Een Griekse mythe over onmogelijke liefde, trots en hoogmoed.
Lang geleden, toen iedere rivier zijn eigen beschermengel had en iedere boom zijn eigen boomnimf, ontvoerde Kepheus de blauwe nimf Lester. De beeldschone Lester werd moeder en bracht een zoon ter wereld. De jongen stal, zo klein als hij was, de harten van alle mensen. Zijn moeder gaf hem de naam Narcis en de jongen werd elke dag knapper. Toen zijn moeder aan de profeten vroeg, wat haar zoon in de toekomst te wachten stond, sprak de blinde Theresia: "Als hij geen misbruik maakt van zijn knappe uiterlijk, zal hij een hoge leeftijd bereiken."
Maar Narcis bereikte geen hoge leeftijd. Zijn knappe uiterlijk deed hem meer kwaad dan goed. Wie hem eenmaal gezien had, wilde voor altijd bij hem blijven. De jongemannen bedelden om zijn vriendschap en de meisjes om zijn liefde. Maar Narcis ontweek ze allemaal, vluchtte voor de vriendschap en ging de liefde uit de weg. Het liefst zwierf hij alleen door de bossen en joeg hij op wild en net als het wild, schuwde hij de mensen. De mensen dachten, dat hij trots en hoogmoedig was. En de bergnimf Echo moest het zelfs met de dood bekopen. Zij volgde hem in de bossen als een schaduw, ze wilde met hem praten, maar dat kon ze niet. De godin Hera had haar een keer gestraft, omdat ze zich met kletspraat ophield. Vanaf die tijd kon Echo alleen maar herhalen wat een ander zei, ze kon zelf geen gesprek beginnen.
Ook tegen de knappe Narcis kon ze niets zeggen, ze moest wachten, tot hij zelf het woord tot haar richtte. Toen Narcis op een keer in de gaten kreeg dat er iemand achter hem aan liep riep hij: "Wie is daar?"
En Echo zei hem na: "Wie is daar?"
Narcis keek om zich heen, maar zag niemand. Hij riep nog eens: "Waar ben je en waarom verstop je je voor mij?" En Echo herhaalde opnieuw: "Waarom verstop je je voor mij?" Narcis keek weer om zich heen, om te zien wie er met hem sprak en riep toen: "Kom te voorschijn."
En Echo zei hem vrolijk na: "Kom te voorschijn."
Toen kwam ze uit haar schuilplaats en liep naar Narcis toe om hem te omhelzen. Maar Narcis moest daar niets van hebben en hij ging op de vlucht terwijl hij riep: "Van jou houden? Dan sterf ik liever." En ongelukkige Echo kon alleen maar herhalen: "Dan sterf ik liever!"
En na korte tijd ging ze aan haar ongelukkige liefde ten onder. Elke dag werd ze dunner, tot er van haar alleen nog maar de stem overbleef. Ze verstopt zich voor de mensen in holen en bossen, loopt zoals vroeger door bergen en dalen, maar niemand kan haar meer zien. Men kan haar alleen als echo horen.
Maar nog erger behandelde Narcis een vriend van hem. In plaats van vriendschap te laten blijken stuurde hij hem een zwaard en de vriend doorstak zichzelf met het zwaard op de drempel van zijn huis. Dat konden de goden niet ongestraft laten en enige tijd later namen ze wraak.
Toen Narcis op jacht was, kreeg hij vreselijke dorst en in de schaduw van de bomen zag hij een bron. Nadat hij zich had voorovergebogen en zijn dorst had gelest, zag hij voor het eerst zijn eigen gezicht in het water weerspiegeld. Hij werd er dadelijk verliefd op en wilde het knappe gezicht kussen, maar nauwelijks had hij zijn gezicht aangeraakt of het water kwam in beweging en het beeld verdween. Toen bemerkte hij, dat het zijn eigen gezicht was en zijn verdriet werd er des te groter door.
Lange tijd klaagde Narcis om zijn ongelukkige liefde en de ongelukkige echo klaagde met hem mee. En toen Narcis zich tenslotte uit vertwijfeling met een dolk neerstak en zijn beeld voor het laatst vaarwel zei, herhaalde de arme echo: "Vaarwel, voor altijd vaarwel, mijn ongelukkige liefde!" Toen een paar van zijn vrienden hem wilden begraven, zagen ze het lichaam van Narcis niet meer. In plaats daarvan groeiden er in het gras prachtige gele bloemen. Ze dragen tot op de dag van vandaag de naam Narcis.
Vandaag even het ziekenbezoek overgenomen omdat de partner van mijn vriendin zelf ziek thuis ligt. Je zou voor minder als je al meer dan een half jaar elke dag aan een ziekenbed zit. Zon bezoekje maakt je heel stil en dan ga je denken aan hoe relatief alles is.. Maar aan de andere kant sta ik verwonderd als ik vaststel hoeveel een mens kan hebben zolang die drang om te leven er nog is. Al bijna een jaar vecht S tegen het demon K, sleept ze zich van de ene operatie naar de volgende, vecht ze tegen elk bijkomend probleem en er zijn er al wat, verzet ze zich tegen de ravage van elke bestraling en chemo en blijft ze hopen dat ze het Eerste Communiefeest van haar oudste kleinkind in mei kan meemaken. Ik heb een grote bewondering en respect voor haar en ook voor haar partner die haar blijft steunen door elke dag uren aan haar bed te zitten. En dan gaat een mens aan het denken en vraagt zich af:
Hoe kan een mens in deze wereld gelukkig zijn terwijl verdriet, verlies en dood ons bedreigen vanaf het ogenblik dat we op deze wereld komen?
Een leraar gaf daar ooit het antwoord op. Hij pakte een glas dat voor hem op tafel stond en zei:
Voor mij is dit glas al gebroken. Ik drink er uit, geniet ervan als de zon erin schijnt en als ik er tegenaan tik, geeft het een prachtige klank. Wanneer de wind het glas van de tafel veegt en het in scherven op de grond valt, dan zeg ik: Natuurlijk, want dit verwachtte ik. Voor mij was dit glas immers al gebroken, ik had er rekening mee gehouden dat dit eens zou gebeuren. Daarom is elk ogenblik dat het nog heel is juist zo kostbaar, en geniet ik er intens van.
Die gedachte laat ik langzaam insijpelen zodat ze lang blijft hangen .
Afgelopen herfst heb ik foto's gemaakt in het bos hier vlakbij. Foto's van de verkleurende bomen, van de bundels zonlicht die door de laagstaande zonnestand de wereld zo warm en zacht kleuren en van de bosgrond. De bladeren vormden patronen en nieuwe ideeën borrelden zo bij mij op. Maar nu, een paar maanden later is het anders. Werkt de koude winter inspirerend, het somber weer van vandaag laat alleen blanke gedachten na. De grauwe sluier van de laaghangende bewolking drukt me neer. Elk jaar heb ik daar last van, al duurt dit niet zo lang want dat ligt niet in mijn aard. Elk jaar kijk ik uit naar het moment dat de neuzen van de bollen bovenkomen elk jaar weer en ook dat is een patroon.
