In de tijd dat de goden van de Olympus nog naar de aarde afdaalden om zich onder de mensen te begeven, regeerde in een ver land de oude koning Amyklas. Zijn trots was zijn zoon Hyacinthus, een knappe jongeman met prachtig lang haar. Door zijn mannelijke schoonheid viel hij zelfs bij Apollo - de stralende god van het licht - in de smaak. De god maakte wandelingen met hem, zwierf met hem door de bergen en ging met hem op jacht, en wedijverde met hem in het discuswerpen.
Hyacinthus hield van Apollo en gaf aan hem de voorkeur boven ieder ander en dat zette wel eens kwaad bloed. Ook de God van de Wind vergaf het hem niet en zon op een afstraffing.
Op een dag waren Apollo en zijn jonge vriend weer eens bezig hun krachten te meten in het discuswerpen. Apollo, die de eerste beurt had, zwaaide zijn arm ver naar achteren en slingerde de schijf hoog de lucht in, zo hoog dat hij het wolkendek bereikte. Toen de discus de aarde weer begon te naderen liep Hyacinthus er snel naar toe om hem op te rapen en zelf een worp te wagen.
Maar de discus stuitte af op een rotsblok en de God van de Wind sloeg met zijn geweldige adem Hyacinthus de schijf tegen het hoofd. Apollo, die alles had zien gebeuren, snelde toe en ving de jongen op met zijn sterke armen. Hij legde geneeskrachtige kruiden op zijn wonden, maar het uitdovende leven kon hij niet meer redden. De knappe jongeman zakte in elkaar als een verlepte bloem.
Apollo huilde, klaagde, wilde zich van het leven beroven. Maar hij bedacht zich onmiddellijk weer, want omdat hij een god was mocht hij niet sterven. Hij zou de jongen voortaan in zijn liederen bezingen en hem in een prachtige bloem veranderen. Al gauw schoot uit het bloed van Hyacinthus een prachtige, paarse bloem omhoog, die voortaan iedere lente zou bloeien. Ze bloeit maar kort, zoals ook het leven van Hyacinthus kort was. Want aan hem ontleent de bloem haar naam, naar hem noemen wij haar Hyacint.
Het ontroert en pakt me altijd weer hoe onze kleinkinderen "grote mensenproblemen" soms zo simpel en belangeloos aanpakken...
Ik wil het er niet uitgebreid over hebben maar nadat de moeder (88) van S, die zelf nog steeds ernstig ziek is, vorige maand stierf, overleed in de nacht van vrijdag op zaterdag ook haar schoonmoeder (83). Dat betekent dat onze schoonzoon op 1 maand tijd 2 oma's verloor. De kleinzoon van 7 heeft daar natuurlijk, naast zijn kinderverdriet, vragen over. Zo ook waarom ze van zodra ze thuiskwamen van skivakantie direct naar bompa moesten want bobonne was nu toch dood? De dochter legde uit dat er van alles moet geregeld worden in verband met de begrafenis en omdat bomma in het ziekenhuis ligt en niet kan helpen en bompa thuis ziek ligt met de griep moeten zij inspringen. Waarop de kleine spontaan zegt: " Ik zal ook meehelpen, ik zal het graf delven.." De eerste reactie van de dochter was.. " Dat klinkt een beetje luguber maar toch lief..."
Ik vind daar helemaal niets lugubers aan maar eerder echte kinderlogica en -fantasie in de manier waarop die kleine ook iets voor bobonne wil doen. Hij is verbaal misschien niet van de sterkste maar heeft een groot hart dat het soms bijna pijn doet omdat ik schrik heb dat hij later teveel kan gekwetst worden. Hoe jong ook, het gegeven dood is voor hem zoals voor veel kinderen nog geen taboe. Hij is diegene die het af en toe nog eens over mémé ( mijn ma) heeft en hij heeft zo zijn voorstelling over waar ze nu is en dat ze wel blij is als we een bloemetje brengen. Zuslief is nog te jong (4j) om te beseffen wat er gaande is al is ze ook een schatje. Zij is ons glutenkindje en hoe ze daar nu mee omgaat... we hadden het in het begin nooit gedacht. Alles wat ze op school krijgt aan snoep of cakejes brengt ze mee naar huis. Zelf eet ze er niets van ( als je een paar keer goed ziek bent en pijn hebt dan leer je snel!) maar ze bewaart alles voor grote broer die het thuis "dankbaar" opeet. Maar dat ter zijde...
Het doet mij wat dat die kleine gastjes op zo'n korte tijd zo intens met de dood geconfronteerd worden, maar voor kinderen is dood niet altijd een taboe. Het zijn vaak de volwassenen die een taboe scheppen omdat ze schrik hebben om over de dood te praten als iemand in de directe omgeving daar mee geconfronteerd wordt. Maar kinderen niet en het is maar de kunst om hen al vroeg te leren dat dood en leven steeds hand in hand gaan zoals vreugde en verdriet... vallen en opstaan....Al hoop ik uit de grond van mijn hart dat het voor die 2 kleinkinderen nu even stopt!
Maar kinderen met zo'n groot hart zoals er hier een paar kleinkinderen rondlopen ( en dat zegt niet alleen mijn trots oma hart) dat moet je koesteren en polijsten zoals een edelsteen want het is even belangrijk als die met uitstekende rapporten... In onze prestatiegerichte maatschappij worden de rapporten van onze primussen bezongen en lopen we met een trots hart rond en dat mag, want yours truly doet daar ook danig aan mee. Maar zijn we even fier over die A of A+ bij "houding in de klas tegenover de anderen kinderen ,de leerkracht, sociaal engagement...." en pakken we een C in dat vak even hard aan als een C in het vak rekenen bv?
Bij de zoon loopt er ook zo eentje ( 6j) met een groot hart rond en ze weet nu al heel goed wat ze later wil worden nl verpleegster want dan kan ze alle zieke en arme mensen verzorgen en genezen ...Dat zei ze voor de eerste keer toen ze in Gent rondliepen en ze aan de kathedraal een paar bedelaars zag zitten en vroeg waarom die zo gekleed waren en om geld moesten bedelen? Ze vond dat niet eerlijk en dan heb je ook het hart niet om "racistische" opmerkingen te geven...
Opvoeden... en rekening houden met de echte waarden en de realiteit...een hele opgave in onze maatschappij maar voorlopig ziet deze oma dat het goed is...wat niet wil zeggen dat ik met alles akkoord ga maar dat was vroeger bij onze ouders ook zo en dat zal wel altijd zo blijven..
