Iedereen start het nieuwe jaar wel met voornemens maar amai mijne frak, t is toch niet gemakkelijk. Ik begin alvast te "régimen" om de extra kilootjes er weer af te krijgen zodat ik mijn armen niet rond mijn buik moet wringen om aan mijn klavier te geraken. Daarom heb ik de overschot van de kalkoen weggezet tot volgende kerst en van het nieuwjaarsmenu was er gelukkig niet veel meer over.
Ik moet toegeven, dat ik last heb om die belofte voor mezelf na te komen.
Ik zal dus wat meer sporten en vooral op mijn voeding letten.
Dat eerste doe ik al een paar jaar door elke vrijdag -op de eerste vrijdag na want dan "sport" ik met de blogvrienden- te gaan turnen en zwemmen.
Verder probeer ik hier zoveel mogelijk bezig te zijn en te bewegen en op mijn voeding te letten, dat doe ik meestal door vooral producten te kopen zonder vetstoffen. Maar het is niet gemakkelijk om een mager jaar te plannen als je met de beste bakkers en beenhouwers in uw streek zit hé.
Tsja, het is gemakkelijker om voornemens te plannen dan ze uit te voeren en dan zit ik mij steevast af te vragen, of ik er nu een ernstig jaar zou van maken of er gewoon een lap op geef. Meestal zijn het de ernstige beelden van het jaaroverzicht op tv, die mij vertellen dat het er al serieus genoeg aan toegaat.
Vaak zie ik zelfs dat het ernstige zelfs niet meer serieus wordt genomen.
Ja, we leven in een omgekeerde wereld.
Niemand neemt het voornemen om tijdens het jaar een moord te plegen en toch krijgen we elk jaar een portie bloedvergieten op het scherm.
Geen film, maar harde realiteit!
Niemand heeft het voornemen om iemand te laten verhongeren, maar elk jaar zitten we aan een goedgevulde tafel naar de beelden te kijken waar in een uitgemergeld lichaam twee grote zwarte ogen naar ons zitten te staren.
Niemand neemt voornemens om ziek of gekwetst te worden en toch zijn ze er elk jaar de trieste berichten van ziekte en sterven en de angst voor de vernietigende K. Ik denk dat ik ga proberen om af en toe een lach te brengen in onze ernstige wereld.
Ja het is een voornemen zoals een ander en ik weet niet of dat telkens zal lukken.
We kunnen maar proberen, het voornemen nemen is op zichzelf al een goede zaak, want anders sta je daar volgend jaar zonder iets.
Ja, stel dat je geen voornemens neemt, zou de wereld er dan anders uitzien?
Als ik zo eens naar de voorbije jaren kijk, dan denk ik dat een voornemen zoiets is dat men zijn eigen wenst, zonder er echt een verplichting aan vast te binden. Och weet je wat, ik laat alles gewoon op mij afkomen en zie wel volgend jaar wat ervan is geworden.
Maar ik kan mijn logje niet afsluiten zonder het volgende : ik hoop op een jaar vol lachende gezichten om de vier jaargetijden aan elkaar te knopen tot aan de volgende wensen of voornemens.
Een nieuwjaarswens die iedereen verstaat en uit de grond van mijn hart....
Voor het nieuwe jaar wens ik jullie:
Tijd om van de kleine dingen te genieten.
Rust om stil te staan bij mooie momenten.
Sterkte om tegenslagen te overwinnen.
Vriendschap om je hart te verwarmen.
Humor om wat somber is te kleuren. Een glimlach om elke dag mee te beginnen.
Maar vooral een goede gezondheid daar staan we niet genoeg bij stil. Maak maar iets goeds van 2013.
Qua lijstjes zitten we weer goed deze dagen. Tussen kerst -en nieuwjaarsdag wordt alles en iedereen weer in klassementen gegoten. Kranten, weekbladen, websites , radio en Tv quoteren de wereld en zijn bewoners weer tegen een meedogenloos tempo tussen 1 en 10 zelfs top 1000! We hebben de man van het jaar, de vrouw van het jaar, het meest opvallende overlijden van het jaar, de hond van het jaar, de beste schuimwijn van het jaar, de beste tweet van het jaar, de meest beluisterde hit van het jaar, de opvallendste royal van het jaar je kan het zo gek niet bedenken of het belandt in zon rangschikking !
