Qua lijstjes zitten we weer goed deze dagen. Tussen kerst -en nieuwjaarsdag wordt alles en iedereen weer in klassementen gegoten. Kranten, weekbladen, websites , radio en Tv quoteren de wereld en zijn bewoners weer tegen een meedogenloos tempo tussen 1 en 10 zelfs top 1000! We hebben de man van het jaar, de vrouw van het jaar, het meest opvallende overlijden van het jaar, de hond van het jaar, de beste schuimwijn van het jaar, de beste tweet van het jaar, de meest beluisterde hit van het jaar, de opvallendste royal van het jaar je kan het zo gek niet bedenken of het belandt in zon rangschikking !
Ik kan er geen klassement opplakken maar ik kreeg het voorbije jaar massaal berichten in mijn mailbox die zeker ook in een top dertig thuishoren! Zie maar:
- Mijn spaarpot zal serieus aangedikt zijn als ik die 15.000 dollar zal ontvangen van Bill Gates en Microsoft, omdat ik mee heb gedaan aan hun speciaal email programma. - Of ook van die oude bankbediende van Nigeria die 7.000.0000 dollar wil delen met me, omdat er een naamgenoot van me plots is overleden daar in een auto-ongeval. - Ik hoef me ook geen zorgen meer te maken over mijn verloren zieltje, want 363.214 engeltjes zorgen nu al voor me. - Ik heb ook geleerd dat mijn gebeden alleen verhoord zullen worden als ik mijn e-mails doorstuur naar 7 vrienden en een wens doe binnen 5 minuten. - Ik drink ook geen Coca-Cola meer omdat dit geldstukken kan oplossen en harde WC-vlekken verwijdert. - Ik kan ook geen pompstation binnenrijden zonder een vriend mee te nemen die een oogje in het zeil houdt, zodat er geen seriemoordenaar op mijn achterbank kruipt, wanneer ik aan het tanken ben.
- Ik kan ook geen winkelcentra meer binnengaan, want met die gratis proevertjes kunnen ze me drogeren en bestelen. - Ik neem ook geen telefoons meer op, want iemand zal vragen om #198# in te toetsen, met als gevolg een gepeperde factuur met telefoons naar Jamaica, Oeganda, Singapore en Oezbekistan erop vermeld.
- Als ik een bepaalde mail niet doorstuur naar 144.000 vrienden in de volgende 10 minuten, zal een grote vogel op mijn kop landen, met een acuut diarreeprobleem en zullen alle strontvliegen van de dichtsbijzijnde varkenshouderij op mijn rug komen te zitten.
En als top of the bill wist men mij herhaaldelijk te vertellen dat een Zuid-Amerikaanse geleerde, na lang onderzoek, ontdekt heeft dat mensen met een laag IQ, die niet genoeg seks hebben, altijd hun mails lezen terwijl ze de muis van hun PC blijven vasthouden.... Je moet je muis nu niet loslaten ...........het is toch al te laat....
Het is stilaan het moment van overpeinzingen over het voorbije jaar. Bekijk je een internetpagina, dan vliegen de polls je rond de oren met vragen als: Wat heeft je het meeste aangegrepen in 2012 en "Wie heeft het meeste indruk op je gemaakt?.
Ik moet al diep in mijn geheugen tasten om de bijna afgelopen 365 dagen op een rijtje te krijgen. Soms maken ze het me iets makkelijker door er een vragenlijst met fotos van te maken. Zicht scherpt het geheugen altijd aan.
Ik scroll in de lijstjes, schuim de vragen af. Ik kan het niet laten regelmatig een grote zucht te laten ontsnappen: is dit allemaal gedurende één jaar gebeurd? Waarom lijkt een jaar altijd in een oogwenk voorbij, behalve wanneer je een overzicht bekijkt? Waarom lijken de 12 maanden volgepropt met ellende en slecht nieuws? Is er niets leuks gebeurd dan?
Ik hoor mezelf de vraag stellen en de radertjes in mijn hoofd gaan onmiddellijk werken, het lichtje springt direct aan: Toch wel!
Naast dat ene grote verlies van een lieve vriendin, dat voor altijd met 2012 zal verbonden blijven, kan ik meteen een bladzijde voltypen met gebeurtenissen die me deden glimlachen, schateren, huilen van ontroering en springen van plezier. Alleen haalde geen enkele van die zaken blijkbaar een vragenlijst.
Soms zijn we geneigd alleen nog het minder goede te zien en te onthouden.
Toch is het vreemd hoe je in je persoonlijke leven een beslissing neemt, waarvan je weet dat je er beter van wordt, maar je jezelf toch na een aantal maanden probeert te overtuigen: Het was allemaal zo slecht toch niet? Je geheugen lijkt alleen de goede dingen op te slaan, de rest wordt gewist. Nadat ik de lijsten van oude gebeurtenissen doorbladerd heb, krijg ik een witte lijst gepresenteerd. Die zou ik moeten opvullen met goede voornemens, alsof ik een betere versie van mezelf moet maken. Niet dat zoiets onmogelijk is na al die jaren zit het al stilaan vastgeroest! Er is altijd nog ruimte voor verbetering, maar ik vind alleen dat ik dat niet moet "oplijsten"!!!. Maar aangezien ze er toch naar vragen geef ik het door:
- Ik beloof evenveel chocolade te eten als vorig jaar (Meer kan echt niet, geloof me dan speelt mijn gal op). - Mijn "Geuze met", zal ik niet meer koud laten worden in de ijskast, maar direct opdrinken. - Ik zal bij de handtas waarop ik op slag verliefd word, het prijskaartje niet bekijken en het ding gewoon kopen. - Daardoor zal ik nieuwe kleren nodig hebben, die bij de handtas passen, zodat de kleerkast te klein wordt en ik een grotere moet aanschaffen. - Zo zal ik in mijn eentje de economie aangezwengeld hebben en staat er iets goeds in de eindejaarspoll van 2013.
Is daar dan geen betere ik uit voortgekomen, ze zal dan toch in een nieuwe outfit steken, wat hier ook nog eens zwart op wit genoteerd staat. Als dat geen voornemens zijn om u tegen te zeggen!
Vandaag is het " onnozele kinderdag" en dan wordt er door de kerk het feest van de onnozele kinderen gevierd. Het is de herdenking van de moord op alle jongetjes onder de 2 jaar in Bethlehem op bevel van Herodes. Deze laatste hoorde van de wijzen uit het Oosten dat er in Bethlehem een nieuwe koning was geboren. Hij vreesde dat dit het einde van zijn macht zou betekenen en beval alle jongetjes onder de twee jaar in Bethlehem en omstreken te vermoorden. Hij hoopte zo ook Jezus, de nieuwe koning, uit de weg te ruimen, maar deze opzet is niet geslaagd. Dit is dus het gruwelijke vervolgverhaal na het lieflijke Kerstverhaal.
En juist omdat het onnozel kinderdag is, mag het eens iets anders zijn of niet?
Fantaseren kan heerlijk zijn en het kan ook zonder een glaasje teveel op zo in de aard van:
Misschien, als ik eventjes niet kijk, dan
draaien de wijzers van de klok in tegengestelde richting en winnen we terug tijd.
praten de muren met elkaar en verneem ik iets heel speciaals.
... dansen de zetels rond de tafel en dat is eens een variant op dansende oma's op tafel.
zingt de radio een liedje voor zichzelf en dat zal altijd beter klinken dan mijn gekweel.
zoeken de spiegels nieuwe evenbeelden en verschieten ze minder.
loert het raam stiekem naar binnen bij de overburen, goed om kookideetjes op te doen.
zweeft het bed alleen naar dromenland, is altijd beter dan zweven op een bezemsteel.
fluisteren boeken verhalen naar elkaar, goed voor de inspiratie.
knipoogt de televisie naar de eigen beelden op de buis, als dat eens kon als afwisseling voor het geweld op de buis.
dansen de glazen met de borden in de kast, hoewel ...voorzichtigheid is de moeder van de porseleinkast of niet?
tilt het dak zichzelf eventjes omhoog, daar heb je zelfs niet altijd fantasie voor nodig!
schuddebuikt de koelkast het eten door elkaar, ook geen aanrader.
kruipt het licht onder deurkieren naar de tuin, al is daar momenteel niet veel meer te zien.
zwiept het wasgoed zichzelf droog aan de draad tenzij het er als grillige bevroren spoken bijhangt en dat bespaart weeral wat energie..
Misschien beeld ik het me allemaal maar in....maar toch
Pfffw. Het is weer voorbij, we kunnen weer beginnen aftellen.
Nog 365 dagen ( of intussen maar 363meer) dan is het opnieuw Kerstmis.
Een mens steekt daar al bij al behoorlijk wat tijd in voor de voorbereidingen: cadeautjes bedenken en kopen, menu samenstellen, huis in orde krijgen (opruimen, schoonmaken), boodschappen doen, koken, en het is in een zucht voorbij. Daarna kan je weer van voren af aan herbeginnen: het slagveld opruimen, afwassen (gelukkig is ooit zoiets als een vaatwasmachine uitgevonden), meubels weer herschikken, huis opnieuw proper maken, en niet te vergeten, een oplossing vinden voor het teveel aan eten dat alweer over is. Maar dat verdwijnt allemaal in het niets bij het allerbelangrijkste: nog eens met de voltallige familie samen zijn....
Dat intussen alles weer zijn "gewone gang" gaat, mochten we gisteren ervaren. Ik stond juist op het punt om boodschappen te doen en langs de apotheek hier in de buurt te gaan toen we een oproep kregen van de B.I.N ( Buurt informatie netwerken) om uit te kijken naar een auto waarin vermoedelijk de overvallers zaten van onze plaatselijke apotheek. Dat was even slikken want had ik geen telefoontje gekregen van een vriendin dan was ik waarschijnlijk ook in de zaak geweest! Ik heb dan maar eens vriendelijk geknikt naar de politie agenten die de toegang naar de apotheek blokkeerden.. Het zal je maar overkomen! Maar ach, het is ijdele hoop zeker dat overvallen in 2013 niet meer zullen gebeuren?
Onlangs werd onze zoon 40 en vandaag wordt onze dochter 38 ! Dat lokte bij mij de reactie uit .. "waar is de tijd en wat worden we oud!"
En om mezelf te troosten om die vervlogen jaren vraag ik: "Mag ik voor één keer stoefen?" Eigen lof stinkt, maar goed, je haalt er dan maar alvast een luchtverfrissertje bij.
Laat me eens denken, wat kan ik goed?
Ik hoop dat ik een goede mama ben. Ik zeur zoals iedere mama wel eens op haar kinderen/ kleinkinderen, maar ik zie ze ongelofelijk graag en ben heel fier op hen.
Koken lukt ook wel , ik slaag er toch in om voor ons bendeke goede maaltijden te verzinnen Ik kan goed organiseren als ik er moeite voor doe
en multitasken lukt ook wel zoals tv kijken en e-mails lezen, strijken en voetbal zien op TV....telt dat ook?
Ben ik tevreden over mezelf? Meestal wel ja. Soms ook niet. Maar of dat dan altijd met dingen te maken heeft die ik zelf kan veranderen? Meestal niet. Dus heeft het geen zin om daarbij stil te staan. Natuurlijk lag het voor de hand dat ik hier zou komen verkondigen dat ik oprecht fier ben op mijn kinderen/kleinkinderen. Het zou maar erg zijn, hé moest dat niet zo zijn.
Echt in iets uitblinken doe ik niet, ik ben geen virtuoos, geen rekenwonder en met het ouder worden, wordt mijn grijze massa er niet beter op!.
Ik heb veel goede ideeën in mijn hoofd maar uitwerken is niet altijd mijn afdeling.
Maar ik zou een geweldige uitvinder zijn moest ik een heel team van handige Harrys ter beschikking gehad hebben. haha
Ik geloof in het lot, de voorbestemming maar eigenlijk kan niets van dat alles tippen aan de fierheid die ik voel voor mijn kinderen.
Onrechtstreeks maken zij mij fier op mijzelf. .
Ik krijg ook vaak complimenten van mijn kinderen zelf.
Dat ik er nog goed uitzie en ze altijd op mij kunnen rekenen, dat ik zo lekker kan koken dat ik de allerliefste oma van de hele wereld ben.
Nu weet u in passant ook dat ik enkel kinderen en kleinkinderen heb om mijn ego te strelen.
Wie gaat het anders doen?
Bon, genoeg "gestoefd" voor vandaag. Ik denk dat dit wel zal volstaan! Waarom ik het dan deed? Ik wilde me vandaag gewoon niet te oud voelen bij die 38 j van dochter lief!! Proficiat dochtertje! Vanavond zullen we dat uitgebreid vieren!
Alweer bijna Kerstmis! Daar staat hij weer, onze kerstboom met alles erop en eraan. Tierlantijntjes, lichtjes, ballen en sterren, gewoon alles inbegrepen. Niet dat ik zo fanatiek kerstgezind ben maar de sfeer rond die periode spreekt me wel aan en - 't moet gezegd - als ik er dan toch aan meedoe, wil ik het ook goed doen. En dat is het nu net, op een kerstboom hoort een "piek", de kroon op het werk, de illusie dat de ster van Bethlehem boven de huiskamer hangt, de kers op de taart, zeg maar. En die ster liet ik door het " haasten" vallen... 't Is waarschijnlijk geen mode meer, want het was even zoeken naar zo'n ster in de winkels!
En dan dwalen mijn gedachten ( alweer) af naar mijn kindertijd en de tijd toen onze kinderen nog klein waren, toen de kerstboom nog geen reden tot stress was, toen het niet gaf dat hij er lelijk uitzag, als hij maar schitterde. De ballen waren toen niet aangepast aan "het interieur" en ook niet aan de kersttafel die straks weer voor stress zal zorgen en hij was ook niet aangepast aan de laatste modetrends wat betreft kerstversiering. Neen, hij was een allegaartje van kleuren en dan denk ik ook aan die "watte" die op het kerststalletje dienst moest doen als sneeuw en die in de fik vloog door een verdwaald vonkje van een vuurstokje. Er ligt nu weer "watte" op de kerststal, niet dezelfde stal als toen ik klein was. Neen één uit Afrika, handgesneden, met een Kindje Jezus , Jozef en Maria- allen met een Afrikaanse look- die elk langs één kant van de kribbe staan en met ook nog de os en de ezel om het kleintje warm te houden en buiten het stalletje langs de ene kant de herders met hun schapen, langs de andere kant de drie koningen met hun wierook en mirre. In mijn zoektocht naar een piek, viel het me ineens op dat kerststalletjes ook niet meer echt "in" zijn.
Geen Jozefkes en Maria's meer met Kerstmis. Tsja... de tijd dat de mama's nog het kerstverhaal aan hun kleintjes vertelden, is ook al passé! Hoe zou dat komen? Niet dat ik zo'n aanhanger ben van dat nostalgisch verhaal, maar het schiep sfeer. Is het nu niet allemaal veel te veel commercie geworden?
Samen aan tafel zitten met onze kinderen en kleinkinderen, ongelofelijk fier zijn op hen, beseffen wat een mooi gezin we hebben, voor elk een cadeautje hebben, de gordijnen sluiten, een paar kaarsjes doen branden en mij er niets van aantrekken dat de kerstboom er dit jaar eigenlijk een beetje scheef bij staat, dat zijn mijn plannen voor 24 december, met of zonder piek in die haast echt lijkende Kerstboom! Alvast op voorhand een fijne en prettige Kerst aan iedere bezoeker die hier misschien niet meer geraakt voor de grote dag!
Ons zorgenkindje blijft maar ziek en de juiste diagnose is nog niet gesteld. Oma heeft dus de handen vol zodat van blogbezoekjes niet veel in huis komt en ik 's avonds bekaf ben. Maar ik haal mijn " schade" wel in als ik de 21ste overleef!
Maar voor het geval het morgen fout loopt, snel nog even wat tips ...
Houd je ogen op de sterren gericht en je voeten stevig op de grond.(Theodore Roosevelt)
Een vriend is iemand die ook naar je toekomt als hij geen problemen heeft.(Kin Hubbard)
Wie klaagt over zijn oude dag moet eens aan het alternatief denken.
Ik maak geen fouten. Ik beperk mij tot blunders.
Computers: de meeste fouten zitten tussen het toetsenbord en de stoel.
Gewone wijsheden voor the day before!!
Fijn zei de zon en ze was in de wolken.
Als je een volmaakt nutteloze middag kunt doorbrengen op een volmaakt nutteloze manier, heb je geleerd te leven. (Lin Yutang). Soms daagt het leven je uit voor iets waar je zelf nog niet voor zou kiezen. Het woord toeval bestaat slechts omdat onze hersenen te klein zijn om alle samenhangen te begrijpen. (Dick Hillenius)
Als er geen uitweg is, dan is er altijd nog een weg doorheen. (Eckhart Tolle)
Met een kleindochtertje dat hier al 3 dagen uitziekt even snel de druivelaar lenen.
Een koppel vierde zijn 40ste huwelijksverjaardag. Een journalist wou weten hoe het kwam dat ze nog steeds zo'n vredevolle liefde uitstraalden en zo gelukkig leken. - Wel zei de man, dat gaat terug tot onze huwelijksreis toen we door de Grand Canyon trokken op de rug van een ezel.We waren nog niet zo ver gevorderd toen mijn vrouw haar ezel struikelden waarop ze heel rustig zei:" Eerste keer". Ze trok de ezel recht en we vervolgden onze weg. Iets verder struikelde de ezel opnieuw. Even kalm als daarvoor zei mijn vrouw: " Tweede keer". We reisden verder. We waren nog geen halve mijl opgeschoten toen de ezel voor de derde keer struikelde. Toen trok mijn vrouw; nog steeds even kalm, een revolver uit haar rugzak en schoot de ezel dood waarop ik mij kwaad maakte en haar toeschreeuwde wat ik dacht van de manier waarop ze het dier behandelde! Ze keek me recht in de ogen en antwoordde op kalme toon:" Eerste keer"! Sinds die dag hebben we nooit meer ruzie gemaakt. Moraal van het verhaal... onderschat vrouwen nooit !
Naar het einde van het jaar toe zet een mens de dingen soms eens naast elkaar en kan dan tot rare vaststellingen komen...
De geur van sinaasappels vs de geur van vanille. Etensgeluiden vs iemand die met smaak kan genieten van de maaltijd Aan tafel blijven zitten als het bord leeg is vs gezellig napraten na het eten. Te laat komen vs netjes op tijd ergens geraken.
Het getik van een uurwerk vs het uurwerk altijd willen dragen. Iemand die zit te wiebelen met zijn benen vs dansen Te luide muziek in de woonkamer vs de radio die constant aanstaat.
Teveel kleuren door elkaar vs een wit interieur met talrijke kleuraccenten. Deuren die dichtgegooid worden vs schuifdeuren.
Slurpen vs rietjes in een drankje.
Te rijp fruit vs aardbeien die erg rijp zijn.
Mensen die door elkaar praten vs een bende vrienden bij elkaar.
Halskettingen vs sjaals.
Kleedhokjes in het zwembad vs baantjes trekken.
Mensen die roepen vs gillen van plezier. Fluiten en neuriën vs mensen die meezingen met een liedje.
Hekel vs liefde.
Kerstmarkt
koud
en veel volk, veel te veel volk,
bijna géén parking te vinden en volk... niet te doen. Schuifelen door
een echte mensenzee met koude tenen
warm appelsap met kaneel. Kraampjes, kraampjes, kraampjes
met allerlei prulletjes van houten beeldjes tot wollen sokken.
De keuze
kopen of niet? Echte nougat van Mmmmontélimar de geur van warme wijn en van smoutebollen.
Koude vingers
het reuze REUZENrad. Ballonnen,
mensen in alle kleuren en in alle talen
en in alle formaten.
Lichtjes, héél veel lichtjes. Pakjes, kerstgeschenkjes en volk, volk, veel te veel volk
op
de kerstmarkt in Valkenburg.
Jullie hebben het zeker gehoord of gelezen .. dat zinloos geweld in een basisschool in Newtown de Verenigde Staten .... Een doodgewone schooldag tot plots de nachtmerrie begon! Je kan het als het zoveelste bericht klasseren of meevoelen met een dorp dat er de dag na de feiten nog steeds verdwaasd en ontredderd bijligt. In een periode van het jaar waar alles draait rond " peins en vrede" spatten alle dromen van zovelen door de waanzin van die éne enkeling uiteen. Gruwel , ongeloof, angst geen woorden kunnen vertellen wat daar in dat dorp moet leven. Wat bezielt een jonge gast van 20 om zomaar - zonder scrupules - een school binnen te stappen nadat hij zijn moeder reeds had doodgeschoten om dan in één salvo 20 kinderen tussen 5 à 10 j en 7 volwassenen dood te schieten? Juist omdat de meerderheid van de slachtoffers kinderen zijn, raakt het ons zo. 20 jonge kinderen die nog een gans leven voor zich hadden... wat een drama voor die families die nooit meer hun kinderen kunnen vasthouden en zeggen dat ze van hen houden.. wat een leegte in het hart van velen. Die schietpartijen zijn stilaan " zo gewoon" geworden dat we bijna een perfect scenario hebben om de volgende dagen samen te vatten. Eerst gaat men op zoek naar een antwoord op de vraag waarom dit kon gebeuren. Mogelijk krijgt die vraag nooit een antwoord en dan gaat men speculeren over wie, wat en hoe en men zal mogelijke motieven vinden maar op de vraag waarom iemand op een vrijdagmorgen een lagere school binnenstapt en in het wilde weg begint te schieten, dat kan je proberen uit te leggen, maar nooit begrijpen. Velen stellen zich dan ook terecht de vraag: " Waar gaat het in deze wereld naartoe?" Psychologen en anderen zullen wel weer met een mogelijke verklaring van waanzin of frustratie of een ander banaal excuus afkomen maar de vraag is... waarom neemt het massageweld zo toe? Na eerdere zinloze massamoorden is dit toch wel een dieptepunt. Het debat over voor - of tegen wapenbezit zal wel weer hoog oplaaien maar zoals zo vaak overschreeuwd worden door de groep voorstanders van wapenbezit die gesteund door de grondwet die het recht op wapenbezit vastlegde, zich sterk voelen. Intussen zal men weer vergeten dat mensen dood schieten een stuk gemakkelijker is als er wapens in handbereik zijn! Wie denkt dat het bezit van wapens de beste manier is om de onveiligheid te bestrijden, kan niet naast die gebeurtenis kijken .. een stadje waar het altijd veilig had moeten zijn! Maar, na een tijdje zal het wel weer stil worden rond dit debat tot de hele cyclus bij een volgende schietpartij weer kan herbeginnen! Het wordt dringend tijd dat onze wereldleiders die nu allemaal geschokt reageren, snel maatregelen treffen om in de toekomst dergelijke moordpartijen proberen te voorkomen! De vraag is alleen maar of daar voldoende draagvlak en politieke moed voor is?
Nu ik toch bezig ben met herinneringen op te halen....
De decembermaand is de maand bij uitstek om overal kaarsjes aan te steken en zo een romantische sfeer te creëren . Bij al dat kaarslicht gaan mijn gedachten wel eens terug naar mijn tienerjaren en die weekends bij het licht van een .....draagbare radio!
Ik zat nog op kostschool en was enkel om de maand met het weekend thuis. Mijn ouders vonden dat ik op een redelijke tijd naar bed moest en uiteraard vond ik die tijd niet redelijk, maar dat terzijde. Omdat mijn zus 6 jaar ouder is, had ik op die avonden vaak " vrij spel" en dan zette ik soms zachtjes haar transistor radiootje aan. Vanuit mijn warm bed lag ik dan met dat radiootje, met een grote ronde schijf waarop je de zender kon kiezen weg te dromen. Ik schoof mijn kussen naar het speakertje toe en schreef bij het licht van het toestelletje in mijn dagboek want als tiener, met hartverscheurende belevenissen, hield je uiteraard een dagboek bij.
Ondertussen luisterde ik naar Radio Veronica, de echte muziekzender die vanaf het schip op de Noordzee muziek uitstuurde en door de politiek en media: piratenzender werd genoemd. ( Tiens, we hadden het gisteren op de blogbijeenkomst nog over die zender!!) Er was een programma ( ik ben de naam vergeten)
dat laat begon maar de moeite waard was.
Met zwoele stem werden gedichten van luisteraars voorgelezen die deze in hun diepste "liefdes"- wanhoop hadden toegestuurd.
Soms eindigde zo'n gedicht met een gebroken stem, waarna uiteraard de tranen bijna op mijn kussen dropen. Och wat een leed, och wat zielig, het was meer dan een tienerhart kon verdragen en zeker een tienerhart dat onder een streng kostschool regime gevangen zat. Natuurlijk hadden wij ook "papieren" liefdes of van die filmsterren waar je over droomde en die nog noooooooit van jou gehoord hadden. Die gedichten pasten feilloos bij die gevoelens.
Na die tienertijd verdween het programma uit mijn belangstelling en als ik het nog eens een keertje hoorde, dan gingen mijn haren overeind staan van narigheid. Bah, wat een blikkentrommel lyriek maar toen als tiener raakte het mij wel. Ach ja, die tienerjaren, tegenwoordig steevast de pubertijd genoemd, maar ik vind tienerjaren leuker klinken.
De zwijmelende tijd, die zo kort duurt, waar je -als ze goed waren- je leven lang met een glimlach naar terugkijkt met of zonder kaarslicht.
"De tijd van toen
herinneringen ..." rinkelt dat een belletje?
Als ik s morgens in de badkamer duik en daar op een koude winterdag zoals vandaag de heerlijke warmte voel dan gaan mijn gedachten terug naar de tijd toen we als kind beneden kwamen op zo'n koude wintermorgen. Meestal brandde de kachel dan al vollen bak om de ijzige koude te verjagen. Het was ons ma die altijd als eerste beneden kwam en voor warmte zorgde! Dat was elke wintermorgen een hele job. Eerst de as uit de kachelpot schudden en een overvolle asbak buiten dragen. Meestal werd de kachel s avonds nog eens volgepropt zodat hij zachtjes kon smeulen om zo tegen de morgen de ergste koude buiten te houden. Maar een zeldzame keer hoorde ik ma sakkeren wanneer de stoof in de nacht met het eten in de mond was doodgegaan zoals ze zo plastisch kon zeggen. Het was dan een hele job om dat ding weer aan de praat te krijgen voor haar bende nederdaalde. Wij hadden geen badkamer - toch niet toen ik nog kind was - en moesten ons beneden in de keuken wassen. Meestal had ons ma s avonds al een emmer water binnen gezet zodat ons een ijskoud wasje bespaard werd Wat een verschil met de knusse warmte van een badkamer van nu waar warm water op elk moment zo vanzelfsprekend lijkt!
Het zijn niet alleen de warmwaterkruiken of in handdoeken gewikkelde strijkijzers in bed of de prachtige ijsbloemen op de ramen die me doen terugdenken aan toen, ik denk ook nog aan de schapenvellen die bij de ergste koude op het bed lagen. We stonden er niet bij stil maar dat was een echte luxe en logisch dat ons ma er zuinig mee omsprong!
In de school stonden onze natte schoenen rond de roodgebrande potkachels. Het was pas enkele jaren later dat we daar voor het eerst de radiator ontdekten lang voor die thuis geïnstalleerd werd. Op school was in de winter de "melkbedeling" een ramp : bevroren melk in glazen flesjes! Om die te ontdooien, werden ze op die radiators in de klas gezet. Als het dan speeltijd was in de voormiddag, was de melk heel dikwijls nog niet helemaal ontdooid. Gekoeld was die dus wel, maar lekker ? Ma breidde voor ons ook een "lange broek". Die moest dan gedragen worden onder een rokje of een jurkje, het was voor een meisje schandalig die zo te dragen. Als ik nu onze kleinkinderen in wintertenue naar school zie vertrekken dan konden wij daar alleen maar van dromen zelfs al gebruikten we dagelijks de benenwagen!! En toch... we hebben het overleefd, houden er zelfs unieke herinneringen aan over waar onze kinderen nooit van zullen dromen. Wat een rijk verleden als ik denk aan die warmte binnen 's avonds toen het buiten vroor dat het kraakte, samen met de voeten op de Leuvense stoof ons ma kousen aan het stoppen en wij chocomelk drinkend en met een boek op de schoot of luisterend naar één of ander radioprogramma of bij de muziek van bijna kapotgespeelde LPs... terwijl een lekkere hutsepot stond te pruttelen, of bij de geur van sokken en schoenen die rond de kachel aan het drogen waren en je neus prikkelde . Dat stond voor een thuis, een plek waar je je geborgen voelde en waar samen zitten op een winteravond meer was dan TV kijken in splendid isolation!
Of ik nu terug wil naar die tijd van toen? Neen, ik neem die wel mee als een nostalgische herinnering. Geef me maar het gemak en comfort van vandaag voor dat thuisgevoel zal ik wel proberen te zorgen!
December brengt ook dit jaar de vriesman mee alleen wordt die nu meer buiten gesloten dan vroeger. Toen was het zo dat hij op een wintermorgen op het raam van mijn slaapkamer een mooi winterlandschap tekende.
In samenwerking met de condensatie had hij schone witte sterren en strepen op het raam gezet.
Toen ik uit mijn bed sprong liet hij mij voelen dat het menens was want mijn voeten stonden dan te trappelen op de koude ondergrond.
Dat was altijd even aanpassen na de heerlijke warmte van mijn bed. Het duurde altijd even voor ik naar buiten staarde om de schoonheid van het vrieslandschap te bewonderen.
Ja, het heeft iets speciaals als plots alles wit geverfd is.
Tussen de graspluimen zie ik een vergeten spinnenweb volledig wit.
Daar waar de spin haar verblijfplaats zoveel mogelijk verborgen hield, zijn de fijne draadjes aangedikt met witte parels.
Prachtig hoe de architectuur van zo een klein beestje zo in de schijnwerpers komt te staan van een rood opkomende winterse zon. Wanneer ik dan even diep uitadem, zie ik mijn adem als een warme wolk mijn mond verlaten.
Vroeger, voor ik naar school vertrok, kon ik genieten van alles wat de vriesman getekend had in de nacht.
De velden waren volledig wit gekleurd en af en toe zag ik een paar bruine klompen aarde steken waar het oneffen lag.
Een zwarte merel liep er soms te paraderen met zijn schone donkere frak aan alsof hij de laatste nieuwe wintermode kwam tonen.
Toen ik te dicht in zijn buurt kwam, steeg hij dan met enkele vleugelslagen op en liet zich zweven tot aan het volgende veld.
In de schijn van de winterse zonnestralen was hij een prachtig contrast.
Druppels lagen als parels op de bladeren en ondiepe plassen waren omgetoverd tot spiegels.
Zoals in de tijd toen ik nog een speels kind was, zo zet ik ook nu mijn voet op het zwakke ijs van een plas om te zien hoe hard het gevroren heeft.
Blijkbaar niet veel in verhouding met al dat wit want mijn voet schiet door het pelletje ijs.
Daar ligt de ijsspiegel nu gebroken zoals ik die ook brak in mijn kinderjaren.
Sommige waren niet te breken als het hard gevroren had!
Soms stonden we er met vrienden op te springen of gooiden we er stenen op.
Niet dat we de natuurspiegels wilden breken, maar het hoorde nu eenmaal bij het opgroeien van al dat jong geweld in de winterperiode
Het is eigenaardig hoe de eerste vrieskoude mij al die details voor ogen brengt. .
Misschien omdat alles plots een andere aanblik krijgt en de mens de overstap moet maken van seizoen naar seizoen.
De schouwen spuwen hier en daar weer hun rook naar buiten en witte of grijze slierten tekenen zich grillig tegen een blauwe hemel.
Je kunt zelfs ruiken waar er hout gebrand wordt en dat heeft zo zijn charmes.
Vandaag kijkt onze jeugd vaak niet meer op bij de pracht van winterlandschappen omdat hun duimen zich opwarmen op de toetsen van het computerklavier of de afstandsbediening.
Maar ik ik breng nog steeds mijn handen voor mijn mond om ze warm te blazen.
Ik stamp met mijn voeten op de grond en ik sla mijn armen als vleugels om mijn lijf alsof ik zelf boven het winterlandschap zou willen vliegen.
Boven mij tekent ondertussen een vliegtuig geruisloos witte strepen die na enige tijd vervagen.
Waarschijnlijk is het op weg naar warmere oorden ver van de wit gevroren landschappen van ons Kempisch dorp.
Ik kan het niet nalaten om te wandelen en terug thuis stap ik nog even op het witte gazon waar het kille gras onder mijn zolen kraakt en waar elke afdruk een verhaal is.
Achter mij liggen mijn donkergroene afdrukken en zoals in mijn kinderjaren verander ik soms van richting om een gazontekening te maken en waan ik mij een artiest.
Straks ontdooit het landschap en zal ook mijn schilderij verdwenen zijn.
De duisternis valt in, het belooft weer een koude nacht te worden. Binnen zorgt de kerstversiering voor een gezellige warmte en buiten heeft mijn lieve slaapgenoot - op vraag van de buren - ook voor dat tikje sfeer gezorgd. Sommigen laten zelfs de rolluiken langer opgetrokken om mee te genieten..
Bij schemerlicht: je ziet nog de mast waarin lichtjes zijn opgetrokken
Eenmaal volledig donker komt de ster meer tot haar recht!
Ik hoop dat de niet West Vlamingen ook " ontspannen"!!
De Paus komt op bezoek naar België. Wanneer hij van het vliegtuig stapt, staan koning Albert en koningin Paola klaar om hem te verwelkomen. De Paus geeft de koning een handdruk en aan de koningin ook en knijpt in haar rechter borst. Allebei geven ze geen reactie. Na wat rondleidingen in Brussel, Gent, West -Vlaanderen, Oostende, is het afscheid nabij. Weer staan ze aan de luchthaven en wensen ze de Paus een goeie terugreis. Albert krijgt een hand, Paola krijgt een hand en nu knijpt de Paus in haar rechter borst. Albert kan er niet meer tegen en vraagt aan de Paus waarom hij dat doet? De Paus antwoordt: " Een vriend van mij woont in West - Vlaanderen en zegt altijd: "Er is een tiet van komen en een tiet van gaan."
Zodra de wekker afloopt, wipt ze uit bed en start ze de dag met een douche en een kort ontbijt terwijl ze voor de lunchpakketten van de kinderen zorgt. Enkele dagen per week rijdt ze dan naar haar werk nadat ze de kinderen op school afgezet heeft. De dagen dat ze niet moet werken, vliegt ze thuis in de was, de strijk en de schoonmaak. Soms werkt ze daarvoor door tot in de late uurtjes, maar dat deert haar niet. Tussendoor doet ze haar boodschappen, bezoekt en ontvangt ze vrienden en richt ze haar huis knus in. Dagelijks begeleidt ze de kinderen met hun huiswerk terwijl ze in haar kookpotten roert en een heerlijke maaltijd ineen flanst. Soms is het een beetje puzzelen, maar toch slaagt ze erin dagelijks om met het hele gezin of toch op zijn minst de kinderen samen te eten. Ze fungeert regelmatig als taxi om haar kroost naar feestjes, kine, tekenschool, zwemmen, tennis, dansles, logopedie, de jeugdbeweging, te brengen. In het weekend vertoeft ze graag samen met haar gezin thuis of op uitstap.. Daarenboven is ze ook nog eens verpleegster, schilder die de kamer van de kids een nieuw tintje geeft, echtgenote, is ze er als één van haar dierbaren een luisterend oor nodig heeft .. en nog zoveel meer. Haar programma zit behoorlijk vol. Een multitaskende vrouw? Dan heb ik het over de dochter en de schoondochter. De traditie wordt in stand gehouden!
Hey, did you happen to see the most beautiful ...... nature ?
Ik hoorde daar juist de variant op de radio en ik had de titel voor mijn logje gevonden!!
Geen blogmeeting deze week, daar zorgde Koning Winter voor! Maar binnen blijven als de natuur zoveel moois te bieden heeft, was geen alternatief dus haalde ik de benenwagen van stal en met mijn cameraatje in aanslag ging ik op pad. Er zit misschien wel wat sleet op dat wagentje na 67 j maar toch was het niet binnen te houden! Als ik denk aan diegenen die dit jaar gegaan zijn - jonger dan ikzelf - dan moet ik naar buiten om te genieten van zoveel pracht en van die unieke wereld waar we maar zo kort in leven Ik wil voelen dat ik leef en dat met volle teugen inademen. Alleen .dat maagdelijk wit maakt een mens zo kwetsbaar, het is zoals het leven.. je grijpt het vast maar het glijdt zo door je vingers .
Dat is een deel van de " oogst van vandaag" overgoten met een vleugje poëzie!
Ik zou wel schilder willen zijn
om dit gebrek aan kleur
op linnen te bewaren.
De bomen houden zich behoedzaam stil.
Niet het minste takgetril.
't Kristallen kunstwerk breekt
de klank van mijn schreden
die zich in de sneeuw versteken.
Een ruisend beekje, zeer rustiek, lieflijk en poëtisch ...
Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt met sneeuwruimers tegen...
In de stille Kempen... Witte pracht in poeder vacht
betovering na één winternacht!
Met een beetje fantasie .... Je ziet toch ook die door de sneeuw gemaakte sneeuwman? Wat futuristisch misschien maar who cares?
Wat schud ik vandaag uit mijn mouw? Bij gebrek aan iets anders en omdat ik niets in mijn schoentje vond, zoek ik mijn troost bij verspreekwoorden tussen pot en pint:
Al het goede komt uit de tap.
Alcohol in de wonden strooien.
Alle wegen leiden naar de kroeg. Alleen voor bier komt de aap uit m'n mouw.
Als het bier is in de man, bestellen we nog een kan. Als je hoort hoe het klokje thuis tikt, zit je niet in het café.
Als ma van huis is, komt het bier op tafel.
Als twee zuiplappen vechten om een pint, gaat de derde ermee heen.
Beter 1 biertje in je hand, dan tien op de grond. Bier goed, al goed. Bier om bier, malt om malt. Bier verzoet de arbeid. Dat is geen zuivere pils.
De beste zuiplappen zitten thuis.
De glazen horen klinken, maar niet weten waar de tap is.
De kater in de put vinden.
De kogel is door de kroeg.
De kroegbaas heeft voor elk wat pils.
De pils aan Maarten geven. De pils uit de tap kijken.
Doe mij nog maar zo'n blonde jongen. Een biertje maakt nog geen dronkenschap.
Een ezel drinkt niet twee keer van dezelfde malt. Een goed café om de hoek, is beter dan een verre brouwerij. Een pilsje in de kraag vatten.
Eens gedronken blijft gedronken. Eigen tap, is goud waard. Er zit een addertje onder mijn glas.
Geen bier zonder schuim. Goede wijn is nog geen bier.
Het bier bij de buren is altijd koeler.
Zo was het hier op maandagmorgen...en als we de weerman mogen geloven wordt het vrijdag weer zo en dat juist op onze maandelijkse samenkomst. Als dat maar geen stokken in de wielen steekt!!
Koning Winter heeft zichzelf weer eens onuitgenodigd aangekondigd. Ik vraag me af waarom alleen dat seizoen een titel krijgt en waarom dan nog een adellijke titel? Woont het misschien in een kasteel? Is er een bepaald protocol om er mee om te gaan, of heeft het te maken met de kracht van de vrieskou, wind, regen en sneeuw? Stilaan moeten we toch alweer weerstand bieden als we de deur naar buiten openduwen. Muts, sjaal en handschoenen liggen weer klaar in de buurt van de wollen laarzen en dito mantels.
De lichten in huis gaan halverwege de namiddag aan, gordijnen schuiven even snel weer dicht als we ze s ochtends hebben opengedaan. Zo lijkt het althans.
Het is weer aanpassen aan het weer, aan het grijs en aan het wit, aan rode neuzen en de condens van de eigen adem, aan loopneuzen,hoestbuien en verkleumde tenen.
Buiten en binnen kunnen niet meer verschillend zijn dan tijdens de laatste en eerste maanden van een jaar.
Binnenskamers gebeurt altijd iets magisch op het moment dat we de buitenwereld wegsteken. De aanmaakhoutjes liggen bij de lucifers en het terras ligt overstelpt met houtblokken. Ik ga voor onze houtkachel op mijn hurken zitten en doe de nodige hocus pocus om het binnen de kortste keren te doen branden. Ik blijf het geweldig vinden om het perfecte torentje van houtjes en blok te maken en enkele ogenblikken later de eerste warmtestralen al te voelen. Ik vind het nog geweldiger om dan in de zetel ernaast te zitten. Snoeiheet wordt het daar, maar je krijgt er mij met geen stokken uit, behalve met houten stokken, waarmee ik het vuur gaande moet houden. Om het helemaal af te maken, staat in de keuken een brood te bakken waarvan de geur zich vermengt met die van het hout.
Ik steek kaarsjes aan op de salontafel, ik doe mijn warme pyjama aan, schuifel rond in mijn pantoffels.
De winter is terug gearriveerd. Het enige seizoen dat een titel kreeg. Misschien omdat alleen de winter in staat is om van een eenvoudig lichtje een huizenhoge vlam van gezelligheid te maken. Zolang de winter maar niet al te ongenadig is of al te lang duurt zodat de koning tijdig het land kan verlaten om plaats te maken voor het elfje van de lente, kunnen we er ons mee verzoenen, toch?
Pesten, we werden er de laatste tijd op een dramatische manier mee geconfronteerd. Soms zijn die pestkoppen bekend soms handelen ze vanuit de anonimiteit! De media geeft hen daartoe de perfecte kans om zich voor te doen zoals men maar wil zonder noodzakelijk zichzelf bloot te geven. Vandaar mijn vraag: Zijn mensen wel altijd wie we denken dat ze zijn?
Het is iets waar ik al vaker over nadacht: geven mensen op sociale netwerken een beeld van zichzelf zoals ze zijn of zoals ze willen zijn?
Ik denk dat het een tweestrijd is. Mensen zullen online onder hun eigen naam nooit alles zeggen wat ze zouden willen zeggen, omdat men niet weet wie dat wel en niet onder ogen zal krijgen. Anderzijds vertelt men ook in het echte leven vaak niet alles wat er in het hoofd speelt. Op zich zou je het zo kunnen zien dat mensen op het internet toch meer durven omdat ze het niet tegen één levensechte persoon moeten zeggen. Dan heb je echter nog het chatmedium, wat je daar typt kan je meestal ook niet terughalen. Maar daar kan je vaak nog wegkomen met het excuus dat het niet zo grof bedoeld was of iets dergelijks. In de realiteit is dit een stuk moeilijker want je ziet aan de gedragingen van iemand wel of het al dan niet gemeend is.
Wat dan met al die mensen die in de anonimiteit duiken? Je vindt het overal terug: anonieme reacties op nieuwswebsites, anonieme accounts op Twitter, anonieme getuigenissen in magazines en ga zo maar door. Het zijn vaak zon mensen die zeggen wat anderen enkel denken. Het zet vaak een kettingreactie in gang waardoor men meer voor zijn mening uitkomt omdat er toch al één iemand de aanzet heeft gegeven. Het is natuurlijk ook wel veel eenvoudiger, om een individu met de grond gelijk te maken vanuit een veilige anonieme positie. De vraag is dan of er in zon voorval ook daadwerkelijk iemand wint? Voor het opstrijken van het bijhorende krediet wordt het niet gedaan, want onbekend is onbemind. Het beledigde individu zal zich eerder bepeinzen door wie zij/hij werd verweten in plaats van na te denken over de verwijten op zich. Die worden achteraf toch weggelachen onder het mom van "het zal wel één of andere infantiele zot zijn die niets beters te doen had!".
En toch blijft men die onbekendheid opzoeken, al heb ik eerder zoiets van "als ik het niet ook onder mijn eigen naam zou kunnen, dan liever niet". Anonimiteit is zelden eeuwigdurend en wanneer het uitkomt zit je daar dan wel met al die mensen met blauwe schenen of pijnlijke tenen.. .
Het was het weekend van de goedheilige man. De magie is ze al een jaar kwijt geraakt ons oudste kleindochtertje, toch blijft de aantrekking. Drie dagen na elkaar was er een feestje ter ere van hem met als hoogtepunt zondag toen hij zijn geschenken in huis gelegd had! Die man is dan ook al zo oud dat zijn leeftijd niet meer in één dag kan gevierd worden.
We zaten op zaterdag dan ook massaal samen in de turnzaal van de school. Stoelen in militaire orde naast elkaar, waarbij je jezelf in het gelid moest plooien om te kunnen plaatsnemen. De weeë geur van turnpantoffels en zweet was nog vaag waarneembaar, de klimrekken als stille getuigen (en voor sommigen misschien marteltuigen) tegen de muur.
Ouders, grootouders en andere gewillige slachtoffers lieten de eerste rijen open en wachtten, wachtten op ongeduldige, gillende, enthousiaste kinderen en op de gekende man met de lange witte baard. Fototoestellen werden in de aanslag gehouden, de gangen naast de stoelen werden gebarricadeerd door overenthousiaste mensen die niets wilden missen.
Dan ging het licht letterlijk uit, knalde een kinderliedje uit de boxen, honderden kinderen hielden hun adem in. Hij was er! Hij was er! Hij nam plaats op een speciale stoel en klas na klas toonde een dansje. Zij zit in het derde leerjaar waardoor we langer moesten wachten. De kindjes in het publiek wipten op en neer als zat er een springveer in hun beentjes. Ouders en grootouders glommen van trots. Iederéén veerde wel eens een keertje recht, naargelang het voorgestelde klasje. Kinderliedjes vloeiden naadloos aan elkaar en bleven in het oor hangen.
Eindelijk mochten zij en haar klasgenootjes hun ding doen. De eerste tonen van het liedje vulden de turnzaal, geen kinderliedje maar een opzwepend Latijns-Amerikaanse nummer! Mijn wenkbrauwen vlogen half de hoogte in. Dansen ze hier op voor die goede, ouwe man? Zal hij dat wel te boven komen?
Ze danste onze schat, zoals ze altijd danst, vol overtuiging en overgave. Ik keek even op van haar heupbewegingen. Waar had ze dat geleerd? Ik wist niet goed of ik trots moest zijn dat ze zo goed kan dansen of dat ik me zorgen moest maken dat ze acht jaar oud danst als een volbloed Zuid Amerikaanse maar met een kinderlijke elegantie....
Dan ging het licht terug aan. De ouders, grootouders en andere sympathisanten kregen een tasje koffie aangeboden, allicht om een paar zaken door te spoelen. Het was het laatste jaar dat ze er bij hoorde bij dat feest voor die goedheilige man. Gelukkig maar, want ik lig ongetwijfeld volgend jaar nog steeds als een vis op het droge naar adem te happen als ik aan haar bewegingen denk.
Een man stelt op de markt, vragen voor een enquête
: - "Geloof je in vliegende schotels"?, is de eerste vraag - "Ja zeker wel", is het antwoord van een man
. - "Heeft u er ooit een gezien"?, vraagt de enquêteur
. - "Na mijn echtscheiding niet meer" zegt de man.
Drie mannen waren aan het wandelen toen ze plots een wilde rivier op hun pad tegenkwamen. Ze moesten aan de overkant zien te raken maar ze hadden geen idee hoe ze dat zouden doen. - " God geef me de kracht om deze rivier over te steken", bad de eerste. Terstond gaf God hem grote armen en sterke benen en hij slaagde erin om in 2 uur tijd de rivier over te steken, maar hij ging ook een paar keer bijna kopje-onder.
Toen hij dat zag, bad de tweede man ook tot God: - "God, geef mij de kracht en de middelen om deze rivier over te steken". Terstond gad God hem een roeiboot en zo slaagde hij erin om de rivier over te steken in één uur tijd. Een paar keer nochtans was hij bijna kopje-onder gegaan.
Toen de derde man zag hoe het de andere twee verging, bad hij ook tot God: -" God, geef me de kracht, de middelen en... het inzicht om deze rivier over te steken." Terstond veranderde God hem in een vrouw,die keek naar de kaart, wandelde 500 meter verder en stak daar de brug over!
Gisteren nog eens een goeie gedachtenwisseling gehad met een goeie bekende en dat bracht mij bij dit logje.
Meningen, ze zijn de basis van ons zijn. Onze mening, de mening van onze ouders, onze kinderen, vrienden, kennissen, al die meningen hebben een invloed op onze ontwikkeling en maken ons tot wie we zijn. Alles wat men ziet, hoort, voelt en ruikt wordt door elkeen van ons op een andere manier geïnterpreteerd en in onze grijze massa opgeslagen. Op zich is dat niet zo erg. Wel belangrijk is op wat men zijn menig baseert en vooral hoe men zijn mening uit.
Ik ben daar meestal (ik geef toe, niet altijd) redelijk voorzichtig mee, omdat ik van mening ben (ah hier komt mijn eerste mening) dat men over voldoende argumenten moet beschikken al kan het soms gebeuren dat je verschillende meningen hebt over één en hetzelfde thema, naargelang de context of de situatie. Klinkt dit nu niet een beetje schizofreen
? Ik denk het niet, je hebt mensen met een eerlijke mening en je hebt mensen met een ik-weet-het-gewoon-beter-mening.
Er is een verschil tussen een mening hebben en jouw visie opdringen.
Neem nu Godsdienst, bijvoorbeeld.
Het kan heel goed zijn dat jij in God iemand ziet die aan jouw kant staat die naar jouw mening het beste van alles is en wat dat K monster betreft dat hij daar een plan mee heeft.... Het is oké als jij denkt dat dokters overbodig zijn omdat God die grote K wel zal genezen als hij vindt dat het moet.
Maar het is even oké dat ik eerder geloof in dokters en medicijnen .
Het is oké als je denkt dat God je de weg wijst.
Maar het is ook oké dat ik iets meer vertrouwen heb in onze TomTom om me de weg te wijzen.
Zeg niet tegen me dat ik nu een plaatsje in de hel aan het reserveren ben, waar de duivel me dagelijks zal doen schrikken.
Ik ga ook niet zeggen dat jij een plaatsje in het gekkenhuis aan het reserveren bent.
Jij gelooft in God en het ware pad en het licht en dat is mooi.
Ik geloof in het leven, de wetenschap en het lot en dat is minstens even eerlijk, of niet?
Je mag drie maal raden waarover die gedachtenwisseling gisteren ging!!!
De auto's rijden met een slakkengangetje voort door de dichte mist
een automobilist neemt het zekere voor het onzekere en rijdt heel voorzichtig achter zijn voorganger aan. Vaag ziet hij de achterlichten nog net opgloeien in de dichte mist. Plotseling trapt de bestuurder van de voorste auto op zijn rem
de bestuurder van de tweede auto maakt een noodstop,
hij springt uit zijn auto en vraagt aan de andere:
"Bent u wel goed bij u hoofd om zo plotseling te remmen?" De voorste bestuurder blijft heel kalm en zegt:
"Ik weet niet of het je opvalt maar je staat hier wel in mijn garage !"
Wij kunnen er grappen over maken maar voor de" gelovige" kinderen is hij nog steeds magie niettegenstaande...
Onze wereld is al oud, maar hoe alles de laatste jaren veranderd is...
Neem nu de Sint. De brave man is vorige week weer toegekomen per stoomboot uit Spanje. Maar in de supermarkten was hij er al een tijdje . Hoe moet dat toch met onze jongsten met al die Sinten? Niet echt verstandig en zo zal het geheim van de Sint niet lang overeind blijven want tegenwoordig heeft elk kind op zijn minst een te hoge IQ of ADHD. In het eerste geval zien ze op maandag in de krant dat de Sint de zaterdag aankwam in Antwerpen én ergens in Nederland, telkens op hetzelfde uur. In het tweede geval is het nog duidelijker: dan holt de kleine aanhoudend van de TV in de living naar die in de keuken of naar die op zijn slaapkamer en ziet de Sint op twee minuten tijd aankomen zowel in Antwerpen, Nederland als Duitsland.
Geef toe, niet abnormaal dat daar vragen over gesteld worden.
Met het kruis op de mijter kon indertijd veel verklaard worden: de man was heilig en dan kan zowat alles om nog maar over volgend reëel tafereeltje te zwijgen. Op zaterdag wordt ons glutenkindje naar de dansles gebracht en onderweg ziet ze de Sint ergens uit een huis naar buiten komen en in een auto stappen, waar natuurlijk geen stoom uitkomt (wel veel CO2, maar dat is een andere kwestie). Na de dansles snel even "de supermarkt " binnen, waar de Sint ook aanwezig was. Na de middag gaat het dan richting "'t stad" om wat te shoppen, waar ze de Sint minstens drie keer tegenkomen. Op de terugweg nog snel eens de Carrefour binnen omdat ze iets vergeten waren en ja hoor: de Sint is daar ook! Omdat de Sint al met de boot is aangekomen, mag verondersteld worden dat hij snel bekomen is van zijn reis per stoomboot, maar het blijft een straffe toer om overal op te duiken waar je zelf opduikt en onderweg nog telkens de tijd gevonden te hebben om van kapsel, baard, kledij en bril te veranderen.. Ik zou in dat kinderhoofdje willen kijken!
Neen, dan waren wij vroeger beter af. Dat was de échte magie van de Sint: wij kregen hem niet te zien.
Nooit !
We wisten dat hij was toegekomen per stoomboot, omdat het ons verteld werd. We wisten dat hij 's nachts over ons dak had gelopen, omdat er 's morgens (heel af en toe) iets in ons schoentje lag. Maar hem zien ?
Neen, de man opereerde voornamelijk in het donker. Nooit zaten wij overdag zenuwachtig te hopen dat er plots ergens een deur zou open gaan en dat er koekjes naar binnen zouden gesmeten worden. Nooit. Maar zodra het donker werd, wisten we dat zoiets op elk moment kon gebeuren.
Dát was de magie van de Sint: hij was er, maar je zag hem nergens of nooit. De brave man was uitsluitend 's nachts actief.
Behalve die ene keer, toen ik de slaap niet kon vatten en totaal onverwacht in de week vóór 6 december 's avonds rond een uur of tien in de woonkamer opdook, waar mijn ma een rieten poppenwagentje aan het opsmukken was met zelfgemaakte dekentjes en een mooi stoffen kapje. Toen besefte ik het niet, nu wel: ik héb de Sint dus écht aan het werk gezien. Hoeveel kunnen er dát zeggen ?
Dat rieten poppenwagentje heeft nog steeds succes bij onze kleindochtertjes.. alleen is het stofje al wel een paar keer vervangen!
Of voor de heren bezoekers ... een Mister Belgium?
Onlangs had ik een oud foto-album in handen en kon ik nog eens zien hoe mijn kort, donker jongenskopje met ouder worden veranderde in donkere Pipi Langkous vlechtjes. Die strikjes waren het enige dat ik toeliet om iets " meisjesachtigs" van dat kopje te maken. Het heeft een tijd geduurd voor uiterlijkheden een belangrijker plaats vonden in mijn wereldje. Tsja dat kostschoolgedoe zal ook niet stimulerend gewerkt hebben, vrees ik! Ons ma die er elke dag tip top uitzag als kapster, heeft vaak gezucht maar het is uiteindelijk toch nog goed gekomen, vind ik ! Als ik de kleindochtertjes bekijk dan zijn ze stuk voor stuk 4 Beauty queentjes in spe. Al weet de ene al stukken beter dan de andere wat ze wel dan niet wil dragen, alle 4 zijn ze niet weg te slaan uit de badkamer als oma hier en daar met een paar lepe trukjes , de werkelijkheid probeert te forceren en willen ze ook wel eens een kleurtje op de lippen of een nagellak uitproberen!
Maar zelfs na al die jaren heb ik nog steeds geen strak dagelijks beauty ritueel.
Make-up draag ik alleen maar met mate als we naar feestjes gaan of op dagen dat ik mezelf niet zo geslaagd vind.
Ja, die dagen heb ik, niet vaak ,maar ze zijn er.
Dan denk ik dat een likje verf wat aan die flop kan doen al heeft dat gevoel meestal niets met uiterlijkheden te maken maar eerder een niet goed in je vel zitten!
Het enige wat ik misschien wel meegekregen heb, is het belang van een mooi kapsel, daar kan ik wat meer tijd in steken. Ik vind die mooie smokey eyes-look ook oké maar ik vrees dat ik daar de verkeerde ogen voor heb.
Ik krijg er zombie ogen mee.
Leuk voor Halloween, minder voor feestjes.
Als ik dan al eens make-up gebruik, beperkt zich dat tot een streepje eye-liner, wat mascara, wat blush en soms een streepje glitterliner op mijn bovenste ooglid.
Dat laatste vooral omdat ik dan een luide ooooooh oma, wat ben je moooooi! krijg van mijn kleindochtertjes. Dat ego, weet je wel!!
Mijn morgenritueel begint bij het opstaan, naar de keuken gaan voor een kopje thee een stukje fruit en cornflakes met platte kaas! Intussen lees ik het sportgedeelte van de gazet en daarna slenter ik even naar de pc. Pas dan geraak ik " opgewarmd en aanspreekbaar. Dan switch ik naar de dag routine of als de kleinkinderen er zijn de oma-mode zoals eten klaarzetten, kleren klaarleggen, kinderen wakker maken, kinderen laten eten, ja voor sommigen onder jullie niet onbekend!.
Geen tijd voor beauty en ontspanning dan.
Samen poetsen we dan de tanden (een goed voorbeeld geven, daar heb ik altijd tijd voor).
Daarna waag ik me aan een douche.
Ik zou graag willen vertellen dat ik daar zo ondersta als die vrouw in de herbal dinges reclame, maar nee hoor ik doe het met een eenvoudige shampoo en douche gel.
Na de douche wordt er gesmeerd uit een potteke dagcrème en dat zal het zo wel zijn.
Zit er een beautyqueen in mij?
Ik weet het niet.
Als je beauty associeert met veel fond de teint, dan zie ik dat voor mezelf niet zitten. Geef mij maar à la naturel voor een " naturelle" dag. En vraag me nu niet waarom ik hierover begon... ik zou het begot niet meer weten!! Wat ik wel weet is dat vandaag ons glutenkindje de rij van verjaardagen deze maand afsluit door 5 kaarsjes uit te blazen.
Proficiat kleine kapoen of zoals elke oma zegt: onze beauty queen!!
We gaan er met verkrachte eenden tegenaan. Daar krijg je stierballen van. Eindelijk werd een tipje van de kuier opgelicht.
Hij werd aan de ogen geopereerd van kakkerlak. Ze konden elkaar niet luchten ze waren aarsvijanden.
De pastoor beklemtoonde in zijn holibi de verdraagzaamheid onder de mensen.
Zij hebben een huis van een kast. Je imiteert me mateloos. Sorry, neemt u mij niet dadelijk. De zanger kreeg een staande ovulatie. Iemand dood maken met een blije mus.
Niet zo hard van de toren springen.
Eindelijk vielen hem de schelpen van de ogen. Dit steekt er met kop en schotel bovenuit.
Aha, daar komt de kat uit de zak.
Sorry lieve bezoeker, maar heb ik jou van je abrikoos gebracht?
Ik had het in één van mijn vorige logjes over mijn voorliefde om in de herfst te gaan wandelen in de natuur. Zo´n wandeling door het bos doet een mens deugd. Nochtans las ik in reacties dat sommigen daar een totaal ander gevoel bij hebben. Dat maakt ons zo uniek! Maar aan alle mensen die met een herfstdepressie zitten, zou ik willen aanraden om eens een goede natuurwandeling te maken als het weer meezit natuurlijk. Zo even in de natuur... daar bekomt je dan als mens van de pijnlijke aanvaringen met de maatschappij, waarin mensen als gekken rondspringen om de beste, de mooiste, de geniaalste te zijn, een wereld waarin mensen alles doen om maar rijk, beroemd en gelukkig te worden op andermans nek, maar integendeel van gelukkig te zijn, ´s avonds als gestresseerde konijnen doodmoe in bed te vallen. Een wereld waar mensen in haat en nijd "vooruit" willen komen, een wereld waarin door oorlogen dood, verminking en vernieling wordt gebracht om de heerschappij van olie, geld en macht, waarin baby-zeehondjes levend gevild worden, waarin kinderen, zwakkeren, minderbegaafden verhongeren, verwaarloosd en/of mishandeld worden, waar in het idiote verkeer alle dagen tientallen verkeersdoden vallen, waar de ijskappen smelten, de ozonlaag verdwijnt en het milieu naar de vaantjes gaat. Een wereld waar de ministers ons dagelijks aanmanen om nog harder te werken om de economie aan te zwengelen, om nog meer belastingen te betalen ...
Moet ik nog verder gaan? Daarom ook ga ik graag even doelloos wandelen...
Maar ik denk dat ik beter terugkeer naar het gevoel dat ik kreeg als ik zag hoe de penselen van de herfst de struiken in de mooiste herfstkleuren geverfd hadden. Ik liep er tussendoor en ik genoot van de geuren en kleuren. De lage zonnestralen deden de bladeren intens rood gloeien. Het was alsof de struiken in brand stonden. Omdat ik nog steeds de naweeën heb van mijn katholieke opvoeding en die door de kleinkinderen af en toe terug opgeroepen worden, kwam de gedachte aan het Bijbelverhaal met het brandende braambos waarin Abraham God zag verschijnen zomaar naar boven. Misschien hoopte ik ook zo´n verschijnsel te mogen meemaken...Maar nee, hoor ik behoor niet tot de geroepenen en daarom verdween de zon onder een pak wolken en zagen de struiken er ineens een stuk minder flamboyant uit.
En nu bedenk ik dat een mens toch steeds voor een deel een product van zijn opvoeding blijft. Als kind kreeg ik een katholieke opvoeding. We zongen religieuze liederen en luisterden naar de Bijbelverhalen en het evangelie. Af en toe moesten we ook voor de klas komen om over Jezus te praten en een Bijbelverhaal na te vertellen. Het zag er toen allemaal zo vrolijk uit als ik er nu over nadenk. Waarom vraag ik me dan af, hangt er in de katholieke kerken altijd een gruwelijk gefolterde Jezus aan dat afschuwelijk kruis, terwijl er bloed uit zijn zijde en handen en voeten drupt? Is dat de blijde boodschap?
Naarmate je ouder wordt , worstel je je door de jaren van volwassenheid heen met een wrang gevoel over alles wat men jou ingeprent heeft over die God en kerk. Iedere Godsdienst hangt van bloed en gruweldaden aan elkaar. Mensen gooien bommen naar elkaar, doden onschuldige mensen en kinderen en dat allemaal ter ere van die God die toevallig hun God is door cultuur en opvoeding.
Moest ik als klein kind in een stam van de Indianen zijn opgegroeid, ik had van de hele Jezus historie niets gehoord en ik zou dan waarschijnlijk één of andere totempaal aanbidden...
Moest ik als klein kind in een moslimland geboren zijn, dan droeg ik nu wellicht een hoofddoek en was ik hardvochtig door de ouderen van mijn gemeenschap besneden....Dat kon je onlangs nog op TV zien! Oh mens toch, ik mag er niet aan denken.... Maar ik ben vandaag wel weer mijn ei kwijt en wil nog even stilstaan bij een paar foto's van mijn wandeling
Hier zit ik dan voor een leeg scherm. Mijn vingers rusten op de toetsen en ik heb geen flauw benul waarover ik vandaag zal schrijven. Mijn vingers tikken de woorden neer die met een luie traagheid in mijn grijze massa opduiken. Grijze massa.....! Ik vraag me af waarom men altijd spreekt van grijze massa?
Dat bij een seniorendame dat stukje stilaan grijs wordt dat kan ik aannemen maar zover als ik mij herinner is er nog nooit iemand geweest die het over rode of gele of witte massa had ! De tijd heeft dus niets te maken met het vergrijzen van dat ding. Ik weet dat ons ma, als ik iets doms gedaan had, zei: t verstand komt niet voor de jaren en als het ervoor komt dan is het er maar naar waaruit ik afleidde dat de tijd wel beterschap zou brengen. Maar o wee, dat grijs stukje van mezelf wordt er stilaan niet meer beter op.
Blijkbaar is dat unieke stukje van ons lijf al grijs van bij de start! Toch eens om over na te denken, niet ?
Omdat jullie me stilaan kennen, zullen jullie het niet ongewoon vinden dat ik even ben gaan googlen en zie wat ik bij het woord "grijze massa" vond:
De grijze stof is het deel van het centraal zenuwstelsel dat de cellichamen van de zenuwcellen, de dendrieten en de korte axonen bevat. De witte stof is het deel dat de lange, gemyeleniseerde axonen bevat. De grijze stof bevindt zich in de hersenen vooral (maar niet uitsluitend) aan de buitenkant, waar het de cortex cerebri, de schors van de grote hersenen, en de cortex cerebelli, de schors van de kleine hersenen, vormt.
De grijze stof heeft als functie het verwerken van informatie, terwijl de witte stof de communicatie tussen de zenuwcellen verzorgt. De karakteristieke grijsbruine kleur komt door het mengsel van bloedvaten en cellichamen van zenuwcellen.
Voilà geen grijze maar klare taal, vind ik!
Voor diegenen die toch wat meer kleur in hun bovenkamer willen.. je kan natuurlijk altijd een rode strik rond je hoofd binden
Hoewel ook mijn massa grijs is , hoop ik toch dat er nog wel één en ander in zit al laat dat stukje van mezelf het soms al eens afweten. Maar soms is dat ook wel handig. Zo kan ik me gemakkelijk verschuilen achter de onhandigheid van mijn hersenen en kan ik bv met een gerust hart op Paaszaterdag paaseieren verstoppen om dan heel verbaasd met de kleinkinderen op Pasen zelf te gaan zoeken. Dat zoeken moet ik dan ook echt, want waar lagen ze nou precies?
Soms heb ik ook het gevoel dat er mannetjes in mijn hersens zitten die activiteiten doorgeven aan mij. Het gebeurt wel eens meer dat ze me laten lopen naar een plaats en dan . wat ging ik ook alweer doen? verbaasd blijf ik dan staan en loop dan maar weer terug naar waar ik was hopend dat die mannetjes niet te lang met mijn voeten zullen spelen!
En toch ben ik heel blij met mijn grijze massa. Hoe onhandig, klunzig of wat dan ook ik overkom, ik kan nooit zeggen dat het saai is in mij. Die combinatie van ik en mijn grijze massa is goed voor het trainen van mezelf. Elke dag is een nieuw avontuur. En nee, niet alleen omdat ik vergeten ben wat ik zou gaan doen .
En weet je , grijs geeft veel mogelijkheden om te combineren of in mijn geval hier te fantaseren!
Ken je dat ook die irritante telefoontjes op de meest ongelegen momenten waar men jouw tijd opeist voor één of andere enquête of om een bepaald product aan te prijzen? Ik heb al een paar keer met succes zo'n call center afgehouden door de rollen om te keren en zelf vragen te stellen.
Geloof me dat is doeltreffend en soms komisch want de persoon aan de andere kant verwacht zich daar helemaal niet aan.
Ik heb ook al eens zo'n dame de laan uit gestuurd door op elke vraag neen te zeggen zo van: "Spreek ik met ...? Neen" " Is mevrouw daar in de buurt? Neen" "Is er iemand anders in de buurt waarmee ik kan spreken? Neen!". Ik denk dat ze in hun opleiding niet vertrouwd gemaakt zijn met een neen want het bleek een goede manier om het gesprek te stoppen.
Maar vorige week was het hier weer van dattem. " Goeie avond mevrouw, u spreekt met ...( ik weet zelfs niet meer met wie!!) ik heb een voorstel voor u. Sorry, stoor ik?" Ik was juist naar mijn dagelijkse soap ( ) aan het kijken dus antwoordde ik spontaan: " Ja mevrouw, u stoort inderdaad. Ik heb nu geen tijd voor u , goeie avond"
Het was even stil aan de andere kant van de lijn, ik hoorde de dame letterlijk naar adem happen en na een euh, euh legde ze in. Ik heb daarna even met een brede grijns naar de telefoon gekeken vooraleer ik de draad van mijn soap weer oppakte. Misschien ,heel misschien valt die bepaalde dame me niet meer lastig met telefoontjes waar niemand zit op te wachten! Ik weet het, die mensen doen ook maar hun job maar teveel van dergelijke telefoontjes maken een mens soms krekelig zoals biebie hier en dat terwijl er zo'n interessant programma draaide !
Misschien moet ik een volgende keer zeggen dat ik de gevraagde persoon zal halen en de telefoon gewoon laten openliggen. Ik ben benieuwd hoe lang ze het dan aan de andere kant zullen volhouden!
De dag van vandaag is de wereld slechts een klik van ons verwijderd. Een venster groot, zo klein is de reusachtige aardbol tegenwoordig. Je knippert met je ogen en je kan vanuit je zetel je vergapen aan pakweg China, Afrika....
De laatste jaren zijn er steeds maar sociale netwerksites bij gekomen. Vroeger trokken we nog naar een café om met mensen te praten, of namen we de telefoon om een babbeltje te slaan. Nu zijn mensen uit een ver verleden amper een verzoek van ons verwijderd. Het is zo eenvoudig om een afspraak met familie of vrienden te maken. Je nestelt je in de zetel, met de laptop en agenda op de schoot, een koffie of thee naast jou en aan de andere kant van de kabel gebeurt allicht hetzelfde. Zo praten we tegenwoordig en leggen we afspraken vast.
En zo zit ik ook op één van die netwerksites, met foto en al. Ik kan het zelfs niet laten om er bijna elke dag op te zitten. Ja dat moet zo, er op zitten. Het wereldwijde web kreunt van de miljoenen mensen die op het cybernet zitten.
Op die manier kom je mensen tegen, wat altijd fijn is, die je anders nooit zou ontmoeten. Een enkele keer worden je wenkbrauwen beweeglijker en ik weet het zeker dat er telkens één van hen vragend de lucht in gaat als je een reactie krijgt die je helemaal niet verwacht.
Maar meestal geef je de bezoeker het voordeel van de twijfel en raak je al eens virtueel aan de praat met zo iemand, alsof je ergens gezellig samen zit en tegen degene naast je begint te praten. Je praat over dingen die je bezig houden en je kan zo verwijderen klikken als een zootje ongeregeld zich aanmeldt. En zo ontstaat een web dat een draad van verbondenheid spint. De computermuis klikt een deurtje open, maar voor één keer is het geen muizenval. Klik, ik ben weg want je kan er ook uitgeteld van geraken!
Na alles wat er hier het voorbije jaar gebeurd is in familie en vriendenkring ben ik eerlijk gezegd bang om ernstig ziek te worden. Als je even rondom jou kijkt dan weet iedereen wat ik bedoel! Ik weet niet goed hoe ik zou reageren: bij de pakken blijven zitten of vechten? Ik denk het tweede zoals ons ma. Tot het einde toe er alles op zetten om beter te worden, erin geloven dan heb je de eerste hindernis al overwonnen. Ik heb altijd gehoopt dat de mensen van wie ik hou gespaard mogen blijven van een fatale ziekte maar het leven neemt soms harde wendingen.
Ik kan alleen maar hopen dat we daarvan gespaard blijven!
Melancholisch staar ik voor mij uit,
genietend van de kleurenpracht .
Een paddenstoel die aan de grond ontspruit, bladeren, de grond bedekkend, zacht.
Beukennoten overal, knarsen onder schoenen.
Kastanjes in hun vrije val
en kleurrijke pompoenen.
Nog even genieten van de kleuren, voor die gaan vervagen, nog even mijzelf opbeuren
voor alles verdwijnt met de dagen.
De natuur die overgaat in rust, de bomen kaal, de lucht grauw, krachten opdoen na te zijn uitgeblust. Wachten op het voorjaar, het helder geel en blauw.
Nu de winter straks aanklopt, voelt het goed aan als je een plaats hebt waar je goed, veilig en warm kunt vertoeven. Waarom ik hierover begin? Maandag waren de twee van de dochter hier want er was pedagogische studiedag op school. We hebben samen even gefietst en kleindochtertje vroeg na een tijdje: " Wanneer zijn we thuis , oma?" Het deed me deugd dat onze kleinkinderen ook ons huis als een thuis aanvoelen en zo ontstond dit logje!!
