Onlangs werd onze zoon 40 en vandaag wordt onze dochter 38 ! Dat lokte bij mij de reactie uit .. "waar is de tijd en wat worden we oud!"
En om mezelf te troosten om die vervlogen jaren vraag ik: "Mag ik voor één keer stoefen?" Eigen lof stinkt, maar goed, je haalt er dan maar alvast een luchtverfrissertje bij.
Laat me eens denken, wat kan ik goed?
Ik hoop dat ik een goede mama ben. Ik zeur zoals iedere mama wel eens op haar kinderen/ kleinkinderen, maar ik zie ze ongelofelijk graag en ben heel fier op hen.
Koken lukt ook wel , ik slaag er toch in om voor ons bendeke goede maaltijden te verzinnen Ik kan goed organiseren als ik er moeite voor doe
en multitasken lukt ook wel zoals tv kijken en e-mails lezen, strijken en voetbal zien op TV....telt dat ook?
Ben ik tevreden over mezelf? Meestal wel ja. Soms ook niet. Maar of dat dan altijd met dingen te maken heeft die ik zelf kan veranderen? Meestal niet. Dus heeft het geen zin om daarbij stil te staan. Natuurlijk lag het voor de hand dat ik hier zou komen verkondigen dat ik oprecht fier ben op mijn kinderen/kleinkinderen. Het zou maar erg zijn, hé moest dat niet zo zijn.
Echt in iets uitblinken doe ik niet, ik ben geen virtuoos, geen rekenwonder en met het ouder worden, wordt mijn grijze massa er niet beter op!.
Ik heb veel goede ideeën in mijn hoofd maar uitwerken is niet altijd mijn afdeling.
Maar ik zou een geweldige uitvinder zijn moest ik een heel team van handige Harrys ter beschikking gehad hebben. haha
Ik geloof in het lot, de voorbestemming maar eigenlijk kan niets van dat alles tippen aan de fierheid die ik voel voor mijn kinderen.
Onrechtstreeks maken zij mij fier op mijzelf. .
Ik krijg ook vaak complimenten van mijn kinderen zelf.
Dat ik er nog goed uitzie en ze altijd op mij kunnen rekenen, dat ik zo lekker kan koken dat ik de allerliefste oma van de hele wereld ben.
Nu weet u in passant ook dat ik enkel kinderen en kleinkinderen heb om mijn ego te strelen.
Wie gaat het anders doen?
Bon, genoeg "gestoefd" voor vandaag. Ik denk dat dit wel zal volstaan! Waarom ik het dan deed? Ik wilde me vandaag gewoon niet te oud voelen bij die 38 j van dochter lief!! Proficiat dochtertje! Vanavond zullen we dat uitgebreid vieren!
Alweer bijna Kerstmis! Daar staat hij weer, onze kerstboom met alles erop en eraan. Tierlantijntjes, lichtjes, ballen en sterren, gewoon alles inbegrepen. Niet dat ik zo fanatiek kerstgezind ben maar de sfeer rond die periode spreekt me wel aan en - 't moet gezegd - als ik er dan toch aan meedoe, wil ik het ook goed doen. En dat is het nu net, op een kerstboom hoort een "piek", de kroon op het werk, de illusie dat de ster van Bethlehem boven de huiskamer hangt, de kers op de taart, zeg maar. En die ster liet ik door het " haasten" vallen... 't Is waarschijnlijk geen mode meer, want het was even zoeken naar zo'n ster in de winkels!
En dan dwalen mijn gedachten ( alweer) af naar mijn kindertijd en de tijd toen onze kinderen nog klein waren, toen de kerstboom nog geen reden tot stress was, toen het niet gaf dat hij er lelijk uitzag, als hij maar schitterde. De ballen waren toen niet aangepast aan "het interieur" en ook niet aan de kersttafel die straks weer voor stress zal zorgen en hij was ook niet aangepast aan de laatste modetrends wat betreft kerstversiering. Neen, hij was een allegaartje van kleuren en dan denk ik ook aan die "watte" die op het kerststalletje dienst moest doen als sneeuw en die in de fik vloog door een verdwaald vonkje van een vuurstokje. Er ligt nu weer "watte" op de kerststal, niet dezelfde stal als toen ik klein was. Neen één uit Afrika, handgesneden, met een Kindje Jezus , Jozef en Maria- allen met een Afrikaanse look- die elk langs één kant van de kribbe staan en met ook nog de os en de ezel om het kleintje warm te houden en buiten het stalletje langs de ene kant de herders met hun schapen, langs de andere kant de drie koningen met hun wierook en mirre. In mijn zoektocht naar een piek, viel het me ineens op dat kerststalletjes ook niet meer echt "in" zijn.
