" Vriendschap is een aan je hart vastgeketend geschenk" Anon
Ergens gelezen en ik draag het op aan alle lieve blogvrienden
Vrienden zijn onmisbaar in het leven. Dat is een zekerheid. Vriendschap betekent meer dan alleen maar geven 't Is een wisselwerking zonder onderscheid.
Mensen komen , mensen gaan. Maar vriendschap blijft toch eeuwig bestaan? Dit is een vraag die me wakker houdt, door mijn hoofd spookt en me bezig houdt.
Mensen veranderen. Enkel vrienden zien wie je echt bent. Zij zijn specialer dan al die anderen. Vrienden aanvaarden je om wie je bent. Voor hen hoef je niet te veranderen.
Vrienden hebben het beste met je voor. Ze slaan je er in moeilijke momenten altijd weer door. Kritiek van vrienden komt hard aan. Maar je neemt het makkelijker van hen aan.
Wat anderen denken doet je niks. Maar vrienden die raken je soms fiks. Raad geven doen ze bewust. Vrienden sturen je de juiste weg op, maar wees gerust, door hen zie je mogelijkheden om open te bloeien. Zij willen niets liever dan je zien groeien.
Vrienden zijn uiterst zeldzaam, heel uniek. Van vrienden verdraag je veel, zelfs de zwaarste kritiek. Fouten maakt iedereen, daar is geen tegenspreken aan. Maar die zijn onder vrienden snel vergeven. Tussen echte vrienden komt niets te staan, Echte vrienden maak je voor het leven.
Besluit: lieve mensen "Mensen komen en mensen gaan, maar echte vriendschap blijft bestaan. Een zekerheid die mij niet langer wakker houdt maar vreugde schenkt en die ik onthoud!!"
dat je zo'n dag hebt wat je nergens zin in hebt en alles je teveel moeite lijkt te kosten? Na een slechte nacht waarin het slapen maar niet kwam, vrees ik dat het vandaag zo een dag wordt. Ik krijg het weer eens niet stil in mijn hoofd omdat ik met teveel dingen in eens bezig ben. Het bezoekje aan ma gisteren zal er ook wel voor een groot stuk tussen zitten. Het is gewoon niet te doen, waarom blijft dat hart van haar maar dapper verder tikken??? De pastorale verantwoordelijke kwam ook langs ( nog eens op vraag van ma) en ik heb 1u1/2 met die gast gepraat... Slotsom van het gesprek... die mensen horen wel maar luisteren niet en komen dan af met de dooddoener: " we hebben in het begin een communicatieprobleem " gehad. Dat hebben we nog steeds volgens mij en dat heb ik hem duidelijk gezegd maar uiteindelijk lost het voor ma niets op. Ik hou er best over op want dat beeld van ma met alles wat er nu gebeurt, geraak ik nooit meer kwijt!! Waarschijnlijk wordt het gewoon een slechte dag en kijk ik er morgen al weer helemaal anders tegenaan. Kunnen leven van dag tot dag, dat moet zalig zijn. Maar het zal de aard van het beestje zijn zeker dat ik graag wil weten waar ik morgen zal staan en dan heb ik het veel te laat door dat ik door daar te veel mee bezig te zijn vaak mijn dag vergooi. Ik zet beter gewoon het raam van mijn gedachten open voor alle rommel die ik kan missen als kiespijn. . Ik weet het, ik maak het moeilijker dan het is en iedereen heeft wel eens gewoon een slechte dag. No panic ik geraak er wel weer uit. Ik ga mij eens goed afreageren bij het opruimen hier en dan voel ik mij binnen de kortste keren beter. ( hoop ik toch!!) In ieder geval door hier wat stoom af te laten, wordt het al wat rustiger in mijn kopke!!
Hoorde eergisteren op TV dat Sophie Dewaele 20 cm van haar bruine lokken zou laten knippen om die aan het "Geef Om Haar-fonds" te schenken. Hiermee wil ze vrouwen met kanker helpen bij het voor hen meest ingrijpende aspect van hun ziekte: het verliezen van hun haar. Sopfie wil als ambassadrice van het project optreden Het fonds "Geef Om Haar" wil vrouwen met kanker die het financieel minder goed hebben, ondersteunen. Pruiken zijn duur en deze ziekte brengt vrouwen vaak in een moeilijk financieel parket. Dankzij dit fonds kunnen ze zich toch mooie lokken aanschaffen" zegt dokter Pia Cox van de Stichting tegen. Een mooie glanzende coupe geeft een vrouw zelfvertrouwen en in die situatie kan iedereen dat best gebruiken!. Jammer dat ik geen 20cm kan van mijn haren kan missen want dan zou er niet veel meer op staan (!) anders had ik graag meegedaan!
Je kan er ook over lezen op de blog van Mieke
Gisteren op de blog van Ludovikus geweest en wat ik daar las vertoont een kleine gelijkenis met wat ik maandag meemaakte. Het was zo halfweg de turnles toen ik opeens opmerkte dat de parel uit mijn verlovingsring weg was. Uitgevallen dus maar waar??? Dat kleinood heb ik nu al 39 j en ik wil het toch nog langer dragen. Ik hou eraan die ring te koesteren omdat mijn ventje indertijd zijn eerste zuur verdiende centjes eraan uitgaf!!! Dus op weg naar huis begon mijn brein te werken. Wat heb ik vandaag gedaan en waar kan die parel eruit gevallen zijn? T's wijze raad is altijd:" Je draagt die ring best niet elke dag want je bent altijd bezig"... ik had dus weer eens niet geluisterd!!!! Ik had nog voor ik naar de les vertrok soepgroenten gekuist voor een heerlijk bord groentensoep vandaar dat mijn eerste speurtocht in de groentenbak was onder het aanrecht. Gelukkig lag daar nog niet teveel in.. maar ook geen parel!! Ik was nog niet buiten geweest voor ik vertrok , dus moest die parel binnen liggen. De garage en de auto werden aan een grondig onderzoek onderworpen... maar geen parel. Ik vreesde al dat ik voor mijn Kerst een nieuwe parel zou mogen vragen maar zo snel geef ik het niet op. Mijn grootmoeder had altijd een rotsvast vertrouwen in de heilige Antonius, patroonheilige van de verloren voorwerpen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook al vaak zijn hulp ingeroepen heb als ik iets niet vind.. Of het helpt?? Ja lachen jullie maar, maar heel vaak kwam het " verloren" ding dan toch boven water. Of het nu precies aan Toontje ligt of aan het feit dat ik door aan hem te denken ook " logischer " begin na te denken, dat laat ik in het midden.... Dus werd Toontje ook weer ingeschakeld.. ..intussen bleef ik maar zoeken. Ik was ook in de diepvries bezig geweest om groenen uit te halen, hij zou toch daar niet liggen?.. Dat zou zoeken worden naar een speld in een hooiberg want de koffer zit bomvol!! Opeens schoot me te binnen dat ik ook nog ons bed had opgemaakt en .. misschien was mijn ring blijven haken bij het vaststeken van het hoeslaken??? Even gaan zien kon geen kwaad dacht ik zo en ..... wat zag mijn lodderig oog daar onder ons bed ....... inderdaad mijn steentje.... Zo fier als een pauw kwam ik er terug mee in de living en ... bewees nog maar eens aan mijn " sceptische wederhelft" dat Toontje niet voor niets ingeschakeld werd.... Het is nu enkel nog een kwestie van die parel terug stevig in de ring te zetten en Toontje met een " big smile " te bedanken...
