Heel verwonderd kwam ik maandag mijn eerste meikever sinds veel jaar tegen. De naamgeving van het beestje blijkt deze keer te kloppen want we zijn nu in de meimaand. Net niet plat getrapt onder mijn maatje 40, wandelde hij op zijn dooie gemak op de oprit. Op zo'n moment kan ik niet aan de verleiding weerstaan om zo'n prachtige kever van dichterbij te bekijken. De meikever verleende zijn volledige medewerking: hij kroop zonder aarzeling op mijn hand en uit niets bleek dat hij zin had om weg te vliegen.
Wat een herinneringen kwamen boven bij het zien van dit beestje. Voor veel tuiniers is het een plaag maar voor veel kinderen was het vroeger een bron van vermaak.
Op den buiten had iedereen zijn eigen huiskever in een doosje met een blaadje erbij. Het was onze manier om op een biologische manier die kevers te bestrijden. Ze werden gevangen en in een doosje gestopt met een blaadje erbij en een touwtje rond hun pootje. We hadden zelfs verschillende keverfamilies nl de bakkers en de molenaars die hadden een soort witte poeder op de vleugeltjes. De andere naam ben ik vergeten, misschien weet iemand van jullie dat nog?
In tegenstelling tot in mijn jeugdjaren, vinden we nu nog slechts af en toe een volwassen exemplaar van de meikever. De achteruitgang ervan heeft ongetwijfeld te maken met de bestrijding van de kever. Chemische bestrijdingsmiddelen werden massaal ingezet want ook dit beestje (kever en larve) zou 'erg schadelijk zijn voor de landbouw'.
Even ter info.
Wist je dat als je een meikever ziet vliegen het dier bezig is aan zijn vijfde levensjaar. De korte duur van het volwassen stadium wordt vooral benut om te paren. Eens het nageslacht verzekerd is, geeft het mannetje de geest, het vrouwtje graaft zich zon 20 cm in de grond in om eieren te leggen. Uit de eitjes komt na ongeveer een maand een larve, de engerling. Die ziet er uit als een rups met 6 pootjes en doet zich gedurende enkele jaren tegoed aan de wortels van planten en bomen. Dan graaft de engerling een diepe gang loodrecht naar beneden. Onderin de gang wordt een kamertje gemaakt en dan begint de verpopping. De laatste winter wordt als pop doorgebracht en vanaf eind april tot begin juni verschijnen de volwassen dieren die onmiddellijk op zoek gaan naar een partner. De cirkel is dan rond.
Zelf heb ik de meikever propertjes en zonder stukken af teruggezet in mijn tuin. Binnen enkele weken sterft hij toch. Hopelijk voor hem heeft hij tegen dan een lekkere paring achter de rug.
Onze kapoen ten voeten uit als de eeuwige grapjas"
Wanneer jullie wachten op een relaas over het feest en het eten en de drank en het decor dan moet ik jullie teleur stellen want gisteren was een dag in het teken van Thanis en de familie en of de dochter en de schoonzoon daar in geslaagd zijn! Ik heb daar juist nog even met de dochter gebeld om haar proficiat te wensen met het geslaagd, intiem maar zo gezellig feestje thuis. En nu zit ik nog na te genieten terwijl ik de foto's bewonder die natuurlijk weer aan de lopende band getrokken werden. Het begon allemaal veelbelovend met een staalblauwe hemel en een stralend zonnetjes van 's morgens vroeg. Zoals Bojako in haar verslag schrijft " de weergoden waren ons eens goedgezind". De kerk zat om 10 uur uitzonderlijk weer eens vol met de 20 communicanten , de ouders , grootouders en familie. De catechisten en de communicanten hadden de kerk een sfeervol, jong accent gegeven in het thema van de dag:" We vliegen naar.." Het was ontroerend grappig toen die 20 kinderen -de ene al feestelijker dan de andere - in stoet al dansend naar voor kwamen. Al heb ik die " tamtam" van het kerkelijk ritueel al een hele tijd achter mij gelaten, toch ging ik deze keer mee in het enthousiasme van onze schatten. Hun dansen , gezang, lieve maar soms schuchtere woordjes konden niets anders dan bij de ouders/grootouders het hart beroeren. Het enige " storende" moment (sorry voor de overtuigden) was toen de pastoor bij tussenpozen met veel te moeilijke woorden en lange uiteenzettingen het stilzitten voor ons en de 20 kapoenen moeilijk maakte. Een kleine anekdote...Kleindochter 1 -die onlangs haar lentefeest had- vroeg om ook naar voor gaan toen ze de communie uitdeelden. Waarop de mama zei: " Dat kan niet , je bent niet gedoopt E."