Als ik s morgens bezig ben om alles weer wat op orde te brengen dan speelt hier steevast de radio. Met een streepje muziek gaat alles vlotter en dan kan deze seniorendame met de borstel of zwabber al zwierend over de vloer glijden om die met een likje Mister Proper een beurt te geven. Het was tijdens één van die zwabberbeurten dat ik deze morgen de begintunes hoorde van een lied uit lang vervlogen dagen .. Vrienden kom zit neder in de ronde En genieten wij van deze stonde. Al te samen, opgeruimd en blij Schuif wat dichter, dichter, dichter bij
En zoals bij jullie nu, denk ik, riep het ook bij mij heerlijke herinneringen op aan kampen met de jeudbeweging VKSJ waar ik indertijd 6 jaar deel van uitmaakte en waarvan ik later zelf 6 jaar leidster werd
En zo kom ik bij mijn eerste kamp dat ik mij nog heel helder herinner. Het was in Peer, het leek toen bijna het buitenland als je in West Vlaanderen woonde. We verbleven op den buiten in een oude boerderij. Met de ganse groep, groot en klein, sliepen op de zolder op slaapzakken dicht opeen gepakt met onze valies aan de voeten en amper een gangetje om te passeren. Het was een heerlijke tijd dat stiekem liggen fluisteren als al lang het slaapsein gegeven werd. De leiding sliep beneden samen in één kamer naast de eetkamer waar we aan lange tafels met houten banken aten als het buiten niet kon. Want zeg nu zelf, wat ging er boven eten in open lucht van s morgens vroeg met de fluitende vogels, de loeiende koeien en niets anders dan het geluid van de natuur? Waarom ik mij dat eerste kamp nog herinner? Omdat ik daar ontdekte dat ik allergisch was aan bijensteken. Toen we op een zonnige zomermorgen aan de lange houten tafels gezellig de ene stapel brood na de andere verslonden ( want die jonge magen kunnen wat hebben na een lange woelige nacht!) kregen we wat last van bijen die ook hun deeltje van de honing en confituurpotten wilden meepikken. Een paar rake meppen, maakten die beestjes woest en ééntje koos mij uit als sappig brokje. Na een venijnige steek dacht ik meteen aan die schalkaard en die hete pootjes en liepen de traantjes ook uit mijn oogskes. Maar door de drukte en ook omdat je stoer wil zijn in zon groep, deed ik er niet direct iets aan. Maar na een uur werd het duidelijk dat er iets fout was met die steek. Ik vertelde het toen toch maar aan de leidsters en die zagen dat een rood oplopende striem en lichte zwelling niet ok was. Meteen werd ik naar een dokter gebracht die de angel verwijderde, mij een spuit gaf tegen ik weet niet meer wat en tegen die tijd kreeg ik al koorts en heb ik de volgende drie dagen met koorts, medicatie en veel leesboeken eenzaam op dat zolderbed doorgebracht tot de koorts geweken was. Het enige bezoek was dat van de dokter en af en toe even een vriendinnetje dat stiekem naar boven sloop. Gelukkig sliep ik nogal veel en waren de leidsters echt wel met mij begaan want het was toch maar een zielige bedoeling! Tot daar mijn eerste kamp!
Gelukkig was ik er weer bovenop om de laatste dagen van het kamp samen met de groep door te brengen maar vooral om bij het kampvuur toch uit volle borst het volgende liedje me te zingen.
Vrienden kom zit neder in de ronde En genieten wij van deze stonde.
Al te samen, opgeruimd en blij
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
Denkt niet meer aan al die droeve dagen
Met hun storm, wind en regenvlagen
Want de winter is al lang voorbij,
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
Ziet, de zon is weer in 't land gekomen
En we mogen al te samen dromen
Want de zomer en de blijde mei,
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
't Oude jaar is weerom afgelopen,
We zijn blij en leven op goe hope,
Want het groot verlof is waar nabij,
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
Waar gij later allen moget varen,
Blijft in 't harte trouw den eed bewaren
Gaat door 't leven altijd zij aan zij.
Schuif wat dichter, dichter, dichter bij (bis)
Ons ma zei altijd: " 't Staat geschreven en gedrukt da je moet scharten ( =krabben) waar dat 't jeukt," en omdat ze een wijze vrouw was, heb ik al twee dagen haar raad gevolgd. Niet dat het hier letterlijk jeukt maar die lentekriebels kunnen ook vreselijk ambetant zijn en de laatste dagen zaten ze danig in mijn systeem te jeuken dus... ben ik gaan "scharten" maar dan wel in mijn bloementuin. Ik weet niet of het bij jullie ook zo aanvoelt maar ik heb de indruk dat ik dit jaar laat in gang schiet, nochtans smeekt de tuin om een goeie krabbeurt. Ik zit hier nu wel wat te bekketrekken omdat mijn winterspieren bij lange nog niet gerodeerd zijn. Mijn rug is aan het protesteren, mijn handen willen op dit moment ook niet helemaal meewerken.
De rozen die een laatste knipbeurt nodig hadden, lieten zich niet altijd van hun liefste kant zien zodat mijn vingers versierd zijn met een paar pleisters. Mijn nagels die eindelijk een lady lengte hadden na zo'n lange inactiviteit blinken weer uit in disharmonie, mijn vingers vinden stram het toetsenbord omdat ze teveel gesleurd en getrokken hebben aan alles wat onze tegenvoeters hardnekkig vasthouden , maar... mijn tuin ligt er stukken beter bij en daar draait het allemaal om. Ik dacht dat ik nog alle voorjaarsbloeiers moest planten maar toen schoot het mij te binnen dat ik de tulpen, narcissen en krokussen in het najaar al in de grond gestoken heb. Hier en daar komt al een paars kopje boven dat verscholen zat onder de bladeren. Ik kan wel nooit weerstaan om nieuwe bloembollen te kopen maar dit jaar was er blijkbaar ook crisis in mijn winkelkarretje want heb maar matig bijgekocht. Morgen steek ik die enkelingen ook wel de grond in en van dan af aan begint het ritueel van dagelijks even door de tuin te lopen en schone woordjes te fluisteren tegen de aarzelende knopjes die zich aan de oppervlakte vertonen.. Voorlopig zit mijn taak er op en is het nu aan de zon... maar wat kan dit werk je hoofd toch heerlijk leeg maken en voldoening geven!
