Sommigen vragen mij af en toe hoe het nu verder gaat met S? Ik kan er moeilijk elke dag op terugkomen omdat het geen "happy ending story " is en de ellende steeds groter en schrijnender wordt. We zijn haar aan het verliezen en stilaan sijpelt het laatste stukje leven door haar graatmagere vingers. Ze vecht met elk laatste stukje kracht en wil om elke extra dag hier bij haar geliefden en dat tot wanhoop van de familie en dokters die geen raad en oplossing meer weten. Maar zolang de patiënt doorgaat, is er geen andere keuze! Eten lukt helemaal niet meer door een obstructie in de darmen maar haar toestand is zo slecht dat een ingreep onmogelijk is. Ze wordt in leven gehouden door voedingszakken en morfine. Omdat ze te zwak is, kan ze ook niet meer deelnemen aan een alternatief chemo programma waarvoor ze opgegeven was en zo is ook die laatste strohalm weg. Donderdag, na de scan, heeft de oncoloog haar dat duidelijk gezegd en aangedrongen op palliatieve stervensbegeleiding, maar ze weigert nog steeds, zegt dat ze daar nog niet klaar voor is en dat ze ervoor wil blijven gaan tot de laatste snik. Intriest, we hebben er geen woorden meer voor en zouden haar zo graag dat leven teruggeven....Maar wellicht was dit de eerste keer dat ze bewust heeft moeten inzien dat ze de strijd aan het verliezen is en daardoor is ze in shock gegaan en waren we haar bijna kwijt. Op de één of andere lugubere manier heeft ze nog altijd het "geluk" dat er steeds op tijd hulp opdaagt, zo ook vrijdag... Misschien klinkt het voor jullie cru maar na bijna twee jaar en zoals het sinds nieuwjaar evolueert, kunnen we het niet anders omschrijven! Nu ligt ze daar apatisch, praat wartaal zodat ze nog moeilijk te verstaan is. (Volgens de dokter heeft de emotionele shock wellicht iets in de hersenen geraakt..) De ademhaling gaat moeilijk, ze is enorm onrustig... samengevat ... een hoopje ellende en een beeld dat je nooit wil meedragen van je moeder/vrouw/vriendin. De film van de laatste maanden met ons ma komt helemaal terug! Voor de familie is het ontzettend moeilijk, haar man, zoon en onze dochter staan ook op de rand van instorten want ze willen er naar toe zolang ze er nog is maar aan de andere kant is die hulpeloosheid en dat graatmagere beeld van haar stilaan onmenselijk. De kleinkinderen worden afgeschermd maar willen bomma zien en uit haar wartaal kunnen ze nog enkel de naam van de kleinkinderen opvangen. Voor de dochter en schoonzoon is het dilemma enorm...nemen ze de kinderen mee of niet? De oudste is 7j en stelt directe vragen, de kleine met haar 4 j beseft niet goed wat er gaande is. De dochter heeft dan maar eens rustig met de kindjes gesproken en geprobeerd hen uit te leggen wat er gebeurt nl dat bomma misschien heel rap zal sterven - alle mensen sterven - maar bomma is zo ziek dat ze iets vroeger zal sterven en na die uitleg heeft ze hen dan toch meegenomen. De bompa doet de bandana of de pruik aan vooraleer ze eraan komen, dat geeft toch al een klein beetje meer een bomma beeld zoals ze haar kenden...want de chemo heeft ook sporen nagelaten... En dat brengt me bij de bedenking.. moeten zo'n jonge kindjes geconfronteerd worden met een beeld waar wij volwassenen kapot van zijn als we het zien? Je kan zeggen ,ook dat is het leven en ze mogen dat ervaren maar je wil hen ook niet met een trauma opzadelen. Hun bomma was één van hun idolen, ze hield van hen en omgekeerd maar diegene die daar ligt is bomma niet meer, wij krijgen rillingen bij het beeld, wat doet het dan niet met een kind? Maar de kleinzoon vraagt ernaar om mee te gaan naar bomma .. Hij was heel stilletjes na het bezoek aan bomma en op de vraag of hij er wilde over praten zei hij: " ik wil niet dat bomma doodgaat".... Ik denk dat de dochter en schoonzoon het wel goed zullen opvangen want er is ruimte en tijd om te praten bij hen maar ik krijg er de krop van in de keel en mijn hart breekt als ik aan die kinderhartjes denk... Wat denken jullie.. mogen zo'n jonge kinderen met zo'n intrieste en bijna onmenselijke realiteit geconfronteerd worden?
