Opnieuw staan we klaar voor een nieuw jaar! Zijn er werkelijk 12 maanden vergleden?
52 weken,
365 dagen? Hoeveel uren zijn dat wel?
Is het nodig dat ik al die uren tel?
Misschien alleen de uren die ik als een kostbaar pand bewaar, diep in mijn hart gedragen... uren van geluk en vrede
die er waren, zomaar, zonder reden!
Of de uren die ik deelde met een ander mens soms in liefde, soms in vriendschap, met een handdruk, soms een zoen.
Die uren zou ik nog eens willen overdoen!
Of tellen ook de uren waarin ik de duivels heb bestreden die niet van mijn zijde weken? De uren van het zuchten en het klagen,
van het vragen naar een waarom voor de ene tegenvaller na de andere ?
Is het werkelijk al een jaar geleden
dat we dachten dat het nu wel eens beter zou worden? Alles gaat zo snel...
Kom, we laten het allemaal achter ons. Ik geef jou een stevige handdruk en een zoen
en hoop dat voor jou, voor mij en voor allen die ons dierbaar zijn het nieuwe jaar
veel goeds in petto heeft!
Ik zit weer volop in mijn oudejaarsblues. Dat heb ik steeds in de laatste maand van het jaar. Dan passeren de voorbije maanden - met al hun ups en downs- de revue. Ik lach of huil er nog een keer om en op 31 december spoel ik ze weg bij een glaasje en knal ze daarna richting eeuwigheid. Wist je dat bij de Germanen die knallen bedoeld waren om de kwade geesten van het voorbije jaar weg te jagen? Niet door te knallen met buskruit want dat was toen nog niet uitgevonden, maar wel door heel hard te schreeuwen en te joelen. Ik weet niet of kwade geesten bestaan, hoewel ik daar in het voorbije jaar vaak aan gedacht heb! En het houdt hier nog steeds niet op !! Maar als je te lang je verdriet en frustraties of boosheid opkropt dan word je zelf een kwade geest , naar het schijnt! Daarom dat ik op het einde van het jaar telkens probeer om bewust " mijn eigen huis" op te ruimen door tijd te nemen voor die eindejaarsblues en als het nodig is ga ik volle bak zitten in mijn verdriet, gemis, frustraties..... Niets zo zuiverend als een flinke huilbui! Daarna laat ik ook de fijne en mooie momenten de revue passeren. Dan zit ik ook zo wazig te glimlachen als Mona Lisa. Zelfs schaterlachen zit in mijn pakket, over alle dwaze of domme dingen die ik deed of over de valkuilen waar ik weer eens ingedonderd ben. Jezelf relativeren is meestal dè methode om met die oudejaarsblues om te gaan. En op oudejaarsavond voor middernacht, geen TV maar gewoon vertellen over de mooiste of de vervelendste momenten van het voorbije jaar en hoe we ons daarbij voelden. En dan als afsluiter een wens voor de dierbaren die met ons meevieren, dan weet ik nu al zeker dat we de mooiste stiltes zullen beleefd hebben voordat " het grote knallen" losbarst. Dàt levert TV op die je de rest van het jaar weer bijblijft!
Op TV krijgen we af en toe een advertentie over "Swiffer" te zien en al de voordelen van dat ding en dan zie je een zielig hoopje stof - de koffer achter zich slepend - het vertrouwde huis verlaten en onbewust krijg je toch medelijden met dat hoopje... Het eind van het jaar gooit over het algemeen de sluizen van de sentimenten open.
Terugkijken over die 12 verstreken maanden is dan erg moeilijk te voorkomen. Naar analogie met dit zielig beeld van de advertentie stelde ik mij bij het ( bijna) aflopen van het oude jaar het volgende voor....
Zie je hem ( het oude jaar) ook vermoeid schuifelen op weg naar de grote exit?
Achter hem hoort hij het gehoon van al diegenen, die hem nu zo graag kwijt willen.
Ga Oudjaar! Ga! We willen een nieuw jaar met nieuwe mogelijkheden en hoop op wensen die eindelijk in vervulling zullen gaan! Ondankbaar, mompelt hij dan, ondankbaar zijn de mensen. Zijn ze nu al weer vergeten dat ik hen ook zoveel goeds gebracht heb! Zuchtend schuifelt hij dan verder op weg naar ..zijn allerlaatste daad. Ja, het is een zwaar jaar geweest.
Een jaar waar hij met zoveel enthousiasme was begonnen en waarvan hij zich zoveel had voorgesteld.
Een jaar ook waarin hij zo zijn best heeft gedaan.
Het was zijn schuld niet dat er zo ontzettend veel dingen tegenvielen en hij zo veel wensen niet in vervulling kon laten gaan.
De mensen hadden ook zulke hoge eisen. Waarom konden ze toch geen eenvoudige dingen wensen?
Toch heeft hij vreselijk hard geprobeerd om dit jaar tot een succesjaar te maken.
Maar zelfs de enkeling waarbij het hem gelukt is, is dat nu alweer vergeten en heeft zijn aandacht gericht op het nieuwe jaar dat weldra zal komen. Hij, het oude vertrouwde oudjaar, is al bijna uitgerangeerd.
Nog maar even en heel de wereld is hem glad vergeten.
Dit was niet wat hij verwacht had toen hij een jaar geleden zijn entree maakte en luid juichend werd binnengehaald. Hij ziet in de verte de poort, die hij eigenhandig nog open zal moeten maken als laatste werk in dit jaar.
De poort die hij haat, omdat achter die poort het Nieuwe jaar wacht en met zijn komst hem tot verleden tijd zal maken.
Zijn stap lijkt langzamer te worden en hij wil de stemmen, die hem manen om harder te gaan, niet horen. Hij wil geen moment van wat hem gegeven werd, verloren laten gaan. Precies om twaalf uur zal hij de poort openen en geen seconde eerder.
En dan... wanneer de klok twaalf slagen slaat, opent het Oudjaar de poort
En terwijl het Nieuwjaar met veel gejuich ontvangen wordt, schuifelt hij weg in de vergetelheid....
Een huis, waar iedereen welkom is, lekkere verse soep, een overblijvertje van Kerstnacht, een warm hart voor jou en jou en jou.
Een vleugje weemoed om bij stil te staan, een knuffel voor jou lieve blogbezoeker,
een stil moment bij de kerstboom,
een traan als een parel van emotie,
een lach als een uiting van vreugde, een glimlach omwille van de vriendschap, een zwijgzame wandeling door de natuur,
een gezelschapsspel samen rond de tafel.
Vandaag ben ik gul, maar niet guller dan anders,
want, zo wil ik het voor jouw elke dag van het jaar .
Het heeft ons weer eens deugd gedaan aan ons hartje zo allemaal samen, kinderen en kleinkinderen bij de Kerstboom. Omdat Nieuwjaarsdag in het teken staat van de andere oma's en opa's, ( ieder zijn beurt is eerlijk hé?) worden hier op Kerst al de nieuwjaarsbrieven gelezen...Och, het is de intentie die telt niet zo exact het moment hé? Het was dus weer één van die papierenzakdoeken momentjes zoals ik ze noem!...De twee jongens loud en clear, de 4 meisjes.. stil, stiller, stilst!!! ( smile) en nummer vier , de jongste (2) trok zich heel de santeboutique niet aan en zong als nieuwjaarsbrief haar laatste hit: Slaap kindje slaap daar buiten loopt een" sjaap"....maar ik vermoed dat er van ons bendeke de voorbije nacht niemand "sjaapjes" geteld heeft.... Vandaag wordt het heerlijk nagenieten gezellig met z'n tweetjes.( nadat de rommel opgekuist is )
35 jaar geleden hield ik je voor het eerst in mijn armen mijn stralende, enige dochter. een schitterend wezentje uniek en met de dag meer en meer uniek geworden.
Gelukkige verjaardag
En nu ga ik verder met wat de laatste dagen voor 25 december door de radio klinkt. "I wish you a Merry Christmas" en op TV laten de reclames stralende mensen zien, die ontspannen lachend de boom optuigen en ondertussen even de kookboeken doorbladeren.
Wat ze moeten eten is voor deze mensen geen enkel probleem.
Maar nu even kijken hoe in veel gevallen de echte werkelijkheid is.
Weken van te voren, peinzen en piekeren: "Wat zullen we in 's hemelsnaam dit jaar eten?" Je wil toch niet ieder jaar het gourmet - of fonduestel boven halen, er moet toch iets origineels te bedenken zijn?
Maar de gerechten, die de bladen ons voorhouden ......pfff, die zijn behoorlijk ingewikkeld om nog maar te zwijgen van alle ingrediënten die je nodig heb en die je daarna nooooooit meer kan gebruiken. Zoals b.v. in gembersap geweekte cranberry's, afgemaakt met een vleugje mosterd, of iets dergelijks. Natuurlijk wil de plaatselijke handelaar ook graag veel en hoge winst maken, maar soms denk je: "Waar zijn de grenzen"? Hele rare dingen worden gesuggereerd maar enfin, ik wijk af.
Al bladerend denk je: " Mijn hemel, ik weet het echt niet", en dan slaat de paniek lichtjes toe.
Dan sta je een paar dagen voor het bewuste Kerstfeest heel vroeg in de morgen, voor de nog gesloten deur van de supermarkt, achterin een ketting van zeker 25 andere zenuwlijders voor Kerst.
Je maag krimpt bij het idee, dat ze de felbegeerde ossenhaas niet meer hebben, of erger, dat degene voor jou, net "jouw" kalkoen voor je neus wegkaapt.
Dan zou je die persoon wel met een bevroren blik willen doodbliksemen. "Vrehede..".klinkt het zwijmelend uit de supermarkt luidspreker.
Dan, als alles in het karretje ligt, rijg je je weer aan de ketting van wachtenden voor de kassa.
Je neemt je voor om vooral heeeeeel erg kalm te blijven, maar rondom je beginnen de meegekomen echtgenoten (voor het sjouwen, uiteraard) te mopperen, te zuchten en te jeremiejejen., zodat je op het laatst, hyperventilerend, met een stalen grijns ,de kassierster een goedemorgen wenst.
Na het leegschudden van de beurs, of het plunderen van de bankrekening, rijd je de wagen volgeladen, huiswaarts, waar de koelkast veel te klein blijkt voor al het ingekochte.
Mopperend begin je de koelkast opnieuw in te delen, maar helaas, die blijft te klein. Dan maar wat dingen invriezen. De gekochte kalkoen wordt de vriezer ingetrapt, want anders krijg je de deur niet meer dicht en dan eindelijk, eindelijk, kan je aan de lang gewenste koffie.
Tot de volgende dag, want tja, dan moeten er nog een paar vergeten cadeautjes gekocht worden, dus, parkeer je, na een paar uur rondhobbelen, je auto op de krapste plaats in de parkeergarage en worstel je je langs de auto ernaast.
Hmm, na de feestdagen toch maar weer wat aan de lijn doen.
En dan begint het wachten, ergeren opnieuw. Met steeds op de achtergrond: " We wish you a merry Christmas." Herkenbaar die hele reutemeteut zoals Amor Fati zo sappig zegt???
Dan op Kerstdag zelf, begin je eraan van 's morgens vroeg om alles op tijd klaar te krijgen. Waarom bestellen wij eigenlijk het kerstdiner niet, zou zo lekker en relaxed kunnen zijn en veel duurder is het niet en alle stress om geschifte sausen, te waterige jus en half rauwe aardappeltjes, wordt je bespaard.
En dan te bedenken, dat alles begon, met dat kleine kindje, geboren in een stal, wiens geboorte we vieren.
Er zit toch weinig origineels meer bij, het is allemaal zo commercieel geworden en wij? Wij lopen lange tijd mee in de rat race, tot er een moment komt, dat je denkt: ja salut..., het is mooi geweest, ik doe minder. En is het feest dan ook "minder", welnee, de sfeer blijft, de muziek is er en de kaarsjes branden.
Oke, ik geef het toe, er is wel iets dat we dan kunnen missen: de tabletten tegen maagzuur, maar of dat nu zo'n gemis is?
Daarom zit ik dus op de vooravond van 25 december niet "gezellig te wezen onder de boom" in een zijden galajurk, welnee, gezellig samen met de kinderen en kleinkinderen rond een kerstboom en bij een zelfgemaakt etentje, dat is toch meer de boodschap. En dan te bedenken, dat twee derden van de wereld honger heeft, dan vraag je je toch soms beschaamd af, hoe het allemaal zover is kunnen komen. Dan werp ik maar weer eens een blik in het kerststalletje en ....
BTW:- Voor de oma's van dienst, mijn wacht zit er voorlopig op!! allée tot maandagavond alvast dan moet ik 1dag terug aan het roer ....( smile) - En wisten jullie dat ik een heel lieve buurvrouw heb, hé Paz ... dixit de tweeling...
Ach, die Kerstmisblues of moet ik ze eindejaarsblues of winterblues of donkere-dagen-blues noemen? Ik merk duidelijk dat ik echt niet de enige ben die er last van heeft maar de kleinkinderen vinden het zo'n gezellige gewoonte om een kerstboom in huis te zien vandaar......
Eerst is er het gerommel op zolder, dozen naar beneden slepen, de namaak-kerstboom ligt er nog, een overhoop huis tot hij er eindelijk staat... de onmisbare kerstboom, mooi versierde pakjes uitnodigend aan zijn voet ....dan in de koude, natte tuin versier-groen zoeken om kerststukjes te maken. De kerstkaarten, dat is de volgende nachtmerrie. Hoewel er al lang andere wegen zijn om wensen rond te sturen, ben ik toch elk jaar op zoek naar ideeën voor een originele, kerstwens die voor de kerstdagen en nieuwjaarsdagen bestemd is.. Dan moeten de enveloppen ook nog geschreven worden, elk jaar een paar minder, want ach, selecteren is de boodschap. Ach, ik klaag wel, maar ben zelf o zo blij als er een mooie kaart in de bus valt. Het zijn die dertien-in-een dozijn-uit gewoonte-geschreven-kaartjes die mij zenuwachtig maken, omdat je toevallig eens -jaren geleden - op de longlist terechtgekomen bent. En zelfs als je niet antwoordt, komen ze elk jaar terug.
En dan komt nog het afspreken. Er zijn altijd te veel gezinnen bij het gezamenlijk vieren betrokken en het is nog meer dan tijdens het voorbije jaar schipperen en schuiven om een datum te vinden waarop iedereen op elk feest erbij kan zijn. En uiteindelijk zijn er nog de cadeautjes. Alle mensen hebben alles al, ga dan nog maar eens op zoek naar iets origineels ..... En toch draaien we elk jaar mee , uit gewoonte of ook omdat we het uiteindelijk toch gezellig vinden....? Neen gewoon omdat die Kerstmisblues ons elk jaar in de greep hebben..... Daarom!!
Mijn dag was goed begonnen, "vrouwen weten waarom" hé Amor Fati!! Maar die lach maakte toch even plaats voor weemoed....
Rond 10u, zowat de tijd dat ons ma op zaterdag altijd opbelde, rinkelde hier de telefoon. " Bij N.", " Hallo," antwoordde een licht bevende , zwakke stem. Heel even stond mijn tikkertje stil. Dat timbre, die manier van spreken ... precies ons ma. Ik mag dan al veel fantasie hebben maar ik weet nu ook dat DIT nooit kan. Ik herpakte mij daarom snel en stelde mezelf nog eens voor en vroeg: " Met wie spreek aub?" " Ik wilde met mijn dochter spreken maar ben zeker verkeerd?," trilde het stille stemmetje. " Geen probleem hoor mevrouw," nog een goede dag gewenst en de telefoon neergelegd. Zoveel herinneringen kwamen als een lawine over mij en even had ik het moeilijk, tot de telefoon weer overging. " Met N.",..... stilte. " Goeie morgen , met wie spreek ik"? " Ik ben weer verkeerd", stamelde diezelfde trillende stem... " Ik moet dringend mijn dochter spreken want mijn verwarming is kapot". De wanhoop en paniek vloeide zo uit die paar woorden. Ik kon mij het vrouwtje goed voorstellen, ons ma zou precies eender gereageerd hebben als er iets misliep. "Ik weet niet wat er mis is maar ik draai altijd het verkeerde nummer". " Mevrouw, hoe heet uw dochter en waar woont zij ik zal haar opbellen en vragen dat ze naar jou belt." Met wat geduld en een paar keer te herhalen, lukte het me om de nodige info te krijgen. Ik heb dan maar die dochter opgebeld de situatie uitgelegd en gevraagd of zij haar moeder wilde opbellen. " Ach mevrouw, moeder is 85 en sukkelt wat de laatste tijd. We moeten onze nummers eens in het geheugen van haar telefoon steken, moeder onthoudt die niet meer." zei de dame in kwestie. " Bedankt voor het bellen"! Lap daar stond ik nu met mijn blij ochtendgevoel.... zoveel herinneringen die boven kwamen en even weer dat diepe gemis gevoeld....
Toen ik daar straks na mijn boodschappen en eten even mijn pceetje opzette, vond ik tot mijn ONTZETTING de gewaagde reactie van Amor Fati op mijn blog. Dat was precies wat ik nodig had om weer tot de orde van de dag geroepen te worden!!
Dames... we moeten Amor Fati eens goed met sneeuwballen bekogelen want ons Amorke begeeft zich niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk op glad ijs!! Moet je horen wat hij bij mij durft te schrijven: "Als een vrouw de waarheid spreekt dan is het om een leugen te verbergen of vanaf de dag waarop God de man in contact bracht met de vrouw, werd het paradijs een hel..." Dat manneke heeft lef zunne ,best dat het jaar bijna om is anders zou hij het 365 dagen moeten verduren.
"Pas de poort uitgezet, greep Adam een stevige knuppel en brulde: 'Waar is dat paradijs?' Eva dekte zich ondertussen met een nieuw vijgenblad en vroeg: 'Hoe vindt ge mijn nieuw kleed?'"
Dat is het leven Amor Fati ( smile)..........Ben benieuwd of er zich nog geroepen voelen om met sneeuwballen te gooien...
Sneeuw haalt altijd het kind in mij boven. Het doet me glimlachend naar buiten gaan en dan draai ik mij om en.... kiek ...de allereerste sneeuw van het seizoen vastgelegd.
Een kleine jongen vraagt zijn moeder op een trouwfeest:
"Mama, waarom is de vrouw in het wit?"
De moeder antwoordt: "De bruid is in het wit omdat ze gelukkig is en omdat dit de gelukkigste dag van haar leven is." De jongen denkt even na en vraagt dan: "En waarom is de man in het zwart?"
Moeder van 75 Door gebruik te maken van alle nieuwe technologieën met betrekking tot de vruchtbaarheid lukte het een 75 -jarige vrouw zwanger te maken en een gezonde baby te laten baren.
Toen ze thuiskwam uit het ziekenhuis kwamen natuurlijk haar vriendinnen supernieuwsgierig op bezoek. 'Mag ik de baby zien'? vroeg één van hen. 'Nog niet', antwoordde de 75-jarige moeder, ' straks'.
Na een half uur vroeg de andere vriendin : 'mogen we nu de baby zien? ' Nog niet', zei de moeder. Nadat opnieuw een paar minuten waren verstreken vroegen ze weer 'mogen we nu de baby zien ? '
'Nee', antwoordde de moeder. De vriendinnen werden erg ongeduldig en ze zeiden: "Zeg, wij zijn moe van het wachten, wanneer kunnen we nu eindelijk de baby eens zien? ' "ZODRA HIJ HUILT" was het antwoord. "ZODRA HIJ HUILT ? ???? ' vroegen de vriendinnen, 'waarom moeten we wachten tot dat manneke begint te huilen? Zegt de moeder: "Omdat ik vergeten ben waar ik hem gelegd heb".
Toch nog een positieve noot dit jaar al zijn we er nog niet helemaal...
Vandaag moesten we op een eerste controle voor T's oog na die serieuze ingreep. Afgaande op de evolutie hoopten we op een geslaagde operatie en dat is inderdaad zo. We zijn er nog niet helemaal want het zicht van T is van 3 punten naar 5 punten gestegen maar zou minstens 6 moeten worden en na nog 2 ingrepen bestaat de kans op 8!!! Maar de gasbel is nog niet helemaal verdwenen en dat kan nog zo'n 3 weken duren en dan weten we definitief hoe T ervoor staat..Maar dat traag verloop is normaal, dus moet mijn ventje nog steeds op zijn buik slapen en zoveel mogelijk het hoofd naar beneden houden... In januari moeten we terug en dan zal besloten worden of ze het vlies dat voor het oog groeit en het astigmatisme van T's oog doet toenemen, zullen verwijderen en daarna volgt nog een operatie voor cataract maar daar kan misschien nog een tijdje mee gewacht worden . Maar we zijn al zover dat T terug begint te lezen en TV zien en op de computer kan lezen alleen het ver-zicht laat nog wat te wensen over. Maar één ding is zeker dat T nooit meer naar de wereld zal kijken zoals voordien. Bij alles wat hij nu ziet volgt de verzuchting... "ik kan dat terug zien" !!!! We zijn de specialist eeuwig dankbaar!!
Om jullie een vaag idee te geven wat er gebeurd is, scande ik even foto's van T' oog in voor en na de ingreep. Ik ga niet in details maar op een eenvoudige manier even die maculadegeneratie uitleggen
Wat jullie hier zien is het gat in het netvlies van T's rechteroog waardoor er vervorming van het beeld ontstond en zonder ingreep wordt dat gat groter evenals de loslating en ben je blind.
Door een gas in het oog te laten en ook het netvlies aan de zijkant te laseren hebben ze het gat weer dichtgemaakt en dat is hoe zijn oog binnenin ( de macula) er nu uitziet
Op onze vraag of er daar nog een kleine instulping overbleef, vernamen we dat het normaal is dat ieder oog zo in elkaar steekt. Waar die instulping is , is de macula en precies daar valt het beeld op ons oog binnen. Om dat beeld op een zo kort mogelijke manier op het fotografisch gedeelte van het oog te projecteren nl die wit oplichtende streep, zorgen onze oogzenuwen spontaan voor een kleine holte zodat de afstand tussen inval en dat gedeelte kleiner is. Is dat geen ingenieus systeem van ons lichaam? Je wordt er gewoon stil van als je hoort hoe fantastisch alles in elkaar zit en de natuur alles zelf regelt. Maar de conclusie is dat de operatie geslaagd is als ze nu nog de bijkomende problemen kunnen oplossen dan zal T beter zien dan een paar maanden voor de ingreep... Dus blijven we positief hopen...
Hieronder zien jullie een foto van T's rechteroog dat 16 jaar terug hetzelfde fenomeen vertoonde. Toen hebben ze dat gelaserd maar wellicht stond de techniek nog niet zo ver als nu ( ik mag er niet aan denken dat ze het oog fout behandeld hebben) maar toen hebben ze dat netvlies gewoon vastgefixeerd maar het gat niet dichtgemaakt. Intussen is het kapotgescheurde netvlies hopeloos verloren ( afgestorven) en het gat kan nooit meer gecorrigeerd worden waardoor T maar amper 3 op 10 haalt voor dat oog en zo zal het altijd blijven . Zonder de juiste ingreep nu had hij twee maal hetzelfde probleem gehad, vandaar onze " paniek" en ongerustheid.
T's rechteroog ( het gat had ook dicht moeten zijn)
Wanneer ik in mijn titel schreef : " neem je lichaam nooit als vanzelfsprekend" dan bedoel ik dat je pas realiseert hoe goed en mooi en fantastisch een mens ineen steekt als er iets mis loopt.
We geloven dus dat we 2009 toch nog positief kunnen afsluiten, want de andere hangende problemen verdwijnen in het niets als je die afweegt tegen de luxe van een "goed functionerend " lichaam..
Het jaar loopt bijna op zijn einde en dan kan het al eens dat je geest een loopje met je neemt zoals de mijne nu....
En dan denk ik :" Het leven andersom , dat zou nog niet zo slecht zijn"! Wat ik daarmee bedoel? Probeer mij eens te volgen... Kijk, het leven is hard, het kost je uiteindelijk je leven en wat krijg je ervoor terug? Je gaat dood. Daarom denk ik dat het leven eigenlijk andersom zou moeten zijn, ongeveer zo.....
Eerst ga je dood, dan heb je dat alvast achter de rug. Dan breng je een aantal jaren door in het bejaardentehuis. Je slijt je tijd met een beetje bingoën, kaarten en keuvelen. Je gaat steeds beter zien en horen en krijgt zo langzamerhand ook een beetje meer haar. Zelfs je echtgeno(o)t(e) gaat er weer een beetje beter uitzien, wat weer gevolgen heeft m.b.t. andere (seksuele) gevoelens waarvan je niet wist dat ze er waren. Er wordt in het tehuis goed voor je gezorgd tot je er op je 65e wordt uitgegooid omdat je te jong bent. Vervolgens krijg je van je werkgever een gouden handdruk en begin je met werken. Je begint rustig met veel vrije dagen en naarmate je langer werkt, word je alleen maar minder gestresst. Je seksuele gevoelens spelen nog meer op nu omdat het lichaam van je levenspartner goddelijke vormen begint aan te nemen. Na een jaartje of 40 te hebben gewerkt ben je jong genoeg om een beetje het beest uit te gaan hangen. Je gaat elk weekend feesten, aan school hoef je nog niet te denken. Je neemt lekkere vakanties in Spanje, Frankrijk, Italië en gaat iedere winter (après)skiën, want je hebt 40 jaar een goede baan gehad en dus geld zat! Nu ben je klaar om je studententijd in te gaan en je bent van plan om het er eens goed van te nemen. Leren en huiswerk maken? Dat is niet nodig, je hoeft toch niet meer te gaan werken. Op je 12e ga je naar de basisschool. Je hebt geen enkele verantwoordelijkheid en je kan zoveel spelen als je wilt. Dan word je baby, je wordt aan de lopende band geknuffeld en vertroeteld en tenslotte kruip je lekker in een jonge vrouw. Je brengt je laatste 9 maanden zwevend door. En het mooiste komt nog: Je eindigt als een spetterend orgasme !!
Als dat geen goed idee zou zijn ....of toch maar niet?? ( smile)
In een zachte herfst zoals we dit jaar kenden, staat voor mij de larix symbool voor het seizoen. Geweldig zo'n boom die zelf de slingers van het feest uithangt. En dan doet die boom mij denken aan hoe we bewust een herfst kunnen meemaken.
Een herfst waarin je je moet omkleden, omdat je net doornat en koud geregend bent. Of die waarin je van eikeltjes en lucifers poppetjes of andere constructies maakt. Eén waarin je op zoek bent geweest naar paddenstoelen en waarvan je heel wat verschillende soorten bent tegengekomen. Of de herfst waarin je door de stapels gevallen bladeren hebt lopen schoppen nadat je het verkleurde loof nog aan de takken hebt bewonderd. Eén waarin je mosselen met een goeie pint of gepofte kastanjes hebt geproefd. Of die herfst waarin je de omgeving van het kaarslicht als een oase van rust, warmte en licht ervaart.
Voor elk van die ervaringen stip ik een andere herfst aan. En zo gaan de jaren voorbij en dan vraag ik mij af....: " Waarom zijn wij, dames altijd x-lentes jong"?
Zeg van mij gerust dat ik 64 " herfsts " jong ben en ik zal je niet scheef bekijken maar er ook blij mee zijn.
Ik blijf het maar herhalen: "Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd ".
Vandaag zijn er nog veel mensen, die, als ze het cijfer zeven schrijven, een horizontaal streepje zetten in het midden van het cijfer. De meeste lettertypes hebben dit echter al lang laten verdwijnen: zie naar het voorbeeld.
Maar weet je wel waar dat streepje vandaan komt?
Lang, heel lang geleden nadat Mozes de Sinaaiberg beklommen had, (voor de leek dat is die man met de lange grijze baard uit het oude testament) waar hij de 10 geboden gedicteerd kreeg, keerde hij terug naar zijn volk en las hen met luide stem alle geboden voor. Aan het zevende gebod gekomen riep hij: "Je zult de vrouw van je naaste niet begeren". Toen waren er duizenden stemmen die riepen:
Geluk is op een morgen alleen in huis rondlopen, een huis dat veel licht binnenlaat, een huis waar voor één keer alles blinkt, een huis waar alles en iedereen nog slaapt ... en dan de tuin inlopen en het licht vangen in de lens, genieten van de prachtige herfstkleuren en je afvragen of er echt kaboutertjes onder de paddenstoel wonen en of er Elfjes op de bankjes zitten. En dan je slaapgenoot erbij halen en samen luisteren naar Enya ...bij een kopje rozenbottel thee. Zo was het hier onlangs maar had nog geen tijd gevonden om de foto's in te laden.
Ach die Sinterklaastijd, wie kijkt er niet met leuke gevoelens op terug? De spanning die je in je buikje voelde, als klein kind. Ben ik wel lief geweest, krijg ik van de Sint wat ik zo graag wil? Nu was Sinterklaas in de jaren 50 een stuk minder professioneel dan heden ten dage. Nee, niks geen advertenties voor een Sint en een Piet á 60 euro per half uur. Nee, nonkel Jef, nonkel Piet of nonkel Jan werden gevraagd en bij gebrek aan mannelijke verkleders werd soms tante Julia of tante Marie Pieterbaas. Al hadden de meeste kinderen het niet door, soms ging er toch iets mis.
Soms moest nonkel Jef, Piet of Jan ook naar andere kinderen, want ook kennissen van kennissen hadden hem gevraagd.
Bij elk bezoek werd aan de Sint na afloop gevraagd of hij misschien een borreltje lustte. Meestal zeiden de Sint en Piet daar geen nee tegen en zo kon het gebeuren dat de Sint bij de laatste kinderen lallend de kamer binnenkwam de mijter scheef op zijn hoofd, terwijl de kinderen driftig aan het zingen waren. Dat waren nog eens tijden!. Ik heb ook wel meegemaakt, jaren later, dat ik in de bus zat en Sinterklaas en Piet ook instapten, kaartje stempelden en achterin bleven staan, of dat een Sint op een brommer met Pietje achterop naar een mooi meisje floot.!! Ook leuk was de keer dat Sinterklaas op school kwam.
De hele morgen alle kinderen met stress, iedereen op zijn paasbest gekleed en maar wachten. Eindelijk kwam de Goedheilige man aan. Maar hij had nog niet één been in de school gezet, vriendelijk knikkend en wuivend, of de juf van de eerste klas vloog de lokalen binnen om de gordijnen dicht te doen. Sint heeft een beetje last van de ogen, klonk het. Maar dat was het helemaal niet . Juist op dat moment kwam er een Sint te paard en met zijn gevolg langsrijden. Het was de Sint van de jongensschool.
Ik kan er nu om grijnzen, als ik aan die voorvallen denk. Maar toen waren vooral de uitgedeelde snoepjes belangrijk en of je al dan niet in de zak van Zwarte Piet terecht kwam!! Voor iets anders hadden we geen ogen.... Maar de Sint evolueert mee met de tijd en de kinderen blijkbaar ook want de meesten geven er niet om dat de sint alom is en er niet altijd eender uitziet... Vanavond zullen dus weer veel schoentjes klaarstaan en heel even worden onze cyberkinderen terug doodgewone, kindjes met een hartje dat klopt vol verwachting......
Foetus
Bij de foetushouding rol je je tot een bolletje op je zij, net als een foetus in de baarmoeder. Met je handen probeer je je gezicht te beschermen. Is dit je favoriete houding, dan kom je zeker over, maar eigenlijk ben je gevoelig, verlegen en onzeker.Voor jou geldt ruwe bolster, blanke pit. Ben je ergens bang voor? Bij de semi-foetale houding zijn je benen slechts gedeeltelijk opgetrokken. Ongeveer de helft van de mensen slaapt zo. Het is een warme, beschermende houding, waarbij je toch wat beweeglijkheid hebt. Deze houding weerspiegelt je dagelijks functioneren. Je bent evenwichtig, zelfverzekerd, sociaal en emotioneel stabiel.
Rug Slaap je op je rug, dat ben je zelfzeker en heb je een sterk karakter. Je aanvaardt wat het leven je brengt en bent een open persoon. Als je met je armen langs je lichaam slaapt op de rug ben je een rustig er introvert persoon. Je doet je niet graag anders voor en bent veeleisend. Personen die met hun handen onder hun hoofd slapen luisteren graag naar anderen en ze maken makkelijk vrienden, maar staan liever niet in het middelpunt van de belangstelling.
Buik Wie graag op zijn buik slaapt met de handen op het kussen houdt van gezelschap en hecht veel belang aan sociale contacten. Je hebt weinig zelfvertrouwen en neemt graag de leiding, wat kan leiden tot perfectionisme en faalangst. Verder kun je moeilijk kritiek slikken.
Zij Als je graag op je zij ligt met je armen vooruit wil je in je slaap iets of iemand vasthouden. Je bent wel open, maar tegelijkertijd ook cynisch en wantrouwig. Daarnaast durf je wel koppig te zijn, want je komt nooit op een beslissing terug.
Soldaat Je slaapt op de rug met je armen langs je lichaam. Je bent rustig en gereserveerd. Je houdt niet van poppenkast en stelt hoge eisen aan jezelf en anderen.
Vrije val Hierbij slaap je op je buik, met je armen op het kussen en je hoofd zijwaarts. Je probeert zoveel mogelijk in contact te blijven met je omgeving. Je houdt van gezelschap. Vanwege je gebrek aan zelfvertrouwen en nervositeit heb je graag de touwtjes in handen. Dit kan leiden tot perfectionisme en faalangst. Je krijgt liever geen kritiek en hebt een hekel aan extreme situaties.
Zeester Je ligt op je rug met je armen op het kussen. Deze slaaphouding geeft aan dat je een open kijk op de buitenwereld hebt. Je hebt in je hart plaats voor iedereen en luistert graag naar mensen. Je maakt gemakkelijk vrienden, maar wilt niet te veel in de belangstelling staan.
Houtblok Je ligt kaarsrecht in bed: zijwaarts met je armen langs je lichaam. Je treedt anderen onbevangen en onbevreesd tegemoet. Je bevindt je graag in gezelschap. Verder ben je goed van vertrouwen, waardoor je soms wordt opgelicht.
Hunkeraar Je slaapt op je zij met beide armen vooruit. In je slaap wil je als het ware iets of iemand vastpakken. Wat is je verlangen? Je staat open voor anderen, maar kunt ook cynisch en wantrouwend zijn. Op eenmaal genomen beslissingen kom je zelden terug.
Partners
Je slaaphouding die je samen met je partner aan neemt vertelt heel wat over jullie relatie:
Lepeltje In jullie relatie is geborgenheid en samenhorigheid belangrijk. Jullie hebben een sterke emotionele band en zijn vooral op elkaar gericht.
Knuffel
Jullie slapen met de gezichten naar elkaar gericht, waardoor je makkelijk persoonlijk contact maakt. Emotionele intimiteit is belangrijk in jullie relatie. Jullie kennen elkaars diepste geheimen en vertrouwen elkaar door en door.
Ruggen naar elkaar
Jullie slapen met jullie ruggen naar elkaar, waarbij jullie konten elkaar aanraken. Je wilt je partner dicht bij je hebben, maar vindt ook je eigen identiteit en privacy belangrijk.
Ondersteunen Terwijl de ene partner op zijn rug ligt, ondersteunt hij de andere die op de zij ligt. Jullie vertrouwen elkaar en kunnen elkaar troosten en koesteren. Er is een diepe emotionele band tussen jullie.
Tegenpolen Jullie hebben een totaal verschillende slaaphouding, jullie zouden evengoed elk apart in een bed kunnen liggen. Dat betekent dat jullie botsende karakters hebben. De kans is groot dat jullie veel ruziën door verschillende behoeften. Maar als je het juist aanpakt door een beetje toe te geven, vullen jullie elkaar mooi aan.
Omstrengeling Hierbij zijn de lichamen naar elkaar toe gericht, waardoor je makkelijk persoonlijk contact maakt. De emotionele intimiteit is hoog in jullie relatie. Je bent close, vertrouwt elkaar en kent elkaars diepste geheimen.
Zenhouding( bil aan bil) Je bent je er zeer bewust van dat je partner dichtbij is. Tegelijkertijd waarborg je jouw eigen identiteit en heb je ook behoefte aan privacy. Er is zowel onafhankelijkheid als verbondenheid in jullie relatie.
Ondersteunend De ene partner ligt op de rug en ondersteunt de ander die op zijn zij ligt. Jullie relatie kenmerkt zich door deze koesterende, troostende houding. Deze slaaphouding geeft een groot vertrouwen en diepe betrokkenheid weer.
Tegenpolen Je ligt beiden in een totaal andere slaaphouding. Jullie lichaamstaal en persoonlijkheid zijn behoorlijk verschillend. Botsende karakters en verschillende behoeftes kunnen veel ruzie veroorzaken. Als jullie allebei een beetje toegeven, kunnen jullie elkaar juist aanvullen.
Nooit geweten dat er zoveel houdingen en verklaringen waren of zijn er nog meer??
Ons laatste sterrenbeeldvan het jaar is De Stier. Het is het sterrenbeeld dat nu aan de avondhemel de overgang van de herfst naar de winter aankondigt. Hoe ik mijn fantasie ook laat werken ik zie geen gelijkenis tussen het sterrenbeeld en de naam die eraan gegeven wordt, maar soit! De helderste ster in het sterrenbeeld hier is Aldebaran, een opvallende oranjerode ster in de kop van de aanstormende stier.( herkennen jullie dat beestje in het sterenbeeld???) Aldebaran is een rode reus die 140 keer meer licht uitstraalt dan de zon. Hij staat op 65 lichtjaar van hier. De Tweede Wereldoorlog woedde nog volop op aarde, toen het licht van deze ster vertrok, dat hier nu eindelijk aankomt. Iets ten noordwesten ( rechtsboven) van Aldebaran staat een merkwaardig " wolkje " sterren. Dit zijn de Plejaden, een betrekkelijk jonge groep van sterren die gezamenlijk ontstaan zijn niet meer dan 100 miljoen jaar geleden ( What's in a million....). Het groepje wordt ook het Zevengesternte genoemd, hoewel de meeste mensen slechts 6 sterren met het blote oog onderscheiden. Door een verrekijker of telescoop zijn er veel meer sterren te zien. Het geheel biedt een feeërieke aanblik.. Tussen de sterren hangen nog de restanten van ijle nevels van gas en stof waaruit destijds de sterren geboren zijn en die nu het licht ervan weerkaatsen.
Al die uitleg over de sterrenbeelden gedurende de voorbije 12 maanden danken we aan De Druivelaar. ( Uitgegeven door een drukkerij uit mijn geboortestreek...vandaar dat ik er aan houd om elk jaar zo'n kalender in huis te hebben.. Pure nostalgie!!)
Vorige week druk bezig geweest en het was weer even schrikken dat de week voorbij gevlogen was.
Maandag kreeg de tuin een beurt. Een beurt? Eerder een grondige aanpak want het was echt nodig! Takken, bladeren, gras en onkruid moesten wijken. De bloembollen die volgend jaar voor een nieuwe bloemenpracht moeten zorgen , werden er al voor een deel uitgehaald, de rest kan hopelijk over een paar weken samen met T gebeuren....De struiken zijn bijgewerkt en de rozen gesnoeid. Uiteindelijk, een bijna perfect resultaat maar pijnlijke handen met hier en daar een doorn van een nukkige rozenstruik, pijnlijke schouders en een knagende rug. Dit was het memorabele einde van een drukke dag en lag ik eindelijk uitgeteld en met gestrekte benen op de sofa! Dan kwam dinsdag langs met een paar dringende boodschappen en daarna even genieten ( en bekomen) van de rust en de stilte in huis want mijn lieve vechtgenoot kon nog niets laten slingeren..... Woensdag echter was andere koek. Vroeg het bed uit want de badkamer, keuken en een paar slaapkamers moesten dringend onder handen genomen worden nu de dochter en haar gezinnetje terug vertrokken zijn. Toen alles klaar was , genoot ik van een uitgebreide douche. Donderdag mijn wekelijkse afspraak met de cursisten. Vrijdag.. alles afgewerkt?? In die bollenwinkel hier.. nooit. Eerst nog even met " plezier" alle hoekjes van het huis aan Madame Dweil laten zien .Een zinloze daad maar ja .. de macht der gewoonte! Als ik het zo bezie, wat een druk gedoe de voorbije week want telkens onderbroken om mijn halfbedde te verzorgen.... en dan maar hopen dat lady Weegschaal mijn week op een zalige manier afsloot door haar tellertje eventjes in mijn voordeel te laten dalen..Dan loonde al dat gewroet toch tot iets...vooral met de feestdagen in het vooruitzicht!!!!
Begrijp je het nu waarom ik zei dat ik het even kalm aan wil doen?? Maar of het lukt???
We moeten rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. We kunnen nu niet langer, we kunnen nu niet langer blijven staan...
Iedereen kent het lied " Opzij, opzij, opzij" van Herman van Veen wel en iedereen heeft vast wel af en toe zo'n periode in zijn / haar leven dat het even te druk is. Bij ons hier is het de laatste tijd niet anders geweest. Het waren gevulde, vermoeide maar ook gezellige weken en nog is de drukte niet over, zij het nu van een ander soort, dat wel.
Door de drukte klonk het de laatste tijd bij ons zo....
T: N. , wat doe ik hiermee? Ik: O, weet je wat zet het maar voorlopig in de garage....
Op den duur konden we amper nog zelf een voet in die garage zetten omdat die volstaat met " voorlopige" dingen. Herkenbaar? Ik denk dat het er in heel wat huisgezinnen zo aan toegaat. Ik gooi niet graag iets weg, zeker niet als het iets van/voor het interieur is. Het is namelijk al dikwijls gebleken dat ik er achteraf spijt van heb. "Voorlopige" dingen verhuizen dus met regelmaat terug in huis en omgekeerd. Toch moet je af en toe van je hart een steen maken en beginnen te rommelen én vooral beginnen weg te gooien. En dat moment was de laatste dagen aangebroken. Na de verhuis van de dochter had ik een rommelweek ingelast... Maar nu, zelfs met de nodige rustpauzes begint dat zich stilaan te wreken op mijn " corpus"... Ik voel het wel maar het blijft na al die jaren, nog steeds moeilijk om op tijd volledig op de rem te gaan staan en toe te geven aan de signalen van mijn lichaam. Ik ben namelijk de mening toegedaan: " Wat je zelf doet, doe je altijd beter" !! ( smile) Het feit dat ik ook niet beschik over een oneindigheid geduld doet er geen goed aan. Aard van het beestje, helaas.... Om het niet erger te maken, verplicht ik mezelf om vanaf volgende week wat meer pauze in te lassen...misschien nu ik het hier zo openlijk verkondig dat ik niet anders durf dan het plan uit te voeren...
Het is nu reeds een week na de ingreep op T's oog en we blijven hoopvol duimen dat het de goede kant uitgaat. Het oog geneest in ieder geval goed, de roodheid en het prikken zijn bijna weg en dag na dag worden de schimmen iets minder wazig. Maar T kijkt nog steeds door " mat glas"!! De arts had gezegd 2 à 3 weken vooraleer er een duidelijker beeld zou beginnen te ontstaan en het ziet er naar uit dat het zo iets wordt. Het buikslapen valt relatief mee maar de nek- en rugspieren van T zien overdag behoorlijk af omdat hij steeds met zijn hoofd naar beneden moet kijken. De avond is steeds welkom al is het slapen gaan nu ook niet zo'n lolletje door de buikhouding! Intussen heb ik al geleerd om TV programma's te " vertalen" in spreektaal ipv beeldtaal want voorlopig zit Tv -en computer kijken er nog niet in evenmin als de krant lezen. Het zijn dus ellenlange dagen want wandelen is ook geen alternatief omdat hij naar beneden moet kijken en ook omdat die gasbel teveel schudt bij het stappen en dat voor het netvlies misschien niet optimaal is.Gelukkig is dat slecht oog er nog , het volstaat juist om te kunnen eten en nergens tegenaan te lopen. De routine van oogdruppeltjes inbrengen heb ik na een week ook al behoorlijk onder de knie, gelukkig maar want er wachten nog zo'n 5 tal " druppelweken"!! We blijven dus nog hopen dat het oog binnenkort een positief resultaat geeft en dan zal er hier eentje luidop een schreeuw laten, denk ik. Maar ik kan hem goed begrijpen hoor want we ervaren momenteel elke minuut hoe belangrijk ogen zijn!!
Dit is het beeld dat T ziet met zijn slecht oog en daar moet hij het voorlopig mee doen tot zijn ander oog weer ( hopelijk) normaal werkt!! Niet comfortabel hé, temeer omdat hij voor het randzicht ook met de normale verouderingsslijtage moet rekening houden en hoe dichter hij bij iets staat , hoe groter de vlek... Dus is duimen het enige dat wij hier een ganse dag doen!!
Baziel was hij goed bevriend met Hector die wel al een trouwboek had. Op een zaterdagavond komt Baziel in 't dorp Hector tegen. Hector bekijkt Baziel en zegt: "Woarom ejje gie een taslampe mee voe ut te goan?" "Ewel" antwoordt Baziel "k Gon 'k ik ip soek achter een lief!" "'k Sieda!" zegt Hector ,"Mor in mien tiet an'k ik do gin taslampe voren nodig wih!" "'k Weten't" replikeert Baziel ,"Mo kiekt een keer woamee dajje no je kot gekommen ziet!"
Baziel ligt in het hospitaal na een zware operatie. Hij komt heel even bij kennis en mompelt tegen Flavie: "Je ziet er ut lik een fielmsterre, schatje". Nadien valt Baziel opnieuw in slaap. Flavie, die zeer geflateerd is blijft wachten aan de rand van z'n bed. Later wordt Baziel opnieuw wakker en hij zucht: " Je ziet er ut lik dajje nie gesloapen et" "Uila, Baziel", zegt Flavie "Woarom zien'k der ineens nie mir ut lik een fielmsterre, da?!" "Eu" zegt Baziel "omda m'n verdovienge biekan utgewerkt is".
Baziel z'n schuurtje ging in de vlammen op en hij ging het melden aan de verzekering met de woorden: "Me schurtje is ofgebrant en kommen 'k ik achter dad alf miljoen verzekeringsgeld." De bediende zegt "Jamaar meneer Baziel, zo gemakkelijk gaat dat niet zulle. Da was al een oud schuurtje en dat zal zoveel niet meer waard geweest zijn". "In da geval" antwoordde Baziel "Schrapt ton mo zere onze Flavie eur levensverzekerienge".
Baziel zit aan de toog te genieten van z'n Duvel en doet ondertussen z'n beklag tegen Hector over de lastige nieuwe geburen die aan beide kanten van z'n huis zijn komen wonen. "Ze moaken heel de nacht verschrikkelik vele laweit" klaagt Baziel. "Wa toen ze wel?" wilde Hector weten. "Wel" zegt Baziel "de denen aan de rechterkant sloat heel de nacht met z'n kop tegen de meur, en den deen an de lienker kant zit heel de nacht te roepen". "En wa doe je doar an?" vraagt Hecto "Voorlopig nog niks" antwoordt Baziel "'k Spelen k' ik geweune verder ip mien akordeong".
En als afsluiter eentje voor de niet West Vlamingen:
Groot licht - Wat is licht ,Tibo? - Iets wat je kan zien, meester. - Wat is dat nu voor een antwoord! Mij kan je ook zien en ik ben toch geen... Waarom lach je , kwajongen?
Je kan ze blijven pellen, er komt steeds een dieperliggende laag tevoorschijn.
Verhalen van mensen zijn als uien.
Je moet er tegen kunnen dat je bij het beluisteren
af en toe een traan voelt opwellen.
Verhalen van mensen
zijn als uien.
Wanneer je de moeite neemt om echt te luisteren geven ze een uitgesproken smaak aan je eigen leven
.
PS.Vandaag is ons jongste kleindochtertje jarig, 2j maar ze heeft de streken en "den tater" van één van 3!!! Voor ons lief, schattig kapoentje met haar uitgesproken willetje en karakter ...een dikke zoen!
Terwijl de natuur stilaan de winterslaap zou moeten voorbereiden en de verrotting langs alle kanten optreedt, bemerkte ik vandaag opeens een teken van nieuw leven in mijn verwaarloosde tuin nl een mooie aronskelk tussen de afstervende bladeren.. Normaal zou ik alles al mooi bijgesnoeid en afgeknipt hebben maar door omstandigheden is alles hier vertraagd en zie tot wat dat leidt .... Als de natuur nu niet helemaal op zijn kop staat dan begrijp ik er niets van..
Vorige week nog die prachtige paddenstoelen ontstaan uit verrotting
Vandaag twee nieuwe zomerbloemen alsof ze willen zeggen... ga door nooit opgeven!!
SSSST................. Horen jullie het ook, die stilte en die rust........... Zelfs de muren herademen want geen deuren meer die onstuimig dichtgegooid worden of speelgoed dat er even hard tegenaan botst. Ook de bloemen lijken precies weer hun kopje wat omhoog te duwen want kleindochtertje is er niet meer om fier " bloem oma" te zeggen en met een kelkje in haar handje naar mij toe te komen...Geen " cross" meer rond de tafel, geen speelgoed dat rondslingert, geen ochtendgestommel.. geen hondje dat moet uitgelaten worden, geen hectische toestanden als de ene telefoon na de andere voor de nodige " animo" zorgt. Eindelijk de computer voor mij alleen..... Och, hier stop ik want ... niettegenstaande al die drukte mis ik dat allemaal ook een beetje want ook geen " OMAAA" meer als ik 's morgens in de keuken kom, geen warme avondknuffel en zachte kinderwangetjes voor ze slapen gaan, geen knuffel van de dochter als ze doorgaat of het heen en weer geplaag met de schoonzoon. Geen gezellige babbel aan tafel, geen lachende of vragende kinderstemmetjes, geen " leven in de brouwerij", dat omschrijft het nog het best....
Het viel achteraf bekeken best nog mee en het was een ervaring die uiteindelijk de moeite was om gedurende 6 weken samen te wonen met de dochter en haar gezinnetje.... Bojako zei onlangs nog:" Het zal best gezellig worden met je dochter en schoonzoon en kids". Ik had er toen nog even mijn bedenkingen bij want je weet nooit hoe het zal uitdraaien maar ergens heeft ze gelijk gekregen. Maar de timing om naar hun huis terug te gaan , kwam goed uit met de toestand van T momenteel. Hij kan die drukte best missen en het zou wel gevaarlijk geweest zijn met rondslingerend speelgoed of een hond die opeens voor de voeten loopt zonder over het ronddwarrelde hondenhaar te spreken en momenteel heb ik de handen vol met het verzorgen van mijn ventje en dan zou alles wat erbovenop kwam wellicht teveel geweest zijn.. Al bij al hebben we 6 weken drukte en chaos overleefd en er zelfs van genoten, het jonge volkse is terug op hun nestje geland en ieder kan weer zijn eigen cadans opnemen... want op termijn is dat jachtige leven van onze kinderen en kroost niet echt meer voor onze "gezegende" jaren!!! Hoor mij eens bezig, mocht een ander mij " gezegend " noemen wat de jaren betreft, ik zou fronsen want voel mij helemaal nog niet oud, enkel wat "ouder".... .
Terwijl ik vrijdag wachtte hoe de operatie verliep, dwarrelden er gedachten rond in mijn hoofd als kleurige herfstbladeren. Ze vormden een zacht tapijt om in te rollebollen of om me mee te bedekken als een warme slaap vol dromen. Ik dacht aan wat iemand die ik al een tijd niet meer gezien had onlangs zei: " Jij bent nog steeds dezelfde en toch anders.." En dan bedenk ik hoe dat kan en ga daarvoor heel ver terug en stel mij voor dat ik een kei ben, een mooie kei maar nog hoekig en vlakkig als een briljante diamant. Het leven overspoelde me en sleet scherpe kantjes tot rondingen, langzaam aan. Soms als de stroming ruw werd, wierp ze me op de rotsen. Al hotsend en botsend tuimelde ik naar beneden. Ik blutste en builde en schuurde en ook de ronde kantjes bleven niet gespaard. En zo ging het maar verder met die kei. Altijd dezelfde kei en toch ook altijd anders. Ik veranderde en toch bleef ik dezelfde. Er sprongen stukjes af, er kwamen hoekjes bij of een zachte golving.
Vandaag kijkt een buitenstaander naar me en zegt dat ik veranderd ben, maar diep vanbinnen, daar waar men mij niet meer kan zien, ben ik nog helemaal zoals men me kende. Constant en onveranderd is de kern van wie ik ben.
Maar jij, jij die mij enkel van buiten kan observeren, jij kan ook niet echt dichtbij komen als ik jou niet toelaat. Niemand kan ooit kijken door een ander paar ogen dan de zijne. De ander zal altijd een mysterie blijven en toch, toch zijn we allemaal ergens heel gelijk.
En ik keek op de klok en stelde vast dat T nog steeds niet terug op zijn kamer was en bleef maar verder mezelf verstrooien!!!
Intussen is T sinds deze namiddag terug thuis. De prognose is goed ttz de ingreep verliep zoals het moest. We hebben wel nog een lange weg te gaan. Momenteel moet T nog 3 weken lang op de buik slapen, dezelfde houding die hij moest aannemen tot 24 uur na de ingreep. De bedoeling is dat de gasbel achteraan het oog blijft hangen om het netvlies op de plaats te houden. Het zal nog min. zo'n 3 weken duren ( onze eerste afspraak met de specialist) vooraleer hij stilaan terug door dat oog zal zien en pas dan zullen we weten of de ingreep geslaagd is. Om de 3 uur moeten er twee verschillende soort druppels in het oog gedruppeld worden en overdag moet T steeds met het hoofd naar beneden lopen. Op termijn zal dat wel belastend zijn voor de nekspieren. Daarna volgt nog 1 of twee operaties , één voor de staar en de andere om het vlies dat voor zijn oogbol groeit weg te snijden want dat vervormt de oogbol... Omdat T nu al aan beide ogen die netvliesloslating heeft, begin ik te denken dat de jarenlange inname van nivakine toen we in Afrika wonden er misschien voor iets tussen zit. Eén van de nevenverschijselen op termijn kan zijn onherstelbare schade aan het oog. De kinderen en ik hebben iets homeopatisch genomen tegen malaria en het ook nooit gekregen T daarentegen wel en dat met nivakine!!!!!!Maar omdat de firma niet erg homeopatisch minded is, moest hij wel hun medicatie nemen.... Ik vraag zeker aan de dokter of dat de oorzaak kan zijn, niet dat het nu nog iets verandert maar voor kennissen kan het wellicht goed zijn om te weten!!! Wij blijven hier dus nog even in spanning en voor T wachten heel saaie weken want hij kan niet lezen, geen TV kijken , niet op zijn computer en niet alleen rondlopen.. Gelukkig kan hij wel bij zijn zender zitten en luisteren als hij zijn hoofd omlaag houdt, maar om van frekwentie te veranderen heeft hij ook hulp nodig.. We staan er niet genoeg bij stil hoe fantastisch het is om door beide ogen te zien en niet afhankelijk te zijn van een ander!...
Vandaag het grote moment voor T.. We moeten al om 7u15 in het ziekenhuis zijn voor de eerste oogoperatie van mijn half bedde. De operatie is voorzien rond 8u30 !! Ik hoop dat alle beloofde kaarsjes branden en jullie duimen gekruist zijn! Ikzelf kruis vingers en tenen!! Het moet gewoon goed verlopen!!
Terwijl we vandaag even gingen uitwaaien met het hondje van de dochter zag ik op de zijgevel van een huis de driepuntige bladeren van de begroeiing alweer geel, fel- en donkerrood kleuren. Een groot pak bladeren is al gevallen en de bezige vogels verloren hun beschutting. Misschien wel hun thuis. Ik vraag me af waar ze hun toevlucht nu zoeken en of ze weemoed voelen over hun verloren plek. Ach die tussenseizoenen, ze hebben steeds iets weemoedigs omdat ze getuigen van de onstuitbare voortgang der dingen, van de voortdurende overgang van het ene in het andere. Van de winter in de zomer langs fleurig ontluikende blaadjes. En omgekeerd van de zomer naar de winter met een krullende, knisperende dwarreling. Een boom in volle bloesem tegen de wazigheid van een aarzelende avondschemering of het kleurenpalet van een herfsttafereel kan pijnlijk mooi zijn, omdat je weet dat het er morgen alweer anders uitziet. Je kan het beeld niet vasthouden en het volgende jaar is het misschien wel eender maar jijzelf niet helemaal. Daarom is herfst gewoon blues, pure blues. Melancholie, van dat soort dingen weet je wel. Dagen waarop je je een scheurende sax voelt of een gierende gitaar. Maar ook dagen, dat je denkt een bas-drum te zijn, zo hard en zo veelvuldig zijn de klappen, die op je worden uitgedeeld. Voor de gelukkigen onder ons is weemoed de weg terug naar een bekende plek, voor de minder fortuinlijken doet het denken aan wat zou kunnen, zou moeten en toch niet is. Het gevoel is daarom niemand volkomen onbekend en niemand kan het van je wegnemen. We kregen daar pas het bericht door dat een ex collega van T -die jaren met ons in Nigeria gewoond heeft- vandaag overleden is op 62 jaar.. Te vroeg en nog zoveel onuitgevoerde plannen nu er eindelijk tijd is...... Voor mij was vandaag, gewoon een weemoedige dag want we gaan stilaan naar vrijdag toe en ik ben wel wat ongerust hoor, maar het gaat wel over. Ik heb nog een flinke dosis positieve energie over van zondag!! Weemoed doet het hart een beetje krimpen en toch is het niet helemaal een triest gevoel. Het verwijst immers naar iets moois, alleen kunnen we er net niet bij of dreigt het ons al snel te ontglippen. Weemoed is als Schubert die van de ene maat op de andere verdriet naar vreugde voert en terug.
Vandaag lopen we hier rond als in een " the day after" euforie, niet door de honeymoon blues zoals 40 jaar geleden maar wel door de shot van positieve energie die we gisteren van de familie maar vooral van de kinderen en kleinkinderen meekregen. Ik had jullie verteld dat we een feest hadden naar aanleiding van ons 40 jaar huwelijk en dat is fantastisch verlopen. Ik kan geen superlatieven genoeg vinden om weer te geven hoe intens we dat beleefden, vooral dankzij onze kinderen en kleinkinderen. Niettegenstaande hun druk en stressy programma hebben ze toch de tijd gevonden om het één en ander in mekaar te steken om ons aangenaam, humoristisch of ontroerend te verrassen samen met hun kinderen. We vernamen zelfs dat de zoon door een deadline pas zaterdagavond om 20u kon beginnen aan een power point voorstelling met foto's van ons door de jaren heen. Zijn droge commentaar en humor zorgden ervoor dat het een succes geworden is en daar moet hij zijn zus ook voor danken want die heeft op de één of andere manier toch de kans gezien om hier mijn pc te hacken en zo de nodige foto's te downloaden. Dat hij er tot 's nachts 3u30 aan bezig geweest is, viel niet te zien aan zijn enthousiasme de volgende dag. De dochter had samen met de schoondochter de kleinkinderen op canvas een schilderwerkje laten maken waar ze alle 6 aan gewerkt hebben.
Vermits kleinzoon 1 is nog de enige die kan schrijven, nam hij dat gedeelte voor zijn rekening, de 4 anderen tekenden en kleurden en onze jongste van 2j zorgde voor de finishing touch.. De mama's hadden haar handjes en voetjes beschilderd en de afdruk ervan moest dienen als handen en voetjes bij de tekening!! Uniek toch?! Dat pareltje van tederheid hangt reeds in de keuken waar een ander kader de plaats moest ruimen! We werden natuurlijk ook aan de nodige gekke - en hilarische testen onderworpen zodat de sfeer er goed in zat. En tussendoor werd de inwendige mens ook verzadigd .. hoewel ik vrees dat ze in het restaurant zullen gedacht hebben dat er nooit een einde aan de maaltijd zou komen. We hadden wel alle tijd gekregen die we wilden maar het liep uiteindelijk toch veel langer uit dan gepland. Ikzelf had ook een verrassing voor onze kinderen. Ik heb onze reisverhalen ( Mexico- Venezuela- Peru) elk afzonderlijk in boekvorm neergeschreven met heel wat persoonlijk illustraties en foto's en een flink stuk van mezelf erin gelegd. Ik vond een uitgeverij die de boeken wilde afdrukken en al zeg ik het zelf.. het zijn 3 pareltjes geworden waar ik zelf ook trots op ben en die meer dan een uur de ronde deden want iedereen wilde ze inzien en bekijken.
Maar het " papieren zakdoeken " moment was wel toen de kleinkinderen elk met een roos naar ons kwamen... Oma wordt een softy!!! Toen uiteindelijk de dag voorbij was en de familie naar huis vertrok, hoorden we langs alle kanten: " een uiterst geslaagd feest, bedankt en wij nodigen ons nu al uit voor over 5 jaar"!!! Gisteren was precies die boost die we nodig hadden na de negatieven noten van de laatste maanden en de nodige positieve duw om vol moed de komende vrijdag af te wachten!! Een breed smilende oma en opa!
Allé, dat hopen we toch een beetje... !! We zullen proberen het maximum te halen uit onze dag samen met de kinderen, kleinkinderen en familie! Wat we eens startten met ons tweetjes is nu uitgegroeid tot een gezellige, drukke bende...
Dit is voor elk uur dat we ooit samen hebben doorgebracht , voor elke kus, elke omhelzing en elke traan die we voor elkaar gelaten hebben...
Dit is voor elk dierbaar moment dat we samen hebben gecreëerd gewoon door bij elkaar te zijn, voor alle momenten dat we erin geslaagd zijn om onze boosheid en onze tranen te vergeten, voor elke keer dat ik van streek was en jij geduld met mij had.
Dit is voor elk moment dat je er was als ik je nodig had, voor alle momenten dat je me begrepen hebt en voor alle steun die jij mij altijd gegeven hebt.
Dit is voor al de mooie herinneringen: aan de liefde die we hebben bedreven en aan elkaar hebben gegeven, aan alle tederheid die jij aan mij hebt getoond, aan alle kleine dingen die je voor me hebt gedaan en die in de loop der tijd samen tot iets groots geworden zijn. Maar boven alles is dit voor jou van mij: om te laten zien dat ik geloof dat jij werkelijk bijzonder bent.
Dit komt uit mijn hart : om je precies te laten weten hoe ik denk over jou en voor alle keren dat ik vergeet om je dit te vertellen.
Dit is om je eraan te herinneren dat we al zo veel overwonnen hebben en wat er ook nog op ons afkomt samen geraken we er wel door.
Valt het jullie ook op dat mensen last krijgen van hun humeur als er maar geen einde lijkt te komen aan de bewolkte, sombere of regenachtige dagen? Wel lieve mensen, dan kunnen de bevindingen van een Australisch onderzoeksteam ons misschien opmonteren. Zij ontdekten namelijk dat somber weer je geheugenprestaties verbetert. Hoe dat komt? Volgens de onderzoekers raken mensen bij slecht weer sneller in een sombere stemming, waardoor ze kritischer om zich heen kijken en zich achteraf alles beter kunnen herinneren. Op zonnige dagen hebben we dan weer de neiging zorgeloos en vrolijk door het leven te huppelen, maar daarbij ontgaat ons ook van alles. Conclusie van het onderzoek: een beetje somberheid is goed, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt
Een spelletje van kat en muis met het ouder worden...
Oud worden is niet leuk ! Het alternatief, niet ouder worden en dus jong sterven is nog minder aantrekkelijk. We maken er dus maar het beste van. Aan de fysische " aftakeling" kunnen we niet altijd iets doen maar aan de rest....
Daarom zojuist heel kritisch snorhaartjes verwijderd. Eén van de vele menopauzeprobleempjes. Waar veel en mooi haar moet staan, verdwijnt het, waar er geen moet zijn, groeit het altijd maar vlugger bij. Nagels worden brozer, daar bestaan gelnagels voor maar als je veel bezig bent in de tuin is dat geen alternatief! De kilootjes vliegen er zo gemakkelijk aan en alles gaat een beetje hangen, daar bestaan turnlessen voor senioren voor, ook goed voor stramme spieren en om het uithoudingsvermogen op peil te houden....En de tongspier wordt meteen meegeoefend , dus daarom dat ik eraan meedoe!! Er komen altijd maar rimpeltjes bij, daar zijn gelaatsmaskertjes voor.( Amor Fati suggereert lachen) Decadent die maskertjes? Moet kunnen zo af en toe eens....het gedacht alleen al helpt!!! Als ik het zo bekijk, wat zouden we dan klagen,? Voor elk probleem is er toch een oplossing! Plastische chirurgie ? Niet aan mij besteed ben al plastisch genoeg en ons inwonend volkske houdt mij hier goed in de "running", misschien wel goed momenteel zo hebben we niet veel tijd om in een putje te blijven hangen! Maar dan moeten ze wel hun microben bijhouden want vandaag ligt kleinzoon 2 hier geveld in zijn bedje ... Ik zal opa maar ver uit de buurt proberen te houden want ziek worden dat kan hij op dit moment zeker missen en we willen allebei toch graag fit zijn zondag om van " onze " dag te genieten. Zo blijft de spanning er in , denk ik maar...
Zoveel schone woorden en wensen ontvangen.. dat doet deugd en daarvoor van harte bedankt allemaal. Nochtans was het een " feestdag " in mineur want sinds vrijdag zit T met een serieus oogprobleem. Er stond een nieuwe afspraak geboekt voor donderdag nadat hij vorige woensdag al op controle ging .. maar omdat het erger wordt , zijn we vandaag via spoedopname voor een second opinion naar een andere oogarts geweest en maar best.. Op vrijdag 20 november wordt hij voor de eerste keer geopereerd aan zijn goed ( alle nu niet meer) oog ( dat andere is al verloren sinds enkele jaren!!). Daarna volgt minstens nog één operatie maar we moeten het stap voor stap nemen. We duimen hier met al wat we hebben want als dat mislukt dan ziet T niet meer en daar willen / durven we niet aan denken... Het worden een paar moeilijke maanden ( zo'n 6tal) en dan maar hopen dat T terug zijn bezigheden kan oppakken want ik weet niet hoe het moet verlopen als dat tegenvalt zo'n actieve persoon en dan zijn hobby waar het altijd om fijne techniek gaat..... Het auto-ongeluk kan de situatie vervroegd hebben maar is niet direct de oorzaak... We mogen stilaan wat goed nieuws krijgen want dit jaar zit het ons echt niet mee op geen enkel vlak. Het is nu echt een kwestie van geloof en vertrouwen in de arts.
Vandaag is een speciale dag. We zijn 40 jaar getrouwd. Wij willen het vieren samen met de kinderen, kleinkinderen en de mensen die ons heel dierbaar zijn. Maar omdat het vandaag ook precies 1 jaar geleden is dat ma begraven werd, verkozen we het feest te verplaatsen naar volgende week. Vandaag vond ik niet de geschikte dag.
40 jaar samen... zoveel beleefd, zoveel ontvangen...
Dit komt uit mijn hart met liefde voor jou
Wanneer ik morgen doodga Vertel dan aan de bomen Hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind, die in de bomen klimt of uit de takken valt, hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind, dat jong genoeg is om het te begrijpen.
vertel het aan een dier misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen. Vertel het aan de stad Hoe lief ik je had.
Maar zeg het aan geen mens
Ze zouden je niet geloven. Ze zouden het niet willen geloven dat Alleen maar een man Alleen maar een vrouw Dat een mens een mens zo lief had Als ik jou!
Ik had er nu eens echt zin in om jullie aan het ontcijferen te zetten..Luidop gaat het zeker beter!!
- Baziel kwam bij Hektor en had een koppel blauw ogen. "Hoe komt dat?" vroeg Hektor. 'k Zaten in de kerke", zei Baziel, "en vor me stond er e madam en heur rokstjie zat vaste tusschen heur billen en 'k en ter willen uutholen, en z'ee me een blauw oge geslegen". "En hoe kom je ton an twee blauwe ogen?" vroeg Hektor. " Eh wè, omda ze zo dul was, èk da willen goed maken en 'k hen dat rokstjie were tusschen heur billen willen steken".
- Zulma: 'Baziel, je kiek zo rare. Wa schilt er?' Baziel: ' 'k Hen juuste e boekstje gelezen met e gheel triestig ende'. Zulma: 'En waffer boekstjie is da?' Baziel: 'Ons spoarboekstjie'.
-
Zulma was zwaar ziek en moest berecht worden.
Vroeg de pastoor: 'Baziel heb je geen kaars, een beetje wijwater en een palm?' 'Een keirsse en wiewoter hemme', antwoordde Baziel, 'mo gin Palm. Is e Jupiler ook goed?'
-
- Hector vond Baziel in alle staten, tranen wenend met tuiten.
' 't Is me voder die dood is' zei hij. Er werd getelefoneerd en na het gesprek kwam Baziel nog heviger wenend binnen. 'Een oengeluk komt toch nooit ollene', zei hij, ' 't Was men broere die belde, z'n voder is ook dood'.
-
Zei de dokter: 'Baziel, gij hebt gij zeker dikwijls dorst?'
'Ba neen 'k meneere den dokteur', antwoordde hij, ' 'k en loaten ik dat nooit zo verre kommen'.
-
In de Arbeidsbemiddeling moest Baziel weer al eens een formulier invullen.
Er stond een vraag: 'Werkt uw echtgenote, zo ja: waar'.
Schreef Baziel: 'Ja, op mijn zenuwen'.
- Baziel kwam thuis: een gat in de nacht en met een stuk in zijn kraag. Zonder sleutel, moest hij aanbellen.
Zulma riep van achter de deur: 'Is 't gie, Baziel?' En Baziel: 'Hoe zoe dadde, kommen d'er hier nog andere ook dè?'
- Toen Baziel thuis kwam vroeg Zulma: 'Hoeveel heb je d'er nu weer gedronken?' Baziel: 'Zulma, 'k gon ik ip café vor e pientje te drinken en nie vo te leren tellen'.
