mocht de brug uittesten voor we erover reden.
Zo zag ze er uit en met wat geluk geraakten we veilig aan de andere kant.
IBADAN
De eerste stad die dicht bij Lagos ligt op zon 128 km ten NO van Lagos is Ibadan . Bij de onafhankelijkheid van Nigeria was Ibadan de grootste en meest populaire stad van het land en de derde grootste in Afrika na Cairo en Johannesburg. De meeste inwoners van Ibadan zijn Yorubas. In 1948 werd de eerste Nigeriaanse universiteit opgericht in Ibadan als een deel van de Universiteit van Londen. De stad ligt op de grens van de savanne en het oerwoud. Ibadan was een vuile stad kon ook moeilijk anders met zo'n stoffige hoofdwegen.
In het begin van ons verblijf was het enkel mogelijk om via dorpje naar dorpje, door de brousse Ibadan te bereiken en deed T zo'n 6 u over de 120 km! Pas na 3 jaar was er iets wat op een verharde autoweg leek. Omdat er geen verlichting was en de inwoners de baan op elk moment van de dag overstaken, was het ook een gevaarlijke weg. Probeer maar eens een Afrikaan te zien als het donker is en hij meestal ook donkere kleren draagt! Zoals jullie zien is er geen afrastering tussen de brousse en de autostrade! Dat vraagt om ongelukken!
De autowrakken liet men gewoonlijk langs de weg liggen en die lagen er meestal weken later nog ( of wat er van overbleef, het bruikbare was al lang gesloopt).
Erger was het dat er langs de weg ook doden lagen en vermits blijkbaar niemand de verongelukte persoon miste, kon het lijk er een paar dagen liggen met alle gevolgen van dien.
Ook dat is Nigeria en er werd door de media ook geprotesteerd tegen dergelijke toestanden met Tv reportages maar veel hielp dat niet. T zag bijna op elke trip naar het binnenland dergelijke taferelen!!
Shoppen. Boodschappen doen was ook een hele belevenis op zich. In het centrum van de stad waren een paar supermarkten maar het aanbod was heel miniem. Er was geen probleem om te beslissen welke conserven je zou kopen, je was al blij dat er van alles 1 soort te koop was. Vandaar dat we ook heel vaak gebruik maakten van de lokale markten en al was ik al heel wat gewoon van Zuid-Amerika... dit overtrof alles. De foto's zullen wel duidelijk maken waarom. Spijtig dat ik er de geuren niet kan bijvoegen. Ik laat de foto's voor zich spreken.
Op die lokale markten kon je echt alles krijgen tot dure stereo installaties toe. Die staan zomaar op straat te koop naast voedingsstandjes of andere elektrostandjes. Radio's van alle merken kocht je zo op de markt en ze werkten nog prima ook!
Er was voldoende aanbod van lokale groenten alleen moest je weten hoe die klaar te maken.
Hier moet ik eerst een anekdote kwijt. T moest regelmatig voor een week naar het binnenland en sliep en at dan meestal in een klein inlands hotel of wat er voor doorging. Het eten daar was vaak een probleem net zoals die ene keer. Het was al laat en hij wilde snel bediend worden.Vis, met in de verste verte geen rivier te zien, leek hem geen optie.Vlees was een gok want het kon evengoed bushmeat zijn en vermits de kippen zomaar overal rondfladderden, opteerde hij dan ook voor kip. Het duurde en duurde voor hij bediend werd zodanig lang zelfs dat hij zich afvroeg of ze misschien die kip nog moesten vangen en pluimen? Na meer dan een uur kreeg hij dan toch zijn kip die echter niet te eten was. Hij kreeg er zijn mes en vork niet door laat staan dat hij dat vlees kon kauwen. De "ober " werd erbij gehaald en T zei dat de kip niet eetbaar was. De man antwoordde: " no master, too hard!" Dus kip weg en een biefstuk besteld. "No problem , master". Dat was behoorlijk snel klaar maar helemaal verbrand! T besloot om het zwarte deel eraf snijden en zo te redden wat er te redden viel want intussen was het behoorlijk laat geworden. De volgende keer in datzelfde hotel waagde T zich toch maar aan vis... de vorige opties waren niet voor herhaling vatbaar. Snel en op een mooi bord met lokale groenten werd hem daar de heerlijkste vis voorgeschoteld die hij zich kon indenken. Waar ze die vandaan haalden? Ergens in de bush was er toch een riviertje ... Van dan af lag voor T zijn menu vast telkens hij daar logeerde. Zo zie je maar dat Nigeria ook kon verrassen!
Het eten in Nigeria was altijd een uitdaging. Terwijl we hier in België overladen zijn met allerlei soorten groenten, fruit en conserven moesten we het daar stellen met de lokale groeten en fruit. Zo was het dan ook heel gênant toen we in verlof kwamen dat onze kinderen bij het winkelen in extase gingen bij het zien van zoveel appels en peren en pruimen en perziken ...en dat ook luidop verwoordden met meewarige en afkeurende blikken van de andere kopers naar ons toe, die dachten wellicht dat we dat nooit fruit kochten. Veel fruit- en groentensoorten waren ze niet gewoon tenzij we die op de zwarte markt op de kop konden tikken. Om een voorbeeld te geven, een appel betaalden we daar zo'n 70 fr of meer ( 1,60 euro) per stuk zodat een appel meestal gedeeld werd. Aardappelen kostten zo'n 120 fr per kg of 3 euro, dus frietjes werden enkel bij feesten geserveerd. Maar onze kinderen aten volop appelsienen, alle soorten bananen , papaya, mango, watermeloen en alles wat in de tropen goedkoop te krijgen was dus hadden ze niets te kort. Aardappelen waren groenten voor de Nigeriaan en dat kreeg je enkel in hotels. Rijst, cassava en maniok werden met het vlees opgediend maar aan de smaak moest je leren wennen.
Chocolade met Pasen of met Kerst kenden ze niet. Maar een Vlaming redt zich altijd daarom blies ik eieren uit, vulde die op met gesmolten chocolade en dan had de Paashaas eieren die je over het huis mocht gooien nog gingen ze niet stuk en daarvan moesten onze kinderen stukjes afbijten! Sinterklaas bracht ook Sinterklaaskoeken. Die maakte ik met industriële vormen die we in België gekocht hadden. Uit het rozijnenbrooddeeg drukte ik mooie figuren. Zo zorgden we ook voor die topmomenten in een kinderleven zelfs tot in het verre Afrika. Het was een hele aanpassing om te wennen aan de typische Nigeriaanse groenten en eetgewoonten. Nochtans kwam je niet om van de honger als je toevallig naar het binnenland reed. Er waren weliswaar geen frituurhokjes maar wel standjes met plaatselijk gerookte vis en gebakken bushmeat, enkel...je ingewanden werden wel op de proef gesteld, zo pikant was alles klaargemaakt!
Maar er was natuurlijk altijd en overal fruit in overvloed en dat tegen een spotprijs!
Het winkelen of hoe je het ook je het ook noemt, was in het begin van ons verblijf soms een echte martelgang. Vermits de meeste winkelcentra op één van de eilanden - Ikoyi - lagen, was het telkens al ruim een uur rijden. Dat gebeurde steeds met een chauffeur want gedurende de week was het echt te hectisch op de weg. Meestal reed de chauffeur naar een parking langs het strand, een grote open plaats waar je tegen betaling je auto kwijt kon. Bij het verlaten van de parking moest je betalen. Helemaal in het begin van mijn verblijf wist ik niets van de lokale gewoontes. Ik zat aan het raam dat wegens de hitte open stond en stak mijn hand geld uit om geld te geven aan de bewaker van de parking. Direct daarop volgde een geroep en geraas en ik zag duidelijk dat er iets fout was. Christian, onze chauffeur, vertelde mij dat ik de bewaker beledigd had door met mijn linkerhand geld te geven. De linkse hand is de vieze hand waar de Nigeriaan zich zelf mee reinigt als hij zijn behoefte gedaan heeft... Wist ik veel!! Het heeft heel wat overreding en excuses van mijn kant gevraagd vooraleer we de parking konden afrijden en later heb ik met mijn eigen ogen gezien wat er letterlijk bedoeld werd met " vieze hand"!!
Omdat ons leven in Nigeria niet zo simpel verliep en de lokale ongemakken meer van onze energie vroegen dan goed was, is het moeilijk om een chronologische volgorde van ons verblijf te geven. Daarom ga ik verder in thema's.
Leven in Nigeria: Als het eerste obstakel, het vinden van een woning, achter de rug is dan denk je dat het wel zal loslopen. Niets was minder waar in het Nigeria van toen. Omwille van zijn enorme inkomsten - dankzij de olie - beschikte Nigeria over veel geld en dat werd voor een groot deel gebruikt om de infrastructuur -die er maar in mondjesmaat was- uit te bouwen en te verbeteren. Het gevolg was dat er een massale toeloop was van buitenlanders die door de verschillende firma's uitgestuurd waren. Noch het wegennet noch de watervoorziening noch de stroomvoorziening konden die enorme toevloed opvangen. We hebben er 8 jaar gewoond en niets anders geweten dan dat Lagos één bouwwerf was van aanleggen van wegen of uitbouwen van de water - en elektriciteitsvoorziening. Maar vooraleer dat allemaal optimaal werkte, draaiden we al de tijd mee in een enorm zenuwslopend en fysisch zwaar systeem. Al die buitenlanders consumeerden heel wat water en stroom en dat kon Lagos niet leveren. Daarom bestond er een beurtrol waarbij het ene gedeelte van de stad water had maar geen stroom of omgekeerd. Ik weet nog steeds niet wat ik toen het ergste vond. Probeer maar eens te leven met 4 personen met een paar emmers water per dag. Dat was vloeibaar goud voor ons en er ging geen druppel verloren. De kinderen gingen samen in bad in een minieme hoeveelheid water en dat werd erna gebruikt voor de toiletten en om te dweilen. Kranen bleven nooit lopen als we al de luxe van water hadden! Anderzijds was het haast niet vol te houden als zomaar opeens de stroom wegviel en je ijskast binnen de kortste keer warm staat en de hitte niet meer te dragen is. Het heeft vier jaar geduurd voor we een efficiënt werkende airco hadden die de temperatuur binnen op zo'n 25 graden bracht wat geen overdreven luxe was met de zinderend hitte buiten. Ramen openzetten 's avonds was geen optie, het werd er niet veel frisser door en de muggen waren onze ergste vijand omwille van malaria. Daartegen werd aangeraden om Nivakine te nemen. De firma voorzag voor al zijn werknemers ( ook de Nigerianen) de nodige Nivakine en zag er op toe dat de inlanders dagelijks hun pil nam dit met het oog op een soort bescherming van onze mannen die dagelijks naast die inlanders werkten. Omdat ik geen verantwoording tegenover de firma verschuldigd was, besloot ik samen met de kinderen een homeopatisch middel tegen malaria in te nemen. Te lange inname van Nivakine kan belastend zijn voor de ogen en ik wilde de kinderen daartegen beschermen. Wij drietjes hebben nooit malaria gehad, T daarentegen wel!
De meeste buitenlanders woonden in bewaakte gebouwen. De bewakers waren hoofdzakelijk illegale Afrikanen uit de buurlanden want de Nigeriaan vond dit maar een minderwaardige job. Hieronder zien jullie onze twee bewakers. Ze kwamen uit Benin
Het was geen overbodige luxe om die wakers te hebben. Om jullie een voorbeeld te geven. Ik had een Suzuki jeepke dat heel handig was om in het regenseizoen door de modder te ploeteren en het kwam goed van pas om onafhankelijk van de firmawagen rond te toeren. Telkens als we in verlof kwamen naar België werd het autootje haast volledig gesloopt. De spiegels, ruitenwissers, batterij ,banden en alles wat afneembaar was, haalden we van de auto zo niet waren die na 6 weken toch verdwenen en vond je een half gesloopte wagen bij je terugkomst! Eén keer hadden we het zeil boven de kofferruimte vergeten af te halen en dat volstond om voor het nodige comfort van een paar lokale kippen te zorgen. Die kwamen gewoon in de auto hun eieren leggen. Ik moet er geen tekening bij maken zeker hoe de auto er uitzag ? We hadden ons op diefstal voorzien maar niet op logeetjes!! Nochtans was zo'n wagentje handig!
Met die bewakers en boys beleefde je ook de onmogelijkste dingen. Zo betrapte T eens een boy die zich aan het scheren was en daarbij een al maanden verdwenen autobuitenspiegel gebruikte. Toen T hem wees op de gegraveerde nummerplaat in de spiegel, kreeg hij enkel die typische reactie " aha master" gevolgd door een brede glimlach!!. Ook dat was Afrika.
Dat Afrikanen vaardig zijn met de handen dat zien we ook in hun kunst. Die weerspiegelt een staaltje van creativiteit en dat zie je ook als hij probeert die werkjes aan de man te brengen. Dat alleen al is een sport op zich. Je kan nooit direct ingaan op de vraagprijs van een Afrikaan en dat weet hij ook wel. We hebben uren gediscussieerd met de venters op het strand toen ze langskwamen om hun werkjes te verkopen.
De Afrikaan is inventief en kan zo ongeveer van alles iets maken om te verkopen. Zo bv uit kalebas. Dit is een verzamelnaam voor een groot aantal aan elkaar verwante gewassen zoals pompoenen en wordt veel gebruikt als decoratie, maar sommige soorten kunnen worden geconsumeerd, zoals de flespompoen.
In gedroogde toestand is de schil van de kalebas een vrij harde schaal waardoor de uitgeholde vrucht dienst kan doen als recipiënt. Deze kunnen dan met motieven versierd worden via incisie of gravering met een hete priem.
Het weven is nog steeds handwerk en de schilderijtjes zijn typische Afrikaanse taferelen.
De met de hand uitgesneden houtsnijwerken zijn voor een Afrikaan de meest verspreide vorm van kunstexpressie.
<
Op het strand koop je ivoor, houtsnijwerk, handtassen...
Naast dat houtsnijwerk worden er ook verschillende voorwerpen in terracotta gemaakt en alles was toen puur handwerk.
Het was verwonderlijk dat niettegenstaande de primitieve omstandigheden waarin gewerkt werd, er vaak toch heel mooie stukjes ontstonden. Jullie hebben een vluchtig idee gekregen van de Nigeriaanse cultuur. Al die Nigeriaanse kunstwerken van ebbenhout en andere houtsoorten, van ivoor, leder, koper en brons alsook gekleurde weefsels spraken zowel de inwoners als de toeristen enorm aan.
Nog zo'n inlands " dorpje. Dit is pas Afrika in zijn echtheid en zijn eigenheid al was dat enkel in de brousse zo.
Hier nog een paar foto's om aan te tonen dat de Afrikaanse vrouwen de touwtjes goed in handen hebben, ze zijn steeds bezig, luieren was niet aan hen besteed. Gelukkig poseerden ze graag. Het was eerder in de steden dat men soms protesteerde toen we foto's trokken! Maar ik heb er nooit voor moeten betalen...
Door de Afrikaanse kinderen werden wij blanken vaak plagend " Oibo Pèpè" nageroepen wat zoveel betekende als :" Hé blanke die van kleur verandert!"
Heb jij al ooit eens geprobeerd om iets op het hoofd te dragen? De truc om iets op het hoofd te dragen zit er in Afrika al van kleins af in. Hier sleurden kindjes van amper 6 jaar met bidons tussen de 10 à 15 kg op het hoofd en zagen ze nog de kans om gezellig met mekaar te praten. Het was ook schering en inslag dat je vrouwen zag met minstens 5 plateaus van 24 eieren op het hoofd en nooit viel er eentje naar beneden!
Op de foto hieronder zie je zo'n kleine met bidon en daarachter moeder met de was op het hoofd op weg naar de rivier! Dat was steeds een familiale, gezellig bezigheid.
Die laatste foto toont een zijstraatje van de hoofdstraat in Lagos daar waren meestal de verkoopsstalletjes. De greppel diende om in het regenseizoen het water af te voeren of als wc, riool, desnoods de plek waarin een vuurtje aangelegd werd om daarboven te koken!! De geur kan ik niet meegeven maar in het droogseizoen was die soms niet te houden! En daarrond speelden kinderen, sliepen baby's , gaven moeders de borst...en werd er eten verhandeld!
Dat de vrouw een belangrijke rol speelt in het Afrikaanse leven heb ik hier al gezegd en voor een deel aangetoond. Zij speelt ook een grote rol in hun cultuur. Ik vermeldde dat een groot gedeelte van de Nigeriaanse bevolking moslim is waardoor de mannen er ook meer dan 1 vrouw op nahouden. Om aan te tonen dat ook hier de vrouw een belangrijke rol speelt, moet ik even teruggaan naar wat T's chauffeur ( Bababishu) vertelde! Telkens als T voor een week naar het binnenland vertrok, vroeg Bababishu of hij dat even mocht gaan melden aan zijn vrouwen. Meestal reed hij dan naar de vrouw bij wie hij op dat moment verbleef en die zou dan de andere vrouwen op de hoogte brengen. Ze woonden niet samen zoals in een harem maar hadden ieder hun eigen stekje met een verkoopskraampje en kinderen maar ze leefden wel in een goede verstandhouding met elkaar. Bababishu begreep maar niet dat T maar één vrouw had, een blanke had toch geld genoeg om er meerdere vrouwen op na te houden! Op T's vraag hoe hij dat regelde met zijn drie vrouwen ( ) zei hij dat niet hij de vrouwen gekozen had maar zij hem.Vrouwen kiezen een gezonde, sterke man die hen gezonde kinderen kan schenken en als die hen kan onderhouden dan is de keuze rap gemaakt! Het was dan ook zo dat bij iedere trip Bababishu iets mee bracht voor zijn vrouwen. De ene kreeg een zak sinaasappelen de andere een tros bananen de derde een zak yam ( ook cassava genaamd), een soort biet die onze aardappel vervangt.
