Kijk eens naar de reactie opzij! Ik heb het terug zitten dus lieve mensen, (een drietal merken hebben zich geamuseerd en zaten weer overal op mijn blog)jullie reacties gaan daarom weer eerst via de mail moeten binnenkomen voor ze verschijnen en ik vrees dat ik het nu wat langer zal moeten volhouden ,sorry!!!
Ik las bij ons Lipske dat IBM hoopt over een 5tal jaren onze gedachten te kunnen lezen. Ik zit daar eerlijk gezegd niet op te wachten, zon ontdekking kan de ultieme overgave zijn van onze privacy. Als zelfs onze gedachten niet meer van ons zijn, wat dan nog wel?
Ik geloof trouwens ook niet dat het lezen van de gedachten van een ander altijd positief zou onthaald worden.
Stel, je loopt op straat en ziet daar opeens een Adonis. Je fantasie speelt je even parten en dat zou die dame aan zijn arm kunnen lezen .
Of je staat in een overvolle bus met je neus tegen de rug van een kerel geperst die de laatste 14 dagen de badkamer met een boogje voorbij gegaan is Wil hij dan wel weten wat je denkt?
Of zoals de voorbije nacht toen mijn lief halfbedde zo midden in de nacht vroeg: Wat is de wet?
Ik ontwaakte bruusk uit mijn sweet dreams en vroeg.. Wet..Welke wet?
En dan volgde iets als
de kracht van een hefboom .. meten?
k zou t begot nie weten, "k ben aan 't slapen ...
Maar mijn slaapgenoot was al lang terug (of nog steeds) in technoland terwijl biebie intussen klaarwakker was.. En dan zou men mijn gedachten willen lezen!! Hallo, kroket
Ik weet dat mijn schat een lieve techneut is maar om daar ook in je droom mee bezig te zijn...! Ik weet wel iets beters!!
Dus gedachten lezen.. "mottebollen" is eens een variant op nougabollen!! Neen, laat ons maar zoals we zijn met op zijn minst toch nog één stukje dat helemaal van ons is
Toen ik vandaag in de logeerkamer aan het "rommelen" was , botste ik op de knuffel van de zoon die daar nog steeds staat en door de kleinkinderen ook gekoesterd wordt... Papa's teddybeer... Als de 4 van de zoon hier logeren, dan willen ze hem om beurt meenemen om te gaan slapen hoewel ze een eigen knuffel hebben!
We hebben hem allemaal gekend die lieve Teddy uit onze kinderjaren.... Maar waarom juist een beertje als troetel?
Het was 1987.... in een klein dorpje dichtbij Arundel ( Arundel is een stadje in het Engelse graafschap Sussex, in het dal van de rivier de Arun) dat een huis opnieuw ingericht moest worden. Alle oude dingen werden naar de stort gebracht. Er zat ook een beertje bij. Hij lag daar al weken tussen blikjes, een kinderwagen, een oude matras, dozen en heel veel andere rommel.
Het was winter en erg koud. De rivieren waren bevroren en mensen bleven lekker warm in hun huisjes zitten. Het beertje zat vast aan het matras, en kon niet bewegen. Hij had het zo koud. Heeeel koud.....
Ja, hij had het zo koud dat zijn bruine vacht grijs werd en zijn bruine neusje blauw. Hij was heel erg verdrietig. Niemand houdt van mij, ik ben alleen op de wereld, dacht hij. Hij had geen vrienden om op te rekenen. Op een dag, toen de weer wat beter werd, was er dichtbij een stort waar een klein meisje aan het spelen was. Ze zag het beertje liggen. Ze trok hem eruit en stofte hem af. Gelijk was ze verliefd op hem. Hij zag er zo lief uit. Zijn grijze jas en blauwe neus maakte hem uniek en hij zou nooit meer bruin worden.
Het meisje nam het beertje mee naar huis en haar oma naaide wat lapjes op hem, zodat zijn vulling er niet uit zou komen. De kleine beer had het wel erg nodig, omdat zijn haren op sommige plaatsen al helemaal weggesleten waren. Alle steken die oma op de kleine beer gemaakt had konden goed worden gezien. Ze gaf hem de naam: TATTY TEDDY.
Nu, heel veel jaren later, is Tatty Teddy een symbool van liefde en vriendschap gebleven. Over de gehele wereld heeft hij fans. Jong en oud blijven vallen voor zijn charme zelfs in de 21ste eeuw!
Eens, heel lang geleden, toen Natoken nog een "onschuldig" kind was, werden er op de lagere school lessen gegeven speciaal voor meisjes " nuttige handwerklessen" heette dat toen, want stel je voor dat een meisje zich bezig hield met iets creatiefs te maken alleen maar voor haar eigen plezier.... Toen hoorde ook breien tot die "nuttige lessen" en daar vielen sokken, kousen, mutsen, wanten en nog andere gedrochten onder. We leerden dus eerst de rechtse breisteek. In die tijd hadden we breipennen die nog niet van roestvrij staal waren. Ik hield niet zo van breien en trok de draad steeds veel te strak aan, daarbij kreeg ik zweethandjes van de inspanning.. je ziet het al aankomen zeker? Mijn breiwerkjes waren altijd vastgeroest aan de pennen! Na die rechtse volgde de averechtse en daarna 2 rechts , 2 averechts voor een knikkerzakje, babysokjes, pannenlap... Eens moesten we zelfs een lap breien waar de non dan gaten in knipte en dat moesten we dan repareren (mazen) in een afstekend kleur! Zeker opdat het gat niet meer zou opvallen!!!
Het is nu bijna niet meer voor te stellen, maar toen ik klein was, liepen de meisjes in de winter nog met kniekousen onder hun jurk of rok. Maillots en lange broeken werden pas later toegelaten, toen was ik al een tiener!
In de winter werden we helemaal in zelfgebreide wollen spullen gestoken ( onze moeders hadden ook die handwerklessen gehad!), vooral wollen truien! De voorkant was vaak voorzien van strepen of figuurtjes, niet alleen als versiering want de streepjes waren dan weer in verschillende kleuren van de wol van uitgehaalde truien van vorige jaren die te klein waren, maar ook uit zuinigheid! Eerst werden die truien uitgehaald, de wol gewassen en dan op een plankje gespannen om te drogen zodat "de krinkeltjes" die ontstaan waren door het breien eruit trokken als de wol droogde! Zo had je bijna een geheel nieuwe trui met daarin je truien van de vorige jaren verwerkt. Van zuinigheid gesproken. Gelukkig had ons ma gevoel voor kleur, dus viel het eigenlijk niet op.