Gisteren las ik bij Ani dat ze er straks voor een paar dagen uit trekt en daarna nog even zal weg zijn omwille van een ingreep dus zullen we haar op termijn een tijdje missen al beweert ze van niet!! Daar wil ik nu precies eventjes over verder bomen. Kan je blogvrienden missen? We zijn toch meestal onbekenden voor elkaar die via deze weg binnengedrongen zijn in mekaars leven, of niet? Zijn we niet gewoon "passanten" die even een goede dag zeggen en verder niet te lang stilstaan bij wat er rond die andere gebeurt? Is bloggenland niet eerder een medium waar je het één en ander kwijtgeraakt zonder er iets meer achter te zoeken of schuilt er toch meer achter? Heel in het begin dacht ik ook dat het gewoon een venster naar buiten was waardoor je iedereen wel liet binnenkijken maar het toch veilig gesloten hield. In veel gevallen is het ook zo. Als je iedereen binnenlaat, krijg je op den duur beduimelde ramen waardoor je zelf niet meer helder ziet. Maar af en toe zet je dat raam toch open en laat je iemand binnen om je gedachten, gevoelens en je wereldje te delen en... ontdek je zo de warmte van die bezoeker/ster. Die enkelingen worden belangrijk, je kijkt uit naar hun grol, hun bemoedigend woord, hun eigen visie op bepaalde van je logjes en je geniet van hun dagelijks schrijven. Ze zijn die welgekomen gasten voor wie je raam geen hinder meer vormt om even goede dag te zeggen en.. je mist ze wel Ani als ze een tijdje wegblijven om welke reden dan ook! Dat is hoe ik dit bloggenwereldje ervaar .. maar iedereen zal er wel een eigen kijk op hebben zeker....
Een mooie gedachte die mij even aan het denken zette nu we hier met de kinderen en kleinkinderen even samenwonen.
Uw kinderen zijn uw kinderen niet, het zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten. Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel, want die woont in het huis van morgen, dat je niet kunt betreden, zelfs niet in je dromen. Probeer hen niet aan jou gelijk te maken, want het leven gaat niet achteruit, noch draalt het bij gisteren. Jij bent de boog waarmee uw kinderen als pijlen het leven worden ingeschoten.
November is hier de maand van de verjaardagen .. Van onze 6 kleinkinderen zijn er 4 in november geboren. Vandaag bijt kleinzoon twee de spits af met zijn 5e verjaardag en vermits ze toevallig hier logeren, maken we er natuurlijk een speciale dag van. Het is al een tijdje geleden dat ik ballonnen moest opblazen en stoelen versieren ( een gewoonte die ik invoerde toen onze gasten nog kind waren). Maar straks wordt hier volop geblazen en versierd. Tegen de middag komen dan ook nog eens bomma en bompa meevieren en zorg ik voor lekkere pannenkoekjes en wafels... "Hoe meer zielen hoe meer vreugd." Zin om mee aan te schuiven? Wij roepen in ieder geval HIP HIP HIP HOERA Thanis!
Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat je van ons heenging lieve mams. In augustus wisten we dat je heel ziek was en in november werd je al gecremeerd. De pijn van je ziekte was fel, te fel naar het einde toe. Ik herinner me nog die laatste blik van jou en je vraag om hulp. Ik heb gesmeekt opdat je zou mogen sterven, want verder leven zat er voor jou niet meer in. Ik werd uiteengescheurd van verdriet maar besefte ook dat je die pijn en zo'n leven niet meer wilde, jij die zo graag leefde en kon genieten en die zo graag trots en onafhankelijk was. Ik vergeet je nooit mams, je leeft nog zo intens in mij. Zolang ik leef, zal jij verder bestaan in mijn hart. Ik blijf hopen op een ontmoeting van onze " zielen " in een ander bestaan maar ... geloof er jammer genoeg niet in. Jij was en bent mijn liefste mams en ik weet wat je mij nu zou zeggen mocht je de kans krijgen want het is hetzelfde als wat ik aan onze kinderen zou zeggen als het éénmaal zo ver is:
Koester niet je verdriet koester mijn herinnering.
Nestel je niet in het verleden, nestel je met mij in het heden.
Denk aan mij met een glimlach op je lippen, en een glinstering in je ogen.
Laat mij een weldaad zijn, een bron van vreugde, geen poel van tranen en verdriet, maar zacht en teder een herinneren van wat wij eens samen waren,
Je zou kunnen huilen omdat ik er niet meer ben,
of je zou blij kunnen zijn omdat ik geleefd heb.
Je zou je ogen kunnen sluiten en verlangen dat ik terug mag komen, of je kunt je ogen openen en zien naar alles en iedereen die ik achterliet.
Je hart kan leeg zijn, omdat je mij niet meer kan zien, of het kan vol zijn van die liefde die je met me deelde.
Je kunt morgen de rug toekeren en voor gisteren gaan leven, of je kunt mijn herinneringen bewaren en ze voort laten leven.
Je kunt huilen en je afsluiten, leeg zijn,
of je zou kunnen doen wat ik zou willen dat je doet:
Je ogen openen, je tranen afvegen, genieten van het leven , liefhebben en doorgaan.
En dat is wat ik echt ook doe, maar vandaag gaat het eventjes niet!
Na zonsondergang, tot lang na middernacht, laat het sterrenbeeld Perseus zich hoog aan het uitspansel bewonderen Perseus was in de Griekse mythologie de held die Andromeda van de zeedraak bevrijdde. Hij leidt nu een rustiger bestaan aan de hemel, niet ver van de mooie Cassiopeia. Perseus is in de sterrenkunde vooral bekend om de ster Algol.De naam is afgeleid van het Arabisch " al Ghul" wat " duivel" betekent. De ster had inderdaad lange tijd een duivelse reputatie omdat zij voortdurend van helderheid verandert. Terwijl men in de oudheid en middeleeuwen aannam dat niets aan het firmament veranderingen kan ondergaan, leek deze ster die overtuiging tegen te spreken. De helderheidsschommelingen van Algol werden pas in 1667 beschreven, maar waren vermoedelijk al veel eerder bekend. Op dit ogenblik weten we dat de variaties ontstaan, doordat rond de ster een minder heldere begeleider draait, die eenmaal per omloop het licht van de ander gedeeltelijk onderschept. Daardoor verduistert de ster om de 2,9 dagengedurende ongeveer 10 uur. Zij is dan merkelijk zwakker dan normaal!
Op verschillende blogs spoken ze al rond en roepen horror en verschrikking op en dat juist voor de periode dat we de dood herdenken. Ieder zijn manier om met de dood om te gaan... Maar toch even terug naar de roots, naar de tijd der Kelten in de vroege Ierse tijdrekening. Op de vooravond van het feest zweven geesten alom met hun kletterende knook geraamten en spookverhalen op zoek naar een nieuwe mens om in te wonen het volgend jaar . . zo gaan de verhalen . . . 1 november was toen het begin van het nieuwe jaar en dan werden de afgestorvenen van het verlopen jaar herdacht . Toen in de jaren 1900 na een hongersnood vele Ieren immigreerden naar de V.S., namen zij hun gewoonten en tradities mee en werden die vermengd met de katholieke vieringen van daar en zo werd " Halloween " geboren en werd "Jack-o-Lanter " overal bekend als het lichtende gezicht van de pompoen ! Het kon niet uitblijven dat dit gebeuren een stokpaardje zou worden van de media en onze westerse contreien zou veroveren en nu zitten wij er mee, verkleedpartijen en allerlei griezeltoestanden met lakens en maskers worden op ons losgelaten . . . Laat ze maar eens doen voor één nachtje , zo eens echt griezelen . . . . .
Herinneringen... ze kunnen zo mooi zijn, maar ook pijnlijk. Zolang dat laatste het geval is, stop ik ze diep weg en pijnig ik mezelf slechts af en toe door ze nog eens boven te halen. Ooit zal het allemaal helemaal pijnloos zijn! Bepaalde scherpe randjes van verdriet beginnen al wat te slijten. Het verleden krijgt stilaan een plaats, een cliché - uitdrukking misschien, maar ik begin er mee te kunnen leven. Opruimen, schoon schip maken en loslaten dat hoort allemaal bij de verwerking.van onrecht, woede , verdriet. Het grofvuil heeft al heel wat oud zeer van me mogen ontvangen en nu geraakt ook stilaan de prullenbak van mijn herinneringen vol. Maar omdat het wel mijn bagage is, iets wat ik voor de rest van mijn leven meedraag omdat het ook nog op mijn harde schijf staat, geraak ik er echter nooit volledig van verlost.Was het maar zo gemakkelijk als één simpele druk op delete!! Er is echter nog zoveel om voor te leven, maar heel af en toe mag ik toch best een beetje weemoedig zijn over hoe bepaalde zaken verlopen zijn, zoals nu bijvoorbeeld....
Ken je het nog... dat versje van Paul van Ostaijen ....
Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem ploem ploem dag stoel naast de tafel dag brood op de tafel dag visserke-vis met de pijp en dag visserke-vis met de pet pet en pijp van het visserke-vis goeiendag Daa-ag vis dag lieve vis dag klein visselijn mijn
Ons kleindochtertje ( volgende maand 2j) begroet de vroege ochtend echter op een andere manier en iedereen zal het geweten hebben...Hier is haar versie! Hi,hi,hi, ha,ha,ha, tond e bij en nununu... na... Bavo!! en dan maar handjes klappen.
Ik vermoed dat dit aan de top staat van de hitparade in de crèche waar ze overdag verblijft!! Ik had mij opgelegd om 's morgens niet deel te nemen aan de vroege rush om iedereen op tijd buiten te krijgen, maar als 4 personen ( waaronder 2 kleuters) zich in de badkamer klaarmaken, dan komt daar nogal wat geloop en gedoe bij kijken, hoe stil ze het ook proberen te doen en dan ben je toch klaarwakker en blijven liggen is niet aan mij besteed! Het is verwonderlijk hoe goed die kleintjes met de situatie hier omgaan. Ik vrees dat de " volwassenen" er eerder zullen doorzitten dan die twee schatjes. Kleinzoon 2 is op zich al geen langslaper en is meestal al wakker voor de wekker afloopt. Onze jongste schat moet spijtig genoeg steeds wakker gemaakt worden want ten laatste om 7u30 moeten ze hier de deur uit!!! Dan zou je geween en gezaag verwachten maar neen hoor... ze zitten lustig te eten en van zodra oma binnenkomt heeft kleindochtertje wel een liedje of een babbel klaar...Hoor je haar ook: Hi,hi hi... ha, ha, ha..? Nu ja, ik weet wel waarom.. Ik heb een paar keer zitten "bekkentrekken" toen ze aan het zingen sloeg en dat verwacht ze wellicht elke keer, om dan te kunnen schateren.. alleen .. op dat vroege uur vraagt dat van oma een extra zetje.. Maar, ik kan jullie verzekeren ,het is wel de beste manier om meteen klaarwakker te zijn. Intussen zit ze met smaak haar 4 boterhammetjes ( helftjes natuurlijk) op te eten en probeer niet om er eentje weg te nemen om in de auto verder eten... Groot protest!!! En als broerlief (5j) zijn drinken niet op heeft dan zal zijn zusje er wel op wijzen... Thani(s die blijft meestal hangen) dinken!! Ik vrees dat zij er ééntje voor het onderwijs wordt, want het "commanderen" zit er al van jongsaf in!!! Ons ma zou daarop gezegd hebben ( weeral eens!!) : " de vonte wiedt" .??!!( smile), enkel door Westvlamingen te verstaan...hé Ani? Hoe ze het doet om al zo vroeg te kunnen eten en zingen en opgewekt te zijn.? Wellicht om haar " oudjes " een neus te zetten, want die zitten er meestal als zombies bij en dan moet ik toch stiekem eens lachen !! Wie zijn hier nu "de oudjes".... want zo noemen ze ons toch - al lachend - zo graag ...?? De pot verwijt de ketel... ( ).
Aan het eind van elk jaargetijde kijk ik toch weer benieuwd uit naar het volgende en ik heb nu best wel weer zin in prachtige luchten, nevelige ochtenden en alles wat bij herfst hoort. Voor de gezelligheid vergaren we ook nog eens mooie herfsttafereeltjes bijeen van pompoenen, kastanjes, eikels en ander herfstplezier en niet te vergeten de chrysant... Vind je dat gedoe rond pompoenen en andere larie die overgewaaid is van over de oceaan? Ach, ik zeg daarop ieder zijn meug en als je daar van kan genieten dan moet je dat doen, maar nu moet ik toch eventjes mijn "toetsenbord " houden, want - al heb ik eigenlijk niet echt een band met chrysanten want ze staan in mijn geheugen geassocieerd met kerkhoven en dood - sinds vanmiddag staat er toch een gekleurd exemplaar vol in knop in de gang. Ik kies speciaal voor kleur omdat de paarse, steenrode, gele en overige kleurvarianten echt "herfst" oproepen .Die witte herinneren mij teveel aan kerkhofbloemen.
Waarom krijg ik steeds dit rijmpje in mijn hoofd als ik het woord chrysant uitspreek? Een overblijfsel uit mijn kinderjaren? ?
" bolchrysant, bolchrysant, stop nu maar met klagen
anders komt het in de krant "
Gisteren het bericht gekregen dat de dochter van een heel goede kennis op 32 j overleden is na een hartstilstand in de armen van haar partner. Het kwam over als een shock! We wisten dat ze ziek was, want ze sukkelde al een tijdje met de gezondheid maar men vond de oorzaak niet. Uiteindelijk kreeg ze toch het " verdict" ze had sarcoïdose, een zeldzame systeemziekte met onbekende oorzaak. Het hele lichaam kan aangetast zijn, maar er is een voorkeur voor de longen. De ziekte komt gewoonlijk voor bij jong-volwassenen (20-40 jaar) en even vaak bij mannen als bij vrouwen. De ziekte wordt gekenmerkt door zogenaamde "granulomen", kleine opeenhopingen van ontstekingscellen. De ontsteking is vaak zichtbaar op een röntgenfoto van de longen door middel van vergrote lymfeklieren tussen de longen en soms verdichtingen in de long zelf.
De meest voorkomende locatie voor deze granulomen is in de longen, maar ook in de huid, ogen, hart en nieren openbaart de ziekte zich wel. De ziekte openbaart zich vaak met klachten van moeheid, hoesten en kortademigheid. Ook gewrichtsklachten, oogklachten, huidafwijkingen en gewichtsverlies zijn vaak genoemde symptomen.
Ik herinner mij Ellen als een jong, vrolijk ding dat vol enthousiasme kwam aankloppen om via de dochter info te krijgen over de studierichting lerares. Ze ontleende zelfs cursussen van haar en kwam af en toe aan huis. Ze was een opgewekte, lieve meid en bleek later ook een prima leerkracht te zijn tot opeens zomaar, een onverklaarbare vermoeidheid toesloeg en ze de job - die ze zo met hart en ziel deed - niet echt meer kon uitoefenen. 3 jaar heeft haar ellende geduurd, de hoop op genezing bleef, enkel de vraag wat er nu precies scheelde werd nooit opgelost , tot heel recent en nu is ze er al niet meer... Het moet verschrikkelijk zijn om op zo'n jonge leeftijd je kind te verliezen. Twee jaar geleden was het de zoon ( 34j) van onze West Vlaamse vrienden en nu Ellen.... Ik had daar straks even de moeder aan de lijn en ze beseffen nog niet ten volle wat hen overkomt. Dat Ellens gezondheid achteruit ging, dat wist iedereen maar er was geen enkele aanduiding dat het slechtste zomaar kon gebeuren. Het is zo moeilijk om een schreiend moederhart te troosten!
Onze dochter loopt hier nu dagelijks rond en ik kan het mij niet voorstellen wat het zou betekenen mocht ze zomaar uit ons leven verdwijnen. Alle huidige drukte en hectische toestanden verdwijnen in het niets als je door zo'n droevig nieuws wordt overvallen. Daar zal ik nog vaak aan denken de komende weken als het hier wat te veel wordt en ik weet nu al dat zaterdag bij de uitvaart een moeilijke dag wordt voor de ouders vooral, maar ook voor alle vrienden en kennissen van een toffe, jonge meid die veel te vroeg moest gaan. Straks valt hier ook nog eens de zoon, schoondochter en hun 4 kinderen binnen want ik organiseer telkens iemand verjaart een etentje. Wat zal ik ervan genieten dat iedereen hier bij ons is.. alles is zo vergankelijk...
De dood neemt alles maar geeft niets, het is als een wakker worden aan de verkeerde kant van je dromen. We dragen je mee in ons hart Ellen!
Het lijkt bijna op een ezelsbrugske dat eeuwig gehiphop met de tijd. Wintertijd, zomertijd, gaat de klok voor -of achteruit?
Met "spring" en "fall" kan je onthouden welke kant de klok op moet gaan ivm de zomer- en winterstand. In het voorjaar "springt" de klok een uur vooruit en in het najaar "valt" de klok een uur achteruit... En nu is het weer zover, de zomertijd wordt wintertijd. Een draai van de klok wordt seffens weer weggezapt, teruggedraaid, vernietigd.
Dit uur is een gratis uur. Mocht ik hier beginnen te schrijven om twee uur in de nacht en als ik tijd neem om mijn logje af te maken, neemt de tijd gas terug en heb ik gedaan tegen opnieuw twee uur in de nacht. Volg je nog?. Helaas: gratis bestaat niet. Dit gratis uur zullen we toch moeten betalen, willen of niet. We kopen het op krediet maar krijgen de rekening op 28 maart 2010 met als interest wallen onder de ogen op 29 maart 2010 en de week erna. Dit uur leeft als onze generatie op afbetaling. Maar nu ga ik slapen, slapen in een nacht die stottert. Een, twee, drie, twee, drie, vier
Dit is een leuk dingetje dat je hersens kraakt. Dit is zo leuk dat het je hersenen in de war lijkt te sturen. Je zult het misschien wel 10 keer proberen om te kijken of je toch voor elkaar krijgt met je voet maar helaas niets schijnt te helpen!...
Hoe ga je te werk?? 1. Terwijl je aan je bureau zit, licht je je rechtse voet op en maak hiermee ronde bewegingen met de klok mee (rechtsom)....
2. Nu, terwijl je dit doet, teken in de lucht het cijfer "6" met je rechtse hand...
Je voet zal nu de andere kant gaan uitdraaien.
Ik heb het je gezegd....... en je kunt er niets tegen doen!
Probeer maar, maar je zult zien dat je je rechtervoet niet te slim af kunt zijn.
Als je in stilte moet wachten bij de dokter.........
Terwijl ik bij de dokter aan het aanschuiven was, gingen allerlei gedachten door mijn hoofd want ik had eventjes de tijd om na te denken na al die drukte hier bovendien zat iedereen toch maar zijn beurt af te wachten in "splendid isolation "..... Zoals het feit dat de wijsheid komt met het ouder worden. Ik hoorde dat vroeger vaak zeggen en ik moest lachen, lachen, omdat ikzelf toen als een prille twintiger dacht dat ik alles wel wist. Vreemd hoe ik deze week al een paar keer met mijn neus op de feiten gedrukt werd. Je wordt inderdaad wijzer met ouder worden en het zit hem in kleine eenvoudige zaken, die je plots weet alsof je het plotseling aanvoelt.
Of.. "Geluk is niet iets wat je meemaakt. Het is iets dat je je herinnert", een mooie spreuk maar er schuilt een kern van waarheid, want soms gebeurt het wel eens dat je denkt dat je je een maand geleden gelukkig voelde, gelukkiger dan nu. En hoe vaak zijn we niet op jacht naar (her)beleving van dat sublieme, intense gevoel. Doorgaans tevergeefs, want de herinnering blijkt je niet altijd datzelfde gevoel terug te geven want na die periode van geluk komt ons ook al eens onontkoombaar een periode van neerslachtigheid of verdriet ten dele. "Na zonneschijn komt regen" is net zo waar als de positieve equivalent.
Het menselijk lichaam is voortdurend op zoek naar het handhaven van een evenwicht dat noodzakelijk is om optimaal te kunnen functioneren. Als onze bloedsuikerspiegel onder een bepaald niveau geraakt, krijgen we trek en gaan we eten. Als we het koud hebben, krijgen we kippenvel, de opstaande haartjes vormen een verwarmende isolatielaag en we krijgen het warmer. Als we het warm hebben gaan we zweten, de waterdruppeltjes maken het mogelijk warmte af te geven aan de omgeving met als gevolg dat onze lichaamstemperatuur daalt. Op dezelfde wijze zoekt het lichaam ook in geluk een balans.
En...vaak heb ik al ondervonden dat de meest interessante mensen, deze zijn die veel hebben meegemaakt. Is dat de sleutel tot wijsheid? Leert de mensheid dan echt niets? Moeten we, elk individu op zich, alles opnieuw ondervinden, meemaken? En waarom komt die wijsheid maar op een moment dat vele grote levensbelangrijke beslissingen in de meeste gevallen al genomen zijn? En dan denk ik spontaan aan studierichting, partnerkeuze, kinderen, levensvisie en dergelijke.
Tenslotte...Relativeren, is ook zo iets, het is zo simpel als iets, zo klaar als pompwater en toch duurt het tientallen jaren vooraleer we het kunnen. Het besef dat geluk, gelukkig zijn niet te koop is, niet te vinden valt, maar moet gemaakt worden, de wetenschap dat positiviteit en vriendelijkheid aanstekelijk zijn, kan je dat leren, of moet je er rijp voor zijn, niet overrijp of onrijp, gewoon rijp en dat kan niet voor het bloeien van de bloesem of na het vallen van het fruit. En toen was het mijn beurt.......
Op de blog van Amor fati stond eergisteren een mooie reportage over een streek in India nl.Ganapatipulé ... Dat deed mij terugdenken aan een woordkunstenaar van dit enorme land Rabindranath Tagore.. Toen ik nog studeerde en ook later heb ik gedweept met zijn poëzie.. Ze is echt adembenemend, intrigerend en ogenopenend. Kortom een wonderbaarlijke schrijver. Ik ben gaan zoeken naar mijn poëzie boekje van toen ik nog studeerde .. Ja, lieve mensen dat heb ik nog steeds hier liggen... Sweet memories, weet je... Ik wist dat één van mijn studiegenoten er toen een gedicht van Tagore in schreef samen met een zelfgemaakte tekening. .. ik was meteen verkocht en verliefd op Tagore.. Hier is wat zij in mijn poëzie schreef...En dat ze tekentalent had , geef ik ook mee..
Ik laat jullie hier mee genieten
" Op liefde allen zit ik te wachten om mij eindelijk in haar handen te geven. Daarom is het zo laat geworden, daarom ben ik schuldig aan zoveel verzuim. Ze komen met hun wetten en hun geboden om mij vast te binden. Maar ik ontwijk hen immer, want ik wacht alleen op liefde om mij in haar handen te geven.
De mensen doen mij verwijten en noemen mij .. nalatig. Ze hebben zeker wel gelijk! De marktdag is voorbij en voor de nijveren is het werk gedaan. Zij, die mij tevergeefs kwamen roepen, zijn weer boos weggegaan.
Ik zit te wachten op liefde alleen , om mij eindelijk in haar handen te geven." ( Tagore)
Dat werd in mijn poëzie geschreven op 12/03/'65...
Het bewust beleven van de wisseling van de seizoenen is altijd een deel van mijn leven geweest. Ik vind het steeds fijn om elke omschakeling intens te beleven: het vallen van de bladeren, de lege takken, de grijze luchten en die ondefinieerbare reuk van vochtige herfst in de lucht als voorbode van wat nog later komt, de winter. Het stemt me lichtelijk melancholiek, ik wil me dan bij het vuur terugtrekken, een glaasje rode wijn erbij en mijmeren over vroeger. Het valt mij op dat ik dat de laatste tijd vaker doe, dat mijmeren bedoel ik natuurlijk!!. Is dat omdat ik zelf al in de herfst van mijn leven zit? Mm, ik geef er toch de voorkeur aan te denken dat ik nog in de nazomer van het leven verkeer. Maar de herfst sluipt op kousenvoeten naderbij. Gisteren reed ik voor de schemering echt inviel naar huis. Ondanks het donkere weer was het genieten Die rit door de Kempische bossen in dat herfstige uur tussen dag en avond Een gelegenheid om alles eens los te laten en tegelijk te genieten van de kleuren van de bossen in het herfstlicht. Onlangs zei iemand me nog, dat ze altijd zo melancholisch werd van de herfst Nee, melancholie noem ik het zeker niet. Ik houd van de herfst. Het brengt me wel in een mijmerende stemming maar steeds met een ondertoon van verwachting bijna. Voor mij is de herfst geen seizoen van eindigheid, van verval, maar van een heel boeiend moment in de kringloop van het leven. De herfst draagt in zich al de kiem van nieuw leven. Bladerloze takken dragen al de knoppen waarin groeikracht voor het nieuwe seizoen vervat zit. Eénjarigen sterven af, maar doen dat enkel omdat ze zaad gedragen hebben en dus het nieuwe leven in veelvoud hebben uitgezaaid (let maar eens op: winterharde éénjarigen die nog niet hebben kunnen bloeien, overleven vaak in gehavende toestand de winter en gaan bloeien vanaf de vroege lente ).Vaste planten verdwijnen bovengronds, maar enkel omdat ze zich ondergronds even gaan verschuilen voor de ergste winterkou. Herfst is ook de periode van de laatste oogst en vrijwel alles wat in de herfst geoogst wordt, is vruchtgewas: noten, fruit, pompoenen, het laatste graan Inderdaad, stuk voor stuk de kiemen voor nieuw leven.
Ja, herfst is voor mij dan wel een moment van inkeer, een moment van terugplooien op mezelf, En terwijl ik op een vroege, nevelige ochtend door de tuin kuier, schieten mij opeens, (waarom en waardoor?) flarden van een fragment uit het allereerste bedrijf van Antigone van Anouilh", het stuk waar Antigone heel opgewonden aan haar mopperende Nounou vertelt hoe ze zich voelde toen ze in haar eentje in de vochtige ochtend buitenliep. Ik heb het even terug opgezocht omdat ik mij herinner dat ik het toen zo mooi gezegd vond.
Antigone: Le jardin dormait encore. Je lai surpris, Nourrice. Je lai vu sans quil sen doute. Cest beau, un jardin qui ne pense pas encore aux hommes.
( )
Dans les champs, cétait tout mouillée, et cela attendait. Tout attendait. ( )
La nourrice: La nuit! Cétait la nuit! Et tu veux me faire croire que tu as été te promener, menteuse! Doù viens tu? Antigone, à une étrange sourire: Cest vrai, cétait encore la nuit. Et il ny avait que moi dans toute la campagne à penser que cétait le matin. Cétait merveilleux, Nourrice. Jai cru au jour la première aujourdhui Nu weet ik weer waarom ik het zo mooi vond......
In ieder geval heeft de herfst - op de één of andere manier - voor mij evenveel in zich van hoop op nieuw leven als de lente Nieuw en anders maar toch de moeite waard.
Hoe vaak heb ik al niet aan T gevraagd - bij het zien van enge, raadselachtige of onrealistische films vb Stephen King- " Aan wiens brein ontspringt zo'n film? "..... Toen ik vanmorgen mijn droom probeerde te vertellen, werd ik door T aan mijn vraag herinnerd omdat die droom ook zo "onwaarschijnlijk" leek... Ik probeer al gans de tijd wegwijs te geraken in die droom of er een verklaring voor te vinden.. Maar ik ben nog niet in dat onderbewuste van mij geraakt !!!
Het was een zomerse dag ergens aan zee met veel volk op het strand. Ik was er met T en vrienden maar wie, dat herinner ik mij niet meer. Ik weet dat we gezellig langs de waterlijn wandelden en genoten van het spel van de kinderen en volwassen in het water en van de warmte van de zon. Tot op een bepaald moment dat ik blijkbaar alleen een stap opzij zette en in een totaal andere wereld terecht kwam. Ik was nog steeds aan zee maar alles leek nu grijs, het water was grijs, de lucht was grijs en er hing een sombere, drukkende sfeer rondom mij. Mensen bewogen als robots in het water, kinderen speelden in het water maar niemand straalde plezier uit. Iedereen staarde voor zich uit, zicht op zee. Ik zag enkel ruggen van grijze mensen, geen gezichten. Niemand praatte en er hing een ijzige kilte rondom mij. Ik probeerde te praten maar telkens als er zich iemand omkeerde , staarde die met uitdrukkingsloze ogen door mij heen alsof ze niet hoorden of begrepen wat ik zei. Dan zag ik, naast mij in het water, iemand liggen. De schrik sloeg mij om het hart en ik vreesde dat daar een drenkeling lag. Ik bukte mij en haalde "een wezen" boven water. Ik herinner mij niet meer of het om een kind of een volwassene ging, ik weet enkel dat een lijkwit gezicht met korte, zwarte, tegen het hoofd plakkende haren en open ogen mij aanstaarde. Die ogen, daar was alle leven uit verdwenen ..maar dan toch weer niet. Dan leek het alsof die ogen zich in de mijne boorden en smeekten om uit die starre kilte gered te worden. Ik wilde kunstmatige ademhaling toepassen maar het lichaam voelde zo stijf aan als een plank. De enige oplossing om dat leven te redden was door het op te warmen tegen mijn lijf. Ik heb het lichaam als een surfplank onder de arm genomen om zo iets van de warmte die ik uitstraalde op te nemen. Intussen bleven die ogen mij maar aanstaren. Ik probeerde de aandacht te trekken van de mensen rondom mij om hulp te vragen, maar iedereen staarde als een zombie voor zich uit, het leken wel fantomen die door een externe kracht gestuwd in het water bezig bleven en niet omkeken. Dan kwam - opeens zomaar - een man op mij toe. Ik huiverde bij het zien van die kerel. Ik vertelde hem dat ik het lichaam moest reanimeren maar daarbij hulp nodig had. Ik smeekte hem om te helpen. Zijn ogen priemden zich in de mijne terwijl hij naderde Ik wist dat ik niet mocht blijven kijken in die donkere, irreële ogen als ik het lichaam dat stilaan mijn warmte opnam, wilde redden en voelde instinctmatig aan dat hij mij niet mocht aanraken. Ik ging met het lichaam tegen mij aangedrukt stap voor stap achteruit, zoekend naar een uitweg en hulp. Met alle kracht die ik in mij had, verzette ik mij tegen die priemende ogen en wist dat ik geen gevaar liep zolang ik hem niet toeliet om mijn blik op te eisen... Opeens brandde de zon terug op mijn huid, hoorde ik weer het speelse gejoel rondom mij van kinderen en volwassenen. Ik had het "niemandsland" verlaten en was terug aan zee waar het warm en gezellig en intens zonnig was.. Ik zocht de blik in de ogen van het lichaam dat ik nog steeds beschermend tegen mij hield, hoopte op een herkenning en... lag klaarwakker in bed....verward en wat ontdaan met in mijn achterhoofd nog steeds die dwang van de onwezenlijke wereld...van die spoken in mijn hoofd . En toen vertelde ik T. mijn droom.... zoals nu aan jullie en nog steeds heb ik er geen verklaring voor!!
Dus als iemand daar kop en staart aan vindt, please feel free.....
Deze namiddag zouden we eens op het gemak wat rondkijken in een meubelzaak in de buurt omdat we volgend jaar een nieuwe zithoek willen en er nu open deur dagen zijn. Normaal krijg ik T niet mee om lang rond te dolen in dergelijke zaken maar nu hadden we er beiden wel zin in. We staan te wachten voor het rode licht op zo'n 200 m van de zaak in kwestie. Het licht spring op groen maar omdat er wel een zestal wagens voor ons waren, duurde het wat vooraleer we konden bewegen. Een 4x4 achter ons zou het slakkengangetje wel bespoedigen en vloog in volle vaart in ons" gat". Wij sprongen letterlijk vooruit in "het gat" van de auto voor ons. Alles gebeurde in een fractie van een seconde. T had in zijn achteruitkijkspiegel die auto zien aankomen maar de tijd niet meer gehad om mij te verwittigen. Omdat hij het +- had verwacht, had hij zich kunnen afzetten tegen de stoot. Ikzelf werd letterlijk naar voor gekatapulteerd tot mijn gordel de slag blokkeerde. " Dat is serieus" , was het eerste wat T zei toen. We konden beiden " normaal" uitstappen...We keken achteraan en zagen enkel een volledig ingedeukte koffer.. we keken vooraan en zagen een omhoog geduwde autokap.. " Perte totale", .. sakkerde T . Intussen waren de inzittenden van de wagen voor ons komen zien en kwam ook de aanrijder tot bij ons. " Is er iemand gekwetst?" was zijn eerste vraag. Op het eerste zicht niet, dachten we allebei. " Ja, ik ben in de fout",.. gaf hij toe. " Daar koop ik geen nieuwe wagen mee," was T's commentaar " En waarom moest je zo hard rijden aan een stoplicht?" vroeg hij meteen. Geen reactie. De man voor ons was verzekeringsagent en zei dat hij wel wist hoe alles moest geregeld worden. We vernamen daarna dat beide betrokkenen mekaar kenden.. "Bedankt, maar neen," was mijn stilaan opkomende kwade reactie. Dus in mijn bovenkamer was er blijkbaar niets fout gelopen...: " Hier moet de politie bij," eiste ik. T liep intussen aan het sakkeren... Een wagen van nog geen 6 jaar oud ( Renault Lagune) kost wel een serieuze cent als je een nieuwe moet aanschaffen en dat omdat een " kieken" zijn snelheid niet onder controle had of met andere zaken bezig was!!! Intussen voelde ik pijn aan de borststreek en in de buik en T wilde veiligheidshalve dat de ambulance erbij gehaald werd temeer omdat ik nog maar recentelijk geopereerd ben in de buik. Ik werd in de ziekenwagen geholpen ,de bloeddruk werd gemeten en was natuurlijk te hoog, een nekkraag aan en met toeters en zwaailichten naar de kliniek. T moest intussen bij de auto blijven om de papieren in te vullen. Meteen werd een cardiogram genomen omwille van de borstpijn. Contrastvloeistof opgespoten om een scan te maken van de buik, foto's van de nek, de longen...allé de ganse riemram... Ik had meer last van die harde nekkraag dan van de nek zelf. Maar soit, de mensen deden hun job en na een goed uur wist ik dat ik geluk gehad heb. Het borstbeen is niet gebroken maar heeft wel een flinke duw gehad, vandaar die pijn in de borst.. Maar dat zou allemaal de volgende dagen wat spierpijn geven . Idem dito met de buik, geen inwendige bloedingen ... alles ok, de buikspieren wel wat geraakt.. Pijnstillers nemen de komende dagen en zeggen dat ik pillen haat! Gelukkig had ik mijn gordel aan en juist daardoor zijn nu die pijnen te verklaren. De stoot heeft die in één ruk aangetrokken en op het borstbeen en de onderbuik geduwd... Les die ik nog eens leerde... ALTIJD JE GORDEL AAN, hoe dicht de verplaatsing ook is. Dat was wat de politie ook zei, dat een gordel mijn geluk geweest is. Terwijl ik daar lag met de contraststof in mijn corpus ( de zoveelste keer in de laatste 4 maanden..) bedacht ik dat ik weldra zelf voor kerstboom kan spelen want als dat ze doorgaat , geef ik licht in de duisternis... Misschien denken jullie dat ik er lichtjes over ga.. het is zeker niet zo, maar wat haalt het uit om te kankeren en te janken ... Wat gebeurd is, is gebeurd en we moeten ermee leven... wat daarom niet altijd simpel is... T werd intussen met wagen en al weggetakeld en gelukkig was Pazke thuis om hem naar de spoed te brengen. Nu zitten we wel eventjes met de " benenwagen" opgezadeld want op zaterdag en zondag kan je nergens terecht, het wordt eens goed nadenken en alles op een rijtje zetten want we zullen nogal snel moeten beslissen om weer mobiel te geraken. Waar wij wonen is dat geen overdadige luxe, want we zitten niet in het centrum, dus ook geen openbaar vervoer. Dat is het lot zeker... nu willen we eens de drukte ontlopen en gezellig iets anders doen, maar zelfs dat is ons blijkbaar niet gegund. Maar het had veel erger gekund. T heeft een kleine wonde aan de hand, hij moet zich binnen in de wagen aan iets gekwetst hebben en na een paar dagen spier- en andere pijnen , geraak ik er ook wel weer bovenop.. Alleen.. Wij werden gesandwiched ( waar heb ik dat onlangs nog gehoord!!!) en worden wellicht financieel het meest gestraft zonder enige schuld want die twee andere wagens ( toevallig twee maal 4x4 's en die achter ons nog van het type met zware baren vooraan) kwamen er relatief goed van af.. Eerlijk is anders en daar ben ik nu even pisnijdig om! ( nog altijd beter dan nu in het ziekenhuis te liggennatuurlijk) Verdorie, wie van hierboven hebben we de laatste tijd tegen de schenen geschopt? Maar we weten het al lang.. Murphy is graag met ons. Ik zou nu enkel willen roepen... Het is genoeg!!
Zet enkele dames 55+ bij elkaar en gegarandeerd gaat het gesprek over ouders al of niet in het rusthuis en over op de kleinkinderen passen. We zijn dus echt wel duidelijk de sandwichgeneratie.
Kleinkinderen gesprekken kunnen leuk zijn. Er wordt gelachen met alle gekke uitspraken die de kleintjes in hun onschuld en rechtlijnig denken maken. De ene straffe uitspraak na de andere, om ter best ! Het besluit is wel altijd : ik zie ze graag komen maar ook graag gaan, vermoeiend is het wel, al dat babysitten. Fysiek vermoeiend. Ook vermoeiend blijkt de zorg voor de oude ouders. Sommigen redden het nog thuis, anderen verblijven in een rusthuis. Emotioneel vermoeiend. Het doet pijn als je vaststelt hoe een klein, bevend hoopje mens, vel over been nog als enig levensdoel heeft : wachten op het einde. Waar is de mooie, optimistische, gedistingeerde dame, de lieve vrolijke behulpzame moeder aan wie je alles kon vertellen en die raad gaf zonder te oordelen, door iedereen graag gezien...Of, waar is de fiere, handige, knappe man, die strenge vader die ooit zoveel gezag en wijsheid uitstraalde? Dan stelt men soms de vraag of onze geneeskunde niet te ver gaat. Het is mooi dat medicatie kan helpen te genezen en symptomen te verzachten, maar ergens onderweg schakelt het over naar alleen maar overleven, niet doodgaan maar ook niet meer leven, pijn hebben en geen pijn hebben maar door neveneffecten verward zijn en dit beseffen. Wachten op bezoek dat steeds minder wordt. En wij ,de sandwichgeneratie, beseffen dat - in een niet meer zo verre toekomst - misschien ook voor ons daar de eindstreep kan liggen. Is het misschien in een onbewust ontkennen van die volgende stap dat velen onder ons zich zo intens focussen op de kleinkinderen ?
Het is hier ontzettend hectisch en druk want bij de dochter zijn ze met grote verbouwingen bezig en ik vrees dat ze het wat onderschat hebben met hun twee kindjes. Ze zullen dus in de komende weken een paar keer hier intrekken voor een tijdje en dus moet ik alles wat klaarmaken om 4 personen te slapen te leggen en mee te draaien met ons!!.... Daarom geen tijd voor meer ,enkel de volgende bedenking en daaraan de vraag (kwam zomaar bij mij op) ... Waarom zeggen ze mijn vaderland maar mijn moedertaal?? En voor wie zich geroepen voelt.. Kom niet af met de drogreden dat vrouwen verbaler zijn. Ik zit hier met een zendamateur op mijn dak en ... die kennen er ook wat van als ze bezig zijn!!!! Wat die zendamateur betreft... Ik heb weer een paar uurtjes met " een ei in mijn broek" gelopen want mijn ventje zat weer eens in zijn mast voor reparaties... Ik toon wat ik bedoel!! Meer heb ik niet te vertellen. Saluukes.
Ik las vandaag een prachtig citaat,
"Televisie is wachten tot het leuker wordt"
Ja, dat is een waarheid als een koe!! Omdat ik me de laatste tijd rustig moest houden keek ik meer tv dan normaal. Maar jongens toch, soms lijk het wel of het op tv-land enkel om reclames draait en kon ik niet veel meer doen dan zappen.
Ik word vast de zapkampioen van dit land. Normaal is dat T. zijn grootste tijdverdrijf 's avonds, want mensen lief wat is er toch veel onzin op de buis.
De ene zender zendt infantiele spelletjes uit (sorry voor degenen, die er fan van zijn), de andere één of ander praatprogramma.. Dat kan best interessant zijn, ware het niet, dat de meeste presentatoren zich zelf het liefst bezig horen en hun mening graag door de strot van anderen duwen.
Dus...hup, volgende kanaal dan maar, waar een vrouw met enorme spierbundels , je één of ander martel apparaat probeert aan te smeren zo onder het mom van: "al ben je 64, binnen enkele weken heb je het lijf van een 20 jarige "!!. Het volgende kanaal :natuurfilms. Daar kijk ik graag naar, maar waarom, als ik zap, wordt er net een allerliefst antiloopje, wreed door een leeuw verscheurd of een snoezige pinguin door een ijsbeer uit elkaar getrokken?
Volgend kanaal: Daar staat een Amerikaanse dominee zodanig te schreeuwen en met wijde armgebaren te bulderen dat we het allemaal helemaal verkeerd doen. Tja...
Volgende kanaal: Sport. Ha, altijd wel leuk, om naar te kijken.
Maar dat worstelen is nu net niet wat ik wil zien. Volgend net:gelukkig, een documentaire over een allerliefst dorpje ,ergens in een mooi land.
Ontspannen even kijken, lekker er voor gaan zitten, kopje koffie erbij.
Twee minuten duurt het, dan komt de commentaar stem: volgende week meer over dit prachtige gebied, waarna de aftiteling volgt.
Het volgende programma komt eraan: hoe haal ik een vliegtuigmotor uit elkaar?.Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr. Ik zap maar weer verder, dat heeft ook zijn voordelen.Goed voor de talen, want je rent van Nederlands, via Duits, naar Engels en je houdt er soepele polsjes en vingertjes aan over.
Kijk en dat is dan weer goed voor het mijn toetsenbord.
Want ik denk dat ik maar mijn pc weer opzet. Fijne nacht en voor morgen gezond weer op!
PS. Sommigen twijfelen aan mijn vorig logje. Nochtans als je gewoon de waterstraal volgt en nergens anders aan denkt... je zal zien hoe relaxerend het werkt!! Mijn douche verschilt niet van die van jullie hoor...het koppeke misschien wel ( smile).
Op zondag krijg je bij de bakker een krantje mee. Terwijl ik op zoek ga naar mijn wekelijkse "Puzzelaar" vallen mijn ogen op de volgende advertenties:
Mo.... Kraakbeenondersteuners voor soepelheid en kracht, onderhoud en opbouw. Ph..... Maken uw gewrichten u het leven zuur? Doe wat. Më..... Ik krijg een buikje , wat kan ik daaraan doen? En de commentaar wordt zelfs een lachertje.. Bij alle vrouwen die tegen de 50 lopen , zet de taille uit en krijgen ze een dikker "buikje" Më... ontwikkelt een platte buik !!.Eenvoudig toch? La......Hearing system lost alle hoorproblemen op dus voel je je aangesproken, waarom nog sukkelen? En dan stonden er nog een paar middeltjes in om je geheugen te verbeteren. Als ik dat hier allemaal geloof dan liggen er 's morgens meer pillen op mijn bord dan boterhammen en is er geen plaats meer voor een gezond ontbijt. Is het niet een beetje de trend in onze maatschappij dat iedereen wil proberen om zo lang mogelijk " perfect" te functioneren, wat je daar ook onder verstaat. Als je jong bent kan dat resulteren in een geweldige drive om dingen te realiseren. Maar als de jaren schuiven , is trop te veel en moet je gewoon luisteren naar je lichaam en slijtage erbij nemen en al die pillen maken je niet opnieuw jong.
Ik hou het hier wel in het oog, kan straks zelfs mijn turnlessen weer opnemen en voor de rest ... een deukje kan best nog leuk zijn ook. Ik trek mij op aan een metafoor: Is het niet zo dat in de keramiekwinkel de mooiste potten niet altijd de volmaakt ronde zijn maar wel die met een deukje of een beetje craquelé? En straalt in de Dove campagne het handvol vrouwen-met-een-maatje-meer niet meer fun uit dan de hele zwik graatmagere topmodellen bij elkaar? Weet je, je kan wandelen door een lichtjes verwilderde tuin en is dat niet zoveel prikkelender dan op een streng in toom gehouden gazon? Natuurlijk, want net dat onvolmaakte maakt alles zo uniek. Je moet het alleen maar willen/ durven zien. Dus, niet teveel pillen op mijn bord, genoeg bewegen, gezond eten en verder hoofd omhoog, borst vooruit, schouders recht en hup met de geit! Als je dat al voor elkaar krijgt dan ben je een surviver. Bedankt Zondagkrant om mij eraan te herinneren!
Ik heb dat liedje hier op mijn blog staan en wilde het vandaag als " default" zetten, wat betekent dat het als eerste lied gespeeld wordt. Waarom? Gewoon omdat ik het een te gek, leuk lied vind. Even ont- spannen..alles loslaten, jezelf niet teveel au serieux nemen, niet teveel piekeren over je kwaaltjes, fysieke en andere tekortkomingen, je domme " stoten", maar gewoonweg je goed voelen in je vel om wie je bent! Het leven bekijken met een knipoog. Dat is het toch wat Amor Fati zo ongeveer als reactie schreef op mijn logje:" Hoe was het ook weer..?" Bedankt om het zo te formuleren Amor Fati, het doet goed te lezen dat een ander je mening of levenshouding deelt. Gewoon jezelf zijn, jezelf nemen zoals je bent en daar het beste van proberen te maken. Als je dat kan, klaart de lucht volledig op en kan je een regendruppel, zelfs een storm aan. We spannen ons allemaal veel te erg in om goed over te komen naar de anderen toe en dat mag, maar niet ten koste van jezelf. Je houdt die schijn op den duur toch niet vol. Daarom zing ik nu luidop mee, gewoon om alle ballast weg te gooien ... Gek zijn is gezond.. en val maar in als je zin hebt, zeg dat ik je uitgenodigd heb.... ( les excuses sont faites pour s'en servir....)
Ooit las ik ergens, dat ouder worden ook zijn charme heeft.
Vroeger zou ik dergelijke kattebelletjes naast mij gelegd hebben wegens " ver van mijn bed" maar nu .. wil ik toch wel eens weten waarom men dergelijke beweringen schrijft. Waar is die charme dan want behalve het grijze muizig worden, krijg je bij het ouder worden ook nog eens het probleem van het geheugen erbovenop.
Oh, ik weet het, er zijn ergere dingen en ik mag echt nog niet klagen maar soms is het toch hoogst irritant. Daar sta je in de keuken en je denkt : "Oh, even een zakdoek uit de kast halen."
Je rent (nou ja) de gang door, om vervolgens als een volslagen idioot met een domme blik voor de kast te staan en te denken: "Wat doe ik nu hier, wat kwam ik halen???" Je kunt er op wachten, maar juist wanneer je bijna terug in de keuken bent, weet je het weer en kan je weer terug. Zo was er ook de ergernis van mijn mobieltje. Ik heb een toestel, een erfstuk van al een paar jaren.Geeft niet, het ding doet het prima en ik ben niet zo iemand, die elke drie maanden een ander nieuw hebbedingetje moet hebben.
Dus, als ik het huis verlaat, neem ik mijn mobieltje mee. Onlangs vroeg iemand mijn mobiel nummer.
Normaal ligt het zo op mijn tong maar die ene keer... wilde het maar niet komen! Die verdomde narcose zit er toch voor niets tussen hé!! Dus snel mijn handtas gepakt, flink gerommeld, want wat heeft een mens zoal in die tas zitten. Je komt dingen tegen, waarvan je niet eens meer wist ,dat je ze nog had.
Pepermuntjes uit het jaar stillekes b.v.. Maar goed, eindelijk was het velletje daar met mijn eigen mobiele nummer.
Vlug even aflezen en verveeld berg ik het later dan weer op, sufferd, die ik ben. Ik heb het nog maar eens in mijn hersenen opgeslagen door in mezelf het nummer te mompelen.
Gelukkig kwam ik niemand tegen, want die hadden me meteen voor seniel verklaard.
Toen ik weer thuiskwam, had ik het nog steeds foutloos in mijn hoofd. Benieuwd of het nu weer blijft hangen. Voor straks een fijne dag van
eh......eh......eh...,verrek, hoe heet ik ook al weer???
Cassiopeia is in ons land een circumpolar sterrenbeeld, wat wil zeggen dat het nooit onder de horizon duikt. Daardoor kan dit sterrenbeeld het hele jaar door 's nachts bekeken worden. In deze tijd van het jaar prijkt het na het vallen van de duisternis hoog aan de noordelijke hemel, bijna in het zenit! Het W-vormige ( of , al naar gelang de stand , M- vormige) is niet bijzonder groot maar wel gemakkelijk herkenbaar.Het bevindt zich aan de nadere kant van de hemelpool dan de Grote Beer. Wanneer Cassiopeia hoog aan de hemel geklommen is, ligt de Grote Beer laag boven de horizon. Het fraaie sterrenbeeld is genoemd naar een Etiopische koningin uit de Griekse mythologie, moeder van Andromeda. Zij pochte dat zij de mooiste was, mooier zelfs dan de Nereïden , de zeenimfen die bekend stonden om hun schoonheid. Om haar van die waan te genezen , zond Poseidon een monster om het land te verwoesten. Na haar dood werd Cassiopeoa onder de sterren opgenomen. Zij troont nu aan de hemel niet ver van het sterrenbeeld Andromeda.
Het wordt stilaan vroeger donker en fris en dat nodigt uit om weer meer TV te kijken. Bijna iedereen heeft nu TV . Ze bestaan in alle formaten, alleen die dikke, lompe TV-toestellen behoren bijna tot de antiek. In heel veel winkels zijn ze al niet meer te vinden en zie je alleen nog LCD of plasma TV. Het was ongeveer eind de jaren ' 50 toen bij mijn ouders een zwart-wit toestel werd geplaatst. Het was een wonderlijke kijkkast en de buren kwamen dan ook 's avonds TV kijken. Reeksen als " Schipper naast Mathilde, Kapitein Zeppos , Johan en de Alverman en voor ons kinderen "Lassie" waren toppers op dat moment. Later, als tiener, keek ik geboeid naar de serie "Star trek", een science-fiction feuilleton, waarin met een ruimteschip naar andere planeten werd gereisd. Ze hadden ongelooflijke technologische hoogstandjes aan boord. Er was een groot scherm aan de wand, zo konden ze communiceren met andere ruimtewezens, ze konden hen zien en hadden een ruime kijk op alles wat er in en rond het ruimteschip gebeurde. Als de dappere ruimtereizigers dan op missie waren op een andere planeet, hadden ze een openklapbaar bakje bij waarmee ze over verre afstanden met elkaar konden praten. Ze konden door een druk op een knop van het ruimteschip naar een planeet verplaatst of "gebeamd" worden. Het gebruik van stralen was hen ook niet vreemd: ze konden er mee genezen, of veiligheidsschermen rond zich optrekken, of zelfs defecten opsporen. Deuren gingen automatisch open van zodra men ervoor kwam te staan enz... Het was science-fiction van groot formaat.
Vandaag hebben wij ook al van die grote schermen aan de wand, waarop we het hele wereldgebeuren kunnen volgen. Via de pc (met plat LCD scherm) en de webcam kunnen we wereldwijd met elkaar communiceren. We hebben ook openklapdoosjes (GSM) om met elkaar te praten en we hebben zelfs GPS toestellen die ons probleemloos - meestal met sexy stem - vertellen wanneer we links of rechts moeten afslaan en ons met onze auto feilloos naar de gewenste plek brengen. Nog even en misschien zullen we een automatische piloot in onze wagen hebben. We worden nog net niet "gebeamd", we moeten nog zelf rijden, maar al de rest is geen science-fiction meer, maar razendsnelle evolutie! En nog is het niet gedaan.... Waar gaat het eindigen?
Toen ik startte met bloggen wist ik helemaal niet waarover het ging. Ik bezocht een paar blogjes en dat veranderde mijn kijk op bloggen. Ik dacht aanvankelijk dat ik heel vrijblijvend alle gedachten die door mijn hoofd speelden, kon intikken en dat er geen gevoelens meespeelden bij het bloggen. Ieder deed zijn ding, onafhankelijk van elkaar en heel anoniem. Door het lezen van die andere blogs leerde ik dat 'anoniem' en 'vrijblijvend' niet echt bestaat. Niemand kent je echte naam, dat is waar, maar toch word je verbonden met elkaar, klikt het met iemand speciaal en krijg je het gevoel dat je de andere kent, leef je mee in zijn/haar wereldje, ben je blij of droevig met die andere, wil je troosten en raad geven, krijg je bevestiging door de reacties en vooral leer je dat je eigen o zo belangrijke leventje niet zo veel verschilt van de andere belangrijke leventjes. Iedereen heeft zijn vreugden en verdrietjes, ziektes, kinderen, kleinkinderen, moeders en vaders... Precies twee jaar geleden begon ik dan ook mijn eigen blogje voorzichtig, aarzelend , als een speel - en experimenteerruimte . Het was een zoeken in het begin, maar nu 2 jaar later en zoveel logjes verder heb ik mijn draai gevonden en weet ik welke kant ik uit wil met deze blog. Beetje bij beetje drukte ik er mijn eigen stempel; ik heb er grenzen verlegd en durfde al eens wat meer mezelf te zijn. Ik kan niet zeggen dat dit blog een klankbord is van al mijn verwachtingen, bedenkingen en ervaringen.. Sommige belevenissen of gebeurtenissen kan je zelfs hier nog niet kwijt maar je ontdekt er wel een paar nieuwe vrienden, heel lieve, meevoelende mensen met wie je een speciale band krijgt, kortom een heel leuke bende die je steunt door dik en dun. Daarom aan jullie allemaal, bedankt voor alle leuke, spontane, ondersteunende, grappige en lieve reacties. Zelfs al reageren jullie niet altijd, ik weet dat jullie er zijn!
Wat een weertje, niet ? En al is het dan wat droog in de tuin, ik wil het niet weten, maar gewoonweg genieten van dit uitstekend nazomers zonnetje. Dat nodigde mij uit om zalig te luieren op het terras en vanuit mijn luie zetel de helder blauwe hemel te bewonderen. Hier en daar dreef een wolkenpluk mee met de wind tot er opeens ééntje voor de zon schoof en meteen liet voelen dat het toch al wat frisser is als de zon weggestoken wordt. Ik genoot van die grillige wolken en bleef er maar naar staren tot mijn ogen dichtvielen. Een helder, witte vlek vormde zich achter mijn oogleden en.... mijn gedachten dwaalden weer af...
Het was in de tijd voor mijn eerste communie. We kregen het langs alle kanten ingelepeld dat we " Jezuuke" enkel konden ontvangen als ons zieltje helemaal wit was. Al de rest betekende de hel!! Daarom werden we klaargestoomd voor die eerste biecht. Ik kan bijna nog fysisch die schrik en beklemming ervaren die ik toen had bij mijn eerste stappen in een donkere, angstaanjagende biechtstoel. Waarom ik schrik had? Als ik mijn ogen heel erg dichtkneep dan zag ik inderdaad mijn zieltje, een witte vlek maar meestal " gespikkeld " en daar moest ik vanaf!
De nonnekes hadden gezegd dat, als je alles eerlijk opbiechtte , je een hagelwit zieltje kreeg. Daarom begon ik ook haperend, met de angst in de keel te stamelen van zodra het luikje openging: " Eerwaarde vader, ik heb gezondigd..." ( zo hebben we het geleerd) en dan volgde de opsomming van al mijn deugnieterij streken.. Daarna was het angstvallig afwachten wat die schim van achter het raster wel zou zeggen.. Gelukkig viel dat mee. Zou die Eerwaarde man nooit de slappe lach gekregen hebben als hij ons bezig hoorde? Als ik dan met een diepe zucht en heel devoot de biechtstoel verliet en mijn " weesgegroetjes " oh zo gemeend opzegde.. dan kneep ik nog eens de ogen dicht en .. inderdaad ik had een sneeuwwit zieltje. Tot wat indoctrinatie kan leiden! Het probleem was dat zo te houden tot de volgende dag voor mijn Eerste Communie! Ik denk dat het één van de weinige keren geweest is dat mijn ouders mij zo volgzaam en braaf meemaakten. Dat eerste communiezieltje... om nooit te vergeten!!
Nu ik eraan denk, knijp ik speels nog eens mijn ogen dicht en... zie een paar grote, zwarte vlekken die het blanke wit ontsieren.. maar ik weet intussen wel beter. En dan zouden wij spreken van andere godsdiensten? We waren er toen niet veel beter aan toe hoor en diegenen die ook de nonnekesschool doorliepen, weten zeker waarover ik het heb!!
Misschien is die link zon, wolken en zieltje wel ontstaan na het lezen van het logje bij Ani!! Zij had het ook over die nonnekes.. Elou heeft het er 3 maanden volgehouden, las ik. Ik heb vanaf mijn 3e tot aan mijn 20ste die " indoctrinatie" ondergaan maar... ben er uiteindelijk toch nog "redelijk normaal" vanaf gekomen , hoop ik toch.. Ik ga in ieder geval niet meer gebukt onder dat doomdenken van toen. Ik heb het allemaal al heel lang achter mij gelaten.
Pets!.... Hebbes! Met voldoening ( of toch niet want moet het nu opruimen) kijk ik naar de klein bloedplek die overgebleven is op de muur van onze slaapkamer. Mijn bedgenoot komt piepen van onder de lakens.. " Wat is dat hier allemaal van 's morgens vroeg?" " Ten eerste , het is al 8u45 mijn lieve schat (!), ten tweede dat ding heeft ietskes te lang rond mijn oren gezoemd vannacht en ten derde.... die zal zich niet meer aan mijn bloed bezatten!!" klinkt het moordlustig uit mijn mond. Intussen hebben jullie al wel begrepen dat het slachtoffer een mug was! " Oei, oei, is de reactie van mijn slaapgenoot, ik zal maar rap terug onder water verdwijnen want dat belooft niets goeds." En het woord bij de daad voegend, verdwijnt hij inderdaad terug onder de lakens... Ik trek dus maar alleen naar de keuken om alles klaar te zetten voor een rustig ontbijt. En dat werd het uiteindelijk ook tot een tweetal vliegen precies de tafel als hun dansterrein verkiezen. Ze vliegen speels en dartel zoemend over en weer, gaan af en toe eens uitdagend op de hoek van de tafel zitten. Mijn oog dwaalde van mijn krant even weg naar het dartelend stelletje... In mijn onderbewuste groeit stilaan een beestje.. Twee columns en een opdringerig vliegenpaar verder, groeit in mij een moordlustig gevoel. Ik probeer het nog te negeren want ik had mijn moord al gehad... Met een korte zwaai van mijn hand dacht ik de twee "irritanten" af te schrikken... Vergeet het, ze werden driester naarmate ik hen mistte.. Nu zaten ze al op de pot confituur... " Dat gaat wat te ver", was mijn commentaar.. "Waar is de mepper?", vroeg mijn intussen volledig wakkere slaapgenoot. Met een koele, moordenaarsblik in de ogen stond ik recht om het moording te pakken. Het "ding" belandde in de handen van mijn tafelgenoot en ik wist dat het nu ging om de eer!! Een schietgebed voor die vliegen zat er niet in, ze hadden het zelf uitgelokt, ging het als in een flits door mijn gedachten. We probeerden nog even rustig verder te tafelen maar het beest was ook in T ontwaakt. Met zijn twee speurden we - op moord belust - naar de op-en neervliegende stipjes. Die staan zeker op high-resolution afgesteld wat hun reactie betreft en ze worden steeds irritanter en opdringender. Mep!.. Eentje lag er te spartelen juist naast de boterpot. "Geef ze maar de genadeslag," was mijn commentaar.. want afzien moet dat krengetje nu ook niet. Het bleef nu uitzien naar de andere vlieg.. Het was verdacht stil op en rond de tafel... " Waar is ze" , vroeg T, hetbeetje bloed had ook de Drakulagevoelens in hem wakker gemaakt. "Ja, die zien we niet direct terug, want dat ding hier ( en ik wees naar de gesmashte vlieg die ik van de plaats van delict verwijderde) zal wel met haar laatste snik " MEPPER" geroepen hebben." Inderdaad, het bleef zo'n twee minuutjes rustig.. onze bloeddorstigheid verdween om plaats te maken voor de heilige onschuld.. " Ik heb ze!", klonk het opeens tegenover mij na een droge plets op de stoel naast hem... Met een samenzwerende grijns bekeken we mekaar... Partners in crime...??
Ik heb ooit eens ergens - als slot van een aanklacht tegen vliegendoders- gelezen: " Bij deze wil ik dus potentiële vliegenmoordenaars verzoeken om dergelijke praktijken meteen te beëindigen. Respecteer uw medewezens, alstublieft!" Sorry mensen als ik sommigen onder jullie geraakt heb.. maar vliegen moeten bij mij niet in de buurt komen. Heb ze in Afrika een paar keer te vaak bezig gezien!!
Wie ons vandaag ziet, zal nooit vermoeden hoe we de dag begonnen zijn. Daarom: What you see is what you get... Ik zou er mijn hoofd niet op verwedden!!
Ik was vanmorgen bezig, toen ik dat groot, leeg blik zag staan. Ik heb niet vaak blikken in de keuken want groenten kweken we zelf genoeg maar dat ene blik nam weer de loop met mij. Kennen jullie het nog van vroeger?
Gaatjes maken, touw er door heen en dan maar blikje lopen. Ik heb de kop van ons ma soms gek gezeurd over die blikken. Ze kookte altijd vers, wat gewoon normaal was in die tijd en blikvoer kwam dus zeer weinig op tafel, maar....als de "epidemie" zich voordeed, dan zeurde ik net zolang, totdat er toch zo'n blik te boven kwam.
Ik blij, mijn pa zuinig kijkend want er stond steeds voorraad genoeg in de kelder. Soms werd er - een zeldzame keer als ma geen tijd had - nog een blik soep aangeschaft, met van die lekkere gummi ballen.
Als je ze op de grond gooide, stuiterden ze nog minstens zes keer op en zelfs de poes moest ze niet, maar goed, ik had mijn twee blikken.
Mijn grootvaders gereedschapskistje werd dan omgegooid om de priem te zoeken om gaatjes te maken. Na minimaal twee keer uitgeschoten en verbonden te zijn, zaten de gaatjes erin.
Touw gezocht en klaar was het begeerde speeltuig.
Strompelend en snerpend liep ik dan door door de straten, klos, kwiek, klos, kwiek, maar leuk was het wel.Totdat........................er een ongelijke steen in de West Vlaamse wegen mij van het blikje deed glijden
Als je dan de pech had, kwam je met je schoen op de zijkant terecht en flats...dubbel klapte het blikje.
Dan was ik opnieuw ridder te voet, blèrend en hopend, dat ma of mijn grootvader het blikje weer recht kon krijgen, soms lukte dat, maar meestal begon het grote zeuren opnieuw.
Dan was het weer een paar weken verder, voor dat de fel begeerde blikken weer onder mijn sandalen zaten. Leuke tijd, dat wel. Zou ik het nu nog durven?? Liever niet, het zicht alleen al....
We wonen hier in een tamelijk bebost gebied, uiterst geschikt voor lange, gezonde wandelingen of fietstochten. Blijkbaar nodigt dat uit tot nieuwe initiatieven zoals ik in een regionale mailflash las. " Omdat er toch ook nog zo ongeveer een strook van 5.000 vierkante meter tot voor kort vrijwel ontoegankelijk bos lag,groeide het idee om een beleefbos uit te werken dat natuureducatie en -beleving aanbiedt op maat van de bewoners en gasten, uitgaand van de aanwezige natuur en zonder tegennatuurlijke ingrepen. Via een rondvraag met bijhorende stemronde kreeg het beleefbos de mooie naam Doezelbos, waarin de woorden doezelen, doen en snoezelen terug te vinden zijn. Langs de natuur(be)leefpaden zijn aangepaste thema- en belevingsplekken aangeduid met een infopaal. Ook voor de scholen in de omgeving zal het Doezelbos toegankelijk zijn, met een lessenpakket op maat van de kinderen uit de derde kleuterklas."
Waarom ik het jullie meegeef gewoon omdat ik er even bij stilstond hoe er toch steeds maar meer nieuwe woorden onze taal binnensluipen.. Doezelbos en doezelen je moet er maar opkomen! En... na de verklaring kan ik mij er direct iets bij voorstellen.. En intussen werkte die bovenkamer hier weer in full drive.
Vinden jullie het ook niet wonderlijk hoe we zomaar letter symbolen naast elkaar gezet, in woorden en zinnen kunnen omzetten tot een gedachte die zich vertaalt in een beeld? Ik stond er even bij stil en liet die abstractie van de tekens tot mij doordringen en vind het toch fantastisch hoe ons brein werkt. De meeste woorden verwijzen naar tastbare dingen. Er is geen zinnige reden waarom een stoel in het Nederlands een stoel genoemd wordt en niet loest bv, hoewel er geen logisch verband is tussen het woord en waarvoor het woord staat. Maar iedereen die deelt in dezelfde verbale cultuur weet wat een stoel is. Een ingenieuze computer, dat is het wat we meegekregen hebben. En dat we datzelfde fenomeen van "woorden te vatten " spontaan toepassen bij de vreemde talen die we leren.. Schitterend! Heb je er ooit al eens bij stilgestaan dat we bij ons Nederlands woordje her, ( van her en der) zowel de uitspraak als de betekenis spontaan veranderen als we diezelfde lettersymbolen zien staan in het Engels nl her.( haar), idem dito met put . Het zal het beeld dat we er in het Nederlands aan linken niet oproepen als we put in het Engels uitspreken en gebruiken..... En zo zijn er veel meer ook in vergelijking met andere talen. Nochtans zijn diezelfde lettersymbolen als we ze in woorden of zinnen gebruiken in een ons onbekende taal, nietszeggend. Je zou toch denken dat er een zekere analogie zou bestaan als de tekens in een zekere orde na elkaar staan, maar blijkbaar is er bij talenkennis meer nodig dan letterorde . We steken toch fantastisch in mekaar niet?? Geen wonder dat sommige chirurgen er last mee hebben als ze ons openleggen.. Je moet maar eens bij Ani gaan lezen .
Wat een nieuwsflash op je pc allemaal teweeg brengt!!
Wie kan zich dat nog herinneren? Voor mij is het nog niet zo lang geleden want ik kan me in ieder geval nog helder die tijd dat ik het deed zonder mijn Peeceeke voor de geest halen!! Eigenlijk was het leven toen simpel.. 's Avonds had ik nog wel eens tijd om iets nuttigs te doen of om een leuk boek te lezen. Dat laatste gebeurt de laatste tijd te weinig!! Eigenlijk gek dat mijn vrije tijd er nu zo anders uitziet dan vroeger. Het begon allemaal met spelletjes. We hadden al lang een computer en de computertaal was " Basic" Niet dat ik daar wat mee deed, het was eerder het domein van T. Maar ik herinner mij dat daar ook al wel spelletjes op gespeeld werden. Ik moet diep graven in mijn geheugen en kan mij enkel Pac Man herinneren . De graphics bestonden uit simpele blokjes maar voor die tijd was het al heel wat. Overigens had ik een diep respect voor die computer: aan en - uitzetten gebeurde steeds met de nodige voorzichtigheid. Jaren gingen voorbij en de computers kwamen en gingen, snellere , betere, de eerste kleurenmonitor. Het leek steeds ingewikkelder te worden. Onze kinderen groeiden op en ontdekten de computer een lange tijd voor ik er interesse in kreeg. Ze hadden informatie nodig voor school, surften op het net maakten hun thesissen op een pc waar wij het vroeger allemaal moesten uitschrijven of intikken op zo'n "oudtandse tikmachine". Ze waren verdorie behoorlijk handig met de pc. Alleen hadden we toen nog geen adsl zodat het gebruik wel wat beperkt werd. En zo kreeg ik ook de microbe te pakken. Eerst begon ik met mailen. Sjonge wat was ik trots op mezelf! Er ging een nieuwe wereld voor mij open! De rest van de computer was nog abracadabra voor mij maar ik werd steeds maar brutaler op dat ding, Ik klikte alles aan wat ik maar kon aanklikken, onderzocht alles wat ik maar kon openen, raakte regelmatig in paniek als er iets mis ging maar met de hulp van T kreeg ik stilaan vertrouwen in dat ding! Mijn lieve vechtgenoot was mijn ideale leermeester! Ik ontdekte chatten maar omdat dit vaak geklets tegen de vaak is, vond ik dat echt zonde van mijn tijd en zou ik er nooit aan beginnen. Nu heb ik wel MSN en skype en dat gebruik ik wel af en toe eens. En toen ontdekte ik het bloggen. Voordat ik er zelf aan begon, ben ik eerst gaan lezen op verschillende blogs. Nu doe ik dat nog maar dan mijn vaste ronde . Dan besloot ik een eigen blog te beginnen. Ik dacht dat het vreselijk ingewikkeld zou zijn om een eigen site te maken, maar heb toch een poging gewaagd. Met de hulp van blogvrienden en vriendinnen ging het steeds maar beter en beter.... Af en toe denk ik nog wel eens aan dat computerloze tijdperk. Ik ging in ieder geval véél vroeger slapen.. Maar nu vind ik het zalig om 's avonds achter dat ding hier te kruipen. Goede voornemens om eens vroeger naar bed te gaan , heb ik altijd de volgende dag als ik nog slaperig wakker word. Maar het komt er gewoon nooit van. Misschien las ik binnenkort eens een computerloze avond in.....Alleen.... ik geloof het zelf niet!!
Mijn lieve buurvrouw Paz kwam deze week kijken om een deel van mijn strijk over te nemen want lang ter plekke stilstaan is nog nefast voor mijn " flebietbeen"!! Het was zonnig weer en ze zou buiten op haar terras strijken. Dat deed bij mij een belletje rinkelen.
