Maatschappelijk stond 2008 in het teken van de crisis. Allereerst waren er de hoge olieprijzen gevolgd door de stijgende voedselprijzen. En naar het einde toe de grote bankellende. Verschillende banken werden door overheden uitgekocht om de economie te stabiliseren.
Op politiek gebied waren er enkele verrassende verschuivingen in Zimbabwe, Nepal en de VS, terwijl onze Belgische regering echter maar niet op het juiste spoor geraakte.
In het Midden Oosten blijven de problemen tussen Israël en Palestina ons raken.We keken met afkeer naar het bloedvergieten in Gaza, ontsteld over hoe de crisis verder ontaardde in een spiraal van geweld met steeds meer mensenleed en een escalatie van het conflict.
Oostenrijk en Duitsland stonden op hun kop na enkele ongelooflijke onthullingen over opsluitingen en vergrijpen. Maar ook ons land ontsnapte niet aan zinloos geweld en mishandelingen.
Maar 2008 was ook het jaar van het Europese kampioenschap en de zomerspelen in Beijing met onze Belgische atleten die ons heel even terug de nationale fierheid lieten herontdekken.
En . wat dit blog betreft. Pas vorig jaar ermee begonnen en toen twijfelde ik nog of het wel zou lukken. Maar blijkbaar had ik meer te vertellen dan ik dacht en ontstond er een band met zoveel lieve, hartelijke bezoekers waarvan er zelfs een paar echte blogvrienden zijn geworden . Mijn gedachten en een heel warm gevoel gaan vooral naar die blogvrienden en de vele anderen die mij door een moeilijke periode gevolgd en getroost hebben. Een ding is zeker, 2008 is omgevlogen niettegenstaande zijn ups en downs.
Wat 2009 zal brengen , weet ik niet maar samen met mijn lieve vechtgenoot , kinderen en schatten van kleinkinderen en al die lieve mensen die hopelijk ook in het nieuwe jaar mijn pad kruisen, vliegen we er terug in. Hier dan mijn nieuwjaarswens voor jullie:
Ik wens Dat de zon het hele jaar voor je mag schijnen
Je oog bevestigt wat je hart ziet. Dat er altijd een vriend dicht bij jou zal zijn En dat je gul je liefde geeft.
Ik wens Dat je glimlach de kortste afstand is tot je naaste En dat je na het lachen het geluk behoudt. Dat je steeds dezelfde mens mag blijven
Want voor mij ben je heel uniek!
Ik wens je tijd om van kleine dingen te genieten Sterkte om tegenslagen te over winnen en humor om wat somber is te kleuren vrede, vriendschap, en alle goeds voor 2009!!
We zijn een beetje aan het uitbollen na Kerstmis. Het familiefeestje van Kerstavond was reuze gezellig met de kinderen en kleinkinderen rondom ons.Het begon met de dochter in de bloemetjes te zetten voor haar verjaardag en dat was het startsein voor de allerjongsten!!! De schoonzoon had er zelfs voor gezorgd dat ons ma er even op een speciale manier ook bij was. Bedankt Stefan, een onverwachte maar warme attentie! Later op de avond zorgde mijn ventje met een speciaal cadeau om ma er nog eens even bij te brengen. Het was intens en goed! De enige valse noot was dat uitgerekend de 24ste mijn ventje opstond met een aanval van Crohnen. Het was al lang geleden dat hij daar zon last van had. Op hem heb ik dus niet moeten rekenen en het werd stressen om op tijd alles rond te krijgen Hij is niet de ganse avond bij ons kunnen blijven want zijn buik speelde teveel op. Nu gaat het al iets beter maar het blijft uitkijken.
Gisteren aten we de laatste restjes op van de Kerstmaaltijd. Zoals ieder jaar had ik van alles teveel.
Het is een beetje stil nu, een anticlimax na een paar drukke dagen. We kunnen ons rustig houden tot maandag want dan komt de tweeling een paar dagen logeren. Daarna wuiven we bij vrienden 2008 uit en zullen er op de gepaste manier 2009 inzetten. We zullen weer 3 zoenen geven en mekaar het allerbeste toewensen en natuurlijk met een heleboel goede voornemens het nieuwe jaar starten.
Kerstmis vieren is nu zo totaal anders geworden dan vroeger.
Als klein meisje keek ik altijd uit naar Kerstavond. We hadden toen nog geen TV maar brachten de lange winteravond door met een gezellig etentje. Dan aten we tomatensoep met heeeel veel balletjes. Ik mocht op de vooravond van Kerst altijd balletjes rollen en "kroketjes" helpen draaien om te eten bij konijn of een grote kip ( pas later deed de kalkoen zijn intrede) en daarbij smulden we van die zelfingelegde peertjes!! Daarna speelden we soms met het ganzenbord of het paardjesspel en was er muziek op de achtergrond.( Strauss: het land van de glimlach, de mooie blauwe Donau, Stille nacht Heilige nacht... kwamen steevast uit die grote houten bak die we radio noemden en die stond te prijken op de buffetkast!)
Pure Kerstnostalgie..
Nu behoren we tot de sandwichgeneratie met onze kinderen die we het beste ter wereld willen geven aan de ene kant en vaak met onze ouders of éen ervan aan de andere kant. En op Kerstmis en Nieuwjaar komen we dan meestal samen want we willen mekaar een Zalige Kerst wensen en een week later een gelukkig Nieuwjaar. Daarbij moeten we allemaal eten en drinken en moeten we geschenkjes geven en willen we persé weten wat de kinderen op school gedaan hebben en hoe het op het werk is .. Kortom teveel verplichte nummertjes omdat het al jaren zo is. En zo komt het dat je op éen week tijd een paar kilootjes bijkomt omdat je de kans niet hebt om veel te bewegen. Daarom bij deze mijn wens aan alle sandwich-lotgenoten een goede gezondheid , weinig eten en veel bewegen de komende weken en laten we genieten van onze eigen ,broze cocon!!!
En tot slot het Kerstverhaal en de kribbe. Ik had het stalletje dat we vanuit Afrika meegebracht hadden weer eens boven gehaald en opgesteld.Toen kleinzoon 2 op Kerstavond aankwam, zag hij het staan en vertelde mij dat alle deurtjes open waren waren en het kindje nu in het stalletje lag. Gelukkig kon oma vlug de link leggen en herinnerde ik mij iets van een adventskalender bij de dochter... Op mijn reactie ivm het "kindje", wist de schoondochter te vertellen dat bij hen het " kerstverhaal" wel heel live beleefd werd de voorbije dagen. De tweeling had er niets beter op gevonden om Maria en het kindje Jezus te spelen... Gelukkig was kleinzoon 1 er om hen erop te wijzen dat het kindje nog niet in de stal mocht.....Ik had die 2 schatjes willen bezig zien..... Hoe lang zal het " Kerstverhaal " hen blijven boeien en... wat had ik graag eens, op dat moment, in het hoofd van de zoon gekeken!!!
Kerst Is... samen zijn Is ...overal lichtjes aan Is...weer intens bij elkaar horen Is ...einde en daarna een nieuw begin Is...een warme handdruk en een hartelijke groet Is...houden van elkaar en dan kan het niet meer stuk Is gezelligheid geborgenheid dankbaarheid
Het druilerige weer is niet erg bevorderlijk voor het humeur maar we doen ons best hoor. De kinderen en kleinkinderen ( 6 in totaal Ludovikus!!) zijn er ook nog en dat scheelt een slok op de borrel... of hoe zeggen de Antwerpenaren het " een neutje"? Zaterdagavond waren we uitgenodigd door dochter en schoonzoon samen met de andere ouders op een verrassingsetentje voor een speciale gelegenheid in de Troubadour ergens in Antwerpen. Het was een heerlijke, lekkere, gezellige verrassing maar uiteindelijk weer niet goed voor de "lijn" en er volgen nog zo'n paar dagen....Waarom moeten wij vrouwen daar altijd mee rekening houden!!! De ma van de schoonzoon en mijn ventje speelden Bob. Mijn vechtgenoot deed het prima maar te horen aan de verhalen van de schoonzoon was de andere Bob eerder " Bobette!!!! en was het maar best dat zij niet heeft moeten blazen. ( enkel de schoonzoon was de uitverkorene en zonder problemen!!!). Gisteren hadden we een gezellig dag samen met vrienden die hier op bezoek waren en dat heeft ook deugd gedaan want we konden weer volop bijpraten. Gisterenavond rond 9.30u kreeg ik dan een telefoontje van de zoon. Ons oudste kleindochtertje was ziek en ze moest oma hebben....We wonen nu niet zo dicht bij elkaar en even binnenwippen zit er dus niet in maar ik heb haar langs de telefoon getroost en tussen de traantjes door hebben we mekaar een dikke " telefoonknuffel en -kus " gegeven. Toen ik haar vanmorgen terug opbelde, klonk ze al stukken beter!!! En zo gaan we naar Kerstavond toe en..meteen ook het verjaardagsfeestje voor de dochter die uitgerekend op 24 dec jarig is!!! ( vindt ze helemaal niet zo plezant....maar sorry zus, al kan ik niet beweren dat we er voor niets tussen zaten : :
Ik was vandaag op Thea 's blog en ze vertelde dat ze nog niet in de Kerstmood is. Hier is het ook van dattem alleen denk ik de reden te kennen. De boom staat versierd in huis en de pakjes liggen klaar. Buiten straalt onze ster ook hoog in de mast, ik zorgde zelfs voor Kerstmuziek op mijn blog en toch... ik geraak maar niet in de mood erger ik zie er zelfs een beetje tegenop!! Ik vrees dat het alles te maken heeft met die eerste Kerst zonder ma. Die jaarlijkse gewoonte om op bezoek te gaan op Kerstdag zelf en gezellig bij haar te zijn... jongens wat zal ik dat missen en dan komt die nieuwjaarsdag.... het mag voor mij dit jaar snel voorbij zijn. Ik weet nog niet hoe ik die dagen moet aanpakken zonder hier als een " lopende kraan " rond te lopen. Ik ben kwaad op mezelf dat het maar niet lukt om de knop om te draaien want ik wil die dagen voor mijn omgeving niet verbrodden maar de " waterlanders" zoals ons ma ze zo mooi beschreef, zijn altijd dicht in de buurt, ik heb echt niet veel nodig om te grienen!!! Ik hoop nu maar dat de kleinkinderen mij helpen om de avond " normaal" door te komen. T doet zijn best maar ja uiteindelijk moet ik er zelf uit geraken en het gaat zo moeilijk en dat maakt mij soms doodongelukkig temeer omdat ik weet dat het uiteindelijk voor ma allemaal beter is zo. Waarom is het zo moeilijk die gedachte te laten primeren? !!! Niet een echt Kerstgevoel hé.. Maar het zal wel komen zeker???
We hadden nog filmtickets liggen die op 31/12 vervallen , dus zouden we vandaag een filmpje meepikken. Onze keuze viel op de Nederlandse film WIT LICHT.
Eduard Zuiderwijk baat in Afrika een restaurant uit. Hij verliest op een tragische manier zijn vrouw. Een jaar daarna wordt de politieke situatie in het Afrikaanse land instabiel. Abu, het beste vriendje van Eduards zoontje Thomas, wordt gekidnapt en onder bedreiging met de dood opgeleid tot- en ingezet als kindsoldaat onder leiding van de rebellenleider Obeke.
Thomas wil dat zijn vader Abu probeert vrij te krijgen. Hij trekt er op uit en zijn zoontje gaat mee. Ze gaan naar een vluchtelingenkamp, waar mensen verblijven die gevlucht zijn voor de rebellen. Daar ontmoeten ze Valerie en terwijl Eduard verder trekt, blijft Thomas bij haar. Door omstandigheden geraakt hij bij de rebellenleider die een oude bekende van hem is. Eduard ziet kans om met Abu in een vliegtuig te ontsnappen. Abu wil eerst niet mee doordat hij is gehersenspoeld en ook mogelijk wegens zijn daden, ook al waren ze gedwongen, want hij durft zijn moeder niet meer onder ogen komen. Abu komt in een rehabilitatie- en deprogrammeringskamp en pas maanden later wordt hij met zijn moeder herenigd.
Een groot deel van de opnames zijn geschoten in Port Saint Johns aan de oostenlijke Wild Coast in Zuid Afrika. Wilde oerwouden, gapende afgronden maar vooral een verlaten vliegveld boven op een berg waren redenen om voor die lokatie te kiezen. De film werd ook voor een deel in Oeganda geschoten in een gebied waar de oorlog net voorbij is en waar de vrede nog niet getekend is. Als figuranten spelen honderden mensen mee die de oorlog hebben meegemaakt.
De regie en het camerawerk is vlot en dat houdt het verhaal spannend. Het scenario is wel soms te wisselend waardoor er rare sprongen in het verhaal gemaakt worden om het geheel op gang te houden.
Maar verder toont de film de harde werkelijkheid in alle eerlijkheid en gruwelijkheid.. Zo is bv de scène waarin éen van de kinderen een ander kind moet vermoorden met een machete op straf van zijn eigen dood als hij het niet doe, vreselijk!! Maar gelukkig heeft de regisseur ( Van de Velde) ervoor gezorgd dat op zijn geheel gezien de film toegankelijk gebleven is door toevoeging van acties en avontuur.
Wit licht behandelt het verhaal van de kindsoldaten met respect en de personages staan dan ook vooral in dienst hiervan. Puur als actie/avonturenfilm zal Wit Licht weinig opzien baren, maar in combinatie met een heel aangrijpend verhaal maakt de film een blijvende indruk op de kijker. De film slaagt erin pakkend over te komen. Het vreselijke lot van de kindsoldaten in Afrika wordt niets ontziend belicht zonder belerend te zijn.
In éen woord , een film waar je stil van wordt
Zonder in te gaan op de acteerprestaties is dit een film die je moet bekijken zoals hij bedoeld is, de gruwelijke werkelijkheid zonder Rambo achtig over te komen.
Je moet de film als een drama bekijken en niet als een documentaire hoewel Afrika een prachtig, dynamisch maar soms hartverscheurend gruwelijk continenent is..! De beelden zijn fraai, de acties groots en veelzijdig en de manier waarop de gruwelijkheden rondom de kindsolsaten wordt getoond, verdient respect!
Een feelgood movie voor de Kerst is het in ieder geval niet geworden, een eerlijke film over kindsoldaten inclusief de gruwelijkheden wel. Een aanrader als je in je achterhoofd houdt dat dit de ruwe realiteit is.
In nederland kreeg de film veel negatieve kritiek. Hij zou als een egotrip van de hoofdacteur Marco Borsato afgedaan worden. Boirsato regeert door te zeggen: Als acteur mogen ze mij afbreken, maar aan mijn integriteit mogen ze niet raken ( Borsato is immers al 10 j ambassadeur van War Child, een organisatie die opkomt voor kinderen in oorlogszones) . Dit is een verhaal dat moet verteld worden voor alle kindsoldaten in Afrika.
Omwille van onze verbondenheid met Afrika (8 jaren daar gewoond) was ik heel erg onder de indruk van de thematiek en de beelden. We zagen hier bevestigd wat we sinds onze terugkeer al duizend maal gezegd hebben: Wat gebeurt er toch met dit unieke continent? Het gaat totaal kapot en verloren door etnische oorlogen en uitmoordingen. Geen plaats waar ik nu nog zou willen wonen!!!
Bij gebrek aan inspiratie en tijd even de lyricks van het liedje dat je nu hoort....een goed ritme om in de juiste "weekend mood" te geraken???
Oh the wind whistles down
The cold dark street tonight
And the people they were dancing
To the music vibe
And the boys chase the girls, with curls in their hair
While the shocked too many sit way over there And the songs get louder each one better than before And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the size
where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight?
And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? Where you gonna sleep tonight
So youre heading down the road in your taxi for 4 And youre waiting outside jimmys front door But nobodys in and nobodys home till 4 So youre sitting there with nothing to do Talking about Robert Ragger and his 1 leg crew And where you gonna go, where you gonna sleep tonight?
And you singing the song thinking this is the life And you wake up in the morning and your head feels twice the size
Oh where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? And you singing the song thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size Where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? Where you gonna sleep tonight
And you singing the song thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size Oh where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? And you singing the song thinking this is the life
And you wake up in the morning and your head feels twice the size where you gonna go, where you gonna go, where you gonna sleep tonight? Where you gonna sleep tonight?
NEDERLANDS (1 tso): - De trappen van vergelijking : De positief, de comparatief en de aperitief. - Uit een opstel: Stappend door het landschap naderde de kerktoren - Een zelfstandig journalist is een taxfree-journalist.
ENGELS (3 aso): - Verklaar : 'workaholic'. Verslaafd aan werken en alcohol. - Vertaal : 'Een vleermuis.' a floddermouse - Vertaal : 'Een mooie vrouw.' A bediful woman. - Uit een opstel : He shot three times and now he is dad. A person who doesn't eat meat, is a vegetable.
FRANS (zelfde 3 aso): - Vertaal : 'Duitsland was de vijand'. La Germaine était la viande - Traduisez : 'Ce soir c'est la finale de la coupe du monde'. Vanavond is het de finale van... de haarsnit van het volk. - Vertaal : 'Een woordenboek'. Un prisma - Vertaal : 'Nou en of !!' Maintenant et ou !!
GESCHIEDENIS (5+6 lj): - Wat is Bouillon? -De stad van de bouillonblokjes. - Beschrijf de reisroute van Christoffel Columbus in 1492. -Via het Suez-kanaal. - Wat deed Clovis om de Alemannen te overwinnen? -Vechten. - De piramiden dienden om koningen in te doen. - De steden ontstonden doordat er mensen in de steden gingen wonen. - Vroeger leefden de mensen van armoe.
GODSDIENST (zelfde graadsklas) - Noem een paar vreemde godsdiensten. -De bamboes en de honda's. - Verklaar de naam van de stad Babylon.- Daar is een belangrijke baby geboren - Waarom kwamen de eerste missionarissen vooral uit Ierland?- Omdat ze er daar te veel hadden.
BIOLOGIE (1 aso): - Tijdens de ovatie is de vrouw vruchtbaar. - Een betovergrootvader is een bedlegerige overgrootvader die zich in een terminale fase bevindt. - Geef een symptoom van zware brandwonden.- Assen. - Sinds wanneer kan de mens rechtop lopen?- Een jaar na de geboorte. - 'Padden hebben een uitwendige bevruchting'. Wat betekent dat?- Als ze kinderen hebben, smijten ze de mannen buiten!!. - Wanneer is een meisje geslachtsrijp?- Wanneer ze vruchten kan geven.
Die kinderen, ze zorgen op de éen of andere manier voor dat lichtpunt als het even tegenzit.. Dat doet mij denken aan de kleinzoon. Ze waren onlangs hier blijven eten : kip met friet, speciaal voor hen klaargemaakt. De kleinzoon vroeg mayonaise maar omdat er al wat bij zijn salade was, vond zijn ma dat hij maar ketchup moest nemen. Het ventje kijkt sip naar de frietjes en naar oma en...ik leg stiekem een toetje mayonaise op zijn bord. Niets aan de hand tot de kleinzoon zegt: " mama , niet kijken hé...!!". Waarop de mama lakoniek antwoordt:" ja, nu heb ik het toch gezien als je het zo zegt...". in zijn onschuldige eerlijkheid had de kleine " ons geheimpje" verklapt!!!
Of de kleindochter die zondag even hier was met haar pa. Er lagen al pakjes onder de kerstboom. -" Voor wie zijn die pakjes, oma?" - " Voor jullie allemaal op kerstavond". - Oma ik wil die pakjes want dat is mijn lievelingskleur en ze duidt de lila roze pakjes aan " - " Die zijn ook voor jou zoetje, want oma weet dat je die kleur mooi vindt. Maar niet vertellen aan je broer en zusjes hé? Het is ons geheimpje". - " Neen oma, dat is ons geheimpje en wat erin zit ook hé???" - " Neen, neen, kleine kapoen DAT is oma's geheimpje!!" Slimme meid , die dacht mij zo de inhoud van het pakje te ontfutselen!!!!!!
We kennen dat allemaal die examenperiode. Sommigen onder ons hebben kinderen of kleinkinderen die nu in die stressperiode zitten. Soms valt er al eens een "verspreking" in zo'n examen....
*
Hij is niet meer zo vriendelijk als vroeger. Hij zegt nog wel een dag, maar geen goeie. * Ze sloegen de ruiten kapot van alle auto's en fietsen die daar stonden * Ze hebben daar een grote hond. Als er iemand van voor belt, begint hij vanachter te blaffen. * We hadden veel werk, want er waren boterkoeken voor 300 mensen die allemaal opengesneden en gesmeerd moesten worden. * Reeds van aan De Kromme Elleboog kunnen we het achterste van tante Martha zien blinken als de zon erop zit. * Velen gaan naar de winkel om een groot stuk vlees zoals mijn moeder. * We mochten spelen met oude kleren van mijn grootouders die netjes gewassen en gestreken in hun kist liggen. * We mochten een karretje maken met de overschotjes van grootvader. * Nu ik miljonair ben, koop ik een kasteel van wel vijf miljard * Maar ja, om miljardair te zijn, moet je veel geld hebben. * Hoe noemt men de plaats waar beenderen samenkomen? (gewricht) - De beenderen komen samen op het kerkhof. * De beroemdste schilder uit die tijd was Pieter Breughel Rubens. * Vader is een echte mopperaar. Hij kent altijd de laatste moppen. * ... gelukkig dat onze stofzuiger nogal langdradig is. * Er was waarschijnlijk een ongeval gebeurd, want de politie stak ons al voorbij in zijn flikker. * Omdat het zo'n mooi weer was, mochten we nog enkele minuutjes overspel doen. * Toen ik de brug overreden had, sloeg ik rechtsaf. * Ik ben gestraft omdat ik naar de WC ben geweest achter de bel. * Spaghetti smaakt naar macaroni, maar een beetje langer. * Ik denk dat ik al lang dood zal zijn tegen dat ik tachtig jaar ben * Als grootvader nog leefde, zou hij zich doodgelachen hebben.
* Zus heeft pilletjes gekregen voor de afgang van de dokter. * Ik ging mijn neef bezoeken die ziek was om hem geluk te wensen. * We gaven haar een klein pakje met een grote theepot erin. * Mijn zus was verkleed als verpleegster. Dat was gemakkelijk, want ze is verpleegster. *" En nu, beste vrienden, gieten we het glas uit op onze dierbare jubilarissen."
* We speelden een leuk spelletje en wie won was dan de winnaar. * Ik vind dat het gymnastiekuurtje het rapst voorbijgaat. Dat komt misschien omdat het maar een half uurtje is. * Ik zette er mijn naam op, zodat iedereen kan zien van wie ze is. Ze is namelijk van mij. * We mogen geen vuile spelletjes spelen op school, want we hebben daar onze kleren aan. * We mogen de speelplaats niet verlaten, want we zouden onder een auto kunnen lopen en verongelukken en daarvoor moeten we toelating hebben. * Hij vond de WC niet en gebruikte toen maar zijn zaklamp. * Er waren veel Engelsen aan de kust, vooral Duitsers. * Op een mooie dag in de vakantie toen het eens slecht weer was ... * De vissen namen vlug de benen, toen ze de vissers hoorden aankomen. * .. waar niks meer overgebleven is van al wat er te zien is. * We zagen in de dierentuin apen, olifanten, giraffen en ook twee zustertjes waar ik nog bijgezeten heb in de kleuterschool. * Het was een goede chauffeur. Met zijn ene hand stuurde hij, en met zijn andere zong hij liedjes. * Tegen de avond kwamen we aan onze laatste rustplaats. * Door de grote droogte zagen we overal lege plassen staan. * Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand. * "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie." * ... en opeens begon mijn hart te kloppen ... * Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen. * "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!" * Agenda: "Tegen morgen de postbode verder afmaken."
* "Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk." * De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen. * De vogels leggen eitjes en na enkele dagen beginnen ze al rond te fladderen. * Het wordt stilaan warmer, ik voel dat aan de kleren die ik uitgelaten heb * Mijn vriend houdt parkieten, kippen, Spaanse ratten, vier zussen en een motorboot. * We hebben een huis van ongeveer drie verdiepingen. * Ik lees het liefst sprookjes die echt gebeurd zijn. * Sommige mannen gaan naar het café om hun gestorven vrouw te verdrinken. * Ik denk later ook te trouwen met een vrouw die veel houdt van beesten zoals ik. * Vader speelt het liefst met moeder, maar hij verliest dan altijd. * Mijn broek gaat toe zoals een meisje. * (Raket = vuurpijl) Een deel van de raket vliegt naar de maan, en de rest is dan natuurlijk naar de maan. * We gingen naar Oostakker met een hele bende bedevaartgangers en -gangsters. * De kerk gaat rap vooruit. Nu hebben de priesters al een broek aan. * De nonnetjes zijn daar bekend voor hun zacht vlees. * Mijn zus is nog wel in het klooster, maar ze heeft geen kleren meer aan. * Voor kippen is eieren leggen een hoofdzaak. * De rijken komen met hun auto, maar de gewone mensen met een paraplu. * Hij is uit het venster op de vierde verdieping gesprongen, omdat hij te diep in de put zat. * Gelukkig dat alle rode lichten groen waren. * Opeens zag de grond zwart van de witte mieren.
Hoe staat dat in de bijbel?? " Indien je niet wordt zoals de minsten der mijnen...." Vertederend toch hé die kinderlijke taalslippertjes..!!
Geen kerstboom zonder kerstballen!!! Hij staat er de Kerstboom; Het wordt weer zo'n 3 weken " genieten" van lichtjes en kleurtjes en traditie....
De kerstballen en andere ornamenten komen de kast weer uit in december. Veel van de tradities, versieringen en gebruiken hebben niet direct verband met de viering van de geboorte van Jezus. Kerstballen bijvoorbeeld....waar komen die vandaan? Als we op het Internet zoeken komen er verschillende interessante verklaringen tevoorschijn......
Onze klassieke glazen en zilveren kerstballen komen voort uit oude tradities om kwade geesten uit je huis te weren met behulp van spiegelende oppervlakten die boze geesten afschrikken, of om ze te vangen in een transparante glazen bol (geest in de fles). Deze transparante glazen bollen waren al meer dan 300 jaar geleden in gebruik in de vorm van 'heksenballen', die met name in Engeland populair waren en voor het raam werden gehangen om kwade geesten (heksen) te weren. In een klassiek opgetuigde kerstboom overheersen dan ook transparante of zilveren glazen kerstballen.
De traditie om de kerstboom te versieren met kerstballen zou ontstaan zijn in de XIde eeuw In die tijd gaven de troubadours voorstellingen op het kerkplein. Vooral het 'mysterie ' (de naam die gegeven werd aan deze voorstellingen) van het Paradijs was zeer in trek en kreeg een vaste stek in de Adventsperiode. Een boom (meestal de takken van een appelboom) versierd met rode appels symboliseerde dan de boom van het Paradijs.
In de loop van de XVde eeuw vatten de gelovigen dan de gewoonte op om op 24 december, de feestdag van Adam en Eva, hun interieur op te smukken met deze versierde takken. Later werden door de Duitse kerstboomtraditie de appelboomtakken vervangen door een spar en de appels door kerstballen in allerhande kleuren.
In de 18e eeuw waren de heksenballen in Engeland erg populair, maar de eigenlijke oorsprong is veel ouder. Al meer dan 300 jaar worden de glazen ballen voor de ramen opgehangen om vervloekingen, bozen geesten en ongeluk af te weren. Men hangt deze ballen op met het doel dat voorbijgaande bozen geesten die een gevaar vormen voor de harmonie in huis, af te leiden. De geest werd dan door de schittering van de bal gehypnotiseerd. Als een geest de bal aanraakt wordt hij geabsorbeerd en raakt gevangen in de bal. Het is misschien vreemd dat een geest gevangen zou kunnen raken in glas, maar er komen in vele oude sprookjes geesten in lampen en flessen voor.
Een kerstbal is geblazen uit vloeibaar glas. In 1831 maakte men de eerste glazen kerstbal. Deze bal werd in Tsjechië geblazen. Het werd een echte traditie om rond de Kerstperiode een versierde boom in de kamer te zetten. Vroeger vonden mensen een kerstbal erg magisch. Ze dachten dat er magische krachten in de bal waren. Al snel kregen kerstballen bijnamen zoals geestenoog en heksenbal. Mensen geloofden dat je door kerstballen bij de deur te hangen, het boze-oog buiten kon houden. De traditie dat blinkende voorwerpen zoals kristallen of glazen spiegels heksen kunnen afweren is dus al oud . Heksen zijn bang voor hun eigen spiegelbeeld en zeker wanneer het beeld nog eens extra verwrongen wordt door een bolronde bal van zilverglas, die een heksenbal wordt genoemd...........
Dat weten we nu ook weer ( voor wie er interesse voor heeft!!) En nu maar proberen de link te leggen naar onze huidige kerstboom....
Het was een gewone weekse dag ergens in den vreemde en ik maakte een rondritje met de auto op de flanken van een berg. Dat op zich was al heel ongewoon want ik waagde mij niet zo gauw alleen op " sightseeing tour" in het buitenland... Terwijl ik genoot van de omgeving, de zon en de rust van de bergen bleef ik de hoofdbaan volgen altijd maar hoger en hoger zonder een bepaald doel voor ogen. Ik wist alleen dat ik niet van die baan mocht afwijken want ik ben hopeloos als het op oriëntering van wegen aankomt. Op een bepaald moment bemerkte ik een huis in aanbouw en zonder reden besloot ik om even te stoppen. Het bleek het huis van een vriendin te zijn zo vertelde mij een vrouw die toevallig langs kwam. Ik kende haar niet maar moest haar wel geloven toen ik daar de man en het zoontje van mijn vriendin zag rondlopen. Ik stond er wat onwennig rond te zien. We hebben mekaar niet aangesproken want blijkbaar herkenden zij mij niet. Ik besloot de wagen te laten staan en verder te voet de omgeving te verkennen. Ik zou niet meer hoger gaan maar de afdaling nemen
Ik bleef maar dalen en genieten. Intussen was het al laat in de namiddag geworden en ik besloot terug te keren naar mijn wagentje Ik volgde de hoofdbaan terug bergopwaarts maar niets kwam mij nog bekend voor.. Ik vond geen enkel herkenningspunt en liep er verloren bij. Opeens stond T naast mij, zijn werkdag zat er op en samen zouden we wel de auto vinden want hij is een crack in het herkennen van een omgeving alleen nu moest hij op mijn aanduidingen verder gaan en die waren blijkbaar heel verwarrend. Ik wist enkel nog dat de auto aan een huis in opbouw stond en dat het toebehoorde aan een vriendin
Opeens lag ik klaarwakker in ons bed. Dat was deze morgen naar de vroege ochtend toe dat ik mij vlijmscherp mijn droom herinnerde en de auto die ik ergens had achtergelaten bij een huis en de naam van een straat: Calle de las Madres ( Straat van de moeders) Hoe ik aan die naam gekomen ben, weet ik niet want in mijn droom was mij dat niet opgevallen.
Ik probeerde om terug in mijn droom te stappen om van dat frustrerend gevoel van iets achter gelaten te hebben af te geraken en nam T mee op zoek naar die straat
We hebben samen nog wat in de sluimering van de ochtend gezocht op die bergflank ergens in een Spaans sprekend gebied, maar het lukte mij niet meer om opgeslorpt te worden in mijn droom.
Nu loop ik al gans de dag met het ambetante gevoel dat drie dissonanten de toetsen van mijn geheugen bespelen: een auto ergens achtergelaten op een heuvelflank; een huis van een vriendin in aanbouw en de naam van een straat Calle de las madres .. Maar een mooie symfonie vormen die droomflarden niet ..
Dromen doen we allemaal, maar niet iedereen kan ze onthouden.
Voor diegene die ze wel onthouden kan een droom soms heel verwarrend overkomen.
Sinterklaas is terug vertrokken , leve de Kerstman!!
Ja, de feestdagen komen eraan! Langzaam maar zeker verandert het straatbeeld in een gezellige kerststemming. Winkels en bedrijven, op het werk en thuis overal decoreren we onze omgeving met talrijke sfeermakers die onze kerstgedachte van licht en vreugde, samenzijn en spiritualiteit uitdragen.( of toch zouden moeten uitdragen!) Een van de veel voorkomende kerstversieringen zijn de kerstbomen.
De traditie van een feestboom ter opluistering van midwinterfeesten als het zonnewendefeest is al eeuwenoud, zelfs veel ouder dan de geboorte van Jezus.
Reeds meer dan duizend jaar vóór Christus was het een heidens gebruik om een groenblijvende boom uit een heilig bos te kappen en versierd en wel op het dorpsplein te plaatsen: de midwinterboom.
Ook de oude Babyloniërs (het huidige Irak) eerden groenblijvende bomen als symbool van de zonnegod Nimrod. Pas in de 17e eeuw begonnen rijkere mensen in Duitsland met het binnenshuis plaatsen van bomen ter gelegenheid van kerst. Ze werden spoedig gevolgd door de Engelse upper-class en de rest van Europa. In Nederland zorgde de plaatsing van kerstbomen op zondagsscholen tot een doorbraak bij het gewone volk. Deze kerstboom (een spar, géén dennenboom overigens) was veelal op oorspronkelijke wijze versierd met appels, noten en kaarsen.
Christelijke kerken waren aanvankelijk niet gecharmeerd van het gebruik rond kerst van deze midwinterbomen, omdat zij niets van doen hadden met het feest van de geboorte van Jezus. En hoewel in de 19e eeuw het Vaticaan nog waarschuwde tegen het "heidense" gebruik van de invoering van de kerstboom in Italië - pas sinds 1982 staan er kerstbomen in het Vaticaan zèlf- is de kerstboom tegenwoordig hèt symbool van onze westerse kerstviering, waarbij licht en sfeer, glinsterende versiering en kerstgeschenken onder de boom centraal staan.
Daarom besloot ik om onze "kunstkerstboom" van zolder te halen en zal die in het weekend in de woonkamer opstellen.... Een heel jobke maar het brengt sfeer..en dan die gezichtjes van de kleinkinderen, alleen daarvoor zou je het al doen.!!
Remember, if Christmas isn't found in your heart, you won't find it under a tree.' Charlotte Carpenter
Vandaag bloklettert de krant: Omega Farma ten strijde tegen gsm-straling. Marc Coucke , grote baas van de firma, lanceert een chip die gsm-straling zou moeten tegengaan. Een wereldvondst of een goede marktinschatting juist rond de Kerstperiode??? Ik denk dat het ex-jurylid van "De bedenkers", graag ook even in de picture wil staan.... Ik heb het heel moeilijk om te geloven dat die chip de klachten van hoofdpijn, vermoeidheid en opwarming van het hoofd veroorzaakt door lang gebruik van een gsm zal tegengaan.... Die chip moet je plakken in de buurt van je batterij... Ik zou eerder denken in de buurt van je gsm antenne want daar vertrekken toch de stralen...??? Dat ding zou de slechte stralen tegenhouden!!. Hallo... werkt een gsm juist niet door het zenden en opvangen van stralen? Als je die probeert tegen te houden dan zal je gsm toch maar enkel proberen om nog meer stralen uit te sturen en ...kan enkel je batterij sneller op zijn .... Tot het tegendeel bewezen is , blijf ik sceptisch!!!
En vanavond hoor ik op het nieuws dat een zekere professor die chip uit de handel wil omdat " niets bewezen " is en hij ook zeer sceptisch tegenover de degelijkheid van de chip staat.
En dan het proces van G Lhermitte die haar 5 kinderen op een gruwelijke manier om het leven bracht en zelfmoord probeerde te plegen Hoe erg de situatie ook was -en die lieve/ weldoener dokter Schaar zal daar zeker een rol gespeeld hebben- er is nooit een excuus voor dergelijke gruweldaden op kinderen... Is het toeval dat er zoveel vrouwen in de jury zitten of een slimme zet van de verdediging...? Ik kan de vrouw volgen als ze zegt dat ze ten einde raad was door de relatieproblemen maar om dan zo te reageren?? Ik ben benieuwd naar de uitspraak...
En dat was nog niet alles, een drie maanden oude baby sterft na klappen van zijn vader. Een ideaal en rustig koppel volgens de buren tot het uit de hand loopt!!
Moeder vergiftigt haar ADHD zoontje omdat hij een te grote last voor de familie was en zijn jongere zusje pijn deed.. hij gooide bv met blokken naar zijn zusje... En zo gaat het verder. Ben ik dan abnormaal of leven we in een gestoorde wereld??? Soms kan ik echt helemaal niet meer volgen en alle excuses kunnen mij gestolen worden als het kinderen betreft!!!.......
Laatste kans voor griepprik. De jaarlijkse griep epidemie zou eraan komen dus iedereen aan de naald... ... Wij hebben die prik al een tijdje gekregen. Doen we elk jaar met 6 kleinkinderen in de buurt die allerlei bacteriën meebrengen waartegen oma en opa niet meer immuun zijn... Of het veel uithaalt??? Je kan wel de griep krijgen maar ervaring leerde ons dat die aanval dan minder hevig is... dus zullen we er maar blijven in geloven zeker???
Zou ik nog wel een krant blijven lezen???? Vandaag erger ik mij eraan maar morgenvroeg zit ik weer met mijn neus in de krant...We zijn gewoontebeestjes.... en ... ik zit hier te bibberen van de kou hoewel het hier lekker warm is. Zouden de beestjes mij dan toch te pakken hebben??? We zitten met bezoekers en ik wil die niet aansteken dus een aspirientje zal uitkomst moeten geven...
Bericht bestemd aan iedereen die min of meer te kampen heeft met minder goed zien. Heel handig als men een tekst wil lezen waarvan de letters net iets te klein zijn. Hou de toets CTRL ingedrukt, draai aan het wieltje op de muis. De grootte van de letters wordt kleiner of groter naargelang je naar boven of beneden draait.Probeer het maar eens ...
Meteen ook bedankt Mus en Ludovikus voor de " logische" tip vrijdag ivm het verspringen van mijn cursor en het verdwijnen van mijn tekst op alle mogelijke en onmogelijke momenten.
Wat was mijn probleem?
In om het even welk programma ik ook werkte, mijn cursor hield eraan om bokkensprongen te maken en danste overal rond terwijl ik aan het typen was...Heel vervelend!! Deed ik een return, spatie of.. andere combinaties... dan kon opeens gans mijn tekst gedeleted worden en was voorgoed foetjsie...en kon ik herbeginnen!! Ik heb al maanden daarover gesakkerd en T had al alle mogelijke opties bekeken en zelfs eens de binnenkant van de pc uitgeblazen en de contacten aangeduwd maar ... noppes. We hadden zelfs al een nieuw klavier aangevraagd bij Packard Bell. Maar dat laatste was niet meer te verkrijgen ( nochtans mijn portabel dateert van dec 2006!!!!! dus nog onder garantie!!!!) Gelukkig nu maar, want vrijdag suggereerden een paar blogvrienden om mijn touch pad af te zetten ( ik werk met een externe muis) en sindsdien heb ik geen problemen meer
Ik kon het aanvankelijk niet geloven daarom zegde ik er nog niets over.. Je kent Murphy toch wel hé??? Maar nu moet ik het toch stilaan gaan toegeven dat dit de oorzaak was en geen hardware fout!! Zelfs mijn computerfreakske hier ten huize had er niet bij stilgestaan... Feit was wel dat T die fout bij het typen zelden had en ik steeds..( hij typt wel een stuk trager en daardoor dachten we dat ik door de rapte éen of andere toets aansloeg die niet mocht aangeslagen worden...) Maar ik zal wellicht een andere handstand innemen bij het ingeven van een tekst en de pad soms onbewust aanraken.....( je kent dat wel hé die sensuele woman's touch!!).
Nu is het hier terug " Peins en vrede" want ik heb nogal wat afgesakkerd de laatste maanden telkens als ik opnieuw kon beginnen........ Dus misschien handig om weten voor wie nogal eens hetzelfde voor heeft met een draagbare pc
Ik werd deze ochtend wakker. Tegen mij aan voelde ik het warme lijf van mijn bedgenoot die nog heerlijk lag te slapen. Terwijl ik mijn ogen opende, was daar meteen de realiteit van de dag. Misschien ken je dat gevoel tussen waken en slapen waarin de wereld van buiten nog niet binnengedrongen is in je droomwereld
Ondanks de warmte van het bed met mijn lieve vechtgenoot tegen mij aan, ondanks dat was mijn gevoel grijs en wilde ik het liefst weer slapen en teruggaan naar mijn droomwereld achter mijn gesloten ogen.. Ik had de nacht doorgebracht bij mams, een heerlijke moment dat helaas alleen nog in mijn dromen kan .
Maar de dag was al begonnen en vooraleer ik weer in mijn bed zou liggen en misschien zou verder dromen, zouden nog vele uren verstrijken, vele uren in de werkelijke realiteit van elke dag. Dus stapte ik uit mijn bed en liep naar de douche. Eigenlijk had ik mij nadien frisser moeten voelen, maar al mijn handelingen leken vandaag op automatische piloot te staan. Ik ben uiteindelijk toch op een normale wijze de dag doorgekomen door te zoeken naar wat mij allemaal kon helpen om " te aanvaarden dat er geen weg terug is, dat er alleen maar herinneringen aan mams overblijven.
Zo is tot nu toe - sinds die zondag 2 nov- bijna elke zondag een moeilijke dag en met de eindejaarsfeesten in het vooruitzicht een eerste Kerst , een eerste nieuwjaarsdag zonder ma- wordt het er niet eenvoudiger op.
En toch wil ik eindigen met een positieve noot : Een blije glimlach
kan kleur leggen op de grijze dag
dus....schilder je mee?
Wat men je NIET vertelde tijdens de geschiedenisles
De volgende keer dat je je handen wast en je vindt de temperatuur van het water niet echt aangenaam, denk er dan eens aan hoe het er ooit aan toe ging...
Hier volgen een aantal feiten uit de jaren 1500:
* De meeste mensen huwden in juni, omdat ze hun jaarlijks bad namen in mei, en dus in juni nog redelijk fris roken. Tegen die tijd begon men echter toch al lichtelijk te stinken, en dus droeg de bruid een boeketje bloemen om haar lichaamsgeur te verbergen. Daar komt dus het gebruik van dat ook vandaag nog de bruid een bruidsboeket draagt.
* Een bad bestond uit een grote kuip die gevuld werd met heet water. De heer des huizes genoot het privilege van het schone water, daarna volgden de zoons en andere mannen die deel uitmaakten van het huishouden, dan de vrouwen, en ten slotte de kinderen. De baby's waren als laatste aan de beurt. Tegen dan was het water zo vuil dat je er makkelijk iemand in kon kwijtraken... Vandaar de uitdrukking "de baby met het badwater weggooien".
* Huizen hadden in die tijd strooien daken, zonder houten gebinte. Het was de enige plek waar de dieren zich warm konden houden, en dus leefden de katten en kleinere dieren (muizen, ongedierte) in het dak. Als het regende werd het daar glibberig, en soms gleden de dieren dan uit en vielen van het dak. Vandaar het Engelse gezegde "It's raining cats and dogs"
* Niets kon verhinderen dat er dingen in het huis vielen. Dit was een echt probleem in de slaapkamer, waar ongedierte en uitwerpselen je schone beddengoed konden bederven. Daarom werden bedden voorzien van grote palen om een laken over te hangen dat dan toch een beetje bescherming bood. Zo is het gebruik van hemelbedden ontstaan.
* In die tijd kookte men in de keuken in een grote ketel die altijd boven het vuur hing. Elke dag werd het vuur aangestoken, en werden er ingrediënten toegevoegd aan de ketel. Men at meestal groenten, en weinig vlees. Men at deze stoofpot 's avonds, en liet het overschot in de ketel. Dit werd dan 's nachts koud, en 's anderendaags begon men gewoon opnieuw. Zo zaten er in hun stoofpot vaak dingen die er al heel lang inzaten...
* Wie geld had, kon zich tinnen borden veroorloven. Voedsel met een hoge zuurtegraad zorgde er voor dat een beetje van het lood in het voedsel terecht kwam, wat vaak tot een loodvergiftiging en de dood leidde. Dit gebeurde het meest met tomaten, waardoor tomaten de volgende +/- 400 jaar als giftig werden beschouwd. Brood werd verdeeld volgens je sociale status. Arbeiders kregen de aangebrande bodem van het brood, het gezin at het middendeel op en gasten kregen de bovenste, krokante korst.
* Men gebruikte loden bekers om bier of whisky te drinken. Die combinatie zorgde er soms voor dat de drinker een aantal dagen buiten westen was! Als de dronkaard dan bewusteloos gevonden werd langs de straat, werd hij vaak gereed gemaakt om begraven te worden. Hij werd een aantal dagen op de keukentafel gelegd, en de familie at en dronk aan diezelfde tafel, en wachtte af of hij nog wakker zou worden. Vandaar het gebruik van de doodswake.( Een mooi voorbeeld hiervan is het Ierse lied Finegan's wake)
* Engeland is oud en klein, en de bevolking vond geen plaats meer om de doden te begraven, dus werden er kisten uitgegraven en de beenderen naar een beenderhuis overgebracht, zodat ze de graven konden hergebruiken. Bij het heropenen van deze kisten, ontdekten ze dat er bij 1 op 25 aan de binnenkant gekrabd was, en ze beseften dat ze levenden hadden begraven. Van toen af werd er een touwtje rond de pols van een lijk gebonden, dat omhoog leidde en verbonden was met een belletje boven de grond. Iemand moest dan heel de nacht op het kerkhof zitten om te horen of de bel niet rinkelde. En zo werd er wel eens iemand "gered door de bel".*
Dit weekend komt in de meeste gezinnen Sinterklaas op bezoek. Wat een geluk dat 6 december dit jaar op een zaterdag valt want in de week hebben de meeste mensen geen tijd.
Ik weet nog goed dat ik als kind uit volle borst alle Sinterklaasliedjes meezong. Tegenwoordig hou ik mijn serenades als de kleinkinderen er zijn. Dan zingen we samen dubbel zo hard en toetert de stoomboot er nog bovenuit!!
's Avonds, voor de komst van de Heilige Man, lag ik als kind altijd met wijd opengesperde ogen en een kloppend hart in bed, mijn oren gespitst op elk geluidje. Beneden naast de kachel stond mijn schoen met een grote wortel en een suiker voor het paard. In bed overdacht ik dan mijn "kattenkwaad" van het afgelopen jaar. Ik was natuurlijk weer ongehoorzaam geweest en luisteren deed ik ook niet altijd en babbelen in de klas gebeurde ook meer dan gewenst was om nog niet over het lachen te spreken!!. Zou Hij dat allemaal weten en vooral zou die ellendige Zwartepiet ook mee komen? Die kerel jaagde mij de stuipen op het lijf sinds ik ooit " bijna" in zijn zak belandde!!! Gelukkig bleek ik toen over een goed stemvolume te beschikken en ging dat " grapje" niet door!!!!
Ik hoopte steeds om de Sint op heterdaad te betrappen! Ik hoorde allerlei rare geluiden en dacht zelfs de pannen op het dak te horen verschuiven. Ik was altijd vast van plan niet in slaap te vallen. Het is me nooit gelukt. Hij was me altijd te vlug en te slim af!
's Morgens lag het speelgoed te prijken tussen de rode appeltjes en de biggetjes in marsepein. Mijn plannetje was vergeten, en ik stormde dan enthousiast, samen met mijn zus, de trappen af om onze geschenken te bewonderen.
Het is een spannende tijd wanneer je nog echt gelooft in die Heilige Man, die alles over je weet en toch nog die gevraagde pop of andere speeltjes brengt.. Er zullen vannacht weer veel kinderhartjes onrustig kloppen ...
Maar dan denk ik toch ook wel even aan die kinderen bij wie de Sint niet langskomt omdat er geen centen zijn ........ je worteltje en suikertje moeten maar in het verkeerde schoentje liggen..........
Morgen komen er hier zes hun schoentje ophalen... dus de Sint zal het druk hebben vanavond!
Sinterklaas kapoentje gooi wat in mijn schoentje....
Uit gouden korenaren schiep God de Antwerpenaren, Uit het restant, alle anderen van het land.
Ache na nie braaf go zen dan kregden koek op aawe smoel met drei joar garantie hee... = Oppassen geblazen
K'em hiel Antwaerpe oep zen bakkes geloepe en niks gevonne = Heel de stad afgelopen doch niets gevonden
Ajeeden bakkes oem leir oep te kloppe. = Ambetant persoontje
Grondsmoakske = Kleine persoon
K'gon meneige wasse = Typisch voor een Antwerpenaar is dat hij zichzelf wast
E betonne klakse oephebbe = Day-after verschijnsel
Luierik, lood in't schoentje ? = Luierik
Die hee veel volk in de statie = Een vrouw met grote borsten
Ze bakke oek veur iederien brood ! = Hij heeft zichzelf niet gemaakt !
Mak aa lijf is door den bak sleuren = Mag ik deze dans van U ?
Van die klosjaar me zen geitewolle sokke en zene parkafrak, zoude verdoeme de kribbeltjeskeurts krijge. = Vies ventje
Gij et pelle op aa oege zeker ? = Ge ziet niet goed
Edde wer on een voal koem ghange ? = Een koortsblaasje hebben ( jongens toch je moet het maar weten hé?)
Dan loatet kanneke stoan en paktet liereke ! = Als reactie op 'da kannekiknie'
Agge de koengt vant vogelke kust dan krijde e vere smoeleke = Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten
As ons kat een koej was, koste we ze mèlleke neffest de stoof. = Als antwoord op iemand die altijd "als" zegt
Stekt dieje zen verstaand inne vogeltje ent vliegdachterôat = Hij is zeer dom
Diejeeget sexappeal vanne zwangeren boterham = Ze is zo lelijk als wat
Lot de môaze mor schôave = Laat u maar eens goed gaan
Als er geen eten in huis is en de vraag wordt gesteld "Wa gôan w'ete ?" = Is het antwoord : "Nen boterham mé keuste.
Doar kunde gendaarmen uit kweke ! = Struize, fors gebouwde vrouw
Loepe, loepe, poepe, de Gardevil is dôar ! = Opgepast de politie is daar !
Vakantiebestemmingen voor Antwerpenaren : Peuchemies = Wijnegem Bois de Gymnastik = Turnhout Nieveraans = nergens de Plage = Sint Anna-strand Castella del Norte = Noordkasteel
A mokte fameus van zen parmesàànte = Hij maakte flink van zijn oren
Vloeken van de Antwerpenaar : = Godjumenas , Miljaardené, Verdoemmené
'Kruip in mennen tram = Ik ga slapen
Het schoonste ôan heel Brussel ? Den iersten trein nor Antwaerpe ! =
Wasdanawer voer ne lullemathijs (lullematoas) = Een zageman
Den oemgekiejrden biljààr = Gerechtshof van Antwerpen
A zit oep tram 3 (4,5,....) = Hij is 30 (40,50,.....) jaar ( dat zeggen wij ook oef! )
Zit naïs ni altaet op maain kap = Stop met me te sarren/plagen
Iene mé een vliesklak = Kalende man
Gezegde rond het overlijden : = Ajee zennenoutefrak aangetrokke
Oep de wilden boef = Op goed geluk af
Zis goe veurzing van oojre en poojte = Een vrouw met alles erop en eraan
Da sal dik vringe joenge = En dat moet ik geloven ?
Zeget hoeg in heuren bol = Zij heeft pretentie
Oep nen ik en ne gij = Onmiddellijk
Zee veul binnegestoan = Ziet er ondanks haar leeftijd nog goed uit
Das veur een oeg oat te bleite = Dat is heel triestig
Hier vindt zelfs een kat eur joeng nimmier trug ! = Heel druk, rommelig
Oep congé in Hotel Rue de Begain = Hij zit in de gevangenis
Schie'ter na me oât ! = Stop ermee!!!!!
En dat zou ik nu moeten leren??? Ik geef het op!
PS Inderdaad Amor Fati die bra'ken zijn niet van die lieverdjes.....
We waren onlangs nog eens in het WW en hebben een gezellig bezoekje gebracht aan de laatste "oude" tante (93j) van T. We namen haar mee uit eten want ze woont in serviceflats en het is eens iets anders. .De energie en de levenslust die zij nog uitstraalt zijn niet te geloven. Als je dan weet dat ze rond de 40j opgegeven werd door de dokters omwille van problemen met haar bloed, dan geloof je het helemaal niet meer. Omdat de dokters haar toch opgaven, heeft ze toen zelf haar gezondheid in handen genomen en is ten einde raad naar een homeopaat in Leuze gegaan. Sindsdien is zij een levend bewijs van de degelijkheid van homeopatie en ook een wandelend homeopatisch handboek. Ze heeft al die jaren elke medicatie opgeschreven die ze nam en waarvoor. Er is geen kwaaltje of ze weet wat je moet nemen. Wanneer zij iets voelt of ernstig ziek valt dan haalt ze er wel de dokter bij. In extreme gevallen houdt ze het bij de klassieke geneesmiddelen maar anders luistert ze naar de diagnose en zoekt dan zelf een gepast homeopatisch middel voor haar kwaal. Haar huisarts weet het al en schrijft nog zelden medicatie voor want die wordt toch niet genomen.!! Zij beschikt nog over en oud handboek dat nu zelfs niet meer in de handel is en daar heeft ze nota's bijgevoegd en aantekeningen gemaakt.. een medisch pareltje.
Velen staan nog steeds sceptisch tegenover homeopatie en zelf zullen we het nooit enkel over die boeg gooien als het ernstig is , maar voor routine kwaaltjes help het zeker.
Ik heb in Afrika, samen met de kinderen, nooit nivaquine genomen tegen malaria maar wel iets homeopatisch omdat te lange inname van nivaquine een blijvend letsel kan veroorzaken aan de ogen . Maar de firma stond er op dat het personeel nivaquine nam dus deed T dat ook, want stel maar dat hij toch een aanval deed... Wat is het eindresultaat?? Noch ik noch de kinderen hebben ooit last gehad van malaria. T echter heeft wel aanvallen gehad , zelfs toen we terug in België waren . In het tropisch instituut hebben ze dan vastgesteld dat hij besmet is met malaria en dat blijft sluimeren in de lever. T heeft ook op met éen oog serieuze problemen waardoor hij zijn een deel van het zicht met dat oog verloren is? Of het door die 8 jaar nivaquine komt, zal nooit kunnen bewezen worden maar je staat er wel even bij stil.. ... Ook voor het onderdrukken van zijn Crohnen nam T lange tijd zijn toevlucht tot homeopatie. De ziekte verdwijnt niet , dat weten we maar hij kan ze wel wat onder controle houden...... In ieder geval, ik kreeg een goede tip tegen pijn in de hals en krakende nekwervels. Ik zal het maar eens aanschaffen want ik sta niet ongelovig tegenover deze alternatieve geneeskunde.Het komt er op aan realistisch te blijven en op geen enkel gebied fanatiek aan éen behandeling vast te houden.
Bij die tante hebben we ook een mooie zin gehoord ( want die zwijgt geen seconde ..) en die wil ik jullie niet onthouden. Wie begrijpt hem?
Dien tiestenwiesten die met die triene getrouwd is, hét twee bra'ken van zeuns..( Ik denk dat Bojako en Amor Fati het wel zullen begrijpen... )
. Schoon he dat streekdialect!!!! Wat mij eraan herinnert dat ik dringend mijn Antwerps moet bijwerken.....
Het voorstel kwam van de dochter en schoonzoon Waarom zouden we er niet even met zijn allen tussenuit gaan, met allen bedoel ik wij, zij en de schoonouders? Ik heb in de voorbije jaren met hen al de Kertstmarkt in Keulen en Durbuy bezocht, voor mij was het dus geen must. Maar.. misschien was het toch niet zo'n slecht idee omdat het dit weekend precies 1 maand was dat ma stierf?.. De keuze viel op Valkenburg, ligt niet zover af en de Kerstmarkt in de grotten loont de moeite zo lieten we ons vertellen. We hadden er de keuze tussen de Gemeentegrot en de Fluwelen grot. Omdat de dochter een hondje heeft dat altijd meegaat, was de beslissing rap genomen, het werd de Gemeentegrot daar mocht het beestje mee binnen.. Ik liet even alle beslommeringen voor wat ze waren en zou genieten van een gezellige wandel door de grotten. Die grotten liggen aan de voet van de Cauberg. Het is de oudste en grootste ondergrondse Kerstmarkt van Europa. Nergens treft men- in een ondergronds gangenstelsel dat door mensen gerealiseerd werd in ruim 2000 jaren - een Kerstmarkt met dergelijke historie. De lange, ruime ondergrondse gangen die deze Gemeentegrot typeren, nodigen vanaf het eerste moment uit voor een urenlang verblijf in een muzikaal en uitstekend verzorgd Kerstdecor. De situering van de vele mooie decors in de gangen en de sfeervolle uitwerking van de rijke Valkenburgse historie gaan harmonisch over in standjes met mooie Kerst- en cadeau artikelen. En daar liepen we dan een paar uur rond zonder ons te vervelen.Wij waren natuurlijk niet alleen maar het viel al met al nog mee. De standhouders waren absoluut niet opdringerig. Natuurlijk waren er ook veel snuisterijen, sieraden, kunst -en zelfs hedendaagse neon enz. Iedereen had zijn best gedaan om er iets moois van te maken. De sfeer werd nog verhoogd door de Kerstmuziek op de achtergrond en zo geraakten we stilaan al in vervroegde Kerststemming. Toen we buiten kwamen, was het al donker en alles in de straten straalde reeds Kerstmis uit. Overal hingen lampjes of straatversiering en dat maakt het geheel nog romantischer.
De maandag reden we nog even naar de Kerstmarkt van Maastricht. Die ligt op zo'n 15km van Valkenburg. Die markt was echt iets voor de kleinzoon! Gisteren had hij zich flink gehouden in de grotten hoewel het niet bepaald iets voor het ventje was. Maar nu stond er geen rem op zijn enthousiasme toen hij de vele attracties zag die weliswaar in een Kerstjasje gegoten waren. Het werd een dolle namiddag met zelfs even een schaatsuurtje van de dochter op de ijspiste!!! Zo konden wij lekker bijkomen en opwarmen bij een glaasje.... De dag werd afgesloten met een toer op het reuzenrad. De kleinzoon (4j) slaagde er zelfs in om oma, mama en de ouders van de schoonzoon mee te krijgen in dat enge mandje!!!! Hij vond het zalig en zwaaide enthousiast naar zijn papa en de opa die beneden bij zijn zusje en de hond achterbleven. Deze oma kreeg er warempel de kriebels van in de buik toen ze naar beneden keek en zeker toen dat " ding " lichtjes begon te wiebelen!!!! En zeggen dat ik als kind de eerste was die de ladder opvloog om bij mijn grootvader op het dak te gaan zien wat hij aan het doen was... Voor geen honderdduizend euro zou ik dat nog overdoen!!!!! Maar we hadden een heel ontspannen tweedaagse en iedereen had genoten en daar draait het toch allemaal om he?
De put is gevuld!!!! Voor wie mocht denken aan de put in de begroting of de éen of andere financiële put, dan moet ik jullie ontgoochelen!! ....Daar zal nog veeeeeel meer tijd nodig zijn om die te dempen, als dat ooit al eens lukt!! Neen het gaat hier om onze mazouttank.
Maanden wachten we al om de " boel" hier eindelijk op te ruimen en ... donderdag werden onze gebeden verhoord. Reeds van vroeg in de morgen waren de " zandspuiters" hier. De klus was in een mum van tijd geklaard , de +5000l zand vlogen zo door de pijp. Gelukkig gingen we af en toe zien want die mannen zouden het afgestapt zijn vooraleer de tank boordevol was.
Omdat zand, als het in aanraking komt met water zakt, zouden we mettertijd wel eens een verzakking kunnen hebben dus vroeg mijn ventje om er toch nog wat bij te spuiten. Intussen was de zandtank op de camion al terug naar beneden gelaten en de buizen voor een deel opgerold. - " Dat kan niet meer meneer, dat mogen we niet doen"!.
Mijn nieuwsgierigheid is altijd sterker dan mijn "ochtenddrive", dus was ik ook gaan zien. Ik zag ook dat de job niet volledig naar wensen uitgevoerd was en besloot daarom al " mijn charme" in de weegschaal te leggen!!! ( voor wie eraan mocht twijfelen door bepaalde stukjes op mijn blog, af en toe heb ik toch van die momenten.....!.) . - " Allé meneer, die paar litterkes min of meer dat kan toch geen probleem zijn? Jullie zouden ons echt een plezier doen met er nog wat bij te spuiten want dat zand zal zakken hé als het nat wordt?"
- De twee mannen mompelden wat tegen elkaar , ik zag de twijfel en kwam er nog eens heeeeel vriendelijk tussen..... Het hielp!!! De motor werd terug gestart, de buizen weer wat bijgetrokken, tank terug omhoog en er werden nog en paar extra zakken bijgespoten?
- "Is het zo genoeg, madammeke" ( toch niet die gast van aan de telefoon???) -" Prima, meneer, bedankt, nu kunnen we het boeltje hier afwerken"!
Nog eventjes wat nagepraat, intussen spoten ze er nog een zakje in!! Nu is de rest voor ons.
Ik vrees dat ik evenveel ( of zelfs meer) charme zal mogen gebruiken om mijn "half bedde" nu ook in gang te krijgen om dat boeltje hier eindelijk af te werken. Dus reken ik op die van hierboven dat hij ons een paar zonnige dagen bezorgt.. Dan kan ik uiteindelijk ook "mijn " bloementuin verder organiseren en de planten die al maanden op een wachtbed staan definitief een plaats geven. Dus .. bijna "eind goed al goed".
Het spuiten hier gebeurde op dezelfde manier maar met "een beetje " minder geweld....!!!
!k ben niet dood, ik ben slechts naar de andere kant. De dood is niets.
Ik ben maar aan de andere kant. Ik ben mijzelf, jij bent jijzelf
Wat we waren voor mekaar,
zijn we nog altijd. Noem me zoals je me steeds genoemd hebt.
Spreek tegen mij, zoals weleer
op dezelfde toon
niet plechtig, niet triest.
Lach om wat ons samen heeft doen lachen,
glimlach,
denk aan mij. Spreek mijn naam uit thuis
zoals je altijd gedaan hebt, zonder hem te benadrukken
zonder zweem van droefheid. Het leven is wat altijd geweest is,
de draad is niet gebroken.
Waarom zou ik uit je gedachten zijn?
Omdat je me niet meer ziet
? Neen, jij bent niet ver
juist aan de andere kant van de weg. Zie je, alles is goed.
Je zult mijn hart opnieuw ontdekken
en er de tederheid terugvinden zuiverder dan ooit Dus droog je tranen
en ween niet als je van me houdt
Het is heerlijk een man te zijn Ik ben een man en dat is een geluk Ik doe niet hysterisch al heb ik het druk Ik verspil niet mijn leven met 'wat moet ik aan' Kan zonder depressie van de weegschaal gaan Ik gooi dingen weg, heb geen spullen teveel En als iets kapot is dan maak ik het heel Parkeren is easy; gewoon in een keer En we doen wel hetzelfde, maar ik verdien meer! Ik ben een man en ik denk logisch na Ik leef niet op light-drank en drie blaadjes sla Als ik ergens heen loop, weet ik de weg terug Ik maak van een olifant in no time een mug Ik ben een man ja, dat doet me plezier Ik word niet dronken van twee glazen bier Publiekelijk huilen dat doe ik dus nooit He, ik kan het vangen als iemand iets gooit En ik hoef niet te baren, dus geen centje pijn Is het niet geweldig om een man te zijn?
Het antwoord op bovenstaand gedicht:
Ik ben een vrouw, en da's heus geen pech, Heb geen last van agressie als ik rijd op de weg Ik laat tenminste geen lampen aan voor nop En ruim al mijn rotzooi achter me op Als ik iets zoek, vind ik het in een keer! Kan tegelijkertijd bellen, koken en nog veel meer! Van een griepje is bij mij niet veel te merken Ik neem een aspirine en ga gewoon werken Ik hou me bezig met echt belangrijke vragen In plaats van te jammeren om de voetbaluitslagen! Al is vrouw zijn dan een enorme zegen, Helaas houdt 'De Man' onze ontwikkeling tegen! Hem aan zijn lot overlaten is misschien een makkie Maar wie strijkt dan zijn overhemden en kookt zijn prakkie? Dat is niet het ergste in dit geval Wat echt irritant is bij mannen: hun gebral Ze denken zelf de beste te zijn Vooral spotten met vrouwen vinden ze fijn Uiteraard laten we ze in de waan Want de waarheid kunnen ze psychisch niet aan: Mannen zijn eigenlijk nog een kind Dat spelen met auto's het einde vindt, Nee, mannen willen de waarheid niet horen: Zonder een vrouw zijn ze verloren!
Moraal van het verhaal: Dat tikkeltje spot is precies datgene wat we nodig hebben om ons eraan te herinneren dat we mekaar nodig hebben en perfect aanvullen... En ik waag mij weer op glad ijs....
Onlangs waarschuwde men nog eens dat onderzoek uitgewezen heeft dat GSM gebruik bij jongeren moet ingeperkt worden.
Wie er nog aan moest twijfelen, het verband tussen gsm straling en kankers is nu definitief aangetoond. Al jaren was dit verband in studies naar boven gekomen, maar de meest recente studie van de Wereldgezondheidsorganisatie neemt voor de meeste wetenschappers de laatste twijfel weg.
De pro's en cons stapelen zich op maar of men dat " speeltje" ooit nog kan bannen, dat valt heel erg te betwijfelen. Alle negatieve heisa rond GSM wordt meestal naast ons neergelegd in de veronderstelling dat het niet zo erg zal zijn.
Toevallig zit ik hier met een " fervente zendamateur" in huis en die had het al vaak over de onlogica die er hangt rond GSM gebruik en de straling die ervan uitgaat.. Een zendamateur moet aan een paar strikte normen voldoen om te mogen zenden. Eén daarvan is dat de straling die zijn antenne produceert binnen de aanvaardbare normen moet liggen . Daar wordt door de BIPT streng op toegezien want elke amateur moet een volledig rapport geven over zijn zendapparatuur, zijn antennes en de hoogte waar ze staan en een berekening maken van de straling in zijn onmiddellijke omgeving. Als die niet binnen de gewenste normen ligt dan krijgt hij geen zendvergunning. Blijkt dat een GSM als die op zijn max capaciteit werkt ( 2watt) zo'n nadelige straling uitzendt dat die nooit zou toegelaten zijn aan zendamateurs! Die max capaciteit heeft alles te maken met het feit dat er te weinig masten zijn waardoor het bereik moeilijker wordt en de GSM een tandje moet bijsteken. Is het niet zo dat er meer GSM's in gebruik zijn dan zendamateurs? De logische vraag is dan ook of er niet iets moet gedaan worden aan die GSM straling?
Die straling kan perfect worden verminderd en binnen de normen liggen als een GSM maar op 1/2 watt zou werken. Maar daarvoor moeten er meer GSM masten komen en ze moeten hoger zijn zodat er minder hinder is van gebouwen, bomen enz... Hier wringt het schoentje want dan komen we in conflict met de mensen van milieu die absoluut willen voorkomen dat dit gebeurt .. en zo blijven we rondjes draaien!! Intussen lopen onze jongeren maar uren te GSMen en wijzelf zitten ook al op dat treintje... .Maar niemand wil de waarschuwing horen!
Ik hoor sommigen " denken": " Ach zo'n vaart zal het wel niet lopen" of " mens, ga dan terug naar de middeleeuwen als je niet mee vooruit wil"!! Ik wil vooruit maar moeten we zomaar elke kritiek als " onzin afwimpelen"?. Als we dan toch maximaal gebruik willen maken van elk technisch comfort, moeten we dan niet toezien dat dit onder de beste voorwaarden gebruikt wordt?.
Ik weet het, hierover zal nog veel gediscuteerd worden en het laatste woord is zeker nog niet gezegd en als dat probleem opgelost is dan beginnen we aan het volgende : de MP3..... Een bezorgde oma ......
Blijkbaar ben ik niet de enige die de foto geslaagd vind. Bij Athea kan je hen ook bewonderen....
Brandweer van Hasselt wint finale 'De Naaktkalender'
Limburgers hopen dat we nu ook naakt blussen
Niet de knappe verpleegsters of de zwoele rugbyspeelsters, maar de brandweermannen uit Hasselt wonnen gisteren de finale van De Naaktkalender 2009. Hun kalender wordt in december gedrukt en verspreid over heel Vlaanderen. De Hasseltse brandweermannen zullen zichzelf volgend jaar nog vaak tegenkomen. Vlaanderen besliste gisteravond tijdens een spannende live-uitzending vanuit het Fotomuseum in Antwerpen dat ze het liefst de blote brandweermannen in hun woonkamer zouden zien. De kalender wordt in eerste instantie gedrukt op 10.000 exemplaren en is vanaf 13 december te koop. Ter vergelijking: de oplage van Playboy bedraagt maandelijks ongeveer evenveel stuks.
Naaktkalenders zijn, sinds Helen Mirren & co. vijf jaar geleden uit de kleren gingen in de film Calendar Girls, een echte hype. Ook in Vlaanderen grijpen verenigingen tijdens de eindejaarsperiode massaal naar de naaktkalender om hun clubkas te spekken. Voor het televisieprogramma op Eén schreven zich maar liefst 350 groepen en verenigingen in, waaruit er tien geselecteerd werden om voor het scherm uit de kleren te gaan.
Na een afvalrace kregen de vijf finalisten vorige week de opdracht om voor de finale de ultieme coverfoto te maken voor hun naaktkalender. De fotograaf die hen eerder al hielp met de fotoshoot, stond een halve dag tot hun beschikking.
De verschillende groepen haalden nog eens alles uit de kast voor die laatste uitdaging. De Gentse autoracers trokken in hun blootje een racewagen over de besneeuwde Groenplaats en de rugbyspeelsters gingen op de foto met andere ongewone sporters.
<
De brandweermannen kwamen voor de finale-uitzending met een erg origineel ontwerp op de proppen: ze trommelden meer dan honderd vijftig Limburgse brandweerlieden op voor de coverfoto. We hebben natuurlijk veel vrienden en collegas opgetrommeld. Het Limburggevoel is niet te onderschatten, zegt een stralende Rudi Vos. Heel vaak hebben we de vraag gekregen of we nu ook naakt zullen komen blussen.
Met hun ontwerp hebben ze getracht het familiegevoel onder de brandweer in beeld te brengen. De opbrengst van de naaktkalender van de brandweermannen gaat naar de National Burn Camps van de Belgische brandwondencentra. Dat zijn de kampen die ingericht worden voor jongeren met brandwonden.( Het Nieuwsblad)
Voor mij ook de verdiende winnaars en... voor éen keer blijven wij ( vrouwen) niet op onze honger zitten hoewel... als wij allemaal samen nu eens dat schuim wegblazen dan pas zou het " perfect " zijn!!!
- Zoals het tapje thuis tapt , tapt het nergens. - Oost, west, dorst gelest.... - Er zit een addertje onder mijn glas
. - Leven als God in het café.
- In ieder glas past een pilsje
. - Het bier bij de buren is altijd koeler
. - Hoge glazen vangen veel bier. - Met een krat bier in huis vallen. - Bier.... maakt de man. - Bier verzoet de arbeid
. - Een goed café om de hoek is beter dan een verre brouwerij. - Al het goede komt uit de tap.
- Geen bier zonder schuim
. - Eigen tap is goud waard
. - Roet in het bier gooien.
- De beste zuiplappen zitten thuis. - Wie het laatst drinkt, lacht het beste. - Alle wegen leiden naar de kroeg.
- Het schip verging met man en bier
. - Bier maakt blind
- Ter land, ter zee en in de kroeg - Bier goed.... al goed...."
.
- Ik weet het zeker, denk ik..
- Ik ben er helemaal infuus van! - Hij kreeg een staande ovulatie ! - Ik erger me kostelijk. - Ik sta helemaal triplex. - Laten we met een schone luier beginnen. - Het escaleert helemaal uit de hand. - Je brengt me helemaal van mijn abrikoos. - Dat slaat nergens over
. - Ik moet niet teveel rijden, ik moet ook nog drinken
. - Er waren 3 doden, waarvan 2 ernstig
. - Misschien ben ik wel heeeeeel intelligent, alleen weet ik niet wat dat betekent. - Ik spreek vloeibaar Frans. - 't Is een goed jaar voor de tijd van het weer. - Ik ben er erg door gevaccineerd
. - Hij heeft een aardje naar zijn gaatje
. - Het regent dat het pijpt. - Daar krijg je .... stierballen van
. - 't Is zuipen of verpompen
. -Je irriteert mij mateloos.
Hoe idyllisch het plaatje van de eerste sneeuw ook is, het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Dat heeft Bojako gisteren bij haar trip naar de Ardennen ondervonden en wijzelf vanavond. We wilden de tweeling naar huis brengen maar geraakten gewoonweg niet op de autostrade. Reeds van in het dorp stond het verkeer vast. We hebben dan maar besloten terug te keren en hen morgen naar huis te brengen want je moet nu ook geen risico's nemen als het niet hoeft . Die ene nacht zullen we ook wel overleven zeker?
Toen ik deze morgen opstond, wist ik niet goed of het aan een gehoorstoornis lag of niet, maar ik hoorde alles dubbel. - oma, pipi doen;...- oma pipi doen. - oma slabbertje aan,.. - oma slabbertje aan. - kijk oma sneeuwt; - kijk oma sneeuwt.
Maar ik had het nogal snel door dat bij mij alles ok is alleen ... de tweeling is hier voor het weekend! Ik kan er maar beter aan wennen dat het een weekend in stereo wordt met heldere en valse klanken al naar gelang er een goed of slecht " samenspel" is, maar met zo'n vertederend timbre....
Alleen werkt het blijkbaar inspirerend!
Vanavond aan tafel.: - ik: -Lina eerst je bordje uit eten... en daarop opa: - Lina eerst je bordje uit eten. Ik vind het prima dat we mekaar goed verstaan maar die nagalm hoeft nu niet persé
de morgenstond geeft ....kleuren in de mond!
Het was niet altijd zo'n harmonieus plaatje..!!
En mochten jullie het nog niet weten: Hij komt, hij komt.. Maar voor mij mag hij weer naar Spanje vertrekken want ik heb zijn boodschap wel 20 keer gehoord vandaag...en mijn hart klopt navenant maar niet ' vol verwachting!!
ps. Weet iemand wat er aan de hand is met imageshack? Ik krijg geen slideshow meer gemaakt; er verschijnt steeds : no Thumbnail available. Gewoon foto's afzonderlijk opladen gaat wel?
Bij het opruimen kom je altijd "schatten" tegen. We spreken meestal van :" schatten op zolder" maar bij het opruimen van ma's huis waren het schatten in de kast!! Oude foto's!!!!! Ik had bij mijn grootouders hun trouwfoto ooit wel gezien maar bij ons thuis niet meer. Toen mijn broer ergens onderaan de kast de trouwfoto van " meter en peter" én van mijn ouders vond, was ik er onmiddellijk weg van. Ze zijn op een groot formaat ( 62x42cm) gemaakt zodat we er een kader moeten voor laten maken maar voor mij hebben ze zo'n grote emotionele waarde dat ik het ervoor over heb! Pure nostalgie, onbetaalbaar, als ik die foto's kan houden, heb ik niets meer nodig van thuis!!! Zo zijn ze meeverhuisd naar hier en ik wil ze zeker ergens ophangen! Zeg nu zelf eens ... lonen ze niet de moeite??? Voor mij zijn ze onvervangbaar!!!!
Mijn grootouders (1918 )
Ons ma en pa (1939)
Blijkbaar mocht men in die tijd niet lachen op een foto want de twee koppels staan er zo bloedernstig bij !!
Ik ben van plan om ook nog een kader te maken met de foto ( in kleiner formaat uiteraard) van mijn grootouder en mijn ouders en daaronder een trouwfoto van ons en daar nog eens onder een trouwfoto van ons 2 kinderen.... Vier generaties op een mijlpaal in hun leven...... Dat wordt een heel dierbare herinnering.....Meer moet het voor mij niet zijn!!! (Ik word er jandorie melancholisch bij )
Toen ik vanmorgen opstond, haastte ik mij naar mijn PC want mijn "metekind" had haar eerste grote test aan de hogeschool. Zij is de dochter van mijn broer en ons ma toen vond dat " het kindje" beter een jonge meter had en gaf het meterschap aan mij door!... Omdat ik weet dat zo'n eerste test heel belangrijk is, dacht ik : " Waarom zou ik haar geen aanmoedigingsmailtje sturen"? Die jonge mensen hebben de eerste maanden aan een hoge school nog geen idee of ze goed en juist bezig zijn. Tot mijn grote ontgoocheling stelde ik vast dat er geen connectie was met internet. De aansluiting werd getest , ik zette de modem op en af voor het geval er ergens een slecht contact was .... maar niets. De telefoonlijn was ok alleen ADSL lag op zijn g..!! Verdorie dat dit juist nu moest gebeuren en ik had haar gisteren nog beloofd te mailen. Na een paar telefoontjes en de nodige doorschakelingen wist ik het: Belgacom had technische storingen in de buurt en die zouden tegen 12u opgelost zijn! Ik realiseerde mij nog maar eens hoe afhankelijk we geworden zijn van de moderne technologie. Op zo'n momenten ga ik meestal nog wat dieper graven en vraag ik mij af wat er zou gebeuren moesten plots telefoon, GSM en internet wegvallen??? Waar zouden we staan met onze communicatie en welk een impact zou het hebben op onze economie? Hoe redden onze voorouders het en de generaties voor hen? Wat mogen wij ons gelukkig prijzen dat mannen als Morse, Bell en Marconie ons voor zijn geweest en dat we nu verder evolueren vanuit hun kennis. Maar dan moet die technologie wel werken!. Is dat niet zo, dan staan we er machteloos bij. Het valt niet op te lossen door even een zekering te vervangen of een kabeltje te verleggen. Elke persoonlijke ingreep is vaak zinloos!! Ik had het erover met mijn slaapgenoot en kreeg als antwoord: " Dan zouden we terug bij de radiozenders en telex " komen want die contacten waren er al heel lang en zijn er in uiterste situaties nog altijd"!! Hij herinnerde mij eraan dat tijdens ons verblijf in Nigeria op het hoofdeiland van Lagos een Duitse zakenman woonde die enkel via radio en RTTY ( radio telex type) contact had met zijn moederland. Met alle respect voor radioamateurs maar persoonlijk vind ik dat wel een hele stap terug. Terwijl ik verder aan het opruimen was, bedacht ik dat ons leven drastisch zou veranderen als we al ons vanzelfsprekend comfort zouden wegnemen en dan denk ik aan water, gas en elektriciteit!. Nochtans weten we heel goed wat het is te leven zonder elektriciteit of zonder water ( zie eventuele latere verhalen over Nigeria), maar luxe en comfort wennen zo snel en ...we vinden het de gewoonste zaak van de wereld. Daarom mijn titel: " Wat zouden we zijn zonder onze moderne technologie"? Mijn antwoord : " Grote sukkelaars"
Onlangs spuwde Bojako haar gal uit over een foto in Humo. Vandaag hoorde ik op het nieuws dat Knack het ook al nodig vindt om op dezelfde trein te springen .In "De relatie die Vlaams Belang fataal werd" publiceert Knack enkele e-mails waaruit zou blijken dat Vanhecke en Morel een relatie hebben. Knack publiceert gestolen private e-mails zonder enige controle op de echtheid ervan. Geen enkel medium verlaagde zich om deze documenten te publiceren, maar vandaag dan toch in Knack de expert inzake pinguïns en hondjes, Dirk Draulans..... Of die mails al dan niet bestaan, laat ik in het midden, noch ben ik een fan van beide personen, maar is het nu zo'n " komkommertijd" dat men zich overal gaat gooien op wel of niet bestaande "schandalen"? Maar ja, zo neemt men de aandacht af van meer prangende problemen zoals Fortis, Dexia, een slabbakkende economie, een regering die er maar niet uitgeraakt ....... Alleen spijtig dat die zogezegde betere weekbladen zo nodig ook die toer opgaan maar .. de burger moet objectieve info krijgen zeker???
Dit boek is een bestseller geschreven door een vrouw, over vrouwen en voor vrouwen maar dat betekent niet dat mannelijke lezers meteen moeten afhaken.
Françoise Chandernagor heeft al meerder historische romans geschreven maar met "De dochters van Olga" leverde ze een pareltje af. In deze roman staan personages van vlees en bloed centraal, ieder lezer kan er een stukje van zichzelf in terugvinden.
Waarover gaat het? Olga, een levenslustige, geliefde maar soms ook gehate moeder is uitgestreden. Na 3 jaar van ziekte en thuiszorg, wordt ze opgenomen op de palliatieve afdeling van een Parijs' ziekenhuis. Ze sluit letterlijk de ogen voor de buitenwereld want ze wacht op haar dood. Haar 4 dochters en haar 8 kleinzonen houden de wacht. Haar echtgenoot, een zeeman, was er nooit en is er nu ook niet.
Het boek is feitelijk éen grote flashback, verteld door de oudste dochter. Het verhaal wordt afgewisseld door het relaas van de andere dochters. De zussen zijn totaal verschillend. Hun levens lopen ver uit elkaar, maar rond het ziekbed van hun moeder ontmoeten ze elkaar. De 4 vrouwen zijn geen papieren figuren. Françoise Chandernagor maakt echte , levende, herkenbare mensen van hen met hun kleine en grote kanten hoewel ze allemaal een tweeslachtige houding tegenover hun moeder en hun opvoeding hebben. Daarnaast kampen ze ook alle vier met veel vragen en worstelen ze met hun eenzaamheid.
Bij het lezen van het boek wordt ook duidelijk dat elk kind een ander beeld heeft van éen en dezelfde moeder; het lijkt alsof 4 moeders beschreven worden in éen en dezelfde vrouw.
Dit verhaal laat niemand onberoerd. Hoe verder je het boek leest, hoe vertrouwder de personages worden. Je voelt je een deel van de familie worden.. Hoewel de draad doorheen het verhaal een stervensproces is, bleef ik doorlezen. Misschien hielp het om zelf uit mijn vragen, gevoelens en emoties te geraken? Misschien zocht ik hier onbewust een weg om met mijn eigen gevoelens in het reine te komen? Was het misschien het verkeerde boek op het verkeerde moment ? Ik denk het niet, de lange ritten naar ma werden zo nog zinvol ingevuld!
We hadden onlangs dominoday opgenomen en vandaag hebben we dat bij dit druilerig weer bekeken! Ja wadde, er is meer dan "engelengeduld" nodig om al die blokjes op te stellen. Je kan best geen niesbui krijgen als je daar mee bezig bent! Er waren heel prachtige taferelen bij. Je moet ze maar bedenken!
Vandaag is het twee weken dat ons ma gestorven is. Sommigen zeggen: - Is dat al 2 weken"? Ik zeg: " Is dat nog maar twee weken"? Het voelt alsof ik haar al veel langer mis. Er zijn hier zoveel kleinigheden die ons aan haar herinneren... de kleine versgemaakte potjes confituur die ik voor haar had gemaakt en die daar nu zinloos staan , haar foto die vanaf nu op de kast staat, een gezegde, een lied een voetbalmatch met club Brugge waar ze zo kon in op gaan....zoveel dat mij aan haar doet denken... Telkens als de telefoon gaat ,op onze vertrouwde momenten, dan denk ik aan haar en dan mis ik onze babbel. Ja, het gaat nog steeds met ups en downs. Ik red het wel maar heb tijd nodig om alles terug op de rails te krijgen... De laatste maanden waren ook zo ingrijpend !!
Ik las bij WirWar; een mooi stukje, een droom ... Dat moesten we inderdaad kunnen, nog éenmaal reageren op het ultieme afscheidsmoment.!! Maar ik denk dat elke stervende ook wel weet wie hem/haar echt genegen is voor dat definitieve afscheid er is.
Ik heb vandaag niet veel te beweren daarom sta ik even stil bij wat op de uitstrooiing gezegd werd:
Een oude moeder is de tederste van alle tederheden, en in haar tederheid is ieder werkwoord zacht. Zij is ons dorp, ons huis, ons toevluchtsoord, zij is genade zonder reden.
Een oude moeder is de breekbaarste van alle breekbaarheden. Zij lijkt van porselein, zij lijkt doorschijnend als van glas te zijn waaruit zij van haar oude dagen drinkt met korte, zwakke teugen.
Een oude moeder is een grote schat. Een oude moeder is de kostbaarste van alle kostbaarheden. Een oude moeder is de wortel van ons hart....
Ma, Als ik je naam in het zand had geschreven, hadden de golven hem na korte tijd uitgewist. Als ik je naam in een boom had gegrift, was de schors met de tijd vergaan. Als ik je naam in marmer had gekapt, was de steen na veel tijd gebroken. Maar ik heb je naam in mijn hart geborgen en daar wordt hij voor eeuwig goed bewaard......
Gisteren hebben we samen met de kinderen en kleinkinderen een fijne dag gehad. 4 van de 6 kleinkinderen zijn jarig in november. Om het feesten wat te beperken, had de dochter een namiddag in Molenheide Helchteren geboekt. Daar hebben klein en groot gezwommen, in de binnenspeeltuin gespeeld en als afsluiter gegeten. Een heel aangename namiddag waar iedereen van genoten heeft , de kleintjes waren " pompaf " en de groten zagen er ook niet veel beter uit ! Het was een welgekomen afleiding om eens totaal met iets anders bezig te zijn...
Heb nog niet zo lang geleden de film Brokeback mountain gezien. Ik had hierop een reactie klaargemaakt voor mijn blog maar door omstandigheden is die er nooit opgekomen. Waarom dat nu niet even doen?
De film is erg aangrijpend, maar dat wil zeker niet zeggen dat we hier hebben te maken met een op de traanklieren mikkend Amerikaans melodrama. Regisseur Ang Lee , die de wonderlijke gave bezit om zichzelf volledig in tune te brengen met elk onderwerp dat hij aanpakt, heeft de tragedie van Jack Twist en Ennis Del Mar op een uitermate sobere, ingetogen en spaarzame manier verfilmd. De twee mannen werden in het begin van de jaren zestig op mekaar verliefd terwijl ze schapen staan te hoeden op Brokeback Mountain. Ze keren samen twintig jaar lang naar die plek terug omdat ze in het dagelijkse leven zichzelf niet kunnen zijn. Lee bereikte een verrassend effect door zijn camera op een rustig-poëtische manier langs de ruwe berglandschappen en de onmetelijke wolkenkolommen te laten glijden. Die natuurbeelden hangen als stille getuigen boven de twee gedoemde hoofdfiguren. De tragiek van 'Brokeback Mountain' wordt het meest voelbaar gemaakt door Heath Ledger , die als de stugge Ennis voortdurend met strak opeengeklemde kaken rondloopt en zijn kin meestal op zijn borst laat rusten, alsof hij de hem omringende wrede wereld niet tot zich wil laten doordringen. Een hartverscheurend mooie vertolking. De prachtige acteurs, de fraaie beelden, en het aangrijpende verhaal tillen 'Brokeback Mountain' majestueus boven elke seksuele geaardheid uit, maar dat neemt niet weg dat de film wel degelijk een soort mijlpaal vormt. 'Brokeback Mountain' is niet alleen de eerste voor een breed publiek bedoelde Hollywoodfilm waarin de hoofdpersonages "queer" zijn, het is ook de eerste grote Hollywoodfilm die je doet vergeten dat ze queer zijn.Op geen enkel moment werken de scenes shockerend . Integendeel, wie had kunnen vermoeden dat je ooit je eigen "liefdespassies " gereflecteerd zou zien in twee homoseksuele cowboys? Maar hey , dát is nou eenmaal de magie van de film "Brokeback Mountain" .. Het lijkt soms wel of Brokeback Mountain voor homos doet wat Children of a Lesser God deed voor doven of My Left Foot voor gehandicapten. Ik kan best begrijpen dat niet iedereen laaiend enthousiast reageert op de film, wellicht reageren mannen totaal anders dan vrouwen, maar op mezelf heeft de film indruk gemaakt.Op een heel sublieme en intense manier word je meegetrokken in de passie tussen die twee mannen en kan je er toch respect voor opbrengen. Natuurlijk spelen de acteurs hier een heel belangrijke rol vooral met de manier waarop ze dit delicate thema vertolken. Geen shockerende of overdreven passionele scenes, neen het geheel getuigt van een fijne benadering van een gegeven dat nog steeds met de grootste tact moet aangepakt worden in onze maatschappij! In mijn ogen een geslaagde film!
Of ik intussen nog bezig ben met het leren van Antwaarps?? Ik doe mijn best en ik heb er nog een paar gezegden bijgekregen, ik geef ze wel eens door!!!! Maar inderdaad Amor Fati niet simpel voor een rasechte Westvlaamse ....
Ik dacht zo, ik zal mijn blogvrienden de volgende blogbijeenkomst eens verrassen met een paar typische Antwerpse uitdrukkingen ( in de veronderstelling dat ik er deze keer bij ben!!) Ik ging dus op zoek naar een snelcursus op internet maar " Godjumenas" hoe moet ik daar aan beginnen?.. 't Is veel erger dan indertijd Spaans leren!! Oeps, nu krijg ik gans Antwerpen op mijn nek!!
Antwerpenaren zeggen hetzelfde maar met minder woorden
ZE ZEGGEN HET GEWOON ZO :
* Het is nu jullie beurt - Tizonnolle * Ik heb je er nog voor gewaarschuwd - Kemmetoenogzoegezei * Hij kon er niets aan doen - Akosterniondoeng * Ze heeft het niet goed verwerkt - Zissernichoefan * Hij zei het immers ook -Azeigetoemmesoek * Dat had je niet gedacht he? - Dadoddenichedochtei * Ze hebben u in de maling genomen - Zemmenoeligge * Ze was het moe - Zewieretbeu * Hij neemt alles mee - Aschaardallesmej * Het is er echt aan te zien - Geziegeterbegoton * Hij praat nonsens -Azeiwerriswa * Hij kon er niet opkomen -Akwammerniejoep * Dat is zeer goedkoop - Dasbekaanstverneet * Hij heeft het in de gaten - Ajeigetuir * Een klaploper - Nenapsjaar * Je moest eens weten - Gemoestetbegotisweite * Het is haar dagje niet - Zeigetnogalissitte * Een ruitjeshemd - Eukarouwennem
IETS VRAGEN ? * Kan ik u ergens mee van dienst zijn? - Kannekoewellepe ? * Heb je het door? - Eddetindemot? * Wat had je zoal graag gehad ? - Wamoetemme ? * Wat heeft hij gezegd ? - Wasseitem ? * Wat doet hij nu weer? - Watoetemnaawer ? * Wat sta je daar nu te kijken? - Oostodderna ? * Wat is dat nu weer? - Wasdafeuriet ?
Vorig jaar besloten we om over te schakelen op gas ipv aardolie. Omdat meerdere mensen zo dachten, zorgde de gemeente voor een " goedkopere" oplossing om van die tank af te geraken. We kregen de kans om het werk uit te besteden bij een gemeenschappelijke contractor en dat tegen een voordeliger prijs! Begin maart kwamen wij aan de beurt om onze tank van 5000l te laten verwijderen. Er was echter een klein probleem, onze tank was nog niet leeg!! Buren kwamen wel aan de beurt maar wij maakten een afspraak dat we een seintje zouden geven zodra de tank leeg was en dan zouden de werken hier uitgevoerd worden. So far geen probleem!. Ergens begin mei was het dan zover.Tank leeg, gasinstallatie ok dus kon die tank eruit! Na een paar telefoontjes, vermoedden we al dat het niet voor direct zou zijn. De werken werden verplaatst naar "uiterlijk" eind juni. De strook tuin op en rond de tank bleef onaangeroerd liggen want alles zou er toch uit moeten. Spijtig dat die " wildgroei" juist naast de oprit lag maar het kon niet anders, dus deed ik mijn ogen toe ( allé op een spleetje) !! Eind juni naderde maar nog steeds geen telefoon om een dag af te spreken. Dan maar zelf even telefoneren, dacht ik zo. -" Ja madammeke, we hebben meer aanvragen dan voorzien, en we zitten nu niet meer in de streek, het zal voor augustus zijn na het bouwverlof". Ik was er wel niet gelukkig mee want het onkruid groeide hier sneller dan al de rest. Maar veel was er niet tegen in te brengen , het was wel een beetje onze schuld! Augustus kwam en ging... geen kat te zien. Dan nog maar eens bellen om te horen wat er mis liep. - " Ja , madammeke, ik kan echt niet zeggen wanneer we komen want we zitten nu in een andere gemeente en het is hier ook een groter succes dan verwacht". Na wat aandringen, kreeg ik uiteindelijk te horen dat ze begin oktober weer in onze gemeente aan de tweede ronde zouden beginnen en dat we er zeker bij waren. -" Madammeke, jullie komen als eersten aan de beurt, we bellen een week voordien wel op "! Omdat we rond die periode meer weg dan thuis waren met de bezoekjes aan ma, belde ik begin oktober nog eens op . Ze waren nog niet langsgeweest maar we maakten toch een afspraak om de tank te kuisen. Joepie, er kwam schot in. Intussen kon je al lang niet meer zien wat bloem of struik of onkruid was op die bewuste plek. Maar mijn oogskes stonden nog steeds op een spleetje en we hadden intussen wel andere zorgen. De afspraak liep deze keer niet in het honderd en twee weken later zou men de tank eruit halen; er moest enkel nog gekeken worden hoe bereikbaar de plaats was. Tot daar nog steeds alles ok. We waren er wel niet toen men hier de werken kwam inschatten want we waren bij ma maar er stak een briefje in de bus dat de expert langsgeweest was. We wachtten een week, en besloten dan zelf contact op te nemen. -" Ja, madammeke ( als die kerel nog éen keer zo start dan wordt dat madammeke hier zeker een madam want ik weet stilaan wat er dan volgt!!), we hebben een probleem. Wij krijgen die tank er niet uit want die coniferen staan in de weg en wij riskeren het huis te beschadigen." - " Ok mijnheer, wat stelt u dan voor?" - Ja ,madammeke,( ) wij moeten eerst de milieu-expert langssturen en als die het goedkeurt dat de tank kan blijven zitten dan komen we nog dezelfde week". - "Prima mijnheer, maar hopelijk duurt het niet te lang want de tank is blootgelegd zoals jullie gevraagd hebben en er ligt nu langs het voetpad een enorm gat en met de kleinkinderen die hier af en toe rondlopen is dat heel gevaarlijk". - " Ja , madammeke ik begrijp het, we doen ons best" Intussen waren we al we eind oktober!!
Vandaag was ik het beu, zat, het hing mijn voeten uit!!! Dat gat ligt er nog, het stukje tuin is niet meer aan te zien, maar de laatste weken heb ik de tuin helemaal verwaarloosd dus dat kan er ook nog bij, maar de winter staat voor de deur dus... nog maar eens bellen. Ik werd drie maal doorgeschakeld telkens na hetzelfde stukje muziek. Ik wist meteen dat de derde keer de goede keer was.. - " Ja, madammeke en waar ligt die tank? Is hij al gekuist? Hoezo ja en hij is er nog niet uit? Dat moet ik eens nazien" - "Kijk, madammeke ik zie hier dat de milieu deskundige volgende maandag "zou" komen en als hij het werk goedkeurt dan komen we dinsdag de tank volspuiten".... - "Volspuiten mijnheer, wat bedoelt u? We hadden toch gevraagd om hem met zand te vullen dat is toch veel beter voor het milieu!." - " Madam, je moet je geen zorgen maken , het is wettelijk wat wij doen, we hebben er een vergunning voor". -" Daar gaat het hem niet om mijnheer, wij willen hier niet met een prop schuim van zo'n 5000l in de grond zitten, dat was de afspraak niet!." - "Ja, dan moet ik terugbellen want dan weet ik niet wanneer we kunnen komen". Lap , die was uit zijn humeur , dat wist ik al van zodra zijn madammeke veranderde in madam en nu opeens zelfs dat niet meer!!!!! - " En nog iets, als je zand wil dan is dat een meerkost van 50 euro!!!" Dat doet voor mij de deur dicht!!
Iedereen is maar bezig dat we moeten zorgen voor ons milieu, we moeten recycleren , uitkijken dat we de bodem niet bevuilen en dat met de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen in het achterhoofd. Precies daarom kiezen wij voor een ecologische oplossing voor onze tank en daarom worden we " beloond" met een meerprijs van 50euro. - " Wat zal het zijn madam"? - "Zand mijnheer en geen schuim, trouwens jullie hebben dat hier in de straat ook al zo opgelost". - Zoals je wil, maar dan zal dat niet voor dinsdag zijn ,wij bellen u wel terug". En zover staan we dus.... 9 maanden verder en nog niets opgelost...tenzij dat wij nu al weten dat we 50 euro meer zullen betalen omdat we 5000l zand in onze grond willen ipv schuim.!!
Een nieuwe drug wordt op de speelplaats in de scholen aangeboden en
circuleert onder de naam «Strawberry Met» of «Strawberry Quick». Het is een type van
«Crystal Meth», het ziet eruit en ruikt als een aardbei van harde kristallen
(het bruist in de mond), maar kan ook in de vorm van chocolade, pindaboter,
cola, kers, druif en sinaas aangeboden worden. Kinderen die het als een snoepje
zien worden in een meelijwekkende toestand naar het hospitaal overgebracht.
Ik heb onze kinderen er altijd op gewezen nooit mee te gaan met vreemden maar nu moeten we onze kleinkinderen er ook op wijzen geen snoepjes van anderen, zelfs niet van
vriendjes, (want die hebben het weer van anderen gekregen) aan te nemen.!.
En dat is nog niet alles.
Maandag las ik in de krant: De zichtbare prostitutie van minderjarigen is de laatste jaren praktisch helemaal uit het straatbeeld verdwenen. Hoe kwam dat? Uit een onderzoek kwam snel naar voren dat er een nieuwe vorm van prostitutie is. Child Focus waarschuwt voor die nieuwe vorm van prostitutie: de virtuele prostitutie, vooral populair bij jongeren. Ze laten zich door volwassenen betalen voor seksuele gedragingen op het internet met belwaarde voor hun GSM of kleine cadeaus!! Het internet maakt deel uit van hun leefwerelden en het blijkt dat de slachtoffers over het algemeen meisjes zijn tussen 13 en 17 jaar. Vanaf dertien krijgen ze al wat meer vrijheid. Ze worden taalvaardiger, kunnen beter typen en ze zijn ook nieuwsgierig naar seksualiteit De daders zijn over het algemeen " klassieke" pedofielen die uit diverse milieus komen en die goed weten wat er onder de jongeren leeft.
Child Focus vraagt dan ook om niet blind te zijn voor de risico's en vraagt aan de ouders om de tijd te nemen om op te volgen wat een kind doet op internet en met wie het er omgaat. De evolutie van de technologie en de communicatie zorgen nu voor bijkomende problemen voor de ouders en iedereen die met een kind begaan is.. Maar wat met de ouders van wie de kinderen verder staan in het gebruik van een computer dan zijzelf?? Opvoeden is nooit simpel geweest en wordt er niet eenvoudiger op.
PS. Bojako wees er in haar reactie op dat het wel weer een hoax zal zijn, maar toch is het goed om alert te blijven ...maar ik twijfel er niet aan dat al die " lieve oma's " het beste voorhebben met hun kleinkinderen....
Iedereen zal het wel al eens ondervonden hebben hoe moeilijk het soms is om jezelf te zijn?
Wanneer we buiten gaan, zetten we zo vaak een masker op. Zo durven we de wereld aan en tonen ons zelfstandig en eigengereid. We heffen trots ons hoofd in de lucht en doen alsof niets ons kan deren. We babbelen en lachen, werken, leven en niemand ziet wie er achter dat masker schuilt.
Of soms toch....
Een bijzonder iemand, die ons kent zoals we zijn. Iemand, die met ons lacht en weent, die ons steunt, ondanks alles, die ons lief blijft hebben, ondanks alles. Zo iemand is kostbaarder dan al het geld ter wereld, want zo iemand is je enige toeverlaat Zo makkelijk, comfortabel en veilig als het is om jezelf te verstoppen achter een façade, zo moeilijk is het jezelf te tonen zoals je bent, want dan moet je eerst zelf weten wie je bent.
Ben ik die ijdele vrouw, die 's morgens opstaat en bezorgd in de spiegel kijk naar een nieuw rimpeltje of een grijs haartje? Ben ik dat jaloers kreng, dat grimmig kijkt naar die slanke, jonge vrouw die de aandacht van mijn man trekt? Ben ik die onderhoudende vrouw, die altijd haar woordje weet te plaatsen? Ben ik die lieverd, die zo empathisch weet te luisteren? Ben ik die driftkop, die soms moeilijk haar temperament kan beheersen? Wie ben ik?
Het duurt een hele tijd eer je dat weet en wanneer je dat weet, durf je dan jezelf te zijn? Dat is juist het moeilijke want jezelf zijn, is je kwetsbaar opstellen, en ga je dat wel riskeren? Maar dat is het leven met zijn wisselvalligheden.
Zo denk je als je jong bent en je vindt dat iedereen je maar moet nemen zoals je bent. Maar inderdaad
Mus,( zie reactie vandaar mijn aanpassing) de " wereld" kan je soms hard aanpakken en daar leer je dat masker te gebruiken want niemand wil steeds gekwetst worden. Toch heb ik het gevoel dat er in de herfst van je leven een moment komt dat je veel minder belang hecht aan dat masker..Je hebt uiteindelijk een groot deel van je leven achter de rug en je weet dat diegenen die belangrijk zijn uiteindelijk je echte ik kennen. Je hoeft hen niets meer te bewijzen en aan hen kan je je tonen zoals je bent en het werkt bevrijdend jezelf te zijn! Niet doen alsof, maar open en natuurlijk zijn wie je bent. En wat de buitenwereld betreft...daar heb je toch zelf al een selectie gemaakt in de loop der jaren, zover heb je jezelf toch al ontdekt en weet je waar je staat? Voor de schone schijn zal je wellicht in de omgang af en toe dat masker gebruiken maar als het op de essentie aankomt nl datgene waarvoor je staat, dan hoeft nu toch dat masker niet meer? Je wordt nu toch niet meer omvergeblazen zoals in je jonge jaren? Naief?? Ik denk het niet, eerder realistisch want je hebt toch stilaan ontdekt dat zelfs met dat masker je nooit voor iedereen ok bent, dus waarom niet jezelf zijn? Het leven is soms al vermoeiend genoeg en dan wil je wel eens de last van dat masker afgooien en hopen dat wat er achter zit toch ook de moeite loont! Ik heb mijn vorige versie wat aangepast na de reactie van Mus want ik begrijp wat zij bedoelt en ik bedoelde meer dan wat ik eerst schreef!! Volge wie volgen kan!!
ps. Ja dat komt ervan als je toegeeft aan die " avondnostalgie " dan wil je zoveel meer zeggen dan wat je neergeschreven krijgt .... Toch een stukje masker??
