De hemel vertoont op oudejaarsnacht alle kleuren van de regenboog: het effect van heel wat vuurpijlen. Maar dat is pas zo sinds de jaren zestig.
Vroeger maakten mensen vooral héél véél herrie tijdens de jaarwisseling. De behoefte lawaai te maken aan het begin van het nieuwe jaar is eeuwenoud. De Germanen deden het al. Ze verjoegen zo de kwade geesten van het voorbije jaar en verwelkomden het nieuwe. Deze gewoonte om herrie te maken in de nacht van 31 december op 1 januari bleef bestaan.
Toen in de Middeleeuwen het buskruit naar Europa kwam, was dat meteen een geliefd middel om harde knallen mee te maken met oudjaar. Het schijnt zelfs zo te zijn dat later, in de achttiende eeuw, veel Amsterdammers een klein kanonnetje hadden! Dat haalden ze op oudejaarsnacht tevoorschijn om mee te knallen. Maar de feestvierders gebruikten niet alleen buskruit om kabaal mee te maken. Ook luidden ze de kerkklokken, sloegen ze op trommels en liepen met ratels, kleppers en fluitjes.
In de loop van de negentiende eeuw begonnen de herrie en het overmatige drankgebruik de burgerij steeds meer te storen. Die zorgde ervoor dat het grote, losbandige feest op oudejaarsnacht vrijwel verdween. Maar niet voor altijd!
Na de Tweede Wereldoorlog (1945) hadden de meeste mensen wel even genoeg knallen gehoord. Maar halverwege de jaren zestig gingen de mensen, net als vóór de negentiende eeuw, weer massaal de straat op om herrie te maken. Nieuw was het siervuurwerk. Eerder werd dat vrijwel alleen ter ere van keizers en koningen afgestoken. Vanaf de twintigste eeuw waren de vuurpijlen bereikbaar voor iedereen. Niemand weet precies waar en wanneer vuurwerk is uitgevonden. Waarschijnlijk bij toeval, doordat iemand per ongeluk salpeter morste (een chemische stof die vroeger wel eens gebruikt werd als vervanger van zout), tijdens het koken. Dat poeder viel in het houtvuur en begon enorm te knetteren.Hoe dan ook, in China gebruikte men al 2000 jaar geleden vuurwerk. Voor feesten, maar ook omdat men dacht dat de knallen boze geesten weg zouden jagen.
Bij ons is vuurwerk nog niet zo lang bekend, pas sinds de middeleeuwen. Toen werd het vooral bij oorlogen gebruikt: bommen vol kruit waarmee kasteelmuren kapotgeschoten werden en vuurpijlen die de vijand doodsbang moesten maken. Vuurwerkmaker was toen een heel belangrijk en geheimzinnig beroep. Maar ze rommelden maar wat aan en er zijn dan ook heel wat vuurwerkmakers zelf met kruit en al de lucht in gevlogen.
Tot daar wat achtergrondkennis op deze laatste dag van het jaar..
Nu kan je vuurwerk in alle soorten en maten kopen en hoef je geen expert te zijn om af te steken zolang je het maar veilig doet en je je vuurwerk niet bij een dubieuze handelaar hebt gekocht. Na de laatste klok van 12 uur knalt het langs allekanten dat het een lieve lust is. Als jij ook van plan bent om te knallen doe het dan veilig en dan zien we mekaar volgend jaar terug same place same time en wensen we mekaar een ...
Ik kan het niet helpen, ik ben zwanger, hoogzwanger van het nieuwe jaar, ik wacht op het moment dat het vuurwerk al mijn eindejaarsblues wegneemt. Ik wacht op het moment dat ik mijn familie en vrienden eindelijk mag verklappen dat ik ook dit jaar weer geen goede voornemens heb, omdat je dingen niet moet voornemen maar gewoon moet doen.
In de koelkast leg ik al de fles champagne die me over enkele dagen in één klap zal verlossen van mijn weemoed....Knal je mee?
Ik ben al 2 dagen wat grieperig maar dank zij mijn spuitje tegen griep hoop ik dat ik er snel van af geraakt want maandag en dinsdag komen hier 4 schatten logeren tot 's avonds dan hebben T en ik eindejaasavond voor onszelf!
Ze noemen het niet voor niks , de donkere dagen van kerst. Het maakt mij ieder jaar weer weemoedig. We laten ons meesleuren in een gekte van luxe, veel eten en vooral veel geld uitgeven. Maar die donkere dagen nodigen ook uit voor warmte en veel lichtjes al heeft dit voor mij niks met de echte kerstgedachte te maken.
De donkere dagen zetten je gevoel op zijn kop. Ieder jaar kijk ik terug in het jaar en ben dankbaar voor wat ik heb maar ben ik ook verdrietig om dat wat ik ben kwijtgeraakt of aan het kwijtraken ben.
Ieder jaar voel ik me kwetsbaar in deze periode van het jaar! Achterom kijken wil ik niet , vooruit kijken doe ik voorzichtig.
" Vrede.. vrede.. vrede op aard aan alle mensen .." Met kerst heeft iedereen het over de vrede. Velen vergeten dat vrede ook na die twee dagen geldt. Men veracht, minacht, bekritiseert veel te makkelijk. Respect en liefde zou de drijfveer van elke mens moeten zijn tegenover alles en iedereen die leeft. Niet twee dagen per jaar de wapens neerleggen om daarna elkaar weer af te slachten.
Overal klinkt weer: " Er is een kinderke geboren op aard! " De aarde die wij mensen naar de klote helpen. De dieren die wij mensen naar de klote helpen. En maar wijzen met de vingertjes.
Ik trek me vandaag terug bij mijn gezin dan steek ik de lampjes aan, branden de kaarsjes. Ja, we delen warmte, vriendschap en gebondenheid en genieten van elkaars aanwezigheid. "
"Stille Nacht , heilige nacht...."
Ook voor jou trouwe bezoeker een hartverwarmende Kerst .
Op deze vooravond van Kerst is het bij ons altijd feest want dan vieren we de verjaardag van onze dochter. Een mooier Kerstgeschenk konden we niet krijgen. Proficiat lieve dochter en nog veel jaren!
Eergisteren op weg naar het "Wilde Westen " werd ik weer beroerd door " ce plat pays qui est le mien"...en de kale bomen langs de wegen en van het één kwam het andere. In een auto kan je toch niet veel doen als je niet zelf rijdt....
Sluiterkensdag, ken jij dat nog ? Heb je het ook vaak gedaan? Ik wel hoor en het leverde meestal iets positiefs op !! Sluiterkensdag is een traditie die stilaan aan het verdwijnen is. Vandaag de dag weten nog maar weinig mensen wat sluiterkensdag inhoudt terwijl deze traditie vroeger algemeen gekend en verspreid was in Vlaanderen.Op sluiterkensdag mocht iemand worden buiten- of opgesloten. Het zogenaamde slachtoffer werd pas weer vrijgelaten wanneer hij of zij beloofd had iets te zullen doen of niet te doen of wanneer hij of zij beloofd had de zogenaamde daders te zullen trakteren. Oorspronkelijk werd het zowel door volwassenen als door kinderen gedaan, maar na verloop van tijd sloten enkel kinderen iemand buiten of op. De persoon die werd buiten- of opgesloten was meestal één van de ouders of de onderwijzer of de onderwijzeres. Wanneer bijvoorbeeld de leerkracht buiten de klas werd gesloten, moest deze eerst beloven geen huiswerk te zullen geven die dag. In bepaalde streken werd er gesproken over “iemand Thomassen”. Dit refereert naar de heilige Thomas die vroeger op 21 december werd gevierd. Sluiterkensdag wordt echter in verschillende streken op verschillende data gevierd afhankelijk van de streek. Zeg niet dat ik jullie niet verwittigd heb!
Ook het Groot Dictee der Nederlandse taal kan inspireren...
De Vlaming Dirk Bosmans is de winnaar van Het Groot Dictee der Nederlandse Taal 2013. Hij had amper 13 fouten ….
Zoals elk jaar, volgde ik ook deze keer het gebeuren op TV en nam ik mijn spreekwoordelijke pet af voor de prestatie van de winnaar…
Ik kan me voorstellen dat literairen en taalpuristen zich in de handen wrijven bij dergelijke taalconstructies die vol steken met valkuilen en hete hangijzers .Maar of ik er warm van word na het horen van die retorische zinnen vol met ingewikkelde taalperikelen?
Zeg nu zelf wie spreekt er in godsnaam in de trend van : ” Zulke lammenadige anastrofes vernoemde de criticaster naar zijn tante Betje, in wier postale verbiage een heel aantal zeugmata, polysyndetons en anakoloeten wiewauwde….!!
Wiewaauwde , het enige woord waarbij ik me iets kan voorstellen al is het me toch taalwreemd. Neen , ik krijg er in ieder geval geen orgasme van.
Als naar gewoonte ging ik voor het slapen op bloggenronde en kwam langs op de blog van Fjak@ en las er een gedicht van Jolie ‘t Hoofd . Meteen werd ik wel geroerd door de taal en daar ….op dat precieze moment begon dit logje te groeien….
Taal… wat een rijkdom en wij zijn de enige levende wezens die over zoiets geniaals beschikken .Heb je er ooit al eens bij stilgestaan wat een prachtig communicatiemiddel de taal is? Het samenvoegen van letters tot woorden en woorden tot zinnen stelt ons als enigen op deze aarde in staat om vreugde, verdriet , leed en pijn , liefde en haat , kennis en creativiteit te laten ontsnappen aan een lichaam dat anders onze gevangenis zou zijn. Dieren reageren op geluiden van andere dieren : een hond blaft omdat een andere hond blaft en een haan kraait in antwoord op het gekraai van een andere haan en enkel de klank of het timbre kan verschillen. Maar wij hebben zoveel meer, wij hebben een taal zodat we kunnen spreken en schrijven en zo mekaar beroeren, troosten, beminnen, of afmaken , haten .. vernederen….wat dan weer een keerzijde van de taal is.
Hoe eenzaam moeten de oermensen niet geweest zijn omdat ze gevangen zaten in een lichaam dat enkel met geluiden en klanken of symbolen contact had met die anderen. Maar door de eeuwen heen ontdekte de mens dat klanken woorden konden worden en woorden zinnen en zinnen de brug legden naar mekaar toe tot de dag van vandaag ..want wat zien we ?
Tenzij je nog nooit een SMS gekregen hebt van jouw kinderen of jongeren dan heb je het zeker al gemerkt - misschien doe je het zelf ook al – maar de zinnen worden terug woorden en woorden worden afgekort en letters worden tekens en dat allemaal omdat er steeds minder tijd is voor lange uiteenzettingen. Kijk gewoon even rond als je wandelen gaat of uit eten gaat of een koffie gaat drinken of lekker ligt te luieren op het strand…Hoe vaak zie je niet dat mensen naast elkaar zitten ieder opgeslorpt door de passie van een GSM of tablet.Wedden dat ze een SMS naar mekaar sturen om te zeggen hoe leuk hun uitje samen is!!!
Om dat allemaal duidelijk te maken even het volgende. Stel je wil iets zeggen tegen een dierbare wat verkies jij?
W8 ik wjwz: DJW ( thx) en D - ggm ik hheovvj. Tabee....of
Wacht even ik wil je wat zeggen: dank je wel en petje af, goed gedaan maat ik hou heel erg ontzettend veel van jou. Groeten
Mijn keuze is rap gemaakt en ik weet wat me meer raakt!!
Ik wil niet aan doemdenken doen en het is zeker geen SF ( daar gaan we!!) ik ben ook geen helderziende maar toch als ik er even over nadenk en zie hoe snel alles evolueert dan zie ik in gedachten over 4/5 generaties mensen rondlopen die terug geïsoleerd zitten in hun eigen wereld en enkel via klanken en tekens contact hebben.. Misschien bestaan er dan ook wetenschappers die een studie maken over het taalgebruik in een ver verleden en ontleden ze onze boeken en gedichten en vragen ze zich af waarom wij in godsnaam zoveel woorden gebruikten om datgene te zeggen wat zij in drie afkortingen doen?
Maar tot het zover gekomen is zullen wij maar rustig verder communiceren op onze ouderwetse maar o zo heerlijke manier nl via onze taal en blog .
Tijdens een vlucht in een tweezitter wordt de piloot onwel. De blonde passagierster is in paniek en probeert zenuwachtig de radio:
" May day, May day !! De piloot is buiten bewustzijn ! Ik krijg hem niet wakker ... en ik kan niet vliegen ! "
Ze hoort een rustige stem die zegt:
" Hier de controletoren. Ik ontvang U luid en duidelijk en zal U hierdoor praten. Ik heb heel wat ervaring in dit soort zaken, blijf gewoon kalm en alles komt in orde. Geef me uw hoogte en positie a.u.b. "
Vlug zegt ze in de micro: "
" Ik ben 1 meter 70 en zit in de stoel vooraan rechts. "
Lange stilte...
" OK " zegt de stem uit de toren traag. " Herhaal dan nu na mij: Onze Vader, die in de hemelen zijt....."
Het is weer eens zover dat de kerstlampjes flikkeren in de straten, in de huiskamers de fraai versierde kerstbomen verschijnen, de kalkoenen straks weeral massaal geslacht worden, dat de goeie wensen weer netjes op papier zullen gezet worden of per e-mail verzonden . Voor sommigen zijn dat allemaal symbolen voor gezelligheid voor anderen beginnen de alarmsirenes nu te loeien…want weer een jaar dat op zijn einde loopt.
Elk jaar opnieuw ken ik ook dat gevoel. Neen, niet van die aard dat het een onverdraaglijke hunkering is naar het hele dagen languit voor een brandende kachel liggen, sabbelend aan een kerstkransje, luisterend naar een doorleefde stem die "Stille nacht , heilige nacht" neuriet terwijl het buiten vriest. Neen, het is eerder een gevoel van dankbaarheid verweven met weemoed om wat voorbij is en om wat straks weer komen zal..
Ik hoorde onlangs op TV idat er steeds meer mensen hun lichaan afstaan aan de wetenschap. Die stap heb ik nog niet gezet en zal ik wellicht ook niet zetten maar ik heb me wel al een tijdje officieel als organendonor laten registreren. Ik had daar al eerder over gepraat met T en de kids en mijn argumenten voor die beslissing uit de doeken gedaan.
Ik weet wel dat je in België automatisch donor bent tenzij je uitdrukkelijk te kennen geeft dat je dat niet wil, maar er gaan nog teveel organen verloren omdat familie op de valreep geen toestemming geeft om ze te gebruiken.
De soms schrijnende berichten over tekorten aan organen, wachtlijsten waar ook kinderen met nog een gans leven voor zich op staan, het nog iets willen betekenen na mijn overlijden dat allemaal zijn redenen die in het voordeel van zo een registratie pleiten.
En als ik het eens goed bekijk , wat heb ik momenteel in de aanbieding : - 2 longen die, behalve dat éénmalig proberen, niet gerookt hebben.
- een lever die enkel met mate een glaasje heeft moeten verteren (ik ben dus die saaie trien die anderen dronken zie worden op feestjes).
- een letterlijk goed hart (figuurlijk goed, daar zal mijn omgeving wel een mening over hebben).
- twee nieren die tot nu toe steeds behoorlijk hebben gewerkt en verder wellicht nog veel meer bruikbaars (wil ik het wel weten wat ze allemaal zouden kunnen gebruiken ?).
Laat het duidelijk zijn, ik ben niet bewust van plan om snel de pijp aan Maarten te geven, daarvoor leef ik te graag. Natuurlijk wil ik nog ouder en wijzer worden (om dan zo oud te zijn dat ik vergeten ben dat ik wijs ben. Ik wil mijn kleinkinderen volwassen zien worden, op hun eigen benen zien staan en een eigen leven zien uitbouwen. Ik wil zelf nog genieten van kleine en grote dingen,…
Het te lang moeten wachten op een geschikte donor kostte in mei het leven aan de jonge meter van kleinzoon 2. Dat was het laatste duwtje dat ik nodig had.Twee minuten tijd en twee handtekeningen zijn er nodig voor zo een registratie en dan bespaar je de nabestaanden een dilemma.
Lieve blogger. Ik hoop ten stelligste dat u op dit moment ergens kunt liggen braden en bakken onder een laag zonnecrème, tot u lichtjes begint te knetteren. In mijn biotoop schijnt de zon ook maar is het koud en knettert alleen het hout in de kachel.
Ik heb voor de gelegenheid even een bain de soleil aangetrokken, kwestie van wat inspiratie op te doen, maar het helpt uiteraard geen steek, wat had u gedacht. Ik ben bovendien modemoe en klerenmoe ja zelfs winkelmoe, maar aan mij zal dat niet liggen. Daar zijn verschillende redenen voor, maar de allerbelangrijkste reden, zeker op dagen dat er enige hormonale instabiliteit in het spel is ( ja dat kan ook op seniorenleeftijd hoor!!), is het gedrag van o zo behulpzame winkeljuffrouwen. Daar krijg ik krullende tenen van.
Vorige week heb ik nog eens moeite gedaan om in een winkel binnen te stappen om uit te zien naar iets nieuws en tof voor de feestdagen . Helaas. De inkoopdames hadden wel voldoende materiaal in huis gehaald waar een mens al wat vrolijker zou kunnen van worden, maar alleen in brave coupes en kleine maatjes. Mooie feestbloesje en "ensembeltjes" hingen allemaal dwangmatig gerangschikt per kleur, zoals de vele boetieks wel eens durven te doen wanneer ze denken dat ze hun klanten bij het handje moeten leiden, zodat ze met een assorti outfit naar buiten wandelen.
Geeuwend bladerde ik aldus door de rekken, van zolder tot gelijkvloers. Zo vlijtig ben ik dan weer, uit vrees dat ik net dat ene stuk per abuis zal overslaan dat in mijn maat is en wél iets in mijn hersenen teweegbrengt.
“Zoekt u iets speciaals?” klonk een vriendelijke maar argwanende stem achter mij.
Het brandde op mijn tong om te antwoorden:
“Ja, ik zoek een speciale plooifietsen liefst op electriciteit,” maar in plaats daarvan glimlachte ik en probeerde ik moedig de wrevel uit mijn mondhoeken te halen.
“Nee hoor, mag ik gewoon wat rondkijken?”.
Uiteraard mocht ik dat, maar alleen in de dwingende nabijheid van winkeljuffrouw Eén, die als een mestkever rond mij bleef cirkelen terwijl ze hier en daar een pluisje van de kleren plukte. Intussen begon het in mijn slapen te bonzen en ging het bladeren in de rekken steeds sneller, tot het reusachtige rek één ziedende vlek werd, vermits Juffrouw Twee kwam rondcirkelen en na een paar dodelijk stille minuten de vraag lanceerde:
“Als ik u kan helpen, moet u het maar vragen,” en daar, wijzend naar de broek die ik toevallig in de handen had, nog aan toevoegde “en die is heel mooi met die schoenen daar, weet u?”.
Welnu, het rek is gelukkig blijven staan, de spiegel is niet in gruzelementen uiteengespat. Ik ben twee etages naar beneden gespurt tot ik in de eerste winterse koude stond. Nee, als ik mij door een dergelijke lijdensweg moet worstelen voor ik iets deftigs om het lijf krijg, dan hoeft de nieuwe wintermode niet voor mij. We zullen wel creatief zijn met wat we hebben of op vintagejacht gaan. Stukken spannender. Of misschien het interieur wat restylen? Kan ook veel doen voor het humeur.
Rest mij nog de vraag: waarom doen winkeljuffrouwen soms zo neerbuigend, alsof ze met modeanalfabeten te maken hebben? Doen ze het om mensen te tergen, meekijken over de rug? Suggesties geven hoe men dit en dat zus en zo dient te dragen terwijl de meesten het liefs rustig rondkijken?Jaja, het is hun job ik weet het....
Ik vrees dat ik de volgende keer bij het shoppen een vliegtuigstickertje op mijn rug zal plakken waarop staat “Please do not disturb”. Alleen dan, in volmaakte stilte, kan winkelen een perfecte therapie zijn. Even aan niets anders denken, vervuld worden van verlangen, aantrekken, kopen en koesteren. Een vluchtige vorm van zelfbeloning, jazeker, maar ook geluk is per slot van rekening altijd vluchtig.
Als ik mijn alfabet wil afwerken tegen het eind van de maand, dan moet ik er spoed achter steken. Daarom twee moeilijke vandaag die ik dan ook samen neem!
Ik wens je de
van
X’en in de zin van oneindig veel zoenen van de mensen van wie je houdt.
en de
van
-Yin en yang( iets anders kan ik niet bedenken)
als balans om zaken af te wegen en jezelf terug in evenwicht te brengen.
Ja, het is nu onherroepelijk en voelbaar dat de zomer ons verlaten heeft en de winter zich aankondigt . De tekenen zijn er al in de natuur met zijn regen, wind, wolken en dalende temperaturen. De zomer, het seizoen waarin we heerlijk met elkaar buiten zijn, de natuur alle voeding levert waarvan we maar kunnen dromen en we van elkaar en alles genieten, verliet ons al definitief. De winter die dwingt ons stapje voor stapje weer meer naar binnen, ons huis in. De gezelligheid en warmte zoeken we binnen , want buiten wordt het te koud daarvoor. Dat naar binnen gaan geldt niet alleen ons woonhuis, maar ook voor onszelf. Winter is voor mij bij uitstek de tijd om in mezelf te kijken wat ik geoogst heb in het voorbije jaar en hoe ik daar in sta. Met andere woorden, winter is voor mij ook het seizoen om te reflecteren over wie ik ben (geworden) en al denk je dat je op een zekere leeftijd niet veel meer verandert toch betrap ik mij er op dat ik elk jaar op de één of andere manier mijn kijk op het leven, familie en vrienden bijstel..ach ja .. het verstand kom niet voor de jaren zeker .. en dat breng mij bij het volgende lied:
Bonnie St. Claire - Het Verstand Komt Met De Jaren
Als kind kreeg ik vroeger Vaak van mijn moeder De allerbeste raad Bij ieder probleempje Zag ze meteen: Was het echt of kattenkwaad En als ik dan weer eens wat doms had gedaan Zei ze heel lief: 'Trek het jou toch niet aan!
' Want het verstand komt met de jaren Doe toch niet zo eigenwijs Je verliest je wilde haren Want die worden later grijs Ja, het verstand komt met de jaren Soms wat langzaam Soms ook snel Oh, m'n moeder die schat Had niet altijd gelijk Maar verstandig was ze wel
Wat later toen kwamen mijn vrienden samen Bij ons thuis over de vloer Je wilt niks verliezen De beste te kiezen Dat was 'n hele toer Dan werd ik verliefd of ik liet hem juist gaan M'n moeder zei steeds: 'Trek het jou toch niet aan!
' Want het verstand komt met de jaren Doe toch niet zo eigenwijs Je verliest je wilde haren Want die worden later grijs Ja, het verstand komt met de jaren Soms wat langzaam Soms ook snel Oh, m'n moeder die schat Had niet altijd gelijk Maar verstandig was ze wel
Nu zijn de rollen veranderd Nu geef ik zelf goede raad Want ik weet toch al jaren Veel te goed hoe het gaat Want het verstand komt met de jaren Doe toch niet zo eigenwijs Je verliest je wilde haren Want die worden later grijs
Ja, het verstand komt met de jaren Soms wat langzaam Soms ook snel Oh, m'n moeder die schat Had niet altijd gelijk Maar verstandig was ze wel Ja, m'n moeder die schat Had niet altijd gelijk Maar verstandig was ze wel
Volgens kenners droomt iedere mens elke nacht twee tot drie keer maar weet je het ’s morgens zelden.
Vanmorgen ,in de vroege uren, schoot ik wakker middenin zo’n droom en loop ik nu nog niet uitgerust rond. Of dat iets met mijn droom te maken heeft, weet ik niet maar ik ben zeker dat de één of andere ".....loog" daar waar een verklaring zou aan geven…
“Wat die droom was”, hoor ik jullie vragen?
Ik had afgesproken met een paar vrienden om in de omgeving van de Koekenstad ( What’s in a name?) wat te gaan kuieren. Ik stond zeker niet op de eerste rij toen die van hierboven “ oriënteringszin” uitdeelde want zolang ik niet zelf een weg gereden of afgelopen heb zal ik hem ook niet kennen. Dit gezegd zijnde .. hang ik dus op de wandeling in een voor mijn onbekend gebied van anderen af ..
Ik weet nog vaag dat we ergens in een lift verzeild geraakten om de één of andere duistere reden want in het gebouw was iets niet juist . Daarna hadden mijn vriendinnen me terug naar de auto geleid en ik zou het dan wel vinden. Waarom, weet ik ook niet meer, maar ik moest blijkbaar nog iets inkopen en ging daarom op zoek naar een winkel in de buurt van de wagen…Ik was zodanig bezig met zoeken dat ik de straten helemaal niet meer in het oog hield. Ik weet dat ik in een onooglijk klein winkeltje beland ben een filiaal van de keten “ Direct” .
“ Zegt dat jullie iets”, mij niet hoor, nog nooit van gehoord!
Ik kocht er wat ik nodig had, weet ook niet meer wat maar herinner me wel dat aan de kassa aan iedere koper een stukje gebak van een kerstkoek meegegeven werd. Dat kan ik wel verklaren want ik heb hier gisteren de kerstboom gezet… Daarna begon de miserie....
Ik kwam buiten en wist natuurlijk niet meer waar ik naar toe moest. Ik heb dan maar straat in straat uit gelopen wellicht steeds verder van de auto want ik schoot wakker gefrustreerd van de puntjes van mijn haren tot in de toppen van mijn tenen en vingertopjes want ik haat het als zoiets me overkomt. Ik beeldde me al van alles in en dat ik de auto helemaal niet meer zou vinden want ik had niet op de straatnaam waar hij stond gelet en dat het dus zoeken was naar een speld in een hooiberg - allé in zoverre een autootje een speld kan zijn!!
Op zich was dat al erg maar nog erger was het feit dat er blijkbaar ook een behoorlijke som geld in de auto lag ( hoe dat daar terecht gekomen is weet ik ook niet want zo'n som heb ik niet!!) en ik zag de auto al verloren en dan dat er nog bovenop!
Ik werd dus wakker midden die droom en het rare was dat ik zelfs in die “ schemerfase” maar bleef zoeken naar de auto hoewel ik nu wel wist dat ik aan het dromen was!!
Gek hé dat je soms nog haarscherp een droom herinnert en op andere nachten echt de slaap der onschuldigen slaapt…. De menselijk geest is ondoorgrondbaar zeggen ze dan … en zo is het.
Vertel ik deze mijn droom aan tafel mijn droom aan mijn slaapgenoot nog steeds voor een gedeelte gefrustreerd omdat ik de auto niet teruggevonden heb waarop jij lachend reageert:
“ Daar verschiet ik niet van”.
Ik : “waarom niet?"
Hij: ” Omdat er met jou zo’n rare dingen te beleven vallen”…
Toch een schatje hé die slaapgenoot van mij ....grrrrr
Ter info .. mijn schoentje bleef leeg maar ik ben al blij dat ik niet in de zak van Zwarte Piet belandde!!
Ik vroeg me al een tijdje af hoe lang het nog zou duren dat geloof van onze kleinkinderen in Sinterklaas? Op ons glutenkindje en de tweeling na is de heilige man bij de anderen van zijn troon gevallen.
Het was al een paar jaar geleden dat een paar weken voor het feest van de brave man één van de kids bij ons was en vroeg of het klopte wat men op school vertelde, nl dat Sinterklaas dood is en dat grote mensen verkleed zijn als Sinterklaas en Zwarte Piet? Oeps. Ik stond even met de mond vol tanden, ontweek het antwoord met het eerste wat me te binnen schoot om me te kunnen beraden op het antwoord. Ik heb me echter altijd voorgenomen om niet te liegen tegen de kinderen en de kleinkinderen en dus was het uur van de waarheid aangebroken. Er kwamen al een tijdje vragen zoals:
"Hoe kan het dat Sinterklaas weet wat een kind wil hebben?" en
"Hoe kan 't dat Sinterklaas niet dood gaat?" Deze vragen werden steeds vakkundig ontweken (zelfs dat voelt soms als liegen), maar toen ik de vraag kreeg of het waar was wat men op school vertelde, was er geen houden meer aan. Dus toen we aan tafel zaten kwam ik terug op de vraag en legde ik uit hoe de vork in de steel zat. Je had die ogen moeten zien! Zo groot als schoteltjes en even later tranen. Heel even maar. Daarna vooral véél vragen! Dat is onze kleinzoon ten voeten uit, die wil altijd alles weten. Maar vooral de vraag: waarom hebben jullie me dat niet eerder verteld, deed wat pijn! Mijn antwoord?
"Omdat dat de traditie is want als we dat jou hadden verteld, had gelijk heel jouw hele kleuterklasje het geweten."
Toen ik het er later met mijn slaapgenoot nog even over had, zei ik dat ik het best raar vond dat we kinderen voorliegen . Waarom vertellen we hen niet dat het een feest is ter ere van een man die al "long gone" is maar dat we nog steeds verkleedpartijen houden. Zou toch prima kunnen? Aan de ene kant wil je dat je kind niet liegt, maar over Sinterklaas wordt rustig gelogen. Waarom? Het feest wordt er toch niet minder leuk als je kinderen gewoon zou zeggen hoe het in mekaar steekt?
Nou ja, whatever, het is zoals het is en ik weet dat zijn ouders ook dit jaar voor een kleinigheid zullen zorgen of hij het nu weet of niet!
Hier en daar zijn er bloggers die even in hun jeugdarchieven duiken en ons hun leven beschrijven. Een ideale tijdspassering voor de koude herfst -of winterdagen . Ik vind het altijd boeiend om terug tekijken naar een verleden dat op veel vlakken in grote lijnen overeenstemt met dat van mij. Alleen op één punt viel ik blijkbaar uit de boot nl het uitgaan!
Ik lees vaak dat sommigen - zeker die mensen uit de stad- meer vrijheid kregen dan wij dorpskinderen of kinderen van de buiten want inderdaad het leven op den buiten en in de stad maakte een groot verschil uit!
Tot ik T leerde kennen was mijn " biotoop" beperkt tot mijn dorp voor zover ik al "mocht" uitgaan.... Ik werd blijkbaar veel " korter gehouden" dan sommige van onze blogmaatjes... Een film in de parochiezaal of in de lokale " deftige" cinemazaal dat kon nog. Eén cinemazaal in de naburige stad was zelfs taboe want daar wilde ons pa niet dat we er naar toe gingen wegens een " slechte naam" wat dat ook betekende! Uitleg kreeg ik niet alleen dat het niet betaamde dat een meisje daar te zien was !!
Om te dansen kende ik enkel de studentenbals of de T dansants zoals dat toen zo deftig heette dus gaan dansen op café was bij ons thuis taboe en als meisje alleen op café gaan al zeker. Ik heb dat dan ook nooit gedaan!! De keren dat ik toch in een café kwam was met de kermis in het dorp omdat iedereen er toen kwam. Voor jongens lag de lat anders, zo kon mijn broer die 17 j jonger is wel met zijn vrienden gaan stappen toen zijn tijd gekomen was maar ja dat was dan ook zoveel jaren later .
De jaren kostschool waren ook niet bevorderlijk voor mijn uitgangsleven. Mijn eerste echte studentenbal waar ik dan ook jongens ontmoette en echt kon gaan dansen was op mijn 20ste en dan nog in het gezelschap van ons ma die als chaperonne meegestuurd was door ons pa!! Kan je je dat nu inbeelden? Je ziet, ik was maar een gewoon meisje van den buiten en pas door de jaren ben ik uiteindelijk mezelf geworden en toch nog redelijk op mijn pootjes terecht gekomen, denk ik. Wellicht was die drang om "uit te breken" ook een reden waarom ik indertijd zonder veel problemen de keuze maakte om met T mee te gaan naar het buitenland.
Mijn jeugd ziet er dus wellicht voor velen nogal saai en vervelend uit maar ja ik was toch nog behoorlijk braaf onder de strenge opvoeding van ons pa. En toch heb ik niet het gevoel dat ik veel gemist heb want mijn jeugdjaren waren wel degelijk gevuld maar eerder op een andere manier. Het heeft - laat ik mij het zo zeggen- langer geduurd dan bij sommigen voor ik op eigen benen stond. Maar dat heb ik intussen al redelijk bijgesteld mijn gedacht!! Mijn pa was een crack in het aantrekken van de teugels zolang je onder zijn dak woonde .
Moet ik me daardoor tekortgedaan voelen als ik jullie verhalen lees? Toen misschien soms wel maar nu niet meer. Ik kan het zelfs min of plaatsen dat ons pa het toen zo aanpakte en ik kan ik hem alleen maar dankbaar zijn voor de kansen die ik kreeg omdat hij het uiteindelijk toch goed met ons meende . Maar dat is ook weer veeeeel te laat!!
De zomer is nu wel echt voorbij al proberen mijn rozen met nog een laatste “ stuiptrekking” de illusie aan te houden . Ik wilde hier binnen die illusie ook nog wat doortrekken , daarom maakte ik een paar ruikertjes van die enkele late bloeiers .
Eerst en vooral bedankt in naam van onze Kiti voor al die lieve wensen gisteren.
Maar nu even een bedenking....
Elk jaar loop je er weer tegenaan maar het blijft verdomd lastig om eraan te wennen. Waaraan? Aan de onmetelijke zwaarte en grijsheid die de maand november telkens weer in petto schijnt te hebben waardoor velen last hebben van de novemberblues zoals Ludovikus dat kind een naam geeft.
Wat er de betekenis en het doel van is, blijft volstrekt onduidelijk. Maar het is wel een feit dat zo´n maand het verdient om vergeten of om gewoon geschrapt te worden want ze resulteert vaak in zwaarmoedigheid, de winterblues of, als het meevalt, slechts een winterdip.
En blijkbaar slaagt november er telkens weer in om een dieptepunt te kunnen realiseren zoals vandaag wanneer het wolkendek zich pertinent weigerde te openen, alleen maar dieper richting aarde zonk en daarbij slechts donkerder en natter oogde. Gevolg was dat het daglicht zichzelf niet heeft kunnen vinden en in ieder geval niet bij ons binnen drong in tegenstelling tot die depressie die van buitenaf wel haar plaatsje in ons huis vond. Zwaarmoedigheid die slechts met een spaarlampje hier en een gloeilampje daar nog wat bijgelicht kon worden, tot op het midden van de dag, als de zon op haar hoogste punt vermoed kon worden, want in de verste verte was ze onzichtbaar.
Vandaar dat het zo moeilijk is voor velen om op zo´n sombere dag nog welgemoed rond te lopen. Dagen met gaatjes heten ik dan die dagen omdat ze alleen maar deugen voor hazenslaapjes en om uiltjes te knappen, ongeacht het uur van zo´n dag.
Meer was er wat mij betreft vandaag ook niet van te maken en dan denk ik met veel mededogen aan al die mensen die juist vandaag hun verjaardag mochten vieren. Of was het toch meer moesten, bij een duisternis en een somberte die alleen maar melancholie en tristesse weten op te roepen?
Gelukkig blijft dat hier nooit lang hangen en anders geven de lieve bezoekers wel een duwtje tegen de poep!
Het houdt bij ons niet op in de novembermaand de ene verjaardag is nog niet gedaan of daar volgt al de volgende! Vandaag wordt onze jongste schat 6 jaar. Ons glutenkindje is een lieve, zelfstandige meid geworden met af en toe een eigen willetje . Sinds sept zit ze in het eerste leerjaar en noem haar dus vanaf nu geen baby of kleuter meer, want dan gaat zij even uit haar dak. Grappig, hoe je, als je klein bent alleen maar groot wilt zijn. Zo snel mogelijk op peutergym, naar school, op dansles of voetbal, zelf naar huis lopen. “Zelluf doen “ is een gevleugelde uitspraak voor kinderen. Groot worden, naar de middelbare school, zelf naar de bioscoop, tennisles, brommer rijden, uitgaan, rijbewijs halen. …Het kan allemaal niet snel genoeg. Tot op een gegeven moment dat allemaal ophoudt . Dan ben je er wel weer klaar mee, dat je alles zelf moet uitzoeken, zelf je potje moet koken, zelf allerlei moeilijke en minder moeilijke beslissingen moet nemen. Tenminste…zo voelt het af en toe en te zien aan het groeiende aantal mensen die coaches of therapeuten in de arm nemen , heeft meer dan één daar last van. Ze zeggen wel dat kinderen regels en grenzen nodig hebben, maar volwassen kunnen ook best baat hebben bij een strenge blik of corrigerende tik. En dan word je zo oud dat je merkt dat je weer steeds meer hulp nodig hebt. In plaats van ervan te genieten dat er weer voor je gezorgd wordt, baal je alleen maar dat je weer zo afhankelijk wordt. Hè, wat zitten mensen toch ingewikkeld in elkaar! Maar vandaag gaat het om onze schat .
Onze kleinzoon 1 was vorige maand op zeeklassen en wist te vertellen dat ze daar in de buurt van de Panne één en ander bezocht hadden dat herinnerde aan WO1 en hij was enorm geïnteresseerd. We zullen nog wel meer over de herdenking van dit wereldgebeuren horen volgend jaar daarom wil ik even een artikel uit de krant van 21 nov. met jullie delen
Herinnering door Liesbeth Van Impe
Er valt de komende jaren niet aan te ontsnappen: de Eerste Wereldoorlog is straks 100 jaar geleden begonnen en dat zal op talloze manieren herdacht worden. Culturele activiteiten, officiële herdenkingen en historische evenementen moeten duizenden toeristen vanuit de hele wereld naar de slagvelden brengen, ook naar de IJzervlakte rond Ieper. Honderd jaar later is de Groote Oorlog niet alleen van historisch belang, maar ook van toeristisch (en dus economisch) belang. De verjaardag komt er op een belangrijk moment in onze beleving van die zwarte episode uit onze geschiedenis. Overlevenden die de oorlog bewust meemaakten zijn er nog nauwelijks en ook hun kinderen en kleinkinderen worden stilaan oud. De getuigen van toen geven hun verhalen niet langer door. De Eerste Wereldoorlog is stilletjes definitief opgeschoven van levende familieherinnering naar stoffige geschiedenis. Het mag eigenlijk niet verwonderen dat het met de kennis over die oorlog vandaag ook pover gesteld is. Een rondvraag bij kelners in Ieper levert een vrij ontluisterend beeld op, maar er is geen reden om aan te nemen dat zij veel slechter zouden scoren dan de gemiddelde bevolking. Wereldoorlog I is stilaan een geschiedenisles die de meesten zich even goed herinneren als de lessen over de Honderdjarige Oorlog of het Beleg van Antwerpen. Is dat erg? Misschien niet, het hoort nu eenmaal bij het voortschrijden van de tijd. En toch is de herdenking de komende jaren ook een kans om het collectieve geheugen bij te spijkeren. WO I blijft het echte begin van de twintigste eeuw. De wereld werd er in een nieuwe plooi gelegd. Zonder WO I valt vandaag niet te begrijpen. De met bloed doordrenkte slagvelden, vandaag bezaaid met witte kruisjes, stellen ons ook nu nog relevante vragen. De afstand die met de tijd gegroeid is, doet het historisch besef trouwens ook geen kwaad. Honderd jaar na de feiten kan mythe van waarheid gescheiden worden, beleving van kennis, verhalen van geschiedenis. Honderd jaar na datum kunnen we die vreselijke oorlog op veel punten beter begrijpen dan onmiddellijk erna.
Met de Eerste Wereldoorlog zijn we nog lang niet klaar. We kunnen uit de herdenking collectief meer halen dan een toeristisch succes.
Jullie zullen het allemaal wel gehoord en gelezen hebben , heel die commotie rond de Zwarte Pieten. Ik ben mijn licht eens gaan opsteken om te weten waar die Pieten vandaag komen. Interesse? Lees dan verder, zoniet ga er maar rap vandoor of Zwarte Piet steekt jou in zijn zak!
'Het ware verhaal van Zwarte Piet'
- Zoals iedereen weet is de Heilige Barbara de schutspatroon van de mijnwerkers. Hoe is dat zo gekomen en wat is de ware rol van Sinterklaas en Zwarte Piet?
Prof. Dr. Ir. K.J. Weber uit Den Haag vertelt hier het ware verhaal.
In de 3e eeuw na Chr. was Barbara bekeerd tot het Christendom, zeer tot ongenoegen van haar vader. Deze Dioscuros joeg haar achterna met een groot zwaard. Net op tijd wist Barbara een kolenmijn in te vluchten waar zij verborgen werd door de mijnwerkers. Deze werden vervolgens bekeerd en Barbara werd hun idool. In deze tijd werden er geregeld concilies gehouden om het geloof wat beter te definiëren. Uiteraard was Nikolaas, bisschop van Smyrna, daar een vaste afgevaardigde. Op weg naar het concilie passeerde hij een mijnschacht die, vooral door de mooie schoorsteen, zijn aandacht trok. Hij daalde af naar de mijn en tot zijn verbazing trof hij daar een beeldschoon meisje aan. Om kort te gaan werd dit , in deze pre-celebitaire periode, een stormachtige romance. Na het zegenen van de mijnwerkers verliet Nikolaas met tegenzin de mijn om zijn taak te vervullen.
Deze ontmoeting bleef echter niet zonder gevolgen want 9 maanden later werd een jongetje geboren. Mateloos verwend door alle mijnwerkers kroop de kleine door de mijn. Zij noemden hem naar hun favoriete dier, de kanariepiet, die hen waarschuwde bij een teveel aan mijngas. Vies werd het jongetje wél en daarom noemden zij hem al gauw 'zwarte pietje'. Barbara vond het tijd worden om met Pietje de buitenlucht in te gaan en ging poolshoogte nemen bij de ingang. Dit werd haar noodlottig want Dioscuros wist haar nu te vangen en onthoofde haar maar werd als straf onmiddellijk zelf gedood door een bliksemstraal.
Kort daarop kwam Nikolaas weer langs op zijn schimmel en bij het zien van de schacht kwamen alle herinneringen weer bij hem boven. Hij klom naar beneden alwaar de mijnwerkers hem snikkend vertelden wat er was gebeurd. De kleine Piet stond er bedroefd bij te kijken maar Nikolaas omhelsde zijn zoontje en nam hem mee achterop zijn paard. Pietje gaf wel wat af, maar ja... daarom heette hij ook Zwarte Piet.Deze historie is uiteraard door de Kerk in de doofpot gestopt. (Bron: Telegraaf)
Maar er is ook nog een andere versie:
Ludo Pinceel schreef op 18/10/2013
We zaten er al even op te wachten en ja hoor: daar gaan we weer voor een rondje zwartepieten. We krijgen namelijk buikpijn van de jaarlijks terugkerende komedie rond het al dan niet vermeend racisme betreffende het personage Zwarte Piet. Onze nationale pers, in plaats van voor een keer wat objectieve informatie te verstrekken, blij weer een boeiend onderwerp te pakken te hebben voor de praatcafés op radio en televisie, tatert vrolijk mee. Laat ons beginnen met het begin: Zwarte Piet is een blanke. Dat de brave man zwart ziet, al dan niet tot achter zijn oren, is te wijten aan zijn oorspronkelijk beroep: door de rookgaten van de huizen kijken of de mensen daarbinnen zich een beetje gedragen. De idee dat Zwarte Piet een meer gepigmenteerde medemens zou zijn en dus een knecht, stamt uit de 19de eeuw, toen de opvattingen over standen en de bewoners van de koloniën nogal verschilden van die van vandaag.
De oorsprong van het verschijnsel van de Sint en zijn Piet is echter veel verder terug, in de voorchristelijke tijd van onze geschiedenis te zoeken. Onze Germaanse voorouders beschikten net zoals andere volkeren uit de oudheid over een hele reeks goden. In de Indo-Germaanse mythologie, die aan de oorsprong ligt van de Germaanse, waren de belangrijkste goden vaak zogenaamde dubbel-goden. Het ging hier om een twee-eenheid; twee godheden die elkaar aanvulden en daarom samenwerkten.
Bij de Germanen was oorspronkelijk ook de oppergod Wodan of Odin zo’n dubbel-god. Zijn compagnon was de god Thiwas of Thing. Wodan had zoals bekend maar één oog, Thiwas had maar één hand. Wodan vertegenwoordigde de macht, Thiwas het recht en was dus oorspronkelijk de belangrijkste, aangezien hij moest oordelen over goed of kwaad. Dat Thing in de rangorde voor Wodan komt, merk je nog aan de namen van de weekdagen in de Germaanse talen: na Zon en Maan, komt eerst Din(g)sdag of in het Engels Tues(Thiwas)day en dan pas Woen(Wodan)sdag.
Volgens de oude mythen reed in de donkere periode die het jaar afsluit, Wodan op zijn paard Sleipnir door de lucht en landde op de daken van de huizen. Thiwas die achter hem op het paard zat, kon dan door de rookgaten naar beneden kijken om de bewoners te beoordelen. Het is dus logisch dat hij in die periode een zwart beroet gezicht had. Goed en kwaad konden dan door Wodan, die de macht uitoefende, beloond of gestraft worden. Zelfs toen het bijgeloof bij volwassenen verminderde, bleef het verhaal een belangrijke rol spelen voor de kinderen.
Een andere verklaring:
Het Sinterklaasgebeuren is een feest uit de Germaans-Christelijke traditie en heeft zijn wortels in een periode dat er in onze streken alleen blanke mensen woonden. Die voorouders hadden er zelfs geen benul van dat er op deze aardkloot ook nog meer gepigmenteerde medemensen rondliepen. Er kan hier oorspronkelijk dus geen sprake zijn van racisme, tenzij we er dat vandaag in projecteren en dat zegt dan meer over diegenen die dat doen dan over ons sympathiek duo.
Tot slot een goede raad aan toekomstige Klazen en Pieten: hou het simpel met één Klaas en één Piet; dat komt trouwens beter met de oorspronkelijke versie overeen. En speciaal voor Piet: wees zuinig met de schmink; men mag gerust zien dat je eigenlijk een blanke bent.
Niet in een pashokje passen, is nooit grappig. Hardop willekeurige getallen roepen als iemand aan het tellen is, is nooit grappig. De cursus lassen voor beginners die is afgelast is nooit grappig. Mensen die het bijltje er bij neergooien en zich daarbij verwonden aan hun voet zijn nooit grappig. Een boom het bos insturen is nooit grappig. Een vereniging van vrachtwagenchauffeurs met veel aanhangers, is nooit grappig. Voor een dubbeltje geboren worden terwijl we al lang met euro's betalen, is nooit grappig.
Tegen een depressieve postbode zeggen dat hij zichzelf eens een leuke dag moet bezorgen, is nooit grappig. In een Duitse schoenenwinkel zeggen dat je maat 40-45 hebt, is nooit grappig. Sinaasappelen beroven van hun persvrijheid, is nooit grappig. Sprinkhanen plagen, is nooit grappig. Stiekem 's middags ontbijtkoek eten, is nooit grappig. Stotteren in gebarentaal, is nooit grappig. Terugzwaaien naar een zwaailicht, is nooit grappig. Zeggen dat de hel losbarst in een kerk, is nooit grappig. Zo'n scherpe tong hebben, dat je jezelf in je vingers snijdt, is nooit grappig.
Normaal bak ik ons brood zelf maar soms komt er iets tussen en dan ga ik gewoon naar de bakkerij en dat is wat er zich vandaag afspeelde!
"Eén gesneden brood alstublieft, Mevrouw. Een bruin, een grijs of een wit? Tsja, voor mij was bruin een logische bestelling maar je moet het dan wel zeggen, Natoken! Een bruin alstublieft en daar begint het als je niet volledig bent. Wat kies ik? Een volkorenbrood, een tarwebrood, een zevengranenbrood, een negengranenbrood? Enzovoort enzo verder. Niet te doen. "Een negengranenbrood alstublieft".( hoe meer granen hoe gezonder denk ik dan maar!!) Een rond of een vierkant? ( Tsja , speel eigenlijk geen rol maar kom..) Een vierkant, alstublieft Een klein of een groot? ( Tiens had ik dat in het begin dan niet gezegd? ) Een groot, alstublieft
En dat was het dan om een groot, bruin, vierkant, gesneden brood vast te krijgen. Wat een luxe hebben we toch. We kunnen kiezen tussen een gamma van soorten brood terwijl er aan de andere kant van de wereld mensen verhongeren. We hebben alle denkbare soorten groenten en fruit en andere etenswaren uit de hele wereld zomaar in de winkel liggen om nog maar te zwijgen over dranken. We hebben eten en drinken zoveel en wanneer we willen ,zelfs 's nachts. We hebben een dak boven ons hoofd. Als het koud is draaien we aan een knop en het is warm. We gaan in verlof op duizenden kilometers van hier liefst met het vliegtuig. Daar zien we armoede. We beklagen de sukkelaars die er wonen maar we doen er niets aan. Zelf omringen we ons met luxe, een nooit geziene luxe TV, pc, microgolf, frigo, diepvries, gsm en de meest onzinnige en eigenlijk onnuttige dingen die je maar kan bedenken zoals allerhande technische snufjes die er enkel en alleen op gericht zijn om het ons gemakkelijk te maken. Nog nooit, in heel de geschiedenis van de mensheid hadden we een dergelijke overvloed aan eten en drinken en verspilling. Eén slechte appel in een bak en de hele bak verdwijnt in de afvalcontainer. Op elke verpakking staat een vervaldatum, wettelijk verplicht. Eén dag over tijd en het hele zooitje verdwijnt in de vuilbak. Weg ermee. Hele bakken onverkochte groenten en fruit gooien de supermarkten weg gewoon omdat er een paar verwelkte blaadjes zichtbaar zijn. Dat ziet er niet fris uit, dus verkoopt dat niet meer. De afvalcontainer in dan maar. De afvalcontainer van de plaatselijke supermarkt is voldoende om een gemiddeld derdewerelddorp een maand van voeding te voorzien. Ik heb zelf eens van veraf in zo'n vuilbak gekeken. Daar ligt genoeg voedsel in om een kind van de hongerdood te redden. Echt waar. En bij U, lezer? Durft U nog te klagen over het leven? Zou U willen ruilen met een gezin uit een derdewereldland? Vindt U ook dat het leven hier erg of triestig is? Wij hebben 13 jaar in ontwikkelingslanden gewoond en neen ik wil niet ruilen!! Het regent hier wel veel maar we leven in een land van overvloed, een nooit geziene overvloed en luxe. We beseffen niet hoe gelukkig we zijn.
Maar dat weet ik wel: als ik nog eens naar de bakker ga dan bestel ik een groot, wit, vierkant gesneden brood.Voor die ene keer moet wit kunnen, minder vragen van de winkeljuffrouw. Dat gaat vlugger hé.
En de prijs voor de meest onconventionele tuinier gaat naar : mijzelf !
Ze doen het weer, de bladeren van de bomen in onze straat: blowing in the wind en met de eerste licht vorst dwarrelen ze gretig naar beneden! Dit jaar heb ik mijn windmachien nog niet van stal gehaald, je weet wel zo'n ding waarmee je alles op een hoopje blaast. Nu mag iedereen lachen met mij, maar weet je waarmee je bladeren het gemakkelijkst op hoopjes krijgt ?
Wel, met dit :
Dat het geen zicht is en dat mijn omgeving nu waarschijnlijk denkt dat er iets mis is met mijn mentale toestand (alle grassprietjes mooi in dezelfde richting willen hebben, ik zeg maar iets), het zij zo. Ik ben een praktische persoon en een hark blijft steeds haken in het gras/mos, de bladeren hangen aan de tanden van de hark, allemaal problemen die je niet hebt met een borstel. Dus heb ik de gazon aan de voorkant van het huis eergisteren deels schoongeborsteld, daarna nog wat bloemperken netjes gemaakt, gesnoeid en alles netjes op de composthoop gelegd. Ik ben nog niet rond met de tuinwerken, er mogen dus best nog wat zonnige dagen komen. Het deed me verdorie deugd om nog eens wat in open lucht bezig te zijn na dat indoor-klussen van de laatste dagen toen het regende. Heb ik trouwens al gezegd dat wij hier nog steeds verse tomaten eten van eigen kweek ? Ik heb nog grote soepbonken en poire surprise (peervormige soort dat zomaar in de serre begon te groeien) in de aanbieding. En om mijn rare mentale toestand alle eer aan te doen heb ik een maand geleden opnieuw tomaten gezaaid in potjes. Ze staan op een warme plaats en ik geef ze bovendien af en toe extra licht (oplaadbare led-lamp) om de dagen wat te verlengen. Mocht het me lukken om in de winter tomaten te kweken, dan volgen daarvan zeker nog fotos (maar laat het duidelijk zijn, ik heb serieus mijn twijfels of dit zal lukken). Nu maar hopen dat de buren niet denken dat ik met dat extra licht en dichtbij het raam, cannabis aan het kweken ben.