Als het weer zo blijft, ga ik van de week ook in de serre de eerste salade planten wat ook al behoorlijk later is dan anders. Veel leuker dan binnen opruimen en schoonmaken, dus mocht iemand langs komen om een bakje troost te drinken, niet op letten die kriebel moet ik nog krijgen .
Onze kleinkinderen genieten nu volop van de krokusvakantie. Het is hen echt gegund.
In de tijd dat ik nog school liep moest de krokusvakantie nog worden uitgevonden.
Ik herinner me dat, toen ik als kind nog op het strenge internaat zat, wij op Aswoensdag verplicht waren om naar de kerk te gaan en de pastoor ons voorhoofd met as besmeurde.
Een vieze katholieke traditie vond ik toen.. Nu heb ik er geen last meer van! Van stof en as waren wij gemaakt en tot stof en as zouden wij wederkeren. Aan deze deprimerende gedachte werden wij ieder jaar opnieuw herinnerd.
Maar voor ons bleef het daar niet bij. Aswoensdag was eveneens het begin van een veertig dagen durende vastentijd. Dat is het officieel nog altijd, maar er is geen katholieke haan die daar nog naar kraait.
In mijn tijd was de vasten een sombere periode. Met carnaval mochten we ons nog eens lekker laten gaan, maar daarna was het uit met de pret. Dan moesten we ons veertig dagen lang bezinnen en boete doen. We wisten niet waarom, maar zo werd het ons nu eenmaal ingeprent. We mochten niet eten wat we wilden. We mochten niet snoepen. We mochten hooguit één volwaardig maaltijd per dag nuttigen. Op woensdag en vrijdag was vlees taboe! Gelukkig nam ma het niet altijd zo nauw met die vastenregels. Maar goed ook. Telkens als we als kind genoten van een stuk chocolade tijdens de vastenperiode, werden we min of meer opgezadeld met een schuldgevoel.
Halleluja, de tijden zijn veranderd en de jeugd van vandaag hoeft zich over al die dingen geen zorgen meer te maken. Zij krijgen gewoon een weekje krokusvakantie en gaan met hun ouders skiën of trekken naar het zonnige zuiden om er lekker te gaan plonzen in het zwembad van één of ander hotel of.. ze genieten gewoon van een paar dagen gezellig samen thuis. Laat ze maar genieten. Wij hebben destijds reeds boete gedaan voor drie generaties lang.
Maar vandaag wil ik vooral ons oudste kleindochtertje een dikke kus geven voor haar 8e verjaardag? Een dikke proficiat Esmée!
Journalist: " Kunt u mij zeggen hoe het komt dat u zo oud geworden bent?" Honderdjarige: " Dat komt door de afspraak die mijn vrouw en ik maakten toen we nog maar pas getrouwd waren." Journalist: "Wat voor afspraak was dat?" Honderdjarige: "Wel, we spraken af dat, als we ruzie maakten, zij in de keuken zou blijven en ik in de tuin." Journalist: " Maar wat heeft die afspraak dan wel met je gezondheid te maken?" Honderdjarige: " Het leven in de open lucht mijnheer!"
Er zijn 26 letters dus zijn we halfweg met de letter M
de M van Mooiste moment
Ik heb zoveel mooie momenten gekend een paar mijlpalen ..de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen. Als je zon baby in je armen wiegt, tranen van geluk! Maar ook onze 13 jaren buitenland waren achteraf gezien mooie momenten en blijven voor altijd verweven met ons leven, jaren waarbij ik met mezelf werd geconfronteerd en waar we samen sterker uitgekomen zijn! Voor diegenen die het nog niet gelezen hebben je kan dat altijd doen via de links hier links op de blog En nu het geluk dat ik er nog bij ben om te genieten van onze oude dag en van de kleinkinderen Wie weet heeft iemand van jullie wel een heel bijzonder mooi moment?
Een Griekse mythe over onmogelijke liefde, trots en hoogmoed.
Lang geleden, toen iedere rivier zijn eigen beschermengel had en iedere boom zijn eigen boomnimf, ontvoerde Kepheus de blauwe nimf Lester. De beeldschone Lester werd moeder en bracht een zoon ter wereld. De jongen stal, zo klein als hij was, de harten van alle mensen. Zijn moeder gaf hem de naam Narcis en de jongen werd elke dag knapper. Toen zijn moeder aan de profeten vroeg, wat haar zoon in de toekomst te wachten stond, sprak de blinde Theresia: "Als hij geen misbruik maakt van zijn knappe uiterlijk, zal hij een hoge leeftijd bereiken."
Maar Narcis bereikte geen hoge leeftijd. Zijn knappe uiterlijk deed hem meer kwaad dan goed. Wie hem eenmaal gezien had, wilde voor altijd bij hem blijven. De jongemannen bedelden om zijn vriendschap en de meisjes om zijn liefde. Maar Narcis ontweek ze allemaal, vluchtte voor de vriendschap en ging de liefde uit de weg. Het liefst zwierf hij alleen door de bossen en joeg hij op wild en net als het wild, schuwde hij de mensen. De mensen dachten, dat hij trots en hoogmoedig was. En de bergnimf Echo moest het zelfs met de dood bekopen. Zij volgde hem in de bossen als een schaduw, ze wilde met hem praten, maar dat kon ze niet. De godin Hera had haar een keer gestraft, omdat ze zich met kletspraat ophield. Vanaf die tijd kon Echo alleen maar herhalen wat een ander zei, ze kon zelf geen gesprek beginnen.
Ook tegen de knappe Narcis kon ze niets zeggen, ze moest wachten, tot hij zelf het woord tot haar richtte. Toen Narcis op een keer in de gaten kreeg dat er iemand achter hem aan liep riep hij: "Wie is daar?"
En Echo zei hem na: "Wie is daar?"
Narcis keek om zich heen, maar zag niemand. Hij riep nog eens: "Waar ben je en waarom verstop je je voor mij?" En Echo herhaalde opnieuw: "Waarom verstop je je voor mij?" Narcis keek weer om zich heen, om te zien wie er met hem sprak en riep toen: "Kom te voorschijn."
En Echo zei hem vrolijk na: "Kom te voorschijn."
