Vandaag opgebeld geweest om naar het ziekenhuis te komen. Ma was heel onrustig en zat volgens de psychologe en de begeleiding met een probleem. Misschien kon ik even langskomen om samen met hen ma aan het praten te krijgen.?.Waren toch van plan om te gaan. Het werd een heel geladen en emotionele namiddag en ik heb niets gehoord wat ik niet wist.... .
Zo kwetsbaar, zo hulpeloos wachtend. Vele onuitgesproken gedachten maken van jou een ander mens. Onpeilbare diepten, de kern van jouw "zijn" Je kan het niet meer verwoorden en daarom doet het zo'n pijn. Je spreekt met je ogen, de spiegels van je ziel ze hebben nog nooit gelogen zelfs niet toen niets meer op zijn plaats viel. Hier lig je nu, te wachten hopeloos opgesloten in wat eens je trotse lichaam was. Je wilde het zo graag anders maar het mag niet zijn. We gaan met je mee we laten je niet in de steek. We hebben geluisterd, gezwegen en met je gehuild. We kunnen geen oplossingen bieden omdat die er nu niet zijn. Maar we blijven bij jou tot in het diepste van jouw pijn.
Ik heb reeds lang afscheid genomen van ma en zou ieder extra moment moeten koesteren maar waarom doet het dan zo'n pijn?
We hebben al een paar dagen kunnen genieten van een redelijk zonnig weertje hoewel de nachten al relatief fris worden. Zo mag het nog een tijdje aanhouden, dat geeft me de tijd om weer wat lucht en orde in mijn bloementuin te scheppen. Door het op en neer rijden naar ma en zo telkens een hele dag weg te zijn, bleef alles hier liggen. We hebben besloten eens twee dagen hier serieus door te werken en zo kreeg alles weer stilaan zijn vorm terug. Een telefoontje naar het ziekenhuis brengt ons op de hoogte van ma's toestand, zelf kan ze niet aan de telefoon komen, spijtig. Gisteren had ze blijkbaar weer meer pijn . Ze hadden haar in een zetel gezet om de doorligwonden wat te "ontzien" maar als er dan niemand op tijd en stond gaat zien dan blijft ze daar natuurlijk zitten!! Een bel om op te roepen hangt aan haar bed en daar kan ze niet bij met het gevolg dat ze te lang in de zetel zat en met een van pijn vertrokken gezicht uiteindelijk de aandacht trok van een langskomende verpleegster die haar direct in bed legde en pijnstillers gaf ... dat wordt haar lot zeker???? En dat noemen ze dan " alle comfort"!!! Genoeg daarover! Gelukkig kan ik mij uitwerken in mijn bloementuin en die was nodig aan een beurt toe. Die " liefde" voor bloemen en die groene vingers heb ik van ons ma meegekregen. Zij houdt ( hield) van bloemen en overal in huis stond er wel een zelfgemaakt bloemenstukje. Ze had ook een bloementuin en was daar tot voor een paar jaar nog steeds zelf in bezig; Dat was haar hobby en ook een die van mij. Pazke kan het beamen dat ik veel tussen mijn bloemen zit en ook nu heb ik weer plannen om hier en daar wat te veranderen. Alleen groeit alles hier zo welig dat ik elk jaar moet stekken en dan niet weet waar ermee naar toe. Ik heb hier al gans de buurt voorzien met allerlei bloemen en struiken en zit momenteel weer met een teveel aan " aronskelken" wie interesse heeft mag altijd langskomen. Dit jaar heb ik problemen gehad met met mijn "twaalf apostels" !!!! ofte gladiaolen. Ik heb er zeker 100 in de grond gestoken en niet éen bloem gehad. Ze bloeiden wel allemaal maar de bloemen werden bruin en ziek en gingen nooit open. Heeft iemand ooit al eens zo'n probleem gehad? Normaal heb ik prachtige bloemen en staat onze living en gang er vol van , dit jaar nougabollen!!!! Zou het door het teveel aan regen geweest zijn of is het een ziekte? Wie een tip heeft , altijd welkom want wil dit geen twee jaar meemaken. Ik weet dus ook niet of ik die knollen nu beter wegdoe of volgend jaar opnieuw mag planten. Ze waren nochtans bijna allemaal nieuw! Dus mensen met groene vingers... help!!!
Zullen we het vandaag eens over een andere boeg gooien?
Hoewel de zomer ons in de steek liet, liepen we toch af an toe met blote tenen rond. Oppassen echter, want zonder dat je het weet, kunnen je tenen veel verraden over je persoontje. Zeker als er een "tenenlezer" in je buurt zit! Wat hier volgt heb ik ergens gelezen en geef het graag door, vinden jullie dat het klopt? Ik heb mijn tenen al aan een grondige inspectie onderworpen ( heb bij momenten tijd zat!!) Mijn conclusie houd ik wijselijk voor mezelf
Zoals je je hand kan laten lezen, kunnen tenen ook een hoop vertellen over jezelf. De vorm en de stand van je tenen, vertellen over je aanleg, karakter en gedrag. Heb je "ronde" tenen dan ben je waarschijnlijk een diplomaat " hoekige" tenen zijn het bezit van mensen die " recht door zee gaan"..
Tenen bieden een zicht op je persoonlijkheid. Er wordt een relatie gelegd tussen het beeld dat tenen aanbieden en de menselijke karakters en gedragingen. Iedere teen presenteert een andere eigenschap. Zo is er bijvoorbeeld een communicatieteen die links gevoel en rechts verstand weerspiegelt, een verdriet- en een vreugde-teen, een gevoels- en een ambitieteen een creativiteits- en een doeteen een liefdes- en een gehechtheidsteen een vertrouwens- en een angstteen .( Moet er nog zand zij??!!!) Kortom, tenen tonen hoe er met het gevoel en verstand wordt omgegaan, welke sterke en minder sterke kanten er in het karakter zitten en of iemand veel of weinig energie aan de dag legt. Meer nog, tenen vertellen ook hoe jij omgaat met anderen en welke richting je een beroep dat je het meeste ligt kunt zoeken.
Wat is het doel van Tenen lezen? Evenwicht brengen in jouw doen en laten, door te achterhalen waar je sterke punten zitten of waar het schoentje wringt. Dit wordt duidelijk via de stand en de vorm van tenen..
Wie laat zijn/haar tenen lezen en waarom? Allerlei mensen die gemotiveerd zijn door nieuwsgierigheid. Ouders die via de teentjes van hun baby meer inzicht willen krijgen in het karakter van het fantastisch wonder dat zij op de wereld zetten. Studenten die twijfelen omtrent hun beroepskeuze. Scholenom te weten welke leerlingen elkaars tegenpool zijn of wie elkaar aanvult. Instellingen gehandicaptenzorg met de bedoeling inzicht te krijgen in wat geestelijk gehandicapten kennen, kunnen of willen. Kortom iedereen die geïnteresseerd is in zichzelf en meer evenwicht wil vinden in deze soms hectische wereld laat zijn tenen lezen!.
De Nederlandse journalist Imre Somogyi en zijn vrouw Margriet begonnen met een onderzoek dat vijftien jaar duurde. Overal noteerden zij tenen en gedrag en langzaam kwamen ze tot een volledig beeld. Iedere teen vertelt een verhaal.
Tenen zeggen alleen iets over je karakter en je gedrag (niets over toekomst of gezondheid). Tenen veranderen ook. Mensen die meer voor zichzelf durven opkomen, zullen zien dat hun kromme tenen rechter komen.( Is nu te laat om te zien of dat klopt!!). Erfelijkheid speelt ook een rol, lange tenen zullen niet korter worden, het is de blauwdruk waarmee je geboren wordt. Je kan wel de scherpe kantjes eraf werken.