Geen Jozefkes en Maria's meer met Kerstmis. Tsja... de tijd dat de mama's nog het kerstverhaal aan hun kleintjes vertelden, is ook al passé! Hoe zou dat komen? Niet dat ik zo'n aanhanger ben van dat nostalgisch verhaal, maar het schiep sfeer. Is het nu niet allemaal veel te veel commercie geworden?
Samen aan tafel zitten met onze kinderen en kleinkinderen, ongelofelijk fier zijn op hen, beseffen wat een mooi gezin we hebben, voor elk een cadeautje hebben, de gordijnen sluiten, een paar kaarsjes doen branden en mij er niets van aantrekken dat de kerstboom er dit jaar eigenlijk een beetje scheef bij staat, dat zijn mijn plannen voor 24 december, met of zonder piek in die haast echt lijkende Kerstboom! Alvast op voorhand een fijne en prettige Kerst aan iedere bezoeker die hier misschien niet meer geraakt voor de grote dag!
Ons zorgenkindje blijft maar ziek en de juiste diagnose is nog niet gesteld. Oma heeft dus de handen vol zodat van blogbezoekjes niet veel in huis komt en ik 's avonds bekaf ben. Maar ik haal mijn " schade" wel in als ik de 21ste overleef!
Maar voor het geval het morgen fout loopt, snel nog even wat tips ...
Houd je ogen op de sterren gericht en je voeten stevig op de grond.(Theodore Roosevelt)
Een vriend is iemand die ook naar je toekomt als hij geen problemen heeft.(Kin Hubbard)
Wie klaagt over zijn oude dag moet eens aan het alternatief denken.
Ik maak geen fouten. Ik beperk mij tot blunders.
Computers: de meeste fouten zitten tussen het toetsenbord en de stoel.
Gewone wijsheden voor the day before!!
Fijn zei de zon en ze was in de wolken.
Als je een volmaakt nutteloze middag kunt doorbrengen op een volmaakt nutteloze manier, heb je geleerd te leven. (Lin Yutang). Soms daagt het leven je uit voor iets waar je zelf nog niet voor zou kiezen. Het woord toeval bestaat slechts omdat onze hersenen te klein zijn om alle samenhangen te begrijpen. (Dick Hillenius)
Als er geen uitweg is, dan is er altijd nog een weg doorheen. (Eckhart Tolle)
Met een kleindochtertje dat hier al 3 dagen uitziekt even snel de druivelaar lenen.
Een koppel vierde zijn 40ste huwelijksverjaardag. Een journalist wou weten hoe het kwam dat ze nog steeds zo'n vredevolle liefde uitstraalden en zo gelukkig leken. - Wel zei de man, dat gaat terug tot onze huwelijksreis toen we door de Grand Canyon trokken op de rug van een ezel.We waren nog niet zo ver gevorderd toen mijn vrouw haar ezel struikelden waarop ze heel rustig zei:" Eerste keer". Ze trok de ezel recht en we vervolgden onze weg. Iets verder struikelde de ezel opnieuw. Even kalm als daarvoor zei mijn vrouw: " Tweede keer". We reisden verder. We waren nog geen halve mijl opgeschoten toen de ezel voor de derde keer struikelde. Toen trok mijn vrouw; nog steeds even kalm, een revolver uit haar rugzak en schoot de ezel dood waarop ik mij kwaad maakte en haar toeschreeuwde wat ik dacht van de manier waarop ze het dier behandelde! Ze keek me recht in de ogen en antwoordde op kalme toon:" Eerste keer"! Sinds die dag hebben we nooit meer ruzie gemaakt. Moraal van het verhaal... onderschat vrouwen nooit !
Naar het einde van het jaar toe zet een mens de dingen soms eens naast elkaar en kan dan tot rare vaststellingen komen...
De geur van sinaasappels vs de geur van vanille. Etensgeluiden vs iemand die met smaak kan genieten van de maaltijd Aan tafel blijven zitten als het bord leeg is vs gezellig napraten na het eten. Te laat komen vs netjes op tijd ergens geraken.
Het getik van een uurwerk vs het uurwerk altijd willen dragen. Iemand die zit te wiebelen met zijn benen vs dansen Te luide muziek in de woonkamer vs de radio die constant aanstaat.
Teveel kleuren door elkaar vs een wit interieur met talrijke kleuraccenten. Deuren die dichtgegooid worden vs schuifdeuren.
Slurpen vs rietjes in een drankje.
Te rijp fruit vs aardbeien die erg rijp zijn.
Mensen die door elkaar praten vs een bende vrienden bij elkaar.
Halskettingen vs sjaals.
Kleedhokjes in het zwembad vs baantjes trekken.
Mensen die roepen vs gillen van plezier. Fluiten en neuriën vs mensen die meezingen met een liedje.
Hekel vs liefde.