Vandaag herdenkt de wereld het einde van de Eerste Wereldoorlog. Op diverse plaatsen in de wereld wordt vandaag stilgestaan bij het einde van de Eerste Wereldoorlog. Negentig jaar geleden, op 11 november 1918 om 11 uur, tekenden Duitsland en de Geallieerden de wapenstilstand in een treinwagon in het Noord-Franse Compiègne, waarmee een einde kwam aan vier jaar oorlog op een schaal die nooit eerder was vertoond. Miljoenen soldaten lieten het leven.Vooral in de Westhoek leeft de grote oorlog voort want 4 jaar lang kronkelden de frontlinies zich doorheen dit gebied.
11 november is ook de vrouwendag rond het thema : " Over mijn lijf ". Wat wilde je altijd al weten, maar durfde je nooit te vragen?
Welke vragen heb je over je lichaam en/of seksualiteitsbeleving? Stuur ze naar vrouwendag@amazone.be. Ze worden anoniem voorgelegd aan het panel experten in de workshop "mythes en taboes" op de Vrouwendag. De antwoorden op al je vragen hoor je dan op 11 november. Tussen 11.30 en 13.00 uur in het auditorium van de Lamot in Mechelen.
We verloren gisteren en vandaag ook twee grote muziekkunstenaars Wannes van de Velde
(muziek boven afzetten)
De Antwerpse volkszanger, kunstenaar en schrijver Wannes Van de Velde is op 71-jarige leeftijd overleden. De zanger kampte al jaren met een wankele gezondheid. 'Ik wil deze nacht in de straten verdwalen' en 'De brug van Willebroek' zijn de bekendste nummers uit zijn carrière, die meer dan 40 jaar omvatte.
Hij was een groot musicus (samen met Willem Vermandere) bij wiens teksten ik soms stil werd. Een rasechte, oeroude Vlaming die in 20 regels liedjestekst meer kon zeggen dat menig ander in 20 pagina's ...
Miriam Makeba ( muziek boven afzetten)
Behalve als zangeres was Makeba, wiens bijnaam 'Mama Afrika' luidde, ook bekend door haar strijd tegen de apartheid en voor mensenrechten in het algemeen.
In 1959 ontvluchtte ze het blanke minderheidsbewind in haar vaderland. Toen ze een jaar later wilde terugkeren voor de begrafenis van haar moeder werd haar de toegang tot het land geweigerd. De zangeres, werd vooral bekend door de wereldhit 'Pata, Pata'.
Om te weten waarover ik het heb, moeten jullie eerst bijBojako 08-11-2008 haar stukje ".ouderwerts en gênant ....of niet "? gaan lezen.
Dan gaan we terug naar 1974 ergens in Lima ( Peru). Ik was voor de tweede keer zwanger en had mijn " preutsheid" dus al een beetje achter mij liggen wat gynaecologen betreft. Mijn gynaecoloog in Caracas was een moderne man die jaren in de States had gewerkt en zijn manier van " werken " nam veel van mijn schaamte weg. Ik verwachtte in Lima dan ook niets anders!! Ons eerste bezoekje daar werd echter een complete afgang van mijn kant. Als naar gewoonte kwamen T en ik samen op consultatie. Ik was 3m zwanger en na de nodige info en brieven vanuit Venezuela mocht ik in een onderzoekskamertje. T ging mee want hij was ook wel benieuwd wat we zouden te horen krijgen. Tot daar geen probleem. Ik mocht mijn broekje uitdoen maar voor de rest bleef alles aan!! Dat was nieuw!! Daarna ging ik naar de stoel met de beugels met nog steeds T in mijn buurt . Daar begon het!!. T. mocht niet in de kamer blijven terwijl ik daar in volle glorie lag. Tot verbazing van ons beiden vloog hij dus buiten.!! Mijn fantasie begon te werken ( waarom toch altijd op de verkeerde momenten?) en ik vroeg mij stiekem af of de dokter misschien dacht dat die kleine met een afstandsbediening verwekt was!! Alleen al bij die gedachte voelde ik een kleine kriebel opkomen maar ik concentreerde mij dus maar op wat komen moest tot de brave man met een enorme doek afkwam en die over mijn benen drapeerde. Ik kan jullie verzekeren dat het vanuit ligpositie een komisch zicht is zeker als je weet wat er moet volgen.( Kopje boven, kopje onder...!!.) Mijn ervaring met gyneacologen ging niet veel verder dan mijn arts in Venezuela en daar gebeurde alles open en bloot en zonder veel omhaal. De verpleegster die assisteerde en de lamp aanbracht om beter te zien(!!), had per ongeluk een blik geworpen op mijn exposée en werd bruusk weggetrokken. Nu had ik echt niet veel meer nodig!!. Ik probeerde mijn verstand op nul te zetten en mij te concentreren op wat hij zou vertellen. Maar het gemompel van onder dat doek was niet bevorderlijk om die toenemende kriebel tegen te houden!! Toen uiteindelijk de dappere man van onder het doek herrees en ik daar al liggend zijn streng gezicht met die vlaai van een bril op boven het doek zag verschijnen, werd het mij allemaal teveel. Wellicht speelden zenuwen en spanning ook wel een rol maar mijn kriebeltje was een kriebel geworden en ik heb daar liggen gieren op de onderzoekstafel!!!. De verbazing op het gezicht van de man hielpen zeker niet om terug ernstig te worden. Waardig en zonder omzien heeft hij de kamer verlaten en mij alleen achter gelaten met een monkelende verpleegster. Dat was pas een gênante vertoning en ik moest nu nog napraten met die brave man..... T begreep er niets van maar ik negeerde zijn vragende blik. Ik heb nog geprobeerd een plausibele uitleg te geven aan die man. Gelukkig was T erbij om zijn uitleg over het onderzoek te horen want anders had ik er niets van onthouden. Ik kon niet snel genoeg buiten zijn! Terug op de gang heb ik in geuren en kleuren mijn verhaal gedaan en als twee pubers hebben we daar lachend door de gang gelopen!! Uiteindelijk is het toch nog goed gekomen tussen "mijn gynaecoloog" en mij want na de bevalling kreeg ik zelfs een kus van hem omdat ik het zo goed gedaan had. ( T mocht er weer niet bij zijn dus nam die man de honneurs waar!!!) Sindsdien vind ik een bezoekje aan een vrouwenarts geen probleem meer want het kan nooit nog gênanter zijn dan toen!! ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- En nu ik toch aan het reageren ben, ga eens bij lezen Ludovikus en dan heb ik een mogelijke oplossing voor diegenen die heimwee hebben naar de jarretel
Omdat de meeste avondjurken geen zakken hebben en de gemiddelde handtas die bij zo'n jurk gedragen wordt niet veel groter is dan een poederdoos en lipstick kan een jarretel GSM houder misschien uitkomst bieden. Die is gemaakt van zwart fluweel en in vier verschillende maten leverbaar, van small tot en met extra large. Die maat heeft natuurlijk betrekking op de omvang van de benen en niet die van de mobiele telefoon.!!! De houder zelf is groot genoeg voor de meeste Ladyphones en iPods. Nu kunnen de heren maar hopen dat dit ding vaak aan het bellen gaat... misschien minder boeiend dan de "expeditie" ergens op de laatste rij in de cinemazaal Ludovikus maar toch... .....
Het jaar loopt naar zijn einde en dan wordt een mens al eens filosofisch...
In de lente ontluikt de natuur. De bloemen steken dan schuchter hun kopje boven, de dieren krijgen "jongskes" en alles koester zich in een prille lentezon en voelt het leven ontwaken. Je voelt de lente kriebelen, de drang om buiten te zijn en de frisse geur van het jonge groen te ruiken. Lente is onze geboorte en onze jeugd.
In de zomer komt het leven tot volle bloei. Alles is weelderig en ontplooit zich en draagt vruchten. Zo gaat het ook met een klein, onhandig mensenkind, onzeker en twijfelend, dat uitgroeit tot een volwassen man of vrouw die met een groeiende zekerheid en vertrouwen het volle leven verwelkomt.. De zomer is onze volwassenheid.
Daarna komt de herfst die langzaam de zomerzon uitblaast. De natuur verkleurt in een prachtig palet van groen, bruin en goud. In de spiegel bespeuren we de eerste rimpels en het " zilver" dat zich in ons haren nestelt en stilaan ontdekken we de kwaaltjes en ongemakjes waarmee we moeten leren leven. De herfst is het moment waarin we onze sterfelijkheid beginnen te voelen
Uiteindelijk komt de winter met zijn koude en de sneeuw die de aarde bedekt. Het leven in de natuur valt stil. Ook ons lichaam geeft signalen dat het stilaan de horizon bereikt... De winter is ouderdom en dood.
En dan is de cirkel rond. De natuur die eerst ontlook, dan tot volle bloei kwam, vergaat uiteindelijk en sterft om dan opnieuw in een nieuwe lente te ontluiken.
Zo is het ook met ons leven. We worden geboren, groeien op, leven ons leven om het uiteindelijk terug af te staan. Niets of niemand leeft dus voor eeuwig. Geen bloem blijft bloeien, geen mens blijft leven, geen ster schittert voor eeuwig... Alles is een voortdurend bewegen van komen en gaan, van bloei en verval, een perpetuum mobile.
Vandaag hebben we op een heel intieme en intense manier afscheid genomen van ons ma. Via deze weg wil ik ook iedereen heel hartelijk bedanken voor het meevoelen en de troostende woorden. Een fijne en hartverwarmende attentie die zoveel voor ons betekent! Ik hou dat gevoel voor altijd vast beste blogvrienden!!
Wilskracht. Twee woorden, wil en kracht aan het einde restte nog de wil, weg was de kracht. Rust nu maar uit, jouw leven is volbracht!
De muziek staat op mijn Dizzler ( Everybody hurts van REM) ; de lyrics kan je volgen op de display. Als het te snel gaat dan kan je met het rechterpijltje de tekst vasthouden of terugdraaien. Als je op de tekst staat stopt die.Zo kan je ook perfect volgen.
Hoe lang kunnen/ moeten we dat nog aanzien?? Ik weet het, ik zou er niet meer op terugkomen maar we worden zo " geleefd " door die situatie van ma dat het onze dagen, denken en slapen momenteel zo beheerst dat ik het dan toch weer even moet verwoorden om gewoon verder te kunnen. Iemand mailde mij dat het mijn blog is en ik er gerust mijn gevoelens op kwijt kan en mag. Ik probeer via een lach en een grol alles wat te relativeren maar toch achter elke lach loert een traan.... Eergisteren had ma een heel slechte dag met nog eens koorts erboven op..Ze kregen de koorts maar niet naar beneden tot uiteindelijk een " suppo" verlichting bracht. De " bronchite"(?) die ze erbij heeft, zorgt nu nog eens voor ademhalingsproblemen zodat ze 4 keer per dag aan de aerosol ligt....PURE ELLENDE. Onlangs zei ze nog " Nu is het toch wel stilaan genoeg zeker, ze mogen mij elk moment komen halen, ik lig hier toch maar te wachten om dood te gaan.." Dat is juist het ergste aan de situatie dat ma perfect helder blijft denken. Ze vroeg mij een tijdje geleden nog: " Heb je niet gezegd tegen de dokter dat ik een papier heb voor euthanasie? Ik had altijd gedacht dat ik dan niet zo zou moeten liggen zoals nu .."?? Ik krijg het haar maar niet uitgelegd dat ik alles gedaan heb wat ik kon en het knaagt zo dat ma denkt dat ik haar in de steek gelaten heb temeer omdat ze er met de rest van de familie niet over praat want ik heb indertijd voor die papieren gezorgd.. Mams toch, je moest eens weten welke discussies ik hier al uitgelokt heb, ik heb echt alles geprobeerd!! Wat zeg je dan? Hoe troost je haar dan nog als je het zelf allemaal niet meer weet??. Gisteren had ma nog eens een zeer slechte dag. Communicatie was er niet, ze lag maar te staren of gewoon met de ogen dicht. We hadden er evengoed niet kunnen zijn want kregen maar geen reactie.. nochtans ligt ze niet in en coma. Vandaag zat ze dan weer op maar voor de rest is de situatie eender, geen communicatie, niet eten , staren of slapen en wachten... Ma is amper nog een afspiegeling van wat ze ooit was, ze wordt gevoed als een klein kind ( voor zover ze nog eet) en je ziet dat ze het er moeilijk mee heeft. Ze wil het nog allemaal zelf doen maar dat lukt niet meer en het is met tranen in de ogen dat ze die ellende ondergaat. Kan het nog erger dan dat je naast de pijn ook nog je laatste restje fierheid en zelfstandigheid moet afstaan?? En die pijn neemt maar steeds toe, zeker nu de kanker ook in haar botten terecht gekomen is en het pompje, de klevers en de pillen soms niet meer voldoende zijn!! Eén van mijn zussen zou van vrijdag tot dinsdag voor haar werk vertrekken maar ... de arts adviseerde haar ( nog maar eens) om in de buurt te blijven. Op de opmerking dat hij nu al twee maal gezegd heeft ( verleden week nog) dat we ons moeten voorbereiden op het einde antwoordde hij: " Maar je ziet nu toch zelf dat het heel kritisch wordt..!!" Ofwel heeft hij eindelijk zijn kristallen bol gevonden ofwel is hij een pure sadist. Het enige wat wij nu nog zien is éen hoopje ellende en miserie van een moeder van 88j die uit het leven wil stappen en niet mag of kan en van wie we elke dag opnieuw afscheid nemen. Het beeld van ma staat nu op ons netvlies gegrift en we geraken het nooit meer kwijt. Ik wens zo'n einde aan niemand toe. Soms zou ik eens heel hard willen roepen om die machteloosheid van mij af te gooien.. Maar het lukt gewoon niet , het wordt ( neen is) stilaan voor iedereen teveel aan het worden.... Vandaag dachten wij ook dat het einde nu wel eens vlug kan komen. Ma heeft amper iets gezegd en reageerde op niets. Ze had al gans de dag een heel hoge hartslag en niet omdat ze koorts heeft. Ze at haast niets en heeft last van de hoest die haar erg hindert. Toen we 's avonds vertrokken , zei de verpleegster dat ze de dokter zou vragen om iets te mogen geven om het hartslag weer onder controle te krijgen... en zo blijven ze haar ellende rekken....Je wordt er radeloos bij zeker na een namiddag als vandaag... Ik heb er al zo vaak over nagedacht maar vind de " zin" van het lijden van ma niet want op zichzelf heeft het geen zin en is het absurd. Elke dag als we terugkeren van een bezoek probeer ik nog zin te geven aan haar leven ondanks de " on-zin" die het lijden bij haar veroorzaakt. Kan iemand mij een aanvaardbare verklaring geven op de levensvraag: " Waartoe dient dit nog en waarom" ?? Wij weten het al lang niet meer..... Ik weet dat jullie allemaal meevoelen en bedank langs deze weg voor de vele hartelijke woorden op mijn blog; ook heel erg bedankt aan diegenen die mij via e-mail steunen. Blijf aub allemaal nog even mijn klankbord, soms heb ik dat echt nodig om een stuk van die opgekropte gevoelens kwijt te geraken.....niemand wil op die manier afscheid nemen van zijn/ haar ma..
Mijn blog vandaag vertelt niets nieuws maar ik heb een rotdag na onze bezoeken aan ma deze week en straks terug.... dus even algemene ( gekende) info voor wat het waard is!!!.
Allerheiligen is een christelijke feestdag waarop alle heiligen van de Rooms-katholieke kerk gezamenlijk worden vereerd en herdacht.
Het feest wordt sinds de achtste eeuw gevierd. Op Allerzielen (2 november) worden alle gestorven herdacht. Allerheiligen en Allerzielen zijn de dagen waarop in de rooms-katholieke kerk de onderwerpen dood en leven na de dood aan de orde komen.
De Byzantijnse kerk kende in de vierde eeuw al een gedenkdag op 13 mei voor alle heilige martelaren. Deze dag werd waarschijnlijk in de zevende eeuw in de rooms-katholieke kerk overgenomen. In de achtste eeuw werd de dag uitgebreid tot feestdag voor alle heiligen. Paus Gregorius IV riep deze dag in 837 uit als algemene en officiële rooms-katholieke gedenkdag voor alle heiligen en stelde de datum vast op 1 november. De voorbereidingen voor beide feesten vinden vaak plaats op Allerheiligenavond. Allerheiligenavond wordt in het Engels Halloween genoemd.
Rooms-katholiek feest
Bij de kerkelijke viering van Allerheiligen wordt het thema van het einde der tijden behandeld. Er worden missen opgedragen aan alle heiligen en kerkhoven bezocht. Het leven van de heiligen die in de hemel verblijven wordt herdacht en als voorbeeld gesteld voor een goed christelijk leven. Op de avond vóór en de middag en avond ván Allerheiligen worden voorbereidingen getroffen voor het feest van Allerzielen op 2 november. In alle rooms-katholieke streken worden de kerkhoven schoongemaakt en met bloemen versierd.
In Engeland heeft Halloween zich sinds de Reformatie in zestiende eeuw als wereldlijk feest verder ontwikkeld en nadat het door (Ierse) kolonisten naar Amerika was overgebracht, heeft het zich de laatste decennia van daaruit weer over Europa verspreid. Met de kerkelijke feesten heeft het huidige Halloween niets meer te maken.
In de Protestantse kerk wordt Allerheiligen niet gevierd, omdat ze heiligenverering afwijst. Dit gebeurde dus na de Reformatie, de periode waarin mensen als Luther en Calvijn en grote groepen rond hen zich afscheiden van de traditionele katholieke kerk (de Beeldenstorm!).
Wereldlijke feestelijkheden en gebruiken rond 1 november
1 november is tot in de twintigste eeuw ook een belangrijke kalenderdag geweest in het dagelijks leven, vooral van boeren en kooplieden. In de agrarische wereld was 1 november het begin van het winterseizoen en van de werkzaamheden binnenshuis (november is slachtmaand), de datum waarop de kachel en de winterkleren weer van zolder werden gehaald.
Verder was 1 november de dag waarop lonen werden uitbetaald, nieuwe pachttermijnen ingingen en knechten en meiden in dienst traden. Ook de najaarsmarkten werden vaak op 1 november gehouden. Behalve voor het doen winterinkopen was een bezoek aan de najaarsmarkt ook een gelegenheid om uit te gaan. In Winschoten wordt nog altijd Allerheiligenmarkt (Aldrillenmarkt) gehouden.
Weerspreuken Allerheiligen
"Houden de kraaien voor Allerheiligen school, zorg dan voor hout en kool." "Als het met Allerheiligen sneeuwt, leg dan uw pels gereed."
"Met Allerheiligen vochtig weer, sneeuwbuien volgen keer op keer." "Brengt Allerheiligen de winter aan, dan doet Martinus (11 nov.) de zomer staan." "Geeft Allerheiligen zonneschijn, dan zal het spoedig winter zijn." "Na het zomertje van Allerheiligen, kan u voor de winter niet beveiligen."
Omdat we langs alle kanten bestormd worden met Halloween gadgets gooide ik het eens over een andere boeg. Dus :
Wil je weten wat erachter zit, klik dan op de link hieronder en na de intro op de verschillende icoontjes van de GSM. Vergeet de deurbel niet...en voor de rest... WHOOOAAAH
De studentjes kregen hun eerste rapport mee. De leraren (essen) hebben zich weer kunnen verheugen of ergeren
Dit zou van een leraar komen die als opdracht aan zijn leerlingen gaf.
"Schrijf een kort toneelstuk in het Engels over een gezinsdrama..!!
Dit is wat een leerling er van maakte (zonder zwans). Probeer dit zelf maar eens hardop te lezen Niet te doen!!!
Ann sits in the hook of the chamber. She is striking Burts brook. The radio stands on. Suddenly she hears a lawight in the gang. The door goes open. There stud Burt. Ann: " Haha, there are you. It is becans tide. From where come you flierefloyter." Burt:" That goes you not on"! Ann is up her toot getrapped. She thinks she will fall fromherself, so she goes lying longout on the sofa and begins to snick. Burt: " Stop, hold up off i shall give you a vige on your smool." That is too much for Ann. She flies right from the sofa and balls her fist. Ann: " I can no longer stand you out! I will take another man." Burt: " Pfoe, thet shall me not spite. I have raids another leaf." White like a like Ann falls fourover on the tapite. Burt wrives in his hands from joy. He does the door open and smites her after him too. Ann seat her very bad out and she thinks lout up: " i will make myself from side." She goes in the kitchen, takes a mess from the shoyf, but when she thinks of the blood and the pain, she has twayfels. Ann: " I make my not from cant for a type like Burt! I will leaver stay an old vrayster the rest of my life and will never merry again."
The public can see Ann go and sit on the stool and take her strikework in her hands.
The lights go out and the gordines go too..."
We weten er de laatste maanden alles van want gemiddeld doen we 800 km per week nu al bijna 3m lang(!!) dus maakt dat bijna 10.000 km ( meer dan onze reis naar Spanje die we uitgesteld hebben)!! Daardoor heb ik tijd zat om de files eens te bestuderen en ziehier mijn tips voor een " heerlijke lange file"!!!....
1. Ga (bij voorkeur met een caravan) tijdens de spits op vakantie. 2. Blijf onnodig lang (en langzaam) links rijden. Aangezien rechts inhalen verboden is zullen de meeste automobilisten achter u aan blijven rijden. 3. Na punt 2 zullen enkele automobilisten misschien gaan "kontkussen". Laat u echter niet afleiden van uw belangrijke taak. ( .zie punt 6) 4. Voor automobilisten: ga rechts net iets langzamer rijden dan het vrachtverkeer. Wedden dat er een vrachtauto is die gaat inhalen. 5. Voor vrachtautochauffeurs: haal eens een auto in! Bij voorkeur de snelheidsverschillen laag houden (geef .b.v. met een sticker de snelheidsbegrenzer de schuld). 6. Rij onregelmatig. Af en toe remmen en dan weer gas geven zorgt voor een kettingreactie, zodat er achter u steeds harder geremd wordt. 7. Wissel regelmatig van rijstrook Experts kunnen ook tussen twee rijstroken rijden, zodat het effect verdubbelt. 8. Gebruik geen richtingaanwijzers tijdens het wisselen van rijstrook. 9. Voor de overheid: laat twee snelwegen van elk twee stroken bij elkaar komen op een snelweg van twee stroken, volgens het principe van 2 + 2 = 2. 10. Bij een ongeval op de andere baan kunt u het beste niet alleen remmen om te kijken, maar zet de auto helemaal stil, zodat u een beter beeld van de verwondingen kan krijgen. Denk eraan dat het thuisfront zit te wachten op bloederige of spectaculaire verhalen. Maak een paar foto's of een video met uitgebreid commentaar. 11. Stuur, tijdens het invoegen, strak naar links. Daar gaat het tenslotte sneller dus daar kunt u het beste gaan versnellen. 12. Kunt u niet invoegen, rij dan niet naar het einde van de invoegstrook zodat de mensen op de andere (snel)weg ook meegenieten van de file. 13. Tik op het ritme van de muziek op het rempedaal. Waarschuwing: als u dit te vaak doet vermindert het effect. 14. Ga pas inhalen als er een andere auto (snel) aangereden komt. Hij mag tenslotte niet zo hard en de politie kan alle hulp gebruiken. 15. Na uitgebreid onderzoek is gebleken dat agressief gedrag (gebaren e.d.) files reduceert. Bovendien gaan de beledigde mensen aanzienlijk beter rijden!!!. 16. Vrachtwagenchauffeurs, bevestig de lading niet te stevig. Vallende voorwerpen zijn leuk om de weg te versperren. 17. Automobilisten kunnen ook een steentje bijdragen. Gooi een propje of nog liever een lege vuilniszak uit het raam. Doe dit alleen als er iemand achter u rijdt.
Met dank aan al diegenen die er ook vandaag weer voor gezorgd hebben dat we " lekker file reden"!!!!
In vrijwel elk huishouden staat tegenwoordig een pc. Ongemerkt zijn we afhankelijk geworden van deze alleskunner op gebied van muziek, film, tekst, ontspanning en info. Eén dag zonder computer? Knap lastig! De typemachine is al lang de deur uit. De diaprojector staat te verstoffen op zolder.De cd-speler wordt nauwelijks nog gebruikt. Dit alles dankzij de multimedia computer, die een alleskunner is en daarom na de stofzuiger en de wasmachine zo ongeveer het handigste hulpje in huis. Totdat zich het volgende voor doet. Gewoon hypothetisch ....
Je wil een montage van de vakantiefilms maken.... Veel beter dan het alweer ouderwetse mengpaneel met een geheugen voor `wel zeven scènes, mixt de computer de prachtigste beeldovergangen en onthoudt met speels gemak honderden korte scènes. Stukken nauwkeuriger en geen gesleep met apparatuur, titelgenerator en tv-toestel. En geen gedoe met allerlei kabeltjes of snoeren.
Totdat een storing je pijnlijk bewust maakt van je afhankelijkheid van die grijze doos met aangekoppeld beeldscherm. Halverwege de videomontage houdt de - tweede - harde schijf het voor gezien. Uitlezen lukt nog net, maar data wegschrijven gaat niet meer. Niets aan te doen. Behalve een schroevendraaier pakken, harddisk eruit halen en teruggaan naar de winkel, want de disk is nog geen jaar oud en de garantiebepalingen zijn gelukkig soepel De winkelier doet inderdaad niet moeilijk. Omdat het al de tweede keer is dat dit type harddisk het begeeft, mag er een nieuwe harddisk van een ander merk worden uitgezocht. Zelfs eentje met meer capaciteit - 100 GB in plaats van 60 GB -, voor een luttel meerbedrag. Mooi. Maar nu moet het bios opstartgeheugen van de wat oudere pc worden aangepast om het geschikt te maken voor zo'n grote disk. Geen probleem. Dat wil de winkelier wel even doen. De nieuwe harddisk zet hij er ook wel even in en misschien krijgt hij nog data van de gecrashte harddisk boven water. Service die niets extra's kost en lastig werk uit handen neemt. Tegen zo'n aanbod zeg je geen nee. Na thuis snel alle kabeltjes verwijderd te hebben, gaat de pc naar de winkel. Korte tijd later wordt al duidelijk hoe onthand je bent zonder computer. Die videomontage kun je wel vergeten vandaag. Maar wel mooi even de tijd om een paar brieven te schrijven die hoog nodig de deur uit moeten. Dacht je.... Het loopje naar de werkkamer is vergeefs. De grote leegte staart je aan.
Dan maar je vrije dag doorbrengen met lezen. In de krant staat een aardige recensie van een stukje muziek. Eens even kijken of daar meer over te vinden is. O nee, geen pc, dus ook geen internet. De post brengt het nieuwste nummer van een computerblad met ingesloten cd-rom vol demo's en informatie. Gauw even kijken wat er op die cd-rom staat. Vergeet het maar sukkel. Hij is weg. Was je dat nu al vergeten? Ja dus. Dan maar even de televisie aan. ,, Meer informatie vindt u op www'', zegt de presentator. Ben benieuwd, maar kijken is er niet bij. Op het mobieltje komt een sms binnen. ,, Heb je m'n mailtje niet gelezen?'' vraagt de zoon, die gewend is dat zijn vader altijd direct antwoordt. Even kijken wat hij geschreven heeft. O nee, da's waar ook. De computer is van huis. Een tijdschrift kondigt een digitale fotowedstrijd aan. Even kijken of er nog foto's op de pc staan die bij het thema van die wedstrijd passen. Diepe zucht: tijdelijk buiten gebruik. Twee keer gaat de telefoon. De dochter en schoonzoon wachten beiden op antwoord op hun e-mail. Ook zij vinden het gek dat ze niets horen. Er zal toch niets aan de hand zijn? Nee hoor, met mij niet. Wel met de pc die uit logeren is.
Berusting. Een extra uitje dan maar. Wat draait er vanavond in Metropolis? De filmagenda staat op een website. En wat heb je ook alweer nodig om op het internet te komen? Hellup!!! Een dag zonder computer voelt als een junk zonder zijn dagelijkse shot. Of zijn er betere vergelijkingen? Als een ei zonder zout. Nee, te slap. Als een zee zonder water? Te dramatisch. Als een..., als...
Je rent naar de telefoon en belt de winkel: ,, Hallo, is mijn pc al klaar?''
Voor de tweede keer vals alarm vanwege het ziekenhuis!! En welk éen !! Op 1september werden we in allerijl naar het ziekenhuis geroepen en dachten we, na het toedienen van de laatste sacramenten ,dat ma zou heengaan. Jullie weten intussen reeds het verloop van haar ziekte en dat ma er nog steeds ligt! Toen verleden maandag beslist werd om de morfinepomp aan te brengen, opperde de arts dat het nog een kwestie van 1 à twee weken zou zijn. Twee dagen later, dus op woensdag, gaan mijn broer en ik nog eens langs om wat betere info over de werking en bijverschijnselen van die pomp te krijgen. Dan krijgen we te horen dat ma de zaterdag niet meer haalt!!! Algemene ontzetting omdat het nu toch nog zo " snel" zou gaan!! We nemen ' s avonds heel intens afscheid van ma en beloven op donderdag terug te komen Op donderdag zegt de arts nog eens gezegd dat ma de zaterdag niet meer haalt. De verpleging luistert met verbazing naar het oordeel van de behandelende arts en zeggen ons dat ze het niet kunnen geloven omdat de duidelijke eindtekenen ontbreken. Maar de arts blijft bij zijn standpunt dus wie zijn wij om dat tegen te spreken?? T en ik hadden intussen besloten om niet meer op en neer te rijden want ik wil de laatste dagen bij ma zijn! Dat hebben we tot zaterdagavond gedaan. We zagen ma afwisselend mentaal of fysiek heel slechte momenten meemaken maar ...dat dit het einde zou zijn daar twijfelden ook wij aan. Op vrijdag kwam de arts niet langs! Op zaterdag morgen uiteindelijk wel en zijn reactie was... "Ongelooflijk E. je ziet er beter uit , goed gedaan en je moet het zeggen hé als je pijn hebt en doe maar zo voort hé"!!! Ik heb hem laten gaan want nu moet ik echt niets meer horen. !! Intussen ligt ma daar nog, als ze slaapt vrees je dat ze dood is zo wit en scherp afgetekend is haar gezicht ... !!!! De hoofdverpleegster nam ons wel nog even terzijde en probeerde heel de situatie wat recht te trekken. De arts zal wellicht geoordeeld hebben aan de hand van de medicatie die ma al gekregen heeft en momenteel krijgt. Daarop gebaseerd zou ze inderdaad al moeten gestorven zijn!!!! Blijkbaar heeft ma een verschrikkelijk sterk lichaam .. Ze hebben er ook geen verklaring voor! 4 dagen hebben we hier op de toppen van de zenuwen gelopen. 4 dagen sliepen we in de buurt van ma om niet elke dag het verkeer te trotseren met naast ons de telefoon en de GSM. Geen 3 stappen durfden we verzetten zonder telefoon bij ons en bij elk gerinkel of smsje enz namen we met trillenden benen op omdat we het finale woord vreesden ( hoopten!) te horen. Ik ken intussen elk hoekje van ma's kamer en die geur laat mij nooit meer los! Uiteindelijk keerden we naar huis terug, doodop en met het gevoel dagenlang op een rollercoaster gezeten te hebben!!! Maar ma is er nog steeds alive and... ach neen niet kicking maar met de laatste krachten van haar opgeleefde lichaam. Ik hoop dat we nu enkel nog gealarmeerd worden als het inderdaad zover is want dit wordt stilaan onwaarschijnlijk!! Ik informeer nu nog enkel bij de verpleging want ik geloof hun ervaring meer dan al de rest.... en intussen klopt ma's hart verder. Ze is stilaan tot een fenomeen aan het uitgroeien in het ziekenhuis!!! Nu nemen we even afstand van ma's ziekte en het ziekenhuis en alles daarrond en gaan we een dag niet naar het WW. Meer afscheid nemen dan ik de laatste dagen gedaan heb, kan niet meer...het lot zal uiteindelijk wel beslissen hoe, waar en wanneer de dag komt. Ik begin het stilaan " genant" te vinden om hier telkens mijn verhaal te doen daarom zei ik dat het precies op een soap gelijkt!! Ik wil het er niet meer overhebben en zal jullie wel op de hoogte brengen als het voorbij is want stilaan wordt het allemaal teveel en probeer ik de toestand te ondergaan... In afwachting blijven we maar pendelen en nu al 3 maanden lang en hoe lang nog??? Ik zou zo graag dit hoofdstuk afsluiten om verder te gaan met enkel nog een mooie herinnering aan ma maar zelfs dat lijkt ons afgenomen te worden!! Ik kan hierna voor een tijd geen artsen meer zien. Dat niemand vooraf het definitieve einde kan voorspellen daar heb ik begrip voor maar....er zo flagrant naast zitten en dat tot de laatste dag volhouden....niettegenstaande iedereen ziet dat niets de bewering staaft....!!!!!!!
Het is weeral zo ver. Vorige nacht hebben we de klok op wintertijd gezet en een uurtje langer slapen! De nachten zijn af en toe kouder aan het worden, de herfstwind heeft nog niet zoveel bladeren van de takken van de bomen gerukt. Maar wat er ligt , vormt een mooi goudgeel tapijt. 's Avonds trekken we ons donsdeken ook al wat hoger en vanaf nu geen open ramen meer.Voor velen blijft dat een vaste gewoonte die pas hartje winter verandert.Voor ons dus wat vroeger want mijn slaapgenoot kan niet tegen koude lucht en staat gegarandeerd op met keelpijn als de ramen in de herfst/winter open blijven. Ikzelf verkies open ramen maar och .. we geraken er wel uit!!
Het is nu ook het seizoen om eens lekker te genieten van wild!!! Waarmee kan ik jullie verrassen? Hazenrug bv met veenbesjes en knolselderpuree of everzwijn met jagerssaus?. Daarbij een lekker flesje wijn en dan gezellig tafelen?. Alleen .. die wijn zou voor het grootste gedeelte in mijn glas terecht komen want door zijn " Crohnen" moet T alcohol mijden. Wel een beetje saai zo alleen te toasten niet....dus dat wordt afwachten tot de gelegenheid zich voordoet!!!! Maar eigenlijk zou het best gezellig zijn zo eens met zijn tweetjes lekker te eten hoewel de situatie met ma ons ook bij het tafelen parten speelt! Ik las onlangs dat veel paren moeilijkheden hebben met hun relatie als ze op pensioen zijn. De kinderen zijn uit huis en opeens ben je weer met twee. Elkaar ruimte geven lijkt de oplossing te zijn. Gelukkig hebben wij daar "nog" geen probleem mee! Wij vinden het heerlijk met ons tweetjes, een nieuwe fase in ons leven. Werken hoeft niet meer ( hoewel .. wij zitten hier nooit stil!!) en eindelijk hebben wij tijd voor onszelf ( oeps, klopt ook niet)!!!. Als ik het zo bekijk dan vraag ik mij af: klopt het cliché dan nog wel?? Maar als je alles werkelijk naar de letter zou toepassen dan hebben we in deze fase van het leven een luxe, die je als jonge mens niet kent.... Straks kruip ik in de zetel om er niet meer uit te komen want we hebben weer eens een zenuwslopende 4-daagse achter de rug die het uiterste van onze zenuwen vroeg!..Maar vandaag wil ( moet) ik het allemaal even van mij afzetten. Morgen vertel ik jullie wel wat er hier gebeurd is!!! Moest het niet zo serieus zijn dan zou ik bijna denken dat we in een soap beland zijn!!!! Dus voor straks...
Toevallig las ik vandaag bij ma in een tijdschrift het volgende. .Ik schrijf het neer in de originele spelling om niets af te doen van dit ontroerend gedicht
Heb mij lief, gelijk ik ben.
Ik zou tot al mijn vrienden willen gaan
- Ook wel tot hen, die niet mijn vrienden zijn- En vragen: Heb mij lief , gelijk ik ben En stel aan mij geen eischen. Zie, ik kan Niet onderhoudend praten, niet gevat of geestig zijn en niet vertrouwelijk vertellen van mij zelf of mijn ziel... Wat zouden we ons vermoeien voor elkaar?
Laat mij maar zwijgend naast u zitten, stil
verdiept in eigen werk, eigen gedachten Of- als gij praten wilt- spreekt gij tot mij. Ik zal wel luistren als gij vriendelijk met lichten kout mij onderhouden wilt. Wel lachen om de grappen, die ge zegt, wel ernstig kijken, als ge hoog, of diep, of ijdel praat van al te diepe dingen...
Maar, als ik dan zoo zwijgend zit en luister naar uw gesprek- of naar het klokgetik of 'k laat de stilte ruischen om ons heen,
Die ruischt zoo prettig als de menschen zwijgen -
Als 'k mij dan in uw nabijheid voel,
dan zou ik willen vragen en de stilte - of ons gesprek- verbreken met de vraag;: " Zeg, zijt gij blij dat ik naast u zit? En spraakt gij dan " ja", dan zei ik zacht: " Ik ook".. En dat was alles wat ik weten wou en al wat gij van mij behoeft te weten.
Jacqueline van der Waals ( uit Nieuwe verzen, Callenbach, 1909)
Mijn besluit: Niets meer zeggen, er gewoon zijn , ik voor jou, jij voor mij, Zalig om dit te ervaren!
Ik zie haar, hoe haar gerimpelde handen rusten in haar schoot en haar intens droeve soms wazige blik gericht is op de overkant. Haar pijn en verdriet snijden door mijn ziel. Alles waar ze waarde aan hechtte is nu betekenisloos. Toen ze noodgedwongen afstand deed van haar huis en tuin , blies ze tegelijkertijd haar laatste levenslucht uit. Ze verhuisde al naar de overkant maar liet haar wazig bestaan nog even achter.
Ik zie haar, hoe ze denkbeeldige pluisjes van haar kleren plukt of een witte haarlok achteruit schikt met haar laatste fierheid en kracht.
Ik zie haar, hoe ze nog even naar de bloemen kijkt en vraagt om ze nog wat water te geven. Bloemen gaven haar altijd kracht , vertelde ze mij ooit!
Ik zie haar, hoe ze haar kopje koffie wil vasthouden maar haar bevende , krachteloze handen er niet in slagen. Ik heb haar geholpen en het kleine, gemorste druppeltje zachtjes van haar mond geveegd..
Ik zie haar, hoe ze door het raam staart en haar lippen zachtjes bewegen. Wat is het wat je zeggen wil, lieve ma?
Ik zie haar , hoe haar ogen ons volgen en haar blik nog even de mijne kruist terwijl een droge traan intriest haar ogen vult.
Ik zie haar, en weet dat ze niet meer is zoals ze altijd was. De bloemen hebben hun kracht verloren, de koffie heeft de gezelligheid ingeruild voor eenzaamheid.
Ik zie haar, en voel een traan over mijn wangen glijden...ik weet wat was, is nu niet meer......
Ik zie haar , ik voel haar , ik ruik haar ...mijn hart raakt haar nooit meer kwijt.
Vandaag weer even langsgeweest bij mams, ik vrees dat het afscheid nu heel snel nadert.........
Vandaag een rotdag gehad. Het begon al met een rottelefoon die veel van mijn " kalmte" eiste. Gelukkig kon ik even mijn frustratie afreageren in de turnles. Heb geprobeerd om Pazke even zo " zot " te krijgen om ook elke maandag haar arme body te pijnigen... Nu maar afwachten of ze mij daarin blijft volgen??? Daarna zijn we naar ma geweest. Onderweg kregen we al een telefoontje van de zoon die bij haar even langsging met het bericht: " Ma je zal het moeilijk hebben om mémé op te peppen want ze heeft een moeilijke dag en veel pijn"!! Hij was al langsgeweest bij de verpleging om iets exta's tegen de pijn te vragen. Ze komen dan steeds af met :" Maar E. je moet geen pijn hebben , je moet het zeggen en we geven je iets." Ons ma haar antwoord was, "dan moet ik om de 5 minuten bellen want alles doet pijn en die pijnscheuten zijn niet te houden".... Inderdaad haar moraal was op een heel laag pitje en door de extra pijnstiller was ze weer heel versuft en apatisch. Ik ben nog maar eens bij haar behandelende arts geweest hoewel ik gezegd had dat niet meer te doen... Hij gaf toe dat ze snel achteruit gaat en veel pijn heeft en .. dat ze overwegen om een Morfinepomp te plaatsen. We willen niet dat je ma voor de laatste levendagen pijn heeft!! "Waarop wachten jullie dan"? vroeg ik!!! Geef haar dan in " Godsnaam" zo'n pomp, smeekte ik bijna. Nu de familie moest het goed vinden want de kans bestaat dat ma er nog meer versuft bijligt en het contact nog minder wordt. Alsof iemand van ons maar éen bezwaar zal hebben tegen het plaatsten van zo'n pomp, als haar pijn maar weg is!! So what dokter?? Alsof het contact nu zo denderend is als je je moeder horen klagen over pijn en dan weet dat haar uitgeputte lichaam het niet meer aan kan en dat ze het einde voelt naderen en dan begint te wenen.. Die arme schat probeert mij dan ook nog te troosten door te zeggen: " Je moet niet wenen , ik zal mijn best doen om het zo lang mogelijk vol te houden"...Voor wie ma??? Het werd mij ook even allemaal teveel. De arts zei dat het wellicht nog een kwestie van 1 à 2 weken is. Maar ze hebben nog eens gezegd dat het einde in het zicht was en 2 maanden later is ma er nog. Aan de ene kant hoop ik voor ma dat ze het nu juist voor hebben maar aan de andere kant begint het heel duidelijk te worden dat het stilaan de laatste keer is dat ik haar heb kunnen vasthouden en dat ze ons zal verlaten en daar .. kan ik momenteel nog niet aandenken. Dat afscheid nemen heeft nu al zo lang aangesleept dat het stilaan een strohalm geworden is waar ik mij zo stevig aan vasthoud. Die laatste weken met ma waren zo intens en beheersen zo onze leefwereld. Wij leven als het ware in een cocon die bestaat uit thuis, de baan en het ziekenhuis en weer de baan en thuis enz enz. Er is voor niets anders meer ruimte en straks valt dat allemaal weg.... We moeten haar loslaten maar ik weet nu al dat het zo verdomd moeilijk zal zijn...Lieve mensen als jullie nog een gezonde ma hebben , koester haar dan en durf haar eens goed vast te nemen want eens zal je die innige knuffel zo missen... Het worden nog lange , moeilijke dagen en nachten maar stilaan is de maat langs alle kanten vol...
Wat is een herfst zonder waaiwinden die bezit nemen van je tuin en doen buigen wat niet knakt? Wat is een herfst zonder chrysanten en de weemoed die bezit van je neemt? Wat is de herfst zonder rijpe zaaddozen die openbarsten en hun zaden aan de wind geven of zomaar rondstrooien letterlijk op goed vallen uit? Wat is de herfst zonder dat de voorzienigheid van in voormenselijke tijden dieren en vogels van vitamines voorzag om ze te harden tegen de ongemakken van de winter? Dat geldt ook voor ons mensen zeker? Vandaar mijn vraag wat is de herfst zonder rozenbottels?
Ze hangen vaak in trossen met veel tegelijk of staan op stevige stengels, alleen, knalrood te wezen.
Kijk, hier zijn we, lijken ze te zeggen. We zijn rijk aan al het goede dat een plant of een vrucht kan geven. We zitten vol met vitamine C en met sporen van stoffen waarvan jullie met al jullie wetenschap nog geen benul hebben!! We houden jullie gezond tot de krokussen weer hun kelken openen en je verzekeren dat de bomen weer in blad zullen komen om schaduw te geven als de zomer heet wordt!!
Rozenbottels vallen op en zijn uitnodigend maar toch is hun vruchtvlees dun en licht zurig en tamelijk smakeloos. Nochtans zijn ze samen met die andere oude inheemse vrucht, de mispel een rijke bron aan vitamine C . Je kan er gelei uit maken of ze drogen om ze dan in kruidenzakjes te bewaren om thee van te trekken, een glaasje pure gezondheid! Weten jullie dat éen lepel rozenbottel marmelade een uitstekende bescherming biedt tegen verkoudheden en allerhande winterkwaaltjes? Daarom ga ik nu, na een heel drukke dag, lekker relaxen bij een heerlijk kopje rozenbottel voor ik ga slapen en dan maar hopen dat het ook werkt voor een goede nachtrust!!
PS. Zegt men niet "scherven brengen geluk" ?? Hewel vandaag heb ik ervoor gezorgd dat er veel geluk in mijn richting komt.!!??? Ik heb zomaar in éen keer 3 champagneglazen laten vallen terwijl ik alles klaar zette om een glaasje schuimwijn te drinken op de zoon zijn verjaardag, want heel de bende kwam eten!!. Ik had er van ma, nog voor ze opgenomen was, 6 extra gekregen omdat wij hier met een grote bende zijn als we allemaal samen zijn en .. daarvan zijn er nu drie kapot. Het feit dat ze van ma kwamen doet mij wat, verdorie toch!!
Gelezen in " Jet" een weekblad dat gratis aan huis geleverd wordt. Ik geef hier een ingekort versie. Bezorgt de gedachte aan de lange, sombere weken die het komend seizoen in petto heeft je kippenvel? Toch moet die periode geen martelgang worden als je volgende tips volgt.
Vitaminenkuur Wil je je wapenen tegen winterkwaaltjes, dan eet je best veel groenten, fruit en zuivel.Eventueel wat extra vitaminen nemen is ook prima. Maar even belangrijk is voldoende rust. Eens een weekendje " vrij" inlassen , doet blijkbaar ook wonderen; geen pc aan en al je " to do's" op delete!!Waarom niet languit naar je favoriete cd luisteren of gewoonweg een boek lezen dat je al zo lang wil lezen?? Je voelt je zo een ander mens
Verwen je lichaam Elke seizoen heeft je lichaam wat tijd nodig om zich aan te passen aan de nieuwe weersomstandigheden. Verwen je huid met voldende en vochtinbrengende crèmes, bescherm je gelaat tegen koude dagen en geniet van een relaxerend bad.
Buitenlucht Gebrek aan daglicht maakt ons futloos en neerslachtig daarom is het goed elke dag even in de buitenlucht te komen, zelfs een plensbui of ontstuimige herfstwind kan deugd doen!
Knusse kamer Maak je interieur gezellig door hier en daar wat " winterse " accenten te leggen. En vanzelfsprekend hoort daar ook kaarslicht bij om het plaatje compleet te maken en geniet dan van echte herftssnacks zoals noten, druiven, mandarijntjes, noten .... lekker gezond.
We weten dus wat we moeten doen in de komende weken als we er de tijd toe hebben!!
Ik heb altijd een zwak gehad voor de poëzie in de songs van JB meer dan voor zijn muziek. De teksten bij de muziek zijn voor Brel dan ook veel belangrijker dan de muziek zelf. Met zijn songs wil hij iets vertellen, een boodschap brengen. Daarvoor gebruikte Brel ook zijn eigen ervaringen en dromen Systematisch duiken drie themas in zijn teksten op: hij spuugt zijn gal over de hypocriete burgerlijke moraal die hij uit zijn jeugd kende (Les Flamandes), hij vertelt hoe de liefde meer pijn dan goed doet (Ne me quitte pas) of hij bezingt de dood. Vandaag beluister ik zeker de CD die ik hier liggen heb want..
Vandaag is het precies dertig jaar geleden dat Jacques Brel overleed. Ter gelegenheid daarvan vindt in Brussel een tentoonstelling plaats bij Editions Jacques Brel. Bovendien worden de twee films die Brel regisseerde samen met een nieuwe documentaire voor het eerst op dvd uitgebracht. Jacques Brel stierf op 9 oktober 1978 in Parijs aan longkanker. De geboren Brusselaar zong toen al ruim tien jaar niet meer. In 1967 was hij daar mee gestopt om zich toe te leggen op zijn andere passies, film en reizen. Jacques Brel leefde tegen honderd per uur. Ook op het podium gaf hij zich volledig en slingerde hij met een tomeloze gedrevenheid zijn chansons de zaal in.
Jacques Brel zong graag over zijn geliefde Vlaanderen, ook over de minder fraaie kantjes. In "Les Flamandes" trok hij van leer tegen de burgerlijke moraal én de Vlaamse vrouwen. "Les flamandes" veroorzaakte heel wat heibel in Vlaanderen. Maar volgens Brel was er niks beledigends aan dat nummer. Het hectische, vermoeiende leven van Brel en jaren van intens roken en drinken, eisten echter zijn tol. Zijn gezondheid ging fel achteruit. En bang om zijn artistieke scherpte te verliezen, gaf Jacques Brel op 16 mei 1967 dan ook zijn laatste concert.
Vandaag is het Werelddag van verzet tegen armoede.
Op 22 december 1992 riep de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, 17 oktober uit tot Internationale dag voor de uitroeiing van armoede (VN resolutie). Staten en verenigingen werden hiermee opgeroepen armoede op de agenda te zetten en praktische stappen te ondernemen om armoede daadwerkelijk te bestrijden. Deze datum verwijst naar de samenkomst op het Mensenrechtenplein te Parijs op 17 oktober 1987, toen daar de Gedenksteen werd onthuld ter ere van alle slachtoffers van honger, uitsluiting en geweld. Wereldwijd komen op deze dag mensen samen om eraan te herinneren dat armoede een schending van de mensenrechten is. We kunnen ons afvragen of er in België wel armen zijn? Bekommeren zich niet genoeg sociale diensten en organisaties om hun lot? Is armoede geen marginaal probleem van een handjevol daklozen in de grote steden? Vragen die we ons kunnen stellen. In vergelijking met de rest van de wereld is armoede in België een eerder beperkt probleem. Gelukkig maar! Toch leven in ons land bijna anderhalf miljoen mensen in armoede of op de rand ervan. De Belgische cijfers liegen er niet om. In Vlaanderen is 10% van de bevolking arm of bestaansonzeker. In Wallonië 17% en in Brussel leeft zelfs éen op de vijf in armoede. Een kwart van de éenoudergezinnen stelt medische zorg uit om financiële redenen. Voedselbanken kregen vorig jaar 110.000 mensen over de vloer. Meer dan 130.000 gezinnen genieten een sociaal energietarief en 75.000 mensen staan op een wachtlijst voor en sociale woning. Ons land telt 17.000 daklozen. Die info vond ik in het Okra -magazine. Gezinnen in armoede ervaren dagelijks dat ze er niet bij horen. Armoede maakt dat die mensen zich soms letterlijk opsluiten in hun woning. Op eigen kracht uit die armoede geraken is soms heel moeilijk; soms wordt die armoede doorgegeven aan de volgende generatie.
Wat is het eisenpakket van vandaag? - Dat de vervangingsinkomens ten minste opgetrokken worden tot de armoedegrens. Wie uit de boot valt, moet ook over een inkomen kunnen beschikken waarmee het mogelijk is een waardig leven te leiden. - De minimuminkomens moeten omhoog en welvaartsvast worden gemaakt. Een eerste stap om de armoede daadwerkelijk te bestrijden.
Vandaag vanaf 10.00 u komen de verenigingen waar armen het woord nemen en alle sympathisanten samen op het Sint -Katelijnenplein in hartje Brussel. Er is een gevarieerd aanbod met muziek, theater, tentoonstellingen en infostands.
Okra ( Open, kristelijk, Respectvol en Actief) vraagt het volgende : "Kan je er niet bij zijn, hang dan een geknoopt laken uit je raam." (Dat las ik in hun magazine in het ziekenhuis bij ma.) Dat staat symbool voor jouw verzet tegen armoede. Zo geef je aan dat ontsnappen uit de armoede een zaak is van iedereen. Zo toon je de beleidsvoerders dat velen solidair zijn in de strijd tegen de armoede. Maar bovenal laat je de mensen in armoede weten dat ze niet alleen staan.
Het was vandaag weer eens een totale ramp op de baan. Vanmorgen 2u tot bij ma vanavond 2u55 om thuis te geraken.!!! Geen inspiratie noch goesting na zo'n dag dus hou ik me hier bij het plakken van een mailtje dat ik vandaag in mijn box vond. ( iemand wilde mij persé opbeuren !!!!!!)
Gedichtje voor de dames Maar ...de heren mogen meegenieten.stond erbij....
Toen de eerste rimpels kwamen was ik in paniek, ik liet mijn face toen liften in een prijzige kliniek.
Nou, mijn man vond het fantastisch, mijn gezicht was weer elastisch. Niks geen rimpels, niks geen vouwen, net zo glad als bij ons trouwen. Tot mijn vriend zei "het is misschien gek... maar jouw kop past niet meer bij je nek". Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak en geven hier een sneetje, anders krijg je dáár een zak. Nou mijn man was heel tevreden over wat ze met me deden, De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag want nu zaten die volgens hem veel te laag. Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein, maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn. Nou ik zag mijn man ontvlammen, want ik had dus zùlke prammen. Toen op een avond na het vrijen, keek hij peinzend naar mijn dijen. En al had ie geen duidelijke kritiek ik ging toch weer terug naar de kliniek. Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg. Om tegelijkertijd mijn billen minstens zóóó'n stuk op te tillen.
Ik was op ieder feestje weer in tel maar zat wel héél strak in mijn vel. Mijn man was niet meer zo op zijn gemak, want op straat riepen jongens " ga je lekker ouwe zak?". Nou toen kocht ie een toupetje en een veel te strak korsetje. Hij ging wandelen en trimmen en in het fitnesscentrum gymmen. En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet, tot hij zonder reden in de sauna overleed! Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf, maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf. Nu laat ik de kwabben zwellen en ik zal u wat vertellen.?.. Dames laat je niet verlakken, laat de boel toch rustig zakken. Met gladgestreken nekken valt het leven niet te rekken! Koester buik en onderkinnen, echte schoonheid zit vanbinnen!
Ik heb er toch eens om gelachen, onszelf af en toe eens wat relativeren ... dat kunnen we hé dames?? Trouwens ben zeker dat iets dergelijks ook over de meeste van onze lieve mannen kan gezegd worden!!Heb jullie al eens uitgedaagd bij Myette maar niemand waagt zich op glad ijs zo te zien!!!
De kleinkinderen ( 2 althans) waren hier vanaf vrijdag na school tot zondagavond zodat het kindergejoel niet uit de lucht was. Gelukkig hadden we prachtig herfstweer en dat leende zich perfect voor de herfstwandeling die we met hen wilden maken. De kleinzoon moest als " huiswerk" allerlei natuurresten die stonden voor de herfst verzamelen. We hebben dus blaadjes in alle kleurengamma's verzameld samen met eikels, kastanjes, noten, dennenappels.... Hij kon dan op maandag met een volle zak naar school trekken en ...intussen hadden we geprofiteerd van een gezellige wandeling. Een dagelijks fietstochtje mocht ook niet ontbreken, opa met de kleinzoon voor een lange tocht en ik met de kleindochter voor een kortere. Maar als jullie denken dat ze daardoor langer uitslapen..... vergeet het. Rond 7u stonden die twee rakkers elke dag naast mij aan het bed te "staan" en ..ik werd er nog wakker van ook, niet te geloven wat die inwendige antenne opvangt!!!! We hebben ze dan op zondagavond, na een geslaagd weekend, teruggebracht en het was goed dat we eens echt alles van ons hadden kunnen afzetten.. Op maandag naar gewoonte mijn turnuurtje hier in het dorp en daarna snel naar het WW( wilde westen voor oningewijden) op bezoek bij ma want we hadden haar een 4tal dagen niet meer gezien vandaar.. Dan beland je weer snel met beide voeten op de grond, maar daar heb ik het al genoeg over gehad! Alleen nog dit: " Zou ze het einde voelen naderen want ze was voor de eerste keer heel erg emotioneel bij het weggaan"? Als ik zie hoe de planning hier de laatste weken mank loopt door die bezoeken aan ma( 2 à 3x per week) die telkens een hele dag in beslag nemen , dan weet ik stilaan niet meer hoe ik alles weer in zijn normale plooi kan krijgen. We geraken hier gewoon niet meer in de routine door tekort aan tijd. Als ik rondkijk , zie ik overal werk. De tuin schreeuwt om een herfstbeurt en een voorbereiding op de winter; de ramen van het huis " schitteren" van de vingertjes en ander vlekken; overal moet eens grondig gekuist en gestoft worden en niet op zijn " Nigeriaans" ( leg het hopelijk ooit wel eens uit wat ik daarmee bedoel!!) ; Dat is nog zo iets wat blijft liggen. Al weken geleden ben ik begonnen aan onze tijd in Venezuela maar het gaat niet vooruit en de " drive" is er ook niet! Overal waar ik rondkijk, zie ik enkel werk en geraak ik stilaan compleet in zak en as omdat niets nog georganiseerd lijkt. Waar is de tijd dat ik 2 of 3 zaken ineens kon??? Zelfs die typische vrouwelijke eigenschap lijk ik kwijt te zijn!. Mijn ventje heeft gouden handen als het erop aankomt maar verwacht niet dat hij in het huishouden " werk" ziet .... daar gaat hij van lopen!!!! Ooit komt wel een einde aan de"calvarie" van ma en kunnen we weer ons leven op het juiste spoor krijgen, maar nu is het stilaan hopeloos aan het worden en ..... dat past helemaal niet in mijn woordenschat noch in mijn " kraam".......Dus als jullie in de nabije toekomst een enorme HELP schreeuw horen dan komt het zeker van deze kant!!! Morgennamiddag komt de kleinste kleindochter voor een paar uurtjes langs dus kan ik best nog niet te snel vingertjes op de ramen verwijderen..... Een mooi excuus om niet te moeten beginnen, het gaat mij echt niet af en dat ben ik helemaal niet!!!!!!
" Vriendschap is een aan je hart vastgeketend geschenk" Anon
Ergens gelezen en ik draag het op aan alle lieve blogvrienden
Vrienden zijn onmisbaar in het leven. Dat is een zekerheid. Vriendschap betekent meer dan alleen maar geven 't Is een wisselwerking zonder onderscheid.
Mensen komen , mensen gaan. Maar vriendschap blijft toch eeuwig bestaan? Dit is een vraag die me wakker houdt, door mijn hoofd spookt en me bezig houdt.
Mensen veranderen. Enkel vrienden zien wie je echt bent. Zij zijn specialer dan al die anderen. Vrienden aanvaarden je om wie je bent. Voor hen hoef je niet te veranderen.
Vrienden hebben het beste met je voor. Ze slaan je er in moeilijke momenten altijd weer door. Kritiek van vrienden komt hard aan. Maar je neemt het makkelijker van hen aan.
Wat anderen denken doet je niks. Maar vrienden die raken je soms fiks. Raad geven doen ze bewust. Vrienden sturen je de juiste weg op, maar wees gerust, door hen zie je mogelijkheden om open te bloeien. Zij willen niets liever dan je zien groeien.
Vrienden zijn uiterst zeldzaam, heel uniek. Van vrienden verdraag je veel, zelfs de zwaarste kritiek. Fouten maakt iedereen, daar is geen tegenspreken aan. Maar die zijn onder vrienden snel vergeven. Tussen echte vrienden komt niets te staan, Echte vrienden maak je voor het leven.
Besluit: lieve mensen "Mensen komen en mensen gaan, maar echte vriendschap blijft bestaan. Een zekerheid die mij niet langer wakker houdt maar vreugde schenkt en die ik onthoud!!"
dat je zo'n dag hebt wat je nergens zin in hebt en alles je teveel moeite lijkt te kosten? Na een slechte nacht waarin het slapen maar niet kwam, vrees ik dat het vandaag zo een dag wordt. Ik krijg het weer eens niet stil in mijn hoofd omdat ik met teveel dingen in eens bezig ben. Het bezoekje aan ma gisteren zal er ook wel voor een groot stuk tussen zitten. Het is gewoon niet te doen, waarom blijft dat hart van haar maar dapper verder tikken??? De pastorale verantwoordelijke kwam ook langs ( nog eens op vraag van ma) en ik heb 1u1/2 met die gast gepraat... Slotsom van het gesprek... die mensen horen wel maar luisteren niet en komen dan af met de dooddoener: " we hebben in het begin een communicatieprobleem " gehad. Dat hebben we nog steeds volgens mij en dat heb ik hem duidelijk gezegd maar uiteindelijk lost het voor ma niets op. Ik hou er best over op want dat beeld van ma met alles wat er nu gebeurt, geraak ik nooit meer kwijt!! Waarschijnlijk wordt het gewoon een slechte dag en kijk ik er morgen al weer helemaal anders tegenaan. Kunnen leven van dag tot dag, dat moet zalig zijn. Maar het zal de aard van het beestje zijn zeker dat ik graag wil weten waar ik morgen zal staan en dan heb ik het veel te laat door dat ik door daar te veel mee bezig te zijn vaak mijn dag vergooi. Ik zet beter gewoon het raam van mijn gedachten open voor alle rommel die ik kan missen als kiespijn. . Ik weet het, ik maak het moeilijker dan het is en iedereen heeft wel eens gewoon een slechte dag. No panic ik geraak er wel weer uit. Ik ga mij eens goed afreageren bij het opruimen hier en dan voel ik mij binnen de kortste keren beter. ( hoop ik toch!!) In ieder geval door hier wat stoom af te laten, wordt het al wat rustiger in mijn kopke!!
Hoorde eergisteren op TV dat Sophie Dewaele 20 cm van haar bruine lokken zou laten knippen om die aan het "Geef Om Haar-fonds" te schenken. Hiermee wil ze vrouwen met kanker helpen bij het voor hen meest ingrijpende aspect van hun ziekte: het verliezen van hun haar. Sopfie wil als ambassadrice van het project optreden Het fonds "Geef Om Haar" wil vrouwen met kanker die het financieel minder goed hebben, ondersteunen. Pruiken zijn duur en deze ziekte brengt vrouwen vaak in een moeilijk financieel parket. Dankzij dit fonds kunnen ze zich toch mooie lokken aanschaffen" zegt dokter Pia Cox van de Stichting tegen. Een mooie glanzende coupe geeft een vrouw zelfvertrouwen en in die situatie kan iedereen dat best gebruiken!. Jammer dat ik geen 20cm kan van mijn haren kan missen want dan zou er niet veel meer op staan (!) anders had ik graag meegedaan!
Je kan er ook over lezen op de blog van Mieke
Gisteren op de blog van Ludovikus geweest en wat ik daar las vertoont een kleine gelijkenis met wat ik maandag meemaakte. Het was zo halfweg de turnles toen ik opeens opmerkte dat de parel uit mijn verlovingsring weg was. Uitgevallen dus maar waar??? Dat kleinood heb ik nu al 39 j en ik wil het toch nog langer dragen. Ik hou eraan die ring te koesteren omdat mijn ventje indertijd zijn eerste zuur verdiende centjes eraan uitgaf!!! Dus op weg naar huis begon mijn brein te werken. Wat heb ik vandaag gedaan en waar kan die parel eruit gevallen zijn? T's wijze raad is altijd:" Je draagt die ring best niet elke dag want je bent altijd bezig"... ik had dus weer eens niet geluisterd!!!! Ik had nog voor ik naar de les vertrok soepgroenten gekuist voor een heerlijk bord groentensoep vandaar dat mijn eerste speurtocht in de groentenbak was onder het aanrecht. Gelukkig lag daar nog niet teveel in.. maar ook geen parel!! Ik was nog niet buiten geweest voor ik vertrok , dus moest die parel binnen liggen. De garage en de auto werden aan een grondig onderzoek onderworpen... maar geen parel. Ik vreesde al dat ik voor mijn Kerst een nieuwe parel zou mogen vragen maar zo snel geef ik het niet op. Mijn grootmoeder had altijd een rotsvast vertrouwen in de heilige Antonius, patroonheilige van de verloren voorwerpen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook al vaak zijn hulp ingeroepen heb als ik iets niet vind.. Of het helpt?? Ja lachen jullie maar, maar heel vaak kwam het " verloren" ding dan toch boven water. Of het nu precies aan Toontje ligt of aan het feit dat ik door aan hem te denken ook " logischer " begin na te denken, dat laat ik in het midden.... Dus werd Toontje ook weer ingeschakeld.. ..intussen bleef ik maar zoeken. Ik was ook in de diepvries bezig geweest om groenen uit te halen, hij zou toch daar niet liggen?.. Dat zou zoeken worden naar een speld in een hooiberg want de koffer zit bomvol!! Opeens schoot me te binnen dat ik ook nog ons bed had opgemaakt en .. misschien was mijn ring blijven haken bij het vaststeken van het hoeslaken??? Even gaan zien kon geen kwaad dacht ik zo en ..... wat zag mijn lodderig oog daar onder ons bed ....... inderdaad mijn steentje.... Zo fier als een pauw kwam ik er terug mee in de living en ... bewees nog maar eens aan mijn " sceptische wederhelft" dat Toontje niet voor niets ingeschakeld werd.... Het is nu enkel nog een kwestie van die parel terug stevig in de ring te zetten en Toontje met een " big smile " te bedanken...
Bij de Katholieken werd en wordt de Heilige Antonius erbij gehaald als men iets kwijt is.
Mijn aanroepen zal een restant zijn van een ver verleden zeker??
Voor Ludovikus zal, in het geval dat de kalkoenen er mee weg zijn, niet veel hulp van Toontje moeten verwacht worden. T stelde hier voor dat Ludovikus de komende dagen best kalkoen kon eten om zo de ring terug te recupereren !! Of invriezen voor de kerst kan natuurlijk ook .... Dit zijn opties he Ludovikus tenzij ...je natuurlijk de komenden dagen nog een verrassing voor ons in spé hebt , wat we van jou altijd kunnen verwachten!!!! Dus mensen gaan zien en bijlezen bij Ludovikus ....
Hoewel het " de dag van het bos was," zullen er niet zoveel mensen van genoten hebben met dit weertje. Wij hadden, gelukkig zaterdag onze wandeling gemaakt..
Als je door de tuin loopt, kan je er niet meer om heen... De zomer, voor zover we er éen gehad hebben, is nu echt voorbij... Het wordt weer herfst. Het grasveld droogt zelfs op een zonnige dag niet meer helemaal op en tot s' middags zie je beparelde spinnenwebben hangen. Die herfst die voor de deur staat, geeft mij eigenlijk een dubbel gevoel. Langs de ene kant spijt dat er nu zeker geen zomer meer komt, langs de andere kant het vooruitzicht naar de herfst met een natuur die haar beste kleurenpalet bovenhaalt, de nevel boven de velden en bomen, de avonden die kouder en killer worden en dan die eerste geur van de houtkachel. Die brandt hier al elke avond in afwachting dat de verwarming het overneemt. We hadden zoals ik al zei zaterdag een stevige wandeling gemaakt om nog wat energie op te doen voor de nakende winter.We hebben genoten van de mooie goudgele en rode kleuren die hier en daar al aanwezig zijn, van de variaties van paddenstoelen, van de zon die af en toe door de takken verstrooid op ons wandelpad werd geworpen, van de kilte die niet echt koud is... van alles wat dit jaargetijde te bieden heeft.Ja de herfst is zeker mijn ding!! Ik neem jullie even mee om ook te genieten
Gisterenavond Katie Melua op TV gezien met haar topsong " If you were a sailboat "... een van mijn favorieten en dan maar verder dromen van toen we nog zo jong waren. Niet dat het heden ook geen charme heeft !!!
Ik lijk wel een bloem, eerst heel lang groeien, daarna maar kort bloeien maar altijd verliefd op een vlinder. Overdag dromen van korte nachten. Ik lijk wel een bloem, met een vlinder steeds in mijn gedachten hoe lang kunnen bloemen naar een vlinder smachten?
Ik ben gisteren op " zwier " geweest met een groepje toffe mensen en het heeft " deugd gedaan aan mijn hartje , aan mijn hartje.."
Als bladeren in de herfst verkleuren, hoe komt het dan dat ze niet allemaal dezelfde kleur krijgen, terwijl ze oorspronkelijk toch allemaal groen zijn? Waarom worden de bladeren van de ene boom rood en die van een andere geel of oranje of bruin? Deze vraag werd beantwoord door:
drs. Marc Reynders
doctorandus
Universiteit Gent.
De groene kleur van bladeren is afkomstig van Chlorophyl, de stof in de bladeren die verantwoordelijk is voor de fotosynthese. Doordat het zowel blauw als rood licht absorbeert en het groene licht reflecteert zorgt het voor de groene kleur van de bladeren. Bladgroen is echter geen stabiele stof en moet voortdurend opnieuw aangemaakt worden door de plant. In de herfst ontstaat een kurklaagje tussen het blad en de stengel van de boom dat ervoor zorgt dat er geen stoffen meer in en uit het blad kunnen. Het Chlorophyl wordt nu niet meer vernieuwd waardoor de groene kleur verdwijnt (dit begint meestal aan de rand van het blad) zodat andere pigmenten die in het blad aanwezig zijn zichtbaar worden. Bomen die in de herfst mooie gele bladeren krijgen zoals de berk bevatten veel carotenen, dit zijn stoffen die het chlorophyl helpen door licht te absorberen uit het blauwe en blauw-groene gebied. Bladeren die carotenen bevatten hebben dan ook meestal een frisser groen, als het chlorophyl verdwijnt blijft enkel het gele caroteen over.
Vele herfstbladeren bevatten echter ook anthocyanen. In de herfst kunnen suikers die aangemaakt worden in het blad niet meer afgevoerd worden (kurklaagje) waardoor ze in het blad opstapelen. Eens een bepaalde drempel is bereikt gaan deze suikers onder invloed van licht binden op bepaalde eiwitgroepen tot anthocyanen die een felle rode tot paarse of zelfs blauwe kleur hebben afhankelijk van de zuurtegraad in het blad. Een lage zuurtegraad zorgt voor rode kleuren, een hogere zuurtegraad voor eerder paarse.
De felste herfstkleuren ontstaan bij heldere en droge dagen (zorgt voor de afbraak van chlorophyl en de vorming van anthocyanen) in combinatie met koude nachten (zorgt voor het kurklaagje) als dit weer optreedt noemen we dat een Indian summer. In bepaalde delen van de Verenigde staten treedt dit bijna elk jaar op. Ik kijk weer al uit naar onze Indian summer want persoonlijk vind ik de herst prachtig!!
Ik heb jullie al verteld dat mijn ventje zendamateur is en via die weg veel contacten heeft over de hele wereld. Eén ervan is met een Belgische priester/pater in Bolivia. Om even te situeren, Bolivia is qua oppervlakte het vijfde land van Zuid-Amerika en meet 1.098.581 km2. Het is daarmee ongeveer net zo groot als Spanje en Frankrijk samen en ongeveer 26x zo groot als Nederland. Bolivia ligt in het centrum van het Andesgebergte dat van noord naar zuid over het Zuid-Amerikaanse continent loop Onze connectie heet pater Jan en woont momenteel in Sucre. Sucre is de wettelijke hoofdstad van Bolivia, en hoofdstad van het departement Chuquisaca. Hoewel Sucre officieel de hoofdstad is, is de regering in La Paz gevestigd. De enige overheidsinstantie van belang in Sucre is het hooggerechtshof. De stad heeft een inwoneraantal van 190.000. Ze ligt op 2900 m boven zeeniveau en heeft een gematigd klimaat.Tot hier de info Om de twee jaar komt pater Jan naar België op verlof en verblijft dan bij zijn zus in Turnhout. Omdat T. wekelijks contact heeft met hem( als de radiocondities goed zijn) gaan we hem ook elke keer halen voor een etentje bij ons. Bij zijn verhalen over zijn werken en realisaties, kan je alleen maar respect en bewondering opbrengen voor die man.
Niettegenstaande zijn leeftijd (81j) gaat hij nog steeds terug naar Bolivia ( volgende week) boordevol plannen en verwachtingen. Wat die man gedurende de 52j die hij in Bolivia doorbracht , gerealiseerd heeft .. grenst aan het ongelooflijke!! Ik hing echt aan zijn lippen en kon niet genoeg vragen en het kriebelde weer een beetje. Moest ik terug jong zijn en ik moest met niemand rekening houden dan zou ik voor zo'n avontuur ook wel te vinden zijn, denk ik. Het stootte mij tegen de borst toen ik hoorde hoe de indiaanse meisjes in de pampas ( gebied waar hij woont en werkt) nog ongeletterd opgevoed worden. Vrouwen zijn in Bolivia maar tweederangsburgers, zegt Jan. Op mijn vraag of ze nu al niet wat verder staan en de meisjes al naar school gaan , zei hij neen. Jongens worden opgeleid en lopen school. De meisjes dienen om de kuddes schapen of koeien naar de heuvels of bergen te begeleiden maar lopen geen school. Hebben jullie dan nooit een school voor meisjes opgericht? was mijn vraag want uiteraard gaat mijn bezorgdheid vooral uit naar hen. Hij heeft tot voor een 5tal jaren in Esquiri een canton gelegen aan de rivier Mataca tussen Sucre en Potosi gewerkt en daar hadden ze een internaat opgericht voor een 40 tal jongens en 40 meisjes. Ze hadden toch hier en daar al indianen kunnen overtuigen om hun meisjes naar dat internaat te sturen en daarvan zijn er al een 10 tal die als verpleegster meedraaien in een dispensarium!! Maar het schijnt niet eenvoudig te zijn om de bevolking massaal op die denkpiste te krijgen. Als je hem hoort vertellen hoe een tweedehandse "pik-dorsmachine" van hier naar daar verscheept werd en dan jaren door hem gebruikt werd om immense graanvelden te bewerken en waar dan uiteindelijk, na het opgeven van de machine, de onderdelen terechtkwamen???!! Ongelooflijk. Uiteindelijk werd op een toren met de onderdelen een windmolen in mekaar gestoken die electricteit produceert in een afgelegen indianengebied om s avonds wat licht te hebben, wat een hele luxe is want vroeger hadden ze dat niet!! Ik kreeg een dejà vue beeld van jaren terug in bergdorpjes in Peru en toestanden uit Nigeria.!! Jan heeft ook een loopbrug van 150m lang gemaakt over een rivier die in het regenseizoen niet meer doorwaadbaar was.Via die brug werd dan op muilezels de oogst van de ene kant naar de andere kant gebracht. Nu is er uiteindelijk een echte brug waar de vrachtwagens over rijden en wordt binnenkort de hangbrug afgebroken om elders te gebruiken. Hij heeft zijn eigen kerk gebouwd, de mensen getoond hoe ze venster in hun huizen moesten plaatsen. Hij heeft hen leren slapen op bedden ipv dierenvellen, hun akkers leren bewerken zodat ze meer opbrachten dan wat ze zelf nodig hadden. Hij heeft electriciteit tot in bepaalde dorpjes gebracht via relaties en geld van donateurs. Hij heeft een landbouwschool opgericht, les gegeven, dispensaria verbeterd, een weeshuis geopend . Wat een gevoel van geluk en voldoening moet hij hebben als hij even op zijn 52j werken daar terugblikt. Mocht er reïncarnatie bestaan dan teken ik direct voor eenzelfde leven in de veronderstelling dat ik als man mag terugkomen want als vrouw lukt zoiets je nooit.!! Kunnen jullie je voorstellen dat je als een 30j jonge vrouw tussen indianen gaat leven , hun taal moet leren ( Quetchua) en dan van alles probeert te realiseren in een maatschappij waar je als tweederangs burger aanzien wordt??? No way.. Mist Jan de luxe van ons niet? Neen, zo zegt hij want de voldoening en de dankbaarheid en respect die hij van de indianen daar krijgt, overtreft elke vorm van luxe , volgens hem. Ik herinner mij hoe ik als kind geld en zilverpapier ronselde voor de zwartjes en hoe ik met ingehouden adem luisterde naar de verhalen van de missionarissen. Is daar het "zaadje avontuur gegroeid dat mij later heeft doen besluiten om mee te gaan met T.? Misschien want ik hing nu weer geboeid aan zijn lippen te luisteren!!. Ik kan nu echter enkel zeggen dat ik een enorme respect heb voor die mens die hier de namiddag doorbracht. Sponseren van allerhande inzamelacties/geldacties doen we zelden. Maar steun geven, zowel materieel als financieel, aan zo'n pionier - idealist dat doen we wel en dan weten we ook dat elke euro voor 100% gebruikt wordt. Dat hebben we ook een beetje uit concrete ervaring geleerd. Ik kijk nu al uit naar het volgend bezoekje van pater Jan. Maar hoe lang zal hij het nog volhouden??
.
Is het niet zo dat wij altijd maar onder weg zijn en alles wat in ons leven gebeurt uiteindelijk wel een bedoeling heeft? Als je in het trammetje zit waarin ik nu vertoef dan denk je dat je stilaan jezelf wel kent
Zelfkennis is niet alleen een schone deugd maar ook een onmisbare eigenschap van een sterke persoonlijkheid. Het is het begin van alles. Alleen als je jezelf goed kent dan pas kan je beginnen met anderen in te schatten. Mooie theorie waarin ik echt wil geloven.. Alleen is de vraag : Wanneer ken ik mezelf voldoende? Steeds als ik denk, ik ben zover, dan gebeurt er wel iets waardoor ik weer begin te twijfelen of de controle lijk te verliezen.!! Blijft een mens niet altijd een vat vol verrassingen?
Maar juist dat maakt een mens ook boeiend. We veranderen constant, ook met ouder worden, want in deze complexe wereld moeten we ons steeds blijven aanpassen.
Onze relatie met anderen wordt bepaald door de manier waarop we ons gedragen tov die anderen en door onze persoonlijkheid en onze mening. Pas als we ons daarvan bewust zijn en onszelf goed kennen en accepteren zoals wij zijn, dan pas kunnen we de energie opbrengen om die anderen ook in ons leven toe te laten. Na zoveel jaren hier op die blauwe planeet rondgehuppeld te hebben , zou je denken dat het eenvoudig is maar de werkelijkheid is anders. In onze steeds veranderende maatschappij moet je blijven meehollen om te volgen, alles verandert constant, ook de waarden. De verwachtingen liggen steeds hoger en confrontaties leiden soms naar de vraag: Is dit nu waar alles uiteindelijk zal eindigen?
Maar wellicht hangt alles af van het soort bril waarmee je het leven bekijkt. En ik denk dat ik van nu af aan beter alleen nog roze brillen opzet om zo eerder de positieve boodschap van het leven te zien. Pas dan kan je in momenten dat het wat minder gaat, de sterkte om door te gaan in jezelf vinden. Alles komt van binnenuit want de waarheid zit in ieder van ons. Daarom zitten veel antwoorden op veel vragen in ons als we durven kijken in onze ziel of hoe je het ook wil noemen!! Die confrontatie met jezelf is niet altijd gemakkelijk maar wel steeds heel boeiend en waar je vaak wijzer uit komt. Voordeel is dat je op zekere leeftijd weet dat je leven uit ups en downs bestaat maar dat je door je zelfkennis niet zo snel meer de alarmbel inschakelt en die downs je niet meer zo volledig neer krijgen als vroeger. Wat ik nu feitelijk wil meegeven?
Geloof in jezelf en zet op tijd een roze bril op dan komt het wel goed.
Als afsluiter de volgende bedenking: Wat me door de volgende 15/20j (?) zal slepen ( en ik ben minder zeker over die tijd als ik dat wil zijn), dan weet ik dat ik niet wil breken. Zelfs als ik alles waarvan ik dacht dat het blijvend was, weggevaagd zie worden, zelfs als het universum het mij heel duidelijk maakt dat ik het bij het verkeerde einde heb met mijn zekerheden, met mijn stellingen, zelfs na het uiteenspatten van wat ik zeker meende te weten, dat nog wil ik niet dat het mij vernietigt!! Evenwicht komt van binnenuit, niet van buitenaf "!!Ik hoop nu maar dat die roze bril zal helpen en ik hem niet te vaak verlies!!!!
Mijn blog bestaat vandaag 1 jaar en na die schuchtere poging van de eerste keer ben ik blijkbaar al heel ver gegaan in het uiten van gevoelens en gedachten. Nooit gedacht dat ik hier zo'n uitlaatklep zou vinden en nog minder dat er hier zoveel vriendschap en genegenheid te rapen valt. Daarom bedank ik alle bezoekers die ooit op mijn blog geweest zijn en de moeite namen om te reageren maar ook diegenen die op bezoek komen maar liever geen reactie nalaten. Op dit moment zou ik dit blogje en de blogvrienden niet kunnen missen! Het is goed dat je ergens met je bedenkingen weg kan en dat iemand luistert. Ik hoop dat de band die er onbewust ontstaan is, mag blijven bestaan in het volgende jaar.! Ik had hier nog zoveel bedenkingen willen bijzetten maar het lukt me vandaag even niet ! Rond 20u nog even telefonisch met ma " gepraat", ze dacht dat ik nog zou langskomen en was nog niet gaan slapen. Tijdsbesef is soms moeilijk. Nu blijkt ze alles wat je zegt " dubbel " te horen... wat nog allemaal....??
Voor alle blogvrienden die de moeite namen om het voorbije jaar op mijn blog te komen dit bloemetje samen met een welgemeende, warme knuffel.
De laatste tijd draait ons leven sterk rond loslaten en afscheid nemen. Loslaten is nooit gemakkelijk, hoe vaak je er ook mee geconfronteerd wordt. Er bestaat geen ideale manier om met die gevoelens om te gaan want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ieder verlies is ook anders. Dat deed me nadenken over het gevoel" loslaten"! Soms kies je daar bewust voor, al dan niet omdat er geen andere keuze is, maar soms word je erdoor gedwongen en heb je niet te kiezen. Dat maakt het juist zo moeilijk want dit soort loslaten, kan je niet voorbereiden, je kan het enkel stap per stap verwerken. Plots word je ermee geconfronteerd en daar sta je dan : machteloos, een hoofd vol vragen en een lawine van gevoelens die je voortdurend uit je balans halen en je confronteren met jezelf. Aanvankelijk lijk je totaal uit je evenwicht te geraken om daarna terug dichter bij jezelf te komen. Sommige mensen kan je ook nooit volledig loslaten en dat hoeft ook niet. In je hart is veel plaats als je de deur maar goed openzet. Wie in je hart leeft, hoef je niet elke dag meer te zien om echt van die persoon te blijven houden. Met sommige mensen heb je nu eenmaal een band opgebouwd, ze ankeren in je hart en gaan er nooit meer weg. Dat laatste ondervind ik nu met mams. Ik ben haar aan het loslaten maar de band tussen ons is zo sterk dat, hoe pijnlijk en hard haar verlies ook zal zijn, er altijd een band tussen ons zal blijven bestaan.
Gisteren in de voormiddag kreeg ik opeens een telefoontje van ma!!!!!Ze klonk zwak meer helder en vroeg wanneer ik kwam want ze wilde dat ik met de pastorale dienst sprak.Ik viel bijna van mijn stoel toen ik haar hoorde. Hoe ze telkens weer uit die " mist in haar hoofd" geraakt ...niet te geloven, ze blijft ons verbazen!!! We zijn dan in de namiddag geweest. Ik heb mij op afstand gehouden met die " stomme hoest van mij!" Ma's huid is zo teer en broos dat die nu op haar benen en hand openbarst en bloedt.Het houdt maar niet op!! Ik heb dan met die pastorale dienst gesproken. Om een lang verhaal kort te maken, ons gesprek van vorige week met ma en de psychologe en mijn discussie achteraf heeft dan toch een beetje zin gehad.!! Men spreekt nu openlijk met ma over haar vraag naar euthanasie. Dat is al een stap vooruit, men steekt niet langer de kop in het zand.!!! Maar we zijn er nog niet!! Ik sprak met hen over professor Distelmans van Leif. Blijkbaar wordt die persoon ook door hen gecontacteerd als het nodig is. Ik mag nu hopen dat er voor ma toch een zachte begeleiding wacht, misschien niet volledig zoals ze wenst maar ik heb het gevoel dat ze nu meer bezig zijn met ma's vraag.!!
" Dood is een uitdaging die ons vertelt geen tijd te verspillen... Die ons vertelt elkaar nu meteen te zeggen dat we van elkaar houden" ( Leo E. Buscaglia)
Dat is wat ik zeg tegen ma zolang we nog samen zijn: " Mams ik hou van jou"!
President Bush wil het Witte Huis herschilderd hebben, in t wit uiteraard En omdat al zijn volk in Irak zit, moet hij wel een beroep doen op de Europeanen. Een Nederlander, een Duitser en een Vlaming dienen een offerte in. President "Sjors Dubbeljoe Boesj", een beetje verward door de grote prijsverschillen in de offertes, vraagt aan die drie gasten om naar Washington te vliegen om hun offerte persoonlijk te verdedigen.
De eerste is de Nederlander : Tja , zegt Bush, jij bent wel de goedkoopste. Je vraagt slechts één miljoen euro. Hoe komt dit?. 'Nou ja, zegt de Nederlander, wij Nederlanders zijn seer sjuinig en kunnen dus veel meer verven met dezelfde hoeveelheid verf dan andere schilders !'
De Duitser komt daarna voll Selbstvertrauen binnen. Zjors Bush : Jij vraagt twee miljoen euro! Verklaar eens waarom je dubbel zo duur bent als de Nederlander?.
'Heel eenvoudig, zegt de Duitser, Qualität und Gründlichkeit boven alles. Dat uit zich natürlich in ein bißchen duurdere Preis.'
Als laatste is de Vlaming aan de beurt. Awel, zegt den Bush, gij zijt drie keer zo duur als de Nederlander, en ook nog één miljoen duurder dan die Duitser. Hoe verklaar je dat?.
'Heel gemakkelijk jong, zegt de Vlaming. Eén miljoen voor u. Eén miljoen voor mij. En we laten dien Hollander natuurlijk het werk doen !'
Ik vond het volgende gezegde en wil dat met jullie delen.
" Het leven is alleen achterwaarts te begrijpen, maar we zullen het wel voorwaarts moeten leven".
Zo is het, een mens leert bij en verandert naarmate hij ouder wordt. Met de jaren krijg je meer levenservaring, je verleden bepaalt mee je toekomst en de keuzes die je maakt. Alles wat je meemaakte of ervaren hebt, heeft een invloed op je al zal de ene ervaring wel meer doorslaggevend zijn dan de andere. Heel vaak bekijk je de dingen later heel anders dan op het moment zelf, vaak omdat je dan meer weet en een beter overzicht hebt over het geheel. Daarom is soms eens terugkijken naar het verleden niet slecht alleen mag je in het verleden niet blijven hangen. Je moet steeds vooruit kijken maar af en toe toch eens achterom om zo kritisch te blijven over je levensloop. Dan pas kan je als mens blijven groeien en verder werken aan de weg die je wil bewandelen zelfs als de " herfst" zich aankondigt. Juist daardoor ziet die weg er bij iedereen zo verschillend uit en dat is maar best anders zou het hier een saaie bedoening zijn als alles zo voorspelbaar was. Het is juist in het onvoorspelbare van het leven dat de uitdaging zit en het daarom toch steeds boeiend maakt. En daar gaat het toch om niet lieve mensen? En neen het is geen schuldgevoel wat ik nu ervaar. Ik blijf overtuigd dat ik alles gedaan heb wat mogelijk is om aan ma's wens tegemoet te komen. Nu ligt het niet meer in mijn handen. Alleen knaagt het een beetje dat je in je familiekring over dergelijke levensvragen niet altijd open kan spreken omdat er geen begrip is voor een andere visie. Ma stond ( staat) op haar leeftijd opener en realistischer tov het leven dan bepaalde van haar kinderen!! Ja, ik zit nog steeds in mijn " denkperiode" maar dat "ziekt " wel uit evenals de griep. Het is eens iets anders dan poëzie!!. God was is een mens toch een complex geheel!! En toch houd ik van het leven!
Ik heb de voorbije dagen enorm veel nagedacht en had er ook de tijd toe. Ik zit met een opkomende griep en verkoudheid en de " drive" om veel te doen, is er niet vandaar... Spijtig dat ik nu niet langs ma kan want wil haar niet aansteken. Ze zal nu uiterst vatbaar zijn voor besmetting en dat kan ze bovenop alles wel missen!! Telefonisch contact kan niet meer en.. het ziekenhuis reageert uiterst zuinig met uitleg als ik opbel.Sinds mijn " open gesprek" met hen nemen ze mijn " harde standpunt" blijkbaar kwalijk!!! Daarom ben ik ook gaan nadenken en vermoed dat er ook wel blogbezoekers zijn die mijn houding tov euthanasie niet erg waarderen. Nochtans kan niemand mij een schuldgevoel aanpraten. Ik heb begrip voor een andere visie trouwens we staan binnen de familie ook niet allemaal op dezelfde golflengte en dat heeft het ziekenhuis ook wel ervaren. Maar de boodschapper is altijd de boeman. Wat de verschillende houding binnen de familie betreft, vermoed ik dat het religieus aspect hier wel een rol zal spelen, niet dat ze allemaal zo practiserend zijn maar er is blijkbaar meer blijven hangen dan bij mij. Daarom ben ik in mezelf gaan zoeken waarom ik zo totaal anders ben gaan denken dan vroeger. Ik was dat " brave kind" dat opgroeide in een katholieke omgeving en op 21jaar de school verliet met een enorme paardenbril op. Ik had zelfs in mij opleiding godsdienst als keuzevak opgenomen en was een fervente verdedigster van alles waarin ik geloofde. Ik had geen schrik om mijn overtuiging te verdedigen en de uren die ik aan de deur met getuigen van Jehova gespendeerd heb, tot ergernis zelfs van ons ma die vond dat ik ze beter de laan uit stuurde,.zijn niet te tellen. Maar zij wilden mij overtuigen en ik hen!!! Nu, zoveel jaren later, betrap ik mij erop dat ik niet meer dezelfde religieuze passie heb. De leeftijd zal er wel mee te maken hebben maar vooral de levensles die ik gekregen heb door die vele jaren in het buitenland waar ik moest opkomen voor mezelf en waar ik voor sta en waar ik waardering kreeg voor andere culturen en overtuigingen. Ik was zo geïndoctrineerd door die jaren internaat dat ik wellicht nooit die verandering zou doorgemaakt hebben, was ik niet meegegaan met T naar het buitenland . Ik had verder lesgegeven op die katholieke school , blijven meedraaien in dezelfde lijn van mijn opvoeding en even overtuigd geweest van mijn visie als in die 8 jaren internaat. Zou dat fout geweest zijn? Ik denk het niet want dan zou ik, mezelf kennende, met grote overtuiging mijn leven geleefd hebben. Ik ben nu eenmaal het type dat eenmaal gekozen ervoor gaat. Maar het leven heeft met mij een andere weg ingeslagen en zo ben ik eruit gekomen. Is het beter zo?? Je zou de kans moeten hebben om je leven te herbeleven op die andere manier en dan pas kan je besluiten trekken. Maar dat kunnen we niet daarom zeg ik nu: ik ben wie ik ben, veranderd en voel mij er niet slecht bij. Mijn standpunt tegenover het leven is niet meer dat wat het 40/45j terug was. Maar daarin zal ik wel niet de enige zijn zeker?? Alleen durf ik wel eens de opmerking horen: " dat zou je vroeger nooit zo gezegd hebben"... Maar worden we niet allemaal wat milder en ruimdenkender door ouder te worden? En allen ikzelf weet dat het keurslijf waarin ik zat, te strak werd en ik wellicht die grote ommekeer van toen nodig had. Ik vermoed dat mijn zoeken naar " mijn waarden en overtuiging" toen onbewust een rol gespeeld heeft bij mijn keuze om mee te gaan naar het buitenland naast mijn eerste keuze voor T natuurlijk! En hier sta ik nu zoveel jaren later en bemerk opeens dat de kloof die met bepaalde familieleden ontstaan is door mijn veranderde levensvisie na al die jaren nog niet gedicht is.Dat maakt het er allemaal niet eenvoudiger op maar zoals ons ma zeg ik hier :" it's my life" en ik kan nog iets doen met die houding , ma niet meer. Dus beste bloggers iedere mening wordt hier gerespecteerd, we moeten niet allemaal akkoord gaan met mekaar als we maar respect opbrengen voor elkaar dan lukt het wel. Zou onze regering ook moeten doen dan zou het veel minder een klucht zijn dan wat we nu meemaken!! Als afsluiter nog een paar gezegden: Leven zoals we geloven dat we moeten leven. Doen wat het hart zegt.. doen wat we zelf willen. Dat is leven. Het leven is als een toneelstuk alleen hebben we er nooit kunnen voor repeteren. (Dus lieve mensen, zing, dans, bemin maar vooral beleef elk moment van je leven zo intens mogelijk voor het doek valt en het toneelstuk eindigt zonder applaus.) Het leven is als een snaarinstrument waarvan je de snaren moet spannen en ontspannen om het aangenaam te maken. Het leven moet met liefde en humor worden geleefd: liefde om het te begrijpen en humor om het te dragen. En last but not least Het leven is sexueel overdraagbaar en eindigt in 100% van de gevallen met de dood.
Ik ga maar verder uitzieken en hopen dat die griepvirus niet meegestuurd wordt met dit bericht !! Maar troost T. heeft hier een serieuze antivirus opgezet .. maar ja of dat nu 100% safe is .. Don't shoot the messenger...
Het LEIFproject is een open initiatief en bestaat uit mensen en verenigingen die streven naar een
waardig levenseinde voor iedereen, waarbij
respect voor de wil van de patiënt voorop staat. Iedereen heeft recht op een waardig levenseinde
. De samenstellers zijn: Wim Distelmans: radiotherapeut en palliatieve arts UZ Brussel Paul Destrooper: spiritueel begeleider, vormingsverantwoordelijke Netwerk palliatieve zorg BHV.... Kris van Gaer: sociaal verpleegkundige, Leiflein en staflid Leif
.
Je kan op de site een brochure downloaden in pdf formaat met alle info . Zeer interessant en heel volledig. Misschien kan je die brochure ook telefonisch aanvragen?. Voor meer info surf naar de gemelde site.Ik gaf ook het telefoonnummer door. Er zijn gemeenten rond het Antwerpse waar die brochure rondgedeeld werd. Ikzelf heb hier zo'n brochure en ben bezig die grondig door te nemen zodat ons geen tweemaal hetzelfde overkomt!! Er zit ook een voorbeeld in van hoe een wilsverklaring moet opgesteld worden en onder welke voorwaarden. Je krijgt er ook uitleg over een negatieve wilsverklaring. Kende het ook niet!! Dat is een verklaring die je zonder getuigen mag opmaken waarin je afziet van alle ingrepen of in leven houdende handelingen als je toestand onomkeerbaar is. Als de eerste verbittering wat weg is, vrees ik de emotionele weerslag maar ik red het wel met dank aan alle lieve blogvrienden die me langs deze weg steunen!
ps. Uit sommige reacties kwam de vraag waarom we geen ander ziekenhuis verkiezen? Ik heb het er vorige woensdag in ons " gesprek" met ma over gehad. Maar ma was toen stilaan te moe aan het worden na zo'n half uur intensief en emotioneel gesprek en zei dat ze niet elders wil. Ze kent daar nu de verpleging , is dichter bij andere familieleden en vrienden en vooral ziet tegen de verandering op. De twee "afgezanten" bevestigden maar al te graag dat ze absuluut niet weg moest van hen en ze daar tot het einde mag blijven. Dus case closed. Trouwens ik vrees dat ma inderdaad die verandering niet aan kan en dat willen we haar nu ook niet aandoen. In de toekomst zouden we zeker eerst informeren hoe het ziekenhuis tegenover euthanasie staat. Maar aub laat dat nooit meer nodig zijn!!!
Gisteren organiseerde de Vlaamse Alzheimer liga een jaarlijkse dag naar aanleiding van de werelddag dementie onder de slogan: Samen dementie draagbaar maken. Dementie is geen toestand, maar iets dat steeds in wording is: een dement persoon is niet zomaar bepaalde overwegend verstandelijke vermogens kwijt, maar is ze voortdurend zij het zeer langzaam aan het verliezen. Deskundigen spreken trouwens meestal niet van dementen, maar van dementerenden. Dementie staat erg in de actualiteit. De meest voorkomende vorm ervan werd in het begin van de 20ste eeuw ontdekt door Alois Alzheimer, een Duitse zenuwarts.
Dementie komt tegenwoordig ook vaker voor, al was het maar omdat de mensen langer leven. 6% van de 65-plussers zouden dementeren. Boven de 85 jaar ligt dit percentage rond de 30 %. Maar iedereen komt er mee in aanraking. Als je het niet zelf krijgt, zal ergens een familielid, een vriend, een kennis het krijgen. Iedereen zou bijgevolg een beetje moeten weten wat dement worden is, hoe het aanvoelt, hoe ermee kan omgegaan worden.Want dement worden is iets heel menselijks, iets waar je als gewoon mens op heel menselijke wijze mee kan omgaan. En daar staan we dan met onze toekomstsdromen op onze oudere dag, het kunnen nachtmerries zijn als je even rondom je kijkt.. We hebben hier weer een heel geladen emotioneel zwaar weekend achter de rug waarin er zoveel gebeurd is en nogmaals de machteloosheid typeert. Ik wil hier ook even de mensen die dachten dat ze " safe" waren met een wilsbeschikking bruusk uit hun illusie halen. Om een lang verhaal kort te maken en niet in details te gaan, een wilsbeschikking is maar een onderdeel van de procedure. Wil men alles volgend de letter laten verlopen en dan denk ik aan bepaalde ziekenhuizen dan moet aan heel wat meer voorwaarden voldaan worden vooraleer men euthanasie toepast zoals: - aanvraag moet vrijwillig zijn, dus zonder druk van de omgeving. - weloverwogen, dus moet men nog over alle verstandelijke vermogens beschikken. Men moet er goed over nagedacht hebben en men moet van de dokter goed voorgelicht zijn over de medische toestand, de vooruitzichten, de resterende behandelingen of pijnbestrijdingen en comfortverbetering, over palliatieve zorgen enz..( dementie is geen voorwaarde want hier gebeurt euthanasie niet) - het moet duurzaam zijn dwz echt een volgehouden verzoek dat moet blijken uit herhaalde contacten en gesprekken met een arts. - men moet een nog geldige wilsbeschikking hebben en daar kan pas mee rekening gehouden worden wanneer de patiënt lijdt aan een ernstige en ongeneeslijke aandoening; of wanneer hij niet meer bij het bewustzijn is en de toestand moet onomkeerbaar zijn. - Bij een concrete vraag op basis van de medische toestand en prognose moet de patient tot tweemaal een actueel verzoek naar euthanasie stellen Dat verzoek blijft dan geldig ook als hij nadien in coma geraakt.Dus in de kliniek moet je dat verzoek 2x herhalen ( met een tussenruimte) en het moet schriftelijk neergelegd worden.( soms kan het door een buitenstaander opgesteld wordenals de zieke het zelf niet meer kan en moet die enkel tekenen) Als de arts weigert , kan men een andere arts inschakelen. Dat zijn hier de meest dringende vereisten en.. als je het niet weet dan brengt het ziekenhuis je niet op de hoogte als ze niet achter euthanasie staan . Uit contacten van een vorige job heeft de zoon vandaag de juiste info gekregen en de grote lijnen staan hierboven. Voor ons ma kan het dus niet meer. Ze heeft enkel een wilsbeschikking. Hadden we maar vroeger die info gehad... maar je hoopt toch altijd dat de dokters eerlijk en open zullen uitleggen hoe alles werkt. Sommigen doen dat maar anderen... Woensdag werd ik opgebeld om samen met ma de klinische psychologe en iemand van pastorale hulp een gesprek te hebben rond het feit dat men ervaarde dat ma met serieuze zorgen ligt. Onder tranen heeft ma tot drie maal toe gesmeekt om rekening te houden met haar wilsbeschikking. Na veel draaien rond de pot hebben ze gezegd: " we hebben je vraag gehoord en nemen dat mee"!!!! Ze zouden de procedure opstarten. De volgende dag bij het afgeven van de nodige papieren rond wilsbeschikking klonk dat al veel genuanceerder , we hoorden dat ma nog niet in " aanmerking" komt want: ze heeft geen ondraaglijke pijnen( natuurlijk niet zit onder de morfine of toch een afgeleide ervan) , ze heeft alle comfort , ze is nog bij het bewustzijn en bovenal ze twijfelt nog!!! ( na 3 verzoeken!!) Men had dus de eerste maal toen ma dat verzoek formuleerde 3 weken terug dat schriftelijk moeten laten noteren en nu deze week nog eens!!Maar dat weten we nu pas en niemand repte een woord daarover!!! Sinds vrijdag werd de medicatie van ma opgedreven omwille van pijn en is ma in een toestand geraakt waar ze niet meer echt bij ons is. Ze is er fysiek wel en nu doen ze hun best om haar aangekleed in een zetel te zetten maar dat is het enige mooie aan de situatie want mentaal slaat ma er totaal naast wellicht door de medicatie. Dus vergeet elk schriftelijk verzoek nu... We werden dus samen met ma " dom gehouden" en nu we werkelijk weten hoe het moet ,lijkt het erop dat het te laat is...... Ik begrijp heel goed dat men niet licht over zo'n verzoek gaat want de zaak is te ernstig en te ethisch. Maar weinigen hebben al ervaring met de materie en dan veronderstel je dat je degelijk geïnformeerd wordt over de procedure. Maar vergeet het..... Vandaag zijn we, na 3 uren bij ma doorgebracht te hebben, letterlijk gaan lopen.. Ik bespaar jullie de details want ik heb hier al genoeg mijn emoties neergezet en stilaan wordt het me teveel maar dit is niet " menswaardig" in onze ogen...... Dat bedoel ik met toekomstdromen op je oude dag en dat ze kunnen veranderen in nachtmerries!!! Ik hoop dat dit beetje info jullie wat wijzer maakte. Ik heb hier alle wettelijke vereisten liggen maar te laat voor ma... en je hebt maar éen moeder!! Dus lieve mensen denk dus niet dat een papiertje volstaat!!! Het is niet zo simpel!!!!Het kan enkel voldoende zijn mocht je in coma gaan en je voor de rest medisch voldoet aan de vereisten. Informeer je dus ten gronde!!! Wij spreken nu spijtig uit ervaring en het is geen verzinsel, je wordt er bitter van!!!! Wij kunnen nu enkel maar hopen dat ma's lot medisch gestuurd wordt zover het nu nog mogelijk is.