Teenamputaties, reuma of gewone knobbels bemoeilijken het tenen lezen, maar zeggen tegelijkertijd veel over jezelf en je levenshouding. Bij het tenen lezen wordt er op een groot aantal kenmerken zoals afmeting, vorm, stand van de tenen ten opzichte van elkaar gelet, evenals verkleuringen en eelt. Iedere teen staat voor een eigenschap die zich in een mannelijke en vrouwelijke vorm manifesteert. Ook wordt een element aan elke teen toegeschreven. Om een paar heel grove indicaties te noemen: een forse grote teen staat voor een sterk verbaal vermogen, iemand met ronde tenen is tactisch en vriendelijk, iemand met hoekige tenen daarentegen is recht voor z'n raap. Een lange tweede teen betekent dat iemand ambitieus is.
Babyteentjes
Ook bij baby's kunnen de teentjes gelezen worden zodat de ouders tevoren weten met welke karaktereigenschappen van hun kindje zij rekening kunnen houden bij de opvoeding. Kinderteentjes lezen is heel interessant voor de ouders. Wie de voetjes analyseert, ontdekt welke aanpak voor dat kind het beste werkt.
Een kind met een lange doe-teen, de derde van rechts, moet niet de hele dag voor de televisie zitten. Zon kind moet kunnen bewegen, rennen, sporten opdat het zijn energie kwijt kan.
Kinderen met een sterke wil-of wensteen, de tweede van rechts, hebben structuur en grenzen nodig. Anders zal het je later manipuleren. En tegen een gevoelskindje met een sterk ontwikkelde gevoelsteen, de tweede van links, reageer je best niet te heftig. Anders gaat na verloop van tijd het teentje krom staan, omdat het niet voor zichzelf kan opkomen.Ik moet dringend de tenen van de kleinkinderen bestuderen ( als ze het toelaten!!)
En nu met zijn allen op voeteninspectie maar niet vergeten af en toe naar boven te kijken anders denkt men nog dat we allemaal met hangende kopjes rondlopen.!!!
Vandaag las ik in een tijdschrift bij ons ma ( we brengen haar abonnement mee maar is eerder voor de bezoekers bedoeld) over het boek dat de dochter van Margaret Thatcher over haar dementerende moeder schreef. nl A Swim-On Part in the Goldfish Bowl: A Memoir' De eens zo beruchte en controversele lady lijkt in niets meer op de oude aftakelende dame die ze nu is. Omdat ze een icoon is in de wereldpolitiek is het zoveel gemakkelijker om " taboes" rond haar bespreekbaar te maken . Dat was ook wat met Ronald Reagan gebeurde toen die dement werd. Plots werd dementie een algemeen bespreekbaar onderwerp Misschien moet euthanasie ook eens rond zo'n persoonlijkheid bespreekbaar gemaakt worden? Voor mij is ma onze icoon van de familie en al wat nu rond haar gebeurt maakt me kritisch en sceptisch en laat me achter met veel vragen. Zo'n 4j terug was ma bij ons om te revalideren na een serieuze ingreep. Op dat moment lag de opa van de schoonzoon in coma en aan machines maandenlang te wachten op het verlossende moment. "Laat mij dat nooit overkomen ", vroeg ons ma toen. Ik maakte haar duidelijk dat het niet zo simpel is als ze dacht. " Je kan toch vragen dat ze daar een eind aan maken", was haar antwoord. Ik probeerde haar uit te leggen dat wat ze daar vroeg wel heel ver ging en dat ik het er moeilijk mee zou hebben. Vanaf dan stond haar besluit vast, ze zou toestemming geven voor euthanasie. Ik heb de aanvraag lang uitgesteld maar op haar aandringen uiteindelijk toch gedaan. Sinds zo'n 3j ligt zo'n wilsbeschikking officieel klaar. Toen ma zo'n 3 weken terug vernam dat ze terminale kanker heeft, vroeg ze onmiddellijk aan de dokter om met haar wens rekening te houden als ze er als een plant bij lag. . Ze stelde daarbij nog heel duidelijk dat ze dat "nog volledig bij haar zinnen" gevraagd had. De reactie van de specialist liet al vermoeden dat het niet zo eenvoudig zou zijn! Nu drie weken verder en veel ellende later ligt ma er nog. In het begin van de week was haar toestand zo dat ze pre comateus was en alle contact met ons weg was. Ik had bij mijn recente onderzoeken nog met mijn arts over de situatie gesproken en als antwoord gekregen: " Het zal heel moeilijk zijn om in West Vlaanderen een dokter te vinden die daarop ingaat, zeker in een katholieke kliniek. Op een bepaald moment zal je zelf je verantwoordelijkheid moeten nemen en rekening houden met je ma's wens en de nodige stappen ondernemen op zoek naar een dokter.".. Dus dat wat ik absoluut niet wilde zou als een boemerang toch terugkeren!! Ik besprak maandag met de arts en de hoofdverpleegster de toestand van ons ma en herinnerde hen aan ma's wens. Ik werd bekeken alsof ik uit een andere wereld kwam.... en voelde mij bijna schuldig dat ik dat had durven vermelden. Dachten ze nu echt dat ik dat voor de lol vroeg!!!!! "Maar dat is nu toch niet nodig, ma heeft alle comfort en ze heeft geen pijn".... was hun antwoord en daarmee moest ik het stellen. Zo laten ze je letterlijk met het hoofd tegen een muur botsen. Daarnaast zijn we ook met 4 kinderen wat de zaak al moeilijker maakt. Ma heeft blijkbaar enkel met ons ( T en ik) heel bewust haar keuze besproken. De anderen weten van haar wilsbeschikking, ze heeft het hen gezegd maar niet met de intensiteit waarmee ze er met ons over sprak. Als ik nu kijk hoe ma er vandaag bij ligt en hoe ongelooflijk het verschil is met vorige week, dan weet ik het ook niet meer. Ze is stukken beter dan een week terug, heel helder en zich weer heel bewust van haar omgeving en haar toestand. Ze herinnert zich weer waarom ze hier nu zo ligt en wat er aan de hand is. Ze is zich weer ten volle bewust dat ze niet meer kan stappen of uit bed kan komen, dat eten tot een minimum herleid is, dat ze leeft op pijnstillers, gesondeerd wordt, dat naar haar huis gaan er niet meer inzit enz....en vooral dat ze " wacht" op het einde. Ze heeft weer vragen en bedenkingen zoals waarom ze daar zo ligt, hoe lang dat nog kan duren....? Daarbij kijkt ze mij aan alsof ze wil zeggen:" je weet toch nog wat ik wil?".... Gisteren betrapten we haar erop dat ze medicamenten wegsteekt. " Het heeft toch allemaal geen zin meer ", was haar reactie. Ze werd als een klein kind op de vingers getikt..... en nu zullen ze haar beter in het oog houden, toch zolang ze zelf kan handelen. Ik voel mij als op een hellend vlak. Enerzijds klamp ik me vast aan dit moment en probeer ervan te genieten en ben ik blij dat de ultieme stap nog niet gezet is anderzijds weet ik dat ma zal afglijden naar nog meer ellende en miserie waaraan ze uiteindelijk niet kan ontsnappen. Een herstel is een " fata morgana", haar nog eventjes langer bij ons hebben een onverhoopte optie. Gans die situatie heeft mij ertoe laten besluiten om de nodige stappen te zetten om voor mezelf een euthanasie wilsbeschikking aan te vragen. Ik wil ons kinderen niet opzadelen met die moeilijke beslissing mocht het ooit nodig zijn want het is een hartverscheurende verantwoordelijkheid... alleen... wat is de zin van zo'n toestemming als er geen rekening mee gehouden wordt en vooral wanneer moet je dat toepassen??? Had ma verleden week euthanasie gekregen dan was ze er nu niet meer en hadden we die momenten van vandaag en gisteren niet beleefd. Maar wat mag ze nog verwachten van dit leven? Wat als haar toestand weer erger wordt en ze opnieuw de ellende van vorig weekend moet doorstaan? Het ergste is dat je er zo moeilijk met iemand kan over praten. Euthanasie ligt nog teveel in de taboesfeer. Het is inderdaad een heel ethisch geladen probleem maar wat doe je ermee als je ermee geconfronteerd wordt? Toen Hugo Claus euthanasie toestond was ma's eerste reactie: " Zie je, ze doen het toch als je het vraagt"... Nu zoveel weken later ligt datzelfde dilemma in ons kamp. En het is verdomd niet eenvoudig ....Ik hoop maar dat in ma's geval de natuur " barmhartig " is zodat we niet te lang bij elk telefoontje moeten opspringen...of die moeilijke beslissing moeten nemen. Dragen we nu de tol van de medische evolutie?? Wellicht wel . Ik heb nooit gedacht dat een " afscheid" zo ingrijpend zou zijn, had altijd gehoopt dat het in alle sereniteit kon gebeuren. Ma is 88j heeft een lang goed leven achter de rug en dat we haar eens zouden moeten afstaan, is logisch maar de manier waarop ze nu aftakelt, stemt tot lang nadenken. Ik vermoed dat niet iedereen akkoord gaat met wat ik hier geschreven heb en we kunnen er nog veel over redetwisten. Het is een heel delicaat onderwerp maar ons hoofd blijven in het zand steken heeft ook geen zin. ..En als jullie nu denken dat ik hier heel lichtjes over die wilsbeschikking van ma stap dan kan ik jullie verzekeren dat ik er al heel veel mee bezig geweest ben. Je wil de uren niet tellen!! Heb ik iemand voor het hoofd gestoten of geshockeerd... spijtig. Als we als mensheid dan toch steeds verder gaan in onze evolutie moeten we ook consequent blijven. Daarenboven lokt elke daad die ingaat tegen wat we als " normaal" zien controverse uit zie maar naar het experiment rond die deeltjesversnelling in Zwitserland. Ik weet het, dat heeft er hier niets mee te maken hoewel ... onrechtstreeks zou het hier ook over leven en dood kunnen gaan... Ik dacht altijd dat, zolang je leeft, je leven van jezelf is en je zelf beslist wat je ermee doet... Dat heb ik altijd gedacht en gehoopt..........