Mijn grootmoeder had een naaimachine want ze naaide voor de mensen. Zij naaide dan ook winterjassen voor ons en daarbij breide ma dan passende wollen wanten, sjaals en mutsen... alles wat we droegen was dus "home made"!
Sommige van die mutsen waren echte bivakmutsen waar je tegenwoordig beter niet mee buiten komt als je niet wil opgepakt worden !! Ja, we waren kinderen van na de oorlog toen niemand het echt breed had, alle kinderen liepen er zo bij en van de merkengekte die de dag van vandaag heerst, was toen niets te merken...
Waarom ik daar nu aan denk? Omdat ik bij die eerste winterprik in "mijn winterkast" op zoek ging naar iets anders dan de zomerkledij van twee weken terug!!
En nu eens iets totaal anders, het moet niet altijd over hemel, hel en vagevuur gaan. Die andere "fictie" is wellicht veel meer realiteit!
Het zou héél verkeerd van ons zijn om te denken dat wij de enige levende wezens zijn in het heelal. Maar welke vorm van leven er ook mag bestaan, ik denk dat de grootste zorg momenteel is: Wat als onze aarde te klein wordt of zichzelf vernietigt?
Misschien is dat ook één van de redenen waarom de wetenschappers zich steeds maar intenser inzetten om de ruimte te ontdekken en uit te pluizen en zo botst men wel eens op een ' nieuw ei van Colombus"!
Zaterdag in de krant gelezen: Nieuwe superaarde ontdekt!
"Een internationaal onderzoeksteam heeft in Chili met enkele telescopen een potentieel bewoonbare 'Super Aarde' gevonden. Het is al de vierde ontdekte potentieel levensvatbare exoplaneet. Exoplaneten zijn planeten die draaien rond andere sterren dan de zon. Het gaat hier om exoplaneet GJ 667Cc. Die draait in 28 dagen rond dwergster GJ 667, die wezenlijk kleiner is dan onze zon.
De nieuw ontdekte planeet heeft 4,5 keer de massa van onze Aarde en is dus ongeveer de helft groter dan die van ons.
Het hemellichaam bevindt zich op de juiste afstand voor temperaturen om vloeibaar water mogelijk te maken. Het is er niet te heet en niet te koud. Vloeibaar water geldt als basisvereiste voor het leven zoals wij het kennen. Het is echter heel onduidelijk of er wel degelijk water en leven is.
Als we ooit zouden moeten verhuizen dan is dit de beste kandidaat volgens professor Waelkens , sterrenkundige." Tot zover in het kort het krantenbericht.
Onze aardbol kreunt onder de nefaste invloed van de mens en zonder serieuze ingrepen al of niet van natuurlijk oorsprong, gaan er op een bepaald moment sowieso onlusten ontstaan door plaatsgebrek, doordat er een tekort ontstaat wat eten betreft, water wordt nog belangrijker en dus zal de toekomst er op een bepaald moment niet echt rooskleurig uitzien om nog maar van politieke en godsdienstige onlusten te zwijgen!! Daarom zou niets zo handig zijn dan een planeet te vinden die liefst nog eens een pak groter is dan de onze en dan kan een uitverkoren elite daar de eerste stap zetten om het mensdom verder te zetten.
Maar dit was niet het eerste bericht dat mijn aandacht trok. Ergens in sept van vorig jaar las ik ook het volgende en heb het bewaard tot nu: "Astronomen hebben een exoplaneet gevonden aan de rand van de leefbare zone rondom een ster. Positief nieuws, want de kans bestaat dat er vloeibaar water op het oppervlak van deze exoplaneet voorkomt. En waar water is, daar is... mogelijk leven.
Astronomen hebben vijftig nieuwe planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Eén ervan zou mogelijk leven zoals wij het kennen kunnen huisvesten. De temperatuur schommelt er tussen 30 en 50 graden, en de atmosfeer is erg vochtig.
Zestien van deze 50 exoplaneten zijn zogenoemde 'superaardes'. Eén superaarde - HD 85512b - bevindt zich in Goldilocks zone. Dat is de leefbare zone om een ster. Wetenschappers zijn vooral op zoek naar (super)aardes in de Goldilocks zone rondom sterren, omdat daar de kans op vloeibaar water en dus (microscopisch) leven het grootst is. Kijk maar naar onze aarde. Onze planeet bevindt zich in de leefbare zone rondom de zon. Venus en Mars vallen er net buiten. Daardoor is het op Venus te warm en op Mars te koud.
Toch zijn de instrumenten van ESO nog niet krachtig genoeg om een kijkje te nemen op het oppervlak van HD 85512b. De beste manier om te zoeken naar tekenen van leven is door de atmosfeer van de exoplaneet te analyseren. "Bijvoorbeeld door de chemische handtekening van zuurstof te vinden", volgens Francesco Pepe van de sterrenwacht van Geneve aan.
Compacter leven. HD 85512b is relatief klein en bevindt zich ook relatief dichtbij, op 'slechts' 35 lichtjaar (331.118.494.175.000 kilometer) van de Aarde. De zwaartekracht is er 1,4 keer die van op onze planeet. Dat zou impliceren dat als er op HD 85512b leven is, dat het waarschijnlijk compacter is dan bij ons. Een jaar duurt overigens maar zestig dagen op HD 85512b.
Astronomen hopen aan de hand van meer uitgebreide onderzoeken te weten te komen of er water aanwezig is op de planeet en ook niet onbelangrijk, of er een solide, rotsachtige ondergrond is. Vanaf volgend jaar zou dat een stuk makkelijker kunnen worden, want dan wordt er een nieuwe, supergevoelige ruimtetelescoop gelanceerd.
Opdat HD 85512b leefbaar zou zijn voor de mens moet aan nog een voorwaarde worden voldaan: er moeten wolken zijn. 60 procent van de planeet moet onder een wolkendek liggen hebben de wetenschappers uitgerekend. Die hoeveelheid wolken reflecteert de zonnestralen genoeg om de temperatuur genoeg te doen zakken. Op aarde bedraagt die bedekkingsgraad 50 procent.
