Huismusje liet gisteren op mijn blog ( vriendschap) een mooie tekst van een lied van Marva achter en die zette me even aan het denken. Zo kwam ik bij enkel bedenkingen:
Hoe komt het toch dat je je bij iets moois soms zo melancholisch voelt ? Misschien omdat je weet dat je het nooit kunt vasthouden?
Hoeveel unieke en mooie momenten in je leven zitten er niet verankerd in je geheugen, je herinnert ze, maar nooit kan je ze nog eens beleven. Zo blijft je eerste liefde met die vlinders in je buik altijd iets speciaals evenals die eerste kus, die kan nooit nog geëvenaard worden. De pracht van een zonsondergang op een romantische avond, de besneeuwde bergtoppen uit een ver verleden, zinderen nog door in je ziel maar stemmen je tegelijkertijd weemoedig. Je trouwdag, een mijlpaal op de weg van de liefde die toen nog zonder bochten voor je uitgestrekt lag, flits in een wolk van melancholie even voorbij. Dan komt je eerste kind dat zijn eerste pasjes zet en dan die eerste woordjes!!. Nooit zal een woord je nog zo vervullen met trots en nooit zal een woord nog zo zoet klinken als dat woordje toen. En zo herinner je je nog oneindig veel momenten waar je bemind hebt, geleden en geleerd. Eigenlijk zijn het al die unieke momenten, zo diep doorvoeld, die ons leven zin geven maar die we spijtig genoeg nooit kunnen herbeleven.. We herinneren ze nog wel maar dat is niet hetzelfde. De herinnering roept een weemoed op omdat al die prachtige momenten als zand door onze vingers gegleden zijn. Soms sluipt zelfs de twijfel binnen of we wel genoeg genoten hebben of dankbaar geweest zijn.
Bij al die bedenkingen, stel ik vast dat ,niettegenstaande alles, het leven mooi is, misschien en wellicht omdat het vergankelijk is. Moesten we onsterfelijk zijn dan zou niets zo mooi, zo uniek en zo melancholisch zijn. Precies het besef van verlies geeft aan al onze belevenissen een serene schoonheid. Het weten dat je nooit iets kan herbeleven, maakt al die momenten zo uniek. Gisteren heb ik het bezoek gehad van een lieve schat van een buurvrouw (Paz) die gewoon even de tijd nam om te luisteren. Dat is ook zo'n moment om te koesteren. Precies daarom kruipen we telkens uit een dipje omdat het leven toch de moeite loont. Het is als een regenboog. Buien en zonneschijn zijn allebei nodig om het kleur te geven . Bojako zegt het nog anders :" It's better to have loved and lost , than never to have loved at all". Of om het heel vrij te vertalen : het is beter bemind te hebben, geleden en geleerd dan niet geleefd te hebben.
Dus lieve bezoekers laten we een lange knuffelkring maken en dat moment samen beleven. En die twee beertjes van gisteren vond ik zo schattig dat ze nog eens mogen meegaan in mijn blog. Kijk maar goed hoe ze het doen, zo'n knuffel bedoel ik!
Liefde en vriendschap , twee felbezongen en toegedichte thema's. Misschien omdat ze de hoeksteen vormen van ons leven? Vriendschap, soms wordt dat woord te vaak gebruikt en verliest het zijn diepe waarde want vrienden en " vriendschap" hebben in mijn ogen een verschillend accent.We hebben veel vrienden maar voor vriendschap heb ik maar een paar vingers nodig om ze te tellen!!
Vijf gouden regels voor een stevige en echte vriendschap. Vriendschap is...
1... jezelf mogen zijn
2 ... praten en luisteren
3 ... elkaar helpen
4 ... elkaar begrijpen en vertrouwen
5 ... plezier maken en samen dingen doen
Als je bang bent kijk naast je , zie je dan niks kijk voor je zie je dan nog niks, kijk dan achter je want daar staan je echte vrienden.
Een vriend is iemand eerlijk en oprecht, die als het erop aankomt, voor je bidt en voor je vecht. Pas als je iemand hebt die met je lacht en met je grient, dan pas kun je zeggen... ''Ik heb een vriend''
Er wandelen veel mensen in en uit je leven, maar alleen echte vrienden laten voetsporen achter in je hart.
Ik heb mij hier neergezet en besloten toch iets te schrijven. Mijn grijze massa staat weliswaar nog deels op " non actief" en ik moet de gedachten eruit persen, maar ik wil de bezoekers niet te lang zonder een teken laten dus... Allereerst bedankt lieve bezoekers voor jullie bemoedigende woorden. Wij weten nu dat ons ma niet meer beter wordt en dat de komende weken of maanden niet simpel zullen zijn maar is het leven dat ooit? Ik loop er wat verloren bij want het laatste jaar telefoneerde ik haast dagelijks naar ma om haar zo wat uit haar isolement te halen. Zo kregen we een heel speciale band bijna als 2 vriendinnen. Wat mis ik die telefoontjes !! Ik kan haar wel opbellen in het ziekenhuis maar het is niet meer hetzelfde en elke dag naar het Wilde Westen gaan is niet te doen met de dagelijkse verkeerschaos. Soms mist een mens een goede vriend of vriendin heel erg gewoon omdat die je zelfs zonder woorden begrijpt of een warme handdruk juist dat is wat je nodig hebt. Een mens kan niet zonder contact, virtueel of echt en " deze hier" zeker niet !.
Dat virtuele ervaar ik momenteel bij een paar lieve blogbezoekers die , hoewel ik ze niet echt ken of ontmoet heb ( de meesten toch niet), toch tijd maken om even steunend langs te komen op mijn blog. Anderzijds zijn er rondom mij heel wat mensen die meeleven met wat momenteel mank loopt hier en toch is het gek hoe alleen je je kunt voelen tussen een massa mensen en hoe betrekkelijk je gevoelens zijn en hoe ze uit balans kunnen geraken. Maar altijd staan we weer recht om door te gaan en dit dipje achter ons te laten. Dat doe ik ook wel.!
Tot slot:Wij worden geboren, groeien op, leven ons leven en keren terug naar ons begin. Niets leeft eeuwig. De indianen zegden: "Alleen de bergen leven voor eeuwig." Geen bloem blijft bloeien, geen seizoen blijft duren. Het is een eeuwige beweging van komen en gaan, van bloei en verval. That's life!!!
Soms wou ik dat ik een octopus was, niet omwille van die drie harten maar wel omdat ik dan 8 armen zou hebben. Gisteren was een belangrijke dag voor ons jongste kleindochtertje : ze werd gedoopt. We zouden er een gezellig familiefeest van maken. Toen we dus aankwamen bij de dochter zat onze schattenbout in vol ornaat ons al op te wachten en trippelde grote broer gewichtig rond. Toen wat later de zoon met zijn gezinnetje aankwam, stormden daar nog eens 4 kleuters op mij af en uiteindelijk gingen 12 armpjes de lucht in om geknuffeld te worden. Mijn lieve vechtgenoot probeerde nog te zeggen : " denk aan je rug"... maar welke oma kan nu weerstaan aan die lokroep " oma" en die blik van " geef mij eens een dikke knuffel?? Deze niet dus!! . Het duurde even voor we de kring rond waren en bij de 9 maanden oude schattebout kwamen. Die trok zich van al die drukte niets aan en zat maar te lachen en af en toe, als ze het nodig vond, ons te overdonderen met haar gebrabbel alsof ze wilde zeggen: " hé het draait hier wel om mij hoor".
Om 15u werden we in de kerk verwacht. De dochter en schoonzoon hadden een boekje opgesteld met persoonlijk teksten en liederen. Iedereen kwam aan de beurt om zijn/haar tekstje te lezen, de peter en meter , de oma's en de papa en mama zelf. Er was niets voorzien voor onze "dopelinge" en we hebben het geweten!!. Die heeft gedurende gans de ceremonie geen moment gezwegen. Was het de weergalm in de kerk die haar boeide , of het erfzondeduiveltje dat nog wat tegenpruttelde ( ) of gewoonweg haar vrouwelijke aanleg.... in ieder geval de priester moest af en toe een rustpauze inlassen of wat luider praten . Normaal is ze nooit zo'n kwebbel maar gisteren spande ze de kroon met " dede en mama en wat al meer"!!. Verder was ze heel flink.
Het handje vol water dat 2x over haar hoofdje ging, liet ze lijdzaam toe alsof ze al die aandacht wel leuk vond .Op de foto zien jullie hoe ze nog eens kritisch de "doopvont " bekijkt!!. Ja inderdaad daar kwam dat water vandaan, lieve Kitiara!!
De 5 andere kleine gasten keken geboeid toe en vooral de kaarsjes die ze mochten aansteken, hadden succes.
De enige domper op die speciale dag was de afwezigheid van ons ma. We hadden zo graag het " viergeslacht " bijeengehad op het doopfeest maar ma is sinds donderdag opgenomen in het ziekenhuis, we zien haar dag na dag achteruitgaan.! Morgen gaan we er weer naar toe, het wordt moeilijk, ze kan niet meer alleen in en uit haar bed, eet bijna niets en haar spreken wordt heel onduidelijk. Vandaag vroeg ze wel hoe de doop verlopen was. We hebben haar beloofd dat we een boekje zullen meebrengen, als ze het nog bewust lezen kan is maar de vraag. Ze had maar éen wens: te mogen sterven in haar huis en blijkbaar kunnen we haar dat niet geven. Het worden dus nog moeilijk weken of....??? Dan trekt een mens zich op aan een doop en het nieuwe leven! Achteraf werd nog gezellig nagepraat bij een drankje en een etentje in een taverne met speeltuin. Tot 18u zat het weer mee daarna was het over en uit na een fikse regen- en windvlaag! Maar in zijn geheel was het een prachtige dag en genoot iedereen van groot tot klein!