Ik kan er geen klassement opplakken maar ik kreeg het voorbije jaar massaal berichten in mijn mailbox die zeker ook in een top dertig thuishoren! Zie maar:
- Mijn spaarpot zal serieus aangedikt zijn als ik die 15.000 dollar zal ontvangen van Bill Gates en Microsoft, omdat ik mee heb gedaan aan hun speciaal email programma. - Of ook van die oude bankbediende van Nigeria die 7.000.0000 dollar wil delen met me, omdat er een naamgenoot van me plots is overleden daar in een auto-ongeval. - Ik hoef me ook geen zorgen meer te maken over mijn verloren zieltje, want 363.214 engeltjes zorgen nu al voor me. - Ik heb ook geleerd dat mijn gebeden alleen verhoord zullen worden als ik mijn e-mails doorstuur naar 7 vrienden en een wens doe binnen 5 minuten. - Ik drink ook geen Coca-Cola meer omdat dit geldstukken kan oplossen en harde WC-vlekken verwijdert. - Ik kan ook geen pompstation binnenrijden zonder een vriend mee te nemen die een oogje in het zeil houdt, zodat er geen seriemoordenaar op mijn achterbank kruipt, wanneer ik aan het tanken ben.
- Ik kan ook geen winkelcentra meer binnengaan, want met die gratis proevertjes kunnen ze me drogeren en bestelen. - Ik neem ook geen telefoons meer op, want iemand zal vragen om #198# in te toetsen, met als gevolg een gepeperde factuur met telefoons naar Jamaica, Oeganda, Singapore en Oezbekistan erop vermeld.
- Als ik een bepaalde mail niet doorstuur naar 144.000 vrienden in de volgende 10 minuten, zal een grote vogel op mijn kop landen, met een acuut diarreeprobleem en zullen alle strontvliegen van de dichtsbijzijnde varkenshouderij op mijn rug komen te zitten.
En als top of the bill wist men mij herhaaldelijk te vertellen dat een Zuid-Amerikaanse geleerde, na lang onderzoek, ontdekt heeft dat mensen met een laag IQ, die niet genoeg seks hebben, altijd hun mails lezen terwijl ze de muis van hun PC blijven vasthouden.... Je moet je muis nu niet loslaten ...........het is toch al te laat....
Het is stilaan het moment van overpeinzingen over het voorbije jaar. Bekijk je een internetpagina, dan vliegen de polls je rond de oren met vragen als: Wat heeft je het meeste aangegrepen in 2012 en "Wie heeft het meeste indruk op je gemaakt?.
Ik moet al diep in mijn geheugen tasten om de bijna afgelopen 365 dagen op een rijtje te krijgen. Soms maken ze het me iets makkelijker door er een vragenlijst met fotos van te maken. Zicht scherpt het geheugen altijd aan.
Ik scroll in de lijstjes, schuim de vragen af. Ik kan het niet laten regelmatig een grote zucht te laten ontsnappen: is dit allemaal gedurende één jaar gebeurd? Waarom lijkt een jaar altijd in een oogwenk voorbij, behalve wanneer je een overzicht bekijkt? Waarom lijken de 12 maanden volgepropt met ellende en slecht nieuws? Is er niets leuks gebeurd dan?
Ik hoor mezelf de vraag stellen en de radertjes in mijn hoofd gaan onmiddellijk werken, het lichtje springt direct aan: Toch wel!
Naast dat ene grote verlies van een lieve vriendin, dat voor altijd met 2012 zal verbonden blijven, kan ik meteen een bladzijde voltypen met gebeurtenissen die me deden glimlachen, schateren, huilen van ontroering en springen van plezier. Alleen haalde geen enkele van die zaken blijkbaar een vragenlijst.
Soms zijn we geneigd alleen nog het minder goede te zien en te onthouden.
Toch is het vreemd hoe je in je persoonlijke leven een beslissing neemt, waarvan je weet dat je er beter van wordt, maar je jezelf toch na een aantal maanden probeert te overtuigen: Het was allemaal zo slecht toch niet? Je geheugen lijkt alleen de goede dingen op te slaan, de rest wordt gewist. Nadat ik de lijsten van oude gebeurtenissen doorbladerd heb, krijg ik een witte lijst gepresenteerd. Die zou ik moeten opvullen met goede voornemens, alsof ik een betere versie van mezelf moet maken. Niet dat zoiets onmogelijk is na al die jaren zit het al stilaan vastgeroest! Er is altijd nog ruimte voor verbetering, maar ik vind alleen dat ik dat niet moet "oplijsten"!!!. Maar aangezien ze er toch naar vragen geef ik het door:
- Ik beloof evenveel chocolade te eten als vorig jaar (Meer kan echt niet, geloof me dan speelt mijn gal op). - Mijn "Geuze met", zal ik niet meer koud laten worden in de ijskast, maar direct opdrinken. - Ik zal bij de handtas waarop ik op slag verliefd word, het prijskaartje niet bekijken en het ding gewoon kopen. - Daardoor zal ik nieuwe kleren nodig hebben, die bij de handtas passen, zodat de kleerkast te klein wordt en ik een grotere moet aanschaffen. - Zo zal ik in mijn eentje de economie aangezwengeld hebben en staat er iets goeds in de eindejaarspoll van 2013.