PS Nog even ter info. Mochten jullie ooit in de mailbox een bericht krijgen dat "je vliegtuigticket ter beschikking ligt" en je bent zeker dat je niets geboekt hebt.. NIET OPENEN ( is virus) of je pc is naar de ....
Indianen-wijsheid, daar kunnen we nog wat van leren. Zij waren mensen die éen waren met de natuur en ze wisten dat je de aarde niet kan blijven plunderen zonder iets terug te geven. Vanuit die visie is het Sjamanisme ontstaan. Het is absoluut geen religie. Het maakt ons wel bewust van de wederzijdse afhankelijkheden op aarde. Het Sjamanisme leert ons onze eigen krachten, die van de natuur en die van andere dimensies te herkenen, op een bewuste manier te verbinden en met respect te behandelen. Wezenlijk voor het Sjamanisme is het besef van eenheid en afhankelijkheid van de mens, natuur en krachten hier op aarde.
Willen we dat onze kleinkinderen nog van de aarde genieten dan moeten we misschien wel teruggrijpen naar die oude waarheden. Heb ooit ergens die 10 geboden gelezen ,weet niet meer waar en in de wachtkamer van mijn blog gezet. Bij gebrek aan andere inspiratie dan maar daaruit putten zeker?
Het was hier miserie in het kwadraat op mijn laptop. Sinds een korte tijd openden zich, telkens ik via IE op seniorennet kwam, pagina's die ik niet gevraagd had. Aanvankelijk stond ik er niet bij stil tot ik opeens op " harde porno" terecht kwam.Ik ben nu niet " seutachtig" aangelegd maar teveel is trop en trop is teveel temeer daar de kleinzoon ook op mijn laptopje werkt en stel je voor!!! Ik denk dat ik nogal snel de schoondochter aan de lijn zou hebben ..... Sinds begin deze week werd het zo erg dat ik gewoon niet meer kon werken op sennet enkel mijn blog bekijken. Tot zelfs dat niet meer ging en IE niet meer opstartte en ik hier van alles meemaakte. Mozilla kreeg het uiteindelijk ook. T die hier de specialist is want zelf zou ik er nooit uitgeraakt zijn, is 2 dagen bezig geweest om de pc te scannen op virussen. en om op te kuisen via Regeditor, via verkenner ook opgekuist maar dat door op te starten vanaf een cd met windows xp die draait vanaf die cd. We vonden van alles maar kregen de eigenlijke problemen niet weg. De besmetting moet in de laatste 11 dagen gebeurd zijn. Wat heeft T nog gedaan?( dit ter info voor diegenen die evenveel geluk hebben als ik!) De pc gekuist met Ccleaner en dan vloog er al éen en ander of. Daarna gescand met: Mcafee; BitDefender; AVG, Pctools; Avira antivirus;Spybot, Ad-Aware 2008; Hitman pro, en spyware docter. Met al die programma's kregen we de geïnfecteerde files en virussen en cookies en pop ups enz vermeld.Sommigen deletten die rommel anderen niet tenzij je het programma aankocht maar uiteindelijk bleef het euvel en zodra ik weer op sennet kwam was het weer van dattum!!. Vandaag is T nog even naar de computerclub geweest waarvan hij lid is en daar was er een man die bij 2 dames die ook regelmatig op sennet komen precies dezelfde problemen moest oplossen. Wat we hier ook voorhadden was dat Vista antivirus 2009 wel zegt dat er problemen zijn, laat dan de software installeren en vanaf dan is alles" naar den duvel". Niet doen dus!!! Uiteindelijk hebben we hier dan maar een back up teruggezet van eind aug. Dus mensen regelmatig back ups maken is de enige manier om je pc weer aan de praat te krijgen als je door dat sennetdiertje geïnfecteerd bent. Ik weet niet waar ik het opgevangen heb!! Maar zeker op sennet.Mijn vechtgenoot rilt al als hij dat woord hoort want zou vergeven zitten van ongewenste dinges . Musje geeft het ook grif toe zie haar reactie. Ik hoop dat jullie die info niet nodig hebben want je pc ligt op korte tijd volledig op zijn " poepeke"!!
PS Ik overdrijf niet Amlor Fati,in Mexico hebben we het meegemaakt dat 3 mensen van de firma onderling Engels spraken voor het gemak. Want als iedereen steevast bij zijn dialect blijft..... Een " seule" ken ik ook hoor uit mijn internaatsjaren; mijn vechtgenoot ( van Ruiselede!!!!) spreekt overeen " aker" wij op 20km afstand van een " ketel".... begin er dan maar eens aan.... Inderdaad het was goed even met ma te kunnen praten maar nu ze wat helderder is, stelt ze heel moeilijke vragen en vraagt ze zich weer af waarom en hoe lang nog en ervaart ze het aftakelen weer bewuster. Is ook niet alles hoor. Je moest eens zien hoe ze zich inspant om 1 hapje binnen te krijgen en ... het komt er dan toch weer uit.Je wil het niet meemaken!!