Inmiddels zijn er sinds de eerste in 1995 al 650 planeten buiten ons zonnestelsel ontdekt. Daarvan zijn er slechts een handvol die gelijkenissen vertonen met onze Aarde. Zo eentje is 55 Cancri f, één van de vijf bekende planeten die op 40 lichtjaar rond een oranje dwergster draait en zich in het sterrenbeeld Kreeft bevindt.
55 Cancri f lijkt in verschillende opzichten op de Aarde. Een jaar duurt er ongeveer even lang als op Aarde. Bovendien kan de planeet het gehele jaar vloeibaar water vasthouden. In tegenstelling tot de Aarde bevat de exotische exoplaneet ongeveer evenveel massa als Neptunus. Bovendien staan er twee zonnen aan de hemel van de planeet. Het binaire systeem bestaat uit een oranje en een rode dwergster. Gedurende de helft van het jaar verlichten de rode en oranje zonnen de hemel. s Nachts is de rode dwerg de helft van het jaar zichtbaar om de rest van het jaar plaats te maken voor de sterrenhemel."
Waarom ik dat hier plaats ? Omdat ik steevast geloof dat er leven is buiten onze planeet en ooit zullen we dat leven ontdekken! Wat zou ik dat graag meemaken maar ... ik weet het, we zijn te vroeg geboren of toch niet?
Brr, - 17 graden gisterenmorgen. t Scheelde niet veel of ik had hier geen logje kunnen schrijven want het blijft maar vriezen en mijn toner is al voor de helft bevroren en met af en toe een paar rillingen over mijn rug is het nog moeilijker om al bibberen en bevend te fantaseren.
Straks bevriest ook nog die fantasie en hoe moet het dan met mijn logjes?
Ja, het is eindelijk nog eens winter en dat heeft zo direct zijn gevolgen.
t Is misschien wel goed dat er niet teveel oplossingen gevonden zijn tijdens de klimaattop over de opwarming van de aarde want als het nog twee weken vriest dit jaar zal er wel een groep zijn die een klimaattop zal willen samenroepen om te praten over de afkoeling van de aarde.
t Is soms eigenaardig hoe de mens verandert door de jaren en het plots niet meer eens is met de seizoenen.
Ik zie de kolenstoof nog staan bij mijn grootouders en een paar keer per jaar kwam de kolenmarchand een paar zakken kolen brengen.
Mijn grootvader zei dan steeds lachend dat het de broer van zwarte piet was en hij had er waarachtig kunnen voor doorgaan.
Het landschap leek dan haast op een schilderij van Breughel en peter was dan steeds vroeg in de weer om het pad naar het konijnenkot - dat ook als kolenkot dienst deed- sneeuwvrij te maken.
Vaak mocht ik dan helpen met een schop die drie keer groter was dan mezelf en peter hielp dan op zijn beurt om later stukken van de sneeuwman op elkaar te zetten.
Met de zoutpot trok hij dan nog eens over het pad rond het huis en zolang het sneeuwde of vroor werd deze handeling herhaald.
Maar de tijden veranderen en er wordt minder geveegd en gestrooid rond de huizen.
De voetpaden liggen er nu op sommige plaatsen ondergesneeuwd of spiegelglad bij terwijl de eigenaars met de handen op de rug door het raam kijken en hun bedenking maken dat het geen weer is om buiten te komen.
Aan de telefoon of tegen de buren geven ze soms hun ongezouten mening over het strooien en dat het wel eens zou kunnen dat het zout al op is want dat er bij hen plaatselijk niet gestrooid werd..
Gelukkig zaten wij de voorbije zomer met niet teveel slakken die we met zout moesten bestrooien en dus hebben wij nog een beetje reserve.
Ja, ik zeg wel een beetje want zo een potje keukenzout is juist genoeg om de eerste vier tegels van het voetpad sneeuwvrij te maken.
Ik ben dan maar opzoek gegaan naar alles wat zout bevatte om zoveel mogelijk passage vrij te maken al heeft mijn ventje het meeste al weggeveegd!
Maar ik wil niet dat er iemand ineenstuikt juist voor onze deur en dan letterlijk met de deur binnenvalt! Gelukkig zijn de feestdagen voorbij en heb ik nog een stock aan producten die heel wat zout bevatten.
Te beginnen met het badzout uit mijn badkamer en ik moet zeggen dat zelfs de ondergesneeuwde hondendrollen goed begonnen te rieken van dat spul.
Maar ver strooi je ook niet met twee potten badzout om nog maar te zwijgen dat met dat moderne badzout je het risico loopt dat je oprit begint te schuimen moest het plots gaan regenen.
Maar geen nood, ik heb ook nog een paar zakken chips met zout en al vlug blijkt dat zelfs deze met paprika voldoen om het schuiven te minderen.
Drie meter moest ik nog strooien toen ik daar plots met lege zakken stond en dus schoof ik maar terug naar de keuken.
En ja, ne mens moet kiezen en soms ongezouten eten voor de veiligheid van anderen hé.
Geen zout meer op de patatten en de eerste dagen moet ik ook niemand meer inviteren want de chips zijn op.
Voor het laatste stuk dat ik nog moest strooien had ik het geluk van wat gepekelde haring in huis te hebben en dus kon ik ook dat stuk vrij maken met het pekelsap en de rest met de haring zelf.
Ppfff daar ligt nu ons avondmaal voor de veiligheid van anderen ..
Maar ja omdat er ook wat wind is, waren de chips die nog niet door de vogels opgepikt zijn tot bij de buurvrouw gewaaid en een uur nadat mijn pekelharing daar lag was er daar een gevecht losgebarsten van een stuk of vier katten die elk een stuk wilden versieren.
Jaja, ne mens denkt van goed te doen maar soms loopt het nogal eens anders af.
Ach, je kan er best eens mee lachen maar t is " t één en t ander" als het zo begint te winteren en dus denk ik dan maar dat het nog steeds het beste is om zoals vroeger met schop en borstel de stoep vrij te maken.
Toen ik deze morgen voor het raam stond was de winter weer serieus langsgekomen.
Het kwik was al zo kwik niet meer als vorige week en het was terug dicht bij elkaar gekropen in het kleine bolletje tegen de buitenmuur en liet een klein streepje achter bij 8,5 graden onder de 0 en voor de volgende nacht zou die kwik nog meer in elkaar kruipen. Dat wordt bibberen geblazen!!
Ik heb op school altijd geleerd dat 0 gelijk stond met niets en dus eronder is nog minder dan niks!
In elk geval was het landschap volledig veranderd en lag de gazon er wit bevroren bij.