Is daar dan geen betere ik uit voortgekomen, ze zal dan toch in een nieuwe outfit steken, wat hier ook nog eens zwart op wit genoteerd staat. Als dat geen voornemens zijn om u tegen te zeggen!
Vandaag is het " onnozele kinderdag" en dan wordt er door de kerk het feest van de onnozele kinderen gevierd. Het is de herdenking van de moord op alle jongetjes onder de 2 jaar in Bethlehem op bevel van Herodes. Deze laatste hoorde van de wijzen uit het Oosten dat er in Bethlehem een nieuwe koning was geboren. Hij vreesde dat dit het einde van zijn macht zou betekenen en beval alle jongetjes onder de twee jaar in Bethlehem en omstreken te vermoorden. Hij hoopte zo ook Jezus, de nieuwe koning, uit de weg te ruimen, maar deze opzet is niet geslaagd. Dit is dus het gruwelijke vervolgverhaal na het lieflijke Kerstverhaal.
En juist omdat het onnozel kinderdag is, mag het eens iets anders zijn of niet?
Fantaseren kan heerlijk zijn en het kan ook zonder een glaasje teveel op zo in de aard van:
Misschien, als ik eventjes niet kijk, dan
draaien de wijzers van de klok in tegengestelde richting en winnen we terug tijd.
praten de muren met elkaar en verneem ik iets heel speciaals.
... dansen de zetels rond de tafel en dat is eens een variant op dansende oma's op tafel.
zingt de radio een liedje voor zichzelf en dat zal altijd beter klinken dan mijn gekweel.
zoeken de spiegels nieuwe evenbeelden en verschieten ze minder.
loert het raam stiekem naar binnen bij de overburen, goed om kookideetjes op te doen.
zweeft het bed alleen naar dromenland, is altijd beter dan zweven op een bezemsteel.
fluisteren boeken verhalen naar elkaar, goed voor de inspiratie.
knipoogt de televisie naar de eigen beelden op de buis, als dat eens kon als afwisseling voor het geweld op de buis.
dansen de glazen met de borden in de kast, hoewel ...voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast of niet?
tilt het dak zichzelf eventjes omhoog, daar heb je zelfs niet altijd fantasie voor nodig!
schuddebuikt de koelkast het eten door elkaar, ook geen aanrader.
kruipt het licht onder deurkieren naar de tuin, al is daar momenteel niet veel meer te zien.
zwiept het wasgoed zichzelf droog aan de draad tenzij het er als grillige bevroren spoken bijhangt en dat bespaart weeral wat energie..
Misschien beeld ik het me allemaal maar in....maar toch
Pfffw. Het is weer voorbij, we kunnen weer beginnen aftellen.
Nog 365 dagen ( of intussen maar 363meer) dan is het opnieuw Kerstmis.
Een mens steekt daar al bij al behoorlijk wat tijd in voor de voorbereidingen: cadeautjes bedenken en kopen, menu samenstellen, huis in orde krijgen (opruimen, schoonmaken), boodschappen doen, koken, en het is in een zucht voorbij. Daarna kan je weer van voren af aan herbeginnen: het slagveld opruimen, afwassen (gelukkig is ooit zoiets als een vaatwasmachine uitgevonden), meubels weer herschikken, huis opnieuw proper maken, en niet te vergeten, een oplossing vinden voor het teveel aan eten dat alweer over is. Maar dat verdwijnt allemaal in het niets bij het allerbelangrijkste: nog eens met de voltallige familie samen zijn....
Dat intussen alles weer zijn "gewone gang" gaat, mochten we gisteren ervaren. Ik stond juist op het punt om boodschappen te doen en langs de apotheek hier in de buurt te gaan toen we een oproep kregen van de B.I.N ( Buurt informatie netwerken) om uit te kijken naar een auto waarin vermoedelijk de overvallers zaten van onze plaatselijke apotheek. Dat was even slikken want had ik geen telefoontje gekregen van een vriendin dan was ik waarschijnlijk ook in de zaak geweest! Ik heb dan maar eens vriendelijk geknikt naar de politie agenten die de toegang naar de apotheek blokkeerden.. Het zal je maar overkomen! Maar ach, het is ijdele hoop zeker dat overvallen in 2013 niet meer zullen gebeuren?
Onlangs werd onze zoon 40 en vandaag wordt onze dochter 38 ! Dat lokte bij mij de reactie uit .. "waar is de tijd en wat worden we oud!"
En om mezelf te troosten om die vervlogen jaren vraag ik: "Mag ik voor één keer stoefen?" Eigen lof stinkt, maar goed, je haalt er dan maar alvast een luchtverfrissertje bij.
Laat me eens denken, wat kan ik goed?
