We gaan er met verkrachte eenden tegenaan. Daar krijg je stierballen van. Eindelijk werd een tipje van de kuier opgelicht.
Hij werd aan de ogen geopereerd van kakkerlak. Ze konden elkaar niet luchten ze waren aarsvijanden.
De pastoor beklemtoonde in zijn holibi de verdraagzaamheid onder de mensen.
Zij hebben een huis van een kast. Je imiteert me mateloos. Sorry, neemt u mij niet dadelijk. De zanger kreeg een staande ovulatie. Iemand dood maken met een blije mus.
Niet zo hard van de toren springen.
Eindelijk vielen hem de schelpen van de ogen. Dit steekt er met kop en schotel bovenuit.
Aha, daar komt de kat uit de zak.
Sorry lieve bezoeker, maar heb ik jou van je abrikoos gebracht?
Ik had het in één van mijn vorige logjes over mijn voorliefde om in de herfst te gaan wandelen in de natuur. Zo´n wandeling door het bos doet een mens deugd. Nochtans las ik in reacties dat sommigen daar een totaal ander gevoel bij hebben. Dat maakt ons zo uniek! Maar aan alle mensen die met een herfstdepressie zitten, zou ik willen aanraden om eens een goede natuurwandeling te maken als het weer meezit natuurlijk. Zo even in de natuur... daar bekomt je dan als mens van de pijnlijke aanvaringen met de maatschappij, waarin mensen als gekken rondspringen om de beste, de mooiste, de geniaalste te zijn, een wereld waarin mensen alles doen om maar rijk, beroemd en gelukkig te worden op andermans nek, maar integendeel van gelukkig te zijn, ´s avonds als gestresseerde konijnen doodmoe in bed te vallen. Een wereld waar mensen in haat en nijd "vooruit" willen komen, een wereld waarin door oorlogen dood, verminking en vernieling wordt gebracht om de heerschappij van olie, geld en macht, waarin baby-zeehondjes levend gevild worden, waarin kinderen, zwakkeren, minderbegaafden verhongeren, verwaarloosd en/of mishandeld worden, waar in het idiote verkeer alle dagen tientallen verkeersdoden vallen, waar de ijskappen smelten, de ozonlaag verdwijnt en het milieu naar de vaantjes gaat. Een wereld waar de ministers ons dagelijks aanmanen om nog harder te werken om de economie aan te zwengelen, om nog meer belastingen te betalen ...
Moet ik nog verder gaan? Daarom ook ga ik graag even doelloos wandelen...
Maar ik denk dat ik beter terugkeer naar het gevoel dat ik kreeg als ik zag hoe de penselen van de herfst de struiken in de mooiste herfstkleuren geverfd hadden. Ik liep er tussendoor en ik genoot van de geuren en kleuren. De lage zonnestralen deden de bladeren intens rood gloeien. Het was alsof de struiken in brand stonden. Omdat ik nog steeds de naweeën heb van mijn katholieke opvoeding en die door de kleinkinderen af en toe terug opgeroepen worden, kwam de gedachte aan het Bijbelverhaal met het brandende braambos waarin Abraham God zag verschijnen zomaar naar boven. Misschien hoopte ik ook zo´n verschijnsel te mogen meemaken...Maar nee, hoor ik behoor niet tot de geroepenen en daarom verdween de zon onder een pak wolken en zagen de struiken er ineens een stuk minder flamboyant uit.
En nu bedenk ik dat een mens toch steeds voor een deel een product van zijn opvoeding blijft. Als kind kreeg ik een katholieke opvoeding. We zongen religieuze liederen en luisterden naar de Bijbelverhalen en het evangelie. Af en toe moesten we ook voor de klas komen om over Jezus te praten en een Bijbelverhaal na te vertellen. Het zag er toen allemaal zo vrolijk uit als ik er nu over nadenk. Waarom vraag ik me dan af, hangt er in de katholieke kerken altijd een gruwelijk gefolterde Jezus aan dat afschuwelijk kruis, terwijl er bloed uit zijn zijde en handen en voeten drupt? Is dat de blijde boodschap?
Naarmate je ouder wordt , worstel je je door de jaren van volwassenheid heen met een wrang gevoel over alles wat men jou ingeprent heeft over die God en kerk. Iedere Godsdienst hangt van bloed en gruweldaden aan elkaar. Mensen gooien bommen naar elkaar, doden onschuldige mensen en kinderen en dat allemaal ter ere van die God die toevallig hun God is door cultuur en opvoeding.
Moest ik als klein kind in een stam van de Indianen zijn opgegroeid, ik had van de hele Jezus historie niets gehoord en ik zou dan waarschijnlijk één of andere totempaal aanbidden...
Moest ik als klein kind in een moslimland geboren zijn, dan droeg ik nu wellicht een hoofddoek en was ik hardvochtig door de ouderen van mijn gemeenschap besneden....Dat kon je onlangs nog op TV zien! Oh mens toch, ik mag er niet aan denken.... Maar ik ben vandaag wel weer mijn ei kwijt en wil nog even stilstaan bij een paar foto's van mijn wandeling
Hier zit ik dan voor een leeg scherm. Mijn vingers rusten op de toetsen en ik heb geen flauw benul waarover ik vandaag zal schrijven. Mijn vingers tikken de woorden neer die met een luie traagheid in mijn grijze massa opduiken. Grijze massa.....! Ik vraag me af waarom men altijd spreekt van grijze massa?
Dat bij een seniorendame dat stukje stilaan grijs wordt dat kan ik aannemen maar zover als ik mij herinner is er nog nooit iemand geweest die het over rode of gele of witte massa had ! De tijd heeft dus niets te maken met het vergrijzen van dat ding. Ik weet dat ons ma, als ik iets doms gedaan had, zei: t verstand komt niet voor de jaren en als het ervoor komt dan is het er maar naar waaruit ik afleidde dat de tijd wel beterschap zou brengen. Maar o wee, dat grijs stukje van mezelf wordt er stilaan niet meer beter op.
Blijkbaar is dat unieke stukje van ons lijf al grijs van bij de start! Toch eens om over na te denken, niet ?
