Digitaal Vlaanderen was afgelopen weekend in de ban van de Petit-Beurre. Een tweet over het verhaal achter de vorm van het koekje werd massaal gedeeld. Over het koekje van producent Lu is namelijk zeer goed nagedacht.
- De rand bestaat uit 52 rondjes, die staan voor het aantal weken in het jaar.
- De vier rondjes op de hoeken zijn wat groter en duiden het aantal seizoenen aan.
- Als je de puntjes in het midden van het koekje telt, kom je aan 24, ofwel het aantal uren op een dag.
- Het koekje is zeven centimeter lang, wat staat voor het aantal dagen in één week.
- Tot slot staat ook 'Nantes' erop, omdat het koekje daar gecreëerd werd door banketbakker Louis Lefèvre-Utile. Zijn initialen? Inderdaad: LU.
En het belangrijkste vergeten ze nog.. het is ook een heel lekker koekje!
Als je denkt dat je alles terug op een rijtje hebt en knie en “ konsoorten” zich terug normaal gaan gedragen dan is de kans groot dat je weer even het lid op de neus krijgt en zo had ik gisteren morgen prijs. Bij het opstaan speelde vertigo ( draaiduizeligheid) me weer serieus parten ( is niet de eertse keer) maar zo erg heb ik het nog nooit gehad. Ik kon geen meter stappen zonder tegen de muur te vallen en het braken stond me nader dan het lachen. Omdat mijn tikker ook van katoen gaf en ik echt puddingbenen had, werd mijn slaapgenoot wel heel ongerust. Toen het maar niet beter werd en ik zelfs niet kon rechtzitten, heeft hij er de dokter bijgehaald…Die was er redelijk snel heeft me wel een half uurtje grondig onderzocht om alle ernstige situaties uit te sluiten . Mijn temperatuur was redelijk laag en daarom besloot ze het rectaal ook nog eens te meten, blijkbaarkrijg je langs deze weg de correcte lichaamstemperatuur…. Nu begrijp ik waarom kleine kinderen soms janken als een thermometer in hun kontje geramd wordt… Het heeft zeker 3 minuten geduurd ( tot mijn en de dokteres haar frustratie) voor ze dat ding in mijn aars kreeg.. het lukte maar niet!! Geen koorts … uiteindelijke diagnose… hevige vertigo en misschien gisteren iets gegeten in de wok dat mij niet beviel…Ik kreeg een spuit , (een cocktail van alles) en lag voor de rest van de dag groggy in de zetel… Gisterenavond was het draaien en de misselijkheid al iets beter, kon ik eindelijk een kleinigheid eten die erin bleef en nu duim ik dat vandaag de cinema niet opnieuw begint…
Mijn trammetje 73 nadert zijn eindpunt en wil toch eerst nog wat capriolen met me uithalen, vrees ik ..Leve het ouder worden !!!!
Als ik in de spiegel kijk dan moet ik dringend wat laten doen aan dat zilverwerk in mijn haar! Geloof me dat krijg je niet zomaar gratis, daar moet je wel wat voor doen. Je moet ze verdienen die grijze haren.
Je moet je jeugd levend doorkomen en op eigen benen leren staan.
Je moet een leven opbouwen, een carrière, fijne mensen om je heen verzamelen ( die soms iets minder fijn blijken) en dan moet je ze wegdoen, wat nogal moeilijk is.
Je moet erachter komen wat je nou eigenlijk echt wil, je moet risico’s nemen. En telkens maar weer ga je keihard op je bek en telkens maar weer moet je zien recht te krabbelen al blijf je soms gewoon even liggen.
Die grijze haren laten zien is als een eremedaille met als opschrift: “Hé allemaal! Ik heb hard geleefd, hard gewerkt, hard gespeeld, hard gelachen en hard gehuild. En dat blijf ik nog wel minstens 10/15 jaar doen, als het aan mij ligt”. Optimist tot in de kist zeg ik dan
Waarom zou ik me schamen voor mijn grijze haren? Uiteindelijk verschrompelen we allemaal tot oude besjes met wit golfjeshaar. En dat is ook niet erg. Leven is ouder worden. Dus omarm ik jullie, lieve nekrimpels en wangzakjes, omdat het daar tijd voor is, omdat ik heb geleefd, gewerkt, gereisd, geleerd, gelachen en geleden en jullie daar zowel mijn stille getuigen als het resultaat van zijn. Ik heb geen zin om mezelf te vermoeien met het voortschrijdende verval waar iedereen vroeg of laat mee te maken krijgt, maar ik wil benadrukken dat jullie een reden hebben. Jullie zijn er omdat ik er ben. Jullie zijn een teken van de weg die ik bewandeld heb en nog steeds bewandel. En ik weet nu al dat jullie de komende tijd nog meer vrienden gaan uitnodigen op die wandeling, dus ik kan er maar beter aan wennen nietwaar?