Toen kwam ze uit haar schuilplaats en liep naar Narcis toe om hem te omhelzen. Maar Narcis moest daar niets van hebben en hij ging op de vlucht terwijl hij riep: "Van jou houden? Dan sterf ik liever." En ongelukkige Echo kon alleen maar herhalen: "Dan sterf ik liever!"
En na korte tijd ging ze aan haar ongelukkige liefde ten onder. Elke dag werd ze dunner, tot er van haar alleen nog maar de stem overbleef. Ze verstopt zich voor de mensen in holen en bossen, loopt zoals vroeger door bergen en dalen, maar niemand kan haar meer zien. Men kan haar alleen als echo horen.
Maar nog erger behandelde Narcis een vriend van hem. In plaats van vriendschap te laten blijken stuurde hij hem een zwaard en de vriend doorstak zichzelf met het zwaard op de drempel van zijn huis. Dat konden de goden niet ongestraft laten en enige tijd later namen ze wraak.
Toen Narcis op jacht was, kreeg hij vreselijke dorst en in de schaduw van de bomen zag hij een bron. Nadat hij zich had voorovergebogen en zijn dorst had gelest, zag hij voor het eerst zijn eigen gezicht in het water weerspiegeld. Hij werd er dadelijk verliefd op en wilde het knappe gezicht kussen, maar nauwelijks had hij zijn gezicht aangeraakt of het water kwam in beweging en het beeld verdween. Toen bemerkte hij, dat het zijn eigen gezicht was en zijn verdriet werd er des te groter door.
Lange tijd klaagde Narcis om zijn ongelukkige liefde en de ongelukkige echo klaagde met hem mee. En toen Narcis zich tenslotte uit vertwijfeling met een dolk neerstak en zijn beeld voor het laatst vaarwel zei, herhaalde de arme echo: "Vaarwel, voor altijd vaarwel, mijn ongelukkige liefde!" Toen een paar van zijn vrienden hem wilden begraven, zagen ze het lichaam van Narcis niet meer. In plaats daarvan groeiden er in het gras prachtige gele bloemen. Ze dragen tot op de dag van vandaag de naam Narcis.
Vandaag even het ziekenbezoek overgenomen omdat de partner van mijn vriendin zelf ziek thuis ligt. Je zou voor minder als je al meer dan een half jaar elke dag aan een ziekenbed zit. Zon bezoekje maakt je heel stil en dan ga je denken aan hoe relatief alles is.. Maar aan de andere kant sta ik verwonderd als ik vaststel hoeveel een mens kan hebben zolang die drang om te leven er nog is. Al bijna een jaar vecht S tegen het demon K, sleept ze zich van de ene operatie naar de volgende, vecht ze tegen elk bijkomend probleem en er zijn er al wat, verzet ze zich tegen de ravage van elke bestraling en chemo en blijft ze hopen dat ze het Eerste Communiefeest van haar oudste kleinkind in mei kan meemaken. Ik heb een grote bewondering en respect voor haar en ook voor haar partner die haar blijft steunen door elke dag uren aan haar bed te zitten. En dan gaat een mens aan het denken en vraagt zich af:
Hoe kan een mens in deze wereld gelukkig zijn terwijl verdriet, verlies en dood ons bedreigen vanaf het ogenblik dat we op deze wereld komen?
Een leraar gaf daar ooit het antwoord op. Hij pakte een glas dat voor hem op tafel stond en zei:
Voor mij is dit glas al gebroken. Ik drink er uit, geniet ervan als de zon erin schijnt en als ik er tegenaan tik, geeft het een prachtige klank. Wanneer de wind het glas van de tafel veegt en het in scherven op de grond valt, dan zeg ik: Natuurlijk, want dit verwachtte ik. Voor mij was dit glas immers al gebroken, ik had er rekening mee gehouden dat dit eens zou gebeuren. Daarom is elk ogenblik dat het nog heel is juist zo kostbaar, en geniet ik er intens van.
Die gedachte laat ik langzaam insijpelen zodat ze lang blijft hangen .
Afgelopen herfst heb ik foto's gemaakt in het bos hier vlakbij. Foto's van de verkleurende bomen, van de bundels zonlicht die door de laagstaande zonnestand de wereld zo warm en zacht kleuren en van de bosgrond. De bladeren vormden patronen en nieuwe ideeën borrelden zo bij mij op. Maar nu, een paar maanden later is het anders. Werkt de koude winter inspirerend, het somber weer van vandaag laat alleen blanke gedachten na. De grauwe sluier van de laaghangende bewolking drukt me neer. Elk jaar heb ik daar last van, al duurt dit niet zo lang want dat ligt niet in mijn aard. Elk jaar kijk ik uit naar het moment dat de neuzen van de bollen bovenkomen elk jaar weer en ook dat is een patroon.
Mijn gezicht wordt verlicht door een stralend computerscherm, de kamer is in een stille schaduw gehuld. Buiten heerst nog steeds de winter maar veel zachter. Een staafje flikkert achter de woorden die door mijn vingers aangetikt worden tot een logje voor jou, lieve bezoeker, jij bent daar... achter dit scherm en via de draad die eraan vasthangt... Als ik nu als een energiepulsje met twee grote nieuwsgierige ogen zou kunnen doorflitsen, dan vond ik daar zeker de ene mens na de andere. Iedereen zou ik kunnen uitnodigen om me te volgen, om die ogen in het scherm te laten duiken als in een zwembad zonder bodem en daar... daar zouden we mekaar ontmoeten met tientallen, met honderden, met iedereen.... Maar het witte licht van het scherm spat de schaduwen mee met het licht in mijn gezicht en ik probeer inspiratieloos mijn logje vol te maken...
Ik vier niet graag een feest op "commando" of omdat de media daar een heisa rond maakt en daarom doen we ook al jaren niet mee met al die opgefokte Valentijnhype Zomaar out of the blue verrast worden is duizend keer intenser.. Allé dat is mijn simpele mening!
Mijn halfbedde wilde onlangs toch op zeker spelen ( ) en vroeg..: "Wil je echt niets voor Valentijn?" Ik bleef het bij neen houden maar ging toch even aan het denken
Het moet niet simpel zijn om op deze "dag van de liefde " telkens geslaagd uit de kast te komen. Als vrouw kan ik tientallen verrassingen bedenken maar blijkbaar hebben de mannen daar meer problemen mee, daarom probeer ik mij in te leven in het hoofd van de man... ( Laat me eens weten heren bezoekers of ik daarin geslaagd ben )...