Omdat jullie me stilaan kennen, zullen jullie het niet ongewoon vinden dat ik even ben gaan googlen en zie wat ik bij het woord "grijze massa" vond:
De grijze stof is het deel van het centraal zenuwstelsel dat de cellichamen van de zenuwcellen, de dendrieten en de korte axonen bevat. De witte stof is het deel dat de lange, gemyeleniseerde axonen bevat. De grijze stof bevindt zich in de hersenen vooral (maar niet uitsluitend) aan de buitenkant, waar het de cortex cerebri, de schors van de grote hersenen, en de cortex cerebelli, de schors van de kleine hersenen, vormt.
De grijze stof heeft als functie het verwerken van informatie, terwijl de witte stof de communicatie tussen de zenuwcellen verzorgt. De karakteristieke grijsbruine kleur komt door het mengsel van bloedvaten en cellichamen van zenuwcellen.
Voilà geen grijze maar klare taal, vind ik!
Voor diegenen die toch wat meer kleur in hun bovenkamer willen.. je kan natuurlijk altijd een rode strik rond je hoofd binden
Hoewel ook mijn massa grijs is , hoop ik toch dat er nog wel één en ander in zit al laat dat stukje van mezelf het soms al eens afweten. Maar soms is dat ook wel handig. Zo kan ik me gemakkelijk verschuilen achter de onhandigheid van mijn hersenen en kan ik bv met een gerust hart op Paaszaterdag paaseieren verstoppen om dan heel verbaasd met de kleinkinderen op Pasen zelf te gaan zoeken. Dat zoeken moet ik dan ook echt, want waar lagen ze nou precies?
Soms heb ik ook het gevoel dat er mannetjes in mijn hersens zitten die activiteiten doorgeven aan mij. Het gebeurt wel eens meer dat ze me laten lopen naar een plaats en dan . wat ging ik ook alweer doen? verbaasd blijf ik dan staan en loop dan maar weer terug naar waar ik was hopend dat die mannetjes niet te lang met mijn voeten zullen spelen!
En toch ben ik heel blij met mijn grijze massa. Hoe onhandig, klunzig of wat dan ook ik overkom, ik kan nooit zeggen dat het saai is in mij. Die combinatie van ik en mijn grijze massa is goed voor het trainen van mezelf. Elke dag is een nieuw avontuur. En nee, niet alleen omdat ik vergeten ben wat ik zou gaan doen .
En weet je , grijs geeft veel mogelijkheden om te combineren of in mijn geval hier te fantaseren!
Ken je dat ook die irritante telefoontjes op de meest ongelegen momenten waar men jouw tijd opeist voor één of andere enquête of om een bepaald product aan te prijzen? Ik heb al een paar keer met succes zo'n call center afgehouden door de rollen om te keren en zelf vragen te stellen.
Geloof me dat is doeltreffend en soms komisch want de persoon aan de andere kant verwacht zich daar helemaal niet aan.
Ik heb ook al eens zo'n dame de laan uit gestuurd door op elke vraag neen te zeggen zo van: "Spreek ik met ...? Neen" " Is mevrouw daar in de buurt? Neen" "Is er iemand anders in de buurt waarmee ik kan spreken? Neen!". Ik denk dat ze in hun opleiding niet vertrouwd gemaakt zijn met een neen want het bleek een goede manier om het gesprek te stoppen.
Maar vorige week was het hier weer van dattem. " Goeie avond mevrouw, u spreekt met ...( ik weet zelfs niet meer met wie!!) ik heb een voorstel voor u. Sorry, stoor ik?" Ik was juist naar mijn dagelijkse soap ( ) aan het kijken dus antwoordde ik spontaan: " Ja mevrouw, u stoort inderdaad. Ik heb nu geen tijd voor u , goeie avond"
Het was even stil aan de andere kant van de lijn, ik hoorde de dame letterlijk naar adem happen en na een euh, euh legde ze in. Ik heb daarna even met een brede grijns naar de telefoon gekeken vooraleer ik de draad van mijn soap weer oppakte. Misschien ,heel misschien valt die bepaalde dame me niet meer lastig met telefoontjes waar niemand zit op te wachten! Ik weet het, die mensen doen ook maar hun job maar teveel van dergelijke telefoontjes maken een mens soms krekelig zoals biebie hier en dat terwijl er zo'n interessant programma draaide !
Misschien moet ik een volgende keer zeggen dat ik de gevraagde persoon zal halen en de telefoon gewoon laten openliggen. Ik ben benieuwd hoe lang ze het dan aan de andere kant zullen volhouden!
De dag van vandaag is de wereld slechts een klik van ons verwijderd. Een venster groot, zo klein is de reusachtige aardbol tegenwoordig. Je knippert met je ogen en je kan vanuit je zetel je vergapen aan pakweg China, Afrika....
De laatste jaren zijn er steeds maar sociale netwerksites bij gekomen. Vroeger trokken we nog naar een café om met mensen te praten, of namen we de telefoon om een babbeltje te slaan. Nu zijn mensen uit een ver verleden amper een verzoek van ons verwijderd. Het is zo eenvoudig om een afspraak met familie of vrienden te maken. Je nestelt je in de zetel, met de laptop en agenda op de schoot, een koffie of thee naast jou en aan de andere kant van de kabel gebeurt allicht hetzelfde. Zo praten we tegenwoordig en leggen we afspraken vast.
En zo zit ik ook op één van die netwerksites, met foto en al. Ik kan het zelfs niet laten om er bijna elke dag op te zitten. Ja dat moet zo, er op zitten. Het wereldwijde web kreunt van de miljoenen mensen die op het cybernet zitten.
Op die manier kom je mensen tegen, wat altijd fijn is, die je anders nooit zou ontmoeten. Een enkele keer worden je wenkbrauwen beweeglijker en ik weet het zeker dat er telkens één van hen vragend de lucht in gaat als je een reactie krijgt die je helemaal niet verwacht.
