Avonden of zelfs nachten waarop Klaas Vaak niet wil langskomen daar kan ik al eens mee te maken hebben - zoals nu omdat mijn knie terug opspeelt- en je kan daar twee dingen mee doen: je er druk over maken en er tegen de ochtend behalve hondsmoe ook knettergek van zijn, of het over je heen laten komen en er het beste van maken. In de loop van de jaren heb ik geleerd het tweede te doen. If you can’t beat it, join it…
Meestal verzeil ik op zo’n momenten achter de pc. of liever: vóór het scherm om blogjes die ik volg bij te lezen, of om zelf te bloggen zoals nu, of foto’s bekijken of .. God vergeve me .. spelletjes spelen .
Mijmeren, nagenieten en heel soms ook opeens een idee krijgen voor een nieuwe krabbel voor mijn blog dit is vaak het moment!
Kijk en dat is nu het voordeel van zo’n late krabbel: je kan rustig en ongestoord schrijven, je ideeën ordenen en je plannen wat structuur geven. Maar dan opeens komt de man met de hamer en verlang je naar je bed . Laat hem maar langskomen als zijn klop maar niet te hard aankomt en zeker niet op mijn zagende knie.
Neen hoor, ik heb geen indigestie van de pannenkoeken heb er maar 3 opgegeten , ik ben ook niet ziek of grieperig, ( nu houd ik mijn hoofd vast! ) ik stap het hier ook nog niet af... het is voor mij momenteel even low profile oftewel een beetje minder logjes...omdat er andere dingen ons bezig houden maar dat betekent niet dat ik jullie vergeet! Ik probeer zo regelmatig mogelijk bezoekjes af te leggen en geloof me ik zal mijn best doen om jullie hier ook af en toe aan het lijntje te houden! Als ik weer eens in actie schiet dan zullen jullie misschien weer zuchten bij ellenlange epistels
Voor iedereen een hartelijke groet en knuffel en bedankt om toch trouw langs te komen!
Vandaag 2 februari - 40 dagen na Kerstmis - is het Lichtmis. En dat vieren we traditioneel met... pannenkoeken!
Pannenkoeken eten op 2 februari is een oeroude traditie. Maar weet je waarom we juist pannenkoeken eten op die dag?
2 februari was vroeger één van de twee dagen per jaar waarop de plattelandsbevolking van hoeve en werk kon veranderen en waarop nieuwe dienstmeisjes en knechten aangenomen werden. Dat werd gevierd met haardkoeken – later werden dat pannenkoeken.
Pannenkoeken zouden, door hun vorm en kleur, ook verwijzen naar de zon en het licht: vanaf februari zijn de echt donkere winterdagen voorbij en kijken we uit naar de lente. Er wordt gezegd dat wie met Lichtmis pannenkoeken eet, een rijk en gelukkig jaar voor de deur heeft staan. Een uitstekende reden dus om je buikje rond te eten, vind ik!
Van waar de traditie ook komt, "geen vrouwtje zo arm, of ze maakt met Lichtmis haar pannetje warm". Voilà neem er maar eentje van de stapel en smakelijk.
Toen ik die wolken zag deze namiddag schoot me spontaan het gedicht “ De wolken” van Martinus Nijhoff door het hoofd. Ik ben niet eens een heel groot fan van hem (of heb me nooit genoeg in hem verdiept),ik verkoos /verkies eerder modernere verzen. Tijdens mijn studie was zijn bundel Vormen echter verplichte kost en toen al vond ik dit gedicht prachtig. Ik vind het ook nog steeds passen in deze moderne tijd: het verlies van de onschuld en dat met volwassenheid het leven er niet leuker op wordt.
Ik kijk zelf ook vaak naar mijn opgroeiende kleinkinderen denkend dat ze stilaan de leeftijd van onbevangen te zijn in hun kleine, veilige wereld ontgroeien en dat het waard is om dat moment van onschuld te koesteren. (Amen.)
Bij koud weer is het vaak een probleem alsje kippen hebt en dat deed me denken aan een gebeurtenis ...
Ooit in een ver verleden hielden we kippen bi j.Ik kan jullie verzekeren dat die "van katoen" konden geven en dat was niet altijd naar de zin van de hond van de buren. Elke dag liep het beest zich de pleuris langs de afsluitdraad om die kakelende tweepoters het zwijgen op te leggen, maar tot zijn grote frustratie kon hij er niet bij en onze kippen gingen dan ook vaak parmantig uitdagend tegen de afsluitingsdraad uitrusten .