Mijn gezicht wordt verlicht door een stralend computerscherm, de kamer is in een stille schaduw gehuld. Buiten heerst nog steeds de winter maar veel zachter. Een staafje flikkert achter de woorden die door mijn vingers aangetikt worden tot een logje voor jou, lieve bezoeker, jij bent daar... achter dit scherm en via de draad die eraan vasthangt... Als ik nu als een energiepulsje met twee grote nieuwsgierige ogen zou kunnen doorflitsen, dan vond ik daar zeker de ene mens na de andere. Iedereen zou ik kunnen uitnodigen om me te volgen, om die ogen in het scherm te laten duiken als in een zwembad zonder bodem en daar... daar zouden we mekaar ontmoeten met tientallen, met honderden, met iedereen.... Maar het witte licht van het scherm spat de schaduwen mee met het licht in mijn gezicht en ik probeer inspiratieloos mijn logje vol te maken...
Ik vier niet graag een feest op "commando" of omdat de media daar een heisa rond maakt en daarom doen we ook al jaren niet mee met al die opgefokte Valentijnhype Zomaar out of the blue verrast worden is duizend keer intenser.. Allé dat is mijn simpele mening!
Mijn halfbedde wilde onlangs toch op zeker spelen ( ) en vroeg..: "Wil je echt niets voor Valentijn?" Ik bleef het bij neen houden maar ging toch even aan het denken
Het moet niet simpel zijn om op deze "dag van de liefde " telkens geslaagd uit de kast te komen. Als vrouw kan ik tientallen verrassingen bedenken maar blijkbaar hebben de mannen daar meer problemen mee, daarom probeer ik mij in te leven in het hoofd van de man... ( Laat me eens weten heren bezoekers of ik daarin geslaagd ben )...
Stel je voor, je bent een man en je wil voor die 14e toch echt een inspanning doen, één keer per jaar is niks teveel denk je dan en het komt er vooral op aan om origineel uit de hoek te komen en niet te tonen dat je opzoekingswerk een sleur geweest is.
Maar jaar na jaar is de dag er vlugger dan je denkt en plots is het alle hens aan dek om op het laatste moment nog iets te bedenken.
De bloemenwinkels maken speciale boeketten met "zeven anjers en zeven rozen " maar dan denk je: " een mens kan toch niet elk jaar met een " boeké " afkomen.
Chocolade durven ze ook al eens in verband met de liefde brengen maar omdat je schat op regime staat, kan je daar ook niet mee naar huis komen want binnen de kortste keren zou je liefste uit haar voegen barsten en de schuld leggen bij de koper van het lekkere doosje suikergoed.
Je kan haar natuurlijk vragen wat je kan kopen maar dat is ook niet erg origineel als men het initiatief overlaat aan deze die het cadeau moet krijgen.
Misschien is het veiliger om iets nuttigs te kopen in plaats van al die prullaria die de kasten vullen en waar binnen de kortste keren mee naar de rommelmarkten kan gezeuld worden?
Als je liefste graag kookt en bakt dan kan je bijvoorbeeld een hippe deegrol kopen maar is dat wel zo veilig als ze je daarna s avonds staat op te wachten met de deegrol in de hand terwijl de oven al uren gedoofd is ?
Dan denk je dat cadeaubonnen tegenwoordig zeer in de mode zijn ..
Bongobonnen in alle soorten, voor een weekendtrip, een ballonvaart, een verwenweekend, een lekker etentje, een boekenbon of een bon voor kleren.. je kan het zo gek niet bedenken of ze hebben het in voorraad.
In feite is het hetzelfde als een zeker bedrag aan Euros in een enveloppe te steken behalve dat er bij een bon opstaat wat je er juist moet mee doen en dus niet echt de keuze hebt.
Ja,... krijg maar eens een geschenkbon voor een ballonvaart als je met hoogtevrees zit of een bon voor een gans jaar gratis gebruik te mogen maken van het lokale zwembad als je niet kan zwemmen.!!
Nu staat het water je bijna aan de lippen want t is allemaal zo simpel niet als je een geschenk voor iemand moet kopen en al zeker niet als je je schat graag nog een paar jaar wil houden!
En dan zit je te denken en te denken en raadpleeg je zelfs de collegas maar daar word je ook niet veel wijzer van want ze zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
Iemand suggereert dan dat het wreed in de mode is om je liefste voor Valentijn een botoxkuur cadeau te doen of een paar siliconenborsten.
Ja, .. als je bedenkt dat een vrouw ¼ van de dag in de spiegel kijkt en ¾ van de dag gebruikt om te corrigeren wat ze in de spiegel ziet,( zo denk jij er toch over niet lieve man?) dan vind je dat nog geen slecht gedacht van zo eens iets moderns te schenken.
Maar als je dan naar een paar "gespecialiseerde beenhouwers in menselijke sculpturen" belt, verschiet je nogal!.
Je besefte niet dat een ooglidcorrectie zon gat in je budget kon slaan om maar te zwijgen van die borstcorrectie waar men verplicht is van ze per twee te kopen wil het op iets trekken.( en dan mogen ze op termijn niet lekken!!)
En dan denk je aan wat een spuitbus silicone in de Gamma kost en sta je versteld als je denkt wat die mannen daar op verdienen als ze het mes in het vel van je liefste zouden zetten.
Lingeriesetjes zijn ook altijd in de mode maar de stukjes lingerie worden steeds kleiner en de prijs hoger en je bedenkt dat een mens zo al vlug een valling opdoet!.
Pfffff, daar sta je dan nog steeds met lege handen!
Het is nu dat ik even zijn engelbewaarder zou willen zijn en hem het volgende in het oor
zou willen fluisteren...
Waarom niet de tafel schoon dekken met het "feestservies en naast het bestek mooie, gekleurde servetten leggen desnoods die met kerstmotief die nog zijn blijven liggen na een geslaagd Kerstfeest? Daarbij een theelichtje in het midden om wat sfeer te brengen en vooral een goede fles wijn om wat moed in te drinken.
En dan tover je voor jouw schat een eenvoudig maaltijd op tafel ..
Het zal haar plezier doen dat ze voor één keer niet zelf moet koken .
Allé, t is maar om te zeggen dat het inderdaad de geste is die telt en dat Valentijn helemaal niet duur hoeft te zijn.
Omkader de gewone kost met wat sfeerlicht, gekleurde servetten en vooral vier verliefde ogen en het komt allemaal goed.
En dan bedenk ik dat uiteindelijk vrouwen echt niet zo veeleisend zijn.
Ik hoop dat "hij" die vandaag meedoet aan die Valentijngekte er uit geraakt is en een geslaagde Valentijn viert maar vooral dat mijn half bedde dit eens leest en ziet van hoeveel slapeloze nachten ik hem gered heb!!( )
Als ik niet weet wat te schrijven, dan kijk ik gewoon rondom mij en neem het eerste voorwerp dat ik onder ogen krijg.
Het komt er dan op aan je fantasie te laten werken en zo komt een gewoon voorwerp soms tot leven, of laat het ons begrijpen dat er leven schuilt daar waar we het niet altijd merken.
