Op oudejaarsavond om klokslag 12 zitten de waterlanders meestal niet veraf. Bij de knuffel met mijn halfbedde denk ik stilletjes … laat het weer een goed jaar zijn samen . Dat is voor mij echt het moment van afsluiten en dankbaar zijn, een moment van terugkijken en iedereen die niet meer in mijn leven is, komt in mijn gedachten voorbij. Een paar minuutjes heb ik nodig om het jaar achter me te laten.
En dan wens ik in gedachten ons gezin- kinderen en kleinkinderen- en vrienden een mooi en gelukkig nieuwjaar.
Ik wens iedereen een mooi, maar vooral gezond 2020. Dat veel van je dromen uit mogen komen (je moet altijd nog iets te dromen hebben ) en dat je gelukkig mag zijn, worden en blijven. Geniet van al het moois wat komen gaat en slaat het al eens tegen onthoud dat je door dalen moet om van je pieken te kunnen genieten.
De dagen die gekenmerkt worden door een overdaad aan eten, Top-2000 en champagne breken weer aan. En traditiegetrouw gaan we, terwijl de laatste noten van de Bohemian Rhapsody weerklinken, om middernacht massaal naar buiten om het nieuwe jaar in te luiden.
Hoewel vuurpijlen een zekere schoonheid hebben, is de jaarwisseling voor onze viervoeten vaak horror maar wie denkt er aan de vogels ,die kijken er ook niet naar uit in tegendeel, vuurwerk is een verschrikking voor vogels. Hoe sterk vogels van slag raken van vuurwerk is het best te zien in het luchtruim van natuurgebieden. Op het moment dat de eerste pijlen de lucht in gaan vliegen ze met duizenden gedesoriënteerd weg. Het knalvuurwerk en de vuurpijlen zijn het eerste half uur het heftigst. Deze stressvolle situatie zorgt ervoor dat vogels soms wel langer dan een half uur in paniek in rondvliegen, of uitwijken naar onbewoond gebied. De stress en dat vluchtgedrag kost erg veel energie, met verzwakking tot gevolg. Bovendien zorgen deze factoren in combinatie met de duisternis er ook nog voor dat vele vogels zich te pletter vliegen tegen gebouwen of hoogspanningskabels. Het nieuwe jaar eindigt in sommige gevallen dus wel heel abrupt, nog voor het goed en wel is begonnen.
Voor huisdieren als honden en katten zijn er talloze tips om ze de oudjaarsavond zo fatsoenlijk mogelijk door te loodsen. Een greep uit de mogelijkheden: Kalmerende middelen in het voedsel, speciale strakke truitjes voor de trouwe viervoeters om ze een veilig gevoel te geven, of ruim van tevoren al cd’s met vuurwerkgeluiden af te spelen, zoals ook in dierentuinen gebeurt. Maar daar hebben vogels niet zoveel aan. En gedurende een groot deel van het jaar vuurwerkgeluiden in de achtertuin afspelen om vogels te laten ‘wennen’, zal ook op weinig begrip kunnen rekenen.
Kortom; vogels zijn volledig op zichzelf aangewezen tijdens de jaarwisseling. De remedie is simpel: gun ouderen, huisdieren, eerstehulpdiensten, oogartsen én vogels een rustige overgang naar 2020! Wees zeer terughoudend met vuurwerk, of steek niets af! En al helemaal niet bij natuurgebieden.
Als ik zo in het vergeelde papier van mijn geschiedenisboeken lees, dan zijn het vooral de data die opvallen. Men spreekt er niet van de 1ste januari of de 1ste april maar wel over 600 jaar voor Christus of 489 na Christus.
Vandaag wil ik schrijven over het jaar 2019 na Christus. Zie je het daar al staan tussen al die schrijfsels als er daar één of andere snotter zijn verkleurde computer gaat opzetten om even terug te duiken in de geschiedenis? Natoken schreef anno 2019 na Christus dat…
- Het een jaar was waar weerextremen elkaar opvolgden De drie zomermaanden juni, juli en augustus hadden één ding gemeen met elkaar: op het einde van elke maand kregen we te maken met een hittegolf.. Vanaf 16 juni tot en met 11 juli, 26 dagen lang, viel er geen neerslag.
- Als gevolg van de extreme hitte en soms ook door menselijke dwaasheden ontstonden overal op de wereld hevige bosbranden. De Australische deelstaat New South Wales kende nooit geziene bosbranden. Het Braziliaanse amazonewoud -de longen van de wereld - werd geteisterd door duizenden aangestoken brandhaarden.
- Anderzijds werd het Zuiden van Frankrijk geteisterd door overstromingen en stond het San Marcoplein in Venetië volledig onder water .Volgens de Bijbelse tijdlijn zou Noah geboren geweest zijn rond 2990 voor Christus en het leek wel of we zijn ark tijdens de zomerstormen gingen mogen nabouwen. Ook grote delen van Engeland stonden onder water en wie weet waren de ferry’s geen kopie van de ark van Noah?
- Twintig weken lang kwam Anuna De Wever met de klimaatspijbelaars van Youth for Climate op straat voor een sterk Belgisch klimaatbeleid.
- Het was ook anno 2019 na Christus dat de N-VA in mei de overwinning mocht opstrijken tijdens de federale verkiezingen en dat er eind december nog geen schijn van een nieuwe regering te bespeuren viel.
- De protesten in Hongkong waren in eerste instantie gericht tegen de door de regering van Hongkong voorgestelde uitleveringswet van 2019. De protesten begonnen in maart en halverwege oktober waarschuwde de politie dat de protestacties inmiddels "geëscaleerd waren tot een levensbedreigend niveau". Op het moment van dit schrijven was het probleem nog niet helemaal opgelost!
- Door de jaren zijn onze dorpen een gemeente geworden en omdat er hier en daar wat groen verdwijnt, brengen we wat kleur door witte, rode en groene strepen op de straat te trekken.
- In feite draait het gewone dorps leven anno 2019 op volle toeren zoals het altijd heeft gedraaid.
- De bakkers blijven ons verrassen met nieuwe broden zoals Fjordbrot , wit en grof vitesse brood, campusbrood en Roggeverdommeke , pantique en appeltjesbrood …. En zeggen dat wij opgegroeid zijn met gewoon wit en bruin tarwebrood! De taartjes en pateekes vliegen nog steeds over de toonbank en ook bij de beenhouwer smaakt het gekapt en de préparé nog altijd even heerlijk .
- De” kakscholen” van vroeger zij nu kleuterscholen geworden en deze opvoedkundige instelling heeft door de jaren haar diensten zeker bewezen.
- Ja, sommige benamingen zijn ook moderner geworden maar doen ons nog steeds aan het verleden denken. Een stielman is nu een vakman en de schampetter is anno 2019 de agent en de nonnekes ( voor zover die er nog zijn) zijn de zusters geworden.
- De smaak van de “tatjespap” met een ferme snee kaas en een lepel gesmolten boerenboter ben ik zeker nog niet vergeten maar in 2019 na Christus zijn er geen restaurants meer waar het nog op het menu staat. Onze kinderen zullen eerder de herinneringen dragen van Mc Donalds en Quick waar ze hun tanden zetten in een Giant burger waar we nog steeds de afkomst niet van kennen en de neus ophalen bij het woord “ tatjespap”.
We proberen wel het verleden te behouden door onze reis naar de toekomst, maar gewild of ongewild doen we telkens een beetje afstand van ons verleden. Smaken en geuren vervagen en als we af en toe nog eens het deksel van onze kookpotten halen dan geuren de herinneringen nog net als vroeger. Maar herinneringen zijn verbonden aan generaties en elke generatie draagt zijn herinneringen mee.Zoals de herinneringen die op de voorschoot van ons ma plakten en het feit dat we nog een kruisje kregen bij het slapengaan.
Zoveel verschillende herinneringen en ieder draagt ze op zijn manier mee. Sommigen sluiten ze op als foto’s in zwart-wit en anderen zweren bij kleuren. Misschien was de tijdsgeest van vroeger wel zwart-wit en gaat het er vandaag allemaal veel kleurrijker aan toe? Toch denk ik dat de zwart-wit periode veel kleurrijke herinneringen te bieden heeft. De lach of emotie die ze vaak op de gezichten doen verschijnen, zegt genoeg over het kleurenpalet aan herinneringen van voor 2019.
Vandaag zal binnen een paar eeuwen verleden zijn en vaak hoor ik de mensen zeggen je moet naar de toekomst kijken. Wel ik ben even in de toekomst gaan kijken en ben gewoon twee eeuwen verder gaan zoeken. Hoe de verhalen in 2119 na Christus zullen geschreven worden, hoef ik niet te weten want een pen zal zonder toverpillen waarschijnlijk in een uitgedroogde inktpot staan of gewoon van de aardbol verdwenen zijn.
Ik ben geen waarzegster en trouwens ik heb verleden week nog mijn glazen bol gebroken ook daarom kan ik jullie niet vertellen wat er in 2119 na Christus aan de orde zal zijn ik hoop dan te rusten tussen al mijn herinneringen…
Och ,als ik het zo bekijk dan past 2019 na Christus in feite tussen al die andere jaren….
Ik kreeg de vraag of ik wist wat er met de blog van Jos Vandeginste gebeurd is want je vindt die niet meer terug!
Reeds een 6 tal weken werd Jos in zijn gastenboek gepest door een Nederlander die hij van haar noch pluimen kent .Toen zijn blogje gehackt werd kon hij zelfs niet meer inloggen. Hij heeft dan ook maar zijn blog definitief verwijderd zodat hij niet meer kon lastig gevallen worden. Hij sukkelt ook wat met zijn gezondheid maar als hij beter is komt hij terug met een nieuw blog. Dus voor diegenen die regelmatig contact hadden met Jos, even geduld.
Voor Jos... we wachten wel op jou doe het rustig aan! Er zijn veel bloggers die het goed met jou menen Jos!
Kerstmis is als een noodzakelijk kwaad. Er is geen ontkomen aan, dus kan je je er maar beter aan overgeven en je wentelen in de Kerst-gezelligheid. Buiten is het koud - al valt dat momenteel mee - en vroeg donker, dus je probeert het binnen gezellig te maken met je familie om je heen, de kerstboom mooi versierd, kaarsjes aan, muziekje erbij en veel lekker eten. Als je naar buiten gaat klinkt de kerstmuziek in de supermarkt en soms zelfs op straat. Op de radio speelt kerstmuziek en als je de tv aanzet zie je kerstfilms, veel reportages die terugblikken op het afgelopen jaar en vooruitblikken naar het volgende jaar en natuurlijk de reclames over één en al warmte, gezelligheid en samen kerst vieren. Hopelijk zijn jullie allemaal “in hogere sferen” geraakt door naar zo'n reclames te kijken.
Nu wens ik jullie nog geen gelukkige Kerst want daarvoor is het nog wat te vroeg, maar ik wens jullie wel heel veel ‘voorpret’ en nogmaals: geef je eraan over he!
Gisteren had ik het over hoe afhankelijk we geworden zijn van internet en kwam tot de conclusie dat het hetzelfde zou als we ons afvragen: kunnen we tegenwoordig nog zonder de auto of kunnen we tegenwoordig nog zonder een GSM?
- Natuurlijk zouden we kunnen zonder Internet, zonder auto, zonder GSM maar de maatschappij zou dan weer -in het geval van Internet- naar +- 40 jaar geleden teruggeworpen worden en in het geval van geen auto's meer : dan gaan we qua mobiliteit ruim 100 jaar terug in de tijd
- Natuurlijk zouden we -als samenleving- verder kunnen bestaan/overleven, maar het leven en specifiek de economie, sociale netwerken, communicatie, etc. zouden er enorm onder lijden.
Het zou ,wanneer Internet helemaal zou ophouden te bestaan/functioneren, volgens mij leiden tot een wereldwijde economische crisis omdat juist belangrijke economische systemen en ook sociale systemen afhankelijk zijn van het bestaan van Internet. E-commerce b.v. is een wezenlijk onderdeel geworden van onze (wereld-) economie .
Ook educatief -je kunt allerlei info en studiemateriaal van Internet "plukken" - zouden we een gigantische stap terugdoen.
Nogmaals: ja, de wereld en de samenleving zouden verder "draaien" zónder Internet, maar dat zou wél enorme offers eisen.
Ben benieuwd wat onze milieu-spijbelaars daar zouden van denken?
Gods wegen zijn ondoorgrondelijk heb ik in mijn kindertijd vaak gehoord en blijkbaar die van Proximus ook. Gisteren namiddag werkte hier alles comme il faut.. gisterenavond opeens geen internetverbinding meer gevolg: geen mail binnenhalen, google startte wel maar ik kon geen enkele site openen tenzij FACEBOOK! Daar kon ik iets neerschrijven , reageren enz..maar naar mij blog gaan bv werkte niet , een andere site bezoeken lukte ook niet .IK kreeg steeds de melding :" Er is een fout opgetreden , proximus reageert niet Gelukkig werkte de TV wel!
Deze morgen sito presto met Proximus gebeld! We kregen instructies in de aard van schakel dit eens uit, druk daar eens op, steek een tandenstokertje in het gaatje langs de zijkant en blijf 10 sec duwen ( blijkbaar zou de modem terug in fabrieksstand komen). Gevolg …. Niets werkte nog, geen internet, geen mail, geen TV , geen internet op de GSM nada, niente! We sturen een technieker was het antwoord!
Deze namiddag rond 16 u belde die aan …. Alles opgestart , gekeken en … ALLES WERKTE alhoewel we op de middag ons dagelijks nieuws op TV niet hadden kunnen bekijken en internet nog steeds op zijn gat lag !! De brave man had zelfs een vervangingsmodem bij maar nadat hij de nodige metingen op onze lijn had gedaan, bleek alles in orde te zijn! Blijkbaar hebben ze een half jaar terug in de Regio Antwerpen hetzelfde probleem gehad, dan lag internet er ook uit maar sommige mensen konden wel nog op Facebook en op Twitter!! … "Proximus zit duidelijk met een probleem", was die man zijn commentaar .. ik zal Brussel even opbellen…. Intussen heb ik me gerealiseerd hoe "verslaafd” we eigenlijk geworden zijn aan internet, aan TV aan de GSM... Hoe zijn we in ’s hemels naam groot geworden zonder die digitale wereld, vraag ik me af want in onze kindertijd kenden we die niet en eerlijk misten we die ook niet want we spraken met elkaar , we speelden met elkaar, we gingen op bezoek bij elkaar …
En nu ? Nu zijn we er even afhankelijk van als de jongeren.
Gisteren hebben we na lange tijd weer eens een spannende cross kunnen volgen op TV met sensatie op de Hotondcross in Ronse waar de veldrijders nog eens een echt cross parcours aangeboden kregen met modder en vette banen waar ze hun techniek , kracht en het kiezen van de juiste banen nog eens ten volle konden tonen. Onze landgenoot Toon Aerts kwam er als verdiende winnaar met een grote voorsprong als eerste over de meet. Eli Iserbyt ( een West Vlaming) werd tweede op 1’30 en Mathieu Van der Poel derde op 2’14…en Wat zie ik dan vandaag in de zondagkranten op de eerste pagina’s?
“Wel wel , hij kan dus toch nog verliezen en niet met een banddikte maar dik 2 minuten achter de winnaar Toon Aerts” en dan hebben ze het over de sympathieke Nederlander Mathieu Van der Poel! Wees nu eens eerlijk ,die jonge gast heeft 35 opeenvolgende zeges op zak zitten … Mag hij ook eens niet winnen? Hij komt uit een stage in Spanje waar hij zich met zijn ploeg voorbereidde op de baanwedstrijden dus niet de ideale voorbereiding voor zware crossen. Tot daar mijn pleidooi voor Mathieu want natuurlijk ben ik ook blij dat er weer eens een Belg op het bovenste schavotje staat. Toon heeft het verdiend want hij is een kei goede renner en mijn sympathie gaat ook naar Eli die met zijn klein en tenger figuur maar moet opboksen tegen die uit de kluiten gewassen Toon, Mathieu of Wout van Aert…
En daar ben ik dan bij mijn favoriet … wat kijk ik uit naar de terugkomst van Wout in het veldrijden en hopelijk kan hij terug het niveau bereiken van voor die horror crash in de ronde van Frankrijk want eerlijk… ik ben een echte fan van hem en geef het maar toe.. veldrijden of baankoersen krijgen een ander accent als hij er ook bij is!
En het is nog niet gedaan ,straks smeer ik mijn kuiten en stem en zet ik mij op de eerste plaats om de match Club Brugge - KV Mechelen te volgen. Je mag 1 keer raden voor wie ik me schor schreeuw!!!
Naar het einde van het jaar toe staat alles eigenlijk in het teken van gezellig samenzijn met familie of vrienden .Vriendschap, dat is toch een raar beestje met sommigen klikt het wel en met anderen niet. Hoe vind je mekaar vraag ik me soms af want hoe verschillend vrienden ook kunnen zijn blijkbaar is er toch altijd iets dat je in de ander herkent.Dat kan van alles zijn, dezelfde opleiding, dezelfde kijk op de wereld, dezelfde hobby, lachen om dezelfde grappen of met een beetje zelfspot ga maar door!
Elke eerste vrijdag van de maand komen we met een groepje samen om over koetjes en kalfjes te praten en met een oprecht luisterend oor er voor elkaar te zijn niet alleen tijdens de pieken maar ook tijdens de dalen want echte vrienden voelen het wanneer er iets scheef zit! Die ene namiddag maken we gewoon tijd voor elkaar, stellen we ons soms kwetsbaar op, delen we problemen of positieve momenten met elkaar. Met vrienden deel je dingen die je met een ander niet deelt, je geeft jezelf wel bloot maar door dat vertrouwen in mekaar ontstaat er vaak een mooie band!
Vrienden zijn niet altijd zoals je zelf bent, ze kunnen in bepaalde opzichten heel anders zijn, dat is leuk en misschien ook soms irritant maar lachen om mekaars minpunten maakt het spannend. Als iedereen hetzelfde zou zijn dan valt er ten slotte weinig te beleven . Goede gesprekken ontstaan vaak nadat je al een paar uurtjes met mekaar hebt opgetrokken of een wijntje op hebt en bijgekletst hebt over het dagelijkse leven. Goede vrienden maken elkaars leven leuker en door mekaar een positieve vibe te bezorgen of te relativeren, spaar je een bezoek aan een psychiater uit . Dat zeggen we dikwijls bij onze samenkomst.
Sinterklaas heeft de boot terug naar Spanje genomen en de speculaaskoeken in de supermarkten zijn in de aanbieding. Zwarte pieten maken ruimte voor rendieren. Ook de reclameblaadjes hebben de reis van brievenbus naar prullenbak terug gevonden … om plaats te maken voor Kerstaanbiedingen en cadeaufoldertjes…. Wat een papierverspilling!
De kerstboom staat hier weer te stralen en elke dag groeit de stapel kleurrijke cadeautjes onder die boom. Is dat belangrijk?
Het zijn niet enkel de lichtjes , slingers en kerstballen die de kerstboom versieren, ook de pakjes eronder zorgen voor die extra strik rond de feestdagen en moet je de stress om een geschikt cadeautje voor iedereen erbij nemen. Om die stress wat op te vangen gebruiken we hier vaak verlanglijstjes en als je het echt niet weet dan is een geschenkbon ook altijd een geslaagd cadeau . Je wil toch voorkomen dat je geschenk na Kerst op een tweedehandssite terecht komt!
In “mijn tijd” was de gedachte .. je moet content en dankbaar zijn met wat je krijgt schering en inslag …. Nu wordt veel losser met een minder geslaagd cadeau omgegaan… In ieder geval succes met de cadeautjesjacht en vlieg er maar in.
' k Kreeg net iets binnen...... zelf vind ik het iets dat onze generatie (senioren) typeert...... Zou ik het durven plaatsen ? Bah ja.....immers, de wereld IS aan de durvers ....
Wij zijn de spruiten nog uit liefde gemaakt, meestal in het donker of met het licht uit... Geboren in de jaren 1930 - 1960 , of sommigen (die nog taaier zijn) nog iets vroeger. Die nog meer onze kluit Aarde trouw zijn...... Wij waren de sterken uit de jaren '30 , 40 , 50 en 60 .
Vooreerst hebben wij een normale geboorte overleefd,
met moeders die rookten, en of dronken gedurende hun zwangerschap.
Zij namen aspirines, aten vinaigrettesaus,mayonaise en desserten
en zij werden niet getest op suikerziekte of cholesterol.
En na dat trauma werden wij op onze buik te slapen gelegd
in kinderbedden geverfd met mooie blinkende loodverf.
Er waren geen kindersloten op de deuren
en als wij met de fiets reden hadden wij basketbalpetten op en geen helmen.
Als baby of kind reden wij mee op de schoot van moeder
in auto’s zonder gordels, noch kinderstoelen of opblaasbare kussens.
In de bak van een camionnette zitten, of op het paard van Boer Zutter,
op een zonnige dag, was altijd een belevenis en iets héél speciaal.
Wij dronken putwater of water van de kraan en geen water uit een plastic fles.
Wij aten taartjes, wit brood, echte boter,
spek met eieren en beukennootjes en walnoten die al op de grond lagen.
Wij dronken warme chocolademelk met echte suiker erin.
We hadden geen last van obesitas. WAAROM ?
Omdat wij steeds buiten speelden. Daarom!!
Wij verlieten de woning ’s morgens vroeg om naar school te FIETSEN (er waren toen geen moeders die ons met de auto even konden brengen),of om heel de dag te spelen in de frisse lucht en dit op voorwaarde dat we ‘s avonds bij donker thuis waren. (of als de straatverlichting begon te branden).
Onze ouders wisten helemaal niet waar we uithingen.
We hadden geen gsm maar we hadden ook Dutroux nog niet meegemaakt.
We hadden "vuile kleren om te spelen" en "schone kleren" om op bezoek te gaan.
Wij hadden uren nodig om ons speelgerief zelf te maken.
Wij hadden geen Playstations, Nintendos, X-box, iPod enz.
Er waren geen videospelen, geen 150 tv kanalen, geen videofilms of Dvd’s geen stereoketens.
Voor 18 uur keek je alleen naar het 'testbeeld' Er waren geen computers of internet.
WIJ HADDEN NOG VRIENDEN en wij gingen buiten om met hen te spelen.
Wij vielen uit bomen, sneden ons, braken af en toe een arm, been of een tand.
We gingen appels en peren "plukken" en er waren daar geen gerechtelijke vervolgingen voor, om iemand daarvoor de schuld te geven. Als we dan toch gepakt werden, dan kregen we een pak slaag en thuis hielden wij wijselijk onze mond.
Wij kregen voor onze 12de verjaardag een grote fiets, speelden met stokken als degen, een deksel van de vuilbak als schild, katapulten, slingers, boog en rieten pijlen met vooraan een grote nagel...
Wij reden met de fiets of gingen te voet tot aan de woning van een vriend en gingen gewoon langs achter binnen. Wij waren er van harte welkom en schoven soms mee aan tafel voor het middagmaal.
Het idee dat onze ouders ons uit de gevangenis dienden te halen, was absurd, dat bestond gewoon niet. Zij waren Met en Voor de wet, en Met de leraars.
Als we op school een straf kregen, kregen we thuis nog eens extra straf erbij!