Maar meestal geef je de bezoeker het voordeel van de twijfel en raak je al eens virtueel aan de praat met zo iemand, alsof je ergens gezellig samen zit en tegen degene naast je begint te praten. Je praat over dingen die je bezig houden en je kan zo verwijderen klikken als een zootje ongeregeld zich aanmeldt. En zo ontstaat een web dat een draad van verbondenheid spint. De computermuis klikt een deurtje open, maar voor één keer is het geen muizenval. Klik, ik ben weg want je kan er ook uitgeteld van geraken!
Na alles wat er hier het voorbije jaar gebeurd is in familie en vriendenkring ben ik eerlijk gezegd bang om ernstig ziek te worden. Als je even rondom jou kijkt dan weet iedereen wat ik bedoel! Ik weet niet goed hoe ik zou reageren: bij de pakken blijven zitten of vechten? Ik denk het tweede zoals ons ma. Tot het einde toe er alles op zetten om beter te worden, erin geloven dan heb je de eerste hindernis al overwonnen. Ik heb altijd gehoopt dat de mensen van wie ik hou gespaard mogen blijven van een fatale ziekte maar het leven neemt soms harde wendingen.
Ik kan alleen maar hopen dat we daarvan gespaard blijven!
Melancholisch staar ik voor mij uit,
genietend van de kleurenpracht .
Een paddenstoel die aan de grond ontspruit, bladeren, de grond bedekkend, zacht.
Beukennoten overal, knarsen onder schoenen.
Kastanjes in hun vrije val
en kleurrijke pompoenen.
Nog even genieten van de kleuren, voor die gaan vervagen, nog even mijzelf opbeuren
voor alles verdwijnt met de dagen.
De natuur die overgaat in rust, de bomen kaal, de lucht grauw, krachten opdoen na te zijn uitgeblust. Wachten op het voorjaar, het helder geel en blauw.
Nu de winter straks aanklopt, voelt het goed aan als je een plaats hebt waar je goed, veilig en warm kunt vertoeven. Waarom ik hierover begin? Maandag waren de twee van de dochter hier want er was pedagogische studiedag op school. We hebben samen even gefietst en kleindochtertje vroeg na een tijdje: " Wanneer zijn we thuis , oma?" Het deed me deugd dat onze kleinkinderen ook ons huis als een thuis aanvoelen en zo ontstond dit logje!!
We zijn eigenlijk allemaal met een baksteen in de maag geboren, zoals ze dat noemen. Iedereen wil zijn eigen huis in een poging er een thuis van te maken waar we naar toe kunnen gaan na een drukke dag of om naar terug te keren na een weldoende vakantie. Binnen de muren van de opeengestapelde stenen voelen we ons veilig. Dat is toch het oorspronkelijke idee ervan geweest. Een plaats te hebben waar niets ons kan raken waar we onszelf kunnen zijn. Als we er zin in hebben, kunnen we in onze onderbroek op de salontafel dansen.( zie ik deze oma niet meer direct doen maar je weet maar nooit!!) . De kat kijkt er misschien van op, maar je bent in huis en het kan je niet schelen. Je mag 's ochtends verfomfaaid, slecht gehumeurd en in een veel te kleine pyjama uit je bed struikelen, alleen de spiegel protesteert, ( je slaapgenoot heeft dan zijn bril nog niet op !!) maar het deert je niet. Je bent binnenskamers.
Het is een plaats waar je denkt en hoopt dat niets of niemand, behalve de eventuele huisgenoten, je kan treffen. Je voelt je veilig tussen die stenen die met grijze cement aan elkaar gevoegd zijn met enkel een paar vensters op de buitenwereld en een deur als toegang. We denken het allemaal nodig te hebben, of het nu een groot huis is of een klein appartement of omgekeerd. Toch is het niet voldoende, die opeengestapelde stenen. Een huis is maar een huis. Een verzameling koude materialen, vakkundig tot een geheel verwerkt. Het zijn geen zaken die er een thuis van maken.
Thuis is voor mij een gevoel. Het is niet per se plaatsgebonden, al associeer je het woord 'thuis' al wel snel met de plaats die je dat gevoel geeft. Het is voor mij de plek waar ik mezelf kan zijn. De plaats waar ik, als ik binnenkom, omringd word door warmte en een gevoel van veiligheid. Waar ik niet op mijn tenen hoef te lopen, me niet hoef te verdedigen, maar waar ik gewoon gelukkig kan zijn. Thuis is daar, bij die ene, waar je bent wie je bent. Thuis is bij degene die je beter kent dan jezelf. Thuis is geborgenheid, vertrouwen en respect. Thuis is zijn wie je bent, waar je niet anders moet zijn dan hoe je echt bent. En ik weet wel heel erg zeker dat je daar in je onderbroek op de tafel mag dansen. Ook al zie je er verfomfaaid uit in die te kleine pyjama.
Wat gaat de tijd weer op volle toeren vooruit.
Oké, oké, ik geef het toe, ik ben een beetje in een balorige bui. Ligt het aan mezelf of is er iets anders aan de hand maar mijn interne klok kan af en toe de dagelijkse klok nog amper volgen.
Een paar dagen geleden zaten we nog tussen de pompoenen van Halloween, de herfstvakantie is al voorbij, in sommige Vlaamse streken is zelfs Sint-Maarten al geweest om de kindertjes te verblijden en in andere streken komt een beetje later Sinterklaas de gemoederen beroeren. In de supermarkten prijken al lang de Kerstmis spullen zodat Sinterklaas en De Kerstman ook dit jaar weer kunnen strijden om de opvallendste plek. Ik weet het, ik klink misschien cynisch als ik zeg dat je misschien ook al stilaan je goede voornemens voor 2013 helder en klaar kan formuleren. In die laatste week van het jaar zal het immers naar gewoonte weer geweldig druk worden met de voorbereidingen voor een spetterende overgang van Oud naar Nieuw! ( als we 22/12 overleven!!!) Met oudjaar komen kinderen hier aan de deur om nieuwjaarswensen te zingen in ruil voor een snoepje of centje en 6 dagen later komen de soms prachtig verklede Driekoningen langs.