Het voorwerp dat ik onder ogen kreeg, was het kleine vuilzakje dat ik juist had dichtgeknoopt om in de vuilbak te gooien.
Plots vroeg ik mij af wat ik zoal weggegooid had deze week.
In feite zit er van alles in de zak al recycleren we wel, daarvoor hebben we paarse en blauwe zakken en een afvalcontainer! Blikjes frisdrank, lege blikken van groenten of soep gaan in een aparte zak.
Papier, kranten en karton in een doos.
Lege flessen en alles wat glas is staan ook apart en alles wat etensresten zijn, gaat op de composthoop die elk jaar verspreid wordt in de groententuin. Maar ik wil het hebben over de vuilzak.
Een tijdje geleden zag ik op TV een programma waarin getoond werd hoeveel volle verpakkingen weggesmeten worden vooral aan grootwarenhuizen!
Vaak gaat het over etenswaren waarvan de houdbaarheidsdatum voorbij is.
Je staat versteld van wat er allemaal weggegooid wordt. Pakjes kaas, potjes yoghurt, vleespakjes die zelfs nog niet zijn open geweest, sla, tomaten en andere groenten waarvan men beweert dat ze hun beste tijd gehad hebben.
En dan zwijg ik nog maar over de broden, de potten mayonaise of andere sausgerechten en meestal niet omdat er penicilline aanslag is, neen gewoon omdat de versheidsdatum voorbij is.. Er was een persoon die uit die containers één en ander recupereerde voor eigen consumptie en ... die werd gevat en kreeg een boete!! Weggooien is iets dat in onze maatschappij ingeburgerd is en waar we niet meer van opkijken van de hoeveelheid voedsel die we wegsmijten.
Het is enkel als je door Brussel of een andere grootstad rijdt en de clochards eten uit de vuilbak ziet vissen, dat je terugdenkt aan je eigen vuilbak.
Dan sta je even stil bij wat je zoal wegsmijt terwijl anderen naar resten zoeken van een persoon die zich danig dik gemest heeft.
Ik moet wel zeggen dat ik behoorlijk goed in de gaten houd wat ik weggooi maar toch...
Hoe meer ik naar de vuilbak kijk, hoe schaamtevoller ik word tegenover een maatschappij waar de eerstvolgende jaren niets zal veranderen.
Straks gaat er weer een zakje in de vuilbak en vandaag komt de vuilniswagen mij verlossen van mijn schuldgevoel.
De vuilniswagen gaat naar de verbrandingsoven of naar het stort.
En dan zie ik het beeld voor ogen, waar kinderen in bepaalde landen op storten leven, elke dag zoekend naar de verspillingen van anderen.
De beelden krijgen we vaak op het nieuws en meestal vallen ze samen met de etenstijd, kinderen die op een stinkend stort naar eten zoeken, terwijl wij smaakvol in onze boterham bijten.
Nee, we kunnen de miserie van de wereld niet oplossen en die beelden van uitgemergelde mensen lokken soms een benefietavond uit op tv ten voordelen van één of ander arm land.
Enorme bedragen worden ingezameld maar maanden later zien we terug dezelfde beelden.
Blijkbaar is het geld niet aangekomen bij de personen die het nodig hebben.
Maar bon, wat er ook van is we hebben ons goed hart laten zien en zetten verder zonder schuldgevoel onze vuilzakken buiten, dat is het gewone scenario waarin we allemaal meedraaien.
Ik kijk terug naar mijn vuilzak en sta verbaasd van wat hij mij allemaal te vertellen had.
Hij liet mij even kijken in een wereld waar ik soms aan voorbijloop.
Hij liet me even denken aan zaken die bijna weggegooid waren.
Ik haast mij om dat laatste zakje in de vuilbak te gooien zodat het uit mijn ogen is.
In de keuken zit al een nieuw vuilniszakje klaar. De start van een nieuwe wegwerpperiode.
Nee, ik wil mij niet vastpinnen aan een schuldgevoel maar gewoon verantwoord verder leven . Ik vraag me af wat er door mijn hoofd zal gaan als ik straks naar een ander voorwerp kijk. Wie weet waar dat mij zal brengen?
Ik heb het gisteren even geteld.. had zomaar 42 reclames binnengekregen.. Ik zal ze op termijn wel wegdoen maar verdorie.. ik heb mij bedacht, ik vertik het om mijn blog door die sluipreclames te laten domineren. Willen ze zich hier laten gaan, hewél welkom, doe maar , het is zoals Ani schreef ;" wij moeten nogal populair zijn dat ze enkel bij een paar mensen langskomen"!! Eigenlijk heb ik er niet direct last van zolang ik de reacties van mijn blogvrienden maar terugvind.. Dus hou ik de reacties niet meer tegen , zal enkel hun IP adres blokkeren , vraagt minder tijd! En ik stel voor van even te lachen want lachen is gezond en warmt ook op bij dit bibberweer!
Wat is het toppunt van blind zijn? Op de gayparade geen flikker kunnen zien.
Wat is het toppunt van blijheid? In de gevangenis het liedje zingen; 'We gaan nog niet naar huis'.
Wat is het toppunt van onmogelijk? Dat een dove heeft gehoord van een stomme dat een blinde heeft afgekeken op de hoek van een ronde tafel.
Wat is het toppunt van vreemdgaan? Met je goede been uit het verkeerde bed stappen.
Wat is het toppunt van klagen?
Teruggaan naar de balie en zeggen dat er een gat in je donut zit.
Wat is het toppunt van klungelig?
Struikelen over draadloos internet.
Wat is het toppunt van dierenmishandeling? Een slang viagra geven.
Wat is het toppunt van discriminatie?
Alle bloemetjes water geven behalve de Afrikaantjes.
Alle buitenlandse euro's weigeren.
Wat is het toppunt van egoïsme? Je eigen naam roepen als je klaarkomt. Een kuil graven voor een ander en er zelf in gaan zitten.
Wat is het toppunt van geduld? Een ei pellen met een bokshandschoen aan.
Wat is het toppunt van grof?
Iemand die maar 1 been heeft een step geven.
Wat is het toppunt van heimwee?
Een drol die terug omhoog kruipt.
Wat is het toppunt van zelfbedrog?
Je buik inhouden als je op de weegschaal staat.
Wat is het toppunt van zelfvertrouwen? Een scheet laten als je diarree hebt.
Kijk eens naar de reactie opzij! Ik heb het terug zitten dus lieve mensen, (een drietal merken hebben zich geamuseerd en zaten weer overal op mijn blog)jullie reacties gaan daarom weer eerst via de mail moeten binnenkomen voor ze verschijnen en ik vrees dat ik het nu wat langer zal moeten volhouden ,sorry!!!
Ik las bij ons Lipske dat IBM hoopt over een 5tal jaren onze gedachten te kunnen lezen. Ik zit daar eerlijk gezegd niet op te wachten, zon ontdekking kan de ultieme overgave zijn van onze privacy. Als zelfs onze gedachten niet meer van ons zijn, wat dan nog wel?
Ik geloof trouwens ook niet dat het lezen van de gedachten van een ander altijd positief zou onthaald worden.