Iedereen zal zich hier wel op de één of andere manier in terugvinden, denk ik!
Ik ben nog fit van lijf en verstand,
Wel wat artrose in mijn heup en mijn knie.
Als ik me buk, is het net of ik sterretjes zie. Mijn pols is iets te snel, mijn bloeddruk wat te hoog.
maar ik ben nog fantastisch goed...zo op 't oog
Met de steunzolen die ik heb gekregen, loop ik weer langs 's Heerens wegen,
kom ik in de winkels en ook weer op het plein.
Wat heerlijk zo gezond te mogen zijn. Wel gebruik ik een tabletje om in slaap te komen en over vroeger te kunnen dromen.
Mijn geheugen is ook niet meer zoals het was
en ik ben weer vergeten wat ik gisteren nog las. Ook heb ik wat last met mijn ogen
en mijn rug raakt meer en meer gebogen.
De adem is wat korter, mijn keel vaak erg droog. Maar ik ben nog fantastisch...zo op 't oog.
Is het leven niet mooi, het gaat zo snel voorbij,
als ik kijk naar de foto's, over vroeger van mij.
Dan denk ik terug aan mijn jeugdige jaren.
Wilde ik een jas, dan moest ik heel lang sparen.
Ik ging fietsen en wandelen, overal heen,
en ik kende geen moeheid, zo het scheen. Nu ik ouder word, draag ik vaak blauw, grijs of zwart
en ik loop heel langzaam, vanwege mijn hart. Doe het maar op uw gemak, zei de cardioloog.
U bent nog fantastisch...zo op 't oog
De ouderdom is goud, ja begrijp me wel.
Als ik niet kan slapen en dan tot honderd tel.
Dan twijfel ik, denk ik of dat wel waar is en of dat beeld van goud niet een beetje raar is. Mijn tanden liggen in een glas, mijn bril op tafel, gehoorapparaat in mijn tas
Mijn steunzolen naast het bed op de stoel. U weet dus wat ik met die twijfel bedoel. Trek niets in twijfel, zei de pedagoog.
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
En 's morgens als ik ben opgestaan
en eerst de afwas heb gedaan, lees ik het laatste nieuws in de krant.
Ik wil toch bijblijven en naderhand doe ik van alles, eerst geef ik de planten water, de kamer stoffen doe ik later. Wel gaat alles wat traag heb na 't eten wat last van mijn maag.
Maar ik wil niet zeuren, want 't mag,
dat is heel gewoon op je oude dag.
Aanvaard het rustig zei de psycholoog..
U bent nog fantastisch goed...zo op 't oog.
Haar foto kijkt me aan vanop de kast in de living, een lachende, vrolijke dame, mijn ma. Net als ik naar die foto kijk , spelen ze op de radio "zonder jou tikt de klok even snel, maar de tijden veranderen wel". Het raakt me, zomaar midden op de dag terwijl ik een beetje aan t bekomen ben van het net maken van de oprit en voortuin! 'k Zou haar willen vertellen over de kleine dingen van het leven, over ons, over haar kleinkinderen en zoveel meer want ik mis onze urenlange praatjes nog altijd ! .
Maar vandaag niet kniezen Natoken want je hebt alle reden om blij te zijn want vandaag ( ja, ik denk vooruit als ik logjes schrijf haha) verjaart onze tweeling. Die worden ook al 8 jaar, wat vliegt de tijd ! En intussen worden wij elke dag wat ouder en grijzer en ik hoor je nu speels zeggen "en hopelijk ook wat wijzer" !!
- Gelezen op een urinoir: De toekomst van België ligt in je hand.
- Als ik haar dump, welke container moet ik dan nemen?
- Bericht aan de regering: ik heb ook geen geld, maar daarom ga ik het nog niet van anderen afpakken.
- Mijn vriendin heeft me bedrogen, vorige week vertelde ze dat ze was vreemdgegaan, maar dat blijkt helemaal niet waar te zijn.
- Als we ooit terug in de tijd kunnen reizen, waarom worden we dan nog niet bezocht door mensen uit de toekomst?
- Mochten er verkiezingen zijn, stem op Bert en Ernie. Zij halen de bananen wel uit hun oren. - Openbaar vervoer is iets wat je brengt van een plaats waar je niet bent, naar een plaats waar je niet naar toe moet, op een moment dat het je niet uitkomt.
- Bevalt de nieuwe secretaresse?" " Ja zeker, maar we weten nog niet van wie."
- Pas maar op voor mij, zei het klontje tegen de biet, ik ben geraffineerd.
- Van mensen die nooit wat geven, daar krijg ik wat van.
- Als hij niets anders te eten had, leefde Godfried van bouillon.
- Ik zou Van Klaveren van harte door de ruiten kunnen schoppen. - "Schat, ik heb je gemist." fluisterde hij. En hij dacht bij zichzelf: Volgende keer zal ik beter mikken.
- Jan met de pet volgt zijn leiders klakkeloos. - Toen de toerist in het Engelse postkantoor een postzegel vroeg, kreeg hij een stamp. - Toen ik de prijs van de sla zag kreeg ik een krop in de keel.
De natuur heeft nu definitief zijn herfstkleed aangetrokken. Het frisse groen heeft plaats gemaakt voor het frisse bruin. Het is weer eens wat anders. Het moet niet altijd zomer zijn. Dit jaar was het nog eens een zomer uit de oude doos dus hoor je mij niet klagen en de nazomer mocht er ook wezen al mag het nu wel weer even ophouden met regenen al heeft dat ook zijn voordelen natuurlijk. Eigenlijk mogen we gelukkig zijn met zoveel regen. Er zijn plaatsen op de wereld waar mensen een ongeluk zouden doen om een emmer water. En niet te vergeten, van water wordt bier gemaakt. Voorlopig zullen we dus niet zonder gerstenat vallen. Of de prijs van bier daarom zal zakken is niet zeker. Maar ondertussen verliezen de bomen hun bladeren en wordt het stilaan frisser. Terwijl ik dit schrijf is het hier amper 1,1 gr en vriest het lichtjes aan de grond. De laatste bladeren zullen nu ook wel afvallen en dan staat de natuur weer kaal te wachten op de winter. De bloemen zijn uitgebloeid en de bloemblaadjes verslensen. De zaadjes worden met de wind naar onbekende oorden weggedragen. De wind lijkt wel postbode te spelen. Zelfs het gras en het onkruid heeft een stakingsaanzegging ingediend en is alvast gestopt met groeien net alsof het gesyndiceerd personeel van één of andere instantie betreft dat hun jaarlijks aantal stakingsdagen moet halen. Zo maakt de natuur zich op om de koude te trotseren en hoopvol uit te kijken naar de volgende lente. De zon mag dan al haar best doen om er nog een beetje warmte uit te persen, het zal niet baten. De natuur gaat zijn gang. Donkere, grijze wolken komen onverzettelijk het land binnen met in hun kielzog de onvermijdelijke regen en straks misschien ijs en sneeuw. Wind, sneeuwvlagen en gladde wegen zullen ons deel zijn. Gedaan met de hitte, met terrasjes, met puffen en blazen. In de plaats komt koning winter het hele zooitje schoonmaken. "Heerlijk" weertje staat ons nog te wachten tenminste, van achter het raam in een zachte zetel lekker bij het vuur of de verwarming met een goed boek en een warme thee.
Terwijl de natuur de herfst verwelkomt, kijk ik vanachter mijn pc naar buiten.. Alhoewel de meesten op de zon en zomer roepen, vind ik ( als het niet regent natuurlijk) de herfst een prachtig seizoen. Dat palet van kleuren, de geur van het bos, de activiteit in de natuur in voorbereiding van de winterslaap.... Echt iets om bij te mijmeren, meestal over het leven, het verleden en vage verwachtingen.
Alhoewel ik en zoals iedereen onder ons, een rugzakje meedraag , hou ik dat zakje niet netjes gesloten in tegenstelling tot veel anderen, maar ik stop af en toe eens en maak dat zakje open en haal er een paar elementen uit, soms met een lach en soms met een traan. Je kan er niet aan voorbij, de ene draagt al wat meer mee dan de andere en de ene denkt er niet meer aan en de andere kan het soms niet vergeten. Het maakt van ons wat we zijn. Alleen heeft de ene er zijn lessen uitgetrokken en de andere niet.
Ook mijn rugzakje zit behoorlijk vol met gebeurtenissen die een serieuze inpakt hadden op mijn leven. Sommigen kunnen het verleden niet loslaten en hebben er hun verdere leven last van en dat beperkt hun leven.
Ben jij van het type die ondergaat en aanvaardt maar niet vergeet en doorgaat met zijn leven? Of ben jij iemand die door toedoen van bepaalde gebeurtenissen toch een beetje beschadigd uit de strijd kwam en bewust of onbewust je verdere leven laat bepalen? Of ben je iemand die uit het slechte, het beste meeneemt en dat netjes bijschrijf in de encyclopedie van je leven?
Hoe dan ook, na al die jaren voel ik me rijk met een aparte kijk op het leven en een aparte benadering van het beleven. Ik ben heel veel te vinden in de natuur en vind het heerlijk te mogen genieten van het mooie dat plant en dier ons geven. Daar voel ik me goed wat niet altijd kan gezegd worden van onze maatschappij die soms een jungle is die geregeerd wordt door emotieloze politici of andere stervelingen. Maar wat me nog meer doet huiveren, is hoe we dagelijks als gewone mens worden opgelicht en het dikwijls niet in de gaten hebben. Kritisch, ja dat ben ik ook en vind het terecht, want tevelen sluiten de oren en ogen omdat de waarheid dikwijls pijn doet. Ik heb veel gezien van deze wereld en ben op veel plaatsen geweest of heb er geleefd. Ik heb de armoede gezien naast de grote rijkdom en hoe goed ik mijn rugzakje ook sluit sommige gebeurtenissen laten me nooit meer los, ik kan ze niet verbannen uit mijn geest en daarom dat ik soms in deze periode van het jaar waarin de natuur het mooiste is en ik afgeremd word in mijn dagelijks doen, eraan terugdenk. Het ene rugzakje is het andere niet. Maar vandaag sluit ik weer even dat mijn zakje en kijk met telkens wederkerende verwondering naar het vervagen van de zomer en de verkleuring van de herfst. Daar word ik warm en emotioneel van dat ik dat nog mag en kan zien en ervan genieten. Met de herfst moeten we het weer doen .. tot de nieuwe zomer eraan komt . Dan is het verleden enkel een herinnering...
Ja, er zijn zo van die dagen, dat een mens op een andere manier schrijft.
Soms met wat meer emotie en gevoeliger.
Soms zijn er dagen dat ik schrijf zonder nadenken en op andere dagen denk ik meer dan ik schrijf.
Vandaag denk ik dat ik even gewoon een brief zal schrijven.
Een brief aan mijn ma.
Liefste ma,
Zaterdag was het al vijf jaar geleden dat je ons verliet.
Vijf jaar dat jouw tranen mijn inkt geworden zijn als ik in gedachten een brief naar jou schrijf. Vroeger las je mijn brieven uit het buitenland in stilte en ik wist dat men aan je tranen kon zien welk stuk je aan het lezen was.
Vandaag lees ik jou nu mijn eigen woorden voor en neem je tranen over in bepaalde zinnen.
Weet je nog lieve ma hoe we samen naar het kerkhof gingen rond deze periode van het jaar en je stilstond bij het graf van pa en jouw ouders?
Ik mocht de bloemen dragen en jij zette ze dan op hun plaats.
Je liet dan mijn arm los om even te bidden en dan liepen we verder bij vrienden en kennissen. Soms kwam je wat dichter bij mij staan om fluisterend wat uitleg te geven over de persoon.
Je fluisterde om de stilte en de rust niet te doorbreken. Ik haakte dan mijn arm door de jouwe en samen verlieten we in stilte het kerkhof.
Ma, vijf jaar geleden stonden we ook bij jouw laatste rustplaats en jij was er niet om mij een arm te geven!
Ik nam dan maar de arm van mijn liefste en de kinderen en zo liepen we dan tot aan die grote weide. Daar stopte je leven en bleef er ook een deel van mij achter.
Verweesd bleef ik staren naar die kleine urne met dat luttele beetje dat van jou restte..
Ma, gisteren stonden we terug aan die strooiweide T en ik.
We haakten weer de armen in elkaar om even die steun te voelen. We legden wat bloemen neer en iets later stapten we terug naar het leven en lieten de dood achter ons maar niet zonder aan jou te denken, zoals ik zo vaak nog doe.
Het is één van die dagen ma waar ik het nog steeds moeilijk heb.
Ma, vandaag moet ik mijn eigen woorden lezen en weet intussen wat verdriet is.
Ooit zei je mij dat verdriet wel over gaat, maar dat was wellicht om mij te troosten!
Telkens ik over je schrijf of praat, weet ik zeker dat het verdriet er nog jaren zal zijn.
Telkens je plaatsneemt in één of ander verhaal kan ik niet anders dan herinneringen ophalen.
Weet je nog hoe je mij verzorgde toen ik in een gracht met netels gevallen was? Weet je nog, hoe je stilletjes kwam kijken boven toen ik ziek was?
Weet je nog hoe je hier bij ons revalideerde na je hartoperatie en we samen stapje na stapje de armen stevig in elkaar gehaakt een stukje in de tuin gingen wandelen? Nee, natuurlijk weet je het niet meer, het is aan de levenden om te weten wat er is geweest.
Maar ma, ik weet het nog!
Ik herinner het mij nog alsof het gisteren was.
Ik zie je nog liggen op je ziekenbed en voel nog steeds de machteloosheid omdat ik niets meer voor je kon doen.
Ik liet je gaan en daar dacht ik gisteren ook aan.
Ma, het is nog steeds moeilijk gewoon aan je te denken.
Ik kan de tranen op mijn wangen voelen en toch voelt het goed dat ik jou ook kan laten rusten.
Ik zal mijn briefje maar opzij leggen ma en het later afmaken als de emoties wat minder zijn... Maar het leven gaat verder ma en er is ook een reden tot vreugde onze kleinzoon 2 - jouw achterkleinzoon - wordt morgen 9 j. We zullen dat alvast vandaag even vieren want morgen is het school! Een dikke proficiat op voorhand lieve schat!
Vandaag is het al vijf jaar geleden dat ons ma overleed...
Ma, het thema gaat nog over jou dus denk ik niet alleen maar schrijf ik ook over jou over hoe je was over wat je deed lach en leed.
Vandaag staat je zachte stem zwart wit op papier voor ieder die het lezen wil. Maar alleen ik leef van de herinnering die ik met liefde schrijf voor anderen.
Als ik wil rond geraken met mijn alfabet voor het einde van het jaar dan zal ik er af en toe twee moeten samen nemen zeker met een moeilijke erbij als de :
Zoals in Quarantaine, Om volledig tot jezelf te komen.
en de
van Rust,
die weldadig en regelmatig over te krappe uren en de uit de voegen gebarsten dagen golft.
Onlangs was ik koffie aan het drinken met een kennis een 63-jarige vrouw die op een streng dieet zat. Ze vertelde me dat het nodig was om 10 kilo te verliezen voordat ze zich weer echt vrouw zou voelen. Ze verbood zichzelf om nieuwe kleren te kopen tot ze een paar maten was afgevallen. Ze hield erg van mode en dit was een manier om zichzelf te straffen voor het niet kunnen weerstaan van lekker eten. "Nee, nee, "protesteerde ik. "Je ziet er geweldig uit! Je hoeft helemaal niets te veranderen."
Ze gaf me een lege glimlach. "Dat is lief van je maar .... Ze hield niet meer van zichzelf. Ze hield niet van haar armen. Ze waren te slap, dacht ze. Haar benen waren te kort. En dan, natuurlijk, waren daar haar rimpels. Het lijkt een race tegen de klok om alle tekenen die bewijzen dat ze geen 30 jaar meer is te bestrijden.
Opeens voelde ik me ongemakkelijk, smaakte mijn thee minder heerlijk en wenste ik dat ik niet ingegaan was op haar uitnodiging.
Ik begon me af te vragen of diezelfde onzekerheden ook voor mezelf gelden want ik ben zelfs nog wat ouder? Zijn mijn benen ook niet te kort? Is mijn haar niet te fijn en zouden mijn kleren er beter uitzien als ik gewoon een paar kilootjes zou verliezen?
Ik heb me altijd voorgenomen dat ik mij - nu ik wat ouder ben - niet meer zo druk zou maken over die bijkomstigheden en over dit soort onzekerheden zou heen groeien. Ik heb nu kinderen en kleinkinderen daar kan ik beter mee bezig zijn. Maar terwijl ik luisterde naar mijn 63-jarige kennis, realiseerde ik me dat een zekere onzekerheid over je lichaam niet zomaar verdwijnt.
Op dat moment besloot ik een aantal fundamentele doelen voor mezelf te stellen die me staat stellen om mij goed te voelen ook nu ik 68 ben.
Hier zijn ze: - Ik wil in staat zijn om te lachen om mezelf voordat het moment komt dat ik kritiek op mezelf ga krijgen. - Ik wil de situatie grappig vinden in plaats van vernederend. - Ik wil de situatie grappig vinden in plaats van een mislukking en een teleurstelling.
- Ik wil in staat zijn om mijn lichaam te waarderen voor wat het nog doet, niet hoe het eruit ziet. We verspillen zoveel tijd door geobsedeerd te zijn over het uiterlijk, terwijl daaronder alles precies nog relatief goed functioneert.. Dat is wat we moeten we vieren en waar we moeten op gericht zijn.
- Ik wil me nog sexy voelen zonder steeds in de spiegel te kijken want ik denk dat sexy teveel wordt geassocieerd met een gladde jonge huid en push-up bh's.
- Ik wil eten zonder schuldgevoel. Eten is een van de beste dingen in het leven. Maar al te vaak leren we om er bang voor te zijn, om er tegen aan te kijken alsof het om een dodelijk gevecht gaat. Op een zekere leeftijd voelen sommige omas zich nog steeds schuldig over een heerlijke dessert. Dat wil ik niet.
- Ik wil me bezig houden met andere dingen in plaats van met de obsessie voor eten en afvallen. Schoonheid is belangrijk, maar dat zijn een heleboel andere dingen ook en veel van die andere dingen maken je veel gelukkiger. - Ik wil terug kunnen kijken en mijn hoofd schudden over de jonge vrouw die ik was, over hoezeer zij soms bezig was met allerlei onzin. Natuurlijk leef ik in een wereld die vooral om jonge vrouwen draait, maar ik wil hier ook een veilige plek vinden waar ik mij comfortabel voel.
Dit is niet zoveel gevraagd, toch? - Ik wil me blijven goed voelen hoe lang ik ook leef.
Maar hier komt de aap uit de mouw het is niet zo gemakkelijk als ik het hier neerpen. Misschien moet ik mijn jongere zelf uitschelden over het feit dat ze niet in de gaten had dat haar huid zo heerlijk glad was in haar jeugd en dat haar borsten nog niet hingen en dat dit nu niet meer zo vanzelfsprekend is... Misschien heb ik dat te weinig gewaardeerd tot ik die " uiterlijkheid" begon te verliezen? Maar toch voel ik me bevoordeeld dat ik nog redelijk gezond ben ook al tekent iedere glimlach of verdriet een nieuwe groef op mijn gezicht.
Dit is dus de valkuil. Je bent ertoe veroordeeld om handenwringend jezelf door elke levensfase heen te worstelen. Je bent er toe veroordeeld om veel crèmes, magische beha's en tijdschriften te kopen met 345 eenvoudige stappen om de perfecte kont te krijgen. Tenzij . Ja, tenzij je er gewoon mee ophoudt en leeft Hoe heerlijk klinkt dat woord als ik het hier neerpen, LEVEN! nog te MOGEN leven! Ik denk dat ik niet al te vaak met die dame ga koffie drinken want ik weet beter. Mijn prioriteiten liggen elders. Ik ben nog steeds mezelf al is de verpakking al wat verouderd en al ben ik misschien de aartsvijand van mijn komende rimpels, van dat kilootje meer, van die borsten die de zwaartekracht beginnen te voelen, ik zal ze blijven bevechten totdat we uiteindelijk samen naar de overkant gaan... waar niets van dat alles nog belang heeft!
Eerst dacht ik dat het mooie UFO s waren maar het bleken vliegenzwammen te zijn, voor mij eerder stoelen voor de kaboutertjes al zien ze het op andere plaatsen blijkbaar anders!
Het gaat nu echter stilaan snel zeker na de wind van gisteren
Maar dat is geen probleem, erger zijn de bladeren van de bomen in de straat die zich opstapelen op de oprit en tegen de voordeur aanleunen! De gemeente plaatste juist opvangbakken terwijl ik de bladeren van de oprit en voortuin aan het bijeenvegen was. Dat is de oogst van mijn gezwoeg en zeggen dat die bakken dienen om een de bladeren van een halve straat te verzamelen!! Gelukkig was ik er snel bij!
Nog geen twee minuten na het opruimen, begon de ellende opnieuw! En dat blijft zo tot alle bomen kaal staan! Het vervelende is dat al die bladeren binnen waaien als de deur opengaat!
Wanneer in nu terugdenk aan onze bijeenkomst in "onze kostschool" en zie hoe die kakelende, grijze oma's - de één wat hipper dan de andere - wel de uniformtijd achter zich gelaten hebben maar nog niet het druk zijn en het gelach, dan betrap ik me erop dat ik wellicht van heel de groep wel de grootste ommekeer gemaakt heb na die jaren van " opsluiting". Op enkelen na kozen we na de 6 jaar humaniora massaal voor het onderwijs, ja onze klas was een klas van leiders met enorm veel energie, potentieel en ondernemingsgeest...Die paar enkelingen die een andere weg insloegen, hebben het beroepshalve prima gedaan sommigen zelfs met een topfunctie en de onderwijsmensen hebben ieder op hun manier zeker hun steentje bijgedragen...Maar er was er maar ééntje dat zo'n ingrijpende keuze gemaakt heeft zo'n 45j geleden gemaakt nl deze oma. En wat een revolutie heeft dat toen veroorzaakt! Ik koos voor mijn liefste en het avontuur niettegenstaande mijn diploma en vast werk en liet alles en iedereen achter om de sprong in het onbekende te wagen en met T mee te gaan naar het buitenland. De onmacht van ons pa - die tot dan de touwtjes stevig in handen had - moet erg geweest zijn. Eén van zijn dochters negeerde zijn wil en besloot haar eigen weg te gaan wat in die tijd niet zomaar vanzelfsprekend was. Emotioneel werd ik thuis serieus onder druk gezet, kiezen voor een leven tussen "die wilden" zoals ons pa het toen verwoordde in een land dat ik niet kende, een taal die ik niet kende, geen rekening houden met de inspanning die mijn ouders gedaan hadden om me te laten studeren ( wat toen nog niet zo vanzelfsprekend was).. een goed betaalde job die ik zo graag deed opgeven, mijn jeugdbeweging waar ik de draaischijf van was.. dat allemaal liet ik achter voor een man....En ik die tijdens mijn 6 jaren internaat gezworen had dat nooit meer iemand mijn leven nog zou bepalen! Maar T was niet zomaar iemand, hij was mijn liefste, mijn soulmate de man waar ik mee verder wilde...Die zes jaar internaat hadden me sterk gemaakt en ik wist vanaf het moment dat ik gekozen had dat we samen zouden bewijzen dat we de juiste keuze gemaakt hadden.. . Wellicht heeft die gedachte mij recht gehouden in momenten dat het daar in die ontwikkelingslanden niet altijd van een leien dakje verliep! Misschien is het daardoor dat de band met de klasgenoten iets anders geworden is dan vroeger...Het braaf, katholiek burgerlijke van de meesten loopt niet meer samen met mijn levensvisie ..Nochtans kletsten we nog steeds als "overjaarse pubers" over die tijd van toen..over de band die er dan was, de gemeenschappelijke herinneringen en dan vraag ik me af ..waar heb ik een andere weg ingeslagen? En toch koester ik die zes jaren samen met al die anderen daar tussen die muren van beklemming en vrijheidsberoving want wellicht werd daar het zaadje geplant voor mijn verder keuze....Mijn gevoelige "ik" heeft zich daar leren harden tegen machtsmisbruik, eenzaamheid het gevoel van opgesloten te zitten . Sommigen ondergingen het noodgedwongen want toen was gezag nog wet, maar ik had geen zin om als een grijze mus de wereld ingesmeten te worden na die 6 jaar en had intussen geleerd dat het gezegde van ons ma " kloosters zijn roosters" veel waarheid bevatte. Gelukkig bood het leven me met T een kans om de routine van huisje , kindje, tuintje even te doorbreken vooraleer dat wel aan de orde kwam. Misschien daardoor dat ik - toen ik daar terug rondliep- het gevoel had van "hoe slaagden ze er in om ons 6j lang zo tussen die strenge lijnen te laten lopen"? Ik herinner me maar 1 geval van een leerlinge die weggelopen was ... Ik weet niet meer hoe dat afgelopen is want alles werd heel erg voor ons geheim gehouden!
Terwijl ik hier een paar dagen intens met dat " verleden" bezig was , heb ik ook iets anders ontdekt! Wat ik misschien altijd als vanzelfsprekend beschouwd heb, is niet zo evident als je het plaatst in de tijd van toen. Mijn ouders waren heel gewone mensen die woonden op " den buiten", mijn pa was bediende mijn ma kapster. Het was vooral mijn pa die erop stond dat zijn dochters studeerden en slechte punten waren geen optie. Zij moesten er beiden hard voor werken, wij dus ook. Toen had ik het niet zo begrepen, want omdat mijn resultaten goed waren ,vond ik het maar evident dat ik mocht verder studeren. Maar zo evident was het niet en dat besef ik zoveel jaren later maar al te goed. Mijn pa is te vroeg gestorven om hem te bedanken voor die kans! Mijn ma heb ik er wel kunnen over aanspreken! Het is dank zij hen beiden en misschien zelfs iets meer door ons pa dat ik in het strakke systeem van de school de basis meegekregen heb waardoor mijn latere keuze gemakkelijker werd. Bedankt ma, pa al komt dat hopeloos te laat!
Tsja... het was eigenlijk maar een gewone, dolgezellige reünie hoor. Neen, niet zo eentje waar je "'t Zwien deur de bjèten joagde" maar toch was het genieten. Waarom ik hier dan weer zo filosofisch over doe??? Als jij het niet begrijpt, troost, ik ook niet,
Daar stonden we dan terug voor de poort van ons " gevang" na 50 j . De zware, logge poort is vervangen door een nieuwe, stevige poort en de bel die klonk nog even schel en doordringend! De nieuwe naam van de school viel ons direct op, nl De Bron.
Ingangspoort
50 j geleden.. Eenmaal binnen wachtte ons een koude ,onpersoonlijke hal.
Nu.. werden we ontvangen in een heel warme uitnodigende hal.
Schoolgangen Vroeger, strak, koud en onpersoonlijk.. Nu oogde alles veel minder streng.
Opmerkelijk was de centrale prestigieuze trapzaal met brede natuurstenen. Die trapzaal bestaat nog steeds. Dit is de beruchte trap waar ik via de trapleuning naar beneden gleed bijna recht in de armen van moeder Godelieve alias de chef.
Zo ziet die er nu uit en hebben jullie een zicht op het aantal trappen die ik als straf 5 keer heb mogen op -en afgaan .. Je zou voor minder een toontje lager zingen...
Ernstige inbreuken op het reglement werden in één van de spreekkamers besproken. Het deugde niet als je daar een afspraak had! Ze zien er nu minder streng uit
Binnen in de spreekkamers hangen nog de foto's van de stichteressen van de school, dat werd ons allemaal heel goed uitgelegd!
Het vierde raampje van rechts was mijn slaapkamertje toen ik regentaat volgde. Wat ziet dat er nu vervallen uit want de kamertjes worden niet meer gebruikt en dienen nu als zolder. Daar had ik nog eens zicht op de fameuze dakgoot waar ik de show van het jaar gaf! Mijn spannend rokje moest omhoog om door het raam te geraken en het schuine deel af te dalen waardoor je zicht had op de jarretelles en toebehoren en daaronder korte witte botjes !! Wat een zicht moet dat geweest zijn en natuurlijk werd ik gespot ,weer met alle gevolgen van dien. Mijn buurmeisje had een briefje van 20 laten wegwaaien door het raam en ik vond er niets beter op dan dit terug te halen via het schuine dak en lopend in de dakgoot (3 hoog!!) Wat me toen bezielde....
Voor we de luxe van een kamer kenden , sliepen we eerst een 4 tal jaren in zo'n chambrette. Die waren er ook niet meer want er zijn geen internen meer op school!
Per toeval vonden we nog een slaapkamer die nu ook als rommelkamertje dient. Op de plaats van die kast stond ons bed en een kleine kast waar de schaarse kleren in konden. Gevangen zijn nu beter gelogeerd dan wij toen!!
Ik vertelde jullie in een vorig logje over de grote tuin en onze wandelstondes. Natuurlijk wilden we nog éénmaal door de "Corridor damour" gaan zoals we het wandelpad noemden. Nochtans van amour was daar toen geen sprake tenzij lesbische liefde maar dat was zeker taboe!
De vijver lag er nog steeds idyllisch bij. Heel in het begin van de stichting van de school mochten de pensionaires hier bootje varen. Maar ergens -juist na de oorlog -zijn daar 2 meisjes verdronken toen hun bootje kantelde en van dan af was roeien taboe!
Als afsluiter probeerden we een "casual" foto te maken voor de poort van de school al zie ik dat er twee ontbraken. Die stiekemerds! Maar er werd ook een "officiële" foto genomen die zou doorgestuurd worden. Daarop zijn we voltallig!
Toen ik er noodgedwongen mee verbonden was, kon het mijn geen bars schelen maar nu wilde ik toch wat meer weten over mijn vroeger school. Dus ging ik gisteren bij de persoon die het kon weten mijn licht opsteken en dat is wat ik vernam....
Alles begon in 1829. De 4 zussen van Biervelde dochters van een bierhandelaar uit Izegem kregen de toestemming van het Tielts stadsbestuur om een pensionaat op te richten. 26 mei 1829 Start van het pensionaat voor Jonge juffers 1829 Rozalie en Melanie van Biervliet leggen een examen af en behalen de akte van bekwaamheid wat hen toeliet om dat pensionaat te runnen! 1838 Het pensionaat dat een succes is , verhuist naar een groter domein en heet dan Sinte Marie school 1842 Korte aansluiting van de school bij Spermalie Brugge 1856 Om het statuut van de school te bevestigen werd de eis gestel dat ze een congregatie ( religieuze orde) moesten worden vandaar de oprichting van de congregatie van de Heilige Familie.( valt rechtstreeks onder Rome) Sinte Marie wordt nu Instituut van de Dames van Biervliet nog later "Instituut van de Heilige Familie". 31 aug 1849. De eerste Vlaamse normaalschool voor meisje wordt opgericht in Tielt 1883 Justine de Marie neemt de leiding over de congregatie 1884 Melanie van Biervliet wordt algemeen overste en daardoor Algemeen Meesteres in verschillende scholen 1886 De eerste vrije katholieke middelbare normaalschool voor meisjes in België wordt hier opgericht.
1914-1918 De schoolgebouwen aan het Hulsplein worden omgedoopt tot de Ludwigskazerne en zijn in handen van de Duitsers. Ook een badplaats en een gevangenis voor burgers vindt er zijn onderkomen ( vandaar misschien de later volksnaam voor de school "het cachot van West Vlaanderen"). De lessen zijn nog moeilijk te organiseren en de religieuzen worden meermaals verplicht om te verhuizen. Zo zag de school er toen uit:
1924 Vervlaamsing van het Heilig Familie instituut 1928 De eerste Grieks- Latijse voor meisjes in België wordt hier opgericht evenals de normaalschool voor landbouwhuishoudkunde
1940-1945 De schoolgebouwen doen dienst als Rode Kruispost. De Duitse soldaten bezetten de vleugel van de voormalige normaalschool voor landbouwhuishoudkunde.
De kapel van het instituut doet dienst als decanale kerk 8 sept 1944 Bevrijding van Tielt en zo ook van de school!
1952 Oprichting van een normaalschool voor bewaarschoolonderwijzeressen ( nu zegt men kleuterleidsters) 1955 Accreditatie van de normaalschool voor bewaarschoolonderwijzeressen. Inwijding Regina Mundi gebouw ( regentaat en basischool) 1960 Aankoop van een fabriek naast de school Nu is dat een volledig vernieuwd gebouw dat Vives heet en samenwerkt met de KUL wat de opleiding van onderwijzeressen en kleuterleidsters betreft. 1971 Alle richtingen in de normaalschool zijn nu als hoger onderwijs erkend. 1979 Officiële oprichting van de MOS ( Middelbare oefenschool) heet nu VIVES
Tot daar het wel heel bewogen verleden van de school en zo te horen staan ze nog niet stil! Terwijl ik bezig was, vond ik ook nog foto's van ons uit lang vervlogen dagen. Hier even een shoot van onze gym pakjes tijdens een volleybal match hoewel match... sommigen zagen dat wel heel statisch
Met zijn vieren in uniform onze dagelijkse tenue met das en al! ( eentje hield zich niet echt aan de regels, hoe zou dat komen, rara)
Op schoolreis in uniform natuurlijk! Ik zeg het ..pas op daar ligt een skelet !
In de klas droegen we een kiel! tenzij je het koud had ,hé George?
Elk jaar was er een schoolfeest en in ons laatste jaar droegen we een stuk uit Lucifer van Vondel op. Geloof je het als ik zeg dat we zelf nog de beginregels van het stuk kenden maar uiteindelijk bleven steken... "Wie is het, die zo hoog gezeten, zo diep in 't grondeloze licht,
door tijd noch eeuwigheid gemeten noch ronden,
zonder tegenwicht bij zich bestaat,
geen steun van buiten ontleent
maar op zich zelve rust ..."
Wat waren we nog naïef jong.. Jonge meisjes nu oude oma's!
Ik heb nog wat foto's om te vergelijken met wat we gisteren zagen...maar dat is voor een ander keer want het opladen en inscannen van foto's vraagt tijd!
Gisteren heb ik een heel gezellig dag beleefd met veel herinneringen aan mijn kostschooljaren. Ach, zoveel goede en ook slechte herinneringen. Over die laatste schrijf ik niet, ze zitten opgesloten in een klein hoekje achter in mijn hoofd en komen gelukkig maar heel soms weer naar boven.
Gisteren ben ik met 14 klasgenoten teruggegaan naar daar waar alles begon en eindigde 50 j terug, bij de nonnen natuurlijk.
Op het lyceum van de H Familie of de Damen te Tielt hebben ze me al die jaren weten vast te houden. Het was een school in de jaren vijftig waar alleen maar meisjes toegelaten werden. Pas toen ik in het derde jaar humaniora zat mochten stilaan enkele leraren het statige gebouw betreden.
Maar goed, even terug naar eind jaren 50. Ik volgde de moderne humaniora op internaat in Tielt. Het was een meisjes lyceum met een richting moderne humaniora ( 6j) wet.B, wiskunde of economische. Een klassieke richting 6j latijn/ Griekse, een normaalschool (4j) lager onderwijs of kleuterleidster ( na derde jaar humaniora) en een regentaat ( 2j na de 6 j humaniora) met al zijn richtingen . Vandaar dat het niet te verwonderen was dat het een imposant klooster was ( en nog is.iK deed even navraag en het schoolcomplex beslaat zo'n 5 ha of 50.000m2 !!)
zeker omdat er ook nog eens een immense kostschool bij hoorde maar dat heette toen niet zo niet, nee, je moest zeggen "het pensionaat" dat klonk deftiger en de kostschoolmeisjes waren pensionaires of internen. Wij waren met zo'n 600 " geïnterneerden" in die tijd! Geen wonder dat er buiten de muren vaak gezegd werd dat dit het " cachot van West Vlaanderen" was, want de discipline was er niet min! Contact met externen werd steeds met Argusogen gevolgd want die zouden wel eens kwade, wereldse invloed kunnen binnen brengen! Dat uitgerekend mijn boezemvriendin een externe was heeft vaak voor veel discussies gezorgd! Wij hadden geen slaapkamertjes, maar chambrettes ( die zagen we nu niet meer ) en een non spraken we aan met dame, later moeder. We hadden geen schoolplein, maar een "cour". Hier zie je hoe tussen de gebouwen onze speelplaats lag!
Zo ziet die speelplaats er nu zo uit
Binnen in het complex lag de kapel waar we elke dag de ochtendmis van 7 u volgden en soms ook vespers en lof!
Die kapel is nu ook verdwenen en vervangen door een groot restaurant waar de leerlingen elke dag de keuze hebben tussen 3 menu's per dag!! Waar is de tijd dat wij aten wat de schoolpot schafte!
Achter het schoolcomplex lag een enorm grote tuin met wandelpaden tot aan de " Lourdesgrot" .Ook die grot is er nu niet meer!
Er was zeker bijna een klein leger nonnen nodig om de tuin te onderhouden hoewel? Ik heb hen nooit bezig gezien, zou daar dan toch een tuinier geweest zijn, een man!! Dan werd die goed verstopt!! In de maanden mei en oktober stapten we elke avond ( iedere klas had zijn uur) in lange slierten door die tuin tot aan de grot terwijl we het "paternoster" brabbelden! De tuin is nu ook tot de helft gereduceerd want met de komst van de jongens had men voetbalvelden nodig! Wij droegen geen doordeweekse kleren maar een uniform: bleekblauwe bloes en donkerblauwe plooirok in de week, schotse rok en witte bloes op zondag. Voor de uitstapjes hadden we een donkerblauwe blazer en Schotse baret met witte handschoenen. Natuurlijk mochten we ook geen lange broek aan. Scholieren die van buiten de stad per fiets naar school kwamen, moesten in de fietsenstalling hun lange broek wisselen voor een uniformrok. Kortom het ging er, achteraf gezien, toch wel d(h)eftig aan toe daar op dat lyceum.
Wij pensionaires konden daar niet aan meedoen, wij liepen immers altijd gerokt. We zagen er zo braaf uit, kostschoolmeisjes, netjes elke ochtend naar de mis, goed studeren en ver weg van de verlokkingen van de boze stad. Zoiets stond de nonnen en wellicht ook onze ouders voor ogen al dachten wij daar toch vaak anders over... Maar hoe kwam je buiten, in die zo opvallende blauwe outfit en met nonnen die ogen leken te hebben als haviken? We gingen de eerste jaren van mijn internaat enkel om de 4 weken voor het weekend naar huis, van zaterdag middag tot zondagavond . Later werd dat veranderd naar om de 14 dagen maar dan de ene keer vanaf 16u op zaterdag tot zondagavond ( voor 20u binnen) de andere keer van 's middags. We moesten bij het verlaten van de school en het terugkomen op zondag altijd langs moeder overste. Zij stond dan als een " gendarme" in de grote hal , kende iedereen bij naam ( alle 600 internen) en pas na een " reverence" van onze kant en goed weekend van haar kregen we de "wind van achteren"! Neen, je geraakte nooit ongezien buiten op die school, al lokte de buitenwereld ,voor ons was dat taboe. Zelfs in de hogere jaren hadden we een briefje van moeder overste nodig met de toestemming om van "dan tot dan " even buiten de muren van ons gevang te gaan. De concierge /non hield de tijd nauwkeurig in het oog en o wee als je vijf minuten te laat terug kwam, zeker weten dat je in de eerst komende weken de vrijheid van een paar uurtjes stad niet meer kreeg. Hoewel ... met vrijheid had dat weinig te maken want je kreeg enkel toestemming als je dringend ergens naar toe moest of een opslagwerk enkel in de plaatselijke bibliotheek te vinden was. Tijd om stiekem ergens elders naar toe te gaan was er niet want in de bib kreeg je dan een bewijs van het tijdstip van aankomen en vertrekken en dat werd terug netjes afgegeven aan de concierge.
Omdat jongens natuurlijk ook naar school moesten, was er een kilometertje verderop een college. Maar dat was voor ons verboden terrein. Stel je voor dat je in contact zou komen met zon jongen. Dat we daar in die roerige jaren toch ook wel interesse voor hadden dat ontging de nonnen blijkbaar....We zagen dat andere geslacht enkel op een filmforum dat om de 2 maanden gehouden werd in de feestzaal van de school met aan de ene kant de jongens geflankeerd door hun leraars en aan de andere kant de meisjes afgeschermd door hun klastitularis/non. Stel je niet teveel voor van die films het was meestal " zware kost" want daarna volgde een bespreking + debat. Van dat laatste kwam nooit veel in huis want wie zou er zich aan een mening gewaagd hebben met al die stekende ogen in je rug!!
Dat allemaal en nog zoveel meer ( ik zou hier weken logjes kunnen schrijven met mijn pensionaatservaringen!!) kwam gisteren boven toen we terug tussen die muren liepen al was er van die " gevangenis" niet veel meer terug te vinden alles gaat er nu blijkbaar veel losser aan toe! En dat het er bij ons ook losjes aan toe ging moet ik jullie niet vertellen zeker.. Onze decibels en "oh's en ahah's en weet je nog en hier was het dat ...",vulden de lucht. Enkel de labo's chemie zagen er moderner uit , grapjes met H2SO4 ( zwavelzuur) zoals in onze tijd werden hier zeker rapper afgezogen!! Wij moesten door de ramen hangen om te bekomen!
Als een bende giechelende pubers hebben we dat gisteren allemaal opnieuw beleefd en raar maar waar... we hebben blijkbaar enkel de grappige situaties en fratsen onthouden....
Hebben we een trauma over gehouden aan die jaren ? Daar was bij niemand iets van te merken, integendeel we waren allemaal ( op een paar uitzonderingen na) één voor één stevige oma's geworden haha!! Ik geef jullie wel nog meer foto's te zien en wat uitleg maar daar heb ik wat meer tijd voor nodig en nu wil ik gewoon nog even nagenieten van een fantastische dag!
In een opflakkering van heimwee naar het verleden heb ik me ook opgegeven voor de schoolreünie morgen . De echte reünie om te vieren dat we 50 jaar afgestudeerd zijn uit de humaniora viel in april en die had ik gemist omdat we in Spanje waren. Blijkbaar is toen besloten om ons jubeljaar af te sluiten met een bezoek aan de oude, vertrouwde school om nog eens door de brede en lange gangen te lopen, onze vertrouwde klaslokalen nog eens te ruiken en voor mij uiteraard als super extraatje om mijn eigen dialect te kunnen klappen en om een aantal mensen terug te zien.
Maar voor ik er morgen naar toe ga, sta ik eerst nog even voor de spiegel en heb een gesprek met mijn spiegelbeeld en de bedenkingen erbij
Spiegelbeeld ,vertel eens even, ben ik heus zo oud als jij ? k vrees van wel als ik de lijntjes in mijn gezicht tel.
Spiegelbeeld, is het waar dat ik nu 50 j later die 6 jaren " cachot" terug wil oproepen? Zo fijn was tiener zijn nu ook weer niet, zoveel niet weten, zoveel onzekerheid,...
Spiegelbeeld , ik voel me nog relatief jong durf eens te zeggen dat ik dat niet meer ben maar ik ben toch niet zo jong meer als ik was..
Spiegelbeeld ,ik kan je haten want je geeft geen dag terug hoewel ik over sommige dagen zo blij ben dat ze gepasseerd zijn !
Spiegelbeeld, waarom toch gaan die jaren als je jong bent zo vlug gaan die nu trager dan ?
Spiegelbeeld , ik voel me wat opgelaten, er zullen daar zoveel herinneringen zijn. Gelukkig ben ik nog helder genoeg om me ook de goeie te herinneren.
Spiegelbeeld, uit al die jaren vergeet ik geen ding. Kwestie van de verkeerde dingen niet opnieuw te doen natuurlijk !
Zoals ben je nu een beetjenieuwsgierig ,spiegelbeeld?
Allé heel even . Mijn eerste vriendje, t was een jongen zo oud als ik op 35 dagen na. k Kreeg van hem mijn eerste zoentje, t was een heerlijk ogenblik hoewel,... tss veel jassen aan veel kapstokken terwijl we in rijen naar de "lering" lessen moesten gaan, .
Spiegelbeeld , k ben wel niet zo jong meer maar dat zou ik toch zo graag eens overdoen grove leugen, mijn huidig lief was/is een veeeeeeeel betere kusser !
Spiegelbeeld , durf niet te lachen hé . Die eerste dansles :Quick, quick slow, wat was ik nog groen en of ! Veel te lang donkergroen geweest
Spiegelbeeld, k heb alleen nog wat fotos van mij in uniform en die zeggen me weer hetzelfde, ja , hééééél foute mode toen
Spiegelbeeld, dan was die eerste baljurk toch beter ik kom niet uit een tijd van baljurken, en mocht dat al zo zijn, dan zou ik er toch niet meer in passen. hoewel het bal één grote flop was! . Maar spiegelbeeld nu dwalen we toch wel af want morgen tussen die kloostermuren zullen de herinneringen van een totaal andere aard zijn .
Een vrouw komt bij een arts en beklaagt zich over de lusteloosheid van haar man.
De arts adviseert haar, iedere maaltijd met twee lepels honing te verrijken, dat is een oud natuur heilmiddel en goed voor de potentie.
Na drie maanden ontmoet zij de arts en hij vraagt haar, of dat er succes ingesteld heeft.
"Ja, dokter, zoemen en brommen doet hij al, maar steken nog niet!"
Uit de kindermond
Tijdens de godsdienstles vroeg de kleuterjuf aan kleine Frederik: " Waarom vragen we in het onzevader om het " dagelijks" brood en niet om het wekelijks, maandelijks of jaarlijks brood?" " Omdat het dan beschimmeld zal zijn , juf!"
Onderwijzer : "Bert hoeveel tanden heeft een mens?" Bert: "Tweeëndertig, meester." Onderwijzer: " En welke komen het laatst?" Bert: " De valse, meester."
Pluk en geniet van de zeven heerlijke geschenken van de herfst
Bron: Mediatheek Groente- en Fruitbureau
De (na)zomer is de periode van de rijkdom van de oogst maar ook de herfst heeft ons van alles te bieden. Kijk maar eens goed om je heen en aanschouw de kleuren en schoonheid van de volgende klassieke haagplanten. Ze hebben bovendien nog allerlei heilzame en helende eigenschappen.
1. Rozenbottels De oranjerode bessen worden soms wel een centimeter lang. Ze zijn te plukken van augustus tot november. De vruchten zijn een bron van vitamine C, A, D, E, ijzer en calcium. Bovendien zitten ze vol antioxidanten en vetzuren. De siroop van rozenbottel werd tijdens de oorlogsjaren aan de kinderen gegeven voor hun vitamine C-gehalte. Een beker met 30 bessen bevat evenveel vitamine C als 40 sinaasappels.
In poedervorm kan het pijn verminderen van artrose. Rozenbottels kunnen worden gebruikt in thee, gelei en siroop. Let op dat als je rozenbottelsiroop koopt dat deze niet boordevol toegevoegde suikers zit.
2. Hazelnoten Kunnen zo rond de laatste week van september geoogst worden. Met een beetje geluk heb je een boom in het openbare groen in de buurt. Ze zijn een goede bron van vezels, mangaan, kalium, koper, thiamine, B6 en E en antioxidanten. Ook bevatten ze het hoogste niveau aan enkelvoudig onverzadigde vetten.
Het oliezuur in de hazelnoot doet heel wat goed voor de slechte cholesterol. Noten verruimen ook de bloedvaten en verbeteren de bloedsomloop. Hazelnoten verlagen het risico op hart- en vaatziekten en helpen bij de bestrijding van kanker. Kan rauw gegeten worden, maar ook geroosterd, gebakken, gekookt of gedroogd.
3. Bramen Bramen, prachtige diep paars gekleurde bramen. Bramen hebben een hoog gehalte aan anti-oxidanten. Ook zijn ze rijk aan vitamine C, een half kopje levert levert 100 procent van de aanbevolen dagelijkse vitamine C voor een volwassene. De verbinding die bramen hun kleur geven, anthocyanen, is ook een krachtige anti-oxidant.
Verse bessen zijn de meest krachtige ziektebestrijders. De vruchtjes zouden beschermen tegen longkanker bij vrouwen. De bessen zouden de oestrogeenactiviteit kunnen doen verminderen.
Bramen worden snel oud en kunnen dus best rechtstreeks van de haag gegeten. Met een beetje geluk vind je er nog een paar aan de struiken maar eigenlijk is de beste periode om ze te plukken zo eind augustus, begin september.
Bramensiroop is een geschikte pijnstiller voor een pijnlijke keel en wie heeft die nu niet in de herfst.
4. Bosbessen Het kleine, donkerblauwe fruit is te vinden op struiken die uitgroeien tot ongeveer 18 centimeter op heide en veen. Ze kunnen rauw worden gegeten en bevatten hoge gehaltes aan vitamine C en antioxidanten. Uit een recente studie blijkt dat de sappen het geheugen bij oudere mensen kan stimuleren.
5. Brandnetels Brandnetels zijn overal te vinden, maar tot september kan je de bladeren plukken. Mierenzuur, een antibacterieel, is één van de belangrijkste ingrediënten die verantwoordelijk zijn voor het stekend gevoel op contact. Brandnetels zouden de pijn van artrose aan de knie verminderen. De aanwezige stoffen, serotine en histamine, zouden deze pijnsignalen blokkeren.
Brandnetelthee is makkelijk zelf te maken. Giet kokend water over een handvol verse bladeren in een warme theepot. Laat vijf minuten trekken en drink op. Een takje van brandnetels is ook een goede manier om vliegen weg te houden. Brandnetelsoep is ook heerlijk en goed zelf te maken maar dat kun je beter doen met de jonge brandneteltopjes in het voorjaar.
6. Vlierbessen Vlierbessen hangen overvloedig in de late zomer en vroege herfst. Ze zijn rijk aan anti-oxiderende stoffen. De anthocyanen hebben een antivirale en antibacteriële werking. De besjes stimuleren het immuunsysteem en helpen bij het voorkomen van zwaarlijvigheid en diabetes. Ook is gebleken dat een aftreksel van de vlier het niveau van slechte cholesterol verlaagt.
7. Hop Hop is misschien wel de minst bekende van de zeven heilzame herfstgeschenken. Hop bevat heel wat bittere stoffen, die de eetlust zouden stimuleren. Het kruid heeft ook een antivirale werking en doet dieper slapen. Hop werkt ontspannend. Wie niet kan slapen, strooit wat hop in een kussen voor een goede nachtrust.
Het meest bekend is natuurlijk het gebruik van hop voor bier, maar je kunt het ook heel goed verwerken door je risotto of ze stoven.
Voilà, als je echt niet weet wat gedaan in deze periode van het jaar .. hier kreeg je een paar suggesties!!
Op het moment dat ik aan een logje wil beginnen en zit te denken waarover ik het nu zou hebben, spelen ze juist het liedje Smile op de radio en opeens overvalt me een soort weemoed waar ik geen antwoord voor heb. En meteen weet ik waarover ik het wil hebben... Hoe komt het toch dat bepaalde muziek of een gedicht of gewoon een hartelijke woord een mens overhoop haalt terwijl er helemaal geen reden is om overhoop gehaald te worden? Een mens is toch een complex wezen als je het mij vraagt. Ik kom meestal heel kordaat over maar au fond zit er toch wel een gevoelig persoontje achter die ruwe bast dat ik meestal met een grap en een lach wegmoffel tenzij voor diegenen die het willen zien of me echt dierbaar zijn. Ik ben nu eenmaal iemand die mensen nodig heeft en bij wie communicatie een grote rol speelt en eens je een plaats gevonden hebt in mijn complexe zijn dan behoor je ook tot mijn prioriteiten...