Onze generaties hebben enkele van de beste ondernemers, denkers en uitvinders van alle tijden en van heel de wereld voortgebracht.
Deze jaren brachten een explosie van nieuwigheden en nieuwe ideeën.
Wij hadden de vrijheid om te proberen, de schrik voor het falen, het succes en de verantwoordelijkheid die er mee gepaard ging.
Wij hebben geleerd om dat te beheersen en om daar mee om te gaan.
Het is weer zover... onze studenten zitten al voor het tweede weekend met hun neus in de boeken. Er bestaan inderdaad aangenamere weekends. Maar willen ze versprekingen zoals hieronder vermijden dan letten ze toch maar best op!
* Er waren veel Engelsen aan de kust, vooral Duitsers.
* Op een mooie dag in de vakantie toen het eens slecht weer was ...
* De vissen namen vlug de benen, toen ze de vissers hoorden aankomen.
* .. waar niks meer overgebleven is van al wat er te zien is.
* We zagen in de dierentuin apen, olifanten, giraffen en ook twee zustertjes waar ik nog bijgezeten heb in de kleuterschool.
* Het was een goede chauffeur. Met zijn ene hand stuurde hij, en met zijn andere zong hij liedjes.
* Tegen de avond kwamen we aan onze laatste rustplaats.
* Door de grote droogte zagen we overal lege plassen staan.
* Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand.
* "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie."
* ... en opeens begon mijn hart te kloppen ...
* Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen.
* "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!"
* Agenda: "Tegen morgen de postbode verder afmaken."
* "Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk."
* De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen.
* De vogels leggen eitjes en na enkele dagen beginnen ze al rond te fladderen.
* Het wordt stilaan warmer, ik voel dat aan de kleren die ik uitgelaten heb
* Mijn vriend houdt parkieten, kippen, Spaanse ratten, vier zussen en een motorboot.
* We hebben een huis van ongeveer drie verdiepingen.
* Ik lees het liefst sprookjes die echt gebeurd zijn.
* Sommige mannen gaan naar het café om hun gestorven vrouw te verdrinken.
* Ik denk later ook te trouwen met een vrouw die veel houdt van beesten zoals ik.
* Vader speelt het liefst met moeder, maar hij verliest dan altijd.
Anno 2030: Een gesprekje tussen opa en zijn kleinzoon over Sinterklaas en zwarte piet
- Opa? Vierden jullie vroeger ook Sint en Piet?
- Ja jongen, alleen waren het toen Sint en Zwarte Piet.
- Piet was zwart?
- Tot 2016 wel. Toen mocht het niet meer en werd hij wit.
- Waarom?
- Een groepje mensen vond het discriminatie en racisme, zo'n zwarte Piet.
- Maar Piet is toch heel slim en vrolijk, speelt met kinderen en deelt cadeautjes uit? Hij is toch geen rotzak?
- Nee, maar die mensen vonden dat Piet een slaaf was.
- Een slaaf? Van Sinterklaas? Deed die dan lelijk tegen Piet? Gaf hij Piet straf, of sloeg hij hem?
- Nee, dat niet. Ze zongen samen en deelden samen snoep uit.
- Dus Sint en Piet waren goede vrienden.
- Ja, net zoals Sint en Piet nu. Maar nu is Piet niet meer zwart.
- Nee, want dat mag niet.
- Opa?
- Ja?
- Er zitten vier kinderen in mijn klas, die zijn zwart.
- Oh ja?
- Ja. En hun pappa's willen nu gaan klagen bij de VN.
- Waarom dan, jongen?
- Omdat ze het discriminatie en racisme vinden dat al die lieve, gulle Pieten blank zijn. Alsof zwarte mensen niet goed genoeg zijn om Piet te worden. Ze vinden dat er ook zwarte Pieten moeten komen.....
We zijn ze weeral gewoon die donkere, koude dagen die vanaf november stilletjes onze woonkamer binnen sluipen en de nachten die elke dag weer een paar minuutjes meer afsnoepen van de dag. December, de start van een lange feestperiode met de intrede van de Sint, de voorbereidingen voor Kerst en de festiviteiten met Nieuwjaar.December heel vaak een periode van gemengde gevoelens.
Als ik aan december denk dan is dat met een dubbel gevoel want het is een maand waarin zoveel gevoelens bij elkaar komen. Een maand van terugkijken naar het afgelopen jaar en vooruit kijken naar het komende jaar. Een maand van gezelligheid en samenzijn, maar ook een maand van weemoed waarin ik nieuwsgierig ben naar wat het nieuwe jaar brengt. De donkere dagen helpen ook al niet om het vitamine D op peil te houden.
Omdat ik met mijn voet in de lappenmand lig en niet kan wandelen, was het de bedoeling om de Kerstboom wat vroeger te zetten kwestie van wat bezig te zijn, maar eerst zien of mij halfbedde daarin meegaat want normaal doen we dat na Sinterklaas. Mocht ik hem laten kiezen dan hoefde al dat “gedoe” niet maar ik weet dat de kleinkinderen het nog steeds plezant vinden dat de boom er staat op Kerstavond en de pakjes eronder verlokkelijk liggen te blinken… en zelf vind ik de avonden ook gezellig als de lichtjes branden ….Dat is de hoofdreden waarom er hier nog een Kerstboom staat en er Kerstversiering in huis is ! Doe jij er ook aan mee?
Sinterklaas is stilaan in aantocht daar kan je niet meer naast kijken noch in de winkels noch in de media en ik kan er niets aan doen maar het onvoorwaardelijke geloof van zoveel kleintjes in die Goedheilige man en zijn Pieten blijft me ontroeren.
Zelf heb ik warme en fijne herinneringen aan dit kinderfeest en het is altijd mijn grote wens geweest om dat door te geven aan onze kinderen en kleinkinderen. Ik denk dat we daar in geslaagd zijn! Toen onze kinderen nog jong waren, was de nacht van 5 op 6 december altijd een spannend moment. Zoon - en dochterlief gingen vol verwachting slapen na een laatste Sinterklaasliedje gezongen te hebben .
In Afrika hadden we geen schoorsteen of open haard dus de vraag hoe Piet daar ooit kon door geraken, werd niet gesteld! Nadat mijn slaapgenoot en ondergetekende met zekerheid hadden vastgesteld dat onze kroost wel degelijk in de armen van Morpheus lag, was het onze beurt. We stalden de cadeautjes uit, strooiden picknicken en mandarijntjes over de tafel en natuurlijk ook wat chocolade ventjes en suikergoed ( dat we meestal via de ambassade op de kop hadden kunnen tikken) en schreven een brief in het mooiste krullerige Sintengeschrift.
Nostalgische herinneringen, die teruggaan op oude tradities, christelijke folklore en kinderlijk bijgeloof…En nu zouden sommigen dat van de kinderen willen afpakken onder de noemer racisme …. Afblijven van die traditie zeg ik daar op… een kind zit daar echt niet mee in zijn hoofdje!
Black Friday hier, Black Friday daar …. Doe jij ook aan Black Friday?.
Shopaholics en koopjesjagers hadden de vierde vrijdag van november al lang aangekruist in hun agenda als Black Friday, de dag waarop elk jaar weer verkooprecords sneuvelen. Toch groeit almaar meer weerstand tegen die vanuit Amerika overgewaaide (ver)kooporgie. Help!
Als je een paar jaar geleden aan iemand vroeg wat Black Friday is, dachten ze waarschijnlijk iets als vrijdag de dertiende. Black Friday is in Amerika de dag na Thanksgiving Day. Die vrijdag hebben de meeste Amerikanen vrij. Nu ja, vrij… Het koopjesjagen levert daar meer stress op dan een gemiddelde werkweek. Leningen, nieuwe credit cards, alles hebben Amerikanen ervoor over om zo veel mogelijk dure producten met korting te kopen.
En nu doet België er ook aan mee ,nochtans blijkt uit onderzoek blijkt dat 87% van de producten die op BlackFriday in de aanbieding zijn, eerder in het jaar al eens goedkoper zijn.Ik heb zo mijn bedenkingen.
En om het helemaal gek te maken , is Black Friday wel een beetje racistisch hoor, waarom is er geen White Friday of Rainbow Friday .
Ik moet het toch wat anders aanpakken sinds ik borstkanker gehad heb, hoorde ik een dame zeggen terwijl ik bij de kapper zat..
Als ik de tijdschriften en kranten die de cijfers van talloze onderzoeken publiceren, mag geloven dan ben ik bij de gelukkigen waar ze er alle twee nog zijn en dat ze gezond zijn. Het is niet aan iedereen gegeven en de ziekte met een grote K treft meer en meer vrouwen van alle leeftijden, die K houdt geen rekening met jong of oud.
Vorige maand, toen ik " mijn meisje" weer eens liet onderzoeken, kreeg ik in het ziekenhuis een lintje opgespeld dat symbool stond voor borstkanker. Mijn "meisjes" of moet ik zeggen "oude dames" hebben de pletwals weer eens overleefd en zijn goedgekeurd, Goddank!
Ik herinner me de dag dat ik in het ouderlijke huis naar beneden kwam en mijn ma me zei dat ze me er ééntje had gekocht. Mijn allereerste BH. Het ongeloof! De ontkenning! Ik had dat nog helemaal niet nodig, wat dacht zij wel! Mijn "meisjes" ingesnoerd voor de rest van hun dagen, evenmin als ik zelf zagen ze dat beperkt zijn in beweging echt niet zitten. :)
Ik kan me niet herinneren dat ze sinds dan ooit ferm gegroeid zijn. Volgens mij werd ik op een dag gewoon wakker en waren ze daar zoals ze er nu nog altijd zijn. Niet groot, niet mini, maar ze waren er. Hoe wispelturig de omvang van de rest van mijn corpus soms kan zijn, die van mijn "meisjes" verandert minimaal. Enkel toen ik zwanger was, tierden ze welig!!
Ik las onlangs dat een vrouw gedurende gans haar leven meerdere maten nodig heeft. Ik heb altijd al dezelfde maat gehad. Lekker handig, dat wel. Stiekem, maar eigenlijk ook een beetje luidop, ben ik er fier op dat ze er zijn, dat ze mijn decolleté vullen (wie het kleine niet begeert, ) maar vooral dat ze gezond zijn. Niet iedere vrouw heeft dat geluk.
Vrouwen, borsten, zachtheid.. drie begrippen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Sommigen moeten hard vechten om dat geheel terug te krijgen en komen niet altijd ongehavend uit de strijd. Soms moeten vrouwen een deel van het geheel opgeven.
Daarom spelden ze bij mij dat lintje op daar waar de ziekte bij vrouwen en blijkbaar ook af en toe bij mannen - kan toeslaan, maar die niemand verdient.
Dat ging door mijn hoofd toen die dame haar verhaal vertelde.
Ik schrijf november en de jaarlijkse processie is weer begonnen en het is niet de Sint die langskwam . Gisteren, zondag kreeg ik achtereenvolgens vertegenwoordigers van de volgende verenigingen over de vloer:
– de plaatselijke lagere schoolgangertjes met marsepein, kostende € 6
– de plaatselijke chiro met chocoladetruffels, kostende € 7
– de brandweer met een kalender, kostende € 4
– de plaatselijke voetbalclub met artisanale pannenkoeken, kostende € 6
- een buurjongentje met chocolade of vanille wafeltjes , kostende 6 eur.
Men beweert dat een stapje in de wereld zetten een dure zaak is, maar volgens mij zit je op even hoge kosten als je braafjes thuis blijft.
We stappen stilaan van onze roze wolk waar we sinds het weekend op dromen en geraken weer stilaan terug in ons gewone doen want na het feest van zondag was het hier behoorlijk hectisch... Bloemen en cadeau's uitpakken en bekijken maar vooral al de foto's die getrokken zijn op de harde schijf zetten om later te gebruiken om een foto-album te maken! Vandaag kregen we nog eens 7 GB binnen . Ik vroeg me af wat dat allemaal was, zo'n lading , maar het bleken vooral filmkes te zijn van het weekend met de kinderen en kleinkinderen en ook nog van op het feest.... Dus we zijn bijlange nog niet rond met kijken maar geloof me ... het is heerlijk!
Daardoor heb ik jullie wat verwaarloosd maar ik denk dat jullie dat wel begrijpen. We hebben zo'n fantastisch feest achter de rug en alles moet weer in zijn plooi vallen.
Bedankt aan de trouwe bezoekers die geduld hebben en niet afhaken als ik een paar dagen niet langs kom! Ik haal straks al die gemiste tegenbezoekjes in!
De winter heeft reeds een klein beetje van zich laten voelen....We mogen stilaan de wintertruien boven halen. Ik ben nog een keer door de tuin gegaan maar die is al verder winterklaar dan ik!Een laatste fotootje dan maar.
In de tuin gespot.
"En nu ben ik moe", verzuchtte de spin, terwijl ze de plakkerige resten van haar poten veegde.
Met plezier keek ze naar het enorme spinnenwebbed, dat ze in de lavendelstruik had gebouwd. Met al haar stramme ledematen klom ze in haar nieuwe bedje, keek tevreden om zich heen, deed haar ogen dicht en dacht aan haar aankomende avondmaal.
"Ik hoop op een dikke bromvlieg!", mompelde ze en begon alvast te smakken....
Meestal heb ik geen probleem om de woorden te vinden om te zeggen wat ik denk of voel.. maar vandaag is mijn Duracelleke nog zo volgeladen dat mijn geest en hart blijven op replay staan en ik niet weet waar te beginnen om te vertellen wat een prachtige, warme , gezellige en feestelijke dag we gisteren beleefd hebben samen met onze beide families, onze kinderen en kleinkinderen en onze dierbare vrienden die we koesteren omdat ze een warme plek hebben in ons hart.
Het gezelschap was top, de verrassingen van de kinderen suppertop, het eten verdiende een sterretje, de geschenken waren verrassend, de bloemen waren een streling voor het oog en voor mijn bloemenhart maar wat ons vooral zo’n deugd heeft gedaan, is dat iedereen er met een big smile bijzat en blijkbaar mee genoot met ons.
De foto’s en films die gisteren getrokken werden, hebben we intussen al voor een groot deel toegstuurd gekregen en die krijgen zeker een plaats in een album die oma wel in mekaar zal steken…ik vind het alleen spijtig dat ik de warmte, de vriendschap en de liefde die we gisteren gevoeld hebben niet in een album kan vastleggen.
De warmte die we mochten ervaren, is iets dat we voor de rest van ons leven meedragen. Velen dromen van zo'n feest als ze 50 j getrouwd zijn maar wij hebben het beleefd. Daarom in de eerste plaats een dikke merci aan onze kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen …jullie gaven het feestje een extra dimensie door de bijdrage van iedereen . En onze tweede “dank je wel” gaat naar al de anderen die door hun aanwezigheid ons feest opfleurden….
Dat deze oma gisterenavond een probleem had om die ADHD rakker in haarzelf het zwijgen op te leggen zodat ze haar dikke teen zoals de voorbije 50 jaar tegen die van opa kon leggen, moet ik niet verklaren zeker?
Vandaag lopen we hier beiden met een grote glimlach en een dankbaar gevoel rond!
Gisteren hier en ook op andere plaatsten heel veel wensen doorgekregen en ik draag ze één na één mee in mijn hart! Nu maar duimen dat we morgen kunnen genieten -samen met familie en vrienden - van een heerlijk feest want ik lig al 2 dagen in de lappenmand met een serieuze keel - en oorontsteking en probeer nu met antibiotica en andere paardenmiddelen tegen morgen weer beter te zijn. Het moet en zal lukken
Vier van onze kleinkinderen zijn deze maand jarig en met daarbij ook onze 50j huwelijksjubileum is november een maand om met een grote strik errond te starten. Maar vandaag draait het om onze kleinkinderen , ze worden groot…Vandaag is kleinzoon 2 ook al 15! Proficiat lieve schat!
Van je kleinkinderen kun je veel meer genieten.
Voor je kleinkinderen laat je andere dingen schieten.
Veel meer tijd en rust dan toen.
Je kan leuke dingen met ze doen.
Zorgen zijn er altijd, maar toch zijn er verschillen.
Vandaag is het al 11j dat ma gestorven is ( onze pa verliet ons al 38j geleden), maar moeders verwelken niet.
Met een paar kletsen op mijn billen ben ik wakker geworden in de stamboom van mijn leven. Ma had afgezien om mij daar aan één van die takken van de stamboom te hangen maar zoals alle echte moeders had ze het er voor over. En daar liep ze dan met mij in de armen en vertroetelde mij een leven lang. Aan haar hand stapte ik door het leven en de plaats in haar handpalm werd steeds kleiner naarmate ik groeide. Ja, op zeker moment waren onze handen even groot!
Ma was er steeds, ze hielp mij door de kinderjaren en -ziektes en sommige nam ze zelfs van mij over. Ze gidste mij van mijn puberteitsjaren naar mijn publiciteitsjaren. Ze stond onderaan de trap om mij te wekken en dagelijks op de goede weg te zetten.
Vandaag zeg ik haar in gedachten dat ze nog wat had mogen blijven. Mijn boeket witte rozen is klein tegenover de kleurrijke herinneringen die ze mijn schenkt. Duizend vragen zal ik mij weer stellen als ik in gedachten slenterend over de kiezels naar de strooiweide stap .Zoals de voorbije 10j telkens weer hetzelfde ritueel..
-Dag ma. Hoe is dat hier nog?
Bij mijn eerste vragen krijg ik niet altijd antwoord omdat ik de antwoorden in haar plaats moet geven en de krop in mijn keel het verhindert.
- Euh…ma ik heb wat bloemen mee voor jou.
-Dat had je niet moeten doen, ik ben al blij dat je gekomen bent.
-Och…’t is een kleine moeite en ik weet dat je van bloemen hield.
Met mijn hoofd naar beneden zoek ik naar mijn woorden en vooral naar haar antwoorden .. Ja, het is stil bij die tak van mijn stamboom die hier virtueel afgebroken nagelaten werd even stil als bij de zerk van ons pa die daar al 38j ligt. Telkens als ik aan de strooiweide sta, voel ik me terug als een kind op zoek naar de hand van zijn moeder. Op zoek naar de rok waar mijn kleine handjes aan trokken telkens ik iets nodig had. Op zoek naar haar ogen die mij zoveel rust brachten. Op zoek naar haar stem die vandaag de mijne is geworden. Nog even haal ik diep adem om toch die paar woorden gezegd te krijgen. Ik mis je nog steeds ma!
Het blijft stil…geen antwoord. Langzaam keer ik terug terwijl enkel de kiezels onder mijn schoenen kraken. Honderden bloemen kleuren weer de strooiweide ,een ode aan al die dierbaren want gisteren was het Allerheiligen…..
Toen ik deze morgen de krant uit de brievenbus haalde, zag ik dat de winter was langsgekomen. Het kwik was al zo kwik niet meer als gisteren en op de thermometer zag ik dat het bijna 0 graden was. Op school heb ik altijd geleerd dat 0 gelijk stond met niets en dus is er volgens mij ook geen temperatuur als het nul graden is. In elk geval was het landschap volledig veranderd en was de gazon bedekt met een licht wit tapijt. Een spinnenweb hing aan de taxushaag en op het terras hadden de tuinmeubels ook een wit tintje.
Met 1 november in aantocht vroeg ik me af of een dode ook kou zou hebben of zijn het alleen de nabestaanden die met de kilte van het verlies blijven zitten? En van het ene kwam het andere..
-Zouden de hemel en de hel wel bestaan en wat zou er het warmst zijn met zo’n weer?
-En het vagevuur, zouden ze dat wel kunnen brandend houden in deze crisistijd?
Tientallen vragen schieten dan door mijn hoofd en met een warme tas thee in de hand waarvan het aroma mijn neusvleugels streelt, verdwijn ik in mijn fantasie.
Hey Nancy, hebt je er al eens bij stilgestaan waar je het liefst zou naartoe trekken na je dood? Potverdikke ’t was een vraag die ik mij nog niet te dikwijls had gesteld maar met zo’n weer had ze precies meer impact op mij.
Stel - ik zeg wel stel- dat ze mij toch Heilig zouden verklaren en dat ik als engel zou mogen rondfladderen daar boven, dan zal het er waarschijnlijk niet te warm zijn. Ik heb al vaak horen zeggen dat het daarboven wreed kan vriezen en als je dan juist gekleed bent met een wit laken en een paar vleugels dan zal ik toch niet zweten denk ik. Daarom dat een mens bij zo’n weer de neiging zou hebben om naar warmere oorden te trekken en dan zat ik plots te denken aan de hel.
Opgelet ’t is ook maar van horen zeggen en van te lezen dat ik weet dat het daar heel heet kan zijn want ik heb nog niemand in mijn kennissenkring die mij verslag kwam brengen. Toen ik nog een kind was, zei mijn grootmoeder vaak dat iedereen die iets uitgestoken had of wreed stout geweest was naar de hel zou gaan en dat de duivels je daar een ganse dag het geroosterd vlees van onder je nagels pesten. Waarom ze mij daar af en toe mee bang maakte , weet ik nog steeds niet ! Haar verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook, het bleek er steeds wreed heet te zijn.
Naar het schijnt is er ook een plaats tussen hemel en aarde waar je na boetedoening toch nog naar de hemel kunt. Zij noemen dat het vagevuur! In feite zou dit voor mij de perfecte oplossing zijn. In de winter naar het vagevuur en in de zomer naar de hemel.
’t Is maar na nog een slok van mijn thee te nemen dat ik mijn lippen verbrandde en dat ik daar terug wakker schoot uit mijn fantasie en meteen wist ik dat - eens ik dood zal zijn - ik niks te kiezen zal hebben. Begraven worden in koele aarde of gecremeerd worden dat kunnen de twee temperatuurverschillen zijn na mijn leven maar ik zal er niets meer van weten.
De laatste jaren hebben we heel wat vrienden en bekenden naar hun laatste rustplaats vergezeld en straks brengen we ze terug een bezoek met vragen en vooral die ene vraag “waarom” waarom het leven zo plots wordt afgebroken op weg naar….
Naar de warme herinneringen die ik van sommigen in mijn hart hou en die misschien wel het vagevuur zijn dat ik brandend wil houden?
Naar de hemel, omdat ik ieder van ons daar een plaats gun zonder echt te weten wat het is maar omdat die steeds zo schoon beschreven is?
Naar de hel…daar zou ik langsgaan om het mensdom te verwarmen door het kwade op te stoken.
Maar ja…ik zal wel met vragen blijven zitten en misschien rijden we straks eens tot aan het kerkhof, ’t is weeral een tijdje geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan ons ma die ginds boven waarschijnlijk naar mij zit te lachen.
Jullie hebben een verslag te goed van ons verrassingsweekend. Even tijd?
Wat oudjes lijden kunnen . De coördinaten die we van de zoon doorgekregen hadden om vrijdag de bestemming van ons verrassingsweekend te bereiken, waren gewoon een afleidingsmanoeuvre want daar aangekomen moesten we de zoon opbellen en kregen we nieuwe coördinaten door en dat naar de definitieve bestemming. Ik kreeg nogal snel een vermoeden en toen we ter plaatse in Villa Dakota, Barvaux-sur-Ourthe aankwamen, werden we op luid geroep en gejuich ontvangen. Ons bendeke verwelkomde ons daar met gejuich en gelach! Dit vakantiehuis van de dochter en schoonzoon was tot maandagmorgen het optrekje voor gans de familie en er wachtte ons nog veel meer.. Onze zoon had een ganse planning voorzien en zo vielen we van de ene verrassing in de andere....