Onder moslims is het heel normaal om meerdere vrouwen te hebben. Ook vrouwen hebben er, volgens eigen zeggen, geen enkele moeite mee: zo kunnen ze de lasten van het huishouden met elkaar delen. De hoger opgeleiden streven er naar om bij elke vrouw twee, drie kinderen of meer te hebben. Zo kan het gebeuren dat er in het huis van een sarki (traditionele leider) zomaar 30 kinderen rondhuppelen. Blijkbaar wordt het huwelijk hier gezien als een soort arbeidsovereenkomst: hoe meer vrouwen, hoe meer vreugde of hier meer kinderen (!) en hoe meer werk er wordt verricht.
Zo'n bananentrossen bracht Bababishu mee voor zijn vrouwtjes. Soms inspireerde dat T om ook een dergelijke lading mee te brengen
Hieronder zie je cassava. Omdat de aardappels toen zo'n 3 euro (120fr)/kg kostten, was het niet zo vanzelfsprekend om daar alle Belgische gerechten van te maken. Daarom probeerde ik de cassava te gebruiken voor puree, frietjes of gebakken patatjes maar dat is telkens maar bij een éénmalige poging gebleven want de smaak moet je echt gewoon zijn! Gebakken "plantanes" gemaakt van bananen speciaal om te bakken, kwamen vaak in de plaats van de aardappeltjes en die waren wel een lekkernij!
Overal langs de straten kon je vrouwen zien die urenlang bezig waren aan een echt Afrikaans rastakapsel.Onze Afrikaanse zusters zijn op dat punt heel fier en hebben er die urenlange " marteling" voor over al kan er hier en daar wel eentje bijna in slaap vallen.
Tijdens onze vorige verblijven in Zuid - Amerika werden we al geconfronteerd met de grote verschillen rijk/ arm maar dat woog niet op tegen de discriminatie die hier leefde en die niets te maken had met huidskleur. Er waren inderdaad de rijke blanke buurten met daarnaast de buurten voor gegoede blanken en Afrikanen maar de woningen van de rijke Nigeriaan stonden in schril contrast met de schamele hutjes die we tijdens een trip tegenkwamen. Eén van die enorme woningen was het huis van Chief Abiola een Nigeriaanse burger/ zakenman die aan het hoofd stond van ITT Nigeria. Naar aanleiding van een receptie kregen we de uitzonderlijke kans om zijn rijkdom te bewonderen. Zijn huis bood onderdak aan zijn 6 vrouwen en 27 kinderen! Iedereen leefde heel georganiseerd samen, er was een moskee voorzien waar Abiola 's morgens met zijn kinderen kwam bidden, verschillende keukens maakten het koken eenvoudiger, iedereen had een ruimte of kamer en dat allemaal binnen één compound. Ongelooflijk! Het zou diezelfde Abiola zijn die in 1993 de presidentsverkiezingen won maar die werden om duistere redenen ongeldig verklaard.
Het was aan dat schrille contrast dat ik terugdacht tijdens een trip in het binnenland toen we voorbij een typisch Nigeriaans dorpje reden. We waren al een paar keer voorbij huisjes gereden die volledig omringd waren met matten gemaakt van palmblaren. Toen ik aan onze chauffeur Bababishu vroeg waarom die huisjes er zo afgesloten bijlagen, zei hij dat het bij sommige moslims de gewoonte is om eenmaal getrouwd, zo hun vrouw af te " schermen" van de buitenwereld , hij was de enige die haar mocht zien! Goddank ben ik in het westen geboren!! Tijdens dat tripje genoten we van de enorme, prachtige natuur en toen we in een klein dorpje aankwamen, wilden we even stoppen. T. en de chauffeur begonnen al te lachen toen mijn broer (die op bezoek was) en ik uitstapten. We kregen daar gewoon de kans niet toe. Als vliegen naar een honingpot zo kwamen er langs alle kanten vrouwen en kinderen aangestormd met bananen, appelsienen en ananas in de hoop dat we van hen iets zouden kopen. Binnen de kortste keren lag onze schoot vol fruit en bleven ze maar bijleggen. Wij gaven terug en zij legden maar bij! " Buy from me madam, master, no from me..very goodo.." . Deze " madam" is nog nooit zo snel terug in een auto gedoken als toen en de " master" zag het helemaal niet meer zitten. Dan begreep ik het gelach van de twee andere mannen! De zin om even in het dorpje rond te lopen was zo over! Dat doet mij eraan denken dat dit "pigeon English " van de doorsnee Nigerianen ons nu nog steeds bijgebleven is en dat we er ons soms op betrappen dat we het zelfs nog eens lachend gebruiken zoals "me no know"....of " no goodo" ..of " long time no see"... De voertaal in Nigeria was Engels maar het heeft een tijdje geduurd voor we hun manier van spreken en accent begrepen. Hoewel we beiden een behoorlijk mondje Engels spreken, hadden we aanvankelijk het gevoel alsof het één of andere lokale taal was met af en toe een Engels woord ertussen. Maar alles went en uiteindelijk deden we in gesprekken met de lokalen heerlijk méé !! We waren nog aan het napraten en lachen toen we in de verte een huttendorpje zagen, gedeeltelijk verscholen tussen de bomen en struiken. Ik wilde dat wel eens van dichtbij zien en vroeg of dat kon? Met Bababishu erbij was dat wel mogelijk en dat was meer dan een confronterende ervaring. De foto's spreken voor zich. De brij waarin ze aan het roeren waren, moest een drank worden. Gelukkig moesten we niet proeven!! De torenhutjes waren opslagplaatsen voor graan en andere voedselvoorraden. Dit was het hart van Afrika en wij zouden dan klagen dat we soms geen water of elektriciteit hadden! Dat was waaraan ik dacht toen we er rondliepen!
Bij ons bezoek aan het dorpje in de " bush" dat jullie daar op de foto's zagen, moet ik nog een anekdote vertellen. We waren al 7 jaar in Nigeria, T. kende het binnenland haast als zijn broekzak, maar ikzelf had nog maar weinig van het land gezien omdat ik met de kinderen in Lagos bleef. Ik wilde hen niet achterlaten bij een Nigeriaan terwijl we weg waren! Toen mijn broer en vriendin in ons laatste jaar Nigeria op bezoek kwamen, vond ik dat dit hét moment was om mee te reizen want ik wilde ook zelf een idee hebben van het leven buiten Lagos. De kinderen werden opgevangen bij Hollandse vrienden en zo kon ik met een gerust hart genieten van de trip! Het was tijdens die trip dat we langs dat typisch inlands dorpje kwamen. Gelukkig had onze chauffeur ons vooraf verwittigd dat de kans er in zat dat de inlandse vrouwen één van hun kinderen zouden aanbieden. Ze deden dat omdat ze dachten dat hun kind een betere toekomst zou krijgen bij een blanke vrouw! Zijn raad was om het kind niet vast te nemen want dan zou het een grote belediging zijn als we dat kostbaar geschenk niet aannamen en dat zou wel eens problemen kunnen geven om veilig uit het dorpje te geraken ! Gelukkig waren we verwittigd want inderdaad er stonden direct een paar vrouwen klaar met een schattig kroezelkopje dat ze maar al te graag in onze armen wilden duwen. De verleiding was groot maar ik beperkte mij tot het strelen van het kinderhoofdje. Het was niet de eerste keer dat we bijna verkeerd handelden omdat we niet voldoende ingelicht waren over de typische gewoonten van een Afrikaan.
Ik zei al eerder dat er drie grote volksgroepen zijn in Nigeria maar dat betekent niet dat er niet méér etnische groepen zijn vooral niet als je weet dat er meer dan 300 dialecten bestaan in het land. Maar daar wil ik het niet over hebben. Wat mij vooral boeide en opviel in vergelijking met de drie vorige landen waar we verbleven, was de bizarre toestand waarin een Afrikaan kan leven en overleven. Ik had al veel over Afrika gelezen en gezien in films en dacht dat ik er mij een goede voorstelling van kon vormen, maar de realiteit lag er mijlenver van af. Om maar een voorbeeld te geven. Bij ons in het gebouw woonde een Belgische vrijgezel. Hij had een boy die samen met zijn gezin ( vrouw en twee kindjes) in de boys quarters woonde: een ruimte van zo'n 3m op 3m. Daarin stond 1 groot bed waarin gans de familie sliep, een zetel en een tafeltje. Meer hadden die mensen blijkbaar niet nodig want ze leefden voor de rest buiten. Ons dochtertje geraakte bevriend met hun zoontje dat even oud was. Toen ze van school kwam, trok ze eveneens haar kleertjes uit en ging in haar onderbroekje met Michael spelen! Ze zaten hagedissen achterna of brachten die naar boven om te tonen... Het schattigste was toen de bewakers hun gebedsritueel begonnen... "handen wassen, op de mat gaan zitten en buigen naar Mekka". Dan wasten die twee kleinen ook hun handen en voetjes om daarna op de knietjes te gaan zitten en ernstig mee te buigen! Ik heb vaak mijn hart vastgehouden toen ik zag dat ons dochtertje ook at van die ene schotel waaruit iedereen met de handen een stuk nam. Dat verbieden zou een belediging geweest zijn, gelukkig is ze nooit ziek geweest! Het is belangrijk om te weten dat in de jaren '70/ '80 de uitvoer van petroleum een enorme impact had op Nigeria. Nigeria was één van de belangrijkste petroleumproducenten en actief lid van de OPEC. Het geld stroomde binnen (75% van de staatsinkomsten), iedereen wilde er zijn graantje meepikken waardoor er een ware exodus van het binnenland naar de " grote" steden volgde. Vandaar dat veel andere sectoren, met name de landbouw en het platteland, verwaarloosd werden. De inlandse dorpjes liepen leeg op vrouwen, kinderen en ouderen na. Maar in Afrika heeft men nog respect en fierheid voor ouderen. Men laat zich niet zomaar opzij zetten op een bepaalde leeftijd. Hier in het Westen worden hersencellen te vroeg op rust gezet en waardevolle kennis genegeerd. Maar nu back to Nigeria! Bestaande plantages : bananen, palmolie en rijst , rietsuiker , cacao, rubber en nog meer werden verwaarloosd. Nigeria - dat eens aan de top stond van uitvoer van binnenlandse producten - moest nu zelf levensbelangrijke grondstoffen zoals rijst invoeren. Alle inkomende gelden gingen naar het uitbouwen van de infrastructuur en niet naar het uitbreiden van de productie van de eigen grondstoffen. Dat zou na de OPEC - maatregelen leiden naar een totale ommezwaai wanneer het project " Green Revolution " opgestart werd , maar dan was het spreekwoordelijk kalf al verdronken!! Later meer hierover.
Door de vele buitenlanders was er nood aan stewards, bewakers , chauffeurs , tuinmannen ... die in loondienst van die buitenlanders werkten. Het is mij vaak opgevallen dat een Nigeriaan meestal liever voor een buitenlander werkte dan voor iemand van zijn eigen ras omdat ze er " menselijker" behandeld werden! Maar niet alleen die buitenlandse families hadden de doorsnee Nigeriaan nodig. Het waren vooral de vele multinationals uit alle landen die de binnenlandse Nigeriaan naar de hoofdstad lokten. De oliedollars zorgden voor zo'n boost aan werk dat Lagos jarenlang één grote werf was. En of dat nodig was!! No offence, maar wat de Engelsen hier achter gelaten hadden, was meer dan pover! In ieder geval niet veel om de doorsnee Nigeriaan uit het slop te helpen!
Ik heb hier honderden dia's over de leefomstandigheden dat een selectie maken op zich al weken duurde. En nog moet ik elimineren. Daarom stel ik voor om de Nigeriaan in zijn gewone habitat te bekijken om dan te proberen die mens te plaatsen in dit enorme land.
Het zal je opvallen dat de vrouw in Afrika heel centraal staat wat het gezin betreft. De mannen waren de planners die uren " palaverden" en discuteerden, de vrouwen waren diegenen die de verkoopsstalletjes runden, het hout sprokkelden en de kinderen opvingen. Dat Afrikaanse vrouwen ook heel sterk zijn bewijst het volgende: we werden eens uitgenodigd op een feestje naar aanleiding van de geboorte van een zoontje van één van de boys. De moeder - die de dag ervoor bevallen was - stond met de baby van amper 1 dag oud op de rug al danig mee te " shaken" op de opzwepende Afrikaanse muziek!! Ik zie het onze Westerse vrouwen nog niet rap nadoen! En wat die junior betrof... survival of the strongest!
Wij vonden uiteindelijk ( na anderhalve maand) een appartement op het vasteland in Surulere op zo'n 6 km van Ikoyi eiland. Omdat de vraag naar woonst het aanbod oversteeg, waren we verplicht om 3 jaar huur op voorhand te betalen, aan zo'n 60.000 Bfr (zo'n 1.500 euro) per maand, vertegenwoordigde dat een enorm bedrag. Dat was dan ook de reden waarom het zo lang duurde vooraleer een woonst voor ons gevonden werd. In België kon men zich niet voorstellen dat in de niet exclusieve blanke buurt de huurprijzen zo hoog lagen en het vroeg weken overleg en discussies vooraleer men akkoord ging met die prijs. Intussen bleven wij maar sakkeren want die totaalsom zelf betalen was niet haalbaar. De tactiek van de Nigerianen werkte wel prima in hun voordeel. Vermits ze telkens 3 jaar huur voorafbetaald kregen, konden ze met dat geld weer verder om een nieuw pand op te starten. Huizen in aanbouw waren altijd al verkocht of verhuurd van zodra de eerste steen gelegd werd. Uiteindelijk verhuisden we naar "ons" appartement. Een nieuw appartement staat meestal kraaknet te wachten, daar lagen de cementzakken nog overal in het rond, hingen de badkamer en keuken nog vol cement om over de rest niet te praten! Het werd dus kamer per kamer grondig onder handen nemen vooraleer je die kon gebruiken. Wij waren de pioniers, later zou een "logistiekman" aangesteld worden om dergelijke toestanden te voorkomen! .Maar we waren al blij een eigen stekje te hebben! Ons leven in Nigeria kon beginnen. Hier zouden we zo'n 4 jaar wonen. (Daarna verhuisden we naar een huis!) Het was een gebouw met 3 appartementen. De firma opteerde er steeds voor om ons per 3 à 4 gezinnen samen te laten wonen in één compound. Dat was niet alleen veiliger maar ook praktischer omdat we zo wasmachines en droogkasten gezamenlijk konden gebruiken. Het was niet zo eenvoudig om aan die vanzelfsprekende faciliteiten te geraken, vandaar het gezamenlijk gebruik. Dat vroeg natuurlijk heel wat organisatie en overleg en "discussie" vooraleer het gebruik vlot verliep!! Meestal stonden die machines opgesteld in "boys quarters" die bij elk appartementsblok hoorden. Die waren voorzien om een boy en zijn gezin erin te laten wonen. In Peru had ik een meid omdat het met 2 kleine kindjes moeilijk was om boodschappen te doen of buiten te komen. Hier in Nigeria besloot ik om zelf mijn taken op te nemen. Niet uit het oogpunt van discriminatie maar ik wilde me niet teveel laten verwennen wat de huistaken betrof, ooit keerden we terug naar België en ik wilde die overstap zo soepel mogelijk laten verlopen. Toen ik de eerste keer besloot om mijn ramen te wassen, was het precies of ik kwam van een andere planeet... een blanke vrouw die poetste! Omdat ik vaak alleen zou zijn terwijl T.in het binnenland was, wilde ik niet dat een Nigeriaan inwoonde en het doen en laten te goed kende. Daarbij, als je één lokale aantrok dan stonden er na verloop van tijd wel 10 aan je deur te kloppen omdat ze broer of zus waren van .....Wat niet moeilijk was met de vele vrouwen die de Nigerianen er op nahielden.
Op de foto's zien jullie de leurders die langs de ene hoofdbaan die er was het verkeer nog bemoeilijkten.
Vraag me niet of die "visjes" nog eetbaar waren na een dag in de hitte!
Dat kinderen ingeschakeld werden om eetwaren te verkopen , was geen uitzondering en ze waren nog handig ook met zo'n plateau op hun hoofd!
Lagos was de hoofdstad van Nigeria tot 1991, dan werd de hoofdstad verlegd naar Abuja.
Lagos is gebouwd op het vasteland en een reeks omliggende eilanden. Aanvankelijk was Lagos een kleine stad maar omwille van haar natuurlijke en uitzonderlijke ligging aan de kust groeide Lagos snel uit tot een zeer belangrijke haven en miljoenen stad. Het waren vooral kruiden , ivoor en slaven die in de beginperiode geëxporteerd werden.
Lagos bestaat uit drie eilanden: Lagos, Ikoyi en Victoria Island en het vasteland. Ikoyi en Victoria Island waren de eilanden waar de rijkere blanken woonden. Lagos eiland samen met het vasteland Ikeja, Surulere en Apapa waren de plaatsen waar de betere Nigerianen samenwoonden met de doorsnee blanke. In Ikeja ligt de ultra moderne Murtala Muhammed Internationale vlieghaven maar toen wij er aankwamen waren het gewoon een paar barakken.
Lagos Eiland: In het westen van het eiland lag de Marina met verschillende grootwarenhuizen ( maar stel je daar niet teveel bij voor) en hoogbouw kantoorcomplexen. Het NO van het eiland was heel dicht bevolkt. Het was het gebied waar bekende Lagosfamilies in hun traditionele huizen woonden. Omwille van de dichte bevolking was het er heel onhygiënisch en ongezond. Niettegenstaande de plannen om nieuwe, hoogbouw appartementen te voorzien, was het moeilijk om de lokale bevolking te overtuigen om te verhuizen. Velen verkozen te blijven wonen.
Ikoyi Island en Victoria Island waren ook onderling door een brug met elkaar verbonden . Victoria Island was omwille van zijn ambassades en het grote strand aan de oceaan ( Bar Beach), de vele winkels (moet je met een korreltje zout lezen) en de scholen ook heel residentieel.
Bij onze aankomst waren er slechts twee bruggen die Lagos met het vasteland verbonden nl. Eko Bridge en Carter Bridge. Later hebben we nog de Third Mainland Bridge weten aanleggen. Dat was geen overtollige luxe om het dichte, stokkende verkeer op te vangen. Hieronder zien jullie de twee nieuwe bruggen die er op het einde van ons verblijf waren en de grote gebouwen die vooral door firma's ingenomen werden.