Ik hoop dat ik een goede mama ben. Ik zeur zoals iedere mama wel eens op haar kinderen/ kleinkinderen, maar ik zie ze ongelofelijk graag en ben heel fier op hen.
Koken lukt ook wel , ik slaag er toch in om voor ons bendeke goede maaltijden te verzinnen Ik kan goed organiseren als ik er moeite voor doe
en multitasken lukt ook wel zoals tv kijken en e-mails lezen, strijken en voetbal zien op TV....telt dat ook?
Ben ik tevreden over mezelf? Meestal wel ja. Soms ook niet. Maar of dat dan altijd met dingen te maken heeft die ik zelf kan veranderen? Meestal niet. Dus heeft het geen zin om daarbij stil te staan. Natuurlijk lag het voor de hand dat ik hier zou komen verkondigen dat ik oprecht fier ben op mijn kinderen/kleinkinderen. Het zou maar erg zijn, hé moest dat niet zo zijn.
Echt in iets uitblinken doe ik niet, ik ben geen virtuoos, geen rekenwonder en met het ouder worden, wordt mijn grijze massa er niet beter op!.
Ik heb veel goede ideeën in mijn hoofd maar uitwerken is niet altijd mijn afdeling.
Maar ik zou een geweldige uitvinder zijn moest ik een heel team van handige Harrys ter beschikking gehad hebben. haha
Ik geloof in het lot, de voorbestemming maar eigenlijk kan niets van dat alles tippen aan de fierheid die ik voel voor mijn kinderen.
Onrechtstreeks maken zij mij fier op mijzelf. .
Ik krijg ook vaak complimenten van mijn kinderen zelf.
Dat ik er nog goed uitzie en ze altijd op mij kunnen rekenen, dat ik zo lekker kan koken dat ik de allerliefste oma van de hele wereld ben.
Nu weet u in passant ook dat ik enkel kinderen en kleinkinderen heb om mijn ego te strelen.
Wie gaat het anders doen?
Bon, genoeg "gestoefd" voor vandaag. Ik denk dat dit wel zal volstaan! Waarom ik het dan deed? Ik wilde me vandaag gewoon niet te oud voelen bij die 38 j van dochter lief!! Proficiat dochtertje! Vanavond zullen we dat uitgebreid vieren!
Alweer bijna Kerstmis! Daar staat hij weer, onze kerstboom met alles erop en eraan. Tierlantijntjes, lichtjes, ballen en sterren, gewoon alles inbegrepen. Niet dat ik zo fanatiek kerstgezind ben maar de sfeer rond die periode spreekt me wel aan en - 't moet gezegd - als ik er dan toch aan meedoe, wil ik het ook goed doen. En dat is het nu net, op een kerstboom hoort een "piek", de kroon op het werk, de illusie dat de ster van Bethlehem boven de huiskamer hangt, de kers op de taart, zeg maar. En die ster liet ik door het " haasten" vallen... 't Is waarschijnlijk geen mode meer, want het was even zoeken naar zo'n ster in de winkels!
En dan dwalen mijn gedachten ( alweer) af naar mijn kindertijd en de tijd toen onze kinderen nog klein waren, toen de kerstboom nog geen reden tot stress was, toen het niet gaf dat hij er lelijk uitzag, als hij maar schitterde. De ballen waren toen niet aangepast aan "het interieur" en ook niet aan de kersttafel die straks weer voor stress zal zorgen en hij was ook niet aangepast aan de laatste modetrends wat betreft kerstversiering. Neen, hij was een allegaartje van kleuren en dan denk ik ook aan die "watte" die op het kerststalletje dienst moest doen als sneeuw en die in de fik vloog door een verdwaald vonkje van een vuurstokje. Er ligt nu weer "watte" op de kerststal, niet dezelfde stal als toen ik klein was. Neen één uit Afrika, handgesneden, met een Kindje Jezus , Jozef en Maria- allen met een Afrikaanse look- die elk langs één kant van de kribbe staan en met ook nog de os en de ezel om het kleintje warm te houden en buiten het stalletje langs de ene kant de herders met hun schapen, langs de andere kant de drie koningen met hun wierook en mirre. In mijn zoektocht naar een piek, viel het me ineens op dat kerststalletjes ook niet meer echt "in" zijn.
Geen Jozefkes en Maria's meer met Kerstmis. Tsja... de tijd dat de mama's nog het kerstverhaal aan hun kleintjes vertelden, is ook al passé! Hoe zou dat komen? Niet dat ik zo'n aanhanger ben van dat nostalgisch verhaal, maar het schiep sfeer. Is het nu niet allemaal veel te veel commercie geworden?
