HOE GOED GAAT HET MET DE ECONOMIE
NU ER EEN CREDIETCRISIS IS?
-De bananenhandelaar is de pisang en
de tabakshandelaar is de sigaar.
-De bakker verdient geen droog brood meer en
de herenmode is de das omgedaan. - De lampenwinkeliers zien de toekomst duister in
en de scheepvaart is de wind uit de zeilen genomen.
-Menig timmerman heeft er het bijltje bij neergelegd terwijl de kousenfabrieken er geen gat meer in zien.
-De horlogemakers zouden de tijd willen terugzetten en
de confectie-industrie moet er een mouw aan passen. -De tuinders heeft men knollen voor citroenen verkocht
en de binnenschippers zijn aan lager wal geraakt. - De chauffeurs zijn de macht over het stuur kwijt omdat
de wegen aan belasting bezweken zijn. - De wielrenners weten niet meer rond te komen en
de badmeesters kunnen het hoofd niet meer boven water houden. - De bierbrouwers moeten uit een ander vaatje tappen en voor de bioscopen valt het doek. -De NMBS is het spoor bijster en de luchtvaartmaatschappijen vliegen de lucht in. - De metselaars zitten in de put en de caféhouder is het zat.
-De kapper zit met zijn handen in het haar en de boer is uit het veld geslagen. - De helderziende schemert het voor de ogen.... Zou het helpen als de wapenindustrie inzag dat er geen schot meer in zit ???
Wat een wereld !!!
In de jaren zestig was de pc nog niet in gebruik, gsm bestond niet en niet ieder huishouden beschikte over een telefoon. Het enige wat toen erg in trek was, was brieven schrijven. Het was een rage. Zo ook op school. Velen waren op zoek naar jonge mensen in het buitenland die wilden corresponderen in die of deze taal.
Omdat talen mij altijd geboeid hebben en nog, had ik mij ook opgegeven op zoek naar een correspondent(e). Zo kreeg ik contact met Michael een jongen uit Libanon en Ann Mari een Zweedse. Omdat ik nog op internaat zat, werden de brieven naar huis gestuurd, want de nonnen konden het niet laten om onze post te openen ook al waren we de 18 reeds voorbij.
Michael was een jongen van 19, de zoon van een legerkolonel. Ik vond het een uitdaging om in het Engels te schrijven en het zou mijn studies ook ten goede komen. Hij had een mooi handschrift en de brieven waren daardoor ook goed leesbaar. We hebben lange filosofische brieven geschreven over het verschil in onze levensopvatting en geloof . Niettegenstaande onze grote verschillen in opvatting en levenswijze klikte het tussen ons ,er was wederzijds respect en aanvaarding ,toen leek dat nog mogelijk..Twee jaar heeft die briefwisseling geduurd tot Michael ook naar het leger ging en ik op een paar maanden tijd niets meer van hem hoorde. Na alles wat er later bekend geraakt is over het Midden Oosten heb ik mij dikwijls de vraag gesteld of er iets ernstigs met hem gebeurd was of mocht hij niet meer met een Westers meisje schrijven?
Op hetzelfde moment had ik ook een Zweedse correspondent Ann Mari Het werd een totaal andere maar héél hartelijke briefwisseling die jaren heeft geduurd tot zelfs na de jaren buitenland . De briefwisseling werd aan weerszijden wel wat minder, gezin, kinderen ,werk ...maar toch stond in die jaarlijkse lange brief met nieuwjaar telkens weer de belofte om elkaar toch eens te zien. Eén keer lukte het bijna zon goeie 10 jaar terug . We zouden de volgende vakantie afspreken maar dan werd het stil tot ik opeens een brief kreeg van haar man dat Ann Mari gestorven was aan kanker. Omdat het zo snel fout uitdraaide voor haar heb ik het mezelf heel erg kwalijk genomen dat er altijd iets belangrijker leek dan onze ontmoeting. We waren er beiden zo van overtuigd dat het wel eens zou lukken als we beiden de tijd hadden en op pensioen waren .
Waarom ik daar nu aan denk? Omdat ik op zolder de brieven vond die mijn schoonmoeder en ons ma ons in al die jaren buitenland geschreven hebben en ik mij nu afvraag waar die brieven van Michael en Ann Mari gebleven zijn ? Ik weet heel zeker dat ik die nooit heb weggedaan. Ik ben dan maar op zoek gegaan, botste op die blikken doos met de brieven uit de tijd dat mijn halfbedde en ik nog vrijden ( waar we maar niet te lang bij zullen stilstaan ) maar die andere brieven? Ik vrees dat die in mijn ouderlijke thuis gebleven zijn maar die thuis bestaat niet meer sinds ons ma gestorven is en daarom ben ik die brieven kwijt en blijft enkel nostalgie over!
Ik ga regelmatig terug naar vroeger hier op mijn blog en misschien vinden jullie dat ik wel vaak teruggrijp naar herinneringen uit het verleden alsof het heden mij niet meer zo boeit! Niets is minder waar, ik geniet met volle teugen van elke dag die mij gegeven is want vanaf nu moet niets meer maar mag alles!
Maar waarom grijpt een mens dan zo graag terug naar wat voorbij is?
Omdat die rugzak nu veel voller steekt dan toen we twens of iets ouder waren. De jaren hebben hem gevuld met vreugde en verdriet met ontgoochelingen en groot geluk met vallen en opstaan met zoveel ervaringen en belevenissen die zo intens met jezelf verbonden zijn dat er niet veel nodig is opdat die rugzak opengaat. Sommigen laten hem misschien liever gesloten maar ik prijs mij gelukkig dat ik nog graag die rugzak openmaak en van daaruit groeit dan spontaan een logje....
Maar ik wil hier wel afsluiten met een prachtig gedicht en sluit me aan bij wat hier staat.
De rugzak
Ieder mens draagt in zijn leven
Een onzichtbare rugzak mee.
Bergt daarin zijn vreugde en zorgen,
Verzameling van wel en wee.
Soms is de rugzak zwaar van stenen,
Dan weer vederlicht,
Blijft er nog wat ruimte over,
Maar dikwijls kan hij niet meer dicht.
Kijk je in een verloren uurtje
Heel de inhoud nog eens door,
Kan er meestal iets verdwijnen
Wat zijn waarde reeds verloor.