Dit is een voorbeeld van één van de betere wegen..en rij je op het verkeerde vak? Dan steek je toch gewoon over, no problem in Nigeria! zelfs al gebeurde dit op de enige snelweg die er toen was.
Omdat het onhandig is met een baby aan tafel zonder kinderstoel, besloten we het eerste weekend na mijn aankomst om zo'n stoeltje te kopen. Het werd uiteindelijk een heel korte shoppingdag. Ik liep met de dochter op de arm en de zoon aan de hand achter T. omdat ik nog niet vertrouwd was met de winkels hier. We vonden nogal snel een geschikt stoeltje en opgelucht trokken we naar de kassa om daar vast te stellen dat mijn geld gestolen was en ik had er niets van gemerkt. Die zaterdagdrukte en het feit dat ik twee kinderen in het oog moest houden, hadden van mij een dankbare prooi gemaakt! We verwittigden onmiddellijk de verantwoordelijke van de zaak. Men zou uitkijken naar verdachte personen, maar dat was een onbegonnen zaak. De kledij die de mannen hier droegen, leende zich prima om gestolen zaken buiten te smokken. Ze noemden dat hier een "Allahi pak". Omdat al ons geld verdwenen was, moesten we zonder inkopen terug naar huis. Van een bemoedigende start gesproken! Een week later zou men vanuit de ambassade T. contacteren omdat mijn portemonnee met pas en alle andere papieren daar afgeleverd was. Alles van waarde was verdwenen op een klein zilveren schapulier na. Ik had het van mijn schoonmoeder gekregen toen ik zwanger was van de zoon. Wellicht vreesde de dief de kracht van zo'n amuletje....
Er is een duidelijk verschil in kledij tussen de moslim mannen en vrouwen en de katholieken. Hier hebben jullie een idee hoe de moslima's en hun mannen gekleed zijn.
Onder zo'n kleren kan je van alles wegstoppen zonder dat het opvalt.
Het begon allemaal in oktober 1975. We waren al een paar maanden in België na ons verblijf in Peru. T. werd klaargestoomd voor de nieuwe job en intussen regelden we alles voor de bouw van ons huis. Uiteindelijk vertrok T alleen naar Lagos. Hij zou er alvast uitzien naar een huis zodat ik met de kinderen kon volgen. Omdat nog zoveel regelingen met onderaannemers van ons huis moesten besproken worden, vond ik het aanvankelijk niet erg dat we niet samen vertrokken. De weken gingen voorbij, het jaareinde naderde en nog steeds kwam er geen schot in de huisvesting in Lagos. T. was niet de enige werknemer die op zijn familie wachtte. Uiteindelijk besloten de mannen zelf het initiatief te nemen en eisten zij dat vrouw en kinderen tegen de eindejaarsfeesten bij hen zouden zijn. De firma ging akkoord maar onder voorwaarde dat het aanvankelijk wat "à l'improviste" zou moeten. We hadden nooit gedacht dat dit zo'n rekbaar woord was! Twee weken voor Kerstmis was het dan zover. Gepakt en gezakt, met twee kleine kinderen ( eentje van 3j en eentje van 10 maanden) stapte ik op het vliegtuig het onbekende tegemoet. De vlucht was al een eerste uitdaging! Omdat zoonlief wist dat we naar papa vertrokken, wilde hij steeds weten wanneer we aankwamen. Ons dochtertje werd nogal snel luchtziek en ik probeerde haar te slapen te leggen op de stoel naast mij. Naast haar zat een gezette, gezonde Nigeriaanse die reeds een tijdje ons zoontje geïmponeerd had. De interesse van ons dochtertje was echter totaal anders. Telkens als zij haar hoofdje optilde, keek ze in het gezicht van die dame en dat volstond om haar keel open te zetten, heel vervelend voor mij en de dame in kwestie. Na ongeveer 6 uur vliegen in een overvol vliegtuig kwamen we met zijn drietjes behoorlijk overstuur aan in de hoofdstad Lagos. De douaneformaliteiten, de plakkende hitte, het gezoem van de grote ventilatoren in de aankomsthal en de drukte droegen zeker niet bij om ons beter te voelen. Toen zoonlief ook nog eens zijn pa bespeurde en er naar toe wilde, was het hek helemaal van de dam. Hij mocht niet naar zijn pa en T. mocht niet tot bij ons komen. Nu had ik twee jengelende kinderen bij mij die doodop waren van de vroege vlucht, de hitte, de spanning en het wachten. Onze bagage kwam redelijk snel, maar het kleuren TV'tje dat T. had laten meebrengen, bleef uit. Ik begon al te wanhopen dat het ooit op de band zou gezet worden... Uiteindelijk, als één van de laatsten, hadden we alles bijeen. Geladen, bezweet en licht geïrriteerd mochten we uitchecken. Nu was de zoon niet meer te houden. Als de laatste 45 min een voorproef waren van wat ons hier te wachten stond, dan zag dat er niet veelbelovend uit. Gelukkig stond een chauffeur van de firma ons op te wachten en waren we nogal snel op weg naar "huis". Ik had de voorbije 5 jaar al heel wat meegemaakt en gezien maar de eerste indrukken hier sloegen mij met verstomming... Zou dit het scenario zijn waarin we de komende jaren zouden vertoeven? Naarmate we verder reden, zakte de moed in mijn schoenen en begon ik mij stilaan zorgen te maken. Hoe leef je hier in zo'n chaos met twee kleine kinderen? Intussen probeerde T. mij voor te bereiden op onze beperkte behuizing. We hadden een voorlopig appartement met enkel een bed voor ons, één voor ons zoontje en een kinderbedje voor ons dochtertje. In de eetkamer stond een tafel met 6 stoelen en voorlopig moesten we het stellen met twee zetels als salon, het tafeltje was er nog niet evenmin als de kasten. De keuken had geen airco, zodat het een broeikas leek als je erin bezig was...Wasmachine en droogkast hadden we niet. Het zou duren tot we in ons definitief appartement woonden vooraleer we van die luxe konden genieten. Nochtans was dat geen overbodige luxe met 2 kleine kinderen en de stoffen luiers van een baby erbovenop!! Al die tijd gebeurde het wassen met de hand in het bad! Ik was dus al direct heel solidair met de lokale vrouwen! In onze appartementsblok woonden ook de financiële verantwoordelijke van de firma en de coördinator. Hun appartementen waren tip top ingericht met alle faciliteiten die je je kan bedenken. Nooit heeft iemand van hen aangeboden om hun wasmachine of droogkast te gebruiken zelfs niet toen ze zagen dat twee kleine kinderen wel extra was met zich meebrachten. Hun uitleg... "als we dat voor één familie doen, dan moet het voor de andere ook"... Het was dus aanmodderen tot onze appartementen af waren en wij er konden intrekken. Pure discriminatie!! Maar ja we waren nu in Afrika, de bakermat van de discriminatie, niet? Ik vond dat onze bazen heel snel bijleerden!!
Voor diegenen die kwamen verder lezen over onze belevenissen nog één dag geduld want heel even wil ik Afrika verlaten om stil te staan bij 8 maart de internationale vrouwendag. Zeker voor de Afrikaanse vrouw is het een belangrijke dag want de discriminatie is daar nog stukken groter!
8 maart werd uitgeroepen tot internationale vrouwendag, de jaarlijkse actiedag van de vrouwenbeweging. Hier hangt een lange historiek aan vast maar dat kunnen jullie lezen op Google als er interesse voor is!
Wat betekent deze dag voor de vrouw van nu? En is er nog discriminatie op de werkvloer?
Ja dus, want dat las ik in een rubriek van Els in het MagEzine. "Ik denk aan vrouwen wiens waardevolle inbreng in een vergadering straal wordt genegeerd of weggehoond, enkel en alleen omdat ze van een vrouw afkomstig is. Zelfs al is die tien keer meer onderbouwd! Of vrouwen die zo onderlegd zijn dat ze met kop en schouders boven de manager uitsteken en dan het leven zuur worden gemaakt, waardoor ze hun baan laten voor wat ze is en andere oorden opzoeken."
Vandaag is het dus weer zover ,de dag voor de vrouwen. Vrouwen in het zonnetje en aandacht voor de vrouw. Net zoiets als moederdag maar toch nét even anders.
Heel wat mannen denken in beelden als ze het woord vrouw horen. Dat kan gaan van een wandelende baarmoeder tot een Betty Boop. Maar ze kan ook die secretaresse zijn die constant de zorgen heeft over het nakomen van de agenda. Het lijkt een beetje op een pseudo-moeder-de-vrouw-die-de-schone-sokken-op-tijd-klaar-legt.
Ja, je krijgt zon beeld als je toevallig het woordje vrouw intikt op internet , een hele bulk uiterlijkheden!
De echte mannen zullen dus wel weer de eigen borst oppompen en stellen dat het oog ook wel wat wil maar dan hebben we nog altijd de "echte vrouwen die hun hersenen nét even anders gaan gebruiken: wie ik ben zit tussen mijn oren.
Feiten over vrouwen - Vrouwen vormen 50% van de wereldbevolking - Vrouwen doen 66% van al het werk - Vrouwen verdienen 10% van het wereldinkomen - Vrouwen hebben 1% van alle bezittingen - Van alle regeringsleiders op de wereld is 5% vrouw - Van alle armen op de wereld is 75% vrouw - Van alle analfabeten op de wereld is 66% vrouw - Van alle vluchtelingen op de wereld is 75% vrouw - Van de 150 leden van de Tweede Kamer in Nederland is 36% vrouw - Vrouwen in Nederland verdienen gemiddeld 23% minder dan mannen en in België zal het wel niet anders zijn!
Daarom dus vrouwendag! Euh.. zomaar een gedachte : Heb jij al ooit van mannendag gehoord? Hoe zou dat komen?
En morgen gaan we weer naar Nigeria als jullie er zin in hebben!
Mijn boek telt 92 blz en ik geef jullie hier een kleine glimp hoe die opgevat is.
Maar nu Nigeria!
Nigeria ligt in West Afrika en is een Federale, constitutionele republiek met 36 staten. Nigeria heeft een tropisch klimaat aan de kust tot een sub-tropisch klimaat in het noorden. Er zijn twee soorten seizoenen: het droge seizoen en het regenseizoen. Het droge begint in november en eindigt in april. Het regenseizoen vangt aan in mei en eindigt in oktober. De vochtigheid in het zuiden varieert tussen 100% en 80 % en dat maakte het leven daarom zo moeilijk voor ons! Rond januari is de periode van de Harmattan een droge wind die uit het NO komt en enorm veel zand uit de Sahara met zich meebrengt tussen november en maart. Als de wind over de woestijn gaat, neemt hij kleine stofdeeltjes (tussen 0,5 en 10 micrometer) op. In sommige West-Afrikaanse landen beperkt de grote hoeveelheid stof in de lucht de zichtbaarheid en verdwijnt de zon voor meerdere dagen, vergelijkbaar met een hevige mist. Jaarlijks worden vele vluchten van luchtvaartmaatschappijen hierdoor afgelast. In Nigeria zegt men dat mensen en dieren meer en meer geïrriteerd raken als de wind al een tijdje waait, waardoor de harmattan een slechte reputatie heeft. Anderzijds brengt de wind koelte tegen de zware hitte, waardoor men hem ook wel de bijnaam "de dokter" geeft. Een aanhoudende harmattan kan gewassen vernielen door de stoflaag die op de bladeren ligt en het uitblijven van regenval. Op de foto zien jullie wat ik bedoel met stofferig!
Nigeria wordt in het westen begrensd door Benin, in het noorden door Niger, in het oosten door Chad en Kameroen, in het zuiden door de Golf van Guinea. In Nigeria wonen ongeveer 137 miljoen mensen en het land heeft een oppervlakte van 923.768km2 .
Nigeria's 800 km lange kustlijn is onderbroken door de grote Niger delta en een ingewikkeld net van kreken en rivieren en bestaat hoofdzakelijk uit zandige stranden die in het binnenland aanleunen tegen een strook mangrove met daarachter een tropisch woud. Op 1 oktober 1960 is Nigeria onafhankelijk geworden van het Verenigd Koninkrijk. Van 1967-1970 speelde de bloedige strijd om Biafra, die meer dan 2 miljoen mensen het leven kostte, voornamelijk door verhongering.De munteenheid is de Naira!
Tot 1976 was Lagos de hoofdstad maar dan werd besloten om een nieuwe hoofdstad te bouwen die midden in het land ligt nl Abuja. Sinds 1991 is Abuja de hoofdstad van Nigeria, intussen wonen daar reeds1 miljoen mensen...
De belangrijkste bevolkingsgroepen van Nigeria zijn de Hausa ( N), de Yoruba (ZW) en de Ibo ( ZO). Religieus gezien valt Nigeria ruwweg uiteen in noord en zuid: de noordelijke Hausa overwegend moslim, de Yoruba en Ibo christen. De gebieden in het N behoren geografisch en cultureel tot de Sahel- Sudan zone. Die in het zuiden, oorspronkelijk tropisch bos, zijn op de kust gericht.
De naam Nigeria is ontstaan uit Niger en aera dat verwijst naar de rivier Niger die door het land stroomt. Nigeria was en is nog steeds het dichts bevolkte land in Afrika en zo ook het zwartste land in de wereld. Van 1901 tot 1963 was Nigeria een Britse kolonie. Dit is een korte schets van het land waar we 8 jaar woonden.
Wapenschild van Nigeria
Het wapenschild van Nigeria loont ook de moeite om er even bij stil te staan. Het bestaat uit een zwart schild met twee witte strepen die de letter Y vormen. ( sorry dat de kleuren niet echt overeenstemmen). Dit staat voor de twee grote rivieren die door Nigeria vloeien: de Benue rivier en de Niger. Het zwarte schild staat symbool voor de rijke Nigeriaanse aarde, terwijl de twee paarden voor waardigheid staan. De achtergrond waarop het schild staat, is een in Nigeria veel voorkomende plant de Costus Spectabilis. De arend bovenaan betekent kracht terwijl de groen-witte band eronder de rijke landbouwgrond suggereert. Eenheid en trouw is het Nigeriaans motto.
Nigeriaanse vlag.
De kleuren op de Nigeriaanse vlag hebben beide een symbolische betekenis: groen staat voor de schoonheid van het land, met name de bossen en velden en wit staat voor vrede en eenheid.
Eindelijk is het zover, mijn boek over Nigeria is af . Daarmee rond ik onze 13 jaar buitenland af en staan onze ervaringen, emoties, belevenissen bewaard voor het " nageslacht" als die er al een boodschap aan hebben! Waarom het zo lang geduurd heeft vooraleer ik Nigeria afwerkte? Teveel dia's en dan nog in een abominabele staat zodat ik maanden werk had om ze in te scannen en te bewerken om ze toch nog te kunnen gebruiken. Daardoor was mijn " goesting" om er een boek van te maken al voor de helft weg. Zet daarbij dan nog eens dat Nigeria het moeilijkste land was van de 4 landen waar we woonden en dan begrijpen jullie misschien een beetje het uitstellen. Maar na onze vakantie in Gran Canaria in het begin van het jaar was de zin plots terug.
Normaal maak ik van elke reis een boek omdat dat meer zegt dan wat losse foto's die voor eeuwig en drie dagen ergens op een harde schijf blijven staan of in een doos belanden. Op de vraag van T of er weer een boek kwam van ons deugddoende verlof zei ik: " Ja, maar niet voor Nigeria af is!". En zie ik ben erin gevlogen, heb geschreven dat mijn tong op mijn buik hing ( wellicht daardoor hees geworden een paar weken terug haha) en in één rush tekst en foto's aan mekaar gelinkt. Het prototype van mijn boek ligt hier voor nu mij. Nu nog even laten lezen door een buitenstaander om nog tik -of andere fouten eruit te halen want zelf ken ik dat boek bijna uit het hoofd en dan de definitieve druk voor de kinderen. Mijn ei is gelegd!!
Voor diegenen die de vorige belevenissen hier op mijn blog volgden ( zie beginjaren van mijn blog), hebben jullie er zin in om terug een paar weken mee te reizen door Afrika? Vanaf morgen vliegen we er in.
Nog even samenvatten: Mexico was romantiek, onze honeymoon , verrassingen , gemis, een boost aan ervaringen in één woord " onvergetelijk".(Blog 10/07/2008 à 11/08/2008)
Venezuela staat voor de geboorte van onze zoon, een aanpassen in een " wereldstad", de betovering van de Orinoco en de harde confrontatie met het verschil arm/rijk.( blog 25/01/2009 à 18/02/2009)
Peru tenslotte dragen we in ons hart omdat de dochter er geboren werd, om de schoonheid van de wonderlijke cultuur van de Inca's, om zijn lieve en zo kleurrijke bevolking...maar ook om de angst van de aardbeving en de ongemakken van een spaaklopende regering.( blog 28/05/2009 à 14/06/2009)
En nu Afrika. Na alles wat we er meegemaakt hebben, kan ik niet zeggen dat ik lyrisch word bij de gedachte aan de jaren Nigeria en toch.
Afrika is een continent dat aan je blijft kleven. Je geraakt de verbondenheid ermee nooit meer kwijt. De immense panorama's, de beklijvende beelden van een totaal ander volk, de doordringende geuren van mens en natuur, de verzengende hitte, ze dringen je ziel binnen en laten voor altijd hun sporen na. Afrika is een wonderbaarlijk continent van uitgelaten levensvreugde en dynamiek niettegenstaande de rampen, oorlogen, nood en ellende. Als je er woont ,word je ondergedompeld in zijn typische geuren en kleuren en de enorm grootse natuur.