Samen aan tafel zitten met onze kinderen en kleinkinderen, ongelofelijk fier zijn op hen, beseffen wat een mooi gezin we hebben, voor elk een cadeautje hebben, de gordijnen sluiten, een paar kaarsjes doen branden en mij er niets van aantrekken dat de kerstboom er dit jaar eigenlijk een beetje scheef bij staat, dat zijn mijn plannen voor 24 december, met of zonder piek in die haast echt lijkende Kerstboom! Alvast op voorhand een fijne en prettige Kerst aan iedere bezoeker die hier misschien niet meer geraakt voor de grote dag!
Ons zorgenkindje blijft maar ziek en de juiste diagnose is nog niet gesteld. Oma heeft dus de handen vol zodat van blogbezoekjes niet veel in huis komt en ik 's avonds bekaf ben. Maar ik haal mijn " schade" wel in als ik de 21ste overleef!
Maar voor het geval het morgen fout loopt, snel nog even wat tips ...
Houd je ogen op de sterren gericht en je voeten stevig op de grond.(Theodore Roosevelt)
Een vriend is iemand die ook naar je toekomt als hij geen problemen heeft.(Kin Hubbard)
Wie klaagt over zijn oude dag moet eens aan het alternatief denken.
Ik maak geen fouten. Ik beperk mij tot blunders.
Computers: de meeste fouten zitten tussen het toetsenbord en de stoel.
Gewone wijsheden voor the day before!!
Fijn zei de zon en ze was in de wolken.
Als je een volmaakt nutteloze middag kunt doorbrengen op een volmaakt nutteloze manier, heb je geleerd te leven. (Lin Yutang). Soms daagt het leven je uit voor iets waar je zelf nog niet voor zou kiezen. Het woord toeval bestaat slechts omdat onze hersenen te klein zijn om alle samenhangen te begrijpen. (Dick Hillenius)
Als er geen uitweg is, dan is er altijd nog een weg doorheen. (Eckhart Tolle)
Met een kleindochtertje dat hier al 3 dagen uitziekt even snel de druivelaar lenen.
Een koppel vierde zijn 40ste huwelijksverjaardag. Een journalist wou weten hoe het kwam dat ze nog steeds zo'n vredevolle liefde uitstraalden en zo gelukkig leken. - Wel zei de man, dat gaat terug tot onze huwelijksreis toen we door de Grand Canyon trokken op de rug van een ezel.We waren nog niet zo ver gevorderd toen mijn vrouw haar ezel struikelden waarop ze heel rustig zei:" Eerste keer". Ze trok de ezel recht en we vervolgden onze weg. Iets verder struikelde de ezel opnieuw. Even kalm als daarvoor zei mijn vrouw: " Tweede keer". We reisden verder. We waren nog geen halve mijl opgeschoten toen de ezel voor de derde keer struikelde. Toen trok mijn vrouw; nog steeds even kalm, een revolver uit haar rugzak en schoot de ezel dood waarop ik mij kwaad maakte en haar toeschreeuwde wat ik dacht van de manier waarop ze het dier behandelde! Ze keek me recht in de ogen en antwoordde op kalme toon:" Eerste keer"! Sinds die dag hebben we nooit meer ruzie gemaakt. Moraal van het verhaal... onderschat vrouwen nooit !
Naar het einde van het jaar toe zet een mens de dingen soms eens naast elkaar en kan dan tot rare vaststellingen komen...
De geur van sinaasappels vs de geur van vanille. Etensgeluiden vs iemand die met smaak kan genieten van de maaltijd Aan tafel blijven zitten als het bord leeg is vs gezellig napraten na het eten. Te laat komen vs netjes op tijd ergens geraken.
Het getik van een uurwerk vs het uurwerk altijd willen dragen. Iemand die zit te wiebelen met zijn benen vs dansen Te luide muziek in de woonkamer vs de radio die constant aanstaat.
Teveel kleuren door elkaar vs een wit interieur met talrijke kleuraccenten. Deuren die dichtgegooid worden vs schuifdeuren.
Slurpen vs rietjes in een drankje.
Te rijp fruit vs aardbeien die erg rijp zijn.
Mensen die door elkaar praten vs een bende vrienden bij elkaar.
Halskettingen vs sjaals.
Kleedhokjes in het zwembad vs baantjes trekken.
Mensen die roepen vs gillen van plezier. Fluiten en neuriën vs mensen die meezingen met een liedje.
Hekel vs liefde.
Kerstmarkt
koud
en veel volk, veel te veel volk,
bijna géén parking te vinden en volk... niet te doen. Schuifelen door
een echte mensenzee met koude tenen
warm appelsap met kaneel. Kraampjes, kraampjes, kraampjes
met allerlei prulletjes van houten beeldjes tot wollen sokken.
De keuze
kopen of niet? Echte nougat van Mmmmontélimar de geur van warme wijn en van smoutebollen.
Koude vingers
het reuze REUZENrad. Ballonnen,
mensen in alle kleuren en in alle talen
en in alle formaten.