Terwijl ik vandaag in de auto zat hoorde ik op de radio dat de geur van appelsienen goed is voor de aanmaak of stimulering van serotonine in de hersenen waardoor we vrolijk worden.Omdat ik niet goed wist waarover ze het hadden, ben ik het daar juist even gaan opzoeken en hier is wat ik vond:
Serotonine in de hersenen (serum=vloeistof, tonus=druk) De hoeveelheid serotonine in de hersenen heeft grote invloed op vele hersenactiviteiten zoals: stemmingen, slaap, seksueel gedrag, pijntransmissie en eetgedrag. Ons denken, voelen en onze gedragingen zijn dus sterk afhankelijk van de hoeveelheid serotonine. Voldoende serotonine in de hersenen brengt rust, relaxatie en milde euforie. Een tekort aan serotonine, het "laag serotonine syndroom", kan leiden tot tegengestelde gevoelens zoals depressiviteit, angst, onrust en verminderde controle over onze dierlijke impulsen. Dit syndroom komt in de westerse wereld in sterk toenemende mate voor.
Klachten zoals depressie, slaapstoornissen, overgewicht, vermoeidheidsklachten en onrust worden gekenmerkt door een ontregeling van het serotoninemetabolisme. Dat is het zowat samengevat. Wil je er meer over weten surf dan naar: Natuurlijk Gezond - Laag Serotonine Syndroom, daar wordt heel uitgebreid uitleg gegeven. Bananen en pruimen zouden ook goed zijn voor de aanmaak van dat "serum", dus lieve bloggers vanaf morgen allemaal aan de appelsien-, bananen- en pruimenkuur baadt het niet het schaadt ook niet.!!
Nooit eens even depressief geweest? Zeg, voel jij je wel goed?
Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen, think positive, that's the spirit zeker? Een simpele lach kan veel betekenen en wonderen verrichten en een warm gevoel geven. Een lach veroorzaakt vaak nog een lach en soms zoveel meer... Vandaag heb ik eens goed gelachen bij een reactie van Ludovikus op de blog van Bojako! Dat mijn soms op hol slaande fantasie er ook wel voor iets tussen zit, moet ik erbij nemen!! Maar klein Ludovikske in een "paraplubak" ... dat was er even teveel aan. Ik stelde mij dat verontwaardigd jongenssnoetje voor .... en het prentje in zijn geheel.... zou zeker een mooie foto geweest zijn!!! Ik heb ook wel éen en ander meegemaakt dankzij mijn " kattenkwaad" maar dat overtreft al mijn belevenissen, jij spant de kroon hoor Ludovikus!!! In ieder geval ik heb weer eens ervaren wat Amor Fati hier onlangs nog schreef: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd". dat is inderdaad zo!! Was het toeval of niet maar vandaag hoorde ik ook nog die " oldie " van Nat King Cole " Smile". Dus geniet mee met Dizzler en de tekst staat hieronder.( Is misschien wat melig wat de muziek betreft maar de tekst telt lieve mensen)
Smile though your heart is aching
Smile even though it's breaking
When there are clouds in the sky, you'll get by
If you smile through your fear and sorrow
Smile and maybe tomorrow
You'll see the sun come shining through for you
Light up your face with gladness
Hide every trace of sadness
Although a tear may be ever so near
That's the time you must keep on trying Smile, what's the use of crying?
You'll find that life is still worthwhile
If you just smile
That's the time you must keep on trying Smile, what's the use of crying?
You'll find that life is still worthwhile
If you just smile
In het leven komen veel werkelijk onontwarbare knopen voor en het enige zwaard om ze door te hakken is de lach.
Vandaag opgebeld geweest om naar het ziekenhuis te komen. Ma was heel onrustig en zat volgens de psychologe en de begeleiding met een probleem. Misschien kon ik even langskomen om samen met hen ma aan het praten te krijgen.?.Waren toch van plan om te gaan. Het werd een heel geladen en emotionele namiddag en ik heb niets gehoord wat ik niet wist.... .
Zo kwetsbaar, zo hulpeloos wachtend. Vele onuitgesproken gedachten maken van jou een ander mens. Onpeilbare diepten, de kern van jouw "zijn" Je kan het niet meer verwoorden en daarom doet het zo'n pijn. Je spreekt met je ogen, de spiegels van je ziel ze hebben nog nooit gelogen zelfs niet toen niets meer op zijn plaats viel. Hier lig je nu, te wachten hopeloos opgesloten in wat eens je trotse lichaam was. Je wilde het zo graag anders maar het mag niet zijn. We gaan met je mee we laten je niet in de steek. We hebben geluisterd, gezwegen en met je gehuild. We kunnen geen oplossingen bieden omdat die er nu niet zijn. Maar we blijven bij jou tot in het diepste van jouw pijn.
Ik heb reeds lang afscheid genomen van ma en zou ieder extra moment moeten koesteren maar waarom doet het dan zo'n pijn?
We hebben al een paar dagen kunnen genieten van een redelijk zonnig weertje hoewel de nachten al relatief fris worden. Zo mag het nog een tijdje aanhouden, dat geeft me de tijd om weer wat lucht en orde in mijn bloementuin te scheppen. Door het op en neer rijden naar ma en zo telkens een hele dag weg te zijn, bleef alles hier liggen. We hebben besloten eens twee dagen hier serieus door te werken en zo kreeg alles weer stilaan zijn vorm terug. Een telefoontje naar het ziekenhuis brengt ons op de hoogte van ma's toestand, zelf kan ze niet aan de telefoon komen, spijtig. Gisteren had ze blijkbaar weer meer pijn . Ze hadden haar in een zetel gezet om de doorligwonden wat te "ontzien" maar als er dan niemand op tijd en stond gaat zien dan blijft ze daar natuurlijk zitten!! Een bel om op te roepen hangt aan haar bed en daar kan ze niet bij met het gevolg dat ze te lang in de zetel zat en met een van pijn vertrokken gezicht uiteindelijk de aandacht trok van een langskomende verpleegster die haar direct in bed legde en pijnstillers gaf ... dat wordt haar lot zeker???? En dat noemen ze dan " alle comfort"!!! Genoeg daarover! Gelukkig kan ik mij uitwerken in mijn bloementuin en die was nodig aan een beurt toe. Die " liefde" voor bloemen en die groene vingers heb ik van ons ma meegekregen. Zij houdt ( hield) van bloemen en overal in huis stond er wel een zelfgemaakt bloemenstukje. Ze had ook een bloementuin en was daar tot voor een paar jaar nog steeds zelf in bezig; Dat was haar hobby en ook een die van mij. Pazke kan het beamen dat ik veel tussen mijn bloemen zit en ook nu heb ik weer plannen om hier en daar wat te veranderen. Alleen groeit alles hier zo welig dat ik elk jaar moet stekken en dan niet weet waar ermee naar toe. Ik heb hier al gans de buurt voorzien met allerlei bloemen en struiken en zit momenteel weer met een teveel aan " aronskelken" wie interesse heeft mag altijd langskomen. Dit jaar heb ik problemen gehad met met mijn "twaalf apostels" !!!! ofte gladiaolen. Ik heb er zeker 100 in de grond gestoken en niet éen bloem gehad. Ze bloeiden wel allemaal maar de bloemen werden bruin en ziek en gingen nooit open. Heeft iemand ooit al eens zo'n probleem gehad? Normaal heb ik prachtige bloemen en staat onze living en gang er vol van , dit jaar nougabollen!!!! Zou het door het teveel aan regen geweest zijn of is het een ziekte? Wie een tip heeft , altijd welkom want wil dit geen twee jaar meemaken. Ik weet dus ook niet of ik die knollen nu beter wegdoe of volgend jaar opnieuw mag planten. Ze waren nochtans bijna allemaal nieuw! Dus mensen met groene vingers... help!!!
Zullen we het vandaag eens over een andere boeg gooien?
Hoewel de zomer ons in de steek liet, liepen we toch af an toe met blote tenen rond. Oppassen echter, want zonder dat je het weet, kunnen je tenen veel verraden over je persoontje. Zeker als er een "tenenlezer" in je buurt zit! Wat hier volgt heb ik ergens gelezen en geef het graag door, vinden jullie dat het klopt? Ik heb mijn tenen al aan een grondige inspectie onderworpen ( heb bij momenten tijd zat!!) Mijn conclusie houd ik wijselijk voor mezelf
Zoals je je hand kan laten lezen, kunnen tenen ook een hoop vertellen over jezelf. De vorm en de stand van je tenen, vertellen over je aanleg, karakter en gedrag. Heb je "ronde" tenen dan ben je waarschijnlijk een diplomaat " hoekige" tenen zijn het bezit van mensen die " recht door zee gaan"..
Tenen bieden een zicht op je persoonlijkheid. Er wordt een relatie gelegd tussen het beeld dat tenen aanbieden en de menselijke karakters en gedragingen. Iedere teen presenteert een andere eigenschap. Zo is er bijvoorbeeld een communicatieteen die links gevoel en rechts verstand weerspiegelt, een verdriet- en een vreugde-teen, een gevoels- en een ambitieteen een creativiteits- en een doeteen een liefdes- en een gehechtheidsteen een vertrouwens- en een angstteen .( Moet er nog zand zij??!!!) Kortom, tenen tonen hoe er met het gevoel en verstand wordt omgegaan, welke sterke en minder sterke kanten er in het karakter zitten en of iemand veel of weinig energie aan de dag legt. Meer nog, tenen vertellen ook hoe jij omgaat met anderen en welke richting je een beroep dat je het meeste ligt kunt zoeken.
Wat is het doel van Tenen lezen? Evenwicht brengen in jouw doen en laten, door te achterhalen waar je sterke punten zitten of waar het schoentje wringt. Dit wordt duidelijk via de stand en de vorm van tenen..
Wie laat zijn/haar tenen lezen en waarom? Allerlei mensen die gemotiveerd zijn door nieuwsgierigheid. Ouders die via de teentjes van hun baby meer inzicht willen krijgen in het karakter van het fantastisch wonder dat zij op de wereld zetten. Studenten die twijfelen omtrent hun beroepskeuze. Scholenom te weten welke leerlingen elkaars tegenpool zijn of wie elkaar aanvult. Instellingen gehandicaptenzorg met de bedoeling inzicht te krijgen in wat geestelijk gehandicapten kennen, kunnen of willen. Kortom iedereen die geïnteresseerd is in zichzelf en meer evenwicht wil vinden in deze soms hectische wereld laat zijn tenen lezen!.
De Nederlandse journalist Imre Somogyi en zijn vrouw Margriet begonnen met een onderzoek dat vijftien jaar duurde. Overal noteerden zij tenen en gedrag en langzaam kwamen ze tot een volledig beeld. Iedere teen vertelt een verhaal.
Tenen zeggen alleen iets over je karakter en je gedrag (niets over toekomst of gezondheid). Tenen veranderen ook. Mensen die meer voor zichzelf durven opkomen, zullen zien dat hun kromme tenen rechter komen.( Is nu te laat om te zien of dat klopt!!). Erfelijkheid speelt ook een rol, lange tenen zullen niet korter worden, het is de blauwdruk waarmee je geboren wordt. Je kan wel de scherpe kantjes eraf werken.
Teenamputaties, reuma of gewone knobbels bemoeilijken het tenen lezen, maar zeggen tegelijkertijd veel over jezelf en je levenshouding. Bij het tenen lezen wordt er op een groot aantal kenmerken zoals afmeting, vorm, stand van de tenen ten opzichte van elkaar gelet, evenals verkleuringen en eelt. Iedere teen staat voor een eigenschap die zich in een mannelijke en vrouwelijke vorm manifesteert. Ook wordt een element aan elke teen toegeschreven. Om een paar heel grove indicaties te noemen: een forse grote teen staat voor een sterk verbaal vermogen, iemand met ronde tenen is tactisch en vriendelijk, iemand met hoekige tenen daarentegen is recht voor z'n raap. Een lange tweede teen betekent dat iemand ambitieus is.
Babyteentjes
Ook bij baby's kunnen de teentjes gelezen worden zodat de ouders tevoren weten met welke karaktereigenschappen van hun kindje zij rekening kunnen houden bij de opvoeding. Kinderteentjes lezen is heel interessant voor de ouders. Wie de voetjes analyseert, ontdekt welke aanpak voor dat kind het beste werkt.
Een kind met een lange doe-teen, de derde van rechts, moet niet de hele dag voor de televisie zitten. Zon kind moet kunnen bewegen, rennen, sporten opdat het zijn energie kwijt kan.
Kinderen met een sterke wil-of wensteen, de tweede van rechts, hebben structuur en grenzen nodig. Anders zal het je later manipuleren. En tegen een gevoelskindje met een sterk ontwikkelde gevoelsteen, de tweede van links, reageer je best niet te heftig. Anders gaat na verloop van tijd het teentje krom staan, omdat het niet voor zichzelf kan opkomen.Ik moet dringend de tenen van de kleinkinderen bestuderen ( als ze het toelaten!!)
En nu met zijn allen op voeteninspectie maar niet vergeten af en toe naar boven te kijken anders denkt men nog dat we allemaal met hangende kopjes rondlopen.!!!
Vandaag las ik in een tijdschrift bij ons ma ( we brengen haar abonnement mee maar is eerder voor de bezoekers bedoeld) over het boek dat de dochter van Margaret Thatcher over haar dementerende moeder schreef. nl A Swim-On Part in the Goldfish Bowl: A Memoir' De eens zo beruchte en controversele lady lijkt in niets meer op de oude aftakelende dame die ze nu is. Omdat ze een icoon is in de wereldpolitiek is het zoveel gemakkelijker om " taboes" rond haar bespreekbaar te maken . Dat was ook wat met Ronald Reagan gebeurde toen die dement werd. Plots werd dementie een algemeen bespreekbaar onderwerp Misschien moet euthanasie ook eens rond zo'n persoonlijkheid bespreekbaar gemaakt worden? Voor mij is ma onze icoon van de familie en al wat nu rond haar gebeurt maakt me kritisch en sceptisch en laat me achter met veel vragen. Zo'n 4j terug was ma bij ons om te revalideren na een serieuze ingreep. Op dat moment lag de opa van de schoonzoon in coma en aan machines maandenlang te wachten op het verlossende moment. "Laat mij dat nooit overkomen ", vroeg ons ma toen. Ik maakte haar duidelijk dat het niet zo simpel is als ze dacht. " Je kan toch vragen dat ze daar een eind aan maken", was haar antwoord. Ik probeerde haar uit te leggen dat wat ze daar vroeg wel heel ver ging en dat ik het er moeilijk mee zou hebben. Vanaf dan stond haar besluit vast, ze zou toestemming geven voor euthanasie. Ik heb de aanvraag lang uitgesteld maar op haar aandringen uiteindelijk toch gedaan. Sinds zo'n 3j ligt zo'n wilsbeschikking officieel klaar. Toen ma zo'n 3 weken terug vernam dat ze terminale kanker heeft, vroeg ze onmiddellijk aan de dokter om met haar wens rekening te houden als ze er als een plant bij lag. . Ze stelde daarbij nog heel duidelijk dat ze dat "nog volledig bij haar zinnen" gevraagd had. De reactie van de specialist liet al vermoeden dat het niet zo eenvoudig zou zijn! Nu drie weken verder en veel ellende later ligt ma er nog. In het begin van de week was haar toestand zo dat ze pre comateus was en alle contact met ons weg was. Ik had bij mijn recente onderzoeken nog met mijn arts over de situatie gesproken en als antwoord gekregen: " Het zal heel moeilijk zijn om in West Vlaanderen een dokter te vinden die daarop ingaat, zeker in een katholieke kliniek. Op een bepaald moment zal je zelf je verantwoordelijkheid moeten nemen en rekening houden met je ma's wens en de nodige stappen ondernemen op zoek naar een dokter.".. Dus dat wat ik absoluut niet wilde zou als een boemerang toch terugkeren!! Ik besprak maandag met de arts en de hoofdverpleegster de toestand van ons ma en herinnerde hen aan ma's wens. Ik werd bekeken alsof ik uit een andere wereld kwam.... en voelde mij bijna schuldig dat ik dat had durven vermelden. Dachten ze nu echt dat ik dat voor de lol vroeg!!!!! "Maar dat is nu toch niet nodig, ma heeft alle comfort en ze heeft geen pijn".... was hun antwoord en daarmee moest ik het stellen. Zo laten ze je letterlijk met het hoofd tegen een muur botsen. Daarnaast zijn we ook met 4 kinderen wat de zaak al moeilijker maakt. Ma heeft blijkbaar enkel met ons ( T en ik) heel bewust haar keuze besproken. De anderen weten van haar wilsbeschikking, ze heeft het hen gezegd maar niet met de intensiteit waarmee ze er met ons over sprak. Als ik nu kijk hoe ma er vandaag bij ligt en hoe ongelooflijk het verschil is met vorige week, dan weet ik het ook niet meer. Ze is stukken beter dan een week terug, heel helder en zich weer heel bewust van haar omgeving en haar toestand. Ze herinnert zich weer waarom ze hier nu zo ligt en wat er aan de hand is. Ze is zich weer ten volle bewust dat ze niet meer kan stappen of uit bed kan komen, dat eten tot een minimum herleid is, dat ze leeft op pijnstillers, gesondeerd wordt, dat naar haar huis gaan er niet meer inzit enz....en vooral dat ze " wacht" op het einde. Ze heeft weer vragen en bedenkingen zoals waarom ze daar zo ligt, hoe lang dat nog kan duren....? Daarbij kijkt ze mij aan alsof ze wil zeggen:" je weet toch nog wat ik wil?".... Gisteren betrapten we haar erop dat ze medicamenten wegsteekt. " Het heeft toch allemaal geen zin meer ", was haar reactie. Ze werd als een klein kind op de vingers getikt..... en nu zullen ze haar beter in het oog houden, toch zolang ze zelf kan handelen. Ik voel mij als op een hellend vlak. Enerzijds klamp ik me vast aan dit moment en probeer ervan te genieten en ben ik blij dat de ultieme stap nog niet gezet is anderzijds weet ik dat ma zal afglijden naar nog meer ellende en miserie waaraan ze uiteindelijk niet kan ontsnappen. Een herstel is een " fata morgana", haar nog eventjes langer bij ons hebben een onverhoopte optie. Gans die situatie heeft mij ertoe laten besluiten om de nodige stappen te zetten om voor mezelf een euthanasie wilsbeschikking aan te vragen. Ik wil ons kinderen niet opzadelen met die moeilijke beslissing mocht het ooit nodig zijn want het is een hartverscheurende verantwoordelijkheid... alleen... wat is de zin van zo'n toestemming als er geen rekening mee gehouden wordt en vooral wanneer moet je dat toepassen??? Had ma verleden week euthanasie gekregen dan was ze er nu niet meer en hadden we die momenten van vandaag en gisteren niet beleefd. Maar wat mag ze nog verwachten van dit leven? Wat als haar toestand weer erger wordt en ze opnieuw de ellende van vorig weekend moet doorstaan? Het ergste is dat je er zo moeilijk met iemand kan over praten. Euthanasie ligt nog teveel in de taboesfeer. Het is inderdaad een heel ethisch geladen probleem maar wat doe je ermee als je ermee geconfronteerd wordt? Toen Hugo Claus euthanasie toestond was ma's eerste reactie: " Zie je, ze doen het toch als je het vraagt"... Nu zoveel weken later ligt datzelfde dilemma in ons kamp. En het is verdomd niet eenvoudig ....Ik hoop maar dat in ma's geval de natuur " barmhartig " is zodat we niet te lang bij elk telefoontje moeten opspringen...of die moeilijke beslissing moeten nemen. Dragen we nu de tol van de medische evolutie?? Wellicht wel . Ik heb nooit gedacht dat een " afscheid" zo ingrijpend zou zijn, had altijd gehoopt dat het in alle sereniteit kon gebeuren. Ma is 88j heeft een lang goed leven achter de rug en dat we haar eens zouden moeten afstaan, is logisch maar de manier waarop ze nu aftakelt, stemt tot lang nadenken. Ik vermoed dat niet iedereen akkoord gaat met wat ik hier geschreven heb en we kunnen er nog veel over redetwisten. Het is een heel delicaat onderwerp maar ons hoofd blijven in het zand steken heeft ook geen zin. ..En als jullie nu denken dat ik hier heel lichtjes over die wilsbeschikking van ma stap dan kan ik jullie verzekeren dat ik er al heel veel mee bezig geweest ben. Je wil de uren niet tellen!! Heb ik iemand voor het hoofd gestoten of geshockeerd... spijtig. Als we als mensheid dan toch steeds verder gaan in onze evolutie moeten we ook consequent blijven. Daarenboven lokt elke daad die ingaat tegen wat we als " normaal" zien controverse uit zie maar naar het experiment rond die deeltjesversnelling in Zwitserland. Ik weet het, dat heeft er hier niets mee te maken hoewel ... onrechtstreeks zou het hier ook over leven en dood kunnen gaan... Ik dacht altijd dat, zolang je leeft, je leven van jezelf is en je zelf beslist wat je ermee doet... Dat heb ik altijd gedacht en gehoopt..........
PS Nog even ter info. Mochten jullie ooit in de mailbox een bericht krijgen dat "je vliegtuigticket ter beschikking ligt" en je bent zeker dat je niets geboekt hebt.. NIET OPENEN ( is virus) of je pc is naar de ....
Indianen-wijsheid, daar kunnen we nog wat van leren. Zij waren mensen die éen waren met de natuur en ze wisten dat je de aarde niet kan blijven plunderen zonder iets terug te geven. Vanuit die visie is het Sjamanisme ontstaan. Het is absoluut geen religie. Het maakt ons wel bewust van de wederzijdse afhankelijkheden op aarde. Het Sjamanisme leert ons onze eigen krachten, die van de natuur en die van andere dimensies te herkenen, op een bewuste manier te verbinden en met respect te behandelen. Wezenlijk voor het Sjamanisme is het besef van eenheid en afhankelijkheid van de mens, natuur en krachten hier op aarde.
Willen we dat onze kleinkinderen nog van de aarde genieten dan moeten we misschien wel teruggrijpen naar die oude waarheden. Heb ooit ergens die 10 geboden gelezen ,weet niet meer waar en in de wachtkamer van mijn blog gezet. Bij gebrek aan andere inspiratie dan maar daaruit putten zeker?
Het was hier miserie in het kwadraat op mijn laptop. Sinds een korte tijd openden zich, telkens ik via IE op seniorennet kwam, pagina's die ik niet gevraagd had. Aanvankelijk stond ik er niet bij stil tot ik opeens op " harde porno" terecht kwam.Ik ben nu niet " seutachtig" aangelegd maar teveel is trop en trop is teveel temeer daar de kleinzoon ook op mijn laptopje werkt en stel je voor!!! Ik denk dat ik nogal snel de schoondochter aan de lijn zou hebben ..... Sinds begin deze week werd het zo erg dat ik gewoon niet meer kon werken op sennet enkel mijn blog bekijken. Tot zelfs dat niet meer ging en IE niet meer opstartte en ik hier van alles meemaakte. Mozilla kreeg het uiteindelijk ook. T die hier de specialist is want zelf zou ik er nooit uitgeraakt zijn, is 2 dagen bezig geweest om de pc te scannen op virussen. en om op te kuisen via Regeditor, via verkenner ook opgekuist maar dat door op te starten vanaf een cd met windows xp die draait vanaf die cd. We vonden van alles maar kregen de eigenlijke problemen niet weg. De besmetting moet in de laatste 11 dagen gebeurd zijn. Wat heeft T nog gedaan?( dit ter info voor diegenen die evenveel geluk hebben als ik!) De pc gekuist met Ccleaner en dan vloog er al éen en ander of. Daarna gescand met: Mcafee; BitDefender; AVG, Pctools; Avira antivirus;Spybot, Ad-Aware 2008; Hitman pro, en spyware docter. Met al die programma's kregen we de geïnfecteerde files en virussen en cookies en pop ups enz vermeld.Sommigen deletten die rommel anderen niet tenzij je het programma aankocht maar uiteindelijk bleef het euvel en zodra ik weer op sennet kwam was het weer van dattum!!. Vandaag is T nog even naar de computerclub geweest waarvan hij lid is en daar was er een man die bij 2 dames die ook regelmatig op sennet komen precies dezelfde problemen moest oplossen. Wat we hier ook voorhadden was dat Vista antivirus 2009 wel zegt dat er problemen zijn, laat dan de software installeren en vanaf dan is alles" naar den duvel". Niet doen dus!!! Uiteindelijk hebben we hier dan maar een back up teruggezet van eind aug. Dus mensen regelmatig back ups maken is de enige manier om je pc weer aan de praat te krijgen als je door dat sennetdiertje geïnfecteerd bent. Ik weet niet waar ik het opgevangen heb!! Maar zeker op sennet.Mijn vechtgenoot rilt al als hij dat woord hoort want zou vergeven zitten van ongewenste dinges . Musje geeft het ook grif toe zie haar reactie. Ik hoop dat jullie die info niet nodig hebben want je pc ligt op korte tijd volledig op zijn " poepeke"!!
PS Ik overdrijf niet Amlor Fati,in Mexico hebben we het meegemaakt dat 3 mensen van de firma onderling Engels spraken voor het gemak. Want als iedereen steevast bij zijn dialect blijft..... Een " seule" ken ik ook hoor uit mijn internaatsjaren; mijn vechtgenoot ( van Ruiselede!!!!) spreekt overeen " aker" wij op 20km afstand van een " ketel".... begin er dan maar eens aan.... Inderdaad het was goed even met ma te kunnen praten maar nu ze wat helderder is, stelt ze heel moeilijke vragen en vraagt ze zich weer af waarom en hoe lang nog en ervaart ze het aftakelen weer bewuster. Is ook niet alles hoor. Je moest eens zien hoe ze zich inspant om 1 hapje binnen te krijgen en ... het komt er dan toch weer uit.Je wil het niet meemaken!!
Hoe kunnen twee mensen zo verschillen en toch zo goed samenleven? Toen wij ( mijn bedgenoot en ik) gisterenmorgen aan tafel zaten ieder met zijn stukje krant bij zich opperde ik heel even:" Eigenlijk zouden we nu moeten converseren met mekaar.." Waarop mijn altijd nuchtere en realistisch slaapgenoot lakoniek reageerde:" Ik converseer, jij converseert , hij converseert...." Ik wist meteen dat ik bij de juiste persoon zat..... mijn vechtgenoot die altijd met de twee voeten op de grond staat en probeert te relativeren om mij tegen mezelf te beschermen.!!Maar.... ons leesmomentje was toch eventjes verbroken en wellicht was het dit wat ik onbewust wilde?..... Heb later tijd genoeg gehad om in de auto op weg naar ma de krant verder te lezen, de kruiswoordraadsels op te lossen en de suduko's te ontcijferen!!!! Een rubriek trok daar mijn aandacht: Stad geeft inwijkelingen cursus " plat Brugs".!!!! Als rasechte West Vlaming was mijn aandacht geprikkeld!! Wat is het probleem? Anderstaligen doen de moeite om Nederlands te leren, maar als ze een babbeltje willen slaan, moeten ze vaststellen dat ze er niets van begrijpen. Daarom start Brugge nu met een cursus " Regionaal taalgebruik" een stoomcursus om het dialect te leren begrijpen. Ik denk dat ,als we het zo bekijken ,wel meerdere cursussen mogen opstarten. Las op de blog van Bojako hoe moeilijk het is om haar geboortetaal te verstaan. Dacht dat ik er veel van begrepen had maar toen ik de vertaling las dan was het toch niet 100% overgekomen!!!! Hier hebben we feitelijk hetzelfde probleem. Hebben jullie ooit al eens een Limburger, West Vlaming en Antwerpenaar samen bezig gehoord??? Ik wel ... in het Engels om mekaar te verstaan!!!!!!! Dus om je minder als een "aangespoelde vis" te voelen als jullie ooit naar het WW gaan, hier een paar goeie tips. Hopelijk kan ik het juist neerschrijven!!! Wij gebruiken zelden een persoonlijk voornaamwoord , je weet aan de buiging over wie het gaat. vb; Spreekje gie Frans? Jaok (ja ik), jaos (ja zij), jaoj (ja hij), jaow ( ja wij) enz dus de eindletter zegt welke persoon het betreft. Volgen jullie? .Nièuw= neen wij niet!!) "Da me sant nie" = dat is niet erg!! "ksienhier om het ut te leggen" ik ben hier om het uit te leggen. " khên vil tiet"= ik heb veel tijd Ist biekans gedaan?; jaot thê gedaon." enz enz.. Ik zal maar ophouden zeker of de blogvrienden zien het al niet meer zitten om met mij " te converseren" op de volgende bijeenkomst!!!!
In het sportgedeelte van de krant viel de titel " Naar Zuid-Afrikaanse hemel via Turkse hel in het oog. Voor de leken, België speelde gisteren tegen Turkije voor de plaatsing van het WK in Z Afrika. ( 1-1 was de eindstand). Als jullie nu denken dat een sportjournalist enkel sportverslagen kan neerpennen dan zitten jullie ernaast. Ludo Vandewalle gaf in Het Nieuwsblad een mooie korte intro op de omgeving, kan zo in elke advertentie van een reisbureau geplaats worden. Hij beschreef Istanbul als volgt: Istanbul blijft beklijven. Het is niet zomaar een grensplaatsje waar het ene land in het andere overgaat. In het voormalige Constantinopel eindigt Europa en begint Azië. Gescheiden door de Bosporus gaan culturen met een schok in elkaar over. Links, ten W van de druk bevaren rivier, is er het prachtige Europa met lichtreclames en hoge flatgebouwen. Rechts is er de mystiek van het Oosten met de gesluierde vrouwen en overvolle straten. Dat is Istanbul, schrizofrene stad met 15 miljoen inwoners waar Allah( islam) en God ( christendom) zich gezamenlijk ophouden. Hoe uitnodigender kan een krantenknipsel zijn?
And last but not least mijn PC. Ik kan met mijn laptop niet meer werken. werk nu via pc van T. Ik geraak noch via IE noch via Mozilla op sennet. Ik kan wel mijn blog lezen maar de reacties niet en ook geen rubrieken toevoegen want geraak niet op sennet. Als ik via mijn blog naar andere blogs ( heb favorieten staan) ga dan geraak ik op sommige wel op andere niet en reacties nalaten gaat wel of helemaal niet. T is hier al 2 dagen met allerhande virusscanners mijn PC aan het scannen. Wat daar allemaal tevoorschijn komt!! Spyware, pop ups, cookies , registry keys enz enz sites die ik nooit bezocht of aangeklikt heb. Ik zit dus blijkbaar met een serieus probleem. Nochtans staat er een anti virus programma op mijn pc. Wie of wat heeft mij dat " gelapt"!! Kan natuurlijk ook via mails of ppssen binnenkomen, ik weet het niet. Als we het er niet af krijgen zal er niets anders opzitten dan vanaf 0 alles opnieuw te insstalleren!!!!!!!! Van zodra ik dus sennet open , openen zich ook andere schermen en geraak ik niet op de blog. Op andere sites van Google geraken we zonder problemen tot nu toe!!! Om er " horensdol" van te worden. Gisteren was ma weer relatief "helder" en hebben we wat gepraat, maar eten lukt niet meer. Vanmorgen was ze weer meer in de war. Dus ...wachten
Vandaag herdenken we 9/11... blijven beklijvende beelden! Zo lieve bezoekers dat is mijn boterham voor vandaag.
Kon ik maar heel even met je meegaan in jouw gedachten, zien wat jou nu bezig houdt
Je handen dolen rusteloos over de lakens, je blik lijkt verankerd in de verte. Je lippen prevelen een verwarde zin, we begrijpen jou niet.
Denk je aan wat voorbij is mams, je lang zinvol leven, je altijd bezig zijn?
Voor wie is die uitgestrekte hand, wie wenkt jou naar de andere kant?
Waarom vloeit die enkele traan uit jouw uitgedoofde ogen? Hebben we jou pijn gedaan? Waar is je heldere lach die we nooit meer zullen horen? Je kijkt naar ons, met die afwezige blik, ik ben niet zeker dat je ons herkent. Of toch?
Af en toe hebben we even contact en klamp ik me vast aan jou zwakke woorden . Maar het is valse hoop want spreken vermoeit je zo.
Als je dan met gesloten ogen doodstil voor me ligt en ik tegen beter weten in blijf praten dan zie ik aan het knikken van je hoofd dat je me inderdaad hoort.
Als ik je koude handen in mijn handen verwarm dan voel ik hoe je probeert om me even te troosten door je trillende vingers rond de mijne te sluiten maar je hebt er de kracht niet meer voor.
Waar is mijn trotse ma? Ik kan het niet aanzien hoe ik je nu als een kind lepeltje na lepeltje wat te eten geef!
Men zegt me :" Zij heeft geen pijn, ze is zo'n lieve vrouw, ze klaagt nooit en alles is goed wat we ook vragen ".
Dan zou ik willen roepen:" Maar dat is mijn ma niet, zoals ze er nu bij ligt zou ze het nooit gewild hebben."
Ik ben kwaad in jouw plaats mams; kwaad omdat je die kelk tot het bittere einde moet ledigen en kwaad omdat ik je niet helpen kan.
Ik ben droevig omdat ik zo hulpeloos moet toezien hoe je van ons wegglijdt.
Lieve mams dit is voor jou en hoe je altijd in mijn hart verder leeft:
Mams, Ik kan je best vergelijken met een roos,
De mooiste uit mijn tuin. Eén stevige stengel en veel frisse blaadjes. Bij elke tegenslag verloor je een blaadje,
Maar je bleef trots overeind.
Eén plotse wind deed je stengel nu toch breken!
Maar voor mij blijf je altijd mijn mooiste roos!
Hoe vaak kan je afscheid nemen van een geliefde persoon?? We hebben hier een paar dagen achter de rug die niet voor herhaling vatbaar zijn. Het begon al op vrijdagmorgen. Ik had de dag voordien een telefoontje gekregen dat ik in de voormiddag langs mocht voor het onderzoek in plaats van de namiddag en was blij dat het wachten zo wat ingekort was. We moesten er om 10u30 zijn en om 11u15 zaten we nog te nagelbijten. Eindelijk kwam de arts er aan en mocht ik mee... Door de bezorgdheid was ik vergeten om mij GSM af te zetten en gaat dat ding toch precies aan het bellen als ik mee mag zeker!! Het was mijn zus met de vraag om direct naar ons ma te komen. Het ziekenhuis had opgebeld dat haar toestand heel kritiek was..en verzocht de familie om te komen!! "Neen, nu toch niet" was mijn eerste reactie. Waarom moest uitgerekend nu ons ma haar uur kiezen?? De dokter zag dat er iets mis was en dacht dat ik even in paniek sloeg voor het onderzoek.Toen ik hem de ware reden zei, liet hij ons de keuze of we gingen door met het onderzoek of we verkozen om op een andere keer terug te komen. Maar ik had me al de avond voordien klaargemaakt voor het onderzoek en mijn darmen waren " gespoeld en gekuist" en ik liep al een paar weken ongerust rond omdat we zelfs na een scan nog steeds geen afdoende verklaring hadden voor mijn problemen. Een moeilijke keuze maar voor éen keer wilde ik zekerheid over mijn gezondheid en besloot ik het onderzoek toch te laten doen ... we riskeerden toch te laat te komen bij ma want de laatste tijd rijden we er gemiddeld 2u over om bij haar te geraken. " Ik zal een lichtere verdoving geven " , zei de dokter dan zou ik beter bij " de zinnen " zijn als we bij ma kwamen. Ik vroeg hem daar geen rekening mee te houden , ik zou in de auto wel de tijd hebben om helemaal wakker te worden. Het onderzoek verliep vlot , ttz ik heb er niets van gemerkt hoewel ik af en toe " grimassen" trok wist T te vertellen. We kregen onmiddellijk de uitslag en die was , gelukkig, positief. Moeten nu enkel nog de uitslag van een biopsie afwachten maar dat is meer om alle twijfel op kankercellen... uit te sluiten. Hoe ik beneden en in de auto geraakt ben, weet ik niet. Ik was enorm ontgoocheld dat ik niet meer uitleg gevraagd had aan de arts want hoewel het onderzoek goed afgelopen was, wist ik nu niet waar de pijn vandaan kwam..( zo dacht ik).. Blijkt dat ik dat WEL gevraagd heb en antwoord kreeg en had ik zelfs gevraagd waarom er een biopsie gedaan was en zoveel meer ..... Daar herinner ik mij dus niets meer van. Ik weet wel dat ik mierzoete koffie kreeg toen ik bijkwam maar wat ik daarna deed... het staat niet op mijn harde schijf. T heeft mij met de lift naar beneden geholpen en in de auto... dat weet ik niet. Blijkbaar heb ik zelfs de brief van de arts voor onze huisarts geopend en gelezen.... weet ik niets van. Ik heb bij de balie zelf alles geregeld... weet ik niets van!! Nu begrijp ik dat mensen die onder invloed zijn van bv rohypnol daden stellen die ze zich niet meer herinneren . Een heel akelige ervaring. Ik heb nog lachend tegen mijn vechtgenoot gezegd: " Je hebt je kans gemist om me van alles te laten tekenen, ik zou het zo gedaan hebben" ( tekenen bedoel ik!!).... Maar alle gekheid daar gelaten , we "vlogen" daarna direct naar ma . Toen we eraan kwamen was ze inderdaad heel slecht . Ze was totaal weg van deze wereld en herkende niemand. Ze was zelfs bezig met wat wij in het WW " pakjes maken " noemen bij mensen die aan het einde bezig zijn!! Het praten ging ook niet , ze probeerde wel maar het was onverstaanbaar en ze volgde ons vragen niet. Ze had ook wat koorts en bleek dingen te zien die wij niet zagen. Nadat we daar allemaal een paar uur rond haar gestaan hadden en alle contact onmogelijk was, werd door de begeleidster van palliatieve zorgen de vraag gesteld of ma de laatste sacramenten zou willen. We hebben het haar gevraagd in een kort " helder " moment tussen twee afwezige momenten in en ze knikte " ja". Het was een korte maar serene zalving en dan begon het wachten.... Haar toestand bleef stabiel en uiteindelijk beseften we dat het einde nog niet voor dit moment was. Persoonlijk zijn we tot de laatsten bij haar gebleven maar om 23u viel ze in een rustige slaap en zat ik er zelf wat door na de commotie van de voorbije dagen dus besloten we bij vrienden in de buurt te overnachten ( die hadden dat al voorgesteld voor het geval). We konden zo heel vroeg opstaan en de volgende morgen terug naar ma toe of... waren in de buurt als de toestand erger werd. De volgend dag hoorden we dat ma een rustige nacht had, de koorts weg was en ze was in zo'n toestand dat ze iedereen even herkende en zelfs kon fluisteren. We zijn tot 16u bij haar gebleven en hoewel de verwarring stilaan weer groter werd, vermoedde de arts dat het einde nog even uitgesteld was.. Omdat op 6 september de oudste kleinzoon jarig is, besloten we dan maar om terug te keren en even nog een paar uurtjes aan het ventje te spenderen... Vannacht wordt het dus weer slapen met de telefoon naast het bed ... hoelang houden we dat nog vol maar vooral hoe lang houdt ons ma dat nog vol. Waar zij nog de kracht vandaan haalt om telkens opnieuw te vechten is mij een vraagteken. Nu begint ze ook nog doorligwonden te krijgen , gelukkig steekt ze zo onder de medicamenten en verdoving dat ze geen pijn meer voelt. Maar moet dat nu echt zo lang duren vooraleer een mens mag "gaan".... We zitten hier eventjes op ons tandvlees na die weken van spanning en zorgen om verschillende redenen maar ... het definitieve afscheid is blijkbaar nog niet daar en we zullen de komende dagen misschien nog heel vaak die E17 en de E40 enz op en af rijden...... Lieve mams ik laat je hand los, ga nu maar, ik hou je vast in mijn hart...
Toen we gisteren nog maar eens bij ons ma op bezoek waren en ze vroeg : " Hoeveel tijd heb ik nog" toen had ik de tijd willen stilzetten en haar gerust stellen dat het einde nog veraf is. Maar ik kon enkel haar koude, magere handen in mijn handen nemen en de tijd koesteren die we samen doorbrachten. De laatste weken heb ik al vaak stilgestaan bij het woordje " tijd". Je moet eens luisteren hoe vaak je als antwoord krijgt: " Vandaag niet , ik heb geen tijd". Tegenwoordig heeft niemand "tijd", alhoewel we allerlei machines en hulpmiddelen hebben om "tijd" te winnen. Onze vaatmachine doet onze afwas, terwijl Mr. Hoover ons huis proper maakt. Onze groenten worden met de allessnijder in schijfjes gehakt. Eten maken is een makkie als je snel wat op tafel wil dan koop je het kant en klaar of de Chinees of een hamburgertent bieden een snelle oplossing. De pannenkoeken komen uit een pakje, rijstpap uit een potje ,soep uit een doosje en zelfs onze frietjes zijn klaar om te bakken. Mijn ma moest in haar tijd de soepgroenten zelf klaar maken( doe ik ook nog!), de frietjes met de hand snijden, de croquetten zelf rollen enz. Luiers werden met de hand wassen, terwijl wij nu allemaal wegwerpluiers gebruiken. De was werd ook in de tobbe gedaan, 1maal per week, en maar schrobben om het allemaal proper te krijgen.Vaak werd de was dan nog op de bleek gelegd om witter te zien. Het was pas minder lastig toen ze naar de wasserij ging. Op vrijdag werd het hele huis schoongeboend, een helse karwei door het sleuren met emmers en bostels. Elke zaterdag werd de badkuip met warm water gevuld en werden we van van kop tot teen schoongeschrobd, ook geen lachertje! Elke dag werd er warm eten gekookt, zonder mixer, zonder blender, zonder allesschillers,.....zonder allerlei keukensnufjes, die we nu niet meer kunnen missen. Hoewel ze werkte als haarkapster vond ze toch de tijd om elke dag een dessert op tafel te toveren, een rijstpap of pudding met koekjes of heerlijk gestoofde appeltjes met hun " frakse" aan of opgelegd fruit. ' s Avonds vond ze ook nog de tijd om te kijken naar ons huiswerk en op zondag maakte ze vaak wat tijd om even een spelletje ( kaarten, of vlooienspel of ganzenspel ...) mee te spelen of om onze handwerkjes of breiwerkjes weer op punt te zetten. Ze had altijd tijd om onze zorgen aan te horen al moest het soms tussen het schillen van de aardappeltjes of het maken van de soep gebeuren.. Ons ma maakte tijd voor ons. Vandaag is "tijd" een zeer relatief begrip geworden. Met alle toestellen, die ons tijd besparen, hebben wij minder tijd dan ooit!!! Wij haasten onszelf en ons leven voorbij, totdat wij beseffen dat het zo niet meer verder kan....en dat wij moeten "onthaasten". Ondanks onze moderne spullen hebben wij nog geen tijd. Het ligt dus simpelweg aan onszelf. "Tijd" maken om te leven, te genieten, dat zou onze prioriteit moeten zijn in plaats van allerlei dingen na te jagen, die eigenlijk niets betekenen. Tijd is te traag voor hen die wachten, te snel voor hen die vieren, te lang voor hen die rouwen, te kort voor hen die genieten en een eeuwigheid voor hen die liefhebben. En het is juist die tijd die ons ma bijna niet meer heeft.
Hebben jullie het ook gelezen?? Tegenwoordig spreken we niet meer over " illegalen", dat woord mag niet meer gebruikt worden. Vanaf nu spreken we over " mensen zonder papieren"! In het kader van het streven naar meer politieke correctheid van onze moedertaal werden er onlangs een aantal voorstellen gelanceerd van nieuwe benamingen en daarmee samenhangende schrappingen die u binnenkort in VAN DALE mag verwachten. Dus vergeet het niet: "illegalen" zijn " mensen zonder papieren".
Even verder denken in dezelfde trend en dan kunnen we misschien ook de volgende nieuwe omschrijvingen introduceren in ons taalgebruik Vroeger Nu Homejacker Verhuisdienst zonder papieren carjacker Takeldienst zonder papieren Drugdealer Apotheker zonder papieren Bankovervaller Geldtransport zonder papieren Verkrachter Gynaecoloog zonder papieren Pedofiel Kleuterleider zonder papieren Inbreker Deurwaarder zonder papieren Winkeldief Klant zonder papieren Snelheidsduivel Racer zonder papieren Afperser Belastingsontvanger zonder papieren Vliegtuigkaper Piloot zonder papieren Kraker Huurder zonder papieren Oplichter Zakenmens zonder papieren Terrorist Militair zonder papieren
Wie verzint er nog bij???
Dus lieve mensen begin maar te oefenen zodat uw taalgebruik voortaan aangepast zal zijn aan de moderne papierloze samenleving.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd !( dixit Amor Fati)
September is de herfstmaand en de 9de maand in de Gregoriaanse kalender. Het woord "Septembris" betekent 7de, de zevende maand (= fruitmaand) ten tijde van de Romeinen, want hun nieuwe jaar begon op 1 maart. Maar voor ons is en blijft het de 9e maand wat zoveel is als de laatste run naar het einde van het jaar toe want van nu af aan gaat de tijd snel!! Dat ter info want september is een heerlijke maand om te gaan wandelen in de natuur! De zomermaanden zijn voorbij ( voor zover we zomer gehad hebben) en na de 15 de september ruik je gewoonlijk de herfst al in de lucht. Bij THEA kan je al een paar prachtexemplaren van herfstpaddenstoelen bewonderen. Heb er hier ook eentje. Deze spreekt meer tot de fantasie van de kinderen want oma weeft daar een verhaaltje rond en dat werkt nog altijd.... Voor de kinderen is september ook een nieuw begin, een nieuw schooljaar, dat met schroom of met stoutmoedigheid begonnen wordt. Vijf van onze kleinkinderen zijn nu op school gestart, ook de tweeling die in november 3j wordt. Ze waren allemaal om het flinkst, geen traantjes en veel tot matig enthousiasme!!! De oudste, die nu in het eerste leerjaar zit , kwam verontwaardigd thuis met de melding: " ik heb al huiswerk"!!! Wat bij zijn ma de reactie uitlokte " Niet zo enthousiast Milan" Maar hij was toch maar al te fier om zijn eerste woordjes te showen en bij het avondverhaaltje al wat lettertekens uit de tekst te halen.... Zaterdag is hij jarig ( 6j) en ik weet nu al dat hij al onze aandacht zal opeisen met de opgedane taal- en rekenkennis van de voorbije week!! Zie er al naar uit!! Zal een mooie afleiding zijn.
Mannen gebruiken op 1dag ongeveer 13.000 woorden; vrouwen daarentegen 20.000, of 53% meer!
Hebben vrouwen meer te vertellen dan mannen, of geven ze gedetailleerder uitleg of herhalen ze meer ? Ik kan er moeilijk over oordelen want ik ben zelf een vrouw en dan zou men mij van vooringenomenheidkunnen beschuldigen. In elk geval is meer informatie geven dikwijls nuttig. Zichzelf herhalen kan soms ook een overdracht van kennis zijn ( als dat maar niet te vaak na elkaar gebeurt!!) Het is door repetitief te werken dat we onthouden. Kennen we toch allemaal nog uit onze schooljaren?!
Vrouwen hebben inderdaad meer te vertellen of beter gezegd vertellen meer.( wil de mannen niet tegen mij in het harnas jagen). Een goeie babbel met een vriendin, kan je hart opluchten en je problemen relativeren. De meeste mannen kroppen hun moeilijkheden gemakkelijker op en praten niet makkelijk over hun gevoelens. Ze zouden het toch eens moeten leren, in veel gevallen helpt het!
Want:EEN SCHOUDERKLOPJE HEEFT NOG NOOIT IEMAND VERWOND.(Bond zonder Naam)
Iemand eens een goedkeurend woordje, een complimentje, een bemoedigend glimlachje, een oprechte blijk van waardering geven, een steunend woord, het kost allemaal niets maar kan wonderen verrichten. Iemand die juist zijn dagje niet heeft, wordt er door opgefleurd. Ben je down, dan voel je je al wat beter want wat appreciatie doet zo goed. Wat positieve energie kan wonderen verrichten in je omgeving. Het moet echter wel gemeend zijn want nep piekt er torenhoog uit en krijgt het tegenovergestelde resultaat.
Horen doe je met je oren. Luisteren doe je met lichaam en ziel. Raar, dat de simpelste dingen soms de allermoeilijkste zijn. Gewoon relaxed achterover zitten en luisteren, een fluitje van een cent, zou je denken. Zeker niet!!!!
Luisteren vraagt zeer veel empathie, geduld, concentratie. Als je luistert naar iemands relaas, ben je zo vlug geneigd te oordelen of te veroordelen of je begint met raad te geven, terwijl de andere alleen vraagt dat je hem/haar aanhoort. Luisteren en niet proberen de problemen direct op te lossen, is enorm moeilijk en dat wordt juist gevraagd van een luisterend oor. Gewoon luisteren, met een open gemoed, echt aanhoren dat de andere zijn/haar hart uitstort gewoon iemand de tijd geven om te praten, om te zoeken naar de juiste woorden om te zeggen wat hem/haar op het hart ligt dat kan helend werken.
Gewoon luisteren en laten praten. Een moeilijke en zware opgave, maar als je het kunt opbrengen, heb je niet alleen de andere geholpen, maar ook jezelf.
Toch leuk dat je iemand goed kan laten voelen en het kost je zelfs niets!
Ik geef je het geschenk dat ziekte noch tijd kunnen beschadigen. Het is het enige dat ik jou geven kan en jij wellicht ook verwacht.. Jij die denkt dat je nu alleen bent en angstig hoopt dat ik nog even naast jou blijf.
Ik geef je het geschenk van wie niet leven of sterven kan zonder liefde te ervaren. Het is het enige dat ik als zwakke en kwetsbare mens kan schenken. Het is mijn begrijpen dat veel verder reikt dan zomaar mekaar verdragen.
Neem mijn hand ik laat je niet los we zullen samen de weg gaan die leidt naar afscheid en troost.
Een oude Chinese vrouw had 2 grote potten. Elke pot hing aan het einde van de stok die ze in haar nek droeg. Een van de potten had een barst. De andere was perfect en leverde altijd een volledige portie water. Aan het eind van de wandeling van de stroom naar het huis was de gebarsten pot maar halfvol met water. Twee volle jaren gingen voorbij. Dagelijks wandelde de vrouw naar de stroom maar de gebarsten pot bracht enkel maar een halve portie water naar het huis. Natuurlijk was de gave pot trots op zijn prestatie omdat hij een volle pot water thuisbracht. De gebarsten pot was beschaamd om zijn onvolmaaktheid en voelde zich ongelukkig omdat hij maar voor de helft kon doen waarvoor hij gemaakt was. Na 2 jaar zag hij dit als een bittere teleurstelling en sprak er de oude vrouw over aan. Ik voel me beschaamd over mezelf omdat vanwege mijn barst het meeste water wegvloeit langs de weg. De oude vrouw glimlachte en zei:" Heb je dan niet gemerkt dat er bloemen staan langs uw kant van de weg en aan de andere kant niet?" Het is omdat ik altijd geweten heb van uw tekortkoming dat ik bloemen plantte langs uw kant van de weg en jij gaf ze elke dag water." Twee jaar lang ben ik in staat geweest om deze mooie bloemen langs de weg te plukken en er mijn huis mee te decoreren. Zonder U zou er geen schoonheid en pracht geweest zijn in mijn huis." Elk van ons heeft zijn eigen gebreken en tekortkomingen maar het zijn precies die onvolmaaktheden die ons levens zo belangrijk maken. Men moet een persoon nemen zoals hij is en slechts de goede dingen zien.
Ik wens al mijn bezoekers een prettige dag en denk eraan...ruik eens de heerlijke geur van de bloemen langs uw zijde van de weg.
De Telegraaf vroeg aan haar lezers een reactie op de negatieve teneur die er hangt over de prestaties van de belgen op de Olympische spelen. In een opwelling van de Beijing blues schreven onze kranten:" Zijn we een natie van verliezers?" Gelukkig hebben we nadien toch nog medailles gehaald zilver en goud aub door de vrouwen!!!Hadden we misschien dat duwtje in de rug nodig???
Ziehier een hartverwarmende selectie van reacties van onze Noorderburen; ( gelezen in het Nieuwsblad op 23 aug maar door omstandigheden vergeten het op de blog te zetten, dus beter laat dan nooit!!)
Gezelligheid: Er is geen volk dat beter kan relativeren en leven bij de dag. Over het algemeen zij de Belgen gezelliger en warmere gasten dat wij nuchtere Hollanders.
Organisatietalent: Een aantal zaken zijn in België beter georganiseerd dan in Nederland. Vanwege de bekende medische wachtlijsten ben ik uitgeweken naar onze buren voor een hartoperatie.
Vriendelijkheid: Het is veel beter vertoeven in België dan in Nederland, jullie zijn gemoedelijker en vriendelijker.
Eenvoud: Het is een lekker land zonder spatjes en zonder Nederlandse air. Na en vakantie in België kom ik uitgerust thuis. Het is een land van " Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg."
Goede manieren: In ieder geval genieten ze van het leven, hebben ze respect voor gezag en betere manieren en weten ze zich beter te kleden. Allemaal zaken die wij , bekrompen, sneue Nederlanders niet kunnen.
Gezondheidszorg: België heeft geen wachtlijsten in de ziekenhuizen? Het zorgstelsel is er goedkoper en efficiënter. Nederland moet even naar de zuiderburen kijken daar kunnen ze nog van leren.
Aardig: Belgen zijn de leukste, liefste, aardigste en vriendelijkste mensen die ik ken .Wat heb je aan al die gouden plakken als - zoals bij de Amerikanen- de rest van de wereld een hekel aan je heeft!
Bescheiden: Nederland, land van grootheidswaanzin. We hebben een paar medailles maar zijn echt niet beter hoor. Ja, kapsones hebben daar zijn wij beter in...
Goed onderwijs: Geen succes op de spelen , maar de belgen hebben wel betaalbare huizen, auto's en goede scholen voor de kinderen. 30.000 Nederlandse kinderen gaan daar naar school.( daarna hadden we wel succes en nog wel zilver en goud!!)
Mooie vrouwen:( nu komt het ladies!!) Ik vind de Belgen een supervolk! Aardig en beleefd en de vrouwen zijn zeker mooi ( mocht zelfs een beetje meer geweest zijn nietwaar ??)
Lekker bier: Bier brouwen kunnen ze als de beste. Er zijn slimmere en beter zakenmensen en .. ze hebben meer ( zwart) geld!!
Efficiëntie: Ga maar eens naar de dokter in België. Je weet niet wat je meemaakt Veel beter georganiseerd, snel en vriendelijk ook nog. Goedkoper. Mijn verzekering raadde het zelfs aan.
Voilà nu horen we het eens van een ander... of we het met alles eens zijn dat laat ik in het midden, maar toch sympa van die Nederlanders hé??
Toen in het voorjaar onze appelbomen welig bloeiden, toen keken we al uit naar de oogst. Een paar fikse zomerse regen -en windvlagen hebben veel appeltjes er afgerukt en ... nu zitten eksters, vlaamse gaaien en bosduiven zich te verlekkeren aan de jonge vruchten. Vorig jaar dachten we de oplossing gevonden te hebben door afgedankte cds in de bomen te hangen. Het was een succes want door de schittering van de zon en de weerkaatsing werden de vogels afgeschrikt. Maar dit jaar is het zo'n " kwakkelzomer" dat de zon onvoldoende schijnt om hetzelfde effect te hebben als vorig jaar gevolg... ieder morgen liggen daar minstens 2kg appels gepikt en half verrot op de grond. Mijn lieve vechtgenoot vond het stilaan welletjes en besloot oude " overalls en kiels " en andere afgedankte kleren in de bomen te hangen zoals vroeger de vogelschrikken op de velden en... IT WORKS!!!
Het is natuurlijk geen zicht en iedereen die even langs komt vindt het " hilarisch". Zo hebben we elke BBQ gestart met een lach en een grol en " goed begonnen is half gewonnen" denk ik dan maar en lachen is gezond!!.
Zo ziet onze appeltuin er momenteel uit!!!
De appeltjes zijn nu voor ons en nog lekker ook. De " oogstappeltjes" zijn er stilaan door en de Elstars en anderen komen er aan en de vogels ... die vliegen voorbij en kijken ernaar!!! Nu nog een oplossing voor de " biekes" bedenken.....
PS. Amor Fati slaat de nagel op de kop als hij zegt dat ik daar een onderwerp aangesneden heb gisteren. Maar ik had precies die reactie verwacht en voel mij zo goed dat ik niet als enige gefrustreerd reageerde of " opvloog" toen ik dat artikel las. Ik ben dus behoorlijk normaal zo te lezen.Trouwens ik heb een beetje bewust dat lontje onder het vat buskruit aangestoken. Vond dat op verschillende blogjes de " mood" er wat uit was en dacht ... even iedereen " opkikkeren"!!! Het is behoorlijk gelukt!! Best dat die " lieve professor " nu niet direct in onze omgeving was , hij zou gaan lopen, vrees ik maar " eigen schuld dikke bult"!! En ik weet zeker dat ik niet enkel " toen ik jong was" in de clinch zou gaan met die prof. Zouden ze in Nederland ook zo gereageerd hebben of zijn wij " zuiderlingen" iets heftiger.? Heb jammer genoeg, door omstandigheden, het bewuste TV programma daaraan gelinkt, gemist. Maar lieve dames (en de heren die ons steunen waarvoor een knuf ) als het nodig is slaan we de handen in elkaar en staan we op ons strepen want zijn suggestie is GEEN OPTIE!!!! Het doet mij wel deugd te lezen dat wij vrouwen toch een heel stuk assertiever uit de hoek komen dan vroeger. (De muizenissen van vandaag zijn eventjes heel ver weg.)
Ging even lezen bij Bojako: "sour grapes" en herinnerde mij een artikel dat ik ooit gelezen heb. Ben het gaan zoeken want vond dat het aansloot bij Bojako's blogje. Ik zeg niet dat ik mij gelukkiger voelde na het artikel nog eens gelezen te hebben. Oordeel zelf
De geleerde Tilburger Ad Vingerhoets heeft een geheel eigen visie over hoe men de Nederlandse samenleving zou moeten inrichten. Het is gewoon doelmatiger om als man meerdere vrouwen te hebben. Dat weet ie zeker. Nu hebben ze in Nederland wel vrijheid van meningsuiting en Ad uit dus zijn mening. Adje is beroepsmatig professor dus over die mening heeft ie goed nagedacht; dat is per slot van rekening zijn vak.
Waarover gaat het eigenlijk? We weten allemaal dat de moderne vrouw het niet gemakkelijk heeft. Na haar studies moet ze proberen om het te maken in een bedrijf en dat wil zeggen beter zijn dan haar mannelijke collega's wil ze evengoed scoren. Als haar carrière eindelijk gelanceerd is en ze trouwt en ze wil dan ook nog eens kinderen dan komt de vraag: Hoe kan ik carrière maken en een gezin hebben? Wil ze beide dan wil dat zeggen, op en neer rennen tussen thuis en werk, kinderen verzorgen, een huishouden rechthouden en ook haar job tot ieders voldoening uitoefenen. Kan ze dat allemaal aan zonder op een zenuwinzinking af te sturen?
Daarvoor had Professor Ad Vingerhoets een oplossing gevonden: POLYGAMIE!
Hoe stelde hij zich dat voor? Een man neemt drie vrouwen. De eerste doet het huishouden met de was en de plas het kuisen en het koken. De tweede verzorgt en vertroetelt kindjes. Crèche of onthaalmoeders zijn dan overbodig en het kost het gezin en de staat geen enkele euro. De derde is de carrièrevrouw; ze kan zonder stress werken aan haar job. Ze hoeft geen wroeging te voelen tegenover haar partner of haar kinderen want thuis draait alles op wieltjes. Dus zegt onze prof. gun een man een carrièrevrouw, een huishoudster en een au pair en de moderne vrouw zal niet ten onder gaan aan stress.( wat een toegeving!!)
Wat denken jullie van die oplossing?
Maar de moraal van het verhaal is dat vrouwen het altijd moeilijker zullen hebben dan de mannen om een gezin en een job te combineren of om succesvol te zijn op welk gebied dan ook of om de verdiende waardering te krijgen. Ze moeten er altijd een prijs voor betalen. De vraag is maar hoeveel ze ervoor willen betalen?
Vorige nacht was Klaas Vaak ver weg dus ...dan maar voor een stukje poëzie zorgen, maar dat beginnen jullie al te kennen zeker?
Houden van is.. Als je je koele vingers op mijn voorhoofd legt en ik besef dat jij er altijd bent.
Houden van is... dromerig liefkozen, je in mijn armen nemen, en zachtjes strelen.
Houden van is... Overgave en verloochening de rust van de hartstocht het aanvoelen wat jou en mij goed zou doen zonder iemand te schaden.
Houden van is... Verkleinwoorden uitvinden, de klok willen stilzetten. De ogen sluiten bij het zachte gebaar dat zegt: " Jij mag er zijn zoals je bent".
Maar bovenal is houden van... Thuis zijn bij het hart van jouw hart.
Huismusje liet gisteren op mijn blog ( vriendschap) een mooie tekst van een lied van Marva achter en die zette me even aan het denken. Zo kwam ik bij enkel bedenkingen:
Hoe komt het toch dat je je bij iets moois soms zo melancholisch voelt ? Misschien omdat je weet dat je het nooit kunt vasthouden?
Hoeveel unieke en mooie momenten in je leven zitten er niet verankerd in je geheugen, je herinnert ze, maar nooit kan je ze nog eens beleven. Zo blijft je eerste liefde met die vlinders in je buik altijd iets speciaals evenals die eerste kus, die kan nooit nog geëvenaard worden. De pracht van een zonsondergang op een romantische avond, de besneeuwde bergtoppen uit een ver verleden, zinderen nog door in je ziel maar stemmen je tegelijkertijd weemoedig. Je trouwdag, een mijlpaal op de weg van de liefde die toen nog zonder bochten voor je uitgestrekt lag, flits in een wolk van melancholie even voorbij. Dan komt je eerste kind dat zijn eerste pasjes zet en dan die eerste woordjes!!. Nooit zal een woord je nog zo vervullen met trots en nooit zal een woord nog zo zoet klinken als dat woordje toen. En zo herinner je je nog oneindig veel momenten waar je bemind hebt, geleden en geleerd. Eigenlijk zijn het al die unieke momenten, zo diep doorvoeld, die ons leven zin geven maar die we spijtig genoeg nooit kunnen herbeleven.. We herinneren ze nog wel maar dat is niet hetzelfde. De herinnering roept een weemoed op omdat al die prachtige momenten als zand door onze vingers gegleden zijn. Soms sluipt zelfs de twijfel binnen of we wel genoeg genoten hebben of dankbaar geweest zijn.
Bij al die bedenkingen, stel ik vast dat ,niettegenstaande alles, het leven mooi is, misschien en wellicht omdat het vergankelijk is. Moesten we onsterfelijk zijn dan zou niets zo mooi, zo uniek en zo melancholisch zijn. Precies het besef van verlies geeft aan al onze belevenissen een serene schoonheid. Het weten dat je nooit iets kan herbeleven, maakt al die momenten zo uniek. Gisteren heb ik het bezoek gehad van een lieve schat van een buurvrouw (Paz) die gewoon even de tijd nam om te luisteren. Dat is ook zo'n moment om te koesteren. Precies daarom kruipen we telkens uit een dipje omdat het leven toch de moeite loont. Het is als een regenboog. Buien en zonneschijn zijn allebei nodig om het kleur te geven . Bojako zegt het nog anders :" It's better to have loved and lost , than never to have loved at all". Of om het heel vrij te vertalen : het is beter bemind te hebben, geleden en geleerd dan niet geleefd te hebben.
Dus lieve bezoekers laten we een lange knuffelkring maken en dat moment samen beleven. En die twee beertjes van gisteren vond ik zo schattig dat ze nog eens mogen meegaan in mijn blog. Kijk maar goed hoe ze het doen, zo'n knuffel bedoel ik!
Liefde en vriendschap , twee felbezongen en toegedichte thema's. Misschien omdat ze de hoeksteen vormen van ons leven? Vriendschap, soms wordt dat woord te vaak gebruikt en verliest het zijn diepe waarde want vrienden en " vriendschap" hebben in mijn ogen een verschillend accent.We hebben veel vrienden maar voor vriendschap heb ik maar een paar vingers nodig om ze te tellen!!
Vijf gouden regels voor een stevige en echte vriendschap. Vriendschap is...
1... jezelf mogen zijn
2 ... praten en luisteren
3 ... elkaar helpen
4 ... elkaar begrijpen en vertrouwen
5 ... plezier maken en samen dingen doen
Als je bang bent kijk naast je , zie je dan niks kijk voor je zie je dan nog niks, kijk dan achter je want daar staan je echte vrienden.
Een vriend is iemand eerlijk en oprecht, die als het erop aankomt, voor je bidt en voor je vecht. Pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient, dan pas kun je zeggen... ''Ik heb een vriend''
Er wandelen veel mensen in en uit je leven, maar alleen echte vrienden laten voetsporen achter in je hart.
Ik heb mij hier neergezet en besloten toch iets te schrijven. Mijn grijze massa staat weliswaar nog deels op " non actief" en ik moet de gedachten eruit persen, maar ik wil de bezoekers niet te lang zonder een teken laten dus... Allereerst bedankt lieve bezoekers voor jullie bemoedigende woorden. Wij weten nu dat ons ma niet meer beter wordt en dat de komende weken of maanden niet simpel zullen zijn maar is het leven dat ooit? Ik loop er wat verloren bij want het laatste jaar telefoneerde ik haast dagelijks naar ma om haar zo wat uit haar isolement te halen. Zo kregen we een heel speciale band bijna als 2 vriendinnen. Wat mis ik die telefoontjes !! Ik kan haar wel opbellen in het ziekenhuis maar het is niet meer hetzelfde en elke dag naar het Wilde Westen gaan is niet te doen met de dagelijkse verkeerschaos. Soms mist een mens een goede vriend of vriendin heel erg gewoon omdat die je zelfs zonder woorden begrijpt of een warme handdruk juist dat is wat je nodig hebt. Een mens kan niet zonder contact, virtueel of echt en " deze hier" zeker niet !.
Dat virtuele ervaar ik momenteel bij een paar lieve blogbezoekers die , hoewel ik ze niet echt ken of ontmoet heb ( de meesten toch niet), toch tijd maken om even steunend langs te komen op mijn blog. Anderzijds zijn er rondom mij heel wat mensen die meeleven met wat momenteel mank loopt hier en toch is het gek hoe alleen je je kunt voelen tussen een massa mensen en hoe betrekkelijk je gevoelens zijn en hoe ze uit balans kunnen geraken. Maar altijd staan we weer recht om door te gaan en dit dipje achter ons te laten. Dat doe ik ook wel.!
Tot slot:Wij worden geboren, groeien op, leven ons leven en keren terug naar ons begin. Niets leeft eeuwig. De indianen zegden: "Alleen de bergen leven voor eeuwig." Geen bloem blijft bloeien, geen seizoen blijft duren. Het is een eeuwige beweging van komen en gaan, van bloei en verval. That's life!!!
Soms wou ik dat ik een octopus was, niet omwille van die drie harten maar wel omdat ik dan 8 armen zou hebben. Gisteren was een belangrijke dag voor ons jongste kleindochtertje : ze werd gedoopt. We zouden er een gezellig familiefeest van maken. Toen we dus aankwamen bij de dochter zat onze schattenbout in vol ornaat ons al op te wachten en trippelde grote broer gewichtig rond. Toen wat later de zoon met zijn gezinnetje aankwam, stormden daar nog eens 4 kleuters op mij af en uiteindelijk gingen 12 armpjes de lucht in om geknuffeld te worden. Mijn lieve vechtgenoot probeerde nog te zeggen : " denk aan je rug"... maar welke oma kan nu weerstaan aan die lokroep " oma" en die blik van " geef mij eens een dikke knuffel?? Deze niet dus!! . Het duurde even voor we de kring rond waren en bij de 9 maanden oude schattebout kwamen. Die trok zich van al die drukte niets aan en zat maar te lachen en af en toe, als ze het nodig vond, ons te overdonderen met haar gebrabbel alsof ze wilde zeggen: " hé het draait hier wel om mij hoor".
Om 15u werden we in de kerk verwacht. De dochter en schoonzoon hadden een boekje opgesteld met persoonlijk teksten en liederen. Iedereen kwam aan de beurt om zijn/haar tekstje te lezen, de peter en meter , de oma's en de papa en mama zelf. Er was niets voorzien voor onze "dopelinge" en we hebben het geweten!!. Die heeft gedurende gans de ceremonie geen moment gezwegen. Was het de weergalm in de kerk die haar boeide , of het erfzondeduiveltje dat nog wat tegenpruttelde ( ) of gewoonweg haar vrouwelijke aanleg.... in ieder geval de priester moest af en toe een rustpauze inlassen of wat luider praten . Normaal is ze nooit zo'n kwebbel maar gisteren spande ze de kroon met " dede en mama en wat al meer"!!. Verder was ze heel flink.
Het handje vol water dat 2x over haar hoofdje ging, liet ze lijdzaam toe alsof ze al die aandacht wel leuk vond .Op de foto zien jullie hoe ze nog eens kritisch de "doopvont " bekijkt!!. Ja inderdaad daar kwam dat water vandaan, lieve Kitiara!!
De 5 andere kleine gasten keken geboeid toe en vooral de kaarsjes die ze mochten aansteken, hadden succes.
De enige domper op die speciale dag was de afwezigheid van ons ma. We hadden zo graag het " viergeslacht " bijeengehad op het doopfeest maar ma is sinds donderdag opgenomen in het ziekenhuis, we zien haar dag na dag achteruitgaan.! Morgen gaan we er weer naar toe, het wordt moeilijk, ze kan niet meer alleen in en uit haar bed, eet bijna niets en haar spreken wordt heel onduidelijk. Vandaag vroeg ze wel hoe de doop verlopen was. We hebben haar beloofd dat we een boekje zullen meebrengen, als ze het nog bewust lezen kan is maar de vraag. Ze had maar éen wens: te mogen sterven in haar huis en blijkbaar kunnen we haar dat niet geven. Het worden dus nog moeilijk weken of....??? Dan trekt een mens zich op aan een doop en het nieuwe leven! Achteraf werd nog gezellig nagepraat bij een drankje en een etentje in een taverne met speeltuin. Tot 18u zat het weer mee daarna was het over en uit na een fikse regen- en windvlaag! Maar in zijn geheel was het een prachtige dag en genoot iedereen van groot tot klein!
PS. Je reactie op : Het moet niet altijd..." Musje volg ik ook in die mate dat " trop teveel is en teveel is trop"!!. Soms vragen wij ons hier ook af hoe het verder moet met de wereld waarin onze kleinkinderen moeten volwassen worden? Misschien is dit een vraag die elke oudere generatie zich al stelde?. Die gulden middenweg.... daar " bricoleren" we nu al eeuwen aan...... Misschien moeten we bij het volgende gezegden eens stilstaan: Modern ouderschap: Ouders voeden tegenwoordig nog nauwelijks hun kinderen op. Ze financieren ze.( we mogen dat ook weer niet veralgemenen maar er steekt soms wat waarheid in)
Als het komkommertijd is dan maar wat wenkjes die ik onlangs aankreeg met jullie delen!
Afvalemmer: Nare geurtjes in de afvalemmer kun je reduceren door een panty te vullen met kattengrid en deze onderin je afvalemmer te doen. Dit werkt overigens ook voor de koelkast!
Verkalkte WC: Als je WC van binnen verkalkt is kan cola de oplossing zijn. Doe wat cola in de WC en laat het vervolgens een half uurt intrekken. Na het half uur is de kalk gegarandeerd verdwenen.
Sla bewaren: Voorkom verschrompelen of verrotting door de krop in zijn geheel in een ronde goed sluitbare bak te doen. Onderin 1 of 2 stukjes keukenrol voor vocht opname. De bak goed sluiten en even de lucht laten ontsnappen. Na een week zelfs nog heerlijk vers. TIP: ook voor tomaat en paprika.
Kauwgum verwijderen: Doe het kledingstuk in een plastic tas en leg het in de vriezer. Wanneer de kauwgum goed bevroren is laat het heel makkelijk het kledingstuk los zonder restjes achter te laten.
Aardappelen: Aardappelen die koken we allemaal wel eens, maar hier een paar handige tips! Om aardappelen sneller gaar te krijgen voeg je een klontje margarine toe en pas op het laatst het zout. Of heb je oude aardappels? Geen probleem, voeg een schepje suiker toe en ze smaken weer helemaal lekker.
Aluminiumfolie : Aluminiumfolie heeft een glanzende kant en een matte kant, maar wat is nou het verschil? Nou, de glanzende kant reflecteert de warmte en de matte kant houdt de warmte vast. Dus gerechten , die warm moeten blijven, afdekken met de matte kant naar boven. Bij gerechten, die koel gehouden moeten worden, doe je de glanzende kant boven. Handig hè?
Rozen langer goed houden: Als je dacht dat een aspirientje alleen goed is tegen de hoofdpijn heb ik een leuk nieuwtje voor je. Ook rozen die in een vaas dreigen te verleppen, pep je op door een aspirientje aan het water toe te voegen. Leuke tip hè?
Etiketten en stickers: Vaak zijn etiketten of stickers of erg lastig weg te krijgen, maar met deze tip heb je ze zo weg. Blaas met een haarföhn even op de sticker, door de warmte laat de lijmlaag los en kun je het er voorzichtig aftrekken, de lijmlaag gaat dan ook mee.
Komkommer bewaren: Iets wat niet veel mensen weten is dat je een komkommer niet in de koeling moet bewaren, ze verrotten dan veel sneller. Een temperatuur van 10 graden of hoger is ideaal.
Bloedvlekken verwijderen: Bloedvlekken zijn één van de naarste vlekken die er zijn, maar met mijn handige tip zijn ze zo verdwenen. Het is eigenlijk heel simpel, doe er wat volle melk overheen en wrijf het weg met een droge doek. Het resultaat is verbluffend. Dit trucje werkt ook bij chocolade vlekken.
Wondjes genezen: Ouderwetse Sunlightzeep helpt razendsnel kleine en grotere wonden te genezen. Is vettig en desinfecterend. Zeep natmaken en over de plek wrijven, huid laten opdrogen.
Komkommertijd, zou Bojako zeggen, dus zullen we er maar een paar " flauwe" grappen tegenaan gooien zeker, een glimlach doet het altijd!!
WERKWEIGERING. . . . . Een vrouw zegt tegen haar man voordat hij naar zijn werk gaat: "Mijn nachtlampje doet het niet, zou jij daar later even naar willen kijken? " Geïrriteerd wijst de man naar zijn voorhoofd en zegt: "Staat hier soms ELEKTRICIEN? Nee toch ??? " Als de man 's avonds weer thuis komt zegt de vrouw tegen haar man: "Heb je gezien dat het tuinhekje niet meer zo goed sluit? Kun je daar zo even naar kijken? " Weer wijst de man naar zijn voorhoofd.... "Staat hier soms TIMMERMAN? Nee, toch ??? " De volgende ochtend lekt de kraan in de badkamer, en weer vraagt de vrouw aan haar man om daar even wat aan te doen... Weer wijst de man naar zijn voorhoofd: "Staat hier soms LOODGIETER? Nee toch ??? " Als de man 's avonds weer thuis komt, doet het tuinhekje het weer prima, als hij zich gaat wassen blijkt dat de kraan niet meer lekt, en als hij naar bed gaat, knipt zijn vrouw demonstratief haar nachtlampje aan. "Heb jij dat allemaal zelf gemaakt?", vraagt de man verbaasd. " Nee ", zegt de vrouw," ik heb gevraagd of de buurman het wilde doen, en dat wilde hij wel, maar dan moest ik wel en taart voor hem bakken, of met hem naar bed gaan. "En... heb je een lekkere taart voor hem gebakken"? Nu wijst de vrouw naar haar voorhoofd, en zegt: "Staat hier soms BAKKER? . . . . . . . .
Slimme vrouwen zijn gevaarlijk ! Een man belt naar huis vanuit kantoor en vertelt zijn vrouw: "Schat, er is iets tussengekomen. Ik krijg hier de kans om een week lang te gaan vissen. Die kans wil ik echt niet laten liggen. Ons team vertrekt vrijwel onmiddellijk. Zou jij mijn kleren, vismateriaal en vooral mijn blauwe zijden pyjama kunnen inpakken? Ik kom over een uurtje thuis om de spullen op te pikken. Bedankt !" Hij haast zich naar huis, grabbelt alles mee en gaat er weer als een speer vandoor. Een week later komt hij terug thuis. Zijn vrouw vraagt hem: "En ? Leuke trip gehad ?" "Oh ja, fantastisch! Maar je was vergeten mijn blauwe zijden pyjama in te pakken", antwoordt hij. "Oh nee, helemaal niet", zegt de vrouw. "Ik had die in je doos visgereedschap gestoken."
Als afsluiter enkele grappige vertalingen van een " mariage de raison": - chequesuele afwijking. - winstgevende vereniging zonder doel. - tour de chance. - l' écho de la bourse.
PS. Ik denk dat we inderdaad op dezelfde golflengte zaten Amor Fati wat die bedenking betrof. Ik ben nl ook éentje van die " tjevengeneratie" hé :( mooi woord trouwens!!): vandaar...en gelukkig bemerken we bij de jeugd dat er een kentering komt maar dat vraagt tijd hé.
Het moet niet altijd poëzie zijn die opborrelt, soms volstaat het om te verwoorden wat je voelt of ervaart. De voorbije week was een week met emoties, ongerustheid, tederheid en daarbovenop vooral drukte...Je gaat erbij nadenken...
-Al te vaak onderschatten wij de kracht van een aanraking, een glimlach, een vriendelijk woord, een luisterend oor, een kleine liefdevolle daad. Nochtans zijn het stuk voor stuk dingen die het leven een andere koers kunnen geven. Het aantal manieren om onze liefde of genegenheid voelbaar te maken is overweldigend groot. -Je kunt zo met elkaar omgaan- en ook met de natuur, ook met de dingen- dat je innerlijk onbewogen blijft. Je praat wel met mensen, je kijkt wel om je heen, maar niets of niemand raakt je echt. Je houdt afstand of heel bewust schep je afstand... Afstand kan nodig zijn, maar veel dringender is nabijheid, aanraking, ontmoeting... Wij bezitten het vermogen om teder te zijn. In onze cultuur bestaat voor dit talent jammer genoeg niet voldoende interesse, nochtans betreft het wel éen van onze belangrijkste kwaliteiten. Tederheid betekent: mensen, de natuur , de dingen in warme genegenheid hullen, in koesterende aandacht, zoals je ontroerd verliezen in de blik van die ander, je verheugen in een dier, het strelen met je ogen..of het verwonderd buigen over een steen, een bloem of het nieuwe leven dat voor je ligt. Tederheid is meer dan tact; tact is fijngevoeligheid, de bloem van de menselijke relatie. Tederheid is liefhebben met al je zinnen , de bloem van het gevoel in alle menselijke genegenheid. Tederheid is een eindeloos geheim ,dat proberen te verklaren heeft weinig zin. Ik heb deze week veel tederheid ervaren van onze kleine logeetjes hier zoveel dat al de drukte, ongerustheid, ongemakken en wanorde daarbij in het niets verdween!!! Een vermoeide maar gelukkige oma!
Ps. Wat zouden we zonder Amor Fati doen? Dat verhaal over de tarantula cactus, is wel degelijk in de running en over gans de wereld verspreid maar wetenschappelijk klopt het niet. Blijkbaar legt een tarantula haar ei onder de grond en niet in cactussen. Dit kan je gaan lezen op de volgende link :http://www.truthorfiction.com/rumors/c/cactus.htm
Hoe dan ook die beestjes krijgen nooit mijn sympathie en nu al helemaal niet meer want ze spelen met mijn " voetjes" !! ( en het zijn nochtans geen kleine!!) !
Een lereres vraagt aan een groep studenten om een lijst te maken met, volgens hen, de 7 wereldwonderen van onze tijd. Er waren enkele verschillen maar zie hier de lijst met de meeste stemmen:
De grote pyramide van Egypte De Taj Mahal De Grand Canyon Het Panama Kanaal De Empire State Building De St-Pieters Basiliek De grote muur van China
Bij het ophalen van de notities stelde de lereres vast dat 1 studente nog steeds bezig was. Ze vroeg aan het meisje:" Heb je het moeilijk om een lijst te maken?" De studente antwoordde:" Ja, een beetje. Het is moeilijk om te beslissen er zijn er zoveel." De lerares zei:" Zeg aan wat je denkt en misschien kunnen we helpen." Het meisje aarzelde en zei:" Ik denk dat de 7 wereldwonderen de volgende zijn.
Zien
Horen
Voelen
Proeven
Ruiken
Lachen
Beminnen
De klas bleef heel stil.
Die dingen zijn zo eenvoudig en gewoon dat we vergeten hoe wonderlijk ze zijn! De waardevolste dingen kunnen niet door mensen gemaakt of gebouwd worden.
Nog een fijne dag verder! En aan alle moedertjes uit het Antwerpse een dikke proficiat!
Ps. Iedereen flink gegruweld gisteren? Ik denk dat Ludovikus nog het meest trilde toen hij terugdacht aan dat lieve diertje op zijn mouw!!! Amor Fati is wat sceptisch en vraagt truth or fake? Ik kan enkel zeggen dat ik het ergens in een Engels blad gelezen heb en er niet bij stilstond of het wetenschappelijk kon. Ik griezelde teveel toen ik het las en had nu eens enorm zin om iedere bezoeker te laten meegriezelen!!!! ( slecht karakter hé!!).. Maar blijkbaar houdt toch niemand van die harige wezens . In Mexico hadden we ooit " de zwarte weduwe in huis" en sindsdien... geen spinnen meer in mijn buurt!!
Een waar verhaal vanuit de Australische quarantaine dienst van Adelaide. Een Australier en zijn familie waren op vakantie in de States en besloten een weekje Mexico erbij te nemen. De man was een hevige cactusfan en kocht daar een 1m hoge cactus! Het was een zeldzaam en duur exemplaar! Terug thuis hield de douane de cactus gedurende 3 weken in quarantaine. Uiteindelijk kreeg de man de cactus thuis en plantte hem in zijn achtertuin. Hij groeide uit tot zo'n 2hm hoog, een echte zeldzaamheid! Op een lenteavond terwijl hij zijn tuin aan het sproeien was, gaf hij ook de cactus een sproeibeurt. Tot zijn verbazing zag hij de cactus beven en schudden. Hij sproeide opnieuw en de cactus sidderde nog eens. De man belde verwonderd de gemeentedienst op en die verbond hem door met een tuindeskundige van de staat. Hij was éen van de belangrijkste cactusexperten en hij stelde hem volgende vragen : - Hoe groot is hij? Heeft hij gebloeid? Uiteindelijk stelde hij de zeer verontrustende vraag: - Is je familie in huis? De man antwoordde " ja". Daarop liet de expert onmiddellijk iedereen uit het huis halen en vroeg om in de voortuin te gaan staan. Hij zou er over 20min aankomen. 15 minuten later kwamen met loeiende sirenes 2 brandweerwagens, 2 politiewagens en een ziekenwagen het domein opgereden. Een brandweerman stapt uit en vroeg: Ben jij de man met de cactus? Ja , zei de man. Een andere brandweerman sprintte uit de wagen . Hij droeg iets dat op een space pak leek en ook een zuurstofmasker. Op zijn rug droeg hij een soort duikerstank waaraan een lange darm verbonden was. Hij ging naar de achtertuin en zette zijn vlammenwerper open en bespoot de cactus. Na een paar minuten stond de cactus er rokend en spuwend bij. Het tuinhekken was voor de helft verbrand evenals een deel van de tuin. De eigenaar stond ontsteld te zien naar de ravage toen de expert er eindelijk aankwam en een kalmerende hand op zijn schouder legde. Wat is er hier in " ' s hemelsnaam aan de hand", vroeg de eigenaar ? Ik zal het jou eens laten zien , zei de expert . Hij ging naar de verbrande cactus en nam een stuk ervan weg. De cactus was van binnen helemaal hol en gevuld met gestreepte vogeletende tarantulas . Ze hadden bijna de afmeting van twee handen. De expert legde uit dat dit soort spinnen hun eieren leggen in dat type cactus en daar dan verder broeden tot ze volwassen zijn om uit te breken. Op dat moment explodeert de cactus en ontsnappen zo'n 150 tarantulas die zich heel snel verspreiden. Het trillen wees erop dat de cactus op het ontploffen stond. Om zeker te zijn dat het huis en de omliggende huizen tarantula vrij waren, werden ze allemaal uitgerookt en werd de buurt gedurende 2 weken door de politie afgezet. En zo zagen die lieve beestjes er uit.
Voelen jullie ook de haartjes op jullie armen rechtkomen???
Stilte: Het is niet altijd zo eenvoudig als ik het hier neerpen. Iedereen weet het, maar de werkelijkheid kan soms tegenvallen zeker in de huidige maatschappij. Er is dus nog werk aan de winkel!! En nu de weergoden ook niet echt met ons zijn, staat de planning helemaal op zijn kop. Daar is maar éen remedie voor: je hoofd leegmaken!
STILTE:
Is het rustig maken in je huis Zo stil Dat je hoort dat iemand nadert En klopt aan je deur.
Is het rustig maken in je hart Geduldig zijn Dat je tijd hebt voor wie Onverwacht langskomt.
Is het rustig maken in je huis en in je hart Open staan. Dat je luisteren kan Naar wat hij je vertelt.
Is het rustig maken in het huis van je hart. Ontvankelijk zijn. Dat je je eigen plannen opzij kan zetten Om te helpen bij wat hij vragen kwam.
Hier zit ik nu voor mijn pc op een leeg blad te staren en mij af te vragen waar ik in Gods naam de volgende dagen inspiratie moet vinden!! Ik voel mij een beetje als een uitgeperste citroen want heb alles afgeschreven wat er was blijven hangen in mijn herinnering, mijn dagboek en in mijn hart en dat was blijkbaar behoorlijk wat. Het heeft zoveel diepliggende gevoelens en emoties opnieuw losgemaakt dat ik hier nu met een zekere weemoed terugdenk aan toen en niet alleen omdat we toen zoveel jonger waren (38j) !!!! Ik ben ruim een maand lang ,telkens als ik hier bezig was, terug dat jonge verliefde meisje geweest dat alles achterliet om mij met mijn liefste in het avontuur te storten. Ik veranderde dag na dag en ervaarde opnieuw de cultuurshock van toen .. Ik heb het gemis aangevoeld, de eenzaamheid, de twijfel maar ook de verwondering en de openbaring van een immens boeiend volk en zijn onvergetelijke cultuur en rijkdom. Het is alsof ik een spons was die zich onverzadigbaar volzoog met alles wat op mij afkwam. Ik besef nu dat ik ergens verliefd geworden ben op dat mooie Mexico van toen en ontzettend blij en gelukkig ben dat we dit hebben mogen beleven, niettegenstaande de moeilijke momenten. Een unieke kans in ons jonge leven die ons zomaar in de schoot werd geworpen! Dankzij mijn blog en jullie allemaal die zo trouw zijn komen meelezen, heb ik die 17 maanden terug intens beleefd. Ik heb samen met jullie gewandeld door de straten van Mexico City en met open mond gekeken naar de wrakken en eigenaardigheden, mij opnieuw klein gevoeld bij de pyramides en waar ze voor staan. Ik hotste opnieuw naar onze eerste bestemming Aguascalientes in die gevaarlijke bussen en langs die godvergeten dorpjes. Ik voelde terug de warmte en vriendschap van de lokale vriendinnen en wenste dat ik hen nog éenmaal kon spreken. Ik leerde opnieuw de taal en heb gelachen om de verwarring die ontstond omdat ik nog zo weing kon zeggen . Ik heb de Mariachi horen spelen en genoten van hun opzwepend ritme in Guadalajara en Xochimilco, de klamme hitte van Tampico voelen wegen op mijn huid, genoten van de bange maar prachtige trip over de twee Sierras. Ik heb de zweetdruppels voelen parelen in Ciudad Obregon maar genoten van de rust van de uitgestrekte stranden van Guaymas. Ik heb de fiesta's opnieuw meegemaakt, de stierengevechten nog maar eens afgekeurd en genoten van de Charros en hun amazones. Ik heb in Acapulco nog maar eens met ingehouden adem naar de duikers gekeken , rondgevaren op het azuurblauwe water en opgekeken naar de stulpjes van menige diva. Ik heb opnieuw een volk leren kennen dat zo totaal anders was en toch zo rijk omwille van zijn verleden. Ik zag ons weer staan in de vlieghaven van MC toen we eraan kwamen, emotioneel op een roetsjbaan maar anderzijds zo vol verwachting maar onmondig om te communiceren omdat we de taal niet kenden. Ik zag ons daar ook staan toen we terug vertrokken, twee jonge mensen die mekaar zo totaal anders hadden leren kennen en waarderen. Onze relatie had in 17 m een sprong van wellicht 5j overbrugd. We waren veel zelfverzekerder, stukken zelfstandiger, zoveel ervaring en belevenissen rijker en toch vervuld met een zekere weemoed om wat we achterlieten want dit afscheid was definitief.! We mogen nog 100 keer terug gaan naar Mexico, het zal nooit meer zijn zoals toen. En ik had nog zo veel meer kunnen vertellen maar het was niet nodig om alle registers op te trekken. De gevoelens en de belevenissen zitten voor altijd verankerd in mijn geheugen en in mijn hart. De essentie heb ik neergeschreven en daar draaide het allemaal om. Dank trouwe bezoekers voor de vele en lieve reacties en het meereizen en ik hoop dat jullie meegenoten hebben en dat die reis ook voor jullie een klein beetje een openbaring was. Het zal wel eventjes stilliggen voor ik aan een ander land begin. Het voelt nu aan of ik een jetlag heb!!! Maar ooit komt ook hier een vervolg op, eerst Venezuela, dan Peru en uiteindelijk Afrika: Nigeria.
Ik wil afsluiten met een doordenkertje: Als er twee wegen zijn, neem dan de moeilijke. Want op de gemakkelijke is het meestal dringen.
De tijd vloog hier voorbij ook dankzij de vele contacten. Een van de zaken die we hier bezochten was de Alvaron Presa, van waar Obregon zijn water kreeg. Het was een indrukwekkende pressa. Omdat we nu een wagen hadden , was ik veel mobieler en kon ik de omgeving afzien en rondtoeren. Het rijden viel hier reuze mee, brede straten, duidelijk aangeduid en geen overhaaste Mexicanen. Het werd een wekelijkse gewoonte om samen met ander Belgen naar de zee te trekken vooral voor de kinderen van die andere koppels was het plezant De zwanger Belgische kreeg problemen met de lever wat niet gunstig was voor haar baby, daarom ging ik haar dagelijks helpen. Zij hadden geen airco en het was er verschrikkelijk heet wat niet goed was voor de dame in kwestie. We nodigden hen dan ook regelmatig uit om 's avonds bij ons te komen eten en zaten dan in onze miniflat lekker opeen( hoe deden we het??!!) maar... bij airco en dat scheelde een slok op de borrel, zeker voor haar. Ciudad Obregon leek in niets op het Mexico dat we tot nog toe gezien hadden. Het was eerder een stad half Europees half Amerikaans. Je zag er duidelijk de invloed van de States..
Het was ergens halfweg juni toen T thuiskwam met het nieuws dat we tegen de 7e juli in België moeten staan. Lap, dat liedje duurde hier dus ook niet lang en we voelden ons hier zo goed. Het was dus uitkijken om kopers te zoeken voor onze inboedel en auto en om ons weer eens stilaan klaar te maken voor een vertrek richting België. Wat er dan met ons zou gebeuren , wisten we niet. Zo houdt men er de spanning in zeker???
Intussen brak de tijd aan dat onze Belgische dame moest bevallen. We namen haar dochterje van 3 mee met ons en de volgende dag had ze er een zusje bij. Na een drietal dagen mocht het moedertje naar huis en ging ik elke dag langs om haar te helpen want bij die hitte was het niet te doen. Maar de pasgeboren baby regeerde slecht op de hitte. Er moest dringend een oplossing uit de bus komen We werden gevraagd om " peetje en meetje lap" te zijn van de kleine. Een Westvlaamse gewoonte waarbij twee mensen het voorlopige peter en meterschap op zich nemen. We waren fier hoor! Maar er moest dringend iets gedaan worden aan het uitdrogingsprobleem van ons petekind. Omdat wij toch over een 2tal weken naar België zouden afreizen , stelden we voor om bij ons in te trekken. Zij konden daarna hier blijven wonen en hun huis opzeggen. Hoe we dat daar 2 weken uitgehouden hebben , is nu nog een raadsel? De nieuwbakken ouders en hun oudste sliepen in ons bed. De baby in een kist van het werk die omgebouwd was tot bedje en wij sliepen in de zetel van ons zithoekje die gelukkig als bed kon uitgezet worden . Wij geraakten amper in of uit het bed. Een hilarisch, hectische bedoening maar het was de enige goede oplossing voor moeder en kind en wij hadden er vrienden voor het leven bij. Jammer genoeg is de dame in kwestie intussen al bijna 10j gestorven!!! En zo kwam er een einde aan onze eerste buitenlandse trip.
Op maandag 28/06/1971 vlogen we vanuit Obregon naar Mexico city. We boekten een hotel en op dinsdagmorgen meldden we ons bij de firma aan. Alles werd vlug afgehandeld en we kregen de dag vrij om nog éen en ander te bezoeken. Dat heb ik in het begin al beschreven. We aten bij het jong koppeltje dat met ons mee opgekomen was en nog steeds in MC verbleef. Een kist met onze persoonlijke spullen was al vanuit Obregon verstuurd maar toch hadden we nog 10 kg overgewicht. Via Montreal vlogen we terug naar huis en de ontvangst in de vlieghaven was enorm. De ganse familie stond er ons op te wachten op de schoolgaande jeugd na! Het was een warm en emotioneel weerzien dat nog emotioneler werd toen we vernamen dat mijn grootmoeder overleden was en dat we 4 dagen te laat waren om afscheid te nemen. De begrafenis was uitgesteld opdat wij er zouden kunnen bijzijn! Zo'n thuiskomst zet natuurlijk een domper op de vreugde. Spijtig dat we haar niet even hadden kunnen zien om te vertellen over wat we beleefd hadden.
Op het werk vernam T dat hij een opleiding kreeg en een cursus daarover moest opstellen om dan vanaf october in Venezuela les te geven over het nieuwe systeem dat ze daar wilden opstarten! We bleven dus een 3tal maanden in België ( Antwerpen, een nieuw " buitenland" voor mij want kende er niets of niemand en tot mijn schande moet ik bekennen dat er nog heel veel is in Antwerpen dat ik zou moeten leren kennen!!!!). Het deed deugd en toch.. we keken al uit naar ons volgende avontuur. Ik zal jullie daar ooit ook wel over vertellen.
Ik hoop dat iedere trouwe bezoeker mee genoten heeft van ons avontuur dat ik zo echt en getrouw mogelijk heb proberen te schetsen. Het heeft mij in ieder geval veel deugd gedaan om alles opnieuw te beleven zowel de schone als de moeilijke momenten. Mexico, land van onze honeymoon, je neemt een heel innige plaats in in ons hart. We vergeten dat avontuur nooit meer!! En was het allemaal de moeite waard ? ABSOLUUT! Zouden wij het niettegenstaande overdoen? JA!
Ciudad Obregon was een zeer vruchtbaar gebied, het was de graanschuur van Mexico. In de omliggende bergen had men een grote stuwdam gebouwd die de stad voorzag van water en electriciteit en van waaruit via kanalen de immense graanakkers bevloeid werden. De landbouwbedrijven waren zo groot dat de eigenaars met kleine vliegtuigjes hun akkers gingen keuren. We hebben daar via een zendamateur (hoe kan het anders) de kans gehad om eens mee te vliegen over zo'n domein, indrukwekkend!!!!.Op de slide zien jullie zo'n velden en ook het typische standbeeld van de Yaqui indiaan dat pronkte aan de ingang van de stad.( bemerkte dat ik hem al getoond had maar had geen zin om de slide opnieuw te maken dus bekijk die dappere kerel nog maar eens!)
Wat mij hier opviel was de hartelijkheid van de andere Belgen. De volgende dag werden we weer uitgenodigd om bij een koppel te gaan eten en meteen werd er voorgesteld om de volgende dag samen te gaan winkelen en zo de supermarkt te kennen. Ik leerde de vrouwen daar brood bakken en we hielpen mekaar zoveel het kon en binnen de kortste keer waren we ingeburgerd. Intussen was het al 1 maart en mijn verjaardag en precies op tijd kwamen de nagestuurde brieven van Tampico toe. In ciudad Obregon waren tamelijk veel schorpioenen en af en toe moesten de huizen uitgerookt worden. Dat was ook zo bij een Belgisch koppel en daardoor mocht ik babysit spelen op hun 4m oude dochtertje. Een aangename ervaring die iets bij mij " losmaakte"!!! En zo gingen de dagen voorbij. T. hield zich 's avonds bezig met het herstellen van de radio's van een paar Belgen en die in onze auto, ik met het lezen van de vele boeken die ze hier bijeengekocht hadden, TV hadden we hier niet. Het werd zo wat een gewoonte dat ik langs hier en langs daar brood ging bakken , ik kon altijd bij iemand mijn was meebrengen want bij ons was er absoluut geen plaats voor een wasmachine en zo was er weinig tijd om te " piekeren". Intussen had ik al brieven ontvangen van mijn 2 Mexicaanse vriendinnen uit Agus. Oei, nu zou ik in het spaans moeten terugschrijven. Dat werd een hele opgave want ik wilde die brieven ook grammaticaal zo juist mogelijk hebben dus.. weeral een namiddag voorbij!! Intussen had ik via een Belgische vrouw die daar ter plaatse bevallen was een Mexicaanse dame leren kennen nl de echtgenote van haar gynaecoloog, een sympathieke dame die echt geïnteresseerd was in onze manier van leven, eten enz. Ben bij haar ook een brood gaan bakken en leerde haar hoe " soezen" en "croquetten " te maken. Dat kende ze niet en het viel heel erg in de smaak. Mijn " bak- en kookkunst" werd stilaan alom bekend want éen van die Belgische nodigde haar Mexicaanse buurvrouwen uit om te komen zien en zo bleef ik aan de slag. Had verdorie mij " roeping" gemist!! ! Maar zo kreeg ik contacten en waren we weer vertrokken in de mallemolen van elke dag. Ik voelde mij hier even goed als in Aguas want het sociale contact was er en dat scheelt heel wat. Maar de hitte was hier soms echt niet te harden en dat was nefast voor T zijn buik dus kreeg hij opnieuw klachten. Ik hield mijn hart al vast en zag ons nog eens in het ziekenhuis. Maar gelukkig liep het deze keer niet zo'n vaart en kwam hij er met een flinke diarree vanaf! Natuurlijk had mijn ventje intussen weeral een antenne van een zendamateur gezien en ... namen we contact op. Een heel sympathieke man , landeigenaar van heel wat graanvelden en hij was het die ons eens zou meenemen op een vlucht over zijn domein!! In de weekends gingen we gewoonlijk met nog twee koppels naar het strand ( Guaymas) op zo'n 150km N waarts maar dat legden we in een goed uur af want er was hier geen verkeer. Intussen was het al april en kwamen er een paar verlofdagen aan. We besloten om met drie koppels naar Mazatlan te reizen voor een 5tal dagen. De sfeer zat er goed in, het was echt een gezellige bende en we keken er al naar uit. Op 6/04//71 vertrokken we rond 13:30 u met drie koppels in 2 auto's!!! Rond 22 u kwamen we aan in Mazatlan! Daar wachtte ons een onaangename verrassing , alle hotels waren volboekt! De enen wilden terug, de anderen verder rijden maar wij vonden het niet optimaal om in het donker te rijden , hadden al wat ervaring hiermee door onze trip naar Obregon. Dus stelden we voor om in de auto's te blijven slapen. De ruimte werd verdeeld en ergens langs de weg in ' the middle of nowhere" hebben we zo goed en zo kwaad als het kon, geslapen. Eén van de vrouwen was zwanger en kreeg de chauffeurszetel die platgelegd werd voor haar, daardoor was de rest van de ruimte heel beperkt!! Maar we sliepen toch wat en op zich was het een heel avontuur. De volgende dag was iedereen vroeg wakker. De meegebrachte picknick of wat er van over was, werd verdeeld en na wat beraadslagen besloten we door te rijden naar Guadalajara. Wij hadden het wel al gezien maar de anderen niet en nu was het in compleet ander gezelschap dus .. het zou wel lukken! Rond 16:30 kwamen we aan en zochten direct een hotel. Deze keer hadden we meer geluken we waren we allemaal aan slapen toe. De volgende dag leidden we ons groepje naar de plekjes die wij al bezocht hadden , boottochtje inclus en het waren heerlijke ontspannen dagen! Op zaterdag keren we via Mazatlan ( nog eens) naar Obregon terug . Deze keer hadden we wel slaapgelegenheid en zelfs een zwembad ter beschikking! Wat een luxe na onze avonturentocht . Tevreden over onze trip keerden we dan uiteindelijk huiswaarts , moe, vol muggenbeten van de boottocht in Tlaquepaque met nog wat aangekochte eigenaardigheden maar het was een prima trip geweest in prima gezelschap!
Eerst wat achtergrondinfo over Ciudad Obregon. Obregón is ontstaan als spoorwegstation in 1907 en formeel gesticht in 1928 en is daarmee een van de jongste steden in Mexico. De stad is genoemd naar de in 1928 vermoorde president Álvaro Obregón. De stad is gelegen in de vallei van de Río Yaqui, ( vandaar ook de naam van de plaatselijke indianen Yaquis) en is éen van de vruchtbaarste gebieden van Mexico. Misschien doet het wenkbrouwen fronsen omdat het eerder een heel droge woestijnachtige streek lijkt, maar later meer hierover.