Gedurende onze 8 jaar in Nigeria hebben we Afrika op een manier leren kennen die anders is dan de nieuwsberichten laten vermoeden nl een continent van grenzeloze creativiteit en bruisende levensvreugde. De ontwapenende lach van een Afrikaan is er altijd en overal, zijn muziek en dans verwoorden zijn ziel. En ik die dacht niet lyrisch te worden bij de herinneringen aan Afrika. Het wordt tijd dat ik samen met jullie opnieuw geconfronteerd word met de harde realiteit. Welkom in de viewmaster van mijn herinneringen.
Klop ,klop Wie is daar? De lente. Ik open de deur lichtgele bol op discreet blauw. De krokus duwt zich scheutig
uit de grond. Gras verschiet van vale kleur. Negen graden omhelzen mij en tonen de weg naar buiten. Ik graai uit de kast een glimlach. Met wandelschoenen begin ik alvast behoedzaam te neuriën.
Na een namiddag in de zon en na wat " gerommel" in de tuin kan ik maar één gedachte neerzetten...
de lentezon streelt het ongemaaide lentegras en twijfelend ontvouwen krokussen hun kelk teer, fragiel kwetsbaar beloftevol smakend als de ongecensureerde dromen bij de streling van de geliefde.
Ik ga vandaag eens heel melig doen. Ik mag dat want gisteren was ik jarig. Ik heb de leeftijd bereikt die fans van " Gone with the wind" en " West side story , De tien geboden en zo direct zullen herkennen.
Vanaf heden tot de volgende 01/03 kan ik lustig spelen met de cijfertjes ze veranderen niet ( zolang ik ze niet op hun kop zet!!).
Ik ben gisteren de hele dag verwend geweest met cadeautjes, bloemen, telefoons, mails , e-cards en nog meer verrassingen. Zondag hadden de kinderen het " festijn" al ingezet!.
En gisteren waren er dan nog die vrienden die je zo doen lachen dat je denkt dat die lachrimpeltjes niets meer met leeftijd te maken hebben.
Die leeftijd, ach, die nemen we er maar bij. Er zijn ergere dingen dan 66 worden, 67 worden bijvoorbeeld. Maar dat gezeur is voor volgend jaar. Als het mag. En ik zou zeggen: grààg.
Als ik een duizendpoot was met evenzoveel armen wat zou het dan toch zalig om jullie allemaal te omarmen.
Bedankt voor de vele verjaardagswensen, lieve blogvrienden. Weet je wat? Ik heb een fles blogchampagne klaargezet. Je mag je leeg glas in de reactie zetten, ik doe de afwas wel!
Internet, schermlezen , ik breng nogal wat tijd door vóór mijn PC om tektsten te schrijven voor mijn blogje, e-mails te lezen, e-mails te schrijven.... Dat hoort er dagelijks bij. Zo komt het dat ik het overgrote deel van de tijd bezig ben teksten te het lezen op het scherm.
Dat lezen op een computerscherm is en blijft voor velen een moeilijk geval. Sommigen blijven het lastig te hebben om zon schermtekst rustig en geconcentreerd door te nemen en betrappen zich er op dat ze de neiging hebben om oppervlakkig over de tekst heen te dwarrelen. Soms betrap ik mij daar ook op!
Maar het ergste van dit alles zit hem in het feit dat die neiging om oppervlakkiger te lezen zich ook af en toe begint te manifesteren bij het lezen van een gedrukte tekst. Ook daar moet ik mij soms inspannen om de aandacht er bij te houden. Gelukkig valt dat bij een spannend boek nog goed mee! Na even "te googelen" bemerkte ik dat ik blijkbaar niet alleen ben met dat probleem.
De Amerikaanse technologie-goeroe Nicholas Carr beschreef in een artikel hoe vele internetlezers met hetzelfde effect geconfronteerd worden. Als ze in een boek lezen, geraken ze al na een paar alineas afgeleid en ze krijgen als het ware behoefte om naar iets anders door te klikken. Ze lezen ongeduldig en door gebrek aan concentratie onthouden ze ook minder van wat ze lezen. Hun kennis wordt oppervlakkiger. Carr stelt het simpelweg zó: we Googelen ons dommer!!!
Carr veroorzaakte door dit standpunt nogal wat beroering en er ontstond een hele discussie tussen vóór- en tegenstanders van zijn visie op het gevolg van internetgebruik. Maar uit een onderzoek door Allen Renear blijkt dat niet alleen de gewone internetter oppervlakkiger leest. Ook wetenschappers, die omwille van hun job, massas wetenschappelijke literatuur moeten doornemen, gaan steeds meer anders lezen. Renear noemt deze nieuwe manier van lezen: strategisch lezen. Het leesproces is daarbij in de eerste fase een scanproces geworden. Daarbij gaat de lezer die over een bepaald onderwerp informatie wil verkrijgen, eerst veel artikelen over het onderwerp te gelijkertijd vergelijken, analyseren en doorzoeken, via hyperlinks en zo.
Maar maakt strategisch lezen dommer? Heeft Carr gelijk? Absoluut niet beweren sommigen.
Wat voor mij in elk geval duidelijk is: de ontwikkelingen van internet hebben een ingrijpende invloed op de leesgewoonten van mensen. Of we er slimmer of dommer door worden, laat ik in het midden !! En jij , hoe lees jij, lieve blogbezoeker?
Het woordenspel van een ander, hier kan ik van genieten....zeker na zo'n drukke dag als vandaag..
Ik was moe. Ik kon geen letter meer zien. Ik wilde ook geen letter meer zien. Ik wilde alleen nog maar slapen, ergens achteraf, onder een lege hemel en in warm en ongeletterd gras.
En de z dan? Welke z? De z van zuiver, zinderend , zoen.
Ik zuchtte, ik was zo moe.... Maar iemand draaide zich naar mij toe en gaf mij een zuivere, een zinderende, een letterlijke zoen.
Lachen is gezond dus daar zorgen we dan maar voor!
- Onderwerp : Zo dom was Jantje dan toch niet !
De meester deelde de rapporten uit.
Hij kwam naar Jantje toe en zei : Als je vader dit rapport leest krijg hij er vast grijze haren van.
Waarop Jantje antwoordde: Nou daar zal hij blij mee zijn want hij is zo kaal als een bowlingbal.
-Onderwerp : Met mannen weet je nooit !
Een vrouw vraagt aan haar man : "Wat bewondert gij het meest aan mij ?
Mijn innerlijke rust of mijn sexy lichaam ?"
Zegt de man : "Uw gevoel voor humor".
-Onderwerp : In het museum.
Een man en een vrouw lopen door het museum.
Zegt de vrouw: Marinus zo n lelijke schilderij heb ik nog nooit gezien!
Zegt de man: Margriet, zet je bril op en ga van die spiegel weg!!!
-Onderwerp : Mannen begrijpe wie kan ! Waarom maken mannen zo moeilijk oogcontact ?
Borsten hebben geen ogen.
-Onderwerp : Over een vuvuzela en een vrouw! Wat is het verschil tussen een Vuvuzela en een vrouw? Het één is irritant, oorverdovend getetter in je oor en werkt voortdurend op je zenuwen.
Het andere is een plastic toeter.
- Onderwerp : Twee slimmekens ! Twee Antwerpenaren zijn na jaren werkloosheid en met wat politieke steun
dan toch eindelijk aan een jobke geraakt bij de Belgische Spoorwegen.
Daar beseffen ze al na een paar dagen welk vlees ze in de kuip hebben
en zoeken ze wanhopig naar een plek waar onze twee zo weinig mogelijk in de weg lopen.
Uiteindelijk neemt een ploegbaas ze mee naar een stuk spoorlijn die al lang niet meer in gebruik is.
Samen met de twee gaat hij midden tussen de rails staan. " Mannen, nu moet ge eens goed kijken", zegt hij tegen de Antwerpenaren "Kijk maar eens in de verte tot zover ge het spoor nog kunt zien." Samen turen ze naar de verre horizon tot waar de rails in één punt samen lijken te komen. "Mannen, ge begrijpt hoe gevaarlijk zoiets is, hé", zegt die ploegbaas. "Dus ga daar onmiddellijk naartoe en zorg ervoor dat de rails overal netjes even breed zijn" "Inderdaod leivesgevaorlek", zeggen de twee en gewapend met een meetlat trekken ze richting horizon. De twee stappen en stappen, af en toe zorgvuldig metend.
Kilometers en uren later blijft het gevaarlijke punt nog altijd onbereikbaar.
Vermoeid en niet begrijpend drentelen ze verder, tot de ene Antwerpenaar zich eventjes omdraait,
in de verte tuurt, schrikt en roept : " 't Is nie waoar é! We zen der al verbaai!"
-Onderwerp : Bij de hemelpoort. Op een dag hoort Sint-Pieter de bel van de hemelpoort.
Wanneer hij deze opent, ziet hij nog juist een man weglopen,
Hij schudt verwonderd het hoofd en sluit de poort terug.
Hij is nog maar tien stappen verder als hij de bel terug hoort,
Hij opent de poort, en ziet nog net dezelfde kerel opnieuw weglopen.
Hij sluit de poort op een kiertje en wacht af achter de hoek,
Na een paar tellen gaat de bel terug, Sint-Pieter trekt de poort open
en kan nog net dezelfde kerel bij de arm grijpen.
Op de vraag van Sint-Pieter of hij met zijn voeten aan het spelen is,
antwoordt de man verward: "Ik kan er ook niet aan doen, ze zijn mij aan het reanimeren".
Ik botste onlangs, terwijl ik iets aan het opzoeken was, op deze ogen. IK heb er een goede naam voor en jullie krijgen van mij, gratis en voor niks, deze BLEFTERAF ogen.
Dat zijn precies de ogen die ik voornamelijk naar de kleinkinderen trek als er iets niet naar mijn zin is, maar ik neem aan dat u ze ook op de ijskast kunt plakken, als je aan een dieet bezig bent, of op de PC als er gestreken moet worden of op de slaapkamerdeur als je even geen zin hebt in echtelijke plichten. Enfin, mogelijkheden te over. En ze werken. Ik heb ze al naar onze kleinste spruit getrokken, toen zij voor de zoveelste keer ongeautoriseerd een lichtschakelaar opduwde. En jawel, zij bleef eraf.
Dus bij deze, Dé Ogen, ter uwer lering ende vermaak, ter afschrikking en aanmaning. Vergroot ze, knip ze uit en plak ze op een stokske als een lorgnet. Wie weet komen ze nog van pas!! haha
De naam Kallisto (= allermooiste) komt uit de Griekse Mythologie.
Kallisto was de mooie dochter van Koning Lykaon. Zij jaagde graag en zo werd zij de hoofd-Nimf van Diana, de Godin van de Jacht. Kallisto beloofde haar om nooit te zullen trouwen. Toen Zeus zich weer een keer verveelde en naar de aarde keek, werd zijn blik gevangen door een mooie Nimf in het gevolg van Diana. Zeus kon zijn wellust niet langer inhouden, maar hij wist dat het moeilijk was de Nimf te verleiden, aangezien de Nimfen in Diana's gevolg maagd moesten blijven. Toch verzon hij een plan. Hij vermomde zich als Diana en ging naar de Nimf toe, die aan het uitrusten was. Zij, Kallisto, vermoedde niets en op een zeker moment verkrachtte Zeus haar...De arme Kallisto werd bang voor Diana en op een dag dat ze allemaal gingen baden, zag Diana dat Kallisto zwanger was, omdat ze dikker was geworden. Ze was zo kwaad dat zij Kallisto wilde straffen en haar veranderde in een beer. De berin baarde een zoon Arkas. Tot jongeling opgegroeid, ging Arkas op berenjacht en zo kwam hij oog in oog te staan met zijn moeder. Hij zou haar ongetwijfeld gedood hebben, als Zeus niet had ingegrepen. Hij veranderde ook Arkas in een beer. Zeus kreeg medelijden met hen beiden en maakte hen als beer onsterfelijk door hen aan de hemel te plaatsen: de Grote Beer was Kalisto en haar zoon Arkas werd de kleine beer. Diana wilde niet, dat de beer uit zou kunnen rusten als hij onder de horizon was. Vandaar dat je de Grote Beer altijd kunt zien.
Mus liet het gisteren aan mij over om het verschil uit de doeken te doen. Bedankt zunne, Mus!
Dus even opgezocht want soms liggen de verklaring dicht bij elkaar.
Wat is nu het verschil tussen een spreekwoord, een zegswijze en een gezegde?
In het dagelijks taalgebruik worden deze termen vaak door elkaar gebruikt. Kenmerkend voor een spreekwoord is de onveranderlijkheid van de formulering en de woordkeus. Een spreekwoord heeft altijd de vorm van een mededeling (het is bijvoorbeeld geen vraag) met de persoonsvorm ( = werkwoord) in de tegenwoordige tijd (als er een persoonsvorm aanwezig is). Het is een uitspraak met een algemene levenswijsheid
Voorbeelden van spreekwoorden zijn: 'Na regen komt zonneschijn',
'Boontje komt om zijn loontje' 'Oost west, thuis best.'
vele varkens maken de spoeling dun
In zee gaan met iemand....
Een gezegde is een vaste verbinding van woorden met een figuurlijke betekenis, die geen werkwoord bevat en dus op zichzelf nooit een zin vormt. Bijvoorbeeld: met hart en ziel,
een open deur, een vrolijke Frans, in adamskostuum..
Er bestaat ook nog een derde categorie: de zegswijzen. Deze kunnen wel een zin vormen en het onderwerp en de werkwoordstijd kunnen aangepast worden (dit in tegenstelling tot spreekwoorden). Bbijvoorbeeld :
'Het loopt de spuigaten uit', of in 'aangepaste' vorm: 'Het lawaai liep de spuigaten uit.'
Iemand in het harnas jagen.
Er schuilt een addertje onder het gras.
Om niet te belerend over te komen wil ik met een humoristische noot afsluiten.
Spreuken kunnen ook humoristisch zijn. Vind je de oorspronkelijke nog terug? - Al loopt pappie nog zo snel de alimentatie betaalt ie wel.
- Wie het laatst lacht is traag van begrip.
- Als het bier uit de kraan kwam als water, hadden we elke dag een kater.
Met gezegdes of zegswijzen kan je ook die toer op!
- Is je computer de volgende keer weer hopeloos vastgelopen, bel dan de glazenwasser.
Die heeft verstand van Windows. - God schiep eerst de man en daarna de vrouw, want jij maakt toch ook eerst een schets voor je aan het echte werk begint? - In bier zitten vrouwelijke hormonen. Hoe meer je drinkt, hoe meer je praat en hoe slechter je gaat rijden.
Je kan zegswijzen en spreekwoorden ook naar je hand zetten: - Wie een kuil graaft voor een ander is zeker al geen egoïst. - Beter 1 banaan in de hand dan 10 aan de boom. - Met je goede been uit het verkeerde bed stappen. - Niet goed geld ook kwijt.
En natuurlijk eindig ik met de vraag: Wie kent er nog?
Waarom denk ik daar aan als we voor de zoveelste keer weer een palaver van onze politici te horen krijgen? Neen, geen schrik, ik begeef mij niet op politiek vlak dat doen anderen al genoeg momenteel.
Ik wilde die uitdrukking wel eens onder de loep nemen.
Veel geschreeuw en weinig wol of veel geblaat en weinig wol! Waar komt de zegswijze vandaan?
Ze wordt gebruikt als iemand veel drukte maakt zonder veel resultaat of zonder echte bedoeling, of als iets erg tegenvalt. De volledige zegswijze luidt: 'Veel geschreeuw en weinig wol, zei de duivel [of drommel], en hij schoor zijn varken.' Het eerste deel komt echter meestal zelfstandig voor; in sommige delen van Nederland en Vlaanderen wordt ook "veel gescheer en weinig wol gebruikt". De zegswijze is al oud; volgens het Spreekwoordenboek van Van Dale (2000) komt ze al voor in een tekst uit 1460. Mogelijk is de zegswijze ontstaan op basis van een verhaal over een domme duivel, die God schapen ziet scheren. Op de vraag waarom hij dit doet, antwoordt God dat hij van de wol kleren wil maken. De duivel probeert daarop zijn varkens te scheren, wat mislukt. Woedend schreeuwt de duivel daarop: 'Veel geschreeuw en weinig wol.'
Stoett geeft in zijn Nederlandse spreekwoorden, spreekwijzen, uitdrukkingen en gezegden helaas geen verklaring voor de herkomst van de uitdrukking, maar geeft wel aan dat deze ook in diverse andere talen voorkomt. Zo kent men in het Engels "great cry and little wool", in het Duits viel "Geschrei und wenig Wolle" en in het Frans "grand bruit [of rumeur], petite toison". De variant veel gespin en weinig wol komt ook wel voor. Op zich is het niet ondenkbaar dat iemand veel spint en maar weinig wol produceert, maar de oorspronkelijk juiste uitdrukking is met geschreeuw.
Voilà , pas dus in het vervolg op als je schreeuwt of scheert....Iemand zou kunnen vragen waar de wol blijft!!
Terwijl ik mijn boodschappenlijst aan het schrijven was, viel het mij op hoe abominabel mijn handschrift geworden is. Of beter gezegd: terug geworden.
Toen ik nog op school zat, heb ik hopen bladzijden opnieuw moeten schrijven wegens onleesbaar. Uiteindelijk kreeg ik een redelijk leesbaar handschrift om de leerkrachtenpopulatie van dienst te zijn en wellicht in de eerste plaats om mezelf dubbel werk te besparen.
Nu zoveel jaren en computers verder schiet daar niks van over behalve onleesbare lijstjes. Ik heb zelfs nog eens mijn uiterste best gedaan om een keurige regel te produceren ter vergelijking, maar het resultaat is redelijk bedroevend. Om de kleinzoon wat bezig te houden en de achterstand die hij in het eerste leerjaar oploopt door altijd maar ziek te zijn op te vangen, had ik wat rekensommetjes klaargemaakt. "Oma, ik kan dit niet lezen wat is dat?" Shame on me, ik zou toch beter mijn best moeten doen voor die kleintjes maar ja, wie schrijft er nu nog iets met de hand dat een buitenstaander te zien krijgt? U misschien, lieve bezoeker?
Nu maar hopen dat ons eerste kleindochtertje - dat vandaag 7 wordt - oma's krabbels kan lezen op haar kaartje!! Een heel dikke verjaardagsknuffel lieve Esmée!