Kerstmarkt
koud
en veel volk, veel te veel volk,
bijna géén parking te vinden en volk... niet te doen. Schuifelen door
een echte mensenzee met koude tenen
warm appelsap met kaneel. Kraampjes, kraampjes, kraampjes
met allerlei prulletjes van houten beeldjes tot wollen sokken.
De keuze
kopen of niet? Echte nougat van Mmmmontélimar de geur van warme wijn en van smoutebollen.
Koude vingers
het reuze REUZENrad. Ballonnen,
mensen in alle kleuren en in alle talen
en in alle formaten.
Lichtjes, héél veel lichtjes. Pakjes, kerstgeschenkjes en volk, volk, veel te veel volk
op
de kerstmarkt in Valkenburg.
Jullie hebben het zeker gehoord of gelezen .. dat zinloos geweld in een basisschool in Newtown de Verenigde Staten .... Een doodgewone schooldag tot plots de nachtmerrie begon! Je kan het als het zoveelste bericht klasseren of meevoelen met een dorp dat er de dag na de feiten nog steeds verdwaasd en ontredderd bijligt. In een periode van het jaar waar alles draait rond " peins en vrede" spatten alle dromen van zovelen door de waanzin van die éne enkeling uiteen. Gruwel , ongeloof, angst geen woorden kunnen vertellen wat daar in dat dorp moet leven. Wat bezielt een jonge gast van 20 om zomaar - zonder scrupules - een school binnen te stappen nadat hij zijn moeder reeds had doodgeschoten om dan in één salvo 20 kinderen tussen 5 à 10 j en 7 volwassenen dood te schieten? Juist omdat de meerderheid van de slachtoffers kinderen zijn, raakt het ons zo. 20 jonge kinderen die nog een gans leven voor zich hadden... wat een drama voor die families die nooit meer hun kinderen kunnen vasthouden en zeggen dat ze van hen houden.. wat een leegte in het hart van velen. Die schietpartijen zijn stilaan " zo gewoon" geworden dat we bijna een perfect scenario hebben om de volgende dagen samen te vatten. Eerst gaat men op zoek naar een antwoord op de vraag waarom dit kon gebeuren. Mogelijk krijgt die vraag nooit een antwoord en dan gaat men speculeren over wie, wat en hoe en men zal mogelijke motieven vinden maar op de vraag waarom iemand op een vrijdagmorgen een lagere school binnenstapt en in het wilde weg begint te schieten, dat kan je proberen uit te leggen, maar nooit begrijpen. Velen stellen zich dan ook terecht de vraag: " Waar gaat het in deze wereld naartoe?" Psychologen en anderen zullen wel weer met een mogelijke verklaring van waanzin of frustratie of een ander banaal excuus afkomen maar de vraag is... waarom neemt het massageweld zo toe? Na eerdere zinloze massamoorden is dit toch wel een dieptepunt. Het debat over voor - of tegen wapenbezit zal wel weer hoog oplaaien maar zoals zo vaak overschreeuwd worden door de groep voorstanders van wapenbezit die gesteund door de grondwet die het recht op wapenbezit vastlegde, zich sterk voelen. Intussen zal men weer vergeten dat mensen dood schieten een stuk gemakkelijker is als er wapens in handbereik zijn! Wie denkt dat het bezit van wapens de beste manier is om de onveiligheid te bestrijden, kan niet naast die gebeurtenis kijken .. een stadje waar het altijd veilig had moeten zijn! Maar, na een tijdje zal het wel weer stil worden rond dit debat tot de hele cyclus bij een volgende schietpartij weer kan herbeginnen! Het wordt dringend tijd dat onze wereldleiders die nu allemaal geschokt reageren, snel maatregelen treffen om in de toekomst dergelijke moordpartijen proberen te voorkomen! De vraag is alleen maar of daar voldoende draagvlak en politieke moed voor is?
Nu ik toch bezig ben met herinneringen op te halen....
De decembermaand is de maand bij uitstek om overal kaarsjes aan te steken en zo een romantische sfeer te creëren . Bij al dat kaarslicht gaan mijn gedachten wel eens terug naar mijn tienerjaren en die weekends bij het licht van een .....draagbare radio!
Ik zat nog op kostschool en was enkel om de maand met het weekend thuis. Mijn ouders vonden dat ik op een redelijke tijd naar bed moest en uiteraard vond ik die tijd niet redelijk, maar dat terzijde. Omdat mijn zus 6 jaar ouder is, had ik op die avonden vaak " vrij spel" en dan zette ik soms zachtjes haar transistor radiootje aan. Vanuit mijn warm bed lag ik dan met dat radiootje, met een grote ronde schijf waarop je de zender kon kiezen weg te dromen. Ik schoof mijn kussen naar het speakertje toe en schreef bij het licht van het toestelletje in mijn dagboek want als tiener, met hartverscheurende belevenissen, hield je uiteraard een dagboek bij.