Op de foto zien jullie een afbeelding van een dansende Yaqui. Dat was het symbool van Ciudad Obregon en opgericht in 1966. Het stelt de dans van het wild voor. Yaquis identificeerden zich sterk met de natuur. Voor hen was het leven en de dood van de dieren iets heiligs. Hier zie je de dans van het hert en die eindigde met de dood ervan. Bij feestdagen werd die dans ook uitgevoerd begeleid met typische Yaqui instrumenten. Nog iets typisch aan de stad was dat er geen enkele bocht in lag. De straten stonden allemaal loodrecht op elkaar en waren kaarsrecht. Ongezien!! We zaten op zo'n 500 km van Los Angeles en we hoopten dat te kunnen bezoeken. Op de slide krijgen jullie nog eens een paar dia's van de route die we over de twee Sierra's gevolgd hebben. Wat wij het frappants vonden was dat er plots zomaar uit het niets, want nergens waren huizen te bespeuren, ergens langs de weg een Mexicaan stond te wachten, waarop??? In de bergen vonden we kleine krotjes waar je wat fruit of drank kon kopen .
Terug naar ons " stulpje"!! De volgende dag begon ik met de muren en de paar meubeltjes die in ons app.tje stonden af te wassen ( was geen overdreven luxe!!) !! Je houdt het niet voor mogelijk dat dit zo verhuurd werd. Het was echt nodig!!!! De firma trok zich qua huisvesting niets aan. We kregen een vergoeding en moesten het daarmee stellen. Je had dus( binnen bepaalde normen) de luxe die je zelf wilde, maar hier was er geen alternatief!! T kwam tegen 7u thuis en hielp mij met het uitleggen van ons gerief. Doodop vielen we in ons bed en hoe zielig het app. ook was we sliepen als 2 roosjes.
We hadden zoveel dia's over onze trip dat ik echt heb moeten " grasduinen". ik geef nog een lading zodat jullie min of meer een idee hebben van onze fantastische trip. Misschien begrijpen jullie dan waarom we voor die verplaatsing kozen!!
PS. Ja Musje en Bojako, ik begrijp jullie bedenking wij hadden ook gedacht dat de huisvesting een zaak van de firma was, zeker bij zo'n grote firma. Bij het tekenen van ons 5 jarig contract buitenland werd er veel beloofd dat niet op papier stond!!!! Maar je mag niet vergeten dat alles zich afspeelde begin van de jaren '70 en dat wij allemaal jonge mensen waren uit de oorlogse of naoorlogse periode zonder de materiële luxe van de hedendaagse jeugd. Het is maar jaren later en zoveel ervaring rijker dat wij " durfden" op ons strepen staan. En wat die verplaatsing betreft dat was onze eigen keuze hoor. Wij moesten op maandag ter plaatse zijn en hadden recht op 1 dag om dat per vliegtuig te doen. Maar wij wilden zoveel mogelijk zien van Mexico ,blijkbaar toch dat tikkeltje avontuur in ons ??! Wij konden vaak veel meer rekenen op collega's dan op de firma maar ja we zaten allemaal in hetzelfde schuitje hé!! Ook dat was een kant van de medaille die we erbij moesten nemen en waar het thuisfront zich geen idee van kon vormen omdat we het ook niet allemaal vertelden!! Nu zouden we de kleine lettertjes wel laten opnemen in ons contract maar omdat we de ervaring opgedaan hebben en zoveel jaren later. Onder dezelfde omstandigheden van toen zouden ze nu nooit nog jonge mensen vinden om " op te trekken"! Maar zie eens, we hebben het overleefd, dragen het nog met ons mee als een onvergetelijke herinnering en niemand neemt ons die belevenissen nog af!
BEDANKT AAN DE BEZOEKER DIE VANNACHT MIJN MUZIEKLIJST ERAF GEGOOID HEEFT!! TOF!
Straks worden de Olympische Spelen met veel glitter, muziek en symboliek op gang geschoten. Men zal er weer alle registers met supperlatieven opentrekken om de ceremonie te loven want we moeten er niet aan twijfelen dat China er een imagoshow van zal maken. Onder het motto "one world one dream" zal China aan gans de wereld laten zien hoe fantastisch het wel is.We werden de laatste wekend overrompeld met krantenartikels, tv reportages en documentaires over dit immense land. China wil de rest van de wereld inpakken, imponeren en overbluffen en mocht je eraan twijfelen , nog eens aantonen dat het bouwt aan zijn eigen versie van " the American" dream. Dat 2008 de best georganiseerde spelen aller tijden zullen worden , staat nu al vast. Alleen het beste is goed genoeg en daarvoor zijn ze zeer ver gegaan. Er was geld, veel geld om de wereld in te palmen! Niet alleen de verpakking van 2008 zal tellen maar vooral de inhoud. De uitdaging is niet min, China wil van zijn negatief imago af. Maar of het daarin zal slagen, is maar de vraag. Ik weet niet of jullie gisterenavond naar koppen gekeken hebben? Het waren schrijnende beelden die we zagen van een keihard sportsysteem. Van jongs af worden kinderen onderworpen aan een haast onmenselijk trainingsregime waar voor tranen en kind zijn geen plaats is. Het is voor veel plattelandskinderen de enige manier om zich uit de armoede te werken, maar weinigen zijn uitverkoren!! Het stootte vaak tegen de borst als je zag hoe ze met die kinderen omgingen. Maar in China moet alles snel gaan. Ze doen knip met de vingers en er moet daar een olympisch kampioen staan. Ze vergeten echter dat een topatleet klaarstomen een langetermijnproces is. China lijkt nu en oase van bloemen, netheid en discipline zelfs het weer proberen ze te manipuleren. De vervuiling wordt tegen gegaan, ieder protest in de kiem gesmoord. Maar TV beelden lieten ons al langer het echte China zien , van zijn prachtige natuur maar ook zijn armoede , ellende en eeuwenoude tradities en onderdrukking en streng regime. Na de spelen zullen ze in ieder geval éen medaille overhouden: die van het vervuilendste land ter wereld!! En in die heksenketen nemen 96 Begisch atleten deel en wordt stiekem gehoopt dat ze met minstens 3 medailles terug komen. We zullen dus weer eens supporteren zeker? Zagen jullie ook dat Google zelfs zijn logo aanpastte? Draaien jullie ook mee in die heksenketen of geen interesse? Ik vrees dat ik wel een paar uurtjes minder zal slapen in de komende weken . Het is maar te hopen dat ik mijn enthousiasme kan intomen en niet te luid meesupporter kwestie van de slapenden hier niet wakker te roepen!! Tot op de openingsceremonie ? Jij kijkt toch ook ??We kunnen misschien coconen in het" birdsnest"!!!
We waren tot laat in de nacht bezig geweest om klaar te geraken. T was ook nog vlug met de auto naar de garage geweest om de olie te laten vervangen en om een paar wisselstukjes ( zoals riemen, bougies enz) aan te schaffen want zo'n trip door zo'n godvergeten bergen dan moet men zich wat voorzien op onverwachte pannes!!! De zaterdag stonden we vroeg op , rekenden af met de eigenaar , snel nog even langs de bank en tot bij de collega en om 11u waren we startklaar. Het eerste stuk nam ik voor mijn rekening want ik had geen zin om later op de dag in de schemering door de bergen te rijden! Dat gaf T de kans om volop foto's te trekken van de Sierra Madre Oriental ( de oostenlijke bergketen dwars door Mexico).We geraakten zonder problemen tot in Zacatecas ( hoofdstad van de gelijknamige staat, ligt op 2495 m hoogte op de hellingen van de Caro de la Bufa) waar we overnachtten . De stad werd gekenmerkt door smalle, bochtige straten en witte huizen met platte daken. Meer hebben we er ook niet van gezien. We hadden hier en daar eventjes gestopt om foto's te maken en snel iets te eten. Brr wat was het koud in de bergen, vooral door de gure wind.
De volgende dag stonden we al om 5:00u op en om 6u waren we weeral de baan op om via Durango naar Mazatlan te rijden . Aanvankelijk volgden we een autobus zodat we geen routeproblemen hadden. Vanaf Durango (Stad in Mexico, hoofdstad van de gelijknamige staat, op 1920 m hoogte in de Sierra Madre Occidental= westelijke bergketen), werd het te gevaarlijk om de bus te blijven volgen . We reden zeker 2 à 3u bergen op en af op zo'n 2000 à 3000 m hoogte. De omgeving was adembenemend mooi alleen de wegen waren barslecht en het bleef uitkijken geblazen. Dan reden we zo'n 3 u bergaf naar Mazaltlan.( is een stad in de MexicaansedeelstaatSinaloa en ligt aan de kust van de Golf van Californië ). Niet goed voor de remmen!! Daar waren de karnavalfeesten al aan de gang zodat we geen logeerplaats meer vonden. We schoten nog een paar foto's en besloten naar de volgende stad door te rijden nl Culiacan (op 260 km). Dit is een gemeente in de MexicaansedeelstaatSinaloa. Dat maakte dat we in 't totaal een rit van 13 u achter de rug hadden. Het kwam er nu op aan zo snel mogelijk een bed te vinden. Wellicht door de vermoeidheid had T een verboden weg ingeslagen en dat voor de neus van een agent. Gevolg rijbewijs tonen , discussie van jewelste en een boete. Ik deed teken aan T om hem wat geld te geven. Die kerel had dat nogal snel door en de 20 peso werd snel geruild tegen ons rijbewijs en .. wegwezen was de boodschap! We namen het eerste hotelleke dat we tegen kwamen. Een onooglijk klein ding met een paar slaapkamers langs de weg gelegen. Ik geloof niet dat ik daar nu nog zou durven gaan slapen!! Omdat de buurt er niet erg veilig uitzag, namen we onze bagage en boordpapieren mee in de piepkleine slaapkamer ( hoewel, die papieren waren de laatste reden om geen auto te stelen!). Ik heb geen inspectie gehouden op properheid en onveilige diertjes. De deur kon afgesloten worden , we hadden een bed en iets wat op en douche leek en dat was alles wat we op dat moment nodig hadden!! We hebben in die periode buitenland toch enorm lveel keer moeten relativeren maar we saren waren jong dus nog zo plooibaar!!
Op maandag restte ons nog slechts 445 km tot aan Ciudad Obregon. We begonnen eraan met veel moed en op een prima baan! Dat laatste veranderde nogal snel want de baan was nog in aanbouw en ging verder langs zanderige wegen, en kasseien als men dat zo noemen kon. De laatste 200 km reden we door een verlaten "struik-woestijn" streek. Nergens was enig huis te bespeuren, enkel droge struiken en cactussen. Een echt arme streek! Hier en daar had men rond een waterput een watermolen geplaatst en daarrond woonden dan een paar mensen. Hun krotten waren de ellendigste die we tot nu toe gezien hadden. Hieronder zien jullie de afgelegde route over de twee sierra's.
Uiteindelijk kwamen we rond 13:45u aan in Obregon. We reden onmiddellijk naar het werk om info qua woongelegenheid te verzamelen. Daar vernamen we dat het hier erg gesteld was met vrije app.. Het toeristencentrum wist te vertellen dat er maar 1 app meer ter beschikking was , dus veel keus hadden we niet en met een klein hartje gingen we zien. Het was mini, mini amper 8 x 4 m een klein keukentje waar je amper met twee in kon, een slaapkamer plus iets wat op een badkamer geleek en een zitkamertje van 4 op 2m met enkel een zetel in als zithoek!!! Maar gas , water en electriciteit waren inbegrepen en .. we hadden airco wat hier van levensbelang was want het was er heel warm!! We namen het. Ik zou de volgende dag de boel wel opkuisen, dus zochten we een hotel ( wat ook al een probleem was ) en gingen eten bij belgen.
Eén belangrijke plaats waar op broeierige avonden de stad tot leven kwam in Tampico was de Plaza de la libertad. De Plaza de Armas was rustiger. Daar vonden we ook de kathedraal Santa Iglesia met zijn stilaan vertrouwde bouwstijl. Natuurlijk was er ook de haven en daarmee hadden we ook het belangrijkste van Tampico gezien. Hier nog een paar foto's van de stad met zijn altijd typisch Mexicaanse kathedralen en plaza's. Meteen hebben jullie ook een zicht op ons motel. We sliepen boven en leefden beneden! We moesten altijd via de buitentrap naar ons slaapkamer, dat was niet erg handig!!
Ik zegde reeds dat we naar het strand Miramar geweest waren om van de zee te genieten. Daar was ook een vuurtoren om de schepen door het kanaal van de rio Panuco te loodsen. Miramar was een uitgestrekt, meestal verlaten strand met prachtig wit zand en aangename golven die voor de nodige afkoeling en pret zorgden. De slide geeft jullie oa ook hier een zicht op. Maar we hadden teveel van de zon en de zee genoten en waren allebei serieus verbrand. Zelfs de Mexicanen die mee waren , hadden een verbrande rug en dat wil wat zeggen!! We konden de volgende dagen bijna geen kleren verdragen en dat was een probleem voor T want op het werk was er airco en hij moest wel iets degelijks aantrekken!! Slapen was zelfs een echte marteling. Gelukkig hadden we een kingsize bed!! Na een paar dagen konden we zelfs beginnen met de velletjes van elkaars rug te trekken. Die Mexicaanse zon was hier blijkbaar heviger dan in Aguas!
Terwijl wij hier toch in de buurt van een haven waren, besloten we een deel van de souvenirs per boot op te sturen want met het vliegtuig zou het een dure zaak worden! T had een grote kist van het werk op de kop kunnen tikken en nu konden we alles inladen. Terwijl we daarmee bezig waren, zagen we opeens een schorpioen in de slaapkamer.
Wij haalden er de eigenaar bij omdat we niet wisten of het beestje gevaarlijk was. Jullie mogen meegenieten van dat prachtexemplaar!!
Hij vertelde ons dat ze altijd minstens met twee zijn en of we de andere al gezien hadden?!!! Neen, dus ... paniek!!! Ons bed en slaapkamer werden ondersteboven gegooid, maar dat tweede beest was nergens te bespeuren. Ik kan jullie verzekeren dat we een paar nachten niet rustig geslapen hebben en deze keer zaten die verbrande lichaamsdelen er voor niets tussen!!. Ik heb ze in België wel verteld dat ze moesten oppassen bij het openen van de kist, stel dat het beest daarin zat en nog leefde!!! Dat zullen ze graag gehoord hebben . We hebben nog af en toe van die gezellige beestjes gezien rond het motel. Ik kon ze daar van dichtbij bestuderen en erg schattig vond ik ze toch niet hoor!! Intussen wisten we al dat we weldra naar een andere plek moesten want het probleem ter plekke was zo goed als opgelost. Onze volgende bestemming was Ciudad Obregon, zo'n 2000 km ten NW van Tampico op een 500 km van de grens met de States! De donderdag 18/2 wisten we nog niet wanneer we zouden vertrekken, dus nodigde ik die andere Belg uit voor een etentje. Het werd een gezellige avond niettegenstaande onze beperkte ruimte en we zouden dat nog wel eens overdoen... Op vrijdag komt T om 18u thuis en wist te vertellen dat we de volgende maandag in Obregon moesten staan kwestie van te zorgen dat de verrassingen niet uit de lucht waren!!!! We konden met het vliegtuig maar wat dan met de auto? Het was dus weer heel even paniek maar een mens leert snel hoor dus schoten we direct in gang en maakten we alles klaar om de volgende morgen per auto de trip aan te vangen!!!! Op naar lokatie 3!
Op zaterdag ging T. nog even langs het werk want er moest nog dringend éen en ander overgedragen worden. In de namiddag reden we dan naar Léon om nog snel schoenen te kopen en meteen de auto te testen over een redelijke afstand want er waren een paar nieuwe onderdelen geplaatst en T. wilde die even" roderen".. 's Avonds kwamen een paar Belgen afscheid nemen en kregen we 2 LPs met typische Mexicaanse muziek. We bleven nog gezellig napraten tot 3u in de nacht!! Op zondagmorgen hadden we ons laatste radiocontact met België, ook dat zouden we missen! In de namiddag was het inpakken en inladen want morgen was de big day!
TAMPICO
hier een paar foto's die we onderweg namen. De volgende keer meer!
De havenstad Tampico werd in 1522 gesticht door Gonzales de Sandoval. In de 17e eeuw werd de stad door piraten geplunderd en in 1823 weer opgebouwd. In 1901 werd er olie ontdekt en vanaf dan begon er een periode van welvaart , gebaseerd op de raffinaderij bij Rio Panuco.
We waren vroeg uit de veren en om 8u waren we de baan op om zo'n 400 km af te leggen. Tot aan Rio Verde reden we door de bergen in een dikke mist! Dat was een zwaar stuk! Daarna ging het steeds dalend tot aan Tampico en om 14.25u kwamen we zonder ongelukken in Tampico aan! We gingen direct naar het toeristencentrum op zoek naar een woonst voor een goeie maand. We kregen een adres van een club maar daar was alles volzet. We checkten ook bij twee motels en bij het tweede vonden we nog iets. Het was klein maar juist geschikt voor ons twee, éen slaapkamer met badkamer en een keukentje met zithoek. Voordeel was dat hier electriciteit , water, lakens en handdoeken inbegrepen waren wat al veel " wassen" minder was! Het motel werd gerund door een Amerikaan en van hem kregen we een stadsplan en zo konden we 's avonds zelfs al even het strand verkennen. De eerste indruk van de stad was positief, dus het zou wel meevallen. T. vertrok de volgende dag vroeg naar het werk maar in de namiddag kwam hij samen met zijn collega mij oppikken om even tot bij hen te gaan. Daar maakte ik kennis met zijn vrouw en hun 2 zoontjes. In een motel worden de kamers door personeel onderhouden dus zat ik er maar wat bij. Daarom besloot ik de volgende dag te voet naar het centrum te trekken om wat inkopen te doen, zo ging de tijd sneller.T was met de auto naar het werk want dat lag niet in de buurt. Mijn wandeling in die plakkerige hitte viel niet mee. Vermits we hier dicht tegen de Golf van Mexico zaten was het een totaal ander klimaat dan in Aguas dat hoger lag! In de namiddag besloot ik rustig een boek lezen ergens in de schaduw rond het motel. Mijn ventje kwam op een "normale" tijd thuis en zo konden we samen ons zithoekje wat gezellig maken. En dat was zo het verslag van de komende dagen. Veel viel hier niet te beleven en omdat we maar kort zouden blijven, deed ik ook de moeite niet om veel contacten te leggen. Het weekend kwam er aan en ... we zouden voor het eerst sinds we in Mexico waren een gans weekend samen doorbrengen ( zonder werk)!! Zo vloog ( of kroop!!) de tijd. Het weekend daarop spraken we af met 2 Mexicanen van het werk om naar zee te gaan in Ciudad Madera op zo'n 20 min rijden met de auto. Op zondag (24/01/71) waren we welgeteld 1 jaar in Mexico. Wat achter ons lag, was goed geweest niettegenstaande de soms moeilijk momenten en we konden nu al uitkijken naar ons verlof in de zomer!! T. had intussen al gezien dat er in de buurt van het motel een zendamateur woonde ( die mannen hebben oog voor antennes!!!) en we zouden eens contact opnemen. Het was een wat oudere Mexicaan die gehuwd was met een Amerikaanse. Hij was niet echt actief als zendamateur maar stelde wel zijn installatie ter beschikking. ( tussen echte zendamateurs bestaat er zo'n typische band!) Wij hoopten zo België terug te contacteren. Helaas bleek zijn toestel bijlange niet zo goed te zijn als dat van Pedro in Aguas, zodat wij geen signaal van België doorkregen. Maar via hem ontmoetten we wel een andere zendamateur en bij hem konden we wel contact krijgen met België! Gelukkig waren er nog Amerikanen in ons motel zodat ik overdag wel met iemand kon praten want voor de rest was er niet veel of beter helemaal niets te beleven! In die tijd mochten in Mexico de vrouwen niet binnen in een bar. Maar twee Mexicaanse collega's van T. kenden een " Ladies bar" waar ook vrouwen binnen mochten. Zo konden we toch nog een stapje in de wereld zetten en een dansje wagen. Wat een luxe na Aguas? Dat bestond daar niet!!! Ik begon wel de brieven vanuit België te missen . Want het duurde een tijdje voor onze brieven nagestuurd werden en op het nieuwe adres hadden we nog niets ontvangen. We reden éen van de volgende weekend nog eens terug naar Aguas om onze schulden ( water en electr.) met de vroeger huisbaas af te rekenen en nog eens alle bekenden te bezoeken. Ons " Opellitootje" deed het prima en dat dankten we vooral aan Pedro die erop toegezien had dat ze ons geen kat in de zak verkochten!!
ps. Mensen als jullie willen snoepen van "een torta de corona "ga dan eens bij de reacties van gisteren zien. Amor Fati laat iedereen watertanden!!!Hmmmm lekker!!!
En zo liep het jaar stilaan op zijn einde. Kerst -en Nieuwjaar vierden we samen met twee andere koppeltjes en enkele vrijgezelen. Kerst bij ons en Nieuwjaar bij andere Belgen. Kerstavond was best gezellig hoewel het even wennen was aan de kerstboom bij 30° of meer!!!! Nieuwjaarsavond viel enigszins in het water omdat een paar mannen doodop waren. Door omstandigheden konden bepaalde werken en testen pas 's nachts gebeuren en toen er ook nog een paar uur in de namiddag en ook op zondagvoormiddag moest gewerkt worden, zaten de meesten op hun tandvlees!! Jullie mogen niet vergeten dat de hitte overdag niet erg bevorderlijk was voor een goede slaap overdag! Het was dus een heel kalme oudejaarsavond .... Maar we hadden ons eerste jaar overleefd, de aanpassing was een feit en samen redden we het meer dan behoorlijk! . Driekoningen vieren de Mexicanen met een speciale taart: "La corona de los Reyes", =de kroon van de koningen. Die was overal op straat te koop !!!!!!Dat kon omdat taarten hier met een suikerlaag afgewerkt werden en zo beter bewaarden. Spijtig dat ik er geen foto van heb! 'Middags kwam T. thuis met verrassend nieuws. We zouden eind januari naar Ciudad Obregon vertrekken. Er waren daar mensen tekort om een project tijdig af te krijgen en wij hadden geen kinderen vandaar... De stad lag op 1390 km ten NW van Aguascalientes!! Dat moest even bezinken zowel bij mij als bij hem!! Als de eerste emotie verwerkt was, besloten we van uit te zien naar een tweedehandse auto om al onze aangekochte spullen en bagage mee te krijgen! De volgende dag regende het voor het eerst na 3maanden van droogte!! Paste een beetje bij de stemming!! Ik vertelde mijn Mexicaanse "vriendinnen" dat we straks overgeplaats werden. Sylvia raadde ons af om en auto te kopen omdat de wegen naar Obregon niet veilig waren. Wij konden ons spullen in een kist bij hen onderbrengen en later terug ophalen . Ik vond het een prachtig voorstel en mijn enthousiasme om een auto aan te schaffen was fel verminderd. Maar T. weerlegde de argumenten en op zaterdag gingen we samen met Pedro eens zien wat er binnen ons budget te koop was! Na wat navraag en kijken viel ons oog op een " Opel 65". Wel een serieuse hap uit ons budget maar we vonden het een geschikte en tamelijk grote wagen. Een "Opelito" = Opelletje noemde Pedro de wagen!!. Maar ja hij reed met zo'n grote Amerikaanse slee dus was het maar normaal dat hij ons bakske maar " gewoontjes" vond. Maar wij waren er heel blij mee en zo bereidden we ons stilaan voor op een nieuw afscheid. Ik begon reeds hier en daar spullen te verzamelen en in te pakken zodat het straks vlot zou verlopen. We hadden al wat info verzameld over Ciudad Obregon en ons ingestel op een verblijf daar als T. een paar dagen later thuiskwam met het bericht dat we de volgende week moesten vertrekken naar Tampico ( ligt aan de golf van Mexico). Ze zaten daar met een serieus probleem dat dringend moest opgelost worden. Mijn reactie: "Hé hoge pieten make up your minds"!!!! Nu moest het wel opeens heel snel gaan. Wij hadden nog niet alle papieren in orde voor de auto en dan was het nog lopen om een licentie te krijgen om met de auto te rijden. Met mijn Mexicaanse contacten geraakte ik rapper bij de juiste instanties want T. had daar geen tijd voor! Dankzij Pedro en zijn relaties kregen we zonder test of examen een rijverguning voor 2 jaar op basis van ons internationaal rijbewijs! Dat was nu eens geluk hebben!! Pedro was ook de persoon die ons hielp aan de nodige verzekering. Wij wilden niet op zijn " Mexicaans" rijden. Ik profiteerde ervan om snel nog alles te wassen want straks zou ik het weer met de hand moeten doen want een wasmachine sleur je niet mee hé!!!! De afsluiting van water en electriciteit regelde ik met onze huisbaas. We zouden op een weekend eens terugkomen om af te rekenen! Op vrijdag 15/01/1971 namen we afscheid van iedereen. We hadden bijna een jaar in Aguascalientes gewoond. Mijn nieuwe vriendinnen wilden graag dat ik contact hield en eerlijk gezegd, het was weer eens een " tranerig" afscheid langs alle kanten!! God wat heb ik toch gesnotterd in al die jaren als ik het zo bezie!!! Adios Aguascalientes, amigos , amigas hasta.... En wij zetten onze Odysse verder!!
PS. Pazke had een opmerking bij die cempasuchil. Ik meen mij te herinneren dat het Afrikaantjes waren die men gebruikte. Ben op Google gaan zoeken en de foto op de blog klopt hoor, alleen zeggen ze daar " een soort goudsbloem" en dat kan voor verwarring zorgen. Dus naar de letter heb jij dan gelijk Pazke. Heb het dus op de blog wat aangepast !! Maar hoe dan ook , het was mooi hoor Pazke en wat die kippen betreft, dat wist ik niet , moet dat even nagaan of daar iets van in mijn dagboek staat, want daar vind ik mijn inspiratie samen met de harde schijf in mijn bovenkamer. We (ik) hebben alles blijkbaar zo intens beleefd dat het niet meer uit het geheugen weg te krijgen is. Ik had ook tijd zat om alles in mij op te nemen!! Eigenaardig maar van Venezuela is veel minder overgebleven, maar dat is voor ( much) later!! Dat is nu juist het toffe aan jullie reacties dat ik zie dat jullie echt meegaan op reis!
Intussen naderde November. 1 November en Allerzielen waren voor de Mexicanen twee heel speciale dagen. Volgens de Mexicaanse traditie wordt er van de doden verwacht dat ze de levenden bezoeken en hun speciale gasten zijn voor die avond. Het is een combinatie van Prehispanische Indiaanse gebruiken en katholieke tradities van het middeleeuwse Spanje. Men gelooft dat op 1 november de zielen van alle overleden kinderen terug komen naar huis en op 2 november komen de zielen van de volwassenen ook terug. Op 1 november worden er kaarsen en wierook aangestoken om de weg naar het familiealtaar te verlichten. Op veel plaatsen maken families een pad van goudsbloemblaadjes van de straat naar het familiealtaar, zodat de zielen de weg kunnen vinden. Dit is altijd een blijde gebeurtenis omdat de Mexicanen geloven dat de doden de levenden ieder jaar bezoeken op die dag. Men viert de dag door het kerkhof te bezoeken. Ze nemen offers mee, zoals pan de muerto (brood van de dood), eten, drinken, bloemen en kaarsen. In veel huishoudens wordt een altaar gemaakt voor familieleden of vrienden die dood zijn. Een traditioneel altaar wordt versierd met de bloem van de dag Cempasuchil ( een oort goudsbloem volgens google maar ze leken eerder op tageten),
calavares (doodshoofden van suiker) en pan de muerto. Het altaar is meestal een tafel bedekt met crêpepapier waar een aantal voorwerpen zorgvuldig op worden geplaatst, zoals foto's van heiligen, wierook en veel kaarsen. Eten en drinken mogen op het altaar ook niet ontbreken en in het bijzonder het lievelingseten en drinken van de dode aan wie het altaar is opgedragen. Men gelooft dat de doden spiritueel van het eten genieten, waarna het uiteindelijk door de levenden wordt opgegeten. Sommige Mexicanen leggen er ook kleding van de overleden persoon bij of dingen die ze graag gebruikten toen ze nog leefden. Bijvoorbeeld , als een altaar voor een overleden oma is, worden haar rebozo ( een soort sjaal) en haar bril erbij gelegd. Als ze van breien hield dan worden er breipennen en wol bijgelegd. Als het altaar voor een opa is , worden zijn hoed en speelkaarten op het altaar gelegd. Als het altaar voor een kind is dan worden er speelgoed en snoepjes opgelegd. Aan al die attributen kan je meestal zien of het altaar voor een man, vrouw of kind is. Op 1 november gaan families van wie hun kinderen zijn overleden naar hun graven toe om die te versieren. Op sommige plaatsen van Mexico gelooft men zelfs dat de zielen van de kinderen op die dag om 8:00 u aankomen. Op dit uur wordt dan ook een ontbijt voor hen geserveerd dat bestaat uit rijst met melk, chocolademelk, pompoenzaden, snoepjes, amandel-suikerdeeg en brood. Kinderen geven op die dag snoepjes aan elkaar in de vorm van doodshoofden met hun naam erop. Dit was even ter info.
In Aguascalientes begon men aan de viering van 1 november al een week op voorhand. De " dia de los muertos" was hier geen triestige bedoening maar eerder een feest ...Overal in de straten vonden we kraampjes met kleine doodshoofden, skeletten, doodskisten en andere lugubere dingen. Zelfs de snoepjeskramen hingen vol met dergelijke afbeeldingen. Hiernaast zien jullie zo'n suikeren doodshoofd!
Eigenlijk te schoon om op te eten!! Die suikerfiguurtjes waren erg in trek evenals de suikerrietstokken. Best lekker maar een vieze bedoening want de afval lieten de Mexicanen zomaar op straat vallen en die lagen er vol mee!!! De gekookte maïskolven werden op verschillende wijzen geserveerd: met zout, met mayonaise, met room of... met chili !!!! Iedereen liep met zo'n kolf in de hand zoals hier met een zakje frieten!!En de taco kraampjes stonden op elke hoek van de straat.
Het ware vrije dagen voor de Mexicanen, voor ons mannen niet, dus van nachtstilte kwam niet veel in huis!!!! En zo naderde onze eerste trouwverjaardag!! Die viel gelukkig op een zondag .Sylvia stond er al van 's morgens vroeg met een grote, eigengebakken taart. Een kleine maar hartverwarmende attentie. Anna, de hoteleigenares had ons uitgenodigd voor een drink en zo ging die dag ook niet ongevierd voorbij. Intussen wisten we nog steeds niet hoe lang we nog in Aguas zouden blijven.
Hier wil ik afsluiten met een passende spreuk van mijn geliefde schrijver/dichter Rabindranath Tagore: 'Sterven is het uitdoven van een lamp, niet de vernietiging van het licht.'
Ben eens gaan lezen wat ik allemaal verteld heb tot hiertoe en door die opeenvolging van uitstappen leest het alsof we probleemloos door de weken vlogen. Maar laat jullie daardoor niet misleiden. Meestal onthoud je de schone dingen van het verleden en vervaagt de rest, maar ik kan nog perfect de "spleen" en de eenzaamheid oproepen die ons ( en mij in het bijzonder) overviel. Het was niet altijd zo simpel als het lijkt en de gelegenheid om even naar huis te gaan of vrienden op te zoeken was een utopie!!! Daarbij waren er soms omstandigheden die het uiterste van jezelf vroegen en als je het op het huisfront vertelde dan werd je meestal bekeken zo van " mens wat klaag jij, je hebt toch geluk dat je dat allemaal meemaakte"!!! Inderdaad, wij hebben een unieke kans gekregen maar toch, je moet er zelf voorgestaan hebben om een correct beeld te hebben van de realiteit. En ik vermoed dat Amor Fati mij wel heel goed begrijpt!! Daarbij wilden we iedereen bewijzen dat onze keuze geen bevlieging was en het laatste wat we wilden was met " hangende pootjes " terugkomen. Dus " we had to take the rough with the smooth"!! zoals de Engelsen zo mooi zeggen!! Soit, we zouden pas het volgende jaar in de zomer terugkeren naar België voor ons verlof. Ik heb " bomen" brieven geschreven en ontvangen, een ander communicatiemiddel was er niet. Telefonie stond plaatselijk nog in de kinderschoenen , daarom juist waren we daar. Internet en GSM bestond nog niet, gelukkig hadden we na een paar maanden die zendamateur die ons regelmatig op zondagmorgen met België en de familie in contact bracht. Maar we moesten erdoor, we hadden nu eenmaal die keuze gemaakt en we trokken ons op aan de mooie momenten die er absoluut ook waren! Zo ontstond er een vorm van gewenning en voelden we ons stilaan thuis in Aguas. Intussen was het al oktober. Op 5 oktober stond T om 5u 's morgens op met hevige buik- en maagklachten en pijn. Hij moest steeds overgeven en had daarbij nog diarree. Ik belde de dokter op ( onze huisbaas , die woonde op amper 50m) en die stuurde hem onmiddelijk naar het ziekenhuis. Gelukkig lag de " Clinica Guadalupe" niet te ver. Men vermoedde dat hij ergens een infectie had opgelopen. Ik bleef tot de middag bij hem maar moest daarna het werk verwittigen en enkele spullen ophalen. Toen ik terugkwam, stelde ik vast dat zijn toestand niet beterde integendeel. Men had een slangetje in zijn hand gestoken en langs daar kreeg hij pijnstillers. Maar die hand zag er niet uit!! De spuit zat absoluut fout. Mijn ventje had al een paar keer gebeld maar zonder succes en dat was dan éen van de betere klinieken!!!! Ik ben dan maar zelf naar de verpleging gestapt en inderdaad de naald moest er uit! Het was een jong verpleegsterke dat het nu opnieuw probeerde en het leek alsof ze voor de eerste keer een infuus aanlegde. Ze bleef maar steken en " wroeten" , deed dat wel voorzichtig , in mijn ogen iets te want zelfs bij mij liep het "pijnzweet" langs de rug . Het lukte maar niet en intussen lag mijn ventje maar af te zien. Uiteindelijk werd er een " matronne" bijgehaald die mopperde dat mannen zo kleinzierig waren enz enz en er met éen steek de naald inbracht. Mijn humeur beterde er niet op!! Ok, de pijngrens van sommige mannen ligt misschien lager dan bij ons maar dat T pijn had dat zag zelfs een klein kind!! Ik was dus al niet te spreken over de manier van doen en vroeg mij af wat het in de nacht zou worden als hij weer een aanval kreeg. Intussen kwam Sylvia, de dochter van onze huidsarts, even op bezoek en ze vertelde mij ik dat ik gerust bij T. in het ziekenhuis kon blijven slapen. Omdat ik thuis toch maar ongerust zou liggen piekeren, ging ik even navraag doen en na wat discussie werd er iets wat op een veldbed leek in de kamer bijgezet. 's Nachts kreeg T. opnieuw een crisis en " spoten" ze hem nog maar eens plat!!! Dat zou niet veel verandering brengen!! Je zou denken dat in zijn geval de voeding zou aangepast worden, maar neen hoor, hij kreeg die typische Mexicaanse kost en dat beetje pikante was juist nefast voor zijn gevoelige darmen. Niet dat het eten slecht was maar het was niet geschikt voor T's darmen!! De volgende dag was het niet beter en werd er bloed afgenomen en testen gedaan en het verdict luidde: ontsteking van het uiteinde van de dunne darm en de appendix. Van opereren sprak men niet. ( pas 10 j later zou een onderzoek in het tropisch instituut ons leren dat T. de ziekte van Crohn heeft en dat zou veel buikproblemen verklaren, maar toen wisten we dat nog niet). Drie dagen heeft mijn ventje het daar uitgezongen.( soms bijna letterlijk van de pijn). Het ene moment ging het al beter dan het andere. Maar de medicatie sloeg eindelijk aan en op de 4e dag was hij daar niet meer te houden. Hij wilde terug " normaal" eten krijgen om aan te sterken en in de kliniek lukte het niet. Min of meer tegen de zin van de arts verliet hij het ziekenhuis en éenmaal thuis ,met de gepaste medicatie en " degelijke, aangepaste kost en de nodige pampering!!", ging hij snel vooruit. Ik was blij dat hij weer thuis was en er niets ernstigers aan de hand was. Intussen hing er wat onzekerheid in de lucht over ons verblijf in Aguascalientes. Er waren al een paar mensen teruggeroepen om naar een ander land te gaan. Wij hadden geen kinderen dus waren we gemakkelijk verplaatsbaar zodat de kans dat men ons naar een andere lokatie zou sturen., niet ondenkbaar was!! Ik hoopte van niet want ik had eindelijk mijn " draai" gevonden en voelde me goed bij mijn Mexicaanse vriendinnen. Maar we konden niets anders doen dan afwachten!!!!
De volgende dag maakten we een drie uur durende boottocht langs de baai en stonden we vol bewondering te kijken naar de romantische omgeving en de vele "optrekjes" van filmdiva's!! Toen was Acapulco het paradijs van filmacteurs en had iedereen daar zo'n" stulpje" met privé strand!!! In de namiddag trokken we met de auto de bergen in om van dichtbij te bewonderen wat we tijdens de boottocht hadden gezien.
We wilden absoluut ook la Quebrada zien en inderdaad Ludovikus hier was er altijd " spektakel" maar ook gevaar!!
La quebrada wil zeggen bergpas, ravijn, kloof. Zie de foto! Wil je een beetje opwinding na een luie dag aan het strand in Acapulco dan moet je beslist naar de duikers gaan zien.Vanop de rots springen die met een elegante perfectheid in het turkooizen blauwe water om hun moed te tonen of.. om indruk te maken op een " señorita"!!! Dat is éen van de meest opwindende toeristische belevenissen van Acapulco. Eerst schatten de duikers de diepte? Daarna gaan ze bidden voor een kapelletje ergens op de rots en uiteindelijk gaan ze aan de rand van de rots staan. Meestal zijn ze met 3 à 6 duikers en die proberen mekaar te overtreffen!! De jongste duikt van ergens halfweg de rots en dan volgens de ervaring steeds hoger en hoger. De laatste duikt vanaf het hoogste punt. De kunst bestaat erin dat de duikers precies de tijd inschatten die ze nodig hebben om te springen en op tijd in het water te komen. Ze wachten op de inkomende golf en van zodra er genoeg water is duiken ze naar beneden precies in het beetje water tussen die rotsen( dat zie je op de foto). De duik moet ook perfect loodrecht zijn om geen gebroken botten te hebben! Als jullie zien hoe weinig plaats er is om te duiken dan begrijpen jullie ook dat dit het toppunt van waaghalzerij is. Pittig detail....Voor ze uit het water komen moeten de duikers er wel aan denken om hun" zwembroekje" op te trekken of het is dubbele show . Daarna gaan ze rond om een tip te krijgen.
De derde dag was nog eens in het teken van waterskiën. Ikzelf bakte er weer niets van en ik had zelfs al wat oorpijn van het water dat wellicht in mijn oren was gekomen. De " piece of cake " van gisteren... Ja mijn hondje , vergeet het.!! Mijn halfbedde geniet er nu nog van als hij het navertelt. Maar ja "opgeven" stond (staat) niet direct in mijn woordenschat + ik kon toch moeilijk onderdoen voor mijn ventje, hij was absoluut niet sportief, maar dit had hier blijkbaar niets mee te maken , wel met evenwicht !!! In de namiddag trokken we naar een verlaten plage en namen er foto's van de vele vissers in de buurt. We konden maar moeilijk afscheid nemen van dit aards paradijs. Tenslotte kwam toch het afscheidsuur. Traag en af en toe nog even via een zijweg genietend, reden we naar de vlieghaven. Nog vlug hier en daar een foto en dan " Adios Acapulco". Wellicht was dit de eerste en laatste keer dat we die prachtige baai en de romantische natuur bewonderden. We hadden de " boost" gekregen die we nodig hadden om weer verder te gaan met onze exodus!!!
. Terug op de vlieghaven wachtte ons een probleem. We stonden niet op de passagierslijst voor de vlucht van 16u naar MC!!!( Waren vergeten om dat te bevestigen!!!) Na veel moeite geraakten we uiteindelijk om 1730u weg . De toenemende oor - en hoofdpijn begonnen me parten te spelen en nu nog een vlucht, dat was niet bevorderlijk. Om 20u namen we uiteindelijk terug de bus naar Aguascalientes. Intussen was ik al behoorlijk ziek en zat ik stilletjes weggedoken tegen mijn schatje de 8 uren bus te vervloeken!!! Mijn ma zou zeker gezegd hebben " een kermis is een geseling waard"!! Dat waren nogal eens gezegden hé Amor Fati, die van jou zijn beter hoor!!! Nu ja wie zijn gatteke verbrandt ... De heerlijke 4 daagse kende dus een slecht einde. Ik had een serieuze ontsteking op beide oren wellicht van teveel onder water te gaan bij het skiën..Daarnaast kreeg ik er ook nog eens griep bovenop zodat ik 4 dagen in bed bleef (nog maar eens)!! De dokter kwam elke dag en soms kwam Sylvia mee. Maar veel zin tot praten had ik niet. Zelfs brieven schrijven , was er teveel aan. En zo gingen de dagen voorbij....Maar Acapulco neemt niemand ons nog af!!
Intussen waren we al 15 augustus en die dag stond ook hier in het teken van de H Maagd. De kathedraal was prachtig versierd en er waren verschillende stoeten ter gelegenheid van de Maagd Maria. Hiermee samen vielen ook de druivenfeesten en dat was meteen weer een gelegenheid om te feesten en te drinken. Elke gelegenheid was goed genoeg voor de Mexicanen om ermee naar buiten te komen en te feesten..Het was ook rond die periode dat er presidentsverkiezingen waren. De campagnes waren daar nog 10 keer erger dan hier. De straten hingen vol met slingers en flyers voor de verschillende kandidaten. Men maakte er een soort bonte kermis van. Op de slide zien jullie straatkraampjes zoals een popcornkraampje waar boven een echt vuurtje de corn " gepoft" werd. Ook werden suikerrietstokken verkocht. Lekker om op te " sabberen" maar bovenal die verkiezingscampagnes trokken onze aandacht!!
.
Op het werk was de eerste deadline gehaald en was mijn ventje 's avonds weer thuis. Dat scheelde een slok op de borrel want die lange avonden alleen waren niet goed voor de moraal. Want misschien lijkt het hier allemaal rozengeur en maneschijn met hopen romantische belevenissen maar het was niet altijd zo hoor. Stel je voor, 25j pas getrouwd en helemaal alleen in " de vreemde" want de enige persoon met wie je intiem bent is er enkel om te eten en te slapen......Op sommige momenten is er meer nodig dan een grote portie liefde om het vol te houden!! Eind aug .zouden we 4 dagen uittrekken om naar Acapulco te reizen. We hadden daar al zoveel over gehoord en die stad sprak tot onze verbeelding!! We wilden het zelf eens gaan bezichtigen. Ik bestelde onze reistickets. Eerst met de bus naar Mexico city en daar dan het vliegtuig op naar
Acapulco.
Acapulco is een badplaats in de staat Guerrero in Mexico. Acapulco ligt aan de Grote Oceaan. Het is de belangrijkste haven van Mexico aan de grote oceaan en op Cancún na de belangrijkste badplaats van het land. De naam Acapulco komt uit het Nahuatl en betekent "plaats met veel riet".( en dat was inderdaad zo). De stad werd in 1528 gesticht als vertrekpunt voor schepen naar Azië. Tussen 1565 en 1810 voer vanuit Acapulco elk jaar het Manillagaljoen heen en weer naar Manilla op de Filipijnen. In 1615 werd het het fort van Acapulco vernietigd door de Nederlanders, twee jaar later werd het herbouwd. In 1776 en 1909 werd de stad getroffen door aardbevingen. President Miguel Alemán heeft na het einde van zijn termijn (1952) veel gedaan om Acapulco tot badplaats te ontwikkelen. Het werd hierdoor een populaire badplaats, vooral bij Amerikanen. De schaduwzijde was echter dat voor de arme bevolking niets werd gedaan . Als toeristen merkte je daar weinig van, de hotels waren zo gebouwd dat geen enkel raam uitzicht gaf op de sloppenwijken en er werd ook gezorgd dat toeristen niet door arme buurten hoefden te komen als ze wilden winkelen. De laatste jaren is Acapulco jammer genoeg in de greep geraakt van drugshandel en het daaraan gerelateerd geweld aangezien het zich op een belangrijke doorvoerroute voor drugs uit Zuid-Amerika bevindt. Tot zover een schets van de stad!
We kwamen met de bus rond 6.30 u aan in MC en reden per taxi naar de vlieghaven om 2 uur later op te stijgen naar Acapulco. Was het in MC eerder aan de frisse kant dan kwamen we eenmaal ter bestemming bedrogen uit. De relatief dikke wolkenlaag boven de baai van Acapiulco vertelde ons niets omtrent het klimaat beneden. We waren nog geen 10 stappen uit het vliegtuig of we werden overvallen door een klamme hitte en beseften dat het hier de volgende dagen " transpireren" zou worden! We besloten om in de vlieghaven een auto te huren zodat we op eigen tempo de baai en omgeving konden verkennen. Via een vrijgezel die er al geweest was, hadden we een perfecte stadsschets meegekregen en zo vonden we nogal snel ons hotel. Gelukkig was er hier airco. We verfristen ons wat, aten een kleinigheid en ..reden dan naar een rustige zwemplaats. Hier zouden we de " apotheose" van onze lange " honeymoon " beleven! Een welgekomen pauze na de werkdrukte!! T. had al zijn eerste waterski lessen gehad van Pedro ( aan de stuwdam in Aguas) dus wilde hij het hier nog eens proberen.We huurden een boot met skileraar en binnen de kortste tijd was mijn ventje al heel handig op de waterlatten. Toen ik het wilde proberen, moest ik van T een zwemvest aantrekken. Ik vond het overdreven bezorgdheid want ik kon zwemmen en daarbij was ik de sportieveling van de twee. Maar mijn ventje gaf niet toe dus met zwemvest aan probeerde ik het ook. Ik had goed gekeken hoe T het deed en naar de instructies geluisterd!! A piece of cake!!!! ..En inderdaad het lukte behoorlijk goed en in gehurkte stand gleed ik zeker zo'n 100m ver over het water maar... zodra ik moest rechtkomen, verloor ik mijn evenwicht en liep het fout!!! Ik ben wel minstens 10 keer in het water gedonderd. De instructeur was buiten adem, ik was buiten adem en de bootsjongen zag het niet meer zitten. T maakte daarom maar mijn tijd rond en ik hield het voor bekeken. Dat was dus " geen spek voor mijnen bek"!!! Was ik blij dat ik mijn zwemvast aanhad!!! Op de slide even een zicht op de baai en omgeving ....
Gebroken zinnen komen uit de mond terwijl woorden beschadigd door vergetelheid gevangen zitten achter de tralies van het verleden en blijven hangen samen met vergeelde fotos aan de muur van herinnering. Weg is de kennis van tijd, dagen of weken . En in gebroken ogen is heel even de fonkeling van herkenning. Maar daarna volgt weer het staren in het niets en parelen tranen uit gedroogde ogen. Ouder worden Waarom willen we het toch allemaal?
Intussen waren we al een 5tal maanden in Mexico. Na mijn druk en beschermend leven in België was ik hier in die korte tijd al geconfronteerd geweest met een totaal andere realiteit van het leven.We hadden al veel armoede gezien maar ook leren genieten van een totaal andere cultuur en klimaat. Door onze uitstappen waren we Mexico beetje bij beetje aan het verkennen en leek het alsof we aan éen lange" Honeymoon" bezig waren. Al miste ik bij momenten de familie, school en de collega's enorm, toch had ik nog geen spijt van onze keuze. T. deed enorm zijn best om de weinige vrije tijd die hij had volledig aan "ons" te besteden. Mijn Mexicaanse contacten breidden maar uit vooral omdat ik Frans sprak en dat deed nogal snel de ronde en zo werd ik langs alle kanten uitgenodigd om een namiddag door te brengen. Dat kwam goed uit want T. moest enorm veel uren kloppen. Hij had ook niet op voorhand kunnen bedenken dat de job zo zwaar zou zijn en zoveel verantwoordelijkheid zou meebrengen.!! Mijn Spaans beterde stilaan en dat vooral door te kijken naar soaps!!! Ik was daarmee begonnen op mijn dagelijks bezoekje aan Anna de hoteleigenares. In het begin zat ik er maar bij " voor spek en bonen " maar ze vertaalde voor mij en stilaan kon ik stukjes volgen als er niet te snel gesproken werd. Ik vergeet " Simplemente Maria" die soap van toen nooit. Het was echte "blikkentrommellyriek " met veel drama en passie en pathos maar..... zo leerde ik mijn Spaans!!!! . Overdag redde ik het dus behoorlijk temeer omdat we heel veel brieven kregen van vrienden en school en familie en ik die altijd allemaal direct beantwoordde!!! Dat en mijn contacten, mijn dagelijkse klussen en boodschappen en mijn soap(!) zorgden ervoor dat ik de dagen alleen redelijk goed doorkwam al zat de heimwee altijd verraderlijk dicht om het hoekje.Een terrasje doen of naar een park gaan of zo dat zat er daar niet in want was er gewoonweg niet! Op de middaguren was het buiten te heet dan profiteerde ik ervan om boeken te lezen. Een van onze vrijgezellen had al een behoorlijke voorraad Engelse boeken gekocht en ik kreeg die als hij ze uit had. Zo vloog de tijd ook. Aan Spaanse boeken waagde ik mij nog niet, sporadisch eens een krant. Maar heb je ook al opgemerkt dat journalistentaal niet altijd simpel is om te lezen?!! Alleen de avonden waren eenzaam want vaak moest T. tot 10u à 11u terug naar het werk. Als hij er alleen was, ging ik soms mee en deed wat van zijn administratief werk( hij haatte dat!!) , maar als er meerder mannen waren of Mexicanen dan bleef ik thuis. Omdat brood een probleem was en de lokale " pan bimbo" wij noemden het " wattenbrood" niet goed was voor mijn ventje zijn maag, hadden we geprobeerd om zelf brood te bakken. Wij bezaten toen nog geen broodmachine, neen het was kneed -en handwerk!! Mijn oom ,die ex bakker was, stuurde ons een paar goeie tips en recepten en beetje bij beetje leerden we het. Het eerste brood had je gerust over het huis kunnen gooien en het zou nog intact geweest zijn !!! Maar na een tijdje zag ons broodje er goed en smakelijk uit en....ik verraste mijn Mexicaanse vrienden met ons baksel! Broodbakken was avondwerk want overdag was het al heet genoeg in de keuken!! Mijn eerste echt moeilijk moment was op moederdag en op 7 mei de verjaardag van ons ma. Het was de eerste keer dat ik er niet bij was om haar geluk te wensen. Ik denk dat het voor haar ook moeilijke momenten zullen geweest zijn!.En het zou nog duren tot de zomer van het volgende jaar voor we weer naar België mochten reizen om ons verlof op te nemen! Omdat ons Spaans elke dag beterde, besloten we 's zondags om af en toe eens een cinema mee te pikken. Onze eerste film was " To sir with love!" De ondertiteling was in het Engels maar Spaans gesproken. Trok nergens op, Sidney Poitier in het Spaans!! Aan de andere kant was het een hele belevenis om naar een cinemazaal te gaan! Vooral de commentaar van de Mexicanen was niet te doen.!! Ze kozen altijd iemand uit met wie ze sympathiseerden en dan waren de reactie niet uit de lucht.. Een lawaai ...ongelooflijk!! Maar misschien was dat voor die film wel een " zegen" want ik heb gesnotterd dat het niet gewoon was. Ik kreeg plots zo'n heimwee naar mijn job en de leerlingen. Wie de film kent , weet dat het over de relatie leraar- klas gaat vandaar.....Mijn ventje had last om mij er die avond weer bovenop te helpen!! Via het werk had T. een zendamateur leren kennen en die nodigde ons uit naar éen van hun bijeenkomsten. Daar leerden we Pedro de eigenaar van het plaatselijk radiostation " XEAC" kennen. Via hem en zijn zendapparatuur zouden we later om de 2 weken op zondagmorgen contact hebben met T.'s ouders. Hij was het ook die ons meenam naar zijn buitenverblijf aan de Pressa del Jocoque. Daar leerde T. waterskiën!! Een van de laatst opgekomen Belgen had voor ons uit België een professioneel bandopnemertje meegebracht met een drietal banden opgenomen muziek. Dat bracht T. op een idee om een zendapparaatje te maken waardoor hij op de FM band in een straal van 300m muziek kon uitzenden. De Belgen die in de buurt woonden konden zo meegenieten van " onze" muziek!! Toen was het nog geen probleem om voor "piraatzender" te spelen Dat was welkom na al die maanden lokale muziek, want andere kwam er maar sporadisch door!! Voor de vrijgezellen van de firma was het ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Een afspraak maken met Mexicaanse meisjes was link .Het was de gewoonte dat een " vrijend koppeltje" steeds aan de deur bleef staan om mekaar te ontmoeten. De jongen kwam er niet in tenzij hij trouwplannen had of ze verloofd waren. Ooit zagen we zo'n koppeltjes in de plenzende regen onder een paraplue staan aan de voordeur, verder kwam hij niet.!! Dus de vrijgezellen keken wel uit vooraleer ze met een meisje optrokken. Er waren wel genoeg " rosse buurten" maar daar waren meestal van die echte toestanden zoals je in oude cowboyfilms zag.( allé heb ik mij laten vertellen, geen verdere conclusies trekken hoor haha) Een van die vrijgezellen ( een man van in de 40) kon niet wennen aan het eten op hotel en miste de Belgische keuken. Het was een toffe gaste en na een tijdje bracht T. hem af en toe mee om 's middags bij ons te eten. Via hem vernamen we hoe het er in die buurt aan toe ging. Hij lustte ook graag een pint en is er een paar keer "poepeloere" op een lopen moeten zetten. !! Hij beleefde ook van die typisch Mexicaanse voorvallen. Dat is wat hij ons vertelde: Een " kauwgomverkopertje" stond op een avond te wenen in de buurt van zijn hotel, hij was 5 peso kwijt was.!! Hij vertelde dat zijn mama heel boos zou zijn. Dus gaf onze vrijgezel hem 5 peso en vroeg waar hij die verloren had: "In de cinema", antwoordde het ventje... en toen al had die brave man spijt dat hij zich had laten gaan... Hij vertelde ons ook nog het volgende. Een jongetje van +-10 had met zijn vaders pistool gespeeld toen dat afging. De kogel was binnengedrongen via zijn mond en langs zijn voorhoofd er weer uitgekomen. De nalatige vader zag geen andere oplossing dan zijn huilende kleine in een zak te steken en op zijn rug naar de kliniek te brengen. Ook dat was Mexico.
PS: Wij hebben reuzengeluk gehad gisteren met de BBQ Bojako! Rond 22u waren al onze gasten weg en pas daarna is het hier beginnen bliksemen en donderen en gieten!!!!Het had ook anders gekund.!! En al is mijn ventje geen " keukenprins" aan de BBQ spant hij de kroon ( ere wie ere toekomt hé) dus een geslaagde dag!
Het volgende dat wij bezochten was la mina la Valenciana. Die ligt op 5 km van Guanajuato. Daar werd zilver, goud, nikkel en lood ontwonnen. De mijn werd gesloten na de revolutie maar in 1968 terug geopend. De stenen werden uit de 500m diepe schacht naar bovengebracht en vervolgens vervoerd naar een bedrijf in de buurt waar de mineralen uit de gesteenten gehaald werden om ze dan verder te verwerken. ( wellicht kwamen de leurders van Querétaro zo aan kleine stukjes om ze dan zelf te verhandelen!). Wij kregen hier heel wat uitleg van een mijnwerker. Zo leerden we dat er per dag zo'n 3kg zilver en 900gr goud bovengehaald werden. Een ton stenen bevatte slechts 300 gr zilver. Alle opbrengst en productie diende voor de export. Als we vertrokken zagen we nog net hoe een ploeg mijnwerkers uit de lift te voorschijn kwam om te schaften. Ze kwamen uit een schacht van 500m diep. Door de indianen die hier vroeger gedwongen te werk gesteld waren ,werd dat afschrikwekkende gat la Boca del Diablo ( mond van de duivel) genoemd.
De slide toont de mijnschacht , het stadje zelf en geeft ook een zicht op de smalle straatjes van Querétaro ( zie gisteren) en hoe ze tegen de bergflank opgetrokken zijn.
Heel even wil ik terugkomen op de luxe die de Spanjaarden zich in het oude Mexico permiteerden. Men vertelde ons dat een Spaanse vagebond naar Mexico kwam en er op een goudmijn botste in Guanajuato. Hij ontgon die mijn en werd zo schatrijk. Toen zijn dochter huwde liet hij een echt gouden kerktapijt maken voor haar en het hoofdaltaar van de kathedraal werd volledig met goud ( 18 karaat) bezet. Die opvallende luxe misviel de Mexicanen heel erg temeer omdat ze moesten toezien hoe hun rijkdom werd uitgevoerd naar andere landen oa China. Daardoor kwam het dat Mexico toen geen handelsbetrekkingen had met China en Spanje en dat Spanjaarden zoals de Amerikanen niet hartelijk onthaald werden. Op de foto zie je het " gouden altaar" dat volledig met bladgoud belegd werd!.
Dit bezoek was een mooie afsluiter van onze 3 daagse en tevreden trokken we naar de bus om terug naar Aguas te hotsen en te botsen!!
Ps. Ik was vanavond een lekker " rozijnenbrood" aan het bakken voor morgenavond . Mijn BBQ gangers van 's middags blijven gewoonlijk " plakken".. Intussen was ik bezig voor mijn blogje. Opeens hoorde ik daar vanuit de keuken T. roepen: " Houston we have a problem"!!!! Ik ga dus zien en .... mijn brood was zodanig gerezen dat het langs de vorm liep tot op de ovenplaat!!!!!!!! En biebie was het totaal vergeten!! Stond T. daar te lachen in plaats van in gang te schieten!! Heb de boel dan maar bijeengeschraapt, opnieuw gekneed en weer in de vorm gedaan! En wonder boven wonder het rees nog eens en is nu zelfs aan het bakken. Het zal dan toch nog meevallen voor morgen!!! Mijn " lieve wederhelft" zit nu nog af en toe te gniffelen!!! Tot wat bloggen leiden kan!!
De gele lijnen tonen de afstand die we moesten afleggen tussen Aguascalientes en Querétaro en van daaruit naar Guanajuato
Al ontmoedigd door het tempo of reis je nog verder mee?
Het was rond 9u s morgens dat we met de buslijn Omnibus de Mexico naar Querétaro vertrokken. De stad zou zijn opgericht in 1446. Querétaro was de oude naam in de plaatselijke taal en refereerde naar de aanwezige rotsen. Tussen 1726 en 1738 werd onder impuls van twee weldoeners een aquaduct gebouwd, om de stad te voorzien van water uit de bergen en alzo te vrijwaren van ziektes. Het werd een indrukwekkend bouwwerk, 1280 m lang en tot 23 m hoog, bestaande uit ruim 70 booggewelven. Het is vandaag één van de monumenten in de stad die behoren tot het UNESCO werelderfgoed. Tot 1970 werd het aquaduct nog gebruikt.
Rond 16u kwamen we er aan. We zochten eerst een hotel en verkenden dan de omgeving .Voor het hotel was weer dat typisch Mexicaans pleintje met zijn schoenpoetsers en de drankenstandjes.We wilden het huis van de " Marquesa" bezoeken maar werden onmiddellijk overvallen door leurders met edelstenen zoals topaas, opaal, vuuropaal aquamarine enz.. Het leek ons heel verleidelijk om er niet op in te gaan. Onze Belgische medereizigers waren ouder en bleken blijkbaar beter op te hoogte te zijn van edelstenen. Ze hielpen ons om een keuze te maken. Uiteindelijk, na wat afbieden ,waren we eigenaars van een paar edelstenen. In hoever ze wel degelijk en echt waren zouden we later in België laten uitzoeken. Sommige stenen waren inderdaad ongeschonden en echt. We vermoedden dat die stenen op een loense manier in het bezit gekomen waren van die venters zeker afgaande op de prijs die we betaalden. Wat ons hier ook opviel was het enorme monument van Juarez. Juárez wordt beschouwd als een van de bekwaamste leiders die Mexico ooit heeft gehad. Van 1858 tot 1872 was hij president van Mexico
Op de slide zien jullie het monument, het prachtige stadhuis binnenin, de viaduct en de typische pleintjes,..!
We bleven maar 1 dag en nacht in het stadje en besloten om door te reizen naar Guanajuato. Daar hadden we al veel over gehoord. Met de bus was het maar een goed uur rijden door een prachtige bergachtige omgeving. Guanajuato lag zo in de bergen verborgen dat we er opeens waren zonder dat we het stadje vooraf zagen!!
Guanajuato is de hoofdstad van de gelijknamige staat waartoe ook Querétaro behoort en ligt op een hoogte van 2008 m. Het is een historisch , pittoresk stadje met veel pleintjes, straten en huizen met pastelkleurige gevels. Het ontstaan van Guanajuato in 1559, ging samen met de belangrijke zilverwinning in het gebied. Precies daarom werd de stad langs de hellingen van een ravijn gebouwd. Dat alleen al maakte het de moeite waard om Guanajuato te bezoeken. De huizen waren zo langs de hellingen opgetrokken dat de zolder van het ene huis tegen de kelder van het andere lag. De steegjes waren er heel smal. Eéntje was zodanig smal dat volgens de legende twee verliefden die aan weerszijde woonden elkaar van op hun balkon konden kussen, vandaar ook de naam: Callejon del Beso ( straatje van de kus)
In Guanajuato wachtte ons echter een onaangename verrassing. Omwille van de feestdagen waren hier alle hotels , motels en slaapgelegenheden volgeboekt! Daar hadden wij niet op gerekend! Dankzij een taxichauffeur vonden we echter nog een paar kamers bij particulieren. De volgende dag trokken we met dezelfde chauffeur op verkenning. Eerst reden we naar een stuwdam maar omwille van de droogte was er maar weinig water meer.
Maar er viel in deze stad nog meer te beleven. Wat ons het meest is bijgebleven is het Museo de las Momias, een museum vol mummies zoals de naam al zegt. Dat museum ligt vlakbij de begraafplaats van de stad. De mummies zijn een apart verhaal. Binnen 5 jaar mummificeert hier elk begraven lichaam vanwege de droge lucht en ook de grond. Die is rijk aan tal van mineralen. Het zijn precies die mineralen die ervoor zorgen dat 1% à 2% van de stoffelijke overschotten in een periode van 5à 6j tot mummies worden omvormd. Dit werd voor het eerst geconstateerd in 1865 toen de eerste lijken werden opgegraven omdat de families de kosten voor het graf niet meer konden betalen en men ruimte wilde creeëren op het kerkhof. De gezichtsuitdrukkingen van sommige mummies waren grotesk en de lichamen zagen er uit als uitgedroogde zakken, waar het lichaamshaar soms nog op te vinden was. Een volledige collectie werd daar tentoongsteld zoals iemand die was doodgestoken, een persoon die was verdronken en een ander die vermoedelijk levend was begraven. Er waren ook een aantal babies te zien, waaronder de kleinste mummie ter wereld: een 6 maanden oude foetus, overleden in de buik van de moeder toen zij stierf. Dit museum stond en staat nog steeds als het ultieme voorbeeld van de Mexicaanse obsessie voor de dood.
Misschien vinden jullie deze Mexicaanse trip wat te " docerend" , dat is dan zeker niet de bedoeling! Maar ik schrijf hem in de eerste plaats neer voor mezelf en verder voor iedere geïnteresseerde bezoeker!. Ik geloof niet dat ik 2x dezelfde energie zal kunnen opbrengen om dit te doen,( jullie willen niet weten hoeveel tijd er gaat in foto's en dia's bekijken, te selecteren, in te scannen, slides te maken en daar dan nog wat info bijvoegen...) vandaar dat ik het zo uitgebreid mogelijk doe aan de hand van mijn dagboek. Jullie zien hier maar éen 10e van de dia's en foto's die wij toen trokken. Voor ons kinderen en kleinkinderen zijn het ook maar foto's, maar misschien met deze achtergrond, zien ze het zinvolle ervan in om ook de andere foto's een plaats te geven. Ik hoop dat jullie mij blijven vergezellen? Slaapwel.....
- Patient in een ziekenwagen: Kan ik vooraan zitten, achteraan word ik altijd ziek!
- Koop een microgolfbed dan kan je 8u slapen in 4 minuten!
- Driftkikker: Ik ging hem een trap verkopen maar hij woont op het gelijksvloers!
- Hij vond haar in het begin het einde.
- Waarom gaan de konijntjes zo vroeg naar bed? Ze moeten maar 2 tandjes poetsen.
- Vervelende mannen in het vliegtuig: luchtzakken!
- Iedereen die in telekinese gelooft: " Steek mijn handjes op"!!
- Er zijn 3 soorten mensen: Mensen die kunnen tellen en mensen die niet kunnen tellen!
- Bij telefoon in café: * Ja, hij is hier 0,25 euro * Hij is net weg 0,50 euro * Hij is hier niet geweest 1 euro * Wie zegt ge madame? 2,50 euro
- Overspel: de verkeerde man op de juiste plaats!
- Het voordeel van slordig zijn, is dat je voortdurend opwindende ontdekkingen doet!
- Dat de benzine duurden wordt, doet mij niets. Ik tank toch altijd voor 25 euro!
- Ik heb stenen in mijn nieren, kalk in mijn beenderen, water in mijn knieën. Het enige wat ik nodig heb is een bouwvergunning!!
- Bibliotheek: Plaats waar je boeken leent die je toch niet leest en daarna vergeet terug te brengen om er dan nog boete voor te betalen.
- België: mooi land maar 't moest overdekt zijn!
- Waren de 3 Koningen getrouwd? Neen , het waren wijzen!
- Hoe heette de zangeres zonder naam nu ook alweer?
- Twee teddybeertjes tegen elkaar: " Je t' aime de pluche en pluche"!!
- Gebuisd? Ja , maar met grote onderscheiding.
- De eerste keer ging het niet. De tweede keer ging het van de eerste keer!
Voilà, is eens iets anders dan door Mexico trekken, maar was vandaag te druk bezig en mijn dagverslag was nog niet helemaal "comme il faut". En dat beetje zon doet wonderen met een mens nietwaar?
Eenmaal terug thuis hadden we direct weer het dagelijkse ritme te pakken. Ik profiteerde van de vele uren die ik alleen was om de ervaringen neer te pennen ( en nu kan ik daar volop van profiteren!!) en brieven te schrijven naar de familie. Die brieven vormden stilaan een heel belangrijke schakel tussen ons en het thuisfront. Zowel mijn ouders als die van T. keken er naar uit en waren heel stipt om ze te beantwoorden. Op die manier kreeg ik ook een heel intens contact met mijn schoonouders. T. is geen schrijver en zij waren maar al te blij dat ik daar geen probleem mee had. Zo bleven ze op de hoogte van ons laten en doen hier en ook wij trokken ons op aan hun antwoorden en die van de vrienden en zelfs van mijn ex leerlingen en collega's. Ik heb de Mexicaanse post heel erg gesteund ... !!! Intussen kende ik ook stilaan de weg en via mijn Mexicaanse contacten leerde ik hoe mij uit te drukken en waar ik het best ging om inkopen te doen want grote supermarkten hadden we toen nog niet. Er was wel eentje in opbouw maar dat zou nog een jaar duren vooraleer we daar konden winkelen. Ik kocht dus wat wij nodig hadden op de lokale markten of bij de kleine buurtwinkeltjes die meestal een ruimte was afgesloten met een poort en niet groter dan 4m op 4m. Het was wel uitkijken geblazen om te voorkomen dat we last kregen van la toerista!!!Vooral T. was daar heel gevoelig voor! Zo kwam dan onze eerste Mexicaanse Feria aan. Je kan dat vergelijken met een grote kermis hier. Het is éen groot volksfeest met veel folklore , muziek, dans en paardenspektakels. Onze nachtrust werd vaak gestoord door klappende deuren, luidruchtige zangers op straat en toeterende autos. Stukken erger dan een kermis bij ons thuis. Op de slideshow zien jullie hoe prachtig de groepen zich verkleedden. Zelfs kleine kinderen werden in de stoeten opgenomen.
Ook waren er praktisch elke dag stierengevechten. Daar zijn we dan naar ons eerste stierengevecht gaan zien en het werd ook ons laatste. De sfeer was er, dat wel. Het is ongelooflijk hoe de Mexicanen er in opgaan. Die staan massaal aan de kant van de stier tot het beest erbij neervalt en dan gaat alle lof naar de stierenvechter. Persoonlijk vond ik het maar niets hoe ze die stieren opjutten om ze uiteindelijk te doden. Het arme beest was al ten dode opgeschreven van zodra het in de arena kwam hoe het zich ook weerde! ( best dat Gaia daar niet bestond!!) Ik focuste mij dan ook meer op de mensen dan op de arena Het zou bij die ene keer blijven wat stierengevechten betrof!! Not my piece of cake!!!
Een andere festiviteit die ook eigen was aan de Feria waren de Charros. Dat is een kampioenschap paardrijden dat heel opzwepend is. Het was een samenspel van mooie amazones met kleurrijke kleren en macho mannen. ( Hallo ladies!!) De heren met hun grote sombrero's en hun kleine en gespierde paarden lieten er aan rodeo verwante oefeningen zien. Het festijn duurde een paar dagen waarbij drie equipes tegen elkaar streden. Bij alle onderdelen presenteerden de rijders zich eerst in vol ornaat aan het publiek. Tijdens de wedstrijden klonkt de opzwepende traditionele muziek van de Mariachis en het dragen van een pistool door de cowboys was voor die gelegenheid toegestaan. Zo'n show werd meestal afgesloten met een volksdans midden de arena.
Het begon ook stilaan warmer te worden , zelfs s nachts koelde het niet volledig af. We hadden geen airco daarom maakten we s avonds meestal een late wandeling om dan toch in slaap te geraken. Omdat we vreemdelingen waren , werden we wel lastig gevallen door bedelende vrouwen en kinderen. Anna , de hoteleigenares had mij gezegd van niets te geven want dan komen ze plots van alle kanten bedelen en geraak je er niet meer van af!. Het was niet eenvoudig als je bij sommigen de sjofele kleren zag of de handicaps waarmee ze openlijk jouw medelijden opwekten. Ter gelegenheid van de Feria was het stadshuis van Aguas. ook te bewonderen ,een pareltje zowel van binnen als van buiten. Kijk zelf maar.
En zo vloog de tijd voorbij. Intussen waren we al mei en hadden we weer een paar vrije dagen in 't vooruitzicht. Omdat onze mannen veel overuren klopten , spaarden we dagen op om te koppelen aan verlengde weekends zodat we een trip konden meepikken als de gelegenheid zich voordeed want de afstanden waren hier zo groot dat je steeds over een paar dagen moest beschikken. De volgende uitstap zou naar Querétaro en Guanajuato zijn.
PS Ja Musje , het bloed kruipt waar het niet lopen kan hé!! Je zal mij wel begrijpen !!!
Mexico: Mexico city 3 bis :Het antropologisch museum in MC
Er is nog een lokatie in MC die echt het bezoeken waard is. Dat deden we niet op deze trip want de tijd zat er op maar wel bij onze terugreis naar België. Maar om het plaatje MC af te maken plaats ik het hier. We zijn geen verwoede museagangers maar soms moet je er wel éentje meepikken en zo is het ook met het Museum Nacional de Antropologia in MC. Mexico is een land met een grote geschiedenis door zijn verschillende beschavingen van oa de Tolteken tot de Olmeten , de Azteken en de Mayas om er nog maar een paar te noemen. Allerlei schatten en restanten van deze culturen zijn verzameld in dit museum.
Het museum staat in het park Chapultepec, een immens park met veel water, een dierentuin, overal kraampjes en heel veel Mexicanen!! In het park kan je aardig ronddwalen zodat je rap een paar uur onderweg bent voordat je het beroemde museum gelokaliseerd hebt. In het museum kan je ook aardig dwalen, niet verdwalen want het is overzichtelijk opgezet. Het is een volkenkundig museum waar je de geschiedenis van Mexico kan zien. Het is 350m lang en bestaat uit 2 verdiepingen. Beneden vind je alles over Meso-Amerika en hun prehistorie.( In het millenium voor Chr. waren vooral de Olmeken aan de macht, daarna de Mayas gevolgd door de Tolteken en de Azteken. In 1519 vielen de Spaanse Conquistadores binnen). Over al die culturen vind je hier iets terug. Bij sommige zalen is er zelfs een buitenruimte voorzien met enorme beelden en reconstructies van huizen. Boven is gewijd aan de indiaanse culturen van nu met hun fraaie kleding, maskers, aardewerk, muziekinstrumenten, huishoudelijke voorwerpen enz. Zin om even de sfeer op te snuiven?
. Welkom in het museum.
Hier hebben jullie een zicht op keizer Cuauhtémoc, opvolger van Montezuma .
Hij was de laatste Azteekse keizer. Hij verdedigde het Mexico van toen tegen de binnenvallende Spanjaarden rond 1519. Tenochtitlan (= MC) was toen éen van de grootste steden van de wereld, een metropool die de Spanjaarden verbijsterde omwille van zijn indrukwekkende piramides, grote witte paleizen en een gecompliceerd systeem van irrigatie en riolering.
De volgende afbeelding toont messen van vuursteen die gebruikt werden voor rituele ceremonies.
Hieronder zien jullie de god Xipe Totec en een afgestroopte huid. De priesters stroopten de huid van mensenoffers af. De vetbolletjes kunnen van de binnenkant van de huid zijn, maar het kunnen ook goudkorrels zijn omdat Xipe Totec de beschermer was van de goudbewerker. Het aantrekken van zo'n gevelde huid stond representatief voor nieuw leven.
Een heel belangrijk symbool van de oude Mexicaanse cultuur is de Zonnesteen. Hij weegt 24 ton!!
Dit symbool vindt men overal terug. De steen stelt de zonnegod Tonathuih voor. Op de steen zie je uitbeeldingen van mensenoffers. Hij heeft ook verschillende tekens die telkens jaren aanduiden. Het is dus een soort kalender. De Tolteken hadden 2 soorten jaren in hun dagelijks leven. Een zonnejaar van 365 dagen en een religieus jaar van 260 dagen. Om de 52j viel de loop van die jaren eens samen, daarom vreesden de Azteken om de 52j voor een mogelijke vernietiging van de wereld!
Het volgende is een kop van een Olmteek Zij waren de eerste beschaving in Mexico. Het meest bekendste uit hun cultuur zijn wel de grote koppen van basalt die uit éen stuk zijn gehouwen. Die hier op de afbeelding was 2m hoog!! Men vermoedt dat die koppen heersers voorstellen!!
De volgende afbeelding is een maquette van Tenochtitlan ( voorloper MC) met daarboven de map van hoe de stad er ten tijde van Hernandes Cortés uitzag toen hij in 1519 arriveerde. Tenochtitlan was de hoodstad van de Azteken en lag op een eiland in het meer van Texcoco. Na de overwinning en vernietiging van de stad werd op diezelfde plek het huidige MC gebouwd. Het meer werd in de loop van de tijd gedempt.
Nu volgt de "zaal De Mexica met op de achtergrond de monumenten. De maatschappij van de Azteken werd ook de Mexica genoemd. De elite bestond uit een militaire adel, priesters en rijke handelslieden. Het werk werd verricht door vrije ambachtslieden, arbeiders en slaven.
En zo zouden we kunnen doorgaan want dit is nog maar een glimp van wat er allemaal te zien valt. Tot slot neem ik jullie nog even mee in een slideshow
PS. Huismusje heeft gisteren onder reacties een ludieke versie neergepend op de Popocatepetl. Wil je meezingen , ga dan eens zien!
Omdat we ook nog op zondag in MC waren, profiteerden we ervan om Xochimilco te bezoeken. Naar het schijn moet je op zondag naar Xochimilco gaan, een voorstad van de "drijvende tuinen" 20 km zuid van Zócalo. De naam Xochimilco , komt uit het Nahuatl en betekent "plaats van het bloemenveld". Daar liggen de laatste resten van het stelsel van kanalen en ingenieus aangelegde tuinen waarmee ooit het meer van Texcoco doorweven was ( nu is dat meer uitgedroogd ). Het is nu een voorstad van Mexico-city, maar ooit was het niet meer dan een eilandje in de meren (Texcoco) rondom Tenochtitlán. Het is ook opgenomen in Werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Xochimilco op zondag is het hoogtepunt van alle Mexicaanse sentimenten, Más México no hay....(= iets meer Mexicaans bestaat er niet) dit moet je echt meemaken!!!. Honderden boten, meestal kleurig versierde " Trajineras " (gondels), liggen naast elkaar. Ze hebben allemaal een naam uit bloemen gemaakt. Soms zijn het geschilderde bloemen. Wil je een boot huren voor een speciale gelegenheid dan kan zelfs de naam van de " feesteling" bovenaan de boot met bloemen geschreven worden. Elke Trajinera wordt voortgeboomd door een man met een lange stok. Het zijn niet allemaal toeristen die op de kanalen rondtoeren. Voor de Mexicanen is het een ideale manier om met een feestend gezelschap de namiddag door te brengen. Langs de kanalen staan versierde huizen of serres vol met rozen. Een wereldje op zichzelf!
Die gondels varen over de kanalen met allerlei Mexicaanse feestvierders, krijsende mariachi bands, fotografen, bloemen stallen, taco bars en grote potten met dampende maïs.
Het is er overvol met mensen. Sommigen proberen een boot te krijgen anderen hebben geluk en varen over het water en weer anderen zijn druk doende jou te overtuigen iets te kopen.
Wil je een serenade, geen probleem er varen verschillende boten met Mariachi aan boord die voor ambiance zorgen.
En zoals jullie hieronder zien, kan je er niet alleen genieten van de natuur en de drukte van de boten, als je honger hebt dan komt er altijd wel een bootje voorbij om de inwendige mens te voldoen. Intussen vonden we die maïskolven al lekker!!
We besloten de dag te eindigen met een wandeling door de verlichte straten van de wereldstad! De 44 verdiepingen tellende " Torre Latinoamericano" 183m hoog, trok onze aandacht. ( nu zijn er 49 verdiepingen en is de toren zo'n 214m hoog) De toren is gebouwd tussen 1947 en 1956, in opdracht van verzekeringsmaatschappij "La Latinoamericana Seguros". Het gebouw is ontworpen in een stijl die doet herinneren aan "The Empire State Building". Het was de eerste wolkenkrabber in Mexico. Op de 41ste verdieping was er een restaurant en op de 42ste had je een panoramauitzicht op de hele stad. We gingen helemaal tot boven om te genieten van het grote lichtspel van de wereldstad. Het was de moeite waard! Zie voor jezelf.....
We brachten de rest van de avond door in een dancing" Salvacion", ons eerste echte avondje uit sinds we in Mexico waren. Bij een gin coctail geraakten we vlug in go-go stemming. Een mooie afsluiter van een fantastisch weekend. Morgen was het weer back to reality dwz 8u bussen naar Aguascalientes. Maar dit allemaal nam niemand ons nog af!!!!
PS. Het verwijderen van jouw reactie van gisteren Bojako heeft niets persoonlijks hoor! Het is een klein beetje de schuld van Amor F en een groot beetje mijn schuld. Was even verstrooid of zouden het de eerste verschijnselen van " Bloggentitis" zijn ?
Vorige nacht even pc-paniek en daardoor een info vergeten. Het gaat over de legende van de Popocatepetl( 5.452m). Samen met de berg Iztaccihuatl ( 5.286m) ligt de Popocatepetl majestueus ten Oosten van MC. Hun namen verwijzen naar de tragische legende van de mooie prinses Ixtacchuatl (= witte dame) die in de veronderstelling dat haar minaar Popocatepetl (= rokend berg) in een veldslag was gedood, zichzelf uit verdriet vergiftigde. Toen de krijger terugkwam, legde hij haar lichaam op de berg en sprong in de krater. De 3 toppen van de Iztaccihuatl zijn haar hoofd, borsten en knieën.
Nu kunnen we weer verder toeren!
De zaterdagnamiddag trokken we per taxi op zoek naar de piramiden van de zon en de maan. Wat ons daar te wachten stond, was ons enkel bekend uit historische spektakelfilms! We bevonden ons in een indrukwekkende omgeving waar duizenden jaren terug een volk zijn eigen beschaving beleefd had. En hier liepen wij nu, nietig en klein in vergelijking met de enorme overblijfselen van die piramides. Als er iets is wat je gezien moet hebben in de omgeving van Mexico City, is het Teotihuacán, zo'n 50 km noordoost van de stad, plaats van de kolossale piramides van de Zon en Maan. Ik neem jullie even mee.MARAVILLOSO
Teotihuacán betekent in het Natuatl's (de oorspronkelijke taal)" de stad van de goden, of, nog beter: de stad waar mensen goden worden". Teotihuacán is in de tweede eeuw voor Christus gebouwd. In de toptijd (vijfde eeuw) leefden in deze stad zelfs 200.000 mensen! Het was in die tijd dan ook één van de grootste steden ter wereld en hèt economische, religieuze, culturele en militaire centrum van midden Amerika. Teotihuacán beslaat 21 vierkante kilometers en bestaat uit paleizen, hofpleinen, tempels, etc. In 700 na Christus is de stad verwoest door een invasie van Tolteken( een beschaving die van de tiende tot de twaalfde eeuw een groot deel van Centraal-Mexico domineerde). De bouw van tempels, monumenten, straten en pleinen van de stad was gebaseerd op de kennis van astronomie. Dit moet één van de meest adembenemende archeologische vindplaatsen van heel Amerika zijn. Je loopt er langs de hoofdstraat , Laan van de Doden genaamd. Je beklimt de Piramide van de Maan en vervolgens de nog hogere Piramide van de Zon, die qua afmeting te vergelijken is met de piramides van Egypte. Piramide van de zon. Op het grondgebied van Teotihuacan staat de Piramide van de Zon , een bouwwerk van 65 meter hoog. Dit werd aanzien als de 'verzamelplaats van de goden,'. Vroeger was die piramide nog groter. Naar het schijnt stond er een groot standbeeld op de top. Alleen de grote piramide van Giza in Egypte en de piramides van Cholula in Mexico zijn hoger. Om enig idee te geven: bij de bouw werd meer dan drie miljoen ton steen gebruikt, oef! 's Ochtends vroeg hadden we nog veel energie, dus we vlogen er zo bovenop. Tenminste, dat was het plan. Het zal wel aan de ijle lucht van Mexico gelegen hebben dat we de 230 treden niet in één keer haalden zeker ??? De eerste foto geeft een zicht op de piramide van de zon vanaf de piramide van de maan. De weg ernaartoe, de dodenweg, is een paar km lang, maar zó erg is het toch ook weer niet? Wij hebben de weg helemaal uitgelopen. Hier zien jullie een gedeelte van de laan
Hieronder een closer beeld van de piramide van de zon. en de 230 treden!!!
Piramide van de maan.
Een ander bekend bouwwerk in Teotihuacan is de piramide van de Maan. Deze piramide is waarschijnlijk rond 250 na Christus gebouwd. Opgravingen leverden een tombe met vele grafgiften op. Het is één van de belangrijkste ontdekkingen van de streek.
Hierboven een gedeeltelijk zicht op de enorme piramiden en bijgebouwen.
Rond de piramiden van de zon en de maan waren ook tempels gebouwd. Een van die tempels was de tempel van Quetzalcoatl die versierd was met
maskers van de gevederde slang. Quetzalcoatl wordt ook als de regengod gezien evenals Tlaloc (hieronder). Deze god was zeer belangrijk voor de agrarisch georiënteerde cultuur.
Kunnen jullie het begrijpen dat we ons klein en nietig voelden in zo'n panorama!!! Maar ik geniet er nu nog van als ik het terug zie!!!
Mexico City De geschiedenis van Mexico stad begint in 1325 toen de stad gesticht werd door de Azteken, hoewel het gebied al langer bewoond was. Volgens de legende zou hun stamgod Huitzilopochtli de plaats aanwijzen waar de op dat moment nog nomadische Azteken zich moesten vestigen, door een adelaar op een cactus een slang te laten verslinden. Dit tafereel staat afgebeeld op het wapenschild van de vlag van Mexico.--->
Deze gebeurtenis vond plaats op een eiland in het Texcocomeer, dus daar stichtten de Azteken hun hoofdstad. Mexico-stad is gebouwd in het dal van Mexico dat langs alle kanten omgeven wordt door vulkanen (waaronder de Popocatépetl). Dit heeft als gevolg dat luchtvervuiling als smog niet weg kan en blijft hangen. Er wordt wel eens gezegd dat een dag lucht inademen in Mexico-stad gelijk staat aan een pak sigaretten roken. Vooral in de wintermaanden, als er koude lucht boven het dal hangt en de lucht uit de stad door (inversie) niet kan opstijgen,
is de lucht erg vervuild. De Popocatépetl. in de Azteekse en koloniale periode prima zichtbaar, kan nu door de smog nog zelden vanuit de stad gezien worden. Wij hadden er nog goed zicht op
vanuit het vliegtuig.! Gelukkig voor ons waren de formaliteiten vlug achter de rug en vanaf vrijdag 12u hadden we de rest van de tijd voor ons. In Mexico verbleef een vrijgezel die samen met T. zijn opleiding had gekregen. Hij nam ons op sleeptouw om zo de belangrijkste plekjes te bezoeken. We bezochten er het grote Olympisch stadium dat twee jaar voordien in gebruik genomen was voor de Olympische Spelen van 1968! Wat echter een enorme indruk op ons maakte, was de universiteitsbibliotheek met de fraaie in mozaïek opgetrokken muren .
De volgende dag reden we dan toch maar naar San Pedro Tlaquepaque. We wilden de sfeer daar wel even opsnuiven en lieten ons nog eens gaan om enkele spulletjes te kopen. We maakten ook van de gelegenheid gebruik om een boottochtje te maken naar een eilandje in het midden van het Chapalameer. Intussen hadden we gezelschap gekregen van Belgen uit Mexico city met hun kinderen . We zouden samen de tocht maken.
De slideshow geeft jullie een zicht op het strand, de Mariachi die ons met hun muziek vermaakten, de indrukwekkende zonsondergang en de pottenbakkersstandjes. Het Chapalameer is het grootste meer van Mexico en bevindt zich op 1524 meter boven zeeniveau.We waanden ons daar precies op een exotisch eiland door de muziek van de zingende en rondtrekkende Mariachi op dat eiland.Veel meer was er ook niet te beleven. Meteen ondervonden we ook de eerste pijnen van verbrande armen en gezichten, want het was behoorlijk heet geworden. Het zou dus een moeilijke nacht worden als we mochten voortgaan op de rode lichaamsdelen!!! s Avonds werden we verrast door plaatselijke branden in de bergen.We vermoedden eerst bosbranden maar uiteindelijk bleek het om het Paasvuur te gaan. Dit is een ritueel waarbij op de avond voor Paaszondag een pop, die Judas moet voorstellen, om middernacht verbrand wordt. Op zondag keerden we dan terug naar huis, opnieuw met dezelfde buslijn. Nu konden we genieten van het landschap dat we in de heenreis in de duisternis hadden afgelegd! Rond 23 u waren we blij dat we weer veilig thuis waren.!!! Ofwel had ik teveel genoten van ons tripje ofwel had ik de warmte onderschat, in ieder geval lag ik de 3 volgende dagen ziek in bed met hoge koorts, stekende hoofdpijn en keelpijn. T. had het druk op het werk en dus weinig tijd om mij te verwennen. Dat was de eerste keer dat ik tegen de traantjes moest vechten, want 3 dagen in bed met enkel een quick bezoekje van t ventje, dan is er tijd zat om medelijden te krijgen met jezelf !!!! Gelukkig was onze huiseigenaar dokter en hij schreef mij iets voor zodat ik er snel bovenop kwam. Sylvia, zijn dochter, kwam mij ook af en toe bezoeken en deed meteen de dringendste boodschappen want daarvoor had mijn ventje geen tijd! Op woensdag kregen we te horen dat we naar Mexico city moesten om onze verblijfspapieren in orde te brengen .( duimafdrukken, ons boeventronie op de gevoelige plaat zetten enz enz..).Nog maar eens zon 8u op de bus daar hadden we nu niet direct zin in!! Gelukkig voelde ik mij al stukken beter zodat die busreis nog te doen was. Misschien vragen jullie zich af waarom we geen trein namen of geen vliegtuig? Het eerste was zeker niet veilig plus er was geen rechtstreekse spoorlijn tussen Aguas en Mexico en voor het tweede heb je een vliegveld nodig en in de buurt was dat er niet dus We zagen er wel wat tegenop om weer zolang te bussen maar omdat we op donderdag vertrokken, besloten we daar een paar dagen te blijven en Mexico City te bezoeken. Bij onze aankomst hadden wij daartoe geen kans gehad! Ikzelf was wel blij dat ik mijn ventje weer eens 4 dagen volledig voor mij had. ( Een beetje egoïstisch of kinderachtig? Misschien maar vergeet niet dat we nog maar een paar maanden getrouwd waren!!) Ik zou mijn batterijen bijladen want éenmaal terug zou het op het werk nog drukker worden omwille van een deadline, wist T. te vertellen. Dat betekende nog altijd werken tot s avonds 21/22u!!!! Er werd ook op zaterdagvoormiddag gewerkt en tegen die tijd was mijn ventje zijn pijp uit!! De weekends dienden dan ook om bij te slapen en enkel op zondagnamiddag zagen we de kans om te wandelen of even naar het hotel te gaan om iets te drinken of om een film mee te pikken. Veel meer was er niet te beleven....
Ps.Ik heb een goed geheugen Pazke maar zo gedetailleerd onthouden ... neen hoor!! Ik hield indertijd een dagboek bij, kwestie van mij bezig te houden vandaar!!!!
Overal waarwe kwamen werden we overspoeld met souvenirs en konden ook niet aan de verleiding weerstaan. We konden daarvoor terecht in de ateliers en winkels in San Pedro Tlaquepaque in een van de buitenwijken van Guadalajara. De naam komt uit het Nahuatl en betekent "Plaats boven land van klei". Tlaquepaque was bekend vanwege zijn aardewerk en glasblazerijen en is dat nog steeds. Maar wij verkozen de grote lokale mercado ( markt ) alleen al om zijn immense grootte en het scheelde behoorlijk wat in prijs! Op de slide hebben jullie een zicht op een deel van de markt San Juan de Dios. Daar werd ongeveer alles verkocht van groenten tot kleren en souvenirs. ....De markt bestond uit 2 verdiepingen dus hadden we nogal wat tijd nodig om daar te flaneren!! Ons middagmaal bestond uit een kippetje dat we kochten ergens op straat aan een standje.. Lekker pikant!!!!!!!!
Maar Guadalajara was niet alleen bekend om zijn historische gebouwen. De staat Jalisco waarvan Guadalajar de hoodstad is, stond ook bekend als de geboorteplaats van tequila. Naar het schijnt bestaan er 200 varianten van, van de meest eenvoudige recepten tot de meest verfijnde. De nationale dranken van Mexico waren en zijn nog steeds tequila, cerveza( bier) en mezcal( agavabrandewijn). Maar tequila wordt gezien als de nationale drank van Mexico en wordt onttrokken aan de maguey (agave) plant die in en om het dorpje Tequila groeit. Tequila bestond al eeuwen. Het waren de Tequilas- indianen die ontdekten dat uit het hart van de cactus een geestrijke drank kon gebrouwen worden. Op éen van onze bezoeken aan zon agaveveld kregen we een eenvoudige uitleg van hoe tequila werd gemaakt .
De agaveplanten groeien zo'n 8 à 10 jaar in plantages, afhankelijk van het soort agave. Als de plant volwassen is , begint die te bloeien met een lange bloemenstaak. De boer of campesino, snijdt de staaf af net voor die gaat bloeien. Dat stimuleert de plant om flink te groeien in de kern. Die zwelt dan op tot een grote bol die een sappige pulp bevat. Als die bol volledig gezwollen is, snijdt de boer de plant aan de voet af en verwijdert de lange zwaardachtige bladen. Die bol of piña (=ananas omdat die daar erg op gelijkt) weegt zon 25 à 20 kg. Die wordt dan in kleiner stukken gehakt en gedurende 3 dagen in stenen ovens geroosterd. Die ovens hebben een doorsnede van 3,5m en zijn 2,5m diep en kunnen zon 3000 piñas bevatten. Eerst wordt die oven verhit met houtskool dat afgedekt wordt met rivierstenen. Daar komen dan de bollen op daarboven hete stenen , dan een laag geweven palmmatten en een laag aarde. Het proces duurt zon 3 dagen en de agaven nemen de smaakstoffen op uit de aarde en de houtrook. Tijdens het proces worden koolhydraten omgezet in vergistbare suikers. Daarna worden de piñas uit de kuil gehaald en vermalen met molenstenen om de vezels te verwijderen. De pulp wordt dan in houten vaten geschept en met water gemengd. Dit mengsel laat men 3 tot 5 dagen op natuurlijke manier gisten afhankelijk van de buitentemperatuur. De gegiste pulp en sap van ongeveer 5% alcohol, wordt in koperen vaten over houtsvuur gedistilleerd. Die eerste distillatie wordt dan nog een tweede keer gedistilleerd tot een hoger alcoholisch produkt. Het is dan nog enkel kwestie van die drank te bottelen en salud= proost zou ik zeggen. De diaslide maakt het allemaal wat duidelijker.Allé hoop ik toch !!
( Ai, ai ,.... voor diegenen die echt niet van Mexicaanse muziek houden er staat een ruime keuze in mijn dizzler hierboven, klik op je voorkeur en wij draaien.. verder niets aan veranderen please!!)
De gele streep geeft de afstand weer tussen Aguascalientes en Guadalajara.
Guadalajara
Guadalajara ligt op een hoogte van 1546 meter. Het is de hoofdstad van Jalisco en de op één na grootste stad van Mexico. De naam betekent overigens "plek waar het water over de rotsen stroomt". Guadalajara werd in 1542 gesticht . Er wordt wel eens gezegd dat Guadalajara de meest Mexicaanse stad van het land is. Een verblijf in de stad betekent een onvergetelijke ervaring. Guadalajara staat daarom ook beter als "La Perla del Occidente", wat Parel van het Westen betekent. Het is dan ook een van de oudste steden van Mexico. De talloze pleintjes, gebouwen en de gezellige cafés( allé in de mate dat je al van cafés kan spreken, het waren meer terrasjes) behouden precies de koloniale sfeer die hier zo sterk aanwezig is. Guadalajara is ook het thuisfront van de Mariachi. Niet verwonderlijk, want dit is immers de plaats waar de Mariachimuziek voor het eerst tot bloei kwam. Elke avond swingt de stad op hun aanstekelijke ritme. Deels is natuurlijk ook tequila hier verantwoordelijk voor( ) want de originele brouwerijen in het gelijknamige stadje Tequila liggen niet ver van Guadalajara .( later meer hierover) Architectonisch gezien is Guadalajara een mooie stad. Er zijn talrijke sfeervolle pleinen die omringd worden door fraaie, koloniale herenhuizen. En niet alleen de oude, maar ook de moderne ( in zover die toen modern was) architectuur is prachtig.
Omdat de Mexicanen verlof namen vanaf Witte Donderdag tot na Paasmaandag, trokken we er 4 dagen op uit om Guadalajara te bezoeken. De problemen met de bril waren opgelost en om 16u stapten we dan uiteindelijk op de bus. We zaten langs alle kanten omringd door nonnen. Allé zo voelden we ons wat veiliger .......Gelukkig bood het landschap ons zoveel schoons zodat we niet verplicht werden om al die tijd op die heiligengezichten te staren!! Ik vrees dat die gans de rit gebeden hebben van de schrik!!! Reeds enkele km buiten Aguascalientes bemerkten we dat het landschap langzaam veranderde. Het dorre , ruwe van onze streek maakte plaats voor meer groen en fraaiere begroeiingen. Hoe meer we ons doel naderden, hoe schoner de omgeving werd. De laatste 75 km legden we af in de bergen. Hier en daar waren al degelijke wegen aangelegd waardoor we ons " veiliger" voelden want aan de rijstijl van de Mexiaanse buschauffeurs geraakten we nooit gewoon!!! Zover als we konden zien, omringden ons de onoverzienbare bergketens van de Sierra Occidental .We hadden al wat autowrakken langs de route gezien tot zelfs een dalenden bus die even langs de zijkant stond omdat zijn remmen oververhit waren door het afdalen. Dat beloofde voor de terugweg!! Je zag dat het " semana santa" was want hier en daar stonden Mexicanen rustig te keuvelen ....
Heeft het iets te maken met het intense teruggaan in het verleden? Of zitten de gezegden op de blog van Amor Fati waar ik vorige nacht nog even ging zien er voor iets tussen??? Ik weet het niet , maar vanmorgen kwam ik wakker uit een ongewoon verwarrende droom en .. die staat mij nu nog glashelder voor de geest. Zitten er droomexperts op de blog?? Ben benieuwd. Ik was op reis met een onmogelijke groep! Vrienden van vroeger en nu , klasgenoten , ex collega's en familie. We maakten een groepsreis (nochtans organiseren we liever zelf de reis) naar een onbekende lokatie. We checkten in op hotel, maar bleven er amper lang genoeg om onze spullen kwijt te geraken, weet zelfs niet of ik op een kamer ben geweest want we moesten verder naar een optreden van " CLOUSEAU"!!! Stel je voor!!En dan moet je weten dat ik niet bepaald wild ben van die groep!! We waren ergens waar we de taal niet kenden en reden met de plaatselijke bus naar de opvoering. Daar was het zo'n warboel dat ik de groep uit het oog verloor en ik ergens op een zitje tussen totaal vreemden de opvoering ( maar heb niets gehoord of gezien haha) meemaakte. Opeens was het gedaan, allé iedereen liep weg omdat een grote draak in een beekje naast onze zitplaatsen kwam drinken. Ik stond er helemaal alleen voor. Ik wist niet in welk stadje ons hotel was, noch de naam van het hotel. Plots zag ik daar een neef, die zei dat zijn vriendin ( hij heeft nu een nieuwe Franse vriendin die we nog niet gezien hebben maar ze was er wel! ) wel zou helpen. Hij stelde mij voor, ik had juist de kans om " enchantée" te zeggen of die ging er al vandoor omdat onder onze neus haar auto getakeld werd door de politie. Zij sprong in een taxi de takelwagen achterna en mijn neef spurtte naar zijn auto om te volgen. Ik wilde nog meegaan , maar ze waren al verdwenen. Ik stond op de hoek van een straat en daar stond de deur van een hoekhuis open. Ik stapte binnen omdat daar een paar dames zaten die mij misschien konden helpen. We verstonden mekaar niet maar op de éen of andere manier slaagde ik er in om daar toch binnen te geraken. Ik had in mijn jas een stukje van een filmrolletje ( zo'n negatiefje) en daarop stond heel klein het adres van ons hotel geponst!!! Vraag mij niet hoe ik eraan kwam!! Maar we konden het niet lezen en hadden geen vergrootglas. Intussen werd het laat en zou ik daar blijven slapen. Het was een onooglijk klein, vuil en slordig kamertje met enkel 5 matrassen op de grond. Ik had mijn schoenen uitgedaan en bleef met dat filmstrookje in de hand maar pieren om de stad of de naam van het hotel te ontcijferen. Ik begon toch stilaan wat in paniek te geraken want hoe zou ik ooit terug in ons hotel geraken? Opeens stond T daar hij nam het filmstrookje en probeerde de lokatie te ontcijferen. Hoe hij daar gekomen was weet ik niet want hij hoorde niet bij de groep. Maar meteen was ik gerustgesteld.T wist uiteindelijk de naam van het hotel te ontcijferen, we zouden er nu wel uitkomen. Ik zocht mijn schoenen tussen de rommel en vond ze terug vuil en gehavend alsof iemand ermee rodgelopen had op ruwe stenen. En toen... .... trok mijn halfbedde de overgordijnen open en was ik meteen klaar wakker!! Maar die droom zit er nog glashelder in!! Zo'n warboel van situaties en personen!! Verklare wie het verklaren kan? Ik ben van kindsaf aan al de " vraagstaart" van de familie geweest . Volgens ons ma was het soms om gek te worden van mijn " waaroms". Nu doe ik het soms nog en als het over technische of wetenschappelijke vragen gaat, dan heb ik met mijn ventje de perfecte persoon in huis om daarop een antwoord te geven. Waag ik mij met mijn " waarom" op een ander terrein dan past hij. " Jouw hersenkronkels kan ik toch niet volgen ", klinkt het dan. Haja. Dus als ik hem mijn droom vertel waar heden en verleden, realiteit en fictie alles in de mengkroes van éen droom gemixt is, dan weet hij het ook niet!!. En dat gebeurt zo heel, heel soms dat in mijn dromen perfect kan navertellen en dan zegt T altijd: " Als ik slaap, dan slaap ik en de volgende dag weet ik daar niets meer over"!! Dat zal precies het grote verschil zijn tussen mijn " realistisch en nuchter " ventje en de "dolle verbeelding van een romanticus" die ik ben zeker?? Maar geen nood, ik zal jullie zeker niet elke dag pijnigen met de " Windmills of my mind"!!! Zijn toch niet te volgen haha Was vandaag te druk ( tweeling) om mijn stukje bij te werken. En Amor Fati voor zover ik mij herinner spraken we inderdaad van cactusappels maar er woont hier in 't dorp een Mexicaanse die ik ken, dus zal eens bij haar horen wat het nu precies is . Laat het wel weten. Morgen neem ik jullie weer mee naar " Viva Mexico" (Uitspreken als mechiko)!! Gelukkig heb ik daar nog een klare kijk op!!!
