Wat we zondag vreesden, werd maandag bevestigd. Onze jarige kleinzoon had zich op zijn verjaardag nog sterk gehouden en de mama en oma bakten nog gezellig 35 cakejes om de maandag uit te delen aan de klasgenootjes. Helaas ... maandagmorgen kreeg ik een telefoontje... " Ma, T is ziek en heeft koorts en keelpijn en buikpijn"...allé je kent dat hé en de vraag ook. "Mag ik hem bij jullie afzetten?" Waar dienen de oma's anders voor dan om zieke kleinkinderen extra te verwennen zodat ze snel genezen? De plannen werden even op hold gezet en ik trok mijn verpleegsterskapje aan!! Nu maar hopen dat hij snel betert want anders moeten wij die 35 koekjes opeten en dat is niet goed voor de lijn!!!
Het was hier even stil op mijn blogje maar dat wil niet zeggen dat we hier de dagen al niksend doorbrachten! Het tegendeel was waar want de 4 van de zoon waren hier sinds woensdag en ... ik stond er letterlijk alleen voor, neen meer nog, ik had 5 handenbindertjes.
Zo was het donderdag: Teken en knutseldag:
Onze tweeling moest natuurlijk dezelfde tekening hebben, grote broer en zus dan ook maar haha!
Zo was het vrijdag: De kleinzoon moest voor WO minstens 5 verschillende blaadjes van bomen zoeken en bespreken daarom gingen we in de tuin op zoek. Maar de blaadjes moeten ook gedroogd worden ...
:
Zo was het zaterdag:
Onze kleinzoon bouwde de knikkerbaan van opa om met de hulp van één van de zussen!
De twee andere zussen hielden het bij een verkleedpartijtje!
De kleinkinderen zijn nu terug naar huis, straks rijden we naar de andere kleinzoon die vandaag 8 wordt en opa zijn handen genezen wonderlijk wel goed! Alles valt wel weer in de plooitjes al heeft deze oma er wellicht weer een paar grijze haren bij!
Mama, mams.... vandaag kom ik niet bij je langs wegens te druk maar morgen ben ik in gedachten wel heel dicht bij jou want dan ben je 4 jaar van ons heen gegaan ....
Onlangs stond ik nog aan de strooiweide.
Stilzwijgend prevelde ik de woorden in mijn binnenste en dat was het zoveelste stille gesprek dat ik nu sinds vier jaar met je voer.
Wel duizend vragen heb ik ondertussen al gesteld maar sinds vier jaar moet ik mezelf de antwoorden toefluisteren.
Zelfs met de zon in mijn rug voelde mijn schaduw op het gras kil aan.
Ik schikte de bloemen die ik meegebracht had en bedacht hoe we beiden heel even eenzaam waren!
Jij eenzaam in de dood en ik die je nog steeds mis. In een doolhof van onbeantwoorde vragen slenterde ik langs het pad waar dode bladeren onder mijn stappen de stilte doorbraken en ging op zoek naar een beeld van hoe je was en probeer het beeld van de laatste weken te vergeten.
Op wandel met de ziekte slenterde je uitgemergeld tot aan je dood.
Pijnlijk is het telkens ik er aan denk en toch probeer ik die wonde te helen door de mooie herinneringen uit gelukkiger tijden.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs ....
Misschien zullen anderen mijn verdriet niet begrijpen na al die jaren.
Misschien wil ik het wel alleen dragen?
Ma, binnenkort kom ik zeker bij je langs!
Ik kom dan bloemen brengen die je zo graag had en je weer een paar vragen stellen.
Och ik weet wel dat ik geen antwoord zal krijgen en misschien is het wel mijn straf voor al die keren dat ik je geen antwoord gaf. Ma, verdriet is niet altijd zichtbaar!
Soms sta ik aan je rustplaats in de regen en mengen druppels zich met mijn tranen.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs....
Misschien uit schrik voor die anderen die daar staan met dezelfde bloemen en hetzelfde verdriet?
Nee ma, ik wil je apart houden, ook in de dood!
Ver van het Allerheiligengedoe zal ik vandaag aan je denken zoals elke dag.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs.... al zal ik morgen wel speciaal aan jou denken want dan is het de dag die ik liever zou vergeten. Maar er zijn ook de andere dagen dat ik aan je denk.
Zoals met Nieuwjaar waar we elkaar steeds het beste wensten of zoals met Pasen waar je het leuk vond om zelf de eieren te verstoppen. Zoals ..zoals elke dag die geen speciale naam had, maar waar jij hem zo speciaal maakte met de persoon die je was.
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs...
Maar toch ben ik bij jou kijkend naar jouw foto op onze kast. Waarom moest jij vertrekken naar die wereld van al die anderen die zoveel verdriet achterlieten?
Waarom is het heengaan niet voor iedereen gelijk?
Waarom verlaten we niet allemaal samen deze wereld?
Misschien omdat er anders niemand meer zou zijn om ons te begraven en het verdriet te dragen?
Ma, vandaag kom ik niet bij je langs ....
Maar weet dat ik ook niet bij pa en bij meter en peter ga.
Weet dat ik ook niet bij Suzy, Rita, Mary en Magda
ga, vrouwen die de laatste jaren veel te vroeg uit onze vrienden -of familiekring gerukt zijn. Weet gewoon dat ik vandaag naar het leven kijk dat ons elke dag wat dichter bij jou brengt.
