|
In onze tuin zat dit jaar weer een familie duiven! Pa-duif en Ma-duif hadden hun nestje gemaakt in een coniferenhaag. Op een dag bleef Ma-mus bij de haard op het nest zitten terwijl Pa-mus als noeste arbeider heen en terug vloog om eten in het bekje te brengen. Het ging zo weken aan één stuk, tot op een dag de eitjes braken en er een paar kleine duifjes geboren werden. Ma-duif en Pa-duif waren zeer begaan met hun kroost en waren steeds in de weer tot de duifjes hun eigen pluimen kregen en plaats namen op de boord van het nest. Na een harde val op de grond, konden de kleintjes nog rekenen op Pa-duif en Ma-duif. Een paar dagen later, konden ze eindelijk hun eigen vleugels uitslaan. Ze vlogen en koerden dat het een lust was. Ma-duif en pa-duif zaten te kijken in het lege nest en hoe de duifjes hun eigen weg zochten. Toen de kleine duifjes niet meer in zicht waren, verlieten ook pa-duif en ma-duif het nest. Het lege nest syndroom was een feit. De lege gebroken schelpen waren nog de enige herinnering aan dit duiven gezin.
Ook die kleine duifjes zullen nu hun weg moeten zoeken tussen de gevaren van de natuur! Ma en pa duif gaan gewoon samen verder! Dit is een doodsimpel en onnozel duiven verhaal! Maar als je eens goed nadenkt en je in de plaats stelt van pa-duif en ma-duif, als je de dagen en maanden vervangt door jaren en als je het nest vervangt door een huis, hoever sta je dan nog van dat ei dat voor ons de wieg was van onze kinderen?
Zoals de kleine duifjes hun eigen weg "invlogen" zo ook zijn onze kinderen op een dag hun eigen weg gegaan. Dat lege nest kent iedere ouder, gewoon even de ogen sluiten en je in de plaats stellen van die duiven familie en je zal zien dat er veel gelijkenis is met onze manier van vliegen!
 
|
)