PS. Je reactie op : Het moet niet altijd..." Musje volg ik ook in die mate dat " trop teveel is en teveel is trop"!!. Soms vragen wij ons hier ook af hoe het verder moet met de wereld waarin onze kleinkinderen moeten volwassen worden? Misschien is dit een vraag die elke oudere generatie zich al stelde?. Die gulden middenweg.... daar " bricoleren" we nu al eeuwen aan...... Misschien moeten we bij het volgende gezegden eens stilstaan: Modern ouderschap: Ouders voeden tegenwoordig nog nauwelijks hun kinderen op. Ze financieren ze.( we mogen dat ook weer niet veralgemenen maar er steekt soms wat waarheid in)
Als het komkommertijd is dan maar wat wenkjes die ik onlangs aankreeg met jullie delen!
Afvalemmer: Nare geurtjes in de afvalemmer kun je reduceren door een panty te vullen met kattengrid en deze onderin je afvalemmer te doen. Dit werkt overigens ook voor de koelkast!
Verkalkte WC: Als je WC van binnen verkalkt is kan cola de oplossing zijn. Doe wat cola in de WC en laat het vervolgens een half uurt intrekken. Na het half uur is de kalk gegarandeerd verdwenen.
Sla bewaren: Voorkom verschrompelen of verrotting door de krop in zijn geheel in een ronde goed sluitbare bak te doen. Onderin 1 of 2 stukjes keukenrol voor vocht opname. De bak goed sluiten en even de lucht laten ontsnappen. Na een week zelfs nog heerlijk vers. TIP: ook voor tomaat en paprika.
Kauwgum verwijderen: Doe het kledingstuk in een plastic tas en leg het in de vriezer. Wanneer de kauwgum goed bevroren is laat het heel makkelijk het kledingstuk los zonder restjes achter te laten.
Aardappelen: Aardappelen die koken we allemaal wel eens, maar hier een paar handige tips! Om aardappelen sneller gaar te krijgen voeg je een klontje margarine toe en pas op het laatst het zout. Of heb je oude aardappels? Geen probleem, voeg een schepje suiker toe en ze smaken weer helemaal lekker.
Aluminiumfolie : Aluminiumfolie heeft een glanzende kant en een matte kant, maar wat is nou het verschil? Nou, de glanzende kant reflecteert de warmte en de matte kant houdt de warmte vast. Dus gerechten , die warm moeten blijven, afdekken met de matte kant naar boven. Bij gerechten, die koel gehouden moeten worden, doe je de glanzende kant boven. Handig hè?
Rozen langer goed houden: Als je dacht dat een aspirientje alleen goed is tegen de hoofdpijn heb ik een leuk nieuwtje voor je. Ook rozen die in een vaas dreigen te verleppen, pep je op door een aspirientje aan het water toe te voegen. Leuke tip hè?
Etiketten en stickers: Vaak zijn etiketten of stickers of erg lastig weg te krijgen, maar met deze tip heb je ze zo weg. Blaas met een haarföhn even op de sticker, door de warmte laat de lijmlaag los en kun je het er voorzichtig aftrekken, de lijmlaag gaat dan ook mee.
Komkommer bewaren: Iets wat niet veel mensen weten is dat je een komkommer niet in de koeling moet bewaren, ze verrotten dan veel sneller. Een temperatuur van 10 graden of hoger is ideaal.
Bloedvlekken verwijderen: Bloedvlekken zijn één van de naarste vlekken die er zijn, maar met mijn handige tip zijn ze zo verdwenen. Het is eigenlijk heel simpel, doe er wat volle melk overheen en wrijf het weg met een droge doek. Het resultaat is verbluffend. Dit trucje werkt ook bij chocolade vlekken.
Wondjes genezen: Ouderwetse Sunlightzeep helpt razendsnel kleine en grotere wonden te genezen. Is vettig en desinfecterend. Zeep natmaken en over de plek wrijven, huid laten opdrogen.
Komkommertijd, zou Bojako zeggen, dus zullen we er maar een paar " flauwe" grappen tegenaan gooien zeker, een glimlach doet het altijd!!
WERKWEIGERING. . . . . Een vrouw zegt tegen haar man voordat hij naar zijn werk gaat: "Mijn nachtlampje doet het niet, zou jij daar later even naar willen kijken? " Geïrriteerd wijst de man naar zijn voorhoofd en zegt: "Staat hier soms ELEKTRICIEN? Nee toch ??? " Als de man 's avonds weer thuis komt zegt de vrouw tegen haar man: "Heb je gezien dat het tuinhekje niet meer zo goed sluit? Kun je daar zo even naar kijken? " Weer wijst de man naar zijn voorhoofd.... "Staat hier soms TIMMERMAN? Nee, toch ??? " De volgende ochtend lekt de kraan in de badkamer, en weer vraagt de vrouw aan haar man om daar even wat aan te doen... Weer wijst de man naar zijn voorhoofd: "Staat hier soms LOODGIETER? Nee toch ??? " Als de man 's avonds weer thuis komt, doet het tuinhekje het weer prima, als hij zich gaat wassen blijkt dat de kraan niet meer lekt, en als hij naar bed gaat, knipt zijn vrouw demonstratief haar nachtlampje aan. "Heb jij dat allemaal zelf gemaakt?", vraagt de man verbaasd. " Nee ", zegt de vrouw," ik heb gevraagd of de buurman het wilde doen, en dat wilde hij wel, maar dan moest ik wel en taart voor hem bakken, of met hem naar bed gaan. "En... heb je een lekkere taart voor hem gebakken"? Nu wijst de vrouw naar haar voorhoofd, en zegt: "Staat hier soms BAKKER? . . . . . . . .
Slimme vrouwen zijn gevaarlijk ! Een man belt naar huis vanuit kantoor en vertelt zijn vrouw: "Schat, er is iets tussengekomen. Ik krijg hier de kans om een week lang te gaan vissen. Die kans wil ik echt niet laten liggen. Ons team vertrekt vrijwel onmiddellijk. Zou jij mijn kleren, vismateriaal en vooral mijn blauwe zijden pyjama kunnen inpakken? Ik kom over een uurtje thuis om de spullen op te pikken. Bedankt !" Hij haast zich naar huis, grabbelt alles mee en gaat er weer als een speer vandoor. Een week later komt hij terug thuis. Zijn vrouw vraagt hem: "En ? Leuke trip gehad ?" "Oh ja, fantastisch! Maar je was vergeten mijn blauwe zijden pyjama in te pakken", antwoordt hij. "Oh nee, helemaal niet", zegt de vrouw. "Ik had die in je doos visgereedschap gestoken."
Als afsluiter enkele grappige vertalingen van een " mariage de raison": - chequesuele afwijking. - winstgevende vereniging zonder doel. - tour de chance. - l' écho de la bourse.
PS. Ik denk dat we inderdaad op dezelfde golflengte zaten Amor Fati wat die bedenking betrof. Ik ben nl ook éentje van die " tjevengeneratie" hé :( mooi woord trouwens!!): vandaar...en gelukkig bemerken we bij de jeugd dat er een kentering komt maar dat vraagt tijd hé.
Het moet niet altijd poëzie zijn die opborrelt, soms volstaat het om te verwoorden wat je voelt of ervaart. De voorbije week was een week met emoties, ongerustheid, tederheid en daarbovenop vooral drukte...Je gaat erbij nadenken...
-Al te vaak onderschatten wij de kracht van een aanraking, een glimlach, een vriendelijk woord, een luisterend oor, een kleine liefdevolle daad. Nochtans zijn het stuk voor stuk dingen die het leven een andere koers kunnen geven. Het aantal manieren om onze liefde of genegenheid voelbaar te maken is overweldigend groot. -Je kunt zo met elkaar omgaan- en ook met de natuur, ook met de dingen- dat je innerlijk onbewogen blijft. Je praat wel met mensen, je kijkt wel om je heen, maar niets of niemand raakt je echt. Je houdt afstand of heel bewust schep je afstand... Afstand kan nodig zijn, maar veel dringender is nabijheid, aanraking, ontmoeting... Wij bezitten het vermogen om teder te zijn. In onze cultuur bestaat voor dit talent jammer genoeg niet voldoende interesse, nochtans betreft het wel éen van onze belangrijkste kwaliteiten. Tederheid betekent: mensen, de natuur , de dingen in warme genegenheid hullen, in koesterende aandacht, zoals je ontroerd verliezen in de blik van die ander, je verheugen in een dier, het strelen met je ogen..of het verwonderd buigen over een steen, een bloem of het nieuwe leven dat voor je ligt. Tederheid is meer dan tact; tact is fijngevoeligheid, de bloem van de menselijke relatie. Tederheid is liefhebben met al je zinnen , de bloem van het gevoel in alle menselijke genegenheid. Tederheid is een eindeloos geheim ,dat proberen te verklaren heeft weinig zin. Ik heb deze week veel tederheid ervaren van onze kleine logeetjes hier zoveel dat al de drukte, ongerustheid, ongemakken en wanorde daarbij in het niets verdween!!! Een vermoeide maar gelukkige oma!