Bij de Katholieken werd en wordt de Heilige Antonius erbij gehaald als men iets kwijt is.
Mijn aanroepen zal een restant zijn van een ver verleden zeker??
Voor Ludovikus zal, in het geval dat de kalkoenen er mee weg zijn, niet veel hulp van Toontje moeten verwacht worden. T stelde hier voor dat Ludovikus de komende dagen best kalkoen kon eten om zo de ring terug te recupereren !! Of invriezen voor de kerst kan natuurlijk ook .... Dit zijn opties he Ludovikus tenzij ...je natuurlijk de komenden dagen nog een verrassing voor ons in spé hebt , wat we van jou altijd kunnen verwachten!!!! Dus mensen gaan zien en bijlezen bij Ludovikus ....
Hoewel het " de dag van het bos was," zullen er niet zoveel mensen van genoten hebben met dit weertje. Wij hadden, gelukkig zaterdag onze wandeling gemaakt..
Als je door de tuin loopt, kan je er niet meer om heen... De zomer, voor zover we er éen gehad hebben, is nu echt voorbij... Het wordt weer herfst. Het grasveld droogt zelfs op een zonnige dag niet meer helemaal op en tot s' middags zie je beparelde spinnenwebben hangen. Die herfst die voor de deur staat, geeft mij eigenlijk een dubbel gevoel. Langs de ene kant spijt dat er nu zeker geen zomer meer komt, langs de andere kant het vooruitzicht naar de herfst met een natuur die haar beste kleurenpalet bovenhaalt, de nevel boven de velden en bomen, de avonden die kouder en killer worden en dan die eerste geur van de houtkachel. Die brandt hier al elke avond in afwachting dat de verwarming het overneemt. We hadden zoals ik al zei zaterdag een stevige wandeling gemaakt om nog wat energie op te doen voor de nakende winter.We hebben genoten van de mooie goudgele en rode kleuren die hier en daar al aanwezig zijn, van de variaties van paddenstoelen, van de zon die af en toe door de takken verstrooid op ons wandelpad werd geworpen, van de kilte die niet echt koud is... van alles wat dit jaargetijde te bieden heeft.Ja de herfst is zeker mijn ding!! Ik neem jullie even mee om ook te genieten
Gisterenavond Katie Melua op TV gezien met haar topsong " If you were a sailboat "... een van mijn favorieten en dan maar verder dromen van toen we nog zo jong waren. Niet dat het heden ook geen charme heeft !!!
Ik lijk wel een bloem, eerst heel lang groeien, daarna maar kort bloeien maar altijd verliefd op een vlinder. Overdag dromen van korte nachten. Ik lijk wel een bloem, met een vlinder steeds in mijn gedachten hoe lang kunnen bloemen naar een vlinder smachten?
Ik ben gisteren op " zwier " geweest met een groepje toffe mensen en het heeft " deugd gedaan aan mijn hartje , aan mijn hartje.."
Als bladeren in de herfst verkleuren, hoe komt het dan dat ze niet allemaal dezelfde kleur krijgen, terwijl ze oorspronkelijk toch allemaal groen zijn? Waarom worden de bladeren van de ene boom rood en die van een andere geel of oranje of bruin? Deze vraag werd beantwoord door:
drs. Marc Reynders
doctorandus
Universiteit Gent.
De groene kleur van bladeren is afkomstig van Chlorophyl, de stof in de bladeren die verantwoordelijk is voor de fotosynthese. Doordat het zowel blauw als rood licht absorbeert en het groene licht reflecteert zorgt het voor de groene kleur van de bladeren. Bladgroen is echter geen stabiele stof en moet voortdurend opnieuw aangemaakt worden door de plant. In de herfst ontstaat een kurklaagje tussen het blad en de stengel van de boom dat ervoor zorgt dat er geen stoffen meer in en uit het blad kunnen. Het Chlorophyl wordt nu niet meer vernieuwd waardoor de groene kleur verdwijnt (dit begint meestal aan de rand van het blad) zodat andere pigmenten die in het blad aanwezig zijn zichtbaar worden. Bomen die in de herfst mooie gele bladeren krijgen zoals de berk bevatten veel carotenen, dit zijn stoffen die het chlorophyl helpen door licht te absorberen uit het blauwe en blauw-groene gebied. Bladeren die carotenen bevatten hebben dan ook meestal een frisser groen, als het chlorophyl verdwijnt blijft enkel het gele caroteen over.
Vele herfstbladeren bevatten echter ook anthocyanen. In de herfst kunnen suikers die aangemaakt worden in het blad niet meer afgevoerd worden (kurklaagje) waardoor ze in het blad opstapelen. Eens een bepaalde drempel is bereikt gaan deze suikers onder invloed van licht binden op bepaalde eiwitgroepen tot anthocyanen die een felle rode tot paarse of zelfs blauwe kleur hebben afhankelijk van de zuurtegraad in het blad. Een lage zuurtegraad zorgt voor rode kleuren, een hogere zuurtegraad voor eerder paarse.
De felste herfstkleuren ontstaan bij heldere en droge dagen (zorgt voor de afbraak van chlorophyl en de vorming van anthocyanen) in combinatie met koude nachten (zorgt voor het kurklaagje) als dit weer optreedt noemen we dat een Indian summer. In bepaalde delen van de Verenigde staten treedt dit bijna elk jaar op. Ik kijk weer al uit naar onze Indian summer want persoonlijk vind ik de herst prachtig!!