14 februari wordt ook wel de dag van de liefde genoemd. Hét ideale moment om je partner eens goed te verwennen.
Veel mensen vinden Valentijn echter een “commercieel” of “gemaakt” feest en laten het links liggen. Het is inderdaad niet leuk om in clichés te vervallen en op restaurant onder lichte dwang te moeten kiezen voor het Valentijn-menu en op straat waar je ook kijkt aangemaand te worden om het laatste nieuwe parfum van Johnny Depp te kopen voor je partner.
De vraag is echter hoe kwamen we eindelijk aan die dag?
14 februari was geen feestdag in de Oudheid. De oorsprong van het feest is te vinden in het 14de eeuwse Groot-Brittannië. 14 februari werd uitgekozen als feestdag van de liefde omdat men toen dacht dat het de dag was waarop vogels hun partner uitkozen. Een bijzonder geloof dat vandaag zijn echo vindt in die speciale dag waarop we “Ik hou van je” zeggen met hartjes, rozen en chocolade.
Hoe Valentijnsdag precies is ontstaan, is niet bekend. Maar de meeste mensen geloven dat 14 februari de dag is dat priester Valentinus stief. Hij was een Romeinse priester die zich tot het Christendom had bekeerd. Het was een goed mens en hielp iedereen die hulp nodig had, waaronder zieken, armen en bejaarden. Maar iedereen kon bij hem terecht voor raad en hulp. Valentinus gaf de mensen die bij hem kwamen altijd een bloem. Dat zou de reden zijn waarom mensen elkaar met Valentijn bloemen geven.
Verboden liefde
Maar er zijn ook mensen die geloven in een ander verhaal van priester Valentinus. Hij leefde rond 260 na Christus in Rome en keizer Claudius II vond dat een soldaat die onder plak zit, niet goed kan vechten. Hij verzon daarom een wet die soldaten verbood om te trouwen. Valentinus vond dat maar onzin. De liefde is belangrijker dan oorlog voeren, toch? Hij trouwde daarom verliefde stelletjes in het geheim. Maar daar kwam de keizer al snel achter en stopte hem in de gevangenis. In de gevangenis werd hij verliefd op de blinde dochter van zijn bewaker. Hij stuurde haar lange liefdesbrieven en wist haar zelfs te genezen van haar blindheid. Op de dag van zijn executie, op 14 februari, gaf hij zijn grote liefde de laatste liefdesbrief die ondertekend was met: “van je Valentijn”.
Dat zou de reden zijn waarom vandaag de dag nog steeds mensen op Valentijnsdag een kaartje naar hun geheime liefde sturen en ‘m zo ondertekenen. Zo weet de ontvanger namelijk niet van wie de kaart afkomstig is. Blijft het lekker spannend!
14 februari is dus een symbolische datum waarop veel koppels ervoor kiezen om hun liefde nog eens te verklaren aan elkaar. Het zou dus jammer zijn om de rozen met het water van de vaas weg te gooien en niet te genieten van deze gelegenheid om de liefde te vieren. Maar waarom zouden we die mooie tijd niet het hele jaar door laten duren?
Avonden of zelfs nachten waarop Klaas Vaak niet wil langskomen daar kan ik al eens mee te maken hebben - zoals nu omdat mijn knie terug opspeelt- en je kan daar twee dingen mee doen: je er druk over maken en er tegen de ochtend behalve hondsmoe ook knettergek van zijn, of het over je heen laten komen en er het beste van maken. In de loop van de jaren heb ik geleerd het tweede te doen. If you can’t beat it, join it…
Meestal verzeil ik op zo’n momenten achter de pc. of liever: vóór het scherm om blogjes die ik volg bij te lezen, of om zelf te bloggen zoals nu, of foto’s bekijken of .. God vergeve me .. spelletjes spelen .
Mijmeren, nagenieten en heel soms ook opeens een idee krijgen voor een nieuwe krabbel voor mijn blog dit is vaak het moment!
Kijk en dat is nu het voordeel van zo’n late krabbel: je kan rustig en ongestoord schrijven, je ideeën ordenen en je plannen wat structuur geven. Maar dan opeens komt de man met de hamer en verlang je naar je bed . Laat hem maar langskomen als zijn klop maar niet te hard aankomt en zeker niet op mijn zagende knie.