Als jullie me nu nog even toestaan écht een beetje door te drammen dan kan ik zeggen dat binnen de kortste keren de winkeletalages vol liggen met Valentijnscadeautjes en dat het dan echt niet lang meer duurt tot carnaval en de chocolade eitjes van Pasen!! Stop Natoken! Het gaat me te snel! Ik kan niet meer volgen... .
Gewoon al schrijven over de komende feestweken maakt me moe. Misschien ben ik gewoon oud(er) aan het worden. Alhoewel, ik hoor van veel mensen soortgelijke bekommernissen. Een vriend merkte zelfs op dat als alles zo blijft versnellen de horloges en de klokken niet meer zullen kunnen volgen en de veertjes en radertjes nog gaan springen! Stel je dat eens voor! Alle nog van echte wijzers en klokwerk voorziene klokken knallen met één grote wereldwijde 'PLOING' uiteen. Hoe het de elektronische horloges zou vergaan weet ik niet, maar het zou op z'n minst toch een opzienbarende gebeurtenis zijn, moesten alle klokken van het ene op het andere moment tilt slaan of het gewoonweg opgeven. De tijd zal er niet door stilstaan maar misschien staan wij dan met zijn allen even stil om na te denken over de toekomst.
Natuurlijk houd ik geen rekening met de rampen die zouden plaatsvinden en de doomscenario's van eind december dit jaar, maar de fantaserende positivo in mij droomt wel al van een miraculeuze internationale samenwerking van wereldleiders, wetenschappers en een heel gezelschap van wijze mannen en vrouwen. Wauw, alle neuzen eens in dezelfde richting ...Dat zou nog eens een eindejaarscadeau zijn! .
Mmm, laat mij nog maar zo een tijdje verder dromen, maak me alsjeblief nog niet wakker. Ik weet het, het is onrealistisch, maar laat me maar wat mooie tijdloze dromen. De komende weken worden toch al druk genoeg!
De tijd zal weer zo voorbij vliegen!
Had je me gezegd dat ik ooit nog eens verhalen uit het oude testament zou bovenhalen, dan had ik jou eens goed kritisch bekeken en zie..
Gisteren hadden de kinderen van de dochter een vrije dag wegens pedagogische studiedag voor de leerkrachten! Daarom waren ze bij ons. Kleinzoon 2 heeft vandaag dinsdag een toets godsdienst over "Jozef de onderkoning". De meesten van jullie zullen dat verhaal uit de Bijbelse geschiedenis ( dat heette in onze tijd "Gewijde geschiedenis", what's in a name!!) nog wel kennen. Als ik iets onthouden heb van de godsdienstlessen van de lagere school dan waren het zeker die verhalen uit het oude testament. Eerlijk.. dat vond ik toen een boeiende lectuur die onze fantasie streelde maar dat daar nu nog zoveel aandacht aan besteed wordt, dat had ik niet verwacht. We hebben hier nog tientallen videobanden met alle klassiekers van Disney en nog veel andere kinderfilms en .. waarachtig ook het verhaal van "Jozef de Wonderkoning" hebben we op video... Ik kreeg die band ooit mee van ons ma die hem af en toe afspeelde voor haar kleinkinderen. Je ziet de geschiedenis ( gewijd of niet haha) herhaalt zich! Die videobanden zijn de reden waarom hier de video nog af en toe speelde. Mijn " wonderkoning" herinnerde zich vorige week dat er op zolder nog een oude afgedankte videospeler stond en .. hij heeft van 2 kapotte één gemaakt die het nog redelijk doet zodat we vandaag samen ( de kids en ik) dat verhaal nog eens bekeken. Dat zal het voor de kleinzoon gemakkelijker maken om op de vragen te antwoorden, denk ik!
En zo werd ik heel even terug ondergedompeld in mijn kinderjaren toen alle godsdienstige verhalen er nog als koek ingingen!!
Een ongeluk komt nooit alleen. Waarheid. Feit. Als er toestel in huis defect gaat, zal binnen de kortste keren een ander apparaat solidair het containerpark opzoeken. Hoe ik er ook mee draaide, keerde of schudde onze video-recorder heeft zijn beste tijd gehad!. Ik duwde op play om een videoband voor de kleinkinderen af te spelen toen ze hier waren, maar hij speelde dood. Niets meer aan te doen. Ik probeerde nog te reanimeren door de aansluiting eens uit te trekken en terug in te steken. Ik gaf eerst nog een tik, streelde toen met zachte hand het levenloze apparaat, riep mijn dokter reparateur erbij maar ook hij had maar één optie...loskoppelen....
Nu is niet alleen de video kapot, ook de diepvriezer heeft het begeven. Oh ja, dat ding werkte nog wel maar draaide 24u/24u, rusten zat er echter niet meer in.. Niet economisch in deze crisistijd. Om het geheel rond te maken, moesten ook nog een paar thermostatische kranen vervangen worden. In een wegwerpmaatschappij als deze is vervanging maar een muisklik verwijderd en nieuw is zo onderweg dankzij de razendsnelle beslissing van onze kredietkaart.
Vreemd genoeg doen bovenstaande zinnen me denken aan het land waarin we leven. Het lijkt te bezwijken onder het zware gewicht dat ze er hadden ingestoken. Bikkelhard wordt er nu mee omgegaan. Er wordt aan getrokken en gesleurd om er nog iets van te kunnen maken, al sijpelen langzaam maar zeker de ene job na de andere weg. We proberen nog door te gaan door een paar fikse tikken uit te delen, afgewisseld door zachte strelingen.
Ik hoop dat ons land nooit aan de eerste de beste of hoogste bieder zijn ziel verkoopt. Een nieuw exemplaar in dat geval is niet zomaar in een winkelmandje te klikken is.
Maar ik had het over kapotte toestellen....of niet?
We weten dat 8 maart de internationale vrouwendag is maar in België wordt de vrouwendag dit jaar al voor de 41ste keer op 11 november gevierd. Dat hebben we te danken aan de Franse oer-feministe Simone de Beauvoir. In 1972 trokken enkele leden van het pas opgerichte Vrouwenoverlegkomitee (VOK) naar een vrouwendag in Parijs. Daar raakten ze zo onder de indruk van de sfeer dat ze meteen beslisten om ook in België zo'n dag te organiseren. Ze contacteerden Simone de Beauvoir maar die was toen zo drukbezet dat ze enkel op 11 november een gaatje vond.