Ondertussen luisterde ik naar Radio Veronica, de echte muziekzender die vanaf het schip op de Noordzee muziek uitstuurde en door de politiek en media: piratenzender werd genoemd. ( Tiens, we hadden het gisteren op de blogbijeenkomst nog over die zender!!) Er was een programma ( ik ben de naam vergeten)
dat laat begon maar de moeite waard was.
Met zwoele stem werden gedichten van luisteraars voorgelezen die deze in hun diepste "liefdes"- wanhoop hadden toegestuurd.
Soms eindigde zo'n gedicht met een gebroken stem, waarna uiteraard de tranen bijna op mijn kussen dropen. Och wat een leed, och wat zielig, het was meer dan een tienerhart kon verdragen en zeker een tienerhart dat onder een streng kostschool regime gevangen zat. Natuurlijk hadden wij ook "papieren" liefdes of van die filmsterren waar je over droomde en die nog noooooooit van jou gehoord hadden. Die gedichten pasten feilloos bij die gevoelens.
Na die tienertijd verdween het programma uit mijn belangstelling en als ik het nog eens een keertje hoorde, dan gingen mijn haren overeind staan van narigheid. Bah, wat een blikkentrommel lyriek maar toen als tiener raakte het mij wel. Ach ja, die tienerjaren, tegenwoordig steevast de pubertijd genoemd, maar ik vind tienerjaren leuker klinken.
De zwijmelende tijd, die zo kort duurt, waar je -als ze goed waren- je leven lang met een glimlach naar terugkijkt met of zonder kaarslicht.
"De tijd van toen
herinneringen ..." rinkelt dat een belletje?
Als ik s morgens in de badkamer duik en daar op een koude winterdag zoals vandaag de heerlijke warmte voel dan gaan mijn gedachten terug naar de tijd toen we als kind beneden kwamen op zo'n koude wintermorgen. Meestal brandde de kachel dan al vollen bak om de ijzige koude te verjagen. Het was ons ma die altijd als eerste beneden kwam en voor warmte zorgde! Dat was elke wintermorgen een hele job. Eerst de as uit de kachelpot schudden en een overvolle asbak buiten dragen. Meestal werd de kachel s avonds nog eens volgepropt zodat hij zachtjes kon smeulen om zo tegen de morgen de ergste koude buiten te houden. Maar een zeldzame keer hoorde ik ma sakkeren wanneer de stoof in de nacht met het eten in de mond was doodgegaan zoals ze zo plastisch kon zeggen. Het was dan een hele job om dat ding weer aan de praat te krijgen voor haar bende nederdaalde. Wij hadden geen badkamer - toch niet toen ik nog kind was - en moesten ons beneden in de keuken wassen. Meestal had ons ma s avonds al een emmer water binnen gezet zodat ons een ijskoud wasje bespaard werd Wat een verschil met de knusse warmte van een badkamer van nu waar warm water op elk moment zo vanzelfsprekend lijkt!
Het zijn niet alleen de warmwaterkruiken of in handdoeken gewikkelde strijkijzers in bed of de prachtige ijsbloemen op de ramen die me doen terugdenken aan toen, ik denk ook nog aan de schapenvellen die bij de ergste koude op het bed lagen. We stonden er niet bij stil maar dat was een echte luxe en logisch dat ons ma er zuinig mee omsprong!
In de school stonden onze natte schoenen rond de roodgebrande potkachels. Het was pas enkele jaren later dat we daar voor het eerst de radiator ontdekten lang voor die thuis geïnstalleerd werd. Op school was in de winter de "melkbedeling" een ramp : bevroren melk in glazen flesjes! Om die te ontdooien, werden ze op die radiators in de klas gezet. Als het dan speeltijd was in de voormiddag, was de melk heel dikwijls nog niet helemaal ontdooid. Gekoeld was die dus wel, maar lekker ? Ma breidde voor ons ook een "lange broek". Die moest dan gedragen worden onder een rokje of een jurkje, het was voor een meisje schandalig die zo te dragen. Als ik nu onze kleinkinderen in wintertenue naar school zie vertrekken dan konden wij daar alleen maar van dromen zelfs al gebruikten we dagelijks de benenwagen!! En toch... we hebben het overleefd, houden er zelfs unieke herinneringen aan over waar onze kinderen nooit van zullen dromen. Wat een rijk verleden als ik denk aan die warmte binnen 's avonds toen het buiten vroor dat het kraakte, samen met de voeten op de Leuvense stoof ons ma kousen aan het stoppen en wij chocomelk drinkend en met een boek op de schoot of luisterend naar één of ander radioprogramma of bij de muziek van bijna kapotgespeelde LPs... terwijl een lekkere hutsepot stond te pruttelen, of bij de geur van sokken en schoenen die rond de kachel aan het drogen waren en je neus prikkelde . Dat stond voor een thuis, een plek waar je je geborgen voelde en waar samen zitten op een winteravond meer was dan TV kijken in splendid isolation!