Deze oma en opa hebben nieuwe uitdagen moeten aangaan! In Adventure Valley van Durbuy moesten we eerst binnen het uur proberen om uit de escape room te geraken... De 6 kids tegen de 6 oudjes (haha) ....de kids zijn er uitgeraakt, de oudjes hadden een paar minuten tekort al speelde de infrarode test met onze voeten door niet goed te functioneren... Vandaar ging het naar de dead drive ook Zip line genoemd ... daar hang je aan een kabel en word je via 3 tussenplateaus zo'n 1000m verder gedropt ( over water en bossen en zo) Reuzespannend als maidenrit maar deze 2 " oudjes" hebben het toch maar gedaan... De dag werd afgesloten met een subliem etentje in een toprestaurant in Durbuy....
Zondagavond vierden we ook nog eens de verjaardag van onze zoon en zijn petekind ( de oudste van de dochter) , nog een feestmoment! De 2 mama's hadden voor een heerlijk avondmaal gezorgd ( oma mocht luieren! ) en iedereen deed hun kookkunst eer aan na al die uren buiten !
De superlatieven die ik ken, zijn niet goed genoeg om te beschrijven hoe we genoten hebben. Geen enkel geschenk zou deze verrassing kunnen overtreffen! Twee volle dagen en 2 nachten met je kinderen en hun gezinnetje te mogen genieten van een prachtige locatie, elke minuut in de watten gelegd worden, meegesleurd worden in de humor , de uitdagingen…een cadeau uit de duizend!
Wat die uitdaging betreft die hebben me wel even met mijn neus op de feiten gedrukt. Het is even heel confronterend om vast te stellen “ tiens ik ben dan toch niet meer zo piep!” Maar een duwtje in de poep of een arm die me even vasthield en zo geraakte oma dan toch boven na een zware klimpartij!
Zondag waren er ook nog de gezellige wandelingen samen , het relaxen met de 6 kleinkinderen in de jacuzzi. De oudsten en de jongsten samen in het bubbelbad, hoe zot kan je het bedenken! Het was heus geen luiwammes weekend, maar iedereen deed mee en oma en opa zagen dat het goed was! Als opa - die normaal minder van zegs is – vandaag aan iedereen vertelt over het superweekend, dan wil dat wat zeggen!
We laten het nu even bezinken, zijn heel dankbaar dat we dit samen met de onze schatten mochten beleven en als alles wat bezonken is dan zetten we op 10 nov het feest verder maar nu met familie en vrienden in een restaurant hier in het dorp .
La vita è bella als je dat na 50 j getrouwd te zijn nog samen mag meemaken!
Het weekend dat eraan komt mogen we weer eens de klok verzetten naar zomertijd. Voor velen is het dan de vraag moet de klok nu vooruit of achteruit gezet worden?
Daarvoor bestaat er een ezelsbruggetje :(Een ezelsbruggetje is een vuistregel, rijmpje, handigheidje of hulpmiddel om iets te onthouden.)
Wintertijd: In het NAjaar (ACHTER in het jaar), gaat de klok een uur ACHTeruit.
Zomertijd : In het VOORjaar gaat de klok een uur VOORuit.
Daarom draaien we zaterdagnacht het knokje achteruit l mogen ze voor mij al dat gedraai afschaffen!
Vandaag hebben we de laatste afspraak gehad met de restauranthouder waar we volgende maand ons Gouden Huwelijksfeest vieren. We leven naar die dag toe maar eigenlijk zal die dag niets veranderen aan ons leven samen want…
Ik brei, jij breit, wij breien al 50 j lang en niemand weet waaraan wij breien. Alleen jij en ik weten dat. Het is na al die jaren al een prachtig werkstuk geworden: groot, sterk, onverwoestbaar en we gaan er eindeloos mee door.
Die avond toen jij mij en ik jou vertelde dat wij van elkaar hielden, hebben wij samen de steken opgezet. Vanaf dat moment breien wie ijverig voort aan ons werkstuk. We zijn heel stevig begonnen, regelmatig verder gegaan, om dan losser of weer wat vaster te breien. Zeker weten dat we steken hebben laten vallen, maar gelukkig konden wij die altijd oprapen. Wij zijn op de gekste momenten gaan minderen om dan op de meest onverwachte ogenblikken terug te gaan meerderen.
Ik heb ook ontdekt dat jij heel anders breit dan ik: ik soms tegen de draad in, een beetje eigenwijs soms, jij je rustige zelf veel minder gehaast dan ik en het liefst rechtdoor ! Ik maakte zo nu en dan slordige lussen in ons breiwerk en als het een dag niet helemaal boterde tussen ons omdat ik in plaats van naalden 2,5 nr 9 wilde gebruiken, vergat ik even dat jij je niet kon overhaasten.
Maar na al die jaren hebben we ons breiwerk nooit in de la gestopt en als de wol op is, gaan we telkens opnieuw samen nieuwe halen.
Ik brei, jij breit, wij breien en nu weet iedereen waaraan wij breien al bijna 50 j lang
Op 8 nov zijn we 50 j getrouwd en op 10 nov vieren we dat samen met familie en vrienden, maar onze zoon heeft al een voorcadeau geregeld en dat zouden we in het weekend krijgen.
Vrijdag krijgen we de coördinaten van de plaats waar we het weekend doorbrengen door en als we daar dan aankomen ( hopelijk lukt dat en rijden we geen gans weekend rond!! ) dan volgen de verdere instructies voor het weekend dat hij voor ons gepland heeft! We weten enkel dat we slaapgerief voor 2 dagen nodig hebben en het nodige toiletgerief en kledij voor binnen en buiten. Ook hebben we wandelschoenen, zwemgerief en " deftige kleren" voor zaterdagavond nodig ( alsof we er anders sjofel bijlopen ) ....daar moeten we het mee doen, vrijdagavond weten we meer .... Dat is weer typisch onze zoon.. Het klinkt wel spannend en zoals ik zei .. we zijn dus in blijde verwachting....
Vandaag is het redelijk windstil maar in okt / nov krijgen we gegarandeerd wel weer herfststormen en dan worden we omver geblazen en ....geraak daar dan maar wijs uit!
Als de wind van voren komt, dan buigt men zich….
komt hij van een zijde, dan zet men zich schrap…..
Bah, het regent! Van een paar spettertjes is nog niemand gewond geraakt, je kan er in het ergste geval als een verzopen kat uitzien maar ik kan begrijpen dat je niet zit te wachten om naar buiten te gaan als het de hele dag met bakken uit de hemel valt.
Gelukkig is er ook genoeg leuks om tijdens de herfst binnen te doen. Wat dacht je van het bakken van een heerlijke cake en die dan bij een lekker bakje troost aan te snijden? Of verkies je een een home make-over? Heb je al fijne geurkaarsjes in huis? En wat dacht je van een paar dennenappels en kastanjes uit het bos om je huis te versieren en een herfst-update te geven? Gezellig! En als de regen tegen je raam tikt gezellig relaxen bij wat muziek en een tijdschrift . Enjoy!
Ik vind het bv. extra gezellig als er in de herfst en winter overal kaarsjes branden. Verder heb ik al voor wat herfstversiering gezorgs :kleurrijke bladeren, pompoenen tegen Halloween, kerstbomen, ballen en lampjes tegen Kerstmis…. ik kan er ontzettend van genieten dat het binnen bij elk seizoen een klein beetje anders uitziet!
Het leukste van de herfst is, dat je nog veel dingen buiten kan doen en dat je prachtige foto’s van de natuur kan maken. Het is nog helemaal niet zo koud en op de droge dagen kan je er nog fijn op uit. Als het zonnetje schijnt, is het ook heel fijn om op een terrasje een drankje te gaan drinken, maar je kan er ook voor kiezen om een fijne boswandeling of strandwandeling te maken en simpelweg te genieten van de natuur.
De herfst heeft ook een super lekkere geur, dit zal je vast wel herkennen als je in het bos loopt- or is it just me? Adem maar eens diep in, ben benieuwd of jullie het ook ruiken ?
Wie was er daar zo overmoedig om nog over een fietstocht te spreken samen met haar slaapgenoot? Het werd een ride alone .... geen weer zei mijn halfbedde!
Hoewel de zon slechts dunnetjes stond te schijnen en nu en dan zelfs over een wolk struikelde, besloot ik het toch te wagen. Als een volleerd ruiter zwiepte ik mijn kont op het zadel en gaf de aftrap van een fietstochtje doorheen het oprukkende najaar en het kleurende bos. De route die ik volgde ,kronkelde zich als een aal onder de takken van zware en oude bomen waar in de kruinen de herfst al vlamde. Overmoed is geen moed …Ik was amper 10 min van huis toen de hemel plots toetrok en de zware wolkenpakken aanzeilden en binnen de kortste keren regende het hard en zeer doeltreffend. Ik kon nergens schuilen en het duurde dan ook niet lang of ik maakte een zeer verzopen indruk: mijn al minder jolige haardos dan 20 j geleden hing nu in bespottelijke slierten langs mijn gezicht, mijn kleren bleken niet bestand tegen al dat zwalpende water, mijn broekspijpen flapperden als kleddernatte zeilen rond mijn benen en mijn voeten waren drenkelingen in hun schoenen. Tot overmaat van ramp reed er ook nog een enorme tractor voorbij. Met driest geweld doorkruiste die een plas en ik kreeg al de opspattende modder over me heen. Ik zag eruit als een verzopen kat. Terug thuis had ik bijna een uur nodig om me enigszins op te kalefateren en terwijl ik dat deed, liep mijn slaapgenoot met een monkelend lachje rond....Daarom nam ik een kloek besluit: het zou één keer en nooit weer zijn! De herfst zal ik voortaan wel op een andere manier bewonderen!
Sinds een paar dagen overvallen ze me soms mijn blues….. en ja, we zitten al in oktober en de krant van gisteren hielp me begrijpen dat ik geen “unicum” (jammer, maar helaas) ben.
Mijn biologische klok kan even niet meer mee met de snelle veranderingen van kortere dagen en langere nachten. Eureka, mijn bioritme is dus simpelweg de ‘boosdoener’.
De avonden worden langzaam vroeger donker, duizenden vogels zullen weer overvliegen op zoek naar beter oorden, ik mis nu al de zonnige warmte . Maar in de verte liggen al plannen klaar om dat gemis op te vangen!
Het is toch opvallend dat we eind september ons positivisme duidelijk voelen dalen, maar dat betekent niet dat ons negativisme stijgt. Is dat dubbele gevoel misschien wat bedoeld wordt met het begrip “melancholie”?
Melancholie mag ik koesteren, de tuin is in rouw. Koele regen sijpelt in de bloemen. De zomer huivert en wacht geduldig zijn eind af. De regen is een nat feit deze dagen.. Maar mijn tuin is voorlopig nog niet in rouw, de bloemen kleuren nog steeds het tanende groen. In de natuur zie ik de eerste tekenen van de vergankelijkheid die de winter aankondigt. Elk seizoen is mooi, de warme herfstkleuren, de lage winterse zon…. die maar al te vaak een schuiloord zoekt achter een zwaar wolkendek, een zacht wit tapijt. Ik voel nu reeds wat van die vergankelijkheid, ook al wacht de winter nog geduldig.
Oktober heeft eenzelfde impact op het jaar als de maandag op de week, denkt ik . Oktober is het startsein voor de periode die volgt. Al is passiviteit nog niet direct aan mij besteed toch overvallen de blues me op onverwachte momenten. Mijn oktoberstap gaat wat trager richting winterslaap mét pit. Maar voor het zover is, wilde ik nog even genieten van een fietstocht onder wolken en een mager zonnetje , tussen stille velden en romantische plekjes samen met mijn wederhelft, met mosselen en een fris glaasje Rosé achteraf, met plannen en herinneringen… een goeie remedie tegen die herfstblues!
Als je goed luistert dan hoor je soms iets dat bijna juist is..:)
- “Ik kreeg me daar een sneer uit de pan”, pruilde mijn vriendin. “Ik ben er nog steeds niet goed van.
” Ik kan het me voorstellen. Als je iets uit een pan krijgt dat niet eetbaar is en ook geen veeg is, kan dat je zuur opbreken.
- “Dat heeft ze op de vangrail kunnen redden!” bejubelde quizmaster Ben Crabbé een kandidate die net op tijd een woord raadde.
Als hij zich wat meer met het Nederlandse taaleigen zou bemoeien in plaats van met Blokken te spelen, had hij zich op de valreep misschien bedacht en het correcte woord gebruikt.
- Ik was in een doe-het-zelfzaak en daar verkochten ze zowaar een dikkepeerzaag.
Dat komt ervan als je het Nederlandse wipzaag nodig door het buitenlandse decoupeerzaag wil vervangen. :)
- “Ik ben helemaal over m’n stuur“, zei de dame die net bijna van haar fiets en van de sokken gereden was.
Ze mag van geluk spreken dat ze niet op die vangrail van Ben Crabbé terechtgekomen is, want dan zou ze pas overstuur geweest zijn. :)
- “Mag ik morgen eens bij je langs komen wippen?” vroeg de jongeman.
Dat langskomen vind ik best. Dat wippen ietsje minder, of eigenlijk helemaal niet.
Gisteren was het hier " kermis in de pastoor zijn tuin" want we kregen zon, regen en wind en terug zon...en toch zo rond 17u kon ik deze mooie regenboog vastleggen....Altijd de moeite om te zien vind ik. Het blijft een magisch fenomeen - zo’n boog met prachtige kleuren - dat zomaar opdoemt.
Volgens de weermannen zouden we vandaag meer regen krijgen maar laat het jullie dag niet bederven en geniet van het laatste weekend van september.
Girl power… Als één van je kleindochters dat tegen je zegt dan denk je .. good so girl…sta op je strepen, je moet je eigenheid niet laten afpakken door je neer te leggen bij manpower. En wat die strepen betreft ,die hadden wij als tiener ook maar die werden door onze ouders of anderen getrokken en o wee als je erop stapte laat staan erover!!
Er is niettegenstaande mijn cijfertjes nog altijd een beetje “ girl power “ - wat wij vroeger feminisme noemden - in mij over gebleven en ik juich de jonge generatie van vrouwen toe als ze nadenken over het emancipatieproces.
Dat girls power hebben, weten wij natuurlijk allang. Dat we zoveel power hebben dat we zoetjesaan de world gaan runnen, is - nou ja - ook een beetje overdreven maar dat neemt niet weg dat er best nog wat mag veranderen op het gebied van gelijkheid tussen de meisjes en de jongens en dat er nog een aantal hobbels en bobbels te nemen vallen. Overal ter wereld worden meisjes ondergewaardeerd, ondermijnd en onderschat. Oude normen en tradities negeren hun potentieel en onderdrukken hun macht. Het is hoog tijd dat meisjes wereldwijd kunnen beslissen over hun toekomst en de wereld om hen heen, dat ze worden gehoord én van zich laten horen.
Deze oma wil gerust nog steeds hand in hand met hen opkomen voor deze basisrechten!
Het zijn zware weken voor mijn tikker met al die sportevenementen op TV… Jullie weten niet wat het is om voetbal te combineren met wielrennen!
Mijn voetbalploeg ( FCB) probeerde zich te tonen in de Champions League tegen Galatasaray en verdiende eigenlijk meer dan een gelijkspel. De topmatch tegen de eeuwige concurrent zondag had met meer dan 2-1 moeten gewonnen worden maar bij die Paars Witten stond een magneet in het doel en vandaag rijd ik nu virtueel de tijdrit voor profs mee op het wereldkampioenschap tijdrijden in Yorkshire, mannekes beseffen jullie wel wat dit met een tikker van een 74jarige doet?
Natuurlijk ben ik ook geboeid door het jongste fenomeen van de bende, een Belg dan nog. Doet hij het of doet hij het niet, de jongste potentiële winnaar aller tijden , dat is nu DE VRAAG van de dag.
Over wie ik het heb? Nog niet van de Remco mania gehoord, die knul die in één jaar erin slaagde om de stap van de junioren naar de wereldtitel bij de profs te zetten?? Foei,zelfs als leek mo et die naam al jouw oren gestreeld hebben. Ik hoop dat hij er een lel op geeft maar een must is het niet voor dit jong talent. Wint hij dan zullen er geen superlatieven genoeg zijn om zijn prestatie in de verf te zetten, doet hij het niet… er komen nog jaren en dan is hij een hele ervaring rijker. De enige spelbreker die roet in het eten kan gooien is het weer want gisteren was het niet de doen . De omstandigheden waarin de beloften moesten rijden, waren fenomenaal krankzinnig . Een WATERgate schandaal! Eigenlijk hadden ze de renners nooit door die hevige regenbuien mogen sturen of door plassen jagen waar het water tussen 15/30 cm hoog stond. Hallo organisatoren, renners zijn sportmannen en geen bruistabletten.
Voilà , nog snel even mijn kuiten masseren en een hartig woordje met mijn tikker wisselen dat die zich kalm moet houden en dan ben ik er klaar voor!
De astronomische herfst begon vandaag 23 september om 09.50 uur. Dag en nacht duren even lang. Het wordt dus stilaan weer tijd om de warme dekbedden, pyjama’s en pantoffels van zolder te halen. Laat de herfst maar komen!
Sommige mensen zijn meer natuur-verbonden dan anderen en pikken de signalen van de natuur gemakkelijker op. Zo merk je dat de zon lager staat, het licht een andere kleur krijgt niet meer dat hele felle licht van begin juli, maar langere schaduwen . Ook de vroeger-donkerwordende avonden maken dat je merkt, dat de zomer op z'n retour is.
Ik zie hier ook al bladeren vallen van de bomen die snel blad laten vallen als het een tijdje droog was: en buiten begin je de herfst al te ruiken en oh ja, ik zie ook al spinnenwebben met druppeltjes in de ochtend, sowieso veel spinnen , de warme tinten van de natuur, de weelde aan paddenstoelen…..
Mijn allereerste gedachtegang bij situaties als hierboven is om zo positief mogelijk te blijven. Dit lukt me bij de seizoensverandering van zomer naar herfst wat minder goed maar tegen de tijd dat het winter wordt ,zie ik er ook de leuke dingen van in, maar op het moment van de seizoenverandering zelf – nu dus – vind ik het altijd even lastig.
Daarom heb ik besloten om een lijst op te stellen van dingen die WEL leuk zijn aan de herfst:
- Je MAG weer een huismus zijn. Ik vind het gewoon heerlijk om lekker thuis in de zetel met een warm drankje series te kijken. In de zomer met mooi weer is dat natuurlijk not done en ga je je daar schuldig over voelen, maar daar is nu geen reden meer voor.
- Je mag weer heerlijke dikke, oversized truien bovenhalen als je thuis rondloopt . Voor de zomer zijn die natuurlijk veel te warm, maar ze zitten zo easy en lekker!
- Dikke sjaals om je nek. Het is natuurlijk geweldig dat dat ’s zomers niet hoeft omdat het heerlijk weer is, maar stiekem is het ergens toch wel leuk en fijn om buiten rond te lopen met je hoofd helemaal in die dikke sjaal gedoken.
- Je kan weer uitslapen want noch de vogels noch het licht jagen jou vroeg het bed uit! ’s Zomers tot ver in de ochtend in bed liggen is superzonde van de mooie dag! Maar nu kan je weer heerlijk wat langer in bed blijven liggen zonder schuldgevoel.
- Herfst en STAMPPOT of hutsepot op zijn WVL, die zijn echt een match vind ik. Ik kan niet wachten om binnenkort weer alle heerlijke, verschillende stamppotten te eten. 😀
-Tijdens de herfst/winter heb je “ normaal” GEEN last van muggen!Joepie !!
- En wie houdt er niet van een knisperend haardvuur? Na een frisse herfstwandeling is het heerlijk om samen lekker op te warmen bij een vuurtje. Het brengt een fijne sfeervolle warmte met zich mee. Een stapel robuuste houtblokken en grote dennenappels naast de haard of kachel doen het ook goed voor dat ultieme herfstgevoel.
Dit zijn een paar herfstmomenten die door mijn gedachten vliegen en het maakt de herfst/winter-acceptatie toch echt iets makkelijker.
Mocht ik volgens jullie nog iets zijn vergeten, laat dan vooral weten wat jij nog meer WEL leuk vindt aan de herfst! Samen helpen we elkaar door deze seizoenverandering heen! 😀
Toen ik vrijdag in de auto zat op weg naar de winkel speelden ze Imagine van John Lennon. Dat is altijd al één van mijn lievelingssongs geweest en dan stel ik me soms ook de vraag :
Ben ik een dromer als ik denk aan een wereld zonder de gruwelijke realiteit van oorlog en geweld en de nasleep ervan ?
Ben ik een dromer als ik denk aan een wereld waarin je nooit meer het geluid van kanonvuur of bommen hoort, nooit meer groepen halfverhongerde vluchtelingen ziet doortrekken, je jezelf nooit meer hoeft af te vragen of het één of andere wrede en zinloze conflict jou of iemand die je nastaat het leven zal kosten?
Wat zou het prachtig zijn om in zo’n wereld te leven! Wat zou ik dat graag wensen voor onze kleinkinderen….Wie kan er nu in Gods naam tegen de boodschap van dit lied zijn?
Een utopie? Misschien omdat mensen geen robots zijn maar wezens gestuurd door emoties…en EMOTIES hebben veel kracht. Ze zijn van invloed op je denken en doen. Ze kunnen je tot goede dingen aanzetten, maar ook tot slechte….Misschien moeten we leren hoe men emoties kan beheersen en met mensen omgaan .Wellicht is dit even belangrijk als intelligentie….
”You mag say I’m a dreamer , but I’m not the only one.... Ik hope someday you’ll join us , and the world will live as one……” 💜❣
Een goeie buur moet je koesteren , zegt men toch ? Dat doen we ook want onze overburen zorgen elk jaar voor mijn bloemen in huis en voor de post als we weg zijn dus een wederdienst is het minste wat je dan kan doen.
Nu ze zelf 14 dagen genieten van rust en de natuur moeten Bella, Lolla, Brigitte en Babette het met mij stellen! Wie zijn die lieve dames?
Waarom geen kippen als huisdier? Hoewel ze nog nooit kippen hadden, wilden onze buren het toch eens proberen. Kippen zorgen voor lekkere, kakelverse eitjes en verlossen je van keukenrestjes. Je kan ze zelfs handtam maken en dan zijn ze net zo aaibaar als een konijn of kat. En dat is zo met Bella en co iedere morgen als ik hun hokje open dan komen ze al taterend buiten en laten zich graag strelen.
Normaal slapen kippen in takken van bomen en struiken, waarbij de hoogste in rang op de hoogste takken slaapt. Bella en co hebben een tophuisje als slaapgelegenheid gekregen met stokken erin om aan hun habitat te voldoen maar deze dametjes hebben kuren en vertikken het om op stok te gaan en slapen in hun leghokken …. Je mag 1 keer raden wat het eerste is dat ik nu ‘ s morgens moet doen en dat is niet eitjes rapen.
Dat zei ons ma al toen we klein waren, dat heb ik zelf verschillende keren tegen onze kinderen gezegd maar als het voor mezelf is dan schijn ik dat af en toe te vergeten met als gevolg ... IK VOEL HET!!