Ma, morgen is een nieuwe dag en dan sta ik in gedachten terug aan je laatste rustplaats zoals 4 jaar geleden met duizend vragen en stilzwijgende gesprekken tussen jou en mij.
Maar vandaag sluit ik mijn gesprek af zoals we het steeds samen hebben gedaan.
"Dag ma, tot de volgende keer "
Het is niet bepaald om te griezelen, maar een samenloop van omstandigheden kan je het we wel noemen! We hadden zondag laatst besloten om samen met de dochter en co en de ander bompa een dagje in de Ardennen door te brengen. De kleinkinderen missen het jaarlijks tripje met beide grootouders. Sinds de ziekte van Suzy was dat niet meer mogelijk geweest. Daarom zagen we een wandeling langs de Maas wel zitten. Na een gezellig etentje trokken we er op uit. Kleinzoon 2 was zo " opgedraaid" omdat we eindelijk weer eens samen een uitje hadden dat hij in zijn enthousiasme zijn zus een duwtje gaf! Ons glutenkindje heeft niet veel nodig om alle registers open te trekken en dat hebben we dan ook gehoord!! Halloween geluiden kunnen daar nog niet aan tippen! Toen ze eindelijk weer wat bekomen was, konden we weer verder tot de bompa die al wat last had van de heup, struikelde, viel en heup en rug nog meer bezeerde. Toen na een tijdje het wandelen te pijnlijk werd voor hem besloot opa T om vooruit te lopen en de auto te gaan halen om de bompa op te pikken. Hij deed dat af en toe lopend tot we hem opeens niet meer zagen en ons afvroegen waar hij naar toe was.... Tsja , dat de Paus de grond kust dat weten we maar dat mijn slaapgenoot dat ook zou doen???? Deze oma was er niet echt gerust in en liep ook maar vooruit om te zien wat er gebeurd was... Ik vond bij de auto een zielig kijkende opa met twee japen in de kin, de ene al groter dan de andere waar het bloed uit stroomde. Toen hij ook nog eens zijn handen toonde, wist ik dat het geen lachertje was. We geraakten uiteindelijk nog veilig terug in de bungalow waar de verzorging kon beginnen... Het gezichtje van ons glutenkindje sprak boekdelen alsof ze maar niet begreep waarom opa ook geen keel opzette! Op maandag heb ik er dan toch maar de dokter bij gehaald en zo ziet de opa er nu uit en met de 4 van de zoon die vandaag voor de rest van de week komen logeren, wordt dat hier best hectisch!! En zeggen dat ik mijn bezem niet eens heb aangeraakt!!
Morgen is de nacht van heksen en demonen van gure tronies en ratelende skeletten van ketens die over de ruwe stenen schuren van gekreun en gekerm dat je ingewanden doet stilvallen .. de nacht van gruwel en angst .
Eigenlijk zou ik nu een griezelig verhaaltje moeten verzinnen. Het gaat tenslotte over Halloween.
Hier en daar zie je pompoenen die de voordeuren sieren en af en toe passeer je een huis waar heksenpoppetjes uit het venster naar beneden glijden. In de winkels hoor je nog net geen spookgehuil door de boxen weerklinken, maar ik vermoed dat gewoon nog niemand op dat idee kwam. Ze zijn al een tijdje verschenen in het straatbeeld de pompoenen met angstaanjagende grijns, de heksen en de spinnenwebben. En dan weet je dat het bijna Halloween is het griezelfeest dat de laatste jaren steeds populairder wordt. Eigenlijk heb ik niets met Halloween. Het is mij te Disney-achtig. Dat mensen hier Halloween gaan vieren heeft toch vooral te maken met de invloed van Amerika via film en tv-series.
Het is al een paar jaar dat de Halloween-hype de oceaan over gekropen is.
Ik snap dat griezelgedoe helemaal niet. Ik vind er niets aan mensen te laten schrikken al doe ik nu ook niet direct in mijn broek als ik een griezelfilm zie. . Pompoenen die worden uitgehold met boos kijkende ogen en hoektanden, ik kijk er naar bewonder de creativiteit van de maker maar ga er aan voorbij. In de brievenbus vind je folders over nachtelijke fakkeltochten die worden georganiseerd. Ik haal de folders er uit en gooi ze zonder te lezen bij de rest van het papierafval. Dat wordt de laatste tijd zowat een gewoonte!!
Ik kwam vorige week langs de school van ons dorp en zag een moeder haar zoontje afhalen, ze droeg een hoge zwarte hoed met doodskop. Eventjes vroeg ik me af of dit misschien de allernieuwste modetrend zou zijn tot ik iets oranje van onder haar arm zag piepen: een handtas in de vorm van een pompoen. Ik schaterde het net niet uit.
En het houdt niet op! Zelfs gerechten worden griezelig gemaakt! Hoe willen ze dan dat we deze dag doorkomen als er een nep-web over ons bord soep gesponnen is? Ik zou mijn bord aan de kant schuiven en me volproppen met chocolade. Ik moet mijn energie van ergens halen, nietwaar?
En dan zwijg ik nog over de verkleedfeestjes van de laatste weken. Waarom zou ik me moeten verkleden in één of andere heks? Om op mijn bezem naar een andere postcode te vliegen? Dat kan perfect in mijn gewone outfit hoor! Maar jullie kennen me al een beetje he, bij zo'n logje gaan mijn radertjes extra werken ...en dan komt de vraag...