Stel, je loopt op straat en ziet daar opeens een Adonis. Je fantasie speelt je even parten en dat zou die dame aan zijn arm kunnen lezen .
Of je staat in een overvolle bus met je neus tegen de rug van een kerel geperst die de laatste 14 dagen de badkamer met een boogje voorbij gegaan is Wil hij dan wel weten wat je denkt?
Of zoals de voorbije nacht toen mijn lief halfbedde zo midden in de nacht vroeg: Wat is de wet?
Ik ontwaakte bruusk uit mijn sweet dreams en vroeg.. Wet..Welke wet?
En dan volgde iets als
de kracht van een hefboom .. meten?
k zou t begot nie weten, "k ben aan 't slapen ...
Maar mijn slaapgenoot was al lang terug (of nog steeds) in technoland terwijl biebie intussen klaarwakker was.. En dan zou men mijn gedachten willen lezen!! Hallo, kroket
Ik weet dat mijn schat een lieve techneut is maar om daar ook in je droom mee bezig te zijn...! Ik weet wel iets beters!!
Dus gedachten lezen.. "mottebollen" is eens een variant op nougabollen!! Neen, laat ons maar zoals we zijn met op zijn minst toch nog één stukje dat helemaal van ons is
Toen ik vandaag in de logeerkamer aan het "rommelen" was , botste ik op de knuffel van de zoon die daar nog steeds staat en door de kleinkinderen ook gekoesterd wordt... Papa's teddybeer... Als de 4 van de zoon hier logeren, dan willen ze hem om beurt meenemen om te gaan slapen hoewel ze een eigen knuffel hebben!
We hebben hem allemaal gekend die lieve Teddy uit onze kinderjaren.... Maar waarom juist een beertje als troetel?
Het was 1987.... in een klein dorpje dichtbij Arundel ( Arundel is een stadje in het Engelse graafschap Sussex, in het dal van de rivier de Arun) dat een huis opnieuw ingericht moest worden. Alle oude dingen werden naar de stort gebracht. Er zat ook een beertje bij. Hij lag daar al weken tussen blikjes, een kinderwagen, een oude matras, dozen en heel veel andere rommel.
Het was winter en erg koud. De rivieren waren bevroren en mensen bleven lekker warm in hun huisjes zitten. Het beertje zat vast aan het matras, en kon niet bewegen. Hij had het zo koud. Heeeel koud.....
Ja, hij had het zo koud dat zijn bruine vacht grijs werd en zijn bruine neusje blauw. Hij was heel erg verdrietig. Niemand houdt van mij, ik ben alleen op de wereld, dacht hij. Hij had geen vrienden om op te rekenen. Op een dag, toen de weer wat beter werd, was er dichtbij een stort waar een klein meisje aan het spelen was. Ze zag het beertje liggen. Ze trok hem eruit en stofte hem af. Gelijk was ze verliefd op hem. Hij zag er zo lief uit. Zijn grijze jas en blauwe neus maakte hem uniek en hij zou nooit meer bruin worden.
Het meisje nam het beertje mee naar huis en haar oma naaide wat lapjes op hem, zodat zijn vulling er niet uit zou komen. De kleine beer had het wel erg nodig, omdat zijn haren op sommige plaatsen al helemaal weggesleten waren. Alle steken die oma op de kleine beer gemaakt had konden goed worden gezien. Ze gaf hem de naam: TATTY TEDDY.
Nu, heel veel jaren later, is Tatty Teddy een symbool van liefde en vriendschap gebleven. Over de gehele wereld heeft hij fans. Jong en oud blijven vallen voor zijn charme zelfs in de 21ste eeuw!
Eens, heel lang geleden, toen Natoken nog een "onschuldig" kind was, werden er op de lagere school lessen gegeven speciaal voor meisjes " nuttige handwerklessen" heette dat toen, want stel je voor dat een meisje zich bezig hield met iets creatiefs te maken alleen maar voor haar eigen plezier.... Toen hoorde ook breien tot die "nuttige lessen" en daar vielen sokken, kousen, mutsen, wanten en nog andere gedrochten onder. We leerden dus eerst de rechtse breisteek. In die tijd hadden we breipennen die nog niet van roestvrij staal waren. Ik hield niet zo van breien en trok de draad steeds veel te strak aan, daarbij kreeg ik zweethandjes van de inspanning.. je ziet het al aankomen zeker? Mijn breiwerkjes waren altijd vastgeroest aan de pennen! Na die rechtse volgde de averechtse en daarna 2 rechts , 2 averechts voor een knikkerzakje, babysokjes, pannenlap... Eens moesten we zelfs een lap breien waar de non dan gaten in knipte en dat moesten we dan repareren (mazen) in een afstekend kleur! Zeker opdat het gat niet meer zou opvallen!!!
Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar toen ik klein was, liepen de meisjes in de winter nog met kniekousen onder hun jurk of rok. Maillots en lange broeken werden pas later toegelaten, toen was ik al een tiener!
In de winter werden we helemaal in zelfgebreide wollen spullen gestoken ( onze moeders hadden ook die handwerklessen gehad!), vooral wollen truien! De voorkant was vaak voorzien van strepen of figuurtjes, niet alleen als versiering want de streepjes waren dan weer in verschillende kleuren van de wol van uitgehaalde truien van vorige jaren die te klein waren, maar ook uit zuinigheid! Eerst werden die truien uitgehaald, de wol gewassen en dan op een plankje gespannen om te drogen zodat "de krinkeltjes" die ontstaan waren door het breien eruit trokken als de wol droogde! Zo had je bijna een geheel nieuwe trui met daarin je truien van de vorige jaren verwerkt. Van zuinigheid gesproken. Gelukkig had ons ma gevoel voor kleur, dus viel het eigenlijk niet op.
Mijn grootmoeder had een naaimachine want ze naaide voor de mensen. Zij naaide dan ook winterjassen voor ons en daarbij breide ma dan passende wollen wanten, sjaals en mutsen... alles wat we droegen was dus "home made"!
Sommige van die mutsen waren echte bivakmutsen waar je tegenwoordig beter niet mee buiten komt als je niet wil opgepakt worden !! Ja, we waren kinderen van na de oorlog toen niemand het echt breed had, alle kinderen liepen er zo bij en van de merkengekte die de dag van vandaag heerst, was toen niets te merken...
Waarom ik daar nu aan denk? Omdat ik bij die eerste winterprik in "mijn winterkast" op zoek ging naar iets anders dan de zomerkledij van twee weken terug!!
En nu eens iets totaal anders, het moet niet altijd over hemel, hel en vagevuur gaan. Die andere "fictie" is wellicht veel meer realiteit!
Het zou héél verkeerd van ons zijn om te denken dat wij de enige levende wezens zijn in het heelal. Maar welke vorm van leven er ook mag bestaan, ik denk dat de grootste zorg momenteel is: Wat als onze aarde te klein wordt of zichzelf vernietigt?
Misschien is dat ook één van de redenen waarom de wetenschappers zich steeds maar intenser inzetten om de ruimte te ontdekken en uit te pluizen en zo botst men wel eens op een ' nieuw ei van Colombus"!