Hoe kunnen twee mensen zo verschillen en toch zo goed samenleven? Toen wij ( mijn bedgenoot en ik) gisterenmorgen aan tafel zaten ieder met zijn stukje krant bij zich opperde ik heel even:" Eigenlijk zouden we nu moeten converseren met mekaar.." Waarop mijn altijd nuchtere en realistisch slaapgenoot lakoniek reageerde:" Ik converseer, jij converseert , hij converseert...." Ik wist meteen dat ik bij de juiste persoon zat..... mijn vechtgenoot die altijd met de twee voeten op de grond staat en probeert te relativeren om mij tegen mezelf te beschermen.!!Maar.... ons leesmomentje was toch eventjes verbroken en wellicht was het dit wat ik onbewust wilde?..... Heb later tijd genoeg gehad om in de auto op weg naar ma de krant verder te lezen, de kruiswoordraadsels op te lossen en de suduko's te ontcijferen!!!! Een rubriek trok daar mijn aandacht: Stad geeft inwijkelingen cursus " plat Brugs".!!!! Als rasechte West Vlaming was mijn aandacht geprikkeld!! Wat is het probleem? Anderstaligen doen de moeite om Nederlands te leren, maar als ze een babbeltje willen slaan, moeten ze vaststellen dat ze er niets van begrijpen. Daarom start Brugge nu met een cursus " Regionaal taalgebruik" een stoomcursus om het dialect te leren begrijpen. Ik denk dat ,als we het zo bekijken ,wel meerdere cursussen mogen opstarten. Las op de blog van Bojako hoe moeilijk het is om haar geboortetaal te verstaan. Dacht dat ik er veel van begrepen had maar toen ik de vertaling las dan was het toch niet 100% overgekomen!!!! Hier hebben we feitelijk hetzelfde probleem. Hebben jullie ooit al eens een Limburger, West Vlaming en Antwerpenaar samen bezig gehoord??? Ik wel ... in het Engels om mekaar te verstaan!!!!!!! Dus om je minder als een "aangespoelde vis" te voelen als jullie ooit naar het WW gaan, hier een paar goeie tips. Hopelijk kan ik het juist neerschrijven!!! Wij gebruiken zelden een persoonlijk voornaamwoord , je weet aan de buiging over wie het gaat. vb; Spreekje gie Frans? Jaok (ja ik), jaos (ja zij), jaoj (ja hij), jaow ( ja wij) enz dus de eindletter zegt welke persoon het betreft. Volgen jullie? .Nièuw= neen wij niet!!) "Da me sant nie" = dat is niet erg!! "ksienhier om het ut te leggen" ik ben hier om het uit te leggen. " khên vil tiet"= ik heb veel tijd Ist biekans gedaan?; jaot thê gedaon." enz enz.. Ik zal maar ophouden zeker of de blogvrienden zien het al niet meer zitten om met mij " te converseren" op de volgende bijeenkomst!!!!
In het sportgedeelte van de krant viel de titel " Naar Zuid-Afrikaanse hemel via Turkse hel in het oog. Voor de leken, België speelde gisteren tegen Turkije voor de plaatsing van het WK in Z Afrika. ( 1-1 was de eindstand). Als jullie nu denken dat een sportjournalist enkel sportverslagen kan neerpennen dan zitten jullie ernaast. Ludo Vandewalle gaf in Het Nieuwsblad een mooie korte intro op de omgeving, kan zo in elke advertentie van een reisbureau geplaats worden. Hij beschreef Istanbul als volgt: Istanbul blijft beklijven. Het is niet zomaar een grensplaatsje waar het ene land in het andere overgaat. In het voormalige Constantinopel eindigt Europa en begint Azië. Gescheiden door de Bosporus gaan culturen met een schok in elkaar over. Links, ten W van de druk bevaren rivier, is er het prachtige Europa met lichtreclames en hoge flatgebouwen. Rechts is er de mystiek van het Oosten met de gesluierde vrouwen en overvolle straten. Dat is Istanbul, schrizofrene stad met 15 miljoen inwoners waar Allah( islam) en God ( christendom) zich gezamenlijk ophouden. Hoe uitnodigender kan een krantenknipsel zijn?
And last but not least mijn PC. Ik kan met mijn laptop niet meer werken. werk nu via pc van T. Ik geraak noch via IE noch via Mozilla op sennet. Ik kan wel mijn blog lezen maar de reacties niet en ook geen rubrieken toevoegen want geraak niet op sennet. Als ik via mijn blog naar andere blogs ( heb favorieten staan) ga dan geraak ik op sommige wel op andere niet en reacties nalaten gaat wel of helemaal niet. T is hier al 2 dagen met allerhande virusscanners mijn PC aan het scannen. Wat daar allemaal tevoorschijn komt!! Spyware, pop ups, cookies , registry keys enz enz sites die ik nooit bezocht of aangeklikt heb. Ik zit dus blijkbaar met een serieus probleem. Nochtans staat er een anti virus programma op mijn pc. Wie of wat heeft mij dat " gelapt"!! Kan natuurlijk ook via mails of ppssen binnenkomen, ik weet het niet. Als we het er niet af krijgen zal er niets anders opzitten dan vanaf 0 alles opnieuw te insstalleren!!!!!!!! Van zodra ik dus sennet open , openen zich ook andere schermen en geraak ik niet op de blog. Op andere sites van Google geraken we zonder problemen tot nu toe!!! Om er " horensdol" van te worden. Gisteren was ma weer relatief "helder" en hebben we wat gepraat, maar eten lukt niet meer. Vanmorgen was ze weer meer in de war. Dus ...wachten
Vandaag herdenken we 9/11... blijven beklijvende beelden! Zo lieve bezoekers dat is mijn boterham voor vandaag.
Kon ik maar heel even met je meegaan in jouw gedachten, zien wat jou nu bezig houdt
Je handen dolen rusteloos over de lakens, je blik lijkt verankerd in de verte. Je lippen prevelen een verwarde zin, we begrijpen jou niet.
Denk je aan wat voorbij is mams, je lang zinvol leven, je altijd bezig zijn?
Voor wie is die uitgestrekte hand, wie wenkt jou naar de andere kant?
Waarom vloeit die enkele traan uit jouw uitgedoofde ogen? Hebben we jou pijn gedaan? Waar is je heldere lach die we nooit meer zullen horen? Je kijkt naar ons, met die afwezige blik, ik ben niet zeker dat je ons herkent. Of toch?
Af en toe hebben we even contact en klamp ik me vast aan jou zwakke woorden . Maar het is valse hoop want spreken vermoeit je zo.
Als je dan met gesloten ogen doodstil voor me ligt en ik tegen beter weten in blijf praten dan zie ik aan het knikken van je hoofd dat je me inderdaad hoort.
Als ik je koude handen in mijn handen verwarm dan voel ik hoe je probeert om me even te troosten door je trillende vingers rond de mijne te sluiten maar je hebt er de kracht niet meer voor.
Waar is mijn trotse ma? Ik kan het niet aanzien hoe ik je nu als een kind lepeltje na lepeltje wat te eten geef!
Men zegt me :" Zij heeft geen pijn, ze is zo'n lieve vrouw, ze klaagt nooit en alles is goed wat we ook vragen ".
Dan zou ik willen roepen:" Maar dat is mijn ma niet, zoals ze er nu bij ligt zou ze het nooit gewild hebben."
Ik ben kwaad in jouw plaats mams; kwaad omdat je die kelk tot het bittere einde moet ledigen en kwaad omdat ik je niet helpen kan.
Ik ben droevig omdat ik zo hulpeloos moet toezien hoe je van ons wegglijdt.
Lieve mams dit is voor jou en hoe je altijd in mijn hart verder leeft:
Mams, Ik kan je best vergelijken met een roos,
De mooiste uit mijn tuin. Eén stevige stengel en veel frisse blaadjes. Bij elke tegenslag verloor je een blaadje,
Maar je bleef trots overeind.
Eén plotse wind deed je stengel nu toch breken!
Maar voor mij blijf je altijd mijn mooiste roos!