Wat is er zo fascinerend aan Halloween? Wij doen in het dagelijkse leven alles om zo min mogelijk iets griezeligs mee te maken: we verzekeren ons tegen rampen, we geven miljarden uit aan veiligheid en de dood proberen we zo ver en lang mogelijk van ons af te houden. Ons ideaalbeeld is dat van een jonge, schone en vitale mens. Aan Magere Hein met zijn grijnslach denken we liever niet en als hij komt, gaan we zo clean en zacht mogelijk met hem om.
Maar aan de andere kant willen we opeens wel griezelen - al is het maar voor even, op Halloween. Waarom toch? Omdat we die enge en griezelige kant van het leven toch even willen voelen? Omdat we diep van binnen weten dat de dood toch komt - hoe vitaal en jong we ook zijn? Omdat onze angst er toch uit moet? Blijkbaar kunnen we de angst voor de duistere en griezelige kanten van het leven niet geheel elimineren en is Halloween voor sommigen een uitlaatklep van die schrik - voor anderen is horror die uitlaatklep. Voor mij mogen die grijnslachende pompoenen gewoon in de soep.
Nee, ik vind het maar niets, Halloween. Maar Zal ik dan toch maar een heksenrok aantrekken, mijn benen over een bezem gooien en met een krakende lach de lucht doorklieven?
Wie belt de ziekenwagen?
Al word ik zachtjes aan wat ouder,
Met hier en daar een rimpeltje erbij. Als ik aandachtig kijk in de spiegel.
voel ik mij nog altijd blij.
Ik hoef mij niet blind te staren, op het mode beeld vandaag. Die paar grijze haren
zorgen niet voor geklaag.
Want kijk ik in de spiegel zie ik een leven voorbij gegaan.
Dat is toch nog altijd beter
dan een vreemde te zien staan met weggewerkte rimpels een mond zo strak als glas. Geen mogelijkheid meer om te lachen want meelopend in de Botox pas.
Met iedere dag die zorgen
is mijn buikje niet te dik?
Voldoe ik wel aan de normen? Of moet ik nog een prik?
Niet meer oud worden is de slogan
maar daar doe ik niet aan mee. Ik eet heel smakelijk nog mijn koekje of een chocolaatje bij de thee.
Ik probeer nog te genieten
van mijn extra time op aard.
In plaats van me zorgen te maken
of dat badpak mij nog staat.
Velen zijn me reeds ontvallen.
Veel te jong zijn ze gegaan. Dus sta ik hier voor de spiegel
en neem de ouderdom graag aan.
Ja beste vrienden, het is weer eens zover, we schakelen vannacht over op het winteruur !! Dat betekent dat de klok een uurtje ACHTERUIT gaat. We mogen weer een uurtje langer slapen ! 't Is maar dat jullie het weten hé!
Neen, er is niets mis met mij. Vanwaar dan die drang om "roze" te denken?
Gisteren kreeg ik het verslag van de pletwals van een paar weken terug en mijn "meisjes" ( zie Bojako) zijn weer goedgekeurd!
Ik herinner me de dag dat ik in het ouderlijke huis naar beneden kwam en mijn ma me zei dat ze me er eentje had gekocht. Mijn allereerste BH. Het ongeloof! De ontkenning! Ik had dat nog helemaal niet nodig, wat dacht zij wel! Mijn "meisjes" ingesnoerd voor de rest van hun dagen! Evenmin als ikzelf zagen ze dat beperkt zijn in beweging echt niet zitten. Ik kan me niet herinneren dat ze sinds dan ooit ferm gegroeid zijn. Volgens mij werd ik op een dag gewoon wakker en waren ze daar zoals ze nu nog altijd zijn. Niet groot, niet mini, maar ze waren er. Hoe wispelturig de omvang van de rest van mijn corpus soms kan zijn, die van mijn "meisjes" verandert geen millimeter. Enkel toen ik zwanger was, tierden ze welig!! Ik las onlangs dat een vrouw gedurende gans haar leven meerdere maten nodig heeft. Ik heb altijd al dezelfde maat gehad. Lekker handig, dat wel.
Stiekem, maar eigenlijk ook een beetje luidop, ben ik er fier op dat ze er zijn, dat ze mijn decolleté vullen (wie het kleine niet begeert, ) maar vooral dat ze gezond zijn.
Niet iedere vrouw heeft dat geluk. Als ik de tijdschriften en kranten mag geloven die de cijfers van talloze onderzoeken publiceren, ben ik een echte geluksvogel, dat ze er zijn en dat ze gezond zijn.
Het is niet aan iedereen gegeven en de ziekte met een grote K treft meer en meer vrouwen van alle leeftijden trouwens, die K houdt geen rekening met jong of oud. Geen enkele vrouw kan er gerust op zijn dat ze gespaard zal blijven. We moeten alert zijn, op onze hoede. Want iedereen kan het lotje trekken, hoewel het niets te maken heeft met het lot winnen.
Oktober staat speciaal in het teken van kanker en speciaal 25 oktober is de borstkankerdag. Symbool voor die kanker is het roze lintje. Jaarlijks worden honderden vrouwen met borstkanker behandeld in onze ziekenhuizen. Vandaag staat dan ook voor het meisje in ieder van ons, al zijn we jaren geleden vrouw geworden, voor de zachtheid die borsten symboliseert, geen vrouw die er niet trots op is, al geeft ze het zelden toe, al zijn de maat en de omvang soms niet naar haar zin.