Waarom ik die link legde, weet ik niet, maar opeens dacht ik aan witte kerkhoven en hoe die er nu nog killer bijliggen.
Zou een dode ook kou hebben of zouden het juist de nabestaanden zijn die met de kilte van het verlies blijven zitten?
Een idiote gedachte kwam er meteen bovenop!
-Zouden de hemel en de hel wel bestaan en wat zou er het warmst zijn bij zon weer?
-En dan is er nog het vagevuur en zouden ze dat allemaal nog wel kunnen brandende houden in onze huidige crisistijd?
Tientallen vragen schieten dan door mijn hoofd en met een warme tas thee in de hand waarvan het aroma in de vorm van een stijgende wasem me voor de ogen stijgt, verdwijn ik in mijn fantasie.
Hé Natoken, hebt je er al eens bij stilgestaan waar je het liefst zou naartoe trekken na jouw dood ?"
Jawadde, t was een vraag die ik mij nog niet te dikwijls had gesteld want ik ben er haast zeker van dat met de dood alles gedaan is, maar met zon weer had die vraag precies toch impact op mij.
Stel dat ze mij toch heilig zouden verklaren en stel dat er toch zoiets bestaat als een hemel en ik daar als engel zou mogen rondfladderen...? Dan kan dat daar toch niet te warm zijn, niet? Ik heb al een paar keren gezien bij het vliegen dat het ginder boven wreed kan vriezen en als je dan juist gekleed bent met een wit laken en een paar vleugels .dan zou ik toch niet zweten, vrees ik.
Met zo'n weer als vandaag heeft een mens eerder de neiging om naar warmere oorden te trekken en dus zat ik plots te denken aan de hel.
Opgelet, t is ook maar van horen zeggen en van te lezen maar ik weet dat het ginder verschrikkelijk warm kan zijn hoewel ... ik heb nog niemand uit mijn kennissenkring gezien die er mij verslag van kwam brengen.( misschien allemaal brave mensen!!)
In mijn kindertijd hoorde ik wel langs alle kanten zeggen dat iedereen die iets uitgestoken had of heel erg stout geweest was naar de hel zou gaan en dat de duivels u daar een ganse dag het geroosterd vlees van onder uw nagels zouden pesten.
Die verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook, het bleek er steeds verschrikkelijk heet te zijn. En laat ik nu juist niet zo tegen overdreven hitte kunnen.
Neen, te heet moet het dus ook niet zijn . Wat dan? Ach, er is ook nog altijd het vagevuur waar ik ook zoveel over hoorde vertellen.
Naar het schijnt is dat een plaats tussen hemel en aarde waar je op een rooster gelegd wordt om boete te doen voor de zonden die je nog niet vergeven zijn. Na die boetedoening kan je toch nog naar de hemel !
In feite zou dat voor mij de perfecte oplossing zijn: In de winter naar het vagevuur en in de zomer naar de hemel.
t Was maar nadat ik een slok van de te hete thee gedronken had en bijna mijn lippen verbrandde dat ik terug wakker schoot uit mijn fantasie.
Toen realiseerde ik mij dat, eens ik dood zal zijn, ik niks meer zal te protocollen hebben.
Ja, ik kan begraven worden in koele aarde of gecremeerd worden, dat kunnen de twee temperatuursverschillen zijn na mijn leven maar waar ik met grote waarschijnlijkheid niets meer zal van weten. Geef mij dan maar het cremeren want ik heb geen zin om tot het oneindige een zerk te torsen.
Het voorbije jaar hebben we weer een paar dierbaren naar hun laatste rustplaats vergezeld met
vooral die ene vraag waarom?.
Waarom het leven zo plots wordt afgebroken op weg naar .
Naar de warme herinneringen die ik van sommigen in mijn hart hou en die nu misschien wel in het vagevuur zijn? Of naar de hemel, omdat ik ieder van ons daar een plaats gun zonder echt te weten wat het is maar omdat het daar steeds zo schoon beschreven is.
Of naar de hel daar zou ik langsgaan om het mensdom te verwarmen door het kwade op te stoken.
Maar ja ik zal wel met mijn vragen blijven zitten zeker ?
Misschien moeten we eens naar de strooiweide van ons ma of van die vriendin rijden? Het is weeral een tijdje geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan beiden en die zitten nu waarschijnlijk naar mij te lachen. Want ze weten uit welk hout ik gesneden ben!... Hoe klonk dat logje ook weer? ... De winter roept vragen op...
Ik vrees dat we de laatste generatie zijn die nog echt weten wat Lichtmis betekent en ook welke traditie er bij hoort: pannenkoekenbak!
"Met Lichtmis is er geen vrouwke zo arm,
of ze maakt er haar panneke warm!" Dat is een gezegde dat we vroeger meer hoorden en ook ik hou graag de traditie van pannenkoeken op 2 Februari in ere.
Het katholieke lichtmis is zoals heel veel christelijke feesten een feest met veel oudere wortels. Lichtmis heette de dag te zijn (zes weken na Kerstmis, de geboorte van Christus immers) dat Maria haar Kerkgang maakte, een zuiveringsritueel dat elke Joodse vrouw 40 dagen na de bevalling moest ondergaan en dat ook in de Katholieke kerk werd overgenomen.
Ik zou het nu kunnen hebben over de tradities van het kaarsen branden maar ik begon mijn verhaal toch met pannenkoeken, niet?
De traditie van het eten van pannenkoeken met Lichtmis vind je in heel Europa terug: ik vond bronnen uit Zwitserland, Frankrijk, Groot-Brittannië. De ronde vorm zou verband houden met de ronde vorm van de zon, die vanaf nu immers duidelijk kracht gaat krijgen (in sommige streken in Frankrijk wordt in plaats van pannenkoeken een soort ronde beignets gebakken en in Spanje zijn het beignets van uienschijven). De pannenkoeken moeten gemaakt worden van tarwebloem van de vorige oogst en er werd gezegd, dat wie pannenkoeken at met Lichtmis, het hele jaar van voorspoed zou verzekerd zijn. Dus " vreten" mensen!!
Een oud Frans gebruik zou er in bestaan, dat de eerste pannenkoek die op 2 februari werd gebakken, werd opgegooid terwijl men een geldstuk vasthield. De pannenkoek werd vervolgens rond de munt gewikkeld en dat pakje werd in processie door het hele huis rondgedragen en tenslotte door het oudste lid van het gezin bovenop een kast gelegd. Deze hoogst bijzondere pannenkoek zou niet beschimmelen (misschien omdat de muizen er mee weg waren voor die kans bestond?). De munt uit de pannenkoek van het vorige jaar was bestemd voor de eerste arme die voorbij het huis passeerde.