Hoe vaak kan je afscheid nemen van een geliefde persoon?? We hebben hier een paar dagen achter de rug die niet voor herhaling vatbaar zijn. Het begon al op vrijdagmorgen. Ik had de dag voordien een telefoontje gekregen dat ik in de voormiddag langs mocht voor het onderzoek in plaats van de namiddag en was blij dat het wachten zo wat ingekort was. We moesten er om 10u30 zijn en om 11u15 zaten we nog te nagelbijten. Eindelijk kwam de arts er aan en mocht ik mee... Door de bezorgdheid was ik vergeten om mij GSM af te zetten en gaat dat ding toch precies aan het bellen als ik mee mag zeker!! Het was mijn zus met de vraag om direct naar ons ma te komen. Het ziekenhuis had opgebeld dat haar toestand heel kritiek was..en verzocht de familie om te komen!! "Neen, nu toch niet" was mijn eerste reactie. Waarom moest uitgerekend nu ons ma haar uur kiezen?? De dokter zag dat er iets mis was en dacht dat ik even in paniek sloeg voor het onderzoek.Toen ik hem de ware reden zei, liet hij ons de keuze of we gingen door met het onderzoek of we verkozen om op een andere keer terug te komen. Maar ik had me al de avond voordien klaargemaakt voor het onderzoek en mijn darmen waren " gespoeld en gekuist" en ik liep al een paar weken ongerust rond omdat we zelfs na een scan nog steeds geen afdoende verklaring hadden voor mijn problemen. Een moeilijke keuze maar voor éen keer wilde ik zekerheid over mijn gezondheid en besloot ik het onderzoek toch te laten doen ... we riskeerden toch te laat te komen bij ma want de laatste tijd rijden we er gemiddeld 2u over om bij haar te geraken. " Ik zal een lichtere verdoving geven " , zei de dokter dan zou ik beter bij " de zinnen " zijn als we bij ma kwamen. Ik vroeg hem daar geen rekening mee te houden , ik zou in de auto wel de tijd hebben om helemaal wakker te worden. Het onderzoek verliep vlot , ttz ik heb er niets van gemerkt hoewel ik af en toe " grimassen" trok wist T te vertellen. We kregen onmiddellijk de uitslag en die was , gelukkig, positief. Moeten nu enkel nog de uitslag van een biopsie afwachten maar dat is meer om alle twijfel op kankercellen... uit te sluiten. Hoe ik beneden en in de auto geraakt ben, weet ik niet. Ik was enorm ontgoocheld dat ik niet meer uitleg gevraagd had aan de arts want hoewel het onderzoek goed afgelopen was, wist ik nu niet waar de pijn vandaan kwam..( zo dacht ik).. Blijkt dat ik dat WEL gevraagd heb en antwoord kreeg en had ik zelfs gevraagd waarom er een biopsie gedaan was en zoveel meer ..... Daar herinner ik mij dus niets meer van. Ik weet wel dat ik mierzoete koffie kreeg toen ik bijkwam maar wat ik daarna deed... het staat niet op mijn harde schijf. T heeft mij met de lift naar beneden geholpen en in de auto... dat weet ik niet. Blijkbaar heb ik zelfs de brief van de arts voor onze huisarts geopend en gelezen.... weet ik niets van. Ik heb bij de balie zelf alles geregeld... weet ik niets van!! Nu begrijp ik dat mensen die onder invloed zijn van bv rohypnol daden stellen die ze zich niet meer herinneren . Een heel akelige ervaring. Ik heb nog lachend tegen mijn vechtgenoot gezegd: " Je hebt je kans gemist om me van alles te laten tekenen, ik zou het zo gedaan hebben" ( tekenen bedoel ik!!).... Maar alle gekheid daar gelaten , we "vlogen" daarna direct naar ma . Toen we eraan kwamen was ze inderdaad heel slecht . Ze was totaal weg van deze wereld en herkende niemand. Ze was zelfs bezig met wat wij in het WW " pakjes maken " noemen bij mensen die aan het einde bezig zijn!! Het praten ging ook niet , ze probeerde wel maar het was onverstaanbaar en ze volgde ons vragen niet. Ze had ook wat koorts en bleek dingen te zien die wij niet zagen. Nadat we daar allemaal een paar uur rond haar gestaan hadden en alle contact onmogelijk was, werd door de begeleidster van palliatieve zorgen de vraag gesteld of ma de laatste sacramenten zou willen. We hebben het haar gevraagd in een kort " helder " moment tussen twee afwezige momenten in en ze knikte " ja". Het was een korte maar serene zalving en dan begon het wachten.... Haar toestand bleef stabiel en uiteindelijk beseften we dat het einde nog niet voor dit moment was. Persoonlijk zijn we tot de laatsten bij haar gebleven maar om 23u viel ze in een rustige slaap en zat ik er zelf wat door na de commotie van de voorbije dagen dus besloten we bij vrienden in de buurt te overnachten ( die hadden dat al voorgesteld voor het geval). We konden zo heel vroeg opstaan en de volgende morgen terug naar ma toe of... waren in de buurt als de toestand erger werd. De volgend dag hoorden we dat ma een rustige nacht had, de koorts weg was en ze was in zo'n toestand dat ze iedereen even herkende en zelfs kon fluisteren. We zijn tot 16u bij haar gebleven en hoewel de verwarring stilaan weer groter werd, vermoedde de arts dat het einde nog even uitgesteld was.. Omdat op 6 september de oudste kleinzoon jarig is, besloten we dan maar om terug te keren en even nog een paar uurtjes aan het ventje te spenderen... Vannacht wordt het dus weer slapen met de telefoon naast het bed ... hoelang houden we dat nog vol maar vooral hoe lang houdt ons ma dat nog vol. Waar zij nog de kracht vandaan haalt om telkens opnieuw te vechten is mij een vraagteken. Nu begint ze ook nog doorligwonden te krijgen , gelukkig steekt ze zo onder de medicamenten en verdoving dat ze geen pijn meer voelt. Maar moet dat nu echt zo lang duren vooraleer een mens mag "gaan".... We zitten hier eventjes op ons tandvlees na die weken van spanning en zorgen om verschillende redenen maar ... het definitieve afscheid is blijkbaar nog niet daar en we zullen de komende dagen misschien nog heel vaak die E17 en de E40 enz op en af rijden...... Lieve mams ik laat je hand los, ga nu maar, ik hou je vast in mijn hart...
Toen we gisteren nog maar eens bij ons ma op bezoek waren en ze vroeg : " Hoeveel tijd heb ik nog" toen had ik de tijd willen stilzetten en haar gerust stellen dat het einde nog veraf is. Maar ik kon enkel haar koude, magere handen in mijn handen nemen en de tijd koesteren die we samen doorbrachten. De laatste weken heb ik al vaak stilgestaan bij het woordje " tijd". Je moet eens luisteren hoe vaak je als antwoord krijgt: " Vandaag niet , ik heb geen tijd". Tegenwoordig heeft niemand "tijd", alhoewel we allerlei machines en hulpmiddelen hebben om "tijd" te winnen. Onze vaatmachine doet onze afwas, terwijl Mr. Hoover ons huis proper maakt. Onze groenten worden met de allessnijder in schijfjes gehakt. Eten maken is een makkie als je snel wat op tafel wil dan koop je het kant en klaar of de Chinees of een hamburgertent bieden een snelle oplossing. De pannenkoeken komen uit een pakje, rijstpap uit een potje ,soep uit een doosje en zelfs onze frietjes zijn klaar om te bakken. Mijn ma moest in haar tijd de soepgroenten zelf klaar maken( doe ik ook nog!), de frietjes met de hand snijden, de croquetten zelf rollen enz. Luiers werden met de hand wassen, terwijl wij nu allemaal wegwerpluiers gebruiken. De was werd ook in de tobbe gedaan, 1maal per week, en maar schrobben om het allemaal proper te krijgen.Vaak werd de was dan nog op de bleek gelegd om witter te zien. Het was pas minder lastig toen ze naar de wasserij ging. Op vrijdag werd het hele huis schoongeboend, een helse karwei door het sleuren met emmers en bostels. Elke zaterdag werd de badkuip met warm water gevuld en werden we van van kop tot teen schoongeschrobd, ook geen lachertje! Elke dag werd er warm eten gekookt, zonder mixer, zonder blender, zonder allesschillers,.....zonder allerlei keukensnufjes, die we nu niet meer kunnen missen. Hoewel ze werkte als haarkapster vond ze toch de tijd om elke dag een dessert op tafel te toveren, een rijstpap of pudding met koekjes of heerlijk gestoofde appeltjes met hun " frakse" aan of opgelegd fruit. ' s Avonds vond ze ook nog de tijd om te kijken naar ons huiswerk en op zondag maakte ze vaak wat tijd om even een spelletje ( kaarten, of vlooienspel of ganzenspel ...) mee te spelen of om onze handwerkjes of breiwerkjes weer op punt te zetten. Ze had altijd tijd om onze zorgen aan te horen al moest het soms tussen het schillen van de aardappeltjes of het maken van de soep gebeuren.. Ons ma maakte tijd voor ons. Vandaag is "tijd" een zeer relatief begrip geworden. Met alle toestellen, die ons tijd besparen, hebben wij minder tijd dan ooit!!! Wij haasten onszelf en ons leven voorbij, totdat wij beseffen dat het zo niet meer verder kan....en dat wij moeten "onthaasten". Ondanks onze moderne spullen hebben wij nog geen tijd. Het ligt dus simpelweg aan onszelf. "Tijd" maken om te leven, te genieten, dat zou onze prioriteit moeten zijn in plaats van allerlei dingen na te jagen, die eigenlijk niets betekenen. Tijd is te traag voor hen die wachten, te snel voor hen die vieren, te lang voor hen die rouwen, te kort voor hen die genieten en een eeuwigheid voor hen die liefhebben. En het is juist die tijd die ons ma bijna niet meer heeft.