Vrouwen, borsten, zachtheid.. drie begrippen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Soms moeten we hard vechten om dat geheel terug te krijgen. Soms komen we niet ongehavend uit de strijd. Soms moeten we een deel van het geheel opgeven.
Daarom kleurt de oktobermaand roze. Daarom dragen sommigen een roze lint op de plaats waar de ziekte bij elke vrouw en blijkbaar ook af en toe bij mannen - kan toeslaan, maar die niemand verdient.
Daarom: denk roze vandaag! Vergeet het niet. Het kan ook jou overkomen.
Hij - mijn teerbeminde (v)echtgenoot - heeft een ruimte in het tuinhuis achter in de tuin. Hoe het er uitziet, weet ik precies. De buitenkant dan toch. Hoe de binnenkant er uit ziet, dat hangt af van de activiteiten. Er hangt geen waarschuwing aan de deur, maar eigenlijk is er geen plaats beter geschikt dan daar om een bordje op te hangen: " Betreden op eigen risico".
Wat hij er doet, daar heb ik vaak geen enkel benul van. Ik zie en ken alleen het eindresultaat. Als de deur openstaat en ik ben in de buurt, dan hoor ik afwisselend een hels kabaal, soms gesakker of een verdwaalde vloek, slijpen en/of schuren van en door ondefinieerbare machines. Er is geen haar op mijn hoofd dat het dan zelfs maar waagt een glimp te proberen opvangen, ook uit veiligheidsoverwegingen, mijn haar zou zo maar eens verschroeid worden door een boormachine of zo. Ik heb zo mijn manieren om uit te leggen dat één of ander moet onderhanden genomen worden.... De deur naar het terras schoof traag en log dicht, de hendel bleef soms steken. Nu schuift ze terug als een danseres op het ijs en sluit ze terug zo hermetisch af dat zelfs David Copperfield niet meer kan ontsnappen. De oude grasmachine stierf al ontelbare keren, maar werd telkens gereanimeerd met een nieuw onderdeel waarvan de oorsprong nogal onduidelijk is. En heb ik al verteld dat de vele kinderfietsjes na al die jaren nog perfect werken omdat hij ze af en toe onder handen neemt? En dan licht ik nog maar een tipje van de sluier op....
Hoe zijn "stalletje" er van binnen uit ziet, wil je dus eigenlijk niet weten. Ik leg het mezelf af en toe op: verboden toegang. Defecte toestellen en zaken die niet functioneren naar zijn zin, worden genadeloos naar daar gesleept. Ook nieuwe ideeën worden daar werkelijkheid. Ik doe daarom al lang alsof ik het niet zie. Ik negeer de onbestemde geluiden, draai soms de volumeknop van de radio wat hoger, tot hij weer buiten komt met dat wat het lef had de geest te geven of laat hij de nieuwe creatie trots zien. Zijn grijns triomfeert, zijn weinige, grijze haren staan overeind van de inspanning. Het is hem weer eens gelukt. Einstein in het kwadraat, als je het mij vraagt. Zolang er maar niets ontploft en ik nog steeds opgelucht kan ademhalen dat ik niet met wieltjes onder mijn voeten wakker word en volautomatisch door het huis sjees, houd ik het bij " niet storen"! Maar geloof mij, het loont - niettegenstaande de "rommel" - om zo'n klusser in huis te hebben!
En ja, één van zijn mooiste creaties wordt vandaag 40j. Proficiat zoon !
Omdat we het dag na dag opnieuw doen en ons lichaam er blijkbaar nooit genoeg van krijgt, even het volgende:
Een mens slaapt nogal wat af gedurende zijn hele leven, de ene al wat meer dan de andere. De ene kan het ook beter dan de ander, liggend, zittend, staand, snurkend of zuchtend, met oordopjes of een knuffelbeer onder de arm, met nachtkledij of in adamskostuum, onder frisse lakens of bedolven onder een heerlijk donsdeken, venster open, venster dicht, met een lichtje aan of in het pikkedonker.
Iedereen heeft zijn of haar manier, maar slapen doen we allemaal.
Als je het een beetje onder de knie hebt, lig je daar figuurlijk weg van de wereld, gedurende een paar uur van niets bewust, niet eens van je eigen lichaam, kwetsbaar over je ganse lichaamslengte en breedte en je weet het niet eens. Je ligt daar maar in complete overgave. Zelfs het sterkste, koppigste karakter kan niet eindeloos wakker blijven. Het lichaam schakelt zichzelf in stand-by modus. Je geest zweeft weg, naar plaatsen die je niet kent. Je praat met mensen die je niet kent, je ziet dingen die eigenlijk niet bestaan. Maar het gekke ervan is dat die plaatsen, mensen en dingen even werkelijk aanvoelen als de wereld die je ervaart tijdens de uren die je wakker bent. Al ben je daar niet, eigenlijk ben je daar wel.
Volg je?
Die overgave aan slaap, vind ik een beetje bevreemdend. Het is praktisch onmogelijk je er tegen te verzetten. Vaak beangstigt het me ook omdat ik kan voelen dat het er aan komt, maar niet weet waartoe het zal leiden. Zal ik een paar uur later mijn ogen openen, mijn lichaam fit en monter ervaren, me geeuwend uitrekken, klaar voor een volgende dag? Zal ik de duisternis van de nacht wroetend als een mol doorbrengen, wanhopig op zoek naar slaap die ik niet kan vinden? En als ik die niet kan vinden, hoe komt dat dan? Ben ik de slaap misschien ergens onderweg kwijtgeraakt? Waar zal ik wel en niet zijn tijdens het slapen?