... "Jamaar dat is niet erg , ik wil alleen eens proeven hoe dat smaakt...." Ze is echter op haar " honger" blijven zitten . Met als afscheidskreet uit 20 kindermondjes " bravo Jezus" trokken we na de viering naar huis waar de mama en de papa hun uiterste best gedaan hadden om het gezellig, mooi en vooral kindvriendelijk te versieren en in te richten. Bravo dochter en schoonzoon!! Na anderhalf uur stilzitten was het springkasteel een welgekomen ontlading bij alle 8 de kinderen. Ze stoven naar buiten in de ZON , de schoentjes vlogen in het rond en het springen en gejoel kon beginnen. De " oudjes" genoten intussen van een glaasje en een snackje terwijl we wachtten op de bomma dan pas zou de kleinzoon zijn cadeau krijgen waarvoor we allemaal samen hadden bijgelegd. Het was een heerlijk en ontroerend moment toen S rond 1u30 aan de arm van T binnen schoof, teer, zwakjes en zo bleek maar met een extra morfine shot en andere medicatie zou het voor een paar uurtjes moeten lukken. Het was dan ook een heel ontroerend moment toen de kleinzoon binnenstoof en met dat ene woordje" BOMMA" haar heel zachtjes omhelsde en beiden in stilte genoten. Hier en daar werd een traantje weggepinkt. Zijn feestje was nu al geslaagd en je zag hoe hij genoot dat iedereen er bij was. Zijn cadeau en daarna het " walking" dinner met voor iedereen wat, zorgde voor een heel huiselijke maar gezellige sfeer voor groot en klein. Intussen konden we genieten van een foto-reportage die op het grote TV scherm voortdurend getoond werd. Proficiat aan de fotograaf die onze kapoen ten voeten uit wist te typeren, schalks, als een lachebekje, grappenmaker of kinderlijk stoer en als afsluiter zuslief in volle charme die grote broer een paar dikke smakkerds gaf! Het dessertbuffet was vooral voor de kinderen een kermis want voor ons zou dat weer een paar extra kilo's zijn!! Voor de bomma was rond 18 u de maat vol en moest ze dringend terug naar het ziekenhuis, maar die paar uurtjes samen met gans de familie zullen we koesteren. Het was door omstandigheden een toffe, sobere en toch ze rijkelijk gevulde namiddag! Een communiefeest op vertrouwd terrein... in een kraaknet en op kindermaat versierd huis maar vooral dat intens familiegevoel... dat onthouden we van gisteren. Bedankt dochter en schoonzoon!
Vandaag vieren we - zoals ik gisteren schreef- de Eerste Communie van onze kleinzoon maar daarover meer in één van de volgende logjes want vandaag is het ook moederdag en dan gaan mijn gedachten altijd terug naar ma en daar wil ik het heel even over hebben zeker nu ik vandaag niet naar haar toe kan gaan.
Vandaag, op deze moederdag, zal ik weer wakker worden in de stamboom van mijn leven en met zoveel herinneringen. Ma heeft ons ooit allemaal aan één van die takken van haar bronzen stamboom gehangen om dan te pronken op haar kast. Maar de stevige stam dat was zij. Ik weet nog hoe ze ons op haar manier vertroetelde.
Als een kuiken liep ik onder haar vleugels en zelfs als ik al eens wat verder vooruit liep, keek ik steeds achter mij om te zien of ma wel volgde.
Aan haar hand stapte ik door het leven en de plaats in haar handpalm werd steeds kleiner naarmate ik groeide. Op een bepaald moment waren onze handen zelfs even groot!
Ma was er steeds, ze was er toen ik mijn babyvel ruilde voor dat van een kind.
Ma hielp mij door de kinderziektes , zij gaf mij een leven zoals zij vond dat het goed was.
Zij was het die altijd onderaan de trap stond om mij te wekken en dagelijks op de goede weg te zetten. Vandaag sta ik onderaan die denkbeeldige trap en roep dat ze nog wat mag blijven liggen omdat het moederdag is.
Ze hoeft niet op te staan in de drukte van het leven, nee, in gedachten rijd ik wel zelf naar haar toe naar de plek waar ze eeuwig rust misschien naast andere moeders die er vandaag ook rustig maar sommigen eenzaam bijliggen.
Mijn denkbeeldig boeket witte rozen is klein tegenover de kleurrijke herinneringen aan haar.
Duizend vragen stel ik mij weer.
Negenhonderd keer zal ik weer vragen " waar ben je" en de honderd andere vragen zullen persoonlijk zijn van kind tot moeder. In gedachten slenter ik over de kiezels naar de strooiweide en al van in de verte zoek ik naar haar laatste plek om te zien of alles nog goed is zoals ook zij vroeger al van in de verte naar mijn thuiskomst keek.
En als ik dan bij haar laatste rustplaats sta, begin ik in gedachten een gesprek met haar. Zo gaat het.... - Dag ma.
- Dag Natoken. - Hoe is dat hier nog?
Bij mijn eerste vragen krijg ik niet altijd antwoord omdat ik de antwoorden in haar plaats moet geven en de krop in mijn keel het verhindert.
-'t Is schoon weer hé ma? - Ja, Natoken. - Euh ma ik heb wat bloemen mee voor jouw moederkensdag.
- Dat had ge niet moeten doen, ik ben al blij dat ge gekomen zijt.
- Och t is een kleine moeite en ik weet dat je van bloemen houdt. Maar ik kan niet lang blijven ma want we vieren vandaag de Eerste communie van Th. - Geef hem maar een dikke kus van mij, hij is al veel gegroeid zeker? En zo zal het verder gaan... Met mijn hoofd naar beneden en met gevouwen handen zal ik zoeken naar mijn woorden en vooral naar haar antwoorden. Wat zou ik graag hebben dat ze mij zelf een paar vragen stelt over ons, de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Maar het blijft stil naast die tak van de stamboom die daar afgebroken ligt.