Het was zo'n 14 jaar geleden het was mooi weer en eventjes had ik een een dilemma.. Profiteer ik van het zonnetje of werk ik de berg strijk weg? Als gewetensvolle huisvrouw (!!) en eigenlijk ook met de ervaring dat de kaboutertjes nooit langskomen bij mij, koos ik voor het laatste. En ja, al denk ik toch dat ik een echte huisvrouw ben, een mens moet van de nood een deugd maken, dus koos ik voor de twee. Strijkplank buiten, bikini aan en strijken maar. De zon scheen op mijn rug, kwestie van de achterkant een kleurtje te geven. Een bruine voorkant en een witte achterkant, dat trekt ook op niets, hé! Een fenomeen, blijkbaar eigen aan 50 jaar zijn, is dat daar waar er nooit een buikje zat, er nu opeens wel ééntje was. "De charme van de leeftijd", zei een iets oudere vriendin ooit. Ik moest er hartelijk om lachen toen, vooral omdat mijn buikje er dan nog niet was! Ik vond tot die bewuste dag dat het nog altijd wel meeviel, totdat ...AU ... ik een illusie armer werd. Ik had met het hete ijzer tegen mijn teveel aan Natoken gebotst! Een rode plek en een niet zo mooi woordje dat uit mijn mond ontsnapte, waren het resultaat evenals het feit dat ik om half negen 's avonds nog in mijn bikini zat ... zo'n verbrande plek verdraagt geen stof, weten jullie dat? 'k Durf te wedden van niet, want zeg nu zelf, wie verbrandt er in godsnaam zijn buik??? Ik dus. Ik dacht , als ik ooit vermist ben, kunnen ze mij identificeren door dat rode plekje op mijn buik, want dat raak ik gegarandeerd nooit meer helemaal kwijt!
Daarom onderwierp ik nu dus mijn " trommeltje" aan een grondige inspectie. Ik bemerk enkel de 4 littekens na mijn recente ingreep .. verder geen stille getuige meer van mijn strijkavontuur.... Daar gaat mijn perfecte identificatie...
Vandaag eindelijk weer even van het septemberzonnetje genoten. Op aanraden van de dokter was ik tot nu toe, na de ingreep, uit de zon gebleven. Maar vandaag was ik niet meer te houden, gewoon genieten van de nazomerse rust, het was sterker dan mezelf. Terwijl ik daar zalig lag te zonnen, dwaalden mijn gedachten natuurlijk weer eens af en ik bedacht...
Als vrouw heb je het, 's zomers, hard te verduren. Gladde huid, geen overtollige stoppels, geen vlekken hebben, want ja, het oog wil ook wat.Vooral het eigen oog. Menig lijf wordt dan kritisch bekeken en beknepen.Vetrolletjes hier, hangende tuinen daar, het moet allemaal verholpen worden. En toen kwam het..
In mijn zeer jonge jaren heb ik ook eens "zot" gedaan. Het was mei en de zon scheen voor het eerst voorzichtig .Dus...................blote beentjes weer. Na grondige inspectie, besloot ik, dat dit dus niet kon.Twee melkflessen piepten vrolijk onder mijn zomerrok uit en het was geen gezicht.
Dus maar een panty aan en rap naar de winkel want daar hadden ze iets nieuws: zelfbruinende crème. Ik kocht het spul en spoedde me naar huis.Wat een geweldige uitvinding, straks zou ik lekker bruin zijn. Ik kon niet wachten tot de avond, dan ging het gebeuren..Ik opende de verpakking en smeerde het stinkende zalfje kwistig over mijn lichaam. Eénmaal ingevet, deed ik de tube dicht en inspecteerde de boel. Het was goed ingetrokken en dus trok ik mijn pyjama aan. Toen ik tussen de lakens gleed ontdekte ik dat het smeersel niet echt naar roosjes rook, maar goed, wie mooi wil zijn moet tegen een " geurtje " kunnen was toen mijn motto en op dat moment deelde ik mijn bedstede nog met niemand!!. De volgende morgen was ik al vroeg wakker. Ik stond op en herinnerde me opeens dat ik me de avond ervoor had bewerkt met het nieuwe wondermiddel. Ik keek in de spiegel en het resultaat viel toch echt een beetje tegen. Ik zag een vage, ietwat oranje-achtige kleur, maar goed, misschien kwam het nog. Toen ik mij wilde wassen, kreeg ik de schrik van mijn leven. Mijn benen waren helemaal vlekkerig, met oranje strepen, niet heel fel, maar wel duidelijk zichtbaar, maar het ergste waren mijn handen. In de haast en opwinding was ik na het smeren vergeten direct mijn handen te wassen en die waren nu donkerbruin op de handpalmen, heel donkerbruin met een oranje gloed. Ik heb staan boenen en schrobben, maar het goedje ging er niet vanaf. Het heeft dagen geduurd, voordat het een beetje minder werd. Ik heb zelfs een tijdje als een "belegen dametje" met sjieke handschoentjes rondgelopen want het was echt geen zicht!!. Als ik dat spul nu in de winkel zie staan, zegeviert nu gelukkig het gezonde verstand en laat ik mij niet meer verleiden. De gedachte aan die verre belevenis deed mij even grijnzen.
Vanity, thy name is woman!!.
Nu moet het septemberzonnetje maar zijn werk doen!.
Dat heb ik ooit ergens gelezen en ik zet het hier neer voor iedereen die er nood aan heeft...
Heb je eens een slechte dag, draai je om en lach. Situaties kan je soms veranderen, als je bijgestaan wordt door anderen. Maak een vuist zo sterk en ga met je nieuwe ik aan het werk. Laat zien wie je bent, zoals niemand je nu kent. Lach naar het leven, want naast het verdriet heeft het zoveel te geven. Een oplossing is vast wel in 't verschiet, dus leef bewust en geniet. Draai je om en lach, dan heb je vast een fijne dag.
"Is a dream a lie when you know it wont come true? ZORNIK
Dit even als aansluiting bij mijn logje van 07/09..en na een recent gesprek met één van de kinderen en bepaalde van hun plannen en dromen!
" De meeste dromen zijn bedrog,...." een zin die iedereen wel bekend in de oren klinkt, niet? Maar is dit wel zo? Zijn dromen bedrog of zijn dromen heel belangrijk in het leven? Iedereen droomt en iedereen heeft hopelijk ook dromen.
Het is bij die laatste soort dromen dat ik hier even wil stilstaan.
Als ik de jongere generatie rondom ons bekijk, dan vraag ik mij af: Zijn dromen noodzakelijk of is een leven zonder dromen ook mogelijk?
Op hun leeftijd was ik ook geneigd te geloven dat dromen noodzakelijk waren. Iedereen heeft een doel nodig in zijn leven. Zonder heeft het, denk ik, allemaal weinig zin. Zijn die dromen dan uiteindelijk leugens ? So what? Ze maken het leven soms wel draaglijker.
Moeten die dromen haalbaar zijn of mag daar een vleugje onzekerheid in aanwezig zijn?
Ja, anders is het volgens mij geen droom maar alleen een stukje uitgestelde werkelijkheid. Niet alle dromen zijn haalbaar maar wat nu onhaalbaar lijkt, is het morgen misschien wel en dit geloof zorgt ervoor dat die droom niet zinloos is en je een zekere kracht geeft om verder te gaan. Niemand kan trouwens de toekomst voorspellen, men kan er alleen maar naar gissen en ja er zijn er enkelen die erin slagen om de grote lijnen te zien maar de details, die het de moeite waard maken, kan niemand voorzien.
Dromen kunnen ook een zekere ballast vormen als men zich er te veel aan vastklampt of erop blind staart. Iets te veel willen is van het goeie te veel. De gulden middenweg en de dingen wat meer gewoon op je af laten komen is de kunst. Maar dit is geen gemakkelijke kunst.
Soms staan we onze eigen dromen in de weg gewoon omdat ons de lef ontbreekt om er volledig voor te gaan. Dat is jammer maar alles op zijn tijd is meer dan vroeg genoeg al kunnen sommige dromen niet vroeg genoeg verwezenlijkt worden als we mochten kiezen. Voor sommigen lijkt een droom makkelijk haalbaar, anderen denken er misschien pessimistischer over. Maar één ding is zeker, als we de droom niet laten varen dan blijft het hier de moeite waard. Dit sprankeltje hoop houdt ons mensen recht maar houdt niet tegen dat we soms toch wel eens een zwarte dag hebben.
Ook al blijken dromen achteraf bedrog te zijn jonge mensen kunnen er beter in geloven. Hebben wij dat ook niet gedaan?
"Het moet..." Ik heb een hartsgrondige hekel aan het woord moeten. Ongelooflijk wat een mens in zijn leven allemaal moet. Het duwt je in een harnas. Het doet je binnen vooraf getekende lijntjes lopen. Het schakelt mogelijkheden uit. Het legt creativiteit aan banden. Moet ik nog verder gaan? Natuurlijk is het hier en daar nodig voor de goede afloop van de " dingen" . Bijvoorbeeld in relatie met de anderen moeten sommige zaken gewoon. Zonder zou alleen chaos heersen. Het wordt je met de paplepel ingegeven en het ontwikkelt zich tot je 2e natuur. Heb je al eens geteld hoeveel keer per dag je het woord " moeten" gebruikt? Wat moet ik vandaag allemaal doen? De was moet gestreken worden, de wasmachine moet draaien , het huis moet aan de kant.. Ik moet nog boodschappen doen...en ik moet absoluut nog dat telefoontje doen.. en zo kan ik verder gaan! Zelfs in andere omstandigheden komt moeten voor. We "moeten" naar een optreden van de kleinkinderen, naar een feest, een BBQ, zelfs op bezoek bij iemand.. Soms gaat het zelfs zo ver dat ook de weegschaal schreeuwt: " Je moet beter op je voeding letten!" Ah neen hé, niets te moeten in dit geval. Ik doe het zeker maar gewoon omdat ik er zelf voor kies, omdat ik het wil en beslis en niet omdat ik moet!
Vraag mij niet hoe ik bij die weegschaal kom, want momenteel speelt die niet met mijn voeten! Ik moet nog steeds op mijn voeding passen en moet het nog altijd noodgedwongen rustig aan doen ( dacht al bijna dat het achter de rug was) en ... dat hangt ook stilaan mijn voeten uit. Hé , dat doet deugd dat ik het eens gezegd heb! En dat moest nu eens niet, ik deed het gewoon omdat ik het kwijt wilde..
Gewoon even stilstaan bij de veranderingen in het leven... Daar heb ik nu volop de tijd voor! En zo kwam ik bij het volgende beeld..
Ik stel mij voor dat het leven van een mens net een berg is. Ieder mens moet die berg alleen beklimmen. Je begint in het dal en voor de meesten is het daar zonnig en warm en er zijn een heleboel weilanden en beekjes en bloemen en nog veel meer. Daar ben je als kind. Dan begin je te klimmen. Geleidelijk wordt de berg steiler en kom je moeilijker vooruit. Maar als je af en toe stilstaat en om je heen kijkt, zijn de prachtige inspanningen toch de moeite waard. Uiteindelijk sta je aan de top van de berg, waar sneeuw en ijs in de zonneschijn schitteren en het allemaal ongelooflijk mooi kan zijn, dat is het hoogtepunt, het grote resultaat, het einde van de lange levensreis.
Ik heb niet veel te vertellen, moet het noodgedwongen nog kalm aan doen en dan is er tijd om even stil te staan bij jezelf......
Handen koesteren die zacht verzorgen de dag weer soepel maken kinderen strelen en sterren plukken.
Woorden vinden die nooit zeer kwetsen en liedjes verzinnen tot troost. Een stem die nooit te hard wordt want niemand luistert maar hard genoeg om onrecht aan te klagen.
Ogen kussen die de belofte dragen van een nieuwe morgen ook als er tranen nodig zijn.
Aandacht fijngevoelig bewaren voor diegenen die stil en verlaten langs de weg zijn blijven zitten.
Mijn wens.. dat die handen, ogen en woorden en bovenal het hart vol liefde jou toebehoren.
Knuffelen is van levensbelang
Dat heb ik in mijn mailbox gevonden ( geplaatst door Yunomi
).
Ook al heb je het druk, maak elke dag tijd vrij voor een knuffel. Ons lichaam kan echt niet zonder.
Knuffelen is goed voor de gezondheid. Een gemeende, warme knuffel laat meteen alle stress en zorgen van je afvallen. Maar waarom heeft dit zon heilzaam effect? Jong geleerd Al in de baarmoeder is onze tastzin het belangrijkste zintuig. Aanraking is daarom erg belangrijk in de verdere ontwikkeling van kinderen. Wanneer iemand ons aanraakt als kind, voelen we ons meteen veilig. Een knuffel heeft ook een sociaal aspect: het is een manier om met bepaalde mensen om te gaan. Veel knuffelen zal je kind dus socialer maken. En: het stimuleert het immuunsysteem!
Instant geluk.
Een knuffel werkt in twee richtingen. Een stevige omhelzing geeft jullie allebei direct een goed gevoel. Dat komt omdat zon aanraking je hersenen gelukshormonen doet aanmaken. Merk je dus spanningen in je relatie met je vriendin, zus of partner: een stevige knuffel en het zal snel beter gaan!
Knuffel je mooi. Door elke dag geconfronteerd te worden met de haast onhaalbare schoonheidsidealen, duikt ons zelfvertrouwen wel al eens in een dipje. Een dikke knuffel is dan het perfecte medicijn. Je wordt je weer bewust van je eigen lichaam en dat van anderen, en dat is goed voor je zelfbeeld!
Knuffelen verzacht de pijn. Ook de medische wereld heeft het genezend effect van knuffels ontdekt. Ziekenhuizen maken steeds meer gebruik van therapeutische aanrakingen om de pijn van patiënten te verzachten. Ook voet- en handmassages zijn een efficiënte pijnstiller. Onze aanrakingssensoren sturen hun signalen immers sneller naar de hersenen dan pijnsensoren. Zo is een knuffel de pijn altijd te snel af!
Hoewel.. soms is de pijn die knuffel blijkbaar altijd even te slim af!!.
Sinds april hebben we een nieuwe huisarts omdat onze vorige het stilaan tijd vond om van zijn pensioen te genieten. Het is dan ook altijd even wennen aan een nieuwe huisarts, maar dat kon geen probleem zijn, dacht ik, want sinds we terug in België zijn (1983) had ik persoonlijk maar heel sporadisch een dokter nodig.. Maar het kan verkeren , zei Bredero en verdikke dat beging ik stilaan te geloven. Ik weet zeker dat het niets met die nieuwe dokter te maken heeft en toch lijkt het alsof ik sinds zijn komst " mijn deel" aan het inhalen ben.. Vandaag moest ik weer even langs gaan bij die wijze man en ik heb het hem dan ook eens duidelijk gezegd dat het lijkt alsof ik, sinds hij er is, onder een ander gesternte leef. Hij zal er wel niets mee te maken hebben maar hij heeft mij al meer gezien dan onze vorige arts in al die jaren. Nochtans dacht ik dat alles hier goed aan het evolueren was want ik hield mij ,voor eens en onder het strenge oog van mijn slaapgenoot, aan de opgelegde regels. Maar dat belette niet dat ik zondagmorgen opstond met een verschrikkelijke pijn in de hiel en de enkel van mijn voet van zodra ik er druk op zette. Neen, niet die waar onlangs een wagen over gereden heeft, maar de andere. Ik dacht eerst dat het een hevige kramp was omdat ik dat enkel had van zodra ik druk zette op mijn voet.. Het was dan ook een zondag in mineur en na een rustige nacht dacht ik deze morgen dat het over was. Zodra ik echter op mijn voet steunde was die pijn terug.. Ik liep erbij als een "overbejaarde balerina" tiptoe-end op mijn tenen... Nu vond ik het toch wel genoeg en trok dan maar nog eens naar de dokter... Die had er niet direct een verklaring voor, ook niet voor de 2 blauwe plekken die ik op mijn voet had...Ik suggereerde dat ze misschien gedurende de narcose eventjes " met mijn voeten gespeeld hebben"... Dat ontlokte bij hem een lach bij mij een groene grijns !!! maar het bracht ons niet verder. Uiteindelijk werd voorgesteld om een foto van de voet te laten nemen , misschien had ik " hielspoor"... Ik ben nu wel een kind van de buiten maar ik ben nog nooit met mijn hielen op sporenjacht geweest, dus wist ik niet wat ik hoorde... Een paar uur later was ik even wijs als voordien. Geen hielspoor ( meteen hebben ze ook een foto genomen van die andere voet en daar was gelukkig geen erge schade vast te stellen..) Goed, waar komt dan die tintelende , vervelende pijn in voet en enkel vandaan??? De radioloog wist ook niet direct een antwoord te geven en zo besloot de huissarts dan maar om de pijn " voorlopig" te behandelen als een vorm van "flibiet...".Flibiet dan nog!! In het ziekenhuis heb ik 3 spuitjes gekregen maar sinds mijn ontslag donderdag, heeft niemand voorgeschreven om daar nog even mee door te gaan... Kan dat dan de oorzaak zijn, vermits ik op non actief stond ? Ik hoop dat het inderdaad met wat extra spuiten overgaat en ik weldra weer pijnvrij kan rondlopen want het hangt stilaan " mijn voeten, hielen, enkels uit"... en het heeft geen zicht om oma op haar "tippen" te zien rondhuppelen.... En nu begin ik stilaan te snappen wat de huisarts van ons ma bedoelde toen hij haar zegde: " je kan niet ongestraft oud worden"... Maar verdorie , ik ben nog niet oud, al wil ik er toch zo snel mogelijk weer als " mijn oude ik" bijlopen. Wat wordt dat dan over een paar jaren? Vandaar dat mijn logje de titel meekreeg die hier boven staat en ... ik doe heeeeeeel hard mijn best om die bright side te zien!!
Mag voorlopig weinig meer doen dan gewoon wat achter mijn pc zitten en zo botste ik op het volgende.
Kom en pak mijn hand... Ik neem je mee naar een land, waar geen pijn en verdriet bestaat, men elkaar in zijn eigen waarde laat.
Waar liefde voor elkaar alles overwint, een kind nog mag zijn, gewoonweg dat kind. Waar men aan vrede is gewend en oorlog geen bestaansrecht kent.
Waar milieu en klimaat geen hoofdbrekers zijn, betoverd tot een vredig en leefbaar domein. Dat land zou het ergens kunnen bestaan? Of is het alleen in mij dromen ontstaan?
By the way, aan alle lieve mensen die mij op de één of andere manier een riem onder het hart steken of meevoelen betuigden, een warme, dankbare knuffel.. Het helpt !!
Vandaag is onze oudste kleinzoon zeven jaar. Het lijkt alsof het nog maar pas was dat ik die lieve schat voor het eerst zag en mocht vasthouden. Nog steeds krijg ik er niet genoeg van. Een dikke kus lieve schat en een heel innige knuffel van oma en opa!
Al die jaren was je mijn trouwe gezel. Je was er steeds voor mij zonder dat ik het besefte. We waren zo innig met elkaar verbonden tot je opeens mijn leven kwam vergallen...Waarom verstoorde je zomaar mijn dagen met je bittere oprispingen? Jij, die mij zo eigen was, lag stilaan als een steen op mijn maag, je maakte mij het leven zuur, ik begon mijn vertrouwen in jou te verliezen. We hebben samen onze problemen proberen uit te praten ze zelfs vanuit een ander licht bekeken... Iedereen zei: " Je bent beter af zonder ... kan alleen maar je leven vergallen" . Maar niemand besefte hoe intens we met elkaar verbonden waren. Je was er al vanaf mijn eerste levensdag. Je was er als ik je nodig had. Stil en ongemerkt deed je je taak mijn trouwe vriend.Tot het bittere einde hield jij het vol.Waarom ga je nu plots een andere weg op? Is het zo moeilijk om ook in de herfst van mijn leven trouw aan mijn zijde te staan? Hoe moet ik nu die leegte in mij opvullen? Het is zo moeilijk om uit te leggen hoe het aanvoelt om een intieme levensgezel te moeten missen, jij die een stuk van mezelf was. Nooit zal ik mij nog compleet voelen! Hoe graag had ik jou op je vertrouwde plekje gelaten we waren zo intens met elkaar vergroeid, maar ons vertrouwen is definitief gebroken. Je bent al een tijdje jezelf niet meer en sleept mij mee in je bitterheid. Vaarwel dan maar, mijn vriend. Ik staar nu vanuit mijn bed naar jouw tergend aandenken dat jij achterliet... 1 luttele steen..De kleintjes waren het aanschouwen niet waard. Is dit jouw gram omdat men jouw weggerukt heeft uit mijn leven? Is dit het einde van onze levenslange relatie? Toch zeg ik zeg je nog éénmaal "dank" mijn trouwe gezel voor wat je al die jaren voor mij deed. Je was een stuk van mezelf geworden Maar hier scheiden onze wegen... Ga nu maar ergens anders je gal spuwen!
Het sterrenbeeld van deze maand is Andromeda en staat tot laat in de nacht hoog aan de hemel. Andromeda hangt aan een hoek van het vierkant Pegasus.De gemakkelijkste manier om Andromeda te vinden, is via Pegasus, een uitgestrekt sterrenbeeld dat vooral opvalt door het grote vierkant waarin met het blote oog haast geen sterren te onderscheiden zijn.Het vierkant lijkt op een zwart venster dat uitzicht biedt op de donkere diepten van het heelal. Vanuit de noordoostelijke hoek van het vierkant vertrekt een reeks sterren die samen het sterrenbeeld Andromeda vormen, beroemd om zijn " Andromedanevel" , een zwak lichtvlekje dat nog met het blote oog kan gezien worden. Maar schijn bedriegt.Het vage neveltje is in werkelijkheid een ander melkwegstelsel,zo groot als ons eigen melkwegstelsel, gevormd uit minstens 200 miljard sterren. De gigantische sterrenzwerm bevindt zich op respectabele afstand van 3 miljoen lichtjaar en is daarmee het verste object dat nog met het blote oog waargenomen kan worden.
Toen de zoon en co gisteren hier waren, vertelde de schoonfamilie van de zoon dat ze vorige week met de twee oudsten een bezoekje brachten aan Gent en dat de kleinzoon een enorme interesse vertoonde voor de kunstwerken in een paar kerken .Hj wilde er zelf even in gaan zien want echte kerkgangers zijn zijn ouders niet!! Opi had hem één en ander uitgelegd en ook over de Barok gepraat. Blijkbaar leek de kleinzoon heel veel interesse te tonen bij dat alles ook de uitleg over hoe klokken gemaakt worden, boeide hem enorm. Op de vele vragen kon opi gelukkig uitleg geven tot opeens de vraag van de kleinzoon: "Opi waarom heten ze dat eigenlijk Barok...", hem voor een probleem stelde. Hij wist daar niet direct een goed antwoord op. Ja, hoe is men juist aan dat bizarre woord Barok gekomen?? . Toen ze het vertelden, kwam oma aan de beurt.. "Oma weet jij waarom ze dat Barok heten"??
Voilà, oma die meestal wel een antwoord klaar heeft , stond ook met een mond vol tanden.. Die vraag had ik nog nooit moeten oplossen. En hoe verklaar je dat aan een zevenjarige.?? Renaissance bv is simpel, classicisme .. ook maar Barok... Hoe is men bij dat woord gekomen.? Weet iemand een degelijk uitleg die ook zevenjarige verstaat en kan tevreden stellen??? Niet inhoudelijk maar etymologisch...want dat wilde hij weten ..Bij stoel, kerk , vliegtuig kan hij zich iets voorstellen maar Barok... Oma ( altijd wat overmoedig) heeft beloofd dat ze het zal opzoeken!!
Mijn lieve schatten van kleinkinderen zijn zo'n knuffelaartjes en blijkbaar voelden ze oma's stemming aan want ik kreeg met tussenpauzes hopen spontane armpjes rond mijn nek en het heeft echt geholpen. Ik ben gewapend voor de dagen die komen. Natuurlijk hebben de vele spontane , hartelijke reacties en mailtjes van jullie allen ook geholpen. Ik ben weer mijn ' eigenste ik" vanavond. Doodmoe weliswaar maar ik voel mij weer veel beter in mijn vel!
Nee, geen lekker sausje maar een echt dipje! Waar is mijn positiviteit gebleven? Ik zou het "begot" niet weten, het is gewoon zo'n dag...Wellicht slecht geslapen...
Een sleepdag. Een sleperige dag. Met piepogen die zich openwurmen en waar vocht in welt. Met een hoofd dat watterig gedachtenbanen speurt.
Met benen van was, wegsmeltend onder stap - en sleeptred.
Met schouders die een stut gebruiken kunnen. En een hart dat een knuffel verlangt. Zo'n dag is het. Maar morgen is er weer een andere.
Ik ben stilaan aan het bekomen van het verschot en de pijn. Gisteren morgen naar de dokter geweest om de uitslag van het bloedonderzoek dat ik volgende week nodig heb, op te halen. Meteen liet ik de stoppen in mijn beide oren uitspuiten. Dat verliep vlot omdat ik al een paar dagen druppeltjes in de oren deed. Meteen even gevraagd of er toch iets aan de vervelende pijn in mijn schouder kon gedaan worden. Ik voel mij pijnlijk geremd in mijn bewegingen en slapen langs de linker kant valt niet mee dus...Nog maar eens een cortisonespuit! Ik mag er tot drie hebben ,blijkbaar. Dit is nummer twee, als het dan nog niet over is dan wacht een operatie.. Lap...ik zal maar duimen zeker. Ik heb dan maar niets meer over mijn protesterende rug gezegd want het lijkt wel of ik een wandelende klaagmuur ben!! In de namiddag snel nog wat boodschappen gedaan om het volgende week rustig aan te kunnen doen. Terwijl ik met mijn boodschappenwagentje naar de auto ga, voel ik ineens een enorme pijn in mijn linker voet en stel tot mijn ongeloof vast dat men zomaar pardoes met het voorwiel van een auto over mijn voet rijdt!! Nochtans zijn de rijruimtes op die parking groot!! Het eerste moment wist ik echt niet waar ik het had van de pijn. Hoe kan ik nu zomaar van achteraan aangereden worden? Ik zal in het vervolg met signalisatie op mijn gat rondlopen zeker!! Nochtans zo'n spriet ben ik nu ook niet dat men mij niet ziet gaan!!!! Een dame met haar kleindochter kwam juist voorbij en had gezien wat er gebeurd was. De oude man die de auto bestuurde, had direct gestopt en vroeg of het erg was? Ik kon enkel zeggen dat het zeker geen deugd deed.!! De arme man stapte uit en was helemaal van de kaart. Zijn vrouw bleef gewoon zitten. Die dame die voorbijkwam, laadde mij karretje uit in de auto terwijl de kleindochter het karretje terugbracht. Er zijn echt nog wel lieve mensen in de wereld hoor!! Intussen vroeg ik de man om zijn adres en telefoonnummer op te schrijven voor het geval dat.. De sukkel was zo van de kaart dat hij niet kon schrijven en ik even ook niet van de pijn. Gelukkig deed die andere dame het dan maar.Toen ik de man vroeg om even te tekenen dat hij mij aangereden had, kon hij dat nog steeds niet . Dan maar aan zijn vrouw gevraagd. " Is dat echt allemaal nodig ", zei ze " het is toch niet erg, gewoon even over de zijkant van de voet gereden.. en je kan nog stappen"!! Best dat ik nog niet helemaal bij mijn positieven was !! Uiteindelijk tekende ze toch op vraag van haar man. Al bij al is alles toch nog goed afgelopen en ben ik nog thuisgeraakt met de auto. Ik had toevallig de koelbox mee met een paar koelelementen in. Ik heb dan maar 5 minuten in de auto met zo'n element over mijn voet gewreven en dat hielp toch wat. Gelukkig is er niets gebroken, enkel een flinke kneuzing die wel alle kleuren van de regenboog zal krijgen. Vandaag komen de twee van de dochter omdat mama naar school moet. Bewegen zal de beste remedie zijn om alle ongemakken te vergeten , denk ik!! Dat bedoel ik dus met een verkeerd bioritme!! Nu nog dinsdag afwachten en er dan weer volop tegenaan.... Als ik ooit onze " Schepper" tegenkom dan geef ik hem de tip om in het vervolg ook ogen op de achterkant van ons hoofd te zetten, kwestie van ... Dat moest ik even kwijt.
Van alle energieën ter wereld, is slechts één energie, die je gelukkig kan maken: de energie van het hart, niet alleen voor jezelf, ook voor anderen.
Je geeft het door aan mensen, die graag bij je zijn, die zich goed voelen bij je.
Je geeft het door, als je vriendelijk bent, waar anderen onvriendelijk zijn, als je helpt,
waar niemand meer helpt, als je tevreden bent,
waar anderen eisen stellen als je lacht,
waar anderen lelijk kijken, als je kunt vergeven waar anderen vuisten maken.
Het geluk zit diep in jezelf. En men zal zeggen:
'Je bent een dromer!'
"Vertel eens wat er scheelt," vraagt de psychiater aan de overspannen man... "Het is allemaal gekomen door mijn huwelijk", zegt de man. " Ik trouwde met een weduwe die een volwassen dochter had.
Zij werd mijn stiefdochter. Mijn vader kwam op bezoek,
werd verliefd op mijn stiefdochter en trouwde met haar.
Zo werd mijn stiefdochter mijn stiefmoeder...
Mijn vrouw kreeg een zoon.
Die werd automatisch de schoonbroer van mijn vader,
want hij is de halfbroer van mijn stiefdochter, die met mijn vader is getrouwd.
Aangezien mijn zoon de broer is van mijn stiefmoeder, is hij ook mijn oom.
De vrouw van mijn vader kreeg ook een zoon.
Dat is dus mijn broer, want hij is de zoon van mijn vader.
Maar hij is ook mijn kleinkind, want hij is de zoon van mijn stiefdochter.
Mijn vrouw is mijn grootmoeder, omdat ze mijn stiefmoeders moeder is,
waardoor ik de kleinzoon van mijn eigen vrouw ben. Aangezien ik getrouwd ben met mijn grootmoeder,
ben ik niet alleen de echtgenoot en kleinzoon van mijn vrouw,
maar ben ik ook mijn eigen grootvader! Daarom ben ik een beetje overspannen."
Dag lieve bezoeker. Helaas, het weekend is weeral voorbij. Wat gaat het toch vlug hè! Het was prachtig mooi weer om in de tuin te werken, voor hen die een tuin hebben dan toch, of om te wandelen, of om lekker lui in je tuinstoel te liggen en zonnevitamientjes op te doen, want we moeten ervan profiteren hé als het niet te heet is?. Wat jullie ook gedaan hebben, ik hoop dat je, net als ik, ten volle genoten hebt en dat je genoeg energie hebt opgedaan om aan een nieuwe week te beginnen. Ik wens jullie dan ook een fijne week toe.
Het is even wennen aan de stilte hier op mijn blog.. Ik wacht nog even af of er een oplossing komt.
Het was hier de laatste weken behoorlijk druk met de bloemen - en groententuin. De bloemen bloeien weelderig en lenen zich tot prachtige ruikers in huis en de diepvries geraakt stilaan vol met allerlei eigen gekweekte groenten. Terwijl ik druk bezig was om de groenten klaar te maken om in te vriezen, kwam spontaan een beeld in mij op uit lang vervlogen jaren. Ik herinnerde mij hoe ze in de film " Het geslacht Björndal" ook bezig waren met het inleggen van groenten , fruit enz. Vraag mij niet hoe ik bij die link kom, ( mijn bovenkamer maakt soms rare sprongen!!) tenzij misschien dat ik altijd een passie gehad heb voor die trilogie. Die verbondenheid met de natuur, de levens die geleid werden door de opeenvolging van de seizoenen, de strijd met de natuur, de onderlinge strijd, die eeuwig zingende bossen, de vrijheid in die open natuur, het avontuurlijke, God wat heb ik daar ooit gefascineerd naar zitten kijken!! Nog steeds kan ik mij er iets bij voorstellen als ik die beelden in gedachten terug oproep hoewel nu niets meer is zoals toen! Het avontuurlijke dat van die film uitging daar dweepte ik mee, die enorme gebondenheid met de natuur en de vrijheid die ermee samenging, dat boeide mij enorm. Misschien omdat ik ook altijd een buitenkind geweest ben en - niettegenstaande mijn stilaan krakende botten- nog altijd ben. Misschien omdat mijn pa ook altijd met strenge hand mijn leven probeerde te leiden.. Om welke redenen ook, die trilogie had mij in de greep. Steek mij niet in een stad, hoe groot of boeiend of metropolisch die ook mag zijn, ik zou er niet gelukkig zijn maar mij voelen als een gekortwiekte vogel die de natuur en de bossen en de open ruimte mist! Het is dan ook mijn grootste bekommernis dat ik misschien in de verre toekomst noodgedwongen mijn vrijheid hier zou moeten opgeven. Ik mag/ wil er niet aan denken dat ik ooit ergens in een home mijn laatste rit moet uitzitten.... Ons ma haar wens was te mogen sterven van thuis uit waar er ruimte was ,bij haar bloemen en dicht bij de vrije natuur. In zekere zin heeft ze haar wens gehad. Ik denk, neen weet zeker dat ik op dat punt het kind van ons ma ben en - nu ik er even bij stilsta - blijkbaar de enige van ons 4, tenzij misschien mijn broer. Hij heeft ook dat tikkeltje avontuur door zijn aders vloeien. Misschien daardoor dat het -niettegenstaande de 16 jaar die tussen ons ligt - klikt tussen ons.
Hoe zei ik ook weer dat die bedenkingen gekomen zijn? Juist ja, bij een ijskoude, bijna volle diepvries!! Zeg nu nog eens dat huishoudelijke werkjes saai zijn!!
Soms zijn mensen als schelpen: mooi vanbuiten, maar donker vanbinnen.
Diep vanbinnen eindigen schelpen in een punt waarin al het eenzame, al het grijze is verenigd. Iedereen heeft wel zo'n punt, denk ik. Het verleden maakt van je de mens die je tegenwoordig bent. Alles wat zich in het verleden heeft afgespeeld, heeft een impact op het heden. En ook al zouden we soms zo graag de tijd terugdraaien, dit lukt niet.
In feite heb je twee mogelijkheden: je kwelt jezelf met de dingen die gebeurd zijn. Je denkt in termen als " had ik maar...". Je leeft in het verleden en maakt jezelf verwijten. Energieverspilling noem ik het... maar ook een verwerkingsproces, zolang je er maar niet te lang bij stil blijft staan.
Tweede mogelijkheid: Je gaat verder met je leven. Vergeten hoef je het niet. Integendeel, dan komt je verleden terug als een boemerang, op een moment waarop je het niet verwacht. Nee, je denkt terug aan wat gebeurd is en probeert er uit te leren want het leven is een evolutie die je doormaakt.... Omstandigheden lijken mij in deze richting te duwen... ik probeer ook bepaalde dingen achter mij te laten, te negeren en gewoon verder te gaan....Niet altijd simpel maar ""with a little help from my friends..."
Ik heb hier een vijftal oldies op mijn muziek gezet. Wil je ervan genieten..; luister dan!
Om de één of andere reden ligt mijn muziekprovider op zijn g...Even afwachten of het nog goed komt!!
Wij worden elke morgen wakker met muziek, een goede manier om een dag te beginnen of die nu grijs of blauw is! Vanmorgen was ik er direct uitgerold omdat ik het heerlijk vind om in de zomer 's morgens ongestoord even tussen de bloemen te " flaneren". Dat is mijn manier om alles eens los te laten. Mijn bedgenoot lag nog lekker te "soezen". Na een tijdje kwam hij dan ook de keuken binnen en begroette mij met: " Oye, Isabelle, ..." " Ik denk dat je je van naam vergist", was mijn droge commentaar... Ons ochtendritueel begon: ontbijt met de krant en muziek op de achtergrond. Tussen twee sportreportages door ( daar begin ik elke morgen mee!!).. " Oye, Isabel..." Ik fronste even maar las daarna verder..Ik zou juist iets meer vernemen over onze nieuwe star to be, Kim, tot er weer " Oye, Isabel.." klonk. Elke vrouw gunt haar man wel eens een gedachtenfantasietje, maar stilaan begon die Isabel toch mijn voeten uit te hangen maar . ...nog steeds geen commentaar. Zo'n vijf minuten later, ik was intussen al aan ... " Oye, Isabel..".. Ik dacht er stilaan aan om Sabam in te schakelen en een verbod op dit lied aan te vragen..Die zijn nu toch goed bezig!! " Oye , Isabel..."! " T. aub zet eens een andere plaat op..."! " Ik weet het, ik krijg dat liedje maar niet uit mijn hoofd, ben ermee opgestaan en voilà..."
Ik ken het fenomeen, het overkomt mij soms ook, alleen zing ik het meestal in gedachten maar mijn vechtgenoot - daar zal het nog op eindigen als dat nog lang duurt - die daarboven met een valse snaar zit, verkiest Acapella!! Even volgde een zalige leesstilte en kwam ik stilaan aan de kruiswoordraadsels en sudoku's, mijn volgend ochtendritueel. Daar moet je wel even je " koppie" bijhouden.. " Oye, Isabel, don't listen to the words your papa said.." Warempel een variant, alleen moest ik wel luisteren .. T....!!!, Mijn fantasie - met caricaturale inslag- sloeg stilaan op hol bij het beeld van die Isabel dat zich in mijn hoofd aan het vormen was ... Ik probeerde mij te focussen op mijn puzzel. Een ander woord voor... " Oye Isabel..."
NEEN, nu deed ik het ook!
Dat bedoel ik nu met besmet.. Wordt hier nu een ganse dag één of andere Isabel opgehemeld of niet??
Dat brengt mij bij de volgende vraag: Weet iemand hoe dat fenomeen ontstaat en waarom een bepaald lied steeds maar blijft terugkomen vanuit je onderbewuste.. Erger nog, je hebt dat helemaal niet onder controle, je kan niet zeggen " delete".. het zit erin en komt er met tussenpozen uit. HELP!
Zou het dan toch erfelijk zijn? Zoals jullie weten logeerden de kleinkinderen bij ons vorige week.Eén van hen vond niets leukers dan achter het hoekje van de muur te staan en dan opeens te voorschijn te komen. Als oma zich dan bijna een bult verschoot, kon de pret niet op. Eerst wilde ik berispen dat zoiets niet leuk is tot er ergens een belletje rinkelde. Als kind was ik geen engeltje (alhoewel!!) en het gebeurde dan ook weleens, heel soms, dat ik mijn zus plaagde. Mijn onhebbelijke gewoonte - toen mijn pleziertje - bestond er in haar te doen schrikken. Wij deelden samen de slaapkamer en wanneer ik haar hoorde komen ,verstopte ik mij op de meest onmogelijke plaatsen. Zo kroop ik in de kleerkast, op de vensterbank achter het gesloten gordijn of onder het bed.. Als zuslief dan de kamer in kwam, sprong ik tevoorschijn als een duiveltje uit een doosje. Maar loontje komt om zijn boontje en zo kreeg ik jaren later het deksel op de neus toen ik die truc bij een vriendin op een overvolle dorpsbaan wou uithalen. Terwijl zij nog wat uit de auto ging nemen, wandelde ik al verder en verstopte me achter het eerste het beste hoekje. Ik gluurde om te kijken wanneer zij zou komen en toen deed ik met een gil mijn "duivel- uit- het- doosje - sprong" vlak voor de voeten van een verschrikte onbekende die een paar passen voor mijn doelwit liep. Mijn vriendin had deze onfortuinlijke foppoging met ongeloof zien gebeuren en stikte haast van het lachen en ik ...zakte bijna door de grond ! En nu zou ik mij druk maken omdat ons kleindochtertje dat spelletje ook kent... ?? Ach het gaat wel over denk ik dan maar, ik doe het nu ook niet meer ( ).
Als het eventjes kan dan wordt de volgende week helemaal van mij ( ons)..
De logeerpartij van de 4 is goed verlopen; oma heeft haar verstand op nul gezet, haar beste humeur bovengehaald en is 's avonds als een steen in bed gerold....Wonder boven wonder maar deze keer heeft opa ook een extra tandje bijgestoken. Normaal ligt het niet echt in de aard van mijn wederhelft om lang met de kleinkinderen bezig te zijn. Hij heeft ook altijd wat te doen en anders zoekt hij wel een bezigheid. Maar deze keer kreeg ik hem zelfs mee naar Bobbejaanland - dat hadden we aan de kleinkinderen beloofd- en belofte maakt schuld zei ons moeder altijd. Op één valse noot na viel ons pretparkbezoekje reuze mee. Omdat de tweeling nog geen 1 meter is mochten ze nog niet overal op. Het was dus aan opa om met de twee oudsten op de rollercoasters te gaan of op het water te glijden en kletsnat te worden en andere attracties uit te proberen. Gelukkig viel het weer mee en was het niet te druk, hoewel... Ik heb een ganse dag niets anders gedaan dan geteld of er wel 4 kuikentjes in mijn buurt waren!!. Op een bepaald moment was ik er zelfs 1 kwijt. Eén van de meisjes moest dringend... dus gingen we allemaal. Ik had aan het oudste kleindochtertje gevraagd om voor de deur te blijven staan en op de zusjes te passen terwijl ik ook even dringend moest. Toen ik buiten kwam stonden ze daar nog met twee, één van de tweeling was riebedebie. Ja, ik kan een kind van 5 ook niet de schuld geven maar ik stond wel opeens op " puddingbenen". Het was roepen en rondlopen op zoek naar de kleine. Toen ik aan het meisje aan de wc ingang vroeg of ze geen kindje alleen naar buiten zag komen, vroeg ze: " Dat meisje dat niet meewilde met haar papa"? Mijn puddingbenen veranderden direct in spaghetti- stokjes en mijn verbeelding sloeg al op hol.. Ik kan jullie verzekeren dat mijn tikker daar heel even in overdrive ging. Ik nam de twee andere bij de hand zette ze tegen de muur en verbood hen één stap te verzetten en dan maar roepen , samen met nog een paar mensen... Tot we opeens tussen de massa de verloren kleine hulpeloos , stokstijf zagen staan. Die kreeg eerst de volle lading omdat ze toch weggegaan was en daarna een knuffel omdat het wenen ons blijkbaar nader stond dan het lachen.. Toen we bij T en de kleinzoon kwamen vroeg die laconiek waar we zolang gebleven waren!!!! Ik heb maar niets gezegd tenzij dat we eventjes gingen " afkoelen" in kinderland , dat was binnen en zo kon ik even terug bij mijn positieven komen. Feitelijk nemen we als grootouders een grote verantwoordelijkheid op ons als we de kleinkinderen bijhouden. Je wil er gewoon niet aan denken dat er iets met die kleinkinderen zou gebeuren en je het aan de ouders moet vertellen! Ik herinner mij niet dat ik zoveel " eieren" onder onze kinderen gelegd heb en die hebben nochtans serieuze probleemtoestanden meegemaakt in het buitenland!! En zeg nu niet dat het iets met de leeftijd te maken heeft!! Maar gelukkig verliep de dag verder goed en de rest van het logement ook omdat ze veel buiten konden spelen of fietsen .Opa had 3 schommels en een klimtouw in de tuin geïnstalleerd en dat was een succes....De fietsen waren ook meegekomen en daarmee konden ze hier hun hartje ophalen!
Toen het even regende, vroeg ik om nog eens een mooie tekening voor mij te maken. Om hen te stimuleren stelde ik voor om een oma te tekenen,( leidt altijd tot hilarische toestanden!!) waarop de kleinzoon heel onschuldig en heel (h)eerlijk vroeg: " Een oude oma of één gelijk jij?" Glunderde ik geen klein beetje zeker!! Blijkbaar had hij toch niet erg veel zin in tekenen want hij boomde verder en zei dat oud zijn zeker niet leuk is want dan gaat men dood. Ik antwoordde dat ik lang nog niet zou sterven, zeker niet voor hij een grote man zou zijn.( waar haal ik de lef om zo vrijpostig te zijn!!?). Waarop hij dan weer, een tikkeltje bezorgd vroeg : " En dan, als ik een grote man ben oma..?" Tja en dan... 'k glunderde al wat minder.
Toen dan donderdag de dochter en haar gezinnetje ook nog even binnenwipte na hun reis, was de chaos compleet. Opa en de schoonzoon zaten binnen de kortste keer hevig aan het bomen over één of ander nieuw fototoestel.. De dochter wilde ook wel wat vertellen terwijl haar twee kleintjes direct speelvriendjes in onze logeetjes vonden.. De knikkerbaan, die opa had opgesteld, werkte op volle toeren, alleen rolden de knikkers meer in het rond dan op de baan.. De fietsjes moesten door iedereen eens geprobeerd worden en de twee kleinzonen speelden samen een race spelletje op de computer.. Het was hier een echte heksenketel zeker toen één van de tweelingmeisjes bijna niet durfde te bewegen uit schrik voor de hond die meegekomen was met de dochter en co!! Het is best gezellig iedereen te zien en het doet deugd dat de kinderen graag eens binnenwippen alleen ben je achteraf zo bekaf!! En toch ,we zien ze zo graag hé Bojako en zeg dan maar eens neen ! Jij kan er ook over meepraten!! Gelukkig zijn onze logeetjes al groot genoeg om mee te helpen om op te ruimen en dat is wat ze moesten doen voor ze terug naar huis vertrokken. 4 gasten waarvan de oudste volgende maand 7 wordt en de jongsten in november 4 ... dat betekent overal kleurboeken, puzzels, prikmapjes, pareldoosjes, autootjes, poppen en alles wat erbij hoort, springtouwen een knikkerbaan en nog hopen spelletjes.. allemaal mooi verdeeld over de living, keuken en het terras!!! Ik heb al die tijd mijn ogen dicht gedaan overal over gestapt en vooral mijn verstand op nul gezet ( is niet echt moeilijk op onze leeftijd!!). Maar de knuffel en de kusjes die we kregen toen ze vertrokken en dat lange zwaaien zolang ik in zicht was, maar vooral dat ene zinnetjes van de kleinzoon: " Oma ik zal je missen "... daar doe je het voor en niets maar ook niets weegt daar tegen op.
Maar nu, nu wil ik toch even een beetje tijd voor mezelf en dat is wat ik voor volgende week plan. Morgen nog even onze lieve vrienden op bezoek want er is ook nog leven na de kleinkinderen!! En dan gewoon doen of laten waar ik zin in heb!!
Een oma die bekaf is maar toch heel gelukkig met haar 6 kleinkinderen die ik voor niets zou willen missen!! En.. al ben ik blij dat we het " rijk" terug voor ons alleen hebben, toch mis ik nu al die knuffels en kusjes. Ja, knuffelen is hier "in" ... haha!!
Ik laat jullie even genieten van onze " rijkdom" !!
En als toemaatje.. hoe een duifje een duif werd. Dat boeide de gasten enorm! Vinden jullie ook niet dat dit exemplaar een grote snavel heeft of zie ik het allemaal wat groots na die overrompeling hier???
Klein Jantje verbleef een paar dagen bij zijn oma.
Hij was al een tijdje buiten aan het spelen met de andere kinderen wanneer hij terug binnen kwam en vroeg: "Oma, hoe noemen ze dat wanneer twee mensen in
dezelfde kamer slapen en de ene ligt boven de andere?"
De oma was natuurlijk lichtjes geschokt,
maar denkende aan de moderne opvoeding besloot ze hem de waarheid te vertellen.
"Dat noemt men "seksuele gemeenschap", lieveling" . Klein Jantje zei "OK" en verdween terug naar buiten om verder te spelen. Enkele minuten later kwam hij woedend terug binnen en zei: "Oma, dat heet NIET seksuele gemeenschap!
Dat heet STAPELBED!
En de moeder van Kevin wil dringend met u spreken !!!!!" Ik pas dus op wat ik zeg nu de vier van de zoon hier logeren... !!
Als ik zo door de blogwereld dwaal dan valt het mij op dat er hier en daar toch wel een heel unieke persoon achter een blog schuilt. Uniek zijn is een kunst.
Iedereen wil wel een beetje speciaal zijn, we willen opgemerkt worden tussen de grote massa, we vinden het leuk eigen ideeën te hebben en zijn fier op eigen creaties. Misschien voelen we onszelf wel iets méér, als we een gave hebben die een ander niet heeft. Maar zijn we wel zo uniek als we zelf denken? Komt niet ieder idee, ergens van? Weten we het achteraf nog wel, of een bepaald idee, creatie of dergelijke wel van onszelf komt?
Zijn wij niet één groot samenraapsel van indrukken en ideeën van anderen? Onze zintuigen werken op volle toeren, de maatschappij zorgt ervoor dat we via media enorm snel en ongelooflijk veel informatie te verwerken krijgen. We nemen dit alles op en maken er dan zelf een korte samenvatting van. Uit die verkorte versie halen we onze ideeën, we pikken gewoon alles op en geven er een eigen dimensie aan.
Maar deze combinatie van stukjes gestolen gedachten, ideeën, werken, maakt dat onze eigen hersenspinsels terug uniek zijn. Dan heeft een eigen creatie toch nog zin! Daarom blijft iedereen uniek! Ook jij, lieve bezoeker, die hier even binnenwandelt.....
Als tussendoortje - want morgen hebben we hier een BBQ met de familie van T en maandag " landen" hier de 4 van de zoon - was het nu het moment om even te gaan zien hoe het met onze bosduif in spé zit. Wonderlijk hoe snel dat beestje groeit niet? Binnenkort vliegt het uit...Nu begrijp ik waarom de moeder steeds maar hoger op "haar troon" zit!!
Onlangs hoorde ik de vraag op Tv om de vlinders in je tuin te helpen tellen omdat het vlinderbestand heel erg terugloopt. Sindsdien keek ik ook uit naar die prachtige beestjes en gelukkig hadden we die ook nog in onze tuin. Toeval of niet maar ik las op hetzelfde moment ook deze sprekende parabel.....
"Op een dag, verscheen er een kleine opening in een cocon. Een man zat uren te kijken hoe de vlinder zijn lijf door de kleine opening probeerde te worstelen.
Op een gegeven moment leek het of de vlinder geen vooruitgang meer boekte. Het leek of hij niet verder kon dan hij gekomen was.
De man besloot de vlinder te helpen: hij nam een schaar en opende de cocon. De vlinder kwam er nu een stuk makkelijker uit. Maar de vlinder had een verweerd lijf. Hij was klein, met verschrompelde vleugels.
De man bleef kijken want hij verwachtte dat de vleugels zich elk moment zouden openen en groter en steviger zouden worden zodat ze het lijf konden dragen. ER GEBEURDE NIETS ! Integendeel, de vlinder leefde zijn leven al strompelend. Hij kon zich slechts bewegen met zijn verweerde en verschrompelde vleugels. Hij heeft nooit kunnen vliegen.
De man was vol liefde en goede bedoelingen, maar begreep niet dat de kleine opening in de cocon en de worsteling van de vlinder om er uit te komen, de natuurlijke weg was om het vocht vanuit het lijf in de vleugels te persen, zodat hij gereed zou zijn om te vliegen zodra hij de cocon had verlaten."
Dat zette mij aan het denken... Soms, zijn worstelingen precies wat we nodig hebben in het leven. Als we ons leven zonder obstakels zouden leven, zouden we kreupel raken. We zouden niet zo sterk zijn als we moeten zijn.
We zouden nooit kunnen vliegen...... Het volgende gedicht verwoordt ook die gedachte
Ik vroeg om kracht, en ontving moeilijkheden om me sterker te maken.... Ik vroeg om wijsheid,
en kreeg problemen om op te lossen...
Ik vroeg om voorspoed, en kreeg hersenen, het verstand, om te kunnen werken...
Ik vroeg om moed,
en kreeg obstakels om te overwinnen....
Ik vroeg om liefde,
en kreeg mensen op mijn pad met problemen, die ik kon helpen.....
Ik vroeg om gunsten,
en ik ontving kansen..... Ik kreeg niets van wat ik wilde.. maar ontving alles wat ik nodig had.
even een paar tips. Je bent nooit te oud... om iets te leren naar het schijnt. Soms zijn we wel wat hardleers als het om "De Wetten Van Het Leven" gaat. Maar toch:
1) lui zijn kan zo'n deugd doen! ;-)
Het is niet slecht eens een dagje met een boek door te brengen, te rusten en te genieten van de rust zonder steeds te denken aan wat allemaal nog moet gedaan worden. Dat wil ik dus vandaag even doen....
2) goed en genoeg slapen is de basis van alles.
Zonder slaap geen energie, geen goesting, geen pit maar een algemeen pft-gevoel. Als ik éénmaal "weg" geraak dan slaap ik ook goed, alleen duurt het soms even voor ik dat knopje vind om mijn "warhoofdje" uit te zetten...
3)Oud worden is vasthouden aan het leven en niet opgeven.
Het is zich nog amuseren en medemensen waarderen. Het is de zorgen aan de kant zetten en het leven de bovenhand geven. Het is jong blijven in gedachten en nog veel van het leven verwachten. Het is met de tijd meegaan en proberen de jeugd te verstaan.
Oud worden is ook veel bewegen en altijd dromen dat er nog veel mooie dagen mogen komen.!!
Slakken, wormen, pissebedden en mieren zijn geen uitzondering, je vindt ze in elke tuin. Maar soms, heel soms heb je geluk met een speciale bezoeker of logé. Omdat ik de laatste dagen nogal veel in de tuin vertoef, is dat ook de ideale kans om op die uitzonderingen te botsen. Ik gaf jullie al een voorsmaakje met onze " bosduif" (volgens Amor Fati), een koekoeksei volgens Paz, wie het bij het juiste einde heeft , weten we wel over een paar weken. Vandaag heb ik het over een speciale gast(e), door de kleinkinderen ontdekt onder een laag dennennaalden. Spijtig dat ze het aftrappen éénmaal hun logement blootgelegd is. Maar niet vooraleer ik een fotoshoot van "een egel anders bekeken" meegeef...
Gevonden in de tuin en straks steken ze de staat over om de wereld te verkennen!
Aan alle automobilisten
Willen jullie voorzichtig zijn op de weg?
Want af en toe zien jullie ons op de baan.
Jullie gaan ons toch niet doodrijden zeker?
Kijk eens hoe schattig we zijn! De stekeltjes moet je er wel bijnemen!!
En intussen nog eens een fotootje van onze jongste boombewoner.
Nog niet zoveel veranderd, maar ik denk dat Amor Fati wel eens gelijk kan hebben. Nu nog proberen om eens een eekhoorntje op de gevoelige plaat vast te leggen, maar die zijn mij meestal te vlug af. Zoals jullie zien, leven genoeg in onze tuin ....
Als de zon onder is en de duisternis volledig is ingetreden, prijkt nu in het zuiden, halfweg tussen de horizon en het zenit, het sterrenbeeld Arend. De helderste ster van de Arend is Altair, een opvallende verschijning, niet omdat deze ster intrinsiek uitzonderlijk helder is, maar omdat ze dichtbij staat. Altair is een eerder middelmatige ster die zelfs iets minder licht uitstraalt dan onze zon ( zelf ook maar een bescheiden exemplaar tussen haar soortgenoten). Maar Altair is een buur van de zon, op amper 16 lichtjaar van hier, dat is naast de deur in het melkwegstelsel met zijn diameter van 100.000 lichtjaar. De Arend ligt midden in de Melkweg, de betoverend mooie, zacht glanzende strook aan de hemel, gevormd door het licht van de miljarden sterren die te zwak zijn om afzonderlijk gezien te worden. Alleen wanneer de nacht diep donker is, laat de Melkweg zich zien. Helaas is dat in stedelijke gebieden of nabij verlichte autowegen niet meer mogelijk. Het kunstlicht overspoelt het zwakke schijnsel van de sterren en veegt de hele Melkweg van de hemel.
In onze tuin staan nogal wat hoge sparren en T zou gisteren wat licht in de bomen brengen door ze wat te snoeien. Tot hij opeens binnenkwam en zei: " Je moet eens meekomen?" " Moet dat, ik ben met het eten bezig"? " Het duurt maar even, kom". Als " voorbeeldig" vrouwtje volg ik steeds mijn man (!) dus liet ik alles staan en ging mee. " Kruip eens op die ladder", daagde mijn ventje mij uit. Er was ooit een tijd dat ik geen ladder nodig had om in de bomen te kruipen. Mekaars schouders en de takken volstonden. Nu moest ik toch eens diep inademen vooraleer ik de lange ladder opging maar zo'n 6 meter hoger was dat allemaal de moeite waard. Op een brede tak was een vogelnest gebouwd en daarin lag een jong vogeltje. Nou ja, vogeltje.. Het was misschien nog pril maar aan de snavel te zien kan het geen klein exemplaartje worden!! Het lag zalig te zonnen en het was ontroerend om te zien. Gelukkig had T die zijtak nog niet doorgezaad.. "Dat moet ik fotograferen", was mijn eerste reactie en vergeten was de hoogte en de enge ladder. Ziehier het resultaat van een paar "penibel " getrokken foto's!!!
Zalig hé en wondermooi en vertederend!
Heeft iemand van jullie een idee welk een jong het kan zijn? Misschien een kraai of een Vlaamse gaai of een duif want dat bekje komt niet van een mus of mees ... trouwens is die broedperiode niet al lang achter de rug?.... De moeder is gaan vliegen van zodra de ladder tegen de boom kwam. Straks toch even gaan zien of ze terug is en haar identiteit kan verklappen..... Ik hou jullie wel op de hoogte van de evolutie want gegarandeerd dat ik om de twee dagen ga polshoogte nemen!!
Twee uur later....Mysterie opgelost ...
De fiere vastberadenheid waarmee die duif daar zit, vind ik fantastisch... ik ben al een paar keer gaan zien. Ze volgt mij duidelijk met argusogen.. maar ze moet geen schrik hebben, ze heeft er een " hoedster" bij!!
Ik was vanavond ons barkastje eens aan het " uitmesten", want we zijn zo'n slechte borrelaars dat er teveel open flessen staan naar mijn zin dus.....en neen ik heb ze niet in mijn kraag gegoten!!! Toen botste ik op die ene fles die opeens herinneringen opriep...
Ik was een jaar of 13 toen ma me een medicamentje gaf tegen menstruatiepijn.( vrouwen weten waarom... !!) Het zat in een piepklein glaasje en zoals elk slecht smakend medicament slikte ik het in één keer door. Niet erg veel later leek mijn slaapkamer een eigen leven te leiden, de kamer draaide en tolde en wiegde me uiteindelijk in een diepe slaap. Ik dacht dat ma me behekst had met een toverdrankje! Maar de buikpijn was wel weg! Dat was dan ook reden genoeg om nog eens te sippen ...gewoon de smaak nog even te testen. Van die medicamentensmaak was helemaal niks te merken, deze Antwerpse likeurspecialiteit Elixir dAnvers, smaakte gewoon lekker..... Ik ben dan ook geen 13 meer, heb geen krampjes meer en kan nu beter tegen ... heksendrankjes!.
Als ik niet kan slapen dan verwens ik mezelf naar de bliksem - zoals nu - en dat is nu niet bepaald nodig want we hadden de laatste weken al een paar fikse onweders te verwerken met alles erop en eraan. Hoe keken we er tegenaan?
Zo was het.... We hoorden het in de verte rommelen. Er verschenen donkere onweerswolken. De lucht werd steeds zwarter. Het zou niet lang meer duren voor het spektakel begon. De spanning steeg, zou het een mooie bui worden of niet? Maar het bleef bij een dreiging, voorlopig toch. Toen gingen we slapen...
We verbreken de stilte ,moeten ze gedacht hebben ... ! Euh, Wie ? Dié donkere wolken natuurlijk ! In stilte kwamen ze terug aandrijven. Plots werd de slaapkamer verlicht, er volgde een luide knal om U tegen te zeggen, ik werd er helemaal wakker van. Kort nadien herhaalde zich alles opnieuw en opnieuw en opnieuw ! Een hele tijd lang ... We verbreken die stilte, moeten ze toen gedacht hebben. Ze waren daar duidelijk in geslaagd.
En plotseling kwam de regen met bakken uit de hemel vallen. Dan barste het onweer los. Een felle lichtflits. Beng! Wat een herrie! Je kreeg er pijn van in je oren. Een hond van de buren begon van schrik te blaffen. Weer een flits en zo ging het nog een tijdje door. Je hoorde de donderslagen steeds zachter worden. Gelukkig, het onweer dreef over. Zo was het....
Fabels en bijgeloof Lange tijd hebben mensen niet geweten wat onweer was. Ze hadden groot ontzag voor de bliksem en bedachten er allerlei verklaringen voor. Heel vroeger dachten de mensen dat onweer te maken had met het humeur van de goden. Jupiter (de Romeinen) zou uit kwaadheid vurige schichten, lichtflitsen, naar de aarde sturen. Donar (de Germanen) zou zich klaarmaken voor de strijd. Als hij met zijn bokkewagen, getrokken door de bokken "Tandenknarser" en "Tandenmaler" door de lucht reed, dan hoorde je de donder. En als Donar met zijn hamer op zijn zwaard sloeg, dan dachten onze voorvaderen dat het bliksemde. De meeste vreemde middeltjes werden vroeger bedacht om het onweer weg te jagen. Zo geloofden sommige mensen dat bepaalde planten tegen een inslag hielpen, zoals Maria-distel of look. Anderen dachten dat het hielp om een klavertje-vier te bewaren.
Maar er waren nog meer vreemde tovermiddeltjes . Het zou helpen om op de vooravond van 6 januari, een Christelijk feest, het ei van een zwarte kip over het dak te gooien, of om op het dak een ezelskop te zetten. Mensen spijkerden soms ook een dode uil aan de schuurdeur vast.
Ik zal het maar afdoen als bijgeloof, want heb geen zwarte kip, ik ga niet zover in het beweren dat ik een ezelskop heb ( ) en de uil vind ik een te wijze vogel om hem aan een fictieve schuurdeur te spijkeren!!!
Nog maar enkele tientallen jaren geleden geloofden mensen nog dat rook uit de schoorsteen hielp tegen de bliksem. Ze staken daarom zelfs midden in de zomer de kachel aan! Ook was het - tot het einde van de vorige eeuw - gebruikelijk om de kerkklokken te luiden als er onweer aankwam. Met het ene geluid dacht men het andere geluid weg te jagen. Zo zou het hele dorp veilig zijn tegen blikseminslag. Op veel Middeleeuwse klokken staat nog: "fulgura frango". Dat betekent: "Ik breek de bliksems". Sommige mensen deden zoiets ook thuis. Ze hadden een schelletje, een klein belletje, dat bij onweer werd "geluid ". Voor mij was het allemaal veel eenvoudiger, als kind liep ik 's nachts rond in huis om het met gewijd water te zegenen
Onweer, donder en bliksem hebben altijd de fantasie van mensen geprikkeld. Het is dan ook niet vreemd dat deze begrippen in veel uitdrukkingen en gezegdes terug te vinden zijn.
Hier volgen enkele voorbeelden: Alles is naar de bliksem. Zijn gezicht staat op onweer. Bliksemsnel. Dat gaat je geen donder aan. Je bent een dondersteen. Je weet er geen donder van. Bliksembezoekje. Loop naar de bliksem. Van de trap gedonderd.
En als ik nu niet bliksemsnel inslaap dan..... dan lig ik wakker!!!!!
Want dat was het wat ik vandaag deed en meteen bleven mijn ogen zich vastzuigen aan dat ene woordje: "Volwassen".
Is het omdat het vetgedrukt staat, ik weet het niet, maar dat ene woord bleef maar in mijn hoofd tollen "vol- wassen". Het begon mij te intrigeren zelfs te irriteren toen ik dat woord in gedachten maar bleef herhalen.. "Volwassen". Ik begon het uit te pluizen, te ontleden waarom het mij zo'n definitief gevoel gaf alsof er onherroepelijk een eindpunt op volgt... " Vol- wassen", wassen in de zin van was- waste - gewassen...wat betekent al wrijvend schoonmaken ( zegt Van Dale). Wat schoonmaken? Alles wat is blijven kleven bij het opgroeien, alle minpunten, al het grijze dat bleef plakken aan je huid na het vallen en opstaan , het verdriet dat donkere littekens achterliet of..al de kwistige uitbarstingen op hoogtepunten, al de vreugden die je in een roes brachten en soms dwaze dingen lieten doen?? Volwassen worden... ik laat het woord nog eens draaien in mijn mond en bij het herhalen denk ik ook aan " wassen" zoals in " de wassende maan" waar wassen betekent "schijnbaar in grootte toenemen". Is het dat wat men bedoelt, je leven dat voller wordt, rijker wordt en geleidelijk groter wordt in verhouding tot wat je er zelf van maakt, gegroeid uit je innerste ik, je ervaringen, je vallen en opstaan, je illusies en desillusies....? "Volwassen = lichamelijk en /of geestelijk volgroeid" , zegt nog eens Van Dale..... Ben je dat ooit? Gaat dat groeien niet steeds door tot je in de winter van je leven komt en de groei abrupt afgebroken wordt door de aftakeling en je je krachten voelt wegvloeien tot je je weer voelt als een kind maar nooit meer dat kind van toen kan worden omdat je een rugzak meedraagt die sinds je kindertijd maar bleef toenemen in gewicht?? Volwassen ... ik vrees dat ik dat woord nooit meer kan gebruiken zonder die vreemde naklank...
Vraag mij niet waarom ik dit logje schrijf... Misschien omdat ik ergens over een sterfgeval gelezen heb, misschien gewoonweg omdat ik even in gedachten bij ma was???
Toen ik nog een kind was ...
was ik onbekommerd en geloofde nog in sprookjes. We woonden in de buurt van een ouder echtpaar en wanneer ik de buurvrouw zag buitenkomen, wist ik dat er weer wat te rapen viel. We riepen altijd een goedendag naar haar ! Ze lachte dan en riep wat terug ! Ze scharrelde dan in haar "schortzak " en stak ons wat " spekken" (snoepbolletjes) in de hand. Dat vonden wij natuurlijk leuk !
Toen ik nog een kind was ... kwam ik op een mooie dag terug van school, uitgelaten en babbelend met mijn vriendinnetje. Plots zag ik ma bij een andere buurvrouw staan. Dàt was ongewoon want mijn ma was altijd bezig... Ze nam me vast en vertelde dat er iets vreselijks was gebeurd. Buurvrouw was er vanaf die dag niet meer ...
Ze was naar hierboven vertrokken, zonder boe of ba ...
Toen ik nog een kind was ...
zag ik ineens een kist. Er lagen bloemen bovenop,
ik vond dat vreemd. Na de dienst mocht ik terug naar huis. Mams ging niet mee. Die liep verder mee met al die zwart geklede mensen.
Toen ik nog een kind was ... liep ik op een zekere dag met ma langs de vele graven. Hier en daar stonden we even stil, Ik vond daar niks aan, snapte maar niet waar àl die mensen nu naartoe waren ... '' Ze hebben het nu goed " zei ma.
Toen ik nog een kind was ... was ik nog onbekommerd en geloofde nog in sprookjes. Nu ik volwassen ben geloof ik niet meer in die sprookjes en is ma er niet meer om mijn hand vast te houden...
Nu ik volwassen ben... hou ik de handjes vast van mijn kleinkinderen om hen via hun sprookjeswereld te vergezellen naar het echte leven.
Inderdaad Amor Fati, er hapert iets aan mijn marketing, er blijft dus maar één ding over.....
Lieverd, ik heb gestofzuigd en de vaat gedaan. Ik heb de kinderen een bad gegeven en te slapen gelegd. De strijk is gedaan. Zo meteen begin ik aan de ramen. Amuseer jij je maar op je PCeetje!!!
DAMES,
DEZE
NATTE DROOM
VERNIETIGT
ZICHZELF
NA
DERTIG
SECONDEN.
Ik heb vandaag een afspraak ( neen geen romantische!!) en....dat stuurt mijn planning in de war
Wat jullie niet zien ! * Vuile vloeren ... * een volle vaatwasmachine ... * vuile ramen ...
* en een beetje (!!) strijk ... !
<
Voelt iemand nu plots een hevige aanval van werklust opkomen,
dan ROEPT U MAAR ... ik zet de deur wagenwijd voor je open ... Let op: dit moet wél allemaal voor de avond gedaan zijn hé ...
Onze tweede kleinzoon is laaiend enthousiast als hij eens van Lier naar Antwerpen mag treinen. Zelf ben ik niet zo'n treinfanaat misschien door die " treinhappening " van zolang geleden?.( door die memorystick leeft een mens soms in het verleden, bedankt hoor Bojako want jij lanceerde dat ding!!). Maar nu terug naar de feiten, ik beleefde iets hilarisch zoveel jaren terug en dat wil ik ook hier even kwijt, want zoiets overkomt alleen mij en lachen kan soms echt deugd doen!!
Het was een gewone doordeweekse dag in de zomervakantie. Ik volgde één of andere cursus in Roeselare en moest mij daarvoor gedurende één week per trein verplaatsen. Op die bewuste dag zat een man tegenover mij met zo'n schattig plukje haar onder z'n lip. Het was niet echt een sikje, maar meer een dotje haar dat onder z'n lip geplakt leek te zitten als een stukje klei. En NATUURLIJK kon ik mijn ogen er niet vanaf houden en werd mijn blik er steeds naartoe getrokken. Dat vond ik wel heel vervelend want het is natuurlijk niet echt beleefd om naar iemand te zitten staren, maar ik kon het echt niet laten. Ik zat sowieso niet op mijn gemak, want de bank waar ik op zat, voelde een beetje wiebelig aan. De man had inmiddels in de gaten gekregen dat ik steeds naar zijn "plukje" zat te kijken en had al een beetje geïrriteerd naar mijn kant gekeken. Dat begon stilletjes op mijn lachspieren te werken. In de omgeving van Izegem kwam een vrouw de trein in en wilde naast mij gaan zitten. Toen ik zag dat ze zich naast mij zou laten neervallen, wilde ik haar net waarschuwen dat de bank een beetje wankel aanvoelde toen ze al met een plof neerkwam!! Voor ik wist wat er gebeurde, vond ik mezelf terug op mijn knieën op de grond met mijn hoofd in het kruis van "Mister Dottemans" en.. die mevrouw in dezelfde houding naast mij, maar zij trof een lege zitplaats aan (de bofkont). Ik keek lichtelijk hulpeloos naar boven en ontwaarde het dotje haar wel opeens heel dichtbij! Vraag me niet waarom, maar in mijn hoofd borrelde opeens de gedachte op dat ik bijna een hap uit dat plukje had kunnen nemen. Dat was het startsein om het uit te gieren van het lachen. De dame naast mij kwam ook niet meer bij toen ze onze situatie zag, maar helaas vond de brave man het allemaal niet zo vermakelijk. Hij keek mij aan alsof hij mij wel op kon vreten en dat bedoel ik niet in positieve zin.!! In ieder geval, ik hing dus nog steeds slap van het lachen over z'n benen heen en heb mij uiteindelijk met moeite omhoog gehesen. Wat was er gebeurd??? De zitting van de bank zat los en doordat die mevrouw met een klap was neergeploft, was de hele zitting naar voren geklapt waardoor we min of meer "gelanceerd" werden. De hele verdere reis heb ik niet eens meer richting " Mr Dottemans" durven kijken of de lachkriebels schoten keer op keer omhoog. Het toeval wilde dat de volgende dag die brave man weer dezelfde trein nam als ik.Wellicht een pendelaar die naar zijn werk ging.. Toen hij tegenover mij wilde plaatsnemen, keek hij nog eens goed, zag mij en....... liep vervolgens een coupé verder. Jullie begrijpen zeker dat ik direct weer slap lag!!!! Misschien is dat de reden waarom ik nu nog zelden de trein neem!! Begrijpen jullie nu waarom ik nog niet meegereisd heb met onze kleinzoon?. Stel je eens voor dat er zich een "Mr Dottemans " voor mij gaat zetten en oma daar de slappe lach krijgt!? Niet echt een voorbeeld van ..??