Langzaam wordt de rugzak leger
`s Levensmiddag gaat voorbij
En bij het naderen van de avond,
Werpt men een deel der last opzij.
Maar er is nog veel van waarde,
Wat men koestert, graag behoudt,
Al schijnen het soms kleinigheden,
`t Zijn herinneringen, meer dan goud.
Ieder draagt zijn eigen rugzak,
Niemand die hem overneemt,
En men hoeft ook niet te vrezen,
Dat een dief hem ooit ontvreemdt!!
We staan te weinig stil bij wat zo vanzelfsprekend beschouwd wordt
We staan er natuurlijk niet altijd bij stil, maar het is wel een wonder dat als we praten wij zeven woorden per seconde produceren! Per seconde, ja!. En dat kost ons ogenschijnlijk geen enkele moeite, nou ja, af en toe haperen we eens een keer, dan kunnen we even niet op een woord komen: "ach kom, hoe heet het ook al weer?"( nvdr En dat betert niet met ouder worden ) Al die woorden zetten we dan ook nog eens een keer op een rij zodat er mooie zinnen van komen, zinnen die gemaakt worden volgens de regels die we daarvoor in het Nederlands hebben.
Waar halen we het allemaal vandaan?
Ja, we hebben er natuurlijk wel moeite voor moeten doen om die taal te leren. Hoewel, moeite? Het lijkt wel alsof kleine kinderen de taal bijna spelenderwijs leren. Ze beginnen met brabbelzinnetjes, dan komen er echte woordjes, korte zinnetjes, langere zinnetjes en op een gegeven moment zijn ze zover dat ze zelf verhaaltjes gaan vertellen. Ja, eerst nog met foutjes (het roos en de boek of ik loopte), maar dat duurt ook maar even, dan beheersen ze de taal.
Gelukkig maar, want hoe zouden we kunnen leven zonder die taal?
Maar het gaat niet altijd zo vlot met het beheersen van een taal. Soms treden al van heel jong problemen op die duiden op taalproblemen zoals dysfasie of dyslexie. En dat is ook het geval met één van de kleinkinderen. Intussen heb ik al heel wat gelezen over die problemen om te proberen onze schat te helpen.
Wat is dysfasie?
Om het kort te zeggen is het een taalstoornis waarbij het kind meer begrijpt van wat anderen zeggen dan het zelf kan zeggen. Zo'n kind vindt het echter heel lastig om een goed verhaal te vertellen. Het maakt geen mooie zinnen en als daar dan nog dyslexie bovenop komt dan wordt het zeker niet gemakkelijk om goed te lezen en te schrijven !
Uiteraard zijn er verschillende graden van ernst en wordt het beeld sterk gekleurd door de leeftijd.
Bij een dysfatische ontwikkeling is geen sprake van gehoorverlies, verstandelijke handicap of emotionele stoornissen.
Zo'n kind kan moeilijk een lang verhaal klaar onder woorden brengen
en men krijgt vaak de indruk dat het kind niet hoort of " begrijpt" wat er gezegd of geschreven wordt. Ernstige leesproblemen (dyslexie)
gaan daar meestal mee samen en het interpreteren of verstaan van een geschreven zin loopt ook niet van een leien dakje. Dat levert dan natuurlijk extra problemen op in alle vakken waar opdrachten of leerstof via taal "beschreven" staan. Nochtans zijn die kinderen sterk in non-verbale communicatie (mimiek, lichaamstaal), kunnen ze ongelooflijk doorzetten, hebben ze een goede visuele expressie
en zijn ze vaak goed in visueel-ruimtelijke zaken (puzzelen, knippen, knutselen, tekenen, ...)
In het verleden werden zon kinderen in de klas op de laatste rij gezet wegens "dom", hoewel bij testen blijkt dat het performant IQ ( zoals ook bij onze kleinzoon) vaak hoog ligt. Die taalstoornis zou meer voorkomen bij jongens dan bij meisjes!
Met extra begeleiding (GON begeleiding) op school, een goede logopediste die 2x per week aan de slag gaat om "handvatten " aan te bieden en heel veel geduld en inzet van de ouders kan onze schat toch nog het gewone onderwijs volgen bij de vriendjes en vriendinnetjes die voorlopig geen probleem hebben met zijn taal probleem Dat op zich is al een hele prestatie voor het kereltje! Maar ergens raakt het toch je hart en hou je nog meer van dat kind omdat je nu al weet dat zijn toekomst gehypothekeerd is.
Ik las laatst bij Lipske dat ze zich wat depri voelde en geloof het of niet ik zit ook een beetje met mezelf in de knoei en weet echt niet waarom. Ik voel me zelfs wat beschaamd en kwaad op mezelf want heb geen enkele reden om mij zo te voelen zeker niet als ik zie wat er in heel intieme vriendenkring al maanden aan miserie bezig is en toch Er zijn van die dagen dat je gevoel je verstand overheerst . Ik spartel nu door zo'n baaldag. Ik probeer dat gevoel te onderdrukken door geforceerd opgewekt uit de hoek te komen maar het helpt geen jota! Lentemoeheid of nood aan zon? Puberiaanse bevliegingen zouden toch al ver van mij af moeten liggen, denk ik dan maar. Dus dat is het ook niet. Ik ben er de laatste tijd wel serieus ingevlogen telkens als het weer het toeliet. Zou dat misschien de reden zijn? Maar dan zou dat willen zeggen dat het "ouder" worden ook bij mij zijn sporen nalaat en die gedachte is nu ook niet bepaald om van een dipje af te geraken!! Ach, het zal wel overgaan zeker, onkruid vergaat niet maar kan wel heel " ambetant " zijn, wees daar maar zeker van.
Ik kreeg onlangs een mail toegestuurd met spreekwoorden die door de humormangel gehaald werden en ik bedacht dat je met die spreekwoorden toch alle kanten uit kan. Die spreekwoorden, we kregen ze bij manier van spreken met de paplepel mee. Ik vraag mij af of onze kleinkinderen nog even goed op de hoogte zijn van die taalpareltjes want pareltjes zijn het, je kan er zelfs een verhaal mee schrijven door letterlijk te verstane spreekwoorden te ontdoen van hun symbolische betekenis.