Bij deze nazomerse dagen profiteer ik ervan om de tuin - die door omstadigheden wat verwaarloosd werd - wat op te knappen. Er is stilaan veel knip en snoeiwerk , de uitgebloeide bloemen moeten weg wil ik niet dat gans de tuin vol ligt met zaad....en stilaan mag mijn tuin ook een herfstbeurt krijgen.. dus voor de komende weken weet ik wat gedaan. Binnen kijk ik door mij vingers want hier en daar mag ik ook met een vod of zeemvel of natte doek passeren... en tegen de tijd dat alles weer naar de zin van Natoken is, staat ons huwelijksfeest ( 50 j) voor de deur en daarna Kerst en dan zit het jaar er weer op.. Jongens wat vliegt de tijd!
Dag Lieve blogvrienden, alles begint hier stilaan terug op zijn pootjes te vallen en hopelijk heb ik weer wat tijd om hier af en toe iets te posten en om een tegenbezoekje af te leggen! Het doet deugd dat er blogvrienden zijn die geduld genoeg hebben om te wachten en toch een berichtje of een goeie dag achter laten. Ik heb het gelezen , wees maar zeker!
Er zijn hier wat gezondheidsklachten bij mijn slaapgenoot waar we ondertussen wat wijzer over zijn en de draad weer kunnen opnemen en verder gaan... Soms moet je prioriteiten stellen en ik denk dat iedereen begrijpt dat de gezondheid bovenaan staat! Trouwens zoals sommmigen hier zegden .. bloggen is geen must, het moet gewoon aangenaam blijven voor iedereen.
Intussen zie ik dat de zon zich probeert te tonen op deze septembermaandag... misschien krijgen we nog een mooie nazomerdag, de temperatuur moet niet te hoog zijn, gewoon nog wat zon!
Voor iedere passant en vooral voor diegenen die iets laten horen een dikke knuffel omdat jullie er zijn!
Lieve trouwe bezoekers , nog even geduld en dan kom ik terug on line als alles hier stilaan +- terug in de plooi valt. Het doet echt deugd te lezen dat de meesten niet zomaar direct afhaken en de moeite doen om toch een paar woordjes achter te laten. Dat is zeker één van de redenen waarom ik hier zal terug komen, ik zou jullie allemaal toch wel missen hoor! Bedankt en een dikke duim voor jullie die de moeite doen om even binnen te wippen!
Lieve ,trouwe bloggers ik moet even iets rechtzetten. Toen ik sprak over ons bloggroepje dat bijna uiteengevallen is, is had ik het over de blogvriendinnen van het eerste uur waarmee ik maandelijks samenkom en die niet meer actief zijn hier. Dat wil niet zeggen dat de mensen die er intussen bijgekomen zijn en die hier regelmatig wel een reactie posten niet tot mijn bloggroepje horen hoor! Ik ben altijd heel blij als ik een reactie terug krijg op mijn krabbels. Maar momenteel zijn er hier een paar zaken die prioritair zijn en mijn volle aandacht vragen. Ik kom zeker terug, dus ik vergeet jullie niet! Ik kom af en toe wel eens lezen bij de trouwe bezoekers maar zal eventjes niet zelf iets posten! Bij deze... tot ziens en hopelijk duurt dat niet te lang...
Van ons groepje dat indertijd zo actief was op senniorennet blijven we amper met 3 over waarvan er twee ook maar sporadisch nog iets posten. Ik weet het ,de zomerperiode nodigt uit om het wat rustiger te doen en misschien moet ik ook even de riem eraf leggen en even herbronnen .. We zien wel wanneer ik terug kom.
Tot zolang.. een heel goeie zomer lieve bezoekers en we'll meet again!
Deze week kreeg ik voor het eerst in mijn leven een stoel aangeboden in de wachtzaal van het ziekenhuis. Direct flitste door mijn hoofd de gedachte ... oeps ik word dus oud!
Oud worden kan iedereen als je maar de kans krijgt. Sommige kenmerken zijn fantastisch, andere wat minder. Soms is het balen maar uiteindelijk ben je ‘echt’ oud en dat zal je geweten hebben.
Ontdek het voor het te laat is 😉
1.Oud worden is: je partner met de auto afzetten en je krijgt het hoofd niet meer gedraaid om een kus te geven.
Oud zijn is: wanneer je kinderen de auto afpakken.
2.Oud worden is: op de sms van je partner antwoorden en niet meer weten hoe je een smiley maakt.
Oud zijn is: een sms krijgen van je partner met de vraag wat je vanavond wil en je niet meer antwoordt: jou.
3.Oud worden is: toch nog die halve marathon lopen en halverwege bedenken dat je de verjaardag van je partner bent vergeten. Dat op zich is niet vervelend. Wat volgt kan vervelend zijn. Dus je laat het tempo zakken om als een schlemiel in zijn/haar armen te strompelen met de woorden: “Schat, voor je verjaardag liep ik een halve marathon enkel voor een kusje van jou.”
Oud zijn is: mijmeren over de tijd dat je nog een kusje wist te versieren met je uitvluchten.
4. Oud worden is: voor het eerst een zitplaats aangeboden krijgen op de trein.
Oud zijn is: je zitplaats aanbieden aan een zwangere vrouw die dat weigert met de woorden: “Potverdikke, is hier dan niemand anders die zijn gat wil lichten?”
5.Oud worden is: beseffen dat je ooit hulp zal nodig hebben om naar het toilet te gaan.
Oud zijn is: niet meer aan het toilet denken wanneer je een laatste glas drinkt met je vrienden… en… te laat!
6.Oud worden is: beseffen dat je zoveel ervaring hebt opgedaan dat je het anders zou aanpakken mocht je een halve eeuw jonger zijn.
Oud zijn is: zoveel ervaring hebben opgedaan dat je voor geen geld van de wereld een halve eeuw jonger wil zijn.
7.Oud worden is: zeker zijn.
Oud zijn is: terug twijfelen, niet omdat je vergeet maar omdat je beter weet.
8.Oud worden is: een ijsje eten uit een horentje en er terug het puntje durven afbijten om dan langs onder het zoete geluk op te slurpen.
Oud zijn is: terug een frisco kunnen eten zonder tandpijn.
9.Oud worden is: niks van wat je haat moet nog en alles wat je leuk vindt mag.
Oud zijn is: alles wat je haat moet en niks van wat je leuk vindt mag nog.
10.Oud worden is: een dozijn verhalen op overschot hebben maar toch deze kronkel over ‘oud zijn’ schrijven omdat je dat wil.
Oud zijn is: een dozijn verhalen op overschot hebben en niet meer weten waarover ze gaan, daarom deze kronkel schrijven.
Ik zit dus in de twijfelaar , word ik oud of ben ik oud?
Hahaha die Folion. Ik vertelde jullie dat het op moederdag hier pijpenstelen regende. Bij hem een paar km verder waren het oude wijven. En nu zitten we alletwee opgezadeld met dezelfde vraag hoe die pijpenstelen zo snel een metamorfose kunnen ondergaan...
Eindelijk weer wat tijd na een tot nu toe hectische week met doktersbezoeken, voorbereidingen voor de jaarlijkse BBQ op 15 aug. met de schoonfamilie en dan wil je alles toch pico bello hebben al vraag ik me af wat daar zo speciaal aan is?
Eerst zag het er naar uit dat de BBQ letterlijk zowel als figuurlijk in het water zou vallen want rond 10 's morgens regende het hier pijpestelen maar tegen de middag was het nog een beetje miezeren en na 17 uur konden we zelfs een wandeling maken in de avondzon! Dat is ons Belgiqueske ten voeten uit.
Bij ons in West Vlaanderen wordt moederdag in mei gevierd maar de Antwerpenaren zien dat anders zodus werd biebie nog eens in de bloemen gezet... ik eet dus van twee walletjes.
Gisteren stond een bezoekje bij de zoon op het programma en vandaag heb ik volop voorbereidingen getroffen voor onze gasten morgen. De zoon van een te vroeg gestorven WVL vriendin gaat op vakantie naar Nederland en vroeg of het even schikte om en passant na zoveel jaren nog eens een goeie dag te zeggen! NATUURLIJK! Het zal deugd doe om hen terug te zien en zijn moeder komt zeker in gedachten even mee. Dus als ik nu niet in mijn pen kruip dan gebeurt het deze week ook weer niet.
En zo vliegt de tijd en worden we elke dag een beetje ouder .. wat dat wijzer betreft daar ben ik niet meer zo zeker van!
Nog een gezellige zondag en dan weer vol moed aan een nieuwe week beginnen zeker?
De zondag zit er bijna op , mijn bezoekjes aan trouwe blogvrienden ook en overal heb ik wel iets interessants gezien of gelezen.
Wat heb ik te vertellen?
Dat de wind gisteren opnieuw voor wat schade in mijn bloementuin gezorgd heeft! Ik was er na de hitte in gevlogen om alle dode en verslenste bladeren en bloemen weg te knippen en zo te proberen om mijn bloementrots weer een deftig zicht te geven want donderdag hebben we hier onze jaarlijkse BBQ met de familie van mijn slaapgenoot en dan wil ik altijd stiekem een beetje pronken met mijn bloemen.
Helaas dit jaar zal het wel met wat minder moeten. Een paar van mijn 3 meter hoge zonnebloemen hebben gisteren de stevige rukwinden niet doorstaan. Vandaag heb ik dan maar een groot boeket gemaakt met de afgeknakte bloemen. Mooi, dat wel maar mijn tuin staat er weer een beetje kaler bij.
Morgen zal ik met volle moed proberen terug wat orde in de tuin te brengen, maar niettegenstaande al de uren die ik erin doorgebracht heb de laatste weken wordt het niet wat ik ervan gehoopt had! Ik vrees dat we de komende jaren met meer van die toestanden zullen af te rekenen hebben.
Ik hoorde ook dat de volgende dagen eerder frisse dagen worden en dan kijk ik bedenkelijk naar donderdag. De eerste BBQ deze zomer moesten we verzetten naar de vooravond wegens te warm en nu zal het binnen te doen zijn wegens te fris en dat allemaal in de tijdspanne van 1 maand. Wat een gekke zomer... je zou er inspiratieloos van worden!.
Zegt men niet :" geen nieuws is goed nieuws"? Hewel zo moeten jullie het ook maar zien als het hier even stil is.
Gebeurt er dan niets ten huize Natoken?
Oh , jawel hoor maar ik denk niet dat de meesten daar op zitten te wachten en met kopzorgen of zo moet ik jullie op een zomerse woensdagmorgen ook niet lastig vallen, denk ik! Ik weet het wel, een blog kan soms een uitlaatklep zijn voor vele frustraties en andere onhebbelijkheden maar aan sommigen kan je soms zelf niets doen dus waarom er een ander mee belasten!
Wat wel een zekerheid en vaststaand feit is, is dat we stilaan "ouder" worden! Ik zeg nog niet zijn want dan staan we weeral een stap verder richting " eeuwigheid" en daar wil ik nog niet aan denken!
Wij (ik) zijn stilaan voorbereidingen aan het treffen om onze Gouden Bruiloft ( wat een woord) te vieren in nov. Mijn slaapgenoot gaat met alles akkoord zolang hij maar niet teveel in het geloop betrokken is. We willen er nog een laatste keer een mooi feest van maken met familie en vrienden. De volgende "feest"! tafel is de koffietafel zeg ik dan al lachend want hoe raar het ook klinkt , zo is het toch...Ik durf stilaan niet veel verder kijken dan dag na dag dus staan we niet stil bij mogelijke andere grote "trouwverjaardag feesten" .
Wat groeit er in onze hof? Heerlijke lekkere coeur de boeufkes...Ze zijn wel niet moeders schoonste maar wel de lekkerste... Vers geplukt zijn ze zo sappig en zoet precies een snoepje!
De hitte is voorbij, de tuin heeft intussen een opknapbeurt gekregen zodat alle dode en verslenste blomen weg zijn en dat beetje regen van vorige week heeft ook zijn werk gedaan! Nu maar hopen dat er terug wat kleur en bloei in de tuin verschijn!.
Ik heb een vraag , misschien kan iemand mij helpen!
Ik heb de reacties geblokkeerd ttz ze verschijnen pas na mijn goedkeuring dit als reactie op de vele spam die ik doorkreeg! Ik wil nu terug eens proberen om ze weer spontaan op mijn blog te laten verschijnen maar....... ik ben vergeten waar ik die aanpassing voor reacties gedaan heb. Ik heb bij instellingen alles al doorlopen en ook bij personaliseer maar vind het niet terug! Kan iemand mij helpen? Alvast bedankt!
Ja ne mens wordt oud zeker en begint te vergeten , snik ,snik!!
In onze tuin zat dit jaar weer een familie duiven! Pa-duif en Ma-duif hadden hun nestje gemaakt in een coniferenhaag. Op een dag bleef Ma-mus bij de haard op het nest zitten terwijl Pa-mus als noeste arbeider heen en terug vloog om eten in het bekje te brengen. Het ging zo weken aan één stuk, tot op een dag de eitjes braken en er een paar kleine duifjes geboren werden. Ma-duif en Pa-duif waren zeer begaan met hun kroost en waren steeds in de weer tot de duifjes hun eigen pluimen kregen en plaats namen op de boord van het nest. Na een harde val op de grond, konden de kleintjes nog rekenen op Pa-duif en Ma-duif. Een paar dagen later, konden ze eindelijk hun eigen vleugels uitslaan. Ze vlogen en koerden dat het een lust was. Ma-duif en pa-duif zaten te kijken in het lege nest en hoe de duifjes hun eigen weg zochten. Toen de kleine duifjes niet meer in zicht waren, verlieten ook pa-duif en ma-duif het nest. Het lege nest syndroom was een feit. De lege gebroken schelpen waren nog de enige herinnering aan dit duiven gezin.
Ook die kleine duifjes zullen nu hun weg moeten zoeken tussen de gevaren van de natuur! Ma en pa duif gaan gewoon samen verder! Dit is een doodsimpel en onnozel duiven verhaal! Maar als je eens goed nadenkt en je in de plaats stelt van pa-duif en ma-duif, als je de dagen en maanden vervangt door jaren en als je het nest vervangt door een huis, hoever sta je dan nog van dat ei dat voor ons de wieg was van onze kinderen?
Zoals de kleine duifjes hun eigen weg "invlogen" zo ook zijn onze kinderen op een dag hun eigen weg gegaan. Dat lege nest kent iedere ouder, gewoon even de ogen sluiten en je in de plaats stellen van die duiven familie en je zal zien dat er veel gelijkenis is met onze manier van vliegen!
De tour 2019 is voorbij en de hittegolf eindelijk ook. Hoe je ermee omging, verschilt van persoon tot persoon.
Bij sommigen was het :
Glas half leeg.
Na een winter en voorjaar is de zomer waar je zo naar uitkeek eindelijk aangebroken. Je wil genieten maar zodra je een stap buiten de deur doet, lijkt het alsof er een broeierig, synthetisch dekbed over je heen gegooid wordt. Niet te harden, zo heet is het. Zelfs ’s nachts koelt het nauwelijks af. Vanwege de muggen lig je te puffen onder een deken.Je doet geen oog dicht.
Binnen in huis is het benauwd warm. Je zet de ramen en deuren open, maar dat maakt het alleen maar erger. Op het weerbericht zie je dat er sprake is van een hittegolf. Dat gaat dus nog wel even duren. Hoe houd je dat in godsnaam vol?
Je denkt aan de zee en de afkoeling van het strand. Je zoekt in je kast naar je bikini om te kijken of die nog past. Maar als je jezelf met je opkomende “Michelin bandekes” ziet dan heb je ook daar geen zin meer in.
Was het maar terug winter.
Glas half vol.
De lente was frisjes, maar nu is daar dan eindelijk de zomer. Zodra je een stap buiten de deur doet, waan je je op een tropisch vakantie-eiland. En dat in eigen land. Eindelijk is het weer eens lekker heet. Ook de nachten zijn heerlijk zwoel. Vanwege de muggen slaap je onder een katoenen deken dat heerlijk fris tegen je lichaam klit. Je lijkt lichter te slapen dan normaal.
In huis valt de warmte reuze mee. Je zet de ramen en deuren open en laat de zwoele avondlucht naar binnen stromen. Op het weerbericht zie je dat er sprake is van een hittegolf. Dat gaat dus nog wel even duren. Met dit weer hoef je helemaal niet op vakantie!
Je denkt aan de zee en het strand. Je zoekt in je kast naar je bikini om te kijken of die nog past. Ja hoor al zijn er wel wat opkomende Michelin bandjes zichtbaar, maar daar wordt aan gewerkt. Het gaat helemaal goed komen. Je kan niet wachten. Was het maar altijd zomer.
Dinsdag 23 juli, 16e rit in de Tour: Nîmes - Nîmes 170 kilometer daags na de rustdag werden de coureurs gespaard. Met start en aankomst in Nîmes wachtte het peloton een vlakke etappe die gewonnen werd door Caleb Ewan van Soudal - lotto een Belgische ploeg die weer in de prijzen viel.
Ik ben een echte sportliefhebster en volg dan ook elke dag het koersgebeuren maar dat moet me even van de maag!
Als je de rit gevolgd hebt dan heb je zeker gezien dat van dat " gespaard" niet veel in huis gekomen is, het was een komen en gaan met waterbidons om te proberen die hitte van 40 gr wat draagbaar te maken. Wielrennen is een zomersport dat is een feit en je moet van wielrenners geen sissi’s maken. De tour is altijd al een strijd geweest tegen mekaar en tegen de natuurelementen en daar wil ik best een eind in meegaan, maar alles heeft zijn grenzen.
Zet een kikker in een ketel koud water en warm het op en de kikker zal er op tijd uit springen, alleen renners laten zich levend koken! Met deze hitte de bergen in gaan tegen 35/40 km per uur is pure zelfmoord en zeker niet gezond.
Veel renners hebben vragen bij ritten in extreme hitte. Moeten er slachtoffers vallen vooraleer ze ingrijpen? Er zijn natuurlijk altijd mannen die zich boven de natuurwetten stellen zoals een Michal Kwiakowski van Ineos die tweet : If you can’t deal with the heat, keep out of Le Tour! Als er ene een klop van de hamer mag krijgen dan is het voor mij die met zo’n grote mond!
Er moet iets aan gedaan worden. In plaats van de renners de weg op te sturen op het heetste van de dag nl 's middags, start dan vroeger of kort de rit wat in. Koers is spektakel, is geld, is reclame voor de sponsors maar in mijn ogen is het nog altijd een sport met mensen en geen robotten. Ik duim dat alles goed afloopt de volgende dagen!
Daar juist genoten van een heerlijke douche nu het nog mag want als die hittegolven mekaar blijven opvolgen dan zullen we weer moeten teruggaan naar de tijd van toen .
In de jaren 1500 trouwden de meeste mensen in de maand juni. In mei namen ze immers hun jaarlijks bad waardoor ze in juni nog tamelijk fris roken alhoewel... Omdat de meeste mensen tegen die tijd al een geurtje verspreidden, droeg de bruid een boeketje bloemen, zo konden ze een minder frisse lichaamsgeur verbergen. Zo ontstond het gebruik van het bruidsboeket dat nu nog altijd bestaat maar hopelijk om een andere reden...
Morgen is er hier eentje jarig dan stapt mijn slaapgenoot op hetzelfde trammeke als ik en dan zegt hij meestal : " Wat vliegt de tijd, weer een jaar ouder"
Vaneigens gaat de tijd rap dat ondervind ik elke dag! Vroeger lag ik in een wiegen ging mijn ma met mij wandelen. Maar dat ging niet vooruit. Een paar jaar later kon ik op eigen benen staan en moesten mijn pa en ma al een paar keer achter mij lopen en dat ging al wat rapper. Toen ik mijn eerste velo kreeg, begon de tijd nog rapper te gaan. Toen ik mijn eerste vriend leerde kennen dan vloog die tijd voorbij zeg en dat terwijl we geen stap vooruit gingen.
Een paar jaar later had ik mijn rijbewijs en hoe meer gas ik gaf hoe meer de tijd vloog. Ik moest mij haasten om overal op tijd te zijn.
Nu sta ik soms nog stil bij al die evenementen die de tijd deden vliegen. Maar terwijl ik stil sta, gaat die tijd toch nog verder. En terwijl die tijd verder loopt, zijn we niet verplicht hem in te halen. Nee we lopen gewoon mee op het ritme van ons leven is. Dag na dag vliegt de tijd en af en toe denk ik ook dat hij vlugger loopt dan andere jaren. Zeker naarmate ik ouder word. En als ik dan 's morgens voor de spiegel sta dan denk ik dat vooral 's nachts de tijd vlugger gaat omdat er daar plots weer een grijs haar in de spiegel verschijnt. Het is maar juist als ik naar een begrafenis moet dat men twee verschillen heeft! De mensen in de kerk blijven op de tijd verder of vooruit lopen, maar bij de persoon in de kist is de tijd blijven stilstaan. Op dat moment mag men ook even bij de tijd blijven stilstaan en gewoon voor zichzelf zeggen, "Vlug of traag laat de tijd lopen" en dat ieder op zijn eigen ritme.
De dagen zijn hier goed gevuld en niet alleen met wielrennen en tennis hoor , er valt hier ook altijd wel wat te doen in de tuin of binnen en met het mooie weer wil een mens ook nog wat genieten van de zon nietwaar? Daarom geen lange epistels of vertellingen maar gewoon een hartelijke groet aan alle bezoekers.
Vandaag staat Brussel op zijn kop voor de start van de Tour de France 2019 . Voor de tweede keer al mag de hoofdstad de 'Grand Départ' van de Ronde van Frankrijk ontvangen en dat om de 50ste verjaardag te vieren van de eerste Tourzege van Eddy Merckx in 1969.
Er wordt vanaf nu zo'n 3 weken weer gekoerst dat het een lieve lust is. Als de televisie een wedstrijd uitzendt - en dat durven ze soms te doen- dan kijk ik graag, vooral als Michel Wuyts het commentaar verzorgt samen met José de Cauwer als co-commentator. Ik zit me dan te verkneukelen met hun Nederlands en hun woordgebruik ik vind het een niet te onderschatten aanwinst voor het Nederlands.
Als liefhebber van alles wat met taal verband houdt, is dat iets dat ik van harte verwelkom. Tijdens voorbije reportages zijn bijvoorbeeld onderstaande gezegdes vrolijk uit zijn mond en over zijn lippen gestruikeld:
– “Er is geen vuiltje aan de hand.”
Vroeger moest dat vuiltje zich aan de lucht bevinden, maar voor velen is dat toch iets te hoog gegrepen.
– “Er is een kleine kink in het peloton.”
Wellicht bij gebrek aan een kabel.
– “De start werd verdonkeremaand.”
Ik had die nochtans goed gezien, al zorgde een losgeraakt tapijtje wel voor wat geharrewar.
– “Brutaliteit wordt genadeloos afgeslacht.”
Bij mij zou afgestraft volstaan want ik ben niet zo’n bloeddorstig type.
Vanaf 13u30 zal ik acte de présence geven want ik ben benieuwd wat de heren Wuyts en De Cauwer nu weer uit hun botten zullen slaan om het eens met een Belgisch-Nederlandse uitdrukking te zeggen.