Het arme beest hield er een reuzengrote frustratie aan over en toen hij op een dag de kust vrij zag, ontsnapte hij en vloog via de straat onze tuin in en de afsluiting over op jacht naar de eerste kip die voor zijn poten liep. Onze arme buurman rende zich de benen van het lijf en riep zijn keel schor maar soms is instinct sterker dan de invloed van het baasje. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De kippen en haan vlogen in paniek rond, er was me daar een cacafonie van gekakel en geroep ...helaas.. de kip heeft het niet gehaald. Eén hap volstond voor het baasje zijn zwart " krapulleke" onder controle had. Ontzetting bij de buurman, even een zucht om de mooie kip, één van de betere leghennen die naar de eeuwige jachtvelden vertrokken was bij ons en onder luide berispingen trokken buurman en hond beiden met de staart tussen de benen naar huis.
Je kan nu op twee manieren reageren : kwaad worden en een burenruzie riskeren of .. zoals ik deed hen het volgende toesturen... We hebben dan ook met de buurman en zijn vrouw op een " ingetogen" manier hier het gebeuren herdacht bij een hapje en een drankje en pas na een paar flessen kregen we het verlies doorgespoeld! En de snoodaard.. die leefde nog lang en gelukkig verder maar helaas hij en zijn baasje zijn er niet meer.
Een blondine vraagt een klontje suiker voor haar koffie.
"Maar mevrouw, ik heb u er al vijf gegeven !"
"Ja dat weet ik, maar ze zijn allemaal gesmolten."
Een moeder aan haar dochter:
"De buren zeggen me dat je in bed gedoken bent met je lief".
De dochter: "De buren roddelen maar wat. Telkens ik met een jongen in bed duik beweren ze dat het mijn lief is".
Een jonge journaliste gaat in Jeruzalem naar de klaagmuur en wil een interview met een oudere joodse man maken. Die stemt toe. Ze vraag "hoe lang komt u hier reeds ?"
"Al meer dan 60 jaar"
"En waar bid u voor ?"
"Ik bid voor vrede tussen de kristenen, joden en moslims. Ik bid om een einde te maken aan alle oorlogen. Ik bid dat er een einde komt aan haat. Ik bid dat onze kinderen volwassen kunnen worden in alle veiligheid en waardigheid, en dat ze hun naaste liefhebben."
"En wat is uw indruk na meer dan 60 jaar bidden?"
"Ik heb de indruk dat ik tegen een muur sta te praten"
We hebben onlangs een lange trip gemaakt en gelukkig geen last gehad van files. Vlot en rustig verkeer nogal wat anders dan in de zomer. Maar het gaf me de tijd om eens goed over die files na te denken en ziehier mijn tips voor " heerlijk lange files "!!!....
1. Ga (bij voorkeur met een caravan) tijdens de spits op vakantie.
2. Blijf onnodig lang (en langzaam) links rijden. Aangezien rechts inhalen verboden is zullen de meeste automobilisten achter u aan blijven rijden.
3. Na punt 2 zullen enkele automobilisten misschien gaan "kontkussen". Laat u echter niet afleiden van uw belangrijke taak. ( .zie punt 6)
4. Voor automobilisten: ga rechts net iets langzamer rijden dan het vrachtverkeer. Wedden dat er een vrachtauto is die gaat inhalen.
5. Voor vrachtautochauffeurs: haal eens een auto in! Bij voorkeur de snelheidsverschillen laag houden (geef .b.v. met een sticker de snelheidsbegrenzer de schuld).
6. Rij onregelmatig. Af en toe remmen en dan weer gas geven , dat zorgt voor een kettingreactie zodat er achter u steeds harder geremd wordt.
7. Wissel regelmatig van rijstrook Experts kunnen ook tussen twee rijstroken rijden, zodat het effect verdubbelt.
8. Gebruik geen richtingaanwijzers tijdens het wisselen van rijstrook.
9. Voor de overheid: laat twee snelwegen van elk twee stroken bij elkaar komen op een snelweg van twee stroken, volgens het principe van 2 + 2 = 2.