Reacties op bericht (9)
18-06-2012
moeilijke tijden
Iedereen maakt wel eens moeiljjke tijden mee maar ik denk toch dat kinderen ietwat beschermd mogen worden tegen al te veel leed. Je mag ze niet alles onthouden maar kleine kinderen moet je beschermen. Eentje van 7,8,9 jaren oud kan al wel wat hebben. En als de ouders er dan rustig kunnen over praten en alles uitleggen dan begrijpen die dat ook wel. Onze kleinzoon van 8 die wil alles weten en we vertellen hem dat dan ook, al is het soms onder bedekte termen. Zijn overgrootouders zijn in de laatste jaren ook gestorven en nu maakt hij daar blijkbaar geen problemen meer rond. Hij is ook op de begrafenis geweest, op het kerkhof dus en daar hebben we met zelfgemaakte hartjes afscheid genomen. Die hartjes lagen op de kist van mijn vader, vastgemaakt door de begrafenisondernemen. En de kinderen, onze kleinkinderen, weten nu dat die hartjes mee zijn met den bompa, eender waar hij nu ook mag zijn . . . het is een mooie beleving voor de kinderen. Je mag ze echter nooit forceren in zulke dingen, als ze ernaar vragen er heel rustig over vertellen en telkens uitleg geven. Op iedere vraag die er gesteld wordt want kinderen zijn van nature nieuwsgierig, ook naar zulke dingen.
Ik wens de familie nog veel sterkte toe.
18-06-2012 om 18:15
geschreven door Chrisje
Een dikke steunknuffel daar voor iedereen xxxxx
Nancy ik weet het niet zo goed als de kinderen dat wel verder gaan aankunnen
Het is al zo moeilijk voor grote mensen
Mijn pa heeft ook een lijdensweg moeten doorstaan
e die beelden zijn me zolang bij gebleven
Ik had zijn hand vast toen hij stierf,
en maanden nam ik altijd mijn hand vast,
en het voelde altijd koud aan
Ik mag er niet meer aan terug denken
Wens iedereen daar zeer veel sterkte toe
Geef elkaar de hand als teken van vriendschap Gewoon het gevoel om voor iemand iets te betekenen openheid kan je gelukkig maken het brengt warmte in je hart Geef elkaar de hand als teken van troost Gewoon het gevoel om er te zijn voor iemand Nikki
18-06-2012 om 16:08
geschreven door Nikki
Groeten van Fjak@
Nanneke, Wij hebben het zopas meegemaakt de kinderen wilden tot op het laatst bij hun papa blijven.Hier was het een plotse dood geen afscheid kunnen nemen en veel te jong 43 jaar. De oudste zoon 12 jaar in november wou in de kerk een zelfgeschreven tekt voorlezen, wel hij heeft dat dapper gedaan en het kind zelf is opgelucht dat hij dat heeft kunnen doen voor een kerk die bomvol zat en zovele mensen die buiten gewoon stonden te wachten, wel hij keek niet dat er mensen waren of niet . Hij heeft gezegd hoe goed dat zijn papa voor hem en zijn zusje en mama altijd was en hij zei erbij ik weet papa je zal wel altijd in onze buurt blijven. Kijk Natoken dit kind is ondanks zijn groot verdriet gelukkig dat hij tot op het laatst bij alles heeft mogen bij zijn. Ik denk dat iedere familie dat moet kunnen inschatten of ze er tegen aan kunnen ja of neen. Het zusje 9 jaar(volgende maand bleef liefst naast haar mama zitten en huilde zachtjes, maar ze stond achter haar broer dat was voor hun samen dat hij dat gedaan had. Voor zijn vrouw zelf was het verschrikkelijk dat ze geen afscheid heeft kunnen nemen. Sterkte de kusje Fjak@
18-06-2012 om 10:54
geschreven door Fjak@
Goedemorgen Natoken .Deze morgen hebben we terug reeds een gratis douche moeten verwerken.Bah !!!!!!
We zijn vandaag maandag 18 juni en weerom het begin van een nieuwe week waarin de zomer zijn intrede doet.We zijn alvast gestart met héél veel regen en hopelijk blijft het voor de rest van deze dag droog met een streepje zon.Ik wens Jullie een mooie en gezellige maandag en een goed begin van deze nieuwe kersverse week toe met vele lieve en hartelijke groetjes vanwege Jos.
18-06-2012 om 10:13
geschreven door Jos Vande Ghinste
moeilijk
ik denk dat je kinderen hier moeten voelen wat hun kinderen aankunnen ... maar zo'n lijdensweg moeten gaan .... voor S is het zwaar , maar voor allen erom heen ook ... en zij moeten straks verder .... en .... ach , ik mag het niet erger maken , met te zeggen hoe moeilijk het allemaal is , dat weten ze onderhand wel .en je staat daar zo machteloos , wil je kinderen afschermen , maar dat lukt niet ...ik zou zeggen , : op zeker moment de kinderen niet meer meenemen en er veel , heel veel over praten , als ze het zelf willen ...( die kleine jongen heeft dat blijkbaar nodig ) wat is 't leven soms moeilijk hé ... een bijzonder warme knuffel voor je hele gezin !