Herinneringen vliegen voor mijn ogen alsof het gisteren was en af en toe stoppen ze even bij die strooiweide om mij eraan te herinneren waar ik vandaag in gedachten sta.
Het is een afwisseling van lachen en tranen. Naarmate het gesprek tussen ma en mezelf in mijn gedachten verder afspeelt, wordt de stilte ondraaglijk. Ik sta daar als een klein kind van 67 jaar dat staat te zoeken naar de hand van zijn moeder, op zoek naar de rok waar mijn kleine handjes aan trokken telkens ik iets nodig had, op zoek naar haar ogen die mij steeds rust brachten, op zoek naar haar stem die vandaag de mijne is geworden.
Nog twee woorden zeg ik haar :
-Gelukkige moederkensdag, ma.
Het blijft stil geen antwoord.
Ma is niet thuis, zal ik dan maar denken, ik zal volgend jaar nog wel eens terug komen maar dan echt en niet in gedachten...
Ik wil via deze weg nog een gelukkige moederdag wensen aan alle moeders die hier langs komen. En nu ga ik verder in de dag van vandaag om onze lieve schat een geslaagd Communiefeest te bezorgen.
Morgen is het dan zo ver, kleinzoon 2 viert zijn Eerste Communie en iedereen zal het geweten hebben. We hadden eind april al een lentefeest voor ons oudste kleindochtertje , maar zoals met alles leefde zij daar rustig en zonder veel drukte naar toe. Wat vandaag niet kan dat kan dan morgen wel is haar levensfilosofie. Dat heeft ze zeker niet van haar oma hoewel ze ook een vis is zoals ik. Maar onze kleinzoon... die jaagt in zijn enthousiasme bijna iedereen de boom in en zijn mama nog het meest. De zondag kan maar niet snel genoeg komen en op mijn vraag wat hij nu zo spannend vindt aan die Eerste communie antwoordt hij in zijn kinderlijke eerlijkheid....... " Ik mag iets voorlezen in de kerk"... en met zijn gekende problemen is dat voor hem een hele belevenis ! " En is er nog een reden waarom je zo graag je communie doet?", vraag ik dan. " Ja, natuurlijk ook het feestje met jullie en .. ..hij somt al de kinderen op... en de cadeautjes". Omdat het feest thuis doorgaat, wil de mama dat het huis en de tuin er netjes bij liggen en daarvoor krijgt ze zelfs volop het fiat van haar zoon. Hij die het anders niet altijd zo nauw neemt met wegleggen en opbergen, ergert zich nu aan elk blokje of popje of wat dan ook dat zuslief laat slingeren. Mama moest zelfs slingers kopen om het huis te versieren en elke dag wordt een streepje getrokken op de kalender. Toen de dochter hem woensdag voor de laatste keer naar de kerk bracht voor de algemene repetitie, werd ze op het hart gedrukt om niet in de kerk binnen te komen want die zou klaar gemaakt worden voor de viering zondag en dat moet een verrassing blijven. Op haar commentaar dat het wel regent en ze geen zin heeft om buiten te staan wachten, had de kleinzoon de oplossing klaar... "in de auto wachten mama ik kom wel tot daar gelopen!" Ach, het heeft wel iets dat toeleven naar die dag of je het nu al dan niet zinnig vindt. En dat de kinderen van vandaag weten wat ze willen , hoe jong ze ook zijn, getuigt het volgende. De kinderen van een nicht zijn niet gedoopt maar gaan wel naar een katholieke school. De oudste had vorig jaar zijn lentefeest en van nr twee werd niets anders verwacht tot een paar weken terug. - "Ik wil mijn Eerste Communie doen." - "Dat kan niet manneke je bent niet gedoopt, maar je krijgt wel een lentefeest zoals je broer." - "Neen, ik wil geen lentefeest, ik wil mijn communie doen. " Het waarom of de motivatie dat hoor ik over een 2 tal weken wel. De ouders hebben altijd gezegd.. wij zullen hun keuze later respecteren en als dat "gedoopt zijn" is dan doen we dat, maar voor ons is het geen must .. Maar ik denk niet dat ze verwacht hadden al zo vroeg met de vraag geconfronteerd te worden. Daarom besloten de ouders dan maar om die kleine te dopen. Meteen vroegen ze aan de oudere broer of hij dat ook wilde, maar die vond dat maar niets en niet nodig! Ja, de tijden veranderen en de kinderen zijn nu veel mondiger dan wij op die leeftijd.
Maar wij kijken nu vooral uit naar morgen met hopelijk droog weer maar vooral.. met de vraag of de bomma erbij zal zijn want tot nu nog is dat nog steeds niet bevestigd door de artsen.