Zaterdag in de krant gelezen: Nieuwe superaarde ontdekt!
"Een internationaal onderzoeksteam heeft in Chili met enkele telescopen een potentieel bewoonbare 'Super Aarde' gevonden. Het is al de vierde ontdekte potentieel levensvatbare exoplaneet. Exoplaneten zijn planeten die draaien rond andere sterren dan de zon. Het gaat hier om exoplaneet GJ 667Cc. Die draait in 28 dagen rond dwergster GJ 667, die wezenlijk kleiner is dan onze zon.
De nieuw ontdekte planeet heeft 4,5 keer de massa van onze Aarde en is dus ongeveer de helft groter dan die van ons.
Het hemellichaam bevindt zich op de juiste afstand voor temperaturen om vloeibaar water mogelijk te maken. Het is er niet te heet en niet te koud. Vloeibaar water geldt als basisvereiste voor het leven zoals wij het kennen. Het is echter heel onduidelijk of er wel degelijk water en leven is.
Als we ooit zouden moeten verhuizen dan is dit de beste kandidaat volgens professor Waelkens , sterrenkundige." Tot zover in het kort het krantenbericht.
Onze aardbol kreunt onder de nefaste invloed van de mens en zonder serieuze ingrepen al of niet van natuurlijk oorsprong, gaan er op een bepaald moment sowieso onlusten ontstaan door plaatsgebrek, doordat er een tekort ontstaat wat eten betreft, water wordt nog belangrijker en dus zal de toekomst er op een bepaald moment niet echt rooskleurig uitzien om nog maar van politieke en godsdienstige onlusten te zwijgen!! Daarom zou niets zo handig zijn dan een planeet te vinden die liefst nog eens een pak groter is dan de onze en dan kan een uitverkoren elite daar de eerste stap zetten om het mensdom verder te zetten.
Maar dit was niet het eerste bericht dat mijn aandacht trok. Ergens in sept van vorig jaar las ik ook het volgende en heb het bewaard tot nu: "Astronomen hebben een exoplaneet gevonden aan de rand van de leefbare zone rondom een ster. Positief nieuws, want de kans bestaat dat er vloeibaar water op het oppervlak van deze exoplaneet voorkomt. En waar water is, daar is... mogelijk leven.
Astronomen hebben vijftig nieuwe planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Eén ervan zou mogelijk leven zoals wij het kennen kunnen huisvesten. De temperatuur schommelt er tussen 30 en 50 graden, en de atmosfeer is erg vochtig.
Zestien van deze 50 exoplaneten zijn zogenoemde 'superaardes'. Eén superaarde - HD 85512b - bevindt zich in Goldilocks zone. Dat is de leefbare zone om een ster. Wetenschappers zijn vooral op zoek naar (super)aardes in de Goldilocks zone rondom sterren, omdat daar de kans op vloeibaar water en dus (microscopisch) leven het grootst is. Kijk maar naar onze aarde. Onze planeet bevindt zich in de leefbare zone rondom de zon. Venus en Mars vallen er net buiten. Daardoor is het op Venus te warm en op Mars te koud.
Toch zijn de instrumenten van ESO nog niet krachtig genoeg om een kijkje te nemen op het oppervlak van HD 85512b. De beste manier om te zoeken naar tekenen van leven is door de atmosfeer van de exoplaneet te analyseren. "Bijvoorbeeld door de chemische handtekening van zuurstof te vinden", volgens Francesco Pepe van de sterrenwacht van Geneve aan.
Compacter leven. HD 85512b is relatief klein en bevindt zich ook relatief dichtbij, op 'slechts' 35 lichtjaar (331.118.494.175.000 kilometer) van de Aarde. De zwaartekracht is er 1,4 keer die van op onze planeet. Dat zou impliceren dat als er op HD 85512b leven is, dat het waarschijnlijk compacter is dan bij ons. Een jaar duurt overigens maar zestig dagen op HD 85512b.
Astronomen hopen aan de hand van meer uitgebreide onderzoeken te weten te komen of er water aanwezig is op de planeet en ook niet onbelangrijk, of er een solide, rotsachtige ondergrond is. Vanaf volgend jaar zou dat een stuk makkelijker kunnen worden, want dan wordt er een nieuwe, supergevoelige ruimtetelescoop gelanceerd.
Opdat HD 85512b leefbaar zou zijn voor de mens moet aan nog een voorwaarde worden voldaan: er moeten wolken zijn. 60 procent van de planeet moet onder een wolkendek liggen hebben de wetenschappers uitgerekend. Die hoeveelheid wolken reflecteert de zonnestralen genoeg om de temperatuur genoeg te doen zakken. Op aarde bedraagt die bedekkingsgraad 50 procent.
Inmiddels zijn er sinds de eerste in 1995 al 650 planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Daarvan zijn er slechts een handvol die gelijkenissen vertonen met onze Aarde. Zo eentje is 55 Cancri f, één van de vijf bekende planeten die op 40 lichtjaar rond een oranje dwergster draait en zich in het sterrenbeeld Kreeft bevindt.
55 Cancri f lijkt in verschillende opzichten op de Aarde. Een jaar duurt er ongeveer even lang als op Aarde. Bovendien kan de planeet het gehele jaar vloeibaar water vasthouden. In tegenstelling tot de Aarde bevat de exotische exoplaneet ongeveer evenveel massa als Neptunus. Bovendien staan er twee zonnen aan de hemel van de planeet. Het binaire systeem bestaat uit een oranje en een rode dwergster. Gedurende de helft van het jaar verlichten de rode en oranje zonnen de hemel. s Nachts is de rode dwerg de helft van het jaar zichtbaar om de rest van het jaar plaats te maken voor de sterrenhemel."
Waarom ik dat hier plaats ? Omdat ik steevast geloof dat er leven is buiten onze planeet en ooit zullen we dat leven ontdekken! Wat zou ik dat graag meemaken maar ... ik weet het, we zijn te vroeg geboren of toch niet?
Brr, - 17 graden gisterenmorgen. t Scheelde niet veel of ik had hier geen logje kunnen schrijven want het blijft maar vriezen en mijn toner is al voor de helft bevroren en met af en toe een paar rillingen over mijn rug is het nog moeilijker om al bibberen en bevend te fantaseren.
Straks bevriest ook nog die fantasie en hoe moet het dan met mijn logjes?
Ja, het is eindelijk nog eens winter en dat heeft zo direct zijn gevolgen.
t Is misschien wel goed dat er niet teveel oplossingen gevonden zijn tijdens de klimaattop over de opwarming van de aarde want als het nog twee weken vriest dit jaar zal er wel een groep zijn die een klimaattop zal willen samenroepen om te praten over de afkoeling van de aarde.
t Is soms eigenaardig hoe de mens verandert door de jaren en het plots niet meer eens is met de seizoenen.
Ik zie de kolenstoof nog staan bij mijn grootouders en een paar keer per jaar kwam de kolenmarchand een paar zakken kolen brengen.
Mijn grootvader zei dan steeds lachend dat het de broer van zwarte piet was en hij had er waarachtig kunnen voor doorgaan.