Ik vertelde jullie dat ik wat problemen kreeg op ons laatste tripje. Toeval wilde dat het gebeurde na een stevig kopje koffie en de keren erop ook... Daarom gaat een mens nadenken en toen ik van onze vriend,die met ons de trip meemaakte, het volgende berichtje kreeg, vond ik het een goed idee om het even mee te geven.
Is zo'n bakkie drinken eigenlijk wel gezond?
Laten we eerst even naar de geschiedenis van koffie kijken. Onze voorouders in het stenen ( jawel!!) tijdperk hadden al door dat sommige planten cafeïne bevatten en ze consumeerden die planten als stimulerend middel. De kunst van koffie zetten werd waarschijnlijk pas ontdekt in de 9e eeuw in Ethiopië. En pas nog veel later in de 17e eeuw, kreeg Engeland de eerste koffiehuizen. Aangezien die koffie uit het Midden Oosten werd ingevoerd, noemde men deze drank toen " Arabian Wine". Eigenlijk wel een leuke benaming!
In koffie vinden we meer dan 200 stoffen, waarvan cafeïne natuurlijk de belangrijkste is. Deze stimuleert ons centraal zenuwstelsel, ons metabolisme en een aantal hormonen. Onze bloeddruk, hartritme en ademhaling nemen toe. Dat geldt eveneens voor de cortisol- en adrenaline productie in onze bijnieren, waardoor we alerter worden. Dat betekent echter ook een groter risico op tremoren ( trillen), nervositeit en slapeloosheid. Daarbij is er een verhoogde productie van maagzuur en gal en een toename van reflux van maag en slokdarm. Een erg leuk gegeven is dat een gematigde koffiedrinker een verminderd risico heeft op dementie en de ziekte van Parkinson. Dit zou kunnen liggen aan het effect op sommige neurotransmitters (= belangrijke stofjes in ons zenuwstelsel) en het feit dat koffie een antioxidant werking heeft.
Koffie vermeerdert de circulatie naar de spieren, maar vermindert helaas de bloedtoevoer naar de hersenen. Onderzoekers vonden dit een goede reden om eens te kijken of koffie inderdaad onze concentratie verbetert. En wat blijkt nu: ons korte termijngeheugen is minder efficiënt na het drinken van een paar kopjes koffie, evenals onze motorische prestaties. Studenten die een uurtje tussendoor slapen en geen koffie drinken, presteren beter. Bovendien is er vaak sprake van een " crash" effect. Ongeveer 5 uur na het drinken van koffie ontstaat er vermoeidheid, slaperigheid, concentratie vermindering en in sommige gevallen zelfs angstaanvallen.
Verder vergroot teveel koffie het risico op hartritme stoornissen en een aantal soorten kanker. Cafeïne in huidproducten biedt daarentegen weer bescherming tegen sommige vormen van huidkanker.
Is koffie dan gezond? De conclusie zou kunnen zijn dat een gematigd gebruik te verdedigen is. Dan hebben we het voordeel van de antioxidant werking en bovendien kunnen we zo ook toch lekker genieten van het " ff samen een bakje doen"...
even ter info: Antioxidanten zijn belangrijk voor de gezondheid. Anti-oxidanten beletten dat Vrije radicalen schade aanrichten en helpen ongewenste oxidatie te voorkomen in ons lichaam. Lichamelijke veroudering, schade aan huid en bindweefsels blijken het gevolg te zijn van vrije radicalen. Anti-oxidanten kunnen veroudering vertragen. Antioxidanten zitten in bepaalde Voeding (o.a knoflook, broccoli, kruiden) en in Supplementen (o.a Omega vetzuren, Vitamine A, B6, C, E, Taurine, Mineralen als Zink en Selenium).
Moraal van het verhaal: drink koffie maar met mate!!
Uiteindelijk hebben we toch nog veel gezien en beleefd niettegenstaande het mindere weer en andere troubles. De terugweg verliep in de zon , die kwam een paar dagen te laat! Omdat we er toch langs reden profiteerden we ervan om een bezoekje te brengen aan de Eerste Wereldgrootste Koekoeksklok. Vader en zoon hebben er 4 jaar aan gewerkt om de klok te maken en af te stellen.
In een volgend dorpje konden we dan uiteindelijk het huidige Grootse Koekoeksuurwerk bezichtigen. Indrukwekkend!!
Bodensee en het Zwarte Woud, daar komen we zeker nog terug want er valt nog heel wat te bezichtigen hoewel we met de meer dan 300 foto's al een heel ruime indruk opgeslagen hebben.
Reeds jaren spreekt T erover om naar de hambeurs van Friedrichshafen te gaan, het Mekka van elke echte zendamateur. Maar er kwam telkens iets tussen en de gedachte werd naar een volgend jaar verschoven. Maar toen ook nog eens onze vriend/zendamateur met dezelfde " verzuchting" naar voor kwam, begonnen beide mannen concrete plannen te maken. Wij vrouwen zagen het wel zitten om meteen de omgeving te verkennen vandaar onze trip en nu was het zover. . Zij hebben er uiteindelijk twee volle dagen rondgelopen!!!! Er waren 6 zalen elk in de grootte van 1 Heizelzaal te bezichtigen. Ik kan nu wel een tijdje geboeid zijn door radio amateurisme maar om twee dagen en 6 zalen af te dweilen.... Een "zender" is toch een "zender" hé en al die randapparatuur daar heb ik niet echt kaas van gegeten. Dus , best dat wij hen niet moesten volgen..
Onze mannen "dropten" ons op weg naar de " Messe= beurs" in Meersburg , een toeristisch, mooi dorpje met romantische hoekjes aan de Bodensee. Bij elke stap ontdekten we zijn pittoreske schoonheid. De oversteek naar het bloemenparadijs van Mainau is een aanrader. Gelukkig was het die dag prachtig weer zodat we heel wat afgelopen hebben. We genoten van het meer, de steile straatjes met de typische gebouwen. In het Nieuwe slot van Meersburg, een parel van barokke kunst, genoten we van een rijk verleden. Jullie zien het prachtige gebouw, de grote inkomtrap, de kachels uit die tijd, de beschilderde plafonds en een zicht op de Bodensee met een heel speciale boom.
In de namiddag bezochten we de oude burcht. Een pareltje van middeleeuwse cultuur en het oudste residentieel kasteel van Duitsland . Wat moeten dat " tijden" geweest zijn!! We bezochten er wel zo'n 30 gemeubelde kamers (!) of beter gezegd donkere zalen, koude ruimtes, dikke muren afgesloten door stevige deuren. We liepen door zalen vol harnassen, een Middeleeuwse, muffige keuken ( goddank voor mijn handig kookpaleisje!!) , een eigentijdse badkamer, smederij, bakkerij en vele verborgen hoekjes ergens in een toren...Pure fascinatie en .. met wat verbeelding kan je je voorstellen hoe een smachtende jonkvrouw vanuit een onooglijk raampje naar buiten tuurde!! De burcht leek een minidorp opzichzelf . In éen van die kamers heeft zelfs de dichteres Annette von Droste- Hülshoff gewerkt en is er gestorven. We hebben er onze foto-apparaten overuren laten draaien... Spijtig dat ik maar een heel beperkte selectie kan op de blog zetten.
Dat was in een notedop ons tweede hoogtepunt van onze trip en toen hield deze Pallieter het voor gezien.. of beter "mijn klokje".... Intussen weten we de oorzaak!! Een tweede dag Bodensee zat er daardoor niet in en onze mannen trokken de volgende dag alleen naar hun beurs!!...
Technologie ontmoet kunst, gisteren ontmoet morgen...
Ons volgende bezoekje was aan het Zeppelinmuseum in Friedrichshafen. Daar worden de diverse werelden van wetenschappen en onderzoekingen bijeen gebracht in een echte opwindende tocht door de tijd.
We zien er een uiterst betekenisvolle internationale collectie van de luchtvaartgeschiedenis. De reconstructie van een 108voet lang deel van de legendarische LZ 129, "De Hindenburg", is de hoofdattractie van ons avontuur in de tijd. Hier zien jullie het wrak van een neergestorte Zeppelin.
zicht op één van de eerste motoren
We konden er aan boord gaan en wandelen langs de authentiek gemeubelde passagiersverblijven
Zicht op één van de slaapkajuiten.
In bepaalde zalen konden we naast de Zeppelingeschiedenis ook van een kunsttentoonstelling genieten. Beiden waren harmonieus met en rond elkaar opgebouwd. Puur genot! ... Mijn vriendin en ik zijn op op bepaalde punten soulmates terwijl onze mannen alles liever vanuit technisch standpunt benaderen.. Daarom lieten we hen hun technische honger stillen terwijl het voor ons puur avontuur zou worden ....
In het Zeppelinmuseum hadden we al kennis gemaakt met het sigaarvormig luchtschip en zijn geschiedenis. Wij wilden ook wel eens " geschiedenis" schrijven!! Dat unieke gevoel van rust en bijna geluidsloos te vliegen slechts een paar honderd meter boven de grond, leek ons een enorme uitdaging. Doen we het of doen we het niet?? We doen het!!.
Het enige probleem was het weer dat stokken in de wielen stak. We moesten een droge dag afwachten en... we kregen ook een droge voormiddag... Gaan jullie mee?
Een opwindende dag, een onbeschrijflijk gevoel, maar aan alle schone liedjes komt een einde.
Niet alleen de dorpskern boeide ons maar ook de ruime omgeving . Door de bossen en over de uitgestrekte weiden dwaalden we rond en ik voelde mij als een " Pallieter" in die prachtige natuur.
In de buurt van Unterkirnach ligt Triberg., bekend omwille van zijn watervallen. Triberg ligt in het hart van het Zwarte Woud en is de ideale plaats om op vakantie te gaan. Tweehonderd jaar geleden al waren die watervallen gekend als de grootste watervallen van Duitsland. Ze hebben een verval van zo'n 163 meter en donderen in zeven fases naar beneden tussen ge-erodeerde rotsen en hoge sparren. Een fenomenaal natuur gebeuren. Langs de klim naar boven staan prachtige uithangborden met een heel interessante uitleg over de waterval. En wonder boven wonder in twee talen, uitzonderlijk voor het land!! Ik laat jullie even meegenieten van het landschap.( klik op de link)
Maar naast dit prachtig landschap, dat er haast nog intact bijligt, biedt het dorp ook nog een andere attractie nl de Koekoeksklokken!! Hier even een zicht op het dorpje.( op link klikken)
Een aanrader is ook het Zwarte Woud museum waar je kennis maakt met een unieke collectie van mechanische muziekinstrumenten en waar je het één en ander leert omtrent de handvaardigheden en het uitzonderlijke talent van de plaatselijke bewoners. En als afsluiter moet je in een plaatselijk café even proeven van de heerlijke Schwarzwald torte met kersen!!!!
Unterkirnach is een klein, landelijk dorpje in het Duitse Zwarte Woud, een kleinood dat rust, groen en vriendelijkheid uitstraalt. Daar hebben we onlangs een week lang "onze tenten" opgeslagen en van daaruit de omgeving verkend. Eén weekje daar leverde de oogst van zo'n 300 foto's. Ik kan maar een heel beperkte selectie tonen het wordt dus weer " beremoeilijk". Unterkirnach heeft vele gezichten: groene dalen, reuzenhoge bossen en kabbelende beekjes die zich erdoor voortbewegen. Het is een plaats waar men onbezorgd ontspannen en rusten kan. Een plek bij uitstek voor wandelaars en natuurgenieters. De bedoeling was dat we van die twee laatste mogelijkheden zouden profiteren. Maar eerst verkenden we het dorpje zelf.
Ooit drukten meer dan 20 molens hun stempel op het gebied. Getuige daarvan het Schwarzwaldlied: " Es klappert die Mühle am rauschende Bach". Ter herinnering hieraan staat in het centrum van het dorp nog steeds de stijlvolle Kirnachmühle met een compleet ingerichte bakkerij waar men nog altijd brood bakt in een oude, klassieke houtsoven. Dat kan je elke week op dinsdag meemaken. Reeds om 5u30 staat de bakker op om het deeg te bereiden. Omdat men vroeger maar 1 keer per maand brood bakte, gebruikte men desem om het brood vers en zacht te houden. Hier past men die werkwijze nog gedeeltelijk toe. Het brood dat in Unterkirnach één keer per week gebakken wordt, bestaat uit één deel desem en twee delen gistbrood. Ik kan jullie verzekeren dat het brood heel mals en lekker is. Na het maken van zijn deeg, stookt de bakker de houtkachel gloeiend heet om daarna de houtskool uit de oven te halen en onderaan in een aslade op te stapelen om verder te smeulen en de hitte aan te houden. De oven wordt dan uitgeveegd en met een natte doek gereinigd want later moet daar dan het brood in. De fotoreeks toon jullie de bakkerij/ maalderij. Die laatste werd aangedreven door de immens grote watermolen langs de zijkant van het huis. De broodjes lagen al mooi te rijzen toen wij er om 8u30 aankwamen. De eerste lading zagen we er nog net uithalen.
Bij een kopje koffie genoten we van een lekker ontbijt en daarna verkenden we het dorp. De pittoreske, typisch Duitse huizen en straten nodigden uit om veel foto's te nemen. In het oog springend was, in de buurt van het toeristenbureau, een tot gezicht bewerkte boomwortel. Wat hogerop lag een klassiek kerkje te schitteren tussen het groen en in het centrum werden we aangenaam verrast door een groep stenen beelden.
Door de dorpskern kabbelde speels een beekje alsof het wilde uitnodigen tot het maken van " dwaze scenes'!!! De foto's spreken voor zichzelf!!.
Als bloemenfanaat kon ik het niet nalaten om enkele prachtexemplaren, die we langs onze tocht ontdekten, te fotograferen. Alles puur natuur, zomaar langs de weg te vinden...
Krassend gaat mijn potlood over het papier groeven makend tussen de lijnen, woorden op het vel getoverd. Zinnen kijken mij van onder aan
.
Tot leven komen tekens, elke letter een verhaal apart, het ene vol tranen, het andere met een lach. Iedere regel een wereld van verschil.
Dan glijdt mijn gom als een naderend gevaar
vegend over het wit van het papier, langzaam naar de grijsgetekende verhalen toe, om ze te wissen voor altijd .
Het grijs vervaagt zonder afscheid te nemen
weggehaald door dat witte ding. Om vervolgens nooit meer terug te komen... Maar de krassen blijven bestaan.
Waar de memorystick momenteel zit, weet ik niet, maar waar die al langs geweest is, lazen we vooral dat het vroeger zoveel eenvoudiger was. Kinderen konden nog onbekommerd op straat ravotten, de gsm bestond nog niet, we hadden nog tijd voor elkaar en hoefden ons geen zorgen te maken over het programmeren van onze digitale televisie. We wentelden ons allemaal bij het ophalen van die herinneringen in jeugdsentiment en zochten oude foto's of muziek op van tijdens onze jeugd.We mijmerden over de stilte die toen nog over de akkers hing, over de lege autowegen .. Kortom we bevonden ons meestal in een nostalgische trip. We recycleerden uit het verleden .
Die interesse voor wat voorbij is, steekt steeds vaker de kop op. De economische en ecologische crisis waarmee we nu te maken krijgen, zorgt voor een langzame mentaliteitsverandering. Massaconsumptie maakt plaats voor het hergebruiken van oude spullen én het herinvoeren van oude waarden. Was het vroeger echt allemaal beter? Niet per sé. Makkelijker en duidelijker, dat wel. Niet alles was even aangenaam - op school werden leerlingen vaak beschouwd als onmondig en de autoriteit van de leraar werd nooit in vraag gesteld - maar het was wel duidelijk wat mocht en niet mocht, wat goed en fout was, wie de baas was en wie moest luisteren. Kinderen van nu zijn stukken mondiger en worden daar door hun ouders ook in gestimuleerd. Gedaan met het klakkeloos gehoorzamen en luisteren naar het lerarenkorps, ook gedaan met moeder aan de haard en vaders wil is wet. Een jarenlange strijd om gelijke rechten heeft het man -en vrouwbeeld grondig door elkaar geschud.
Maar dat teruggaan naar het verleden spiegelt zich ook in recente Vlaamse fictiereeksen: De Smaak van de Keyser voerde ons terug naar Limburg tijdens de Eerste wereldoorlog. In Van Vlees en Bloed zagen we een op-en-top Vlaamse beenhouwersfamilie waarin oude waarden en strenge wetten de orde van de dag bepalen. En dan zijn er nog de returns van TitaTovenaar, Schipper naast Mathilde, Miami Vice ... en nog zoveel meer sweet memories. Blijkbaar springen we met zijn allen graag nog eens op de heimwee kar. Niemand heeft nog schroom om uiting te geven aan dat onbestemde gevoel waarop je niet meteen een vingen kan leggen: melancholie.
Er is echt niets mis met een beetje nostalgie. We kunnen de tijd niet terugdraaien maar wel herbeleven. Voor sommigen een heerlijke beleving, voor anderen een tijd om voor altijd te vergeten... Soms zijn herinneringen niet oud maar "vintage" !!
De laatste tijd werden we tot op het bizarre toe met typische Amerikaanse scènes overrompeld naar aanleiding van het overlijden van Michael Jackson. Of je nu voor of tegen de man bent, dat laat ik in het midden, maar de hommage die we gisterenavond live konden volgen op TV kan niemand onbewogen laten al was het dan maar om verschillende redenen. Het was zoals het Nieuwsblad bloklettert: " Een herdenking waarin echte emoties en goedkoop sentiment on de eer streden." Het was vooral de getuigenis van Brooke Shields, doorleefd en ontroerend, die mij het meest raakte. Nog zo'n kind/ster die de harde realiteit van te vlug volwassen te moeten worden, heeft ervaren. De krachtige retoriek van een paar Zwarte sprekers viel op. Ze ontroerden, begeesterden, fascineerden op een Martin Luther King achtige manier de aanwezigen en de tv-kijkers. Was het afscheidszinnetje van Paris, het dochtertje van.., gepland of ingecalculeerd? Ik zou het niet weten en ik hoop maar dat men een kind in dergelijke omstandigheden niet zomaar voor de media gooit om een pakkende getuigenis te geven.!! Mijn hart gaat dan ook ten volste naar de drie kinderen van MJ die nu de speelbal worden van..?? Ook zij vallen veel te jong in handen van een op sensatie beluste mediawereld. Meer wil ik er niet over kwijt!
Na het pakkend afscheid van " onze Yasmine" en het intense, speciale afscheid van " The King of Pop" ga je toch even stilstaan bij de relativiteit van het leven. Ik weet het wel, er sterven elke seconde massa's mensen waar nooit iemand over spreekt en voor sommigen kan dat verlies even ingrijpend zijn. Maar dat neemt niet weg dat we soms toch heel fel met ons neus op de feiten gedrukt worden.
Ik ben geen fan, in de letterlijke zin van het woord, maar ik kan genieten van een paar van MJs songs. Mijn voorkeur gaat naar wat jullie hier horen!
What about sunrise
What about rain
What about all the things
That you said we were to gain
What about killing fields Is there a time
What about all the things
That you said was yours and mine
Did you ever stop to notice All the blood we've shared before Did you ever stop to notice
The crying Earth, the weeping shores?
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
What have we done to the world
Look what we've done
What about all the peace
That you pledge your only son
What about flowering fields Is there a time
What about all the dreams
That you said was yours and mine
Did you ever stop to notice
All the children dead from war
Did you ever stop to notice
The crying Earth, the weeping shores
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
I used to dream I used to glance beyond the stars Now I don't know where we are Although I know we've drifted far
Aaaaaaaaah, Oooooooooh
Hey, what about yesterday
What about the seas
The heavens are falling down
I can't even breathe
What about everything
What about nature's worth
It's our planet's womb
What about animals
We've turned kingdoms to dust What about elephants
Have we lost their trust
What about crying whales
What about forest trails
Burnt despite our pleas
What about the holy land
Torn apart by creed
What about the common man Can't we set him free
What about children dying
Where did we go wrong
Someone tell me why What about baby boy What about the days
What about all their joy
What about the men What about the crying man
What about Abraham
What about death again Do we give a damn
Hoewel België slechts 30.000 vierkante meter groot is, telt het toch flink wat plekjes die een uitstapje waard zijn. Dat las ik vandaag in Steps een tijdschrift. Vanuit mijn luie stoel of.. misschien een tip voor een bezoeker... ga ik even zien.
De éénzaamste kerktoren in het Antwerpse havengebied. Toen in de jaren zestig van de vorige eeuw enkele rustige polderdorpjes zoals Oosterweel, Oorderen en Wilmarsdonk van de kaart geveegd werden om plaats te maken voor de uitbreiding van de haven , gingen enkele arbeiders vrij driest te werk. Vreemd genoeg was er één gebouw dat het afbraakgeweld overleefde: de kerktoren van Wilmarsdonk. Momenteel is de eenzame toren letterlijk omringd door honderden containers in alle maten , je krijgt er bijna medelijden mee.
De kerktoren ingebouwd in de haven
Wandelen langs planeten. In Achel, Noord Limburg kan je aan " planeethoppen" doen. Het planetenpad is een twee kilometer lange wandeling en opgevat als getrouwe weergave van ons zonnestelsel. Als onverschrokken ruimtevaarden kan je er van de ene planeet naar de nadere reizen. Nadat je voorbij Saturnus, Jupiter en Mars gepasseerd bent, kan je picknicken in de buurt van de Aarde en Venus. Geef toe, zelfs Frank De Winne heeft niet zoveel ruimtereizen op zijn palmares staan. Helaas geen foto gevonden.
De mooiste begonia's Duizenden vergapen zich in de lente aan de Hollandse tulpenvelden maar eerlijk is eerlijk: de begoniavelden in het Oost-Vlaamse Lochristi, Destelbergen en Laarne zijn zeker zo mooi en indrukwekkend! De zomerse landschappen danken hun uitzonderlijke pracht aan miljoenen , kleurrijke begonia's. De bloemenzee van paars, rood, roze, geel, wit en oranje tinten zijn een streling voor het oog!! Spijtig dat de meeste bloemen bedoeld zijn voor de export. En weet je wie de grootste afnemer is?? Inderdaad, Nederland!!
De noordelijkste wijn. Houwaart, gelegen in Vlaams- Brabant mag zich terecht het meest noordelijke wijndorp van Europa noemen. Toegegeven , vergeleken met de wijngaarden in Frankrijk en Italië, vallen de zeven hectaren wijnbouw in Houwaart nauwelijks op, maar lekker is het wel!
De hoogste duin. De Hoge Blekker torent ruim 33 meter boven de Noorzeegolven uit en is daarmee de hoogste duin van West-Vlaanderen. Je vindt " em" in het gesloten duinenmassief van Koksijde. Voor de zeelui die tijdens een storm in de problemen geraakten, fungeerde hij ooit als baken. Zagen ze de duin "blekken", wat wil zeggen blinken, dan wisten ze dat de redding nabij was. Het zijn dan ook de zeevaarders die de naam gegeven hebben
De Hoge Blekker Koksijde
Hangende tuinen.
Niet enkel Babylon heeft hangende tuinen, ook Thuin in Henegouwen heeft een dergelijk kleinood. Ze stammen uit de tiende eeuw en liggen als watervallen op de heuvel.
;
Ardense Provence: In Belgisch Luxemburg heeft zich een stukje Provence genesteld. Torgny ligt op een heuvel en is langs het noorden en oosten afgesloten door heuvelruggen. Het ligt als het ware te lachen naar het zuiden. Geen wonder dat het als twee druppels water gelijkt op een dorpje diep in de Franse Provence
Een groene droom. Het Solvaydomein in het Brusselse Terhulpen lijkt door de zijn franse tuinen, grasvelden, exotische bomen en mooie vijvers op een groene droom. Markies van Béthune liet er in 1842 een optrekje bouwen dat aan een Loirekasteel moest doen denken.
Geloof me, het is misschien allemaal uitzonderlijk, bizar maar.. BELGISCH! Geniet nog van jullie " hete " zondag!!
Zoals elke maand geef ik jullie ook deze maand het sterrenbeeld:
Deneb en Wega zijn de namen van de twee opvallende, fel stralende sterren die in de zomer 's avonds en rond middernacht hoog aan de hemel staan. Deneb is de helderste ster van de Zwaan, Wega is de helderste van de Lier. Het grote kruisvormige sterrenbeeld Zwaan en de kleine Lier, die eruit ziet als een lier, zijn het onafscheidelijke duo dat ons vertelt dat het zomer is. In de Zwaan kan men , zonder veel fantasie, ook een vliegende zwaan met uitgestrekte vleugels herkennen. Denab zit vast aan de staart. Wega is iets helderder dan Deneb. In werkelijkheid is Deneb echter veel groter en lichtsterker dan Wega. Deneb is een superreus die 80.000 keer meer licht uitsraalt dan de zon. Wega is eerder een gewone ster, die toch nog altijd 50 keer zoveel licht geeft als onze zon. Dat sterren die zo verschillend zijn, zo sterk op elkaar lijken, komt door het verschil in afstand. De superheldere Deneb staat op 2600 lichtjaar van de aarde, Wega op " slechts" 25 lichtjaar. Wat veraf staat, toont zich zwak en klein. Geen wonder dat Wega de verre Deneb aan de aardse hemel in glans overtreft.
Tenzij dat het bloedheet was vandaag en een mens dan beter binnen blijft of in het water... maar omdat ik nu niet meer in "een gegalvaniseerd bad" pas, geen watertoestanden voor mij dus Kleindochtertje had meer geluk! Maar we gaan niet klagen hé.....We willen ze hierboven niet op gedachten brengen!!
Onze kleinste spruit blijft maar hangen in haar "neenfase"....
Vandaag was het "neen" bij het eten geven, ze doet het al heel netjes alleen en oma maar fotootjes trekken!!
Rond 21u kwam de mama haar dochtertje ophalen en zal oma nu lekker relaxen!! Hoewel, ons poppemieke was heel braaf vandaag.
Jullie bezorgdheid doet wel deugd maar .. weet je wat ze bij ons zeggen?? " Ben je me moe, je bent mij nog niet kwijt en .. onkruid vergaat niet dus.." Daarom, niet teveel zorgen maken. Ik ben deze morgen naar de huisarts geweest. Omdat hij spreekt van een " lichte verwittiging" en ik familiaal belast ben, heeft hij een onderzoek aanbevolen om eventuele problemen op te sporen of uit te sluiten. Maar geraak maar eens snel bij een goeie hartspecialist... " Mevrouw, elke afspraak duurt zeker 2 maanden..."! "Ok, maar niemand kan toch voorspellen dat zijn tikker kuren zal krijgen??" " Ik weet het, mevrouw, maar het verlof komt er nu ook nog eens aan , ik kan je een afspraak geven.... ten vroegste september"... ( als het ernstig is lig je tegen dan al lang met je benen omhoog.. niet gezegd maar gedacht!!). Dan maar de huisarts ingeschakeld die de zaak wat aangedikt heeft en nu mag ik donderdag bij de assistent van de wijze man om mijn " klokje" te testen en te checken. De specialist is ook aanwezig dus in geval van nood kan hij wel even komen zien... Dat is dan geregeld en tot zolang " probeert biebie zich wat rustiger te houden".. Hoewel? Kleindochtertje 4 komt morgennamiddag want mama moet op school zijn en daarna is er een etentje met de collega's en er is geen opvang mogelijk... Ik heb gevraagd om haar gans de voormiddag wakker te houden, dan kan ik over de middag ook even gaan zitten.. Sorry lieve schat maar het kan eventjes niet anders! Tenzij ze mij daar donderdag houden ( wat ik zeeeeer betwijfel ) wil ik vrijdag toch de blogvrienden terug zien.. Ik ben zeker dat het een goede remedie is tegen " op hol slaande tikkers!!" Pazke heeft echt haar uiterste best gedaan met onze groenten - en bloementuin. Ik vermoed zelfs dat ze tegen elke plant gepraat heeft want zoals alles hier op één week gegroeid is... zonder van het onkruid te spreken.. Maar de bloementuin moet even wachten... als mijn lieve vechtgenoot de groenten wat bijgewerkt heeft, zal hij "mijn tuin" er ook bijnemen... het kriebelt nochtans verschrikkelijk en ik vind het erg dat ik niet zelf de " puntjes op de i kan zetten" maar ja... het zal wel beteren...en zo krijg ik meer tijd dan gedacht om mijn tripverslag te maken...!!
Het zit er weeral op. Het was een korte vakantie met een dubbel gevoel. Omgeving, gezelschap prima, het weer viel echter tegen, bijna elke dag regen en wij maar stappen tussen de vlagen door (!!) en om het helemaal af te maken koos mijn tikkertje juist die trip uit om kuren te krijgen. Ik vrees dat de hoogte er niets mee te maken heeft want de klachten slepen al een tijdje aan. Zullen morgen maar eens gaan horen wat er precies aan de hand is.... Ik geef jullie wel een uitgebreid verslag van onze belevenissen want hebben massa's prachtige foto's maar first things first!!!!
Ik blijf me amuseren..en bij die roos hoort natuurlijk een passend lied. Ik heb het al eens gezegd dat ons ma veel rondliep al zingende . Eén van haar lievelingssongs toen was "La vie en rose." "Quand il me prend dans ses bras Il me parle tout bas, Je vois la vie en rose. Il me dit des mots d'amour, Des mots de tous les jours, Et ça me fait quelque chose..... " Mijn eerste Franse zinnen die ik in duet met ons ma meezong zonder er ook maar iets van te snappen...Maar succes verzekerd!! Daarom bij de roos uit mijn tuin die lieve herinnering.....
Ps. Inderdaad Amor Fati, een goede leerlinge maakt haar huiswerk op tijd en moet het dan maar enkel afgeven!!!!
Ik kan er steeds enorm van genieten dus ,daar gaan we weer...
- Hoe een vis aan de lijn krijgen? Zeg hem dat er telefoon is. - In de slankheidclub zijn 3 nieuwe leden aangekomen. Maar er zijn er ook 3 afgevallen. - Alleenstaande dame zoekt zittend beroep. - Reeds twee maanden na de amputatie van zijn been steekt deze man reeds op eigen houtje de straat over. - Jamaïca is berucht om zijn tropische cyclonen, maar we moeten daar niet teveel Antillen. - Een verliefde kater die voor zijn poes een delicatesse meebracht, kreeg te horen: "Schat wat maak je me toch altijd weer zo blij met een dooie mus." - Wie veel kranten verslindt, begint er op de duur erg bedrukt uit te zien. - "Bevalt de nieuwe secretaresse?" " Jazeker, maar we weten nog niet van wie." - De boer lag zalig te slapen tegen de hooimeid. - Terwijl de politieagente naar de overvallen bank sloop, werd ze door haar mannelijke collega gedekt. - Je kon zien dat de jonggehuwde echtgenoot van zijn vrouwtje.(een nadenkertje!!!) - Mannen die naar vrouwen fluiten, kunnen naar vrouwen fluiten. -"Pas maar op voor mij", zei het klontje tegen de biet, "ik ben geraffineerd. -Als God gewild had dat we zouden kunnen vliegen, zou Hij de weg naar het vliegveld gemakkelijker gemaakt hebben. - Een golfer die aan zijn hole krabt, is ook geen zicht. - Haast en spoed is goed, als je dringend moet. - Leraren krijgen nooit aids want ze zijn van onder wijs. - Menhir: dat was de manier om aan te duiden achter welke steen mannen hun behoefte moesten doen men hier. - Toen de toerist in het Engels postkantoor een postzegel vroeg kreeg hij een stamp. - Een vrouw die aan de was was, zag zeven vliegen vliegen en er was ook één bij bij maar die vloog over de weg weg.
Na die laatste slaan jullie wellicht tilt!!ik ook!!
Begin juni waren de schoolfeesten bij de kleinkinderen. Maar wegens te druk had ik er nog niets over geschreven. Op zaterdag was het bij de 4 van de zoon en op zondag bij het zoontje van de dochter. Natuurlijk dat we dat niet wilden missen!!
Bij de " famous 4" hadden ze het eens over een andere boeg gegooid. Geen optreden van de verschillende klasjes deze keer, maar wel een " krachtmeting" tussen elke klas en hun ouders/ grootouders/ broers of zussen...
Kleinzoon 1 had oma opgegeven ( waarom wordt opa toch altijd gespaard!! ) om het samen met de andere volwassenen in een balspel op te nemen tegen zijn klas. De bedoeling was 2 minuten met de bal te kaatsen zonder die te verliezen. Eén variatie, de volwassenen moesten het op één been doen en mochten dus ook hun evenwicht niet verliezen!!! NEEN, ik heb de bal niet verloren en NEEN ik ben niet gaan zwijmelen....
Kleindochtertje had haar ma gekozen om over een balk te lopen . De tweeling had het wel gewild, maar iedereen mocht maar met één spelletje meedoen, dus moest oma niet door een 2 meter lange koker kruipen..( oef!) Stel je voor!! Als ik al niet " fysiek" halfweg was blijven haperen , dan zou ik zeker ten prooi gevallen zijn aan één of andere dwaze lachbui als ze mij door die koker stuurden!!! En het was een race tegen de tijd...Die kelk is dus aan mij voorbij gegaan... Het werd al bij al een gezellig feest waar iedereen van genoten heeft.
De volgende dag was het up and away naar de school van kleinzoon 2. Met het weer was het minder goed gesteld. Tot rond 15u in de namiddag hadden we afwisselend buien en opklaringen. Omdat de optredens op een podium buiten gepland waren, was het wachten. Uiteindelijk brak er een waterzonnetje door en in een hels tempo werden de nummertjes erdoor gedraaid. Voor ons was het vol verwachting uitkijken wat de kleinzoon zou doen. Vorig jaar was hij niet op het podium te krijgen, noch de juf, noch de ouders noch grootouders konden hem overreden. De grote vraag was dan ook :" Doet hij het , of doet hij het niet"? Hij deed het!!, wel wat onwennig in het begin maar uiteindelijk deed hij toch flink mee.
Intussen had zuslief haar show al achter de rug. Toen in de pauze de muziek met wat decibels toenam en K3 gespeeld werd, begon die kleine op haar mama's schoot te shaken en met de armen te zwieren dat het een lieve lust was, tot grote hilariteit van de omzittenden. "Hoe oud ze was?" vroeg een dame naast ons. " 18 maanden", ... " Dat belooft!"... " Inderdaad mevrouw," zei ik en ik kan het geweten hebben!!!
Op mijn logje :" de memorystick", opperde een trouwe bezoeker dat misschien wel eens één van de kleinkinderen bepaalde genen konden meegekregen hebben!!. Mijn tegenreactie was dat ik " vreesde" dat twee eitjes misschien lichtjes besmet waren. Ik had dan ook het " tikkeneitje" dat aan het shaken was in mijn gedachten.....( )
Bij zo'n gelegenheden als schoolfeesten en zo , worden nogal wat foto's getrokken. Tot nog toe had ik geen tijd om die op mij PCeetje te bekijken en een selectie te maken. Dat is wat ik gisteren deed en hier zie je wie ik bedoel met " tikkeneitje 1"!!!!
De " deugnieterij" straalt zo uit haar oogskes, niet?
Hier in het Westen griezelen we ervan, terwijl het eten van rupsen, kakkerlakken en ik weet niet wat elders een doodgewone (nood)zaak is. Maar wie weet helpt het als er een gezondheidsclaim aan hangt. Onderzoekers van de Universiteit Gent hebben namelijk ontdekt dat je bloeddruk omlaag gaat als je insecten eet. Vandaar mijn vraag..
Heb jij ook zo'n zin in een lekker vliegje of een gebraden sprinkhaan. Nee?
Toch wordt dit hét voedsel van de toekomst. Dat vertelde men vandaag op tv naar aanleiding van een cursus insecten eten. Naar het schijnt, is er steeds meer vraag naar insecten voor mensen. Nu is slechts 1% van die diertjes voor mensen, over tien jaar zou dat zo'n 80% kunnen zijn!
Eerder werd al aangetoond dat insecten veel voedingsstoffen bevatten. Want in één gram vlieg zit meer voeding dan in één gram kip. En al helemaal meer dan in rund. Maar ja, zijn die insecten eigenlijk wel lekker?.
Blijkbaar wel want een man kwam, met veel tralala, vertellen dat insect " zus" naar hazelnoten smaakt en insect "zo" naar gepofte kastanje of spekjes.. Dan denk ik bij mezelf.. eet dan toch gewoon gepofte kastanjes of hazelnoot want ik zie mij echt nog niet direct insecten op mijn menu zetten en geloof mij, ik heb mij heel vaak, wat de voeding betreft, aangepast aan de omstandigheden...
Maar kom ...hier even een voorproefje van een schoteltje extra eiwitten van de toekomst...
Gisteren, toen we naar de dochter reden, speelden ze het liedje : "When I need you". De eerste reactie van T. was...:" Waar denk je nu aan....?" en onmiddellijk wist ik het, aan ons appartementje in Venezuela, toen we nog geen TV hadden en muziek onze avonden kleurde... Sweet memories.... Daarom zet ik het hier even neer, niet de originele versie want die vind ik niet direct. Meteen zet ik ook het volgende liedje : " Just when I needed you most" erbij want dat was toen ook zo'n heerlijk "vierkante tegel" lied!!! Genieten jullie even mee .... Het zijn blijkbaar die kleinigheden die herinneringen zo zoet maken...( het hoeven niet altijd apenstreken te zijn!!!).
Ik kreeg van Ludovikus de memorystick doorgestuurd vandaar dat ik ben gaan stoffen in mijn herinneringen en we zien wel wat er tevoorschijn komt..
Ik heb op deze blog al een paar keer verteld over mijn kinderjaren. Voor wie het interesseert dan kan je via "zoeken" gaan zien naar: Herinneringen 1, herinneringen 2 en herinneringen 3 en " Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50."
Als ik terugdenk aan mijn kleuter - en kinderjaren dan zie ik enkel onschuldig kattenkwaad van een echt buitenkind dat "geen zittend gat had " , genoot van de seizoenen, heel nieuwsgierig was, graag op ontdekking ging op veel gebieden, meer een kwajongen was dan een lief, zacht meisje ( die rol was voor mijn oudste zus weggelegd) haar ouders meerdere keren het verschot van hun leven bezorgde (ook op verschillende gebieden haha), maar vooral een zorgeloze tijd beleefde... oef ,puf wat een zin!!!!
Hoe ver ga ik nu terug?
Ik was 2j1/2, ons pa had op de kermis een grote beer ( pluchen) geschoten!! Hij was groter dan ikzelf, maar niemand mocht helpen om die te dragen. Ik noemde hem Teddy en sleurde dat wit beest overal achter mij aan en viel er zelfs op in slaap. Jaren heb ik die beer gekoesterd tot hij te zwart was om nog boven te halen. Dat was voor mijn meter het moment om de beer te wassen. 's Zomers werden we elke dag in een gegalvaniseerde kuip gewassen. Die stond een ganse dag met water gevuld, op te warmen in de zon. Teddy zou dus zijn bad krijgen. Helaas ... Teddy heeft dat bad niet overleefd.. Dat was mijn eerste " hartenpijn"!!.... Teddy was verdronken!!!! ( zo heeft meter haar débâcle toch uitgelegd!!). Daarna heb ik een maand lang geweigerd om nog in die kuip een bad te nemen. Dan maar liever een emmer koud water over mijn body... om de zeep af te spoelen... Uiteindelijk trok ik toch aan het kortste eindje toen ma mij , onder hels gekrijs, oppakte en met een plons de kuip induwde...
Dat dagelijks bad was in de zomer echt nodig want blijkbaar maakte ik mij graag vuil!! Zo stond ik eens als driejarige te kijken, samen met mijn zus, naar de buurjongens die in de gracht probeerden om kikkers te pakken. Hoe het gebeurd is, dat weet ik niet meer, maar wel dat ik opeens via de gracht in de rioolpijp stond die onder de weg lag. Om de één of andere reden kon ik noch vooruit noch achteruit en viel ik steeds in het modderige water.. Een buurman die juist buitenkwam om aan de pomp zijn "scheerborstel" uit te wassen, hoorde de kinderen roepen en snelde toe. Hij heeft mij, gelukkig, uit die netelige situatie gered. Anders zat ik hier misschien niet te tokkelen.... Het schijnt dat enkel mijn ogen nog wit waren want al de rest zat onder de modder....
Om mij beter in de gaten te houden, zette meter mij als peuter op tafel naast mijn zus terwijl zij aan het naaien was voor haar winkel en ma aan het werken. Zuslief heeft daar uren gezeten, biebie lag er na 5 minuten af met een buil op het hoofd en veel gejank.. maar ik heb toch lekker niet meer op die tafel moeten zitten. Neen stil zitten, heb ik nooit gekund.
Het is dan ook niet te verwonderen dat ik op 3 jaar naar de kleuterschool vloog. Ik vond dat niet erg want ik liep zelfs een paar keer thuis weg om naar school te gaan omdat ik mijn zinnetje niet kreeg!! Peter heeft dat weglopen eens vastgelegd om het later te bewijzen....
Ik heb ook een jonge, kortstondige zangcarrière gehad! Ik was drie toen men mij bij elke gelegenheid of feestje bovenop de tafel zette en dan zong ik met veel passie en weemoed de schlager: "Aan het strand stil en verlaten"... Voor wie het liedje niet kent, het ging over een verliefd koppeltje dat afscheid nam aan het strand toen hij moest afvaren. Ik trok blijkbaar alle registers open want de mama's pinkten dan een traantje weg en ik werd aan " menige boezem" gedrukt.. Wat ik toen niet leuk vond.!! Van de papa's kreeg ik een chocolade en dat beviel mij veel meer...
Ik kan mij mijn peuterjaren niet voorstellen in een jurkje. Meestal droeg ik een " barbeteuze" op de foto zie je ma, mijn oudste zus en ik in dat "babeteuze" ding...Blijkbaar was dat handig.( mijn zus heeft nooit zo'n hebbedingetje moeten dragen want ze was de netheid zelve!!) Ik heb toen ook aan Sinterklaas een zwart exemplaar gevraagd omdat ma dan niet meer boos zou zijn als ik tegen de middag vuil was. Ik heb toen zo'n zwart satijnen ding gekregen...
Van onweer had ik geen schrik. Er hing in huis naast de deur een vaatje met gewijd water. Ik was 4 toen ik op een nacht de toer van het huis deed met het vat en een pluim van peters duiven om het huis te " zegenen" tegen het onweer. Ons ma wist niet waar ze het had toen ze beneden lawaai hoorde.....
Mijn grootouders woonden naast ons en hadden een voorraadkamer. Daar stonden inlegpotten in (ze hadden een enorm grote fruit boomgaard) . Er stond ook een vat met bier met een kraantje aan. Die kamer was taboe voor ons kinderen maar ja dat was voor mij genoeg om nieuwsgierig af te vragen waarom. Ik was 4 toen ik de kans zag om binnen te glippen.. Mijn blik ging onmiddellijk naar dat kraantje.. Ik heb het open gedraaid en even geproefd.. Blijkbaar was het niet direct mijn smaak want ik ben het stiekem terug afgebold. In mijn gehaastheid vergat ik het kraantje terug dicht te draaien of misschien had ik het niet genoeg dichtgedraaid!!!..De rest raden jullie zeker?? Amaai, dat was niet mijn beste dag... Peter, de goedheid en zachtheid zelve, heeft mij toen de eerste en enigste stevige rammel op mij poep gegeven.. Ik heb dagen erna nog pijn gehad maar dat was de beste leerschool in mijn geval, denk ik!!!
Op school was ik blijkbaar soms te actief, ook met de mond!!!. Het was in de tweede kleuterklas dat " Zuster Madeleine" mijn mond dichtplakte met een groot stuk papier en van die dikke, vettige lijm.....èkes! Of het veel geholpen heeft???
Misschien stelde ik teveel vragen of had ik ADHD trekjes, maar na de tweede kleuterklas zagen ze het niet meer zitten en vloog ik in het eerste leerjaar. Dat extra tandje bijzetten zou mij wel kalm houden, redeneerde men wellicht!! Ik zie mij nog fier als een gieter naar " de grote school " gaan. Ik had een echte, nieuwe " kanashère" ,wat het Westvlaams is voor boekentas, en daarin stak een lei, een mooie lange griffel met papieren bandje rond, een doosje met een nat sponsje in, een potlood en een gom ( zo'n dubbele voor inkt en potlood). Die lei heeft maar 1 dag geleefd want ik had die laten vallen en er was een barst in! De griffel had zich tegen 's avonds al vermenigvuldigd maar de gom was nog intact want niet gebruikt....Ons pa was razend want mijn oudste zus heeft jaren haar lei gebruikt voor die stuk was. Ik weet dat ik daarna weken op een kartonnen lei moest leren schrijven.. Mijn euforie van de " grote school" was al direct stukken minder. Het leren vond ik wel plezant maar het stilzitten dat was iets teveel gevraagd!!
Mijn lievelingsvak op school - en dat gedurende veel jaren - was voordracht!! Toen was dat nog met gebaren en mimiek en blijkbaar lag mij dat wel, als ik maar een klas aan het lachen kreeg!!!!
Ik dat eerste leerjaar deed ik ook mijn eerste communie en ik voelde mij echt een prinsesje in die witte jurk, wat voor mij heel ongewoon was, want meestal liep ik er als een jongen bij. Maar foto's laten nemen bij de fotograaf was een ramp! Eerst moest ik dringend een plasje doen... Wat een gedoe met die lange jurk aan. Daarna had ik buikpijn van al die snoepjes die ik die dag gegeten had. (Toen gingen we ons nog " tonen " bij de familie en ik was ook doodop van het lopen want je deed de hele visite te voet!!!!!) Ik had helemaal geen zin in een foto, haat het nu nog als men probeert om mij op de gevoelige plaat te zetten. Ik weet nog dat ons ma daar ter plekke besliste dat dit de eerste en laatste keer was dat ze met mij naar de fotograaf ging....En zo geschiedde tot aan mijn plechtige communie...Maar ik zie er toch " braaf " uit hé????
Ik was tussen 6 en 7 jaar toen ik voor het laatst een squaw was. Je weet wel met een duivenpluim in de haren en twee staartjes met lintjes in ... Terwijl de buurjongens opgingen in hun indianen -en cowboy gevecht was ik druk in de weer met het inrichten van mijn " wigwam" boven op een stapel bierbakken. ( één van de buren was bierhandelaar). Het gevecht werd menens en één van hen viel tegen de stapel bakken. Met een hels lawaai kwam die naar beneden...en het rijk van de squaw was over.. De dappere " krijgers" waren in en flits verdwenen en toen de buurman naar buiten stormde, lag ik tussen de flessen en bakken mijn zwanenzang te zingen.!! Maar dat hielp weinig. Eerst keek buurman of ik niet gekwetst was, maar blijkbaar had ik als kind veel "kattenlevens" want alles was ok op een paar builen en schrammen na. Ik kreeg een flink pak rammel en werd bij mijn staartjes naar huis gesleurd... Dat was het einde van mijn " squawentijd"!!!
Ik ben nooit een bangerig kind geweest maar van één ding had ik een hemelse schrik en dat was voor " Pietje Beu". Kleine kindjes werden toen vaak stil gehouden met de bedreiging dat " Pietje Beu" zou komen om hen te pakken als ze niet braaf waren. Mijn peter gebruikte die bedreiging heel graag om mij koest te houden. ..
Dat ik "devoot" was, lazen jullie al bij dat " wijwatervat" zoals we dat ding noemden, maar mijn devotie ging nog veel verder. Zegt men niet: "Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men steeds Maria tegen"? Er stond dan ook een Maria kapelletje in de buurt en eens heb ik mij daar als kleuter verstopt omdat ik weer in die kuip moest en .... ik was er in slaap gevallen.. Urenlang hebben mijn ouders en buren mij gezocht. Tot een buurvrouw op de gedachte kwam om een kaarsje aan te steken om aan Maria bijstand te vragen en.... mij daar vond...
Ik was 6 toen ik met de fiets in de gracht belandde omdat ik de bocht te onstuimig nam en met mijn hoofd op een betonnen tuinafboording viel. Gevolg, een gat in mijn hoofd, 6 haakjes erin en .. nog steeds zie je , als je goed kijkt, de sporen van die val op mijn " voorfaçade"!!.. Zo ver als ik terugga in de tijd zie ik mij spelen met jongens, kattenkwaad uithalen, in grachten belanden of tussen de netels...maar...ik had een onbezorgde kindertijd..
Vanaf het eerste leerjaar ontdekte ik de passie van het lezen. De school - en dorpsbibliotheek heb ik helemaal uitgelezen. Telkens als er een nieuwe strip of verhalenboek verscheen , was ik één van de eersten om het naar huis mee te brengen. Uren heb ik bovenop de hooi opper liggen lezen of ergens op een tak in de kersenboom .. de ideale plaats om " lichaam en geest" te voldoen!!! Nochtans was ik een echt buitenkind. Als ik geen boeken had dan vond je mij op de velden, in de weiden, in de bomen of op boerenwagens mee naar de akkers. Mijn vriendinnetje was een boerendochter en samen hebben we uren liggen lezen op zo'n wagen terwijl haar ouders op het veld bezig waren....
Op school was ik echt een " strevertje" zoals ze nu zouden zeggen, aangespoord door onze pa.. Je kreeg er medailles voor uitmuntendheid of als je aan de top eindigde en die wilde ik behalen tot ergernis van de nonnen die daardoor weinig konden inbrengen tegen mijn speels gedrag. Maar ik wist gelukkig steeds de juiste harmonie te vinden tussen ernst en plezier....Voor dat laatste was ik altijd te vinden...
Thuis hadden we een hond- een kruising tussen een Bouvier en een Groenendaler- een pracht van een beest en ook heel trouw. Ik was acht ,ons ma was aan het werken en ik was alleen in de woonkamer met Loekie, zo heette de hond. De muziek stond op en ik vond er niets beters op dan samen met de hond op de muziek rond te huppelen. Het arme beestje was dat gehuppel wellicht beu en zal wel signalen gegeven hebben maar opeens was het "hap" en de lol was over. Ik had een beet in mijn gezicht juist naast mijn lip. Ons ma kwam af op mijn geroep, de hond kreeg de volle lading liep met de staart tussen de poten naar een hoek van de kamer..Nadat ik verzorgd was , moest ma verder werken ( ze was kapster) Ik voelde mij even ellendig als onze hond en ben dan maar gaan meejanken in de hoek... maar dat dansen heeft zich nooit herhaald.....
Ik denk dat wij, kinderen uit de jaren '45, een vat dynamiet waren met alle opgekropte frustraties en onderdrukte drang naar vrijheid van onze ouders in onze genen ... en daardoor wat " levendiger" uit de hoek kwamen...???
En zo kan ik nog uren doorgaan maar "dicht een ander nu maar een vooiske op ...".. Aan wie kan ik die stick doorgeven?? Wat denk je Michelly... neem jij de uitdaging aan??? (Michelly)
Een topmoment voor mijn zendamateur, bijna grijze haren voor mij toen ik dit probeerde op foto te zetten!! Nochtans "poepsimpel" als je het éénmaal beet hebt!!!: hé Ani?
Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad vooraleer ik erin slaagde om de tekst op die foto te krijgen. Het duurde wat omdat ik maar matig tevreden was over het resultaat omdat de tekst niet erg scherp leesbaar is.
Ani (Anis mijmeringen ) heeft mij, tot ze erbij in slaap viel, geholpen. Bedankt Ani , gisteren was blijkbaar een offday voor mijn bovenkamer want niets wilde lukken!! ( ik vrees dat Biebie niet genoeg geduld had, mea culpa ) Maar een groter lettertype is echt helderder, ik heb dat daar juist nog eens uitgeprobeerd en het was veel beter! Misschien bestaat er wel een programma waar de grootte geen rol speelt maar ik weet nu dat het gaat en bij gelegenheid kan ik die manier van werken gebruiken en dat was wat ik wilde weten!! Nooit te oud om bij te leren hé!!
Ik kan niet afsluiten zonder iets van de Incakunst mee te geven....
Viracocha is de God van de zon en de storm. Hij heeft de zon als kroon en in beide handen houdt hij bliksemschichten vast.
Dit is een Tumi, een ceremonieel mes dat door de Incas gebruikt werd bij offerplechtigheden. Het was meestal gemaakt van brons, koper, goud - en zilverlegering. In latijns Amerika betekende een Tumi tegen de muur hangen geluk.
Hier zien jullie een masker gebruikt bij Inca ceremonies.
Deze God wordt bij veel Incatrails als symbool gebruikt.
De vaas hieronder is een echte Inca kalender. Alleen moet je een Inca zijn om dat te ontcijferen!
De quena of rietfluit is de traditionele fluit uit de Andes en is meestal van bamboe gemaakt.
Nawoord:
Peru betekent voor ons op de eerste plaats het land waar ons dochter geboren werd. Maar direct daarna komen herinneringen aan Cuzco en Machu Picchu, de aardbeving en de maandenlange mist bovendrijven. Al die topmomenten zijn aan elkaar gebreid door momenten van onlusten, rantsoenering van eten en een staatsgreep. Daar is gelukkig niet veel van blijven hangen. Wij hebben maar een klein stukje van Peru gezien. Er valt nog zoveel meer te bezoeken maar wij waren er niet als toeristen remember!!!
Iemand vroeg mij ooit:
Vertel eens in één woord wat je van Cuzco en Machu Picchu vond . Ik viel even stil. In mijn hoofd was ik op zoek naar het juiste woord en ik kon het niet vinden. Na een tijdje jongleren met zinnen en omschrijvingen kwam ik tot de conclusie dat ik het antwoord moest schuldig blijven. Hoe vertaal je in één woord duizenden indrukken? Prachtig klinkt te eenvoudig, te afgezaagd, ik zou daarmee de omgeving onrecht aandoen.
Fascinerend dekt gedeeltelijk de lading maar zegt te weinig over de superlatieven die Peruvianen zelf gebruiken als ze het gebied beschrijven. Net als de mistflarden over de mystieke Machu Picchu ruïnes, drijven zwervende condors en grazende lamas in mijn herinneringen voorbij terwijl de zwoele panfluitmuziek langzaam mijn hoofd vult Zelfs nu nog, zoveel jaren later, worden mijn gedachten aan dat gebied ingekleurd door vuurrode ponchos, duizende rode dakpannen van het oude, charmante Cuzco en raadselachtige ruïnes van wat ooit eens een enorme Incastad moet geweest zijn: Machu Picchu! Die herinneringen vormen de perfecte afleiding om al het andere naar de achtergrond te verdringen.
Bedankt lieve bezoekers dat jullie de reis in gedachten meegemaakt hebben. Ik hoop dat jullie ook geraakt zijn door dat enorme land met zijn unieke cultuur.
Ik heb jullie met Mexico, Venezuela en Peru meegenomen om een klein stukje van Zuid Amerika te laten zien. Voor mij was het een teruggaan naar de charmes en de romantiek van Mexico en zijn Mariachi en Aztheken, naar Venezuela het land dat voor altijd in ons hart gegrift staat omdat onze zoon daar geboren is en natuurlijk ook om de avontuurlijke pracht van de Orinoco en uiteindelijk naar Peru waar de warme gevoelens niet enkel terug te brengen zijn naar het land waar we een dochtertje bij kregen, maar ook het land van de Inca's met hun fascinerende cultuur en dan denk ik aan Cuzco en Machu Picchu. De negatieve momenten van eenzaamheid , gemis, aardbevingen en lokale ongemakken wegen niet op tegen de enorme ervaring en ontdekkingen van een stuk van de wereld alsook het ontdekken van onszelf en de waarde van onze relatie. Ik ben ontzettend dankbaar dat we dat samen mochten beleven en na zoveel jaren geloof ik nog steeds dat we daar de basis gelegd hebben om eventuele stormen of tegenkantingen binnen onze relatie te kunnen relativeren. Ik hoop dat diegenen die mij zo trouw gevolgd hebben, mee genoten hebben en langs die weg ook een stukje wereld hebben leren kennen en waarderen.
Ik heb nog één avontuur neer te pennen nl Afrika ( Nigeria) maar dat is zo'n totale omschakeling dat jullie mij de tijd moeten geven om mij ook daar weer terug in te leven en dat is niet zo simpel want Afrika is een hoofdstuk apart!!
Ik ga even gewoon verder , zal een selectie maken van de foto's en dan zien we wel. Bedankt lieve, trouwe bezoekers, door jullie heb ik geprobeerd om mijn verslag zo compleet en concreet mogelijk te maken. Jullie reacties en bezoekjes maakten al die dagen pennen en inscannen en opzoeken de moeite waard. Hopelijk blijven jullie ook in de toekomst mee reizen...
Intussen kabbelt het leven hier verder. Hoewel kabbelt niet direct het juiste woord is. Het leven in Peru wordt met de dag moeilijker. Af en toe is er schaarste wat bepaalde voedingsmiddelen betreft. Rijst, suiker en aardappelen zijn haast niet meer te krijgen tenzij je s morgens vroeg in de rij staat, maar met twee kleine kindjes is dat niet zo simpel. Macaroni en spuitwater zijn ook heel moeilijk te verkrijgen en af en toe is er zelfs geen gas te krijgen om te koken Het vraagt dus een enorme vindingrijkheid en organisatie om ons gezinnetje draaiende te houden want T werkt nu met de nacht en overdag moet ik hem dan ook niet met twee peuters opzadelen
Het weer hier in Lima valt ook echt tegen. We hebben elke dag mist die van over zee komt. Nochtans, eenmaal over de bergen schijnt de zon Daarom gaan we op zondag ook meestal, samen met een ander Belgisch koppel, de bergen in om wat zonne-energie op te slaan. 9 Maanden per jaar ligt Lima er mistig bij. Van uit de lucht zien jullie waarom.. het wolkendeken blijft boven de stad hangen.
Af en toe profiteren we er ook van om nog even wat van de rijke cultuur van Lima te bewonderen. Heb ik jullie al verteld dat de altaren in veel kerken hier uit puur bladgoud zijn?? Een overblijfsel van de conquistadores!!
.
Woensdag 5 februari:
Sinds twee dagen zijn de politieagenten in staking om hogere lonen en als reactie op een provocatie door een hogere legerofficier t.o.v. een agent.
Vorige nacht werd het politiekantoor door het leger omsingeld en met tanks en geweren werden de agenten gedwongen om buiten te komen. Doordat er geen politiecontrole was, ontstonden er in het centrum van de stad onlusten. Er waren overal plunderingen, autos werden in brand gestoken, gebouwen vernield en in brand gestoken. Gevolg, in de namiddag werd de noodtoestand afgekondigd. Meteen sloeg iedereen aan het hamsteren. De supermarkten konden de toeloop niet aan. Lege rekken, lange files aan de kassas, chaos alom met het gevolg dat om 15u in de namiddag alle supermarkten gesloten werden. Plaatselijke winkels en bakkerijen sloten uit voorzorg ook hun deuren. Het toeval wilde dat Nesky juist ziek was en ik dringend medicamenten moest kopen. Twee uur ben ik op zoek geweest in de stad om de medicijnen te vinden. s Avonds hoorden we dat er een uitgangsverbod was van 22u tot 5u s morgens. Iedereen moest binnen blijven want de regering kon de veiligheid niet garanderen als men zich op straat begaf. Gelukkig viel het in onze buurt nogal mee. De volgende dag kondigde de regering aan dat er niet gewerkt werd. Ons mannen stonden onder politiecontrole in de telefooncentrales. Alle internationale lijnen werden door het leger in handen genomen zodat contact met het buitenland onmogelijk was. Niemand mag het land verlaten zonder regeringstoestemming.
Overdag reden alle autos vermits er toch geen politiecontrole was om bekeuringen te geven. Ook de benzinestations werden overrompeld want iedereen vreesde dat de toestand wel een tijdje kon aanhouden en er uiteindelijk geen benzine meer zou zijn. Alles samen een plezante boel . We hadden hier toch al één en ander meegemaakt.
Ik keek ernaar uit om terug naar België te gaan want Lima was echt niet the place to be met twee kleine kinderen.
Toen we uiteindelijk ergens in mei naar huis mochten omdat we naar Nigeria zouden gestuurd worden, was ik blij. Ik had nog niet veel over Nigeria gehoord maar het kon er nooit erger zijn dan hier dat dacht ik toch Is Peru dan tegengevallen?? Lima wel en dat omwille van het klimaat. De voortdurende angst voor een aardbeving maakte de situatie ook niet aantrekkelijker en dan nog die noodtoestand Na 1 jaar hadden we het hier toch gezien.
We krijgen maar niet genoeg van de vriendelijke bevolking in hun bonte kleuren.
Intussen was het zover, nummer twee kondigde zich aan.
24 december 1974: NESKY
Eindelijk na 9 maanden ongeduldig wachten, werd op dinsdag om 6u 05 ons dochtertje geboren na een vlotte bevalling. Onze geluk was compleet toen we onze heimelijke wens : een dochtertje, in vervulling zagen gaan. Alle angsten en strubbelingen van de laatste maanden hadden haar niet gestoord. Ons Prutske woog zo maar eventjes 4kg en was 51 cm groot Spijtig dat T de bevalling niet mocht meemaken. Hij bleef bij mij tot aan de flapdeuren van de verlossingskamer. Daar moest hij blijven wachten. De gewoontes hier verschilden nogal wat met het thuisfront. Ook hier werd ik na 2 dagen naar huis gestuurd, maar nu wisten we al wat ons te doen stond en broer lief was van zijn zusje niet weg te slaan. Hij wou om de haverklap haar gezichtje strelen of kusjes geven. Hij begrijpt ook niet waarom zij bij ons op de kamer slaapt en hij niet. Fotos van de kraamkliniek of onze pasgeborene kan ik niet tonen want al ons fotomateriaal met alle fotos van Nesky tot aan haar 5maanden hadden we vergeten op het vliegtuig toen we een paar maanden later naar België vlogen. Een vlucht van meer dan 18u met een baby en een peuter is heel vermoeiend , met alle gevolgen van dien Gelukkig heb ik een paar fotos via via op de kop kunnen tikken, anders leek het alsof onze tweede schat niet van belang was.
Ik heb het al eens verteld maar het past hier in het geheel van onze ervaringen in Peru!
We verbleven al een paar maanden in Lima en woonden op de 7e verdieping van een appartementsgebouw. Peru heeft vaker te kampen met aardbevingen omdat het land op het breukvlak van continentale platen ligt.
Het was de 3e oktober 1974 om 9.15u in de morgen.
Mijn ventje was al vertrokken naar het werk.De zoon was rustig aan het spelen in een kamer naast de keuken en ikzelf was aan het opruimen. We hadden vast tapijt in de living. Ik had geen stofzuiger maar wel een rolletje waarmee je ook een tapijt kan schoonmaken, alleen vraagt het wat meer kracht en beweging. Terwijl ik bezig was, vond ik dat ik toch precies met nogal veel " zwier " bezig was. De deinende beweging van die tapijtreiniger werd heviger en heviger. Ik keek verwonderd naar ons groot raam dat aan het rammelen ging en hoorde ook een enorme bons in de kinderkamer en tot mijn ontzetting ging ons wandmeubel, dat nochtans groot was en zwaar geladen, aan het wandelen. . De schuifdeurtjes vlogen er uit en een rommelend geluid vulde de kamer.Het was precies alsof een warme tocht door de living trok. Ik wist niet wat me overkwam tot ik in de gang het woord " Terremoto" wat zoveel is als aardbeving hoorde roepen.
We hadden in Venezuela al eens een lichte beving meegemaakt, maar voor we het beseften was het al voorbij . Het was maar een temblor geweest want amper 4 op de schaal van Richter. Toen ik dus het woord terremoto hoorde , wist ik meteen dat het serieus was. Je kan je niet voorstellen hoe snel een mens in een reflex handelt!!
Hoewel ik 7maanden zwanger was van de dochter en ik in werkkledij stond en de zoon nog in pyjama rondliep, heb ik instinctmatig de kleine uit de kamer gesleurd, de sleutels van het appartement gepakt en met de zoon onder de armen gekneld, ben ik naar buiten gerend. Dat instinkt om leven in en rond je te beschermen geeft je een adrenalinestoot!!!
Ik hoorde ramen naar beneden komen en de paniek in het gebouw was enorm. Instinctmatig vloog ik langs de trap naar de beneden. Iemand riep nog dat ik de lift niet mocht gebruiken want dat is het eerste wat uitvalt bij een aardbeving.Sommige mensen riepen me toe om bij hen te schuilen onder de deurpost. Blijkt dat dit het stevigste gedeelte van een gebouw is .Maar ik dacht maar aan éen ding : " Mijn zoontje en de baby in mijn buik te beschermen en daarom zo snel mogelijk buiten te geraken"!!
Ik donderde de trap af , vloog af en toe tegen de leuning of de muur zodanig stond het gebouw te trillen. Ik was juist de laatste treden aan het afrennen , stenen vlogen uit de muur, toen de aardbeving ophield. Precies 3 min en 12 sec en met een hevigheid van 6,3 op de schaal van Richter had die beving geduurd. Dat was precies de tijd geweest die ik nodig had om met de zoon onder mijn armen gekneld en met mijn tonnetje via de trappen van 7 hoog beneden te geraken. Je kan je niet voorstellen hoe lang 3min in zon omstandigheden duren.!!
Beneden was de paniek enorm. Mensen stonden te huilen en te roepen, sommigen half naakt anderen kwamen juist uit het bad of het bed. Er volgden nogal snel naschokken en ik was ten einde raad. Daar stond ik met een huilende kleine zonder warme kleren aan en op blote voetjes.( oktober is mistig en fris in Lima). Ik durfde niet meer naar binnen te gaan en vroeg me angstig af hoe het met Tony zou zijn? Ik wist dat zijn kantoor ook in een hoog gebouw lag . Was hij veilig, zou hij ons kunnen bereiken.? Ik wilde enkel maar dat hij bij ons was. Geen 8 min later kwam hij er al aan.
Omdat de electriciteit in zon geval uitvalt, was het verkeer binnen de kortste keren een chaos. Iedereen Toen de aardbeving begon, hadden zijn Peruaanse collegas geroepen dat hij direct naar huis moest vertrekken want dat hij er anders niet meer zou geraken. Ze wisten dat ik zwanger was en dat in veel gevallen vrouwen vroeger bevallen na zon ervaring vandaar..Tony is dan wellicht even snel als ik naar beneden gedonderd, in de auto gesprongen en naar huis geracet . Hoewel van dat racen zal niet veel in huis zijn gekomen !. wilde naar huis, de verkeerslichten werkten niet meer, brokstokken vielen naar beneden. Hij vertelde achteraf dat hij zoiets nog nooit gezien had. De bussen en autos dansten over het wegdek dat in een brede sinusbeweging voortbewoog. Kan je je voorstellen een betonnen weg die govend beweegt!! Maar dat was niet het enige onnatuurlijke fenomeen. Mijn eerste verwondering boven in ons appartement was ook dat alle wetten en alles wat we geleerd hadden nu tegengesproken werd. Normaal bewegen wij tov de dingen maar nu was alles in beweging tov mij Een beangstigende ervaring.
Toen Tony aankwam, zijn we huilend van opluchting in mekaars armen gevlogen , blij dat we alle 4 ongedeerd waren maar met de angst hoe het nu verder moest. Niemand waagde het om direct terug binnen te gaan. De naschokken volgden mekaar op en we hadden alleen maar ons armen om mekaar te steunen. Na zon uur werd het relatief kalm en is Tony dan toch snel naar boven gelopen om wat kleren voor mij en de kleine te halen zodat we de rest van de dag buiten konden doorbrengen. Normaal is oktober een kille, mistige periode in Lima dus konden we onmogelijk een ganse dag rondlopen met de schaarse kleren die we aan hadden. Wij waren niet de enigen die buiten bleven. De mensen die éen verdieping onder ons woonden, waren Peruanen die een paar jaar ervoor hun hebben en houden verloren hadden bij een grote aardbeving in het binnenland ( het gebergte). Ze waren uit schrik naar Lima gekomen en maakten nu een tweede keer zoiets traumatisch mee. Het was een familie met 3 kinderen en die hebben een ganse week van pure schrik buiten geleefd, overdag in het park en s nachts in de auto. Zo diep zat de angst erin.
Wij hebben die dag wat rondgekeken naar de ravage alom Het meest beangstigende was het feit dat de zee zich zon 100m teruggetrokken had en er van dan af aan een groter strand was. Duizenden kwamen kijken naar die gril van de natuur. Het kwam omdat het episch centrum zon 80 km ver in zee lag!.
Naderhand viel de schade relatief mee als je rekening hield met de hevigheid en de duur van de beving omdat in Lima de gebouwen gebouwd zijn om zware aarbevingen te doorstaan.
Tegen de avond keerden we doodop terug naar ons appartement. We zagen daar dat stoelen omver lagen, boeken uit de verplaatste boekenkast gevallen waren en dat de bons die ik gehoord had, veroorzaakt was door een bed dat naar beneden gevallen was. In de kinderkamer hadden wij twee éenpersoonbedjes die in een kast omhoog geklapt konden worden. Omdat de zoon nog te klein was voor zon bed, waren ze niet opengesteld maar door de schok was 1 bed losgekomen en neergedonderd. Wat een geluk dat de kleine op dat moment daar niet aan het spelen was !!!!