Ps. Wat zouden we zonder Amor Fati doen? Dat verhaal over de tarantula cactus, is wel degelijk in de running en over gans de wereld verspreid maar wetenschappelijk klopt het niet. Blijkbaar legt een tarantula haar ei onder de grond en niet in cactussen. Dit kan je gaan lezen op de volgende link :http://www.truthorfiction.com/rumors/c/cactus.htm
Hoe dan ook die beestjes krijgen nooit mijn sympathie en nu al helemaal niet meer want ze spelen met mijn " voetjes" !! ( en het zijn nochtans geen kleine!!) !
Een lereres vraagt aan een groep studenten om een lijst te maken met, volgens hen, de 7 wereldwonderen van onze tijd. Er waren enkele verschillen maar zie hier de lijst met de meeste stemmen:
De grote pyramide van Egypte De Taj Mahal De Grand Canyon Het Panama Kanaal De Empire State Building De St-Pieters Basiliek De grote muur van China
Bij het ophalen van de notities stelde de lereres vast dat 1 studente nog steeds bezig was. Ze vroeg aan het meisje:" Heb je het moeilijk om een lijst te maken?" De studente antwoordde:" Ja, een beetje. Het is moeilijk om te beslissen er zijn er zoveel." De lerares zei:" Zeg aan wat je denkt en misschien kunnen we helpen." Het meisje aarzelde en zei:" Ik denk dat de 7 wereldwonderen de volgende zijn.
Zien
Horen
Voelen
Proeven
Ruiken
Lachen
Beminnen
De klas bleef heel stil.
Die dingen zijn zo eenvoudig en gewoon dat we vergeten hoe wonderlijk ze zijn! De waardevolste dingen kunnen niet door mensen gemaakt of gebouwd worden.
Nog een fijne dag verder! En aan alle moedertjes uit het Antwerpse een dikke proficiat!
Ps. Iedereen flink gegruweld gisteren? Ik denk dat Ludovikus nog het meest trilde toen hij terugdacht aan dat lieve diertje op zijn mouw!!! Amor Fati is wat sceptisch en vraagt truth or fake? Ik kan enkel zeggen dat ik het ergens in een Engels blad gelezen heb en er niet bij stilstond of het wetenschappelijk kon. Ik griezelde teveel toen ik het las en had nu eens enorm zin om iedere bezoeker te laten meegriezelen!!!! ( slecht karakter hé!!).. Maar blijkbaar houdt toch niemand van die harige wezens . In Mexico hadden we ooit " de zwarte weduwe in huis" en sindsdien... geen spinnen meer in mijn buurt!!
Een waar verhaal vanuit de Australische quarantaine dienst van Adelaide. Een Australier en zijn familie waren op vakantie in de States en besloten een weekje Mexico erbij te nemen. De man was een hevige cactusfan en kocht daar een 1m hoge cactus! Het was een zeldzaam en duur exemplaar! Terug thuis hield de douane de cactus gedurende 3 weken in quarantaine. Uiteindelijk kreeg de man de cactus thuis en plantte hem in zijn achtertuin. Hij groeide uit tot zo'n 2hm hoog, een echte zeldzaamheid! Op een lenteavond terwijl hij zijn tuin aan het sproeien was, gaf hij ook de cactus een sproeibeurt. Tot zijn verbazing zag hij de cactus beven en schudden. Hij sproeide opnieuw en de cactus sidderde nog eens. De man belde verwonderd de gemeentedienst op en die verbond hem door met een tuindeskundige van de staat. Hij was éen van de belangrijkste cactusexperten en hij stelde hem volgende vragen : - Hoe groot is hij? Heeft hij gebloeid? Uiteindelijk stelde hij de zeer verontrustende vraag: - Is je familie in huis? De man antwoordde " ja". Daarop liet de expert onmiddellijk iedereen uit het huis halen en vroeg om in de voortuin te gaan staan. Hij zou er over 20min aankomen. 15 minuten later kwamen met loeiende sirenes 2 brandweerwagens, 2 politiewagens en een ziekenwagen het domein opgereden. Een brandweerman stapt uit en vroeg: Ben jij de man met de cactus? Ja , zei de man. Een andere brandweerman sprintte uit de wagen . Hij droeg iets dat op een space pak leek en ook een zuurstofmasker. Op zijn rug droeg hij een soort duikerstank waaraan een lange darm verbonden was. Hij ging naar de achtertuin en zette zijn vlammenwerper open en bespoot de cactus. Na een paar minuten stond de cactus er rokend en spuwend bij. Het tuinhekken was voor de helft verbrand evenals een deel van de tuin. De eigenaar stond ontsteld te zien naar de ravage toen de expert er eindelijk aankwam en een kalmerende hand op zijn schouder legde. Wat is er hier in " ' s hemelsnaam aan de hand", vroeg de eigenaar ? Ik zal het jou eens laten zien , zei de expert . Hij ging naar de verbrande cactus en nam een stuk ervan weg. De cactus was van binnen helemaal hol en gevuld met gestreepte vogeletende tarantulas . Ze hadden bijna de afmeting van twee handen. De expert legde uit dat dit soort spinnen hun eieren leggen in dat type cactus en daar dan verder broeden tot ze volwassen zijn om uit te breken. Op dat moment explodeert de cactus en ontsnappen zo'n 150 tarantulas die zich heel snel verspreiden. Het trillen wees erop dat de cactus op het ontploffen stond. Om zeker te zijn dat het huis en de omliggende huizen tarantula vrij waren, werden ze allemaal uitgerookt en werd de buurt gedurende 2 weken door de politie afgezet. En zo zagen die lieve beestjes er uit.
Voelen jullie ook de haartjes op jullie armen rechtkomen???
Stilte: Het is niet altijd zo eenvoudig als ik het hier neerpen. Iedereen weet het, maar de werkelijkheid kan soms tegenvallen zeker in de huidige maatschappij. Er is dus nog werk aan de winkel!! En nu de weergoden ook niet echt met ons zijn, staat de planning helemaal op zijn kop. Daar is maar éen remedie voor: je hoofd leegmaken!
STILTE:
Is het rustig maken in je huis Zo stil Dat je hoort dat iemand nadert En klopt aan je deur.
Is het rustig maken in je hart Geduldig zijn Dat je tijd hebt voor wie Onverwacht langskomt.
Is het rustig maken in je huis en in je hart Open staan. Dat je luisteren kan Naar wat hij je vertelt.
Is het rustig maken in het huis van je hart. Ontvankelijk zijn. Dat je je eigen plannen opzij kan zetten Om te helpen bij wat hij vragen kwam.
Hier zit ik nu voor mijn pc op een leeg blad te staren en mij af te vragen waar ik in Gods naam de volgende dagen inspiratie moet vinden!! Ik voel mij een beetje als een uitgeperste citroen want heb alles afgeschreven wat er was blijven hangen in mijn herinnering, mijn dagboek en in mijn hart en dat was blijkbaar behoorlijk wat. Het heeft zoveel diepliggende gevoelens en emoties opnieuw losgemaakt dat ik hier nu met een zekere weemoed terugdenk aan toen en niet alleen omdat we toen zoveel jonger waren (38j) !!!! Ik ben ruim een maand lang ,telkens als ik hier bezig was, terug dat jonge verliefde meisje geweest dat alles achterliet om mij met mijn liefste in het avontuur te storten. Ik veranderde dag na dag en ervaarde opnieuw de cultuurshock van toen .. Ik heb het gemis aangevoeld, de eenzaamheid, de twijfel maar ook de verwondering en de openbaring van een immens boeiend volk en zijn onvergetelijke cultuur en rijkdom. Het is alsof ik een spons was die zich onverzadigbaar volzoog met alles wat op mij afkwam. Ik besef nu dat ik ergens verliefd geworden ben op dat mooie Mexico van toen en ontzettend blij en gelukkig ben dat we dit hebben mogen beleven, niettegenstaande de moeilijke momenten. Een unieke kans in ons jonge leven die ons zomaar in de schoot werd geworpen! Dankzij mijn blog en jullie allemaal die zo trouw zijn komen meelezen, heb ik die 17 maanden terug intens beleefd. Ik heb samen met jullie gewandeld door de straten van Mexico City en met open mond gekeken naar de wrakken en eigenaardigheden, mij opnieuw klein gevoeld bij de pyramides en waar ze voor staan. Ik hotste opnieuw naar onze eerste bestemming Aguascalientes in die gevaarlijke bussen en langs die godvergeten dorpjes. Ik voelde terug de warmte en vriendschap van de lokale vriendinnen en wenste dat ik hen nog éenmaal kon spreken. Ik leerde opnieuw de taal en heb gelachen om de verwarring die ontstond omdat ik nog zo weing kon zeggen . Ik heb de Mariachi horen spelen en genoten van hun opzwepend ritme in Guadalajara en Xochimilco, de klamme hitte van Tampico voelen wegen op mijn huid, genoten van de bange maar prachtige trip over de twee Sierras. Ik heb de zweetdruppels voelen parelen in Ciudad Obregon maar genoten van de rust van de uitgestrekte stranden van Guaymas. Ik heb de fiesta's opnieuw meegemaakt, de stierengevechten nog maar eens afgekeurd en genoten van de Charros en hun amazones. Ik heb in Acapulco nog maar eens met ingehouden adem naar de duikers gekeken , rondgevaren op het azuurblauwe water en opgekeken naar de stulpjes van menige diva. Ik heb opnieuw een volk leren kennen dat zo totaal anders was en toch zo rijk omwille van zijn verleden. Ik zag ons weer staan in de vlieghaven van MC toen we eraan kwamen, emotioneel op een roetsjbaan maar anderzijds zo vol verwachting maar onmondig om te communiceren omdat we de taal niet kenden. Ik zag ons daar ook staan toen we terug vertrokken, twee jonge mensen die mekaar zo totaal anders hadden leren kennen en waarderen. Onze relatie had in 17 m een sprong van wellicht 5j overbrugd. We waren veel zelfverzekerder, stukken zelfstandiger, zoveel ervaring en belevenissen rijker en toch vervuld met een zekere weemoed om wat we achterlieten want dit afscheid was definitief.! We mogen nog 100 keer terug gaan naar Mexico, het zal nooit meer zijn zoals toen. En ik had nog zo veel meer kunnen vertellen maar het was niet nodig om alle registers op te trekken. De gevoelens en de belevenissen zitten voor altijd verankerd in mijn geheugen en in mijn hart. De essentie heb ik neergeschreven en daar draaide het allemaal om. Dank trouwe bezoekers voor de vele en lieve reacties en het meereizen en ik hoop dat jullie meegenoten hebben en dat die reis ook voor jullie een klein beetje een openbaring was. Het zal wel eventjes stilliggen voor ik aan een ander land begin. Het voelt nu aan of ik een jetlag heb!!! Maar ooit komt ook hier een vervolg op, eerst Venezuela, dan Peru en uiteindelijk Afrika: Nigeria.