Lichtjes, héél veel lichtjes. Pakjes, kerstgeschenkjes en volk, volk, veel te veel volk
op
de kerstmarkt in Valkenburg.
Jullie hebben het zeker gehoord of gelezen .. dat zinloos geweld in een basisschool in Newtown de Verenigde Staten .... Een doodgewone schooldag tot plots de nachtmerrie begon! Je kan het als het zoveelste bericht klasseren of meevoelen met een dorp dat er de dag na de feiten nog steeds verdwaasd en ontredderd bijligt. In een periode van het jaar waar alles draait rond " peins en vrede" spatten alle dromen van zovelen door de waanzin van die éne enkeling uiteen. Gruwel , ongeloof, angst geen woorden kunnen vertellen wat daar in dat dorp moet leven. Wat bezielt een jonge gast van 20 om zomaar - zonder scrupules - een school binnen te stappen nadat hij zijn moeder reeds had doodgeschoten om dan in één salvo 20 kinderen tussen 5 à 10 j en 7 volwassenen dood te schieten? Juist omdat de meerderheid van de slachtoffers kinderen zijn, raakt het ons zo. 20 jonge kinderen die nog een gans leven voor zich hadden... wat een drama voor die families die nooit meer hun kinderen kunnen vasthouden en zeggen dat ze van hen houden.. wat een leegte in het hart van velen. Die schietpartijen zijn stilaan " zo gewoon" geworden dat we bijna een perfect scenario hebben om de volgende dagen samen te vatten. Eerst gaat men op zoek naar een antwoord op de vraag waarom dit kon gebeuren. Mogelijk krijgt die vraag nooit een antwoord en dan gaat men speculeren over wie, wat en hoe en men zal mogelijke motieven vinden maar op de vraag waarom iemand op een vrijdagmorgen een lagere school binnenstapt en in het wilde weg begint te schieten, dat kan je proberen uit te leggen, maar nooit begrijpen. Velen stellen zich dan ook terecht de vraag: " Waar gaat het in deze wereld naartoe?" Psychologen en anderen zullen wel weer met een mogelijke verklaring van waanzin of frustratie of een ander banaal excuus afkomen maar de vraag is... waarom neemt het massageweld zo toe? Na eerdere zinloze massamoorden is dit toch wel een dieptepunt. Het debat over voor - of tegen wapenbezit zal wel weer hoog oplaaien maar zoals zo vaak overschreeuwd worden door de groep voorstanders van wapenbezit die gesteund door de grondwet die het recht op wapenbezit vastlegde, zich sterk voelen. Intussen zal men weer vergeten dat mensen dood schieten een stuk gemakkelijker is als er wapens in handbereik zijn! Wie denkt dat het bezit van wapens de beste manier is om de onveiligheid te bestrijden, kan niet naast die gebeurtenis kijken .. een stadje waar het altijd veilig had moeten zijn! Maar, na een tijdje zal het wel weer stil worden rond dit debat tot de hele cyclus bij een volgende schietpartij weer kan herbeginnen! Het wordt dringend tijd dat onze wereldleiders die nu allemaal geschokt reageren, snel maatregelen treffen om in de toekomst dergelijke moordpartijen proberen te voorkomen! De vraag is alleen maar of daar voldoende draagvlak en politieke moed voor is?
Nu ik toch bezig ben met herinneringen op te halen....
De decembermaand is de maand bij uitstek om overal kaarsjes aan te steken en zo een romantische sfeer te creëren . Bij al dat kaarslicht gaan mijn gedachten wel eens terug naar mijn tienerjaren en die weekends bij het licht van een .....draagbare radio!
Ik zat nog op kostschool en was enkel om de maand met het weekend thuis. Mijn ouders vonden dat ik op een redelijke tijd naar bed moest en uiteraard vond ik die tijd niet redelijk, maar dat terzijde. Omdat mijn zus 6 jaar ouder is, had ik op die avonden vaak " vrij spel" en dan zette ik soms zachtjes haar transistor radiootje aan. Vanuit mijn warm bed lag ik dan met dat radiootje, met een grote ronde schijf waarop je de zender kon kiezen weg te dromen. Ik schoof mijn kussen naar het speakertje toe en schreef bij het licht van het toestelletje in mijn dagboek want als tiener, met hartverscheurende belevenissen, hield je uiteraard een dagboek bij.
Ondertussen luisterde ik naar Radio Veronica, de echte muziekzender die vanaf het schip op de Noordzee muziek uitstuurde en door de politiek en media: piratenzender werd genoemd. ( Tiens, we hadden het gisteren op de blogbijeenkomst nog over die zender!!) Er was een programma ( ik ben de naam vergeten)
dat laat begon maar de moeite waard was.