Onze eerste nacht sliepen we niet goed. Bij de minste beving , zaten we recht in bed en als het wat erger werd, sprong Tony het bed uit om de kleine te halen en stonden we onder de deurpost te wachten tot het over was. Nog veel dagen daarna waren er af en toe natrillingen. Wij wisten nu wat het betekende en dat het nodig was om zo een tweede zware beving te voorkomen. De aarde moest terug in evenwicht geraken!.We herkenden nu ook al de voortekenen zoals een soort gerommel dat opstijgt voorafgegaan door een warmtegevoel. In onze living stond ook een heel grote plant, zeker 1,5m hoog en telkens als die begon te trillen , wisten we hoever het was.
Dat die aardbeving een serieuze impact had op ons beiden bleek maanden later.
We kwamen rond juni in verlof en sliepen bij mijn schoonouders. Die woonden langs een grote baan waar veel zwaar transport voorbij kwam dat naar de autostrade reed. Toen we daar de eerste nacht sliepen en het huis wat daverde van de camions, zaten we weer rechtop en was onze eerste reactie temblor tot we beseften dat we in België waren .. Juist rond die periode draaide men de film Earthquake een kaskraker. Of we mee gingen zien , vroegen onze vrienden??
Voor geen geld ter wereld!!
Wij moesten die kick niet , de ervaring lag nog te dichtbij!!
Bij mijn eerste bezoek aan de gynaecoloog zei hij dat hij mij min of meer vroeger verwacht had na die aardbeving omdat veel vrouwen vroeger bevallen door de schrik of emotie of Blijkbaar zat ons dochtertje goed gebetonneerd in mijn buikje.
Twee maanden na de beving werd ze geboren. Goddank had ze er niets aan overgehouden!!
Telkens als wij beelden zien en berichten van recente aardbevingen lezen of horen , dan komen al die ervaringen en angsten van toen weer boven. Je krijgt dat blijkbaar nooit meer uit je systeem.!!
Nog hadden we er niet genoeg van en bleven we maar foto's trekken.
De drie vereerde dieren van de Incas zijn: het serpent, de poema en de adelaar. Dat is misschien de betekenis van de tempel met de drie vensters?
De zonnewijzer vanuit een andere hoek.
Hier en daar zagen we gaten in de muren van de gebouwen of een soort nissen. Men zegt dat de Inca's in die gaten met hun Goden spraken.
. .
Ook hier valt de perfecte structuur van de stenen op en dat op zo'n hoogte!
Tevreden keerden we terug naar Cuzco. Daar besloten we de volgende voormiddag nog even wat te genieten van de oude stad en de directe omgeving om dan in de namiddag terug te vliegen naar Lima Wat een contrast met wat we hier in die paar dagen beleefd hebben. We zullen direct weer met onze voeten op de grond terecht komen!! Maar die belevenis neemt niemand ons ooit nog af.....
Ik heb reeds achtergrondinformatie gegeven over Machu Picchu.
De ruïnes van Machu Picchu bestaan uit zon 200 constructies die een volledige stad vormen met baden, tempels, altaren , zonnewijzer Hier viel meteen ook weer die typische manier op waarop de blokken zo perfect in mekaar passen. Wij waren gefascineerd door wat we te zien kregen. Ik laat jullie genieten van de fotos. Die spreken voor zichzelf.
De typische Peruviaanse muziek komt uit de panfluit en is in perfecte harmonie met de mystieke omgeving.
Zelfs op die hoogte zijn lama's een vertrouwd beeld
Hieronder een zicht op de immense ruïnes
De zonnewijzer had een heel belangrijke functie voor de Inca's In de Inca steden en heiligdommen bevinden zich vaak zonnewijzers, die de Inca´s gebruikten als ijkpunt voor het agrarisch jaar. Op de kortste dag werden offers gebracht aan de Zon, om zeker te stellen dat de zon de volgende dag wel weer terug zou keren. De kortste dag wordt overigens nog steeds herdacht in Cuzco en omgeving. De Inca´s wisten door de stand van de zon welke maand, dag en tijd het was. De zonnewijzers zijn door Spanjaarden stelselmatig vernietigd omdat het volgens de conquistadores heidense instrumenten waren.
De volgende dag stond Machu Picchu op het programma.
Vele mensen komen maar voor 1 ding naar Peru: een bezoek aan Machu Picchu. Dit hoeft geen uitleg zeker?
Deze ruïnes van het vermoedelijke buitenverblijf van de Incakoning zijn meer dan wereldberoemd. Machu Picchu moet terecht een wereldwonder worden genoemd. Het zicht op de stad en de omgeving heeft weinig gelijken. Veel andere wereldwonderen heb ik nog niet gezien maar Machu Picchu is gewoon adembenemend. Vooral als de zon de berg als een spotlicht in de kijker zet, sta je perplex. Ok de kunst der overdrijving is mij misschien niet vreemd maar dit moet je gezien hebben We vertrokken om 7u s morgens met de trein naar Machu Picchu. Bij het verlaten van Cuzco moesten we zigzag de bergen op. Zo lijkt het alsof je eindeloos over hetzelfde traject doet maar dat bleek toen de enige manier te zijn om het hoogteverschil te overwinnen. De reis is ronduit prachtig. Door de langzaam wisselende, maar steeds weer magnifieke landschappen vervelen we ons geen moment. Eerst rijden we weer dwars over de altiplano, daarna langs hoge, besneeuwde bergtoppen en tenslotte door vruchtbare valleien met terrassen en bossen. De reis gaat door een enig mooi landschap met rondom ons hoge gebergten en de typische stations waar we telkens even stopten. Meteen het sein om overrompeld te worden met leurders. Bij elke halte stonden ze klaar...
Een uniek zicht op het Andesgebergte
Het landschap stond in fel contrast met de armoedige Peruviaan die probeerde iets te verkopen.
De treinreis duurde omtrent 4 uur vooraleer we in Aguas Calientes aankwamen. Vanuit het treinraam genoten we van het landschap. Van de kale rotsen tot kleurige gesteenten en van besneeuwde bergtoppen tot groen begroeide valleien.
In Aguas Calientes lag een station van waaruit we per bus naar de top van de berg reden. Haarspeld na haarspeld gingen we omhoog toe zon 2480m hoogte. Die rit verliep langs zigzagvormige aarden wegen. Bij het terugkomen maakten een paar kinderen er een spelletje van om telkens sneller dan de bus de volgende zigzagbaan te bereiken. Ze lieten zich met doodsverachting van de flanken naar beneden vallen. Bij elke bocht duikt een jong indiaantje op en roept : Adios,. Dan rent hij verder het steile pad af zodat hij steeds net op tijd is om bij de volgende bocht onze bus toe te roepen. De inzittenden vinden dit prachtig en vragen zich af of hij die sprint naar beneden volhoudt tot in het dal. En ja hoor, daar staat hij al weer, hijgend en puffend, na ons vijftien keer toegeroepen te hebben in een klein half uur tijd. Hij mag van de chauffeur de bus in om bij de passagiers zijn welverdiende beloning voor zijn prestatie in ontvangst te nemen. En inderdaad, iedereen stopt hem wel iets toe. Volgens ons zal dit jochie een van de rijkste mannen van het dorp worden. (Overigens, andere jongetjes doen precies hetzelfde, maar dan bij andere bussen uiteraard. En wedden dat die chauffeurs ook een deel van de buit krijgen )
In de namiddag planden we een rondrit in de stad. De taxi chauffeur vertelde ons dat we zeker een bezoekje moesten brengen aan het fort van Sacsayhuaman een archeologische locatie ten noorden van Cuzco Deze plek ligt op meer dan 3500 meter boven zeeniveau en is 3094 hectare groot. Het woord Sacsayhuaman betekent is het Quechua Doorvoede Valk.
De Spaanse conquistadores geloofden bij hun aankomst in het gebied niet dat de lokale Inca-bevolking in staat was om een dergelijk bouwwerk te maken en ze meenden dat Sascayhuaman het werk was van demonen of van boze geesten. Ook tegenwoordig nog menen sommigen dat de Incas niet in staat waren om Sacsayhuaman te bouwen en dat het gemaakt werd door buitenaardse wezens. In werkelijkheid waren de Incas wel degelijk in staat tot het maken van dit soort bouwwerken en in Sacsayhuaman is nog goed zichtbaar hoe zij hun steden en forten bestand maakten tegen de aardbevingen die in het gebied regelmatig voorkwamen. Sacsayhuaman is gebouwd met grote, veelhoekige stenen die precies in elkaar passen zodat de overgang van de steen bijna onzichtbaar wordt. Zij bereikten dit door de stenen perfect te laten aansluiten en door de zijkanten van ondergelegen stenen nooit precies in het midden van daarboven gelegen stenen te laten uitkomen. Dat de stenen perfect aansloten is ook nu nog merkbaar. Daar waar de oorspronkelijke bebouwing bewaard is gebleven, is tussen de naden haast geen enkele begroeiing te vinden, terwijl er in de naden van later gerestaureerde delen inmiddels plantengroei waarneembaar is. Waarschijnlijk sleepten de Incas elke volgende steen tegen de steen waar hij tegenaan zou komen te liggen, waarna ze de vorm van de steen die er al lag minutieus uithakten in de nieuw te leggen steen. Zo kwam elke nieuwe steen perfect aan te sluiten. De enorme stenen van Sacsayhuaman, sommigen wegen 70 ton, kwamen uit een groeve genaamd Sisicancha, op 3 kilometer afstand.. Erg opvallend is ook dat er geen hak-of snijsporen gevonden zijn. Het is nog altijd onbekend hoe de Incas de blokken steen bewerkten en vervoerden. Er wordt gezegd dat Sacsayhuaman het sterkste gebouw is dat ooit door mensenhanden gebouwd is.
Volgens de overlevering werd de bouw van Sacayhuaman omstreeks 1508 voltooid. Tussen de 20.000 en 30.000 mankrachten hebben er 60 jaar aan gewerkt. Zoals bij meer Inca-bouwwerken het geval is, is ook van Saqcayhuaman niet precies bekend waar het voor diende. Een stad was het waarschijnlijk niet, daar is men het over eens. Lange tijd werd aangenomen dat het een fort was, waar soldaten getraind werden. De architectuur doet echter ook vermoeden dat het ging om een religieus bouwwerk, dat diende om de zonnegod (Inti) te vereren. De vernietiging van Sacsayhuaman was geen gevolg van een belegering, maar van verwaarlozing die 400 jaar duurde. Vanaf het moment dat Cuzco in Spaanse handen kwam, werden er stenen weggenomen om huizen in de stad te bouwen. In de muren van de beroemde kathedraal van Cuzco zijn veel stenen uit Sacayhuaman verwerkt en tot in de jaren dertig van de twintigste eeuw was het mogelijk om tegen een kleine betaling stenen uit Sacsayhuaman te gebruiken voor woningbouw
Het eerste wat we deden was Cuzco verkennen om te wennen aan de hoogte. De oude Incastad is werkelijk prachtig. Het is er rustig en een erg aangename stad om gewoon wat in rond te slenteren zonder een bepaald doel te hebben. Dat hebben we die eerste dag in Cuzco dan ook gedaan: rondslenteren en foto's genomen om de typische sfeer vast te leggen.
Aan Plaza de Armas hebben we wat gegeten. Dit plein is te mooi om te beschrijven! Het is een groot plein met een kathedraal en een kerk, midden op het plein staat een fontein. Het plein is verder omsingeld door geweldige Spaanse koloniale gebouwen met balkons en op de achtergrond rijzen de bergen van de Andes op! Verbeeld je even dat je heerlijk op zo´n balkonnetje wat drinkt met de zon op je gezicht, je waant je in de hemel!!
De rest van de stad is ook super! De smalle straatjes met Inca vrouwtjes, compleet met rokken, hoge hoeden en kinderen in een doek op hun rug, zijn heel indrukwekkend! De mensen zijn ook erg vriendelijk en behulpzaam. De koloniale gebouwen en de typische indiaanse vrouwtjes trekken onze aandacht.
De bonte kleuren van de Peruviaanse klederdracht waren een streling voor het oog. Ook de lama maakt deel uit van het stadsbeeld.
Maar voor we In Machu Picchu rondlopen neem ik jullie eerst mee naar de plek waar Johan Verminnen over zong in zijn lied: Ik wil de zon zien ondergaan in Cuzco .
We vertrokken met een Faucett vlucht vanuit Lima om 7u s morgens.
Om 10u kwamen we in Cuzco aan. De reis gaf ons een duidelijk beeld over hoe het weer in Lima gevormd werd. Boven Lima was het één dik wolkendek, het leek precies een sneeuwvlakte.Je ziet hier duidelijk dat de wolken tegen de Andes botsen en zo blijven hangen.
Bij het naderen van Cuzco was het wolkendek weg en hadden we een duidelijk zicht op het Andesgebergte..
CUZCO
De oude Inca hoofdstad ligt op 3400 meter hoogte en wordt als één van de mooiste plekjes van Zuid Amerika beschouwd. De stad werd in de 13e eeuw gesticht, was de hoofdstad van het machtige Incarijk en werd in 1532 door de Spaanse conquistador F. Pizarro op de laatste echte Incakoning veroverd.
De stad ligt in de vallei tegen de hellingen van de Andes. Het centrum bestaat vooral uit koloniale woningen met bewerkte balkons en zijn in heldere kleuren geschilderd. Vanaf hoger gelegen gebieden heb je een mooi zicht op de rood glanzende dakpannen in tegenstelling tot de andere Peruviaanse steden waar de daken meestal uit golfplaten bestaan.
De stad heeft een mild klimaat. Alleen s winters kan het er in de nachtelijke uren erg koud zijn. Omwille van de hoogte waarin we verbleven , voelde elke inspanning dubbel zo zwaar aan. Mijn zwangerschap had er niets mee te maken dat ik niet in éen ruk de trappen naar ons hotelkamer kon nemen. Zelfs T bleef halfweg staan om even op adem te komen. En dat we s morgens wakker kwamen met een verschrikkelijk droge mond had ook wel met de hoogte te maken.. Juist omwille van die hoogte en de risicos hadden we die reis zo vroeg na onze aankomst in Peru gepland. Later zou ik niet meer mogen vliegen en zou de trip ook te belastend geweest zijn!
De Amerikaanse professor Hiram Bingham was al enige tijd op zoek naar Vilcabamba, de laatste schuilplaats van de Inca's. Op 23 juli 1911 was hij weerom diep in de Andes voor een nieuwe poging, gesteund door cryptische aanwijzingen van een van de laatste der laatste Incas, Manco Capac II, die vluchte na de mislukte opstand tegen de Spanjaarden. Hoewel het weer barslecht was, had een herbergier in wiens nederig optrekje ze terecht waren gekomen, hun nieuwsgierigheid danig geprikkeld, dat ze besloten door de regen verder te gaan. Bingham beloofde de herbergier een zilveren dollar als hij hen daar kon brengen.
's Morgens (24 juli) hadden zijn medereizigers weinig zin om mee te gaan, dus trok hij met de herbergier en een vertegenwoordiger van de Peruviaanse regering er op uit. Nadat ze met behulp van een gammele brug de wild stromende Vilcanota-rivier hadden overgestoken en 600 meter geklommen hadden, maakte de gids even een praatje met de eigenaar van een eenvoudige hut met strooien dak. Bingham wilde echter de tocht verder zetten en een jongen van 10 jaar gidste hem verder. Hogerop de berg moesten ze over Inca-terrassen klimmen en een weinig later werd hij voor zijn inspanningen beloofd. Hij stond aan de poorten van Machu Picchu!
De foto die jullie hier zien is de eerste foto ooit getrokken van de Heilige Stad. Volledig overwoekerd door tropische plantengroei, maar toch bijzonder goed bewaard gebleven.
Later schreef hij in zijn boek "De ontdekking van Machu Picchu": 'Plots stond ik voor de muren van ruïnes en van huizen, de beste kwaliteit Incabouwkunst. De muren waren moeilijk te zien, daar ze in de loop der eeuwen gedeeltelijk waren overwoekerd door bomen en mos, maar in de schaduw van bamboe-bosjes en dicht vervlochten klimplanten waren hier en daar muren zichtbaar van witte granieten blokken, die met grote precisie waren uitgehouwen en waren samengevoegd. Er waren schitterende tempels en koninklijke huizen te zien, een groot plein en tientallen huizen. Het leek wel een droom', zei professor Hiram Bingham. Ondanks alle studies is de kennis van Machu Picchu zeer oppervlakkig. Het is Zuid Amerikas best bekende en meest spectaculaire archeologisch complex. Ondanks de grote stroom van toeristen, heeft het complex toch zijn grandeur en mystiek behouden.
Een hoogtepunt in ons verblijf in Peru is ons uitstapje naar Cuzco en Machu-Picchu.
Voor ik jullie met fotos overdonder, wil ik even wat feed back geven over de Incas .
Doorgaans wordt Peru in één adem genoemd met de Incas. Het kortstondige Incarijk heeft een enorme invloed gehad op het huidige Peru en de omliggende landen. Het is opvallend hoe nu nog steeds de geest van die Incas aanwezig is in Peru. Hoogtepunten zoals Machu Picchu zijn de stille getuigen van wat ooit één van de belangrijkste centra in de wereld was. Belangrijke kenmerken van de Incacultuur zijn de eigen taal (Quechua) en het aanbidden van Moeder Aarde (Pachamama in het Quechua) en andere natuurgoden, zoals bergen, rivieren en de zon, maan en sterren. Eén van de belangrijke goden die door de Incas wordt vereerd is de Zonnegod Inti.
Wie waren de Incas en waarom zijn ze zo belangrijk in de zuidamerikaanse geschiedenis?
Er is zo ongelofelijk veel te vertellen over de Inca's dat dit interessant en uitgebreid onderwerp wel de helft van mijn log over Peru zou kunnen innemen als ik er verder op in ga. Eerst en vooral een kleine opmerking. De Incas zijn geen compleet volk zoals de Romeinen of de Mayas. De Incas zijn in essentie enkel de leidende klasse, de keizerlijke familie ontsproten uit hun mythologisch voorvaderen Manco Capac en Mama Occla. Volgens de legende kwam de eerste Inca, Manco Capac, in de 12e eeuw uit het Titicacameer. De titel Inca geldt alleen voor afstammelingen van die eerste Inca. Aanvankelijk was het een kleine cultuur in de buurt van het huidige Cuzco. Zijn opvolgers voerden oorlog tegen de naburige stammen en breidden het gebied steeds verder uit. Pachacutec zorgde ervoor dat het rijk zo groot werd dat het delen van het huidige Ecuador, Peru,Bolivia en Chili omvatte. Hij zorgde voor de juiste infrastructuur en hervormingen om het grote rijk onder controle te houden. Hij liet de onderworpen stammen in hun waarde maar dwong hen wel , naast hun eigen taal, de Quechua-taal te leren. Ook nu nog is Quechua de moedertaal van alle Andes indianen. Zijn zoon Topa Inca en diens zoon Huayna Capac zetten het werk van Pachacutec verder en zo bereikte het Inca rijk zijn hoogtepunt. Cuzco werd het centrum van dat grote rijk en de navel van de wereld genoemd.
Van hen stammen dus de Andesbewoners af. Ze leven voornamelijk van landbouw ( maïs, aardappelen en coca) en veeteelt en houden lamas en cuy = een soort marmotten die ze als een feestelijke lekkernij beschouwen. Het kauwen op coca-bladeren zorgt ervoor dat hun hongergevoel een beetje onderdrukt wordt en heeft bovendien een licht opwekkend effect. Het drinken van cocathee wordt tegenwoordig zelfs aanbevolen om hoogteziekte tegen te gaan.
De Incas, ten minste wat en wie ze vertegenwoordigden en de plaats die ze in de wereldgeschiedenis hebben ingenomen, zijn in onze westerse wereld onderschat en zo goed als onbekend. Nochtans hebben ze ons veel te leren over sociologie, politiek, religie en over het algemeen beschouwd, hun cosmologie. We weten allen dat ze ten onder werden gelopen door een handjevol Spanjaarden aangevoerd door Francisco Pizarro, dat ze over tonnen goud beschikten in de vorm van kunstwerken en paleismuren en dat restanten van hun prachtigste monumenten heden ten dage nog kunnen bezocht worden zoals Machu Picchu en Sacsayhuamán.
Mijns inziens is het door de eeuwen heen aangenomen beeld van de wreedheden van de Incas en van de Azteken in het bijzonder een westerse uitvinding die de Spanjaarden naar de Oude Wereld meebracht om hun eigen wreedheden te rechtvaardigen. Wreedheden die waren uitgevoerd in de naam van de Paus en de Katholieke Kerk maar die in werkelijkheid een dolle zoektocht waren naar goud en andere rijkdommen. Nu vandaag kan je nog zien dat de Indianenbevolking nog steeds strijdt tegen de onrechtvaardigheden meegebracht door de 'Moderne Wereld' zoals sociale ongelijkheid, armoede of het recht Indiaan te zijn..
Maar de Spanjaarden hebben deze eeuwenoude Inca stad Machu Picchu nooit gevonden en daardoor is deze zo goed bewaard gebleven. Tot op de dag van vandaag blijft de site op een hoogte van ongeveer 2500 meter omgeven met raadsels.
Was het een laatste toevluchtsoord of is de plaats overhaast verlaten? Archeologen weten nog altijd niet wat haar functie was. Meer dan honderd skeletten zijn gevonden, het overgrote deel was van vrouwen. Was het een verblijf voor de Mamacuñas, de Maagden van de Zon, een buitenverblijf van de panaca of de koninklijke hofhouding van Pachacuti, of een priestercomplex met ceremoniële functies? Open vragen waar nog steeds geen antwoord op gevonden werd.
Zoals de andere maanden heeft ook juni zijn sterrenformatie.
Hoog aan de hemel, bijna pal boven ons hoofd, prijkt nu 's avonds de Berenhoeder. Het vliegervormig sterrenbeeld draagt ondanks deze vorm toch terecht zijn naam, want de Berenhoeder bevindt zich altijd trouw in de nabijheid van de Grote en de Kleine beer. Samen met hen beschrijft hij zijn dagelijkse wenteling rond de hemelpool, de plaats waar de Poolster zich bevindt. Aan het tipje van de vlieger schittert Arcturus, de vierde helderste ster aan de hemel, en de helderste van het noordelijk halfrond. De ster straalt een rustig, geeloranje licht uit, kenmerkend voor een oude reuzenster waarvan de brandstof bijna is uitgeput. Arcturus is iets koeler dan de zon, maar 25 keer groter en straalt daardoor toch nog 200 keer meer licht uit dan onze dagster. Arcturus staat op 40 lichtjaar van hier, dat is 2 miljoen keer verder dan de zon. Aan de linkerschouder van de Berenhoeder hangt een sierlijk boogje sterren. Dat is de Noorderkroon, één van de mooiste plekjes aan de noordelijke hemel.
En nu maar hopen dat jullie niet teveel sterretjes zien als jullie dit beeld zoeken...
Een paar bezienswaardigheden van Lima zijn de Plaza de Armas in het centrum van de oude stad en de San Francisco kerk.
De Plaza de Armas (Grote Markt) werd ooit als het hart van het oude Lima aanzien. Dit prachtig plein heeft vele belangrijke architecturale monumenten en gebouwen waaronder een magnifieke bronzen fontein daterende van 1650, het Paleis van de Aartsbisschop met zijn elegante balkons en het Gouvernementspaleis daterende van 1924. Hier viel wel altijd wat te beleven op het grote plein omgeven door koloniale gebouwen.
Plaza de Armas
De prachtige fontein
De San Francisco kerk - een zeventiende eeuwse kerk - en kloostercomplex - is ook echt de moeite waard. Het is een kleurrijke kerk met een mooie tuin en donkere catacomben waar de botten van overledenen netjes gerangschikt liggen. Dit barokke bouwwerk met Moorse invloeden is één van de weinige gebouwen die de aardbeving van 1746 heeft overleefd.
Ook het plafond in de kerk was een echt stukje kunst.
Dan dalen we af naar de catacomben. In de zestiende eeuw begon de Franciscaner Orde met de bouw van het kerkcomplex. Het werd de eerste begraafplaats van de stad. De eerste generaties inwoners van Lima, arm en rijk, liggen namelijk onder de kerk en de kapellen begraven. Toen in 1656 het gebouw door constructiefouten instortte, werden bij de herbouw de afzonderlijke grafruimtes door tunnels met elkaar verbonden. Zo ontstonden de huidige catacomben. Om de beperkte ruimte zo goed mogelijk te benutten werd na 1672, toen de kerk weer af was, besloten de botten bij elkaar te rapen en op te stapelen. De beenderen van de mensen werden vroeger niet per mens bij elkaar begraven maar per soort. Dus ellepijpen bij ellepijpen, schedels bij schedels en dijbenen bij dijbenen. Zo lig je mooi verspreid tussen alle andere overledenen! De sluiting van deze begraafplaats kon daardoor nog een tijdje worden uitgesteld. De catacomben zijn een belangrijk punt voor veel toeristen, niet vanwege de spannende tunnels maar vanwege de grote hoeveelheden creatief gerangschikte menselijke schedels en beenderen. Een aardig beginpunt voor een nieuwe Indiana Jones film, vinden jullie ook niet?. Hier zien jullie hoe schedels bij elkaar werden bewaard..
Ik ga deze keer geen chronologisch verslag geven van ons verblijf in Peru. Dat verliep zoals in de andere landen alleen waren de omstandigheden hier wel enigszins anders. Ik zal gewoon even stilstaan bij de echte hoogtepunten of gebeurtenissen. Na 5 dagen hotel hadden we het gezien en kregen we een volledig ingericht appartement ter beschikking. Normaal zouden we maar 6 maanden blijven maar vermits ik tegen dan uitgerekend was om te bevallen van onze dochter zou de termijn wel opgetrokken worden. We woonden in Lima in de regio Magdalena del Mar. Een rustige buurt met in de nabijheid een park dat ideaal was om met de zoon te gaan genieten en de zee was ook niet zo veraf.
Lima , een stad opgericht door Pizarro in 1535 en diverse keren verwoest door aardbevingen ,is een grauwe, sombere stad. De altijd laaghangende bewolking draagt hier aardig toe bij. De locatie van Lima is er de oorzaak van dat het klimaat hier alleen maar als akelig kan beschreven worden. De mist lijkt uit de zee te komen, blokkeert de zon en legt een deken van grijze, fijne mist over de stad. Men vertelt dat de Incas - als wraak omdat de Spanjaarden hun gebied en schatten zomaar toeëigenden - op de vraag waar de beste plaats was om met de schepen aan te meren, de haven in de buurt van Lima aangeduid hebben. Dit was het slechtste deel van Lima vermits het in de vallei van het Andesgebergte ligt waar de zon maar zelden doorbreekt.( 3 maanden op een jaar). Die hoge vochtigheidsgraad had als gevolg dat ons kleren hingen te beschimmelen in de kasten. Leren handtassen of jassen of schoenen waren binnen de kortste keren bedekt met een dunne schimmellaag. Voorraad aanleggen was hier ook niet aan te raden. Bloem rook nogal snel muffig, soep kon je best niet te lang laten uitstaan of ze werd zuur en dat waren niet de enige ongemakken. Tot de 15e van elke maand was vlees volop te koop. Daarna tot het einde van de maand kon je enkel vis en kip kopen maar geen runds of varkensvlees. Dat zou voor problemen zorgen als ik met 2 kinderen moest boodschappen. Met een kinderwagen geraakte ik haast nooit aan de vleesrayons. Ik heb er mensen zien staan trekken aan éénzelfde pakje vlees. Iedere maand was het hetzelfde fenomeen de eerste dagen van de maand. Iedereen wilde een voorraad inslaan. Ook water, aardappelen en rijst waren gerantsoeneerd. Per dag 1fles water of 1 kilo rijst. Ik heb nergens zoveel vis gegeten als in Lima. Maar de kwaliteit was super. T ging op zaterdag naar de vismarkt en bracht gewoonlijk een flink stuk vers gevangen vis mee Wellicht is dat de reden waarom onze dochter geen vis lust. Ze heeft, toen ik zwanger was, misschien teveel moeten vis eten!!! Het grootste deel van de bevolking van Peru woont in Lima waardoor de stad overbevolkt is, vuil en druk. Precies omdat de stad zo druk bevolkt is, hebben ze hier een enorm transportprobleem. We kochten een auto maar met onze nummerplaat mochten we enkel op de even dagen van de week rijden. De wegen waren hier echt niet voorzien om veel verkeer aan te kunnen. Daarom en ook omwille van brandstofproblemen bestond hier een systeem van 3 verschillende nummerplaten. De ene waren geldig op de even dagen van de week de andere op de oneven dagen en de derde waren voor uitzonderlijk diensten en die mochten op alle dagen rijden. Het was voor T. wel even overleggen met collegas om op het werk te geraken. Ikzelf reed hier niet zoveel want de binnenstad was ook een behoorlijke heksenketel!! Gelukkig woonden we op wandelafstand van een supermarkt ( als je dat al zo kon noemen). Daar deden we de meeste inkopen. Op de slide zien jullie de buurt waar we woonden en een typische kerk uit de omgeving.
We verlieten Caracas op 28- 06-74 en vlogen over Bogota naar Lima. Onderweg naar de Peruviaanse hoofdstad Lima genieten we van een prachtig uitzicht als we over de regenwouden van Colombia vliegen. Een ogenschijnlijk eindeloze groene massa die zich over de aarde uitstrekt, zo nu en dan onderbroken door de machtige Amazone of een zijtak ervan boeit ons enorm . Na verloop van tijd worden de eerste uitlopers van het majestueuze Andesgebergte zichtbaar. En ja hoor, ook de toppen bekleed met een ruime kraag van sneeuw komen in beeld.
Zicht op het Andesgebergte
Het was een rustige vlucht en onze zoon gedroeg zich als een geboren luchtreiziger. De formaliteiten in de vlieghaven verliepen vlot. Op het vliegveld van Lima, dat er buiten verwachting niet onaardig uitzag, wachtte de verantwoordelijke ons op en bracht ons naar het hotel Grillon. Daar zouden we 5 dagen verblijven wat lang genoeg was met een kleine van twee jaar en half! De eerste indruk was dat het klimaat enorm tegenviel. Het was volop winter en vochtig. We hadden pulls, mantels en zelfs verwarming nodig!! Dat was even aanpassen na de warmte van Venezuela en meteen mocht ik wat inkopen doen voor iedereen want op zon weer hadden we ons niet voorzien! We leefden steeds onder een grijze lucht hoewel op zon 20 km buiten Lima de zon volop scheen in het Andesgebergte..
.
beide foto's geven een zicht op het regenwoud vanuit de lucht
Na Mexico en Venezuela neem ik jullie mee op ons volgend avontuur: Peru.
Ik was een jaar of negen toen ik voor het eerst in aanraking kwam met de Inca's. Om precies te zijn, was het in het stripalbum Kuifje en de Zonnetempel. In een roes verslond ik het boek. In diepe fascinatie volgde ik Hergé en zijn fantasierijke gedachten. Een paar uur later wist ik het zeker, eens zou ik het land van het Zonnevolk doorkruisen.
Maar wie had dat ooit gedacht dat ik zo'n twintig jaar later inderdaad zover zou staan, net als jullie nu, klaar om te vertrekken naar
PERU
Peru is een land in Z.Amerika met een opp. van 1.285,220km2. Het land is omringd door Ecuador en Colombia in het N, Brazilië in het O, Bolivia in het ZO , Chili in het Z en de Grote Oceaan in het W. Het Andesgebergte loopt parallel met de Pacific en verdeelt het land in 3 geografische gebieden. De costa ( kust) in het westen is een lange smalle droge vlakte met uitzondering van de valleien die ontstaan door de seizoensregens. De sierra (het gebergte zelf) gevormd door de Andes. De selva ( het oerwoud) dat hoofdzakelijk bestaat uit het Amazone regenwoud. Bijna 60% van het land ligt in dit gebied. Zo is Peru het 4e grootste tropisch woud in de wereld na Brazilië, Congo en Indonesië. De kuststreek heeft matige temperaturen en een heel hoge vochtigheid. In de sierra hebben we de vele zomerregens en de temperatuur en vochtigheid nemen af naar mate je hoger gaat. De selva daarentegen heeft hevige regenval en hoge temperaturen. Door die variatie in klimaat heeft Peru een bio-diversiteit in planten en dieren. In tegenstelling tot andere evenaarsgebieden heeft Peru geen uitgesproken tropisch klimaat. Dat komt vooral door de invloed van de Andes en de Humboldt golfstroom voor de kust. = een stroming in de oceaan waardoor een abnormale opwarming van het water ontstaat. Dat heeft een groot impact op de luchtdruk van de omliggende gebieden met alle gevolgen van dien. De golfstroom zorgt voor bewolking (condens), waardoor er in de winter - van juni tot september - een constante grijze mist (garúa) over de stad hangt. Het kan fris zijn in die periode. De temperatuur is dan gemiddeld 12 graden Celsius. Af en toe valt er uit die wolkenlaag een fijne motregen, zelden zal het echt regenen. In de aanloop naar de zomer boren de zonnestralen zich af en toe door de mistlaag heen. In de zomer - december tot maart - is de blauwe lucht (met wat smog) zichtbaar en zijn de temperaturen aangenaam. In de herfstmaanden bedekt de mist opnieuw de stad. Tot zover een korte schets van het land waar we een vervolg breien aan ons avontuur..
De meesten van jullie zullen wellicht ook wakker geworden zijn vorige nacht door het geweld van regen en wind. Ik maakte mij wat zorgen over de tuin en de meubelen op het terras en daarom ging ik even zien .... Wat mij in de living wachtte, was nog nooit gezien!! De kamer en de tuin lichtten voortdurend op door de aanhoudende bliksemflitsen. Ik verwachtte mij aan een hels gedonder maar wonder boven wonder bleef dat uit. De bliksemflitsen bleven maar komen en daardoor zag ik hoe de terraszetels en een stoel zomaar de bloemen in waaiden. Ik hield mijn hart vast en vreesde dat de tuin er verwoest zou bij liggen. Maar in die gutsende regen en bij dat lichtspel durfde ik niet naar buiten komen. Het was zelfs zo eng dat ik nogal snel weer tussen de lakens lag en hoopte dat het spektakel niet te lang meer zou duren. Vanmorgen, bij het wakker worden, was mijn eerste werk dan ook de tuin inspecteren. Wonder boven wonder viel dat reuze mee. De zetels hadden wel wat schade aangebracht aan een paar rozenstruiken en de voortuin lag vol bladeren en takken van de kastanjebomen die langs de straat staan maar verder leek alles ok. Zelfs mijn pioenen en aronskelken overleefden het geweld en normaal zijn dat heel gevoelige bloemen. Als ik op TV de ravage zie die de wind en de hagelstenen op bepaalde plaatsen aanrichtten, dan mogen we van geluk spreken. Van puur " contentement" dat het maar bij natuurgeweld gebleven was, heb ik nog snel even mijn bloemen op de gevoelige plaat gezet. Nu maar hopen dat we zo'n onweer niet te vaak meemaken deze zomer!
Onlangs zei ik nog tegen Antwerpse vrienden: " Da mes sniet al dat 't hoort en ziet maar tegenkomt niet"( sniet is het WVL voor snijden) en toen ze mij even aankeken, wist ik het... hier hoort uitleg bij... Meteen begon een spontaan gesprek over die typische streekgezegden en hoe spijtig het is dat die verloren gaan. Ons ma was daar een krak in. Als ze bezig was over "een kleedje dat spande gelijk een poerebosse ", dan wisten wij direct wat ze bedoelde.. Voor Thea, een kleedje is een jurk en voor de anderen een poerebosse komt van een poederbus... Valt hij nu die euro??? Ze had er nog zo'n paar goeie: als ze zei dat het deksel van haar elektrisch vuur " bukbiènde" stond... dan waren wij de enige ingewijden die haar begrepen want daarmee bedoelde ze dat het wankel lag..... Of haar gezegde:" het leven is gjèn crèmekarre 't is mjèr karre dan crème..." dan wisten we het wel. Of "ge goat mij nog plat rinneweer'n" waarmee ze bedoelde ik ga nog bankroet door jou. En als haar iets niet beviel dan zei ze: " dat is gien roste kluite wèrd, ( geen roeste cent(iem) waard, waardeloos ) en zo kan ik uren doorgaan, maar is dat niet sappig??? Ik hou van die typische taalgebruiken!! Wijzelf gebruiken soms, als we samen zijn, nog van die typische gezegden of uitspraken; ons kinderen verstaan ze maar gebruiken ze niet meer.. Akkoord, het is goed dat er aan de taal "geschaafd" wordt en iedereen doet dat nu, maar toch.. we verliezen daardoor een stukje identiteit en dat vind ik spijtig. Ik las eens ergens dat een professor aan de universiteit van Gent een boek opgesteld had met al die eigen West Vlaamse uitdrukkingen en gezegden en taalgebruiken. Ik moet dat toch eens nagaan of dat inderdaad in de handel is... want tussen al die Antwerpenaren hier verlies ik stilaan mijn " taalroots".... Vinden jullie het ook spijtig dat dit taaleigen verdwijnt of ben ik de enige met taalnostalgie?
Een ambitieuze programmeur besloot eindelijk maar eens een vakantie te nemen. Hij boekte een cruise en ging op weg. Onderweg stak er echter een orkaan op en het schip verging. Na een tijdje spoelde de man aan op het strand van een onbewoond eiland, er waren geen andere overlevenden en alles wat er te eten viel waren bananen en kokosnoten. Hij bracht zn dagen door met bananen eten en kokosmelk drinken en de zee af te turen naar een teken van leven.
Maanden gingen voorbij zonder dat hij iets zag. Op een dag echter zag hij een klein bootje aankomen, het was een roeibootje met aan boord de prachtigste vrouw die hij ooit had gezien. Ze legde aan en liep naar hem toe. Wat doe jij hier? stamelde de man. Oh, zei de vrouw, ik ben aan de andere kant van het eiland aangespoeld.
Maar hoe kom je dan aan die roeiboot?
Die heb ik zelf gemaakt: De roeispanen van bamboe en de boot zelf van het hout van de eucalyptusboom. De kieren heb ik dichtgemaakt met rubber uit de rubberboom.
Maar dat alles zonder gereedschap of machines? vroeg de programmeur.
Oh, maar dat was geen enkel probleem, zei de vrouw, de rotsen bevatten een bepaald erts dat metaal bleek te bevatten als ik ze verhitte. Ik maakte gietmallen in de rotsen en zo kon ik gereedschap maken, en daarmee ook machines.
" Maar eh, heb jij hier iets te eten? Alleen maar bananen, zei de programmeur.
Laten we dan naar mijn huis gaan, antwoordde de vrouw.
En ze roeiden naar de andere kant van het eiland. Daar aangekomen legden ze aan aan een kade en de vrouw voerde de programmeur mee naar een prachtige bungalow. De programmeur was met stomheid geslagen. Het is niet veel, maar ja, je probeert er wat van te maken, zei de vrouw. Eenmaal binnen vroeg ze of hij iets wilde drinken. Nee, zei hij, ik heb genoeg aan die kokosmelk. Maar ik heb ook bier, zei de vrouw, eigen gebrouwen weliswaar, maar het is wat. Ik ga me even omkleden. Als je wilt kun je even een douche nemen en je scheren. De yup ging naar de badkamer en vond inderdaad een scheermes gemaakt van bot waaromheen twee schelpen waren gebonden, het werkte perfect.
Deze vrouw is fantastisch! dacht de programmeur, wat zou ze nog meer in petto hebben?
Terug in de woonkamer vleide hij zich neer op de bank. De vrouw kwam binnen in een jurkje van zijde, ze kroop naast hem op de bank en begon op een manier die niet veel te raden overliet in zn oor te fluisteren. Weet je, zei ze, we zijn hier nu allebei al een paar maanden, en ik weet zeker dat er iets is iets waar je al die tijd al op wacht, iets wat je al die maanden al gemist hebt.
Ze keek hem diep in zijn ogen, hij kon niet geloven wat hij hoorde. Bedoel je, begon de programmeur, bedoel je dat ik dat ik vanaf hier mn e-mail kan checken?
Onlangs was ik met de kleinzoon figuren aan het zoeken in de wolken en toen schoot mij opeens een gedicht binnen uit lang verleden dagen (!!). Misschien kennen jullie het ook nog? Het blijft, in mijn ogen althans, een mooi gedicht en omdat ik het mij niet echt woordelijk meer herinnerde heb ik het opgezocht.....
De wolken door Martinus Nyhoff
Ik droeg nog kleine kleeren, en ik lag
Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding
Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet
De verre wolken waarom moeder schreide -
Dat ik van bloemen houd dat weet iedereen die mij kent, ik heb die liefde met de paplepel meegekregen van ons ma. Maar intussen is een bloem veel meer geworden dan enkel pracht en kleur.....Met moederdag werd ik door de kinderen in de bloemen gezet en dat roept niet enkel een dankbaar gevoel op maar het zet mij ook aan het mijmeren ....
Het binnenste van een bloem is stilte, Alleen wie van stilte houdt , kan van bloemen houden. Kleur en kelk van een bloem vloeien samen in haar hart en daar is nog enkel stilte. Daar ruist haar nectar heel zoet en heel krachtig. Bijen en vlinders kunnen er bij en leven ervan.
Er zijn mensen zonder stilte, hun gebazel en gebaren en al waar ze mee uitpakken verwijst naar niets. Zij zijn als kunstbloemen. na de eerste dag blijft er niets over om van te houden. Er is geen nectar in hun binnenste,. Bijen en vlinders komen nooit op bezoek.
En al is het hier meestal hectisch en druk en ben ik zelf ook altijd bezig, soms, heel soms kan die stilte zo welkom zijn!
Komt het door het lezen van al die taboe toestanden en religieuze aanverwanten bij Bojako of is het gewoon een speling van mijn herinneringen? Ik weet het niet. Maar toen ik deze morgen opstond en nog even lag te genieten van de zalige warmte van ons bed, nu het toch regende, sprong daar opeens klaarhelder het gedicht " Het kruiske" van Gezelle door mijn hoofd. En dat bracht mij terug naar mijn kinderjaren toen ook wij elke dag bij het slapengaan een kruisje vroegen aan ma en pa. Het was een gewoonte van kinds af aan erin getimmerd. Nooit gingen we slapen zonder dat kruisje, zelfs niet als mijn ouders gezellig buiten zaten met de buren om van een late zomeravond te genieten. Onze dagen eindigden altijd met: " Ma ,een kruisje en slaapwel, pa een kruisje en slaapwel... Ik herinner me zelfs nog die ene keer toen pa dat kruisje weigerde te geven. We waren betrapt geweest ,de buurjongen en ik, bij het spelen van doktertje ( wie heeft dat niet gedaan??) en dat was blijkbaar zo erg dat het kruisje mij ontzegd werd. Vreemd dat ik dit beter herinner dan het doktertje spelen!!!! Ik weet nog dat ik toen gehuild heb en dat een veel grotere straf vond dan het in de hoek staan en de preek die op het spelletje volgde....
Ik kon het versje maar voor 90 % perfect opzeggen, daarom zocht ik het op en misschien kennen jullie het ook?? Raar hé dat die dingen altijd in je hoofd blijven nazinderen terwijl we nu veel meer moeite moeten doen om iets te memoriseren.. Maar we weten allemaal waaraan het ligt zeker.. en willen er liefst niet aan herinnerd worden. Valt het jullie ook op dat er nu veel minder van dat literair gedichten- erfgoed aangeleerd wordt? Ik geloof dat ieder van ons op school alle klassiekers kende. Paz en ik hebben recentelijk nog eens in de auto van die pareltjes bovengehaald .. Blijkbaar hebben West Vlaanderen en het Antwerpse toch veel meer gemeen qua taalbagage dan we vermoeden...Laat ons zeggen dat enkel de " uitspraak" varieert..
'T KRUISKE
t Eerste dat mij moeder vragen leerde in lang verleden dagen, als ik hakkelde, ongeriefd nog van woorden, t was, te gader bei mijn' handtjes doende: "Vader,
geeft me 'en kruisken, als t u belieft!"
k Heb een kruiske dan gekregen, menig keer, en wierd geslegen op mijn' kake, zacht en zoet... Ach, ge zijt mij, bei te gader, afgestorven, moeder, vader, t geen mij nu nog leedschap doet!
Maar, dat kruiske, t is geschreven diep mij in den kop gebleven teeken van mijn erfgebied: die den schedel mij aan scherven sloege, en hiete t kruisken derven, nog en hadd' hij t kruisken niet!
De vraag is deze na een rustige maar zeer ontspannen dag met vrienden:
Het was een gezellige dag, maar morgen, morgen dan komt er een nieuwe dag, voor ons allemaal en wat ik je vragen wou Heb jij dat ook:
Vind je het ook niet een beetje jammer dat als zo'n nieuwe dag begint dat dat eigenlijk niet altijd helemaal tot ons doordringt?
Heb je ook wel eens het gevoel dat wij dagen overslaan en vergeten te leven?
Ik heb dat gevoel heel sterk soms. Maar af en toe dan kijk ik naar mijn handen, heel bewust, en dan laat ik het tot mij doordringen hoe geweldig dat het eigenlijk is dat die handen kunnen bewegen.
Ze kunnen bewegen en ze worden niet elektrisch aangedreven. Ik dacht dat dat een wonder was in elk van ons. Als je ook eens zo'n moment hebt, mens, zeg dan wat.
Zeg dan gewoon: dank je wel dat ik kan bewegen en dat ik kan lopen en dat ik kan zien en dat ik kan horen en dat ik kan spreken dank je wel ........
We lopen hier maar een tijdje rond en daarom jaagt ieder van ons het geluk na of hoopt althans het geluk te vinden in die korte tijd.
Wat doet een mens al niet om zijn geluk te vinden? Hij koopt loten van de loterij en wacht op het grote ogenblik. Hij levert zich uit aan gelukshandelaars en touroperators. Hij streeft naar een draaglijke job, jaagt het genot na, schaft zich allerlei goederen aan die volgens reclamefolders het geluk moeten brengen! Deze verwachting zal zich jammer genoeg voor velen, vroeg of laat, tot een illusie ontpoppen. Zij zoeken immer het geluk waar het meestal niet te vinden is. Zij zijn blind voor de stroom van geluk die ononderbroken langs hen voorbij vloeit. Want het geluk is daar waar het blije, het open en hartelijke wezen van een kind in ons iets aan het trillen brengt of in de uren waarin we met de levenspartner één van hart en ziel zijn of daar waar een vriend aanwezig is en wiens bekommernis om die andere gedragen wordt door echte vriendschap. Het is ook daar waar iemand te verstaan geeft: het is goed dat jij er bent of wanneer je tijdens een gesprek bespeurt hoe de ander zich in jouw gedachten inleeft of wanneer je erin slaag om die ander te begrijpen. Geluk wordt ook jouw deel als je vanzelfsprekende dingen als een verrassing of een geschenk ervaart zoals het frisse water dat jouw huid beroert, de geur van verse koffie, een koel glas bier... Geluk grijpt je ook aan wanneer je je verheugen kan over een heerlijke morgen, over de kleuren en de schoonheid van de aarde, over een zonsondergang boven de zee, een kleurrijke bloem, het spel van het licht in het bos en in het water. Het geluk neem bezit van jou wanneer je je kan verwonderen over het fijne filigraan van een spinnenweb dat in de morgendauw glinstert of in het schijnbaar planloze gewriemel van een mierenhoop, waarin alles zich volgens een strenge ordening voltrekt..... Maar boven dat alles is geluk door een mens die men liefheeft begrepen te worden....Want is geluk niet een andere naam voor tevredenheid, vriendschap en liefde?? Gelukkig zijn, dat doet men niet alleen! Dit was even een bedenking van mijn " tweede ik"!!! Dat geluk wens ik jouw, trouwe bezoeker, toe!
We werden vorige week geraakt door het plotse en te vroege afsterven van een familielid. Dat stemt een mens tot nadenken ... En zo ontstaan bedenkingen.
Stilte tot tweespraak geworden, wij die wonen in elkaar en woorden van daglicht vinden. We schikken de tijd tot orde en zijn spaarzamer in elk gebaar.
Onder hunker en arbeid gebogen stond de twijfel soms tussen ons in. Wij gaan niettemin schuil in elkanders onvermogen als onder een dak van ooit en begrip. Einde was telkens het begin.
We geven elkaar de dagen de huiver en het vuur en weten zeker: liefde is beurtelings alles wagen, de dood heeft enkel zijn uur.
De dood is de laatste dief, ik kan met de adem van de jaren zeggen maar niet verklaren: ik heb je lief.
In feite valt hier niets te vertellen dan even te zeggen dat het hier weer heel druk was. Het lag al een week vast dat op zaterdag de " 4 Heemskinderen" zouden gedropt worden en op zondag was naast moederdag ook nog het bezoek gepland van 2 bevriende koppels. Ik had de batterijen goed opgeladen en vond het geen slecht idee dat zondag druk zou zijn zo kon ik minder stilstaan bij moederdag. De menu lag vast, ik had iets uitgekozen waaraan ik vooraf kon werken. Zo konden we ons zaterdag met de kleine gasten bezig houden. Maar die van hierboven had het weer eens anders geregeld!! Op woensdag kregen we telefoon dat de schoonbroer van T onverwacht dood aangetroffen was thuis ( 72j) en de afscheidsdienst zou op zaterdag zijn omdat de crematie pas later kon! Zoon en schoondochter hebben het steeds zo druk en daarom weinig kans om eens iets met hun beiden te doen, dus wilde ik de opvang van hun kinderen niet afzeggen. Af en toe is het nodig dat jonge stellen eens tijd maken voor elkaar zeker als er voortdurend 4 kleine kinderen alle aandacht opeisen! Een telefoontje naar schoonzus 2 met de uitleg en de deelneming van mijn kant moesten volstaan en T zou wel alleen naar Roeselare rijden. Zaterdag was het hier dan ook hectisch, gelukkig viel het weer mee zodat ze in de tuin konden spelen. Veel tijd om te bekomen was er niet want zondagmorgen vroeg begon ik aan de voorbereidingen van een middagmaal voor 6. Dochter lief kwam mij dan nog verrassen met een prachtige ruiker. Zoonlief had de avond voordien ma al in de bloemetjes gezet want zij moesten naar een communiefeest.. Alles verliep prima, vanmorgen kon de turnles er nog even bij en voor de rest van de dag was mijn pijp uit... Dat had ik gedacht!! Ventje lief was in de tuin bezig en had een " witloofzaaier" nodig... Lap, dat kon er ook nog bij zeker?? Ik dacht deze avond eens vroeg te gaan slapen maar blijkbaar is Klaas Vaak al langs geweest en heeft hij mij vergeten op te laden want ik zit hier klaarwakker!!! Dan maar bloggen zeker tenzij sennet daar stokken voor steekt.....
We hebben allemaal te maken met "vertrouwen". Het is een belangrijk gegeven in onze relaties. Vertrouwen kan een goed gevoel geven maar als het misbruikt wordt, laat het meestal littekens na.
Vertrouwen is een heel groot woord.
Al heeft het slecht 10 letters
Het loont de moeite om de letters eens van dichtbij te bekijken en te verklaren!
V
De V staat soms voor vriendschap.
En anders voor verliefd. Zonder vertrouwen bestaat er geen van beiden. En zou verliefdheid vriendschap mijden. E De E staat voor eerlijkheid. Vertrouwen kan niet zonder. Als er niemand eerlijk zou zweren.
Zou vertrouwen niemand deren.
R
De R staat voor risicos.
Die niemand hoeft te nemen. Als vertrouwen maar vanzelfsprekend zou zijn. Dan waren de risicos heel erg klein.
T
De T die staat voor teder.
Tederheid maakt ieder zwak. Toch is ze heel verraderlijk. Want sommige zoeken in tederheid hun geluk.
R
De R staat nu voor redelijk. Want dat is wat vertrouwen toch is?
Al zullen sommige dat nooit begrijpen. Omdat ze zich aan anderen blijven vergrijpen.
O
De O staat voor onbedacht.
Als men zich niet laat vertrouwen. Ze doen alsof, maar ze begrijpen het niet Geen vertrouwen doet verdriet.
U
De U staat voor universeel.
Dat is wat vertrouwen zou moeten zijn.
Als heel de wereld kon vertrouwen. Zouden we van elkaar kunnen houden.
W
De W staat voor waakzaam.
De grootste vijand van vertrouwen. Want door waakzaam te zijn.
Voelt vertrouwen zich heel klein.
E
De E staat voor eenzaamheid. Want dat is nu eenmaal wat je bent. Als je niemand zou kunnen vertrouwen. Zou je enkel op eenzaamheid kunnen bouwen.
N
De N staat voor niemand. Want wie kun je nog vertrouwen? De hele wereld dreigt te bederven. Dat komt omdat vertrouwen langzaam gaat sterven
Het raam staat open en al heel vroeg hoorde ik de vogels fluiten.. Vogels fluiten altijd vrolijk. Heb jij ooit al een vogel somber horen fluiten? En ik, ik ben droevig.Vandaag zou ma 89j geworden zijn. Ik zou haar al heel vroeg opgebeld hebben met gekke verjaardagswensen. Ik weet dat ze daar altijd naar uitkeek zelfs al reden we later op de dag naar haar toe. Na dat dolle telefoontje zouden we naar haar gereden hebben en had ik haar verwend met "quiche met scampies" daar zei ze nooit " neen" tegen!. De zelfgemaakte cake zou als naar gewoonte gesmaakt hebben bij de koffie en we zouden er een gezellig onderonsje van gemaakt hebben. Allemaal zo'n simpele dingen maar zo vertrouwd .... Maar niets van dit alles, tenzij een herinnering aan hoe het nog niet zo lang geleden was...en een diep gemis.... Denk nu niet dat ik mij hier koester in verdriet zo steek ik niet in elkaar, maar alles dit jaar is voortdurend de eerste keer zonder ma. Zelfs het ontluiken van de natuur en de bloei van de bloemen in de tuin roepen de gedachte aan haar op. Ze hield zelf ook zoveel van bloemen en daarom herinnert nu elke bloem in mijn tuin aan haar...Het zijn steeds weer die eenvoudige, alledaagse dingen die maar blijven bovenkomen.....Komt daarbij dat volgende zondag ook nog eens moederdag is en dan zal ik haar ook missen. We zijn in het weekend naar de strooiweide geweest in Lochristie om een bloem neer te zetten voor ma.. Voor sommigen misschien een zinloze handeling maar niet voor mij ...Die strooiweide stond in bloei. Kleine witte bloemetjes zorgden voor een serene schoonheid. Ma zou zich goed gevoeld hebben tussen die pracht! Gisteren was een heel moeilijk dag met de zussen en broer en dat maakt het vandaag niet eenvoudiger..... De vogeltjes zijn even gestopt met fluiten nochtans ziet het eruit als kan het vandaag wel eens meevallen wat het weer betreft........ Ik ben gelukkig, heb alle redenen om gelukkig te zijn, maar van zodra ik me neerzet om het aan jullie mee te delen begin ik te twijfelen of ik wel echt gelukkig ben. Een paar aanslepende problemen verstoren mijn geluksgevoel. Hoe gaat het? Het gaat, ça va. Maar eigenlijk weet ik het zelf niet, hoe het met mij gaat. Ik kan niet zeggen dat het niet gaat, want het gaat. Ik huil niet, ik lach. Ik zwijg niet, ik babbel. Maar achter de babbels gaat een grote stilte schuil en achter elke lach ........... Maar het gaat!!!
"Positief denken haalt als het ware het onkruid uit ons mentale tuintje, zodat er plaats vrij komt om nieuwe zaadjes te planten." LUDO VAN NIEUWENHOVE
Pfffff, positief denken, het lukt me voor het moment heel moeilijk. Mijn hoofd zit vol met storende gedachten, mijn positieve ingesteldheid van de laatste dagen wordt zwaar op de proef gesteld. Ik balanceerde het voorbije weekend al de hele tijd tussen mij goed voelen en me slecht voelen. En het lijkt deze keer een heel dun koordje te zijn. Heb mij vanmorgen uit mijn bed moeten slepen, had veel meer zin om eens een dagje over te slaan vandaag Maar ik laat met niet kennen en heb mijn roze bril uit de kast gehaald en daarmee gewapend hebben die opkomende negatieve gevoelens weinig slaagkans. Ik ben de baas en ik wil me niet slecht voelen! Hahaha, ik moet lachen met mezelf als ik het bovenstaande herlees, al is het eerder groen lachen Ik ben mezelf weer blaasjes aan het wijs maken. Maar soit, iedereen heeft wel eens recht op een slechte dag zeker, al hoop ik dat die niet te lang aansleept want leuk vind ik het niet en mijn omgeving wellicht ook niet!! Er hangt in ons " kleinste kamertje " een moppenboekje...misschien moet ik mij daar even terugtrekken.....
Wanneer T en ik samen zijn wordt er nogal vaak West Vlaams gesproken we willen het niet " verleren" hé. Toen hij zich vanmorgen in de badkamer aan het scheren was, kwam opeens spontaan de tekst van een liedje dat ons ma zo dikwijls gezongen heeft toen ik nog kind was, weer boven. In die tijd ging de tekst nogal vaak rond een gebeuren of iets dagdagelijks zo ook die hier. Maar ik wil die echt met jullie delen. Spijtig dat de klank ontbreekt!!! Misschien gaat bij iemand ook een lichtje branden hoewel .. de liedjes dateren echter wel van de vorige generatie.. Ik probeer die in het West Vlaams te schrijven want zo klonk het ook!!
Als een jongen en een meiske wand'len gaan vraagt hij: "ziede gie mij gèren" ? Vooraleer het meiske zich dan kussen loat zegt zij:" ge zoed u beter skèren". (= scheren!!) En zo blijft de wereld draaien op dat deuntje romantiek en dan vraagt hij " ziede gie mij gèren " met muziek.
Spontaan kwam dan een tweede boven:
t' Is woar, t' is woar de meiskes met lang haar stoan af dien stèrt ( staart) ze zi'n nie mier gegèerd ( begeerd). Dus loat dan moar afsnijden uw lang haar dan krijgt ge rap ne man profiteert ter nu moar van...
En de afsluiter ons ma's versie op Què sera...
'k hè Gerard gezien met moze ( = modder) tot aan zijn knien ( = knieën) dat is van in ' diek ( gracht) te rien (= rijden) 'k hè gerard gezien....
Tot wat een scheerbeurt leiden kan!! En meteen dacht ik aan de jaarlijkse feesten hier bij ons met ma en de ganse familie en hoe we dan allemaal ( allé haar kinderen toch, de aangetrouwden luisterden dan meestal monkelend) en ma aan de kop haar repertoire zongen en plat lagen van het lachen met die oude teksten... En ik kon het niet tegenhouden dat die verdomde " waterlanders" er weer bij waren.. want dat is allemaal " vorbei, verweht...nie wieder...."
Onze moeder was een schat. Die kookte naaide, dagelijks bad. Nimmer was haar iets teveel. Ieder kreeg op tijd zijn deel. En vader kreeg voor ieder klusje. Altijd een dankbaar kusje. sAvonds rustig bij de haard. sZondags een lekkere appeltaart. Helaas, t is over met de pret.
Mammie is aan internet. Nog steeds is pappie in de weer. Maar hij krijgt geen kusje meer. Zit vaak zielig bij de buis. Mammie liefkoost nu één muis. Nooit meer is er appeltaart. ' t Is nu Hotmail, Dot com, Apestaart. Zelden is er warm te eten. Haar kookkunst is ze mooi vergeten. Een bal gehakt en kroket.
Want mammie is aan t internet. En een man uit San Francisco. Wil nu met haar naar de disco. Ze deed zich voor als een jonge meid. En nu raakt ze hem niet meer kwijt.
Pappie gaat naar bed. Want mammie is aan t internet!!!
Zoals naar gewoonte gaan we ook nu weer het hemelruim afspeuren.
In mei staat het sterrenbeeld de Maagd centraal. Dit is niet het meest opvallende sterrenbeeld en er is meer dan een gewone fantasie nodig om in deze constellatie de vorm te herkennen van wat de naam doet vermoeden. Behalve Spica, springen hier weinig sterren meteen in het oog. Maar wat de ogen niet zien, onthullen grote telescopen wel. In de Maagd , die nu 's avonds in het zuiden staat, bevindt zich een reusachtige groep verafgelegen melkwegstelsels. Elk van die stelsen is zoals onze eigen Melkweg een verzameling van miljarden sterren. De hele groep bevindt zich op een afstand van zo'n 50 miljoen lichtjaar. De mens bestond nog niet op aarde en de dinosauriërs waren pas uitgestorven toen het licht van dit melkwegstelsel vertrok, dat ons nu bereikt!!! Spica is een ster van ons eigen melkwegstelsel. Ze staat op 260 lichtjaar van hier. We zien de ster nu zoals ze was halverwege de achttiende eeuw, toen op aarde James Watt op het punt stond de stoommachine uit te vinden. Wie in de verte kijkt , kijkt ook in het verleden.
Meteen wil ik nog iets meegeven Het was de gewoonte bij de Kelten om op 1 mei op alle heuveltoppen grote meivuren aan te steken. Het vee en de paarden werden dan door die " zuiverende" rook gedreven. Er werden ook lange boomstammen in diepe putten gestoken, de zogenaamde " meibomen" .
Het planten van een meiboom is een erg oud gebruik dat voorkwam in grote delen van Europa (Germaans en Slavisch). Het is een vruchtbaarheidsrite om bij het begin van de zomer de natuur te huldigen. Men geloofde dat het planten van de boom leidde tot vruchtbaarheid voor vee, akkers en mensen. Het planten van de meiboom is in sommige gemeenten nog een erg levend ritueel, dat gepaard gaat met feestelijkheden en uitingen van liefde voor de gemeente waarin men woont.
Wil je een meiklokje ? Ik schenk het jou van harte.
Al mijn geploeter in de tuin direct in het voorjaar begint te lonen. Vandaag liep ik met ma in gedachten ( want ze hield ook zoveel van bloemen) te genieten van de tulpen en de wilde azalea's, de bloeiende appelaars en de tulpen met franjes.. De wilde azalea's zijn nog scheuten uit de bloementuin van T's ouders daarom ook dat ik ze zo koester want ze laten zo'n fijne herinneringen na. En mijn rozen - die ik vreesde kwijt te zijn door de strenge winter- komen er ook weer door en dat zijn nochtans " oude knurren" uit de tuin van ma die door mijn schoonbroer vorig jaar weggegooid waren. Ma vond het zo spijtig dat ik beloofde ze een plaats te geven hier bij ons dus .. ze mogen niet kapot gaan .... Houden jullie ook van bloemen... geniet dan even mee van de foto's die ik begin deze week nam....
Gisteren is een ongeldig geworden cheque, morgen is een promesse.
Vandaag is het enige geld dat je hebt,
geef het dus verstandig uit! Kay Lyons.
Mooie, wijze woorden en al te vaak gaat men er aan voorbij in het " jachtige" leven van elke dag. Men staat er niet bij stil omdat er nog zoveel moet.
Het is de kunst om die wijsheid te vinden om niet voorbij te gaan aan al die belangrijke " dingen des levens"....Maar ik had het er gisteren al over dus blijf ik er niet langer bij stilstaan.. Ik kreeg veel wijsheid mee van mij ouders die wel altijd druk bezig waren maar steeds voor ons klaar stonden.. En als ik dan verder mijmer zie ik mij in gedachten fietsen van school naar huis, een lange weg en daarna nog een pak huiswerk te doen. Maar dan kwam ik thuis en daar was dan ons ma die niettegenstaande haar werk toch nog voor een lekker kopje koffie gezorgd had met een heerlijke boterham of een koekje. En als het even kon was ze in de buurt om te luisteren naar je verhalen. Daarna deed ik haast zingend mijn huiswerk en nog zoveel meer...
Waarom ik hier nu opeens aan denk??? Omdat ik bij het omwisselen van winterkledij en zomerkledij in de kast de kussentjes gevuld met lavendel zag hangen en eraan dacht dat ik ze later op het jaar opnieuw moet vullen. Zo'n kussentje met lavendel dat was ma's lievelingskruid. Ooit heb ik als kind een kussentje voor haar gemaakt en ze heeft het altijd gekoesterd. Het was haar lievelingskussentje. Het lag steeds in haar zetel of op haar schommelstoel...Een herinnering uit mijn kindertijd... Wat zou ik dat nu heel graag bij mij hebben dan zou het aanvoelen alsof ma heel dichtbij is en dat zou zo goed zijn.. Maar waar is dat kussentje nu naar toe???? Hoe kan ik nu opeens zo'n banaal kussentje zo erg missen??
May the sun bring you new energy by day. May the moon softly restore you by night. May the rain wash your worries away
And the breeze blow new strenght into your being.
And all the days of your life may you walk gently through the world and know its beauty.
De dagen gaan zo snel maar voor sommigen blijkbaar niet. Men denkt vaak: dat doe ik morgen wel. Maar morgen is er altijd wel weer iets anders en al snel vergeet je wat je gisteren plande. Dat is jammer. Want net dat ene telefoontje, dat ene kaartje, dat ene liefdevolle gebaar had zoveel kunnen betekenen. Het kan zomaar gebeuren dat je dit niet meer kunt doen.
Hetzij door... hetzij door.... Ik zie dit de laatste tijd te veel rondom mij gebeuren.
Misschien houdt dat plannen de illusie in ons wakker dat er nog steeds een morgen voor ons is, aan iets anders willen en durven we niet denken. Bij die bovenstaande wens kwam dat allemaal even in mij op en waarom?
Ik hoorde gisteren nog de ene persoon tegen de andere zeggen... " ik had nog ...." en nu is het te laat....
Het is er wel niet echt de tijd voor en met de zomer in het verschiet zouden we alles doen om die paar kilootjes kwijt te geraken. Maar welke oma kan hieraan weerstaan? Mijn lieve slaapgenoot heeft ooit de ideale bakplaat gemaakt zodat ik wel 6 pannenkoeken ineens kan bakken. Als ons volkje hier is dan moeten er nogal wat gebakken worden en daarom is zo'n plaat heel handig. Maar wat zijn pannenkoeken zonder suiker? Wat zal het worden, donkerbruine suiker, witte kristalsuiker of bloemsuiker? Bloemsuiker krijgt de meeste stemmen. Blijkt dat juist die suiker op is. De supermarkt ligt dichtbij dus dat zal ik rap oplossen. Zou de bloemsuiker bij de bloem of bij de suiker staan vraag ik mezelf lachend af terwijl ik met de woorden speel en op zoek ga in de winkel. Nu weet ik ook wel dat een paardenbloem een soort bloem is en geen paard en dat krokodillentranen een soort tranen zijn en niet een soort krokodil en dat bloemsuiker bijgevolg een soort suiker is en niet een soort bloem en dus bij de suiker hoort te staan, maar je weet natuurlijk nooit in hoever het winkelpersoneel zich aan die logica houdt.... Bij de suiker vind ik niet direct wat ik zoek, zal wellicht teveel met de woordspeling bezig geweest zijn.. Staat de bloemsuiker bij de bloem of bij de suiker vraag ik dus bij wijze van een grapje aan een personeelslid. Ze bekijkt me raar - snapt blijkbaar mijn humor niet - en antwoordt nogal droogjes: Bij de suiker natuurlijk.!! Nadat ik haar ervan overtuigd heb dat ik daar géén bloemsuiker heb zien staan, gaan we samen nog eens zien. Uiteindelijk, bij de suiker, een klein doosje bloemsuiker van 250 g gevonden!!. Een mens kan er al eens overkijken natuurlijk !! Zeker als je met je gedachten met iets anders bezig bent!!! Maar dat neemt niet weg dat die pannenkoeken zullen smaken. Alleen weet ik dat ik er weer teveel zal maken. Hebben jullie zin... schuif dan straks maar aan...
Het valt mij op dat bepaalde blogjes de laatste tijd redelijk stil liggen of minder vaak aangevuld worden. Wellicht heeft het goede weer daarmee te maken of .. is de inspiratie of de zin tot schrijven eventjes zoek. Toen ik dit blog aanmaakte, nam ik mij voor om geen slaaf van het ding te worden. Ik wilde alleen iets plaatsen als ik iets te zeggen had en daarmee bedoel ik als er iets bij mij opkwam. In het begin vliegen de gedachten door je hoofd en is het geen probleem om elke dag wat te plaatsten. Maar na een tijdje voel je je bijna verplicht om dat elke dag te doen...en dat wil ik absoluut voorkomen. Is er wel iets waar ik over wil schrijven, vroeg ik mij af en toe af en en zo niet plaats ik dan maar ergens een mop of een bedenking die ik in mij mailbox vind. Maar moet er überhaupt wel elke dag een logje geschreven worden? Op je blog kan je verschillende kanten uit. Je kan het hebben over iets actueels of je kan tijdloze mijmeringen opschrijven die overigens bepaald niet los van hedendaagse toestanden hoeven te staan. Voor veel blogschrijvers is dit hier ook de kans om te schrijven over het meegemaakte. Eigenlijk schrijf ik het liefste die algemene mijmeringen op. Maar je kan je dan afvragen wat ze met een logje te maken hebben? Omdat veel van die mijmeringen evengoed enkele weken vroeger of later konden opkomen vraag ik mij af of ze soms niet achterhaald zijn. Mag je van een weblog niet verwachten dat hij bovenop de tijd zit en dus ook de actualiteit volgt? Ik volg het nieuws redelijk op de voet. Ik volg het met belangstelling maar mijn probleem is dat ik veel nieuws niet de moeite van commentaar vind. Er is steeds een overgroot deel van het nieuws dat wellicht banaal is maar wel een grondcategorie van het leven betreft. Filmsterren die in de actualiteit komen, elftallen die zichzelf overtroffen hebben., klevers die zweet lekkerder doen geuren.... Soms wordt een moord of een pedofiel die levenslang krijgt in het breed over het nieuws uitgesmeerd . Dat trekt allemaal de aandacht.Veel gaat dus over alledaagse ellende maar gelukkig ook soms over simpele vreugde. Maar om daarover nog eens in mijn blog te beginnen...We worden er nu al mee overdonderd!!. Dan is er nog het nieuws dat je wel wil weten, maar waar je niets over te zeggen hebt. Uiteraard heb je wel je mening en misschien zou ik op andere plaatsen of op een ander forum reageren maar ik vind het soms te kritisch om op mijn eigen blogje daarover te schrijven. Dan is er nog het nieuws dat zo erg is dat je er wel kennis van moet nemen maar waar je verder niets zinnigs kan over zeggen. Waarmee ik maar wil zeggen.... een blogje blijft nog altijd een persoonlijk ding waar je veel kwijt kan en aan de andere kant toch niet alles kan neerschrijven wat je beroert of door je gedachten gaat. Dat ging nu even door mijn hoofd toen ik door bloggenland doolde en uiteindelijk weer hier aankwam. Sorry als ik jullie met mijn titel even op een dwaalspoor gezet heb.. Moet kunnen! Nog een prettige dag voor iedere bezoeker.