Hebben jullie het ook gelezen?? Tegenwoordig spreken we niet meer over " illegalen", dat woord mag niet meer gebruikt worden. Vanaf nu spreken we over " mensen zonder papieren"! In het kader van het streven naar meer politieke correctheid van onze moedertaal werden er onlangs een aantal voorstellen gelanceerd van nieuwe benamingen en daarmee samenhangende schrappingen die u binnenkort in VAN DALE mag verwachten. Dus vergeet het niet: "illegalen" zijn " mensen zonder papieren".
Even verder denken in dezelfde trend en dan kunnen we misschien ook de volgende nieuwe omschrijvingen introduceren in ons taalgebruik Vroeger Nu Homejacker Verhuisdienst zonder papieren carjacker Takeldienst zonder papieren Drugdealer Apotheker zonder papieren Bankovervaller Geldtransport zonder papieren Verkrachter Gynaecoloog zonder papieren Pedofiel Kleuterleider zonder papieren Inbreker Deurwaarder zonder papieren Winkeldief Klant zonder papieren Snelheidsduivel Racer zonder papieren Afperser Belastingsontvanger zonder papieren Vliegtuigkaper Piloot zonder papieren Kraker Huurder zonder papieren Oplichter Zakenmens zonder papieren Terrorist Militair zonder papieren
Wie verzint er nog bij???
Dus lieve mensen begin maar te oefenen zodat uw taalgebruik voortaan aangepast zal zijn aan de moderne papierloze samenleving.
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd !( dixit Amor Fati)
September is de herfstmaand en de 9de maand in de Gregoriaanse kalender. Het woord "Septembris" betekent 7de, de zevende maand (= fruitmaand) ten tijde van de Romeinen, want hun nieuwe jaar begon op 1 maart. Maar voor ons is en blijft het de 9e maand wat zoveel is als de laatste run naar het einde van het jaar toe want van nu af aan gaat de tijd snel!! Dat ter info want september is een heerlijke maand om te gaan wandelen in de natuur! De zomermaanden zijn voorbij ( voor zover we zomer gehad hebben) en na de 15 de september ruik je gewoonlijk de herfst al in de lucht. Bij THEA kan je al een paar prachtexemplaren van herfstpaddenstoelen bewonderen. Heb er hier ook eentje. Deze spreekt meer tot de fantasie van de kinderen want oma weeft daar een verhaaltje rond en dat werkt nog altijd.... Voor de kinderen is september ook een nieuw begin, een nieuw schooljaar, dat met schroom of met stoutmoedigheid begonnen wordt. Vijf van onze kleinkinderen zijn nu op school gestart, ook de tweeling die in november 3j wordt. Ze waren allemaal om het flinkst, geen traantjes en veel tot matig enthousiasme!!! De oudste, die nu in het eerste leerjaar zit , kwam verontwaardigd thuis met de melding: " ik heb al huiswerk"!!! Wat bij zijn ma de reactie uitlokte " Niet zo enthousiast Milan" Maar hij was toch maar al te fier om zijn eerste woordjes te showen en bij het avondverhaaltje al wat lettertekens uit de tekst te halen.... Zaterdag is hij jarig ( 6j) en ik weet nu al dat hij al onze aandacht zal opeisen met de opgedane taal- en rekenkennis van de voorbije week!! Zie er al naar uit!! Zal een mooie afleiding zijn.
Mannen gebruiken op 1dag ongeveer 13.000 woorden; vrouwen daarentegen 20.000, of 53% meer!
Hebben vrouwen meer te vertellen dan mannen, of geven ze gedetailleerder uitleg of herhalen ze meer ? Ik kan er moeilijk over oordelen want ik ben zelf een vrouw en dan zou men mij van vooringenomenheidkunnen beschuldigen. In elk geval is meer informatie geven dikwijls nuttig. Zichzelf herhalen kan soms ook een overdracht van kennis zijn ( als dat maar niet te vaak na elkaar gebeurt!!) Het is door repetitief te werken dat we onthouden. Kennen we toch allemaal nog uit onze schooljaren?!
Vrouwen hebben inderdaad meer te vertellen of beter gezegd vertellen meer.( wil de mannen niet tegen mij in het harnas jagen). Een goeie babbel met een vriendin, kan je hart opluchten en je problemen relativeren. De meeste mannen kroppen hun moeilijkheden gemakkelijker op en praten niet makkelijk over hun gevoelens. Ze zouden het toch eens moeten leren, in veel gevallen helpt het!
Want:EEN SCHOUDERKLOPJE HEEFT NOG NOOIT IEMAND VERWOND.(Bond zonder Naam)
Iemand eens een goedkeurend woordje, een complimentje, een bemoedigend glimlachje, een oprechte blijk van waardering geven, een steunend woord, het kost allemaal niets maar kan wonderen verrichten. Iemand die juist zijn dagje niet heeft, wordt er door opgefleurd. Ben je down, dan voel je je al wat beter want wat appreciatie doet zo goed. Wat positieve energie kan wonderen verrichten in je omgeving. Het moet echter wel gemeend zijn want nep piekt er torenhoog uit en krijgt het tegenovergestelde resultaat.
Horen doe je met je oren. Luisteren doe je met lichaam en ziel. Raar, dat de simpelste dingen soms de allermoeilijkste zijn. Gewoon relaxed achterover zitten en luisteren, een fluitje van een cent, zou je denken. Zeker niet!!!!
Luisteren vraagt zeer veel empathie, geduld, concentratie. Als je luistert naar iemands relaas, ben je zo vlug geneigd te oordelen of te veroordelen of je begint met raad te geven, terwijl de andere alleen vraagt dat je hem/haar aanhoort. Luisteren en niet proberen de problemen direct op te lossen, is enorm moeilijk en dat wordt juist gevraagd van een luisterend oor. Gewoon luisteren, met een open gemoed, echt aanhoren dat de andere zijn/haar hart uitstort gewoon iemand de tijd geven om te praten, om te zoeken naar de juiste woorden om te zeggen wat hem/haar op het hart ligt dat kan helend werken.
Gewoon luisteren en laten praten. Een moeilijke en zware opgave, maar als je het kunt opbrengen, heb je niet alleen de andere geholpen, maar ook jezelf.