We zijn eigenlijk allemaal met een baksteen in de maag geboren, zoals ze dat noemen. Iedereen wil zijn eigen huis in een poging er een thuis van te maken waar we naar toe kunnen gaan na een drukke dag of om naar terug te keren na een weldoende vakantie. Binnen de muren van de opeengestapelde stenen voelen we ons veilig. Dat is toch het oorspronkelijke idee ervan geweest. Een plaats te hebben waar niets ons kan raken waar we onszelf kunnen zijn. Als we er zin in hebben, kunnen we in onze onderbroek op de salontafel dansen.( zie ik deze oma niet meer direct doen maar je weet maar nooit!!) . De kat kijkt er misschien van op, maar je bent in huis en het kan je niet schelen. Je mag 's ochtends verfomfaaid, slecht gehumeurd en in een veel te kleine pyjama uit je bed struikelen, alleen de spiegel protesteert, ( je slaapgenoot heeft dan zijn bril nog niet op !!) maar het deert je niet. Je bent binnenskamers.
Het is een plaats waar je denkt en hoopt dat niets of niemand, behalve de eventuele huisgenoten, je kan treffen. Je voelt je veilig tussen die stenen die met grijze cement aan elkaar gevoegd zijn met enkel een paar vensters op de buitenwereld en een deur als toegang. We denken het allemaal nodig te hebben, of het nu een groot huis is of een klein appartement of omgekeerd. Toch is het niet voldoende, die opeengestapelde stenen. Een huis is maar een huis. Een verzameling koude materialen, vakkundig tot een geheel verwerkt. Het zijn geen zaken die er een thuis van maken.
Thuis is voor mij een gevoel. Het is niet per se plaatsgebonden, al associeer je het woord 'thuis' al wel snel met de plaats die je dat gevoel geeft. Het is voor mij de plek waar ik mezelf kan zijn. De plaats waar ik, als ik binnenkom, omringd word door warmte en een gevoel van veiligheid. Waar ik niet op mijn tenen hoef te lopen, me niet hoef te verdedigen, maar waar ik gewoon gelukkig kan zijn. Thuis is daar, bij die ene, waar je bent wie je bent. Thuis is bij degene die je beter kent dan jezelf. Thuis is geborgenheid, vertrouwen en respect. Thuis is zijn wie je bent, waar je niet anders moet zijn dan hoe je echt bent. En ik weet wel heel erg zeker dat je daar in je onderbroek op de tafel mag dansen. Ook al zie je er verfomfaaid uit in die te kleine pyjama.
Wat gaat de tijd weer op volle toeren vooruit.
Oké, oké, ik geef het toe, ik ben een beetje in een balorige bui. Ligt het aan mezelf of is er iets anders aan de hand maar mijn interne klok kan af en toe de dagelijkse klok nog amper volgen.
Een paar dagen geleden zaten we nog tussen de pompoenen van Halloween, de herfstvakantie is al voorbij, in sommige Vlaamse streken is zelfs Sint-Maarten al geweest om de kindertjes te verblijden en in andere streken komt een beetje later Sinterklaas de gemoederen beroeren. In de supermarkten prijken al lang de Kerstmis spullen zodat Sinterklaas en De Kerstman ook dit jaar weer kunnen strijden om de opvallendste plek. Ik weet het, ik klink misschien cynisch als ik zeg dat je misschien ook al stilaan je goede voornemens voor 2013 helder en klaar kan formuleren. In die laatste week van het jaar zal het immers naar gewoonte weer geweldig druk worden met de voorbereidingen voor een spetterende overgang van Oud naar Nieuw! ( als we 22/12 overleven!!!) Met oudjaar komen kinderen hier aan de deur om nieuwjaarswensen te zingen in ruil voor een snoepje of centje en 6 dagen later komen de soms prachtig verklede Driekoningen langs.
Als jullie me nu nog even toestaan écht een beetje door te drammen dan kan ik zeggen dat binnen de kortste keren de winkeletalages vol liggen met Valentijnscadeautjes en dat het dan echt niet lang meer duurt tot carnaval en de chocolade eitjes van Pasen!! Stop Natoken! Het gaat me te snel! Ik kan niet meer volgen... .
Gewoon al schrijven over de komende feestweken maakt me moe. Misschien ben ik gewoon oud(er) aan het worden. Alhoewel, ik hoor van veel mensen soortgelijke bekommernissen. Een vriend merkte zelfs op dat als alles zo blijft versnellen de horloges en de klokken niet meer zullen kunnen volgen en de veertjes en radertjes nog gaan springen! Stel je dat eens voor! Alle nog van echte wijzers en klokwerk voorziene klokken knallen met één grote wereldwijde 'PLOING' uiteen. Hoe het de elektronische horloges zou vergaan weet ik niet, maar het zou op z'n minst toch een opzienbarende gebeurtenis zijn, moesten alle klokken van het ene op het andere moment tilt slaan of het gewoonweg opgeven. De tijd zal er niet door stilstaan maar misschien staan wij dan met zijn allen even stil om na te denken over de toekomst.
Natuurlijk houd ik geen rekening met de rampen die zouden plaatsvinden en de doomscenario's van eind december dit jaar, maar de fantaserende positivo in mij droomt wel al van een miraculeuze internationale samenwerking van wereldleiders, wetenschappers en een heel gezelschap van wijze mannen en vrouwen. Wauw, alle neuzen eens in dezelfde richting ...Dat zou nog eens een eindejaarscadeau zijn! .
Mmm, laat mij nog maar zo een tijdje verder dromen, maak me alsjeblief nog niet wakker. Ik weet het, het is onrealistisch, maar laat me maar wat mooie tijdloze dromen. De komende weken worden toch al druk genoeg!
De tijd zal weer zo voorbij vliegen!
Had je me gezegd dat ik ooit nog eens verhalen uit het oude testament zou bovenhalen, dan had ik jou eens goed kritisch bekeken en zie..
Gisteren hadden de kinderen van de dochter een vrije dag wegens pedagogische studiedag voor de leerkrachten! Daarom waren ze bij ons. Kleinzoon 2 heeft vandaag dinsdag een toets godsdienst over "Jozef de onderkoning". De meesten van jullie zullen dat verhaal uit de Bijbelse geschiedenis ( dat heette in onze tijd "Gewijde geschiedenis", what's in a name!!) nog wel kennen. Als ik iets onthouden heb van de godsdienstlessen van de lagere school dan waren het zeker die verhalen uit het oude testament. Eerlijk.. dat vond ik toen een boeiende lectuur die onze fantasie streelde maar dat daar nu nog zoveel aandacht aan besteed wordt, dat had ik niet verwacht. We hebben hier nog tientallen videobanden met alle klassiekers van Disney en nog veel andere kinderfilms en .. waarachtig ook het verhaal van "Jozef de Wonderkoning" hebben we op video... Ik kreeg die band ooit mee van ons ma die hem af en toe afspeelde voor haar kleinkinderen. Je ziet de geschiedenis ( gewijd of niet haha) herhaalt zich! Die videobanden zijn de reden waarom hier de video nog af en toe speelde. Mijn " wonderkoning" herinnerde zich vorige week dat er op zolder nog een oude afgedankte videospeler stond en .. hij heeft van 2 kapotte één gemaakt die het nog redelijk doet zodat we vandaag samen ( de kids en ik) dat verhaal nog eens bekeken. Dat zal het voor de kleinzoon gemakkelijker maken om op de vragen te antwoorden, denk ik!
En zo werd ik heel even terug ondergedompeld in mijn kinderjaren toen alle godsdienstige verhalen er nog als koek ingingen!!
Een ongeluk komt nooit alleen. Waarheid. Feit. Als er toestel in huis defect gaat, zal binnen de kortste keren een ander apparaat solidair het containerpark opzoeken. Hoe ik er ook mee draaide, keerde of schudde onze video-recorder heeft zijn beste tijd gehad!. Ik duwde op play om een videoband voor de kleinkinderen af te spelen toen ze hier waren, maar hij speelde dood. Niets meer aan te doen. Ik probeerde nog te reanimeren door de aansluiting eens uit te trekken en terug in te steken. Ik gaf eerst nog een tik, streelde toen met zachte hand het levenloze apparaat, riep mijn dokter reparateur erbij maar ook hij had maar één optie...loskoppelen....
Nu is niet alleen de video kapot, ook de diepvriezer heeft het begeven. Oh ja, dat ding werkte nog wel maar draaide 24u/24u, rusten zat er echter niet meer in.. Niet economisch in deze crisistijd. Om het geheel rond te maken, moesten ook nog een paar thermostatische kranen vervangen worden. In een wegwerpmaatschappij als deze is vervanging maar een muisklik verwijderd en nieuw is zo onderweg dankzij de razendsnelle beslissing van onze kredietkaart.
Vreemd genoeg doen bovenstaande zinnen me denken aan het land waarin we leven. Het lijkt te bezwijken onder het zware gewicht dat ze er hadden ingestoken. Bikkelhard wordt er nu mee omgegaan. Er wordt aan getrokken en gesleurd om er nog iets van te kunnen maken, al sijpelen langzaam maar zeker de ene job na de andere weg. We proberen nog door te gaan door een paar fikse tikken uit te delen, afgewisseld door zachte strelingen.
Ik hoop dat ons land nooit aan de eerste de beste of hoogste bieder zijn ziel verkoopt. Een nieuw exemplaar in dat geval is niet zomaar in een winkelmandje te klikken is.
Maar ik had het over kapotte toestellen....of niet?
We weten dat 8 maart de internationale vrouwendag is maar in België wordt de vrouwendag dit jaar al voor de 41ste keer op 11 november gevierd. Dat hebben we te danken aan de Franse oer-feministe Simone de Beauvoir. In 1972 trokken enkele leden van het pas opgerichte Vrouwenoverlegkomitee (VOK) naar een vrouwendag in Parijs. Daar raakten ze zo onder de indruk van de sfeer dat ze meteen beslisten om ook in België zo'n dag te organiseren. Ze contacteerden Simone de Beauvoir maar die was toen zo drukbezet dat ze enkel op 11 november een gaatje vond.
De eerste Belgische vrouwendag van 1972 werd een overdonderend succes. De politie telde 8000 deelnemers . In totaal kwamen 12000 mensen een kijkje nemen. Simone De Beauvoir moest zich door een dichte massa een weg banen naar het podium.
Enkele feiten over vrouwen
1. Vrouwen vormen 50% van de wereldbevolking 2. Vrouwen doen 66% van al het werk 3. Vrouwen verdienen 10% van het wereldinkomen 4. Vrouwen hebben 1% van alle bezittingen 5. Van alle regeringsleiders op de wereld is 5% vrouw
6. Van alle armen op de wereld is 75% vrouw
7. Van alle analfabeten op de wereld is 66% vrouw 8. Van alle vluchtelingen op de wereld is 75% vrouw
Je kan je nu afvragen of Vrouwendag, nog nodig is in België of niet? Dat vind ik een moeilijke. Er zijn nog heel veel verschillen tussen mannen en vrouwen, dus het kan nooit kwaad om er aandacht aan te besteden. Het zijn vooral de vrouwen die na een scheiding in geldnood komen, hoe komt dat toch? Er komen dagelijks nog klachten binnen van huishoudelijk geweld (sexueel en fysiek geweld tegen vrouwen), dat vind ik verschrikkelijk. Er zijn nog heel wat jobs/bedrijven/verenigingen waar nog nooit een vrouw de directeur werd, het is bvb nieuws als er voor het eerst een vrouw aan de top van de politie staat.
Nog niet zo lang geleden ,in de jaren '60 moesten de vrouwen nog echt vechten om piloot te mogen worden of chirurg. Zij hebben voor ons een mooie weg gebaand.
Maar langs de andere kant zijn onze rechten van een heel ander kaliber dan de vrouwen in Derde Wereldlanden, die enkel maar kunnen dromen van wat wij hier al allemaal hebben verworven als vrouw in het Westen. Wij mogen studeren en bovendien voor elke richting die we willen. Wij mogen alleen over straat lopen, trouwen met wie we willen, kinderen krijgen zonder man gaat ook.
Je ziet het is geen simpele discussie die je op 5 minuten voert, maar alleen al dat er over gepraat/gediscussieerd wordt is goed.
Ken je dat lied van Stef Bos: Breek de stilte Een prachtig lied als je het mij vraagt.
Ik hoorde het vandaag nog eens op de radio en had direct een onderwerp voor mijn logje van vandaag.
Er lopen op onze aardbol twee types van mensen, zij die graag en veel praten en zij die luisteren of zwijgen. Die laatsten maken het je niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan want wat zeg je tegen een zwijger?
Maar daar wil ik het nu niet over hebben wel over : Waarom zwijgen sommige mensen?
Soms zwijgen mensen omdat praten niet lukt. Omdat geen enkel woord volstaat om gedachten uit te drukken omdat hun hoofd te vol zit bijna op barsten staat. Uit die barsten lekt soms radeloosheid en vermoeidheid.
Soms zwijgen mensen uit schrik voor anderen die gekwetst kunnen worden door wat wordt gezegd.. Eens uitgesproken kunnen woorden en gedachten niet meer worden teruggestopt in het hoofd.
Soms zwijgen mensen omdat er al teveel wordt gepraat zoals op de radio, op de tv, in kranten en sociale media. Gelijk in welke richting het hoofd wordt gedraaid, altijd wordt er ergens onderhandeld en geargumenteerd.
Soms zwijgen mensen omdat de stilte hen beschermt tegen pijn. Soms zwijgen mensen omdat er niets meer te zeggen valt niet tegen hun omgeving en noch minder tegen zichzelf. Soms zwijgen mensen in grote stiltes en toont alleen hun gelaat nog achtergebleven verhalen. Alleen degene die de tijd neemt om de ondertitels te lezen, kan het onuitgesprokene horen en pas dan wordt het zwijgen verstaanbaar.
Oei, oei ik zal best ook maar zwijgen zeker?
Misschien een paar gezegdes om af te sluiten?
Zwijgen is goud wanneer je het juiste antwoord niet vindt.
Van al diegenen die niets te zeggen hebben, zijn de meest aangename mensen diegenen die zwijgen.
Ik heb al mijn twisten kunnen bijleggen door het langst te zwijgen.
Uiteindelijk zullen we ons de woorden van onze vijanden niet herinneren, maar het zwijgen van onze vrienden.
Zwijgen leren we pas in de loop van ons leven; spreken leren wij al eerder.
Maar dit is de beste: Het duurt in huwelijken heel lang tot je de staat hebt bereikt dat je zó lang kunt zwijgen zonder dat één van de twee denkt: "zou er wat schelen?"
Gisteren kreeg ik een PPS toegestuurd over herfst in de wereld met prachtige herfstfoto's. Ik kan daarvan genieten en zeker van de geur van het bos in de herfst. Dat moet je natuurlijk erbij denken ( smile). Daarom kon ik dinsdag niet laten om in het bos te wandelen nu het weer meeviel, om gewoon even uit te waaien na de drukte want de kleinzoon was blijkbaar beter! Het bos was ook de plaats waar ik als klein meisje samen met mijn vriendinnetjes naar mooie bladeren en paddenstoelen en eikels ging zoeken voor de knutselles of op zoek ging naar braambessen. Ik zie ons nog lopen met een zakje in de hand om onze buit in te stoppen..
Toen ik na mijn wandeling uit het bos kwam, botste ik op een kleine jongen, hij kwam samen met zijn mama naar paddenstoelen zoeken, als taak voor school. Ik besef hoe bevoorrecht we waren, omdat wij, zo'n 60 jaar geleden, nog helemaal alleen op stap konden gaan zonder angst te hebben dat ons wat ging overkomen. Dat kan nu niet meer.
Mijn herfstmomentjes laten mij soms zo voldaan voelen. Het zijn heerlijke momenten om te ontspannen.
Zo was het toen ik moe van het wandelen en af en toe ook van de hersenspinsels in mijn hoofd wilde rusten. Mijn oog viel op een rustbankje in het bos, een beetje een verwilderd bos dat men jaren lang zijn gang liet gaan en nu eindelijk beetje bij beetje aanpakt om er een gezellige wandel - en fietsroute van te maken. Het kan natuurlijk aan mij liggen maar ik word niet echt vrolijk van de aanblik van al die kadavers van bomen die in hun glorietijd ver boven alles uitstegen en schaduw verschaften om nog maar te zwijgen over hun oogstrelende schoonheid. Nu liggen ze dan daar, verlaten, wegrottend, aangetast .. Ze bieden wel een schuilplaats voor kruipend en knagend gedierte.
Net als in de faunawereld gelden voor de florawereld dezelfde regels: eten en gegeten worden. De schimmels rukken op en zuigen zo snel ze kunnen de laatste levenssappen uit de gigantische kolossen die gevallen zijn of na het hakken bleven liggen. Op die altijd vochtige, schaduwrijke bosgrond heersen de schimmels als God in Frankrijk.
Terwijl ik op het bankje zat, keek ik maar wat omhoog en om mij heen om me even los te maken van de deprimerende aanblik van rottende boomstammen. Alsof de duivel er mee gemoeid was, viel mijn oog op een boom, vlak naast het bankje. Ik zag hoe de boom, gedurende, zijn groeiperiode zich met zijn brede wortels vastgezet had in de humusrijke bosgrond net alsof hij zich wilde vastklampen om houvast te hebben zodat hij meer weerstand kan bieden tegen de harde wind, die op zijn beurt weer een samenzwering lijkt te hebben met de schimmels om zoveel mogelijk bomen omver te werpen. Vanaf het bankje keek ik op tegen deze enorme reus en zag hoe de stam vergeven was van de zwammen die zich als kankergezwellen verspreid hadden tot de hoogste top van deze reus. Nou ja hoogste . Hier was toch enig ingrijpen van Natuurmonumenten bij moeder natuur, om gemakshalve maar even de hele kruin weg te zagen. Er restte slechts een enorme stam en enkele lompe stompen . Door zo omhoog te staren viel het mij dan pas op wat een gigantische kanjer deze grote vriend moet geweest zijn. De menseningreep heeft zijn zin gehad want het zonlicht valt weer op de aarde rond de aangetaste stam en verbaasd constateerde ik hoe snel andere flora daar gretig gebruik van maakte en de bodem, plaatselijk, bedekte met prachtige nieuwe scheuten en wilde bloemen.
En toch is de aanblik van zo'n stervende boom triestig. Uit alle macht probeert hij zich niet gewonnen te geven. Hoewel de zwammen de overmacht hebben, zag ik bij de geamputeerde kruin vers ontsproten takjes, een teken van leven. De reus die voor dood werd achtergelaten leeft toch nog! Het brute geweld van de mens om hem te ontsieren, wellicht uit veiligheidsoverwegingen, heeft hem niet de kracht ontnomen om door te vechten. Als een terminale patiënt staat hij daar te vechten om zijn plek in dit woud te behouden. Hij staat daar al zo lang, heeft velen zien komen en gaan, lief en leed aangehoord van de talloze wandelaars. En nu? Nu staat hij daar. De wind heeft geen vat meer op hem maar dat deert niet meer. Nog voor hij kan omvallen heeft de vijand al de macht overgenomen. Ik mocht slechts getuige zijn van zijn laatste adem
Bij het aanzien van deze doodstrijd en dat bankje aan de voet van dit gevaarte vroeg ik mij af of de goed bedoelde boswachterij het idee gehad hebben het bankje te maken van de enorme stammen van die stervende boom? Zat ik daar op een stuk afgekapt leven en ziet de boom toe hoe zijn toekomst zich aan zijn eigen basis ontvouwt? Uit respect stond ik op, groette de boom, wenste hem alle kracht van de wereld en ik wandelde terug naar huis.
Nu weet ik het niet zo goed meer of die wandeling me nu deugd gedaan had of me toch een beetje depri maakte vooral met de Allerheiligendagen die we nog maar pas achter de rug hebben!
Leraar wiskunde: Wat moet ik doen om 11 aardappelen onder 7 mensen te verdelen? Student: Aardappelpuree maken, meester!
Leraar: - Joachim, vertel me de tegenwoordige tijd van het werkwoord wandelen.
Student: Ik ... (denkt na) ... wandel, jij .... (denkt na) ...
wandelt, hij .... (denkt na) ... wandelt,
Leraar: - allé, sneller!
Student: - Wij lopen, jullie lopen, zij lopen.
Leraar: "Het regende", welke tijd is dat?
Student: In ieder gevel slecht weer meester.
Leraar biologie: Hoeveel harten hebben we?
Student: Twee, meester. Leraar: Twee? Student: Ja, het jouwe en het mijne!
Twee studenten komen te laat op school en geven volgende verantwoording: - De eerste student zegt: Ik werd te laat wakker meester. Ik droomde
dat ik terugkwam van China en dat het vliegtuig vertraging had. -De tweede student zegt: En ik ben hem gaan halen in Zaventem.
Leraar: Kunt u mij de naam vertellen van vijf dingen die melk bevatten? Student: Ja meester. Vier koeien en kaas.
Een student in de rechten tijdens mondeling examen: Professor: Wat is fraude?
Student : Dat ben je nu aan het plegen, professor. Professor geïntrigeerd: Nou dan, verklaar je nader. De student: Volgens het Strafwetboek pleegt iemand fraude als die
misbruik maakt van de onwetendheid van anderen om hem te schaden.
Meester: Maria, toon op de wereldkaart waar Noord-Amerika ligt.
Maria: Daar, meester!
Meester: Correct. Nu de hele klas, wie is de ontdekker van Amerika?
Klas: Maria
,Meester:
Tony, bid jij voor elke maaltijd?
Tony: Nee, dat is niet nodig, mijn moeder is een uitstekende kok.
Meester: Arthur, je opstel "Mijn hond" is precies hetzelfde als je
broer. Heb jij gekopieerd?
Arthur: Nee meester, maar het gaat om dezelfde hond.
Meester: Bruno, hoe noemen we iemand die blijft spreken, zelfs als de
anderen niet geïnteresseerd zijn?
Bruno: Een leraar
Wat we zondag vreesden, werd maandag bevestigd. Onze jarige kleinzoon had zich op zijn verjaardag nog sterk gehouden en de mama en oma bakten nog gezellig 35 cakejes om de maandag uit te delen aan de klasgenootjes. Helaas ... maandagmorgen kreeg ik een telefoontje... " Ma, T is ziek en heeft koorts en keelpijn en buikpijn"...allé je kent dat hé en de vraag ook. "Mag ik hem bij jullie afzetten?" Waar dienen de oma's anders voor dan om zieke kleinkinderen extra te verwennen zodat ze snel genezen? De plannen werden even op hold gezet en ik trok mijn verpleegsterskapje aan!! Nu maar hopen dat hij snel betert want anders moeten wij die 35 koekjes opeten en dat is niet goed voor de lijn!!!
Het was hier even stil op mijn blogje maar dat wil niet zeggen dat we hier de dagen al niksend doorbrachten! Het tegendeel was waar want de 4 van de zoon waren hier sinds woensdag en ... ik stond er letterlijk alleen voor, neen meer nog, ik had 5 handenbindertjes.
Zo was het donderdag: Teken en knutseldag:
Onze tweeling moest natuurlijk dezelfde tekening hebben, grote broer en zus dan ook maar haha!
Zo was het vrijdag: De kleinzoon moest voor WO minstens 5 verschillende blaadjes van bomen zoeken en bespreken daarom gingen we in de tuin op zoek. Maar de blaadjes moeten ook gedroogd worden ...
:
Zo was het zaterdag:
Onze kleinzoon bouwde de knikkerbaan van opa om met de hulp van één van de zussen!
De twee andere zussen hielden het bij een verkleedpartijtje!
De kleinkinderen zijn nu terug naar huis, straks rijden we naar de andere kleinzoon die vandaag 8 wordt en opa zijn handen genezen wonderlijk wel goed! Alles valt wel weer in de plooitjes al heeft deze oma er wellicht weer een paar grijze haren bij!
Mama, mams.... vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk maar morgen ben ik in gedachten wel heel dicht bij jou want dan ben je 4 jaar van ons heen gegaan ....
Onlangs stond ik nog aan de strooiweide.
Stilzwijgend prevelde ik de woorden in mijn binnenste en dat was het zoveelste stille gesprek dat ik nu sinds vier jaar met je voer.
Wel duizend vragen heb ik ondertussen al gesteld maar sinds vier jaar moet ik mezelf de antwoorden toefluisteren.
Zelfs met de zon in mijn rug voelde mijn schaduw op het gras kil aan.
Ik schikte de bloemen die ik meegebracht had en bedacht hoe we beiden heel even eenzaam waren!
Jij eenzaam in de dood en ik die je nog steeds mis. In een doolhof van onbeantwoorde vragen slenterde ik langs het pad waar dode bladeren onder mijn stappen de stilte doorbraken en ging op zoek naar een beeld van hoe je was en probeer het beeld van de laatste weken te vergeten.
Op wandel met de ziekte slenterde je uitgemergeld tot aan je dood.
Pijnlijk is het telkens ik er aan denk en toch probeer ik die wonde te helen door de mooie herinneringen uit gelukkiger tijden.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs ....
Misschien zullen anderen mijn verdriet niet begrijpen na al die jaren.
Misschien wil ik het wel alleen dragen?
Ma, binnenkort kom ik zeker bij je langs!
Ik kom dan bloemen brengen die je zo graag had en je weer een paar vragen stellen.
Och ik weet wel dat ik geen antwoord zal krijgen en misschien is het wel mijn straf voor al die keren dat ik je geen antwoord gaf. Ma, verdriet is niet altijd zichtbaar!
Soms sta ik aan je rustplaats in de regen en mengen druppels zich met mijn tranen.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs....
Misschien uit schrik voor die anderen die daar staan met dezelfde bloemen en hetzelfde verdriet?
Nee ma, ik wil je apart houden, ook in de dood!
Ver van het Allerheiligengedoe zal ik vandaag aan je denken zoals elke dag.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs.... al zal ik morgen wel speciaal aan jou denken want dan is het de dag die ik liever zou vergeten. Maar er zijn ook de andere dagen dat ik aan je denk.
Zoals met Nieuwjaar waar we elkaar steeds het beste wensten of zoals met Pasen waar je het leuk vond om zelf de eieren te verstoppen. Zoals ..zoals elke dag die geen speciale naam had, maar waar jij hem zo speciaal maakte met de persoon die je was.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs...
Maar toch ben ik bij jou kijkend naar jouw foto op onze kast. Waarom moest jij vertrekken naar die wereld van al die anderen die zoveel verdriet achterlieten?
Waarom is het heengaan niet voor iedereen gelijk?
Waarom verlaten we niet allemaal samen deze wereld?
Misschien omdat er anders niemand meer zou zijn om ons te begraven en het verdriet te dragen?
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs ....
Maar weet dat ik ook niet bij pa en bij meter en peter ga.
Weet dat ik ook niet bij Suzy, Rita, Mary en Magda
ga, vrouwen die de laatste jaren veel te vroeg uit onze vrienden -of familiekring gerukt zijn. Weet gewoon dat ik vandaag naar het leven kijk dat ons elke dag wat dichter bij jou brengt.
Ma, morgen is een nieuwe dag en dan sta ik in gedachten terug aan je laatste rustplaats zoals 4 jaar geleden met duizend vragen en stilzwijgende gesprekken tussen jou en mij.
Maar vandaag sluit ik mijn gesprek af zoals we het steeds samen hebben gedaan.
"Dag ma, tot de volgende keer "
Het is niet bepaald om te griezelen, maar een samenloop van omstandigheden kan je het we wel noemen! We hadden zondag laatst besloten om samen met de dochter en co en de ander bompa een dagje in de Ardennen door te brengen. De kleinkinderen missen het jaarlijks tripje met beide grootouders. Sinds de ziekte van Suzy was dat niet meer mogelijk geweest. Daarom zagen we een wandeling langs de Maas wel zitten. Na een gezellig etentje trokken we er op uit. Kleinzoon 2 was zo " opgedraaid" omdat we eindelijk weer eens samen een uitje hadden dat hij in zijn enthousiasme zijn zus een duwtje gaf! Ons glutenkindje heeft niet veel nodig om alle registers open te trekken en dat hebben we dan ook gehoord!! Halloween geluiden kunnen daar nog niet aan tippen! Toen ze eindelijk weer wat bekomen was, konden we weer verder tot de bompa die al wat last had van de heup, struikelde, viel en heup en rug nog meer bezeerde. Toen na een tijdje het wandelen te pijnlijk werd voor hem besloot opa T om vooruit te lopen en de auto te gaan halen om de bompa op te pikken. Hij deed dat af en toe lopend tot we hem opeens niet meer zagen en ons afvroegen waar hij naar toe was.... Tsja , dat de Paus de grond kust dat weten we maar dat mijn slaapgenoot dat ook zou doen???? Deze oma was er niet echt gerust in en liep ook maar vooruit om te zien wat er gebeurd was... Ik vond bij de auto een zielig kijkende opa met twee japen in de kin, de ene al groter dan de andere waar het bloed uit stroomde. Toen hij ook nog eens zijn handen toonde, wist ik dat het geen lachertje was. We geraakten uiteindelijk nog veilig terug in de bungalow waar de verzorging kon beginnen... Het gezichtje van ons glutenkindje sprak boekdelen alsof ze maar niet begreep waarom opa ook geen keel opzette! Op maandag heb ik er dan toch maar de dokter bij gehaald en zo ziet de opa er nu uit en met de 4 van de zoon die vandaag voor de rest van de week komen logeren, wordt dat hier best hectisch!! En zeggen dat ik mijn bezem niet eens heb aangeraakt!!
Morgen is de nacht van heksen en demonen van gure tronies en ratelende skeletten van ketens die over de ruwe stenen schuren van gekreun en gekerm dat je ingewanden doet stilvallen .. de nacht van gruwel en angst .
Eigenlijk zou ik nu een griezelig verhaaltje moeten verzinnen. Het gaat tenslotte over Halloween.
Hier en daar zie je pompoenen die de voordeuren sieren en af en toe passeer je een huis waar heksenpoppetjes uit het venster naar beneden glijden. In de winkels hoor je nog net geen spookgehuil door de boxen weerklinken, maar ik vermoed dat gewoon nog niemand op dat idee kwam. Ze zijn al een tijdje verschenen in het straatbeeld de pompoenen met angstaanjagende grijns, de heksen en de spinnenwebben. En dan weet je dat het bijna Halloween is het griezelfeest dat de laatste jaren steeds populairder wordt. Eigenlijk heb ik niets met Halloween. Het is mij te Disney-achtig. Dat mensen hier Halloween gaan vieren heeft toch vooral te maken met de invloed van Amerika via film en tv-series.
Het is al een paar jaar dat de Halloween-hype de oceaan over gekropen is.
Ik snap dat griezelgedoe helemaal niet. Ik vind er niets aan mensen te laten schrikken al doe ik nu ook niet direct in mijn broek als ik een griezelfilm zie. . Pompoenen die worden uitgehold met boos kijkende ogen en hoektanden, ik kijk er naar bewonder de creativiteit van de maker maar ga er aan voorbij. In de brievenbus vind je folders over nachtelijke fakkeltochten die worden georganiseerd. Ik haal de folders er uit en gooi ze zonder te lezen bij de rest van het papierafval. Dat wordt de laatste tijd zowat een gewoonte!!
Ik kwam vorige week langs de school van ons dorp en zag een moeder haar zoontje afhalen, ze droeg een hoge zwarte hoed met doodskop. Eventjes vroeg ik me af of dit misschien de allernieuwste modetrend zou zijn tot ik iets oranje van onder haar arm zag piepen: een handtas in de vorm van een pompoen. Ik schaterde het net niet uit.
En het houdt niet op! Zelfs gerechten worden griezelig gemaakt! Hoe willen ze dan dat we deze dag doorkomen als er een nep-web over ons bord soep gesponnen is? Ik zou mijn bord aan de kant schuiven en me volproppen met chocolade. Ik moet mijn energie van ergens halen, nietwaar?
En dan zwijg ik nog over de verkleedfeestjes van de laatste weken. Waarom zou ik me moeten verkleden in één of andere heks? Om op mijn bezem naar een andere postcode te vliegen? Dat kan perfect in mijn gewone outfit hoor! Maar jullie kennen me al een beetje he, bij zo'n logje gaan mijn radertjes extra werken ...en dan komt de vraag...
Wat is er zo fascinerend aan Halloween? Wij doen in het dagelijkse leven alles om zo min mogelijk iets griezeligs mee te maken: we verzekeren ons tegen rampen, we geven miljarden uit aan veiligheid en de dood proberen we zo ver en lang mogelijk van ons af te houden. Ons ideaalbeeld is dat van een jonge, schone en vitale mens. Aan Magere Hein met zijn grijnslach denken we liever niet en als hij komt, gaan we zo clean en zacht mogelijk met hem om.
Maar aan de andere kant willen we opeens wel griezelen - al is het maar voor even, op Halloween. Waarom toch? Omdat we die enge en griezelige kant van het leven toch even willen voelen? Omdat we diep van binnen weten dat de dood toch komt - hoe vitaal en jong we ook zijn? Omdat onze angst er toch uit moet? Blijkbaar kunnen we de angst voor de duistere en griezelige kanten van het leven niet geheel elimineren en is Halloween voor sommigen een uitlaatklep van die schrik - voor anderen is horror die uitlaatklep. Voor mij mogen die grijnslachende pompoenen gewoon in de soep.
Nee, ik vind het maar niets, Halloween. Maar Zal ik dan toch maar een heksenrok aantrekken, mijn benen over een bezem gooien en met een krakende lach de lucht doorklieven?
Wie belt de ziekenwagen?
Al word ik zachtjes aan wat ouder,
Met hier en daar een rimpeltje erbij. Als ik aandachtig kijk in de spiegel.
voel ik mij nog altijd blij.
Ik hoef mij niet blind te staren, op het mode beeld vandaag. Die paar grijze haren
zorgen niet voor geklaag.
Want kijk ik in de spiegel zie ik een leven voorbij gegaan.
Dat is toch nog altijd beter
dan een vreemde te zien staan met weggewerkte rimpels een mond zo strak als glas. Geen mogelijkheid meer om te lachen want meelopend in de Botox pas.
Met iedere dag die zorgen
is mijn buikje niet te dik?
Voldoe ik wel aan de normen? Of moet ik nog een prik?
Niet meer oud worden is de slogan
maar daar doe ik niet aan mee. Ik eet heel smakelijk nog mijn koekje of een chocolaatje bij de thee.
Ik probeer nog te genieten
van mijn extra time op aard.
In plaats van me zorgen te maken
of dat badpak mij nog staat.
Velen zijn me reeds ontvallen.
Veel te jong zijn ze gegaan. Dus sta ik hier voor de spiegel
en neem de ouderdom graag aan.
Ja beste vrienden, het is weer eens zover, we schakelen vannacht over op het winteruur !! Dat betekent dat de klok een uurtje ACHTERUIT gaat. We mogen weer een uurtje langer slapen ! 't Is maar dat jullie het weten hé!
Neen, er is niets mis met mij. Vanwaar dan die drang om "roze" te denken?
Gisteren kreeg ik het verslag van de pletwals van een paar weken terug en mijn "meisjes" ( zie Bojako) zijn weer goedgekeurd!
Ik herinner me de dag dat ik in het ouderlijke huis naar beneden kwam en mijn ma me zei dat ze me er eentje had gekocht. Mijn allereerste BH. Het ongeloof! De ontkenning! Ik had dat nog helemaal niet nodig, wat dacht zij wel! Mijn "meisjes" ingesnoerd voor de rest van hun dagen! Evenmin als ikzelf zagen ze dat beperkt zijn in beweging echt niet zitten. Ik kan me niet herinneren dat ze sinds dan ooit ferm gegroeid zijn. Volgens mij werd ik op een dag gewoon wakker en waren ze daar zoals ze nu nog altijd zijn. Niet groot, niet mini, maar ze waren er. Hoe wispelturig de omvang van de rest van mijn corpus soms kan zijn, die van mijn "meisjes" verandert geen millimeter. Enkel toen ik zwanger was, tierden ze welig!! Ik las onlangs dat een vrouw gedurende gans haar leven meerdere maten nodig heeft. Ik heb altijd al dezelfde maat gehad. Lekker handig, dat wel.
Stiekem, maar eigenlijk ook een beetje luidop, ben ik er fier op dat ze er zijn, dat ze mijn decolleté vullen (wie het kleine niet begeert, ) maar vooral dat ze gezond zijn.
Niet iedere vrouw heeft dat geluk. Als ik de tijdschriften en kranten mag geloven die de cijfers van talloze onderzoeken publiceren, ben ik een echte geluksvogel, dat ze er zijn en dat ze gezond zijn.
Het is niet aan iedereen gegeven en de ziekte met een grote K treft meer en meer vrouwen van alle leeftijden trouwens, die K houdt geen rekening met jong of oud. Geen enkele vrouw kan er gerust op zijn dat ze gespaard zal blijven. We moeten alert zijn, op onze hoede. Want iedereen kan het lotje trekken, hoewel het niets te maken heeft met het lot winnen.
Oktober staat speciaal in het teken van kanker en speciaal 25 oktober is de borstkankerdag. Symbool voor die kanker is het roze lintje. Jaarlijks worden honderden vrouwen met borstkanker behandeld in onze ziekenhuizen. Vandaag staat dan ook voor het meisje in ieder van ons, al zijn we jaren geleden vrouw geworden, voor de zachtheid die borsten symboliseert, geen vrouw die er niet trots op is, al geeft ze het zelden toe, al zijn de maat en de omvang soms niet naar haar zin.
Vrouwen, borsten, zachtheid.. drie begrippen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Soms moeten we hard vechten om dat geheel terug te krijgen. Soms komen we niet ongehavend uit de strijd. Soms moeten we een deel van het geheel opgeven.
Daarom kleurt de oktobermaand roze. Daarom dragen sommigen een roze lint op de plaats waar de ziekte bij elke vrouw en blijkbaar ook af en toe bij mannen - kan toeslaan, maar die niemand verdient.
Daarom: denk roze vandaag! Vergeet het niet. Het kan ook jou overkomen.
Hij - mijn teerbeminde (v)echtgenoot - heeft een ruimte in het tuinhuis achter in de tuin. Hoe het er uitziet, weet ik precies. De buitenkant dan toch. Hoe de binnenkant er uit ziet, dat hangt af van de activiteiten. Er hangt geen waarschuwing aan de deur, maar eigenlijk is er geen plaats beter geschikt dan daar om een bordje op te hangen: " Betreden op eigen risico".
Wat hij er doet, daar heb ik vaak geen enkel benul van. Ik zie en ken alleen het eindresultaat. Als de deur openstaat en ik ben in de buurt, dan hoor ik afwisselend een hels kabaal, soms gesakker of een verdwaalde vloek, slijpen en/of schuren van en door ondefinieerbare machines. Er is geen haar op mijn hoofd dat het dan zelfs maar waagt een glimp te proberen opvangen, ook uit veiligheidsoverwegingen, mijn haar zou zo maar eens verschroeid worden door een boormachine of zo. Ik heb zo mijn manieren om uit te leggen dat één of ander moet onderhanden genomen worden.... De deur naar het terras schoof traag en log dicht, de hendel bleef soms steken. Nu schuift ze terug als een danseres op het ijs en sluit ze terug zo hermetisch af dat zelfs David Copperfield niet meer kan ontsnappen. De oude grasmachine stierf al ontelbare keren, maar werd telkens gereanimeerd met een nieuw onderdeel waarvan de oorsprong nogal onduidelijk is. En heb ik al verteld dat de vele kinderfietsjes na al die jaren nog perfect werken omdat hij ze af en toe onder handen neemt? En dan licht ik nog maar een tipje van de sluier op....
Hoe zijn "stalletje" er van binnen uit ziet, wil je dus eigenlijk niet weten. Ik leg het mezelf af en toe op: verboden toegang. Defecte toestellen en zaken die niet functioneren naar zijn zin, worden genadeloos naar daar gesleept. Ook nieuwe ideeën worden daar werkelijkheid. Ik doe daarom al lang alsof ik het niet zie. Ik negeer de onbestemde geluiden, draai soms de volumeknop van de radio wat hoger, tot hij weer buiten komt met dat wat het lef had de geest te geven of laat hij de nieuwe creatie trots zien. Zijn grijns triomfeert, zijn weinige, grijze haren staan overeind van de inspanning. Het is hem weer eens gelukt. Einstein in het kwadraat, als je het mij vraagt. Zolang er maar niets ontploft en ik nog steeds opgelucht kan ademhalen dat ik niet met wieltjes onder mijn voeten wakker word en volautomatisch door het huis sjees, houd ik het bij " niet storen"! Maar geloof mij, het loont - niettegenstaande de "rommel" - om zo'n klusser in huis te hebben!
En ja, één van zijn mooiste creaties wordt vandaag 40j. Proficiat zoon !
Omdat we het dag na dag opnieuw doen en ons lichaam er blijkbaar nooit genoeg van krijgt, even het volgende:
Een mens slaapt nogal wat af gedurende zijn hele leven, de ene al wat meer dan de andere. De ene kan het ook beter dan de ander, liggend, zittend, staand, snurkend of zuchtend, met oordopjes of een knuffelbeer onder de arm, met nachtkledij of in adamskostuum, onder frisse lakens of bedolven onder een heerlijk donsdeken, venster open, venster dicht, met een lichtje aan of in het pikkedonker.
Iedereen heeft zijn of haar manier, maar slapen doen we allemaal.
Als je het een beetje onder de knie hebt, lig je daar figuurlijk weg van de wereld, gedurende een paar uur van niets bewust, niet eens van je eigen lichaam, kwetsbaar over je ganse lichaamslengte en breedte en je weet het niet eens. Je ligt daar maar in complete overgave. Zelfs het sterkste, koppigste karakter kan niet eindeloos wakker blijven. Het lichaam schakelt zichzelf in stand-by modus. Je geest zweeft weg, naar plaatsen die je niet kent. Je praat met mensen die je niet kent, je ziet dingen die eigenlijk niet bestaan. Maar het gekke ervan is dat die plaatsen, mensen en dingen even werkelijk aanvoelen als de wereld die je ervaart tijdens de uren die je wakker bent. Al ben je daar niet, eigenlijk ben je daar wel.
Volg je?
Die overgave aan slaap, vind ik een beetje bevreemdend. Het is praktisch onmogelijk je er tegen te verzetten. Vaak beangstigt het me ook omdat ik kan voelen dat het er aan komt, maar niet weet waartoe het zal leiden. Zal ik een paar uur later mijn ogen openen, mijn lichaam fit en monter ervaren, me geeuwend uitrekken, klaar voor een volgende dag? Zal ik de duisternis van de nacht wroetend als een mol doorbrengen, wanhopig op zoek naar slaap die ik niet kan vinden? En als ik die niet kan vinden, hoe komt dat dan? Ben ik de slaap misschien ergens onderweg kwijtgeraakt? Waar zal ik wel en niet zijn tijdens het slapen?
En wat bepaalt dat mijn lichaam ineens weer wakker wordt? Hoe komt het toch dat ik uit een diepe droom kan wakker schrikken met luid bonzend hart? Wat zorgt er voor dat ik ineens weer geluiden waarneemt rondom mij? Hoe registreren mijn gesloten oogleden dat de dag is aangebroken en laten ze trillend als de vleugels van een vlinder mijn lichaam terug ontwaken?
Mijn lichaam en geest die overdag één geheel vormen, gaan 's avonds als complete vreemdelingen uit elkaar om bij het krieken van de ochtend elkaar terug te vinden als zielsverwanten. Mijn lichaam legt zichzelf te slapen en regenereert, terwijl mijn ziel vrij en doelloos andere werelden verkent. Het lijkt bijna een bovenaards gebeuren! En toch... slapen dat is wat ik nu ga doen! Slaapwel lieve bezoeker!
Wordt het een aardbeving, nucleaire oorlog, vloedgolf, poolkanteling, komeetinslag of een doodgewone dag?
Ik was vorige week bij de kapper en legde meteen een paar afspraken vast tot ergens in januari waarop hij lachend zei: "Als de wereld op de 21ste dec vergaat moet je je afspraak niet afzeggen.."
Als zelfs al tot in de kapperszaak het "gerucht" begint te gonzen dan moet ik er ook even bij stilstaan. Hoewel? Ik ben zeker dat ik ergens in vervlogen dagen ook al even dit item hier aangekaart heb! Voor diegenen die echt niet weten waarover ik het heb even kort samengevat want je kan op internet uitgebreid alles lezen over de Maya's en hun voorspelling:
Volgens veel religieuze bronnen houdt de wereld zoals wij deze kennen op 21-12-2012 op te bestaan. De Maya kalender heeft op 21-12-2012 een complete cyclus van dertien Baktuns, een periode van 5125 jaar voltooid. Wat gaat er precies gebeuren op 21-12-2012? Volgens die Maya's zal de zon op 21 december 2012 exact in het centrum van de Melkweg staan, of anders gezegd zal de denkbeeldige lijn door de aarde en de zon ook door het centrum van de Melkweg lopen en dan zou volgens sommige kenners de Maya kalender op die dag eindigen. Mocht dat juist zijn, dan zou dat getuigen van een wel zeer geavanceerde kennis omtrent de loop van zon, maan en sterren bij de Maya's, want zelfs de hedendaagse astronomen kunnen dat onmogelijk berekenen. Als dat zo is dan kan wel het één en ander te gebeuren staan. Wat er staat te gebeuren zegt de voorspelling niet maar als dat zo is dan belooft dat spanning...Wordt het een aardbeving schaal 10, een nucleaire oorlog, een vloedgolf, een poolkanteling of komeetinslag ? Geen opwekkende vraag niet?
Mijn simpele visie op dit allemaal weerhoudt me van doomdenken. We weten allemaal dat de planeten nu eenmaal invloed hebben op ons , zoals de stand van de maan bv, de zonne-activiteit enz. De Maya's hadden zo een enorme kennis van het universum dat ze daar hun kalender op baseerden en volgens hen zou het einde van een cyclus nabij zijn om dan wat .. een nieuwe cyclus te beginnen?
Je hoeft niet in God, Jaweh, Jehova, Boedha, Mohamed.... te geloven om te weten dat we voortkomen uit een gigantische energie. Noem het hoe je het wil, maar iedereen weet dat ze er is. Daar is geen bewijs voor nodig. Wat de Mayakalender voorspelt, is dat die energie ooit een verschuiving zal teweegbrengen die op alles invloed zal hebben kosmos, natuur, lichaam, geest, ziel enz.. Wanneer dat zal gebeuren weten we echter niet.
Gelukkig zijn er wetenschappers om alles met een korreltje zout te nemen. - "De polen kunnen, in het beste geval, een graadje verschuiven in de loop van miljoenen jaren. Maar niets zegt dat dat begint in 2012." zegt Phil Plait, een astronoom die de website 'Bad Astronomy' beheert. Dat doet me denken aan het volgende. Toen onze zoon zo'n 13j was, las hij het boek "Kinderen van Moeder Aarde" het eerste deel van een trilogie van Thea Beckman. Het is een toekomstroman over de Aarde zoals die er 6 eeuwen na de Derde Wereldoorlog uitziet. Ik vond de titel alleen al uitnodigend en heb die trilogie even geboeid als de zoon ook gelezen. Daar denk ik nu aan bij deze "Maya voorspelling". Profetische visie van Thea Beckman? Maar terug naar de feiten.
Ik geloof best dat er een dag komt dat de Aarde en de zon op één lijn komen te staan met het centrum van de Melkweg. Maar niets zegt dat dat exact in 2012 zal gebeuren. Trouwens de Maya's voorspellen niet het einde van de wereld .
Hun Kalender loopt tot die datum, maar dat wil niet zeggen dat de wereld daarna vergaat.
Er zijn mensen die geloven in die 21 /12/2012! Ik heb respect voor hen die erin geloven, want tenslotte zijn we allen een andere 'ik'. Laten we elkaar dus niet uitlachen om geloof of ongeloof. Want wat als je toch verkeerd dacht?
Maar.... Wat veel van die doemdenkers schijnen te vergeten, is dat de laatste keer dat het einde van de wereld werd aangekondigd, er niets gebeurde!
Even ter info, volgens de Wikipedia eindigt de huidige cyclus echter op 12 oktober 4772. We hoeven dus nog niet direct een schietgebedje te doen.
Wat er precies te gebeuren staat die 21ste december is niet te voorspellen. Wat wel waar te nemen valt, is de tijdsversnelling, de vele ontwikkelingen in deze wereld die in een stroomversnelling zijn geraakt. Een aantal van de voorspellingen op basis van de Maya kalender, zijn al uitgekomen en dan denk ik aan de klimaatsveranderingen, economische/financiële crisis, opstanden en oorlogen.
Daarom is de vraag wat er te gebeuren staat in 2012 eigenlijk verkeerd. Het is alsof je tot je knieën in de branding staat en vraagt "Waar is eigenlijk de zee?" Om ons heen zien we de veranderingen, het verval van het oude systeem. Deze veranderingen zijn allang in volle gang en u en ik zijn de maker van een nieuwe toekomst ook na 2012! Daar wil ik in geloven. Het kan ook zomaar gebeuren dat we binnenkort allemaal de mond gesnoerd krijgen! Je ziet ik sta wel open voor een constructieve discussie als jij er anders over denk!
Maar ik denk/hoop dat de wereld op die dag niet zal vergaan, die draait nog wel een tijdje rond maar zal hij op termijn nog wel bewoonbaar blijven voor de mens als we ons niet aanpassen?
Daar wringt het schoentje! De mensheid zal wel niet direct verdwijnen maar zoals we nu bezig zijn, is de vraag met hoeveel en in welke omstandigheden en vooral hoe zal de aarde er in de verre of nabije toekomst uitzien? Een paradijs met een rijke biodiversiteit en een aangename veilige plek of een hel met weinig of geen natuur en constant geweld en balanceren op het randje van overleven?
PARADISE OR OBLIVION?
Binnen pakweg een goeie 2 maand weten we wie gelijk heeft. Mag ik een beetje erg op mijn ego steunen en hopen dat ik als non believer gelijk heb? En als het dan toch fout loopt?
De verkiezingen zijn voorbij en nu maar zien of alles zoveel beter wordt, ik ben heel benieuwd!! Na wat naweeën zal de media binnen kort weer op volle toeren draaien over de crisis. Maar het kan ook met een beetje humor, daarom volgende gezegden:
- De bananenhandelaar is de pisang en de tabakshandelaar is de sigaar. - De bakker verdient geen droog brood meer en de herenmode is de das omgedaan. - De lampenwinkeliers zien de toekomst duister in en de scheepvaart is
de wind uit de zeilen genomen.
- Menig timmerman heeft er het bijltje bij neergelegd terwijl de
kousenfabrieken er geen gat meer in zien.
- De horlogemakers zouden de tijd willen terugzetten en de
confectie-industrie moet er een mouw aan passen. - De tuinders heeft men knollen voor citroenen verkocht en de
binnenschippers zijn aan lager wal geraakt. - De chauffeurs zijn de macht over het stuur kwijt omdat de wegen aan
belasting bezweken zijn. - De wielrenners weten niet meer rond te komen en de badmeesters kunnen
het hoofd niet meer boven water houden.
- De bierbrouwers moeten uit een ander vaatje tappen en voor de
bioscopen valt het doek.
- De kwekers zitten op zwart zaad, de schoorsteenvegers komen op straat
te staan en de stratenmakers kunnen wel op het dak gaan zitten.
- De mijnbouw graaft zijn eigen graf en bij Rijnmond gaat de pijp uit.
- De NMBS is het spoor bijster, de luchtvaartmaatschappijen vliegen de
lucht in, terwijl de metselaars in de put zitten en de caféhouder het
zat is. - De kapper zit met zijn handen in het haar, de boer is uit het veld
geslagen en de helderziende schemert het voor de ogen. -Zou het helpen als de wapenindustrie inzag dat er geen schot meer in zit?
Het is hier ook even crisis want ik zit zonder inspiratie!!
Op het moment dat je dit leest, ben je misschien van plan om richting stemkot te gaan of heb je al een bolletje gekleurd.
Ja t is weer van dat.
Een mens kan nogal wat stemmen in zijn leven!
We stemmen voor de schoonste kerstman, voor de schoonste boerin, voor miss voetbal, voor idool, voor miss aardbei en mister aambei, voor miss witloof, miss België, miss Univers
En vandaag " mogen" we weer het stemkot induiken!
Wat mij opvalt zijn die affiches met lokkende zinnen en fotos die weer ons straatbeeld kleuren.
In onze kleine dorpjes zijn de mensen vaak gebonden aan een partij omdat het zo is doorgegeven van vader op zoon/dochter al heb je natuurlijk altijd uitzonderingen die plots gaan stemmen voor een partij die vroeger niet bestond..
Ik denk dat de mensen een beetje stemmoe aan het worden zijn en dat ze op den duur niet meer weten voor wie ze moeten gaan stemmen. t Is nog niet zo lang geleden dat een buurman even stopte terwijl ik in de voortuin bezig was en naar aanleiding van plakborden in de straat zei....
- Zeg Natoken, het is bijna weer zo ver en ik weet nog altijd niet voor wie ik moet stemmen.
-" Euh ja, het wordt stilaan tijd dat je het weet", was mijn antwoord. -"Maar , weet jij al voor wie je gaat stemmen"! vroeg hij mij -"Ja, maar is dat geen beroepsgeheim, haha ?!"
En zo bleven we nog wat nakeuvelen al was ik na bijna een half uur het stemgeroddel beu en probeerde ik die brave man zo goed en zo kwaad als het kon weg te krijgen want een mens zou door dat stemgedoe op den duur blauw, rood en oranje uitslaan met al die vragen.
Uiteindelijk geraakt ik van zijn discussies verloste en met een " Allé Natoken tot in het stemkot en voor de goede stemmen hé", was hij vertrokken. Hij had daar zodanig staan argumenteren dat ik zelf bijna mijne kluts was kwijtgeraakt.
Pas nu merkte ik dat er ook in onze straat meer affiches hingen dan we gewoon waren.
Sommigen stonden er al lachend op en daar kunt ge al wreed veel uit opmaken.
Ja, de ene lacht groen en de andere blauw.
Sommigen staan te blozen en de ene zijn kaken zijn al roder dan de andere.
Hoewel ...je kan daar niet altijd op voortgaan!
De affiches en de slogans bestaan al jaren en daar zou in feite iets mogen aan veranderen.
Ook in de media komen de "kandidaten" hun woordje doen en dat is altijd "wreed spannend" hebben we de laatste week op TV ervaren.
Het is een beetje zoals in de tijd van de gladiatoren, de ene vecht het uit tegen de andere met ongelijke wapens.
De ene met een dolk en de andere met een net.
Allé, t is misschien een slechte vergelijking maar t komt erop neer dat de tongen vandaag de wapens vervangen.
Iedereen schermt dan met zijn programma en soms stel ik mij de vraag of de gewone mens daar nog wel naar luistert en of ze de affiches in het straatbeeld nog wel zien hangen?
Als ik het zo hoor gaan velen tegen hun goesting stemmen en wie weet wat ze allemaal in dat stemkot uitsteken?
Het is misschien daarom dat ze in een stemkot gordijnen hangen en geen deuren want anders zouden die waarschijnlijk nog voller geschreven staan dan sommige wc deuren in bepaalde cafés.
De mens creëert soms zelf een slecht beeld van de politiek en dat is omdat ze het vaak van op een afstand bekijken.
Ja, men verwacht vaak dat men elke verwachting van elke inwoner kan invullen maar dit is waarschijnlijk een soort van egoïsme die niet aanleunt bij de politiek.
In feite kijkt iedereen naar zijn eigen portemonnee en het is een beetje zoals in een winkel, als er teveel keuze is wordt het moeilijk kiezen.
Van gewone werkmens tot dokter in de één of andere wetenschappen of van journalist tot café-uitbater, van sportman/vrouw tot BV, van schoon tot lelijk en van slim tot euh iets minder slim , je komt ze allemaal tegen op de affiches, hoewel een foto niet alles vertelt over de persoon.
Ja, ik hoor je al vragen wie zijn dan die schone en slimme?
Wie kunnen we vertrouwen en wie zorgt er voor onze portemonnee?
Wie gaat het opnemen voor de mens en wie zet er zich in voor de streek.
Wie gaat ervoor zorgen dat ik een schone, rustige buurt kan wonen en wie werkt de werkloosheid weg?
-Stop stop stop, je moet mij dat allemaal niet vragen want t is beroepsgeheim.
Iedereen die moet stemmen wordt als volwassen beschouwd en dus moet je zelf maar eens nadenken!
Een uitslag zal er sowieso zijn en discussies nog meer.
In feite een geluk dat we kunnen kiezen want stel je voor dat er maar één partij zou zijn, dan zou het wreed stil zijn in de wandelgangen. Weet je wat? We zullen eerst gaan stemmen alvorens ons nerveus te maken.
Wij breken in elk geval al met de traditie en stemmen met de computer en voor wie ik ga stemmen? Ik heb het al gezegd.. dat is " beroepsgeheim"!
Vandaag mag je lachen het is pas morgen serieus!!!
Oma heeft zin in een ijsje. Opa biedt heel lief aan om dat te halen. Wat voor ijsje ze dan wil. Een bolletje vanille, chocolade en aardbei. Zal ik het even opschrijven? vraagt ze lief. " Nee, hoeft echt niet." Echt niet? Nee, echt niet. Hij hield bij hoog en bij laag vol dat hij dat heus nog wel kon onthouden.
Komt ie terug met 2 zakken patat.
Foetert oma: Zie je nou wel! Ben je toch nog de mayonaise vergeten !
De nieuwe overburen, een echtpaar op leeftijd, schijnen nog steeds veel om elkaar te geven, om niet te zeggen dat ze niet van elkaar af kunnen blijven. Elke keer bij het thuiskomen is het prijs. Nog vóór ze goed en wel binnen zijn, staat die man die vrouw al onder de rokken te graaien, in het volle zicht van de straat. Op een dag worden ze door één van de buren er op aangesproken. Of ze voortaan het fatsoen op zouden kunnen brengen, om hun lusten binnenshuis op elkaar bot te vieren, in plaats van in het openbaar, onder de ogen van de buurtkinderen. "O ,maar dat ziet u helemaal verkeerd," zegt die man. "Het is niet wat het lijkt." "O nee ? Wat is het dan wel ?" "Dat zal ik u zeggen. Mijn vrouw heeft een houten been, met vlak boven de knie een spijker. En daar hangt onze huissleutel aan "!!!!!!!
Een ouder echtpaar vierde hun 40 jarig huwelijksfeest. Ze hadden nooit kinderen gekregen. De man vroeg aan zijn vrouw wat ze als cadeau wenste. Ze wilde een schilderij van hun samen laten maken. Hij zag dat niet zo zitten, maar goed, als dat nou haar wens was, vooruit dan maar. Dus naar een kunstschilder toe en ze moesten een aantal keren komen poseren. Het hoofd van de man was klaar. De vrouw nog niet, dus zij ging nog een keer alleen. De schilder vroeg haar of ze er tevreden mee was. Nou, ze had nog wel een wens. Wat wilt U dan vroeg de schilder. Kunt U mij afbeelden met een prachtig gouden collier met bijpassende armband en oorbellen, vroeg ze. Uiteraard kan dat, zei de schilder. Toen het schilderij klaar was, ging het echtpaar samen het ophalen. De man bekeek het kunstwerk, was tevreden over het resultaat, maar vroeg aan zijn vrouw: "Zo'n ketting heb jij toch helemaal niet?" "Nee", zei z'n vrouw. "Moet je je eens indenken hoe ze dáár naar zullen gaan zoeken!".
De schoolresultaten van Jezus
Met Kerst kwam Jezus thuis met een slecht rapport, hij had verschillende buizen en dit op volgende vakken :
- Koken : hij vermenigvuldigde de broodjes i. p. v. er te bakken...
- Chemie : hij veranderde H2O steeds in wijn...
- Turnen : i. p. v. te zwemmen, wandelde hij gewoon over het water... - Biologie : hij wekte de dode en opgezette dieren tot leven... Zijn moeder Maria zei hierop : 'Als je in april terug zo'n slechte cijfers hebt, kun je een kruis maken over je paasvakantie....'
Geïnspireerd door de kleinkinderen. Als we niet goed meer kunnen stappen en fietsen ook al niet meer gaat, dan hebben we nog altijd een alternatief lieve oma's en opa's!
Als je het helemaal gemakkelijk wil dan is er nog de segway!! Er is dus nog hoop voor oude knoken !
Omdat we binnenkort weer "mogen" stemmen, wil ik jullie al even in de mood brengen!
- "De politiek, de politiek", zei de pachter tegen de baron," ik ken dat van 's avonds in mijn kiekenkot." - "Uw kiekenkot?" - "Wel ja,'t is dan een hels gevecht om op de hoogste stok te raken. En als ze er dan eindelijk op zitten dan sch... ze op de kop van diegenen die zo hoog niet konden raken."
Voor de verkiezingen deden de politici heel wat pogingen om de kiezers voor zich te winnen. Zo kreeg Jef op de markt een folder in zijn handen geduwd met daarop de foto van 2 kandidaten. -" Wat vind je van die twee?" vroeg een andere marktganger. - " Pff, ik ken geen van beiden," zei Jef, "maar als ik het zo bekijk, moet ik zeggen dat het maar goed is dat er maar één van hen kan verkozen worden?"
Er staat een lange rij in het stemlokaal, bijna achteraan een oud
vrouwtje en voor haar staat Patrick Janssens. Langzaam schuifelen
de mensen allemaal naar het stemapparaat toe als het oude vrouwtje
opeens voorover valt. Patrick loopt naar haar toe en helpt haar
overeind. "Zo, zegt Patrick, nu ik u overeind geholpen heb, stemt u
toch zeker wel op mij?"
Het vrouwtje kijkt Janssens aan en
zegt:
"Zeg Patrick, ik ben misschien wel op mijn kin gevallen, maar
niet op mijn achterhoofd !"
Binnenkort zijn er terug verkiezingen en mogen we nu voor de gemeente het potlood in de hand nemen om naar de stembus te trekken hoewel .. op de meeste plaatsten wordt al elektronisch gestemd, maar finaal komt het op hetzelfde neer... een bolletje kleuren!
Zeg nu niet dat je dat nog niet wist! Onze brievenbus wordt al weken geteisterd door folders van alle partijen en kandidaten. Mocht het nu bij 1 folder per persoon/partij blijven dan zou ik dat nog aanvaardbaar vinden. Maar nee, ze blijven maar in veelvoud komen al die beloften en schone woorden tot vervelends toe. Bij mij worden al die folders uit de bus gehaald en horizontaal geklasseerd bij oud papier. Zonde toch dat we daarvoor al die bomen moeten vellen. Wie, in godsnaam leest en gelooft al die loze beloften? Neen, politiek is zeker niet aan mij besteed, daarvoor zijn het allemaal veel te grote schoonpraters, opgeblazen ego's met heel veel geblaat maar weinig wol! Tsja, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is zeker, maar ik heb spijtig genoeg nog geen echte hoogvliegers ontdekt. Ze blijven allemaal teveel rond hun eigen portemonnee en vooral imago fladderen! Omdat ik er niet meer woorden wil aan "verspillen" doe ik het op een andere manier.
Straks
Verscholen
achter gordijnen
potloden aangescherpt
of computer geprogrammeerd. Bolletjes kleuren, tellen winnaars en verliezers.
De gemeenten gevuld in alle kleuren schreeuwen
om de stem van de kiezer.
We "mogen" terug naar t stemkot helaas meestal een kiekenskot!
Voor iets meer dan een flauwe grap moeten jullie op een andere dag wachten.
Een man zonder voeten zat te bedelen. Er kwam een joviale Amerikaan voorbij die hem 25 euro gaf. " Koop er een paar schoenen mee, beste man!" zei hij. De man begon onophoudelijk te huilen, waarop een politieagent om uitleg vroeg. De sukkelaar vertelde wat hem overkomen was en kreeg het volgende antwoord: " Veeg daar uw voeten aan!" De man begon nog heviger te wenen en troosteloos duwde hij zijn wagentje naar huis toe. Zijn vrouw kreeg het relaas ook te horen waarop ze zei: " Och, zeg, jij bent ook wel heel vlug op de tenen getrapt hoor!" ( de Druivelaar 2012)
Het einde van het alfabet is in zicht en zo komen we bij:
Y Nog zon moeilijke zoals de Y bij scrabble. Als je die hebt, is het pure frustratie . Maar de Y doet me ook denken aan iets anders. In lang vervlogen dagen, toen de dieren nog spraken en ik mijn rok versleet op de schoolbanken, heb ik nog aan yoga gedaan . Yoga traint zowel fysiek als mentaal het zou de Yin en de Yang in evenwicht moeten brengen. Yoga vraagt kracht, uithoudingsvermogen en balans en misschien sta je daar sceptisch tegenover maar ik was toen blij dat ik deze sport ontdekt heb en misschien heeft het onbewust toch wel zijn invloed gehad op mij. Daarom is mijn motto "Yes I can" en daarin ligt mijn geloof dat je iets kan bereiken als je erin gelooft!
Ja, het is weer zover de herfst is begonnen. Langzaam verkleuren de bladeren en de gewassen worden van het land gehaald en opgeslagen. De geestelijke gezondheidszorg krijgt het binnenkort ook weer druk, want de blaadjes beginnen te vallen en dat heeft ook op de mens een invloed. Herfst is hét jaargetijde voor depressies. De dagen worden korter, de luchten grijzer, de regen blijft maar uit de hemel komen: hoogtij voor Prozac.
Elk jaargetijde heeft zijn charme, maar de herfst heeft iets melancholisch in zich volgens mij. Tegenwoordig moeten we allemaal per se gelukkig zijn, permanent vrolijk, alsof het altijd zomer is en het leven een lolletje.
Maar toch is het niet alleen maar narigheid in september en oktober. De natuur is nu op haar mooist. ( tiens waarom zou "natuur" vrouwelijk zijn? Dit even terzijde ) De late avond, de nacht en de vroege ochtend geven tekenen van de herfst.
Mijmerend slurp ik het licht op, wetend dat grijs aanwezig is en de natuur zich opmaakt voor een heuse verandering richting de dood. Maar de dood hier is niet de dood zoals wij die kennen. Nee, het is eerder het aankomend levend, verborgen en over een paar maanden weer zichtbaar.
De natuur is als een sprookje en alles past, mits wij mensen niet te veel kapot maken.
Een natgeregend, bewerkt, spinnenweb dat aanleunt bij de gedachte hierboven!
Dat herfstweer laat niet met zich sollen en weet wat het wil, meer moeten we er ook niet van verwachten. Ik kan dat wel hebben zo'n seizoen dat brengt wat je verwacht of het nu goed of slecht is, geen onverwachte verrassingen. Die gedachte bracht ook iets anders mee , lees maar.....
"Er dwarrelen gedachten rond in mijn hoofd als kleurige herfstbladeren. Ze vormen een zacht tapijt om in te rollebollen of om me mee te bedekken als een warme slaap vol dromen.
Ik keer terug in de tijd en droom dat ik een kei ben, een mooie kei maar nog hoekig en vlakkig als een ruwe diamant. Het leven overspoelt me en slijt de scherpe kantjes tot rondingen, langzaamaan. Soms als de stroming ruw wordt, word ik op de rotsen gegooid. Al hotsend en botsend tuimel ik naar beneden. Ik bluts en buil en schuur en ook de ronde kantjes blijven niet gespaard."
En dan bedenk ik daarbij..
Het leven is soms als schuurpapier dat pijnlijk langs je dromen schuurt. En zoals met de kei die altijd dezelfde blijft en toch steeds anders is, zo vergaat het ook met ons, we veranderen maar ergens blijven we toch dezelfde. Er springen stukjes af, er komen hoekjes bij of een zachte golving, maar het grondmodel blijft.
Misschien kijk iemand naar jou en zegt dat je veranderd bent , misschien zegt men dat ook van mij. Maar diep vanbinnen, daar waar men me niet meer kan zien, ben ik nog helemaal zoals ik altijd was, constant en onveranderd de kern van wie ik ben.
En jij, jij die mij enkel van buiten kan observeren, ook jou zie ik niet helemaal vanbinnen. Niemand kan ooit echt zo dicht bij een ander komen dat hij door de ogen van die andere kijkt. Neen, niemand kan ooit door een ander paar ogen kijken dan de zijne en daarom blijft die andere altijd een soort mysterie. Soms lijkt iemand je dichtbij en toch vaak ver weg want iedereen wordt overspoeld door een anders uitziende zachte zee of opgeruwd door een ander stukje van het schuurpapier. En toch, toch zijn we allemaal ergens dezelfde.
Oei, dat was weer eventjes heel ernstig...Ik zal maar snel een smile tevoorschijn toveren....
Ik val jullie nu al sinds vijf jaar lastig met mijn schrijfsels. Vaak begin ik zonder dat ik echt weet waar het schrijfsel zal eindigen en wat het resultaat zal zijn.
Soms iets dat in mij borrelt, soms vrij de wijde wereld instappen via een virtuele deur, soms zaken van mij afschrijven of soms de fantastische wereld van de fantasie mengen met de realiteit.
Soms zijn de teksten veelzeggend voor mezelf en soms is het een verstrengeling van mijn hersenkronkels waar ik af en toe nog steeds zelf moeite mee heb om ze te ontwarren.
Mijn klavier tokkelt meestal door het gewone dagelijkse leven en door de jaren is het een bagage geworden waar ik voor mezelf en anderen probeer te toetsen hoever ik er kan mee gaan.
Ja, woorden zijn soms zoveel meer dan gewoon wat leesvoer.
Ik begin er vandaag alvast mijn dag mee en het zou niet correct zijn die woorden niet te gebruiken om jullie een leuke en gezellige dag te wensen.
Veel beterschap aan de zieken en aan allen die misschien even in een dipje verzeild raken.
Ik wens ieder van jullie alvast veel lees -en schrijfgenot en vooral veel plezier, steun en gezelschap van de mensen achter het woord.
Mijn recentste "makeover". Zie ik er niet poeslief uit ?
Even geen tijd gehad voor een logje dus maar naar een grap gegrepen.
Naam veranderen: Drie Chinezen, Bu, Chu en Fu, wilden naar Amerika emigreren. Na een tijdje besloten ze Amerikaans burgers te worden en besloten daarom hun namen te veranderen naar iets dat meer Amerikaans leek.
Bu veranderde zijn naar naam in Buck, Chu veranderde zijn naam naam in Chuck en Fu veranderde......van gedachten en ging terug naar China.
Een doordenkertje: Twee studenten die elkaar niet kunnen luchten, worden respectievelijk priester en soldaat. Dertig jaar later brengt het lot hen samen in het station van Leuven. Ze herkennen elkaar meteen maar laten niets blijken. De priester, intussen bisschop geworden, stapt naar de man in uniform en vraagt hem enigszins uit de hoogte: " Mijnheer de perronwachter, zou u me kunnen zeggen op welk spoor de IC-trein Brussel - Oostende vertrekt"? " Dat kunt u aflezen op het grote computerscherm in de hal, mevrouw", antwoordt de militair gevat, " maar ik zou u aanraden om in uw toestand geen al te verre reizen meer te maken"!
Wat moet ik met zon abstracte letter? Ik ken x uit X- factor dus laat ik daar even op verder breien! Voor mij is X- factor het proberen authentiek te zijn en je eigen passies volgen. Daar hebben veel mensen wat moeite mee en daardoor dat er zoveel fake mensen rondlopen en dat in veel gevallen die X- factor een lege doos is. Ik heb behoefte aan mensen die echt zijn, die trouw zijn aan zichzelf en die proberen te genieten van elke dag. Dat is voor mij x- factor! En als toemaatje bij die X- factor, natuurlijk durf ik nog steeds te kijken als er op straat een "schone gast" voorbij komt!
Die versie van Hans en Grietje zal ik niet direct doorvertellen aan de kleinkinderen, mijn gedacht! Ik wil geen slapende honden wakker maken.... !