Het landschap leek dan haast op een schilderij van Breughel en peter was dan steeds vroeg in de weer om het pad naar het konijnenkot - dat ook als kolenkot dienst deed- sneeuwvrij te maken.
Vaak mocht ik dan helpen met een schop die drie keer groter was dan mezelf en peter hielp dan op zijn beurt om later stukken van de sneeuwman op elkaar te zetten.
Met de zoutpot trok hij dan nog eens over het pad rond het huis en zolang het sneeuwde of vroor werd deze handeling herhaald.
Maar de tijden veranderen en er wordt minder geveegd en gestrooid rond de huizen.
De voetpaden liggen er nu op sommige plaatsen ondergesneeuwd of spiegelglad bij terwijl de eigenaars met de handen op de rug door het raam kijken en hun bedenking maken dat het geen weer is om buiten te komen.
Aan de telefoon of tegen de buren geven ze soms hun ongezouten mening over het strooien en dat het wel eens zou kunnen dat het zout al op is want dat er bij hen plaatselijk niet gestrooid werd..
Gelukkig zaten wij de voorbije zomer met niet teveel slakken die we met zout moesten bestrooien en dus hebben wij nog een beetje reserve.
Ja, ik zeg wel een beetje want zo een potje keukenzout is juist genoeg om de eerste vier tegels van het voetpad sneeuwvrij te maken.
Ik ben dan maar opzoek gegaan naar alles wat zout bevatte om zoveel mogelijk passage vrij te maken al heeft mijn ventje het meeste al weggeveegd!
Maar ik wil niet dat er iemand ineenstuikt juist voor onze deur en dan letterlijk met de deur binnenvalt! Gelukkig zijn de feestdagen voorbij en heb ik nog een stock aan producten die heel wat zout bevatten.
Te beginnen met het badzout uit mijn badkamer en ik moet zeggen dat zelfs de ondergesneeuwde hondendrollen goed begonnen te rieken van dat spul.
Maar ver strooi je ook niet met twee potten badzout om nog maar te zwijgen dat met dat moderne badzout je het risico loopt dat je oprit begint te schuimen moest het plots gaan regenen.
Maar geen nood, ik heb ook nog een paar zakken chips met zout en al vlug blijkt dat zelfs deze met paprika voldoen om het schuiven te minderen.
Drie meter moest ik nog strooien toen ik daar plots met lege zakken stond en dus schoof ik maar terug naar de keuken.
En ja, ne mens moet kiezen en soms ongezouten eten voor de veiligheid van anderen hé.
Geen zout meer op de patatten en de eerste dagen moet ik ook niemand meer inviteren want de chips zijn op.
Voor het laatste stuk dat ik nog moest strooien had ik het geluk van wat gepekelde haring in huis te hebben en dus kon ik ook dat stuk vrij maken met het pekelsap en de rest met de haring zelf.
Ppfff daar ligt nu ons avondmaal voor de veiligheid van anderen ..
Maar ja omdat er ook wat wind is, waren de chips die nog niet door de vogels opgepikt zijn tot bij de buurvrouw gewaaid en een uur nadat mijn pekelharing daar lag was er daar een gevecht losgebarsten van een stuk of vier katten die elk een stuk wilden versieren.
Jaja, ne mens denkt van goed te doen maar soms loopt het nogal eens anders af.
Ach, je kan er best eens mee lachen maar t is " t één en t ander" als het zo begint te winteren en dus denk ik dan maar dat het nog steeds het beste is om zoals vroeger met schop en borstel de stoep vrij te maken.
Toen ik deze morgen voor het raam stond was de winter weer serieus langsgekomen.
Het kwik was al zo kwik niet meer als vorige week en het was terug dicht bij elkaar gekropen in het kleine bolletje tegen de buitenmuur en liet een klein streepje achter bij 8,5 graden onder de 0 en voor de volgende nacht zou die kwik nog meer in elkaar kruipen. Dat wordt bibberen geblazen!!
Ik heb op school altijd geleerd dat 0 gelijk stond met niets en dus eronder is nog minder dan niks!
In elk geval was het landschap volledig veranderd en lag de gazon er wit bevroren bij.
Waarom ik die link legde, weet ik niet, maar opeens dacht ik aan witte kerkhoven en hoe die er nu nog killer bijliggen.
Zou een dode ook kou hebben of zouden het juist de nabestaanden zijn die met de kilte van het verlies blijven zitten?
Een idiote gedachte kwam er meteen bovenop!
-Zouden de hemel en de hel wel bestaan en wat zou er het warmst zijn bij zon weer?
-En dan is er nog het vagevuur en zouden ze dat allemaal nog wel kunnen brandende houden in onze huidige crisistijd?
Tientallen vragen schieten dan door mijn hoofd en met een warme tas thee in de hand waarvan het aroma in de vorm van een stijgende wasem me voor de ogen stijgt, verdwijn ik in mijn fantasie.
Hé Natoken, hebt je er al eens bij stilgestaan waar je het liefst zou naartoe trekken na jouw dood ?"
Jawadde, t was een vraag die ik mij nog niet te dikwijls had gesteld want ik ben er haast zeker van dat met de dood alles gedaan is, maar met zon weer had die vraag precies toch impact op mij.
Stel dat ze mij toch heilig zouden verklaren en stel dat er toch zoiets bestaat als een hemel en ik daar als engel zou mogen rondfladderen...? Dan kan dat daar toch niet te warm zijn, niet? Ik heb al een paar keren gezien bij het vliegen dat het ginder boven wreed kan vriezen en als je dan juist gekleed bent met een wit laken en een paar vleugels .dan zou ik toch niet zweten, vrees ik.
Met zo'n weer als vandaag heeft een mens eerder de neiging om naar warmere oorden te trekken en dus zat ik plots te denken aan de hel.
Opgelet, t is ook maar van horen zeggen en van te lezen maar ik weet dat het ginder verschrikkelijk warm kan zijn hoewel ... ik heb nog niemand uit mijn kennissenkring gezien die er mij verslag van kwam brengen.( misschien allemaal brave mensen!!)
In mijn kindertijd hoorde ik wel langs alle kanten zeggen dat iedereen die iets uitgestoken had of heel erg stout geweest was naar de hel zou gaan en dat de duivels u daar een ganse dag het geroosterd vlees van onder uw nagels zouden pesten.
Die verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook, het bleek er steeds verschrikkelijk heet te zijn. En laat ik nu juist niet zo tegen overdreven hitte kunnen.
Neen, te heet moet het dus ook niet zijn . Wat dan? Ach, er is ook nog altijd het vagevuur waar ik ook zoveel over hoorde vertellen.
Naar het schijnt is dat een plaats tussen hemel en aarde waar je op een rooster gelegd wordt om boete te doen voor de zonden die je nog niet vergeven zijn. Na die boetedoening kan je toch nog naar de hemel !
In feite zou dat voor mij de perfecte oplossing zijn: In de winter naar het vagevuur en in de zomer naar de hemel.
t Was maar nadat ik een slok van de te hete thee gedronken had en bijna mijn lippen verbrandde dat ik terug wakker schoot uit mijn fantasie.