Ik heb jullie al verteld dat mijn ventje zendamateur is en via die weg veel contacten heeft over de hele wereld. Eén ervan is met een Belgische priester/pater in Bolivia. Om even te situeren, Bolivia is qua oppervlakte het vijfde land van Zuid-Amerika en meet 1.098.581 km2. Het is daarmee ongeveer net zo groot als Spanje en Frankrijk samen en ongeveer 26x zo groot als Nederland. Bolivia ligt in het centrum van het Andesgebergte dat van noord naar zuid over het Zuid-Amerikaanse continent loop Onze connectie heet pater Jan en woont momenteel in Sucre. Sucre is de wettelijke hoofdstad van Bolivia, en hoofdstad van het departement Chuquisaca. Hoewel Sucre officieel de hoofdstad is, is de regering in La Paz gevestigd. De enige overheidsinstantie van belang in Sucre is het hooggerechtshof. De stad heeft een inwoneraantal van 190.000. Ze ligt op 2900 m boven zeeniveau en heeft een gematigd klimaat.Tot hier de info Om de twee jaar komt pater Jan naar België op verlof en verblijft dan bij zijn zus in Turnhout. Omdat T. wekelijks contact heeft met hem( als de radiocondities goed zijn) gaan we hem ook elke keer halen voor een etentje bij ons. Bij zijn verhalen over zijn werken en realisaties, kan je alleen maar respect en bewondering opbrengen voor die man.
Niettegenstaande zijn leeftijd (81j) gaat hij nog steeds terug naar Bolivia ( volgende week) boordevol plannen en verwachtingen. Wat die man gedurende de 52j die hij in Bolivia doorbracht , gerealiseerd heeft .. grenst aan het ongelooflijke!! Ik hing echt aan zijn lippen en kon niet genoeg vragen en het kriebelde weer een beetje. Moest ik terug jong zijn en ik moest met niemand rekening houden dan zou ik voor zo'n avontuur ook wel te vinden zijn, denk ik. Het stootte mij tegen de borst toen ik hoorde hoe de indiaanse meisjes in de pampas ( gebied waar hij woont en werkt) nog ongeletterd opgevoed worden. Vrouwen zijn in Bolivia maar tweederangsburgers, zegt Jan. Op mijn vraag of ze nu al niet wat verder staan en de meisjes al naar school gaan , zei hij neen. Jongens worden opgeleid en lopen school. De meisjes dienen om de kuddes schapen of koeien naar de heuvels of bergen te begeleiden maar lopen geen school. Hebben jullie dan nooit een school voor meisjes opgericht? was mijn vraag want uiteraard gaat mijn bezorgdheid vooral uit naar hen. Hij heeft tot voor een 5tal jaren in Esquiri een canton gelegen aan de rivier Mataca tussen Sucre en Potosi gewerkt en daar hadden ze een internaat opgericht voor een 40 tal jongens en 40 meisjes. Ze hadden toch hier en daar al indianen kunnen overtuigen om hun meisjes naar dat internaat te sturen en daarvan zijn er al een 10 tal die als verpleegster meedraaien in een dispensarium!! Maar het schijnt niet eenvoudig te zijn om de bevolking massaal op die denkpiste te krijgen. Als je hem hoort vertellen hoe een tweedehandse "pik-dorsmachine" van hier naar daar verscheept werd en dan jaren door hem gebruikt werd om immense graanvelden te bewerken en waar dan uiteindelijk, na het opgeven van de machine, de onderdelen terechtkwamen???!! Ongelooflijk. Uiteindelijk werd op een toren met de onderdelen een windmolen in mekaar gestoken die electricteit produceert in een afgelegen indianengebied om s avonds wat licht te hebben, wat een hele luxe is want vroeger hadden ze dat niet!! Ik kreeg een dejà vue beeld van jaren terug in bergdorpjes in Peru en toestanden uit Nigeria.!! Jan heeft ook een loopbrug van 150m lang gemaakt over een rivier die in het regenseizoen niet meer doorwaadbaar was.Via die brug werd dan op muilezels de oogst van de ene kant naar de andere kant gebracht. Nu is er uiteindelijk een echte brug waar de vrachtwagens over rijden en wordt binnenkort de hangbrug afgebroken om elders te gebruiken. Hij heeft zijn eigen kerk gebouwd, de mensen getoond hoe ze venster in hun huizen moesten plaatsen. Hij heeft hen leren slapen op bedden ipv dierenvellen, hun akkers leren bewerken zodat ze meer opbrachten dan wat ze zelf nodig hadden. Hij heeft electriciteit tot in bepaalde dorpjes gebracht via relaties en geld van donateurs. Hij heeft een landbouwschool opgericht, les gegeven, dispensaria verbeterd, een weeshuis geopend . Wat een gevoel van geluk en voldoening moet hij hebben als hij even op zijn 52j werken daar terugblikt. Mocht er reïncarnatie bestaan dan teken ik direct voor eenzelfde leven in de veronderstelling dat ik als man mag terugkomen want als vrouw lukt zoiets je nooit.!! Kunnen jullie je voorstellen dat je als een 30j jonge vrouw tussen indianen gaat leven , hun taal moet leren ( Quetchua) en dan van alles probeert te realiseren in een maatschappij waar je als tweederangs burger aanzien wordt??? No way.. Mist Jan de luxe van ons niet? Neen, zo zegt hij want de voldoening en de dankbaarheid en respect die hij van de indianen daar krijgt, overtreft elke vorm van luxe , volgens hem. Ik herinner mij hoe ik als kind geld en zilverpapier ronselde voor de zwartjes en hoe ik met ingehouden adem luisterde naar de verhalen van de missionarissen. Is daar het "zaadje avontuur gegroeid dat mij later heeft doen besluiten om mee te gaan met T.? Misschien want ik hing nu weer geboeid aan zijn lippen te luisteren!!. Ik kan nu echter enkel zeggen dat ik een enorme respect heb voor die mens die hier de namiddag doorbracht. Sponseren van allerhande inzamelacties/geldacties doen we zelden. Maar steun geven, zowel materieel als financieel, aan zo'n pionier - idealist dat doen we wel en dan weten we ook dat elke euro voor 100% gebruikt wordt. Dat hebben we ook een beetje uit concrete ervaring geleerd. Ik kijk nu al uit naar het volgend bezoekje van pater Jan. Maar hoe lang zal hij het nog volhouden??
.
Is het niet zo dat wij altijd maar onder weg zijn en alles wat in ons leven gebeurt uiteindelijk wel een bedoeling heeft? Als je in het trammetje zit waarin ik nu vertoef dan denk je dat je stilaan jezelf wel kent
Zelfkennis is niet alleen een schone deugd maar ook een onmisbare eigenschap van een sterke persoonlijkheid. Het is het begin van alles. Alleen als je jezelf goed kent dan pas kan je beginnen met anderen in te schatten. Mooie theorie waarin ik echt wil geloven.. Alleen is de vraag : Wanneer ken ik mezelf voldoende? Steeds als ik denk, ik ben zover, dan gebeurt er wel iets waardoor ik weer begin te twijfelen of de controle lijk te verliezen.!! Blijft een mens niet altijd een vat vol verrassingen?
Maar juist dat maakt een mens ook boeiend. We veranderen constant, ook met ouder worden, want in deze complexe wereld moeten we ons steeds blijven aanpassen.