Of ik nu terug wil naar die tijd van toen? Neen, ik neem die wel mee als een nostalgische herinnering. Geef me maar het gemak en comfort van vandaag voor dat thuisgevoel zal ik wel proberen te zorgen!
December brengt ook dit jaar de vriesman mee alleen wordt die nu meer buiten gesloten dan vroeger. Toen was het zo dat hij op een wintermorgen op het raam van mijn slaapkamer een mooi winterlandschap tekende.
In samenwerking met de condensatie had hij schone witte sterren en strepen op het raam gezet.
Toen ik uit mijn bed sprong liet hij mij voelen dat het menens was want mijn voeten stonden dan te trappelen op de koude ondergrond.
Dat was altijd even aanpassen na de heerlijke warmte van mijn bed. Het duurde altijd even voor ik naar buiten staarde om de schoonheid van het vrieslandschap te bewonderen.
Ja, het heeft iets speciaals als plots alles wit geverfd is.
Tussen de graspluimen zie ik een vergeten spinnenweb volledig wit.
Daar waar de spin haar verblijfplaats zoveel mogelijk verborgen hield, zijn de fijne draadjes aangedikt met witte parels.
Prachtig hoe de architectuur van zo een klein beestje zo in de schijnwerpers komt te staan van een rood opkomende winterse zon. Wanneer ik dan even diep uitadem, zie ik mijn adem als een warme wolk mijn mond verlaten.
Vroeger, voor ik naar school vertrok, kon ik genieten van alles wat de vriesman getekend had in de nacht.
De velden waren volledig wit gekleurd en af en toe zag ik een paar bruine klompen aarde steken waar het oneffen lag.
Een zwarte merel liep er soms te paraderen met zijn schone donkere frak aan alsof hij de laatste nieuwe wintermode kwam tonen.
Toen ik te dicht in zijn buurt kwam, steeg hij dan met enkele vleugelslagen op en liet zich zweven tot aan het volgende veld.
In de schijn van de winterse zonnestralen was hij een prachtig contrast.
Druppels lagen als parels op de bladeren en ondiepe plassen waren omgetoverd tot spiegels.
Zoals in de tijd toen ik nog een speels kind was, zo zet ik ook nu mijn voet op het zwakke ijs van een plas om te zien hoe hard het gevroren heeft.
Blijkbaar niet veel in verhouding met al dat wit want mijn voet schiet door het pelletje ijs.
Daar ligt de ijsspiegel nu gebroken zoals ik die ook brak in mijn kinderjaren.
Sommige waren niet te breken als het hard gevroren had!
Soms stonden we er met vrienden op te springen of gooiden we er stenen op.
Niet dat we de natuurspiegels wilden breken, maar het hoorde nu eenmaal bij het opgroeien van al dat jong geweld in de winterperiode
Het is eigenaardig hoe de eerste vrieskoude mij al die details voor ogen brengt. .
Misschien omdat alles plots een andere aanblik krijgt en de mens de overstap moet maken van seizoen naar seizoen.
De schouwen spuwen hier en daar weer hun rook naar buiten en witte of grijze slierten tekenen zich grillig tegen een blauwe hemel.
Je kunt zelfs ruiken waar er hout gebrand wordt en dat heeft zo zijn charmes.
Vandaag kijkt onze jeugd vaak niet meer op bij de pracht van winterlandschappen omdat hun duimen zich opwarmen op de toetsen van het computerklavier of de afstandsbediening.
Maar ik ik breng nog steeds mijn handen voor mijn mond om ze warm te blazen.
Ik stamp met mijn voeten op de grond en ik sla mijn armen als vleugels om mijn lijf alsof ik zelf boven het winterlandschap zou willen vliegen.
Boven mij tekent ondertussen een vliegtuig geruisloos witte strepen die na enige tijd vervagen.
Waarschijnlijk is het op weg naar warmere oorden ver van de wit gevroren landschappen van ons Kempisch dorp.
Ik kan het niet nalaten om te wandelen en terug thuis stap ik nog even op het witte gazon waar het kille gras onder mijn zolen kraakt en waar elke afdruk een verhaal is.
Achter mij liggen mijn donkergroene afdrukken en zoals in mijn kinderjaren verander ik soms van richting om een gazontekening te maken en waan ik mij een artiest.
Straks ontdooit het landschap en zal ook mijn schilderij verdwenen zijn.
De duisternis valt in, het belooft weer een koude nacht te worden. Binnen zorgt de kerstversiering voor een gezellige warmte en buiten heeft mijn lieve slaapgenoot - op vraag van de buren - ook voor dat tikje sfeer gezorgd. Sommigen laten zelfs de rolluiken langer opgetrokken om mee te genieten..
