Soms wou ik dat ik een octopus was, niet omwille van die drie harten maar wel omdat ik dan 8 armen zou hebben. Gisteren was een belangrijke dag voor ons jongste kleindochtertje : ze werd gedoopt. We zouden er een gezellig familiefeest van maken. Toen we dus aankwamen bij de dochter zat onze schattenbout in vol ornaat ons al op te wachten en trippelde grote broer gewichtig rond. Toen wat later de zoon met zijn gezinnetje aankwam, stormden daar nog eens 4 kleuters op mij af en uiteindelijk gingen 12 armpjes de lucht in om geknuffeld te worden. Mijn lieve vechtgenoot probeerde nog te zeggen : " denk aan je rug"... maar welke oma kan nu weerstaan aan die lokroep " oma" en die blik van " geef mij eens een dikke knuffel?? Deze niet dus!! . Het duurde even voor we de kring rond waren en bij de 9 maanden oude schattebout kwamen. Die trok zich van al die drukte niets aan en zat maar te lachen en af en toe, als ze het nodig vond, ons te overdonderen met haar gebrabbel alsof ze wilde zeggen: " hé het draait hier wel om mij hoor".
Om 15u werden we in de kerk verwacht. De dochter en schoonzoon hadden een boekje opgesteld met persoonlijk teksten en liederen. Iedereen kwam aan de beurt om zijn/haar tekstje te lezen, de peter en meter , de oma's en de papa en mama zelf. Er was niets voorzien voor onze "dopelinge" en we hebben het geweten!!. :twisted: Die heeft gedurende gans de ceremonie geen moment gezwegen. Was het de weergalm in de kerk die haar boeide , of het erfzondeduiveltje dat nog wat tegenpruttelde (:shock:) of gewoonweg haar vrouwelijke aanleg.... in ieder geval de priester moest af en toe een rustpauze inlassen of wat luider praten . Normaal is ze nooit zo'n kwebbel maar gisteren spande ze de kroon met " dede en mama en wat al meer"!!. Verder was ze heel flink.
Het handje vol water dat 2x over haar hoofdje ging, liet ze lijdzaam toe alsof ze al die aandacht wel leuk vond .Op de foto zien jullie hoe ze nog eens kritisch de "doopvont " bekijkt!!. Ja inderdaad daar kwam dat water vandaan, lieve Kitiara!!
De 5 andere kleine gasten keken geboeid toe en vooral de kaarsjes die ze mochten aansteken, hadden succes.
De enige domper op die speciale dag was de afwezigheid van ons ma. We hadden zo graag het " viergeslacht " bijeengehad op het doopfeest maar ma is sinds donderdag opgenomen in het ziekenhuis, we zien haar dag na dag achteruitgaan.! Morgen gaan we er weer naar toe, het wordt moeilijk, ze kan niet meer alleen in en uit haar bed, eet bijna niets en haar spreken wordt heel onduidelijk. Vandaag vroeg ze wel hoe de doop verlopen was. We hebben haar beloofd dat we een boekje zullen meebrengen, als ze het nog bewust lezen kan is maar de vraag. Ze had maar éen wens: te mogen sterven in haar huis en blijkbaar kunnen we haar dat niet geven. Het worden dus nog moeilijk weken of....??? Dan trekt een mens zich op aan een doop en het nieuwe leven! Achteraf werd nog gezellig nagepraat bij een drankje en een etentje in een taverne met speeltuin. Tot 18u zat het weer mee daarna was het over en uit na een fikse regen- en windvlaag! Maar in zijn geheel was het een prachtige dag en genoot iedereen van groot tot klein!
PS. Je reactie op : Het moet niet altijd..." Musje volg ik ook in die mate dat " trop teveel is en teveel is trop"!!. Soms vragen wij ons hier ook af hoe het verder moet met de wereld waarin onze kleinkinderen moeten volwassen worden? Misschien is dit een vraag die elke oudere generatie zich al stelde?. Die gulden middenweg.... daar " bricoleren" we nu al eeuwen aan...... Misschien moeten we bij het volgende gezegden eens stilstaan: Modern ouderschap: Ouders voeden tegenwoordig nog nauwelijks hun kinderen op. Ze financieren ze.( we mogen dat ook weer niet veralgemenen maar er steekt soms wat waarheid in)
Reacties op bericht (10)
21-08-2008
*
Naar aanleiding van je reactie op mijn blog nog eens even binnengewipt. Ik kan me levendig voorstellen hoe jij je nu moet voelen, want het afscheid van mijn pleegvader staat mij nog zo nabij. Hem te moeten zien aftakelen van vrolijke en energieke ouderling naar een leeg en futloos persoon in luttele weken was heel moeilijk. Dag en nacht waken aan zijn sterfbed en tegen alle logica in hopen dat hij geneest, andersom hopen dat het allemaal vlug over mag zijn. Het verscheurd je van binnen. En bij jou is het dan nog je eigenste moedertje waar je een onverbreekbare band mee hebt. Bovendien komen dan ook nog eens je eigen sores. Ik hoop Natoken dat het niet al te ernstig is en dat je na je operatie weer snel je vrolijke zichzelf kunt zijn. Mijn gedachten gaan uit naar jou en je mams. Veel liefs en heel veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd.
21-08-2008 om 12:30
geschreven door huismusje
Lieve groetjes en een fijne donderdag
.
