|
Sinds een paar dagen overvallen ze me soms mijn blues….. en ja, we zitten al in oktober en de krant van gisteren hielp me begrijpen dat ik geen “unicum” (jammer, maar helaas) ben.
Mijn biologische klok kan even niet meer mee met de snelle veranderingen van kortere dagen en langere nachten. Eureka, mijn bioritme is dus simpelweg de ‘boosdoener’.
De avonden worden langzaam vroeger donker, duizenden vogels zullen weer overvliegen op zoek naar beter oorden, ik mis nu al de zonnige warmte . Maar in de verte liggen al plannen klaar om dat gemis op te vangen!
Het is toch opvallend dat we eind september ons positivisme duidelijk voelen dalen, maar dat betekent niet dat ons negativisme stijgt. Is dat dubbele gevoel misschien wat bedoeld wordt met het begrip “melancholie”?
Melancholie mag ik koesteren, de tuin is in rouw. Koele regen sijpelt in de bloemen. De zomer huivert en wacht geduldig zijn eind af. De regen is een nat feit deze dagen.. Maar mijn tuin is voorlopig nog niet in rouw, de bloemen kleuren nog steeds het tanende groen. In de natuur zie ik de eerste tekenen van de vergankelijkheid die de winter aankondigt. Elk seizoen is mooi, de warme herfstkleuren, de lage winterse zon…. die maar al te vaak een schuiloord zoekt achter een zwaar wolkendek, een zacht wit tapijt. Ik voel nu reeds wat van die vergankelijkheid, ook al wacht de winter nog geduldig.
Oktober heeft eenzelfde impact op het jaar als de maandag op de week, denkt ik . Oktober is het startsein voor de periode die volgt. Al is passiviteit nog niet direct aan mij besteed toch overvallen de blues me op onverwachte momenten. Mijn oktoberstap gaat wat trager richting winterslaap mét pit. Maar voor het zover is, wilde ik nog even genieten van een fietstocht onder wolken en een mager zonnetje , tussen stille velden en romantische plekjes samen met mijn wederhelft, met mosselen en een fris glaasje Rosé achteraf, met plannen en herinneringen… een goeie remedie tegen die herfstblues!
|
)