Steek dus je duim in de mond en zuig er een verhaaltje uit zoals dit hier...
Lang geleden toen de dieren nog konden spreken was er eens een oud vrouwtje dat haar kat bij de melk zette. De kat was heel tevreden natuurlijk, bijna even tevreden als toen ze spek
voor haar bek kreeg. Het regende hard die dag, het regende kleine katjes! Nieuwsgierig naar wat er uit de lucht viel, ging de kat van huis. De muizen, die met hun argusoogjes alles hadden gezien, sprongen op tafel om daar te dansen. Ik geloof dat het een polka was. Maar plots stonden ze geschrokken muisstil want ze hadden het horen donderen in Keulen. En al lag Keulen mijlen ver verwijderd, ze kozen het zekere voor het onzekere, sprongen in zeven haasten van de tafel en vluchtten weg via het hazenpad achter het huis.
Ondertussen had de kat de kleine katjes bij hun nekvel gegrepen en in veiligheid gebracht. Omdat er na regen onvermijdelijk zonneschijn komt, waren ze ook alweer snel droog achter hun oren.
Het oude vrouwtje had in de keuken een uiltje zitten vangen. "Beter een vogel in de hand" mompelde ze. "Ik zou niet willen dat dit een vogel voor de kat wordt." Maar de kat had al een halve liter melk op en keurde de uil geen blik waardig. Het vrouwtje merkte wel dat er van alles was gebeurd maar omdat ze zag dat er geen potten gebroken waren, nam ze een doekje en deed alsof haar neus bloedde.
Plots klopte er iemand op de deur. Het was Maarten, de buurman, die zijn pijp vergeten was. Het vrouwtje nam snel het kleinood van de kast en gaf de pijp aan Maarten. Maarten zei het vrouwtje vriendelijk gedag en ging het hoekje om.
Het vrouwtje keerde op haar passen terug en nam een appel uit het mandje, ze had namelijk dorst en daar zijn appeltjes goed voor.
Toen werd het avond en ging de zon onder. Het was al snel zo donker dat je geen hand meer voor je ogen zag. Het vrouwtje voelde echter wel de kleine katjes die zich rond haar voeten kwamen nestelen. Ze kneep ze eens zacht in het donker.
Vanuit haar zetel kon ze nog net het maanverlichte weiland zien dat aan haar tuintje grensde en ze was net op tijd om het eerste schaap over het hek te zien springen. Naar goede gewoonte begon ze de springende schaapjes te tellen. Het was 5 voor 12 toen ze het laatste schaap zag springen en besloot naar bed te gaan. Het laatste wat ze hoorde was het zandmannetje dat haar kwam meenemen naar Dromenland.
De volgende ochtend werd het vrouwtje vroeg wakker. Ze veegde het zand uit haar ogen, keek uit het raam en zag dat haar schaapjes op het droge stonden. Zoals gewoonlijk bracht de ochtendstond ook vandaag weer goud in de mond. Het vrouwtje stond snel op om de klompjes goud uit te spugen. Na al die jaren spugen, was haar eigen haard behoorlijk wat goud waard. Daarna zette ze stevig haar tanden in een stuk brood en overliep in gedachten wat ze niet kon uitstellen tot morgen. Ze besloot dat ze dringend een vervolg moest breien aan de trui die ze voor haar zoon aan het breien was. Die trui moest vandaag of want na haar zoon kwamen ook nog de truitjes voor de kleinkinderen, al moest ze aan die truitjes eerste nog een mauw aanpassen. Veel werk was dat niet meer. Goed uitkijkend dat ze geen steken liet vallen, breide ze er een eind aan.
Ik zou nu nog kunnen fantaseren over roze olifanten met een lange snuit... Maar nee, hier is het verhaaltje uit!
Gelezen.... "Vermijd aardappelen, brood, pasta, rijst en melk" Gazet van Antwerpen
09 april 2012,
Volgens het ene weekblad is koffie gezond, volgens het andere veroorzaakt het hartritmestoornissen. Vette vis is volgens de ene expert gezond, terwijl iemand anders zegt dat die vol kwik zit. Door die wildgroei aan studies en adviezen zien we door de bomen het bos niet meer.
In zijn boek 'De voedselzandloper' scheidt dokter Kris Verbrugh feit van fictie, trekt hij ten strijde tegen dieetgoeroes en charlatans en geeft hij handige tips voor een gezonder en langer leven.
De basisregels zijn op z'n zachtst gezegd opmerkelijk: Vermijd brood, aardappelen, pasta en rijst. Melk is ook ongezond, en dat allemaal volgens dokter Kris Verburgh, arts in het Universitair Ziekenhuis van Antwerpen, waar hij zich specialiseert in de neurologie.
En de brave man gaat nog verder...
"De kans op Parkinson verhoogt met een factor 2,3 en vrouwen die regelmatig melk drinken hebben 70 procent meer kans op eierstokkanker. Ironisch genoeg zorgt melk zelfs voor zwakkere botten. Op tv beweren ze het tegendeel, maar die filmpjes worden gesponsord door de melkindustrie. Voor alle duidelijkheid: ik heb het dan over koemelk. Met moedermelk voor baby's of sojamelk is er geen probleem. "
Vlees verhoogt dan weer de kans op kanker en hartaanvallen. Te veel vlees, en vooral rood vlees, is niet gezond. Westerlingen zouden de helft minder vlees moeten eten. Al pleit ik ook niet voor vegetarisme. IJzer, zink, vitamine B12: die stoffen halen we uit vlees en zijn moeilijk aan te vullen met voedingssupplementen."
"Elke dag vers fruitsap geeft 76 procent minder kans op Alzheimer. Geen enkel medicijn geeft zo'n resultaat", besluit Kris Verburgh.
Hallo... weet jij nu nog wat je morgen op de ontbijt - en middagtafel zal zetten? Dat fruitsap lijkt precies het enige goede op onze tafel...??
Die nacht voor mijn Communie had ik niet zo bijzonder vast geslapen. Hoogstwaarschijnlijk uit schrik om iets verkeerd te doen in de kerk. Want van het begin tot het einde zou iedereen ons daar zitten te bekijken.