Het was met een paar vrijgezellen dat we in het weekend onze eerste verkenning rond de stad maakten nl een bezoek aan een stuwdam: De slideshow toont de stuwdam en omgeving. Hier hebben we voor de eerste keer cactusappeltjes leren eten. Lekker!!
Presa del JOCOQUE
Uiteindelijk, de dag voor mijn verjaardag ,konden we in ons appartement .Van nu af kon ons leven beginnen. Ons appartement lag op 3 minuten van T.s werk, dus ging ik elke morgen en middag en soms 's avond met hem mee en wandelde dan rustig terug naar huis. Zo leerde ik de omgeving kennen en was ik nog wat langer bij mijn ventje!! Het gebeurde ook vaak dat ik s avonds, als hij nog even terugging, met hem meeging en daar een boek las zo ging de tijd sneller want een TV hadden we nog niet en ik zou er toch nog niet veel van begrepen hebben!!!! Na enige maanden kwam dat ding er toch en kon ik al min of meer soaps volgen. Een prima manier om een taal te leren . Tony klopte veel uren omdat hij zich moest inwerken en er een deadline moest gehaald worden. Ik zat daardoor veel avonden alleen. Sylvia, de dochter van onze huiseigenaar, wist dat en nam mij af en toe mee naar " club Campestre", je kan dat vergelijken met de Rotary club " hier. Daar werd ik met de andere kant van Mexico geconfronteerd. De rijkdom in schril contrast met de armoede die we in het binnenland hadden gezien! Eerlijk gezegd voelde ik mij daar aanvankelijk niet erg op mijn gemak. Iedereen wist dat ik uit Belgica kwam en wilde een praatje slaan. Gelukkig redde Sylvia mij door me mee te nemen naar een zaaltje waar alleen jongeren zaten. Daar was ik bij mijn soortgenoten en werd ik als een gelijke behandeld. Ik hield er uiteindelijk nog twee nieuwe contacten aan over en zo bouwde ik stilaan een kennissenkring uit. Wat mij opviel was dat de mannen niet bij de vrouwen bijeenkwamen. Zij hadden hun eigen selecte clubje en lokaal!!! Bij mijn thuiskomst had ik heel wat te vertellen als mijn ventje al niet in bed lag want het waren lange, zware dagen voor hem!!En zo gleed de tijd voorbij en geraakten we gewoon aan de Mexico. Voor ons was Mexico in zekere zin de honeymoon die we door omstandigheden niet hadden. Dat heeft ons in het begin zeker geholpen met de aanpassing. . Ons eerste tripje samen was in maart. Omdat het Goede week was en de Mexicanen van Witte Donderdag tot na Paasmaandag niet werkten, hadden we besloten om een tripje met de bus te maken naar Guadalachara. Bijna ging dat feestje niet door. Op woensdag brak T.s bril. Zonder bril ziet mijn ventje niet dus gingen we nog snel naar een zaak om die bril te laten maken. Daar werden we heel onvriendelijk ontvangen en zegden ze dat pas de week erop de bril ok zou zijn omdat de zaak met de " Semana Santa" ( goede week) gesloten was. We probeerden die man te overtuigen dat die bril broodnodig was, maar niets hielp. Op een bepaald moment zei hij zelfs: Als je je bril wil gemaakt hebben : go home Yankee Nu begrepen we het . Amerikanen waren niet bepaalde de beste vrienden van de Mexicanen. Omdat T. groot en blond was , dachten ze dat hij uit de States kwam. We zetten die situatue snel recht en zegden dat we uit Belgica kwamen.. " Ah Belgica si, señor, Football , si señor no problema en .. Mañana zou de bril klaar zijn.. Dat was inderdaad zo. De volgende dag was de bril gemaakt en konden we uiteindelijk toch vertrekken!!! Het was niet de eerste keer dat ik ondervond dat met T. erbij alles wat duurder was of moeilijker ging. Als ik gedurende de week ging shoppen op de lokale markt en mijn "beste Spaans" bovenhaalde , dan kreeg ik alles aan en Mexicaanse prijs Ging ik op zaterdag met T.inkopen doen dan konden we het vergeten, we betaalden altijd een paar pesos meer Het zat dus diep die aversie voor Amerikanen!! We konden toch moeilijk een plaatje met Belga erop dragen hé???? Even wil ik nog terugkomen op dat voetbal gedoe. Het wereldkampioenschap voetbal vond in 1970 plaats in Mexico en de Belgen hebben daar door het oprichten van het kinderdorp en hun prestaties indruk gemaakt. Overal hingen logo's van het kampioenschap, op alle produkten stond ofwel het typische Mexicaanse ventje symbool van het kampioenschap of een afbeelding van de Aztekencultuur . Ik laat jullie even zien wat ik bedoel.
Vanaf de volgende dag begon ons werkelijke leven in Mexico. Tot nog toe leefden we in een soort roes waarin we overrompeld werden met indrukken en emoties die we samen intens beleefden.We waren nog niet veel zolang 24/24u samen geweest , dus was alles wat irreëel. T. vertrok om 8 u naar het werk en ik bleef achter op de kamer om wat te rommelen en het hotel te verkennen. Ver durfde ik nog niet lopen want ik kende noch de omgeving noch de taal!! Ik bleef rond de middag wat hangen in de lounge van het hotel tot mijn ventje er was om dan samen snel wat te eten. Ook voor hem was alles nieuw en het werken met Mexicanen, die meestal enkel Spaans kenden, was ook een hele opgave. Tegen de avond keek ik al uit naar zijn thuiskomst maar dat viel tegen want T. had last van een vaccinatie tegen de pokken die we in België hadden gekregen . Toen er later op de avond koorts bijkwam , zat er niets anders op dan vroeg te gaan slapen. Gelukkig was het de volgende dag al wat beter. Ik had besloten om toch maar eens in de buurt wat rond te kijken en kwam terug met 1 kg prachtige sinaasappels voor de prijs van 1peso =4fr( 10 eurocent) Voor het hotel was een pleintje met de typische Mexicaanse drukte. Ik kon onmogelijk een ganse dag op de kamer doorbrengen dus ging ik met T.s cursus Spaans daar even zitten om wat te studeren. Maar mijn aandacht werd nogal snel afgeleid door een jong kereltje dat zijn kost verdiende als schoenenpoetser. Ik kreeg mijn noch T.s schoenen nooit zo glanzend. In de toekomst stuurde ik mijn ventje naar hem en zo werd hij een vaste klant en weldra kende het kereltje mij ook.
Mexicanen zijn invriendelijke mensen, allé dat mochten we toen ervaren. Zoals men tegen een kind spreekt zo sprak dat jongetje ook tegen mij om zich verstaanbaar te maken, maar zo kreeg ik stilaan toch een paar losse woorden ingelepeld!!! Dat kleine ventje en ik, we kregen warempel een band!
Aan het einde van het plein stond ook een grote kerk in opgetrokken in een typische Spaanse stijl en binnenin overladen met barokke beelden.
Onze tweede nacht in Mexico verliep al stukken beter. Het lawaai of het gezang van de Mariachi stoorden ons niet meer.( Ze boeiden ons wel omwille van hun uitzonderlijk mooie kledij!) Ik denk dat de indrukken van de dag en de voorbije emoties stilaan hun tol eisten .
In de voormiddag moesten de mannen allerlei papieren in orde brengen zodat we met twee vrouwen ( die geen Spaans kenden) achterbleven. Toen T. rond de middag terugkwam , vertelde hij dat we om 14 u per bus ( 1e klasse) naar onze definitieve bestemming zouden afreizen nl de stad Aguascalientes hoofdstad van de staat Aguascalientes. Met een klein hartje zei ik tot ziens tegen onze reisgenoten. Zij bleven in Mexico City. Vanaf nu was het definitief the two of us!!!
AGUASCALIENTES Aguascalientes ligt zon 800 km ten N/W van Mexico City. De stad Aguascalientes is de hoofdstad van de staat Aguascalientes in het westen van Midden-Mexico. De staat is niet dicht bevolkt, de meeste inwoners wonen in de hoofdstad die zon 1888 m boven de zeespiegel gelegen is. De naam van de staat/stad komt van het Spaans Aguas Calientes wat betekent hete wateren . Die naam wordt afgeleid van de vele hete bronnen die daar te vinden zijn. Daarom noemt men de plaatselijke bevolking wel eens smalend hidrocalidos wat zoveel is als hydrothermalen . Op de kaart zien jullie de afstand die we moesten afleggen.
De busreis was een evenement op zichzelf. Stel jullie niet teveel voor van die eerste klasse bussen toen!. We zaten in zetels , dat wel, er was zoiets wat ze airco " heetten maar die werkte meer niet dan wel dus moesten open ramen voor wat verfrissing zorgen!!. De bus zat stampvol en af en toe vloog een mand met kippen of andere huisdieren op het dak van de bus, gelukkig niet in de bus zelf! Dat was het verschil met de bussen die we in Mexico City hadden gezien.. Wat ons meteen opviel , was de eentonige dorheid van het onbebouwde, uitgestrekte Mexicaanse landschap. Dorpjes op onze route zoals Querétaro, Salamanca, Irapuato, Silao en Léon zullen steeds in onze herinnering blijven plakken. Bij elke halte werden we met de harde waarheid geconfronteerd. Nog nooit hadden we zoveel armoede, ellende, bedelende mensen en zoveel ongeweten verlatenheid op enkele uren samen gezien. Op het fotootje krijg je een idee van hoe de route er meestal bijlag . Hier en daar was er al wel eens een stukje nieuwe weg maar alles was nog in aanleg. Veel foto's durfden we niet nemen omdat we vreesden dat ons dat niet in dank zou worden afgenomen! Bij elke stop was een camionera of bushalte waar we iets konden drinken of eten of een sanitaire stop houden. Maar stel jullie daar een minimum van voor en dan is het nog veel!! Van slapen op de bus kwam weinig in huis. Overdag hadden we geen ogen genoeg om alles in ons op te nemen en s avonds voelden we ons niet geroepen om veel te slapen , want de rijstijl van de chauffeur was niet van die aard dat je op je gemak kon rusten. Trouwens het was ook nooit echt stil op de bus! De wegen tussen de steden lagen er tamelijk bij maar als we door de dorpen reden dan was het meestal hobbelen over de slechte aarden wegen en door diepe putten. Als dat de route was voor eersteklas bussen wat moet het dan bij de andere zijn, vroegen we ons af?!
Lieve medereizigers, voor we verder gaan even dit. De foto's die jullie hier en verder op onze tocht zullen zien, werden getrokken begin 1970, toen er nog niet zoveel en zover gereisd werd, TV en documentaires nog niet zo uitgebreid waren als nu en internet nog ver weg was. Toen leek het ons allemaal zo nieuw en de moeite waard om vast te leggen. We stonden toen nog voor alles open. Ons " toeristisch oog" was nog niet verwend! Nu worden we overrompeld met meer en betere foto's maar voor ons was "toen" alles nieuw en boeiend, dus ... zie ze daarom vanuit dit perspectief dan kunnen we verder reizen!
Was de overtocht van de Atlantische oceaan kalm verlopen, nu wachtte ons een onaangename vlucht door de vele luchtzakkingen en trillingen van het vliegtuig! Van slapen kwam niets terecht en we waren opgelucht en blij toen we rond 22 u de lichtzee van Mexico city ontwaarden. Klaas vaak werd direct weer richting België gestuurd. De voorbije emoties en de spanning voor wat ons te wachten stond, hielden ons zodanig bezig dat we niet veel geslapen hadden! Eindelijk hadden we onze eindbestemming bereikt! We geraken zonder veel problemen door de douanecontrole en moesten wachten op de contactpersoon die ons zou komen afhalen. We werden onmiddellijk geconfronteerd met wat we in de toekomst heel vaak zouden meemaken .Wachten, wachten, geduld . Maar na 13 bewogen en onvergetelijke uren van spanning en emotie en belevenissen kwam het nu niet meer op een uurtje aan. Onze mannen probeerden te begrijpen wat er omgeroepen werd, wij stonden erbij en keken ernaar!!! We werden intussen overrompeld door overijverige Mexicanen die probeerden om onze bagage naar hun taxi te sleuren om ons naar een hotel te brengen. Onze eerste Spaanse woordjes hebben we daar geleerd: " no, no señor, gracias" en we probeerden om zo onze koffers en zakken in het oog te houden . Na een tijdje kregen wij vrouwen er de slappe lach van, gevolg van oververmoeidheid en gespannenheid, denk ik! Daar stonden we dan 2 giechelende meisjes en drie ongedurige mannen die stilaan last kregen van de warmte en hun jassen uitdeden want airco was er niet. We hadden een telefoonnummer meegekregen voor het geval dat..maar niemand nam op. Dat beloofde!!! Uiteindelijk kwam onze contactpersoon er aan en bracht ons naar ons hotel. Niets persoonlijks, zomaar " package delivered"!! We vielen als 2 " bloemzakken" neer op ons bed en binnen de kortste tijd waren we in dromenland. De volgende dag werden we om 6u plaatselijke tijd gewekt door de opkomende zon en het helse stadslawaai..Mexico City was een stad waar het steeds gonsde van de drukte. We brachten onze voormiddag door in de buurt van het hotel in afwachting dat iemand van de firma ons zou ophalen en werden overrompeld door indrukken die we maar al te graag vastlegden op de gevoelige plaat. De overvolle bussen, tot de nok volgeladen met dozen en groenten en kippen , waar dan ook nog eens een paar Mexicanen aanhingen die absoluut meewilden, ontlokten bij ons een grijns. We keken verwonderd naar de vele wagens die zonder nummerplaat rondreden en geloofden ons ogen niet toen een auto stilviel in het midden van de baan en daar ter plaatse prompt de herstelling gebeurde. Niemand nam daar aanstoot aan. Er reden hier meer wrakken rond dan normale autos. Het koppeltje dat met ons was meegereisd keek al even erg hun ogen uit als wij!! De auto hieronder was nog een " beauty" in vergelijking met veel andere!!
Probeer hier maar eens door de achterruit te kijken!!!
Wanneer we rond de middag ons maag hoorden rammelen, gingen we op zoek naar wat eten. We moesten wel eerst dollars omzetten in peso's want anders "lagen " we er zeker al meteen op. Wie nu Mexicaans eten zegt, denkt automatisch aan tortilla's en taco's. Dat is ook niet zo verwonderlijk, gezien het feit dat maïsproducten een belangrijke rol spelen in de voeding van de Mexicaan. Wat voor ons de aardappel is, is voor de Mexicaan de maïs. De basis van de oorspronkelijke Mexicaanse keuken is de maïstortilla. Naast de maïs horen bruine bonen (frijoles) bij de maaltijd. Ook de chili's, de Spaanse pepers in alle kleuren, worden veel gebruikt.. Maar de manier waarop die toen op straat werden klaargemaakt samen met de geur van de vleeswinkels en de lokale markten ( Mercados) waren niet van die aard dat we er ons door lieten bekoren. Die doordringende, typische geur van het eten kwam ons al van ver tegemoet. Niemand had zin om daarvan te proeven!!. Na een paar maanden zouden we ons neus niet meer krullen voor dergelijke toestanden.
Daarom hielden we het maar bij wat vers fruit.( zie de winkel hierboven). Daarna waagden we ons aan een ijsje ,alleen maar om de nostalgie die de " karretjes" opriepen.
De namiddag brachten we door met het verkennen van de stad, maar we kwamen eerder ontnuchterd en veel minder enthousiast terug in het hotel. Mexico had zich meteen al geopenbaard als een land van uitersten en Mexico city als een ongezellige stad. Later zouden we ontdekken dat hier echter veel te beleven viel en nog veel meer te bewonderen! Maar daarvoor moesten we eerst die " westerse mentaliteit" kwijtgeraken!!
Zoals ik al zei , kreeg mijn slaapgenoot een opleiding bij de firma. Dat betekende ook 6 maanden opleiding Spaans. Omdat ik nog les gaf en we enkel in de weekends samen waren en die tijd zeker niet diende om te studeren, vertrok ik dus naar een nieuw continent en onbekend land zonder de taal te kennen. Maar ik zag daar geen problemen in. Ik zou tijd zat hebben om daar ter plaatse de taal te leren, talen gaan er bij mij redelijk vlot in...Ik was wel even wat documentatie gaan opzoeken over Mexico. Zo leerde ik dat Mexico een land was gelegen in N-Amerika grenzend aan de Verenigde Staten, Guatemala, de grote oceaan en de golf van Mexico. Mexico City, de stad waar we naartoe vlogen, lag op 2240m boven de zeespiegel en had toen zon 6.000.000 inwoners dus bijna evenveel als in gans België toen!. De bevolking van Mexico bestond uit mestiezen en indiananen. Mestiezen zijn kinderen voortgekomen uit een vermenging van Spanjaarden met indiaanse vrouwen. De indianen waren weliswaar éen van de armste en meest achtergebleven groepen van de bevolking, maar zij hadden nog wel hun eigen tradities en taal weten te behouden. Dit was mogelijk door de geïsoleerde ligging van de dorpen waar de indianen nog een eigen manier hadden van bijvoorbeeld pottenbakken en weven. Vooral de cultuur van twee overwegende indianenstammen Azteken en Maya's deden mij vol verwachting uitzien naar ons verblijf daar. Als kind was ik altijd in de ban geweest van " indianenboeken" en de BRT serie " Manco Kapak" had ik met mijn neus tegen het kleine scherm gretig gevolgd. Maar boeken en fims gaan niet altijd samen met de realiteit, dat zouden we wel leren! Na het verwerken van al die info steeg de spanning en de verwachting bij ons beiden. We zouden er samen wel doorgeraken. Jeugdige liefde..., best dat dit nog bestaat ! Gewapend met die achtergrond en een paar boeken dacht ik klaar te zijn voor de confrontatie Het was op 24 januari 1970 dat ons avontuur begon. Het was een druilerige morgen toen we om 7u opstonden. Het was alsof we zo voorbereid werden op het gevreesde moment van afscheid nemen. Er was geen weg meer terug, we zouden onze vertrouwde omgeving, familie, vrienden en zekerheid verlaten om samen op avontuur te gaan . En daar stonden wij, twee jonge mensen 25j oud en alles wat we hadden was onze liefde voor mekaar en een intens vertrouwen in ons beiden, de rest stak in twee grote, ijzeren koffers en twee grote zakken handbagage. Trouwen is altijd het vertrouwde loslaten om met zijn tweetjes aan een nieuw avontuur te beginnen, maar wij lieten ook nog eens al het vertrouwde en onze dierbaren voor minstens een jaar achter. Hier kwam al de eerste keer de harde leerschool van het internaat van pas. Ik had geleerd mijn plan te trekken en mijn emoties te onderdrukken. Het grote verschil was dat ik er nu niet alleen voorstond , ik had de man naast mij waar ik smoor op was en samen zou het wel lukken. Zo sprak ik mezelf moed in.!! We keken er naar uit al was het afscheid zwaar!!
Om 15.30 u Belgische tijd was het vaarwel, tot ziens en bye bye om dan in een Boeing 707 over Canada richting Mexico te vliegen. Er was geen weg meer terug! Alleen de ouders van T. waren naar de vlieghaven meegekomen. Mijn ouders konden het niet aan en ik wilde het hen ook al niet moeilijker maken dan het al was. De avond voordien hadden we thuis afscheid genomen en de emoties waren nog niet volledig verwerkt. De twijfel begon bij mij nu toch wel even zijn kop op te steken. T moet dat gezien hebben want hij liep er nu ook wat verloren bij. En toch als ik de verwachting zag die uit zijn blik straalde, dan wist ik dat mijn keuze de goede was. Samen met ons vloog nog een pas getrouwd koppeltje en een vrijgezel, maar die hadden het al even moeilijk met hun emoties als wij!! T. en ik kenden elkaar al een paar jaar en wisten wat we aan elkaar hadden. Die twee waren na 6 maanden in allerhaast getrouwd om samen te kunnen vertrekken. Later zou blijken dat dit te snel gebeurd was want na 2 jaar zijn ze uit elkaar gegaan!! Misschien had hun relatie in België meer kans gehad? Daar stonden we dan: 5 jonge "avonturiers" die voor mekaar de onzekerheid en de traantjes probeerden te verbergen!. Om 21u Belgische tijd naderden we de Canadese kust die onder ons lag te schitteren als éen uitgestrekte ijsmassa. De 18°c hadden de zee omgetoverd tot éen oneffen ijsvlakte.We hingen met ons neus tegen de raampjes geplakt om alles in ons op te nemen. Adembenemend! Trouwens dat was de vlucht helemaal want het was de eerste keer dat ik in een vliegtuig zat en het was meteen een lange luchtdoop!! We landden in Montreal om 4.55 u plaatselijke tijd en zetten onze uurwerken +- 6u achteruit. De laatste navelstreng met de heimat was nu definitief verbroken! Even was er paniek toen we niet toegelaten werden op het vliegtuig naar Mexico. Onze handbagage was te zwaar!!! We probeerden uit te leggen dat we voor een jaar weg waren van thuis. Na veel discussie geraakten de misverstanden opgelost en om 6u stegen we op richting Mexico City. De vermoeidheid liet zich nu wel heel erg voelen! De emoties van de laatste weken eisten ook hun tol en dat maakte dat we ons alle 5 heel stilletjes maar heel diep in onze zetels wegstaken.Waar waren we in 's hemelsnaam aan begonnen!!! Optimist blijven als je doodop bent, dat moet je eens proberen!
PS. Even antwoorden op een vraagje van Myette: Of je in het katholieke onderwijs geen ontslag moest nemen als je huwde? Vóór mijn tijd wel, maar ik had geluk dat mijn school iets ruimer denkend was en dat je wel mocht blijven als ze " content" waren!! Dus ik had kunnen blijven, vandaar ook die hevige reactie van mij pa!
Het eerste luik was mijn schooljaren . Ik heb jullie beloofd dat er misschien nog een vervolg op mijn schooljaren zou komen dat zal gaan over ons 13 jaren in het buitenland. Mijn wederhelft had reeds vaak gezegd: Jij schrijft gemakkelijk waarom zet je dat niet eens allemaal in een boek. Ik heb noch de pretentie dat ik een boek kan schrijven noch de behoefte om het te doen, maar ik wil wel via mijn blog proberen om iedere toevallige of geïnteresseerde bezoeker mee te nemen op onze odyssee. Het wordt een verslag van ups en downs, met mooie , intense belevenissen en momenten van heel diepe twijfel. Het is de eerste keer dat ik het allemaal uit mijn systeem probeer neer te pennen. Heb je tijd en interesse volg me dan op een lange tocht.
Het begon allemaal in het jaar 65. Ik was afgestudeerd en begon les te geven aan een middelbare katholieke ( hoe kon het anders) school in mijn dorp. Ik gaf talen in de humaniora en een paar uur actualiteit in de beroepsafdeling snit en naad. Mijn leerlingen waren tussen de 12 en 17 j oud. Ikzelf was pas de 20 voorbij dus was de kloof tussen ons heel klein. Als uitloper van mijn studiejaren was ik ook leidster van de jeugdbeweging op school. Dat schiep nog eens een andere band met de leerlingen dan enkel voor de klas staan. Ik organiseerde jeugdkampen met de jeugdbeweging, ouderfeesten enz en zo leerden we mekaar op een andere manier kennen. Ik wilde tussen mijn leerlingen staan en probeerde met strenge, doch begrijpende hand hen iets bij te brengen. Discipline stond ook hoog in mijn vaandel. De eerste weken van elk schooljaar waren daarom steeds lastig, maar eenmaal dat de leerlingen doorhadden dat ik eerlijk streng was, ontstond er meestal een heel goeie band. Daardoor gaf de job mij veel voldoening en was mij op het lijf geschreven. Het is belangrijk dat ik dat even vertel om mijn dilemma te begrijpen. Na een paar maanden leerde ik mijn wederhelft kennen. Hij was toen nog volop met zijn studies bezig en moest daarna ook nog legerdienst volgen. Dus kon ik mij volledig op mijn job storten en zouden we het rustig aan doen.. Na 3 jaar kreeg ik mijn vaste benoeming , was mijn schat aan zijn legerdienst begonnen en konden we beginnen dromen van huisje , tuintje enz. Alles leek in de plooien te vallen, althans dat had ik gedacht. Maar blijkbaar had mijn schatje" andere dromen over de toekomst!! Hij had mij al eens terloops gezegd dat werken in het buitenland hem wel interesseerde en dat het een hele uitdaging was. Ik vond dat inderdaad een heel avontuur maar bleef er niet verder bij stilstaan. Blijkbaar zat het bij mijn liefste toch heel wat dieper. Tijdens zijn laatste maanden legerdienst begon hij uit te kijken naar een job en botste zo op een advertentie van een groot bedrijf in het Antwerpse. Men vroeg er ingenieurs en technici om in het buitenland te werken.Tijdens éen van zijn volgende verloven confronteerde hij mij met de advertentie en zei: Dat lijkt mij wel wat. Zou je het zien zitten om mee te gaan? Je meent het , was mijn reactie en ik denk dat mijn hart toen ofwel éen seconde stil stond ofwel in overdrive ging.!!!! " Weet je wel wat je van mij verlangt? vroeg ik hem . Mijn job die me zo nauw aan het hart lag en die ik zo graag deed , de vrienden die we hadden, de goede sfeer met de collegas om dan nog niets te zeggen over mijn thuis en mijn familie. Dat allemaal zou ik moeten opgeven om hem te volgen naar het buitenland.. 8 Jaar had ik gestudeerd om mijn diploma in handen te krijgen . Nu was het zover en eindelijk had ik de job die bij mij paste. Ik was van niemand meer afhankelijk, verdiende niet slecht , had alles al op een rij in mijn hoofd en in mijn leven en nu zon vraag? Ik balanceerde op een storm van emoties. Aan de ene kant hield ik van hem en wilden we eindelijk samen optrekken na 4 jaar vrijen, maar anderzijds moest ik alles loslaten om mij met hem in het ongewisse te storten en dan nog in "de vreemde..." Ik had al een paar landen bezocht sinds ik afgestudeerd was : Dwars door Engeland tot aan de Lake district, in Duitsland de Rijn gevolgd via jeugdherbergen, op drieweekse kampeertocht geweest naar Yoegoslavië., Lourdes en omgeving verkend, Luxemburg onveilig gemaakt ... Reizen boeide mij wel maar zo dat mijn heimat binnen handbereik lag. Nu zouden we voor minstens 5 jaar andere continenten aandoen!! Ik wilde er wel even over nadenken!. Op raad van thuis moest ik niet rekenen want ik durfde het zelfs niet te zeggen. Ik kon mij hun reactie zo al voorstellen!! Er zijn de daaropvolgende weken nogal wat brieven tussen Duitsland en België verzonden.( die waren gelukkig portvrij dank zij "den Armée Belge"!!) Maar de tijd drong, wilde hij aan het examen deelnemen om geselecteerd te worden. Ik ging verscheurd tussen het conflict van mijn hart met mijn verstand. Het vooruitzicht om andere volkeren te leren kennen en andere culturen op te snuiven , was een hele uitdaging en avontuur. Maar was onze relatie bestand tegen de druk en de eenzaamheid die daaraan verbonden waren want tenslotte lieten we alles wat vertrouwd was achter?? Uiteindelijk haalde het hart de bovenhand en zag ik aan zijn reactie dat mijn ja, ik ga mee een pak van "zijn" hart was. Van toen af aan ging het in een stroomversnelling. T. deed technische en psychologische testen en .. werd aanvaard.Hij zou 6 maanden technische opleiding krijgen ook initiatie Spaans. Intussen gaf ik mij nog steeds volop aan mijn job en besefte met enige pijn dat ik de school en de leerlingen heel erg zou missen. Ik ben dan maar naar de directie van de school gestapt , heb hen alles uitgelegd en gezegd dat ik na de Kerstvakantie niet meer terug kwam. Mijn directrice reageerde eerst heel verrast en ontgoocheld temeer omdat ik dit jaar juist mijn vaste benoeming had gekregen. Maar ze begreep mij wel en vond het een hele belangrijke stap in mijn leven! Ik mocht blijven zolang het nodig was. Alles werd dan in een razend tempo voorbereid, maar voor het zover was, wachtte mij nog een zware dobber: Hoe zeg ik dat in s hemelsnaam thuis?. Zij hadden een inspanning geleverd om mij te laten studeren. Nu had ik een goeie en interessante job en kon dus mijn mannetje staan en ik zou dat allemaal opgeven.! Ik wilde het alleen aan mijn ouders zeggen, ik wist dat T. anders de volle lading zou krijgen. Hun reactie was precies zoals ik had gevreesd. Pa razend en in alle staten , vol ongeloof dat ik alles wilde opgeven om ( Quote mijn pa ) tussen de Indianen en vreemden te gaan leven en dan nog zover. Ondankbaar was ik, en ik hield geen rekening met mijn ouders die zon inspanning geleverd hadden om mij de kans te geven om mijn eigen boontjes te doppen.En T. dacht enkel aan zichzelf en we konden hier toch ook goed onze kost verdienen enz enz. Ma brak, ontgoocheld, meteen in tranen uit. Het werd er voor mij niet gemakkelijker op . Mijn grootmoeder zei dat ze ons nooit meer zou terugzien. Ze was 72 maar een hartpatiente. Ik zei dat ze niet vroeger zou sterven omdat wij weg waren maar wij hebben haar inderdaad niet meer teruggezien. Toen we het jaar daarop onvoorzien vroeger naar België terugkwamen omdat we naar een ander land moesten, was ze juist 4 dagen overleden ..Ik vond dat erg maar minder erg dan toen mijn grootvader het jaar erop ook onverwachts stierf en ik er niet bij was om afscheid te nemen, ik was toen zwanger van onze zoon en mocht niet meer vliegen. Met mijn grootvader had ik een heel andere band vandaar Maar nu loop ik vooruit op de feiten.. Na veel gepalaver, discussies, tranen en twijfel bleef ik toch bij mijn keuze. Ik zou mee gaan om samen met mijn liefste de grote stap te wagen!! We verloofden ons eind september. Intussen bleef ik nog lesgeven want stel dat er plots iets onverwachts tussen kwam en alles op de valreep nog werd afgeblazen, dan was het toch beter om mijn job nog even aan te houden. We trouwden op 8 nov. Wij hadden een weekend en een maandag (mijn vrije dag) om onze eerste dagen als koppel te beleven want op dinsdagmorgen moest ik terug voor de klas staan. Mijn wederhelft verbleef in Antwerpen op een studio omdat het dagelijks op- en neer treinen niet te doen was temeer omdat hij moest studeren en examens afleggen om zich goed voor te bereiden op de job. Ikzelf bleef tijdens de week bij mijn ouders wonen en had dus veel tijd om s avonds in bed ( alleen) na te denken over de grote stap die we zouden zetten. En ik kan jullie verzekeren dat het alleen piekeren niet altijd tot positieve resultaten leidde.Af en toe werd ik naar de firma geroepen om allerlei inentingen te krijgen en medische onderzoeken te ondergaan samen met T. Om een lang verhaal kort te maken, wij kozen voor mekaar en het buitenland (gelukkig stonden de ouders van mijn man 100% achter ons) en in januari 1970 vertrokken we uiteindelijk niet naar Brazilië zoals aanvankelijk gezegd maar naar Mexico. Maar niet vooraleer ik een heel moeilijk afscheid had van de school en de leerlingen. De laatste schooldag vloeiden de traantjes langs beide kanten van de barrière. Bedolven onder de bloemen en cadeautjes heb ik op die bewuste zaterdag, want toen kregen de leerlingen nog les op zaterdagvoormiddag, met de trein naar Antwerpen djenge djeng gedaan en zat ik bijna gans de rit te janken.. Moet nogal een zicht geweest zijn !!. Naar gewoonte treinde ik elk weekend naar Antwerpen om dan op maandagnamiddag terug naar huis te gaan om de volgende dag les te geven. Nu was het mijn laatste treinrit voor onze afreis! Onze 2 eerste maanden als getrouwd koppel leefden we dus deels in separation!!! En dat zou de rode draad worden door de volgende 13 jaar, het altijd maar opnieuw samen zijn en alleen zijn. Dat was een kant van de job die we toen nog niet kenden!
Elke dag beleven we opnieuw de beweging van de aarde rond de zon. Elk jaar ervaren we de schoonheid en de grillen van de seizoenen. Je kan het als iets gewoons zien of er even bij stilstaan zoals ik.....
Als ik mij s morgens bij het ontwaken prettig voel Wanneer ik het glanzende licht in het oosten Zie opdagen Dan ben ik dankbaar voor het oosten.
Als ik s avonds de zon in het westen zie ondergaan En ik mij goed en welgezind Te slapen leg. Dan ben ik dankbaar voor het westen.
Als de noorderwinden komen en ik opnieuw de bladeren zie vallen Ben ik blij dat ik zo lang Geleefd heb. Dan ben ik dankbaar voor het noorden.
Als de zuiderwind blaast en alles in de lente ontspruit Ben ik blij dat ik leef en zie hoe alles weer Groen wordt. Dan ben ik dankbaar voor het zuiden.
Sommigen gaan naar de zee, anderen op reis nog anderen genieten volop thuis als het zonnig is en wij... profiteerden van een weekend zonder kids om eindelijk eens werk te maken ( allé toch te beginnen ) van de opknapbeurt van ons huis. De laatste zomers waren we altijd druk bezig bij éen van de kinderen en bleef hier alles liggen. Dit jaar hebben we nu eens " ons" als prioriteit gesteld en we zijn eraan begonnen. Maar wat een karwei!! Een wit huis is " mooi " als het maagdelijk wit is en dat was hier stilaan niet meer het geval! "De voorbereidende werken zijn even belangrijk ",zei mijn ventje, dus daar zijn we dan intens mee bezig geweest. Vrijdagvoormiddag heb ik gans het huis beneveld met javel en mijn ventje heeft het daarna met de drukspuit nagespoeld. Het ziet er nu al stukken beter uit , alle vuil is weg en de lichte groenaanslag ook. Alleen zijn er hier en daar, waar de verf er volledig afkwam, rode plekken ontstaan. De laatste keer dat het huis aan een verfbeurt toe was, heb ik dat gedaan omdat mijn ventje bezig was bij de kinderen met ( blijkbaar) een minderwaardige verf en nu bladert die er af!!!!! Dus laat ik de aankoop van verf deze keer over aan mijn halfbedde!!! Rest nu nog enkel de stukjes die niet volledig afgebladerd zijn eraf te halen en dan kan het schilderwerk beginnen!!!! Maar het afspuiten met de drukspuit bracht heel wat viezigheid met zich mee rond het huis en meteen mocht ik ook nog eens ramen en vensters wassen!!! De ramen zijn ook aan een laagje verf toe maar die moeten ook eerst afgeschuurd worden in de mate dat het nodig is. Dat is een werk voor mijn wederhelft, ik wil wel schilderen maar dat afschuren zie ik niet zitten ( Heb al meer dan 100 plankjes van de luifel afgeschuurd, ieder zijn deel zeg ik dan!!!). Dus rekenen we op een zonnige julimaand om al die karweitjes op te knappen. Maar de vooruitzichten zijn niet denderend!! Op het eind van de maand en volgende maand hebben we praktisch elk weekend vrienden of familie op BBQ en nu zou ik dat allemaal willen gedaan hebben tegen die tijd... dus we zullen maar heel lief naar hierboven kijken zeker dat ze niet teveel stokken in de wielen steken en ons goed weer brengen zodat we kunnen doorwerken. De komende 3 weken verwachten we geen kleinkinderen omdat ze allemaal op reis gaan, dat is dan meegenomen. Er wacht ons dus nog een serieus jobke , hopelijk houdt de rug het want als mijn ventje dat allemaal alleen moet doen dan kan het wel even langer duren! Maar morgen wachten eerst de coniferen om bijgesnoeid te worden anders kunnen wij niet meer door het haagje hé Bojako!!! Tot zover " onze vakantieplannen"!!! Omdat het vakantie is, valt de turnles op maandag weg, maar ik heb dit weekend mijn uurtje " gymnastiek " wel gehad!! Slapen zal geen probleem zijn. Wilde dit op mijn blog zetten maar hier sta je altijd voor verrassingen!! Ik was de spannende finale tussen Roger Federer en Nadal aan het volgen toen in de laatste match de telefoon ging. Onze zoon belde op vanuit Frankrijk. Ik dacht positieve geluiden te horen van die kant maar vergeet het! Op mijn vraag " hoe is het daar?"... kreeg ik als antwoord: " We hebben de verkeerde keuze gemaakt om met alle 4 op reis te gaan. De tweeling is nog te jong en de accomodatie hier is niet te doen, veel te klein om met 4 kinderen te logeren zeker nu dat het weer niet te fameus is..De badkamer is heel klein, je kan er amper met 2 in, we hebben geen slaapkamers genoeg en het weer valt ook niet mee zodat de kinderen niet veel buiten kunnen!! We lopen hier alle twee al op de toppen van ons tenen en voor de twee oudsten is er zo ook niets aan. We komen morgen terug"!!! Hun plannen waren 1 week samen en daarna nog een week op een andere lokatie met de fietsvrienden ( elk jaar gaan ze met vrienden van de unief fietsen in Frankrijk). Dan huren ze meestal een groot huis met zwembad zodat de mama's en de kinderen zich ook kunnen ontspannen terwijl de papa's in de bergen fietsen!!. " Wat zijn nu de verder plannen, " was mijn vraag? "Als we geen regeling vinden voor de tweeling dan blijven we thuis!" Dat vind ik nu ook erg voor de twee oudsten , die worden dan onrechtstreeks gestraft want keken er naar uit en voor de zoon en schoondochter gingen de 2 weken van " relaxen" ook op in rook. Dus stelde ik maar voor om de tweeling hier een 4 tal dagen te houden als de schoonouders dan de ander 4 dagen voor hun rekening konden nemen!! ... Het wordt dus afwachten hoe dat afloopt want de ouders van de schoondochter zitten in de Ardennen en zijn momenteel niet te bereiken!! Het zit er dus dik in dat mijn ventje het toch voor een deel alleen zal moeten redden en oma de tijdslimiet voor de werken zal moeten verleggen!!! Maar ik zou het erg vinden als hun vakantie nu helemaal in duigen valt. Ja op reis gaan met 4 kinderen van 6j, 4j, en 2j.... niet eenvoudig zeker als de accomodatie en het weer niet aan de verwachtingen voldoen!!!!
God was al een paar dagen druk bezig toen Hij de ezel schiep en tegen hem zei : "Je bent een ezel. Je moet ononderbroken van de morgen tot de avond werken en zware dingen op je rug dragen. Je zult gras eten en niet zeer intelligent zijn. Je zult 50 jaar leven". Daarop antwoordde de ezel: "50 jaar zo te leven is te veel, geef me a.u.b niet meer dan 30 jaar". En het was zo !
Daarna schiep God de hond en sprak met hem: "Je bent een hond. Je zult over de goederen van de mensen waken en hun trouwste vriend zijn. Je zult eten, wat de mensen hebben overgelaten en 25 jaar leven". De hond antwoordde:" God , 25 jaar zo te leven is te veel. A.u.b. niet meer dan 10 jaar". En het was zo !
Toen schiep God de aap en sprak met hem: "Je bent een aap. Je zal van boom tot boom zwaaien en je gedragen als een idioot. Je zal grappig zijn en je zal 20 jaar leven". De aap sprak: "God, 20 jaar als clown in de wereld te leven is te lang. A.u.b. geef me niet meer dan 10 jaar". En het was zo !
Tenslotte schiep God de man, en sprak met hem: "Je bent een man, het enige rationele levende wezen, dat de aarde bewonen zal. Je zal je intelligentie benutten, om anderen als jouw onderdanen te maken, je zal de aarde beheren en voor 25 jaar leven". Daarop sprak de man:" God, man te zijn voor slechts 25 jaar is niet genoeg. Geef me a.u.b. de 20 jaar die de ezel niet wilde, de 15 van de hond en de 10 van de aap". En zo komt het, dat de man 25 jaar als man leeft, vervolgens trouwt en kinderen krijgt, waardoor hij 20 jaar moet werken als een ezel en zware lasten draagt, 15 jaar als een hond het huis bewaakt en eet wat de familie overlaat en tenslotte nog 10 jaar de aap uithangt, zich daarbij gedraagt als een idioot en de clown speelt voor zijn kleinkinderen. EN ZO IS HET ! ! ! Heb dat hier vandaag ook gedaan en morgennamiddag komen ze terug en als het weer niet meezit kan je niet veel anders doen om hen bezig te houden
Gisteren: " Ma, de babysit kan niet komen en we moeten weg mogen de kindjes morgenavond bij jou komen, we halen ze later op de avond wel op?" " Ok , geen probleem breng ze maar". Vandaag: " Ma, mogen ze blijven slapen en tot morgenmiddag blijven. Ik moet hier dringend wat papierwerk doen en met die 2 kleintjes lukt me dat niet?" "Ok en eten ze 's middags nog met ons mee?" " Zou misschien wel handig zijn, zal het groentenmixertje voor K. meebrengen". " Bedankt hé ma"... " Ja ja geen probleem". Ik denk dat we dat nog wel een paar keer zullen horen in de vakantie. Dus geen schilderwerken vandaag en morgen ook niet zo te zien, maar éen voordeel dat werk loopt niet weg!! Bij gebrek aan tijd heb ik mijn inspiratie maar elders gehaald...Lezen jullie mee?
1) Van sommige mensen kan ik niet begrijpen dat ze van miljoenen zaadjes de snelste zijn geweest. 2).Uit recent onderzoek is gebleken: treinen rijden niet op tijd, maar op rails. 3) Wie veel kranten verslindt, begint er op de duur erg bedrukt uit te zien. 4) Emancipatie: travestiet die zijn eigen kleren wast.. 5) Bij IT-ers gaat alles automatisch, maar niets vanzelf. 6) Wie zijn billen brandt mag blij zijn dat ie niet andersom stond. 7) Medeklinker: iemand die op jouw kosten drinkt.. 8) Geloof je in liefde op het eerste gezicht, of moet ik nog een keer langs komen? 9) Ik hoef niet te zwemmen in het geld. Pootje baden is al genoeg. . 10) Microsoft logica: op start drukken om af te sluiten. 11) Niets is zo eerlijk verdeeld als het verstand. Iedereen denkt er genoeg van te hebben. 12) Een huisarts weet van veel dingen een beetje. Een specialist weet van een beetje heel veel. 13) Ik ben een super genie: ik weet van niks ALLES.. 14) Ik praat niet te snel, jij luistert te langzaam. 15) Leerstof: stof dat vrijkomt bij afvegen van het schoolbord. 16) Natuurlijk. Waar een wil is, is een weg. Helaas zijn er op de mijne wegwerkzaamheden. 17) Hij: "Ik zeg altijd wat ik denk." - Zij: "Nu begrijp ik waarom je de ganse avond al zo stil bent." . 18) Als werken goed was, hadden de rijken het niet aan de armen overgelaten. 19) Bij vlagen ben ik geniaal... Helaas is het hier altijd windstil! 20) Dat er intelligente buitenaardse wezens bestaan wordt feilloos bewezen door het feit dat ze nog geen contact met ons hebben opgenomen. 21) De maatschappelijke ladder is voor de meeste mensen een huishoudtrapje. 22) De decolleté is als de zon: je mag er naar kijken maar je moet er niet in staren. en last but not least: 23) Zwarte weduwen doden hun partner na het paren om het snurken te stoppen nog voor het begint.
Sinds vrijdagavond loop ik hier met zo'n 5 grote , rode joekels op mijn rug die bovendien nog danig jeuken ook zodat ik mij in allerlei bochten wring om erbij te komen.( mijn armkes zijn ook te kort Bojako!!) Ik weet het, ik zou er moeten afblijven want hoe meer je krabt, hoe meer het jeukt maar dat is rapper gezegd dan gedaan!!!. Ik heb al van alles geprobeerd, talkpoeder ( suggestie Lipske), krabber ( suggestie Bojako) allerlei zalfjes ...maar niets helpt. Het enige dat soelaas geeft is ijs. Dus loop ik hier af en toe met een zakje ijs op de rug, gelukzalig te glimlachen. De warmte doet er natuurlijk ook geen deugd aan. Toen ik vanmorgen opstond, werd ik weer aan een inspectie onderworpen door mijn halfbedde. "Ziet er nog altijd rood uit en ze zijn nog even groot", was zijn conclusie. " Ga maar eens langs de dokter om het te tonen, kwestie van zeker te zijn dat het geen tekenbeten zijn ( ziekte van Lyme) ", zo luidde zijn goede raad. Gehoorzaam zoals ik " altijd" ben , ging ik dus vanmorgen aanschuiven . Zomaar 1.15u voor 5 bobbels op mijn rug!!!! De eerste mogelijke diagnose was " zona" maar dan zouden die plekken in een kring moeten staan en dat was niet het geval. Tekenbeten waren het zeker niet. Dus bleef er maar éen mogelijkheid over, insectenbeten, wellicht van VLOOIEN!!.: " Heb je een poes", vroeg hij mij. Wat een vraag!! " Euh... neen, en een hond ook niet. Maar we waren vrijdagavond wel bij vrienden die een poes hebben. " Als ik dat aan de dame in kwestie vertel dan gaat ze panikeren want is een uiterst propere dame en ben zeker dat haar poes regelmatig " gescreend" wordt. Maar ja het beestje zal wel af en toe bij andere poesjes zijn dus.. Mag er niet aan denken dat die akelige dinges van mijn " fréle" rugje gesnoept hebben!!!! Donderdag zou het al moeten beter zijn, want vlooienbeten jeuken zo'n week, indien niet moet ik terug!!! Stel je voor, "k heb wel wat beters te doen!!! "Blijven ijs opleggen, dat was de beste oplossing" luidde zijn advies. Voor de rest er zoveel mogelijk afblijven!!! Dus " leve het ijs en de vrouwelijke intuitie"!!! Ik zal er maar éentje op drinken om te vergeten dat die vlooiendinges op mij zaten en zo slaap ik misschien wat beter! Als ik daar nu maar geen " kater" aan overhoud want ....( poezen / katers/ vlooien.. zie je de link)....?? Trouwens wisten jullie het ...
Viel het een beetje mee? Waarom ik de laatste tijd met dergelijke " quizkes" opgezadeld ben, weet ik niet. Zou het een stille hint zijn dat ik dringend aan mijn " grijze massa" moet sleutelen??? Dus, hou ik mij niet in en laat jullie evenveel " flateren" of " triomferen" !!
Ons ma zei altijd als we klaagden dat het ergens jeukte: t Staat geschreven en gedrukt dat ge moet scharten waar dat t jeukt . Voor de leken scharten = krabben, voilà dat woordje West Vlaams kennen jullie nu ook!! Dat is het wat ik nu al een ganse dag doe. Ergens op mijn rug ben ik door een of ander lief beestje een paar keer gebeten en jeuken dat het doet, niet normaal. Het moet gisteren op de braderie gebeurd zijn. Ik troost me met het gezegde: zoet bloed is goed bloed!! Maar voor mij moest dat niet hoor, geef mij maar " zuur" bloed.!!. Ik weet dat je bij jeuk vooral niet moet krabben. "Probeer aan iets anders te denken" , zegt mijn ventje maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Thuis kan ik nog om de haverklap ergens tegen aan schuren of krabben maar bij het boodschappen deze morgen was het behoorlijk ambetant. Een kleine mag en kan ongestoord overal krabben maar omaatjes zoals ik moeten dat niet proberen!. Ik deed het toch min of meer ongezien maar vroeg me af of er niemand stiekem stond te lachen! Ik heb al alle middeltjes gebruikt die ik ken en verschillende soorten crème gesmeerd, maar niets helpt.!! Mijn halfbedde vroeg zich zelfs af waarom het in huis zo " stonk" naar azijn !!! Ja hoe zou dat komen?? k Had de fles gebruikt en er wat te ontstuimig mee omgegaan . Toen ook dat niet hielp , dook ik in de diepvries op zoek naar een blokje ijs en heb dat maar geprobeerd. De eerste koelte voelde zalig aan en de jeuk bleef inderdaad een tijdje weg ( je zou van minder verschieten eerst een azijnbad en dan een ijsbad!!) Maar mijn vreugde was van korte duur Als ik dat verdomde ding te pakken krijg dat me dat gelapt heeft, maar dat zal wel niet, t beestje ligt misschien al ergens te creperen Best dat de kleinkinderen er niet zijn want ik kan me al levendig voorstellen wat er dan zou gebeuren iedereen zou willen krabben, 't zou een leuk spelletje zijn en dan jeukt het nog meer .Dus als iemand een goed middeltje kent tegen jeuk van een beet van.. ja van wat mier , mug, spinnetje?.... Laat maar komen.! Er was een optreden op de braderie van Jules Kabas en Luc Steno enz . geen spek voor mijn bek dus bleven we niet hangen en dat zal nu mijn straf zijn zeker. Dat beestje dat me toen gezelschap hield , zal van colère gebeten hebben!!! Ik heb dan ook niet genoten van het beetje zon dat we vandaag kregen want de warmte doet de jeuk maar toenemen. Ben dus maar even blijven kijken naar Wimbledon hoewel .. al de Belgen zijn al uitgeschakeld.. Op de jeuk na was het eens een rustig weekend en dat doet deugd, gewoon doen waar je zin in hebt, niets moet alles kan heerlijk!! Als afsluiter :heb je ooit er al eens bij stilgestaan? ( zie lichtbalk)
Hewel, hier is er wel iets en straks ontploft er ook nog iemand! Slaapwel, zal ik ook doen als ik niet droom van bijtende beestjes!!
Soms zet ik er mijzelf aan , soms hou ik ervan om gewoon wat poëzie te lezen en zo bots je éen enkele keer op een gedachte die je wil delen. Misschien vinden sommigen dat ik hiermee beter in de categorie " gedichten" terecht kan. Maar dit is niet enkel " dagboek" maar ook "bedenkingen.". Normaal ben ik een babbelmie en eerder opgewekt maar soms, heel soms heb ik van die momenten... en that's me too!!! Dus nodig ik jullie uit om mee te genieten.
Ik zag een kind Met een vogeltje Dat uit het nest gevallen was, Beide handjes Beschuttend Rond het warme dons En het hevig kloppend hartje Vandaag nog jij En morgen ik . Zo zijn we beurt om beurt De kleine vogel Die niet meer kan In de drukke wereld van vandaag. Zo zijn we beurt om beurt Het kind Dat met beide handen Het zwakke leven wil beschutten Als een broze schat.
Ik zag een kind Het hield een vogeltje Heel teder Aan zijn hart En keek met andere ogen Naar de hemel En de aarde. En ik dacht Wat een wonder Dat een kleine vogel Een mensenkind Veranderen kan. ( Manu Verhulst)
Dag lieve mensen, slaap lekker en voor morgen gezond weer op!
Ik kreeg dit onlangs toegestuurd. Dit was toch nog niet voor mij bedoeld, dacht ik....
Hier zijn 5 vragen DOE JE BEST ! Klaar ?... Ok !!! :
Vraag 1 Je bent in een koers. Je steekt de tweede voorbij. De hoeveelste ben je nu? Antwoord : Als je hebt gezegd : de eerste, dan ben je fout ! Als je de tweede voorbij steekt en dus zijn plaats inneemt, dan ben jij de tweede ! Pas dus op met de tweede vraag.
Tweede vraag : Als je de laatste persoon voorbijsteekt ben je de .... ? Antwoord : Als je hebt gezegd de voorlaatste dan ben je weer verkeerd. Zeg eens..hoe kun je de LAATSTE persoon voorbijsteken Dan was jij toch de laatste, nietwaar ?
Derde vraag : Hoofdrekenen Let wel, HOOFDrekenen, dus geen papier gebruiken . Vooruit Neem 1000 en doe er 40 bij. Doe er 1000 bij. Doe hier nu 30 bij. Doe er weer 1000 bij en doe er nu 20 bij. Doe er weer 1000 bij en doe er nu 10 bij. Hoeveel heb je nu ? Antwoord : Had je 5000 ? Het juiste antwoord is 4100 ! Kijk het na, desnoods met je rekenmachine ! Veel geluk met de vierde vraag.
Vierde vraag : De vader van Jefke heeft 3 zonen : 1. Pief ,2. Poef en 3 ? Wat is de naam van de derde zoon ? Antwoord : Paf ? Nee, hoor. Zijn naam is Jefke. Herlees de vraag.
Vijfde vraag : Een doofstomme wil een tandenborstel kopen. Hij doet de beweging van tandenkuisen bij de verkoper en wordt bediend. Een blinde wil een zonnebril kopen. Hoe zal hij dit aan de verkoper wijsmaken ? Antwoord : Hij opent zijn mond en vraagt het !
Hoeveel had jij er juist?? Honest!!
Soms moet je al eens iets met een lach proberen in je op te nemen om het te relativeren.Dat is wat ik nu doe! Gisteren had ik het wat moeilijk.. Bedankt voor jullie bemoedigende woorden, het was eventjes een dipje van deze kant. Vandaag klonk ma toch iets beter. Ik weet het 88j is een mooie leeftijd. Maar aan de ene kant van de weg staan hier 6 jonge leventjes te dringen die je zoveel energie en levensmoed geven en aan de andere kant zie je de aftakeling en het wegglijden en je wil dat tegenhouden . Dat balanceren op zo'n verschillende gevoelens kan soms eventjes teveel zijn vandaar....
Jullie konden de 4 van de zoon in actie zien, maar er lopen er hier nog twee van de dochter. Die waren gisteren hier en we stonden zelf weeral te kijken hoe de kleine Kitiara veranderd was. Zij wordt vrijdag al 7 m!! Wat vliegt de tijd!! Broer Thanis is stapel op zijn zusje. Zal dat zo blijven??, Ik hoop het voor hen!
Vandaag of beter gisteren als ik naar de tijd kijk, is ( was) het de dag van " la mama" zou Myette zeggen. Het verkeer viel voor éen keer mee zodat we nog op tijd waren om de dokter te zien die zijn 3 wekelijks bezoek bracht aan ma. Het is handig als er iemand bij is want ma vergeet de helft van wat ze moet vragen!! We waren wat geschrokken van de fysieke en mentale achteruitgang die we op 3 weken vaststelden bij ma.Ik had bij onze dagelijkse telefoontjes al bemerkt dat het herhalen in frequentie toenam en toch... Ze is zo mager en zwak geworden dat je haar bijna niet meer durft aan te raken. Bij een knuffel voel je alleen nog knoken. Het gaat niet de goede weg op en ik heb het er vandaag nogal moeilijk mee want ze had echt een " offday" en ik vrees dat ze dat nog goed beseft want ze wil wel maar geraakt er niet goed meer uit en je ziet dat ze dan vecht tegen haar tranen.. Als het aan hetzelfde tempo verder gaat dan vrees ik een beetje. Zullen niet te lang wachten om terug te gaan want we zijn haar " mentaal" aan het verliezen. .Het was de eerste keer dat ze niet mee naar buiten kwam toen we doorgingen en ik miste haar wuivende hand. De dokter zei dat we elke dag dat ze er nog is als een dag winst moeten zien.Door de hartoperatie ( nieuwe klep en overbruggingen) zo'n 15 jaar geleden werkt haar hart nog relatief goed en is dat momenteel nog het beste aan haar. Veel meer dan de routinecontroles kan de dokter niet doen en het ergste is dat ze niet wil verhuizen naar een home. Ze zou zo graag als het kan van thuis uit " gaan". "Ik ga toch niet blijven meegaan", zegt ze dan " want ik voel hoe ik elke dag achteruit ga" ! Hoe vertel je dan dat het stilaan onmogelijk wordt om nog zelfstandig thuis te wonen?? Ik vind dat zo erg voor haar dat ze stilaan de voeling met ons aan het verliezen is , zou niet mogen... Voor de rest niets te vertellen dat belangrijker is. Voor alle vaste en toevallige bezoekers slaapwel ( zal het ook proberen) en voor morgen gezond weer op!.
Er geuren steeds kinderen in mijn hoofd, En uit mijn ogen vol met kinderogen ontspringt een bloesemtwijg met 6 onluikende bloemen. Mijn handen koesteren de tere blaadjes en in mijn hoofd nestelt zich het beeld van prille knopjes op ontluiken van t wonder van een kind. Veel schoner dan de rozen die wiegen in mijn tuin is dit beeld van elk kleinkind.
Heb gezien en gehoord dat de slideshow van gisteren niet altijd werkt of soms lang aan het opladen is. Sorry daarvoor maar heb er geen verklaring voor. Ik hoop dat het jullie toch lukt om onze schatten eens bezig te zien. Verder dan die reflectie hierboven kwam ik niet vandaag.
Dit weekend hebben we dus ook overleefd en de weergoden waren " mit uns" dus hebben de gastjes veel kunnen buitenspelen. Momenteel zitten ze alle 4 in hun " fietsfase". Milan kan al lange ritjes maken met opa ( zo'n 2u) Zus Esmée wil wel mee maar kan dat nog niet aan, dus worden het kortere rondjes met oma rond de verkaveling en de tweeling doet niet meer onder voor grote broer en zus en trappen dapper mee op hun driewieler en oma... die loopt nogal wat af!!! Hoewel het hier behoorlijk kalm en rustig is, laat ik de kindjes toch niet alleen op straat rijden. 'k Heb daardoor mijn kmtjes weer afgelegd.!! We zullen maar denken dat het goed is voor de fysiek zeker!!!!!! Ze hebben ook even kunnen zwemmen bij de overburen maar het water was nogal fris. Wie het meeste lawaai maakte bij het duikje "oma of de kindjes.". dat weet ik niet meer hoor !!! Dat het weekend geslaagd is, kunnen we afleiden uit de vraag:" Wanneer mogen we terugkomen oma?".... Dat zien we dan wel ergens in de grote vakantie..... intussen kan mijn rugske wat bekomen! Maar de dikke afscheidsknuffels deden mij even die rug vergeten. Voor de rest van de avond ging alles hier heeeeeeeeel langzaam aan en toch.... ik blijf het herhalen :" We zouden ze voor geen geld meer willen missen." Trouwens de babysits zitten ook niet te springen om voor 4 kindjes te zorgen dus ....daar zijn dan de oma's en opa's voor!!! Hieronder zien jullie ze alle 4 even in actie, de ene al grappiger dan de andere met of zonder verkleedkleertjes ( dat is bij de meisjes erg in, met z'n drietjes is het soms trekken aan hetzelfde stuk!!!!)
Het lijstje spreekwoorden is weer flink aangevuld voor wie er interesse in had. Misschien kom ik er in de toekomst nog op terug! Maar voor nu BASTA. Maar ik moet hier snel iets rechtzetten. Bojako lieve schat, sorry dat ik je vergeten was gisteren en nu had je weer eens het perfecte antwoord. Hier en nu vergeven Bojako?? "Eerst dacht je aan iets met een eend", zei je en wie maakte er een eendenversie van,... Thea?? Maar het is meedoen dat telt hé mensen.! Ben met dat regenweer al flink aan het tokkelen geweest om dat " ei" van mij uit te broeden, maar jekkes, dat zit zo diep en ik moet mij echt baseren op een dagboek van toen en wat info langs alle kanten dus dat wordt nog veel " avondwerk"!!! Van avondwerk gesproken, vandaag zijn de " famous 4" hier nog eens voor het weekend. Van bloggen zal niet veel in huis komen want tegen de tijd dat je er zo 4 in het bad gestoken hebt en daarna in bed met de nodige verhaaltjes en slaapliedjes (eigen schuld dikke bult , ben er zelf mee begonnen!!) heb je ook luciferstokjes nodig om je " luikjes" open te houden!!!! Nu ik zie er niet tegen op hoor alleen die verdomde rug hé, het wordt weer oppassen geblazen !!!!! Dus ik duik even voor 2 dagen onder en dan maar hopen dat het " " terug mee boven komt.!!! Zij die gaan slapen groeten u!!!!
De laatste spreuk Iemand van het kastje naar de muur zenden ( sturen) what's in a word, je wordt er in beide gevallen tureluurs van!!! En zoals Amor Fati zegt dat is precies wat ze momenteel met de zon doen!!!Thea was er nu eens als eerste bij , juist nu ik er even mee ophoud!!!! . Bojako, nu ik stop heb je de kneep te pakken en Lipske wist het natuurlijk ook! Bedankt voor het meespelen en misschien tot later .
Zelfs de regen kan een mens poëtisch maken..........
Regenwolken plakken samen
De hemelsblauwe lucht wordt somber en grijs. Bladeren dwarrelen langs mijn ramen
Terwijl de wind zingt zijn heimelijke wijs.
Harder en harden gaat hij waaien
en giert en raast en gilt
Om met zijn kracht ellende te zaaien
Die soms van plaats tot plaats verschilt.
Grote regendruppels als zoute tranen
Vallen neer en glijden langs mijn wang.
Ik hoor de regen , ik voel de wind, Wat een eindeloos treurig gezang..
Soms blijft de bui wel uren hangen
of duurt zij maar heel even. Maar altijd klaart de lucht weer op
Een weerspiegeling van het leven.
De spreuk :IEMAND DE HAND BOVEN HET HOOFD HOUDEN werd gevonden door Hotlipkse, Stupido en Amor Fati;Voor wie er interesse heeft, Amoreke heeft op de reactiesite van mijn rubriekje gisteren nog een paar goede woorden toegevoegd voor mijn woordenboek!!!Bedankt Amor Fati!! Hier dan voorlopig de laatste spreuk:
. . M . N D . A . . E . . A . T . E . A A . . E . U . R . E . D . N
Er blijven in onze taal maar nieuwe woorden bijkomen en met de bestaande kan men ook al meer dan 1 kant uit. Zet ze hier even neer , en met een beetje hulp bedenken jullie er misschien nog meer... En voor al diegenen die niezen Paz of snotteren en keelpijn hebben Ludovikus
een lepeltje humor is de beste medicijn!! Ik ben er stilaan van af maar heb ook de grote middelen ingezet
Als wij, al een tijdje vijftigplussers (zoals ze ons nu noemen, niet meer senioren of ouderlingen), de leeftijd van 100 jaar willen bereiken, moeten wij sterker in ons schoenen staan dan ooit, want:
Als de jeugd moe is, is ze aan vakantie toe. Als wij moe zijn, zegt men "ze takelen af".
Als de jeugd bezwaren maakt, heeft zij een uitgesproken mening. Als wij bezwaren maken, hebben we het niet begrepen.
Als de jeugd iets vergeet, hoor je hen zeggen "ik heb het waanzinnig druk" gehad. Als wij iets vergeten, zegt men "dat is de ouderdom, of Alzheimer".
Maar wij ouderen zijn overlevers, kijk maar naar de veranderingen die wij hebben meegemaakt, meebeleefd én overleefd: Wij werden geboren vóór dat er sprake was van televisie, diepvries, flitscamera's, creditcards, computers, afwasmachines, microgolfovens, inductieplaten, droogkasten en stoomstrijkijzers.
Wij trouwden eerst en woonden dàn samen zonder kennis van zaken en zonder ondervinding (allez, dat was bij mij toch het geval).
Wij werden geboren vóór er huismannen waren of deeltijdse banen, kinderdagverblijven, groepstherapieën, samenlevingscontracten of generatiepacten.
Wij hadden nooit gehoord van jongens met piercings, van bom-moeders en van H5N1.( variant van vogelpest virus)
Wij waren er al vóór de E40, de B747 jumbo, de shuttle en de TGV.
Wij gebruikten alleen ons geheugen met hersencellen; nu hebben ze daarvoor nog RAM en ROM en geheugens met Harde Schijven vol Mega- en Gigabytes.
Toen betekende "Made in Japan rommel.
Een i-POT(D) was bij ons een stoofpotje om een ei in te koken.
Wij dansten op 45 en 33 toeren platen, nu heeft men Cds, DVD's en MP3's.
Konijnen en ook andere zoogdieren aten nog selder, nu beschikken wij voor hetzelfde effect over Viagra en Vibrators.
Aids was het Engels woord voor helpers.
Een relatie met iemand hebben, had te doen met zaken, en niet met een bed.
Wij zaten nog buiten op de stoep met buren te praten, nu gebruiken ze E-mail om elkaar iets te vertellen, zo mogelijk met een webcamera.
Wij hadden nog een kodakske met zwart-wit film, nu nemen ze kleurenfoto's met een GSM die ze dan versturen met Bluetooth of ze gebruiken al een Blackberry Pda.
Het muziekpostje met koptelefoon is nu een homestudio met surround klank geworden.
De facteur bracht nog te voet de krant op zondag, en de gratis gazet met de uitslag van de Ronde van Vlaanderen werd uit een vliegtuig van Het Volk naar beneden gesmeten, nu krijgt men 's zondags de uitslag op de PC van uit de website van de kranten.
Wij wisten niet wat geld uit de muur halen was of brood uit de automaat.
Wij hadden een afspraak met ons lief, nu is dat een "dating" met een "babe".
Als je nu iemand naar de maan wenst, kan het zijn dat hij er echt naar toe gaat.
Wij noemden het nieuws op de radio nog "het gesproken dagblad",;nu slaat men ons om de oren met digitale radio DAB en hoogdefinitie televisie HDTV.
De kleur "roze" had enkel met baby's te maken en "homo" betekende 'mens'.
Wij waren nog bij de scouts of bij de Chiro, en jongens moesten bij den troep; nu moet de jeugd zich afreageren als hooligan op de voetbal of door een joint op te steken.
Wij zijn de laatste generatie waarbij men een man moest hebben om baby's te krijgen.
Wij keken vroeger op een landkaart, of zelfs op een kompas om de weg te zoeken, nu gebruiken ze een GPS.
Maar beste blogvrienden, wij zijn ook al die toer op gegaan .Wij sturen ook nog weinig brieven met de post, maar gaan e-mailen en met onze GSM luisteren we naar muziek, nemen we foto's, en we kunnen er zelfs mee telefoneren .
Wij zullen ons nog maar eens aanpassen zeker? Zo slecht is het nu toch niet hé?
Wie vond de spreuk: Wie boter op zijn hoofd heeft, moet uit de zon blijven! Zoals altijd Amor Fati, Hotlips en zelfs Bojako die ons een origenele versie onthield!! Zelfs Ludovikus gaf een luchtige hint!!Dus gaan we nog even door en nu met een heel simpele!!!
E . . e . e . . . o o . . i . h . e e . . . a a . . a . . e . e . f . e . . e e . !
1. Je per ongeluk je paswoord ingeeft in de magnetron... 2. Je in geen jaren "patience" gespeeld hebt met echte kaarten... 3. Je een lijst hebt van 12 telefoonnummers voor een familie van drie personen... 4. Je een e-mail stuurt naar de persoon van het bureau naast het jouwe... 5. Jouw reden om geen contact te houden met bepaalde familie of vrienden is dat ze geen e-mail adressen hebben... 6. Je jouw eigen straat inrijdt en dan met jouw gsm belt om te zien of er iemand binnen is om de boodschappen mee uit de auto te laden... 7. Elke reclame-spot op tv een website vermeldt onderaan het scherm... 8. Je huis verlaten zonder jouw gsm, die je de eerste 20, 30 of zelfs veertig jaar van je leven niet gehad hebt, is nu een reden om in paniek te raken en als een gek terug naar huis te keren om het verrekte ding op te halen... 10. Je 's morgens opstaat en eerst on-line gaat alvorens koffie te zetten... 11. Je je hoofd schuin begint te houden als je glimlacht... : 12. Dat je dit allemaal al knikkend en lachend leest... 13. Je zelfs te bezig bent om te merken dat er geen nummer 9 is op deze lijst.... 14. Dat je zelfs terug gescrold hebt om te checken of er inderdaad geen nummer 9 is
EN DAT JE NU IN JEZELF ZIT TE LACHEN....
Een beetje humor doet wonderen bij zo'n rotweer!!!
De spreuk werd weer eens gevonden door Amor Fati nl. Het zijn sterke benen die de weelde kunnen dragen. Myette je mag altijd meezoeken hoor of het nu vroeg of laat is!!En Bojako het is deelnemen dat telt en ...jouw variaties, daar kijk ik telkens naar uit!!!!
Wat vinden jullie van de volgende?
W . E . O . E . . P Z . . N H . . F . . E . . T , M . E . U . T . . Z . N . L I . V . . !
Bij het opruimen op zolder botste ik op oude schoolboeken en viel mijn " lodderig oog" op een schoolversie van Wutheringh Heights. Daarin vond ik een stukje poezie in 1847door Emilie Brontë geschreven maar nog steeds tijdsloos..... Ik dacht er nog aan om de bijhorende muziek van Kate Bush erbij te zetten maar besloot dan maar jullie oortjes niet teveel te pijnigen. Ik wil toch niet dat jullie gaan lopen hé??....
Hij is meer zoals ik dan ikzelf Zijn ziel en die van mij zijn hetzelfde Als alles verdwijnt maar hij blijft bestaan, dan kan ook ik nog bestaan. Als alles bleef en hij verdween, dan werd de wereld een vreemde. Hij is altijd in mijn gedachten niet om mezelf te behagen maar als deel van mezelf.
Meer heb ik vandaag niet te vertellen. De spreuk was niet zo moeilijk denk ik: Al draagt de aap een gouden ring , het is en blijft een lelijk ding! Amor Fati is er steeds als de kippen bij en tussen haakjes onderschat nooit de inventiviteit van de vrouwen !!!. Musje wist het ook want of het nu een pad of een aap is, dat lelijk ding kan overal op slaan!!! Dat vond Lipske ook!!En we krijgen steeds nieuwe puzzelaars, want Hetty zag hem ook!!Maar Bojako steekt er met kop en schouder bovenuit wat de originaliteit betreft. Bojako we want more!! Proberen we de volgende?
H . . Z . . N . T E . K . . E . E N . I E . . W E . L . . K . . N . N . R . G . N !
Ik wil jullie niet jaloers maken maar dit is onze aardbeienoogst. Ze zijn heel lekker en zoet want gerijpt aan het struikje. Zoals jullie zien, zitten de " pissebedden" er ook aan maar dat moet je erbij nemen. We eten zo'n tweetal weken dagelijks zo'n portie. De rest, meestal kleine dienen dan voor confituur of om aardbeienmoes te maken om op ijscrème te eten. Het werd dus tijd dat ik de diepvries eens controleerde THEA heeft mij op dat idee gebracht. Binnenkort kom mijn ventje weer met van alles en nog wat af en we hebben nog niet alle ingevroren groenten van vorig jaar verwerkt!! Dat is het probleem als je zelf een moestuin aanlegt, dat je altijd teveel hebt. De kinderen genieten ook wel mee van de oogst en voor de rest maken we de buren content! Ik zag nog 2 porties boontjes en wat knolserder. De tomaten kan ik pureren om tomatensoep te maken en de soepgroenten vormen geen probleem want die oogst is er nog niet direct. Ik had nog 1 aarbeiencoulis maar die heb ik bij de verse rabarber gedaan samen met abrikoos en sinaaasappelreepjes ( van de peul) en ... daarvan confituur gemaakt!! Heerlijk!!! Sorry heren dat dit een eetprogramma lijkt maar dat is waarmee ik mij vandaag bezig hield!! Bij zo'n weer moet je het binnenshuis zoeken !!!!
Ik moet doorgaan met die spreuken want ik kijk elke dag op hoe inventief de dames zijn met nieuwe spreuken hé Lipske?? Maar Thea het was wel enigszins anders Wij zeggen: Voor iemand de kastanjes uit het vuur rapen!! Dat wisten Bojako en Amor Fati en Lipske wel; Hier dan maar de volgende:
. L . R A . . T . . N . A . . E . . . U D . N . I . G, H . T . . . N B . . . F T . E . L . L I . . D . . G.
Engels hebben we al gehad , waarom geen mondje Frans? Moet ook kunnen niet? Daar gaan we:
Ga uw gang Allez votre corridor De auto's snorren door de straat Les autos moustachent dans la rue. Ik ben weg. Je suis chemin. Iemand om zeep brengen. Porter quelqu'un de savon. Trap niet op die hoop. N' escalier pas sur l' espoir. Zij is week. Elle est semaine. Snap je? Snappez vous? Dat is om zijn kas op te fretten. Ça c'est pour bouffer son armoire. Echtgenoot.( ote) Vraiment profité(é). Een doodlopende straat. Une rue coulante morte. Het ligt aan mij. Cela couche à moi. Ik hang de gek uit. Je pends l'imbécile dehors. Ik heb er geen zin meer in. Je n'ai plus de phrase. Kamerjas Chambre manteau. Rond halfacht. Autour demi huit. Ondergoed. Sous bien. 't Is om zeep. C'est pour savon. We gaan ne gang. Nous allons un corridor. Ik werp een blik uit het raam. Je jette un conserve par la fenêtre.
En na die inspanning eventjes relaxen bij een goede mop: Er zitten drie poezen zich te pletter te drinken aan de bar, omdat ze geen werk meer hebben: 1e poes : Ik zou graag bij Stabilac werken: 's morgens melk, 's middags melk, 's avonds melk. 2e poes : Ik zou liever bij Whiskas werken: 's morgens Whiskas, 's middags Whiskas, 's avonds Whiskas. 3e poes : Ik wil bij Jupiler gaan werken ... De andere 2 poezen : Hoezo, Jupiler? 3e poes : Wel, 's morgens ne kater, 's middags ne kater en 's avonds ne kater!
Voilà eind van de les!
Maar ik heb ook bijgeleerd . Dank Amor Fati en Thea voor de wetenschappelijke naam voor mijn " apenverdriet"!!! Araucaria araucana . Stupido/ Ludovikus en Bojako spreken eerder over een apenboom of slangenden alhoewel Alfons daar nog nooit van gehoord heeft. Pazke zegt het nog eens anders nl " Een apentreiter" Iedereen wist dat de spreuk was" het is geen katje was om zonderhandschoenen aan te pakken. Blijkbaar is Bojako nog nooit zo'n exemplaar tegengekomen!!
Volgende spreuk past wel niet bij het seizoen maar toch...
. OOR . E . . N D . E . A . . A . . E . U . . . E . . . U . . A . E . !
Hebben jullie ook van het mooie weer genoten? Zo zou het een paar maanden na elkaar moeten zijn niet? Terwijl ik het gras aan het afrijden was , viel mij opeens iets op wat ik tot nog toe niet had bemerkt. Er staan een boom in onze voortuin. Ik noem hem " ons Apenverdriet" want dit is de enige boom waar een aap niet in klimt omwille van zijn stekelige takken.. Door de gemene stekels kunnen de apen de zaden namelijk niet pakken. Ze moeten wachten tot ze beneden liggen. De natuurlijke omgeving van die boom zou de Andes zijn. Bestaat er nu een wetenschappelijke naam voor die boom of is Apenverdriet de juiste naam? Ik weet het niet. Wie het wel weet graag een reactie. Ik zet hem hier even naast dan weten jullie welke boom ik bedoel!
Maar wat er nu zo speciaal is aan ons Apenverdriet ,dat bemerkte ik nu pas. Hij heeft een soort " dennenappels" heel bovenaan in de top. Ik herinner mij niet dat ik dat ooit zag bij dit soort bomen, maar ik kijk natuurlijk ook niet altijd tot boven in de top ervan. Ik stond die ontdekking te bewonderen en ... telkens als er een windje langs kwam ,zag ik stuifmeel uit die " vrucht" ontsnappen! Allé het boeide mij zodanig dat ik er mijn buurvrouw bij riep. Zij had het ook nog niet gezien. Blijkt dat je pas na 25 jaar weet of het een mannetjes -of een vrouwtjesboom is. Die boom staat hier ook zo'n 30 jaar, .maar nu weten we het!
Raar hé, zou het dan toch waar zijn als men zegt :" ze hebben ogen maar ze zien niet".. Hoe kan je nu daar naastkijken? Moet er zondag de kleinzoon even op attent maken.
Het spreekwoord was nu niet zo moeilijk hé. Amor Fati, Thea en Hotlipkse vonden het toch. Bojako joer proveurb is verrie nais toe!!!: Musje kwam ook even langs, maar we begrijpen dat je hoofd nu niet staat naar puzzelen. . Wie s nachts uit vissen gaat, moet overdag zijn netten drogen ! m.a.w. Wie te veel heeft gedronken is de volgende dag niets waard.
De volgende is eenvoudig
. E . . . . E E . . A T . E . . . O . . E R . A . . . C . O . N E . A . . . E . A . . E . !
The bad man made his breakfast. De badman maakte zijn broek vast. He had a careful mother. Hij had een kar vol modder. He was brave in the war. Hij was braaf in de war There was a lawyer in the room. Er was een luier in de kamer. Do you need a ticket, Jack? Doe je niet een tikkie gek? The girl with the soft eyes. De kerel met het softijs. What do you mean? Wat doe je, Mien? The play is not fair. De plee is niet ver. No parking here! Niet het park in, heren! She made the noise. Ze meet de neus. There is a long way. Er is een long weg.
En wat denk je hiervan?
De evolutie van de mens
En ook dat nog:
Een tv-hersteller komt 's morgens doodmoe op zijn werk toe. "Wat scheelt er", vraagt een collega. "Gisteravond werd ik opgebeld door een bejaard echtpaar", antwoordt de man, "Ze hadden een probleem met hun beeldscherm en ik moest het onmiddellijk komen herstellen. Ze wilden hun favoriete programma niet missen. Heb ik toch minstens 3 uur moeten zoeken om het probleem te vinden!" "En wat was het dan precies", vraagt zijn collega nieuwsgierig. "Ze hadden per ongeluk elkaars bril opgezet."
Twee Schotten verlaten hun stamkroeg na een stevige borrel. Terwijl ze over straat zwalken, roept de ene: 'Wat gek, ik zie alles dubbel!' Waarop de andere Schot gelijk zijn portemonnee pakt en een bankbiljet van een pond geeft met de woorden: 'Hier heb je de twee pond terug die ik van je geleend heb!'
De vorige spreuk was inderdaad niet alledaags, maar ja de gewone kennen we als onze broekzak hé. Maar Amor Fati, Thea en Bojako deden toch maar weer een inspanning en Bojako maakte er opnieuw een eigen komische versie van !! Maar hoe was het nu juist? Een jaartje ouder in het zijn , is net als goede wijn!
Iets eenvoudiger?
W . . ' S . A . H . S U . T . I. . E N . A A . , M . . T . V E . . A G . I J . . E T . . N . R . G . . !
Een rustige dag na de invasie van gisteren. Intussen staan de ramen er weer bij om " op en door " te kijken. Mijn wonderblade overtreft alle gewone rubberaftrekkers!! Voor de rest geprobeerd " die verdomde rug" weer wat te ontlasten en klaar te stomen om volgende zondag voor de tweede shift klaar te staan, want dan zijn de " 4 heemskinderen " hier terug!!!! Vaderdag verliep kalm. De dochter zit in Z. Frankrijk en kwam er met een telefoontje van af!!!!!De zoon is niet iemand die zich met al die " feesten" erg inlaat. Trouwens 19 maart was hij er al bij dus.....ik heb de "papa" dan maar even verwend, hoewel ...hij is toch mijn papa niet hé??? Vorige vrijdag was het hier " bradderie" " en dan staat er altijd een oliebollen kraam ook smoutebollen genoemd. Mijn ventje kan geen kermis of foor of welk evenement voorbijgaan waar ze oliebollen verkopen. Dus hebben we ons vrijdag tussen de buien door gewaagd aan een wandeling naar het dorp en vandaag even tot daar gefietst voor nog een portie. Nu kan hij er weer een tijdje tegen.
SMAKELIJK!
Kort maar bondig dus vandaag. Alleen Amor Fatideed mij twijfelen of ik al dan niet zou stoppen met de speuken. Ongelooflijk welke info je van hem krijgt bij elke spreuk. Alleen al daarom en natuurlijk ook voor Thea en co die zo hun best doen om de oplossing te vinden, heb ik mij laten verleiden en ga ik dus toch nog even door. En dat wil wat zeggen want normaal kom ik niet terug op wat ik besloten heb! Maar mijn nieuwsgierigheid naar meer is groter dan ..... Dus Amor Fati, ga je de uitdaging aan??
Wel hier eerst de oplossing van de vorige spreuk. Rood haar en elzenhout zijn niet op goede grond gebouwd!!
Maar wie vindt de volgende:
E . . . A . . T . E . U D . . . . H . . . I J . , . . N . T A . . G . E . E W . . N!
Na een drukke dag met veel kinderplezier en - verdriet nog eventjes relaxen op mijn blogje! De 4 van de zoon waren hier vandaag! Gelukkig werd het weer in de namiddag beter zodat ze konden buitenspelen want met 4 constant binnen dat is wat van het goede teveel. Ik had eergisteren een lumineus idee: ik gaf mijn ramen een beurt!!! Vanavond leek het alsof ze al weken niet gepoetst waren..Ik las bij Paz dat ze vingertjes niet erg vond. Ik ook niet, maar vingertjes en snoetjes van 4...ik kan je verzekeren dat het geen zicht is. Mijn " lieve vechtgenoot" heeft daar een oplossing voor ( een typisch mannelijke!!) "Ramen dienen om erdoor te kijken en niet erop", is zijn motto! Het ongeluk is dat zelfs al kijk ik er door ik toch die plekken zie Het zal weer iets eigen zijn aan ons vrouwen zeker?? Wij hebben zo van die " instincten" die er gewoon zijn!! Had het er vandaag nog over met de dochter. Wanneer ze op de slaapkamer van hun zoontje komen dan mogen ze lawaai maken maar hij slaapt door. En ik kan dat beamen want ik " betrapte" mijn half bedde eens toen hij aan het boren was in de kamer naast de kleinzoons slaapkamer . In paniek ging ik zien en ... dat ventje lag rustig te slapen. Maar gaan ze op de kamer van het kleindochtertje dan hoort ze het wel en is direct wakker. Typisch " vrouwelijk" want we kennen dat allemaal dat we bij de eerste kik van ons kinderen of kleinkinderen ' s nachts wakker worden. En die mannen...die horen niets zien niets en " ronken" rustig verder. Akkoord dames??? Maar dat zal nog zo'n verschil in de seksen zijn dus ... geen polemiek!! Maar ik was over ramen zemen bezig , denk ik?? Toeval wil dat ik deze week op de markt een demonstratie zag van een ideaal systeem om snel en efficient ramen te kuisen. Was eerst sceptisch en vroeg aan die verkoper of ik het mocht proberen. Dat mocht en ... ik liet mij gaan. .. Heb het al uitgeprobeerd en het is echt een fantastisch systeem. Heb zelfs mijn buurvrouw al overtuigd om het ook aan te schaffen. Dus ik ga er geen drama van maken dat ik mijn werk moet opnieuw doen. Trouwens de 4 zijn hier volgende zondag terug .. vandaar de vraag " kuis ik ze of kuis ik ze niet?"... Maar ik ken mezelf en het zal wel het tweede zijn Verder rijkt mijn schrijfmomentje niet.
Nog even naar de quiz . Amor Fati en Thea hadden het goed gezien Beter het hoofd in de regen dan de voeten nat! En Amor Fati bedankt voor de info, je ziet er komt nog van alles op ons af als we lang mogen leven!! De moeilijkste heb ik tot laatst bewaard. Is niet zo bekend:
R . . D . A . R . . E . Z . N . . U T . . J N . I . T . P G . . D E . R . . D G . B . U . D !!
dat je 's avonds fysisch moe gaat slapen maar je " bovenkamer" nog niet is stilgevallen en dat precies dan de beste " blogverhaaltjes" geboren worden.? Je denkt aan iets, de gedachten borrelen omhoog ,de juiste intonatie en verwoording vloeien zo uit je herinnering, je kan er uren aan verder breien als je het wenst. Dit is het wat je op je blog wil zetten!! Dan kan je twee dingen doen, onmiddellijk de warme armen van Morpheus verlaten en snel acher je PCke gaan zitten en de inspiratie loslaten of...alles opslaan op je " harde schijf" in de hoop dat je het de volgende dag nog intact kan ervan afhalen!!! Maar ramp o ramp dat is in de meeste gevallen niet zo want de nacht heeft virussen gestuurd naar je interne schijf en wat er de volgende dag van overblijft , zijn flarden en vage woorden, maar niet meer de juiste toon van toen.... Op zo'n momenten denk ik dan: " Er zou iets moeten bestaan dat je kan aansluiten op je grijze massa om de woorden en ideeën die spontaan opborrelen op te slaan zodat ze bewaard blijven tot wanneer je ze wil gebruiken. Zou dat niet uniek zijn? Dan kan je lekker blijven fantaseren in de warmte van je bed . Ik zie het al zo voor me!! We hebben twee perfecte aansluitingspunten in ons hoofd : onze oren!!. Als daarin nu eens een memory stick paste en die ontvangt via het trommelvlies de gedachten..... Geef die stick nog een mooie design en dan kan die nog perfect als oordopje dienen ook. Twee vliegen in éen klap zou ik zeggen. See the picture??? Maar er zou natuurlijk ook een negatieve kant aan vastzitten. Dat ding zou ook alle negatieven gevoelens, frustraties, geheimen, donkere gedachten of zelfs verscholen passies die door je brein spoken vastleggen en je eigenste ik zou nooit meer van jezelf zijn. Dat willen we toch ook niet hé?, Dus, we houden het maar zoals het is zeker, zalig dromen en hopen dat alles de volgende dag nog behoorlijk terugkomt. Maar geloof me over een paar decenia zal er altijd wel éen of andere wijze pipo zijn die probeert om onze diepste "ik" in slaaptoestand te connecteren aan een machientje! Maar dan zijn wij er al lang niet meer... wat een hele geruststelling is!!!! Of slaat mijn fantasie zelfs over dag op hol?? Ik zocht ook een plastische voorstelling van hoe het zou kunnen. Wat te denken van ons koppeke al slapend geconnecteerd aan ???
Of het kan ook zo ....
maar dat lijkt mij wat pijnlijk en roept de herinnering op aan de ijzerwinkel die ze ons als kind op het hoofd zetten zodat we de volgende dag mooie , lange "bellen " hadden. Kennen jullie dat nog , die krulspelden die langs alle kanten duwden en pijn deden en ons haar dat ingewreven was met bier? De lok moest stevig zijn!!Wat een toestanden!! Dan nog liever mijn fantasieën, zijn minder pijnlijk!
Nog even naar de quiz. Op het einde van de week houd ik er mee op... Dus nog even een paar goeie bedenken. Stupido en Amor Fati vonden ook :" Als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan."
En wat denken ze hiervan?
B . T . R . E . H O . . D . . D . R . G . . D . N . E V . E . . N N . T !
Om op de vraag van Lipske te antwoorden, neen ik zit niet meer op hete kolen en mijn g..tteke is niet verbrand . Gisterenavond samen met Pazke naar de Vlaamse Opera geweest in Antwerpen om naar een uitvoering van Wagner ( Götterdämmerung) te gaan zien!!! 't Was prachtig !! De muziek was enig maar dat wisten we zowiezo. Ik zag even op tegen de 5u lage uitvoering want biebieke kan moeilijk zolang stilzitten , maar met 2 tussenpauzes viel dat enorm mee. En voor de rest zorgden de acteurs zelf met hun prachtige vertolking!! De moderne aanpak van het stuk verraste ons wat maar was verfrissend origineel en viel best in de smaak. We hadden beiden een enorme bewondering voor de acteurs die zo'n stuk moeten memoriseren zowel qua tekst ( Duits) als muziek. Chapeau!! Ben blij dat Paske mij meegevraagd heeft want heb genoten!! Dus toen we even na 11u 's avonds thuis kwamen, heb ik nog nagenoten en ben dus niet meer op het blogske gekomen. Hiermee bedoel ik niet dat het hier ook niet aangenaam kan zijn maar ja ... jullie begrijpen het wel denk ik. Verder is het hier weer ontzettend druk en de inspiratie wat zoek. Maar ik ben aan het broeden op het volgende ei maar dat vraagt nogal wat voorbereidend werk met inscannen en zo en momenteel zijn er andere prioriteieten dus....lieve mensen dit was het dan.
Nog even naar het quizke gaan.
Iedereen heeft het geraden dat OP HETE KOLEN ZITTEN, niet alles is!!Dus een bank vooruit en een kus van de juf he Huismusje!! zij was er naar gewoonte weer eerst bij was maar ook Lipske, Amor Fati, Stupido en Thea hadden het juist Dan maar weer op naar de volgende en zonder bijbedoelingen hoor!!!!
. L . . . . . J N . S I . . E . A . , . S . E . . J . . E . D . N . . . A . !!!
We worden de laatste weken regelmatig met dramatische beelden en berichtgevingen over aardbevingen geconfronteerd. Het is niet verwonderlijk dat juist nu weer overal aardbevingen voorkomen. Als je het opvolgt dan zal je zien dat er twee periodes in het jaar zijn waarin aardbevingen " normaal" zijn nl rond mei en rond oktober. Omdat wij het ook meegemaakt hebben , zocht ik indertijd info op. Er zal wel een veel wetenschappelijker uitleg bestaan maar dit is wat ik mij nog herinner van school en de plaatselijke kranten. De aardkorst is geen vaste massa , hoewel je dat zou denken, maar eerder een elastische korst die drijft op de levende binnenkern van de aarde. In het midden van de Atlantische en de Stille oceaan loopt een breuk en daar komt de aarde omhoog met als gevolg dat de oceaanplaten aan het schuiven gaan , beetje bij beetje zoals een vinger die je over een tafelblad schuift. Op een bepaald moment zal je vinger opspringen door de kracht die je erop zet, wel hetzelfde gebeurt met die oceaanplaat. Daar is dan het episch centrum van een beving. Door de kracht van de schok, bots de schuivende plaat nu tegen de plaat van het vastenland ipv eronderdoor te schuiven. De hevigheid van die botsing wordt weergegeven door de schaal van Richter. Hoe hoger het cijfer, hoe erger de beving. Het gaat niet procentueel omhoog maar logaritmisch waardoor een beving van 5 op de schaal, schade betekent, 6 verwoesting en ravage maar 7 en meer totale vernieling Waarom in bepaalde periodes van het jaar meer aardbevingen voorkomen dan in andere periodes? Het zou te maken hebben met de maximale doorgang van de zon op dat moment. Aarde, zon en maan hebben wel degelijk een invloed op elkaar anders zouden we niet steeds op dezelfde afstand van mekaar blijven draaien. Als die zon nu wat dichter langskomt ( en dat gebeurt rond mei en oktober)dan heeft dat blijkbaar een invloed op de aarde en zouden alzo meer kansen op bevingen ontstaan. Dit als eenvoudige uitleg. We vinden het erg als we de beelden zien, maar je moet het meegemaakt hebben om je er een idee van te vormen en dat is ons overkomen!!!. We verbleven al een paar maanden in Lima, hoofdstad van Peru en woonden op de 7e verdieping van een appartementsgebouw. Wij, dat was mijn ventje, onze zoon van 2jaar en ikzelf. Peru ligt aan de Stille oceaan en heeft vaker te kampen met aardbevingen omdat het land op het breukvlak van continentale platen ligt. Het was de 3e oktober 1974 om 9.15u in de morgen. Mijn ventje was al vertrokken naar het werk.De zoon was rustig aan het spelen in een kamer naast de keuken en ikzelf was aan het opruimen. We hadden vast tapijt in de living. Ik had geen stofzuiger maar wel een rolletje waarmee je ook een tapijt kan schoonmaken, alleen vraagt het wat meer kracht en beweging. Terwijl ik bezig was, vond ik dat ik toch precies met nogal veel " zwier " bezig was. De deinende beweging van die tapijtreiniger werd heviger en heviger. Ik keek verwonderd naar ons groot raam dat aan het rammelen ging en hoorde ook een enorme bons in de kinderkamer en tot mijn ontzetting ging ons wandmeubel, dat nochtans groot was en zwaar geladen, aan het wandelen. . De schuifdeurtjes vlogen er uit en een rommelend geluid vulde de kamer.Het was precies alsof een warme tocht door de living trok. Ik wist niet wat me overkwam tot ik in de gang het woord " Terremoto" wat zoveel is als aardbeving hoorde roepen. We hadden in Venezuela al eens een lichte beving meegemaakt, maar voor we het beseften was het al voorbij . Het was maar een temblor geweest want amper 4 op de schaal van Richter. Toen ik dus het woord terremoto hoorde , wist ik meteen dat het serieus was. Je kan je niet voorstellen hoe snel een mens in een reflex handelt!! Hoewel ik 7maanden zwanger was van de dochter en ik in werkkledij stond en de zoon nog in pyjama rondliep, heb ik instinctmatig de kleine uit de kamer gesleurd, de sleutels van het appartement gepakt en met de zoon onder de armen gekneld, ben ik naar buiten gerend. Dat instinkt om leven in en rond je te beschermen geeft je een adrenalinestoot!!! Ik hoorde ramen naar beneden komen en de paniek in het gebouw was enorm. Instinctmatig vloog ik langs de trap naar de beneden. Iemand riep nog dat ik de lift niet mocht gebruiken want dat is het eerste wat uitvalt bij een aardbeving.Sommige mensen riepen me toe om bij hen te schuilen onder de deurpost. Blijkt dat dit het stevigste gedeelte van een gebouw is .Maar ik dacht maar aan éen ding : " Mijn zoontje en de baby in mijn buik te beschermen en daarom zo snel mogelijk buiten te geraken"!! Ik donderde de trap af , vloog af en toe tegen de leuning of de muur zodanig stond het gebouw te trillen. Ik was juist de laatste treden aan het afrennen , stenen vlogen uit de muur, toen de aardbeving ophield. Precies 3 min en 12 sec en met een hevigheid van 6,3 op de schaal van Richter had die beving geduurd. Dat was precies de tijd geweest die ik nodig had om met de zoon onder mijn armen gekneld en met mijn tonnetje via de trappen van 7 hoog beneden te geraken. Je kan je niet voorstellen hoe lang 3min in zon omstandigheden duren.!! Beneden was de paniek enorm. Mensen stonden te huilen en te roepen, sommigen half naakt anderen kwamen juist uit het bad of het bed. Er volgden nogal snel naschokken en ik was ten einde raad. Daar stond ik met een huilende kleine zonder warme kleren aan en op blote voetjes.( oktober is mistig en fris in Lima). Ik durfde niet meer naar binnen te gaan en vroeg me angstig af hoe het met Tony zou zijn? Ik wist dat zijn kantoor ook in een hoog gebouw lag . Was hij veilig, zou hij ons kunnen bereiken.? Ik wilde enkel maar dat hij bij ons was. Geen 8 min later kwam hij er al aan. Toen de aardbeving begon, hadden zijn Peruaanse collegas geroepen dat hij direct naar huis moest vertrekken want dat hij er anders niet meer zou geraken. Ze wisten dat ik zwanger was en dat in veel gevallen vrouwen vroeger bevallen na zon ervaring vandaar..Tony is dan wellicht even snel als ik naar beneden gedonderd, in de auto gesprongen en naar huis geracet . Hoewel van dat racen zal niet veel in huis zijn gekomen !. Omdat de electriciteit in zon geval uitvalt, was het verkeer binnen de kortste keren een chaos. Iedereen wilde naar huis, de verkeerslichten werkten niet meer, brokstokken vielen naar beneden. Hij vertelde achteraf dat hij zoiets nog nooit gezien had. De bussen en autos dansten over het wegdek dat in een brede sinusbeweging voortbewoog. Kan je je voorstellen een betonnen weg die govend beweegt!! Maar dat was niet het enige onnatuurlijke fenomeen. Mijn eerste verwondering boven in ons appartement was ook dat alle wetten en alles wat we geleerd hadden nu tegengesproken werd. Normaal bewegen wij tov de dingen maar nu was alles in beweging tov mij Een beangstigende ervaring. Toen Tony aankwam, zijn we huilend van opluchting in mekaars armen gevlogen , blij dat we alle 4 ongedeerd waren maar met de angst hoe het nu verder moest. Niemand waagde het om direct terug binnen te gaan. De naschokken volgden mekaar op en we hadden alleen maar ons armen om mekaar te steunen. Na zon uur werd het relatief kalm en is Tony dan toch snel naar boven gelopen om wat kleren voor mij en de kleine te halen zodat we de rest van de dag buiten konden doorbrengen. Normaal is oktober een kille, mistige periode in Lima dus konden we onmogelijk een ganse dag rondlopen met de schaarse kleren die we aan hadden. Wij waren niet de enigen die buiten bleven. De mensen die éen verdieping onder ons woonden, waren Peruanen die een paar jaar ervoor hun hebben en houden verloren hadden bij een grote aardbeving in het binnenland ( het gebergte). Ze waren uit schrik naar Lima gekomen en maakten nu een tweede keer zoiets traumatisch mee. Het was een familie met 3 kinderen en die hebben een ganse week van pure schrik buiten geleefd, overdag in het park en s nachts in de auto. Zo diep zat de angst erin. Wij hebben die dag wat rondgekeken naar de ravage alom Het meest beangstigende was het feit dat de zee zich zon 100m teruggetrokken had en er van dan af aan een groter strand was. Duizenden kwamen kijken naar die gril van de natuur. Het kwam omdat het episch centrum zon 80 km ver in zee lag!. Naderhand viel de schade relatief mee als je rekening hield met de hevigheid en de duur van de beving omdat in Lima de gebouwen gebouwd zijn om zware aarbevingen te doorstaan. Tegen de avond keerden we doodop terug naar ons appartement. We zagen daar dat stoelen omver lagen, boeken uit de verplaatste boekenkast gevallen waren en dat de bons die ik gehoord had, veroorzaakt was door een bed dat naar beneden gevallen was. In de kinderkamer hadden wij twee éenpersoonbedjes die in een kast omhoog geklapt konden worden. Omdat de zoon nog te klein was voor zon bed, waren ze niet opengesteld maar door de schok was 1 bed losgekomen en neergedonderd. Wat een geluk dat de kleine op dat moment daar niet aan het spelen was !!!! Onze eerste nacht sliepen we niet goed. Bij de minste beving , zaten we recht in bed en als het wat erger werd, sprong Tony het bed uit om de kleine te halen en stonden we onder de deurpost te wachten tot het over was. Nog veel dagen daarna waren er af en toe natrillingen. Wij wisten nu wat het betekende en dat het nodig was om zo een tweede zware beving te voorkomen. De aarde moest terug in evenwicht geraken!.We herkenden nu ook al de voortekenen zoals een soort gerommel dat opstijgt voorafgegaan door een warmtegevoel. In onze living stond ook een heel grote plant, zeker 1,5m hoog en telkens als die begon te trillen , wisten we hoever het was. Dat die aardbeving een serieuze impakt gehad had, bleek maanden later. We kwamen rond juni in verlof en sliepen bij mijn schoonouders. Die woonden langs een grote baan waar veel zwaar transport voorbij kwam dat naar de autostrade reed. Toen we daar de eerste nacht sliepen en het huis wat daverde van de camions, zaten we weer rechtop en was onze eerste reactie temblor tot we beseften dat we in België waren .. Juist rond die periode draaide men de film Earthquake een kaskraker. Of we mee gingen zien , vroegen onze vrienden?? Voor geen geld ter wereld!! Wij moesten die kick niet , de ervaring lag nog te dichtbij!! Bij mijn eerste bezoek aan de genecoloog zei hij dat hij mij min of meer vroeger verwacht had na die aardbeving omdat veel vrouwen vroeger bevallen door de schrik of emotie of Blijkbaar zat ons dochtertje goed vastgemets in mijn buikje. Twee maanden na de beving werd ze geboren. Goddank had ze er niets aan overgehouden!! Dus als wij die beelden zien en de berichten van de recente aardbevingen lezen of horen , dan komen al die ervaringen en angsten van toen weer boven. Je krijgt dat blijkbaar nooit meer uit je systeem.!!
ZO ZAG DE KUST ERUIT VOOR DE AARDBEVING Stel je die waterlijn nu eens voor zo'n .100m.. verder in zee en die bleef daar permanent!!!! Niet te verwonderen dat duizenden mensen kwamen zien!!
En nu ons spreekwoord. Amor Fati, Lipske en Thea zijn het er mee eens: Haastige spoed , is zelden goed of Haast en spoed , is zelden goed, het doet et niet toe hoor Lipske!!
En wat vinden jullie van het volgende?: O P . E . E . O . . N . I . T E .!!
De meesten onder jullie kennen een mondje Engels niet? Probeer dan eens het volgende telezen!! Gewoon lezen, niet ontleden!!
Aoccdrnig to a rscheearch at Cmabrigde Uinervtisy, it deosn't mttaer in waht oredr the ltteers in a wrod are, the olny iprmoatnt tihng is taht the frist and lsat ltteer be at the rghit pclae. The rset can be a tatol mses and you can sitll raed it wouthit a porbelm. Tihs is bcuseae the huamn mnid deos not raed ervey lteter by istlef, but the wrod as a wlohe. Fcuknig amzanig huh?
Niet te geloven hoe raar onze hersenen werken niet? Want normaal moest daar staan:
According to a research at Cambridge University, it doesn't matter in what order the letters in a word are, the only important thing is that the first and last letter be at the right place. The rest can be a total mess and you can still read it without a problem. This is because the human mind doesn't read every letter by itself, but the word as a whole. Fucking amazing huh?
Heb vandaag een paar uurtjes dia's ingescand om later te gebruiken als ik over ons buitenlands verblijf vertel. Heb nog heel wat laders te doen, dit wordt een werk van lange adem, niet dat ik ze allemaal op de blog kan zetten maar op die manier leg ik ze vast voor ons voor het geval de dia's verkleurd geraken ( wat al een beetje gebeurd is!!!).
Ik heb de indruk dat iedereen het vorige spreekwoord : Het hazenpad kiezen, letterlijk genomen heeft want alleen Thea, Amor fati en nu zie ik ook nog Huismusje gaven het juiste antwoord!! Proberen we het toch nog eens?. H . . . T I . . . P . . D . . . E . D . N . O E . !