18-06-2012 om 10:11
geschreven door ani
...
ik geloof nog altijd dat kinderen het recht hebben in alles betrokken te zijn, pas op ,aangepast aan kun rijpheid. uit ervaring weet ik wat het is uitgesloten te worden, de volwassenen er ander onderwerp aansnijden als je daar toevallig langs komt, of een andere taal beginnen te spreken, ik stelde mij vragen, was ongerust, zag verdriet en wist niet waarom... daarom had ik mij voorgenomen nooit iets voor de kinderen te verzwijgen... onze kleinddochter (8j toen) heeft zeer bewust de 7 maanden doodstrijd van mijn moeder meegemaakt, haar wartaal, haar aftakeling... onze fiere marraine...helemaal op het einde zei mijn moeder tegen me dat ze me moest verlaten.. ik heb geantwoord dat ik haar liet gaan,.. ik durf hopen dat het haar geholpen heeft... ik wens jullie veel sterke in deze zware periode.. gaby
18-06-2012 om 10:10
geschreven door puntanderelijn
..
elke dag kom ik hier eerst kijken hoe het met S. is... Ongelooflijk hoe sommige mensen willen/kunnen vechten voor die enkele dagen meer. Wat de kleinkinderen betreft: ik denk dat je het per kind en per leeftijd moet bekijken. Een gevoelig kind zal die vreselijke beelden waarschijnlijk heel lang met zich meedragen zoals Mus schrijft. Wij hebben een jaar lang afscheid genomen van ons vader, maar ik zou dat jaar voor geen geld willen gemist hebben. Onze kinderen waren toen ook al tieners en vader was tot op het laatst helder en leed geen pijn (morfine) en was thuis. Ik denk niet dat ik mijn 'kleine' kindjes zo'n vreselijk lijdensweg zou willen laten zien, zeker wanneer S. zo vreselijk afziet. Ik zou bang geweest zijn dat de kindjes 'de dood' als iets verschrikkelijk zien, wat niet altijd het geval is. Zelf heb ik het als klein kind gelukkig niet hoeven mee te maken, mijn grootouders stierven allen plots zonder waarschuwing, maar ondanks het feit dat ik maar vier jaar oud was, herinner ik me nog altijd het vreselijk snikken en huilen van mijn vader ... dat was al erg genoeg. Maar indien S. nog altijd bij bewustzijn is en naar de kindjes vraagt...kan je haar dit dan ontzeggen? Ik vind het een vreselijk dilemma voor jullie kinderen en ik zou zelf niet graag in hun plaats staan. Ik wens jullie allen heel veel sterkte toe. Heel warme troostknuffel.
18-06-2012 om 09:21
geschreven door bojako
Goedemorgen Nanneke
Dat ik het niet weet ...maar ik weet wel dat het voor de grote mensen al niet gemakkelijk is ...heb mijn vader ook zijn lijden (longkanker)...ik weet niet of de kinderen het beter kunnen revalideren ...hier hebben we de allerlaatste dagen het wat afgewimpelt ...om dat vava in hun gedachten op zijn mooi's bleef ...hij is gestorven in de eerste helft van de grote vakantie...en de beelden zie ik nog altijd voor men ogen ...al is het 24 jaar geleden ...mis hem nog altijd het was mijn soulmateke ...mijn vadertje !nen dikke steunknuf mateke
18-06-2012 om 06:08
geschreven door Jeske
*
Ik herinner mij de tijd dat kinderen onder een bepaalde leeftijd niet mee mochten op bezoek in het ziekenhuis. Dat waren toen de ziekenhuisregels en dat maakte de keuze nihil. Er werd toen heel luid tegen geprotesteerd en terecht ook. Ouders moeten die keuze zelf kunnen maken. En mits een goede begeleiding denk ik dat kinderen dit wel aan kunnen. Maar ik kan enkel spreken voor mijn kleindochter wiens bobonne gestorven is aan kanker. Of ik het zou doen? Ik denk van niet. Ik heb "pa" zien sterven en ik kan tot op vandaag bepaalde beelden niet uit mijn hoofd zetten. Of zou het zo zijn dat kinderen er niet zo lang bij stilstaan als wij, omdat ze nog een heel leven voor zich hebben? En dat is bij ons wel een klein beetje anders. Al bij al is dit een heel moeilijke vraag die je ons stelt Natoken! Een waar niet echt een uitsluitend antwoord op te geven is. Ik wens de ganse fam. van S heel veel sterkte in deze voor hen zeer moeilijke en droevige tijd. En dat S in alle rust en sereniteit moge heengaan met al haar geliefden rondom haar. Hele dikke knuffel en kus .
18-06-2012 om 04:28
geschreven door Huismusje/Petra
)