Het blijft echter een heel persoonlijk item dat blootgeven van jezelf en dan stel ik de vraag: waarom hebben we het daar moeilijk mee? Is het schrik om gekwetst te worden of niet sterk of verstandig genoeg over te komen? Is het de gedachte .. "dit is van mij en daar heeft niemand uitstaans mee" of de vrees niet meer echt au serieux genomen te worden? Een doodgewone sterveling mag geen gevoelsvragen stellen of even minder luchtig voorkomen want dat is voor probleemmensen en daar wil je toch niet bij gerekend worden! Larie en apekool zeg ik daar tegen, nog niemand is gestorven omdat hij of zij liet blijken dat "mens zijn "ook inhoudt mensen aanvoelen, mensen ademen, ermee leven en meevoelen! Of is het zo dat we zozeer in ons eigen wereldje leven dat er geen plaats is voor iemand erbuiten? Het vraagt empathie, aanvoelen, meeleven om je aura uit te breiden en dat stelt bepaalde voorwaarden en die zijn aandacht maar vooral tijd en misschien ligt daar het grote probleem. Mensen maken niet graag tijd voor iets anders dan hun eigen plannen. En neen je hoeft niet bepaald problemen te hebben om even in je ziel te laten kijken, een mens is meer dan een verstand gevangen in een lichaam, het is vooral het durven "voelen" dat een mens zo uniek maakt, maar in onze tijd van materie en presteren en haasten is helaas vaak geen plaats en zeker geen tijd meer voor mekaar...nochtans dat ene woord, die ene smile kan soms meer betekenen dan dat duur cadeau. Die ene smile is leven, is mens zijn, is durven verder gaan dan een handdruk., een losse babbel het is.... Je vult het zelf maar in als je durft ! Maar helaas is het bij velen " uit het oog, uit het hart"....maar dan hapert er iets in de vriendschap of het contact, soit!
Ook dat is een reflexie bij de herfst en voor diegenen die hier trouw blijven langskomen met een reactie chapeau en bedankt. Het leven is meer dan werk en bezig zijn en rennen Gewoon stilstaan en elkaar aanvoelen dat tovert een smile op je gezicht!
" In het Westen, en vooral in de Verenigde Staten, dringt het angstwekkende probleem van het oud worden zich al te vroeg in het leven op. "Indien u het niet gemaakt hebt op 35 zal het u nooit meer lukken", zegt men. En als u het wel gemaakt hebt, kan u aannemen dat de rest van uw leven een anticlimax wordt. In beide gevallen bent u de verliezer! De reclame-industrie speelt hier handig op in door de jeugd in het middelpunt van de belangstelling te plaatsen, door haar te overwaarderen, te verheerlijken en ja zelfs, te verafgoden. Onder de bekoring van de stralende goden en godinnen van het scherm en van de reclameborden streven moeders ernaar zusters van hun dochters te worden en willen vaders de jongere broers van hun zonen zijn. Opa's in korte broek en met de jongste haarsnit gaan kamperen, terwijl oma's een facelift ondergaan bij een plastisch chirurg. De begrafenisondernemers zorgen ervoor dat zelfs de lijken er jonger uitzien. Iedereen weet dat de levenscurve haar piek bereikt rond dertigjarige leeftijd, daarna moeten we ons best doen eruit te zien, ons te gedragen en te denken alsof we altijd op die piek kunnen blijven, om zo de afgang naar het bittere einde uit te stellen. En bitter zal het einde onvermijdelijk zijn. In de huidige samenleving heeft een hoge leeftijd geen waardigheid, geen opmerkelijke deugd om de vernederingen en de handicaps te compenseren. In elk opzicht is het een aftakeling. Hoewel het niet gaat om een ziekte kan de prognose niet onheilspellender zijn. Hoewel het niet gaat om een misdaad, is het vonnis niet meer of minder dan de doodstraf." Tot daar de korte versie van het verhaal...
Wanneer we rekening houden met deze typisch Westers houding, is het helemaal niet verrassend dat oude mensen gefeliciteerd worden (indien ze dat geluk sowieso al hebben) om geen oude mensen te zijn. Integendeel, zij worden geprezen omdat ze wandelen, babbelen, met de wagen rijden, aan sport doen zoals iemand die half zo jong is. Net zoals men een kind complimentjes zou geven omdat het zich gedraagt als een volwassene op middelbare leeftijd. Is het niet triestig, om niet te zeggen beledigend dat men de ouderdom een kwaal noemt? Bij nader inzien is de ouderdom een kwaal indien ze geen eigen perspectieven, betekenis of activiteiten heeft.
Natuurlijk is het duidelijk dat deze trieste pogingen om de jeugd te verlengen en om de harde realiteit van veroudering en sterven niet voor ogen te moeten zien geen resultaat hebben. Wat blijft er over van diegene die altijd actief geweest is? Nu de doelstellingen van de kindertijd en de jeugd verwezenlijkt zijn welke nieuwe en vergelijkbare doelstellingen dagen er op voor een oudere?
Welnu, hij of zij kan altijd proberen een verzameling aan te leggen - van schelpen, postzegels, zilveren trofeeën, blonde en bruine haarlokken, dollars, kranteknipsels, titels, ere-voorzitterschappen, goede daden - per slot van rekening komt het allemaal op hetzelfde neer: een steeds grotere ontgoocheling. Niets stelt een mens meer teleur dan een geslaagde verzameling want op niets anders laten de dikke lagen stof van de tijd zich meer opeenhopen. En indien hij er misschien in slaagt vanonder zijn verzameling weg te sluipen en te ontsnappen in een "Oord voor Oudere Burgers" (of brutaler gezegd, in een crèche voor gerimpelde zuigelingen) dan loopt hij nog steeds het risico opnieuw in de verzamelbusiness terecht te komen - nu stapelt hij misschien bingonummers of puntenscores bijeen. Om het even wat kan dienen om de tijd te doden en om het op de loer liggende spook van de dood te verdringen.
Eén van de grootste ironische tegenstellingen van onze hedendaagse maatschappij bestaat hierin dat terwijl er zoveel inspanning gaat naar het "afweren" van de hoge leeftijd, er evenveel inspanning gaat naar het vroegtijdig naderbij brengen ervan. Wanneer een machine het werk van de mens overneemt en tegelijkertijd de zin en de waardigheid ervan wegneemt, wat blijft er voor hem dan over om te doen? In hoog geïndustrialiseerde maatschappijen is het niet alleen de bejaarde die teveel vrije tijd heeft: iedereen wordt vlug oud, zodat het leven doelloos wordt. Het heeft geen zin machines te vernietigen: zij zijn er gekomen om hier te blijven. Wat kan men dan doen aan gevoelens van zinloosheid en verveling wanneer de werkdag, de werkweek en het actieve leven steeds korter worden, om nog niet te spreken van de massale werkloosheid? Een mens die niets de doen heeft, heeft afgedaan.
Tot zover de kwaal.
Nu weet ik waarom ik er gisteren wat verloren bij liep, ik had niets gepland en stond oog in oog met een " lege" dag..en voelde me oud!!
In mijn vorig logje foto's van de herfst, vandaag een expressie van datzelfde herfstgevoel in een vleugje poëzie...
De ziel ingenomen door herfstkleur.
Bij het opstaan raakt ze zachtjes het
blad aan, streelt tezelfdertijd het hout.
Zinderen onder een rood satijnen laken.
Wanneer de dageraad uit een diepe
slaap ontwaakt, kleedt zij de mist aan.
Herfstkleur prikkelt ook de ogen. De vlam
van late zomer wordt opnieuw aangestoken.
Langs velden en wegen geniet ik van
haar unieke kleurenrijkdom. Het groene varieert naar geel oranje tot rood en bruin.
Telkens weer staat de natuur in vuur en vlam.
Herfst is ook de tijd van paddenstoelen in elk formaat , diverse kleur.
diep in de bossen goed verborgen maar ook vlakbij, zo voor de deur.
Soms eetbaar, soms ook giftig, iets geheimzinnigs in hun zijn. Soms overvloedig, soms als eenling
één enkele dienend als medicijn.
Ze groeien als niemand het ziet
vroeg in de ochtend of s nachts
in zachte bedden van heide en mos, op plekken waar tussen
de bomen het zonlicht
kan doordringen tot in het gras.
De avond valt opnieuw, het wordt donker
. Onderweg naar deugdoende nachtrust ontvoert mij de herfstkleur naar haar sprookjesachtig paradijs.
Heerlijk dromen in een harmonie van klank en kleur.
Paddenstoelen leven van afbraak van dood of levend materiaal. De meeste soorten paddenstoelen verteren dode resten van planten en dieren. Als er geen paddenstoelen zouden zijn, zou afval zich ophopen en zouden er uiteindelijk te weinig voedingsstoffen overblijven. Dit is ook de reden waarom zoveel soorten juist in de herfst te vinden zijn want in de herfst vind je veel dood materiaal zoals afgestorven bladeren en planten! Maar sommige paddenstoelen groeien ook op een gezonde boom! Zon boom kan dan zelfs, doordat die paddenstoel door de sporen zich uitbreidt, doodgaan! Sommige paddenstoelen groeien in cirkels, deze cirkels worden heksenkringen genoemd. Vroeger dacht men dat deze ontstonden na een rondedans van heksen.
Dat altijd terugkeren van afsterven en nieuw leven fascineert me en daarom ging ik donderdag met mijn camera in onze tuin op zoek naar die restanten van een mooie zomer! Dat is wat ik vond...
En neen dat is geen slagroom maar puur natuur!
Zeker weten dat een kaboutertje de verleiding niet kon weerstaan, zo te zien!!
Zouden ze hier hun dansje gehouden hebben?
Dat de zomer nog niet helemaal weg is, zie je aan de volgende foto's.
Ik heb genoten van mijn tuinwandeling, jij hopelijk ook...?
Kindertijd: is de tijd in het leven waarin je rare gezichten trekt in de spiegel. Middelbare leeftijd: is de tijd in het leven waarin de spiegel wraak neemt!
En zo kom ik bij de vraag: Wanneer is een mens oud? Als je als tienjarige naar je ouders kijkt dan zijn die oud zo oud dat je het eigenlijk zelf nooit wil worden. Zo rond je vijftiende ben je er van overtuigt dat veertigers oud zijn en vraag je je af of veertigers nog wel een reden van bestaan hebben. Je bent er zelfs van overtuigd dat dergelijke oudjes al zeker niet meer aan seks denken. Seks en genieten is immers iets voor de jeugd, niet voor uitgebluste veertigers. Tot je zelf veertig bent. Dan geniet je volop van het leven want je weet wel zeker dat voor vijftigers alles voorbij is, dat die oude vijftigers toch niks meer hebben om voor te leven. Dan kom je bij de zestigers. Dat zijn pas stokoude mensen. Tot je dan zelf 68 wordt, dan besef je hoe rijk het leven nog is al vind je dan weer dat tachtigers oud zijn, dat het leven hen niks meer te bieden heeft dan alleen maar klagen en zagen over hoe goed het leven vroeger wel was en dat de jeugd van tegenwoordig niks goed kan doen.
Ooit heb ik een man horen zeggen dat zijn vriend jong gestorven was. Die vriend was 83. Zelf was hij er 88. Het is maar hoe je het allemaal bekijkt. Eerst deed het me glimlachen. Maar daarna deed het me wel nadenken over hoe verschillend mensen ouder worden. Ik ken mensen van tachtig die nog fris en monter door het leven gaan ze zien er twintig jaar jonger uit. Anderen zien er al oud en versleten uit op hun vijftigste. Er zijn er zelfs die er zo oud uit zien als ze nooit zullen worden. Zou het dan veel te maken hebben met ingesteldheid, met hoe je als mens het leven bekijkt door een roze bril of als rasechte pessimist? Mensen die jong van hart en geest blijven, leven anders dan zwartkijkers. Ik zie het dagelijks. Optimisten zien er over het algemeen veel jonger uit dan hun leeftijd. Maar oud worden moeten we allemaal. Met een beetje geluk tenminste want er kunnen altijd ongevallen gebeuren, of je kan een ernstige ziekte krijgen. Bij het ouder worden komt er nu éénmaal sleet op een mens. Hier en daar begint er iets door te zakken. De wet van de zwaartekracht zeg maar. Maar alles verslijt bij het ouder worden, niet alleen mensen ook materiële zaken. Dat zie ik dagelijks als ik in de spiegel kijk. Het is duidelijk de spiegel is versleten.
van Poot, buigzaam maar niet breekbaar. Om op te staan en indien nodig stijf te houden, wanneer anderen je aan het wankelen proberen te brengen en doen twijfelen aan jezelf.
Om de veertien dagen is het hier van dat... ophaling van PMD zakken en RA zakken (restafvalzakken.)..Zo ook vandaag. Mooi gerecycleerd staan de gevulde zakken langs de weg maar als ik zo de inhoud van de zakken bekijk dan leidt dat onvermijdelijk tot het volgende logje...
In den beginne schiep God hemel en aarde. Hij sprak: Ik wil dat er licht is, en er was licht. Tegen wie hij dat zei is niet geweten. Het zou me verwonderen dat hij dat tegen elektriciens zei want die moesten nog geboren worden. Maar goed, God zou God niet zijn als hij geen trukendoos achter de hand had. Er was dus licht dan kon hij toch al zien waar hij mee bezig was. En toen bleek dat er nog werk aan de winkel was. Dus ging hij aan de slag. Hij schiep zo nog één en ander. Het ene al nuttiger dan het andere. Wat nuttig is en wat niet laat ik in het midden, want daar heeft ieder zijn persoonlijke mening over. Gedurende zes dagen was God dus druk in de weer met scheppen en schapen. En telkens weer "zag hij dat het goed was" al heb ik hier wel enkele bedenkingen, maar kom niemand is perfect. De zevende dag rustte hij. Dat was, toen al, een vakbondseis van het intergalactische godensyndicaat. Tot daar het bijbelse sprookje.
Maar wat niemand weet is dat hij de achtste dag opnieuw begon met zijn goocheltrucjes. Een normaal mens zou denken dat hij al genoeg gedaan had en dat al dat geschapene zichzelf wel naar de filistijnen zou helpen. Maar nee, hij wist niet van ophouden. De achtste dag schiep hij dan maar de PMD zak. En daar is iets mis mee, luister! Ik beweer niet dat PMD zakken niet nuttig zijn, want recycleren is een goede zaak alleen, geen mens die weet wat er precies thuishoort in die PMD zak. Yoghurtbekers, plasticfolie, boter- en margarinevlootjes bijvoorbeeld mogen er niet in die moeten bij RA, aluminiumbakjes dan weer wel. Aluminiumfolie echter weer niet. Plasticflessen met dop mogen er in. Een eenzame, achtergelaten, flesloze dop mag er dan weer niet in. Pure discriminatie is dat. Dat arme dopje heeft toch ook zijn nut bewezen. Waarom mag dat niet gerecycleerd worden bij zijn lotgenoot? Misschien moet ik er eens aan denken om een actiegroep op te richten ter bescherming van de rechten van alleenstaande flessendopjes? Als voorbereiding voor de oprichting van die actiegroep ben ik eens op zoek gegaan naar de oorzaak van die schandalige achteruitstelling. Veel informatie is daaromtrent niet te vinden. Maar toch ben ik er in geslaagd om de reden te achterhalen. Nu ja, een echte reden is er niet. Het heeft meer te maken met menselijke bemoeienis. Want wat blijkt? In den beginne mocht geen enkel dopje in de PMD zak omdat het moeilijk te recycleren is. Dopjes veroorzaken brokken in het afvalmateriaal. Maar dan vonden enkele mierenneukers dat samengeperste plastiek flessen de neiging hadden om terug hun oorspronkelijke vorm aan te nemen en dus teveel plaats innamen in de PMD zak. Om die gebiedsuitbreiding te voorkomen, werd bij ministerieel besluit besloten om toe te laten dat samengeperste flacons een dop mochten dragen zodat ze klein en pietluttig bleven wegens gebrek aan lucht. Maar de flesloze doppen werden hier schromelijk verwaarloosd. Geen plaats voor hen in de prestigieuze PMD zak. In de plaats daarvan werden ze verwezen naar de ordinaire restvuilzak. Dat respectloos behandelen van alleenstaande doppen is een schrijnende onrechtvaardigheid. Daar moet met onmiddellijke ingang een einde aan komen. Daarom een actiegroep. Naar analogie van de dierenbescherming moet er een doppenbescherming komen met doorslaggevende argumenten, argumenten waar niks tegen in te brengen is. Ik kom graag op voor achtergestelden en om mijn grote gelijk te bewijzen gebruik ik het argument waar andere groeperingen ook gebruik van maken nl. " Het is de wil van God".
Vandaag wandel ik op de aangelegde paden in mijn hoofd. Zowel links als rechts zijn gebouwen opgetrokken uit het niets. Meer dan honderd ramen, meer dan honderd beeldbuizen, meer dan honderd herinneringen.
Als ik door een raam kijk dan zie ik een weerspiegeling van mezelf. Soms maak ik een korte stop om te kijken hoe de weerspiegeling van de herinnering verder afloopt. Maar na die korte stop marcheer ik door op weg naar elders. Ik kan niet eeuwig blijven stilstaan bij wat is geweest. Ik wil niet vastroesten in de tijd. Ik wil geen melancholische schim van mezelf worden. Levenloos, vreugdeloos, hopeloos.
De gebouwen zijn reusachtig. Ze zijn zelfs zo hoog dat ze de wolken kunnen krabben. De top is slechts een klein puntje in de verte. Ik voel me ongemakkelijk klein. Elke ruimte in al die gebouwen is volgestouwd met films, films over mij. Dat lijkt een beetje egocentrisch maar als hoofdspeler voel ik me verplicht om het zo te laten zijn. De reden waarom er zoveel gebouwen zijn, is simpel. Ik kan de herinneringen niet weggooien, ik wil ze niet vergeten. Bij één gebouw hangt een dik slot rond de deur. Ik ben bang dat iemand zal inbreken en die herinnering zal willen stelen. Ik ben bang dat ik ze niet meer zal kunnen bekijken, dat ik zal vergeten wie ik ben, wie ik was en wie ik hoop nog te kunnen worden al begint de tijd te dringen. Ik bewandel de schoongeveegde straten in mijn hoofd. Ondertussen laat ik verschillende gebouwen aan mij voorbij gaan. Zoals ik al zei: ik wil niet vastroesten in de tijd. Ik sta in een straat waarvan de gebouwen heel kleurrijk zijn, niet grijs en grauw zoals die in een andere straat wel zijn. De zon straalt een warme gloed uit. Ik wil heel graag deze gebouwen binnenwandelen, maar ik doe het niet. Ik zet het loopje door mijn gedachten verder.
Hoe langer ik wandel en hoe verder ik ga, hoe meer het straatbeeld verandert. De schoonveegde straat gaat langzaam over in een oneffen pad bezaaid met kiezeltjes en gevuld met regenplassen. De gebouwen hebben plaatsgemaakt voor open velden aan mijn ene zijde en dichtbegroeide bossen aan mijn andere zijde. Ik kan niet meer naar herinneringen kijken. Ik moet niet meer aan de verleiding weerstaan. Het oneffen pad maakt een bocht een links. Ik weet niet waar het heen gaat maar ik blijf het volgen. Ik volg het pad tot de horizon het van me scheidt.
En zo wandel ik verder door het straatbeeld van mijn verbeelding op zoek naar wat?
Mijn maatje en ik hebben hier zaterdagnacht tot 4u30 zitten praten en al moesten we af en toe geeuwen toch kwam de slaap maar niet! Geeuwen , we doen het allemaal, maar waarom eigenlijk? De doodgewone geeuw is voor wetenschappers nog altijd een mysterie. Na een lange dag of een te korte nacht kunnen we er eigenlijk niet aan ontkomen we geeuwen ten passe en ten onpasse ! Maar ook op momenten dat we ons vervelen tijdens een saaie vergadering bijvoorbeeld kan de geeuw de kop opsteken. En dat begint al vroeg: uit onderzoek is gebleken dat mensen al in de baarmoeder geeuwen. Nochtans zijn wij mensen heus niet de enigen die eigenlijk een leven lang gapen. Ook honden en katten en chimpansees geeuwen regelmatig. Maar waarom geeuwen wij en al die dieren met ons nu precies? Dat is nog altijd een raadsel.
Wetenschappers hebben er stuk voor stuk verschillende ideeën over. Zo is uit recentelijk onderzoek gebleken dat gapen iets te maken heeft met de temperatuur van het brein. Door te geeuwen zouden we ons hoofd (letterlijk!) koel houden. De onderzoekers baseerden die conclusie op het feit dat mensen s winters vaker geeuwden. In de zomer is de temperatuur van de lucht hoog en heeft geeuwen weinig zin: warme lucht koelt het brein immers niet, zo stelden de onderzoekers. Een andere heel populaire theorie is dat geeuwen het resultaat is van een zuurstoftekort. Deze theorie gaat ervan uit dat mensen geeuwen om het zuurstofgehalte in het bloed te verhogen en het koolstofdioxidegehalte te verlagen. Geeuwen zou dan een reflex zijn als gevolg van een hoog koolstofdioxidegehalte in de lucht. Omdat iedereen in één ruimte dezelfde lucht inademt, gaat bij meerdere mensen deze reflex werken. Hierdoor lijkt het of gapen aanstekelijk werkt, terwijl het eigenlijk het gelijktijdig optreden van dezelfde reflex is. Maar lang niet alle wetenschappers zijn ervan overtuigd dat die theorie wel klopt.
Recent onderzoek gooit het over een heel andere boeg en zoekt de verklaring voor geeuwen niet in de fysieke, maar in de sociale hoek. Misschien is het u al wel opgevallen tijdens het lezen van dit artikel: u moet ervan geeuwen. Dat is heel normaal: wanneer we anderen zien gapen (of plaatjes en teksten zien van geeuwende mensen) moeten we ook gapen. Geeuwen is namelijk besmettelijk. En dat zette onderzoekers aan het denken. Want hoe kan geeuwen nu besmettelijk zijn?
Een aantal interessante experimenten is dat van onderzoeker Molly Helt. Het viel haar op dat haar autistische zoontje nooit meegaapte wanneer zij moest geeuwen. Toeval of niet? Ze verzamelde 120 kinderen en las ze voor uit een boek. Tijdens het voorlezen gaapte Helt regelmatig. Met behulp van cameras werd gekeken hoe de kinderen daarop reageerden. De resultaten zijn opvallend. De éénjarigen geeuwden niet mee. Van de tweejarigen geeuwde er slechts één mee. Onder de driejarigen ging het om twee kinderen. Van alle vierjarigen geeuwde bijna de helft mee. En zo ging dat verder: hoe ouder de kinderen waren, hoe meer er ook geeuwden. Helt herhaalde het experiment daarop met 28 autistische kinderen die tussen de zes en vijftien jaar oud waren. De kinderen geeuwden ongeveer de helft minder vaak dan gezonde kinderen van dezelfde leeftijd. Kinderen met een zware vorm van autisme geeuwden zelfs nooit mee. Helt concludeert dan ook dat geeuwen een andere belangrijke functie heeft: binding krijgen met anderen. Samen geeuwen, schept een band. Dat autistische kinderen minder snel meegeeuwen zou komen doordat zij lang niet alle sociale signalen opvangen en kunnen verwerken. Mijn vraag echter:Als ongeboren al geeuwen hoe kan het dan een sociale bezigheid zijn?
Dat geeuwen besmettelijk is, lijkt dus vast te staan. Maar wat maakt geeuwen nu zo besmettelijk? Is het echt empathie?, of eerder een onbewuste imitatie? Of is het een vast actiepatroon: automatisch gedrag dat volgt op een bepaalde prikkel (in dit geval: een ander zien gapen)?
Conclusie: Men is het nog steeds niet eens, wat de reden is dat mensen geeuwen. Is het zuurstoftekort? Is het een vorm van communicatie?. Je kan hierbij ook denken aan lachen: door te lachen laat je andere mensen merken dat je iets leuk vindt of dat je blij bent. Het zou kunnen zijn dat mensen geeuwen ook gebruiken als zon communicatiemiddel. Door te gapen wanneer je iets saai vindt, laat je anderen weten dat je je verveelt en wat anders wilt gaan doen. Op deze manier kan je ook anderen aangeven dat je moe bent. Is het een overblijfsel uit de oertijd. We leerden dat geeuwen in de oertijd diende om aan te geven dat we honger hebben. Omdat het vroeger niet veilig was om alleen op jacht te gaan, gaven de mannen met geeuwen aan dat ze honger hadden en op jacht wilden. Andere mannen die ook honger hadden konden dan terug geeuwen om aan te geven dat ze ook honger hadden en mee op jacht wilden. Nu nog moeten mensen geeuwen als ze honger hebben. Blijkbaar heeft de wetenschap nog werk om dat geeuwprobleem te verklaren tot dan gapen en geeuwen we lustig op los en als je na dit logje bijna niet meer kan wakker blijven, geeuw dan gerust maar eens heel grondig, zeker weten dat het helpt!
Het zal jullie zeker niet opgevallen zijn... Maar vandaag bestaat mijn blog 6 jaar!!
Er zullen vast meer mensen zijn die al zo lang een blogje hebben. Deze mensen wil ik ook feliciteren omdat ze eigenlijk een beetje bij de inboedel horen. Het lijkt precies alsof ik nog maar recentelijk hier begon te schrijven.. Intussen, zoveel logjes verder heb ik hier een paar heel goede contacten gelegd die in sommige gevallen uitgegroeid zijn tot echte vriendschap. !
Kan jij het geloven? Voor mijn gevoel ben ik echt net begonnen, wat vliegt de tijd. Al slijt onze blogmat niet van de bezoekjes, toch is er een warm gevoel gegroeid tussen mij en sommige blogmaatjes. Bedankt voor de vriendschap, de bezoekjes , de reacties. Anyway, er is reden voor een virtueel feestje. In de reactiekamer kunnen jullie een rondje geven, felicitaties uitwisselen, jezelf op de schouder kloppen als je hier regelmatig bent en reageert, een polonaises doen kies maar uit want lieve volgers zonder jullie had ik het bloggen nóóit zo lang volgehouden! Ik hoop dat jullie nog lang langskomen
en af en toe ook iets neerpennen!
Gelezen in de namiddageditie van het Nieuwsblad op donderdag 26 sept 2013..
"De gijzelaars in het Keniaanse winkelcentrum Westgate werden gruwelijk gemarteld alvorens ze vermoord werden. Dat vertelde een dokter die tijdens de gijzeling hulp bood aan een Keniaanse krant.
De dokter wenst anoniem te blijven, maar vertelde de Keniaanse krant The Star enkele gruwelijke details over de gijzeling in het Westgate shoppingcenter in Nairobi. Ze verwijderden teelballen, ogen en oren. Bij sommige mensen werden de handen geslepen als een potlood, waarna de slachtoffers hun naam moesten schrijven met bloed. Sommige vingers werden afgeknipt en neuzen werden bewerkt met een tang, verklaarde de arts.
De man bood eerder al hulp aan slachtoffers van een explosie op een olietanker, in 2009. Maar dat was maar de helft zo erg als nu. Toen hadden de mensen het bewustzijn verloren voor ze stierven. In Westgate kenden ze enkel pijn voor hun dood, getuigde hij. Volgens de arts werden de lijken van de slachtoffers bovendien aan haken aan het plafond gehangen.
De getuigenissen van de arts worden door de hele wereld met ongeloof en op afgrijzen onthaald. Het nieuws werd evenwel nog niet officieel bevestigd.
Het officiële aantal dodelijke slachtoffers van de aanval op het winkelcentrum staat nog op 67, maar ligt vermoedelijk hoger."
Is dit nu anno 2013 vraag ik me af en wordt dat het toekomstbeeld dat we voor ogen moeten houden als het moorden omwille van godsdiensten en religies blijft aanhouden? Heeft de geschiedenis het mensdom dan niets geleerd, of zijn we echt zo dom? Ik zou bijna zeggen dat dieren hoger scoren dan mensen. Dieren verpesten de aarde niet als je hen hun gang laat gaan;ze voeren ook geen oorlog, doen niet aan genocide.
Is het vol te houden dat de mens beter is dan het dier?
Dieren hebben geen ziel, werd vroeger gezegd en daarom stond de mens volgens die opvatting hoger in de hiërarchie. Waar is die ziel dan vraag ik me af bij het lezen van dit artikel..Arme jeugd , arme kinderen die de toekomst moeten trotseren als dit de normen zijn en niemand durft te reageren...Wegblijven uit die landen en hen zo volledig isoleren dat lijkt me de enige weg die een normale burger kan gaan, maar wat is nog normaal? Hitler en consorten werden decennia verwenst en beschimpt maar wat er nu gebeurt in vele van die Afrikaans landen vindt ook zijn gelijke niet! Dit moest ik even kwijt!
Dromen zijn bedrog zegt men en toch kleeft men vaak aan elke droom een plaatje zoals bij dromen van wijn. Heb je zo'n droom, hier dan enkele verklaringen
- Dromen dat u wijn drinkt, voorspelt vreugde en hechte vriendschappen - Dromen dat u een fles wijn laat vallen, geeft aan dat u hoge eisen zult stellen aan liefde en passie. - Het zien van vaten met wijn voorspelt veel luxe. - Wanneer u droomt wijn van het ene naar het andere glas over te schenken, zult u veel plezier hebben en verre reizen maken. - Dromen dat u handelt in wijn voorspelt dat uw werkzaamheden u geen windeieren zullen leggen. - Als een jonge vrouw droomt wijn te drinken, zal zij trouwen met een welvarende en eervolle man. - Als je droomt dat je wijn drinkt, verwijst dit naar feestelijkheden en gezelschap. - Wanneer je droomt dat je wijnflessen breekt, duidt dit op en overdaad aan verlangen en passie. - Een andere betekenis is dat wijn staat voor het mannelijke.
Tot nog toe droom ik nog niet van wijn ,ik drink die alleen heel soms ....
Oud mogen worden is een zegen,
maar t zijn de jaren die wegen.
Het geheugen laat het weten,
men begint alles te vergeten.
t Gehoor, t gezicht is aangetast, en iedere beweging zorgt voor last!
Slapen zoals voorheen, vergeet dit maar meteen.
Want slapeloze nachten,
dat staat u te wachten!
En medicijnen die worden voorgeschreven, dat is voor gans uw verder leven.
Begin maar iedere morgen,
met u goed te verzorgen!
U mag ook niet vergeten, wat u niet meer mag eten.
En voor het drinken, wat zal het zijn? Altijd en alleen nog vogelwijn!
Over de vermoeidheid spreek ik niet,
het volstaat dat u ons goed beziet!
Trappen werden vroeger op en af gelopen,
nu is het eerder op en af gekropen! Reizen, feesten, t was een lust.
Nu zoekt men alleen nog rust!
Winkelen of wandelen, gaan
lang recht blijven staan,
is ook al uit den boze,
t zorgt voor pijn, t is artrose!
Dit alles en nog meer
Zorgt voor last en dat doet zeer! Dit noemt men dan de schone ouden dag
Laat mij toe dat ik eens even lach
Vanavond na een regenbui een prachtige regenboog gezien alsof ze de hand uitstak naar lieve mensen waar we de namiddag doorbrachten.
De wetenschappelijke verklaring van een regenboog kan je misschien niet boeien maar dit verhaal over het ontstaan ervan zeker wel.
Heel lang geleden begonnen de kleuren van de wereld te kibbelen. Allemaal beweerden ze dat zij de beste waren, de belangrijkste, de meest bruikbare, de favoriet.
Groen zei: "Het is duidelijk, ik ben de belangrijkste. Ik ben het teken van leven en hoop. Ik ben gekozen voor gras, bomen en bladeren. Zonder mij, zouden alle dieren sterven. Kijk naar het landschap en je zult zien dat ik in de meerderheid ben."
Blauw onderbrak: "Je denkt alleen maar aan de aarde, maar denk eens aan de lucht en de zee. Het water is de basis van het leven en wordt opgetrokken vanuit de diepe zee naar de wolken. De hemel geeft ruimte en rust en sereniteit. Zonder mijn rust zouden jullie allemaal niets zijn."
Geel gniffelde: "Jullie zijn allemaal zo serieus. Ik breng gelach, vrolijkheid en warmte in de wereld. De zon is geel, de maan is geel, de sterren zijn geel. Elke keer dat je naar een zonnebloem kijkt begint de hele wereld te glimlachen. Zonder mij zou er geen plezier zijn.
"
Oranje begon daarna op zijn beurt: "Ik ben de kleur van gezondheid en sterkte. Ik ben misschien schaars, maar ik ben kostbaar daar ik dien voor de noden van de mensheid. Ik draag de meest belangrijke vitaminen. Denk aan wortelen, pompoenen, appelsienen, mango's en papaja's. Ik hang niet de hele tijd rond, maar als ik de hemel kleur bij zonsopgang of zonsondergang, dan is mijn schoonheid zo sensationeel dat niemand meer aan jullie denkt." Rood kon het niet meer aanhoren en begon te roepen: "Ik ben de heerser van jullie allen. Ik ben bloed, levensbloed! Ik ben de kleur van gevaar en van moed. Ik ben bereid te vechten voor een doel. Ik breng vuur in bloed. Zonder mij, zou de aarde zo leeg zijn als de maan. Ik ben de kleur van passie en liefde, de rode roos en de klaproos." Paars begon op z'n luidst, hij was heel groot en sprak met grote trots: "Ik ben de kleur van royalty en macht. Koningen, chefs en bisschoppen hebben mij altijd gekozen daar ik het teken ben van autoriteit en wijsheid. Mensen stellen geen vragen. Ze luisteren en gehoorzamen".
Uiteindelijk sprak Indigo, veel rustiger dan alle anderen, maar met evenveel vastberadenheid: "Denk aan mij. Ik ben de kleur van de stilte. Je merkt me amper maar zonder mij zouden jullie alleen oppervlakkig worden. Ik vertegenwoordig gedachten en reflectie, schemering en diep water. Je hebt me nodig voor het balans en contrast, voor gebed en innerlijke rust."
En zo bleven de kleuren maar bluffen, elk overtuigd van zijn eigen belang. Hun ruzie werd luider en luider. Plotseling was er een hevige bliksem en donderslag. Regen viel meedogenloos neer. De kleuren bukten zich neer uit angst en trokken dichter bij elkaar voor troost.
Te midden van hun geroep, begon de regen te spreken: "Jullie dwaze kleuren, tegen elkaar vechten, elkaar trachten te domineren. Weten jullie niet dat jullie elk gemaakt zijn voor een speciaal doel, uniek en verschillend? Reik elkaar de hand en kom tot mij." Ze deden zoals het hun gezegd werd, de kleuren verenigden zich en reikten elkaar de hand. De regen sprak verder:"Van nu af aan, als het regent, zal elk van jullie zich over de hemel uitstrekken als een boog van kleuren, als een herinnering dat jullie allen in vrede kunnen leven. De regenboog is een teken van hoop voor morgen."
Deze uitleg vind ik persoonlijk toch veel mooier dan de geleerde !
Over het ene ( winden) mag je niet praten want het is taboe over het andere ( dun of dik) durf je niet praten want het ligt gevoelig...nochtans beide behoren bij het leven zoals leven en dood, vreugde en verdriet. Daarom stamp ik graag duren open... iedereen begint me toch wat te kennen hé en weet dat de o voor mij staat voor openheid of het nu taboe is of niet.... Moet toch kunnen?
Ik kom even terug op wat ik recentelijk op de radio hoorde nl dat prinses Kate, je weet wel de mama van de onlangs geboren George, al weer in haar jeans broek kan!! Wereldnieuws hé zeker als je het zet naast het gebeuren in het midden oosten!!!! Dan gaat er bij mij iets kriebelen zoals het mij ook kan ergeren als ik toevallige reacties opvang over de lijfelijke toestand van sommige vrouwen zoals bv Maggie De Block . Ik onthou me van elke politieke strekking maar die dame heeft wel haren op de tanden al heeft ze haar figuur niet mee . Maggie wordt omwille van haar overgewicht vaak serieus over de hekel gehaald. Wat mij in zo'n geval wat kregelig maakt is dat onbeleefde gegniffel over ronde dames. En dan denk ik direct aan hun tegenpolen die je ziet verschijnen op naaktfotos van één of andere Pirelli kalender. Veel van die modellen zijn dan weer akelig mager en zetten jonge meisjes soms aan tot anorectisch gedrag.
Dit soort van zwart-wit-commentaren maakt mij dus kittelorig alsof een mens niet meer is dan vlees en bloed! Zodra er een heupbeen te zien valt, wordt de BMI-inquisitie samengefloten. Vrouwen zonder vet worden aangevallen door een leger van vrouwen met vet en omgekeerd er is geen plaats voor nuances in die strijd.
Ik ben in het geheel niet afkerig van mals vlees of rondingen. Mooie ronde en pronte vrouwen, onverzuurd, kunnen zeer bekoorlijk zijn. Schoonheid ligt volgens mij meer in de houding en in het vuur in de ogen dan in de ideale maten. Hoe jammer dan, dat steeds meer ronde vrouwen gebukt gaan onder de gedicteerde perfectie of de standaardmaat. Sommigen schreeuwen het uit dat ze fier zijn om hun volslankheid, maar ik vrees dat ze diep in het hart misschien wat wrokkig en verbitterd lijken omdat ze vastzitten in hun dilemma - rond blijven, of toch streven naar het gevierde schoonheidsideaal- teneinde zich compleet aanvaard te weten. Daarom verwijs ik als boosdoener naar De Media, want zij zijn het die de "slanke den" als kapstok prefereren om allerlei waren en diensten aan te prijzen. Als men zich blijft scheel staren op magere modellen op catwalks, in modefotos en in advertenties, dan wordt men ongelukkig, gegarandeerd. Als je altijd maar een paar naaldboomvrouwen in het gezichtsveld krijgt, loop je gegarandeerd de kans om malcontent oud te worden. Het is nu eenmaal zo dat de huidige topmodellen mager moeten zijn, soms te mager, maar de voorkeur van de meeste modemachthebbers lijkt onwrikbaar, wat dat betreft, helaas.
Anderzijds, stellen dat de modewereld alleen verantwoordelijk zou zijn voor anorexia en boulimie bij jonge meisjes is even discutabel als beweren dat er meer verkrachtingen plaatsgrijpen sinds er porno op het web te vinden is. Het probleem zit bij bepaalde mensen veeleer in hun hoofd of de genen niet bij het aanbod van De Media. Sommige meisjes gaan zich te buiten aan drugs, anderen aan seks, nog anderen worden anorectisch. Indroevig, maar in wezen niemands schuld.
Tenslotte, liefste lezer, lijkt iedereen te vergeten dat modellen géén rolmodellen zijn maar vrouwen-hors catégorie. Nochtans zijn zoveel jonge meisjes geneigd om automatisch hun eigen postuur in de weegschaal te leggen wanneer ze een mager model op een foto zien. Is het niet compleet absurd om zichzelf te meten met "wezens" die een andere constitutie, andere genen, een andere spijsvertering en een geheel ander levensritme hebben?
Ach het draait hem allemaal om vrouwenvlees: eindeloos fascinerend, denk ik dan maar en in al dat "streven naar " vergeet men één ding .
Als je even niet weet wat te vertellen dan maar teruggrijpen naar iets heel gewoon: een windje!
"Winden laten is gezond en het blaast het stof uit je kont." Echt waar, zo staat het op een website over winden laten. Waarom ik nu daarover begin? Laat mij eens even uit de biecht klappen...
Iedereen kent dat wel zo'n gênant moment waar een windje zomaar opeens de vrijheid kiest! Dat overkwam mij gisteren aan de kassa van de supermarkt, ( ja het was vrijdag de 13e hé!!) niet echt een gênant moment want het was een geniepigerd, zo eentje dat je niet hoort maar wel kon rieken. Ik hield me van de domme. De mensen rond mij keken eens rond en ik ook alsof ik volledig onschuldig was en ook de dader zocht om hem of haar daarna met een vernietigende blik de grond in te boren van schaamte. Maar niemand kroop onder de grond omdat niemand schuldig was. En zelf kan ik gemakkelijk een heel onschuldig gezicht opzetten als het echt moet al had ik het even moeilijk met een opkomende lach! Maar meteen was mijn interesse gewekt over het hoe en waarom van winden. En wat is er tegenwoordig gemakkelijker dan info opzoeken. Via het internet kwam ik te weten dat winden laten ook wel flatulentie genoemd wordt en dat flatuleren goed is voor de bloeddruk. Dus laat je maar gaan lieve lezer het bespaart je misschien een bezoek aan de hartspecialist Over de oorzaak is er ook één en ander te vinden. Het is een normaal verschijnsel. Zowat elk zoogdier laat winden. Dat is blijkbaar een gevolg van het spijsverteringsstelsel. Al heeft voeding er ook wat mee te maken. Bonen en uien zijn oorzaak van een grote gasproductie zo blijkt. Maar ook zonder bonen en uien is er gasproductie in de darmen. En dat gas moet er natuurlijk uit. Dat kan op verschillende manieren. Soms met het nodige lawaai en soms heel onbewust. Want er zijn ook winden waarvan je helemaal niet bewust bent dat ze het luchtruim kiezen. Dat zijn dan spionnen. Ongemerkt glippen ze door de mazen van het net naar buiten. Je hoort ze niet en je riekt ze niet. Handig om zo uw darmen te ontluchten. De meesten voel je echter komen. En daar zijn dan verschillende soorten in van die onbenullige kleine korte die niet echt belangrijk zijn. Maar er zijn ook van die langgerekte die een hele opluchting in de darmen teweegbrengen. En dan zijn er nog van die knallers die je drie straten ver kan horen. Of ze een aroma meekrijgen weet je echter nooit op voorhand. Dat is afwachten. Feit is wel dat een normale mens tussen een halve en anderhalve liter broeikasgassen per dag naar buiten stoot. De mens als milieuvervuiler zeg maar. Want als ik een kleine berekening maak dan kom ik op een gemiddelde van zeven miljard liter gas per dag wereldwijd natuurlijk al zijn het niet de mensen alleen die het milieu belasten. Alle zoogdieren, de meeste insecten en sommige vissen doen dapper mee. Als we dat allemaal optellen komen we aan een gigantische hoeveelheid stinkende rotzooi die elke dag de lucht wordt ingeblazen. Genoeg om een laag van twee meter dik te verspreiden over de hele aardbol. Wat het dan bedenkelijk maakt is het feit dat die overtollige gassen zwaarder zijn dan gewone lucht. De vervuiling blijft dus zweven op grondhoogte. En dan vinden veel mensen dat sporten in de buitenlucht gezond is. Tot wat een geniepig windje leiden kan!!
Hier zie je Sven de jongste radioamateur in ons land . Hij was ook op de velddag actief want men wil jongeren terug warm maken voor de hobby.
Omdat ik hier en daar de vraag kreeg wat radioamateurs eigenlijk doen en wat de bedoeling is van de hobby nu er zoveel andere mogelijkheden zijn om wereldwijd te communiceren, geef ik graag even door wat er verscheen naar aanleiding van de velddag van radioamateurs in MEEUWEN vorig weekend!
Een velddag betekent dat je opereert vanuit een bepaalde locatie zonder van het lichtnet gebruik te maken voor de verbindingen. De amateurs moeten in dat geval zelf voor stroom zorgen zoals ze ook moeten doen in geval van nood en dat kan zijn via batterijen of via een generator die stroom produceert! Dit even terzijde!
-Radioamateurs hebben vorig weekend een grote noodoefening in een veld in Meeuwen gehouden. Wanneer bij een ramp alle communicatiemiddelen uitvallen, zal beroep gedaan worden op de radioamateurs.
Enkele tientallen radioamateurs zakten afgelopen weekend af naar een veld in Meeuwen voor een grote noodoefening, georganiseerd door de Limburgse radioamateurs. In deze oefening is België uitgeroepen tot rampgebied. Alle vaste communicatiemiddelen zijn uitgevallen en er is een stroomonderbreking, zegt Marc Cosemans van de organisatie. Bedoeling is om zo snel mogelijk zendmasten en apparatuur in werking te stellen en contact maken met de buitenwereld, voegt radioamateur Rudi Geerits toe. De nadruk ligt op de paraatheid bij het verzorgen van communicatie in noodgevallen. Tijdens een veldslag moeten we kunnen aantonen dat we op korte tijd een volledig autonoom radiostation kunnen opbouwen en bedienen.
Radioamateurs lijken niet meer van deze tijd. Toch krijgen de hobbyisten grote erkenning en blijven ze belangrijk. De radioamateurs leverden in het verleden belangrijk werk in de radiocommunicatie. De meeste radioamateurs zijn uitstekende technici die hun eigen toestellen bouwen. De meesten onder ons zijn ooit gestart uit interesse voor techniek, maar ook de adrenaline om met iemand uit de andere kant van de wereld contact te maken, was groot, zegt Marc. Het internet en de gsm bestonden toen nog niet.
Vandaag bestaan er tal van wedstrijden waardoor de radioamateurs interesse blijven hebben in hun hobby. Er is elke week wel een wedstrijd, die gaan van contact maken met zoveel mogelijk landen tot contact maken met bepaalde eilanden.
Daarnaast blijft de radiocommunicatie ook de meest betrouwbare manier van communiceren. De eerste hulp na de tsunami in Japan en 9/11 is op gang gekomen door radiocontact. Ook in België worden radioamateurs speciaal opgeleid om bij rampen de civiele bescherming, rode kruis en andere hulpdiensten bij te staan. Vandaag zijn er in ons land 5.000 radioamateurs met een licentie. Dit willen niet zeggen dat ze alle vijfduizend nog even actief zijn. Radioamateurs vind je vooral in de leeftijdscategorie van veertig tot tachtig jaar. Het is belangrijk om de jeugd warm te maken voor de hobby. Daarom is deze noodoefening dan ook speciaal naar jongeren gericht, zegt Rudi. Zijn zoon Sven Geerits (13) is de jongste radioamateur in ons land. Het is een niet-alledaagse hobby. Ik leer er Engels en Duits mee spreken, zegt Sven. Ik wil zoveel mogelijk contact maken met verre landen. Dat vind ik het plezantste.
Elke week valt er wel een roddel of schandaal uit de bus
zoals recentelijk ook al weer ivm het Koningshuis en als je dan de trukendoos ziet die er soms wordt opengetrokken dan vraag je je af of dat gezegde " hoge bomen vangen veel wind" tegenwoordig nog klopt? Ik denk het niet, want die Hoge Bomen hebben juridische adviseurs en die zorgen er wel voor dat die Hoge Bomen óók bij wanprestatie kunnen wegkomen zelfs in bepaalde gevallen met met een mooie bonus. Nee, ze vangen geen wind meer, alles is reeds van tevoren juridisch dichtgetimmerd, helaas.
Wat me echter meer aanspreekt zijn die verweerde en gehavende bomen die wel veel wind opvangen maar waar niemand over spreekt. Misschien kan ik het beter uitleggen aan de hand van het volgende.
In een hoekje verscholen zit een eekhoorn op de grond onder een boom.
De wind had alle bladeren naar een hoek gedreven. Zo was een holletje ontstaan, waarin de eekhoorn kon wegduiken, maar daar ziet de eekhoorn geen kans toe, het beestje is te onrustig bezig met alle geluiden die de wind produceert. Daarom lijkt een toevlucht zoeken onder een boom veiliger, rustgevender, minder bedreigend. De boom biedt beschutting tegen de wind, de boom staat stil, maar de takken bewegen heen en weer, de bladeren op de grond ritselen en zo vormen ze een veilige haven voor onze eekhoorn. Even verderop zit ook een egel diep verscholen tussen bladeren die heen en weer lijken te gaan, maar toch een veilige haven vormen. De egel weet zich geborgen tussen de bladeren. De wind is zijn metgezel en blaast de bladeren bij elkaar zodat een holletje kan gevormd worden. Die oude, verweerde boom is een welgekomen plek om geborgenheid te vinden. De boom beweegt door de wind stevig verankerd met wortels die de lengte van de boom ver overtreffen. Zo is de boom onverzettelijk en onverwoestbaar aanwezig. Een tak was ooit afgeknapt, maar de wonde van toen is al genezen. De boom is op eigen kracht sterker geworden, hij had zich om de wonde heen volop ontwikkeld en nieuwe takken weten te vormen. De boom kan tegen een stootje, de boom houdt stand in de wind en kan zo bescherming bieden aan de egel en de eekhoorn.... Onderdak en veiligheid zijn in ruime hoeveelheid aanwezig bij de boom. In de takken nestelen weer nieuwe vogels. De takken zijn nog kaal, maar de eerste tekenen van bladeren hebben zich al getoond en de boom die alle winden getrotseerd heeft, zal nog maar eens de rots in de branding zijn... Kan je de vergelijking volgen?
Als de dag van gisteren
kan ik me nog herinneren
dat jij geboren bent
dat we je mochten verwelkomen
in deze wereld.
Het was liefde op het eerste zicht. Toen ik je voor het eerst zag, wist ik meteen
hier komt niets meer tussen,
een band van oma en kleinzoon
zo'n sterk gevoel
had ik nog nooit gehad.
Vandaag verjaart onze oudste kleinzoon, 11 jaar, een crème van een kerel, de grote broer voor zijn drie zussen. Gelukkige verjaardag schat!
De gezondheidsrage lijkt wel een ziekte. Een besmettelijke ziekte nog wel. Als ik zo een beetje rondkijk, zie ik nogal wat mensen die druk bezig zijn met hun lichamelijke conditie: lopen, joggen, zwemmen en alle soorten van in beweging zijn en het werkt blijkbaar aanstekelijk. Hoe meer er zich in het zweet lopen, hoe meer navolging ze krijgen. Iedereen wil koste wat het kost lichamelijk fit zijn. Dat is gezond. Goed voor een lang leven. Iedereen wil oud worden maar ergens toch jong blijven.
Allemaal goed en wel maar toch heb ik zo mijn twijfels. Wat ben je met een gezond lichaam als de hersenen niet mee willen? Lichamelijk doen velen alles wat mogelijk is om niet te verouderen maar geestelijk lijkt dat soms niet van belang te zijn. Velen trekken zich daar niets van aan, alsof dat niet belangrijk is. En dan vraag ik mij af hoe je hersenen kan trainen. Zijn er middelen om de grijze cellen te stimuleren? Wat ben je tenslotte met een fit lichaam als het koppeke het laat afweten?
Bij het ouder worden durven onze grijze cellen wel eens achterop raken en beginnen dementie en Alzheimer zich soms te manifesteren. En terwijl ik mij zat af te vragen of hersenen trainen misschien wel niet de beste oplossing was, kwam ik toevallig bij Christine Van Broeckhoven. Dat is niet de eerste de beste. Als gerenommeerd hoogleraar met wereldfaam onderzoekt ze Alzheimer en dementie. Haar onderzoeken spitsen zich vooral toe op het hoe en waarom van de achteruitgang van onze hersenen.
Volgens haar nieuwste onderzoeksresultaten zou de oorzaak niet zozeer het feit zijn dat hersencellen afsterven, verschrompelen of op één of andere manier verdwijnen want dat is de normale gang van zaken. Mensen beschikken over genoeg hersencellen om een paar honderd jaar mee toe te komen. Het zou hem veeleer zitten in de verbindingen tussen die cellen, de autostrades van de hersenen zeg maar. De verbindingen tussen de verschillende cellen zijn belangrijker dan de cellen zelf. Want hoe meer verbindingen een cel heeft met andere cellen, hoe efficiënter de hersenen werken. Maar laat het nu net die verbindingen zijn die door intensief gebruik dichtslibben. Hoe meer die verbindingen gebruikt worden hoe minder gegevens er door kunnen. En dat zou de oorzaak zijn van slechte werking.
Het leek me op het eerste zicht nogal controversieel. Hersenen die veel gebruikt worden, verslijten dus meer. Een mens zou eerder het tegenovergestelde verwachten. Hoe meer je spieren gebruikt, hoe beter ze worden. Maar bij hersenen zou dat dus niet zo zijn volgens Christine Van Broeckhoven althans. Het heeft dus geen enkel nut om je hersenen te trainen ( en dat heb ik verdorie de laatste weken intens gedaan!). Hoe meer kruiswoordraadsels, rekenoefeningen of andere hersenactiviteiten, hoe meer het boeltje dichtslibt. Er ontstaan files op de autostrades van de hersenen zeg maar en dat is geen goed nieuws voor de slimmeriken onder ons. Maar geen paniek. Want volgens dezelfde onderzoeken hangt het voornamelijk af van de genen. Het is allemaal genetisch bepaald. De ene mens is de andere niet. Zo kunnen die verbindingen bij de ene veel verkeer doorlaten en bij de andere dan weer weinig. Bij de ene slibt het al sneller dicht dan bij de andere. Met andere woorden, Christine Van Broeckhoven beweert simpelweg dat domme ouders domme kinderen voortbrengen en omgekeerd! Ik ben het daar helemaal niet eens mee! Ze zegt het natuurlijk niet zo cru ze mag uiteraard niet vertellen dat het ene menselijk ras het andere niet is. Dat zou politiek niet correct zijn voor een aanhangster van het socialistisch gedachtegoed. Maar dit terzijde.