10. Bij een ongeval op de andere baan kunt u het beste niet alleen remmen om te kijken, maar zet de auto helemaal stil, zodat u een beter beeld van de verwondingen kan krijgen. Denk eraan dat het thuisfront zit te wachten op bloederige of spectaculaire verhalen. Maak een paar foto's of een video met uitgebreid commentaar.
11. Stuur, tijdens het invoegen, strak naar links. Daar gaat het tenslotte sneller dus daar kunt u het beste gaan versnellen.
12. Kunt u niet invoegen, rij dan niet naar het einde van de invoegstrook zodat de mensen op de andere (snel)weg ook meegenieten van de file.
13. Tik op het ritme van de muziek op het rempedaal. Waarschuwing: als u dit te vaak doet vermindert het effect.
14. Ga pas inhalen als er een andere auto (snel) aangereden komt. Hij mag tenslotte niet zo hard en de politie kan alle hulp gebruiken.
15. Na uitgebreid onderzoek is gebleken dat agressief gedrag (gebaren e.d.) files reduceert. Bovendien gaan de beledigde mensen aanzienlijk beter rijden!!!.
16. Vrachtwagenchauffeurs, bevestig de lading niet te stevig. Vallende voorwerpen zijn leuk om de weg te versperren.
17. Automobilisten kunnen ook een steentje bijdragen. Gooi een propje of nog liever een lege vuilniszak uit het raam. Doe dit alleen als er iemand achter u rijdt.
Met dank aan al diegenen die er graag voor zorgen dat we " lekker file " kunnen rijden!
Kerst en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier nog een pakje liggen onder de kerstboom, een vierkanten doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik. Het is niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan. Nog straffer is dat ik de doos niet zelf heb gezet en ook mijn half bedde weet er niets van af.Omdat we er de herkomst niet van kennen, maakt die doos mij curieus. Ik vraag me af of ik nu zat was toen ik dit pakje kocht of als ik misschien aan geheugenverlies lijd?
Na enige tijd ga ik gehurkt zitten voor de boom en neem de doos in handen. Het is geen grote maar ook geen kleine doos en volgens de grootte van de doos vind ik dat ze zeer licht weegt het lijkt wel of de doos leeg is. Misschien wil iemand mij een poets willen bakken en legde die daarom een lege doos onder de boom.. Mijn nieuwsgierigheid neemt toe en ik trek naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband doorsnijd. Daarna ga ik met de doos op de knieën in de zetel zitten. Het is even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig til ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.
Sjongens wat is dat voor iets? Stil en bijna ademloos kijk ik in de doos. Ze lijkt leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem gaat hoe meer ik zelf in de leegte van de doos lijk te verdwijnen. Hoewel de doos leeg is, zie ik de namen van verschillende mensen opduiken. Ik zie ons ma, ons pa, mijn schoonouders, vriendinnen en nog zoveel anderen die ons al zijn voorgegaan naar .. ja naar waar?
In stilte verzink ik in gedachten en hoe dieper ik zink hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vind. Ik zie mijn ma in haar kapsterszaak altijd druk bezig . Ik zie haar naast mijn bed toen ik ziek was en iets verder in de doos staat ze dan weer te lachen met mijn onnozel doen. Af en toe wisselt het beeld als in een film en op zeker moment zie ik mij bij ons pa . Hij neemt mij mee naar de vinkenzetting en daar duwt hij zijn vinger tegen zijn lippen met een sssssttttt erbij om mij er op te wijzen dat ik stil moet zijn. Ik zie mij naar mijn ouders gaan voor een kruisje juist voor het slapen gaan. Waar is dat kruisje gebleven? In een hoekje van de doos staat meter met een zelfgemaakt kleedje klaar om het mij te laten passen en iets verder staat peter met zijn eeuwige vertrouwde klak op zijn hoofd klaar om mijn jaarlijkse zomerdraak te maken ( nu zeggen ze vlieger) . Ik zie zijn ruwe handen van ’t zware werk en ik zie zijn hart van goud bonzen alsof hij nog echt in leven is. We spreken heel even over alles en nog wat want ik was vaak in de buurt van peter maar een grote prater was hij niet.
Hoe meer ik naar de herinneringen kijk hoe meer de bodem van de doos bevochtigd wordt door mijn tranen. Tussen de vier wanden van de lege doos zie ik waar ik het meeste van hield, de mensen maar ook de natuur en de herinneringen aan mijn schoolgaande jeugdjaren.