Bij schemerlicht: je ziet nog de mast waarin lichtjes zijn opgetrokken
Eenmaal volledig donker komt de ster meer tot haar recht!
Ik hoop dat de niet West Vlamingen ook " ontspannen"!!
De Paus komt op bezoek naar België. Wanneer hij van het vliegtuig stapt, staan koning Albert en koningin Paola klaar om hem te verwelkomen. De Paus geeft de koning een handdruk en aan de koningin ook en knijpt in haar rechter borst. Allebei geven ze geen reactie. Na wat rondleidingen in Brussel, Gent, West -Vlaanderen, Oostende, is het afscheid nabij. Weer staan ze aan de luchthaven en wensen ze de Paus een goeie terugreis. Albert krijgt een hand, Paola krijgt een hand en nu knijpt de Paus in haar rechter borst. Albert kan er niet meer tegen en vraagt aan de Paus waarom hij dat doet? De Paus antwoordt: " Een vriend van mij woont in West - Vlaanderen en zegt altijd: "Er is een tiet van komen en een tiet van gaan."
Zodra de wekker afloopt, wipt ze uit bed en start ze de dag met een douche en een kort ontbijt terwijl ze voor de lunchpakketten van de kinderen zorgt. Enkele dagen per week rijdt ze dan naar haar werk nadat ze de kinderen op school afgezet heeft. De dagen dat ze niet moet werken, vliegt ze thuis in de was, de strijk en de schoonmaak. Soms werkt ze daarvoor door tot in de late uurtjes, maar dat deert haar niet. Tussendoor doet ze haar boodschappen, bezoekt en ontvangt ze vrienden en richt ze haar huis knus in. Dagelijks begeleidt ze de kinderen met hun huiswerk terwijl ze in haar kookpotten roert en een heerlijke maaltijd ineen flanst. Soms is het een beetje puzzelen, maar toch slaagt ze erin dagelijks om met het hele gezin of toch op zijn minst de kinderen samen te eten. Ze fungeert regelmatig als taxi om haar kroost naar feestjes, kine, tekenschool, zwemmen, tennis, dansles, logopedie, de jeugdbeweging, te brengen. In het weekend vertoeft ze graag samen met haar gezin thuis of op uitstap.. Daarenboven is ze ook nog eens verpleegster, schilder die de kamer van de kids een nieuw tintje geeft, echtgenote, is ze er als één van haar dierbaren een luisterend oor nodig heeft .. en nog zoveel meer. Haar programma zit behoorlijk vol. Een multitaskende vrouw? Dan heb ik het over de dochter en de schoondochter. De traditie wordt in stand gehouden!
Hey, did you happen to see the most beautiful ...... nature ?
Ik hoorde daar juist de variant op de radio en ik had de titel voor mijn logje gevonden!!
Geen blogmeeting deze week, daar zorgde Koning Winter voor! Maar binnen blijven als de natuur zoveel moois te bieden heeft, was geen alternatief dus haalde ik de benenwagen van stal en met mijn cameraatje in aanslag ging ik op pad. Er zit misschien wel wat sleet op dat wagentje na 67 j maar toch was het niet binnen te houden! Als ik denk aan diegenen die dit jaar gegaan zijn - jonger dan ikzelf - dan moet ik naar buiten om te genieten van zoveel pracht en van die unieke wereld waar we maar zo kort in leven Ik wil voelen dat ik leef en dat met volle teugen inademen. Alleen .dat maagdelijk wit maakt een mens zo kwetsbaar, het is zoals het leven.. je grijpt het vast maar het glijdt zo door je vingers .
Dat is een deel van de " oogst van vandaag" overgoten met een vleugje poëzie!
Ik zou wel schilder willen zijn
om dit gebrek aan kleur
op linnen te bewaren.
De bomen houden zich behoedzaam stil.
Niet het minste takgetril.
't Kristallen kunstwerk breekt
de klank van mijn schreden
die zich in de sneeuw versteken.
Een ruisend beekje, zeer rustiek, lieflijk en poëtisch ...
Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt met sneeuwruimers tegen...
In de stille Kempen... Witte pracht in poeder vacht
betovering na één winternacht!
Met een beetje fantasie .... Je ziet toch ook die door de sneeuw gemaakte sneeuwman? Wat futuristisch misschien maar who cares?
Wat schud ik vandaag uit mijn mouw? Bij gebrek aan iets anders en omdat ik niets in mijn schoentje vond, zoek ik mijn troost bij verspreekwoorden tussen pot en pint:
Al het goede komt uit de tap.
Alcohol in de wonden strooien.
Alle wegen leiden naar de kroeg. Alleen voor bier komt de aap uit m'n mouw.
Als het bier is in de man, bestellen we nog een kan. Als je hoort hoe het klokje thuis tikt, zit je niet in het café.