Neen hoor, ik heb geen indigestie van de pannenkoeken heb er maar 3 opgegeten , ik ben ook niet ziek of grieperig, ( nu houd ik mijn hoofd vast! ) ik stap het hier ook nog niet af... het is voor mij momenteel even low profile oftewel een beetje minder logjes...omdat er andere dingen ons bezig houden maar dat betekent niet dat ik jullie vergeet! Ik probeer zo regelmatig mogelijk bezoekjes af te leggen en geloof me ik zal mijn best doen om jullie hier ook af en toe aan het lijntje te houden! Als ik weer eens in actie schiet dan zullen jullie misschien weer zuchten bij ellenlange epistels
Voor iedereen een hartelijke groet en knuffel en bedankt om toch trouw langs te komen!
Vandaag 2 februari - 40 dagen na Kerstmis - is het Lichtmis. En dat vieren we traditioneel met... pannenkoeken!
Pannenkoeken eten op 2 februari is een oeroude traditie. Maar weet je waarom we juist pannenkoeken eten op die dag?
2 februari was vroeger één van de twee dagen per jaar waarop de plattelandsbevolking van hoeve en werk kon veranderen en waarop nieuwe dienstmeisjes en knechten aangenomen werden. Dat werd gevierd met haardkoeken – later werden dat pannenkoeken.
Pannenkoeken zouden, door hun vorm en kleur, ook verwijzen naar de zon en het licht: vanaf februari zijn de echt donkere winterdagen voorbij en kijken we uit naar de lente. Er wordt gezegd dat wie met Lichtmis pannenkoeken eet, een rijk en gelukkig jaar voor de deur heeft staan. Een uitstekende reden dus om je buikje rond te eten, vind ik!
Van waar de traditie ook komt, "geen vrouwtje zo arm, of ze maakt met Lichtmis haar pannetje warm". Voilà neem er maar eentje van de stapel en smakelijk.
Toen ik die wolken zag deze namiddag schoot me spontaan het gedicht “ De wolken” van Martinus Nijhoff door het hoofd. Ik ben niet eens een heel groot fan van hem (of heb me nooit genoeg in hem verdiept),ik verkoos /verkies eerder modernere verzen. Tijdens mijn studie was zijn bundel Vormen echter verplichte kost en toen al vond ik dit gedicht prachtig. Ik vind het ook nog steeds passen in deze moderne tijd: het verlies van de onschuld en dat met volwassenheid het leven er niet leuker op wordt.
Ik kijk zelf ook vaak naar mijn opgroeiende kleinkinderen denkend dat ze stilaan de leeftijd van onbevangen te zijn in hun kleine, veilige wereld ontgroeien en dat het waard is om dat moment van onschuld te koesteren. (Amen.)
Bij koud weer is het vaak een probleem alsje kippen hebt en dat deed me denken aan een gebeurtenis ...
Ooit in een ver verleden hielden we kippen bi j.Ik kan jullie verzekeren dat die "van katoen" konden geven en dat was niet altijd naar de zin van de hond van de buren. Elke dag liep het beest zich de pleuris langs de afsluitdraad om die kakelende tweepoters het zwijgen op te leggen, maar tot zijn grote frustratie kon hij er niet bij en onze kippen gingen dan ook vaak parmantig uitdagend tegen de afsluitingsdraad uitrusten .
Het arme beest hield er een reuzengrote frustratie aan over en toen hij op een dag de kust vrij zag, ontsnapte hij en vloog via de straat onze tuin in en de afsluiting over op jacht naar de eerste kip die voor zijn poten liep. Onze arme buurman rende zich de benen van het lijf en riep zijn keel schor maar soms is instinct sterker dan de invloed van het baasje. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De kippen en haan vlogen in paniek rond, er was me daar een cacafonie van gekakel en geroep ...helaas.. de kip heeft het niet gehaald. Eén hap volstond voor het baasje zijn zwart " krapulleke" onder controle had. Ontzetting bij de buurman, even een zucht om de mooie kip, één van de betere leghennen die naar de eeuwige jachtvelden vertrokken was bij ons en onder luide berispingen trokken buurman en hond beiden met de staart tussen de benen naar huis.
Je kan nu op twee manieren reageren : kwaad worden en een burenruzie riskeren of .. zoals ik deed hen het volgende toesturen... We hebben dan ook met de buurman en zijn vrouw op een " ingetogen" manier hier het gebeuren herdacht bij een hapje en een drankje en pas na een paar flessen kregen we het verlies doorgespoeld! En de snoodaard.. die leefde nog lang en gelukkig verder maar helaas hij en zijn baasje zijn er niet meer.