We zijn er nog niet klaar mee want nu wacht de letter:
P
Waarom ik bij P aan politiek denk terwijl ik mij blauw erger aan de politiek, weet ik ook niet. Misschien omdat men er dagelijks mee rond onze oren slaat? Ik steek mijn hoofd niet in het zand en ik weet dat het niet gemakkelijk is om dit landje hier te besturen. Hoe slaag je er in om voor de welvaart van meer dan 10 miljoen mensen te zorgen? Maar ik wil er hier niet bij stilstaan. Waaraan denk ik dan nog bij de P? Aan puzzelen...en dan in de brede zin van het woord ttz niet alleen die stukjes tot een geheel samenbrengen. Puzzelen met woorden zoals in kruiswoordpuzzels... daar eindig ik mijn dag mee. Elke dag, als ik 's avonds " stilval" in de zetel, wachten mijn dagelijkse krantenpuzzels om opgelost te worden. Daar ontspan ik van en .. het blijkt ook nog eens goed te zijn voor die grijze massa die steeds maar grijzer wordt!! Doet jou P ook iets positiefs met jou?
"Al is de leugen nog zo snel, de parlementaire onderzoekscommissie achterhaalt hem wel!"
"Alcoholvrij bier is als een BH aan de waslijn, het beste is er uit."
"Dankzij de afstandsbediening kan de tv-kijker zowel zijn horizon als zijn zitvlak verbreden."
"Don't love, don't cry, just take a joint and get high!"
"Drinken halveert je leven, maar je ziet dubbel zoveel!"
"Een eeuwigdurende liefde bestaat niet, maar een liefde is wel eeuwig duur."
"Een kus is een afdruk van een indruk die met nadruk vraagt om een herdruk!" "Er zijn twee redenen waarom een man naar een café gaat: òf hij heeft géén vrouw, òf hij heeft er wel een." "Het is leuker om te vrijen onder werktijd, dan werken in je vrije tijd."
"Het leven is als een neus. Je moet eruit halen wat erin zit."
"Iemand heeft mij in een anonieme brief beschuldigd van lafheid."
"Ik viel voor jou midden op de straat. Ik zag jou op tijd maar de stoeprand te laat."
"In de les voel ik me net een leeuw... ik eet, ik hang, verveel en geeuw."
"In mei leggen alle vogeltjes een ei. Dus moeten ze in april allemaal van bil!"
"Indien u 's morgens met de kippen opstaat, overdag werkt als een paard en 's avonds zo moe bent als een hond, zou u wel eens een ezel kunnen zijn!" "Is dat je neus of ben je een banaan aan het eten?"
"Leraren helpen je problemen oplossen die je zonder hen nooit gehad had."
Voor wie zich al zit te verheugen (geen idee waarom u dat zou doen, maar kom) op uitlatingen over mijn sportiviteit: forget it! Ik wil het gewoon hebben over een gedrag dat ik tot nu toe enkel met mannen associeerde, maar sinds vandaag ook met een vrouw: sportief rijgedrag!!!
Je kent hen wel hé die macho's die met één hand door het raampje en met één hand op het stuur de auto door het verkeer loodsen alsof ze alleen op de wereld zijn, niet dat het op mij direct indruk maakt misschien wel op bimbo's . Ja, jullie hebben het goed geraden: ik vind mijzelf geen bimbo.
Vandaag echter was het een vrouw achter het stuur! Ze reed om te beginnen in de verkeerde richting rond op de al enge parking van het ziekenhuis, belemmerde iedereen de doorgang en maakte het parkeren duidelijk moeilijker. Hierdoor kwam ze vanachter een hoekje waar de zichtbaarheid niet echt gegarandeerd was. Gelukkig ben ik hier altijd op mijn " equivive" zoals we dat thuis zegden, want ik heb geen zin om één van de bedden boven de parking te bezetten. Ik remde dus braafjes ( vooral om mijn eigen auto te redden) en zag haar zigzaggend langs andere auto's slalommen . Het werkte wel wat op mijn systeem ( ik had al op de weg moeten aanschuiven). Ik zag ook hoe ze tussen de " manoeuvres" door nog even aan haar haar frommelde terwijl ze in de achteruitkijkspiegel van haar VW Golf TDI keek.
.. En toen zag ik het!! Haar witte "sjakos " zat met de hengsels tussen de koffer van haar auto. Een witte sjakos! Dat betekent een deftige misvorming en een zwarte streep die wellicht niet meer uitgaat. Ik werd op slag weer beter gezind.
zeker toen ik ook nog één van de schaarse parkeerplaatsen bemachtigde!
Jullie meevoelen deed deugd .. vooral die suggestie van steenezel was hartverwarmend al stel ik mij de vraag of ik dan beter af zou geweest zijn? Ik ben daarom eens gaan Googlen en vond bij steenezel 4 synoniemen : domkop ( neen, afgewezen)
domoor (neen ,want ik heb twee oren en dus wordt dat domheid in het kwadraat )
oen (neen is op zijn Westvlaams een kieken ( (h)oen) voor de niet vatters, ook niet vleiend!) uil (Ja , hier kan ik mij mee verzoenen) want staat de uil in de westerse cultuur al niet eeuwenlang als symbool van de wijsheid.??
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen...
Een ezel stoot zich geen tweemaal aan dezelfde steen
... alleen doen mensen dat wel. Ik stel daarom ook voor om voortaan op ezels te vertrouwen en niet op mensen. Maar daar wil ik het niet over hebben . Waarover dan wel?