Onze relatie met anderen wordt bepaald door de manier waarop we ons gedragen tov die anderen en door onze persoonlijkheid en onze mening. Pas als we ons daarvan bewust zijn en onszelf goed kennen en accepteren zoals wij zijn, dan pas kunnen we de energie opbrengen om die anderen ook in ons leven toe te laten. Na zoveel jaren hier op die blauwe planeet rondgehuppeld te hebben , zou je denken dat het eenvoudig is maar de werkelijkheid is anders. In onze steeds veranderende maatschappij moet je blijven meehollen om te volgen, alles verandert constant, ook de waarden. De verwachtingen liggen steeds hoger en confrontaties leiden soms naar de vraag: Is dit nu waar alles uiteindelijk zal eindigen?
Maar wellicht hangt alles af van het soort bril waarmee je het leven bekijkt. En ik denk dat ik van nu af aan beter alleen nog roze brillen opzet om zo eerder de positieve boodschap van het leven te zien. Pas dan kan je in momenten dat het wat minder gaat, de sterkte om door te gaan in jezelf vinden. Alles komt van binnenuit want de waarheid zit in ieder van ons. Daarom zitten veel antwoorden op veel vragen in ons als we durven kijken in onze ziel of hoe je het ook wil noemen!! Die confrontatie met jezelf is niet altijd gemakkelijk maar wel steeds heel boeiend en waar je vaak wijzer uit komt. Voordeel is dat je op zekere leeftijd weet dat je leven uit ups en downs bestaat maar dat je door je zelfkennis niet zo snel meer de alarmbel inschakelt en die downs je niet meer zo volledig neer krijgen als vroeger. Wat ik nu feitelijk wil meegeven?
Geloof in jezelf en zet op tijd een roze bril op dan komt het wel goed.
Als afsluiter de volgende bedenking: Wat me door de volgende 15/20j (?) zal slepen ( en ik ben minder zeker over die tijd als ik dat wil zijn), dan weet ik dat ik niet wil breken. Zelfs als ik alles waarvan ik dacht dat het blijvend was, weggevaagd zie worden, zelfs als het universum het mij heel duidelijk maakt dat ik het bij het verkeerde einde heb met mijn zekerheden, met mijn stellingen, zelfs na het uiteenspatten van wat ik zeker meende te weten, dat nog wil ik niet dat het mij vernietigt!! Evenwicht komt van binnenuit, niet van buitenaf "!!Ik hoop nu maar dat die roze bril zal helpen en ik hem niet te vaak verlies!!!!
Mijn blog bestaat vandaag 1 jaar en na die schuchtere poging van de eerste keer ben ik blijkbaar al heel ver gegaan in het uiten van gevoelens en gedachten. Nooit gedacht dat ik hier zo'n uitlaatklep zou vinden en nog minder dat er hier zoveel vriendschap en genegenheid te rapen valt. Daarom bedank ik alle bezoekers die ooit op mijn blog geweest zijn en de moeite namen om te reageren maar ook diegenen die op bezoek komen maar liever geen reactie nalaten. Op dit moment zou ik dit blogje en de blogvrienden niet kunnen missen! Het is goed dat je ergens met je bedenkingen weg kan en dat iemand luistert. Ik hoop dat de band die er onbewust ontstaan is, mag blijven bestaan in het volgende jaar.! Ik had hier nog zoveel bedenkingen willen bijzetten maar het lukt me vandaag even niet ! Rond 20u nog even telefonisch met ma " gepraat", ze dacht dat ik nog zou langskomen en was nog niet gaan slapen. Tijdsbesef is soms moeilijk. Nu blijkt ze alles wat je zegt " dubbel " te horen... wat nog allemaal....??
Voor alle blogvrienden die de moeite namen om het voorbije jaar op mijn blog te komen dit bloemetje samen met een welgemeende, warme knuffel.
De laatste tijd draait ons leven sterk rond loslaten en afscheid nemen. Loslaten is nooit gemakkelijk, hoe vaak je er ook mee geconfronteerd wordt. Er bestaat geen ideale manier om met die gevoelens om te gaan want iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. Ieder verlies is ook anders. Dat deed me nadenken over het gevoel" loslaten"! Soms kies je daar bewust voor, al dan niet omdat er geen andere keuze is, maar soms word je erdoor gedwongen en heb je niet te kiezen. Dat maakt het juist zo moeilijk want dit soort loslaten, kan je niet voorbereiden, je kan het enkel stap per stap verwerken. Plots word je ermee geconfronteerd en daar sta je dan : machteloos, een hoofd vol vragen en een lawine van gevoelens die je voortdurend uit je balans halen en je confronteren met jezelf. Aanvankelijk lijk je totaal uit je evenwicht te geraken om daarna terug dichter bij jezelf te komen. Sommige mensen kan je ook nooit volledig loslaten en dat hoeft ook niet. In je hart is veel plaats als je de deur maar goed openzet. Wie in je hart leeft, hoef je niet elke dag meer te zien om echt van die persoon te blijven houden. Met sommige mensen heb je nu eenmaal een band opgebouwd, ze ankeren in je hart en gaan er nooit meer weg. Dat laatste ondervind ik nu met mams. Ik ben haar aan het loslaten maar de band tussen ons is zo sterk dat, hoe pijnlijk en hard haar verlies ook zal zijn, er altijd een band tussen ons zal blijven bestaan.
Gisteren in de voormiddag kreeg ik opeens een telefoontje van ma!!!!!Ze klonk zwak meer helder en vroeg wanneer ik kwam want ze wilde dat ik met de pastorale dienst sprak.Ik viel bijna van mijn stoel toen ik haar hoorde. Hoe ze telkens weer uit die " mist in haar hoofd" geraakt ...niet te geloven, ze blijft ons verbazen!!! We zijn dan in de namiddag geweest. Ik heb mij op afstand gehouden met die " stomme hoest van mij!" Ma's huid is zo teer en broos dat die nu op haar benen en hand openbarst en bloedt.Het houdt maar niet op!! Ik heb dan met die pastorale dienst gesproken. Om een lang verhaal kort te maken, ons gesprek van vorige week met ma en de psychologe en mijn discussie achteraf heeft dan toch een beetje zin gehad.!! Men spreekt nu openlijk met ma over haar vraag naar euthanasie. Dat is al een stap vooruit, men steekt niet langer de kop in het zand.!!! Maar we zijn er nog niet!! Ik sprak met hen over professor Distelmans van Leif. Blijkbaar wordt die persoon ook door hen gecontacteerd als het nodig is. Ik mag nu hopen dat er voor ma toch een zachte begeleiding wacht, misschien niet volledig zoals ze wenst maar ik heb het gevoel dat ze nu meer bezig zijn met ma's vraag.!!