De eerste Belgische vrouwendag van 1972 werd een overdonderend succes. De politie telde 8000 deelnemers . In totaal kwamen 12000 mensen een kijkje nemen. Simone De Beauvoir moest zich door een dichte massa een weg banen naar het podium.
Enkele feiten over vrouwen
1. Vrouwen vormen 50% van de wereldbevolking 2. Vrouwen doen 66% van al het werk 3. Vrouwen verdienen 10% van het wereldinkomen 4. Vrouwen hebben 1% van alle bezittingen 5. Van alle regeringsleiders op de wereld is 5% vrouw
6. Van alle armen op de wereld is 75% vrouw
7. Van alle analfabeten op de wereld is 66% vrouw 8. Van alle vluchtelingen op de wereld is 75% vrouw
Je kan je nu afvragen of Vrouwendag, nog nodig is in België of niet? Dat vind ik een moeilijke. Er zijn nog heel veel verschillen tussen mannen en vrouwen, dus het kan nooit kwaad om er aandacht aan te besteden. Het zijn vooral de vrouwen die na een scheiding in geldnood komen, hoe komt dat toch? Er komen dagelijks nog klachten binnen van huishoudelijk geweld (sexueel en fysiek geweld tegen vrouwen), dat vind ik verschrikkelijk. Er zijn nog heel wat jobs/bedrijven/verenigingen waar nog nooit een vrouw de directeur werd, het is bvb nieuws als er voor het eerst een vrouw aan de top van de politie staat.
Nog niet zo lang geleden ,in de jaren '60 moesten de vrouwen nog echt vechten om piloot te mogen worden of chirurg. Zij hebben voor ons een mooie weg gebaand.
Maar langs de andere kant zijn onze rechten van een heel ander kaliber dan de vrouwen in Derde Wereldlanden, die enkel maar kunnen dromen van wat wij hier al allemaal hebben verworven als vrouw in het Westen. Wij mogen studeren en bovendien voor elke richting die we willen. Wij mogen alleen over straat lopen, trouwen met wie we willen, kinderen krijgen zonder man gaat ook.
Je ziet het is geen simpele discussie die je op 5 minuten voert, maar alleen al dat er over gepraat/gediscussieerd wordt is goed.
Ken je dat lied van Stef Bos: Breek de stilte Een prachtig lied als je het mij vraagt.
Ik hoorde het vandaag nog eens op de radio en had direct een onderwerp voor mijn logje van vandaag.
Er lopen op onze aardbol twee types van mensen, zij die graag en veel praten en zij die luisteren of zwijgen. Die laatsten maken het je niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan want wat zeg je tegen een zwijger?
Maar daar wil ik het nu niet over hebben wel over : Waarom zwijgen sommige mensen?
Soms zwijgen mensen omdat praten niet lukt. Omdat geen enkel woord volstaat om gedachten uit te drukken omdat hun hoofd te vol zit bijna op barsten staat. Uit die barsten lekt soms radeloosheid en vermoeidheid.
Soms zwijgen mensen uit schrik voor anderen die gekwetst kunnen worden door wat wordt gezegd.. Eens uitgesproken kunnen woorden en gedachten niet meer worden teruggestopt in het hoofd.
Soms zwijgen mensen omdat er al teveel wordt gepraat zoals op de radio, op de tv, in kranten en sociale media. Gelijk in welke richting het hoofd wordt gedraaid, altijd wordt er ergens onderhandeld en geargumenteerd.
Soms zwijgen mensen omdat de stilte hen beschermt tegen pijn. Soms zwijgen mensen omdat er niets meer te zeggen valt niet tegen hun omgeving en noch minder tegen zichzelf. Soms zwijgen mensen in grote stiltes en toont alleen hun gelaat nog achtergebleven verhalen. Alleen degene die de tijd neemt om de ondertitels te lezen, kan het onuitgesprokene horen en pas dan wordt het zwijgen verstaanbaar.
Oei, oei ik zal best ook maar zwijgen zeker?
Misschien een paar gezegdes om af te sluiten?
Zwijgen is goud wanneer je het juiste antwoord niet vindt.
Van al diegenen die niets te zeggen hebben, zijn de meest aangename mensen diegenen die zwijgen.
Ik heb al mijn twisten kunnen bijleggen door het langst te zwijgen.
Uiteindelijk zullen we ons de woorden van onze vijanden niet herinneren, maar het zwijgen van onze vrienden.
Zwijgen leren we pas in de loop van ons leven; spreken leren wij al eerder.
Maar dit is de beste: Het duurt in huwelijken heel lang tot je de staat hebt bereikt dat je zó lang kunt zwijgen zonder dat één van de twee denkt: "zou er wat schelen?"
Gisteren kreeg ik een PPS toegestuurd over herfst in de wereld met prachtige herfstfoto's. Ik kan daarvan genieten en zeker van de geur van het bos in de herfst. Dat moet je natuurlijk erbij denken ( smile). Daarom kon ik dinsdag niet laten om in het bos te wandelen nu het weer meeviel, om gewoon even uit te waaien na de drukte want de kleinzoon was blijkbaar beter! Het bos was ook de plaats waar ik als klein meisje samen met mijn vriendinnetjes naar mooie bladeren en paddenstoelen en eikels ging zoeken voor de knutselles of op zoek ging naar braambessen. Ik zie ons nog lopen met een zakje in de hand om onze buit in te stoppen..
Toen ik na mijn wandeling uit het bos kwam, botste ik op een kleine jongen, hij kwam samen met zijn mama naar paddenstoelen zoeken, als taak voor school. Ik besef hoe bevoorrecht we waren, omdat wij, zo'n 60 jaar geleden, nog helemaal alleen op stap konden gaan zonder angst te hebben dat ons wat ging overkomen. Dat kan nu niet meer.
Mijn herfstmomentjes laten mij soms zo voldaan voelen. Het zijn heerlijke momenten om te ontspannen.
