Op het eerste zicht lijkt het erop alsof ze geen plezier hebben. Ze hebben dan ook zo geen zorgeloos leven zoals ik. Ik bevind mij al enkele maanden in een doos met een papieren wikkel om mij heen. Ik hoorde en zag niets. Maar vandaag, hoewel ik dus reeds enkele maanden besta, is het alsof ik pas geboren ben. Ik voel me als een kind dat eindelijk zelfbewust is geworden en zo dadelijk sterf ik wellicht. Tenminste, als de consument van het kopje thee hier naast me, suiker in haar kopje wil. Wil ze het niet, dan nog kan ik sterven. Misschien eet ze graag suiker, speelt ze graag met het klontje totdat het stuk is en ik in brokjes en poeder in de vuilnisbak beland. Wat een enge gedachte. Zo eindig ik liever niet.
Mijn levensloop is met andere woorden kort en onvoorspelbaar. Een samenvatting van een mensenleven als het ware. Ik kan er dus maar beter het beste van maken en er alles uithalen wat erin zit. Veel mogelijkheden lijk ik op het eerste zicht echter niet te hebben. Ik heb geen armen en benen en hang dus grotendeels af van wat anderen over me beslissen. Ik zal het dus vooral moeten hebben van mijn fantasie en mijn observatievermogen. Daarmee kom ik wellicht een heel eind.
In mijn gezichtsveld zit nog steeds de dame van het kopje thee. Ze is aan het wachten op iemand die blijkbaar niet komt. Eerst leek ze wat ongeduldig, maar ondertussen schijnt ze te berusten in het feit dat haar afspraak op zich laat wachten. Kijk, ze observeert de mensen zoals ik, nu.
De thee is getrokken. En tot mijn opluchting neemt ze geen suiker. Ook prutsen aan mijn lijf zit er blijkbaar niet in, wat mijn kansen op een tweede leven op een ander schoteltje vergroot. Dat heb ik dan weer voor op de mensen... Ze denkt na over haar toekomst zoals ik nu. Hoe kan ik dat nu weten, vraagt u zich wellicht af?
Wel, een suikerklontje heeft telepathische gaven. Ik kan gedachten lezen van mensen die zich op maximum tien meter van mij bevinden en zo nu ook van mijn tafelgenote. Ik ken haar naam niet, want de meeste mensen denken niet aan hun naam. Dus kan ik haar naam niet opvangen. Ze denkt na over haar leven. De vele keuvelende mensen observerend, vraagt ze zich af waar ze eigenlijk mee bezig is. Want ze zit blijkbaar ook op een gesprekspartner te wachten. Door haar gedachten flitsen intussen flarden van een vergadering. Ze is nog jong en heeft nog zoveel te doen! Haar overpeinzingen worden onderbroken door een nieuwe bezoeker. Even denkt ze dat het haar afspraak is. Toch niet. Het is gewoon een man, hij tokkelt op een ingewikkeld toestel, een soort grote gsm.
Opnieuw flitsen beelden door haar hoofd. Van kinderen, van blije mensen, en ze vraagt zich af hoe ze haar dagen zou kunnen vullen met blije gezichten in plaats van met ernstige dassen en toch een beetje geld verdienen want brood en toespijs is er altijd nodig. Wat zou ze kunnen gaan doen met haar talenten om mensen echt het leven aangenamer te maken? Oei, ze grijpt me vast. Wat gaat ze doen? Mijn jasje gaat uit. Uit een korte gedachtesprong leid ik af dat ze honger heeft. Ze gaat mij opeten. Ik zie de andere suikerklontjes liggen en stuur hen mijn laatste groet. En dan voel ik twee kiezen die me tot gruis vermalen. Het wordt donker, er is geen licht aan het eind van de tunnel, alleen een donkere leegte. En ik... ik heb het gevoel dat ik toch iets nuttig heb gedaan. Ik heb haar honger gestild.
Dat was het wat het suikerklontje mij deze namiddag vertelde ergens op een zonnig terras.
Reacties op bericht (9)
12-03-2009
Hi Natoken
Welkom thuis meisje! Dat valt aardig tegen zeker dat weertje hier? Ik wens je toch een zalige nachtrust toe, lekker dicht bijeen.
Dag Natoken, ik heb dan nog de gewoonte van een klontje in twee te breken. Wie van de twee zou nu het langst lijden ? Vanaf morgen neem ik dus zoetstof in mijn koffie, want het is een lange lijst van diegene die ik de nek heb omgedraaid. Zonden gaan opbiechten zal ook niet helpen, zeker ? Als het je bedoeling is van mij slaaploze nachten te bezorgen ben je goed bezig. Toch knufffels en hartelijke groeten van P.B.
12-03-2009 om 14:23
geschreven door peeters robert
..
Je had het ook zachtjes kunnen laten smelten op je tong. Of op een lepeltje en met absint overgieten. Kuskes.
12-03-2009 om 13:32
geschreven door Ludovikus
Hi natoken
Ik had toch wel een beetje gehoopt dat het suikerklontje nog een tijdje was blijven leven. Wie weet welke avonturen het nog had kunnen meemaken.
Wil je een stukje kaas eten, dan blijkt het net overwoekerd te zijn door vieze schimmels. Ik heb het dan niet over die lekkere zachte kazen waarin schimmels gewenst zijn.
Om het probleem in de toekomst te voorkomen, bestaat er een eenvoudig trucje: leg een suikerklontje bij de kaas. Het klontje valt langzaam uiteen, terwijl de kaas zelf goed blijft. De suiker slorpt immers vocht op, waardoor de luchtvochtigheid onder de kaasstolp daalt. In die drogere omgeving krijgen schimmels en bacteriën geen kans. Hetzelfde principe wordt gebruikt in musea om de luchtvochtigheid op peil te houden.
11-03-2009 om 18:52
geschreven door Amor Fati
Hey Natoken,
jij hebt duidelijk behoefte gehad o je te verdiepen in zoetigheid! Nochtans is je naam niet "zuurtje".
Die zit ik namelijk op het ogenblik te knabbelen, terwijl ik typ. (Moelentrekkers)
Prachtig gedan!
Warme groet van mij.
Michelly
11-03-2009 om 18:24
geschreven door Michelly
zuiver geweten
Ik voel me opgelucht, neem nooit suiker in m'n koffie, toch bijna nooit. Wat een fantasie meisje... dat ontbreekt bij mij.
11-03-2009 om 16:52
geschreven door Myette
had ik maar
wat van jou fantasie natoken , en... ik zit altijd met die suikertjes te draaien , ga ik nu niet meer durven zie
11-03-2009 om 09:23
geschreven door ani
*
Knap verhaal van je! Ik zal vanaf nu nooit meer een klontje suiker met dezelfde ogen kunnen bekijken. Dikke knuffels vanuit een huiskamer met een op volle toeren draaiende verwarming
)
, en... ik zit altijd met die suikertjes te draaien , ga ik nu niet meer durven zie 