Stel je voor, je bent een man en je wil voor die 14e toch echt een inspanning doen, één keer per jaar is niks teveel denk je dan en het komt er vooral op aan om origineel uit de hoek te komen en niet te tonen dat je opzoekingswerk een sleur geweest is.
Maar jaar na jaar is de dag er vlugger dan je denkt en plots is het alle hens aan dek om op het laatste moment nog iets te bedenken.
De bloemenwinkels maken speciale boeketten met "zeven anjers en zeven rozen " maar dan denk je: " een mens kan toch niet elk jaar met een " boeké " afkomen.
Chocolade durven ze ook al eens in verband met de liefde brengen maar omdat je schat op regime staat, kan je daar ook niet mee naar huis komen want binnen de kortste keren zou je liefste uit haar voegen barsten en de schuld leggen bij de koper van het lekkere doosje suikergoed.
Je kan haar natuurlijk vragen wat je kan kopen maar dat is ook niet erg origineel als men het initiatief overlaat aan deze die het cadeau moet krijgen.
Misschien is het veiliger om iets nuttigs te kopen in plaats van al die prullaria die de kasten vullen en waar binnen de kortste keren mee naar de rommelmarkten kan gezeuld worden?
Als je liefste graag kookt en bakt dan kan je bijvoorbeeld een hippe deegrol kopen maar is dat wel zo veilig als ze je daarna s avonds staat op te wachten met de deegrol in de hand terwijl de oven al uren gedoofd is ?
Dan denk je dat cadeaubonnen tegenwoordig zeer in de mode zijn ..
Bongobonnen in alle soorten, voor een weekendtrip, een ballonvaart, een verwenweekend, een lekker etentje, een boekenbon of een bon voor kleren.. je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het in voorraad.
In feite is het hetzelfde als een zeker bedrag aan Euros in een enveloppe te steken behalve dat er bij een bon opstaat wat je er juist moet mee doen en dus niet echt de keuze hebt.
Ja,... krijg maar eens een geschenkbon voor een ballonvaart als je met hoogtevrees zit of een bon voor een gans jaar gratis gebruik te mogen maken van het lokale zwembad als je niet kan zwemmen.!!
Nu staat het water je bijna aan de lippen want t is allemaal zo simpel niet als je een geschenk voor iemand moet kopen en al zeker niet als je je schat graag nog een paar jaar wil houden!
En dan zit je te denken en te denken en raadpleeg je zelfs de collegas maar daar word je ook niet veel wijzer van want ze zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
Iemand suggereert dan dat het wreed in de mode is om je liefste voor Valentijn een botoxkuur cadeau te doen of een paar siliconenborsten.
Ja, .. als je bedenkt dat een vrouw ¼ van de dag in de spiegel kijkt en ¾ van de dag gebruikt om te corrigeren wat ze in de spiegel ziet,( zo denk jij er toch over niet lieve man?) dan vind je dat nog geen slecht gedacht van zo eens iets moderns te schenken.
Maar als je dan naar een paar "gespecialiseerde beenhouwers in menselijke sculpturen" belt, verschiet je nogal!.
Je besefte niet dat een ooglidcorrectie zon gat in je budget kon slaan om maar te zwijgen van die borstcorrectie waar men verplicht is van ze per twee te kopen wil het op iets trekken.( en dan mogen ze op termijn niet lekken!!)
En dan denk je aan wat een spuitbus silicone in de Gamma kost en sta je versteld als je denkt wat die mannen daar op verdienen als ze het mes in het vel van je liefste zouden zetten.
Lingeriesetjes zijn ook altijd in de mode maar de stukjes lingerie worden steeds kleiner en de prijs hoger en je bedenkt dat een mens zo al vlug een valling opdoet!.
Pfffff, daar sta je dan nog steeds met lege handen!
Het is nu dat ik even zijn engelbewaarder zou willen zijn en hem het volgende in het oor
zou willen fluisteren...
Waarom niet de tafel schoon dekken met het "feestservies en naast het bestek mooie, gekleurde servetten leggen desnoods die met kerstmotief die nog zijn blijven liggen na een geslaagd Kerstfeest? Daarbij een theelichtje in het midden om wat sfeer te brengen en vooral een goede fles wijn om wat moed in te drinken.
En dan tover je voor jouw schat een eenvoudig maaltijd op tafel ..
Het zal haar plezier doen dat ze voor één keer niet zelf moet koken .
Allé, t is maar om te zeggen dat het inderdaad de geste is die telt en dat Valentijn helemaal niet duur hoeft te zijn.
Omkader de gewone kost met wat sfeerlicht, gekleurde servetten en vooral vier verliefde ogen en het komt allemaal goed.
En dan bedenk ik dat uiteindelijk vrouwen echt niet zo veeleisend zijn.
Ik hoop dat "hij" die vandaag meedoet aan die Valentijngekte er uit geraakt is en een geslaagde Valentijn viert maar vooral dat mijn half bedde dit eens leest en ziet van hoeveel slapeloze nachten ik hem gered heb!!( )
Als ik niet weet wat te schrijven, dan kijk ik gewoon rondom mij en neem het eerste voorwerp dat ik onder ogen krijg.
Het komt er dan op aan je fantasie te laten werken en zo komt een gewoon voorwerp soms tot leven, of laat het ons begrijpen dat er leven schuilt daar waar we het niet altijd merken.
Het voorwerp dat ik onder ogen kreeg, was het kleine vuilzakje dat ik juist had dichtgeknoopt om in de vuilbak te gooien.
Plots vroeg ik mij af wat ik zoal weggegooid had deze week.
In feite zit er van alles in de zak al recycleren we wel, daarvoor hebben we paarse en blauwe zakken en een afvalcontainer! Blikjes frisdrank, lege blikken van groenten of soep gaan in een aparte zak.
Papier, kranten en karton in een doos.
Lege flessen en alles wat glas is staan ook apart en alles wat etensresten zijn, gaat op de composthoop die elk jaar verspreid wordt in de groententuin. Maar ik wil het hebben over de vuilzak.
Een tijdje geleden zag ik op TV een programma waarin getoond werd hoeveel volle verpakkingen weggesmeten worden vooral aan grootwarenhuizen!
Vaak gaat het over etenswaren waarvan de houdbaarheidsdatum voorbij is.
Je staat versteld van wat er allemaal weggegooid wordt. Pakjes kaas, potjes yoghurt, vleespakjes die zelfs nog niet zijn open geweest, sla, tomaten en andere groenten waarvan men beweert dat ze hun beste tijd gehad hebben.
