|
Kerst en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier nog een pakje liggen onder de kerstboom, een vierkanten doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik. Het is niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan. Nog straffer is dat ik de doos niet zelf heb gezet en ook mijn half bedde weet er niets van af.Omdat we er de herkomst niet van kennen, maakt die doos mij curieus. Ik vraag me af of ik nu zat was toen ik dit pakje kocht of als ik misschien aan geheugenverlies lijd?
Na enige tijd ga ik gehurkt zitten voor de boom en neem de doos in handen. Het is geen grote maar ook geen kleine doos en volgens de grootte van de doos vind ik dat ze zeer licht weegt het lijkt wel of de doos leeg is. Misschien wil iemand mij een poets willen bakken en legde die daarom een lege doos onder de boom.. Mijn nieuwsgierigheid neemt toe en ik trek naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband doorsnijd. Daarna ga ik met de doos op de knieën in de zetel zitten. Het is even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig til ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.
Sjongens wat is dat voor iets? Stil en bijna ademloos kijk ik in de doos. Ze lijkt leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem gaat hoe meer ik zelf in de leegte van de doos lijk te verdwijnen. Hoewel de doos leeg is, zie ik de namen van verschillende mensen opduiken. Ik zie ons ma, ons pa, mijn schoonouders, vriendinnen en nog zoveel anderen die ons al zijn voorgegaan naar .. ja naar waar?
In stilte verzink ik in gedachten en hoe dieper ik zink hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vind. Ik zie mijn ma in haar kapsterszaak altijd druk bezig . Ik zie haar naast mijn bed toen ik ziek was en iets verder in de doos staat ze dan weer te lachen met mijn onnozel doen. Af en toe wisselt het beeld als in een film en op zeker moment zie ik mij bij ons pa . Hij neemt mij mee naar de vinkenzetting en daar duwt hij zijn vinger tegen zijn lippen met een sssssttttt erbij om mij er op te wijzen dat ik stil moet zijn. Ik zie mij naar mijn ouders gaan voor een kruisje juist voor het slapen gaan. Waar is dat kruisje gebleven? In een hoekje van de doos staat meter met een zelfgemaakt kleedje klaar om het mij te laten passen en iets verder staat peter met zijn eeuwige vertrouwde klak op zijn hoofd klaar om mijn jaarlijkse zomerdraak te maken ( nu zeggen ze vlieger) . Ik zie zijn ruwe handen van ’t zware werk en ik zie zijn hart van goud bonzen alsof hij nog echt in leven is. We spreken heel even over alles en nog wat want ik was vaak in de buurt van peter maar een grote prater was hij niet.
Hoe meer ik naar de herinneringen kijk hoe meer de bodem van de doos bevochtigd wordt door mijn tranen. Tussen de vier wanden van de lege doos zie ik waar ik het meeste van hield, de mensen maar ook de natuur en de herinneringen aan mijn schoolgaande jeugdjaren.
Ik wandel in alle rust rond in mijn lege doos en vind het een prachtig geschenk. Nooit had ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had! Langzaam onttrek ik mij aan al de herinneringen en besef dat de doos veel meer te bieden heeft dan de doodgewone tastbare geschenken. In feite kan de doos door iedereen geopend worden en kan iedereen de herinneringen ophalen als hij het wil.
Ik plaatst het deksel terug op de doos en geef ze een goedzichtbare plaats waar ik ze steeds kan vinden. Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken. Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken. Even denken dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is. Even stilstaan bij het voorbije jaar en hopen op een goed en gezond 2019.
|
)