Zoals jullie al en paar dagen zien, heb ik eindelijk een persoonlijke kleur gevonden voor mijn blog waarmee ik behoorlijk tevreden ben. Die standaardkleur wijzigen naar een eigen keuze duurde wel even want ik heb er veel uitgeprobeerd!!! Nu wil ik nog iets bijleren. Ik zie regelmatig bij andere blogs dat in hun " rubriekje" soms een link gelegd wordt naar een andere blog en die kan je bezoeken door eenvoudig op de naam van de blog in de tekst te klikken. Handig is dat om zo bezoekers naar andere blogs te leiden. Maar kan iemand mij zeggen hoe je dat doet? Ik veronderstel in brontekst en daar een url code neerzetten, maar weet niet hoe of waar dat op te halen. Wie geeft mij een tip? Naar aanleiding van de reactie van Thea voeg ik er snel iets bij; Het gaat niet om links naar blog( als favorieten, die heb ik al aan de linkerkant van mijn blog staan) het gaat wel om links in de tekst zoals bij de laatste reflectie van Troubadoerke bv .Ze zette midden haar tekst " HIER" in het rood en als je daarop klikt kom je bij haar link uit. Sommigen doen dat ook met namen van blogs. Zo leer ik stapsvoets bij, een mens is nooit te oud hé? Verder niet veel te vertellen want was een drukke dag met het schilderen van de binnenmuren van de garage vooraleer ze hier een gasketel installeren! Zie dat er nog spatjes op mijn armen zitten, zal dat even moeten rechtzetten!! Onze spreuk van gisteren? Voor iemand in de bres springen.
Amor Fati was er natuurlijk zeker van en toonde zelfs dat het letterlijk kan. Thea twijfelde omdat ze de spreuk niet ken(?) maar het was juist hoor! Bojako kon toch niet slapen dus puzzelde ze mee . Ik vreesde bijna dat ze zou geschreven hebben: Voor iemand uit zijn vel springen"!!! Musje zegt dat ze niet veel tijd heeft , puzzelde natuurlijk juist maar weinig tijd om 1u20u 's nachts ...leg dat eens uit!!!!haha Hotlipske deed het in 2 keer en dat fotootje was koddig hoor!!!
Bijna aan het einde van de weg gekomen, kijk ik nog even om. Ik aarzel nog vooraleer de hoogste top te bestijgen. Ik ben weer dat kind dat iets moois verwacht, als straks het morgenlicht over de heuvels valt. De blijdschap van de verwachting is te groot voor een mensenhart, ik ben bevreesd voor een te groot geluk. Daarom kijk ik nog even om naar het verleden, niet zonder schroom, maar met het gevoel dat het leven een boeiend gevecht was waarvoor ik dankbaar moet zijn, want het heeft zin gehad. ( Pieter G Buckinx)
Ik botste per toeval op deze bedenking en vond het de moeite om hier neer te zetten want ooit komen we allen aan het einde van de weg ........
Vandaag naar ons ma geweest. Ze doet haar best om op haar eigen benen te staan in de geborgenheid van haar huis, maar het wordt moeilijk!
Even kijken wie de vorige spreuk vond: Waar het hart vol van is, loopt de mond van over.
Huismusje uiteraard en Amor Fati is er ook altijd bij. Hotlipske en Thea beaamden de spreuk ook, dus we gaan naar de volgende
V . . R . . M . N . . N . E B . . S . P . I . . E N!
Ik heb het al gezegd dat mijn grootvader een schat was. Ik hield ontzettend veel van hem, hij was mijn tweede pa met wie ik een betere band had dan met mijn echte pa die de strenge man was in ons leven, die werkte voor ons maar geen tijd had om met ons te spelen. Hij was een stadsjongen die nu in een dorp op den buiten beland was. Zou hij zich hier ooit echt thuis gevoeld hebben, vraag ik mij nu af?? Mijn grootvader was diegene met wie ik optrok en die mijn kinderfantasieën hielp verwezenlijken.. en toch heb ik hem vaak geplaagd zoals die keer toen hij zijn scheerpotje bijna op zijn hoofd kreeg!! In die tijd schoren de mannen zich nog met een scheermes maar eerst moesten ze zich goed inzepen. Als ik in de buurt van mijn grootvader kwam ( ik vond het altijd boeiend om hem bezig te zien en keek angstig toe of hij zich niet zou snijden..) kreeg ik altijd een lik van de dikke zeepkwast tegen mijn gezicht. Ik zou het hem dus eens betaald zetten. Daarom vulde ik zijn aluminium bekertje met water en zette het op de buitendeur van de veranda die op een kier stond Dan was het wachten tot mijn grootvader zou binnenkomen en dan het water op zijn hoofd zou krijgen . Maar mijn grootmoeder was de eerste en ze kreeg het water over haar schoon kapsel!!!! Toeval wil dat mijn grootvader het zag gebeuren, hij aan de ene kant van de deur en ik aan de andere kant Wij konden erom lachen, alleen had ik de verkeerde persoon uitgekozen want mijn grootmoeder vond het alles behalve plezant.We zijn dan alle twee maar een ganse dag uit haar buurt gebleven. Ik vraag me nu nog steeds af of peter ook zo zou gelachen hebben, had hij dat water over zich gekregen??? En toch ik hoop dat hij besefte dat ik enorm van hem hield. Maar toen werd er nog niet zo geknuffeld als nu. Als ik zie welke knuffeldiertjes onze kleinkinderen zijn en hoe we er samen van genieten dan wenste ik maar dat ik met mijn grootvader ook zo vaak geknuffeld had!! Maar verder dan gezellig op zijn schoot zitten en samen kaart leggen ging de intimiteit niet.. Dat ik nu van muziek houd en mezelf erop betrap dat ik loop te zingen of te neurieën dank ik aan ons ma. Hoewel ze het niet gemakkelijk had als werkende vrouw met 4 kinderen die 6 tot 10 jaar verschilden in leeftijd, heb ik haar altijd weten zingen. Die oude schlagers van toen kennen we alle 4 nog en die hebben bij familiebijeenkomsten vaak tot hilarische samengezangen geleid!!! De onderwerpen van de schlagers toen waren meestal alledaagse gebeurtenissen, meisjes die hun lange haren afknipten ( een schande), vergaan van schepen, een moord enz Trouwens mijn eerste publieke optreden was ook met een liedje. Telkens als we met vrienden , familie of buren bijeenkwamen, werd ik boven op een tafel gezet om als 3 jarige Aan het strand stil en verlaten te zingen.. Ik heb er veel chokoladerepen aan overgehouden . Mijn grootouders hadden ook een radio met platendraaier waar je 10, 78 toerenplaten ineens kon opleggen. Als we moesten meehelpen met het aannaaien van knopen dan kon ik me enkel met het rotjobke verzoenen als de platen van Mario Lanza of Rudy Schuricke of operette muziek gespeeld werden .Ik hield van die muziek en dan neurieden we allemaal mee, een vergane herinnering die me nu wat weemoedig maakt. In onze buurt was er ook een boerderij. Daar gingen we regelmatig verse melk halen of zelfgemaakte boter. Dat was toen nog eens melk!!. Als je die gekookt had dan lag er een dik vel room op de melk en daarvoor maakten we toen ruzie zodat we om beurt het vel kregen om op te eten. Zalig, zou ik het nu nog lusten??? Wedden van wel maar waar vind je dat nog??? W gingen die melk gaan halen in een grote kan. Langs de boomgaard en de akkers hadden wij een prive wegje tot aan de boerderij. In de zomer was het wel eng om s avonds langs de tarwevelden naar de boerderij te gaan. Dan zette ik het meestal op een lopen in het doorgaan want wie weet wat er allemaal uit die graanvelden kon tevoorschijn komen!!! Het terugkeren ging langzamer want met een volle kan lukte het lopen niet. Meestal nam ik dan een zaklamp mee en die diende meer om achter mij te lichten dan voor mij!! Waarom ik dacht dat het gevaar van achteren kon komen ipv van vooraan is mij niet duidelijk, haha. Niet dat ik zon bang ding was maar als ik al eens iets uitgestoken had, zei mijn grootvader altijd dat Pietje beu !! mij zou komen pakken en waar kon die zich beter verschuilen dan in de korenvelden!!.... Ik heb al gezegd dat ons graan gedorst werd met dat van de boer. Zon dorsmachine lokte meestal veel kijkers want dat was toen een hele renovatie. Ik heb de boer nog weten dorsen met dorsvlegels. Het was boeiend om die mannen bezig te zien. Meestal stonden ze met 4 gespierde bonken in een bloot bovenlijf te kloppen op het graan op de grond maar dan in een ritme waarin ieder na elkaar aan de beurt kwam. Nooit sloegen ze verkeerd of raakten ze mekaar, de harmonie waarmee ze dat werk deden ..daar heb ik uren staan naar kijken. Tot de machine haar intrede deed. Dan kwam de ganse buurt kijken. De strohalmen gingen er langs boven in, het graan werd in zakken opgevangen , het kaf werd op een hoop gespoten en de rest van het stro werd tot pakken gebonden. Een wonder was dat toen en welk een tijd werd er uitgespaard voor de boer. Wij als kinderen stonden dan in die stapel kaf te springen tot we overal vol zaten van dat zootje . Het kroop in ons oren, onze neus, onze schoenen ( ben er ooit eens één in verloren!!) en in ons broekje. Toen kon je als kind nog onbezorgd je kleren uittrekken om je van het kaf te ontdoen. De groten lachte erom en deden verder en wij vonden het zalig om in ons blootje in het kaf te ravotten. Waar kan dat nu nog zonder dat er problemen van komen???? Het was ook op die boerderij dat we zagen hoe de koeien gemolken werden. Als we te dicht in de buurt van de koe of de boer kwamen dan spoot hij met de speen een straal melk naar ons tot we het uitgierden van het lachen. Ik was regelmatig op de boerderij want er woonde daar een dochtertje van mijn leeftijd .Daarom mocht ik af en toe mee met boer en kar naar het veld . We waren nogal wat fier toen we naast de boer op de kar mochten zitten en heel soms de teugels van het paard mochten vasthouden. Dat was een hele eer!!!! Ook de grachten rond de weiden boden een zee aan verrassingen. Wij zochten er dikkopjes ( kikkers in spé) en probeerden die in bokalen op te kweken, we legden hindernissen aan in de gracht om zo de scheepvaart ( van onze papieren bootjes) wat spannender te maken. De hagen rond de tuinen waren ook niet veilig voor ons. In de meimaand stonden wij vroeger op om meikevers te vangen. Ze hadden allemaal een naam volgens hun uitzicht en kleur. We staken ze dan in luciferdoosjes met een groen blaadje erbij om ze dan op de gepaste tijd met een draad aan hun pootje te laten rondvliegen en te genieten van hun zoemend geluid (eigenlijk wel erg voor het beestje en we zouden nu zeker Gaja op de hals krijgen!!) Nu gaan de kinderen lopen als ze al in de verte een kever bespeuren!!! Op zo'n 300m van thuis was er ook een bos en daar gingen we braambessen plukken. Als kind stak ik die in de zakjes van mijn short. Wist ik veel dat die plekken er nooit meer uitgingen!! Later werden wij met een emmertje het bos ingestuurd. Die bessen samen met rabarber leverden zalige confituur op. Maar de afsluiter van de dag was s avonds als wij in het bad moesten. Wij hadden toen nog geen badkamer dus stond er overdag een groot, gegalvaniseerd ( dank voor de tip Amor Fati) bassin met water gevuld op te warmen in de zon. Mijn oudste zus moest niet elke dag in het bad, een rap kattenwasje volstond bij haar. Bij mij was het altijd een serieuze schrobbeurt met overtollig wat zeep erbij die dan nog eens behoorlijk in de ogen prikte ,maar daarna blonk ik gelijk een spiegel Nu lijkt het wel of wij enkel in de zomerperiode buiten speelden. Ook de winter had zijn charme, maar de dagen waren dan veel te kort om na school nog te ravotten, tenzij in de weekends en de winter vakanties. Wij hebben gegleden en geschaatst op bevroren grachten en overgelopen weiden. Sneeuwmannen gemaakt die groter waren dan wijzelf ( met hulp van wie anders dan peter!!) En zo kan ik nog dagen verder gaan, want de herinneringen blijven maar boven komen. Als ik het zo allemaal bekijk dan heb ik een prachtige, gelukkige kindertijd gehad. Ik was zon beetje een kleine Pallieter die leefde van de dag in de openheid van de natuur! Begrijpen jullie nu dat die kostschool een serieuze beknotting was van mijn vrijheid en dat ik mij in het begin voelde als een vogeltje waarvan men de vleugeltjes afgeknipt had.. tenzij jullie ook vinden dat er wat moest gedaan worden om van die kwajongen een deftig meisje te maken ??? Of ze daarin geslaagd zijn, laat ik in het midden. . Herinneringen , een ode aan mijn lieve grootvader.
Wie heeft er zijn beste beentje voorgezet? Huismusje natuurlijk en Amor Fati en Stupido. Cientje, Hotlips en Bojako zetten ook hun beste beentje voor.
Gaan ze met het volgende ook akkoord?
W . . R . . T . A . T V . . . A N I . , . O O . . . E M . . D V . . . V . R!
Het viel dan uiteindelijk nog mee met het weer. In de voormiddag kregen we een flinke regenbui maar daarna bleef het droog en de temperatuur viel best mee. We besloten dan toch maar om dat glaasje op de jarigen buiten te drinken. De twee kleinzoontjes hadden mekaar direkt gevonden tot grote frustratie van grote zus die anders de speelkameraad is van broerlief. De tweeling peddelde op hun trapfietsjes rustig achter de oudsten en de jongste liet even horen dat ze er ook nog was maar was daarna uitgeteld en deed een dutje. Het was druk maar voor geen geld wil je dat missen. Onze tuin echoode weer van kinderstemmetjes en hun gejoel en gelach ( soms geween als ze weer eens te ontstuimig waren). Opa was druk in de weer met het vuur en de BBQ, oma pendelde tussen de groten en de kleinen en de mama's en papa's hadden ondereen heel wat te vertellen, een gezellige drukte dus. We hebben wel wijselijk binnen gegeten om niet verrast te worden. Terwijl we knusjes aan tafel zaten, zei de oudste kleinzoon opeens: " Oma, jij bent de liefste oma van heel de wereld!". Mijn tikkertje sloeg een slag over bij zoveel kinderliefde. " Dat vindt oma heel lief jongen", zei ik " en je krijgt van mij een dikke knuffel"! " En ook een ijsje oma?..... Die lieve kinderlijke spontaniteit ontlokte hier wel gelach, maar we begrepen mekaar de kleinzoon en ik! Wij hebben hier " de hongerigen gespijzigd en de " dorstigen gelaafd"!! en toen ze later op de avond éen na een terug vertrokken ,werd er flink wat afgeknuffeld. Wij kunnen weer een hele tijd teren op al die zachte kusjes en lieve knuffels van kleine armpjes rond de nek. Slaapwel en tot de volgende keer en 5 paar kinderarmpjes wuifden tot ze ons niet meer zagen. Moe? Ja, maar daar gaat niets boven.
Weinig zoeklustigen die " Door het oog van de naald kruipen", maar Amor Fati en Hotlipske geven niet op!!
Misschien doen er meer het volgende:
Z I . . . E . T E . E E .T . E V . . R . E . T. E . .
Zoals gezegd, mijn leven speelde zich buiten af waar er zoveel te beleven viel. En omdat ik niet kon stilzitten ( nu zouden ze van mij een ADHDertje gemaakt hebben) liep dat spelen niet altijd goed af, maar dat hoort er dan bij zeker? Ik had een fiets gekregen zo éen met trappers die bleven draaien ( met een vaste pion zeiden we toen!!). Dus vonden we daar niets beter op dan met het ene been op een van de trappers te staan en dan zo op en neer te bewegen zonder de ander trapper aan te raken. Hopelijk volgen jullie. Om je evenwicht niet te verliezen moest je daarvoor wel snelheid hebben. Dus toen ik op zekere dag weer aan het racen was , miste ik de bocht en kwam pardoes in de gracht terecht en botste met mijn hoofd op de stenen afboording van de tuin aan de andere kant van de gracht. Gevolg een groot gat in mijn voorhoofd , zes haakjes erin ( toen werd zon wonde nog niet genaaid) en for ever and ever een litteken op mij voorfaçade Je zou denken dat ik het daarna wat rustiger zou doen maar neen hoor diezelfde zomer , ik had een short aan en een bloesje, ben ik in volle vaart terug in een gracht maar nu met hoge netels gevallen. Ik kan je verzekeren dat dit niet de plezantste ervaring was. Ik stond zo onder de bobbels en verging zo van de jeuk dat ik s avond met wat koorts vroeg het bed invloog. Als driejarige was ik eens mijn zus gevolgd. Zij stond te kijken naar de buurjongens die in de gracht kikkers probeerden te vangen. Hoe het gebeurd is, weet ik niet maar blijkbaar stond ik opeens ook in die gracht maar dan in de rioolpijp die de twee kanten van de weg verbond Om de een of ander reden kon ik noch vooruit noch achteruit en viel ik steeds in de modder. Het was een buurman die de kinderen hoorde roepen en toesnelde. Hij heeft me uit die netelige situatie gered.. Het schijnt dat enkel mijn ogen nog wit waren en al de rest onder de modder zat. Toen hij mij dan bij ons ma deponeerde was zij natuurlijk verschrikkelijk geschrokken maar toen ze zag dat alles ok was kreeg ze ter plaatse een lachbui zo komisch moet ik eruit gezien hebben. (Mijn grootvader begreep maar niet waarom ons ma zo lachtte). Maar het had anders kunnen uitdraaien en dan zat ik hier wellicht niet alles opnieuw te beleven .Maar dat alles nam niet weg dat ons pa mijn poepeke s avonds eens goed verwarmde .. Waarom ik dat allemaal vertel omdat de kinderen van vandaag met al hun gesofistikeerd speelgoed in mijn ogen niet altijd beter af zijn. Ik moet zeker niet terugkomen om te spelen .. De zomers waren een droomspeeltuin.. Als het te heet was kon ik uren onder een boom zitten met een boek en een rabarber in de hand en dan maar smullen ( was nog goed voor de dorst ook!! ) De weiden gaven ons de ruimte om te voetballen en geloof mij ik deed niet onder voor de jongens. De lege akkervelden waren onze reuzezandbak waar we naar hartewens in bouwden en konden crossen. De bomen, vooral de wilgen rond de weide, waren onze wigwam waarin we als volbloed indianen huisden. Met een pluim van de kippen van de buren in ons haar en strepen van rood krijt op ons gezicht waren we echte indiaantjes. We ,dat was ons clubje, 4 meisjes en 3 jongens. Er was er altijd wel eentje met een lumineus idee. Ooit waren we aan het voetballen op een patattenveld toen de bal in de weide ernaast vloog. Geen probleem ik zou die wel halen de koeien stonden toch rustig te grazen!!,. Dus dook ik onder "de pinnekes draad "op zoek naar de bal tot ik opeens geroep hoorde: Pas op een stier!! Nooit ben ik zo snel uit een weide gevlucht en heb ik het record van onder de pinnekensdraad duiken zeker gebroken. We hadden de bal terug maar ik bleef achter met een ferme haak in mijn broek, een serieuze schram op mijn arm en been, mijn sandaaltjes en voeten onder de koeiendrek, maar de stier was te laat Dat was echter zon serieuze adrenalinestoot geweest dat ik in t vervolg twee keer uitkeek vooraleer ik de weide indook!!!! Naast de boomgaard waar ik soms zat te lezen ,was een andere geliefdkoosde plek de tarwe- opper van mijn grootvader. Elk jaar werd er tarwe gezaaid en als het oogsttijd was dan maaide mijn grootvader met een zeis de tarwe en bonden mijn grootmoeder , ons ma en mijn grootvader de tarwe tot bundels. Die werden dan in kegelvorm te drogen gezet en later gestapeld in afwachting dat een dorsmachine naar een boerderij in de buurt kwam die dan ook ons graan mee verwerkte. Als het te heet was om te ravotten of ik wilde even wegdromen dan ging ik boven op de opper liggen ( nu ik eraan denk niet zonder gevaar stel dat die omver viel !!) en dan maar staren naar de staalblauwe lucht of figuren zoeken in de wolken Dat heeft me als kind altijd gefascineerd.Wat je daar allemaal in zag!! Toen kwam de tijd dat ik niet meer naar de wolken keek wegens te druk en .. nu betrap ik mezelf erop dat ik weer aan het zoeken ben naar figuren in de schuivende wolkenmassa. Het is zalig om samen met de kleinzoon of - dochter de verbeelding los te laten!!Een aanrader!!
Nu de oplossing van het spreekwoord. Amor Fati gaf weer een sprekend beeld van het spreekwoord : Zich voelen al een vis op het droge Huismusje, Stupido en Hotlipske wisten het ook en Bojako zorgde voor een goeie variant!!
Maar vinden jullie ook het volgende? D . . R . E . . . G . A . . E N . . L . K . . I . E .
Zoals al gezegd verkoos en verkies ik nog steeds de buitenlucht. Dat ravotten liet natuurlijk zijn sporen na. Het was zelfs zo erg dat klanten tegen ons ma zegden dat ze niet meer zo fier was met haar jongste als met de oudste. Ons ma vond probeerde uit te leggen hoe de vork aan de steel zat en dat het niet aan haar lag s Morgens trokken we beiden nette kleren aan.Tegen s avonds zag mijn zus er nog even proper uit, ikzelf zag er tegen de middag al zwart uit of onder de schrammen van tussen de braambessen struiken te zitten of ergens in te vallen !!!! Mijn haren hingen dan meestal verward langs mijn gezicht en mijn strikjes zagen er niet uit. Ik had eigenlijk liever twee gevlochten staartjes zonder strikjes want die dienden toch maar om door de jongens opengetrokken te worden!!!( Maar mijn zus speelde niet met jongens.) Het was dan ook niet moeilijk dat ik als klein kind van sinterklaas een zwarte satijnen barbeteuse kreeg ( klinkt dat satijn vertouwd Pazke?) dan was dat minder snel vuil Vraag me niet naar de precieze naam voor dat ding het was zon "poefbroekje " met borstlapje eraan voor kleintjes Alleen op zondagvoormiddag mocht ik niet buiten spelen. Dan moest ik er netjes uitzien want dat was een super drukke dag bij ons. Wij woonden naast mijn grootouders. De twee huizen waren met verandas achteraan met elkaar verbonden en de tussendeur stond meestal open. We liepen dus steeds van het ene huis in het andere temeer omdat mijn ma haar kapsterssalon altijd in haar ouderlijke thuis gebleven is. Mijn grootouders en ons ma hadden het op zondag steeds druk met mensen die naar de hoogmis gingen en vooraf nog even een boodschappenlijstje binnenbrachten. Na de mis zouden ze dan de voorraad voor een ganse week afhalen! Ook voor ons ma was de zondagvoormiddag heel druk, want de vrouwtjes wilden nog rap even gekapt worden om dan in de namiddag te kunnen flaneren.!! Daarom werden we nogal jong ingeschakeld om mee te helpen in de winkel. Dat vond ik niet erg ,eerder plezant. Aan de kaasmachine of afwegen van eten mocht ik niet komen wegens te jong. Mijn zus die 6 jaar ouder was wel, maar er bleef genoeg te doen dat wel mocht. Vooral snoep verkopen was mijn favoriete ding. 4 snoepjes in het zakje , éen in het mondje .. Ik volg Ludovicus met zijn snoepenverhaal goed hoor, ik heb me er ook vaak aan bezondigd. Zo had ik dan weer iets om te gaan biechten!!!!! Ik wist ook wanneer ik in de winkel moest zijn. We hadden een goede timing wanneer de mis uit was en hoelang het dan nog zou duren voor de kerkgangers terug waren om hun bestelling op te halen. Sommigen waren op zondag heel royaal vooral de mannen als ze eerst nog snel een pintje gedronken hadden en soms gaven ze een halve frank omdat we hielpen om de zakken op de fiets of éen enkele keer in de auto te laden. Dus was het vechten om de juiste personen te bedienen!!!! Want zoals iedereen weet zakgeld was een luxe in die tijd. Maar wij hadden nog een kans om dat zakgeld aan te dikken. Wanneer de schoolreis in het vooruitzicht was, kregen wij van ons grootmoeder 5 centiemen voor elke knoop die we aannaaiden aan de kleren die ze gemaakt had. We hielden daar dus rekening mee om de weken ervoor niet te ijverig te zijn zodat we op het einde nog heel wat te naaien hadden en zo wat bijverdienden voor de schoolreis.( want veel zakgeld kregen we niet mee). Werken was bij ons schering en inslag ,ik heb het nooit anders geweten. Er viel altijd wel wat te doen. Mijn grootouders hadden rond hun huis twee behoorlijke stukken grond liggen. Op het ene stuk werden aardappelen gekweekt , op het ander tarwe en op een zijperceel groenten. Omdat ik toch altijd buiten was , werd ik veel ingeschakeld om mee te helpen. Mijn oudere zus, de poppemie, was wellicht slimmer , die maakte zich nooit vuil en moest dan ook niet meehelpen, ze zou wel naaien of braafjes binnen bezig zijn en boeken lezen. Ikzelf heb ook boeken verslonden maar dan meestal s avonds juist voor we gingen slapen, dan viel ik stil in een hoekje en hoorden noch zagen ze me!!! In de zomer mochten we in bed nog altijd wat blijven lezen met ons raam open zodat de kamer opfriste. Als ik kattenkwaad uitgehaald had, dan was de ergste straf naar bed zonder boek en rolluiken naar beneden. Maar in de zomer lag het lezen een beetje stil. In de winterperiode haalde ik ruimschoots mijn schade in. Trouwens de dorpsbibliotheek kon toch mij tempo van lezen niet volgen. Binnen de kortste keren waren al de nieuwe kinder- en jeugdboeken verslonden s Zomers zaten mijn ouders en de buren vaak gezellig buiten te praten of een kaartje te leggen. Daar werden dan moppen verteld of andere verhalen die niet voor kinderoortjes bestemd waren. Vaak zat ik dan met de rolluiken op kiertjes te luisteren of ik iets kon opvangen, tot ze beneden plots in de gaten hadden dat daarboven iemand luistervinkje speelde. Dan kwam ons pa naar boven en kon ik niet snel genoeg in bed duiken en doen alsof ik sliep Zou hij het nooit doorgehad hebben??? Ik denk het wel want aan zijn strenge ogen ontsnapte niets maar soms liet hij het niet blijken.
Maar ik had het over het meehelpen met mijn grootvader. Ik heb patatten geraapt tot ze me de oren uitkwamen.Tegen de tijd dat wij opstonden , had mijn grootvader al voor hij naar het werk vertrok zon 10tal rijen patatten uitgedaan ( van zo'n 15m lang)en die moesten opgeraapt worden voor we mochten spelen. . En het was niet zomaar rapen. Neen de grote moesten in de ene mand de kleintjes in de andere en de patatten die gestoken waren door de riek in de emmer . Als kind is het eerst plezant maar na een tijdje hangt dat rapen je de voeten uit!!! Wij begonnen vaak met twee te rapen maar na een smoes was mijn zus riebedebie en kon ik het verder alleen klaren. Gelukkig had ik veel speelkamaraadjes die wel af en toe meehielpen zodat ik vlugger kon meespelen. Maar ja, na een tijdje waren ze dat ook beu . Ooit ben ik eens zo kwaad geweest dat ik niet mocht gaan spelen maar eerst moest rapen dat ik over de middag en put maakte en daar loof op legde. Dus toen mijn grootvader , de riek op de schouder en de klak op het hoofd met grote klompenstappen in de namiddag het land weer opstapte, hoorde ik daar plots een litanie die niet voor kinderoortjes bestemd was want de arme mag lag met de neus op de grond, de klak een paar meter verder , de klompen in de put en de riek (gelukkig) naast hem!!! Geen zicht maar lang heeft mijn lachen niet geduurd. Ik denk dat dit de enige keer geweest is dat ik het op een lopen gezet heb met mijn grootvader achter mij aan. Hij was nochtans een koekengoede man , had altijd een karamel of snoep op zak en we mochten er altijd eentje hebben. Hij was het die onze schommels aan de boomtakken hing en onze vliegers maakte of onze bikkels uit de fietsenketting haalde, of onze fiets repareerde, en toch . Bad me ,ik heb hem zo vaak geplaagd. Lieve, arme peter, maar ik was ook steeds bij en rond hem. Ik was de kleinzoon die ze niet hadden ( ons pa was er nochtans heilig van overtuigd dat ik een zoon zou worden voortgaande op de voetbalmatchen die ik speelde in ons mas buik). Ik haalde dan ook de streken uit die ze van zon manneke hadden kunnen verwachten!!!! Daardoor had ik dan ook een totaal andere band met hem dan met mijn grootmoeder. Die wilde van mij teveel een meisje maken dat er altijd netjes bijliep en schoon in huis bleef en waar je mee kon pronken in de winkel of in het kapperssalon zoals ze met mijn zus deed. Mijn zus was er wel bij toen als afsluiter van de patattenoogst mijn grootmoeder s avonds op de buizestoof ofte de Leuvense stoof pannenkoeken bakte. Hoge stapels lagen dan op ons te wachten en bij de geur alleen al kwijlde je weg!!! Dat was het moment dat ik mij terug met die patattenbedoening kon verzoenen. Meestal kwamen dan de vriendjes en vriendinnetjes die af en toe meegeholpen hadden mee eten , vandaar dat meter zog grote stapels moest bakken. Wij aten die pannenkoeken dan met boter en veel bruine suiker of van die donkere zoete stroop erop. Ik lik nu nog mijn vingers af als ik eraan denk. Lichtmis was ook zon moment van pannenkoekenbak, dus niet alleen de zomer was culinair een hoogtepunt voor ons kinderen. ( wordt vervolgd)
< body> En nu ons spreekwoord: Amor Fati en Huismusje hadden het spreekwoord gezien: De poten onderiemands stoel zagen . We voegen er nog eentje aan toe: Z . C . V . . L . N . L . E . . V . . . . H . T . . O G . !
Het was mij het dagje wel vandaag. Vanmorgen rap nog iets gebakken om de laatste cursusles te kunnen afsluiten bij een tasje koffie of thee en natuurlijk een gebak. In de namiddag dan de cursus en als ik terug thuis kwam rond 17 u nog rap de laatste plankjes afschuren want ik haat het als een werk half gedaan blijft liggen. Ik heb precies geteld 109 plankjes geschuurd. "Waarom dat nu allemaal vandaag moest" , vroeg mijn ventje... Kent hij mij dan nog niet na al die jaren?? Als ik aan iets begint, dat is het " vollen bak". Zo was het vroeger als kind ook en dat bracht mij bij mijn kinderjaren.
Herinneringen!! We spreken zo gemakkelijk van schatten op zolder maar heb je er ooit al eens bij stil gestaan dat er ook schatten in de kelder kunnen verstopt zitten? Ik weet het,dat is nu niet bepaald de gezelligste plaats om te blijven hangen maar de ervaring leerde ons dat je daar ook soms rariteiten kan terugvinden!! Bij mijn schoonouders hebben we bij het opruimen van het huis in de kelder 4 piepschuimen koppen gevonden die mijn schoonvader gebruikte om zijn haarstukjes op te verluchten!! Het leidde tot hilarische toestanden want elke kop kreeg een naam en ze bleven maar komen . Ook aan de weckpotten kwam maar geen einde. Ze stonden langs alle kanten vol of leeg en brachten de herinnering boven aan al het lekkers dat er toen in bewaard werd. Hoe het komt dat ik daar nu aan denk, weet ik ook niet. We zeggen steeds tegen de kinderen, je moet niet blijven stilstaan bij het verleden maar vooruit kijken. Waarom blik ik nu zelf terug in het verleden? Misschien omdat te ver vooruit denken wat afschrikt, want ouder worden kan soms onaangename verrassingen in petto hebben. Toen ik een tijd terug mijn lagere schooljaren herbeleefde, kwamen zoveel andere vergeten herinneringen terug boven. Wat heb ik toch heerlijke kinderjaren gehad. Als ik nu de kinderen bezig zie met hun technische vernufjes en speeltjes, dan vind ik het zo spijtig dat er zoveel uit onze tijd verloren gegaan is. Buiten dat was onze speeltuin en daar vind ik tot op heden nog het best mijn draai. Steek mij niet in de stad ik zou er niet aarden. Uiteraard geldt dat niet voor iedereen maar de stad met zijn drukte en gebrek aan ruimte is niet aan mij besteed. Als kind leefde ik buiten, op straat, langs de velden en in de bomen. Mijn grootouders hadden een grote boomgaard met veel fruitbomen. Elke zomer zat ik met mijn grootvader ergens op de takken fruit te plukken. Je wil de emmers kersen, pruimen, appelen en peren die ik geplukt heb niet tellen. Maar dat was geen straf, het was zalig daar op een van die stevige takken te zitten turen met een sappige peer of pruim in de hand of met de kersen die aan mijn oor bengelden en waarvan er voor elk handvol in de emmer een paar in de mond verdwenen!!! In de bomen klimmen en van daaruit de " wereld" beleven en gadeslaan, dat was éen van mijn lievelingsspelletjes.En als er dan nog eens volop fruit in de buurt was...... Bij ons thuis was de zomertijd een heel drukke tijd. Er werd dan volop fruit en groenten ingelegd in steriliseerpotten.( weckpotten ). Mijn grootouders kweekten ook elk jaar een varkentje en dat werd dan ten gepaste tijde geslacht en daarvan werden dan hespen gerookt en paté gemaakt en worst gedraaid en vooral kop , hoofdvlees heet dat bij ons, gemaakt. Daarvoor werd eerst het vlees in stukken gesneden, dan moest het van de benen gehaald worden en daarna gekookt. Daar werd dan vleesgelei bijgevoegd om alles samen te houden en alles werd dan in grote, glazen potten gesteriliseerd. Dat was vlees om je duimen van af te likken en dat samen met kleine aardappels in hun frakske gekookt heerlijk was dat. We hadden ook van die grote stenen kruiken daar werd dan spek in gepekeld. Bloedworst werd door de slager gemaakt. Ik heb gans dat proces meegemaakt , een unieke herinnering en drukke tijden .. Dat brengt mij bij wat mijn grootmoeder ooit vertelde. Gedurende de oorlog werd veel vlees in stenen potten "opgelegd".Frigo's bestonden toen nog niet. Ooit moesten ze schuilen bij een bomaanval in de tweede wereldoorlog. Ze waren met zijn allen in de kelder gevlucht. Bleek achteraf dat éen van de vrouwen juist op dat moment ongesteld was ;; Gevolg al de stenen potten met opgelegd vlees waren slecht!!! Een fabeltje?? Neen hoor. Ik heb het ook aan de lijve ondervonden dat die bepaalde periode van de maand een mens soms parten kan spelen. Je moest me dan niet vragen om mayonaise te maken. Ooit had ik een buurvrouw in het buitenland die dat maar flauwe praat vond . OK, zei ik de eerst volgende keer dat het zover is, maak jij mayonaise en ik zal erbij komen, we zullen zien! Dat hebben we dan ook uitgeprobeerd. Ze was volop bezig om een mooie, gladde mayonaise te maken tot ik erbij kwam . Nog geen minuut later begon dat brijtje te schiften en vloog ik terug buiten. Wat moest bewezen worden!!!! Mijn grootouders hadden een winkel, deels kruidenierszaak en deels kleerwinkel Een rare combinatie???? Mijn grootmoeder was nogal handig met naald en draad en had zo al eens voor klanten iets gerepareerd en van t een kwam het andere en zo begon ze alledaagse kleren te maken. Toen we klein waren en ons ma druk bezig was ( kapster) werden mijn oudere zus en ik bij grootmoeder boven op de tafel gezet met een lapje om ons bezig te houden. Mijn oudste zus kon daar uren zitten, mij hebben ze er twee keer opgezet en twee keer donderde ik binnen de kortste keren naar beneden ..Gevolg ik mocht weer lekker rondlopen . Stilzitten was dus niet aan mij besteed en is dat nog steeds niet hahaha!!!( wordt vervolgd)
En als afsluiter wisten Huismusje, Amor Fati en Hotlips dat : De liefde niet van éen kant kan komen. Het volgende kan je best niet letterlijk uitvoeren.!
D E . . T . N O . . E . I . . A N . . . T O . L . A G . . ! Het volgende kan je best niet letterlijk opnemen!!
Kreeg van Ludovikus een tip om alles mooi onder elkaar te zetten zodat ik in de toekomst een deftige reactie kan geven bij Bojako en dat moet ik natuurlijk uittesten. Daarom vandaag een relaasje in puntjes!!!! "
Heb vandaag nog maar weer eens plankjes geschuurd.
Omdat het niet vooruit ging, hebben we een schuurmachientje ingeschakeld.
Mijn vingertjes kunnen nu eindelijk wat gespaard worden.
Nu geen zere vingertjes meer maar ik vrees dat ik "forsballen" krijg want er moet nogal wat kracht gezet worden op dat ding, is geen strijkijzer zei Tony toen ik met een gentle touch begon!!
Nog 25 plankjes te doen en dan kan ik sappen.
Straks even checken of dit experiment hier geslaagd is;
Om af te sluiten nog iets proberen
Van een knappe tafel kan je niet eten
Dat hadden Bojako en Musje direct gezien al verkozen ze "schone" , maar what's in a word...
Amor Fati en Thea wisten het ook en een nieuwkomer Stupido gokte ook correct. Even verwarring bij de laatste reactie, ik vermoed van Lipske ( ze gokte ook op schoon ) maar onder de reactie stond " geschreven door Stupido"., en die had pas gereageerd. Wie was het nu?
Nu gaan we naar het volgend spreekwoord.
Rara. Een waarheid als een koe!
D . L. . . . E . A . . I E . . A . E . . K . . . K . . E . !!
Zo ongeveer zat ik er vanavond bij . Weer teveel hooi op mijn vork willen nemen. Na het bezoek van de kindjes twee weken na elkaar, moesten de ramen dringend een beurt krijgen. Ze zijn wel schattig die vingertjes en die snoetjes maar niet op de vensters!!! Ik had gisterenavond al rabarber met gedroogde abrikozen en sinaasappelreepjes ( pel) op suiker klaar gezet om de eerste confituur te maken...Dus dat stond ook nog te wachten. Ventje reed intussen onze gazon af maar de voorkant is voor mij omwille van de bloemenstruiken( als er dan een tak je af is heeft biebie het gedaan!!.) Kwam datzelfde ventje ook nog met het idee om de plankjes van de buitenluifel opnieuw te sappen. Die waren eraf genomen omwille van het plaatsen van een zonnescherm. Maar eerst moesten die geschuurd worden. Zo'n kleine 100 plankjes van 1m lang afschuren, begin er maar aan!!. Het was dus een jobke voor ons beiden en nu heb ik bijna geen vingertjes meer om te typen. En ze zijn nog niet allemaal geschuurd Wat een moeder lijden kan (om dan nog niet van de vader te spreken, krijg ik dan meestal als antwoord haha!). Maar allé het houdt ons fit en gezond zeker? Zoonlief was in de buurt en wipte even binnen en ...zag dat het goed was 'k Zal goed slapen vannacht ! Dus als je hoort dat er vannacht ergens iemand serieus aan het proberen is om door een houtblok te geraken, dan denk je maar aan mij ....snurk, snurk...
Jullie lezen het , veel onzin, geen pit meer voor iets anders .... Even zien wie het wist dat : Wie bij de hond slaapt zijn vlooien krijgt!! Amor Fati als eerste en Bojako en Hotlips kenden dat ook, Thea had die spreuk nog nooit gehoord... Hebben de hondjes in Nederland dan geen vlooien misschien?
Op naar de volgende, simpel dus Bojako je hebt ruimschoots de tijd!
V . . E . . K . A . P E . . F . L K . . . E N I . T . T . N !
Wat moet ik als jij vertraagt en ik niet meer verder kan?. Wat moet ik als jij verzwakt en ik mijn steun verlies? Wat moet ik als jij mij verlaat en ik dan helemaal alleen verder moet? Wat moet ik als jij twijfelt en de onzekerheid ook mij vastgrijpt? Wat moet ik als jij kwaad bent en ik me daardoor verlaten en alleen voel? Wat moet ik als jij opgeeft en ook ik de moed verlies?
dan
Neem ik jouw hand en jij wordt weer rustig. zeg ik dat we vol hoop weer verder gaan en jij volgt mij vol vertrouwen. streel ik jouw ogen en je kijkt mij aan vol tederheid. kus ik jouw mond en je fluistert mijn naam. worden wij stil en ademen we verder op ons intieme ritme.
En nu terug naar onze spreuk: Wie kende dat van " DE kat in het donker knijpen?" Uiteraard Musje als eerste. Amor Fati haalde er weer een plaatje bij , amaai arme poes!! Hotlips wist het ook maar waar verdenk jij mij van?? en Bojako heeft steeds weer haar eigen versie klaar!!! Myette zegt dat lookteentjes in de grond naast je plantjes ook de bladluizen tegenhouden. Zo zie je maar tips genoeg!!
Wij blijven bij de beestjes!!
W . . B . . . . . O . D . . A A . . , . R . J . . Z . . N . L . . I . N !
Bij mijn tips gisteren ontbraken nog een paar heel toepasselijke hints.
Bladluis Allé het beestje is wat groot uitgevallen maar eet blaadjes dus... Iedereen zal er wel last van hebben van die groene kleine luisjes langs de onderkant van de blaadjes of op de rozenknoppen. Hier een heel handig en goedkoop middel. Maak een zeepsopje en doe dit in een verstuifbusje en ga daar eens je planten mee bestuiven. Liefst niet in de volle hitte.. Je plant ondervindt er geen nadeel van en de luisjes gaan ervan kapot. Wij bestuiven daar ook onze fruitbomen mee maar dan gebruiken we wel een grote spuitbus onder druk. Dat middeltje kreeg ons ma ooit van een oud boerke en die mensen hadden ervaring genoeg niet?
Slakken We kennen ze allemaal die vieze bruine slijmerige dinges die overal op of onder zitten. Naslag leerde mij dat hosta's de planten bij uitstek zijn waar slakken verzot op zijn. Lap heb mij dus de " verdoemenis" in de tuin gehaald door twee hosta's te zetten!!!! Ben gaan informeren en blijkt dat ze in tuincentra algen verkopen die de slakken doden. Een andere tip is om in de buurt van je plant in een kuiltje een kommetje met wat bier te zetten. ( Vraag maar aan Ludovikus die weet het ook!!) De slakken komen naar die zoetigheid , geraken in een roes en vallen in het potje., poepeloere zat!!! Je moet wel elke dag het potje controleren. De slakkenkorrels zijn ook effectief maar slecht voor het milieu omdat ze de grond aantasten en de groei van de plant alzo vertragen. Blijkt dat strooien van koffiedik of eierschelpen rond de plant ook effectief is tegen slakken. Maar de beste oplossing is nog steeds 's avonds met een lamp op zoek gaan onder bladeren of takken en die lieve " diertjes " te pakken. Veel plezier. Verwittig wel op voorhand de buren vooraleer ze de politie opbellen dat er verdachte beweging is bij jou in de tuin Dat is het "voordeel" van een tuin te hebben! Heb vrijdag nog snel de laatste bloembollen in de grond gestoken ( gladiolen ) en hier en daar in volle grond gezaaid ( papaver en stinkers ofte tageten!!). Nu is mijn bloementuin klaar om te groeien en te bloeien en mij veel bloem te geven in de zomer. Heb nu een grote variatie van dahlia's, gladiolen, rozen, lupinen, irissen, tageten, hortensia's, rododendron, varens, hibiscus, aronskelken, vuurpijlen, pioenen, lelies, anjers , geitenbaard, ( vraag me niet naar de goede naam!) floksen in alle kleuren en dan nog twee struiken waarvan ik de naam vergeten ben . Lijkt veel? Misschien, maar weten jullie dat ik elke dag van de zomer overal verse bloemen in huis wil ? Dan heb ik ook veel bloemen nodig en ... ik ben een buitenmens hé dus ... die groene vingertjes kriebelen altijd!! Tot daar" voor boer en tuinder"!!!
Als de kat van huis is, dansen de muizen op tafel. Huismusje was er weer eens als eerste bij. Bojako vond ook dat de muizen graag dansen als ze het kot alleen hebben. Amor Fati illustreerde het met een mooi plaatje maar amaai die poes die zal na een tijdje ook wel tureluurs zijn!! Myette vond de spreuk ook en wat je vraag betreft, ja ik ben geen vlieg zunne, anders zou ik het jou vertellen!! haha
Maar wie gaat voor de volgende??Poepsimpel, denk aan Miel Cools....
Las bij Bojako dat ze last heeft van slakken bij haar hosta's. Ben direct die van mij gaan inspecteren want heb ze nog maar zo'n 14 dagen geplant , had die bloemen nog niet in de tuin. Maar so far so good!! Maar er zijn ook andere beestjes waar we allemaal mee te maken krijgen als het een lange hete zomer wordt, dus hier een paar tips die ik ook al toegepast heb!!
Vliegen Deze tip is een typische zomertip. In de zomer als het lekker weer is staat nog wel eens de deur naar buiten open. Lekker wat frisse lucht naar binnen maar helaas ook vliegen. Een hor werkt niet altijd. Hier een tip om vliegen buiten de deur te houden. Pak een diepvries zakje en vul dat voor de helft met koud water. Doe het zakje goed dicht met een touwtje en hang dit in het deurkozijn waar de vliegen binnenkomen. De vliegen kijken niet recht vooruit, maar schuin, ze hebben dan breedbeeld. En zo komen ze niet naar binnen. Het werkt echt!
Wespen Als je in de zomer lekker in je tuin zit een drankje te drinken kan het zijn dat je gezelschap van wespen krijgt. Wespen komen namelijk op zoetigheid af. Om op een vreedzame manier van de wespen af te komen de volgende tip: Neem een soepkommetje gevuld met koud water met daar in enkele hele kruidnagels. Zet dit neer daar waar je de wespen niet wilt hebben. Het geeft een lekkere lucht af en niet schadelijk.
Fruitvliegjes verjagen Nare beestjes zijn dat. Vooral in de zomer zijn ze vaak in je keuken te vinden. Met mijn tip zijn ze zo verdwenen. Om ervoor te zorgen dat de vliegjes verdwijnen, zet je een bakje met 1 dl azijn en een druppel vloeibare zeep neer. De vliegjes zijn zo weg Mieren Met de zomer komen ook de mieren. Het zijn kleine en onschuldige beestjes maar je hebt ze liever toch niet in en rond het huis. Verdelgingsmiddelen zijn doeltreffend maar niet goed voor de gezondheid.en het milieu. Mieren kun je weg krijgen door wat bakpoeder te strooien bij de plek waar ze zitten. Na een dag zijn ze voor maanden weg. Wanneer ze weer terug komen herhaal je het trucje nog een keer. Doeltreffend !
Voilà hopelijk hebben jullie er iets aan..
Amor Fati en Hotlips wisten het " Daar haalt Abraham de mosterd vandaan". Alleen vroeg Hotlipske zich af van waar dan wel? Bojako geraakte er zelfs helemaal ontredderd door , maar toch goed geprobeerd. Voor het weekend mag het ietske makkelijker zijn. Dus lady's ( en de heren ook natuurlijk) shoot!
A . . D . . A . V . . H . I . . S . A . S . . D . . U . . . N . . . . F . L !
Nu ga ik iets doen wat ik bij SOS Piet nooit zou doen. Ten eerste: Jullie zullen wel begrijpen dat ik nog een groentje ben in bloggenland en daardoor gemakkelijker in paniek sla. Maar mijn pcke hier heeft de laatste tijd weer kuren en precies op het moment van het wegschrijven van het bericht was alles verloren. Ten tweede: Op seniorennet verveel je je niet de laatste tijd , er valt altijd iets te beleven. Ten derde: Je sais, I know, ik heb van alle kanten al de tip gekregen om eerst alles in Word te maken en dan pas over te zetten maar nonchalantie van mijn kant? Maar ik heb mijn lesje geleerd!!! ' k Heb wat ontspanning gezocht bij mijn bloemen. Wat vinden jullie van mijn pioenen, mooi hé?
Nu even antwoorden op de vragen van Ludovikus. Oleander kan tegen een beetje vorst Ludovikus zolang het niet onder de -5 graden gaat. Ik heb hier ook een vijgenboompje staan, meegebracht uit Spanje twee jaar terug. Hebben nog geen vruchten gehad het moet daarvoor een hete zomer zijn.Maar het boompje op zich is ook al mooi hoor! Bedankt voor de tip wat kadertjes betreft. Ga daar volgende week eens gaan zien want zaterdag komen de twee van de dochter en zondag en maandag hebben we vrienden op logies dus druk , druk, druk.. Verder gaat mijn inspiratie niet vandaag, op zwier met seniorennet??,
Dan maar zien dat we de " gokkers" een kans geven zeker, hoewel gokken wordt er weinig gedaan , jullie zijn (de ene al meer dan de andere) heel inventief in het vinden van de oplossing. Zal het moeilijker moeten maken!!!
Huismusje wist weer als eerste ( maar ja slaapt die eigenlijk wel?) : " In het land der blinden is éenoog koning . Amor Fati wist het natuurlijk ook evenals Bojako van wie ik weer een eigen versie verwacht had. En Hotlipske 't is niet omdat jij wat later komt kijken dat je niet meedoet hé en inderdaad wij zijn er van de goede klas!!!!
Wie vindt het volgende of een eigen ludieke versie???
. A A . . A A . . A . . A . A . . E M . . T . . . . A . . A A . .
Vandaag nog genoten van het mooie weer, heb zelfs de weermaker uitgedaagd door al mijn winterkleren uit te kast te halen en te vervangen door zomerkleren...Dat hij het maar niet riskeert om met mijn voeten te spelen( want 't zijn geen kleine ..).. Maar als je naar de laatste voorspellingen luistert dan zal het volgende week een pulletje meer zijn : Hopelijk hebben we met die 2 weken de zomer niet gehad.!! Vorig jaar was april ook prima en daarna ... nougabollen. Heb mij weer laten verleiden en twee grote " Oleander" planten gekocht voor op het terras. Maar ja ik heb nu eenmaal iets met bloemen en vind dat ik er nooit teveel heb!!! Gelukkig kan Tony mij daarin volgen.. Voor diegenen die zich die plant niet kunnen voorstellen heb ik even een fotootje getrokken. Normaal zijn dat bloemen die in het middelands zeegebied volop voorkomen maar hier lukt het ook en ze kunnen tegen een ietsie bietsie vorst dus...
Voilà tot daar was ik gekomen deze namiddag. Ik sloeg alles op als kladversie en floep toen ik naar mijn blog ging zien waren alle berichten weg, ook geen archief, geen gastenboek en al mijn persoonlijke instellinge foetu!!!! PANIEK want ik had van gans de maand mei niets gesaved door het drukke gedoe hier. Ik wilde mijn miserie delen met anderen dus eerst naar Paz geweest. Zij ging zien op haar peeceeke en idd ,nada. Nu vreesde ik echt dat mijn bakske hier mij een loer gedraaid had want was al gans de namiddag aan het gekken... Toen ik bij Bojako, Ludovikus, Huismusje ging zien ,was alles ok daar alleen Hotlipske kreeg dezelfde melding als ik. Dat stelde mij al een beetje gerust. Het lag dus niet aan mij maar bij seniorennet. Kreeg daarna een troostend woordje via mail van Bojako, Hotlips en Huismusje en voelde mij al stukken beter en zie nu eindelijk rond 22u is alles bijna weer ok. Alleen mijn teller ontbreekt nog maar dat zal mij een zorg zijn!! Het eerste wat ik nu gedaan heb is alles gesaved op Word en .. vanaf nu maak ik alles eerst daar. Je sais, I know, ik had al langs alle kanten die tip grkregen, maar ja soms een beetje nonchalant zeker?? Maar ik heb geleerd!!!!! Nu een diepe zucht slaken en Slaapwel allemaal.
Zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten, dat vond Thea ook. Bojako maakte er een eigen versie van (die gekookte hersentjes van haar maken nog steeds rare kronkels.) Gelukkig lagen er hier een paar stevige bretellen!!!! Amor Fati had het ook bij het juiste eind evenals Hotlipske die meteen Gezelles O Blomme ,Oblomme op een ludieke manier begon!!!!
Zien of er nog zo zal gelachen worden met volgende spreuk: I . . E . . A . D . E . . L . . D . N . S . E N . . G . O . I . G
Waarom die herinnering bovenkwam toen ik in het weekend die bloemen kreeg, weet ik ook niet maar spontaan kwamen flarden van het gedicht in mij op. Ik was 18 toen op school ter gelegenheid van ik weet niet meer wat een avond poëzie ingelast werd. Ik " mocht" het emotioneel geladen gedicht van G. Gezelle : " Dien avond en die rooze " voordragen. Toeval wilde dat éen van onze priester leraars godsdienst een fervente Gezelle kenner was. Juist daarom werd de lat wel heel hoog gelegd. Het gedicht moest met veel gevoel en doorleefd naar voor gebracht worden. Persoonlijk vind ik dat levenservaring daar een heel belangrijke rol kan spelen. Maar als braaf en " kortgehouden maagdeke " waren mijn ervaringen op " liefdesgebied" toen nul komma nul !!.Maar iedereen verwachtte dat het wel zou lukken dus had ik me heel goed voorbereid en zou het beste van mezelf geven ...tot ik op het podium stond helemaal alleen met enkel een roos in de hand en een spot op mij gericht en ....ik opeens de tekst kwijt was. Zo vaak had ik al op de Bühne gestaan op school -en andere feesten en nooit had ik een black out tot nu op zo'n intens moment !! Men hoorde de fluisteraar zeker tot halfweg de zaal maar ik leek wel potdoof!. Ik heb me dan verontschuldigd ben even achter de gordijnen geweest , heb wat water gedronken( iets sterkers was ondenkbaar!!) en .. ben eens goed kwaad geweest op mezelf en ben dan terug het podium opgegaan. Na een aarzelende start ging het stilaan beter en ...nooit heb ik het gedicht intenser voorgedragen dan toen. Ik denk dat ik door de emotie van het moment de juiste intonatie gevonden had. Maar spreek mij nooit meer van " dien avond en die rooze"... Veel verzen, zelfs van de lagere school, kan ik nog afratelen maar met dat gedicht lukt het niet. Begrijpe wie het begrijpen kan!! Dus heb ik het van internet geplukt en hier neergeplakt en zeg eens zelf , het was niet simpel!!!
DIEN AVOND EN DIE ROOZE k Heb menig menig uur bij u gesleten en genoten, en nooit en heeft een uur met u me een enklen stond verdroten. k Heb menig menig blom voor u gelezen en geschonken, en, lijk een bie, met u, met u, er honing uit gedronken; maar nooit een uur zo lief met u, zoo lang zij duren koste, maar nooit een uur zoo droef om u, wanneer ik scheiden moste, als d' uur wanneer ik dicht bij u, dien avond, neêrgezeten, u spreken hoorde en sprak tot u wat onze zielen weten. Noch nooit een blom zo schoon, van u gezocht, geplukt, gelezen, als die dien avond blonk op u, en mocht de mijne wezen! Ofschoon, zoo wel voor mij als u, - wie zal dit kwaad genezen? - een uur bij mij, een uur bij u niet lang een uur mag wezen; ofschoon voor mij, ofschoon voor u, zoo lief en uitgelezen, die rooze, al was t een roos van u, niet lang een roos mocht wezen, toch lang bewaart, dit zeg ik u, t en ware ik t al verloze, mijn hert drie dierbre beelden: u dien avond - en - die rooze!
Dan is mijn spreukenzoekertje toch poepsimpel niet? Dat vond Amor Fati ook van : WIE HET SCHOENTJE PAST, TREKT HET AAN.. Bojako had wel wat last van " gestoofde hersenen" maar Thea had het dan weer juist.
Wie vindt het volgende ?
Z . A . S . E . A A . . I . , V . . T . O . W . . I . . I . N . A S . . N !
Ja, ik ben er eens vroeg bij om een berichtje op mijn blog te zetten, maar moest even onthaasten haha
Toen de 2 kleinsten gisterenavond in het bad zaten , mochten de twee grootsten nog eventjes TV kijken en hun voorkeur viel op de Lion King. Ik had beloofd dat ze deze morgen nog eventjes mochten verder kijken en ... een kind vergeet niets en belofte maakt schuld dus... Terwijl opa en de twee jongsten vanmorgen nog sliepen , zaten oma en de 2 anderen naar de Leeuwenkoning te kijken. Het succesnummer is natuurlijk Hakuna Matata dat wij " probeerden" mee te zingen. Omdat de film in het Engels is en de twee nog niet kunnen lezen " mocht " oma meekijken en vertellen... Maar het was een moment om te genieten met zijn drietjes dicht bijeen ...... Dan was het gezellig tafelen met zijn 6, en de tatertjes stonden niet stil ( wat een verschil met onze kindertijd , toen was het eten en zwijgen aan tafel). Daarna stonden de shift fietstochtjes op het programma. Opa met de kleinzoon en ik met de kleindochter want er moest telkens iemand bij de twee kleinsten blijven want die fietsten enkel op hun driewieler rond het huis. In de namiddag mochten we genieten van het zwembad bij de overburen. De kinderen kennen hen goed en gaan er graag naartoe. Wij hebben een opblaasbaar bad maar voor die twee dagen wilden we het niet opstellen want dan is het water verloren. Als de twee oudsten in de grote vakantie een week hier zijn en.. het weer is goed (!!) dan installeren wij het wel! Toen de papa hen in de namiddag kwam ophalen waren wij allemaal uitgeteld maar de gasten hadden het tof gevonden dus wat moeten wij meer. Maar ik kan jullie verzekeren dat je na 2 dagen met 4 zo'n gasten heel goed slaapt!!!!!!En zeggen dat de schoondochter elke dag die drukte rond zich heeft! Ze is natuurlijk stukken jonger maar toch "chapeau" want het is heel druk met zo'n bendeke dat mekaar in leeftijd opvolgt!!! Maar ze zijn éen voor éen schatjes, elk op zijn of haar manier we zouden ze niet willen missen!! Nu kunnen wij hier eindelijk verder doen met wat we bezig waren want deze week komen ze een zonnescherm hangen over het terras en opa moet nog voorbereidende werken doen en ik ...moet dringend weer door de tuin ( als de rug het toelaat!!) Maar Hakuna Matata
Ik hoop dat iedereen genoten heeft van het verlengde weekend, de zon heeft in ieder geval haar/ zijn best gedaan!!Maar blijkbaar komt er weeral een einde aan het mooie liedje!!
Nu even terug naar de dapperen onder jullie, hoewel ik heb het toch heel gemakkelijk gemaakt hé. Het plaatje sprak voor zichzelf dat : Morgenstond goud brengt in de mond . Dat vonden ook: Amor Fati; Hotlips en Bojako!!
Dus laten we nu de grijze massa wat meer werken . . E . E . S . . O . . . . E . A . T . R . . T . E . . A . !!
Had gisteren gewoon zin om even stil te vallen. Kennen jullie dat gevoel? Neen, dan doe ik ook geen moeite om het uit te leggen Straks komen de 4 van de zoon voor de rest van het Pinksterweekend. Het wordt hier weer gezellig druk in en rond het huis. Misschien was het dus de nood om even de batterijen op te laden... Maar ik zou het niet uitleggen.... Zijn gezellig gaan BBQen bij de dochter. Gewoon eens nietsdoen (hoewel , mama kan niet lang stilzitten!!). Maar hebben genoten van de twee kleintjes daar. Kleindochtertje Kitiara is een echt poppemieke aan het worden( 5m1/2) en broerlief is trots op zijn zusje hoewel ik vermoed dat ze volgens hem wat rapper mag groeien dan kan hij ermee spelen!! Ben blij te lezen dat er nog zijn die tegen hun planten praten. Ik zeg altijd: Zot zijn doet geen zeer het kriebelt alleen een beetje!! En als ze ons dan toch komen oppakken (die met hun witte kiels), dan weten we al dat we met zielsverwanten zullen samenzitten . Zeg Musje, weet jij waarom we altijd over " schone jongen" spreken als wij tegen de planten bezig zijn ( doe ik ook)? Waarom niet schoon meiske? Zou het kunnen zijn dat wij meer oog hebben voor mannelijk schoon?? Moeten eens een mannelijke plantenfluisteraar contacteren en horen wat hij zegt!!!! Dus mensen blijven slijmen tegen de plantjes ...!. Verder ben ik vandaag inspiratieloos. Erg hé! Tony zou zeggen: " Jij die niets weet te vertellen, dat is niet normaal!!" Zou hij mij kennen?
Voor alle moeders hier op mijn blog een fijne moederdag gewenst en daarom dit bloemetje!
Dan nu naar de zoekers!! Huismusje ( zouden het die Troubadoertrekjes zijn Lipske die van haar een vroege vogel maken?), Thea, Amor Fati, Lipske en Bojako wisten het dat het soms gebeurt dat wij :Iemand stroop om de mondsmeren ( Bij Amor Fati letterlijk )
Speciaal voor die vroege vogels een tip ( en de anderen natuurlijk ook)
D . . . R . . . S . . . D . . . F . . . U . . . . E . . N . !
Soms wil ik even alleen zijn en voelen wat niemand anders voelt gewoon heel even mezelf zijn en zeggen: dat ben ik! Samen met mensen , dat wil ik wel zijn. Maar soms heb ik het gevoel dat dit gewoon niet alles is. Dan wil ik even alleen zijn en horen wat niemand hoort gewoon heel even mezelf zijn : ik en het kloppen van mijn hart. (Natoken 10/05/2008)
Huismusje , Amor Fati en Thea wisten het ook: Beter een half ei dan een lege dop.
En wat te denken over het volgende?
I . M . . D S . . O . P . M . E M . . D . M . . E N
Vorige week stond ik in de tuin tegen onze notenboom te praten. Het is een boompje dat we van van de schoonouders van de zoon kregen en er kwam maar geen leven in. Tony kwam voorbij en vroeg mij: "Tegen wie ben je daaraan het praten? "Tegen de notenboom, ik ben hem aan het charmeren!!" Hij bekeek mij eens met een schuine blik maar heeft al geleerd dat zwijgen soms beter is dan reageren (!!) en zie... Vandaag ga ik terug langs de bomen en wat zie ik daar... Onze notenboom krijgt blaadjes!!! Ik weet nu dat je geduld moet hebben bij die boom maar dat is nu precies datgene dat ik zo weinig meegekregen heb. Ik zat ergens op de laatste rij denk ik toen ze dat uitdeelden!!!! Dus dat charmeoffensief heeft geholpen en nu mogen jullie allemaal lachen maar dat doe ik vaker met mijn bloemen en het helpt. Het zijn toch ook " levende wezens..." en is het niet zo dat alles wat leeft nood heeft aan aandacht en warmte?? Voilà dat bedoel ik nu!
Bojako, Hotlips en Thea wisten het : Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens! Amor Fati deed zelfs de moeite om er interessante info aan toe te voegen , bedankt!.
Wat denken jullie van het volgende? B . T . R . . N H A . F . I D . . E . N L . . E . O P !
Vandaag is ons ma 88j en dat willen wij natuurlijk vieren. Straks vertrekken we naar het Wilde Westen om haar te verrassen. Ze wil absoluut thuis zijn vandaag om geen telefoontjes ( kinderen, kleinkinderen en vriendinnen) te missen dus zal ik maar voor een lekker etentje thuis zorgen hé. 'K weet het, is niet goed voor de lijn, maar ik ben die van mij toch kwijt en ons ma en 't ventje mogen gerust een paar kilootjes meer hebben dus... Ik heb voor lekkere scampies gezorgd; een heerlijk vers soepje met groenten uit de tuin ( natuurlijk ingevroren) een salade uit de tuin, kaaskroketten als voorgerechtje en fruitmix als dessert en een lekker zelfgemaakt taartje voor bij de koffie! Zo heeft ze dan toch een speciaaltje om met haar gewone thuisgebrachte eten te breken. Ja ons ma woont nog steeds zelfstandig thuis en ik weet nu al wat ze zal zeggen als wij eraan komen met de wensen: " Ja er deugd niet veel meer als ne mens zo oud is ..". Straks nog rap een bloem gaan kopen voor " moederdag" zondag want dan kunnen wij niet gaan omdat wij met de 4 van de zoon zitten en dan maar hopen dat er niet teveel verkeer is. Vanavond vertel ik jullie wel hoe de dag verlopen is. Nu op naar " ons meibloemeke!". Wat is dat allemaal? Ik wilde daar juist de auto inladen en zie dat de koffer al vol zit!!! Heeft mijn lieve vechtgenoot die volgepropt met " oud ijzer"!!! Een vriend van ons in het WW verzamelt oud ijzer om dan te verkopen en met dat geld schuimt hij rommelmarkten af om oude radio's te kopen. Dus " sponseren" wij hem en brengen al onze " ijzerrommel" naar daar!! Wij hebben recentelijk geprobeerd om de garage en het tuinhuis " uit te mesten" want moeten plaats maken voor een nieuwe gasketel en aansluiting enz.. Vandaar die volle koffer. Dus " bibi" moet het stellen met de achterbank en ... die ligt nu ook vol. Want vernam daar juist van ma na ons telefoontje dat broerlief er ook zal zijn en heb dus snel nog wat scampies en kroketjes bijgelegd en een extra salade meegenomen voor hem want hebben er nu toch volop. Omdat de confituur nog niet op is en de verse oogst er straks aankomt , ook nog een paar potten confituur erbij gedaan ,dan nog de grill voor de scampies een cadeau voor ma en nog een bloem.... hé waar gaan wij naartoe??? We kunnen straks zingen " Ik heb mijn wagen volgeladen vol met ...." de rest vullen jullie maar aan haha. Nu stop ik want 't ventje is klaar en wij zijn" up and away.."!!
Voilà hier is onze jarige. Goed hé voor haar 88j? Het was een fijne dag samen ,het verkeer vlotte, het koken verliep prima, het weertje was zalig en mams was heel content dus wij ook!!! Hopelijk mogen we volgend jaar weer naar haar toegaan om 7 mei te vieren!!
Nog vlug eventjes antwoorden op een vraag van Ludovikus en Bojaka wat wij met onze overvloed aan fruit doen? Allereerst veel appeltjes eten.!! Ik maak ook appelgelei, lekker op een boterhammetje en een taartje ( foei voor de lijn) ik vries ook appelmoes in en wij houden elk jaar dan toch zo'n 50 kg appels in bewaring voor de winter en dat valt goed mee. Dit jaar aten wij van ons eigen appels tot eind januari!!! De rest... delen we uit aan familie, vrienden en buren.. en die zeggen allemaal geen neen!! Wat dat bevruchten betreft en de weinige biekes Ludovikus., je kan natuurlijk altijd met een penseeltje van bloemeke naar bloemeke gaan ( haha) maar dat is monnikenwerk en in ons geval zie ik datecht niet zitten... Neen hopen maar dat de beestje hun werk doen. En inderdaad Michelly,als wij in de tuin zitten en al die bloemenweelde zien dan voelen we ons ook de koning(in) te rijk !!
En nu ons quizke. Het was inderdaad simpel met de fototip!!! De appel valt niet ver van de boom. Amor Fati, Thea, Bojako en Huismusje zagen dat direct. Hotlipske bleef wat langer van haar koffie sippen en dacht dat ze te laat was voor het goede antwoord, maar neen hoor meiske , tijd speelt geen rol. We zullen een zien of het volgende gezegde even simpel is.( ben gierig met klinkers deze keer!!)
Z . . L . H . T . L O . J . T . . I S . . . T T . . T H . T N . . G . . S !
Ik zat vandaag te genieten in de tuin en droomde weg bij die prachtige bloesem. Dus ging ik bij mijn lievelingsdichter plukken.
Bladeren zijn stilten rondom bloemen, die hun woorden zijn. ( R Tagore)
Het blad wordt bloem wanneer het bemint. De bloem wordt vrucht wanneer ze aanbidt. ( R. Tagore)
En nu maar hopen dat al die bloemen appels worden!!
Hopelijk kan dit klein boompje de oogst dragen!!!
We moeten opnieuw leren zien, niet vluchtig , niet gretig, maar intens, stil, respectvol, ontdekkend, in plaats van begrijpend. Het gaat om aandacht voor alles wat gratis gegeven is, onverdiend. Gratuit en gracieus zijn tweelingswoorden. Kijk naar de bloemen. Ze zijn er gewoon. ( Flor Hofmans)
Bojako en Amor Fati wisten dat " er geen rook is zonder vuur" Hotlips speelde ook met vuur !! Wat denken jullie van de volgende?
D . A . . E . . A . T N . . T . E . V . N . E . O O .
De drukte van het weekend overleefd niettegenstaande " Hernietta" die steeds meer en meer kuren heeft. Zal vandaag maar eens de turnles overslaan want het zou van het goede eens wat teveel kunnen zijn. Zou dringend door de bloementuin moeten gaan want het onkruid " kruipt" waar het niet " lopen" kan!!!! Maar zal niet lukken denk ik want mijn " voorkant" wil wel maar mijn " achterkant" niet. Maar de doelstelling van het weekend was : " fietsen"... en daar zijn we behoorlijk in geslaagd. De kleinzoon heeft zijn hartje opgehaald met opa en de kleindochter heeft na een oefenstonde met oma ook de " klik" gedaan en fietst nu ook al behoorlijk rond in de buurt. Hier is het nog tamelijk veilig en rustig dus... De tweeling wilde niet onderdoen en peddelden op hun trapautootjes dapper mee op straat. De kleinste van de twee ( maar de " bazigste") ontdekte het driewielertje en .... fietste ook al mee. Dus kan je het je voorstellen oma met drie " fiets -of peddelgangers" op straat en probeer die maar in het oog te houden. Opa was gezellig een toertje aan het maken ... Maar we hebben genoten en volgend weekend " mogen" we het nog eens overdoen hopelijk bij goed weer dan kunnen ze buiten spelen en dan is het " haalbaar" met die 4!!! want ruimte genoeg! De enige domper op de " vreugde" als je het een domper kan noemen, is de vaststelling dat trammetje 6 niet meer hetzelfde is als trammetje 4 bv : Maar ja dat geldt voor iedereen zeker dus zullen we maar niet " zagen"!!!)
Wat de puzzel betreft : Bojako en Amor Fati vonden dat :Zo vader zo zoon soms waar is. Gaan we voor de volgende?
Vandaag is het precies1 jaar geleden dat Maddie Mc Cann het Britse meisje verdween in Portugal. Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat Annick Van Yutsel vermoord teruggevonden werd... dat was het eerste dat we hoorden bij het ochtendnieuws.Voeg daarbij nog eens die onbegrijpelijke situatie van die 3 kinderen en hun moeder die meer dan 24 jaar opgesloten zaten in een kelder in Oostenrijk en dan ga je er wel even bij zitten. Is het altijd al zo erg geweest met onze maatschappij of weten we nu meer door de evolutie van de media? En dan zie je je kleinkinderen onbezorgd rondlopen en je houdt je hart vast als je beseft dat de wereld waarin ze terecht komen steeds ingewikkelder en moeilijker wordt! Je kan ze niet genoeg liefde en aandacht geven! En toch moeten ze voorbereid worden op morgen wanneer ze als opgroeiende tieners of volwassenen het alleen zullen moeten redden! Daarom vonden we het ook zinvol toen we onlangs naar de cinema gingen en we een ganse klas op een simpele maandagnamiddag naar de film" TAKEN" zagen kijken. Ik spreek mij niet uit over het filmaspect van Taken. Dat kon zeker beter. Het ging hem hier vooral om de problematiek die aangesproken werd: de ontvoering van twee tieners die voor het eerst alleen op reis gingen ( Parijs) . Ze werden eerst platgespoten met drugs om daarna in de prostitutie te verzeilen.De maagdjes werden per opbod verkocht aan de meest biedende ( Sjieks of andere kapitaalkrachtigen).Dat in het kort samengevat. In het begin was het heel plezant en luidruchtig achter ons toen de leefwereld van die jongeren geschetst werd. maar gaande weg verstilde het toch. Hier en daar was er een enkeling die nog even stoer wilde doen maar uiteindelijk kwam de boodschap wel over. Ik vermoed dat de film tot een klassengesprek zal geleid hebben en dat zal wel de bedoeling geweest zijn. Hopelijk hebben die jongeren er iets uit geleerd. Want het was vooral de nonchalance van de jongeren en van éen van de ouders die tot de situatie geleid hadden.Wij waren behoorlijk onder de indruk na de film temeer omdat wij 4 kleindochtertjes hebben. Je mag er niet aan denken.... We zullen er hier 4 eens extra knuffelen en ervan genieten .
ps Ja Lipske met al die drukte hier vergeten om de juiste spreuk door te geven. Huismusje had het weer eens goed geraden ( al quist ze niet graag!!), Bojako wilde nog een klinker en jij breekt er je hoofdje op nochtans het was zeer toepasselijk nl In mei leggen alle vogels een ei! Nog eens proberen? .O V. . ER .O .OON!!
. Ze zeggen dat meiklokjes geluk brengen daarom sta ik hier met mijn meiklokjes klaar voor iedere bezoeker aan mijn blog .. Jammer dat ik de geur niet kan meesturen want geloof me ze ruiken hemels. Heb ze vanavond nog uit de tuin geplukt om ze op mijn blog te kunnen zetten. Het is een oude maar schone traditie om op 1 mei die klokjes te krijgen of te schenken. Waar die gewoonte vandaan komt, weet ik niet. Iemand onder jullie wel? Meteen gaan we een lang weekend tegemoet. Hopelijk met de eerste echte mei zon! De nodige regen hebben we nu wel gehad zeker? Kunnen jullie geloven dat ik nu al 7m en 2 dagen op het net zit? Gaat de tijd rap hé? En wij worden met de dag " jonger" Met de zomer voor de deur is dat toch zo of niet? Gisteren nog geprobeerd om wat in de tuin bezig te zijn maar 2x beginnen regenen dus ...opgegeven. En nu zijn het een paar dagen van rust wegens bezoek en logeren van de 2 oudsten van de zoon. Hopelijk is het weer goed dan kan opa een toertje gaan rijden met kleinzoon 1, ik zal mij bezig houden om kleindochtje 1 het fietsen aan te leren!!. Het is hier in de straat behoorlijk rustig en veilig dus de ideale gelegenheid. Als je dus hoort dat er ergens een " puffende" oma uitgeteld ligt dan weten jullie wie het is !!!!!! Vanavond nog maar eens met verontwaardiging naar het nieuws uit Oostenrijk geluisterd. Daar begint het al met psychisch ziek en neurotische afwijking enz enz. Dat die gast niet " normaal" is dat weet zelfs het kleinste kind maar als je hem bezig ziet in Thailand dan lijkt hij niet neurotisch!!! Ben benieuwd!
Musje en Amor Fati vonden de spreuk : "Ieder huisje heeft zijn kruisje". Ik zal rekening houden met jouw kijkertjes Musjes voor de volgende spreuk. Poepsimpel!! . N . . I . .G. . . A . . . . O. . .S . . N . I !
Stel je eens voor dat seniorennet wegvalt en je niet meer kan bloggen??? Deze namiddag wilde ik profiteren van de regen om wat te bloggen. Maar " nougabollen"!! geen seniorennet, alles lag op zijn gat.Naar het schijnt zouden ze vannacht aan het net werken maar misschien al wat vroeger begonnen?. Hopelijk kunnen we nadien wat vlotter op de blogs geraken want soms duurde het wel heel lang!! Ik weet het, ik sta nog in mijn kinderschoenen vergeleken bij sommige " oude ratten" sorry maar met alle respect!! Misschien daarom dat bloggenland voor mij nog zo boeiend is?. Ik heb er "mijn draai" gevonden, lieve en interessante mensen leren kennen en kan er mijn ei kwijt dus.... "my piece of cake!!!"( en dat heb ik allemaal te danken aan Pazke die deze wereld voor mij geopend heeft!!) Nochtans zijn de reacties in kennissenkring zo verschillend. Sommigen vinden het tof en beweren zelfs een kant van mij ontdekt te hebben die ze niet kenden en waarderen het ( bedankt); anderen doen het lachend af met " niets voor mij" jezelf zo blootgeven aan " vreemden". Het is maar hoe je het bekijkt. Je geeft zoveel van jezelf bloot als je zelf wil, vind ik. Trouwens ik schat mezelf niet hoger in dan ik ben dus zo gewichtig is het ook niet allemaal! Ik heb altijd al graag geschreven maar vond geen stimulans om het zomaar te doen. Hier lukt het wel en af en toe een reactie werkt inspirerend. Dus laat ze maar fronsen, ze weten niet welke warmte en voldoening er van dit medium kan uitgaan!! Voor mij is het een hobby aan het worden! Daarom laten we maar duimen dat ze het net optimaal krijgen zodat we er nog veel kunnen op " kletsen" Maar voor alle zekerheid heb ik mijn blog eens volledig op de harde schijf gesaved en in " WORD" ook nog eens een kopie gemaakt je weet maar nooit.!! Zo'n server kan altijd crashen hé?? Dus blogmaatjes, nog een rustgevende nacht voor de late bezoekers en voor de anderen een fijne dag.
Mijn spreukengedoe is precies dat niet ... Musje is de enige die volhoudt en ze " quist" dan nog niet graag!! Héwel een dikke kus van de juf en een bank vooruit.! Lipske volgde haar ook met de juiste spreuk " Eigen haard is goud waard" Nog 1 keer proberen en dan maak ik de balans op ( verder gaan of ermee stoppen ) ???
waar we weer eens geconfronteerd worden met geweld of protesten of.......daarom liet ik mij weer eens gaan en zie hier de neerslag van mijn bedenkingen
Waarom kunnen wij niet zomaar gelukkig zijn zoals de bloemen of gewoon zoals de bomen onverstoord zonder te hoeven denken.? Waarom kunnen wij niet zomaar gelukkig zijn?
Waarom kunnen wij niet zomaar dankbaar zijn genieten van wat wordt gegeven en de herinnering aan wie wat gaf?. Waarom kunnen wij niet zomaar dankbaar zijn?
Waarom kunnen wij niet zomaar teder zijn gewoon de mensen en dingen omarmen dat vleugje warmte dat wonderen doet ? Waarom kunnen wij niet zomaar teder zijn?.
Als enkel een tedere blik, een dankbaar woord een handvol liefde het enige is wat wij nodig hebben om echt te kunnen genieten van het leven. Waarom kunnen wij dan niet zomaar gelukkig zijn....? (Natoken 28/04/2008)
maar zo simpel zal het wel niet zijn zeker? Nog een toffe dag aan elke bezoeker.
Huismusje en Paz jullie hebben het goed gezien. Oost west thuis best. Dat was de spreuk!
Het is niet mijn bedoeling om een ode aan de sla neer te pennen maar eventjes dit: ze heeft gesmaakt en was heerlijk mals en sappig,.... Omdat ze weldra sla naar onze kop zullen gooien , ben ik eventjes wat info gaan opsnorren. Sla is een geliefde groente vooral in de warme dagen.. We maken er koude hapjes van en in de zomer is ze niet weg te denken van BBQs! Maar waar komt die echter vandaan? Ik ben dat even gaan opzoeken want het interesseerde mij wel. Sla werd al geteeld door de Romeinen, maar men vermoedt dat de Egyptenaren rond 4500 v. Chr. begonnen zijn met de eerste teelt. Op de muurschilderingen in enkele Egyptische graftombes zijn afbeeldingen te zien van een plant die vermoedelijk een voorloper is van de bindsla.Toen werd ze waarschijnlijk nog niet als salade gegeten, maar geteeld om de spijsolie die in de zaden zit. In Europa en in Groot-Brittanië werd sla als voedingsgewas vermoedelijk meegebracht door de Romeinen, die de plant een warm hart toedroegen omdat hij Keizer Augustus zou genezen hebben. Na de Romeinen werd de sla voor het eerst vermeld in John Gerards Herball in 1597. De eerste emigranten die naar Amerika gingen namen slazaden mee. Sla met stevige kroppen is pas met zekerheid bekend sinds de 16e eeuw. Dit is in het kort de historiek.
Sla bevat ongeveer 95% water en is daarmee een voedsel met erg weinig voedingswaarde. Het is echter een verfrissende groente die de eetlust opwekt. Maar er zijn nog redenen waarom je best wat salade kan eten Belangrijk en zeker niet te verwaarlozen zijn de vitaminen, mineralen en spoorelementen als jodium, nikkel, kobalt, mangaan en koper die de salade bevat. De gekweekte soorten echte sla bevatten in hun melksap ook lactucarium. Dat is een stof die een zwak pijnstillende, slaapverwekkende en enigszins kalmerende werking heeft. Nerveuze en moeilijk inslapende mensen hebben er baat bij sla als groente bij het avondeten te gebruiken. De lezers van Beatrix Potter zullen weten dat sla ook bekend staat als roesmiddel. Hippocrates , geboren in 456 v. Chr. maakte al melding van deze toepassing. Het bittere melksap werd veel gebruikt als vervanging van opium. Dus allemaal aan de sla!!! Maar je bent ervoor of ertegen. De dochter en haar pa kunnen elke dag sla eten. De zoon moet ze niet hebben en doet sla af als konijneneten zo zie je maar . Yours truly lust echter wel een groen blaadje!!
Afsluiter: Vind je de spreuk of het gezegde in de volgende zin? Is een gemakkelijke om te beginnen: ..st ..st ....s ..st!!
Vandaag eten we van onze eigen gekweekte salade. Die eerste kropjes zijn altijd zalig, lekker mals en sappig. Onze salade moet wel eventjes gewassen worden want is onbespoten en er kunnen dus kleine vliegjes of slakjes inzitten. Het is altijd met een zekere trots dat mijn ventje de eerste oogst binnenbrengt. Wat vinden jullie er zelf van? Ik weet wel salade is salade maar als het uit je eigen tuin komt dan smaakt die juist dat "ietsie pietsie" beter!!
Ik pronk en geniet voorlopig van mijn variatie tulpen in mijn bloementuin. Ik was weliswaar laat om de knollen in de grond te steken maar ze staan er nu toch prachtig bij en ik laat jullie even meegenieten.
Sakkerdesakker . Heb mijn tekst nu al 3 keer ingegeven en door éen of ander duistere reden ben ik opeens alles kwijt. Maar we
zullen eens zien wie het het langst volhoudt !!
Gisteren gans de dag bezig geweest in de tuin, ik in de bloementuin en Tony in de moestuin. Al de bloembollen die al in de grond mogen, zitten er in en alle perkjes zijn gewied, gemest en geharkt. Met een tevreden gevoel zaten we rond 16u op het terras een kopje koffie te drinken tot we twee donderslagen hoorden en ... het begon te gieten dat het niet meer normaal was. Binnen de kortste keren was het een zondvloed in de tuin en de gazon en daar ging ons mooie werk . Heb die van hierboven wel even verwenst! Ik weet wel Pazke dat je om regen hebt gevraagd om de afwatering in de tuin te testen en hopelijk werkt alles goed want anders vraag je nog eens regen!! Vandaag dan even de " troepen" geschouwd en hier en daar de meeste ravage weggewerkt. Maar had niet veel zin om het over te doen want ben gisteren weer wat te hevig geweest en heb er een stijve nek en zere schouder aan over gehouden!! Eigen schuld dikke bult!!!! Tony heeft vandaag al 2 coniferen uitgetrokken want er moeten er 5 uit om de mazouttank te kunnen verwijderen. Naast die coniferen staan seringen en die hebben tientallen uitlopers. Ik vind het zonde om ze weg te doen. Zal er zelf wel een paar recupereren want die bloemen ruiken zo goed en staan mooi in een vaas. Nog geïnteresseerden??? Wij wachten nog met de andere 3 want de meiklokjes staan klaar om te bloeien en als we die andere coniferen uitdoen dan schenden we ook de klokjes. Vinden jullie de geur van meiklokjes ook zo heerlijk? Ik zal hier weer een paar stukjes maken om in huis te zetten alleen moet ik uitkijken dat de kleine gasten er niet bij kunnen want het schijnt dat meiklokjes giftig zijn!! Maar zo direct zal ik hier geen kleine mannen zien want de tweeling ( solidair) heeft nogal wat last van de windpokken met koorts en pukkels !! De zoon hoopt maar dat ze er niet teveel littekens aan over houden want moet nogal erg geweest zijn. De kleinste van de twee heeft er nu nog een oorontsteking bovenop. Gelukkig hebben de twee oudsten die windpokken al gehad! Ja kinderleed.....en dan klaagt oma van haar werk in de tuin!!
Afsluiter: Een man kan zijn vrouw tonen dat hij van haar houdt door haar een grote bos bloemen te geven. Een kleinzoontje bereikt hetzelfde met een knuistje paardenbloemen
Soms overvalt me dat en dan laat ik mij even gaan...
Eens liep ik spelend door het gras om mijn hoofd lachtte de zon. Toen hoorde ik voor het eerst zijn lachende stem en 't was daar dat onze " pas de deux" begon.
Ik wist nog niet dat hij het was die steeds naast mij zou staan op deze lange levenstocht tot hij mij noemde bij mijn naam.
In vertrouwen ben ik met hem meegegaan en zei dat ik van bloemen hield en van kinderen. Hij lachtte terwijl hij naast mij liep zijn handen beschermend rond de mijne gevuld met éen groot verlangen. ( Natoken 22/04/2008)
Afsluiter: Het geluk ligt vaak in de kleine dingen van elke dag.
Britse ouders dwingen hun kinderen van vaak slechts vijf jaar oud tegen elkaar te kickboxen. Dat onthult de zondagskrant News of the World, en de foto's van huilende kinderen die door hun vaders worden aangespoord zonder hoofdbescherming de boksring in te gaan, zijn ronduit schokkend. De nieuwe rage wordt omschreven als 'Baby Fight Club'. Geen minimumleeftijd "Een meisje van vijf huilt terwijl haar vader haar in de ring dwingt. Die man, Darren Flanagan, heeft het lef dit ziekelijk spektakel een sport te noemen. Hij is slechts één van honderden ouders die hun jonge kinderen aansporen deel te nemen aan de nieuwe rage in ons land: thaiboksen voor kinderen, zonder leeftijdslimiet", aldus de krant. Tranen "Miah Flanagan staat doodsangsten uit als ze door de touwen kruipt in de Gladia.tors club in Merseyside voor haar vierde gevecht die dag. Maar haar vader, tevens haar agressieve coach, wil van haar tranen niets weten. Hij schreeuwt in haar gezicht: 'komaan liefje, amuseer je gewoon, komaan'. Na enkele minuten snauwt hij 'stop er NU mee'. De tranen stromen nog over haar kaken als de frêle Miah zonder hoofdbescherming in de ring stapt en haar tegenstandster onder ogen komt: een meisje van zes. Enkele ogenblikken later is ze in een gevecht verwikkeld. Vuisten en voeten flitsen langs alle kanten, als in een vreselijk straatgevecht. Miah verliest, haar vader is boos en teleurgesteld". Geen beschermkledij. Naar verluidt zijn er in Groot-Brittannië naar schatting vijfhonderd clubs waar kinderen deze 'sport' bedrijven. Er is geen minimumleeftijd, er bestaan geen algemeen geldende spelregels en het dragen van beschermkledij is niet verplicht. In het conventionele boksen moeten kinderen elf zijn om een wedstrijd te boksen. Talent Darren Flanagan trainde zijn dochter en haar tweelingbroer Kian als peuters al vechten. "Ze moesten vier zijn om lid te worden van de lokale vechtclub, dus begon ik hen thuis te trainen. Ze hebben talent. Zelf train ik elke dag. De kinderen neem ik mee. Terwijl ik met de gewichten bezig ben, slaan zij op de punchzak". Tegen verkrachters. De man geeft toe dat hij zijn dochter volpropt met pasta als ze voor een zwaardere tegenstandster moet uitkomen. "Maar het is allemaal voor haar bestwil. Al de trainingen die ik haar heb gegeven zullen ervoor zorgen dat ze nooit het slachtoffer van een verkrachter wordt. Als iemand Miah vastgrijpt als ze vijftien is, wat zal er dan gebeuren, denk je? Ze kent alle grepen, alle slagen van het thaiboksen. Als ik haar die niet zou hebben geleerd, hoe schuldig zou ik me niet voelen indien ze als tienermeisje wordt verkracht?" Dagje uit met het gezin De moeder van Miah geeft toe dat ze soms wel wat moeite heeft als ze haar dochtertje vlak voor een kamp ziet huilen. "Maar ze moet respect en discipline leren. Het houdt de kinderen ook fit, en de sport heeft ons allemaal dichter bij elkaar gebracht. Als de kamp snel gedaan is, kan je nog eens naar het park gaan en een kopje thee gaan drinken. Het is een gezinsuitstap als een andere". (lb) 20/04/08 17u48(HLN)
Kinderen leren om van zich af te bijten ok maar om een peuter al de ring in te sturen tegen de zin en onbeschermd?? Als je het mij vraagt : "No way"!! En dan maar klagen dat er zoveel geweld is in de wereld !! Dat is mijn bescheiden mening. Ben benieuwd naar jullie opinie?
Afsluiter: Liefde, mededogen en verdraagzaamheid zijn geen luxeartikelen, maar eerste levensbehoeften ( Dalai Lama)
In mei legt elke vogel een ei maar de eendjes zijn er gewoonlijk wat vroeger bij. Langs de beek in onze buurt hebben ze een ganse winter gelogeerd. Een vriendelijke wandelaar of buur strooide soms wat te eten zodat ze graag in de buurt bleven. Een zeldzame snoodaard trok er zich niets van aan en reed er zomaar eentje dood tot ergernis van de voorbijganger. De bontgekleurde mannetjes leidden de dans en het liefdespel begon al in februari. Waar de eitjes lagen, hebben we nooit gezien maar opeens zijn ze daar 14 in 't totaal en moeder eend als trotse kloek vooraan. Bang zijn ze niet, ze zijn het verkeer en de mensen gewoon.
Ik ben er vandaag naartoe gegaan om een fotootje te trekken van dit prille leven want je kan er een eed op doen dat er de komende dagen al minder donsjes rondlopen. Ik mag hen dicht benaderen, twee zitten zelfs op het water van de beek te genieten. Dat is puur natuur, zwemmen moeten ze niet leren, het zit in hun genen. Na éen foto zie ik dat mijn batterijen op zijn. Nu moet ik helemaal terug en straks zijn ze misschien weg. Maar neen hoor, ze zijn rustig blijven rondhangen. Het paraderen gaat hen goed af want nog meer voorbijgangers blijven even stilstaan. Wie kwam ik daar tegen....?? Een fiere mamie en haar kleinzoon. Maar lang bleven we niet genieten want Dario moest en zou naar " Dora" gaan om eitjes te zoeken. Flink baasje trouwens Pazke!!. Zijn dan samen teruggekomen en hier zijn ze nu onze 11 straateendjes ( er zitten 3 in de beek). Puur natuur zoals ik al zei.
We hebben hier ooit in onze achtertuin zo'n 10/15 j terug 58 eenden gehad !!! Het begon allemaal bij éentje dat de dochter eens ergens had gekregen. Maar éentje is geentje en wij zorgden voor een partner. Van het éne komt het andere.. tot we uiteindelijk na dat jaar van overvloed besloten om ermee op te houden. Het lawaai was niet meer te doen. Telkens als er iemand achterom kwam of als wij 's avonds laat thuiskwamen en licht maakten , dan gingen ze in koor " kwaken".... en je wil toch geen burenproblemen om eenden.!! Het was ook bijna niet te doen om het water van het " kunstvijvertje " dat we speciaal voor hen aanlegden proper te houden. Als het te vies was vertikten ze het om er nog in te zwemmen en stonden dan allemaal rond het water te kwaken.....Maar met 58 was het zo weer vies ....Daarom vind ik het nu veel beter om langs de straat te gaan genieten van die kleine donsjes....
Afsluiter: Luister........wat de stilte en de natuur je vertelt.
ps. om terug te komen op relaas gisteren: daar gaat het hem juist om. Die bril is eén voor dubbel zicht. Je zou dus denken als hij gevallen is dat je het moet merken maar .... Tony was zo overtuigd dat hij gevallen was dat hij er niet bij stilstond dat hij " normaal" zag en ik bemerkte pas hoe " stom" de situatie was als hij beneden kwam...Dus dat was ook mijn reactie..." hoe kan dat nu dat hij dat niet doorhad!!!"Vandaar die slappe lach!!
Terwijl ik bij Luduvikus zijn belevenissen op de ladder aan het lezen was, schoot mij opeens een voorval te binnen dat ik graag vertel!!! Het gebeurde vorige zomer tijdens het kappen van een paar bomen. Het zijn sparren die wij nog geplant hebben in 1976 en die zijn nu reuzegroot en daardoor gevoelig bij stormweer . Om geen ravage te hebben in de tuin als ze neergetrokken worden, probeert Tony (mijn wederhelft) de bovenste takken en de kruin te verwijderen. Hij moet daarvoor heel hoog klimmen en ik sta erop dat hij een gordel aandoet uit voorzorgen. Terwijl hij daar hoog bezig is, breng ik de takken al naar achteren om ze dan door de compostmolen te draaien. Ik kwam dus juist terug van zo'n toertje als ik daar vanuit de hoogte hoor: " Ik ben mijn bril kwijt"! Dat ding had ons recentelijk heel wat gekost. Mijn " ventje" had zich laten overhalen om zo'n super licht dingetje aan te schaffen en die zijn nogal prijzig. Komt daar bovenop dat omwille van specifieke oogproblemen de glazen ook nog eens duur uitvallen. Dus die bril moesten we ongeschonden terug vinden. Terwijl Tony zich losmaakt om naar beneden te komen, zoek ik heel voorzichtig tussen de takken en de struiken kwestie van niet op de bril te trappen. Geen bril , niets.!! Nog geen paniek maar wel verwondering. Hoe kan dat nu? Hij moet toch ergens in de buurt liggen, kan toch niet zomaar verdwenen zijn hoewel ...vanuit die hoogte.. Kan evengoed ergens aan een andere boom blijven hangen. Intussen is mijn " halfbedde" beneden en helpt hij mee zoeken. Tot ik mij opricht en ....vol verbazing zie dat de bril nog op zijn neus staat Ik begin daar te gieren en te wijzen en probeer er een zinnig woord uit te krijgen. Mijn wederhelft staat mij " stom " aan te kijken. " Of dat nu zo grappig is, vraagt hij? " Neen, maar ..." verder geraak ik niet. Tony wil verder zoeken tot ik er eindelijk uitkrijg.... " Je bril staat op je neus"!! Voelt hij toch wel even of het waar is zeker??? " Hoe kan dat nu? " vraagt hij. " Ik heb een tak langs mijn gezicht gekregen en in een eerste reflex was ik er zeker van dat mijn bril meegesleurd werd!" Mijn wederhelft kan dan wel soms verstrooid uit de hoek komen maar zo erg was het nog nooit geweest!!! Mijn anders meestal nuchter ventje is dan maar solidair met mij beginnen meelachen. Ik vrees dat de buren zullen gedacht hebben dat er toch iets niet juist zat met ons!!!!! Maar als dat geen reklame is voor een lichte bril, dan weet ik het niet meer hoor. Zo zie je maar, werken in de tuin kan heel gezond zijn voor " body and soul"!!
Afsluiter: Aan de optimist is het geluk; aan de pessimist het gelijk.
Bloemen hebben geen handen Ze groeien, ze bloeien. Ze geven wat ze zijn: schoonheid en vreugde. Ze kunnen niet grijpen, Ze kunnen niet nemen tenzij de zon die schijnt voor iedereen. ( Phil Bosmans)
Ben gans de dag bezig geweest in de tuin en heb een fotootje genomen van éen van mijn tulpenbosjes en geef jullie allemaal symbolisch dit ruikertje. Mijn bloemenperkjes liggen er goed bij en ik ben tevreden van mijn werken. Er moeten wel nog een paar struiken uitgehaald worden evenals een paar seringenstekken. Het is niet te geloven hoe die zich voortzetten!!Straks kan ik gans de straat van seringenbomen voorzien....( Zou beter zijn dan die reuze kastanjebomen!!!) Seringen vind ik wel mooi en ze geuren goed daarom zet ik er altijd een paar ruikers van in huis.Maar dat is pas voor over een paar weken. Hebben sinds een tweetal weken twee logeetjes in de tuin: een klein haasje dat dapper over de gazon dartelt.
Mijn wederhelft ziet het met argusogen aan want straks is de eerste salade in de serre volgroeid en hij vreest dat het " beestje" wel eens met de oogst gaat lopen. Ik hoop van niet!!! Daarnaast komt hier elke dag een witte poes aan de keukendeur bedelen en ze zou warempel binnenkomen. Heb haar éen keer eten gegeven en nu zit ik met de " gebakken "peren". Hebben tot voor een paar jaar altijd een poes gehad. Maar toen die ziek werd en we voor de 3e keer een poes moesten laten inslapen , heb ik gezworen nooit meer te wenen voor een kat. Trouwens, de zoon is sinds een paar jaren allergisch geworden van poezen en krabt zich dood als er éne in de buurt komt, dus moeten we er niet meer opnieuw mee afkomen hé. Hoe het mogelijk is , weet ik ook niet want als kind heeft hij altijd een eigen poes gehad en zonder problemen. We zitten hier echt op goed weer te wachten want er moeten een paar dringende werken afgehandeld worden en niet van de minste. We hebben gasaansluiting gevraagd en nu moet de grondtank er uit en dan kan ik de tuin opnieuw organiseren want ligt midden in mijn bloemenperk!! Willen in de tuin ook een paar schommels plaatsen voor de kleinkinderen, zo kunnen ze zich uitleven als ze hier zijn! Daarvoor moeten een paar bomen weg die nu toch scheef staan na een vroegere storm! We weten dus wat gedaan , daarom duimen we voor wat beter weer.Maar in de tuin bezig zijn , is geen straf voor mij hoor, I love it!!
Afsluiter: Bloemen maken de mensen altijd beter, gelukkiger en behulpzamer. Ze zijn zonneschijn, voedsel en medicijn voor de ziel.( Luther Burbank)
Hallo lieve mensen, ik ben terug. ( like it or not!!! ) Grapje!! Ik voel mij goed, het zullen lentekriebelingen zijn zeker?? Ik moest mijn ei kwijt (en welk een!!) en daarna was het even decompresseren. Dat viel samen met een dagje naar het Wilde Westen ( ma) en daarna een dagje naar de dochter (klussen!) en dan nog mijn wekelijkse activiteit op donderdag maar nu ben ik terug!!! Bij ons zeggen ze :" Zijt ge mij moe ge zijt mij nog niet kwijt"
Heb even de vele reacties op mijn relaas over de middelbare school opnieuw gelezen ( altijd plezant om respons te krijgen) en zie dat onze generatie tegen een duwtje kon want zoals Musje zei we hebben leren relativeren en dat alleen al is een pluspunt van onze opvoeding! Daarbij, wij waren nu bepaald ook niet altijd " doetjes " hoor. Zij wilden wel " seutekens" van ons maken maar geloof mij wij waren inventief genoeg om wat leven in de brouwerij te brengen. Maar het was niet de bedoeling om al onze fratsen neer te pennen ( niemand zat daar op te wachten .... op de rest misschien ook niet ) maar eerder om even dat schoolbeeld van vroeger terug op te roepen.Trouwens ik wil niemand op ideeën brengen. Maar genoeg nu anders heb ik al mijn emoticons opgebruikt!!!.
Ik ben op zoek gegaan naar mijn dagboeken die ik gedurende onze jaren buitenland heb aangelegd. Wij hebben enorm veel dia's getrokken maar weinig foto's. Nu eens zoeken of ik via "inschannen " foto's kan recupereren om op de blog te zetten want ons 13j rondreizen zal wellicht mijn volgend " ei " zijn.( en dat lijkt een struisvogelei " te worden!!!) Maar ik moet wel eventjes alles ordenen en neerpennen dus " geduld" het komt wel.
Gisteren een prachtige dag geweest, spijtig dat ik er niet optimaal kon van genieten want de donderdagnamiddag is altijd bezet, maar het zal wel eens goed blijven zeker? Dan kan ik genieten gewoon door ' s morgens even langs mijn bloementuin te lopen om te zien waar de bloemen al hun kopje bovensteken. Wat nog nooit gebeurd is, heb ik dit jaar voorgehad. Ik was in het najaar vergeten mijn "Paaslelies" ofte narcissen en tulpen in de grond te steken. Het was al een stuk in januari toen mijn " euro" viel!! (en dat zijn er meer dan 40 van de vorige hé dus....) Eindelijk staan de tulpen boven en krijgen ze bloem. Ik hou van veel bloemen in de tuin vandaar dat ik elk jaar knollen in en uit moet steken of halen om ze door andere te vervangen. De vaste planten geven ook wel bloem maar ik heb graag overal snijbloemen in huis daarom dat ik er ook veel in de tuin plant. Een jaarlijkse korvee maar goed voor de " lijn" en later zonnig in huis!! Pazke kan het beamen dat ik veel in " mijn" bloementuin bezig ben, mijn wederhelft heeft zijn handen vol met " onze groententuin " volg je " mijn... onze.... " De bloemen zijn uitsluitend mijn domein, de groenten ... daar heb ik ook mijn deel aan ...Nu zolang het kan en onze " botten " niet teveel protesteren , no problem. We hebben wel altijd teveel, maar dan genieten de buren mee .
Afsluiter: (Voor de dames)
Weten jullie dat de goedkoopste facelift de lach is ?? Doen dus!!
Wat wel eigen was aan de Berenklas was het feit dat we steeds éen blok vormden soms tot radeloosheid van de moeders. Verklikken zat er niet in ook niet toen we eens een deel van ons maandelijks weekend verlof werden afgenomen. We mochten om de maand op zaterdagmiddag naar huis en kwamen op zondagavond terug binnen. Nu moesten we op zondagmiddag binnenkomen tenzij we vertelden wie op het bord een caricatuur van een leraar had getekend!!! We hadden samen lol gehad dus zouden we de straf ook wel samen dragen en zo was het Het viel tegen dat ons thuisbezoek zo kort was maar dat was nu de berenklas, éen blok! (l union fait la farce was onze leuze!!!) Dat verlof verliep altijd volgens hetzelfde ritueel. Om 12 u mochten we de school verlaten maar niet vooraleer we moeder overste met een réverence hadden gegroet. ( klinkt het bekend Pazke ?). Ze kende ons allemaal bij naam , meer dan 600 internen!!!!!!! Omgekeerd was het ook zo dat we op zondagavond pas naar onze kamer mochten nadat we weer met dat knikje een goede avond gewenst hadden aan " eerwaarde moeder". Zo werd gecontroleerd of iedereen binnen was tegen 20.00u.