In sommige streken in Engeland werden de pannenkoeken niet gebakken op Lichtmis, maar op Shrove Tuesday, de dinsdag voor aswoensdag (onze Vette dinsdag, Mardi gras, dus). Die dag was het immers de laatste gelegenheid om nog voor de vastenperiode de laatste restanten boter en eieren op te maken.
Ons ma hield zich elk jaar aan die gewoonte en zelf probeer ik dat ook als we thuis zijn! Maar na ons?
De voorbije nacht hebben ze het landschap van een wit vorst - en sneeuwlaagje voorzien.
De tuin ligt er bijna maagdelijk wit bij na deze eerste winterprik. De laurier staat met stijve blaadjes smaak te geven aan het winterlandschap en de tijm kruipt in bosjes bij elkaar.
De prei steekt met haar blauwgroene stekken uit de opgehoopte aarde.
De treurwilg heeft nog steeds zijn lach niet terug gevonden en enkele te vroege krokussen trekken geschrokken hun kopje ineen, dat is de enige kleur in een dode tuin.
De vijver ligt er bij buren deels bevroren bij en ik vermoed dat de vissen stil blijven liggen onder een dunne ijskap om zo weinig mogelijk energie te verbruiken.
Een ekster komt het brood stelen dat ik voor de kleine vogels uitgestrooid had en een eenzame mus zit op een vetbol aan het afdak van het tuinhuis.
En ik, ik sta voor het raam naar buiten te gluren.
Met mijn adem probeer ik het raam te bedampen (wat niet zo vlot gaat met die speciale beglazing, wat een verschil bij vroeger) om dan in een moment van wellicht "puberiaanse " opwelling een hartje te tekenen in de grijze damplaag.
Het raam is de grens tussen mij en de buitenwereld.
Wat een wereld van verschil!
Voor mij ligt het bevroren, koude land, terwijl achter mij in een pot orchideeën bloemen.
Een stil natuurcontrast.
Straks maak ik een stap in één van deze werelden.
Ik zal naar buiten moeten om de krant uit de bus te halen om het nieuws naar binnen te brengen.
Maar voor de rest blijf ik vandaag binnen.
Ik zal wellicht even voor mijn scherm kruipen om contact te zoeken met de buitenwereld, een wereld van letters en woorden.
Een wereld waar het ook warm en koud kan zijn.
Een wereld die we zelf gemaakt hebben.
Een wereld die we gebruiken als we ons opsluiten achter het scherm van de pc.
Er is zelfs de cyberwereld, waar een mens via zijn klavier de stap zet in een uitgestrekt landschap.
Een wereld waar niets is zoals het in onze gewone wereld is.
Maar waar men de wereld kan beschrijven zoals hij is of hoe men hem zou willen.
Een cyberwereld met cybermensen en cyberliefdes en toch zo dicht bij mijn kamer waar de orchideeën bloemen.
Bloemen die voor mij zoveel meer betekenen dan een gewone bloem.
Ze waren o.a de lievelingsbloemen van mijn ma. Ik verzorg ze, zoals mijn ma er zorg voor droeg.
Ik praat er tegen en wrijf over hun donkergroene bladeren.
Ik geniet van de kleur die ze aan mijn omgeving geven.
Het is toch raar hoe men soms bij koud weer een andere betekenis aan het leven gaat geven.
Of zie ik het anders en bekijk ik bij momenten de wereld door de ogen van mijn ma die er niet meer is?
We zijn vandaag bij de L en de meesten denken dan aan liefde of leven maar ik wil het over een totaal andere boeg gooien nl
de L van
Liegen
Ik ben niet heiliger dan de paus dus zou ik liegen als ik zeg dat ik dat nooit gedaan heb. Een leugentje om bestwil is iets wat veel mensen wel eens gebruiken. Meestal doe je dat omdat je mensen niet wil kwetsen of om je op een elegante manier ergens uit te praten. In de dagelijkse omgang met elkaar is het misschien soms goed dat we niets alles vertellen, mochten we dat wel doen dan is er overal hommeles. Maar ik heb geleerd dat je ook op een subtiele en respectvolle manier recht voor de raap kan zijn. Mensen die er een sport van maken om steeds te liegen die moet ik niet. Ze zijn geen meerwaarde in mijn leven. Ik verkies mensen die eerlijk zijn rondom mij. Soms moet ik wel eens slikken bij al die eerlijkheid, maar het biedt stof tot nadenken. Mensen die eerlijk tegen mij zijn en me met respect behandelen, behandel ik ook zo, wie dat niet doet , krijgt een koekje van eigen deeg!
Op reis met mijn toetsenbord en de herinneringen...
De valiezen zijn terug opgeborgen en nu heb ik enkel nog de foto's , mijn herinneringen en fantasie om mij terug op reis te wanen. Anderzijds kan ik met mijn logjes ook een beetje reizen.
Ik tik in mijn toetsenbord woorden die naar andere virtuele oorden reizen. Sommige woorden blijven hangen en andere reizen gewoon door.
In feite kan je met woorden alle kanten uit. Je hoeft maar de woorden valies, vakantie, strand, zon en parasol te tikken om je een beetje in vakantie te wanen.
Dan mag het buiten water gieten, met een paar aanslagen tover je zo de zon voor ogen. ( allé als je wat verbeelding meegekregen hebt van moeder natuur!!)
Och, misschien moet ik het maar eens proberen om jullie met woorden mee te nemen op reis, volg maar....
Toen ik deze morgen ben opgestaan en door het raam van het hotel keek, zag ik een paar wandelaars op het donkere strand.
De zee klotste op een rustig ritme haar witkolkende golven op en neer.
Een landschap van zee, strand en palmbomen werd mij aangeboden en dat bracht mij tot rust. Ik stap het strand op en voel de korrels tussen mijn tenen.
Af en toe kraakt een kleine schelp onder mijn gewicht en in de natte stroken laat ik achter mij mijn eigen sporen na, sporen die telkens door zeewater worden gevuld alvorens diep het zand in te trekken. De zon brandt al van s morgens vroeg en weerspiegelt de mooiste vormen op het zeeoppervlak.