Ik wandel in alle rust rond in mijn lege doos en vind het een prachtig geschenk. Nooit had ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had! Langzaam onttrek ik mij aan al de herinneringen en besef dat de doos veel meer te bieden heeft dan de doodgewone tastbare geschenken. In feite kan de doos door iedereen geopend worden en kan iedereen de herinneringen ophalen als hij het wil.
Ik plaatst het deksel terug op de doos en geef ze een goedzichtbare plaats waar ik ze steeds kan vinden. Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken. Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken. Even denken dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is. Even stilstaan bij het voorbije jaar en hopen op een goed en gezond 2019.
Een moeder komt met de dochter van zestien aan bij haar gynaecoloog.
"Wat is uw probleem?" vraagt de arts aan de moeder.
"Ik heb geen probleem dokter, maar er is iets met mijn dochter. Ze is de laatste tijd steeds misselijk, moet overgeven en ze komt plots aan."
De dokter onderzoekt de dochter zorgvuldig . "Mevrouw, ik weet niet hoe ik het u moet zeggen, maar uw dochter is zwanger. En ik denk al zo ongeveer een kleine drie maanden."
"Wat," roept de moeder uit, "dat kan niet. Mijn dochter is zelfs nog nooit in de buurt van een man geweest. Is het niet, schat?"
De dochter knikt bevestigend. "En ik heb zelfs nog nooit een man gekust," vult ze nog aan.
De dokter strijkt bedenkelijk over zijn gezicht en gaat naar het raam. Daar gekomen kijkt hij aandachtig naar buiten. Er valt een langdurige stilte. De moeder weet niet goed wat er gebeurt en wacht af. Na zo'n vijf minuten vraagt ze uiteindelijk.
"Dokter, is er iets daarbuiten, dat u zo blijft staren?"
"Ja," antwoordt de dokter, "de laatste keer dat dit gebeurde, schoot er een ster langs de hemel en kwamen er drie wijze koningen uit het oosten. Dat schouwspel wil ik absoluut niet missen."
We zitten weer in een nieuwe jaar en weer pieker ik me suf over wat ik jou dit jaar zal wensen want hoe weet ik wat jij graag toegewenst wordt? Hoe weet ik welke wens bij jou past? Misschien kies ik er wel één die, tot op de draad versleten, jou al duizend keer is toegewenst zodat je hem - met een verveelde zucht - bij de verzameling eendere wensen legt. En dat, terwijl misschien ergens een piepklein, heel speciaal, innig wensje al jàrenlang ongezien ligt te wachten. Een wens waarvan je al honderden keren hebt gedacht: waarom wenst me niemand déze? Stel je eens voor?
Daarom denk ik, vraag ik je : wat als je nu zelf eens jouw wens mag kiezen?
Zoek maar uit, rommel lekker in de grote stapel. Neem er gerust meer dan één, je mag best een beetje gulzig zijn. Wat denkt je van een stuk of zeven? Een geluksgetal zegt men! Trek ze één voor één uit de stapel. Draai ze om en om in jouw hand. Wik ze. Hou ze een eindje van je af zodat je ze beter bekijken kan. Ruik eraan. Proef. Vergelijk. Voel je helemaal vrij om te kiezen. Eén voorwaarde slechts: het moeten goede wensen zijn. Ingoede wensen. Wensen waarvan de vervulling je diep gelukkig maakt en als het kan ook anderen. Maar dat had je natuurlijk al begrepen.
Eenmaal goedgekeurd, leg de wensen behoedzaam op een rij. De vurigste vooraan. Wissel nog als je dat beter lijkt. Neem rustig je tijd. Ik wacht wel tot je klaar bent. En dan, ja dan.... Dan is daar het moment. Het moment dat ik jou, een beetje plechtig, die bedachtzaam gekozen wensen toewens en hoop dat die in vervulling mogen gaan in
Het leven is als een treinreis. Mensen stappen op en mensen stappen af. Er zijn haltes met een gelukkig weerzien en haltes met een droevig afscheid. Als je ervan uit gaat dat de levenstrein blijft staan en wacht tot jij klaar bent om op te stappen, dan heb je een grote kans dat je de trein straks gemist hebt. Want de trein des levens rijdt gewoon door.