Die ochtend moest ik vroeg opgestaan. Ik had de avond voordien nog een extra wasbeurt gekregen en nadat ik piekfijn aangekleed was, kreeg ik nog een heleboel orders zo van :" Ziet dat ge u nu niet vuil meer maakt en zet u daar op die stoel, zit stil...blijf met uw vingers uit uw neus en blijf van je haar!" Die minuten leken uren.
Ik ben daarna zo fier als een gieter aan de hand van ma en pa naar de kerk gegaan. De kerk zat vol met volk. Gelijk een kleine prinses moest ik vooraan bij de andere communiekanten plaats nemen. En de mensen maar fezelen.... " das de dochter van die en kijk naar de oudste van den dienen....."
Dan kwam dat grote moment. Met een hartje gelijk van een kikker die over zijn toeren was, gingen wij te communie. We zaten naast elkaar geknield in één lange rij en op bevel van Zuster Madeleine hielden we een stijf gesteven laken onder de kin en staken één na één de tong uit naar " meneer de Paster" om dan de Heilige hostie te ontvangen. Met neergeslagen oogsken en de handjes mooi onder de kin gevouwen keerden we terug naar onze plaats intussen probeerden we die Hostie met het topje van de tong van ons gehemelte los te prutsen want erop bijten was doodzonde!! Gelukkig verliep alles vlekkeloos en kregen wij na de mis een grote proficiat van Meneer de Paster.
Langs alle kanten bewierookt, verlieten wij daarna in mooie rijen de kerk en schoven in het portaal door een erehaag van nieuwsgierige oude wijfjes met een snuifneus...Hier en daar hoorde je dan .. ge moet u ne keer komen laten zien ook tegen ma en mij. En de défilé langs familie en vrienden begon...Hier en daar kreeg ik een kluit...Dat was zo'n klein geldstukje met een gat in het midden of in een uitzonderlijk geval kreeg ik een halve frank. Jammer genoeg moest ik die direct afgeven aan ma...voor in de "sakoche." In ruil voor dat geldstukje mocht de gulle schenker een Comunnieprentje kiezen waar alle persoonlijke gegevens van yours truly op stonden en als toemaatje stond er ook nog een mooi religieus tekstje bij.
's Middags aten we boterkoeken met chocolade melk...'k Voelde mij als een echte prinses. Die dag dweilden wij zo heel wat kennissen en familieleden af. 'k Geloof dat ik in gans mijn leven nooit meer zo veel bekijks heb gehad, tenzij misschien met mijn Plechtige Communie?
En nu... Hoe ziet een eerste communie er nu uit?
Ik denk dat Zuster Madeleine en "meneer de Paster" zich zouden omdraaien in hun graf moesten ze het zien!
Binnen kort vieren we de Eerste Communie van twee kleinkinderen. De zoon van de dochter viert nog de traditionele communie de dochter van de zoon een lentefeest. Die " rasechte communicant" wordt nu al maanden "klaargestoomd" voor de grote dag maar wat een verschil met dat klaarstomen voor onze eerste communie!
En daarom ga ik even terug in de tijd.
Ik ben terug bij Zuster Madeleine in het eerste leerjaar. Stilaan werden wij voorbereid op onze Eerste Communie. Daarvoor kregen we elk een catechismus ( ik heb die nog steeds liggen!!) al konden we amper lezen. Mijn eerste gedacht was dat het een vertelselboekje was. Maar néé hoor. Misschien raadseltjes, dacht ik dan, raadseltjes waar t antwoord bij vermeld was ?
Ik verstond er niet al te veel van, tot op het moment dat die rondborstige zuster Madeleine met heel wat uitleg op de proppen kwam. Verdorie wat nu?
Vanaf nu hadden we 6 jaar zei ze om op het moment van onze Plechtige Communie ( in het zesde leerjaar) dat boekje helemaal glad van buiten te kennen mét vragen en antwoorden. Nu moesten we enkel de vragen in vette druk kennen. Daarom zouden wij daar elke dag over ondervraagd worden.
Bij het horen van die eerste vragen kreeg ik al de indruk dat mijn zieltje zo zwart was lijk het gat van zwarte Piet! Ah ja, ik durfde wel zo af en toe eens ondeugend te zijn , speelde het liefst met jongens samen en dan keek ik ook niet altijd naar de andere kant! Volgens dat boekje zou dat allemaal niet meer mogen .. Dat waren allemaal doodzonden! Het woord alleen al!
Ik voelde mij verdoemd om naar de hel te gaan en met momenten begon ik ze te nijpen tot ik er bijna het schi . van kreeg!
Zuster Madeleine had dat natuurlijk in " de mot", ik zat daar zo wat te draaien op mijn stoel.
"Wat is t Natoken, zijt ge niet goed?"
Eerst durfde ik niet zeggen wat er scheelde, maar op de duur moest ik toch toegeven dat ik met een ferm ei zat.
Ze vertelde dat, als we ons deel van het "boekje " van buiten zouden kennen, wij bij meneer de paster zouden mogen gaan biechten en dat die onze deugnieterij wel zou kwijtschelden.
"Biechten, wat is dat zuster," was mijn vraag?.
"Wel Natoken, je moet aan "meneer de Paster" al je zonden gaan vertellen en zie dat je er geen enkele vergeet, want Onze Lieve Heer weet het wel als je iets verzwijgt. "
Wel mensen, jullie mogen het weten, in plaats van gerust gesteld te zijn, werd dat ei nog groter.
Zo'n last op die jonge schoudertjes....
De sfeer de maanden voor onze Eerste Communie werd in de klas gans anders. Na het ochtendgebed begonnen de ondervragingen over de catechismus leerden we het Onze Vader en de Weesgegroet, de vier akten wat je allemaal moest geloven ..op wat je allemaal mocht hopen ..wie je allemaal (mocht) moest gaarne zien.. en waarover je allemaal spijt moest hebben ! Mens toch, wat stond er ons 7 jarigen nog allemaal te wachten ?
Maar het ergste waren toch die vrijdagnamiddagen want dan kwam "Meneer de Paster" ons daarover persoonlijk ondervragen. Geloof mij of niet, maar dat ei in mijn broekje werd met de dag groter. En mijn ma, wel die zag dat op mijn gezicht van zodra ik thuis kwam.