Af en toe ga ik in het zand zitten, soms met mijn gezicht naar oneindig om ver aan de horizon iets proberen waar te nemen.
Die horizon is de grens tussen mij en mijn fantasie.
Eens ik achter de horizon verdwijnen zal ik terug in het dagelijkse leven stappen en zal mijn vakantie plots ten einde zijn.
Ja, zolang ik blijf zitten in mijn fantasie is het heerlijk vertoeven op stranden van zowel bewoonde als onbewoonde eilanden.
Soms is de fantasie zo hevig dat ik de wind hoor spelen tussen de palmbomen.
Ik hoor af en toe het gekrijs van inheemse vogels en zelfs diersoorten die men uitsluitend in tv reportages ziet, komen mij voor ogen.
Op mijn wandelingen raap ik de mooiste schelpen op en af en toe ga ik ook even voelen aan het frisse zeewier dat telkens overspoeld wordt met de witte koppen van de aanspoelende golven.
De eerste dagen liep ik op de rand tussen strand en water, maar na een paar dagen overspoelen nu de golven mijn enkels.
Ja, soms laat ik ze toe tot boven de knie en verschiet ik telkens van het frisse water dat mij wakker schudt.
Verder dan dat mag ik niet gaan, want anders zal ik te wakker worden en plots uit mijn fantasie ontwaken.
Mijn vakantie zou dan abrupt stoppen en van het rustige strand zou ik dan plots terug achter mijn toetsenbord aanspoelen.
Tussen eb en vloed zou ik mij dan terug moeten inleven om mijn woorden te vinden om opnieuw op reis te gaan.
Maar geen nood, mijn klavier brengt mij wel naar andere oorden.
Soms rustig soms druk!
Ja, het is niet altijd vakantie of verlofperiode maar zoals ik zei, mijn toetsenbord laat mij soms een beetje reizen en herbeleven en met veel plezier neem ik jullie op sleeptouw...
We zijn goed thuisgekomen, jullie horen er later wel meer van maar nu moet er dringend van alles gedaan worden( uitpakken, wassen enz), dus ga ik ergens elders op zoek naar inspiratie.
Adam leefde, lang geleden, eenzaam in de Hof van Eden
met de zegen van de Heer.
Hij liep lekker in z'n blootje, baadde zon en baadde pootje in het water van de beek, zeven dagen van de week.
Adam leefde zonder zorgen, totdat hij op zekere morgen
ontdekte dat elk dier een vriendinnetje had. Hij zei:"Lieve Heer, ik wil niet klagen, maar ik zou U willen vragen, of U ook voor mij een vriendinnetje heeft?"
"Goed," zei God, "Ik zal m'n best doen, maar jij moet zelf de rest doen, Ik zal zorgen voor een vrouw, die haar leven deelt met jou."
Adam liep van pret te zingen en maakte twee verlovingsringen
Hij riep:" Prijs de Heer, ik krijg een wijf, maar het is wel een rib uit m'n lijf."
En toen Adam lag te slapen, heeft de Heer de vrouw geschapen. 't Was de droom van iedere man, alles d'r op en alles d'r an.
En zij leefden zeer tevreden, samen in de Hof van Eden Totdat op een zekere dag, Eva de boom met de appeltjes zag.
Zij dacht, ach wat kan het schaden, aan een boom zo volgeladen
Ofschoon de Heer het mij verbiedt, Mist Hij één, twee appels niet.
En zij brandde van verlangen, toen ze al dat fruit zag hangen. Ze plukte, nam een hap en zee: "één appel mag toch wel?
Maar Onze Lieve Heer zei: Nee!
Toen was het uit met het mooie leven,
het Paradijs werd opgeheven. Door deze ongehoorzaamheid,
raakten wij allen onze onschuld kwijt.
Door één appel werken wij ons nu te sappel
En 't is daarom dat ik beweer
SNOEP VERSTANDIG, EET EEN PEER!!!!
Voor diegenen die het weten... Ik wil niet inpakken, denkt Natoken koppig.
De zon schijnt hier, het is hier zalig en dan die rust...
"Ik wil niet nog naar huis, bij lange niet , bij lange niet.
.."
Dan pakt ze resoluut nog eens haar camera en maakt een rondje door het hotel en omgeving om alles nog eens goed vast te leggen. Dan wordt het maar een latertje wat inpakken betreft,
het zal haar worst wezen.
Maar aan alle schone liedjes komt een einde! See you in ons Belgiekske!
- We zagen in de dierentuin apen, olifanten, giraffen en ook twee zustertjes waar ik nog bijgezeten heb in de kleuterschool.
- Hij was een goede chauffeur. Met zijn ene hand stuurde hij en met zijn andere zong hij liedjes. - Tegen de avond kwamen we aan onze laatste rustplaats. - Door de grote droogte zagen we overal lege plassen staan. - Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand. - "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie."
.... en opeens begon mijn hart te kloppen ...
Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen.
- "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!"
- "Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk."
- De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen. - De vogels leggen eitjes en na enkele dagen beginnen ze al rond te fladderen.
- Het wordt stilaan warmer, ik voel dat aan de kleren die ik uitgelaten heb.
- Mijn vriend houdt parkieten, kippen, Spaanse ratten, vier zussen en een motorboot.
- We hebben een huis van ongeveer drie verdiepingen.
- Ik lees het liefst sprookjes die echt gebeurd zijn.
- Sommige mannen gaan naar het café om hun gestorven vrouw te verdrinken..
- Ik denk later ook te trouwen met een vrouw die veel houdt van beesten zoals ik.
- Vader speelt het liefst met moeder, maar hij verliest dan altijd. - Een deel van de raket vliegt naar de maan, en de rest is dan natuurlijk naar de maan.
- We gingen naar Oostakker met een hele bende bedevaartgangers en gangsters. - Voor kippen is eieren leggen een hoofdzaak. - De rijken komen met hun auto, maar de gewone mensen met een paraplu. - Hij is uit het venster op de vierde verdieping gesprongen, omdat hij te diep in de put zat. - Gelukkig dat alle rode lichten groen waren.
- In wijn zit wijsheid, in bier vrijheid, in water...bacteriën.
- De één zijn bloed, is de ander zijn spoed. - Half bezopen is een gebrek aan doorzettingsvermogen.
- Altijd dronken is ook een geregeld leven.
- Als mijn roken je stoort, haal dan geen adem.
- Ik verlies geen haar, ik krijg er hoofd bij.