" Dood is een uitdaging die ons vertelt geen tijd te verspillen... Die ons vertelt elkaar nu meteen te zeggen dat we van elkaar houden" ( Leo E. Buscaglia)
Dat is wat ik zeg tegen ma zolang we nog samen zijn: " Mams ik hou van jou"!
President Bush wil het Witte Huis herschilderd hebben, in t wit uiteraard En omdat al zijn volk in Irak zit, moet hij wel een beroep doen op de Europeanen. Een Nederlander, een Duitser en een Vlaming dienen een offerte in. President "Sjors Dubbeljoe Boesj", een beetje verward door de grote prijsverschillen in de offertes, vraagt aan die drie gasten om naar Washington te vliegen om hun offerte persoonlijk te verdedigen.
De eerste is de Nederlander : Tja , zegt Bush, jij bent wel de goedkoopste. Je vraagt slechts één miljoen euro. Hoe komt dit?. 'Nou ja, zegt de Nederlander, wij Nederlanders zijn seer sjuinig en kunnen dus veel meer verven met dezelfde hoeveelheid verf dan andere schilders !'
De Duitser komt daarna voll Selbstvertrauen binnen. Zjors Bush : Jij vraagt twee miljoen euro! Verklaar eens waarom je dubbel zo duur bent als de Nederlander?.
'Heel eenvoudig, zegt de Duitser, Qualität und Gründlichkeit boven alles. Dat uit zich natürlich in ein bißchen duurdere Preis.'
Als laatste is de Vlaming aan de beurt. Awel, zegt den Bush, gij zijt drie keer zo duur als de Nederlander, en ook nog één miljoen duurder dan die Duitser. Hoe verklaar je dat?.
'Heel gemakkelijk jong, zegt de Vlaming. Eén miljoen voor u. Eén miljoen voor mij. En we laten dien Hollander natuurlijk het werk doen !'
Ik vond het volgende gezegde en wil dat met jullie delen.
" Het leven is alleen achterwaarts te begrijpen, maar we zullen het wel voorwaarts moeten leven".
Zo is het, een mens leert bij en verandert naarmate hij ouder wordt. Met de jaren krijg je meer levenservaring, je verleden bepaalt mee je toekomst en de keuzes die je maakt. Alles wat je meemaakte of ervaren hebt, heeft een invloed op je al zal de ene ervaring wel meer doorslaggevend zijn dan de andere. Heel vaak bekijk je de dingen later heel anders dan op het moment zelf, vaak omdat je dan meer weet en een beter overzicht hebt over het geheel. Daarom is soms eens terugkijken naar het verleden niet slecht alleen mag je in het verleden niet blijven hangen. Je moet steeds vooruit kijken maar af en toe toch eens achterom om zo kritisch te blijven over je levensloop. Dan pas kan je als mens blijven groeien en verder werken aan de weg die je wil bewandelen zelfs als de " herfst" zich aankondigt. Juist daardoor ziet die weg er bij iedereen zo verschillend uit en dat is maar best anders zou het hier een saaie bedoening zijn als alles zo voorspelbaar was. Het is juist in het onvoorspelbare van het leven dat de uitdaging zit en het daarom toch steeds boeiend maakt. En daar gaat het toch om niet lieve mensen? En neen het is geen schuldgevoel wat ik nu ervaar. Ik blijf overtuigd dat ik alles gedaan heb wat mogelijk is om aan ma's wens tegemoet te komen. Nu ligt het niet meer in mijn handen. Alleen knaagt het een beetje dat je in je familiekring over dergelijke levensvragen niet altijd open kan spreken omdat er geen begrip is voor een andere visie. Ma stond ( staat) op haar leeftijd opener en realistischer tov het leven dan bepaalde van haar kinderen!! Ja, ik zit nog steeds in mijn " denkperiode" maar dat "ziekt " wel uit evenals de griep. Het is eens iets anders dan poëzie!!. God was is een mens toch een complex geheel!! En toch houd ik van het leven!
Ik heb de voorbije dagen enorm veel nagedacht en had er ook de tijd toe. Ik zit met een opkomende griep en verkoudheid en de " drive" om veel te doen, is er niet vandaar... Spijtig dat ik nu niet langs ma kan want wil haar niet aansteken. Ze zal nu uiterst vatbaar zijn voor besmetting en dat kan ze bovenop alles wel missen!! Telefonisch contact kan niet meer en.. het ziekenhuis reageert uiterst zuinig met uitleg als ik opbel.Sinds mijn " open gesprek" met hen nemen ze mijn " harde standpunt" blijkbaar kwalijk!!! Daarom ben ik ook gaan nadenken en vermoed dat er ook wel blogbezoekers zijn die mijn houding tov euthanasie niet erg waarderen. Nochtans kan niemand mij een schuldgevoel aanpraten. Ik heb begrip voor een andere visie trouwens we staan binnen de familie ook niet allemaal op dezelfde golflengte en dat heeft het ziekenhuis ook wel ervaren. Maar de boodschapper is altijd de boeman. Wat de verschillende houding binnen de familie betreft, vermoed ik dat het religieus aspect hier wel een rol zal spelen, niet dat ze allemaal zo practiserend zijn maar er is blijkbaar meer blijven hangen dan bij mij. Daarom ben ik in mezelf gaan zoeken waarom ik zo totaal anders ben gaan denken dan vroeger. Ik was dat " brave kind" dat opgroeide in een katholieke omgeving en op 21jaar de school verliet met een enorme paardenbril op. Ik had zelfs in mij opleiding godsdienst als keuzevak opgenomen en was een fervente verdedigster van alles waarin ik geloofde. Ik had geen schrik om mijn overtuiging te verdedigen en de uren die ik aan de deur met getuigen van Jehova gespendeerd heb, tot ergernis zelfs van ons ma die vond dat ik ze beter de laan uit stuurde,.zijn niet te tellen. Maar zij wilden mij overtuigen en ik hen!!! Nu, zoveel jaren later, betrap ik mij erop dat ik niet meer dezelfde religieuze passie heb. De leeftijd zal er wel mee te maken hebben maar vooral de levensles die ik gekregen heb door die vele jaren in het buitenland waar ik moest opkomen voor mezelf en waar ik voor sta en waar ik waardering kreeg voor andere culturen en overtuigingen. Ik was zo geïndoctrineerd door die jaren internaat dat ik wellicht nooit die verandering zou doorgemaakt hebben, was ik niet meegegaan