Belgisch- Nederlands?! Het is me een raadsel waarom van Dale hardnekkig weigert om deze taalvariant Vlaams te noemen. Ik ben geen Belgische- Nederlandse, maar een Vlaming en ik spreek geen Belgisch-Nederlands, maar Vlaams … ja, zelfs West-Vlaams.
Koersen is snel rijden zo ook in de ronde van Frankrijk en ik kijk tot die ronde op haar laatste … eh … tubes loopt en niet alleen om bovenstaande speciallekes in de verslaggeving te noteren maar ook om te genieten van de fraaie panorama’s natuurlijk, om te supporteren voor onze Belgen en om de strijd voor het groen en geel en de bollekestrui te volgen maar vooral omdat een ander zien zweten en sporten zo spannend is vanuit mijn luie stoel!.
Neen , ik heb niets speciaals te vertellen maar wilde gewoon iedereen bedanken die de moeite doet om dagelijks langs te komen met een hartelijke groet of wens.
Hier verloopt alles zoals het gewoonlijk doet, bezig zijn in de tuin of binnen, rustig genieten van een momentje pauze in de zon of lekker onder de parasol... Soms gewoon niets doen... heerlijk dat dit nu kan en het jachtige leven van "toen we jong waren" niet meer moet.
Kruiswoordraadsels en puzzels oplossen is ook mijn dagelijkse dada kwestie van dat beetje grijze in mijn koppeke dat nog overblijft actief te houden. Alleen boeken lezen dat lukt niet omdat ik nooit zo lang na elkaar kan stilzitten... en zeggen dat ik - toen ik jong was - boeken verslond tot 's avonds laat! Ik vrees dat de TV de dief van mijn vrije tijd geworden is.
Straks begint de ronde van Frankrijk en daar kijk ik wel naar uit.. genieten van het zweet en het gekreun en gesakker van het peloton en supporteren voor mijn favorieten... dat wordt weer even dagelijkse kost... Ne mens moet toch sportief blijven hé?
Voilà, nu weten jullie dat ik nog niet gesmolten ben ( dat vraagt veel meer tijd hoor ) en voor iedereen die langskomt geniet van vandaag morgen zien we wel!
Voilà zo weten jullie dat ik stilaan terug boven water kom al is het momenteel wel bekomen van de BBQ gisteren met de kinderen, kleinkinderen en schoonouders van ons gasten. ( 16 man) Gelukkig hebben we een schaduwplekje gevonden in de tuin zodat de 34° nog een beetje te dragen waren. Gisteren avond was ik gevloerd niettegenstaande hulp van het jong volkske want uiteindelijk draait het toch altijd om " moeder alias oma" hé! Opa was de " braadgast" van dienst en deze keer onder een parasol ...
Vandaag ben ik aan resetten toe en aan het nagenieten van de mooie rapporten die we onder de neus kregen. Hier zit een fiere oma!
Houd jullie hoofd koel en fris en geniet van deze dag van rust!
Het is toch heerlijk als je over een pasgemaaide gazon loopt en met volle teugen geniet van de geur die dan opstijgt uit die gazon of grasveld. Nu blijkt dat aangename aroma echter afkomstig te zijn van sneuvelende grassprietjes die het luchtje uitstoten als waarschuwingssignaal om aan te duiden dat er gevaar dreigt voor hun soortgenoten . Wat we ruiken is dus eigenlijk de geur van paniek en angst.
Dit wetende, zal ik wellicht nooit meer met dezelfde onbevangenheid kunnen genieten van de geur die opstijgt uit een pas geschoren grasveld. En jullie?
Momenteel leggen onze 5 studenten hun laatste examen af en ik ben er bijna zeker van dat ik hun vreugdekreten tot hier zal horen al is het met een SMSke. Voor een paar van hen waren 2 weken zeker meer dan genoeg!
Zo was het ook in mijn studententijd. Na de laatste examens zongen we:
Vive les vacances
Plus de pénitences
Vive les plaisirs
Et nous allons partir
Adieu mon dictionnaire
mes livres en mes cahiers
Etmon petit grammaire
qui m’a fait tant pleurer …..
En we hoopten op 2 volle maanden vakantie zonder tweede zit. Ik denk dat onze jeugd nu niet meer zo’n fan is van de taal van Molière maar hetzelfde gevoel van opluchting heeft en nu zeker uitkijkt naar een heerlijke, rustgevende vakantie….
Dat wens ik onze 5 studenten ook toe na die lastige examenperiode!
In het voorjaar was het soms sakkeren en zweten om de tuin terug onkruidvrij en lente klaar te krijgen maar stilaan kan ik van die werken genieten want mijn tuin bloeit en groeit dat het een lust voor het oog is…..
Tegenwoordig spreken we niet meer over 'illegalen'... dat woord mag niet meer gebruikt worden. Vanaf nu spreken wij over 'mensen zonder papieren'. In het kader van het streven naar meer politieke correctheid van onze moedertaal werden er onlangs een aantal voorstellen gelanceerd van nieuwe benamingen - en daarmee samenhangende schrappingen - die u binnenkort in de "VAN DALE" mag verwachten.
Vergeet het niet : illegalen zijn : 'mensen zonder papieren'.
In dezelfde trend zullen binnenkort dan ook de volgende nieuwe omschrijvingen geïntroduceerd worden in ons taalgebruik :
Homejacker: Verhuisdienst zonder papieren
Carjacker: Takeldienst zonder papieren
Drugdealer: Apotheker zonder papieren
Bankovervaller: Geldtransport zonder papieren
Verkrachter :Gynaecoloog zonder papieren
Pedofiel: Kleuterleider zonder papieren
Inbreker: Deurwaarder zonder papieren
Winkeldief: Klant zonder papieren
Snelheidsduivel Racer zonder papieren
Afperser: Belastingontvanger zonder papieren
Vliegtuigkaper: Piloot zonder papieren
Kraker :Huurder zonder papieren
Oplichter: Zakenmens zonder papieren
Terrorist: Militair zonder papieren.
Voila, begin dus maar al te oefenen, zodat uw shockerend taalgebruik voortaan aangepast zal zijn aan de moderne papierloze samenleving.
Het was weer een tijdje geleden maar gisteren zag ik hem terug in onze tuin .Wie? Een egel!
Ik moest direct een foto trekken om te tonen hoe overmatig schattig hij daar zat met dat spitse snuitje zo dicht mogelijk bij de grond. Ik heb eens lief naar hem gezwaaid al vrees ik dat hij dat niet zag want blijkbaar zien egels niet goed want ik wil hem wel in de tuin houden want egels zijn niet alleen maar schattig, ze zijn ook nog eens bijzonder nuttig. Egels eten voornamelijk insecten: rupsen, larven, wormen, maden, pissebedden, slakken, oorwurmen, mieren, spinnen gaan er prima in….En laat onze moes -en bloementuin dat allemaal in voorraad hebben
Nu maar hopen dat hij zich te goed doet in onze tuin!
Ik heb daar juist weer mijn dagelijkse krant diagonaal gelezen want als ik elke pagina grondig zou doornemen dan begint mijn dag niet goed - zeker weten - want een goed nieuws krant is het zelden!
Ik heb er heel veel voor over om het hier op aarde weer goed te maken want we leven er maar op los terwijl de wereld rondom ons om zeep gaat door terreur, mensonterende dingen die gebeuren en waarvoor we de ogen sluiten, mensen die kankeren omdat de kinderen op de schoolspeelplaats naast hun huis te veel lawaai maken tijdens de speeltijd , mannen of vrouwen die anders geaard zijn die worden ontlopen of zelfs uitgesloten , dieren en kinderen die mishandeld worden, mannen, vrouwen, kinderen op de vlucht en zo vaak hun leven laten voor wat zekerheid en veiligheid . Miljoenen mensen, meestal vrouwen en kinderen zijn de hongersnood nabij, terwijl er hier bij ons nog eetbaar eten zomaar vernield wordt, daarvoor is mijn verstand te klein..... Voetbalvedetten die miljoenen euro's krijgen gewoon om ergens in een ver land op dezelfde bal te trappen .... Als ik bedenk wat er met al dat geld aan armoede en ellende zou kunnen bestreden worden, dan heb ik daar zo mij mening over .... Ik weet ook dat er elk jaar enorm veel geld gaat naar fondsen voor de sukkelaars van mensen, weet ook dat er corruptie bestaat en dat het merendeel van het geld dat de mensen goedbedoeld geven om de slachtoffers of hulpbehoevenden te helpen in slechte handen terecht komt. Dat staat allemaal te lezen in onze dagelijks krant.
Wij vergeten hoe goed we het hier hebben, ondanks ons geklaag.....Zwarte piet mag alle kleuren hebben behalve zwart. Regent het hier een week dan zijn we depressief terwijl aan de andere kant van de wereld het leven van veel mensen afhangt van die regen .... De natuur hebben we niet in de hand als het om aardbevingen of modderstromen gaat maar waar mensen sterven van honger kunnen we helpen als we dat echt zouden willen.....Dat is denk ik juist het grote probleem, de meeste mensen denken het is iets wat allemaal te ver van mijn bed ligt..... we lezen het, worden er even stil of boos om en gaan dan gewoon weer verder....en die zware maag..... dat steken we maar op ons gastronomisch leven...
Plechtige Communicant, de breedte van mijn hand...
Ja dat zongen wij in de jaren '50 .. en toen kwam dat weer boven zaterdag toen onze jongste kleindochter haar Plechtige Communie deed.
Het was een supermooie dag niet door het weer maar omdat onze jongste haar dag beleefde. Deze keer viel de Bisschop reuze mee want bij de vorige communies vielen wij bijna in slaap tijdens zijn toespraak laat staan de kinderen. De sfeer in de kerk was ook meer op het niveau van jongeren en dat kan ik alleen maar positief toejuichen ook voor diegenen die geen affiniteit hebben met de Kerk en zo.
Wat daarna volgde was heel intiem thuis met de familie maar zo top, onze kleindochter straalde en met haar gans de familie..dat het weer af en toe stokken in het wiel stak, kon niemand deren want het was binnen te doen. Ik had nog het kruisje en de oorbellen van mijn Plechtige Communie liggen en wilde die eindelijk al lang wegdoen maar de kleindochter vond ze ok en droeg dat kruisje van zooooo lang geleden. Het deed me toch wat.
Hier eindigt dan de reeks communicanten en hebben we vanaf september 6 pubers in het middelbaar waarvan de oudste zelfs in zijn laatste jaar start… WIJ WORDEN OUD!!!!
Hier en daar lees ik bij blogvrienden dat de corpus meer protesteert dan de geest en dat het steeds meer een pijntje hier, een pijntje daar wordt en dan denk ik... welkom in my world
Deze morgen ben ik ook naar de dokter geweest omdat ik al een tijdje geplaagd zit met pijn in beide ellebogen.. Verdict een tennis- en golfelleboog!! Hoe kan dat nu vraag ik me af, ik doe geen van beide sporten.. Ik ben wel heel veel bezig in mijn bloementuin omdat bloemen nu echt mijn dada zijn en ik tegen de zomer weer wil genieten van kleur en fleur rondom het huis en ja... dan overbelast je je spieren of pezen en heb je het vlaggen!
Ik weet het en al zegt de dokter het telkens weer.. het is de aard van het beestje om niet te kunnen stoppen als ik bezig ben. Hierboven in mijn "grijze massakamer" zit het nog snor en ben ik geen 74 maar als ik dan eens teveel gas geef dan zegt mijn "oud lijf" wie niet horen wil moet voelen een gezegde dat ik al van kindsaf ook van mij ouders hoorde maar dan om andere redenen...en lap dan heb ik het zitten.
Het zullen dus een paar rustige dagen worden ten huize van Natoken en dat komt goed uit want het weer nodigt nu niet direct uit om in de tuin bezig te zijn. Ik moet dringend zorgen dat mijn bovenkamer en mijn body mekaar beter verstaan .. iemand een suggestie?
Even in de tuin aan het zonnen geweest maar lang houd ik dat niet uit bij een temperatuur die nu al naar de 26 oploopt. Eigenlijk heb ik niet veel te vertellen ; komt misschien door het mooie weer dat me lui maakt! Ik fantaseer dan woorden om inspiratie op te doen maar dan denk ik woorden blijven maar woorden behalve als men eens blijft stilstaan bij het woord “woord”. Misschien bestaat er wel een woordenland!........
Het was in de jaren stillekes, toen woorden nog hun eigen leven hadden. Sommigen sloten zich op en anderen riepen om vrijheid. In dat woordenland stond een kasteel dat op woorden gebouwd was. De woordenprins woonde er met zijn woordenschat. Maar buiten het kasteel woonde er een woordengroep die vaak woorden hadden met de woorden van het kasteel. De woordbetekenis lag voor beide partijen blijkbaar anders. Woorden met strepen en woorden met sterren namen het bevel. Het werd een woordenoorlog. Voor de woorden ten strijde trokken, zwoeren ( of is het zweerden) ze de woordelijke eed op het woordenboek. Maar sommigen pleegden woordbreuk. Het werd een harde woordenstrijd!! Legers van woorden vielen elkaar aan. Woorden vielen en woorden sneuvelden. Er werden harde woorden uitgedeeld en de woordvoorraad begon te slinken. Om de vrede terug in het leven te roepen zou er een woordverklaring moeten komen. Beide partijen deden dan maar beroep op een woordenkunstenaar om een woordverdeling uit te voeren. Er kwam een woordverdeling aan te pas. Na enige tijd waren er weer verzoenende woorden in woordenland.. Het woordenrijk viel terug in zijn plooi en de prins en zijn woordenschat genoten van de woordkunst.
Woord voor woord is dit verhaal uit mijn duim gezogen!.
Hoe zei Shakespeare het ook weer? Words, words, words, the rest is silence! :) Maar wie weet schuilt er tussen de regels wel veel meer dan doodgewone woorden?
Momenteel wacht ik nog steeds op de beloofde zon al kan ik niet zeggen dat we met de 22 gr momenteel te klagen hebben maar het is bewolkt en een zacht windje geweegt de takken van de bomen. Vandaag is een Hoogdag allé zo wensten we dat mekaar in lang verleden dagen. Ik vraag me af of de huidige generatie dat nog doet en of ze Überhaupt nog weten waarom het hoogdag is? Ik weet nog dat we vaak regenachtig weer hadden op deze Hemelvaartsdag en dat ons ma dan zei.. " die van hierboven is zeker een Sos want op 1mei de dag van de arbeid is het meestal zonnig en op Hemelvaartsdag niet"... Sommige dingen veranderen blijkbaar niet.
Maar het weekend wordt een BBQ weekend op alle gebied.. dus vergeet niet van te smeren mensen want een zomers weekend na de winter kan " kreeftachtige" gevolgen hebben!
Ik heb het al gehad over het klimaat, ik heb het al gehad over wel of niet Heilige Communie, ik heb het al gehad over aanslagen en rampen ( Notre Dame).. ik heb het al gehad over zoveel onderwerpen want ik sluit niet rap een thema uit, maar na de uitslagen van gisteren ben ik even zonder inspiratie al kwam het niet onverwacht op me af... Het is niet dat ik mijn mening niet durf weer te geven maar ik wil het even laten bezinken en nadenken hoe het in de toekomst verder moet hier en in gans Europa!
Op het moment dat je dit cursiefje leest, ben je misschien al richting stemhokje geweest. Ja ’t is weer van dat. We hebben in ons leven al wat gestemd hé. Stemmen voor de schoonste kerstman, voor de schoonste boerin, voor miss voetbal, voor miss aardbei en mister aambei, voor miss witloof, miss België, miss Univers, straks kunnen we elke week het stemkot induiken!
De gemeenteverkiezingen hadden we vorig jaar en nu mogen we terug voor Kamer, Senaat en Europees een bolletje gaan kleuren tenzij jij al bij de gelukkigen bent die het potlood niet moeten punten omdat je electronisch stemt.
Wat mij opvalt, is dat er precies minder affiches en foto’s in het straatbeeld hangen. Anderzijds komen ze dan weer in de media waar ze hun woord doen en dat is altijd wreed spannend. Het is een beetje zoals in de tijd van de gladiatoren, de ene vecht het uit tegen de andere met ongelijke wapens. De ene met een dolk en de andere met een net. Allé, ’t is misschien een slechte vergelijking maar ’t komt erop neer dat de tongen vandaag de wapens vervangen. Iedereen schermt dan met zijn programma en dat is ook altijd wreed plezant om te aanhoren. Soms stel ik mij de vraag of de gewone mens daar nog wel naar luistert en of ze de affiches in het straatbeeld nog wel zien hangen.
Al die kandidaten van gewone werkmens tot universitairen, van schoon volk tot lelijk volk en van slim tot…euh…iets minder slim je komt ze allemaal tegen op de affiches, hoewel een foto niet alles vertelt over de persoon. En dan hoor ik je vragen…wie zijn dan die schonen en slimmeriken, wie kunnen we vertrouwen en wie zorgt er voor onze portemonnee? Wie gaat het opnemen voor de mens en wie zet er zich in voor het klimaat? Wie gaat ervoor zorgen dat we een schoon pensioen krijg en wie werkt de werkloosheid en het geweld weg?
-Stop stop stop, je moet mij dat allemaal niet vragen want ’t is beroepsgeheim. Iedereen die moet stemmen wordt als volwassen beschouwd en dus moet je zelf maar eens nadenken! Een uitslag zal er sowieso zijn en discussies nog meer. In feite een geluk dat we kunnen kiezen want stel je voor dat er maar één partij zou zijn, dan zou het wreed stil zijn in de wandelgangen .
Weet je wat, we zullen eerst gaan stemmen alvorens ons nerveus te maken. . En voor wie ik gestemd heb…awel zoals gezegd 't is beroepsgeheim.
De communies komen er aan al verkiezen sommigen een lentefeest! Zelf heb ik mijn communie moeten doen met de nadruk op moeten. Sommige stonden te springen om hun communie te doen maar eerlijk gezegd voelde ik mij al heilig genoeg. ’t Was nog niet genoeg dat ik in mijn kinderjaren mijn slaap of speeltijd moest onderbreken om naar de mis te trekken maar dat ze me later nog bij de nonnen op internaat staken, dat was ook van moeten. Maar soit!
Was de eerste communie een serieuze training geweest dan was het nu zeker volle ernst. Voor velen uit de klas was dat de periode waarna over je toekomst werd beslist. Ofwel zou je verder studeren ofwel het zevende en achtste leerjaar uitzitten om dan uiteindelijk op je 14 jaar te gaan werken. Ik zat ook in het zevende leerjaar toen ik werd klaargestoomd voor mijn Plechtige Communie. Hoewel ik al van het eerste leerjaar meedraaide met een klas die een jaar ouder was, mocht ik in het zesde jaar mijn Communie niet doen met die groep omdat ik nog maar tien jaar was. Om dezelfde reden mocht ik ook nog niet door naar het middelbaar, vandaar dat ik in het zevende leerjaar belandde. Ik was dus de enige in de klasdat jaar die moest klaargestoomd worden voor de grote dag en de non klastitularis had er een erezaak van gemaakt Enkele weken voor mijn communie werd ik elke dag tijdens de speeltijd werd ik op het matje geroepen om de catechismusvragen in te oefenen. In die tijd kon ik mijn catechismus volledig uit het hoofd opzeggen zelfs vraag en antwoord na elkaar, wat mij uiteindelijk 100/100 opleverde tot grote trots van mijn titularis. Ikzelf wilde veeleer eindigen voor een jongen die ik toen heel boeiend vond. Wij hadden allebei het max en mochten daarom naast elkaar gaan op de bewuste dag. Ik vermoed dat ik dat toen toffer vond dan hijzelf! Toen ik jaren later op gynaecologisch onderzoek ging in een plaatselijk ziekenhuis , stond ik wat ambetant te draaien toen die dokter mij vroeg: ” Ben jij Nancy Lintermans”? “ Weet je nog dat we samen onze Plechtige Communie deden”? Was dit de jongen van toen? Zijn naam was mij helemaal ontgaan!! Die wist zijn moment wel te kiezen om mij daar nu aan te herinneren!! Die Plechtige Communie duurde twee dagen. De eerste dag was de belangrijkste. De jongens in hun eerste pak met lange broek en wij in een mooi wit kleed. We leken wel jonge trouwpaartjes!!!! Iedereen had plaats genomen in de kerk en op psalm ik weet niet meer hoeveel moesten we twee aan twee onze intrede doen. De jongens rechts en de meisjes links en we moesten schoon recht voor ons kijken. Voor die gelegenheid kregen we een missaal = een misboek voor de “ongelovigen” . Daar stonden naast de missen ook allerhande gebeden in. De snede was mooi verguld en bij sommigen stak dat misboek nog eens in een mooi lederen tasje. In een mooi wit tasje bengelde aan onze andere arm een splinternieuwe paternoster die ook in een lederen zakje stak! Zelfs die heb ik nog!!! Wel vier pastoors en er was ook een hogere in graad die zeker al kolonel of generaal van de pastoors was want hij had ook een ander kleur van rok aan leidden de mis. En daar zaten we dan op onze knieën zoals ik vaak als straf al op mijn knieën had gezeten maar dan zonder trouwkleed aan. Op zeker moment moesten we dan allemaal vooraan voor het altaar gaan staan en daar gingen we gezalfd worden. Jawadde dat had je moeten zien! Eén van die pastoors liep met een kommeke zalf rond en iedereen kreeg een kruis op zijn voorhoofd getekend met die zalf. Voila nu waren we ingeënt tegen de mazelen en tegen de pokken en ook tegen al het kwaad dat ons heilig lijf ook maar zou proberen te betreden. Nadat iedereen aandachtig naar de preek had geluisterd over goed en kwaad en dat we onze buik hadden dik gegeten met het lichaam van Christus mochten we eindelijk naar buiten .Meneer pastoor werd nog eens hartelijk bedankt voor zijn goede zorgen en voor de twee strepen vicks die hij op uw voorhoofd had gezet en dan moesten we ons haasten om rap in de auto te zitten om aan de “ showtoer” te beginnen. We gingen ons bij familie en goeie bekenden “ tonen” Dan kregen we meestal een cent toegestopt en de ouders een borrel!! Wij gaven dan trots ons pakje communieprentjes af en daaruit mochten de gulle schenkers er eentje uitkiezen! In de namiddag moesten we dan nog eens naar de kerk komen voor het “lof”. De volgende dag waren we weer in de kerk verwacht. De jongens droegen meestal dezelfde kleren. De meisjes waren nu niet meer in het wit . Het zal voor de meesten onder ons dan ook het eerste "mantelpakje" of iets in die aard geweest zijn dat we aanhadden. We waren toen heel ernstig met de dingen bezig want twee dagen in de belangstelling staan, dat was een heel gebeuren in die tijd. Voor sommigen zal die missaal maar zelden meer boven gekomen zijn. In mijn geval heb ik “hem” nog veel jaren gebruikt in de 6 jaar internaat die daarop volgden.
Ja, ik kan nog uren tetteren over mijn communie en binnen een paar weken moeten we terug naar een communiefeest van ons jongste kleindochtertje waar het er waarschijnlijk anders zal aan toegaan.
Deze week was ik in de tuin bezig en op een bepaald moment nam ik gewoon de hark en zette die op een bepaald punt in de tuin waarna ik er met gekruiste armen ging op leunen. Mijn grootouders hebben nog zo’n schilderij gehad waar men de boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft. Het is een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurt of juist niet meer gebeurt.