- Ik ben al een maand aan het diëten, maar al wat ik verloren ben zijn 31 dagen.
- Ik kom niet aan... ik houd voedsel vast.
- Wat omhoog gaat, komt ook weer omlaag..., behalve mijn gewicht. - De wijn is onschuldig, alleen de dronkenlap is verantwoordelijk.
- Als er leven na de dood was, dan was er geen dood meer. - Een gebalanceerd dieet is chocolade in twee handen.
- Drank is sneller op dan je lief is.
- Stoppen met roken is een makkie, ik heb het al 20x gedaan. - Ik ben geen alcoholist, ik heb een doseringsprobleem. - Fietsen is gezond dus eet meer fietsen.
- Veel mensen danken hun goede geweten aan hun slechte geheugen.
- De definitie van zorgoverleg: Wij hebben de zorgen en zij het overleg.
- Veel patiënten worden twee keer uitgekleed. - Plastische chirurgie is een soort paspoortenloket, als je gezicht verlopen is, kun je het daar laten verlengen.
- Ik word altijd dronken van 1 biertje...meestal het 16e. - Ik ben een gelegenheidsdrinker, maar ik heb zoveel gelegenheden. - Ik geef de pijp aan maarten, want ik rook niet. - Verjaardagen zijn gezond, hoe meer je er hebt hoe langer je leeft. - Voorkom een kater, blijf dronken.
- Wie aan zijn kruis krabt met een riek, belandt waarschijnlijk in de kliniek. - Drinken halveert je leven maar je ziet dubbel zo veel.
- Als je ouder wordt, wordt alles slechter behalve het vergeten, dat wordt beter.
- Ik ben vorige maand 5 kilo kwijtgeraakt. Deze maand heb ik ze weer gevonden.
- Juffrouw mag ik hier roken? Hoezo..., staat u in brand dan?
- Iedere dag dronken is ook een geregeld leven.
- Ben ik eindelijk van mijn jeugdpuistjes af, krijg ik rimpels.
- Pillen tellen is een hel, maar hierdoor overleef je wel.
- Het is niet erg als u hier rookt, als u het maar niet uitblaast.
- Psychiater tegen patiënt : "U heeft een alcoholprobleem"........
Patiënt tegen psychiater: "Nee hoor......zolang er alcohol verkocht wordt, heb ik geen probleem"...
Gelezen op mijn Druivelaar en altijd goed om een logje te vullen als er geen tijd is om iets anders te verzinnen!
Een parachutist springt uit een vliegmachine ( en het was niet Eddy Wally n.v.d.r.) Even later wil hij zijn parachute open trekken, maar er gebeurt niks! Hij trekt aan zijn reserveparachute, maar ook nu gebeurt er niets. Hij dondert tegen een hels tempo naar beneden. Plots schiet er hem iemand van beneden voorbij, helemaal onder het roet. -" Hé, roept de parachutist, heb jij verstand van parachutes?" - "Neen, antwoordt de ander en ook niet van gasketels".
Wel :
De fysiotherapeut knijpt er tussenuit. De logopedisten zijn sprakeloos. De podotherapeut zit met kromme tenen.
De KNO-arts krijgt er een brok van in de keel, voelt zich bij de
neus genomen en wordt een oor aangenaaid. De oogarts ziet het somber in.
De neuroloog krijgt er de zenuwen van.
De verloskundige zit met de naweeën.
De gynaecoloog baart het zorgen.
De uroloog voelt aan zijn water dat dit niet goed gaat.
De anesthesist is knock-out. De cardioloog aanschouwt het met bloedend hart. De dermatoloog krijgt er kippenvel van.
De geriater krijgt er grijze haren van.
Voor de chirurg snijdt het mes niet meer aan twee kanten.
De hematoloog wordt het bloed onder de nagels vandaan gehaald. De gastro-enteroloog heeft er zijn buik van vol.
De internist wordt binnenstebuiten gekeerd.
De diëtiste kan geen pap meer zeggen.
De psychiater snijdt het door de ziel.
De traumatoloog ergert zich bont en blauw.
Voor de apotheker is het een bittere pil.
De tandarts ziet er geen gat meer in.
Oh ja en de patiënt ? Die is er goed ziek van !
Een Japans verhaal over het vieren van oud en nieuw.
Er waren eens een vriendelijke oude man en vrouw die in een klein huisje in de bergen van Japan woonden. Het waren goede mensen, maar ze hadden het heel erg arm. De man verdiende de kost door het vlechten van rieten hoeden tegen de zon en de regen, maar hij verdiende er niet veel mee. Op een koude winteravond, tegen het einde van het jaar, zei de oude vrouw tegen haar man: "Lieve man, straks is het nieuwjaar, en we hebben niets te eten in huis. Hoe kunnen we nieuwjaar vieren als we zelfs geen pot rijst hebben?" Ze keek naar haar lege voorraadkast en ze slaakte een diepe zucht.
Maar haar man sloeg zijn arm om haar schouders en zei: "Maak je maar geen zorgen. Ik zal wat rieten hoeden maken, en morgen ga ik naar het dorp om ze te verkopen. Met het geld koop ik dan vis en rijst voor ons nieuwjaarsfeest."
Op de dag voor nieuwjaar vertrok de oude man met vijf strohoeden naar het dorp. Het was verschrikkelijk koud, en al vanaf de vroege morgen sneeuwde het onafgebroken. De oude man bibberde van de kou, maar hij dacht aan de warme rijst en de vis die boven het kolenvuurtje knapperig bruin zou worden. Hij moest wat geld verdienen. Hij trok zijn wollen das wat dichter om zijn nek en ploeterde voort door de sneeuw.
Toen hij in het dorp was aangekomen, liep hij door de nauwe straten op en neer en riep: "Rieten hoeden te koop! Rieten hoeden te koop!"
Maar iedereen had het veel te druk met de nieuwjaarsvoorbereidingen om aan strooien hoeden te denken. Ze liepen hem voorbij, en kochten liever zeebrasem en kuit en rode bonen voor hun nieuwjaarsmaal. Er was niemand die een blik op de oude man of op zijn hoeden wierp.
Er kwam steeds meer sneeuw uit de hemel gevallen, en de oude man begreep dat het geen zin had nog langer rond te lopen. Langzaam maar zeker begon het alweer donker te worden, en de oude man keek vol verlangen naar de uitgestalde vis in de kraampjes. "Kon ik maar een klein stukje voor mijn vrouw kopen," dacht hij verdrietig. Maar zijn beurs was al even leeg als zijn maag.