Binnenkort ben in jarig en daarom kwamen de kinderen al eens " polsen" of er ergens nog een hebbedingetje was dat ik graag kreeg... En dan dacht ik ... wat heeft een mens nu nog nodig, Sara heb ik al lang geleden gezien? Die gedachte was voldoende om een nieuw logje uit te lokken. Waar komt dat gezegde Sara Abraham gezien eigenlijk vandaan? Dus even gegoogled!
Sara gezien hebben betekent 'vijftig geworden zijn'; het wordt van vrouwen gezegd. Mannen die 50 worden, zien Abraham.
De zegswijze Sara gezien hebben komt in Van Dale pas voor het eerst voor in de laatste uitgave (de veertiende uit 2005). Sinds 1992 (de twaalfde druk) geeft Van Dale wel sara, een benaming voor de "pop van brooddeeg, banket, vlees of stof in de vorm van een oude vrouw, die een vrouw op haar vijftigste verjaardag ten geschenke wordt gegeven".
Sara gezien hebben is waarschijnlijk afgeleid van de zegswijze Abraham gezien hebben. De bijbelse figuren Abraham en Sara waren man en vrouw. Zij kregen op hoge leeftijd nog een zoon. Abraham gezien hebben komt in Van Dale voor sinds de vierde druk (1898), met de betekenisomschrijving: "gezegd van iemand die reeds 50 jaar oud is en nog ongetrouwd". In de drukken daarna worden als betekenissen gegeven 'hij is al 50 jaar oud' en 'hij is gestorven'. In de tiende druk (1976) is die laatste betekenis geschrapt. F.A. Stoett vermeldt Abraham gezien hebben ook in deze betekenissen: als variant van ad patres zijn ('naar zijn voorvaderen zijn, gestorven zijn') en in de betekenis 'vijftig jaar zijn (en nog vrijgezel)'. Oef wat een uitleg!!
Tegenwoordig wordt "Abraham gezien hebben" maar in één betekenis gebruikt: 'vijftig jaar geworden zijn'.
De zegswijze is ontstaan naar aanleiding van een bijbelpassage, Johannes 8:56-58. Jezus is in deze passage in een discussie verwikkeld in de tempel. De Joden zeiden: 'U bent nog geen vijftig en u zou Abraham gezien hebben?' 'Waarachtig, ik verzeker u,' antwoordde Jezus, 'van voordat Abraham er was, ben ik er.' Zijn toehoorders zijn verbaasd dat Jezus zo over Abraham spreekt, terwijl die al heel lang voor Jezus zijn geboorte was overleden.
Over Sara gezien hebben is in de oudere (spreek)woordenboeken niets te vinden. Alleen in Nederlandse spreekwoorden, spreuken en zegswijzen van K. ter Laan staat zij is de Sara, met als betekenisomschrijving 'zij is al op vergevorderde leeftijd en is nog moeder geworden'. Ter Laan verwijst hier naar een andere bijbelpassage (Genesis 18:10-12): Toen zei een van hen: 'Ik kom over precies een jaar bij u terug en dan zal uw vrouw Sara een zoon hebben.' Sara, die in de ingang van de tent stond, achter de man, hoorde dat. Nu waren Abraham en zij op hoge leeftijd gekomen en de jaren dat een vrouw vruchtbaar is, lagen al ver achter haar. Daarom lachte ze in zichzelf.
Tegenwoordig betekent "zij is de sara" voor de meeste mensen "zij is vandaag vijftig geworden", Allez, na al die uitleg zeg ik : " Veel geblaat voor weinig wol"!
Hier is het geblaat weer gereduceerd tot gekras na een familiebezoekje gisteren. Weer teveel geprobeerd om mijn schade in te halen zeker? haha
"Its not that I am so alone
or cant live on my own, its just that Ive got so much love
that I would like to share"
ELS DE SCHEPPER ( Here with me)
Onlangs heb ik een zalige cd ontdekt "Beauty of it all" van Els de Schepper. Een straffe madam die de Schepper. Niet alleen een topactrice, een goeie schrijfster, spiritueel maar ook nog eens een muzikaal talent! Ik heb het cdke na het lezen van haar boek "De Ziel die haar naam Zelf koos" ergens in leen gekregen omdat er in het boek verwijzingen naar stonden en zo mijn nieuwsgierigheid gewekt was. Toen ik er de eerste keer naar luisterde vond ik het niet zo mijn dada. Maar bepaalde nummers sprongen er toch direct uit. Het is een album met heel wat afwisseling en ijzersterke teksten. De teksten geven zeker een grote meerwaarde en hoe meer ik er bewust naar luisterde hoe schoner ik het album in zijn geheel vond. Toch wel een aanrader!
Toen ik de cd in mijn pc stopte en real one player automatisch in gang schoot, stond er bij genre "Mood Music" en daar kan ik wel inkomen. Bepaalde nummers ("Connected" en "You got it") zijn ideaal om je een goed gevoel te geven en zeer positief te werken op je humeur en zelfvertrouwen als je ze een paar keer luidkeels meezingt of kweelt in mijn geval. Het helpt, heb het uitgebreid getest en de wijsjes bleven hangen tot ergernis van mijzelf!! Een paar andere nummers raakten dan weer mijn gevoeligste snaar . Er zijn zo van die songs die je op bepaalde momenten wel 100 keer na elkaar kan beluisteren terwijl je dat nu net beter niet doet, al ben ik ervan overtuigd dat muziek altijd een helend effect heeft en een keer zitten janken, kan ook deugd doen. "Here with me" is er zo eentje en de woorden hierboven vormen de eerste strofe van dit geweldige nummer. Ze verwoorden een gevoel dat super herkenbaar is en dat echt wel raakt. In iedere mens zit er volgens mij liefde en de kunst is inderdaad die te delen met de mensen rondom je, niet alleen je partner maar ook alle andere mensen rondom je. Het is één van de sleutels tot geluk het goeie in je naar boven te brengen en te delen met anderen. Alles wat je zelf uitzendt komt naar je terug dus kan liefde uitstralen er toe bijdragen om liefde te kunnen ontvangen. We hebben niet alleen de behoefte om liefde te delen maar vooral de behoefte om liefde te ontvangen maar velen zien niet in dat dit enkel kan door zelf te geven.
"Dont push me" is er ook zo eentje, superherkenbaar met een onderliggende boodschap over hoe je in een relatie rekening moet houden met elkaar en voldoende ruimte moet laten zodat de ander zichzelf kan zijn en omgekeerd. In een relatie ben je met twee. Die gedachte is prachtig verwoord in dit nummer.
"Nothing Lasts Forever" is ook zo'n echte kippenvelsong waarbij je gaat nadenken.
"We all make mistakes everyday again but thats alright, thats alright
you can start again"
"Nothing lasts forever But why then are we here To find out why were living To face all of our fears Nothing lasts forever
And maybe thats not bad
Cause you should not forget
We have a new chance every time"
Bedankt voor jullie medeleven al is het soms met een glimlach zeker bij diegenen die mij wat beter kennen !! Van de dokter werd ik ook niet veel wijzer. Die heesheid kan gerust 5 à 6 dagen duren.. voorlopig niets om je zorgen om te maken. Ah ja, zoveel mogelijk je stem sparen, was zijn advies (met een brede smile)!
Dat doe ik al 5 dagen en ik " denk" dat ik het einde van de tunnel zie en stilaan terug in de geluidszone beland. Ik schreeuw het nog niet over de daken maar er zit al wat muziek in al gaat het wel nog met ups en downs (letterlijk). Nog even volhouden en het komt wel goed zeker? Wat niet direct kan gezegd worden van ons hummeltje. De reumaspecialist heeft weer wat testen gedaan en bloed getrokken maar zijn conclusie is dat de kleine zoveel mogelijk infecties moet vermijden tot haar weerstand wat vergroot is als ze ouder wordt. Ze kan na iedere infectie of griep zo'n opstoot krijgen, och arme dat kind! Nu zolang er geen ontstoken gewrichten bijkomen, zijn we al content. Momenteel is ze weer beter en kan terug stappen en spelen dus de verhoogde medicatie heeft geholpen, alleen heeft ze er nu een eetprobleem bij. Momenteel leeft ze van boterhammetjes met choco al de rest weigert ze pertinent , groenten , fruit, vlees , vis.. pasta waardoor ze natuurlijk ijzer tekort heeft in haar bloed en eerder gewicht verliest dan bijkomt. Neen , met dat kleintje zijn we bijlange nog niet aan de warme patatjes"!!
Volgens mij is, heel in de verte, de lente in aantocht.
Was het een paar dagen geleden nog muisstil, vroeg in de morgen, nu hoor je alweer voorzichtig een paar vogelliedjes.
Steeds meer sneeuwklokjes staan te bloeien en ik zag ook al een verdwaalde krokus zelfs de tulpen steken hun kopje boven. Het zou toch wel erg prettig zijn, als we dit jaar een lekker voorjaar kregen.
Dat ze de wolken nu eens lekker op slot houden.
Goed voor de natuur en goed voor de mens, want van al die regen en somber weer, word je chagrijnig. Dus blogvrienden, degene van jullie die erg goed zijn in dansen: begin vast de zonnedans te oefenen,
Ik ben helaas niet zo'n danswonder, dus ik blijf maar zitten, anders krijgen we donder en bliksem.
Ik kan jullie natuurlijk vocaal begeleiden maar dat lukt momenteel nog steeds niet. Hoe ik de lente dan probeer uit te dagen? Ik ben gisteren bezig geweest in de tuin om wat te snoeien en bladeren te ruimen en zo ontdekte ik de eerste lentetekenen. Geniet van een fijne dag, lieve blogvrienden.
Indien ik je lasten kon dragen als je uitgeput onder het gewicht van je taak de kracht niet meer hebt om hulp te vragen, dan droeg ik ze vol tederheid, mijn kind!
Indien ik een antwoord kende op je vragen over liefde, het leven en gelukkig zijn, dan zou ik honderduit met je praten tot je de rust teruggevonden hebt, mijn kind!
Indien ik je omarmen kon om te verwarmen, genezen kon wat omgaat in je hart, dan zou ik uren, dagen naast je lopen tot je beseft dat er altijd iemand naast je staat, mijn kind!
Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij. Ik weet niet alles, ken de geheimen van de toekomst niet. Ik weet alleen dat jij en ik voor altijd blijven verbonden . Mijn tijd is mijn geschenk aan jou, mijn kind!
Vandaag is het Valentijn. Jaren terug een dag waar niemand bij stil stond tot de media en de zakenwereld een gat in de markt vonden! Je doet er aan mee of je laat het aan jou voorbij gaan in de wetenschap dat om het even welke dag een Valentijnsdag kan zijn. Tot welke categorie je ook behoort beste bezoeker, ik heb voor iedereen van jullie maar éen wens en die is:
Sta eens stil en kijk om je heen kijk naar de ongerepte natuur
waar bloemen bloeien, waar bomen groeien,
waar dieren leven,
waar bladeren ritselen,
waar beekjes kabbelen
en waar er bijna
volledige stilte heerst. Kijk naar de lachende mensen,
spelende kinderen
en mensen die elkaar liefhebben.
Sta eens stil en kijk om je heen. Je zal merken dat er dingen
zijn die je nooit eerder opmerkte en dit zijn vooral de kleine,
vanzelfsprekende dingen. Maar het zijn juist die zaken
die zo waardevol zijn. Iedere lach, bloem of boom, mens of dier, ieder mooi gebaar of lief woord
maar ook angst en pijn elk van
deze zaken is telkens uniek...
Daarom draag er zorg voor, koester het,
draag het mee in je hart en gedachten
en maak er voldoende tijd voor vrij.
Gisterenavond vierden we 10 huwelijk van de zoon bij een gezellig etentje. Het " schijnt " dat de schoondochter en ik behoorlijk ons best deden om ervoor te zorgen dat er geen " stilte " in het gezelschap viel.. Ik vind dat we ook veel " geluisterd" hebben... maar daar is niet iedereen het mee eens. Er lag al een verkoudheid op de loer en na een nacht met behoorlijk wat hoesten, stond ik vanmorgen op zonder stem en dan bedoel ik echt zonder! Kan je je dat voorstellen dat je als een vis op het drogen staat te apegaaien en er volgt geen geluid? Nu zou je denken dat iedereen hopen medelijden zou hebben en mij vertroetelen maar neen hoor.. ze vinden dat hier zelfs plezant want nu komen ze ook eens aan het woord ,zeggen ze!! Ik weet echt niet waar ze het over hebben en kan dat enkel met gebaren proberen duidelijk te maken. Daarstraks belde de dochter nog eens met wat feed back over ons hummeltje en.... een hese mama is blijkbaar de joke of the day!! Goed , als dat hen aan het lachen brengt, so be it! Eigenlijk ben ik best een beetje zielig en kan best wat aandacht gebruiken want er "roert etwat " onder mijn vleugeltjes. Ik bedoel niet dat ik fruitmanden hoef te hebben maar ach een klein beetje medeleven is toch ook aardig mee genomen kuch, kuch!. Maar wacht tot ik weer verbaal ben... ze zullen het geweten ( gehoord) hebben!!: Gelukkig kan ik mij hier gewoon laten gaan zonder decibels nodig te hebben. Ik ga er nu een eind aan breien want er komt niets zinnigs uit mijn toetsenbord. Hopelijk gaat zo'n vocale interruptie aan u voorbij. En u kent vast wel het gezegde, Pappen en nathouden.
Deze week waren de twee kindjes van de dochter ziek buikgriep was de diagnose. Kleindochtertje was gisteren schijnbaar terug ok en ging naar school terwijl grote broer hier nog kwam uitzieken. Het ventje had een abonnement op het kleine kamertje , ocharme. Ik stelde dan ook voor om de stoelgang op te vangen en binnen te doen voor onderzoek want mij lijkt er meer aan de hand te zijn dan buikgriep. Dat is intussen gebeurd maar het blijft afwachten tot dinsdag op het resultaat. Normaal zou hij vandaag terug hier zijn maar vanmorgen kreeg ik een alarmerend telefoontje van de dochter dat ons kleindochtertje opgestaan is met een dubbele knie, een beentje dat niet meer kan gestrekt worden , veel pijn en dus duidelijk een opstoot van die verdomde reuma. Na contact met het ziekenhuis in Leuven werd gezegd dat na een infectie zo'n opstoot " normaal" is want het heeft allemaal met immuniteit te maken. Normaal moet geprobeerd worden om haar zoveel mogelijk af te schermen tegen infecties maar hoe doe je dat met een schoolgaand kindje? Nu is het afwachten op het antwoord van de professor of ze vandaag nog naar Leuven moeten of niet . Maar wondermiddelen tegen reuma bestaan niet, men kan enkel de medicatie aanpassen en met tijd en geduld zal het knietje wel weer ontzwellen. Ijs opleggen is voorlopig een alternatief maar dat vindt die kleine ook niet echt aangenaam.
En zeggen dat we zo'n half jaar terug na een TV programma over zieke kinderen nog tegen mekaar zegden: " We hebben gelukkig 6 gezonde kleinkinderen".... en zie een paar weken later wordt die droom in stuk geslagen want je vraagt je met een bang hart af hoe het met ons ukkepukje verder moet! Sinds die diagnose in sept houdt het bij de dochter niet op met daarna de kanker bij de schoonmama, gezondheidsproblemen met de grootmoeder en nog veel meer. We ondervinden nog maar eens dat het leven nooit te goed mag zijn.....
Gisteravond reed Jan nietsvermoedend naar huis, toen hij werd tegengehouden door de politie.
De dienstdoende agent sommeerde hem de auto uit te komen, omdat hij vermoedde, dat Jan in kennelijke staat van dronkenschap was.
Hij verzekerde de agent, dat hij niets gedronken had, maar kon hem blijkbaar niet overtuigen.
De agent zou wel even een test afnemen. "U rijdt in het donker en er komen u twee lichten tegemoet. Wat denkt u dat dit is ?"
"Een auto," zei Jan verbaasd over deze onnozele vraag. "Jaja, allicht, maar wat voor een: een Renault, een Peugeot of een Citroen?" vroeg hij.
"Geen idee," was het antwoord.
"Zie je wel, straalbezopen!" constateerde hij. Jan verzekerde hem, dat hij echt niets gedronken had.
"Nou vooruit, nog een testje", zei hij. " U rijdt in het donker en er komt u een licht tegemoet. Wat is dit, denkt u ?" "Een motor," was het antwoord. "Jaja, een motor, logisch, maar wat voor een: een Kawasaki, een Honda of een Yamaha ?" wilde hij weten. Wederom moest Jan het antwoord schuldig blijven. "Toch behoorlijk in de olie, dus," was de agent zijn conclusie. Jan was onderhand behoorlijk pissig over dit onnozele gedoe en besloot in de tegenaanval te gaan.
"Een wedervraag," zei hij. "Er staat een vrouw op de stoeprand, hoge hakken, hevig opgemaakt, netkousen, minirok en een decolleté tot bijna op de navel.
Wat is dit volgens jou ?"
"Een straathoertje," zei hij onmiddellijk.
"Jaja," antwoordde Jan, "dat is zo helder als wat, maar welke: je dochter, je vrouw of je moeder ?" En nu is hij zijn rijbewijs kwijt en hij had geen druppel alcohol gedronken !!!
Ons jongste ukkepukkie werd zondag ziek. Mama had maandag een dag vrij dus kon ze het kleintje eens goed verwennen, maar broerlief vond dit maar niets en besloot de nacht van maandag op dinsdag maar solidair te zijn met zijn zusje. Beiden zitten nu met de buikgriep en waar kan je beter uitzieken dan bij oma? Dus mensen een nieuw logje zal nog even moeten wachten want die schatten gaan voor! Het mag bij dochterlief stilaan ophouden want daar is het de laatste maanden niet normaal meer!! Nu maar hopen dat wij niet te solidair worden met onze kleinkinderen en dat de zon van de laatste weken nog haar werk doet.....want wie zal ons dan verzorgen??