Er was eens een arme houthakker, die heette Parihuana. Hij had een hele bazige vrouw, die Marihuana heette. Ze hadden twee kinderen, die Hash en Wietje waren "gedoped". Wietje speelde met haar Barbituraten en Hash speelde met Stuffie, zijn hond en zijn kat Morfientje. Marihuana zei: "We moeten iets doen." Parihuana snoof eens diep, maar wist niets te zeggen. Ze hadden namelijk niets meer te eten.
Marihuana bedacht een boos plan. Ze zouden met z'n vieren een tripje gaan maken in het bos en daar zouden ze Hash en Wietje achterlaten. Maar de slimme Hash had alles gehoord en stak een mesje in z'n broekzak. De volgende dag maakten ze een tripje maken in het bos waar de wind door de bomen blowde die high waren.
's Middags deden Hash en Wietje een dutje en hun ouders gingen er stilletjes vandoor. Maar Hash had met z'n mesje lijntjes getrokken in de sneeuw, dus konden ze makkelijk de weg naar het dorp terugvinden. Ze durfden echter niet naar huis, dus gingen ze naar opium en omium. Zij zaten vredig op hun canabee naar de LSD-speler te luisteren, waar de hit klonk:
"Altijd rookt Kortjakje wiet
midden in de week maar 's zondags niet,
's Zondags rookt zij heroine
, met een snuifje cocaine
.Altijd rookt Kortjakje Wiet
midden in de week maar 's zondags niet."
Toen opium en omium de kinderen zagen, begroetten ze hen uitbundig: "High!" riepen opium en omium en "High!" riepen Hash en Wietje terug. Ze kregen een cracker aangeboden. "Hebben jullie honger?" vroeg opium. "Ja," riepen Hash en Wietje, "laten we chinezen". "Goed" zei omium, "ik coke wel".
De volgende dag werden Hash en Wietje weer naar huis gebracht. Parihuana was blij, maar Marihuana niet.
Toen ze weer een tripje in het bos gingen maken, lette Marihuana extra goed op Hash zodat hij geen kans zag lijntjes te trekken. Ze werden ze weer alleen achtergelaten en ze waren nogal rap verdwaald. Opeens zagen ze een vogeltje dat floot: "Wiedewiedewiet". Ze volgden het vogeltje en kwamen bij een huisje dat helemaal van coke gemaakt was.
Zoveel coke hadden ze nog nooit bij elkaar gezien. Ze begonnen meteen te snuiven, maar terwijl ze zo heerlijk snoven werden ze "bespeed" door de boze H-XTC die in het huisje woonde. Ze hoorden een kraakstem: "Sniffel, snaffel, snuifje, wie snuift er aan mijn huisje?" "Het is de wind, de wind", riepen Hash en Wietje in koor. Dit herhaalde zich een paar maal. Maar toen kreeg de H-XTC argwaan en ze kwam naar buiten en zei met een lief stemmetje: "Kom maar mee naar binnen, daar heb ik lekkere spacecake voor jullie". Maar eigenlijk had de boze H-XTC maar al te veel zin in die Hash en Wietje.
Na een tijdje zaten Hash en Wietje helemaal stoned en uitgeteld bij de H-XTC aan tafel. Nu wilde de H-XTC Wietje gaan drogen in haar drooghok en Hash samenpersen in haar persijzer om hem vervolgens in blokjes te snijden. Zouden ze nog kunnen ontkomen? "Hennep!" riep Hash, "Hennep!" riep Wietje. Ze waren bang om opgerookt te worden. Wietje moest gaan kijken of de kolen in het drooghok al heet genoeg waren. Ze zei tegen de H-XTC dat ze het niet goed kon zien. De H-XTC ging nu zelf kijken en Wietje duwde de H-XTC in het drooghok en deed de deur dicht. De H-XTC begon te schreeuwen: "Hennep!". Al gauw bleef er niet veel meer over dan een sissend hoopje groene blubber. Wietje haalde Hash en ze doorzochten het huisje en namen zoveel drugs mee als ze maar konden vasthouden. Hun zakken puilden uit van de heroine, morfine, methadon, hash, wiet, coke en vooral XTC. Ze staken het huisje in brand. "CRACK!" zei het huisje. Het wiedewiedewiet-vogeltje wees hun de weg. Toen ze thuis kwamen was Parihuana heel blij. Marihuana was dood door een overdosis en de rest van de familie leefde samen nog high en gelukkig. Tot daar de historie van Hash en Wietje.
Wij zijn 4 dagen van " wacht "geweest bij de kids van de zoon en dan sta ik weer te kijken hoe snel ze veranderen en hoe groot ze toch al worden. Groot worden! Wat klinkt dat simpel en toch, onze kleinkinderen moeten nog zoveel leren.
Het begon bij kleinkind 1 met de lettertjes en de cijfertjes, na hem volgden er al 4. Alleen ons glutenkindje moet nog 1 jaartje wachten voor ze aan die (l)ettertjes en cijfertjes toe is. Maar daar blijft het natuurlijk niet bij.
We zien ze langzaam groter worden. Onze oudste kleinzoon is nu in het 5e leerjaar gestart en de tiener wordt langzaam in hem wakker. Op het eind van de vakantie ruilde hij zijn braaf jongenskopje in voor een snit met gel en wilde hij ook al een eigen deodorant Tsja
Maar er zijn ook nog andere dingen die het leven hem en de 5 anderen zal leren.
Zoals dat het leven niet in zwart en wit te vatten valt. Dat vrienden komen en dat vrienden gaan. Dat op elk potje wel een dekseltje past, al moet de ene wat langer zoeken dan de andere. Dat het leven veel zoeken is en soms wat vinden. Dat de weg die je aflegt belangrijker is dan waar je uitkomt. Dat je moet geven en nemen en dat veel geven leuker is dan veel nemen. Dat geld niet belangrijk is maar soms wel handig. Dat je de pestkoppen die je in de lagere school het leven zuur maken, later helemaal vergeten bent. Dat je niet de wereld kan redden maar wel je best kan doen. Dat graag zien belangrijker is dan graag gezien worden. Dat je niet kan verwachten dat iedereen jou graag ziet. Dat loslaten soms beter is dan vasthouden. Dat aanvaarden een stuk van je geluk is. Dat je om gelukkig te zijn wat geluk moet hebben maar dat je dat ook deels zelf in de hand hebt. Dat het leven ups en downs kent en dat er achter elk dal wel weer een bergtop komt. Dat er heel wat is om voor te leven....
We zullen nog heel wat tranen moeten drogen of inpraten vooraleer alles op zijn plaats valt als er een erger en dieper verdriet/probleem langskomt dan een geschaafde elleboog of knie zoals probleempjes waar geen pleister of "moederkenszalf" tegen helpt. Ze moeten nog lesjes leren waar we ze niet kunnen op voorbereiden. Twintig minuutjes per dag huiswerk maken om dat onder de knie te krijgen, zullen hier niet helpen.
We kunnen hen op een bepaald moment alleen maar loslaten en hopen dat alles goed komt.
Als die 6 kleinkinderen van ons nog vaak komen logeren dan kan ik op het einde van de rit een boek vullen met bedenkingen
Onze kleinkinderen zijn hier " op logement" maar 's avonds voor het slapen gaan steekt soms de heimwee eventjes de kop op.
Oma ik vind het hier best leuk maar ik mis mijn mama toch een beetje
Dat is toch maar normaal E. niemand kan je mama vervangen, maar oma ziet jou ook heel graag en ik neem haar eens stevig vast om een warme knuffel te geven.
E is de enige van de 4 van de zoon die zo openlijk met haar gevoelens naar buiten komt. Broerlief die gedraagt zich stoer maar als hij s avonds dicht tegen de opa aanleunt in de zetel dan slaat mijn tikkertje een slag over bij dat warm gevoel. De tweelingzusjes hebben mekaar en als de heimwee toch even de kop opsteekt dan gaan we met zn drietjes naast elkaar zitten met de armen over elkaar en er zijn geen woorden nodig om de stilte te vullen. Die nestwarmte je kan een kind er nooit teveel van geven en al probeer je nog zo intens.. ook een oma en opa kunnen de echte thuis niet vervangen en ik ben blij dat onze kleinkinderen nog dat thuisgevoel kennen.
Daarom genieten we zo van onze kleinkinderen hier en dan maar hopen dat ze nog even graag langskomen als zij wat groter en wij wat ouder zijn!
A: Wel Natoken, waarom slaap jij niet ... ? B: Dat deed ik toch ! Tot ik plots iemand naast mij verschrikkelijk hoorde kreunen ! " Ie hie hieeeeeeeeee ! " klonk het
A: Hoe ... ? B: Mijn halfbedde had blijkbaar een nachtmerrie ...over hoe er iemand achter hem aanzat, vertelde hij me. De sukkel was, och arme, compleet van slag ... !
A: En dan, wat gebeurde er dan ... ? B: Tja, toen heb ik hem wakker gemaakt en heeft hij me die droom verteld hé. Ik was er ook gelijk klaarwakker door geworden .
A: En daarna ben jij maar naar de living getrokken, nietwaar ... ? B: Inderdaad ... Een ander bed was geen alternatief want de logeerbedden zijn door de 4 kleinkinderen ingenomen. En manlief ligt nu weer zalig op één oor te ronken... Het is hem gegund ...... ! 'k Heb nu maar wat licht aangestoken ...je weet tenslotte maar nooit hé ... Brrrr ... ! ! ! ( grapje zo bang ben ik nu ook niet aangelegd) Ik heb ook even mijn " troost" opgestart want anders kan Natoken schaapjes tellen ....
Maar straks probeer ik het opnieuw om nog even weg te soezen want het wordt weer een drukke dag met die 4kids + 1
We zijn nog maar amper halfweg september en de herfstsymptomen laten zich al zien. De eerste rosse blâren dwarrelen neer, de temperatuur wordt stilaan minder en maakt bokkige sprongen en uiteraard hier in Belgenland hoort een regenspatje erbij. En geloof me vrij, dit heeft op termijn zn invloed op op héél veel dingen en dingetjes. Het zomergevoel dat er dit jaar nooit echt is geweest, is verdwenen voor het begon. Ja, er waren dagen met "hoge" temperaturen maar dan zorgde de overdreven hitte dat je geen stap vooruit kwam. En gegarandeerd dat je na de hitte later kon overdonderd worden door een onweer of hevige stortvlagen. En de mensen? Die klaagden steen en been. Als we de kusthoreca mogen geloven dan was die in juli bijna de hongerdood nabij maar bleef verdacht stil in augustus. De mooie nazomer " compenseert" het slechte voorjaar een beetje zeggen ze nu. Hallo!!! De pretparken stonden er aanvankelijk ook triestig bij. Alleen de rasechte parkbezoeker trotseerde het kille juli weer en genoot van het in snel tempo hotsen van de ene attractie naar de andere. De kids waren aanvankelijk uit hun doen want niks liep zoals ze het hadden gewenst aan het einde van het schooljaar. Binnenhuisactiviteiten gingen algauw vervelen en buitenshuis was alleen weggelegd voor echte durvers die niet weken voor een bui of somber weer. Gelukkig was er augustus om de boel wat op te krikken want van al dat negatieve gedoe zou je de zomer verwensen en als ouder aftellen naar t volgende schooljaar, zodat vanaf 1 september alles weer "normaal" kan verlopen. En jij die het kind zijn al lang achter de rug hebt? Je legt je neer bij de dingen die je niet kan beheersen, laat staan veranderen. Je vreet je kas op en verspilt op die manier je laatste beetje energie met het risico dat je als een schaduw van jezelf het komende seizoen tegemoet gaat. Je voelt de eerste veranderingen in veel kleinigheden: je bent geïrriteerd voor t minste, je voeten hebben kou, je snottert reeds van die eerste temperatuurschommelingen en je huid die door het augustus zonnetje wat teint had gekregen, verbleekt stilaan elke dag. s Morgens met je neus tegen de spiegel zie je niet alleen je slaperige tronie, maar ook de eerste "najaarsrimpels" . Je trekt een gekke bek tegen jezelf, pletst wat water in je ogen, schudt je als een natte hond en probeert jezelf te redden met het nodige plamuurwerk En terwijl ik hier die impressie neertokkelde, brak de grijze lucht even open en stak de zon haar tong naar me uit een voorbode van een najaarszonnetje? Wacht maar meid, als ik je ooit te pakken krijg
Toe ik op het nieuws hoorde dat "Vadertje Staat" weer eens een x aantal miljarden moet "vinden" dan begon het bij mij stilaan te kriebelen want we weten allemaal dat ze dat geld ook altijd " vinden" in de zakken van de "brave burger"!!
Ben ik dan zon slechte Sherlock Holmes of vis ik altijd in de verkeerde vijver want ik slaag er nog niet in om 1000 euro zomaar te "vinden " . Elke euro die ik "vind" daar hebben we hard voor gewerkt en die lag nergens te rapen. Ik erger mij dood als ik zie hoe er met onze spaarcenten of lonen wordt omgesprongen. Geen enkele zorgzame huisvader of -moeder moet zo met de centen omgaan zoals de regering doet of hij ligt snel ergens in een goot om daar te creperen Dat we in tijden van "crisis" allemaal een steentje moeten bijdragen, dat kan ik begrijpen maar dat dit steentje stilaan een blok wordt daar heb ik het moeilijk mee. Kijk nu naar de brandstofprijs, dat is toch Godgeklaagd! Gisteren hoorde ik waar en hoe die prijs tot stand komt en stelde vast dat "Vadertje Staat " zomaar met 1 euro per liter gaat lopen!! Kan dat zo verder gaan op de rug van de gewone burger ( want die betaalt zijn brandstof zelf) of op rug van de firmas die door de stijgende prijs van brandstoffen hun concurrentiepositie steeds meer zien slinken? De heren senatoren, parlementariërs en ministers worden "gratis" rondgereden en voelen in hun loonzakje niet hoe zwaar die stijgende prijzen beginnen door te wegen. De gewone man die de auto nodig heeft om naar het werk te gaan, ziet zomaar zon 200 euro van zijn loon af gaan enkel om op het werk te geraken. Het is dan ook te begrijpen dat hij de knip op de beurs begint te houden. En dan zijn onze " leiders" verwonderd dat de economie niet echt aanslaat omdat de burger niet voldoende consumeert Ja, logisch toch .. als onze centen op zijn dan moeten we niet op zoek gaan om geld " te vinden" dan is het over en uit!
De oorlogsgeneratie en de babyboomers van erna hebben een leven lang hard gewerkt en gespaard om nooit meer mee te maken wat hun ouders of voorouders meemaakten en die boomer melkkoe " wordt nu danig gemolken door Vadertje Staat! Wat zullen ze doen als ook die koe droog staat want de volgende generatie heeft het sparen nooit echt geleerd en de meesten leven van de ene dag in de andere en denken: " we zien wel" . Daar al eens aan gedacht Vadertje Staat?
Wij, de brave burgers, hebben geleerd dat sparen en werken de enige garantie was op een goeie oude dag en zullen stilaan vaststellen dat we uiteindelijk van die gespaarde centen niet kunnen leven zoals gehoopt omdat "Vadertje Staat " maar blijft afromen. Ik vind dat het woord "Vadertje stilaan mag weggelaten worden want geen enkele vader doet wat de staat doet. De niet brave burgers die leven er maar op los en hopen dat de Staat wel centen zal " vinden" als ook zij in de knel geraken en dan zeg ik nog niets over de massa " gasten" die hier volop profiteren .
De dag van vandaag wordt er hier en daar nog gebouwd of verbouwd - de graadmeter van de economie zegt men- omdat velen gesponsord worden door de ouders, maar als ik het programma "Koppen" mag geloven dan gaan we naar kangoeroe woningen en kleiner wonen omdat de huidige manier van wonen niet langer zal haalbaar zijn.
Wat zal er gebeuren als die luxe jongeren - want zo werden de meeste jongeren groot - steeds maar meer stappen moeten terugzetten? Zullen die het ook zomaar normaal vinden dat ze systematisch gemolken worden? Ik denk het niet en daarom zie ik de toekomst somber in.
Nu kan je zeggen,: " Ach, het is niet meer voor ons ,we hebben onze goede tijd gehad". Maar het is wel voor diegenen die ons het dierbaarst zijn onze kinderen en kleinkinderen!
Wij hebben hen op deze wereld gezet, ongevraagd en daarom voel ik mij deels verantwoordelijk maar "Vadertje staat" buit dat nu wel sterk uit en niet om de toekomst van onze kinderen veilig te stellen maar om putten te vullen die kwistige ministers zomaar in het verleden gemaakt hebben.
Sorry voor mijn gezanik, ik kan hier nog vellen lang mijn gal spuwen, het haalt niet veel uit maar lucht wel even op! Als je ook jouw "ei" kwijt wil, houd je niet in!
Al is de leugen nog zo snel, Wikileaks achterhaalt hem wel.
Compleet van de Google Maps weggevaagd.
Dat is een blog aan mijn been.
De beste tweeters staan offline.
Een cloud van een baby. Een cookie van eigen deeg. Een dag niet getwitterd, is een dag hard gewerkt. Gedane zaken, nemen geen undo.
Geniet, maar tweet met mate.
I tweet therefore I am.
Ieder vogeltje twittert zoals het gebekt is. Ik ben helemaal in de Cloud.
Je eigen Windows ingooien.
Je moet me geen tweets in de mond leggen.
Je wordt hier van het podcastje naar de firewall gestuurd. Joost mag 't tweeten.
Laptopjes dicht en smartphones op mute!
LED it be.
One tweet a day keeps the doctor away.
Van de hash op de tag springen. Wat de boer niet kent, dat tweet ie niet.
What AppJeMeNou?
Zoals de ouden zongen, zo tweeten de jongen.
Ik dwaalde tussen witgekalkte muren in een oase van rust. Opeens een kneep in mijn neus en dat zorgde voor een bruusk einde van mijn genot en ( blijkbaar) geronk!! IK had nochtans niets gehoord!!
Ik draaide mij om en probeerde verder te slapen en terug te stappen in de rust en sereniteit van mijn droom, maar nougabollen, zoiets lukt nooit! Het was 6u15 op een kalme woensdag in september. Ik besloot dan maar om op te staan en keek naar buiten. Alles was nog stil en schemerig. Enkel een zachte bries streelde de boomtoppen. Een aarzelende waterzon kroop traag omhoog tussen witte en grijze wolken. Eén enkele blauwe streep liet me nog hopen op een extra nazomerse dag.... En zo wordt het ook!
Wat moeten we met onze aardbol en zijn tweevoeters?
Die goeie oude tijd, ik weet nog goed dat ik hier telkens om lachte toen mijn grootmoeder die uitspraak te pas en te onpas gebruikte. Maar verdorie ik zal haar gelijk moeten geven. Af en toe gaat het de verkeerde kant op met onze aardbol.
De mensen van nu zien onze wereld en zij denken de normale wereld te zien. Maar ze zien een lijk, een afgekloven been en ze menen dat deze vernietiging de logica zelve is, niet het resultaat van een neergang. En zij hebben er vrede mee. Het lijkt alsof het altijd zo is geweest, alsof we nooit zijn kwijtgeraakt wat wij ooit hebben gehad."
LUC DE VOS
Ik las bovenstaand citaat in "De rest is geschiedenis" van Luc De Vos. Het blijft even nazinderen en roept bedenkingen op omwille van het hoge waarheidsgehalte en de tijdloosheid ervan. Daarom vandaag even ernstig, morgen draai ik wel weer op " gewone" toeren!
Ik vond de wereld en hoe hij eruit zag in mijn kindertijd ok (logisch mijn kinderjaren waren zorgeloos) en plots kwam de ommekeer en kreeg het vaak gehoorde gezegde "vroeger was het toch anders en beter" plots meer kracht. Vroeger dacht ik :" t is logisch dat mensen naarmate ze ouder worden kritischer worden ze hebben gewoon meer opgestapelde zorgen." Maar nu denk ik er anders over, er is echt wel iets niet normaal in onze tijdsgeest. Alles lijkt veel te snel te moeten gaan. De meesten volgen de kudde gewoon zonder nadenken. Slimme politici spelen in op de frustraties van de man uit de straat en vergroten uit wat hen past. We worden grotendeels geleefd. Er zijn zoveel dingen die ons opgelegd worden, de media schept een beeld van de wereld die zo hoop ik mijlenver afstaat van de werkelijkheid al vrees ik dat die kloof steeds kleiner wordt. Zinloos geweld bestond dit vroeger ook op de schaal van vandaag? Wie ligt er wakker van? Zitten we nog in met elkaar of worden we enkel nog wakker geschud als het ons eigen vlees en bloed treft?
Ofwel begin ik oud te worden maar het normbesef van sommige jongeren is toch allesbehalve je dat en het ergste is dat velen het normaal lijken te vinden. Grenzen verleggen is ok, maar we moeten ons toch eens de vraag stellen of we dit wel in de goeie richting doen? Alles heeft een prijs: kinderen krijgen de tijd niet meer om kind te zijn, er wordt steeds meer van hen verwacht, we hebben nooit genoeg, streven altijd naar meer, door dit streven zien we de kleine dingen niet meer Iedereen weet het maar niemand doet er iets aan want het is de dag van vandaag normaal om stress te hebben.
Nooit last van stress? Begin je dan maar af te vragen of je normaal bent. Stress de uitvlucht van de eeuw, de vraag is kunnen we het tij nog keren of doen we alsof we het niet zien?
Vraag me niet waarom ik dit logje zo'n naam geef .. Ach het kind moet een naam hebben zeker en toen ik deze week bezig was, verschoot ik zelf van de mierennest van flessen in de kast.. Even een greep in de flessen..
Mister propre, om o.a de keukenkasten te doen (of denk jij misschien dat dat manneke het zelf doet ). Nog een " Mister propre" voor de vloer. Sa va seul (daar heb je wéér zo een naam, alsof het vanzelf gebeurt) is een vernieuwer voor oa de kasten. Pledge om de meubelen terug een stralende glas te geven.
Glorix voor de WC.
Antical voor de badkamer.
Carolin met Marseillezeep voor de vloer.
" Detol" om te ontsmetten bij het reinigen van de vloer. En zo zijn er nog ..maar ik wil niet dat jullie in slaap vallen...
Maar nu komt het moeilijkste de wasmachine:
Dash voor de was (witte was op 90°; bonte was op 60°)
Dreft voor wol (30°) en schoner tuig. Lenor antikreuk voor dat schoner tuig. Persil black voor zwarte kleding. Vanish of ossegalzeep om op vlekken te doen.
AC délikaat voor nog andere vlekken Blanc voor de gordijnen. ......... Moet ik nog verder gaan want ik ben bijlange nog niet rond? Ik denk dat ik op al die flessen best een label plak met instructies voor het geval mijn slaapgenoot het ooit in zijn hoofd zou krijgen om één ervan te gebruiken ! !!
Waar is de tijd van sunlight zeep of gewone bruine zeep gebleven, de tijd toen het allemaal nog simpel was?
Met een klein beetje doordenken, kom je er wel uit:
[Aftrekken] Vind je het erg, als ik je... belastingaftrek.
[Bakken] Vind je het erg, als ik je... kattenbak.
[Balsemen] Vind je het erg, als ik je... tijgerbalsem.
[Baren] Vind je het erg, als ik je... vruchtbaar.
[Behangen] Vind je het erg, als ik je... bloemetjesbehang. [Bekken] Vind je het erg, als ik je... paardenbek.
[Bellen] Vind je het erg, als ik je... fietsbel. [Bergen] Vind je het erg, als ik je... afvalberg.
[Bezitten] Vind je het erg, als ik je... balbezit. [Blazen] Vind je het erg, als ik je... galblaas.
[Boeken] Vind je het erg, als ik je... gastenboek.
[Boeren] Vind je het erg, als ik je... patatboer.
[Dekken] Vind je het erg, als ik je... tafeldek. [Delen] Vind je het erg, als ik je... leeuwendeel.
[Dichten] Vind je het erg, als ik je... lofdicht.
[Doppen] Vind je het erg, als ik je... ventieldop. [Drinken] Vind je het erg, als ik je... longdrink.
[Droppen] Vind je het erg, als ik je... katjesdrop.
[Fietsen] Vind je het erg, als ik je... opoefiets. [Flessen] Vind je het erg, als ik je... gasfles.
[Graven] Vind je het erg, als ik je... loopgraaf.
[Grillen] Vind je het erg, als ik je... steengrill. [Hakken] Vind je het erg, als ik je... naaldhak.
[Kammen] Vind je het erg, als ik je... hanenkam.
[Kappen] Vind je het erg, als ik je... lampenkap. [Klappen] Vind je het erg, als ik je... handje-klap. [Kleden] Vind je het erg, als ik je... tafelkleed. [Kleuren] Vind je het erg, als ik je... vleeskleur.
[Klieren] Vind je het erg, als ik je... borstklier.
Ik kan er ook niets aan doen dat die poes van geen ophouden weet...
We naderen stilaan het einde van het alfabet met de letter W
De W van werken..
Ik ben geen workaholic maar ook niet zo goed in lui zijn en ik beleef er echt plezier aan als ik iets tot een goed einde kan brengen. Alleen de intensiteit van werken is wat verminderd. Voor ons kleinste kleinkind staat de W echter voor de "boze Wolf!" Dus even een gedichtje:
In een bos, stil en verlaten, lag een Wolf achter een struik. Hij wachtte op een stevig maaltje
voor zijn hongerige buik.
Er kwam een mollig meisje aan,
zo te zien een heerlijk hapje.
Ze zong over haar grootmoeder
en droeg een mand en een rood kapje.
De Wolf ging snel naar grootmoeder en vrat haar op met huid en haar.
Niet lang daarna verscheen Roodkapje.
Die schrok en zei: Oma, wat kijkt je raar".
"En waarom is je mond zo groot?" "Kom," zei de Wolf, "geef me liever een zoen." Dat had Roodkapje niet moeten doen
Maar voor mij staat vandaag de W voor wensen want vandaag is onze oudste kleinzoon 10. Proficiat lieve schat!
Ik vind het goed dat jullie aan de kant van de eenden staan maar teveel is teveel en hun tijd hier hebben ze in luxe doorgebracht dus...waar ze naar toegebracht werden gaf hen veel meer ruimte! Ik vond nog een foto van toen. Zie eens hoe " content " de kippen waren of was er meer aan de hand?
Zoals ik in mijn vorig logje zei, hadden we naast eenden ook kippen. Ik kan jullie verzekeren dat die ook "
van katoen" kunnen geven en dat was niet altijd naar de zin van de hond van de buren. Elke dag liep het beest zich de pleuris langs de afsluitdraad om die kakelende tweepoters het zwijgen op te leggen maar tot zijn grote frustratie kon hij er niet bij en onze kippen gingen dan ook vaak parmantig uitdagend tegen de afsluitingsdraad uitrusten zoals jullie zien. Het arme beest hield er een reuzegrote frustratie aan over en toen hij op een dag de kust vrij zag, ontsnapte hij en vloog via de straat onze tuin in en de afsluiting over op jacht naar de eerste kip die voor zijn poten liep. Onze arme buurman rende zich de benen van het lijf en riep zijn keel schor maar soms is instinct sterker dan de invloed van het baasje. De gevolgen lieten niet op zich wachten. De hennen en eenden vlogen in paniek rond, er was hier een cacafonie van gekakel en geroep ...helaas.. de kip heeft het niet gehaald. Eén hap volstond voor het baasje zijn zwart " krapulleke" onder controle had. Ontzetting bij de buurman, even een zucht om de mooie kip, één van de betere leghennen die naar de eeuwige jachtvelden vertrokken was bij ons en onder luide berispingen trokken buurman en hond beiden met de staart tussen de benen naar huis.
Je kan nu op twee manieren reageren : kwaad worden en een burenruzie riskeren of .. zoals ik deed hen het volgende toesturen...
We hebben dan ook met de buurman en zijn vrouw op een " ingetogen" manier hier het gebeuren herdacht bij een hapje en een drankje en pas na een paar flessen kregen we het verlies doorgespoeld! En de snoodaard.. die beleeft nu een heerlijke, rustige oude dag.
We hadden hier twee dagen kleinkinderen over de vloer en die vroegen ons waarom we geen eenden en kippen meer hadden. Toen vertelde ik hen het volgende verhaal....
Een partner verliezen laat een groot gemis achter dat ervaren we hier na het recentelijk afsterven van een vriendin. Het is niet eenvoudig voor haar man om de draad terug op te nemen en verder te gaan.
Maar ook in de dierenwereld heerst verdriet na het verliezen van een partner. En hier begint mijn verhaal... Luister.
Frieda en Freddy
Frieda en Freddy waren twee eenden. We kochten hen jaren geleden op een beestenmarkt, een koppeltje om te waken want ook eenden zijn net als ganzen goede wakers! Samen met een paar kippen kregen ze een mooi stukje ter beschikking, met vijvertje en al en met - volgens eenden/kippennormen - een halve villa erbij. Elke dag kregen ze voldoende voer op het menu, elkaars gezelschap, niets moeten doen, alleen maar hard kwaken als er onraad was, kortom een eendenparadijs. Maar het noodlot sloeg toe! Op een zonnige morgen werd Freddy niet meer wakker ... en Frieda moest alleen verder door het leven. Niet helemaal alleen echter, ze vond troost bij de haan en zijn kippen die er ook nog rondliepen. En stilletjes aan dacht ze dat ze ook een kip was. Niet dat ze iets had met de haan, dat niet, maar toch, wat eenzaamheid al niet doet met een eend. Ze kroop mee door het deurtje om samen met de avondzon, de haan en de kippetjes te gaan slapen in de halve villa. Ze at hetzelfde eten, ze kwaakte erop los als het diner opgediend werd, kortom ze werden één grote familie.
Maar het verlangen van Frieda was groot, zo groot dat ze op een dag een nest maakte, een paar grote eieren legde en erop ging zitten. Ze mijmerde over Freddy, wat had ze toch graag een paar kindertjes van hem gekregen. Dus ze nam een besluit. "Ik wil een gezin van mijn soort, die haan is toch maar niks, eigenlijk. Ik zet mij op die eieren en wacht en wacht en wacht. Ik eet en drink bijna niet meer, het enige wat ik wil is kinderen."
En zo zat Frieda daar weken en weken op haar nestje, ze luisterde niet als iemand vertelde dat kindjes krijgen niet gaat zonder één of andere Freddy. Ik durfde niet te denken aan de dag dat ze zich zou realiseren dat vrouwtjes toch soms wel een mannetje nodig hebben ... Toen hebben we er maar Fréderikske bijgekocht...Deze casanova overtrof zelfs onze Marie, een Engels hennetje dat op een dag de ren invloog, bleef hokken in de bomen en out of the blue in no time voor een horde Engelse hennetjes zorgde.... Fréderikse zorgde ervoor dat er twee jaar later zo'n 50tal eendjes kwaakten dat het de spuigaten uit liep . Niemand zat op hun lawaai te wachten vooral niet als ze er 's nachts ergens een licht opsprong of als ik 's morgens vroeg het licht in de keuken aanstak. Omdat we nog lang op goede voet wilden blijven met onze buren hebben we Frieda en co maar naar een vijver in de buurt gebracht. ( na een slopende eendenjacht!!)
Het is sinds dan dat - als het echt moet - ik zelf wel zal kwaken of kakelen en dat het hier gedaan is met kippen - en eendenweelde!!
Bij gebrek aan tijd nu twee kapoentjes mijn dag vullen even een paar moppen van internet geplukt!
Een Belg krijgt vliegles in een helikopter. Belg: "Waarvoor zijn die wieken hierboven?"
Instructeur: "Voor de ventilatie."
Belg: "Dat geloof ik niet."
Instructeur: "Ik zal ze zo eens stilzetten. Moet je zien hoe snel je het benauwd krijgt!"
Een belastinginspecteur komt langs bij een synagoge. Terwijl hij de boeken controleert vraagt hij de Rabbijn: "Ik zie dat u veel kaarsen koopt, wat doet u eigenlijk met het overgebleven kaarsvet?" "Goede vraag ", zegt de Rabbijn, "Dat sparen we op en geven het terug aan de fabrikant. Eens in de zoveel tijd sturen ze ons dan een doos met gratis kaarsen toe." "Oh", zei de belastingsinspecteur, enigszins teleurgesteld dat zijn ongewone vraag een praktisch antwoord had. Maar onverstoorbaar ging hij door met zijn stuitende vraagstelling: "En hoe gaat dat dan met de Matzes? Wat doet u met de kruimels?" "Ah!" zei de Rabbijn, en realiseerde zich dat de inspecteur hem wilde pakken met een niet te beantwoorden vraag. "Wij verzamelen de kruimels en geven deze terug aan de fabrikant. Eens in de zoveel tijd sturen ze ons dan een doos met gratis Matzes toe."
"Ik begrijp het", antwoordde de inspecteur, snel denkend over hoe hij het deze betweterige Rabbijn verder moeilijk kon maken. "Nou Rabbijn, dan rest me nog een vraag, wat doet u met alle overblijfselen van de besnijdenissen?"
"Ook hierbij verspillen wij niets!" antwoordde de Rabbijn. "Wij verzamelen alle stukjes voorhuid en sturen deze naar de Belastingsdienst, eens in de zoveel tijd sturen ze ons dan een lul om de boeken te controleren."
Een jongen zit bij de kapper. Opeens begint de kapper uit het niets te schreeuwen en laat zijn tanden zien... ... Vampiertanden! De jongen wil wegrennen, maar de kapper lacht... en doet de tanden uit... Plastic tanden. "Ik schrok me dood," hijgt de jongen. "Waarom deed u dat?" "Nu staan je haren overeind." antwoordt de kapper, "dat knipt wat makkelijker."
De juffrouw vooraan in de klas zegt tegen de kinderen: "Vandaag gaan we het over een bepaald soort dieren hebben nl over torren. Wie kan mij een tor noemen?" Jantje steekt zijn vinger op: "De water-tor, juf." "Dat is goed," zegt de juf, "en weet je ook wat de water-tor eet?" "Ja juf, waterplantjes en watervlooien." Pietje weet er ook een en steekt zijn vinger op: "De boom-tor, juf." "Dat is goed," zegt de juf, "en weet je ook wat de boom-tor eet?" "Ja juf, boomschors en blaadjes." Dan steekt Moos zijn vinger op en zegt: "De vibra-tor, juf." "De vibra-tor?" zegt de juf, "ik denk niet dat dat goed is. Kun je ook zeggen wat die eet?" "Nou," zegt Moos, "volgens mijn zuster vreet ie batterijen."
Ja, ik draag het ook nog dagelijks als ik bezig ben in de keuken. Weliswaar een moderne versie van dat schortje van toen. . Lees mee en mijmer nostalgisch terug naar de tijd van grootmoeders schort.
Ik denk dat onze kinderen en kleinkinderen niet echt meer weten waartoe een schort diende.
Het voornaamste gebruik van grootmoeders schort was om haar jurk te beschermen omdat ze er maar een paar had, maar ook omdat het makkelijker was om een schort te wassen in plaats van een jurk.
Ze gebruikte de schort ook als pannenlap om de pannen van de kachel of uit de oven te halen.
De schort diende ook om de tranen en vuile neus van de kinderen af te vegen en als ze de eieren uit het kippenhok ging halen, was de schort ook heel handig om de eieren te dragen.
Als er visite kwam konden haar verlegen kinderen onder haar schort schuilen. Als het koud was kon ze haar armen er in draaien en opwarmen.
Die schort was ook heel geschikt om de zweetdruppeltjes af te vegen als moeder de vrouw gebukt stond over de kachel om te koken.
Hout voor de kachel werd ook in de schort binnengebracht en ook allerhande soorten groenten uit de tuin.
Als de erwten gedopt waren, gingen de schillen in de schort en daarna bij de afval.
In de herfst werd de schort gebruikt om de appels op te rapen die onder de bomen lagen.
Als grootmoeder onverwacht visite aan zag komen, stond je ervan te kijken hoeveel meubeltjes dat ouwe schortje nog kon stoffen in een paar seconden.
Als het eten klaar was, ging moeder de vrouw naar buiten en zwaaide met haar schort, dan wist iedereen dat het tijd was om binnen te komen.
Het zal nog lang duren voordat iemand iets anders uitvindt dat voor zoveel doelen gebruikt kan worden zoals het schortje! Alhoewel, in deze tijd zouden wij er gek van worden, te weten hoeveel bacteriën er in dat schortje zitten.
Maar wij hebben er nooit wat aan overgehouden ... of toch?..... Heel veel liefde!
Al van kindsbeen af ben ik gefascineerd door alles wat groeit en bloeit. Ik was en ben nog steeds een buitenkind . Die passie is er nog steeds en ik kan die uitleven in onze eigen tuin en af en toe laat ik me zelfs verleiden tot een fotootje dat natuurlijk moet bewerkt worden. Dat was genieten vandaag!
Twee sprinkhanen in één week...
En de vlinders zoeken ook de zon ..
Verwonderlijk hoe de zonnebloem met de zon meedraait en de biekes ook natuurlijk. Daarom vind ik de Franse naam tournesol zo schitterend gevonden.
Ik noem die bloem mijn gekleurde broccoli ( smile)
Nog snel snoepen van de laatste margrietjes denken de bijen.
Spijtig dat ik het geluid er niet kan bijplaatsen want op deze "geitenbaard" ( West Vlaamse naam, haha) zoemt het dat het geen naam heeft.
Misschien zien ze er niet uit maar ze zijn toch lekker onze appeltjes!
Eén van de vele....Dat wordt weer pompoenensoep voor gans de buurt!
Vorig jaar waren deze dahlia's geel... vraag me niet wat er gebeurd is. Spoken in de tuin?
Ben benieuwd of die volgend jaar ook nog zo kleurrijk zal zijn?
Op de groene heide,
door het mulle witte zand
Wandelt blijgezind een jeugdig paartje hand in hand .....
Wanneer de kleinkinderen hier logeren dan is het de gewoonte dat oma voor het slapengaan een verhaaltje voorleest. Meestal gebeurt dat samen op één bed, gezellig bij elkaar zodat oma maar 1 keer de " clown" moet "uithangen" . Maar als jullie nu denken dat daarmee de kous af is, vergeet het want dan pas komt het: "oma, ga je nog een liedje zingen?" Eén na één verdwijnen ze dan in hun kamer en volgt aan ieder bedje het ritueel van knuffels en kusjes bij een slaapliedje. "Slaap kindje slaap ( hoeveel schaapjes ik zo al heb zien lopen .. ik ben de tel kwijt ) of " slaap zacht mijn prinsje, slaap zacht " door oma omgetuned tot "prinsesje" als het zo beter past! Ik vraag mij af hoe lang ze dat zullen blijven vragen... ik voel nu al de weemoed als ik daaraan denk omdat ik weet dat ze dan stilaan aan " loslaten" toe zullen zijn... Ik herinner me niet dat ons ma of mijn grootmoeder ooit de tijd hadden om zoiets te doen, al hadden we bij ons thuis wel een ander ritueel. Al waren mijn ouders niet bepaald fanatiek katholiek, ze hadden ons wel geleerd om voor het slapen gaan een kruisje te vragen. Elke avond gingen we voor het slapengaan dan ook spontaan een kruisje vragen. Het was niet denkbaar dat we zouden gaan slapen zonder dat kruisje . Dan zegden mijn ouders : God zegent en bewaart u en als klein kind vroeg ik altijd om dat 'zegenwaardeke' . Vergaten we dat al eens dan werden we terug naar beneden geroepen om alsnog dat kruisje te vragen. Het was dan ook te begrijpen dat de ergste straf voor mijn kattenkwaad was dat één van mijn ouders me een kruisje weigerde te geven. Dan pas wist ik dat het goed fout zat en dat vond ik veel erger dan een lap tegen mijn oren of tegen mijn 3 letters!! Dat kruisje... Nu ik er over bezig ben, komen spontaan de eerste zinnen van een gedicht van Gezelle naar boven .We leerden het ergens in het 6 e leerjaar denk ik en droegen het meestal haast onder tranen voor...al begrepen we wellicht de helft niet. Oordeel zelf maar
'T KRUISKE
t Eerste dat mij moeder vragen leerde, in lang verleden dagen, als ik hakkelde, ongeriefd
nog van woorden, t was, te gader bei mijn' handtjes doende: "Vader,
geeft me 'en kruisken, als t u belieft!"
k Heb een kruiske dan gekregen,
menig keer, en wierd geslegen
op mijn' kake, zacht en zoet... Ach, ge zijt mij, bei te gader,
afgestorven, moeder, vader, t geen mij nu nog leedschap doet!
Maar, dat kruiske, t is geschreven
diep mij in den kop gebleven, teeken van mijn erfgebied: die den schedel mij aan scherven
sloege, en hiete t kruisken derven,
nog en hadd' hij t kruisken niet!
Dat kruiske is intussen al een hele tijd uit mijn leven verdwenen en toch denk ik er met een vage weemoed aan terug...want het stond tot ver in mijn puberteit, ja zelfs adolescentie voor liefde en geborgenheid ...
Een artikel " Het blauwe goud " trok onlangs mijn aandacht en inspireerde me tot dit logje.
Blauw is de kleur van water, het meest noodzakelijke om te leven, dat hebben we de voorbije hete dagen mogen ervaren! Omdat water zich stilaan tot een zeer lucratieve grondstof ontwikkelt, heeft het de bijnaam "blue gold" of blauw goud gekregen. Ons lichaam bestaat voor 75 procent uit water, daarom is het nodig om elke dag minstens een liter te drinken. Onze aardbol is ook voor ongeveer twee derde bedekt met water, maar jammer genoeg wordt het steeds een groter probleem om nog zuiver water te vinden.
We hebben amper een paar warme dagen achter de rug of er werd al weer kwistig met water omgegaan om op te frissen of te sproeien of om ermee te spelen.
Als kind woonde ik op de buiten, er was daar toen nog geen leidingwater we moesten ons behelpen met regenwater. In de zomer (toen er nog veel hete zomers waren!) gebeurde het wel eens dat die put bijna leeg was en we heel zuinig moesten zijn, iedere druppel werd gebruikt en het afvalwater werd opgevangen en in de tuin gegoten. We hadden nog een wc zo eentje met een plank met gat in, daar werd er dus ook geen water aan verspild. Om de was te doen moest ons ma water oppompen. Kan je je dat nu voorstellen... Ik moet zo'n jaar of 10/12 geweest zijn, denk ik, toen we eindelijk leidingwater kregen? Gedaan met pompen! Ik weet nog dat het fantastisch was, je draaide aan het kraantje en daar kwam water uit, altijd, zomer of winter. Maar het werd ons met handen en voeten duidelijk gemaakt dat iedere druppel die uit dat kraantje kwam ook betaald moest worden! Dat kraantjeswater mocht enkel gebruikt worden om te koken en koffie te maken, voor al de rest bleef het pompen!
Misschien komt het daardoor en ook de ervaring in Afrika dat ik nog altijd een lichte kraantjesfobie heb. Ik kan er gewoon niet tegen dat de kraan nodeloos loopt! Ik word er wat kribbig van als iemand de kraan helemaal opendraait en minutenlang laat openstaan enkel en alleen maar om de handen te wassen, of de kinderen met het kraantje laat spelen. LITERS gaan dan gewoon verloren. Ik blijf ervan overtuigd dat we onze kinderen en kleinkinderen moeten bijbrengen dat ze zuinig met water moeten omgaan want het is vijf voor twaalf voor onze planeet en zijn Blauwe Goud.
Deze poes haalt ook het laatste druppeltje uit de kraan.
Gefascineerd zat ik ernaar te kijken. Zó vaak kom je dat niet van zo dichtbij tegen een sprinkhaan. Toen ik de was wilde ophangen zat ie daar, op een knijper te wachten tot ik hem zag. Wat een beauty! Ragfijne pootjes, een soort van angel aan zijn achterlijf (kan zo'n beestje eigenlijk steken?) en voelsprieten die minstens zo lang zijn als z'n hele lijf. Prachtig!!
Ik bleef even staan om hem te bekijken en van hem te genieten, vraag me niet waarom ik dacht dat het een hij was! Wat een gaaf beestje!!!! Zo maar op mijn waslijn. Ik voelde een enorme bewondering net zoals ik onlangs vol bewondering naar de sterrenhemel heb staan kijken. Wat is het leven in al zijn verschijningsvormen toch fantastisch! En dan...drong het tot me door.... : Waarom.....
....kijk ik eigenlijk niet zo naar mezelf, zo vol ontzag voor het lichaam dat ik bewoon? Neen niet omwille van een fysiek opvallende verschijning maar wel omwille van de enorme mogelijkheden die ik heb. Velen moeten het met minder doen! Ik kan lopen, ik kan zingen, ik kan lachen, ik kan vrijen, ik kan luisteren naar mijn kleinkinderen als die aan het zingen zijn, ik kan koken, ik kan aandachtig zijn, ik kan genieten, ik kan creëren, ik kan bloggen....maar bovenal ik ben redelijk gezond!! De lijst is eindeloos! Werkelijk eindeloos!
Wat een mogelijkheden heb ik niet
door in dit lichaam te wonen! En ik probeerde om met eenzelfde ontzag
waarmee ik naar deze sprinkhaan keek, naar mezelf te kijken door de
rimpeltjes heen en over de kleine ongemakken die nu eenmaal bij het
leeftijdskaartje horen!. En ik was perplex, ik kijk altijd met ontzag naar buiten, naar de schoonheid in anderen, naar de natuur, maar meestal niet naar mezelf! Want hebben we niet geleerd dat je eigen ik niet zo belangrijk is en niemand je opmerkt tenzij je een echte vamp bent of er qua creativiteit torenhoog boven uit steekt? Ik ben even geraakt geweest en dat door een sprinkhaan.... Dank je wel lief beest, want je hebt me aan iets herinnerd waarvoor ik dankbaar ben: gezondheid!
De vorige dagen leed ik bijna aan brain cooking en ik had het ook druk vandaag daarom even elders inspiratie gezocht..
- Waarom gebruiken ambtenaren geen papieren zakdoekjes? Omdat er TEMPO op staat!
- Paniek op het gemeentehuis! Melding van de postkamer: "De bestelformulieren voor de bestelformulieren zijn op!"
- Weet je waarom 21 maart is uitgeroepen tot de dag van de ambtenaar? Op 21 maart is de winterslaap voorbij en begint de voorjaarsmoeheid.
- Een ambtenaar komt te laat op zijn werk. "Sorry, chef" zegt de man, "maar ik stond in de file." " Oh", zegt zijn chef, "was het een lange file?" Ambtenaar : "Geen idee, ik stond helemaal vooraan .."
- Hoe heet het sperma van een ambtenaar? Kruipolie.
- Er komt een man een werkkamer met ambtenaren binnenstappen en zegt: "Goh, wat hebben jullie veel vliegen op kantoor!" De ambtenaar antwoordt: "Ja, 89 meneer."
Wat hebben de mensen toch tegen ambtenaren? Die mensen doen toch niets.
Te warm om mijn grijze massa te forceren dus hou ik het kort Waar waren we? Bij de letter V!
De V van vergeven
en vergeten
Dat is een moeilijke, misschien mijn minder mooie kant! . Als iemand mij of iemand van mijn dierbaren gekwetst heeft, dan zal ik op termijn die persoon wel vergeven maar vergeten dat is moeilijker. Ik zal vanaf dan steeds op mijn hoede zijn bij die persoon en onze relatie zal nooit meer dezelfde zijn. Als je mijn vertrouwen schaadt of mij kwetst, dan blijft dat voor altijd hangen.
Ik denk dat er meer te zeggen valt over de V van vriendschap
Deze poes hier heeft het ook even nood aan afkoeling
Tot wat zomerweer leiden kan! Maar....Zou ik mij wagen in dat wespennest? Ik niet maar ik vond het volgende artikel wel de moeite waard..
"Een jonge vrouw wordt wel eens vergeleken met een bloem in de knop, een roos in de knop, beeldschoon, vol geheimen en vol beloften. Nog wat stijfjes en onhandig koestert zij zich in de eerste zonnestralen van de mannelijke belangstelling. Vol verwondering heeft ze meegemaakt hoe haar kinderlijfje veranderde. De aankoop van haar eerste bh met bijpassend slipje is waarschijnlijk het eerste mode-attribuut dat ze zich zal aanschaffen. Onzeker en ietwat schuw treedt zij de wereld van de volwassenen binnen en daarmee ook de wereld van de mode. Soms luistert ze nog naar haar moeder, maar meestal zet ze zelf de eerste wankele schreden op het modepad. ( dat ondervinden we al met onze 4 kleindochtertjes hoe jong ze ook zijn! ) Als ze wat ouder is, gaat ze alleen, of samen met een troep giechelende vriendinnen op stap . Het modepad is zoals een pad door de bergen en dalen, het kronkelt langs lage velden of door hoge bossen. De weg is lang, er komt geen eind aan het is bezaaid met valkuilen, greppels en struikgewas met af en toe een vredig plekje om uit te rusten. Soms lijkt de einder in zicht te komen, maar iedere keer verschijnt er weer een nieuw vergezicht. Moeizaam zoekt het jonge meisje zich een weg naar de volwassenheid en ja hoor, zo rond haar 25ste levensjaar heeft de bloemknop zich tot een mooie, geurende roos ontwikkeld die trots haar kelkblaadjes ontvouwt en haar omgeving betovert door haar schoonheid. En zij doet wat de natuur haar gebiedt, zij verleidt. Zij geniet van haar vrouwelijkheid. De mode die aan haar zijde huppelt is haar partner in de verleidingsdans.
Met alle mogelijke middelen probeert zij de mannelijke belangstelling te trekken. Bewust of onbewust, iedere vrouw in de bloei van haar leven, zal haar vrouwelijkheid onderstrepen. Het instinct tot vrucht dragen, drijft haar voort. En de man .ach ja, die is altijd op jacht naar veroveringen. Zijn instinct drijft hem naar de vrouw. Hij wil zaaien; hij wil planten. Hij is eeuwig en altijd op zoek naar de meest begeerlijke vrouw, naar de ideale vrouw, naar de mooiste vrouw. Het is zijn taak om de bloemen te bevruchten.
"
Dit stukje vond ik passend na ons uitstapje naar zee vrijdag. Ik heb ze gezien die verleidelijke meisjesfiguren naast volslanke dames die onze stranden verleiden op warme zomerdagen. Een mens zijn/haar ogen worden daar bij de zomerse hitte " overbelast" en je krijgt er zelfs af en toe een gratis " piepshow" bij! Maar dat buiten beschouwing gelaten, eigenlijk is het heerlijk om nu in deze tijd vrouw te zijn, geen sombere badpakken die de meest vrouwelijke rondingen verbergen of zedige jurken die preuts tegen de hielen kletsen. Neen, de warme zomerdagen vragen en krijgen diep uitgesneden decolletés.
De meer sportief aangelegde vrouw heeft het broekpak vaarwel gezegd. Zij paradeert nu in een kort rokje of short en toont haar lange, gebruinde benen en ook daarheen richt zich met welbehagen het mannelijk oog .
De taille die in vroegere jaren hardvochtig door korsetten werd ingesnoerd tot de zogenaamde wespentaille, mag nu vrij en onbelemmerd het daglicht zien. Een piercing in de navel is vaak de kers op de taart
Ook modeattributen maken de vrouw op een doodgewone dag mooi denk maar eens aan de modieuze zonnebrillen, de hooggehakte schoentjes, de extravagante sieraden, de verrassende handtasjes, de geraffineerde make-up artikelen en we mogen zeker de kap-en schoonheidssalons niet vergeten waar de eerste grijze haartjes en de eerste fijne rimpeltjes gecamoufleerd worden, waardoor de vrouw zich nog heel lang, heel jong kan voelen.
Mooi gezegd hé? Ja, schoonheid in zijn ruimste vorm is 's zomers in de mode al wordt het soms wel eens een beetje te veel overroepen .
Ware schoonheid zit nog steeds van binnen, vind ik. Maar het is zomer dus laat maar zien!!!
Over enkele weken blaast de herfstwind weer over onze hoofden, daar twijfelt niemand aan. De dagen worden dan korter, de lange, donkere avonden brengen dan terug melancholie en zullen weer eens tot introspectie dwingen. Weemoed zal in de lucht hangen.
Misschien brengt een simpele wintermode een vleugje vreugde mee?
Mode en vreugde, gaan zij niet hand in hand? Dat heb ik vrijdag toch aan het strand gezien!
Ani vraagt in haar logje van 15/08 : Waar is mijn jeugd gebleven?
Ik wil daar even op reageren want dat is wat ik bedoel met bloggen: interactie, durven inspelen op wat een ander schrijft... Maar nu Ani's vraag!
Sommigen (zoals Biebie hier!) hebben die jeugd in een kartonnen doos verstopt, goed vol met op de zijkanten in rode alcoholstift ( want toen nog pre-digitaal tijdperk)JEUGD op geschreven.
Wat steekt daar allemaal in? Kaartjes met wijze spreuken , fotos van de tijd van toen, van schooloptredens, van uitstapjes met de familie. Brieven van schoolvriendinnen, pennenvrienden, vriendjes en liefjes. Liefdesbrieven met smachtende ontboezemingen (die moeten toch ooit eens langs de censuur passeren, hoewel.. we waren nog braaf toen ), dagboeken..of waren dat bloggen avant la lettre (?), allemaal handgeschreven echt antiek met hier en daar een krantenknipsel, kattenbelletjes, namen en gebeurtenissen en zoveel vergeten emoties. Tienduizenden herinneringen, zitten er in en alle folders vliegen open elke file passeert de revue als die doos het daglicht ziet
En dan gaat die deur van het verleden weer op een kier staan, die mooie onbezorgde tijd met al het kattenkwaad en de kleine verdrietjes en frustraties omdat ( volgens mij toch ) toen mijn ouders zo vol onbegrip waren! Ik was geen stout kind maar dreef hen wel af en toe eens tot wanhoop al was ik ervan overtuigd dat ze mij graag zagen Ik haalde bij momenten halsbrekende toeren uit en toch overleefde ik dat allemaal. Ik denk dat er in deze moderne tijd speciale verzekeringen zouden afgesloten worden als kinderen zon spelletjes zouden willen spelen.
En dan lees ik bij Ani van die mooie gebruiken van toen en vraag ik me af of ik ze mis of ze wil overdoen? Dan bedenk ik dat het mooi was maar voorbij, ik mis ze niet echt die jaren, ik heb mijn jeugd gehad ik voel me zelfs nog jeugdig, tot ik mijn grote kinderen en kleinkinderen zie en mijn leeftijd in cijfers mij onder de neus geduwd wordt. Dat is toch altijd even schrikken want al reiken de herinneringen ver terug, toch lijken ze nog zo dichtbij die jaren van dat rood dagboek, verborgen in een doos of achtergelaten in mijn geheugen, in de ogen van mijn kleinkinderen waar ik soms mezelf in terugvind ... Mijn jeugd van toen vervangen door mijn extra tijd van nu ... Ik geniet ervan zoals ik dat toen deed met het laatste stukje kind in mij dat blijkbaar nooit uitgeleefd geraakt en de uitdaging van de moderne tijd aandurft en dat zal doen zolang mijn body en soul het toelaten want het leven is te kort om te blijven teren op wat voorbij is.. lieve Ani. Wij zijn bij de gelukkigen dat we mooie herinneringen aan die jaren over houden!
Waar is jouw jeugd gebleven? Ook in dozen ergens op zolder , in jouw geheugen of simpelweg weggegooid?
Familie en vrienden zeggen mij dat regelmatig omdat ik het toch maar getroffen heb met zon man. Ik weet het, ik ben een bofkont want T bezit zoals de volksmond dat zegt, twee rechtse handen. Stielmannen zullen hier niet rijk worden want meestal lost mijn halfbedde de problemen op. Ook wordt hier niets weggegooid voor het door de kritische ogen van mijn ventje gekeurd is om te zien of hij daar ooit iets mee kan doen Dat maakt dat mijn handige Harry maar blijft verzamelen terwijl deze oma probeert om stilaan de boel wat uit te mesten voor het geval er ons ooit iets overkomt!! Maar wat ik dan opzij leg om naar het stort te brengen, wordt al snel terug gehalveerd. De ervaring dwingt me om te zeggen dat er inderdaad af en toe een moment komt dat juist dat wat ik wilde weggooien, van pas kwam om iets te repareren of in mekaar te steken.
Morgen hebben we de jaarlijkse BBQ met de familie van T en ik ben nu al zeker dat de gedachte van mijn startzinnetje weer in zal zijn. Ik kijk dan de schoonbroers even onschuldig aan want negen op de tien keer volgt dan een hele litanie van dingen die nog moeten gebeuren in en rond hun huis. Gelukkig heeft T het stilaan afgeleerd om dan spontaan te zeggen.." Oh , ik zal dat wel even oplossen"... Als diegenen die niet kunnen klussen me dan vertellen wat die handigerd van mij ons heeft bespaard aan geld, dan zou onze bankrekening gigantisch moeten zijn...Tiens nog niets van gemerkt! Ik ben al heel content dat er niet teveel stielmannen moeten langskomen en klussen daardoor sneller en inderdaad goedkoper afgewerkt zijn! Maar morgen zal ik dat maar niet verdedigen want tegen T's 4 zussen kan zelfs ik niet op!!
Als je op de openbare weg rijdt, heb je 4 ogen nodig want ze maken het een automobilist niet gemakkelijk! Vind jij ook dat er te veel verkeersborden langs de weg staan en vind je die verkeersborden bovendien ook soms onduidelijk? Van de ondervraagde automobilisten vindt zestig procent dat de verkeersborden onduidelijk zijn. Dat komt omdat de boodschap niet duidelijk is, omdat ze niet voldoende zichtbaar zijn, omdat er te veel borden staan of nog omdat er te veel info op het verkeersbord staat, aldus Touring.
Vlaams minister van Openbare Werken Hilde Crevits is het eens met de kritiek op de wildgroei aan verkeersborden. "We moeten de situatie grondig herbekijken. Er staan te veel verkeersborden langs de Vlaamse wegen", zegt Crevtis. "We moeten het oerwoud van verkeersborden aanpakken en in de toekomst komen tot minder borden die logischer zijn."
Zowat 85 procent van de automobilisten pleit ook voor éénvormige verkeersborden, ook in andere landen. Velen willen dus ook de borden herkennen op vakantie in het buitenland.
Ik hoop echt dat ze er iets aan doen want soms is het inderdaad gevaarlijk rijden omdat je niet alleen de weg maar ook al de verkeersborden moet in de gaten houden
Wat denk jij?
En als het dan toch een pollutie is waarom dat bord dan ook niet erbij
Indien je niet wordt zoals de minsten der mijnen zult ge het rijk der hemelen niet binnengaan...
Denk nu niet dat ik hier de bijbel wil promoten maar aan die ene zin heb ik vandaag vaak gedacht toen we met de tweeling de zolen van de schoenen liepen in het pretpark Bobbejaanland. Je moet als oma en opa knettergek zijn om in de vakantieperiode met twee 7jarigen naar een pretpark te gaan. We hebben aangeschoven en aangeschoven en aangeschoven om telkens na een paar minuten pret terug naar de volgende attractie te schuiven. De ene attractie was eng, de andere zalig nog een andere een bis waard volgens onze twee kapoenen en wij lieten ons leiden ofte lijden door de voorkeuren van die twee al moet ik eerlijkheidshalve toegeven dat het kind in ons af en toe ook de kop opstak. Als er een hemel bestaat dan hebben we er vandaag een optie op genomen, hoop ik!! Ik zie de zoon en schoondochter met hun 4 schavuiten onze dag niet snel overdoen want als je conditie al top is , je portemonnee is na 1 dag serieus gehavend!!( inkomst, verteer en parking ze weten er van wanten ) Als ik bekijk wat een massa volk er rondliep terwijl de prijzen toch niet meer zo democratisch zijn.. dan vraag ik mij af waar die crisis is? Soit, we zullen alle 4 goed slapen en de tweeling vond hun dag heel top, en daar doen oma en opa het toch voor!
Er was er maar eentje dat bij opa op de snelle rups wilde
Gezellig samen rondzwieren... toppie oma!
En de ene botste al meer dan de andere
Die foto's en nog heel wat andere zijn het antwoord op de advertentie die ons lokte: "Bobbejaanland iswerkelijk het plezantste land voor alle leeftijden. Senioren kunnen hun hart ophalen op de kettingmolen, zich weer jong voelen op de wildste attracties of genieten van het plezier dat de kleinkinderen beleven. Resultaat, een brede glimlach op ieders gezicht". Die glimlach was er in ieder geval al is die stilaan veranderd in een grimas als ik mag voortgaan op mijn rug en voeten!! Moraal van het verhaal.. vergeet die belofte van één of ander rijk maar geniet van de kleinkinderen zolang je kan en dat hebben we deze week gedaan. Morgen is weeral de laatste dag van een heerlijke week samen en gaan onze schatten 's avonds naar huis ... De rust is hier "even" terug maar de intensiteit blijft nazinderen.
- Als je 8 jaar, 7 maanden en 6 dagen zou schreeuwen heb je genoeg geluidsenergie geproduceerd om 1 kop koffie te verwarmen (niet echt de moeite dus). - Als je 6 jaar en 9 maanden scheten zou laten, heb je genoeg gas geproduceerd om de energie van een atoombom te evenaren (dat begint er al meer op te lijken).
- Het orgasme van een varken duurt 30 minuten (In mijn volgende leven wil ik een varken zijn). Hoe zijn ze hier eigenlijk achter gekomen, of wil ik dat niet weten? - Als je met je hoofd tegen de muur knalt, verbruik je 150 calorieën per uur.
- Mensen en dolfijnen zijn de enige soorten die sex voor hun plezier hebben.
- De sterkste spier van het menselijk lichaam is de tong.
- Rechtshandige mensen leven gemiddeld 9 jaar langer dan linkshandige.
- Een mier kan 50 maal zijn eigen gewicht tillen, 30 maal zijn eigen gewicht slepen en valt altijd op zijn rechterzijde als hij vergiftigd is (je moet toch wat te onderzoeken hebben).
- IJsberen zijn altijd linkshandig.
- Een meerval heeft ruim 27.000 smaakpapillen.
- Een vlo kan 350 maal zijn lichaamslengte springen. Ter vergelijking: een mens zou dan over 7 voetbalvelden springen
- Een kakkerlak kan 9 dagen in leven blijven zonder zijn hoofd. Daarna sterft hij door verhongering.
- Sommige leeuwen seksen meer dan 50 keer per dag (in mijn volgende leven wil ik nog steeds een varken zijn. Kwaliteit boven kwantiteit).
- Het oog van een struisvogel is groter dan zijn hersens (er zijn mensen die hetzelfde hebben).
- Een zeester heeft geen hersens (wederom een gelijkenis met een aantal mensen).
- Wist je dat je niet aan je elleboog kan likken?
50% van degenen die deze tekst lezen geprobeerd hebben om aan hun elleboog te likken! - Charlie Chaplin ooit meedeed bij zijn eigen look-a-like wedstrijd? Hij was op vakantie in Monte Carlo waar toevallig zo'n wedstrijd gehouden werd, en besloot voor de grap mee te doen. Hij eindigde als derde!
Het is ieder jaar weer raak wanneer de zomer er is: vliegen in huis. Je ziet ze overal, op het raam, op de koekjes op de salontafel, in de keuken en daar vooral op het eten en dan laat ik het constante gezoem rond het hoofd en het gekriebel op armen en benen nog maar even buiten beschouwing. De vliegenmepper ligt altijd klaar, maar die irritante vliegen hebben toch wel erg vaak ingenieuze schijnbewegingen in huis. En als de vlieg éénmaal doodgemept is, neemt zijn neefje wel de plaats in.
We hebben er allemaal mee te maken: er zoemt een irritante vlieg door de kamer en alle pogingen om de indringer onschadelijk te maken met een opgerolde krant of een ander slagwapen mislukt omdat de vlieg ons te vlug af is. "You know from nothing?" laat me niet lachen. Zal ik jou eens een voorbeeld geven?
Stel je voor. Een heerlijke zomerdag, de zon schijnt en er is een licht briesje dat ervoor zorgt dat je lekker in de tuin kan gaan liggen. Heerlijk zo'n dag!
Je pakt er een glas frisdrank bij met ijsklontjes om toch een beetje af te koelen. Nadat je een slok nam, zet je het naast je neer en droom je weer lekker verder.
Vervolgens.. 10 minuten later, zie je tot zwaar ongenoegen dat er een vlieg in je drinken is gevallen. Geweldig. TOP, daar zat je net op te wachten. Het zijn die irritantelingen die ik dagelijks probeer naar de eeuwige jachtvelden te sturen. Vliegenramen? Ach s zomers staat de keukendeur hier dagelijks open en dat is zoveel als entrez sans sonner. Ik kan dus twee kanten uit met mijn vliegenfrustratie.. het pad van de killer bewandelen of het van mij afschrijven. Zie wat ik gekozen heb ( nadat ik er twee naar de eeuwige jachtvelden gestuurd heb)!
Woensdag hadden we hier Nederlandse vrienden op bezoek en ééntje ervan is een echt fotofreakske maar dan in de goede zin van het woord, hé Joke! Haar enthousiasme werkt zelfs aanstekelijk en met een nieuw fotoprogramma photoscape probeer ik me nu ook even te laten gaan en uit te zoeken wat een fantastisch werktuig de PC is! Zie zelf maar
Ik vertrok van het origineel
En dat is nog maar een begin... met meer tijd laat ik me wel gaan. Ik heb wel al de foto's van de kleinkinderen die hier hangen bewerkt en ben zelf " content" van mij werkje. Ach ja ,een kinderhand hé .......haha
Het is bijna weeral gedaan en het is weeral bijna gedaan..... Toch hetzelfde zeg jij? Ik denk het niet. Het is bijna weeral gedaan betekent : nogeven en het zit er weer op. Het is weeral bijna gedaan betekent dat het voor de zoveelste keerbijna gedaan is.
Niet gemakkelijk voor een vreemdeling om onze taal te leren als zelfs de plaats van het woord de betekenis verandert als je het mij vraagt. Ben je het niet eens met mijn interpretaties? Pas op hé of ik stuur mijn kat, letterlijk en niet figuurlijk ( nog zo iets maar dat kennen de andere talen ook zoals in het Frans bv: Les autos moustachent dans la rue) en die kat is geen beestje om zonder handschoenen aan te pakken, zie maar. Daar ben ik nog een doetje bij
Daarvoor zet ik mijn joker in . Mezelf bewieroken dat vind ik wat bizar, anderen zullen wel oordelen wat ze al dan niet goed aan me vinden. Ik ben geen ijdeltuit en nu ik de 67 voorbij ben, zit een strak lichaam er ook niet meer in. Waar ligt dan mijn mooiste kant? Ik denk dat dit mijn realiteitsbesef is! Iedereen is voor mij gelijk. Het doet er niet toe tot welke rang je denkt te behoren, ik probeer iedereen op dezelfde manier te behandelen. Iemand die zich beter of hoger acht dan een ander, daar keert mijn maag van om want wie je ook bent, iedereen eindigt op dezelfde manier door te sterven en tot stof te vergaan En heb je het al wat beter dan een ander, prijs jezelf gelukkig maar loop niet naast je schoenen!
Dat is mijn levensfilosofie, zo heb ik het ook van thuis meegekregen.
Even een paar experimentjes met foto's uit de tuin..
Neen, je moet nu niet denken dat ik hier reclame zal maken voor ... ik ben geen drinker en als ik mij toch bezondig dan aan "een geuze met" haha! Maar dat was de gedachte die deze morgen door mijn hoofd schoot toen ik wakker werd uit mijn droom. De menselijke geest is ondoorgrondelijk daarom zoek ik ook niet meer naar een waarom van mijn gedachten...Dit om te zeggen dat ik vanmorgen wakker werd met een nostalgisch gevoel, ik had van mijn thuis gedroomd. Nogmaals , vraag niet naar het waarom..
Die thuis was niet de liefelijke plek waar we sinds 1983 wonen, neen ik heb vannacht gedoold door dat ene dopje in het hart van West Vlaanderen waar ik opgroeide en heerlijke kinderjaren beleefde . Als ik die vergelijk met de cyberwereld van de hedendaagse kinderen.. dan missen die veel, heel veel. Mijn dorp,... met de uitgestrekte tarwe velden die zachtjes deinden op een zomerse bries naast de aardappelvelden waar boerengezinnen dagen lang van 's morgens vroeg tot 's avonds laat op ambachtelijke wijze de aardappelen rooiden.... Die groene weiden omzoomd door stoere grillige wilgen waaronder 's zomers de zwarte -en bruingevlekte koeien schuilden of loeiend wachtten om gemolken te worden.... En dan die kleine kapelletjes ze stonden als het ware geschilderd tussen die velden en weiden en hun deur stond altijd open voor de devote passant. Dat waren de beelden die in mijn droom passeerden . Wat ik nog zag? De boomgaard naast ons huis en die kersenboom waar ik zo dikwijls met een boek op één van zijn takken wegdroomde in de wereld van Winnetoe, Arendsoog en Witte Veder of de streken van Pietje Bell. Ik zag me schudden aan de haag om in de meimaand meikevers te vangen en er uren mee te spelen! Ik zag me ook rijden op mijn oude versleten en door mijn zus afgedankte fiets langs draaiende, kronkelende, verharde maar verlaten wegen naar het dorp met zijn kleine kerk en het dorpsplein waar de jaarlijkse kermis gevierd plaatsvond of naar school langs de Mandel die zich rustig kabbelend tussen het groen slingerde.. Mijn lager school, een grote school voor die tijd want de zustertjes leverden goed werk, zei men , ze lag deftig naast de jongensschool, een dikke hoge muur scheidde ons van mekaar. En dan zie ik ook vanuit mijn slaapkamervenster die vele boerderijen rondom ons waar ik samen met andere buurtjongens zo vaak gespeeld heb, waar de kippen nog vrolijk kakelend over het erf liepen waar de geur van aalt en gier je tegemoet kwam omdat die bewaard werd in grote betonnen putten om uitgevoerd te worden op de akkers, waar de schuren vol staken met aardappelen en stro nadat het door de boerenzonen dagenlang met de vlegel bewerkt was om het graan eruit te kloppen. Uren heb ik staan kijken en luisteren naar het onveranderd ritme van hun geklop in de stille hoop dat er ooit eens eentje uit de cadens zou geraken, haha . En dan zie ik mij lopen achter een wiel van de fiets dat ontdaan was van de banden en zich zo leende om met een ijzeren staaf voortgeduwd te worden of ik ben aan het knikkeren op de aarden weg waar we gemakkelijk een putje in konden maken om een " hole" te vormen of ik rende op de stoppelvelden om die " draak" - beter gekend als vlieger - de lucht in te krijgen. En als het te warm was dan zaten we onder de wilgenbomen te sabberen op een zure rabarbersteel of " schuimke trek" te doen uit een metalen drinkbus die gevuld was met water en een stuk zoetigheid ik weet de naam niet meer. We deden een stuk van een soort dropstaaf in de drinkbus , je moest dat goedje dan stevig schudden en dan het schuim optrekken... Heerlijk ...Of we lagen te knabbelen op kalisse ( zoethout) tot we enkel nog wat vezels over hielden... En dan die simpele huizen met een pomp vooraan waar de mannen water haalden om zich te scheren of de vrouwen om de was te doen. Zo kan ik nog uren doorgaan want zo herinner ik mijn dorp dat intussen ook veel van zijn landelijkheid verloren heeft .Wat een heerlijke tijd. En in dat dorp heb ik vannacht even rondgedwaald niet het veranderde dorp dat het nu geworden is en waar ik stilaan in verloren loop...Pure nostalgie of zoals Wim Sonneveld zingt:" Dat dorp van toen, het is voorbij;
dit is al wat er bleef voor mij:
een ansicht en herinneringen "
Hoe graag ik hier ook woon in ons Voorkempisch dorpje aan de rand van het bos waar nog rust en stilte heerst, waar de buitenlucht nog zuiver aanvoelt, ik denk niet dat ik ooit die gebondenheid ermee zal voelen als met dat dorp met zijn weiden als wiegende zeeën, het dorp waar ik geboren ben.....Ik word er even poëtisch van..