Er zijn zo van die dagen dat je het gevoel hebt dat alles klopt, je voelt je goed in je vel niemand haalt je uit jouw evenwicht. Maar er zijn ook van die dagen dat alles tegenzit, je zou jezelf willen veranderen want niets lijkt ok. Misschien denken jullie dat ik hier aan het citeren ben uit het dagboek van een tiener maar niets is minder waar. Ik neem gewoon een kijkje in mijn eigen dag dagelijkse leven en stel vast dat mijn fysieke paraatheid heel vaak samengaat met mijn mentale gesteldheid. Onlangs kreeg ik een link doorgestuurd om een test te doen hoe het met mijn geest gesteld is. Dat viel nogal positief mee, dus zit het goed. Je kreeg er ook meteen tips mee 10 stappen- die je voorthelpen naar een gezonder en gelukkiger leven. Ik nam ze eens door en geef ze jullie verkort mee.
1 Vind jezelf oké. Het is een onmogelijke opgave om de perfectie na te streven. Niemand hoeft het te zijn. Iedereen is uniek en verdient respect zoals hij/zij is. Als je dat voor ogen houdt dan ben je meer dan de moeite waard.
2.Praat erover. In je hoofd kan een mug een olifant baren. Je gevoelens overweldigen je, ze dringen zich op en verstoren je nachtrust. Door er met iemand over te praten, krijgen de dingen een naam en heb je er vat op. Je ziet zo beter wat er aan de hand is en je krijgt er vat op.
3.Beweeg. Pieker jij je soms ook suf? Dat vreet energie. Door wat actief te zijn - fietsen, wandelen, tuinieren..- ga je vanzelf minder piekeren en verhoog je jouw energiepeil en je doorzettingsvermogen. Je raakt er ook gezond moe van en dat komt dan je nachtrust ten goede. Zo krijg je een ontspannen gevoel.
4.Probeer iets nieuws uit. Je hoeft geen kunstenaar te zijn om iets nieuws te creëren. Iedereen kan wel iets: je huis opnieuw inrichten, bloemschikken een taart bakken, op je blog schrijven ( ) iemand aan het lachen brengen.... Gebruik je fantasie en je krijgt het gevoel dat je leeft!
5.Reken op je vrienden. Zolang je het zelf niet zegt, kunnen je vrienden ook niet weten hoe jij je voelt en hoeveel behoefte je hebt aan contact. Er is niets dat je meer kracht geeft dan door je vrienden aanvaard en begrepen te worden. Ook al kost het je energie, stap naar hen toe.
6. Durf neen te zeggen ( dat is een moeilijke!!!) Pas als je neen durft te zeggen tegen iemand die je iets vraagt waar je geen zin in hebt, ervaar je jezelf als iemand met eigen gevoelens en een eigen wil. Als neen kan, wordt ja een woord waar je plezier aan beleeft en geeft het je de vrijheid om echt te genieten.
7.Ga ervoor. Kies een activiteit en ga ervoor. Als je er echt in opgaat, vergeet je je zorgen en krijg je het gevoel dat je leeft. Er zijn zoveel manieren om uit jezelf te breken het is kwestie van te ontdekken wat je zelf leuk vindt.
8.Durf hulp te vragen. ( nog zo'n moeilijke!) Je kan niet alles zelf doen en hulp vragen is geen teken van hulpeloosheid, het is best oké. Soms kan het echt deugd doen dat iemand met je meedenkt en je helpt zoeken naar een oplossing die je niet alleen vindt.
9.Gun jezelf rust. Soms voel je je overbelast, je werk, je partner, je kinderen of kleinkinderen slorpen je op. Zo krijg je stilaan stress en word je prikkelbaar en slecht gehumeurd. Om te voorkomen dat die spanning zich ophoopt is het belangrijk regelmatig een moment vrij te maken voor jezelf en je eigen activiteiten om zo tot rust te komen.( naar muziek luisteren, een uitgebreid bad nemen, lezen....)
10.Hou je hoofd boven water. Iedereen heeft wel eens een periode waarin alles tegenzit. Op zo'n momenten kan je soms niet veel meer doen dan het hoofd boven water proberen te houden: gewoon van dag tot dag leven en niet te hard zijn voor jezelf. Als je verdrietig bent, laat die tranen dan lopen, ga de stad in of zoek de buitenlucht op. Maar vooral zorg ervoor dat iemand je eens goed vastpakt..
Zoals jullie zien, het zijn geen toverformules maar wel middelen die een houvast bieden om je vooruit te helpen om je fit in je hoofd en goed in je vel te voelen. Dat wens ik jullie allemaal toe!
Een vrouw komt binnen in de keuken en treft daar haar man aan druk in de weer met een vliegenmepper. "Wat doe je nu ?", vraagt ze. Hij antwoordt : " ' k jaag op vliegen ..." "En, heb je er al gedood ? " "Ja, drie mannetjes en twee vrouwtjes." Heel verwonderd vraagt ze : "Hoe kun je nu het verschil zien tussen die twee ?" Antwoord : " 3 zaten op dat bierblikje en 2 op de telefoon."
Geen grapje....
We reden op de autostrade richting Brussel toen ik plots heel dringend naar het toilet moest. We stopten bij het eerste benzinestation en ik liep er naar de toiletten. Het eerste was bezet, dus nam ik het tweede. Net toen ik goed neerzat zat begon de persoon in het eerste toilet te praten. "Hey, alles in orde ?" Ik vond het noch de plaats noch het tijdstip om hier een gesprek aan te knopen, maar uit beleefdheid antwoordde ik toch. "Euh...ja hoor, alles goed." "Wat ben je aan het doen "? vroeg zij. Nu ja, een rare vraag in deze omstandigheden, maar kom. "Wel euh, ja, ik moest dringend ... en jij ?" Toen hoorde ik die vrouw plots geïrriteerd zeggen : "Sorry schat maar ik ga je seffes terugbellen, er zit hier een rare op het toilet die op al mijn vragen antwoordt."
In afwachting van meer inspiratie ga ik nog even door. Ik heb het geprobeerd om het af te leren Amor Fati maar het is mij nog niet echt gelukt!!...
Deze zijn niet echt grappig!!
Een loodgieter die het loodje legt. Een stratenmaker met straatvrees. Een kapper die in een scheiding ligt.
Een piloot die ze ziet vliegen. Een bakker die er geen brood meer in ziet. Een kok die kookt van woede. Een exporteur die niks uitvoert.
Een wetenschapper die het even niet meer weet. Een kapper die met zijn handen in het haar zit. Een grafdelver die zich laat kisten. Een terrorist die een rubberboot opblaast. Gehecht zijn aan je litteken. De brandweer bellen en zeggen dat het achterlicht van je fiets brandt.
Michael Jackson die zegt dat zijn relatie nog in de kinderschoenen staat. Een DJ die doordraait. Een Pool vragen of hij uit Noord of uit Zuid komt. Je een ongeluk zoeken naar geluk. Michael Jackson zwart maken.
In een antiekzaak vragen of er nog wat nieuws is.
Een hartchirurg die zegt: "hmm, hier klopt iets niet". Tijdens een vrouwenbijeenkomst vragen of zij de lippen op elkaar willen houden. Een voetballer vragen of hij het al ver geschopt heeft. De patiënt wakker maakt omdat hij zijn slaappil niet heeft ingenomen.
Wat dachten jullie van de volgende woordspelingen/ doordenkertjes
- Arafat was zijn sjaal kwijt, hij had er zijn " yasser" over gehangen. - Amerikaanse buffels hebben iets " bisonders". - Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon. - Kwaliteitslingerie is bijzondergoed. - Mag je op zondag weekdieren eten? - Drinken halveert je leven, maar je ziet dubbel zoveel... - Word bokser : meer kans op slagen. - Frans Brood kwam van de bakker. - Ik ging hem een trap verkopen, maar hij woonde op het gelijkvloers. - Roken : het blijft een teer onderwerp. - English beer is like sex in a canoo : fucking close to water. - Doodgaan is stoppen met sterven. - Ik heb een mooi figuur geslagen. Ze sloeg wel terug. - We nemen als twaalfuurtje een half eendje. - De bultenaar besefte dat hij het ergste achter de rug had. - Alleenstaande dame zoekt zittend beroep. - De ontevreden klant sleurde het restaurant voor het gerecht.
Een zonnig en relaxed weekend voor alle bezoekers!
"Are you lost or incomplete? Do you Feel like a puzzle? You cant find your missing piece?
Tell me how you feel
. Well, I feel like theyre talking in a language I dont speak
And theyre talking it to me" COLDPLAY -(Talk)
Bovenstaande woorden komen uit het nummer " Talk " van Coldplay , een lied dat mij meer aanspreekt omwille van de tekst eerder dan de song zelf. Ze deden me denken aan wat een goeie vriendin me onlangs zei nl dat het leven als een puzzel is. Is het niet zo dat die vergelijking voor een groot deel klopt? We zijn constant bezig met onze eigen levenspuzzel op te lossen. Soms vinden we het stukje dat we op een bepaald moment nodig hebben niet ook al is het er wel. Soms valt de puzzel uiteen en moeten we herbeginnen. Het lijkt ook constant alsof de puzzel stukjes mist en nooit compleet af zal zijn. Maar dat is nu net het levensdoel onze puzzel afwerken. Een metafoor die verdomd sterk lijkt te kloppen. Talk ,de titel van het nummer waaruit de bovenstaande strofe komt, is trouwens een schone boodschap: Praat!! Dat doen we tegenwoordig te weinig. Ja, er wordt veel gekletst maar weinig echt gepraat en dat is jammer want zo groeien we steeds verder uit elkaar en lijkt het alsof we allen een andere taal spreken. We praten zonder elkaar echt te verstaan, terwijl het op zich niet zo moeilijk is maar het vraagt echtheid en daarbij moet je je ziel af en toe eens durven blootleggen en dat maakt het voor sommigen wat moeilijk Je ziel blootleggen, tijd nemen om te vertellen wat er echt in je omgaat dat doe je niet zomaar. Openheid dat missen we in onze rush rush mentaliteit, in onze huidige samenleving.
Praten zorgt er nochtans voor dat we ervaringen uitwisselen, puzzelstukjes uitwisselen of elkaar aanwijzen waar we het nodige stukje kunnen vinden. We kunnen het niet allemaal zelf leren, we hebben de anderen nodig. En dat zien we vaak te laat in. Sociale vaardigheden zijn veel mensen met de jaren kwijt gespeeld. Mijn puzzel is nog verre van af. Ik lijk steeds te moeten herbeginnen maar zolang de nodige levensenergie er is, blijft het boeiend. Ik zie wel wat het uiteindelijk geeft als het laatste stukje gelegd is.Voor mijn part mag dat nog lang duren en wil ik nog heel lang puzzelen als ik maar de mensen rondom mij heb die belangrijk zijn om mijn puzzel te helpen vervolmaken.
Het is steeds een kunst om kleine bezoekertjes bezig te houden. Gelukkig liggen hier laden vol spelen van vroeger en van ons kinderen. Daarom had ik besloten om eens de schifting te maken wat er nu al wel of niet kon gespeeld worden. Zo botste ik op een van de meest vermakelijke spelletjes die ik ken: het ganzenbord. Dat moet tegenwoordig met een tussen-n, dus doe ik dat maar. Al die spelletjes uit mijn jeugd worden ook nu nog gespeeld en hebben maar één ding gemeen: elkaar aftroeven en dwars zitten. Of je het nu hebt over domino, ganzenbord, mens erger je niet of Monopoly. Ik vond dat Monopoly altijd lagere instincten losmaakte.
Geld, geld, geld, bezit, bezit, huizen en hotels. Kwam je op de Kalverstraat met een hotel, dan was je geruïneerd.
Je kreeg bij AF dan wel 200 franken, maar dat was een druppel op een hete plaat. Alle kaarten omleggen en hypotheken nemen, was dan de boodschap. Het begin van het einde.
En het duurde zo gruwelijk lang. Vooral als je het met vier speelde. Een hele middag was je bezig, afin als het regende, had je toch niks te doen dan maar Monopoly.
Maar ik wilde het nu over het ganzenbord hebben. Het beginspelletje voor de kleintjes dacht ik en dat heb ik hier vorige week met de tweeling geprobeerd om te spelen. Zo leren ze tot 6 tellen door de dobbelsteen en opmerkzaam zijn door te zien naar welke kant de ganzen kijken. So far so good maar ...leg maar eens uit aan zo'n " piepkuikentjes" waarom ze ineens zes plaatsen mogen opschuiven en dan ineens vier terug moeten!!. Dat kan nog juist als je de oogjes op de dobbelstenen uitlegt! Maar vertel ze eens dat ze opnieuw moeten beginnen! Huilbuien en weglopen en ze dan teruglokken met allerlei onzin. Daarom dat ik het eenvoudig hield. Met de oudsten kan ik al wat verder gaan, denk ik. Hoewel.. Ik herinner me dat het meest vreselijke de gevangenis was. Wachten tot je verlost wordt! Niemand deed dat, ze liepen allemaal dwars over je heen en daar zat je dan te zuchten in de kluisters. .Niemand kwam, iemand anders won. . Voetangels en klemmen dat is het ganzenspel. Het is naar het leven getekend. Alle goede en kwade kwaliteiten van het leven zijn erin verwerkt. Over levenslessen gesproken. Zal ik het een volgende keer toch eens uitproberen met de oudste kleinkinderen? Ik aarzel nog want ik weet nu al wat ik mij op de nek haal ......en toch die levenslessen hé..!!
Ik was even bij ani op bezoek en las daar zoveel herinneringen dat die van mij spontaan ook boven kwamen. Zoals hoe wij over de " Klokke " spraken ipv de Paashaas... Blijkbaar was dat een combinatie van Klok en kloek want we geloofden dat de Klokken met Pasen uit Rome kwamen hoewel er op ons paasnestje toch meestal een grote chocoladen kip zat!!! Rare combinatie als je het mij nu vraagt maar we stelden ons daar blijkbaar geen vragen bij. Ik herinner mij wel dat we ervoor zorgden dat er ergens een nestje van stro klaar stond want daar lagen dan meestal de eitjes in. Naast die ene grot kip waren er wel nog kleine paaseitjes maar in de buurt ervan lagen steeds mooi gekleurde echte eieren die de " klokke" blijkbaar onderweg tussen de bloemen en op de grond verloren had. Later leerde ik van ma hoe ze die eitjes zo mooi gekleurd kreeg. Sommigen kookte ze in water met de bladeren van rode kool in of met die van de groene kool.. alles was puur natuur!!! Ooit heeft de Klokke zich volgens mij eens schromelijk vergist.. We hadden de eitjes en dito paassnoepjes al gevonden toen ik opeens bemerkte dat er een uur later een " schaar " in mijn nestje lag!! Blijkbaar had ik een schaar van doen en mijn grootmoeder, die naast ons woonde, had die gewoon in het nestje gelegd... De bedoeling zal wel goed geweest zijn, maar ons ma mocht daarna wel even verklaren hoe een schaar daar door " de klokke " kon gebracht worden....Ik kreeg de link maar niet gelegd.... Ik denk dat toen al het eerste zaadje wantrouwen tegenover dat kindermysterie gezaaid werd!! Dat " klokkegedoe " had toen ook veel meer impact op ons dan op de kinderen nu, vermoed ik toch. Wij kwamen uit de periode van de Vasten en dat betekende 6 weken lang geen snoep eten. Hoe kregen ze dat toen aan ons kinderen verkocht!!! Maar er waren wel meer gewoontes die toen nooit overtreden werden. Zo aten we gedurende de vasten op vrijdag en woensdag nooit vlees, zelfs geen soep. Het was de dag van pap - meestal karnepap- en kaas of eitjes. Af en toe kwam er ook wel vis op tafel maar dat was dan gewoonlijk een stukje kabeljauw... verder ging mijn vissensmaak niet. En nu ik toch aan het mijmeren ben .. die Goede Week mocht er ook zijn al weet ik niet of we dat toen bepaald een " Goede Week" vonden. Het leek mij eerder een sombere, donkere week met veel kerkgeloop en preken en urenlange " vieringen" in een donkere, sombere kerk.!! Ons zieltje moest wit gewassen worden dus werden we klaargestoomd voor de Paasbiecht. Blijkbaar was dat nog specialer dan onze 2 weekse schoolbiecht... De kerken liepen 's avonds vol met mensen die nog snel na het werk hun Paasbiecht kwamen afdreunen want zonder die biecht geen Paascommunnie!! Ik weet nog dat ik dikwijls geprobeerd heb om me dat " spierwitte" Paaszieltje voor te stellen.. Allé in de veronderstelling dat ik dat ooit gehad heb!! We durfden de dagen na die biecht haast niet meer buiten komen om toch maar niet te zondigen voor we die Paascommunnie gekregen hadden... En dan praten we nu over die fanatieke Moslims.... Waren we zoveel beter??? We " geloofden" ook alles en de donderpreken van de pastoors waren ook niet minnetjes en hielden de " gelovigen " ook serieus onder de knoet!!..... Het ergste vond ik wel altijd de dienst op vrijdagnamiddag ( Goede Vrijdag). Ik ben steeds naar een katholieke school geweest en heb gans dat ritueel al die schooljaren meegemaakt. Maar we waren niet enkel met schoolkinderen in die namiddagdienst. Meestal zat de kerk bomvol en walmde het naar wierook en zweet ...Ik kan nog steeds die pijnlijke knietjes voelen door het urenlang zitten op harde, rieten stoelen!! En aan die litanieën kwam maar geen einde.... om nog maar niet over de kruisweg te spreken om het Kruis te kussen...Het was ook de enige keer dat we een ratel hoorden in de kerk ipv een bel, want alle klokken waren naar Rome vertrokken en zouden pas op Paaszaterdag terug komen. Hebben we dat echt allemaal meegemaakt... het lijkt eeuwen ver en toch is het nog van onze generatie.
Ze hadden het voorspeld dat het een mooie dag zou worden. Vermits de tweeling hier nu al gans de week is, planden we op vrijdag een uitstapje naar Bellewaerde, dat is eens iets anders want je moet ze maar zien bezig te houden zo'n week na elkaar!!!., Kleinzoon 2 en zusje zouden dat ook wel leuk vinden, dachten we zo, maar 4 kleuters ( 4j, 3j1/2 en 16 maanden) dat was wat van het goede teveel. Met de schoonouders van de dochter moest het wel lukken om dat jonge volkje onder controle te houden. Dus even opbellen.... We hebben alle vier een tandje bijgestoken, handjes vastgehouden, treintje op , treintje af, giraffen, tijgers, leeuwen en aapjes gezien, bootje gevaren tussen de eendjes en de flamingo's, op draaimolens gezeten.. we hadden zelfs bijna een abonnement op de wc!!!, in éen woord, we zijn bekaf maar enorm content als we de reactie van onze schatjes zien! Het werd een heel aangename dag voor jong en oud alleen voelen we ons nu nog een stukje " ouder " want het is niet " minnekes" om met 4 peutertjes een pretpark te bezoeken. Gelukkig was het nog relatief kalm. Het zal wel met de periode van het jaar te maken hebben en wellicht ook met de hoge inkomprijzen....Het valt niet mee om als gezin met jonge kinderen naar zo'n park te gaan. Je bent al een fortuin kwijt om binnen te geraken en dan volgt nog de parking een drankje een snackje....Gelukkig zijn het geen snoepertjes , dus geen ijs of snoepgezaag... Ik had via internet gezien dat er tot eind april een actie liep voor 55 plussers en hun kleinkinderen tot 5 jaar. We werden verrast met een gratis inkom.. dus als er nog ergens " moedige " oma's en opa's rondlopen... nu is het moment.
Morgen leren we ons kapoentjes fietsen met steunwieltjes als het weer het toelaat tenminste. Zondag worden dan eitjes geraapt en " vliegen de klokken terug naar Rome" en ons bengels naar huis.... Daarna val ik in mijn zetel en blijf er gegarandeerd een paar uur in plakken!!! Ons Paasvakantie kan dan beginnen ....
Als je muziek wil horen die over de generaties heen blijft " aansteken " dan verwijs ik jullie naar Petra . Met haar ruime keuze en perfecte selectie en daarbovenop nog eens een hartelijk woordje, beroert ze veel emoties. Ikzelf zal mij niet zo'n kenner van de song noemen, maar dat neemt niet weg dat ik kan genieten van vroegere of hedendaagse toppers. Ze nodigen me steeds uit om luidop mee te zingen in de geslotenheid van mijn wagentje (neen niet de badkamer) en.. kijkt een opgeschrikte voorbijganger eens verbaasd op bij de decibels die een " overbejaarde twen " als ik produceer als ik hen voorbijsjees... so what!!.... Blijkbaar is het een gegeven dat zich in de familie herhaalt.!
Toen mijn halfbedde onlangs met de kleinzoon onderweg was, speelde men Amy Mac Donald met het liedje: " This is the life." Jullie kennen dat zeker allemaal. Het behoort trouwens tot éen van mijn huidige toppers!! Het gehoor van mijn ventje mag dan achteruitgegaan zijn toch dacht hij geluid te horen vanop de achterbank ...Toen hij even omkeek, bleek het onze onze 6 jarige kleinzoon te zijn die zat mee te zingen... " And you're singing this song en...Where you gonne go , where you gonno sleep tonight..." klonk stemvast vanaf de achterbank, de rest zal wel Chinees Engels geweest zijn. De radio werd wat luider gezet, het klein baaske gaf ook wat meer volume en binnen de kortste tijd was er daar een gemengd duet in de auto!!!! Op de vraag van wie hij dat liedje geleerd had, antwoordde kleinzoon: " Van mijn papa, wij zingen altijd samen als ze dat liedje spelen".... Zou het dan echt in de genen zitten om in de auto te zingen en over de generaties doorgegeven worden?? Ik kan enkel afronden door te zeggen dat dit kinderstemmetje, in Chinees Engels, het schoonste is dat we recent hoorden!!!! Dixit een oma die deze dagen de handen vol heeft aan twee (b) engeltjes!!!.
Ik ben dan nog maar eens de lyrics van de song gaan opzoeken en wil je die meevolgen , klik op de link. ook voor de " niet stresskonijnen" he Ludovikus.
"This Is The Life" Oh the wind whistles down The cold dark street tonight And the people they were dancing To the music vibe And the boys chase the girls, with curls in their hair While the shocked too many sit way over there And the songs get louder each one better than before
And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the size where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the sizxe Where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? Where you gonna sleep tonight
So you're heading down the road in your taxi for 4 And you're waiting outside jimmy's front door But nobody's in and nobody's home till 4 So you're sitting there with nothing to do Talking about Robert Ragger and his 1 leg crew And where you gonna go, where you gonna sleep tonight?
And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the size Oh where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the size Where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? Where you gonna sleep tonight
And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the size Oh where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the size where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? Where you gonna sleep tonight?
Meer heb ik vandaag niet te vertellen, het wordt lekker genieten van de zon en de zondag want volgende week vallen er hier twee binnen ( de tweeling) tot Pasen en dan wordt het meer dan druk!!
Wat is het toppunt van zelfbedrog? Je buik inhouden als je op de weegschaal staat.
Wat is het toppunt van een vetvrij dieet? Geen vetgedrukte teksten meer lezen.
Wat is het toppunt van brutaliteit? Een spookrijder inhalen.
Wat is het toppunt van dankbaarheid? Een kietelaar die terugkietelt.
Wat is het toppunt van snelheid? - Met zijn tweeën de bus instappen en er met zijn drieën weer uitkomen. -Een slak die uit de bocht vliegt.
Wat is het toppunt van geduld? -Een ei pellen met een bokshandschoen aan.
-Op je kop gaan staan en wachten tot je sokken afzakken. -Een dove roepen en wachten tot die komt. -Een vis op de muur tekenen en wachten totdat hij wegzwemt.
Wat is het toppunt van egoïsme? -Je eigen naam roepen als je klaarkomt.
-Een kuil graven voor een ander en er zelf in gaan zitten.
Dit is de spin Sebastiaan
Het is niet goed met hem gegaan
Luister!
Hij zei tot alle and're spinnen: Vreemd ik weet niet wat ik heb, maar ik krijg zo'n drang van binnen tot het weven van een web.
Zeiden alle and're spinnen:
O, Sebastiaan, nee Sebastiaan,
kom Sebastiaan, laat dat nou wou je aan een web beginnen in die vreselijke kou??
Zei Sebastiaan tot de spinnen: 't web hoeft niet zo groot te zijn,
't hoeft niet buiten, 't kan ook binnen
ergens achter een gordijn.
Zeiden alle and're spinnen: O, Sebastiaan, nee Sebastiaan,
toe Sebastiaan, toom je in! Het is zò gevaarlijk binnen,
zò gevaarlijk voor een spin.
Zei Sebastiaan eigenzinnig: Nee, de drang is mij te groot.
Zeiden alle and'ren innig:
Sebastiaan, dit wordt je dood! O, o, o, Sebastiaan...
Het is niet goed met hem gegaan... Door het raam klom hij naar binnen. Eigenzinnig! En niet bang!
Zeiden alle and're spinnen: Kijk, daar gaat hij met zijn drang!
Na een poosje werd toen even
dit berichtje doorgegeven: Binnen werd een moord gepleegd.
Sebastiaan is opgeveegd.
Voilà, dat is wat er hier ook gebeurd is met die Sebastiaan die Paz over het haagske naar mij stuurde. Het beestje zal het ook niet geweten hebben wat hem te wachten stond of was misschien ook van het " eigenzinnige type "!! Wedden dat Paz de klaagzang van de andere spinnen onder die folie niet hoorde!! Jaja, van je buren moet je het hebben.!! En neen Ani, ik heb geen nachtmerries gehad hoewel er heel ver in mijn achterhoofd zoiets hangt van een vogelspin die mij met grote zwarte ogen aankeek en een zwart gif spuwde... Wellicht een overblijfsel van een droom uit lang vervlogen jaren. Is daar die fobie van spinnen ontstaan?? Ik weet het niet want ben helemaal niet het type dat hysterisch wordt of bang is en ik kan ook niet zeggen dat ik bang ben van een spin maar ik krijg de kriebels als ik er een tegenkom. De enige die op nog een beetje genade mag rekenen is de " hooiwagen ". Lijkt mij een benadeelde spin tov die andere vettige dinges en dan heb ik er wat medelijden mee en gooi ik haar meestal bij 1 poot het raam of de deur uit!!! Maar die Sebastiaan heeft mij, die anders nogal milieu bewust ben, inderdaad aangezet om het ozongat groter te maken. Sorry, Amor Fati ik heb niet aan de inhoud van de spuitbus gedacht want tegen dan zou dat kreng misschien al gaan lopen zijn en je gunt mij toch mijn nachtrust , hoop ik!!! ( smile) Gelukkig kunnen Thea en Erwin mij toch wat begrijpen anders voelde ik mij toch een " klein beetje" schuldig!! VERGEET DAT LAATSTE, ik voel helemaal geen schuld, die Sebastiaan had maar moeten luisteren naar de anderen, zeg dat Annie M.G Schmidt het voorspeld heeft en die madame kan het weten!!!
Om de eerste warmte binnen te laten, zet ik natuurlijk de ramen open. Toen ik die vanavond wilde dicht doen, ontdekte ik dat we bezoek hadden van een hele grote, zwarte, harige spin!!! Is het nu al spinnentijd?? Ik heb hier al zoveel ontboezemingen gedaan dat die ene er ook nog wel bij kan dus mogen jullie weten dat deze dame helemaal niets te maken wil hebben met achtpotige griezels, van welk formaat dan ook.
Vanmorgen had ik al heel stoer geprobeerd om een kleintje te pakken in de badkamer, maar als ik hem bijna had, ging de bel.Toen ik uiteindelijk terug in de badkamer kwam, was dat beestje zoek. Tot daar dan maar, doch met dat groot, zwart harig exemplaar dat door het slaapkamerraam gekomen is, ga ik echt niet slapen met het risico dat zo'n ding in mijn bed belandt ... Ik had nog een kleine hoop dat het naar beneden zou vallen maar neen het zakte aan een draadje naar beneden, dus ik moest nog haast maken ook. Ik heb dan maar snel mijn bus haarlak gepakt en net zo lang gespoten tot het beest werkelijk droop! Toen het op de grond viel, heb ik er snel een kamermat op gegooid en ben er op gaan staan. Ja het kraakte wat en neen dat kwam niet van de haarlak ..shock:.... Sorry als ik hier nu mensen geshockeerd heb of Gaia op mijn nek krijg. In ieder geval heb ik daarna alles hermetisch afgesloten, liever wat warmer dan wakker worden met zo'n griezel naast mij op mijn kussen. Ik durf te wedden dat dergelijke beestjes niet bij T. op bezoek gaan want die negeert hen straal of klopt ze met éen mep naar spinnenland!!! Toen ik hem vertelde wat er gebeurd was, kon hij het niet laten om me weer te plagen met mijn spinnenfobie!! En ik was nog zo trots op mezelf dat ik het eens zonder zijn tussenkomst gered had!!! Normaal ben ik helemaal niet bangelijk aangelegd, ik heb voor " hetere beestje " gestaan in onze jaren buitenland, maar ik heb het niet met spinnen. !!! Nu ga ik proberen te gaan slapen zonder aan die griezeltjes te denken. Stel dat hij een partner mee had, het ding zat wel in onze slaapkamer hé !!!!!
Een dame van rond de 75 jaar rijdt met haar splinternieuwe Ferrari op de A67 ongeveer 66 km/h. Een stel agenten in een politiebusje merken dit op en zetten de dame bij de eerstvolgende afrit aan de kant. Een van de agenten stapt uit, loopt naar de Ferrari en
vraagt de dame haar raampje naar beneden te doen. De agent ziet dat een bejaarde dame achter het stuur zit en zegt: "Mevrouw, u rijdt hier op een snelweg en de minimum snelheid is hier 80 km/h..."
"Is dat zo?" vraagt de dame, "Ik zag een stukje terug een bord met A67 en nam aan dat ik hier maar 67 mocht rijden!".
Naast de dame zit een oud manneke te rillen als een rietje.
De politieagent is zichtbaar geamuseerd door de situatie en zegt: "Wat is er meneer? Gaat het wat te snel voor u?". De oude man snauwt: "Wil je alsjeblieft je mond houden, we komen juist van de N256 !!! " .
Nu het weer stilaan beter wordt is het ideaal voor de sterrenkijkers want als je in april 's avonds naar de zuidelijke hemel kijkt dan zie je de Leeuw. Het trotse sterrenbeeld onder de vorm van een zittende leeuw, is gemakkelijk te vinden boven de zuidelijke horizon. Onder de opgerichte kop bevindt zich Regulus, de helderste ster van de Leeuw. Regulus betekent " kleine koning ". De naam werd gegeven door Copernicus, de man die ons leerde dat de aarde om de zon wentel en niet omgekeerd. Soms wordt die ster ook " Cor Leonis" genoemd = hart van de leeuw. Regulus staat betrekkelijk dichtbij nl 72 lichtjaar = 680 biljoen km, een boogscheut in het heelal. Iets ten oosten ( links) van Regulus zie je een heldere ster die hier echter slechts tijdelijk staat. Het is echter geen ster , het is de planeet Saturnus, momenteel op doortocht door de leeuw. Later dit jaar schuift Saturnus verder naar het oosten in de richting van het sterrenbeeld Maagd. Als een planeet van de zon staat Saturnus veel dichter bij de aarde dan alle sterren aan de hemel. In april bedraagt de afstand 1,3 miljard km, dat is nog vijhonderdduizend keer dichter dan Regulus. Uitermate boeiend als je die beelden terugvindt!
En opgepast vandaag voor die " kikker " en die " bil "....
Klopt het mannen dat jullie simpelweg gelukkig zijn ? Even zien....
* Jullie achternaam verandert niet.( allé is nu voor ons dames ook geen must meer..!!) * De garage is helemaal van jou alleen.( moet nu ook af en toe herzien worden..!) * Chocolade is gewoon een tussendoortje. * Je wordt nooit zwanger. * Je kan zonder shirt naar een waterpark. * De wereld is jouw urinoir. * Zelfde werk, meer salaris. * Rimpels geven je karakter. * Mensen staren nooit naar je borstkas, als ze tegen je praten. * Telefoongesprekken duren nooit langer dan 30 seconden. * Een vijfdaagse vakantie behoeft maar één tas. * Drie paar schoenen is meer dan genoeg. * Je kapsel blijft hetzelfde voor jaren, soms zelf decennia * Je hoeft alleen maar je gezicht en je hals te scheren.
Je zou al voor minder gelukkig zijn ....
PS. Ter verduidelijking, ik heb niets tegen mannen hoor integendeel, maar zegt men niet: " Wie men lief heeft , plaagt men het meest??" of bestaat dat gezegde alleen in mijn " fantasie"?? ( smile)
Ooit eens ergens gelezen, heb het zelfs verwerkt in de pps die ik maakte voor de 40jarige huwelijksverjaardag van T's zus en vind het nog steeds de moeite dus toen ik het gisteren tegenkwam, dacht ik eraan om het met jullie te delen.
Ieder mens draagt in zijn leven een onzichtbare rugzak mee bergt daarin zijn vreugde en zorgen,
verzameling van wel en wee.
Soms is de rugzak zwaar van stenen, dan weer vederlicht blijft er nog wat ruimte over, maar dikwijls kan hij niet meer dicht.
Kijk je in een verloren uurtje heel de inhoud nog eens door kan er meestal iets verdwijnen
wat zijn waarde reeds verloor.
Langzaam wordt de rugzak leger, 's levensmiddag is voorbij
en bij het naderen van de avond
werpt men een deel der last opzij.
Maar er is nog veel van waarde
wat men koestert, graag behoudt al schijnen het soms kleinigheden
het zijn herinneringen, meer dan goud.
Ieder draagt zijn eigen rugzak, niemand die hem over neemt en men hoeft niet bang te wezen dat een dief hem ontvreemdt...
Het wordt een uur minder slapen vannacht, we moeten onze klok een uur vooruit zetten. Twee uur wordt dan 3 uur.
Alle landen van de Europese Unie schakelen over op het zomeruur.
Als we wetenschappers mogen geloven dan stapelen de wetenschappelijke bewijzen voor de " immense invloed van de biologische klok " zich op. Door dat overschakelen geraakt bij sommige personen die inwendige klok danig in de war. Zweeds onderzoek heeft aangetoond dat het aantal hartinfarcten in de eerste week na het verzetten van de klok duidelijk stijgt. Maar ook het immuunsysteem kan in de war raken, terwijl het bioritme eveneens van invloed lijkt te zijn op de werking van organen.
Het blijkt dat vooral avondmensen moeite hebben om zich aan te passen aan de overgang. Deze groep voelt zich niet moe op het tijdstip dat ze normaal naar bed zouden gaan. Hierdoor gaan ze later naar bed en zijn ze in de ochtend minder uitgeslapen en minder geconcentreerd.
Dit komt omdat onze biologische klok in de war raakt. Onze biologische klok is ons dagritme en dit bestrijkt de 24 uur van een dag. Deze biologische klok past zich normaal gesproken goed aan. Zo loopt ons dagritme in de winter gelijk met de momenten waarop het licht en donker wordt. Als het donker is, voelen wij ons moe worden. Als het licht is, worden we wakker en hebben we de energie om dingen te doen. In de zomermaanden blijft het langer licht en krijgen wij niet zo snel het gevoel dat we moeten gaan slapen. Hierdoor gaan mensen later naar bed en ontstaat er een tekort.
Ben jij een voorstander van het omschakelen van wintertijd naar zomertijd en omgekeerd?
klik op de link
Bij het afspelen zie je nog meer filmpjes over Kevin en de leeuwen zoals hoe het begon enz... Echt het zien waard hoewel ... ..geef mij maar een normale kat , die kan nog vals genoeg uit de hoek komen!!! Die " welcome to my world" die jullie hier horen, geldt niet direct voor die lieve beestjes!!
Hebben jullie ook Koppen gezien ? Dan waren jullie ook getuige van de indringende vraag naar euthanasie van Amelie van Esbeen een 93jarige vrouw die levensmoe is. Maar waardig sterven is nog steeds niet simpel. Amelie zou voor euthanasie niet in aanmerking komen, omdat ze niet ziek genoeg is. Ze zocht en ze kreeg nu aandacht van de media voor haar vraag om euthanasie, ze vatte een hongerstaking aan, maar in wezen veranderde er niets. Haar familie besloot om een beroep te doen op dokter Cosyns die, en dat is bekend, een voorvechter is van zelfbeschikking als het op sterven aankomt. Wat de ene arts niet wil goedkeuren, wordt misschien door een andere wel goedgekeurd moet men gedacht hebben. Toen ik het oude vrouwtje zag liggen was het precies of ik werd 5 maanden teruggegooid in de tijd. Precies zo lag ons ma er toen ook bij met dezelfde vraag, met het papier met toestemming in haar bezit en met een nog ondraaglijke pijn erbovenop. Al mijn frustraties, pijn en verdriet om wat ma meemaakte kwamen in éen slag terug. Ik dacht dat ik met de verwerking al verder stond maar ik kan nog steeds niet praten over wat ma meemaakte noch kijken naar soortgelijke situaties zonder opnieuw die machteloosheid en pijn te voelen. Wat had ik nu gehoopt dat na ma de aanpak van euthanasie plotseling zou veranderen??? Ik heb na haar dood nog wel een heel ernstig gesprek gehad met de pastorale begeleiding van ma en ze hebben toen toegegeven dat ze ergens niet klaar waren voor de situatie waarin ma hen geplaatst had, maar haar lijdensweg heeft te lang geduurd, haar vraag " naar.." herhaalt zich nog te vaak in mijn slaap. Haar aftakeling, op zo'n korte termijn, staat nog te diep in mij geheugen gegrift om al objectief naar zo'n programma te kunnen kijken. Ik denk dat de verwerking zo moeilijk is omdat ik ergens blijf zitten met het gevoel dat ik ma in de steek gelaten heb door haar niet te kunnen helpen om van de pijn af te geraken. Ergens heb ik gefaald en dat tegenover éen van de dierbaarste personen in mijn leven en dat gevoel geraak ik maar niet kwijt. Die korte reportage op TV toonde nog maar eens vlijmscherp aan hoe afhankelijk wij zijn als het erop aankomt om op de meest prangende vraag in ons leven gehoor te krijgen. Ik ben zoveel bij ons ma geweest, we hebben zoveel gepraat en toch heb ik het gevoel dat ik niet genoeg met haar gepraat heb over wat haar op het einde wellicht bezig hield : haar levensmoeheid en hoe ze het einde zag! Had ze schrik en waarvoor, misschien voor het einde of voor wat er haar na de dood wachtte of omwille van het definitieve doorknippen van de band die haar fysiek met ons verbond?? Nu vraag ik mij af of dat ook de vragen waren waarover ze lag te denken toen ze eventjes geen contact had met ons?... Waarom komen die vragen nu in mij op nu het te laat is....Heb ik haar allen gelaten met haar twijfels en angsten? Ik was zo begaan met het moment zelf en wat ma doorstond en met haar aftakeling en de verbittering had mij zo in de ban dat ik wellicht heel essentiële vragen gemeden heb en wellicht begon ma er ook niet over begon om mij te sparen.? Haar woorden : " niet huilen, ik zal mijn best doen om het zo lang mogelijk vol te houden.." blijven in mijn gedachten nagalmen...". Toen ik vanavond Amelie zo zag liggen, had ik zo graag even de klok teruggedraaid en opnieuw aan het sterfbed van ma gezeten en nog eens die tedere handen van haar in de mijne genomen en ik weet nu precies wat ik zou zeggen en vragen. Want zelfs na 5 maanden mis ik haar nog heel erg. Misschien had ik dat veel vaker moeten zeggen dat ik haar zou missen toen ze daar lag. Neen, ik heb haar heengaan nog steeds geen plaats gegeven in mijn leven. Maar zo werkt het niet hé, we moeten verder, het verleden loslaten of op zijn minst proberen te verwerken. Maar ik ben er blijkbaar nog niet, dat heb ik na het Tv programma nog maar weer eens ondervonden.
Wij willen allemaal het beste voor onze kinderen en kleinkinderen. Met een eindeloze stroom liefde en aandacht komen we al heel ver maar af en toe willen we hen wel éen of ander leuk hebbedingetje in de hand steken want kids van nu zijn echte " consumensjes"! Aan de allerkleinsten waren het vooral rammelaars en knuffels die we hen toestaken want dat was ruim voldoende om hun eerste levensfase door te geraken. Van zodra ze wat ouder zijn willen we onze mini bouwvakkertjes stimuleren met bouwsteentjes van Duplo en Playmobil. Ondervinding leerde me dat er hier nog geen seksenverschil is . Worden ze wat ouder dan komt de creativiteit van de jongens boven terwijl de meisjes hun ouders imiteren en poppenhuisjes en Barbies heel " in " worden. Heb je een bolleboos in spé dan krijgt die al eens een computer met Vtech bij de éen of andere verjaardag. Nog wat ouder krijgen ze ook al de smaak te pakken van een eigen behangpapier in de slaapkamer of een dekbed van Piet Piraat of cars of Winnie de Poeh... Tot hier nog geen probleem om een cadeautje te bedenken. Verder gaat mijn ervaring " nog " niet maar van vrienden hoorde ik dat het- naar mate ze ouder worden- steeds moeilijker wordt! Dan zit die lieve schat gevangen tussen twee werelden die van een tiener en die van af en toe nog even kind zijn. Het is zo moeilijk, het ene moment zijn ze gelukkig met hun Barbiepop en het volgende moment voelen ze zich beledigd als je voorstelt om naar een Mega Mindy film te gaan zien. De oudere broers en zussen of klasgenootjes beïnvloeden die lieve schatten en ze bepalen stilaan zelf wat " cool" en " uncool" is.. En daar sta je dan als goedbedoelende oma en opa!! Maar blijkbaar is het pas " serieus " als het puberalarm intreedt!!
Vrienden van ons hebben een 14jarige kleindochter en of die aan het puberen is!!!! Voor sommige pubers kan het meevallen maar anderen jagen je soms de bomen in of de muren op!! De hormonen die door hun lijf gieren, kunnen leiden tot hevige huilbuien en driftaanvallen want voor tieners kan een bagatel uitgroeien tot een ramp van wereldformaat! De dingen in perspectief zien, is niet hun sterkste kant en sociaal aanvaard worden door vriendjes is van levensgroot belang. Toen de kleindochter van onze vrienden zomaar leuk kwam binnenwandelen met een piercing door de neus kregen de mama en de oma bijna een appelflauwte! Ze hadden het haar nog zo afgeraden en verboden, maar de papa van de puberende kleindochter had mooi ingespeeld op de scheidingssituatie en het geld gegeven om de piercing te laten doen. Tot nu toe hadden de ma en grootouders de luidruchtige computerspelletjes, waarbij je horendol wordt, al gehad. De eerste GSM was ook al een feit en de mama had al toegevingen gedaan met de eerste make up hoewel die bloss afschuwelijk stond maar een piercing..... Voor tieners bepaalt vaak voor een groot deel de kleding wie ze zijn en zolang ze er niet halfnaakt bijlopen, kan je nog een oogje dichtknijpen maar dat hadden ze nu echt niet gewild.
Ik heb wat ingepraat op mijn vriendin met de bedenking dat het rebelse gedrag wellicht overwaait. Maar toch hou ik even mijn hart vast als ik aan onze 6 opgroeiende kleinkinderen denk.!!!! Kan/moet je hen zomaar hun gang laten gaan in de hoop dat ze wel bijdraaien of moet je af en toe eens een ernstig gesprek inlassen of even bijsturen? Natuurlijk, voor hen is het een spannende periode in hun leven met veel nieuwe ervaringen maar je probeert het toch wat onder controle te houden....
Om alle misverstanden te voorkomen. Het gaat hier niet zozeer om de piercing op zich ( dat is te subjectief) maar wel om het feit dat een 14 jarige zomaar alle opmerkingen naast zich legt om toch haar wil door te voeren en de machteloosheid dan van de betrokkenen met pubers!
Begrijpen jullie nu waarom ik probeer om nu volop van de kleinkinderen te genieten want ze worden snel genoeg groot!! En zijn ze dan nu eens overactief , so be it ,voor mij nog geen reden om direct te schermen met Relatine of dergelijke... Laat ze maar bezig zijn, de toekomst wordt nog " complex " genoeg voor beide partijen...
1. Als je van zwemmen slank wordt, wat doen walvissen dan verkeerd?
2. Als maïsolie van maïs wordt gemaakt, hoe zit het dan met babyolie?
3. Als superlijm werkelijk alles vastlijmt, waarom dan niet de binnenkanten van
de tube?
4. Als het vandaag 0 graden is en morgen wordt het 2x zo koud, hoe koud wordt
het dan morgen?
5. Waarom worden mensen meteen geloofd als ze zeggen dat er aan de hemel 400
biljoen sterren zijn, maar als je ze vertelt dat de deurpost pas geverfd is moeten
ze voelen?
6. Waarom bestaat citroenlimonade voor het grootste gedeelte uit kunstmatige
middelen en zit er in afwasmiddel echte citroen?
7. Als een schizofreen persoon met zelfmoord dreigt, kan hij dan wegens
gijzeling veroordeeld worden?
8. Waarom wordt er geen kattenvoer met muissmaak verkocht?
9. Waarom loopt je neus, terwijl je voeten ruiken?
10. Waarom worden voor ter dood veroordeelden in de VS steriele naalden
gebruikt?
11. Waarom zitten er in vliegtuigen zwemvesten en geen parachutes?
12. Als de zgn. zwarte doos van een vliegtuig onverwoestbaar is, waarom maken ze
de vliegtuigen niet van dat materiaal?
13. Als je een smurf wurgt, welke kleur krijgt hij dan?
14. Hebben analfabeten evenveel plezier aan lettertjes in de soep?
15. Toen de mens ontdekte dat melk van koeien kwam, waarmee dacht hij
dan dat hij bezig was?
16. Als Amerikanen rijst gooien op huwelijken, gooien Chinezen dan
hot-dogs?
17. Waarom droegen kamikaze piloten helmen?
18. Als de meest auto-ongelukken gebeuren in een straal van vijf
kilometer rond de woning, waarom gaat iedereen dan geen tien kilometer
verder wonen?
19. Hoe merk je dat de onzichtbare inkt op is?
20. Waarom heeft Noach die twee muggen niet doodgemept?
21. Als konijnenpootjes geluk brengen, wat gebeurde er dan met dat
konijn?
22. Een boterham landt altijd met de beboterde kant naar beneden.
Een kat landt altijd op haar poten. Wat gebeurt er als je boter op
de rug van een kat smeert?
23. Welke sadist kwam er op het idee om een "s" in het woord "lispelen"
te steken?
24. Waarom krimpen schapen niet als het regent?
25. Als je probeert te falen en je slaagt, wat van de twee heb
je dan gedaan?
Ik een kort lontje??? Wie, ik ??? Neen, echt niet!!!
Maar op de één of andere manier halen die nutsbedrijven ( Electriciteit, Belgacom enz) toch altijd het 'beste' in mij naar boven als ik ze moet opbellen. Vooral de magische woorden 'alle medewerkers zijn momenteel bezig, blijf aan je toestel en we beantwoorden dadelijk uw oproep' doen wat dat betreft wonderen.....
Ik blijf geduldig wachten bij een slaapverwekkende muziek, het gaat lang goed........ heel goed maar dan......
.
na 5 of 10 minuten wachten, ik weet het niet meer want wachten duurt altijd lang..,nog steeds geen gehoor dan maar heel voorzichtig de telefoon terug ingelegd en
inderdaad Kaboem!!!!
Komt dat bekend over of heb ik dan toch een kort lontje???
Weet u, lieve blogvrienden, toen ik nog een eigenwijs kind was en later een opgroeiende tiener, vond ik de grote mensen soms hele rare wezens. Zij begrepen namelijk helemaal niks en wilden dat ook helemaal niet. Zij hadden altijd gelijk en wat kon ik er nu van weten, zeiden zij . . Ik, die nog helemaal niks beleefd had en nog geen ziertje meegemaakt had van wat zij allemaal al niet beleefd hadden. In de oorlog, toen hadden zij pas echte angst gehad met al de bombardementen en wat stelde die angst van mij daarbij nu voor: bang voor een buurjongen die mij dreigde te slaan of mijn haren uit mijn hoofd te rukken,?? . En waarom ik op een bepaalde leeftijd zo moest lachen? Om niks, vonden zij en ook mijn leerkrachten ergerden zich en zetten mij op de gang, waar ik kon uitlachen, wat natuurlijk niet lukte. Weet je, wat ik toen niet begreep? Dat zij zich ook niet eens een bult lachten! Maar nee, voor alles was een uur en een tijd, zeiden ze . Gelukkig ben ik nog steeds niet zon "droog" wezen geworden en hoop het ook nooit te worden . Aangezien mijn " jeugdige" leeftijd zit er nog weinig kans op " verandering" in hoop ik dan maar. Maar in één opzicht begin ik toch op hen te gelijken, tot mijn stomme verbazing. Dat is als ik nu net zo hard meeklets op wie onze kleindochter of-zoon lijkt. Dat is nu zo iets, waar ik mij vroeger zo aan ergerde en het belang er ook niet van inzag, laat staan dat ik überhaupt een gelijkenis zag tussen dat babybolletje en het kale koppie van een opa of het stijfgepermanente hoofdje van de een of andere tante. Ik kon nooit de familietrekken in de verschillende personen onderscheiden, maar en dat was de grootste ergernis- ik vond het ook dom en onbenullig om daarover te praten. Bovendien, was het zo prettig dat de nazaat ook zon knolneus zou krijgen of een dikke wrat of juist een stom piepklein neusje of die hele grote flaporen om nog maar niet over de karaktertrekken te spreken!! Ah zie, nu doe ik net zo goed mee zeker!. Wie had dat vroeger gedacht? Ik niet dus. Het kan verkeren zei...
Dit logje heb ik geschreven om te laten zien, dat men zich best kan relativeren, wat ik probeer te doen dat hoop ik dan toch .en intussen zoek ik heimelijk naar bekende trekjes in onze kleinkinderen!!
Het gaat over Denglish een taalverschijnsel waarbij Nederlandssprekenden hun gedachten letterlijk omzetten naar het Engels of gewoon verder Nederlands praten maar hier en daar Engelse woorden tussengooien.
Onlangs kreeg ik dit boekje in handen van iemand die vond dat ik wel een lachstuip kon gebruiken en geloof me...... ik heb het niet droog gehouden!!
Wat te denken van een Staatssecretaris van Binnenlandse Zaken (ook nog eens een vrouw) die tijdens een speech in het buitenland vrolijk het volgende zegt: "I'm the first woman State Secretary for the inside...... and I'm having my first period"
. Ze wilde dus zeggen dat ze de eerste vrouwelijke Staatssecretaris van Binnenlandse Zaken was en in haar eerste ambtstermijn zat. In werkelijkheid vertelde ze iedereen dat ze haar eerste menstruatie beleefde, om over de letterlijke vertaling van haar functie maar niet eens te spreken!!
Of:
"How do you do and how do you do your wife?" Hoe gaat het met u en met uw vrouw? Nee dus......hoe gaat het met u en hoe n**kt u uw vrouw?
Of iemand die over z'n beroep vertelt:
"I fuck (spreek uit fock) horses" (Ik fok paarden)
"Pardon?" (spreek uit Pahrden). "Ja, paarden".
En iemand die na het eten het volgende tegen de kelner zegt: "May I see your cock please, I like to thank him for the lovely dinner". Die persoon wil de kok bedanken voor het heerlijke diner, maar vraagt helaas of hij de p*k.. van de kelner mag zien, omdat hij hem wil bedanken voor het heerlijke diner.
of : " make that the cat wise" ,waarin niet bedoeld wordt om te gaan praten met de kat maar om te zeggen dat hij men jou niet gelooft!!.
of: " I have not fallen on my behindhead" wat figuurlijk in het nederlands wil zeggen: ik ben niet zot!
En wat te denken van : " It was put in the deafpot!
" Its cookie and egg between them
You can my back up! " That hits like a pair of pliers on a pig "(dat slaat als een tang op een varken). " Dont take me in the mailing"!!! " Now breaks my wooden shoe" " You are walking to hard from staple" " He is a strange duck in the bite" " I do not want to fall with the door in house" " I lived in your country as a child for some years. You may not know it, but I was fed up there. !!
"I hate you very welcome"( hate = heten)
En zo kan ik maar doorgaan, je moet het gewoon zelf lezen als je eens goed wil lachen. Daarom eindig ik met mijn Denglish zin:
" After reading "We always get our sin too " you know inmiddles that you should not fall into this trap. Because if you translate Dutch expressions letterly you will be on glad ice
.
Het kwam voor sommigen in de familie aan als een donderslag bij heldere hemel toen een nicht van T ons onlangs een mail stuurde met de melding: Ik ben aangenomen om een All Age DTS, Discipelship Training School te gaan volgen in Engeland. Deze opleiding wordt georganiseerd door Jeugd met een Opdracht (Youth with a Mission) die als slogan heeft: 'To know God and to make Him known' en daarmee is alles gezegd. De meningen in de familie zijn natuurlijk verschillend en de raad " navenant " maar de dame in kwestie is 36j oud en alleenstaande dus kan ze zelf wel beslissen welke weg ze gaat, denk ik! Alleen sta ik wat sceptisch tegenover dergelijke organisaties!!!Als ze maar niet in een sekte terecht komt......!!! Ik hoop dat ze daar de antwoorden vindt die ze er hoopt te vinden. Nochtans staan hier in 2 parabels 3 levensvragen zo eenvoudig uitgelegd. Maar soms moet het ietske meer zijn zeker??
I) De drie levensvragen van de Tsaar
Lang geleden leefde er in Rusland een tsaar, die alles bezat wat een mens zich maar wensen kon, maar hij wist niet waarvoor hij leefde. Wat zou er in dit leven van hem verlangd worden? Drie vragen kwelden hem, drie vragen over zin geven aan zijn leven: Wat moet ik doen? Met wie? Wanneer? Na alle wijzen, alle geleerden te hebben geraadpleegd, hoorde hij over een boer, ergens ver weg, die hem misschien een bevredigend antwoord zou kunnen geven. De tsaar ging meteen op reis en na vele weken kwam hij op het land van de boer aan. Deze keek nauwelijks op toen de tsaar zich tot hem richtte met zijn vragen. De boer gaf geen antwoord maar ging door met ploegen. De tsaar werd kwaad en zei: "Weet je wel tegen wie je spreekt? Ik ben de tsaar aller Russen." Maar ook dit maakte geen indruk op de boer, die doorging met zijn werk. Plotseling kwam een zwaargewonde man het veld op gewankeld. Voor de ploeg viel hij neer. De boer zei tegen de tsaar: "Help mij deze gewonde naar mijn hut te dragen." "Ik zal je helpen," antwoordde de tsaar. "Maar geef je me dan antwoord op mijn vragen?" "Straks," zei de boer, en samen brachten zij de man naar de hut en verbonden zijn wonden. "Zeg je het me nu?" vroeg de tsaar. "Je kunt naar huis," zei de boer. "Je hebt de antwoorden gehad op je vragen: Wat moet ik doen? Wat op mijn weg komt. Met wie moet ik het doen? Met degenen die aanwezig zijn. Wanneer moet ik het doen? Op het moment dat het zich voordoet."
II) De drie vragen van paard
Paard leefde op een enorme grasvlakte. Hij was de leider van een grote groep wilde paarden. Ze hadden gras om te grazen en voldoende water om te drinken. Eigenlijk was er niets meer te wensen. En toch paard miste iets. Paard miste de antwoorden op drie belangrijke vragen. Vragen, waarop de antwoorden hem zouden kunnen vertellen, dat het goed was, dat hij leefde, dat het belangrijk was. Maar waarvoor? Wat moet ik doen? Met wie? Wanneer?, zo piekerde paard. Hij vroeg het aan de oudere paarden, aan de hengsten met de grijze koppen, aan de merries met hun veulens, Maar hun antwoorden hielpen hem niet verder. Helemaal in gedachten dwaalde hij wat af van de kudde, totdat hij opeens alleen was. En daar, in de verte, zag hij een heel oud paard. Hij galoppeerde er naar toe. Dichtbij gekomen zag hij dat het oude paard niet alleen was. Er lag een heel jong veulentje bij hem op de grond. Een heel moe, verdwaald, dorstig, hongerig veulentje. Dag paard, zei paard tegen het oude paard. U bent al zo oud, al aan het einde van het leven. U heeft vast een antwoord op de drie belangrijkste vragen van mijn leven. Wat moet ik doen? Met wie? Wanneer? Zullen we eerst even dit jonkie helpen?, vroeg het oude paard. Ja, natuurlijk, zei paard en hij boog zijn kop naar het veulentje, sprak het bemoedigend toe, samen duwden ze het zachtjes overeind en paard leidde het terug naar de kudde, naar zijn moeder, waar het meteen mocht drinken. Toen liep hij terug naar het oude paard. Kunnen we het nu hebben over mijn vragen? vroeg hij. Je hebt de antwoorden net aan jezelf gegeven, zei het oude paard. Wat moet ik doen? Wat er nodig is. Het veulentje had jouw hulp nodig. Met wie? Met wie er is. Wanneer? Op het moment, dat je iets kan doen. Paard was er even stil van. Toen hinnikte hij, boog zijn kop voor het oude paard en draafde terug naar de kudde.
Misschien kan ik haar die 2 parabels doorsturen, maar ik betwijfel of dat zou volstaan, nochtans zou T.'s zus maar al te graag hebben dat haar dochter die stap niet zet zeker niet in de huidige economische crisis, want om haar" droom " te realiseren neemt haar dochter loopbaanonderbreking en draagt ze ook nog eens de kosten van haar verblijf in Engeland.!
Tijdens ons recent verblijf in Spanje hebben we een bezoek gebracht aan Valencia de op twee na grootste stad van Spanje. We hebben er met onze eigen ogen gezien hoe de stad die eens slechts bekend stond om de sinaasappelen hard op weg is naar wereldfaam. Valencia doet haar uiterste best om de culturele dynamiek die Madrid en Barcelona wordt toegedicht te evenaren. Niet ver van de haven, aan de vroegere monding van de Turia, werd tussen 1998 en 2002 een nieuwe stad van kunst en en wetenschappen opgetrokken. De Valenciano, Santiago Calatrava, nam met zijn fantasie een sprong in de toekomst en wist met zijn droomproject zijn stad in éen klap op de kaart te zetten. We waanden ons in een science fiction film toen we de 5 onderdelen van een onwerkelijk ogende ministad zagen. Eénmaal "binnen " bleken de gebouwen prachtige bouwwerken van cultuur, kunst en wetenschappen te zijn. We bezochten er achtereenvolgens het Palacio de las Artes Reina Sofia, een gebouw voor dans, opera en theater.
Daarnaast ligt l' Umbracle, een botanische tuin met zicht op het hele project.( was maar gedeeltelijk open, spijtig)!
Maar we kregen wel een idee hoe mooi het er binnen kon zijn.
Wat ons vooral fascineerde was l' Hemisfèric omwille van zijn uitzicht - in de vorm van een oog- waar drie soorten audiovisuele spectakels te zien zijn nl een planetarium, IMAX en Laserium = lasershow
Verder staat er het museo de las Ciencias Principe Felipe, een wetenschappelijk en technologisch museum
en als laatste l' Oceanografic het grootste onderwatermuseum van Europa.
Hier nog even een panoramisch zicht van de nieuwe ministad.
We waren geboeid door al het futuristische dat hier was neergezet. Het contrast van " die stad van kunst en wetenschappen " en de oude stad is heel groot. De toekomst en het verleden zijn prachtig met elkaar verbonden door een acht kilometer lang park. Na zware overstromingen van de Turia, waarbij in 1957 veel slachtoffers vielen , werd besloten om de rivier buiten het centrum om te leiden. Een wandeling door die rivierbedding geeft een apart zicht op de stad. En voor de echte floraliefhebbers grenst aan de bedding van de Turia in het noorden van de stad de botanische tuin van de universiteit van Valencia. In dit beroemde, bijna 200 jaar oude botanische wonder kan je duizenden plantensoorten bezichtigen, een welkome afleiding na een dag stadsgewoel. Al oogt de moderne ministad dan ook heel mooi, je kan na een uurtje wandelen door de oude stad wel concluderen dat Valencia toch nog heel wat werk moet verzetten om zijn oude centrum, dat er zo'n 5 jaar geleden verpauperd bij lag, volledig te renoveren.
Te midden van die statige oude gebouwen worden jaarlijks in maart de Fallas-feesten gehouden. Jammer genoeg waren we al weg toen de feesten eraan kwamen. Naar het schijn worden traditioneel poppen in papier mâché- die een satirische voorstelling geven van éen of andere BV- in brand gestoken. Een beroemd gezegde in Valencia wordt daarmee in verband gebracht : "Quedarse a la luna de Valencia" en dat refereert naar iemand die op iets hoopt maar zijn wens niet weet te vervullen. Die spreuk stamt uit de tijd dat Valencia nog een ommuurde stad was met 12 toegangspoorten. Elke avond werden de poorten hermetisch gesloten en wie zich dan nog buiten de stadsmuur bevond, moest maar buiten slapen. We bezochten er wel het Fallas museum en hebben er stiekem een paar foto's genomen van taferelen die door de jaren heen als Fallas figureerden. Hier zien jullie het museum en daarna een paar Fallas.
Normaal moet je een bezoek aan Valencia afsluiten met hun gastronomische traditie nl de beroemde paella Valenciana en daarbij een agua de Valencia drinken dat is een mix van cava en sinaasappelsap. Maar dat zal voor een volgende keer zijn! Dus als jullie er ooit in de buurt komen, is een bezoek aan het nieuwe en oude Valencia zeker een aanrader!
De slideshow geeft jullie nog eens een sfeerbeeld.
Voilà die storm hebben we ook weer overleefd want geloof me als er zo ineens 3 peuters en 3 kleuters binnen vallen dan is het nogal rap " vollen bak "!! Ik betrap er mij telkens op dat ik er haast niet meer toe kom om eens een " goed klappeke" te doen met onze kinderen en hun partners als dat klein " grut " erbij is... Die willen alle 6 op hetzelfde moment de aandacht of de schoot of de armen van oma en ... ik laat mij gewoon doen.... maar het is ook zo zalig!!! En of ze snel veranderen!! Onze jongste spruit spant daarin de kroon vooral nu ze loopt en haar "grijpgrage" vingertjes alles willen oppakken om te verkennen. De dochter had me reeds verwittigd: " Ma zet alles waar Kitiara aan kan opzij, want ze is niet te doen.".. Inderdaad niets is veilig binnen haar bereik.. Het is alsof ze wil zeggen: " Ik heb lang genoeg in mijn beperkt wereldje geleefd, ik wil eruit...". Ze is een echte ontdekkingsreizigster die geleerd heeft dat behalve zitten en liggen, ook stappen tot de mogelijkheid behoort. Omdat ze haar eigen kunnen nog niet volledig onder controle heeft moet ze ook vlugger stappen om niet te vallen en zeg dat haar treintje vooruit gaat.... De knopjes van de afstandsbediening oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit, " piepe muisje" spelen achter de gordijnen is buitengewoon boeiend en stoelen moeten gewoon omvergetrokken worden om dan nog niet te spreken van de aantrekkelijkheid van allerlei kleine snuisteringen die elke huiskamer sieren!!!! !Als je haar iets verbiedt dan kijkt ze je aan en schudt dan met haar hoofdje neen, ze weet dus perfect wat mag en niet onze 15 maanden oude peuter en toch probeert ze het. Een doortastende dame, dat is ze... Met haar is er nog werk aan de winkel!!! De tweeling ontwikkelt zich ook als een TGV, ik sta telkens versteld van alle nieuwigheden die ze aanleren. Maar die beginnen ook stilaan te beseffen dat ze niet alleen echte individuen zijn maar vooral een " perfect span "!! De confrontatie met die kleine karaktertjes kan al eens tot peuterpuberdriftbuien leiden.Vooral Maura spant de kroon, in haar handen is ook niets veilig. Waar ze haar " deugnieterijstreken " blijft halen... niemand weet het.. Nog zo'n verhaaltje apart!!! Die kleine pagaddertjes imiteren graag de mama en daarom zijn momenteel de poppen aan de macht. Gelukkig heb ik er een paar exemplaren zodat er niet teveel armen en benen uit het poppenlijfje getrokken worden omdat ze beiden dezelfde pop willen...Maar verder zijn het echt twee poppemiekes en heel aanhankelijk... Dan zijn er onze twee kleuters van 4 en 5 . Die zitten al in de tweede kleuterklas en je ziet het dat ze al veel zelfstandiger zijn, de buitenwereld krijgt ook zijn plaatsje in hun leventje en je kan reeds zien welke kant ze uitgaan. Kleindochtertje 2 wordt een echt " juffertje " dat precies weet wat ze wil en door haar glimlach iedereen weet te bekoren zelfs onze " ernstige, strenge" zoon!!! Ik lach stiekem in mijn vuistje als ik zie hoe zij steeds weer die " grote slungel" van ons om haar pinkje windt en ze erin slaagt om altijd iets langer aan zijn nek te hangen!!!! Nu ja die papa moet echt in shift werken wil hij ze alle vier op tijd en stond knuffelen!!!! Kleinzoon twee is wel diegene die sinds hij school loopt het meest veranderd is. Hij is echt opengebloeid en van een bedeesd, teruggetrokken baaske is hij nu een veel opener kereltje geworden en als er te zingen valt " lang zal ze leven " dan overstemt hij iedereen!!!!( het viel mij op dat het jongenskoor hoewel in de minderheid meer volume bracht dan het meisjeskoor!!! En dan is er onze " grote " ( eerste leerjaar!!) schat kleinzoon 1 die zich nu hij in het eerste leerjaar zit echt groot voelt en fier laat zien hoe goed hij al kan lezen en rekenen en daardoor plots een stuk boven de anderen staat. Hij wordt " echt " zelfstandig!! Hij gaat nu ook naar de jeugdbeweging en heeft naschoolse activiteiten en zo wordt zijn wereldje groter en groter. Tja kleine kinderen worden groot hé. Gelukkig kunnen we hen nog steeds voldoende opvangen om te helpen de buitenwereld aan te kunnen... De tijd gaat te snel en weldra willen ze het allemaal alleen ontdekken dus ... deze oma geniet ervan zo lang het kan!! Want straks slaat het puberalarm aan en plots kunnen we kleinkinderen hebben die precies van een andere planeet komen als ik de ervaring uit de vriendenkring mag geloven.. En zo kan ik nog uren doorgaan zoals elke oma als ze over haar kleinkinderen begint. Ik ( wij) hebben genoten van de gezellige drukte en ... daar is gelukkig ook nog opa om mee te helpen opruimen als de bende weg is. Een slagveld heeft er niets aan hoewel iedereen al een handje toestak om op te ruimen. Ik kijk al weer uit naar de volgende samenkomst maar dan hopelijk met goed weer dan kunnen de kinderen hier buiten spelen en dat scheelt een slok op de borrel!! Zij die moe maar voldaan gaat slapen , groet jullie allemaal....
Er is kruid en onkruid en onkruid vergaat niet! Waarom niet? Omdat het een geschenk is van de natuur! Wat de meesten als onkruid bestempelen, kan soms nuttig zijn, denk maar aan de paardenbloem en de dovenetel, die beiden een reinigende werking hebben. Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik wil het wel hebben over iets dat ons allen bezighoud, vakantie, ontspannen, relaxen, wellness....Je kan geen tijdschrift opendoen of ze slaan je ermee rond de oren . Sauna centra zijn er overal, allemaal even aantrekkelijk maar .......duur! Een dagje kuren loopt al gauw op tot 125/150 eurootjes en ik weet niet of " mijne bruine" dat wil trekken!!! Dus maak ik af en toe mijn eigen low-budget relax-center! Wil je weten hoe ik het doe????? Gewoon met een kruidenbad!
In de handel vind je badolie in alle variaties maar die zijn niet altijd goedkoop. Maar je kan ook al aan de slag met simpele theebuiltjes. Even een suggestie. Begin met een opgeruimde badkamer, wat gedempt licht, een paar kaarsjes, sleep een draagbare cd-speler erbij, of zo'n handige i-pod of MP3 speler met je favoriete muziek op. Zet hem op en kies voor muziek die je graag hoort. Of het nu Mozart is of Eros Ramazotti, voor mijn part Frans Bauwer of Laura Lynn, het speelt geen rol als je het maar leuk vindt. Luister en geniet!
Maar eerst het bijzonderste :de kruiden. Ze hebben niet alleen een ontspannende maar ook een reinigende werking en ze kunnen onze vermoeide spieren en huidfunctie verbeteren.
Je kan aan de slag met bv kamillethee ! Je neemt voor een middelgroot bad 4 builtjes doe ze in een grote kop, overgiet met kokend water en laat 10 min trekken. Ondertussen laat je je bad vollopen, liefst niet te warm.Voeg nu het aftreksel toe. Als je last hebt van geïrriteerde ogen, gebruik dan de afgekoelde builtjes als compresjes en leg ze +- 5min op je gesloten ogen. Kamille is ontspannend-antiseptisch-verzachtend bij huidaandoeningen, blaasonsteking, aambeien en gewrichtspijnen. Blijf max een half uurtje in het bad .
Een andere suggestie is een flesje rozenwater ( te koop bij de apotheek) doe een kwartje in het bad met een beetje babyolie. Je krijgt een zalige geur, het werkt lekker ontspannend en is ideaal voor gespannen spieren.