Ons weekend is heel vlug verlopen met onze twee kapoentjes hier! Maar het valt echt wel mee met zo'n tweeling, die hebben altijd een speelkameraadje en zo kunnen ze zich heel goed samen bezig houden! Als de kleinkinderen hier zijn dan worden - wat kinderliedjes betreft - hier alle registers opengetrokken en klopt onze DVD speler overuren. Dat is natuurlijk het moment om uit volle borst mee te zingen en oma kende zelfs een paar liedjes die onze schatjes niet kenden. "Oma, die kennen wij niet hoor!" "Ja, die liedjes zijn ook al heel oud? Oma zong die ook al toen ze zo oud was als jullie nu." "Hoe lang is dat al oma?" "Oh, ... al 60 jaar ( eventjes slikken!!). " Zo lang al oma en waren er toen nog dinosaurussen?"... Na de eerste verstomming , heb ik er eens hartelijk om gelachen .Ja , ik moet al lang niet meer voor de spiegel gaan staan om te weten dat de tand des tijds zijn sporen naliet maar dat ik al zo'n " antiek" stuk was ..; dat was even slikken. Zo zie je maar hoe een kind van 5 de tijd inschat! Opa vond het natuurlijk een geslaagde " oneliner" maar vergeet dat hij van dezelfde " dinosaurus" tijd is !!
Oma en Opa gaan nu nog een beetje nagenieten van een leuk weekend met de tweeling. En voor straks slaap lekker!
De tijd ging met mijn jeugd aan de haal. Alles is verteld met mijn rusteloze pen. Een meeslepend soms boeiend verhaal waarvan ik het einde nog niet ken.
Een verleden waarmee ik ben vergroeid. Een toekomst die blijft een beetje vaag. Gisteren heeft toch weer geboeid maar heel uitbundig omhels ik "vandaag".
Ik ben eens even gaan snuffelen in mijn archiefkast en daar kwam ik onderstaand schrijven tegen. Met het doorlezen dacht ik dat is echt iets voor mijn blogje.. Gaat u er maar eens voor zitten. Veel leesplezier.
Wat ik nu ga schrijven kan eigenlijk niet door de beugel. Het raakt kant nog wal. Maar ja heel vaak zie je door de bomen het bos niet meer en dan kan je beter eieren voor je geld kiezen. Ach, de soep wordt nooit zo heet gegeten als dat zij wordt opgediend. Maar voor dat alles in de soep loopt, kan je beter eerst de kat uit de boom kijken. En het is zo waar als een koe dat de eersten de laatsten zullen zijn en die moet je met een kaarsje zoeken als een speld in een hooiberg. Natuurlijk zie je daar als een berg tegen op, maar moed verloren al verloren en na regen komt zonneschijn. Als je maar onthoudt dat je ook de zon in het water moet kunnen zien schijnen. En het zijn niet allen koks die lange messen dragen want een mes snijdt vaak aan twee kanten. Ook is het altijd moeilijk om met twee maten te meten en met passen en meten wordt de meeste tijd versleten. Je kunt ook achteruit je keel gaan praten maar dan maak je het vaak te bont. Ja, dan heb je de poppen aan het dansen en het gedonder in de glazen, vooral als je te diep in het glaasje hebt gekeken ! Maar waarom kijk je dan ook niet verder dan je neus lang is? Moet je maar niet je neus in andermans zaken steken dan gaat alles mooi je neus voorbij. Nou ja, Keulen en Aken zijn ook niet in één dag gebouwd en je kan nu éénmaal geen twee dingen tegelijk doen. En wie het eerst komt, het eerst maalt. Natuurlijk, moet je vaak je hersenen erbij houden want anders kan je het kaf van het koren niet scheiden. Het is bekend, alle begin is moeilijk maar wie niet waagt niet wint. Heb je éénmaal de wind in de zeilen dan moet je zorgen dat je niet overstag gaat. Daarna gaat het je voor de wind. En je weet het hè de beste stuurlui staan aan wal. Soms kan je in een situatie komen dat je aan lager wal kan raken en dan moet je het hoger op gaan zoeken. Goed dan kan je het wel van de daken schreeuwen, maar de meeste mensen zijn Oost-Indisch doof. Dan sta je voor doven mans oren te kletsen maar praatjes vullen geen gaatjes. Zie je er echt geen gat er meer in gooi dan maar de knuppel in het hoenderhok maar zorg wel dat je er als de kippen bij bent. Blijf op je tellen passen want alle begin is moeilijk, pas dan goed op want voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast en bij haar kan je wel een potje breken. En kijk eens wat vaker om je heen, op elk potje past een deksel. Ook jij hoeft niet in de put te zitten en als je éénmaal door de zure appel heen bent dan kan je ook de koeien bij de horens pakken mits je geen ouwe koeien uit de sloot gaat halen. Doe je dat wel, dan kom je in twee sloten tegelijk en staat het water je aan de lippen. Dat staat als een paal boven water. Soms moet een mens wat rustiger aan gaan doen want de kruik gaat net zolang te water dat hij barst. Ja en dan? Eerst moet een kalf verdronken zijn voordat men de put dempt. Ja, zo kan je water wel naar de zee blijven dragen. Waar je ook eens aan moet denken is al te goed is buurmans gek. Toch is het beter een goede buur te hebben dan een verre vriend, want dan ben je uit de brand, mits je niet met vuur speelt. Doe je dat toch dan verbrand je je vingers en wie niet luisteren wil moet maar voelen. Dat kan je op je vingers natellen. Daar sta je dan met je mond vol tanden en eigenlijk zie je er geen gat meer in. Maar heus geloof mij, alles komt op zijn pootjes terecht als je niet op je poot gaat spelen. Als je iemand een poot uittrekt, garandeer ik je dat je van hetzelfde laken een broek krijgt. Soms zijn dingen het sop van de kool niet waard. Blijf jij nu maar recht voor de raap dan gaan alle deuren voor je open. En als je je hoofd niet op hol laat slaan, gooi dan je kop niet in de wind. Doe je dat wel, dan ga je met je hoofd in de wolken lopen, dan is het in je bol geslagen en ga je negen van de tien keer naast je schoenen lopen en op grote voet leven. Je zal het merken, want een ander gaat dan de lakens uitdelen. Dat kan je op je klompen aanvoelen. Ja, dan kom je er niet meer onderuit en hebben ze bij jou de gevoelige snaar geraakt.. Toch eigen schuld, dikke bult, moet je maar niet altijd de eerste viool willen spelen. Je kan niet altijd haantje de voorste te zijn want anderen willen ook wel graag een graantje meepikken. Je moet iemand in de ogen kunnen blijven kijken want als je iets achter iemands rug doet dan neemt hij jou ooit te grazen. Laat eens iets van je horen want ik zet er een punt achter. En denk er aan, wie schrijft die blijft.....
PS:Ani zei in haar reactie iets over kleine letters! Ik ben gaan zien en bij Mozilla is alles goed leesbaar maar inderdaad IE zet de tekst kleiner. Waarom, weet ik veel maar een tip om te lezen. Druk op ctrl ( control) toets en houd die aan terwijl je aan het wieltje van de muis draait en kies jouw lettergrootte.
Zondag een reünie van de familie van T en er werd wat afgeklets over pijnlijke ruggen en hernia's en osteopaten en krakers ,want meer dan eentje heeft er meer of minder last van. Dat zette mij aan het denken wat je bij die " dokters" allemaal kan meemaken en zo borrelden een paar tips naar de oppervlakte... jullie krijgen ze helemaal gratis en voor niks!
- Bij zo'n osteopaat word je verondersteld alles uit te doen, behalve jouw ondergoed, dus zie dat je niet jouw meest uitgerafelde onderbroek aanhebt in het gedacht dat de osteopaat enkel naar jouw schouder gaat kijken. Dus een mooie blauwe BH met een witte bommabroek eronder is belachelijk.
- Probeer ook in gedachten te houden dat waar het ook zeer doet, jouw achterkant gaat geëxposeerd worden, dus dat frivoolste onderding is ook geen goed alternatief.
- Zie dat jouw voeten verzorgd en proper zijn, want je zal op je buik moeten gaan liggen en dan springen ze in het oog. Meer nog, hij gaat ermee wiebelen, dus doe die brave mens het plezier om niet op jouw vuile onderdanen te moeten kijken. Dat je ze wel gewassen hebt 's ochtends maar dat de vloer een puinhoop is en derhalve jouw voetzolen ook, is geen excuus.
- De osteopaat propageert de techniek van 'zachte handen'. Maar je kan er donder op zeggen dat hij jou op een gegeven moment op je zijde draait, jouw benen in een knoop legt en met zijn volle gewicht jouw bekken kraakt, hoorbaar en voelbaar kraakt, zodat er jou een belachelijk gilletje van verbazing en pijn ontsnapt. Dat is prima trouwens, hij is dat gewend en de volgende keer overkomt het jou niet meer. Dan uit je jouw emoties alleen nog met grote ogen en een vertrokken gezicht.
-Idem voor jouw nek trouwens. De ruk aan jouw hoofd lijkt alsof de wervels kraken maar dat is slechts schijn of zoiets. Je zal heus niet achterblijven met de nek van een lappenpop, slapjes van links naar rechts zwalpend, tenminste niet als je naar een echte osteopaat gaat, want er schijnen nogal wat charlatans in het vak te zitten.
- Nogmaals : wat je ook mankeert, hij gaat ook iets geks doen met jouw buik nl jouw ingewanden als het ware eruit tillen en gelukkig ook weer op zijn plaats leggen. En dan zal hij vragen dat thuis zelf te doen, 2X5 keer per dag daarom moet je het eens voordoen! Je zal je belachelijk voelen want zelfs de meest vetloze buik ziet er onnozel uit als hij uit zijn holte wordt getild. En uiteraard doe je het thuis nooit want wie wordt er nu wakker met het idee om eerst eens even zijn ingewanden te manipuleren? En om daarvoor nu speciaal terug te gaan liggen, daar kom je toch niet aan toe.
- Hij gaat achter jou komen staan en vragen om achterover te hangen tegen hem aan zodat hij je wat kan uitrekken. Heb vertrouwen, hij laat je niet vallen, hopelijk!.
Gelukkig dat zo'n bezoek ook echt wel helpt, want een mens zou al een stressnek krijgen van het vooruitzicht op een osteopaatbezoek alleen. Jij niet natuurlijk, want je bent gewaarschuwd. Helemaal zonder dank en altijd tot jouw dienst!
Bij Ani las ik ook over vroeger. Zij schreef dat haar zonen vroeger in hun jeugd tabak gingen steken. Hewel dat heb ik ook gedaan toen ik zo'n 14 jaar was en dat niet alleen, ook massa's bonen heb ik getrokken. Misschien zijn er nog onder jullie die weten waar ik over praat!
Ik woonde op "den buiten " en leefde als kind ook meestal buiten. Toen ik 14 was, mocht ik met de CM naar Zwitserland met de veertienjarigen en had zo graag een fototoestel gehad maar daar hadden ze thuis geen oren naar.
De meeste van mijn vroegere klasgenootjes gingen op hun 14 al uit werken en in hun verlof nog wat bijverdienden op de velden. Soms was iedere cent welkom! Toen was van reizen in het verlof nog geen sprake! Mijn grootmoeder vond dat een goed idee en zat maar steeds hinten te geven over " welke dulle werkers " die anderen wel waren en dat ik in de vakantie toch maar liep te " lanterfanten". Ons ma die ook altijd aan het werken was als kapster vond het ook geen slecht idee toen ik besloot zelf voor dat cameraatje te werken.
Ik heb geen foto uit die tijd maar zo ongeveer zag ons werk er uit. We zaten ook op zo'n stoeltje om de bonen te plukken en dat soms met wel 25 op één veld!
We ( vriendinnen en vrienden) spraken af 's morgens om 7u30 en met de fiets, stoeltje en emmer achterop , trokken we in groep naar het bonenveld dat moest kaalgeplukt worden. Meestal waren de volwassenen al bezig en de beste plaatsten ingenomen want vooraf werd het veld gekeurd en ging men zien waar de dikste bonen stonden die brachten meer op zie je! Ons stoeltje werd klaargezet, de jutezakken aangebracht en zo schoven we in rij naast elkaar vooruit. We trokken de ene bonenstruik na de andere uit de grond om dan de bonen af te trekken en in de emmer te gooien.Telkens die vol was, werd de inhoud in de zak gegoten. Iedereen wist perfect waar zijn/ haar zak stond want uiteindelijk was dat heel belangrijk naar de afrekening toe!! Ik kan jullie verzekeren dat het best een lastig werkje was want we moesten meeschuiven aan het tempo van de groten anders stuurde de boer ons van het veld! Praten en zingen mocht zolang we maar verder werkten, spelen dat zat er niet in!. En zo zaten we in mooi of slecht weer bezig, Soms met een stuk plastiek over ons hoofd om de zomerregens te trotseren ofwel in een los bloesje te zweten onder de blakende zon! Op de middag was er een pauze en aten we onze boterhammetjes op allemaal samen op het veld en dat was het plezantste moment van de dag en ... ik weet niet of boterhammen ooit beter gesmaakt hebben dan toen? We stopten meestal rond 7u 's avonds en dat was het beste moment van de dag toen we 120,150 of soms 200frank in handen kregen. Sommige volwassenen plukten zelfs tot 250 kg per dag. Af en toe -als we er echt zin in hadden - wilden we voor hen niet onder doen en haalden we ook boven de 200 kg maar dan was ons pijpje behoorlijk leeg! Hier kreeg iedereen loon naar werk jong of oud.
Dat was niet altijd zo, ik heb het ook anders geweten. De boeren hadden nogal rap door wie er flink tegenaan ging of gewoon wat rondlummelde. Zo werden we met een drietal ook gevraagd om tabak te helpen steken. De boer haalde de bladeren van het veld gehaald. Daarna moesten ze per grootte op stapels gelegd worden en daarna werden ze met een lange brede , platte naald op een koord gestoken ,elk blad zo'n halve centimeter van het andere om dan de touwen op te hangen om te drogen.
(De tabaksbladeren hingen bij ons ook zo te drogen maar dan aan een touw)
Aanvankelijk kregen wij jongeren maar 75 centiemen per rank terwijl de volwassenen 1 fr kregen voor hetzelfde werk! Rebellie zal altijd een beetje in mij gestoken hebben zeker want op een dag wilden wij niet meer steken tenzij we evenveel kregen. Er waren niet zoveel kandidaten om tabak te steken want dat verdiende niet veel en bonen plukken bracht meer op, dus gaf de boer toe na veel gezaag en discussie maar .. hij haalde zijn gram dan op een andere manier, wij mochten pas beginnen te steken als de bladeren in mooie gelijke hoopjes verspreid lagen en de tijd die we daarvoor nodig hadden werd niet vergoed!! Dus .. profiteren van kinderen bestond en bestaat altijd al .
Nu ik eraan denk, dan zie ik de jongeren dat niet meer doen hoe graag ze ook dat centje meer willen. Natuurlijk heb ik ook dagen gehad dat ik mopperde en niet ging maar dan was mij cameraatje en later mijn polshorloge veraf... Dus beet ik door en ik heb het overleefd en die vuile handen en dat eten op het veld.... dat heb ik ook overleefd!! En die herinneringen blijven hangen zolang ik herinneringen meedraag want ze hebben van mij gemaakt wie ik nu ben en eerlijk gezegd...ik heb daar geleerd dat niets zomaar in je schoot geworpen wordt , dat werken geen schande is en iedereen op de één of andere manier probeert een extra cent te verdienen maar vooral dat ik heel veel geluk gehad heb dat mijn ouders mij de kans gegeven hebben om te studeren om zo mijn leven iets gemakkelijker te maken!
Onze kleinzoon 2 was ziek en is twee dagen komen uitzieken bij oma en opa de voorbije week. Opa heeft zich wat op afstand gehouden want als er hier eentje jaloers is van griep en andere verkoudheden dan is hij het wel!!! Nu maar hopen dat de zon van de laatste weken wat extra weerstand heeft gegeven!! Maar blijkbaar was ons ventje niet de enige zieke. Als er in een klas ééntje " snottert" dan heeft in een mum van tijd gans het klasje een snotneus! Als ik het zo allemaal bekijk dan vraag ik mij soms af of onze kinderen en kleinkinderen niet overbeschermd zijn op alle gebied? Het ging er vroeger toch een ietsie pietsie anders aan toe....
Ben jij als kind opgegroeid in de jaren 50 of daar omtrent dan is het, terugkijkend, onvoorstelbaar dat je zo lang hebt kunnen overleven. Als kind zaten we in de auto zonder gordel en zonder airbags. Onze bedjes waren geschilderd in prachtige kleuren met verf vol met lood en cadmium. De medicijnflesjes uit de apotheek konden we gewoon open krijgen geen gesukkel met die speciale doppen, evenals de fles met bleekwater.
Deuren en ramen bedreigden continue onze vingertjes. Op de fiets hadden we nooit een helm op, dat was voor motorrijders. We dronken water met de mond aan de pomp of kraan in plaats van uit een fles. 's Morgens gingen we naar buiten om te spelen. We bleven de hele dag weg en moesten pas thuis zijn om te eten of als de schemering inviel. Niemand wist waar we waren en we hadden geen mobiele telefoon mee. We sneden ons, braken onze botten en tanden en er werd niemand voor aangeklaagd. Het waren gewoon ongelukken en de enige die schuld had waren we zelf. Hoeveel "ongelukken" hebben we niet gehad? Daar moesten we mee leren leven. We aten koekjes, brood met een dikke laag boter, dronken water met grenadine en werden evengoed
niet te dik. We dronken met vrienden uit dezelfde fles en niemand ging daar dood van. We hadden geen: Playstation, Nintendo, X-Box, tientallen tv zenders,video, DVD, MP3, surround sound, een eigen TV, computer en internet. Wat wij hadden waren vrienden.