Wat Christine wel komt te vertellen is dat alcohol funest is voor de hersenen. Door grote hoeveelheden alcohol sterven hersencellen af en hebben ook de verbindingen geen nut meer. Dat kan ik eerder aanvaarden!
Hoe dan ook , ik blijf bij mijn theorie en die is .. gebruik op tijd en stond je grijze massa en laat ze niet stilvallen. Ik heb bij velen al gezien dat het positief werkt en vergeet Christine Van Broeckhoven !
Angst voor het onbekende, angst voor de toekomst, angst voor nieuwe contacten, angst voor nare berichten, angst voor wat te wachten staat, angst voor wat komen kan, angst voor onheil, angst voor verlies, angst voor de dood, angst voor de dood van anderen, angst voor het leven, angst voor de hoop, angst voor de wanhoop, angst voor succes, angst voor teleurstelling, angst voor nieuwe wegen, angst voor oude paden, angst voor herhaling, angst voor onderbrekingen, angst voor voortzettingen, angst voor ruimte, angst voor ruimtegebrek, angst voor tijd, angst voor tijdloosheid, angst voor ziekte, angst voor pijn, angst voor medemensen, angst voor ontmoetingen, angst voor tekortkomingen, angst voor moedeloosheid, angst voor euforie, angst voor status quo, angst voor vernieuwing, angst voor dieren, angst voor gemis... Ik geraakte bijna buiten adem van de angst dat er nooit een einde zou komen aan die litanie!! Zoveel woorden, zoveel angsten en allemaal zijn ze te herleiden tot die ene existentiële angst die ons ervan weerhoudt lief te hebben wat lief te hebben is inclusief ons eigen bestaan en alles dat daarbij hoort.
En dan stel ik me de vraag... Wat zou er gebeuren als we angst nu eens vervingen door liefde?
Liefde voor het onbekende, liefde voor de toekomst, liefde voor nieuwe contacten, liefde voor nare berichten, liefde voor wat te wachten staat, liefde voor wat komen gaat, liefde voor onheil, liefde voor verlies, liefde voor de dood, liefde voor de dood van anderen, liefde voor het leven, liefde voor de hoop, liefde voor de wanhoop, liefde voor succes, liefde voor teleurstelling, liefde voor nieuwe wegen, liefde voor oude paden, liefde voor herhaling, liefde voor onderbrekingen, liefde voor voortzettingen, liefde voor ruimte, liefde voor ruimtegebrek, liever voor tijd, liefde voor tijdloosheid, liefde voor ziekte, liefde voor pijn, liefde voor medemensen, liefde voor ontmoetingen, liefde voor tekortkomingen, liefde voor moedeloosheid, liefde voor euforie, liefde voor status quo, liefde voor vernieuwing, liefde voor dieren, liefde voor ...
Ik wist niet dat ook liefde je in een paar zinnen de adem kon ontnemen zoveel liefde en alles wat daar bij hoort.
Het bezorgde mij een glimlach. En jou?
"Het is onmogelijk", zei trots.
"Het is riskant", zei ervaring.
"Het is zinloos", zei het verstand.
"Geef het een kans", fluisterde het hart.
Na al die dilemmas heb ik het hart gevolgd en zie
Precies op de dag dat het 50 jaar was dat Marin Luther King de historische woorden sprak: "I had a dream" kwam ook mijn droom uit en slaagde ik in mijn examen voor zendamateur! Ik was er al een 3tal maanden mee bezig. Eerst een verplichte cursus van 10 lesblokken van telkens 2u/3u. Daarna een praktisch examen waarin je moest slagen voor je toelating kreeg tot het theoretisch examen en uiteindelijk gisteren in Brussel er op of er onder en het bleef spannend omdat BIPT( Belgisch instituut voor Post en telecommunicatie) 80% eist op het examen voor ze een vergunning toekennen. Ik heb nooit in mijn studiejaren zo geblokt voor materie zoals nu maar ja het was dan ook niet mijn ding al dat gedoe rond elektriciteit/elektronica, radiotechnieken en antennes...Maar ik wilde bewijzen dat ook vrouwen hun plekje kunnen hebben in die mannenwereld en zie de volhouder wint zeggen ze dan en vanaf gisteren mag ik mij ook zendamateur noemen. Mijn officiële roepnaam moet ik nog ontvangen maar dat is pure administratie. Al is de droom van Martin Luther King bij lange nog niet uitgekomen,
Terwijl ik vandaag een ander paar katjes moet geselen, wil ik dat jullie hier even bij stilstaan...
Eén kaars kan duizenden andere kaarsen aansteken zonder haar eigen levensduur te verkorten.
Het gaat niet om de weg die je inslaat, maar het spoor dat je nalaat.
Juist de punten waarop je niet voldoet aan de norm, kunnen je laten zien waar je speciaal in bent.
Gaat het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.
Het meervoud van lef is leven.
Geef mij de kracht om te veranderen wat ik kan veranderen, de tolerantie om te accepteren wat ik niet kan veranderen en de wijsheid om het onderscheid tussen die twee te maken.
En tot slot: Mijn ambitie is sterven van uitputting, niet van verveling!
Acht, negen, tien, wie niet weg is is gezien Zo klonk het hier en dat spelletje " mocht" deze oma meespelen en ze deed heel hard haar best om lang te zoeken!!
Kinderlijke pleziertjes blijven ook voor volwassenen heerlijk als je het kind in jezelf de kans geeft nu en dan eens te doen wat geacht wordt meer te passen bij het kind dan bij de volwassene.
Het is heerlijk om even niet volwassen te moeten zijn maar gewoon te genieten van een spel met de kleinkinderen!
Daarom een rijtje vragen aan jou lezer vragen die voor kinderen dagelijkse kost zijn.
Wanneer was het voor het laatst dat je zomaar een huppelpasje maakte?
Wanneer was het voor het laatst dat je glimlachte bij het zien van een zonnestraal die door de wolken breekt?
Wanneer was het voor het laatst dat je vragen stelde bij wat je op papier aangeleverd kreeg door experts die er verstand van hebben?
Wanneer was het voor het laatst dat je een vraag stelde aan iemand die van antwoorden leeft?
Wanneer was het voor het laatst dat je schaterlachte om je eigen vergissingen?
Wanneer was het voor het laatst dat je kleur voelde verschijnen op je eigen wangen omdat je durfde te doen waarvan je dacht dat iedereen je er om uit zou lachen?
Lang geleden? Dan wordt het dringend tijd dat je de knop eventjes terugdraait, het is echt nog niet te laat.
- Tegen een Lilliputter zeggen: Ik hou je op de hoogte.
- Aan de vleugels van een kraanvogel draaien en wachten tot er warm
water uitkomt.
- Een sluipschutter die tegen zijn vrouw zegt: "Ik heb je vandaag
gemist, schat!" - Voor een dichte deur staan van de opendeur dag van een gesloten inrichting. - Een blinde die te diep in het glaasje heeft gekeken
. - De cursus lassen voor beginners die is afgelast.
- Een restaurant voor het gerecht slepen.
- Een verdachte die niet zit en terecht staat.
- Aan een schaap dat aan de bar zit vragen of hij lam is. - Een gospelkoor dat voor het zingen de kerk uitgaat.
- Bij een afrekening in het criminele circuit vragen om een bonnetje.
- Een schizofreen vragen wie hij wel niet denkt dat 'ie is.
- Gehecht zijn aan je litteken.
- Een schizofreen die een eenmanszaak wil beginnen. - Inwoners van Litouwen Lee Towers noemen.
- Een bij-gelovige imker.
- Een groep voetbalsupporters in een trein rij-tuig noemen. - In Oss vragen waar die tovenaar woont.
- Honing met een bij-smaak.
- Een glazenwasser die ladderzat is.
Ik wens jullie een mooie dag, een glimlach en "a happy sunday"!
Vannacht weer bezoek gehad van die irritante beesten, ze hebben me zelfs heel vroeg het bed uitgejaagd. Ik zit hier nu om 5u30 's morgens te stinken van de muggenspray en zal maar best even douchen maar ik vrees dat het hier een heel lange dag zal worden!
Mag ik even? Klacht: Niet kunnen slapen door een mug.
Klacht: Muggen zijn demonische bloedzuigers en moeten allemaal dood.
Klacht: Natoken kan niet lachen om dit satans gedrocht.
Klacht: Muggenbulten jeuken en zijn irritant.
Subklacht: Waarom leven die dingen nu nog?
Dit gezegd zijnde naar een ander even stinkend onderwerp: de mottenbollen.
Hoe ik daarbij kom? Gewoon een bezoekje aan Jeskes blog en daar toonde ze ons bloemen uit haar tuin en die leken me precies op zon mottenbollen en .. de inspiratie was geboren!!
Het gezegde "iets uit de mottenballen halen" betekent: iets van lang geleden oprakelen. Dit refereert naar het feit dat kleding die moest worden bewaard altijd met mottenballen werd opgeborgen.
En dat is wat ik nu zal doen nl mijn inspiratie uit de mottenbollen halen!
Ken je ze nog die typische witte bollen die moeders vroeger in de kleerkast hingen om de kleren te beschermen en die een verschrikkelijke geur achterlieten? Ik vraag me af of ze nog bestaan en of ze überhaupt nog gebruikt worden?
Voor diegenen die een paar decennia jonger zijn en die bollen niet gekend hebben..
Een mottenbol is een middel tegen motten. Mottenbollen zijn kleine witte balletjes en ze bestaan uit een chemische verbinding die gemakkelijk verdampt en die zeer onprettig is voor de motten. De diameter van een mottenbal is tussen de 3 en 4 cm.
Vroeger bestonden mottenbollen uit kamfer. Kamfer vormt witte tot transparante, wasachtige kristallen met een karakteristieke penetrante geur. Vervolgens gebruikte men naphtaleen in plaats van kamfer. Tegenwoordig gebruikt men geen naphtaleen meer, omdat dit licht ontvlambaar is, maar paradichloorbenzeen. Paradichloorbenzeen is bedoeld om mottenlarven te doden. Mottenbollen worden vandaag de dag bijna niet meer gebruikt. Ze zijn in diskrediet geraakt, omdat naphtaleen en paradichloorbenzeen kankerverwekkende stoffen zouden zijn. En als top of the bill... zouden ze nu ook als drugmiddel door jongeren gebruikt worden.. Moeten er nog mottenbollen zijn?
In mijn vorig logje had ik het over de babyboomers maar we hebben ook nog een andere naam hoor! Tijdens onze discussie met de familie over die " boomers" merkte iemand op dat we ook wel eens de Sandwichgeneratie genoemd zijn. Ik dacht meteen wat zullen ze nogal in onze schoenen schuiven?
Er wordt al veel gezegd over onze generatie we zijn babyboomers, oude hippies, overjaarse studenten,
idealistische naïevelingen, of gewoon ouwe zakken. En nu
sandwichgeneratie, ach ja dat kan er ook nog bij zeker? Omdat ik er maar lauw op reageerde - iets wat ze niet gewoon is, haha- dacht mijn schoonzus dat er een woordje uitleg bij moest! Volgens haar
zit het zo: We zijn een generatie die zowel voor onze ouders als voor
onze kinderen en onze kleinkinderen zorgen. We verzorgen onze ouders
naar best vermogen en brengen tegelijk onze kleinkinderen groot. Omdat onze ouders -als die er nog zijn en ook nog zelfstandig wonen- meestal niet al te best meer te been zijn, moet er ook wel gekuist,
opgeruimd en in orde gezet worden. Ook het gras moet op tijd afgereden worden, boodschappen gedaan worden enz...
Daar springen we, als het kan, nog even bij! Onze kinderen zijn druk bezig hun leven te leiden, carrière te maken,
succes te hebben, aan de weg te timmeren of hoe het verder ook allemaal mag
heten. Ze hebben geen tijd om hun kinderen alleen op te voeden en dumpen die
dan maar bij die "oude dozen" die hebben toch niks anders te doen. 's
Morgens afzetten bij oma en opa en 's avonds, nadat de schooltaken
gedaan zijn, terug ophalen om ze in hun bed te stoppen. is bij velen schering en inslag! En in vele
gevallen wordt er ook nog financieel bijgesprongen. Als het echt niet anders
kan, zorgen we dat onze ouders in een fatsoenlijk rusthuis terecht
kunnen. Op tijd en stond een bezoekje brengen en ook soms nog eens financieel
bijpassen hoort er ook bij, want met hun karig pensioentje redden velen het niet. We hebben
geen tijd om aan onszelf te denken. De hele tijd druk bezig. Geen tijd
om van het leven te genieten. Geen tijd voor hobby's. Geen welverdiende
rust. Altijd druk, druk, druk.
Ik geraakte bijna buiten adem bij haar opsomming al heeft ze wel enigszins gelijk! Als je het zo bekijkt dan zijn we inderdaad een sandwichgeneratie. Ach weet je, het doet er niet toe welk etiket er op me geplakt wordt zolang ik maar een steen in de rivier van het leven verlegd heb. Ik mag dan wel tot die boomers behoren het valt echt wel mee met me omdat mijn ouders met een strenge hand ervoor gezorgd hebben dat ik altijd relatief braaf tussen de lijntjes liep! En wat die sandwich betreft het is hier nu eerder een half belegd broodje omdat onze ouders langs beide kanten er al niet meer zijn al kan zon broodje af en toe ook wel serieus belegd zijn, haha
Maar finaal hebben we toch één voordeel, we hebben gewoon geen tijd om oud te worden als je dat hierboven allemaal leest. Dat is
dan toch ook niet niks, hé?
Onlangs las ik een artikel over de babyboomers generatie. En wat dan met die babyboomers, hoor ik jou denken? Ja, ik weet het wel, ik behoor zelf tot die generatie en ik ga ze dan ook met hand en tand verdedigen. Toch is het goed om af en toe eens naar onszelf te kijken. Want dat babyboomers niet echt als normaal kunnen beschouwd worden, is wel het minste dat je kan zeggen. Nu kijk je mij vragend aan , lieve lezer, wel ik zal het jou even uitleggen...
In heel de geschiedenis van de mensheid is er nooit een generatie geweest die zoveel tegen schenen gestampt heeft, die heilige huisjes met zoveel genoegen afgebroken heeft, die zo vindingrijk was en die zoveel groei en vooruitgang creëerde en er bovendien nog goed mee wegkwam dan de babyboom generatie
Het begon al in onze jeugd, met 'langharig werkschuw tuig' dat tegen zowat alles en nog wat begon te contesteren. Jongeren die collectief overtuigd waren van hun eigen grote gelijk, die in hun jeugdig enthousiasme de wereld gingen veranderen en het dan nog gedaan hebben ook. Hoe komt dat toch vraag ik mij dan af. Zat er in die jaren iets in het water,of in de lucht? Kwam het door een lichte vorm van radioactieve straling? Wie zal het zeggen. Het leek wel of de toenmalige jongeren door een soort van besmettelijk virus aangetast waren. Een virus dat een ongebreidelde expansie, groei en ontwikkeling opwekte. Niks of niemand kon het enthousiasme van de generatie onder controle krijgen. Niks kon hun drang naar vernieuwing, naar verbetering en vooruitgang stoppen. Muziek, mode, techniek, geneeskunde en alles wat maar enigszins voor verbetering vatbaar was, werd onder de loep genomen. Een generatie doorzetters was opgestaan. En de wereld zal het geweten hebben. The sky was the limit. Grenzen waren er om verlegd te worden. Mogelijkheden werden gecreëerd. De babyboomers kenden geen beperkingen. Maar nu worden ze ouder en worden aan de kant gezet door een nieuwe generatie. Normaal zou je zeggen. Ouderen moeten plaats maken voor jongeren. Maar die oude rock & rollers laten zich niet zomaar in een hoekje drummen. Het gaat er niet meer aan toe zoals in de jaren vijftig van vorige eeuw. Toen waren mensen van 60 jaar oud en versleten , leefden enkel nog in het verleden leefden en hielden zich bezig met zagen over de goede oude tijd. Niet zo met de babyboomers. Die zien dat anders. Gepensioneerde babyboomers zijn "jongens en meisjes" van 65 en ouder die hun plaats opeisen, die niet willen wegkwijnen in een rusthuis, die zich organiseren en niet op hun kop laten zitten, die bewust willen deelnemen aan de maatschappij en hun steentje meer dan bijdragen. Het lijkt wel alsof babyboomers zelfs de tijd naar hun hand willen zetten. En blijkbaar slagen ze er nog in. Want als ik de volle agenda van die generatie bekijk, moet ik vaststellen dat ze van plan zijn om nog jaren door te gaan. Van stoppen hebben ze nog nooit gehoord. Babyboomers zijn dan ook niet te stoppen. Ze zullen doorgaan tot ze erbij neervallen.
Als jij ook een babyboomer bent, kan ik alleen maar zeggen: goed zo, en laat de jonge generatie maar eens zien hoe het moet.
Wanneer schiep God het wasgoed? In den beginne, want in de bijbel staat: 'God schiep de zee, de lucht en het was-goed.
Dichter: "Oh, er zijn heel wat dingen op de wereld die waardevoller zijn dan geld."
Antwoord: "Inderdaad, dat is zo, maar je hebt geld nodig om ze te kunnen kopen".
Een man zegt tegen de psychiater: 'Ik ben het leven moe, ik ga mezelf voor de trein gooien.'
Zegt de psychiater : 'Ik heb U toch altijd verteld dat U een positieve draai aan Uw leven moet geven en aan alle dingen in het leven.' 'Inderdaad', zegt de man, 'daar heeft U gelijk in. Ik zal het anders zeggen, ik ga mijn leven op de rails zetten.'
Weet je wanneer de Hollanders leren zwemmen hebben? Toen ze moesten beginnen tol te betalen aan de brug !
"Waarom heb je je verloving verbroken, kerel?"
"Wij gingen een huis bekijken toen mijn aanstaande schoonmoeder opmerkte dat het te klein was voor drie personen. Wel, toen heb ik mij bescheiden teruggetrokken."
Waarom nemen blondjes altijd een doos lucifers en een steen mee naar bed? Met de steen gooien ze het licht uit en met de lucifers kijken ze of het licht echt uit is.
"Waarom kleed jij je als matroos als je gaat jagen?"
"Wel, dan denken de hazen natuurlijk dat ik een visser ben en wantrouwen ze mij niet!"
"Are you lost or incomplete
Do you Feel like a puzzle You cant find your missing piece Tell me how you feel
uit Talk van COLDPLAY
Toeval of niet maar terwijl ik vandaag bezig was om alles klaar te maken voor de BBQ hoorde ik het nummer van Coldplay en daarom zocht in vanavond even dat lied op en zie de lyrics sluiten mooi aan bij mijn laatste logje en daarom brei ik er nog een stukje aan!
We zijn constant bezig met onze eigen levenspuzzel op te lossen. Soms vinden we het stukje niet dat we nodig hebben op een bepaald moment ook al is het er wel. Soms raakt de puzzel uiteen en moeten we herbeginnen, wat bij sommigen frequent blijkt te gebeuren. Het lijkt ook constant alsof de puzzel stukjes mist en nooit compleet af zal zijn. Maar dat is nu net het levensdoel ,onze puzzel afwerken. Een metafoor die verdomd sterk lijkt te kloppen.
"Talk" de titel van het nummer waar ik de bovenstaande strofe uit pikte is trouwens een schone boodschap want het bekent: PRAAT. Dat doen we tegenwoordig te weinig, ja er wordt veel gekletst maar weinig echt gepraat. Dat is jammer want zo groeien we steeds verder uit elkaar en lijkt het alsof we allen een andere taal spreken. We praten zonder elkaar echt te verstaan, terwijl het op zich niet zo moeilijk is hoor maar het vraagt echtheid en daarbij moet je je ziel af en toe eens durven blootleggen en dat maakt het voor sommigen wat moeilijk. Je ziel blootleggen ,vertellen wat er echt in je omgaat dat doe je niet zomaar, openheid dat missen we in onze rush rush rush mentaliteit in onze huidige samenleving.
Praten zorgt er nochtans voor dat we ervaringen uitwisselen, puzzelstukjes uitwisselen of elkaar aanwijzen waar we het nodige stukje kunnen vinden. We kunnen het niet allemaal zelf leren, we hebben de anderen nodig. En dat zien we vaak te laat in. Sociale vaardigheden zijn veel mensen kwijt gespeeld met de jaren.
Mijn puzzel is verre van af, ik lijk steeds te moeten herbeginnen en zelfs met het kader -de algemene lijn in mijn leven -ben ik verre van klaar al tikt de klok hier steeds verder naar het einde toe. Maar ik geef niet op en we zullen wel zien wat het geeft ! Als ik er ook maar eventjes in slaag om af en toe mijn kopke leeg te maken en niet te denken ,vind ik het al super. Stilte kan ook mooi zijn. Maar vandaag was het gezellig druk en heel intens samen ... nu moet ik gewoon even bekomen en waar kan dat het best dan hier op mijn eigenste plekje!
Laat mijn Muze me in de steek dan zijn jullie er nog steeds om mij te inspireren. Zo las ik bij Rozemarijn een mooi gedichtje dat ze maakte over de puzzel van het leven en dat inspireerde me tot het volgende...
De meesten mensen houden van puzzelen en dat puzzelen vind je heel breed terug in het dagelijkse leven.
In de krant, op de I-pads, op de televisie vind je spelpuzzels en dit getuigt van de fascinatie voor raadsels.
Het fijne is dat je van tevoren weet dat er een uitkomst is en dat geeft je een houvast en doel tegelijk.
Het grootste puzzelspel is echter ons dagelijkse leven en hier lijkt de uitkomst minder duidelijk.
Hier liggen de spelregels niet vast voor deze dynamische puzzel...
We zitten dus gekneld in de paradox dat we enerzijds het leven een complexe puzzel vinden en tegelijk worden we aangetrokken door de grenzeloosheid van dit spel. Of eenvoudig gezegd...
Als een puzzel
zo is het leven.
Bestaande uit vele stukjes door ervaring gegeven.
De gekregen stukjes
bekijk je één voor één.
Je wilt ze leggen
maar dat gaat soms niet meteen
De stukjes van die puzzel
kunnen erg moeilijk zijn.
Het juiste plekje niet te vinden
dat doet soms erg veel pijn.
Hoe lang je over de puzzel doet
is dan ook niet te zeggen
ieder heeft zijn eigen levenspuzzel
die hij in elkaar moet leggen.
Als de inspiratie het even laat afweten dan is er nog altijd de media die voor stof zorgt !! Al eeuwen is de mensheid gefascineerd door de Mona Lisa een schilderij van Leonardo da Vinci, geschilderd tussen 1503 en 1507.
En wat blijkt nu? In Firenze openden ze op 10 aug het graf van mogelijke familieleden van de vrouw die bekendstaat als Mona Lisa. Wetenschappers hopen zo familie-DNA op te sporen en dat te kunnen vergelijken met het vrouwenlichaam dat twee jaar geleden in het Sint Ursula-klooster in de Italiaanse stad is gevonden, schrijft de Italiaanse omroep TG1.
In de basiliek van Santissima Annunziata in Firenze liggen de man en de twee zonen van Lisa Gherardini del Giocondo, de mysterieus glimlachende vrouw die model stond voor het beroemde schilderij van Leonardo da Vinci. Het paneel is zeker 500 jaar oud. Aan de hand van DNA-tests zal nu worden nagegaan of het in het Sint Ursula-klooster gevonden vrouwenlichaam dat van Lisa Gherardini del Giocondo is.
Als dat zo blijkt te zijn, kan met haar schedel een reconstructie van haar hoofd gemaakt worden. Op die manier kan haar uiterlijk worden vergeleken met haar afbeelding op het schilderij. Aan dat skelet wordt dus geen rust gegund!
Ik zei het al mijn Muze ging eerst in staking en nu geeft ze precies voor even de pijp aan Maarten. Eerst dacht ik nog dat ze overspel pleegde, dat ze elders een beter onderkomen gevonden had. Dat kon natuurlijk en ik zou ze zeker niet tegenhouden. Waarom zou ik ook. Als het ergens anders beter is mag je als redelijk mens geen bezwaar hebben. Iedereen heeft recht op geluk. Maar dat is het allemaal niet. Het is eenvoudiger. Ze heeft er gewoon de brui aan gegeven. Gedaan met ingevingen te geven. Ze is de mensen beu. Ze wil helemaal niet meer communiceren. Ze heeft zich teruggetrokken uit het leven. Voortaan wil ze enkel als kluizenaar door het leven gaan. Geen inspirerende contacten meer. Geen flauwe grapjes maken. Ook geen gulle lach en geen kleine pleziertjes meer. Het is allemaal voorbij. Zou het te maken hebben met de hitte van de voorbije dagen of heeft ze een ander probleem? Misschien heb ik wel iets te veel verwacht van haar, of heb ik haar inspirerende ingevingen wel iets te vrij geïnterpreteerd zodat ze zich misbruikt voelt, een soort van communicatiestoornis? Misschien moet ik hier professionele hulp inroepen want zelf begrijp ik er geen snars van. Voor mij is het leven simpel. Als eenvoudige sterveling die beseft dat het leven kort is probeer ik er uit te halen wat er in zit en zoveel mogelijk plezier te maken. Maar misschien is dat anders in de "muze" wereld. Misschien heeft een muze wel het eeuwige leven en kan ze het zich permitteren om even de pessimist uit te hangen, iets dat ik mij, wegens tijdsgebrek, helaas niet kan permitteren. Mijn leven is daarvoor veel te kort. Al heb ik ook wel mijn momenten dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Maar tegenslagen horen nu éénmaal tot dit aardse bestaan. Tegenslagen zijn er om overwonnen te worden, om een tandje bij te steken en door te gaan. Toch vraag ik mij af wat me nu te doen staat. Moet ik ingrijpen en mijn muze met zachte dwang aanmoedigen om de optimistische kant van het leven te zien, of moet ik ze als verloren beschouwen en ze maar laten wegkwijnen het is per slot van rekening haar eigen keuze? Mag ik wel tussenkomen in een persoonlijke beslissing? Allemaal vragen waarop ik niet onmiddellijk het antwoord weet. Wat ik wel weet is het feit dat ik mij voorlopig alleen uit de slag zal moeten trekken tot de muze weer aan mijn zijde loopt. Het zal niet makkelijk worden, maar moeilijk gaat ook. En een plantrekker ben ik altijd geweest.
Het is warme dag geweest. Je zit nog even heerlijk buiten in de koele avondlucht en geniet van het moment en dan komt het
gezoem het akelige geluid van muggen!
En net wanneer je om je heen begint te slaan om de muggen weg te jagen besef je dat het al te laat is: je bent gebeten... Daarna volgt de akelige, onophoudelijke jeuk. Daar wil je natuurlijke zo snel mogelijk van af.
Muggen vinden mij lekker zo te zien aan de bulten op mijn armen en benen is het de tijd dat muggen honger hebben. Ik dacht altijd dat DEET goed werkt tegen muggen maar bij mij vinden ze nog steeds dan ene plekje dat niet ingesmeerd werd!. Ik kreeg ook al een paar tips en wil ze graag met jullie delen:
1. Draag lichte kleding.
Donkere kledingstukken trekken op de een of andere manier veel muggen aan. Lichte kleding doet dat veel minder.
2. Let op je voeding.
Het klinkt misschien wat gek, maar wanneer je een heel ongezond voedingspatroon hebt met veel vetten, suikers en bewerkte voedingsstoffen, vervuilt dit je bloed. Dit trekt muggen extra sterk aan. Je hebt dan als het ware Zoet bloed. Daarom , eet veel groente en fruit en laat tussendoortjes, ijsjes en zoete frisdranken staan. Drink veel water. Tiens... ik doe dat allemaal .....!!
3. Laat kruiden groeien in je tuin
. Je tuin en omgeving zijn vaak een bron aan geneeskrachtige planten. Ook voor muggenbeten en jeuk valt er iets te plukken uit je tuin.
Tegen de jeuk kun je een gekneusd blaadje pepermunt over je muggenbult wrijven. Pepermunt is verkoelend.
Kattenkruid houdt ook muggen op afstand.
Er zijn zeker nog meer tips maar wat gebruik jij om de muggen van je af te houden?
De zomer betekent hier BBQs en genieten met familie en vrienden. Maar bij een BBQ hoort vuur en om vuur te maken heb je stekjes of beter lucifers nodig. Over die lucifers wil ik het nu en hebben en dan bedoel ik niet Lucifer de duivel!! Wie gebruikt nu nog lucifers, die onvolprezen houten stokjes met een geelkleurig bolletje solfer?
Vroeger liep elke man met een doos 'stekskes' in zijn zakken, meestal om zijn zelfgedraaide sigaret aan te steken. Maar lucifers werden ook nog wel voor andere zaken gebruikt.
Een zakdoek werd rond het stekske gedraaid en je had meteen een handig gereedschap om de oren uit te peuteren. Probeer dat maar met een aansteker of wat in goed Nederlands een "briquet" heet. Het was ook een klein kunstje om van een lucifer een tandenstoker te maken. De wind had ook zo goed als geen vat op lucifers. Een goed geoefende luciferwrijver wist handig gebruik te maken van het feit dat het bolletje solfer elke windstoot overleefde en de vlam aan de sigaret stak. Daar kan geen hedendaagse aansteker tegen op. Lucifers zijn er tegenwoordig ook in alle maten en gewichten. Van gewone standaard doosjes met kleine houten stekjes tot halve boomstammen. Bovendien zijn lucifers heel milieuvriendelijk. Niet onbelangrijk in deze huidige tijd waar zowat alles in het teken staat van recycleren en milieu. Alles van een lucifer is ecologisch verantwoord en spotgoedkoop. Tot en met het doosje. En kom mij niet vertellen dat voor lucifers veel bomen moeten sneuvelen. De bomen die nodig zijn voor het fabriceren van lucifers zijn van het soort hout dat snel groeit en nergens anders voor gebruikt kan worden. Dat hout wordt trouwens ook gebruikt voor tandenstokers en wattenstaafjes om de oren uit te koteren. Een lucifer heeft dan ook een drievoudige functie. nl als tandenstoker, als orenwroeter en als vuurmaker. Ter vervanging van een simpele lucifer zijn drie andere producten nodig, die dikwijls gemaakt worden van milieuvervuilende plastiek. Vooral de hedendaagse aansteker is een grote boosdoener. Die wordt gemaakt van plastiek, ijzer en niet te vergeten een hoeveelheid gas. Als zo'n aansteker leeg is kan hij alleen maar terecht bij het niet recycleerbaar klein en gevaarlijk afval. De afvalberg groeit en het eenvoudig concept van de lucifer wordt hier schromelijk over het hoofd gezien. Simpele lucifers die geen enkele belasting voor het milieu vormen, worden vervangen door een ingewikkeld fabricatie proces en een moeilijk kwijt te raken product. Dat heet dan vooruitgang. : Maar ja, waarom het simpel houden als ingewikkeld ook gaat!
Dat kreeg ik in mijn mailbox en wil het met jullie delen .
Laatst had ik wat problemen met mijn computer, dus belde ik de Marc.
De Marc kwam langs en drukte op een paar toetsen en het probleem was meteen opgelost.
Omdat hij snel klaar was, schreef hij een minimale rekening uit.
Toen hij zijn jas aantrok, kon ik het niet nalaten om te vragen : "Wat was nu het probleem, Marc ?"
Hij antwoordde : "Het was een ID honderd T probleem."
Ik wilde niet te dom overkomen, dus vroeg ik : "Ahhhh, een ID honderd T probleem.
Wat is dat dan, in het geval het nog een keertje optreedt ?"
De Marc grinnikte ... "Heb je nog nooit gehoord van een ID honderd T fout?"
"Mmmmm, nee...." antwoordde ik.
"Schrijf het maar op, zei hij, "dan begrijp je het een stuk beter."
Toen de Marc vertrokken was, schreef ik het op.
I D 1 0 0 T
Vroeger mocht ik de Marc wel...
Wat is het altijd een drukke gezelligheid als iedereen hier bij ons is ,dan geniet deze oma met volle teugen hoe druk en hectisch het ook is. Ik geniet vooral van de kleinkinderen en had nooit gedacht dat ik na de kinderen ooit nog iemand liever zou kunnen zien ...maar ergens is het wel zo en bij dat gevoel wil ik stilstaan!
Vertederd kijk ik naar hen en sla ze gade terwijl ze hier vrolijk spelend rondlopen.
Onze zes oogappels, onze kleinkinderen, onze ongelooflijk kostbare schatten.
De zomerzon kleurt blosjes op hun gebruinde wangen en hun joelende stemmen verwarmen mijn hart en mijn hele leven.
Ik mag er niet aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen, dat ik ze kwijt zou raken, net nu ik ze echt begin te kennen.
Zo is er onze kleinzoon van 11 die straks in het zesde leerjaar start en stilaan aan de deur van de puberteit klopt, zijn zus van 9 die zelfbewust en gracieus over de gazon fietst, een echt juffertje in spé
en onze schattige 8 jarige maar oh zo verschillende tweeling..die altijd samen zijn maar toch stilaan hun eigen ik ontdekken!
En aan de andere kant zie onze tweede kleinzoon die straks ook al 9 wordt, een grapjas, een schattig baasje, een echte knuffelaar die soms teveel toegeeft aan zijn zus van 6, ons gluten/reuma kindje, dat wonderwel haar plan trekt en een willetje heeft om U tegen te zeggen! Zes verschillende persoontjes die - als je ze zo bezig ziet - geboren zijn om kattenkwaad uit te halen, al denk ik niet dat hun ouders het daar mee eens zullen zijn.
Ik merk hoe vertederd ik telkens weer ben als ik ze in mijn nabijheid heb. Hoe ik hunker naar hun knuffels en hoe ik altijd opnieuw over mijn hart strijk als ze dan toch eens iets hebben gedaan dat nu niet persé hoefde.
Ze zijn geboren om mensen te worden die hun sporen zullen nalaten in het zand, die een steen zullen verleggen op aarde, die hopelijk heel oud mogen worden, maar bovenal ook heel gelukkig. Die mij zullen overleven
Ik màg er gewoon niet aan denken dat hen iets zou kunnen overkomen. Dat ze getekend zouden worden door het leven of meer nog dat ze van de ene op de andere dag zouden verdwijnen uit mijn leven. Daarom , hoe druk het hier ook is als iedereen samen komt eten .. ik wil het voor geen geld van de wereld missen!
Zoals elke dag plooi ik de ochtend open met de krant, zo ongeveer een uur .
Ik maak een ochtendwandeling door het hoofd van een reporter.
Vandaag wandelde ik langs bermen omzoomd met klaprozen die me rood stonden aan te staren , zwijgzaam stil.
De schrijver had ze bekeken en geplukt, meer nog, hij had ze gezaaid en geoogst. Zij dankten hun bestaan aan enkele zinnen.
Ik voelde me één met die klaprozen hoorde hen deinend vragen:
Trek me niet uit de grond, lezer.
want ik verwelk meteen in de vaas van je handen. Laat me staan en lees me.
Pluk me met je ogen. Want daar wil ik wonen,
in je hoofd. Ik heb ze verwelkomd die klaprozen ze duwden de muizenissen even weg!
Ik liep al een paar dagen met tandpijn rond maar omdat mijn tandarts tot de 5e aug afwezig is, hoopte ik het nog wat te kunnen rekken met behulp van een " dafalganneke" tot de pijn maandag aan zee te hevig werd en ook mijn nachtrust er onder leed. Dan maar rondgebeld en ik kan jullie verzekeren dat het niet simpel is om zomaar een afspraak te maken met een andere tandarts. Soit, vandaag mocht ik dan toch langsgaan en wat ik vreesde werd werkelijkheid de tandarts vond het nodig om mijn laatste wijsheidstand te trekken .En laat ik dat laatste restje wijsheid nu even extra nodig hebben zeker!! Ik leg het misschien ooit wel eens uit!
Ik had een afspraak om 10u30 en stipt op tijd kwam de tandarts mij halen. Dat vond ik al een pluspunt!
Ik volgde hem en een paar stappen verder stond ik in een plaats waar een bureau stond en ook een stoel met erboven een grote lamp.
Achter de stoel lagen allerlei werkattributen en ernaast stond een kleine spoelbak...
een scenario dat me niet echt happy maakte!
Nadat hij geluisterd had en gekeken, stelde hij voor om de tand te trekken een wijsheidstand ( verstandskies voor de Nederlanders!!) kan je blijkbaar missen en kan in de toekomst enkel nog maar voor meer pijn zorgen.
-Ok ik zal eerst nog een fotootje nemen om zeker te zijn en daarna zal ik verdoven op de plaats waar de tand moet getrokken worden !
Ik lag nog steeds relaxed in de stoel die langzaam achterover helde en binnen de kortste keren zag ik een hand met een spuit naar mijn mond komen.
-U mag de mond openen! Langzaam trok ik de lippen van elkaar en daar dook de spuit mijn mond in.
Iets later verdween de spuit terug uit mijn mond om terug gevuld te worden en nog eens te prikken.
Intussen praatte de arts de tijd dood terwijl ik mijn mond langzaam in slaap voelde vallen en dat is steeds een raar gevoel.
Het is precies of het slapende gedeelte zijn eigen weg gaat en of je er geen controle meer over hebt.
Ook het praten wordt moeilijk als de helft van je gezicht aan het slapen is en gevoelloos is. Ik lag nog steeds uitgezakt in de stoel toen ik een blauw slabbertje aankreeg mooi in harmonie met het witte mondmasker van de arts.
-Slaapt het al een beetje?
-Bwaiekdenkgetvel. -Als het pijn doet zeg je het maar.
Ja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan met een slapende mond ! -Doet dit pijn?
en hij klopt even op de tand
-Wvnee
-Ok dan kunnen we beginnen. Ik werd verwittigd dat het een beetje kon kraken maar ik moest mij niet ongerust maken.
-Als ik trek ,je kaak niet mee laten gaan maar een beetje tegentrekken , kreeg is als instructies mee. Na wat gewring, geduw en getrek lag mijn wijsheid aan diggelen. Ik voelde zo mijn denkvermogen terugvloeien....want ik dacht dat de dokter met een paar kruissteken en een paar zeemansknopen het gat zou dichten maar dat bleek niet nodig. Zon 10 minuten had de ingreep geduurd. Er werd een "compresje" in het gat geduwd om het bloeden tegen te gaan en met de instructies .." twee dagen geen vast voedsel eten , geen warme dranken drinken en niet direct gaan liggen , was de kous af ( of beter de tand eruit!) Ik vond dat het nog goed meegevallen was al voelde mijn mond en kaak en tong wattig aan..maar pijn .. neen hoor . Ik zei het al.. mijn laatste stukje wijsheid was weg want natuurlijk zou het pijn doen. Dat ondervond ik een paar uur later, je kent dat hé , een pijn die te vergelijken is met tandpijn, maar dan zonder tanden. De dochter had nog gevraagd of ik pijnstillers in huis had? Ach ja een dafalganneke had mij tot nu toch geholpen en zou dat ook wel doen zeker? Oh pijnlijk bewijs van verstandsverlies..... natuurlijk volstond een dafalganneke niet!! Ik ben dan maar naar de apotheek geweest om iets sterker te vragen en hier zit ik nu. Maar bon, een mens moet kunnen afzien in het leven en dus zal ik dit ook maar ondergaan zeker? Als ik maar tegen zondag -als we hier terug een BBq hebben - weer aanspreekbaar ben en kan mee eten en genieten...
Wees een heer ( dame) in het verkeer , zeggen ze dan!
Het valt tegenwoordig niet mee om je een beetje veilig in het verkeer te begeven. Je kan op de snelweg inmiddels al met 130 kilometer per uur aan flarden gereden worden en in de stad scheuren veel autos even door een klein straatje tegen de richting in, tot wanhoop gedreven door de gemeentelijk bedachte eenrichtingsstromen. Over brommertjes zullen we het maar helemaal niet hebben. Maar van gemotoriseerde gevaren ben je je bewust. Een flink onderschat probleem zijn de traag rijders, de slomerds.
Het valt mij steeds vaker op dat voetgangers nog wel rondkijken voor ze de weg oversteken, maar een fietspad of winkelstraat stappen ze probleemloos op. Zonder blikken of blozen lopen ze je onder de wielen. Als jij dan op je fiets hals over kop moet uitwijken, al dan niet gepaard met een krachtterm van een willekeurige felheid, kijken ze gestoord op. Of je niet ergens anders kan gaan fietsen? Nog een veelvoorkomend probleem zijn de twee keuvelende fietsers die naast elkaar in slakkengang de afgelopen dag minutieus doornemen zo in de aard van...
Ik zeg, ja daahaag, zeg ik, daar moet je bij mij niet mee aankomen. Ik zeg, denk jij nou dat ik dat in mijn eentje ga zitten doen, zeg ik?
En daar fiets je dan achter, gehaast. Bellen heeft geen zin. Een keurig: Pardon, mag ik er even langs? evenmin. Ze hebben het gewoonweg te druk. Je zal ze links over de rijweg moeten inhalen, met alle levensgevaarlijke gevolgen van dien.
Ik weet niet of het komt doordat we steeds meer moeten tegenwoordig, doordat er meer stress is in onze maatschappij, maar je ziet ook steeds vaker mensen in het verkeer die er gewoonweg helemaal niet bij zijn. Zo liep er laatst een vrouw een beetje dromerig op het fietspad met haar fiets aan de hand, tegen de rijrichting in en dat op een heel smal fietspad.
Ze nam het hele fietspad in! Je zou kunnen afstappen en de vrouw vriendelijk duidelijk kunnen maken dat ze een gevaar is op dit smal pad, maar dat heeft geen zin. Er bestaat namelijk een oud Chinees spreekwoord, dat luidt:" Zeg het me en ik vergeet het; laat het me zien en ik onthou het; betrek me erbij en ik begrijp het."
Met een alleraardigst kletspraatje zou ik haar dus niet aan het verstand brengen dat zij op deze manier een storende factor is op het fietspad. Nee, er was actie nodigt.
Aangezien ons treffen zoals gezegd op een smal fietspad plaatsvond, kostte het me geen enkele moeite om, met een beetje extra vaart, recht op de vrouw af te stormen. Dromerig als ze daar liep, zag ze mij pas op het allerlaatste moment. Ze schrok. Ze slaakte een kreetje en maakte een klein sprongetje. Het deed me een beetje aan een tekenfilm denken. Als ik niet zo druk bezig was geweest om de wereld een betere plek voor ons allen te maken, had ik er misschien om kunnen glimlachen, maar daar was gezien de situatie geen tijd voor. Ik gaf met bovenmenselijke kracht een ruk aan mijn stuur zodat we beiden niet zou eindigen op de eerste hulp. De rest ging heel snel.
Ik keek haar verschrikt aan met een blik die zei dat dat nog maar net goed ging aflopen. Met haar hand nog op haar borst en met haar mond nog open van het gilletje gaf ze me een
: "Waarom kijk je mij nou zo aan, ik doe toch niets fout-blik die ik beantwoordde met een "Oh, nee? Oh, nee? Weet je dat wel zeker,?"-blik.
Ik zag het besef op haar gezicht verschijnen. Ze keek me aan met een verontschuldigende blik . En dat was genoeg. Ik glimlachte naar haar dat het al wel weer goed was, niets aan de hand, maar dat ze in het vervolg iets beter zou moeten opletten. Ik tilde even kort mijn hand van het stuur en toen was ik haar voorbij.
Het hele gedoe had maar een fractie van een seconde in beslag genomen. Tevreden zette ik mijn weg verder aan de matige snelheid die ik daarvoor in de benen had. Ik denk dat deze vrouw hier wellicht niet meer achteloos zal spooklopen met een fiets aan de hand.
Het is drie uur in de nacht.
Ik sterf bijna (grapje) van de dorst.
Heel behoedzaam kom ik op de tippen van mijn tenen uit het bed om mijn halfbedde niet te wekken. Ik doe geen licht aan in de gang en ga op mijn gevoel naar de keuken. Ik knip het licht aan en wil naar de kast gaan om een glas te nemen maar dan spring ik zeker een meter achteruit van het schrikken.
Wat zit daar in het midden van de tafel?
Ongelooflijk maar waar, inderdaad een grote spin.
Droom ik nu, of ben ik wakker. Ik heb gisteravond geen wijn gedronken dus droom ik niet. Ik wrijf nog eens goed mijn ogen uit, doe een klein pasje naar voor, kuis mijn bril even schoon en inderdaad, geen twijfel mogelijk, zij is het.
Zij neemt mij in het vizier, kromt haar rug, verandert van kleur, een soort gevechtskleur en neemt de houding aan van een alles of niets vernietigende vijand die zijn prooi gaat bespringen.
Zij is vastberaden te vechten tot de dood, zij of ik moet eraan.
Plots deinst ze achteruit, wat doet zij ? Ze blaast de aftocht!!!
Zij mankt, draait even rond haar as en wipt van de tafel.
Verdorie er ontbreekt een poot.
Werd zij vroeger reeds neergeschoten of is ze ergens blijven tussen hangen.
Mijn moed ( ik had ondertussen wel vlug een paar dikke handschoenen, een sjaal, mijn motorhelm, mijn zonnebril, mijn lompe botten met dikke kousen, drie broeken en vesten, waarvan ik de broekspijpen had dichtgebonden, zodat zij er niet kon inkruipen, aangetrokken ) zonk mij in mijn schoenen.
Ik opende vlug de achterdeur van de keuken en al huppelend rende zij naar buiten.
Even bleef ze staan, draaide zich om, groette mij met haar andere poten alsof zij wou zeggen goed gedaan meid, jij bent geen lafaard, maar een held en verdween voorgoed uit mijn leven.
Ik heb daarvan niets tegen mijn slaapgenoot durven zeggen, want dan mocht ik zeker en vast de honderd bellen en was ik misschien ook een poot kwijt.
Leven kan mooi zijn
limietloos geluk.
Soms echter is het somber en stressvol,
soms veel te druk.
Elkeen heeft recht om zijn leven te leven,
zij het nu kwaad of gunstig gezind.
Maar op het eind van de dag is er niks mooier dan de glimlach van een kind.
Doch ergens ver weg
waar leven niet wordt geleefd,
waar leven doodgaan is
tenzij je overleeft. Daar droomt men van een wereld
met minimaal geluk,
al hebben zij die kunnen helpen
het soms wel te druk.
En op die momenten
waar alles breekt voor het begint,
raakt niets me dieper
dan de tranen van een kind .
"Geloof in jezelf " en "geluk zit in kleine momenten" en " niets is voor niets" dat zijn een paar wijsheden die zo poëtisch klinken dat je er niets tegen in wil brengen. Ze bieden troost, peppen op, maken soms een mens tevreden..Maar als we eerlijk zijn, die eenregelige formules , hoe krachtig ook, hebben maar een bijzonder korte houdbaarheidsdatum! Hetzelfde geldt voor de kalenderwijsheden die soms in het toilet hangen. We zijn ze alweer vergeten als we onze handen gewassen hebben. Je kan grossieren in indrukwekkende en opwekkende wijsheden maar helaas kom je bedrogen uit als die wijsheid niet in je eigen systeem ingebed is! Sommigen beweren dat als je voldoende vaak tegen jezelf zegt: "elke dag gaat het me in alle opzichten steeds beter" het onderbewustzijn dat vanzelf gaat geloven. Apekool en lariekoek! Als zo'n uitspraak lijnrecht in tegenspraak is met je gevoel dan wekt dat niets anders dan verwarring op. "Ik ben veilig " zeggen terwijl je met één hand aan een rotsblok hangt, wordt innerlijk niet geaccepteerd. Je innerlijk probeert een boodschap die strijdig is met de waarheid eerst te negeren en komt dan in opstand waardoor je je uiteindelijk slechter voelt. Het heeft daarom ook geen zin te zeggen dat ik vandaag goed in mijn vel zit als dat niet zo is..Ik kan die gedachte enkel gebruiken om te proberen dat goed gevoel terug te vinden pas dan krijgt de zin " ik zit goed in mijn vel" weer zin. Martin Luther King zei ooit eens:" I have a dream" ! Dat was een krachtig pleidooi maar helaas niet genoeg om de wereld te veranderen. Dat moeten we zelf doen..
Ik heb ook nog veel dromen niettegenstaande de jaartjes...Na vandaag moet het weer beter gaan want we nemen vandaag in alle sereniteit afscheid van Ilse. Het wordt een heel aandoenlijk en moeilijk moment maar uiteindelijk gaat het leven verder....we hebben geen keuze!
Gisteren rond 17u is een lieve mama/ echtgenote/vriendin/meter ons ontnomen.
Verbonden in het hart
als familie in ons leven, laten we je gaan
doorheen het vlies
dat ons scheidt maar ook verbindt.
Het vlies van eeuwig verder leven.
Jullie zullen me hier even niet meer elke dag zien want momenteel staat mijn hoofd niet op logjes schrijven! Zoals jullie weten wachtte de meter van onze kleinzoon ( dame van 39j) op een levertransplantatie. Die werd een paar weken geleden uitgevoerd en sindsdien is de dame in kwestie nog niet wakker geweest maar in een kunstmatige slaap gehouden omdat haar lichaam alle energie nodig had om te herstellen. De dokters en zijzelf hebben al het mogelijke gedaan om alles tot een goede afloop te brengen , helaas.. het mag blijkbaar niet. Gisteren hebben hebben ze de lever dialyse afgekoppeld. Ze hadden gehoopt dat de nieuwe lever met wat ondersteuning rapper en beter zou aangepast geraken aan het nieuwe lichaam. Maar I. was zo ziek en verzwakt op het moment van de transplantatie dat de omstandigheden waarin die nieuwe lever moest functioneren helemaal niet optimaal waren. Ze is nog een schim van zichzelf totaal op en nu hebben de dokters gezegd dat ze morgen voor een comfortmodus gaan zodat ze rustig kan sterven. Ze vinden het zinloos om verder te gaan omdat zij het willen als het lichaam het niet meer aankan! I is de jeugdvriendin en buurmeisje van onze dochter en tevens ook de meter van de kleinzoon. Na alles wat de dochter en co vorig jaar meegemaakt hebben ( 2 bomma's gestorven op 3 maanden en een paar maanden later de oma -moeder van de schoonzoon - ook na een strijd van meer dan een jaar) komt dat afscheid nu wel heel hard aan. Soms is teveel teveel...We zijn er hier ook het hart van in temeer omdat onze kleinzoon ook dat nog eens te verwerken krijgt en hij had een goede band met zijn meter! Maar het ergste is dat I twee kindjes heeft ; ééntje dat in sept naar het eerste leerjaar gaat zoals ons glutenkindje en één die naar het 4e leerjaar moet. Hoe hun papa dat moet uitleggen ... het is heel moeilijk en lastig, arme kindjes! We zijn er ook even onderste boven van. Weer iemand die we zullen missen. De dochter zal onze steun even goed kunnen gebruiken. Daarom dat mijn hoofd niet echt op bloggen staat. Het is hier nu wachten op die ene telefoon die zegt dat ook aan dat jonge leven een einde gekomen is...Het leven is niet altijd eerlijk...
Ik heb daar juist een vlieg doodgeklopt die al gans de avond tergend zoemend rond mijn hoofde dolde! Akelig ding...een gewone sterveling zomaar pesten...En toch... misschien was er ooit een tijd dat ik dacht....Kon ik mij maar veranderen in een vlieg en dan....
Ja, kon ik me maar veranderen ineen vlieg, ik zou je eeuwig blijven pesten.
Jij hebt er al zoveel van mijn soort dood gemept.Waarom doe je dat ? Waarom toch ? Deden ze iets verkeerd ? Het zijn maar vliegen hoor. Vang hen en laat ze buiten weer weg vliegen.