"Wat scheelt er Natoken ,je ziet zo bleekskes..scheelt er wat ?"
Met stukken en brokken ( ook niet van mijn gewoonte) vertelde ik haar dan gans de historie. Ma trachtte mij gerust te stellen. Maar kind toch, dat is allemaal zo erg niet. Als je braaf bent en altijd gehoorzaamt wel dan moet je je daar geen zorgen over maken. Ja , maar juist daar spande het schoentje dat deed ik dus wel want weten jullie wel wat dat betekent dat altijd braaf en gehoorzaam zijn als je pas 7 bent?
De laatste vrijdag voor mijn communie was er op school algemene herhaling. "Meneer de Paster" kwam ons nog een laatste keer ondervragen en ons de les spellen hoe godsvruchtig wij in 't vervolg moesten leven. In de namiddag moesten wij met gans de klas in de kerk te biechten gaan. "Meneer de Paster" had stellig benadrukt dat we ook maar geen enkele zonde mochten vergeten te biechten!!
Ik had er de dagen voordien niets beter op gevonden dan op een stuk oud behangpapier (dat was thuis mijn schrijfboek) wat "kolommetjes " te trekken. Zo kon ik mijn zonden in categorieën indelen. Boven de doodzonden had ik een zwart kruisje gezet want die mocht ik zeker niet vergeten!!
Op het moment echter dat we moesten gaan biechten, was ik mijn lijst met zonden toch wel vergeten zeker. Ik stond ( zat) daar voor een voldongen feit. Ik ben in die biechtstoel gekropen met een ei op als van een struisvogel. En opeens ging dat schuifje open en ik zat voor één keer met de mond vol tanden. Op de langen duur heb ik daar dan toch maar het een en het ander uitgebrabbeld. En " meneer de Paster" maar vragen :
" Hoeveel keer meisje?"
Ik heb mij dan zo wat wiskundig trachten te redden met "min of meer " te antwoorden.
Al bij al ben ik toch die periode door geraakt en kwam de dag dat ik mijn Eerste Communie mocht doen.
Oei, oei , oei, het is hier de laatste logjes nogal serieus geweest, mijn gedacht. Voor jullie mij ergens klasseren onder " oud, verlept en hopeloos geval " moet ik dat even rechtzetten. Mijn schrijvende ik gaat gemakkelijk de nostalgische, filosofische of ernstige toer op terwijl mijn taterende ik moet het meer hebben van een lach en een grap of geplaag.. en probeer dan maar met die combinatie te leven! Jullie weten niet hoe ik soms de handen vol heb aan die twee!
Maar gelukkig krijgt die laatste uiteindelijk steeds weer de bovenhand en dan zijn de logjes er natuurlijk ook naar! Oordeel zelf maar:
Uit het dagboek van een jonge vrouw op cruise in de Stille Zuidzee.
Dag 1: Ik heb er weken naar uitgekeken en hard gespaard om deze schitterende reis te kunnen maken.
Maar het is de moeite waard.
Een prachtig schip en heerlijk weer.
Ik heb al mijn mooiste kleren ingepakt. Ik ben helemaal opgewonden en van plan om er iets heel moois van te gaan maken.
Dag 2 : Héél de dag op zee. Ik heb vliegende vissen, dolfijnen en walvissen gezien en begin al bruin te worden. Wat een prachtige vakantie!
Vandaag heb ik ook de kapitein ontmoet.
Het is een ontzettend knappe man.
Lijkt een beetje op Brad Pitt, maar dan nog knapper.
Dag 3 :
Ik heb een beetje gesurft, gesnorkeld en ik heb leren golfen.
De kapitein heeft me aan zijn tafel uitgenodigd voor het diner.
Dat is een hele eer en ik heb me ontzettend goed geamuseerd.
Het is een vreselijk aantrekkelijke en attentvolle man met prachtige blauwe ogen, zo blauw als de zee hier.
Dag 4 :
Ik ben naar het casino op het schip geweest en ik heb veel geluk gehad, want ik heb gewonnen!
De kapitein heeft me uitgenodigd om in zijn hut te komen lunchen.
Een werkelijk uitmuntende maaltijd met kaviaar en champagne.
Hij heeft me gevraagd om de namiddag samen door te brengen in zijn hut, maar dat heb ik geweigerd.
Ik heb hem gezegd dat ik mijn echtgenoot niet wil bedriegen.
Dag 5 :
Ik ben weer naar het zwembad gegaan en na een tijdje heb ik besloten om de rest van de dag door te brengen in de pianobar.
De kapitein heeft me daar gezien en hij heeft me weer uitgenodigd om samen een glas wijn te drinken.
Het is werkelijk een zeer charmante man.
Hij heeft me gevraagd of ik de nacht in zijn cabine wil doorbrengen.
Dat heb ik natuurlijk weer geweigerd, maar hij heeft gezegd dat hij het schip zal laten zinken als ik niet van gedacht verander.
Dat maakt het erg moeilijk!
Dag 6:
Afgelopen nacht heb ik 1600 mensenlevens gered.
VIER keer zelfs ...!
t Was vijf na zes deze morgen toen ik al lag te draaien en te keren in mijn bed. Buiten was het nog donker want de sterren aan de hemel waren niet van de partij.
Waarschijnlijk waren de sterrenplukkers deze nacht aan het werk geweest ( jaloers op de ei-rapertjes gisteren?) en dus keek ik naar een sterrenloze hemel.
Eigenaardig hoe een mens vaak wakker wordt met vragen in zijn/haar hoofd!
Folion zal misschien weer zeggen" tenniworre" héwel "tewelwoa!"
De eerste vraag die ik mij stelde deze morgen toen ik naar de wekker keek zal ik opstaan of niet?
Ik had de kans om nog een uur of zelfs twee te blijven liggen maar na een half uur was mijn besluit genomen.
Mijn benen gingen over de rand van het bed en de rest van mijn lichaam trok zich recht.
Daar zat ik dan op de warme bedrand met mijn voeten op een kille vloer mijn ogen op weg door het raam waar ik naar de donkere schaduwen keek op een schemerige achtergrond.
Ik dacht in de verte een haan te horen maar t was nog niet zoals in zijn zomerse topdagen wanneer hij mij om vier uur uit mijn nest kraait.