Toch leuk dat je iemand goed kan laten voelen en het kost je zelfs niets!
Ik geef je het geschenk dat ziekte noch tijd kunnen beschadigen. Het is het enige dat ik jou geven kan en jij wellicht ook verwacht.. Jij die denkt dat je nu alleen bent en angstig hoopt dat ik nog even naast jou blijf.
Ik geef je het geschenk van wie niet leven of sterven kan zonder liefde te ervaren. Het is het enige dat ik als zwakke en kwetsbare mens kan schenken. Het is mijn begrijpen dat veel verder reikt dan zomaar mekaar verdragen.
Neem mijn hand ik laat je niet los we zullen samen de weg gaan die leidt naar afscheid en troost.
Een oude Chinese vrouw had 2 grote potten. Elke pot hing aan het einde van de stok die ze in haar nek droeg. Een van de potten had een barst. De andere was perfect en leverde altijd een volledige portie water. Aan het eind van de wandeling van de stroom naar het huis was de gebarsten pot maar halfvol met water. Twee volle jaren gingen voorbij. Dagelijks wandelde de vrouw naar de stroom maar de gebarsten pot bracht enkel maar een halve portie water naar het huis. Natuurlijk was de gave pot trots op zijn prestatie omdat hij een volle pot water thuisbracht. De gebarsten pot was beschaamd om zijn onvolmaaktheid en voelde zich ongelukkig omdat hij maar voor de helft kon doen waarvoor hij gemaakt was. Na 2 jaar zag hij dit als een bittere teleurstelling en sprak er de oude vrouw over aan. Ik voel me beschaamd over mezelf omdat vanwege mijn barst het meeste water wegvloeit langs de weg. De oude vrouw glimlachte en zei:" Heb je dan niet gemerkt dat er bloemen staan langs uw kant van de weg en aan de andere kant niet?" Het is omdat ik altijd geweten heb van uw tekortkoming dat ik bloemen plantte langs uw kant van de weg en jij gaf ze elke dag water." Twee jaar lang ben ik in staat geweest om deze mooie bloemen langs de weg te plukken en er mijn huis mee te decoreren. Zonder U zou er geen schoonheid en pracht geweest zijn in mijn huis." Elk van ons heeft zijn eigen gebreken en tekortkomingen maar het zijn precies die onvolmaaktheden die ons levens zo belangrijk maken. Men moet een persoon nemen zoals hij is en slechts de goede dingen zien.
Ik wens al mijn bezoekers een prettige dag en denk eraan...ruik eens de heerlijke geur van de bloemen langs uw zijde van de weg.
De Telegraaf vroeg aan haar lezers een reactie op de negatieve teneur die er hangt over de prestaties van de belgen op de Olympische spelen. In een opwelling van de Beijing blues schreven onze kranten:" Zijn we een natie van verliezers?" Gelukkig hebben we nadien toch nog medailles gehaald zilver en goud aub door de vrouwen!!!Hadden we misschien dat duwtje in de rug nodig???
Ziehier een hartverwarmende selectie van reacties van onze Noorderburen; ( gelezen in het Nieuwsblad op 23 aug maar door omstandigheden vergeten het op de blog te zetten, dus beter laat dan nooit!!)
Gezelligheid: Er is geen volk dat beter kan relativeren en leven bij de dag. Over het algemeen zij de Belgen gezelliger en warmere gasten dat wij nuchtere Hollanders.
Organisatietalent: Een aantal zaken zijn in België beter georganiseerd dan in Nederland. Vanwege de bekende medische wachtlijsten ben ik uitgeweken naar onze buren voor een hartoperatie.
Vriendelijkheid: Het is veel beter vertoeven in België dan in Nederland, jullie zijn gemoedelijker en vriendelijker.
Eenvoud: Het is een lekker land zonder spatjes en zonder Nederlandse air. Na en vakantie in België kom ik uitgerust thuis. Het is een land van " Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg."
Goede manieren: In ieder geval genieten ze van het leven, hebben ze respect voor gezag en betere manieren en weten ze zich beter te kleden. Allemaal zaken die wij , bekrompen, sneue Nederlanders niet kunnen.
Gezondheidszorg: België heeft geen wachtlijsten in de ziekenhuizen? Het zorgstelsel is er goedkoper en efficiënter. Nederland moet even naar de zuiderburen kijken daar kunnen ze nog van leren.
Aardig: Belgen zijn de leukste, liefste, aardigste en vriendelijkste mensen die ik ken .Wat heb je aan al die gouden plakken als - zoals bij de Amerikanen- de rest van de wereld een hekel aan je heeft!
Bescheiden: Nederland, land van grootheidswaanzin. We hebben een paar medailles maar zijn echt niet beter hoor. Ja, kapsones hebben daar zijn wij beter in...
Goed onderwijs: Geen succes op de spelen , maar de belgen hebben wel betaalbare huizen, auto's en goede scholen voor de kinderen. 30.000 Nederlandse kinderen gaan daar naar school.( daarna hadden we wel succes en nog wel zilver en goud!!)
Mooie vrouwen:( nu komt het ladies!!) Ik vind de Belgen een supervolk! Aardig en beleefd en de vrouwen zijn zeker mooi ( mocht zelfs een beetje meer geweest zijn nietwaar ??)
Lekker bier: Bier brouwen kunnen ze als de beste. Er zijn slimmere en beter zakenmensen en .. ze hebben meer ( zwart) geld!!
Efficiëntie: Ga maar eens naar de dokter in België. Je weet niet wat je meemaakt Veel beter georganiseerd, snel en vriendelijk ook nog. Goedkoper. Mijn verzekering raadde het zelfs aan.
Voilà nu horen we het eens van een ander... of we het met alles eens zijn dat laat ik in het midden, maar toch sympa van die Nederlanders hé??
Toen in het voorjaar onze appelbomen welig bloeiden, toen keken we al uit naar de oogst. Een paar fikse zomerse regen -en windvlagen hebben veel appeltjes er afgerukt en ... nu zitten eksters, vlaamse gaaien en bosduiven zich te verlekkeren aan de jonge vruchten. Vorig jaar dachten we de oplossing gevonden te hebben door afgedankte cds in de bomen te hangen. Het was een succes want door de schittering van de zon en de weerkaatsing werden de vogels afgeschrikt. Maar dit jaar is het zo'n " kwakkelzomer" dat de zon onvoldoende schijnt om hetzelfde effect te hebben als vorig jaar gevolg... ieder morgen liggen daar minstens 2kg appels gepikt en half verrot op de grond. Mijn lieve vechtgenoot vond het stilaan welletjes en besloot oude " overalls en kiels " en andere afgedankte kleren in de bomen te hangen zoals vroeger de vogelschrikken op de velden en... IT WORKS!!!
Het is natuurlijk geen zicht en iedereen die even langs komt vindt het " hilarisch". Zo hebben we elke BBQ gestart met een lach en een grol en " goed begonnen is half gewonnen" denk ik dan maar en lachen is gezond!!.
Zo ziet onze appeltuin er momenteel uit!!!
De appeltjes zijn nu voor ons en nog lekker ook. De " oogstappeltjes" zijn er stilaan door en de Elstars en anderen komen er aan en de vogels ... die vliegen voorbij en kijken ernaar!!! Nu nog een oplossing voor de " biekes" bedenken.....