Maar nee...je slaat ons liever dood. Morsdood.
Moest ik een vlieg zijn, ik zou rond je hoofd komen zoemen .Af en toe zou ik eens in je oor bijten. Ik zou op je voorhoofd komen zitten. Niet te lang zodat je mij niet kan raken.
Ik zou rond je eten vliegen. Af en toe eens van je saus proeven. Niet te veel zodat je mij niet kan slaan.
Ik zou op je vensters en spiegels een "kadootje" achter laten, zodat je steeds aan mij moet denken.
Ik zou je bril bevuilen. Aan je neus krabben, zodat je....
"PATS"... Ai..ai... Ik voel pijn. Overal pijn. Wat gebeurt er? Ik voel me zo duizelig .....Ik draai weg...Ik voel het...Ik ben geraakt....Ik ga sterven...Je hebt me toch niet.......ik...ik....ik.....ik........... Laat me maar weer gewoon mens zijn!
Ik had de laatste dag af te rekenen met allerlei ongemakken zodat slapen ook geen lachertje was en ik hopeloos wachtte op Klaas Vaak . Maar of die altijd te betrouwen is .. trek zelf je conclusie.
.............
De muziek uit die enorme radio had me slaperig gemaakt. Ik stond op uit de zetel en keek naar iedereen die zich nog in de kamer bevond. Met slaperige oogjes lachte ik hen toe en zei slaapwel , tot morgen..
Ik kroop in mijn bed met mijn knuffelbeer dicht tegen me aan. Ingepakt in mijn deken als een rups, wachtte ik op Klaas Vaak die zand in mijn ogen zou komen strooien zodat ik zou kunnen slapen. Die nacht liet Klaas echter lang op zich wachten. Het was niet van zijn gewoonte om zo laat nog binnen te springen maar uiteindelijk kwam hij om half drie toch aankloppen. Hij strooide wat zand in mijn ogen en meteen viel ik in slaap. Ik sliep als een roos die nacht. Klaas Vaak had zijn best gedaan. Waarschijnlijk voelde hij zich schuldig omdat ik zo lang moest wachten.
De volgende ochtend werd ik zoals naar gewoonte wakker door het gestommel beneden. Ik strompelde uit mijn bed en ging naar de keuken. De kamer was zoals steeds al goed bevolkt zo vroeg op de ochtend . Ik zei goedemorgen tegen iedereen die ik zag.
Maar die ochtend was geen goedemorgen waard. Als kind was ik zo naïef en zo onwetend, maar nu weet ik beter. Althans, ik hoop dat ik beter weet en intussen een stuk wijzer geworden ben.
Was het nu vier uur, vijf uur of zes uur? Ik zal het nooit weten. Maar ik weet wel dat jij verdween toen ik nog in dromenland was. Ik weet wel dat ik besefte wat me die avond stond te wachten en ik weet ook dat ik bang was om de waarheid onder te ogen komen. Misschien dat ik daarom de slaap niet vond. Zo is het altijd met de waarheid. De waarheid doet pijn en dat weten we. We willen ons er tegen beschermen, maar vaak loopt dat niet volgens plan. Vaak loopt het slechter af dan voorspeld omdat we hopen dat we de waarheid kunnen onderdrukken ,maar dat gaat niet.
Ach wat bazel ik nu.
Ik was dertien en zou op internaat gaan . Het was dus mijn volste recht om nog eens slaapwel en tot morgen te zeggen. Je knuffelbeer wil je toch nooit vaarwel zeggen?
Ik was nog maar een kind.
- Na het zoveelste smakeloze kopje koffie, vroeg ik: zet je hem espresso?
- Het koeriersbedrijf bood hem een loopbaan.
- De dominee vroeg wat ik van de doopvont.
- Toen de klok stilstond, wist ik al hoe laat het was.
- Mijn stofzuiger heeft het begeven, vandaar dat ik deze bezemsteel. - Toon de man voor het vuurpeloton stond, schoot hem wat te binnen.
- Er is niemand die op mijn cabriolet.
- Als blikken konden doden hadden ze er geen erwten in gedaan.
- Een egoïst is iemand die niet aan mij denkt.
- Ik ben niet arrogant, ik ben de beste.
- Wie een kuil graaft voor een ander is in ieder geval geen egoïst.
- Ik hou altijd een stuk maand over aan het eind van mijn geld.
- Ik ben in de 7e hemel, de andere 6 wilden me niet.
- Ik mis mijn ex nog steeds, maar ik kan al beter richten.
- Ik wou dat ik een vulkaan was, dan zou ik de hele dag roken en zou iedereen zeggen: kijk, hij werkt!
- Hoezo geen idealen? Ik wil een heleboel mensen verbeteren.
- Zelfontplooiing is wellicht ook goed voor je rimpels. - Wil degene die mijn fiets heeft gejat ook mijn krantenwijk overnemen?
- Ik geloof niet in sprookjes zei ze en startte haar bezem.
Ik weet het maar toch , ik heb nog altijd zoveel te doen....
Zoals ik bij Ani schreef op haar recent logje over tijd, is dat een rekbaar begrip letterlijk en figuurlijk, de enen worden er lyrisch bij de anderen ongeduldig en nog anderen krijgen het ervan op de heupen of worden er triest bij. Maar draai het zoals je wil..de tijd die ons gegeven is, kunnen we maar best zo goed mogelijk invullen .Eén ding weet ik wel ... tijd heeft een verleden een heden en hopelijk een toekomst ... je kan dat nooit los van elkaar maken want dat maakt deel uit van elke persoon...Herinneringen zijn tijd, belevenissen zijn tijd, toekomstdromen zijn tijd...en zo worden we elke dag wat ouder... In die beperkte tijd blijft een mens maar bezig, altijd is er wel iets te doen en soms zelfs teveel zoals het voorbije weekend, dan zou je jezelf best willen klonen!
Maar....stel nu dat ik mezelf kon klonen en dat mijn kloon een volwassen versie van mezelf zou zijn. Zou ik dan al het werk dat moet gebeuren sneller gedaan krijgen? Of zou ik mezelf gek maken met mijn gezeur over wat er allemaal moet gebeuren?
En stel dat ik niet één maar drie klonen zou maken. Zouden we dan samen vier keer zoveel werk gedaan krijgen op één uur of zouden we gewoon samen gaan kaarten omdat we eindelijk drie extra spelers gevonden hebben?
En wat als ik nog meer klonen zou maken? Zouden we dan niet nog meer chaos veroorzaken? Een kamer vol Natokens die zitten te zeuren en/of te gieren om dwaze grappen of groene thee slurpen tot de voorraad op is?
Dan toch liever geen klonen: we zouden waarschijnlijk gaan discussiëren of we meer werk gedaan zouden krijgen als we met nog meer waren tot alle klonen kwaad worden op elkaar en de kamer verlaten en mij alleen laten met al het werk.
Ach, zoals mijn halfbedde zegt: "Alles wat je zelf kan doet, doe je beter!" (maar tsja....geldt dat ook niet voor mijn klonen? ;-))
Eigenlijk heb ik niet veel te vertellen vandaag enkel .. de goede rapportjes zijn binnen en de vakantie kan beginnen!! En zie... ik kan dichten zonder mijn gat op te lichten!! haha Omdat de inspiratie er niet is, grijp ik terug naar een gedicht dat ik toevallig tegenkwam en de moeite vond om hier te plaatsen!
Mijn armen zijn te klein ...
Als 't gebeurt dat je niet kunt slapen, omdat . . . omdat . . .
kom dan bij mij om je te warmen, ik maak een kamer voor je klaar, 'k zal je wiegen in mijn armen, en je strelen door je haar.
Zeg toch nooit 'ik wil niet meer leven', er is met jouw dood niemand gebaat. Dankzij jou heb ik dit geschreven, jij die mijn lied zo goed verstaat.
Als mijn gezang gedaan zal raken, en ik niet meer weet wat nog verteld, als het gebeurt dat ik niet kan slapen, van duizend angsten ben gekweld . . .
Kom ik bij jou om me te warmen, maak dan een kamer voor me klaar. Wieg me in je armen en streel me door mijn haar, streel me . . .
Willem Vermandere
Zoals in ieders leven, komen en gaan verschillende mensen. Soms verlies je hen uit het oog of kom je er niet toe om af te spreken. Zo gaat dat in het leven. Ieder zoekt een eigen weg. Soms lopen die wegen uit elkaar, soms kruisen ze elkaar. Er zijn verschillende soorten van terugzien. Ik beperk me maar tot twee soorten. Er is die ene soort waar je liever niet mee geconfronteerd wordt en dan de andere vrolijkere. Degene waar je liever niet mee in aanraking komt, is degene die voor beide personen ongemakkelijk is. Het gaat bij dat soort van long time, no see niet verder dan het oppervlakkige "hallo, hoe gaat het met jou" gesprek met langdurige stiltes. Je wil wel terug naar je ander gezelschap gaan, maar ergens heb je de drang om meer te weten, om meer te vragen, alleen weet je niet hoe omdat je na al die jaren minder met elkaar gemeen hebben dan oorspronkelijk gedacht.
En dan heb je de andere soort, dat vrolijk terugzien met iemand waar je heel veel plezier mee hebt gemaakt maar die je uit het oog was verloren. Je ging elk een andere richting uit, maar hadden sporadisch wel eens contact. Vaak was dat contact op de meest random momenten en op de raarste gebeurtenissen. Dat terugzien - zelfs na een lange tijd - wordt vreemd genoeg totaal niet als lang ervaren. Het is alsof je elkaar terugziet na een korte onderbreking. Je ratelt aan een stuk door, stiltes zijn er alleen maar om bij te komen van het lachen. Velen hebben wel zo een vriend of vriendin, iemand waar je je altijd goed bij zal voelen ook al zie je elkaar bitter weinig, geen gène, geen ongemakkelijkheden. Op die momenten besef je pas wat je hebt moeten missen. En dat vind ik zo fascinerend aan die kruispunten alleen... door omstandigheden zijn er al een paar verdwenen. Gelukkig niet allemaal. Daarom heb ik gisteren zo genoten van een onverwacht, verrassend weerzien!
Wat me opvalt de dag van vandaag is dat zoveel jonge mensen zichzelf regelmatig voorbij lopen, dat ze geen tijd hebben om gelukkig te zijn. Velen hebben ergens in hun achterhoofd de gedachte : Als ik nog even dit doe en nog even dat bereik, dan kan ik eindelijk rusten, dan heb ik mijn doel bereikt en kan ik tevreden en gelukkig zijn. Helaas, dat moment lijkt nooit te komen en met de gedachte eerst nog even dit stellen ze hun geluk uit tot ja , tot wanneer eigenlijk?
Ik vraag me soms af: waren wij ook steeds zo gejaagd en gedreven?
Onze hersenen of handen vinden altijd wel iets om te doen en zo lopen we onszelf soms voorbij. Waarom laten de dag van vandaag zovelen die stress toe?
Wat zouden ze doen als ze er achter kwamen dat morgen hun laatste dag hier op aarde is, of volgende week, misschien volgende maand? Zouden ze dan anders in deze dag staan?
Nu ik stilaan ouder word, sta ik vaker stil bij het leven en wil ik genieten van elke dag, je leeft tenslotte maar één keer, voor zover ik weet!
Ben jij je daar ook van bewust dat elke hartslag, elke ademteug je dichter bij de dood brengt?
Ach, de dood mag misschien nog ver weg lijken- als je er al eens aan denkt is dat vast ergens weg in de verre toekomst met alle kleinkinderen en achterkleinkinderen om je heen- maar soms zit een ongeluk in een klein hoekje, niet alleen spreekwoordelijk een ongeluk kan je echt elk moment overkomen. Misschien wel wanneer je naar huis rijdt, of wanneer je vanavond uit het bad wil stappen. Misschien heb je pech om een nare , gemene ziekte te krijgen en hoe goed je ook oplet, hoe goed je ook voor jezelf zorgt.. een ongeluk kan je zo overkomen Denken onze gejaagde altijd bezige jonge mensen daar wel eens aan? Ik denk het niet en maar best zo . Laat dat tobben maar over aan ons die zogezegd " veel tijd hebben"!
Je kan bij Ludovikus lezen dat hij met een " ei in zijn broek zit" omdat de zomer maar uitblijft en zijn strandvakantie eraan komt. Ik heb hem de goede raad gegeven om die eieren een andere plaats te geven en ze naar de Clarissen te brengen. Dat zou meer moeten helpen! Maar hoe komen we daar bij? Jullie kennen me hé , ik ben gaan googlen en dit is wat ik erover vond:
De Clarissen hebben als stichteres de H. Clara (1194 1253). Clara betekent de stralende, de lichtende. De verwijzing naar de zon ligt dus voor de hand.
Maar waarom eieren brengen en geen kippen?
Eén van de leefregels van de Clarissen was dat ze geen vlees mochten eten. En dus werden het eieren. Persoonlijke navraag leerde me dat ook andere kleine geschenken wel kunnen.
Waarom wordt er op voorspraak van Clara gebeden om mooi weer?
Sinds tijden brengen mensen, wanneer er een bijzondere gebeurtenis op handen is, een worst naar de Clarissen en wel in alle soorten en maten. Bij ons Belgen zijn het eieren in plaats van worst! En aangezien de Clarissen traditioneel geen vlees eten gaat de voorkeur ook uit naar bv. eieren/kaas/fruit!)
Die worst of eieren voor Clara gaan dan gepaard met een verzoek te bidden voor stralend weer. En dat niet alleen: bij dat mooie weer wordt natuurlijk ook gebeden voor een mooie dag in de dubbele betekenis. Want niet alleen een heldere hemel maakt mensen gelukkig, maar er is méér onder de zon. Dat wist Clara al want haar naam betekent de lichtende, de heldere. Dat heeft mensen ertoe gebracht dit gebruik in het leven te roepen.
Een weerman kan wel geen garantie geven dat het echt helpt maar het is in elk geval een mooie traditie.
"Eieren voor Klaarke, goed weer voor het paarke."
Omdat je met taal zoveel kanten uit kan. Je kan je zelfs verspreken ...
Dit steekt er met kop en schotel bovenuit.
Dat is er met de paplepel ingeslagen.
Ik erger me kostelijk.
Hij was op slag halfdood.
Ze heeft een postanale agressie.
Laten we met een schone luier beginnen.
Dat is niet tegen Dobermansoren gezegd.
Ik ben er helemaal infuus van.
De zanger kreeg een staande ovulatie.
Pak je borst maar vast.
Dan sta je mooi voor Jan met de korte lul.
Ik sta helemaal triplex.
Ik spreek vloeibaar Nederlands.
Het is niet alles koek en ei wat er blinkt.
Het escaleert helemaal uit de hand.
Je brengt mij helemaal van mijn abrikoos.
Het is het een of het twee.
Er waren 3 doden, waarvan twee ernstig.
We gaan er met de volle 50% tegenaan.
Dat slaat nergens over.
Dat helpt geen nut.
Moet je zeggen wie het hoort.
Ik moet niet teveel rijden; ik moet nog drinken.
Ik ga niet met jou onder discussie.
Ik heb er gevaccineerd naar gekeken.
Dat introduceert me niks.
Ik word met scheve schaatsen aangekeken.
Daarom laat ik jullie zelf nog een paar versprekingen bedenken!
[Rapen] Vind je het erg, als ik je... knolraap.
[Rekken] Vind je het erg, als ik je... fietsenrek. [Schaduwen] Vind je het erg, als ik je... oogschaduw.
[Schatten] Vind je het erg, als ik je... woordenschat.
[Schoppen] Vind je het erg, als ik je... kolenschop. [Schroeven] Vind je het erg, als ik je... duimschroef.
[Slaan] Vind je het erg, als ik je... ijsbergsla. [Slopen] Vind je het erg, als ik je... kussensloop.
[Smeren] Vind je het erg, als ik je... oorsmeer.
[Spellen] Vind je het erg, als ik je... klokkenspel. [Spijkeren] Vind je het erg, als ik je... kopspijker.
[Spitsen] Vind je het erg, als ik je... avondspits. [Stapelen] Vind je het erg, als ik je... veestapel. [Stelen] Vind je het erg, als ik je... bezemsteel. [Takelen] Vind je het erg, als ik je... spektakel.
[Testen] Vind je het erg, als ik je... blaastest.
[Tillen] Vind je het erg, als ik je... duiventil. [Tonen] Vind je het erg, als ik je... klemtoon.
[Toppen] Vind je het erg, als ik je... vingertop.
[Trappen] Vind je het erg, als ik je... keukentrap.
[Trekken] Vind je het erg, als ik je... vogeltrek. [Trommelen] Vind je het erg, als ik je... koekjestrommel.
[Uitlaten] Vind je het erg, als ik je... autouitlaat.
[Verven] Vind je het erg, als ik je... vingerverf. [Vloeren] Vind je het erg, als ik je... tegelvloer.
[Vriezen] Vind je het erg, als ik je... diepvries.
[Wassen] Vind je het erg, als ik je... bijenwas.
[Wenken] Vind je het erg, als ik je... oogwenk. [Witten] Vind je het erg, als ik je... spierwit.
[Zegelen] Vind je het erg, als ik je... postzegel. [Zoenen] Vind je het erg, als ik je... negerzoen.
Zuster Mary gaat binnen in het klooster van de Stilte.
De priester zei: "Zuster, dit is een stil klooster. U bent hier welkom, zolang
als je wilt, maar je mag enkel spreken als ik je toestemming geef. " Zuster Mary leefde nu al 5j in het klooster toen de priester tegen haar zei : "Zuster Mary, je bent hier al 5 jaar. Je mag 2 woorden spreken. "
Zuster Mary zei: "Hard bed." "Het spijt me dat te horen, " zei de priester. "We zullen zorgen je een beter
bed krijgt."
Na nog eens vijf jaar, werd zuster Mary nogmaals opgeroepen door de
priester. "Je mag weer twee woorden zeggen, zuster." "Eten koud," zei Zuster Mary , en de priester verzekerde haar dat het eten
beter zou zijn in de toekomst.
Op haar 15e verjaardag in het klooster, werd ze opnieuw opgeroepen in zijn kantoor. "Je mag weer twee woorden zeggen vandaag." "Ik vertrek", zei zuster Mary.
"Het is waarschijnlijk het beste", zei de priester "Je hebt nog niets anders gedaan dan klagen sinds de dag dat je hier kwam!"
Er was een tijd dat ik luidkeels meezong met alle toppers uit de top 30. De teksten waren nooit een probleem .Vaak ging het over een verloren liefde of vergeet me niet , of ik mis je....( te echo de menos, Ani !!!!).. of het nu in het Nederlands was of een andere taal .. de taal van de liefde is universeel! Maar zoals in veel van die liedjes komt er een dag dat we allemaal belangrijke dingen vergeten. Als dat moment nadert, moeten we even stilstaan en alles dat belangrijk is voor ons stevig vasthouden en inprenten zodat we het niet kunnen vergeten.
Nu ik in mijn "extra time " periode van het leven zit, luister ik anders naar die liedjes van toen. Ik jammer nog altijd mee en doe nog altijd pogingen om toonvast te zingen, maar de woorden klinken nu anders. Er komt een moment dat alle belangrijke dingen verwateren en er komt ook een moment dat wij er niet meer zijn. Je hoort steeds vaker verhalen van veertigers , vijftigers en ouder die zwaar ziek zijn of hun gezin moeten achter laten. Hartaanvallen, kanker, beroertes,... allemaal ziekten die we vroeger associeerden met " oud zijn " maar die nu mensen overkomen die we goed kennen. Sommigen nog in de bloei van hun leven, op de stapstenen richting 40/50/60. Dat doet je even stilstaan.
Op zo'n momenten vraag ik me af: als ik in de hemel of waar dan ook ben en ik kijk naar mijn geliefden, wat zou ik dan willen zien? De woorden "vergeet me niet" klinken dan zo egoïstisch. Het is een compliment te weten dat je leven zin heeft gehad, dat je andere levens hebt geraakt en dat je gemist wordt. Maar eenmaal voorbij blijft enkel je herinnering.
Ik zou niet willen dat mijn geliefden mijn naam fluisteren. Nee, niet vergeten, maar achtergelaten, waar ik hoor: in het verleden daar wil ik zijn. Misschien kunnen ze eens per jaar op mijn verjaardag het geld voor bloemen gebruiken om mensen gelukkig te maken.
Ergens is het ook egoïstisch om te zeggen hoe anderen je moeten herinneren of wat je van hen verlangt. Maar mij herdenken en eren zal mij enkel in het heden houden en daar hoor ik dan niet. Het leven is een avontuur en ik wil er van genieten, maar als het voorbij is, wil ik dat mijn geliefden een mooi leven hebben dat ze gelukkig zijn en niet blijven hangen in een verleden dat dan voorbij is.
Nogal duistere gedachten vind je? Vandaag is het al één jaar dat ik in de ma van de schoonzoon - een lieve vriendin - verloor en dat is juist het moment dat ik even wil stilstaan bij het heden en de toekomst, wanneer de dagelijkse sleur even stilstaat en ik me toesta om even niet goed in mijn vel te zitten Ergens is het een opluchting dat ik dit nu schrijf. Woorden en wensen worden vaak uitgesproken, maar nooit echt volledig uitgedrukt.
Ik ga ervan uit dat ik de 100 haal, samen met mijn slaapgenoot. Voor minder gaan we niet!! En die slaapgenoot mag gerust mijn naam fluisteren terwijl ik lig te slapen . Ik hoop dat we lang mogen genieten bij een redelijk goede gezondheid zodat we nog kunnen "ravotten " met onze achterkleinkinderen. Maar als het moment gekomen is dan zou ik willen vragen: laat mij in het verleden. Mijn leven is gevuld met parels van ervaringen en eenmaal weg kunnen er geen meer bij. Dan is het voorbij. . Misschien zullen mijn genen voortleven in mijn kinderen/kleinkinderen...en zal ik in hun herinneringen leven, maar voor mij zal het verhaal voorbij zijn. Ik zal mijn rol gespeeld hebben. En mocht ik ooit als 90plusser nog rondlopen dan zal ik weten wanneer ik moet vertrekken. Met een mooie buiging en dankbaarheid zal ik het podium verlaten om plaats te maken voor anderen.
Als je af en toe met Franstalige landgenoten in contact komt, word je geconfronteerd met de taaleigenheden van het Nederlands en het Frans. Zo zie je maar dat iedereen verschillend denkt!
Feit is dat wij iets uit het hoofd leren, terwijl Franstaligen lapprennent par coeur.
Hoe oud bent u? Nederlandstaligen zijn 25 jaar, Franstaligen ont 25 ans.
Franstaligen maken van oud brood pain perdu, maar Vlamingen spreken van gewonnen brood.
Wie een beetje in het ootje wordt genomen, gaat groen lachen. Franstaligen zien het anders: rire jaune. Een onervaren iemand is een groentje, voor de Franstaligen echter un bleu. Een blauw oog daarentegen is un oeil au beurre noir!
Bij zoveel kleurnuances is het geen wonder dat Van Gogh eropuit trok met een schildersezel, terwijl Gaugain gebruikmaakte van un chevalet de peintre.
Van dieren gesproken: er is iets merkwaardigs aan de hand met de kat. De kat, zij ; le chat, hij. Avoir un chat dans la gorge is een kikker in de keel hebben. Slapende honden wakker maken vertaal je als éveiller le chat qui dort.
De Nederlandstalige geeft de pijp aan Maarten. De Franstalige daarentegen donne sa langue au chat.Ik kies voor die pijp hoor!! Wie graag een appeltje voor de dorst heeft, moet in Wallonië garder une poire pour la soif. Voor één keer mag je appels met peren vergelijken. Maar niet met citroenen natuurlijk.
In een restaurant krijg je wel eens een gepeperde rekening. Franstaligen vinden une note salée al erg genoeg.
Twee vrienden een kameel en een muis lopen in de woestijn...
Zegt de kameel: "ik voel me niet goed, ik heb het verschrikkelijk heet..." Antwoordt de muis: "kom dan toch in mijn schaduw staan!"
Een bedelaar gaat naar het politiekantoor: - "Agent, als men iets gevonden heeft, moet men dat dan teruggeven?" - "Natuurlijk! Altijd!"
- "Wel, ik heb werk gevonden!"
Een politieagent belette een man van de brug te springen.
'Als je springt', pleitte de agent, 'moet ik je naspringen en terwijl we dan op de ambulance wachten, krijgen we allebei een longontsteking en gaan we allebei dood. Doe me een plezier, ga nu naar huis en hang je op.'
Ronald kijkt veel naar misdaadseries op de televisie.
Op een dag zit hij op school met zijn buurman te kletsen. Voor straf moet hij in de gang staan.
Plotseling zegt hij: "Ik wil onmiddellijk mijn advocaat spreken.
Altijd klagende vrouw: "De dokter heeft mijn hoofd in de scanner onderzocht, maar hij heeft niets gevonden".
Vriendin: "Dat had ik allang vermoed...".
- Waarom legt een kip zijn eieren ?
Als zij ze gooit vallen ze stuk.
- Op een dag wandelde een bekende dichter met zijn vriend voorbij een huis waarop vermeld stond dat er ooit eens een dichter had gewoond. "Ik ben benieuwd wat ze boven mijn deur zullen zetten, als ik dood ben", merkte de dichter peinzend op. "Te koop of Te huur", was het prompte antwoord van z'n vriend.
Een pastoor en een rabbijn staan met elkaar te praten. "Ik had laatst een visioen van de joodse hemel," zegt de pastoor. "En, hoe was het er?" vraagt de rabbijn. "Man, het leek wel een vlooienmarkt. Overal troep, overal kabaal, overal schreeuwende en gebarende mensen. Dat was niet mooi meer...," zegt de pastoor. "Grappig," zegt de rabbijn, "want ik had laatst een visioen van de christelijke hemel." "Vertel eens," zegt de pastoor. "Nou, heel anders," zegt de rabbijn: "Het was er oogverblindend mooi. Het staat daar vol met kathedralen van goud en zilver en edelstenen. Alles even proper en netjes en oases van rust ook...". "En de mensen?" vraagt de pastoor.
"Mensen?", zegt de rabbijn, "mensen? Nee, die waren er niet."
Over lachende gezichtjes en andere nieuwigheden...
Ik wil het nu eens hebben over iets wat we allemaal gebruiken maar nooit geleerd hebben, de smiley! In elke mail of in menig logje zie je ze verschijnen die smilies of m.a.w die lachende gezichtjes...niemand kijkt er nog van op!
Het was ergens eind de jaren 90 denk ik dat ik voor het eerst een smiley zag. Ik weet niet meer of het een mailtje of sms berichtje was, maar ik herinner me nog duidelijk wat ik toen dacht. Ik staarde naar de leestekens op het einde van de zin en vroeg me af wat de schrijver ermee bedoelde. Wat betekent dubbelpunt, streepje, komma in plaats van een punt? Alle logica was onlogisch en het mysterie bleef onopgehelderd.
Daarom vroeg ik het aan mijn slaapgenoot die zowat mijn wandelende informatica-encyclopedie is. Ik verwachtte een zeer technische uitleg, maar wat ik hoorde, verbaasde me. "Dat is een smiley," zei hij en omdat ik vragend keek, verklaarde hij: "Een smiley is een lachend gezichtje.". "Ach zo," zei ik en probeerde te begrijpen hoe die zintekens een lachend gezichtje konden voorstellen. "Het is omgevallen, kijk dat zijn zijn ogen, zijn neus en zijn mond."
En daar kwam het eureka-moment: ik zag voor het eerst een smiley! Je zou denken dat ik opgewonden of blij zou zijn dat ik eindelijk het mysterie had ontrafeld, maar dat was ik niet. Ik dacht niet: "Hoe slim gevonden!" maar eerder "toch een bijzonder soort mensen, dat computervolkje...". "Waarom zou je een lachend gezichtje op het einde van de zin zetten?" vroeg ik. Als het is om te vertellen hoe je je voelt daar heb ik toch woorden voor?" dacht ik, maar ik zweeg omdat ik wist dat het computervolk een beetje aan de luie kant was en gezien de dt-fouten die ik al had gezien -ook bij informatici - nam ik aan dat misverstanden op die manier makkelijk konden voorkomen worden. "Kijk," legde mijn slaapgenoot geduldig uit, "met de smiley geef je aan dat je iets leuk vindt.". "Kan dat dan niet met gewoon 'vind ik leuk'?" vroeg ik en zuchtte om de rare kronkels in de hersenen van hen die technisch meer begaafd zijn dan het gemiddelde. "Dat kan, maar dit is veel makkelijker.". "Hij is dus blij," herhaalde ik overbodig. "Ja," was het antwoord. "En wat doet hij als hij niet blij is? Typt hij dan "not dubbel punt streepje haakje" ?". "Nee, dan draait hij het haakje om." "Ach zo..." zei ik en vroeg me af waarom het gezichtje omgevallen was en waarom werden de ogen eerst getypt? Maar soit! Een tijdje later kreeg ik een smiley met een puntkomma. Weer staarde ik naar die vreemde leestekens. Als een dubbelpunt, streepje, haakje een lachend gezichtje was, wat zou dan puntkomma, streepje, haakje zijn? "Dat is een knipoog," vertelde mijn wederhelft. "Maar waarom knipoogt hij?" vroeg ik. "Omdat dat een grap is," was het logische antwoord. "Maar dat zie ik toch? Hij kan toch ook grapje typen, hé.". Toen ik wat later een dubbelpunt, streepje, hoofdletter p zag ik in een zin, durfde ik het niet meer te gaan vragen. Ik staarde zo lang naar die vreemde tekens tot ik het zag. Zelfs andere combinaties van leestekens verbaasden me niet meer. Het was toch een raar volkje die computerfreakskes ... . Waarom konden ze toch geen woorden gebruiken? En zie " when in Rome act like the Romans" dus begon ik vol goede moed ook de omgevallen gezichtjes te gebruiken. Toen een jaar of twee later in een damesblaadje een artikel stond over de gezichtjes moest ik erom lachen. Dat was toch oud nieuws? Nu zie je ze overal opduiken. Zelfs mijn sms-berichtjes zijn opgefleurd met smilies. Waar vroeger in een brief de woorden voldoende waren om me uit te drukken, zijn ze nu ontoereikend en heb ik leestekens nodig om mijn woorden te verduidelijken...
Kort na mijn ontdekking van de lachende omgevallen gezichtjes, kreeg ik nog een raadsel voorgeschoteld, iemand typte plots "lol" achter een zin. Nou snapte ik wel niet waarom hij lol had, maar toch typte ik een dubbelpunt, streepje, haakje met het gedacht: "als hij blij is, ben ik ook blij".
In een ander gesprek typte hij terug ineens "lol". Hier zag ik de logica niet van in. Waarom had hij lol en gebruikte hij nu geen smiley? Toen ik hem de vraag stelde, antwoordde hij "rofl". Ik was helemaal de kluts kwijt en om niet als dummy uitgelachen te worden , typte ik weer een dubbelpunt, streepje, haakje. Toen ik zag dat ook anderen de uitdrukking gebruikte, kon ik het toch niet laten om het te vragen waarom men nu wel "lol "typte. "Dat is 'laughing out loud'," zei men mij "Aaaah, hij is dus aan het lachen!". "Dat kan," was het logisch antwoord, "Hij zegt er gewoon mee dat hij het grappig vindt.". "Waarom zegt hij het dan niet?" dacht ik, maar in plaats daarvan vroeg ik naar het andere mysterie: "Wat betekent rofl dan?". "Rolling on the floor laughing.". Dat vond ik wel amusant. Ik zag in gedachten mijn vriend over de vloer rollen, net van zijn bureaustoel gevallen omdat mijn grap zo goed was en half verwikkeld in de kabels van zijn stoffige PC. Zou hij dan echt zo'n flauw gevoel voor humor hebben dat een simpele woordspeling zo'n effect heeft? Ach, waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk zat hij aan zijn PC en dacht hij: "Natoken heeft toch totaal geen gevoel voor humor. Wat een flauwe grap. Allez, ik zal maar doen alsof ik het grappig vind " en omdat lol de lading niet dekte, typte hij maar rofl.
In een later gesprek typte hij gmta. Nu was ik wel zo assertief om het te vragen. "Great minds think alike," typte hij en wereldwijs voegde hij eraan toe: "Hier in BE gebruiken ze dat niet veel, maar in de US is dat ingeburgerd.". Later in een mail die ik doorstuurde naar mijn wederhelft typte ik zelfvoldaan "gmta." Toen hij dat niet kende, antwoordde ik wijs dat die uitdrukking veel werd gebruikt online en dat het in BE nog niet veel gekend was.
Nu valt het me op dat we zelfs in onze dagelijkse taal lol en rofl gebruiken, zelfs als we niet luid lachen of over de grond rollen. Gmta gebruiken we ook wel, maar meestal zeggen we dat volledig en vervangen we 'think' door 'stink'. Ja, van een flauw gevoel voor humor gesproken... . Waarmee ik wil zeggen dat over 20 jaar niemand nog onze " ouderwetse" blogs zal willen lezen wegens te langdradig ... Als onze achterkleinkinderen die doorsturen naar vrienden krijgen ze gegarandeerd de volgende reactie : "rofl, ur sow funny ;-)" .
Ergens eind april schreef ik hier over de meter - 39j oud- van onze jongste kleinzoon die dringend in het Gasthuisberg ziekenhuis van Leuven opgenomen werd in afwachting van een levertransplantatie. De voorbije weken met ups en downs, waren heel belastend voor haarzelf , haar familie en vrienden. Ze pendelde voortdurend tussen intensieve zorgen en een personenkamer afhankelijk van haar toestand. Vooral de laatste 14 dagen waren kritiek , ze kreeg het steeds moeilijker om te ademen, ze hield teveel water op, haar lichaam kon het niet voldoende afscheiden. Met als resultaat dat ze het steeds moeilijker kreeg en men steeds meer zuurstof moest toedienen en haar diep in slaap moest houden voor haar eigen comfort en gevoel. Vorige zondag hebben ze haar dan aan een dialyse toestel gelegd om haar nieren te ondersteunen en zo op die wijze zoveel mogelijk het teveel aan vocht te verwijderen. Ze heeft ook extra bloedplaatjes en dergelijke gekregen. Het was om stilaan te wanhopen met dat zwaard van Damocles boven haar hoofd! Maar die extra ingrepen hadden wel effect, ze werd weer helemaal stabiel, ze was ook niet meer zo slaperig, ze had ook weer minder zuurstof nodig. Het dialyse-toestel heeft er ook voor gezorgd dat ze opnieuw nummer 1 kon staan op de Europese transplantatie lijst ... Al wat we moesten doen was duimen en wachten!! Maandagavond rond 23u kregen we dan het verlossend telefoontje er was een geschikte lever gevonden!! Ze zouden in Leuven alles nog eens dubbel checken en daarna de operatie beginnen. In de nacht van maandag op dinsdag kreeg ze om 5u het licht op groen, alles leek te matchen. Pas dinsdagnamiddag rond 15u kreeg haar man het bericht dat ze naar de intensieve zou gebracht worden, de eerste grote stap was achter de rug . de transplantatie was zonder grote problemen verlopen. De dokter lanceerde wel de quote van de dag toen hij zie dat zij heel ziek was en de ingreep meer dan nodig was!! Dat zeggen we hier al maanden en toch geraakte ze maar niet aan de kop van die transplantatielijst! Het moest eerst bijna fataal worden!! Om alle vrienden en familie tezamen op de hoogte te houden, had haar man een blog opgestart waar we dag na dag de situatie konden opvolgen. Een heel wijs besluit als je het mij vraagt want anders kon hij een ganse dag aan de telefoon hangen... Ze is er bij lange nog niet, dat weten we ook en de volgende dagen en weken zullen kritiek en beslissend zijn maar er is terug hoop voor haar en haar gezinnetjes. Hopelijk mag ze in de toekomst 2 verjaardagen vieren want vandaag begint haar tweede leven en dat dank zij iemand die zijn organen ter beschikking stelde! Dat bevestigde nog maar eens dat onze recente keuze om akkoord te gaan met donordonatie de juiste is.. voor ons althans. Normaal is iedereen donor - tenzij je het schriftelijk weigerde - maar soms is het voor de nabestaanden die uiteindelijk toch de toestemming moeten geven niet simpel om op het kritieke moment te zeggen:" snijd maar"... Vandaar dat we het schriftelijk bij de gemeente vastlegden dat ontlast iedereen van twijfel mocht het ooit zover komen! Ieder heeft het recht daar anders over te denken maar als je van zo dicht met zo'n situatie geconfronteerd wordt .. dan weet je het wel!! En ach.. of je nu met een stukje meer of minder voor Sint Pieter staat, maakt niet veel uit en als je gecremeerd wordt nog minder!! Maar daar gaat het nu eventjes niet om..wel om het feit dat we enorm content zijn dat er ergens een donor was waardoor ze nu terug een kans krijgt op een veel beter leven!
Ben ik te min omdat je ouders meer poen hebben dan de mijne....? Zingt Boudewijn de Groot..
Daar dacht ik aan toen ik in de krant de koppen zag : Wie dubbel betaalt, mag voorbijsteken de laatste stunt van het pretpark Walibi
Waarover gaat het in principe? Voor 35 euro extra per persoon bovenop de ingangsprijs van 33euro voor volwassenen en 29 euro voor kinderen kan je een Speedy Pass kopen en daarmee mag je een hele dag lang alle wachtende rijen voorbij lopen. Het is een extra service voor wie geen zin heeft om aan te schuiven en wat meer comfort wil of wat meer uit zijn dagje wil halen, zegt Walibi. Zo vermijd je het aanschuiven van een half uur tot 45 min aan bepaalde attracties! Je kan ook kiezen voor een opleg van 15 euro en dan mag je 4 wachtrijen voorbij lopen!! En dan voegen ze er laconiek aan toe; het is wel duur maar voor sommige mensen mag het gerust wat meer zijn en wees gerust ons pretpark blijft voor iedereen
Voor iedereen??? Hoe leg je dat in godsnaam uit aan een kind dat in een ellenlange rij moet staan terwijl andere kinderen vrolijk voorbijsteken? En dat alleen omdat hun ouders meer geld hebben!! Een heel foute boodschap als je het mij vraagt!!
Een dag naar zon park gaan is voor velen al een dure, soms zelfs onmogelijke grap. Niet alle kinderen kunnen er naar toe en nu vergroot Walibi de verschillen tussen de kinderen nog eens. Leg dat maar uit aan je kinderen!! Zo worden ze al op erg jonge leeftijd geconfronteerd met ongelijkheid die steeds groter en groter wordt.
Blijkbaar is naar de letter van de wet niets discriminerend aan de hand. Het is verboden te discrimineren op grond van vermogen of inkomen. Maar vermits aan iedereen de kans geboden wordt om extra te betalen , is er niets mis met die politiek! Neen, wettelijk niet maar opvoedend heel wat!! Ik vind dat Walibi de perceptie creëert dat het er vooral is voor rijke mensen, voor wie er veel geld wil en kan uitgeven! En die Pass is een service die ten koste gaat van de niet extra betalende bezoekers want die zullen nu nog langer mogen aanschuiven! Als dat maar goed afloopt!!
Daarbij, als iedereen een speedy pass koopt, dan is het dààr weer aanschuiven.
Maar blijkbaar verkopen ze maar 500 van die passen per dag! En als velen een speedy pass kopen dan wordt dit ( binnen de zoveel tijd ) de nieuwe standaard toegangsprijs, geloof me maar. Ook een manier om een prijsverhoging zachtjes aan te kondigen. Mijn moederhart doet nu al pijn als ik denk aan al die kinderen die ontgoocheld een njet krijgen van hun ouders op de vraag om naar een pretpark te gaan omdat het stilaan onbetaalbaar geworden is
Persoonlijk vind ik het systeem volledig misplaatst omdat het de verschillen in stand bij kinderen gaat bevorderen en dat terwijl we de kinderen juist moeten leren dat ze allemaal gelijk zijn. Kinderen zullen later nog genoeg ongelijkheid tegenkomen..
Ik zat in de auto te wachten tot de schoolpoort de kleinkinderen zou uitspuwen als een waterval van kleurige, wriemelende bijtjes.
Meestal heb ik ergens een leesboek liggen waarin ik telkens een stukje verder lees. Een stukje papier is mijn enige wegwijzer in het verhaal waarvan ik het begin al lang vergeten ben.
Die bewuste dag zat ik maar gewoon wat rond mij te kijken. Het was lekker warm in de auto. De eerste moeders begonnen zich al te verzamelen.
Plots overviel me de herinnering dat ik, jaren geleden, ook kwam aangestapt aan een schoolpoort ergens in het verre Afrika, met aan de ene hand onze oudste en aan de andere hand een protesterende peuter die oververmoeid van het spelen niet toestond dat er ook maar één sprankeltje aandacht naar iemand anders ging.
Het leek al wel een eeuwigheid geleden.
De kleuter is ondertussen al een veertiger en vader van 4 kids en de peuter de moeder van de twee kids die ik afhaalde. En dan kwamen ze de herinneringen...zoveel herinneringen, maar ook het uitzien naar elke moment van genieten, geeft dat niet de kleur aan een zinvol leven?
En toen zag ik hen uit de school komen twee totaal verschillende kinderen: ons glutenkindje dat op korte tijd veranderd is in een zonnetje dat straks haar eerste stapjes zal zetten in " de grote school" en dan onze kleinzoon van 8 die altijd iets te vertellen heeft na een onstuimige omhelzing. Ik zag twee rimpeltjes tussen zijn oogjes
Ze stapten in de auto en dan volgde de uitleg van de waarom van die rimpeltjes:
" Oma, t is uit met Axelle!"
"Maar jongen toch en vind je het erg?"
Hij haalde zijn schouders op en zei:
"Ze heeft al iemand anders"
. Op zon momenten moet ik me inhouden om niet te lachen, zo simpel is het dus de bons krijgen! Maar omdat je zon manneke dat juist de liefde van zijn leven heeft moeten doorgeven aan "een andere" dat niet kan aandoen, bleef ik heel ernstig!.
" Oma, ik heb ook een vriendje, Cedric", klonk de spontane ontboezeming van zuslief van op de achterbank. " Ach ja, en hoe weet jij dat hij jouw vriendje is?" kan ik niet nalaten om plagend te vragen. " Omdat we soms kusjes geven aan elkaar", klonk het onschuldig! Wat kan het leven toch simpel zijn! Ik maakte wél de bedenking bij mezelf dat in "mijnen tijd " (ik weet dat je dan écht oud begint te worden als je dat zegt, maar toch) ik op 16 jaar nog bijna een draai rond mijn oren kreeg omdat mijn pa me betrapt had toen ik achterop zat op de fiets van een jongen.. Tijden veranderen!
-De vraag des levens is: Gaan we door of slaan we af? Maar voor de meesten is het: Slaan we door of gaan we af? -Geluk is als een zeepbel die je voorzichtig tot leven blaast, maar grijp je ernaar dan is het stuk! -Ik heb ze nog steeds alle 5 op een rij, ze werken alleen in ploegendiensten -Er zijn 3 soorten mensen in de wereld: diegenen die er voor zorgen dat er iets gebeurt, diegenen die kijken naar hoe dingen gebeuren en diegenen die zich afvragen wat er gebeurd is
-Ik ben niet onhandelbaar, ik ben gewoon een uitdaging. Ik ben niet eigenwijs, mijn manier is gewoon beter
-We realiseren ons pas hoe goed ons geheugen is als we iets proberen te vergeten
-Als mannen ongesteld zouden zijn, dan weet ik zeker dat ze op zouden scheppen over de grootte van hun tampon
-Je moet voor jezelf de lat zo hoog mogelijk leggen, dan kun je er makkelijker onder door -Als je tot je nek in de shit zit, laat dan je hoofd niet hangen
-Hoe lang een minuut duurt, hangt er van af aan welke kant van de wc-deur je je bevindt -Vroeger was ik een twijfelaar, ik ben daar nu niet meer zo zeker van.
-Bier zonder alcohol is als een beha aan de waslijn, het beste is eruit
-Ik hou niet van regen, maar wel van spetters
-Een decolleté is als de zon: je mag er naar kijken maar je moet er niet in staren. -Ten gevolge van de crisis is het licht aan het einde van de tunnel tijdelijk uitgeschakeld
Indien je niet wordt zoals de minsten der mijnen..
Wie de katholieke school doorlopen heeft, zal die quote uit de bijbel wel kennen. Hier -ten huize van Natoken - wordt die zin met de regelmaat van een klok gezegd ( zelfs mijn slaapgenoot kent die al ) als één van ons beiden een " zotte streek" uithaalt! En over dat "kinderlijke " wil ik het nu vandaag hebben zie! Vele jaren geleden, toen ik zo'n jaar of 9 was, besefte ik voor het eerst dat ik ooit zou opgroeien. Hoe dat kwam? We hadden toen bezoek van mensen die ik nauwelijks kende. Het dochtertje van het gezin was zo'n 12 jaar denk ik, net geen kind, maar ook geen volwassene al liep ze met een air van volwassenheid tussen ons de andere kinderen. Ze liet ons duidelijk merken dat zij al groot was en dat wij nog klein waren. Er waren al eerder kinderen van die leeftijd bij ons komen spelen en met een zus die 6 jaar ouder was had ik al wat "ervaring". Het was dus niet haar houding die zo anders was. Wat wel anders was aan haar, was dat ze al borsten had. Voor een kind van 9 was dat toen toch moeilijk te bevatten: ze was nog een kind, maar leek ook al op een groot mens. En ik bleef me afvragen: "Zal ik ook zo'n borsten hebben op mijn 12de?".
Ineens leek 12 zo oud. Toen ze ons herhaaldelijk op haar leeftijd wees, flapte ik eruit: "Dan ben jij bijna getrouwd!". Het meisje schrok enorm en leek ineens terug een klein kind. Ze zei: "Nee, daar ben ik toch te jong voor?". Ze was ineens niet meer zo trots op haar vrouwenlichaam. Het was nu een teken dat ze groot was en dat wou ze nog niet. Ik weet dat ik toen naar haar opkeek maar toch dacht: Op mijn 12de zal ik ook borsten hebben en dan zal ik ook spijt hebben dat ik geen kind meer ben. Dan kan ik nu dus best veel spelen!.
Maar op mijn 12de had ik nog niet echt zin in mijn "groeiend vrouwenlichaam". Ik had ook niet het gevoel dat ik veranderd was. Ergens had ik gedacht dat ik bij het afsluiten van mijn kindertijd me anders zou voelen. Hoe anders wist ik niet en spijt had ik ook niet. Ik was nog altijd mezelf en had nog altijd dezelfde kinderlijke kronkels. Misschien zou ik me later anders voelen? Misschien zou ik innerlijk pas veranderen als ik 18 was?
Meisjes van 18 leken zo volwassen. Als zij iets kinderlijks deden, was het ongepast in mijn ogen. Zij waren immers groot en moesten beter weten. Maar toen ik 18 werd, wist ik niet beter. Mijn interesses waren een beetje veranderd, maar ergens in mij was er nog dat kind. Misschien word ik volwassen als ik trouw?
Maar trouwen bracht geen verandering. Ik voelde me met het verstrijken van de jaren wel wijzer en kinderen veranderden wel veel, maar de kinderlijke kronkels zochten zich altijd een weg door mijn volwassen gedachten. Mijn lichaam werd ouder, maar mijn essentie bleef. Tussen mijn 35 en40ste begon ik te beseffen dat volwassenen niet anders waren dan kinderen. We blijven kinderen en diep in ons hart verlangen we ernaar om terug te spelen en gek te doen, maar de dagelijkse beslommeringen houden ons tegen.
Als ik nu naar mezelf kijk of andere mensen van mijn leeftijd zie, vraag ik me nog zelden af hoe ze vroeger waren. Ervaringen hebben hen misschien voorzichtiger gemaakt en hun handelingen zijn door de jaren heen zelfverzekerd geworden, maar ik hoop dat diep in hun hart ze nog altijd een stuk van dat kind meedragen. Ik in ieder geval wel!!
De dag van vandaag hoef ik me niet meer af te vragen hoe ik later zal zijn want ik leef nu in dat later. Ik probeer nu mijn schouders te rechten en me minder te haasten dan vroeger, maar ik zal altijd ik blijven. En net als vroeger zal ik mijn gezinsgenoten blijven gek maken met mijn vaak impulsieve handelingen en net als toen zal ik zelfs op mijn 90ste ( als ik zover geraak) met de achterkleinkinderen vrolijk PacMan spelen met onze boterhammen... . Dat hoop ik toch!
In mijn vorig logje zagen jullie me al in een futuristisch bejaardentehuis Ik begrijp perfect dat sommigen het moeilijk hadden met mijn " cynische humor" maar soms is dat de enige manier om doomdenken wat vooruit te schuiven want eerlijk...Als je als senior vooruit durft te kijken is het niet altijd rozengeur en maneschijn en ik wil daar NU nog niet te diep op ingaan en al zorgen maken. Eens zover zie ik het wel, wat niet wil zeggen dat ik het negeer maar eerder met een vleugje cynisme benader of er luchtig over doe...Het leven is soms al ernstig genoeg en " humor" kan in veel gevallen de enig afscherming zijn . Sorry als mijn vorm van humor bij sommigen verkeerd overkwam maar soms moet je bepaalde toekomstmogelijkheden weglachen om niet depri te worden dus.... Om toch nog even op die rusthuizen terug te komen...Om daar te geraken moet je ook oud of hulpbehoevend worden en laat juist daar het schoentje wringen. Iedereen wordt oud maar niemand wil het. Er worden miljarden verdiend aan mensen die het niet "gracieus" kunnen, ouder worden. Ik denk dat ik met mijn logje weer bij een paar mensen op de schopstoel zal terecht komen ( ) maar beter zo dan dat men klakkeloos mijn blog voorbij gaat. Een pittig tegenwoordje af en toe moet kunnen zolang het maar goedbedoeld is! Dit plaatje staat ook op mijn blog en ik vind het goed passen bij mezellf
Daar ga ik dan! Ik vond het geen enkel probleem om dertig te worden, bij veertig dacht ik dat ik nog maar aan de helft was, alles lag nog open. Er zijn tal van mensen die op de helft van hun leven pas ontdekken dat ze kunnen schilderen, musiceren of schrijven. je moet maar denken dat de tweede helft van een voetbalmatch in vele gevallen spannender is dan de eerste. . Goed beschouwd kan je de eerste tien jaar van je leven niet echt meerekenen. Als je je die jaren nog kan herinneren, dan deed je weinig meer dan wat iedereen in zijn of haar eerste tien jaar doet: eten, slapen, spelen, groeien m.a.w het leven oefenen. Veel initiatief was er dan nog niet bij.
Na die veertig kwam de vijftig en die deed me even slikken en zestig dat wilde ik het liefst zo aan me laten voorbijgaan! Dat nu de zeventig nadert daar wil ik nog even niet te veel bij stilstaan. En toch is er ook iets positiefs aan ouder worden omdat je nieuwe ervaringen als makkelijker ervaart. Je bent minder angstig of zenuwachtig. Je weet al dat als je op je bek gaat, je daar overheen komt. Dat heb je al eens geleerd. Je weet ook dat je niet bang hoeft te zijn voor anderen, zij zijn net zo onzeker als jij. Dat leerde je uit ervaring. Als alles bij het oude blijft is er weinig te ervaren. Maar gek genoeg is verandering precies datgene waar mensen bang voor zijn. Voor sommigen vooral veranderingen in hun uiterlijke.
Persoonlijk vind ik plastische chirurgie maar zozo tenzij het echt nodig is. Ik vind iemand mooi als die zichzelf is. Ik kijk liever naar een doorleeft gezicht waaruit je kan opmaken dat die persoon geleefd en veel gelachen heeft wat beter is dan naar een strakke botoxkop. Een mens is niet lelijk als hij rimpels heeft want wie gelooft er nu in altijd jong te kunnen blijven? Met een volgespoten voorhoofd, weggesneden oogleden en strakgetrokken wangzakken kun je er misschien jong uitzien (al durf ik die discussie ook nog wel aan te gaan ), je bent toch echt geen vijfentwintig meer.
Wij kunnen maar beter het onvermijdelijke accepteren. Tegen alle mogelijkheden die het leven biedt, staat één heel groot onomkeerbaar feit: je wordt ouder en je gaat dood. Dat is de enige voorwaarde om mee te mogen doen. Als je daar niet mee akkoord kan gaan, heb je een probleem.