Waar is mijn dorp gebleven?
Er is een plaats in België
een plek in herinneringen zo wondermooi
waar ik als kind ben geboren
een plaats die ik nooit vergeten zal
Maar
Waar is mijn dorp gebleven?
Mijn lief, landelijk dorp
verdwenen in stenen?
Waar ben je gebleven
met jouw velden en weiden en aarden wegen,
Ben je ook in de vooruitgang voorgoed verdwenen?
Of ben ik niet jou maar jij mij verloren,
stilstaand uit mijn zicht verdwenen,
gebleven in het verleden
verankerd in mijn herinneringen?
Ken je dat ook die momenten waarop je volop inspiratie zit en het ene logje na het andere uit je klavier vloeit? Momenteel zit ik in zon flow, een woord, een gedachte, een lied of een droom ze geven allemaal stof om een paar bedenkingen neer te tikken . Raar, op andere momenten zit ik hier te zwoegen om toch maar iets op mijn blog te krijgen.. Ik weet het, niets moet en alles mag maar s avonds kriebelt het meestal om iets voor de volgende dag te bedenken en als de muze mij in de steek laat dan is er nog altijd Google met weetjes of grapjes Ik denk, neen ik ben het zeker dat het mooie weer er voor iets tussen zit en ook de tijd Momenteel is het hier nog steeds rustig waarmee ik bedoel dat er geen kleinkinderen elke minuut opeisen. We genieten ervan om vrienden uit te nodigen of even naar de zee te trekken of gewoon te luieren op het terras Zalig toch die krediettijd die je krijgt eens trammetje 65 voorbij is! Hoewel dat is ook niet iedereen gegund!
Maar weet je, ik vertel jullie een geheim ik verdenk er mijzelf van de nodige energie opgedaan te hebben de voorbije weken bij het zien van zoveel testosteron op de fiets. Heb je ze ook zien blinken op hun stralende tweewielers de helden van de tour? Ik weet het , het was na de eerste week met zijn vele tuimelpertes een uitgemaakte zaak door het overwicht van team Sky. Gelukkig hadden we nog onze Jurgen om ons blazoen op te poetsen. Maar die afgetrainde adonissen die elke dag hun zuurverdiende boterham moesten eer aan doen dat heeft toch iets, je zou voor minder in een zwart gat vallen!!
Wat nu de volgende weken als het weer tegenzit en het oog toch wat wil? Dan hebben we toch de olympische spelen. Hebben jullie de openingsshow gezien? Fantastisch, groots en het doet toch wat met een mens! Vanaf vandaag gaan we er voor, ik lik nu weer al mijn vingers af voor de vele disciplines waar onze Belgen een poging doen om aan de verwachtingen te beantwoorden Zeg nu zelf , je moet al een heel slechte en luie sportmens zijn om niet te kunnen genieten van het zweet van een ander!!
Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt met altijd files tegen...
Ik ben zeker geen strandligger, maar ik kan er wel genieten om zo wat aan de kust of op het strand rond te slenteren.
Daarom vertrokken we woensdag met de auto naar de zee!! Zo te zien waren er nog met die gedachte wakker geworden want we hoorden dat het aanschuiven was op de E40 daarom namen we de expresweg toen we de Kennedy tunnel uitkwamen. Blijkbaar waren er nog met dat lumineus idee want we deden er toch nog ruim 2u ½ over om op de bestemming bij de vrienden te komen.. Eten was ook al niet simpel want het zat gewoonweg overal stampvol maar met wat geduld lukte het toch en dan maar met de kusttram naar Blankenberge.. Wat een volk, een massa gewoon amai en dat deed me direct denken aan haringen in een ton! Vandaar mijn titel...
Bij die massa gaan liggen? Neen, bedankt daar hadden we toch geen zin in en besloten gewoon te wandelen op de dijk en te genieten van al dat verbrand en roodgebakken vlees op het strand.
Na een tijdje kriebelde het toch en besloten we om de waterlijn eens af te wandelen en zo via de dijk weer te komen.
Dus schoenen uit en mijn halfbedde ook zijn kousen, want dat is geen zicht om op uw kousen op het strand te lopen hé. En lopen deden we inderdaad want die hitte aan de voetzolen was niet te houden We waren nog maar juist aan het water aangekomen of daar liep al een cameraman van VTM rond om de drukte te filmen maar we hadden zo onze bedenking dat het eerder om die blonde strandredster ging dan om de massa volk want volgens ons kreeg hij zijn camera maar niet gefocust op de zee en de massa Het water voelde lekker lauw aan en het zand schuurde heerlijk het zweet van tussen de tenen. We hadden nog uren kunnen rondlopen maar moesten natuurlijk ook terug en de dosis jodium had onze inwendige mens geprikkeld Ergens in de schaduw van een overdekt terrasje genoten we van wat een warme wafel moest zijn. Van ons vieren was er maar ene die daarvan overtuigd was. Gelukkig deed de koffie of thee wel zijn naam eer aan. ..Ach ja, door die eerste zomerwarmte moeten de jobstudentjes nog wat roderen zeker?
Na een ontspannen namiddag hielden we het voor gezien en trokken we terug naar af ..bij de vrienden. We hebben ons pas na 11 u s avonds terug de baan op gewaagd en kwamen uiteindelijk rond 00u 40 thuis.. geen traffic, gewoon rustig verkeer
Het is weer de periode van het jaar waarop er volop gereisd wordt. De ene kiest voor zon en warmte, de andere voor een citytrip en nog een derde voor een rondreis naar musea, kerken en kathedralen. Bij dat laatste wil ik even stilstaan. Iedereen zal op reis al wel eens kerken of kapelletjes of kathedralen bezocht hebben. Ik vraag me echter af of we die bezoekjes afleggen voor het geloof of om aan godsdiensttoerisme te doen?
Jaren geleden, bij een bezoek aan Parijs, hadden ze gezegd dat er zeker twee grote kerken op de lijst moesten staan nl, de Notre Dame en de Sacré Coeur . Die hebben we dan ook bezocht.
Het plein voor de Notre Dame zag zwart van het volk en je moest in een rij gaan staan en een lange tijd aanschuiven om naar binnen te kunnen.
Bij de ingang hing een bord dat het verboden was fotos te nemen, verboden te eten, verboden te drinken, verboden radios aan te zetten en nog een paar zaken die helemaal niet bij de stilte van het bidden hoorden.
Toen we binnen waren, stond er in de middengang een massa volk te drummen om een zicht te krijgen op een eucharistieviering die tot onze grote verbazing juist bezig was.
De massa verplaatste zich dan maar naar de zijbeuken van de kerk en op het ritme van duizend slenterende voeten liepen we mee voorbij de Heiligen die ons sereen en sommigen vragend bleven aankijken.
Het was een hele kunst om uit de rij te ontsnappen om een kaars aan te steken omdat we het zo beloofd hadden aan het thuisfront.
De heiligen of Onze Lieve Vrouw en onze Lieve Heer keken al lang niet meer op van de drukte aan hun sokkel en zullen het al moeilijk genoeg gehad hebben om te zien wie nu wel of niet betaalde om een kaars aan te steken.
Ik had toch een bedenkingen bij de levensduur van die " noveenkaarsen" als ik zag dat er plaats te weinig was om de honderden kaarsen te plaatsen.
Volgens mij moeten sommigen gedoofd worden om s anderdaags plaats te maken voor de volgende meute die hier binnenstroomt.
Soit, of het nu de Notre Dame , de Sacré Coeur of een andere kathedraal is, het fenomeen is overal hetzelfde, je kan er de echte gelovigen zo uithalen, hoewel sommige gelovigen zich ook wel bezondigen aan het nemen van een foto al is het verboden ...
Natuurlijk moet er een foto genomen worden om in onze moderne maatschappij een bewijs te kunnen voorleggen aan de thuisblijvers dat we wel ter plaatste zijn geweest.
In aparte zijbeuken kan je meestal wel even plaats nemen om je te richten tot de Heilige die er waakt terwijl de massa verder stroomt, halsreikend kijkend naar de middenbeuk waar soms een mis te volgen is alsof het een uitstervend ras is.
Maar je kan ook ontsnappen en even plaats nemen op één van de houten banken waar je zowel kan zitten als knielen hoewel .. als ik het zo bedenk lijkt dat knielen wel uit de mode . Natuurlijk zijn er altijd een paar die de traditie in ere houden en hun knieën pijnigen op een harde houten bank.
En af en toe zie je nog eens een echte gelovige steunend met de armen op het bovenste deel van een stoel of bank , de handen samengevouwen rond de bolletjes van een paternoster die de verbinding maken naar een mooi kruisje.
Ja, dat zijn de echte gelovigen die zich niets aantrekken van het voorbijtrekkende godsdiensttoerisme en die stil of fluisterend een gesprek hebben met de Heilige die hier waakzaam zijn Heilig hart toont.
Maar eerlijk... ik ben het niet meer gewoon om een kerk te betreden. Als ik dan zie dat kerken en zo nog steeds trekpleisters zijn dan stel ik mij de vraag van waar die bezoekers nu komen? Als je naar de taal luistert dan kan je vaak veel ontdekken.
Bij ons bezoek in Parijs viel het op dat Spaans vaak een veel gehoorde taal was maar ook Italianen en Filipijnen maakten deel uit van de biddende gelovigen.
Er kwam zoveel volk langs dat we zelfs onze buren zouden mislopen indien ze daar aanwezig waren.
Ja, sinds ze daar in 1163 de eerste steen van Notre Dame hebben gelegd, is er blijkbaar al heel wat veranderd en maakt het toerisme nu deel uit van deze plaats.
Waarschijnlijk zullen sommigen meer weten over het boek dat Victor Hugo schreef in 1831 over de Klokkenluider van Notre Dame dan over de relikwieën van Christus die daar bewaard zijn zoals de doornenkroon, een stuk uit het kruis en één van de nagels waar hij mee gekruisigd werd.
En vooraleer je de Sacré Coeur binnenstapt, heb je eerst 237 treden achter de rug ....Als dat al geen godsdienstige inspanning is...
Omdat fotograferen ook hier verboden is, is het wellicht daarom dat buiten de camera's haast buiten adem zijn van het flitsen van de maagdelijke witte gevel want iedereen wil een souvenir mee naar huis zonder echt te weten dat de bouw van dit mooie monumentale gebouw werd gestart naar aanleiding van de 58.000 doden die vielen tijdens de Frans Duitse oorlog (1870-1871).
Ja, de bouw duurde tot 1914 en dan was het potverdikke terug oorlog ppfff!
Dat was even een stukje geschiedenis ter zijde!!
Wat opvalt is dat vaak naast die kerken de concurrentie bij de souvenirverkopers welig tiert.
De doodgewone toerist probeert nog af te bieden op een sleutelhanger bij één van de straatverkopers terwijl de gelovige op geen Euro kijkt om een paternoster of een schapulierke of ander aandenken te kopen dat hij thuis zal koesteren.
Ik weet nog dat ik toen ook een paar zaken gekocht heb voor ons ma omdat ook dit grote mode geworden is om iets mee te brengen.
Wie weet heeft dat geschenk haar sterkte, moed en kracht gegeven toen ze de oude paternosterbolletjes wisselde voor de nieuwe die haar op de weg van haar geloof vergezelden.
Ja, wie weet heeft ze zelfs aan ons gedacht tijdens haar bidden? Ik kan het haar niet meer vragen want ze is intussen van ons heengegaan....En ik volg haar al lang niet meer in die voetsporen ... Tsja en nu weet ik het nog altijd niet, geloof of godsdiensttoerisme? Wat ik wel weet , was dat we vandaag getuige waren van kusttoerisme!!
Lezen over zwarte gaten is leuk, maar er figuurlijk in vallen is minder spectaculair.
Ja, ik heb het in de gaten dat ik de komende weken geen gat in de lucht zal springen nu de Tour gedaan is want ik zie geen gat om te voorkomen om niet in een zwart gat te vallen. Ik kan natuurlijk een gat in de dag slapen of gaan shoppen maar dan liefst zonder een gat in mijn hand want ik wil niet riskeren dat mijn slaapgenoot zegt : Daar is het gat van de deur omdat door mij uitspattingen onze portemonnee op zijn gat ligt. Aan de andere kant, ik ben niet voor één gat te vangen, ik kan alsnog het éne gat met het andere vullen mocht het terug dagen regenen en de Tour de France vervangen door de Olympische spelen .. Als dat geen gat in de markt is!!
Als je deze week naar buiten keek waren er weinig sporen van fraai zomerweer te zien, maar er gloort licht aan het einde van de tunnel. De weercomputers toveren eindelijk een stabiele zomerse periode uit hun hoed. Volgende week wordt het droog en zomers warm, alleen voor hoe lang?
Wat gaat er veranderen?
We gooien die laarzen af want lopen over water zal niet meer nodig zijn en is trouwens ook een risico, denk aan wat er gebeurd is met die ene die ook ooit over water liep!! De terrasdeuren mogen terug open, dat zuur gezicht mag je wegstoppen en je grootste smile bovenhalen. Je mag je zonnecrème bovenhalen ipv die pseudo bruinende crème; haal maar een gezellige BBQ in huis met het nodige vocht om door te spoelen. Vang desnoods een paar wolken op .. alcohol zat ( zie vorig logje!!)
Wat nog? Euh zet de muziek luid en zing mee : Eviva Espana.. want we krijgen boven de 25 graden!
Leg die dikke pyjama maar weg en zoek naar jouw fris babydolleke want het worden hete nachten ( al zal dat niet enkel van die van hierboven afhangen ). Smeer die kuiten en zet je stalen ros maar klaar want here we come . Ga door je tuin en vertel het aan de bloemen en de bomen dat het gedaan is met treuren dat ze hun kopke weer mogen oprichten dat het zomer wordt ( maar vertel het aan geen mensen, ze geloven je toch niet!)
Pak jouw parter, vriend of een toevallige passant maar vast en doe de lambada op zomerse klanken maar kom achteraf niet klagen over rugpijn!! Voel het kriebelen en jeuken en stel dan vast dat het van de muggenbeten is en zo kan ik door gaan!
Het vooruitzicht van zon en zomer
Het is niet te geloven
dit brengt het beste in mij naar boven, ik kijk naar opgewekte mensen
meer kan ik mezelf niet wensen
dan een mooie zomerdag.
Dat zet een mens zelfs aan het zingen en musiceren zelfs de poes doet mee!
Na de lange boterham van gisteren, vandaag een koffiekoek!!
Wist je dat er in het heelal enorme wolken alcohol ontdekt zijn? Neen, ik zwans niet! Zelfs in onze eigen melkweg zijn deze alcohol wolken gevonden. Deze wolken zijn soms meer dan 1000 keer groter dan de afstand van de Aarde tot de Zon. De alcohol in deze wolken is dezelfde alcohol die bijvoorbeeld ook in bier, wijn en de meeste andere soorten alcoholische dranken gebruikt wordt.
De afzonderlijke wolken bevatten voldoende alcohol om de hele wereldbevolking voor miljoenen jaren dronken te voeren. Eindelijk een verklaring voor het optreden van sommige politici? Helaas is de alcohol in de meeste van deze wolken vermengd met giftige stoffen, waardoor de alcohol dus niet te gebruiken is.
Wist je dat een man van 75 kg op de maan net geen 13 kg weegt?
Door de geringe zwaartekracht op de maan weeg je slechts minder dan 1/5 deel van wat je op aarde weegt.
Omdat menselijke spieren gewend zijn aan de aardse zwaartekracht, voelt het op de maan alsof je zweeft en heel makkelijk en heel hoog en ver kunt springen.
( Ik moet dringend op de maan gaan wonen!)
Wist je dat er op Jupiter een storm is die met windkracht 18 rond raast? Deze storm is zo groot dat de Aarde er 4 maal in past.
Op afbeeldingen van Jupiter is deze storm te zien als de grote rode vlek. De windsnelheden in deze storm kunnen tot 900 km per uur oplopen. Ter vergelijking, windsnelheden in orkanen van categorie 5, op Aarde, kunnen maximaal tussen de 200 en 300 km per uur bereiken.
Deze storm bestaat volgens schattingen al meer dan 300 jaar en in die honderden jaren zijn verschillende kleinere stormen opgegaan in deze reuzenstorm. Dit soort stormen zijn kenmerkend voor de gasreuzen Jupiter en Saturnus. Echter geen van de andere stormen op Jupiter en Saturnus is zo gigantisch als de rode vlek op Jupiter. De meeste stormen op beide planeten bereiken meestal nog geen een tiende deel van de rode vlek. Alleen op Jupiter zijn enkele stormen die in de buurt komen van de grote rode storm.
Wist je dat op Venus de Zon in het Westen opkomt? Doordat Venus in de tegenovergestelde richting om zijn as draait als bijvoorbeeld de Aarde, komt de zon op in het Westen en gaat hij onder in het Oosten. Venus is de enige planeet in het Zonnestelsel die in tegenovergestelde richting om zijn as draait. Men vermoedt dat dit ooit veroorzaakt is door een botsing met een grote meteoriet of ander groot hemellichaam.
Wist je dat een zonnestraal er ruim 8 minuten over doet om van de Zon naar de Aarde te reizen?
De Aarde staat gemiddeld 150 miljoen (150.000.000) km van de Zon verwijderd. Een zonnestraal (licht dus) reist met de lichtsnelheid, die ongeveer 300.000 km/s is. Een simpel rekensommetje levert op:
150.000.000 km / 300.000 km/s = 500 seconden
500 seconden is 8,33 minuten. Waarom duurt het dan toch nog zo lang voor we die zonnestraal voelen dit jaar?
Wist je dat de ster Betelgeuze ooit als 2de Zon aan de hemel te zien zal zijn? De ster Betelgeuze staat op het punt te ontploffen en dus een supernova te worden. Betelgeuze staat op 600 lichtjaar afstand en is een van de helderste sterren die aan de hemel te zien is. Het moment waarop Betelgeuze ontploft is niet in een bepaald jaar te voorspellen. Het kan binnen 5 jaar zijn, maar het kan ook nog 10.000 jaar duren.
Overigens staat Betelgeuze zo ver weg dat het licht van Betelgeuze er 600 jaar over doet om de Aarde te bereiken. Het kan dus best zijn dat Betelgeuze al een Supernova is, maar dat het licht de Aarde nog niet heeft bereikt. Als Betelgeuze een supernova wordt, zal dit wel een uniek en spectaculair gezicht zijn. Betelgeuze kan dan wellicht meer licht uitstralen dan de volle maan. Hierdoor kan het een aantal weken lang 24 uur per dag licht zijn. Dit is echter alleen het geval als het 's winters gebeurt. Gebeurt het 's zomers, dan zijn er 2 zonnen aan de hemel te zien.
Het hele spektakel zal verder geen schade veroorzaken en het wordt ook niet warmer op Aarde, daarvoor staat Betelgeuze veel te ver weg. Spijtig want ik had gehoopt dat - nu onze zon het dit jaar opgeeft - die andere misschien kon inspringen!!
Wist je dat een mens aan het zeuren gaat als het zo'n rotweer blijft? Mijn ventje kijkt dagelijks op zijn pluviometer en wist te vertellen dat er donderdag 21,7 l regen viel, de ganse week al 43 l en in de maand juli al 136 l... Ik sluit af met Shakespeare: Something is rotten in the state of Denmark. ( lees hier maar Belgium)
Terwijl ze hierboven aan het bedenken zijn of ze terug de kraan openzetten of toch de zon uithangen , zit ik hier ook in de twijfelaar na het horen van de nieuwsberichten .. Wil ik zon of toch maar wat druppels? Zolang het maar normaal blijft, heb ik geen bezwaren maar trop is trop van om het even welke keuze...
Wij sakkeren over de regen die maar blijft duren en over het kusttoerisme dat in de patatten ligt of een tuin die er niet zomers bij staat maar wat dan met die gebieden waar de overdaad aan regen oogsten vernietigt en huizen doet wegspoelen?... Dan zijn we nog goed af Of die streken die gebukt gaan onder de ene hittegolf na de andere, waar de maïsoogst tot zo'n 30% gereduceerd wordt door de droogte en de veehouders nu al hun vee verkopen omdat er schaarste dreigt aan veevoeders? Zo'n 40 gr.... neen bedankt daar pas ik ook voor!
Wat is er klimatologisch aan de hand?
Terwijl ik even flirt met de gedachte aan de voorspellingen van de Maya's voor ergens eind december, houdt mijn lieve nuchtere en realistische slaapgenoot me meteen met de twee voeten op de grond door een betere wetenschappelijke verklaring te geven. Zo blijven we mekaar boeien, ! Zo vertelde hij mij dat hij het nog nooit geweten had dat de A index zo hoog lag en ook dat de zonneflux hoog lag, zodat radiocontacten ( voor zendamateurs) wereldwijd slecht waren. Ik weet dat de meesten van jullie daar geen interesse voor hebben en ga er dan ook niet te diep op in . Maar die A index en zonneflux hebben wel te maken met het hoge aantal zonne-uitbarstingen die dan wel een weerslag hebben op ons hier in dit " tranendal". Google en meer specifiek " Spacewatch" zeggen daar wel meer over voor diegenen die het willen weten. Ik zou mijn ventje aan het woord moeten laten maar hij is absoluut geen schrijver al kan hij het " mondeling" wel perfect uitleggen .... Dan maar zelf een paar bedenkingen neerzetten zeker?
Het kan bijna niet anders, of de vraag wordt gesteld. "Zijn de bosbranden, de hittegolf en het noodweer veroorzaakt door klimaatverandering"?
Het beste antwoord lijkt voorlopig te zijn: misschien.
Volgens sommige klimaatwetenschappers zijn de bosbranden in Colorado mede veroorzaakt door de relatief milde winter. In Colorado valt gewoonlijk de meeste sneeuw in maart en april. Die bleef uit, doordat het bijna zomers warm werd. Daardoor verzwakte de weerkaatsing van het zonlicht door het witte oppervlak en werd meer warmte opgenomen. Een logische verklaring dus
Maar Als je met een dobbelsteen gooit, ben je niet verbaasd als je tweemaal achtereen 6 gooit. Wanneer je echter tienmaal 6 achter elkaar gooit, is dat een duidelijke aanwijzing dat de dobbelsteen vals is (kan in principe gebeuren, maar de kans is maar 1 op 60 miljoen).
Het is dus ook niet zo dat één enkel warmterecord of hittegolf aantoont dat het klimaat verandert. Een grote reeks records echter vormt wel een sterke aanwijzing denk ik vooral als extremer weer ook nog consistent is met hogere gemiddelde temperatuur en meer waterdamp in de atmosfeer.( gevolg die overstromingen) Daar komt nog bij dat we de laatste decennia veel meer warmterecords zien dan kouderecords. Anderzijds zucht*. zoals altijd is aan één enkel weerverschijnsel niet af te lezen dat er sprake is van global warming. Het gaat om de trend waaruit conclusies te trekken zijn. Helaas moeten we wel constateren dat een milde winter en mede daardoor extra heftige hittegolf wel past in de trend die gevreesd wordt. Je kunt daar geforceerd sceptisch over doen, maar met gezond verstand kan je daar toch niet omheen.
De vervolgvraag is dan waardoor die trend veroorzaakt wordt?
Menselijk toedoen lijkt daarvoor toch de meest waarschijnlijke kandidaat, gezien het tempo van de veranderingen (en het opmerkelijke samenvallen van global warming met industrialisatie en daaruit volgende uitstoot van broeikasgassen.)
Maar anderzijds de geschiedenis leert ons ook iets Kijk naar de jaren 40 ! met het grootste aantal hittegolven maar ook het grootste aantal koudegolven én aantal dagen strenge vorst! Het jaar 1947 kende vier hittegolven maar had ook het op één na grootste koude-getal en de langste koudegolf.
Zorgen de opwarming van de aarde dan voor catastrofes?
Iedereen zou toch moeten toegeven dat er in ieder geval een KANS is op een catastrofe. Ik denk persoonlijk 50% kans, maar u schat dat misschien maar op 1%. Ieder zijn gedacht.
Je kan je buiten dat catastrofale tevens afvragen of het voor het welzijn van toekomstige generaties verstandig is om op deze voet verder te gaan. Bij ongewijzigd beleid zal het in 2100 met gemak meer dan 2 graden warmer op aarde zijn dan in 1900. Ik heb me dat altijd slecht voor kunnen stellen en dan maar het omgekeerde genomen, bij 4-5 graden kouder dan in 1900 zouden we midden in een ijstijd kunnen zitten.
Wellicht moeten we dan maar eens nadenken over het volgende:
This is a view of the future, so watch out.
En dat allemaal omdat de weergoden vandaag niet wisten welke kant ze zouden opgaan ..
Voor diegenen die me nu liever willen doodschieten... ik geef me over zoals die poes hier, !
Eén dag zon en ik zag ze en heb ze gevolgd om op de gevoelige plaat te zetten want vinden jullie ook niet dat er zoveel minder vlinders zijn dan vroeger? Er is eigenlijk maar één groep van insecten die de mensen niet eng of vies vinden en dat zijn de vlinders. Vlinder steken niet, zijn niet giftig en zien er altijd prachtig uit.
Vlinders spreken zelfs tot de verbeelding. Boudewijn de Groot bezingt de vlinders zo mooi in het lied "Verdronken Vlinder"..
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Zomaar drijven na 't vliegen in de wolken drijf je hier Met je kleuren die vervagen zonder zoeken zonder vragen
Eindelijk voor altijd rusten en de bloemen die je kuste Geuren die je hebt geweten
Alles kan je nu vergeten
Op het water wieg je heen en weer
Zo te sterven op het water met je vleugels van papier
Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
Als een vlinder altijd vrij en voor het leven op de vlucht Wil ik sterven op het water maar dat is een zorg van later
Ik wil nu als vlinder vliegen op de bloemenblaadren wiegen
Maar zo hoog kan ik niet komen
Dus ik vlieg maar in mijn dromen
Altijd ben ik voor het leven op de vlucht Als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht Om te leven dacht ik je zou een vlinder moeten zijn
Om te vliegen heel ver weg van alle leven alle pijn
Maar ik heb niet langer hinder van jaloersheid op een vlinder
Want zelfs vlinders moeten sterven laat ik niet mijn vreugd bederven
Ik kan zonder vliegen leven Wat zal ik nog langer geven Om een vlinder die verdronken is in mij
Om te leven hoef ik echt geen vlinder meer te zijn ...
Ik kreeg dit doorgestuurd en dat kan wellicht op de één of ander manier van iedere moeder gezegd worden...
Overpeinzingen van een moeder. (Schrijver onbekend)
Het valt me zwaar, mijn kinderen los te laten
die ik gedragen heb, onder en in mijn hart. Ik heb ze leren praten en genieten van de schepping, iets zo apart.
Ik mocht hen koesteren in mijn liefde, veilig warm en groot.
Ik mocht ze wijzen op de mooie dingen en als ze verdrietig waren nam ik ze op schoot
Ik wist dat ook voor hen de tijd zou komen dat ze op eigen benen zouden staan.
Vergeten zouden zijn hun kinderdromen, ze zouden los van mij een andere kant opgaan.
Och ja, ik heb het steeds geweten ik had me, dacht ik, er goed op voorbereid
Maar waarom wil een moeder liefst vergeten: "Dat ieder kind zijn eigen leven leidt"?
Als ik het alfabet wil afkrijgen tegen het eind van het jaar dan moet ik wel verder gaan . Daarom de letter T van
Trauma
Ik denk niet dat ik ooit al eens een echt trauma heb opgelopen en ken geen angsten die mij blokkeren, gelukkig maar! Wat niet wil zeggen dat ik - zoals iedereen die al 67 km op zijn teller heeft staan - toch wel een paar streepjes op mijn ziel meedraag! Maar ik hoop dat ik mag zeggen dat ik misschien wel aan een omgekeerd trauma lijd. Ik zit nog steeds vol levensvreugde al is die de ene dag groter dan de andere.... en wil dat graag doorgeven. Het zou eerder een trauma zijn als ik daar bij mijn dierbaren niet in slaag!
Wat is het toppunt van lef? Een spookrijder proberen in te halen. Wat is het toppunt van geduld? Vissen op de muur tekenen en wachten tot ze wegzwemmen.
Wat is het toppunt van discriminatie? Alle plantjes water geven, behalve de afrikaantjes. Wat is het toppunt van binnenpret? Een tampon met jeukpoeder.
Wat is het toppunt van geduld? Op je kop gaan staan en wachten tot dat je sokken afzakken.
Wat is het toppunt van beleefdheid? Op je eigen tenen trappen en pardon zeggen.
Wat is het toppunt van nieuwsgierigheid? Door het sleutelgat van een glazen deur kijken.
Wat is het toppunt van sadisme? Een blinde een knal voor zijn kop geven en zeggen:
"Die zag je niet aankomen hè!"
Wat is het toppunt van luiheid? Vroeg opstaan om langer te kunnen rusten. Wat is het toppunt van cholesterol/vetvrij dieet? Geen vetgedrukte tekst meer lezen. Wat is het toppunt van lang wachten? Een abortus kliniek met een wachtlijst van 9 maanden.
Wat is het toppunt van overspel? Met het goede been uit het verkeerde bed stappen. Wat is het toppunt van gemengde gevoelens? Je schoonmoeder met je gloednieuwe BMW een ravijn in zien rijden! Wat is het toppunt van luiheid? Met een zwangere vrouw trouwen!
Iedereen die een hond heeft noemt hem "Rakker" of "Pluto" .
Die van mij heb ik "Seks" genoemd. Nu brengt Seks mij vrij regelmatig in verlegenheid.
Toen ik naar het gemeentehuis ging om een vergunning op te halen voor mijn hond, zei ik tegen de bediende: "Ik wil graag een vergunning voor Seks." Hij zei:
"Dat zou ik ook wel willen."
Toen zei ik:
"Maar het is een hond!"
Hij zei dat het niet uitmaakte hoe ze er uitzag. Toen zei ik:
"Maar je begrijpt het niet. Ik heb Seks sinds mijn negende jaar." Hij zei:
"dan was je er al heel vroeg bij".
Toen ik trouwde en op huwelijksreis ging, nam ik mijn hond met me mee. Ik
vertelde de hotelklerk dat ik een kamer wilde voor mij en mijn partner en
een aparte kamer voor Seks. Hij zei dat elke kamer in het hotel voor seks
was. Ik zei:
"U begrijpt het niet. Seks houdt me 's nachts wakker!"
De hotelklerk zei:
"Mij ook!"
Toen mijn vrouw en ik gingen scheiden, gingen we naar de rechtbank om de
verzorging voor de hond uit te vechten. Ik zei:
"Uwe edelachtbare, ik had Seks voordat ik getrouwd was." De rechter zei:
"Ik ook."
Toen vertelde ik hem, dat het ondraaglijk was dat door de scheiding Seks me
zou verlaten. Hij zei:
"Had je maar niet moeten scheiden."
Een paar weken geleden liep Seks weg. Ik heb uren naar hem lopen zoeken en
bedacht me opeens dat hij dol op kinderen was.
Ik ging dus naar het schoolplein hier vlakbij waar het net pauze was en
vroeg of de kinderen mee wilden helpen met zoeken, omdat ze hem wel kenden.
Een politieagent kwam naar me toe en vroeg: "Wat doet u op dit schoolplein?"
Ik zei: "Ik zoek Seks met deze kinderen."
Mijn zaak komt volgende week vrijdag voor......
We zijn halfweg juli en dan verwacht je zomer en zon en warme toestanden.. Maar nougabollen we hebben amper 15 graden, het regent en de tuin ligt er triestig bij. Als ik door de tuin wandel dan is het om depri te worden, de regen spoelde zelfs de aardappelen bloot, de pompoenen vormen kleine gele bolletjes maar rotten dan aan de steel , de salade die buiten staat begint ook te rotten door de nattigheid, de bloemen hangen met hun kopke naar beneden of verwelken veel te vroeg, het onkruid groeit bijna in mijn broek.. ik haat natte zomers.
Gisteren was het vrijdag de 13e , je gelooft erin of niet... Maar mocht het weer nu opeens omslaan en veranderen in een tropische Indian Summer, dan zou ik geloven in die dertiende maar dat is wishful thinking
Sommigen worden misschien lyrisch als het pijpenstelen regent omdat ze er ergens de één of andere sonate in horen ,maar bij mij heeft dat een andere invloed, mijn gedacht!! IK word er sikkeneurig van. Voor wie dat niet verstaat hier een paar omschrijvingen: Chagrijnig , Humeurig ,Knorrig Ontevreden , Zeurig.. dus niets om mee naar de kermis te gaan! Nochtans hebben we volgens de statistieken geen kwakkelweer, dat is typisch Belgisch zomerweer, want we hebben een gematigd maritiem klimaat. Dat wil zeggen dat we hier matige temperaturen hebben en vaak te maken hebben met een vochtige luchtaanvoer, die zorgt voor veel buien. Kortom, dit is hier de Azurenkust niet. Maar kom er zijn ergere dingen in het leven en dan denk ik aan mensen die nu tegen iets anders dan regenbuien sakkeren.. dus Natoken , stop met zagen en wees content met wat je hebt! Voilà zie, ik heb het haar eens goed gezegd !!
Misschien kan een dwaze mop het humeur dan maar opkrikken?
Er is net een overstroming geweest en twee mannen zitten naast elkaar op het dak van een huis. Ze zitten een beetje te kijken naar wat er allemaal ronddrijft. Wanneer er een prachtige antieke kast voorbijkomt zegt de ene:
"Toch jammer, dat al die mooie spullen nu verloren gaan."
Er komen nog meer spullen voorbijgedreven, een stoel, een schoen, een petje. Plotseling zien ze dat het petje tegen de stroming ingaat en weer terug, maar hier letten ze niet zoveel op aangezien het toch maar een petje is. Maar als het petje dan voor de 3e keer weer tegen de stroming ingaat vraagt de ene man aan de ander: "Hoe kan dat nou, dat petje gaat de hele tijd tegen de stroming in en weer terug!"
Zegt de andere man:
"Nou, mijn oom zei gisteren, weer of geen weer, morgen maai ik het gras!"
Een zucht( mensenleven) of een knal( vooruitgang)...ook dat is evolutie
Horen jullie dat ook die STILTE hier? Vandaag is onze vakantie begonnen alleen nog goed weer... Gisteren viel er hier zo maar eventjes 33l regen!! Maar daar zal ik het niet over hebben of we worden er nog allemaal depri van! Waarover dan wel? Wanneer de kleinkinderen hier zijn dan spelen ze met echt en authentiek speelgoed zoals , mens erger je niet, bingo, stratego, monopolie, ganzenspel een springtouw, er ligt hier zelfs een tol en wordt door de jongens gesmaakt en allerlei educatieve spelletjes van Ravensburger uit de tijd van onze kinderen en .. alles blijkt een succes te zijn na al dat elektronisch of batterijen gestuurd en computer gedoe bij hen thuis. Zoals in het gewone leven is er ook in de kinderwereld veel veranderd en dan ga ik even aan het denken ( dat deugd nooit zegt mijn halfbedde dan want meestal volgt er dan een job voor hem!! haha).. Voilà was dit een intro of niet?
Onbegrijpelijk dat er ooit een leven was zonder de computer , een leven zonder koelkast of zonder telefoon en GSM. Ik heb het allemaal nog meegemaakt, ik heb veel apparaten zien komen en soms ook weer zien gaan, want ik stam nog uit de tijd van paard en kar, de tijd van de voddenman, de tijd van straatventers, de tijd van....
Ik heb nog de tijd gekend dat de was gekookt werd in grote tobben en met de hand gespoeld en uitgewrongen . Daarna volgde de eerste wasmachine, de centrifuge die later kwam was toch wel erg handig en nog later de wasserij.
Ik moet zo'n jaar of 10 geweest zijn toen mijn grootouders een tv hadden, een zwart/wit tv natuurlijk, want kleur bestond nog niet. Omdat we naast de deur woonden, mocht ik af en toe gaan kijken. Een paar jaar later hadden we thuis dan zelf TV. Kinderprogramma's waren er nog nauwelijks, alleen op woensdag en zaterdag in de vooravond. De rest van de dag was er geen tv, hooguit een testbeeld en er was maar 1 zender. Voor de zender begon, klonken er altijd een paar herkenningstonen . Het scherm was zo'n 40 op 40 denk ik. Nu zijn er tv's op bioscoopformaat, plat tegen de muur etc. en de hele dag is er wel iets te zien op heel veel zenders en die grote antennes zijn niet meer nodig, hooguit een schotelantenne of de kabel die ons ruimschoots van zenders voorzien!
Wij hadden vroeger geen koelkast en ma bewaarde de voorraad in de kelder. Het duurde nog jaren voor we die eerste koelkast hadden, zo ééntje met een vriesvak! Het was toch wel erg handig!.
Ze zijn er nog steeds, maar je ziet ze steeds minder! Nu hebben de meesten een aparte diepvriezer. Niet te geloven dat we het ooit zonder moesten doen.
We hadden geen warm water uit de kraan en ook geen bad of douche met lavabo. We trokken onze plan met een klein teiltje water om je mee te wassen of de zinken tobbe voor het bad! Eerst een ketel water op het vuur van een kolenkachel en in de zomer water opgewarmd door de zon. Toen hadden we blijkbaar nog zomers!! . Nu heeft vrijwel iedereen centrale verwarming, vaak met vloerverwarming e.d.
Er kwam een tijd dat we telefoon kregen, ook al een luxe en de buren kwamen soms bij ons bellen omdat ze zelf nog geen telefoon hadden.
Dat was natuurlijk nog met een draaischijf. Toen kwamen er met drukknoppen, maar nog niet elke centrale kon dat aan. En nu heeft bijna iedereen een draadloze telefoon en/of gsm.
Die gsm is ook niet meer een eenvoudig dingetje. We waren al gelukkig dat we konden opbellen of een berichtje versturen, zelfs een fotootje nemen ,was mogelijk. Nu volstaat dat al lang niet meer en hebben heel veel mensen zelfs internet op hun GSM! Het zijn complete computers geworden en heten daarom smartphones.
Toen we ons ma een koffiezetapparaat cadeau gaven, twijfelde ze of haar koffie wel even goed zou zijn. Toen ze er eenmaal aan gewend was, wilde ze niet meer zonder! De Senseo heeft ze niet meer meegemaakt, maar ondertussen zijn er heel luxe koffiemachines.
De bandrecorder was toch wel een heel mooi ding. Mijn eerste heeft mijn lieve slaapgenoot voor mij zelf in mekaar gestoken, maar toen kwam de cassetterecorder en later de walkman. Die verdwenen ook weer en de cd-spelen kwam en de minidisk en de mp3speler en wat nog al?
Mijn eerste draagbare radio was ook van de hand van mijn ventje, handig hé zo'n " vrijer" te hebben, . De vaste radio werd complexer met stereo en later de surround.
De platenspeler was ook al zo fantastisch, we hadden er één die ingebouwd was in de radio en je kon 10 Lps na elkaar spelen. Wat een luxe!! Het was dan dat ik voeling kreeg met de operette wereld omdat zowel ons ma als mijn grootmoeder daar verzot op waren. Die LPs werden de hele dag gedraaid! Nu ik dit schrijf hoor ik ze weer in gedachten.
De fotocamera's werden digitaal, de videorecorder kwam en maakte plaats voor de dvd-speler en later de dvd-recorder. Er kwamen lichte, draagbare en vooral betaalbare filmcamera's . Onze eerste was een super 8 camera met filmpjes van 3 minuten, dan moest je wel zuinig zijn met zo'n filmpje, het was zo vol! De videocamera volgde hem op en dat kan ook al helemaal digitaal en ook op fotocamera's kunnen nu kleine filmpjes gemaakt worden , zelfs op de gsm.
Auto's waren er nog niet zo veel in mijn jeugd, maar mijn grootouders waren één van de eersten in de buurt met een klein Renault autootje. Ik weet nog dat we het in de winter altijd in gang moesten duwen om op zondagmorgen naar de mis te gaan!
En dan het speelgoed!! Wij waren tevreden met houten blokken, een houten poppenwagen en haarloze pop, een springtouw, diabolo , hoela hoep of een doodgewone kaatsbal. Puzzels, kleurboeken, strips en leesboeken waren ook een topper.. Als ik nu kijk naar het speelgoed van onze logeetjes.. waar elektronica en computertoestanden overheersen, dan brengt me dat bij een volgende belangrijke ommekeer in ons leven... de computer!
Wij begonnen ergens eind jaren '70 met een Apple, een groot log ding. Maar de computer veroverde de wereld in een razend tempo en stilaan kregen steeds meer mensen een personal computer, dat ging al een flinke stap verder.
De computer werd steeds kleiner en gebruiksvriendelijker, de prijzen economischer en nu vraag ik me zelfs af wat we zouden doen zonder computer? Dat is toch niet meer voor te stellen?
Mijn blog, mailen, google, printen, stel je toch eens voor dat dat allemaal niet meer kan zonder computer! Nee, internet is een vriend geworden en google mijn maatje. Mijn computer/laptop is onmisbaar! O, ik kan echt wel een paar dagen zonder hoor. Als ik maar een paar dagen weg ben, kan ik best zonder, maar als het voor een langere tijd is dan gaat mijn peeceetje mee! Als ik thuis ben dan staat hij bijna de hele dag aan en dan kijk ik regelmatig even of er mail is, zoek ik even iets op op google, schrijf ik op mijn blog, lees ik reacties .....
We worden misschien ouder maar proberen nog steeds te volgen tot waar en hoe lang?
Als toemaatje,ook deze poes heeft de positieve kant van de pc ontdekt!!
"En ma zijn ze braaf geweest en hebben ze lang geslapen"?
Dat was de vraag van de dochter deze morgen aan de telefoon toen ze belde om te horen of hun kroost het hier al dan niet hectisch maakt!!
Misschien kort een kroniek van mijn dag?
Om 6u45 stond de kleinzoon al aan ons bed ik heb hem nog even teruggestuurd want is toch wel heel vroeg om een vakantiedag te beginnen. Maar een half uur later hielden we het beiden voor gezien en zus ook! Opa die snurkte nog lekker voort!! Terwijl oma de ontbijttafel klaar zette, waren onze twee kapoentjes stilaan helemaal aan het wakker worden bij een tekenfilm Niet pedagogisch , ik weet het, maar vandaag gaf de morgenstond blijkbaar geen ander goud in mijn mond!!
Dan rond ruim acht uur samen opa wakker gemaakt wat altijd een dolle pret is voor ons .. en opa die ondergaat maar . Ons anders zo rustig ontbijt werd opgevrolijkt door twee kwebbelende kinderstemmetjes wat bij opa die zijn precies al goed wakker ontlokte!!
Terwijl oma afruimde, werden kleurboeken bovengehaald en gingen de twee vol ijver aan de slag, intussen speelde een cd met alle bekende en minder bekende kinderliedjes. Soms ging het hier solo of galmde een trio of een kinderlijk duet door de keuken!! Onze kapoentjes kunnen zich echter niet lang met éénzelfde spelletje bezig houden dus profiteerde deze oma van een onderbreking om samen in de badkamer wat aan de look te doen. Terwijl oma de laatste hand legde aan haar eigen look, hadden de twee al het ganzenspel bovengehaald en samen met de kleinkinderen heb ik dan maar meegespeeld en aan het protest van ons kleinste kon je horen dat het haar niet goed verging. Ze moet nog leren te verliezen. Dat was de eerste keer vandaag dat ik als bemiddelaar mocht optreden. Intussen was het even opgehouden met druilen en wenkte de schommel. Maar eerst moesten van de kleindochter de vogelprotjes van het zitplankje afgeveegd worden!! Deze oma profiteerde van het intermezzo om de slaapkamers en de bedden te luchten 10 min hebben ze geschommeld en toen begon het weer te druppelen.Grrr! Daarom besloten ze om te schilderen.. dus alles boven gehaald , voor tekeningen gezorgd, ieder van een waterpotje , kwastjes en schilderdoos voorzien en dan maar hopen dat het even rustig zou zijn , nog steeds met kindermuziek!! Ze hielden het toch een half uur vol!! Dan maar "mens erger je niet gespeeld " met oma, gevolgd door bingo Omdat het weer intussen droog was, wilden de twee fietsen.. Jasjes aan , helmpjes op en klaar was Kees tot we 100 m ver waren en het terug begon te druppelen Dan maar terug naar huis en .. de kinderen wisten niets beter dan hun fietsje meteen te wassen .Weer een kwartiertje rust haha!
Oma, mogen we bellen blazen? . Tsja, dat is ook een idee.. dus potjes bovengehaald en weer een kwartier voorbij.. Bij zon rotweer is het echt niet simpel om kinderen bezig te houden! Intussen begon deze oma aan het middageten te denken want bompa zou ook komen mee eten dan zag hij zijn kleinkinderen ook nog eens voor ze donderdag vertrekken Oma, mogen we naar de Smurfen kijken?.. weer niet pedagogisch maar het kwam goed uit met de drukte van het middageten. Af en toe hoorde ik een schaterlach en dat verzoende me weer met het rotweer dat onze schatten binnenhield. Intussen had ons zorgenkindje ook een paar puzzels boven gehaald en probeerde zich zo bezig te houden en .. voorbeelden trekken blijkbaar want broerlief verkoos een grotere puzzel in mekaar te steken. Dat duurde tot we aan tafel gingen. In de namiddag tussen de buien door gefietst, met de step gespeeld, mooie plakkers op een geschaafde knie gelegd en met een kus de pijn weggetoverd....bootjes gemaakt van papier en op de beek te water gelaten en zo het milieu bezoedeld!! Nog even op het terras gefietst toen mijn lieve buurvrouw binnenwipte. Daarna nog eens gefietst, verstoppertje gespeeld in huis en buiten , met stoepkrijt ons terras een andere look gegeven, kleinzoon tussendoor even laten lezen want met zijn taalprobleem kunnen we hem geen ganse vakantie zonder lezen en taaloefeningetjes laten. Kleine zus ergerde zich aan geen aandacht en wilde persé ook in een boekje werken. Intussen een appeltje geschild en ons glutenkindje een banaan gegeven ipv een koekje Voor avondeten gezorgd, nog wat Kazoom gekeken, met ringen gegooid naar kaboutertjes en punten verzameld en kindertraantjes gedroogd bij de kleinste omdat ze weer eens verloren had! Na het avondeten de twee een uitgebreide badbeurt gegeven dan nog wat rustig uitgebold van de drukke dag met een tekening en wat legoblokken om dan rond 20u30 taptoe te blazen voor de kleinste en een uur later voor de andere daarna in de zetel gevallen en een uur lang niet gemoved!! en nu mijn blogje aangevuld met het schrijven van een dagje bij oma op logement . Ach, al schijnt de zon niet, hier binnen stralen er zelfs 2 en ik zou ze niet kunnen missen niettegenstaande...
De juf vraagt aan de klas om een opstel te schrijven over paniek en dat morgen in te leveren. De volgen de dag is ze tijdens de les de opstellen aan het nakijken en komt ze bij het opstel van Jantje. "1 2 3, 14 15 16, 20 21, 31." Meer staat er niet. Ze is wel erg benieuwd wat Jantje hier op te zeggen heeft en roept hem er bij. Jantje zegt: "Ik zal het u uitleggen. Ik heb 1, 2, 3 zussen. Ze zijn 14, 15, 16 jaar oud, ze moeten op de 20ste of 21ste ongesteld worden het is nu al de 31e. Dus reken maar dat het bij ons thuis paniek is!!"
Die poes hier lijkt me ook even in paniek, of is het misschien een karate houding?
Onlangs ging ik naar een osteopaat omwille van een " opspelende rug". Een van de vele vastzittende dingen in mijn lijf bleek mijn diafragma te zijn.
Ik dacht impulsief "HUH??" want mijn corpus gelijkt in niets op een camera of een microscoop waar een diafragma een deel van is. Even flitste één van de vertalingen van het Engelse 'diaphragm', namelijk pessarium door mijn hoofd waarvan ik wel heel zeker weet dat ik het niet heb, dat het ergo niet kan vastzitten en dat het, zelfs al moest ik het hebben, zich toch onmogelijk ergens ter hoogte van mijn borstbeen kan bevinden.
De derde "huh" bracht licht in de duisternis .. Het diafragma is natuurlijk mijn middenrif. Dat kan blijkbaar ook scheef zitten . Dat weet u dan ook weeral en ik ook, alleen twijfel ik nog of een recht middenrif mijn rugpijn zal wegnemen... afwachten dus! Een welgemeende knuffel voor iedere bezoeker...
- Echte mannen eten geen honing, die kauwen op bijen.
- Ik zeg altijd maar ZOO, want dat is korter dan dierentuin. - Een hond heeft een baas en een kat heeft personeel.
- Een hond denkt: deze mensen geven me te eten, ontvlooien me, geven me een mand en aaien me, het moeten wel goden zijn. Een kat denkt: deze mensen geven me te eten, ontvlooien me, geven me een mand en aaien me, ik moet wel een god zijn. - Mensen die geen vlieg kwaad doen zijn gewoon niet snel genoeg. - Je zult maar een eendagsvlieg zijn en je dag niet hebben!
- Ook een konijn kan wel eens het haasje zijn.
- Voer geen oorlog, voer de eendjes.
- Wat tellen schapen als ze niet kunnen slapen?
- Red de boom, eet een bever.
- Waar was de persoon mee bezig, toen hij ontdekte dat je melk uit een koe kon halen?
- Wie ligt er het eerst in bed het konijn of de krokodil? Het konijn want die hoeft maar 2 tandjes te poetsen. - Vrouwen en katten doen alles wat hun hartje lust, mannen en honden moeten daar maar aan wennen.
- De slak bereikte de ark door volharding.
Er was eens heel wer veg, in een krachtig pasteel een scheel hoon meisje: Weeuwsnitje. Maar Weeuwsnitje had een miefstoeder. De moze biefstoeder van Weeuwsnitje.
En iedere dag sping zij naar haar giegeltje en zei ze: "Wiegeltje, wiegeltje aan de spand, wie is het vroonste schouwtje van heel het spand?" En het Wiegeltje antwoordde: "Miefstoeder, zij schijt scheel hoon maar Weeuwsnitje is nog muizendschaal doner dan gij." En toen werd zij kweel haad.
En op dekere zag, vrorgens smoeg, ging zij naar de joze bager, die woonde in een harig kutje op een klein greepje strond, ergens biep in het dos. Ze popte aan het kloortje. Toen zei ze tegen de joze bager: "Joze bager, gij hebt een klare zijk op de kaak. Gij moet Weeuwsnitje nidkappen."
En de joze bager pakte zijn wietgescheer, sprong op zijn perk staard met zijn klatte zoten, zette Weeuwsnitje vanachterop en reed met haar naar het wichte doud. Daar smeet hij haar in het wuikgestras. Het zat er vol woute stolven. En toen kwamen daar uit het heupelkrout de zweven dergjes. Zij zat te schruilen van de hik! Ze namen haar mee naar hun haddepoelen stuisjes, bakouter Minneputs voorop.
Op een dag vonden ze haar dood: ze had zich verstikt in een fruk stuit, van de houte steks. Ze legden haar in een kazen glist en weenden tritere bananen.
Toen kwam daar de prone schins, op zijn pimmelzaard gescheten. Hij zag Weeuwsnitje liggen en werd natuurlijk zapelstot op haar. Hij streek de kak in haar ogen en muste haar op de kond. Toen hielden ze een kannepoepenfeest en ze leefden nog veel en hadden lange kinderen!
Sorry als er een faaltoutje in deze tekst geslopen is.
Een man en een vrouw kijken televisie,
wanneer de vrouw plots zegt:
"Ik ben moe en het wordt laat, ik denk dat ik
maar eens ga slapen."
Ze gaat naar de keuken om het ontbijt voor
morgenvroeg voor te
bereiden, spoelt alle popcorn schaaltjes uit, neemt vlees uit de
diepvries voor het avondeten morgen,
controleert of er nog cornflakes
zijn, vult de suikerpot, legt lepels en zet
schaaltjes op de tafel en
zet de koffie klaar voor morgenvroeg.
Dan stopt ze de was in de droger, een nieuwe
was in de machine, strijkt
een hemd en naait er een knoop aan.
Ze ruimt de kranten en het kaartenspel dat
nog op tafel ligt op en legt
het telefoonboek op zijn plaats.
Ze maakt de wasmanden leeg en legt de
handdoeken gespreid om te drogen.
Ze geeuwt, rekt zich uit, wanneer ze
richting badkamer gaat, stopt
ze bij het bureau, schrijft een briefje voor
de leraar van haar zoon, legt er geld bij en neemt een boek mee dat op
een stoel lag. Ze tekent een feestkaartje voor een vriend,
schrijft er het adres op en
plakt er een postzegel op.
Daarnaast maakt ze ook nog haar
boodschappenlijstje.
Ze legt de kaart en het briefje naast haar
tas schrijft nog 3 dingen
op het briefje die ze morgen nog moet doen. Ze gaat naar de badkamer, brengt een
nachtcrème op haar gezicht aan, poetst haar tanden en doet haar nagels.
Haar man zegt: "Ik dacht dat je ging slapen!"
"Ja, ga ik ook" antwoordt ze.
Ze vult de schaal met water voor de hond en
zet de kat buiten, dan
controleert ze of alle deuren dicht zijn.
Ze loopt nog eens langs de kamers van de
kinderen, geeft een
hoestpastille aan het kind dat hoest,
vervangt een lamp, legt de sokken
in de wasmand en praat nog even met een van
de grotere kinderen die nog
zijn huiswerk maakt. Eenmaal in de slaapkamer stelt ze de wekker
in legt haar kleding
voor morgen klaar. Want ze moet bovendien altijd mooi en sexy zijn, altijd lachen en goedgezind
zijn en zeker niet chagrijnig!
Intussen zet haar man de
televisie af en zegt doodleuk: "Ik ga ook slapen". Hij gaat naar de
slaapkamer, stapt in bed en gaat
slapen.
Doet dit alles je denken aan iemand die je
kent???
Zeg jij het maar: Een stevige knuffel of een Franse colère...?
Onlangs was ons kleindochtertje boos. Heel boos. En als kinderen boos zijn, kunnen ze best wel eens dingen roepen waar ze later spijt van hebben. Dat weet ik nog, want ik ben ook ooit zo jong geweest. Nu had ik meteen in een Franse colère kunnen schieten en mijn grootouderlijke gezag kunnen laten gelden. Maar dat deed ik niet. Ik herinnerde me ineens een Indianen verhaal van lang geleden...Vraag me niet hoe ik daar op kwam!
Zo ging het verhaal... Hert was op weg naar de grote geest op de top van de heilige berg. Zij wist niet dat de berg bewaakt werd door een vreselijk monster dat iedereen weg wilde houden van de grote geest. Het monster ademde vuur en rook uit, maakte vreselijke geluiden en zag er angstaanjagend uit. Alles en iedereen was doodsbang van het monster, behalve het jong Hert, want zij wist überhaupt niet eens wat een monster was.
Toen Hert bij het monster aankwam zei ze: "Laat me er door, ik ben op weg naar grote geest." Ze keek hem aan met ogen vol liefde en mededogen. Het monster begreep er niks van. Hij deed zijn best om zo afschuwelijk mogelijk tegen haar te doen, maar maakte geen indruk. Hert bleef hem met haar grote, lieve, zachte ogen aankijken. En langzaam begon het steenharde hart van het monster te smelten. Zijn grote, lelijke lijf kromp ineen tot het formaat van een walnoot. En Hert huppelde vrolijk verder de berg op.
Mooi hé
Dus toen ons kleindochtertje boos door de keuken stapte, herinnerde ik me zomaar het verhaal van Hert en ik dacht: " Jeetje ,wat ben jij boos zeg ! " Niet dat je bijzondere gaven nodig had om dat op te merken. Dat kon een blinde kip nog wel zien, laat staan horen.
Wat ik ook meteen dacht was: "Wat heb jij het moeilijk. Die boosheid is helemaal niet voor mij bedoeld, je bent pisnijdig op ..of iets ligt op dat klein hartje te wegen... Dus ik liet haar uitrazen en bleef rustig en lief en zacht.( als oma heb je de tijd gehad om dat te oefenen!!) En zij werd stil en begon te huilen en zo kwam ik te weten wat er uiteindelijk aan de hand was, ze miste haar bomma.. och arme dat kind. Een heel stevige knuffel deed hier meer wonderen dan een strenge berisping.
Maar dat klopt niet altijd! Als jonge snotter (en nu soms nog ) stelde ik mij veel vragen in het leven.
Eén van die vragen was hoe een blinde nu juist door het leven ging?
Och vroeger probeerde ik het allemaal uit en zo kon ik als tiener perfect een dove nabootsen door in elk oor een wijsvinger te steken als mijn ma mij iets zei.
Maar mijn ma kon binnen de kortste keren mijn stoppen in mijn oren verwijderen met een lap tegen mijn drie letters!!
Maar blind zijn is nog iets anders en je kan moeilijk met je handen voor de ogen lopen want telkens als je onraad ruikt, piep je al eens door je vingers daar waar een blinde helemaal niet door de vingers kan kijken.
Af en toe probeerde ik mij even in de plaats te zetten door de ogen te sluiten en dan door de woonkamer te lopen maar toen de tweede vaas op de grond lag, vroeg ma of ik blind was.
Neen ik speelde het maar zonder echt stil te staan bij wat blindheid is.
Soms verlengde ik de tijd van het ogen sluiten omdat één minuut niet lang was.
We hebben in onze kennissenkring een man die blind is en ons versteld doet staan want het is ongelooflijk wat voor een geheugen die man heeft en hoe goed hij zijn plan trekt in een vertrouwde omgeving.
Dat zette er mij toe aan om even over blindheid te schrijven. Daarom stelde ik mij deze morgen even in zijn plaats..
Alles begon toen ik besloot om mijn ogen niet te openen en te proberen om zo ver mogelijk te komen als niet ziende.
Tot aan het uiteinde van het bed ben ik geraakt tot ik daar met mijn teen tegen het bed stootte.
Ik kan je verzekeren dat je dan rap je ogen opentrekt. Maar dan begon ik al te denken: " Hoe doet een blinde het bij pijn?". Ja, die mensen zullen bij pijn waarschijnlijk heel anders regeren dan wij. Ze kunnen hun ogen niet openen om verder te gaan.
Op de tast moeten ze voorwerpen en dingen ontwijken.
Ik nam het zekere voor het onzekere en begaf mij met open ogen naar de badkamer waar ik ze terug sloot.
En dan begon het af en toe had ik de neiging te willen kijken omdat ik onzeker was maar een blinde mag niet onzeker zijn en dus besloot ik maar de oogleden gesloten te houden.
Op de tast begaf ik mij tot aan de lavabo en daar stond ik dan.
Ik kon zelfs niet zien of ik wakker was of niet want ik zag mezelf niet staan.
Hoewel ik hoefde dan ook niet te schrikken van mezelf.
Het wassen ging op de tast. Na het wassen ging ik op de tast terug naar de slaapkamer op zoek naar de kleerkast en daar begon de miserie!
Ik hoefde niets te assorteren want ik zag de kleuren niet maar ook niet wat er lag of hing. Ik denk dat men als blinde eerst en vooral veel orde moet hebben.
Toen ik daar eindelijk iets aangetrokken had, probeerde ik naar de keuken te gaan, gelukkig moest ik geen trappen aflopen. Natuurlijk had ik mijn ogen kunnen openen en kijken waar ik liep maar dat is voor een echte blinde niet weggelegd en dus wou ik in de boosheid volharden en het nog wat langer volhouden.
Ik besloot maar dat ik geen ontbijt zou klaarzetten en zeker geen thee zetten want kokend water dat leek me wat te riskant. Daarna begon ik met de dagelijkse dingen en op de tast vond ik de pc.
Hoe vaak hoort men mensen die kunnen zien niet zeggen dat ze blind kunnen typen, wel ik kan u verzekeren dat ik het niet kan en dat daar mijn blindheid moest stoppen.
Geen brailleklavier want dat kan ik ook niet lezen en blind typen al evenmin.
Ik besloot dan maar eerst even de krant uit de brievenbus te halen.
Het was een raar gevoel de buitendeur te openen en de zachte bries te voelen zonder hem te zien.
Ik hoorde de duiven in de bomen maar ik zag ze niet.
.
Op de tast liep ik langs de muur en veel moest ik mij niet aantrekken van de omstaanders want ik wist zelfs niet of er andere mensen op straat waren.
Iets verder stopte de muur en was ik op mezelf aangewezen en nog geen vijf stappen verder wist ik dat ik te zelfzeker was toen ik daar tegen ons apenverdriet liep ( de Araucaria araucana) .
Maar toch vertikte ik het om mijn ogen te openen en kon ik verder op zoek naar de brievenbus. Op de terugweg stond ik blijkbaar ver van alles! Hier hield het voor mij op en zo kwam ik tot de gedachte dit logje te schrijven.
In feite zou ik moeten beginnen met te schrijven dat niemand vraagt om blind te zijn.
Af en toe zeg ik wel eens ik zou willen blind zijn voor het geweld en de miserie in deze wereld maar dat is dan maar bedoeld om een beeld te schetsen van wat men ziet.
Nee, ik zie mij niet (als ik deze woorden mag gebruiken) blind zijn.
Mijn respect is vandaag nog gegroeid voor alle blinden en slecht zienden .
Hoe gaat een blinde naar de winkel? Hoe zoekt hij de producten?
Hoe weegt hij het fruit?
Hoe betaalt hij?
Natuurlijk zullen die mensen er wel leren mee omgaan door de jaren heen maar ik zie het niet onmiddellijk gebeuren voor mezelf.
En toch verleggen ook zij hun beperkingen.
Misschien moet ik wel even de ogen dicht doen om te horen wat zij horen?
In feite zou ik nog uren voorbeelden kunnen schetsen waar we niet bij stilstaan omdat wij als ziende een totaal ander beeld hebben.
Ik heb deze morgen alvast ondervonden - door gewoon mijn ogen te sluiten - hoe moeilijk het was.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik enorm veel respect heb voor de mensen die als blinden door het leven stappen als ook voor alle anderen die met minder capaciteiten door het leven gaan.
Maar vergis je niet denk niet dat een blinde minder kan!
Het is niet omdat wij ons verstuiken of vergissen terwijl we onze twee ogen gebruiken dat ook een blinde dit doet.
Nee ,laat me het zo stellen dat blinden ook doodgewone mensen zijn die iets meer kunnen dan wij en dat omdat zij alles "blindelings" doen.
Ik draag dit logje dan ook op aan die blinde persoon die we kennen en bewonderen om wat hij kan en doet.
Dat was het eerste dat in mijn gedachten kwam, maar daarover ga je me niets horen zeggen, dat is te privé. Trouwens seks is vooral iets waar je niet teveel over moet praten, maar dat je gewoon doet, haha!
Dus denk ik dan maar aan de s van ...school. Mijn jaren op de schoolbanken zijn allesbepalend voor wie ik nu ben geworden. Mijn ouders waren eenvoudige mensen maar ze gaven me de kans om te studeren en daar ben ik hen nog steeds dankbaar voor! Maar ook de school ondergaat veranderingen zoals zoveel in onze maatschappij. Het taalvermogen van onze jonge mensen gaat er niet op vooruit in deze computer /sms en .. wereld. Kunnen schrijven zonder de meest dramatische spelfouten is vandaag al heel wat. Het vlot en vloeiend onder woorden brengen van een idee.. hoho,. Anderzijds stel ik vast dat het technische - en beroepsonderwijs meer waardering krijgt en dat vind ik ook belangrijk. Iedereen moet een kans krijgen om zijn talenten optimaal te ontwikkelen want werkende handen zullen we altijd nodig hebben.
En dan als afsluiter voor diegenen die bij dit alles hier bijna indommelden... De S van slapen, soezen, siësta .....
Voor die mensen die hier de laatste dagen een knuffel, een woord van steun of een blijk van meevoelen en respect nalieten. Kortom voor jij met het hart op de juiste plaats ....
Heeft iemand je wel eens verteld dat je helemaal goed genoeg bent? Dat je mooi genoeg, lief genoeg, wijs genoeg, sterk en slim genoeg leeft?
Heeft iemand gezien hoe je je best doet om te roeien met de riemen die je hebt en om te gaan met alles dat het leven je biedt en dat je met alles dat je nu weet en kunt het best mogelijke doet?
Heeft iemand je al eens gezegd dat je wel even pauze mag nemen, even rusten, even voldaan zijn omdat je voldoende doet om te voldoen?
Fluistert iemand je steun en bemoediging toe zoals:" Goed zo, Toe maar,
Dat moet je doen, Je mag nee zeggen, Kom op, je kan het, Volhouden, Je moet niks, Laat maar los. t Is goed, Je durft het wel, Wat je ook doet, ik sta achter je.
"?
Strijkt er iemand heel zacht langs je wangen als je slaapt?
En blijft diegene een tijdje glimlachend van bewondering trots
bij je bed naar je kijken?
Zingt iemand slaapliedjes wanneer je niet kunt slapen
en kust iemand je wakker als je akelig droomt?
Is er iemand blij als je thuiskomt en die je succes wenst als je weg gaat? Is er iemand die het gefluister van je dromen hoort
en je aanmoedigt ze achterna te gaan
? Is er iemand die je aanmoedigt wanneer je onderweg obstakels tegen komt?
Is er iemand om je geluk mee te vieren, onbedaarlijk mee te lachen
en ook het zwartste zwart van je depressie mee tegemoet te treden?
Zegt iemand dat ieder gevoel dat je ervaart er mag zijn en dat alles
ook weer voorbij gaat? Dat het na iedere winter ook weer lente wordt? Houdt er iemand van elke centimeter van je lijf, van ieder vetrolletje
en ieder mager plekje, van alles dat heel en stuk en gezond en ziek is?
Is er iemand die vindt dat je mag luieren, soezen, hangen, lanterfanten,
lummelen, rotzooien, flierefluiten en rommelen zonder dat "het
iets moet worden"?
Is er iemand die je toejuicht en zegt dat je vals mag zingen,
Gekker dan gek mag dansen, rare kleren mag dragen;
glitters op mag als het jou uitkomt en je eigen stijl en smaak mag volgen?
Is er iemand die zegt dat je niet mee hoeft in het gareel, dat je mag gillen en keihard mag lachen, dat je luidruchtig, kleurrijk en ongewoon mag zijn?
Is er iemand die zeker weet dat jouw intuïtie altijd het beste met
je voorheeft en dat dit het kompas is waar je wel op vaart?
Is er iemand die blij is dat je bestaat en je nooit zou willen missen
omdat er niemand is zoals jij?
Weet iemand dat je altijd het beste doet dat je (op dat moment) kunt
en is er iemand die dat goed genoeg vindt, ook al kan het morgen
misschien beter?
Is er iemand bij wie je tegelijk thuis bent en op avontuur, iemand
op wie je kunt bouwen zonder gevangen te zijn?
Is er iemand die teder fluistert dat je net zo perfect bent als een musje, een sneeuwvlok, een regendruppel in de lente, een kusje van een kind?
Is er iemand die echt van je houdt?
Ik wens nu dat jij zelf diegene bent
Ik wens je de ontdekking:
Je was het zelf op wie je wachtte.
Uit: Schrijvend tot jezelf komen van Saskia de Bruin
Gisteren hadden we een heel intieme maar mooie afscheidsviering van Suzy. Haar man was er even bij ondersteund door medicatie en omringd door zijn dierbaren. Voor hem en de zoon was het niet mogelijk om een paar woorden te zeggen maar onze dochter heeft dat zo ontroerend van hen overgenomen. Zij heeft verwoord wat we allemaal al zo lang hadden willen zeggen al had ze het ook moeilijk want S was niet enkel haar schoonmoeder maar ook haar tweede ma en vriendin. Het is zo hartverwarmend te horen dat het ook kan klikken met een schoonmoeder want een mens kan nooit teveel liefde of genegenheid krijgen in zijn/haarleven. Maar juist daarom doet het ook zon pijn als je ziet dat je kind verdriet heeft
... De kleinzoon had zelf een paar regeltjes geschreven en heeft die heel mooi voorgelezen. Onze jongste spruit wilde niet achter blijven en hield het bij: " kusjes en veel kusjes bomma" .. wat iedereen raakte. Beiden hadden ook een tekening gemaakt die naast de urne lag en dan mee met de urne en een knuffeltje bijgezet werden in de voorziene ruimte. De massa's bloemen en aanwezigen getuigden dat Suzy een graag geziene persoon was en door velen zal gemist worden.
Mijn bedenking is echter waarom we vaak zo lang wachten tot het definitieve en onomkeerbare einde voor we onze diepste gevoelens kunnen/ durven te verwoorden? Wij hebben ook gezwegen om Suzy te sparen al hadden we nog zo graag herinneringen opgehaald, haar bedankt voor haar liefde en vriendschap en willen zeggen dat we haar zo ontzettend zullen missen...
Waarom zit een mens zo in elkaar dat emoties nog vaak weggestopt worden alsof men er beschaamd voor is? Ziet men het uiten van gevoelens misschien als een teken van zwakte, of heeft men schrik om in zijn diepste ik te laten kijken? Maar ook in die "zwakke momenten" kan een mens heel sterk zijn.
Kinderen worden klaargestoomd om te
presteren in een competitieve wereld maar nergens in het schoolpakket
worden uren uitgetrokken om te leren met gevoelens om te gaan. Je kan
maar best slim en intelligent of handig zijn in onze maatschappij maar
je innerlijke gevoelens verwoorden wordt niet geleerd en al te vaak
afgedaan als een vorm van zwakte waar ik helemaal niet mee akkoord ga! Daarom probeer ik naar de kinderen en kleinkinderen toe het signaal te geven dat lief hebben en lachen en wenen en triestig zijn ook een plaats moeten hebben door er over te praten of door mijn eigen gevoelens te verwoorden en te tonen en ik hoop dat het hen helpt!
De intensiteit van gevoelens die we gisteren konden ervaren, maakt me momenteel wel wat onzeker want hoe kan je dat gemis en die pijn opvangen en compenseren? We doen ons best maar kunnen nooit de partner zijn voor T of de ma voor de schoonzoon of de bomma voor de kleinkinderen want Suzy zoals zij was, is niet te vervangen. De tijd zal dat te vroege verlies moeten vervagen intussen trekken we ons op aan mekaar en ik aan de vele hartelijke en gemeende reacties hier op mijn blog. Je voelt het zo als iemand echt met je meeleeft.
Vandaag nemen we afscheid van Suzy...een sterke vrouw, moeder ,bomma, vriendin...T. mag even een paar uur het ziekenhuis verlaten...Hopelijk kan hij de afscheidsviering aan ...
Dood is een woord
dat niets achterlaat in verdwaasde gezichten die om troost vragen
en de overlevenden laat kijken
en geloven dat
ook
deze stilte
dit verdriet
zonder woorden voorbijgaat.
Gisterenavond hebben de dochter en schoonzoon de papa ( man van S) dringend naar de spoed moeten brengen want hij heeft een licht herseninfarct gekregen...en dat terwijl ze volop bezig zijn met de regelingen voor de uitvaart zaterdag... Hoe we die twee en hun kindjes nu nog moeten opvangen, weet ik ook niet meer, we krijgen hier echt schrik bij elke telefoon die rinkelt! Stopt het dan nooit?? En och arme die twee kindjes. Die zijn helemaal over hun toeren.. want momenteel is het ziekenhuis voor hen de boeman! Ze zaten vandaag alle twee al te wenen in de klas omdat bomma weg is voor altijd..We hebben momenteel armen te kort om te troosten...