En wat bepaalt dat mijn lichaam ineens weer wakker wordt? Hoe komt het toch dat ik uit een diepe droom kan wakker schrikken met luid bonzend hart? Wat zorgt er voor dat ik ineens weer geluiden waarneemt rondom mij? Hoe registreren mijn gesloten oogleden dat de dag is aangebroken en laten ze trillend als de vleugels van een vlinder mijn lichaam terug ontwaken?
Mijn lichaam en geest die overdag één geheel vormen, gaan 's avonds als complete vreemdelingen uit elkaar om bij het krieken van de ochtend elkaar terug te vinden als zielsverwanten. Mijn lichaam legt zichzelf te slapen en regenereert, terwijl mijn ziel vrij en doelloos andere werelden verkent. Het lijkt bijna een bovenaards gebeuren! En toch... slapen dat is wat ik nu ga doen! Slaapwel lieve bezoeker!
Wordt het een aardbeving, nucleaire oorlog, vloedgolf, poolkanteling, komeetinslag of een doodgewone dag?
Ik was vorige week bij de kapper en legde meteen een paar afspraken vast tot ergens in januari waarop hij lachend zei: "Als de wereld op de 21ste dec vergaat moet je je afspraak niet afzeggen.."
Als zelfs al tot in de kapperszaak het "gerucht" begint te gonzen dan moet ik er ook even bij stilstaan. Hoewel? Ik ben zeker dat ik ergens in vervlogen dagen ook al even dit item hier aangekaart heb! Voor diegenen die echt niet weten waarover ik het heb even kort samengevat want je kan op internet uitgebreid alles lezen over de Maya's en hun voorspelling:
Volgens veel religieuze bronnen houdt de wereld zoals wij deze kennen op 21-12-2012 op te bestaan. De Maya kalender heeft op 21-12-2012 een complete cyclus van dertien Baktuns, een periode van 5125 jaar voltooid. Wat gaat er precies gebeuren op 21-12-2012? Volgens die Maya's zal de zon op 21 december 2012 exact in het centrum van de Melkweg staan, of anders gezegd zal de denkbeeldige lijn door de aarde en de zon ook door het centrum van de Melkweg lopen en dan zou volgens sommige kenners de Maya kalender op die dag eindigen. Mocht dat juist zijn, dan zou dat getuigen van een wel zeer geavanceerde kennis omtrent de loop van zon, maan en sterren bij de Maya's, want zelfs de hedendaagse astronomen kunnen dat onmogelijk berekenen. Als dat zo is dan kan wel het één en ander te gebeuren staan. Wat er staat te gebeuren zegt de voorspelling niet maar als dat zo is dan belooft dat spanning...Wordt het een aardbeving schaal 10, een nucleaire oorlog, een vloedgolf, een poolkanteling of komeetinslag ? Geen opwekkende vraag niet?
Mijn simpele visie op dit allemaal weerhoudt me van doomdenken. We weten allemaal dat de planeten nu eenmaal invloed hebben op ons , zoals de stand van de maan bv, de zonne-activiteit enz. De Maya's hadden zo een enorme kennis van het universum dat ze daar hun kalender op baseerden en volgens hen zou het einde van een cyclus nabij zijn om dan wat .. een nieuwe cyclus te beginnen?
Je hoeft niet in God, Jaweh, Jehova, Boedha, Mohamed.... te geloven om te weten dat we voortkomen uit een gigantische energie. Noem het hoe je het wil, maar iedereen weet dat ze er is. Daar is geen bewijs voor nodig. Wat de Mayakalender voorspelt, is dat die energie ooit een verschuiving zal teweegbrengen die op alles invloed zal hebben kosmos, natuur, lichaam, geest, ziel enz.. Wanneer dat zal gebeuren weten we echter niet.
Gelukkig zijn er wetenschappers om alles met een korreltje zout te nemen. - "De polen kunnen, in het beste geval, een graadje verschuiven in de loop van miljoenen jaren. Maar niets zegt dat dat begint in 2012." zegt Phil Plait, een astronoom die de website 'Bad Astronomy' beheert. Dat doet me denken aan het volgende. Toen onze zoon zo'n 13j was, las hij het boek "Kinderen van Moeder Aarde" het eerste deel van een trilogie van Thea Beckman. Het is een toekomstroman over de Aarde zoals die er 6 eeuwen na de Derde Wereldoorlog uitziet. Ik vond de titel alleen al uitnodigend en heb die trilogie even geboeid als de zoon ook gelezen. Daar denk ik nu aan bij deze "Maya voorspelling". Profetische visie van Thea Beckman? Maar terug naar de feiten.
Ik geloof best dat er een dag komt dat de Aarde en de zon op één lijn komen te staan met het centrum van de Melkweg. Maar niets zegt dat dat exact in 2012 zal gebeuren. Trouwens de Maya's voorspellen niet het einde van de wereld .
Hun Kalender loopt tot die datum, maar dat wil niet zeggen dat de wereld daarna vergaat.
Er zijn mensen die geloven in die 21 /12/2012! Ik heb respect voor hen die erin geloven, want tenslotte zijn we allen een andere 'ik'. Laten we elkaar dus niet uitlachen om geloof of ongeloof. Want wat als je toch verkeerd dacht?