Dus zeg ik heel optimistisch: kom maar op met dat laatste kwartaal, ik heb er nog steeds zin in.
Dat van gisteren was een eendagsvlieg hoor ,maak jullie maar geen zorgen lieve mensen . Ik had tijd om mijn gedachten te ontdoen van spinnenwebben en zo ontstaan meestal nieuwe logjes!!
Onlangs hoorde ik op het nieuws dat in bepaalde rusthuizen besparingen gebeuren op pampers en eten om winst te maken...Schokkend en mensonterend vind ik dat waardoor mij aversie voor rusthuizen nog groeit! Gelukkig zijn er ook andere rusthuizen maar toch.. bemoedigend klinkt dat niet!
Zelf probeer ik nog zo weinig mogelijk bezig te zijn met de winter van mijn leven maar net zo min als ik decennia terug bezig was met het krijgen van kinderen, terwijl ik inmiddels toch echt al een zoon van bijna 41 en dochter van bijna 39 heb, het overkomt je toch als je lang mag leven. De tijd kruipt, zit je op de hielen en haalt je rechts in als je even niet oplet. En dan vraag ik me af hoe het zal zijn.. Zullen we de rit samen thuis mogen uitzitten mijn slaapgenoot en ik of wordt het ooit een bejaardentehuis voor één van ons beiden...? Zou dat wat voor mij zijn?
Ik probeer er mij wat bij voor te stellen bij dat eventuele bejaardenhuis van mijn toekomst. Mij fantasie slaat op hol en zie hier wat ik ervan verwacht!
Ik zie een groot, luchtig gebouw met kamers met grote ramen die uitzien op grote gezamenlijke tuinen , verzorgde wandelpaden en grote golf-en ontspanningsterreinen.Want deze oma wil nog lang fit blijven hoor! Terrasjes liggen verspreid onder schaduwrijke bomen. De ideale plek om met de blogvrienden te keuvelen want die zijn er natuurlijk bij!! In de brede, hagelwitte gangen en de ruime recreatie -en fitnesszalen klinken de godganse dag om de haverklap herkenningstunes van ouderwetse smartphones en iPad's op topvolume, omdat de eigenaars hardhorend zijn.
Een greep uit de top 10 gesprekken van de bewoners..
"Ben ik dat?" vraagt ergens een oude heertje met een kloddertje pudding op zijn stropdas.
"Hè?" roept het oude dametje naast hem. "Is dat mijn telefoon?" vraagt het heertje wat luider. "Ja, natuurlijk," zegt het dametje ietwat geïrriteerd. "Ik heb een blackberry, dat weet je best. Die klinken heel anders. Bovendien doet mijn wi-fi al de hele dag raar. Ik zal m straks even rebooten."
Grote breedbeeldschermen sieren de muren en nodigen ons oudjes uit om te genieten van onze favoriete film want de videoclips en games die kleinkinderen uit hun comm-chips toveren, vinden het dametje en het heertje maar niets. Ik heb het gewoon liever ouderwets, zegt het dametje vastberaden als men er haar over aanspreekt. Nooit iets mis mee geweest, dus dat is het nu ook niet.
Een groepje bejaarde mannen vertellen nog steeds pikante grappen tegen de verpleegsters, dat zal ook nooit veranderen. Er wordt daarbij gierend in zijden gepord, maar de buurmannen verstaan het niet altijd.
Ergens in een hoek van de bezoekruimte zit een chagrijnig echtpaar dat op bezoek is. Hun dochter zit zich bij oma op schoot te irriteren aan de muziek die er in de bezoekersruimte klinkt. Waarom draaien ze hier altijd Lady Ga Ga? wil ze weten. Kindje toch, zegt oma hoofdschuddend. Dat is niet Lady Ga Ga, dat is Beyoncé'. Die kan je echt niet met elkaar vergelijken, schat. Die lijken niet eens op elkaar.
"Ik kan ze anders maar niet uit elkaar houden, zegt de kleindochter.
Dat heb je nu met die elektronische piepjes van tegenwoordig, antwoordt de oma. Alsof je naar een duet tussen een magnetron en een rekenmachine zit te luisteren. Na een tijdje geeft ze haar kleindochter een duwtje. Zo, en nu even van mijn schoot af, lieverd. Ze reikt naar haar rollator. Oma moet even een splinter uit haar ruggengraat duwen.
En de oma strompelt sloffend langs een tafeltje waaraan twee kale mannen zich niet echt concentreren op hun kaartspel, ze halen eerder herinneringen op. Even meeluisteren...? Hahahaha, buldert de één. En de elektronische sigaret, ken je die nog? Beide heren schateren van het lachen. Nee"! "De vibrator dan ? "giert de ander. Tranen worden weggeveegd, borrelglaasjes leeggedronken.
....... Zo zou het moeten zijn maar zo zal het nooit worden!! Ach,sommigen zullen zich wel vermaken in het bejaardentehuis van de toekomst maar omdat de werkelijkheid bij lange na mijn fantasie nog niet benadert, wil ik er liever nog niet aan denken.
De laatste dag van mei maar de zoveelste keer deze maand dat het een druilerige, donkere ochtend is. Ik trek de gordijnen open en zie de natte buitenwereld. Ik zucht. Ik haal de krant uit de brievenbus. Mijn tas thee staat dampend te wachten. Ik ga aan de keukentafel zitten en in afwachting dat mij slaapgenoot me gezelschap houdt, vouw ik de krant open. Ik ritsel door de paginas en zie de ellende van en in de wereld. Ik zucht en ik voel me gelaten. Ik heb geen zin in nadenken. Ik haal mijn schouders op voor alles wat de krant me onder de ogen duwt. Alsof niets me kan raken vandaag. Komt het door al het negatieve dat ik moet lezen? Ik weet het niet. Ik wil het niet weten vandaag. Ik zucht, ik wil luchtigheid, ik wil me nergens druk over maken. Het enige wat ik me wil afvragen is waarom ik me niets afvraag.( kan je volgen?) En zelfs dat wil ik eigenlijk niet weten. Ik zucht nog eens.
Ik wil zon, al moet ik ze zelf op mijn plafond schilderen. Ik wil vrolijkheid, al moet ik die geforceerd uit mijn lijf knijpen. Zal ik de gordijnen terug dichttrekken en alle lichten in huis aansteken? Artificiële warmte is nog altijd beter dan geen warmte al vreet dat dan weer de planeet op, maar daar wil ik vandaag niets over horen, me niets aantrekken, me geen zorgen maken, geen gewauwel, geen gepalaver, geen ernstige blikken, geen doordachte redevoeringen, alleen maar voor één dagje. Alleen maar voor vandaag. Ik zal me morgen terug het lot van de wereld aantrekken.
Vandaag doe ik eventjes niet mee. Dat heb ik net beslist. Ik zucht...van opluchting.
Hebben jullie het ook gehoord op canvas in terzake.... het West Vlaams is het schoonste dialect ter wereld!! Als de ministers op You-Tube hun sappigste West-Vlaams laten horen en dat een grote hit op de sociale media blijkt te zijn dan wil ik jullie helpen om nog wat bij te leren. Ani zit al op d'eerste réke en zal jundre elpne ze weetre olles van!!
t Zwien deur de bjèten joagen is verkozen tot de populairste West-Vlaamse uitdrukking en betekent " uit de bol gaan"
In de top tien stond ook nog:
Jet gene nagle vu aan zijn gat te scharten (heel arm zijn),
t Schoap ès de preute of (heel moe zijn)
en Scheur je puuste (maken dat je wegkomt).
Aj moe kak'n moej ka'n ( je moet doen wat je niet laten kan, uit het Eén programma De Ronde) En toen ik dat zag ...wat dacht je ? Toen besloot ik ook 't zwien deur de bjèten te joagen met veel meer van dat.... hopelijk kunnen jullie me volgen! ( )
-z'ed een muule van lintjes: veel praatjes.
- tis n echte zurkeltrutte.( een naïeve, belachelijke vrouw of kwezel; iemand die alles verkeerd begrijpt of doet.)
- woar is den ullewupper?: flessenopener vb:'t joenk ee weere nie gepeisd! Bier mô gin ullewupper!
-'t ging were in een schoffelscheute; gejaagd , zonder nadenken - dat klièt is bemokkeld: wat bevuild
- Kwitsoender wat dat ie goat doen? : ik ben benieuwd..
- Wuk zeg je? Wat zeg je?
- Kunt ge tne kee herhaolen altemets? Kanje het soms eens herhalen?
- Doavanswege: Wat dat betreft
- Zo nen kalisjeklutser: Losbol,onbetrouwbaar iemand
- Katjeduk spelen: Verstoppertje
spelen - Zis oaltied kontekeravregs :Tegendraads
- Pas op t gaot ommeklooin: Omver vallen of omkeren - Ge moet da piaenewies doen: Heel zachtjes
- Ze zin were aan trottekotten: De boel overhoop zetten
- Zis were nogal getuttematooid: Opgedirkt
- Da is echt zin weegaorde: Zijn evenbeeld
Ze doen hier in de buurt zo hun best om mij Antwaorps te leren dat ik tot een wederdienst bereid ben!! Nen dikkn piepre voor ol de bezoekers!
Vroeger..., toen 4 nog 6 was.
Vroeger..., toen de Batavieren nog tegen de Batavijven vochten.
Vroeger..., toen de dinosaurussen nog niet van plastic waren.
Vroeger..., toen de konijnen nog slagtanden hadden.
Vroeger..., toen de lucht nog schoon was en de seks nog vies.
Vroeger..., toen de mannen van staal en de boten van hout waren.
Vroeger..., toen de sandwich nog gewoon een boterham was.
Vroeger..., toen de spijkers nog van hout waren.
Vroeger..., toen de vibrators nog op diesel liepen.
Vroeger..., toen een barcode nog normen en waarden in de kroeg waren.
Vroeger..., toen er nog 7 in een six-pack zaten.
Vroeger..., toen er nog mobieltjes met draaischijven waren.
Vroeger..., toen er nog zwart-wit plasma tv's waren.
Vroeger..., toen het paard van Troye nog een pony was.
Vroeger..., toen je je vrouw nog gewoon serieus kon nemen.
Vroeger..., toen WC-papier nog aan beide kanten werd gebruikt....
ALFA ROMEO - Alleen Lastige Flut Auto's Roesten Onder Meest Eenvoudige Omstandigheden
AUDI - Als U Duwen Interesseert
BMW - Boeren Mest Wagen
/Bucht Met Wieltjes CITROEN - Claxon Indrukken Terwijl Roestig Onderstel Even Nivelleert DAF - Duwen Anders Fietsen
DAIHATSU - Dit Autootje Is Helemaal Automatisch Technisch Sloopklaar Uitgerust
FIAT - Fiasco In Auto Techniek FORD - Fijne Onderdelen Rammelen Dagelijks
HONDA - Hoge Onderhoudskosten Na Dure Aanschaf
JAGUAR - Jarenlang Allerlei Gecompliceerde Unieke Autotechnische Revisies
LADA - Lelijkste Afval Der Autotechniek
LANCIA - Lullig Autootje Naar Catastrofale Italiaanse Afbeelding
MAZDA - Miserabele Auto Zonder Degelijke Afwerking MERCEDES - Met Enige Rijlessen Controleert Elke Dwaas Een Slagschip
NISSAN - Na Iedere Start Snel Alles Nakijken
OPEL - Ons Product Eist Levens
of - Overal Pech En Lawaai
PEUGEOT - Probeer Eens Uw Geluk En Ondervind Trammelant
RENAULT - Rotzooi En Narigheid Achtervolgen U Lange Tijd
ROVER - Roest Overal Voortijdig En Razendsnel SAAB - Stom Abnormaal Akelig Bakbeest
SEAT - Seriematige Ellende Als Toekomst
SKODA - Schuddend Klaarkomen Op De Achterbank
SUBARU - Steeds Uitermate Belachelijke Abnormale Rammelende Uitvinding
SUZUKI - Sjees U Zelf Uw Kist In
TOYOTA - Totaal Onveilig Japans Ontwerp Tegen Afvalprijs
VOLVO - Volgens Onze Leraren Volkomen Onveilig
VW - Volkomen Waardeloos , Vouw Wagen , Vuil Wijf!
Met je brillenkoker teruggaan omdat je bril niet gaar wordt, is nooit grappig. Een spin die wordt afgewezen als webdesigner is nooit grappig.
Aangereden worden door een goocheltruc, is nooit grappig. Achterin de kerk roepen dat je de kogel hebt gevonden, is nooit grappig.
Af en toe seks met Klaas Vaak, is nooit grappig.
Alles breken omdat je in herhaling blijft vallen, is nooit grappig.
Belletje trekken in een fietsenstalling, is nooit grappig.
Met je baard tussen de spaken van je snorfiets blijven hangen is nooit grappig. Dikke vandalen die ruzie opzoeken, zijn nooit grappig.
Je fotorolletje naar een ontwikkelingsland sturen is nooit grappig.
Bemiddelen in een geschil tussen twee bananen, is nooit grappig. Blaren oplopen bij een lopend buffet, is nooit grappig.
Chauffeur zijn op een collectebus, is nooit grappig. Confetti kopen voor op je snipperdag, is nooit grappig.
De cursus lassen voor beginners die is afgelast, is nooit grappig.
De kaft van de Koran scheiden, is nooit grappig.
Ik schreef jouw naam in het zand
Maar de zee spoelde hem weg. Ik schreef jouw naam in de kruimels Maar de vogels aten ze op. Ik schreef jouw naam in mijn hart
En daar zit hij nog steeds.
Gisteren kreeg ik op een vraag het volgende antwoord: Joost mag het weten! Ik vroeg me af waar dat gezegde eigenlijk vandaan komt! Google help!!
Wanneer je echt geen idee hebt hoe iets komt of in elkaar steekt, kan je dat verwoorden door de uitdrukking Joost mag het weten te gebruiken. Deze uitdrukking bestaat al lang in de Nederlandse taal, maar betekent dat dan dat er ooit een Joost was die er om bekend stond dat hij veel wist? En zo ja, wie was deze Joost dan eigenlijk?
Deze bekende uitdrukking werd vroeger wel eens toegeschreven aan een van de beroemdste Joosten uit de Nederlandse geschiedenis, de Nederlandse dichter Joost van den Vondel (1587-1679), maar dit berust op een misverstand. Omdat hij zo beroemd is bestaat wel de uitdrukking Dat mag Joost van den Vondel weten, maar deze uitdrukking is pas later in de Nederlandse taal geïntroduceerd dan Joost mag het weten. Joost van den Vondel is dus niet de alwetende Joost waar in de uitdrukking naar verwezen wordt.
De duivel
Joost is namelijk een benaming voor de duivel. Er zijn in het Nederlands meer uitdrukkingen met het woord Joost in de betekenis van duivel, maar deze zijn minder bekend en worden tegenwoordig minder vaak gebruikt dan Joost mag het weten. Voorbeelden hiervan zijn : Joost speelt ermee en Dat Joost je moge halen. Er bestaat echter geen zekerheid over de manier waarop Joost in het Nederlands terecht is gekomen als benaming voor de duivel.
Eén van de theorieën is dat het woord oorspronkelijk stamt uit het Javaans en dat het later via de onderlinge contacten tussen Javanen en Nederlanders terecht is gekomen in de Nederlandse taal. In het Javaans bestaat het woord dejos, afkomstig van het Portugese woord deos, dat godheid betekent. Door de Nederlanders zou dit woord later verbasterd zijn tot Joost. Maar bij deze theorie blijft het gissen hoe een woord met als oorspronkelijke betekenis godheid later juist gebruikt zou worden om de duivel mee aan te duiden.
Een andere theorie houdt in dat de oorsprong van het woord Joost niet in het Javaans maar in het Chinees gezocht moet worden. Boeddhistische Chinezen hadden de gewoonte om een kistje te vereren waar een houten beeltenis van Boeddha in zat, dit kistje heette Tshoe-tszé. Nederlanders kwamen in contact met Chinezen door de handel. Het woord Tshoe-tszé zou vervolgens verbasterd zijn tot Joost, maar ook in deze theorie is het niet helemaal duidelijk hoe een Chinese godheid uiteindelijk symbool kwam te staan voor de duivel. Een mogelijkheid is dat de betekenis van Joost verschoven is van een verzamelnaam voor heidense goden naar een naam voor de duivel.
Er zijn overigens ook nog mensen die menen dat Joost in de uitdrukking Joost mag het weten helemaal niet afkomstig is uit een andere taal, maar dat het simpelweg te maken heeft met de gewoonte om een alledaagse Nederlandse voornaam te geven aan de duivel. Er zijn namelijk ook uitdrukkingen bekend waarin de duivel Hein, Hans of Piet wordt genoemd. Waarom Joost duivel is gaan betekenen, is dus niet helemaal duidelijk, maar wel staat in ieder geval vast dat met de naam Joost in de uitdrukking Joost mag het weten de duivel wordt bedoeld. Het is maar dat je het weet!
Hebben jullie dat ook gezien? Hoog tussen de wolken verscheen er vandaag af en toe zon rond warm ding dat ze zon noemen. Blijkbaar is dat heel ongewoon in onze contreien dus heb ik er vandaag van genoten . Mijn bloementuin fleurde precies wat op en .. het was het moment om het gras af te rijden. Maar omdat ik mijn halfbedde ook wat zon gun, liet ik dat maar aan hem over
Om meer van die dagen te krijgen even een ode aan de zon!
Ik zoek je elke morgen in de gouden ochtendstond.
Om jou te zien, reis ik desnoods de hele wereld rond.
Ik kan jou niet missen, niet eens één enkele dag. Blij dat ik je zomaar volgen mag. Ik zag je in Nieuw-Mexico, in de wijnen van Oud Sluis,
in Memphis kleinste studio, door de ramen van mijn huis,
het strand van Ipanema, de parken van Madrid.
Jij bent de godin die ik aanbid.
Dit is mijn ode aan de zon, mijn ode aan de zon.
Ik zing een feestlied voor de bron,
van licht en warmte. I k omarm je.
Stralend aan de hemel, vurig, heet en fel.
Samen met de regen, kermis in de hel. Je werd door God geschapen.
Of was het andersom?
Niemand weet hoe het echt begon.
Dit is mijn ode aan de zon,
mijn ode aan de zon. Ik zing een feestlied voor de bron,
van licht en warmte.
Ik omarm je elke dag,
Elke nacht hou jij de wacht. Je laat me nooit echt alleen.
Ik zing ook voor de sterren en voor elke nieuwe maan. Die stil beseft dat zonder jou haar licht niet zou bestaan. En als je wil gaan slapen, dan ga ik met je mee. We zinken samen langzaam in de zee.
Dit is mijn ode aan de zon,
mijn ode aan de zon.
Ik zing een feestlied voor de bron,
van licht en warmte.
Ik omarm je.
Bart Herman
Als zelfs de bloemen huilen, de zon haar stralen niet laat zien Wil ik niet meer gaan schuilen maar foto's schieten een stuk of tien!!
Karamellenverzen voor een karamellenweer, haha!!
Het is nu al een tijdje een echt Belgische weertje: regen, regen en nog eens regen. ( met uitzondering van zondag , gelukkig!) Veel personen worden er behoorlijk flauw van, zelfs de bloemen en de planten treuren. En toch valt er iets positiefs te beleven aan hun verdriet. Het is prachtig om te zien hoe regendruppels parelen op die bloemen. De natuur tovert kunst en deze leerling tovenaar ( oei, mijn nekske zet uit haha) heeft zich dan maar aan een paar shots gewaagd!
Ik wil geen polemiek uitlokken maar gewoon een bedenking nadat ik vrijdag een vriendin die enkele weken terug een borstamputatie onderging, bezocht...
Angelina Jolie is naar buiten getreden om te vertellen over haar preventieve borstamputatie. Het is zeker moedig van zo een beroemde persoonlijkheid om daarmee naar buiten te komen maar vele andere vrouwen ondergaan ook zo'n medische ingreep soms uit noodzaak om hun leven te behouden. Waarom maakt die amputatie Angelina dan zo speciaal? Zoals in het begin al gezegd, heb ik in de vriendenkring een dame van 50 die 2 weken terug een borstamputatie onderging omwille van kanker en ook onder de blogvriendinnen zijn er dames die recent zon ingreep meemaakten, maar over hen wordt niet geschreven
Ik weet het, ik heb helemaal geen reden om me hierin te mengen want heb gelukkig nog niet zon
gewichtige, ingrijpende ingreep moeten ondergaan maar mijn hart gaat uit naar al die vrouwen die in de anonimiteit hun strijd uitvechten zonder al die peptalk die Angelina zeker krijgt. Ook zij zijn heldinnen die moeten gesteund en opgevangen worden.
Omdat hun ingreep niet preventief was maar vaak levensnoodzakelijk hebben ze er vaak nog bestralingen of chemo er bovenop met alle bekende nevenwerkingen want die behandeling laat sporen na en vaak een geschonden zelfbeeld . Na de behandelingen ontstaat er een keerpunt in de zin van: hoe kan ik het vechten voor mijn leven vervangen door het weer oppakken van mijn leven want zeker weten dat ook die vrouwen zich het liefst weer vrouw willen voelen en leven! Dat is zeker niet altijd gemakkelijk. Daarom graag ook voor die vrouwen een moment van aandacht en een blijk van grote bewondering maar vooral een stevige knuffel!
Ik wil dit onderwerp afsluiten met het volgende:
Ogen die niet op anderen gericht zijn, worden mat
Handen die geen tederheid uitdragen, worden ruw. ( Ruth Cohn)
Ze zijn weg de vogeltjes die ik hier al een paar keer met fotootjes aan jullie toonde...Ik zag het lege nestje en dacht zomaar.. zou die moeder vogel nu ook lijden aan een lege nest syndroom en hop.. ik had weer stof voor een logje!! haha
Als kinderen het nest verlaten, gebeurt dit tijdens een periode wanneer er ook andere veranderingen plaatsvinden. Vaak valt de periode waarin de kinderen het huis verlaten samen met de menopauze. Je voelt je overbodig en dat terwijl je al last hebt van opvliegers, slapeloosheid en lusteloosheid. Vrijwel iedereen ervaart op de één of andere manier de symptomen van het lege nest syndroom: het is stil in huis, je doel is weg, je weet je geen raad met al die ruimte en extra tijd. Je zit dan ook nog eens ongeveer in de helft van je leven en dat zet ook aan tot nadenken. Wil ik nu mijn leven verderzetten zoals ik het de eerste helft heb gedaan of net niet?
Hoeveel kinderen je ook hebt, het eerste kind dat het ouderlijk huis verlaat, heeft een behoorlijke invloed op de rest van het gezin. De eerste verricht letterlijk baanbrekend werk: doordat hij of zij het huis uitgaat, realiseer je je dat er een nieuwe periode in jouw leven is aangebroken. Gaat de laatste het huis uit dan sluit je daarmee definitief een periode af. Je bent nog steeds ouder, maar geen fulltime verzorger meer. De kinderen zijn volwassen, ze kunnen zich handhaven in de maatschappij. Uiteraard ben je vanaf de zijlijn nog steeds bij hen betrokken, maar het huis is weer van jou en jouw partner al mag je het niet radicaliseren, want de kinderen blijven nog wel wat hulp nodig hebben, hetzij op een andere manier. Dat de kinderen het huis verlaten gebeurt niet zomaar van de ene dag op de andere. Dat gebeurt meestal geleidelijk. Vaak gaan ze eerst op kot en zo gaan ze dan beetje bij beetje uit huis verdwijnen.
En dan opeens krijgt je als ouders te maken met een leegte en die moet je op een andere manier vullen en je moet ook op een andere manier met elkaar als partner leren omgaan. Dat is meestal niet in twee weken allemaal verwerkt. Dat kan ook niet, het kost tijd. Ook ik heb het zo ervaren toen onze oudste na 5 j unief twee maanden voor hij afstudeerde doodgewoon aankondigde dat hij een studio zocht voor daarna. Ik had mij voorgesteld dat hij terug naar huis zou komen en we verder konden gaan zoals voordien. Niet dus! Het heeft even geduurd voor ik mij met die gedachte kon verzoenen. Maar uiteindelijk bleek dit de enige juiste keuze geweest te zijn! ....
Het uitvliegen van de kinderen , aan de ene kant een keerpunt in het leven, aan de andere kant is het gewoon een onderdeel ervan. Als moeder ga je door diverse fases heen. De eerste schooldag van je kinderen, de eerste keer alleen buitenspelen dag, de eerste keer niet willen praten dag etc. Maar aan alles wen je en geloof mij,je gaat ook weer genieten.
Ik ging ook nadenken over hoe ik mijn kinderen had grootgebracht. Ik kwam en kom dingen tegen die ik achteraf anders gedaan zou hebben en dingen waarvan ik denk: toch maar goed dat ik dat toen zo gedaan heb..
Eerlijk gezegd heb ik dat lege nest syndroom niet meer. Ik zie mijn kinderen een kleinkinderen regelmatig. En als ze komen of ik bij hen ben, is het allemaal heel gemoedelijk.
Wij voelen ons nog allemaal verbonden aan elkaar zoals altijd. Ja... loslaten is een van de moeilijkste dingen die er is en helemaal loslaten kan volgens mij ook niet, het zijn en blijven voor altijd je kinderen.
Ja, allerhande gevoelens overspoelden mij ook. Ik vond het een moeilijke verandering maar troost je, ik ben er niet gek van geworden hoor. Je draait zomaar niet door.
Het is de normaalste zaak van de wereld dat je voor zo iets ingrijpends de tijd nodig hebt.
Intussen zijn er veel jaren voorbij gegaan sinds de laatste het huis verliet maar ik kan nu rustig zeggen dat ik het goed vind zoals het nu is.
Mijn halfbedde en ik hebben weer volop tijd voor elkaar en onze hobbies. Voorheen waren de kinderen nr 1. Nu staan wij weer centraal zoals in het begin toen het allemaal begon met verliefd zijn, trouwen, kinderen krijgen, carrière maken, zorgen voor het gezin. Minstens twintig jaar ben je als (echt)paar hiermee volop mee bezig. Energie en tijd worden verdeeld om alles zo goed mogelijk draaiend te houden. Aan de relatie samen kom je vaak niet echt toe. Maar dan is het zover, het laatste kind gaat het huis uit en je hebt weer volop tijd voor mekaar.
Nochtans beweren Britse onderzoekers dat het lege nest syndroom een mythe is.
Volgens hen zijn ouders van wie de kinderen het huis uit trekken juist gelukkiger dan ouders van kinderen die thuis blijven wonen. Dat lege nest syndroom zou onwaar zijn .Wanneer kinderen het huis verlaten, zijn ouders juist blij en gelukkig. Ze zijn trots op hun kinderen en vinden het fantastisch dat ze het in hun eentje redden. Wanneer kinderen thuis blijven, denken ouders vaak dat ze iets verkeerds gedaan hebben omdat hun kinderen niet zelfstandig genoeg zijn. Er ontstaan dan ook vaak discussies en ze lopen een hoger risico om een depressie op te lopen. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen zeker?
Vriendschap een woord waar ik even mee aan het spelen ging....
Van de vele mensen in je leven
Reiken er slechts enkelen tot dichtbij
Iedereen zegt gemakkelijk "wat is er?"
Enkelen slechts zullen zeggen "kom bij mij" Naaste vrienden moet je koesteren Daarvan ontmoet je er in je leven slechts een paar
Samen sta je sterk.
Crisissen bespreek je met elkaar
Huilen of lachen, alles mag Altijd zijn ze er, dag en nacht
Pas dan kun je spreken van vriendschap.
Ik weet dat dit de categorie dagboek en bedenkingen is maar.. Vandaag zeg ik het toch nog eens met bloemen ipv met woorden maar nu vanuit het hart van de bloem.
Een Nederlandse vriendin is echt een fotofreakske maar dan in de goede zin van het woord en wat meer is.. ze geeft graag haar kennis door en ik sta er helemaal voor open dus op haar aanraden heb ik de recente bloemen hier even vanuit een nadere hoek benaderd en er valt echt iets te lezen in elk bloemenhart!
Alleen stond er wat teveel wind maar ja... ik kon niet wachten!! Als de "juf" langskomt zal ze zeker nog een paar tips hebben Maar tot dan Geniet mee en sta even verwonderd van de pracht van de natuur!
Gisteren werd ik door de kids in de bloemetjes gezet. Ze hebben beiden blijkbaar -qua tint - dezelfde voorkeur gehad, haha! Ik wil nog lang van die pracht genieten. Hoe kan dat beter dan met een foto ? Bedankt schatten!
Vandaag verwent men alle moeders
en dat is ook verdiend.
Maar toch wil ik even denken
en ook wat aandacht schenken
aan alle vrouwen zonder kinderen.
Dat mag ons niet verhinderen
ook zij hadden moeder kunnen zijn even goed.
Het zit in iedere vrouw haar aders en haar bloed
Alleen het lot heeft het zo bepaald
dat ze het moederschap niet hebben gehaald.
Ook diegene die terug hebben moeten geven
een ongeboren leven. Voor hen doet het extra pijn om kinderloos een moeder te zijn.
Ook moeders die door overmacht
hun kind ten grave hebben gebracht.
Daarom wil ik even zeggen:
Ik wil voor jullie ook een bloempje leggen
.
René De Clercq schreef jaren geleden een mooie gedichtje. Emiel Hullebroeck zette het op muziek. Kennen jullie dat nog? Daar ben ik deze morgen mee opgestaan!!....Een mens zijn geheugen is ondoorgrondbaar!
Wie zal er ons kindeke douwen
en doet het zijn moederke niet?
Wie zal er zijn dekentjes vouwen,
dat 't schaars door een holleke ziet?
Kleine, kleine
moederke alleen,
douw-douw-douwderideine, kleine, kleine
moederke alleen
kan van uw wiegske niet scheên.
Wie zal naar ons kindeke kijken,
dien bleuzenden stouten kapoen?
Wie zal er zijn hemdekes strijken, zijn haarken in krullekes doen?
Kleine, kleine
moederke alleen, douw-douw-douwderideine, kleine, kleine
moederke alleen
kan van uw wiegske niet scheên.
Wie zou voor ons kindeke derven haar laatste kruimelke brood?
Wie zou er, wie zou er voor sterven, en lachen op kind en op dood? Kleine, kleine
moederke alleen, douw-douw-douwderideine,
kleine, kleine
moederke alleen
kan van uw wiegske niet scheên.
We hadden vorige week West Vlaamse vrienden op bezoek en dan komt mijn moedertaaltje weer boven. Daarom kan ik het niet laten om jullie mee te laten genieten! Zalig toch die lokale dialecten, ze zouden nooit mogen verdwijnen! Mijn Antwerpse vrienden zullen weer fronsen...
- Zet j' een zaete en smoord een puupe
- De pootn van zien gat loopn - Een bescheetn kommissie
- Een twien bien buk doen
- Ge kunt ze deur 't gotegat trekkn
- Jis in z'n gat gebeetn - Joen bottn oafdraaien up twerk - Drachtre smietn me joen kloefen
- Jee deen laatn vliegen
- Jeetre me zien klakke noa gesmeetn
- Mienne merlaan skufelt
- Ne piloarebietre - Ne tootetrekkre
- Tegaere ang met aekn en oogn
- Trint mollejoeng
- Van zien geld klapn lik ne boer van zien kleene pattatjes
- Kzint zo moe lik koede keirre pap
- Ip elk potje past een ulleke
- Tis een ruute druut tuus en oat rint rinne ter in
- Tis tiet tat tuut è
Hemelvaartsdag maar geen reden om te gaan zweven...
Misschien vijgen na Pasen of na Hemelvaart want dat was wat we gisteren herdachten, maar toch wil ik dit logje plaatsen...
Op de herdenking van de dag dat Onze Lieve Heer naar hogere sferen verhuisde(!) . blijf ik liever met beide voeten op de grond staan. Ik lig hier met de krant van gisteren voor mij ( die ook voor vandaag geldt) en wat ik zoal te lezen krijg, brengt me zeker niet in de nodig euforie om te gaan zweven .
Ik geef even enkele hoofdtitels.
Zes keer dodelijk dosis gif .. (Wetteren) Na de chaos nu de angst.
Man die vrouw doodschoot ontsnapt aan proces
Blowen bij Manneke Paul VTM riskeert vervolging
Moordende ravage in verboden afdaling..( veertigtonner in Spa)
"Kinderen stappen zelf naar Child Focus ( meldingen misbruik gestegen)
Vriendelijke Microsoft-medewerkers blijken gehaaide oplichters en laten nietsvermoedende Belgen honderden euros betalen
Na 10 jaar bevrijd uit horrohuis Jonge Nadja sterft terwijl ze naar school fiets..
Moet ik nog verder gaan?
En vanaf hier wil ik gaan zoeken naar opbeurende berichten. Steeds negatieve berichtgeving, om gek van te worden, ik wil ook wel eens iets leuk horen! Ach ja.. ergens tussen de schreeuwende titels vond ik toch nog een sprankeltje goed nieuws.
Via facebook kon vader fatsoenlijk afscheid nemen voor hij euthanasie liet toepassen
, dat vind ik positief! Mijn medicamentjes zijn goedgekeurd (Goed nieuws voor Victor maar wat met zoveel anderen?)
Heb respect voor diegenen die zich inzetten bij een catastrofe veel meer vond ik niet en toch blijft een mens zijn krant lezen.
Zijn we dan masochisten die onszelf dagelijks blijven kwellen bij al die ellende ofwel krant-ramptoeristen sensatiebelust op politiek of maatschappelijk nieuws, of gewoon lezers die stilaan gehard zijn tegen dergelijke berichtgeving en vinden dat ze moeten geïnformeerd blijven? Feit is dat de media steeds klaar staat om op elk gebeuren of gehakketak te springen. Niet dat ze de realiteit onder de mat moeten schuiven maar de angst , het negativisme , de onzekerheid wordt dagelijks gevoed en vaak uitvergroot. Ooit bij stilgestaan welke invloed dat heeft /kan hebben op de mensen en vooral de jongeren?
Waarom blijven we dan het nieuws volgen? Je kan best voor jezelf bepalen hoe je omgaat met de berichtgeving in de media. De één vindt het prettig om al het nieuws op de voet te volgen. De ander kiest er bewust voor om zich hiervoor af te sluiten.
Opbeurend is het niet om dat s morgens naast je ontbijtbord te krijgen maar anderzijds kan je de realiteit ook niet negeren, zo is het en het ziet er naar uit dat het niet beter wordt en daartegen moeten we onze nakomelingen beschermen of gewoon leren hoe ze er kunnen mee omgaan. Hoor ik er hier een paar denken dat ik misschien in een " zware" fase zit? Maar neen hoor, gewoon realist zijn, heet dat dan!
Kanker komt steeds vaker voor en is een vreselijke ziekte die een zware hypotheek kan leggen op je toekomst. In sommige gevallen kent deze ziekte geen genade en leidt ze onverbiddelijk tot de dood. Het slechte nieuws is dat in het begin van de eenentwintigste eeuw het aantal gevallen van kanker alsmaar lijkt toe te nemen en dit zowat overal ter wereld. Je kan je dan ook de vraag stellen: Is ons leefmilieu de oorzaak van een groot aantal van deze kankergevallen?
Niemand twijfelt eraan dat verschillende externe factoren die stijging wellicht kunnen verklaren. Vooreerst is er de toename en vergrijzing van de bevolking. Het aantal kankers stijgt immers met de leeftijd en daarin speelt de vooruitgang inzake opsporing van die ziekte, medische technieken en registratie een aanzienlijke rol. Dit doet echter niets af aan het feit dat ook omgevingsfactoren en veranderingen in ons leefmilieu zeker ook verantwoordelijk zijn voor het ontstaan van bepaalde kankers. Onze levenswijze heeft in de moderne, gestresseerde samenleving ingrijpende veranderingen ondergaan. Daarmee bedoel ik - voor zover de blootstelling aan bepaalde schadelijke stoffen niet te wijten is aan individueel onverantwoord gedrag - dat we moeten rekening houden met de fysieke, chemische of biologische stoffen die aanwezig zijn in de atmosfeer, water, bodem of voeding. Hoe verklaar je anders de gekke koeienziekte, varkenspest, vogelpest aangetaste oceanen en zeeën?
Pesticiden en onkruidverdelgers...roken, veel alcohol drinken, te weinig lichaamsbeweging, blootstelling aan chemische stoffen, virussen, hormonen, een hoge dosis radioactieve straling enz...Al deze externe factoren kunnen mee inwerken op het ontstaan van kanker.
En dan zijn er nog toestanden zoals recent in Wetteren . Het is de voorbije dagen pijnlijk duidelijk geworden dat er altijd eerst een ongeluk moet gebeuren, voor er maatregelen getroffen worden.
Nu de gevolgen almaar duidelijker worden, kan de overheid het zich evenwel niet permitteren om geen maatregelen te nemen. Volgens specialisten dreigt het effect van het treinongeval op de langere termijn dramatisch te zijn. Ondertussen is ook duidelijk dat de regelgeving voor gevaarlijke chemische transporten wraakroepend is. Of liever: het gebrek aan regelgeving. Het is een bizarre situatie dat de productie en het gebruik van gevaarlijke stoffen in de bedrijven wel gecontroleerd worden, maar het transport ervan niet. Eens het goedje op de trein/boot of vrachtwagen zit, worden de regels plots een stuk lakser. Er wordt onvoldoende inschatting gemaakt van het risico van zon transport. En misschien is dat wat lastig voor de bedrijven, het is wel essentieel voor de volksgezondheid.
Waarom ik hier nu over begin? Ach iedereen kent wel iemand die kanker heeft of gehad heeft of eraan gestorven is. En als ons milieu nog meer bezoedeld wordt door giftige stoffen dan ziet de toekomst van onze kleinkinderen er met de dag kritischer uit en wat doen we?
Ani inspireerde mij toen ze een reactie naliet zo in de aard van... in mei leggen alle vogels een ei... haha Ik ben dan maar met de camera in de hand de tuin ingelopen om het nieuwe leven even in beeld te brengen en zie hier het resultaat...
Broedende merel... en
Ja, er is nog leven na de winter...
En... Als dat allemaal appeltjes worden .
Dus, zolang de natuur zich reproduceert, zijn we nog goed bezig maar als je dan hoort wat er in Wetteren gebeurd is....geen optimistische gedachte!
Hopelijk is de zomer definitief voorbij de lente gespurt. Ik stond ervan te kijken.
Ik kon mijn tuinijver niet meer bedwingen en ben onmiddellijk nog even in de tuin wat extra bloemen gaan planten.. Toen ik daar bezig was, zag ik net een kanariegele vlinder voorbij dansen. Hij leek wel dronken, dronken van deze zomerlente. Misschien was hij hopeloos op zoek naar de bloemen die er nog niet waren? Misschien is hij er morgen al niet meer? Dag dagvlinder.
Zo'n vroege zomerdag als doet ons aarzelen tussen "genieten - en verder niets" of "dit moet een Snelle Dag worden, met veel drukke bezigheid". Ik heb gekozen voor genieten alsof ik de zon wil omarmen en vasthouden.
Ik ga morgen wel verder werken in de tuin en tegelijkertijd genieten van de zon, Traag Genieten.
Bij Ani gelezen "Als je denkt dat alles tegenzit, denk dan opnieuw." Omdat het hier de laatste weken stilaan weer van alles wat teveel wordt, vind ik het volgende zo toepasselijk. Je kan dit "belerend" vinden of er je gewoon aan optrekken.... aan jou de keuze. Je kan het natuurlijk ook als neutrale lezer naast je neerleggen!
Laat de wind op de golven drijven volg de schommelingen zoals ze gaan. De wind zal je de weg wel wijzen ook als je niet stevig kunt staan.
Vertrouw je gevoel en vertrouw je hart vertrouw de natuur in kolkend water. Laat je afdrijven ook als die wind je tart sta niet te lang stil bij later.
De ups en downs in ons korte leven staan voor golven groot en klein. Hoe erg die golven ook zullen beven weet dat er ook nog sterren zijn.
Wees niet eenzaam in het inktzwarte water weet dat het vol leven is daarin. Zorg voor je eigen golven in je leven geef je hart vrijheid en je vindt weer zin .
Zeil dus weg op je eigen gedachten laat de wind tegenslagen wegblazen. Geef toe aan je hart dat je wilt volgen geniet van stilte in plaats van razen..
Farid rijdt met zijn VW-busje en gezinnetje (Fatima en negen schattige kinderen)
voor het eerst naar de Vlaamse kust. In Bredene toegekomen bemerkt hij een
plaatje met de tekst: 'Duinenweg'. "Nonde, nonde!" sakkert Farid 'Duinen zijn weg!'
Even later merkt hij een plaatje met Strandweg' en daarna met "Zeeweg". "Alles weg!" sakkert hij nogmaals. "Wij dan maar beter teruggaan naar Borgerhout."
Het begint al te schemeren als een politiepatrouille Farid staande houdt op de autobaan.
"Uw rechter voorlicht brandt niet," meldt de agent. "Lamp en licht ook weg!" sakkert
de radeloze man. "Geen nood," zegt de agent "Drie kilometer verderop bevindt zich
een benzinestation. Daar kunt u een nieuwe lamp laten steken." Farid is opgelucht dat hij geen boete heeft gekregen. Even later arriveert hij bij het
benzinestation en bemerkt een plaat met de tekst: 'Halogeenlampen'...
Elk jaar weer heb ik bewondering voor de natuur, verwondering ook, zeker op 1 mei want dat betekent meiklokjes... die kleine bloemetjes overal in de tuin, heerlijk geurend om te plukken voor een paar boeketjes in huis.
Alleen vrees ik dat ik dit jaar de meiklokjes in de bloemenwinkel zal moeten halen want mijn bloementuin loopt door het koude weer hopeloos achter!
Maar 1 mei is ook het feest van de arbeid, het feest van de socialisten. Ik ben een meisje (nu ja!!!) dat katholiek is opgevoed. Elke zondag verplicht naar de mis, tot mijn twintigste, een nonnenschool, geen sex voor het huwelijk (...), niet gaan samenwonen maar trouwen onderdrukt en gebrainwasht door de kostschool ...
Ik ben maar matig geïnteresseerd in politiek, maar je zal ze weer horen vandaag op de radio of TV die politiekers met hun hoogdravende speechen en ik weet nu al dat ik sommige heel benepen zal vinden. We leven in een verenigd Europa, in een wereld die alsmaar kleiner wordt en kunnen niet langer stilstaan bij te persoonlijke toespraken.
Maar 'k wil me niet wagen aan politiek, het zijn maar gedachtensprokkels die ik hier opschrijf, zomaar bedenkingen, net op de valreep. Voor mij is het gewoon 1 mei. Geniet ervan!
Toen onze beide kinderen zwanger waren, kozen ze - met het fiat van de grootouders - bewust voor een jongere peter en meter voor hun spruiten. Oma en oma ben je sowieso dus waarom niet. Intussen is er reeds één oma weg en houden de andere " oudjes" zich stevig vast aan de graszoden!! Maar dat een zoveel jongere meter ook eens aan het kortste einde zou kunnen trekken daar rekende niemand op. Nu houden we ons harte vast en duimen we met zijn allen voor de meter (39j) van kleinzoon 2. Sinds een 8 tal jaren sukkelt die met de lever en staat ze op een lijst voor transplantatie. Tot nog toe hielp medicatie om haar toestand toch enigszins leefbaar te houden tot gisteren... Rond 23u30 kregen we een alarmerend telefoontje van de dochter dat de meter op het intensieve ligt in Leuven, volledig gecrashet is met acuut gevaar want ze heeft dringend een nieuwe lever lever nodig. Ze werd meteen op de lijst van top prioriteit gezet. Hoe erg het ook lijkt, nu moeten we hopen dat iemand sterft en ook nog eens zijn/haar organen afstaat en dan nog een geschikte donor is want ze heeft ook een speciale bloedgroep!! Maar haar situatie is niet alleen erg voor de kleinzoon , ze heeft zelf ook een gezinnetje met 2 kinderen 9j en 6j die hun mama nog dringend nodig hebben. We hopen hier dat er snel een lever gevonden wordt en houden bij elk telefoontje ons hart vast!!
Bij zo'n situatie sta ik even stil bij het feit dat er nog steeds te weinig mensen zo'n wilsbeschikking voor organendonatie hebben en dan wordt het in bepaalde gevallen heel moeilijk voor de nabestaanden om op het moment zelf zo'n beslissing te nemen. Ik heb een tijdje geleden gezegd dat ik om zo'n papieren zou gaan naar de gemeente en wil er nu echt ook eens werk van maken hoewel....wat kan men nog aanvangen met de ' versleten" organen van iemand die stilaan naar trammetje 7 gaat? Ben jij voor of tegen het ter beschikking stellen van je organen na je dood?
Tegenwoordig zie je steeds vaker bomen waarvan de takken halverwege zijn afgezaagd, dat geeft een beeld van een geamputeerde en verminkte boom. Kandelaberen (fors snoeien) van bomen noemen ze dat. Kandelaberen geeft de boom een vorm die lijkt op een kaarsenkandelaar.
Soms worden bomen in omvang te groot, nemen veel licht weg, staan in de weg, zijn door de storm beschadigd of ziek. Vaak wil men de boom dan wel graag behouden en gaat men als noodgreep de boom kandelaberen, dat is het afzagen van alle takken tot er alleen nog maar een stam en takstompen overblijven. Sommige bomen lenen zich beter dan de ander om gekandelaberd te worden.
Deze geamputeerde bomen geven vooral in het voorjaar een trieste aanblik.
Maar er valt iets over te zeggen.
Elke boom heeft zijn eigen vorm. Door de boom op de juiste manier te snoeien zal deze zijn vorm behouden. Daarnaast is veiligheid van belang wanneer er onder of naast de boom verkeer rijdt of voetgangers lopen. Bomen op de juiste hoogte en vorm snoeien om bijvoorbeeld verkeer te kunnen laten passeren, moet kunnen.
Maar ik dacht aan niets van dit alles toen ik dat beeld van die kale bomen zag. Ik had juist vernomen dat een goede kennis (50 j) borstkanker heeft en dat haar vrijdag een al dan niet borstbesparende operatie wacht. Die geamputeerde bomen deden me spontaan aan haar denken.
Verschiet jij nog van zo'n beeld? Daar zouden we toch nooit mogen aan gewoon worden!! En dan de nieuwsberichten! De terroristen van Boston zijn gekend, één ervan werd doodgeschoten de andere is opgepakt! Slaan de stoppen door? Wat is dat toch de laatste tijd? Vandaag worden leerlingen neergeschoten door een oud-leerling , morgen worden leerkrachten bedreigd met een mes overmorgen verstoren zieke geesten wat een jaarlijks sportevenement moest zijn... en ik kan zo verder gaan.
Je begrijpt wel wat ik bedoel met deze voorbeelden. Het lijkt onrealistisch maar de laatste tijd hoor je niets anders meer dan zinloos geweld en terreur op nieuwsuitzendingen. Wat is deze hallucinante krankzinnigheid die de mensheid lijkt te teisteren?
De dag van vandaag worden elke dag mensen achtergelaten met verdriet, verbijstering en onbegrip. We lijken wel te maken te hebben met een soort "trend". Wat zijn de motieven? Wraak? Geestesgestoordheid? Godsdienstige redenen of....? In veel gevallen van serie- of massamoord gaat het naast wraak ook om aandacht trekken en in de media komen, vrees ik. Wat is dan de reden(ering)?
"Ik wil per se beroemd worden, met mijn talenten lukt dat niet meer dus moet ik op een negatieve, gewelddadige manier in de media zien te geraken . Is dat het? Is het de frustratie dat je tegenwoordig gewoon zo weinig mogelijk talent en zo veel mogelijk geluk en connecties moet hebben om iets te betekenen voor de wereld die sommige mensen parten begint te spelen? Wordt deze ziekelijke moordlust veroorzaakt door talloze gewelddadige films en computerspelletjes ? Misschien wel. Het is alleszins onverantwoord dat steeds jongere kinderen aan zulke ongeloofwaardig amorele spelletjes worden blootgesteld maar anderzijds mogen kinderen toch ook niet overbeschermd worden en mag men niet alle computerspelletjes zomaar afwijzen. Tenslotte zijn veel kinderen wel volwassen genoeg om met die dingen om te gaan. En is het niet zo dat kinderen net op zoek gaan naar wat men hen verbiedt?
Moeten we straks onze kinderen opsluiten in kleine kamertjes met enkel troetelbeertjes, mousse speelmatten en puzzels van Disney? Of is net dán de kans groter dat er vroeg of laat een kortsluiting plaatsvindt in hun hersenen en hun stoppen doorslaan? Of is het voorkomen van recente vreselijke gebeurtenissen dan toch de schuld van één of ander "band" die liedjes uitbrengen met demonische teksten, als je ze eenmaal achteruit hebt afgespeeld? Zijn het "zieke geesten" die jongeren verborgen boodschappen meegeven in films en liedjes? Of is het allemaal de schuld van de ouders? Is dit waar deze nieuwe vorm van opvoeden ons heen leidt?
Zoveel vragen en zo weinig antwoorden.
Ik heb ook al met verschillende jongere mensen hierover gedebatteerd en zij weten net zomin het antwoord. De meesten kunnen zich niet voorstellen dat zoiets kan gebeuren in deze maatschappij. Ze kunnen niet geloven dat er zich op elke middelbare school een labiele potentiële psychopaat kan schuilhouden....of dat wat een gezellig groepsgebeuren moet zijn, verstoord wordt door een zieke geest, want anders kan je dat toch niet verklaren? Sommigen vinden zelfs dat de doodstraf op zijn plaats is in geval van willekeurige of doelgerichte massamoord.
Ik heb alleszins het gevoel dat de maatschappij zijn greep verliest op dit soort fenomenen en ik ben bang dat ze steeds vaker zullen voorkomen. Volgens mij kan je enkel vermijden dat je eigen zoon of dochter zoiets krankzinnigs uithaalt door een eerlijke en open vertrouwensrelatie op te bouwen met je kinderen. Uit de hersenmassa ontsprongen gedachten die maar blijven rondmalen en tegen de wanden van de hersenpan aan blijven botsen, gaan steeds gevaarlijkere proporties aannemen. Wie zich opsluit in zijn eigen gedachten, zonder af en toe eens van gedachten te wisselen met iemand anders, kan volgens mij na een tijd zo maniakaal bezeten geraken door zijn eigen (gevaarlijke) hersenspinsels dat het vroeg of laat uit de hand moet lopen.
We kunnen dit fenomeen op de maatschappij steken, of op nog iets groters, de wéreld! Maar daar geraak je niet ver mee. Elke mens is tenslotte verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Laten we beginnen met dat te aanvaarden. Als ieder op zijn eigen "huisdier" let, dan heeft geen enkel huisdier een basisbehoefte te kort en zal geen enkel huisdier een ander schade toebrengen. Als iedereen op zichzelf zou letten, denk je eens in wat voor een prachtige wereld we dan zouden leven. Was het maar zo simpel!
Waarom maak ik het mezelf altijd zo moeilijk ?
Een vraag die ik mezelf altijd stel na de inspanning (maar eerlijk gezegd soms ook al tijdens).
Vermits we eindelijk wat droog en relatief warm weer hebben, zijn deze week mijn dagen gevuld met het tuingebeuren.
Als jullie me dus zouden gezocht hebben dan was ik in de tuin. Ik ben er druk bezig geweest met van alles en nog wat. Er was nog zoveel te doen na zo'n lange winter en dat kon echt niet meer uitgesteld worden.
Deze week ben ik er dus ingevlogen met de bedoeling dat tegen het einde van de week de tuin er weer piekfijn bijligt. Waar ik eergisteren een border enkel onkruidvrij wou maken, begon ik me plots te ergeren aan een struik die stilaan een groot deel van de tuin achter het terras inneemt. Even mijn slaapgenoot erbij gehaald en bekeken hoe we dat konden oplossen.
Inperken, was de enige oplossing. Maar natuurlijk gaat dat niet in één-twee-drie. Putje delven rond de struik, de welig tierende wortels met de spade doorsnijden, wringen aan die woekerdinges (lees : met heel mijn gewicht er gaan aanhangen ), het heeft even geduurd, maar uiteindelijk was het overtollige er uit en ziet het hoekje er weer verzorgd uit! Straks staat het weer mooi in bloei! Het is hard labeur, maar geen nood hoor, ik laste op tijd en stond een rustpauze in om even over de haag te gluren en een babbeltje te slaan met de buurman nu ons Pazke niet meer in de buurt is. Hij heeft het ook erg druk in zijn tuin.