We gingen gewoon naar buiten en daar kwamen we elkaar tegen. We gingen naar hun huis en belden aan. Of we gingen soms gewoon naar binnen zonder aan te bellen. En dat zonder van te voren af te spreken en zonder dat onze ouders dat wisten. Niemand bracht ons en niemand haalde ons weer op. Hoe was het in hemelsnaam allemaal mogelijk?
We bedachten spelletjes met stokken, ballen, springtouwen, knikkers, hinkelblokjes.... Sommige kinderen waren niet zo goed op school als de andere kinderen. Ze haalden onvoldoendes en bleven dan zitten. Dat leidde niet tot emotionele ouderavonden of tot veranderde prestatienormen. Soms deden we iets wat consequenties had en je kon je niet verstoppen. Als iemand van ons iets had uitgehaald, dan was het normaal dat je ouders je niet uit de problemen haalden, integendeel ze waren het vaak roerend eens met het gezag. En toch is het met onze generatie goedgekomen. Ze heeft vele mensen voorgebracht die bereid zijn risico's te nemen, die durven te leven en te ondernemen, probleemoplossers, dokters, wetenschappers, uitvinders en ondernemers. We hadden vrijheid, namen verantwoordelijkheid en hadden succes of het viel tegen en we vonden een weg om ermee te leven. Hoor jij bij die generatie? Wees dan blij dat je er bij was want nu is alles zoveel ingewikkelder!
Als ik een boom was, zou ik je beschermen met mijn takken van liefde. Onder mijn bladerdak je koesteren tegen koude. Mijn schors zou je strelen, zachtjes over je huid.
Maar ik ben maar een mens, nietig en klein. Maar als mens kan ik je nog meer geven, beschermen, liefhebben en strelen. Nog veel meer... dan wanneer ik een boom was...
Misschien denken jullie dat ik het verzin maar het volgende komt echt niet uit mijn duim hoor!
Als je goed rondom je kijkt, valt er altijd wel wat te vertellen. Als ik met slaapgenoot ga wandelen, zie ik vaak veel meer dingen dan hij.
Ook op straat kijk ik graag naar mensen, vooral wanneer ze er net iets anders uitzien dan de doorsnee burger.
Gelukkig heb ik een vrij grote kennissenkring, daar zitten ook aparte mensen tussen die een andere levensopvatting hebben dan huisje, boompje, beestje.
Zo ken ik een vrouw die in de gezondheidszorg werkt.
Vroeger noemde men zo iemand een wijkverpleegster maar ik weet niet precies of die naam veranderd is? Gisteren kwam ik haar bij het boodschappen toevallig tegen en besloten we ergens een kopje koffie te drinken.
Ze zag er goed uit. Zij is iemand die alles van de zonnige kant probeert te zien.
Na wat heen en weer gepraat zei ze, dat ze iets aparts had meegemaakt.
Ze had laatst een afspraak met een oudere man die alleen woonde en wat vage klachten had . Zijn huisarts had het gevoel dat hij aan het rommelen was met zijn medicijnen.
Hij had veel last van zijn reuma en de arts had hem zetpillen voorgeschreven.
Op de één of andere manier hielpen die niet want hij bleef erg veel pijn hebben.
Er werd aan haar gevraagd of zij eens polshoogte wou nemen.
Wat bleek nu? Elke keer als hij zon zetpil gebruikte werd hij kotsmisselijk, met het resultaat dat van eten ook niet veel terechtkwam.
Natuurlijk begon er bij haar een lichtje te branden. En ja hoor, hij at die pillen op.
Zij is door de wol geverfd en liet natuurlijk niet merken dat die misselijkheid door die zetpillen kwam.
Heel diplomatiek vroeg ze die beste man of hij zijn medicatie via zijn anus gebruikte?
Hij keek haar aan en zei dat hij geen idee had of hij zon dingen in huis had. Misschien onder in het aanrechtkastje.?
Sorry hoor, maar ik lag in een deuk.
Achteraf dacht ik wel, dat wat voorlichting van de dokter of de apotheek hem veel ellende had kunnen besparen.
Een oude man die alleen woont en blijkbaar wat wereldvreemd is, ja dat kan soms problemen geven. Thuiszorg is prima, maar stofzuigen en bedden opmaken is niet alleen zaligmakend.
Vooral de eenzaamheid, te weinig aandacht en niet meer nodig zijn, is funest voor de meeste ouderen. Ze verzuren.
Gelukkig heeft die kennis er voor gezorgd dat de man een paar keer per week wordt opgehaald om naar de dagopvang te gaan. Daar wordt hij meteen ook beter gevolgd wat zijn medicatie betreft
. Je kan er beter nog niet aan denken, dat je in eenzaamheid moet wachten tot het eind van je leven in zicht is.....
Er gaat van alles door mijn koppeke, dus aan inspiratie zal het wel niet liggen maar ik ben zo ontzettend lui en geraak er niet toe om alles neer te pennen. Soms zou ik willen dat er een toestel bestond dat aan je gedachten kan gekoppeld worden om - als de muze er is - gewoon die gedachtenvloed in tekst om te zetten.. Het moet heerlijk zijn om in gedachten weg te dromen en terug tot de werkelijkheid te komen en vast te stellen dat uit die wirwar van draadjes in je bovenkamer een logje ontstaan is! Al weken - wat zeg ik, maanden - ben ik bezig om ons verblijf in Nigeria neer te schrijven. Wat met Peru, Mexico en Venezuela zo goed lukte, wil nu maar geen vorm krijgen. De herinneringen zijn er maar zoveel dat ze voor een echte chaos zorgen ( zou het aan Afrika liggen?) oei nu moet ik oppassen of mateke Jeske geeft mij weer op mijn kop!! Soit, vandaag lukt het niet echt om een logje zelf te bedenken dus moeten jullie het met de goden doen!!
Ik ben toch van plan om elke maand een mythische God onder de loep te nemen ,waarom dan vandaag de God Phaeton niet?
Phaëton is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij is een zoon van de zonnegod Helios en Klymene (in sommige overleveringen was hij de zoon van Apollon en Klymene). Helios besteeg elke dag de zonnewagen . Phaëtons grootste wens was om ook met deze wagen te rijden. Hij overreedde zijn vader zodat hij een rit in de zonnewagen kon maken. De paarden merkten echter dat iemand anders de teugels in handen hield en sloegen op hol. Zo steeg Phaeton te hoog in de lucht waardoor het hemelgewelf ontbrandde en dan scheerde hij te laag over de grond , de aarde verschroeidde en zo ontstonden grote dorre plekken (de woestijn) en werden de mensen zwartgeblakerd. Zo kregen de mensen in Ethiopië hun donkere kleur. Voordat de hele aarde in brand zou staan, besloot de oppergod Zeus in te grijpen. Hij gooide een bliksemschicht naar Phaëton, waardoor de laatste uit de wagen viel, naar beneden stortte en stierf. De zusters van Phaeton, de Heliaden, beweenden hem. Hun tranen druppelden neer en stolden tot barnsteen.
Zo is barnsteen volgens de legende ontstaan!
Zzzzzz, en zij die lui is luierde ( wat een woord) verder....
Voilà, we zijn vanuit de wolken ( letterlijk!!) weer met ons beide voetjes op de grond terecht gekomen. De terugvlucht verliep zonder problemen wat van de heenvlucht niet kan gezegd worden! Bij het inladen van de bagage hadden ze tegen de laaddeur gereden. Vlak voor het opstijgen , kregen we de melding dat er een inspectie nodig was om te zien of het vliegtuig veilig was!! Moet kunnen hé? Bleek dat de schade te groot was zodat iedereen er terug uit moest, de bagage en de catering ook en dan nog een nieuw vliegtuig klaarmaken. We waren om 3u opgestaan om uiteindelijk toch maar om 8u30 te vertrekken! Maar verder was alles ok! Wat we gehad hebben, kan men ons niet meer afnemen en geloof het we hebben genoten zowel naar lichaam als geest!! De batterijen zijn opgeladen, de weegschaal klopt op een kg meer af en dat is minder goed , ons kleurtje steekt fel af tegen de witte pannenkoeken rondom ons en de spiertjes en gewrichten zijn goed gesmeerd en opgewarmd, we kunnen er weer tegenaan. Ik zie hier dat de trouwe bezoekers ook tijdens ons tripje, op bezoek bleven komen. Jullie zijn echte schatten en reuzebedankt. Ik kwam wel af en toe op internet maar om bezoekjes af te leggen , ontbrak meestal de tijd. We waren in verlof nietwaar en dat is erg vermoeiend !! Maar stilaan geraken we weer in ons normaal ritme en dan zien jullie mij wel weer verschijnen op een tegenbezoek! Straks springen er hier een paar binnen ( letterlijk want dat klein grut staat niet stil hé!) dus salut en geniet van jullie zondag!
Gisteren hebben we een uitstap gemaakt met de bus en onder begeleiding van een prima gids. We vertrokken om 8u10 vanaf het hotel waar we werden opgehaald en kwamen s avonds rond 18u30 terug . Gedurende gans die rit heeft onze gids niet gezwegen en toch hij heeft ons geen moment verveeld. Hij is een Belg die hier al 40 jaar woont en perfect Nederlands, Frans en Spaans spreekt en heel wat van het eiland weet. Maar daar heb ik het op een andere keer wel over.
We bezochten een bananenplantage in de bergen en hoewel we door ons verblijf in Afrika heel wat van bananen afwisten, hebben we toch geboeid geluisterd en veel bijgeleerd.
Hoe wordt zon plantage aangelegd?
Naast de buitenplantages die zon 3m hoog worden, zijn hier ook veel plantages in serres die zon 7 m hoog zijn want de bananenplanten daarin worden tot 6 m hoog. Omdat de bananenplant geen boom is maar een struik en daardoor niet zo stevig is, wordt de stengel waar de trossen aan groeien met touwen vastgebonden om ze te ondersteunen. Hoewel bananenplanten hermafrodiet zijn = zowel de mannelijke als de vrouwelijke geslachtsorganen heeft, m.a.w. tweeslachtig is, gebeurt de voortplanting niet door bestuiving maar wel via de wortels. Wanneer een bananenplant +- 6m oud is en zo ongeveer 6m hoog ontstaat er een bloem aan de steel maar men noemt dat een valse bloem omdat die uit schutblaren bestaat en feitelijk daar onder pas de echte bananenbloem( man en vrouw) groeien. Na een tijdje krullen die schutblaren zich op om uiteindelijk af te vallen. Dan zie je al duidelijk de bananen hangen en die groeien volgens de wet van de zwaartekracht logisch naar beneden. De bovenste bananen van de tros zijn de vrouwelijke en de onderste de mannelijke. Eenmaal ze het licht zien, groeien de bananenbloemen spontaan naar het licht toe en daarom zijn de bananen krom! Aan elke banaan groeit een bloem. Die worden één per één manueel met een mes of snoeischaar afgeknipt. Een geduldwerk als je het mij vraagt zeker gezien de omvang van de plantage!! Zo ontstaat er een litteken onderaan de banaan en dat beschermt precies de banaan tegen ziekten en insecten. Je moet maar eens een banaan bekijken die heeft inderdaad aan één uiteinde een litteken! Ik zei reeds dat de mannelijke bananen onderaan de tros groeien. Die worden per laag stelselmatige verwijderd vandaar dat jullie op de foto zien dat er plots onder de tros bananen een stengel groeit waar niets aan hangt. Men mag die mannelijke bananen echter niet ineens verwijderen want dan gaat de tros kapot! Zon bananentros weegt tussen de 60 à 100 kg ( vandaar dat ze ondersteuning nodig hebben) en als ze volgroeid zijn worden ze groen afgeknipt. Daarna wordt de plant ook verwijderd want die sterft anders toch af. Soms snijdt men die tot op de bodem af en wordt dan aan de koeien gegeven als voedsel, soms snijdt met de plant tot op de helft af en dan vloeit het vocht in de stam terug naar de bodem. Naast de afgesneden plant groeien nieuwe scheuten ( een 4tal). Men laat daar één van staan om een nieuwe plant te vormen, de andere worden verwijderd en uitgeplant om op dan opnieuw een nieuwe bananenplant te vormen, zo gebeurt de voortplanting!
Het viel ons op dat er in de buurt van bananenplantages vaak veel koeien rondlopen. Het is mij niet bekend dat koeien speciaal van zeelucht (want eiland) houden maar toch heeft dat een bedoeling. Ik zei reeds dat de plant na de oogst afgesneden wordt om aan te koeien te geven. Die plant is vezelig en fungeert als een soort gras. In ruil voor dat gras krijgen de plantageboeren de koeienmest die ze dan mengen met de afval van de planten en zo als compost en mest voor hun plantage gebruiken!. Voor wat hoort wat!!
Elke bananenplant krijgt zon 10 à 15 l water per dag. De plantage die we bezochten was +- 15000m2 groot met zon 3000 planten. Dat betekent dat ze dagelijks tussen de 30.000 à 45.000 l water nodig hebben en in de zomer kan dat oplopen tot 60.000 à 75.000 l per dag! Dat water komt van een stuwdam uit de buurt en van waterreservoirs. De stuwdammen op het eiland dienen niet om elektriciteit te produceren maar wel om water te voorzien voor allerlei planten en plantages omdat het hier niet voldoende regent. Nu gebruikt men ook al heel wat zeewater om te bevloeien maar pas nadat men het ontzilt heeft ( natuurlijk zonder Chloortoevoeging)! Van de blaren van de bananenplant die veel vezels bevatten, maakt men ook touwen . De fotos hieronder verduidelijken de uitleg.
Bananenplantage
Valse bloem met schutblaren die opkrullen. Hier zie je hoe de bananen initieel naar beneden groeien!Zie de bloemen op het uiteinde van de banaan!
Bananentros en bloem. Zie de lege steel tussen tros en bloem. Daar werden mannelijke bananen al verwijderd. Banaan groeit al naar het licht.
Tros die al naar het licht gegroeid is en opzij de nieuwe scheut die zal dienen als nieuwe plant.
Mannelijke bananen onder de schutblaren die laag per laag langzaam verwijderd worden.
Arguineguin is een leuk klein vissersdorp aan de zonnige zuidkust van Gran Canaria. De gezellige badplaats met een knus authentiek centrum ligt tussen Playa del Inglés en Puerto Rico in, tussen de heuvels en de kust. In de kleine straatjes van Arguineguin zijn diverse winkels en restaurants te vinden. Er is ook een wekelijkse markt en een gezellig klein haventje. Arguineguin telt twee stranden waar je heerlijk van de zon kunt genieten.Een groot gedeelte van de kustlijn bestaat uit rotsen en daardoor hebben we hier een redelijk woelige branding op bepaalde plaatsen. We hebben deze plaats gekozen als vakantieoord op aanraden van vrienden die hier al jaren de wintermaanden doorbrengen. De kans op regen is hier quasi nul terwijl in Tenerife de kans wat groter is. We hebben geen spijt van onze keuze en het weer valt reuze mee. Vandaag hadden we een beetje last wat ze hier " calima" noemen (= een stoffige wind die vanuit de sahara ontstaat) maar tegen de middag was diebijna weggetrokken en hadden we terug rond de 23 graden...We bezochten een meer toeristisch plekje in de buurt nl Mogan. Een typisch plekje dat echt het bezoeken waard is Het toeristenplaatsje Mogán ligt zoals Arguineguin in het zuiden van Gran Canaria, in een van de beste klimatologische zones van heel de Canarische eilandengroep.
Op weg naar het dorp en het naastgelegen havenplaatsje Puerto de Mogán kom je langs omringende trekpleisters als Puerto Rico, Patalavaca, Amadores, Arguineguín en Taurito.
Puerto de Mogán is één van de meest schilderachtige en gezellige dorpjes aan de zuidkant van Gran Canaria. Het is een plek omringd door kleurige huizen die zich aaneenrijgen tot aan de kade. In de vensters bloeien bougainvilleas en hibiscussen; mensen kletsen in alle rust op de terrasjes van de havencafés. Naast de kade ligt een buurtje met huizen die over kleine grachten heengebouwd zijn, wat de charme van het havengebied nog verder versterkt. Puerto de Mogán heeft een jachthaven met 225 aanlegplaatsen waar zeilboten en vissersboten wanordelijk door elkaar liggen, wat weerspiegeld wordt in het geanimeerde publiek van de cafés. Vanaf deze plek vertrekken iedere dag de boten die toeristen de zuidkust van het eiland laten zien. Ook vertrekt hier de kleine toeristische onderzeeboot waarmee je de zeebodem in de omgeving kunt verkennen.Dat hebben we niet gedaan want ik was al bijna wagenziek van de busrit ernaar toe laat staan dat we nog wat op het water gaan dobberen. Mijn bovenkamer kan blijkbaar niet meer tegen overdadige draaiingen en deiningen..Maar we hebben toch genoten van onze uitstap.
De stormen in nov hebben in de wandelpaden langs de kust soms grote gaten geslagen zodat het uitkijken is als je gaat wandelen!! Daarnaast zien jullie de branding waarover ik sprak. Mooi!!
Hier hebben jullie een zicht op een straatje in Mogan...
Verlangen naar zon, verlangen naar warmte, verlangen naar een goed gesprek, verlangen naar liefde, verlangen naar een ijsje; verlangen naar een vrijpartij, verlangen naar een stevige wandeling, verlangen naar een lekker maaltijd, verlangen naar een goed boek, verlangen naar een mooie lied, verlangen naar verlangen, verlangen nar tederheid, verlangen naar en glas wijn, verlangen naar vriendschap, verlangen naar intensiteit, verlangen naar een lege geest, verlangen naar zekerheid, verlangen naar vrijheid, verlangen naar waardering, verlangen naar een onbewoond eiland, verlangen naar een goede film, verlangen naar moe zijn, verlangen naar fit zijn, verlangen naar jou, verlangen naar een spinnende poes op schoot, verlangen naar kinderen, verlangen naar harmonie, verlangen naar vreugde, verlangen naar een schaterlach..
Verlangen, een mensenleven is er vol van....
Momenteel worden veel van die verlangens hier ingevuld!! Ik laat jullie even genieten van de mooie natuur en de zonsondergang die we elke avond vanuit ons kamer zien!