En dan zwijg ik nog maar over de broden, de potten mayonaise of andere sausgerechten en meestal niet omdat er penicilline aanslag is, neen gewoon omdat de versheidsdatum voorbij is.. Er was een persoon die uit die containers één en ander recupereerde voor eigen consumptie en ... die werd gevat en kreeg een boete!! Weggooien is iets dat in onze maatschappij ingeburgerd is en waar we niet meer van opkijken van de hoeveelheid voedsel die we wegsmijten.
Het is enkel als je door Brussel of een andere grootstad rijdt en de clochards eten uit de vuilbak ziet vissen, dat je terugdenkt aan je eigen vuilbak.
Dan sta je even stil bij wat je zoal wegsmijt terwijl anderen naar resten zoeken van een persoon die zich danig dik gemest heeft.
Ik moet wel zeggen dat ik behoorlijk goed in de gaten houd wat ik weggooi maar toch...
Hoe meer ik naar de vuilbak kijk, hoe schaamtevoller ik word tegenover een maatschappij waar de eerstvolgende jaren niets zal veranderen.
Straks gaat er weer een zakje in de vuilbak en vandaag komt de vuilniswagen mij verlossen van mijn schuldgevoel.
De vuilniswagen gaat naar de verbrandingsoven of naar het stort.
En dan zie ik het beeld voor ogen, waar kinderen in bepaalde landen op storten leven, elke dag zoekend naar de verspillingen van anderen.
De beelden krijgen we vaak op het nieuws en meestal vallen ze samen met de etenstijd, kinderen die op een stinkend stort naar eten zoeken, terwijl wij smaakvol in onze boterham bijten.
Nee, we kunnen de miserie van de wereld niet oplossen en die beelden van uitgemergelde mensen lokken soms een benefietavond uit op tv ten voordelen van één of ander arm land.
Enorme bedragen worden ingezameld maar maanden later zien we terug dezelfde beelden.
Blijkbaar is het geld niet aangekomen bij de personen die het nodig hebben.
Maar bon, wat er ook van is we hebben ons goed hart laten zien en zetten verder zonder schuldgevoel onze vuilzakken buiten, dat is het gewone scenario waarin we allemaal meedraaien.
Ik kijk terug naar mijn vuilzak en sta verbaasd van wat hij mij allemaal te vertellen had.
Hij liet mij even kijken in een wereld waar ik soms aan voorbijloop.
Hij liet me even denken aan zaken die bijna weggegooid waren.
Ik haast mij om dat laatste zakje in de vuilbak te gooien zodat het uit mijn ogen is.
In de keuken zit al een nieuw vuilniszakje klaar. De start van een nieuwe wegwerpperiode.
Nee, ik wil mij niet vastpinnen aan een schuldgevoel maar gewoon verantwoord verder leven . Ik vraag me af wat er door mijn hoofd zal gaan als ik straks naar een ander voorwerp kijk. Wie weet waar dat mij zal brengen?
Ik heb het gisteren even geteld.. had zomaar 42 reclames binnengekregen.. Ik zal ze op termijn wel wegdoen maar verdorie.. ik heb mij bedacht, ik vertik het om mijn blog door die sluipreclames te laten domineren. Willen ze zich hier laten gaan, hewél welkom, doe maar , het is zoals Ani schreef ;" wij moeten nogal populair zijn dat ze enkel bij een paar mensen langskomen"!! Eigenlijk heb ik er niet direct last van zolang ik de reacties van mijn blogvrienden maar terugvind.. Dus hou ik de reacties niet meer tegen , zal enkel hun IP adres blokkeren , vraagt minder tijd! En ik stel voor van even te lachen want lachen is gezond en warmt ook op bij dit bibberweer!
Wat is het toppunt van blind zijn? Op de gayparade geen flikker kunnen zien.
Wat is het toppunt van blijheid? In de gevangenis het liedje zingen; 'We gaan nog niet naar huis'.
Wat is het toppunt van onmogelijk? Dat een dove heeft gehoord van een stomme dat een blinde heeft afgekeken op de hoek van een ronde tafel.
Wat is het toppunt van vreemdgaan? Met je goede been uit het verkeerde bed stappen.
Wat is het toppunt van klagen?
Teruggaan naar de balie en zeggen dat er een gat in je donut zit.
Wat is het toppunt van klungelig?
Struikelen over draadloos internet.
Wat is het toppunt van dierenmishandeling? Een slang viagra geven.
Wat is het toppunt van discriminatie?
Alle bloemetjes water geven behalve de Afrikaantjes.
Alle buitenlandse euro's weigeren.
Wat is het toppunt van egoïsme? Je eigen naam roepen als je klaarkomt. Een kuil graven voor een ander en er zelf in gaan zitten.
Wat is het toppunt van geduld? Een ei pellen met een bokshandschoen aan.
Wat is het toppunt van grof?
Iemand die maar 1 been heeft een step geven.
Wat is het toppunt van heimwee?
Een drol die terug omhoog kruipt.
Wat is het toppunt van zelfbedrog?
Je buik inhouden als je op de weegschaal staat.
Wat is het toppunt van zelfvertrouwen? Een scheet laten als je diarree hebt.
Kijk eens naar de reactie opzij! Ik heb het terug zitten dus lieve mensen, (een drietal merken hebben zich geamuseerd en zaten weer overal op mijn blog)jullie reacties gaan daarom weer eerst via de mail moeten binnenkomen voor ze verschijnen en ik vrees dat ik het nu wat langer zal moeten volhouden ,sorry!!!
Ik las bij ons Lipske dat IBM hoopt over een 5tal jaren onze gedachten te kunnen lezen. Ik zit daar eerlijk gezegd niet op te wachten, zon ontdekking kan de ultieme overgave zijn van onze privacy. Als zelfs onze gedachten niet meer van ons zijn, wat dan nog wel?
Ik geloof trouwens ook niet dat het lezen van de gedachten van een ander altijd positief zou onthaald worden.
Stel, je loopt op straat en ziet daar opeens een Adonis. Je fantasie speelt je even parten en dat zou die dame aan zijn arm kunnen lezen .
Of je staat in een overvolle bus met je neus tegen de rug van een kerel geperst die de laatste 14 dagen de badkamer met een boogje voorbij gegaan is Wil hij dan wel weten wat je denkt?