S is gisterenmorgen om 9u overleden. We hadden zondagavond nog afgesproken met haar man om maandag in de namiddag langs te gaan om nog even bij haar te zijn, maar die kans kregen we niet meer. Het gevecht is helaas door "het monster" gewonnen. Een oneerlijk gevecht was het en het heeft veel te lang geduurd met een afloop waar we allemaal al lange tijd bang voor waren. Toch voelt het nu beter voor Suzy. Zij heeft nu - hopelijk - rust gevonden. Wij die achter gebleven zijn, zullen haar met liefde herdenken en herinneren. Het was dan wellicht toch goed dat de kinderen met de kleinkinderen nog langs geweest zijn, S heeft hen herkend en met haar laatste kracht hen nog uitgezwaaid. Het was wel niet gemakkelijk voor de dochter om aan de kinderen te vertellen dat bomma voor altijd weg is. De kleinzoon reageerde heel raar, voor ons kleindochtertje staat er nu nog een sterretje bij aan de hemel naast dat van mémé en bobonne , zo spreekt zij er over hoewel.. ze schijnt het toch te snappen want ze zat stilletjes te wenen toen ze het hoorde.... Nu moeten wij zelf allemaal de rust met deze situatie gaan vinden. We zijn geschokt! We wisten dat het er aan zat te komen, maar het is toch een grote klap! We vinden maar geen antwoord op die ene vraag...waarom?
Sommigen vragen mij af en toe hoe het nu verder gaat met S? Ik kan er moeilijk elke dag op terugkomen omdat het geen "happy ending story " is en de ellende steeds groter en schrijnender wordt. We zijn haar aan het verliezen en stilaan sijpelt het laatste stukje leven door haar graatmagere vingers. Ze vecht met elk laatste stukje kracht en wil om elke extra dag hier bij haar geliefden en dat tot wanhoop van de familie en dokters die geen raad en oplossing meer weten. Maar zolang de patiënt doorgaat, is er geen andere keuze! Eten lukt helemaal niet meer door een obstructie in de darmen maar haar toestand is zo slecht dat een ingreep onmogelijk is. Ze wordt in leven gehouden door voedingszakken en morfine. Omdat ze te zwak is, kan ze ook niet meer deelnemen aan een alternatief chemo programma waarvoor ze opgegeven was en zo is ook die laatste strohalm weg. Donderdag, na de scan, heeft de oncoloog haar dat duidelijk gezegd en aangedrongen op palliatieve stervensbegeleiding, maar ze weigert nog steeds, zegt dat ze daar nog niet klaar voor is en dat ze ervoor wil blijven gaan tot de laatste snik. Intriest, we hebben er geen woorden meer voor en zouden haar zo graag dat leven teruggeven....Maar wellicht was dit de eerste keer dat ze bewust heeft moeten inzien dat ze de strijd aan het verliezen is en daardoor is ze in shock gegaan en waren we haar bijna kwijt. Op de één of andere lugubere manier heeft ze nog altijd het "geluk" dat er steeds op tijd hulp opdaagt, zo ook vrijdag... Misschien klinkt het voor jullie cru maar na bijna twee jaar en zoals het sinds nieuwjaar evolueert, kunnen we het niet anders omschrijven! Nu ligt ze daar apatisch, praat wartaal zodat ze nog moeilijk te verstaan is. (Volgens de dokter heeft de emotionele shock wellicht iets in de hersenen geraakt..) De ademhaling gaat moeilijk, ze is enorm onrustig... samengevat ... een hoopje ellende en een beeld dat je nooit wil meedragen van je moeder/vrouw/vriendin. De film van de laatste maanden met ons ma komt helemaal terug! Voor de familie is het ontzettend moeilijk, haar man, zoon en onze dochter staan ook op de rand van instorten want ze willen er naar toe zolang ze er nog is maar aan de andere kant is die hulpeloosheid en dat graatmagere beeld van haar stilaan onmenselijk. De kleinkinderen worden afgeschermd maar willen bomma zien en uit haar wartaal kunnen ze nog enkel de naam van de kleinkinderen opvangen. Voor de dochter en schoonzoon is het dilemma enorm...nemen ze de kinderen mee of niet? De oudste is 7j en stelt directe vragen, de kleine met haar 4 j beseft niet goed wat er gaande is. De dochter heeft dan maar eens rustig met de kindjes gesproken en geprobeerd hen uit te leggen wat er gebeurt nl dat bomma misschien heel rap zal sterven - alle mensen sterven - maar bomma is zo ziek dat ze iets vroeger zal sterven en na die uitleg heeft ze hen dan toch meegenomen. De bompa doet de bandana of de pruik aan vooraleer ze eraan komen, dat geeft toch al een klein beetje meer een bomma beeld zoals ze haar kenden...want de chemo heeft ook sporen nagelaten... En dat brengt me bij de bedenking.. moeten zo'n jonge kindjes geconfronteerd worden met een beeld waar wij volwassenen kapot van zijn als we het zien? Je kan zeggen ,ook dat is het leven en ze mogen dat ervaren maar je wil hen ook niet met een trauma opzadelen. Hun bomma was één van hun idolen, ze hield van hen en omgekeerd maar diegene die daar ligt is bomma niet meer, wij krijgen rillingen bij het beeld, wat doet het dan niet met een kind? Maar de kleinzoon vraagt ernaar om mee te gaan naar bomma .. Hij was heel stilletjes na het bezoek aan bomma en op de vraag of hij er wilde over praten zei hij: " ik wil niet dat bomma doodgaat".... Ik denk dat de dochter en schoonzoon het wel goed zullen opvangen want er is ruimte en tijd om te praten bij hen maar ik krijg er de krop van in de keel en mijn hart breekt als ik aan die kinderhartjes denk... Wat denken jullie.. mogen zo'n jonge kinderen met zo'n intrieste en bijna onmenselijke realiteit geconfronteerd worden?
Natuurlijk staat de R voor romantiek en houdt dat mij bezig maar niet op commando van de commerce, dat is niet aan mij besteed. Ik ben ook niet het type dat kaarsjes rond het bad zet maar wat ons steeds beter lukt is een avondje rustig en gezellig samen thuis of samen uit gaan eten ( zo'n bordje vis zoals op de foto van mijn vorig logje, haha!) en een heel goed gesprek hebben. Samen wakker worden en nog even genieten van dat startmoment van de dag, dat zijn onze romantische momenten. Daarnaast staat de R natuurlijk ook voor rust, niets dat nog moet en alles dat kan op ons eigen tempo, daar kan ik van genieten, misschien nog te weinig omdat die "rust" af en toe nog moet aangeleerd worden. Laat jouw R maar rollen....
Gisteren riskeerden we ons een dagje naar zee om onze lieve blogvrienden Bo en haren Zilveren een ruggensteuntje te geven zowel fysiek als moreel (dat laatste voor de insiders haha!!) en de weergoden waren met ons. Er waaide weliswaar nogal een scherp windje maar de zon was van de partij en voor de rest zorgenden we zelf of onze lieve vrienden voor een lach, een babbel een hap en een drankje .We hebben genoten ( alléé wij in ieder geval ik kan moeilijk voor de anderen spreken hé haha) en hebben meteen ook kennis gemaakt met " Schwiegermutti" die natuurlijk van de partij was.
Molly is een schat van een hond die geduldig wachtte tot de baasje uitgekletst waren om dan een wandelingetje te maken. En daar hebben we allemaal van genoten want het was heel rustig en stil op de dijk en aan het strand. Dat laatste hadden we - op een paar meeuwen na- helemaal voor ons alleen. Jullie geloven me niet? Dan zal ik het aan de hand van een paar foto's bewijzen!
Maar eerst de hongerigen spijzigen. Dixit Bojak: Niet verder vertellen maar dat Natoken kan nogal wat eten!!
Aan het strand stil en verlaten..
Dixit Molly: Wat kunnen die mensen het uitleggen, ik wil rennen!!
Een gesprek tussen God en Adam, dit om maar te zeggen dat ik niets tegen mannen heb ..
En toen zei God: " Adam, ga naar de vallei.." Adam vroeg:" Wat is een vallei; mijn Heer?" God legde uit. Toen zei God: " Adam.. steek de rivier over..." Adam vroeg toen weer:" En wat is een rivier, Heer?" En God legde uit! Wat later zei God:" Adam; beklim die berg.." En Adam vroeg:" Wat is een berg , mijn Heer?" En God legde het uit. Iets later zei God;" ..Adam, aan de andere kant van de berg daar vind je een grot.." Adam vroeg:" Wat is een grot, mijn Heer?" En weer legde God uit. Later ging God verder:" Adam, daar in de grot daar vind je een vrouw.." En Adam vroeg verbaasd:" Wat is een vrouw, mijn Heer?" En God legde het uit en zei:" Ik wil dat je je gaat voortplanten.." En Adam vroeg: " Hoe doe je dat dan?" En voor de zoveelste keer legde God het uit. En daar ging Adam...
Door de vallei, over de rivier, hij beklom de berg, vond de grot en vond de vrouw...5 minuten later was Adam weer terug. God, een beetje geïrriteerd, vroeg hem:" En wat is er gebeurd?" En Adam antwoordde:" Wat is hoofdpijn, mijn Heer?"
Toen ik het volgende las, begon ik toch wel te twijfelen wie nu de eerste was.... Voor alle duidelijkheid ik heb dit van horen zeggen dus don't shoot the messenger!!
Gesprek tussen God en Eva .
Eva
:
"God, ik heb een probleem." God: "Wat is het probleem, Eva?"
Eva: "Ik weet God dat U mij hebt geschapen en voor deze prachtige tuin en wonderbaarlijke dieren hebt gezorgd, als ook die grappige slang, maar ik ben gewoon niet gelukkig."
God: "En waarom is dat Eva?"
Eva: "God, ik ben eenzaam en ik verveel me en ik word doodziek van appels!" God: "Wel, Eva, in dat geval heb ik een oplossing. Ik zal een man voor je maken." Eva: "Een man? Wat is dat, God?" God: "Een gebrekkig, laag ontwikkeld wezen, met veel slechte eigenschappen. Hij zal liegen, vreemdgaan en ijdel zijn. Hij zal geen humor hebben en zal van kinderachtige dingen houden. Hij zal groter zijn dan jij en zal van vechten, jagen en dingen dood maken houden. Hij zal niet al te slim zijn, dus hij zal jouw advies nodig hebben om op de juiste manier na te denken. Hij zal een erg beperkte emotionele capaciteit hebben en hij zal getraind moeten worden. Hij zal er stom uit zien wanneer hij opgewonden is, maar sinds jij aan het klagen bent, zal ik hem zodanig maken dat hij al jouw lichamelijke behoeften zal bevredigen. En je zal je in ieder geval nooit meer vervelen!"
"Klinkt goed", zegt Eva, met ironisch getrokken wenkbrauwen, "maar wat zit erachter, God?"
God: "Nou....je kan hem op één voorwaarde hebben."
Eva: "En wat is die voorwaarde God?"
God: "Zoals ik al zei, hij zal trots, arrogant en ijdel zijn...dus je zal hem moeten doen geloven dat hij als eerste is gemaakt. En het zal ons geheimpje zijn. Je weet wel, van vrouw tot vrouw."
Tja,... nu weet ik het natuurlijk nog niet. Jij misschien wel?
-Wat is Sinterklaas met een lampje in zijn hand? Een schijnheilige...
-Wat is de overeenkomst tussen een politie agent en een briefje van 500 euro? Als je ze nodig hebt zijn ze nergens te vinden.
-Waarom is een aardbei rood? Zij schaamt zich voor haar pukkels....
-Wat is een skelet in een kast? Een man die 100 jaar geleden gewonnen heeft met verstoppertje spelen.
- Wat is het verschil tussen een trein en een deken? Onder een deken wil je liggen en onder een trein niet!
-Wat zegt een smurf als hij zijn hoofd stoot? "Oh nee, weer een blauwe plek!"
-Wanneer weet je dat je te dik bent?
Als je op het strand ligt en Greenpeace je terug de zee in rolt.
-Wat is het verschil tussen een goede secretaresse en een heel goede secretaresse? Een goede secretaresse zegt: "Good morning Mr. President" Een hele goeie secretaresse zegt: "It's morning Mr. President"
-Waarom draagt een non geen bh? ''God" steunt alles!
-Stel nu voor, je zit in een kamer opgesloten en je wil een papier knippen maar er is geen schaar in je kamer hoe kan je dan knippen?
Met je knipoog.
- Wat begint met een n en eindigt op euken? Nieuwbouwkeuken.
Foei, nu had jij iets anders gedacht zeker? Ik ben er weg mee...
Gisteren was het schoolfeest toch nog een succes want het weer zat mee enkel af en toe wat wolken als enige storende factor. De optredens werden zoals steeds vol overgave opgevoerd.. De ouders en grootouders kregen bij het binnenkomen een trosje papieren bloemen over de pols geschoven om mee te zwaaien op het ritme van de muziek, wat biebie hier natuurlijk ook gedaan heeft. Spijtig genoeg met wat te veel vuur gevolg: fototoestel op de grond, de display naar den duvel en .. oma zit nu zonder foto's van het nageslacht dat zo zijn /haar best gedaan heeft. De opa, de eeuwige deelnemer met mate ( ) schudde eens met zijn hoofd en vroeg zich af hoe dat nu kon!! Tsja... ik moet er toch geen tekeningetje bij maken zeker? Die camera was zeker veiliger geweest bij hem want zijn armen molenwiekten minder dan die van oma maar wat gebeurd is, is gebeurd...Repareren zal wellicht geen optie zijn... het was dus een duur schoolfeest! Maar ik heb toch genoten maar kan spijtig genoeg geen foto's ervan tonen. Volgend jaar beter zeker?
Ik zal de opa hier eens goed verwennen voor zijn vaderdag...Bijbedoelingen ? Neen zunne, ik zou niet durven!
Excuseer dat ik geneer maar ik had graag een antwoord op mijn vraag...
Als je met vrienden samen bent dan heb je het over koetjes en kalfjes en andere graseters en als de weide eenmaal leeg gevreten is dan gaat het over een paar indringende dingen zoals.. ik slaap de laatste tijd slecht of goed al naar gelang.... Dat bracht mij bij een indiscrete vraag (bij gebrek aan andere inspiratie): " Hoe slaap jij eigenlijk?" Je antwoordt met een tegenvraag : "Hoe ik slaap?"
Ja, dat komt er van als je zo'n indringende vragen stelt. Maar lieve mensen, hoe kan ik nu weten hoe ik slaap, ik kan mijn eigen niet zien liggen want mijn ogen zijn dan toe hé!.
Ik zal eens goed nadenken wat mijn slaapgewoontes zijn want dat is niet gewoon je ogen toe doen.
In de zomer lig ik er "luchtig" bij en zo ver mogelijk van mijn slaapgenoot.
Maar naar de winter toe komt er steeds een kledingstuk bij afhankelijk van de graden in de kamer en is er in dat grote bed ook plaats zat!!
Als het zo'n -5 is buiten dan lig ik meestal in bed met twee onderlijfjes, een lange broek en desnoods een anorak ( een beetje overdrijven mag hé?) kwestie van wat modern gekleed te zijn als ik naast mijn halfbedde lig, .
Neen, gelukkig behoren die toestanden tot een ver verleden want met de verwarming die 's winters op 17 ° staat, volstaat een dons -of ander deken. Even denken...vroeger stak ik misschien wel mijn duim in mijn mond om te slapen, maar nu doe ik dat enkel nog tijdens de dag om er logjes uit te zuigen.
Ja , wat ik 's avonds voor het slapen ga, doe? De radiowekker zetten, zo worden we meestal wakker met de nieuwslezer naast ons oor.
Dat is een prima idee om je dag goed te beginnen.
Een bomaanslag hier, een overval daar, een aardbeving ginder, dat pept je ongelooflijk op en geeft je volop zin om er in te vliegen!!
Wat ik vroeger deed om 's winters in mijn bed van enige warmte te genieten, was aan het voeteinde een strijkijzer leggen waar ik dan mijn koude voetjes tegen drukte.
Alleen moest ik uitkijken dat het strijkijzer niet op katoen stond hé want dan was het te warm.
Nee, gewoon op nylon zetten. Hoe ik het verschil wist bij die " antieke " strijkijzers? Gewoon door een handdoek meer of minder er rond . Waarom ik daar nu aan denk? Ik heb mezelf eens gekeurd en op mijn voeten zitten nog maar weinig rimpeltjes en ik denk dat het komt omdat die door het draaien en keren indertijd platgestreken werden. Niks dan voordelen had zo'n strijkijzer in je bed alleen moest je wel opletten dat je niet teveel draaide en keerde want als dat strijkijzer naar boven schoof en jij naar beneden dan kon het wel eens dat je je gat verbrandde en op de blaren moest zitten..
Maar nu weten jullie nog niet hoe ik slaap.
Ik zal eens aan mijn halfbedde vragen wat mijn nachtelijke gewoontes zijn.
Maar of die daar zal kunnen op antwoorden dat is dan weer een ander paar mouwen want hij slaapt ook zie je! Ik zal dus morgen een ander logje uit mijn duim moeten zuigen want dit leidde tot niets! Misschien geeft het schoolfeest van de 4 van de zoon straks wel inspiratie . . .
Houd jullie vast lieve mensen, vandaag is het Sint Medard en dat is wat de weergoden zeggen.
Medardus met zijn regen,
hou je in zes weken niet tegen. Als St. Medardus zijn sluizen openzet,
is er voor zes weken weinig pret.
Wat St. Medardus geeft, droog of nat,
zes weken duurt het, dit of dat. Zoals St. Medardus het weder vindt,
blijft het zes weken met zijn wind.
Als het op Medardusdag regent, regent het zes weken alle dagen. Op St. Medardus, voor ons zonden,
regent het dikwijls katten en honden.
Regen op St. Medaar,
zes weken te voor of zes weken er naar. Wat St Medaar geeft voor weer,
brengt hij ook in de oogsttijd weer.
St. Medard geeft zijn zegen,
met zes weken wind en regen. St. Medardus van omhoge,
laat beneden hier het weer droge.
St. Medardus, de grote pisser St. Medardus hoog (noordenwind),
maakt de aarde droog.
Als Medardus pist, regent het zes weken aan een stuk. Het weer van St. Medardus feest,
heerst in de oogsttijd wel het meest.
Was St. Petrus een grote visser,
St. Medardus is een grote pisser. Zoekt St. Medardus in regen troost,
dan zendt hij die ook in de oogst.
Valt op St. Medardus regen,
ge houdt hem in zes weken niet tegen.
Hopelijk houden ze de sluizen dicht hierboven en dan denk ik speciaal aan een lieve vriendin aan zee!
Ik zou kunnen vertellen over deugnieterij streken uit mijn kindertijd. Het logje van Fjak@ gisteren riep herinneringen op, niet verder vertellen Fjak@ haha. Tsja...als ik dat allemaal bedenk dan kom ik nooit in de hemel!
Daarom grijp ik maar naar een paar woordgrapjes, maar toch even doordenken!!
Loop jij of Lopik?
Ik denk dat ik in plaats van een paar bomen maar een heel Boskoop. Deze muziek kan Frank Boeijen.
James Last twee stukken staal aan elkaar.
Vind jij het goed dat ik Patricia Paay?
Zijn het mijnwerkers of de jouwe?
Zijn het moesappels of zijn ze van pa?
Zijn het paaseieren of zijn ze van moe? Is het goed als ik gras eet? Of wil je dat ik Moskou?
Ik krijg post van Ene-co. Wat voor een beker is dat? Dat is mijn George Baker.
Ik heb geen verstand van vogels, maar ik weet wel dat Guus Meeuwis.
Ik kan niet goed schaken, maar wedden dat ik nog Rotterdam.
Ik vind het altijd heel lekker als ik tegen Katja Schuurman.
Ssssst! Ben Stiller.
George snapt de Clooney.
Wie is dat? ik denk dat het Bruce Willis .
Is het goed dat hij even op de cabriolet?
Wist je dat je op Justin Timberlake?
Is het goed dat ik vanavond bij Brad Pitt?
Ofwel zijn het hierboven een stelletje sadisten ofwel is het hun manier om te zeggen dat ik van ramen kuisen geen kaas heb gegeten maar amper een paar dagen heb ik kunnen genieten van mijn werk.
Het zag er deze morgen naar uit, dat het weer een grijze dag zou worden. met af en toe een regenbui.
Ja, in elk geval geen weer om in de tuin te werken.
Hoewel, als het zo nog blijft verder regenen, dan kunnen we evengoed het volgend weekend waterkers, riet en rijst planten.
Ik weet, we hebben regen gevraagd maar...die koude er dan nog eens bovenop!
In de namiddag kregen we een kort bezoek.
Van achter de recent gewassen ruiten keken we naar de triestige regen..
- "Jullie hebben hier een schoon zicht, Natoken."
- "Euh .een schoon zicht?"
Bij zo'n weertje moest deze blogster toch even fronsen! - "Ja, met die grote ramen kan je goed de tuin zien." Ja, t is nogal de moeite om met zo'n weer naar buiten te kijken en de regen langs de glasheldere ramen te zien druppelen, dacht ik spontaan.
Toen de persoon vertrokken was en ik even de glazen wegnam bedacht ik dat het toch wel een zekere charme heeft om via die grote " kijkers" naar de regen te staren.
Hij had nog gelijk ook.
Het had iets speciaal om zo naar de regen te staren.
De druppels liepen door elkaar van de ruiten.
Ik ging languit in de zetel liggen en probeerde de weg van één druppel te volgen.
Maar ze liepen zodanig door elkaar, dat er geen volgen aan was.
Sommigen waren vlug, anderen dan weer traag.
Zonder knipperen met de ogen, volgde ik de levensweg van de druppel.
Ja, hoe zou een druppel juist ontstaan?
Het was in feite een beetje dezelfde vraag, als wie was er eerst, de kip of het ei?
Water zou verdampen, wolken worden gevormd en dan was het maar een kleine stap om van ons landje een regenland te maken.
Maar het water dat verdampte, was in feite ook een plas druppels en van waar kwamen deze dan? Hoe meer ik lag te kijken naar het regenachtig schouwspel, hoe meer ik in mijn fantasie verdween.
Zouden de druppels op mijn ramen hier uit de zee komen, of kwamen ze uit een nabije rivier?
Zouden ze schepen gedragen hebben, of lagen ze in een vroeger leven in een regenput?
Zouden ze ooit al via een kraan over lichamen gelopen zijn?
Waren ze ooit een bevroren oppervlakte voor schaatsers?
Waren ze een plek voor zwemmers? Als ik goed keek, zag ik zelfs vormen en tekeningen op de ruiten.
Ze waren zo proper en zuiver, dat ze hun weg zochten om eventuele vergeten vingers op het raam te vermijden.
Ja, ze bleken nog slim te zijn ook.
Ze waren doorzichtig en gingen hun eigen spiegelen in de plassen die anderen al gevormd hadden.
De grijze lucht kreeg plots een andere betekenis , er zat leven in de lucht en ik had het geluk dat het hier met volle bakken op mijn ramen viel.
Misschien vielen ze allemaal wel voor de eerste maal uit de lucht.
In feite zijn die regendruppels te vergelijken met ons leven.
Ik val ook wel af en toe uit de lucht, hoewel ik dan nog met mijn voeten op de grond sta.
Mijn levensweg was er ook één met kronkels en uitspattingen.
Soms voelde ik mij in de wolken en dan weer wegstromend in de goot.
En tussen mijn bedenkingen liepen de druppels verder hun weg.
Op muziek van één of andere klassieker leek het wel of de druppels aan het dansen waren.
De druppeldans leek hier wel uitgevonden en straks zal ik wel even naar de cd van het Zwanenmeer zoeken om het schouwspel virtueel compleet te maken. haha
Soms is het sakkeren als we opstaan met een grijze dag.
De depressie staat vaak voor de deur als het een week regent.
We sluiten ons op en wachten ongeduldig op de zon.
Maar een mens leert elke dag bij en soms door een eenvoudige opmerking leer je de zaken eens anders te bekijken! Hoe triest moet het niet zijn in die landen waar het nooit of zelden regent. (Ik kan mij er een idee van vormen na onze 13 jaren Zuid Amerika en Afrika.)
De droogte doet de grond barsten daar waar karkassen van dieren de enige herinnering zijn aan wat ooit leven was.
Oogsten is er niet mogelijk en droogte is er gelijk aan dood.
Wie heeft de verdelingen gemaakt op onze wereld?
Voor de één tekort wat een ander in overvloed heeft! Daar deed die doodgewone druppel die langs mijn pas gewassen ramen liep mij aan denken.
Die ene druppel die soms ook symbool staat voor je eigen druppels.... tranen van een lach,
tranen van verdriet
terwijl het buiten water giet.
T'is weeral van datte de muggen komen er weer aan .
Rotbeesten !
Vorige week was het warm en toch moest ik me 's nachts nog helemaal toedekken voor die gruwelijke bloedzuigers .
Ik zou het niet erg vinden moesten ze geen last zijn .
Dat beetje bloed mogen ze van mij gerust hebben .
Maar ze moeten geen spul in mijn lijf spugen dat jeukt tegen de sterren op, dan zou ik niet geneigd zijn om ze dood te meppen en dan zou de muur bespaard blijven van grote rode vlekken .
Dat zou mij werk besparen om te overschilderen omdat ik die gestippelde kleur van de muur na een tijdje beu gezien ben .
Ik doe niet makkelijk een dier kwaad, ook geen vlieg, zolang ze mij met rust laten. Maar bij die muggen heb ik alvast bedenkingen. Hun
gezoem in de nacht is figuurlijk irritant en de bulten de volgende ochtend zijn dat letterlijk. En dan moet je weten dat het vooral bloeddorstige dames die zich aan mij te goed. Zo loop ik hier ook weer met een paar irriteren jeukende bulten rond. Als die mug nu alleen gestoken had zonder gevolgen en verder geen storende factor was geweest, dus gewoon zijn of haar muggentater gehouden had, dan had ik er nog begrip voor gehad. Maar naast dat storend geluid is en blijft dat steken irritant en daar heb ik mijn bedenkingen bij, ik bedoel, dat doe je niet, dit is een beschaafd land. Daarom, de mug moet van de aardbodem verdwijnen.
Ze zijn hinderlijk, zien er niet mooi uit, zingen niet mooi, kortom ze hebben niets wat een dier mooi of schattig maakt. Integendeel, ze delen ziektes rond, houden je uit je slaap en laten akelige jeukerige bulten achter op je huid.
Bij deze verklaar ik hen de oorlog, daar!
Als afsluiter: Het gezoem van muggen houdt menig mens 's nachts uit zijn slaap. Maar muggen hebben een goede reden om zoemgeluiden te produceren, zo blijkt. Britse biologen hebben ontdekt dat muggen door de toon van het gezoem een geschikte partner vinden om seks mee te hebben. Hewel, ze mogen voor mijn part zoveel seks hebben als ze maar willen maar niet in mijn slaapkamer en nog minder met mijn bloed als voorspel!!
De voorbije warme dagen openden perspectieven...en moeten voor mij niet ophouden.
De geur van pas gemaaid gras, De koelte 's ochtends met dampende akkers, De eerste keer zonder jas op de fiets,
De korte broek weer aan, Terrasrimpels kweken in je buikje. Thee met een citroentje
Vogelgezang in de lucht,
Harde tepels door een te strak topje Snel dan maar weer een jasje aantrekken. 't Was lente, eindelijk lente, ik voelde het aan mijn instrumenten! Maar 't is helaas weeral voorbij!
Een paar weken geleden zei een enthousiaste kennis... " Er bloeien al madeliefjes in de tuin". Waarop ik wilde antwoorden: " Ben je zeker van dat al madeliefjes? In onze tuin bloeiden tot juist voor de strenge vorst nog madeliefjes in de tuin."
Voor het gras hier gemaaid wordt, staat onze gazon vol met bloemetjes: madeliefjes en boterbloemen. De paardenbloemen verkiezen hier om tussen de tuinbloemen te groeien, de sloebers! Een tuinier die een biljartlaken voor ogen heeft als hij aan een gazon denkt, zal niet blij zijn met madeliefjes in zijn gazon: één madeliefje betekent immers al snel: veel madeliefjes Het madeliefje heeft ondergronds een wortelstok, en zal dus, zelfs als de bloempjes twee keer per week worden weggemaaid, langzaam maar zeker een steeds groter oppervlakte van het gazon in beslag nemen. Maar als je het mij vraagt, ik vind een gazon eens zo mooi, als het bezaaid is met die kleine wit-gele zonnetjes. Na het maaien zijn al de madeliefjes en boterbloemen weg, kapotgeslagen door de ronddraaiende bladen van de maaier, maar binnen een week staan ze er terug en kunnen we weer even genieten van die gele en witte pracht. Ik ben gek op dat geel tussen groen, een zonnige kleur want ik vind dat er bij een grasveld witte madeliefjes horen al ziet het er dan precies uit alsof je een weide hebt ipv een tuin en ontbreekt enkel nog een koe. Maar dat is maar tijdelijk althans tot de maaier weer zijn werk doet. Ja, wij hebben die bloemen elk jaar in onze gazon. Sommige buren raden ons wel aan om het gras te bespuiten maar dat doe ik niet. Groen met wit en gele bloemen... ik vind het eerder mooi dan lelijk! Ik ga zelfs verder, volgens mij horen bij een grasveld madeliefjes en boterbloemen en daarbij spelende kinderen, een schommel aan een dikke boomtak en meisjes die van de bloemen een kransje maken om in hun haar te steken en jongens met vliegers en een picknickmand met allerlei lekkere dingen... Of ben ik nu in mijn kindertijd terggevallen?
Mezelf kennende ging ik toch even Googlen naar de oorsprong van de naam Madeliefje. Dit is wat ik vond:
Naamverklaring:
Latijnse naam Bellis perennis = Madeliefje
De officiële verklaring voor de botanische naam 'Bellis perennis', is erg voor de hand liggend: 'Bellis' stamt van de Latijnse wortel 'bellus', 'mooi', en 'perennis' betekent letterlijk 'doorheen de jaren', eeuwig. 'De eeuwig mooie' dus. Voor de herkomst van die 'Bellis' wordt wel verwezen naar de mythe van Belides, een boomnimf:
Op een dag danste Belides met Ephigeus, die haar geliefde was. Het oog van Vertumnus, de god van de boomgaarden, viel op haar en om aan zijn onwelkome avances te ontsnappen ,veranderde de nimf zich in een madeliefje...
Maar ook voor de Nederlandse naam madeliefje bestaan meerdere verklaringen. Het eenvoudige bloempje, dat overal tussen het gras groeit, heeft een oneindig aantal namen. Naast madeliefje heb je nog het meizoetje of meizoentje, het lief-kruid, elders weer madelief of meliefke. Madelief zou een verbastering zijn van Maagdeliefje, waarin Maagd naar de Maagd Maria verwijst ( aan wie het bloemetje overigens is toegewijd).
Maar in mijn ogen heeft de Engelse naam voor Madeliefje de mooiste verklaring. Het Engelse Daisy komt van Days Eye, Oog van de dag omdat het bloempje bij zonsondergang zijn blaadjes sluit!
Vandaag hoorde ik ook op de radio dat madeliefjes bloedzuiverend zijn en je zowel de blaadjes als het hartje kan opeten...Misschien een alternatief op een mooie koude schotel? Voilà dat hebben we vandaag weer geleerd!!:
Of hier misschien beter tussen thee en water, daarvan krijg je geen kater!! Als het weer zonnig is zoals de laatste dagen dan ga ik - na mijn gewoon ochtendritueel in de badkamer - voor het ontbijt even door de tuin om de planten water te geven zodat ze toch wat reserve hebben tegen de hitte van de dag en om te genieten van alles wat groeit en bloeit! Intussen staat het water voor de thee rustig te koken en heeft mijn liefste halfbedde ruimschoots de tijd om wakker te worden en de badkamer te bezetten.
Tot zover mijn intro... Volgens de regels van het schrijven, moet ik nu in het middenstuk geleidelijk opbouwen naar een hoogtepunt om dan te besluiten met een paar krachtige slotzinnen.. Ja wadde!!
Hier gaat het volksgezegde dat wij vrouwen zoveel tijd nodig hebben in de badkamer niet op, zeker 's morgens niet dan overtreft mijn ventje mij in het tienvoud. T is een avondmens en al helemaal geen ochtendmens, ik ben zowel avond- als ochtendmens. Bed en slapen is voorlopig een must en ik blijf dan ook geen minuut langer te bed dan nodig! We zien hier de laatste maanden dat er altijd een tijd kan komen dat je wel noodgedwongen tussen die lakens moet blijven liggen vandaar... Maar daar wil ik het nu niet over hebben...Wel over de tuin die snakt naar water en regen. De jonge plantjes die toch hun kopje boven steken, worden ofwel verbrand ofwel opgegeten door de bosduiven. Ik zie die beestjes graag en voor mij mogen ze gerust stoeien en koeren in de bomen rondom ons maar mijn jonge boonplantjes opvreten.. dat is een beetje van het goede te veel. Al de vorige jaren moest ik onze buren noodgedwongen overladen met emmers bonen maar als het zo doorgaat dan zal onze eigen voorraad beperkt zijn tot een handvol porties!! Ik weet dat het duiven zijn omdat ik ze al van heel vroeg in de ochtend hoor ouwehoeren... roekoe, roekoe, roekoe! Naar het schijnt zijn het vooral de mannetjes die koeren en de vrouwtjes heel weinig. Hier moet ik even glimlachen waarom...? Dat laat ik aan jullie over!! Ik heb de sloebers al eens in de gaten gehouden en inderdaad het zijn duiven die zich in de vroege uurtjes te goed doen aan " mijn" plantjes. En of het nu de mannetjes of de vrouwtjes zijn die hun buikje rond eten, ik zou het niet weten.. Maar ze zijn wel altijd met zijn tweetjes. Duiven zouden monogaam zijn .Ik heb nu een fijne draad over de jonge plantjes gespannen en het wordt afwachten wat dat geeft...
Vandaag was ik er ook vroeg bij om met de fiets naar het dorp te rijden naar de maandelijkse markt tot ik halfweg besefte dat het nog niet de eerste dinsdag van de maand was dus ook geen markt!! Een lichte aanval van Alzheimer of .. wil ik de tijd nog sneller laten vliegen? Ik heb dan maar " mijn karre" gekeerd en ben naar het ander dorp ( wij leven in luxe want we zijn een deelgemeente met drie dorpen dus.. keuze genoeg!!) gereden om daar boodschappen te doen in mijn vertrouwde winkel. In de dreef van het bos zag ik koppeltjes eenden langs de beekkant liggen. Het vrouwtje wellicht in de buurt van de eitjes en het mannetje trouw naast haar om alle belagers weg te houden. Naar het schijnt hebben eenden ook een voorkeur voor bepaalde soortgenoten en blijven dan bij mekaar hoewel... toen wij hier nog eenden hadden , zaten er toch een paar sloebers tussen die wel eens een ander groen blaadje lustten !!
En nu zit ik als afsluiter van de dag een logje te tokkelen op mijn klavier. Het was terug een zonnige dag, goed voor mens en dier maar te warm voor de planten en de bloemen. Ideaal weer om nog maar eens te "BBkoeien" zoals onze jongste spruit hier zegt! Dat gaat dus ook in de familie annalen!!
Intussen hangt mijn vlag even halfstok zoals bij Jeske gisteren ... maar met de juiste wind wappert ze wel weer in volle glans en glorie!!!
Een bezoekje aan de blog van Nikki gisteren zette mij aan het denken. Ze had een gedichtje geplaatst rond de vraag:" Hoe gaat het met jou?"
De meest gestelde vraag als we iemand ontmoeten is: hoe gaat het met je? Maar hoe vaak wil je daar een eerlijk antwoord op? En waarom stellen we de vraag in godsnaam zo vaak. Het is een begroeting geworden. Hoe gaat het met je? Goed, en met jou? Ook prima.
Inderdaad ,zelden hoor je mensen negatief antwoorden op die vraag. We zeggen nogal snel "goed" omdat we er zo snel komaf mee maken, de vraag omzeilen of gewoonweg geen zin hebben om een stukje van de innerlijke sluier op te lichten. Maar heel vaak zie je toch aan de lichaamstaal dat het niet echt goed zit bij de persoon in kwestie. Moeten we dan verder doorgaan op dat "goed" of gewoonweg de privacy van de persoon respecteren? Dat hangt nogal heel vaak af van de relatie die je hebt met mekaar. Maar heel vaak is het zo dat we een muur rond ons optrekken omdat we schrik hebben die andere te vervelen met eigen problemen of kopzorgen en iedereen een opgewekte persoon aangenamer gezelschap vindt dan een " zeur of iemand die iets te vaak klaagt". Nochtans, er zouden veel bezoekjes aan allerhande therapeuten kunnen bespaard worden als we meer leerden luisteren naar wat achter de reactie van die ander klinkt. Maar vaak heeft iedereen genoeg aan eigen beslommeringen en willen we die van een ander er niet bijnemen. Alleen die enkelen die weten dat alles stilaan zo relatief is, durven al eens te zeggen. " Het is niet goed vandaag, het is zelfs slecht"... en die eerlijkheid maakt ons dan stil en soms woordeloos....
Misschien , als je met meer aandacht kijkt, ga je zien, als je met meer aandacht hoort, ga je luisteren, als je werkelijk met innerlijke aandacht ziet en luistert, zal je in staat zijn veel meer waar te nemen van de bestaande werkelijkheid. Wie oren heeft, die luistert werkelijk al kan dat luisteren soms zo'n machteloosheid opwekken!
Genoeg "gepredikt"... vandaag stel ik de vraag net even anders. Het gaat echt geweldig, ontzettend, mega fantastisch met me. Hoe hangt jouw vlag erbij vandaag? Eens kijken wat het oplevert. Misschien niks, misschien een leuke of verwarde reactie zo iets van... " Oh, euh met mij gaat het best aardig. Kan beter, kan slechter. Op een schaal van 1 tot 10 zit ik op een 6+, maar er zit een stijgende lijn in. Maar met jou alles goed precies? Mooi, houden zo.
"
Op een avond komt een man thuis van zijn werk en hij treft er een verschrikkelijke ravage aan. De kinderen zijn in de tuin aan het spelen in hun pyjama, op het terras slingeren verpakkingen rond van enkele diepvriesmaaltijden en hij ziet ook een paar lege brikjes fruitsap liggen. Binnen is het nog erger. De vuile vaat puilt uit de wasbak, de eetkom van de hond ligt onderste boven en de inhoud ernaast. Overal ligt een fijne laag zandbakzand. Plots wordt hij een frisse tocht gewaar en merkt dan pas de voetbal op in een zee van gebroken glas onder het keukenraam. Bij het betreden van de living raakt de man helemaal in paniek. Hij rent de trap op, stormt de slaapkamer binnen en treft zijn echtgenote daar aan. Ze ligt in bed te lezen. "Hallo, schat, hoe was je dag?" "Wat, eh, eh wat is hier gebeurd?", stamelt de man "Ach schat, " zegt zij, "jij vraagt me elke avond wat ik in de loop van de dag gedaan heb en dan zeg ik dat ik voor de kinderen gezorgd heb en het huishouden heb gedaan en dan antwoord jij: " Is dat alles" "Welnu vandaag heb ik eens niets gedaan...."
En vandaag doe ik gewoon weg ook niets, hopelijk valt de ravage nadien hier mee! !
Soms betrap ik mezelf er op dat ik nog steeds figuren in de wolken zoek.
Zo ook gisteren toen ik even lui op het terras van de zon genoot terwijl ik naar de sporadische wolken tuurde en probeerde er een figuur in te zien. Spontaan gingen mijn gedachten naar een les Nederlands, lang geleden waarin we het over die figuren hadden naar aanleiding van volgend gedicht:
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag languit met moeder in de warme hei. De wolken schoven boven ons voorbij
en moeder vroeg wat 'k in de wolken zag?
En ik riep: Scandinavië en eenden,
Daar gaat een dame, schapen met een herder.
De wondren werden woord en dreven verder,
Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing,
Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide
En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide-
Martinus Nijhoff
Ik vond het toen een mooie gedicht en zoveel jaren later beroert het me nog steeds! Volgens mij is onze èchte ik die spontane, "kinderlijke" ik die ooit in ons leefde. Dat is wat we zouden zijn als we niet zo geremd waren.
Maar we groeien op en er stapelen zich lagen en lagen "volwassenheid" om die kern. De kern is daardoor verborgen, maar is nog wel degelijk daar en is zelfs het fundament waarop onze "ik" gebouwd is.
We zouden eens wat meer moeten teruggrijpen naar dat kind in ons, het niet zomaar uit het oog verliezen omdat het "verstopt" zit onder al die lagen, een beetje spontaner zijn, alles wat minder serieus nemen, relativeren, een klein beetje onbezorgdheid in ons hart laten waaien en léven en genieten...
want het leven is zo kort. Dat is wat ik jullie dit lang weekend wens ...
Zin om de grijze massa even aan het werk te zetten?Sommige zijn echte doordenkertjes..
Ruiten boer >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>Glashandelaar
Tampon met jeukpoeder >>>>>>>>> Binnenpretje
Een vrouwelijke verhuizer >>>>>>>>Verhuisdoos
Een homo die aan een touw hangt>Taugé
Een watergevecht >>>>>>>>>>>>>>>>Aquarel Een doodgraver op vakantie >>>>>> Uitzonderlijk
Een paling met puistjes>>>>>>>>>>>>Puberaal
Sinterklaas met een lampje in zijn hand
>>Schijnheilige Pedicure zonder werk>>>>>>>>>>>>>>Voetzoeker
Domme witte vogel>>>>>>>>>>>>>>>>>Kalkoen
Met oma achter de slee, krijg je een speciale geur >> aroma
Een metalen klant>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>koper
Die auto bevat reeds een muzieknoot>>> alfa
Zere boom
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>Pijnboom Ordinair op de vlakte>>>>>>>>>>>>>>plat Gewapende grond
>>>>>>>>>>>>>>>>>beton Snertgerecht>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>soep Meeteenheid van een vriend >>>>>>maat
Ontluikende schakelaar>>>>>>>>>>>>knop
Plaatselijke klas >>>>>>>>>>>>>>>>>>>lokaal
Erge luchtdrukmaat>>>>>>>>>>>>>>>>bar
Dieren die beuken>>>>>>>>>>>>>>>>>rammen Imiteren achter deze dieren>>>>>>na-apen Schilderachtig dier>>>>>>>>>>>>>>>>ezel
Momenteel is de inspiratie zoek en ook de lust om te schrijven zit ver en het heeft allemaal te maken met de eerste zon die ons naar buiten lokt en zeker ook met het slechte nieuws ivm S dat maar blijft binnenstromen. De complicaties zijn niet meer te overzien, de grote K blijft zich uitzaaien en de dokters haken ook stilaan af met chemo en bestralingen. De enige die nooit opgeeft en zegt dat ze blijft vechten is S...We kunnen het allemaal geen plaats meer geven maar ja het is haar leven en haar keuze tegen beter weten in....Het maakt bezoekuurtjes alleen zo veel moeilijker... Vandaag is de schoonzoon jarig, niet echt het moment om dat te vieren met zijn ma die zo ziek is. Toch een welgemeende proficiat St...
Q is de zeventiende letter uit het alfabet. Een moeilijke letter waarbij mij niet direct iets zinnigs te binnen valt tenzij de Q van quote..en dan denk ik aan spreuken. Ik heb iets met spreuken omdat ik vind dat ze ons iets leren over onszelf en de wereld. De Q kan ook die zijn van Q-muziek , een leuk radiostation maar meer zegt het mij ook niet . Dus alle feed back is welkom!
In mijn mailbox gevonden en bij gebrek aan tijd vond ik het een geschikt logje:
Waar ligt de gevoelens-enter-toets? Waar vind ik het ergernis-delete-knopje? Wie toont me de ga-er-voor-toets? Wat moet ik met die control-toets,
kan ik die niet gewoon verwijderen?
Wat moet ik met die 'home' en die 'end' doen? Waar is mijn hand-leiding?
Schreef ik die ooit zelf?
Ik vind ze niet meer,
ze is weg, verdwenen.
Ik heb gezocht in al mijn schuiven,
in al mijn teksten.
Blijkbaar heb ik dat nooit gesaved.
Schrijf ik gewoon een nieuwe
of laat ik zo iets schrijven
door een IT-expert?
Zal ik het dan als concept opslaan
of toch als item publiceren? Ik klik op "help"...
Om mijn logje van gisteren wat te compenseren want sommigen vreesden echt dat ik een " zaagdag" had. De gedachte alleen al
-'De laatste tijd heb ik zo'n last van winderigheid maar in rust gaat de wind weer liggen'.
-'Dokter, het is niet goed met m'n neus. Ik kan niet zo goed vooruit snuiten, wel achteruit'. (neus snuiten en ophalen)
' -Als ik mijn neus snuit moet ik mijn hoofd vasthouden anders stort ik zo maar neer'.
-'Help, mijn knieën zakken af!'.
-'Ze hebben met een periscoop in mijn buik gekeken'. (endoscoop)
-'Morgen krijg ik een Maria-scan'. (MRI-scan)
-'Mijn zenuwpeesontsteking speelt weer op'. (zenuwontsteking)
-'Kan ik een voorbehoedsmiddel tegen longontsteking krijgen?'. - 'De pijn in m'n rug komt van kalkontbotting'. (botontkalking)
-'De cardioloog gaf me frambozenpillen'. (trombosepillen)
-'Tegen urineverlies gebruik ik anticonceptieluiers'. (incontinentieluiers)
' - Sinds gisteren speelt mijn zenuwpeesontsteking weer op'. (zenuwontsteking of peesontsteking)
-'In het ziekenhuis gaan ze morgen een gastronomisch onderzoek bij mij doen'. (gastroscopie)
-Doktersassistente: 'Heeft u een afspraak bij de internist?'. Patiënt: 'Nee, bij de darmoloog'.
Neen neen,geen zorgen, alles is goed met mij. Wat ik dan met wat hierboven staat, bedoel ! Héwel zie, dat zal ik eens rap uitleggen.
Als we iets lief en schattig vinden, plakken we er al vlug een verkleinwoord aan en daar heb ik niets op tegen want ik doe het ook. Maar die verkleinwoorden moeten niet te pas en te onpas gebruikt worden.
Je mag gerust tegen je vriend of man "schatje, of liefje " zeggen en tegen een kind " mijn (b)engeltje, zoeteke , krijg ik een kusje..." .Maar is het jou ook al opgevallen dat bij bepaalde programma's en dan denk ik vooral aan kookprogramma's van de tafeldekking tot het dessert verkleinwoorden schering en inslag zijn? Ik vind het al even irritant als de vraag van Piet: " Wat hebben we vandaag geleerd?"! Het gaat dan van het bloemstukje op tafel tot de bordjes en de servetjes, van het voorgerechtje met een slaatje tot het soepje van tomaatjes, van de aardappeltjes en kroketjes tot de groentjes ,van het chocomoussetje tot het ijsje overgoten met een sausje.... Ik krijg daar soms de kriebels van. Waarom noemen ze de dingen niet gewoon bij hun naam zonder daar altijd een -je ,-tje of -pje of -ke aan te plakken? Misschien is het de bedoeling om zo de illusie te scheppen dat de porties mini zijn en de calorieën over het hoofd gezien worden, maar die vlieger gaat hier niet op!
Ik heb zo het gevoel dat het een trend geworden is om alles met een kleinwoord te benoemen. Dan mag de tomaat zo groot zijn als een pompelmoes en de druiventros gigantisch, toch wordt het een tomaatje en een druifje en dan ligt alles nog eens op een bedje van ook... Voor zover ik weet dient een bed nog altijd om op te rusten en dat eten rust nu echt niet op "dat bedje van" . Ik weet het, meestal is het enkel versiering en het oog wil ook wat. Maar vandaag erger ik mij daar nu eens danig aan en moet het me even van het hart! Weet je wat ik doe als ik een mooi aangekleed bord voorgeschoteld krijg? Wel ik maak er een foto van ( als ik een cameraatje in de buurt heb ) om er achteraf nog eens van te genieten.
Dus je weet het als je bij mij op bezoek komt dan krijg je geen soepje, geen slaatje, geen patatje en nog minder een chocomoussetje. Je krijgt alleen maar soep, sla, patat en " choclatmousse" .... En neen ik ben niet met het verkeerde been uit het bed gestapt!!
Heel verwonderd kwam ik maandag mijn eerste meikever sinds veel jaar tegen. De naamgeving van het beestje blijkt deze keer te kloppen want we zijn nu in de meimaand. Net niet plat getrapt onder mijn maatje 40, wandelde hij op zijn dooie gemak op de oprit. Op zo'n moment kan ik niet aan de verleiding weerstaan om zo'n prachtige kever van dichterbij te bekijken. De meikever verleende zijn volledige medewerking: hij kroop zonder aarzeling op mijn hand en uit niets bleek dat hij zin had om weg te vliegen.
Wat een herinneringen kwamen boven bij het zien van dit beestje. Voor veel tuiniers is het een plaag maar voor veel kinderen was het vroeger een bron van vermaak.
Op den buiten had iedereen zijn eigen huiskever in een doosje met een blaadje erbij. Het was onze manier om op een biologische manier die kevers te bestrijden. Ze werden gevangen en in een doosje gestopt met een blaadje erbij en een touwtje rond hun pootje. We hadden zelfs verschillende keverfamilies nl de bakkers en de molenaars die hadden een soort witte poeder op de vleugeltjes. De andere naam ben ik vergeten, misschien weet iemand van jullie dat nog?
In tegenstelling tot in mijn jeugdjaren, vinden we nu nog slechts af en toe een volwassen exemplaar van de meikever. De achteruitgang ervan heeft ongetwijfeld te maken met de bestrijding van de kever. Chemische bestrijdingsmiddelen werden massaal ingezet want ook dit beestje (kever en larve) zou 'erg schadelijk zijn voor de landbouw'.
Even ter info.
Wist je dat als je een meikever ziet vliegen het dier bezig is aan zijn vijfde levensjaar. De korte duur van het volwassen stadium wordt vooral benut om te paren. Eens het nageslacht verzekerd is, geeft het mannetje de geest, het vrouwtje graaft zich zon 20 cm in de grond in om eieren te leggen. Uit de eitjes komt na ongeveer een maand een larve, de engerling. Die ziet er uit als een rups met 6 pootjes en doet zich gedurende enkele jaren tegoed aan de wortels van planten en bomen. Dan graaft de engerling een diepe gang loodrecht naar beneden. Onderin de gang wordt een kamertje gemaakt en dan begint de verpopping. De laatste winter wordt als pop doorgebracht en vanaf eind april tot begin juni verschijnen de volwassen dieren die onmiddellijk op zoek gaan naar een partner. De cirkel is dan rond.
Zelf heb ik de meikever propertjes en zonder stukken af teruggezet in mijn tuin. Binnen enkele weken sterft hij toch. Hopelijk voor hem heeft hij tegen dan een lekkere paring achter de rug.
Onze kapoen ten voeten uit als de eeuwige grapjas"
Wanneer jullie wachten op een relaas over het feest en het eten en de drank en het decor dan moet ik jullie teleur stellen want gisteren was een dag in het teken van Thanis en de familie en of de dochter en de schoonzoon daar in geslaagd zijn! Ik heb daar juist nog even met de dochter gebeld om haar proficiat te wensen met het geslaagd, intiem maar zo gezellig feestje thuis. En nu zit ik nog na te genieten terwijl ik de foto's bewonder die natuurlijk weer aan de lopende band getrokken werden. Het begon allemaal veelbelovend met een staalblauwe hemel en een stralend zonnetjes van 's morgens vroeg. Zoals Bojako in haar verslag schrijft " de weergoden waren ons eens goedgezind". De kerk zat om 10 uur uitzonderlijk weer eens vol met de 20 communicanten , de ouders , grootouders en familie. De catechisten en de communicanten hadden de kerk een sfeervol, jong accent gegeven in het thema van de dag:" We vliegen naar.." Het was ontroerend grappig toen die 20 kinderen -de ene al feestelijker dan de andere - in stoet al dansend naar voor kwamen. Al heb ik die " tamtam" van het kerkelijk ritueel al een hele tijd achter mij gelaten, toch ging ik deze keer mee in het enthousiasme van onze schatten. Hun dansen , gezang, lieve maar soms schuchtere woordjes konden niets anders dan bij de ouders/grootouders het hart beroeren. Het enige " storende" moment (sorry voor de overtuigden) was toen de pastoor bij tussenpozen met veel te moeilijke woorden en lange uiteenzettingen het stilzitten voor ons en de 20 kapoenen moeilijk maakte. Een kleine anekdote...Kleindochter 1 -die onlangs haar lentefeest had- vroeg om ook naar voor gaan toen ze de communie uitdeelden. Waarop de mama zei: " Dat kan niet , je bent niet gedoopt E."... "Jamaar dat is niet erg , ik wil alleen eens proeven hoe dat smaakt...." Ze is echter op haar " honger" blijven zitten . Met als afscheidskreet uit 20 kindermondjes " bravo Jezus" trokken we na de viering naar huis waar de mama en de papa hun uiterste best gedaan hadden om het gezellig, mooi en vooral kindvriendelijk te versieren en in te richten. Bravo dochter en schoonzoon!! Na anderhalf uur stilzitten was het springkasteel een welgekomen ontlading bij alle 8 de kinderen. Ze stoven naar buiten in de ZON , de schoentjes vlogen in het rond en het springen en gejoel kon beginnen. De " oudjes" genoten intussen van een glaasje en een snackje terwijl we wachtten op de bomma dan pas zou de kleinzoon zijn cadeau krijgen waarvoor we allemaal samen hadden bijgelegd. Het was een heerlijk en ontroerend moment toen S rond 1u30 aan de arm van T binnen schoof, teer, zwakjes en zo bleek maar met een extra morfine shot en andere medicatie zou het voor een paar uurtjes moeten lukken. Het was dan ook een heel ontroerend moment toen de kleinzoon binnenstoof en met dat ene woordje" BOMMA" haar heel zachtjes omhelsde en beiden in stilte genoten. Hier en daar werd een traantje weggepinkt. Zijn feestje was nu al geslaagd en je zag hoe hij genoot dat iedereen er bij was. Zijn cadeau en daarna het " walking" dinner met voor iedereen wat, zorgde voor een heel huiselijke maar gezellige sfeer voor groot en klein. Intussen konden we genieten van een foto-reportage die op het grote TV scherm voortdurend getoond werd. Proficiat aan de fotograaf die onze kapoen ten voeten uit wist te typeren, schalks, als een lachebekje, grappenmaker of kinderlijk stoer en als afsluiter zuslief in volle charme die grote broer een paar dikke smakkerds gaf! Het dessertbuffet was vooral voor de kinderen een kermis want voor ons zou dat weer een paar extra kilo's zijn!! Voor de bomma was rond 18 u de maat vol en moest ze dringend terug naar het ziekenhuis, maar die paar uurtjes samen met gans de familie zullen we koesteren. Het was door omstandigheden een toffe, sobere en toch ze rijkelijk gevulde namiddag! Een communiefeest op vertrouwd terrein... in een kraaknet en op kindermaat versierd huis maar vooral dat intens familiegevoel... dat onthouden we van gisteren. Bedankt dochter en schoonzoon!
Vandaag vieren we - zoals ik gisteren schreef- de Eerste Communie van onze kleinzoon maar daarover meer in één van de volgende logjes want vandaag is het ook moederdag en dan gaan mijn gedachten altijd terug naar ma en daar wil ik het heel even over hebben zeker nu ik vandaag niet naar haar toe kan gaan.
Vandaag, op deze moederdag, zal ik weer wakker worden in de stamboom van mijn leven en met zoveel herinneringen. Ma heeft ons ooit allemaal aan één van die takken van haar bronzen stamboom gehangen om dan te pronken op haar kast. Maar de stevige stam dat was zij. Ik weet nog hoe ze ons op haar manier vertroetelde.
Als een kuiken liep ik onder haar vleugels en zelfs als ik al eens wat verder vooruit liep, keek ik steeds achter mij om te zien of ma wel volgde.
Aan haar hand stapte ik door het leven en de plaats in haar handpalm werd steeds kleiner naarmate ik groeide. Op een bepaald moment waren onze handen zelfs even groot!
Ma was er steeds, ze was er toen ik mijn babyvel ruilde voor dat van een kind.
Ma hielp mij door de kinderziektes , zij gaf mij een leven zoals zij vond dat het goed was.
Zij was het die altijd onderaan de trap stond om mij te wekken en dagelijks op de goede weg te zetten. Vandaag sta ik onderaan die denkbeeldige trap en roep dat ze nog wat mag blijven liggen omdat het moederdag is.
Ze hoeft niet op te staan in de drukte van het leven, nee, in gedachten rijd ik wel zelf naar haar toe naar de plek waar ze eeuwig rust misschien naast andere moeders die er vandaag ook rustig maar sommigen eenzaam bijliggen.
Mijn denkbeeldig boeket witte rozen is klein tegenover de kleurrijke herinneringen aan haar.
Duizend vragen stel ik mij weer.
Negenhonderd keer zal ik weer vragen " waar ben je" en de honderd andere vragen zullen persoonlijk zijn van kind tot moeder. In gedachten slenter ik over de kiezels naar de strooiweide en al van in de verte zoek ik naar haar laatste plek om te zien of alles nog goed is zoals ook zij vroeger al van in de verte naar mijn thuiskomst keek.
En als ik dan bij haar laatste rustplaats sta, begin ik in gedachten een gesprek met haar. Zo gaat het.... - Dag ma.
- Dag Natoken. - Hoe is dat hier nog?
Bij mijn eerste vragen krijg ik niet altijd antwoord omdat ik de antwoorden in haar plaats moet geven en de krop in mijn keel het verhindert.
-'t Is schoon weer hé ma? - Ja, Natoken. - Euh ma ik heb wat bloemen mee voor jouw moederkensdag.
- Dat had ge niet moeten doen, ik ben al blij dat ge gekomen zijt.
- Och t is een kleine moeite en ik weet dat je van bloemen houdt. Maar ik kan niet lang blijven ma want we vieren vandaag de Eerste communie van Th. - Geef hem maar een dikke kus van mij, hij is al veel gegroeid zeker? En zo zal het verder gaan... Met mijn hoofd naar beneden en met gevouwen handen zal ik zoeken naar mijn woorden en vooral naar haar antwoorden. Wat zou ik graag hebben dat ze mij zelf een paar vragen stelt over ons, de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Maar het blijft stil naast die tak van de stamboom die daar afgebroken ligt.
Herinneringen vliegen voor mijn ogen alsof het gisteren was en af en toe stoppen ze even bij die strooiweide om mij eraan te herinneren waar ik vandaag in gedachten sta.
Het is een afwisseling van lachen en tranen. Naarmate het gesprek tussen ma en mezelf in mijn gedachten verder afspeelt, wordt de stilte ondraaglijk. Ik sta daar als een klein kind van 67 jaar dat staat te zoeken naar de hand van zijn moeder, op zoek naar de rok waar mijn kleine handjes aan trokken telkens ik iets nodig had, op zoek naar haar ogen die mij steeds rust brachten, op zoek naar haar stem die vandaag de mijne is geworden.
Nog twee woorden zeg ik haar :
-Gelukkige moederkensdag, ma.
Het blijft stil geen antwoord.
Ma is niet thuis, zal ik dan maar denken, ik zal volgend jaar nog wel eens terug komen maar dan echt en niet in gedachten...
Ik wil via deze weg nog een gelukkige moederdag wensen aan alle moeders die hier langs komen. En nu ga ik verder in de dag van vandaag om onze lieve schat een geslaagd Communiefeest te bezorgen.
Morgen is het dan zo ver, kleinzoon 2 viert zijn Eerste Communie en iedereen zal het geweten hebben. We hadden eind april al een lentefeest voor ons oudste kleindochtertje , maar zoals met alles leefde zij daar rustig en zonder veel drukte naar toe. Wat vandaag niet kan dat kan dan morgen wel is haar levensfilosofie. Dat heeft ze zeker niet van haar oma hoewel ze ook een vis is zoals ik. Maar onze kleinzoon... die jaagt in zijn enthousiasme bijna iedereen de boom in en zijn mama nog het meest. De zondag kan maar niet snel genoeg komen en op mijn vraag wat hij nu zo spannend vindt aan die Eerste communie antwoordt hij in zijn kinderlijke eerlijkheid....... " Ik mag iets voorlezen in de kerk"... en met zijn gekende problemen is dat voor hem een hele belevenis ! " En is er nog een reden waarom je zo graag je communie doet?", vraag ik dan. " Ja, natuurlijk ook het feestje met jullie en .. ..hij somt al de kinderen op... en de cadeautjes". Omdat het feest thuis doorgaat, wil de mama dat het huis en de tuin er netjes bij liggen en daarvoor krijgt ze zelfs volop het fiat van haar zoon. Hij die het anders niet altijd zo nauw neemt met wegleggen en opbergen, ergert zich nu aan elk blokje of popje of wat dan ook dat zuslief laat slingeren. Mama moest zelfs slingers kopen om het huis te versieren en elke dag wordt een streepje getrokken op de kalender. Toen de dochter hem woensdag voor de laatste keer naar de kerk bracht voor de algemene repetitie, werd ze op het hart gedrukt om niet in de kerk binnen te komen want die zou klaar gemaakt worden voor de viering zondag en dat moet een verrassing blijven. Op haar commentaar dat het wel regent en ze geen zin heeft om buiten te staan wachten, had de kleinzoon de oplossing klaar... "in de auto wachten mama ik kom wel tot daar gelopen!" Ach, het heeft wel iets dat toeleven naar die dag of je het nu al dan niet zinnig vindt. En dat de kinderen van vandaag weten wat ze willen , hoe jong ze ook zijn, getuigt het volgende. De kinderen van een nicht zijn niet gedoopt maar gaan wel naar een katholieke school. De oudste had vorig jaar zijn lentefeest en van nr twee werd niets anders verwacht tot een paar weken terug. - "Ik wil mijn Eerste Communie doen." - "Dat kan niet manneke je bent niet gedoopt, maar je krijgt wel een lentefeest zoals je broer." - "Neen, ik wil geen lentefeest, ik wil mijn communie doen. " Het waarom of de motivatie dat hoor ik over een 2 tal weken wel. De ouders hebben altijd gezegd.. wij zullen hun keuze later respecteren en als dat "gedoopt zijn" is dan doen we dat, maar voor ons is het geen must .. Maar ik denk niet dat ze verwacht hadden al zo vroeg met de vraag geconfronteerd te worden. Daarom besloten de ouders dan maar om die kleine te dopen. Meteen vroegen ze aan de oudere broer of hij dat ook wilde, maar die vond dat maar niets en niet nodig! Ja, de tijden veranderen en de kinderen zijn nu veel mondiger dan wij op die leeftijd.
Maar wij kijken nu vooral uit naar morgen met hopelijk droog weer maar vooral.. met de vraag of de bomma erbij zal zijn want tot nu nog is dat nog steeds niet bevestigd door de artsen.
We zijn er nog niet klaar mee want nu wacht de letter:
P
Waarom ik bij P aan politiek denk terwijl ik mij blauw erger aan de politiek, weet ik ook niet. Misschien omdat men er dagelijks mee rond onze oren slaat? Ik steek mijn hoofd niet in het zand en ik weet dat het niet gemakkelijk is om dit landje hier te besturen. Hoe slaag je er in om voor de welvaart van meer dan 10 miljoen mensen te zorgen? Maar ik wil er hier niet bij stilstaan. Waaraan denk ik dan nog bij de P? Aan puzzelen...en dan in de brede zin van het woord ttz niet alleen die stukjes tot een geheel samenbrengen. Puzzelen met woorden zoals in kruiswoordpuzzels... daar eindig ik mijn dag mee. Elke dag, als ik 's avonds " stilval" in de zetel, wachten mijn dagelijkse krantenpuzzels om opgelost te worden. Daar ontspan ik van en .. het blijkt ook nog eens goed te zijn voor die grijze massa die steeds maar grijzer wordt!! Doet jou P ook iets positiefs met jou?
"Al is de leugen nog zo snel, de parlementaire onderzoekscommissie achterhaalt hem wel!"
"Alcoholvrij bier is als een BH aan de waslijn, het beste is er uit."
"Dankzij de afstandsbediening kan de tv-kijker zowel zijn horizon als zijn zitvlak verbreden."
"Don't love, don't cry, just take a joint and get high!"
"Drinken halveert je leven, maar je ziet dubbel zoveel!"
"Een eeuwigdurende liefde bestaat niet, maar een liefde is wel eeuwig duur."
"Een kus is een afdruk van een indruk die met nadruk vraagt om een herdruk!" "Er zijn twee redenen waarom een man naar een café gaat: òf hij heeft géén vrouw, òf hij heeft er wel een." "Het is leuker om te vrijen onder werktijd, dan werken in je vrije tijd."
"Het leven is als een neus. Je moet eruit halen wat erin zit."
"Iemand heeft mij in een anonieme brief beschuldigd van lafheid."
"Ik viel voor jou midden op de straat. Ik zag jou op tijd maar de stoeprand te laat."
"In de les voel ik me net een leeuw... ik eet, ik hang, verveel en geeuw."
"In mei leggen alle vogeltjes een ei. Dus moeten ze in april allemaal van bil!"
"Indien u 's morgens met de kippen opstaat, overdag werkt als een paard en 's avonds zo moe bent als een hond, zou u wel eens een ezel kunnen zijn!" "Is dat je neus of ben je een banaan aan het eten?"
"Leraren helpen je problemen oplossen die je zonder hen nooit gehad had."
Voor wie zich al zit te verheugen (geen idee waarom u dat zou doen, maar kom) op uitlatingen over mijn sportiviteit: forget it! Ik wil het gewoon hebben over een gedrag dat ik tot nu toe enkel met mannen associeerde, maar sinds vandaag ook met een vrouw: sportief rijgedrag!!!
Je kent hen wel hé die macho's die met één hand door het raampje en met één hand op het stuur de auto door het verkeer loodsen alsof ze alleen op de wereld zijn, niet dat het op mij direct indruk maakt misschien wel op bimbo's . Ja, jullie hebben het goed geraden: ik vind mijzelf geen bimbo.
Vandaag echter was het een vrouw achter het stuur! Ze reed om te beginnen in de verkeerde richting rond op de al enge parking van het ziekenhuis, belemmerde iedereen de doorgang en maakte het parkeren duidelijk moeilijker. Hierdoor kwam ze vanachter een hoekje waar de zichtbaarheid niet echt gegarandeerd was. Gelukkig ben ik hier altijd op mijn " equivive" zoals we dat thuis zegden, want ik heb geen zin om één van de bedden boven de parking te bezetten. Ik remde dus braafjes ( vooral om mijn eigen auto te redden) en zag haar zigzaggend langs andere auto's slalommen . Het werkte wel wat op mijn systeem ( ik had al op de weg moeten aanschuiven). Ik zag ook hoe ze tussen de " manoeuvres" door nog even aan haar haar frommelde terwijl ze in de achteruitkijkspiegel van haar VW Golf TDI keek.
.. En toen zag ik het!! Haar witte "sjakos " zat met de hengsels tussen de koffer van haar auto. Een witte sjakos! Dat betekent een deftige misvorming en een zwarte streep die wellicht niet meer uitgaat. Ik werd op slag weer beter gezind.
zeker toen ik ook nog één van de schaarse parkeerplaatsen bemachtigde!
Jullie meevoelen deed deugd .. vooral die suggestie van steenezel was hartverwarmend al stel ik mij de vraag of ik dan beter af zou geweest zijn? Ik ben daarom eens gaan Googlen en vond bij steenezel 4 synoniemen : domkop ( neen, afgewezen)
domoor (neen ,want ik heb twee oren en dus wordt dat domheid in het kwadraat )
oen (neen is op zijn Westvlaams een kieken ( (h)oen) voor de niet vatters, ook niet vleiend!) uil (Ja , hier kan ik mij mee verzoenen) want staat de uil in de westerse cultuur al niet eeuwenlang als symbool van de wijsheid.??
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen...
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen
... alleen doen mensen dat wel. Ik stel daarom ook voor om voortaan op ezels te vertrouwen en niet op mensen. Maar daar wil ik het niet over hebben . Waarover dan wel?
Heb jij dat ook wel eens dat je je hoofd tegen een kastdeurtje stoot en dan denkt: de volgende keer zal dat me niet meer gebeuren en amper een uur erna: BOiNK !
Hewel sinds vandaag kan ik kan dus wel stellen, dat ik geen ezel ben, aangezien ik me wel twee keer aan dezelfde steen heb gestoten! Of maak ik nu een denkfout?
De belastingsbrief steekt weer al in de bus en daarom wil ik jullie een brief laten lezen, die naar een Inspecteur van belastingen is gestuurd.
"Aan de inspecteur der Belastingen.
Het spijt me u te moeten berichten, dat het voor mij onmogelijk is te bekijken, of ik mijn belasting nog kan betalen.
Mijn financiële positie is zeer onoverzichtelijk geworden, dankzij de toepassing van:
De Arbeidswet, de Auteurswet, de Beurswet, de Drankwet, de Gezondheidswet, de Horecawet,
de Invalidenwet, de Loterijwet, de Motorrijtuigenwet, de Warenwet, de Woningwet, de Vestigingswet,
de Winkelsluitingswet t/m de Ziekenwet enz., die op een weerloos publiek wordt losgelaten.
Door al deze verschillende wetten, ben ik zo terneergeslagen, uitgeput, uitgebuit, uitgewrongen,
uitgetrokken en uitgeperst, dat ik niet meer weet, waar ik aan toe ben; hoe ik moet zijn en
of ik er nog wel ben.
Men heeft mij genoodzaakt te betalen voor:
Beursbelasting, Dividendbelasting, Gemeentebelasting, Grondbelasting, Hondenbelasting,
Inkomstenbelasting, Loonbelasting, Milieubelasting,
Onroerendgoedbelasting, Overdrachtsbelasting, Precariobelasting, Rioolbelasting, Staatsbelasting,
Straatbelasting, Successiebelasting, Vennootschapsbelasting, Vermakelijkheidsbelasting,
Verzekeringsbelasting, Weeldebelasting, Wegenbelasting en verder voor:
Benzineaccijns, Gedistilleerdaccijns, Invoerrecht, Registratierecht, Reinigingsrecht, Statistiekrecht,
Tabaksaccijns, Zegelrecht en wat er nog meer aan rechten zijn.
Ik ben verplicht bij te dragen aan:
WWV, BTW en tal van andere weeën;
alsook aan Autoverzekering, Ziektegeldverzekering, Zorgverzekering.
Ik betaal:
Inschrijfgeld, Lesgeld, Liggeld, Parkeergeld, Schoolgeld, Sluisgeld, Staangeld, Tolgeld.
Ik ben aangezocht of verplicht bij te dragen voor:
Astmafonds, Begrafenisfonds, Dierenbescherming, Geheelonthoudersbond, Kankerbestrijding,
Kinderbescherming, Leprafonds, Nierfonds, Rampenfonds,
Vrijheidsbond enz.
Er wordt druk op mij uitgeoefend om als steun te dienen voor:
het Rode Kruis, het Wit-Gele Kruis en een regenboog van andere Kruizen.
De regering en anderen, die in mijn naam regeren, hebben mij zo geregeerd,
dat ik niet meer weet wiens eigendom ik ben.
Ik ben aangeschreven, beboet, bekeken, bekeurd, berispt, bestraft, doorgelicht, gecommandeerd,
gecontroleerd, gesommeerd, gezuiverd, heen en weer geschoven, ingelicht, ingeschreven, ingesloten,
nagegaan, onderzocht, ondervraagd, ontboden, opgelicht, verdacht, verhoord, verplicht, verwisseld,
voorgelicht, uitgeschreven, uitgesloten. Bovendien:
ik heb tot nu toe mijn leven doorgebracht met het invullen, overschrijven, uitschrijven, halen en bekrachtigen
en tekenen van formulieren.
Ik heb reeds honderden malen verklaard, dat ik ben geboren en waar en wanneer.
Maar men schijnt mij slecht te geloven, omdat men mij voor allerlei folteringen nodig heeft.