Een blanke pastoor gaat logeren in een indianenstam. Er wonen 9 bruine vrouwen, 9 bruine baby's en een bruin opperhoofd. Op een dag roept het opperhoofd de pastoor op het matje: " Er is een witte baby geboren. En die kan maar van 1 persoon zijn"! Zegt de pastoor: "Zie je daar die witte schapen? Er loopt 1 bruine tussen. Dat kan maar 1 iemand gedaan hebben"! Zegt het opperhoofd: "Jij niet meer praten over schaap, ik niet meer praten over baby"!!
Verder gaat mijn inspiratie niet want we zijn hier super lui door het prachtig weer, de perfecte omgeving en verwennerij en de ultra verzorgde buffetten... ik zal de weegschaal thuis wel eerst een tijdje wegsteken, vrees ik want de verleiding is hier zo groot. Gelukkig wandelen en zwemmen we wat calorieën af.
Tijdens één van de wandelingen botsten we op deze bloeiende vetplant... Beter dan nog zo groot , niet?
Woensdagnacht om 3u30 opgestaan want de taxi zou ons naar de vlieghaven brengen. Alles verliep vlot tot en met het opstijgen. Toen bleek er schade aan het vliegtuig te zijn veroorzaakt bij het opladen van de bagage, gevolg alles terug er uit, catering, valiezen en wij natuurlijk ook.En daarvoor stonden wij om 3u op!! Gelukkig was er een ander vliegtuig snel klaar zodat we na anderhalf uur wachten toch konden vertrekken op weg naar wat zon en rust!
Nu zitten we hier te genieten terwijl het in België bakken regent. Sorry mensen maar voor één keer kan ik mij dat niet aantrekken. Wij genieten hier op Gran Canaria van een prachtig weertje en een prima locatie. Jullie geloven het niet?
Wel oordeel dan zelf!
Met meer tijd ( want nu hebben we het heel druk met niets doen!!) vertel ik er wel meer over!
" Goede morgen zuster Thérèse, hoop dat alles goed is met u"?
" Jawel moeder overste, maar u bent precies aan de verkeerde kant van bed opgestaan deze morgen"!
Moeder overste vindt dit een rare opmerking, maar doet haar ronde voort.
" Goede morgen zuster Helena, alles goed met u"? " Jawel moeder overste, maar u bent precies aan de verkeerde kant van 't bed opgestaan"?
Na tien zusterkes goede morgen gewenst te hebben met hetzelfde antwoord als gevolg, vraagt ze uiteindelijk aan zuster Brigitte:
"Wees eerlijk zuster, ben ik vanmorgen aan de verkeerde kant van 't bed opgestaan"? "Jawel moeder overste, je hebt de sloefen van pater Jefke aangedaan"!!
Onze oudste kleinkinderen waren fier toen ze hun rapportje konden tonen. Bij de oudste kleinzoon viel het mij op dat zijn punten godsdienst het laagst lagen 7,5. Toen ik hem vroeg waarover de toets ging , zei hij over "Jozef de onderkoning"! En zo kwam ik terug bij mijn lagere schooltijd!
Velen onder ons hebben dat ook meegemaakt die lessen in Bijbelse geschiedenis ( OT) in de lagere school.. Ik kon uren luisteren naar de non die elke week één uur voorlas uit de bijbel. Ik herinner me nog dat we een boekje hadden met als titel "de Bijbelse geschiedenis" met op elke dubbele pagina een verhaal uit het oude of nieuwe testament en een plaatje ter verduidelijking!!. De bedoeling was om dat zo snel mogelijk te kunnen navertellen in je eigen woorden.. En soms kwam daar nogal een " special edition" uit!! want het OT dat was toch pure romantiek ,tragedie en avontuur.. Voor diegenen die het niet kennen , héwel jullie hebben een serieuze portie literatuur gemist. Voor de anderen even het geheugen opfrissen?
Het scheppingsverhaal, de nazaten van Adam en Eva met hun " bigamistische trekken"..wisten wij veel! Jozef en zijn jaloerse broers en dan die 12 plagen van Egypte.. Pure horror!! Mozes als kind en daarna die jaren trekken door de woestijn... pure ellende en armoe. Gelukkig viel er toen in de grootste nood manna uit de hemel.. Nu moeten onze nomaden het met veel minder stellen!!
De 10 geboden en de woede van Mozes toen hij van zijn berg kwam en die orgiën van zijn volk zag. Ik zie de scherven van die 2 stenen tafels nog rondvliegen.
En dat brandende braambos ( natuurlijk zei men dat het geen natuurverschijnsel was!) en die bulderende god.. We zaten bijna te trillen toen het met de nodige pathos werd voorgelezen .
Later kwam dan die vlucht naar Egypte en het zoetzemerige Betlehem verhaal. Wat voelden we mee met dat kindeke. En wat een bewondering hadden we voor die 12 jarige die het in de tempel eens zou uitleggen aan schriftgeleerden en farizeeërs.. Als dat geen sprekend voorbeeld van assertiviteit was! We kregen onbewust les in de retoriek. Spijtig dan die schone jongeling zich jaren terugtrok in de woestijn maar hoe kwam hij terug! Bij welke tovenaar hij in de leer gegaan was, weet ik niet maar geen enkele Harry Potter die eraan kan tippen.. water veranderde in wijn, ( zeg nu zelf eens) een paar broodjes en visjes volstonden om een zee van mensen van eten te voorzien.. Over water lopen was kinderspel. Daar stond je als kind toch met open mond van te kijken zeker! Om dan nog niet te spreken over al die kreupelen en zieken die recht sprongen en genezen waren..Nu steken ze zo'n gast in een isoleercel als hij nog maar beweert dat hij dat kan! Maar zijn kunstjes werden Jezus niet in dank afgenomen. Het lijdensverhaal met verraad en als hoogtepunt die kruisiging op Golgotha, dan die begrafenis in een rots en na 3 dagen ... - toverkunst van de bovenste plank - graf leeg en zware rotsblok verschoven! Onze Jan Bardi krijgt beslist rode kaakjes bij zo'n verdwijntruk . Maar de ontzetting toen die brandende tongen boven de hoofden van de apostelen van hen polyglotten maakten..... Nu moet je daar jaaaaren over doen om een paar talen onder de knie te krijgen.. Dat is nog maar een handje uit de rijke verhalen van O en N testament. Moet ik nog verder gaan???
Ik heb er ook in geloofd , meegeleefd, geboeid en gelovig alles genezen en met eerbied aanvaard. Ik had als kind een grote leeshonger en in mijn vroegste fase waren die verhalen naast de kinderboeken in de bib mijn leesvoer! Wat wil ik hiermee staven? Dat wij in onze " Roomse opvoeding" niet veel verschillen van andere godsdiensten. De Grieken en Romeinen hadden hun mythes en goden, de oude Belgen hun sagen en legenden, de Mohammedanen hebben hun Koran en Allah ....och ik ga hier het lijntje niet af want dan wordt dit logje te lang.
We zijn fundamenteel allemaal gelijk, scheppen een religiebeeld of iets wat er op gelijkt, elk op onze eigen manier, om het leven op deze aarde... zinnig te maken.. en we leven verder.
Hoe ik bij deze bedenking kwam? Het rapportje van de kleinzoon en het lezen van een scheurblaadje van de kalender over de god Phaeton. Dat deed mij besluiten dat we zoveel eeuwen later nog steeds op droombeelden verder gaan alleen zijn we tijdsgebonden in onze voorstelling...... En over die Phaeton vertel ik een andere keer!
Terwijl ik op zolder de kerstversiering opborg en alles wat ordende , viel mijn oog op een gebreide wc houder. Dat was nog zo'n overblijfsel uit de vorige eeuw dat hier op de één of andere manier op zolder is terechtgekomen. En dat ding maakte herinneringen wakker. Als we vroeger wel eens een dagje weggingen en wij kinderen nog klein waren, stond er altijd een gehaakte mutsje, met een wc-rol eronder, op de hoedenplank. Je wist immers maar nooit of je onderweg een kleine of grote boodschap moest doen en zoveel openbare toiletten waren er toen nog niet langs de weg. Mijn ma of grootmoeder - ik weet niet meer precies wie - had dat mutsje zelf gehaakt en je zag ze in veel autos in allerlei kleuren, met pompoenen, strikjes en nog zoveel meer. Soms hadden mensen een knikkend hondje in plaats van zo'n wc houdertje op de hoedenplank staan, je zag zelden dat ze er beiden opstonden. Hadden jullie ook zo'n wc-rol houder of knikkend hondje op de hoedenplank?
' t Leven
kan soms mooi zijn.. en druk ! Mijn leven kabbelde in elk geval niet rustig door deze week. Om in de beeldspraak te blijven : een rustig riviertje in de schaduw met nu en dan een zonneglinstering en plots verandert dit riviertje in een bruisende waterval. Die waterval kregen we over ons heen de voorbije week toen de 4 van de zoon hier even kwamen logeren. En nu, zijn we de waterval voorbij en terug op het rustige stuk van de rivier. Volop stilte en rust. Maar toch wil ik die drukke momenten met onze vier schatten niet missen:
En om verder te brouwen op mijn logje van gisteren..
WAT ZOU ER GEBEURD ZIJN MOESTEN DE DRIE KONINGEN...KONINGINNEN GEWEEST ZIJN ?
- Ze hadden de weg gevraagd. - Ze waren op tijd aangekomen. - Ze zouden bijgestaan hebben bij de bevalling. - Ze zouden de stal hebben opgekuist. - Ze hadden nuttige geschenken meegebracht en ook iets om te eten.
Maar welke commentaar zou men gehoord hebben ( direct na hun vertrek) - Heb je die sandalen gezien die Maria droeg? - Die kleine trekt van geen kanten op Jozef. - Hoe kunnen ze leven met al die dieren in huis? - En hun ezel is tot op de draad versleten. - Ik zou wel eens willen weten wanneer we die kommen gaan terug krijgen waar we de lasagne hebben in mee gebracht. - MAAGD...... En gij gelooft dat, ik ken Maria al van op de unief.
Driekoningen...niet al te snugger als je het mij vraagt!
Vandaag vieren we Driekoningen dag. Voor wie het niet meer weet: Driekoningen is een christelijke feestdag die elk jaar op 6 januari wordt gevierd en waarop men de Bijbelse gebeurtenis (Matt. 2:1-18) herdenkt van de Wijzen die een ster in het oosten zagen staan en deze volgden tot in Bethlehem.
Ik vind dat verhaal over de drie koningen maar een eigenaardige historie. Om te beginnen waren het niet eens koningen. Het waren drie wijzen en ook daar heb ik zo mijn twijfels over . Waarom? De drie wijzen kwamen uit het oosten zo hebben we het toch geleerd! Op een gegeven moment zagen ze een ster in het oosten staan. Een ster die hen naar het "stalleke in Bethlehem" zou leiden.
Gezien de ster in het oosten stond en de drie wijzen reeds uit het oosten kwamen, moesten ze dus op hun stappen terugkeren of zie ik het verkeerd? Terwijl de wijzen dus sakkerend terugkeerden vanwaar ze gekomen waren, bleef de ster de hele tijd met hun voeten spelen. Dat kunnen we uitmaken uit het feit dat het kindeke geboren is op 25 december en de wijzen pas de zesde januari bij de stal zijn aangekomen. Het kan dus niet anders dan dat ze een enorme omweg hebben gemaakt. Toen ze dan uiteindelijk toch de stal hadden gevonden, gaven ze daar hun geschenken af. Ik weet niet of Melchior, Caspar en Balthazar zelf hun cadeaus hebben gekozen. Maar als dat zo is dan hadden ze dat beter overgelaten aan hun respectievelijke echtgenotes, dan hadden ze misschien een warm fleece dekentje, een knuffelbeertje en een maxi-cosi bijgehad.
Maar nee! Waarmee kwamen de drie wijzen voor de dag ? Met goud, wierook en mirre ! Dat zijn toch compleet foute cadeaus! Het goud konden Maria en Jozef eventueel verkopen en de opbrengst op het kindeke Jezus z'n spaarboekje zetten . Maar wat moesten ze daar in die koude en verlaten stal aanvangen met sterk geurende harsen ? Het zou me niks verbazen, indien Jozef de wierook en mirre de volgende dag reeds te koop heeft aangeboden op eBay. Nee hoor, volgens mij waren die wijzen echt niet zo wijs.
Heb je dat ook dat je bij je kinderen of kleinkinderen soms zo herkenbaar trekken van jezelf of je ouders of grootouders terugziet? Hier lopen er ook een paar die een kopie zijn van hun voorgangers! Meestal geldt de regel mijn kind schoon kind en alle goeie kanten of mooie trekken worden graag naar de spreker getrokken. Maar heel soms heb je geen overtuiging nodig om te zien dat een kind of kleinkind sprekend gelijkt op jou of één van de voorouders en dat zowel uiterlijk als qua karakter! En dan ga je denken hoe je vroeger zelf was hoe je in die tijd bewoog, sprak, zong, danste ? Al die herinneringen liggen vast in jouw geheugen en mocht je het toch vergeten zijn dan zijn er wel fotos die ergens diep opgeborgen van onder het stof kunnen gehaald worden om te vergelijken. Spijtig dat in onze kindertijd VHS nog niet bestond en filmen was niet voor de gewone man weggelegd! Daarom maakten wij van onze kinderen wel VHS opnames ,je kent die nog wel hé de videoband, de zwarte band, die je afspeelde in een videorecorder, die je stopte in je filmcamera en daarmee je (klein)kinderen, omgeving, vrienden, familie en vakanties filmde. Alles veilig op de VHS, overschrijfbaar, maar door simpelweg een pinnetje in de hoek af te breken werd de band onuitwisbaar. Maar stilaan werd de VHS van zijn troon gestoten door de dvd. De dvd, het compacte makkelijke voorwerp, waar je makkelijk al je gegevens op zet. Dus ook je nieuwe beeldmateriaal. Door de komst van de dvd en de dvdspeler en recorder, verdween in een aantal jaren de videorecorder uit de winkels en uit de woonkamer. Mensen kochten massaal die nieuwe dvd spelers. En die mooie zwarte banden, vol met mooie beeldfragmenten, die worden niet meer afgespeeld, want de videorecorder is niet meer in huis. De videobanden komen meestal in een paar dozen op zolder te liggen en liggen daar heel eenzaam. Een doos vol mooie herinneringen, vol met stof. Hoewel .. precies daarom ( en ook voor de kinderfilms ) staat er hier nog steeds een videorecorder die werkt!! Nochtans is er een oplossing. Een goeie vriend in de familie heeft bepaalde van die banden op dvd gezet en als er ooit iets misloopt met onze videorecorder dan zullen die mooie momenten toch niet verloren gaan maar door de DVD en het bekijken ervan even scherp in mijn geheugen blijven en zo een mooie herinnering vormen voor het nageslacht!. De voorbije dagen (en nu nog steeds met onze logeetjes) hebben we weer volop de kans gehad om " ons nageslacht " te bewonderen en bezig te zien en ja, zo ontdekten we dat er hier inderdaad een paar rondlopen die echt gelijken op ? Hoe ze lacht, hoe ze praat, zingt, danst, het is net alsof ik een film over mezelf bekijk, of bij die andere een sprekend beeld één van de voorouders. Dit is echt even heel ontroerend , maar zo mooi om terug te zien. Ik raad het dan ook iedereen aan om eens die oude doos van zolder te halen, de doos met zoveel mooie momenten, die eigenlijk te waardevol zijn om zomaar te laten verstoffen en te vergeten.
Heb je ze ook met een traantje en zo vol vertedering aangekeken toen ze hun nieuwjaarsbrieven voorlazen?
Nieuwjaarsbrieven, geen enkel kind ontsnapt er aan. Hoewel het schrijven en voorlezen van de nieuwjaarsbrief voor de meesten een zwoegwerkje is met als enig lichtpuntje het krijgen van een cadeautje achteraf, toch blijft dat voorlezen van de brieven een emotioneel moment voor het kind en de persoon voor wie de brief bedoeld is.
Elk jaar worden ook hier nieuwjaarsbrieven voorgelezen voor oma en opa. Die brief in de handjes van uitgedoste kindjes die al of niet met plezier de brief waaraan ze gewerkt hebben en die bol staat van de goede wensen, plechtig, schuchter of schalks voorlezen , dat is een moment om te koesteren. Hoe schools en bestudeerd het ritueel ook is, het blijft een gevoelige snaar raken: gevoelens van fierheid, een lichte geamuseerdheid over zoveel vormelijkheid, het hoort er blijkbaar allemaal bij. Het zijn momenten die in je geheugen gegrift staan: dat trillend stemmetje, die klamme handjes, alle ogen gericht op de voorlezer ...een moment van samen genieten.
Nieuwjaarsbrieven maken deel uit van een unieke Vlaamse traditie die teruggaat tot de zestiende eeuw. In de loop van de geschiedenis zijn er echte pareltjes gemaakt, bekende thema's komen steeds weer terug maar de brieven zijn door vormgeving en tekst vaak ook een spiegel van hun tijd.
Religieuze taferelen maakten plaats voor weelderige bloemen met bladgoud en veel glans en glitter. Winterlandschappen voeren je terug naar een Vlaanderen dat niet meer bestaat - dit jaar uitgezonderd natuurlijk- de angst en armoede tijdens de wereldoorlogen leven ook door in de teksten uit die periode, in de jaren 1960 en 1970 deed creatief knutselwerk zijn intrede. Ook stilistisch herken je de typische versieringen uit de belle epoque of de art nouveau. Elke brief vertelt een verhaal vol verlangen, in elk vers schuilt een kind dat droomt.
Dit jaar hebben we hier 6 keer met volle teugen genoten van de ontwapenende versjes van onze kleinkinderen en vooral van de nostalgische sfeer die deze brieven kenmerkt. Ze staan nu nog in de kerstboom maar later gaan ze in het mapje dat ik van elk kleinkind aanleg. Een schone souvenir die we koesteren!
)
) en dat zet je aan tot het schrijven van een nieuw logje. 
 "Wink"){kind=icon}
op papier zet.
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}