In de badkamer weerkaatste het felle licht in de spiegel en het was een paar keer pinken met mijn ogen die er gevoelig voor waren.
Ja, daar stond ik dan in volle glorie mijn handen steunend op de lavabo en mijn ogen gericht op mezelf met duizend en één vragen.
Ik staarde naar mijn spiegelbeeld dat een dagelijkse foto uit mijn leven zou kunnen zijn en waar ik telkens een titel zou kunnen schrijven die steeds dezelfde zou kunnen zijn: "Natoken een dag later .
Mijn warkop gaf mij wel een moderne look maar dat was ook alles.
Een paar opkomende rimpels golven op mijn voorhoofd en ebben mijn jeugdige jaren weg en hoe lager ik mijn ogen liet zakken hoe groter het verval. De opkomende Michelinbandekes - de opslagplaats van het goede leven noem ik dat- vervangen de buikspieren die er ooit waren en ik bedenk dat die wekelijkse turn -en zwemlessen op vrijdag maar een illusie zijn! Warme douchestralen deden mij pas goed ontwaken en nog wat later stond ik terug voor de spiegel om mij af te drogen.
Ziezo de dag kon beginnen euh nadat ik aangekleed was natuurlijk. De ochtend begon het zwarte gordijn open te trekken en van zwart ging het over naar grijs.
Denkend dat de lente die we nog voor een deel tegoed hebben vandaag kon verder gaan, trok ik een lichte pull aan, maar toen ik de achterdeur opende bleek het maar frisjes.
Onze gemaaide gazon ( was nodig voor de eitjes van de Paashaas) lag onder een grijs regengordijn en wat verder kon ik wat nevelslierten zien.
De fruitbomen die langzaam in bloei komen, deden me wegdromen bij hun komende oogst. Nog veel te fris om buiten te lopen, ging ik maar terug naar binnen nam een tas thee mee naar de computer en hier zit ik nu ...
Nadat het muziekje van Windows mij verwelkomde, loop ik even mijn mailbox door.
18 mailtjes in postvak in waarvan 15 ppsjes! Pppfff dat zijn van die dingen die mij s morgens vroeg op mijn zenuwen kunnen werken.
Ik laat die mailtjes dan ook even voor wat ze zijn en ga naar Words om daar mijn letters voor dit logje aan elkaar te zetten zonder dat ik echt weet waar dit schrijfsel zal eindigen en wat het resultaat zal zijn.
Soms is het iets dat in mij borrelt, soms stap ik de wijde wereld in via een virtuele deur, soms schrijf ik zaken van mij af of soms meng ik de wereld van de fantasie met de realiteit.
Soms zijn de teksten veelzeggend voor mezelf en soms is het een verstrengeling van mijn hersenkronkels waar ik zelf moeite mee heb om te ontwarren.
Mijn klavier danst meestal door het gewone dagelijkse leven of door de vervlogen jaren en zorgt zo voor bagage waar ik voor mezelf en anderen probeer te toetsen hoever ik er kan mee gaan.
Meestal is het mijn bedoeling om te zien of ik iets kan loskrijgen van de blogbezoekers of om te zien hoever je in woorden naar elkaar kan toegroeien.
Ja, woorden zijn soms zoveel meer dan gewoon wat leesvoer.
Ik begin er vandaag alvast mijn dag mee en het zou niet juist zijn de woorden niet te gebruiken om jullie een leuke en gezellige Tweede Pasen te wensen.
Ik denk ook aan de zieken en wens hen veel beterschap en aan al diegenen die in deze periode van het jaar toch even in een dipje verzeild raken.
Ik wens ieder van jullie alvast veel lees - en /of schrijfgenot en vooral veel plezier, steun en gezelschap van de mensen aan de andere kant van het scherm.
Dat van die klokken weten jullie nu al , maar van de paashaas?
Over waar de paashaas nu eigenlijk vandaan komt, doen verschillende verhalen de ronde, zoals: - De paashaas is heel bijzonder, onzichtbaar en heeft een gouden vacht
Op afbeeldingen van Ostara, de godin van de vruchtbaarheid en de lente staat afgebeeld met een haas en een ei aan haar voeten.
- De legende gaat dat de haas eerst gewoon een kip was, maar één met een vervelende karaktertrek: De kip verstopte namelijk haar eigen eieren, wat Ostara danig uit haar humeur bracht. Ze veranderde de kip in een haas, die dan de eieren weer mocht gaan zoeken. Dat zij voor een haas koos is niet zo raar, een haas staat namelijk ook voor vruchtbaarheid.
- De paashaas is eigenlijk een vogel die zich had misdragen en werd veranderd in een haas. Nu mag hij nog maar één keer per jaar eieren leggen, die hij goed moet verstoppen. Dit lijkt verklaarbaar door de eieren die door vogels in verlaten hazenlegers werden gelegd. Deze eieren werden aangezien voor hazeneieren. Zo, dat weten jullie nu ook weer!
Als ik
terugdenk aan het paasgebeuren dan komt meteen ook de herinneringen
aan de zoektocht naar paaseieren naar boven, die gratuite chocolade eitjes en mooi gekleurde echte eieren die
uit de hemel kwamen vallen uit de hand van de onzichtbare klokken.. Ik spreek dus nog van de tijd dat de
klokken nog naar Rome moesten vliegen om paaseieren te gaan halen. De
paashaas, die bestond toen niet. Daar trapten alleen goedgelovige
kinderen in. De klokken daarentegen die kwamen regelrecht van Rome,
propvol chocolade, daar twijfelde je niet aan, net zomin als aan de
onfeilbaarheid van de paus die de chocolade leverde aan de klokken. Maar sinds de crisis moet iedereen voor zijn
eigen eitjes zorgen. In Rome valt niks meer te halen. Waarschijnlijk
zijn de Vaticaanse kippen te oud geworden en uitgelegd en klaar voor de
soep en zoals al de rest in het Vaticaan met uitsterven bedreigd. Al weten ze het daar waarschijnlijk zelf nog niet. Dat terzijde
Het was voor mij altijd een bijzondere dag. Kerstmis was misschien gezelliger, maar Pasen was dat ene moment van het jaar waarin magie eventjes mijn gewone leven binnenvloog. Dat ik de klokken nooit zag, hoe ik ook naar de lucht gaapte, deed daar niets aan af. Ik vergat ze trouwens snel tijdens de spanning van het eieren zoeken. Ben ik de enige die de volgende dag voor alle zekerheid nog even tussen de narcissen ging kijken?