Zo was het toen ik moe van het wandelen en af en toe ook van de hersenspinsels in mijn hoofd wilde rusten. Mijn oog viel op een rustbankje in het bos, een beetje een verwilderd bos dat men jaren lang zijn gang liet gaan en nu eindelijk beetje bij beetje aanpakt om er een gezellige wandel - en fietsroute van te maken. Het kan natuurlijk aan mij liggen maar ik word niet echt vrolijk van de aanblik van al die kadavers van bomen die in hun glorietijd ver boven alles uitstegen en schaduw verschaften om nog maar te zwijgen over hun oogstrelende schoonheid. Nu liggen ze dan daar, verlaten, wegrottend, aangetast .. Ze bieden wel een schuilplaats voor kruipend en knagend gedierte.
Net als in de faunawereld gelden voor de florawereld dezelfde regels: eten en gegeten worden. De schimmels rukken op en zuigen zo snel ze kunnen de laatste levenssappen uit de gigantische kolossen die gevallen zijn of na het hakken bleven liggen. Op die altijd vochtige, schaduwrijke bosgrond heersen de schimmels als God in Frankrijk.
Terwijl ik op het bankje zat, keek ik maar wat omhoog en om mij heen om me even los te maken van de deprimerende aanblik van rottende boomstammen. Alsof de duivel er mee gemoeid was, viel mijn oog op een boom, vlak naast het bankje. Ik zag hoe de boom, gedurende, zijn groeiperiode zich met zijn brede wortels vastgezet had in de humusrijke bosgrond net alsof hij zich wilde vastklampen om houvast te hebben zodat hij meer weerstand kan bieden tegen de harde wind, die op zijn beurt weer een samenzwering lijkt te hebben met de schimmels om zoveel mogelijk bomen omver te werpen. Vanaf het bankje keek ik op tegen deze enorme reus en zag hoe de stam vergeven was van de zwammen die zich als kankergezwellen verspreid hadden tot de hoogste top van deze reus. Nou ja hoogste . Hier was toch enig ingrijpen van Natuurmonumenten bij moeder natuur, om gemakshalve maar even de hele kruin weg te zagen. Er restte slechts een enorme stam en enkele lompe stompen . Door zo omhoog te staren viel het mij dan pas op wat een gigantische kanjer deze grote vriend moet geweest zijn. De menseningreep heeft zijn zin gehad want het zonlicht valt weer op de aarde rond de aangetaste stam en verbaasd constateerde ik hoe snel andere flora daar gretig gebruik van maakte en de bodem, plaatselijk, bedekte met prachtige nieuwe scheuten en wilde bloemen.
En toch is de aanblik van zo'n stervende boom triestig. Uit alle macht probeert hij zich niet gewonnen te geven. Hoewel de zwammen de overmacht hebben, zag ik bij de geamputeerde kruin vers ontsproten takjes, een teken van leven. De reus die voor dood werd achtergelaten leeft toch nog! Het brute geweld van de mens om hem te ontsieren, wellicht uit veiligheidsoverwegingen, heeft hem niet de kracht ontnomen om door te vechten. Als een terminale patiënt staat hij daar te vechten om zijn plek in dit woud te behouden. Hij staat daar al zo lang, heeft velen zien komen en gaan, lief en leed aangehoord van de talloze wandelaars. En nu? Nu staat hij daar. De wind heeft geen vat meer op hem maar dat deert niet meer. Nog voor hij kan omvallen heeft de vijand al de macht overgenomen. Ik mocht slechts getuige zijn van zijn laatste adem
Bij het aanzien van deze doodstrijd en dat bankje aan de voet van dit gevaarte vroeg ik mij af of de goed bedoelde boswachterij het idee gehad hebben het bankje te maken van de enorme stammen van die stervende boom? Zat ik daar op een stuk afgekapt leven en ziet de boom toe hoe zijn toekomst zich aan zijn eigen basis ontvouwt? Uit respect stond ik op, groette de boom, wenste hem alle kracht van de wereld en ik wandelde terug naar huis.
Nu weet ik het niet zo goed meer of die wandeling me nu deugd gedaan had of me toch een beetje depri maakte vooral met de Allerheiligendagen die we nog maar pas achter de rug hebben!
Leraar wiskunde: Wat moet ik doen om 11 aardappelen onder 7 mensen te verdelen? Student: Aardappelpuree maken, meester!
Leraar: - Joachim, vertel me de tegenwoordige tijd van het werkwoord wandelen.
Student: Ik ... (denkt na) ... wandel, jij .... (denkt na) ...
wandelt, hij .... (denkt na) ... wandelt,
Leraar: - allé, sneller!
Student: - Wij lopen, jullie lopen, zij lopen.
Leraar: "Het regende", welke tijd is dat?
Student: In ieder gevel slecht weer meester.
Leraar biologie: Hoeveel harten hebben we?
Student: Twee, meester. Leraar: Twee? Student: Ja, het jouwe en het mijne!
Twee studenten komen te laat op school en geven volgende verantwoording: - De eerste student zegt: Ik werd te laat wakker meester. Ik droomde
dat ik terugkwam van China en dat het vliegtuig vertraging had. -De tweede student zegt: En ik ben hem gaan halen in Zaventem.
Leraar: Kunt u mij de naam vertellen van vijf dingen die melk bevatten? Student: Ja meester. Vier koeien en kaas.
Een student in de rechten tijdens mondeling examen: Professor: Wat is fraude?
Student : Dat ben je nu aan het plegen, professor. Professor geïntrigeerd: Nou dan, verklaar je nader. De student: Volgens het Strafwetboek pleegt iemand fraude als die
misbruik maakt van de onwetendheid van anderen om hem te schaden.
Meester: Maria, toon op de wereldkaart waar Noord-Amerika ligt.
Maria: Daar, meester!
Meester: Correct. Nu de hele klas, wie is de ontdekker van Amerika?
Klas: Maria
,Meester:
Tony, bid jij voor elke maaltijd?
Tony: Nee, dat is niet nodig, mijn moeder is een uitstekende kok.
Meester: Arthur, je opstel "Mijn hond" is precies hetzelfde als je
broer. Heb jij gekopieerd?