Voor actiecomités, bonden, clubs, fondsen, instellingen, instituten, organisaties, stichtingen en verenigingen
schijn ik een onuitputtelijke bron te vormen voor het verschaffen van geld en het bevredigen van iemands
tegenwoordige en toekomstige wensen en behoeften van het menselijk ras.
Ik ben verplicht voor een Energie Keurmerk te betalen eer ik mijn huis mag verkopen.
Het enige wat mij nog aan het leven bindt, is mijn nieuwsgierigheid:
WAT KOMT ER NOG MEER ??
Dat is dan misschien het betalen van milieuheffing op een biefstuk.
Omdat het milieu vervuild wordt door de uitstoot van gassen door het rund.
Dan voel ik door mijn klompen heen, dat de volgende stap zal zijn:
dat ik straks verplicht ben een snuffelpaal aan te schaffen voor in mijn huis.
Om mijn eigen uitstoot te meten en daarover ook milieubelasting te betalen.
Meneer de Inspecteur, zoals u ziet, kan ik tot mijn spijt mij nauwelijks nog veroorloven om te leven,
laat staan om nog meer te betalen.
Hoogachtend, Een uitgeputte en uitgeperste belastingbetaler."
De operatie ging woensdag niet door maar werd verschoven naar gisteren. Het is nu wachten hoe de na reactie zal zijn en op "meer uitleg" van de chirurg want blijkbaar is niet alles verlopen zoals gepland. Hopelijk geeft de behandelende arts daar snel wat duidelijkheid over. En S die zet dapper door. Bedankt voor jullie meeleven lieve bezoekers.
Voor diegenen die het wat volgden. .. Vandaag wordt S weer maar eens geopereerd hoewel haar toestand niet goed is maar het is noodzakelijk volgens de dokter. Dat maakt de kans om er op 13 mei bij te zijn voor de Eerste communie van onze gemeenschappelijke kleinzoon nog kleiner want hoe kan ze nu zo snel herstellen ? We vrezen dat alles wat ze doen gewoon tijd kopen is want de prognose van de dokters is niet goed.. Onze enige hoop is dat ze het lang genoeg volhoudt om het nieuwe medicament dat binnenkort op de markt komt uit te testen in het UZ Brussel waar ze als " proefpersoon" opgeschreven staat. Intussen zijn mijn gedachten vandaag bij haar en houden we de vingers gekruist!!
Het is zo stil in jou
je bent ongeneeslijk ziek, 't is waar
je stem is toonloos en klinkt zwaar
en het is zo stil in jou.
Het is zo stil in mij
als jij zonder tranen zachtjes schreit
te laat, te laat, 't is een verloren strijd
daarom is het zo stil in mij.
Wij praten, onze stemmen beven
ik leg mijn handen in de jouwe
het leven kan ik je niet geven
maar laten wij nu samen rouwen
dan wordt het stil in ons....
De laatste dag van april was zonnig en goed en daarom heb ik ervan geprofiteerd om nog even de puntjes op de i te zette in de tuin. Maar het grote probleem is dat ik wel weet wanneer ik begin maar zelden wanneer ik stop dus hier zit ik nu te "bekketrekken" omdat mijn corpus langs alle kanten protesteert wegens " te"...Ja, zo oud en nog mijn les niet geleerd!!
Zondag was dan toch nog een fijne dag en we hebben zelfs buiten kunnen napraten tot rond 8 u 's avonds en dit voor de eerste keer in april. Ons kleindochtertje was het prinsesje van de dag en heeft genoten van haar dag. Het doet toch deugd hé mensen als je zo tussen je kinderen en kleinkinderen kan genieten van mekaar. En het feesten is nog niet gedaan. Tot ergens midden juni staat er elk weekend een feestje gepland ( communie, trouwverjaardagen, schoolfeesten, familiereünie..) Ik kijk er al naar uit al deelt mijn weegschaal die mening niet.. ik denk dat ik haar best even in een hoekje zet hoewel.... Ik " probeer" te genieten maar met mate!!
Weinige maanden van het jaar worden zo sterk gesymboliseerd door één bepaalde bloem als de maand mei door het Lelietje-van-dalen of ook meiklokje genoemd. Wij spraken thuis altijd over een "Muguetje" Daarom heb ik voor elke bezoeker die langs komt een virtueel ruikertje meiklokjes, de geur moeten jullie er maar bijdenken en dan maar duimen dat mei zonnig en gezellig wordt!
Weer heel even serieus... tot ik mijn volgende ei uitgebroed heb!!
Woorden
Je kan ze spreken en roepen en fluisteren.
Je kan ze denken en zuchten en dromen. Je kan ze inslikken en zwijgen.
Je kan ze lezen en schrijven. je kan ze weten en vergeten.
Woorden Ze kunnen strelen en helen.
Ze kunnen leven en zweven.
Ze kunnen bedriegen en liegen.
Het gedichtje op de blog van Folion gaf mij de inspiratie voor mijn volgend logje.
De hond is van oudsher de beste vriend van de mens. In België bezit trouwens één familie op drie een hond of een kat, niet in het minst omdat het dier een positieve rol speelt op sociaal, affectief, psychologisch en zelfs therapeutisch vlak..
Spijtig genoeg zorgt de normale biologische behoefte van die huisdieren vaak voor heel wat overlast die meestal te wijten is aan de lakse houding van hun baasjes. Besmeurde schoenen zijn vaak de oorzaak van wrijvingen tussen hondenvrienden en ander voetpadgebruikers, om nog maar te zwijgen over de verontreiniging van speelpleinen, parken, plantsoenen en stranden. Iedereen kent het wel. Je komt thuis van de winkel of een wandeling en je merkt een vreemde geur in huis. Je kan niet onmiddellijk achterhalen wie of wat die onaangename geur verspreidt, maar het lijkt wel hondenpoep. Eén blik op de zolen van je schoenen verraadt de boosdoener en lokt dan een verwensing uit!
Nog ergerlijker is een wandeling op het strand en daar dan op die bruine hoopjes getrakteerd worden. Hondenpoep is een vervelend probleem. We moeten het niemand uitleggen dat het absoluut niet aangenaam is om in een hondendrol te trappen.
Wil ik dan de mensen met honden van de straat of het strand houden? Helemaal niet. Ben ik een hondenhaatster? Ook niet en ik wil zeker niemand die een hond bezit de boom injagen. Rennen over het zand, een duik in de zee of een wandeling en de wind door je haren . en dat allemaal met je hond. Welke hond en of baasje wil dat nu niet? Maar het moet wel leuk blijven voor iedereen . Daarom mijn verzoek aan alle hondenbezitters:
"Doet de hond het op zijn gemakje .
Maak dan gebruik van het hondenpoepzakje! " Of Mijn gras is geen wc, neem uw hondenpoep dus mee!
Het is al een tijdje dat we het hier nog hadden over het intiem alfabet. Met de letter O nemen we gewoon weer de draad op!
Bij mij staat die letter O voor
Op reis
Ik heb graag en veel gereisd. Diegenen die mijn blog al jaren volgen, hebben in geuren en kleuren de belevenissen gedurende onze 13 jaar buitenland gelezen, de anderen kunnen dat nog steeds als ze zich " geroepen" voelen want de link naar die landen staat hiernaast. Als we nu de deur uit gaan dan is dat buiten het seizoen om optimaal te genieten van de rust en de omgeving, we zoeken de avonturen niet meer op! Ik betrap mezelf er zelfs op dat ik na een paar weken blij ben als we terug naar huis gaan naar de kinderen en kleinkinderen, de vrienden en kennissen maar vooral naar onze vertrouwde omgeving waar we gezellig samen thuis zijn en genieten van ons plekje Die reismicrobe is stilaan verdwenen En jouw O , waar staat die voor?
Een oude cowboy dronk een koffie in een plaatselijk Starbucks koffiehuis.
Terwijl hij aan zijn koffie nipte, kwam er een jonge dame naast hem zitten.
Ze vroeg: "Ben jij een echte cowboy?"
Waarop de oude man met cowboyhoed: "Wel, ik woon al heel mijn leven op een
boerderij, hou me bezig met koeien samendrijven, koeien helpen kalveren,
verzorgen van koeien en kalveren, hooi maken, stallen kuisen, paardrijden,
naar rodeo's gaan, honden voederen. Ik veronderstel dat je zou kunnen zeggen
dat ik een cowboy ben!"
Waarop de vrouw: "Ik ben een lesbienne! Als ik 's morgens opsta, denk ik aan
naakte vrouwen. Tijdens het ontbijt en het middagmaal is dat niet anders.
Tijdens het douchen, denk ik aan naakte vrouwen. Tijdens tv-kijken. Ik doe
niets anders dan de hele dag aan naakte vrouwen denken en daarom denk ik dat
ik lesbienne ben!" Er viel een stilte en de cowboy en de lesbienne dronken verder van hun koffie. Even later komt er een jongeman aan de andere kant van de oude cowboy
zitten en vraagt hem: "Ben jij een echte cowboy?"
Waarop de oude man met cowboyhoed: "Ik denk al heel mijn leven dat ik een
cowboy ben, maar ik ben net tot het besef gekomen dat ik eigenlijk lesbienne ben!"
Dinsdag waren hier 2 kleinkinderen wegens pedagogische studiedag op school en dan staat de boel altijd wat op stelten. Niettegenstaande het ruime aanbod aan speelgoed blijft de knikkerbaan meestal een groot succes. Omdat het buiten regenachtig was, kwam opa op "het lumineuze idee" om de baan in de living op te stellen tot groot jolijt van de gasten natuurlijk. Maar dat mini baantje is intussen een megabaan geworden - want opa heeft die uitgebreid en vergroot- en daarom vlogen door het enthousiasme van de kindjes ( en mijn grootste kind was nog de ergste) de knikkers af en toe langs alle kanten zodat ik tot op vandaag nog steeds hier en daar een knikker terugvind! Maar de kleinkinderen worden stilaan groter en enkel ons glutenkindje zit nog in de kleuterklas, daarom besloot ik om het speelgoed eens onder handen te nemen. In de living hebben we drie schuiven van onze kast gereserveerd voor gezelschapsspelletjes, leer spelletjes, puzzels, teken -en kleurboeken en nog zoveel meer. Bij het " uitmesten" botste ik op een prikkussentje dat ik ooit gekocht had want dat is na al die jaren blijkbaar nog steeds een succes. De kleinkinderen kunnen de mooie bijgeleverde plaatjes uitprikken en daarna inkleuren. In onze tijd was dat heel wat anders. En daarvoor ga ik terug naar mijn rugzak!!
Ik zit terug in de tweede kleuterklas waar zuster Benigna ons zou leren prikken. Ik zie me daar nog bezig. Prikken zelf, was niet zo moeilijk, maar schoon op die lijntjes prikken, dat was wat anders. En die gaatjes moesten dan nog zo dicht mogelijk bij mekaar zijn. Ondanks het feit dat ik mij af en toe in de vingers prikte , was het resultaat behoorlijk. Dan even het geprikte tekeningetje doorduwen en daar was dan het resultaat! De beloning volgde met: "Dat heb je mooi gedaan, Natoken." Daar was ik vet mee. Gelukkig mochten we tijdens het prikken zingen, weliswaar religieuze liedjes, maar zo passeerde de namiddag vlugger. Thuisgekomen vertelde ik zo fier als een gieter dat ik had leren prikken. "Dat is wel, Natoken" zei mijn ma. "Dat zal u later nog goed van pas komen." In haar hoofd had ze toen blijkbaar al een grandioos idee......
Toen ik de volgende dag van school thuis kwam, vond ik naast mijn boterhammen een stapel oude kranten. Ma had hierop met een inktpotlood rechthoeken getekend. Naast die kranten lag een speldenkussen met een paar oude stopnaalden. "Wel Natoken, nu ge toch al zo goed kunt prikken, moogt ge voor ons die gazetten in rechthoekjes prikken. Gij zult er u mee bezig houden!" Dat was dus wat ma in haar hoofd had! In 't begin was ik fier dat ik zo'n werkje mocht doen, maar zo altijd maar die zelfde rechthoekige stukjes papier uitprikken, begon al spoedig tegen te steken. Ik ging in staking en verliet mijn werkterrein om wat afwisseling te zoeken. Van in de verte hoorde ik ma roepen: "Wel Natoken, zijt ge 't al beu?" Ik deed eerst alsof ik doof was langs die kant, maar 't hielp niet. Ik moest verder prikken! In de vooravond, toen ma voor het eten zorgde, nam ze eerst dat stapeltje uitgeprikte velletjes gazette papier, doorprikte die met een priem en wurmde daar een ijzerdraad door. Ik verstond er niets van. "Wel Natoken," zei ma, "nu gaan we dat omhoog hangen in 't vertrek." In die tijd was dat de naam voor wat ze nu een toilet noemen. Ik begreep direct waarvoor dat moest dienen en besefte dat ik zonder het te weten, thuis de uitvinder geworden was van het toilet papier! In elk geval beter dan de uitvinder van 't warm water!
De eerste dagen verliep de productie van toiletpapier redelijk vlot, maar stilaan begon dat prikken mij de strot uit te hangen. Ik verzon allerlei uitvluchten om mij er van af te maken. De ene keer had ik buikpijn, een ander keer had ik mijn stopnaalden zo gezegd ergens verkeerd weggelegd. Ik trachtte mij er zo goed mogelijk van af te maken. Intussen hadden we op school nog andere "vaardigheden" aangeleerd. Wij hadden leren weven. Iedereen had zo'n blinkend weefmatje gekregen, met om de centimeter zo'n overlangse insnijding. Met de bijhorende strookjes gekleurd papier moesten we leren weven. De eerste dag... eentje op en eentje neer... de god ganse dag, tot vervelens toe! Zelfs 's nachts in bed had ik de neiging van op en neer te gaan. Ondertussen mochten we " religieuze" liedjes zingen . Zo vloog de tijd wat sneller. Fier als een Vlaamse gaai, moest ik dat natuurlijk weer aan ons ma vertellen. Dat kon geen kwaad dacht ik. Ma zou mij toch geen toiletpapier doen weven zeker?
Dat moet ik aan de kleinkinderen vertellen de volgende keer dat ze willen prikken of weven.... Zouden ze het geloven?
Er is een vader die met zijn zoon en een ezel van het ene dorp naar het andere trekt. De zoon zit op de ezel, maar iedereen vraagt zich af waarom hij zijn oude vader laat stappen? Dan gaat de vader op de ezel zitten, maar iedereen vindt de vader gek omdat hij zijn jonge zoon laat wandelen. Uiteindelijk kruipen ze samen op de ezel. Maar wat zeggen de mensen nu? " Dat kunnen ze die ezel toch niet aandoen!"
Dus knopen de vader en de zoon de ezel aan een stok en dragen ze het dier. Ook nu staan de mensen met het hoofd te schudden: " Wat een idioten zijn dat nu!"
Nu eens iets totaal anders...laten we het " light" noemen...
Hoe zou het toch komen, denkt een mens al eens, dat we eigenlijk zo gemakkelijk een voorkeur hebben voor iets wat ongezond is? Neem nu chips, of chocolade, of iets anders wat eigenlijk pedagogisch niet verantwoord is zoals cuberdons, karamellen, zure beertjes, Cola.... Iedereen lust toch wel iets wat niet gezond is en vooral niet te weerstaan en dan denk ik ook nog aan pralines, chocolade, marsepein, Tuc-koekjes, borrelnootjes, ijsjes...Er komt maar geen einde aan die lijst!
Nu ik erover nadenk, lust ik bijna alles wat niet gezond is, zelfs voor op de boterham: choco, speculoospasta, muizenstrontjes... En zoals laatst weer ontdekt na lange tijd het "Goudkuipje." Wat is dat lekker en onverantwoord vettig en ongetwijfeld cholesterolverhogend!!
Voilà en zeg nu maar dat je ook geen zin te hebben in iets lekkers....? Ik geloof er niets van. Een kort nawoordje ( met een naar Folion! ) om duidelijk te maken waarom ik hier nu over bezig ben. Omdat ik probeer van al dat lekkers af te blijven als ik volgende zomer van mijn zomerkledij wil genieten! Dus als straks mijn logjes druipen van gekerm en gezaag en humeurigheid... jullie weten hoe het komt .
Allereerst bedankt aan diegenen die de " moed" hadden om mijn vorig logje te lezen en te reageren! Ik had wel wat meer respons verwacht maar wellicht was het wel degelijk te zware kost voor een zondag . Nochtans is het ook de bedoeling van mijn blogje om af en toe reacties en meningen uit te lokken en die moeten niet persé akkoord gaan met wat ik schrijf ( ieder vogeltje zingt zijn eigen liedje , remember!!). En neen Fjak@ ik heb helemaal geen ambities om in de politiek te gaan, daar wil /kan ik mijn energie en slijtage van mijn klavier niet insteken wat niet wil zeggen dat ik mensen die dat wel doen afkeur .Nog eens dat vogeltje en dat bekje hé!
Folion gaf zijn visie op mijn logje en dat zou inderdaad perfect zo kunnen gezien worden , bedankt Folion dat is wat ik juist bedoelde.. hoe interpreteer jij , lieve bezoeker, die " parabel" haha. Wat bedoelde ik dan wel?
We leven nu in een maatschappij die veel complexer is dan vroeger , waar iedereen een kans wil, mag en moet krijgen wat ook de capaciteiten zijn. Vroeger was het simpel, een paar notabelen dicteerden de wet in een dorp/stad /land en de massa volgde. Nu hebben we nog die wetten nodig maar ze moeten veel meer op het lijf van de doorsnee man geschreven worden dan enkel voor de uitverkorenen Als ieder vogeltje de kans krijgt om te zingen volgens zijn/haar talenten binnen een geregistreerd kader, dan geraakt die boom ( maatschappij) ook wel in evenwicht. Maar juist daar spant het schoentje. Meer wil ik er niet meer over kwijt, want alles begon met een verhaaltje hé en ik wil het zo houden!
't Is hier al na elf uur 's avonds en tijd om mijn logje voor morgen te schrijven. Eerst ben ik langs verschillende blogjes geweest want soms doe je daar inspiratie op! Op bloggenronde bedacht ik hoe sennet een groep van mensen samenbrengt die allemaal zo verschillend zijn en toch kan het klikken. Misschien eens de mens vergelijken? Euh.......vroeger was de mens een mens en dat is euh......euh........nu nog zo, denk ik. Potverdikke een ingewikkeld thema, ik kan maar beter over iets anders schrijven ... Misschien een verhaaltje?
Er was eens een tak en ze hadden die in de grond gestoken.
Nu wou dat toch wel lukken zeker dat die tak wortel begon te schieten, groeien dat die tak deed!
Hij werd een boom die je niet overal zag.
Er bestond zo maar ene!
De geleerden noemden hem
DeBoom zonder wetten.
Op den duur begon die boom zo te groeien, dat er na een paar maanden al ik weet niet hoeveel takken aanstonden.
Al de geletterde vogels van uit de buurt kwamen aangevlogen.
Vogels van alle pluimage streken neer op de takken van die boom.
Er zaten er tussen die verhaaltjes floten van 's morgens vroeg tot 's avonds laat. Er waren anderen die over hun snavel turend verhaaltjes konden lezen.
Er zaten lettervinken en woordlijsters, papegaaien en beo's bij.
Na enige tijd kon men in de boom verschillende nesten zien.
Maar in sommige nesten zaten vogeltjes met gebroken vleugels.
Iets verder zelfs een nest met zieke vogels.
Sommige vogels zaten daar eenzaam op hun tak.
Maar de welgebekte vogels die zongen elke dag hun verhaal voor al deze die rond hen op de takken zaten. Er waren ook schrijfspechten en die klopten de teksten van de verhalen in de schors en de zwakkeren trokken er zich aan op.
De eenzamen kropen stilaan uit hun schelp en al vlug werd de boom bevolkt door een hechte groep vogels.
Er was geen onderscheid tussen bek of pluimen.
Iedereen droeg zijn takje bij om het nest mooier en mooier te maken.
De vogels trokken zich aan elkaar op en vlogen al fluitend door elkaar.
Van 's morgens tot 's avonds was het een heen en weer gevlieg van tak tot tak, een gezellige bende.
Maar op een dag zat daar zoveel volk in die boom dat er een koekoek in een ander zijn nest viel en gewoon bleef liggen.
Ze keken allemaal van op hun takken naar beneden en ieder floot zijn commentaar.
Er moesten maar eens wetten komen om iedere vogel op zijn eigen tak en nest te houden.
Daarom gingen de leesvogels aan de ene kant van de boom zitten en de schrijfvogels aan de andere kant!
Vermits de schrijfvogels met veel minder waren, hadden ze veel plaats en konden ze die nieuwe wetten aan hun tak hangen.
Maar nu was die "wet-tak" toch ook wel beginnen te groeien zeker!
Het werd zo'n wet-tak met enorm veel stekels op.
Er was geen schrijfvogel die zich daar nog op kon rechthouden.
De schrijfvogels begonnen het daarom zeer moeilijk te krijgen.
Op den duur waren er al een paar weggevlogen en anderen vlogen met hun klikken en klakken op de grond.
Ze moesten iets ondernemen want er zaten er daar een paar tussen die stonden te fladderen en te fluiten dat het zo niet meer verder kon. Terwijl ze daar uit volle vogelborst aan het manifesteren waren, brak opeens die tak af.
Al de schrijfvogels lagen gekwetst op de grond. Boven hun hoofd werd er geroepen dat ze maar niet zo wild hadden moeten staan springen op die tak!
Maar nu al die schrijvers op de grond lagen en de leesvogels nog steeds aan één kant in de boom zaten, begon die boom gevaarlijk over te hellen.
Ze moesten er daar boven iets aan doen om die schrijfvogels weer in die boom te krijgen om hem weer in evenwicht te krijgen.
Ondertussen begonnen de jonge, zieke en trieste vogeltjes al om letterkes te fluiten. Er moest dringend een oplossing komen. Na een ganse tijd rond de pot te vliegen werd er besloten een nieuwe tak te enten op die boom.
Die tak groeide echter niet zo snel omdat hij van een andere soort boom kwam.
De schrijfvogels lagen ondertussen nog steeds gekwetst op de grond.
Sommigen zouden niet meer tot boven geraken en anderen hadden schrik om terug plaats te nemen op de geënte tak.
Ja een ent is nooit zo sterk als een echte tak hé?
Misschien moet die tak ook maar een paar bladeren krijgen om stevig genoeg te zijn?
Maar ik heb altijd gehoord dat een vogel nooit terugkomt naar de plek waar hij gekwetst geweest is behalve als je een lokvogel hangt. Maar lokvogels bestaan ook uit twee soorten.
Men heeft de lokvogel die de andere lokt met zijn gefluit, maar men heeft ook de lokvogel die men dood ondersteboven aan een koord hangt.
De wind doet hem dan bewegen en het lijkt dan voor de anderen alsof hij vliegt....
Waarom ik dat vertel?...
Als je een vogeltje in een boom ziet zitten dan moet je het zijn vrijheid laten.
Soms kan je er ééntje in een kooi steken, maar daar zit het dan eenzaam en verlaten te fluiten.
In volle vrijheid fluit het wanneer het hem past en veel mooier dan in gevangenschap. Soms zijn er teveel van een bepaalde soort vogels.
Men stemt dan wetten om ze te vangen.
Maar al vlug ziet men dat de wetten vlugger vliegen dan de vogels zelf.
Ze worden dan een zeldzame soort en de jacht wordt gesloten.
Het is op dat moment dat de vogel terug moet kunnen kweken en niet door een stroper mag gevangen worden.
Hebben jullie kunnen volgen? Aan jullie om het vertelselke te ontrafelen...
Allé, ik ga nu een nachtuiltje vangen en dromen dat morgen elk vogeltje weer zingt zoals het gebekt .
HOE GOED GAAT HET MET DE ECONOMIE
NU ER EEN CREDIETCRISIS IS?
-De bananenhandelaar is de pisang en
de tabakshandelaar is de sigaar.
-De bakker verdient geen droog brood meer en
de herenmode is de das omgedaan. - De lampenwinkeliers zien de toekomst duister in
en de scheepvaart is de wind uit de zeilen genomen.
-Menig timmerman heeft er het bijltje bij neergelegd terwijl de kousenfabrieken er geen gat meer in zien.
-De horlogemakers zouden de tijd willen terugzetten en
de confectie-industrie moet er een mouw aan passen. -De tuinders heeft men knollen voor citroenen verkocht
en de binnenschippers zijn aan lager wal geraakt. - De chauffeurs zijn de macht over het stuur kwijt omdat
de wegen aan belasting bezweken zijn. - De wielrenners weten niet meer rond te komen en
de badmeesters kunnen het hoofd niet meer boven water houden. - De bierbrouwers moeten uit een ander vaatje tappen en voor de bioscopen valt het doek. -De NMBS is het spoor bijster en de luchtvaartmaatschappijen vliegen de lucht in. - De metselaars zitten in de put en de caféhouder is het zat.
-De kapper zit met zijn handen in het haar en de boer is uit het veld geslagen. - De helderziende schemert het voor de ogen.... Zou het helpen als de wapenindustrie inzag dat er geen schot meer in zit ???
Wat een wereld !!!
In de jaren zestig was de pc nog niet in gebruik, gsm bestond niet en niet ieder huishouden beschikte over een telefoon. Het enige wat toen erg in trek was, was brieven schrijven. Het was een rage. Zo ook op school. Velen waren op zoek naar jonge mensen in het buitenland die wilden corresponderen in die of deze taal.
Omdat talen mij altijd geboeid hebben en nog, had ik mij ook opgegeven op zoek naar een correspondent(e). Zo kreeg ik contact met Michael een jongen uit Libanon en Ann Mari een Zweedse. Omdat ik nog op internaat zat, werden de brieven naar huis gestuurd, want de nonnen konden het niet laten om onze post te openen ook al waren we de 18 reeds voorbij.
Michael was een jongen van 19, de zoon van een legerkolonel. Ik vond het een uitdaging om in het Engels te schrijven en het zou mijn studies ook ten goede komen. Hij had een mooi handschrift en de brieven waren daardoor ook goed leesbaar. We hebben lange filosofische brieven geschreven over het verschil in onze levensopvatting en geloof . Niettegenstaande onze grote verschillen in opvatting en levenswijze klikte het tussen ons ,er was wederzijds respect en aanvaarding ,toen leek dat nog mogelijk..Twee jaar heeft die briefwisseling geduurd tot Michael ook naar het leger ging en ik op een paar maanden tijd niets meer van hem hoorde. Na alles wat er later bekend geraakt is over het Midden Oosten heb ik mij dikwijls de vraag gesteld of er iets ernstigs met hem gebeurd was of mocht hij niet meer met een Westers meisje schrijven?
Op hetzelfde moment had ik ook een Zweedse correspondent Ann Mari Het werd een totaal andere maar héél hartelijke briefwisseling die jaren heeft geduurd tot zelfs na de jaren buitenland . De briefwisseling werd aan weerszijden wel wat minder, gezin, kinderen ,werk ...maar toch stond in die jaarlijkse lange brief met nieuwjaar telkens weer de belofte om elkaar toch eens te zien. Eén keer lukte het bijna zon goeie 10 jaar terug . We zouden de volgende vakantie afspreken maar dan werd het stil tot ik opeens een brief kreeg van haar man dat Ann Mari gestorven was aan kanker. Omdat het zo snel fout uitdraaide voor haar heb ik het mezelf heel erg kwalijk genomen dat er altijd iets belangrijker leek dan onze ontmoeting. We waren er beiden zo van overtuigd dat het wel eens zou lukken als we beiden de tijd hadden en op pensioen waren .
Waarom ik daar nu aan denk? Omdat ik op zolder de brieven vond die mijn schoonmoeder en ons ma ons in al die jaren buitenland geschreven hebben en ik mij nu afvraag waar die brieven van Michael en Ann Mari gebleven zijn ? Ik weet heel zeker dat ik die nooit heb weggedaan. Ik ben dan maar op zoek gegaan, botste op die blikken doos met de brieven uit de tijd dat mijn halfbedde en ik nog vrijden ( waar we maar niet te lang bij zullen stilstaan ) maar die andere brieven? Ik vrees dat die in mijn ouderlijke thuis gebleven zijn maar die thuis bestaat niet meer sinds ons ma gestorven is en daarom ben ik die brieven kwijt en blijft enkel nostalgie over!
Ik ga regelmatig terug naar vroeger hier op mijn blog en misschien vinden jullie dat ik wel vaak teruggrijp naar herinneringen uit het verleden alsof het heden mij niet meer zo boeit! Niets is minder waar, ik geniet met volle teugen van elke dag die mij gegeven is want vanaf nu moet niets meer maar mag alles!
Maar waarom grijpt een mens dan zo graag terug naar wat voorbij is?
Omdat die rugzak nu veel voller steekt dan toen we twens of iets ouder waren. De jaren hebben hem gevuld met vreugde en verdriet met ontgoochelingen en groot geluk met vallen en opstaan met zoveel ervaringen en belevenissen die zo intens met jezelf verbonden zijn dat er niet veel nodig is opdat die rugzak opengaat. Sommigen laten hem misschien liever gesloten maar ik prijs mij gelukkig dat ik nog graag die rugzak openmaak en van daaruit groeit dan spontaan een logje....
Maar ik wil hier wel afsluiten met een prachtig gedicht en sluit me aan bij wat hier staat.
De rugzak
Ieder mens draagt in zijn leven
Een onzichtbare rugzak mee.
Bergt daarin zijn vreugde en zorgen,
Verzameling van wel en wee.
Soms is de rugzak zwaar van stenen,
Dan weer vederlicht,
Blijft er nog wat ruimte over,
Maar dikwijls kan hij niet meer dicht.
Kijk je in een verloren uurtje
Heel de inhoud nog eens door,
Kan er meestal iets verdwijnen
Wat zijn waarde reeds verloor.
Langzaam wordt de rugzak leger
`s Levensmiddag gaat voorbij
En bij het naderen van de avond,
Werpt men een deel der last opzij.
Maar er is nog veel van waarde,
Wat men koestert, graag behoudt,
Al schijnen het soms kleinigheden,
`t Zijn herinneringen, meer dan goud.
Ieder draagt zijn eigen rugzak,
Niemand die hem overneemt,
En men hoeft ook niet te vrezen,
Dat een dief hem ooit ontvreemdt!!
We staan te weinig stil bij wat zo vanzelfsprekend beschouwd wordt
We staan er natuurlijk niet altijd bij stil, maar het is wel een wonder dat als we praten wij zeven woorden per seconde produceren! Per seconde, ja!. En dat kost ons ogenschijnlijk geen enkele moeite, nou ja, af en toe haperen we eens een keer, dan kunnen we even niet op een woord komen: "ach kom, hoe heet het ook al weer?"( nvdr En dat betert niet met ouder worden ) Al die woorden zetten we dan ook nog eens een keer op een rij zodat er mooie zinnen van komen, zinnen die gemaakt worden volgens de regels die we daarvoor in het Nederlands hebben.
Waar halen we het allemaal vandaan?
Ja, we hebben er natuurlijk wel moeite voor moeten doen om die taal te leren. Hoewel, moeite? Het lijkt wel alsof kleine kinderen de taal bijna spelenderwijs leren. Ze beginnen met brabbelzinnetjes, dan komen er echte woordjes, korte zinnetjes, langere zinnetjes en op een gegeven moment zijn ze zover dat ze zelf verhaaltjes gaan vertellen. Ja, eerst nog met foutjes (het roos en de boek of ik loopte), maar dat duurt ook maar even, dan beheersen ze de taal.
Gelukkig maar, want hoe zouden we kunnen leven zonder die taal?
Maar het gaat niet altijd zo vlot met het beheersen van een taal. Soms treden al van heel jong problemen op die duiden op taalproblemen zoals dysfasie of dyslexie. En dat is ook het geval met één van de kleinkinderen. Intussen heb ik al heel wat gelezen over die problemen om te proberen onze schat te helpen.
Wat is dysfasie?
Om het kort te zeggen is het een taalstoornis waarbij het kind meer begrijpt van wat anderen zeggen dan het zelf kan zeggen. Zo'n kind vindt het echter heel lastig om een goed verhaal te vertellen. Het maakt geen mooie zinnen en als daar dan nog dyslexie bovenop komt dan wordt het zeker niet gemakkelijk om goed te lezen en te schrijven !
Uiteraard zijn er verschillende graden van ernst en wordt het beeld sterk gekleurd door de leeftijd.
Bij een dysfatische ontwikkeling is geen sprake van gehoorverlies, verstandelijke handicap of emotionele stoornissen.
Zo'n kind kan moeilijk een lang verhaal klaar onder woorden brengen
en men krijgt vaak de indruk dat het kind niet hoort of " begrijpt" wat er gezegd of geschreven wordt. Ernstige leesproblemen (dyslexie)
gaan daar meestal mee samen en het interpreteren of verstaan van een geschreven zin loopt ook niet van een leien dakje. Dat levert dan natuurlijk extra problemen op in alle vakken waar opdrachten of leerstof via taal "beschreven" staan. Nochtans zijn die kinderen sterk in non-verbale communicatie (mimiek, lichaamstaal), kunnen ze ongelooflijk doorzetten, hebben ze een goede visuele expressie
en zijn ze vaak goed in visueel-ruimtelijke zaken (puzzelen, knippen, knutselen, tekenen, ...)
In het verleden werden zon kinderen in de klas op de laatste rij gezet wegens "dom", hoewel bij testen blijkt dat het performant IQ ( zoals ook bij onze kleinzoon) vaak hoog ligt. Die taalstoornis zou meer voorkomen bij jongens dan bij meisjes!
Met extra begeleiding (GON begeleiding) op school, een goede logopediste die 2x per week aan de slag gaat om "handvatten " aan te bieden en heel veel geduld en inzet van de ouders kan onze schat toch nog het gewone onderwijs volgen bij de vriendjes en vriendinnetjes die voorlopig geen probleem hebben met zijn taal probleem Dat op zich is al een hele prestatie voor het kereltje! Maar ergens raakt het toch je hart en hou je nog meer van dat kind omdat je nu al weet dat zijn toekomst gehypothekeerd is.
Ik las laatst bij Lipske dat ze zich wat depri voelde en geloof het of niet ik zit ook een beetje met mezelf in de knoei en weet echt niet waarom. Ik voel me zelfs wat beschaamd en kwaad op mezelf want heb geen enkele reden om mij zo te voelen zeker niet als ik zie wat er in heel intieme vriendenkring al maanden aan miserie bezig is en toch Er zijn van die dagen dat je gevoel je verstand overheerst . Ik spartel nu door zo'n baaldag. Ik probeer dat gevoel te onderdrukken door geforceerd opgewekt uit de hoek te komen maar het helpt geen jota! Lentemoeheid of nood aan zon? Puberiaanse bevliegingen zouden toch al ver van mij af moeten liggen, denk ik dan maar. Dus dat is het ook niet. Ik ben er de laatste tijd wel serieus ingevlogen telkens als het weer het toeliet. Zou dat misschien de reden zijn? Maar dan zou dat willen zeggen dat het "ouder" worden ook bij mij zijn sporen nalaat en die gedachte is nu ook niet bepaald om van een dipje af te geraken!! Ach, het zal wel overgaan zeker, onkruid vergaat niet maar kan wel heel " ambetant " zijn, wees daar maar zeker van.
Ik kreeg onlangs een mail toegestuurd met spreekwoorden die door de humormangel gehaald werden en ik bedacht dat je met die spreekwoorden toch alle kanten uit kan. Die spreekwoorden, we kregen ze bij manier van spreken met de paplepel mee. Ik vraag mij af of onze kleinkinderen nog even goed op de hoogte zijn van die taalpareltjes want pareltjes zijn het, je kan er zelfs een verhaal mee schrijven door letterlijk te verstane spreekwoorden te ontdoen van hun symbolische betekenis.
Steek dus je duim in de mond en zuig er een verhaaltje uit zoals dit hier...
Lang geleden toen de dieren nog konden spreken was er eens een oud vrouwtje dat haar kat bij de melk zette. De kat was heel tevreden natuurlijk, bijna even tevreden als toen ze spek
voor haar bek kreeg. Het regende hard die dag, het regende kleine katjes! Nieuwsgierig naar wat er uit de lucht viel, ging de kat van huis. De muizen, die met hun argusoogjes alles hadden gezien, sprongen op tafel om daar te dansen. Ik geloof dat het een polka was. Maar plots stonden ze geschrokken muisstil want ze hadden het horen donderen in Keulen. En al lag Keulen mijlen ver verwijderd, ze kozen het zekere voor het onzekere, sprongen in zeven haasten van de tafel en vluchtten weg via het hazenpad achter het huis.
Ondertussen had de kat de kleine katjes bij hun nekvel gegrepen en in veiligheid gebracht. Omdat er na regen onvermijdelijk zonneschijn komt, waren ze ook alweer snel droog achter hun oren.
Het oude vrouwtje had in de keuken een uiltje zitten vangen. "Beter een vogel in de hand" mompelde ze. "Ik zou niet willen dat dit een vogel voor de kat wordt." Maar de kat had al een halve liter melk op en keurde de uil geen blik waardig. Het vrouwtje merkte wel dat er van alles was gebeurd maar omdat ze zag dat er geen potten gebroken waren, nam ze een doekje en deed alsof haar neus bloedde.
Plots klopte er iemand op de deur. Het was Maarten, de buurman, die zijn pijp vergeten was. Het vrouwtje nam snel het kleinood van de kast en gaf de pijp aan Maarten. Maarten zei het vrouwtje vriendelijk gedag en ging het hoekje om.
Het vrouwtje keerde op haar passen terug en nam een appel uit het mandje, ze had namelijk dorst en daar zijn appeltjes goed voor.
Toen werd het avond en ging de zon onder. Het was al snel zo donker dat je geen hand meer voor je ogen zag. Het vrouwtje voelde echter wel de kleine katjes die zich rond haar voeten kwamen nestelen. Ze kneep ze eens zacht in het donker.
Vanuit haar zetel kon ze nog net het maanverlichte weiland zien dat aan haar tuintje grensde en ze was net op tijd om het eerste schaap over het hek te zien springen. Naar goede gewoonte begon ze de springende schaapjes te tellen. Het was 5 voor 12 toen ze het laatste schaap zag springen en besloot naar bed te gaan. Het laatste wat ze hoorde was het zandmannetje dat haar kwam meenemen naar Dromenland.
De volgende ochtend werd het vrouwtje vroeg wakker. Ze veegde het zand uit haar ogen, keek uit het raam en zag dat haar schaapjes op het droge stonden. Zoals gewoonlijk bracht de ochtendstond ook vandaag weer goud in de mond. Het vrouwtje stond snel op om de klompjes goud uit te spugen. Na al die jaren spugen, was haar eigen haard behoorlijk wat goud waard. Daarna zette ze stevig haar tanden in een stuk brood en overliep in gedachten wat ze niet kon uitstellen tot morgen. Ze besloot dat ze dringend een vervolg moest breien aan de trui die ze voor haar zoon aan het breien was. Die trui moest vandaag of want na haar zoon kwamen ook nog de truitjes voor de kleinkinderen, al moest ze aan die truitjes eerste nog een mauw aanpassen. Veel werk was dat niet meer. Goed uitkijkend dat ze geen steken liet vallen, breide ze er een eind aan.
Ik zou nu nog kunnen fantaseren over roze olifanten met een lange snuit... Maar nee, hier is het verhaaltje uit!
Gelezen.... "Vermijd aardappelen, brood, pasta, rijst en melk" Gazet van Antwerpen
09 april 2012,
Volgens het ene weekblad is koffie gezond, volgens het andere veroorzaakt het hartritmestoornissen. Vette vis is volgens de ene expert gezond, terwijl iemand anders zegt dat die vol kwik zit. Door die wildgroei aan studies en adviezen zien we door de bomen het bos niet meer.
In zijn boek 'De voedselzandloper' scheidt dokter Kris Verbrugh feit van fictie, trekt hij ten strijde tegen dieetgoeroes en charlatans en geeft hij handige tips voor een gezonder en langer leven.
De basisregels zijn op z'n zachtst gezegd opmerkelijk: Vermijd brood, aardappelen, pasta en rijst. Melk is ook ongezond, en dat allemaal volgens dokter Kris Verburgh, arts in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen, waar hij zich specialiseert in de neurologie.
En de brave man gaat nog verder...
"De kans op Parkinson verhoogt met een factor 2,3 en vrouwen die regelmatig melk drinken hebben 70 procent meer kans op eierstokkanker. Ironisch genoeg zorgt melk zelfs voor zwakkere botten. Op tv beweren ze het tegendeel, maar die filmpjes worden gesponsord door de melkindustrie. Voor alle duidelijkheid: ik heb het dan over koemelk. Met moedermelk voor baby's of sojamelk is er geen probleem. "
Vlees verhoogt dan weer de kans op kanker en hartaanvallen. Te veel vlees, en vooral rood vlees, is niet gezond. Westerlingen zouden de helft minder vlees moeten eten. Al pleit ik ook niet voor vegetarisme. IJzer, zink, vitamine B12: die stoffen halen we uit vlees en zijn moeilijk aan te vullen met voedingssupplementen."
"Elke dag vers fruitsap geeft 76 procent minder kans op Alzheimer. Geen enkel medicijn geeft zo'n resultaat", besluit Kris Verburgh.
Hallo... weet jij nu nog wat je morgen op de ontbijt - en middagtafel zal zetten? Dat fruitsap lijkt precies het enige goede op onze tafel...??
Die nacht voor mijn Communie had ik niet zo bijzonder vast geslapen. Hoogstwaarschijnlijk uit schrik om iets verkeerd te doen in de kerk. Want van het begin tot het einde zou iedereen ons daar zitten te bekijken.
Die ochtend moest ik vroeg opgestaan. Ik had de avond voordien nog een extra wasbeurt gekregen en nadat ik piekfijn aangekleed was, kreeg ik nog een heleboel orders zo van :" Ziet dat ge u nu niet vuil meer maakt en zet u daar op die stoel, zit stil...blijf met uw vingers uit uw neus en blijf van je haar!" Die minuten leken uren.
Ik ben daarna zo fier als een gieter aan de hand van ma en pa naar de kerk gegaan. De kerk zat vol met volk. Gelijk een kleine prinses moest ik vooraan bij de andere communiekanten plaats nemen. En de mensen maar fezelen.... " das de dochter van die en kijk naar de oudste van den dienen....."
Dan kwam dat grote moment. Met een hartje gelijk van een kikker die over zijn toeren was, gingen wij te communie. We zaten naast elkaar geknield in één lange rij en op bevel van Zuster Madeleine hielden we een stijf gesteven laken onder de kin en staken één na één de tong uit naar " meneer de Paster" om dan de Heilige hostie te ontvangen. Met neergeslagen oogsken en de handjes mooi onder de kin gevouwen keerden we terug naar onze plaats intussen probeerden we die Hostie met het topje van de tong van ons gehemelte los te prutsen want erop bijten was doodzonde!! Gelukkig verliep alles vlekkeloos en kregen wij na de mis een grote proficiat van Meneer de Paster.
Langs alle kanten bewierookt, verlieten wij daarna in mooie rijen de kerk en schoven in het portaal door een erehaag van nieuwsgierige oude wijfjes met een snuifneus...Hier en daar hoorde je dan .. ge moet u ne keer komen laten zien ook tegen ma en mij. En de défilé langs familie en vrienden begon...Hier en daar kreeg ik een kluit...Dat was zo'n klein geldstukje met een gat in het midden of in een uitzonderlijk geval kreeg ik een halve frank. Jammer genoeg moest ik die direct afgeven aan ma...voor in de "sakoche." In ruil voor dat geldstukje mocht de gulle schenker een Comunnieprentje kiezen waar alle persoonlijke gegevens van yours truly op stonden en als toemaatje stond er ook nog een mooi religieus tekstje bij.
's Middags aten we boterkoeken met chocolade melk...'k Voelde mij als een echte prinses. Die dag dweilden wij zo heel wat kennissen en familieleden af. 'k Geloof dat ik in gans mijn leven nooit meer zo veel bekijks heb gehad, tenzij misschien met mijn Plechtige Communie?
En nu... Hoe ziet een eerste communie er nu uit?
Ik denk dat Zuster Madeleine en "meneer de Paster" zich zouden omdraaien in hun graf moesten ze het zien!
Binnen kort vieren we de Eerste Communie van twee kleinkinderen. De zoon van de dochter viert nog de traditionele communie de dochter van de zoon een lentefeest. Die " rasechte communicant" wordt nu al maanden "klaargestoomd" voor de grote dag maar wat een verschil met dat klaarstomen voor onze eerste communie!
En daarom ga ik even terug in de tijd.
Ik ben terug bij Zuster Madeleine in het eerste leerjaar. Stilaan werden wij voorbereid op onze Eerste Communie. Daarvoor kregen we elk een catechismus ( ik heb die nog steeds liggen!!) al konden we amper lezen. Mijn eerste gedacht was dat het een vertelselboekje was. Maar néé hoor. Misschien raadseltjes, dacht ik dan, raadseltjes waar t antwoord bij vermeld was ?
Ik verstond er niet al te veel van, tot op het moment dat die rondborstige zuster Madeleine met heel wat uitleg op de proppen kwam. Verdorie wat nu?
Vanaf nu hadden we 6 jaar zei ze om op het moment van onze Plechtige Communie ( in het zesde leerjaar) dat boekje helemaal glad van buiten te kennen mét vragen en antwoorden. Nu moesten we enkel de vragen in vette druk kennen. Daarom zouden wij daar elke dag over ondervraagd worden.
Bij het horen van die eerste vragen kreeg ik al de indruk dat mijn zieltje zo zwart was lijk het gat van zwarte Piet! Ah ja, ik durfde wel zo af en toe eens ondeugend te zijn , speelde het liefst met jongens samen en dan keek ik ook niet altijd naar de andere kant! Volgens dat boekje zou dat allemaal niet meer mogen .. Dat waren allemaal doodzonden! Het woord alleen al!
Ik voelde mij verdoemd om naar de hel te gaan en met momenten begon ik ze te nijpen tot ik er bijna het schi . van kreeg!
Zuster Madeleine had dat natuurlijk in " de mot", ik zat daar zo wat te draaien op mijn stoel.
"Wat is t Natoken, zijt ge niet goed?"
Eerst durfde ik niet zeggen wat er scheelde, maar op de duur moest ik toch toegeven dat ik met een ferm ei zat.
Ze vertelde dat, als we ons deel van het "boekje " van buiten zouden kennen, wij bij meneer de paster zouden mogen gaan biechten en dat die onze deugnieterij wel zou kwijtschelden.
"Biechten, wat is dat zuster," was mijn vraag?.
"Wel Natoken, je moet aan "meneer de Paster" al je zonden gaan vertellen en zie dat je er geen enkele vergeet, want Onze Lieve Heer weet het wel als je iets verzwijgt. "
Wel mensen, jullie mogen het weten, in plaats van gerust gesteld te zijn, werd dat ei nog groter.
Zo'n last op die jonge schoudertjes....
De sfeer de maanden voor onze Eerste Communie werd in de klas gans anders. Na het ochtendgebed begonnen de ondervragingen over de catechismus leerden we het Onze Vader en de Weesgegroet, de vier akten wat je allemaal moest geloven ..op wat je allemaal mocht hopen ..wie je allemaal (mocht) moest gaarne zien.. en waarover je allemaal spijt moest hebben ! Mens toch, wat stond er ons 7 jarigen nog allemaal te wachten ?
Maar het ergste waren toch die vrijdagnamiddagen want dan kwam "Meneer de Paster" ons daarover persoonlijk ondervragen. Geloof mij of niet, maar dat ei in mijn broekje werd met de dag groter. En mijn ma, wel die zag dat op mijn gezicht van zodra ik thuis kwam.
"Wat scheelt er Natoken ,je ziet zo bleekskes..scheelt er wat ?"
Met stukken en brokken ( ook niet van mijn gewoonte) vertelde ik haar dan gans de historie. Ma trachtte mij gerust te stellen. Maar kind toch, dat is allemaal zo erg niet. Als je braaf bent en altijd gehoorzaamt wel dan moet je je daar geen zorgen over maken. Ja , maar juist daar spande het schoentje dat deed ik dus wel want weten jullie wel wat dat betekent dat altijd braaf en gehoorzaam zijn als je pas 7 bent?
De laatste vrijdag voor mijn communie was er op school algemene herhaling. "Meneer de Paster" kwam ons nog een laatste keer ondervragen en ons de les spellen hoe godsvruchtig wij in 't vervolg moesten leven. In de namiddag moesten wij met gans de klas in de kerk te biechten gaan. "Meneer de Paster" had stellig benadrukt dat we ook maar geen enkele zonde mochten vergeten te biechten!!
Ik had er de dagen voordien niets beter op gevonden dan op een stuk oud behangpapier (dat was thuis mijn schrijfboek) wat "kolommetjes " te trekken. Zo kon ik mijn zonden in categorieën indelen. Boven de doodzonden had ik een zwart kruisje gezet want die mocht ik zeker niet vergeten!!
Op het moment echter dat we moesten gaan biechten, was ik mijn lijst met zonden toch wel vergeten zeker. Ik stond ( zat) daar voor een voldongen feit. Ik ben in die biechtstoel gekropen met een ei op als van een struisvogel. En opeens ging dat schuifje open en ik zat voor één keer met de mond vol tanden. Op de langen duur heb ik daar dan toch maar het een en het ander uitgebrabbeld. En " meneer de Paster" maar vragen :
" Hoeveel keer meisje?"
Ik heb mij dan zo wat wiskundig trachten te redden met "min of meer " te antwoorden.
Al bij al ben ik toch die periode door geraakt en kwam de dag dat ik mijn Eerste Communie mocht doen.
Oei, oei , oei, het is hier de laatste logjes nogal serieus geweest, mijn gedacht. Voor jullie mij ergens klasseren onder " oud, verlept en hopeloos geval " moet ik dat even rechtzetten. Mijn schrijvende ik gaat gemakkelijk de nostalgische, filosofische of ernstige toer op terwijl mijn taterende ik moet het meer hebben van een lach en een grap of geplaag.. en probeer dan maar met die combinatie te leven! Jullie weten niet hoe ik soms de handen vol heb aan die twee!
Maar gelukkig krijgt die laatste uiteindelijk steeds weer de bovenhand en dan zijn de logjes er natuurlijk ook naar! Oordeel zelf maar:
Uit het dagboek van een jonge vrouw op cruise in de Stille Zuidzee.
Dag 1: Ik heb er weken naar uitgekeken en hard gespaard om deze schitterende reis te kunnen maken.
Maar het is de moeite waard.
Een prachtig schip en heerlijk weer.
Ik heb al mijn mooiste kleren ingepakt. Ik ben helemaal opgewonden en van plan om er iets heel moois van te gaan maken.
Dag 2 : Héél de dag op zee. Ik heb vliegende vissen, dolfijnen en walvissen gezien en begin al bruin te worden. Wat een prachtige vakantie!
Vandaag heb ik ook de kapitein ontmoet.
Het is een ontzettend knappe man.
Lijkt een beetje op Brad Pitt, maar dan nog knapper.
Dag 3 :
Ik heb een beetje gesurft, gesnorkeld en ik heb leren golfen.
De kapitein heeft me aan zijn tafel uitgenodigd voor het diner.
Dat is een hele eer en ik heb me ontzettend goed geamuseerd.
Het is een vreselijk aantrekkelijke en attentvolle man met prachtige blauwe ogen, zo blauw als de zee hier.
Dag 4 :
Ik ben naar het casino op het schip geweest en ik heb veel geluk gehad, want ik heb gewonnen!
De kapitein heeft me uitgenodigd om in zijn hut te komen lunchen.
Een werkelijk uitmuntende maaltijd met kaviaar en champagne.
Hij heeft me gevraagd om de namiddag samen door te brengen in zijn hut, maar dat heb ik geweigerd.
Ik heb hem gezegd dat ik mijn echtgenoot niet wil bedriegen.
Dag 5 :
Ik ben weer naar het zwembad gegaan en na een tijdje heb ik besloten om de rest van de dag door te brengen in de pianobar.
De kapitein heeft me daar gezien en hij heeft me weer uitgenodigd om samen een glas wijn te drinken.
Het is werkelijk een zeer charmante man.
Hij heeft me gevraagd of ik de nacht in zijn cabine wil doorbrengen.
Dat heb ik natuurlijk weer geweigerd, maar hij heeft gezegd dat hij het schip zal laten zinken als ik niet van gedacht verander.
Dat maakt het erg moeilijk!
Dag 6:
Afgelopen nacht heb ik 1600 mensenlevens gered.
VIER keer zelfs ...!
t Was vijf na zes deze morgen toen ik al lag te draaien en te keren in mijn bed. Buiten was het nog donker want de sterren aan de hemel waren niet van de partij.
Waarschijnlijk waren de sterrenplukkers deze nacht aan het werk geweest ( jaloers op de ei-rapertjes gisteren?) en dus keek ik naar een sterrenloze hemel.
Eigenaardig hoe een mens vaak wakker wordt met vragen in zijn/haar hoofd!
Folion zal misschien weer zeggen" tenniworre" héwel "tewelwoa!"
De eerste vraag die ik mij stelde deze morgen toen ik naar de wekker keek zal ik opstaan of niet?
Ik had de kans om nog een uur of zelfs twee te blijven liggen maar na een half uur was mijn besluit genomen.
Mijn benen gingen over de rand van het bed en de rest van mijn lichaam trok zich recht.
Daar zat ik dan op de warme bedrand met mijn voeten op een kille vloer mijn ogen op weg door het raam waar ik naar de donkere schaduwen keek op een schemerige achtergrond.
Ik dacht in de verte een haan te horen maar t was nog niet zoals in zijn zomerse topdagen wanneer hij mij om vier uur uit mijn nest kraait.
In de badkamer weerkaatste het felle licht in de spiegel en het was een paar keer pinken met mijn ogen die er gevoelig voor waren.
Ja, daar stond ik dan in volle glorie mijn handen steunend op de lavabo en mijn ogen gericht op mezelf met duizend en één vragen.
Ik staarde naar mijn spiegelbeeld dat een dagelijkse foto uit mijn leven zou kunnen zijn en waar ik telkens een titel zou kunnen schrijven die steeds dezelfde zou kunnen zijn: "Natoken een dag later .
Mijn warkop gaf mij wel een moderne look maar dat was ook alles.
Een paar opkomende rimpels golven op mijn voorhoofd en ebben mijn jeugdige jaren weg en hoe lager ik mijn ogen liet zakken hoe groter het verval. De opkomende Michelinbandekes - de opslagplaats van het goede leven noem ik dat- vervangen de buikspieren die er ooit waren en ik bedenk dat die wekelijkse turn -en zwemlessen op vrijdag maar een illusie zijn! Warme douchestralen deden mij pas goed ontwaken en nog wat later stond ik terug voor de spiegel om mij af te drogen.
Ziezo de dag kon beginnen euh nadat ik aangekleed was natuurlijk. De ochtend begon het zwarte gordijn open te trekken en van zwart ging het over naar grijs.
Denkend dat de lente die we nog voor een deel tegoed hebben vandaag kon verder gaan, trok ik een lichte pull aan, maar toen ik de achterdeur opende bleek het maar frisjes.
Onze gemaaide gazon ( was nodig voor de eitjes van de Paashaas) lag onder een grijs regengordijn en wat verder kon ik wat nevelslierten zien.
De fruitbomen die langzaam in bloei komen, deden me wegdromen bij hun komende oogst. Nog veel te fris om buiten te lopen, ging ik maar terug naar binnen nam een tas thee mee naar de computer en hier zit ik nu ...
Nadat het muziekje van Windows mij verwelkomde, loop ik even mijn mailbox door.
18 mailtjes in postvak in waarvan 15 ppsjes! Pppfff dat zijn van die dingen die mij s morgens vroeg op mijn zenuwen kunnen werken.
Ik laat die mailtjes dan ook even voor wat ze zijn en ga naar Words om daar mijn letters voor dit logje aan elkaar te zetten zonder dat ik echt weet waar dit schrijfsel zal eindigen en wat het resultaat zal zijn.
Soms is het iets dat in mij borrelt, soms stap ik de wijde wereld in via een virtuele deur, soms schrijf ik zaken van mij af of soms meng ik de wereld van de fantasie met de realiteit.
Soms zijn de teksten veelzeggend voor mezelf en soms is het een verstrengeling van mijn hersenkronkels waar ik zelf moeite mee heb om te ontwarren.
Mijn klavier danst meestal door het gewone dagelijkse leven of door de vervlogen jaren en zorgt zo voor bagage waar ik voor mezelf en anderen probeer te toetsen hoever ik er kan mee gaan.
Meestal is het mijn bedoeling om te zien of ik iets kan loskrijgen van de blogbezoekers of om te zien hoever je in woorden naar elkaar kan toegroeien.
Ja, woorden zijn soms zoveel meer dan gewoon wat leesvoer.
Ik begin er vandaag alvast mijn dag mee en het zou niet juist zijn de woorden niet te gebruiken om jullie een leuke en gezellige Tweede Pasen te wensen.
Ik denk ook aan de zieken en wens hen veel beterschap en aan al diegenen die in deze periode van het jaar toch even in een dipje verzeild raken.
Ik wens ieder van jullie alvast veel lees - en /of schrijfgenot en vooral veel plezier, steun en gezelschap van de mensen aan de andere kant van het scherm.
Dat van die klokken weten jullie nu al , maar van de paashaas?
Over waar de paashaas nu eigenlijk vandaan komt, doen verschillende verhalen de ronde, zoals: - De paashaas is heel bijzonder, onzichtbaar en heeft een gouden vacht
Op afbeeldingen van Ostara, de godin van de vruchtbaarheid en de lente staat afgebeeld met een haas en een ei aan haar voeten.
- De legende gaat dat de haas eerst gewoon een kip was, maar één met een vervelende karaktertrek: De kip verstopte namelijk haar eigen eieren, wat Ostara danig uit haar humeur bracht. Ze veranderde de kip in een haas, die dan de eieren weer mocht gaan zoeken. Dat zij voor een haas koos is niet zo raar, een haas staat namelijk ook voor vruchtbaarheid.
- De paashaas is eigenlijk een vogel die zich had misdragen en werd veranderd in een haas. Nu mag hij nog maar één keer per jaar eieren leggen, die hij goed moet verstoppen. Dit lijkt verklaarbaar door de eieren die door vogels in verlaten hazenlegers werden gelegd. Deze eieren werden aangezien voor hazeneieren. Zo, dat weten jullie nu ook weer!
Als ik
terugdenk aan het paasgebeuren dan komt meteen ook de herinneringen
aan de zoektocht naar paaseieren naar boven, die gratuite chocolade eitjes en mooi gekleurde echte eieren die
uit de hemel kwamen vallen uit de hand van de onzichtbare klokken.. Ik spreek dus nog van de tijd dat de
klokken nog naar Rome moesten vliegen om paaseieren te gaan halen. De
paashaas, die bestond toen niet. Daar trapten alleen goedgelovige
kinderen in. De klokken daarentegen die kwamen regelrecht van Rome,
propvol chocolade, daar twijfelde je niet aan, net zomin als aan de
onfeilbaarheid van de paus die de chocolade leverde aan de klokken. Maar sinds de crisis moet iedereen voor zijn
eigen eitjes zorgen. In Rome valt niks meer te halen. Waarschijnlijk
zijn de Vaticaanse kippen te oud geworden en uitgelegd en klaar voor de
soep en zoals al de rest in het Vaticaan met uitsterven bedreigd. Al weten ze het daar waarschijnlijk zelf nog niet. Dat terzijde
Het was voor mij altijd een bijzondere dag. Kerstmis was misschien gezelliger, maar Pasen was dat ene moment van het jaar waarin magie eventjes mijn gewone leven binnenvloog. Dat ik de klokken nooit zag, hoe ik ook naar de lucht gaapte, deed daar niets aan af. Ik vergat ze trouwens snel tijdens de spanning van het eieren zoeken. Ben ik de enige die de volgende dag voor alle zekerheid nog even tussen de narcissen ging kijken?
Toch wist ik dat iets niet helemaal klopte. Niet alleen konden die klokken , vooral op regenachtige dagen, hun eieren toch droog in een geïmproviseerd nestje laten vallen, ze hadden ook de eigenaardige gewoonte om bij ons al op zaterdag langs te komen, terwijl bij velen pas op zondag. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk waarom. Dus ik was niet echt verbaasd toen ik eindelijk wist waar de klepel hing. Ik weet eigenlijk niet meer het exacte moment waarop ik dat te weten kwam, hoe en wie het me vertelde. Ik weet wel dat ik ooit de chocolade eieren een week op voorhand had gevonden en dat mijn ouders toen niet veel moeite deden om een geloofwaardig verhaal te verzinnen. Ik was toen waarschijnlijk al op een leeftijd dat het wel mooi geweest was met het hele klokkengebeuren.
Maar hoe zijn we aan die klokkenhistorie gekomen?
De klokken van Rome als brengers van eieren zijn ontstaan als een antwoord op de vraag van de kinderen waarom de kerkklokken na Witte Donderdag tot Paaszaterdag niet meer te horen zijn.
In de christelijke liturgie, zwijgen de klokken en wordt de doodsratel de vervanger. Het lijden en de dood van Jezus van Nazaret wordt daarmee geaccentueerd. Het verhaal vertelt dat de klokken naar Rome vliegen en dat ze daar zich met paaseieren bevoorraden, tijdens de paasnacht terugkeren en de eieren op paasmorgen uitstrooien voor de kinderen.
Dit jaar komt hier als naar gewoonte de Paashaas langs en die dartelt speels door de tuin en laat hier en daar een eitje vallen . Ik probeer hem goed in het oog te houden zodat de kleinkinderen bij het zoeken geen enkel eitje over het hoofd zien. Ik hoorde dat de mandjes al klaar staan nu enkel hopen op droog weer!
Nederlands moeilijk te leren? En wat dacht je dan hiervan?
Men spreekt van één lot en verschillende loten,
Maar t meervoud van pot is natuurlijk geen poten.
Zo zegt men ook altijd één vat en twee vaten,
Maar zult u ook zeggen één kat en twee katen?
Laatst ging ik vliegen, dus zeg "ik vloog." Maar zeg nou bij wiegen beslist niet: ik woog,
Want woog is nog altijd afkomstig van wegen,
Maar is dan ik voog een vervoeging van vegen?
Wat hoort er bij "zoeken?" Jazeker, ik zocht, En zegt u bij vloeken dus logisch: ik vlocht? Welnee beste mensen, want vlocht komt van vlechten. En toch is ik hocht niet afkomstig van hechten.
En bij lopen hoort "liep", maar bij kopen geen kiep. En evenmin zegt men bij slopen "ik sliep". Want sliep moet u weten, dat komt weer van slapen. Maar fout is natuurlijk "ik riep" bij het rapen.
Want riep komt van roepen. Ik hoop dat u t weet
En dat u die kronkels beslist niet vergeet. Dus kwam ik u roepen, dan zeg ik "ik riep". Nu denkt u van snoepen, dat wordt dan "ik sniep"?
Alweer mis mijn beste, maar u weet beslist, Dat ried komt van raden, ik denk dat u t wist.
Komt bied dan van baden? Welnee, dat wordt bood. En toch volgt na wieden beslist niet "ik wood".
"Ik gaf" hoort bij geven, maar "ik laf" niet bij leven. Dat is bijna zo dom als "ik waf" hoort bij weven. Zo zegt men: wij drinken en hebben gedronken.
Maar echt niet: wij hinken en hebben gehonken.
t Is moeilijk, maar weet u: van weten komt wist, maar hoort bij vergeten nou logisch vergist?
Juist niet zult u zeggen, dat komt van vergissen. En wat is nu goed? U moet zelf maar beslissen:
Hoort bij slaan nu ik sloeg, ik slig, of ik slond?
Want bij gaan hoort ik ging, niet ik goeg of ik gond.
En noemt u een mannetjesrat nu een rater?
Dat geldt toch alleen bij een kat en een kater.
Tussen alle opruim- en andere werkzaamheden door had ik gisteren toch nog even tijd om wat te lezen op internet. En jawel hoor ik kwam weer iets heel opmerkelijks tegen.
In China is een echtpaar dat hun zoontje @ wil noemen. De vader zegt dat het @-teken door Chinese emailgebruikers wordt uitgesproken als het Engelse woord at. Als de t-klank wordt benadrukt zou het als ai ta klinken.
In het Mandarijn Chinees betekent dat hou van hem.
Mijn bedenking... Als het manneke later naar school moet en de juf vraagt: Hoe heet jij?, krijgt ze te horen: Hou van hem.
Mooie naam als je het mij vraagt maar wat als het manneke naar een Belgische school gaat omdat vader hier in België een Chinees restaurant begint? Dan zal het manneke moeten antwoorden: Apenstaartje !!! OPMERKELIJK ! Het zijn en blijven rare Chinezen die Chinezen
Gisteren was ik wat aan het rommelen in kasten en dozen en toen ontdekte ik een schat. Allez, t is te zeggen, de schat bevond zich in de onderste lade van een kast. De twee andere laadjes bevatten spulletjes die ik tegelijk wil bijhouden én weggooien. Twijfelgevalletjes dus.
Maar, zoals ik al zei de echte schatten zaten in de onderste la. En wee diegene die het waagt mijn schatten als rommel te aanzien! Al moet ik toegeven dat sommige van die schatten door de tand des tijds héél wat van hun glans verloren hebben. En dat bedoel ik dan ook letterlijk.
Zo trok het "ooit oranje - nu gele doosje " mijn aandacht. Ja, ik moest toch wel eventjes ferm slikken toen ik de inhoud bekeek want wat ooit zo sterk en glanzend wit was, is nu vergeeld, dof maar bovenal ontstellend broos. Die melktandjes van de kinderen, die ooit zo kloeke, fiere bijtertjes, bijna tot stof vergaan, lagen daar stil en bijna vergeten.
Ach, melancholie alom, maar zo gaat het leven, a never ending story van ontstaan en vergaan. Mooie herinneringen hebben altijd recht op dat vleugje melancholie, vind ik.
Waar is de tijd? Toch voel ik me bijlange nog niet zo oud als de tandjes doen uitschijnen.
Leeftijd en tijd laten zich niet vangen in een cijfertje. De kinderen zijn nu 39 en 37 maar het lijkt echt nog niet zó lang geleden dat ze een kamp bouwden met twee stoelen en een laken eroverheen.
"Je bent maar zo oud als je je voelt" zeg je? Tja, hoe oud ben je dan als je je behoorlijk volwassen voelt en toch nog af en toe van die pubereske uitspattingen hebt zoals eergisteren (!) en op de koop toe een lijf dat naar een eerdere "senioren" leeftijd neigt ( klinkt beter dan oude).
Tijd is een vreemd verschijnsel, het is er en toch is het niet te vatten. Tijd bestaat maar is ongrijpbaar en laat zich zeer zeker niet in een doosje wegbergen. Het is een geweldige schat die niet in de schattenkast past. En dat is maar goed ook.
Die tandjes daarentegen
Het vergeelde doosje met de brokkelige melktandjes krijgt een eerbiedwaardig plekje in één van de bovenste laadjes, tot het geen tandjes meer zijn maar een laagje "stof". En "tandstof", zo heb ik besloten, ga ik niet meer bijhouden. Ik ga het in de tuin strooien. Een snuifje kalk kan de grond alleen maar deugd doen. Misschien gaat er op die plek wel extra bloempjes groeien of zo
Schatten van bloempjes!
PS: Bedankt aan diegenen die gisteren al op mijn oproep gereageerd hebben, de ene al beter in het omzeilen van de leeftijd dan de andere haha maar Yanne en ik zijn heel blij met de respons. En voor diegenen die "gewetensbezwaren" zouden hebben bij het omzeilen van de juiste leeftijd? Zie het als een leugentje om bestwil dat nog snel met de Paasbiecht deze week kan vergeven worden !! En Folion als je geen pastoor meer vindt... volg dan de " Urbi et orbi" op Tv.. want ik las dat mensen die sinds de jaren '30 van de 20e eeuw rechtstreeks naar de radio luisteren of (jaren '50) naar de televisie kijken ook de pontificale zegen en de bijbehorende absolutie krijgen.... . Hier nog eens ( voor het laatst) de link naar de test van mijn metekind voor haar eindwerk handelswetenschappen. Yanne
Mochten jullie het niet gemerkt hebben, gisteren was 1 april verder geen commentaar!!
Nu iets anders
Een vraag van mijn "metekind" dat haar masterwerk moet inleveren op het einde van dit academiejaar en nog dringend deelnemers nodig heeft voor haar mastertest. Het experiment heeft een doelgroep van 16 tot 26 jarigen. Ik weet dat dit niet bepaald de doelgroep is die op seniorennet aanwezig is ( ) , maar jullie kennen misschien wel mensen die kunnen deelnemen aan het experiment. Zelf deelnemen mag natuurlijk ook je past maar wat aan , deed ik ook. Het experiment duurt een 15 min .
Tip.. als jullie gewinkeld hebben en op de afrekening wachten... even geduld die komt er zeker aan maar het duurt eventjes zoals aan elke kassa. Ik hoop dat jullie massaal een eindejaarsstudente zullen helpen, zij zal er heel blij mee zijn (want heeft die info nodig om haar werk af te maken) en ik dus ook want ze is mijn enig metekind!!!
Het is al een tijdje geleden dat ik hier mee verder ging.. Vandaag de letter N van..
Natuur Hier zullen jullie niet verwonderd opkijken als ik zeg dat de natuur een heel belangrijke rol speelt in mijn leven en dat al sinds mijn kindertijd. Ik ben en blijf een buitenmens die houdt van de natuur, van open lucht ,van wandelen en van alles in mij op te nemen wat ik zie. Als kind hield ik ervan om te slapen onder de sterrenhemel of gezellig te zingen bij een kampvuur .. Er is echt niets dat hieraan kan tippen! Ik houd van de natuur om het zo maar eventjes te formuleren.. Ik vind het heerlijk om door het bos te wandelen.. de stilte te horen.. de geur te ruiken.. dan kan je zo lekker nadenken over alles.. het brengt je dicht bij jezelf.. eventjes weg van de drukke wereld met teveel haast.. .. HEERLIJK..
Als kind had ik al een open contact met alles wat leeft. De natuur, haar elementen, bloemen, bomen, dieren.
Rozen vb zijn een inspiratiebron voor mij. De roos staat voor het wortelen in de aarde en via de knop uitkomen tot een prachtige bloem die zoveel diepgang laat zien.. en zo kan ik nog uren verder bomen .. Maar ik wil ook jullie graag aan het woord laten bij de letter N
Gelezen en goed bevonden....er kan evengoed oma of opa staan in de plaats van de oude man!
" Wie ben jij", vroeg het kind aan de oude man? "Ik ben de avond van het leven."
" Waar ga je naar toe," wilde het kind weten?. " Ik ga naar het licht".
" Waar vind ik jou terug", drong het kind nog even aan?. " Je vindt me in jouw daden, in jouw gedachten maar vooral in jouw hart", stelde de oude man het kind gerust.
" Mag ik nog even je hand vasthouden", wilde het kind weten?. " Zolang je maar wil, ik laat je nooit los", glimlachte de oude man .. " Je bent nooit alleen want er zal altijd een avond zijn en daarna opnieuw licht om je bij te staan".
Er wordt soms nogal wat over en weer gepraat als het de jeugd betreft en waarom sommigen zo agressief/associaal zijn. Ik heb er even over nagedacht en eerlijk? Ze krijgen een verkeerd beeld van wat normaal is en niet! Beoordeel zelf maar eens.
Sneeuwwitje slaapt met 7 mannen.
Tarzan loopt elke dag half naakt.
Assepoester komt pas om middernacht thuis.
Pinokkio liegt en Alladin is de koning der dieven. Batman rijdt 320 km per uur.
Doornroosje ligt de hele dag in haar "nest".
Roodkapje luistert niet naar haar moeder. Hans en Grietjes eten ongevraagd in een andermans huis.