De boog kan toch niet altijd gespannen staan nietwaar? Van pure voldoening ben ik gisterenavond nog tweemaal rond mijn tuin gegaan, heb ik een paar keer door het raam gekeken of mijn "schoon" werk niet weggelopen was.
Ondanks dat ik vanmorgen geradbraakt mijn bed verliet heb ik toch geen spijt van de hele operatie.
De bomen in onze tuin wiegen mee met een zachte bries. Elk blad, elke bloesem staat te dringen. Nog even, nog een beetje zon, nog eventjes.
Moeder natuur lijkt niet langer te kunnen wachten, het hoogtepunt nadert. Straks barst elke knop open in een groen kleurenpalet, teder, fris en zacht. Net een meisje, nog half kind, maar straks een parel ... vol verwachting, vol verlangen , vol leven en dromen.
Nog even, nog eventjes , schoonheid , nog een beetje geduld .
Gisteren vond ik in de brievenbus een doodsbrief - de tweede al sinds we terug thuis zijn- en dan is het altijd even bang afwachten wie er nu van ons heenging...Het is dan ook een shock als je merkt dat het iemand is die nog veel te jong was om te sterven iemand die ik nog voor onze reis gesproken had... Toen ik - nadat ik het gelezen had - naar de supermarkt ging, was ik even de kluts kwijt en liep ik wat verloren tussen de rekken met voedingswaren, diep in gedachten verzonken. Het kan ons allemaal overkomen- dat is het grootste cliché dat je op zo'n moment kan bedenken- en geloof me ik was dat moment niet echt origineel! Hoewel de jaren stilaan hoger genoteerd staan op mijn levenslijn, leef ik toch nog in de overtuiging dat ik de volgende ochtend weer zal ontwaken en plannen maken. Je probeert je niet druk te maken in zaken die zouden kunnen gebeuren en die vooral als er iemand sterft zo alledaags zijn! Terwijl ik tussen die rekken liep, dacht ik aan de familie van de overledene en hoe ze nu elke ochtend ontwaken in een nachtmerrie! En dan dacht ik hoe ons leven zou zijn mochten we één van onze kinderen ( die even oud zijn als de overledene) verliezen en aan de ondraaglijke leegte die er dan zou ontstaan! Alsof je je kunt voorbereiden op een groot verlies... de impact van een dood is altijd enorm. Terwijl ik mezelf kwalijk nam dat ik op dat moment bijna zelfmedelijden durfde te hebben, schoten me de tranen in de ogen ergens ter hoogte van de zelfrijzende bloem! Op dat moment rinkelde mijn GSM, het was een oudere vriendin 77j die ook met haar gezondheid sukkelt. Normaal als ik aan het winkelen ben houd ik gesprekjes kort maar nu nam ik de tijd om haar te laten praten want je weet het nooit wanneer het misschien de laatste keer is!
Onze brievenbus maakt soms overuren als ze wordt volgepropt met aanbiedingen.
Gelukkig heeft de buurvrouw tijdens onze afwezigheid de bus elke dag leeggemaakt anders zag je mij niet zitten achter die stapels reclame... Maar een andere keer meer over dat onderwerp.
Nu ben ik van natuur wel zo'n nuchter persoontje dat ik heel goed begrijp dat ik niet alles hoef te kopen wat ze mij voorhouden.
Maar soms kan ik de verleiding niet weerstaan en wil ik toch achter dat ene koopje aan.
Dat overkwam mij zaterdag.
Er waren sierpotten in de aanbieding en ik kon er nog best een paar gebruiken om de komende zomerplanten in kwijt te geraken.
Ik besloot met de auto te gaan want ik kon moeilijk met mijn armen vol potten naar huis fietsen!
Het was rustig in de stad. Veel zaken hadden hun etalages reeds voorzien van zomerse toestanden.
Inmiddels kwam de zon heel voorzichtig om de hoek kijken en de temperatuur werd zelfs zo aangenaam dat ik besloot buiten op een terras te gaan genieten van een kopje koffie.
Waarschijnlijk dachten meer mensen dat, want er zaten al heel wat vroege genieters.
Ik bestelde koffie met wat lekkers er bij en zat in mijn eentje alles eens te bekijken wie er al zo zaten op het terras.
Ik kreeg gezelschap van drie heren naast mij. Het bleken Duitsers te zijn.
.
Opeens hoorde ik één van de heren opmerken: Belgen zijn toch best een beetje vreemd.
Hoewel mijn Duits niet meer zo denderend is, spitste ik toch mijn oren, want daar wilde ik natuurlijk wel het fijne van weten. Hoezo? vroeg zijn buurman. Wel, ging de spreker verder, in welk land zie je nou mensen met dikke jassen aan op een terras koffie drinken als de zon maar even schijnt?
Omdat ik weet dat mijn Duits nu niet bepaald vlekkeloos is, had ik gelukkig niet de neiging om op dit onderwerp in te gaan. Maar het zette mij wel aan het denken. Is dat zo? Vroeg ik mijzelf af.
Ik keek eens om mij heen en inderdaad, de Duitse "Herren" hadden gelijk.
Alle terrasgebruikers zaten erbij alsof er elk moment nog een winterprik kon losbarsten..
Ook ik kon mijn hand in eigen boezem steken maar ik had een excuus ( haha) na de Zuiderse warmte moet ik nog wat aanpassen !!.
Toch voelde ik mij een beetje gepikeerd.
Ik liep zowaar in mijzelf te mopperen. Waar bemoeien die Duitsers zich mee, moeten wij toch weten.
Gelukkig kreeg ik mijn goede humeur weer terug toen ik de sierpotten stond te bekijken.
In mijn gedachten zag ik ze al staan vol met bloeiende planten.
Op de terugweg bleken de etalages een grote boodschap te hebben voor het winkelend publiek.
Ze probeerden ons attent te maken dat het nu echt eindelijk lente wordt en dat zij de oplossing hadden om de lentekriebels te krijgen.
Ik kan het nog sterker vertellen, ik heb al lang de zomer in body en soul. Nu nog de werkelijkheid!!
s Ochtends
Als de nacht de dag ontwaart.
Als grijze nevels
handen zijn die naar elkaar grijpen
maar elkaar missen op een haar
voor de zon
dit alles doet verdwijnen.
Dan voel je de stilte
van het oneindig verlangen.
Dag en nacht.
Ze zien elkaar
maar zullen nooit
samengaan.
Tussen nacht en dag
zijn er nevels
die beide nooit hebben verdrongen.
Wat me opviel toen we thuiskwamen was dat de natuur bijlange nog niet in gang geschoten was. Ik had verwacht dat de lentebloesem volop de tuin zou kleuren maar helaas de tuin lag nog steeds - zoals de mensen- te wachten op zon. Enkel hier en daar kleurde een voorjaarsbloemetje de bruine aarde tussen het onkruid dat zich van de wintertoestanden niets aantrekt.
Terwijl de mensen haast niet meer kunnen wachten op de zon - die dit jaar wegens aanhoudende sneeuw en koude wegbleef- begint toch stilaan de late lente gestalte te krijgen. Hier en daar zie je al een enkel rokje boven optimistische rillende melkflesbenen of een bosje klokjes dat smeekt naar meer zon. Iedereen - de mens en de natuur- smácht naar warmte en zon maar helaas slapen de parasols nog in hun winterse foudralen.
Wat me ook opviel op onze terugreis waren die kale bomen die er andere jaren al groener bij stonden en ik ben zeker dat ook zij, zoals de mensen, staan te popelen om zich in de zon te wentelen.
Ook bomen zijn van vlees en bloed, al is het dan bij wijze van spreken. Het zijn unieke creaturen, ieder voor zich en de één zo goed als de ander, ook al is het een doodgewone populier of een forse plataan. Zelfs als ze gekloond zijn, zoals veel vrucht- en fruitbomen, hebben bomen karakter en persoonlijkheid. Ze proberen ons zo graag te vertellen dat ze die chagrijnige winterblues eindelijk willen afleggen zo gauw de blaadjes weer gaan groeien. Hun knoestige takken schrijven het in blokletters op een staalblauwe hemellucht.
Als ik rondloop in de tuin dan zie ik dat weldra het grote wonder weer zal gebeuren zoals waaiend wasgoed, spelende lammetjes en oogstrelende bloesem tussen de groenende boomtakken . Maar voor het zover is, wil ik graag nog eenmaal stilstaan bij het laatste stadium waarin onze verstokte zuurpruimen zichzelf zijn. Kijk vandaag en morgen nog snel eens naar buiten, been nog eenmaal door het park of ga aan de wandel in het bos en kijk naar de kale stammen, de takken, de wortels en voel de kracht, de eigenheid, de werkelijke schoonheid van onze grote eiken-, beuken- of andere houten vrienden en bedenk dat het pas in november zal zijn dat we hen weer in hun allerindividueelste expressie zullen terugzien want straks verschuilen ze zich weer achter een zee van groen.
Ik ben eigenlijk niet geschikt om te winkelen in een supermarkt, dat slenteren van rek naar rek... niet echt iets voor mij! We hebben in de keuken een bord hangen, waarop ik netjes alles noteer wat ik nodig heb en dat schrijf ik dan mooi op een papiertje over. Maar pas daarna gaat alles gegarandeerd mis.
Het begint vaak al op de parking. Het vergt vaak heksentoeren, apentrucjes en eindeloos gevloek om een parkeerplaats te zoeken tussen de auto's die "galant" twee plaatsen hebben ingepalmd.
Meestal neem ik geen winkelkar. Niet alleen ben ik ervan overtuigd dat die meegerekend wordt aan de kassa , het is ook vaak zeer onhandig om met die vaak dwarsliggende wagentjes tussen de mensen te laveren die zelf met hun kar aan de hand een koffieklets tussen de winkelrekken houden. Dat ik toevallig dat ene merk van koffie wil hebben, precies op de plaats waar zij hebben halt gehouden, doet me bijna vragen of ze er soms een koekje bij willen? Maar ik vrees dat ze me dan zullen bekijken alsof ze net een buitenaards wezen hebben gezien.
Om die reden beperk ik me in vele gevallen tot een winkelmandje met mijn lijstje in de hand. Je weet wel, dat lijstje van daarnet. Alleen staat niets in de juiste volgorde. Mijn lijstje gaat van tomaten over waspoeder naar vlees, suiker en cornflakes, zonder het keuken en - toiletpapier te vergeten. Maar de winkel denkt daar anders over, heeft een eigen logica die mij vreemd is. Zo gebeurt het vaak dat ik thuis kom en dan pas zie dat ik twee zaken vergeten ben, terwijl er maar zeven dingen op mijn lijstje stonden en toch meer mee had dan ik plande om te kopen! Daarom ga ik af en toe ook zonder lijstje winkelen als ik er de tijd voor heb. Dan struin ik elke gang door, probeer niet luidkeels te roepen als iemand zomaar tegen me aan loopt en doe ik keihard mijn best om niet al te kwaad te kijken naar iedereen die met de kar tegen mijn hielen rijdt en gooi ik alles wat thuis ontbreekt in het mandje. Alleen volgt ook mijn geheugen een logica die mij soms vreemd is. Want soms kom ik dan terug met 3 tubes tandpasta, omdat ik echt wel zeker weet dat er geen meer is om dan te constateren dat de badkamerkast ineens zelf tandpasta heeft geproduceerd en zes tubes tevoorschijn tovert. De shampoo werd dan weer gretig opgedronken blijkbaar: daar vind ik niets meer van terug en die ben ik toch wel vergeten zeker? Vroeger waagde ik het nog om datgene dat ik vergeten was, met of zonder lijstje, toch nog diezelfde dag te gaan halen. Het is echter beschamend om na de tweede supermarkt rit te moeten constateren dat je dan nog iets vergeten bent.
Ik zou bijna zeggen dat ik niet zo erg van supermarkten houd. Ik koop er zaken die ik niet nodig heb, vergeet soms wat thuis ontbreekt en aan de kassa is mijn rekening altijd veel te hoog. En dan te bedenken dat ik na een paar weken van weggeweest te zijn toch maar best even een supermarkt binnenloop!
Hoe graag we ook op reis gaan, steeds ben ik blij terug thuis te komen in ons stulpje... Misschien komt het door de crisis en het verlangen naar geborgenheid, maar het valt op dat velen op zoek zijn gegaan naar wat dat nu écht is, een thuis! Thuis gaat om de mensen van wie we houden, de plek waar je al eens de kluns bent geweest, de zaag, maar vooral waar men je ondanks alles nog steeds graag ziet. Maar verder is thuis ook om van alles en nog wat: de tuin, persoonlijke spullen, de meubels, een leuke buurt, een goede chauffage ,voor sommigen zelfs een huisdier zoals een kat die spinnend op de schoot een nestje maakt of de hond die "hondstrouw" aan je voeten ligt. Thuis is ook de plek waar je zelf kan "nesten". En dan bedoel ik niet zozeer je huis inrichten maar een plaats geven aan de dingen die je belangrijk vindt, aan je gezin dat groeit en verandert. Over meubelen kan je discussiëren of ze mooi zijn en of je dat ene stukje wel nodig hebt, maar over nesten kan je dat niet. Nesten is noodzakelijk voor een gezond leven. In tijden waar gemakkelijk pillen geslikt worden voor allerlei emotioneel leed, vind ik het belangrijk om even te herinneren aan het medicijn dat een warme thuis kan zijn. Daarom ben ik altijd blij als ik uiteindelijk terug thuis kom al was ons verblijf ook heerlijk door de zon en de vrienden in de buurt. Mag ik iedereen die hier langskomt veel nestwarmte wensen?
Soms vraag je je af waar bepaalde gezegdes vandaan komen. Zo ook de tijdsgebonden uitdrukking : "Dat zijn vijgen na Pasen."
Daarvoor moeten we teruggaan naar de Middeleeuwen, toen de katholieken nog echt een vastentijd kenden, de veertig dagen die aan Pasen voorafgaan. Alle dierlijk voedsel was verboden, zelfs boter mocht niet . Het gevolg was dat de mensen tijdens het werk af en toe een inzinking kregen door gebrek aan energie. En wat deden ze daaraan? Ze aten een gedroogde vijg, echte energiebommen dankzij de suiker. Vijgen werden massaal verorberd tijdens de vasten.
En dan was het Paaszondag, een hoogdag in de katholieke kerk. Op elke tafel kwam een lammetje, er was niemand die nog zin had in vijgen. De vijgen waren overbodig, of kwamen te laat ... vandaar, vijgen na Pasen.
Dat het onder de " haasachtigen " ook niet altijd van een leien dakje liep, bewijst het volgende verhaal.
Hans Andreus over paashazen en paaskonijnen
Eeuwen lang hadden de konijnen, wanneer het tegen de tijd van Pasen was, met lange gezichten rondgelopen.
"Waarom moet er met Pasen toch altijd een paashaas zijn?" mopperden ze, "en nooit eens een paaskonijn? Zijn wij soms minder dan de hazen? Kunnen wij niet net zo goed springen en hard lopen? Hazen rijmt toevallig op Pasen, dat is waar, maar je wordt toch geen paashaas, omdat je familie toevallig op Pasen rijmt?"
En ze mopperden en pruttelden, jaar in, jaar uit, honderden jaren lang. Tot de konijnen op een dag, niet zo erg lang geleden, besloten dat het maar eens uit moest zijn met die malle instelling van elk jaar een paashaas. Dit jaar zou er een paaskonijn moeten komen. En alle konijnen hielden een grote vergadering en schreven een brief aan de hazen, waarin stond:
"Waarde hazen, eerlijk is eerlijk: wij vinden dat er maar eens een paaskonijn moet komen. Hoogachtend, De Verzamelde Konijnen."
Die brief lieten ze bezorgen door drie konijnen die alle drie een bord op hun schouders droegen, waarop stond: DIT JAAR MOET EEN KONIJN PAASKONIJN ZIJN. Als de hazen het nu nog niet begrijpen, zeiden de konijnen, dan willen ze het gewoon niet begrijpen en dan nemen we andere maatregelen.
Maar dat was gelukkig helemaal niet nodig. Want de hazen begrepen het best en vonden dat de konijnen gelijk hadden. Ze schreven een brief terug:
"Waarde Konijnen, Het is heel rechtvaardig dat er ook eens een konijn voor opdraait en het komt ons goed uit, want onze paashaas heeft last van reumatiek. Gaan jullie je gang dus maar. Hoogachtend, De Paashaas en De Andere Hazen."
De konijnen waren erg in hun schik. Maar nu moesten ze eens bedenken wie er paaskonijn zou worden. Dat wilde ieder konijn wel en ze kregen er flink ruzie om, maar tenslotte vonden ze dat Bastiaan Konijn de beste keuze was want Bastiaan was een flink en onvermoeibaar konijn van een goed ras. "Een hele eer," zei Bastiaan, "en ik zal proberen om mij die eer waardig te betonen. Maar kan iemand mij zeggen wat eigenlijk het werk van een paashaas, pardon, paaskonijn is?" Er viel eerst een diepe stilte en daarna praatten alle konijnen door elkaar. Ze wisten allemaal wel dat paashaas zijn iets met eieren en zo te maken had, maar hoe dat precies in elkaar zat, daar hadden ze geen idee van.
"Goed," zei Bastiaan, "dan ga ik wel even naar de oude paashaas toe."
Dat deed hij en hij vroeg wat nu het werk van een paashaas of paaskonijn was.
"Het is een verschrikkelijk werk," zei de paashaas. "Ik ben blij dat ik niet meer hoef. Au! Tja, dat is de reumatiek die ik verleden jaar heb opgelopen, toen ik in het holst van de nacht eieren zat te schilderen." "Aha," zei Bastiaan, "dus een paaskonijn moet eieren schilderen." "Altijd maar eieren schilderen," antwoordde de paashaas. "Van 's morgens vroeg tot 's avonds laat en van 's avonds laat tot 's morgens vroeg."
"Kun je je daar dan niet bij laten helpen?" vroeg het paaskonijn.
"O nee, dat mag niet," zei de paashaas. "Je mag je wel laten helpen met het eieren halen en het kopen van verf, maar het verven en verstoppen van de eieren, dat moet je zelf doen. Dat hoort nu eenmaal zo, anders ben je geen echte paashaas."
"Dan zal het wel moeten, want ik wel een echt paaskonijn worden," zei Bastiaan. " Dus: eieren halen, verf kopen, eieren schilderen en verstoppen voor de kinderen?"
"Dat is het," zei de paashaas, "en je mag wel opschieten, want veel tijd is er niet meer. En o ja, je moet de eieren natuurlijk eerst hard koken. Maar daar mag je je weer bij laten helpen."
Bastiaan bedankte de paashaas. Teruggekomen bij de konijnen, stuurde hij onmiddellijk vijfentwintig andere helpers naar de stad om potten verf te kopen en samen met vijfentwintig andere helpers ging hij alle kippen van alle boerderijen langs om de "eieren-voor-Pasen" op te halen. Daarna werden de eieren gekookt en moest hij beginnen met verven, helemaal in zijn eentje. Hij verfde wel duizenden eieren in de komende dagen en nachten. Hij verfde ze rood en geel en blauw en met spikkeltjes en sterretjes en tierelantijntjes; ze zagen er werkelijk prachtig uit. De dag voor Pasen was hij ermee klaar. Maar toen moest hij ze nog overal gaan verstoppen: in tuinen en in het gras van de weilanden en op de gekste plaatsen, door het hele land. Gelukkig had hij een heel grote bakfiets bij zich die heel hoog opgeladen was met de kleurige eieren, want anders had hij steeds naar zijn voorraad terug gemoeten. Hij werkte tot vijf uur 's morgens door en toen begon het tot overmaat van ramp nog te regenen ook. Maar hij was bijna klaar, verstopte zijn laatste eieren en reed toen op zijn lege bakfiets door de regen naar zijn lekkere warme hol, waar hij meteen in slaap viel van moeheid.
Diezelfde morgen - paasmorgen dus - begonnen de kinderen naar eieren te zoeken, zodra ze waren opgestaan. Maar wanneer ze de eieren vonden, zetten ze verbaasde en verdrietige gezichten.
"Die eieren zijn helemaal niet gekleurd!" riepen ze uit. "Het zijn doodgewone witte en bruine eieren. Zijn dat nou paaseieren?!"
"Ja, dat is gek," zeiden hun vader en moeder. "Zo iets is nog nooit gebeurd? Zou de paashaas soms ziek geweest zijn?"
De hazen hoorden dat er niet een van al die paaseieren gekleurd was en ze begonnen hard te lachen en renden meteen naar de konijnen om het te vertellen. En de konijnen maakten Bastiaan wakker en riepen:
"Wat ben jij nu voor een paaskonijn? Je hebt de paaseieren helemaal niet geverfd!"
"Niet geverfd!" riep Bastiaan boos uit. "Wat zeg je me nu? Dagen en nachten heb ik geverfd, zonder ook maar een uurtje slaap. Kijk, daar staan de lege bussen nog."
Hij liep naar de ingang van zijn hol en raapte een van de lege bussen op. De bus was behoorlijk natgeregend, maar het etiket hing er toch nog zo'n beetje aan. WATERVERF stond er op het etiket. Bastiaan keek ernaar en riep toen:
"Waterverf! Ja, natuurlijk dat er geen kleur meer op die eieren zit! Allemaal weggeregend! Mijn mooie kostelijke kleurtjes weggeregend!" Hij keerde zich tot een stuk of wat helpers die de potten verf hadden gekocht en ging verder: "Uilskuikens! Uilskonijnen! Wie koopt er nu waterverf! Wie koopt er nu verf die niet tegen water kan!" "Je hebt het toch zelf ook niet gezien?" merkte een van hen op.
"Nee, omdat ik het te druk had!" riep Bastiaan. "Maar ik doe het niet meer. Ik wil geen paaskonijn meer zijn. Allemaal werk voor niks. Au! Zie je wel, reumatiek krijg ik ook al." En hij ging weer op zijn leger liggen en was binnen een minuut in slaap.
Het volgend jaar was er niet één konijn dat paaskonijn wilde zijn. En de paashaas was te oud, dus kozen de hazen een nieuwe paashaas die jong en sterk was en zei: "Een Paashaas moet een haas zijn."
* * * EINDE * * *
Dit gezegd zijnde... aan alle pseudo Paashazen .. maak er een feestdag van met of zonder zon!
Met een lach vergeet je de koude een beetje...dat is toch de bedoeling!!
Een boer is met zijn knecht op het land als hij tot aan zijn enkels in de blubber zakt. "Ga mijn laarzen halen", zegt de boer. Als de knecht bij de boerderij is, komt hij de twee bloedmooie dochters van de boer tegen. "He, wat doe jij nou hier", vragen de meiden. "Ik mag van de boer met jullie allebei naar bed," zegt hij. "Daar geloven we niks van ", zeggen de meiden. "Oh nee? Wacht maar dan vraag ik het hem ", zegt de knecht. En hij roept keihard naar de boer op het land: "Moest ik er nou 1 pakken of 2?" Boer schreeuwt terug : "Allebei natuurlijk!!!"
Momenteel moet je blijkbaar de Vijftig tinten" boeken gelezen hebben om in te zijn, al zou ik zeggen...niets gemist als je ze niet las!!
Waarom ik er dan met de titel van mijn logje toch naar verwijs?
Ik heb zopas een pil van een boek( 622 blz!!) uitgelezen nl Congo van David Van Reybrouck en vind het spijtig dat het nooit zon furore zal maken als die tinten boeken hoewel het goed zou zijn als meer mensen het lazen!
Waarom?
David van Reybrouck beschrijft de verbijsterende geschiedenis van Congo vanaf 1870- ruim voor de komst van de ontdekkingsreiziger Stanley - tot en met de invloed van China in de laatste 10 jaar en de recente economische crisis. De kern van het boek is opgebouwd uit vijftien hoofdstukken, waarbij elk hoofdstuk een bepaalde periode belicht. Van elke periode komen er levende getuigen aan het woord en aan de hand van hun herinneringen ontstaat een geschakeerd beeld van het leven en de mens in de geschiedenis van Congo. En neen je moet geen geschiedenis freak zijn om dat boek uit te lezen!!
Van 1885 tot 1908 werd het land bestuurd door koning Leopold II die er een fortuin aan verdiende door de exploitatie van rubber. De kolonisatie door België in de periode 1908 tot 1960 zorgde wel voor industrialisatie en infrastructuur, maar werd ook gekenmerkt door paternalisme. (Paternalisme is het optreden van de overheid of gezaghebber tegenover het volk in een vreemd gebied (kolonie of vroegere kolonie) als een vader of voogd die het goede met het volk/ zijn kinderen voorheeft, maar hun geen invloed van belang geeft op hun eigen aangelegenheden.)Dit gezegd zijnde haha.... De overgang naar onafhankelijkheid rond 1960 is een lang verhaal vol idealisme en gekonkel. Het land kwam terecht in chaos en na 32 jaar dictatuur onder Mobutu leidde dat tot één van de dodelijkste conflicten sinds de Tweede Wereldoorlog. Alsof je het zelf mee beleeft, dompelt Van Reybrouck met Congo je onder in de onvoorstelbare geschiedenis van een land dat gezegend (want rijk) en gedoemd (want doelwit) zijn noodlot tegemoet is gegaan.
Maar Congo gaat ook over een verveelde Koning die zichzelf belangrijker of machtiger vindt dan zijn omgeving, over roekeloze besluitvormingen, over stoelendansen (landjepik), ongelofelijke ontberingen, oerwouden - en rivierhandel, geletterde slaven, inheemse ziekten, technologische ontwikkelingen en traditionele leefpraktijken, urbanisatie en het ontstaan van een levendige stadscultuur, dans en muziek, ongekende wreedheden, sadisme, rassenhaat, roofzucht, rubber en diamant, trots en erkenning, inlandse gebruiken en beschavingsoffensieven, wonderlijke genezingen en nieuwe religies
en nog zoveel meer! Als je verwacht dat Congo historisch 100% klopt dan word je misschien soms wat teleurgesteld. Maar voor de doorsnee lezer gaat het hem eerder om de feiten dan om de juiste of geografisch precieze details.
De personages van zijn boek zijn indrukwekkend. Zo is er de populaire Simon Kimbangu die een eigen kerk stichtte in Bakongo nadat hij enkele visioenen had gekregen. Of de stokoude Papa Nkasi die in 1882 geboren zou zijn en 128 jaar oud was toen hij stierf. Of de charmante Jamais Kolongo van African Jazz de muziekpionier van Congo. .. .en zo kan ik verder gaan.
De hoogtepunten van het boek zijn voor mij echter de beelden die Van Reybrouck zo sterk beschrijft. Van de typische verkleuring van de Congostroom vanuit een vliegtuigraampje tot een kindarbeider onder het stof met een t-shirt van kabouter Plop aan. Van Mobutu en Lumumba, samen op de brommer, twee nieuwe vrienden, de journalist en de bierverkoper, de één is 28, de ander 33. Lumumba zit achterop. Ze rijden door de warme lucht en praten luid om het geknetter van de uitlaat te overstemmen later laat de ene de andere vermoorden! Van de dierlijke wreedheden van de mens als hij macht heeft tot de kracht om toch verder te gaan van de onderdrukten Congo, kan je op twee manieren lezen. Enerzijds als een reconstructie van de periode 1885-2010 in Congo, geschreven door een belezen historicus. Anderzijds als een reisverhaal van een auteur, die zijn persoonlijke interpretatie niet achterwege laat. Deze spanning in het boek is constant aanwezig, interessant, maar ook verraderlijk. Als je het boek leest als de reconstructie van de Congolese geschiedenis, dan hoop je dat Van Reybrouck niet naïef en onprofessioneel was en zijn bronnen wel goed controleerde. Als je het boek leest als een reisverhaal dan word je als lezer meegezogen door de enormiteit van het Afrikaanse continent. Soms is het onduidelijk hoe je het boek moet lezen: als een totaalgeschiedenis of als een reisverhaal?
Voor mij gaat Van Reybrouck op wandel door de Congolese geschiedenis en als lezer krijg je het verslag van zijn ontdekkingsreis. Hij legt zijn oor te luisteren bij de Congolezen en vraagt hen wat zij denken/weten over hun geschiedenis.
Ik was vooral geïnteresseerd naar het verhaal Congo omdat we zelf 8 jaar in Afrika gewoond hebben, een prachtig continent waar we voor een stukje toch de complexiteit van de levensfilosofie /houding van een zwarte ervaren hebben
De beschrijving van Congo, een zwakke staat met een rijke bodem maar nog rijkere inheemse eigenheid, een land dat opnieuw afglijdt naar een staat van chaos en wanbeheer dat heeft me tot denken gebracht want ...of het nu grijze of zwarte tinten zijn...na het lezen van beide blijf je achter met een wat onbehaaglijk gevoel dat de mens - op het feit na dat hij op 2 " poten" loopt en met " rede" ZOU begaafd zijn - vaak maar heel weinig verschilt van een dier....
Jantje had deze week een optreden in het bejaardentehuis. Er was een echtpaar 50 jaar getrouwd en men had hem gevraagd een grappig verhaal te schrijven.
Het was geweldig om te doen en hij kreeg heel enthousiaste reacties. Na afloop van het optreden staat hij te praten met de bruidegom.
Hij zeg: "Het is wat hé menheer, vijftig jaar getrouwd. Ik vind dat erg bijzonder, maar mag ik u een brutale vraag stellen?"
"Natuurlijk jongen, jij mag alles." Zei de man.
"Ik ben namelijk benieuwd hoe het nu is met de seksualiteit, als je zolang getrouwd bent. Ik wil toch eens weten wat mij zoal te wachten staat."
"Maak je niet druk jongen, door de jaren heen verandert er eigenlijk niets. Kijk toen ik vijftig jaar geleden een week getrouwd was, was het SMS. Toen ik vijfentwintig jaar geleden 25 jaar getrouwd was, was het ook SMS. Vandaag ben ik 50 jaar getrouwd en het is nog steeds SMS..."
Zegt Jantje: "SMS... Wat bedoelt u precies?"
"Heel simpel. Toen ik vijftig jaar geleden een week getrouwd was, had ik seks 'S morgens, 's Middags en 'S avonds. Na 25 jaar was het September, Mei, September. En nu ik 50 jaar getrouwd ben is het Soms Met Sinterklaas."
Karel wou zijn dag vroeg beginnen en had zijn
wekkerradio
(made in Japan)
op 6 uur gezet.
Terwijl zijn
koffiezetapparaat (made in China)
pruttelde, was hij zich aan het scheren met zijn
elektrisch scheerapparaat
(made in Hong Kong)
Hij trok zijn
hemd
(made in Sri Lanka) aan en zijn
Jeans
(made in Singapore)
en zijn
tennisschoenen
(made in Korea)
Nadat hij zijn eten had klaargemaakt in zijn
microgolfoven
(made in India)
nam hij zijn
rekenmachine.
(made in Mexico)
Om te berekenen hoeveel hij die dag kon uitgeven zette hij zijn
horloge
(made in Taiwan)
juist volgens zijn
radio
(made in India)
Stapte in zijn
auto
(made in Japan)
tankte hem vol met
benzine
(van Saoedi-Arabië)
en ging verder met zijn zoektocht naar een goed betalende job in België !
Na een ontmoedigende en vruchteloze zoektocht kwam hij thuis en keek zijn mails na op zijn
computer
(made in Malysia)
Karel wou nu even rusten. Hij deed zijn
sandalen
(made in Brazil)
aan en goot zichzelf een glas
wijn
(made in Chili)
in en zette zijn
TV
(made in Indonesia)
aan
en vroeg zich af waarom hij in België geen goed betaalde job kon vinden !!!
Ik kreeg deze week een mailtje met het droevige nieuws dat een klasgenote dit jaar niet op de jaarlijkse bijeenkomst zal zijn .Borstkanker werd haar uiteindelijk fataal. Op zo'n moment besef je wat een enorme " chance" je hebt als jou wat meer tijd gegund wordt met je partner. Vandaar deze gedachte....
Hij is voor haar een lentebries, een ochtend vol geluk,
een regenbui heel koel en fris een vogel op zijn vlucht.
Zij is voor hem een ranke roos, een zoete rode wijn, een aangenaam oord heel warm en knus waar het goed is thuis te zijn.
Samen zijn zij telkens weer dat hele hechte paar
dat 't zonlicht draagt,
de regen torst en elke dag opnieuw wil leven met elkaar.
Hij is voor haar
niet de ouder wordende man
die anderen in hem zien, met kwaaltjes hier
en pijntjes daar, en slechtziend bovendien.
Zij is voor hem nog steeds geen oudje, maar even mooi als toen, al kwam er tussen 't zwart
wat grijs, dat vervaagt hij met een zoen.
Als zij zich 's avonds
naast hem vlijt, en zacht z'n schouder streelt,
dan voelt ze enkel 't groot geluk
dat zij nog steeds met hem deelt.
Bij een uitje met vrienden hebben we even stilgestaan bij het recente overlijden van een dierbare van hen. Verdriet, gemis ? Ja, vooral omdat je misschien zelf ook op de drempel staat van dit onbekende, maar ook een zekere opluchting want de persoon in kwestie was al een paar jaren dement. Je vraagt je dan af of zo'n leven nog zin heeft voor de persoon zelf en de omgeving? Hoeveel beseft de demente zelf nog maar kan hij/zij het niet meer verwoorden? Een lot dat mijn slaapgenoot en ik hier hopelijk niet moeten ondergaan want.....
Het niet meer weten van die kleine dingen. Steeds maar weer vergeten de mooie herinneringen.
Met een brok in je keel, zie je zo veel.
Mensen die je lief zijn, voelen ook de pijn.
Van het samen leven, weten ze nog maar even.
Wat ik gisteren zag en vandaag niet meer mag,
is voor veel mensen een groot verdriet.
Een aai over hun bol, zij weten het niet. Wie ben je.. wordt gevraagd? Ze voelen zich soms belaagd.
Een leven leeg, zonder zon. We willen er wat aan doen.. als het kon.
Maar machteloos zijn we wel, het is een hel.
De zorg voor hen die wij beminnen, brengt ons buiten zinnen,
Die zorg voor hem of haar, een angstige gedachte..
reken maar.
Ik word wakker en word zacht om de oren geslagen met muziek op de lokale radio. Bij een kopje thee en dank zij mijn Pceeke ( mijn thuis is waar mijn pceeke staat, haha) wordt mijn neus dwingend, doch zorgzaam op de feiten van de dag gedrukt.
Vandaag is het de internationale dag van de vrouwen. Vandaag gaat het dus eens over ons, vrouwen die volop en bewust in het leven staan of we nu al dan niet nog actief zijn op de arbeidsmarkt. Het gaat over vrouwen die balanceren op de koord die is gespannen tussen werken en niet-werken, soms strak aangehaald, dan weer sterk uitgerekt. Het evenwicht kan ver te zoeken zijn en bevindt zich niet altijd halverwege. Jullie lezen het dus goed, vandaag gaat het over ons vrouwen, in alle geuren en kleuren, maten en formaten. Wereldwijd staan we massaal in de belangstelling met onze gaven, talenten en karakters. Iedereen prijst onze warmte, sterkte en zachtheid. Alleen mogen we niet alles, al kunnen we best veel. In heel veel landen is het bedroevend gesteld met de rechten van vrouwen. Ze worden achtergesteld, legaal mishandeld, verhandeld en uitgebuit. Zelfs verkrachting als oorlogsinstrument is geen uitzondering. Voldoende argumenten om met alle mogelijkheden die wij hebben op te komen voor deze vrouwen, die wel vaak de economie draaiende houden.
Zou de wereld er anders uitzien, mochten plafonds en grenzen volledig worden vrijgemaakt, zodat de stuwende kracht van de vrouwelijke inborst zorgzaam en zacht naast de mannelijke sterkte kan staan en blijven bestaan? Misschien wel, misschien helemaal ook niet. Maar ik vermoed dat we dan allemaal de teugels van het leven een beetje meer zouden kunnen laten vieren. Perfect in evenwicht zal het allicht nooit zijn. Nochtans zou wat meer bewegingsruimte niet misstaan. Daarom zingen we vandaag -met of zonder de toestemming van de mannen- voor één keer niet oma's aan de top maar:
Soms kan ik onbenullige dingen mooi vinden zoals achtenzestig! Als je het getal voluit schrijft, is het niet zo mooi als in cijfers. 68, Ik vind het een mooi rond getal, al staat er geen enkele 0 in.
Achtenzestig, dus op naar de zeventig. Zoals iedereen denk ik: dat kan niet. Toch kan ik nog net voldoende rekenen van aan mijn geboortejaar tot nu om te weten dat het echt zo is.
Ik heb er al 7 jaar als zestiger opzitten. Ik heb nog twee jaar als zestiger tegoed, dat hoop ik toch! Ik kijk even achterom, ik kijk voor me uit. Daar waar ik al ben geweest, hoor ik niet meer thuis. Daar waar ik naar toe zal gaan, is nog een meerkeuzevraag. Met mensen die nu zestig zijn, heb ik geen naadloze aansluiting meer. Mensen die het volgende tiental al hebben bereikt, zijn mijn toekomst, maar niet mijn heden.
Terug kan ik niet meer. Wil ik ook niet meer. Al zou ik allicht een paar zaken anders hebben aangepakt, mocht ik ze overdoen. Maar het zijn de ervaringen die mijn leven rijker hebben gemaakt en ik wil geen enkele ervaring wissen ook al zijn sommige misschien minder fraai en zitten die in het vergeetschuifje van mijn geheugen.
Waar ik naar toe moet, hoef ik evenmin te weten. Niets benauwt meer dan een gedwongen levenspad.
Maar toch heb ik het gevoel dat ik het toch een beetje wil weten, voel ik mij als een wingerd om de stengel die mijn leven is.
Wanneer de uitloper van de wingerd het voorwerp van mijn beslissing zal ontmoeten, zal zich een hechtvoetje vormen. Het zal lijm produceren die de verschillende stukjes van de puzzel samenhoudt. Zo zullen de uitlopers ervan de takken van mijn levensboom vormen.
Ik kan niet veel kanten meer op, maar gelijk welke weg ik zal gaan, de richting ligt al vast in het cijfer van mijn leeftijd. Zucht!!
Mijn voorbije verjaardag deed me denken aan een anekdote van jaren terug! Omdat 50 toch een speciale verjaardag was, nodigden we voor één keer een stel vrienden uit.
Mijn halfbedde en ik waren de week ervoor nog gaan shoppen en ik zag een paar leuke muziekdoosjes. We beluisterden er een paar en er was er ook ééntje bij dat 'Happy Birthday to You' speelde.
In de veronderstelling dat ze allemaal hetzelfde waren en ik dat misschien wel leuk zou vinden als verrassing, kocht T stiekem zo'n rood doosje en vroeg de verkoopster om er een cadeaupapiertje omheen te doen.
Toen we op de bewuste dag aan tafel zaten, gaf T me het pakje . Met een grote verwachtingsvolle smile opende ik het pakje. Verrassing! Uit het doosje klonk een opgewekt: Ouwe taaie jippie jippie jehehe....... We hebben er achteraf goed om gelachen. Alleen al het gezicht van mijn slaapgenoot!! Ik heb dit jaar maar zelf " Ouwe taaie , jippie .." gezongen want dat is nu meer toepasselijk!!
Bedankt voor jullie bezorgdheid lieve mensen . Ik heb nu het resultaat van de scan. Ik heb geen tumor en dat is al een heel pak van mijn hart maar er zijn wel witte letseltjes te zien die wijzen op kleine herseninfarctjes. Ik heb blijkbaar af en toe een slechte doorstroming van het bloed naar de hersenen. Ik heb daar nu medicatie voor gekregen, geen bloedverdunner en ik moet vooral veel bewegen om de circulatie te bevorderen..
Ik zal zien of die nieuwe medicatie aanslaat want de neveneffecten staan me niet helemaal aan als ik dat zo lees . Maar momenteel probeer ik die wel uit.
Het is wel eventjes slikken als ik eraan denk dat het dus nog kan gebeuren. Daarom wil ik genieten van elke " goeie dag" samen met mijn slaapgenoot want hoe klinkt het gezegde ook weer? De tijd gaat snel, gebruik hem wel.
Die spreuk had ik ooit op een kalender staan die op mijn kamertje hing lang geleden toen ik nog kind was en waar ik dus een jaar lang tegenaan keek.
Toen vond ik de tijd helemaal niet snel gaan, ik was toen denk ik een jaar of 10, maar nu ben ik het er helemaal mee eens, sterker nog: De tijd vliegt razendsnel voorbij!
Mijn ma zei altijd: "Hoe ouder je wordt, hoe sneller de tijd gaat" en ook dat vond ik ooit onzin, maar echt, het is zo!
Misschien komt het omdat een jaar nu nog maar 1/68 deel van mijn leven is en toen ik 10 was, was dat 1/10, dan kijk je dus heel anders tegen een jaar aan.
Vandaag kijk ik heel even terug naar de voorbije 67j!
In die jaren is er heel wat gebeurd!
Leuke dingen en nare dingen, zoals in elk mensenleven! Uiteindelijk is het voor een belangrijk deel toch wat je er zelf van maakt en op het andere deel heb je nauwelijks invloed, dat moet je maar over je heen laten komen en er het beste van maken!
Ik ga er altijd van uit dat het belangrijk is om de mooie dingen te zien!! De nare dingen hoeven niet weggestopt te worden, die horen er nu eenmaal bij, maar daarnaast zijn er nog zo verschrikkelijk veel mooie dingen en zolang je daar nog oog voor hebt, gaat het goed!!
Ik nodig niet direct mensen uit op mijn verjaardag, want ik ga er altijd van uit dat wie komt het doet om mij te verrassen en als ik ze uitnodig vind ik dat het is alsof ik ze vraag om mij te verrassen!
Om diezelfde reden ben ik ook een hele dag jarig en niet alleen maar tussen twee en vier of zoiets, aan een verrassing wil ik geen eisen stellen (tenzij er een heel goede reden voor is). Cadeaus zijn leuk, maar niet het belangrijkste!! Dat familie of vrienden de moeite nemen om langs te komen, te bellen of te mailen, vind ik zeker zo verrassend. En als iemand die dag niet kan? Geen probleem, de wereld draait wel verder.
Niets is ambetanter dan wachten op de uitslag van een onderzoek. Het bloggen stond momenteel wat op een laag pitje maar vandaag moet ik even stoom aflaten in afwachting van morgen.
Ludovikus zit op de wip, Pazke heeft een witte nacht achter de rug en zit nu ook ongeduldig te wippen en "ikke" heb vandaag de MNR scan achter de rug en mag morgen reeds om het resultaat. Heb een beetje aangedrongen. Ik verschoot ook wel wat van de prijs Pazke maar heb het er voor over als het een mens vooruit helpt - wat we allemaal hopen - want gezondheid is niet te koop!!
Ik had al een goed idee van wat me te wachten stond via mijn slaapgenoot die zon kleine 2 j geleden ook zon hoofdscan had en via onze schat Pazke die mij per mail nog eens het leed en smart van zon onderzoek uitgelegd had!!!
Aan de persoon voor mij had ik snel nog gevraag..: Komen er spuiten bij te pas? Niet dat ik daar schrik van heb maar mijn kanalen zijn geen gewone!! "Neen alleen geklop en getoeter en gebrom "
A piece of cake dus!! Zo dacht ik.
Dag mevrouwtje, alles wat metaal is uitdoen! Heb je valse tanden of protheses?
Twee maal neen.
Schoenen uit , bril af en komt u maar mee.
We gaan eerst een spuitje geven om een katheder met contrastvloeistof te plaatsen!
Ik keek al rond wie er nog aan dat geprik zou deelnemen, want ik ken voorlopig maar 1 persoon die in de we vorm spreekt en dat is de Paus en die kuist binnen kort zijn schop af!! We bleek zij te zijn en zij kon niet prikken!! Het is al een probleem om bloed te prikken bij mij laat staan om een katheder te steken.
Mijn arm werd afgebonden en dan pompen maar. Niets te zien. " Je hebt dunne aders en die liggen daarbij nog diep ook" was haar commentaar.( Ha ja, ik ben fijn afgesteld.. zei ik bijna maar hield mij op tijd in!!) Klop, klop, pomp, pomp wrijf , wrijf geen ader te bespeuren!
Ik zal even proberen want ik zie daar precies iets Steek, boor, nog eens steek.. niets , nada, niente!!
Ik geraak er precies niet in mevrouw..
Alsof ik dat niet gevoeld had!! Ik weet het , het valt niet mee om mij te prikken zei ik met een "prikkende" stem!!
Ik zal het naaldje laten zitten en een beetje hoger nog eens proberen..
Zelfde ritueel van klop klop, wrijf wrijf en ik intussen wat vinniger pompen!!
Ha ja.. neen.. toch niets ". Het is precies of die ader weet dat ik met de naald afkom want hij trekt zich terug zei zij met een beteuterd gezicht Ik dacht dat de tijd van zich terugtrekken al lang voorbij gestreefd was maar zweeg wijselijk! Gaat het, mevrouw, wat vervelend hé?
Ja, het gaat maar ik krijg meer last van die afgeknelde arm dan van het prikken, zei ik. Misschien kan je de andere arm eens proberen?, vroeg ik
Die brave dame volgde mijn suggestie en het spelletje begon opnieuw maar langs de linker kant.
Klop, wrijf, pomp Niets.
Je bent wel heel moeilijk te prikken, hé?
Te prikken misschien wel maar figuurlijk begon het toch wat te steken.
Ik probeer het nog eens. Ja, ik zit erin.. oei, ik kan de naald er niet doorschuiven
De radioloog van dienst vond blijkbaar dat het nu al lang genoeg geduurd had en kwam kijken.
Toen hij het probleem zag, nam hij de naald en zei:
Er zijn twee mogelijkheden, ofwel zit ik door de wand ofwel glijdt de naald vooruit een flinke draai en duw en de naald zat goed!
Met mijn buisje in de hand werd ik naar de scanner geleid waar ik mij rustig mocht neervleien!!
Lig je goed? Hier is een peertje voor het geval het niet meer gaat dan kan je verwittigen maar probeer dat niet te gebruiken!
Het duurt maar zon kwartiertje
Met een soort helm boven het hoofd werd ik langzaam in een tunnel geschoven.
Ik weet dat een kwartier zo voorbij is maar ik weet ook dat - als ik zolang moet stilliggen- het altijd ergens begint te jeuken of te duwen of te wringen..Daarom besloot ik mijn geest bezig te houden door ergens heel diep aan te denken en . Wat ze bij mij ingespoten hebben of wat door die scan wakker geworden is, ik weet het niet , maar het enige dat mijn volledige aandacht kreeg, waren de 4 aktes ( geloof, hoop, liefde en berouw) die we in de lagere school ingedrilld werden en de tien geboden van God en de 7 sacramenten en de 7 hoofdzonden .. T lag bijna plat toen ik hem dat vertelde. Alles kwam spontaan naar boven maar na een tijdje besloot ik het toch over een andere boeg te gooien, een mens moet niet overdrijven hé!! Ik heb mijn hersenen gedwongen om een paar gedichten uit mijn schooltijd op te zeggen zoals; "Boerke Naas "en "Bloedworst en Kaas "en "het gelapte voorschootje " Ik was juist bezig met het zingen van Ik heb de zon zien zakken toen ze mij weer vooruitschoven. "Ik ben zeker dat die scan allerlei rare beelden zal geven want dat staat staan daar nu allemaal op te zien!! " zei T toen ik dat vertelde. "Gelukkig dat geen andere hersenkwab getriggerd werd, God weet wat er dan allemaal door mij hoofd zou gegaan zijn..," was mijn commentaar. Maar ik heb 15 min stokstijf en stil gelegen ,een record in mijn geval!! Nu moet ik duimen en wachten tot morgen op het resultaat!
Ik heb alvast 3 plakkers op mijn armen om van te " genieten". Een blogvriendin moest vandaag ook bij haar arts langs en die kreeg redelijk positief nieuws dus ik hoop hetzelfde!
Dit kreeg ik toegestuurd en omdat ik vandaag geen tijd zin had om iets anders te bedenken, vond ik het heel geschikt om hier te zetten!
Je krijgt mailtjes of nieuwtjes van verschillende mensen. De een uit zijn verdriet,
terwijl de andere van gezelschap geniet. Zo vangen we elkaar op
met een pps-je of een goede mop.
Het is een klein gebaar, vrienden zijn onder elkaar.
Allen mensen met een hart,
dat is toch wel heel apart.
Eénieder verdient respect, want wees eens eerlijk, niemand is perfect.
De één heeft het gemakkelijk,de andere heeft het zwaar,
maar vrienden ben je om er te zijn voor elkaar.
We laten een traan, of hebben pret,
dat zijn mijn vrienden die ik vond.......op 't INTERNET.
Schone liedjes blijven niet duren en intussen zijn we de koude weeral gewoon als je dat al gewoon kan worden! Ons tripje viel al met al goed mee, op uitzondering van hevige oorpijn bij het dalen in de heenreis en twee duizelige dagen ter plaatse mag ik niet klagen. De medicatie houdt momenteel het ergste onder controle al loop ik af en toe nog steeds op " puddingbenen". Daarom wordt er volgende week woensdag een NMR scan gedaan van de hersenen en het hoofd in de hoop de oorzaak van mijn probleem te vinden of één en ander uit te sluiten. Aan de enen kant wil ik dat het gebeurt aan de andere kant loop ik hier toch wat ongerust rond. Zolang ze maar niets vinden dat er niet hoort te zitten maar wel een verklaring voor dat draaien...Afwachten dus.. Als je terug bent, valt er van alles te doen en met de dochter die deze week opgenomen werd in het ziekenhuis moeten de kleinkinderen ook nog opgevangen worden...Dus even geen tijd gehad om te bloggen of teveel na te denken! Als ik jullie zeg dat ik zelfs nog geen tijd gehad heb om even door de tuin te lopen dan weten jullie dat het hier echt hectisch is want dat is normaal het eerste wat ik doe, mijn bloementuin inspecteren!! Zo begrijpen jullie waarom ik nog niet aan bloggen toegekomen was en ook geen blogbezoekjes afgelegd heb! Vandaag is onze oudste kleindochter jarig. Proficiat grote meid.Al 9 jaar! Zondag zullen we bij een etentje jouw verjaardag en nog eentje dat eraan komt, vieren. Zoals jullie zien...de draad is hier snel weer opgenomen !!
Wintermaanden, senioren ...de zon opzoeken ...herken je dat? Dat wil, in vele gevallen zeggen op reis gaan wat dan weer betekent valiezen pakken.
Een valies met beperkte afmetingen of inhoud, zoals dat heet. Hoe prop je nu alles in die paar kubieke decimeters? Het is mij nog altijd een raadsel. Je staat dan voor je kleerkast en je moet gaan selecteren. Daar begint het probleem al alsof je overbodige kleren in die kast hangen hebt, die je nooit draagt en dus ook niet hoeft mee te nemen. Dat bestaat niet! Je kan wel selecteren tussen winter- en zomerkleren, maar eigenlijk zijn dat al twee verschillende kasten, dus je gaat gewoon voor de juiste kast staan. De koffer ligt wagenwijd open, klaar om gevuld te worden. Je bent geen rekenkundig genie, maar je ziet gewoonweg dat de inhoud van de kast en die van de koffer echt niet overeen komen. Je moet schiften, keuzes maken tussen broeken, rokken, kleedjes, truitjes, t-shirts, topjes en je accessoires. Je begint lichtjes te hyperventileren, want je wil er zeker van zijn dat je de juiste kleren mee hebt. Niet omdat je denkt dat er een bepaalde dress-code zal gelden, wel omdat je van jezelf weet dat de ene ochtend de andere niet is. De ene dag een kleedje aantrekken, betekent helemaal niet dat je dat de volgende dag ook nog wil. Je schakelt elke emotie uit en je probeert zo verstandig mogelijk in te pakken. Nadien gooi je gans je gewicht in de schaal, ik bedoel op de koffer om die dicht te krijgen. Je roept er zelfs jouw man bij om die koffer te sluiten want zelf lukt dat niet. Hij mompelt dat je gans je kleerkast hebt ingepakt, maar je zwijgt in alle talen. Dan gaat hij voor de kast staan... in een mum van tijd ligt alles op het bed, broeken, hemden , t-shirts en schoenen, een sportieve geklede jas , een riem ... en klaar is Kees. Alles wat onder die dingen komt, laat hij aan jou over. In zijn koffer is er nog plaats zat...maar je vindt er wel wat op!! Na de kleren begint het drama opnieuw, maar deze keer met de schoenen. Platte schoenen moet je wel meenemen omdat je man anders zeurt dat je na een half uur wandelen, wil gaan rusten. Je kiest tussen de verschillende centimeters hakken, met in het achterhoofd de kleren die je hebt meegenomen. Ineens ontdek je een paar schoenen die je écht wil meenemen. Je overleeft het gewoonweg niet zonder dat paar! Je wikt, je weegt, je aarzelt, je ademt in, je ademt uit. Zal je jouw man roepen om die koffer terug te brengen, zodat je er nog iets kan bijsteken of niet? Je sluit je ogen, je telt tot duizend en beslist om de schoenen toch maar niet mee te nemen. Kwestie van nog even getrouwd te kunnen blijven. Daarna ga je aan de slag met de producten uit de badkamer voor jou en hem en nog zoveel andere noodzakelijkheden (je kan het echt niet maken om maar één handtas mee te nemen).