Heb jij dat ook wel eens dat je je hoofd tegen een kastdeurtje stoot en dan denkt: de volgende keer zal dat me niet meer gebeuren en amper een uur erna: BOiNK !
Hewel sinds vandaag kan ik kan dus wel stellen, dat ik geen ezel ben, aangezien ik me wel twee keer aan dezelfde steen heb gestoten! Of maak ik nu een denkfout?
De belastingsbrief steekt weer al in de bus en daarom wil ik jullie een brief laten lezen, die naar een Inspecteur van belastingen is gestuurd.
"Aan de inspecteur der Belastingen.
Het spijt me u te moeten berichten, dat het voor mij onmogelijk is te bekijken, of ik mijn belasting nog kan betalen.
Mijn financiële positie is zeer onoverzichtelijk geworden, dankzij de toepassing van:
De Arbeidswet, de Auteurswet, de Beurswet, de Drankwet, de Gezondheidswet, de Horecawet,
de Invalidenwet, de Loterijwet, de Motorrijtuigenwet, de Warenwet, de Woningwet, de Vestigingswet,
de Winkelsluitingswet t/m de Ziekenwet enz., die op een weerloos publiek wordt losgelaten.
Door al deze verschillende wetten, ben ik zo terneergeslagen, uitgeput, uitgebuit, uitgewrongen,
uitgetrokken en uitgeperst, dat ik niet meer weet, waar ik aan toe ben; hoe ik moet zijn en
of ik er nog wel ben.
Men heeft mij genoodzaakt te betalen voor:
Beursbelasting, Dividendbelasting, Gemeentebelasting, Grondbelasting, Hondenbelasting,
Inkomstenbelasting, Loonbelasting, Milieubelasting,
Onroerendgoedbelasting, Overdrachtsbelasting, Precariobelasting, Rioolbelasting, Staatsbelasting,
Straatbelasting, Successiebelasting, Vennootschapsbelasting, Vermakelijkheidsbelasting,
Verzekeringsbelasting, Weeldebelasting, Wegenbelasting en verder voor:
Benzineaccijns, Gedistilleerdaccijns, Invoerrecht, Registratierecht, Reinigingsrecht, Statistiekrecht,
Tabaksaccijns, Zegelrecht en wat er nog meer aan rechten zijn.
Ik ben verplicht bij te dragen aan:
WWV, BTW en tal van andere weeën;
alsook aan Autoverzekering, Ziektegeldverzekering, Zorgverzekering.
Ik betaal:
Inschrijfgeld, Lesgeld, Liggeld, Parkeergeld, Schoolgeld, Sluisgeld, Staangeld, Tolgeld.
Ik ben aangezocht of verplicht bij te dragen voor:
Astmafonds, Begrafenisfonds, Dierenbescherming, Geheelonthoudersbond, Kankerbestrijding,
Kinderbescherming, Leprafonds, Nierfonds, Rampenfonds,
Vrijheidsbond enz.
Er wordt druk op mij uitgeoefend om als steun te dienen voor:
het Rode Kruis, het Wit-Gele Kruis en een regenboog van andere Kruizen.
De regering en anderen, die in mijn naam regeren, hebben mij zo geregeerd,
dat ik niet meer weet wiens eigendom ik ben.
Ik ben aangeschreven, beboet, bekeken, bekeurd, berispt, bestraft, doorgelicht, gecommandeerd,
gecontroleerd, gesommeerd, gezuiverd, heen en weer geschoven, ingelicht, ingeschreven, ingesloten,
nagegaan, onderzocht, ondervraagd, ontboden, opgelicht, verdacht, verhoord, verplicht, verwisseld,
voorgelicht, uitgeschreven, uitgesloten. Bovendien:
ik heb tot nu toe mijn leven doorgebracht met het invullen, overschrijven, uitschrijven, halen en bekrachtigen
en tekenen van formulieren.
Ik heb reeds honderden malen verklaard, dat ik ben geboren en waar en wanneer.
Maar men schijnt mij slecht te geloven, omdat men mij voor allerlei folteringen nodig heeft.
Voor actiecomités, bonden, clubs, fondsen, instellingen, instituten, organisaties, stichtingen en verenigingen
schijn ik een onuitputtelijke bron te vormen voor het verschaffen van geld en het bevredigen van iemands
tegenwoordige en toekomstige wensen en behoeften van het menselijk ras.
Ik ben verplicht voor een Energie Keurmerk te betalen eer ik mijn huis mag verkopen.
Het enige wat mij nog aan het leven bindt, is mijn nieuwsgierigheid:
WAT KOMT ER NOG MEER ??
Dat is dan misschien het betalen van milieuheffing op een biefstuk.
Omdat het milieu vervuild wordt door de uitstoot van gassen door het rund.
Dan voel ik door mijn klompen heen, dat de volgende stap zal zijn:
dat ik straks verplicht ben een snuffelpaal aan te schaffen voor in mijn huis.
Om mijn eigen uitstoot te meten en daarover ook milieubelasting te betalen.
Meneer de Inspecteur, zoals u ziet, kan ik tot mijn spijt mij nauwelijks nog veroorloven om te leven,
laat staan om nog meer te betalen.
Hoogachtend, Een uitgeputte en uitgeperste belastingbetaler."