Toch wist ik dat iets niet helemaal klopte. Niet alleen konden die klokken , vooral op regenachtige dagen, hun eieren toch droog in een geïmproviseerd nestje laten vallen, ze hadden ook de eigenaardige gewoonte om bij ons al op zaterdag langs te komen, terwijl bij velen pas op zondag. Het is me nog steeds niet helemaal duidelijk waarom. Dus ik was niet echt verbaasd toen ik eindelijk wist waar de klepel hing. Ik weet eigenlijk niet meer het exacte moment waarop ik dat te weten kwam, hoe en wie het me vertelde. Ik weet wel dat ik ooit de chocolade eieren een week op voorhand had gevonden en dat mijn ouders toen niet veel moeite deden om een geloofwaardig verhaal te verzinnen. Ik was toen waarschijnlijk al op een leeftijd dat het wel mooi geweest was met het hele klokkengebeuren.
Maar hoe zijn we aan die klokkenhistorie gekomen?
De klokken van Rome als brengers van eieren zijn ontstaan als een antwoord op de vraag van de kinderen waarom de kerkklokken na Witte Donderdag tot Paaszaterdag niet meer te horen zijn.
In de christelijke liturgie, zwijgen de klokken en wordt de doodsratel de vervanger. Het lijden en de dood van Jezus van Nazaret wordt daarmee geaccentueerd. Het verhaal vertelt dat de klokken naar Rome vliegen en dat ze daar zich met paaseieren bevoorraden, tijdens de paasnacht terugkeren en de eieren op paasmorgen uitstrooien voor de kinderen.
Dit jaar komt hier als naar gewoonte de Paashaas langs en die dartelt speels door de tuin en laat hier en daar een eitje vallen . Ik probeer hem goed in het oog te houden zodat de kleinkinderen bij het zoeken geen enkel eitje over het hoofd zien. Ik hoorde dat de mandjes al klaar staan nu enkel hopen op droog weer!
Nederlands moeilijk te leren? En wat dacht je dan hiervan?
Men spreekt van één lot en verschillende loten,
Maar t meervoud van pot is natuurlijk geen poten.
Zo zegt men ook altijd één vat en twee vaten,
Maar zult u ook zeggen één kat en twee katen?
Laatst ging ik vliegen, dus zeg "ik vloog." Maar zeg nou bij wiegen beslist niet: ik woog,
Want woog is nog altijd afkomstig van wegen,
Maar is dan ik voog een vervoeging van vegen?
Wat hoort er bij "zoeken?" Jazeker, ik zocht, En zegt u bij vloeken dus logisch: ik vlocht? Welnee beste mensen, want vlocht komt van vlechten. En toch is ik hocht niet afkomstig van hechten.
En bij lopen hoort "liep", maar bij kopen geen kiep. En evenmin zegt men bij slopen "ik sliep". Want sliep moet u weten, dat komt weer van slapen. Maar fout is natuurlijk "ik riep" bij het rapen.
Want riep komt van roepen. Ik hoop dat u t weet
En dat u die kronkels beslist niet vergeet. Dus kwam ik u roepen, dan zeg ik "ik riep". Nu denkt u van snoepen, dat wordt dan "ik sniep"?
Alweer mis mijn beste, maar u weet beslist, Dat ried komt van raden, ik denk dat u t wist.
Komt bied dan van baden? Welnee, dat wordt bood. En toch volgt na wieden beslist niet "ik wood".
"Ik gaf" hoort bij geven, maar "ik laf" niet bij leven. Dat is bijna zo dom als "ik waf" hoort bij weven. Zo zegt men: wij drinken en hebben gedronken.
Maar echt niet: wij hinken en hebben gehonken.
t Is moeilijk, maar weet u: van weten komt wist, maar hoort bij vergeten nou logisch vergist?
Juist niet zult u zeggen, dat komt van vergissen. En wat is nu goed? U moet zelf maar beslissen:
Hoort bij slaan nu ik sloeg, ik slig, of ik slond?
Want bij gaan hoort ik ging, niet ik goeg of ik gond.
En noemt u een mannetjesrat nu een rater?
Dat geldt toch alleen bij een kat en een kater.
Tussen alle opruim- en andere werkzaamheden door had ik gisteren toch nog even tijd om wat te lezen op internet. En jawel hoor ik kwam weer iets heel opmerkelijks tegen.
In China is een echtpaar dat hun zoontje @ wil noemen. De vader zegt dat het @-teken door Chinese emailgebruikers wordt uitgesproken als het Engelse woord at. Als de t-klank wordt benadrukt zou het als ai ta klinken.
In het Mandarijn Chinees betekent dat hou van hem.
Mijn bedenking... Als het manneke later naar school moet en de juf vraagt: Hoe heet jij?, krijgt ze te horen: Hou van hem.
Mooie naam als je het mij vraagt maar wat als het manneke naar een Belgische school gaat omdat vader hier in België een Chinees restaurant begint? Dan zal het manneke moeten antwoorden: Apenstaartje !!! OPMERKELIJK ! Het zijn en blijven rare Chinezen die Chinezen
Gisteren was ik wat aan het rommelen in kasten en dozen en toen ontdekte ik een schat. Allez, t is te zeggen, de schat bevond zich in de onderste lade van een kast. De twee andere laadjes bevatten spulletjes die ik tegelijk wil bijhouden én weggooien. Twijfelgevalletjes dus.
Maar, zoals ik al zei de echte schatten zaten in de onderste la. En wee diegene die het waagt mijn schatten als rommel te aanzien! Al moet ik toegeven dat sommige van die schatten door de tand des tijds héél wat van hun glans verloren hebben. En dat bedoel ik dan ook letterlijk.
Zo trok het "ooit oranje - nu gele doosje " mijn aandacht. Ja, ik moest toch wel eventjes ferm slikken toen ik de inhoud bekeek want wat ooit zo sterk en glanzend wit was, is nu vergeeld, dof maar bovenal ontstellend broos. Die melktandjes van de kinderen, die ooit zo kloeke, fiere bijtertjes, bijna tot stof vergaan, lagen daar stil en bijna vergeten.