Arthur: Nee meester, maar het gaat om dezelfde hond.
Meester: Bruno, hoe noemen we iemand die blijft spreken, zelfs als de
anderen niet geïnteresseerd zijn?
Bruno: Een leraar
Wat we zondag vreesden, werd maandag bevestigd. Onze jarige kleinzoon had zich op zijn verjaardag nog sterk gehouden en de mama en oma bakten nog gezellig 35 cakejes om de maandag uit te delen aan de klasgenootjes. Helaas ... maandagmorgen kreeg ik een telefoontje... " Ma, T is ziek en heeft koorts en keelpijn en buikpijn"...allé je kent dat hé en de vraag ook. "Mag ik hem bij jullie afzetten?" Waar dienen de oma's anders voor dan om zieke kleinkinderen extra te verwennen zodat ze snel genezen? De plannen werden even op hold gezet en ik trok mijn verpleegsterskapje aan!! Nu maar hopen dat hij snel betert want anders moeten wij die 35 koekjes opeten en dat is niet goed voor de lijn!!!
Het was hier even stil op mijn blogje maar dat wil niet zeggen dat we hier de dagen al niksend doorbrachten! Het tegendeel was waar want de 4 van de zoon waren hier sinds woensdag en ... ik stond er letterlijk alleen voor, neen meer nog, ik had 5 handenbindertjes.
Zo was het donderdag: Teken en knutseldag:
Onze tweeling moest natuurlijk dezelfde tekening hebben, grote broer en zus dan ook maar haha!
Zo was het vrijdag: De kleinzoon moest voor WO minstens 5 verschillende blaadjes van bomen zoeken en bespreken daarom gingen we in de tuin op zoek. Maar de blaadjes moeten ook gedroogd worden ...
:
Zo was het zaterdag:
Onze kleinzoon bouwde de knikkerbaan van opa om met de hulp van één van de zussen!
De twee andere zussen hielden het bij een verkleedpartijtje!
De kleinkinderen zijn nu terug naar huis, straks rijden we naar de andere kleinzoon die vandaag 8 wordt en opa zijn handen genezen wonderlijk wel goed! Alles valt wel weer in de plooitjes al heeft deze oma er wellicht weer een paar grijze haren bij!
Mama, mams.... vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk maar morgen ben ik in gedachten wel heel dicht bij jou want dan ben je 4 jaar van ons heen gegaan ....
Onlangs stond ik nog aan de strooiweide.
Stilzwijgend prevelde ik de woorden in mijn binnenste en dat was het zoveelste stille gesprek dat ik nu sinds vier jaar met je voer.
Wel duizend vragen heb ik ondertussen al gesteld maar sinds vier jaar moet ik mezelf de antwoorden toefluisteren.
Zelfs met de zon in mijn rug voelde mijn schaduw op het gras kil aan.
Ik schikte de bloemen die ik meegebracht had en bedacht hoe we beiden heel even eenzaam waren!
Jij eenzaam in de dood en ik die je nog steeds mis. In een doolhof van onbeantwoorde vragen slenterde ik langs het pad waar dode bladeren onder mijn stappen de stilte doorbraken en ging op zoek naar een beeld van hoe je was en probeer het beeld van de laatste weken te vergeten.
Op wandel met de ziekte slenterde je uitgemergeld tot aan je dood.
Pijnlijk is het telkens ik er aan denk en toch probeer ik die wonde te helen door de mooie herinneringen uit gelukkiger tijden.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs ....
Misschien zullen anderen mijn verdriet niet begrijpen na al die jaren.
Misschien wil ik het wel alleen dragen?
Ma, binnenkort kom ik zeker bij je langs!
Ik kom dan bloemen brengen die je zo graag had en je weer een paar vragen stellen.
Och ik weet wel dat ik geen antwoord zal krijgen en misschien is het wel mijn straf voor al die keren dat ik je geen antwoord gaf. Ma, verdriet is niet altijd zichtbaar!
Soms sta ik aan je rustplaats in de regen en mengen druppels zich met mijn tranen.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs....
Misschien uit schrik voor die anderen die daar staan met dezelfde bloemen en hetzelfde verdriet?
Nee ma, ik wil je apart houden, ook in de dood!
Ver van het Allerheiligengedoe zal ik vandaag aan je denken zoals elke dag.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs.... al zal ik morgen wel speciaal aan jou denken want dan is het de dag die ik liever zou vergeten. Maar er zijn ook de andere dagen dat ik aan je denk.
Zoals met Nieuwjaar waar we elkaar steeds het beste wensten of zoals met Pasen waar je het leuk vond om zelf de eieren te verstoppen. Zoals ..zoals elke dag die geen speciale naam had, maar waar jij hem zo speciaal maakte met de persoon die je was.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs...
Maar toch ben ik bij jou kijkend naar jouw foto op onze kast. Waarom moest jij vertrekken naar die wereld van al die anderen die zoveel verdriet achterlieten?
Waarom is het heengaan niet voor iedereen gelijk?
Waarom verlaten we niet allemaal samen deze wereld?
Misschien omdat er anders niemand meer zou zijn om ons te begraven en het verdriet te dragen?
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs ....
Maar weet dat ik ook niet bij pa en bij meter en peter ga.
Weet dat ik ook niet bij Suzy, Rita, Mary en Magda
ga, vrouwen die de laatste jaren veel te vroeg uit onze vrienden -of familiekring gerukt zijn. Weet gewoon dat ik vandaag naar het leven kijk dat ons elke dag wat dichter bij jou brengt.
Ma, morgen is een nieuwe dag en dan sta ik in gedachten terug aan je laatste rustplaats zoals 4 jaar geleden met duizend vragen en stilzwijgende gesprekken tussen jou en mij.
Maar vandaag sluit ik mijn gesprek af zoals we het steeds samen hebben gedaan.