Ik wil afsluiten met een doordenkertje: Als er twee wegen zijn, neem dan de moeilijke. Want op de gemakkelijke is het meestal dringen.
De tijd vloog hier voorbij ook dankzij de vele contacten. Een van de zaken die we hier bezochten was de Alvaron Presa, van waar Obregon zijn water kreeg. Het was een indrukwekkende pressa. Omdat we nu een wagen hadden , was ik veel mobieler en kon ik de omgeving afzien en rondtoeren. Het rijden viel hier reuze mee, brede straten, duidelijk aangeduid en geen overhaaste Mexicanen. Het werd een wekelijkse gewoonte om samen met ander Belgen naar de zee te trekken vooral voor de kinderen van die andere koppels was het plezant De zwanger Belgische kreeg problemen met de lever wat niet gunstig was voor haar baby, daarom ging ik haar dagelijks helpen. Zij hadden geen airco en het was er verschrikkelijk heet wat niet goed was voor de dame in kwestie. We nodigden hen dan ook regelmatig uit om 's avonds bij ons te komen eten en zaten dan in onze miniflat lekker opeen( hoe deden we het??!!) maar... bij airco en dat scheelde een slok op de borrel, zeker voor haar. Ciudad Obregon leek in niets op het Mexico dat we tot nog toe gezien hadden. Het was eerder een stad half Europees half Amerikaans. Je zag er duidelijk de invloed van de States..
Het was ergens halfweg juni toen T thuiskwam met het nieuws dat we tegen de 7e juli in België moeten staan. Lap, dat liedje duurde hier dus ook niet lang en we voelden ons hier zo goed. Het was dus uitkijken om kopers te zoeken voor onze inboedel en auto en om ons weer eens stilaan klaar te maken voor een vertrek richting België. Wat er dan met ons zou gebeuren , wisten we niet. Zo houdt men er de spanning in zeker???
Intussen brak de tijd aan dat onze Belgische dame moest bevallen. We namen haar dochterje van 3 mee met ons en de volgende dag had ze er een zusje bij. Na een drietal dagen mocht het moedertje naar huis en ging ik elke dag langs om haar te helpen want bij die hitte was het niet te doen. Maar de pasgeboren baby regeerde slecht op de hitte. Er moest dringend een oplossing uit de bus komen We werden gevraagd om " peetje en meetje lap" te zijn van de kleine. Een Westvlaamse gewoonte waarbij twee mensen het voorlopige peter en meterschap op zich nemen. We waren fier hoor! Maar er moest dringend iets gedaan worden aan het uitdrogingsprobleem van ons petekind. Omdat wij toch over een 2tal weken naar België zouden afreizen , stelden we voor om bij ons in te trekken. Zij konden daarna hier blijven wonen en hun huis opzeggen. Hoe we dat daar 2 weken uitgehouden hebben , is nu nog een raadsel? De nieuwbakken ouders en hun oudste sliepen in ons bed. De baby in een kist van het werk die omgebouwd was tot bedje en wij sliepen in de zetel van ons zithoekje die gelukkig als bed kon uitgezet worden . Wij geraakten amper in of uit het bed. Een hilarisch, hectische bedoening maar het was de enige goede oplossing voor moeder en kind en wij hadden er vrienden voor het leven bij. Jammer genoeg is de dame in kwestie intussen al bijna 10j gestorven!!! En zo kwam er een einde aan onze eerste buitenlandse trip.
Op maandag 28/06/1971 vlogen we vanuit Obregon naar Mexico city. We boekten een hotel en op dinsdagmorgen meldden we ons bij de firma aan. Alles werd vlug afgehandeld en we kregen de dag vrij om nog éen en ander te bezoeken. Dat heb ik in het begin al beschreven. We aten bij het jong koppeltje dat met ons mee opgekomen was en nog steeds in MC verbleef. Een kist met onze persoonlijke spullen was al vanuit Obregon verstuurd maar toch hadden we nog 10 kg overgewicht. Via Montreal vlogen we terug naar huis en de ontvangst in de vlieghaven was enorm. De ganse familie stond er ons op te wachten op de schoolgaande jeugd na! Het was een warm en emotioneel weerzien dat nog emotioneler werd toen we vernamen dat mijn grootmoeder overleden was en dat we 4 dagen te laat waren om afscheid te nemen. De begrafenis was uitgesteld opdat wij er zouden kunnen bijzijn! Zo'n thuiskomst zet natuurlijk een domper op de vreugde. Spijtig dat we haar niet even hadden kunnen zien om te vertellen over wat we beleefd hadden.
Op het werk vernam T dat hij een opleiding kreeg en een cursus daarover moest opstellen om dan vanaf october in Venezuela les te geven over het nieuwe systeem dat ze daar wilden opstarten! We bleven dus een 3tal maanden in België ( Antwerpen, een nieuw " buitenland" voor mij want kende er niets of niemand en tot mijn schande moet ik bekennen dat er nog heel veel is in Antwerpen dat ik zou moeten leren kennen!!!!). Het deed deugd en toch.. we keken al uit naar ons volgende avontuur. Ik zal jullie daar ooit ook wel over vertellen.
Ik hoop dat iedere trouwe bezoeker mee genoten heeft van ons avontuur dat ik zo echt en getrouw mogelijk heb proberen te schetsen. Het heeft mij in ieder geval veel deugd gedaan om alles opnieuw te beleven zowel de schone als de moeilijke momenten. Mexico, land van onze honeymoon, je neemt een heel innige plaats in in ons hart. We vergeten dat avontuur nooit meer!! En was het allemaal de moeite waard ? ABSOLUUT! Zouden wij het niettegenstaande overdoen? JA!
Ciudad Obregon was een zeer vruchtbaar gebied, het was de graanschuur van Mexico. In de omliggende bergen had men een grote stuwdam gebouwd die de stad voorzag van water en electriciteit en van waaruit via kanalen de immense graanakkers bevloeid werden. De landbouwbedrijven waren zo groot dat de eigenaars met kleine vliegtuigjes hun akkers gingen keuren. We hebben daar via een zendamateur (hoe kan het anders) de kans gehad om eens mee te vliegen over zo'n domein, indrukwekkend!!!!.Op de slide zien jullie zo'n velden en ook het typische standbeeld van de Yaqui indiaan dat pronkte aan de ingang van de stad.( bemerkte dat ik hem al getoond had maar had geen zin om de slide opnieuw te maken dus bekijk die dappere kerel nog maar eens!)