De operatie ging woensdag niet door maar werd verschoven naar gisteren. Het is nu wachten hoe de na reactie zal zijn en op "meer uitleg" van de chirurg want blijkbaar is niet alles verlopen zoals gepland. Hopelijk geeft de behandelende arts daar snel wat duidelijkheid over. En S die zet dapper door. Bedankt voor jullie meeleven lieve bezoekers.
Voor diegenen die het wat volgden. .. Vandaag wordt S weer maar eens geopereerd hoewel haar toestand niet goed is maar het is noodzakelijk volgens de dokter. Dat maakt de kans om er op 13 mei bij te zijn voor de Eerste communie van onze gemeenschappelijke kleinzoon nog kleiner want hoe kan ze nu zo snel herstellen ? We vrezen dat alles wat ze doen gewoon tijd kopen is want de prognose van de dokters is niet goed.. Onze enige hoop is dat ze het lang genoeg volhoudt om het nieuwe medicament dat binnenkort op de markt komt uit te testen in het UZ Brussel waar ze als " proefpersoon" opgeschreven staat. Intussen zijn mijn gedachten vandaag bij haar en houden we de vingers gekruist!!
Het is zo stil in jou
je bent ongeneeslijk ziek, 't is waar
je stem is toonloos en klinkt zwaar
en het is zo stil in jou.
Het is zo stil in mij
als jij zonder tranen zachtjes schreit
te laat, te laat, 't is een verloren strijd
daarom is het zo stil in mij.
Wij praten, onze stemmen beven
ik leg mijn handen in de jouwe
het leven kan ik je niet geven
maar laten wij nu samen rouwen
dan wordt het stil in ons....
De laatste dag van april was zonnig en goed en daarom heb ik ervan geprofiteerd om nog even de puntjes op de i te zette in de tuin. Maar het grote probleem is dat ik wel weet wanneer ik begin maar zelden wanneer ik stop dus hier zit ik nu te "bekketrekken" omdat mijn corpus langs alle kanten protesteert wegens " te"...Ja, zo oud en nog mijn les niet geleerd!!
Zondag was dan toch nog een fijne dag en we hebben zelfs buiten kunnen napraten tot rond 8 u 's avonds en dit voor de eerste keer in april. Ons kleindochtertje was het prinsesje van de dag en heeft genoten van haar dag. Het doet toch deugd hé mensen als je zo tussen je kinderen en kleinkinderen kan genieten van mekaar. En het feesten is nog niet gedaan. Tot ergens midden juni staat er elk weekend een feestje gepland ( communie, trouwverjaardagen, schoolfeesten, familiereünie..) Ik kijk er al naar uit al deelt mijn weegschaal die mening niet.. ik denk dat ik haar best even in een hoekje zet hoewel.... Ik " probeer" te genieten maar met mate!!
Weinige maanden van het jaar worden zo sterk gesymboliseerd door één bepaalde bloem als de maand mei door het Lelietje-van-dalen of ook meiklokje genoemd. Wij spraken thuis altijd over een "Muguetje" Daarom heb ik voor elke bezoeker die langs komt een virtueel ruikertje meiklokjes, de geur moeten jullie er maar bijdenken en dan maar duimen dat mei zonnig en gezellig wordt!
Weer heel even serieus... tot ik mijn volgende ei uitgebroed heb!!
Woorden
Je kan ze spreken en roepen en fluisteren.
Je kan ze denken en zuchten en dromen. Je kan ze inslikken en zwijgen.
Je kan ze lezen en schrijven. je kan ze weten en vergeten.
Woorden Ze kunnen strelen en helen.
Ze kunnen leven en zweven.
Ze kunnen bedriegen en liegen.
Het gedichtje op de blog van Folion gaf mij de inspiratie voor mijn volgend logje.
De hond is van oudsher de beste vriend van de mens. In België bezit trouwens één familie op drie een hond of een kat, niet in het minst omdat het dier een positieve rol speelt op sociaal, affectief, psychologisch en zelfs therapeutisch vlak..
Spijtig genoeg zorgt de normale biologische behoefte van die huisdieren vaak voor heel wat overlast die meestal te wijten is aan de lakse houding van hun baasjes. Besmeurde schoenen zijn vaak de oorzaak van wrijvingen tussen hondenvrienden en ander voetpadgebruikers, om nog maar te zwijgen over de verontreiniging van speelpleinen, parken, plantsoenen en stranden. Iedereen kent het wel. Je komt thuis van de winkel of een wandeling en je merkt een vreemde geur in huis. Je kan niet onmiddellijk achterhalen wie of wat die onaangename geur verspreidt, maar het lijkt wel hondenpoep. Eén blik op de zolen van je schoenen verraadt de boosdoener en lokt dan een verwensing uit!
Nog ergerlijker is een wandeling op het strand en daar dan op die bruine hoopjes getrakteerd worden. Hondenpoep is een vervelend probleem. We moeten het niemand uitleggen dat het absoluut niet aangenaam is om in een hondendrol te trappen.