Toen realiseerde ik mij dat, eens ik dood zal zijn, ik niks meer zal te protocollen hebben.
Ja, ik kan begraven worden in koele aarde of gecremeerd worden, dat kunnen de twee temperatuursverschillen zijn na mijn leven maar waar ik met grote waarschijnlijkheid niets meer zal van weten. Geef mij dan maar het cremeren want ik heb geen zin om tot het oneindige een zerk te torsen.
Het voorbije jaar hebben we weer een paar dierbaren naar hun laatste rustplaats vergezeld met
vooral die ene vraag waarom?.
Waarom het leven zo plots wordt afgebroken op weg naar .
Naar de warme herinneringen die ik van sommigen in mijn hart hou en die nu misschien wel in het vagevuur zijn? Of naar de hemel, omdat ik ieder van ons daar een plaats gun zonder echt te weten wat het is maar omdat het daar steeds zo schoon beschreven is.
Of naar de hel daar zou ik langsgaan om het mensdom te verwarmen door het kwade op te stoken.
Maar ja ik zal wel met mijn vragen blijven zitten zeker ?
Misschien moeten we eens naar de strooiweide van ons ma of van die vriendin rijden? Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan beiden en die zitten nu waarschijnlijk naar mij te lachen. Want ze weten uit welk hout ik gesneden ben!... Hoe klonk dat logje ook weer? ... De winter roept vragen op...
Ik vrees dat we de laatste generatie zijn die nog echt weten wat Lichtmis betekent en ook welke traditie er bij hoort: pannenkoekenbak!
"Met Lichtmis is er geen vrouwke zo arm,
of ze maakt er haar panneke warm!" Dat is een gezegde dat we vroeger meer hoorden en ook ik hou graag de traditie van pannenkoeken op 2 Februari in ere.
Het katholieke lichtmis is zoals heel veel christelijke feesten een feest met veel oudere wortels. Lichtmis heette de dag te zijn (zes weken na Kerstmis, de geboorte van Christus immers) dat Maria haar Kerkgang maakte, een zuiveringsritueel dat elke Joodse vrouw 40 dagen na de bevalling moest ondergaan en dat ook in de Katholieke kerk werd overgenomen.
Ik zou het nu kunnen hebben over de tradities van het kaarsen branden maar ik begon mijn verhaal toch met pannenkoeken, niet?
De traditie van het eten van pannenkoeken met Lichtmis vind je in heel Europa terug: ik vond bronnen uit Zwitserland, Frankrijk, Groot-Brittannië. De ronde vorm zou verband houden met de ronde vorm van de zon, die vanaf nu immers duidelijk kracht gaat krijgen (in sommige streken in Frankrijk wordt in plaats van pannenkoeken een soort ronde beignets gebakken en in Spanje zijn het beignets van uienschijven). De pannenkoeken moeten gemaakt worden van tarwebloem van de vorige oogst en er werd gezegd, dat wie pannenkoeken at met Lichtmis, het hele jaar van voorspoed zou verzekerd zijn. Dus " vreten" mensen!!
Een oud Frans gebruik zou er in bestaan, dat de eerste pannenkoek die op 2 februari werd gebakken, werd opgegooid terwijl men een geldstuk vasthield. De pannenkoek werd vervolgens rond de munt gewikkeld en dat pakje werd in processie door het hele huis rondgedragen en tenslotte door het oudste lid van het gezin bovenop een kast gelegd. Deze hoogst bijzondere pannenkoek zou niet beschimmelen (misschien omdat de muizen er mee weg waren voor die kans bestond?). De munt uit de pannenkoek van het vorige jaar was bestemd voor de eerste arme die voorbij het huis passeerde.
In sommige streken in Engeland werden de pannenkoeken niet gebakken op Lichtmis, maar op Shrove Tuesday, de dinsdag voor aswoensdag (onze Vette dinsdag, Mardi gras, dus). Die dag was het immers de laatste gelegenheid om nog voor de vastenperiode de laatste restanten boter en eieren op te maken.
Ons ma hield zich elk jaar aan die gewoonte en zelf probeer ik dat ook als we thuis zijn! Maar na ons?
De voorbije nacht hebben ze het landschap van een wit vorst - en sneeuwlaagje voorzien.
De tuin ligt er bijna maagdelijk wit bij na deze eerste winterprik. De laurier staat met stijve blaadjes smaak te geven aan het winterlandschap en de tijm kruipt in bosjes bij elkaar.
De prei steekt met haar blauwgroene stekken uit de opgehoopte aarde.
De treurwilg heeft nog steeds zijn lach niet terug gevonden en enkele te vroege krokussen trekken geschrokken hun kopje ineen, dat is de enige kleur in een dode tuin.
De vijver ligt er bij buren deels bevroren bij en ik vermoed dat de vissen stil blijven liggen onder een dunne ijskap om zo weinig mogelijk energie te verbruiken.
Een ekster komt het brood stelen dat ik voor de kleine vogels uitgestrooid had en een eenzame mus zit op een vetbol aan het afdak van het tuinhuis.
En ik, ik sta voor het raam naar buiten te gluren.
Met mijn adem probeer ik het raam te bedampen (wat niet zo vlot gaat met die speciale beglazing, wat een verschil bij vroeger) om dan in een moment van wellicht "puberiaanse " opwelling een hartje te tekenen in de grijze damplaag.
Het raam is de grens tussen mij en de buitenwereld.
Wat een wereld van verschil!
Voor mij ligt het bevroren, koude land, terwijl achter mij in een pot orchideeën bloemen.
Een stil natuurcontrast.
Straks maak ik een stap in één van deze werelden.
Ik zal naar buiten moeten om de krant uit de bus te halen om het nieuws naar binnen te brengen.
Maar voor de rest blijf ik vandaag binnen.
Ik zal wellicht even voor mijn scherm kruipen om contact te zoeken met de buitenwereld, een wereld van letters en woorden.
Een wereld waar het ook warm en koud kan zijn.
Een wereld die we zelf gemaakt hebben.
Een wereld die we gebruiken als we ons opsluiten achter het scherm van de pc.
Er is zelfs de cyberwereld, waar een mens via zijn klavier de stap zet in een uitgestrekt landschap.
Een wereld waar niets is zoals het in onze gewone wereld is.
Maar waar men de wereld kan beschrijven zoals hij is of hoe men hem zou willen.
Een cyberwereld met cybermensen en cyberliefdes en toch zo dicht bij mijn kamer waar de orchideeën bloemen.
Bloemen die voor mij zoveel meer betekenen dan een gewone bloem.
Ze waren o.a de lievelingsbloemen van mijn ma. Ik verzorg ze, zoals mijn ma er zorg voor droeg.
Ik praat er tegen en wrijf over hun donkergroene bladeren.
Ik geniet van de kleur die ze aan mijn omgeving geven.
Het is toch raar hoe men soms bij koud weer een andere betekenis aan het leven gaat geven.
Of zie ik het anders en bekijk ik bij momenten de wereld door de ogen van mijn ma die er niet meer is?