Maar.... Wat veel van die doemdenkers schijnen te vergeten, is dat de laatste keer dat het einde van de wereld werd aangekondigd, er niets gebeurde!
Even ter info, volgens de Wikipedia eindigt de huidige cyclus echter op 12 oktober 4772. We hoeven dus nog niet direct een schietgebedje te doen.
Wat er precies te gebeuren staat die 21ste december is niet te voorspellen. Wat wel waar te nemen valt, is de tijdsversnelling, de vele ontwikkelingen in deze wereld die in een stroomversnelling zijn geraakt. Een aantal van de voorspellingen op basis van de Maya kalender, zijn al uitgekomen en dan denk ik aan de klimaatsveranderingen, economische/financiële crisis, opstanden en oorlogen.
Daarom is de vraag wat er te gebeuren staat in 2012 eigenlijk verkeerd. Het is alsof je tot je knieën in de branding staat en vraagt "Waar is eigenlijk de zee?" Om ons heen zien we de veranderingen, het verval van het oude systeem. Deze veranderingen zijn allang in volle gang en u en ik zijn de maker van een nieuwe toekomst ook na 2012! Daar wil ik in geloven. Het kan ook zomaar gebeuren dat we binnenkort allemaal de mond gesnoerd krijgen! Je ziet ik sta wel open voor een constructieve discussie als jij er anders over denk!
Maar ik denk/hoop dat de wereld op die dag niet zal vergaan, die draait nog wel een tijdje rond maar zal hij op termijn nog wel bewoonbaar blijven voor de mens als we ons niet aanpassen?
Daar wringt het schoentje! De mensheid zal wel niet direct verdwijnen maar zoals we nu bezig zijn, is de vraag met hoeveel en in welke omstandigheden en vooral hoe zal de aarde er in de verre of nabije toekomst uitzien? Een paradijs met een rijke biodiversiteit en een aangename veilige plek of een hel met weinig of geen natuur en constant geweld en balanceren op het randje van overleven?
PARADISE OR OBLIVION?
Binnen pakweg een goeie 2 maand weten we wie gelijk heeft. Mag ik een beetje erg op mijn ego steunen en hopen dat ik als non believer gelijk heb? En als het dan toch fout loopt?
De verkiezingen zijn voorbij en nu maar zien of alles zoveel beter wordt, ik ben heel benieuwd!! Na wat naweeën zal de media binnen kort weer op volle toeren draaien over de crisis. Maar het kan ook met een beetje humor, daarom volgende gezegden:
- De bananenhandelaar is de pisang en de tabakshandelaar is de sigaar. - De bakker verdient geen droog brood meer en de herenmode is de das omgedaan. - De lampenwinkeliers zien de toekomst duister in en de scheepvaart is
de wind uit de zeilen genomen.
- Menig timmerman heeft er het bijltje bij neergelegd terwijl de
kousenfabrieken er geen gat meer in zien.
- De horlogemakers zouden de tijd willen terugzetten en de
confectie-industrie moet er een mouw aan passen. - De tuinders heeft men knollen voor citroenen verkocht en de
binnenschippers zijn aan lager wal geraakt. - De chauffeurs zijn de macht over het stuur kwijt omdat de wegen aan
belasting bezweken zijn. - De wielrenners weten niet meer rond te komen en de badmeesters kunnen
het hoofd niet meer boven water houden.
- De bierbrouwers moeten uit een ander vaatje tappen en voor de
bioscopen valt het doek.
- De kwekers zitten op zwart zaad, de schoorsteenvegers komen op straat
te staan en de stratenmakers kunnen wel op het dak gaan zitten.
- De mijnbouw graaft zijn eigen graf en bij Rijnmond gaat de pijp uit.
- De NMBS is het spoor bijster, de luchtvaartmaatschappijen vliegen de
lucht in, terwijl de metselaars in de put zitten en de caféhouder het
zat is. - De kapper zit met zijn handen in het haar, de boer is uit het veld
geslagen en de helderziende schemert het voor de ogen. -Zou het helpen als de wapenindustrie inzag dat er geen schot meer in zit?
Het is hier ook even crisis want ik zit zonder inspiratie!!
Op het moment dat je dit leest, ben je misschien van plan om richting stemkot te gaan of heb je al een bolletje gekleurd.
Ja t is weer van dat.
Een mens kan nogal wat stemmen in zijn leven!
We stemmen voor de schoonste kerstman, voor de schoonste boerin, voor miss voetbal, voor idool, voor miss aardbei en mister aambei, voor miss witloof, miss België, miss Univers
En vandaag " mogen" we weer het stemkot induiken!
Wat mij opvalt zijn die affiches met lokkende zinnen en fotos die weer ons straatbeeld kleuren.
In onze kleine dorpjes zijn de mensen vaak gebonden aan een partij omdat het zo is doorgegeven van vader op zoon/dochter al heb je natuurlijk altijd uitzonderingen die plots gaan stemmen voor een partij die vroeger niet bestond..
Ik denk dat de mensen een beetje stemmoe aan het worden zijn en dat ze op den duur niet meer weten voor wie ze moeten gaan stemmen. t Is nog niet zo lang geleden dat een buurman even stopte terwijl ik in de voortuin bezig was en naar aanleiding van plakborden in de straat zei....
- Zeg Natoken, het is bijna weer zo ver en ik weet nog altijd niet voor wie ik moet stemmen.