met T naar het buitenland . Ik had verder lesgegeven op die katholieke school , blijven meedraaien in dezelfde lijn van mijn opvoeding en even overtuigd geweest van mijn visie als in die 8 jaren internaat. Zou dat fout geweest zijn? Ik denk het niet want dan zou ik, mezelf kennende, met grote overtuiging mijn leven geleefd hebben. Ik ben nu eenmaal het type dat eenmaal gekozen ervoor gaat. Maar het leven heeft met mij een andere weg ingeslagen en zo ben ik eruit gekomen. Is het beter zo?? Je zou de kans moeten hebben om je leven te herbeleven op die andere manier en dan pas kan je besluiten trekken. Maar dat kunnen we niet daarom zeg ik nu: ik ben wie ik ben, veranderd en voel mij er niet slecht bij. Mijn standpunt tegenover het leven is niet meer dat wat het 40/45j terug was. Maar daarin zal ik wel niet de enige zijn zeker?? Alleen durf ik wel eens de opmerking horen: " dat zou je vroeger nooit zo gezegd hebben"... Maar worden we niet allemaal wat milder en ruimdenkender door ouder te worden? En allen ikzelf weet dat het keurslijf waarin ik zat, te strak werd en ik wellicht die grote ommekeer van toen nodig had. Ik vermoed dat mijn zoeken naar " mijn waarden en overtuiging" toen onbewust een rol gespeeld heeft bij mijn keuze om mee te gaan naar het buitenland naast mijn eerste keuze voor T natuurlijk! En hier sta ik nu zoveel jaren later en bemerk opeens dat de kloof die met bepaalde familieleden ontstaan is door mijn veranderde levensvisie na al die jaren nog niet gedicht is.Dat maakt het er allemaal niet eenvoudiger op maar zoals ons ma zeg ik hier :" it's my life" en ik kan nog iets doen met die houding , ma niet meer. Dus beste bloggers iedere mening wordt hier gerespecteerd, we moeten niet allemaal akkoord gaan met mekaar als we maar respect opbrengen voor elkaar dan lukt het wel. Zou onze regering ook moeten doen dan zou het veel minder een klucht zijn dan wat we nu meemaken!! Als afsluiter nog een paar gezegden: Leven zoals we geloven dat we moeten leven. Doen wat het hart zegt.. doen wat we zelf willen. Dat is leven. Het leven is als een toneelstuk alleen hebben we er nooit kunnen voor repeteren. (Dus lieve mensen, zing, dans, bemin maar vooral beleef elk moment van je leven zo intens mogelijk voor het doek valt en het toneelstuk eindigt zonder applaus.) Het leven is als een snaarinstrument waarvan je de snaren moet spannen en ontspannen om het aangenaam te maken. Het leven moet met liefde en humor worden geleefd: liefde om het te begrijpen en humor om het te dragen. En last but not least Het leven is sexueel overdraagbaar en eindigt in 100% van de gevallen met de dood.
Ik ga maar verder uitzieken en hopen dat die griepvirus niet meegestuurd wordt met dit bericht !! Maar troost T. heeft hier een serieuze antivirus opgezet .. maar ja of dat nu 100% safe is .. Don't shoot the messenger...
Het LEIFproject is een open initiatief en bestaat uit mensen en verenigingen die streven naar een
waardig levenseinde voor iedereen, waarbij
respect voor de wil van de patiënt voorop staat. Iedereen heeft recht op een waardig levenseinde
. De samenstellers zijn: Wim Distelmans: radiotherapeut en palliatieve arts UZ Brussel Paul Destrooper: spiritueel begeleider, vormingsverantwoordelijke Netwerk palliatieve zorg BHV.... Kris van Gaer: sociaal verpleegkundige, Leiflein en staflid Leif
.
Je kan op de site een brochure downloaden in pdf formaat met alle info . Zeer interessant en heel volledig. Misschien kan je die brochure ook telefonisch aanvragen?. Voor meer info surf naar de gemelde site.Ik gaf ook het telefoonnummer door. Er zijn gemeenten rond het Antwerpse waar die brochure rondgedeeld werd. Ikzelf heb hier zo'n brochure en ben bezig die grondig door te nemen zodat ons geen tweemaal hetzelfde overkomt!! Er zit ook een voorbeeld in van hoe een wilsverklaring moet opgesteld worden en onder welke voorwaarden. Je krijgt er ook uitleg over een negatieve wilsverklaring. Kende het ook niet!! Dat is een verklaring die je zonder getuigen mag opmaken waarin je afziet van alle ingrepen of in leven houdende handelingen als je toestand onomkeerbaar is. Als de eerste verbittering wat weg is, vrees ik de emotionele weerslag maar ik red het wel met dank aan alle lieve blogvrienden die me langs deze weg steunen!
ps. Uit sommige reacties kwam de vraag waarom we geen ander ziekenhuis verkiezen? Ik heb het er vorige woensdag in ons " gesprek" met ma over gehad. Maar ma was toen stilaan te moe aan het worden na zo'n half uur intensief en emotioneel gesprek en zei dat ze niet elders wil. Ze kent daar nu de verpleging , is dichter bij andere familieleden en vrienden en vooral ziet tegen de verandering op. De twee "afgezanten" bevestigden maar al te graag dat ze absuluut niet weg moest van hen en ze daar tot het einde mag blijven. Dus case closed. Trouwens ik vrees dat ma inderdaad die verandering niet aan kan en dat willen we haar nu ook niet aandoen. In de toekomst zouden we zeker eerst informeren hoe het ziekenhuis tegenover euthanasie staat. Maar aub laat dat nooit meer nodig zijn!!!
Gisteren organiseerde de Vlaamse Alzheimer liga een jaarlijkse dag naar aanleiding van de werelddag dementie onder de slogan: Samen dementie draagbaar maken. Dementie is geen toestand, maar iets dat steeds in wording is: een dement persoon is niet zomaar bepaalde overwegend verstandelijke vermogens kwijt, maar is ze voortdurend zij het zeer langzaam aan het verliezen. Deskundigen spreken trouwens meestal niet van dementen, maar van dementerenden. Dementie staat erg in de actualiteit. De meest voorkomende vorm ervan werd in het begin van de 20ste eeuw ontdekt door Alois Alzheimer, een Duitse zenuwarts.