Of zoals de voorbije nacht toen mijn lief halfbedde zo midden in de nacht vroeg: Wat is de wet?
Ik ontwaakte bruusk uit mijn sweet dreams en vroeg.. Wet..Welke wet?
En dan volgde iets als
de kracht van een hefboom .. meten?
k zou t begot nie weten, "k ben aan 't slapen ...
Maar mijn slaapgenoot was al lang terug (of nog steeds) in technoland terwijl biebie intussen klaarwakker was.. En dan zou men mijn gedachten willen lezen!! Hallo, kroket
Ik weet dat mijn schat een lieve techneut is maar om daar ook in je droom mee bezig te zijn...! Ik weet wel iets beters!!
Dus gedachten lezen.. "mottebollen" is eens een variant op nougabollen!! Neen, laat ons maar zoals we zijn met op zijn minst toch nog één stukje dat helemaal van ons is
Toen ik vandaag in de logeerkamer aan het "rommelen" was , botste ik op de knuffel van de zoon die daar nog steeds staat en door de kleinkinderen ook gekoesterd wordt... Papa's teddybeer... Als de 4 van de zoon hier logeren, dan willen ze hem om beurt meenemen om te gaan slapen hoewel ze een eigen knuffel hebben!
We hebben hem allemaal gekend die lieve Teddy uit onze kinderjaren.... Maar waarom juist een beertje als troetel?
Het was 1987.... in een klein dorpje dichtbij Arundel ( Arundel is een stadje in het Engelse graafschap Sussex, in het dal van de rivier de Arun) dat een huis opnieuw ingericht moest worden. Alle oude dingen werden naar de stort gebracht. Er zat ook een beertje bij. Hij lag daar al weken tussen blikjes, een kinderwagen, een oude matras, dozen en heel veel andere rommel.
Het was winter en erg koud. De rivieren waren bevroren en mensen bleven lekker warm in hun huisjes zitten. Het beertje zat vast aan het matras, en kon niet bewegen. Hij had het zo koud. Heeeel koud.....
Ja, hij had het zo koud dat zijn bruine vacht grijs werd en zijn bruine neusje blauw. Hij was heel erg verdrietig. Niemand houdt van mij, ik ben alleen op de wereld, dacht hij. Hij had geen vrienden om op te rekenen. Op een dag, toen de weer wat beter werd, was er dichtbij een stort waar een klein meisje aan het spelen was. Ze zag het beertje liggen. Ze trok hem eruit en stofte hem af. Gelijk was ze verliefd op hem. Hij zag er zo lief uit. Zijn grijze jas en blauwe neus maakte hem uniek en hij zou nooit meer bruin worden.
Het meisje nam het beertje mee naar huis en haar oma naaide wat lapjes op hem, zodat zijn vulling er niet uit zou komen. De kleine beer had het wel erg nodig, omdat zijn haren op sommige plaatsen al helemaal weggesleten waren. Alle steken die oma op de kleine beer gemaakt had konden goed worden gezien. Ze gaf hem de naam: TATTY TEDDY.
Nu, heel veel jaren later, is Tatty Teddy een symbool van liefde en vriendschap gebleven. Over de gehele wereld heeft hij fans. Jong en oud blijven vallen voor zijn charme zelfs in de 21ste eeuw!
Eens, heel lang geleden, toen Natoken nog een "onschuldig" kind was, werden er op de lagere school lessen gegeven speciaal voor meisjes " nuttige handwerklessen" heette dat toen, want stel je voor dat een meisje zich bezig hield met iets creatiefs te maken alleen maar voor haar eigen plezier.... Toen hoorde ook breien tot die "nuttige lessen" en daar vielen sokken, kousen, mutsen, wanten en nog andere gedrochten onder. We leerden dus eerst de rechtse breisteek. In die tijd hadden we breipennen die nog niet van roestvrij staal waren. Ik hield niet zo van breien en trok de draad steeds veel te strak aan, daarbij kreeg ik zweethandjes van de inspanning.. je ziet het al aankomen zeker? Mijn breiwerkjes waren altijd vastgeroest aan de pennen! Na die rechtse volgde de averechtse en daarna 2 rechts , 2 averechts voor een knikkerzakje, babysokjes, pannenlap... Eens moesten we zelfs een lap breien waar de non dan gaten in knipte en dat moesten we dan repareren (mazen) in een afstekend kleur! Zeker opdat het gat niet meer zou opvallen!!!
Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar toen ik klein was, liepen de meisjes in de winter nog met kniekousen onder hun jurk of rok. Maillots en lange broeken werden pas later toegelaten, toen was ik al een tiener!
In de winter werden we helemaal in zelfgebreide wollen spullen gestoken ( onze moeders hadden ook die handwerklessen gehad!), vooral wollen truien! De voorkant was vaak voorzien van strepen of figuurtjes, niet alleen als versiering want de streepjes waren dan weer in verschillende kleuren van de wol van uitgehaalde truien van vorige jaren die te klein waren, maar ook uit zuinigheid! Eerst werden die truien uitgehaald, de wol gewassen en dan op een plankje gespannen om te drogen zodat "de krinkeltjes" die ontstaan waren door het breien eruit trokken als de wol droogde! Zo had je bijna een geheel nieuwe trui met daarin je truien van de vorige jaren verwerkt. Van zuinigheid gesproken. Gelukkig had ons ma gevoel voor kleur, dus viel het eigenlijk niet op.
Mijn grootmoeder had een naaimachine want ze naaide voor de mensen. Zij naaide dan ook winterjassen voor ons en daarbij breide ma dan passende wollen wanten, sjaals en mutsen... alles wat we droegen was dus "home made"!
Sommige van die mutsen waren echte bivakmutsen waar je tegenwoordig beter niet mee buiten komt als je niet wil opgepakt worden !! Ja, we waren kinderen van na de oorlog toen niemand het echt breed had, alle kinderen liepen er zo bij en van de merkengekte die de dag van vandaag heerst, was toen niets te merken...
Waarom ik daar nu aan denk? Omdat ik bij die eerste winterprik in "mijn winterkast" op zoek ging naar iets anders dan de zomerkledij van twee weken terug!!
En nu eens iets totaal anders, het moet niet altijd over hemel, hel en vagevuur gaan. Die andere "fictie" is wellicht veel meer realiteit!