21-08-2008 om 00:36
geschreven door Athea
20-08-2008
*
Ik kom nog eens buurten. Wat een lief poppedijntje is jouw kleindochtertje!
20-08-2008 om 14:08
geschreven door Cientje
..
Het wordt echt wel tijd dat ik van die roze wolk afkom Natoken,jij die altijd zo'n lieve woorden voor mij vind,als ik lees hoe moeilijk je het hebt met je mams,het moet inderdaad verschrikkelijk zijn je moeder zo te zien aftakelen,ik heb het geluk gehad dat mijn mam tot het laats (ze was 89) helder is gebleven,en eigelijk op een paar dagen tijd rustig is ingeslapen,ik kan niet anders dan een virtuele schouder aanbieden,maar het is uit heel mijn hart! Prachtfoto's trouwens van het doopfeest!
Je kunt niet behoorlijk denken met een lege maag en een boel mensen kunnen het ook niet met een volle.,
dikke knuffel van Lipske
20-08-2008 om 13:03
geschreven door hotlips
..
Op mijn blog heb ik al meermaals geschreven hoe erg ik nog altijd mijn lieve moeder mis, dus ik begrijp héél goed wat je nu doormaakt. Alhoewel we er op voorbereid zijn dat we ze ooit moeten afgeven, is het altijd veel te vroeg. Het enige dat we kunnen hopen is dat het vredig en pijnloos mag gebeuren en dat ze geen lange lijdensweg hoeven af te leggen. Maar ik las daarnet bij Huismusje dat je zelf ook onder het mes moet. Daar schrok ik wel even van, want ik had er nog niets van op je blog gelezen. Ik hoop dat het niets erg is Natoken. Het leven lijkt soms echt op een achtbaan. Je weet nooit wat er de volgende dag op je afkomt. Gelukkig maar.
Een héél dikke troostknuffel van iemand die ook eventjes graag van de achtbaan wil afstappen om te bekomen. Het kan soms allemaal wel een beetje te veel worden hé.
20-08-2008 om 03:56
geschreven door bojako
..
Zo gaat het leven verder, en we kunnen niet anders dan het accepteren, hoe pijnlijk het afscheid ook ligt. We voelen erg met je mee. Het is bij ons ook niet zo heel lang geleden. Gelukkig was het met ons moeder een vredig heengaan. Ze sloot haar ogen en ze sliep in. Een einde waar ik zo voor zou tekenen. Met de elf maanden jongere broer van Lea zal het zeer, zeer zwaar vallen, ligt nu op palliatieve. Lea laat hem niet alleen gaan, zegt ze, ze zal hem tot het einde begeleiden. Ze heeft er in hun jeugdjaren altijd met rond gesleurd, verteld ze, ze was het enige meisje tussen drie broers. Normaal dat zij het moedertje was. Er staan haar zware dagen te wachten. Dat vrees ik. Aan de andere kant heb jij ook je troost als je de doop van je kleindochter meemaakt, ook weer zoals wij. Eén komt, één gaat.
20-08-2008 om 01:18
geschreven door Ludovikus
19-08-2008
Gooi nu niet meteen je tentakels uit hé omdat ik het een beetje ludiek vond toen ik het las van wat je graag wel eens zou zijn....
Je zou soms wel eens een octopus willen zijn?<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Wel, valt wel iets over te zeggen Natoken
Denk aan hun positieve kenmerken; interessant gedrag, hun kleur veranderende vermogen, schitterende appetijt. Maar bedenk dan de volgende problemen; inkt uitstoten, super agressieve predator en Houdini-achtige ontsnappingsbekwaamheden. Ze eten of proberen alles te consumeren. Proberen ook uit elke opening groot genoeg om hun bek door te wringen; Behalve dit en nog wat kundigheden is de octopus goed geschikt om in een aquarium te zetten ( wel een speciale hé.)
19-08-2008 om 19:14
geschreven door Amor Fati
De alfa en de omega
Dag Natoken, Wat brengt het leven ons toch telkens ups... en downs. Fijn dat je zo kunt genieten van je heerlijke kleinkinderen. Veel sterkte bij het afscheid nemen van je moeder. Ook al is ze oud. Je wilt ze niet missen. Groeten,
Hetty
19-08-2008 om 16:26
geschreven door Hetty
Lieve groetjes en een fijne dinsdag...
Een heel mooie foto bovenaan van je kleindochter...echt een schatje...spijtig van je moeder...vreselijk als je iemand ziet aftakelen...nog een fijne dag..
19-08-2008 om 09:13
geschreven door Yolanda
*
Ik kan me heel goed inbeelden hoe jij je nu moet voelen met je mams in het ziekenhuis. Een geliefd persoon zien aftakelen is heel pijnlijk.Als er echt geen beterschap meer inzit, en het is de wens van de zieke om te mogen sterven, dan kan je enkel maar bidden en hopen dat het heel snel mag gaan. Gelukkig kon je toch even je zinnen verzetten op het doopfeest. Wat een lief dotje is je kleinste kleindochter en wat een knuffelgehalte! Nu de andere vier zijn ook één voor één plaatjes hoor. Ik geloof je graag dat wanneer ze alle vijf op bezoek zijn je die acht armen wel kunt gebruiken. En wat dat tatertje betreft, van wie zou ze dat kunnen hebben?! Natoken, ik wens je heel veel sterkte met je mams, een hele lieve knuffel en tot de volgende.
)