Dementie komt tegenwoordig ook vaker voor, al was het maar omdat de mensen langer leven. 6% van de 65-plussers zouden dementeren. Boven de 85 jaar ligt dit percentage rond de 30 %. Maar iedereen komt er mee in aanraking. Als je het niet zelf krijgt, zal ergens een familielid, een vriend, een kennis het krijgen. Iedereen zou bijgevolg een beetje moeten weten wat dement worden is, hoe het aanvoelt, hoe ermee kan omgegaan worden.Want dement worden is iets heel menselijks, iets waar je als gewoon mens op heel menselijke wijze mee kan omgaan. En daar staan we dan met onze toekomstsdromen op onze oudere dag, het kunnen nachtmerries zijn als je even rondom je kijkt.. We hebben hier weer een heel geladen emotioneel zwaar weekend achter de rug waarin er zoveel gebeurd is en nogmaals de machteloosheid typeert. Ik wil hier ook even de mensen die dachten dat ze " safe" waren met een wilsbeschikking bruusk uit hun illusie halen. Om een lang verhaal kort te maken en niet in details te gaan, een wilsbeschikking is maar een onderdeel van de procedure. Wil men alles volgend de letter laten verlopen en dan denk ik aan bepaalde ziekenhuizen dan moet aan heel wat meer voorwaarden voldaan worden vooraleer men euthanasie toepast zoals: - aanvraag moet vrijwillig zijn, dus zonder druk van de omgeving. - weloverwogen, dus moet men nog over alle verstandelijke vermogens beschikken. Men moet er goed over nagedacht hebben en men moet van de dokter goed voorgelicht zijn over de medische toestand, de vooruitzichten, de resterende behandelingen of pijnbestrijdingen en comfortverbetering, over palliatieve zorgen enz..( dementie is geen voorwaarde want hier gebeurt euthanasie niet) - het moet duurzaam zijn dwz echt een volgehouden verzoek dat moet blijken uit herhaalde contacten en gesprekken met een arts. - men moet een nog geldige wilsbeschikking hebben en daar kan pas mee rekening gehouden worden wanneer de patiënt lijdt aan een ernstige en ongeneeslijke aandoening; of wanneer hij niet meer bij het bewustzijn is en de toestand moet onomkeerbaar zijn. - Bij een concrete vraag op basis van de medische toestand en prognose moet de patient tot tweemaal een actueel verzoek naar euthanasie stellen Dat verzoek blijft dan geldig ook als hij nadien in coma geraakt.Dus in de kliniek moet je dat verzoek 2x herhalen ( met een tussenruimte) en het moet schriftelijk neergelegd worden.( soms kan het door een buitenstaander opgesteld wordenals de zieke het zelf niet meer kan en moet die enkel tekenen) Als de arts weigert , kan men een andere arts inschakelen. Dat zijn hier de meest dringende vereisten en.. als je het niet weet dan brengt het ziekenhuis je niet op de hoogte als ze niet achter euthanasie staan . Uit contacten van een vorige job heeft de zoon vandaag de juiste info gekregen en de grote lijnen staan hierboven. Voor ons ma kan het dus niet meer. Ze heeft enkel een wilsbeschikking. Hadden we maar vroeger die info gehad... maar je hoopt toch altijd dat de dokters eerlijk en open zullen uitleggen hoe alles werkt. Sommigen doen dat maar anderen... Woensdag werd ik opgebeld om samen met ma de klinische psychologe en iemand van pastorale hulp een gesprek te hebben rond het feit dat men ervaarde dat ma met serieuze zorgen ligt. Onder tranen heeft ma tot drie maal toe gesmeekt om rekening te houden met haar wilsbeschikking. Na veel draaien rond de pot hebben ze gezegd: " we hebben je vraag gehoord en nemen dat mee"!!!! Ze zouden de procedure opstarten. De volgende dag bij het afgeven van de nodige papieren rond wilsbeschikking klonk dat al veel genuanceerder , we hoorden dat ma nog niet in " aanmerking" komt want: ze heeft geen ondraaglijke pijnen( natuurlijk niet zit onder de morfine of toch een afgeleide ervan) , ze heeft alle comfort , ze is nog bij het bewustzijn en bovenal ze twijfelt nog!!! ( na 3 verzoeken!!) Men had dus de eerste maal toen ma dat verzoek formuleerde 3 weken terug dat schriftelijk moeten laten noteren en nu deze week nog eens!!Maar dat weten we nu pas en niemand repte een woord daarover!!! Sinds vrijdag werd de medicatie van ma opgedreven omwille van pijn en is ma in een toestand geraakt waar ze niet meer echt bij ons is. Ze is er fysiek wel en nu doen ze hun best om haar aangekleed in een zetel te zetten maar dat is het enige mooie aan de situatie want mentaal slaat ma er totaal naast wellicht door de medicatie. Dus vergeet elk schriftelijk verzoek nu... We werden dus samen met ma " dom gehouden" en nu we werkelijk weten hoe het moet ,lijkt het erop dat het te laat is...... Ik begrijp heel goed dat men niet licht over zo'n verzoek gaat want de zaak is te ernstig en te ethisch. Maar weinigen hebben al ervaring met de materie en dan veronderstel je dat je degelijk geïnformeerd wordt over de procedure. Maar vergeet het..... Vandaag zijn we, na 3 uren bij ma doorgebracht te hebben, letterlijk gaan lopen.. Ik bespaar jullie de details want ik heb hier al genoeg mijn emoties neergezet en stilaan wordt het me teveel maar dit is niet " menswaardig" in onze ogen...... Dat bedoel ik met toekomstdromen op je oude dag en dat ze kunnen veranderen in nachtmerries!!! Ik hoop dat dit beetje info jullie wat wijzer maakte. Ik heb hier alle wettelijke vereisten liggen maar te laat voor ma... en je hebt maar éen moeder!! Dus lieve mensen denk dus niet dat een papiertje volstaat!!! Het is niet zo simpel!!!!Het kan enkel voldoende zijn mocht je in coma gaan en je voor de rest medisch voldoet aan de vereisten. Informeer je dus ten gronde!!! Wij spreken nu spijtig uit ervaring en het is geen verzinsel, je wordt er bitter van!!!! Wij kunnen nu enkel maar hopen dat ma's lot medisch gestuurd wordt zover het nu nog mogelijk is.
Terwijl ik vandaag in de auto zat hoorde ik op de radio dat de geur van appelsienen goed is voor de aanmaak of stimulering van serotonine in de hersenen waardoor we vrolijk worden.Omdat ik niet goed wist waarover ze het hadden, ben ik het daar juist even gaan opzoeken en hier is wat ik vond:
Serotonine in de hersenen (serum=vloeistof, tonus=druk) De hoeveelheid serotonine in de hersenen heeft grote invloed op vele hersenactiviteiten zoals: stemmingen, slaap, seksueel gedrag, pijntransmissie en eetgedrag. Ons denken, voelen en onze gedragingen zijn dus sterk afhankelijk van de hoeveelheid serotonine. Voldoende serotonine in de hersenen brengt rust, relaxatie en milde euforie. Een tekort aan serotonine, het "laag serotonine syndroom", kan leiden tot tegengestelde gevoelens zoals depressiviteit, angst, onrust en verminderde controle over onze dierlijke impulsen. Dit syndroom komt in de westerse wereld in sterk toenemende mate voor.