Er zat niets anders op dan met zijn vijf onverkochte hoeden weer naar huis te gaan.
Vermoeid beklom de oude man de berg waar hij woonde. De felle wind sneed hem in het gezicht. Terwijl hij langzaam voortliep kwam hij langs zes beelden van Jizo, de beschermer van kinderen. Ze stonden langs de weg, half met sneeuw overdekt. "Mah, mah, jullie zitten helemaal onder de sneeuw," zei de oude man tegen de beelden. Hij legde zijn pak met hoeden neer in de sneeuw en begon de beelden schoon te vegen. Juist wilde hij weer doorlopen, toen hij een goed idee kreeg.
"Ik heb alleen maar wat rieten hoeden bij me die niemand wou kopen," zei hij. "Maar misschien houden ze jullie hoofden droog." En voorzichtig bond hij elk Jizo-beeld een hoed op. "Ik heb er eigenlijk één te weinig," mompelde de oude man, terwijl hij naar de rij van zes beelden keek. Maar toen bedacht hij zich: hij deed zijn eigen hoed af en bond die op het zesde beeld.
"Kijk eens," zei hij tevreden. "Jullie zullen geen last meer hebben van de sneeuw." Toen boog hij voor de beelden ten afscheid, want nu moest hij echt gaan. "Gelukkig nieuwjaar!" riep hij vrolijk. Daarna ging hij haastig weer op weg.
Toen de oude man thuiskwam wachtte zijn vrouw hem al vol ongeduld op. "Heb je de hoeden verkocht?" vroeg ze. "Heb je wat vis en rijst kunnen kopen?" De oude man schudde zijn hoofd. "Ik heb er niet één verkocht," antwoordde hij. "Maar ik heb er wel een heel goede bestemming voor gevonden." En hij vertelde zijn vrouw hoe hij de Jizo-beelden van hoeden had voorzien.
"Dat is goed gedaan," zei zijn vrouw. "Ik zou hetzelfde gedaan hebben." En ze maakte hem helemaal geen verwijten dat ze nu niets te eten hadden. Ze maakte een pot thee en deed nog een extra stukje houtskool op het vuur, zodat haar man zich kon warmen.
Die nacht gingen ze vroeg naar bed, want er was nu helemaal geen houtskool meer. Het was erg koud geworden in het huisje. Buiten sneeuwde en sneeuwde het, en de oude man en zijn vrouw kropen diep onder hun deken om warm te blijven. "We mogen van geluk spreken dat we een dak boven ons hoofd hebben, met dit vreselijke weer," zei de oude man. "Dat is zeker," antwoordde de vrouw. En daarna vielen ze in slaap.
Bij het aanbreken van de dag, toen de hemel nog helemaal grijs was, werd de man wakker. Er klonken stemmen buiten. Hij schudde zijn vrouw wakker. "Luister eens," zei hij. "Wat is dat? Wie zijn dat?" vroeg zijn vrouw. Ze hielden allebei hun adem in en luisterden. Het klonk als een groep mannen die een zware last sjouwden.
"Yoi-Sah! Hoi-Sah! Yoi-Sah! Hoi-Sah!" riepen de stemmen. Ze kwamen al dichter en dichter bij. "Wie kunnen dat zijn, zo vroeg in de morgen?" zei de oude man verbaasd. Toen begonnen de stemmen te zingen.
"Waar woont die goede oude man
Die onze hoofden bedekte?
Waar woont die goede oude man
Die ons hoeden heeft gegeven?" De oude man en zijn vrouw renden naar het raam en keken naar buiten: daar kwamen de zes Jizo-beelden aangelopen door de sneeuw. Ze hadden de rieten hoeden nog op hun hoofd, en ze droegen alle zes een zware zak.
"Yoi-Sah! Hoi-Sah! Yoi-Sah! Hoi-Sah!" riepen ze, en ze kwamen steeds dichterbij.
"Ik geloof dat ze naar ons huisje komen!" zei de oude man verbijsterd. De oude vrouw stond verstomd. Voor hun verbaasde ogen kwam elk Jizo-beeld naar hun deur gelopen, en zette voor de drempel zijn zak neer.
De oude man deed snel de deur open, en de zes grote zakken tuimelden de kamer binnen. In de zakken zaten rijst en tarwe, vis, bonen, wijn en bonenkoeken en nog een heleboel andere lekkere dingen waar ze altijd naar verlangd hadden.
"Er is genoeg om het hele jaar feest mee te vieren!" riep de oude man opgewonden uit.
"Dit wordt het mooiste nieuwjaarsfeest dat we van ons leven hebben gevierd!" riep de oude vrouw.
"Ojizo sama, dank u!" riep de oude man.
"Ojizo sama, hoe kunnen we u ooit voldoende bedanken?" riep de oude vrouw.
Maar de zes beelden waren alweer vertrokken. Langzaam verdwenen ze in het wit van de vallende sneeuw. Na een tijdje waren alleen hun voetsporen nog zichtbaar.
Intussen weet iedereen die een reactie nalaat hier hoe het werkt en dat de reactie wel op de blog komt na mijn goedkeuring maar die spam mannen die blijven volharden in de boosheid. Iemand zei mij dat het spammachines zijn die zomaar ergens binnen vallen maar ik betwijfel het want nergens zie ik zoveel spam op één dag verschijnen dan hier! Gisteren morgen zag ik dat ze weer geprobeerd hebben om " in te breken" in mijn blog. Van 7u32 tot 8u31 hebben ze vruchteloos 12 keer geprobeerd. Met een simpele klik is dat in mijn mailbox afgekeurd dus voor mij geen probleem ,beter zo dan op mijn blog want ze zaten weer in verschillende jaargangen bezig... Waarom die persé bij mij hun rommel willen plaatsen , weet ik ook niet maar ik heb er toch wat leedvermaak in dat het momenteel " nougabollen" zijn voor hen. Daarom ... blijf ik op dezelfde manier werken. Jullie reageren en ik keur het dan wel goed en dan verschijnt het op mijn blog! Ik bemerk wel dat die manier van werken sommigen afschrikt omdat ze wellicht niet direct zien wat ze geschreven hebben maar wees gerust ik lees het en het komt dan wel terecht! Zolang sennet geen efficiënte oplossing heeft is dat de enige oplossing! We shall overcome!!!
)
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}