Wat mij hier opviel was de hartelijkheid van de andere Belgen. De volgende dag werden we weer uitgenodigd om bij een koppel te gaan eten en meteen werd er voorgesteld om de volgende dag samen te gaan winkelen en zo de supermarkt te kennen. Ik leerde de vrouwen daar brood bakken en we hielpen mekaar zoveel het kon en binnen de kortste keer waren we ingeburgerd. Intussen was het al 1 maart en mijn verjaardag en precies op tijd kwamen de nagestuurde brieven van Tampico toe. In ciudad Obregon waren tamelijk veel schorpioenen en af en toe moesten de huizen uitgerookt worden. Dat was ook zo bij een Belgisch koppel en daardoor mocht ik babysit spelen op hun 4m oude dochtertje. Een aangename ervaring die iets bij mij " losmaakte"!!! En zo gingen de dagen voorbij. T. hield zich 's avonds bezig met het herstellen van de radio's van een paar Belgen en die in onze auto, ik met het lezen van de vele boeken die ze hier bijeengekocht hadden, TV hadden we hier niet. Het werd zo wat een gewoonte dat ik langs hier en langs daar brood ging bakken , ik kon altijd bij iemand mijn was meebrengen want bij ons was er absoluut geen plaats voor een wasmachine en zo was er weinig tijd om te " piekeren". Intussen had ik al brieven ontvangen van mijn 2 Mexicaanse vriendinnen uit Agus. Oei, nu zou ik in het spaans moeten terugschrijven. Dat werd een hele opgave want ik wilde die brieven ook grammaticaal zo juist mogelijk hebben dus.. weeral een namiddag voorbij!! Intussen had ik via een Belgische vrouw die daar ter plaatse bevallen was een Mexicaanse dame leren kennen nl de echtgenote van haar gynaecoloog, een sympathieke dame die echt geïnteresseerd was in onze manier van leven, eten enz. Ben bij haar ook een brood gaan bakken en leerde haar hoe " soezen" en "croquetten " te maken. Dat kende ze niet en het viel heel erg in de smaak. Mijn " bak- en kookkunst" werd stilaan alom bekend want éen van die Belgische nodigde haar Mexicaanse buurvrouwen uit om te komen zien en zo bleef ik aan de slag. Had verdorie mij " roeping" gemist!! ! Maar zo kreeg ik contacten en waren we weer vertrokken in de mallemolen van elke dag. Ik voelde mij hier even goed als in Aguas want het sociale contact was er en dat scheelt heel wat. Maar de hitte was hier soms echt niet te harden en dat was nefast voor T zijn buik dus kreeg hij opnieuw klachten. Ik hield mijn hart al vast en zag ons nog eens in het ziekenhuis. Maar gelukkig liep het deze keer niet zo'n vaart en kwam hij er met een flinke diarree vanaf! Natuurlijk had mijn ventje intussen weeral een antenne van een zendamateur gezien en ... namen we contact op. Een heel sympathieke man , landeigenaar van heel wat graanvelden en hij was het die ons eens zou meenemen op een vlucht over zijn domein!! In de weekends gingen we gewoonlijk met nog twee koppels naar het strand ( Guaymas) op zo'n 150km N waarts maar dat legden we in een goed uur af want er was hier geen verkeer. Intussen was het al april en kwamen er een paar verlofdagen aan. We besloten om met drie koppels naar Mazatlan te reizen voor een 5tal dagen. De sfeer zat er goed in, het was echt een gezellige bende en we keken er al naar uit. Op 6/04//71 vertrokken we rond 13:30 u met drie koppels in 2 auto's!!! Rond 22 u kwamen we aan in Mazatlan! Daar wachtte ons een onaangename verrassing , alle hotels waren volboekt! De enen wilden terug, de anderen verder rijden maar wij vonden het niet optimaal om in het donker te rijden , hadden al wat ervaring hiermee door onze trip naar Obregon. Dus stelden we voor om in de auto's te blijven slapen. De ruimte werd verdeeld en ergens langs de weg in ' the middle of nowhere" hebben we zo goed en zo kwaad als het kon, geslapen. Eén van de vrouwen was zwanger en kreeg de chauffeurszetel die platgelegd werd voor haar, daardoor was de rest van de ruimte heel beperkt!! Maar we sliepen toch wat en op zich was het een heel avontuur. De volgende dag was iedereen vroeg wakker. De meegebrachte picknick of wat er van over was, werd verdeeld en na wat beraadslagen besloten we door te rijden naar Guadalajara. Wij hadden het wel al gezien maar de anderen niet en nu was het in compleet ander gezelschap dus .. het zou wel lukken! Rond 16:30 kwamen we aan en zochten direct een hotel. Deze keer hadden we meer geluken we waren we allemaal aan slapen toe. De volgende dag leidden we ons groepje naar de plekjes die wij al bezocht hadden , boottochtje inclus en het waren heerlijke ontspannen dagen! Op zaterdag keren we via Mazatlan ( nog eens) naar Obregon terug . Deze keer hadden we wel slaapgelegenheid en zelfs een zwembad ter beschikking! Wat een luxe na onze avonturentocht . Tevreden over onze trip keerden we dan uiteindelijk huiswaarts , moe, vol muggenbeten van de boottocht in Tlaquepaque met nog wat aangekochte eigenaardigheden maar het was een prima trip geweest in prima gezelschap!
Eerst wat achtergrondinfo over Ciudad Obregon. Obregón is ontstaan als spoorwegstation in 1907 en formeel gesticht in 1928 en is daarmee een van de jongste steden in Mexico. De stad is genoemd naar de in 1928 vermoorde president Álvaro Obregón. De stad is gelegen in de vallei van de Río Yaqui, ( vandaar ook de naam van de plaatselijke indianen Yaquis) en is éen van de vruchtbaarste gebieden van Mexico. Misschien doet het wenkbrouwen fronsen omdat het eerder een heel droge woestijnachtige streek lijkt, maar later meer hierover.
Op de foto zien jullie een afbeelding van een dansende Yaqui. Dat was het symbool van Ciudad Obregon en opgericht in 1966. Het stelt de dans van het wild voor. Yaquis identificeerden zich sterk met de natuur. Voor hen was het leven en de dood van de dieren iets heiligs. Hier zie je de dans van het hert en die eindigde met de dood ervan. Bij feestdagen werd die dans ook uitgevoerd begeleid met typische Yaqui instrumenten. Nog iets typisch aan de stad was dat er geen enkele bocht in lag. De straten stonden allemaal loodrecht op elkaar en waren kaarsrecht. Ongezien!! We zaten op zo'n 500 km van Los Angeles en we hoopten dat te kunnen bezoeken. Op de slide krijgen jullie nog eens een paar dia's van de route die we over de twee Sierra's gevolgd hebben. Wat wij het frappants vonden was dat er plots zomaar uit het niets, want nergens waren huizen te bespeuren, ergens langs de weg een Mexicaan stond te wachten, waarop??? In de bergen vonden we kleine krotjes waar je wat fruit of drank kon kopen .
Terug naar ons " stulpje"!! De volgende dag begon ik met de muren en de paar meubeltjes die in ons app.tje stonden af te wassen ( was geen overdreven luxe!!) !! Je houdt het niet voor mogelijk dat dit zo verhuurd werd. Het was echt nodig!!!! De firma trok zich qua huisvesting niets aan. We kregen een vergoeding en moesten het daarmee stellen. Je had dus( binnen bepaalde normen) de luxe die je zelf wilde, maar hier was er geen alternatief!! T kwam tegen 7u thuis en hielp mij met het uitleggen van ons gerief. Doodop vielen we in ons bed en hoe zielig het app. ook was we sliepen als 2 roosjes.
We hadden zoveel dia's over onze trip dat ik echt heb moeten " grasduinen". ik geef nog een lading zodat jullie min of meer een idee hebben van onze fantastische trip. Misschien begrijpen jullie dan waarom we voor die verplaatsing kozen!!
PS. Ja Musje en Bojako, ik begrijp jullie bedenking wij hadden ook gedacht dat de huisvesting een zaak van de firma was, zeker bij zo'n grote firma. Bij het tekenen van ons 5 jarig contract buitenland werd er veel beloofd dat niet op papier stond!!!! Maar je mag niet vergeten dat alles zich afspeelde begin van de jaren '70 en dat wij allemaal jonge mensen waren uit de oorlogse of naoorlogse periode zonder de materiële luxe van de hedendaagse jeugd. Het is maar jaren later en zoveel ervaring rijker dat wij " durfden" op ons strepen staan. En wat die verplaatsing betreft dat was onze eigen keuze hoor. Wij moesten op maandag ter plaatse zijn en hadden recht op 1 dag om dat per vliegtuig te doen. Maar wij wilden zoveel mogelijk zien van Mexico ,blijkbaar toch dat tikkeltje avontuur in ons ??! Wij konden vaak veel meer rekenen op collega's dan op de firma maar ja we zaten allemaal in hetzelfde schuitje hé!! Ook dat was een kant van de medaille die we erbij moesten nemen en waar het thuisfront zich geen idee van kon vormen omdat we het ook niet allemaal vertelden!! Nu zouden we de kleine lettertjes wel laten opnemen in ons contract maar omdat we de ervaring opgedaan hebben en zoveel jaren later. Onder dezelfde omstandigheden van toen zouden ze nu nooit nog jonge mensen vinden om " op te trekken"! Maar zie eens, we hebben het overleefd, dragen het nog met ons mee als een onvergetelijke herinnering en niemand neemt ons die belevenissen nog af!
BEDANKT AAN DE BEZOEKER DIE VANNACHT MIJN MUZIEKLIJST ERAF GEGOOID HEEFT!! TOF!