De meimaand is een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is zoals een meesje dat logeert in een nestkastje in een hoge spar of een duif die haar nestje in de rozelaar verschuilt want zeggen ze niet “in mei leggen alle vogels een ei” ?
En terwijl ik zo - nat in het zweet van dat nadenken op - mijn hark leunde, dacht ik plots aan vroeger toen er in mei nog meikevers te vinden waren. Mijn peter wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een “stekkendooske”. Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten, trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote bruine meikever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan zitten. Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar peter stelde mij gerust. Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijn poot en het andere uiteinde van het koordje bond hij dan aan een stoel. De meikever vloog heen en weer terwijl ik er met de glimlach stond naar te kijken. Maar na een tijdje stak hij hem terug in het doosje. En ik…ik mocht de meikever eten geven! Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het “Stekkendooske” te steken.
Als ik er zo aan denk dan valt het op dat ik sinds die kindertijd niet veel meikevers meer gezien heb. Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs. Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken. Het zou ook kunnen dat ,z oals vele zaken ,de meikever ook aan het uitsterven is.
Ja, als iedereen aan het sproeien gaat tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups dan zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking. Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt. Van het doodgewoonste ding tot de perfecte mens verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol.
Allé neem nu onze meikever! Ik vraag me af als je geen meikevers meer hebt dan heb je ook geen “stekkendoosjes” meer hebben om ze erin te steken. Zouden ze dan de stekjesfabriek moeten sluiten hebben? Ik heb ook dit jaar nog geen meikever gevonden heb. En nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het fotoapparaat.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond. Dat zullen volgens mij eerder mestkevers geweest zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gehaald hebben?
Terwijl ik daar op mijn hark stond te leunen en mijn gedachten in het verleden liet dwalen, was ik zelf verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan. Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een hark leunen en terugkeren in hun herinneringen.
Vandaag hoor ik de kreet van de meikever! De kreet dat herinneringen niet zullen uitsterven.
Voilà mijn lenteschoonmaak zit er bijna op . Terwijl ik aan het wrijven en schuren was, had ik tijd zat om mijn zinnen te verzetten . Ik raad het iedereen aan, het geeft tijd om tussenin na te denken over het leven van onze nakomelingen. Zouden die ook niet beter even een schoonmaak houden om hun hectisch drukke leven weer op de rails te krijgen? Want, zeg nu zelf, soms is het écht allemaal even teveel. Door een overschot aan keuzes kunnen ze niet meer kiezen, door een teveel aan problemen zien ze zo af en toe een doodgewone dag niet meer zitten en door een opstapeling van uitnodigingen, feesten, vrienden, bekenden, verplichtingen en niet-te-missen-evenementen komen ze nergens meer aan toe. Door de eindeloze stroom informatie raken ze soms zelfs de draad kwijt en door internet, sociale media en een mobiele telefoon hebben ze nóóit meer rust.
Ik denk dat ze beter ook eens zo’n schoonmaak zouden houden in hun agenda en zeggen: ” Hé toe, mag het iets minder” ?
Terwijl ik gisteren in de tuin bezig was, viel mijn lodderig oog op een nestje in mijn rozelaar. Goed gezien moeder duif, daar komen de eksters - die snoodaards - nog niet zo rap je eitjes/ jongskes roven .
Mensen over de hele wereld hebben moeders al duizenden jaren geëerd.
In de oudheid werd de naam moeder gegeven aan dingen en plaatsen waarvan zij hielden en eerden. Moeder aarde, moeder natuur, etc. 'Moeder Zondag' was een kerkelijke feestdag in Europa lange tijd geleden in de middeleeuwen. Het werd op de zondag voor Pasen gevierd. In die dagen verlieten mensen hun thuis op jonge leeftijd om te werken of te leren. Elke lente kwamen de kinderen thuis op deze zondag. Zij bezochten hun kerk en moeder en namen geschenken voor beiden mee.
De vrouw die moederdag zoals we het nu vieren 'uitgevonden' heeft was Anna Jarvis. Ze was geboren in Crafton, West Virginia. Ze is nooit getrouwd en heeft nooit zelf kinderen gehad. Anna Jarvis zei dat haar belangrijkste werk het liefhebben en eren van moeders was. Ze begon bij haar eigen moeder, Anna Reeves Jarvis. Zeven kinderen van moeder Jarvis stierven toen ze jong waren. Alleen Anna, een zus en twee broers leefden. Moeder Jarvis was erg bedroefd om de dood van haar kinderen maar na een tijdje besloot ze dat de beste manier om haar verdriet te vergeten was door anderen te helpen. De rest van haar leven hielp ze anderen in Crafton. Moeder Jarvis stierf in 1906 op de tweede zondag in mei met Anna bij haar zijde. Op deze dag besloot ze om iets te organiseren om alle moeders te eren. Ze vertelde kerk- leiders wat ze wilde. Deze vonden het een goed idee en de eerste moederdag zou plaatsvinden in 1907 in Crafton op de tweede zondag in mei. Anna bracht 500 anjers met zich mee en gaf deze aan iedere moeder in haar kerk op die dag.
Deze dag zou ieder jaar herhaald worden in Crafton maar Anna wilde dat moederdag in meer steden gevierd werd. Anna praatte met uitgeverijen, zakenlieden en kerkleiders in het hele land en ze schreef meer dan 10.000 brieven onder andere aan de gouverneur van West Virginia. In 1910 riep de gouverneur de hele staat op moederdag te vieren. Opnieuw op de tweede zondag in mei.
't Is toch eigenaardig dat de waarheid uit een kindermondje komt. Maar dan stel ik mij de vraag: Als die mond dan groeit van kindermondje naar volwassen mond, komt daar dan geen waarheid meer uit? Kan iemand mij zeggen op welke leeftijd we leugenaars geworden zijn?
Toen ik nog een kleine snotter was met een kindermondje zag ik op een dag een man met een vrouw uit de buurt, niet dat daar iets speciaal aan was, maar mijn kindermondje vertelde dat graag.
"Zeg ma, ik heb daar juist een man gezien met ……"
"Awel en dan?"
Awel ze liepen hand in hand!!"
"Euh....awel en dan, dat was opdat ze niet zou vallen hé! "
"Jamaar, hij zal ze dan toch niet goed vast gehouden hebben want ze zijn daar wel alle twee gevallen, in het tarweveld."
"Potverdikke!!!!! hoe kan jij dat weten snotneus?"
"Awel omdat ik ook in dat tarweveld zat om verstoppertje te spelen. En ik heb ook nog gezien dat ze elkaar aan het kussen waren."
"Awel en dan! Als jij valt met je velo en je komt al bleitend naar huis dan geeft ik je ook een kus op je blauwe plekken."
"Euh......ja 't is waar! Maar na een kwartier lagen ze daar wel in hunnen bloten, zunne! "
"Dat zal zijn om te zien of ze niet geblesseerd waren! En nu moet je ne keer goed luisteren!!! Je moet stoppen met van alles uit je duim te zuigen."
Jaren later, toen mijn kindermondje verdwenen was, vroeg mijn ma mij hoe dat juist in elkaar zat met die man en die buurvrouw. Dat was straf, vroeger wilde zij er niks over weten als ik de waarheid sprak omdat zij zei dat het allemaal leugens waren en uit mijn duim gezogen. Later wilde zij die affaire nog eens horen omdat ze dacht dat het waar was .
Daarom dat ik al die beloftes van de politici de laatste weken in aanloop naar de verkiezingen ook met een korrel zout neem. Hogere pensioenen, lagere pensioensleeftijd, hogere minimalonen…lagere electriciteitsrekeningen… oh neen zij liegen niet, ze zijn alleen die kindermond verloren!
Roze bril.. Is het niet zo dat wij altijd maar onder weg zijn en alles wat in ons leven gebeurt uiteindelijk wel een bedoeling heeft? Als je in het trammetje zit waarin ik nu vertoef dan denk je dat je stilaan jezelf wel kent… Zelfkennis is niet alleen een schone deugd maar ook een onmisbare eigenschap van een sterke persoonlijkheid. Het is het begin van alles. Alleen als je jezelf goed kent dan pas kan je beginnen met anderen in te schatten. Mooie theorie waarin ik echt wil geloven.. Alleen is de vraag : “ Wanneer ken ik mezelf voldoende”?
Steeds als ik denk, ik ben zover, dan gebeurt er wel iets waardoor ik weer begin te twijfelen of de controle lijk te verliezen.!! Blijft een mens niet altijd een vat vol verrassingen? Maar juist dat maakt een mens ook boeiend. We veranderen constant, ook met ouder worden, want in deze complexe wereld moeten we ons steeds blijven aanpassen. Onze relatie met anderen wordt bepaald door de manier waarop we ons gedragen tov die anderen en door onze persoonlijkheid en onze mening. Pas als we ons daarvan bewust zijn en onszelf goed kennen en accepteren zoals wij zijn, dan pas kunnen we de energie opbrengen om die anderen ook in ons leven toe te laten.
Na zoveel jaren hier op die blauwe planeet rondgehuppeld te hebben , zou je denken dat het eenvoudig is maar … de werkelijkheid is anders. In onze steeds veranderende maatschappij moet je blijven meehollen om te volgen, alles verandert constant, ook de waarden. De verwachtingen liggen steeds hoger en confrontaties leiden soms naar de vraag: “ Is dit nu waar alles uiteindelijk zal eindigen”?
Maar wellicht hangt alles af van het soort bril waarmee je het leven bekijkt. En ik denk dat ik van nu af aan beter alleen nog roze brillen opzet om zo eerder de positieve boodschap van het leven te zien. Pas dan kan je in momenten dat het wat minder gaat, de sterkte om door te gaan in jezelf vinden. Alles komt van binnenuit want de waarheid zit in ieder van ons. Die confrontatie met jezelf is niet altijd gemakkelijk maar wel steeds heel boeiend en waar je vaak wijzer uit komt. Voordeel is dat je op zekere leeftijd weet dat je leven uit ups en downs bestaat maar dat je door je zelfkennis niet zo snel meer de alarmbel inschakelt en die downs je niet meer zo volledig neer krijgen als vroeger.
Wat ik nu feitelijk wil meegeven? Geloof in jezelf en zet op tijd een roze bril op dan komt het wel goed. Als afsluiter de volgende bedenking:
“ Wat me door de volgende 15/20j (?) zal slepen ( en ik ben minder zeker over die tijd als ik dat wil zijn), dan weet ik dat ik niet wil breken. Zelfs als ik alles waarvan ik dacht dat het blijvend was, weggevaagd zie worden, zelfs als het universum het mij heel duidelijk maakt dat ik het bij het verkeerde einde heb met mijn zekerheden, met mijn stellingen, zelfs na het uiteenspatten van wat ik zeker meende te weten, dat nog wil ik niet dat het mij vernietigt!! Evenwicht komt van binnenuit, niet van buitenaf "!!Ik hoop nu maar dat die roze bril zal helpen en ik hem niet te vaak verlies!!!!
Elk jaar weer heb ik bewondering voor de natuur, verwondering ook, zeker op 1 mei want dat betekent meiklokjes... die kleine bloemetjes overal in de tuin, heerlijk geurend om te plukken voor een paar boeketjes in huis.
Maar 1 mei is ook het feest van de arbeid, het feest van de socialisten. Ik ben een meisje (nu ja!!!) dat katholiek is opgevoed. Elke zondag verplicht naar de mis, tot mijn twintigste in een nonnenschool, geen sex voor het huwelijk , niet gaan samenwonen maar trouwen enz enz onderdrukt en gebrainwasht door de kostschool ...misschien één van de redenen waarom die socialisten me niet zo aanspreken!
Maar eerlijk, ik ben maar matig geïnteresseerd in politiek. Je zal ze weer horen vandaag op de radio of TV al die politiekers met hun hoogdravende speechen en ik weet nu al dat ik sommige heel benepen zal vinden. We leven in een verenigd Europa, in een wereld die alsmaar kleiner wordt en kunnen niet langer stilstaan bij te persoonlijke toespraken.
Maar 'k wil me niet wagen aan politiek, het zijn maar gedachtensprokkels die ik hier opschrijf, zomaar bedenkingen, net op de valreep. Voor mij is het gewoon 1 mei. Geniet ervan!
Na het mooie weer van de laatste week krijgen we sinds gisteren te maken met buien dus heb ik tijd gehad om iets te bedenken....
Je hoeft echt niet te denken dat een bui altijd met het weer te maken heeft. Bijlange niet! Buien kunnen evenzeer te maken hebben met de mens. Maar vaak hebben dié buien dan toch weer te maken met het weer.
Als de zon schittert in een hemelsblauwe lucht, dan stralen de meeste mensen ook als een aureool rond een heiligenbeeld. Ze voelen zich goed in hun vel, zijn goedgeluimd en tevreden en ook al doet hun hoofd wel wat zeer of zijn hun knoken een beetje stijf, wat kan hen dat ook allemaal schelen.Ze draven door het leven en projecteren hun problemen door een fuchsiaroze bril rècht de vergeetpunt in. Ze grijpen voor hun kleding naar kleuren waar een regenboog bij zou verbleken en zijn zo vriendelijk tegen alles en iedereen, dat verbaasde blikken hun goedkeurend aankijken. Mensen zijn dan in een 'goeie' bui!
Als men echter 's morgens uit bed stapt en de wereld ligt er grauw en troosteloos bij verzopen onder de liters regen die 's nachts uit de bewolkte lucht naar beneden kwamen vallen, dan is de mens maar al te vaak geneigd om dadelijk rechtsomkeer te maken richting bed en zich vervolgens terug onder de dek- dons- of andere dekens te installeren om er nooit meer uit te komen en dat met een gezicht op als een regelrechte donderwolk-met-migraine om er vervolgens de hele dag de pest in te hebben. Ze slepen zich als het ware naar de badkamer, grijpen de eerste de beste donkergekleurde oufit die ze in hun buurt tegenkomen en lopen er met een gezicht bij dat lijkt op een moordenaar die naar de dodencel wordt geleid en zijn in staat om wie of wat er voor hun voeten loopt een trap te geven en de huid vol te schelden zodat deze slachtoffers ter plaatse zowat gereanimeerd dienen te worden. Die mensen zijn dan in wat men noemt 'een slechte bui'!
Het wordt hier door mij allemaal misschien wel wat te extreem voorgesteld, maar één ding is wel waar : net zoals het weer heeft ook de mensheid inderdaad last van 'buien' goede zowel als slechte. De meesten onder ons zijn hier echter nog niet aan gestorven, hebben er zelfs nog niet al te veel aan overgehouden. Zelfs de huisdieren die op dàt moment in de buurt waren, hebben er waarschijnlijk geen gebroken botten aan overgehouden of werden niet finaal platgeknuffeld.
Wat ik maar wil zeggen is dat het weer wel degelijk invloed heeft op het humeur van de mens. Mocht morgen de zon niet schijnen, ga er dan alstublieft niet bijlopen als een donderwolk-op-retour. Grijp voor mijn part de eerste de beste verschijning die je tegenkomt eens goed beet (is die verschijning dan ook nog knap om zien, dan is dat weeral mooi meegenomen) en geef die daar een smakkerd ... je zult zien : jouw bui verdwijnt als 'sneeuw voor de zon'! Je kan natuurlijk ook wel een oorveeg krijgen, maar kom ... da's bijzaak.:)
Oef... je hebt het tot hier volgehouden! Proficiat!
Er is niet veel nodig om een mens content te stellen...
Gisteren, buiten op het terras en in de zon bij een natje en een droogje…. Wat was het weer top om met die “oude” klasgenoten van de berenklas ( zo waren we op de school gekend want we waren een erg speciale maar dynamische groep) herinneringen op te halen, laatste nieuwtjes uit te wisselen, even stil te staan bij een paar oude getrouwen die gemist werden omdat ze ons voor altijd verlaten hebben en verder opgelucht zijn dat onze kwaaltjes niet uitzonderlijk zijn omdat we allemaal lid zijn van hetzelfde clubje nl de PHPD club ( pijntje hier, pijntje daar!
Kanegem ligt voor ons niet bij de deur en op 2e Paasdag richting binnenland terugrijden is geen aanrader . Wij schoven hier en daar aan samen met de terugkerende kustgangers maar finaal was het toch weer een gezellige namiddag! De afspraak voor volgend jaar ligt weer al vast…
Top toch als je weet dat we al sinds 1963 de deuren van de humaniora achter ons dichttrokken.
En als toemaatje deze morgen brunch met de ex lesgeefster volwassen onderwijs in ons dorp. Ook hier was het even bijpraten, herinneringen ophalen en genieten van een gezellig samenzijn!
Vanaf morgen is het "centurer", mijn manier van zeggen dat de riem aangetrokken wordt!! want al die extra etentjes zijn niet goed voor de lijn. Niet dat ik maatje 40 heb maar teveel meer moet het nu ook niet zijn!
Aan iedereen die langskomt een Zalige Pasen met veel eieren en lekker eten en drinken en daarna.... die verdomde weegschaal
Het weer toont zich toch op zijn Paasbest zodat de kinderen eitjes zullen kunnen rapen in de tuin. Die tijd is voor ons voorbij. Jaren kwamen de kids van de dochter eitjes rapen ( die van de zoon gingen naar de andere grootouders) en de Paashaas dan maar haar hoofd breken waar ze die overal gelegd had.. Vooral in de tuin was dat een probleem zodat mama Paashaas wijselijk noteerde waar de eitjes verstopt waren!
Toen we nog in Nigeria woonden, kenden ze daar de Paashaas niet. Dus moest mama Paashaas spelen. Ik heb zo 10 tallen eieren uitgeblazen om ze dan op te vullen met gesmolten chocolade....en ik heb ook veel eieren geschilderd . Dat je die opgevulde eieren daarna naar iemands kop kon gooien, en ze nog niet stuk zouden zijn, hoeft geen uitleg zeker om maar niet te spreken van het feit dat je er niet kon in bijten Maar de Paashaas kwam dan toch bij ons en de kinderen vonden dat heerlijk!!.
Buiten verstoppen kon niet wegens de hitte dus gebeurde dat binnenin. Ooit heb ik eens weken later nog "zo'n ei" gevonden dat te goed verstopt lag.. vandaar mijn opmerking hierboven.
Ooit heb ik - toen ik nog kind was - de Paashaas "betrapt" toen die op het nest zat......Het was op Paaszaterdag en ik kwam thuis van school met mijn Paasrapport. Ik ging dat fier als ik was tonen aan mijn grootouders die naast ons woonden en ging dan via de achterkant naar huis en....daar was de Paashaas bezig met de nestjes van mij en mijn zus te vullen. Ik heb mij nog vlug kunnen terugtrekken en gebaarde daarna van " kromme haas"!! : Trouwens ik wist toch al beter maar mijn ouders dachten dat ik nog "onwetend " was .Een zalige tijd!!!!!!
Voor iedereen nog een tof Paasweekend. Morgen ben ik weg want we hebben reünie met de klasgenoten. Meer daarover een andere keer.
Vandaag bij de oogarts geweest om de ogen van mijn slaapgenoot te checken omdat hij wat problemen heeft. Ik vraag me soms af of het komt omdat een mens ouder wordt dat men weer in de verkleinvorm tegen ons begint te praten?
Vandaag was het van : " zet u op het stoeltje en kijk eens naar het blauw lichtje". Het was gelukkig nog niet van "leg je kinnetje maar op het plaatje dan kijk in in je oogje Gelukkig let mijn slaapgenoot niet op zo'n details maar biebie wel.
Die betuttelende, vaak neerbuigende manier waarop oudere mensen vaak worden aangesproken in bejaardentehuizen of ziekenhuizen is niet allen beledigend, zo meldt de Sunday Times, het is zelfs slecht voor hun fysieke en psychische gezondheid.
”En, hoe voelen wij ons vandaag? ” of “Hebben we ons bord helemaal leeggegeten”. Het zijn zinnen die verplegers of verzorgers heel vaak in de mond nemen en ongetwijfeld met de beste bedoelingen. Maar oudere mensen aanspreken alsof het kleuters zijn, vaak ook heel luid en met-de-na-druk-op-el-ke-let-ter-greep, mag dan tot doel hebben om beter te communiceren, in feite veroorzaakt het bij veel “slachtofers” depressies omdat die daardoor de indruk krijgen dat ze incompetent of niet meer helemaal bij hun verstand zijn.
Daarenboven, zo blijkt uit onderzoek aan de Amerikaase universiteit van Kansas, worden oudere patiënten die kampen met dementie, door die manier van aanspreken vaak rebels, en willen ze hun medicatie niet meer nemen, hoe nodig die ook is.
Ook mensen die nog in goede geestelijke gezondheid verkeren, krijgen problemen wanneer ze voortdurend worden benaderd als een klein kind. Een woordvoerder van een Britse organisatie van bejaarden wijst erop dat “als je je hele leven een gerespecteerd lid bent geweest van de gemeenschap en je, na in een home of ziekenhuis te zijn beland, als een snotneus wordt behandeld alleen omdat je grijs haar en rimpels hebt, kan dat het zelfbeeld en het zelfrespect van die mensen zwaar ondermijnen.
Hopelijk mag ik nog lang wegblijven uit die rusthuizen want ik word zeker ook rebels als ze me teveel betuttelen!
De hele wereld reageert geschokt op het nieuws van de brandende Notre-Dame. Op sociale media delen mensen hun verdriet en ongeloof met tekeningen, foto's of herinneringen aan een bezoek aan de beroemde kathedraal. Een immense vlammenzee verwoestte gisterenavond Notre Dame, symbool van de Europese cultuur. De emoties zijn immens in Frankrijk. Gelovig of niet, kunstliefhebber of niet, de ontzetting is dezelfde: iets van schoonheid, grootsheid, de ziel van Frankrijk is in rook opgegaan .
Ik vraag me af hoe het kan dat een zo druk bezochte kerk in Europa geen sprinklersysteem heeft? Wat verplicht is in grote winkels en kantoren was hier niet van toepassing . Het is niet te bevatten dat in zulke enorme (houten) constructies geen automatische of snel te bedienen blussystemen zijn aangebracht. Zulke gebouwen zouden nog beter moeten beschermd zijn want ze zijn een onschatbaar cultureel erfgoed. Men zal jaren nodig hebben voor de heropbouw! Triest.
En terwijl Frankrijk in rouw is , stromen al miljoenen euro’s binnen om de herstellingswerken te bekostigen. (Is indertijd die kathedraal niet gebouwd met geld van de mensen die aflaten konden kopen om hun zonder te vergeven ?😕) Ooit wordt de kathedraal weer open gesteld om in volle glans en glorie weer te stralen in hartje Parijs.
En dan heb ik een bedenking .. Terwijl de kathedraal brandde ,werden elders op de wereld alweer honderden vierkante kms regenwoud gekapt, verdwenen daardoor vele diersoorten , planten en bloemen en herstel is in dit geval niet mogelijk….
Wat met de Gele Hesjes die al maanden proberen om wat aan hun werkomstandigheden te doen? Voor hen geen miljoenen.
Wat met de mensen die op de armoedegrens leven? Ook dat is BELANGRIJK maar daarvoor storten die mode-iconen geen 100n miljoenen euro..