-" Euh ja, het wordt stilaan tijd dat je het weet", was mijn antwoord. -"Maar , weet jij al voor wie je gaat stemmen"! vroeg hij mij -"Ja, maar is dat geen beroepsgeheim, haha ?!"
En zo bleven we nog wat nakeuvelen al was ik na bijna een half uur het stemgeroddel beu en probeerde ik die brave man zo goed en zo kwaad als het kon weg te krijgen want een mens zou door dat stemgedoe op den duur blauw, rood en oranje uitslaan met al die vragen.
Uiteindelijk geraakt ik van zijn discussies verloste en met een " Allé Natoken tot in het stemkot en voor de goede stemmen hé", was hij vertrokken. Hij had daar zodanig staan argumenteren dat ik zelf bijna mijne kluts was kwijtgeraakt.
Pas nu merkte ik dat er ook in onze straat meer affiches hingen dan we gewoon waren.
Sommigen stonden er al lachend op en daar kunt ge al wreed veel uit opmaken.
Ja, de ene lacht groen en de andere blauw.
Sommigen staan te blozen en de ene zijn kaken zijn al roder dan de andere.
Hoewel ...je kan daar niet altijd op voortgaan!
De affiches en de slogans bestaan al jaren en daar zou in feite iets mogen aan veranderen.
Ook in de media komen de "kandidaten" hun woordje doen en dat is altijd "wreed spannend" hebben we de laatste week op TV ervaren.
Het is een beetje zoals in de tijd van de gladiatoren, de ene vecht het uit tegen de andere met ongelijke wapens.
De ene met een dolk en de andere met een net.
Allé, t is misschien een slechte vergelijking maar t komt erop neer dat de tongen vandaag de wapens vervangen.
Iedereen schermt dan met zijn programma en soms stel ik mij de vraag of de gewone mens daar nog wel naar luistert en of ze de affiches in het straatbeeld nog wel zien hangen?
Als ik het zo hoor gaan velen tegen hun goesting stemmen en wie weet wat ze allemaal in dat stemkot uitsteken?
Het is misschien daarom dat ze in een stemkot gordijnen hangen en geen deuren want anders zouden die waarschijnlijk nog voller geschreven staan dan sommige wc deuren in bepaalde cafés.
De mens creëert soms zelf een slecht beeld van de politiek en dat is omdat ze het vaak van op een afstand bekijken.
Ja, men verwacht vaak dat men elke verwachting van elke inwoner kan invullen maar dit is waarschijnlijk een soort van egoïsme die niet aanleunt bij de politiek.
In feite kijkt iedereen naar zijn eigen portemonnee en het is een beetje zoals in een winkel, als er teveel keuze is wordt het moeilijk kiezen.
Van gewone werkmens tot dokter in de één of andere wetenschappen of van journalist tot café-uitbater, van sportman/vrouw tot BV, van schoon tot lelijk en van slim tot euh iets minder slim , je komt ze allemaal tegen op de affiches, hoewel een foto niet alles vertelt over de persoon.
Ja, ik hoor je al vragen wie zijn dan die schone en slimme?
Wie kunnen we vertrouwen en wie zorgt er voor onze portemonnee?
Wie gaat het opnemen voor de mens en wie zet er zich in voor de streek.
Wie gaat ervoor zorgen dat ik een schone, rustige buurt kan wonen en wie werkt de werkloosheid weg?
-Stop stop stop, je moet mij dat allemaal niet vragen want t is beroepsgeheim.
Iedereen die moet stemmen wordt als volwassen beschouwd en dus moet je zelf maar eens nadenken!
Een uitslag zal er sowieso zijn en discussies nog meer.
In feite een geluk dat we kunnen kiezen want stel je voor dat er maar één partij zou zijn, dan zou het wreed stil zijn in de wandelgangen. Weet je wat? We zullen eerst gaan stemmen alvorens ons nerveus te maken.
Wij breken in elk geval al met de traditie en stemmen met de computer en voor wie ik ga stemmen? Ik heb het al gezegd.. dat is " beroepsgeheim"!
Vandaag mag je lachen het is pas morgen serieus!!!
Oma heeft zin in een ijsje. Opa biedt heel lief aan om dat te halen. Wat voor ijsje ze dan wil. Een bolletje vanille, chocolade en aardbei. Zal ik het even opschrijven? vraagt ze lief. " Nee, hoeft echt niet." Echt niet? Nee, echt niet. Hij hield bij hoog en bij laag vol dat hij dat heus nog wel kon onthouden.
Komt ie terug met 2 zakken patat.
Foetert oma: Zie je nou wel! Ben je toch nog de mayonaise vergeten !
De nieuwe overburen, een echtpaar op leeftijd, schijnen nog steeds veel om elkaar te geven, om niet te zeggen dat ze niet van elkaar af kunnen blijven. Elke keer bij het thuiskomen is het prijs. Nog vóór ze goed en wel binnen zijn, staat die man die vrouw al onder de rokken te graaien, in het volle zicht van de straat. Op een dag worden ze door één van de buren er op aangesproken. Of ze voortaan het fatsoen op zouden kunnen brengen, om hun lusten binnenshuis op elkaar bot te vieren, in plaats van in het openbaar, onder de ogen van de buurtkinderen. "O ,maar dat ziet u helemaal verkeerd," zegt die man. "Het is niet wat het lijkt." "O nee ? Wat is het dan wel ?" "Dat zal ik u zeggen. Mijn vrouw heeft een houten been, met vlak boven de knie een spijker. En daar hangt onze huissleutel aan "!!!!!!!