PS. Amor Fati slaat de nagel op de kop als hij zegt dat ik daar een onderwerp aangesneden heb gisteren. Maar ik had precies die reactie verwacht en voel mij zo goed dat ik niet als enige gefrustreerd reageerde of " opvloog" toen ik dat artikel las. Ik ben dus behoorlijk normaal zo te lezen.Trouwens ik heb een beetje bewust dat lontje onder het vat buskruit aangestoken. Vond dat op verschillende blogjes de " mood" er wat uit was en dacht ... even iedereen " opkikkeren"!!! Het is behoorlijk gelukt!! Best dat die " lieve professor " nu niet direct in onze omgeving was , hij zou gaan lopen, vrees ik maar " eigen schuld dikke bult"!! En ik weet zeker dat ik niet enkel " toen ik jong was" in de clinch zou gaan met die prof. Zouden ze in Nederland ook zo gereageerd hebben of zijn wij " zuiderlingen" iets heftiger.? Heb jammer genoeg, door omstandigheden, het bewuste TV programma daaraan gelinkt, gemist. Maar lieve dames (en de heren die ons steunen waarvoor een knuf ) als het nodig is slaan we de handen in elkaar en staan we op ons strepen want zijn suggestie is GEEN OPTIE!!!! Het doet mij wel deugd te lezen dat wij vrouwen toch een heel stuk assertiever uit de hoek komen dan vroeger. (De muizenissen van vandaag zijn eventjes heel ver weg.)
Ging even lezen bij Bojako: "sour grapes" en herinnerde mij een artikel dat ik ooit gelezen heb. Ben het gaan zoeken want vond dat het aansloot bij Bojako's blogje. Ik zeg niet dat ik mij gelukkiger voelde na het artikel nog eens gelezen te hebben. Oordeel zelf
De geleerde Tilburger Ad Vingerhoets heeft een geheel eigen visie over hoe men de Nederlandse samenleving zou moeten inrichten. Het is gewoon doelmatiger om als man meerdere vrouwen te hebben. Dat weet ie zeker. Nu hebben ze in Nederland wel vrijheid van meningsuiting en Ad uit dus zijn mening. Adje is beroepsmatig professor dus over die mening heeft ie goed nagedacht; dat is per slot van rekening zijn vak.
Waarover gaat het eigenlijk? We weten allemaal dat de moderne vrouw het niet gemakkelijk heeft. Na haar studies moet ze proberen om het te maken in een bedrijf en dat wil zeggen beter zijn dan haar mannelijke collega's wil ze evengoed scoren. Als haar carrière eindelijk gelanceerd is en ze trouwt en ze wil dan ook nog eens kinderen dan komt de vraag: Hoe kan ik carrière maken en een gezin hebben? Wil ze beide dan wil dat zeggen, op en neer rennen tussen thuis en werk, kinderen verzorgen, een huishouden rechthouden en ook haar job tot ieders voldoening uitoefenen. Kan ze dat allemaal aan zonder op een zenuwinzinking af te sturen?
Daarvoor had Professor Ad Vingerhoets een oplossing gevonden: POLYGAMIE!
Hoe stelde hij zich dat voor? Een man neemt drie vrouwen. De eerste doet het huishouden met de was en de plas het kuisen en het koken. De tweede verzorgt en vertroetelt kindjes. Crèche of onthaalmoeders zijn dan overbodig en het kost het gezin en de staat geen enkele euro. De derde is de carrièrevrouw; ze kan zonder stress werken aan haar job. Ze hoeft geen wroeging te voelen tegenover haar partner of haar kinderen want thuis draait alles op wieltjes. Dus zegt onze prof. gun een man een carrièrevrouw, een huishoudster en een au pair en de moderne vrouw zal niet ten onder gaan aan stress.( wat een toegeving!!)
Wat denken jullie van die oplossing?
Maar de moraal van het verhaal is dat vrouwen het altijd moeilijker zullen hebben dan de mannen om een gezin en een job te combineren of om succesvol te zijn op welk gebied dan ook of om de verdiende waardering te krijgen. Ze moeten er altijd een prijs voor betalen. De vraag is maar hoeveel ze ervoor willen betalen?
Vorige nacht was Klaas Vaak ver weg dus ...dan maar voor een stukje poëzie zorgen, maar dat beginnen jullie al te kennen zeker?
Houden van is.. Als je je koele vingers op mijn voorhoofd legt en ik besef dat jij er altijd bent.
Houden van is... dromerig liefkozen, je in mijn armen nemen, en zachtjes strelen.
Houden van is... Overgave en verloochening de rust van de hartstocht het aanvoelen wat jou en mij goed zou doen zonder iemand te schaden.
Houden van is... Verkleinwoorden uitvinden, de klok willen stilzetten. De ogen sluiten bij het zachte gebaar dat zegt: " Jij mag er zijn zoals je bent".
Maar bovenal is houden van... Thuis zijn bij het hart van jouw hart.
Huismusje liet gisteren op mijn blog ( vriendschap) een mooie tekst van een lied van Marva achter en die zette me even aan het denken. Zo kwam ik bij enkel bedenkingen:
Hoe komt het toch dat je je bij iets moois soms zo melancholisch voelt ? Misschien omdat je weet dat je het nooit kunt vasthouden?
Hoeveel unieke en mooie momenten in je leven zitten er niet verankerd in je geheugen, je herinnert ze, maar nooit kan je ze nog eens beleven. Zo blijft je eerste liefde met die vlinders in je buik altijd iets speciaals evenals die eerste kus, die kan nooit nog geëvenaard worden. De pracht van een zonsondergang op een romantische avond, de besneeuwde bergtoppen uit een ver verleden, zinderen nog door in je ziel maar stemmen je tegelijkertijd weemoedig. Je trouwdag, een mijlpaal op de weg van de liefde die toen nog zonder bochten voor je uitgestrekt lag, flits in een wolk van melancholie even voorbij. Dan komt je eerste kind dat zijn eerste pasjes zet en dan die eerste woordjes!!. Nooit zal een woord je nog zo vervullen met trots en nooit zal een woord nog zo zoet klinken als dat woordje toen. En zo herinner je je nog oneindig veel momenten waar je bemind hebt, geleden en geleerd. Eigenlijk zijn het al die unieke momenten, zo diep doorvoeld, die ons leven zin geven maar die we spijtig genoeg nooit kunnen herbeleven.. We herinneren ze nog wel maar dat is niet hetzelfde. De herinnering roept een weemoed op omdat al die prachtige momenten als zand door onze vingers gegleden zijn. Soms sluipt zelfs de twijfel binnen of we wel genoeg genoten hebben of dankbaar geweest zijn.
Bij al die bedenkingen, stel ik vast dat ,niettegenstaande alles, het leven mooi is, misschien en wellicht omdat het vergankelijk is. Moesten we onsterfelijk zijn dan zou niets zo mooi, zo uniek en zo melancholisch zijn. Precies het besef van verlies geeft aan al onze belevenissen een serene schoonheid. Het weten dat je nooit iets kan herbeleven, maakt al die momenten zo uniek. Gisteren heb ik het bezoek gehad van een lieve schat van een buurvrouw (Paz) die gewoon even de tijd nam om te luisteren. Dat is ook zo'n moment om te koesteren. Precies daarom kruipen we telkens uit een dipje omdat het leven toch de moeite loont. Het is als een regenboog. Buien en zonneschijn zijn allebei nodig om het kleur te geven . Bojako zegt het nog anders :" It's better to have loved and lost , than never to have loved at all". Of om het heel vrij te vertalen : het is beter bemind te hebben, geleden en geleerd dan niet geleefd te hebben.
Dus lieve bezoekers laten we een lange knuffelkring maken en dat moment samen beleven. En die twee beertjes van gisteren vond ik zo schattig dat ze nog eens mogen meegaan in mijn blog. Kijk maar goed hoe ze het doen, zo'n knuffel bedoel ik!
)
Maar ik had precies die reactie verwacht en voel mij zo goed dat ik niet als enige gefrustreerd reageerde of " opvloog" toen ik dat artikel las. Ik ben dus behoorlijk normaal zo te lezen.Trouwens ik heb een beetje bewust dat lontje onder het vat buskruit aangestoken. Vond dat op verschillende blogjes de " mood" er wat uit was en dacht ... even iedereen " opkikkeren"!!! Het is behoorlijk gelukt!!
){kind=link}