Ik ben geen cultuurbarbaar maar dat wilde ik even kwijt !
Vandaag laat ik me even gaan want vandaag wordt Parijs- Roubaix gereden een hoogdag voor wielerfans.
In Parijs- Roubaix gaat het om leven en overleven met veel spierpijn als toemaatje de volgende dagen maar er is veel roem te rapen! Voor veel renners is deze koers een kans op eerherstel zeker na de Ronde van Vlaanderen die voor onze belgen een anticlimax kende met de Italiaan Bettiol als winnaar! Onze favorieten - die in de achtervolging zaten - keken teveel naar elkaar. Ze gaven geen trap teveel omdat ze angst hadden dat de andere zou winnen! De koers zat vast in een tactisch spinnenweb dat indruiste tegen de essentie van de sport!
Vandaag is daar minder kans toe want Parijs- Roubaix is een afvallingsrace .Het labeurwerk in de Hel met als absoluut hoogtepunt de tocht door het bos van Wallers zal zorgen voor de natuurlijke schifting. Ik ben er klaar voor, mijn kuiten en mijn tongriem zijn gesmeerd om onze Belgen vanuit mijn luie zetel naar voor te roepen :) . Moge de beste winnen en hopelijk is dat een Belg.....
En alsof het nog niet op kan , volgt nadien de topper in het voetbal tussen Racing Genk ( de nr 1) en mijn club FCB ( de nr2) met als inzet de eerste plaats. Voor mij wordt dat de tweede schreeuwronde want "mijn Brugge"dat momenteel speelt als een geoliede machine , wil ik naar de overwinning roepen.
Jongens wat zal ik vanavond bekaf zijn na zo'n inspanningen !!
We zijn weer thuis en dat betekent meedraaien in de gekkenmolen!
Goeie avond lieve blogvrienden. Intussen zijn we weer aangepast aan ons Belgisch weertje, is alles uitgepakt, gewassen, gestreken en opgeborgen. Meteen heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens " grote kuis" te houden in mijn kleerkasten.. Pff wat een mens allemaal vergaart en blijft bijhouden. Ik had echt geen plaats meer om de nieuwe spulletjes die ik meebracht op te hangen.... Ik ben er deze keer met de grove borstel door gegaan en bij de volgende textielophaling zal ik een drietal zakken kunnen meegeven. Ik heb gewoon gekozen om al de spullen die al meer dan 5 jaar in de kast hangen en niet meer boven kwamen, weg te doen! Met in het acterhoofd de gedachte "misschien wordt dat terug mode" blijft een mens maar bijhouden ... Maar eerlijk? Op den duur blijven het kastenvullers en ik kan er beter iemand anders een plezier mee doen. Dus als iemand toevallig een bloes of rok of lange broek mankeert.... tsja... wie weet ben ik in mijn ijver wat te ontstuimig geweest
Tussendoor ben ik hier 2 dagen bezig geweest om CM ( mutualiteit) te contacteren om een afspraak te maken. Blijkbaar vindt men het nodig om de lokale kantoren te sluiten en kan je enkel via internet of op afspraak bij hen terecht... Ik belde op maandag 4 keer en op dinsdag ook maar kreeg telkens het antwoord dat ze mij niet konden doorverbinden omdat de lijnen overbezet waren!! Uiteindelijk heb ik dan maar via internet een afspraak in een lokaal kantoor hier vastgelegd! Van service gesproken! Hoe moet het dan met oudere mensen of met diegenen die geen PC hebben, vraag ik me af want hen per telefoon contacteren is een totale ramp!! Besparingen heet men dat dan...
Mijn telefoon stond niet alleen rood van het bellen naar CM , neen tot op vandaag heb ik de boomhakker of tuinman ook nog niet kunnen bereiken om een offerte te maken van de stormschade van het voorjaar voor de verzekering.... Iedereen blijkt het razend druk te hebben.
Nog zo'n ergernis is dat ik 4 dagen te laat was om mijn auto voor de eerste keer te laten keuren! Ik had vanop onze vakantielocatie al een bericht gestuurd met de vraag of ik 4 dagen later de wagen mocht aanbieden, maar dat kon niet. Gevolg, ik kreeg een boete van een goeie 8 euro, dat is nu niet zo'n drama maar waarom ik 2 maal moet bestraft worden dat begrijp ik niet. Na een eerste keuring en als de voorwaarden vervuld zijn , moet je tot de wagen 6 j is maar om de 2 jaar op keuring maar ik schond blijkbaar één van de voorwaarden nl op tijd de wagen aanbieden , gevolg .. ik moet volgend jaar terug ipv over 2 jaar. en dat betekent zo'n 45 euro meer dan ik normaal zou moeten uitgeven...Weeral geldklopperij!!
Jaja, we zijn weer thuis, zoveel is duidelijk en dan heb ik nog niet "gezaagd "over het werk dat buiten op ons te wachten ligt! Neen , vervelen zullen we ons de volgende weken niet doen..
Lieve blogvrienden. Jullie hebben het zelf wel gemerkt dat ik minder vaak op bezoek kwam of hier logjes neerzette, de reden was dat we er even uit waren. Onze batterijen zijn intussen opgeladen en we kunnen er weer tegen! Als ik hier na onze thuiskomst even rondkeek dan was het direckt back to reality. Er ligt hier heel wat werk te wachten zowel binnen als buiten en dat zeker na de stormschade...Het zal wel even duren voor we terug in ons gewoon dagritme zitten maar als er één zekerheid is .. werk loopt nooit weg .
Nog een fijne zondag en we horen mekaar wel weer via deze weg!
Hebben jullie de omschakeling van het uur overleefd of is het nog steeds aanpassen? Ik hoop het eerste en dan gaan we weer mooi in het schema lopen, de aprilse grillen trotseren - hopelijk zijn er niet veel dit jaar - de lente verwelkomen met wat zon en betere temperaturen die ze vanaf het weekend beloven en voor diegenen die er zin in hebben, de tuin stilaan klaar maken voor lente en - zomerpracht! Voor ons is het eerst afrekenen met de stormschade en de andere hoge bomen verwijderen zodat we volgend jaar toch niet meer met die miserie geconfronteerd worden.
Het jonge volkje ziet graag de 2 komende weken komen omdat ze weer even de "schoolriem" mogen afleggen voor ze de eindrush van dit schooljaar aanvatten! Volgens de statistieken daalt het niveau van onze schoolgangers...Hoe zou dat komen denk ik dan? Alles wat wij geleerd hebben en vooral de manier hoe, moest veranderen. De accenten moesten meer bij het " betutelen" van de leerlingen liggen dan hen goede leermethodes en technieken meegeven. Ik heb voor wij naar het buitenland vertrokken ook les gegeven aan tieners ts 14 en 17 j en vond mijn job de tofste die ik kon bedenken. Zoals alles nu draait zou ik echt bedanken voor diezelfde job en als ze niet drastisch iets doen dan hebben we over 10 jaar een enorm tekort aan lesgevens /sters....
Stakingen in onze luchthavens jagen toeristen weg naar andere oorden om te vertrekken want het houdt maar niet op! Je zal maar een reis geboekt hebben dit weekend en je vlucht missen of je plannen de mist zien ingaan omdat er weer eens een groep ontevredenen de gewone burger zo graag terroriseren. Goed bezig zeg ik dan aan al die vakbonden die ooit nodig waren maar momenteel ons land en onze economie naar de verdoemenis staken!! Ik volg al lang niet meer en onze politiekers al helemaal niet...
Maar tsja, mijn logje staat er weer, je kan het lezen of gewoon wegzappen... ik ga serieus niet staken hoor. Tot de volgende .
Vanavond begint Play off 1 om het kampioenschap van 2019 te bepalen!
Zondag om 18 u start FCB – mijn club- zijn titelverdediging voor eigen volk tegen AA Gent. De ploeg van coach Ivan Leko begint als nummer 2 aan de play-offs op 4 punten van leider Genk. Met zes topclubs op amper zeven punten van elkaar is in de resterende tien speeldagen alles nog mogelijk. De uitslag van Play-off 1 is niet voorspelbaar dit jaar maar Club Brugge zal zijn 5 thuiswedstrijden in Play-off 1 voor een uitverkocht huis spelen. De Club-fans hebben zin in de Play-Offs en zijn klaar om te “bluvn goan”! Alle thuiswedstrijden zijn volledig uitverkocht. Jan Breydel zal opnieuw 5 keer daveren..
De grasmat in het Jan Breydelstadion heeft enorm moeten lijden de afgelopen weken en was lang niet meer in perfecte staat. Club Brugge heeft dan maar besloten om een nieuw biljartlaken te laten aanleggen. Nu maar hopen dat dit hun spel te goed komt!
Ook ik ben er klaar voor om de matchen van mijn club te volgen! Het wordt wellicht spannend omdat de 6 ploegen van play off 1 dicht bijeen staan. Dat beste wint ...euh .. dat wordt dus mijn ploeg zeker?
Ik roep dan ook uit volle borst :” Kom aan FCB bluvn goan!"
Dag blogvrienden... de lente komt er stilaan aan, elk straaltje zon wordt met open armen ontvangen, mens en natuur kijken uit naar de lente en zomer om volop te genieten! Dat is iets wat we ook doen en daarom ben ik hier niet elke dag te lezen maar bedankt voor elke bezoekje en ik noteer de namen van de trouwe bezoekers met stip in mijn geheugenkastje!
Wij zullen hier weer de handen vol hebben om de stormschade in de tuin op te ruimen van zodra het weer definitief goed wordt en de rompslomp met de verzekeringen uit de voeten is.
De afstandsbediening van de TV is eigenlijk een vergiftigd geschenk van de technologie! Waar je vroeger telkens uit je zetel moest om van kanaal te veranderen dat doe je nu met één simpele druk op de knop en je kan vanuit je luie stoel 10 verschillende kanalen in één minuut bekijken! Wat me dan opvalt zijn die vele politiek debatten waar er meer geruzied wordt dan gedebatteerd. Ik ben al geen grote fan van politiek maar als ik die verhitte debatten zie, nog minder. Maar daar gaat het niet over. Ik heb een voorstel om dat alles op een luchtere manier te laten gebeuren. Wat als…
Ik word altijd blij van zingen. Volgens mij heeft iedereen dat. Iets melodieus maakt mooie, zachtere gevoelens en gedachten los in mensen. Neem nu eens het liedje ‘Hallelujah’ van Leonard Cohen, speel dat in het sportpaleis waar een enorme menigte meezingt… daar krijg je kippenvel van.
Wat als we dat nu eens filmden en in de kamer, de senaat of de vergaderzaal van de Verenigde Naties- afspeelden? Die gedragen zich namelijk nooit verenigd- het kost niets, maar het zou hen toch moeten aanspreken.
Wat als we niet meer zouden praten maar alles wat we kwijt willen voortaan zingen en dan denk ik aan verplichte duetten van Trump en Poetin, Maggie De Block en Theo Francken , Theresa May en de European union, jullie bedenken zeker ook wel gewaagde duetten? Zouden we dan niet beter communiceren? Na het muzikaal duel moeten ze met z’n allen ontbijten en al zingend komen tot iets waarover ze het eens zijn, in plaats van verdeeld. Als ik mensen gewoon hoor praten, is dat dikwijls bloedsaai. Willen ze een punt drukken, dan gaan ze vaak gillen. Daarom vind ik talkshows zo vermoeiend. Helemaal als ze door elkaar schreeuwen.
Wat als ze hun standpunt op de wijs van ‘Sari Marijs die zakte door het ijs’ zouden proberen door te drukken , zou dat niet veel leuker overkomen ? Ga er maar aanstaan. Het gaat vast niet gebeuren, maar áls de wil er zou zijn om het te organiseren, dan zoek ik wel de liedjes uit, want je zult zien dat de duo’s kans zien om zelfs daarover te ruziën.
Maar het blijft bij dreams, dreams dreams….ons TV scherm zal ons nooit met dergelijke debatten verrassen maar ik heb in mijn fantasie toch een paar mooie taferelen gezien waar zelfs cadid camera niet kan aan tippen en wat geldt voor de appel geldt ook voor het volgende: a laugh a day keeps the doctor away!!
Het weer is nog niet wat het moet zijn en misschien vervelen jullie zich? Dan ken ik een goeie tijdsverdrijver nl ... deze tongbreker vlot en zonder haperen proberen te lezen
Er was een meisje Barbara, ze kweekte rabarber. Iedereen in het dorp kende haar als Rabarberbarbara. Op een dag kwamen een bende wilden het meisje overvallen, dat waren de Rabarberbarbarabarbaren. Deze mannen stonden bekend om hun baarden, de rabarberbarbarabarbarenbaarden. Deze werden bijgewerkt door de elite onder de kappers, namelijk door de rabarberbarbarabarbarenbaardenbarbieren. Deze werden goed beschermd door hun gilde: de Rabarberbarbarabarbarenbaardenbarbierenbergoens.
Luisteren is niet het verhaal horen van de ander en ondertussen alvast het antwoord bedenken, of een oordeel geven. Luisteren is je inleven in het verhaal van de ander. Dat laatste probeer ik te doen maar vergeet het toe te passen op mezelf! De laatste weken was ik wat op de sukkel en daardoor luisterde ik eindelijk naar mijn lichaam maar pas omdat ik niet anders kon. Ik hoorde m’n lichaam wel, maar oordeelde dat de boodschap niet belangrijk was en ik ging gewoon door. Mijn lichaam schreeuwde: Heb je haast? Ik voel me niet snor....Ga toch even zitten.
Uiteindelijk werd het meer dan zitten, het werd zelfs even liggen maar ik kom langzaam weer boven water en zeg tegen mezelf :
eigenlijk moet niets meer als je op mijn trammetje zit maar zolang alles prima funcioneert is het zo moeilijk om stil te zitten... ach ik leer het wel al vallend en opstaand .
En voor diegenen die vandaag vaderdag vieren, een gelukkige vaderkensdag!
Elke dag beleven we opnieuw de beweging van de aarde rond de zon. Elk jaar ervaren we de schoonheid en de grillen van de seizoenen. Je kan het als iets gewoons zien of er even bij stilstaan zoals ik.....
Als ik mij ’s morgens bij het ontwaken prettig voel
Wanneer ik het glanzende licht in het oosten
Zie opdagen
Dan ben ik dankbaar voor het oosten.
Als ik ’s avonds de zon in het westen zie ondergaan
En ik mij goed en welgezind
Te slapen leg.
Dan ben ik dankbaar voor het westen.
Als de noorderwinden komen en ik opnieuw de bladeren zie vallen
Ben ik blij dat ik zo lang
Geleefd heb.
Dan ben ik dankbaar voor het noorden.
Als de zuiderwind blaast en alles in de lente ontspruit
Vorig jaar ergens in jan kregen we af te rekenen met een serieuze storm en waren bij ons in de tuin 3 bomen ontworteld en bij de achterburen op hun tuinhuis terecht gekomen. In de zomer hebben we heel wat werk gehad om alles weer ok te krijgen en de schade langs beide kanten te laten herstellen..Als jullie denken dat we het dan gehad hebben dan denken jullie verkeerd. Vorig weekend was het weer koekenbak in onze achtertuin waar nog een 8 tal zeer hoge sparren staan en ...kregen de andere achterburen nu de lading... Gelukig ditmaal niet op hun tuinhuis of zo, gewoon via de afspanning in hun tuin terecht gekomen....Het was wel even sakkeren want het wordt weer een gans gedoe met de verzekeringsmaatschappij, een hele job om de ravage langs beide kanten op te kuisen en onze tuin nog maar eens een herstelbeurt te geven want we zitten weer met heel diepe putten.We hebben dan ook besloten om deze zomner de resterende hoge sparren ( meer dan 20 m hoog) te laten vellen door een boomkapper want we willen die ravage niet nog een smeemaken.. En zo blijft een mens bezig dus vervelen zullen we ons nog niet rap doen
Als je jarig bent, vliegen de wensen je rond de oren maar het valt me ook op dat velen eraan toevoegen “ wat vliegt de tijd” !
Sommigen vragen me of ik moeite heb met de snelheid van de tijd? Op zich niet al lijken sommige dingen nu veel sneller te gaan dan andere. Veel tijd om daar bij stil te staan is een luxe die ik me met mijn “lentes” niet kan permitteren.
Toen ik jong was, wist ik niet dat je soms eens van de sneltrein moest stappen om stil te staan bij de vragen “ Wie ben ik” of “ Wat ben ik aan het doen?” Als kind duurt een uur een eeuwigheid terwijl later je leven soms voorbij lijkt te razen. Als kind heb je tijd om te niksen of je te vervelen. Zodra je eigen verantwoordelijkheden hebt, ontstaat er abrupt een nieuw tijdsbesef. Op mijn 30ste was ik moeder van 2 kinderen die me plots elke seconde van de dag bezighielden en omdat we in Afrika woonden was dat niet altijd simpel! Nu ben ik oma van 6 kleinkinderen die stilaan ook hun eigen weg kiezen en door het leven “ vliegen”.
Ik zit nu al een tijdje op tram 7 so what? Wat is er mis met tram 7? Ik voel me nog steeds te jong om onder de noemen “senioren” afgeschreven te worden. Als ik een compliment krijg dat ik er geen 74 uitzie dan vraag ik me af : “ Maar hoe moet je er dan op die leeftijd uitzien?” Je kan op die leeftijd “ foert” zeggen en je laten verrimpelen en achter je geraniums kruipen. Maar je kan het ook als een krediet tijd zien waarbij de sky the limiet is.
Kijk, ik hou niet zo van die termen “ jong” en oud”. Iemand van 70 is niet langer in één vakje te stoppen. De grenzen zijn vervaagd… je bent wel uit de luiers maar je kan nog heel actief bezig zijn. Natuurlijk zijn er die lichamelijke veranderingen. Ik heb gewoon meer rimpels dan vroeger, maar is dat per definitie slechter?.. Op foto’s van 25 j terug had ik nog een blote billen gezicht, terwijl je nu ziet dat ik geleefd heb en dat vind ik ook schoon! Raar toch dat rimpels van een man soms uitnodigen om er een fotocollage van te maken alsof het wel poëzie lijkt terwijl de meeste vrouwen bij het zien van diezelfde rimpels op hun gezicht het zouden uitgillen. Gelukkig kan een fond de teint al wat camoufleren al blijft het bij mij eerder bij wat lippenstift.
Iemand vroeg mij “ Wat vond je tot nu toe de mooiste periode in je leven? Als je elke keer het max uit de 24 u gehaald hebt dan kan je niet anders dan met een fijn gevoel terugblikken op een gevuld leven. Daarom is het ook moeilijk om een periode uit te pikken. Neen, het was niet altijd rozengeur en maneschijn, er waren ook donkere bladzijden maar het verleden houdt me niet uit mijn slaap en aan morgen durf ik nog steeds te denken. Tegelijk besef ik dat verleden en toekomst maar weinig belangrijk zijn en dat je vooral in het moment moet zitten en leven.
Wil ik 100 worden? Ik weet het niet maar zeker op voorwaarde dat ik niet teveel lichamelijke beperkingen heb en vooral dat ik ze hierboven nog allemaal op een rij heb! Maar tot dan wil ik genieten van elke dag en is mijn stopwoord carpe diem.
Voor diegenen die het epistel uitgelezen hebben … “ ga in vrede mijn kind”.
Ik voel me nog steeds in een dankbare bui na al de wensen die ik op mijn verjaardag kreeg op mijn digitale verjaardagsschotel. Het is al bijna middernacht en ik ben blijkbaar nog niet moe . De TV stelt nu niet veel meer voor dus zette ik mij achter dit klavier en liet mij gedachten dwalen.
Al 12 jaar zit ik op seniorennet en al 6 jaar of meer zwem ik als een vis door de facebookzee. Ik heb op beide mijn eigen vriendenkring opgebouwd en voel me er gelukkig bij. Zelden dat ik grote kuis moet houden onder mijn vrienden, heb het zelfs nog niet moeten doen , zelfs nog niet eens aan gedacht. Ze zijn me dierbaar en ik hou van ze, al ken ik sommigen niet in het echte leven, maar degenen die ik reeds heb mogen leren kennen zijn echte schatten .
Facebook of seniorennet dat is maar weinig verschil volgens mij omdat ik enkel die vrienden toelaat die iets betekenen en al heb ik geen lange sliert bezoekers achter mijn naam, dat is ok. Zo wil ik het ook die onpersoonlijke bezoeken daar heb ik geen nood aan!
Men hoeft elkaar niet elke dag te lezen of te horen, gewoon als je weet dat ze er zijn zelfs onzichtbaar voor je, dat geeft soms een kick in minder goede dagen. Het helpt je een mindere periode door te komen door de steun van mensen die je niet eens echt kent. Een paar zijn echte parels in mijn digitale kroon , mijn liefste blogvrienden bv , die zou ik voor geen geld meer kunnen missen , over the moon and back ..... en nog veel verder .
Bedankt lieve blogvrienden voor de mooie momenten met jullie.
Een bloem, een wens, een kaart, een SMS, een telefoontje een Whatsapp en zeker ook een berichtje hier op mijn blog… het was allemaal welgekomen en ik heb die fijne attenties voor de volgende 364 dagen in mijn hart meegenomen.
Vandaag is het dag 27.028 van mijn leven. Ja, ne mens ligt er niet van wakker maar begint er toch stillekes aan bij stil te staan. Het is in feite lang en tevens zegt het getal 27.028 niet veel. Het heeft zelfs weinig betekenis in onze hedendaagse maatschappij.
Ik vergelijk altijd de dingen en als ik dat getal eens vergelijk, dan ben ik hier twee keer niks op deze wereld.
Allé, neem nu eens 27.028 zandkorrels op het strand en je zou ze zelfs niet zien liggen. Neem 27.028 druppels en je kan spreken over een droge zomermaand. Zelfs met 27.028 personen zit in sommige landen maar de helft van een voetbalstadium vol.
Nee, het getal 27.028 betekent twee keren niks. Het is gewoon de tijd die ik hier op vandaag sinds mijn geboorte heb doorgebracht 74 j of 27.028 dagen. Dat lijkt lang en toch is het alsof het nog niet zo lang geleden was. Pfff ik moet er wel even van blazen!
Digitaal Vlaanderen was afgelopen weekend in de ban van de Petit-Beurre. Een tweet over het verhaal achter de vorm van het koekje werd massaal gedeeld. Over het koekje van producent Lu is namelijk zeer goed nagedacht.
- De rand bestaat uit 52 rondjes, die staan voor het aantal weken in het jaar.
- De vier rondjes op de hoeken zijn wat groter en duiden het aantal seizoenen aan.
- Als je de puntjes in het midden van het koekje telt, kom je aan 24, ofwel het aantal uren op een dag.
- Het koekje is zeven centimeter lang, wat staat voor het aantal dagen in één week.
- Tot slot staat ook 'Nantes' erop, omdat het koekje daar gecreëerd werd door banketbakker Louis Lefèvre-Utile. Zijn initialen? Inderdaad: LU.
En het belangrijkste vergeten ze nog.. het is ook een heel lekker koekje!