We zijn vandaag bij de L en de meesten denken dan aan liefde of leven maar ik wil het over een totaal andere boeg gooien nl
de L van
Liegen
Ik ben niet heiliger dan de paus dus zou ik liegen als ik zeg dat ik dat nooit gedaan heb. Een leugentje om bestwil is iets wat veel mensen wel eens gebruiken. Meestal doe je dat omdat je mensen niet wil kwetsen of om je op een elegante manier ergens uit te praten. In de dagelijkse omgang met elkaar is het misschien soms goed dat we niets alles vertellen, mochten we dat wel doen dan is er overal hommeles. Maar ik heb geleerd dat je ook op een subtiele en respectvolle manier recht voor de raap kan zijn. Mensen die er een sport van maken om steeds te liegen die moet ik niet. Ze zijn geen meerwaarde in mijn leven. Ik verkies mensen die eerlijk zijn rondom mij. Soms moet ik wel eens slikken bij al die eerlijkheid, maar het biedt stof tot nadenken. Mensen die eerlijk tegen mij zijn en me met respect behandelen, behandel ik ook zo, wie dat niet doet , krijgt een koekje van eigen deeg!
Op reis met mijn toetsenbord en de herinneringen...
De valiezen zijn terug opgeborgen en nu heb ik enkel nog de foto's , mijn herinneringen en fantasie om mij terug op reis te wanen. Anderzijds kan ik met mijn logjes ook een beetje reizen.
Ik tik in mijn toetsenbord woorden die naar andere virtuele oorden reizen. Sommige woorden blijven hangen en andere reizen gewoon door.
In feite kan je met woorden alle kanten uit. Je hoeft maar de woorden valies, vakantie, strand, zon en parasol te tikken om je een beetje in vakantie te wanen.
Dan mag het buiten water gieten, met een paar aanslagen tover je zo de zon voor ogen. ( allé als je wat verbeelding meegekregen hebt van moeder natuur!!)
Och, misschien moet ik het maar eens proberen om jullie met woorden mee te nemen op reis, volg maar....
Toen ik deze morgen ben opgestaan en door het raam van het hotel keek, zag ik een paar wandelaars op het donkere strand.
De zee klotste op een rustig ritme haar witkolkende golven op en neer.
Een landschap van zee, strand en palmbomen werd mij aangeboden en dat bracht mij tot rust. Ik stap het strand op en voel de korrels tussen mijn tenen.
Af en toe kraakt een kleine schelp onder mijn gewicht en in de natte stroken laat ik achter mij mijn eigen sporen na, sporen die telkens door zeewater worden gevuld alvorens diep het zand in te trekken. De zon brandt al van s morgens vroeg en weerspiegelt de mooiste vormen op het zeeoppervlak.
Af en toe ga ik in het zand zitten, soms met mijn gezicht naar oneindig om ver aan de horizon iets proberen waar te nemen.
Die horizon is de grens tussen mij en mijn fantasie.
Eens ik achter de horizon verdwijnen zal ik terug in het dagelijkse leven stappen en zal mijn vakantie plots ten einde zijn.
Ja, zolang ik blijf zitten in mijn fantasie is het heerlijk vertoeven op stranden van zowel bewoonde als onbewoonde eilanden.
Soms is de fantasie zo hevig dat ik de wind hoor spelen tussen de palmbomen.
Ik hoor af en toe het gekrijs van inheemse vogels en zelfs diersoorten die men uitsluitend in tv reportages ziet, komen mij voor ogen.
Op mijn wandelingen raap ik de mooiste schelpen op en af en toe ga ik ook even voelen aan het frisse zeewier dat telkens overspoeld wordt met de witte koppen van de aanspoelende golven.
De eerste dagen liep ik op de rand tussen strand en water, maar na een paar dagen overspoelen nu de golven mijn enkels.
Ja, soms laat ik ze toe tot boven de knie en verschiet ik telkens van het frisse water dat mij wakker schudt.
Verder dan dat mag ik niet gaan, want anders zal ik te wakker worden en plots uit mijn fantasie ontwaken.
Mijn vakantie zou dan abrupt stoppen en van het rustige strand zou ik dan plots terug achter mijn toetsenbord aanspoelen.
Tussen eb en vloed zou ik mij dan terug moeten inleven om mijn woorden te vinden om opnieuw op reis te gaan.
Maar geen nood, mijn klavier brengt mij wel naar andere oorden.
Soms rustig soms druk!
Ja, het is niet altijd vakantie of verlofperiode maar zoals ik zei, mijn toetsenbord laat mij soms een beetje reizen en herbeleven en met veel plezier neem ik jullie op sleeptouw...
We zijn goed thuisgekomen, jullie horen er later wel meer van maar nu moet er dringend van alles gedaan worden( uitpakken, wassen enz), dus ga ik ergens elders op zoek naar inspiratie.
Adam leefde, lang geleden, eenzaam in de Hof van Eden
met de zegen van de Heer.
Hij liep lekker in z'n blootje, baadde zon en baadde pootje in het water van de beek, zeven dagen van de week.
Adam leefde zonder zorgen, totdat hij op zekere morgen
ontdekte dat elk dier een vriendinnetje had. Hij zei:"Lieve Heer, ik wil niet klagen, maar ik zou U willen vragen, of U ook voor mij een vriendinnetje heeft?"
"Goed," zei God, "Ik zal m'n best doen, maar jij moet zelf de rest doen, Ik zal zorgen voor een vrouw, die haar leven deelt met jou."
Adam liep van pret te zingen en maakte twee verlovingsringen
Hij riep:" Prijs de Heer, ik krijg een wijf, maar het is wel een rib uit m'n lijf."
En toen Adam lag te slapen, heeft de Heer de vrouw geschapen. 't Was de droom van iedere man, alles d'r op en alles d'r an.
En zij leefden zeer tevreden, samen in de Hof van Eden Totdat op een zekere dag, Eva de boom met de appeltjes zag.
Zij dacht, ach wat kan het schaden, aan een boom zo volgeladen
Ofschoon de Heer het mij verbiedt, Mist Hij één, twee appels niet.
En zij brandde van verlangen, toen ze al dat fruit zag hangen. Ze plukte, nam een hap en zee: "één appel mag toch wel?
Maar Onze Lieve Heer zei: Nee!
Toen was het uit met het mooie leven,
het Paradijs werd opgeheven. Door deze ongehoorzaamheid,
raakten wij allen onze onschuld kwijt.
Door één appel werken wij ons nu te sappel
En 't is daarom dat ik beweer
SNOEP VERSTANDIG, EET EEN PEER!!!!
Voor diegenen die het weten... Ik wil niet inpakken, denkt Natoken koppig.
De zon schijnt hier, het is hier zalig en dan die rust...
"Ik wil niet nog naar huis, bij lange niet , bij lange niet.
.."
Dan pakt ze resoluut nog eens haar camera en maakt een rondje door het hotel en omgeving om alles nog eens goed vast te leggen. Dan wordt het maar een latertje wat inpakken betreft,
het zal haar worst wezen.
Maar aan alle schone liedjes komt een einde! See you in ons Belgiekske!
)
) en vroeg..: "Wil je echt niets voor Valentijn?"
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}