Als ma van huis is, komt het bier op tafel.
Als twee zuiplappen vechten om een pint, gaat de derde ermee heen.
Beter 1 biertje in je hand, dan tien op de grond. Bier goed, al goed. Bier om bier, malt om malt. Bier verzoet de arbeid. Dat is geen zuivere pils.
De beste zuiplappen zitten thuis.
De glazen horen klinken, maar niet weten waar de tap is.
De kater in de put vinden.
De kogel is door de kroeg.
De kroegbaas heeft voor elk wat pils.
De pils aan Maarten geven. De pils uit de tap kijken.
Doe mij nog maar zo'n blonde jongen. Een biertje maakt nog geen dronkenschap.
Een ezel drinkt niet twee keer van dezelfde malt. Een goed café om de hoek, is beter dan een verre brouwerij. Een pilsje in de kraag vatten.
Eens gedronken blijft gedronken. Eigen tap, is goud waard. Er zit een addertje onder mijn glas.
Geen bier zonder schuim. Goede wijn is nog geen bier.
Het bier bij de buren is altijd koeler.
Zo was het hier op maandagmorgen...en als we de weerman mogen geloven wordt het vrijdag weer zo en dat juist op onze maandelijkse samenkomst. Als dat maar geen stokken in de wielen steekt!!
Koning Winter heeft zichzelf weer eens onuitgenodigd aangekondigd. Ik vraag me af waarom alleen dat seizoen een titel krijgt en waarom dan nog een adellijke titel? Woont het misschien in een kasteel? Is er een bepaald protocol om er mee om te gaan, of heeft het te maken met de kracht van de vrieskou, wind, regen en sneeuw? Stilaan moeten we toch alweer weerstand bieden als we de deur naar buiten openduwen. Muts, sjaal en handschoenen liggen weer klaar in de buurt van de wollen laarzen en dito mantels.
De lichten in huis gaan halverwege de namiddag aan, gordijnen schuiven even snel weer dicht als we ze s ochtends hebben opengedaan. Zo lijkt het althans.
Het is weer aanpassen aan het weer, aan het grijs en aan het wit, aan rode neuzen en de condens van de eigen adem, aan loopneuzen,hoestbuien en verkleumde tenen.
Buiten en binnen kunnen niet meer verschillend zijn dan tijdens de laatste en eerste maanden van een jaar.
Binnenskamers gebeurt altijd iets magisch op het moment dat we de buitenwereld wegsteken. De aanmaakhoutjes liggen bij de lucifers en het terras ligt overstelpt met houtblokken. Ik ga voor onze houtkachel op mijn hurken zitten en doe de nodige hocus pocus om het binnen de kortste keren te doen branden. Ik blijf het geweldig vinden om het perfecte torentje van houtjes en blok te maken en enkele ogenblikken later de eerste warmtestralen al te voelen. Ik vind het nog geweldiger om dan in de zetel ernaast te zitten. Snoeiheet wordt het daar, maar je krijgt er mij met geen stokken uit, behalve met houten stokken, waarmee ik het vuur gaande moet houden. Om het helemaal af te maken, staat in de keuken een brood te bakken waarvan de geur zich vermengt met die van het hout.
Ik steek kaarsjes aan op de salontafel, ik doe mijn warme pyjama aan, schuifel rond in mijn pantoffels.
De winter is terug gearriveerd. Het enige seizoen dat een titel kreeg. Misschien omdat alleen de winter in staat is om van een eenvoudig lichtje een huizenhoge vlam van gezelligheid te maken. Zolang de winter maar niet al te ongenadig is of al te lang duurt zodat de koning tijdig het land kan verlaten om plaats te maken voor het elfje van de lente, kunnen we er ons mee verzoenen, toch?
Pesten, we werden er de laatste tijd op een dramatische manier mee geconfronteerd. Soms zijn die pestkoppen bekend soms handelen ze vanuit de anonimiteit! De media geeft hen daartoe de perfecte kans om zich voor te doen zoals men maar wil zonder noodzakelijk zichzelf bloot te geven. Vandaar mijn vraag: Zijn mensen wel altijd wie we denken dat ze zijn?
Het is iets waar ik al vaker over nadacht: geven mensen op sociale netwerken een beeld van zichzelf zoals ze zijn of zoals ze willen zijn?
Ik denk dat het een tweestrijd is. Mensen zullen online onder hun eigen naam nooit alles zeggen wat ze zouden willen zeggen, omdat men niet weet wie dat wel en niet onder ogen zal krijgen. Anderzijds vertelt men ook in het echte leven vaak niet alles wat er in het hoofd speelt. Op zich zou je het zo kunnen zien dat mensen op het internet toch meer durven omdat ze het niet tegen één levensechte persoon moeten zeggen. Dan heb je echter nog het chatmedium, wat je daar typt kan je meestal ook niet terughalen. Maar daar kan je vaak nog wegkomen met het excuus dat het niet zo grof bedoeld was of iets dergelijks. In de realiteit is dit een stuk moeilijker want je ziet aan de gedragingen van iemand wel of het al dan niet gemeend is.