De school verlaten gedurende de week was een utopie . Je geraakte niet buiten tenzij je een briefje had van je klassetitularis of moeder overste waarop stond van wanneer tot wanneer je buiten mocht. En daarvoor moest er een heel serieuze reden zijn. Met dat briefje ging je naar de concierge en die opende dan de grote , zware houten deur en stond je al op te wachten als je terugkwam. Ik herinner mij niet dat iemand het ooit waagde om later dan de afgesproken tijd terug te zijn!
Tucht en dicipline stonden hoog in het vaandel van die school. Overtredingen werden gestraft met van school vliegen voor een paar dagen ofwel definitief. Ik heb het al gezegd het was het cachot van West Vlaanderen maar we hadden daarvoor in ruil prima leerkrachten vooral de lekenleerkrachen die meestal een goede band hadden met hun leerlingen. Anderzijds was die discipline wel nodig want hoe houd je anders zon 600 internen onder controle??
Ook hier had elke klas een baddag maar door de grote populatie was dat voor elke klas een andere dag. Hier waren er geen ligbaden maar douches. In de kelder waren zon 30 douchekamertjesnaast elkaar voorzien. Je moest je in hokjes uitkleden en dan met een badjas naar de douches gaan. Je kreeg even wat water en de tijd om je in te zepen, daarna werd een teken gegeven en moest je je afspoelen. Diegenen die dicht bij de verwarming stonden riepen dan te warm maar de versten neen te koud . Je begrijpt dat het dus altijd een gevecht was voor de beste douches. Zelf konden we het water niet regelen daar diende de klastitularis voor. Dus genieten van een douche dat hoorde er niet bij. Trouwens lichamelijke geneugten waren des duivels zoals lang slapen ook het oorkussen van de duivel was!!!!!.Douchen was dus eerder een rush tegen de tijd zoniet kon je met half uitgespoelde haren terug verder gaan ..
Om te breken met de eentonigheid waren veel internen lid van de jeugdbeweging VKSJ ( Vlaamse katholieke studerende jeugd!) Zo zagen we kans om elke woensdagnamiddag de lange studienamiddag te doorbreken. Het gaf ons ook de kans om deel te nemen aan VKSJ dagen binnen en buiten de school. Zo herinner ik me dat we eens een "gouwdag" hadden in Brugge. Daar kwamen alle VKSJers van de vlaamse scholen bijeen voor een sport- en bezinningsdag. Die werd dan afgesloten met een openluchtmis. Die bewuste keer was het thema eenzaamheid. Via luidsprekers werden we op een groot marktplein over dat thema aangesproken. Dus ook buitenstaander konden volgen! Toen tijdens de misviering een moment van stilte gevraagd werd om over de eenzaamheid in de wereld na te denken was daar een snoodaard die in een café op een juke box de plaat van Will Tura IK ben zo eenzaamzonder jouw over de markt liet schallen .Dagen hebben we het moeten aanhoren wat een schande het was en hoe onchristelijk om dat zomaar te doen en diegenen die teveel gelachen hadden (waaronder yours truly) werden nog eens heel misprijzend aangekeken!!!
En toch was hun strengheid niet altijd onterecht!!! Dat zegt een bezorgde oma nu!!
In mijn jaren opleiding regentaat, ik was zon 19j en had moeten beter weten, hadden we nu een eigen kamer zonder bel. Dus eindelijk wat meer privacy!
Wij sliepen op de derde verdieping en ons ramen zaten in de korte opstaande kant van het dak verwerkt. Zon goeiemeter onder het raam was de dakgoot. Op zekere dag had mijn buurmeisje haar raam laten openstaan en er was een briefje van 20 fr in de dakgoot gewaaid !!! We lagen er door ons raam naar te kijken tot ik opeens het lumineus idee had om dat briefje uit de goot te halen. Het was putje winter en ik had korte witte botjes aan. Ik was de enige op gans de school die met witte botjes liep dus goed herkenbaar. Ik klom dus uit het raam maar daarvoor moest ik mijn spannend rokje omhoogschuiven om bewegingsvrijheid te hebben. Wij droegen toen nog geen panties zoals nu maar lange nylonkousen die met chartellen opgehouden werden. Dus do you get the picture??.... Ik met de rok omhoog, chartellen blootin een dakgoot op 3 hoog!!!!! Ik moest dan ook nog zon 2tal meters in die goot gaan om dat briefje op te rapen. Ik ben erin geslaagd , heb hemel en aarde moeten bewegen om weer in mijn kamer te geraken, en daarvoor kreeg ik dan een reep chocolade van mijn buurmeisje!!!!!! Ze mogen mij nu miljoenen geven maar ik durf het niet meer te doen en ik mag er niet aan denken dat éen van de kleinkinderen zon toeren zou uithalen!! Dus was het te begrijpen dat die moeder die mij vanuit een klaslokaal aan de andere kant van het gebouw zagbijna een hartinfarct kreeg!! Mijn botjes hadden mij verraden want nogal snel was de regentaatsverantwoordelijke ter plekke!! Waarover ze uiteindelijk het meest kwaad was, die schandalige vertoning" in de goot of het onbedachte dat laat ik in het midden. Mijn ouders werden verwittigd en ik kreeg langs alle kanten een flinke bolwassing Ik heb toen veel geluk gehad dat ik niet een paar dagen geschorst werd!!
Jong en onbezonnen was het maar voor hetzelfde geld was ik er niet meer of nog erger voor de rest van mijn dagen invalide .
Telkens als wij voorbij die school rijden dan zegt mijn half bedde : zou je niet nog eens in die dakgoot lopen!! en dan vraag ik mij telkens af waar ik toen toch was met gedachten... zo hoog en zon smalle goot!!!!! We hebben het er op de laatste bijeenkomst nog over gehad. Nu konden we flink lachen toen we terug een voorstelling probeerden te krijgen van hoe ik me daar exposeerde en wat de " moeder moet gedacht hebben maar het blijft een onbezonnen daad.
Gelukkig is dat maar een éenmalig feit geweest. Waarmee ik maar wil staven dat het soms wel nodig was dat erstrenge regels bestonden!!!!
Was in mijn eerste internaat alles nogal eng strikt gehouden dan had ik hier het gevoel dat ze persé brave, deftige seutekes van ons wilden maken.We moesten altijd zo voornaam zijn, mochten nooit eens gezond uitbundig zijn wat zo eigen was aan onze leeftijd, we mochten:
-niet lopen in de gangen dat betaamde niet voor deftige meisjes.
-We moesten altijd een reverence maken als we door een moeder werden aangesproken of zelf iets wilden vragen. .
-Telkens als er iemand de klas binnen kwam, moesten we rechtstaan en dag moeder of meneer of juffrouw zeggen en blijven staan tot wetoestemming kregen om te gaan zitten.
-In de gangen gingen we in perfecte rijen zonder te praten of aan mekaar te trekken of te lachen.
-Naaldhakken waren uit den boze, toch zeker bij ons. De leerkrachten mochten wel hakken dragen.
-Juwelen ( oorbellen of halskettingen , tenzij een kruisje, )waren verboden. Bij mijn vriendin hebben ze ooit eens bijna haar oorbellen uitgetrokken omdat ze weigerde van die uit te doen.
-En last but no least Ludovikus geen make up!!!! In onze laatste jaren (18/20j) waren er al die vrijden en een beetje make up gebruikten om uit te gaan maar voor ze een voet in de school zetten op zondagavond werd die shmink er nog rap afgehaald. Dat gebeurde meestal in de wc's van het treinstation!!!!
En zo kan ik nog dagen doorgaan met het ophalen van herinneringen. Inderdaad Lipske die herinneringen aan vroeger die zitten erin gebeiteld , eigenaardig hé? Maar uiteindelijk hebben jullie er niets meer aan.
In mijn ogen zijn het geen verloren jaren geweest en hebben we naast kennis ook doorzetting meekregen .Mijn ouders hebben het goed bedoeld en wilden het maximum uit ons halen.
De strenge regels domineerden ons leven niet altijd. We hadden geleerd in groep en vriendschap elk ongemak te relativeren. Maar vooralhet feit dat we door de lekenleerkrachten niet langer in de cocon van het nonnenleven opgesloten zaten, maakte dat wij er finaal geen complexen aan overhielden. Sommige blogbezoekers hebben de schoolervaringen erkend en anderen hebben zich afgevraagd hoe je dat kon volhouden en er ongeschonden uitkomen? Het kon, wie mij kent, kan dat beamen . Ik ben nog " vrij normaal" ( Al zeg ik het zelf!! ). En dit gezegd zijnde, zet ik er een punt achter.
De refters in dit internaat waren ook iets aparts.
Er waren twee grote refters op het gelijkvloers en éen in de kelder naast de keuken. In elke refter aten zon 150 à 200 leerlingen wat een hele organisatie met zich mee bracht. We zaten per klas aan tafels van 10.
De plaatsen aan tafel werden bepaald door een doorschuifsysteem. Elke week moesten we éen plaats doorschuiven zodat om de 10 weken iedereen aan de beurt kwam om de tafeldienst te hebben maar vooral om als eerste te worden bediend!! Het werd steeds in het oog gehouden dat iedereen te eten had als de schotel werd doorgegeven. Normaal was dat geen probleem tenzij als wij frieten kregen dan had de laatste in de rij niet veel meer te " bikkelen"!! Wij hadden er een systeem op gevonden. Meestal kregen we twee kommen met frieten, dus als de tweede eraan kwam dan mocht bij ons de laatste beginnen, eerlijk verdeeld niet?
Omgekeerd was het ook zo dat bij bepaalde maaltijden de laatste nog volop kon scheppen. Dat was de beste barometer om te zien of het eten lekker was of niet!! Als een bepaalde schotel bijna onaangetast bleef, kwam de surveillante de rest verdelen en dat moesten wij opeten
Wij kwamen altijd in stilte de refter binnen en mochten pas beginnen te praten als we het teken kregen:
Geloofd zei Jezus Christus. Waarop wij dan antwoordden : Amen , dank u wel moeder. en ons snatertjes gingen open!!
Hoewel de refters bomvol zaten ,was het toch altijd een tamelijk rustige bedoening. De surveillante zorgde daarvoor door voortdurend tussen de tafels door te lopen Meteen had ze ook een controle over de onderwerpen waarover we praatten!!
Wanneer we het te bont maakten , gebeurde het wel eens dat een ganse tafel gestraft werd en we zwijgend moesten verder eten... Niet eenvoudig als je met tien aan tafel zat .maar er was er altijd wel eentje bij dat heel inventief was!..
Toespijs, daar moesten we zelf voor zorgen.
Elke tafel had een grote kist waarin iedereen de toespijs bewaarde. De tafelverantwoordelijke moest die kist elke morgen gaan halen. Voor het vieruurtje mochten we geen toespijs gebruiken!
We spraken meestal af wie wat zou meebrengen, kwestie van wat variatie te hebben want meestal werd alles gedeeld ( natuurlijk zonder medeweten van de school want je moest eten wat je van thuis meegekregen had).
Bij de school behoorde ook een bakkerij. Daar werd ons brood gebakken. Het loonde met zon populatie want naast de internen waren er nog eens zon kleine 100 religieuzen! De klassen die in de buurt van de bakkerij lagen, genoten van de geur van versgebakken brood wanneer in de zomer de klasramen openstonden.
Naast de schoolgebouwen lag ook een enorme tuin met een vijver , een grot met Mariabeeld, veel struiken en bomen en veel grasperken. We hebben het nooit voor echt geweten maar het gerucht liep dat als er spinazie op het menu stond dat meestal was rond de periode dat het gras gemaaid werd. De gedachte alleen al was genoeg om spinazie te haten en de moeders grijze haren te bezorgen!!! En hier konden we dat zien want ze droegen sluiers in plaats van die stijve kappen!!
Die tuin maakte ook deel uit van ons leven. We mochten er nooit alleen in rondlopen ( heel gevaarlijke plek!!) tenzij gedurende de retraite om te mediteren of te gaan bidden aan de grot.
Die grot was ook ons eindpunt in de meimaand als we met gans de school in grote drom in de tuin rondliepen om de rozenkrans te bidden. Dat gebeurde elke avond een maand lang!! Telkens als wij voorbij de grot kwamen moesten wij Maria groeten
Voor de rest was de tuin verboden domein.
Omdat wij ook maar om de maand naar huis mochten,waren onze zondagen een saaie bedoening. We mochten een half uur langer slapen omdat we naar een latere mis gingen. Na het eten werden we naar de studiezaal gestuurd om nog wat te studeren want in de namiddag waren wij vrij!! Wat dat ook mocht betekenen!!
Werd er naar aanleiding van een speciaal kerkelijk feest een mis uitgezonden op TV, dan mochten we daarnaar gaan kijken. Soms was dat nog beter dan in de studiezaal te zitten.Voor de rest was TV taboe.
Wat ik hiervanheb onthouden, is dat we bij de consecratie altijd geknield voor dat tv scherm moesten gaan zitten!!!Stel dat een buitenstaander was binnengekomen.. dat moet nogal een vertoning geweest zijn. Zelfs wij hadden het toen moeilijk om ernstig te blijven op dat moment!!!
In de namiddag hadden we recreatie. Dat betekende in een grote zaal per leeftijdsgroep kaarten of gezelschapsspelen spelen of buiten spelen en dan bedoel ik wel spelen. Het was verboden om in groepjes te staan praten.
Tot dan toe wist ik niet beter of jongens waren taboe maar nu leek het alsof meisjes dat ook konden zijn. Heel verwarrend was dat!
Had je een boezemvriendin ( en welk tienermeisje heeft niet die " girlfriend of girlfriends" ) dan werd je met argusogen gevolgd en mocht je niet te vaak met zijn tweetjes alleen staan. Je moest spelen.
Ikzelf had een boezemvriendin die externe was. Dat was heel link want die kwam buiten en kon een heel nefaste invloed hebben op mij!!! We werden er vaak op aangesproken dat we niet zo met elkaar mochten optrekken. Toen begrepen we nog niet waarom. Het ging zelfs zover dat we in het laatste jaar toen we op retraite gingen ,het verbod kregen om die dagen met elkaar te praten. Dat was onzeversterving om voor eengoed verloop van onze retraite te zorgen! Pazke heeft blijkbaar ook dat probleem gekend! Het is ons pas in de lessen antieke cultuur duidelijk geworden van welk "gevaar we moesten gered worden!!! Wij hadden een fantastische lerares die haar vak zo doceerde dat we aan haar lippen hingen.
Al die teksten van de Grieken en Romeinen, daar leerden we heel veel uit en naar aanleiding ervan kregen we veel open gesprekken en in zekere zin wereldwijsheid mee. Maar die leerkracht heeft jammer genoeg na 2 jaar de school verlaten. Ze wou zich op het theater gooien , zo luidde de uitleg van de moeders, maar via via vernamen we dat haar open contact met haar studentenniet in dank werd afgenomen door de nonnen vandaar ... ( wordt vervolgd)
Hoe onwaarschijnlijk het voor buitenstaanders mag lijken maar ik had mijn draai gevonden op internaat en probeerde de moeilijke momenten met een lach en een grol te verwerken.Trouwens thuis waren ze ook streng en ik was het gewoon om " tussen de lijnen " te moeten lopen. Ik studeerde gemakkelijk, dus daarop konden ze mij niet pakken. Ik had er ook geen problemen mee om af en toe eens een huiswerk te laten overschrijven of desnoods een verhandeling voor iemand anders te maken., schrijven ging me altijd al gemakkelijk af, dus dat en het feit dat ik er altijd bij was als er te lachen viel, maakte dat ik mij er na al die jaren niet meer alleen voelde. Het kwam dan ook over als een bom dat mijn ouders na het 4e jaar besloten dat ik mijn laatste 2 jaar in een andere school zou afmaken. Na vier jaar werd ik dus naar een ander internaat gestuurd en welk een!! Mijn nieuwe school was één van de grootste uit de streek ( +- 1200 leerlingen waarvan zo'n 600 internen). Als je naar die school wilde en je woonde verder dan 15 km dan moest je intern worden zoniet werd je niet toegelaten. Ik kende dit internaat niet, wist alleen dat ze die school Het cachot van West Vlaanderen noemden!! Waarom mijn ouders voor een andere school kozen zomaar middenin een cyclus? Dat werd hen bij het inschrijven ook gevraagd. Normaal veranderde je na de lagere cyclus of als je een andere richting koos; maar hier was dit niet het geval! Blijkbaar had ik wat te goed mijn draai gevonden in het huidige internaat en vonden mijn ouders dat ik teveel " haantje de voorste" zoals ze dat toen zo plastisch wisten te verwoorden, werd. Op die nieuwe school zouden ze mij wel intomen en in die massa zou ik minder opvallen, meer een nummer zijn en zo meer mijn " manneke" moeten staan. Een goede voorbereiding op het leven heette dat toen. Met de weg die ik later ingeslagen heb, is het misschien wel een goede ( harde) leerschool geweest en hebben mijn ouders onbewust die draai aan mijn karakter gegeven om de 13 jaar in Zuid Amerika en Afrika aan te kunnen!! ( Ik vertel daar misschien ook wel eens over want dat is het tweede grote hoofdstuk in mijn leven!). In ieder geval had ik nogal snel ondervonden dat ik hier inderdaad een tandje zou moeten bijsteken. De aanpak en het studiepeil lagen toch wel hoger!
Toen mijn ouders bij het inschrijven te horen kregen dat ik in de berenklas zou terecht komen, zullen ze wel even getwijfeld hebben of hun beslissing de juiste was. Blijkt dat op mijn nieuwe school de klas waar ik in terecht zou komen algemeen gekend was als de berenklas omwille van de dynamiek, het luidruchtige en de ondernemingslust die erachter zat. Wij waren allemaal kinderen van het jaar '45, het eind van de oorlog , met alle opgekropte energie en frustratie in ons. . Zou dat er voor iets tussen gezeten hebben?? Er was nog een tweede reden waarom mijn ouders voor die school kozen. Ze hadden daar naast alle richtingen van de humaniora ook een afdeling opleiding onderwijs. (Kleuter, lager en middelbaar) .Ze stonden gekend als éen van de beste scholen qua opleiding onderwijs en vermits ik na mijn 6j wellicht regentaat zou volgen , zal dat ook wel een rol gespeeld hebben bij de beslissing van mijn ouders. De zusters werden daar als moeder aangesproken. Ons uniform was ook een blauwe rok met bleekblauwe blouse in de week en op zon- en feestdagen een Schotse plooirok en witte blouse met blazer en Schotse barret!!! Gedaan met de bolhoed!. Ik vond dat uniform best ok maar teveel koketterie werd direct in de kiem gesmoord! Eens had ik ter gelegenheid van een schoolfeest een nieuwe witte blouse met col revers aangedaan. Ik had de witte kraag mooi over de kraag van mijn blazer gelegd en vond het niet slecht staan. Zo was ik naar beneden gegaan en stond juist onderaan de trap toen moeder Godelieve ( beter gekend als de Chef) bovenaan de trap mij boos erop wees : dat het precies een poort was die openstond !! Hallo, dat komt ervan als je van boven naar beneden in iemands decolleté kijkt .!! In ieder geval, ik moest onmiddellijk die blouse uitdoen of zien dat ze toe was. Toeval of niet maar blijkbaar hadden die moeder en die trap het op mij gemunt.!!! Ik was nog maar een paar maanden op die school en was gefascineerd door de imposante stenen trap in de inkomhall die 3 verdiepingen verbond. Er was een brede houten balustrade aan die trap en die leende zich uitstekend als " glijbaan. Dus toen ik dat eens uitprobeerde, stond de chef toch wel precies onderaan de trap mij op te wachten. Het was niet alleen afgaan in mineur, maar ik moest ook nog eens met een grote zwaai de benen over de balustrade krijgen Blote billen en alles behalve een houding voor een jong meisje ..Van de tirade weet ik alleen nog dat het een schande was en van geen opvoeding getuigde en ga zo maar door. ...Die preek stopte niet, intussen zag ik mij naar beneden " glijden", mijn fantasie sloeg op hol en ik voelde mijn hartkloppingen overgaan in " lachkriebels"... Ik heb die lange trap 10 keer statig moeten op en af gaan als straf en heb daarna nooit meer gegleden hoe uitnodigend die trap ook was.!!
Het was een hele aanpassing op die school want met zon 600 internen was je echt een nummer.
Er waren hier verschillende dortoirs maar wij, de ouderen, hadden een kamer.
Het was een gecontroleerde luxe.
Je moest het niet wagen om bij elkaar op de kamer te komen. Elke kamer had een bel die rinkelde van zodra je de deur opende.
Op elke gang sliep een moeder. In haar kamer hing een schakelbord met lampjes. Als onze kamerdeur openging en de bel rinkelde dan ging bij haar een lampje branden zodat ze kon zien wie haar kamer verliet.
Gebeurde het dat je s nachts naar de wc moest en er was toevallignog iemand die het hokje opzocht dan kon je je eraan verwachten dat binnen de 5 minuten de moeder kwam checken of alles daar wel " kosher" was!!!!
Ook hier werden we met de bel wakker gemaakt.
Dan moesten we onze kamerdeur op een kier zetten zodat we zichtbaar waren en moeder kon zien of we geknield voor ons bed zaten om mee te bidden!!
Gelukkig mocht de deur toe om ons toilet te maken. We hadden een lavabo in de kamer wat een luxe was na 4 jaar lampet
Tegen 7 u waren we klaar om in rij en in stilte naar de mis te gaan in de kapel. Omdat er zoveel internen waren , gingen we ook in shift naar de mis. De oudsten eerst de jongeren een half uur later. ( wordt vervolgd)
Op zondag kregen wij als ontspanning dikwijls een film te zien in de grote feestzaal. Meestal waren het films over het leven van Bernadette of een andere heilige!!! De zusters die vrij waren kwamen dan mee genieten!! Je kon er een eed op doen dat die film zou gestoord worden door een bel. Elke zuster had haar eigen signaal waarmee ze opgeroepen werd en na een tijdje kenden wij die morse ook .Het werd bijna een wedstrijd om als eerste de naam van de zuster te roepen!!! Wij kregen ook meer recentere films te zien maar dat was dan tijdens het filmforum met de verschillende klassen. Elk trimester werd een film gespeeld en besproken. Maar wat die forums nog boeiender maakte, was het feit dat de jongens van het college mee kwamen genieten , in alle opzichten!! Nochtans was er geen kans op contact. Wij zaten aan de ene kant van de zaal, de jongens aan de andere kant . Op de hoek van onze rijen zat bij elke klas een zuster. De jongens werden geflankeerd door hun paters of leraren! En toch hing er spanning in de lucht. Probeerden we toch om het hoofd uit te steken om naar de andere kant te loeren, dan keek je gegarandeerd in de zeer afkeurende blikken van de chaperonne!! Maar de jongens waren erbij en in debat gaan met hen na de film was een hele belevenis.!!! Maar stilaan werden de mannen toegelaten in onze enge vrouwenwereld! Het was in het derde jaar middelbaar dat we onze eerste mannelijke leerkracht kregen!! Een vergiftigd geschenk voor die man om les te geven aan een bende " gieberende" meisjes pubers die tot dan toe steeds van mannen weggehouden werden!! Ze hebben het niet gemakkelijk gehad met ons geflirt of onze vrouwelijk charmes die we ten passe of ten onpasse gebruiken om een huistaak of overhoring uit te stellen!! Het moet ook niet eenvoudig geweest zijn voor de leraars om in die tijd in een streng meisjespensionaat gedropt te worden.We lieten al onze gefrustreerde gevoelens op hen los!! De eerste lessen van elke man werden door de directrice gevolgd . Ze zat dan achteraan in de klas om alles met argusogen te bekijken. Wij werden er heel streng op gewezen dat we meer op onze houding in de klas moesten letten nu die heren voor ons stonden.!! Zo was er een meisje dat vooraan zat en blijkbaar de benen nogal gespreid hield. Toen de directrice aankondigde dat we een mannelijke leraar zouden krijgen was haar reactie: Marie Claire, zit deftig! Ik zal het maar zeggen zoals het is, ik zie tot aan het kruis van je broek! Dat kan niet als er een man voor jullie staat !!!( bij een vrouwelijke leerkracht wel?? ) De manier van zeggen alleen al was voldoende om een klas plat te krijgen van het gieren . Door dat kleine incident werd ons eindelijk onthuld wat er onder die lange zwarte rokken en kleren verborgen zat! Omdat wij bij haar uitlating " Ik zie tot aan het kruis van uw broek" zo de slappe lach kregen, geraakte de directrice zo kwaad dat ze met de armen begon te zwaaien om haar woede te ondersteunen. Het toeval wilde dat de rits van haar kleed langs de zijkant open stond. Zo kregen we zicht op haar roze corset dat met zwarte linten was dichtgenkoopt !! Dat hoeft geen uitleg zeker? Hoe meer we gierden hoe meer ze zwaaide met alle gevolgen van dien We hadden inderdaad niet veel nodig om te gieren en zo " het regime" met redelijk gemak te verdragen. De taboes van de lagere school waren ook hier nog aanwezig! Zo herinner ik mij dat we in het jaar 58 op schoolreis gingen naar de Wereldtentoonstelling. Het enige wat mij daar nog van over gebleven is, is de enorme indruk die het atomium op ons maakte en dat er ergens een paveljoen was waar je over een richel liep waaruit warme lucht geblazen werd. Ik denk dat ze toen het liedje speelden Zie de boerinnekes de rokskes zwaaien..!! Waarom mij dat precies is bijgebleven ??? Gewoon omdat onze rokskes niet mochten zwaaien. We mochten niet over de richel lopen . Wij hadden een plooirokje aan en dat waaide iets te wulps omhoog vrees ik! Ik denk dat iedereen de kans heeft gezien om toch maar dat verbod te negeren anders zou het me nooit zijn bijgebleven. (wordt vervolgd)
Als internen leefden we mee volgens het ritme van de religieuzen die in de school woonden. Dat betekende elke dag de mis en s'avonds het avondgebed. In de weekends kwam daar op zondag nog de Hoogmis bij, een plechtig gezongen mis die dubbel zolang duurde dan in de week en om het helemaal af te maken in de vooravond het lof . In de meimaand kwam daar dan nog eens dagelijks de rozenkrans bovenop! Als wij onze hemel niet verdiend hebben met bidden dan begrijp ik er niets meer van!! Het was niet altijd even vanzelfsprekend om als puber al die diensten ter harte te nemen. Zo was er weer eens een kapeldienst. Wij zaten altijd voor de nonnen. Zo konden ze ons goed in het oog houden. We hadden het al meer dan eens moeilijk gehad met de zangtalenten van bepaalde zusters. Als je al ooit eens de slappe lach hebt gekregen dan weet je dat je dan moeilijk te stoppen bent. Toen mijn vriendin probeerde om bij het zingen de stem van éen van de zusters na te bootsen, kreeg ik weer eens zon lachaanval . Bij het verlaten van de kapel kreeg ik langs alle kanten afkeurende blikken te verwerken. Maar het ergste wachtte op mij buiten de kapel. Daar stond Boem zo noemden we onze verantwoordelijke op mij te wachten. Ik werd terug de kapel ingestuurd en moest aan Petit Jésus vragen wat hij vond van mijn gedrag!! Dus keerde ik terug maar wachtte tevergeefs op Petit Jésus zijn commentaar!! Na een paar minuten hield ik het dan maar voor gezien en kwam terug buiten. Iedereen stond mij daar in stilte maar met de glimlach op de lippen te wachten , Boem voorop maar hier geen glimlach Eh bien, questce quil a dit?..... « Rien, ma soeur » !!!!! « Cest que vous n avez pas écouté » !!!! Ik hoorde langs alle kanten gegniffel en kon amper mijn lach inhouden. Maar die rien heeft mij lange tijd uit de gratie van Boem gehouden!! Had petit Jésus toen maar iets tegen mij gezegd, hij had mij veel boze blikken bespaard! Ik heb altijd zon aanvaringsrelatie gehad met Boem. Ik was geen lastige puber maar om te lachen of fratsen uit te halen was ik er meestal bij en dat mocht in die tijd blijkbaar niet. Elke zaterdag als wij op internaat bleven, mochten we in de recreatietijd zingen. Daarvoor gingen we naar de grote feestzaal waar een piano stond. Ik zong graag en luisterde graag naar pianostukken maar soms kan het toch van het goede iets teveel zijn. Als de pianospeelster soms teveel opging in de muziek en het ook plastisch demonstreerde achter de toetsen, was dat wel heel veel gevraagd van onze puberale lachspieren!! Op zekere dag mochten we weer eens zingen, zeer tegen de zin!!. We zouden een paar canons inoefenen. In het begin viel dat nog mee maar uiteindelijk werd het een éentonige bedoening .Wij vonden er dus niets beters op om met een paar de boel in het honderd te laten lopen door tegen de maat in te zingen. We zagen de chef stilaan rood worden dat moest wel slecht aflopen. Wie zingt daar steeds tegen de maat ? riep ze kwaad. Niemand antwoordde en dan was de maat vol! Ze liet ons een kwartier stilstaan zonder te bewegen.( en je zal zien dat het juist dan overal begint te jeuken!!) Ik vond dat de anderen niet moesten boeten voor mijn gedrag maar was wel de enige die toegaf dat ik de schuldige was. Ik werd apart geroepen en na een preek eindigde ze met : Je vous aime parce que vous êtes sincère, » ! Ze had wel een rare manier van « aimer », want voor de rest van het weekend mocht ik niet meer deelnemen aan de recreatieactiviteiten wat zeer nefast was voor mijn sincérité!!!. In de weekends dat we op school bleven was de zaterdag bad dag!! Daarvoor moesten we naar de kelder van het gebouw. Daar waren zon 10 badkamertjes met ligbad!!! Enkel de oudsten mochten van die luxe genieten!! (De kleintjes werden door de nonnen in het bad gestoken!) Hoewel . het genot was steeds van korte duur. Je kreeg amper de tijd om je in te zepen en even te relaxen of daar ging de bel en je moest al uit het bad. De ene badweek was de andere niet!! Er was éen bepaalde zuster die we er niet graag bij hadden. De badkamer had enkel een heel klein lampje, je moest ook niet teveel van je eigen lichaam genieten!! We zaten amper in het bad of daar ging de deur open zonder te kloppen en kwam die zuster binnen om te voelen of het water niet te warm was en om te horen of alles ok was!! Ze stroopte dan haar mouw op en kwam verraderlijk dicht om met de volle arm in ons badwater te woelen!! Alsof we zelf niet wisten wat te doen als het water niet ok was!! Een heel genante situatie als je een puber bent!! Nu zouden de ouders aan de alarmbel trekken!!! Wij ergerden er ons aan maar waren te beschaamd om te protesteren!
Over mijn internaatsjaren heb ik een dubbel gevoel. Enerzijds waren ze niet eenvoudig voor een aankomende tiener en was de heimwee soms erg aanwezig. Spleen noemden we dat toen! Anderzijds werd door fratsen en lachen veel gecompenseerd.Vooral de band tussen de internen was belangrijk. Het slapen vroeg echter de meeste aanpassing. Ik was wel gewoon van met mijn oudere zus samen te slapen maar dat was nog 100 keer beter dan wat ons hier te wachten stond!! We sliepen op een dortoir een grote zaal met chambretten . Dat waren kleine ruimtes door houten wanden van elkaar gescheiden waarin juist een bed paste, een kleine kast voor de kleren en een laag kastje waarop ons lampet stond met daarin een vakje voor ons nachtpotje. Dat lampet bestond uit een stenen bassin met waterkan en zeepdoosje. Er was juist voldoende plaats om je aan te kleden en je toilet te maken. Er was geen deur aan die chambrette! De enige privacy die we hadden, kwam van een gordijn dat tot op zon 20 cm van de grond hing, juist hoog genoeg om er ons voeten onderdoor te steken. Elke morgen werden we rond 6.30u wakker gebeld door de internaatsverantwoordelijke die op de zaal sliep. Met een grote, koperen bel liep ze langs de chambretten met de vraag: Aan wie ons eerste gedachte? Waarop we dan moesten antwoorden : Aan God. !! Omdat we geknield en met de voeten onder het gordijntje naar buiten gestoken moesten zitten, kon ze zien wie er wakker was of niet! Zat je niet present dan stond ze nogal snel met die grote bel naast je bed met de vraag: " Aan wie ons eerste gedachte? Je slaperige: Aan God lokte meestal leedvermaak uit, dat kon je horen aan het gelach, omdat iedereen wist hoe je er aan toe was met dat schelle geluid aan je oren!!! Staken je voeten niet ver genoeg uit dan werd daar een flinke ruk aan gegeven en was je meteen wakker, als je al niet met je neus op de grond lag!! Daarna werd luidop een Onze Vader en Weesgegroet gebeden ( in het Frans uiteraard, dat was iets van de eerste dingen die wij moesten kennen!!) en kregen we 10 min om ons te wassen , te kleden en ons bed open te leggen om te verluchten. Tegen 6.55u gingen wij in stilte en in de rij naar de kapel voor de misviering. Inderdaad wij gingen elke dag naar de mis!! Na de mis en het ontbijt kregen we 15 min om ons bed op te maken en ons "kamertje in orde te brengen. Elke dag werd er controle gehouden of ons bed wel goed was opgemaakt. Als dat niet het geval was, werd alles weer afgetrokken en kon je s avonds opnieuw beginnen. Want overdag mochten we niet meer naar boven. Een bed was om te slapen en voor iets anders moest je dat niet gebruiken dus had je overdag dan ook niets verloren op je " kamer". Dat zorgde soms wel voor problemen. Ik heb je al verteld dat we Frans spraken gedurende de week! Wanneer we dus s middags naar boven wilden, kwam altijd de vraag: Est-ce que cest nécessaire? Wat zoveel betekende als heb je je regels? Want dat was de enige reden om naar boven te mogen om de nodige hygiene te hebben. ( tampax of papieren maandverbanden bestonden toen nog niet. Kan je je voorstellen wat dat betekende voor je linnen zak als je daarin soms een maand lang je maandverbanden moest bewaren!!!) Sommige slimmerds zeiden al eens te vaak: Oui ma soeur, cest nécessaire! Jammer genoeg viel dat soms lelijk tegen! Je moest geen twee weken na elkaar zeggen dat het nodig was want dan hoorde je een radikaal: Non, ce nest pas possible!! O wee als je de dagen ervoor gejokt had en het nu wel nécessaire was!!! Ofwel moest je maar je plan trekken ofwel heel dramatisch uit de hoek komen om toch naar boven te mogen. Die situatie wekte wel grote hilarteit als zo'n kindje van 6j ook zei dat het " nodig " was om naar boven te gaan....( er waren ook heel jonge internen in de school!!!) Ik weet nog steeds niet hoe ze het deden om van iedereen de periode bij te houden!! Het was wel een heel " genante" bedoening want zo wist iedereen hoe het met je gesteld was en toen werd er nog niet open over zulke dingen gepraat! Het morgenritueel hield ook het wegbrengen van ons nachtpotje in. Daarin goten we bij wat er al in was van de nacht" ( want je mocht je chambrette 's nachts niet verlaten) ook het waswater van elke morgen. Daar stonden we dan voor onze chambrette te wachten op het teken om in rij , potje in de hand naar een hokje te gaan waar een wc was! Op sommige momenten van de maand was ook dat een heel genante zaak. Ik heb al gezegd dat er weinig slaapprivacy was dus als iemand verdriet had of verkouden was of luidop droomde dan deelde iedereen in je emoties! Praten op de slaapzaal mocht niet, dus communiceerden we met briefjes die over de wand werden gegooid en éen enkele keer loerden we over de wand maar dan in de hoop dat je niet werd betrapt!! De eerste keer dat ik dat probeerde, kreeg ik bijna een hartstilstand. Ik was er in geslaagd om mijn hoofd boven de wand te steken en keek prompt in het gezicht van een non!!! Allé dat dacht ik, want ik lag sneller beneden dan de gedachte eraan!. Bleek het echter een levensgroot Mariabeeld te zijn dat op een verhoog boven de chambrettes uitstak!!!! Daarna hebben we er nog vaak om gelachen telkens wij voorbij dat beeld kwamen en een kruisteken maakten maar op dat eigenste moment voelde ik mijn hart kloppen in mijn keel! Nog zon vervelende situatie met die kamertjes was het afwerken van huiswerk of het voorbereiden van een examen!. We moesten elke dag tegen 8u45 in bed liggen en dan gingen de lichten uit. Als je dan nog niet klaar was met het studeren dan had je pech. Het was al een hele kunst om boeken of schriften onder je " schort" naar boven te smokkelen, laat staan om er dan in die enge ruimte iets zinnigs mee te doen!! Ik kan de uren niet tellen dat we onder de lakens met de hulp van een zaklamp gelezen of gestudeerd hebben.!! Af en toe moest je even boven water komen om naar adem happen en stoom af te laten( letterlijk) want het was onder die lakens niet alleen ongemakkelijk maar ook snikheet!! Het was pas in het vierde jaar dat ik een eigen kamertje kreeg maar dan ook in de echte zin van het woord!! Een luxe die iedereen je toen benijdde!! Over onze privacy moet ik nog even iets kwijt. Post mocht je versturen en ook ontvangen. Maar elke brief die je opstuurde moest je open afgeven en werd gelezen en gecensureerd. Kreeg je post( zelfs die van je thuis) dan was die brief ook al opengemaakt. !! Daar heb ik me altijd oneindig erg aan geërgerd!! Wilde je dan toch iets ongelezen buiten krijgen dan moest dat via een externe. Dat was éen van de redenen waarom vriendschap tussen een externe en een interne altijd argwanend werd bekeken!! ( wordt vervolgd)
Ik heb jullie al verteld hoe het er aan toe ging op de lagere school. De overstap naar de middelbare school was groot. Het was in die tijd niet zo vanzelfsprekend om als meisje verder te studeren.Voor kinderen van rijken of zelfstandigen was verder studeren normaal maar als je ouders gewone mensen waren dan was het niet zo evident. De meesten gingen na het 7e en 8e leerjaar werken. Als je geluk had dan mocht je verder studeren. Toen was het nog van " mogen" , nu is het van " moeten" !! Meestal werd gekozen voor de richting snit en naad of de handel. Omdat de stad dicht bij mijn woonplaats nogal veel fabrieken had, werd de richting handel druk gevolgd. Dan had je na een paar jaar een diploma en kon je aan de slag. Mijn ouders kozen echter voor de humaniora wat inhield dat ik minstens nog 6 jaar mijn broek zou verslijten op de schoolbanken. Ik was éen van de weinigen van mijn klas die deze richting volgde. In het laatste jaar lagere school behoorde je tot de anciens van je school en nu stond je in het middelbaar weer helemaal onderaan de trap. Een grote aanpassing! De keuze van mijn ouders viel opnieuw op een grote katholieke meisjesschool maar nu met internen en externen. Niemand bracht ons naar school, we moesten het die eerste dag zelf uitzoeken. Ik was toen nog externe en kwam dagelijks met de fiets naar school, zon goeie 6 km op en en 6 km neer. De eerste week was verwarrend want we hadden elk uur een andere leerkracht soms een ander klaslokaal. In de lagere cyclus ( de drie eerste jaren) kregen we enkel les van zusters en sporadisch al van een lekenjuf! Leraren waren er toen nog niet! We hadden zoveel boeken en schriften dat onze lessenaars er soms chaotisch bijlagen. Gelukkig bestond daar een heel praktisch systeem om de vakken uit elkaar te houden. Elk vak had een eigen kleur kaftpapier voor zowel de boeken als de schriften. Je moest dat op school aankopen en dat maakte het vinden van het juiste boek een stuk gemakkelijker. Vanaf nu kregen we ook elke week een uur turnen in een echte turnzaal! Daarvoor droegen we een donkerblauw turnpak met broekspijpen tot aan de knie en in de lenden was een rokje vastgemaakt! Zo bleef alles zedig. Daaronder droegen we witte sokken en witte turnpantoffels. In de winter droegen we ook nog donkerblauwe " colants" onder dat turnpak omdat de turnzaal niet verwarmd was. Met daarboven dan die sokjes en witte turnpantoffels durft een mens zijn verbeelding soms op hol slaan. Dat was ook zo bij de directrice toen we het weer eens te bont maakten in de turnles. Ze was zo van slag en riep ons toe dat: we precies koeien waren met gekalkte poten!!!! Koeien met gekalkte poten , het beeld alleen al!! Wij lagen in ieder geval plat van het gieren en de woede van de zuster werd er alleen maar erger door!! Dat we daarna telkens " meu" riepen als we een klas naar de turnzaal zagen gaan , begreep alleen mijn klas tot grote ergernis van de leerkrachten Van het eerste jaar middelbaar herinner ik me niets speciaals. Het zal een aanpassingsjaar geweest zijn, vrees ik! Na het eerste jaar vielen er al een paar leerlingen af zodat we wat meer ruimte hadden in het tweede jaar. Van dan af aan werd ik op internaat gestuurd. Daar was een goede reden voor. Enerzijds zagen mijn ouders het niet zitten dat ik ' s winters na de avondstudie nog alleen naar huis moest fietsen als het donker was. Wij woonden nogal op " den buiten". Anderzijds was mijn oudere zus intussen afgestudeerd als regentes en zij kwam lesgeven op mijn school. Engels nog wel nota bene!! Nu zou ik wel moeten luisteren naar haar wat de uitspraak van het Engels betrof!! Om discussies over helpen of vragen krijgen enz te voorkomen , leek internaat de beste oplossing. Veel internen waren er hier echter niet. Ik vermoed zon 60 tal. Typisch voor dat internaat was wel dat de internen onderling Frans moesten spreken gedurende de week en ABN in het weekend want we gingen maar om de maand een weekend naar huis! Dat Frans viel niet mee voor een 13 jarige. Maar we deden ons best en pas à pas, on va loin!! Vestiaire problemen werden in het middelbaar opgelost door het dragen van een uniform. Die bestond uit een bleekblauwe blouse en donkerblauwe plooirok in de week en op zondag dezelfde rok maar met witte blouse. Daarboven droegen we een donkerblauwe blazer met het embleem van de school erop en .als finishing touch ons donkerblauw bolhoedje!!!! Vooral dat laatste was een bron van hilariteit voor de jongens wanneer we op zondag even in groep mochten wandelen in de straten van de stad. Wij haatten dat hoedje en gebruikten het dikwijls als voetbal om erop te schoppen op de speelplaats na de wandeltocht. Natuurlijk buiten het oog van de bewaakster!! Gedurende de week droegen we een bleekblauwe kiel boven ons uniform, kwestie van de kleren wat te sparen. Was wel handig want in de zakken kon je soms verboden attributen meesmokkelen!. ( wordt vervolgd)
Ik kreeg vanavond een pps toegestuurd rond het gedicht Avondliedeke van Alice Nahon. Hoe oud dit gedicht ook is, het blijft een pareltje en altijd actueel want ook in onze tijd blijft het van toepassing. Ik vond het de moeite om even op mijn blog te zetten .
't Is goed in 't eigen hert te kijken Nog even vóór het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hert heb zeer gedaan
Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei.
En vind ik in het huis mijns herten, Dat ik één droefenis genas, Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd, dat eenzaam was...;
Dan voel ik op mijn jonge lippen, Die goedheid lijk een avondzoen... 't Is goed in 't eigen hert te kijken En zó z'n ogen toe te doen. ( Alice Nahon)
Dat vraagt geen afsluiter. Dus voor vandaag: oogskes toe en snaveltjes dicht en morgen gezond weer op!
Hoorde onlangs tijdens een spraakprogramma de vraag: "Wil je later in de voetsporen treden van je pa?" " WIL JE IN DE VOETSPOREN TREDEN VAN JE PA"... wat een vraag aan een kind dat pas komt piepen!!
En zomaar uit het niets kwam bij mij de gedachte op: Je moet maar een kind zijn en je wordt die vraag gesteld , zou je dan ook niet die lichte paniek in je voelen opkomen? Stel je voor, met je maatje 30 en je korte beentjes en dan de gedachte dat je in die grote passen van je pa moet stappen? Is dat dan niet erg frustrerend om met je kleinere fysiek al met die grote verwachting te worden geconfronteerd? Dat je als kind nog niet altijd de achterliggende gedachte begrijpt, kan je niet kwalijk worden genomen. Wie zegt dat die voetsporen de goede afdruk zijn voor de wandelgang van die jongere? Normaal draag je ook niet iemands schoenen af omdat iedere voet een eigen vorm en stand en stapgang heeft! Als ik eens de verklaring van voetspoor opzoek dan vind ik:" spoor, indruk die een voet nalaat". Men vergeet er wel bij te voegen dat die indruk of dat spoor met de jaren veranderd en gevormd is. Misschien was dat spoor aanvankelijk onvast, dwaalde het af en heeft het tijd gevraagd om een vaste tred te vinden! Ofwel was het eerst zelfzeker, stevig en diep gevormd maar hebben de jaren dat spoor vervormd en wankel gemaakt! Waarom laten we een kind niet zelf zijn/ haar eigen tred ontwikkelen? Misschien kunnen we beter dat voetje volgen en als het nodig is het spoor even bijsturen ( doen we toch ook in de orthopedie?) Vanwaar die gedachte? Stel je voor, onze zoon en schoondochter met 4 kindjes... Moeten het dan allemaal copietjes worden van mama en papa? Pas op, ik heb alle respect voor onze zoon en schoondochter, twee persoonlijkheden en elk op zich bijzonder maar we willen toch geen cloontjes of niet?? Maar zo kom ik natuurlijk op gevaarlijk terrein het clonen van mensen... Ik wil niet direct een polemiek hierover dus lieve mensen:" Dicht een ander nu maar een voois hierop" ( uit Boerke Naas gestolen ) ... Ik moest alleen even die bedenking kwijt bij de vraag: Wil je in de voersporen treden van je pa? ( Intussen heb ik nog steeds een vette kluif aan Pazkes zin. Al iemand die een sleutel ziet? Kijk naar vorig berichtje als je de zin vergeten bent. Ik niet die zit gegrift in mijn geheugen maar nog steeds zinloos!!!) Voor straks :oogskes toe, snaveltjes dicht en morgen gezond weer op.
Afsluiter: Er bestaat éen grote uitdaging in het leven: in elke mens de "mens" te ontdekken.
valt er soms zelf in : . Proficiat aan Pazke want ze heeft de code gekraakt. Het was dus niet zo moeilijk want ze antwoordde zelfs in cipher3. Ludovicus " nav edoc negie nijz re etkaam" , ook knap gevonden!!! Maar de clou is dat Pazke eindigde met een zin die me nu al 2 uur bezig houdt.... En ik zit er nog op te broeden. Heb al letters gekeerd en letters weggelaten en verbindingen gemaakt maar " het licht schijn niet in de duisternis"!!! Het wordt hier stilaan " braincooking"!!Dus heb ik een tipke gevraagd en nu is zij de " uitdaagster" . Zijn er mensen die mee willen zoeken? Hewel dat schreef ze mij: hee jaat nee chooeet riechcheem!!!! Geen link, geen hint , niets , nada ,niente.... ik was toch " lief, liever, liefst " hé want jullie kregen een link mee Pazke er is al een mailtje naar jou onderweg ....
ps. na nog een half uurtje ...I think I've got it Het enige dat ik ervan kan maken maar dan door op de uitspraak voort te gaan, is : "ie gaat nie goed rieken" Niet lachen hé Pazke, ik kan maar proberen.....en dat zou toch op die vis kunnen slaan!!
Er zijn er dan toch die geprobeerd hebben om mijn Caesar briefje te ontleden. Maar blijkbaar was het toch moeilijk om de juiste sleutel te vinden dus even een tipje van de sluier oplichten voor het geval. Cipher 3 wil zeggen dat je het abc drie rangen verschuift dus: A B C D E F G H ...worden ( gewoon alfabet) D E F G H I J K..... ( Caesar cipher 3) dus "Dsulo " in mijn tekst wordt A P R..... enz Snap j'hem??
en zo konden Caesars veldheren de boodschap ontcijferen . Voor de Aprilvis is het geen " vijgen na Pasen" maar " Vissen na 1 april"
Zal een volgende keer iets eenvoudigers moeten verzinnen nochtans ... een beetje " de grijze massa" pijnigen kan geen kwaad want rust roest lieve bloggers, zei de " wijze dame" !! Geen zon dus geen wandelingen of werken in de tuin en naar het weekend toe wordt het " nog beter" en dan komen de 4 van de zoon logeren. Spijtig dat ze niet buiten zullen kunnen spelen......( jeetjes wat een resem werkwoorden!!)... Geen afsluiter , geen prentje, gewoon sober vandaag!
Vandaag ons tweewekelijks bezoekje aan ons ma gebracht. We waren vroeg vertrokken want ik wilde een quiche maken en die moet toch een uurtje in de oven maar wat dacht je???? Natuurlijk; files door werken in Zwijnaarde om de E40 op te draaien. Gevolg , het was 11u40 toen we bij ma kwamen en ... het werd dus bijna 13u vooraleer we konden eten. Voor ons niet zo'n probleem maar voor die oude mensjes wel want dan zijn ze uit hun ritme!!!! We zouden vroeg vertrekken om de avondfiles voor te zijn dus om 15u45 bye bye ma en .... om 18u35 thuis!! Dat wil zeggen bijna 5u onderweg om 4u bij ma te zijn... Dat zal onze Aprilvis geweest zijn zeker! Dus als troost stort ik mij op de blog om te zien wie Caesars briefje kon ontleden en....blijkbaar heeft niemand de sleutel gevonden. Hoe kan dat nu, zo moeilijk is het nochtans niet, de sleutel staat in de hoofding: Caesar cipher 3!!!! Snik snik, ook hier geen soelaas..... Ik zal dus wat rondsnuffelen op andere blogs op zoek naar aprilvissen....
Toen Julius Caesar ten strijde trok , wilde hij de strategische plannen voor zijn veldheren bedoeld geheim houden voor de vijand. Daarvoor gebruikte hij zijn eigen alfabet. Misschien iets voor vandaag?
Een groep professionelen stelde de volgende vraag aan een groep kinderen tussen 4j en 8j. Het loont de moeite om er eventjes naar te luisteren. Wat is liefde voor jou? De antwoorden varieerden en waren dieper dan je je ooit kon voorstellen!
- Rebecca 8j Toen mijn grootmoeder artritis kreeg, kon ze niet meer voorover buigen om haar teennagels te lakken. Daarom doet mijn grootvader het voor haar zelfs al hebben zijn handen ook artritis. Dat is liefde.
- Billy 4j Als iemand van jou houdt dan is de manier waarop die jouw naam zegt anders. Je weet dat jouw naam veilig is in die persoon zijn mond.
- Karel 5j Liefde is als een meisje parfum gebruikt en de jongen aftershave als ze uitgaan en dat ze mekaar ruiken.
- Chris 6j Liefde is dat als je uitgaat eten je de meeste van je frietjes aan de andere geeft zonder dat je wil dat die andere van zijn/haar frietjes aan jou teruggeeft.
- Terry 4j Liefde is dat wat je doet glimlachen zelfs als je moe bent.
- Danny 7j Liefde is als mama koffie maakt voor mijn papa en er eerst van sipt om te zien of de smaak ok is.
- Emily 8j Liefde is als je gans de tijd kust en als je moe bent van het kussen je toch nog bij mekaar wil zijn en dan wil praten. Mijn mama en papa doen dat.
- Bob 7j Liefde is wat je voelt in de kamer op Kerstmis als je stopt met pakjes openen en je luistert.
- Nikka 6j Als je wil leren om meer lief te hebben moet je beginnen met een vriend die je haat. ( we hebben zo'n paar miljoen Nikka's nodig op deze aarde!!)
- Noelle 7j Liefde is wanneer je aan een jongen zegt dat je zijn pull mooi vindt en hij die elke dag draagt.
- Tommy 6j Liefde is zoals die kleine oude dame en die kleine oude heer die nog steeds vrienden zijn zelfs na al die jaren dat ze mekaar kennen.
- Cindy 8j Het was tijdens mijn piano optreden. Ik stond op de scène en was bang. Toen keek ik naar al die mensen die naar mij keken en ik zag mijn papa die glimlachte naar mij en wuifde. Hij was de enige die dat deed. Ik was niet meer bang.
- Claire 6j Mijn mama houdt van mij meer dan om het even wie want zij is de enige die mij in slaap kust 's avonds.
- Elaine 5j Liefde is als mama aan papa het beste stuk kip geeft. ( al altijd geweten dat liefde door de maag gaat )
- Chris 7j Liefde is als mama tegen papa zegt dat hij knapper is dan Robert Redford zelfs als hij bezweet is en naar zweet ruikt.
- Mary Ann 4j Liefde is als jouw hondje jouw gezicht likt zelfs als je hem een ganse dag alleen gelaten hebt.( Puppy love!!)
- Lauren 4j Ik weet dat mijn oudste zus van mij houdt want ze geeft me al haar oude kleren en moet dan nieuwe gaan kopen voor haar zelf.
- Karen 7j Als je van iemand houdt dan knipperen je oogleden en dan komen daar kleine sterretjes uit.( jong geleerd... )
- Jessica 8j Je zou nooit " Ik hou van jouw" mogen zeggen tenzij je het meent. Maar als je het meent dan moet je het dikwijls zeggen want de mensen vergeten dat gemakkelijk.( Wat een wijsheid op die leeftijd!)
En het beste heb ik tot slot bewaard. Op een wedstrijd om het meest zorgzame liefdevolle, kind te vinden, kwam een vierjarig jongetje er met glans als winnaar uit. De buur van dat kind had onlangs zijn vrouw verloren. Toen het ventje die man zag wenen, ging hij in de tuin van de man naar hem toe kroop op zijn schoot en zat daar maar. Toen zijn moeder vroeg wat hij tegen de oude man gezegd had, zei het kind " Niets, ik heb hem alleen geholpen om te wenen."!!
er is dus toch nog hoop voor de toekomst als je dat allemaal leest...
Afsluiter: Geluk is de kunst een boeket te maken van de bloem waar je bijkan.
Onlangs waren de oudste kleinkinderen hier en deden we een spelletjes. Er moest afgeteld worden om te zien wie mocht beginnen. Ook voor een rondespelletje had ik een versje nodig.Toen schoten mij een paar rijmpjes uit mijn kindertijd te binnen . Sommige bestaan zelfs nu nog.!! Ken je ze ook nog die kinderrijmpjes? Even jullie geheugen opfrissen?
Zakdoekje leggen, niemand zeggen, 'k heb de hele nacht gewerkt. Twee paar schoenen heb ik afgewerkt, éen van stof en éen van leer hier leg ik mijn zakdoekje neer.
Inne minne mutten 10 pond grutten, 10 pond kaas, inne minne mutten is de baas. of Inne minne mutten 10 pond grutten 10 pond graan inne minne mutten jij kunt gaan.
Ike pikke porretje, de meester heeft een snorretje de meester heeft een sik en af ben ik.
Schipper mag in overvaren ja of nee? Moet ik dan een cent betalen Ja of nee?
Donald Duckske zat op een krukske krak , zei dat krukske en weg was Donald Duckske.
Natuurlijk nodig ik jullie uit om het rijtje aan te vullen. Dus even het stof wegblazen uit die "grijze massa" en zien wat tevoorschijn komt.
En voor de rest, oogskes toe en snaveltjes dicht en morgen weer gezond eruit!
Afsluiter: Het verleden is het enige in je leven dat je niet kan veranderen!
Ik zit hier alleen achter mijn peeceeke. Mijn half bedde is naar een vergadering, de TV staat af, de muziek staat stilletjes, er is alleen ik, de stilte , bloggenland en mijn toetsenbord.... Die stilte is als een oase van rust, welluidender dan welk gezang ook, een plaats waar ik mij nu even kan terugtrekken. Ze maakt me poëtisch... ik geniet ervan. We leven in een cultuur waarin stilte bedreigend geworden is. We kunnen niet eens meer op een stoel stilzitten en niets doen. We hebben het steeds zo druk en het lijkt alsof we van het ene noodgeval naar het andere hollen. We zijn zo zelden alleen, eens echt vrij. Steeds zijn we rusteloos bezig met iets wat geen uitstel kan leiden. Zo lopen we mekaar voorbij en benaderen we niet langer het hart omdat we in al de drukte van het leven niet meer kunnen luisteren naar elkaar. Het geluid van de stilte wordt iets vreemd... Maar vanavond heb ik tijd voor die stilte, kan ik luisteren naar wat die stilte vertelt...en besef ik dat naarmate een mens ouder wordt het enige dat echt blijvend is, dromen en herinneringen zijn..... Ik kijk al uit tot mijn "vechtgenoot "thuis komt en dan maar hopen dat die stilte nog even mag duren want niets gaat erboven dan de stilte met zijn tweeën te beleven. Dat maakt een mens al gelukkig. Soms zoeken we het geluk te ver en ligt het meestal in een klein hoekje waar we het minst kijken: in het gewone, dagdagelijkse leven. Woorden zijn belangrijk in het leven maar in de stilte groeien de harten naar elkaar. Oei, wordt het een beetje te zwaar?? Niet te lang bij stilstaan, that's my second me!! Nog een toffe avond, straks oogskes toe en snaveltjes dicht en morgen weer gezond eruit! En niet vergeten
Afsluiter: Zoek geen grote woorden als een klein gebaar volstaat.
Als je iemand van een kater wil afhelpen of nog een grotere wil bezorgen dan is dit het moment vind ik
Ze waren met z'n drieën: Iedereen, Iemand en Niemand. Op een dag moest er iets belangrijks gedaan worden. Iedereen dacht natuurlijk dat Iemand het wel zou doen. En hoewel Iedereen er toe in staat was, deed Niemand het. Zo kwam het dat Iedereen boos werd. Het was toch de taak van Iedereen en nu had Niemand het gedaan. Iedereen dacht dat toch wel Iemand het had kunnen doen, maar Niemand had zich gerealiseerd dat niet Iedereen het wilde doen. Aan het einde van de zaak beschuldigde Iedereen Iemand omdat Niemand deed wat Iedereen had moeten doen!!! Volg je nog??? Voilà mijn pauze zit er op en nu zal ik maar verder doen waarmee ik bezig was zeker???
.
Afsluiter: Je geest is als een parachute, hij fungeert het best als hij open is! ( Tibetaanse wijsheid)
In de oudheid waren het" brood en spelen" die het volk zoet hielden, hier zijn het " sport en peeceeke" als ontspanning....maar na de pandoering van gisterenavond van de Rode Duivels zal ik mij maar afreageren op mijn klavier zeker?? Jawel "yours truly" is een passieve voetbal -en koersfanaat, om dan nog niet over tennis te praten Dus zat ik vol hoop voor de buis gisterenavond maar het werd weer eens moeite voor niks!! Vandaar dat ik mijn troost zocht hier op de blog . Na 6 maanden meedraaien in de wereld van de bloggers heb ik voor mezelf eens een evaluatie opgemaakt. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat , dank aan Pazke en wat eerst begon als een aarzeling, " bloggen" stilaan een vertrouwde bezigheid is geworden. Inderdaad, het is zoals Bojako naliet op mijn blog, via deze weg leer je nieuwe mensen kennen en word je er stilaan vertrouwd mee hoewel je mekaar niet kent of ontmoet hebt. Er ontstaat een band tussen de bloggers en na een tijdje kijk je er al naar uit om een reactie of gewoon even een "goeie dag" krijgen! Ik heb al ondervonden dat niet iedereen begrijpt dat je via deze weg uiting geeft aan je bedenkingen, gevoelens of meningen. Maar op de korte tijd dat ik " blogger" ben geworden, stel ik vast dat het zelfs tot verrijking kan leiden. Elke blog heeft zijn eigen charme en of uitdaging .Sommigen maken het zelfs spannend door hun dagelijkse vragen of hersenbrekers!! Iedereen heeft zijn of haar eigen bijdrage, dat kan poëzie zijn of tips of wetentjes,kunst , muziek, of gewoonweg een relaas van een gewone dag. Ook werken met een peeceetje wordt boeiender omdat men je heel spontaan meehelpt met tips enz om een persoonlijker look aan je blog te geven. Het wordt stilaan een routine om elke dag op " zwier" te gaan in bloggenland en zo telkens opnieuw nieuwe mensen te ontmoeten. We zullen er nog maar eens 6 maanden aanbreien zeker??
Afsluiter: Een woord dat uit het hart komt, houdt je een winter lang warm!
We hadden het mekaar beloofd toen we in 1963 de humanioradeuren achter ons dicht trokken:" We komen elk jaar samen!"... Vandaag en 45j jaar verder en zoveel haartjes grijzer, blijven we die belofte nog altijd trouw!!! Van de 24 " beren" van toen zijn we met zo'n 15 die jaarlijks trouw samenkomen op 2e Paasdag!!!! Weliswaar altijd dezelfden maar het is een gezellig samenzijn dat ik niet wil missen. We vormden vroeger al een heel hechte klas en stonden bekend onder de naam " de berenklas". Op een schoolbevolking van zo'n 1200 leerlingen werden we niet zoals de andere klassen benoemd naar het jaar waarin we zaten... Neen, wij waren de enige en echte berenklas! Niemand die toen twijfelde welke klas dat was... Wanneer ik vertel over mijn jaren internaat middelbaar horen jullie daar wel meer over. We kozen 2e Paasdag omdat iedereen dan zeker vrij was en ....als er ooit kindjes waren dan konden onze mannen wel éen dag babysitten.... Inderdaad het is een reünie " for women only"!!!! De eerste drie jaren na ons afstuderen was ik er altijd bij. Daarna heb ik 13 jaar " mijn kat" gestuurd omdat ik mijn half bedde gevolgd was naar het buitenland. In het begin schreef ik een brief (eerder een epistel!!!) die op die dag afgelezen werd. Zo hoorde ik er toch even bij. Maar Zuid Amerika en Afrika liggen niet bij de deur en het was niet altijd eenvoudig om via de post ( email of sms bestond toen nog niet ) op tijd contact te houden. Toen we in 1983 terug in den Belgique waren , was ik weer trouw op post en vandaag was het weer zover. Dit jaar was Roeselare de lokatie. Elk jaar organiseert iemand van de groep die dag. Omdat mijn school in West Vlaanderen lag, is het ook meestal daar dat we samenkomen. We zitten met een 5tal uitzwervers maar de rest bleef honkvast in het Wilde Westen plakken! We beginnen meestal met een drankje zo komen de tatertjes los (( niet dat dit ooit een probleem geweest is voor ons ), daarna een etentje en dan zijn we al volop in actie en daarna wordt er bij een koffie volop verteld over kinderen en kleinkinderen en .... eindigen we steeds met herinneringen op te halen naar aanleiding van éen of ander gebeuren. We zorgen steeds dat we wat afgezonderd zitten want de decibels vliegen de hoogte in na elke anekdote die dan op een lachsalvo onthaald wordt!!!! Soms wou ik dat ik als neutrale gast ergens in een hoekje die dag kon meemaken. Het moet nogal een zicht zijn... 15 " jonge" dames die daar proberen aan het woord te komen en af en toe als bakvissen zitten te gieren!!!! Je wil dat niet missen!! Als Tony me komt ophalen dan gaat hij meestal op het geluid af en zo vindt hij ons altijd!!! De laatste tijd komt er wel telkens een stil moment want er wordt niet alleen vreugde gedeeld. We hebben al klasgenoten verloren of een partner van iemand of er zijn problemen met kinderen, kleinkinderen, familie of de gezondheid. Alles wordt gedeeld! De " stoefboeken" van de oma's horen er natuurlijk ook altijd bij. ( Voor diegenen die zich afvragen wat dat is.... de foto's van de kleinkinderen natuurlijk!!) De rimpeltjes of de kilootjes of de zilverdraadjes spelen die dag geen rol. We zijn die ene dag weer " de berenklas", een hechte, levendige meisjesklas die in de 6 jaar internaat een band smeedde die blijkbaar voor het leven ( en far beyond?) is. Dus lieve mensen, ik werd vandaag weer eventjes die tiener van toen.....We maken nu al plannen om er over 5 jaar (bij leven en welzijn) een groots feest van te maken want dan is het 50j dat we jaarlijks bijeenkomen! Dus "gras vasthouden" zoals we dat in mijn streek zeggen en hopen van erbij te mogen zijn!
Afsluiter: Ook al verschijnen er rimpels op ons voorhoofd, laten ze niet verschijnen op ons hart. De geest mag niet oud worden. (JamesA. Garfield)
Het was hier gisteren een hectische bedoening om met de twee kapoentjes op tijd klaar te geraken want we moesten om 10.30u al in Ruiselede staan voor de begrafenis en daarvoor de tweeling nog droppen!! Maar wonder boven wonder verliep het verkeer probleemloos. Het was precies een autoloze zaterdag en daarboven troffen we telkens groen licht op de secundaire wegen. Allé om het kort te maken we zijn er op tijd geraakt. Deze namiddag gaan ze terug naar huis. Dat betekent een oase van rust hier de komende dagen ... Oma kan aan haar lentekuis beginnen want die heb ik bewust laten liggen omdat die 2 hier zouden logeren... Heeft er iemand zin om te helpen??? Hé niet allemaal samen, wat een enthousiasme!!! Ik heb er helemaal geen zin in en het is precies alsof het minder snel vooruit gaat dan vroeger. Toen deed ik de keuken en nog meer op éen dag en nu... ben ik na de keuken al aan een rustpauze toe.
Maar voor het zover is aan iedereen een Zalige Pasen met veel eieren en lekker eten en drinken en daarna.... die verdomde weegschaal Het weer toont zich toch op zijn Paasbest zodat de kleine gasten toch nog eitjes zullen kunnen rapen in de tuin. Maar het wordt wel onthouden waar de eitjes liggen, spreek uit ervaring!!) Toen we nog in Nigeria woonden kenden ze daar de Paashaas niet. Dus moest mama Paashaas spelen. Ik heb zo 10 tallen eieren uitgeblazen om ze dan op te vullen met gesmolten chocolade....en ik heb ook veel eieren geschilderd . Dat je die opgevulde eieren daarna naar iemands kop kon gooien, hoeft geen uitleg zeker om maar niet te spreken van het feit dat je er niet kon in bijten .. Maar de Paashaas kwam dan toch bij ons en de kinderen vonden dat heerlijk!!. Buiten verstoppen kon niet wegens de hitte dus gebeurde dat binnenin. Ooit heb ik eens weken later nog "zo'n ei" gevonden dat te goed verstopt lag.. vandaar mijn opmerking hierboven. Sindsdien noteer ik waar de eitjes liggen want voor 5 kleintjes eitjes verstoppen is niet simpel. Ik zal het doen als de kleinsten liggen te slapen want anders zijn ze rapper weg dan ik ze kan leggen....((niet te letterlijk nemen hé...) Ooit heb ik eens de Paashaas "betrapt" toen die op het nest zat......Het was op Paaszaterdag en ik kwam thuis van school met mijn rapport. Ik ging dat eerst tonen aan mijn grootouders die naast ons woonden en ging dan via de achterkant naar huis en....daar was de Paashaas bezig met de nestjes van mij en mijn zus te vullen. Ik heb mij nog vlug kunnen terugtrekken en gebaarde daarna van " kromme haas"!! Trouwens ik wist toch al beter maar mijn ouders dachten dat ik nog "onschuldig " was . Een zalige tijd!!!!!! Dus hier gaat de Paashaas straks aan de slag. Voor iedereen nog een tof Paasweekend. Morgen ben ik weg want hebben reünie met de klasgenoten. Meer daarover een andere keer.
Afsluiter: De glimlach is een licht aan het venster van je gezicht, dat toont dat je hart thuis is ( Barbara Johnson)
Straks gaan we afscheid nemen van een dierbare, een definitief afscheid dat altijd weemoedig en stil maakt. We worden de laatste maanden nogal geconfronteerd met het heengaan van vrienden, kennissen of familie. Was het altijd zo of lijkt het nu opeens veel meer voor te komen omdat we zelf een rijtje naar voor geschoven worden? Het maakt een mens wel even stil en weemoedig en je grijpt terug naar herinneringen. Nochtans het leven zou ondraaglijk zijn indien je je alles bleef herinneren. Het is eerder een kwestie van te kiezen wat je je moet herinneren en wat je moet vergeten. Van éen ding ben ik zeker, we nemen wel afscheid maar zolang iemand leeft in je herinnering, is hij of zij niet dood. Vandaar lieve mensen zorg dat ieder uur van je leven mooi is want het minste gebaar is een mooie herinnering voor later.
Afsluiter: De grootste paradox van het leven is dat we zelf het meest bezorgd zijn om wat we gedaan hebben en nog willen doen, terwijl anderen zich later vooral zullen herinneren wie we zijn geweest. ( Mark Eyskens)
Op de kalender staat dat het vandaag " Internationale dag van de slaap " is
en daaronder " Dag van de afschaffing van de rassendiscriminatie
Hé zeg naar waar moet nu je participatie gaan????.
Van het eerste komt hier momenteel toch niets in huis met die twee schatjes ( ) dus zal ik het maar bij het tweede houden zeker? Als kind ben ik altijd al een hevige ijveraar geweest voor de " zwartjes",.. later was ik "smoor" op Sidney Poitier en Denzil Washinghton.... na onze 8 jaren Afrika( Nigeria) heb ik alles eens op een rij gezet!! Maar die afschaffing was een goede zaak! Tot daar het onderwerp van de day. Voor de slapers : " Geniet ervan " en morgen weer actief zijn hé! Voor de aanhangers van de afschaffing van discriminatie: " There is still a long way to go"!!
Afsluiter: Nestwarmte is op deze koude planeet een thuis hebben, waar je op elk moment kunt binnenvallen. ( Toon Vanlaere)
Ik was deze namiddag even weg . Mijn lieve vechtgenoot zou onze 2 kapoentjes wel in het oog houden. Ik had het kunnen weten!!! Toen ik terug kwam was mijn eerste vraag natuurlijk: " Zijn ze braaf geweest?" "Geen probleem, ik heb ze niet gehoord!" Dat was al genoeg om alarm te slaan!!
" Waarmee hebben ze zich bezig gehouden?" "Oh ze waren in de speelkamer".
Dat wilde ik wel even gaan bezien!! Was me dat daar een ravage!!!
De grote knikkerbaan die daar stond voor de oudsten was nu ontdekt door de 2. Er bestaat geen beter team dan een tweeling die hun gang mag gaan!!!! De knikkers lagen overal, je viel er bijna over. Ik heb nog een doos met knikkers van toen ik kind was( zeker zo'n 50 tal). Je weet wel van die schone met kleuren en slakken erin. Die rolden je nu tegemoet als je binnenkwam, ze waren voor alles gebruikt uitgenomen om met de baan te spelen!! Ik heb mij er even bij neergezet en dan de hulp ingeroepen van de twee hier. Maar de lol was er af .???.. Oma heeft al haar overredingskracht mogen gebruiken om ze aan het oprapen te krijgen en opa .... die was nergens te bespeuren!!! . Allé dat houdt ne mens jong zeker??
Met de olympische spelen voor de deur is het misschien goed van snel een paar Chinese woorden te leren voor het geval...
HIER GAAN WE: Chinese Jehova getuige : Ding Dong Chinees dom blondje : Dom Ding Chinese minister verkeer: Om Lei Ding Chinese visser : Pa Ling Chinese drugshandelaar : Do Ping Chinese kont : Wang Snee Wang Chinese scheet : Wang Snee Wang Pang Chinees toiletpapier : Wang Snee Wang Pang Behang Chinese luiers : Wang Snee Wang Pang Vang Chinese schoonmoeder : Tang Chinese schoonvader : Bang Van Tang
Zie je wel een makkie!!!! en.... ik ben hier de laatste dagen flink bezig geweest met Wang Snee Wang Pang Vang ..... Afsluiter: Gelukkig twee vrienden die genoeg van elkaar weten om samen te zwijgen ( anoniem)
Met die twee kapoentjes van ons is ne mens vroeg op de been.We werden wakker gezongen door Maura die natuurlijk nogal snel bijval kreeg van Lina. Het is eens iets anders dan een radiowekker . Ons twee schatjes zijn echte knuffeltjes. Die kleine armpjes rond je nek , dat hoofdje tegen je aan en dan die lach .. een mooier begin van de dag kan je je niet bedenken. Maar is het niet zo dat iedereen soms een knuffel nodig heeft en dat daarna alles weer veel beter gaat? Het wordt een kort blogje. Nog veel pret met de maartse buien.
Het maakt niet uit wie of wat je bent of wat een ander van je denkt. Als je maar leeft vanuit je hart en vreugde deelt maar ook de smart. Dan heb je vrienden die je stijf omarmen je nooit meer laten gaan, maar " hart" verwarmen. Dan kan je echt weer even door daar dient een echte knuffel voor. ( Natoken 19/03/2008)
Dat gevoel gaat door mij heen telkens als ik éen van beide in mijn armen heb.( en sorry maar dat gebeurt regelmatig en iedereen geniet!! ) Nog een warme knuffel voor ieder bezoeker.
Kreeg gisteren een pps door die mij een paar keer deed glimlachen en als jullie dat ook willen doen ( is gezond) lees dan de volgende stupiditeiten
aarom kan je een pizza vlugger bij je thuis krijgen dan een ziekenwagen? - Waarom is er parkeerplaats voor gehandicapten bij een schaatsbaan? - Waarom bestellen mensen een dubbele Cheeseburger, een grote friet en dan een cola light? - Waarom kopen we hotdogworstjes in een doos van 10 en de broodjes in een zak van 8? - Waarom kunnen vrouwen geen mascara aanbrengen met gesloten mond? ( dat moet ik eens testen ) ? - Waarom is het woord " afkorting" zo lang? - Waarom moet je op de startknop drukken om Windows af te sluiten? - Waarom bevat citroensap kunstmatige smaakstoffen en is het produkt voor de afwasmachine gemaakt met echte citroenen? - Waarom bestaat er geen kattenvoeding met muizensmaak? - Waarom zegt men dat de nieuwe hondenvoeding een verbeterde smaak heeft? Wie heeft dat getest? - Waarom steriliseren ze de naalden voor euthanasie? - U kent zeker wel de onverwoestbare zwarte dozen van de vliegtuigen? Waarom maken ze de vliegtuigen niet van dit materiaal? - en als vliegen zo veilig is , waarom noemt men dan de aankomsthal op het vliegveld " terminal"? en verder: Waarom drukken we harder op de toetsen van de afstandsbediening als de batterijen bijna leeg zijn? - Waarom dragen Kamikazepiloten een helm? - Hoe heeft men de borden :" Verboden op het grasveld te lopen" in het midden van het grasveld kunnen zetten? - Waarom vinden analfabeten het leuk om lettertjes in hun soep te hebben? - Toen de mens ontdekte dat de koe melk gaf, waarnaar was hij op dat moment eigenlijk op zoek? - Waarom heeft die oen van een Noah die twee muggen niet doodgemept? - Krijgen de arbeiders bij Lipton ook "koffiepauze"? - Waarom krimpen schapen niet als het regent? - Ik koop een nieuwe boemerang, hoe krijg ik mijn oude kwijt? - Waarom hebben etablissementen die 24 uur op 24u open zijn sloten?
Heb je een paar keer kunnen glimlachen? Dan is mijn dag goed!
Als je zelf ook nog zo'n vragen hebt, hou je niet in!!!
Afsluiter: Elke dag heeft twee handvatten. Je kunt het handvat bezorgdheid vastpakken of het handvat enthousiasme. Zoals je keuze is, zo zal je dag zijn.
Gisteren wat bezig geweest in de tuin en hopen prei ingevroren ( stond nog in de tuin) en daarbij tranen met tuiten geweend,... ik doe dat ook bij ajuin. Vandaag lekker niks doen, enkel een cake bakken om mijn half bedde wat te verwennen want door dit blogje heb ik hem wat verwaarloosd . 't Zit er niet in om veel actiever te zijn vandaag trouwens mijn "lapke" laat mij weer in de steek en heeft weer zijn kuren. Op aanraden van mijn half bedde ben ik naar Word overgeschakeld om mijn tekst te typen want hij denkt dat het daar niet zal gebeuren en verdorie nu staat hij op mijn vingers te kijken en natuurlijk doet hij het niet! Je zou er toch iets van krijgen. Ik verdenk er mijn Lapke van "vrouwelijk te zijn . Zou het proberen de man te charmeren door enkel bij soortgenoten kuren te hebben?
Hoor tijdens het typen dat mijn juke- boxke even niet perfect werkt. De muziek blijft soms hangen. Sorry maar daar kan ik niets aan doen, de link naar internet zal af en toe niet goed zijn zeker( slechte lijn)?
Ik kan het niet meer aanhoren en de inspiratie is er ook niet dus ... boys en girls, see you later ...
Afsluiter: Vond een Jiddisch spreekwoord en ....niet mis! Benader een bok nooit van voren, een paard nooit van achteren en een dwaas van geen enkele kant.
Voilà " taak volbracht" alleen nog afwachten of het nu ok is!!!! Ik heb het natuurlijk over de bril van ma. Oude glazen zitten terug in de bril voor ver, die voor dichtbij is gebleven. Maar of de klachten over zijn???? Pazke vertelde op haar blog dat het verkeer niet te doen is. Hewel, innige deelneming, maar je moet dan eens de E313, ring rond Antwerpen , de E17 , de E40 en dan nog de lokale wegen proberen af te leggen in een normale tijd We zullen volgende week nog tweemaal dat traject mogen doen. Eerst om de tweeling op te halen bij de ouders van de schoondochter en dan op Paaszaterdag om terug die richting uit te gaan (Ruiselede) om naar de begrafenis van een familielid te gaan en juist nu zitten we met die 2 kleinen. Ze zullen weer een dagje bij omi en opi moeten blijven... Allé niemand kiest zijn laatste uur maar dit komt wel heel ongelegen. Maar we slaan er ons wel door. Heb al de nodige telefoontjes gedaan om éen en ander te regelen. Zo blijft ne mens bezig hé.... Heb een juke-boxke aangelegd met tips van tante Lips. Je kan hier nogal bezig zijn op dat blogske. Mijn half bedde heeft al een paar keer " bijna" op zijn kin moeten kloppen. Ik was zodanig bezig dat ik vergat om eten te maken!! Eén keer een maaltijd overslaan zou voor mij geen kwaad kunnen, maar mijn vechtgenoot moet dat niet proberen dus...... Bojako moet wel veel eieren beloofd hebben aan de "Klaren" want ze beloven morgen goed weer. Allé vandaag want 't is weeral laat geworden.
Afsluiter: Gelukkig zijn betekent activiteit- het is een stromend water, geen stilstaande plas.
Ik heb jullie onlangs verteld dat we met ons ma naar de oogarts geweest zijn. Nu had die "PIPO", (sorry maar na zijn reactie heeft hij van mij een nieuwe naam gekregen) nieuwe glazen voorgeschreven voor haar beide brillen. Wij zijn dan ook direct geweest om die te laten maken. Intussen zijn de brillen vervangen. Die voor dichtbij valt mee, maar haar bril voor ver is een ramp!!Blijkbaar ziet ma nu alles scheef (!!!) en krijgt ze koppijn!!! Ik heb haar al gevraagd of ze misschien een glaasje teveel op had, maar die grap had ze niet goed begrepen Ik vermoed dat de nieuwe glazen niet de goede zijn voor haar maar ja die dokter had ook niet veel geduld. Blijkbaar als je oud bent "steekt het niet meer zo nauw " zoals wij dat zeggen en als je ons ma opjaagt dan loopt het gegarandeerd mis en dat had die Pipo gedaan dus... Nogal een geluk dat ik niet toegegeven heb aan ma haar verzoek om een bril met dubbel zicht aan te vragen!!! Omdat ze beide brillen moest vervangen en de dokter aanraadde om die voor ver stilaan door te dragen, dacht ons ma dat 1 bril beter zou zijn en .....goedkoper!!! Van die laatste illusie heb ik haar direct afgeholpen trouwens 1 bril met dubbel zicht ...dat zou nooit lukken!!!! En dat blijkt nu al... Dus gaan we nog snel even op en neer naar het Wilde Westen om dat daar in orde te stellen voor de tweeling hier is want dan wordt het moeilijk om tot bij haar te gaan.Vandaar nog rap een " vitessepil" nemen om er helemaal bovenop te geraken en dan zoeken naar een oplossing... Maar ik vermoed dat de oude glazen er terug in moeten Dat wordt een moeilijke bevalling! Ze zou ook een oorapparaat moeten hebben maar ik vrees dat we hiermee dezelfde toer opgaan. Al die veranderingen zijn niet altijd een verbetering voor zo'n oude mensjes en zeker niet voor zo'n zenuwpees als ons ma. Ik vraag dan altijd aan mijn half bedde:" Ga ik ook zo worden?".... Hij zwijgt dan wijselijk maar denkt misschien .... "Nog erger " Maar kom ik wil duimen om te worden zoals ons ma op haar 88j. "Wij moeten eerst nog zover geraken" , zeg ik steeds... Dus beste mensen met " de wind van achteren " zullen we hopelijk snel bij haar zijn... en aan de wind zal het momenteel niet liggen hoewel ... die is fel verminderd!
Afsluiter: Wie zijn geestdrift behoudt, wordt wellicht ouder van jaren, maar nooit oud. ( Camiel Huysmans)
Ik las gisteren een artikel in de krant over een Siamese tweeling uit Minesota. Ze zijn 18 jaar oud hebben elk een hoofd maar delen éen lichaam.. Ze hebben twee benen, twee armen, twee borsten, éen set geslachtsorganen en éen lever maar elk een eigen maag en samen twee linkernieren. Van hun 4 longen zijn er twee met elkaar vergroeid. Ze hebben twee harten. Daarom zouden ze perfect kunnen gescheiden worden maar dan belanden ze beiden in een rolstoel en zouden ze veel hobby's niet meer kunnen uitoefenen. Hun zenuwstelsel is met elkaar vergroeid, maar ze voelen elk maar éen van beide armen. Toch is coördinatie geen probleem. Zelfs typen en pianospelen lukt snel en zonder problemen.. .Hoe ze het doen daar hebben ze geen antwoord op. Wat wel een probleem vormt, is dat ze totaal verschillend zijn en ze hebben elk een eigen willetje. De ene draagt graag roze, meisjesachtige spullen de andere niet. Omwille van die verschillende smaak moeten ze voortdurend onfderhandelen. Omdat hun kledingslijn zo verschilt, kiezen ze om beurten hun outfit. Als ze uitgaan durven ze zich zelfs elke in hun eigen stijl te kleden. Een speciaal ontworpen topje met een verschillende uitsnit, een broek met twee verschillende pijpen en aan elke voet een andere schoen... zo redden ze het. Die kleren worden speciaal voor hen ontworpen. Op hun 16e leerden ze autorijden. Ze moesten elk hun rijbewijs halen en legden dus twee keer een rijexamen af! Ze rijden samen auto en net als hun andere bezigheden is dat een kwestie van verbluffend teamwerk. Het meisje met het rechtse hoofd bedient de pedalen en de versnellingspook. Het andere meisje is verantwoordelijk voor de lichten en de richtingsaanwijzer. Op school leggen ze beiden examens af en naar de cinema gaan betekent twee tickets. Als een van de twee ziek is, moet de ander noodgedwongen ook in bed blijven. .... Beiden willen ooit kinderen... Als je dat allemaal leest dan pas besef je hoe dankbaar je moet zijn met gezonde kinderen en kleinkinderen. Je vindt het allemaal zo vanzelfsprekend maar is het dat ook? Er hoeft niet veel mis te gaan om serieuze problemen te hebben. Ik vond het een heel ingrijpend verhaal en het stemde mij tot nadenken.Zes gezonde kleinkinderen komen hier met de regelmaat van de klok binnenvallen. Soms wordt het al eens wat teveel maar toch mogen we in beiden handen knijpen omdat ze gezond zijn. Het kan ook anders en dan moet je ook verder met je leven. Wij hebben ook een tweeling tussen onze kleinkinderen. Ik mag er niet aan denken dat hen zoiets zou overkomen zijn. Ze verschillen ook beiden van karakter en hebben nu al een eigen smaak en willetje. Het moet je maar overkomen! Ik zal hen volgende week eens extra knuffelen terwijl ik in mijn achterhoofd dat beeld van die siamese tweeling houd. Twee schatten van kleinkinderen zijn ze , twee keer knuffelen, twee keer genegenheid krijgen, twee aparte wezentjes... Het kan ook anders alleen staan we er niet genoeg bij stil!!.
Afsluiter: Sommige mensen mopperen omdat rozen doornen hebben. Ik echter ben dankbaar omdat doornen rozen hebben!(A. Karr)
Toch maar even de dokter erbij geroepen want die hoest was niet normaal. Wat pilletjes slikken en straks ben ik weer de " jonge" dat andere woord dat jullie verwachtten wil ik niet uitspreken ..... Ik heb er de grote middelen tegenaan gegooid want volgende week komt de tweeling een weekje logeren want mama, papa, grote broer en zus gaan skieën.......We zullen maar denken dat het volgende week " Goede week " is zeker en dat we ons paaseieren moeten verdienen!!!!! Bedankt voor al jullie lieve bezoekjes en steun en.... voor de andere kuchende oma's, "we zien ze toch zo graag hé dus.... nemen we dat erbij!!" Volgens onze huisarts is het heel normaal wat we meemaken want de weerstand die we hadden bij ons eigen kinderen is weg , foetsjie, en nu moeten we die terug opbouwen. Niet alle grootouders begrijpen het dat we zoveel tijd met de kleinkinderen doorbrengen , zei hij maar ja niet alle grootouders zijn zo'n " kloekhennen" als yours truly ( en nog een paar bloggertjes ) Die stomme virussen zijn precies ook met mijn inspiratie gaan lopen , denk ik want het wil nog niet komen..... Morgen misschien meer en beter!!
Dus de afsluiter even bij iemand anders gaan zoeken: De jeugd warmt zich aan de zon van de hoop, de ouderdom aan de kachel van de herinnering. (Fliegende Blätter)
Al jaren heb ik bewezen dat het " sterke geslacht" aan deze kant van de barrière staat en wat gebeurt er nu????? Telkens als éen van de kleinkinderen hier is met een verkoudheid of griep... dan heeft oma het ook!!!! Hoe kan dat nu??? Ik ben nochtans niet van het jaloerse type maar blijkbaar heeft dit en het bezoek aan bepaalde blogs in de voorbije week me toch wat aangestoken ( hé Bojako en Huismusje ) en lap ik heb het ook zitten. Snotteren en hoesten en koppijn, geen stem ( misschien tot opluchting van mijn vechtgenoot !!!!!) allé van alles wat niet goed is......... Zaterdag had ik dan nog mijn metekind ( oudste van mijn broer) op bezoek met de ganse familie ( ze moest nog steeds komen " nieuwjaren"! ) We hadden het al een paar keer moeten verplaatsen en nu kon ik het niet maken om nog eens een andere datum te zoeken. Kwam daar bovenop dat de oudste van de dochter kwam logeren tot zondagavond omdat ze daar wilden behangen en twee kleintjes de boel wat tegenhielden. Dus ....hopelijk heeft de kleine het niet opnieuw overgenomen, hoewel ik vrees dat ik het woensdag van hem gekregen heb!!!!!! Naar het schijnt is het "in" dat grootouders alle kwaaltjes van hun kleinkinderen overnemen. Heb ik bij ons kinderen nooit voorgehad. Soit, vandaag zit ik dus in de " purée"...Nu het weer is toch slecht dus binnen blijven is geen straf!! Het wordt dus een korte blogkrabbel. Tot een volgende keer en breng geen viruskes mee op bezoek.
Het is weer zover, op 8 maart viert traditiegetrouw de vrouwenbeweging vrouwendag. Dit jaar staat 8 maart 2008 in het teken van de toekomst. Hoe de toekomst van vrouwen en meisjes veilig stellen? . Ter gelegenheid van de Internationale Vrouwendag plaatst de VN dit jaar het probleem wereldwijd op de agenda. Over de hele wereld worden activiteiten georganiseerd. Ook België viert mee.
Sinds 1910 heeft de vrouwenbeweging haar eigen dag: 8 maart. Voor het eerst gevierd in 1911: in Duitsland onder impuls van Clara Zetkin, die voor vrouwenrechten en voor stemrecht voor vrouwen streed. Later volgden ook Oostenrijk, Denemarken, Zwitserland en de Verenigde Staten. Sinds 1975, het internationale jaar van de Vrouw, werd deze dag wijd verspreid over de hele wereld gevierd. In 1978 werd 8 maart door de Verenigde Naties officieel erkend als internationale vrouwendag en in sommige landen is dit inmiddels een officiële feestdag (bijvoorbeeld in Italië). De internationale vrouwendag stond en staat voor het gevoel van solidariteit en strijdbaarheid van vrouwen overal ter wereld. Vrouwen over de gehele wereld komen elk jaar samen om deze internationale dag en de vooruitgang in de strijd voor gelijke rechten en vrijheden te vieren, om opnieuw de aandacht te vestigen op de nog bestaande leemtes, de ongelijkheden, de wantoestanden en het onrecht. Vaak wordt er specifiek aandacht besteed aan een welbepaald thema zoals vrouwenrechten, geweld op vrouwen of armoede bij vrouwen.
Vinden jullie dat het nog nodig is om zo'n dag te houden? Ook de mannen mogen hun mening geven!!
Ik ben niet direct een " dolle Mina" maar wil toch een kleine persoonlijk ode aan de vrouw toevoegen! ( mag het ?)
Weet je wat een vrouw al doet? Luister eens, onthoud het goed! Koken, bakken , kuisen , wassen en daarnaast op kindjes passen. Winkel uit en winkel in, Steeds op pad voor haar gezin. Spelen, luisteren ,houden van, in harmonie met kind en man. Als het kan ook nog gaan werken, om 't budget niet te beperken! Als je weent je tranen drogen, ben je droef, maakt je weer opgetogen. Vrouwen zijn sterk kijk maar naar hun werk. Snel en netjes gedaan Waar halen ze de energie vandaan? (Natoken 0/03/2008)
Niets houdt jullie tegen lieve dames om hier nog iets aan te breien!! Ben benieuwd.
Afsluiter: De vrouw vraagt met het hart, de man met de mond.(Eroevin)
Ieder heeft in zijn eigen dialect die typische woorden. Zo'n vergelijk kan soms heel grappig zijn . Mijn buurvrouw (neen niet Pazke) wil dat ik zo stilaan " Antwaarps" spreek maar na 25 jaar hier te wonen, blijf ik toch nog de voorkeur geven aan mijn eigen streekdialect. Niet dat ik geen moeite doe om me aan te passen. Maar in mijn AN haal je dat West Vlaams accentje wel altijd uit en ik ben nog steeds fier op mijn roots!!!! Omdat mijn buurvrouw en ik nogal aardig wat bezig zijn met bloemen in onze tuin, leidt dat soms tot grappige verwarringen als we het over bepaalde bloemen hebben. Terwijl ik spreek over " jodengeld" dat zich zo gemakkelijk overal zaait, duurt het een tijdje voor zij dat linkt aan Judaspenning...... En zeg nu eens zelf wat benadert meer de aard van de bloem, het woord " 12 apostels" of gladiolen???( denk even aan de vorm van de bloem!!) We houden allebei van anjers omwille van de bloem en de geur, maar voor haar zijn dat " genoffels " en voor mij " vuilneuzen"!!! Lupinen hebben we in alle kleuren en als er een nieuwe kleur bijkomt dat wordt het zaad mooi gedeeld maar wat zij dus lupinen noemt, zijn voor ons " koffiebonen"... Nogmaals heel benaderend als je de bloem bekijkt!!!! Stinkertjes heten niet alleen Afrikaantjes maar ook tageten. Ik hou het bij het eerste. En zo kunnen we door gaan. Heel in het begin toen wij hier woonden was winkelen ook niet altijd simpel. Een " kieken zonder kop" is hier een blinde vink dus daar sta je dan maar als je de eerste keer zo'n kieken vraagt . Wij kopen hesp maar waarom hier heps?? Een beuling is bij ons bloedworst terwijl bloedworst hier iets anders is... Wij maken een broodjegekapt en hier een broodje gehakt. Bij ons geeft een vrijer zijn lief een pieper, maar hier geeft een "lief zijn of haar lief "een bees!!! Een bees ( uitgesproken beze) is bij ons een bes en dat is toch wat anders dan een zoen dacht ik!!! Onze lattenstore is hier een blaffetuur en onze blaffeturen blijken hier luikens te zijn!!!! Bij ons thuis gebruikten we in de tuin een "kortewagen" hier is dat een kruiwagen ( dat hebben we nu stilaan overgenomen!!!) Wij dragen kloefen in de tuin , hier klompen. Als het heel hard regent, zeggen wij: " trint mollejongen". of " trint kattejongen" Als wij iemand aanmanen is het met " gow", hier "allé kom...." Als wij wandelen en een mooi huis voorbijkomen ,spreken we van " 't is een schone doeninge"... En als je echt de koopwoede hebt dan zeggen we :" Ie è zoveel goesting als geirnaars (garnaal) poaten" !! En zo kunnen we doorgaan. Tot voor een paar jaar woonde nog een rasechte West Vlaming in de straat en we plaagden de buurvrouw vaak door samen ons dialect te spreken als ze erbij stond. Jammer genoeg is die persoon weg en oefen ik ons taaltje niet zoveel meer. Ik vind het spijtig dat stilaan dat typische streekdialect vervaagt. Het is zo kenmerkend voor een volk en heeft zijn eigen charme.. Bij ons ma wordt er nog volop West Vlaams gesproken, maar ik vrees dat er na haar veel woorden en uitdrukkingen uit onze woordenschat zullen verdwijnen want ons kinderen verstaan het wel maar spreken het niet. Wat hiervan de bedoeling is??? Gewoon even aangeven dat " ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is"
Afsluiter: De rook van het eigen huis is dierbaarder dan het vuur van de buren( Lucianus)
Een vrouw uit Nieuw-Zeeland heeft het noodnummer van de politie gebeld omdat ze hulp nodig had bij een dringend probleem: ze kreeg tijdens het naaien de draad niet in de naald. De vrouw moest nog wat naaiwerk verrichten voordat ze zich in vol ornaat naar een feestje kon begeven, zo bericht de New Zealand Herald maandag. De politie van Rotorua, die de oproep van de dame zondag ontving, zei dat ze niet was ingegaan op de hulpkreet omdat ze voor dergelijke problemen "de nodige ervaring miste" ..( gelezen op internet)
Allé, ik heb een paar layout problemen voor mijn blog misschien even naar de politie bellen????
Iedereen kent ze wel die kleine, harde boekjes om de kinderen dieren , vormen en kleuren aan te leren. Hier liggen er ook zo'n 6 tal. Telkens als de kleinkinderen hier zijn, wordt erin gekeken. Omdat de oudsten die al uit het hoofd kennen, heb ik er een rijmpje bij bedacht om het toch nog boeiend te houden.
Bij elk dier verzon ik een rijmpje, sommige zijn door de gasten zelf aangebracht ... grappige situaties. Soms lukte het, soms niet. Zie tot waar we al gekomen zijn.
Wat een weer, zei de beer. Ik heb kou, zei de pauw. Kom in huis, zei de muis. Hou je mond, zei de hond. Ik ben vuil, zei de uil. Ga in 't bad, zei de kat. 'k Heb geen zin, zei de spin. 'Ga op zwier, zei de mier. Da's niet mis, zei de vis. Neem de trein, zei 't konijn. Ik ben bang, zei de slang. Doe niet dwaas, zei de haas. Op 't gemak, zei de slak. 'k Heb geen tijd, zei de geit Zeg eens wat, zei de rat Ik heb slaap, zei de aap. 'k Ben ook moe, zei de koe. 'k Wil een kus, zei de mus. Wat een kerel, zei de merel. Nog een tip, zei de kip. 't Is gedaan, zei de haan......................... ( Natoken en kleinkinderen)
Na de drukte van gisteren is het hier heel stil vandaag. De jongens hadden mekaar nogal snel gevonden en sleurden er de racebaan bij. Esmée twijfelde wat tussen de jongens en haar nieuwe poppemie. De tweeling was wat overrompeld door dat drukke gedoe maar hebben altijd mekaar en de wereld van onze jongste spruit beperkt zich voorlopig tot de borst van mama en de armen van iedereen die haar opneemt. De groten hadden ook wat bij te praten zodat het hier snel enkele decibels omhoog ging qua geluid. Maar het was genieten temeer omdat ik letterlijk ook nog eens in de bloemen viel .
Even op adem komen, nagenieten, zalig nietsdoen, is het motto van vandaag. Ook in mijn " bovenkamer" heb ik even een rustpauze ingelast. Het ideale moment om bij de bedenkingen van een ander stil te staan. Zet je naast mij neer en laat het over je komen....
De Franse filosoof Descartes zei:" Je pense, donc je suis." ( Ik denk dus ik ben.) Ik kende iemand die het als volgt formuleerde: " J' aime, donc l'existe." ( Ik bemin ,dus ik besta.) En ik zou er graag iets aan toevoegen, zonder enige pretentie:" Ik denk, dus ik ben- Ik dank, dus ik leef." Wanneer ik denk, weet ik dat ik ben. Wanneer ik bemin, weet ik voor wie ik besta. Wanneer ik dank, weet ik door wie ik ontsta. ( J Delmotte)
Voor vandaag moet dit volstaan. Ik ga verder genieten want de luxe van vandaag is de kalmte en de stilte. Het lijkt wel mooie muziek! Een tof begin van de week voor iedereen!
Ik heb nu eens echt zin om iets dwaas te doen en niemand houdt me tegen!! Ben vanmorgen opgestaan in de wetenschap dat er weer een jaartje bij is. Ik zit nu precies 3 jaar op trammetje 6!! Het rammelt wel wat af en toe maar voor de rest bolt het nog goed dus voor dat de kinderen en anderen straks aan de telefoon hangen zeg ik nu eens zelf Congratulations,
Gek? Misschien, maar ik vind toch dat ik eens proficiat mag zeggen tegen mezelf omdat ik het al zolang met mezelf volhoud en er uiteindelijk in geslaagd ben te leven met mezelf zonder complexen of obsessies.
Happyme, want ik ben gezond en heb alle reden om gelukkig te zijn met wat ik heb en de personen rondom mij!
Sadme, want er is weer een jaartje erbij, de haren wat grijzer, de ideale 90-60-90 ben ik al lang kwijt, de knoken worden stijver om maar niet van die stiekeme rimpeltjes te spreken!
Luckyme, want ik mag genieten van de liefde en genegenheid van mijn "half bedde" , mijn kinderen en 6 kleinkinderen en mijn vrienden!
Bad me, ik ga nu vandaag eens doen waar ik zin in heb en trek me vandaag niets aan!
Vinden jullie dit allemaal wat bizar? Het zal zeker aan de leeftijd liggen?
In ieder geval ...I feel good!
Hoe klinkt dat liedje? "Gek zijn is gezond...."
Onlangs zag ik op de scheurkalender de woordspeling:- Eet meer Freud, dan blijf je Jung- ! Hiermee sluit is dit gekke gedoe af.
Aan iedereen een toffe dag, ik maak er in alle geval iets goeds van!! Mijn " vechtgenoot zou zeggen: " Hou ouder hoe zotter!" Moet kunnen
Lieve mensen, zo'n warme intense verjaardag met attenties en wensen alom, ik heb er geen woorden voor. Ik wist niet dat je ook langs deze weg zoveel warmte kon ervaren. Hier begon het al vroeg toen voor 8u mijn Piezepoes met een ontbijtmand aan bed stond, een attentie van de dochter en co. Aan tafel lag een pakje van mijn half bedde en... de telefoontjes van de familie met kindergezangen erbij volgden mekaar op!!! Niets boven een kinderstemmetje vals of niet!! Mijn mailbox was er natuurlijk ook nog en dan nog mijn lieve buurvrouw Paz die me echt heel warm verrast heeft. Nogmaals bedankt Pazke!! Al met al een heel enige verjaardag ,ik word er even stil van en wie mij goed kent weet dat dit niet vaak gebeurt Ok, ik ben dus weer gelanceerd en morgen nog een druk vervolg om de cirkel rond te maken. Heb mij intussen geamuseerd om een weg te zoeken om af en toe eens van muziek te veranderen en het is gelukt met dank aan Myette. Ik wil nog wel veranderingen uitproberen maar stap na stap hé ik moet het hier nog allemaal uitzoeken maar jullie inspireren mij allemaal danig hoor. Als ik sommige blogs bezoek dan is het van" whaw hoe doet die dat"??? Je ziet maar, ieder zijn ding!! Nog een gezellige avond en voor straks slaapwel en morgen weer gezond eruit!!!
Als afsluiter: Toen ik jong was, bewonderde ik mensen met een groot verstand of intelligentie, nu bewonder ik mensen met een warm hart.
Inderdaad lieve mensen uit jullie reacties zie ik dat nog tot de gelukkigen behoor die zo lang hun moeder in hun midden hebben. Ik mag er niet aan denken dat ik haar eens moet afstaan. Er blijven nu al zoveel herinneringen hangen en éen ervan is een anekdote waar de dochter mij aan herinnerde en die wil ik toch even meegeven Het feit lig al enkele jaren achter ons . Het shopping center van Wijnegem was nog niet zo lang geopend en ik had ons ma naar hier gehaald voor een paar dagen om er eens gezellig met ons drietjes ( ma, de docher en ik) te gaan flaneren . We hadden al heel wat afgelopen en voelden stilaan ons voeten niet meer dus besloten we om rustig op een bank een ijsje te eten en wat te bekomen. Toevallig zaten we voor de uitgang van een schoenenwinkel!! Het was er een komen en gaan. Ons ma had af en toe " commentaar" bij de personen die de revue passeerden. We hadden al een paar keer gezegd:" Ma die mensen kunnen je horen"! of " Mémé, een beetje stiller". Is het je ook al opgevallen dat oudere mensen niet kunnen fluisteren? Maar veel haalde dat niet uit ma had uitgerekend op die dag haar kritisch oog mee en dan ziet ze alles Terwijl de docher en ik al een paar keer grijnzend naar mekaar hadden gekeken, kwam het zoveelste commentaar op een jonge gast met lange haren , een jeansbroek met een scheur erin en die er kauwend bijliep!! Kan je je het plaatje zowat voorstellen? Juist als wij beiden weer eens probeerden om te reageren , ziet de dochter dat mémé haar broek openstaat.... Dat was er teveel aan. Zat ma daar met een crème in de hand, de broek open en halfluid commentaar te geven terwijl.... We zijn daar aan het gieren gegaan als 3 zotten. We hadden nogal bekijks.hoor? Wie keek er nu naar wie? Het moet nogal een zicht geweest zijn! Drie generatie op éen bank met een crème in de hand en in het midden een oude oma met de broek open en die hebben de slappe lach.. Maar het kon ons allemaal niet schelen. Hoe meer er gekeken werd hoe erger ons lachen werd. Nu zoveel jaren later kunnen we ons de situatie nog levendig voorstellen en een glimlach hoort er nog steeds bij.... Ons ma is nu te oud om nog uren rond te slenteren anders kwam je ons misschien wel tegen ergens op een bank aan het uitrusten , een crème in de hand ...... Ja zo was en is ons ma en daar trekken we ons nog steeds aan op!!