Wil je het nog meer naturel en heb je een kruidentuin dan kan je zelfs aan de slag met verse tuinkruiden zoals
rozemarijn, tijm, citroenmelisse, munt, lavendel. Je mag ze allemaal samen gebruiken maar ook apart. Neem echter nooit een bad met enkel munt, dat werkt te afkoelend . Neem nu een handvol verse kruiden en overgiet ze met kokend water,10min trekken, giet door een zeefje voor je het aftreksel bij het badwater giet. Loszwemmende blaadjes ogen misschien mooi maar geven een knoeiboel om nadien schoon te maken en dan is het ontspannen zijn gauw over!
Probeer dit eens uit op een rustig moment, als je eens tijd voor jezelf wil maken en met de oogjes toe bij zachte muziek droom je maar dat je in het land van duizend en één nachten bent. De droomprins krijg je er zo bij!!!!
Een tijdje geleden gevonden in mijn mailbox en terwijl ik die aan het " uitmesten " was terug tegen gekomen. Vond het de moeite om mee te geven hoewel... we zullen bepaalde figuren al moeten vervangen maar dat doet niets af aan de inhoud!!
Het was 2008. God keek naar de wereld en zag dat het helemaal niet goed was. En hij besloot de wereld onder te laten gaan in een zondvloed.
Toch wilde hij iemand aanduiden die, zoals Noë destijds, een ark zou bouwen om het leven op aarde toch nog een kans te geven na de zondvloed. Hij liet zijn oog vallen op kardinaal Danneels. 'Zet er wat spoed achter, Godfried', zei God tot Danneels, " want over zes maanden zal het veertig dagen en veertig nachten regenen dat het giet.
Frank De Boosere zal het niet weten te voorspellen, en noch minder te verklaren".
Zes maanden later begon het al wat te druppelen. Voorbode van wat komen ging. God keek vanuit zijn hemel op de aarde neer en zag dat Danneels nog niet begonnen was met zijn ark. "Danneels ", donderde Hij, " waar is die ark van U " ? " Vergeving, Heer ", repliceerde Danneels, " Noë had het in die tijd een stuk gemakkelijker dan ik. Ik heb een speciale bouwvergunning nodig.
En ik heb moeten discussiëren met de inspecteurs over de brandverzekering". " En mijn buur hier in Mechelen, Bart Somers ,beweerde dat ik mijn bouwlijn overschreden had, en de maximumhoogte niet gerespecteerd. En er werd een klacht tegen mij neergelegd voor geluidsoverlast op de werf. We zijn dan naar Stedebouw moeten gaan voor een beslissing. En dan kwam Hilde Crevits van Openbare Werken op de proppen. Zij wilde dat ik een speciaal autosnelwegenvignet zou nemen om de mogelijke, toekomstige kosten voor de aanpassing van de autosnelweg naar de kust te financieren, om de ark te verplaatsen naar de zee.
Ik beweerde dat de zee tot hier zou komen, maar daar geloofde zij niks van. Die CD&V-ers van tegenwoordig zijn ook al niet meer zo katholiek. En dan moest ik hout vastkrijgen. De Groenen trokken van leer tegen het kappen van inlands hout, om de gevlekte bosuil te beschermen.
Ik probeerde de minister te overtuigen dat ik het hout juist nodig had om die uil te redden. Maar ook die was niet te vermurwen. En toen ik dan de dieren wilde verzamelen, kreeg ik het aan de stok met Gaia. Michel Van den Bossche beweerde dat ik wilde dieren gevangen hield tegen hun zin.
Zij stelden ook dat de accommodatie te beperkt was en dat het wreed en onmenselijk was om zoveel dieren te houden in een beperkte ruimte. Hij diende klacht in bij het gerecht omwille van overtreding van de wet op het dierenwelzijn Dan kreeg ik nog een klacht van het Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding dat ik meer allochtonen en vrouwen moest tewerkstellen op de bouwwerf van de ark, en de vakbonden wilden dat ik enkel vakbondsleden met arkbouwervaring te werk zou stellen. Om het nog erger te maken heeft Douane en Accijnzen alle bezittingen en beleggingen van de Kerk aangeslagen.
Zij beweren dat ik het land illegaal wil verlaten met bedreigde diersoorten.
En dan kwam de administratie weer op de proppen met de eis dat ik een mestactieplan moest hebben voor de ark, vooraleer ik de dieren zou mogen inladen. En tenslotte ging de PS dwarsliggen: zij eisten dat ik een hoop mensen uit hun dienstbetoon zou meenemen. Kortom, Heer, vergeef mij, het zal me minstens twintig jaar kosten om de ark te bouwen"
Plotseling stopte het met regenen, en de hemel klaarde op. Danneels keek verwonderd op, en vroeg aan God: "zeg eens, God, is de zondvloed van uw programma geschrapt ? Gaat de wereld toch niet naar de bliksem"? " Maar Danneels toch ", zei God, " waarom zou ik me daarmee nog moe voor maken ? Uw regering is daar al volop mee bezig".
Voilà, we zijn terug om jullie " weerleed " te helpen dragen. Jullie wanhoop was echt tot in het zonnige zuiden te horen en ik kon er niet meer tegen!! We hebben eenmaal voorbij de grens onze koffers geopend en alle zonnestralen eruit gejaagd en nu maar hopen dat het werkt!! Onze batterijen zijn in elk geval opgeladen en we kunnen er weer " in vliegen ". Wat dat " vliegen" betreft.. dat is zo gebeurd. Vanavond babysitten we bij de twee van de dochter en zondagavond is er een verlaat verjaardagsetentje voor mijn verjaardag met gans de bende hier thuis....!!!!! In de paasvakantie komt de tweeling een weekje logeren en daartussen proberen we " onze " plannen te wringen want de tuin smeekt en huilt om verzorging en zon. Aan dit tempo zullen de batterijen misschien snel opgebruikt zijn maar anderzijds is stilzitten ook niet aan mij besteed dus... Het is heerlijk dat ik weer een volle agenda heb want rust roest zeggen ze en willen of niet die roest komt er op een diefje bij... Tijdens ons verlof heb ik een schitterende tip gekregen van een vriendin. Ze heeft daar tijd zat en gebruikte die om een fotoalbum op een heel originele manier in elkaar te steken. Ze heeft dat laten drukken en het is UNIEK. Ik heb het programma gekregen waarmee ze dat album samenstelde en ben nu van plan om mijn reisverhalen ( Mexico, Venezuela, Peru en Nigeria) met dit programma in boekvorm met foto's en tekst samen te stellen. Die kan ik dan ook laten drukken voor de kinderen. Mijn vriendin kent een plaats waar ze zelfs 1 exemplaar afdrukken dus....ideaal want ik heb niet de bedoeling om een boek te lanceren!! Ludovikus gaf mij de tip om de verhalen te bundelen voor het nageslacht en ik denk de juiste vorm gevonden te hebben want je kan het een totaal persoonlijk " touch" geven qua layout enz.. Als het ooit eens af is en gedrukt dan breng ik het wel eens meer naar de bijeenkomst Ludovikus. Maar daar zullen weer een paar maanden werk aan voorafgaan want intussen mag ik mijn blog niet verwaarlozen hé en ik ben ook bezig om Peru in vertelvorm neer te zetten... Dus jullie lezen het " deze hier " zit weer vol plannen en energie. En natuurlijk moet ik in die boordevolle agenda ook wat ruimte laten voor mijn slaapgenoot .....
Ik besefte en realiseerde wel dat " mijn vat " stilaan leeg liep maar had nooit gedacht dat het zo erg was. De voorbije maanden, met alles wat er gebeurd is, hebben meer van mij gevraagd dan ik dacht. T had de symptomen wel gezien ikzelf negeerde ze en " ploegde" tegen beter weten in verder want opgeven staat niet in mijn woordenschat. Nu voel ik duidelijk dat die korte periode van alles eens loslaten, een andere omgeving en zon precies datgene was wat ik nodig had. De voorbije emoties krijgen stilaan een plaats. Ma zal wel nooit uit mijn systeem te schrappen zijn maar ik probeer alles in de juiste dimensie te zien en te aanvaarden en... ik maak weer plannen, plannen en plannen en dat ben ik ten voeten uit!! Is het de opgeladen zonne-energie, de lentekriebelingen of het aangename gezelschap of alles samen..?? Mijn tonnetje is weer bomvol en het lontje wacht nu op de vonk om het te laten ontploffen en er tegenaan te vliegen. Mocht ik een kind zijn dan plakken ze gegarandeerd het label ADHD op mij want je mag als kind op vandaag niet te actief zijn... Soit, ik ben geen kind dus ook geen ADHDer en laten alle Freuds of Jungs of andere "..logen " of ".. aters" hun oordeel maar voor zich houden... Zolang jullie het maar niet op een lopen zetten bij mijn energie-uitbarstingen.... , wees gerust ik garandeer jullie dat het niet besmettelijk is..... misschien aanstekelijk.....
Op het eerste zicht lijkt het erop alsof ze geen plezier hebben. Ze hebben dan ook zo geen zorgeloos leven zoals ik. Ik bevind mij al enkele maanden in een doos met een papieren wikkel om mij heen. Ik hoorde en zag niets. Maar vandaag, hoewel ik dus reeds enkele maanden besta, is het alsof ik pas geboren ben. Ik voel me als een kind dat eindelijk zelfbewust is geworden en zo dadelijk sterf ik wellicht. Tenminste, als de consument van het kopje thee hier naast me, suiker in haar kopje wil. Wil ze het niet, dan nog kan ik sterven. Misschien eet ze graag suiker, speelt ze graag met het klontje totdat het stuk is en ik in brokjes en poeder in de vuilnisbak beland. Wat een enge gedachte. Zo eindig ik liever niet.
Mijn levensloop is met andere woorden kort en onvoorspelbaar. Een samenvatting van een mensenleven als het ware. Ik kan er dus maar beter het beste van maken en er alles uithalen wat erin zit. Veel mogelijkheden lijk ik op het eerste zicht echter niet te hebben. Ik heb geen armen en benen en hang dus grotendeels af van wat anderen over me beslissen. Ik zal het dus vooral moeten hebben van mijn fantasie en mijn observatievermogen. Daarmee kom ik wellicht een heel eind.
In mijn gezichtsveld zit nog steeds de dame van het kopje thee. Ze is aan het wachten op iemand die blijkbaar niet komt. Eerst leek ze wat ongeduldig, maar ondertussen schijnt ze te berusten in het feit dat haar afspraak op zich laat wachten. Kijk, ze observeert de mensen zoals ik, nu.
De thee is getrokken. En tot mijn opluchting neemt ze geen suiker. Ook prutsen aan mijn lijf zit er blijkbaar niet in, wat mijn kansen op een tweede leven op een ander schoteltje vergroot. Dat heb ik dan weer voor op de mensen... Ze denkt na over haar toekomst zoals ik nu. Hoe kan ik dat nu weten, vraagt u zich wellicht af?
Wel, een suikerklontje heeft telepathische gaven. Ik kan gedachten lezen van mensen die zich op maximum tien meter van mij bevinden en zo nu ook van mijn tafelgenote. Ik ken haar naam niet, want de meeste mensen denken niet aan hun naam. Dus kan ik haar naam niet opvangen. Ze denkt na over haar leven. De vele keuvelende mensen observerend, vraagt ze zich af waar ze eigenlijk mee bezig is. Want ze zit blijkbaar ook op een gesprekspartner te wachten. Door haar gedachten flitsen intussen flarden van een vergadering. Ze is nog jong en heeft nog zoveel te doen! Haar overpeinzingen worden onderbroken door een nieuwe bezoeker. Even denkt ze dat het haar afspraak is. Toch niet. Het is gewoon een man, hij tokkelt op een ingewikkeld toestel, een soort grote gsm.
Opnieuw flitsen beelden door haar hoofd. Van kinderen, van blije mensen, en ze vraagt zich af hoe ze haar dagen zou kunnen vullen met blije gezichten in plaats van met ernstige dassen en toch een beetje geld verdienen want brood en toespijs is er altijd nodig. Wat zou ze kunnen gaan doen met haar talenten om mensen echt het leven aangenamer te maken? Oei, ze grijpt me vast. Wat gaat ze doen? Mijn jasje gaat uit. Uit een korte gedachtesprong leid ik af dat ze honger heeft. Ze gaat mij opeten. Ik zie de andere suikerklontjes liggen en stuur hen mijn laatste groet. En dan voel ik twee kiezen die me tot gruis vermalen. Het wordt donker, er is geen licht aan het eind van de tunnel, alleen een donkere leegte. En ik... ik heb het gevoel dat ik toch iets nuttig heb gedaan. Ik heb haar honger gestild.
Dat was het wat het suikerklontje mij deze namiddag vertelde ergens op een zonnig terras.
Elke maand staat een ster of een sterrenbeeld centraal. Nu zijn het de Grote en de Kleine beer
Eigenlijk kan je een heel jaar door de Grote en de Kleine Beer aan de hemel zien. Beide sterrenbeelden bevinden zich zo dicht bij de noordelijke hemelpoort dat zij, vanuit ons land bekeken, nooit ondergaan. In de loop van de 24 uur van een etmaal beschrijven ze een volledige omwenteling rond de pool. In werkelijkheid blijven de sterren natuurlijk staan waar ze staan, maar draait de aarde in 24 uur om haar as. Het verlengde van de draaiingsas van de aarde wijst naar de ster aan het topje van de staart van de Kleine Beer. Die wordt daarom de Poolster genoemd. Ze wijst het noorden aan. De Kleine Beer is een onopvallend sterrenbeeld. Veel duidelijker prijkt de Grote Beer aan de hemel, maar dan wel eerder onder de vorm van een kruiwagen, dan van een beer. Wanneer men de verbindingslijn tussen de beide voorste sterren van de " bak " van de kruiwagen in gedachten vijf keer verlengt, komt men bij de Poolster terecht. Let ook op de middelste ster van de staart van de Grote Beer. Vlak daarnaast staat nog een sterretje. Wie goede ogen heeft , kan beide sterren zonder verrekijker onderscheiden. Als jullie het niet te koud vinden en er interesse voor hebben, ga dan maar eens op zoek ....
Ik ben toch een " bofkont " zouden we thuis gezegd hebben... al die lieve wensen van jullie allemaal en ook hier ben ik met " mijn gatteke " in de boter gevallen Maar Ani spant de kroon door zomaar in éen keer 4 jaar op mijn teller terug te draaien!! ( trouwens de leeftijd op mijn blog is ook blijven staan..; goed hé?) Bedankt meisje....Zou moeten kunnen hé??? Maar wellicht heb ik wel wat zand in jullie ogen gestrooid door over die 6 te filosoferen... jammer genoeg zit ik nu al 4 jaar op dat trammetje, maar geloof me tot nog toe " tuft " het nog goed en het kan er best gezellig aan toe gaan.!!!!
Bedankt lieve mensen!!
Ik ben dus weer opgeladen om er terug tegenaan te vliegen dag na dag en te genieten zolang het kan!!
Normaal zou ik nu heel tevreden en opgewekt moeten zijn en toch balanceer ik op een slappe koord....Waarom?
Heel eventjes was het slikken gisterenmorgen want ons ma was altijd de eerste om mij proficiat te wensen..en ik miste haar telefoontje hoor.....Voor alles komt er een gans jaar lang de eerste keer zonder...
Je hebt soms van die momenten dat je plots iemand mist. Je maakt iets mee, je hoort iets of je ziet iets, waardoor je plots herinnerd wordt aan iemand. Een liedje, een mop, iets grappigs, een insider van jullie twee. Je wenste dat de desbetreffende persoon op dat moment naast je stond om het moment met hem/haar te kunnen delen. Accuut missen noemen ze dit Maar je hebt ook het latente missen. Je denkt niet constant aan de persoon in kwestie, maar als hij (zij) er niet is, mis je iets. Het gevoel dat er iets niet klopt. De legpuzzel is bijna compleet, behalve dat ene cruciale stukje dat het geheel compleet moet maken. Je voelt je wel gelukkig zonder hem (haar), maar nog gelukkiger met hem (haar). Zon missen doe je bij je vriend(in), de persoon op wie je verliefd bent, of zoals men het zo mooi in het Engels zegt: the significant other.
En ten slotte is er het chronische missen. Stel: je leert iemand kennen met wie je heel goed kan opschieten. Je trekt heel erg veel met elkaar op en je wordt echte hechte vrienden, met wie je vreugde kan delen, maar ook verdrietige momenten. En dan volgt er een afscheid. Omdat het moet. En je weet dat de kans dat je elkaar nooit meer terug zal zien heel erg reëel is, ook al zou je het zelf anders willen zien. En na dat afscheid gaat het leven gewoon verder, maar af en toe voel je een soort steek in je buikstreek. Eerst vraag je je af wat er scheelt, maar dan besef je dat je de afwezige zo erg mist dat het denken eraan je met een diep verdriet vervult.
Ik denk dat ik die drie vormen van missen voel als ik aan ma denk. Ze is nu vandaag precies 4 maanden gestorven en nog steeds lukt het mij niet om over haar te praten of aan haar te denken zonder een traan weg te pinken...Bepaalde herinneringen staan te diep in mijn geheugen en hart gegrift. Mijn herinneringen aan haar gaan nog steeds niet verder dan die laatste maanden in het ziekenhuis en haar eindstrijd. Die film heb ik al " zatgedraaid"..... Ik vrees dat " het missen van ma " nooit zal wennen....Ik draag het overal met mij mij waar ik ook ben! Tijd, tijd en nog eens tijd... dat zal ik nodig hebben zeker?
Morgen komt er weer een nummertje bij op mijn teller!!.
Kan ik dat gewoon negeren, er luchtig overstappen of moet ik er de nodige aandacht aan besteden? Er zal weer gevierd worden, zeker met de Spaanse vrienden en ik zal het willige of onwillige onderwerp van veel wensen zijn. Er zal gegeten, gepraat en gelachen worden en ik zal iedereen een stralende glimlach geven.
Niemand die mijn gedachten zal lezen noch zal ervaren hoe dit extra jaartje traag mijn onderbewustzijn binnensluipt en mij verontrust. Vandaag mag ik daar even over filosoferen, morgen wil ik gewoon genieten!
Met een 2voelde ik mij volwassen, met een 3was ik een volwassen, jonge vrouw. De 4 herinnerde mij eraan dat de tijd zo vlug gaat en de 5 heb ik gelaten ondergaan. Met de 6 is het in mijn leven pas herfst geworden. Mijn boom staat er nog in volle bladerenpracht ( ?!), maar die verkleurt toch stilaan in goudgeel. En straks komt de gure noordenwind, die de bladeren van die boom zal scheuren zodat hij daar naakt zal staan. Zijn naakte armen zullen nog fier tot in de lucht reiken, maar in de komende tijd zal hij geteisterd worden door regen, wind en kou.
Wat zal er volgen op de 6 ? Dat ligt nog even voor mij, maar de tijd gaat zo snel! Kan ik aanvaarden dat ik echt ouder word of is alles maar illusie en staan wij niet elke dag, onbewust, maar een haarlengte van de dood.?
Op een bepaald moment van het leven kan je maar éen richting meer uit, neerwaarts. Je wil nog wel wat langer blijven op die hoge spits, maar die is zo dun en scherp geworden dat je er niet lang kan vertoeven. Langzaam schuif je naar beneden, ongemerkt vooreerst , maar stilaan sluipen de eerste tekenen binnen. Vroeger kon ik rennen zonder naar adem te happen, vroeger kon ik uitgaan tot in de late uurtjes en de volgende dag was ik zo gerecupereerd. Vroeger gebeurde alles moeiteloos nu moet ik de tijd nemen om op gang te komen. Ga ik voor de spiegel staan dan bemerk ik de rimpeltjes, de grijze haren en de vollere lijn die de plaats van de slanke heeft overgenomen.
Mijn hoogtepunt is helaas voorbij. Wanneer was dat ook weer?
Op een dag ben ik wakker geworden en vertelden mijn krakende botten dat ik plots bij de senioren hoor.
Ik kan me ertegen verzetten, treuren , kniezen, depri worden of mijn leeftijd aanvaarden zoals die is. Mijn leven zit in de stroom van komen en gaan, van bloei en aftakeling, van lentes en zomers die herfstig verwinteren. Ik stelt vast dat mijn herfst is aangebroken en dat niets dat nog kan veranderen.
Maar ik ben zeker dat ik na vandaag weer mijn roze bril opzet ( hé Hotlips ) om vol optimisme verder te gaan. Positieve gedachten geven energie, negativisme daar heeft niemand een boodschap aan en het maakt een mens alleen maar moe. Al is het vuur wat zachter geworden en bruist het bloed wat trager, de toekomst kan nog de moeite lonen. Ik hoeft er alleen maar in te geloven. Dat begint bij het " nu moment " waar ik elke seconde wil van genieten. Ik ben ervan overtuigd dat ik straks mijn oude zelf wel terug vind om weer met een optimistische kijk door het leven te stappen.. Dit was heel even mijn " grijs moment " voor ik de volgende pagina opensla! ( misschien zit de miezerige regen vandaag er ook voor iets tussen?)
En of ik die "buzestove" ken Amor Fati??( voor niet west vlamingen een Leuvense stoof!) Er stond bij mijn grootouders ook zo'n prachtexemplaar. Ideaal om pannenkoeken op te bakken of om er 's avonds gezellig rond te gaan zitten lezen of te luisteren naar verhalen van de ouderen. Ja we leefden toen nog in de pre- televisietijd!!!!! Meestal vertelde mijn grootmoeder over de oorlog. Hoe vaak heb ik niet gevraagd:" Meter vertel nog eens over de oorlog"? En of ze erover kon vertellen! Ze had er twee meegemaakt, weet je wel! En dan zaten we rond het vuur met opengesperde ogen te luisteren naar wat die Duitsers allemaal gedaan hadden en over dat vliegtuig dat in de buurt neergestort was en ...toen mijn overgrootvader wilde gaan zien om te helpen werd zijn been afgeschoten door de Duitser!! De bloedige details werden ons niet bespaard. Je kon maar beter klaargestoomd worden voor het echte leven zonder veel franjes... Want hoe zei ze dat ook weer?? " Het leven is geen crèmekarretje , het is meer karre dan crème!!"...... Voilà dat was onze eerste levensles daar rond die " buzestove"!! Ik geloof dat ik nog veel logjes zou kunnen schrijven over wat meter daar allemaal verteld heeft!! En dan dat " godendrankje" Mus, dat ken ik ook hoor maar ik haatte dat.. We moesten dat altijd drinken om aan te sterken. Maar dat rauw ei in die stout!!! Bwe, ik walg er nog van.... Neen, mijn drang naar Geuze met grenadine komt uit een andere hoek, vrees ik!! Nu betrap ik er mezelf toch op dat ik wel heel gemakkelijk terugga naar het verleden. Ik krijg precies " oma allures"!!!! Nu ja een oma of opa hebben meestal al een goed gevuld leven achter de rug dat op zichzelf ook al een roman kan zijn! Een drama, een slapstick een romantisch of avontuurlijk leven, je vult het zelf maar in, maar zoveel is zeker , elk leven is een verhaal apart! En nu lieve mensen ga ik relaxen!!!!
De winterse kou blijft duren en maakt een mens zelfs een beetje nostalgisch. Hier een paar winterse herinneringen... Als klein meisje woonde ik op " den buiten " en moest een heel eind op de fiets naar school. Ik droeg geen lange broek dat was toen nog niet " zedig " voor meisjes!! Ik moest van die collants dragen! Van die wollen kousenbroeken, weet je nog? En jeuken dat die dingen deden! Maar willen of niet ik moest ze aandoen van ons ma. Stiekem deed ik er een paar sokken onder en toen ik eenmaal op school kwam, verdween de kousenbroek in de boekentas. Vooraleer ik dan s' avonds weer naar huis ging, mocht ik niet vergeten die krengen terug aan te doen, want anders zwaaide er wat!!
Ik was als kind al een boekenworm en het liefst zat ik te lezen in de keuken met mijn voeten in de oven van de kachel, jullie kennen dat misschien ook nog wel zo'n bruin -rood model? Daar maakte ons ma de lekkerste dingen in zoals appeltjes met bruine suiker,mmmmmmm..
Op een keer zat ik , met mijn pop op schoot,
voetjes in de oven, lekker warm
helemaal verdiept in het verhaal van "Arendsoog en Witte Veder" te lezen
toen ik opeens ma hoorde roepen! " Wat stinkt er hier zo, precies gesmolten plastiek!" Oooo weee., mijn poppenkind was naar beneden gezakt met haar beentjes tot in de oven en daar kon ze niet goed tegen want haar beentjes waren bijna helemaal gesmolten! Ik was helemaal in paniek maar er was niks meer aan te doen. Toch heb ik mijn poppenkind niet weggegooid . Mijn minder valide popje heeft nog heel lang op mijn bed gezeten met een broekje aan dat ma later voor haar breide om mij te troosten en zo de "vermassacreerde" beentjes te verbergen...
Wat er allemaal door je hoofd kan gaan enkel omdat het koud is....
Nog een fijn weekend aan iedereen die hier passeert...en hou jullie voetjes " veilig" warm!
Allereerst bedankt aan die trouwe blogbezoekers die mij dag na dag gevolgd hebben, sommigen deden zelfs de moeite om telkens een reactie neer te schrijven. Dat werkt inspirerend hoor. Ik heb er ook volop van genoten en vraag mij af hoe het huidige Venezuela er nu zou bijliggen??? Het is beslist veel toeristischer geworden dan in " onze tijd " en ik vrees dat het ruige en nog onbekenden Venezuela van toen wel wat van zijn charme heeft verloren zoals zoveel plaatsen waar de " massa " zich op werpt. Was Mexico nog het zoeken naar een evenwicht tussen emoties en verwondering dan was Venezuela meer een ontdekken van mezelf op zoveel gebieden. Ik heb er geleerd en aanvaard dat leven met T, zolang hij die job uitoefent, altijd weer een opgave zal blijven en altijd weer voor verrassingen zal zorgen maar dat juist daardoor telkens een totaal andere wereld voor ons opengaat. Ik heb er ook geleerd om me niet meer te innig te hechten aan mensen of omgevingen want een verplicht loslaten loert altijd om de hoek Omdat ik zoveel tijd voor mezelf had, kon ik me ook volop verliezen in het moeder zijn een opgave die me steeds meer en meer beviel. Maar wat ik er vooral van onthield, was dat hoe zwaar en druk en stresserend de job voor T ook was, ik steeds op hem kon terugvallen als het allemaal even teveel werd.
Venezuela was misschien minder spectaculair dan Mexico, of misschien begonnen we al een beetje ons toeristisch oog te verliezen maar achteraf gezien was er veel meer dan we ervan hadden verwacht. Venezuela was Caracas met zijn overbevolkte wijken naast zijn moderne infrastructuur. Het was ook de Caribische kust met stranden, mangrovebossen en nationale parken. We bewonderden steden als Puerto La Cruz, Maiquetia, Cumana , de stuwdam van Guri .. maar we vergeten nooit Puerto Ordaz en zijn watervallen. Ciudad Bolivar linken we voor altijd aan de overweldigende Orinoco rivier en zijn delta evenals de uitgestrekte llanos.... zoals jullie zien was ook Venezuela weer een bron van belevenissen en ervaringen.
Er was/is beslist veel meer te zien in Venezuela dan wat wij hebben bezocht en toch voel ik mij bevoordeeld dat ik weer eens een prachtig stukje van Zuid Amerika heb mogen ontdekken. Maar uiteindelijk blijft Venezuela in mijn ( ons) hart nazinderen als het land waar we éen van de schoonste geschenken in ons jonge leven ontvingen: onze zoon!!!
Zoals na Mexico heb ik na Venezuela reacties gekregen in de aard van: " Je hebt toch een boeiend leven gehad...!" Als ik mijn eigen relaas nalees dan moet ik dat volledig beamen. Ik zou opnieuw tekenen voor dezelfde belevenissen en avonturen zelfs met en niettegenstaande de randgevoelens als spleen, de eenzaamheid en het missen van familie en vrienden. Voor wie geprobeerd heeft tussen de regels te lezen, zal het duidelijk zijn dat er ook een keerzijde is aan al dat " schone ". Het telkens opnieuw leggen van nieuwe contacten , nieuwe vriendschappen opbouwen en mekaar uiteindelijk toch loslaten, de aanpassingen aan de extremen van elk tropisch land, de verwerking van volksonlusten, de grillen van de natuur, het nooit zeker zijn van je levenspatroon, je whereabouts....Dat kan alleen maar als je jong bent, verliefd en een enorm geloof hebt in mekaar...
Meteen wil ik ook een antwoord geven op de vraag : Hoe ik mij al die details nog herinner?
Ik heb altijd een dagboek bijgehouden waarin ik alles neerschreef en bij het lezen ervan kan ik zonder problemen de sfeer en omstandigheden weer oproepen. Blijkbaar heb ik onze avonturen niet enkel opgeslagen in mijn boek maar staan ze op mijn netvlies en in mijn geheugen en vooral in mijn hart gebrand. Het gaat een beetje samen met de " aard van het beestje" hier!!! Als ik voor iets ga dan is het ook alles of niets en daardoor blijft het ook zo aan mijn " systeem" kleven zeker?? Ik hoop dat ik jullie, ergens in de loop van het jaar, terug mag meenemen naar ons volgend avontuur. Ik verzeker jullie nu al dat Peru ook de moeite loont!!
De eerste dagen na het vertrek van vader en moeder liep ik er maar verloren bij temeer omdat T vanaf nu regelmatig voor 1 of 3 weken naar het binnenland moest. Omwille van Kenny ging ik niet meer mee op die trips. Veel zou ik er toch niet aan hebben want voor T waren het werkweken en de accommodatie was ook niet altijd optimaal met een baby. De werkatmosfeer hier was ook totaal anders dan in Mexico. De opgeleide Venezolanen waanden zich na enkele maanden praktijk al " specialisten " en stonden dan ook snel klaar met hun eis om loonsverhoging . T moest regelmatig " brandjes blussen " en een paar keer liep het bijna uit de hand....toen herrieschoppers de laan uitgestuurd werden. Ik was telkens opgelucht als hij in die probleemdagen veilig thuis kwam. Want je zal soms maar als enige buitenlander tussen die opgehitste werknemers rondlopen!!!! Gelukkig is hij heel rustig en nuchter van aard en dat komt goed van pas tussen die " vurige " Zuid Amerikanen....
Ik vertelde jullie, in mijn relaas over Mexico, dat we in Ciudad Obregon peetje en meetje lap werden van het 2e dochtertje van een collega van T. Ik was dan ook ontzettend blij toen ik hoorde dat ze ook naar Venezuela kwamen. Toevallig stond er in ons appartementsgebouw een geschikt appartement vrij en ... ze moesten er niet lang over nadenken om erin te trekken. De ruime binnentuin en het zwembad zullen ook wel meegespeeld hebben want heel erg bij het centrum lagen we niet en met 2 kinderen was Lieve ook niet erg " mobiel". We beleefden samen een mooie tijd en voor ons mannen was het ook een geruststelling dat we zo dichtbij iemand gevonden hadden met wie het optimaal klikte!!! Kerst- en Nieuwjaar werd dan ook samen met hen en Nelly en Jan gevierd en het werd een van de schoonste eindejaarsfeesten die we in Venezuela beleefden.
Het daarop volgend jaar verliep heel gewoon met werken, een bezoekje aan België van zo'n 6 weken en nog eens werken.... Ik weet niet hoe we het allemaal volhielden want op de weekends na was er voor niets ruimte of tijd... Het land, de voortdurende kleine strubbelingen met de Venezolaanse werknemers en het op en neer pendelen naar het binnenland van onze mannen maakten het voor ons " echtgenotes " niet gemakkelijk...Maar onze kleine spruit hielp mij er steeds door.... Hij groeide als een kool en met zijn spierwitte haren was hij de attractie van de regio. Telkens als ik met hem buitenkwam, was er wel steeds iemand die over dat wit kopje wilde wrijven. De lokale kindjes waren hier eerder pikzwart. Het is dan ook niet te verwonderen dat na " mama en papa " zijn volgende woordje " no " was!!!!!.
Ik vertelde jullie al van de Avilaberg rond Caracas. Die was vanuit elke hoek van de stad zichtbaar. Daarom juist wordt Caracas vaak " La Sultana del Avila" genoemd. Op die Avila is er ook een enorm Nationaal park dat Caracas scheidt van de zee. Dat park is de echte long van de stad en er zijn veel wandelmogelijkheden, alleen zijn de routes nog niet echt verzorgd. Vanuit dat park hebben we ook nog een paar enige foto's van bloemen , de plantengroei een kleine waterval en de heel specifieke begroeiing die vanuit de verte de rode schijn van de bergflank verklaart.
Vandaag komen T's ouders aan. Ze zullen hier 6 weken verblijven! Een schoner geschenk voor onze derde huwelijksverjaardag kunnen we niet bedenken. Ze hadden gepland om hier te zijn tegen de geboorte van onze zoon zodat ik niet alleen zou zijn maar Kenny had daar blijkbaar anders over gedacht. Hij is nu al 2 weken oud. De dag lijkt eindeloos lang te duren en dan horen we nog dat het vliegtuig 4u vertraging heeft opgelopen.We zijn wel wat ongerust want het is de eerste keer dat moeder en vader met een vliegtuig reizen en wat een "maiden vlucht "!!!!!
Ik blijf thuis met de baby want moet nog rap éen en ander in orde brengen voor onze logees! Om 11u zijn ze er eindelijk! Moeder en kind worden natuurlijk overstelpt met cadeautjes van gans de familie... Het appartement staat wat op stelten maar we zijn allemaal zo gelukkig om mekaar te zien . Vooral T 's pa is maar niet van zijn 1e kleinzoon weg te slaan.. De eerste dagen blijven we rustig in en rond het appartement hangen. Voor mijn schoonouders is het ideaal om de jetlag te verwerken en even te wennen aan de hitte. Voor mij was het goed om het nog wat rustig aan te doen, wil ik dat de borstvoeding optimaal verloopt! Stress kan ik best missen!
We maken wel dagelijks een wandelingen in de buurt en ik toon hen de weg naar de supermarkt. Van mijn schoonouders kregen we een kinderwagen en zo kan Kenny mee op wandel! Mijn schoonmoeder houdt ook enorm van bloemen en we besloten dan maar om er eens een fotodag van te maken, er zijn genoeg bloemen in onze buurt.
Ik zoek Een taal die kan vertellen hoe ik glimlach als je met mij praat en ook glimlach als je de stilte laat spreken, hoe mijn hoofd in je schoot de rust vindt waar ik elders hopeloos mezelf verlies.
Die taal wil ik beheersen waarbij woorden schrappen niet leidt tot een mooie zin die je beweegt en in verwarring brengt of ontroert, maar waarbij jij bewogen wordt zoals ik dat in gedachten had, waarbij jij dat ene moment glimlacht en ik je bij het volgende bij de keel grijp.
Maar mijn taal is te vrijblijvend als een zin die eindigt met een komma zonder vervolg. Het zijn de woorden die ik uiteindelijk niet zeg bang om het evenwicht te breken die tellen.....
Voor alle bezoekers vandaag: een warme Valentijnsknuffel.
Gisterenavond vermoedde ik al dat 15 november wel wat te ver kon liggen. Toen ik rond 23u wakker werd met buikpijn begon ik mij onzeker te voelen. Stilletjes kroop ik het bed uit, controleerde nog even de valies die toch al een paar weken klaar stond ( en besloot nog snel een pot soep te maken voor mijn ventje mocht ik de komende dagen even " weg " zijn!!! Er lag nog wat strijkwerk, dat kon ik best ook afwerken... Ieder heeft zijn manier om naar " le moment suprême" toe te leven hé , wel dat was mijn eindrush ( ) Prenatale oefeningen, daar hadden ze hier nog nooit van gehoord maar ik had wel boekjes gelezen en daardoor kon ik mijn " topmomenten" draaglijker maken. De weeën bleven komen en ik besloot T uiteindelijk wakker te maken want onze kleine kondigde zich aan, weliswaar 3 weken te vroeg, maar ik was er niet rouwig om! In de auto had ik reeds om de 5 min weeën en T sakkerde dat ik hem veel te laat had wakker gemaakt. Gelukkig was het nacht en geen verkeer en T heeft wellicht alle verkeerslichten genegeerd!!! We stonden in een recordtempo aan de kliniek maar vingen daar bot. Die was 's nachts gesloten dus moesten we 2x aanbellen voor er een bewaker kwam om open te doen.T stond door de glazen deuren in geuren en kleuren uit te leggen dat het dringend was want intussen was mijn water al gebroken. Als jullie dachten dat daarom de formaliteiten sneller zouden gaan.. vergeet het, eerst inschrijven en de nodige formulieren invullen, was de boodschap. !! Gelukkig was de kamer al op voorhand geboekt en hadden we al een voorschot betaald, dat was dan een probleem minder!!... De arts werd snel verwittigd en toen hij eraan kwam, sleurde hij mij haast mee naar een kamer. Daar werden in allerijl de laatste voorbereidingen gedaan ( ik bespaar jullie de details!!!!) en onder luid geroep dat ik niet mocht persen werd ik naar de verlossingskamer gerold. Hoewel het hier absoluut geen gewoonte is, had T toch de toestemming gekregen om bij de bevalling aanwezig te zijn. Alleen... we waren de valies met alle nodige spulletjes voor de kleine in de auto vergeten. T donderde naar beneden want hij wilde het " sublieme " moment niet missen. Helaas toen hij terug boven was, lag de kleine al op de verzorgingstafel en ik aan het trillen als een espenblad van de doorstane emoties!!! Er werd een deken over mij gegooid maar veel haalde het niet uit.Tot daar in het kort wat veel vrouwen " in het lang" meemaken!!
Ik wist dat Kenny 49cm was en 2.940 kg woog en gezond was en .. de schoonste baby was die we ooit al gezien hadden!!! Daar hield het voorlopig op.
(klik op foto)
Na een vlotte bevalling bracht men mij terug naar de kamer. Het was hier niet de gewoonte om de baby op de kamer te hebben, dus lag ik daar " verweesd " te wachten tot de kleine eventjes bij ons zou gebracht worden. T pendelde op en neer tussen de kamer en de baby-afdeling en kwam telkens met een trotse grijns terug binnen...Hij kreeg maar niet genoeg van dit kleine wonder. Om 5u in de morgen had hij Nelly en Jan al opgebeld om hen het nieuws te vertellen. Aanvankelijk dachten ze dat het om een misplaatste grap ging- want 3 weken te vroeg- maar toen Nelly hoorde dat het menens was, kon ze haast niet wachten om haar " meetje lap " kindje te bezoeken. Ze was er dan ook als de kippen bij toen de kliniekdeuren opengingen!! Ik wilde ook wel eens tot aan de baby - afdeling wandelen maar " moest " in bed blijven!! Er liep hier een verpleegster rond die ik in gedachten al de naam " matronne" had gegeven en die duldde blijkbaar geen tegenspraak!!!! Het was pas in de late namiddag dat ik Kenny voor het eerst terugzag en dat voor een eerste borstvoeding of althans een poging daartoe!!! Het werd een geval van bloed , zweet en tranen zowel bij ons zoontje als bij mij en dat uit pure frustratie!! Omdat Kenny te vroeg was geboren, lag hij van de nek tot en met de voetjes ingebundeld! Hij leek bijna een mummie...Het enige wat we zagen waren zijn pikzwarte, lange haartjes tegen zijn bezweet hoofdje dat hij amper kon bewegen!! Dat krijsende bundeltje werd door " matronne" tegen mijn borst geduwd. De kleine zocht en tierde en schreeuwde zijn honger en frustratie uit .Intussen trokken en duwden matronne en nog een verpleegster aan mijn borst om die in het kleine mondje te duwen...Het zweet parelde langs mijn slapen tot het mij allemaal teveel werd. Was dat hier zo de gewoonte dan zou dat niet lang duren!!! Ik vroeg kordaat aan iedereen om de kamer te verlaten en mij met de kleine alleen te laten. Blijkbaar klonk het " menens" want Matronne en co verlieten " geshockeerd " de kamer en zelfs T volgde in hun " zog ". .. Maar dat laatste was niet de bedoeling. Ik vroeg hem om bij mij te blijven.
Het eerste wat ik deed was die kleine uit zijn bundel verlossen... Eindelijk kon ik hem keuren en bewonderen en dit kleine lijfje ontdekken voor we samen rustig " tot de orde van de dag " overgingen... Binnen de kortste tijd lag ons ventje gulzig te zuigen en keken we vertederd en gelukkig toe. Ik had geen zintuigen genoeg om ons zoontje in mij op te nemen. Ik snoof de geur van zijn kleine lichaampje op terwijl mij handen zijn kleine voetjes en vingertjes streelden. Mijn ogen, handen en hart verkenden elk plekje van ons wonder en T genoot intussen mee. Het was alsof al mijn zintuigen zich gulzig wilden verzadigen aan dit kleine wonder. Ik fluisterde heel stil om onze hongerige schat niet te storen: " Vanaf nu gaan we met zijn drietjes verder.." Maar lang duurde dat intieme moment niet. Matronne stond daar weeral, klaar om onze cocon te doorbreken. Ik vroeg haar of ik Kenny nog wat bij mij mocht hebben maar in plaats van een ja kreeg ik een hele tirade naar het hoofd.... Waarom had ik die omslagdoek losgemaakt??? Om de kleine warm te houden moest hij ingebundeld liggen en ze hadden geen tijd om dat telkens opnieuw over te doen. Ik vroeg haar of dat echt nodig was? Indien ik dat niet wilde dan moest T handschoentjes, sokjes een mutsje en een brede sjaal gaan kopen, zei ze . Vroeggeboren kindjes moeten warm gehouden worden!! Samen met Nelly heeft hij dat ook snel gedaan.
Het was pas de volgende morgen dat ik de kleine terugzag, men had mij een ganse nacht laten slapen. Onder de strenge blik van " matronne" ( ik kon amper een lach onderdrukken) werd de kleine in mijn armen gelegd. Geen gesleur of getrek meer van haar kant!!!!! Een knalgeel mutsje hing doorgezakt tot op het neusje van onze schat. De even knalgele sokjes waren groot genoeg om in elk 2 voetjes te bergen en met zijn idem gekleurde handschoentjes kon hij zo het verkeer regelen!!.. T begreep mijn glimlach en zei: " Het was de kleinste maat die we konden vinden.." Omdat de Venezolaanse vrouwen in normale omstandigheden de dag na de bevalling al naar huis gaan, vroeg " matronne " of ik problemen had want ik zou blijkbaar nog éen dag langer blijven? Ik vertelde haar dat T erop aangedrongen had om hier nog een extra dag uit te rusten om te wennen en te bekomen want eenmaal thuis zou ik er alleen voor staan . Hij kreeg maar 4 halve dagen om aan het vaderschap te wennen!!!!
Die dag werd het natuurlijk druk door de bezoekjes van de andere Belgen, zodat ik Kenny enkel zag voor de voeding ( en dan werd iedereen door matronne naar buiten gestuurd)!!
De derde morgen kwam mijn gynaecoloog langs met de nodige ontslagpapieren en instructies voor intieme verzorging.. Ook de kinderarts kwam nog eventjes uit de doeken doen wat er moest gebeuren met het naveltje en dito dinges , daarna was ik klaar om naar huis te gaan.
Matronne kwam nog even langs voor een laatste intieme verzorging. Ik bedankte haar en gaf haar een zakje " doopsuiker ". Heel even zag ik de verwarring op haar gezicht en toen kruisten onze blikken zich in een moment " van vrouw tot vrouw "... daarna was ze weer haar eigenste zelf en met een waardig: " Gracias señora que te vaya bien y mucha suerte"... haastte ze zich naar de deur. Heel even had ik een glimp mogen werpen op de vrouw/moeder in die verpleegster en besefte ik dat haar aanpak wellicht de enige juiste was in dit land. Als ik hoorde hoe in de aanpalende kamers het " kreunen en kermen " van moedertjes in spé ondersteund werd door even luide kreten van echtgenoten , ouders en schoonouders en de decibels in koor toenamen naar mate het uur der waarheid naderde, dan was er inderdaad maar éen houding de juiste en dat was die van " matronne". T bracht ons naar huis en Nelly kwam eventjes bijspringen want in de namiddag moest T lesgeven. De volgende dagen stond het weekend voor de deur maar vanaf maandag was het gewoon: " My little King and I "....
Eenmaal terug " thuis" werden de foto's met volle aandacht bekeken en genoten we nog eens volop na van ons uitstapje. De slideshow geeft nog een kort zicht op de omgeving van de Orinocco en
We besloten nog maar eens onze pick- nick mee te nemen want het zou weer een lange uitstap worden. Vandaag bezoeken we Presa Guri een stuwdam in aanbouw aan de Caroni rivier op zo'n 100 km van de uitmonding er van in de Orinoco. We rijden door een dicht begroeid gebied dat weer wat oerwoudachtig oogt en zijn blij als we in de buurt van de stuwdam komen. Het is verboden om tot bij die dam te komen tenzij onder begeleiding van een gids. Het duurt zomaar eventjes 2u voor we kunnen vertrekken We moeten er toch af en toe aan herinnerd worden dat we in Latijns Amerika zijn dus...despacito = traagjes aan!!!!
Wij staan bij een enorm werf maar we krijgen toch al een idee van wat er hier zal gebouwd worden. Het zal een stuwdam worden van 150m lengte en 180m hoogte met een overloop van 3 kanalen om in het regenseizoen het teveel aan water te laten afvloeien. De stuwdam zal op termijn een capaciteit van 10 miljoen KW/u moeten leveren. De bewaking is er heel streng en lang mogen we er niet rondlopen.
Ik ben even gaan opzoeken hoe de stuwdam er nu uitziet en vond volgend plaatje:
Jammer genoeg zit onze uitstap er bijna op. We keren weer voldaan terug naar ons hotel maar worden onderweg wel even staande gehouden door kinderen die de baan afzetten om wat geld te vragen. We waren bijna vergeten dat het nog steeds carnaval was. We hebben geluk want achteraf hoorden we dat in sommige gevallen de inzittenden moesten uitstappen en dat ze die dan kletsnat gieten.....Venezolanen gebruiken heel van ballons gevuld met water om carnaval te vieren. Ze gooien die naar elkaar, soms een gevaarlijk spelletjes omdat sommige mensen hun ballons in de vriezer steken dan worden die ijs en zo is het een veel gevaarlijker spel! Ook een manier om carnaval te vieren. Gelukkig hier geen van die toestanden en mogen we na een fooi rustig doorrijden!
De volgende dag staan Alirio ( ook Diaz genoemd hangt af of je de eerste of tweede naam neemt!!) en vriendin Sofia ons in het hotel op te wachten om mee de terugreis naar Caracas aan te vatten. Het wordt zeker een geanimeerde terugreis want wij zowel als zij hebben veel te vertellen. De batterijen zijn weer opgeladen, de doos met belevenissen en ervaringen weer een stukje voller en eerlijk gezegd... wij hebben het toch getroffen dat we dat allemaal mogen meemaken!
Ciudad Bolivar en Puerto Ordaz vertonen een zekere gelijkenis maar Puerto Ordaz is vooral het park van Cachamay... en daar bleven we heel lang hangen want we kregen maar niet genoeg van de schoonheid van de natuur en het rustgevend spel van vallend en stromend water.. We staarden er naar een adembenemend panorama. Over een breedte van bijna éen km was het éen aaneenschakeling van watervallen met een hoogte van 12 à 15m. Terwijl we opgingen in de pracht van de natuur en het aanzwellend geluid van vallend water, stelden we verwonderd vast dat na een uur het water gestegen was en de watervallen geweldiger werden en breder. We bleven er een paar uur hangen en hadden dat immense panorama voor ons alleen. Een overweldigend gevoel waarbij we alle twee stil werden en in mijn geval wil dat wat zeggen!!!!
Ciudad Bolivar is een stad in Venezuela ten Z van de oevers van de Orinoco rivier. Het is de hoofdstad van de staat Bolivar en kent een gemiddelde t° tussen 27° en 30° C. De stad werd in 1595 gesticht door Antonio Berrio en heette eerst Santo Tomé de Guayana. Nadat de stad een paar keer verplaatst werd, koos men in 1764 voor een plek waar de Orinoco tamelijk smal was. De stad kreeg dan de naam Santo Tomé de Guayana de la Angostura del Orinoco ( ofwel Santo Tomé van Guyana aan de nauwte van de Orinoco ). Omdat die naam nogal lang was, werd hij ingekort tot Angostura. Op die plaats was de stad minder kwetsbaar voor piraten die de Orinoco afzakten op zoek naar goud en diamanten. Die stad werd de plaats waar veel onafhankelijkheids veldslagen zich afspeelden om vrij te geraken van de Spanjaarden. Angustura werd daarom ook uitgeroepen tot interim hoofdstad van de nieuw gevormde republiek in 1818 onder leiding van Simon Bolivar.Vandaar dat de uiteindelijke naam van de stad veranderde in Ciudad Bolivar ter ere van die bewuste Simon Bolivar.. De economie van de regio is vooral gebaseerd op mijnbouw ( goud, diamant en bauxiet). Ook wordt bijna ¾ van de elektriciteit van Venezuela voorzien vanuit de regio van Ciudad Bolivar.
Ciudad Bolivar was ook de plaats waar de eerste krant van Venezuela geprint werd nl El correo del Orinoco.
In het Bolivar museum( het witte gebouw) kan je de pers zien waarmee die eerst krant gedrukt werd.
In dit museum kregen we ook een zicht op het werk van " moderne " Venezolaanse kunstenaars maar wat vooral onze aandacht trok waren pre-Colombiaanse kunstwerken en een paar rotstekeningen. Het was een hele bedoening om stiekem een foto te maken spijtig dat ik jullie niet meer kan laten zien, maar ik zal ruimschoots compenseren als we op de orinoco zijn!!!!
zondag 13/02/'72
Onze medereizigers kwamen van Puerto Ordaz en wat we ervan gehoord hadden, loonde het zeker de moeite om zelf op ontdekking te gaan. We vertrokken dan ook vroeg en hadden onze pick nick meegenomen want we vermoedden dat we daar wel even zouden blijven hangen. Puerto Ordaz werd genoemd naar de Spaanse ontdekkingsreiziger Diego de Ordaz. Ordaz kwam aan in 1531 op zoek naar goud. Terwijl hij op zoek was naar goud , botste hij op een gebied dat omwille van zijn ligging ook nog eens rijk was op veel andere gebieden. Pas in 1952 werd Puerto Ordaz opgericht als het hoofdkwartier van de Orinoco mijncompagnie ( belangrijk voor ijzer en aluminium.) De stad viel veel positiever uit dan Ciudad Bolivar. Het was een mooi, rustig en voor de tijd modern stadje met verzorgde huizen, supermarkten en vooral prachtige fauna en flora. Hier vloeien de twee grootste rivieren van Venezuela nl de Orinoco en de Caroni samen.. De rivierdelta is daarom precies een plantentuin als gevolg van de vruchtbare grond die er ontstaan is. Van op een brug kregen we een perfect zicht op die samenvloeiing. ( klik op foto )
Om 6u15 vertrokken we voor onze 4daagse uitstap. Eén van T's studenten wilde samen met zijn vriendin ook naar huis toe nl naar Puerto Ordaz dat nog voorbij Ciudad Bolivar ligt . We namen hen mee tot onze bestemming vandaar konden ze dan per taxi verder naar huis toe. We hadden gelukkig niet teveel verkeer want de weg lag er maar zo en zo bij. T en ik wisselden af om te rijden zodat we ons beiden wat met onze medereizigers konden bezig houden. We reden door een mooi maar verlaten landschap. Hoe meer we onze bestemming naderen hoe meer "boorpompen " we zagen staan.
Zo werden we er nog eens aan herinnerd waarom er zoveel minder aandacht besteed werd aan toerisme als je het vergeleek met Mexico. De hoofdbron van inkomsten haalden ze hier uit aardolie!! We reden even tot dicht bij zo'n pomp om te zien hoe die werkte. Er was niemand in de buurt te bespeuren en de pomp werkte niet op dat moment.
Wat ons vooral fascineerde waren de laatste kms (zo'n 1u 1/2 rijden).De weg was éen lange rechte baan zonder ook maar éen bocht erin ..indrukwekkend. Bij het binnenrijden van Ciudad Bolivar bleven we even staan om de mooie lange hangbrug over de Orinocorivier te bewonderen. Deze rivier is met zijn 2150 km de langste van Venezuela en is de derde langste van Zuid-Amerika. Vanaf de Mirador Angostura zien we de rivier en de Angostura brug (de enige brug over de Orinoco).
We hadden telefonisch gereserveerd in hotel Bolivar maar toen we eraan kwamen vielen ze uit de lucht... Alles was volzet!! Gelukkig wisten onze medereizigers nog een ander groot hotel liggen even buiten het centrum. Het was een hotel gelegen tegen de bergen en er was gelukkig nog plaats. We zegden adios tegen Diaz en Sofia en na de plakkende hitte was een douche meer dan welkom. Daarna besloten we terug naar het centrum te rijden om te genieten van de carnavalstoet.( klik op de foto )
De volgende weken gebeurde er niets en toch veel.. Ik had al een tijdje last van oorpijn en toen het steeds erger werd , suggereerde T om toch maar naar een oorspecialist te gaan. Omdat hij het te druk had met zijn cursisten, moest ik alleen op zoek naar een kliniek en arts. Op aanraden van een paar lokale buren had ik uiteindelijk een dokter gevonden maar reeds na het eerste bezoekje wist ik al dat die " kwibus" mij nooit meer zou terug zien. Na 2 minuten had hij zijn diagnose al klaar: de oorpijn kwam van mijn neus en ik zou naar de kliniek moeten om mij neus te laten " schrapen".!! No way dat dit zou gebeuren , dan nog liever oorpijn!!!! Ik ging dan nog maar eens op eigen houtje naar de apotheek en kreeg wat tegen de pijn. Veel helpen deed het niet maar het werd ook niet meer erger. Intussen had T naar zijn ouders getelefoneerd en alles uitgelegd. Die zouden contact opnemen met hun homeopaat en dan hoorden we het wel. Binnen de week had ik ( via de firma) de voorgeschreven kuur van die man en besloot ik voor het eerst in mijn leven mijn heil te zoeken in homeopathie. En... het hielp en zonder "schrapen" of opnames ben ik van die vervelende oorpijn afgeraakt.
Intussen had T wat problemen met een paar cursisten. Die vonden dat het stilaan tijd werd dat hun loon opgetrokken werd vermits ze meer en meer van de " materie" wisten. Maar zo werkt de firma niet. Ze zouden eerst in de praktijk moeten bewijzen wat ze waard waren. Een paar " straffe" studenten besloten maar met hun kennis naar een andere firma te gaan die meer betaalde.. T had alle overredingskracht nodig om er toch een paar te overtuigen om te blijven.
Hij had die dag dan ook nog eens de brute pech dat zijn auto te dicht bij de hoek van de straat geparkeerd stond , dus toen hij op een middag naar huis wilde komen om te eten was de wagen " foetsjie".. Gelukkig waren er een paar van zijn mannen die met hem de nodige instanties afliepen zodat hij tegen 16u zijn wagen terug had maar zijn "beurs" was ook wat lichter geworden...
Intussen zijn we al 23/1/72. Het was de eerste zondag dat we een zendamateur in de buurt vonden die bereid was om te proberen om in het weekend contact te leggen met België en zo met de familie.. We keken er al naar uit om de ouders te horen.
We zitten hier nu weer al 3 maanden. De eerste cursusgroep is klaar met de opleiding en T stelt voor om van de carnavalsdagen te profiteren om een 4 daags reisje te maken naar het zuiden . Eenmaal dat hij met de tweede groep cursisten start, kan hij niet zo gemakkelijk weg.
Onze keuze viel op Ciudad Bolivar . De komende dagen dienden dan ook om zo snel mogelijk zo veel mogelijk info op de kop tikken voor ons tripje..Ik keek er echt al naar uit!!!
We stonden vroeg op en na een goed ontbijt vertrokken we naar Cumana.
Cumana is éen van de eerste nederzettingen van Europese Franciscanen in Z Amerika.(1515) Omwille van de vele invallen van de inlandse bevolking werd de nederzetting dikwijls herbouwd. Het was uiteindelijk in 1521 dat, onder leiding van Gonzalo de Ocampo, de huidige stad onder de naam Cumana is ontstaan. Cumana betekent in de taal van de indianen " vereniging van de rivier en de zee". Eén van T 's studenten had gezegd dat dit wegstukje een aanrader was. Toen we bij Playa Colorada kwamen , konden we het niet nalaten om even pootje te baden. Het water was er heel helder, het strand had een oranje kleur en zoals jullie zien hadden we aangenaam gezelschap!!!
Het water was lauw en we bleven er zo'n 2 uur rondhangen maar moesten dan toch verder. We reden nog maar eens door een enig landschap met zicht op de zee (Caraibische) en de eilanden . Nu wisten we welke eilandjes we gezien hadden vanuit het vliegtuig toen we aankwamen. Het weer werd vochtig heet. De mensen die we tegen kwamen liepen in bloot bovenlijf en de kinderen meestal in Adams of Eva's kostuum.. maar wij hielden het " netjes"!!!
In Cumana werden we getroffen door het stadsbeeld. Het leek er éen bouwwerf te zijn. Men spoot zand en grond op de moerassige gronden en daarop verschenen dan de betonnen geraamtes van huizen. Over enkele jaren zal deze stad een totaal ander uitzicht hebben!! Ergens op een heuvel van de stad stond een kasteel en van daar uit had je een prachtig zicht op de ganse stad ( in aanbouw weliswaar) en de golf van Caraco die het schiereiland Araya scheidt van de rest van het vastenland.
Ik zei het al dat we de eindejaarsdagen wilden doorbrengen in Puerto La Cruz. We vertrekken rond 11u30 en omdat we maar een 400 km moeten rijden, besluiten we om het rustig aan te doen en te genieten.
We rijden voor het eerst door Petare.
Petare is een stad in Miranda, Caracas . De stad werd opgericht in 1621 onder de naam San Jose de Guanarito. De stad behoort tot de voorstad van Caracas als je hier al van een stad mag spreken. Het krioelt in de straten van verkopers en illegale verkopers die jou als je voorbij rijdt kleren, eten, zelfs elektronische apparatuur willen aansmeren. Maar wat hier vooral opvalt is de armoede en de enorme dichtheid van de bevolking. We moeten maar een klein stukje door die buurt rijden en zijn dan ook opgelucht als we dat achter de rug hebben want echt veilig voelen we ons niet. Ik vraag me af hoe de mensen het hier volhouden en overleven.. .
Ik maak een sprong in de tijd want er valt niets speciaals te vertellen Omdat T hier 6 maanden opleiding moet geven, heeft hij na de werkuren nog heel wat tijd nodig om schema's enz te bekijken en éen en ander voor te bereiden tegen de volgende dag. Daardoor komt het meeste geloop voor nog hangende administratieve zaken op mijn schouders terecht. Dat moet allemaal per taxi of met openbaar vervoer gebeuren. Vermits we niet in het centrum van de stad wonen, is dat soms een groot probleem. T had ook al ondervonden dat het niet zo eenvoudig was om naar het werk te gaan en terug!. We besluiten dan maar om uit te kijken naar een tweedehandse auto, dat zou heel veel tijd besparen voor T en in geval van nood kan ik hem wel even naar het werk voeren... alleen ik ben niet zo'n " crack" in het herkennen van wegen. Het wordt dus een tijdje " stressen" als die auto er eenmaal is.!!
Het grote voordeel van ons appartement is dat er een zwembad bij hoort. Daar maak ik dagelijks gretig gebruik van en zo krijg ik stilaan mijn zuiders kleurtje terug...( T ziet er eerder uit als een kreeft als hij gaat zwemmen wat bij menig lokale bewoner een glimlach tovert!!!)
Op donderdag 23/12 hebben we ons wagentje. Het komt goed uit want vanaf morgen verdubbelen de taxitarieven. Dat blijkt hier elk jaar zo de gewoonte te zijn , kwestie van zo een 13e maand te verdienen!!
Vrijdag 24/12 '71
Het wordt onze tweede Kerst in het buitenland maar wat een verschil met Mexico. We zouden met onze vrienden en hun 2 kinderen samen Kerst vieren, dus was het aan de dames om inkopen te doen en voor alles te zorgen. Het eerste wat ons opvalt, is dat er in Caracas op Kerst heel wat vuurwerk afgeschoten wordt. Het zijn geen kleine bommetjes of vuurpijlen maar wel echte knallers die een prachtig kleurenspel geven! Het is hier dus " België avant la lettre".
T had in zijn weinige " vrije tijd" een paar klankboxen in mekaar gestoken om wat extra decibels aan onze muziek te geven. Niet dat je die hier niet kan kopen maar we wilden ze integreren in onze woonkamer vandaar... Die boxen nemen we dan ook eventjes mee naar de vrienden want we willen qua " lawaai" niet onderdoen voor de Venezolanen!!! Het werd een gezellige hoewel niet al te stille Heilige Nacht..Het deed wel beetje pijn dat we de dag ervoor niet op het trouwfeest van T's jongste zus aanwezig waren! Dat is dan de keerzijde van de medaille.....Maar zijn ouders hebben ons veel foto's beloofd! ....We kijken er al naar uit.
Nu we ons wagentje hebben ,kunnen we ook wat meer van de omgeving verkennen en ... op zoek gaan naar een autocinema. Daar zijn er heel wat van in Caracas en .. we zo kunnen we in de toekomst veel films gaan zien als er tijd voor is!!!!
Vermits we mobiel zijn, denken we eraan om de eindejaarsdagen op reis door te brengen. Onze keuze valt op Puerto La Cruz. op zo'n 400 km van Caracas. We hebben de tijd om het rustig aan te doen en meteen eens een goed beeld van Caracas en omgeving te krijgen. Eventjes tijd om er samen tussenuit te zijn is welkom. Ik wist al van Mexico dat ik veel tijd alleen zou doorbrengen en ook dat T voor bepaalde zaken volledig op mij rekende. Mijn jaren kostschool hadden dan toch zin gehad... daar had ik ook moeten leren om de heimwee een plaats te geven en mijn plan te trekken. Maar dat neemt niet weg dat er steeds periodes blijven dat ik het moeilijk heb met de keuze die ik indertijd maakte toen ik ja zei tegen T en mee trok naar het buitenland!!....Nooit gedacht dat je soms zo alleen kan zijn tussen zoveel mensen en dat niettegenstaande die ene persoon voor wie je zo " unconditional" gekozen hebt...Ik heb gewoon te weinig om handen !! Daar moet dringend wat aan gedaan worden!!
De twee opvallende, vrijwel even heldere sterren die rond middernacht hoog in het zuiden schitteren, zijn Castor en Pollux.
Sinds de oudheid worden ze beschouwd als de hemelse tweeling, zonen van Leda en Zeus.Volgens de legende beloonde Zeus hen voor hun onderlinge trouw door ze als sterren aan de hemel te plaatsen.
Castor, de meest noordelijke ( bovenste) van de twee is zelf een zesling, maar dat is met het blote oog niet te zien. Castor ziet eruit als een eenvoudige ster, maar is in werkelijkheid een " familie" van 6 om elkaar wentelende sterren.
Pollux is een gewone, enkelvoudige ster die 10 keer groter is en 30 keer meer licht uitstraalt dan de zon.
Castor en Pollux vormen de beide hoofden van het sterrenbeeld Tweelingen. Deze hemelstreek ligt aan de rand van de Melkweg. Alleen op donkere, maanloze nachten en ver van storend stadslicht kan men de Melkweg zien als een vlokkige, zilverwitte band aan de hemel. In een verrekijker lost het zwakke licht op in miljoenen sterren.
Als jullie het niet te koud hebben... ga maar eens op zoek!!
"De dag zal nooit de nacht geloven, dat er sterren bestaan."
: (
Hans Kudszus)
Het was een heel prettig weekend en groot en klein hebben volop genoten. Het was hier geen seconde stil want kleinzoon 1 is nogal flink van de tongriem gesneden en het is een openbaring wat er allemaal door zo'n kinderhoofdje gaat... De batterijen zijn weer opgeladen en aan de andere kant plat ... We kunnen weer verder.
Intussen beginnen de dagen al te lengen en stilaan zal het voorjaar ontwaken.
Vandaag is het ook 2/2 en dan vieren we Lichtmis.
Hoe kwam men aan het woord Lichtmis?
In de bijbel staat dat 40 dagen na de geboorte van Jezus, Maria volgens Joodse gewoonte een zuiveringsritueel moest ondergaan en dat men het kind in de tempel moest wijden. Maar we kennen Lichtmis ook als de dag dat er kaarsen worden gewijd en er vroeger een kaarsjesprocessie werd gehouden .
Het kaarsenritueel ter gelegenheid van Lichtmis gaat terug tot de 10e eeuw en werd pas in de 12e eeuw door Rome overgenomen. Kerkgangers namen gewijde kaarsen mee naar huis ter berscherming tegen onheil en tegenspoed. Men ging ervan uit dat de Lichtmiskaarsen een geneeskundige kracht bezaten.
Zelfs al bij de Kelten werd 2 februari gevierd onder de naam "Imbolc" wat verse melk betekent en verwijst naar het moment waarop de lammeren worden geboren. Bij dat feest werden ook kaarsen gebruikt, waarmee het lengen van de dagen werd voorgesteld.
Maar voor de meesten is Lichtmis de dag waarop in heel Europa traditioneel pannenkoeken gebakken worden. In veel talen bestaat het volgende gezegde:
" Er is geen vrouwtje nog zo arm, of ze maakt haar panneke warm "
Ik vond bronnen uit Zwitserland, Frankrijk, Groot Brittannië...waar die traditie bestond/bestaat. De ronde vorm van de pannenkoek zou verband houden met de ronde vorm van de zon, die vanaf nu immers duidelijk meer kracht gaat krijgen. In sommige streken van Frankrijk wordt in plaats van pannenkoeken een soort ronde beignets gebakken en in Spanje zijn de beignets van uienschijven. Een oud Frans gebruik zou erin bestaan dat de eerste pannenkoek die op 2 februari werd gebakken, werd opgegooid terwijl men een geldstuk vasthield. Daarna wikkelde men de koek rond de munt en dat pakje werd dan in processie door het hele huis gedragen en tenslotte door het oudste lid van het gezin bovenop de kast gelegd. Die hoogst bijzondere pannenkoek zou niet beschimmelen ( misschien omdat de muizen er mee weg waren voor die kans bestond ). De munt van die pannenkoek werd dan bestemd voor de eerste arme die het volgende jaar het huis zou passeren. Zo werd Lichtmis beschouwd als een geluksbrenger .
Maar voor ons was pannenkoeken bakken op Lichtmis een totaal ander feest. In hoeverre die traditie nog wordt onderhouden door de andere familieleden weet ik niet maar dit vrouwtje hier bakt als naar gewoonte altijd pannenkoeken op Lichtmis. Ons ma bakte verse pannenkoeken, geen pakje klaargemaakte uit de supermarkt die alleen maar moeten opgewarmd worden. Neen, ons ma maakte zelf het beslag en dan stond die grote kom te rijzen en bleven wij in de buurt tot het festijn begon. De keuken was dan meestal vervuld van zalige geuren, gelach en gebabbel. Wat rook het toen heerlijk. De bruine suiker en de donkere siroop stonden al op de tafel klaar om op die lekkere, verse pannenkoeken te smeren. We verorberden het ene koekje na het anderen. De stroop liep langs onze vinger, we likten onze lippen af en aten ons buikje rond. Wat was dat heerlijk in die gezellig verwarmde keuken. De pannenkoeken werden niet in de pan gebakken maar lagen lekker naast elkaar te bruinen op een " Leuvense " stoof... Weet je wat er nog het zaligste was ?? We moesten op die pannenkoekendag niet verplicht een mes en vork gebruiken. Neen we rolden de royaal bestrooide koek op tot een grote rol en haphap... zo maar uit het vuistje!! Pure nostalgie.
Daarom zet ik die traditie voort en bak ik mijn pannenkoeken ook uit gistdeeg en mijn ventje heeft van dikke innox een grote bakplaat gemaakt die op elektriciteit werkt . Zo kan ik in éen keer 6 pannenkoeken bakken en als iedereen er is dan is dat nodig want dan schuift de stapel hoor!!
Hoe lang zal die traditie nog bestaan ? Mens, wat zou ik graag hebben dat ons ma er heel eventjes bij was want zij heeft ons die gezellige gewoonte doorgegeven!! Heb je zin? Schuif maar bij!
Gisteren na school, hebben we kleindochtertje 1 mee genomen. Ze wilde absoluut nog eens logeren bij oma en opa. Broer wilde natuurlijk ook mee maar omdat hij op zaterdagvoormiddag tennisles heeft, brengt de zoon hem pas tegen de middag, dan rest ons toch nog tot zondagavond om te genieten van onze twee schatten. We waren amper 2 uurtjes thuis of broer belde reeds op om te horen of zijn zus het niet erg vond dat hij pas morgenmiddag hier zou zijn en of ze hem niet teveel miste!!! Als er hier al iemand is die iemand mist , dan is het wel kleinzoon die zijn zus mist!!!. Ja, bij de zoon is het twee per twee. De tweeling vormen een stel en de twee oudsten het andere ploegje... Het is vertederend te zien hoe ze aan mekaar hangen... Hopelijk is het over 20 j ook nog zo.. Na het voorleesritueel en het slaapliedje gisterenavond (!!!) zag ik toch eventjes dat de oogjes hier blonken... Raar hé, ze zagen je de oren van de kop om mee te komen maar toch willen ze ook bij mekaar zijn. We zullen dus de komende 2 dagen volop genieten en Venezuela zal heel eventjes blijven liggen...
Ik kan onmogelijk over Venezuela schrijven zonder niet even stil te staan bij zijn grondslaglegger Simon Bolivar. Zijn standbeeld staat dan ook heel opvallend in het centrum van de stad, de lokale munt is de bolivar en zelfs een stad in het zuiden is naar Bolivar genoemd. Bolivar is Venezuela zoals de Inca's Peru zijn.....Telkens twee begrippen maar onafscheidelijk met elkaar verbonden.
Daarom even ter info iets over die man:!
Simon Bolivar (1783-1830) was een van de grootste generaals van Z Amerika. Door zijn overwinningen op de Spanjaarden werden Bolivia, Colombia, Equador, Peru en Venezuela onafhankelijk. Daarom wordt hij ook wel eens El Liberator ( de bevrijder) genoemd of De George Washington van Zuid Amerika.