Met zwoele stem werden gedichten van luisteraars voorgelezen die deze in hun diepste "liefdes"- wanhoop hadden toegestuurd.
Soms eindigde zo'n gedicht met een gebroken stem, waarna uiteraard de tranen bijna op mijn kussen dropen. Och wat een leed, och wat zielig, het was meer dan een tienerhart kon verdragen en zeker een tienerhart dat onder een streng kostschool regime gevangen zat. Natuurlijk hadden wij ook "papieren" liefdes of van die filmsterren waar je over droomde en die nog noooooooit van jou gehoord hadden. Die gedichten pasten feilloos bij die gevoelens.
Na die tienertijd verdween het programma uit mijn belangstelling en als ik het nog eens een keertje hoorde, dan gingen mijn haren overeind staan van narigheid. Bah, wat een blikkentrommel lyriek maar toen als tiener raakte het mij wel. Ach ja, die tienerjaren, tegenwoordig steevast de pubertijd genoemd, maar ik vind tienerjaren leuker klinken.
De zwijmelende tijd, die zo kort duurt, waar je -als ze goed waren- je leven lang met een glimlach naar terugkijkt met of zonder kaarslicht.
"De tijd van toen
herinneringen ..." rinkelt dat een belletje?
Als ik s morgens in de badkamer duik en daar op een koude winterdag zoals vandaag de heerlijke warmte voel dan gaan mijn gedachten terug naar de tijd toen we als kind beneden kwamen op zo'n koude wintermorgen. Meestal brandde de kachel dan al vollen bak om de ijzige koude te verjagen. Het was ons ma die altijd als eerste beneden kwam en voor warmte zorgde! Dat was elke wintermorgen een hele job. Eerst de as uit de kachelpot schudden en een overvolle asbak buiten dragen. Meestal werd de kachel s avonds nog eens volgepropt zodat hij zachtjes kon smeulen om zo tegen de morgen de ergste koude buiten te houden. Maar een zeldzame keer hoorde ik ma sakkeren wanneer de stoof in de nacht met het eten in de mond was doodgegaan zoals ze zo plastisch kon zeggen. Het was dan een hele job om dat ding weer aan de praat te krijgen voor haar bende nederdaalde. Wij hadden geen badkamer - toch niet toen ik nog kind was - en moesten ons beneden in de keuken wassen. Meestal had ons ma s avonds al een emmer water binnen gezet zodat ons een ijskoud wasje bespaard werd Wat een verschil met de knusse warmte van een badkamer van nu waar warm water op elk moment zo vanzelfsprekend lijkt!
Het zijn niet alleen de warmwaterkruiken of in handdoeken gewikkelde strijkijzers in bed of de prachtige ijsbloemen op de ramen die me doen terugdenken aan toen, ik denk ook nog aan de schapenvellen die bij de ergste koude op het bed lagen. We stonden er niet bij stil maar dat was een echte luxe en logisch dat ons ma er zuinig mee omsprong!
In de school stonden onze natte schoenen rond de roodgebrande potkachels. Het was pas enkele jaren later dat we daar voor het eerst de radiator ontdekten lang voor die thuis geïnstalleerd werd. Op school was in de winter de "melkbedeling" een ramp : bevroren melk in glazen flesjes! Om die te ontdooien, werden ze op die radiators in de klas gezet. Als het dan speeltijd was in de voormiddag, was de melk heel dikwijls nog niet helemaal ontdooid. Gekoeld was die dus wel, maar lekker ? Ma breidde voor ons ook een "lange broek". Die moest dan gedragen worden onder een rokje of een jurkje, het was voor een meisje schandalig die zo te dragen. Als ik nu onze kleinkinderen in wintertenue naar school zie vertrekken dan konden wij daar alleen maar van dromen zelfs al gebruikten we dagelijks de benenwagen!! En toch... we hebben het overleefd, houden er zelfs unieke herinneringen aan over waar onze kinderen nooit van zullen dromen. Wat een rijk verleden als ik denk aan die warmte binnen 's avonds toen het buiten vroor dat het kraakte, samen met de voeten op de Leuvense stoof ons ma kousen aan het stoppen en wij chocomelk drinkend en met een boek op de schoot of luisterend naar één of ander radioprogramma of bij de muziek van bijna kapotgespeelde LPs... terwijl een lekkere hutsepot stond te pruttelen, of bij de geur van sokken en schoenen die rond de kachel aan het drogen waren en je neus prikkelde . Dat stond voor een thuis, een plek waar je je geborgen voelde en waar samen zitten op een winteravond meer was dan TV kijken in splendid isolation!
Of ik nu terug wil naar die tijd van toen? Neen, ik neem die wel mee als een nostalgische herinnering. Geef me maar het gemak en comfort van vandaag voor dat thuisgevoel zal ik wel proberen te zorgen!