Een ouder echtpaar vierde hun 40 jarig huwelijksfeest. Ze hadden nooit kinderen gekregen. De man vroeg aan zijn vrouw wat ze als cadeau wenste. Ze wilde een schilderij van hun samen laten maken. Hij zag dat niet zo zitten, maar goed, als dat nou haar wens was, vooruit dan maar. Dus naar een kunstschilder toe en ze moesten een aantal keren komen poseren. Het hoofd van de man was klaar. De vrouw nog niet, dus zij ging nog een keer alleen. De schilder vroeg haar of ze er tevreden mee was. Nou, ze had nog wel een wens. Wat wilt U dan vroeg de schilder. Kunt U mij afbeelden met een prachtig gouden collier met bijpassende armband en oorbellen, vroeg ze. Uiteraard kan dat, zei de schilder. Toen het schilderij klaar was, ging het echtpaar samen het ophalen. De man bekeek het kunstwerk, was tevreden over het resultaat, maar vroeg aan zijn vrouw: "Zo'n ketting heb jij toch helemaal niet?" "Nee", zei z'n vrouw. "Moet je je eens indenken hoe ze dáár naar zullen gaan zoeken!".
De schoolresultaten van Jezus
Met Kerst kwam Jezus thuis met een slecht rapport, hij had verschillende buizen en dit op volgende vakken :
- Koken : hij vermenigvuldigde de broodjes i. p. v. er te bakken...
- Chemie : hij veranderde H2O steeds in wijn...
- Turnen : i. p. v. te zwemmen, wandelde hij gewoon over het water... - Biologie : hij wekte de dode en opgezette dieren tot leven... Zijn moeder Maria zei hierop : 'Als je in april terug zo'n slechte cijfers hebt, kun je een kruis maken over je paasvakantie....'
Geïnspireerd door de kleinkinderen. Als we niet goed meer kunnen stappen en fietsen ook al niet meer gaat, dan hebben we nog altijd een alternatief lieve oma's en opa's!
Als je het helemaal gemakkelijk wil dan is er nog de segway!! Er is dus nog hoop voor oude knoken !
Omdat we binnenkort weer "mogen" stemmen, wil ik jullie al even in de mood brengen!
- "De politiek, de politiek", zei de pachter tegen de baron," ik ken dat van 's avonds in mijn kiekenkot." - "Uw kiekenkot?" - "Wel ja,'t is dan een hels gevecht om op de hoogste stok te raken. En als ze er dan eindelijk op zitten dan sch... ze op de kop van diegenen die zo hoog niet konden raken."
Voor de verkiezingen deden de politici heel wat pogingen om de kiezers voor zich te winnen. Zo kreeg Jef op de markt een folder in zijn handen geduwd met daarop de foto van 2 kandidaten. -" Wat vind je van die twee?" vroeg een andere marktganger. - " Pff, ik ken geen van beiden," zei Jef, "maar als ik het zo bekijk, moet ik zeggen dat het maar goed is dat er maar één van hen kan verkozen worden?"
Er staat een lange rij in het stemlokaal, bijna achteraan een oud
vrouwtje en voor haar staat Patrick Janssens. Langzaam schuifelen
de mensen allemaal naar het stemapparaat toe als het oude vrouwtje
opeens voorover valt. Patrick loopt naar haar toe en helpt haar
overeind. "Zo, zegt Patrick, nu ik u overeind geholpen heb, stemt u
toch zeker wel op mij?"
Het vrouwtje kijkt Janssens aan en
zegt:
"Zeg Patrick, ik ben misschien wel op mijn kin gevallen, maar
niet op mijn achterhoofd !"
Binnenkort zijn er terug verkiezingen en mogen we nu voor de gemeente het potlood in de hand nemen om naar de stembus te trekken hoewel .. op de meeste plaatsten wordt al elektronisch gestemd, maar finaal komt het op hetzelfde neer... een bolletje kleuren!
Zeg nu niet dat je dat nog niet wist! Onze brievenbus wordt al weken geteisterd door folders van alle partijen en kandidaten. Mocht het nu bij 1 folder per persoon/partij blijven dan zou ik dat nog aanvaardbaar vinden. Maar nee, ze blijven maar in veelvoud komen al die beloften en schone woorden tot vervelends toe. Bij mij worden al die folders uit de bus gehaald en horizontaal geklasseerd bij oud papier. Zonde toch dat we daarvoor al die bomen moeten vellen. Wie, in godsnaam leest en gelooft al die loze beloften? Neen, politiek is zeker niet aan mij besteed, daarvoor zijn het allemaal veel te grote schoonpraters, opgeblazen ego's met heel veel geblaat maar weinig wol! Tsja, ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is zeker, maar ik heb spijtig genoeg nog geen echte hoogvliegers ontdekt. Ze blijven allemaal teveel rond hun eigen portemonnee en vooral imago fladderen! Omdat ik er niet meer woorden wil aan "verspillen" doe ik het op een andere manier.
Straks
Verscholen
achter gordijnen
potloden aangescherpt
of computer geprogrammeerd. Bolletjes kleuren, tellen winnaars en verliezers.
De gemeenten gevuld in alle kleuren schreeuwen
om de stem van de kiezer.
We "mogen" terug naar t stemkot helaas meestal een kiekenskot!
)
.