Als je denkt dat je alles terug op een rijtje hebt en knie en “ konsoorten” zich terug normaal gaan gedragen dan is de kans groot dat je weer even het lid op de neus krijgt en zo had ik gisteren morgen prijs. Bij het opstaan speelde vertigo ( draaiduizeligheid) me weer serieus parten ( is niet de eertse keer) maar zo erg heb ik het nog nooit gehad. Ik kon geen meter stappen zonder tegen de muur te vallen en het braken stond me nader dan het lachen. Omdat mijn tikker ook van katoen gaf en ik echt puddingbenen had, werd mijn slaapgenoot wel heel ongerust. Toen het maar niet beter werd en ik zelfs niet kon rechtzitten, heeft hij er de dokter bijgehaald…Die was er redelijk snel heeft me wel een half uurtje grondig onderzocht om alle ernstige situaties uit te sluiten . Mijn temperatuur was redelijk laag en daarom besloot ze het rectaal ook nog eens te meten, blijkbaarkrijg je langs deze weg de correcte lichaamstemperatuur…. Nu begrijp ik waarom kleine kinderen soms janken als een thermometer in hun kontje geramd wordt… Het heeft zeker 3 minuten geduurd ( tot mijn en de dokteres haar frustratie) voor ze dat ding in mijn aars kreeg.. het lukte maar niet!! Geen koorts … uiteindelijke diagnose… hevige vertigo en misschien gisteren iets gegeten in de wok dat mij niet beviel…Ik kreeg een spuit , (een cocktail van alles) en lag voor de rest van de dag groggy in de zetel… Gisterenavond was het draaien en de misselijkheid al iets beter, kon ik eindelijk een kleinigheid eten die erin bleef en nu duim ik dat vandaag de cinema niet opnieuw begint…
Mijn trammetje 73 nadert zijn eindpunt en wil toch eerst nog wat capriolen met me uithalen, vrees ik ..Leve het ouder worden !!!!
Als ik in de spiegel kijk dan moet ik dringend wat laten doen aan dat zilverwerk in mijn haar! Geloof me dat krijg je niet zomaar gratis, daar moet je wel wat voor doen. Je moet ze verdienen die grijze haren.
Je moet je jeugd levend doorkomen en op eigen benen leren staan.
Je moet een leven opbouwen, een carrière, fijne mensen om je heen verzamelen ( die soms iets minder fijn blijken) en dan moet je ze wegdoen, wat nogal moeilijk is.
Je moet erachter komen wat je nou eigenlijk echt wil, je moet risico’s nemen. En telkens maar weer ga je keihard op je bek en telkens maar weer moet je zien recht te krabbelen al blijf je soms gewoon even liggen.
Die grijze haren laten zien is als een eremedaille met als opschrift: “Hé allemaal! Ik heb hard geleefd, hard gewerkt, hard gespeeld, hard gelachen en hard gehuild. En dat blijf ik nog wel minstens 10/15 jaar doen, als het aan mij ligt”. Optimist tot in de kist zeg ik dan
Waarom zou ik me schamen voor mijn grijze haren? Uiteindelijk verschrompelen we allemaal tot oude besjes met wit golfjeshaar. En dat is ook niet erg. Leven is ouder worden. Dus omarm ik jullie, lieve nekrimpels en wangzakjes, omdat het daar tijd voor is, omdat ik heb geleefd, gewerkt, gereisd, geleerd, gelachen en geleden en jullie daar zowel mijn stille getuigen als het resultaat van zijn. Ik heb geen zin om mezelf te vermoeien met het voortschrijdende verval waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt, maar ik wil benadrukken dat jullie een reden hebben. Jullie zijn er omdat ik er ben. Jullie zijn een teken van de weg die ik bewandeld heb en nog steeds bewandel. En ik weet nu al dat jullie de komende tijd nog meer vrienden gaan uitnodigen op die wandeling, dus ik kan er maar beter aan wennen nietwaar?
14 februari wordt ook wel de dag van de liefde genoemd. Hét ideale moment om je partner eens goed te verwennen.
Veel mensen vinden Valentijn echter een “commercieel” of “gemaakt” feest en laten het links liggen. Het is inderdaad niet leuk om in clichés te vervallen en op restaurant onder lichte dwang te moeten kiezen voor het Valentijn-menu en op straat waar je ook kijkt aangemaand te worden om het laatste nieuwe parfum van Johnny Depp te kopen voor je partner.
De vraag is echter hoe kwamen we eindelijk aan die dag?
14 februari was geen feestdag in de Oudheid. De oorsprong van het feest is te vinden in het 14de eeuwse Groot-Brittannië. 14 februari werd uitgekozen als feestdag van de liefde omdat men toen dacht dat het de dag was waarop vogels hun partner uitkozen. Een bijzonder geloof dat vandaag zijn echo vindt in die speciale dag waarop we “Ik hou van je” zeggen met hartjes, rozen en chocolade.
Hoe Valentijnsdag precies is ontstaan, is niet bekend. Maar de meeste mensen geloven dat 14 februari de dag is dat priester Valentinus stief. Hij was een Romeinse priester die zich tot het Christendom had bekeerd. Het was een goed mens en hielp iedereen die hulp nodig had, waaronder zieken, armen en bejaarden. Maar iedereen kon bij hem terecht voor raad en hulp. Valentinus gaf de mensen die bij hem kwamen altijd een bloem. Dat zou de reden zijn waarom mensen elkaar met Valentijn bloemen geven.
Verboden liefde
Maar er zijn ook mensen die geloven in een ander verhaal van priester Valentinus. Hij leefde rond 260 na Christus in Rome en keizer Claudius II vond dat een soldaat die onder plak zit, niet goed kan vechten. Hij verzon daarom een wet die soldaten verbood om te trouwen. Valentinus vond dat maar onzin. De liefde is belangrijker dan oorlog voeren, toch? Hij trouwde daarom verliefde stelletjes in het geheim. Maar daar kwam de keizer al snel achter en stopte hem in de gevangenis. In de gevangenis werd hij verliefd op de blinde dochter van zijn bewaker. Hij stuurde haar lange liefdesbrieven en wist haar zelfs te genezen van haar blindheid. Op de dag van zijn executie, op 14 februari, gaf hij zijn grote liefde de laatste liefdesbrief die ondertekend was met: “van je Valentijn”.
Dat zou de reden zijn waarom vandaag de dag nog steeds mensen op Valentijnsdag een kaartje naar hun geheime liefde sturen en ‘m zo ondertekenen. Zo weet de ontvanger namelijk niet van wie de kaart afkomstig is. Blijft het lekker spannend!
14 februari is dus een symbolische datum waarop veel koppels ervoor kiezen om hun liefde nog eens te verklaren aan elkaar. Het zou dus jammer zijn om de rozen met het water van de vaas weg te gooien en niet te genieten van deze gelegenheid om de liefde te vieren. Maar waarom zouden we die mooie tijd niet het hele jaar door laten duren?
Avonden of zelfs nachten waarop Klaas Vaak niet wil langskomen daar kan ik al eens mee te maken hebben - zoals nu omdat mijn knie terug opspeelt- en je kan daar twee dingen mee doen: je er druk over maken en er tegen de ochtend behalve hondsmoe ook knettergek van zijn, of het over je heen laten komen en er het beste van maken. In de loop van de jaren heb ik geleerd het tweede te doen. If you can’t beat it, join it…
Meestal verzeil ik op zo’n momenten achter de pc. of liever: vóór het scherm om blogjes die ik volg bij te lezen, of om zelf te bloggen zoals nu, of foto’s bekijken of .. God vergeve me .. spelletjes spelen .
Mijmeren, nagenieten en heel soms ook opeens een idee krijgen voor een nieuwe krabbel voor mijn blog dit is vaak het moment!
Kijk en dat is nu het voordeel van zo’n late krabbel: je kan rustig en ongestoord schrijven, je ideeën ordenen en je plannen wat structuur geven. Maar dan opeens komt de man met de hamer en verlang je naar je bed . Laat hem maar langskomen als zijn klop maar niet te hard aankomt en zeker niet op mijn zagende knie.
Neen hoor, ik heb geen indigestie van de pannenkoeken heb er maar 3 opgegeten , ik ben ook niet ziek of grieperig, ( nu houd ik mijn hoofd vast! ) ik stap het hier ook nog niet af... het is voor mij momenteel even low profile oftewel een beetje minder logjes...omdat er andere dingen ons bezig houden maar dat betekent niet dat ik jullie vergeet! Ik probeer zo regelmatig mogelijk bezoekjes af te leggen en geloof me ik zal mijn best doen om jullie hier ook af en toe aan het lijntje te houden! Als ik weer eens in actie schiet dan zullen jullie misschien weer zuchten bij ellenlange epistels
Voor iedereen een hartelijke groet en knuffel en bedankt om toch trouw langs te komen!
Vandaag 2 februari - 40 dagen na Kerstmis - is het Lichtmis. En dat vieren we traditioneel met... pannenkoeken!
Pannenkoeken eten op 2 februari is een oeroude traditie. Maar weet je waarom we juist pannenkoeken eten op die dag?
2 februari was vroeger één van de twee dagen per jaar waarop de plattelandsbevolking van hoeve en werk kon veranderen en waarop nieuwe dienstmeisjes en knechten aangenomen werden. Dat werd gevierd met haardkoeken – later werden dat pannenkoeken.
Pannenkoeken zouden, door hun vorm en kleur, ook verwijzen naar de zon en het licht: vanaf februari zijn de echt donkere winterdagen voorbij en kijken we uit naar de lente. Er wordt gezegd dat wie met Lichtmis pannenkoeken eet, een rijk en gelukkig jaar voor de deur heeft staan. Een uitstekende reden dus om je buikje rond te eten, vind ik!
Van waar de traditie ook komt, "geen vrouwtje zo arm, of ze maakt met Lichtmis haar pannetje warm". Voilà neem er maar eentje van de stapel en smakelijk.
Toen ik die wolken zag deze namiddag schoot me spontaan het gedicht “ De wolken” van Martinus Nijhoff door het hoofd. Ik ben niet eens een heel groot fan van hem (of heb me nooit genoeg in hem verdiept),ik verkoos /verkies eerder modernere verzen. Tijdens mijn studie was zijn bundel Vormen echter verplichte kost en toen al vond ik dit gedicht prachtig. Ik vind het ook nog steeds passen in deze moderne tijd: het verlies van de onschuld en dat met volwassenheid het leven er niet leuker op wordt.
Ik kijk zelf ook vaak naar mijn opgroeiende kleinkinderen denkend dat ze stilaan de leeftijd van onbevangen te zijn in hun kleine, veilige wereld ontgroeien en dat het waard is om dat moment van onschuld te koesteren. (Amen.)
Bij koud weer is het vaak een probleem alsje kippen hebt en dat deed me denken aan een gebeurtenis ...
Ooit in een ver verleden hielden we kippen bi j.Ik kan jullie verzekeren dat die "van katoen" konden geven en dat was niet altijd naar de zin van de hond van de buren. Elke dag liep het beest zich de pleuris langs de afsluitdraad om die kakelende tweepoters het zwijgen op te leggen, maar tot zijn grote frustratie kon hij er niet bij en onze kippen gingen dan ook vaak parmantig uitdagend tegen de afsluitingsdraad uitrusten .
Het arme beest hield er een reuzengrote frustratie aan over en toen hij op een dag de kust vrij zag, ontsnapte hij en vloog via de straat onze tuin in en de afsluiting over op jacht naar de eerste kip die voor zijn poten liep. Onze arme buurman rende zich de benen van het lijf en riep zijn keel schor maar soms is instinct sterker dan de invloed van het baasje. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De kippen en haan vlogen in paniek rond, er was me daar een cacafonie van gekakel en geroep ...helaas.. de kip heeft het niet gehaald. Eén hap volstond voor het baasje zijn zwart " krapulleke" onder controle had. Ontzetting bij de buurman, even een zucht om de mooie kip, één van de betere leghennen die naar de eeuwige jachtvelden vertrokken was bij ons en onder luide berispingen trokken buurman en hond beiden met de staart tussen de benen naar huis.
Je kan nu op twee manieren reageren : kwaad worden en een burenruzie riskeren of .. zoals ik deed hen het volgende toesturen... We hebben dan ook met de buurman en zijn vrouw op een " ingetogen" manier hier het gebeuren herdacht bij een hapje en een drankje en pas na een paar flessen kregen we het verlies doorgespoeld! En de snoodaard.. die leefde nog lang en gelukkig verder maar helaas hij en zijn baasje zijn er niet meer.
Een blondine vraagt een klontje suiker voor haar koffie.
"Maar mevrouw, ik heb u er al vijf gegeven !"
"Ja dat weet ik, maar ze zijn allemaal gesmolten."
Een moeder aan haar dochter:
"De buren zeggen me dat je in bed gedoken bent met je lief".
De dochter: "De buren roddelen maar wat. Telkens ik met een jongen in bed duik beweren ze dat het mijn lief is".
Een jonge journaliste gaat in Jeruzalem naar de klaagmuur en wil een interview met een oudere joodse man maken. Die stemt toe. Ze vraag "hoe lang komt u hier reeds ?"
"Al meer dan 60 jaar"
"En waar bid u voor ?"
"Ik bid voor vrede tussen de kristenen, joden en moslims. Ik bid om een einde te maken aan alle oorlogen. Ik bid dat er een einde komt aan haat. Ik bid dat onze kinderen volwassen kunnen worden in alle veiligheid en waardigheid, en dat ze hun naaste liefhebben."
"En wat is uw indruk na meer dan 60 jaar bidden?"
"Ik heb de indruk dat ik tegen een muur sta te praten"
We hebben onlangs een lange trip gemaakt en gelukkig geen last gehad van files. Vlot en rustig verkeer nogal wat anders dan in de zomer. Maar het gaf me de tijd om eens goed over die files na te denken en ziehier mijn tips voor " heerlijk lange files "!!!....
1. Ga (bij voorkeur met een caravan) tijdens de spits op vakantie.
2. Blijf onnodig lang (en langzaam) links rijden. Aangezien rechts inhalen verboden is zullen de meeste automobilisten achter u aan blijven rijden.
3. Na punt 2 zullen enkele automobilisten misschien gaan "kontkussen". Laat u echter niet afleiden van uw belangrijke taak. ( .zie punt 6)
4. Voor automobilisten: ga rechts net iets langzamer rijden dan het vrachtverkeer. Wedden dat er een vrachtauto is die gaat inhalen.
5. Voor vrachtautochauffeurs: haal eens een auto in! Bij voorkeur de snelheidsverschillen laag houden (geef .b.v. met een sticker de snelheidsbegrenzer de schuld).
6. Rij onregelmatig. Af en toe remmen en dan weer gas geven , dat zorgt voor een kettingreactie zodat er achter u steeds harder geremd wordt.
7. Wissel regelmatig van rijstrook Experts kunnen ook tussen twee rijstroken rijden, zodat het effect verdubbelt.
8. Gebruik geen richtingaanwijzers tijdens het wisselen van rijstrook.
9. Voor de overheid: laat twee snelwegen van elk twee stroken bij elkaar komen op een snelweg van twee stroken, volgens het principe van 2 + 2 = 2.
10. Bij een ongeval op de andere baan kunt u het beste niet alleen remmen om te kijken, maar zet de auto helemaal stil, zodat u een beter beeld van de verwondingen kan krijgen. Denk eraan dat het thuisfront zit te wachten op bloederige of spectaculaire verhalen. Maak een paar foto's of een video met uitgebreid commentaar.
11. Stuur, tijdens het invoegen, strak naar links. Daar gaat het tenslotte sneller dus daar kunt u het beste gaan versnellen.
12. Kunt u niet invoegen, rij dan niet naar het einde van de invoegstrook zodat de mensen op de andere (snel)weg ook meegenieten van de file.
13. Tik op het ritme van de muziek op het rempedaal. Waarschuwing: als u dit te vaak doet vermindert het effect.
14. Ga pas inhalen als er een andere auto (snel) aangereden komt. Hij mag tenslotte niet zo hard en de politie kan alle hulp gebruiken.
15. Na uitgebreid onderzoek is gebleken dat agressief gedrag (gebaren e.d.) files reduceert. Bovendien gaan de beledigde mensen aanzienlijk beter rijden!!!.
16. Vrachtwagenchauffeurs, bevestig de lading niet te stevig. Vallende voorwerpen zijn leuk om de weg te versperren.
17. Automobilisten kunnen ook een steentje bijdragen. Gooi een propje of nog liever een lege vuilniszak uit het raam. Doe dit alleen als er iemand achter u rijdt.
Met dank aan al diegenen die er graag voor zorgen dat we " lekker file " kunnen rijden!
Kerst en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier nog een pakje liggen onder de kerstboom, een vierkanten doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik. Het is niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan. Nog straffer is dat ik de doos niet zelf heb gezet en ook mijn half bedde weet er niets van af.Omdat we er de herkomst niet van kennen, maakt die doos mij curieus. Ik vraag me af of ik nu zat was toen ik dit pakje kocht of als ik misschien aan geheugenverlies lijd?
Na enige tijd ga ik gehurkt zitten voor de boom en neem de doos in handen. Het is geen grote maar ook geen kleine doos en volgens de grootte van de doos vind ik dat ze zeer licht weegt het lijkt wel of de doos leeg is. Misschien wil iemand mij een poets willen bakken en legde die daarom een lege doos onder de boom.. Mijn nieuwsgierigheid neemt toe en ik trek naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband doorsnijd. Daarna ga ik met de doos op de knieën in de zetel zitten. Het is even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig til ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.
Sjongens wat is dat voor iets? Stil en bijna ademloos kijk ik in de doos. Ze lijkt leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem gaat hoe meer ik zelf in de leegte van de doos lijk te verdwijnen. Hoewel de doos leeg is, zie ik de namen van verschillende mensen opduiken. Ik zie ons ma, ons pa, mijn schoonouders, vriendinnen en nog zoveel anderen die ons al zijn voorgegaan naar .. ja naar waar?
In stilte verzink ik in gedachten en hoe dieper ik zink hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vind. Ik zie mijn ma in haar kapsterszaak altijd druk bezig . Ik zie haar naast mijn bed toen ik ziek was en iets verder in de doos staat ze dan weer te lachen met mijn onnozel doen. Af en toe wisselt het beeld als in een film en op zeker moment zie ik mij bij ons pa . Hij neemt mij mee naar de vinkenzetting en daar duwt hij zijn vinger tegen zijn lippen met een sssssttttt erbij om mij er op te wijzen dat ik stil moet zijn. Ik zie mij naar mijn ouders gaan voor een kruisje juist voor het slapen gaan. Waar is dat kruisje gebleven? In een hoekje van de doos staat meter met een zelfgemaakt kleedje klaar om het mij te laten passen en iets verder staat peter met zijn eeuwige vertrouwde klak op zijn hoofd klaar om mijn jaarlijkse zomerdraak te maken ( nu zeggen ze vlieger) . Ik zie zijn ruwe handen van ’t zware werk en ik zie zijn hart van goud bonzen alsof hij nog echt in leven is. We spreken heel even over alles en nog wat want ik was vaak in de buurt van peter maar een grote prater was hij niet.
Hoe meer ik naar de herinneringen kijk hoe meer de bodem van de doos bevochtigd wordt door mijn tranen. Tussen de vier wanden van de lege doos zie ik waar ik het meeste van hield, de mensen maar ook de natuur en de herinneringen aan mijn schoolgaande jeugdjaren.
Ik wandel in alle rust rond in mijn lege doos en vind het een prachtig geschenk. Nooit had ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had! Langzaam onttrek ik mij aan al de herinneringen en besef dat de doos veel meer te bieden heeft dan de doodgewone tastbare geschenken. In feite kan de doos door iedereen geopend worden en kan iedereen de herinneringen ophalen als hij het wil.
Ik plaatst het deksel terug op de doos en geef ze een goedzichtbare plaats waar ik ze steeds kan vinden. Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken. Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken. Even denken dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is. Even stilstaan bij het voorbije jaar en hopen op een goed en gezond 2019.
Een moeder komt met de dochter van zestien aan bij haar gynaecoloog.
"Wat is uw probleem?" vraagt de arts aan de moeder.
"Ik heb geen probleem dokter, maar er is iets met mijn dochter. Ze is de laatste tijd steeds misselijk, moet overgeven en ze komt plots aan."
De dokter onderzoekt de dochter zorgvuldig . "Mevrouw, ik weet niet hoe ik het u moet zeggen, maar uw dochter is zwanger. En ik denk al zo ongeveer een kleine drie maanden."
"Wat," roept de moeder uit, "dat kan niet. Mijn dochter is zelfs nog nooit in de buurt van een man geweest. Is het niet, schat?"
De dochter knikt bevestigend. "En ik heb zelfs nog nooit een man gekust," vult ze nog aan.
De dokter strijkt bedenkelijk over zijn gezicht en gaat naar het raam. Daar gekomen kijkt hij aandachtig naar buiten. Er valt een langdurige stilte. De moeder weet niet goed wat er gebeurt en wacht af. Na zo'n vijf minuten vraagt ze uiteindelijk.
"Dokter, is er iets daarbuiten, dat u zo blijft staren?"
"Ja," antwoordt de dokter, "de laatste keer dat dit gebeurde, schoot er een ster langs de hemel en kwamen er drie wijze koningen uit het oosten. Dat schouwspel wil ik absoluut niet missen."
We zitten weer in een nieuwe jaar en weer pieker ik me suf over wat ik jou dit jaar zal wensen want hoe weet ik wat jij graag toegewenst wordt? Hoe weet ik welke wens bij jou past? Misschien kies ik er wel één die, tot op de draad versleten, jou al duizend keer is toegewenst zodat je hem - met een verveelde zucht - bij de verzameling eendere wensen legt. En dat, terwijl misschien ergens een piepklein, heel speciaal, innig wensje al jàrenlang ongezien ligt te wachten. Een wens waarvan je al honderden keren hebt gedacht: waarom wenst me niemand déze? Stel je eens voor?
Daarom denk ik, vraag ik je : wat als je nu zelf eens jouw wens mag kiezen?
Zoek maar uit, rommel lekker in de grote stapel. Neem er gerust meer dan één, je mag best een beetje gulzig zijn. Wat denkt je van een stuk of zeven? Een geluksgetal zegt men! Trek ze één voor één uit de stapel. Draai ze om en om in jouw hand. Wik ze. Hou ze een eindje van je af zodat je ze beter bekijken kan. Ruik eraan. Proef. Vergelijk. Voel je helemaal vrij om te kiezen. Eén voorwaarde slechts: het moeten goede wensen zijn. Ingoede wensen. Wensen waarvan de vervulling je diep gelukkig maakt en als het kan ook anderen. Maar dat had je natuurlijk al begrepen.
Eenmaal goedgekeurd, leg de wensen behoedzaam op een rij. De vurigste vooraan. Wissel nog als je dat beter lijkt. Neem rustig je tijd. Ik wacht wel tot je klaar bent. En dan, ja dan.... Dan is daar het moment. Het moment dat ik jou, een beetje plechtig, die bedachtzaam gekozen wensen toewens en hoop dat die in vervulling mogen gaan in
)
) en dat je gelukkig mag zijn, worden en blijven. Geniet van al het moois wat komen gaat en slaat het al eens tegen onthoud dat je door dalen moet om van je pieken te kunnen genieten.
daarom kan ik jullie niet vertellen wat er in 2119 na Christus aan de orde zal zijn ik hoop dan te rusten tussen al mijn herinneringen… 
Haar verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook, het bleek er steeds wreed heet te zijn. 