December brengt ook dit jaar de vriesman mee alleen wordt die nu meer buiten gesloten dan vroeger. Toen was het zo dat hij op een wintermorgen op het raam van mijn slaapkamer een mooi winterlandschap tekende.
In samenwerking met de condensatie had hij schone witte sterren en strepen op het raam gezet.
Toen ik uit mijn bed sprong liet hij mij voelen dat het menens was want mijn voeten stonden dan te trappelen op de koude ondergrond.
Dat was altijd even aanpassen na de heerlijke warmte van mijn bed. Het duurde altijd even voor ik naar buiten staarde om de schoonheid van het vrieslandschap te bewonderen.
Ja, het heeft iets speciaals als plots alles wit geverfd is.
Tussen de graspluimen zie ik een vergeten spinnenweb volledig wit.
Daar waar de spin haar verblijfplaats zoveel mogelijk verborgen hield, zijn de fijne draadjes aangedikt met witte parels.
Prachtig hoe de architectuur van zo een klein beestje zo in de schijnwerpers komt te staan van een rood opkomende winterse zon. Wanneer ik dan even diep uitadem, zie ik mijn adem als een warme wolk mijn mond verlaten.
Vroeger, voor ik naar school vertrok, kon ik genieten van alles wat de vriesman getekend had in de nacht.
De velden waren volledig wit gekleurd en af en toe zag ik een paar bruine klompen aarde steken waar het oneffen lag.
Een zwarte merel liep er soms te paraderen met zijn schone donkere frak aan alsof hij de laatste nieuwe wintermode kwam tonen.
Toen ik te dicht in zijn buurt kwam, steeg hij dan met enkele vleugelslagen op en liet zich zweven tot aan het volgende veld.
In de schijn van de winterse zonnestralen was hij een prachtig contrast.
Druppels lagen als parels op de bladeren en ondiepe plassen waren omgetoverd tot spiegels.
Zoals in de tijd toen ik nog een speels kind was, zo zet ik ook nu mijn voet op het zwakke ijs van een plas om te zien hoe hard het gevroren heeft.
Blijkbaar niet veel in verhouding met al dat wit want mijn voet schiet door het pelletje ijs.
Daar ligt de ijsspiegel nu gebroken zoals ik die ook brak in mijn kinderjaren.
Sommige waren niet te breken als het hard gevroren had!
Soms stonden we er met vrienden op te springen of gooiden we er stenen op.
Niet dat we de natuurspiegels wilden breken, maar het hoorde nu eenmaal bij het opgroeien van al dat jong geweld in de winterperiode
Het is eigenaardig hoe de eerste vrieskoude mij al die details voor ogen brengt. .
Misschien omdat alles plots een andere aanblik krijgt en de mens de overstap moet maken van seizoen naar seizoen.
De schouwen spuwen hier en daar weer hun rook naar buiten en witte of grijze slierten tekenen zich grillig tegen een blauwe hemel.
Je kunt zelfs ruiken waar er hout gebrand wordt en dat heeft zo zijn charmes.
Vandaag kijkt onze jeugd vaak niet meer op bij de pracht van winterlandschappen omdat hun duimen zich opwarmen op de toetsen van het computerklavier of de afstandsbediening.
Maar ik ik breng nog steeds mijn handen voor mijn mond om ze warm te blazen.
Ik stamp met mijn voeten op de grond en ik sla mijn armen als vleugels om mijn lijf alsof ik zelf boven het winterlandschap zou willen vliegen.
Boven mij tekent ondertussen een vliegtuig geruisloos witte strepen die na enige tijd vervagen.
Waarschijnlijk is het op weg naar warmere oorden ver van de wit gevroren landschappen van ons Kempisch dorp.
Ik kan het niet nalaten om te wandelen en terug thuis stap ik nog even op het witte gazon waar het kille gras onder mijn zolen kraakt en waar elke afdruk een verhaal is.
Achter mij liggen mijn donkergroene afdrukken en zoals in mijn kinderjaren verander ik soms van richting om een gazontekening te maken en waan ik mij een artiest.
Straks ontdooit het landschap en zal ook mijn schilderij verdwenen zijn.
De duisternis valt in, het belooft weer een koude nacht te worden. Binnen zorgt de kerstversiering voor een gezellige warmte en buiten heeft mijn lieve slaapgenoot - op vraag van de buren - ook voor dat tikje sfeer gezorgd. Sommigen laten zelfs de rolluiken langer opgetrokken om mee te genieten..
Bij schemerlicht: je ziet nog de mast waarin lichtjes zijn opgetrokken
Eenmaal volledig donker komt de ster meer tot haar recht!
)
en van het nieuwjaarsmenu was er gelukkig niet veel meer over.
Ondertussen luisterde ik naar