Een blondine vraagt een klontje suiker voor haar koffie.
"Maar mevrouw, ik heb u er al vijf gegeven !"
"Ja dat weet ik, maar ze zijn allemaal gesmolten."
Een moeder aan haar dochter:
"De buren zeggen me dat je in bed gedoken bent met je lief".
De dochter: "De buren roddelen maar wat. Telkens ik met een jongen in bed duik beweren ze dat het mijn lief is".
Een jonge journaliste gaat in Jeruzalem naar de klaagmuur en wil een interview met een oudere joodse man maken. Die stemt toe. Ze vraag "hoe lang komt u hier reeds ?"
"Al meer dan 60 jaar"
"En waar bid u voor ?"
"Ik bid voor vrede tussen de kristenen, joden en moslims. Ik bid om een einde te maken aan alle oorlogen. Ik bid dat er een einde komt aan haat. Ik bid dat onze kinderen volwassen kunnen worden in alle veiligheid en waardigheid, en dat ze hun naaste liefhebben."
"En wat is uw indruk na meer dan 60 jaar bidden?"
"Ik heb de indruk dat ik tegen een muur sta te praten"
We hebben onlangs een lange trip gemaakt en gelukkig geen last gehad van files. Vlot en rustig verkeer nogal wat anders dan in de zomer. Maar het gaf me de tijd om eens goed over die files na te denken en ziehier mijn tips voor " heerlijk lange files "!!!....
1. Ga (bij voorkeur met een caravan) tijdens de spits op vakantie.
2. Blijf onnodig lang (en langzaam) links rijden. Aangezien rechts inhalen verboden is zullen de meeste automobilisten achter u aan blijven rijden.
3. Na punt 2 zullen enkele automobilisten misschien gaan "kontkussen". Laat u echter niet afleiden van uw belangrijke taak. ( .zie punt 6)
4. Voor automobilisten: ga rechts net iets langzamer rijden dan het vrachtverkeer. Wedden dat er een vrachtauto is die gaat inhalen.
5. Voor vrachtautochauffeurs: haal eens een auto in! Bij voorkeur de snelheidsverschillen laag houden (geef .b.v. met een sticker de snelheidsbegrenzer de schuld).
6. Rij onregelmatig. Af en toe remmen en dan weer gas geven , dat zorgt voor een kettingreactie zodat er achter u steeds harder geremd wordt.
7. Wissel regelmatig van rijstrook Experts kunnen ook tussen twee rijstroken rijden, zodat het effect verdubbelt.
8. Gebruik geen richtingaanwijzers tijdens het wisselen van rijstrook.
9. Voor de overheid: laat twee snelwegen van elk twee stroken bij elkaar komen op een snelweg van twee stroken, volgens het principe van 2 + 2 = 2.
10. Bij een ongeval op de andere baan kunt u het beste niet alleen remmen om te kijken, maar zet de auto helemaal stil, zodat u een beter beeld van de verwondingen kan krijgen. Denk eraan dat het thuisfront zit te wachten op bloederige of spectaculaire verhalen. Maak een paar foto's of een video met uitgebreid commentaar.
11. Stuur, tijdens het invoegen, strak naar links. Daar gaat het tenslotte sneller dus daar kunt u het beste gaan versnellen.
12. Kunt u niet invoegen, rij dan niet naar het einde van de invoegstrook zodat de mensen op de andere (snel)weg ook meegenieten van de file.
13. Tik op het ritme van de muziek op het rempedaal. Waarschuwing: als u dit te vaak doet vermindert het effect.
14. Ga pas inhalen als er een andere auto (snel) aangereden komt. Hij mag tenslotte niet zo hard en de politie kan alle hulp gebruiken.
15. Na uitgebreid onderzoek is gebleken dat agressief gedrag (gebaren e.d.) files reduceert. Bovendien gaan de beledigde mensen aanzienlijk beter rijden!!!.
16. Vrachtwagenchauffeurs, bevestig de lading niet te stevig. Vallende voorwerpen zijn leuk om de weg te versperren.
17. Automobilisten kunnen ook een steentje bijdragen. Gooi een propje of nog liever een lege vuilniszak uit het raam. Doe dit alleen als er iemand achter u rijdt.
Met dank aan al diegenen die er graag voor zorgen dat we " lekker file " kunnen rijden!
Kerst en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier nog een pakje liggen onder de kerstboom, een vierkanten doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik. Het is niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan. Nog straffer is dat ik de doos niet zelf heb gezet en ook mijn half bedde weet er niets van af.Omdat we er de herkomst niet van kennen, maakt die doos mij curieus. Ik vraag me af of ik nu zat was toen ik dit pakje kocht of als ik misschien aan geheugenverlies lijd?