"Dag ma, tot de volgende keer "
Het is niet bepaald om te griezelen, maar een samenloop van omstandigheden kan je het we wel noemen! We hadden zondag laatst besloten om samen met de dochter en co en de ander bompa een dagje in de Ardennen door te brengen. De kleinkinderen missen het jaarlijks tripje met beide grootouders. Sinds de ziekte van Suzy was dat niet meer mogelijk geweest. Daarom zagen we een wandeling langs de Maas wel zitten. Na een gezellig etentje trokken we er op uit. Kleinzoon 2 was zo " opgedraaid" omdat we eindelijk weer eens samen een uitje hadden dat hij in zijn enthousiasme zijn zus een duwtje gaf! Ons glutenkindje heeft niet veel nodig om alle registers open te trekken en dat hebben we dan ook gehoord!! Halloween geluiden kunnen daar nog niet aan tippen! Toen ze eindelijk weer wat bekomen was, konden we weer verder tot de bompa die al wat last had van de heup, struikelde, viel en heup en rug nog meer bezeerde. Toen na een tijdje het wandelen te pijnlijk werd voor hem besloot opa T om vooruit te lopen en de auto te gaan halen om de bompa op te pikken. Hij deed dat af en toe lopend tot we hem opeens niet meer zagen en ons afvroegen waar hij naar toe was.... Tsja , dat de Paus de grond kust dat weten we maar dat mijn slaapgenoot dat ook zou doen???? Deze oma was er niet echt gerust in en liep ook maar vooruit om te zien wat er gebeurd was... Ik vond bij de auto een zielig kijkende opa met twee japen in de kin, de ene al groter dan de andere waar het bloed uit stroomde. Toen hij ook nog eens zijn handen toonde, wist ik dat het geen lachertje was. We geraakten uiteindelijk nog veilig terug in de bungalow waar de verzorging kon beginnen... Het gezichtje van ons glutenkindje sprak boekdelen alsof ze maar niet begreep waarom opa ook geen keel opzette! Op maandag heb ik er dan toch maar de dokter bij gehaald en zo ziet de opa er nu uit en met de 4 van de zoon die vandaag voor de rest van de week komen logeren, wordt dat hier best hectisch!! En zeggen dat ik mijn bezem niet eens heb aangeraakt!!
Morgen is de nacht van heksen en demonen van gure tronies en ratelende skeletten van ketens die over de ruwe stenen schuren van gekreun en gekerm dat je ingewanden doet stilvallen .. de nacht van gruwel en angst .
Eigenlijk zou ik nu een griezelig verhaaltje moeten verzinnen. Het gaat tenslotte over Halloween.
Hier en daar zie je pompoenen die de voordeuren sieren en af en toe passeer je een huis waar heksenpoppetjes uit het venster naar beneden glijden. In de winkels hoor je nog net geen spookgehuil door de boxen weerklinken, maar ik vermoed dat gewoon nog niemand op dat idee kwam. Ze zijn al een tijdje verschenen in het straatbeeld de pompoenen met angstaanjagende grijns, de heksen en de spinnenwebben. En dan weet je dat het bijna Halloween is het griezelfeest dat de laatste jaren steeds populairder wordt. Eigenlijk heb ik niets met Halloween. Het is mij te Disney-achtig. Dat mensen hier Halloween gaan vieren heeft toch vooral te maken met de invloed van Amerika via film en tv-series.
Het is al een paar jaar dat de Halloween-hype de oceaan over gekropen is.
Ik snap dat griezelgedoe helemaal niet. Ik vind er niets aan mensen te laten schrikken al doe ik nu ook niet direct in mijn broek als ik een griezelfilm zie. . Pompoenen die worden uitgehold met boos kijkende ogen en hoektanden, ik kijk er naar bewonder de creativiteit van de maker maar ga er aan voorbij. In de brievenbus vind je folders over nachtelijke fakkeltochten die worden georganiseerd. Ik haal de folders er uit en gooi ze zonder te lezen bij de rest van het papierafval. Dat wordt de laatste tijd zowat een gewoonte!!
Ik kwam vorige week langs de school van ons dorp en zag een moeder haar zoontje afhalen, ze droeg een hoge zwarte hoed met doodskop. Eventjes vroeg ik me af of dit misschien de allernieuwste modetrend zou zijn tot ik iets oranje van onder haar arm zag piepen: een handtas in de vorm van een pompoen. Ik schaterde het net niet uit.
En het houdt niet op! Zelfs gerechten worden griezelig gemaakt! Hoe willen ze dan dat we deze dag doorkomen als er een nep-web over ons bord soep gesponnen is? Ik zou mijn bord aan de kant schuiven en me volproppen met chocolade. Ik moet mijn energie van ergens halen, nietwaar?
En dan zwijg ik nog over de verkleedfeestjes van de laatste weken. Waarom zou ik me moeten verkleden in één of andere heks? Om op mijn bezem naar een andere postcode te vliegen? Dat kan perfect in mijn gewone outfit hoor! Maar jullie kennen me al een beetje he, bij zo'n logje gaan mijn radertjes extra werken ...en dan komt de vraag...
Wat is er zo fascinerend aan Halloween? Wij doen in het dagelijkse leven alles om zo min mogelijk iets griezeligs mee te maken: we verzekeren ons tegen rampen, we geven miljarden uit aan veiligheid en de dood proberen we zo ver en lang mogelijk van ons af te houden. Ons ideaalbeeld is dat van een jonge, schone en vitale mens. Aan Magere Hein met zijn grijnslach denken we liever niet en als hij komt, gaan we zo clean en zacht mogelijk met hem om.
Maar aan de andere kant willen we opeens wel griezelen - al is het maar voor even, op Halloween. Waarom toch? Omdat we die enge en griezelige kant van het leven toch even willen voelen? Omdat we diep van binnen weten dat de dood toch komt - hoe vitaal en jong we ook zijn? Omdat onze angst er toch uit moet? Blijkbaar kunnen we de angst voor de duistere en griezelige kanten van het leven niet geheel elimineren en is Halloween voor sommigen een uitlaatklep van die schrik - voor anderen is horror die uitlaatklep. Voor mij mogen die grijnslachende pompoenen gewoon in de soep.
Nee, ik vind het maar niets, Halloween. Maar Zal ik dan toch maar een heksenrok aantrekken, mijn benen over een bezem gooien en met een krakende lach de lucht doorklieven?
Wie belt de ziekenwagen?
)