Straks worden de Olympische Spelen met veel glitter, muziek en symboliek op gang geschoten. Men zal er weer alle registers met supperlatieven opentrekken om de ceremonie te loven want we moeten er niet aan twijfelen dat China er een imagoshow van zal maken. Onder het motto "one world one dream" zal China aan gans de wereld laten zien hoe fantastisch het wel is.We werden de laatste wekend overrompeld met krantenartikels, tv reportages en documentaires over dit immense land. China wil de rest van de wereld inpakken, imponeren en overbluffen en mocht je eraan twijfelen , nog eens aantonen dat het bouwt aan zijn eigen versie van " the American" dream. Dat 2008 de best georganiseerde spelen aller tijden zullen worden , staat nu al vast. Alleen het beste is goed genoeg en daarvoor zijn ze zeer ver gegaan. Er was geld, veel geld om de wereld in te palmen! Niet alleen de verpakking van 2008 zal tellen maar vooral de inhoud. De uitdaging is niet min, China wil van zijn negatief imago af. Maar of het daarin zal slagen, is maar de vraag. Ik weet niet of jullie gisterenavond naar koppen gekeken hebben? Het waren schrijnende beelden die we zagen van een keihard sportsysteem. Van jongs af worden kinderen onderworpen aan een haast onmenselijk trainingsregime waar voor tranen en kind zijn geen plaats is. Het is voor veel plattelandskinderen de enige manier om zich uit de armoede te werken, maar weinigen zijn uitverkoren!! Het stootte vaak tegen de borst als je zag hoe ze met die kinderen omgingen. Maar in China moet alles snel gaan. Ze doen knip met de vingers en er moet daar een olympisch kampioen staan. Ze vergeten echter dat een topatleet klaarstomen een langetermijnproces is. China lijkt nu en oase van bloemen, netheid en discipline zelfs het weer proberen ze te manipuleren. De vervuiling wordt tegen gegaan, ieder protest in de kiem gesmoord. Maar TV beelden lieten ons al langer het echte China zien , van zijn prachtige natuur maar ook zijn armoede , ellende en eeuwenoude tradities en onderdrukking en streng regime. Na de spelen zullen ze in ieder geval éen medaille overhouden: die van het vervuilendste land ter wereld!! En in die heksenketen nemen 96 Begisch atleten deel en wordt stiekem gehoopt dat ze met minstens 3 medailles terug komen. We zullen dus weer eens supporteren zeker? Zagen jullie ook dat Google zelfs zijn logo aanpastte? Draaien jullie ook mee in die heksenketen of geen interesse? Ik vrees dat ik wel een paar uurtjes minder zal slapen in de komende weken . Het is maar te hopen dat ik mijn enthousiasme kan intomen en niet te luid meesupporter kwestie van de slapenden hier niet wakker te roepen!! Tot op de openingsceremonie ? Jij kijkt toch ook ??We kunnen misschien coconen in het" birdsnest"!!!
We waren tot laat in de nacht bezig geweest om klaar te geraken. T was ook nog vlug met de auto naar de garage geweest om de olie te laten vervangen en om een paar wisselstukjes ( zoals riemen, bougies enz) aan te schaffen want zo'n trip door zo'n godvergeten bergen dan moet men zich wat voorzien op onverwachte pannes!!! De zaterdag stonden we vroeg op , rekenden af met de eigenaar , snel nog even langs de bank en tot bij de collega en om 11u waren we startklaar. Het eerste stuk nam ik voor mijn rekening want ik had geen zin om later op de dag in de schemering door de bergen te rijden! Dat gaf T de kans om volop foto's te trekken van de Sierra Madre Oriental ( de oostenlijke bergketen dwars door Mexico).We geraakten zonder problemen tot in Zacatecas ( hoofdstad van de gelijknamige staat, ligt op 2495 m hoogte op de hellingen van de Caro de la Bufa) waar we overnachtten . De stad werd gekenmerkt door smalle, bochtige straten en witte huizen met platte daken. Meer hebben we er ook niet van gezien. We hadden hier en daar eventjes gestopt om foto's te maken en snel iets te eten. Brr wat was het koud in de bergen, vooral door de gure wind.
De volgende dag stonden we al om 5:00u op en om 6u waren we weeral de baan op om via Durango naar Mazatlan te rijden . Aanvankelijk volgden we een autobus zodat we geen routeproblemen hadden. Vanaf Durango (Stad in Mexico, hoofdstad van de gelijknamige staat, op 1920 m hoogte in de Sierra Madre Occidental= westelijke bergketen), werd het te gevaarlijk om de bus te blijven volgen . We reden zeker 2 à 3u bergen op en af op zo'n 2000 à 3000 m hoogte. De omgeving was adembenemend mooi alleen de wegen waren barslecht en het bleef uitkijken geblazen. Dan reden we zo'n 3 u bergaf naar Mazaltlan.( is een stad in de MexicaansedeelstaatSinaloa en ligt aan de kust van de Golf van Californië ). Niet goed voor de remmen!! Daar waren de karnavalfeesten al aan de gang zodat we geen logeerplaats meer vonden. We schoten nog een paar foto's en besloten naar de volgende stad door te rijden nl Culiacan (op 260 km). Dit is een gemeente in de MexicaansedeelstaatSinaloa. Dat maakte dat we in 't totaal een rit van 13 u achter de rug hadden. Het kwam er nu op aan zo snel mogelijk een bed te vinden. Wellicht door de vermoeidheid had T een verboden weg ingeslagen en dat voor de neus van een agent. Gevolg rijbewijs tonen , discussie van jewelste en een boete. Ik deed teken aan T om hem wat geld te geven. Die kerel had dat nogal snel door en de 20 peso werd snel geruild tegen ons rijbewijs en .. wegwezen was de boodschap! We namen het eerste hotelleke dat we tegen kwamen. Een onooglijk klein ding met een paar slaapkamers langs de weg gelegen. Ik geloof niet dat ik daar nu nog zou durven gaan slapen!! Omdat de buurt er niet erg veilig uitzag, namen we onze bagage en boordpapieren mee in de piepkleine slaapkamer ( hoewel, die papieren waren de laatste reden om geen auto te stelen!). Ik heb geen inspectie gehouden op properheid en onveilige diertjes. De deur kon afgesloten worden , we hadden een bed en iets wat op en douche leek en dat was alles wat we op dat moment nodig hadden!! We hebben in die periode buitenland toch enorm lveel keer moeten relativeren maar we saren waren jong dus nog zo plooibaar!!
Op maandag restte ons nog slechts 445 km tot aan Ciudad Obregon. We begonnen eraan met veel moed en op een prima baan! Dat laatste veranderde nogal snel want de baan was nog in aanbouw en ging verder langs zanderige wegen, en kasseien als men dat zo noemen kon. De laatste 200 km reden we door een verlaten "struik-woestijn" streek. Nergens was enig huis te bespeuren, enkel droge struiken en cactussen. Een echt arme streek! Hier en daar had men rond een waterput een watermolen geplaatst en daarrond woonden dan een paar mensen. Hun krotten waren de ellendigste die we tot nu toe gezien hadden. Hieronder zien jullie de afgelegde route over de twee sierra's.
Uiteindelijk kwamen we rond 13:45u aan in Obregon. We reden onmiddellijk naar het werk om info qua woongelegenheid te verzamelen. Daar vernamen we dat het hier erg gesteld was met vrije app.. Het toeristencentrum wist te vertellen dat er maar 1 app meer ter beschikking was , dus veel keus hadden we niet en met een klein hartje gingen we zien. Het was mini, mini amper 8 x 4 m een klein keukentje waar je amper met twee in kon, een slaapkamer plus iets wat op een badkamer geleek en een zitkamertje van 4 op 2m met enkel een zetel in als zithoek!!! Maar gas , water en electriciteit waren inbegrepen en .. we hadden airco wat hier van levensbelang was want het was er heel warm!! We namen het. Ik zou de volgende dag de boel wel opkuisen, dus zochten we een hotel ( wat ook al een probleem was ) en gingen eten bij belgen.
Eén belangrijke plaats waar op broeierige avonden de stad tot leven kwam in Tampico was de Plaza de la libertad. De Plaza de Armas was rustiger. Daar vonden we ook de kathedraal Santa Iglesia met zijn stilaan vertrouwde bouwstijl. Natuurlijk was er ook de haven en daarmee hadden we ook het belangrijkste van Tampico gezien. Hier nog een paar foto's van de stad met zijn altijd typisch Mexicaanse kathedralen en plaza's. Meteen hebben jullie ook een zicht op ons motel. We sliepen boven en leefden beneden! We moesten altijd via de buitentrap naar ons slaapkamer, dat was niet erg handig!!
Ik zegde reeds dat we naar het strand Miramar geweest waren om van de zee te genieten. Daar was ook een vuurtoren om de schepen door het kanaal van de rio Panuco te loodsen. Miramar was een uitgestrekt, meestal verlaten strand met prachtig wit zand en aangename golven die voor de nodige afkoeling en pret zorgden. De slide geeft jullie oa ook hier een zicht op. Maar we hadden teveel van de zon en de zee genoten en waren allebei serieus verbrand. Zelfs de Mexicanen die mee waren , hadden een verbrande rug en dat wil wat zeggen!! We konden de volgende dagen bijna geen kleren verdragen en dat was een probleem voor T want op het werk was er airco en hij moest wel iets degelijks aantrekken!! Slapen was zelfs een echte marteling. Gelukkig hadden we een kingsize bed!! Na een paar dagen konden we zelfs beginnen met de velletjes van elkaars rug te trekken. Die Mexicaanse zon was hier blijkbaar heviger dan in Aguas!
Terwijl wij hier toch in de buurt van een haven waren, besloten we een deel van de souvenirs per boot op te sturen want met het vliegtuig zou het een dure zaak worden! T had een grote kist van het werk op de kop kunnen tikken en nu konden we alles inladen. Terwijl we daarmee bezig waren, zagen we opeens een schorpioen in de slaapkamer.