Wil ik dan de mensen met honden van de straat of het strand houden? Helemaal niet. Ben ik een hondenhaatster? Ook niet en ik wil zeker niemand die een hond bezit de boom injagen. Rennen over het zand, een duik in de zee of een wandeling en de wind door je haren . en dat allemaal met je hond. Welke hond en of baasje wil dat nu niet? Maar het moet wel leuk blijven voor iedereen . Daarom mijn verzoek aan alle hondenbezitters:
"Doet de hond het op zijn gemakje .
Maak dan gebruik van het hondenpoepzakje! " Of Mijn gras is geen wc, neem uw hondenpoep dus mee!
Het is al een tijdje dat we het hier nog hadden over het intiem alfabet. Met de letter O nemen we gewoon weer de draad op!
Bij mij staat die letter O voor
Op reis
Ik heb graag en veel gereisd. Diegenen die mijn blog al jaren volgen, hebben in geuren en kleuren de belevenissen gedurende onze 13 jaar buitenland gelezen, de anderen kunnen dat nog steeds als ze zich " geroepen" voelen want de link naar die landen staat hiernaast. Als we nu de deur uit gaan dan is dat buiten het seizoen om optimaal te genieten van de rust en de omgeving, we zoeken de avonturen niet meer op! Ik betrap mezelf er zelfs op dat ik na een paar weken blij ben als we terug naar huis gaan naar de kinderen en kleinkinderen, de vrienden en kennissen maar vooral naar onze vertrouwde omgeving waar we gezellig samen thuis zijn en genieten van ons plekje Die reismicrobe is stilaan verdwenen En jouw O , waar staat die voor?
Een oude cowboy dronk een koffie in een plaatselijk Starbucks koffiehuis.
Terwijl hij aan zijn koffie nipte, kwam er een jonge dame naast hem zitten.
Ze vroeg: "Ben jij een echte cowboy?"
Waarop de oude man met cowboyhoed: "Wel, ik woon al heel mijn leven op een
boerderij, hou me bezig met koeien samendrijven, koeien helpen kalveren,
verzorgen van koeien en kalveren, hooi maken, stallen kuisen, paardrijden,
naar rodeo's gaan, honden voederen. Ik veronderstel dat je zou kunnen zeggen
dat ik een cowboy ben!"
Waarop de vrouw: "Ik ben een lesbienne! Als ik 's morgens opsta, denk ik aan
naakte vrouwen. Tijdens het ontbijt en het middagmaal is dat niet anders.
Tijdens het douchen, denk ik aan naakte vrouwen. Tijdens tv-kijken. Ik doe
niets anders dan de hele dag aan naakte vrouwen denken en daarom denk ik dat
ik lesbienne ben!" Er viel een stilte en de cowboy en de lesbienne dronken verder van hun koffie. Even later komt er een jongeman aan de andere kant van de oude cowboy
zitten en vraagt hem: "Ben jij een echte cowboy?"
Waarop de oude man met cowboyhoed: "Ik denk al heel mijn leven dat ik een
cowboy ben, maar ik ben net tot het besef gekomen dat ik eigenlijk lesbienne ben!"
Dinsdag waren hier 2 kleinkinderen wegens pedagogische studiedag op school en dan staat de boel altijd wat op stelten. Niettegenstaande het ruime aanbod aan speelgoed blijft de knikkerbaan meestal een groot succes. Omdat het buiten regenachtig was, kwam opa op "het lumineuze idee" om de baan in de living op te stellen tot groot jolijt van de gasten natuurlijk. Maar dat mini baantje is intussen een megabaan geworden - want opa heeft die uitgebreid en vergroot- en daarom vlogen door het enthousiasme van de kindjes ( en mijn grootste kind was nog de ergste) de knikkers af en toe langs alle kanten zodat ik tot op vandaag nog steeds hier en daar een knikker terugvind! Maar de kleinkinderen worden stilaan groter en enkel ons glutenkindje zit nog in de kleuterklas, daarom besloot ik om het speelgoed eens onder handen te nemen. In de living hebben we drie schuiven van onze kast gereserveerd voor gezelschapsspelletjes, leer spelletjes, puzzels, teken -en kleurboeken en nog zoveel meer. Bij het " uitmesten" botste ik op een prikkussentje dat ik ooit gekocht had want dat is na al die jaren blijkbaar nog steeds een succes. De kleinkinderen kunnen de mooie bijgeleverde plaatjes uitprikken en daarna inkleuren. In onze tijd was dat heel wat anders. En daarvoor ga ik terug naar mijn rugzak!!
Ik zit terug in de tweede kleuterklas waar zuster Benigna ons zou leren prikken. Ik zie me daar nog bezig. Prikken zelf, was niet zo moeilijk, maar schoon op die lijntjes prikken, dat was wat anders. En die gaatjes moesten dan nog zo dicht mogelijk bij mekaar zijn. Ondanks het feit dat ik mij af en toe in de vingers prikte , was het resultaat behoorlijk. Dan even het geprikte tekeningetje doorduwen en daar was dan het resultaat! De beloning volgde met: "Dat heb je mooi gedaan, Natoken." Daar was ik vet mee. Gelukkig mochten we tijdens het prikken zingen, weliswaar religieuze liedjes, maar zo passeerde de namiddag vlugger. Thuisgekomen vertelde ik zo fier als een gieter dat ik had leren prikken. "Dat is wel, Natoken" zei mijn ma. "Dat zal u later nog goed van pas komen." In haar hoofd had ze toen blijkbaar al een grandioos idee......