............
Vind je het gek dat de jeugd van het rechte pad geraakt ?
Ik ga proberen nog iets op papier te zetten. Of hoe zeg je dat hier? Iets op het scherm zetten? Of op het internet. Raar hé, als je vroeger iets wilde schrijven zei je dat veel eenvoudiger: op papier zetten. Nu zit je voor je scherm op een toetsenbord te tokkelen. Schrijven was toch veel mooier. En ik kan mooi schrijven, zo mooi dat ik s anderdaags mijn krabbels niet meer kan lezen. Maar het gaat voor mij wel rapper met een stylo. Ik ben ook een van die "twee vinger" tokkelaars. En zo nu en dan ben ik een letter kwijt op dat toetsenbord, of ik moet er toch een tijd naar zoeken.
Maar ik wijk af van mijn blogonderwerp. Dat gaat hier over de tuin.
Wel, in veertien dagen tijd is er veel veranderd in "mijnen hof". De natuur komt op zijn best. Struiken krijgen bloemen en bladeren, tulpen bloeien, de vogeltjes leggen een ei en ik loop er vrolijk bij. Dat belooft.
Ik heb de laatste dagen bergen (?) werk verzet in en rond die tuin. En van al dat gewroet was ik s avonds pompaf en viel in slaap achter de tv. En daardoor komt het dat dit logske hier niet vooruit gaat.
Maar ik ga proberen er morgen of overmorgen weer wat van te maken als die lente opstoot achter de rug is en dan zal ik ook een bezoekje brengen aan al die vriendelijke mensen die een berichtje achterlieten .
Even iets anders, over het bovennatuurlijke. Of ik in het bovennatuurlijke geloof??
Vaneigens dadde!!
Maar iedereen beleeft het bovennatuurlijke natuurlijk op zijn manier hé ! smile
De kleinkinderen krijgen volgende week weeral hun paasrapport en mama of papa of samen mogen weer eens naar een bespreking hiervan. In onze tijd was dat allemaal simpel.. je kreeg je rapport gewoon mee naar huis! En zo geschiedde....
Op een dag -heel lang geleden- kwam ik eens thuis met een minder goed rapport. Zoals naar gewoonte kregen we op zaterdag in onze agenda zo'n weekrapportje mee. De punten waren goed maar bij de aantekeningen: stiptheid/ orde/ wellevendheid en gedrag had ik een paar "uitschuivertjes" gemaakt en ik wist dat het thuis niet op gejuich zou onthaald worden! Daarom had ik mijn agenda goed weggestopt in mijn boekentas opdat ze het thuis niet zouden zien. 's Avonds kwam mijn pa dan met zijn bovennatuurlijke gave boven!
-Natoken, waar is jouw rapport??
-Euh.....ik ben da toch wel vergeten zeker op school!!
Awel ik was nog niet goed uitgesproken of ik voelde zijn hand al tegen mijn g.t.
Dat moet je kunnen hé!!
Weten dat mijn rapport slecht was zonder het gezien te hebben.
We zijn in de familie altijd gezegend geweest met bovennatuurlijke gaven.
Zonder met mijn ma gesproken te hebben, of zonder in de keuken geweest te zijn, kon ik zeggen als ze frieten klaarmaakte of pannenkoeken.
Ja, ik weet wel dat de geur er veel aan deed, maar ik had het toch niet gezien hé!!
Mijn pa dat was echter een echte waarzegger!!
Hij kon mij 's morgens zeggen dat ik 's avonds wat ging meemaken als ik het nog eens zo bont zou maken! Ja en bij hem moest je niks betalen hé!!
Want ooit kwam ik op een kermis terecht waar er ook waarzegsters zaten.
Wreed curieus wou ik ook eens mijn toekomst weten!
De dame wist me te zeggen dat op een korte periode veel zou gebeuren maar dan stel ik me de vraag hoelang die korte periode juist is want anders vergeet een mens wat ze je zolang geleden voorspeld hebben.
Maar eerlijk... ik heb van al wat ze voorspelde niet veel gemerkt! Ach, maar het bovennatuurlijk zal voor mij niet weggelegd zijn, vrees ik.
Natuurlijk moet je er ook in geloven hé.
En vermits ik maar juist geloof in wat ik zie, zal er hier in mijn bovenkamer nog heel wat moeten gebeuren om in het bovennatuurlijke te geloven.
Lange, druilerige winterdagen liggen weeral ver achter ons. Buiten maakt de natuur zich op voor een nieuw seizoen. Voor mij is de lente het seizoen van fris lentelicht, van verjonging en van gekriebel in je bloed. Wilgen kunnen eind februari, begin maart al uitbundig bloeien en daarom neem ik wilgenkatjes, prille voorjaarsboden, maar eens onder de loep.
Hoe zijn die aan hun naam gekomen? Hier is de verklaring volgens een Hollandse legende..
Lang geleden was er een boer die teveel katten had.
Toen een van de poezen een groot nest kreeg, kon hij daar niet meer voor zorgen.
Met verdriet in het hart moest hij ze in de rivier gooien.
De moederpoes smeekte een wilg, die aan het water stond, om haar kittens te redden.
De wilg deed wat ze vroeg en ving de kittens met haar takken op.
Sinds die tijd bloeit de wilg met zachte pluisjes, die daar door de kittens zijn achtergelaten.
Die pluisjes heten: katjes, wilgenkatjes! Voilà nu weten jullie het ook en zonder opzoekwerk!!
Neen, dit logje heeft niets met het werk van Edvard Munch te maken noch met een horrorfilm maar wel met de decibels die ik in de vooravond produceerde toen ik klaar was na drie dagen spuiten met de hoge drukreiniger!
Ik had het in mijn " boos kopke" gestoken dat NU het moment was om het terras, de paden rond het huis en de oprit af te spuiten. Drie dagen ben ik bezig geweest, drie dagen van 5 uur per dag zonder opkijken, zonder kreunen, ( ik kon mezelf niet horen door het geluid van de spuit !!) zonder een verklaring te geven aan de toevallige passanten die hun hoofd omdraaiden om te zien of ze nu een aardmanneke ( vrouwtje) gezien hadden of een moddermonster! Spijtig dat ik jullie geen foto kan tonen, maar wat een vuile boel was dat, zeker dat opspattend mos dat zich stevig tussen de voegen van de oprit genesteld had! Ik heb op mijn tanden gebeten toen T opperde dat het nu niet allemaal in één keer moest gebeuren. Kent die lieve slaapgenoot van mij - na bijna 45j - zijn wederhelft dan nog niet? Opgeven of halve werken doen, staat niet in mijn woordenboek en als iets in mijn koppeke zit dan zit het niet lager en toevallig zat daar nu geprogrammeerd dat die job nu moest gedaan worden voor de tuin in bloei stond!!
Ik hang hier nu in mijn stoel, mijn rug protesteert dat het niet normaal is, mijn vingers hebben nog steeds de neiging om krom te staan, mijn oren trillen nog na door het eentonig "gezaag" van de drukspuit maar als ik naar buiten kijk dan ligt alles er weer netjes bij. Trouwens.. toen ik hoorde dat onze buur deze week 300 Euro betaalde aan Polen om zijn oprit - die maar een vijfde is van wat ik gedaan heb - af te spuiten... dan heb ik een flink sommetje bespaard en zal ik mezelf eens goed mogen " trakteren" op een extraatje! Maar voorlopig kan /wil ik het woord hoge drukreiniger niet meer horen en sorry mensen maar vandaag zag ik blogbezoekjes niet meer zitten? Wat zou ik als reactie moeten geven? Dat nadreunen dat nog steeds in mijn hoofd hangt? Dat wil ik jullie besparen!!
Even het oosten kwijt zijn... Ja hoor, je leest het goed. Soms flanst mijn brein van die rare uitspraken inéén ! Ooit keek de bakker even vreemd op toen ik om een 'borenbroed' (boerenbrood) vroeg en op een vraag van mijn huisarts antwoordde ik ooit dat ik even de " kluns" ( jaja de kluts) kwijt was. Blijkbaar was dat niet het enige probleem. ...
Achteraf gezien zijn zulke missers wel grappig en kan je er om lachen zolang het niet uitlachen is natuurlijk. Lachen doet zo geweldig deugd. De slappe lach hebben kan dan wel zeer doen aan je buik- of kaakspieren, de mentale opkikker die je van zo'n lachbui krijgt, maakt dat meer dan goed. Dus mensen, lach er maar eens op los, dwars door de vermoeidheid of dip heen. Ook al voel je je miserabel, schater het maar eens uit wanneer iemand je een zetje moet geven om uit die luie zetel te geraken of je uit dat dipje lift.
Die 'relativiteitstheorie' kan soms goed van pas komen, nee geen wiskundige formules of wetenschappelijk gedoe maar simpelweg een beetje relativeren als je uitgeteld als een schotelvoddeke in de zetel ligt of als je het even niet ziet zitten. De wereld houdt daardoor niet op te bestaan want vanuit die zetel en dat dipje zag ik ooit al hoe twee duifjes mekaar het hof maakten, zag ik al vroege krokusjes groeien en nog zo van die mooie dingen.
Maar als het lachen je toch vergaat, ... dan huil je toch gewoon! Als alles tegenzit, is huilen soms het allerbeste wat je dan kan doen.
Het Noorden compleet kwijt zijn is zo erg nog niet, weet je... Zolang ons aardbolleke blijft draaien zal er ook altijd wel ergens een Oosten zijn of een Zuiden of een Westen. Je mag dan soms een kluns zijn die z'n kluts kwijt is, zolang je de rode draad van je leven maar terugvindt, kom je altijd wel weer op je pootjes terecht! En die pootjes probeer ik nu ook te strekken na een dag van hard labeur....
Na dat Aantwaarps van gisteren had ik dringend behoefte om mij eens te laten gaan in mijn eigenste Westvlaams want soms mis ik dat sappig taaltje en als ik het niet af en toe oefen, vergeet ik het nog en dat zou doodzonde zijn! Vandaar dat ik jullie trakteer op een paar typische gezegden
- Zet ju neere, drinkt een zaete en smoort een puupe.
- De pootn van zien gat loopn.
- Tis een bescheetn kommissie.
- Een twien bien buk doen.
- Ge kunt ze deur 't gotegat trekkn.
- Jis in z'n gat gebeetn.
- Joen bottn oafdraaien up twerk.
- Drachtre smietn me joen kloefen.
- Jee dieene laatn vliegen.
- Jeetre me zien klakke noa gesmeetn.
- Mienne merlaan skufelt.
- Ne piloarebietre. - Tegaere ang met aekn en oogn.
- Trint mollejoeng.
- Van zien geld klapn lik ne boer van zien klieene pattatjes.
- Kzint zo moe lik koede keirre pap. - Ip elk potje pastre een ulle.
- Tis een ruute druut tuus en oat rint rinne ter in.
- Tis tiet dat tuut is.
PS. En voor Fjak@.. dienen bol sjajette is bij ons een bol sjète... Maar met beiden brei je een mooie trui. Zeg nu zelf... die dialecten mogen toch niet verdwijnen hé , ze klinken toch heerlijk en zo hebben we onze eigenste Babylonische verwarring in ons klein Belgiekske.
Ik heb een paar Antwerpse vriendinnen en als ik met hen wil praten moet ik ook hun taaltje begrijpen. Ik had nooit gedacht dat het zo lastig zou zijn want de truc in "deze wereldtaal" is eigenlijk gewoon: een hele zin herleiden tot 1 woord:
In 't aantwaarps weurtda....
Het is nu jullie beurt - Tizonnolle Ik heb je er nog voor gewaarschuwd -Kemmetoenogzoegezei Hij kon er niets aan doen - Akosterniondoeng Ze heeft het niet goed verwerkt - Zissernichoefan Hij zei het immers ook - Azeigetoemmesoek Dat had je niet gedacht he? - Dadoddenichedochtei Ze hebben u in de maling genomen - Zemmenoeligge Ze was het moe - Zewieretbeu Hij neemt alles mee - Aschaardallesmej? Het is er echt aan te zien - Geziegeterbegoton Hij praat nonsens -Azeiwerriswa Hij kon er niet opkomen - Akwammerniejoep Dat is zeer goedkoop - Dasbekaanstverniet Hij heeft het in de gaten - Ajeigeteur Een klaploper - Nenapsjaar Je moest eens weten - Gemoestetbegotisweete Het is haar dagje niet - Zeigetnogalissitte Een ruitjeshemd - Eukarowem Kan ik u ergens mee van dienst zijn? - Kannekoewellepe ? Heb je het door? - Eddetindemot? Wat had je zoal graag gehad ?- Wamoetemme ? Wat heeft hij gezegd ?- Wasseitem ? Wat doet hij nu weer? - Watoetemnawer ? Wat sta je daar nu te kijken? - Oestodderna ?
Eddetverstoan ?
Ik bijt er haast mijn tong op kapot, dat West Vlaams is toch stukken eenvoudiger, niet Ani?!!!
Yes! Kennen jullie dat zalig gevoel van een plots inzicht? Het befaamde eureka- moment? Plots en geheel onverwacht gaat er in je hoofd een luikje open waarachter een fel lichtje brandt. Wat je maar niet begreep, wordt in één klap zo helder als wat. Het maakt je blij want alles is voor heel even perfect duidelijk.
Einstein zal zeker zo'n gevoel gekend hebben en bij Edison ging er zelfs letterlijk een lampje branden. Die grote denkers zullen wel een heel groot AHA-gevoel gehad hebben, mezelf reken ik echter tot de euh ... gemiddelde denkers, maar toch was het eventjes een geweldig moment. Verwacht geen diepzinnige openbaringen van me, zover reiken mijn ambities niet. Maar hier komt het:
Jaren geleden toen ik het sprookje van de prinses en de erwt hoorde, kon ik alleen maar denken dat die zogenaamde prinses gewoon een vervelend en verwend wicht was. Want zeg nu zelf, die kamerbedienden moesten toch maar keer op keer komen aandraven met nog een extra matras, want het wicht had -och arme - last van een piepklein armzalig erwtje dat onder de eerste matras verstopt zat. Met een stuk of tien op elkaar gestapelde matrassen lag ze nog ongemakkelijk en voelde ze nog altijd een klein bultje dat haar verhinderde om te slapen. En net dat was het bewijs dat zij de uitverkorene was om prinses te zijn!
Kom aan zeg! En dat in een tijd waarin de meeste mensen al heel content waren als ze op een zak met stro konden liggen ...
Ik vond het sprookje maar niets, de moraal van het verhaal ontging me volkomen. Tot de nacht van zaterdag op zondag.
Ik lag te woelen in mijn bed, ik vond geen enkele geschikte houding. Altijd voelde ik wel een pijntje, dan weer een kramp in mijn kuit, dan weer een stijve schouder en dan weer een zere rug. "Zie me hier nu liggen," dacht ik bij mezelf. "Ik heb een goeie drukverlagende matras en een ergonomisch hoofdkussen. Ik heb een kussen waar ik mijn arm op leg en indien nodig één om tussen mijn knieën te leggen en mijn slaapgenoot die ik gebruik om mijn schouder te ondersteunen... ( een beetje overdrijven mag hé?) En nog lig ik niet goed! Ik lijk wel ..." . En toen kwam mijn eureka-moment: "de prinses op de erwt!"
Plots besefte ik, dat dat vervelende wicht helemaal niet vervelend of verwend was en dat de erwt ook niet de boosdoener was. Het arm schaap zal wel degelijk pijn gehad hebben, misschien had ze wel fibromyalgie, ocharme.
Ik heb daar onlangs iets over gelezen (in het kort: Fibromyalgie is een relatief veel voorkomend niet-gewrichtsgebonden syndroom, gekarakteriseerd door spierpijn en drukpijnlijke punten verspreid over het lichaam.) "Natuurlijk!" zullen een aantal onder jullie antwoorden. Nu, ik wist dat dus niet!!
Waarschijnlijk had ze dus last van het kleinste oneffenheidje! Fibrolijders zijn uiterst gevoelige wezens zij detecteren bijna elke stoorzender.
Maar gelukkig had mijn eureka-moment niets met dit alles te maken. En nee, s morgens lag er echt geen erwtje onder mijn matras, was het maar zo simpel dan was ik na die " wriemelnacht" ook tot de adelstand verheven!! Neen, ik had gewoon weer even teveel hooi op mijn vork genomen de voorbije dagen!! Niet willen toegeven dat het stilaan wat rustiger aan ook kan, is hier de boosdoener...
Vandaag is België voor even één in rouw: 22 kinderen en 6 volwassenen lieten het leven bij een tragisch busongeval in Zwitserland. Eén fractie van een seconde en een ongelooflijk drama rolt zich als een tsunami over een aantal families. Een week terug zagen ze hun kinderen / partner dolgelukkig vertrekken op skivakantie. Amuseer je maar Nog een laatste knuffel en kus . Wie had kunnen denken dat ze hun dierbaren nooit meer in de armen zouden kunnen nemen? De overleden kinderen waren nog niet eens in de helft van hun leven, het was amper begonnen. De nachtmerrie van elke ouder is het verlies van een kind. Verwachten dat je binnen enkele uren je kind in je armen kan sluiten en dan het bericht krijgen dat het afscheid naar de vakantiebestemming ook de laatste knuffel was . Woorden schieten hier tekort, dit raakt ieders hart en het is moeilijk om je ogen droog te houden bij zoveel ellende en verdriet. Een mens kan alleen maar stil worden als je ziet hoe hard het noodlot van het ene moment op het andere kan toeslaan Om 11 uur zal ik hier ons ziek kleintje eens stevig vastnemen terwijl mijn hart meeweent bij zoveel verdriet.
Na mijn bezoekje op Ani's blog gisteren dacht ik meteen de inspiratie voor een nieuw logje gevonden te hebben nl de ergernis bij veel bloggers over die enorme onpersoonlijke buttons die onze blogs "kleuren" ! Ik heb het niet over die stalkers met hun reclame zoals ze hier weer bezig waren, die doen maar ik heb de frustratie over hun gedoe achter mij gelaten, neen ik heb het wel over die bezoekers voor wie het enkel gaat om hun "vlaai" te laten zien in de hoop zo veel tegenbezoekjes te krijgen zonder maar één moment de moeite te doen om de inhoud van een blog te lezen en dan kom je bij reacties als... "Het was fijn hier te zijn/ heel interessant of een gezellige dag "op een logje dat druipt van verdriet of kommer of tegenslagen! Daar heb ik het moeilijk mee en soms werkt het zelfs shockerend. Geef mij dan maar 5 warme of grappige of welgemeende reacties ipv 50 onpersoonlijke bezoeken. Maar het is als spreken in de woestijn want vermits die mensen nooit de inhoud van de blogs lezen, lezen ze ook de ergernis over hun buttons niet!
Ik kan me volledig vinden in de opmerking dat niet iedereen van dezelfde tongriem gesneden is maar iedereen kan toch lezen ( denk ik dan maar) en als je dan toch ergens binnenvalt doe dan even de moeite om te lezen wat die persoon te vertellen heeft ook tussen de regels en zet bij die " vlaai" even een kleine persoonlijke nota. Dat is veel meer waard dan welke button ook. Dus mensen ik zeg het nog maar eens ... dat hoeft heus niet, die onpersoonlijke vlaaien, ze vertragen enkel onze blogs. Bedankt om weg te blijven!!
Daarmee heb ik Ani's verzuchting gevolgd en ik ga ook mee in haar bedenkingen bij elke welgemeende reactie. Zo krijg je bij sommige bezoekers een gevoel van gezelligheid, humor, warmte en meevoelen dat deze virtualiteit overstijgt en dat is voor mij de magie van bloggen. Via deze weg heb ik een paar heel toffe mensen leren kennen die op hun eigenste manier dit bloggen hier zinvol maken, fijne welgemeende contacten die ik koestert . Aan die mensen - en ik moet ze niet vernoemen ze weten zelf wel wie ik bedoel - fijn dat ik jullie langs deze weg heb leren kennen. Melig? Neen hoor, voor mij alvast niet want na het ontzettend nieuws dat gisteren de media domineerde, besef je nogmaals hoe relatief het leven is en hoe belangrijk menselijke warmte ! Mijn hart gaat uit naar al die ouders/ grootouders/ broers en zusjes en familieleden en ook de scholen en hun personeel die momenteel door een hels verdriet gaan! Ik hoop dat iedere bezoeker hier vandaag eventjes in gedachten stilstaat bij dat groot verlies!
Mijn hart verlangt naar bloemen
en naar de naderende lente.
Maar de aarde voelt nog koel aan en de bomen wachten tot de tijd is gekomen
en nieuwe botten worden geboren.
Wat gisteren nog triest leek en zonder kleur begint vandaag te ontluiken. Nog even en dan zingen de vogels weer volop in de bomen,
en zullen bloemen stralen in geuren en kleuren en volle pracht
mooier dan ooit verwacht.
PS Joepie, mijn lievelingsbezoekers zijn weer langs geweest met zo'n 40 buttons in één nacht. Je moet hen eens zien staan te blinken onder laatste commentaren. Wat mij betreft.. ze doen maar ze trekken mijn bezoekersaantal omhoog hahaha voor het geval dat dit belang heeft hier in bloggenland!
Probeer mijn gedachten niet te volgen, maar toen ik vandaag dat koppeltje in het bos zag wandelen, schoot mij spontaan één van de alleroudste geschreven zinnen in de Nederlandse taal te binnen.. "Hebban olla vogalan nestas hagunnan hinase hic anda thu" ...van rare kronkels gesproken!!
De lente kriebelt en de wandelaars hebben stilaan de weg teruggevonden naar de bossen in de buurt. Hoewel, op zonnige winterdagen is het hier ook altijd druk! Terwijl wij "oudjes" ook even aan het wandelen waren, viel mijn oog op een jong, innig verliefd koppeltje. Hand in hand liepen ze en dat was voor mij genoeg om te mijmeren....
Waar ze naartoe gaan, dat weten ze nog niet. Of ze misschien ooit afscheid zullen nemen, weten ze ook niet. Eigenlijk weten ze bitter weinig, maar ze liepen samen en dat was nu genoeg.
Wie weet wat ze op hun weg nog zullen tegenkomen?
Misschien listige vossen die hen misleiden, een hongerige wolf of onvoorzichtige reuzen die niet kijken waar ze hun voeten neerzetten - je weet maar nooit - of oude vrouwtjes met appels... Hoewel, dat laatste hoeft geen probleem te zijn, want de prins loopt al aan haar zij. Daar hoeft ze dan geen eeuwigheid meer op te wachten moest ze zich verslikken in zo'n blozend appeltje.
Misschien zouden ze een goede fee tegenkomen, die hun wensen in vervulling zou laten gaan of gastvrije dwergjes waar ze even de last van hun schouders kunnen laten zakken, of misschien leren ze vliegen door hun zorgen opzij te zetten.
Wie zal het zeggen? Zij weten het alvast niet, ze weten immers bitter weinig ook niet of ze altijd hand in hand zullen blijven gaan. Maar vandaag liepen ze samen en dat was voldoende.
Niemand kan hen vertellen wat er achter de bocht te zien is en wat er aan de andere kant van die heuvels ligt. Niemand kan het weten. Het is de Toekomst die zich daar verschuilt maar wat dat dan moet betekenen, daar kunnen ze slechts van dromen.
Dus dromen deden ze zonder te weten of er ooit iets van zal worden. Maar één ding weten ze wel: vandaag lopen ze "samen" in het bos en dat is goed. En wat die "vogalan en die nestas" daar mee te maken hebben? Zoek het zelf maar uit.
Ik hou van praten, daar moet ik zeker geen tekeningske bij maken , maar soms kan praten zonder woorden even intens zijn, een onzichtbaar aanvoelen in één enkele blik. Als ogen ogen zien, bespeuren ze het onzichtbare in de ander.
Dat praten zonder woorden is hier de laatste tijd een gewoonte aan het worden telkens als we op ziekenbezoek gaan. Het is een lichaamstaal, die enkel werkt tussen hen die op dezelfde golflengte zitten. Het is een mogelijkheid om te weten wie je dierbaar is, te voelen wie die èchte vrienden zijn. Want slechts degenen die wonen in je hart, kunnen tot je spreken met hun ogen en omgekeerd.
Zelfs klaterende praatwaters herkennen die manier van praten want we doen het eigenlijk de hele dag. Als mensen naar je kijken, kunnen ze van alles aan je zien. Of je vrolijk bent of verdrietig. Of je haast hebt of dat je juist alle tijd hebt. Die dingen wil je misschien helemaal niet vertellen, maar je lichaam doet dat vanzelf. We noemen dat lichaamstaal. Vaak geloof je die taal meer dan de echte woorden zoals.... Als iemand boos naar je toe komt en roept: 'Je bent lief', dan geloof je niet wat die zegt. Of als je vriendin je met een vrolijk gezicht een dikke zoen geeft en zegt: 'Wat ben jij een rotding', dan denk je dat ze een grapje maakt. Zo kan je soms ook zien of mensen wel menen wat zij zeggen. Bijvoorbeeld op een verjaardag. Je kunt zien of twee mensen elkaar wel echt aardig vinden als ze elkaar stevig omhelzen. Er is ook een groot verschil tussen beleefd lachen of echt lachen. Bij een echte lach stralen de ogen mee. Een beleefde lach sterft op je mond.
Vaak kan je ook al een tijdje van tevoren zien of iemand die op bezoek is, naar huis wil. Zo iemand kijkt af en toe op de klok of naar de deur. Hij legt zijn handen op zijn benen of op de stoel. Klaar om op te staan.
Daarom koester ik af en toe dat praten zonder woorden. Een tinteling van verbondenheid en de warmte van wederzijds begrip of de enige taal die in uiterste ellende die andere bereikt.
Spijtig dat die lichaamstaal hier niet te zien is of ....misschien in bepaalde gevallen toch niet.
Ik wil even reageren op jullie reacties op mijn logje :"vrouwendag" .
Begrijp mij niet verkeerd, ik ga in zoverre met jullie mee dat ik akkoord ga dat het vandaag nog in veel opzichten makkelijker is om een man te zijn dan een vrouw. Vrouwen verdienen nog steeds minder en de druk om naast het werk ook het huishouden draaiende te houden, valt meestal nog op de schouders van de vrouw. Die vrouwendag is dus zeker niet overbodig maar het betekent niet dat het één sikkepit aan de situatie van vrouwen verandert. Ik noem dat een " aspartaampje" een zoethoudertje want bij mij wringt zo'n dag omdat daarna een jaar nog steeds 364 mannendagen telt!
Voor mij is vrouwendag geen dag om echt vrolijk van te worden. Verschillen in inkomen en carrièrekansen, de schrijnende toestanden waarin alleenstaande moeders zich bevinden, partnergeweld, de druk om altijd perfect te zijn.... Dat vind ik geen reden om een feest te houden zeker niet als we over de grenzen kijken want daar beginnen de problemen pas echt. Het enige "voordeel" van zo'n dag is dat we er daarna een jaar lang weer niet meer moeten aan denken terwijl veel " gewone" vrouwen elke dag buitengewoon zijn en meer dan "één dag in the picture " zouden moeten staan! Ik ben bang dat we met die vrouwendag een situatie creëren zo van één dag voor de vrouwen en werk de rest van het jaar verder onder de mannen. Dus jullie lezen het, ik sta zeker aan de kant van de vrouw maar niet achter die ene vrouwendag wegens zinloos want wie heeft er daar bij jullie even bij stilgestaan? Een enkeling, vrees ik!
Enne wat die rib betreft die Ludovikus terug wil... Dat is al lang een stevige bout geworden manneke die je helaas niet maar alleen kan torsen! Voilà en hiermee sluit deze " dolle mina" haar pleidooi!
Naast de massas themadagen zoals dikke truiendag , koopzondag of complimentendag hebben we ook de Internationale vrouwendag. Wil je weten wanneer het die dag is ? Toets dan bloemist en vrouwen in op de computer en Google zorgt voor het antwoord. Zo kom je bij vandaag 8 maart de Internationale Vrouwendag in mijn ogen een doorslagje van de dag van de klant of Valentijn of Secretaressendag.
Nee, ik hoef vandaag geen felicitaties. Ik probeer als vrouw elke dag mijn mannetje te staan. En ja, ik stuit wel eens op vooroordelen en zo nu en dan moet ik harder roepen als ik iets wil bereiken. Maar dat neem ik er graag bij. Want ik word niet onderdrukt, misbruikt of genegeerd omdat ik vrouw ben.
Wat niet wil zeggen dat er in ons land geen werk aan de winkel is om vrouwen een gelijkwaardige positie te geven, bijvoorbeeld op de arbeidsmarkt. Nog altijd krijgen vrouwen gemiddeld minder salaris voor hetzelfde werk als mannen, nog altijd zijn vrouwen sterk ondervertegenwoordigd in leidinggevende posities. Nodig eens wat meer vrouwen uit in panels, laat hen ook eens aan het woord, laat hen debatteren met hun mannelijke collegas en dat zal veel meer impact hebben dan hen enkel vandaag even in de ' vitrine' te zetten, denk ik!
Vrouwendag is voor mij eerder aandacht voor die vrouwen die geen kansen krijgen. Die niet mogen of kunnen studeren, die opgesloten worden omdat ze vrouw zijn, die hun stem niet kunnen laten horen. Vrouwendag is er om te pleiten dat iedereen, man en vrouw, overal ter wereld, gelijke kansen krijgen. Dan hoef ik zoals het cliché het wil als vrouw niet meer te zagen.
Het is toch godgeklaagd dat men het begrip Vrouwendag niet boven al dat commerciële gedoe weet te tillen. Het gaat hier wel degelijk over de helft van de wereldbevolking. En ruim de helft van die helft heeft het niet voor de wind. Dan denk ik aan die duizenden vrouwen die ik niet eens de hand mag schudden omdat hun mannen vinden dat ze "in naam van één of andere God" dat niet kunnen toelaten. Het heeft met onreinheid te maken. En wat meer is, daar moeten we bergen begrip, respect en wat dan ook voor opbrengen want deze misselijk makende houding tegenover vrouwen stoelt op duizenden jaren oude cultuur.
In heel de wereld moet een half miljard vrouwen zich zelfs verbergen onder talloze lagen textiel omdat "alweer" een God dat heeft voorgeschreven. In verschillende landen worden elk jaar nog pasgeboren kinderen vermoord omdat ze niet het juiste geslacht hebben. De moeders moeten wel meteen weer aan de slag in de blijde verwachting dat hun volgende poging wel een jongetje kan opleveren. In heel veel landen is het bedroevend gesteld met de rechten van vrouwen. Ze worden achtergesteld, legaal mishandeld, verhandeld en uitgebuit. Zelfs verkrachting als oorlogsinstrument is geen uitzondering. Voldoende argumenten om met alle mogelijkheden die wij hebben op te komen voor deze vrouwen, die wel vaak de economie draaiende houden.
En zo kan ik nog een tijdje blijven doorgaan met het geven van voorbeelden, de lijst is onuitputtelijk. Allemaal vormen van discriminatie waarvoor het woord vrouwonvriendelijk verre van toereikend is.
Dat los je niet op met een Internationale Vrouwendag zoals die nu door de commerce wordt ingepalmd. Daar hebben we minstens een vrouwenmillennium voor nodig.
We moeten zeker niet triomferen dat het in ons zogeheten vrije westen beter is, ook hier ligt er nog massa werk op het plankje. Ook wij hebben vele jaren gevochten tegen vooroordelen die "in naam van onze eigen God" zijn ontstaan. Het verhaal van "de vrouw die geboren werd uit de rib van de man" zegt waar het op slaat: jullie vrouwen zijn er omdat wij mannen het zo hebben gewild. Hallo!!! Is daar iemand???
Daarom mijn vraag lost die ene internationale vrouwendag nu echt het probleem op?
Na al die ernst van de vorige logjes even stoom aflaten of jullie denken dat er hier een treurwilg aan het groeien is!
Drie oudjes zien mekaar terug na lange jaren:
-"Wat doet jij sinds je op pensioen bent?"
-De eerste zegt: "ik fotografeer." -De tweede zegt: "ik tuinier."
-De derde zegt:" ik doe opsporingswerk "
-"Ah! en in wat?
" -"Iedere dag zoek ik mijn bril, mijn wandelstok, mijn valse tanden, mijn sleutels "
Karin komt thuis, ze heeft voor het eerst op school seksuele voorlichting gehad. - Ik schaamde me dood Iemand zei dat de ooievaar de kindjes bracht, weer iemand zei dat je ze in het ziekenhuis kon kopen -Maar waarom schaam je je dan? -Ik durfde niet te vertellen dat wij zo arm zijn dat papa ze zelf moet maken!
Met zijn laatste logje heeft Folion mij aan het denken gezet ( maar mijn eitje moest even uitbroeden). De link naar zijn blog vind je hier links onder mijn favorieten.
Ik ben bang
dat voel ik.
Ik ben bang
dat ben ik.
Bang om wat morgen kan komen.
Bang te geloven in dromen.
Bang voor pijn en verdriet.
Bang voor eenzaamheid en niemand die het ziet.
Bang voor zaken klein of groot.
Bang om te leven.
Bang voor de dood.
Het is onzin,
zegt het verstand.
Het is wat het is, zegt de liefde.
Het is belachelijk,
zegt de voorzichtigheid.
Het is onmogelijk,
zegt de ervaring.
Het is wat het is,
zegt de liefde
Het is pech,
zegt de berekening.
Het is niets dan pijn, zegt de angst.
Het is uitzichtloos, zegt het inzicht Het is wat het is,
zegt de LIEFDE
Bij Loewiesa kan je het wel en vooral het wee van zorgtehuizen volgen sinds haar pa daarin terecht kwam en dan hou ik mijn hart vast dat zoiets mij kan overkomen! Stel je voor dat je zo plots xj ouder geworden bent - dat doe ik nu even ook - en zo in de groep terecht komt die klaar staat om naar zo'n tehuis te gaan. Lees wat ik dan voor me zie..
Ik zit alleen thuis en vind dat maar niks.
Ik had zo al een keer een paar inlichtingen genomen en ze hadden mij gezegd dat ik in een bejaardentehuis veel compagnie zou hebben.
Ik heb een tehuis gevonden met een goede faam naar het schijnt van horen zeggen.
Dus ga ik er met mijn valiezen met mijn nieuw modern ondergoed naar toe.
Ik sta voor een schoon gebouw met gele steentjes en doorschijnende ruiten.
Boven de deur hangt de naam van dat bejaardentehuis!
"In de laatste adem"!
Ik stap naar binnen en kom daar direct veel wandelaars tegen.
De ene met een wandelstok, een andere met een looprek.
Na een gesprek met de directeur, mag ik mee met een verzorgster.
Ik krijg daar een zuinig kamertje van 2m op 4m met schone meubelen van de persoon die er voor mij zijn laatste asem had uitgeblazen, maar ik kan die altijd inruilen voor een paar van mijn spulletjes, zegt men mij. Ik moet nog juist een papiertje tekenen dat ik elke maand mijn pensioen zal afgeven.
Ja, als ik dat niet kan betalen op het einde van de maand, zullen mijn valse tanden in beslag genomen worden!
Elke dag ga ik wandelen in de gang en ook in de refter zit ik direct met veel volk aan tafel.
Ik heb er vlug vrienden en de gesprekken gaan vaak over vroeger en over het seniorennet.
Maar als ik naar die andere mensen luister, zijn er toch veel met problemen.
De mensen die niet meer uit de voeten kunnen, worden in een rolstoel als een plant voor het raam gezet.
De anderen moeten gaan turnen of in de tuin gaan wandelen zodat de kuisvrouw haar werk kan doen.
Ik probeer af en toe de mensen een lach bij te brengen, maar dat lukt niet altijd!
Na een paar jaar kom ik tot de conclusie dat het in een bejaardentehuis niet altijd om te lachen is en bedenk dat ik hier nog niet echt op mijn plaats ben zelfs niet op mijn ouderdom! Je kan het niet geloven hoe rap ik weer naar huis wil...
Neen, ik mag er nog niet aan denken. Zolang een mens goed is, stel ik voor om hem zijn leven te laten leiden en niet lijden!
Laat de beslissing over aan de persoon of hij /zij er naartoe wil en laat die beslissing niet opgedrongen worden door derden die dan 1x om de maand op bezoek gaan.
Hoewel .. soms is er geen alternatief.. Maar bon dat is mijn gedacht hé, wie weet hoe en wanneer en waarom ik er misschien zal binnen stuiken.
Ik doop mijn pen niet in de inkt, maar in het leven....
Soms als het even tegenzit dan trekt een mens zich op aan strohalmen of aan de lyriek van een lied zoal hier op mijn blog.
Na mijn bijna euforie gisteren nogal hard op mijn poepeke gevallen bij het miezerig en bewolkt weer van de voorbije dag. Gelukkig was er de maandelijkse bijeenkomst met een paar blogvrienden en dat doet altijd deugd aan dit seniorenhartje.
Vandaag staan we weer even stil bij de realiteit van het leven als we een bobonne naar haar laatste rustplaats begeleiden. Ja, dat is het leven zeker maar de confrontatie met de koude kant ervan laat soms natte sporen na En als afsluiter: Het leven is een elastiekje. Je rekt het uit tot het knapt.
Bedankt lieve vrienden voor de verjaardagswensen, ik heb ze hoog op mijn verjaardagshoed gezet.
Ik ben echt blij en niet alleen door jullie wensen maar ook omdat met maart de lente stilaan in aantocht is. Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar ik word er zelf blij van als de zon weer schijnt, de temperaturen stijgen, de knoppen aan de bomen en struiken komen en de eerste lentebloemen zich een weg naar boven vechten. Het lijkt er op dat we eindelijk, na een bijna eindeloze koude periode, de lente in zicht krijgen. Een nieuw begin, een nieuw seizoen. En fysiek komt die lente op gang als we de officiële startdatum van dit seizoen ook op de kalender in zicht krijgen. Het geeft energie, het maakt vroeg wakker, het zorgt voor creativiteit. Overdreven.... you say? Misschien, maar ik krijg precies elk jaar een grotere hekel aan de winter en hoe mijn "lijf" met de koude omgaat. Twee paar handschoenen over elkaar is nog niet genoeg voor mijn ijsvingers. Mijn tenen zouden het liefst de hele winter op een warme radiator liggen.
Maar toen ik gisteren buitenkwam, was het zonder handschoenen en de sjaal ging af. Goddank, de lente komt er straks weer aan. Binnenkort kan de saaie wintergarderobe weer in dozen en haal ik mijn leuke zomerhebbedingetjes terug tevoorschijn. Nog even een nieuwe lente, een nieuw geluid....
Vandaag is het dag 24.472 van mijn leven.
Ik ben een vis en de aquamarine is mijn geboortesteen . Volgens de Chinezen ben ik geboren in het jaar van de Haan , Franklin D was president van de US en Winston Churchill prime minister van de UK.. (Wil je dat allemaal voor jezelf eens uitzoeken ga naar volgende link dayofbirth.co.uk
)
Ja, 24.472 dagen, een mens ligt er niet van wakker en staat er nog minder bij stil.
Vroeger zette ik streepjes op de muur telkens als ik jarig was, dat zou ik terug moeten doen, een nieuw streepje op een nog kale muur!
Dan is het precies of ik begin een nieuw leven en dat terwijl ik hier toch al 24.472 dagen rondloop.
Het is in feite lang en tevens zegt dat getal niet veel.
Het heeft zelfs weinig betekenis in onze hedendaagse maatschappij.
Ik vergelijk altijd de dingen en als ik dat getal eens vergelijk, dan ben ik hier twee keer niks op deze wereld. Allé, neem nu eens 24.472 zandkorrels op een strand , je zou ze zelfs niet eens zien liggen. Of 24.472 druppels en je kan spreken over een droge maand.
Nee nee, het getal 24.472 betekent twee keren niks.
Het is gewoon de tijd die ik hier sinds mijn geboorte heb doorgebracht. Ppffffffff ik moet er eens van blazen.
Och het hangt er natuurlijk van af welke betekenis men aan dat getal geeft hé.
Als ik 24.472 oude Belgische franken op mijn rekening zou krijgen, zou het gene vetten zijn. Met 24.472 Euro verandert het de zaak hé.
Ik was eens gaan zien op welke dag ik geboren was. Het was een donderdag en mijn pa zal niet direct gelachen hebben want hij was zeker dat ik een jongen was voortgaande op de activiteit in ons ma haar buik!!
Intussen zijn er veel streepjes op mijn muur gekomen
. Ja, dagen zijn cijfers en wij ... wij zijn soms een nummer.
Vandaag kan ik de dingen doen waarvoor ik de afgelopen drie jaar net geen tijd genoeg had. Aan de andere kant krijg ik maar eens in de vier jaar de kans om op 29 februari een stukje te schrijven. Die kans mag ik dus niet laten liggen.
Stel je echter van de kwaliteit niet al te veel voor, want een schrikkeldag is echt zo'n restjesdag, een inhaaldag, een dag waarop we die loshangende flarden van de voorgaande jaren nog even snel aan elkaar naaien.
En laat die flarden nu toch wel eens spreuken met een knipoog zijn zeker..
.
Vroeger wilde ik avontuur en spanning. Het avontuur is vervlogen maar de spanning is gebleven en daar slik ik nu pillen voor.
Aan werken is nog nooit iemand dood gegaan...En ik wil deze traditie niet doorbreken.
Achter elke succesvolle man, staat een stomverbaasde schoonmoeder.
Alleen daar kan liefde leven, Alleen daar is het leven goed,
Waar pa stil en ongedwongen,
De aardappels schilt en de afwas doet.
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
Als u ze allemaal op een rijtje hebt: hoedt u voor het domino-effect!
Beter een gat in je klomp, dan een klomp in je gat.
Computers: de meeste fouten zitten tussen het toetsenbord en de stoel.
Dankzij de afstandsbediening kan de tv-kijker zowel zijn horizon als zijn zitvlak verbreden.
De snelste manier om met acupunctuur te experimenteren is voor het eerst een nieuw overhemd aantrekken.
De vraag in het levens is: Gaan we door of slaan we af?
Maar voor de meesten is het: Slaan we door of gaan we af?
Ik ben voor jou gevallen languit op straat.
Ik zag jouw mooie ogen maar de stoeprand te laat!
Wie onder de ossenstaart heeft gekeken, hoeft geen soep meer.
Voor meer van die knipogen tot over vier jaar maar weer, bij leven en welzijn!!
In de tijd dat de goden van de Olympus nog naar de aarde afdaalden om zich onder de mensen te begeven, regeerde in een ver land de oude koning Amyklas. Zijn trots was zijn zoon Hyacinthus, een knappe jongeman met prachtig lang haar. Door zijn mannelijke schoonheid viel hij zelfs bij Apollo - de stralende god van het licht - in de smaak. De god maakte wandelingen met hem, zwierf met hem door de bergen en ging met hem op jacht, en wedijverde met hem in het discuswerpen.
Hyacinthus hield van Apollo en gaf aan hem de voorkeur boven ieder ander en dat zette wel eens kwaad bloed. Ook de God van de Wind vergaf het hem niet en zon op een afstraffing.
Op een dag waren Apollo en zijn jonge vriend weer eens bezig hun krachten te meten in het discuswerpen. Apollo, die de eerste beurt had, zwaaide zijn arm ver naar achteren en slingerde de schijf hoog de lucht in, zo hoog dat hij het wolkendek bereikte. Toen de discus de aarde weer begon te naderen liep Hyacinthus er snel naar toe om hem op te rapen en zelf een worp te wagen.
Maar de discus stuitte af op een rotsblok en de God van de Wind sloeg met zijn geweldige adem Hyacinthus de schijf tegen het hoofd. Apollo, die alles had zien gebeuren, snelde toe en ving de jongen op met zijn sterke armen. Hij legde geneeskrachtige kruiden op zijn wonden, maar het uitdovende leven kon hij niet meer redden. De knappe jongeman zakte in elkaar als een verlepte bloem.
Apollo huilde, klaagde, wilde zich van het leven beroven. Maar hij bedacht zich onmiddellijk weer, want omdat hij een god was mocht hij niet sterven. Hij zou de jongen voortaan in zijn liederen bezingen en hem in een prachtige bloem veranderen. Al gauw schoot uit het bloed van Hyacinthus een prachtige, paarse bloem omhoog, die voortaan iedere lente zou bloeien. Ze bloeit maar kort, zoals ook het leven van Hyacinthus kort was. Want aan hem ontleent de bloem haar naam, naar hem noemen wij haar Hyacint.
Het ontroert en pakt me altijd weer hoe onze kleinkinderen "grote mensenproblemen" soms zo simpel en belangeloos aanpakken...
Ik wil het er niet uitgebreid over hebben maar nadat de moeder (88) van S, die zelf nog steeds ernstig ziek is, vorige maand stierf, overleed in de nacht van vrijdag op zaterdag ook haar schoonmoeder (83). Dat betekent dat onze schoonzoon op 1 maand tijd 2 oma's verloor. De kleinzoon van 7 heeft daar natuurlijk, naast zijn kinderverdriet, vragen over. Zo ook waarom ze van zodra ze thuiskwamen van skivakantie direct naar bompa moesten want bobonne was nu toch dood? De dochter legde uit dat er van alles moet geregeld worden in verband met de begrafenis en omdat bomma in het ziekenhuis ligt en niet kan helpen en bompa thuis ziek ligt met de griep moeten zij inspringen. Waarop de kleine spontaan zegt: " Ik zal ook meehelpen, ik zal het graf delven.." De eerste reactie van de dochter was.. " Dat klinkt een beetje luguber maar toch lief..."
Ik vind daar helemaal niets lugubers aan maar eerder echte kinderlogica en -fantasie in de manier waarop die kleine ook iets voor bobonne wil doen. Hij is verbaal misschien niet van de sterkste maar heeft een groot hart dat het soms bijna pijn doet omdat ik schrik heb dat hij later teveel kan gekwetst worden. Hoe jong ook, het gegeven dood is voor hem zoals voor veel kinderen nog geen taboe. Hij is diegene die het af en toe nog eens over mémé ( mijn ma) heeft en hij heeft zo zijn voorstelling over waar ze nu is en dat ze wel blij is als we een bloemetje brengen. Zuslief is nog te jong (4j) om te beseffen wat er gaande is al is ze ook een schatje. Zij is ons glutenkindje en hoe ze daar nu mee omgaat... we hadden het in het begin nooit gedacht. Alles wat ze op school krijgt aan snoep of cakejes brengt ze mee naar huis. Zelf eet ze er niets van ( als je een paar keer goed ziek bent en pijn hebt dan leer je snel!) maar ze bewaart alles voor grote broer die het thuis "dankbaar" opeet. Maar dat ter zijde...
Het doet mij wat dat die kleine gastjes op zo'n korte tijd zo intens met de dood geconfronteerd worden, maar voor kinderen is dood niet altijd een taboe. Het zijn vaak de volwassenen die een taboe scheppen omdat ze schrik hebben om over de dood te praten als iemand in de directe omgeving daar mee geconfronteerd wordt. Maar kinderen niet en het is maar de kunst om hen al vroeg te leren dat dood en leven steeds hand in hand gaan zoals vreugde en verdriet... vallen en opstaan....Al hoop ik uit de grond van mijn hart dat het voor die 2 kleinkinderen nu even stopt!
Maar kinderen met zo'n groot hart zoals er hier een paar kleinkinderen rondlopen ( en dat zegt niet alleen mijn trots oma hart) dat moet je koesteren en polijsten zoals een edelsteen want het is even belangrijk als die met uitstekende rapporten... In onze prestatiegerichte maatschappij worden de rapporten van onze primussen bezongen en lopen we met een trots hart rond en dat mag, want yours truly doet daar ook danig aan mee. Maar zijn we even fier over die A of A+ bij "houding in de klas tegenover de anderen kinderen ,de leerkracht, sociaal engagement...." en pakken we een C in dat vak even hard aan als een C in het vak rekenen bv?
Bij de zoon loopt er ook zo eentje ( 6j) met een groot hart rond en ze weet nu al heel goed wat ze later wil worden nl verpleegster want dan kan ze alle zieke en arme mensen verzorgen en genezen ...Dat zei ze voor de eerste keer toen ze in Gent rondliepen en ze aan de kathedraal een paar bedelaars zag zitten en vroeg waarom die zo gekleed waren en om geld moesten bedelen? Ze vond dat niet eerlijk en dan heb je ook het hart niet om "racistische" opmerkingen te geven...
Opvoeden... en rekening houden met de echte waarden en de realiteit...een hele opgave in onze maatschappij maar voorlopig ziet deze oma dat het goed is...wat niet wil zeggen dat ik met alles akkoord ga maar dat was vroeger bij onze ouders ook zo en dat zal wel altijd zo blijven..
Als ik s morgens bezig ben om alles weer wat op orde te brengen dan speelt hier steevast de radio. Met een streepje muziek gaat alles vlotter en dan kan deze seniorendame met de borstel of zwabber al zwierend over de vloer glijden om die met een likje Mister Proper een beurt te geven. Het was tijdens één van die zwabberbeurten dat ik deze morgen de begintunes hoorde van een lied uit lang vervlogen dagen .. Vrienden kom zit neder in de ronde En genieten wij van deze stonde. Al te samen, opgeruimd en blij Schuif wat dichter, dichter, dichter bij
En zoals bij jullie nu, denk ik, riep het ook bij mij heerlijke herinneringen op aan kampen met de jeudbeweging VKSJ waar ik indertijd 6 jaar deel van uitmaakte en waarvan ik later zelf 6 jaar leidster werd
En zo kom ik bij mijn eerste kamp dat ik mij nog heel helder herinner. Het was in Peer, het leek toen bijna het buitenland als je in West Vlaanderen woonde. We verbleven op den buiten in een oude boerderij. Met de ganse groep, groot en klein, sliepen op de zolder op slaapzakken dicht opeen gepakt met onze valies aan de voeten en amper een gangetje om te passeren. Het was een heerlijke tijd dat stiekem liggen fluisteren als al lang het slaapsein gegeven werd. De leiding sliep beneden samen in één kamer naast de eetkamer waar we aan lange tafels met houten banken aten als het buiten niet kon. Want zeg nu zelf, wat ging er boven eten in open lucht van s morgens vroeg met de fluitende vogels, de loeiende koeien en niets anders dan het geluid van de natuur? Waarom ik mij dat eerste kamp nog herinner? Omdat ik daar ontdekte dat ik allergisch was aan bijensteken. Toen we op een zonnige zomermorgen aan de lange houten tafels gezellig de ene stapel brood na de andere verslonden ( want die jonge magen kunnen wat hebben na een lange woelige nacht!) kregen we wat last van bijen die ook hun deeltje van de honing en confituurpotten wilden meepikken. Een paar rake meppen, maakten die beestjes woest en ééntje koos mij uit als sappig brokje. Na een venijnige steek dacht ik meteen aan die schalkaard en die hete pootjes en liepen de traantjes ook uit mijn oogskes. Maar door de drukte en ook omdat je stoer wil zijn in zon groep, deed ik er niet direct iets aan. Maar na een uur werd het duidelijk dat er iets fout was met die steek. Ik vertelde het toen toch maar aan de leidsters en die zagen dat een rood oplopende striem en lichte zwelling niet ok was. Meteen werd ik naar een dokter gebracht die de angel verwijderde, mij een spuit gaf tegen ik weet niet meer wat en tegen die tijd kreeg ik al koorts en heb ik de volgende drie dagen met koorts, medicatie en veel leesboeken eenzaam op dat zolderbed doorgebracht tot de koorts geweken was. Het enige bezoek was dat van de dokter en af en toe even een vriendinnetje dat stiekem naar boven sloop. Gelukkig sliep ik nogal veel en waren de leidsters echt wel met mij begaan want het was toch maar een zielige bedoeling! Tot daar mijn eerste kamp!
Gelukkig was ik er weer bovenop om de laatste dagen van het kamp samen met de groep door te brengen maar vooral om bij het kampvuur toch uit volle borst het volgende liedje me te zingen.
Vrienden kom zit neder in de ronde En genieten wij van deze stonde.
Al te samen, opgeruimd en blij
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
Denkt niet meer aan al die droeve dagen
Met hun storm, wind en regenvlagen
Want de winter is al lang voorbij,
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
Ziet, de zon is weer in 't land gekomen
En we mogen al te samen dromen
Want de zomer en de blijde mei,
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
't Oude jaar is weerom afgelopen,
We zijn blij en leven op goe hope,
Want het groot verlof is waar nabij,
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
Waar gij later allen moget varen,
Blijft in 't harte trouw den eed bewaren
Gaat door 't leven altijd zij aan zij.
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
Ons ma zei altijd: " 't Staat geschreven en gedrukt da je moet scharten ( =krabben) waar dat 't jeukt," en omdat ze een wijze vrouw was, heb ik al twee dagen haar raad gevolgd. Niet dat het hier letterlijk jeukt maar die lentekriebels kunnen ook vreselijk ambetant zijn en de laatste dagen zaten ze danig in mijn systeem te jeuken dus... ben ik gaan "scharten" maar dan wel in mijn bloementuin. Ik weet niet of het bij jullie ook zo aanvoelt maar ik heb de indruk dat ik dit jaar laat in gang schiet, nochtans smeekt de tuin om een goeie krabbeurt. Ik zit hier nu wel wat te bekketrekken omdat mijn winterspieren bij lange nog niet gerodeerd zijn. Mijn rug is aan het protesteren, mijn handen willen op dit moment ook niet helemaal meewerken.
De rozen die een laatste knipbeurt nodig hadden, lieten zich niet altijd van hun liefste kant zien zodat mijn vingers versierd zijn met een paar pleisters. Mijn nagels die eindelijk een lady lengte hadden na zo'n lange inactiviteit blinken weer uit in disharmonie, mijn vingers vinden stram het toetsenbord omdat ze teveel gesleurd en getrokken hebben aan alles wat onze tegenvoeters hardnekkig vasthouden , maar... mijn tuin ligt er stukken beter bij en daar draait het allemaal om. Ik dacht dat ik nog alle voorjaarsbloeiers moest planten maar toen schoot het mij te binnen dat ik de tulpen, narcissen en krokussen in het najaar al in de grond gestoken heb. Hier en daar komt al een paars kopje boven dat verscholen zat onder de bladeren. Ik kan wel nooit weerstaan om nieuwe bloembollen te kopen maar dit jaar was er blijkbaar ook crisis in mijn winkelkarretje want heb maar matig bijgekocht. Morgen steek ik die enkelingen ook wel de grond in en van dan af aan begint het ritueel van dagelijks even door de tuin te lopen en schone woordjes te fluisteren tegen de aarzelende knopjes die zich aan de oppervlakte vertonen.. Voorlopig zit mijn taak er op en is het nu aan de zon... maar wat kan dit werk je hoofd toch heerlijk leeg maken en voldoening geven!
Als het weer zo blijft, ga ik van de week ook in de serre de eerste salade planten wat ook al behoorlijk later is dan anders. Veel leuker dan binnen opruimen en schoonmaken, dus mocht iemand langs komen om een bakje troost te drinken, niet op letten die kriebel moet ik nog krijgen .
Onze kleinkinderen genieten nu volop van de krokusvakantie. Het is hen echt gegund.
In de tijd dat ik nog school liep moest de krokusvakantie nog worden uitgevonden.
Ik herinner me dat, toen ik als kind nog op het strenge internaat zat, wij op Aswoensdag verplicht waren om naar de kerk te gaan en de pastoor ons voorhoofd met as besmeurde.
Een vieze katholieke traditie vond ik toen.. Nu heb ik er geen last meer van! Van stof en as waren wij gemaakt en tot stof en as zouden wij wederkeren. Aan deze deprimerende gedachte werden wij ieder jaar opnieuw herinnerd.
Maar voor ons bleef het daar niet bij. Aswoensdag was eveneens het begin van een veertig dagen durende vastentijd. Dat is het officieel nog altijd, maar er is geen katholieke haan die daar nog naar kraait.
In mijn tijd was de vasten een sombere periode. Met carnaval mochten we ons nog eens lekker laten gaan, maar daarna was het uit met de pret. Dan moesten we ons veertig dagen lang bezinnen en boete doen. We wisten niet waarom, maar zo werd het ons nu eenmaal ingeprent. We mochten niet eten wat we wilden. We mochten niet snoepen. We mochten hooguit één volwaardig maaltijd per dag nuttigen. Op woensdag en vrijdag was vlees taboe! Gelukkig nam ma het niet altijd zo nauw met die vastenregels. Maar goed ook. Telkens als we als kind genoten van een stuk chocolade tijdens de vastenperiode, werden we min of meer opgezadeld met een schuldgevoel.
Halleluja, de tijden zijn veranderd en de jeugd van vandaag hoeft zich over al die dingen geen zorgen meer te maken. Zij krijgen gewoon een weekje krokusvakantie en gaan met hun ouders skiën of trekken naar het zonnige zuiden om er lekker te gaan plonzen in het zwembad van één of ander hotel of.. ze genieten gewoon van een paar dagen gezellig samen thuis. Laat ze maar genieten. Wij hebben destijds reeds boete gedaan voor drie generaties lang.
Maar vandaag wil ik vooral ons oudste kleindochtertje een dikke kus geven voor haar 8e verjaardag? Een dikke proficiat Esmée!
Journalist: " Kunt u mij zeggen hoe het komt dat u zo oud geworden bent?" Honderdjarige: " Dat komt door de afspraak die mijn vrouw en ik maakten toen we nog maar pas getrouwd waren." Journalist: "Wat voor afspraak was dat?" Honderdjarige: "Wel, we spraken af dat, als we ruzie maakten, zij in de keuken zou blijven en ik in de tuin." Journalist: " Maar wat heeft die afspraak dan wel met je gezondheid te maken?" Honderdjarige: " Het leven in de open lucht mijnheer!"
Er zijn 26 letters dus zijn we halfweg met de letter M
de M van Mooiste moment
Ik heb zoveel mooie momenten gekend een paar mijlpalen ..de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. Als je zon baby in je armen wiegt, tranen van geluk! Maar ook onze 13 jaren buitenland waren achteraf gezien mooie momenten en blijven voor altijd verweven met ons leven, jaren waarbij ik met mezelf werd geconfronteerd en waar we samen sterker uitgekomen zijn! Voor diegenen die het nog niet gelezen hebben je kan dat altijd doen via de links hier links op de blog En nu het geluk dat ik er nog bij ben om te genieten van onze oude dag en van de kleinkinderen Wie weet heeft iemand van jullie wel een heel bijzonder mooi moment?
Een Griekse mythe over onmogelijke liefde, trots en hoogmoed.
Lang geleden, toen iedere rivier zijn eigen beschermengel had en iedere boom zijn eigen boomnimf, ontvoerde Kepheus de blauwe nimf Lester. De beeldschone Lester werd moeder en bracht een zoon ter wereld. De jongen stal, zo klein als hij was, de harten van alle mensen. Zijn moeder gaf hem de naam Narcis en de jongen werd elke dag knapper. Toen zijn moeder aan de profeten vroeg, wat haar zoon in de toekomst te wachten stond, sprak de blinde Theresia: "Als hij geen misbruik maakt van zijn knappe uiterlijk, zal hij een hoge leeftijd bereiken."
Maar Narcis bereikte geen hoge leeftijd. Zijn knappe uiterlijk deed hem meer kwaad dan goed. Wie hem eenmaal gezien had, wilde voor altijd bij hem blijven. De jongemannen bedelden om zijn vriendschap en de meisjes om zijn liefde. Maar Narcis ontweek ze allemaal, vluchtte voor de vriendschap en ging de liefde uit de weg. Het liefst zwierf hij alleen door de bossen en joeg hij op wild en net als het wild, schuwde hij de mensen. De mensen dachten, dat hij trots en hoogmoedig was. En de bergnimf Echo moest het zelfs met de dood bekopen. Zij volgde hem in de bossen als een schaduw, ze wilde met hem praten, maar dat kon ze niet. De godin Hera had haar een keer gestraft, omdat ze zich met kletspraat ophield. Vanaf die tijd kon Echo alleen maar herhalen wat een ander zei, ze kon zelf geen gesprek beginnen.
Ook tegen de knappe Narcis kon ze niets zeggen, ze moest wachten, tot hij zelf het woord tot haar richtte. Toen Narcis op een keer in de gaten kreeg dat er iemand achter hem aan liep riep hij: "Wie is daar?"
En Echo zei hem na: "Wie is daar?"
Narcis keek om zich heen, maar zag niemand. Hij riep nog eens: "Waar ben je en waarom verstop je je voor mij?" En Echo herhaalde opnieuw: "Waarom verstop je je voor mij?" Narcis keek weer om zich heen, om te zien wie er met hem sprak en riep toen: "Kom te voorschijn."
En Echo zei hem vrolijk na: "Kom te voorschijn."
Toen kwam ze uit haar schuilplaats en liep naar Narcis toe om hem te omhelzen. Maar Narcis moest daar niets van hebben en hij ging op de vlucht terwijl hij riep: "Van jou houden? Dan sterf ik liever." En ongelukkige Echo kon alleen maar herhalen: "Dan sterf ik liever!"
En na korte tijd ging ze aan haar ongelukkige liefde ten onder. Elke dag werd ze dunner, tot er van haar alleen nog maar de stem overbleef. Ze verstopt zich voor de mensen in holen en bossen, loopt zoals vroeger door bergen en dalen, maar niemand kan haar meer zien. Men kan haar alleen als echo horen.
Maar nog erger behandelde Narcis een vriend van hem. In plaats van vriendschap te laten blijken stuurde hij hem een zwaard en de vriend doorstak zichzelf met het zwaard op de drempel van zijn huis. Dat konden de goden niet ongestraft laten en enige tijd later namen ze wraak.
Toen Narcis op jacht was, kreeg hij vreselijke dorst en in de schaduw van de bomen zag hij een bron. Nadat hij zich had voorovergebogen en zijn dorst had gelest, zag hij voor het eerst zijn eigen gezicht in het water weerspiegeld. Hij werd er dadelijk verliefd op en wilde het knappe gezicht kussen, maar nauwelijks had hij zijn gezicht aangeraakt of het water kwam in beweging en het beeld verdween. Toen bemerkte hij, dat het zijn eigen gezicht was en zijn verdriet werd er des te groter door.
Lange tijd klaagde Narcis om zijn ongelukkige liefde en de ongelukkige echo klaagde met hem mee. En toen Narcis zich tenslotte uit vertwijfeling met een dolk neerstak en zijn beeld voor het laatst vaarwel zei, herhaalde de arme echo: "Vaarwel, voor altijd vaarwel, mijn ongelukkige liefde!" Toen een paar van zijn vrienden hem wilden begraven, zagen ze het lichaam van Narcis niet meer. In plaats daarvan groeiden er in het gras prachtige gele bloemen. Ze dragen tot op de dag van vandaag de naam Narcis.
Vandaag even het ziekenbezoek overgenomen omdat de partner van mijn vriendin zelf ziek thuis ligt. Je zou voor minder als je al meer dan een half jaar elke dag aan een ziekenbed zit. Zon bezoekje maakt je heel stil en dan ga je denken aan hoe relatief alles is.. Maar aan de andere kant sta ik verwonderd als ik vaststel hoeveel een mens kan hebben zolang die drang om te leven er nog is. Al bijna een jaar vecht S tegen het demon K, sleept ze zich van de ene operatie naar de volgende, vecht ze tegen elk bijkomend probleem en er zijn er al wat, verzet ze zich tegen de ravage van elke bestraling en chemo en blijft ze hopen dat ze het Eerste Communiefeest van haar oudste kleinkind in mei kan meemaken. Ik heb een grote bewondering en respect voor haar en ook voor haar partner die haar blijft steunen door elke dag uren aan haar bed te zitten. En dan gaat een mens aan het denken en vraagt zich af:
Hoe kan een mens in deze wereld gelukkig zijn terwijl verdriet, verlies en dood ons bedreigen vanaf het ogenblik dat we op deze wereld komen?
Een leraar gaf daar ooit het antwoord op. Hij pakte een glas dat voor hem op tafel stond en zei:
Voor mij is dit glas al gebroken. Ik drink er uit, geniet ervan als de zon erin schijnt en als ik er tegenaan tik, geeft het een prachtige klank. Wanneer de wind het glas van de tafel veegt en het in scherven op de grond valt, dan zeg ik: Natuurlijk, want dit verwachtte ik. Voor mij was dit glas immers al gebroken, ik had er rekening mee gehouden dat dit eens zou gebeuren. Daarom is elk ogenblik dat het nog heel is juist zo kostbaar, en geniet ik er intens van.
Die gedachte laat ik langzaam insijpelen zodat ze lang blijft hangen .
Afgelopen herfst heb ik foto's gemaakt in het bos hier vlakbij. Foto's van de verkleurende bomen, van de bundels zonlicht die door de laagstaande zonnestand de wereld zo warm en zacht kleuren en van de bosgrond. De bladeren vormden patronen en nieuwe ideeën borrelden zo bij mij op. Maar nu, een paar maanden later is het anders. Werkt de koude winter inspirerend, het somber weer van vandaag laat alleen blanke gedachten na. De grauwe sluier van de laaghangende bewolking drukt me neer. Elk jaar heb ik daar last van, al duurt dit niet zo lang want dat ligt niet in mijn aard. Elk jaar kijk ik uit naar het moment dat de neuzen van de bollen bovenkomen elk jaar weer en ook dat is een patroon.
Mijn gezicht wordt verlicht door een stralend computerscherm, de kamer is in een stille schaduw gehuld. Buiten heerst nog steeds de winter maar veel zachter. Een staafje flikkert achter de woorden die door mijn vingers aangetikt worden tot een logje voor jou, lieve bezoeker, jij bent daar... achter dit scherm en via de draad die eraan vasthangt... Als ik nu als een energiepulsje met twee grote nieuwsgierige ogen zou kunnen doorflitsen, dan vond ik daar zeker de ene mens na de andere. Iedereen zou ik kunnen uitnodigen om me te volgen, om die ogen in het scherm te laten duiken als in een zwembad zonder bodem en daar... daar zouden we mekaar ontmoeten met tientallen, met honderden, met iedereen.... Maar het witte licht van het scherm spat de schaduwen mee met het licht in mijn gezicht en ik probeer inspiratieloos mijn logje vol te maken...
Ik vier niet graag een feest op "commando" of omdat de media daar een heisa rond maakt en daarom doen we ook al jaren niet mee met al die opgefokte Valentijnhype Zomaar out of the blue verrast worden is duizend keer intenser.. Allé dat is mijn simpele mening!
Mijn halfbedde wilde onlangs toch op zeker spelen ( ) en vroeg..: "Wil je echt niets voor Valentijn?" Ik bleef het bij neen houden maar ging toch even aan het denken
Het moet niet simpel zijn om op deze "dag van de liefde " telkens geslaagd uit de kast te komen. Als vrouw kan ik tientallen verrassingen bedenken maar blijkbaar hebben de mannen daar meer problemen mee, daarom probeer ik mij in te leven in het hoofd van de man... ( Laat me eens weten heren bezoekers of ik daarin geslaagd ben )...
Stel je voor, je bent een man en je wil voor die 14e toch echt een inspanning doen, één keer per jaar is niks teveel denk je dan en het komt er vooral op aan om origineel uit de hoek te komen en niet te tonen dat je opzoekingswerk een sleur geweest is.
Maar jaar na jaar is de dag er vlugger dan je denkt en plots is het alle hens aan dek om op het laatste moment nog iets te bedenken.
De bloemenwinkels maken speciale boeketten met "zeven anjers en zeven rozen " maar dan denk je: " een mens kan toch niet elk jaar met een " boeké " afkomen.
Chocolade durven ze ook al eens in verband met de liefde brengen maar omdat je schat op regime staat, kan je daar ook niet mee naar huis komen want binnen de kortste keren zou je liefste uit haar voegen barsten en de schuld leggen bij de koper van het lekkere doosje suikergoed.
Je kan haar natuurlijk vragen wat je kan kopen maar dat is ook niet erg origineel als men het initiatief overlaat aan deze die het cadeau moet krijgen.
Misschien is het veiliger om iets nuttigs te kopen in plaats van al die prullaria die de kasten vullen en waar binnen de kortste keren mee naar de rommelmarkten kan gezeuld worden?
Als je liefste graag kookt en bakt dan kan je bijvoorbeeld een hippe deegrol kopen maar is dat wel zo veilig als ze je daarna s avonds staat op te wachten met de deegrol in de hand terwijl de oven al uren gedoofd is ?
Dan denk je dat cadeaubonnen tegenwoordig zeer in de mode zijn ..
Bongobonnen in alle soorten, voor een weekendtrip, een ballonvaart, een verwenweekend, een lekker etentje, een boekenbon of een bon voor kleren.. je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het in voorraad.
In feite is het hetzelfde als een zeker bedrag aan Euros in een enveloppe te steken behalve dat er bij een bon opstaat wat je er juist moet mee doen en dus niet echt de keuze hebt.
Ja,... krijg maar eens een geschenkbon voor een ballonvaart als je met hoogtevrees zit of een bon voor een gans jaar gratis gebruik te mogen maken van het lokale zwembad als je niet kan zwemmen.!!
Nu staat het water je bijna aan de lippen want t is allemaal zo simpel niet als je een geschenk voor iemand moet kopen en al zeker niet als je je schat graag nog een paar jaar wil houden!
En dan zit je te denken en te denken en raadpleeg je zelfs de collegas maar daar word je ook niet veel wijzer van want ze zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
Iemand suggereert dan dat het wreed in de mode is om je liefste voor Valentijn een botoxkuur cadeau te doen of een paar siliconenborsten.
Ja, .. als je bedenkt dat een vrouw ¼ van de dag in de spiegel kijkt en ¾ van de dag gebruikt om te corrigeren wat ze in de spiegel ziet,( zo denk jij er toch over niet lieve man?) dan vind je dat nog geen slecht gedacht van zo eens iets moderns te schenken.
Maar als je dan naar een paar "gespecialiseerde beenhouwers in menselijke sculpturen" belt, verschiet je nogal!.
Je besefte niet dat een ooglidcorrectie zon gat in je budget kon slaan om maar te zwijgen van die borstcorrectie waar men verplicht is van ze per twee te kopen wil het op iets trekken.( en dan mogen ze op termijn niet lekken!!)
En dan denk je aan wat een spuitbus silicone in de Gamma kost en sta je versteld als je denkt wat die mannen daar op verdienen als ze het mes in het vel van je liefste zouden zetten.
Lingeriesetjes zijn ook altijd in de mode maar de stukjes lingerie worden steeds kleiner en de prijs hoger en je bedenkt dat een mens zo al vlug een valling opdoet!.
Pfffff, daar sta je dan nog steeds met lege handen!
Het is nu dat ik even zijn engelbewaarder zou willen zijn en hem het volgende in het oor
zou willen fluisteren...
Waarom niet de tafel schoon dekken met het "feestservies en naast het bestek mooie, gekleurde servetten leggen desnoods die met kerstmotief die nog zijn blijven liggen na een geslaagd Kerstfeest? Daarbij een theelichtje in het midden om wat sfeer te brengen en vooral een goede fles wijn om wat moed in te drinken.
En dan tover je voor jouw schat een eenvoudig maaltijd op tafel ..
Het zal haar plezier doen dat ze voor één keer niet zelf moet koken .
Allé, t is maar om te zeggen dat het inderdaad de geste is die telt en dat Valentijn helemaal niet duur hoeft te zijn.
Omkader de gewone kost met wat sfeerlicht, gekleurde servetten en vooral vier verliefde ogen en het komt allemaal goed.
En dan bedenk ik dat uiteindelijk vrouwen echt niet zo veeleisend zijn.
Ik hoop dat "hij" die vandaag meedoet aan die Valentijngekte er uit geraakt is en een geslaagde Valentijn viert maar vooral dat mijn half bedde dit eens leest en ziet van hoeveel slapeloze nachten ik hem gered heb!!( )
Als ik niet weet wat te schrijven, dan kijk ik gewoon rondom mij en neem het eerste voorwerp dat ik onder ogen krijg.