Wij haalden er de eigenaar bij omdat we niet wisten of het beestje gevaarlijk was. Jullie mogen meegenieten van dat prachtexemplaar!!
Hij vertelde ons dat ze altijd minstens met twee zijn en of we de andere al gezien hadden?!!! Neen, dus ... paniek!!! Ons bed en slaapkamer werden ondersteboven gegooid, maar dat tweede beest was nergens te bespeuren. Ik kan jullie verzekeren dat we een paar nachten niet rustig geslapen hebben en deze keer zaten die verbrande lichaamsdelen er voor niets tussen!!. Ik heb ze in België wel verteld dat ze moesten oppassen bij het openen van de kist, stel dat het beest daarin zat en nog leefde!!! Dat zullen ze graag gehoord hebben . We hebben nog af en toe van die gezellige beestjes gezien rond het motel. Ik kon ze daar van dichtbij bestuderen en erg schattig vond ik ze toch niet hoor!! Intussen wisten we al dat we weldra naar een andere plek moesten want het probleem ter plekke was zo goed als opgelost. Onze volgende bestemming was Ciudad Obregon, zo'n 2000 km ten NW van Tampico op een 500 km van de grens met de States! De donderdag 18/2 wisten we nog niet wanneer we zouden vertrekken, dus nodigde ik die andere Belg uit voor een etentje. Het werd een gezellige avond niettegenstaande onze beperkte ruimte en we zouden dat nog wel eens overdoen... Op vrijdag komt T om 18u thuis en wist te vertellen dat we de volgende maandag in Obregon moesten staan kwestie van te zorgen dat de verrassingen niet uit de lucht waren!!!! We konden met het vliegtuig maar wat dan met de auto? Het was dus weer heel even paniek maar een mens leert snel hoor dus schoten we direct in gang en maakten we alles klaar om de volgende morgen per auto de trip aan te vangen!!!! Op naar lokatie 3!
Op zaterdag ging T. nog even langs het werk want er moest nog dringend éen en ander overgedragen worden. In de namiddag reden we dan naar Léon om nog snel schoenen te kopen en meteen de auto te testen over een redelijke afstand want er waren een paar nieuwe onderdelen geplaatst en T. wilde die even" roderen".. 's Avonds kwamen een paar Belgen afscheid nemen en kregen we 2 LPs met typische Mexicaanse muziek. We bleven nog gezellig napraten tot 3u in de nacht!! Op zondagmorgen hadden we ons laatste radiocontact met België, ook dat zouden we missen! In de namiddag was het inpakken en inladen want morgen was de big day!
TAMPICO
hier een paar foto's die we onderweg namen. De volgende keer meer!
De havenstad Tampico werd in 1522 gesticht door Gonzales de Sandoval. In de 17e eeuw werd de stad door piraten geplunderd en in 1823 weer opgebouwd. In 1901 werd er olie ontdekt en vanaf dan begon er een periode van welvaart , gebaseerd op de raffinaderij bij Rio Panuco.
We waren vroeg uit de veren en om 8u waren we de baan op om zo'n 400 km af te leggen. Tot aan Rio Verde reden we door de bergen in een dikke mist! Dat was een zwaar stuk! Daarna ging het steeds dalend tot aan Tampico en om 14.25u kwamen we zonder ongelukken in Tampico aan! We gingen direct naar het toeristencentrum op zoek naar een woonst voor een goeie maand. We kregen een adres van een club maar daar was alles volzet. We checkten ook bij twee motels en bij het tweede vonden we nog iets. Het was klein maar juist geschikt voor ons twee, éen slaapkamer met badkamer en een keukentje met zithoek. Voordeel was dat hier electriciteit , water, lakens en handdoeken inbegrepen waren wat al veel " wassen" minder was! Het motel werd gerund door een Amerikaan en van hem kregen we een stadsplan en zo konden we 's avonds zelfs al even het strand verkennen. De eerste indruk van de stad was positief, dus het zou wel meevallen. T. vertrok de volgende dag vroeg naar het werk maar in de namiddag kwam hij samen met zijn collega mij oppikken om even tot bij hen te gaan. Daar maakte ik kennis met zijn vrouw en hun 2 zoontjes. In een motel worden de kamers door personeel onderhouden dus zat ik er maar wat bij. Daarom besloot ik de volgende dag te voet naar het centrum te trekken om wat inkopen te doen, zo ging de tijd sneller.T was met de auto naar het werk want dat lag niet in de buurt. Mijn wandeling in die plakkerige hitte viel niet mee. Vermits we hier dicht tegen de Golf van Mexico zaten was het een totaal ander klimaat dan in Aguas dat hoger lag! In de namiddag besloot ik rustig een boek lezen ergens in de schaduw rond het motel. Mijn ventje kwam op een "normale" tijd thuis en zo konden we samen ons zithoekje wat gezellig maken. En dat was zo het verslag van de komende dagen. Veel viel hier niet te beleven en omdat we maar kort zouden blijven, deed ik ook de moeite niet om veel contacten te leggen. Het weekend kwam er aan en ... we zouden voor het eerst sinds we in Mexico waren een gans weekend samen doorbrengen ( zonder werk)!! Zo vloog ( of kroop!!) de tijd. Het weekend daarop spraken we af met 2 Mexicanen van het werk om naar zee te gaan in Ciudad Madera op zo'n 20 min rijden met de auto. Op zondag (24/01/71) waren we welgeteld 1 jaar in Mexico. Wat achter ons lag, was goed geweest niettegenstaande de soms moeilijk momenten en we konden nu al uitkijken naar ons verlof in de zomer!! T. had intussen al gezien dat er in de buurt van het motel een zendamateur woonde ( die mannen hebben oog voor antennes!!!) en we zouden eens contact opnemen. Het was een wat oudere Mexicaan die gehuwd was met een Amerikaanse. Hij was niet echt actief als zendamateur maar stelde wel zijn installatie ter beschikking. ( tussen echte zendamateurs bestaat er zo'n typische band!) Wij hoopten zo België terug te contacteren. Helaas bleek zijn toestel bijlange niet zo goed te zijn als dat van Pedro in Aguas, zodat wij geen signaal van België doorkregen. Maar via hem ontmoetten we wel een andere zendamateur en bij hem konden we wel contact krijgen met België! Gelukkig waren er nog Amerikanen in ons motel zodat ik overdag wel met iemand kon praten want voor de rest was er niet veel of beter helemaal niets te beleven! In die tijd mochten in Mexico de vrouwen niet binnen in een bar. Maar twee Mexicaanse collega's van T. kenden een " Ladies bar" waar ook vrouwen binnen mochten. Zo konden we toch nog een stapje in de wereld zetten en een dansje wagen. Wat een luxe na Aguas? Dat bestond daar niet!!! Ik begon wel de brieven vanuit België te missen . Want het duurde een tijdje voor onze brieven nagestuurd werden en op het nieuwe adres hadden we nog niets ontvangen. We reden éen van de volgende weekend nog eens terug naar Aguas om onze schulden ( water en electr.) met de vroeger huisbaas af te rekenen en nog eens alle bekenden te bezoeken. Ons " Opellitootje" deed het prima en dat dankten we vooral aan Pedro die erop toegezien had dat ze ons geen kat in de zak verkochten!!
ps. Mensen als jullie willen snoepen van "een torta de corona "ga dan eens bij de reacties van gisteren zien. Amor Fati laat iedereen watertanden!!!Hmmmm lekker!!!