Als we geboren worden stappen we op de trein en ontmoeten onze ouders. En we denken dat ze de hele reis bij ons zullen blijven. De realiteit is echter anders. Ze stappen uit op een station. Ze laten ons achter in de trein, zonder hun gezelschap, liefde en genegenheid. Maar er stappen andere mensen in. Mensen die tijdens de verdere reis voor ons heel belangrijk zullen zijn. Het zijn onze broers en zussen, onze vrienden en al de andere mensen die van ons houden.
Voor sommigen is de reis een leuke uitstap. Voor anderen is het een vervelende reis met zware bagage.
Sommigen laten na het uitstappen een grote leegte achter. Herinneringen zijn alles wat ons rest.
Anderen stappen in en onmiddellijk weer uit en geven ons enkel de tijd om hen slechts vluchtig te kennen. Soms zijn we verrast dat bepaalde medereizigers waarvan we houden in een ander rijtuig gaan zitten en ons verder alleen laten reizen. Natuurlijk houdt niemand ons tegen om hen in het andere rijtuig te gaan opzoeken. Soms kunnen we als we hen teruggevonden hebben niet meer naast hen gaan zitten, als die plaats al is ingenomen. Dat is niet erg, zo is de reis nu eenmaal: vol dromen en verrassingen, vol ontmoetingen en afscheid nemen, mee- en tegenvallers.
Soms zal je het gevoel hebben dat je in een sneltrein zit, soms het gevoel dat je in een boemeltreintje zit. En dat is prima! Alles heeft z’n eigen tijd en z’n specifieke doelen.
Soms mag je even uitrusten en soms krijg je “de volle laag”, maar dat betekent dat je deelneemt aan het leven en wie deelneemt aan het leven, zal ook veel beleven! .
Sommigen komen in ons leven binnen en gaan gewoon voorbij, anderen blijven hangen en laten voetsporen na die we nooit meer wissen .
Wat mezelf betreft wanneer ik de grote trein verlaat - er is geen terugreis - dan zal ik inderdaad droevig zijn maar aan de andere kant zal ik tevreden zijn omdat ik weet dat ik mijn best gedaan heb om een zo goed mogelijke reisgezel te zijn . Maar ik hoop dat ik nog een tijdje mag bollen...
Lieve , trouwe bezoekers ik voel me een beetje schuldig dat ik jullie in de kou liet staan de laatste tijd niettegenstaande sommigen hier dagelijks aankloppen .Mea culpa ,alhoewel... echt mijn schuld is het niet maar het is hier de laatste weken door omstandigheden zo druk geweest dat ik echt geen tijd of zin had om 's avonds nog mijn blogronde te doen. Maar dat jullie toch langskwamen dat is altijd een opstekertje en doet deugd daarom bedankt! Normaal zou het hier over een goeie week moeten rustiger worden al mag je natuurlijk de beer niet verkopen voor hij geschoten is..
Dit gezegd zijnde weten jullie dat ik wel nog leef, dat jullie allemaal een dikke knuffel krijgen en dat ik probeer om zodra het kan weer een tegenbezoekje te brengen.
Vind je het vreselijk om op te staan als het nog pikdonker is en wil je graag ’s avonds nog een wandelingetje maken in het daglicht? Wie de donkere dagen beu is, is niet alleen. Maar er is goed nieuws, want vanaf vandaag worden de dagen langer!
Even wat uitleg!
Eerst moeten we De winterwende meemaken: de kortste dag van het jaar. De datum waarop het noordelijk halfrond het verst van de zon af staat gekanteld, de winterzonnewende of het winterpunt, valt elk jaar op 21 december (in sommigen jaren 22 december) dus vandaag. Het mag dan ook geen verrassing heten dat uitgerekend de dagen voor Kerstmis, die exact rond de winterzonnewende vallen, het donkerst van allemaal zijn. De zon komt deze dagen pas rond 8:45 uur ’s morgens op en gaat al rond 16:30 uur ’s middags onder. Bovendien staat de zon midden op de dag met een hellingshoek slechts 15° bijzonder laag aan de horizon. Daardoor doet het ook overdag schemerachtig aan.
Vanaf 22 december beginnen de dagen weer langer te worden! 21 december was de kortste dag van het jaar en die ligt nu helemaal achter ons. Eindelijk!
Vanaf vandaag wordt het ’s ochtends vroeger licht en ’s avonds later donker. De winterwende, zoals dat heet, luidt ook de astronomische winter in.
Voilà nooit te oud om iets bij te leren, zeg ik dan . Een fijn weekend mensen!
)