Na enige tijd ga ik gehurkt zitten voor de boom en neem de doos in handen. Het is geen grote maar ook geen kleine doos en volgens de grootte van de doos vind ik dat ze zeer licht weegt het lijkt wel of de doos leeg is. Misschien wil iemand mij een poets willen bakken en legde die daarom een lege doos onder de boom.. Mijn nieuwsgierigheid neemt toe en ik trek naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband doorsnijd. Daarna ga ik met de doos op de knieën in de zetel zitten. Het is even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig til ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.
Sjongens wat is dat voor iets? Stil en bijna ademloos kijk ik in de doos. Ze lijkt leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem gaat hoe meer ik zelf in de leegte van de doos lijk te verdwijnen. Hoewel de doos leeg is, zie ik de namen van verschillende mensen opduiken. Ik zie ons ma, ons pa, mijn schoonouders, vriendinnen en nog zoveel anderen die ons al zijn voorgegaan naar .. ja naar waar?
In stilte verzink ik in gedachten en hoe dieper ik zink hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vind. Ik zie mijn ma in haar kapsterszaak altijd druk bezig . Ik zie haar naast mijn bed toen ik ziek was en iets verder in de doos staat ze dan weer te lachen met mijn onnozel doen. Af en toe wisselt het beeld als in een film en op zeker moment zie ik mij bij ons pa . Hij neemt mij mee naar de vinkenzetting en daar duwt hij zijn vinger tegen zijn lippen met een sssssttttt erbij om mij er op te wijzen dat ik stil moet zijn. Ik zie mij naar mijn ouders gaan voor een kruisje juist voor het slapen gaan. Waar is dat kruisje gebleven? In een hoekje van de doos staat meter met een zelfgemaakt kleedje klaar om het mij te laten passen en iets verder staat peter met zijn eeuwige vertrouwde klak op zijn hoofd klaar om mijn jaarlijkse zomerdraak te maken ( nu zeggen ze vlieger) . Ik zie zijn ruwe handen van ’t zware werk en ik zie zijn hart van goud bonzen alsof hij nog echt in leven is. We spreken heel even over alles en nog wat want ik was vaak in de buurt van peter maar een grote prater was hij niet.
Hoe meer ik naar de herinneringen kijk hoe meer de bodem van de doos bevochtigd wordt door mijn tranen. Tussen de vier wanden van de lege doos zie ik waar ik het meeste van hield, de mensen maar ook de natuur en de herinneringen aan mijn schoolgaande jeugdjaren.
Ik wandel in alle rust rond in mijn lege doos en vind het een prachtig geschenk. Nooit had ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had! Langzaam onttrek ik mij aan al de herinneringen en besef dat de doos veel meer te bieden heeft dan de doodgewone tastbare geschenken. In feite kan de doos door iedereen geopend worden en kan iedereen de herinneringen ophalen als hij het wil.
Ik plaatst het deksel terug op de doos en geef ze een goedzichtbare plaats waar ik ze steeds kan vinden. Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken. Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken. Even denken dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is. Even stilstaan bij het voorbije jaar en hopen op een goed en gezond 2019.
Een moeder komt met de dochter van zestien aan bij haar gynaecoloog.
"Wat is uw probleem?" vraagt de arts aan de moeder.
"Ik heb geen probleem dokter, maar er is iets met mijn dochter. Ze is de laatste tijd steeds misselijk, moet overgeven en ze komt plots aan."
De dokter onderzoekt de dochter zorgvuldig . "Mevrouw, ik weet niet hoe ik het u moet zeggen, maar uw dochter is zwanger. En ik denk al zo ongeveer een kleine drie maanden."
"Wat," roept de moeder uit, "dat kan niet. Mijn dochter is zelfs nog nooit in de buurt van een man geweest. Is het niet, schat?"
De dochter knikt bevestigend. "En ik heb zelfs nog nooit een man gekust," vult ze nog aan.
De dokter strijkt bedenkelijk over zijn gezicht en gaat naar het raam. Daar gekomen kijkt hij aandachtig naar buiten. Er valt een langdurige stilte. De moeder weet niet goed wat er gebeurt en wacht af. Na zo'n vijf minuten vraagt ze uiteindelijk.
"Dokter, is er iets daarbuiten, dat u zo blijft staren?"
"Ja," antwoordt de dokter, "de laatste keer dat dit gebeurde, schoot er een ster langs de hemel en kwamen er drie wijze koningen uit het oosten. Dat schouwspel wil ik absoluut niet missen."
)