Eindelijk is het zo ver. Je hebt het toch maar weer eens gedaan. Al je koffers staan klaar en je kijkt tevreden naar het resultaat. Je bent zo fier op jezelf dat je het kon die aartsmoeilijke keuzes te maken. Je zweeft bijna van geluk. Tot de opmerking van je man ... "we zitten boven het toegelaten gewicht" je met een schok terug naar de werkelijk brengt.
Zo was het voor we vertrokken en nu we morgen terug afreizen naar huis toe begint het proppen opnieuw alleen heb ik de indruk dat die koffers gekrompen zijn al had ik gehoopt dat de hitte ze zou uitzetten!! Help!!..
Als je op het OCMW werkt krijgt je vaak nogal iets te lezen!!!!!
Sommigen zijn écht niet te doen!!! Hier volgt een bloemlezing van verschrijvingen, gehaald uit brieven,
verstuurd naar de dienst huisvesting van een Vlaamse stad.
(Echt gebeurd!!)
Hiermede wil ik U vragen of U onze afwatering eens in handen wil nemen. ------------------------------------ Wij verzoeken meer gas, daar ik op 5 maart een zoon heb bijgeboren, wat me door de drukte geheel door het hoofd is geschoten. -----------------------------------
Mijn moeder werd door de tand des tijds gedwongen bij mij te komen wonen.
-----------------------------------
Mijn gezin telt vier ledematen. -----------------------------------
Daar mijn vrouw een zoon ter aarde heeft
geschonken, zitten we van alles zonder. ------------------------------------
Mijn vrouw moet hete zitbaden gebruiken, als de kachel brandt moet ze het daarop doen.
------------------------------------ Bij een ontploffing heeft mijn zus haar man en haar hele inboedel verloren. ------------------------------------ Door omstandigheden moet ik mij meerdere keren per week wassen, daar ik alles in het donker moet doen verzoek ik U of ge me een eindje tegemoet wil komen. ------------------------------------
Wij moeten dringend een andermans woning, wegens ziekte van mijn vrouw heb ik tijdelijk een ander gehad. ------------------------------------
Ik ben zuinig, want ik ben niet zomaar iemand die gas laat ontsnappen..
------------------------------------
Mijnheer, toen ik een kachel had deed ik vaak een hoop op de kachel, maar nu moet ik alles op het gasfornuis doen. ------------------------------------
Wij zitten zo krap dat de buren naast ons griep hebben en ons door de muren aansteken, als ge eens poolshoogte komt nemen kunt ge ook de koorts krijgen. ------------------------------------
Aan de ene kant is mijn vrouw in verwachting en aan de andere kant regent het binnen. ------------------------------------
De W.C. is bouwvallig en zodoende kunnen we daar niet langer huizen. Als het hard waait, zijn we met levensgevaar verbonden. ------------------------------------ Ik heb reumatiek en een kind van vijf jaar. U moet er iets aan doen.
------------------------------------
Ik heb vier dochters open en bloot op zolder liggen, komt U eens kijken?
-----------------------------------
Even leg ik mij bij U neder om U enkele letters toe te dienen. -----------------------------------
Ik zit uit nood in een onverklaarbare woning..
-----------------------------------
Ik moet elke dag bevallen en daarom wordt mijn woning te klein. -----------------------------------
Ruim zes jaar ben ik getrouwd met een kind van zes jaar. ----------------------------------- De W.C. is lek aangezien we met dertien wonen. -----------------------------------
Wilt U naar mijn bovenkamer laten kijken, want die zit vol nare
beesten.
----------------------------------- Ik heb zo'n last van mieren in mijn fundamenten. -----------------------------------
Het vocht dringt door de muren van mijn schoonmoeder die helemaal al beschimmeld en verrot is. ------------------------------------ Mijn man ligt met brongieters en mijn borsten piepen ook al. ------------------------------------- Ik lig al twee weken in bed met igias, ik hoop dat ik het goed schrijf, anders denkt ge nog dat het een Poolse violist is.
------------------------------------
Wij kunnen de was niet drogen, mijn vrouw zit al veertien dagen
met haar ondergoed omhoog en niemand die komt kijken -------------------------------------
Het vijfde kind is op komst en staat voor de deur.
-------------------------------------- Mijn buurman stinkt naar gas, ik denk dat hij een gat heeft. ------------------------------------- Ik wil mijn gat dichten, ik heb er last van. -------------------------------------
Ik ben verstoten van de W.C. Denkt U eens in, Burgemeester, U en Uw hele gezin, schijtend op een emmer, met een eerbiedige verontschuldiging richt ik mij hiervoor tot Uw edelachtbaarheid.
-------------------------------------
Weleerwaarde Burgemeester (...) hiermede kom ik U een aanzoek doen om Uw welwillende goedheid. Mijn woning wordt te klein want
ik krijg ieder jaar een kind bij. Daar moet U iets aan doen, want ik ben niet bij machte. -------------------------------------
Mijn vochtontwikkeling in mijn huiskamer is niet meer uit te houden.
-------------------------------------
Ik heb een lekgaatje op zolder die naar beneden is gekomen. -------------------------------------
De hond blaft de hele avond en met de kat is het hetzelfde geval.
Een conservatieve pastoor in gesprek met de koster die graag op een goed blaadje staat bij meneer pastoor! Zegt de pastoor: " Al die vuile liedjes op de radio van ik hou van jou en I love you. Ze zouden dat moeten verbieden." Waarop de koster antwoordt: " Weg met de radio !"
"En op TV", vervolgt de pastoor. " Al die vuile films die ze tonen, dat is niet goed voor de mensen." Waarop de koster zegt: " Weg met de televisie!"
" En dan 's zomers op het strand", vervolgt de pastoor, " al die meisjes met hun lapjes aan!" Waarop de koster roept: " Weg met die lapjes!"
- een renner met wie je geen loopje kunt nemen? - een koorddanseres die snel op haar teentjes getrapt is? - een recordhoudster in zwemmen die het hoofd niet boven water kan houden? - een vliegenier die eeuwig en altijd in de put zit? - een duiker die steeds in de wolken zit? - een zeiler met wie geen land te bezeilen valt? - een varkenshouder die zijn schaapjes op het droge heeft?
- Wie een kuil graaft voor een ander, is in elk geval geen egoïst. - Leraren zijn net kalenders, het liefst hang je ze op. - Niemand is volmaakt en daar ben ik het perfecte voorbeeld van. - Ik praat niet te snel, jij luistert te langzaam.
- Kijk naar je zelf en niet naar een ander, behalve bij een proefwerk. - Een goede buur is het halve proefwerk.
- Je hoeft niet goed te zijn om de beste te zijn, zolang je maar beter bent
dan de rest. - Als je voor me valt, help ik je wel met opstaan. - Elke dag gaan al die kinderen naar school, je zou bijna zeggen dat er
iets te doen was. - Ga je mee verdwalen, ik weet de weg. - Het geheim van een opgeruimd bureau is een geweldige prullenbak.
- Het was de bedoeling slapend rijk te worden, maar ik kon de slaap niet vatten.
- Ik vergeet nooit een gezicht, maar voor jou wil ik best een uitzondering maken. - Waar een wil is, is een weg. Helaas zijn er op mijn weg wegwerkzaamheden. - Je kan beter een blauwtje lopen, dan een groentje blijven. - Treinen rijden niet op tijd, maar op rails. - Wie zijn billen brandt, mag blij zijn dat hij niet andersom stond. - De misdaad is al georganiseerd, nu de politie nog. - Golfen is knikkeren voor rijke mensen die te lui zijn om te bukken. - Wie het laatst lacht, is traag van begrip.
Afgelopen jaar stonden we aan de rand van de afgrond maar sindsdien hebben we een grote stap voorwaarts gemaakt!
Als Amerikanen met rijst gooien bij een bruiloft, gooien Aziaten dan met hotdogs?
Als de meeste ongelukken in huis gebeuren, waarom gaan we dan niet verhuizen?
Als de zwarte doos van een vliegtuig onverwoestbaar is, waarom is dan niet het hele vliegtuig zo gemaakt?
Als een schizofreen persoon met zelfmoord dreigt, kan hij dan wegens gijzeling veroordeeld worden?
Als een woord verkeerd gespeld in het woordenboek staat, komen we daar dan ooit achter?
Als het leven geen zin heeft, kan je er ook geen punt achter zetten.
Als het vandaag 0 graden is en morgen wordt het 2x zo koud, hoe koud wordt het dan morgen?
Als je een smurf wurgt, welke kleur krijgt hij dan?
Als je van zwemmen slank wordt, wat doen walvissen dan verkeerd?
Als konijnenpootjes geluk brengen, wat is er dan met dat konijn gebeurd?
Als maïsolie van maïs wordt gemaakt, hoe zit het dan met babyolie?
Als niets in een teflon pan plakt, hoe zit teflon dan vast aan de pan?
Als superlijm alles vast lijmt, waarom dan niet de binnenkant van de tube?
Waar komt het woord schoonmoeder vandaan? Het suggereert dat je ook een vieze moeder kan hebben.
Waarom geloven mensen wel dat er 400 biljoen sterren zijn, maar als je zegt dat de deurpost is geverfd, moeten ze toch even voelen?
Waarom heeft een tankstation dat 24 uur per dag open is een slot op de deur?
Waarom heeft Noach destijds die twee muggen niet dood gemept?
Waarom heet maandverband maandverband, als je het maar 1 dag kan gebruiken?
Waarom moet je om een waarzegger te bezoeken een afspraak maken?
Waarom staat er een uiterste verkoopdatum op een beker zure room?
Waarom worden er voor ter dood veroordeelden in de VS steriele naalden gebruikt?
Waarom wordt er geen kattenvoer met muissmaak verkocht?
Waarom zitten er in vliegtuigen zwemvesten en geen parachutes?
Wat tellen schapen als ze niet kunnen slapen?
Wie maait het gras van een veld waarop een bordje staat met: Verboden op het gras te lopen?
Hier stop ik...dicht een ander nu een "vooiske " verder?
Iemand heeft schipbreuk geleden en staat op een onbewoond eilandje. Op dit eilandje is verder niets. Even verderop is nog een eiland. Hierop staat een ezel, verder niets. Nog verder is een eiland met een palmboom met kokosnoten. Om te overleven moet hij naar het derde eiland om een kokosnoot te eten. Hoe komt hij daar?
* Eerst maakt hij een plannetje.
* Dat plannetje valt in duigen.
* Van de duigen maakt hij een vlot en vaart de zee op.
* Maar dat vlot zinkt, dat staat als een paal boven water. * Vlug klimt hij in de paal.
* Maar dan kan je wachten tot je een ons weegt.
* Toen hij een ons woog woei hij naar het middelste eiland. * Hij trok de ezel aan zijn staart, die begon te balken.
* Van de balken bouwde hij een brug naar het derde eiland.
* Maar hoe kon hij bij de kokosnoot komen? * Hij zat bij de pakken neer.
* Toen stapelde hij de pakken op en klom in de boom.
* De kokosnoot viel naar beneden. * Hij klom weer vlug omlaag.
* Maar hoe kreeg hij nu die kokosnoot open? * Hij gooide het bijltje erbij neer. * Toen pakte hij het bijltje en hakte daarmee de kokosnoot open...
Verlangen naar zon, verlangen naar warmte, verlangen naar een goed gesprek, verlangen naar liefde, verlangen naar een ijsje, verlangen naar een vrijpartij, verlangen naar een stevige wandeling, verlangen naar een lekkere maaltijd, verlangen naar een goed boek, verlangen naar een mooie lied, verlangen naar verlangen, verlangen naar tederheid, verlangen naar een glas wijn, verlangen naar vriendschap, verlangen naar intensiteit, verlangen naar een lege geest, verlangen naar zekerheid, verlangen naar vrijheid, verlangen naar waardering, verlangen naar een goede film, verlangen naar moe zijn, verlangen naar fit zijn, verlangen naar jou, verlangen naar een spinnende poes op schoot, verlangen naar kinderen, verlangen naar harmonie, verlangen naar vreugde, verlangen naar een schaterlach..
Verlangen... tsja een mensenleven is er vol van!
Maar mijn grootste verlangen nu is snel van die duizeligheid af geraken !
Sommigen kwamen al op mijn mail vragen hoe het gaat en of er een uitslag is van de testen , anderen vragen het hier...daarom voor de bezorgden ...
Een lang verhaal, kort. Hart -en hoofdonderzoeken duiden niet direct op abnormaliteiten ik heb het al gezegd, er tikt nog steeds een hart hier van binnen en de zaagmeel primeert nog niet!! Daarna werd een gehoortest gedaan en een evenwichtsonderzoek. ( duurt zo'n 45 min met als apotheose de laatste 15 minuten!!) Daar werd inderdaad een afwijking tov het normale vastgesteld . Ik zit met een evenwichtsverschil van zo'n 18% tussen beide oren ( jaja het euvel zit dus letterlijk tussen mijn oren) vanaf 20% is het abnormaal. De naam van dat verschijnsel bespaar ik jullie want dat etiket "vestibulaire blablabla " zegt me niets . Ik zal even Google moeten raadplegen!! Momenteel kan ik mijn vertigo ( klinkt toch chiquer dan ordinaire duizelingen en draaiingen ,niet?) onderdrukken met medicatie en verder wordt dat opgevolgd. Keert het terug in dezelfde mate als de voorbije week dan moet ik een NMR laten maken van het hoofd om te zien of er misschien sprake is van een brughoektumor of als er een doorbloedingsprobleem is dat voor die afwijking zorgt. Met andere woorden er wordt koud en warm geblazen maar voorlopig houd ik het hierbij en de toekomst zal wel uitwijzen wat er eventueel nog moet gebeuren. Zolang die duizeligheid in toom te houden is , wil ik er leren mee te leven . En neen, ik heb jullie vragen en meeleven nooit als bemoeienissen beschouwd, integendeel! Dus lieve bezorgden, voorlopig houd ik het bij mijn lijfspreuk.. " onkruid vergaat niet maar kan soms woekeren!!"
Trouwens toen ik vandaag op Joe FM over die "zalig verklaarde olie lekkende non" hoorde, dan twijfelde ik eerst of die vertigo nu ook al voor bloopers zorgde in mijn bovenkamer want zeg nu zelf.. een olie lekkende non, had ik wel goed gehoord? Ik voelde me direct weer terug in business want Hallelujah dat is toch om de slappe lach van te krijgen!!
Na die testen gisteren moet ik het nu even terug rustig laten worden in mijn hoofd!! Daarom grijp ik terug naar iets wat ik gelezen heb en dat mij geraakt heeft omdat ik het ook zo aanvoel!
Als ik oud ben en versleten en ik voor mijn raampje sta
of in mijn rolstoel neergezeten nauwelijks weet da'k nog besta.
Als ik oud ben en versleten jou moet vragen wie ik ben,
al jouw liefde ben vergeten en mijn vrienden niet meer ken.
Geef me dan alsjeblief een spuitje of een duwtje door het raam.
Ik schrijf vooraf wel een briefje dat het per ongeluk is gegaan.
Als ik oud ben en versleten mijn hersenen al gestorven zijn
maar mijn lijf het nog niet wil weten en blijft leven voor de schijn.
Als ik oud ben en versleten
enkel mensen werk verschaf
als ik niet meer alleen kan eten
meer dan één been al in t graf.
Geef me dan alsjeblief een spuitje of een duwtje door het raam. Ik schrijf vooral wel een briefje dat het per ongeluk is gegaan.
Ik ben geboren zonder luier en zo wil ik ook graag dood. Zo kan ik uren zitten kauwen op een stukje brood.
Zo blijf ik nog wel bezig maar het hoeft niet meer voor mij
want laat ons eerlijk wezen, ja het is dan al lang voorbij
Ik schrijf vooraf wel een briefje dat het per ongeluk is gegaan
Gewoon wat spelen met woorden, vandaag werkwoorden.
[Knippen] Vind je het erg, als ik je... vingerknip.
[Kooien] Vind je het erg, als ik je... vogelkooi. [Kopen] Vind je het erg, als ik je... gyroscoop.
[Koppen] Vind je het erg, als ik je... varkenskop.
[Kraken] Vind je het erg, als ik je... ramkraak.
[Krijten] Vind je het erg, als ik je... waskrijt. [Krikken]Vind je het erg, als ik je... autokrik. [Kussen] Vind je het erg, als ik je... muskus. [Lappen] Vind je het erg, als ik je... pannenlap. [Leren] Vind je het erg, als ik je... dakleer. [Lijsten] Vind je het erg, als ik je... waslijst.
[Lokken] Vind je het erg, als ik je... haarlok.
[Luchten]Vind je het erg, als ik je... graflucht. [Malen] Vind je het erg, als ik je... galgenmaal. [Merken]Vind je het erg, als ik je... huismerk. [Mijden] Vind je het erg, als ik je... keukenmeid.
[Netten] Vind je het erg, als ik je... ballennet.
[Oliën] Vind je het erg, als ik je... babyolie. [Omdraaien] Vind je het erg, als ik je... handomdraai. [Persen] Vind je het erg, als ik je... wereldpers. [Pesten] Vind je het erg, als ik je... varkenspest. [Pompen] Vind je het erg, als ik je... fietspomp. [Posten] Vind je het erg, als ik je... deurpost. [Poten] Vind je het erg, als ik je... tafelpoot. [Potten] Vind je het erg, als ik je... theepot.
[Proeven] Vind je het erg, als ik je... laboratoriumproef.
Als je niet weet wat gedaan ... laat je maar gaan!
Zo was het de voorbije week maar nu nemen we voorlopig afscheid van de witte pracht.
Een dik pak sneeuw, knisperend onder je schoenen. Capuchon op of hoofd verscholen in een warme muts alleen de ogen zichtbaar.
Stilte, sneeuw dempt alle geluid. Sneeuwkristallen zetten zich vast op takken en struiken. Een wondere wereld ontstaan door de hand van moeder natuur. Sprookjesachtig, alles onder een wit deken verborgen. Dezelfde wereld, maar anders, voor even!
Voor ik aan een grondig ooronderzoek onderworpen werd, moesten zoals naar gewoonte eerst de stoppen uit mijn oren verwijderd worden. ''Dag mevrouw, last van oorstoppen hé''
' 'Ja, zoals gebruikelijk eens per anderhalf jaar'' ''Van allebei?''
''Ja, ze zijn solidair die oren van mij ", pas na het onderzoek wist ik dat mijn oren blijkbaar elk een eigen weg kiezen!! ''Ah, kijk eens aan, gaat u maar zitten, de één maakt meer oorsmeer aan dan de ander, nietwaar?''
''Och, ik heb er nogal wat last van en elke keer als ik iets naars hoor, slibben mijn oren een klein beetje dicht en de nare gedachten blijven hangen in mijn hoofd. Als mijn oren en hoofd vol zitten ,krijg ik problemen''. Voilà, Het is een verklaring zoals elke andere, haha!
Zo ging dat verwijderen van oorstoppen vroeger ''We beginnen met het linkeroor, houd het bakje maar stevig vast''
Dan werd een apparaat in werking gezet en bracht men een spuit in mijn oor, de bevrijding was nabij.
Er ruiste dan een zee door mijn oor en hoofd, met mijn ogen dicht zag ik de zee.
De linkerhelft van mijn hoofd liep dan langzaam leeg en een gedeelte van mijn nare gedachten vielen als oorsmeer in het bakje.
Als het apparaat stopte, sprong het laatste waterdruppeltje open en hoorde ik een zachte stem die zei. ''Draait je maar om dan doe ik nu jouw rechteroor.''
En op een mum van tijd liepen mijn beide oren leeg en klonk alles weer klaar en helder.
Zo is het nu: "Het duurt maar even, mevrouw". Een gezoem drong mijn oorschelp binnen en ik voelde de zachte zuigkracht van een ronkend apparaatje. " Het is een hardnekkige prop, maar het lukt wel." Plots stopte het zoemen en zuigen en met een tangetje ging de arts de prop te keer. Eventjes schrok ik op van een prik tegen het trommelvlies. " Oei, ja die zit goed vast maar het lukt wel..." Ik heb dat spuiten in mijn oor altijd vervloekt maar zoals er nu gepruts en gefoeterd werd, vond ik ook alles behalve aangenaam. Eindelijk lag hij daar de grote dader van mijn lichte doofheid. Vanaf nu weer geen excuses meer als ik iets niet " wil" horen.... Mijn oren zijn nu wel schoon maar mijn hoofd is nog niet leeg, maar ... vandaag was het draaien iets minder dan voordien. Zou die stop daar voor iets tussen zitten? Ik ben benieuwd en wacht de volgende dagen af want als die draaiingen inderdaad afnemen dan vergeet ik dat evenwichtsonderzoek. Na wat naslagwerk op google lijkt me dat nu niet de aangenaamste ervaring en dat het gehoor van mijn twee oren teveel afwijkt van mekaar en dat zoiets wel iets speciaals is...och "dat past bij het meisje zeker" is de droge commentaar van mijn slaapgenoot! Daarmee zal ik het dan wel doen zeker tenzij die tol in mijn hoofd aan zijn tweede symfonie begint! Ik duim dat het vanzelf ( met de medicatie) overgaat, dat liedje heeft nu al lang genoeg geduurd. Ik word daar kregelig van want het houdt mij uit mijn gewone doen! Wordt vervolgd zeggen ze dan maar ik duim voor een stil uitdeinen van die draaiingen! Ik wil ze terug op een rij hebben hierboven!! Duim maar mee!!
Het doet deugd dat sommigen van jullie echt meeleven en ik had jullie graag verteld dat de oorzaak van dat gedraai en getol gevonden was en eraan gewerkt wordt om het euvel te laten verdwijnen. Maar helaas, drie keer helaas... op uitzondering van een oorstop na is er nog geen diagnose. Daarom moet ik dinsdag voor een evenwichtsonderzoek naar het ziekenhuis want er is blijkbaar een redelijk verschil in gehoor tussen beide oren en dat is niet normaal volgens de dokter. Ik zal het maar geloven zeker want ik ken er niets van. Ik kijk er echter niet naar uit want als ik dat zo hoor dan kan je bij zo'n onderzoek behoorlijk misselijk worden!! Gezellig!! Pas volgende week donderdag heb ik dan de uitslag!! Intussen red ik me +- met medicatie. Maar het hangt nu al mijn voeten uit en ware het niet dat ik van dat gedraai af wil dan had ik al lang "foert" gezegd en mijn plan getrokken want ik heb het niet met onderzoeken en dokters en ziekenhuizen!! Ik zal dus nog een tijd " mogen " genieten van gratis "kermispret"! Maar er is toch ook wat goed nieuws, ons gehoest hier begint stilaan "normale" proporties te krijgen dus dat gaat de goede kant uit! Voor de kleinzoon kwam wel een oorzaak voor die blijvende hoge koorts uit de bus, hij heeft een zware angina en met antibiotica zou dat nu snel moeten beteren!! Ik heb het al gezegd 2013 is hier fantastisch gestart!
Onze kleinzoon ligt nog steeds in de lappenmand en dus komt hij hier elke dag uitzieken. Oma en opa hoesten en kuchen ook nog steeds de pannen van het dak en ik maak dat plaatje ook nog steeds " af" met de nodige draai -en tolbeurten. Hopelijk weet ik donderdag meer daarover! Jullie moeten het daarom stellen met een warme groet en knuffel!
Een paar dagen geleden kwam ik een vriendin tegen die me ter begroeting zoende op het nieuwe jaar, waarop ze in een longverscheurende hoestbui uitbarstte en zei : "Ja ,ik voel mij niet zo lekker.
Waarop ik dan -liefhebbend uiteraard- dacht: "Waarom kus je mij dan?" Maar we bleven toch gezellig praten. Ik heb de goden weer eens getart. Ongetwijfeld lig ik straks met een flukse influenza, ofwel - god beware me - een astmatische bronchitis te bed, want iedereen, of toch bijna iedereen die ik ken heeft al gesnotterd, gekrampt of is bedlegerig geweest.
Zelfs mijn wederhelft loopt hier al meer dan een week hoestend rond.
Vanochtend was het dan zover. Ik lig dus, belly up, met een bonzend hoofd ( alsof dat draaien van de laatste week nog niet genoeg was) mij af te vragen of ik al dan niet het warme bed zou verlaten?
U voelt het al aankomen..
Ik ben in blijde verwachting, ( nou ja verwachting!!) van een bronchitis ,vrees ik. We zijn ingeënt tegen de griep dus daaraan ontsnap ik misschien! Maar ik moet vooruit want kleinzoon 2 is ook grieperig en kan niet naar school en komt hier morgen uitzieken. Een paar onderzoeken ( hart en scan van het hoofd waar er gelukkig nog iets meer in zit dan zaagmeel) gaven tot nog toe geen verklaring voor dat draaierig gevoel waarmee ik geplaagd zit! Misschien het onderzoek bij de oorarts deze week wel? Maar na al dat tollen in mijn hoofd en nu dat hoesten en kuchen erboven op.. ..God wat heb ik medelijden met mezelf dus gun me een beetje zelfbeklag...morgen beklaag ik de kleinzoon wel Als er een god is, dan is volgens mij zijn hobby zich kreupel lachen met mensen die stellige beweringen doen, zoals ik tegen die vriendin toen ze zei " kom maar niet te dicht".. "Oh, weet je onkruid vergaat niet!
Opeens zat die er: een grote blauwe plek op mijn rechterbovenbeen, zo groot als een sinaasappel. En nu probeer ik mij al heel de dag voor te stellen hoe die er komt. Want ik ben ondanks het gladde weer gisteren niet gevallen toen ik even door de sneeuw liep. Ik heb van niemand een pak slaag gekregen en ik ben ook niet omver gelopen.
Gisterenavond heb ik wel een klein glaasje witte wijn gedronken, maar bij mijn weten ben ik daarna niet tegen de deurpost geknald. Ik ben vannacht heus ook niet uit mijn bed gedonderd.
Maar het ding zit er wel, dus er moet iets gebeurd zijn dat ik mij niet kan herinneren, of dat ik bijna niet heb gevoeld, maar toch een onuitwisbare indruk op mijn been gemaakt heeft.
t Is een mysterie, maar het leverde toch maar weer een logje op!
De boog kan niet altijd gespannen staan of anders gezegd... het mag ook eens iets gewoons zijn na twee dagen een stevige kluif gehad te hebben aan een serieuze boomstronk!!
Daarom: Winter is... ... bij de eerste sneeuwvlokjes vast zitten in de file en over een traject van 20 minuten 2 uur doen. ... blokken ijs verzamelen als bewijs dat het hier echt wel vriest, voor als de vrienden van hun zonnereis terugkomen. ... hutsepot, bloedworst en tomatensoep met balletjes klaarmaken. ... dromen van warme zonnestralen. ... de stapel hout zien slinken.( als je hem natuurlijk niet tot een kunstwerkje gestapeld hebt!) ... lekker warm naar de vlammetjes van de houtkachel kijken ...de koude borden opwarmen op de chauffage. ... beseffen dat sommige mensen geen verwarming hebben. ... gewoon worden aan de koude. ... zin hebben in warme chocomelk. ... zoeken naar je handschoenen en muts. ... een nieuw elastiek steken in de lange onderbroek van je man.
( haha dat is wellicht passé) ... vroeg gaan slapen want nergens gezelliger dan onder de dekens. ... een koude neus hebben. ... eraan denken om wat kilo's kwijt te raken tegen de zomer. ... maar dat glaasje wijn 's avonds bij het vuur niet kunnen missen.
... minder strijk hebben want de bloesjes en kleedjes blijven in de kast. ... luisteren naar Frank Deboosere en een zucht slaken als hij sneeuw voorspelt. ... je afvragen waarom mensen houden van sneeuw, maar er stiekem ook wel een beetje van genieten. ... wintergedichtjes lezen door de eerste sneeuw geïnspireerd. ... elke dag een blaadje van de scheurkalender halen
en de lente zien naderen...
Na mijn uitleg over de ( mogelijke) verhoogde zonne-activiteit halfweg 2013 ga ik even verder. En als het even niet jouw piece of cake is... geen probleem dan zap je maar weg!!
Volgens de wetenschappers zouden we na 2013 een nieuwe zonnecyclus volgen waarin de activiteit van de zon zou afnemen. Mogen we ons dan aan strengere winters verwachten?
Wetenschappers onderzoeken de zon geruime tijd om een antwoord te kunnen geven of verminderde zonne-activiteit op de zon daadwerkelijk verantwoordelijk is voor koudere winters op aarde. De Kleine IJstijd (1620 1720) waar de winters kouder waren in Europa, vallen inderdaad samen met de verminderde zonne-activiteiten. Deze winters waren 1 à 2 graden kouder dan normaal. Ze zagen ook dat de laatste zes Elfstedentochten gereden zijn tijdens een minimale zonne-activiteit.
Als de berekeningen volgens het National Solar Observatory (Amerika) kloppen en deze 24ste zonnecyclus de aankomende 11 jaar een bijzonder lage activiteit op de zon kent, zal dat betekenen dat na de periode van grotere zonne-activiteit tot 2013, de zon een winterslaap gaat houden. Een nieuwe Kleine IJstijd kan zich dan aandienen.
Wij kennen de zon op aarde als een betrouwbare warmtebron. Iedere dag komt de zon op. In augustus weten we dat de zon warm genoeg is om in zomerkleding rond te lopen, ondanks de "slechte" zomers in België. In de winter weten we dat de zon minder sterk is en dat het kouder is dan in de zomer. Dat komt omdat we elk jaar dezelfde hoeveelheid energie van de zon op aarde ontvangen. De zon loopt ieder 11 jaar een cyclus door met verhoogde en verminderde zonne-activiteiten. Het verschil is nauwelijks merkbaar qua temperatuur op aarde. Maar wat als de zon in een winterslaap terecht komt? Krijgen we dan koudere winters zoals tijdens de Kleine IJstijd?
De NASA, de ESA en de Russische space agency 'Roscosmos' zijn het er over eens. De zon zal binnenkort een periode van koelte in gaan, de zogenaamde 'Grand Solar Minimum' met als gevolg de 'Global Cooling'. Het gevolg is dat de zon dus voor een bepaalde periode kouder zal gaan worden. Een indirect gevolg is vanzelfsprekend dat de aarde ook een periode van koelte in gaat. Dit zal zo'n 30 tot 50 jaar kunnen aanhouden, met alle gevolgen van dien.
Maar wacht even, hoe zit het dan met de door mensen veroorzaakte Global Warming en alle problemen die we daarvan ondervinden? Zijn al de doom-documentaires en het bekroonde werk van Al Gore, die stelden dat in 100 jaar de aarde vrijwel onleefbaar is door de warmte, dan eerder het werk van fictie dan van de realiteit? Wat met de opwarming van de aarde en het smelten van de polen, vraag ik me dan af?
Ook hier vond ik een antwoord op.
Er zijn aanwijzingen dat het versneld smelten van het poolijs op middellange termijn gaat zorgen voor koudere winters in West- Europa. Doordat er s zomers minder ijs als isolatiemateriaal aanwezig is, zal de warmte dieper in het water rond de Noordpool dringen. Deze warmte zal in najaar en winter weer opstijgen en zorgen voor een verhoogde luchtdruk, waardoor er een op West- Europa gerichte koude Arctische stroming zal ontstaan. Een dergelijke stroming zal in principe de komende decennia zorgen voor koude winters in onze regio.
Ondanks het feit dat Global Warming waarschijnlijk geen probleem gaat zijn in de toekomst, is er wel degelijk sprake van klimaatverandering. Wellicht dat Al Gore een nieuwe film kan gaan maken over 'Global Cooling'
Conclusie.
Wat er ook op ons afkomt, het is uiteindelijk zeker geen slecht idee om zuiniger en bewuster met de omgeving te gaan leven. We leven immers op een onverantwoorde manier met onverantwoord veel mensen op een planeet met beperkte grondstoffen die alleen maar beperkter zullen gaan worden.
We zullen weer moeten afwachten en zien en ondergaan, vrees ik!
Ik ben benieuwd hoe jullie daar over denken of is het een "ver van mijn bed show?"
Wordt na 21/12 onze blauwe knikker weer bedreigd?
We hebben pas de schrik van vorige maand overleefd of daar zijn ze al met een nieuw doomdenken
Mijn slaapgenoot, die zendamateur is, kijkt uiteraard elke dag naar de zonneflux en de zonne-activiteit omdat beide bepalend zijn voor goede of minder goede zendcondities.
Sinds een paar dagen weet hij te vertellen dat beide heel hoog liggen wat goed is voor de zendamateurs maar bij nog hogere activiteit wel eens nefast kan zijn voor onze blauwe knikker, te is nooit goed.
Ik heb zoals steeds een grondige uitleg gekregen en wilde ook op internet eens nagaan welk ander kaartje daar eventueel aan vast hangt.
Zonneflux is het geheel van zonneactiviteit in de ionosfeer die daardoor allerhande stralingen goed of slecht weerkaats. Die flux verloopt in cyclussen van +- 11 jaar en blijkbaar zitten we nu in het einde van een cyclus met een hoge flux. Die ligt vandaag op 169 SF en wordt gecreëerd door de zonne-activiteit of de zonne-uitbarstingen.
Hier zie je een vb van zo'n uitbarsting. Momenteel zijn er dus zon 156 van dergelijke uitbarstingen, wat relatief hoog is.
Die verhoogde activiteit zagen niet enkel de zendamateurs. Afgelopen dagen is een enorme zonnevlek aan de westelijke rand van de zon verschenen, die op 11 januari al een zonnevlam heeft uitgespuwd van de M-klasse, de één-na hoogste klasse van vlammen .Zoals je kan zien op de foto is de vlek AR 1654 geheten, AR staat voor active region een paar keer groter dan de aarde. Zon vlek steekt donker af omdat zn temperatuur met 3300 °C koeler is dan de omgeving, die pakweg 5500 °C heet is. Vergelijk de vlek maar de aardbol onderaan.
De zon zal naar verwachting half 2013 haar maximum bereiken in de elfjarige cyclus van zonneactiviteit en dat zal betekenen dat we dit soort vlekken komende tijd vaker zullen gaan meemaken, met de daarbij behorende uitbarstingen . Het gevaar dat een gigantische zonnestorm de energiehuishouding en elektrische infrastructuur op aarde volledig in de war stuurt is dus niet denkbeeldig. ( Gazet van Antwerpen)
Normaal zou ik -zoals de meesten - daar niet van wakker liggen omdat ik er weinig over hoor. Maar met mijn slaapgenootzendamateur die daar dagelijks mee bezig is, ligt dat wat anders. Wanneer beide hoog zijn dan is de propagatie ook beter wwz dat bv de USA en Zuid Amerika goed te ontvangen zijn terwijl dat op andere momenten problematisch kan zijn!
Maar er is meer.
Ik neem jullie even mee als jullie interesse hebben!
De zon kent een cyclus, de zonnecyclus. Deze zonnecyclus kent een periode van 11 jaar. De zonnecyclus is van grote invloed op het klimaat op aarde.
Tijdens de cyclus van de zon komen op de oppervlakte van de zon activiteiten voor, zonneactiviteit. Deze zonneactiviteiten bestaan uit zonnevlekken. Als er veel zonne-activiteit op de zon waarneembaar is, is dat te zien door zonnevlekken. Deze zonnevlekken zijn niet waarneembaar met het blote oog! Volgens de wetenschappers zal de zonne-activiteit in 2013 een hoogtepunt bereiken omdat de zon dan op haar top in een 11-jarige cyclus komt. Wetenschappers houden rekening met een uitbarsting die energienetwerken ontwricht, communicatiesystemen - het internet wellicht nog het snelst - plat legt, vliegtuigen aan de grond houdt en de voedselbevoorrading in het gedrang brengt. Ook huishoudtoestellen zoals diepvriezers en gps-systemen zouden niet meer te vertrouwen zijn. Teveel zonne-activiteit zou slecht zijn voor alle elektrische en elektronische apparatuur, voor GSM verkeer en alles dat door straling tot bij ons komt. Daarvoor verwijzen ze naar een gigantische zonne-uitbarsting in 1859 . Toen werden de telegraaflijnen in Europa en de Verenigde Staten verbrand, kleurde de hemel over twee derden van het aardoppervlak bloedrood en werd verschrikkelijk veel averij aangericht. Er zijn verhalen bekend van mijnwerkers en arbeiders die in het midden van de nacht aan hun ontbijt begonnen omdat ze dachten dat het ochtend was.
Dergelijke uitbarstingen komen eens om de honderd jaar voor. Een kleinere zonne-uitbarsting in 1989 legde energiebedrijven in het Canadese Quebec volledig lam.
Een uitbarsting zoals die van 1859 echter zou nu "onbecijferbaar" veel schade zou aanrichten. Een geomagnetische storm kan hele naties ontredderen. De millenniumbug bug zou wel eens met vertraging tot stand kunnen komen als die uitbarstingen blijven toenemen We weten dus weeral naar wat uit te kijken!!
( wordt vervolgd)
Het dubbelzinnige in onze taal kan soms tot grappige gedachten leiden, zie voor jezelf..
Aan een schaap dat aan de bar zit vragen of hij lam is
? Dat rookworst zonder R ook worst is! De zoekfunctie niet kunnen vinden
! Een bijgelovige imker! Een glazenwasser die ladderzat is
! Een kapperszaak die permanent gesloten is! Een schilder die overal lak aan heeft
! Een tolk die zijn vak niet verstaat! Honing met een bij-smaak
! Je schoonmoeder een "trouw-ma" noemen! Voor een dichte deur staan op de open dag van een gesloten inrichting! Aan de vleugels van een kraanvogel draaien en wachten tot er warm water uitkomt! Een glazenwasser die niet met Windows wil werken! Een gospelkoor dat voor het zingen de kerk uitgaat!
Een sluipschutter die tegen zijn vrouw zegt: "Ik heb je gemist vandaag schat"! Een spin die wordt afgewezen als webdesigner!
Hutu's die geen GSM gebruiken omdat er te veel toetsies op zitten!
Zuster Mary Ann, die voor de Thuiszorg werkt, was haar ronde aan het doen om aan huis gebonden patiënten te bezoeken, toen haar benzine opraakte.
Het gelukkige toeval wilde, dat er een Texaco benzinestation een huizenblok verder was.
Ze liep erheen om een benzineblik te lenen en wat benzine te kopen. De bediende vertelde haar dat het enige benzineblik dat hij had, uitgeleend was, maar ze mocht wachten tot het teruggebracht werd.
Daar Zuster Mary Ann onderweg was naar een patiënt, besloot ze niet te wachten en liep terug naar haar auto.
Ze zocht of er iets in de auto lag dat ze met benzine kon vullen en liet haar oog vallen op de bedpan die zij naar de patiënt moest brengen.
Altijd vindingrijk, droeg Zuster Mary Ann de bedpan naar het benzinestation, vulde hem met benzine en droeg de volle po terug naar de auto.
Terwijl zij de benzine in haar tank goot, keken twee protestanten van de overkant van de straat toe... Eén van hen wendde zich tot de ander en zei:
"Als ie start, word ik katholiek"!!
Op onze bijeenkomst vorige vrijdag hadden we het over ervaring, meegemaakt hebben, het weten waar de klepel hangt ook zonder " 50 grijze tinten " gelezen te hebben!! Jaja.. soms zijn we " heel ernstig".
Wie het boek kende of erin gelezen had, vond dat oude wijn geen krans behoeft.
Als ze ons moesten betalen volgens onze kennis/ervaring die we door de jaren heen opgedaan hebben dan is de staatskas zeker weten failliet. Het spreekwoord zegt, in een oude kastrol maak je de beste soep en dat is nog geeneens gelogen.
We vonden dat we die " 50 grijze tinten " niet nodig hebben en leeftijd heeft er niets mee te maken, want we waren het er unaniem over eens dat ervaring de beste leerschool is.
We zitten wel allemaal al op trammetje 6, sommigen zelfs al op de 7 maar we laten ons niet kisten, hier en daar voelen we wel iets, maar krakende wagens lopen het langst zegt het spreekwoord. Optimisme is ons lang leven en de muziek doet ons opleven, gaan we eens een nachtje ferm doorzakken dan zitten we een paar dagen met wat ongemakjes maar dat kan de pret niet bederven,
moet ik nog verder gaan...
Dat ouder worden, bekeken we dan ook met humor .
Want als je ouder wordt dan ...
Zijn ontvoerders niet langer in je geïnteresseerd
Bij een gijzeling word je waarschijnlijk als een van de eersten vrijgelaten Niemand verwacht van je dat je een brandend huis binnen rent.
Mensen die je om 9 uur 's avonds bellen, vragen :
"Heb ik je wakker gemaakt?
" Alle levenslessen heb je al geleerd
Je zult veel van je kleren niet meer verslijten. Je mag op elk tijdstip eten dat jou uitkomt. Je kan leven zonder seks, maar niet zonder bril. Je gaat de verhalen over operaties van anderen zowaar waarderen.
Je raakt verwikkeld in discussies over pensioenregelingen.
Snelheidslimieten zie je niet langer als een uitdaging.
Je zingt mee met de muziek in het warenhuis.
Je ogen kunnen niet slechter worden.
Je kunt niet meer van je fouten leren.
Je hebt alle fouten immers al gemaakt.
Je gewrichten voorspellen het weer beter dan het KMI. Je kan je niet meer herinneren waar je deze lijst eerder hebt gelezen
Dus .... Hou je glimlach!!!
Aan ouder worden zit er dus wel een weinig nadeel maar bekijk het zo, als je alles wat hierin staat gelooft, zijn we op de goede weg want optimisme is de beste medicijn tot een lang en gelukkig leven.
Zo te lezen heeft ouder worden alleen maar voordelen behalve dat de tijd begint in te korten...
Elke periode van het jaar heeft zo zijn tradities en gisteren was de monarchie weer op stap.
Het gebeurt niet elk jaar maar gisteren schuimden de drie koningen de straat af om uit de kosten van een nieuwe hoed te geraken door van deur tot deur te gaan zingen. Maar zelfs die drie koningen zijn niet meer wat ze geweest zijn!
Kloppen aan de deur moeten ze niet er is een bel maar voor sommigen gaat het nog niet snel genoeg en dan doe je best snel open als je niet zelf wil gaan zingen voor een nieuwe bel.
Ik haastte mij dus naar de deur en daar stonden ze twee kleine gastjes die helemaal niet op koningen leken.
De ene was verkleed in iets wat op Zorro geleek en de andere zag er uit als sneeuwwitje.
Ja, blijkbaar verandert de klederdracht ook door de jaren heen.
-" Drie Koningen, drie Koningen , geef mij nen nieuwe hoed...". - "Een nieuwe hoed sneeuwwitje draagt toch geen hoed en den uwen is precies nog spiksplinternieuw..." kan ik niet nalaten om hen te plagen. Op dat ogenblik komt de moeder van die twee erbij. -"De kinderen komen eens zingen mevrouw, ja hoe waren we zelf in onzen tijd hé?". Omdat ik inderdaad " mijnen tijd " herinnerde, liet ik hen maar zingen. -" Driekoningen drie..(jank) koningen
geef mij (jank) nen nieuwe hoed (jank,
miauw)..de oude (jank)..is versleten....."
amai mijn voeten het klonk zo vals dat je kon horen dat ze de dag van vandaag maar weinig zangles meer krijgen op school!.
Toen ze gedaan hadden met zingen, staken ze beiden een washandje naar voren.
Ik dacht dat het bij de traditie hoorde om met washandjes je oren uit te wrijven na dat gejank maar t was natuurlijk om een cent in te steken.
Ja, de spaarpotten zullen uitverkocht geweest zijn zeker?
De moeder nam het woord om zeker te zijn dat ik mij niet van mijn gierige kant zou laten zien.
- "Ze hebben schoon gezongen hé mevrouw?" - "Schoon....euh ja natuurlijk en wat moet die serenade kosten mannekes?
" - "Och, je geeft wat je wil hoor maar die kleine eurocenten die worden bijna afgeschaft denk ik," kwam de moeder snel tussen. Daarmee wist ik dat ik geen 1 of 5 cent moest geven.
- "Ik ga eens kijken wat ik nog heb". Ik trok naar binnen en het wilde lukken dat ik voor één keer niets van kleingeld in huis had.
Ik had mijn buurvrouw de dag ervoor plagend al mijn kleingeld gegeven toen ze vroeg om een briefje te wisselen. Potverdikke, dan maar voor één keer een briefje van 5, het jaar is nog jong hé?. Ik stapte terug naar de deur en zwaaide tot hun groot genoegen met het briefje.
-"Voila zie kijk eens wat die mevrouw hier geeft en schoon delen thuis hé."
- "Dank u mevrouw." -"Ja ,ja, t is niks "
hoewel er waarschijnlijk wat anders klonk.
Ze stapten de oprit af en verdwenen naar de buren. Nog geen uur later werd er weer aan de deur gebeld.
Ik liep terug naar de voordeur met het gedacht dat de koningen iets vergeten waren.
Geloof het of niet maar daar stonden drie anderen.
Zonder dat ik de tijd had om iets te zeggen, trokken ze alle drie hun mond wagenwijd open.
Ze waren een heel stuk ouder dan de vorigen en volgens mij keken hun zes ogen zoals de planeet "Jupiler" en waren ze blijkbaar al wat op de lappen geweest. - "Drei keuninge drei keuninge
breng mij ne ..nieve hoed.
De oude is
"
- " Ja, ja ik weet het ,den oude is versleten zeker? " -" Euh ja mevrouw.
Zorro en sneeuwwitje zijn daarnet hier ook geweest ..ze hebben ons naar hier gestuurd want ze hebben een schone cent gekregen."
-"Jamaar héla dat groeit hier niet op mijne rug zunne, maar ik zal eens kijken wat ik nog heb, ik denk dat ik nog juist 50 heb en dat ik geen kleingeld meer heb" , zei ik met een beetje ironie. -"Ha, ha 50 is ook goed hoor.
"
- "Zeg manneke jij denkt zeker dat je Helmut Lotti bent?" Ik had nog een briefje van 10 euro maar dat vond ik toch wel wat teveel voor hun kattengejank! Nadat ik wreed gezocht en overal gescharreld had, vond ik toch nog 2,27. -"Voila zie dat is wat ik hier nog heb." -"Euh is dat per persoon?"
- "Hoe per persoon?" - "Ja, die voor ons hebben 5 gekregen.
"
- " Ja, sorry het is dat of niets." Ze keerden hun rug en stapten precies niet al te goed gezind de oprit af.
Maar kom zeg nu zelf, het is toch een schone bijverdienste en zolang de dotaties niet worden afgeschaft zal het normaal zijn dat we iets geven aan de koningen zeker, zolang ze maar geen 11,5 miljoen verwachten want daarvoor PAS ik!
Iedereen start het nieuwe jaar wel met voornemens maar amai mijne frak, t is toch niet gemakkelijk. Ik begin alvast te "régimen" om de extra kilootjes er weer af te krijgen zodat ik mijn armen niet rond mijn buik moet wringen om aan mijn klavier te geraken. Daarom heb ik de overschot van de kalkoen weggezet tot volgende kerst en van het nieuwjaarsmenu was er gelukkig niet veel meer over.
Ik moet toegeven, dat ik last heb om die belofte voor mezelf na te komen.
Ik zal dus wat meer sporten en vooral op mijn voeding letten.
Dat eerste doe ik al een paar jaar door elke vrijdag -op de eerste vrijdag na want dan "sport" ik met de blogvrienden- te gaan turnen en zwemmen.
Verder probeer ik hier zoveel mogelijk bezig te zijn en te bewegen en op mijn voeding te letten, dat doe ik meestal door vooral producten te kopen zonder vetstoffen. Maar het is niet gemakkelijk om een mager jaar te plannen als je met de beste bakkers en beenhouwers in uw streek zit hé.
Tsja, het is gemakkelijker om voornemens te plannen dan ze uit te voeren en dan zit ik mij steevast af te vragen, of ik er nu een ernstig jaar zou van maken of er gewoon een lap op geef. Meestal zijn het de ernstige beelden van het jaaroverzicht op tv, die mij vertellen dat het er al serieus genoeg aan toegaat.
Vaak zie ik zelfs dat het ernstige zelfs niet meer serieus wordt genomen.
Ja, we leven in een omgekeerde wereld.
Niemand neemt het voornemen om tijdens het jaar een moord te plegen en toch krijgen we elk jaar een portie bloedvergieten op het scherm.
Geen film, maar harde realiteit!
Niemand heeft het voornemen om iemand te laten verhongeren, maar elk jaar zitten we aan een goedgevulde tafel naar de beelden te kijken waar in een uitgemergeld lichaam twee grote zwarte ogen naar ons zitten te staren.
Niemand neemt voornemens om ziek of gekwetst te worden en toch zijn ze er elk jaar de trieste berichten van ziekte en sterven en de angst voor de vernietigende K. Ik denk dat ik ga proberen om af en toe een lach te brengen in onze ernstige wereld.
Ja het is een voornemen zoals een ander en ik weet niet of dat telkens zal lukken.
We kunnen maar proberen, het voornemen nemen is op zichzelf al een goede zaak, want anders sta je daar volgend jaar zonder iets.
Ja, stel dat je geen voornemens neemt, zou de wereld er dan anders uitzien?
Als ik zo eens naar de voorbije jaren kijk, dan denk ik dat een voornemen zoiets is dat men zijn eigen wenst, zonder er echt een verplichting aan vast te binden. Och weet je wat, ik laat alles gewoon op mij afkomen en zie wel volgend jaar wat ervan is geworden.
Maar ik kan mijn logje niet afsluiten zonder het volgende : ik hoop op een jaar vol lachende gezichten om de vier jaargetijden aan elkaar te knopen tot aan de volgende wensen of voornemens.
Een nieuwjaarswens die iedereen verstaat en uit de grond van mijn hart....
Voor het nieuwe jaar wens ik jullie:
Tijd om van de kleine dingen te genieten.
Rust om stil te staan bij mooie momenten.
Sterkte om tegenslagen te overwinnen.
Vriendschap om je hart te verwarmen.
Humor om wat somber is te kleuren. Een glimlach om elke dag mee te beginnen.
Maar vooral een goede gezondheid daar staan we niet genoeg bij stil. Maak maar iets goeds van 2013.
)
- ggm ik hheovvj. Tabee....of 
Dit gezegd zijnde .. hang ik dus op de wandeling in een voor mijn onbekend gebied van anderen af .. 
Ik beeldde me al van alles in en dat ik de auto helemaal niet meer zou vinden want ik had niet op de straatnaam waar hij stond gelet en dat het dus zoeken was naar een speld in een hooiberg - allé in zoverre een autootje een speld kan zijn!! 
waarop jij lachend reageert:
Wellicht was die drang om "uit te breken" ook een reden waarom ik indertijd zonder veel problemen de keuze maakte om met T mee te gaan naar het buitenland. 
(peervormige soort dat zomaar in de serre begon te groeien) in de aanbieding. 
De nieuwe naam van de school viel ons direct op, nl De Bron.
) als één van ons beiden een " zotte streek" uithaalt! En over dat "kinderlijke " wil ik het nu vandaag hebben zie!