Als afsluiter iets uit een kindermond: Moeke, Als je mij teder en lief aanraakt, als je mij aankijkt en toelacht, als je soms naar mij wil luisteren en mij laat praten... dan zal ik groot worden, heel groot.
Zijn gisteren naar " het wilde westen" geweest, zo heten ze dat hier in de kennissenkring als we zeggen dat we naar de familie gaan in West Vlaanderen. Het is ons gelukt om deze keer in 1u 45' daar te geraken een hele verbetering als je weet dat we er de vorige keer 2u30' over deden. Het verkeer is hatelijk en het betert maar niet. Maar we hebben het er voor over want mijn ma leeft nog ( is al 88j) en we profiteren ervan zolang het kan om haar te bezoeken. Ze moest op haar jaarlijkse ronde in het ziekenhuis op controle bij hart - en oogarts. Ze doet het verdorie nog goed voor haar leeftijd . Alles gaat wel wat trager en je moet wel eens iets herhalen , so what! Ik heb haar vandaag nog gezegd dat ik wil tekenen om over 25 jaar nog te zijn zoals zij, zo dapper en fier ( ze zit nog elke dag in het doosje !!!) en vergeet het maar dat ze zwarte of donkere kleren draagt!!!!. Ze heeft last van dikke benen door een bepaalde medicatie dus.... geen rokken voor ons ma maar lange broeken, dan zie je het niet.....Zo fier is ze nog! Bij de oogarts was het toch wel even lachen. Haar ene oog werd getest , alles ok , dan haar andere oog, alles ok , dan beide ogen samen.... problemen ze kon de lijn niet lezen.: De dokter begreep het niet goed werd wat ongeduldig en zei dat ze goed moest kijken want dat het dezelfde lijn was als ervoor en dat het dan 2x wel ging. Haar reactie... "ok ik kan het al van buiten "en ... ze zei haar lijntje op!! Ik heb me toch even moeten inhouden om niet te lachen en heb wijselijk niet naar ons ma gekeken want die zou me direct begrepen hebben en dan..... Moest dat piepo maar wat geduldiger zijn!!!! En dan beweert ons ma dat ze zo vergeetachtig wordt. Goed zo mams, laat je niet kennen ....... Van de hartspecialist kreeg ze dan weer complimenten. Zo'n 10 jaar geleden kreeg ze een nieuwe hartklep ( varkensklep); dus haar reactie gisteren.: " Het zal dan wel een goed zwijntje geweest zijn dat ik getroffen heb" Zie, dat bedoel ik nu ,als je dat nog kan op je 88, jezelf zo relativeren... chapeau ma!!!! Voor de rest, niet veel commentaar vandaag, ben even lekker lui voor de grote storm in het weekend. Dan komt heel de bende, kinderen en kleinkinderen langs (met zijn 10en dus )!!!!!! Ik zal nu al de batterijen opladen
Onze goeie vriend George heeft ook een idee hoe je jong blijft. Eens zien of iedereen akkoord gaat.
1) Gooi de onbelangrijke getallen weg en dat zowel qua leeftijd, gewicht als grootte!( bij 1 en 2 kan ik mij aansluiten ) Laat de dokter zich daarover maar zorgen maken tenslotte daar betaal je hem toch voor!
2) Hou enkel opgewekte mensen rondom jou. De mopperaars maken je alleen maar pessimistisch.
3) Blijf bijleren. Leer over computer, vaardigheden, tuinieren, om het even wat. Laat je geest nooit lui worden. Een passieve geest is het werkmilieu van de duivel. En de duivels naam is " Alzheimer"!
4) Geniet van eenvoudige dingen.
5) Lach dikwijls zo hard en luid dat je naar adem moet happen.( aan het lachen zal het hier niet liggen!)
6) Tranen horen bij het leven maar houd vol, treur maar ga dan verder! De enige persoon die jou nooit verlaat ben je zelf. Leef terwijl je leeft!
7) Omring jezelf met alles waar je van houdt of het nu familie is, vrienden, troeteldieren, souveniers, muziek, planten, hobbies om het even wat. Je thuis is je toevluchtoord!
8) Koester je gezondheid. Als die goed is bescherm die dan . Als die wankel is, verbeter die dan en als je het niet zelf kan zoek hulp.
9) Blijf niet te lang hangen bij schuldgevoelens maar ga verder.
10)Zeg bij elke gelegenheid tegen diegenen die je dierbaar zijn dat je van hen houdt. En denk er altijd aan : " Leven wordt niet bepaald door het aantal keren dat je ademhaalt maar wel door die momenten die je de adem ontnemen! "
Ik kreeg vandaag een pps toegestuurd met een Engelse tekst over ouder worden, geschreven door George Carlin. Heb die even vertaald want vond het de moeite:
Besef je wel dat de enige tijd in ons leven dat we willen ouder worden onze kindertijd is? Als je jonger bent dan 10 ben je zo opgewonden om ouder te worden, dat je in stukjes denkt. " Hoe oud ben je ?" "Ik ben 4,5j !" Maar je ben nooit 36,5j!! Neen je bent 4,5j en op weg naar 5j!! Dat is de verklaring!
Dan word je een tiener. Niemand kan je nu nog tegenhouden! Je springt al naar het volgende getal of soms zelfs verder! "Hoe oud ben je?" Ik word 16! Je bent nog maar 13 maar je gaat naar de 16!!
En dan de grootste , belangrijkste dag van je leven! Je wordt 21!! Zelfs het woord alleen al "21" klinkt als muziek in je oren! Je wordt 21 jajaja.
Maar dan volgt de 30. Ooh wat gebeurt er nu? Je klinkt als een zuurpruim. Wat is er mis? Wat is er nu zo veranderd? Je bent 21, gaat naar de 30 stoot door naar de 40. Whaw, begin al maar te remmen want voor je het weet bereik je de 50 en zijn al je dromen weg! Maar wacht! Je geraakt zelfs tot 60, nooit gedacht dat je zover zou geraken!...
Dus samengevat je bent 21, je wordt 30, je stoot door naar 40, je bereikt 50 en uiteindelijk zit je al aan 60!! Je hebt nu zo'n snelheid opgebouwd dat je zonder dat je er erg in hebt naar de 70 vliegt! Daarna is het dag per dag. Zit je al aan 80 dan is iedere dag een complete cirkel! Je hebt lunch, geraakt tot aan het vieruurtje en uiteindelijk tot aan de avond. En nog eindigt het niet.
Als je de 90 bereikt, begin je weer terug te draaien. Je was juist 92, niet meer en niet minder! Dan gebeurt er iets vreemds. Als je over de 100 bent , word je weer als een kind! " Ik ben 100,5j oud ". Je rekent weer met 1/2 jes. Moge iedereen 100 worden!
Deel je die visie ok. Heb je een andere kijk op je leven, laat het dan weten! Nog een prettige dag. Geniet ervan of je nu met halfjes werkt of niet
Voor iedere bezoeker een goeie maandag en een ferme start van weer eens een nieuwe week. Ik zit vandaag inspiratieloos en in tijdnood maar .... mijn probleem met de emoticons is opgelost!! dus nu kan ik volop bekkentrekken . Redpoppy heeft mij gisteren flink geholpen niettegenstaande het een zondag was, chapeau!! Voor diegenen die ook met dit probleem zitten, ga over naar IE als je zou werken met firefox en probleem opgelost . Ik zit hier gelijk een kind dat een snoepje gekregen heeft die gezichtjes op te plakken, sorry maar 'k moet mijn schade inhalen!! Trouwens hebben we vroeger niet geleerd dat : " Indien je niet wordt zoals de minsten der mijnen wij het rijk niet zouden binnengaan??" Straks ga ik turnen, zin om mee te doen??? Maar eerst nog dit:
Afsluiter: Het woord vreugde wordt nog maar spaarzaam gebruikt. "Klinkt zo beladen," zeggen wij dan hoe minder wij het gebruiken hoe beladener het gaat klinken. Toch vind ik het een mooi woord. Vreugde is meer dan vrolijk zijn. Zit wat dieper denk ik. Vreugde is zoiets als "licht" voelen in je denken.....Een soort verheven blijheid. Dicht bij geluk. ( Toon Hermans)
Wat de aanleiding was, weet ik niet maar vanmorgen stond ik op en daar waren ze die alliteraties uit onze kindertijd!! Er moeten er zeker nog veel meer bestaan, dus als jij er ook eentje kent, shoot!!! Die van mij moet je wel vanuit West Vlaamse hoek zien voor bepaalde woorden. Daar gaan we: - Zeven Zwevegemse zotten zwommen zeven zondagen zonder zwembroek zeggende ze zullen zieder zeker zeggen ze zin zieder zeker zot!! - Moeders minste meiske maakte mutskes met t machientje.
- Een schoon geschoren schaap ( dat was om de regionale sk er uit te krijgen) Er waren er nog maar die blijven hangen op mijn harde schijf, er zit daar dus toch stilaan verval op!!
Ben benieuwd wie er nog kent?????
Afsluiter: De herinnering is het enige paradijs waaruit wij niet verdreven worden
Ik kwam vandaag de man tegen van mijn West-Vlaams maatje dat eind vorig jaar stierf. Hij mist haar nog ontzettend en vooral in de koude winterdagen voelt dat gemis nog intenser want hij komt niet zoveel buiten. Toen ik thuis kwam dacht ik hoe goed we het hebben dat we nog mogen samen zijn! Soms vind je dat zo vanzelfsprekend maar is het dat wel? Al te vaak onderschatten we de kracht van een aanraking, een glimlach, een vriendelijk woord, een luisterend oor, een oprecht compliment, een kleine liefdevolle attentie, stuk voor stuk dingen die ons leven een andere koers geven. Misschien is het altijd zo dat liefde pas haar eigen diepte kent op het uur van de scheiding! Ik ga mijn helmboswuivende straks eens goed vastpakken .
Als afsluiter: "Meer dan door je mond zal de liefde spreken door de zachtheid van je handen, de tederheid van je gelaat en de aandacht van je hart" ( Phil Bosmans) slaap wel!
Tot welke kronkelingen een menselijk brein in staat is , weten we niet maar het kan wel tot hilarische toestanden leiden! Gisterenavond was het hier ook van dat! Toen we gingen slapen en ik na het afsluiten en nog wat rommelen in de badkamer mij neervleide naast mijn slaapgenoot, stak ik stiekem mijn koude voeten tegen zijn warme billen!!! Van puur verschot riep mijn half bedde: " Maar vrouwmens toch, zo'n ijsbrokken, ik krijg er helemaal koud van, ga maar een persekitpussen halen"!!. Een wat?..... Een persekitpussen,... beste bloggers, kennen jullie dat? Ik ben daar beginnen gieren, ik dacht dat ik het bestierf. " Wat daar nu zo om te lachen was", vroeg mijn lieverd? Ik wilde het wel zeggen maar kreeg het maar niet uitgelegd.Telkens als ik eraan begon om het woord persekit...uit te spreken bleef de rest steken in een lachbui. Ik ken dat , het is een overblijfsel van mijn puberteit, toen kon ik ook van die buien hebben waar ik niet uitgeraakte. Een persekitpussen!! pure Babylonische verwarring van 't verschot van die koude voeten!!!! Ik ben dan maar opgestaan om dat persekitding te gaan halen, intussen kon ik in de keuken nog wat bijkomen van het gieren. Puberaal? Misschien of .... blame it on the moon ( was het volle maan?)!!!
Vanmorgen heb ik aan tafel eindelijk uitgelegd gekregen wat er zo te lachen viel gisterenavond. Nu kon er een smile af bij mijn half bedde. " Allé, vooruit, je hebt er nog plezier aan", zei hij. Inderdaad!! Ik kan zo weer vertrekken!!!!! Als ik straks de dochter aan de lijn krijg en haar in geuren en kleuren de vertelling doe, dan zijn we weg voor de tweede ronde!! Zij kent haar pa en ma goed en zal zich de situatie goed kunnen voorstellen. We hebben ooit eens ( mijn vechtgenoot en ik) toen ze nog thuis woonde de slappe lach gehad 's avonds laat, tot zij kwam aankloppen en zei: " Zeg ik wil slapen hoor"; waarop we als twee pubers nog meer aan het schateren gingen. Dwaze bedconfidenties? Moet kunnen zeker? Allée nog een dagge tof!!!!!
ps. jullie hebben intussen toch geraden wat dat persekitpussen is hé??
Gisteren met de schoonouders van de dochter het atomium in Brussel gaan bezoeken. We hadden al verschillende meningen gehoord sinds de vernieuwing. Wilden zelf eens gaan zien en een oordeel vormen. Het viel echt mee.!! Iets om trots op te zijn dat het bij ons klein landje hoort!! Heb de tijd van de expo meegemaakt, was toen al indrukwekkend! Het is en blijft een imposant werk dat na 50 jaar symbool staat voor ons land. De negen atoombollen schitterden in de zon. We hadden geluk dat na de middag de smog wat optrok zodat het bouwwerk meer tot zijn glorie kwam. Binnenin stelt het volgens ons niet zo veel voor. Spectaculair zijn de tentoonstellingen niet maar het loont wel eens om van onder naar de bovenste bol te gaan in de lift of met de roltrap of voor de dapperen met de trap!!!! Maar het is vooral 's avonds dat het atomium een oogverblinder is. Een oase van flikkering die intenser wordt naarmate de avond invalt. Het was wel om eventjes "wahw "te zeggen en stil te genieten!
Elke dag als ik de gordijnen openschuif is hij daar
Mijn kleine, trouwe vriend, wie ben je eigenlijk? Ben jij vandaag wie jij gisteren was? Met je zwarte veren en je snavel zo geel als goud, kom nog wat dichter of durf je niet? Je zit vlak voor mijn raam, ik voed je, je eist niet veel. De kruimels van mijn tafel zijn al genoeg! Dan vlieg je weg tussen het regengrijs of het zonlicht, tussen de sneeuw of de vorst. Je hebt je eigen wintervlucht maar elke dag ben je hier terug! Ik wou dat ik mee kon vliegen met jou daar hoog in de lucht waar de wolken je vrijheid zijn! Tot morgen mijn kleine , zwarte vriend Mijn vederlichte merel! ( Natoken 21/02/2008)
Ik was wat aan het opruimen in mijn boekenkast om plaats te maken voor speelgoed voor de kleinkinderen toen ik gedichten van Rabindranath Tagore in handen kreeg. Hij was mijn lievelingsdichter uit lang vervlogen jaren maar hij kan mij nog altijd boeien! Zijn gedicht over "Mijn Kind" vind ik de moeite waard om op mijn blog te zetten. Hopelijk genieten jullie mee met mij!
MIJN KIND
Als ik je gekleurd speelgoed breng, mijn kind, dan begrijp ik waarom er zulk kleurenspel is op wolken, op water, en waarom bloemen veelvervig zijn - als ik gekleurd speelgoed geef aan jou, mijn kind.
Als ik zing om je te laten dansen, dan weet ik waarlijk waarom er muziek is in de bladeren en waarom de golven hun stemmenkoor zenden tot het hart der luisterende aarde - als ik zing om je te laten dansen.
Als ik zoetigheid breng in je gretige handjes, dan weet ik waarom er honing is in de bloemenkelk en waarom de vruchten heimelijk gevuld worden met zoet sap - als ik zoetigheid breng in je gretige handjes.
Als ik je gezichtje kus om je te doen lachen, mijn lieveling dan weet ik stellig wat de vreugde is, die van de hemel stroomt in morgenlicht en wat het genot is dat de zomerkoelte aan mijn lichaam brengt - als ik je gezichtje kus om je te doen glimlachen.
Dit vraagt geen afsluiter, het heeft al zo veel in zich om even bij stil te staan! Nog een toffe dag aan iedereen die mee geniet van Tagore ( de anderen natuurlijk ook!!!)
Waarom zijn kinderen altijd getikketakt om op zolder te spelen? De meesten zullen de inhoud van dat woord wel kennen maar weet iemand waar dat vandaan komt? Dit even terzijde! Soit, het was dus weer zover vorig weekend: Oma mogen we op zolder spelen? Het is daar momenteel niet bepaald de warmste plek dus werd nog al snel wat speelgoed meegegraaid en de warmte terug opgezocht. Deze keer waren de houten en plastieken meccannodozen van papa aan de beurt. De kleinzoon heeft de uitdaging van het bouwen ontdekt en kan zich daar goed mee bezig houden.
Toeval wil dat we op ons uitje naar Frankrijk in een speelgoedwinkel belandden ( waarom komen omas altijd daar terecht)?. Mijn helmboswuivende! ( later meer uitleg) was als kind verslaafd aan meccanos en vond dat een uitstekend cadeau voor de komende verjaardag van de kleinzoon! Ik verdenk hem ervan dat hij er zelf ook wil mee spelen!!! Dus hebben we een doos van 240 stuks gekocht , vijsjes, boutjes, plaatjes en alle tools inbegrepen!! Blijkt nu een goede keuze geweest te zijn want Milan krijgt ook de microbe van het bouwen. Is dat erfelijk ??? Nadat hij de bijsluiters goed bekeken had en een keuze maakte voor zijn ontwerp is de kleinzoon aan het bouwen gegaan. Heel eventjes werd de hulp van opa gevraagd want er ontbrak een cruciaal verbindingsstuk voor het vliegtuig. Mijn handige helmboswuivende heeft het nodige stukje op de draaibank gemaakt en beiden waren gelukkig met het uiteindelijk resultaat. Een plastieken vliegtuig en een houten kraanwagen met alles erop en eraan. Toen we de kinderen s avonds naar huis brachten, moesten de twee pronkstukjes mee om aan papa te tonen want het was toch met zijn speelgoed gemaakt en blijkbaar heeft dat nog een andere waarde voor Milan! Omdat veel speelgoed ofwel in de logeerkamer ligt of op zolder heb ik besloten om hier in de living een reorganisatie te doen van de wandkast en en paar laden en vakken vrij te maken voor speelgoed per leeftijd.. Het is handiger voor de kleinen en zo kan ik ook beter een oogje in t zeil houden want soms maken ze er nogal een boeltje van. Ik ben onlangs eens 4 uren bezig geweest met puzzels te sorteren en in elkaar te steken om ze dan te merken zodat in de toekomst het gemakkelijker is om alles weer in de juiste doos te steken!!!! Voor het speelgoed belandde ik ook op zolder en .. nu begrijp ik weer waarom kinderen daar zo graag blijven hangen. Het is er niet alleen boeiend voor hen maar ook voor ons liggen daar schatten van herinneringen te vereenzamen. Ik bracht dan maar een paar dozen mee naar beneden en zo ben ik op schoolboeken en rapporten en fotos gebotst. Een daarvan is van mijn wederhelft in zijn gouden tijd toen hij met een dikke, krullende, blonde haarbos mijn helmboswuivende werd die mijn hart stal !! Vandaar Hij is dat nog steeds maar nu letterlijk want de paar pluimen die er nog opstaan zijn nu weliswaar wit maar staan nu langs alle kanten te " wuiven", restant van wat ooit zijn glorie was!!! Volgende keer meer over die zolderschatten.
Heb niet veel inspiratie vandaag. Dus moet een gezegde van Cicero volstaan. Ik geef het even mee:
" Net zoals ik in een jonge man een beetje levensrijpheid waardeer, houd ik van een scheutje jeugdige geestdrift bij een bejaarde. Wie jeugdig elan en rijpheid kan mengen, kan lichamelijk oud worden, geestelijk nooit."
Of voor iedereen: Iedereen is af en toe enthousiast. De een dertig minuten lang, de andere dertig dagen- maar alleen diegene die het dertig jaar volhoudt, heeft succes in het leven! Doei, nog een prettige dag in het lentezonnetje.
Vandaag onze twee schatten naar huis gebracht, na een druk maar deugddoend weekend. Toen we vrijdag de kleindochter aan school afhaalden, stond ze al ongeduldig te wachten en vloog ze naar ons toe. Oma was natuurlijk weeral direct verkocht!!!! De kleinzoon kwam pas op zaterdag na de tennisles. De schoondochter is intussen 4 tanden armer en zal het geweten hebben. Gisteren viel de pijn nog mee maar vandaag was die wat intenser!! Maar ze is "een taaie" en redt het wel. Op de weg naar hier vrijdag was de kleindochter in de ban van " Janneke maan", die ons maar bleef volgen.Bij dat heldere weer was de maan heel opvallend. Ze vond het schitterend dat na elke bocht de maan nog steeds volgde. Intussen sloeg haar fantasie op hol want ze zag de maan lachen naar ons en ze had ook de oogjes van de maan gezien. Heerlijk die kinderfantasie! Toen we aankwamen was ze even wat onzeker zou de maan ook binnenkomen? Maar ze vond dat die te ver stond en dus niet binnenkon. Ik stelde haar gerust met de opmerking dat de maan zou blijven staan en zou zorgen dat alles ok was en zou toekijken of ze flink at en sliep enzo!!! Zag ik daar toch wat twijfel in haar oogjes bij die " snode" opmerking?? Ja die oma's hé... Het was de eerste keer dat de kleindochter alleen bleef slapen. Ik vreesde dat het wat problemen zou geven maar ze deed het prima en na het traditionele bedverhaaltje en slaapliedje is ze vlot ingeslapen en toch.... Toen ik gisterenavond ons twee rakkers samen in bed stak ( ze verkiezen nog samen te slapen) was het vertederend om te zien hoe dicht ze tegen elkaar gingen liggen. Je merkte duidelijk dat ze mekaar gemist hadden, dat gaf de kleinzoon zelfs royaal toe. Hopelijk blijft die broer -zusterband bestaan want momenteel zijn ze twee zielen in éen zak. Komt ook een beetje omdat de tweeling ook steeds samen optrekken! Toen we hen dan vanavond terug naar huis voerden, was de maan daar terug!!! De kleinzoon had de oplossing. "Weet je waarom de maan er gans de tijd staat oma" vroeg hij? " Omdat de maan verliefd is op de zon want de zon is een meisje en de maan een jongen ( ah ja Janneke maan!!) , daarom"! Zo simpel is het en wij volwassenen maar zoeken naar een plausibele verklaring!! Ja, die kinderen ze zijn zo alert voor alles. Zo ontdekken ze hun wereld. Alles is nieuw, alles intrigeert hen: een rups die met gekromde rug over een tak kruipt, een egel die met zijn jongskes onder een stapel hout beschutting zoekt, een eekhoorntje dat van de ene boom in de andere springt....en nu die rare tronie van Janneke maan, een mengeling van koddigheid, wijsheid en blijkbaar ook romantiek.... zelfs op zo'n prille leeftijd!! Ja, kinderen willen vooruit!. Nog zoveel dingen zijn nieuw en ze willen alles weten en zo vlug mogelijk een eind maken aan de verwondering die hen bezig houdt. Naar hen kijken en samen bezig zijn, is zo schoon. Ik hoop dat we nooit verleren ons te verwonderen over de blik in de kinderogen en hun eindeloos vragen.
Als afsluiter deze Chinese wijsheid: Denk je aan een jaar leg dan zaden in de grond. Denk je aan tien jaar, plant dan een boom. Denk je aan een eeuw, breng dan een kind groot
Vandaag komen de twee oudste kleinkinderen een weekend logeren. Voor die gelegenheid hebben we de oude knikkerbaan van de zoon van de zolder gehaald. Opa, die erg handig is, zal die wat aanpassen door de banen wat langer te maken en er een paar bij te maken. Er zullen er hier weer 2 content zijn!! Ergens op zolder ligt nog een blikken koekendoos van indertijd, je kent die wel met een afbeelding erop. Maar niet die doos is de echte antikwiteit; maar wel de inhoud!!!! Daar steken nog mijn knikkers in van toen ik naar de lager school ging. Zeker meer dan honderd!! Het zijn nog van die schone " slakken" zoals we die toen noemden en van die " bolketten" dat zijn iets grotere knikkers. Ik herinner me nog dat gans de familie opgetrommeld werd om flessen bleekwater te kopen van een bepaald merk omdat daar dan 2 knikkers instaken!!!! Zo heb ik mijn collectie bijeengespaard. Wij hadden toen wel geen knikkerbanen zoals de jeugd nu. Neen wij maakten die zelf.! In de aarde legden we knikkerbanen aan en maakten we kleine bergjes en op de flanken ervan werd dan rond de berg een knikkerbaan uitgewerkt. Soms maakten we tunnels waardoor de knikkers konden rollen. De baan eindigde meestal in een putje waar dan de knikkers werden opgevangen. We waren altijd een paar uur zoet vooraleer we konden spelen want het aanleggen van zo'n baan was een echte kunst en iedereen wilde de beste baan hebben!!!! Nu rollen de knikker vlot naar beneden op die mooi geschaafde plankjes maar voor onze knikkerbaan was er geduld en kennis nodig want elk hoopje aarde dat iets te groot was , moest aangepast worden. Meestal kwamen we dan zwart thuis maar we hadden fijn buiten gespeeld! Er werd niet altijd een knikkerbaan aangelegd. Soms speelden we een spelletje waar het de bedoeling was om de knikker in een holletje te knikkeren en op je weg zoveel mogelijk knikkers van andere spelers te raken die dan zo jouw eigendom waren. Zo heb ik mijn collectie flink aangevuld want ik kon goed mijn mannetje staan tussen de jongens. Ik heb het vroeger al gezegd dat ik nogal veel met de jongens optrok voor ik een "groot meisje" werd. Want vanaf dan was het taboe. Nog zo'n attribuut van die tijd waren onze bikkels, die wij " snappers" noemden. Het woord zegt het zelf wat we ermee deden! . De bikkels lagen op de grond en éen werd omhoog gegooid. Het was de bedoeling om een bikkel van de grond te " snappen" voor je de opgegooide opving. Sommigen, meestal de jongens, waren daar heel erg in bedreven. Je kon mooie zilverkleurige bikkels kopen maar ze zelf maken was plezanter! In mijn geval was dat zo. Daarvoor moesten we een paar schakels van een fietsketting lospeuteren en dan in benzine wassen om ze te ontvetten en zo had je ook perfect werkende bikkels. Nog zo iets wat we zelf maakten waren de " vliegers" of ook " draken" geheten! Mijn grootvader sneed daarvoor dunne twijgen van de wilgenbomen en plooide die om tot ze de vorm van een vlieger hadden. De twijgen werden met touw bijeengehouden. Dan werd er langs beide kanten van de twijgen papier geplakt. Daar konden we onze fantasie op loslaten. Sommigen tekenden er een gezicht op anderen beplakten het in bonte kleuren, of er werd een draak op getekend. In ieder geval moest de vlieger groot zijn zodat we de tekeningen of plaksels goed konden zien als die hoog vloog! Aan de staart van de vlieger bonden wij een touw en daar werd op regelmatige afstand wat gedroogd gras aangebonden om zo het evenwicht van de vlieger te bekomen. Het duurde een paar keer opstijgen en naar beneden donderen vooraleer de vlieger stabiel was. Aan de vlieger werd dan van de kop naar de staart een touwtje gespannen en daaraan kwam dan uiteindelijk het lange touw om de vlieger hoog in de lucht te krijgen. Het was steeds een kunst opdat de vlieger zou opstijgen! Eenmaal dat het gelukt was, konden we uren genieten.. Langs het touw stuurden we soms boodschappen naar de kop van de vlieger! Hoe??? Eenvoudig, we schreven iets grappigs op een briefje maakten een inscheuring en schoven zo het briefje op het touw . Door de wind werd de boodschap dan langs het touw omhoog geduwd! Het kwam erop aan dat jou boodschap boven geraakte!! Als er teveel wind was en de vlieger te hoog of te ver afdreef, brak het touw. Dan konden we via de velden soms kilometers ver op zoek gaan naar dat ding of ... was hij hopeloos verloren. Onze spelletjes waren heel afwisselend. Zo speelden we ook veel cowboy en indiaantje want we waren in de ban van Winnetou, Arendsoog en Witte Veder de hoofdpersonnages uit de boeken van Karl May en Nowee, boeken die we toen verslonden! De streken van Pietje Bell of De Vier ( ook boeken) inspireerden ons ook bij het spelen!). Er was altijd wel iemand in de buurt met kippen en zo vonden we steeds grote , mooie pluimen die we dan met een band rond het hoofd vast staken. Stokken fungeerden als het vurige paard van de cowboy. 's Zomers, na het rooien van de aardappels, was het de gewoonte om de kleine aardappeltjes die bleven liggen te verzamelen . 's Avonds werd er met het loof van de aardappelen een groot vuur aangelegd en daar gooiden we dan de aardappels in om ze te bakken of te koken , je zegt het maar. Intussen zongen we liedjes rond het vuur of dansten we een indianendans met alle nodige geluiden erbij! Heerlijk was dat! Ons kleinkinderen hebben het geluk dat ze hier bij ons nog enigzins veilig kunnen buitenspelen en er voldoende ruimte en groen is. En toch moeten we ze soms aanmoedigen om buiten te spelen, zo zeer gaan ze op in computerspelletjes of binnen spelen. Ze weten niet wat ze missen want dat moet ik toegeven wij hadden een heerlijk kindertijd en veel geluk dat we volop konden buitenspelen!! Wij hadden toen nog geen last van auto's of motto's ....zalig was dat! . Maar het belooft een zonnig weekend te worden, dus zullen we ervan profiteren om met de gasten wat buiten te zijn! Een prettig weekend aan iedereen! .
Zijn terug van een ontspannen en aangename week in de omgeving van Lac d' Aillette in Frankrijk. Na twee mindere dagen waren de weergoden met ons voor de rest van de tijd! Hoe zongen we dat indertijd? " 't Heeft ons deugd gedaan , 't heeft ons deugd gedaan aan ons hartje aan ons hartje...." Intussen draaien we weer volop mee met de dagelijkse gebeurtenissen. Omdat het weer zo uitzonderlijk goed blijft, profiteerde ik ervan om stilaan in de tuinen te beginnen. Lentekriebelingen zeker?? Nochtans kunnen we nog altijd de winterblues krijgen hoewel.... Volgend weekend komen er twee van de zoon logeren want hun mama moet haar 4 wijsheidstanden laten verwijderen!!!!!! Liever zij dan ik! Ben eens gaan zien wat er allemaal over die tanden wordt verteld. Wijsheidstanden worden ook al eens verstandskiezen geheten omdat ze pas laat komen , net als volgens sommigen het verstand!!! Wat als je geen wijsheidstanden krijgt???? Etymologisch zou de benaming ook kunnen komen van " ver-stand" kies omdat ze gewoon ver achteraan in de mond staan, maar dat is heel onwaarschijnlijk! Dan zouden ze niets te maken hebben met verstand in de zin van wijsheid, slimheid. Wij verkiezen zeker om het bij het laatste te houden dat is ten minste een troost als je weet dat ze pijn kunnen veroorzaken bij het uitkomen en daarna nog door plaatsgebrek problemen met zich meebrengen.!!!! Naar het schijnt verkleinen de kaken van het menselijk ras door de evolutie waardoor er een plaatsgebrek ontstaat voor de wijsheidstanden en ...moeten ze er heel vaak uit! Geraken we dan ook wat van het verstand kwijt?? Ik hoop het niet! Dat staat onze schoondochter nu vrijdag te wachten! Vier in éen keer eruit onder volledige verdoving! Ik duim voor haar en hoop dat ze er zonder complicaties vanaf komt
Als afsluiter: Bij de begeleiding van mensen hebben wij een kopje wijsheid nodig, een vaatje voorzichtigheid en een zee geduld!( Franciscus Van Sales)
Een druk weekend gehad zonder tijd voor mijn blog. De 4 van de zoon waren blijven slapen zodat het hier behoorlijk druk was. Het enige probleem is dat die gasten al om 6u30 naast je bed staan. Als je pas na middernacht gaat slapen, valt dat wat tegen!! Maar hoewel ze druk zijn, genieten we er toch van dat ze hier zijn, want het zijn lieverdjes.Wat niet wil zeggen dat ze geen " streken" uithalen maar ze houden ons jong! Toen ze weg waren, was het toch eventjes bekomen bij het volgen van de fed cup!! Onze speelsters hebben het niet slecht gedaan. Tussendoor was het even zien wat er in Brugge gebeurde want als rasechte West Vlaming suppporter ik natuurlijk voor club Brugge, hoewel Cercle stilaan voor een dilemma zorgt!!! Voor de show heb ik wat op de home trainer meegesport terwijl ik aan het volgen was op TV. Passief ben ik een hevige sportvrouw(!!), actief kan het stukken beter, dus af en toe probeer ik daar wat aan te doen. Het is vooral na zo'n bezoekje van de kleinkinderen dat je beseft dat er wat aan de conditie moet gewerkt worden!. Gaan er morgen voor een 5 tal dagen tussenuit. Het zal hier dus rustig zijn . Misschien goed voor mijn pc die toch van die kuren blijft houden. Al eens naar de fabrikant gebeld, die stellen voor alles eens opnieuw te installeren. 'k Geloof nooit dat het dan opgelost is.! Maar er moet iets gebeuren want heb je het al voorgehad dat je aan het tokkelen bent en je curser naar alle kanten verspringt? Ik heb nooit leren typen dus kan het ook niet blind en kijk dus op mijn klavier ipv naar het scherm, gevolg als ik opkijk moet ik soms op zoek gaan naar mijn tekst omdat die plots ergens tussen staat!! Heel frustrerend!!! Nog een aangename week en tot over een paar dagen. Wij gaan lekker genieten van de natuur!
Het wil maar niet winteren dit jaar maar in onze tijd kenden we wel echte koude wintermaanden! Ze hadden hun eigen charme daarom ga ik even terug in de tijd! Soms kon de sneeuw na een gure nacht hoog opgewaaid erbij liggen wat de verplaatsing met de fiets bemoeilijkte. Dan trokken we op klompjes en warm aangekleed te voet naar school. .Later werden dat rubberen botten. Om onze voetjes warm te houden droegen we dan 2 paar kousen boven elkaar en soms nog extra voetverwarmers. Als we verkouden waren, werd onze borst ingewreven met jodiumtinctuur en daarboven werd dan een bruin papier gestoken dat nog eens ingewreven was met het vet van een speciale kaars. Het kraakte en krispte daar onder onze pulletjes maar het hield de koude wel tegen. Op school was dat wel vervelend want dat papier bleef geen ganse dag zitten en kwam dus soms naar boven, wat best wel genant was. Een lange broek dragen was op die school uit den boze. Het mocht wel maar dan onder de rok!!!! Stel je voor dat de mooie rondingen van je bibs zichtbaar zouden geweest zijn !!! Vandaar dat we meestal van die dikke gebreide kousen droegen die tot boven de knie kwamen. Onze moeders breiden elk jaar een paar stevige wanten om onze handen warm te houden. Die waren dan meestal nat als we op school aankwamen en werden dan rond de kachel gehangen om te drogen! Af en toe hing er wel eens een want of handschoen te dicht met alle gevolgen van dien. Naast die kachel stonden ook onze pantoffeltjes zodat we op zijn minst onze natte voeten konden opwarmen. Of het nu vroor dat het kraakte of sneeuwde dat je er niet door zag, in de klas blijven tijdens de speeltijd ...daar was geen denken aan. Zelfs als het regende, moesten we buiten spelen Dat gebeurde dan onder de remise waar we als haringen in een ton probeerden om toch nog een spelletje op gang te krijgen. De zusters trotseerden ook die koude, dat moet ik toegeven. Ze liepen dan meestal met de handen diep weggestoken in de wijde mouwen van hun nonnenkleed. Onze kap werd ter plaatse gehouden door een dikke gebreide sjaal.
Ja jullie lezen wel degelijk onze kap, want ik herinner me niet dat éen van de zuster ooit in de mijn vorm sprak als ze het over persoonlijke dingen had. Het was onze kap, onze paternoster, onze sjaal Dat was nog eens leven in gemeenschap!!! Een slee zoals ze er nu uitziet, daar konden we alleen maar van dromen. Heel vaak werd een bierbak als slee gebruikt!!! Die bak werd ondersteboven gekeerd en daaraan werd dan een touw vastgemaakt. Af en toe, afhankelijk van de fantasie van de ouders, werd een stuk ijzer vastgemaakt aan de omgekeerde bierbak zodat die veel beter gleed. Niet iedereen kon zon slee meebrengen want het was nogal omslachtig. Het waren dus meestal de kinderen die in de buurt van de school woonden die voor de winterattributen zorgde Het kwam er dan op aan om goed te staan met de eigenares!!! Je kon natuurlijk altijd proberen een ritje te versieren door dat met een snoepje af te kopen. Maar zoveel zakgeld om snoep te kopen, hadden we niet dus lukte dat niet altijd. Zakgeld, het woord alleen al.... Soms kreeg je al eens een frank toegestopt van éen of andere oom of tante. Stel je voor dat waren tien spekken zo van die harde plakkerige snoepjes of vier karamellen of twee grote kauwgombollen!!! De enige keren dat we wat zakgeld kregen, was met de kermis in het dorp Om het wat " breder" te hebben, spaarden wel een gans jaar al wat we kregen om het dan uit te geven op de kermis. Met 25 frank bv kon je toen al heeeel ver komen!. De kermis was altijd op het pleintje in de buurt van de school. We werden goed op het hart gedrukt dat we na de school direct naar huis moesten want op de kermis werd teveel gezondigd!!
Daarom moesten we in de kermisperiode altijd een extra tientje bidden ter vergeving van de kermiszonden!!!! Meestal was het zo dat de klaslokalen in de winter ijskoud waren als we eraan kwamen. Een enkele keer, als het te erg vroor, werd de kachel op voorhand aangestoken zodat de ijzige koude uit de klaslokalen verdreven was. Het was pas in de hogere jaren van de lagere school dat de radiatoren hun intrede deden. Dan gingen we daar meestal tegen staan van zodra we aankwamen om handen en voeten te verwarmen.De geur van zwetende voeten nam je er maar bij!!!
Omdat die dingen in het begin niet altijd optimaal werkten, is het meer dan eens gebeurd dat we met sjaal en handschoenen aan de lessen uitzaten!!! En toch hielden we van die strenge winters, ze hadden hun eigen charme. Zo haalden we elk jaar een reuze biet van het bietenveld en maakten daar een doodskop van. De kop van de biet werd afgesneden en het bietenvlees uit de biet gehaald..Dan maakten we ogen, een neus en mond in de biet. Daarna staken we een brandende kaars in de biet die werd opgehangen aan een touw. Het resultaat was "beangstigend " goed! We waren toen nog niet bang om op een donkere winteravond buiten te lopen. Met de biet gingen we dan achter hagen staan om zo voorbijkomende fietsers te laten schrikken. Eén keer is dat wel slecht afgelopen. We stonden weer eens te wachten op het volgende slachtoffer . Die schrok zodanig dat hij viel. Onze pret was van korte duur. Scheldend stond de man op en kwam op zijn fiets achter ons aan. We zetten het op een lopen naar huis; maar hij bleef ons volgen en . Natuurlijk dat hij ons te pakken had en we kregen een ferme lap rond de oren!!! De pret was uit en we konden thuis niet gaan klagen want dan hadden we het moeten uitleggen en dat deden we liever niet!! Sneeuwmannen maken , was een jaarlijks gebeuren. Op de speelplaats stonden er meerder. Het was de bedoeling om de grootste en schoonste sneeuwman te maken. We hebben wat sneeuwmannen gerold in onze tijd!! Om glijbanen te maken , goten we water op de speelplaats. Een emmer water mocht er gerust vanaf. Na een paar uur was dat goed vastgevroren en hadden we een " zalige glijbaan". Een sneeuwballengevecht hoorde er ook bij maar we mochten de ballen niet te hard maken. Te gevaarlijk werd er gezegd.! Dat gevecht tussen de klassen zorgde steeds voor heerlijk winterpret! Er waren toen geen tv of computers of hoogtechnische spelletjes. We zorgden zelf voor ons vermaak en geloof me , niettegenstaande de barre kou waren we steeds buiten want de winters waren toen enige momenten voor de schoolgaande jeugd . Wij keken elke dag uit naar het belsignaal om dan naar buiten te vliegen in de sneeuw. Heerlijk was dat! Spijtig dat onze kleinkinderen dat moeten missen! .
Indien ik je lasten kon dragen als je uitgeput onder het gewicht van je taak de kracht niet meer hebt om hulp te vragen. Dan droeg ik ze vol tederheid, mijn kind!
Indien ik een antwoord kende op je vragen over liefde, het leven en gelukkig zijn. Dan zou ik honderduit met je praten tot je de rust teruggevonden hebt, mijn kind!
Indien ik je omarmen kon om te verwarmen . genezen kon wat omgaat in je hart. Dan zou ik uren, dagen naast je lopen tot je beseft dat er altijd iemand naast je staat, mijn kind!
Maar ik ben niet groter, niet sterker dan jij. Ik weet niet alles, ken de geheimen van de toekomst niet. Ik weet alleen dat jij en ik voor altijd blijven verbonden . Mijn tijd is mijn geschenk aan jou , mijn kind! (Natoken 1/02/2008)
Afsluiter: U kunt het lichaam van uw kinderen huisvesten maar niet hun ziel, want hun ziel woont in het huis van de toekomst dat u zelfs in uw dromen niet kunt bezoeken! ( Kahlil Gibran)
Ken je dat zo éen van die dagen waarop Murphy je beste vriend is? Opstaan en achteloos met je teen tegen het bed aanlopen? Je slikt een luide verwensing nog juist in omdat je " vechtgenoot" nog lekker ligt te slapen! Je strompelt dan bekketrekkend naar de badkamer om vast te stellen dat die ochtendspiegel je vandaag niet goed gezind is!!!! Maar heeft het wel iets met die spiegel te maken?? Je negeert straal dat beeld dat je aankijkt en begint aan het ochtendritueel. Het eindresultaat stemt je noch blij noch ontevreden. Let is be...... Je probeert je te herpakken. Plots gaat de deurbel en je haast je om open te doen. Wat te ijverig weliswaar want ...... je mist de hoek van de muur en loopt er tegen. Draai gemist!!!! Met een smile die eerder een grijns is, open je de deur om de man van de electriciteit binnen te laten om de meterstand op te nemen. Intussen wrijf je stiekem over je hoofd want de bots was toch harder dan gedacht en kniest je kleine teen ook nog wat tegen want die kreeg niet de volle aandacht na de stoot tegen het bed. De brave man denkt zeker dat je niet zo'n beste dag hebt want veel geluid komt er niet uit. Na het normale ochtendritueel denk je dat je pc wat soelaas zal brengen. Die heeft de laatste tijd wel kuren en je hoopt dat hij je vandaag niet in de steek laat... Je tokkelt je frustraties van de morgen af op het klavier en stilaan keert de rust terug en geraak je weer verzoend met " de dag" tot..... je de entertoets aanslaat en ALLES WEG IS !!!!!!!! Het is geen "stil gebed" dat daarop volgt maar een diepe, harde verwensing aan het adres van dat ding. Je roept er je " vechtgenoot" bij die nu je "lieve echtgenoot" geworden is en misschien alles kan terughalen!!!! "Wat heb je gedaan"? "Niets, gewoon op enter gedrukt en floep alles weg"! "Dat kan niet , je zal wel ergens anders op gedrukt hebben".
Zie je het gebeuren? De wolken van de ochtend drijven terug binnen.
"Neen, gewoon enter gedaan"!!!! "Hoe kan dat , bij mij nog nooit gebeurd"!
Ja zeg, niet moeilijk, hij is dan wel een expert in pc maar zit zelden lange teksten in te tikken, hoogsten eens 20 regeltjes. Soit , je bent alles kwijt want op de blog niet " gesaved"... dus kan je opnieuw beginnen! Goesting weg, inspiratie weg , humeur weg...
Probeert je "schat" te bewijzen dat je wel iets zal gedaan hebben dat niet mocht en tikt een briefje in dat hij toch wilde opstellen. Je zin om toe te zien is weg dus blijf je er niet bij tot... na een tijdje je plots hoort: "Shit, hoe kan dat nu?" Lelijk woord dat de kleinkinderen altijd een berisping oplevert... Vandaag echter voel je een warm gevoel van leedvermaak opborrelen en je humeur stijgt. Je gaat even zien en krijgt te horen dat die pc rare kuren heeft... Heb je diezelfde woorden vandaag al niet eerder gehoord?. Plots is alles minder erg, dat teentje doet minder pijn, die kopstoot vergeet je bijna en je pctje krijgt weer gratie... het heeft zijn kuren ook eens bij een andere getoond. Wat nog volgt aan uitleg: "dat het moeilijk wordt om te achterhalen wat er mis is omdat het geen repeterende fout is........Het gaat links binnen en rechts buiten, Niets nieuws onder de zon!!!!!!! Je blijft er stoïcijns rustig bij want dat wist je al lang... Je hoopt alleen dat Murphy je voor de rest van de dag gerust laat ?
Niets ergs , geen drama , gewoon zo éen van die dagen, klinkt het vertrouwd? Maar intussen blijft die pc kuren hebben!!
Ik voel het , het is vandaag weer zo éen van die poëtische dagen!!! Heeft het iets te maken met het weer? Of gewoon zo éen van die dagen? Ik weet het niet ...maar geef eraan toe!
Nu de schemering van het leven intreedt Achteloos maar vol van zelfsprekendheid. Tederheid nog altijd perspectieven biedt Om toch maar weer gelukkig te zijn. Kijk ik weemoedig naar het heden Ervaar het leven als een broze essentie Naarmate de tijd in stilte verdwijnt.
Betrokkenheid vervaagt in wijsheid Luisteren overtuigt meer dan argumenteren Ouderdom beschermt niet tegen genegenheid Geluk veroudert niet, liefde evenmin! ( Natoken ,26/01/2008)
Een prettige, relaxerende zaterdag voor alle bezoekers van deze blog!
Het doet deugd te zien dat bepaalde bezoekers van mijn blog zich kunnen terugvinden in wat ik heb geschreven. Hopelijk konden velen zich met een glimlach die situaties voorstellen omdat ze wellicht overal dezelfde waren. En toch, het is nog niet zo lang geleden.. 50j , 55j .....??? Maar we houden die jaren gevangen in het net van onze herinneringen en vergeten vooral de mooie dagen niet. Als we die vergeten, komen ze nooit meer terug!
Ergens las ik eens: Oude mensen zijn stil geworden getuigen van een tijd die anders was dan de onze. Ze zijn dragers van ons verleden en herinneren er ons aan dat het "nu" nooit absoluut is. Mag ik er wel een nota aan toevoegen:" Ik voel me nog niet oud" !!!!!
Als afsluiter:
Doordat de maatschappij in deze eeuw zo snel verandert, leven de ouderen en de jongeren weliswaar samen in dezelfde ruimte, maar niet in dezelfde tijd. Ze lopen door dezelfde straten, slapen onder hetzelfde dak, maar denken door de herinneringen die ze hebben in volkomen verschillende dimensies!.
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 ( einde)
Naar het einde van elk schooljaar hielden we een Fancy Fair!
Je kan het zien als de voorloper van de hedendaagse open deurdag! Iedere klas was te bezichtigen en onze jaarwerkjes en schriften lagen uitgespreid om te bewonderen of in te zien. Wij waren ook van de partij met ritmisch turnen . Vermits er geen turnzaal was, werden de lessen turnen altijd buiten gegeven met vooral grondturnen en marcheren. Daar waren we goed in en hadden we met veel legertroepen kunnen concurreren!
We hebben uren gemarcheerd in rechte lijnen en met verzorgde hoeken en zelf in het figuren maken waren we getraind. Dus hoorde dat er met de fancy fair zeker bij. De discipline waarmee we onze ritmisch bewegingen op muziek uitvoerden , konden steeds op grote bijval rekenen bij de ouders. We hadden weken ervoor veel geoefend en waren zelf fier op onze prestatie. Bij de opvoering droegen we een witte bloes en donker blauw plooirokje! Het waren vooral de hoger klassen ( 4/5/ 6/7 en 8) die daaraan deelnamen. Een behoorlijk grote groep en dat maakte indruk, maar het was wel telkens een succesnummer. !!!!! Eerst werden de oefeningen klassikaal aangeleerd om daarna in groep tot een mooi geheel te breien.
Maar jullie willen niet weten hoe dikwijs we alles overdeden voor we erin slaagden om synchroon onze oefeningen te doen
! De fancy fair trok altijd veel volk en de zusters profiteerden ervan om zoveel mogelijk lotjes te verkopen. Daarmee kon je dan een prijs ophalen ergens aan een kraampje op de speelplaats. Er werden ook volksspelen gehouden waar de ouders aan deelnamen tegen een kleine vergoeding.
Zo werd de schoolkas gespekt om de werking van het volgende schooljaar optimaal te verzekeren. Het schoolfeest was de aangename afsluiter van het schooljaar maar de eigenlijke afsluiter was de proclamatie. Dat was het afroepen van de punten die iedereen had behaald met de toetsen en dat in dalende orde!!!! Voor de enen een moment de gloire voor anderen een pijnlijke bedoening. Elke laatste schooldag kwamen al de klassen bijeen in de grote feestzaal.
Dan werden de klassen éen na éen op het podium geroepen en werden de percenten afgeroepen van de eerste tot de laatste.! Als je in de zesde klas zat, werden je zenuwen wel heel erg op de proef gesteld en was het heel moeilijk om zo lang stil te zitten of aandachtig te blijven.
De spanning was altijd te snijden en er werd luidop meegemompeld: de eerste, de tweede de laatste!! Iedereen kreeg een leesboek als beloning.
De eerste van de klas kreeg zelfs twee boeken of meer! De laatste van de klas kreeg ook een boek maar dat was altijd minder mooi of dik. Ik heb altijd graag gelezen en was daarom steeds benieuwd naar mijn boek. Je kon er toen al de toekomstige ondernemers uithalen want er waren altijd enkelingen die op boekenruil uit waren als ze hun eigen boek niet mooi of geschikt vonden. Na de punten kwam dan nog eens een kaart voor goed gedrag en wellevendheid.!! Die kaart leidde dikwijls tot discussies of naijver tussen de klasgenoten want je kreeg dan een eremedaille opgespeld en daarmee pronken was een hele eer! Het schooljaar werd uiteindelijk afgesloten met een Onze Vader en een Weesgegroet en dat was het startsein voor een lange, deugddoende vakantie. We vergeleken natuurlijk nog snel even de punten of troostten hier en daar een zittenblijver of iemand die veel punten had verloren in vergelijking met de vorige keer! Maar iedereen stond al met éen been in de vakantie. Daarna mochten we naar huis, blij en vol verwachting wat ze thuis zouden zeggen of met een klein hartje of . onverschillig als studeren thuis niet zo hoog werd ingeschat! Sommigen spraken nog wel af om mekaar te zien maar overal klonk er.: "tot volgend schooljaar "....en wegwezen !
Zo was onze schooltijd voor zover ik het mij herinner. Klinkt het nu wat wereldvreemd? Als we alles plaatsen in de juiste tijd, dan moeten we toegeven dat onze ouders er toch wel voor gezorgd hebben dat we een goede opleiding en opvoeding hebben meegekregen! De accenten lagen toen wel meer bij overdracht van kennis en het bijbrengen van beleefdheid . De godsdienst was door alles verwerkt. Nu beweren we dat bepaalde volkeren geïndoctrineerd zijn .Maar waren wij dat toen ook niet? Opgroeien in een wereld van religieuzen en pastoors die het in elk dorp nog voor het zeggen hadden, is dat ook niet een erg bepalend leefmilieu? Dat er toen zaken gebeurden die nu niet meer denkbaar zijn daar kunnen we enkel nog om lachen en met een zekere nostalgie terugdenken aan de "tijd van toen"!!! Alles is nu zo anders maar zoveel beter...? Sommige dingen , goddank wel, voor de rest..... Daarvoor zou ik mijn kleinkinderen moeten horen praten over hun schooltijd, maar ik vrees dat het wishful thinking is, zo lang lopen de meesten van ons hier niet rond!!
Wat het middelbaar met zich meebracht , lezen jullie later wel eens. Het was ook een hele belevenis zeker de 6 jaren internaat!
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (13)
Welke rariteiten wij ook meemaakten, sommige zijn totaal uit mijn geheugen gewist terwijl andere erin gebrand staan. Zoals die keer toen ik met een rood kruis op mijn voorhoofd naar huis moest! Wat de aanleiding daarvoor was ,weet ik niet meer. Maar ik had wel gelogen in de klas!!!! Minstens vagevuur!!! Dat was regelrecht solliciteren naar straf!! Dus kreeg ik met rood krijt een groot kruis op mijn voorhoofd getekend. Toen we s middags naar huis gingen eten, op de warme dagen bleven we niet op school, moest dat kruis blijven staan en er ook nog opstaan als ik terug in de klas kwam. Ik heb dus een ganse dag rondgelopen met een rood kruis op mijn voorhoofd en iedereen wist wat dat betekende! Niemand die het toen waagde om het gezag van de non in twijfel te trekken ook mijn ouders niet! Het leek alsof ze een pact hadden afgesloten met de school. Nooit kregen wij gelijk, de zuster had het altijd juist voor!! Het was zelfs zo dat als we strafwerk meekregen naar huis we van ons pa nog evenveel regels bijkregen en die moesten dan door de zuster ondertekend worden. Zo wist die meteen dat er thuis niet gelachen werd met straf. Ooit heb ik eens meer dan vijftig regels extra straf geschreven zonder iets fout te doen! Mijn vriendinnetje moest 25 regels straf schrijven. Om haar te helpen schreef ik er twaalf en zij de rest. Wij waren toen nog zo naïef te denken dat dit nooit zou uitkomen. Toen de zuster ontdekte dat ik had meegeschreven , zei ze: Jij schrijft graag straf zeker? Doe er nog maar eens 25 regels bij!
Die moesten thuis ondertekend worden zoals bij elke gewone straf . Ons pa deed er naar gewoonte ook nog eens 25 regels bij 62 regels straf en ik had niets misdaan!!!! Van toen af aan heb ik nooit meer iemand geholpen bij het strafschrijven ..
En toch, geloof het of niet, ging ik graag naar school! ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (12)
Nog een topmoment in onze lagere schooltijd was de voorbereiding op de Plechtige Communie.
Was de eerste communie een serieuze stap geweest dan was het nu zeker volle ernst. Voor velen uit de klas was dat de periode waarna over je toekomst werd beslist. Ofwel zou je verder studeren ofwel nog het zevende en achtste leerjaar uitzitten om dan uiteindelijk op je 14 jaar te gaan werken. Om je Plechtige Communie te mogen doen was kennis van de catechismus een must!. Ik zat in het zevende leerjaar toen ik werd klaargestoomd voor mijn Plechtige Communie. Hoewel ik al van het eerste leerjaar meeliep met een klas die een jaar ouder was, mocht ik in het zesde jaar mijn Communie niet doen met die groep omdat ik nog maar tien jaar was. Om dezelfde reden mocht ik ook nog niet door naar het middelbaar, vandaar dat ik in het zevende leerjaar belandde. Ik was dus de enige in dat jaar die moest klaargestoomd worden voor de grote dag en de zuster had er een erezaak van gemaakt dat ik, wat de examens van de catechismus betrof, bij de top van de Communikanten zou uitkomen. Inderdaad we hebben daar testen voor afgelegd en zelfs een diploma gekregen!. Elke dag tijdens de speeltijd, enkele weken voor die test, werd ik op het matje geroepen om de catechismusvragen in te oefenen. In die tijd kon ik mijn catechismus volledig uit het hoofd opzeggen zelfs vraag en antwoord na elkaar, wat mij uiteindelijk 100/100 opleverde tot grote trots van mijn titularis. Ikzelf wilde veeleer eindigen voor een jongen die ik toen heel boeiend vond. Wij hadden echter allebei 100/100 en mochten daarom naast elkaar gaan op de bewuste dag. Ik vermoed dat ik dat toen toffer vond dan hijzelf!
Toen ik jaren later op genecologisch onderzoek ging in een plaatselijk ziekenhuis , stond ik verbaasd toen die dokter mij vroeg: Ben jij N .?
Weet je nog dat we samen onze Plechtige Communie deden? Was dit de jongen van toen? Zijn naam was mij helemaal ontgaan!!
Die wist zijn moment wel te kiezen om mij daar nu aan te herinneren!! Maar het ijs was gebroken en we hebben er nog om gelachen ook ..
Die Plechtige Communie duurde twee dagen. De eerste dag was de belangrijkste.
De jongens in hun eerste pak met lange broek en wij in een mooi wit kleed. We leken wel jonge trouwpaartjes!!!!
Voor die gelegenheid kregen we een missaal, een misboek Daar stonden naast de missen ook allerhande gebeden in. De snede was mooi verguld en en bij sommigen stak dat misboek nog eens in een mooi lederen tasje. Die missaal moesten we in de linkerhand houden. Om het nog feestelijker te maken droegen we dat boekje in een mooi wit zakdoekje.. In de rechterhand hielden we onze doopkaars vast!! Voor sommige ouders was het een hele opgave om zon kaars en misboek te betalen. Aan de grootte en dikte van de kaars kon je zien wie er warmpjes bijzat en wie niet! Vanaf de school gingen we dan in twee rijen, jongens naast de meisjes (!!) naar de kerk.
Daar zaten we dan volgens grootte helemaal vooraan.
Achter ons was er plaats voorzien voor onze ouders. Ook zij hadden hun beste kleren aan wat erop wees dat die gebeurtenis toch wel belangrijk was.
Na de mis gingen we naar huis of op familiebezoek om ons te tonen.
Dan kregen we meestal een cent toegestopt en de ouders een borrel!! Wij gaven dan trots ons pakje communieprentjes af en daaruit mochten de schenkers er eentje uitkiezen! In de namiddag moesten we dan nog eens naar de kerk komen voor het lof. De volgende dag waren we weer in de kerk verwacht. De jongens droegen meestal dezelfde kleren. De meisjes waren nu niet meer in het wit . Het zal voor de meesten onder ons dan ook het eerste "ensemble" of iets in die aard geweest zijn dat we aanhadden. We waren toen heel ernstig met de dingen bezig want twee dagen in de belangstelling staan, dat was een heel gebeuren in die tijd. Voor sommigen zal die missaal maar zelden meer boven gekomen zijn. In mijn geval heb ik hem nog veel jaren gebruikt in de 6 jaar internaat die ik daarna liep. Onlangs vond ik dat misboek terug. Het bracht veel vergeten herinneringen boven en stak nog vol prentjes van in die tijd. Nostalgie!! ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (11)
De speelplaats speelde ook een belangrijke rol in ons schoolleven. De schoolreizen waren steeds de topper van het jaar. In die tijd gingen we meestal naar de zee of de dierentuin of naar de Vlaamse Ardennen. Moeder Cisca, een speeltuin ergens aan de kust denk ik, was er ook heel dikwijls bij. Dagen voor de reis werd op de speelplaats geoefend hoe we in de bussen moesten plaats nemen.
Met zon grote schoolpopulatie was dat inderdaad niet eenvoudig! We stonden per graad verdeeld want de jongeren hadden een andere bestemming dan de "groten!!
De grote speelplaats was soms nog te klein om al die grote klassen op te stellen. Je mocht iemand uitkiezen om naast te zitten en dan werden de zetels aangeduid en zo moesten we dan per bus gaan staan!!! Bleek achteraf heel effectief te zijn want op de dag zelf verliep alles vlekkeloos snel!
Op diezelfde speelplaats stonden ook een 4tal grote notenbomen. Kans om noten te rapen, hadden wij bijna niet. Daarom was het s morgens in de notentijd een gedrum voor de schoolpoort om als eerste de speelplaats op te stormen. De zusters zaten dan meestal nog in de kapel of te eten en hadden nog geen kans gezien om noten te rapen Heerlijk was dat als je dan zo je zakken kon vullen. Het was ook op de speelplaats dat we giechelend vertelden over de eerste schuchtere contacten met het andere geslacht. Het was een stille overeenkomst tussen de schoolgangers dat de kant van het klooster voor de kleintjes was en de kant van de scheidingsmuur met de jongensschool voor de groten. Het was opvallend dat er langs die kant altijd meer bewaking was! Er werd al eens op weg naar school stiekem afgesproken met éen of andere jongen om een bal over de muur te schoppen. Dan zou hij die komen ophalen! Meestal stonden we hem dan al vol ongeduld op te wachten. Om wat te doen? Gewoon de gedachte dat er een jongen op "onze" speelplaats was, zorgde voor de nodige opwinding!!
Over die scheidingsmuur hebben we ook veel briefjes gegooid naar de andere kant en vice versa. Het was wel de bedoeling die eerder te onderscheppen dan de bewaakster die ons met haviksogen volgde. Eén enkele keer kwam het briefje toch in " verkeerde handen en dan gingen de poppen aan het dansen!! We werden resoluut naar de andere kant van de speelplaats gestuurd en kregen , éenmaal terug in de klas, een donderpreek te verwerken!! Jongens waren taboe en ermee omgang kon tot grote zonden leiden!! Voorlichting in die tijd was, zoals ik eerder al schreef, ver zoek!
Maar er werd ook uitbundig gespeeld op die speelplaats. Hinkelen, knikkeren, met de bal spelen, hoepelen, met de diabalo spelen of in een kring rondeliedjes zingen. We waren heel inventief. De spelen waren ook periode gebonden.Wat de keuze bepaalde weet ik niet meer In de winter maakten we lange glijbanen, die waren dan een groot succes en het was éen van de weinige keren dat vele klassen mochten samenspelen. Normaal moesten we met onze eigen klasgenootjes spelen!
Soms ronselden we al zingend in een lange sliert speelmaatjes voor éen of ander spel. We zongen dan "wie doet er mee, wie doet er mee? Als we uiteindelijk een grote groep bijeen hadden, was de speeltijd meestal voorbij!! Tegen de muur van het schoolgebouw hing een grote ijzeren bel. Door daar eens flink aan te trekken werd het eindsignaal van de speeltijd gegeven. Het was dezelfde bel die 's middags of 's avonds het einde van de lessen aangaf . Ik meen me te herinneren dat er zelfs éen enkele keer belletrek gedaan werd !! Het was een jongen van de jongensschool die stiekem zijn school verlaten had en bij ons was binnengeglipt!!!. Het is nooit uitgekomen maar wij wisten het wel omdat het de broer van een klasgenootje was!! De commotie die daardoor ontstaan was ...... Dagenlang is men proberen te achterhalen wie "dat" had gedurfd!!! Het kwam niet in de gedachte van de zusters dat het "éen van daarnaast" kon geweest zijn!!! Maar laat me terugkomen op het eindsignaal van de speeltijd. Na het luiden van de bel haastten wij ons dan naar onze respectievelijke rijen. Voor iedere rij stond de klastitularis ons streng aan te kijken. Op het tweede belgeluid moesten wij zwijgen. Er werd pas naar de klassen gegaan als het muisstil was. Het gebeurde meer dan eens dat we langs de trap moesten blijven staan en de andere rangen ons voorbijstaken omdat de éen of andere " "kletsemie" het gewaagd had om te praten. Je moet nu eens proberen om een groep van zon 30 leerlingen in stilte naar hun klas te laten gaan!!!!
Ergens in een hoek van de speelplaats was een remise! Zo noemden we de fietsenstalling met afdak!
Toen werden de schoolkinderen nog niet met de auto opgehaald. Als ik er nu aan terugdenk dan verliep dat fietsengedoe eigenlijk altijd heel behoorlijk. Er was nooit een rush naar de uitgang. We werden per klas afgeroepen om zo naar de straat te fietsen, zusjes mochten wel samen vertrekken. De fietsers moesten altijd wachten tot de voetgangers weg waren. Zo voorkwam men ongelukken,denk ik.
( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (10)
Maar we dweepten niet met iedereen!!. Wat in het vijfde leerjaar gebeurde staat voor altijd in mijn geheugen gegrift! Ik was nogal een babbelmie in de klas en heb tot mijn schade en schande ondervonden dat dit niet werd geduld. Bij het begin van het 5e schooljaar vond Zuster Marie Benigna er niets beter op dan een lange, rode, kartonnen tong te introduceren in de klas!! Dat ding hing daar maar onheilspellend te staren naar ons ergens vooraan naast het bord.
De bedoeling ervan werd mij helaas nogal snel duidelijk.!
Tot nog toe had ik al een paar keer letterlijk met mijn hoofd in mijn lessenaar gezeten omdat ik bij het uithalen van schoolgerief achter de klep gepraat had!!. Gelukkig was ik niet de enige die dit lot onderging!! " Blijf zo maar zitten" , zei de non en terwijl iedereen rustig verder werkte, zaten we ons daar maar belachelijk te maken met het hoofd "in" de lessenaar!! Maar het kon nog erger......in die tijd werd geen uitleg gevraagd.!! Ik had weer eens teveel gepraat, verder was ik meestal een voorbeeldige leerlinge! Toen de speeltijd eraan kwam, kreeg ik die rode, kartonnen tong rond de nek gehangen en moest ik daar tijdens het speelkwartier op de speelplaats mee rondlopen, tot groot jolijt van iedereen
Maar het ergste was dat ik ook nog eens mijn tong moest vasthouden en zo niets kon zeggen!! Misschien is het een troost dat ik niet de enige ben geweest die met dat ding heeft rondgelopen maar toch..... Ik voel mij nu nog steeds vernederd! Of dat mij het babbelen heeft afgeleerd?
Helaas niet!
Maar ik heb nooit meer een rode tong aangebonden gekregen. Van die dag af leerde ik liploos te spreken!!
( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50 (9)
Maar laten we terugkomen naar plezante gebeutenissen : onze schoolfeesten! Dat was jaarlijks een hele gebeurtenis. Wekenlang oefende elke klas en in de laatste week voor het feest werd er elke namiddag repetitie gehouden. Wat mij hier vooral is bijgebleven, is de muzikale uitvoering van het gedicht Het mezennestje van G. Gezelle. Op het toneel was een wulgentronk van blokken gemaakt en daarop stonden wij dan, de 15 meesjes!!
De laatste generale repetitie werd steevast met de gelegenheidskleren gespeeld. In ons geval werden de vleugels aan de schouders vastgespeld. Bij mij was dat wel erg letterlijk gebeurd en toe ik het zei , was de zuster te druk bezig om er aandacht aan te geven. Ik heb dan maar een flink stuk van de namiddag met tranen in de oogjes meesje gespeeld want bij het vliegen deden die vleugels wel heel erg pijn.
In het laatste jaar lagere school was het de gewoonte een langer toneelstuk te spelen.
Wij speelden toen als afsluiter De verjongingskuur van Dokter Djoetiful !!
Ik speelde toen die bewuste dokter! Jammer genoeg bleef maar éen zin van gans het stuk hangen en dat was mijn openingszin: All right, all right wat ik zelfverzekerd als alriecht uitsprak! Mijn oudere zus, die toen al Engels studeerde, probeerde tevergeefs om mij de juiste uitspraak bij te brengen! Maar mijn klastitularis, zuster Marie Angela, sprak het anders uit en die wist het wel beter zeker!!!!! Zuster Marie Angela was éen van de meest geliefde onder de nonnen. Ze was mooi, dat kan ook bij een non, jong , kon prachtig zingen en speelde heel vaak met ons mee op de speelplaats. Wij dweepten allemaal met haar!
Datzelfde jaar dansten wij ook de negerdans!!
Dat zal wel gepast hebben bij de "missiegedachte" die toen ook volop warm gehouden werd. Ik heb veel avonden deur -aan deurverkoop gedaan van "lotjes " ten voordele van de " arme negertjes"!! Zonder van het zilverpapier te spreken dat we spaarden telkens we een reep chocolade aten!. Wat daarmee gedaan werd weet ik niet . Mijn grootouders hadden een kruidenierszaak en ik weet nog dat er op de toonbank een negertje stond dat met zijn hoofdje " dank u " knikte telkens je een cent in zijn buikje gooide. Dat geld mocht ik elk jaar tijdens de missieweek meebrengen naar school. En of ik dan fier was!!!! ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (8)
Die Eerste communie!! Een mijlpaal in ons kinderleven.
We waren zes en begrepen enkel dat we nu een grote stap zouden zetten. We zouden voor het eerst " het lichaam van Christus ontvangen. Dat moet je vandaag eens met die woorden aan de huidige jeugd proberen te verkopen!!. Gegarandeerd volgt er eerst een voorlichtingsvraag!! Bij die communie kwam er heel wat voorbereiding aan te pas. We hebben nogal wat geoefend opdat alles vlot zou verlopen.
Het is toen dat we voor de eerste keer leerden hoe we moesten biechten!
Daarvoor ging onze klastitularis op haar trede de rol spelen van meneer pastoor! Wij werden dan geleerd wat de volgorde van de handelingen was. Daar viel het biechten nog behoorlijk mee. Het was zelfs plezant zo iedereen aan de beurt te zien. Maar de realiteit viel behoorlijk tegen!! Het feit al dat je in zon donker hokje terecht kwam, ontnam je alle moed. Je zat daar geknield te wachten tot het luikje aan jouw kant openging. Door de gaatjes zag je vaag de priester zitten. Je begon met een kruisteken en daarna je geoefend lijntje en je zonden natuurlijk. Al naar gelang kreeg je dan een korte of lange preek die eindigde met je penitentie en moest je de akte van berouw opzeggen.! Het was altijd een opluchting als je al zo ver was.. Dat intussen de pastoor in het latijn bezig was, maakte het allemaal nog mysterieuzer!
Met een : Ga , je zonden zijn je vergeven en een zegen voelde je je stukken lichter. Oef dat was ook weer voor een maand achter de rug!!
Wij waren natuurlijk ook erg bezig met ons "Communiekleed. Ik vind dat ons ouders wel een serieuze inspanning deden om ons er zo devoot mogelijk te laten uitzien!
Het enige moeilijke aan dat hele gebeuren was dat je moest nuchter zijn om " ter communie te gaan!! Dat betekende dat je 12 uur voor het zover was niets meer mocht eten of drinken. Een glaasje water mocht nog maar daar bleef het bij! Als je dus 's morgens naar de mis ging en " ter communie" dan betekende dat , hoe de weersomstandigheden ook waren, je erdoor moest zonder iets te eten.
Kauwen op de Heilige Hostie was uit den boze!!! Het was daarom een hele kunst om dat broodje door te slikken. Het bleef gegarandeer aan je gehemelte plakken en omdat je er met je vingers niet mocht aankomen, dat was een zonde, zaten we dan maar te draaien met onze tong om dat ding los te krijgen terwijl we ons in feite hadden moeten concentreren op het feit dat Jezus nu bij ons was ...
De klapper zal ons ook wel uit de miserie geholpen hebben zeker als we teveel zaten te trekkebekken!!
Maar de klapper was niet het enige didactisch materiaal dat werd gebruikt in de lagere school.
Nog erger dan de klapper was de lange liniaal waarmee de zusters door de klas liepen! De breilessen waren daardoor voor mij een echte nachtmerrie! Omdat we ijzeren breinaalden gebruikten en ons handjes zweetten van de inspanning, roestten die van mij elk jaar.! Sokken breien was een hele opgave zeker met al dat minderen of meerderen. Dat was meestal een regelrechte ramp. Niet alleen kreeg ik na een paar naalden mijn werk noch vooruit noch achteruit, zo hard was het aangespannen, maar tot overmaat van ramp kon ik mijn duim niet laten liggen op de priem!!. Dus kreeg ik gegarandeerd iedere les met die fameuse liniaal op de vingers telkens mijn duim omhoog ging. Ik kan je verzekeren dat er niet gekeken werd op een klop minder of meer! Ik haatte breien en was echt niet de enige in de klas!!!!! ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (7)
Ik zie ons nog staan in het derde leerjaar, braafjes naast onze lessenaars, armen stijf naast het lijf en het gedichtje van Het gelapte voorschootje maar blijven herhalen tot iedereen het beet had. Pas dan werden de gebaren erbij geleerd! Dat trieste, melige verhaal werd ons voorgezegd door de zuster en op zon overtuigde manier dat we er bijna de tranen van in de ogen kregen. Wij probeerden haar emoties te volgen en waren ervan overtuigd dat " wat Fiene deed ", inderdaad een grove fout was!
We hebben het ook in die overtuiging op het schoolfeest voorgedragen.
Misschien ken jij het versje ook ?
Het staat nog steeds ergens opgeslagen op mijn geheugenschijf. Even downloaden.!!
Liesje stond te wenen als een Magdaleen, Op de hoek der speelplaats , droevig gans alleen. Doch de meesteresse had het ras gezien. En ze vroeg aan Liesje: Zijt ge ziek misschien? Liesje kon niet spreken want ze snikte luid. " Liesje", sprak de de juffrouw, Spreek eens t hartje uit! Zuchtend zei het meisje: " Fiene lacht met mij , omdat onze moeder hier een lap op lei. En ze toonde t schortje. t Was zo fijn geflikt, t lapke als gestikt en zo rein gewassen!
Vele tranen vloten wijl het kind nog zei: Moeder naaide t gisteren en ze zegde mij
k kan geen nieuwe kopen altijd toe mijn meid, want ge weet het ook wel dat ge vijven zijt en dat onze vader daar is bij de Heer, en uit moeders ogen vielen tranen neer.
Gans ontroerd in t harte nam de juffrouw Liesje in haar armen lijk een moeder kan. Al de kinderen hadden zich in t rond geschaard ook de stoute Fiene , die stond vervaard! Kinderen sprak de juffrouw, wat zo bout en stout Fiene heeft bedreven is een grove fout. Heeft het kleed een scheure of is t zwart onrein, das een schand voorzeker dan een mag niet zijn. Maar een lap die moeders liefde en zorgen toont, t is een ereteken nooit zoiets gehoor! Fiene had begrepen en ze vroeg pardon, Liesje gaf een handje , t spelen herbegon
Het was meestal zo dat onze gedichtjes een wijze les inhielden Met een vermanende vinger of een " klapper" werd ons dat duidelijk gemaakt.
Die klapper, daar wil ik het ook even over hebben! Dat waren twee plankjes uit mooi vernist hout die met twee scharnieren samengehouden werden en waarmee bevelen klappend benadrukt werden Als je niet aandachtig volgde, werd je met de klapper naast je oren wakker geklapt!. Elke week kwam Mijnheer Pastoor langs en dat was blijkbaar een heel belangrijk moment! Dan moesten we allemaal heel recht naast de bankjes staan en op het teken van de klapper heel beleefd: "Dag Eerwaarde heer Pastoor zeggen.!!!
Die fameuse klapper was er ook toen we onze Eerste Communie deden Eerst moest wij in een rij naar voor in de kerk gaan . De klapper leidde ons naar de juiste plaats. Dan moesten we netjes naast elkaar voor de communiebank staan. Op het eerste klappen knielden we, op de tweede klap gingen we op de bank zitten. Het derde teken was er om het witte kleed dat toen nog over de communiebank lag onder de kin te duwen .. Gelukkig mochten we onze tong uitsteken als de Pastoor bij ons kwam. Stel je voor dat die klapper ons ook nog eens met uitgestoken tong had laten zitten tot het onze beurt was . ( wordt vervolg)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (6)
Ik zei al dat ons geheugen flink geoefend werd op die school, hier nog een voorbeeld. Als de toetsen naderden, werd meestal van de lesuren handwerk gebruik gemaakt on de tafels van vermenigvuldiging nog eens extra te oefenen. Dat ging dan klassikaal op een halfzangerig toontje zo van : 1x1=1, 2x1=2, 3x1=3 ..
Meestal lagen de decibels hoog tot en met de tafel van 5. Daarna haakten velen af en waren er enkel nog de moedigendie volhielden. Aardrijkskunde werd er ook op die manier ingedramd. We kenden de loop van alle Belgische rivieren zonder fouten. Hoe ging het ook weer? De Schelde ontspringt in Frankrijk , komt in België en bespoelt Antoing, Doornik, Oudenaarde, Gent ..enz
Eigen aan mijn school was vooral het jaarlijkse schoolfeest waar elke klas optrad met ofwel een toneeltje, dans, liedje of versje. Al heel vroeg werd ik op de Bühne gezet. Toen bleek dat ik nogal wat kon zingen, werd ik samen met een klasgenootje in het tweede leerjaar klaargestoomd om op het feest een liedje te zingen. Het ging over de tweeling Marietje en Sofietje Eens kijken of het nog lukt!
Marietje en Sofietje, twee zustertjes tegaar
En waar men ziet Marietje is ook Sofietje daar. En waar men ook Sofietje ziet, Marietje is zoverre niet. Gelijk waar men ons samen zag, we schieten in een lach!
Marie hahahahahaa
Sofie hahahaha
Der is op aarde niets gewis dat zo plezierig is.
Des avonds in de keuken daar maken wij veel pret. Maar moeder zegt nu bidden en samen dan naar bed. Doch voor we s avonds slapen gaan dan blijven we wat op t trapje staan. Want bij het einde van de dag we schieten in de lach!
Marie hahahahaaa
Sofie hahaha
Der is op aarde niets gewis wat zo plezierig is.
Het applaus dat volgde na ons optreden en het bis geroep, begrepen we niet zo goed, tot grote hilariteit van de toeschouwers. We bleven maar buigen! Maar het smaakte naar meer! Toen ik in de volgende jaren ook nog mocht optreden met Boerke Naas en met De Wilgen ,was ik er zonder schroom klaar voor!
Maar ook het klassikaal optreden werd gestimuleerd. ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (5)
"Verstervingen ", dat was nog zoiets waarover ik het toch even wil hebben. Het was in het vierde leerjaar bij Zuster Madeleine!!
Gedurende de Vastenperiode werd uiteraard niet gesnoept. Alles werd opgespaard tot Paaszaterdag.
We konden wel altijd snoep, dat we toch op de een of ander manier in handen kregen, kwijt op school. Daar stond een grote doos en iedereen bracht wel eens iets mee om erin te stoppen. Op zekere dag had ik borddienst. Dat was een hele eer want je mocht dan nablijven bij de zuster om het bord schoon te maken en de bordvegers uit te kloppen, attributen waar je normaal niet aankwam. Dat was een privilege van de zuster. Ik kwam juist terug van het uikloppen van de vegers toen ik Zuster Madeleine stiekem in de snoependoos zag graaien en iets in haar mond steken. Wat een grote zonde!!
Ik stond versteld dat zoiets gebeurde en dan nog door een non!! En wij maar vasten! Van toen af aan heb ik nooit nog snoep meegebracht om in de doos te stoppen. Ik bewaarde het liever thuis tot na de vasten. Zou Zuster Madeleine dat ooit gebiecht hebben??? Die Zuster Madeleine was niet alleen een snoepster . In die tijd bestond de mogelijkheid nog niet om op school te eten. Je kon wel je boterhammen of eten meebrengen. Omdat wij ver van school woonden, brachten wij ons eten mee in een gamel. Dat is een eetketeltje waarin alles kan worden opgewarmd. De eetketeltjes werden s middags afgegeven en allen samen op een grote stoof gezet in een geïmproviseerde refter. Terwijl we soep aten, want die kon je wel krijgen op school, warmde ons eten op.
Zuster Madeleine die de " surveillance" deed zoals ze dat toen zo chique zegden, profiteerde ervan om van elk keteltje even te proeven en dat met dezelfde lepel!!!!!!!! En wij maar lijdzaam toezien. Soms vond ze het ene wel lekkerder dan het andere en proefde ze zelfs twee keer . Je moest dat op de dag van vandaag eens proberen!
Genoeg over zuster Madeleine , ze zal ook wel haar goede kanten gehad hebben zeker? ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50 (4)
Voorlichting krijgen in de lagere school was toen nog niet in. Ik kreeg ze wel op een heel speciale manier!. Het was in het zesde leerjaar. Ik was tien en een jaar jonger dan mijn klasgenoten.
Die hadden al langer gezien dat mijn ma zwanger was maar ik had er nog geen erg in. Tot ik er op een dag op gewezen werd.
Ik kon het niet geloven en ging verontwaardigd naar huis. Mijn ma was aan het werken, ze was kapster, dus trok ik naar mijn grootmoeder. Die had juist haar maandelijks kaartrondje met vrienden. Dat weerhield me er niet van om de grote vraag in de ring te gooien: " Is het waar dat er een kindje in mamas buik zit? Jongens, een donderslag bij heldere hemel!
Mijn grootmoeder keek me heel kwaad aan en zei: Ga dat maar direct biechten aan "meneer de pastoor", zoiets durven zeggen! En daar ging mijn voorlichting! Met hangende pootjes en rode kaakjes ging ik naar buiten. Ergens was ik toch nog aan het twijfelen want ik bleef nog even luisteren aan de deur. Ze zeggen altijd dat je niets goeds hoort als je luistervinkt. In mijn geval was het een goede zaak want ik hoorde mijn grootmoeder zeggen: Waarmee ze de dag van vandaag al zo jong afkomen!
Wat er verder nog gezegd werd, weet ik niet meer. Wat ik wel weet is dat ik niet " ter biechte ging.
Nu vraag ik me wel af wat "meneer de pastoor" indertijd op mijn bekentenis zou gezegd hebben.!! Ik vermoed dat het een manier was om de verantwoordelijkheid van " het voorlichten van zich af te schuiven? Ons ma is er ook nooit op teruggekomen ook niet toen ze een paar maanden later beviel van mijn jongste zus!! Toen ik dan op mijn twaalfde voor het eerst menstrueerde, werd opnieuw de kans op voorlichten verspeeld. In mijn ontreddering, na wat ik zag, ging ik weer eens naar mijn grootmoeder omdat ons ma bezig was. Ik kreeg een stoffen maandverband in de handen geduwd en een elastieken band om rond de lenden te dragen. Daaraan hingen twee knopen en daar moest ik mijn verband aan vastmaken. De enige verklaring was: " Nu ben je een groot meisje en is het gedaan om met de jongens te spelen. Lap, waaraan had ik die straf verdiend, want tot nog toe trok ik graag en veel op met de buurjongens.
Hiermee wil ik maar zeggen dat seks en alles wat er bij hoort bij ons " taboe was. Van mijn vriendinnetjes werd ik ook niet veel wijzer. Iedereen had wel een uitleg. Van de enen kwamen de kindjes uit de kolen . Wat ik maar raar vond want elk jaar werden alle kolen van het veld gehaald. Er zou dan toch een periode zonder kindjes moeten zijn!!! Anderen zeiden dat schepen met een bepaalde vlag kindjes meebrachten. Ik weet niet meer precies welke vlag bij welke sekse hoorde!! Enkelingen deden heel geheimzinnig en vertelden ons het grote geheim. De kindjes komen uit de buik van de mama!! Ik bespaar jullie onze fantasieën hoe dat kind daarin kwam..Ik verklap alleen dat " kussen " er toen wel éen van was!!
Wanneer ik dan eindelijk de juiste versie hoorde?? Ergens in een biologieles in het middelbaar. Tot zolang konden we enkel aan onze nieuwsgierigheid voldoen in de lessen geschiedenis en dan bij de Grieken en de Romeinen. De beelden van de goden lieten niets aan de verbeelding over en het tempo waarmee we de bladen van ons boek moesten omgedraaid als we zover kwamen, sprak boekdelen.
We hebben wat afgegiecheld en geloerd bij die mooie figuren, met dank aan de Grieken en Romeinen!
( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50 (3)
Maar we hebben op die school ook veel geleerd en er vooral een goed getraind geheugen aan over gehouden. Om dat geheugen te oefenen waren er veel mogelijkheden dat blijkt uit het volgende Versjes opzeggen ,waren we al gewoon van in het eerste leerjaar. Dat, samen met het dagelijks morgen- en avondgebed, was een goede oefening voor ons geheugen. Ik weet niet hoeveel keer we in die jaren lagere school de aktes van geloof, hoop en liefde afgerateld hebben noch hoe vaak we de vijf - en tien geboden en de litanieën afdreunden!!. Het was het ritueel waarmee we elke schooldag begonnen en afsloten. Tijdens de uren " handwerk mochten we vaak zingen. Geen smartlappen weliswaar, het woord schlagers kenden we toen nog niet, dat was taboe, dus waren het meestal religeuze liedjes met als topper Te Lourdes op de bergen!! Om het wat spannend te houden zongen we vaak meerstemmig of in canon.
Hoeveel keer de "Moeder van God in dat dorpje in die grot is verschenen ben ik vergeten, maar zeker dagelijks!!! De populaire liedjes waren de kampeerliedjes. Die vonden we tof!
Als we heel goed gewerkt hadden, mochten we ons repertoire daarmee aanvullen.
In de vastenperiode echter was daar geen sprake van. Dan werd de rozenkrans gebeden of de litanie van alle heiligen er een paar keer doorgedraaid.
In het ander geval naaiden en breiden we in volledige stilte. Dat heette toen " een versterving doen. Zo kon je vergiffenis voor je zonden afkopen om minder lang te " branden" in het vagevuur. Dat was nog altijd beter dan de hel!! De hel dat was ook zon rode draad door onze schoolopvoeding!!
Hel en zonde waren onherroepelijk met elkaar verbonden!! We kregen het bij manier van spreken met de pap ingelepeld! Ja dat zondegedoe was een geval apart!
We werden met alle banbliksems van de wereld rond de oren geslagen bij elk kinderlijk vergrijp.
Zo waren liegen en achterklap erg. Achterklap , het woord alleen al!!!!!! Vloeken was ten duivels om nog maar niet van ongemanierd te spreken!!
Maar " vuile manieren" dat was pas een doodzonde!!! En dat begrip was heel ruim! Wij moeten ons daar heel vaak aan bezondigd hebben want het stond aan de top van alle preken en sermoenen!!
Kijken naar iemand die haar broekje afstak, dat kostte je beslist een paar uur hoekstraf zonder van het biechten te spreken!! Maar kijken naar wat er in dat broekje zat jongens dat veroorzaakte bijna een aardverschuiving
Dus om na dit aardse toch nog van wat " rijstpap te genieten , gingen we steeds op veilig spelen bij het biechten. Je kon dan maar best het getal en paar keer optrekken bij het opbiechten van je zonden, kwestie van zeker niet te weinig geteld te hebben.. Die maandelijkse " schoolbiecht, dat was een regelrechte martelgang.
Je zat daar maar te denken aan wat je allemaal mispeuterd had in de voorbije maand. Intussen schoof je langzaam stoel na stoel dichter bij dat gordijntje waarachter elke zondaar verdween om er dan met rode wangetjes uit te komen. Niet alleen het biechten was een calvarie maar je wist ook dat er heel goed gekeken werd naar wie het langst in de biechtstoel zat. Die moet wel was heel stout geweest zijn! Zag je dan als penitentie het paternoster lange tijd door de vingertjes glijden, dan werden er blikken van verstandhouding uitgewisseld . De arme schuldige durfde haast niet op te zien hoewel die zich eigenlijk opgelucht had moeten voelen want biechten was toch vergiffenis vragen en krijgen ..
( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren ' 50 (2)
De lagere school 50-'57
Het was een grote katholieke meisjesschool ergens in een West-Vlaams dorp. Onze leraressen waren zusters, een jong en erg dynamisch team. Onze klaslokalen waren zeer groot. Dat was nodig want ze zaten meestal stampvol! Wij zaten per twee aan houten lessenaars. In het midden van de bank was een inktpot en vooraan een gleuf om een pen en potlood in te leggen Er waren minstens 4 rijen of meer naast elkaar en zeker 7 of 8 banken achter elkaar. Er was amper plaats om je boekentas naast je bank te zetten. Als je dan naar voor moest komen , was het een hele kunst om dat zonder struikelen te doen. Was dat toch het geval, dan stelde je je aan omdat je de klasorde probeerde te verstoren!!!! Sommigen hadden er een handje van weg om stiekem de boekentas een duwtje te geven als iemand naar voor werd geroepen! Onze banken hadden een klep die omhoog kon, een ideale gelegenheid om daarachter met je buurmeisje te kletsen. Soms liep dat echter verkeerd af, verder meer daarover. Omdat we op de bankjes zo dicht naast elkaar zaten, was de kans op spieken heel groot. Daar vonden we wel een oplossing voor. Zo werden bij toetsen heel vaak grote stevige kaften in het midden van de lessenaar gezet. Daarachter zaten we dan te sukkelen om dat ding recht te houden!! Heel sociaal was dit wel niet maar ieder zorgde toen voor zichzelf . Als je op spieken werd betrapt dan moest je de toets afgeven ( al dan niet af) en kreeg je in het beste geval de punten die je al geschoord had. Een enkele keer was dat zelfs een dikke nul als het te vaak gebeurde. Vandaar onze eigenzinnige manier van toetsen afwerken!!
Vooraan in de klas hing een groot bord dat uit 3 delen bestond. Een groot vast bord dat tegen de muur hing met aan de zijkanten een openklapbaar bord eraan vastgemaakt.
Dat groot bord was geen overdreven luxe. Meestal stond het s morgens al volgeschreven. We hebben nogal wat gepend in de lagere school want de tijd van stencils of kopieën had zijn intrede nog niet gedaan. Voor het bord, over de ganse lengte van de muur, was een brede, houten trede. Daarop stond dan de lessenaar van de klastitularis die zo ex cathedra haar leerstof doceerde!
Vanaf het eerste leerjaar, mochten we af en toe met een echte pen schrijven. Dat was een hele kunst en vergde dan ook veel oefening.
Schrijven zonder te spatten of vlekken te maken heeft ons veel uren van zweet en tranen gekost. De kunst was om niet te hard op de pen te duwen zoniet stond die binnen de kortste keer open of gebogen en je kreeg niet zomaar een nieuwe pen. Het was altijd een heel belangrijk moment toen een nieuwe pen voor het eerst werd gebruikt. Je moest er eerst even aan likken vooraleer je ermee mocht schrijven! Tot op heden weet ik nog steeds niet waarom, maar dat was heel belangrijk dus likten we dan ook met veel overgave. Dat na elke schrijfoefening onze vingers onder de inkt zaten daar werd toen niet over gezeurd. Schrijven met zon pen was niet gemakkelijk om maar te zwijgen van het uurtje schoonschriftdat je ermee moest volmaken! Dat was helemaal geen sinecure! Voor de lessen schoonschrift kregen we schriftjes met dubbele lijnen. De bedoeling was om tussen die lijnen mooie lettertjes te vormen. Een hele opgave! Zo hebben we vellen vol as en bs . geschreven want toen waren het nog geen woorden maar de letters van het alfabet die het eerst werden aangeleerd. Wat dat schoonschrift betreft, bij mij heeft het niet veel geholpen want ik schrijf nog steeds niet schoon!!
Een lijn onder je werkje trekken was ook een hele kunst. De punten voor orde en netheid die ik hierdoor verloren heb, zijn niet te tellen! Ik deed mijn uiterste best om een goed huiswerk af te geven maar meestal liep het op het einde fout.
Een werk eindigde altijd met een lijn eronder..In mijn geval liep de inkt regelmatig onder de regel en liet dan een grote blauwe streep na.
Heel dikwijls heb ik geprobeerd om die inkt weg te gommen met als gevolg een groot gat in mijn blad! Omdat mijn pa meestal ons huiswerk nakeek, eindigde die slordigheid met het blad eruit en herbeginnen. Zoiets gaf je toch niet af!!!! Dat ik daardoor elk jaar problemen kreeg op school omdat mijn schriftje sneller vol was dan bij de anderen dat kon mijn pa niet schelen.
Daarom probeerde ik dan maar om de vlekken met bleekwater te verwijdere! Alsof hij dat niet zou zien! Een ramp was het! Een gele vlek was dan het resultaat en ook daarmee kon mijn pa zich niet verzoenen. Moraal van het verhaal: ik heb zeer dikwijls dubbel huiswerk gemaakt en er heel dunne schriftjes aan over gehouden!! Vlekken konden natuurlijk altijd vermeden worden! Daarom kregen we voor elk schriftje een vloeipapier! Het was zelfs zo dat je punten voor netheid verloor als je vloeipapier niet in je schrift zat!! Dat moesten we onder ons hand leggen tijdens het schrijven. Zo voorkwam je een bezweet blad met uitvloeiing tot gevolg! De vloeipaieren van school waren steeds grote roze vellen. Toen werd er echter ook ingespeeld op de behoeften, want verschillende firmas gaven mooie, dikkere vloeipapieren uit met aan de enen kant een advertentie van de zaak. Deze werden soms een collectors item! Maar niet alleen de vlekken waren de boosdoener. We rekenden gegarandeerd elk jaar af met het nodige aantal ezelsoren zowel in schriftjes als in boeken!!
Ezelsoren! Wie verzint er nu dat woord? Ik heb nooit goed begrepen wat de omgekrulde hoeken van ons schriftjes met de oren van een ezel gemeen hadden!!!
Als ik er nu even bij stil sta, vermoed ik dat het veeleer met de gedachte achter het woord ezel te maken had, dan met het dier zelf!!!. ( wordt vervolgd)
Het leven van de schoolgaande jeugd in de jaren '50 ( 1)
Wanneer ik vertelde over onze schooltijd, dan keken ons kinderen me soms ongelovig aan en kreeg ik de vraag:Waarom reageerden jullie niet? Maar in onze tijd reageerden we niet, het was zo! En toch is het nog niet zo lang geleden ..Klinkt het vertrouwd?
In de kleuterschool ergens tussen de jaren 48-50 Wat mij vooral is bijgebleven uit die periode is de geur van de lijmpotten waar we heel vaak mee bezig waren en de prikmatjes. Tekeningen werden meestal na het inkleuren uitgeprikt en dan op een blad geplakt.Wij kregen toen elk een potje dikke, witte, lijm die in de winter zelfs moeilijk uit te smeren was. Dat kleuren, prikken en lijmen hield ons gegarandeerd een ganse namiddag bezig! We hebben ook meterslange slingers geplakt die dan in de klas werden opgehangen of die we mee naar huis kregen mooi rond onze hals gehangen!!! Is hier misschien de inspiratie voor de kerstversiering ontstaan? Ik weet ook nog dat weven heel intensief was en wellicht heel goed voor onze motoriek want we hebben nogal wat geweven als kleuter! Je kreeg dan een lange platte naald in je kleine handjes gestopt en in het grote oog werd een gekleurd papieren bandje gestoken. De bedoeling was om de naald volgens het patroon, dat meestal in het groot aan het het bord hing, door het matje te steken en zo prachtige, papieren composities te weven. Dat was éen van mijn lievelingsbezigheden want je kon daar mooie kleuren combineren en het resultaat was meestal geslaagd! Als een rode draad door die kleutertijd en lager schooltijd liep het gebruik van een lei en griffel! Stiften, bigs of andere attributen kenden wij nog niet. Bij het begin van het schooljaar kreeg iedereen een paar lange griffels met een mooi papiertje rond en een leien bord. Om de lei proper te maken gebruikten we een nat sponsje dat in een doosje vooraan op ons bankje stond. Het was pas in de lagere school dat we een potlood en kleurpotloden mochten gebruiken en natuurlijk ook een pen. Zo'n echte authentieke pen op een stokje, maar verder meer daarover. In het midden van elke klas stond een stoof waarrond we in de winter onze natte kleren en klompjes konden laten drogen. Omdat we ver van school woonden en ik nog niet zo ver mocht fietsen,werd de weg te voet afgelegd. In de winter droegen we mooie klompen die elke avond met zwarte schoenpoets weer in de kleur werden gezet. Dat was de beste manier om in de winter door de sneeuw te stappen want laarzen hadden we niet. Ik weet zelfs niet of ze al op de markt waren, ik zag ze toen zeker nooit! In de zomer diende de stoof meestal als dumpplaats voor papiertjes allerhande!! Omdat ik maar 2 jaar kleuterschool liep, weet ik er ook niet zoveel over te vertellen. ( wordt vervolgd)
Milan , de oudste van onze zoon is 5j sinds september; een lief kereltje dat goed zijn mannetje staat tussen zijn 3 zussen. Dan volgt Esmée, onze poppemie, een " echt vrouwtje" dat goed weet wat ze wil. We zijn natuurlijk ook heel blij met " onze tweeling" zoals ze steeds genoemd worden. Ze zijn 2 jaar geworden in november Lina is ons zonnetje.Als ze lacht dan straalt heel haar gezichtje. Ze is zowel fysiek als qua karakter totaal verschillend van haar zus. Maura! Dat is onze rakker, een kind met een heel opgewekt karakter maar ook een heel eigen willetje!! Ze is de clown van de bende. Natuurlijk zijn er ook nog de twee van onze dochter. Thanis, 3j sinds november is een echt schorpioentje met een uitgesproken eigen mening maar anderzijds heel lief voor zijn zusje
En uiteindelijk is er onze kleine Kitiara, 6 weken oud , een heel brave baby tot nog toe en .. ze verovert met haar eerste lachje al ieders hart
Dat zijn dan onze 6 kleinkinderen waar oma en opa zo vol van zijn!!
Je hebt kinderen en ziet ze dolgraag. Ze lieten je dromen toen ze klein waren; geven je nog steeds zoveel vreugde, liefde soms ook verdriet maar dat vergeef je zo snel! Ze worden wie je hoopt dat ze worden of ze slaan een totaal andere weg in...Maar het blijven vooral je kinderen, een deel van je zijn dat je nooit meer kan missen en dat je nodig hebt om volledig te functioneren. En dan komen de kleinkinderen! Je kan ze nooit liever zien dan je eigen kinderen, althans dat denk je! Dat eerste kleinkind,...... een onbeschrijflijk gevoel! Je blijft maar kijken. Niemand heeft zo'n schoon en lief kleinkind...... Je beleeft alles zoveel intenser, want nu heb je tijd, ervaring en nog steeds zoveel liefde over... Dan komt het tweede kleinkind ... het derde... tot uiteindelijk in ons geval het zesde! Toch ben je niet bang dat je geen plaats en liefde genoeg hebt in je hart! Elk kleinkind vult je met zoveel gevoelens, dankbaarheid.....Elk schrijft zijn eigen "ik" in je leven van zodra je het in je armen houdt! Vanaf nu kijk je zelfs op een andere manier naar je eigen kinderen want ze hebben je het mooiste geschenk gegeven dat iemand je geven kan! En je houdt nog meer van hen. Nooit gedacht dat dit mogelijk was! En dan komt die eerste bewuste nieuwjaarsbrief van je kleinkind! Bij de ene schuchter en haperend, bij de andere stoer en met luide trotse stem en je ziet er je eigen kind weer staan zoveel jaren geleden en het maakt je weemoedig! Maar je bent zo trots op die grote prestatie van je kleinkind en koestert die eerste nieuwjaarsbrieven.En je hoopt bij het begin van een nieuw jaar nog lang te mogen meedraaien op die carrousel van genegenheid en kinderlijke spontaniteit.
Een, twee, drie,vier, een jaartje vol plezier... Ik geef je een dikke zoen, je kapoen....
Zo eindigde de nieuwjaarsbrief van onze twee oudste kleinkinderen...en we zijn weer gestart!
Zelf hebben we rustig met onze vrienden het oude voor het nieuwe verwisseld! Reeds 25 jaar vieren we samen oudejaarsavond! Uitspattingen zijn er niet meer bij, dat laten de jaartjes niet meer toe!! Maar we hebben toch genoten! We werden wel een paar keer in de late avond "gestoord" door een groepje jonge gasten die met de sigaret in de mond en met veel gelach en decibels " nieuwjaarke zoete" kwamen zingen.. maar we namen het er ook lachend bij! Toen om middernacht de knallen langs alle kanten te horen waren, zijn we wel even naar buiten gaan zien. Het was prachtig en gaf veel sfeer maar ergens dachten we er toch bij dat daar in een paar minuten heeeel veel euro's in de lucht vlogen!!!!!!! Gisteren dan naar mams gaan " nieuwjaren"! We waren niet de enigen van de familie, het was er gezellig druk maar voor ma toch stilaan teveel van het goede. Ze wordt dit jaar 88j en heeft het beste wel gehad. Ze is mager, heel broos en teder geworden en voelt zich elke dag achteruit gaan. Ik vrees dat het wel eens ons laatste nieuwjaar kan worden met haar erbij ofwel fysisch of mentaal. Dat maakt een mens al weemoedig vanaf de eerst dag. Maar daarnaast liep er ook zoveel jong leven rond dat je toch blij bent met het nieuwe jaar! Straks komt " de tweeling" logeren tot vrijdagavond en zal het weer behoorlijk "hectisch" zijn , maar ze zijn zo'n schatjes dat je dat er graag bij neemt. Ze hebben de kracht van de taal ontdekt en zeggen nu haast alles na. Het is ongelooflijk hoe snel zo'n peutertje op korte tijd bijleert. Een van de twee articuleert daarbij heeeeel correct, schattig gewoon!!! Ik wens alle bezoekers dan ook een gezond en gelukkig 2008 en veel blogplezier!
)
:
zie hier de boosdoener!!!
) 
) wij moeten eerst de milieu-expert langssturen en als die het goedkeurt dat de tank kan blijven zitten dan komen we nog dezelfde week".
) of gewoonweg haar vrouwelijke aanleg.... in ieder geval de priester moest af en toe een rustpauze inlassen of wat luider praten .
Maar mijn ventje gaf niet toe dus met zwemvest aan probeerde ik het ook. Ik had goed gekeken hoe T het deed en naar de instructies geluisterd!! A piece of cake!!!! ..En inderdaad het lukte behoorlijk goed en in gehurkte stand gleed ik zeker zo'n 100m ver over het water maar... zodra ik moest rechtkomen, verloor ik mijn evenwicht en liep het fout!!! Ik ben wel minstens 10 keer in het water gedonderd. De instructeur was buiten adem, ik was buiten adem en de bootsjongen zag het niet meer zitten. T maakte daarom maar mijn tijd rond en ik hield het voor bekeken. Dat was dus " geen spek voor mijnen bek"!!!
) want de originele brouwerijen in het gelijknamige stadje Tequila liggen niet ver van Guadalajara .( later meer hierover)
){kind=icon}
: Maar ja dat geldt voor iedereen zeker dus zullen we maar niet " zagen"!!!)
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}