En zo liep het jaar stilaan op zijn einde. Kerst -en Nieuwjaar vierden we samen met twee andere koppeltjes en enkele vrijgezelen. Kerst bij ons en Nieuwjaar bij andere Belgen. Kerstavond was best gezellig hoewel het even wennen was aan de kerstboom bij 30° of meer!!!! Nieuwjaarsavond viel enigszins in het water omdat een paar mannen doodop waren. Door omstandigheden konden bepaalde werken en testen pas 's nachts gebeuren en toen er ook nog een paar uur in de namiddag en ook op zondagvoormiddag moest gewerkt worden, zaten de meesten op hun tandvlees!! Jullie mogen niet vergeten dat de hitte overdag niet erg bevorderlijk was voor een goede slaap overdag! Het was dus een heel kalme oudejaarsavond .... Maar we hadden ons eerste jaar overleefd, de aanpassing was een feit en samen redden we het meer dan behoorlijk! . Driekoningen vieren de Mexicanen met een speciale taart: "La corona de los Reyes", =de kroon van de koningen. Die was overal op straat te koop !!!!!!Dat kon omdat taarten hier met een suikerlaag afgewerkt werden en zo beter bewaarden. Spijtig dat ik er geen foto van heb! 'Middags kwam T. thuis met verrassend nieuws. We zouden eind januari naar Ciudad Obregon vertrekken. Er waren daar mensen tekort om een project tijdig af te krijgen en wij hadden geen kinderen vandaar... De stad lag op 1390 km ten NW van Aguascalientes!! Dat moest even bezinken zowel bij mij als bij hem!! Als de eerste emotie verwerkt was, besloten we van uit te zien naar een tweedehandse auto om al onze aangekochte spullen en bagage mee te krijgen! De volgende dag regende het voor het eerst na 3maanden van droogte!! Paste een beetje bij de stemming!! Ik vertelde mijn Mexicaanse "vriendinnen" dat we straks overgeplaats werden. Sylvia raadde ons af om en auto te kopen omdat de wegen naar Obregon niet veilig waren. Wij konden ons spullen in een kist bij hen onderbrengen en later terug ophalen . Ik vond het een prachtig voorstel en mijn enthousiasme om een auto aan te schaffen was fel verminderd. Maar T. weerlegde de argumenten en op zaterdag gingen we samen met Pedro eens zien wat er binnen ons budget te koop was! Na wat navraag en kijken viel ons oog op een " Opel 65". Wel een serieuse hap uit ons budget maar we vonden het een geschikte en tamelijk grote wagen. Een "Opelito" = Opelletje noemde Pedro de wagen!!. Maar ja hij reed met zo'n grote Amerikaanse slee dus was het maar normaal dat hij ons bakske maar " gewoontjes" vond. Maar wij waren er heel blij mee en zo bereidden we ons stilaan voor op een nieuw afscheid. Ik begon reeds hier en daar spullen te verzamelen en in te pakken zodat het straks vlot zou verlopen. We hadden al wat info verzameld over Ciudad Obregon en ons ingestel op een verblijf daar als T. een paar dagen later thuiskwam met het bericht dat we de volgende week moesten vertrekken naar Tampico ( ligt aan de golf van Mexico). Ze zaten daar met een serieus probleem dat dringend moest opgelost worden. Mijn reactie: "Hé hoge pieten make up your minds"!!!! Nu moest het wel opeens heel snel gaan. Wij hadden nog niet alle papieren in orde voor de auto en dan was het nog lopen om een licentie te krijgen om met de auto te rijden. Met mijn Mexicaanse contacten geraakte ik rapper bij de juiste instanties want T. had daar geen tijd voor! Dankzij Pedro en zijn relaties kregen we zonder test of examen een rijverguning voor 2 jaar op basis van ons internationaal rijbewijs! Dat was nu eens geluk hebben!! Pedro was ook de persoon die ons hielp aan de nodige verzekering. Wij wilden niet op zijn " Mexicaans" rijden. Ik profiteerde ervan om snel nog alles te wassen want straks zou ik het weer met de hand moeten doen want een wasmachine sleur je niet mee hé!!!! De afsluiting van water en electriciteit regelde ik met onze huisbaas. We zouden op een weekend eens terugkomen om af te rekenen! Op vrijdag 15/01/1971 namen we afscheid van iedereen. We hadden bijna een jaar in Aguascalientes gewoond. Mijn nieuwe vriendinnen wilden graag dat ik contact hield en eerlijk gezegd, het was weer eens een " tranerig" afscheid langs alle kanten!! God wat heb ik toch gesnotterd in al die jaren als ik het zo bezie!!! Adios Aguascalientes, amigos , amigas hasta.... En wij zetten onze Odysse verder!!
PS. Pazke had een opmerking bij die cempasuchil. Ik meen mij te herinneren dat het Afrikaantjes waren die men gebruikte. Ben op Google gaan zoeken en de foto op de blog klopt hoor, alleen zeggen ze daar " een soort goudsbloem" en dat kan voor verwarring zorgen. Dus naar de letter heb jij dan gelijk Pazke. Heb het dus op de blog wat aangepast !! Maar hoe dan ook , het was mooi hoor Pazke en wat die kippen betreft, dat wist ik niet , moet dat even nagaan of daar iets van in mijn dagboek staat, want daar vind ik mijn inspiratie samen met de harde schijf in mijn bovenkamer. We (ik) hebben alles blijkbaar zo intens beleefd dat het niet meer uit het geheugen weg te krijgen is. Ik had ook tijd zat om alles in mij op te nemen!! Eigenaardig maar van Venezuela is veel minder overgebleven, maar dat is voor ( much) later!! Dat is nu juist het toffe aan jullie reacties dat ik zie dat jullie echt meegaan op reis!
Intussen naderde November. 1 November en Allerzielen waren voor de Mexicanen twee heel speciale dagen. Volgens de Mexicaanse traditie wordt er van de doden verwacht dat ze de levenden bezoeken en hun speciale gasten zijn voor die avond. Het is een combinatie van Prehispanische Indiaanse gebruiken en katholieke tradities van het middeleeuwse Spanje. Men gelooft dat op 1 november de zielen van alle overleden kinderen terug komen naar huis en op 2 november komen de zielen van de volwassenen ook terug. Op 1 november worden er kaarsen en wierook aangestoken om de weg naar het familiealtaar te verlichten. Op veel plaatsen maken families een pad van goudsbloemblaadjes van de straat naar het familiealtaar, zodat de zielen de weg kunnen vinden. Dit is altijd een blijde gebeurtenis omdat de Mexicanen geloven dat de doden de levenden ieder jaar bezoeken op die dag. Men viert de dag door het kerkhof te bezoeken. Ze nemen offers mee, zoals pan de muerto (brood van de dood), eten, drinken, bloemen en kaarsen. In veel huishoudens wordt een altaar gemaakt voor familieleden of vrienden die dood zijn. Een traditioneel altaar wordt versierd met de bloem van de dag Cempasuchil ( een oort goudsbloem volgens google maar ze leken eerder op tageten),
calavares (doodshoofden van suiker) en pan de muerto. Het altaar is meestal een tafel bedekt met crêpepapier waar een aantal voorwerpen zorgvuldig op worden geplaatst, zoals foto's van heiligen, wierook en veel kaarsen. Eten en drinken mogen op het altaar ook niet ontbreken en in het bijzonder het lievelingseten en drinken van de dode aan wie het altaar is opgedragen. Men gelooft dat de doden spiritueel van het eten genieten, waarna het uiteindelijk door de levenden wordt opgegeten. Sommige Mexicanen leggen er ook kleding van de overleden persoon bij of dingen die ze graag gebruikten toen ze nog leefden. Bijvoorbeeld , als een altaar voor een overleden oma is, worden haar rebozo ( een soort sjaal) en haar bril erbij gelegd. Als ze van breien hield dan worden er breipennen en wol bijgelegd. Als het altaar voor een opa is , worden zijn hoed en speelkaarten op het altaar gelegd. Als het altaar voor een kind is dan worden er speelgoed en snoepjes opgelegd. Aan al die attributen kan je meestal zien of het altaar voor een man, vrouw of kind is. Op 1 november gaan families van wie hun kinderen zijn overleden naar hun graven toe om die te versieren. Op sommige plaatsen van Mexico gelooft men zelfs dat de zielen van de kinderen op die dag om 8:00 u aankomen. Op dit uur wordt dan ook een ontbijt voor hen geserveerd dat bestaat uit rijst met melk, chocolademelk, pompoenzaden, snoepjes, amandel-suikerdeeg en brood. Kinderen geven op die dag snoepjes aan elkaar in de vorm van doodshoofden met hun naam erop. Dit was even ter info.
In Aguascalientes begon men aan de viering van 1 november al een week op voorhand. De " dia de los muertos" was hier geen triestige bedoening maar eerder een feest ...Overal in de straten vonden we kraampjes met kleine doodshoofden, skeletten, doodskisten en andere lugubere dingen. Zelfs de snoepjeskramen hingen vol met dergelijke afbeeldingen. Hiernaast zien jullie zo'n suikeren doodshoofd!
Eigenlijk te schoon om op te eten!! Die suikerfiguurtjes waren erg in trek evenals de suikerrietstokken. Best lekker maar een vieze bedoening want de afval lieten de Mexicanen zomaar op straat vallen en die lagen er vol mee!!! De gekookte maïskolven werden op verschillende wijzen geserveerd: met zout, met mayonaise, met room of... met chili !!!! Iedereen liep met zo'n kolf in de hand zoals hier met een zakje frieten!!En de taco kraampjes stonden op elke hoek van de straat.
Het ware vrije dagen voor de Mexicanen, voor ons mannen niet, dus van nachtstilte kwam niet veel in huis!!!! En zo naderde onze eerste trouwverjaardag!! Die viel gelukkig op een zondag .Sylvia stond er al van 's morgens vroeg met een grote, eigengebakken taart. Een kleine maar hartverwarmende attentie. Anna, de hoteleigenares had ons uitgenodigd voor een drink en zo ging die dag ook niet ongevierd voorbij. Intussen wisten we nog steeds niet hoe lang we nog in Aguas zouden blijven.
Hier wil ik afsluiten met een passende spreuk van mijn geliefde schrijver/dichter Rabindranath Tagore: 'Sterven is het uitdoven van een lamp, niet de vernietiging van het licht.'
)
Die heeft gedurende gans de ceremonie geen moment gezwegen. Was het de weergalm in de kerk die haar boeide , of het erfzondeduiveltje dat nog wat tegenpruttelde (
) of gewoonweg haar vrouwelijke aanleg.... in ieder geval de priester moest af en toe een rustpauze inlassen of wat luider praten .
vandaar...en gelukkig bemerken we bij de jeugd dat er een kentering komt maar dat vraagt tijd hé.
!
( slecht karakter hé!!).. Maar blijkbaar houdt toch niemand van die harige wezens . In Mexico hadden we ooit " de zwarte weduwe in huis" en sindsdien... geen spinnen meer in mijn buurt!!