Klachten zoals depressie, slaapstoornissen, overgewicht, vermoeidheidsklachten en onrust worden gekenmerkt door een ontregeling van het serotoninemetabolisme. Dat is het zowat samengevat. Wil je er meer over weten surf dan naar: Natuurlijk Gezond - Laag Serotonine Syndroom, daar wordt heel uitgebreid uitleg gegeven. Bananen en pruimen zouden ook goed zijn voor de aanmaak van dat "serum", dus lieve bloggers vanaf morgen allemaal aan de appelsien-, bananen- en pruimenkuur baadt het niet het schaadt ook niet.!!
Nooit eens even depressief geweest? Zeg, voel jij je wel goed?
Wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen, think positive, that's the spirit zeker? Een simpele lach kan veel betekenen en wonderen verrichten en een warm gevoel geven. Een lach veroorzaakt vaak nog een lach en soms zoveel meer... Vandaag heb ik eens goed gelachen bij een reactie van Ludovikus op de blog van Bojako! Dat mijn soms op hol slaande fantasie er ook wel voor iets tussen zit, moet ik erbij nemen!! Maar klein Ludovikske in een "paraplubak" ... dat was er even teveel aan. Ik stelde mij dat verontwaardigd jongenssnoetje voor .... en het prentje in zijn geheel.... zou zeker een mooie foto geweest zijn!!! Ik heb ook wel éen en ander meegemaakt dankzij mijn " kattenkwaad" maar dat overtreft al mijn belevenissen, jij spant de kroon hoor Ludovikus!!! In ieder geval ik heb weer eens ervaren wat Amor Fati hier onlangs nog schreef: Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd". dat is inderdaad zo!! Was het toeval of niet maar vandaag hoorde ik ook nog die " oldie " van Nat King Cole " Smile". Dus geniet mee met Dizzler en de tekst staat hieronder.( Is misschien wat melig wat de muziek betreft maar de tekst telt lieve mensen)
Smile though your heart is aching
Smile even though it's breaking
When there are clouds in the sky, you'll get by
If you smile through your fear and sorrow
Smile and maybe tomorrow
You'll see the sun come shining through for you
Light up your face with gladness
Hide every trace of sadness
Although a tear may be ever so near
That's the time you must keep on trying Smile, what's the use of crying?
You'll find that life is still worthwhile
If you just smile
That's the time you must keep on trying Smile, what's the use of crying?
You'll find that life is still worthwhile
If you just smile
In het leven komen veel werkelijk onontwarbare knopen voor en het enige zwaard om ze door te hakken is de lach.
Vandaag opgebeld geweest om naar het ziekenhuis te komen. Ma was heel onrustig en zat volgens de psychologe en de begeleiding met een probleem. Misschien kon ik even langskomen om samen met hen ma aan het praten te krijgen.?.Waren toch van plan om te gaan. Het werd een heel geladen en emotionele namiddag en ik heb niets gehoord wat ik niet wist.... .
Zo kwetsbaar, zo hulpeloos wachtend. Vele onuitgesproken gedachten maken van jou een ander mens. Onpeilbare diepten, de kern van jouw "zijn" Je kan het niet meer verwoorden en daarom doet het zo'n pijn. Je spreekt met je ogen, de spiegels van je ziel ze hebben nog nooit gelogen zelfs niet toen niets meer op zijn plaats viel. Hier lig je nu, te wachten hopeloos opgesloten in wat eens je trotse lichaam was. Je wilde het zo graag anders maar het mag niet zijn. We gaan met je mee we laten je niet in de steek. We hebben geluisterd, gezwegen en met je gehuild. We kunnen geen oplossingen bieden omdat die er nu niet zijn. Maar we blijven bij jou tot in het diepste van jouw pijn.
Ik heb reeds lang afscheid genomen van ma en zou ieder extra moment moeten koesteren maar waarom doet het dan zo'n pijn?
We hebben al een paar dagen kunnen genieten van een redelijk zonnig weertje hoewel de nachten al relatief fris worden. Zo mag het nog een tijdje aanhouden, dat geeft me de tijd om weer wat lucht en orde in mijn bloementuin te scheppen. Door het op en neer rijden naar ma en zo telkens een hele dag weg te zijn, bleef alles hier liggen. We hebben besloten eens twee dagen hier serieus door te werken en zo kreeg alles weer stilaan zijn vorm terug. Een telefoontje naar het ziekenhuis brengt ons op de hoogte van ma's toestand, zelf kan ze niet aan de telefoon komen, spijtig. Gisteren had ze blijkbaar weer meer pijn . Ze hadden haar in een zetel gezet om de doorligwonden wat te "ontzien" maar als er dan niemand op tijd en stond gaat zien dan blijft ze daar natuurlijk zitten!! Een bel om op te roepen hangt aan haar bed en daar kan ze niet bij met het gevolg dat ze te lang in de zetel zat en met een van pijn vertrokken gezicht uiteindelijk de aandacht trok van een langskomende verpleegster die haar direct in bed legde en pijnstillers gaf ... dat wordt haar lot zeker???? En dat noemen ze dan " alle comfort"!!! Genoeg daarover! Gelukkig kan ik mij uitwerken in mijn bloementuin en die was nodig aan een beurt toe. Die " liefde" voor bloemen en die groene vingers heb ik van ons ma meegekregen. Zij houdt ( hield) van bloemen en overal in huis stond er wel een zelfgemaakt bloemenstukje. Ze had ook een bloementuin en was daar tot voor een paar jaar nog steeds zelf in bezig; Dat was haar hobby en ook een die van mij. Pazke kan het beamen dat ik veel tussen mijn bloemen zit en ook nu heb ik weer plannen om hier en daar wat te veranderen. Alleen groeit alles hier zo welig dat ik elk jaar moet stekken en dan niet weet waar ermee naar toe. Ik heb hier al gans de buurt voorzien met allerlei bloemen en struiken en zit momenteel weer met een teveel aan " aronskelken" wie interesse heeft mag altijd langskomen. Dit jaar heb ik problemen gehad met met mijn "twaalf apostels" !!!! ofte gladiaolen. Ik heb er zeker 100 in de grond gestoken en niet éen bloem gehad. Ze bloeiden wel allemaal maar de bloemen werden bruin en ziek en gingen nooit open. Heeft iemand ooit al eens zo'n probleem gehad? Normaal heb ik prachtige bloemen en staat onze living en gang er vol van , dit jaar nougabollen!!!! Zou het door het teveel aan regen geweest zijn of is het een ziekte? Wie een tip heeft , altijd welkom want wil dit geen twee jaar meemaken. Ik weet dus ook niet of ik die knollen nu beter wegdoe of volgend jaar opnieuw mag planten. Ze waren nochtans bijna allemaal nieuw! Dus mensen met groene vingers... help!!!
)
){kind=link}