Het zou héél verkeerd van ons zijn om te denken dat wij de enige levende wezens zijn in het heelal. Maar welke vorm van leven er ook mag bestaan, ik denk dat de grootste zorg momenteel is: Wat als onze aarde te klein wordt of zichzelf vernietigt?
Misschien is dat ook één van de redenen waarom de wetenschappers zich steeds maar intenser inzetten om de ruimte te ontdekken en uit te pluizen en zo botst men wel eens op een ' nieuw ei van Colombus"!
Zaterdag in de krant gelezen: Nieuwe superaarde ontdekt!
"Een internationaal onderzoeksteam heeft in Chili met enkele telescopen een potentieel bewoonbare 'Super Aarde' gevonden. Het is al de vierde ontdekte potentieel levensvatbare exoplaneet. Exoplaneten zijn planeten die draaien rond andere sterren dan de zon. Het gaat hier om exoplaneet GJ 667Cc. Die draait in 28 dagen rond dwergster GJ 667, die wezenlijk kleiner is dan onze zon.
De nieuw ontdekte planeet heeft 4,5 keer de massa van onze Aarde en is dus ongeveer de helft groter dan die van ons.
Het hemellichaam bevindt zich op de juiste afstand voor temperaturen om vloeibaar water mogelijk te maken. Het is er niet te heet en niet te koud. Vloeibaar water geldt als basisvereiste voor het leven zoals wij het kennen. Het is echter heel onduidelijk of er wel degelijk water en leven is.
Als we ooit zouden moeten verhuizen dan is dit de beste kandidaat volgens professor Waelkens , sterrenkundige." Tot zover in het kort het krantenbericht.
Onze aardbol kreunt onder de nefaste invloed van de mens en zonder serieuze ingrepen al of niet van natuurlijk oorsprong, gaan er op een bepaald moment sowieso onlusten ontstaan door plaatsgebrek, doordat er een tekort ontstaat wat eten betreft, water wordt nog belangrijker en dus zal de toekomst er op een bepaald moment niet echt rooskleurig uitzien om nog maar van politieke en godsdienstige onlusten te zwijgen!! Daarom zou niets zo handig zijn dan een planeet te vinden die liefst nog eens een pak groter is dan de onze en dan kan een uitverkoren elite daar de eerste stap zetten om het mensdom verder te zetten.
Maar dit was niet het eerste bericht dat mijn aandacht trok. Ergens in sept van vorig jaar las ik ook het volgende en heb het bewaard tot nu: "Astronomen hebben een exoplaneet gevonden aan de rand van de leefbare zone rondom een ster. Positief nieuws, want de kans bestaat dat er vloeibaar water op het oppervlak van deze exoplaneet voorkomt. En waar water is, daar is... mogelijk leven.
Astronomen hebben vijftig nieuwe planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Eén ervan zou mogelijk leven zoals wij het kennen kunnen huisvesten. De temperatuur schommelt er tussen 30 en 50 graden, en de atmosfeer is erg vochtig.
Zestien van deze 50 exoplaneten zijn zogenoemde 'superaardes'. Eén superaarde - HD 85512b - bevindt zich in Goldilocks zone. Dat is de leefbare zone om een ster. Wetenschappers zijn vooral op zoek naar (super)aardes in de Goldilocks zone rondom sterren, omdat daar de kans op vloeibaar water en dus (microscopisch) leven het grootst is. Kijk maar naar onze aarde. Onze planeet bevindt zich in de leefbare zone rondom de zon. Venus en Mars vallen er net buiten. Daardoor is het op Venus te warm en op Mars te koud.
Toch zijn de instrumenten van ESO nog niet krachtig genoeg om een kijkje te nemen op het oppervlak van HD 85512b. De beste manier om te zoeken naar tekenen van leven is door de atmosfeer van de exoplaneet te analyseren. "Bijvoorbeeld door de chemische handtekening van zuurstof te vinden", volgens Francesco Pepe van de sterrenwacht van Geneve aan.
Compacter leven. HD 85512b is relatief klein en bevindt zich ook relatief dichtbij, op 'slechts' 35 lichtjaar (331.118.494.175.000 kilometer) van de Aarde. De zwaartekracht is er 1,4 keer die van op onze planeet. Dat zou impliceren dat als er op HD 85512b leven is, dat het waarschijnlijk compacter is dan bij ons. Een jaar duurt overigens maar zestig dagen op HD 85512b.
Astronomen hopen aan de hand van meer uitgebreide onderzoeken te weten te komen of er water aanwezig is op de planeet en ook niet onbelangrijk, of er een solide, rotsachtige ondergrond is. Vanaf volgend jaar zou dat een stuk makkelijker kunnen worden, want dan wordt er een nieuwe, supergevoelige ruimtetelescoop gelanceerd.
Opdat HD 85512b leefbaar zou zijn voor de mens moet aan nog een voorwaarde worden voldaan: er moeten wolken zijn. 60 procent van de planeet moet onder een wolkendek liggen hebben de wetenschappers uitgerekend. Die hoeveelheid wolken reflecteert de zonnestralen genoeg om de temperatuur genoeg te doen zakken. Op aarde bedraagt die bedekkingsgraad 50 procent.
Inmiddels zijn er sinds de eerste in 1995 al 650 planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Daarvan zijn er slechts een handvol die gelijkenissen vertonen met onze Aarde. Zo eentje is 55 Cancri f, één van de vijf bekende planeten die op 40 lichtjaar rond een oranje dwergster draait en zich in het sterrenbeeld Kreeft bevindt.
55 Cancri f lijkt in verschillende opzichten op de Aarde. Een jaar duurt er ongeveer even lang als op Aarde. Bovendien kan de planeet het gehele jaar vloeibaar water vasthouden. In tegenstelling tot de Aarde bevat de exotische exoplaneet ongeveer evenveel massa als Neptunus. Bovendien staan er twee zonnen aan de hemel van de planeet. Het binaire systeem bestaat uit een oranje en een rode dwergster. Gedurende de helft van het jaar verlichten de rode en oranje zonnen de hemel. s Nachts is de rode dwerg de helft van het jaar zichtbaar om de rest van het jaar plaats te maken voor de sterrenhemel."
Waarom ik dat hier plaats ? Omdat ik steevast geloof dat er leven is buiten onze planeet en ooit zullen we dat leven ontdekken! Wat zou ik dat graag meemaken maar ... ik weet het, we zijn te vroeg geboren of toch niet?
)
){kind=link}
){kind=link}