Wat dan met al die mensen die in de anonimiteit duiken? Je vindt het overal terug: anonieme reacties op nieuwswebsites, anonieme accounts op Twitter, anonieme getuigenissen in magazines en ga zo maar door. Het zijn vaak zon mensen die zeggen wat anderen enkel denken. Het zet vaak een kettingreactie in gang waardoor men meer voor zijn mening uitkomt omdat er toch al één iemand de aanzet heeft gegeven. Het is natuurlijk ook wel veel eenvoudiger, om een individu met de grond gelijk te maken vanuit een veilige anonieme positie. De vraag is dan of er in zon voorval ook daadwerkelijk iemand wint? Voor het opstrijken van het bijhorende krediet wordt het niet gedaan, want onbekend is onbemind. Het beledigde individu zal zich eerder bepeinzen door wie zij/hij werd verweten in plaats van na te denken over de verwijten op zich. Die worden achteraf toch weggelachen onder het mom van "het zal wel één of andere infantiele zot zijn die niets beters te doen had!".
En toch blijft men die onbekendheid opzoeken, al heb ik eerder zoiets van "als ik het niet ook onder mijn eigen naam zou kunnen, dan liever niet". Anonimiteit is zelden eeuwigdurend en wanneer het uitkomt zit je daar dan wel met al die mensen met blauwe schenen of pijnlijke tenen.. .
Het was het weekend van de goedheilige man. De magie is ze al een jaar kwijt geraakt ons oudste kleindochtertje, toch blijft de aantrekking. Drie dagen na elkaar was er een feestje ter ere van hem met als hoogtepunt zondag toen hij zijn geschenken in huis gelegd had! Die man is dan ook al zo oud dat zijn leeftijd niet meer in één dag kan gevierd worden.
We zaten op zaterdag dan ook massaal samen in de turnzaal van de school. Stoelen in militaire orde naast elkaar, waarbij je jezelf in het gelid moest plooien om te kunnen plaatsnemen. De weeë geur van turnpantoffels en zweet was nog vaag waarneembaar, de klimrekken als stille getuigen (en voor sommigen misschien marteltuigen) tegen de muur.
Ouders, grootouders en andere gewillige slachtoffers lieten de eerste rijen open en wachtten, wachtten op ongeduldige, gillende, enthousiaste kinderen en op de gekende man met de lange witte baard. Fototoestellen werden in de aanslag gehouden, de gangen naast de stoelen werden gebarricadeerd door overenthousiaste mensen die niets wilden missen.
Dan ging het licht letterlijk uit, knalde een kinderliedje uit de boxen, honderden kinderen hielden hun adem in. Hij was er! Hij was er! Hij nam plaats op een speciale stoel en klas na klas toonde een dansje. Zij zit in het derde leerjaar waardoor we langer moesten wachten. De kindjes in het publiek wipten op en neer als zat er een springveer in hun beentjes. Ouders en grootouders glommen van trots. Iederéén veerde wel eens een keertje recht, naargelang het voorgestelde klasje. Kinderliedjes vloeiden naadloos aan elkaar en bleven in het oor hangen.
Eindelijk mochten zij en haar klasgenootjes hun ding doen. De eerste tonen van het liedje vulden de turnzaal, geen kinderliedje maar een opzwepend Latijns-Amerikaanse nummer! Mijn wenkbrauwen vlogen half de hoogte in. Dansen ze hier op voor die goede, ouwe man? Zal hij dat wel te boven komen?
Ze danste onze schat, zoals ze altijd danst, vol overtuiging en overgave. Ik keek even op van haar heupbewegingen. Waar had ze dat geleerd? Ik wist niet goed of ik trots moest zijn dat ze zo goed kan dansen of dat ik me zorgen moest maken dat ze acht jaar oud danst als een volbloed Zuid Amerikaanse maar met een kinderlijke elegantie....
Dan ging het licht terug aan. De ouders, grootouders en andere sympathisanten kregen een tasje koffie aangeboden, allicht om een paar zaken door te spoelen. Het was het laatste jaar dat ze er bij hoorde bij dat feest voor die goedheilige man. Gelukkig maar, want ik lig ongetwijfeld volgend jaar nog steeds als een vis op het droge naar adem te happen als ik aan haar bewegingen denk.
)
Ondertussen luisterde ik naar
Natuurlijk hadden wij ook "papieren" liefdes of van die filmsterren waar je over droomde en die nog noooooooit van jou gehoord hadden. Die gedichten pasten feilloos bij die gevoelens.