Toen ik de volgende dag van school thuis kwam, vond ik naast mijn boterhammen een stapel oude kranten. Ma had hierop met een inktpotlood rechthoeken getekend. Naast die kranten lag een speldenkussen met een paar oude stopnaalden. "Wel Natoken, nu ge toch al zo goed kunt prikken, moogt ge voor ons die gazetten in rechthoekjes prikken. Gij zult er u mee bezig houden!" Dat was dus wat ma in haar hoofd had! In 't begin was ik fier dat ik zo'n werkje mocht doen, maar zo altijd maar die zelfde rechthoekige stukjes papier uitprikken, begon al spoedig tegen te steken. Ik ging in staking en verliet mijn werkterrein om wat afwisseling te zoeken. Van in de verte hoorde ik ma roepen: "Wel Natoken, zijt ge 't al beu?" Ik deed eerst alsof ik doof was langs die kant, maar 't hielp niet. Ik moest verder prikken! In de vooravond, toen ma voor het eten zorgde, nam ze eerst dat stapeltje uitgeprikte velletjes gazette papier, doorprikte die met een priem en wurmde daar een ijzerdraad door. Ik verstond er niets van. "Wel Natoken," zei ma, "nu gaan we dat omhoog hangen in 't vertrek." In die tijd was dat de naam voor wat ze nu een toilet noemen. Ik begreep direct waarvoor dat moest dienen en besefte dat ik zonder het te weten, thuis de uitvinder geworden was van het toilet papier! In elk geval beter dan de uitvinder van 't warm water!
De eerste dagen verliep de productie van toiletpapier redelijk vlot, maar stilaan begon dat prikken mij de strot uit te hangen. Ik verzon allerlei uitvluchten om mij er van af te maken. De ene keer had ik buikpijn, een ander keer had ik mijn stopnaalden zo gezegd ergens verkeerd weggelegd. Ik trachtte mij er zo goed mogelijk van af te maken. Intussen hadden we op school nog andere "vaardigheden" aangeleerd. Wij hadden leren weven. Iedereen had zo'n blinkend weefmatje gekregen, met om de centimeter zo'n overlangse insnijding. Met de bijhorende strookjes gekleurd papier moesten we leren weven. De eerste dag... eentje op en eentje neer... de god ganse dag, tot vervelens toe! Zelfs 's nachts in bed had ik de neiging van op en neer te gaan. Ondertussen mochten we " religieuze" liedjes zingen . Zo vloog de tijd wat sneller. Fier als een Vlaamse gaai, moest ik dat natuurlijk weer aan ons ma vertellen. Dat kon geen kwaad dacht ik. Ma zou mij toch geen toiletpapier doen weven zeker?
Dat moet ik aan de kleinkinderen vertellen de volgende keer dat ze willen prikken of weven.... Zouden ze het geloven?
Er is een vader die met zijn zoon en een ezel van het ene dorp naar het andere trekt. De zoon zit op de ezel, maar iedereen vraagt zich af waarom hij zijn oude vader laat stappen? Dan gaat de vader op de ezel zitten, maar iedereen vindt de vader gek omdat hij zijn jonge zoon laat wandelen. Uiteindelijk kruipen ze samen op de ezel. Maar wat zeggen de mensen nu? " Dat kunnen ze die ezel toch niet aandoen!"
Dus knopen de vader en de zoon de ezel aan een stok en dragen ze het dier. Ook nu staan de mensen met het hoofd te schudden: " Wat een idioten zijn dat nu!"
Nu eens iets totaal anders...laten we het " light" noemen...
Hoe zou het toch komen, denkt een mens al eens, dat we eigenlijk zo gemakkelijk een voorkeur hebben voor iets wat ongezond is? Neem nu chips, of chocolade, of iets anders wat eigenlijk pedagogisch niet verantwoord is zoals cuberdons, karamellen, zure beertjes, Cola.... Iedereen lust toch wel iets wat niet gezond is en vooral niet te weerstaan en dan denk ik ook nog aan pralines, chocolade, marsepein, Tuc-koekjes, borrelnootjes, ijsjes...Er komt maar geen einde aan die lijst!
Nu ik erover nadenk, lust ik bijna alles wat niet gezond is, zelfs voor op de boterham: choco, speculoospasta, muizenstrontjes... En zoals laatst weer ontdekt na lange tijd het "Goudkuipje." Wat is dat lekker en onverantwoord vettig en ongetwijfeld cholesterolverhogend!!
Voilà en zeg nu maar dat je ook geen zin te hebben in iets lekkers....? Ik geloof er niets van. Een kort nawoordje ( met een naar Folion! ) om duidelijk te maken waarom ik hier nu over bezig ben. Omdat ik probeer van al dat lekkers af te blijven als ik volgende zomer van mijn zomerkledij wil genieten! Dus als straks mijn logjes druipen van gekerm en gezaag en humeurigheid... jullie weten hoe het komt .
)
Dat betekent een deftige misvorming en een zwarte streep die wellicht niet meer uitgaat. 
zeker toen ik ook nog één van de schaarse parkeerplaatsen bemachtigde! 