Bolivar is geboren in Caracas op 24 Juli 1783. Zijn ouders stierven toen hij nog een kind was en van hen erfde hij een fortuin. Als jongeling zwierf hij door Europa.
Toen hij naar Venezuela terugkeerde, sloot hij zich aan bij een groep patriotten die in 1810 Caracas in beslag namen en van Spanje de onafhankelijkheid opeisten Daarna ging hij naar Groot Brittannië op zoek naar hulp maar kreeg enkel de belofte van neutraliteit. Toen hij terugkeerde naar Caracas nam hij de leiding over van een patriotistisch leger en heroverde in 1813 Caracas van de Spanjaarden. Maar de Spanjaarden dwongen hem Venezuela te verlaten. Hij vluchtte naar New Granada ( nu Colombia) dat ook in oorlog was met Spanje. Daar nam hij de leiding van een Colombiaanse macht maar tekort aan mannen en voorraad dwongen hem weer te vluchten, nu naar Jamaica. Van daaruit keerde hij in 1816 met een leger terug naar Venezuela en nam Angostra ( nu Ciudad Bolivar) in. Hij werd daar een echte dictator.
Van daaruit zal hij in 1819 na de bevrijding van Colombia ( nu Equador, Panama en Venezuela) de eerste president van dat gebied worden. Hij verpletterde het Spaanse leger in Carabobo in Venezuela in 1821. In 1822 werd hij dictator van Peru.
Ter ere van Bolivar werd het noorden van Peru als een afzonderlijke staat uitgeroepen onder de naam Bolivia. De grondwet die hij uittekende voor Bolivia is éen van zijn belangrijkste politieke verklaringen en heeft een enorme impact gehad op de Z Amerikaanse regio van toen.
.
Deze info heeft mij eventjes weer weggetrokken van mijn dagboek. We kregen nog steeds geen nieuws van het thuisfront en ik voel de "spleen" stilaan opkomen zeker als mijn ventje dan ook nog eens weg is of tot 's avonds laat met zijn neus in de schema's zit. . Ons appartementje valt dan weer reuze mee maar ligt toch wat verder van het centrum dan ik dacht . Ik was vergeten dat het openbaar vervoer in Zuid Amerika soms kan tegenvallen. De bussen zijn hier wel proper maar... overladen en ik "haat" het om bij zo'n hitte "gesandwiched " te worden!!!
Mocht ik na ons bezoek aan CT twijfelen of we in Zuid Amerika zitten.. dan ben ik het intussen zeker dat we wel degelijk daar zitten. Alles duurt hier de nodige tijd en loopt verkeerd als het kan verkeerd lopen ..... Eerst komen de mannen van de gasaansluiting maar blijkt dat ze ons order niet bij hebben. Dat is dan nog een dag langer " koud" eten presenteren aan mijn ventje....De elektriciteit werkt in het woongedeelte maar niet in de keuken en juist daar is het heet en kan ik de " ventilatie" niet opzetten!!!...Twee dagen lieten ze ons wachten.... De meubelen werden natuurlijk een dag later dan gevraagd geleverd en daar zat ik dan op de blote grond te wachten zonder ook maar éen moment het appartement te kunnen verlaten.... T vindt niet direct de geschikte locatie voor zijn cursus en is dus een ganse dag op " zwier" zodat het geloop naar al de instanties voor mij is. Mijn Spaans is nu al wel behoorlijk maar al die technische termen zijn toch nog een probleem. Gelukkig is Nelly er om mij overal naar toe te voeren want anders geraak ik op éen dag nergens.. Alleen aan haar Spaans heb ik niets ( ) en dat zorgt toch nog voor de nodige hilariteit...En de postbode heeft Venezuela of ons adres nog niet gevonden, vrees ik want nog steeds geen nieuws van het thuisfront...En om de cirkel rond te maken heb ik al eens de verkeerde halte genomen om af te stappen en dan maar zien dat ik weer " thuis" geraakt in een stad waar ik geen enkele straat of voorstad of locatie ken tenzij " Jardin Tiuna, Calle la Guarita por favor señor..." Maar daarover wil ik het niet nu niet meer hebben. Ik weet zo stilaan dat alles wel op zijn pootjes komt met veel geduld en mañanas....dus ik neem jullie terug mee op " trot"....
Zondag 7- 11- '71 Vandaag zouden we samen met René en Maria naar Mariposa gaan dat bij Potrerito hoort en daar een bezoekje brengen aan een glasblazerij ..
Bruno Ava kwam vanuit Italië naar Venezuela op zoek naar nieuwe horizonten. Hij huwde met een Italiaanse die in Venezuela woonde en omdat het in de bergen kouder is, bouwde hij er in 1957 zijn glasfabriek . Hij startte daar Icet Arte Murano samen met een 12tal Venetiaanse vakmannen . Ze blazen er vooral artistiek glas - en kristalwerk.
Het loonde de moeite om er naar toe te rijden niet alleen voor de natuur maar ook om de handigheid van die mannen te bewonderen. We kochten er een vaas + bijpassende asbak, een eerste souvenir uit Venezuela en meteen een cadeau voor onze tweede huwelijksverjaardag morgen.
Gisteren vertelde ik jullie dat we een bezoekje brachten aan Colonia Tovar. We zijn er later nog een paar keer naartoe geweest, alleen en ook met de ouders van T toen ze hier op bezoek waren na de geboorte van de zoon. Daarom maak ik een samenvatting van al die trips naar dat typische dorpje.
Wat is Colonia Tovar?
Het is een heel verrassende en onverwachte plaats in Venezuela. Het is een typisch Duits dorpje dat doet denken aan het Duitse Schwarzwald. Het ligt zon 60 km ten W. van Caracas, verborgen in de bergen van de staat Aragua, op zo'n 2000 m boven zeeniveau. Daardoor kent het een heel typisch klimaat met een gemiddelde temperatuur van 16° C. De hoge ligging zorgt voor spectaculaire landschappen en zichten.
Hoe is colonia Tovar ontstaan?
In 1843 kwamen een groep immigranten, 145 mannen, 96 vrouwen en 117 kinderen van de Duitse steden Wyhl, Edingen en Oberbergen over de Atlantische oceaan naar Venezuela als deel van een kolonisatiepackt dat opgezet was door Agustin Codazzi.
Het was op vraag van de Venezolaanse regering dat die immigratie gebeurde om het tekort aan arbeid, dat ontstaan was door de onafhankelijkheidssoorlog, op te vullen en zo de economie terug een zetje te geven. Tijdens de overtocht stierven 70 mensen aan smallpox. Toen ze aanmeerden in La Guaria hield de Venezolaanse regering hen 40 dagen aan boord in quarantaine. Daarna lieten ze hen aan land komen zonder enige steun. Daarom trokken de eerste immigranten de bergen in naar het stuk land dat Codazzi voor hen gekozen had en zetten ze er een kopie van hun eigen land neer.
Juist omdat het dorp zo'n 100 j lang afgesloten bleef van de buitenwereld, waren de bewoners in staat om hun eigen typische gewoonten en tradities jarenlang in stand te houden. Zo behielden ze bv hun eigen taal ( een dialect uit Baden) hun eet - en drinkgewoontes, hun kledij en hun typische dansen. Dat is niet het enige restant van hun afkomst. Ook hun gebouwen zijn typisch Duits met die steil afhellende daken, een noodzaak in het thuisland om de sneeuw van de daken te houden maar natuurlijk helemaal niet nodig hier in de tropen waar sneeuwval niet bestond. Het houtwerk en de felle kleuren geven ook dat typisch Duitse accent aan het dorp. Men vraagt zich nog steeds af of de eerste Duitsers die typische bouwstijl toepasten uit pure nostalgie of omdat het de enige manier van bouwen was die ze kenden?.
Het duurde tot 1940 vooraleer het Spaans geïntroduceerd werd in Colonia Tovar.
Ik zei reeds dat het dorp van een uitzonderlijk klimaat geniet. Overdag is het fris, zo'n 16° C omwille van zijn hoogteligging. Dat uitzonderlijk klimaat voor Venezuela zorgt ervoor dat hier veel typisch Europese gewassen kunnen geoogst worden.We kochten daarom heerlijke aardbeien... een onverwacht"snoepje" hier in de tropen.... De straten in CT zijn steil maar ze geven een uniek zicht op de omgeving.
Op de Plaza Municipal staat de oude kerk in een replica van een Duitse kerk. Achter de kerk staat nog steeds de eerste molen die in het dorp gebouwd werd. Maar wat zeker het bezoeken waard is , is het museum. Het werd opgericht door Professor Nestor Rojas en daarin wordt voor een groot stuk de geschiedenis van het ontstaan en de evolutie van CT uitgebeeld.
Donderdag 28-10-'71 Om 9.30 stond de verantwoordelijke( René) al aan ons hotel om eerst met T naar het kantoor te gaan en daarna zouden we samen op zoek gaan naar een appartement. Terwijl de mannen weg waren , had ik de gelegenheid om even de buurt rond het hotel te verkennen. Wat een heksenketel!!! Het stond voor mij nu al vast dat ik niet in het centrum van de stad wilde wonen. Ik ben een buitenkind en heb graag wat ruimte en rust rondom mij en zoals het er hier aan toegaat.... Ik zou mij in die drukte doodongelukkig voelen. Voor T maakt het niet zoveel verschil uit, hij zal toch niet veel thuis zijn !!!!!! Zijn voorwaarden zijn dat het moet bereikbaar zijn met openbaar vervoer en niet te ver afgelegen van alles! ! We brachten René hiervan op de hoogte, hij had een paar adressen genoteerd die binnen ons budget lagen. Diezelfde dag nog vonden we een knus appartement met twee slaapkamers in het gebouw " Jardin Tiuna" . Het was wel onbemeubeld maar er viel iets gezelligs van te maken. Wat bij mij vooral de doorslag gaf was de nabijheid van een supermarkt ( 5 min wandelen ),de autobus halte die op zo'n 100 m lag en de mooie, rustige buurt. Het gebouw was behoorlijk nieuw had een mooie binnentuin en ..er was een gemeenschappelijk zwembad! Wat een luxe!!! Het contract werd getekend en we spraken af dat wij,de vrouwen, de volgende dag de nodige aankopen ( huisgerief) en de boodschappen zouden doen.Voor we gingen slapen waagden we ons nog aan een wandeling in de buurt van het hotel. De auto's leken in een betere toestand dan in Mexico maar het verkeer leek hier een probleem. Het viel ons dat er dat er in Caracas zoveel Spanjaarden, Italianen en kleurlingen rondliepen en dat de meesten ervan taxichauffeur waren... Maar ik heb het al gezegd en de toekomst bevestigde die eerste vaststelling, Caracas was een smeltkroes van volkeren.
Vrijdag 29- 10- '71 T. was al vroeg vertrokken zodat ik nog de tijd had om een paar brieven te schrijven vooraleer mijn " shopgenote Maria " eraan kwam. Hij moest op zoek gaan naar een leslokaal voor zo'n 35 man. Afwachten of dat even vlot zou verlopen als met ons appartement!!! Wij waren het derde Belgische koppel dat voor de firma in Venezuela verbleef. Er was T 's rechtstreekse baas René en vrouw en de coördinator van het project met vrouw ( Jan en Nelly, rasechte Westvlamingen!!!!) en hun twee zoontjes. . Jan en Nelly waren maar een 8 tal jaar ouder dan wij en meteen klikte het tussen ons 4. We zouden er in de toekomst nieuwe vrienden bij hebben.
Wat mij hier intussen opviel ,was dat autorijden hier zijn eigen leven leidde.... Signalisaties werden vervangen door arm en handgebaren en je kon die maar beter in het oog houden want rode lichten beletten niemand om door te rijden , de arm wel!!!!! Daarnaast waren de hoofdwegen wel uiterst verzorgd en kende Caracas een hypermodern wegennet. We zagen dat er werken aan de gang waren om boven de bestaande autostrades een extra baan aan te leggen en op bepaalde plaatsen zelfs 3 boven elkaar. De betonen palen daarvoor rezen hier en daar al uit de grond. De verkeerswisselaars bestonden al uit 2 autostrades boven elkaar... We hebben op termijn die werken zijn evolueren maar vertrokken een paar maanden te vroeg om er ook over te rijden. Maar nu loop ik al vooruit op de tijd.
Zaterdag 30-10- '71
In de voormiddag kochten we de nodige meubelen regelden we de gas en elektriciteitsaansluiting en alles wat er bij het intrekken in een appartement komt zien. De hitte waren we al snel gewoon alleen het hoogte verschil met België ( 800m) vroeg een kleine aanpassing, vandaar dat we 's avonds bekaf waren!
Zondag 31- 10- '71 Om 10u kwamen René en vrouw ons ophalen om samen een uitstap te doen even buiten de stad. We reden naar " Colonia Tovar"; een typisch Duits dorpje op 60 km buiten de hoofdstad.
Het lag in de bergen op zo'n' 2000 m hoogte en van daaruit hadden we een enig zicht !!! De ingang van het dorp moest door een soort "arc", zie foto
>
De bergflanken waren prachtig begroeid en het rook er heerlijk, wat een verschil met Caracas waar de benzinegeur niet uit de lucht was!
Colonia Tovar was een Duitse kolonie waar naast de eigen taal en klederdracht niets spectaculairs te beleven viel.
Er waren nog een paar voorbeelden van de eerste rudimentaire huizen. Die werden na een tijd vervangen door typische Duitse huizen.
We bezochten het kerkje en een klein museum en slenterden langs de vele toeristenwinkeltjes. Het tochtje werd abrupt afgebroken door een plensbui. Het water kwam in bakken naar beneden en dat maakte de afdaling met de auto redelijk gevaarlijk. Toen we terug de stad naderden , moesten we rechtsomkeer maken want de straten waren overstroomd met modder en water....
Eindelijk, na veel geloop, was de vertrekdag voor ons tweede avontuur daar. We hadden de laatste nacht bij de ouders van T geslapen want die zouden ons naar Zaventem brengen. We stonden om 4:45u op want om 7:30u hadden we onze vlucht naar Frankfurt. Daar werden we per busje in transito gebracht. Om 10:15u vertrokken we dan met Lufthansa over de Canarisch eilanden naar Caracas, hoofdstad van Venezuela.
Een tussenlanding op Las Palmas gaf ons reeds een eerste indruk van de Zuiderse warmte.We waren het al wat vergeten na drie maanden België!! Vanaf Las Palmas ging het dan in een ruk naar Caracas.
Vorig jaar nam ik jullie mee naar het Mexico van de jaren '70. Het werd voor mij een heel emotioneel teruggaan naar het verleden en naar de tijd waar alle zekerheden en vaste waarden in mijn leven plaats maakten voor onzekerheid, een zoeken naar en vooral een enorm geloof in het ja woord dat T. en ik aan mekaar hadden gegeven. De vuurproef hadden we bij manier van spreken goed doorstaan en daarom durfden we na een paar maanden België een tweede avontuur aan.
VENEZUELA
Het lijkt precies alsof de geschiedenis zich herhaalt. Zoals ik mij toen weer moest opladen om naar een nieuw land en avontuur te trekken, zo moet ik mij hier ook opladen om aan dit reisverslag te beginnen. Maar het lukte toen perfect, de aanpassing ging vlugger dan verwacht , dus nu zal het hier ook wel lukken zeker? Mexico was ons eerste buitenland en de band ermee is en blijft anders dan met al onze andere landen. De link met de gevoelens en belevenissen toen is en blijft intenser dan al de andere.
Heel in het begin van " het tweede luik wat voorafging : 10/07/2007 van mijn blog"Het tweede luik heb ik gezegd dat ik alles al perfect in mijn hoofd had vóór dat T. mij vroeg om met hem mee te gaan naar het buitenland nl: huisje, tuintje, kindje Van dat huisje en tuintje moest ik nog niet direct dromen maar aan dat laatste kon gewerkt worden!! Daarom dat het accent van Venezuela veel meer lag bij die volgende grote mijlpaal in ons leven de geboorte van onze zoon!! Dit is ook éen van de redenen waarom we minder binnenlandse trips deden.
De Republiek Venezuela is een land in het noorden van Zuid Amerika en grenst aan de Caribische Zee en de Atlantische oceaan in het noorden, Guyana in het oosten, Brazilië in het zuiden en Colombia in het westen. Voor de Venezolaanse kust liggen Aruba, Bonaire,Curaçao, Isla Margarita en Trinidad en Tobago.
Na de Eerste Wereldoorlog raakte de Venezolaanse economie, die tot dan toe gericht was op landbouw, meer en meer gebaseerd op de productie en export van aardolie.
De vlag van Venezuela vraagt ook om wat uitleg. Ze bestaat uit 3 hoofdkleuren:
geel: staat voor de welvaart van het land, blauw staat voor de territoriale wateren van het land en rood staat voor het bloed dat de patriotten in de onafhankelijkheidsstrijd hebben verloren..
Aanvankelijk stonden er 7 sterren in de vlag, ze symboliseerden de zeven provincies die in het begin van de negentiende eeuw tegen de Spanjaarden in opstand kwamen: Caracas, Cumaná, Barcelona, Barinas, Margarita, Mérida en Trujillo.
Nu staan er 8 sterren. De achtste ster staat voor "de overwinning en de toekomst".
Deze extra ster was ooit voorgesteld door Simón Bolívar, maar werd pas in 2006 toegevoegd. Die achtste ster verwijst mogelijk ook naar de Venezolaanse claim op een groot deel van Guyana en Trinidad en Tobago.
Dat Venezuela in de eerste plaats een petroleumland was en is, kon jeop toeristisch vlak heel goed zien. Men had hier veel minder aandacht voor de restanten van de indiaanse cultuur. We waanden ons hier niet in Z-Amerika maar konden ons evengoed inbeelden dat we leefden in een metropool ergens in Europa.
Caracas, de hoofdstad waar we 2j1/2 woonden, kon gelijkgesteld worden met om het even welke grote Europese stad. Je vond er letterlijk alles tot zelfs ons Belgisch Witloof !!
De stad was éen smeltkroes van volkeren , de echte indiaanse Venezolaan vond je hier niet , daarvoor moest je al diep in het binnenland gaan!
Met dat in het achterhoofd kunnen we vertrekken!
Hebben jullie er zin in om weer mee te reizen?
Indien niet je kan gerust wegzappen, no worries!!
Ladies and gentlemen fasten your seatbelts!
Nog even ter info. Als ik over onze buitenlandse avonturen vertel, dan kruip ik terug in de huid van dat jong meisje of die jonge dame(!) van toen, anders krijg ik het nooit verwoord zoals het toen aanvoelde. Dat moet lukken aan de hand van mijn dagboek en de herinneringen die beetje bij beetje weer boven komen.
Het is dus niet de bijna 40j oudere dame die vertelt!!!
Gejaagd door..., neen , niet door de wind maar door het leven. Gedreven door de menigte. Gejaagd als een TGV, geen tijd om te kijken steeds weer vooruit!
Vooruit.. voor wie , voor wat? Uiteindelijk streven naar de harmonie van een rijk gevuld leven. Beseffen dat, wanneer de tijd gekomen is, we enkel onze ogen willen sluiten met een hart vervuld van liefde.
Een mens in de woestijn : een zandloper Een houtworm in de beklaagden bank : een baliekluiver Een aandeel in munitie: een knaleffect Een graaf zonder auto: een loopgraaf Een pater op een schimmel : zwart op wit Een tor aan een rekstok: een rektor Een hut van een eskimo: een ijshokkie Een paardenvijg: een vliegbasis Twee vrijende duizendpoten: een ritssluiting Een miljonair op de wc: een rijke stinkerd Een paling onder een tram : een aalmoes Een stel boeven op een rij: een rijtuig Een pedicure zonder werk : een voetzoeker Een wc op een berg : hoge drukgebied Een achterwerk van een kip: een eitunnel Een stuk ruimte onder bed : Povlakte( voorbijgestreefd !) Een geestelijke in Duitsland:: een Duitse herder Een verlopen filmster: een ekster Een kind van krakers: een krakeling Een ruzie tussen directeuren : directiekeet Een matroos met bril: een briljantje Het paren van ijsberen: een koud kunstje Sinterklaas met een lamp : een schijnheilige Een kok in een vliegtuig : een luchtkoker Een belastingophaler in het chinees : Ping pong foetsie Het achterwerk van een boef: een rovershol Het achterwerk van de paus: een zalig uiteinde Een drol naast de wc : een drukfout
Het was vandaag het juiste weer om in de tuin bezig te zijn. De bloembollen moesten er dringend in en ook het onkruid moest eraan geloven. Om 16u was mijn "pijpje" uit en protesteerde mijn rug teveel om nog verder te doen. Dat kwam goed uit want ik wilde de eedaflegging van Obama niet missen. Hebben jullie het ook gezien? Indrukwekkend hé die opkomst en de uitstraling van die man!! Nu moeten we maar hopen dat de brave man aan de verwachtingen kan voldoen.
Omdat ik niet verder kom dan het zeggen van "pap" ... laat ik het volgende clipje maar mijn logje afmaken.
Wil je ook meegenieten van de moderne " jeugdige" versie van Grease, zet dan mijn muziek stiller bovenaan, klik op Grease en swing mee!! Dat geldt echter niet voor mij mijn " oude, stijve" leden ze protesteren teveel ... Het wordt tijd dat het zomert en ik weer wat meer bezig ben buiten.... grease
Amerika kijkt al een tijdje uit naar de aanstelling van hun 44ste president de zwarte senator Barack Obama.
Vandaag doet hij het dus. Barack Obama ,45j oud, van gemengd zwart/blanke afkomst schrijft geschiedenis door als eerste Afro-Amerikaan het Witte Huis te winnen. Hij zal de eed afleggen op dezelfde bijbel als oud-president Abraham Lincoln, zijn grote voorbeeld, deed bij zijn inauguratie.
Obama is een bijzonder slimme man, opgeleid aan de Columbia University en aan Harvard als jurist. Obama's sterke kanten zijn zijn haast charismatische uitstraling, zijn intelligentie en zijn vleesgeworden multiraciale, multiculturele Amerikaan zijn. Daarom kijkt niet alleen een ganse natie maar ook de wereld erbuiten uit naar wat hij in de toekomst zal brengen.
Heeft hij een kans? Ik denk het wel. Amerika heeft behoefte aan hoop, aan eenheid, aan een nieuw fris geluid, een nieuw fris gezicht. Uit alle kandidaten sprong Obama eruit, niet alleen door zijn kleur maar vooral door zijn jeugdige uitstraling. Het zal een lange , moeilijke en harde weg worden maar in veel opzichten is Obama Amerika's beste hoop! De verwachtingen in deze economische en politieke moeilijke tijd liggen dan ook hoog.
Zoals een dame die al uren voor het Witte Huis wacht op de inauguratie zei: " For 8 years I was ashamed of my country, now I hope to get my proud back"
Een paar van Obama's uitspraken zijn nu al legendarisch " There is not a liberal America and a conservative America- there is the United States of America."
" I don't oppose all wars. What I am opposes to is a dumb war. What I am opposed to is a rash war".
" My parents shared not only an improbable love, they shared an abiding faith in the possibilities of this nation. They would give me an African name, Barack, or blessed, believing that in a tolerant America your name is no barrier to succes".
Hoewel Obama de vele verwachtingen - want de erfenis die hij meekrijgt is alles behalve rooskleurig- tempert, geven we hem nu best het voordeel van de twijfel. Daarom ben ik - zoals zoveel anderen- benieuwd wat die man te vertellen heeft bij zijn eedaflegging. Maar evenals zoveel anderen houd ik ook mijn hart vast en hoop dat er weer niet éen of andere fanatiekeling deze sterke figuur- waar iedereen zoveel van verwacht- het leven ontneemt. De wereld zit nu niet echt te wachten op een tweede Martin Luther King of een Kennedy story....
Eén dag voor de memorabele aanstelling van de eerste zwarte president van de USA, vond ik de volgende frappante vergelijking van twee voorgangers van de nieuwe president. Je staat daar toch wel even bij stil....
Toevalligheden Of samenloop van omstandigheden
Abraham Lincoln werd in het congres gekozen in 1846. John F. Kennedy werd in het congres gekozen in 1946.
Abraham Lincoln werd president in 1860. John F. Kennedy werd president in 1960.
De namen Lincoln en Kennedy bestaan
uit 7 letters.
Beiden waren zeer gehecht aan de mensenrechten
De echtgenote van beide presidenten
verloor een kind tijdens hun verblijf in het Witte Huis.
Beide presidenten werden gedood door een kogel in het hoofd. Beide presidenten stierven op een vrijdag.
De secretaresse van Lincoln heette Kennedy
De secretaresse van Kennedy heette Lincoln
Beide presidenten werden vermoord door
zuiderlingen
Beide presidenten hadden als opvolger een
zuiderling
De naam van ieder van hun opvolgers bestond uit 7 letters, Beiden heetten Johnson.
Andrew Johnson, die Lincoln opvolgde, werd geboren in 1808. Lyndon Johnson, die Kennedy opvolgde, werd geboren in 1908.
John Wilkes Booth, die Lincoln vermoordde, werd geboren in 1839. Lee Harvey Oswald, die Kennedy vermoordde, werd geboren in 1939.
Beide moordenaars waren bekend onder hun
3 namen
Het totaal aantal letters van hun respectievelijke namen bedroeg 15
Lincoln stierf in een theater met de naam Kennedy. Kennedy stierf in een limousine met de naam Lincoln.
John Wilkes Booth trachtte te ontsnappen vanuit een theater en
werd aangehouden in een flatgebouw. Lee Harvey Oswald trachtte te ontsnappen vanuit een flatgebouw en werd aangehouden in een theater.
Booth en Oswald werden vermoord voor hun proces ..
En nog verrassend ...
Eén week voor hij vermoord werd, was Lincoln met vakantie in Monroe, Maryland Eén week voor hij vermoord werd, was Kennedy met vakantie met Marilyn Monroe.
Kan het allemaal toeval zijn ?
Of is het mogelijk dat er toch
nog andere ongekende krachten
zijn ?
Waarheid en realiteit
zullen wellicht
altijd erg geheimzinnig blijven...
Bijna dagelijk teister ik mijn toetsenbord zonder erbij stil te staan of het dat wel goed vindt. Terwijl ik vandaag weer eens bezig was, dacht ik volgende verzuchtingen te horen...
Daar komt ze weer,.... haar slanke vingers bespelen mijn knoppen, haar zachte druk brengt mij tot leven. De lettertjes worden woorden, de woorden vormen zinnen, een tekstje wordt geschreven voor haar blog.
Oh, meesteres van mij, bespeel toch al mijn zinnen want ik besta alleen voor jou, waar anders dien ik voor, ik jouw nederig toetsenbord!
Heel zachtjes heb ik mijn toetsenbord gestreeld en stilletjes mijn pctje dichtgedaan.....
Telkens als er iemand vraagt waartoe die grote antenne naast ons huis dient en ik zeg: " mijn ventje is zendamateur", dan krijg ik vaak als antwoord " ah ja CBer!!". Dan ben ik steeds blij dat er geen echte amateur in de buurt staat. CBer zeggen tegen een rasechte zendamateur is zoveel als kwakzalver zeggen tegen een dokter. Dan voelen ze zich miskend en ergens kan ik hen begrijpen want ik ben zelf ook 4j heel actief geweest als zendamateur toen we in Nigeria woonden. Daarom probeer ik hier eens uit te leggen wat het verschil tussen beide is.
Ik vertelde jullie al over de passie van mijn ventje voor radio .Nochtans bestaat er bij veel mensen een misverstand over die hobby. Velen kennen het radioverkeer onder de burgers als CB dat nu echter weinig of niet meer voorkomt tenzij misschien onder truckbestuurders.
CB staat voor Citizens' band = een systeem voor korte-afstands radiocommunicatie in simplex (dwz dat je enkel om beurt kan praten en mekaar niet kan onderbreken of in de rede vallen). Vandaar dat men een gesprek vaak afsluit met " over" als men wil dat de andere kant reageert! CBers kunnen ook maar op bepaalde radiobanden uitkomen en hebben geen vergunning nodig, vandaar dat je ze niet mag verwarren met andere radioamateurs (= Hams)
Amateur radio of Ham radio is zowel een hobby als een dienst omdat "hams" verschillende vormen van radiocommunicatie toestellen bezitten om te kunnen communiceren met andere amateurs.. In oorlogsgebieden of rampgebieden of ver afgelegen gebieden is vaak enkel nog contact met een lokale zendamateur de enige communicatiemogelijkheid.. Deze eerste vorm van draadloze telegrafie stations vinden we terug in Canada en de USA.
Waarin verschilt nu een zendamateur van een CBer?
Zendamateurs gebruiken verschillende vormen van transmissie om te communiceren. De meest gebruikte is de stemcommunicatie . In het prille begin van radiotelegrafie bestond een andere vorm van transmissie nl Morse. Kennis van Morse was een eerste vereiste om een vergunnning te krijgen. Je moest daar dus een examen voor afleggen. Uit die Morse zijn afkortingen overgebleven die ook door de amateurs gebruikt vb roger = begrepen QRM = er is storing van een ander station op de band QRN = er is atmosferische storing QTH = adres ( je vraagt dus niet wat is je adres maar wat is je QTH) QRX = wacht even QRL = werk QSB = signaal dat op en neer gaat QRZ = wie roept er op QRPIETER= kinderen QSL= bevestiging XYL= echtgenote 88 = love en kisses 73 = groeten enz......
Zo kan men op een snelle manier doorgegeven wat er gevraagd of bedoeld wordt. Die afkortingen worden ook bij stemcommunicaties gebruikt. Vermits Morse nu voorbijgestreefd is, moet een zendamateur sinds 2003 geen Morse examen meer afleggen om een vergunning te krijgen. Nochtans de " oude ratten" houden nog steeds van die "manier" van werken want het signaal reikt veel verder dan de stem.. Daarom wordt morse nog gebruikt op de korte golfbanden voor experimenteel gebruik bv aarde-maan-aarde communicatie.
Zendamateurs gebruiken vandaag ook de computer gelinkt aan hun zender om op andere manieren contacten te leggen zoals bv RTTY= radioteletype, Packet radio of echolink. Met dit laatste kan je via lokale internet verbonden repeaters communiceren.
Wat zijn repeaters?
Om een groter bereik te hebben op bepaalde banden moet een zendamateur een beroep doen op repeater systemen. De bedoeling van een repeater is om het radiosignaal van de zender te versterken. Je kan ze vergelijken met de masten voor mobiele telefonie. Daarom staan ze meestal op heuvels, bergen of hoge gebouwen. Zo kan je met bv minder vermogen toch een ander station dat 100 mijlen ver ligt contacteren. Vermits er ook onder de piloten, astronauten en cosmonauten zendamateurs zitten, bestaat er soms een kans om hen op een " missie " te contacteren op vooraf afgesproken frequenties en tijden. Omdat deze contacten uitzonderlijk zijn , hebben ze een onschatbare waarde voor de echte zendamateur!!!
Nog een ander punt van verschil met CBer is dat een zendamateur over een licentie moet beschikken vooraleer hij in de "lucht" mag komen. Daarvoor moet hij examens afleggen bij BIPT ( de vroegere regie) Het eerste examen dient om te bewijzen dat je de nodige kennis hebt om zo'n station te gebruiken ( electriciteit, antennekennis, een zender kunnen afstemmen op de juiste frequente enz) en dat je ook alle wettelijke reglementen kent zodat je weet wanneer en waar je mag uitzenden om te voorkomen dat je op de frequentie komt van een andere amateur of op andere radiodiensten ( politie, luchtvaart enz..) Ben je daarin geslaagd dan moest je een examen Morse afleggen maar dat is nu geen voorwaarde meer om je vergunning te krijgen. Van zodra je geslaagd bent in je examen krijg je een roepnaam ( callsign) Dat is nu jouw radiopas. Je begint en eindigt elk gesprek met het vermelden van je callsign, zodat iedereen weet wie er op frequentie is en dat je geen " piraat" bent. Elke callsign is uniek en er bestaat er geen tweede van. Zo'n callsign wordt ook volgens een vast patroon opgesteld. De twee eerste letters staan voor het land, dan volgt een nummer en daarna je persoonlijk code. vb Elke callsign uit België begint met ON, PA staat voor Nederland , G staat voor Engeland, D en DK voor Duitsland, EA en EB voor Spanje enz
Onze callsign van Nigeria bv was 5N0ATW en 5NOWNL en werd omgeroepen als Five November Zero, alfa tango whisky en five november zero whisky nancy lima. Zoals jullie zien is Engels de voertaal onder zendamateurs.
Als een woord niet begrepen wordt dan gebruikt men een universeel alfabet om het te spellen.. a = alfa b = bravo c = charly d =delta e = ecco f = foxtrot g = golf h = hotel i = Italy j = Juliët k = kilo l = lima m = Mike n = november/nancy o = oscar p = papa q = quebec r = romeo s = sierra t = tango u = uniform v = victor w = whisky x = x-ray z = zulu dat behoort ook tot de examenstof! Het is heel handig om dit alfabet te kennen omdat het heel vaak gebruikt wordt bij het doorgeven van rapporten enz.
Het is ook een " must" dat elke zendamateur een logboek bijhoudt. Daarin staan al de contacten die hij maakt, opgeschreven zoals uur, dag, jaar, met wie( callsign) , op welke wijze ( SSB, morse...) en hoe sterk het contact was. De BIPT kan op elk moment inzage van je logboek opvragen....
Het is ook een extraatje aan de hobby om elk contact te bevestigen met een QSL kaart. Dat is een gepersonaliseerde kaart waarop alle info die in het log staan vermeld zijn. Die stuur je dan op naar je contactpersoon. Ik geef hier een voorbeeld van mijn QSL kaart uit Nigeria.
Hier de achterkant van de kaart om een contact te bevestigen
Voor sommigen is het een sport om zoveel mogelijk kaarten van zoveel mogelijk verschillende landen te verzamelen.
Uiteraard kan je pas uitzenden als je over de nodige apparatuur beschikt. Dat betreft niet enkel een transceiver (zender/ ontvanger) maar ook de nodige antennes voor de nodige banden. Daarom staan wij hier naast het huis met een mast van 23m hoog die vastgemaakt is aan een blok beton in de grond van zo'n 4 kub. Op die mast staat een 5 elements antenne van zo'n 11m breed en 11m lang... Vandaar dat we onlangs aan de BIPT moesten aantonen dat onze antenne reglementair was en geen storing veroorzaakte bij buren op radio , tv enz...
Om een vergunning te behouden moet een zendamateur aan de nodige normen voldoen en daarvoor soms bepaalde maatregelen nemen of aanpassingen doen. Je moet uiteraard elk jaar zo'n 50 euro neertellen om te mogen " zenden"
Er was een tijd dat ik ook erg door de zendmicrobe gebeten was. Omdat er in Nigeria weinig of geen " ontspanningsmogelijkheden" waren, was die hobby een uitstekende manier om je beperkte wereld te doorbreken. Vermits ik de enige vrouw was in Nigeria met een licentie en ik enkele talen spreek , was ik vaak " grof wild" op de band.!!! Wij ( mijn ventje en ik) hebben heel dikwijls tot uren in de nacht "pile ups" afgehandeld met andere amateurs over heel de wereld. Die vergunning kwam ook goed uit als mij ventje voor een week de " brousse" in moest en alle andere communicatie wegviel!!!
Hier in Belgie zijn er meerdere YLs ( zo worden vrouwelijke zendamateurs genoemd ) en is de uitdaging daarom minder groot, daarbij heb ik nog steeds mijn handen vol met de kleinkinderen, het gezin en ... nu ook de blog sinds ruim een jaar !!!! Misschien dat ik ooit eens terug de amateurswereld instap want soms kriebelt het wel als mijn ventje bezig is. Maar ik moet daarvoor terug een examen afleggen want mijn Nigeriaanse vergunning is niet compatibel hier in België.
Het was Paz die mij op de gedachte bracht om een iets over zendamateurs te schrijven . Veel mensen hebben geen idee wat dat juist inhoudt .
Alleen vrouwelijke muggen steken omdat zij de eiwitten uit het bloed nodig hebben voor de ontwikkeling van hun eitjes. Mannelijke muggen overleven met de nectar van bloemen. Het is nog niet bekend volgens welke criteria de vrouwelijke muggen hun "bloedgevers" uitzoeken. Aantrekkelijke stoffen voor de mug zijn o.a. stoffen die door het menselijke lichaam worden afgegeven bijvoorbeeld bepaalde fragmenten van eiwitten, uitwasemingen van ammoniak, melkzuren, koolstofdioxide of boterzuren. Er gaat een gerucht rond dat muggen op zweetvoeten afkomen. Verder spelen ook de luchtvochtigheid, de omgevingstemperatuur , de hoeveelheid licht en de omgevingskleur een belangrijke rol.
Wist je dat dat de meeste vrouwen het vaak kouder hebben dan mannen?
Behalve dat het heel romatisch is om te zeggen dat je het koud hebt, zodat je vriend/ventje even z'n arm om je heen kan leggen, is het ook wetenschappelijk bewezen dat vrouwen het eerder koud hebben dan mannen. Bij vrouwen vloeit er minder bloed naar de uiteinden van het lichaam dan bij mannen. Maar er zijn nog meer redenen.Zowel mannen als vrouwen hebben het moeilijk met lage temperaturen. Volgens professor menselijke fysiologie Mike Tipton van de universiteit van Portmouth komt dat doordat de mens ontstaan is in warme streken.
Later heeft hij zich moeten aanpassen aan lagere temperaturen. Maar van nature hebben we dus liever hoge temperaturen. Toch is het opvallend dat mannen minder problemen hebben met de kou dan vrouwen.
Tipton onderzocht het fenomeen en kwam tot de conclusie dat vrouwen het wel degelijk kouder hebben dan mannen. Vreemd genoeg komt dat deels doordat vrouwen efficiënter omgaan met de warmte die ze produceren.
Omdat het vet bij vrouwen beter verdeeld is over het lichaam dan bij mannen, zijn vrouwen beter in staat om het bloed naar de belangrijkste organen te laten stromen. Handig zou je denken, maar daardoor stroomt er bij vrouwen ook wel minder bloed naar de handen en voeten. En zo krijgen vrouwen het koud. Dat is niet de enige oorzaak. Ook hormonen spelen een rol. Tijdens de menstruatiecyclus verandert de temperatuur van vrouwen. In de fase na de eisprong kan dat al snel een verschil maken van 1 graad Celsius. Wist je dat de strepen van een zebra voor verkoeling zorgen?
De zebra heeft opvallende wit-zwarte strepen. De strepen zijn een soort beschermingsmechanisme voor de zebra. Door deze strepen kunnen leeuwen een zebra moeilijk onderscheiden. De leeuw ziet namelijk alles in zwart wit. Als een kudde zebra's gaat rennen kan een leeuw de afzonderlijke zebra's niet meer onderscheiden. Naast de bescherming zorgen de strepen voor verkoeling. Doordat de zwarte strepen het zonlicht absorberen en de witte strepen het licht weerkaatsen is er een temperatuursverschil van wel 10 graden celcius tussen de strepen. Door dit temperatuursverschil ontstaat er een beetje wind wat de zebra afkoelt.
Wist je dat dolfijnen en walvissen met één oog open slapen? Dolfijnen en walvissen zijn zoogdieren. Ze zijn dus warmbloedig en om goed te functioneren moeten ze slapen. Het probleem is de omgeving waarin ze leven De zoogdieren die op het land leven ademen zonder erbij na te denken. Het lichaam ademt automatisch. Dit zijn 'onbewuste' ademers. Dolfijnen en walvissen leven in het water en kunnen vrij lang onder water doorbrengen (soms 30 minuten of zelfs nog langer). Zij moeten dus naar de oppervlakte gaan om te kunnen ademen. Zij zijn dan ook 'bewuste' ademers.
Dit veroorzaakt dus een probleem wat slapen betreft. Korte periodes slapen is geen optie vanwege het risico dat ze te lang zouden slapen. De oplossing voor hen is dan ook dat ze één hersenhelft tegelijk 'uitschakelen'. Er slaapt dus maar één hersenhelft tegelijk. De ander kan dan gewoon in de gaten houden of er geademd moet worden en daar op in spelen. Dolfijnen en walvissen zijn dus altijd minimaal voor de helft wakker.
Wist je dat mensen die jongleren grotere hersens hebben?
Mensen die jongleren hebben grotere hersens. Vooral de gebieden die verantwoordelijk zijn voor de verwerking van visuele informatie groeien. In de bewegingscentra is geen wezenlijke groei te zien. ( dus allemaal aan de slag!!!!)
Wist je dat er inderdaad een ode aan de man bestaat? Wil je die ode lezen ga dan eens naar de reacties zien op mijn blog gisteren en daar lezen jullie wat Bojako erop geplaatst heeft. Bedankt Bojako!!
Toen God de vrouw schiep was Hij al 6 dagen aan het overwerken.
Er verscheen een engel en die zei: "Waarom spendeert u zoveel tijd aan dit model?" En de Heer antwoordde: "Heb je gezien aan welke voorwaarden
mijn creatie moet voldoen? Ze moet flexibel zijn, 200 beweegbare delen hebben die allemaal te vervangen zijn, ze moet functioneren op cola light en kliekjes, een schoot hebben waar 4 kinderen op kunnen zitten, een kus die alles kan genezen, van een geschaafde knie tot een gebroken hart én ze mag maar 1 paar handen hebben. De engel was overweldigd door alle voorwaarden: "1 paar handen! Niet te geloven! En dat is het standaard model? Dat is teveel werk voor 1 dag. Neem op z'n minst morgen erbij om het af te maken."
"Maar dat gaat niet," protesteerde de Heer. "Ik ben bijna zover, ik heb deze creatie die mij zo na aan het hart ligt bijna afgerond.
Ze geneest zichzelf al als ze ziek is EN werkt 18 uur op een dag. " De engel kwam dichterbij en raakte de vrouw aan. "Wat heeft U haar zacht gemaakt Heer." "Ze is zacht" zei de Heer, "maar ik heb haar ook heel hard gemaakt. Je hebt geen idee wat zij kan doormaken of voor elkaar kan krijgen." "Kunnen ze ook nadenken?" vroeg de engel. De Heer antwoordde: "Ze kan niet alleen nadenken, ze is ook in staat om zaken te beredeneren en te onderhandelen." Toen viel de engel iets op, hij raakte de wang van de vrouw aan. " Oeps, ik geloof dat deze lekt! U heeft er teveel ingestopt." "Dat is geen lekkage," corrigeerde de Heer "dat is een traan". "Waar dient een traan voor?" vroeg de engel. De Heer zei: "De traan is haar manier om uiting te geven aan haar vreugde, haar leed, haar pijn, haar teleurstellingen, haar liefde, haar eenzaamheid, haar droefheid en haar trots."
De engel was onder de indruk. "U bent geniaal, Heer. U heeft aan
alles gedacht! De Vrouw is werkelijk ongelooflijk."
En dat is ze! Vrouwen hebben krachten die mannen doen verbazen.
Zij doorstaan ontberingen en dragen lasten, maar houden vast aan geluk, liefde en vreugde.
Ze glimlachen wanneer ze willen schreeuwen.
Ze zingen wanneer ze willen huilen.
Ze huilen als ze blij zijn en lachen als ze nerveus zijn.
Ze vechten voor datgene waar ze in geloven.
Verzetten zich tegen onrechtvaardigheid.
Ze accepteren geen 'nee' als ze geloven dat er een betere oplossing is.
Ze nemen minder, opdat hun familie meer heeft.
Ze begeleiden een bange vriend(in) naar de dokter.
Hun liefde is onvoorwaardelijk.
Ze huilen wanneer hun kinderen zichzelf overtreffen en juichen als hun vrienden in de prijzen vallen.
Ze zijn blij met het nieuws van een geboorte of huwelijk.
Hun hart breekt als een vriend(in) sterft.
Ze betreuren het verlies van een familielid, maar blijven sterk wanneer ze denken dat er niet genoeg kracht over is.
Ze weten dat een knuffel en een kus kan helpen een gebroken hart te helen. Vrouwen zijn er in alle maten, kleuren en vormen.
Ze zullen rijden, vliegen, lopen, rennen of mailen om te laten zien hoeveel ze om je geven.
Het hart van de vrouw zorgt dat de aarde draait.
Zij brengen vreugde en hoop.
Zij bezitten mededogen en idealen.
Zij ondersteunen familie en vrienden.
Vrouwen hebben de essentie om dingen te zeggen en alles te geven.
Dit wilde ik even neerzetten als ode aan al de vrouwen die mij vorig jaar gesteund hebben toen ik het moeilijk had. Ik hoop dat ik ook eenzelfde ode vind aan de man want ook van hen ondervond ik veel begrijpende reacties..En als het nu nog af en toe eens moeilijk is, dan denk ik daaraan terug...
Verloren maandag of Verzworen maandag (Frans lundi perdu of lundi parjuré) is een Vlaamse traditie op de maandag na Driekoningen. Deze traditie is vooral hardnekkig in de provincie Antwerpen .
De maandag na Driekoningen is dus de uitgelezen dag om worstenbrood te eten. Alle winkels liggen vol met deze broodjes van vettig deeg en sappige worsten, een appelbolletje erbij kan ook nog. Als je langs de bakkerijen wandelt, verpreidt de oven aangename geuren.
Verloren maandag is een gebruik uit het Antwerpse en daar kennen wij (oerechte West Vlamingen) de traditie niet van. Dus werd het even aanpassen toen we hier in 1983 kwamen wonen. Maar zoals elke goede inwijkeling doet, eten we nu ook al smakelijk ons broodje en onze appelbol op die bewuste dag! Ik wilde toch wel iets meer weten over de achtergrond van die gewoonte. Dit is beknopt wat ik in
wikipedia vond over de verloren maandag:
" Vroeger kregen de arbeiders in de haven van Antwerpen s zondags hun loon. Sommige mannen gingen dan op café zich bezatten en gaven de overschot van hun geld dan aan hun vrouw. Maar op Driekoningen, een feestdag, vierde iedereen feest met het loon en was er de volgende maandag zo goed als niets over. Dus, om toch niet met een lege maag te zitten, struinden de mannen alle cafés en slagers af om toch maar iets te eten te hebben voor hun kroost. De slagers maakten dan worstenbroodjes, wat goedkoop, heel lekker en vullend was, en gaven die dan aan de arbeiders, zodat ze die dag dan toch nog iets te eten konden krijgen. Die dag werd er dan ook alleen verlies gemaakt door de slagers en het was dus een dag van verloren arbeid, een Verloren Maandag."
Uiteraard zijn er varianten te vinden op dit verhaal. Bepaalde bronnen verwijzen dan weer naar de Antwerpse haven. Traditioneel mochten de havenarbeiders op de maandag na de eerste zondag na Driekoningen op kosten van de natiebazen drinken! Daarbij werd hen iets warms te eten aangeboden, samengesteld uit onverkoopbaar vlees, en brood. Dat verloren brood zou dan aan de oorsprong liggen van de specifieke naam van die dag.
In de Zondagskrant van gisteren stond zelfs het volgende: In een Lorreinse akte van 1231 is er voor het eerst sprake van een lundi parjuré. Deze term slaat terug op het feit dat sommige ambtenaren die dag hun eed aflegden. Die eedaflegging ging gepaard met de nodige feestelijkheden. De herbergiers deden hun best om de klanten zo lang mogelijk te houden en zorgden voor een hapje. Samen met de bakkers trakteerden ze op gebraden vlees en gebakken brood. Pas rond 1880 werd dat vlees en brood gecombineerd in een worstenbrood. Wat er ook van aan is, wij zullen weer " en masse" worstenbroodjes en appelbollen eten vandaag.
Sneeuw maakt de natuur zo mooi. Komt daarboven nog eens de strenge vorst, dan sta je vol bewondering te staren naar die serene landschappen. Het lijkt wel of de wereld onder die winterse pracht even tot rust komt. Gisteren op weg naar de blogvrienden, staarde ik gefascineerd naar de muur van witte bomen die als een verfijnd kantwerk de autoweg afzoomden. Ik geraakte er maar niet op uitgekeken. In mijn fantasie kreeg elke boom een andere gedaante en toverde ik, zoals ik als kind vaak deed, het stijf bevroren landschap tot levende figuren. Voor ik vertrok , had ik nog even op de gazon rondgelopen daar waar de sneeuw nog maagdelijk wit lag te schitteren. Bij elke stap kraakte de sneeuw onder mijn zolen en liet een afdruk na waarbij je telkens een ander verhaal kon bedenken .. Ik word daar lyrisch van . Dat niet iedereen die mening deelt, daar kan ik begrip voor opbrengen.
Als je elke dag die bijna Siberische koude moet trotseren om erin te werken, dan sta je er wellicht wel anders tegenover..of koude, nare winterse herinneringen zullen je adem niet laten stokken bij die sprookjesachtige pracht. Het was in ieder geval een mooie intro voor een even mooie en gezellige namiddag. Spijtig dat twee trouwe blogvrienden er niet bij waren om te genieten van de gezellige babbel ( bijna moeten we nummertjes trekken om aan het woord te komen!).
Gewoon even samen zijn bij een natje en een droogje meer is het niet maar toch het is zoveel meer.. het is hartverwarmend! Het was mijn eerste solotrip naar de bijeenkomst maar ik ben weer eens met mijn gatteke in de boter gevallen. Het ventje heeft mijn gevoerd en onze schat van een Ludovikus en zijn vrouwtje hebben mij afgezet aan een bushalte die al stukken dichter bij thuis lag .Het was even wachten op de bus en intussen stampte ik met mijn voetekes op de grond om ze warm te houden. Mijn armen sloeg ik als vleugels om mijn lijf alsof ik de hele wereld wilde omarmen of boven het winterlandschap wou vliegen. Laat ze maar kijken...ik keerde naar huis met een goed gevoel!
Even een paar prachtige winterbeelden om de sfeer op te snuiven .. hoewel ..kijk eens naar buiten en het is nog 1000 maal schoner!
BINNENLANDS JAAROVERZICHT 2008
EN NIEUWJAARSWENSEN VOOR 2009
Tweeduizendenacht was een schrikkeljaar, het was verschrikkelijk, dat is waar,
voor de heren Lippens en Davignon
en voor menig andere "nobiljon",
maar ook voor de gewone Vlaamse man, die dacht dat men bij Fortis sparen kan. In Hasselt herbergier en gouverneur, in Limburg is hij een geacht seigneur, maar van bankieren heeft hij geen verstand, daardoor is Ethias op de buik geland. Voor de Progressieven werd het een ramp,
Bertje speelt nu scout in een ander kamp. Geert Lambert verloor veel van zijn gewicht,
maar ook zijn partij weegt nu wat te licht. Voor de sp.a viel het jaar niet mee,
ondanks Genez haar sexy decolleté. VLD werd geplaagd door schandalen
die de titels van de kranten halen.
Karel met zijn vrouw die toch niet luistert
als hij zorgzaam 'niet verkopen' fluistert.
Patrick De Wael met zijn politietop die 'koekelt' en scharrelt, de chef op kop.
Slangen pakte veel poen en de biezen
na een paar betwistbare adviezen. Maar Keulen verdient een bosje bloemen omdat hij de drie niet wil benoemen.
Open VLD staat zo wijd open
dat veel liberalen buiten lopen, maar ook het Vlaams Belang is nogal bang
voor Dedecker en zijn sirenenzang. En wie gelooft die man, Leterme nog, na zijn finaal electoraal bedrog? Yves was eerlijk en zuiver op de graat! "Vooraf de hervorming van deze staat
en onverwijld splitsing van BHV,
anders (zo zei hij) speelde hij niet mee!" Wat nu rest is alleen het naakte feit: zijn ploeg heeft zelfs een Franse meerderheid!
In een nooit geziene kakofonie, pleegde hij schriftelijk euthanasie.
Neelie Kroes noemde de premier zowaar,
heel cool en onverbloemd, een leugenaar. Zijn ministers draaien elkaar een loer en rollen dan ruziënd over de vloer.
Frankrijk kreeg bijna al onze banken
en ook Duitsland moeten we bedanken, want het kocht voor een appel en een ei onze Belgische luchtvaartmaatschappij. Het gat in de begroting is vandaag nog groter dan dat in de ozonlaag. Peeters' communautaire dialoog is nu geëindigd aan de herbergtoog. Bart en Jo waren ooit een aardig stel,
en toch kwam er een breuk in het kartel. Geert Bourgeois, die is nu minister af, daardoor scheidt men het koren van het kaf. Maar wat is het kaf en wat is koren? We zullen 't op 7 juni horen!
Groen! kan maar geen nieuwe kiezers lokken,
men schept niet veel jobs met wollen sokken. Omdat veel mensen in armoe leven heeft men aan Albert opslag gegeven. Voor de illegalen en 'sans papiers': 'adressez-vous: Belgique, U.L.B !' Pieter De Crem verdedigde ons land,
in New-York, met de whisky in de hand. Hollands sperma werd hier massaal aanvaard,
en bij moe in Lovendegem bewaard.
Tia, onz' laatste hoop, stopt met springen,
want ze moet straks wiegeliedjes zingen. Hugo Claus en Wannes Van de Velde namen beiden afscheid van de Schelde. Wannes overleed zonder veel omhaal,
maar Hugo stierf zoals geleefd: theatraal!
Ik ben bijna aan 't eind van mijn Latijn,
maar voor jou moet er nog een slotwoord zijn: geluk in alle omstandigheden,
blijf gezond van hart en lijf en leden en zinkt de 'Belgica' weg uit de vloot,
neem dan de 'Flandria', de reddingsboot !
Veel meer kunnen we hierover niet schrijven, want in 't parlement blijven die mannen maar kijven! En al hebben we dan niet veel te zeggen niets houdt ons tegen om 't toch eens uit te leggen!
Het is de bedoeling om te kijken of je zo oud bent als je je voelt ???? Soms is het resultaat heel grappig, onthullend of misschien ben je zo oud als Methusalem!!! Waag je kans.. Ik heb het ook gedaan ....het resultaat???? Ik laat het in het midden als dat volstaat!!! (smile)...
Vandaag was het weer zover.. mijn 5 wekelijks bezoekje aan de " podologe" (schoon woord he! ) stond op mijn kalender aangeduid. Vroeger en dan spreek ik voor de tijd dat T oogproblemen had, liet ik mijn " ventje" af en toe met mijn voeten "spelen".. maar sinds zijn dieptezicht op het ene oog verdwenen is... liever niet, , mocht hij dat " jobke" missen dan kan hij het nog altijd " figuurlijk" proberen!!!!!!!! Nu heb ik enkel een probleem met de nagelbedden rond mijn grote tenen, maar als ik hem erop los laat dan zou het eens veel erger kunnen zijn!! De dame in kwestie kent niet alleen goed haar vak, ze is ook nog eens " goed van de tongriem gesneden"!!! Moest ze kunnen ze praat je tenen eraf! Ikzelf trek ook wel behoorlijk mijn plan als het er op aan komt (!!) daarom is dat ook meestal een kletsuurtje erbovenop. Mijn " podologe" is een 5tal jaren ouder dan ik maar we hebben wel dezelfde herinneringen aan vroeger. Van het éen kwam het ander en opeens waren we bezig over het naaien en breien in onze lagere school tijd. We hadden beiden nog van die kleine , schattige kindersokjes gebreid en ook echte wollen kousen. We hadden het er nog over hoe kundig we waren met ons breiwerk met 4 naalden en hoe we op de wanten die we maakten ook nog eens figuurtjes of diertjes "maasden". kennen jullie dan ook nog?
We hebben gelachen met de japons die we moesten maken. De nonnekes indertijd zorgden er angstvallig voor dat die niet teveel de " contouren " accentueerden want je kon er een half dorp in kwijt... Een half schooljaar deden we aan 1 japon en .. daarna werd die zo diep mogelijk in de kast gestopt!!!! Naaien en breien waren nooit echt aan mij besteed, maar doekjes met de" kruiskessteek" of " smyrnakussens" maken .. daar kon ik mij wel mee bezig houden! Ik heb in Nigeria zelfs bedspreien gehaakt om de tijd te doden als ik weer eens alleen was en T voor een week in het binnenland zat!! We noemen dat " crocheteren"....of is dat een echt West Vlaams woord??? We vroegen ons ook af of er nu nog geweven werd met zo'n lange platte naald en papieren reepjes.??
Zij vertelde dat er op haar school tijdens de naai/breilessen voorgelezen werd uit een boek. Bij mij was het veel toffer,... wij dreunden dan de 12 artikelen van het geloof af , de akte van Geloof, Hoop , Liefde en Berouw, de 10 geboden van God en de 5 geboden van de H.Kerk en eindigden steevast met het paternoster.....Zou iemand van de jonge mensen dat nog allemaal kennen???? Ze denken steevast dat je van een andere planeet kom als je dat nu nog afdreunt..... Als de " non" een heel goeie dag had mochten we ook religieuze liederen zingen... Herinneringen die mij nu enkel aan het lachen brengen en zeggen dat we het vroeger zo echt meenden!!!!!!!
Als ik bedenk dat er maar éen generatie verlopen is en dit nu allemaal als achterhaald bekeken wordt dan is het bijna niet te geloven . Wij zijn toch wandelende antiquiteiten aan het worden of niet??.. (Dat niemand het waagt om dat tegen mij te zeggen, ik alleen heb de toestemming!!!!)
Het werd een gezellige babbel en intussen vergat ik dat het gewroet aan mijn tenen soms wel pijnlijk was... Nog nakeuvelend en lachend gingen we naar de kassa en toen ik wilde betalen, kreeg ik laconiek te horen : " er is éen euro bijgekomen"... Een euro, niet zo erg misschien maar ik zat met mijn gedachten nog in het jaar " stillekes" en dan was éen euro 40 bfr...40 FR , ik wist direct dat die "goede oude tijd" " vorbei, verweht , nie wieder " was .. en dat we nu anno 2009 zijn waar alles langzaam maar zeker duurder en duurder wordt!!!!
Soms maakt onze geest bokkensprongen en die van mij kent er bij momenten wat van dus probeer die niet te volgen , ik heb het er al moeilijk mee (!!!!! Toen ik deze morgen opstond en dat prachtig, helderwitte tapijt zag , dacht ik ineens aan het sterke contrast met zwart en flitste zomaar het lied Swing low, sweet Chariot door mijn geest en zo zat ik in de wereld van Afro Amerikanen. Vraag mij niet waarom!!! Meteen dacht ik terug aan mijn favoriete songs toen ik zon 21 was en voor het eerst voor de klas stond. Ik heb toen mijn leerlingen (17j) proberen mee te slepen in wat voor mij the rhythm and the blues waren op dat moment!!! Negro Spirituals!!! Ik heb geprobeerd om hen te passioneren met de verhalen over de slavernij tijdens de burgeroorlog in Amerika, stukken voorgelezen uit het boek De hut van oom Tom, de achtergrond van de Negro Spirituals uitgelegd en mijn zware, houten bandopnemer die T. voor mij in elkaar gestoken had ( en toen waren dat nog banden!!) meegesleurd en samen hebben we genoten en bewogen op het ritme van de muziek .
Als ik het nu neerschrijf, lijkt het wel of ik opnieuw tussen dat jonge volkje sta en kan ik die passie van toen weer terug oproepen!! Op de éen of andere manier voelde ik mij verbonden met die zwarten. Ik had het boek De hut van oom Tom al zeker 2x verslonden en mijn ballingschap bij de nonnen (8j internaat) was "pea nuts" in vergelijking met de slavernij van toen. Wij werden weggehouden van rock en roll en beat en swing, dat stond synoniem voor zonde en verderf Religieuze liederen daarentegen waren dagelijkse kost. Maar de drang naar ritme, beweging en dans die diep in mij borrelde en als een lontje aan een buskruitvat om vuur vroeg , vond een uitlaatklep in de blues, de passie en het
meeslepende van Negro Spirituals.
Negro spirituals waren liederen ontstaan bij de Afro Amerikanen in de slavernij. Afrikanen gebruikten liederen om hun geschiedenis, hun gevoelens en alles wat met het leven te maken had, uit te drukken. Meestal was het een enkeling die een song maakte maar die werd dan door de groep overgenomen. Negro Spirituals waren christelijke liederen en vanuit hun geloof verwoordden ze het verlangen en de hoop dat ze ooit eens vrij zouden zijn. Ze baseerden zich vaak op verhalen uit het oud testament waar het volk ook uit de verdrukking opstond. Daar vonden ze hun intens geloof dat ze ook ooit de vrijheid zouden kennen. Omdat de slaven geen controle hadden over hun leven sprak ook de zorg en de angst uit hun liederen. Maar ze hadden geen vrees voor de dood want ze geloofden in een beter leven na de dood, daar zou het einde liggen van hun lijden. Vandaar dat het niet te verwonderen was dat ze graag het lied Swing low, Sweet chariot zongen dat de dood verwelkomde.
In hun liederen verwerkten ze soms ook codes die verwezen naar ontsnapping en het gaan naar een vrij land. Als ze spraken over home dan was dat een veilige plek waar iedereen kon leven in vrijheid .. en dat was als de hemel voor de zwarten. Vandaar dat ze reden in a chariot en een trein Dat verwees indirect naar de underground railroad een informele organisatie die slaven hielp te vluchten. " Swing Low Sweet chariot " verwees naar een station van de ondergrondse waar vluchteling- slaven welkom waren. Het lag in een dorp op een berg bij de Ohio rivier die niet gemakkelijk kon overgestoken worden. Dus om dat station te bereiken moesten de slaven wachten op hulp uit de bergen. Vandaar de woorden: I looked over Jordan en what did I see/ coming for to carry me home/ a band of angels coming after me/ coming for to carry me home!!!... en zo probeerde ik mijn passie over te brengen...
Waarom ik daar uitgerekend nu aan dacht?? Misschien het contrast zwart/ wit of de reinheid en het licht van de sneeuw tegen het wrange , zwarte van de verdrukking...Ik weet het niet maar ik wilde het even kwijt want heel even voelde ik in mij dat ritme en die passie van zoveel jaren terug. Daarom een paar " Negro songs" op mijn blog om jullie heel even " mee te sleuren"... Ik in ieder geval kan er niet bij stil zitten ( nog steeds niet !!!!!!). Het is alleen spijtig dat ik de originele versies die ik vroeger liet horen niet terug vind bij mijn muziekprovider want dat was stukken beter!!!!
en intussen even genieten van de mooie natuurbeelden van vandaag
" Indien je de kans zou hebben om terug te keren naar een bepaald moment in je verleden wetende wat je nu weet, zou je het dan doen indien de prijs hiervan vijf levensjaren zou zijn?"
Ik geloof niet dat ik zou willen terugkeren zelfs al zou ik er geld voor krijgen. Ik mag er niet aan denken om die lange weg opnieuw af te leggen!
Het verleden maakt van je de mens die je tegenwoordig bent. Alles wat zich in het verleden heeft afgespeeld, heeft een impact op het heden. En ook al zouden we graag de tijd terugdraaien, dit lukt niet
In feite heb je twee mogelijkheden:
- Ten eerste: je kwelt jezelf met de dingen die gebeurd zijn. Je denkt in termen als " had ik maar...".... " wat als.." Je leeft in het verleden en maakt jezelf verwijten of je houdt je krampachtig vast aan de heerlijke momenten. Energieverspilling noem ik het... maar ook een verwerkingsproces, zolang je er maar niet te lang bij stil staat.
- Tweede mogelijkheid: Je gaat verder met je leven. Vergeten hoef je het niet. Integendeel, want dan komt je verleden terug als een boemerang, op een moment waarop je het niet verwacht. Nee, je denkt terug aan wat voorbij is en probeert er uit te leren of dankbaar te zijn voor wat je kreeg.
Is het leven mij dan altijd zo goed gezind geweest?
Als je bedenkt dat het leven eigenlijk een kaartspel is, dan mag ik zeggen ja! Als ik het vergelijk met 90% van de wereldbevolking en kijk en hoor wat er nu allemaal gebeurt dan mag ik zeggen dat ik schitterende kaarten heb gekregen. Het leven is een rollercoaster. Omhoog, omlaag, snel, te snel en voor jet weet zit je in een looping en ga je overkop. Ondersteboven, omhoog, opzij, door elkaar geschud. Massa's adrenalinestoten. Weer omlaag voor je nog maar de tijd gekregen hebt om te beseffen dat je pijlsnel omhoog aan het gaan was. En plots kom je tot stilstand met een schok, besef je maar half wat je meegemaakt hebt en twijfel je of je het nog eens wilt doen of toch maar liever niet. Weer een dol ritje op de rollercoaster van het leven of toch maar stabiel met beide voeten op de grond blijven staan deze keer?
Leren uit dat verleden is zo ongelooflijk belangrijk en het verder gaan met wat je nu hebt en met waar je voor gekozen hebt, blijft uiteindelijk het belangrijkste. Trouwens een perfecte mens is waarschijnlijk saai, zonder uitdagingen en verrassingen. Mijn credo is altijd blijven kijken naar de dag van morgen en van de mindere dagen of tegenslagen toch het goede te onthouden want het leven is zo relatief.... Het leven is een evolutie die je doormaakt en zolang je ervaring opdoet, ben je goed bezig. Niet?
Bij het begin van dit nieuwe jaar sta ik even stil bij wat voorbij is en misschien komen kan. Dan bedenk ik dat zelfs met al de dingen die minder goed gegaan zijn ik toch blij ben met mijn leven. Niettegenstaande foute of goede beslissingen uit het verleden, goede of foute ontmoetingen, foute of goede gebeurtenissen ze waren allemaal nodig om te zijn wie ik nu ben en te begrijpen hoe goed ik het nu eigenlijk wel heb.
Zou mijn leven anders verlopen zijn had ik eens " stop" gezegd in plaats van "ja " of " ik geef het op " in plaats van " ik ga door "? Dat is de enige " What if "... die nog eens voorbij durft flitsen. Maar omdat al mijn beslissingen zoveel andere zaken in gang gezet hebben, wil ik het alternatief niet kennen.
Toen we op oudejaarsavond naar het WW reden, viel mij een enorm heldere ster op die ons vanaf de afrit van de E40 naar onze bestemming "leidde"!! Ik had nog half lachend gedacht:" Ons ma denkt dat we de weg niet meer weten en leidt ons zoals de ster met de Drie Koningen deed indertijd"!!!
Ik was het voorval vergeten tot ik op de scheurkalender het sterrenbeeld van de maand zag. Dan ben ik beginnen zoeken en kwam tot de vaststelling dat éen van de helderste sterren aan de hemel Sirius is. Mijn ventje beaamde dat direct want hij was in zijn " jeugd" een echte sterrenkijker. Eén van zijn vrienden had een koepel met een sterrenkijker erin gebouwd en samen hebben ze " uren" naar de sterren gekeken, tot T " zijn ster" tegenkwam!!!!
Al vóór het begin van de geschreven geschiedenis volgden mensen de zon, de maan, de planeten en andere hemellichamen in hun bewegingen aan de hemel. Dat deden ze ook nadat het schrift was uitgevonden en ze schreven hun waarnemingen op. Dat waarnemen gebeurde altijd met het blote oog. Alles leek rond de aarde te draaien en de aarde leek het middelpunt van het heelal te zijn. Nadat de telescoop was uitgevonden en Galilei als eerste een telescoop gebruikte om de hemel te bestuderen, kwam vast te staan dat de aarde níet het middelpunt van alles is. De telescoop hielp wetenschappers het heelal steeds beter te begrijpen. Ze verleggen op hun manier telkens de grenzen. Ik ben geen wetenschapper maar toch soms geboeid door wat er aan de hemel te zien valt dus ging ik op zoek naar meer info over Sirius .
Sirius staat in de buurt van Orion en voor wie er interesse voor heeft , een korte beschrijving.
ORION
In januari beheerst Orion de winterhemel. Het trapeziumvormige sterrenbeeld prijkt rond middernacht boven de zuiderlijke horizon en is bij dit helder vorstweer goed te zien! Opvallend zijn de drie gordelsterren ( in het midden). Daaronder is de beroemde Orionnevel duidelijk zichtbaar door de roze stip. Hier worden uit nevels van gas en stof nieuwe sterren geboren. De meeste sterren van Orion zijn niet meer dan enkele miljoenen jaren oud, wat nog heel " jong" is voor een ster! De linkerbovenhoek van het trapezium wordt gevormd door Betelgeuse, een rode superreus, die 800 keer groter is dan de zon en op een afstand van 430 lichtjaar staat. Rechtsonder staat Rigel, een blauwwitte reuzenster. Het kleurverschil met Betelgeuse is opvallend. Rigel geeft 50.000 keer meer licht dan de zon. Gelukkig bevindt ze zich op een veilige afstand van ons nl 770 lichtjaar. Heel veel dichter bij ons staat dan Sirius. Op de afbeelding valt die ster juist af maar ze bevindt zich in de linker onderhoek. Sirius is de helderste ster aan de hemel. Die bevindt zich op iets minder dan 9 lichtjaar van hier. Vanuit ons land zien we Sirius alleen laag boven de horizon.
Als afsluiter mijn mijmering bij al dat sterrenkijken:
Ik zag vanavond voor het eerst haar ster. Ze stond alleen, ze trilde niet. Ik was ineens van haar doordrongen, ik zag de ster, zij stond alleen Ze was van licht , ze scheen zo jong en van voor verdriet.
Het jaar 2008 fluisterde voorbij Zijn onze dromen uitgekomen? Onze onzekerheden vervaagd?
Zijn jouw dromen uitgekomen? Jouw onzekerheden vervaagd? Keek je en zag je dat het goed was? Met het rotsvaste vertrouwen dat we soms niet vinden en af en toe in mekaars ogen komen zoeken?
En we blijven kijken en glimlachen en weten het nieuwe jaar lonkt om de hoek.
)
)
, dus daarom dat ik eraan meedoe!!
maar ik weet intussen wel beter.
!!) Het zat in een piepklein glaasje en zoals elk slecht smakend medicament slikte ik het in één keer door. Niet erg veel later leek mijn slaapkamer een eigen leven te leiden, de kamer draaide en tolde en wiegde me uiteindelijk in een diepe slaap. Ik dacht dat ma me behekst had met een toverdrankje! Maar de buikpijn was wel weg!
Het schijnt dat enkel mijn ogen nog wit waren want al de rest zat onder de modder....
Are You Going To Finish Strong?
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