Ach, melancholie alom, maar zo gaat het leven, a never ending story van ontstaan en vergaan. Mooie herinneringen hebben altijd recht op dat vleugje melancholie, vind ik.
Waar is de tijd? Toch voel ik me bijlange nog niet zo oud als de tandjes doen uitschijnen.
Leeftijd en tijd laten zich niet vangen in een cijfertje. De kinderen zijn nu 39 en 37 maar het lijkt echt nog niet zó lang geleden dat ze een kamp bouwden met twee stoelen en een laken eroverheen.
"Je bent maar zo oud als je je voelt" zeg je? Tja, hoe oud ben je dan als je je behoorlijk volwassen voelt en toch nog af en toe van die pubereske uitspattingen hebt zoals eergisteren (!) en op de koop toe een lijf dat naar een eerdere "senioren" leeftijd neigt ( klinkt beter dan oude).
Tijd is een vreemd verschijnsel, het is er en toch is het niet te vatten. Tijd bestaat maar is ongrijpbaar en laat zich zeer zeker niet in een doosje wegbergen. Het is een geweldige schat die niet in de schattenkast past. En dat is maar goed ook.
Die tandjes daarentegen
Het vergeelde doosje met de brokkelige melktandjes krijgt een eerbiedwaardig plekje in één van de bovenste laadjes, tot het geen tandjes meer zijn maar een laagje "stof". En "tandstof", zo heb ik besloten, ga ik niet meer bijhouden. Ik ga het in de tuin strooien. Een snuifje kalk kan de grond alleen maar deugd doen. Misschien gaat er op die plek wel extra bloempjes groeien of zo
Schatten van bloempjes!
PS: Bedankt aan diegenen die gisteren al op mijn oproep gereageerd hebben, de ene al beter in het omzeilen van de leeftijd dan de andere haha maar Yanne en ik zijn heel blij met de respons. En voor diegenen die "gewetensbezwaren" zouden hebben bij het omzeilen van de juiste leeftijd? Zie het als een leugentje om bestwil dat nog snel met de Paasbiecht deze week kan vergeven worden !! En Folion als je geen pastoor meer vindt... volg dan de " Urbi et orbi" op Tv.. want ik las dat mensen die sinds de jaren '30 van de 20e eeuw rechtstreeks naar de radio luisteren of (jaren '50) naar de televisie kijken ook de pontificale zegen en de bijbehorende absolutie krijgen.... . Hier nog eens ( voor het laatst) de link naar de test van mijn metekind voor haar eindwerk handelswetenschappen. Yanne
Mochten jullie het niet gemerkt hebben, gisteren was 1 april verder geen commentaar!!
Nu iets anders
Een vraag van mijn "metekind" dat haar masterwerk moet inleveren op het einde van dit academiejaar en nog dringend deelnemers nodig heeft voor haar mastertest. Het experiment heeft een doelgroep van 16 tot 26 jarigen. Ik weet dat dit niet bepaald de doelgroep is die op seniorennet aanwezig is ( ) , maar jullie kennen misschien wel mensen die kunnen deelnemen aan het experiment. Zelf deelnemen mag natuurlijk ook je past maar wat aan , deed ik ook. Het experiment duurt een 15 min .
Tip.. als jullie gewinkeld hebben en op de afrekening wachten... even geduld die komt er zeker aan maar het duurt eventjes zoals aan elke kassa. Ik hoop dat jullie massaal een eindejaarsstudente zullen helpen, zij zal er heel blij mee zijn (want heeft die info nodig om haar werk af te maken) en ik dus ook want ze is mijn enig metekind!!!
Het is al een tijdje geleden dat ik hier mee verder ging.. Vandaag de letter N van..
Natuur Hier zullen jullie niet verwonderd opkijken als ik zeg dat de natuur een heel belangrijke rol speelt in mijn leven en dat al sinds mijn kindertijd. Ik ben en blijf een buitenmens die houdt van de natuur, van open lucht ,van wandelen en van alles in mij op te nemen wat ik zie. Als kind hield ik ervan om te slapen onder de sterrenhemel of gezellig te zingen bij een kampvuur .. Er is echt niets dat hieraan kan tippen! Ik houd van de natuur om het zo maar eventjes te formuleren.. Ik vind het heerlijk om door het bos te wandelen.. de stilte te horen.. de geur te ruiken.. dan kan je zo lekker nadenken over alles.. het brengt je dicht bij jezelf.. eventjes weg van de drukke wereld met teveel haast.. .. HEERLIJK..
Als kind had ik al een open contact met alles wat leeft. De natuur, haar elementen, bloemen, bomen, dieren.
Rozen vb zijn een inspiratiebron voor mij. De roos staat voor het wortelen in de aarde en via de knop uitkomen tot een prachtige bloem die zoveel diepgang laat zien.. en zo kan ik nog uren verder bomen .. Maar ik wil ook jullie graag aan het woord laten bij de letter N
Gelezen en goed bevonden....er kan evengoed oma of opa staan in de plaats van de oude man!
" Wie ben jij", vroeg het kind aan de oude man? "Ik ben de avond van het leven."
" Waar ga je naar toe," wilde het kind weten?. " Ik ga naar het licht".
" Waar vind ik jou terug", drong het kind nog even aan?. " Je vindt me in jouw daden, in jouw gedachten maar vooral in jouw hart", stelde de oude man het kind gerust.
" Mag ik nog even je hand vasthouden", wilde het kind weten?. " Zolang je maar wil, ik laat je nooit los", glimlachte de oude man .. " Je bent nooit alleen want er zal altijd een avond zijn en daarna opnieuw licht om je bij te staan".
)
) maar die andere brieven? Ik vrees dat die in mijn ouderlijke thuis gebleven zijn maar die thuis bestaat niet meer sinds ons ma gestorven is en daarom ben ik die brieven kwijt en blijft enkel nostalgie over!
De opkomende Michelinbandekes - de opslagplaats van het goede leven noem ik dat- vervangen de buikspieren die er ooit waren
( klinkt beter dan oude).