Het komt er dan op aan je fantasie te laten werken en zo komt een gewoon voorwerp soms tot leven, of laat het ons begrijpen dat er leven schuilt daar waar we het niet altijd merken.
Het voorwerp dat ik onder ogen kreeg, was het kleine vuilzakje dat ik juist had dichtgeknoopt om in de vuilbak te gooien.
Plots vroeg ik mij af wat ik zoal weggegooid had deze week.
In feite zit er van alles in de zak al recycleren we wel, daarvoor hebben we paarse en blauwe zakken en een afvalcontainer! Blikjes frisdrank, lege blikken van groenten of soep gaan in een aparte zak.
Papier, kranten en karton in een doos.
Lege flessen en alles wat glas is staan ook apart en alles wat etensresten zijn, gaat op de composthoop die elk jaar verspreid wordt in de groententuin. Maar ik wil het hebben over de vuilzak.
Een tijdje geleden zag ik op TV een programma waarin getoond werd hoeveel volle verpakkingen weggesmeten worden vooral aan grootwarenhuizen!
Vaak gaat het over etenswaren waarvan de houdbaarheidsdatum voorbij is.
Je staat versteld van wat er allemaal weggegooid wordt. Pakjes kaas, potjes yoghurt, vleespakjes die zelfs nog niet zijn open geweest, sla, tomaten en andere groenten waarvan men beweert dat ze hun beste tijd gehad hebben.
En dan zwijg ik nog maar over de broden, de potten mayonaise of andere sausgerechten en meestal niet omdat er penicilline aanslag is, neen gewoon omdat de versheidsdatum voorbij is.. Er was een persoon die uit die containers één en ander recupereerde voor eigen consumptie en ... die werd gevat en kreeg een boete!! Weggooien is iets dat in onze maatschappij ingeburgerd is en waar we niet meer van opkijken van de hoeveelheid voedsel die we wegsmijten.
Het is enkel als je door Brussel of een andere grootstad rijdt en de clochards eten uit de vuilbak ziet vissen, dat je terugdenkt aan je eigen vuilbak.
Dan sta je even stil bij wat je zoal wegsmijt terwijl anderen naar resten zoeken van een persoon die zich danig dik gemest heeft.
Ik moet wel zeggen dat ik behoorlijk goed in de gaten houd wat ik weggooi maar toch...
Hoe meer ik naar de vuilbak kijk, hoe schaamtevoller ik word tegenover een maatschappij waar de eerstvolgende jaren niets zal veranderen.
Straks gaat er weer een zakje in de vuilbak en vandaag komt de vuilniswagen mij verlossen van mijn schuldgevoel.
De vuilniswagen gaat naar de verbrandingsoven of naar het stort.
En dan zie ik het beeld voor ogen, waar kinderen in bepaalde landen op storten leven, elke dag zoekend naar de verspillingen van anderen.
De beelden krijgen we vaak op het nieuws en meestal vallen ze samen met de etenstijd, kinderen die op een stinkend stort naar eten zoeken, terwijl wij smaakvol in onze boterham bijten.
Nee, we kunnen de miserie van de wereld niet oplossen en die beelden van uitgemergelde mensen lokken soms een benefietavond uit op tv ten voordelen van één of ander arm land.
Enorme bedragen worden ingezameld maar maanden later zien we terug dezelfde beelden.
Blijkbaar is het geld niet aangekomen bij de personen die het nodig hebben.
Maar bon, wat er ook van is we hebben ons goed hart laten zien en zetten verder zonder schuldgevoel onze vuilzakken buiten, dat is het gewone scenario waarin we allemaal meedraaien.
Ik kijk terug naar mijn vuilzak en sta verbaasd van wat hij mij allemaal te vertellen had.
Hij liet mij even kijken in een wereld waar ik soms aan voorbijloop.
Hij liet me even denken aan zaken die bijna weggegooid waren.
Ik haast mij om dat laatste zakje in de vuilbak te gooien zodat het uit mijn ogen is.
In de keuken zit al een nieuw vuilniszakje klaar. De start van een nieuwe wegwerpperiode.
Nee, ik wil mij niet vastpinnen aan een schuldgevoel maar gewoon verantwoord verder leven . Ik vraag me af wat er door mijn hoofd zal gaan als ik straks naar een ander voorwerp kijk. Wie weet waar dat mij zal brengen?
Ik heb het gisteren even geteld.. had zomaar 42 reclames binnengekregen.. Ik zal ze op termijn wel wegdoen maar verdorie.. ik heb mij bedacht, ik vertik het om mijn blog door die sluipreclames te laten domineren. Willen ze zich hier laten gaan, hewél welkom, doe maar , het is zoals Ani schreef ;" wij moeten nogal populair zijn dat ze enkel bij een paar mensen langskomen"!! Eigenlijk heb ik er niet direct last van zolang ik de reacties van mijn blogvrienden maar terugvind.. Dus hou ik de reacties niet meer tegen , zal enkel hun IP adres blokkeren , vraagt minder tijd! En ik stel voor van even te lachen want lachen is gezond en warmt ook op bij dit bibberweer!
Wat is het toppunt van blind zijn? Op de gayparade geen flikker kunnen zien.
Wat is het toppunt van blijheid? In de gevangenis het liedje zingen; 'We gaan nog niet naar huis'.
Wat is het toppunt van onmogelijk? Dat een dove heeft gehoord van een stomme dat een blinde heeft afgekeken op de hoek van een ronde tafel.
Wat is het toppunt van vreemdgaan? Met je goede been uit het verkeerde bed stappen.
Wat is het toppunt van klagen?
Teruggaan naar de balie en zeggen dat er een gat in je donut zit.
Wat is het toppunt van klungelig?
Struikelen over draadloos internet.
Wat is het toppunt van dierenmishandeling? Een slang viagra geven.
Wat is het toppunt van discriminatie?
Alle bloemetjes water geven behalve de Afrikaantjes.
Alle buitenlandse euro's weigeren.
Wat is het toppunt van egoïsme? Je eigen naam roepen als je klaarkomt. Een kuil graven voor een ander en er zelf in gaan zitten.
Wat is het toppunt van geduld? Een ei pellen met een bokshandschoen aan.
Wat is het toppunt van grof?
Iemand die maar 1 been heeft een step geven.
Wat is het toppunt van heimwee?
Een drol die terug omhoog kruipt.
Wat is het toppunt van zelfbedrog?
Je buik inhouden als je op de weegschaal staat.
Wat is het toppunt van zelfvertrouwen? Een scheet laten als je diarree hebt.
Kijk eens naar de reactie opzij! Ik heb het terug zitten dus lieve mensen, (een drietal merken hebben zich geamuseerd en zaten weer overal op mijn blog)jullie reacties gaan daarom weer eerst via de mail moeten binnenkomen voor ze verschijnen en ik vrees dat ik het nu wat langer zal moeten volhouden ,sorry!!!
Ik las bij ons Lipske dat IBM hoopt over een 5tal jaren onze gedachten te kunnen lezen. Ik zit daar eerlijk gezegd niet op te wachten, zon ontdekking kan de ultieme overgave zijn van onze privacy. Als zelfs onze gedachten niet meer van ons zijn, wat dan nog wel?
Ik geloof trouwens ook niet dat het lezen van de gedachten van een ander altijd positief zou onthaald worden.
Stel, je loopt op straat en ziet daar opeens een Adonis. Je fantasie speelt je even parten en dat zou die dame aan zijn arm kunnen lezen .
Of je staat in een overvolle bus met je neus tegen de rug van een kerel geperst die de laatste 14 dagen de badkamer met een boogje voorbij gegaan is Wil hij dan wel weten wat je denkt?
Of zoals de voorbije nacht toen mijn lief halfbedde zo midden in de nacht vroeg: Wat is de wet?
Ik ontwaakte bruusk uit mijn sweet dreams en vroeg.. Wet..Welke wet?
En dan volgde iets als
de kracht van een hefboom .. meten?
k zou t begot nie weten, "k ben aan 't slapen ...
Maar mijn slaapgenoot was al lang terug (of nog steeds) in technoland terwijl biebie intussen klaarwakker was.. En dan zou men mijn gedachten willen lezen!! Hallo, kroket
Ik weet dat mijn schat een lieve techneut is maar om daar ook in je droom mee bezig te zijn...! Ik weet wel iets beters!!
Dus gedachten lezen.. "mottebollen" is eens een variant op nougabollen!! Neen, laat ons maar zoals we zijn met op zijn minst toch nog één stukje dat helemaal van ons is
Toen ik vandaag in de logeerkamer aan het "rommelen" was , botste ik op de knuffel van de zoon die daar nog steeds staat en door de kleinkinderen ook gekoesterd wordt... Papa's teddybeer... Als de 4 van de zoon hier logeren, dan willen ze hem om beurt meenemen om te gaan slapen hoewel ze een eigen knuffel hebben!
We hebben hem allemaal gekend die lieve Teddy uit onze kinderjaren.... Maar waarom juist een beertje als troetel?
Het was 1987.... in een klein dorpje dichtbij Arundel ( Arundel is een stadje in het Engelse graafschap Sussex, in het dal van de rivier de Arun) dat een huis opnieuw ingericht moest worden. Alle oude dingen werden naar de stort gebracht. Er zat ook een beertje bij. Hij lag daar al weken tussen blikjes, een kinderwagen, een oude matras, dozen en heel veel andere rommel.
Het was winter en erg koud. De rivieren waren bevroren en mensen bleven lekker warm in hun huisjes zitten. Het beertje zat vast aan het matras, en kon niet bewegen. Hij had het zo koud. Heeeel koud.....
Ja, hij had het zo koud dat zijn bruine vacht grijs werd en zijn bruine neusje blauw. Hij was heel erg verdrietig. Niemand houdt van mij, ik ben alleen op de wereld, dacht hij. Hij had geen vrienden om op te rekenen. Op een dag, toen de weer wat beter werd, was er dichtbij een stort waar een klein meisje aan het spelen was. Ze zag het beertje liggen. Ze trok hem eruit en stofte hem af. Gelijk was ze verliefd op hem. Hij zag er zo lief uit. Zijn grijze jas en blauwe neus maakte hem uniek en hij zou nooit meer bruin worden.
Het meisje nam het beertje mee naar huis en haar oma naaide wat lapjes op hem, zodat zijn vulling er niet uit zou komen. De kleine beer had het wel erg nodig, omdat zijn haren op sommige plaatsen al helemaal weggesleten waren. Alle steken die oma op de kleine beer gemaakt had konden goed worden gezien. Ze gaf hem de naam: TATTY TEDDY.
Nu, heel veel jaren later, is Tatty Teddy een symbool van liefde en vriendschap gebleven. Over de gehele wereld heeft hij fans. Jong en oud blijven vallen voor zijn charme zelfs in de 21ste eeuw!
Eens, heel lang geleden, toen Natoken nog een "onschuldig" kind was, werden er op de lagere school lessen gegeven speciaal voor meisjes " nuttige handwerklessen" heette dat toen, want stel je voor dat een meisje zich bezig hield met iets creatiefs te maken alleen maar voor haar eigen plezier.... Toen hoorde ook breien tot die "nuttige lessen" en daar vielen sokken, kousen, mutsen, wanten en nog andere gedrochten onder. We leerden dus eerst de rechtse breisteek. In die tijd hadden we breipennen die nog niet van roestvrij staal waren. Ik hield niet zo van breien en trok de draad steeds veel te strak aan, daarbij kreeg ik zweethandjes van de inspanning.. je ziet het al aankomen zeker? Mijn breiwerkjes waren altijd vastgeroest aan de pennen! Na die rechtse volgde de averechtse en daarna 2 rechts , 2 averechts voor een knikkerzakje, babysokjes, pannenlap... Eens moesten we zelfs een lap breien waar de non dan gaten in knipte en dat moesten we dan repareren (mazen) in een afstekend kleur! Zeker opdat het gat niet meer zou opvallen!!!
Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar toen ik klein was, liepen de meisjes in de winter nog met kniekousen onder hun jurk of rok. Maillots en lange broeken werden pas later toegelaten, toen was ik al een tiener!
In de winter werden we helemaal in zelfgebreide wollen spullen gestoken ( onze moeders hadden ook die handwerklessen gehad!), vooral wollen truien! De voorkant was vaak voorzien van strepen of figuurtjes, niet alleen als versiering want de streepjes waren dan weer in verschillende kleuren van de wol van uitgehaalde truien van vorige jaren die te klein waren, maar ook uit zuinigheid! Eerst werden die truien uitgehaald, de wol gewassen en dan op een plankje gespannen om te drogen zodat "de krinkeltjes" die ontstaan waren door het breien eruit trokken als de wol droogde! Zo had je bijna een geheel nieuwe trui met daarin je truien van de vorige jaren verwerkt. Van zuinigheid gesproken. Gelukkig had ons ma gevoel voor kleur, dus viel het eigenlijk niet op.
Mijn grootmoeder had een naaimachine want ze naaide voor de mensen. Zij naaide dan ook winterjassen voor ons en daarbij breide ma dan passende wollen wanten, sjaals en mutsen... alles wat we droegen was dus "home made"!
Sommige van die mutsen waren echte bivakmutsen waar je tegenwoordig beter niet mee buiten komt als je niet wil opgepakt worden !! Ja, we waren kinderen van na de oorlog toen niemand het echt breed had, alle kinderen liepen er zo bij en van de merkengekte die de dag van vandaag heerst, was toen niets te merken...
Waarom ik daar nu aan denk? Omdat ik bij die eerste winterprik in "mijn winterkast" op zoek ging naar iets anders dan de zomerkledij van twee weken terug!!
En nu eens iets totaal anders, het moet niet altijd over hemel, hel en vagevuur gaan. Die andere "fictie" is wellicht veel meer realiteit!
Het zou héél verkeerd van ons zijn om te denken dat wij de enige levende wezens zijn in het heelal. Maar welke vorm van leven er ook mag bestaan, ik denk dat de grootste zorg momenteel is: Wat als onze aarde te klein wordt of zichzelf vernietigt?
Misschien is dat ook één van de redenen waarom de wetenschappers zich steeds maar intenser inzetten om de ruimte te ontdekken en uit te pluizen en zo botst men wel eens op een ' nieuw ei van Colombus"!
Zaterdag in de krant gelezen: Nieuwe superaarde ontdekt!
"Een internationaal onderzoeksteam heeft in Chili met enkele telescopen een potentieel bewoonbare 'Super Aarde' gevonden. Het is al de vierde ontdekte potentieel levensvatbare exoplaneet. Exoplaneten zijn planeten die draaien rond andere sterren dan de zon. Het gaat hier om exoplaneet GJ 667Cc. Die draait in 28 dagen rond dwergster GJ 667, die wezenlijk kleiner is dan onze zon.
De nieuw ontdekte planeet heeft 4,5 keer de massa van onze Aarde en is dus ongeveer de helft groter dan die van ons.
Het hemellichaam bevindt zich op de juiste afstand voor temperaturen om vloeibaar water mogelijk te maken. Het is er niet te heet en niet te koud. Vloeibaar water geldt als basisvereiste voor het leven zoals wij het kennen. Het is echter heel onduidelijk of er wel degelijk water en leven is.
Als we ooit zouden moeten verhuizen dan is dit de beste kandidaat volgens professor Waelkens , sterrenkundige." Tot zover in het kort het krantenbericht.
Onze aardbol kreunt onder de nefaste invloed van de mens en zonder serieuze ingrepen al of niet van natuurlijk oorsprong, gaan er op een bepaald moment sowieso onlusten ontstaan door plaatsgebrek, doordat er een tekort ontstaat wat eten betreft, water wordt nog belangrijker en dus zal de toekomst er op een bepaald moment niet echt rooskleurig uitzien om nog maar van politieke en godsdienstige onlusten te zwijgen!! Daarom zou niets zo handig zijn dan een planeet te vinden die liefst nog eens een pak groter is dan de onze en dan kan een uitverkoren elite daar de eerste stap zetten om het mensdom verder te zetten.
Maar dit was niet het eerste bericht dat mijn aandacht trok. Ergens in sept van vorig jaar las ik ook het volgende en heb het bewaard tot nu: "Astronomen hebben een exoplaneet gevonden aan de rand van de leefbare zone rondom een ster. Positief nieuws, want de kans bestaat dat er vloeibaar water op het oppervlak van deze exoplaneet voorkomt. En waar water is, daar is... mogelijk leven.
Astronomen hebben vijftig nieuwe planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Eén ervan zou mogelijk leven zoals wij het kennen kunnen huisvesten. De temperatuur schommelt er tussen 30 en 50 graden, en de atmosfeer is erg vochtig.
Zestien van deze 50 exoplaneten zijn zogenoemde 'superaardes'. Eén superaarde - HD 85512b - bevindt zich in Goldilocks zone. Dat is de leefbare zone om een ster. Wetenschappers zijn vooral op zoek naar (super)aardes in de Goldilocks zone rondom sterren, omdat daar de kans op vloeibaar water en dus (microscopisch) leven het grootst is. Kijk maar naar onze aarde. Onze planeet bevindt zich in de leefbare zone rondom de zon. Venus en Mars vallen er net buiten. Daardoor is het op Venus te warm en op Mars te koud.
Toch zijn de instrumenten van ESO nog niet krachtig genoeg om een kijkje te nemen op het oppervlak van HD 85512b. De beste manier om te zoeken naar tekenen van leven is door de atmosfeer van de exoplaneet te analyseren. "Bijvoorbeeld door de chemische handtekening van zuurstof te vinden", volgens Francesco Pepe van de sterrenwacht van Geneve aan.
Compacter leven. HD 85512b is relatief klein en bevindt zich ook relatief dichtbij, op 'slechts' 35 lichtjaar (331.118.494.175.000 kilometer) van de Aarde. De zwaartekracht is er 1,4 keer die van op onze planeet. Dat zou impliceren dat als er op HD 85512b leven is, dat het waarschijnlijk compacter is dan bij ons. Een jaar duurt overigens maar zestig dagen op HD 85512b.
Astronomen hopen aan de hand van meer uitgebreide onderzoeken te weten te komen of er water aanwezig is op de planeet en ook niet onbelangrijk, of er een solide, rotsachtige ondergrond is. Vanaf volgend jaar zou dat een stuk makkelijker kunnen worden, want dan wordt er een nieuwe, supergevoelige ruimtetelescoop gelanceerd.
Opdat HD 85512b leefbaar zou zijn voor de mens moet aan nog een voorwaarde worden voldaan: er moeten wolken zijn. 60 procent van de planeet moet onder een wolkendek liggen hebben de wetenschappers uitgerekend. Die hoeveelheid wolken reflecteert de zonnestralen genoeg om de temperatuur genoeg te doen zakken. Op aarde bedraagt die bedekkingsgraad 50 procent.
Inmiddels zijn er sinds de eerste in 1995 al 650 planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Daarvan zijn er slechts een handvol die gelijkenissen vertonen met onze Aarde. Zo eentje is 55 Cancri f, één van de vijf bekende planeten die op 40 lichtjaar rond een oranje dwergster draait en zich in het sterrenbeeld Kreeft bevindt.
55 Cancri f lijkt in verschillende opzichten op de Aarde. Een jaar duurt er ongeveer even lang als op Aarde. Bovendien kan de planeet het gehele jaar vloeibaar water vasthouden. In tegenstelling tot de Aarde bevat de exotische exoplaneet ongeveer evenveel massa als Neptunus. Bovendien staan er twee zonnen aan de hemel van de planeet. Het binaire systeem bestaat uit een oranje en een rode dwergster. Gedurende de helft van het jaar verlichten de rode en oranje zonnen de hemel. s Nachts is de rode dwerg de helft van het jaar zichtbaar om de rest van het jaar plaats te maken voor de sterrenhemel."
Waarom ik dat hier plaats ? Omdat ik steevast geloof dat er leven is buiten onze planeet en ooit zullen we dat leven ontdekken! Wat zou ik dat graag meemaken maar ... ik weet het, we zijn te vroeg geboren of toch niet?
Brr, - 17 graden gisterenmorgen. t Scheelde niet veel of ik had hier geen logje kunnen schrijven want het blijft maar vriezen en mijn toner is al voor de helft bevroren en met af en toe een paar rillingen over mijn rug is het nog moeilijker om al bibberen en bevend te fantaseren.
Straks bevriest ook nog die fantasie en hoe moet het dan met mijn logjes?
Ja, het is eindelijk nog eens winter en dat heeft zo direct zijn gevolgen.
t Is misschien wel goed dat er niet teveel oplossingen gevonden zijn tijdens de klimaattop over de opwarming van de aarde want als het nog twee weken vriest dit jaar zal er wel een groep zijn die een klimaattop zal willen samenroepen om te praten over de afkoeling van de aarde.
t Is soms eigenaardig hoe de mens verandert door de jaren en het plots niet meer eens is met de seizoenen.
Ik zie de kolenstoof nog staan bij mijn grootouders en een paar keer per jaar kwam de kolenmarchand een paar zakken kolen brengen.
Mijn grootvader zei dan steeds lachend dat het de broer van zwarte piet was en hij had er waarachtig kunnen voor doorgaan.
Het landschap leek dan haast op een schilderij van Breughel en peter was dan steeds vroeg in de weer om het pad naar het konijnenkot - dat ook als kolenkot dienst deed- sneeuwvrij te maken.
Vaak mocht ik dan helpen met een schop die drie keer groter was dan mezelf en peter hielp dan op zijn beurt om later stukken van de sneeuwman op elkaar te zetten.
Met de zoutpot trok hij dan nog eens over het pad rond het huis en zolang het sneeuwde of vroor werd deze handeling herhaald.
Maar de tijden veranderen en er wordt minder geveegd en gestrooid rond de huizen.
De voetpaden liggen er nu op sommige plaatsen ondergesneeuwd of spiegelglad bij terwijl de eigenaars met de handen op de rug door het raam kijken en hun bedenking maken dat het geen weer is om buiten te komen.
Aan de telefoon of tegen de buren geven ze soms hun ongezouten mening over het strooien en dat het wel eens zou kunnen dat het zout al op is want dat er bij hen plaatselijk niet gestrooid werd..
Gelukkig zaten wij de voorbije zomer met niet teveel slakken die we met zout moesten bestrooien en dus hebben wij nog een beetje reserve.
Ja, ik zeg wel een beetje want zo een potje keukenzout is juist genoeg om de eerste vier tegels van het voetpad sneeuwvrij te maken.
Ik ben dan maar opzoek gegaan naar alles wat zout bevatte om zoveel mogelijk passage vrij te maken al heeft mijn ventje het meeste al weggeveegd!
Maar ik wil niet dat er iemand ineenstuikt juist voor onze deur en dan letterlijk met de deur binnenvalt! Gelukkig zijn de feestdagen voorbij en heb ik nog een stock aan producten die heel wat zout bevatten.
Te beginnen met het badzout uit mijn badkamer en ik moet zeggen dat zelfs de ondergesneeuwde hondendrollen goed begonnen te rieken van dat spul.
Maar ver strooi je ook niet met twee potten badzout om nog maar te zwijgen dat met dat moderne badzout je het risico loopt dat je oprit begint te schuimen moest het plots gaan regenen.
Maar geen nood, ik heb ook nog een paar zakken chips met zout en al vlug blijkt dat zelfs deze met paprika voldoen om het schuiven te minderen.
Drie meter moest ik nog strooien toen ik daar plots met lege zakken stond en dus schoof ik maar terug naar de keuken.
En ja, ne mens moet kiezen en soms ongezouten eten voor de veiligheid van anderen hé.
Geen zout meer op de patatten en de eerste dagen moet ik ook niemand meer inviteren want de chips zijn op.
Voor het laatste stuk dat ik nog moest strooien had ik het geluk van wat gepekelde haring in huis te hebben en dus kon ik ook dat stuk vrij maken met het pekelsap en de rest met de haring zelf.
Ppfff daar ligt nu ons avondmaal voor de veiligheid van anderen ..
Maar ja omdat er ook wat wind is, waren de chips die nog niet door de vogels opgepikt zijn tot bij de buurvrouw gewaaid en een uur nadat mijn pekelharing daar lag was er daar een gevecht losgebarsten van een stuk of vier katten die elk een stuk wilden versieren.
Jaja, ne mens denkt van goed te doen maar soms loopt het nogal eens anders af.
Ach, je kan er best eens mee lachen maar t is " t één en t ander" als het zo begint te winteren en dus denk ik dan maar dat het nog steeds het beste is om zoals vroeger met schop en borstel de stoep vrij te maken.
Toen ik deze morgen voor het raam stond was de winter weer serieus langsgekomen.
Het kwik was al zo kwik niet meer als vorige week en het was terug dicht bij elkaar gekropen in het kleine bolletje tegen de buitenmuur en liet een klein streepje achter bij 8,5 graden onder de 0 en voor de volgende nacht zou die kwik nog meer in elkaar kruipen. Dat wordt bibberen geblazen!!
Ik heb op school altijd geleerd dat 0 gelijk stond met niets en dus eronder is nog minder dan niks!
In elk geval was het landschap volledig veranderd en lag de gazon er wit bevroren bij.
Waarom ik die link legde, weet ik niet, maar opeens dacht ik aan witte kerkhoven en hoe die er nu nog killer bijliggen.
Zou een dode ook kou hebben of zouden het juist de nabestaanden zijn die met de kilte van het verlies blijven zitten?
Een idiote gedachte kwam er meteen bovenop!
-Zouden de hemel en de hel wel bestaan en wat zou er het warmst zijn bij zon weer?
-En dan is er nog het vagevuur en zouden ze dat allemaal nog wel kunnen brandende houden in onze huidige crisistijd?
Tientallen vragen schieten dan door mijn hoofd en met een warme tas thee in de hand waarvan het aroma in de vorm van een stijgende wasem me voor de ogen stijgt, verdwijn ik in mijn fantasie.
Hé Natoken, hebt je er al eens bij stilgestaan waar je het liefst zou naartoe trekken na jouw dood ?"
Jawadde, t was een vraag die ik mij nog niet te dikwijls had gesteld want ik ben er haast zeker van dat met de dood alles gedaan is, maar met zon weer had die vraag precies toch impact op mij.
Stel dat ze mij toch heilig zouden verklaren en stel dat er toch zoiets bestaat als een hemel en ik daar als engel zou mogen rondfladderen...? Dan kan dat daar toch niet te warm zijn, niet? Ik heb al een paar keren gezien bij het vliegen dat het ginder boven wreed kan vriezen en als je dan juist gekleed bent met een wit laken en een paar vleugels .dan zou ik toch niet zweten, vrees ik.
Met zo'n weer als vandaag heeft een mens eerder de neiging om naar warmere oorden te trekken en dus zat ik plots te denken aan de hel.
Opgelet, t is ook maar van horen zeggen en van te lezen maar ik weet dat het ginder verschrikkelijk warm kan zijn hoewel ... ik heb nog niemand uit mijn kennissenkring gezien die er mij verslag van kwam brengen.( misschien allemaal brave mensen!!)
In mijn kindertijd hoorde ik wel langs alle kanten zeggen dat iedereen die iets uitgestoken had of heel erg stout geweest was naar de hel zou gaan en dat de duivels u daar een ganse dag het geroosterd vlees van onder uw nagels zouden pesten.
Die verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook, het bleek er steeds verschrikkelijk heet te zijn. En laat ik nu juist niet zo tegen overdreven hitte kunnen.
Neen, te heet moet het dus ook niet zijn . Wat dan? Ach, er is ook nog altijd het vagevuur waar ik ook zoveel over hoorde vertellen.
Naar het schijnt is dat een plaats tussen hemel en aarde waar je op een rooster gelegd wordt om boete te doen voor de zonden die je nog niet vergeven zijn. Na die boetedoening kan je toch nog naar de hemel !
In feite zou dat voor mij de perfecte oplossing zijn: In de winter naar het vagevuur en in de zomer naar de hemel.
t Was maar nadat ik een slok van de te hete thee gedronken had en bijna mijn lippen verbrandde dat ik terug wakker schoot uit mijn fantasie.
Toen realiseerde ik mij dat, eens ik dood zal zijn, ik niks meer zal te protocollen hebben.
Ja, ik kan begraven worden in koele aarde of gecremeerd worden, dat kunnen de twee temperatuursverschillen zijn na mijn leven maar waar ik met grote waarschijnlijkheid niets meer zal van weten. Geef mij dan maar het cremeren want ik heb geen zin om tot het oneindige een zerk te torsen.
Het voorbije jaar hebben we weer een paar dierbaren naar hun laatste rustplaats vergezeld met
vooral die ene vraag waarom?.
Waarom het leven zo plots wordt afgebroken op weg naar .
Naar de warme herinneringen die ik van sommigen in mijn hart hou en die nu misschien wel in het vagevuur zijn? Of naar de hemel, omdat ik ieder van ons daar een plaats gun zonder echt te weten wat het is maar omdat het daar steeds zo schoon beschreven is.
Of naar de hel daar zou ik langsgaan om het mensdom te verwarmen door het kwade op te stoken.
Maar ja ik zal wel met mijn vragen blijven zitten zeker ?
Misschien moeten we eens naar de strooiweide van ons ma of van die vriendin rijden? Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan beiden en die zitten nu waarschijnlijk naar mij te lachen. Want ze weten uit welk hout ik gesneden ben!... Hoe klonk dat logje ook weer? ... De winter roept vragen op...
Ik vrees dat we de laatste generatie zijn die nog echt weten wat Lichtmis betekent en ook welke traditie er bij hoort: pannenkoekenbak!
"Met Lichtmis is er geen vrouwke zo arm,
of ze maakt er haar panneke warm!" Dat is een gezegde dat we vroeger meer hoorden en ook ik hou graag de traditie van pannenkoeken op 2 Februari in ere.
Het katholieke lichtmis is zoals heel veel christelijke feesten een feest met veel oudere wortels. Lichtmis heette de dag te zijn (zes weken na Kerstmis, de geboorte van Christus immers) dat Maria haar Kerkgang maakte, een zuiveringsritueel dat elke Joodse vrouw 40 dagen na de bevalling moest ondergaan en dat ook in de Katholieke kerk werd overgenomen.
Ik zou het nu kunnen hebben over de tradities van het kaarsen branden maar ik begon mijn verhaal toch met pannenkoeken, niet?
De traditie van het eten van pannenkoeken met Lichtmis vind je in heel Europa terug: ik vond bronnen uit Zwitserland, Frankrijk, Groot-Brittannië. De ronde vorm zou verband houden met de ronde vorm van de zon, die vanaf nu immers duidelijk kracht gaat krijgen (in sommige streken in Frankrijk wordt in plaats van pannenkoeken een soort ronde beignets gebakken en in Spanje zijn het beignets van uienschijven). De pannenkoeken moeten gemaakt worden van tarwebloem van de vorige oogst en er werd gezegd, dat wie pannenkoeken at met Lichtmis, het hele jaar van voorspoed zou verzekerd zijn. Dus " vreten" mensen!!
Een oud Frans gebruik zou er in bestaan, dat de eerste pannenkoek die op 2 februari werd gebakken, werd opgegooid terwijl men een geldstuk vasthield. De pannenkoek werd vervolgens rond de munt gewikkeld en dat pakje werd in processie door het hele huis rondgedragen en tenslotte door het oudste lid van het gezin bovenop een kast gelegd. Deze hoogst bijzondere pannenkoek zou niet beschimmelen (misschien omdat de muizen er mee weg waren voor die kans bestond?). De munt uit de pannenkoek van het vorige jaar was bestemd voor de eerste arme die voorbij het huis passeerde.
In sommige streken in Engeland werden de pannenkoeken niet gebakken op Lichtmis, maar op Shrove Tuesday, de dinsdag voor aswoensdag (onze Vette dinsdag, Mardi gras, dus). Die dag was het immers de laatste gelegenheid om nog voor de vastenperiode de laatste restanten boter en eieren op te maken.
Ons ma hield zich elk jaar aan die gewoonte en zelf probeer ik dat ook als we thuis zijn! Maar na ons?
De voorbije nacht hebben ze het landschap van een wit vorst - en sneeuwlaagje voorzien.
De tuin ligt er bijna maagdelijk wit bij na deze eerste winterprik. De laurier staat met stijve blaadjes smaak te geven aan het winterlandschap en de tijm kruipt in bosjes bij elkaar.
De prei steekt met haar blauwgroene stekken uit de opgehoopte aarde.
De treurwilg heeft nog steeds zijn lach niet terug gevonden en enkele te vroege krokussen trekken geschrokken hun kopje ineen, dat is de enige kleur in een dode tuin.
De vijver ligt er bij buren deels bevroren bij en ik vermoed dat de vissen stil blijven liggen onder een dunne ijskap om zo weinig mogelijk energie te verbruiken.
Een ekster komt het brood stelen dat ik voor de kleine vogels uitgestrooid had en een eenzame mus zit op een vetbol aan het afdak van het tuinhuis.
En ik, ik sta voor het raam naar buiten te gluren.
Met mijn adem probeer ik het raam te bedampen (wat niet zo vlot gaat met die speciale beglazing, wat een verschil bij vroeger) om dan in een moment van wellicht "puberiaanse " opwelling een hartje te tekenen in de grijze damplaag.
Het raam is de grens tussen mij en de buitenwereld.
Wat een wereld van verschil!
Voor mij ligt het bevroren, koude land, terwijl achter mij in een pot orchideeën bloemen.
Een stil natuurcontrast.
Straks maak ik een stap in één van deze werelden.
Ik zal naar buiten moeten om de krant uit de bus te halen om het nieuws naar binnen te brengen.
Maar voor de rest blijf ik vandaag binnen.
Ik zal wellicht even voor mijn scherm kruipen om contact te zoeken met de buitenwereld, een wereld van letters en woorden.
Een wereld waar het ook warm en koud kan zijn.
Een wereld die we zelf gemaakt hebben.
Een wereld die we gebruiken als we ons opsluiten achter het scherm van de pc.
Er is zelfs de cyberwereld, waar een mens via zijn klavier de stap zet in een uitgestrekt landschap.
Een wereld waar niets is zoals het in onze gewone wereld is.
Maar waar men de wereld kan beschrijven zoals hij is of hoe men hem zou willen.
Een cyberwereld met cybermensen en cyberliefdes en toch zo dicht bij mijn kamer waar de orchideeën bloemen.
Bloemen die voor mij zoveel meer betekenen dan een gewone bloem.
Ze waren o.a de lievelingsbloemen van mijn ma. Ik verzorg ze, zoals mijn ma er zorg voor droeg.
Ik praat er tegen en wrijf over hun donkergroene bladeren.
Ik geniet van de kleur die ze aan mijn omgeving geven.
Het is toch raar hoe men soms bij koud weer een andere betekenis aan het leven gaat geven.
Of zie ik het anders en bekijk ik bij momenten de wereld door de ogen van mijn ma die er niet meer is?
We zijn vandaag bij de L en de meesten denken dan aan liefde of leven maar ik wil het over een totaal andere boeg gooien nl
de L van
Liegen
Ik ben niet heiliger dan de paus dus zou ik liegen als ik zeg dat ik dat nooit gedaan heb. Een leugentje om bestwil is iets wat veel mensen wel eens gebruiken. Meestal doe je dat omdat je mensen niet wil kwetsen of om je op een elegante manier ergens uit te praten. In de dagelijkse omgang met elkaar is het misschien soms goed dat we niets alles vertellen, mochten we dat wel doen dan is er overal hommeles. Maar ik heb geleerd dat je ook op een subtiele en respectvolle manier recht voor de raap kan zijn. Mensen die er een sport van maken om steeds te liegen die moet ik niet. Ze zijn geen meerwaarde in mijn leven. Ik verkies mensen die eerlijk zijn rondom mij. Soms moet ik wel eens slikken bij al die eerlijkheid, maar het biedt stof tot nadenken. Mensen die eerlijk tegen mij zijn en me met respect behandelen, behandel ik ook zo, wie dat niet doet , krijgt een koekje van eigen deeg!
Op reis met mijn toetsenbord en de herinneringen...
De valiezen zijn terug opgeborgen en nu heb ik enkel nog de foto's , mijn herinneringen en fantasie om mij terug op reis te wanen. Anderzijds kan ik met mijn logjes ook een beetje reizen.
Ik tik in mijn toetsenbord woorden die naar andere virtuele oorden reizen. Sommige woorden blijven hangen en andere reizen gewoon door.
In feite kan je met woorden alle kanten uit. Je hoeft maar de woorden valies, vakantie, strand, zon en parasol te tikken om je een beetje in vakantie te wanen.
Dan mag het buiten water gieten, met een paar aanslagen tover je zo de zon voor ogen. ( allé als je wat verbeelding meegekregen hebt van moeder natuur!!)
Och, misschien moet ik het maar eens proberen om jullie met woorden mee te nemen op reis, volg maar....
Toen ik deze morgen ben opgestaan en door het raam van het hotel keek, zag ik een paar wandelaars op het donkere strand.
De zee klotste op een rustig ritme haar witkolkende golven op en neer.
Een landschap van zee, strand en palmbomen werd mij aangeboden en dat bracht mij tot rust. Ik stap het strand op en voel de korrels tussen mijn tenen.
Af en toe kraakt een kleine schelp onder mijn gewicht en in de natte stroken laat ik achter mij mijn eigen sporen na, sporen die telkens door zeewater worden gevuld alvorens diep het zand in te trekken. De zon brandt al van s morgens vroeg en weerspiegelt de mooiste vormen op het zeeoppervlak.
Af en toe ga ik in het zand zitten, soms met mijn gezicht naar oneindig om ver aan de horizon iets proberen waar te nemen.
Die horizon is de grens tussen mij en mijn fantasie.
Eens ik achter de horizon verdwijnen zal ik terug in het dagelijkse leven stappen en zal mijn vakantie plots ten einde zijn.
Ja, zolang ik blijf zitten in mijn fantasie is het heerlijk vertoeven op stranden van zowel bewoonde als onbewoonde eilanden.
Soms is de fantasie zo hevig dat ik de wind hoor spelen tussen de palmbomen.
Ik hoor af en toe het gekrijs van inheemse vogels en zelfs diersoorten die men uitsluitend in tv reportages ziet, komen mij voor ogen.
Op mijn wandelingen raap ik de mooiste schelpen op en af en toe ga ik ook even voelen aan het frisse zeewier dat telkens overspoeld wordt met de witte koppen van de aanspoelende golven.
De eerste dagen liep ik op de rand tussen strand en water, maar na een paar dagen overspoelen nu de golven mijn enkels.
Ja, soms laat ik ze toe tot boven de knie en verschiet ik telkens van het frisse water dat mij wakker schudt.
Verder dan dat mag ik niet gaan, want anders zal ik te wakker worden en plots uit mijn fantasie ontwaken.
Mijn vakantie zou dan abrupt stoppen en van het rustige strand zou ik dan plots terug achter mijn toetsenbord aanspoelen.
Tussen eb en vloed zou ik mij dan terug moeten inleven om mijn woorden te vinden om opnieuw op reis te gaan.
Maar geen nood, mijn klavier brengt mij wel naar andere oorden.
Soms rustig soms druk!
Ja, het is niet altijd vakantie of verlofperiode maar zoals ik zei, mijn toetsenbord laat mij soms een beetje reizen en herbeleven en met veel plezier neem ik jullie op sleeptouw...
We zijn goed thuisgekomen, jullie horen er later wel meer van maar nu moet er dringend van alles gedaan worden( uitpakken, wassen enz), dus ga ik ergens elders op zoek naar inspiratie.
Adam leefde, lang geleden, eenzaam in de Hof van Eden
met de zegen van de Heer.
Hij liep lekker in z'n blootje, baadde zon en baadde pootje in het water van de beek, zeven dagen van de week.
Adam leefde zonder zorgen, totdat hij op zekere morgen
ontdekte dat elk dier een vriendinnetje had. Hij zei:"Lieve Heer, ik wil niet klagen, maar ik zou U willen vragen, of U ook voor mij een vriendinnetje heeft?"
"Goed," zei God, "Ik zal m'n best doen, maar jij moet zelf de rest doen, Ik zal zorgen voor een vrouw, die haar leven deelt met jou."
Adam liep van pret te zingen en maakte twee verlovingsringen
Hij riep:" Prijs de Heer, ik krijg een wijf, maar het is wel een rib uit m'n lijf."
En toen Adam lag te slapen, heeft de Heer de vrouw geschapen. 't Was de droom van iedere man, alles d'r op en alles d'r an.
En zij leefden zeer tevreden, samen in de Hof van Eden Totdat op een zekere dag, Eva de boom met de appeltjes zag.
Zij dacht, ach wat kan het schaden, aan een boom zo volgeladen
Ofschoon de Heer het mij verbiedt, Mist Hij één, twee appels niet.
En zij brandde van verlangen, toen ze al dat fruit zag hangen. Ze plukte, nam een hap en zee: "één appel mag toch wel?
Maar Onze Lieve Heer zei: Nee!
Toen was het uit met het mooie leven,
het Paradijs werd opgeheven. Door deze ongehoorzaamheid,
raakten wij allen onze onschuld kwijt.
Door één appel werken wij ons nu te sappel
En 't is daarom dat ik beweer
SNOEP VERSTANDIG, EET EEN PEER!!!!
Voor diegenen die het weten... Ik wil niet inpakken, denkt Natoken koppig.
De zon schijnt hier, het is hier zalig en dan die rust...
"Ik wil niet nog naar huis, bij lange niet , bij lange niet.
.."
Dan pakt ze resoluut nog eens haar camera en maakt een rondje door het hotel en omgeving om alles nog eens goed vast te leggen. Dan wordt het maar een latertje wat inpakken betreft,
het zal haar worst wezen.
Maar aan alle schone liedjes komt een einde! See you in ons Belgiekske!
- We zagen in de dierentuin apen, olifanten, giraffen en ook twee zustertjes waar ik nog bijgezeten heb in de kleuterschool.
- Hij was een goede chauffeur. Met zijn ene hand stuurde hij en met zijn andere zong hij liedjes. - Tegen de avond kwamen we aan onze laatste rustplaats. - Door de grote droogte zagen we overal lege plassen staan. - Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand. - "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie."
.... en opeens begon mijn hart te kloppen ...
Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen.
- "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!"
- "Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk."
- De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen. - De vogels leggen eitjes en na enkele dagen beginnen ze al rond te fladderen.
- Het wordt stilaan warmer, ik voel dat aan de kleren die ik uitgelaten heb.
- Mijn vriend houdt parkieten, kippen, Spaanse ratten, vier zussen en een motorboot.
- We hebben een huis van ongeveer drie verdiepingen.
- Ik lees het liefst sprookjes die echt gebeurd zijn.
- Sommige mannen gaan naar het café om hun gestorven vrouw te verdrinken..
- Ik denk later ook te trouwen met een vrouw die veel houdt van beesten zoals ik.
- Vader speelt het liefst met moeder, maar hij verliest dan altijd. - Een deel van de raket vliegt naar de maan, en de rest is dan natuurlijk naar de maan.
- We gingen naar Oostakker met een hele bende bedevaartgangers en gangsters. - Voor kippen is eieren leggen een hoofdzaak. - De rijken komen met hun auto, maar de gewone mensen met een paraplu. - Hij is uit het venster op de vierde verdieping gesprongen, omdat hij te diep in de put zat. - Gelukkig dat alle rode lichten groen waren.
- In wijn zit wijsheid, in bier vrijheid, in water...bacteriën.
- De één zijn bloed, is de ander zijn spoed. - Half bezopen is een gebrek aan doorzettingsvermogen.
- Altijd dronken is ook een geregeld leven.
- Als mijn roken je stoort, haal dan geen adem.
- Ik verlies geen haar, ik krijg er hoofd bij.
- Ik ben al een maand aan het diëten, maar al wat ik verloren ben zijn 31 dagen.
- Ik kom niet aan... ik houd voedsel vast.
- Wat omhoog gaat, komt ook weer omlaag..., behalve mijn gewicht. - De wijn is onschuldig, alleen de dronkenlap is verantwoordelijk.
- Als er leven na de dood was, dan was er geen dood meer. - Een gebalanceerd dieet is chocolade in twee handen.
- Drank is sneller op dan je lief is.
- Stoppen met roken is een makkie, ik heb het al 20x gedaan. - Ik ben geen alcoholist, ik heb een doseringsprobleem. - Fietsen is gezond dus eet meer fietsen.
- Veel mensen danken hun goede geweten aan hun slechte geheugen.
- De definitie van zorgoverleg: Wij hebben de zorgen en zij het overleg.
- Veel patiënten worden twee keer uitgekleed. - Plastische chirurgie is een soort paspoortenloket, als je gezicht verlopen is, kun je het daar laten verlengen.
- Ik word altijd dronken van 1 biertje...meestal het 16e. - Ik ben een gelegenheidsdrinker, maar ik heb zoveel gelegenheden. - Ik geef de pijp aan maarten, want ik rook niet. - Verjaardagen zijn gezond, hoe meer je er hebt hoe langer je leeft. - Voorkom een kater, blijf dronken.
- Wie aan zijn kruis krabt met een riek, belandt waarschijnlijk in de kliniek. - Drinken halveert je leven maar je ziet dubbel zo veel.
- Als je ouder wordt, wordt alles slechter behalve het vergeten, dat wordt beter.
- Ik ben vorige maand 5 kilo kwijtgeraakt. Deze maand heb ik ze weer gevonden.
- Juffrouw mag ik hier roken? Hoezo..., staat u in brand dan?
- Iedere dag dronken is ook een geregeld leven.
- Ben ik eindelijk van mijn jeugdpuistjes af, krijg ik rimpels.
- Pillen tellen is een hel, maar hierdoor overleef je wel.
- Het is niet erg als u hier rookt, als u het maar niet uitblaast.
- Psychiater tegen patiënt : "U heeft een alcoholprobleem"........
Patiënt tegen psychiater: "Nee hoor......zolang er alcohol verkocht wordt, heb ik geen probleem"...
Gelezen op mijn Druivelaar en altijd goed om een logje te vullen als er geen tijd is om iets anders te verzinnen!
Een parachutist springt uit een vliegmachine ( en het was niet Eddy Wally n.v.d.r.) Even later wil hij zijn parachute open trekken, maar er gebeurt niks! Hij trekt aan zijn reserveparachute, maar ook nu gebeurt er niets. Hij dondert tegen een hels tempo naar beneden. Plots schiet er hem iemand van beneden voorbij, helemaal onder het roet. -" Hé, roept de parachutist, heb jij verstand van parachutes?" - "Neen, antwoordt de ander en ook niet van gasketels".
Wel :
De fysiotherapeut knijpt er tussenuit. De logopedisten zijn sprakeloos. De podotherapeut zit met kromme tenen.
De KNO-arts krijgt er een brok van in de keel, voelt zich bij de
neus genomen en wordt een oor aangenaaid. De oogarts ziet het somber in.
De neuroloog krijgt er de zenuwen van.
De verloskundige zit met de naweeën.
De gynaecoloog baart het zorgen.
De uroloog voelt aan zijn water dat dit niet goed gaat.
De anesthesist is knock-out. De cardioloog aanschouwt het met bloedend hart. De dermatoloog krijgt er kippenvel van.
De geriater krijgt er grijze haren van.
Voor de chirurg snijdt het mes niet meer aan twee kanten.
De hematoloog wordt het bloed onder de nagels vandaan gehaald. De gastro-enteroloog heeft er zijn buik van vol.
De internist wordt binnenstebuiten gekeerd.
De diëtiste kan geen pap meer zeggen.
De psychiater snijdt het door de ziel.
De traumatoloog ergert zich bont en blauw.
Voor de apotheker is het een bittere pil.
De tandarts ziet er geen gat meer in.
Oh ja en de patiënt ? Die is er goed ziek van !
Een Japans verhaal over het vieren van oud en nieuw.
Er waren eens een vriendelijke oude man en vrouw die in een klein huisje in de bergen van Japan woonden. Het waren goede mensen, maar ze hadden het heel erg arm. De man verdiende de kost door het vlechten van rieten hoeden tegen de zon en de regen, maar hij verdiende er niet veel mee. Op een koude winteravond, tegen het einde van het jaar, zei de oude vrouw tegen haar man: "Lieve man, straks is het nieuwjaar, en we hebben niets te eten in huis. Hoe kunnen we nieuwjaar vieren als we zelfs geen pot rijst hebben?" Ze keek naar haar lege voorraadkast en ze slaakte een diepe zucht.
Maar haar man sloeg zijn arm om haar schouders en zei: "Maak je maar geen zorgen. Ik zal wat rieten hoeden maken, en morgen ga ik naar het dorp om ze te verkopen. Met het geld koop ik dan vis en rijst voor ons nieuwjaarsfeest."
Op de dag voor nieuwjaar vertrok de oude man met vijf strohoeden naar het dorp. Het was verschrikkelijk koud, en al vanaf de vroege morgen sneeuwde het onafgebroken. De oude man bibberde van de kou, maar hij dacht aan de warme rijst en de vis die boven het kolenvuurtje knapperig bruin zou worden. Hij moest wat geld verdienen. Hij trok zijn wollen das wat dichter om zijn nek en ploeterde voort door de sneeuw.
Toen hij in het dorp was aangekomen, liep hij door de nauwe straten op en neer en riep: "Rieten hoeden te koop! Rieten hoeden te koop!"
Maar iedereen had het veel te druk met de nieuwjaarsvoorbereidingen om aan strooien hoeden te denken. Ze liepen hem voorbij, en kochten liever zeebrasem en kuit en rode bonen voor hun nieuwjaarsmaal. Er was niemand die een blik op de oude man of op zijn hoeden wierp.
Er kwam steeds meer sneeuw uit de hemel gevallen, en de oude man begreep dat het geen zin had nog langer rond te lopen. Langzaam maar zeker begon het alweer donker te worden, en de oude man keek vol verlangen naar de uitgestalde vis in de kraampjes. "Kon ik maar een klein stukje voor mijn vrouw kopen," dacht hij verdrietig. Maar zijn beurs was al even leeg als zijn maag.
Er zat niets anders op dan met zijn vijf onverkochte hoeden weer naar huis te gaan.
Vermoeid beklom de oude man de berg waar hij woonde. De felle wind sneed hem in het gezicht. Terwijl hij langzaam voortliep kwam hij langs zes beelden van Jizo, de beschermer van kinderen. Ze stonden langs de weg, half met sneeuw overdekt. "Mah, mah, jullie zitten helemaal onder de sneeuw," zei de oude man tegen de beelden. Hij legde zijn pak met hoeden neer in de sneeuw en begon de beelden schoon te vegen. Juist wilde hij weer doorlopen, toen hij een goed idee kreeg.
"Ik heb alleen maar wat rieten hoeden bij me die niemand wou kopen," zei hij. "Maar misschien houden ze jullie hoofden droog." En voorzichtig bond hij elk Jizo-beeld een hoed op. "Ik heb er eigenlijk één te weinig," mompelde de oude man, terwijl hij naar de rij van zes beelden keek. Maar toen bedacht hij zich: hij deed zijn eigen hoed af en bond die op het zesde beeld.
"Kijk eens," zei hij tevreden. "Jullie zullen geen last meer hebben van de sneeuw." Toen boog hij voor de beelden ten afscheid, want nu moest hij echt gaan. "Gelukkig nieuwjaar!" riep hij vrolijk. Daarna ging hij haastig weer op weg.
Toen de oude man thuiskwam wachtte zijn vrouw hem al vol ongeduld op. "Heb je de hoeden verkocht?" vroeg ze. "Heb je wat vis en rijst kunnen kopen?" De oude man schudde zijn hoofd. "Ik heb er niet één verkocht," antwoordde hij. "Maar ik heb er wel een heel goede bestemming voor gevonden." En hij vertelde zijn vrouw hoe hij de Jizo-beelden van hoeden had voorzien.
"Dat is goed gedaan," zei zijn vrouw. "Ik zou hetzelfde gedaan hebben." En ze maakte hem helemaal geen verwijten dat ze nu niets te eten hadden. Ze maakte een pot thee en deed nog een extra stukje houtskool op het vuur, zodat haar man zich kon warmen.
Die nacht gingen ze vroeg naar bed, want er was nu helemaal geen houtskool meer. Het was erg koud geworden in het huisje. Buiten sneeuwde en sneeuwde het, en de oude man en zijn vrouw kropen diep onder hun deken om warm te blijven. "We mogen van geluk spreken dat we een dak boven ons hoofd hebben, met dit vreselijke weer," zei de oude man. "Dat is zeker," antwoordde de vrouw. En daarna vielen ze in slaap.
Bij het aanbreken van de dag, toen de hemel nog helemaal grijs was, werd de man wakker. Er klonken stemmen buiten. Hij schudde zijn vrouw wakker. "Luister eens," zei hij. "Wat is dat? Wie zijn dat?" vroeg zijn vrouw. Ze hielden allebei hun adem in en luisterden. Het klonk als een groep mannen die een zware last sjouwden.
"Yoi-Sah! Hoi-Sah! Yoi-Sah! Hoi-Sah!" riepen de stemmen. Ze kwamen al dichter en dichter bij. "Wie kunnen dat zijn, zo vroeg in de morgen?" zei de oude man verbaasd. Toen begonnen de stemmen te zingen.
"Waar woont die goede oude man
Die onze hoofden bedekte?
Waar woont die goede oude man
Die ons hoeden heeft gegeven?" De oude man en zijn vrouw renden naar het raam en keken naar buiten: daar kwamen de zes Jizo-beelden aangelopen door de sneeuw. Ze hadden de rieten hoeden nog op hun hoofd, en ze droegen alle zes een zware zak.
"Yoi-Sah! Hoi-Sah! Yoi-Sah! Hoi-Sah!" riepen ze, en ze kwamen steeds dichterbij.
"Ik geloof dat ze naar ons huisje komen!" zei de oude man verbijsterd. De oude vrouw stond verstomd. Voor hun verbaasde ogen kwam elk Jizo-beeld naar hun deur gelopen, en zette voor de drempel zijn zak neer.
De oude man deed snel de deur open, en de zes grote zakken tuimelden de kamer binnen. In de zakken zaten rijst en tarwe, vis, bonen, wijn en bonenkoeken en nog een heleboel andere lekkere dingen waar ze altijd naar verlangd hadden.
"Er is genoeg om het hele jaar feest mee te vieren!" riep de oude man opgewonden uit.
"Dit wordt het mooiste nieuwjaarsfeest dat we van ons leven hebben gevierd!" riep de oude vrouw.
"Ojizo sama, dank u!" riep de oude man.
"Ojizo sama, hoe kunnen we u ooit voldoende bedanken?" riep de oude vrouw.
Maar de zes beelden waren alweer vertrokken. Langzaam verdwenen ze in het wit van de vallende sneeuw. Na een tijdje waren alleen hun voetsporen nog zichtbaar.
Intussen weet iedereen die een reactie nalaat hier hoe het werkt en dat de reactie wel op de blog komt na mijn goedkeuring maar die spam mannen die blijven volharden in de boosheid. Iemand zei mij dat het spammachines zijn die zomaar ergens binnen vallen maar ik betwijfel het want nergens zie ik zoveel spam op één dag verschijnen dan hier! Gisteren morgen zag ik dat ze weer geprobeerd hebben om " in te breken" in mijn blog. Van 7u32 tot 8u31 hebben ze vruchteloos 12 keer geprobeerd. Met een simpele klik is dat in mijn mailbox afgekeurd dus voor mij geen probleem ,beter zo dan op mijn blog want ze zaten weer in verschillende jaargangen bezig... Waarom die persé bij mij hun rommel willen plaatsen , weet ik ook niet maar ik heb er toch wat leedvermaak in dat het momenteel " nougabollen" zijn voor hen. Daarom ... blijf ik op dezelfde manier werken. Jullie reageren en ik keur het dan wel goed en dan verschijnt het op mijn blog! Ik bemerk wel dat die manier van werken sommigen afschrikt omdat ze wellicht niet direct zien wat ze geschreven hebben maar wees gerust ik lees het en het komt dan wel terecht! Zolang sennet geen efficiënte oplossing heeft is dat de enige oplossing! We shall overcome!!!
Nu de feesten stilaan achter de rug zijn, gooien sommigen zich weer vol moed op het werk en anderen trekken er even uit als ik bepaalde blogs mag geloven. Hoewel ... de beelden uit de skioorden kunnen mij momenteel niet bekoren!! Sommige trekken er met de auto op uit, leve de vrijheid, anderen willen snel op de bestemming zijn en kiezen voor het vliegtuig... En dat "triggerde " natuurlijk weer mijn fantasie!!
Vliegen is leuk. Afgezien van het feit dat je je ongehinderd door mogelijk flitsgevaar en rode lichten tegen om en nabij de 900km per uur kan verplaatsen, is het ook bijzonder fijn om zonder schuldgevoel uren werkeloos op je achterste te zitten. Niet dat ik daar een schuldgevoel aan over heb, maar dat volledig terzijde.
Je neem er met genoegen bij dat je na veel uren vliegen niet meer over enkels beschikt en dat zowat elk gewricht voelt alsof het asap door een kunststofexemplaar vervangen dient te worden .Je krijgt dan ook nog eens eten en aangezien de meesten omnivoor zijn, vind je de soms bedenkelijke smaak nog niet eens zo erg want als je vliegt dan is het naar een vakantiestek vandaar.... Opstijgen en dalen brengen het kind in een mens naar boven ( nota van de red. toch het kind in mij). En ik kan je verzekeren dat dat kind nooit ver weg is. En dan die filmkes! Je kan eindeloos filmkes kijken, van nieuw tot oud tot je er zelfs bij in slaap valt!! Heerlijk slaapverwekkend!
Persoonlijk heb ik maar één probleem met vliegen en dat is het toiletgebeuren. Nu wil het gelukkige toeval dat ik redelijk waterdicht ben maar één plas per 4 uur lijkt mij nu niet overdreven. En daar schuilt het probleem. Want uiteraard zit je steeds in het midden van een rij, of aan het raam. En waar je nog enthousiast van "WAUUUW" doet bij het opstijgen (in je hoofd, niet luidop, dat spreekt) omdat je door het venstertje kan kijken, daar vloek je - eveneens mentaal - omdat er àltijd mensen in de weg zitten.
Dat op zich is geen bezwaar, je kan altijd vriendelijk vragen om te mogen passeren, maar die mensen slapen ook ALTIJD. En aangezien je - compasieus als je ongetwijfeld bent- al zou twijfelen om je reisgenoot te wekken omwille van je primaire behoefte dan ligt het wekken van een onbekende snurker nog moeilijker.
Want zeg nu zelf, hoe maak je iemand wakker die je van haar noch pluimen kent? Keihard EXCUSEER roepen is zo'n onvriendelijke wekmethode maar je wil toch geen onbekende aanraken? En indien ja, waar dan wel? Op de schouder? Op de bil? Een olijke por in het middenrif?
Daar moet je toch niet aan denken?
Dus je houdt het op, tot je blaas voelt alsof ze gaat exploderen en ook vervangen dient te worden door een kunststofexemplaar. Maar gelukkig gebeurt dat nooit. De slaper wordt ooit toch wel eens wakker.
Dan mag je naar de kleinste kamer, waar de inhoud van je getergde blaas niet weggespoeld maar weggezogen wordt, door een toilet waar een paar honderd anderen jou die dag zijn voorgegaan!! Maar dat kan je op dat moment niet schelen, je bent heel even niet gewoon in de lucht, maar in de zevende hemel.
Een dol logeerpartijtje
van 2 kleinkinderen.
Van zoveel liefde genoten.
Heb over hun bewondering mijn ego gelikt.
Heb mezelf
in een hippe oma gegoten.
Ja, ik heb het weer eens geflikt.
Op vraag van Mus even iets meer over Mirre al heeft Fjak@ in een reactie al één en ander uitgelegd!
Wat is Mirre? Mirre is een gomhars, die gewonnen wordt uit een boom. De ruwe hars wordt bewerkt door middel van stoomdestillatie: het eindresultaat is een dikke lichtgele olie met een warme, kruidige, zoetige en enigszins rokerige geur. Mirre kennen de meesten onder ons uit de verhalen van de Drie Wijzen omdat het samen met wierook en goud, één van de drie geschenken was die de Drie Wijzen uit het Oosten aan Jezus gaven bij zijn geboorte.
Mirre komt van een kleine boom met knoestige takken, kleine blaadjes en witte bloemen. De hars komt uit spleten in de bast en droogt op wanneer ze aan de lucht wordt blootgesteld..
De stam of dikke takken worden ingesneden. De uit deze wonden vloeiende hars laat men drogen en wordt dan verzameld.
Uit de hars wordt door oplosextractie donkerbruine taaie substantie met een rijke balsemieke geur gewonnen die op kamertemperatuur nauwelijks te schenken is. Hieruit wordt een etherische olie gedestilleerd met een pikante geur. 10 tot 15 kilo hars leveren 1 kilo gele tot amberkleurige viskeuze vloeistof met een warme balsemiek geur
Waar komt de naam Mirre vandaan?
De naam Mirre komt uit de Griekse mythologie. De beeldschone Myrrha was verliefd op haar vader Cinyras, de koning van Cyprus. Zij ging op listige wijze een incestueuze verhouding met hem aan. Toen haar vader dit ontdekte besloot hij haar te laten doden. De goden kregen echter medelijden met het huilende meisje en veranderden haar in een stekelige struik waaruit vervolgens Adonis werd geboren.
Mirre werd voor het eerst 3700 jaar geleden genoemd, het is daarmee het oudst bekende parfum.
In de Griekse Oudheid was mirre een belangrijk ingrediënt van het beroemde parfum 'megaleion', ook voor behandeling van vele kwalen staat mirre bekend want de etherische olie is heilzaam bij verkoudheid, hoest en keelontsteking. De etherische olie is diep goudgeel en wordt diep amber. Ze heeft een muf, balsemachtig, rokerig aroma. Er zijn in Mesopotamië medische teksten gevonden die stammen uit 1700 voor Chr. waarin o.a. het gebruik als mondverzorging in combinatie met aluin vermeld werd.
Mirre werd in alle oude beschavingen gebruikt voor het desinfecteren en genezen van wonden. Griekse soldaten hadden een flesje Mirre bij zich om wonden te reinigen en sneller te laten genezen. Mirre reguleert ook de menstruatie . Bij de Egyptenaren werd de hars gebruikt voor het balsemen van de doden en samen met honing toegepast in pleisters voor de verzorging van wonden.
In Somalië wordt het aan kamelen gegeven om de melkopbrengst te verhogen. In dit land wordt het ook toegepast bij de behandeling van geslachtsziekten.
Arabische geneesheren behandelden slangenbeten en schorpioensteken met Mirre.
Veelvuldig werd het ook gebruikt voor de behandeling van luchtwegenproblemen, zoals tuberculose en borstinfecties die in de woestijn door zandstormen ontstonden. In de loop der tijden is Mirre een symbool voor lijden en de dood geworden. Op zijn weg naar Golghota boden joodse vrouwen Jezus een verdovende drank met Mirre aan. Aan het kruis kreeg Christus eveneens een mengsel van Mirre en wijn.
Ook ter dood veroordeelde gevangen kregen wijn met Mirre om de pijn te verminderen.
psychisch: heeft Mirre een kalmerende invloed op het zenuwstelsel en brengt de geest tot rust. Bij hypernerveuze personen raadt men verdampen in de leefruimte aan.
spiritueel: Net als Wierook is Mirre dé olie voor gebed en meditatie. Mirre is van grote waarde voor mensen die het gevoel hebben dat ze emotioneel of spiritueel zijn vastgelopen en die weer verder willen met hun leven. Mirre geeft helderheid, inzicht, innerlijke rust en is een geschenk aan het kind dat geboren moet worden maar ook een geschenk aan het kind in ieder mens.
Eventjes ter info... ik hou het nog een tijdje vol met op dezelfde manier te werken wat de reacties betreft, ik krijg jullie reactie via mail binnen en keur ze dan goed. Vandaag had ik nog maar voor de tweede keer sinds ik het zo werk zo'n uggs spam binnen ,maar ze zullen stilaan door hebben dat die wel niet op de blog verschijnen zeker dus....
En nu mijn logje!
Vandaag, 6 januari vieren we Driekoningen. Dat herinnert ons aan de reis van de drie koningen Caspar, Balthasar en Melchior. Ze worden ook wel de drie wijzen uit het Oosten genoemd. Ze hadden veel verstand van sterren en konden de toekomst voorspellen. In de bijbel staat dat ze op zoek waren naar de nieuwe koning van het joodse volk.
Een heldere ster wees hun de weg naar Bethlehem. Daar vonden ze in een stal het pasgeboren kindje Jezus. Hij kreeg dure cadeaus van de koningen: goud, wierook en mirre. Het feest van de drie koningen wordt in sommige steden en dorpen nog gevierd. Dan gaan kinderen verkleed als koningen langs de huizen. Ze dragen een ster, zingen een lied en halen snoep op. Als kind deed ik vaak de ronde samen met twee vriendjes. We hadden dan een ster bij op een stok en lieten die draaien met de hulp van een touw. Dit is wat we zongen:
Drie koningen, drie koningen,
geef mij ne nieuwen (h)oed,
mijnen ouwen is versleten,
mijn moeder mag 't nie weten
mijn vader heeft het geld
op de rooster geteld.
Ik struikelde als kind over dat "rooster". Ik kende het woord alleen als aanduiding voor dat ding in de oven. En daarop geld tellen leek me wel heel erg dom. Maar bon, de zin van de rest van het liedje ontging me ook, dus misschien paste het er wel bij.
Nog een traditie die verbonden is aan Driekoningen - hier toch - is het afbreken van de kerstboom en dan zijn ze allemaal weg die sporen van de zoveelste drukke kerst en de herinnering aan een sobere nieuwjaarsavond omdat één van de feestvierders er dit jaar door omstandigheden niet echt kon van genieten! We hebben weer een gans jaar voor de boeg met al zijn verborgen verwachtingen, tegenslagen en goede en slechte kanten . Ik word er eventjes stil van....
Kijk, speciaal voor mij gemaakt zeg je en een lachje huilt onzeker in je gezicht dat een tintje bleker mijn hart vol medelijden raakt.
Ik vind ze mooi, zij lijkt net echt
vervolg je op onvaste toon
die druipend van gefaalde hoon
zorgt dat ik tegen mijn tranen vecht.
Terwijl je hand zich radeloos strekt om te voelen aan het blonde haar
prevel je dat ze je mooier zou maken en terwijl onze blikken elkaar raken
trek je met een ruw resoluut gebaar
de pruik af die je kaalheid bedekt.
Kerst en Nieuwjaar zijn voorbij en nu zie ik hier toch nog wel een pakje liggen onder de Kerstboom zeker.
Een vierkante doos met mooi geschenkpapier en de bijhorende strik.
Niet dat de geschenkendoos iets speciaals is, maar het is vooral het feit dat de doos is blijven staan dat mijn aandacht trekt.
Nog straffer is dat ik de doos er niet zelf heb gezet en mijn wederhelft ook van niets weet..
Persoonlijk mag van mij die doos blijven liggen maar omdat we er de herkomst niet van kennen, word ik wel even curieus.
Ik loop er langs en kijk die doos aan en af en toe blijf ik voor de kerstboom staan met de vraag of ik nu zat was toen ik ze kocht en of dat ik misschien wel aan geheugenverlies lijd?. Na enige tijd ga ik gehurkt voor de boom zitten en neem de doos in handen.
Het is geen grote maar ook geen kleine doos en afgaande op de grootte van de doos vind ik dat ze zeer licht weegt.
Het lijkt wel of de doos leeg is..
Ik kijk of ze wel gesloten is en dat is ze ook.
Misschien wil iemand mij een poets bakken door hier een lege doos onder mijn boom te zetten?.
Als ik terug ga rechtstaan, heb ik de doos nog steeds vast en bekijk ze van onder tot boven.
Het papier is veelkleurig ja, zelfs als er niets zou inzitten dan maakt de verpakking al veel goed.
Mijn nieuwsgierigheid neemt toe en ik trek naar de keuken om een mes te halen waarmee ik de plakband kan doorsnijden.
Voorzichtig breng ik de punt van het mes naar het deksel toe en snijd aan de vier zijden de tape door.
Het mes gaat terug naar de keuken en met de doos op de knieën ga ik in de zetel zitten.
Het is even wringen om het deksel los te krijgen en voorzichtig til ik het naar boven om het naast mij in de zetel te zetten.
" Wat is dat voor iets?"
Stil en bijna ademloos kijk ik in de doos.
Ze lijkt eerst leeg maar hoe dieper mijn blik naar de bodem kijkt hoe meer ik zelf in de leegte van de doos lijk te verdwijnen. Hoewel de doos leeg is, zie ik de namen van verschillende mensen opduiken.
Mijn ma, mijn pa, mijn grootouders en nog zoveel anderen die ook zijn heengegaan, zie ik voor mijn ogen voorbijgaan, gevolgd door een pak herinneringen.
In stilte verzink ik in gedachten en hoe dieper ik zink hoe meer herinneringen ik op de bodem van de lege doos vind. Ik zie mijn ma naast mijn wieg staan en later naast mijn bed toen ik ziek was en iets verder in de doos staat ze dan weer te lachen met mijn onnozel gedoe.
Af en toe wisselt het beeld als in een film en op zeker moment zie ik mij op de schoot van mijn grootvader zitten.
Hij neemt mij mee naar de vinkenzetting en daar duwt hij zijn vinger tegen zijn lippen en zegt " sssssttttt " om mij er op te wijzen dat ik stil moet zijn.
Ik zie zijn ruwe handen van het zware werk en ik zie het bonzen van zijn hart alsof hij nog echt in leven is. Hoe meer ik naar de herinneringen kijk hoe meer de bodem van de doos bevochtigd wordt door mijn tranen.
Tussen de vier wanden van de lege doos zie ik al diegenen waar ik zo van hield, de mens maar ook de natuur en de herinneringen van mijn landelijk dorp en omstreken.
Ik wandel in alle rust rond in mijn lege doos en vind het een prachtig geschenk.
Nooit heb ik gedacht dat een lege doos zoveel te bieden had!
Langzaam onttrek ik mij aan al de herinneringen en besef dat de doos veel meer te bieden heeft dan de doodgewone tastbare geschenken.
In feite kan die doos door iedereen geopend worden en kan iedereen de herinneringen ophalen als hij het wil.
Ik plaats het deksel terug op de doos en geef ze een goed zichtbare plaats waar ik ze steeds kan vinden.
Over een paar dagen breken we de kerstboom af, maar de doos vol herinneringen zal wel ergens anders een plaatsje vinden.
In feite vind ik het één van de mooiste geschenken die ik ooit gekregen heb, gewoon een doodgewone lege doos waar ik zelf de waarde kan uithalen.
Een schat aan herinneringen om ze af en toe terug tot leven te wekken.
Even reizen naar een wereld waar mensen te vroeg vertrekken.
Even denken dat het niet meer moet zijn en dat het mooiste geschenk soms ontastbaar is.
Geen Nederlands, geen Frans maar Belgisch en zonder eindejaarskater.
Beste amis.
Nous voilà dejà begin januari en de eindejaarsfeesten zijn terminées.
Het voorbije année was voor ons une année de veranderingen, productives, of niet.
In het begin was tout le monde inquiet maar eindelijk is alles presque goed passé grâce à onze esprit de samenwerking.
Iedereen is d'accord pour dire que nous werken heel goed zonder hésitation en met weinig slecht humeur.
Dat is de résultat van onze collaboration en goede entente dans le combat.
Je voudrais vous zeggen dat ik veel chance heb d'avoir des kamaraden comme jullie.
Altijd klaar pour aider, toujours prêt om initiatieve te prendre. Altijd klaar pour aider un afwezig.
Bedankt voor tout en ik hoop que cela continuera in dit nieuwe année .
Meilleurs wensen voor het nouvelle jaar 2012 .
PS : ik wil ook remercier Bill Gates pour ce prachtige taal correcteur programme. Zonder celui-ci zou ik deze log met veel fautes moeten écrire !! ;-)
)
Ondertussen luisterde ik naar
Dan maar "mens erger je niet gespeeld " met oma, gevolgd door bingo
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}