Kleine kinderen kunnen heel raar reageren als er iets is dat ze kwijt willen en dat hen pijn doet.
Zo hadden wij een buurjongen die zowat aan zijn lot werd overgelaten in de vakantie. De moeder zat aan de fles, vader was werken en hijzelf, die jongen dus, was meestal alleen thuis. En dan kwam hij al snel bij ons zijn troost zoeken, hij wist dat er twee meisjes waren en dat ze goed met hem konden opschieten. Het stoorde me dan ook geeneens dat hij veel bij ons over de vloer kwam, hij speelde en deed volop mee met onze kinderen, ze waren wel wat ouder dan hij maar dat kon hem blijkbaar niet schelen.
Op een dag was ik er alleen mee en ik was erwten aan het trekken van de planten, die waren in hun geheel uitgetrokken op het veld. Toen ik daar zo zat kwam hij op mijn schoot gekropen, vleidde zich tegen mij aan en vertelde me met een heel droevig stemmeke "Ik mis mijn mama", hij gaf me een zoen en kroop nog wat dichter tegen me aan zodanig dat ik helemaal niet meer kon verder werken. Ik heb dan ook alles gelaten voor wat het was en dan kwam het eruit "Mijn mama is weg ! En ik heb zoveel verdriet . . . !" en toen kwamen de waterlanders.
Ik kon hem kalmeren omdat het toch al tegen de avond aan liep en ben met hem mee gegaan tot bij hem thuis, daar ving zijn papa hem op en ik hoop dat het hem in het leven wat beter is vergaan dan toen in die tijd.
Hoe vaak hij bij ons mee aan tafel schoof, je kan het niet geloven, hij was altijd de eerste om de tafel mee te dekken als ik zei dat het eten klaar was, de jongen was ocharme aan zijn lot overgelaten, tot op de dag van vandaag herinner ik me hem nog steeds, die jongen had toen echt verdriet maar heeft verder er nooit iets over gezegd, alleen toen we daar zo alleen zaten en onze kinderen weg waren . . . ik vond het toen zo zielig . . .
02-07-2012 om 14:55
geschreven door Chrisje
|