Het is weer zover... onze studenten zitten al voor het tweede weekend met hun neus in de boeken. Er bestaan inderdaad aangenamere weekends. Maar willen ze versprekingen zoals hieronder vermijden dan letten ze toch maar best op!
* Er waren veel Engelsen aan de kust, vooral Duitsers.
* Op een mooie dag in de vakantie toen het eens slecht weer was ...
* De vissen namen vlug de benen, toen ze de vissers hoorden aankomen.
* .. waar niks meer overgebleven is van al wat er te zien is.
* We zagen in de dierentuin apen, olifanten, giraffen en ook twee zustertjes waar ik nog bijgezeten heb in de kleuterschool.
* Het was een goede chauffeur. Met zijn ene hand stuurde hij, en met zijn andere zong hij liedjes.
* Tegen de avond kwamen we aan onze laatste rustplaats.
* Door de grote droogte zagen we overal lege plassen staan.
* Eerst vulden we onze buik en toen onze emmertjes met zand.
* "We zullen hem de kop inslaan", siste de bandiet, "of als dat niet helpt, een andere remedie."
* ... en opeens begon mijn hart te kloppen ...
* Ze schoten hem dood, juist toen hij een nieuw leven wilde beginnen.
* "Schiet eerst het licht uit", snauwde de boef, "dan zullen we zien!"
* Agenda: "Tegen morgen de postbode verder afmaken."
* "Ik herinner het mij niet meer zo precies, maar in elk geval: het was onvergetelijk."
* De vissen steken de handen uit de mouwen om eitjes te leggen.
* De vogels leggen eitjes en na enkele dagen beginnen ze al rond te fladderen.
* Het wordt stilaan warmer, ik voel dat aan de kleren die ik uitgelaten heb
* Mijn vriend houdt parkieten, kippen, Spaanse ratten, vier zussen en een motorboot.
* We hebben een huis van ongeveer drie verdiepingen.
* Ik lees het liefst sprookjes die echt gebeurd zijn.
* Sommige mannen gaan naar het café om hun gestorven vrouw te verdrinken.
* Ik denk later ook te trouwen met een vrouw die veel houdt van beesten zoals ik.
* Vader speelt het liefst met moeder, maar hij verliest dan altijd.
Anno 2030: Een gesprekje tussen opa en zijn kleinzoon over Sinterklaas en zwarte piet
- Opa? Vierden jullie vroeger ook Sint en Piet?
- Ja jongen, alleen waren het toen Sint en Zwarte Piet.
- Piet was zwart?
- Tot 2016 wel. Toen mocht het niet meer en werd hij wit.
- Waarom?
- Een groepje mensen vond het discriminatie en racisme, zo'n zwarte Piet.
- Maar Piet is toch heel slim en vrolijk, speelt met kinderen en deelt cadeautjes uit? Hij is toch geen rotzak?
- Nee, maar die mensen vonden dat Piet een slaaf was.
- Een slaaf? Van Sinterklaas? Deed die dan lelijk tegen Piet? Gaf hij Piet straf, of sloeg hij hem?
- Nee, dat niet. Ze zongen samen en deelden samen snoep uit.
- Dus Sint en Piet waren goede vrienden.
- Ja, net zoals Sint en Piet nu. Maar nu is Piet niet meer zwart.
- Nee, want dat mag niet.
- Opa?
- Ja?
- Er zitten vier kinderen in mijn klas, die zijn zwart.
- Oh ja?
- Ja. En hun pappa's willen nu gaan klagen bij de VN.
- Waarom dan, jongen?
- Omdat ze het discriminatie en racisme vinden dat al die lieve, gulle Pieten blank zijn. Alsof zwarte mensen niet goed genoeg zijn om Piet te worden. Ze vinden dat er ook zwarte Pieten moeten komen.....
We zijn ze weeral gewoon die donkere, koude dagen die vanaf november stilletjes onze woonkamer binnen sluipen en de nachten die elke dag weer een paar minuutjes meer afsnoepen van de dag. December, de start van een lange feestperiode met de intrede van de Sint, de voorbereidingen voor Kerst en de festiviteiten met Nieuwjaar.December heel vaak een periode van gemengde gevoelens.
Als ik aan december denk dan is dat met een dubbel gevoel want het is een maand waarin zoveel gevoelens bij elkaar komen. Een maand van terugkijken naar het afgelopen jaar en vooruit kijken naar het komende jaar. Een maand van gezelligheid en samenzijn, maar ook een maand van weemoed waarin ik nieuwsgierig ben naar wat het nieuwe jaar brengt. De donkere dagen helpen ook al niet om het vitamine D op peil te houden.
Omdat ik met mijn voet in de lappenmand lig en niet kan wandelen, was het de bedoeling om de Kerstboom wat vroeger te zetten kwestie van wat bezig te zijn, maar eerst zien of mij halfbedde daarin meegaat want normaal doen we dat na Sinterklaas. Mocht ik hem laten kiezen dan hoefde al dat “gedoe” niet maar ik weet dat de kleinkinderen het nog steeds plezant vinden dat de boom er staat op Kerstavond en de pakjes eronder verlokkelijk liggen te blinken… en zelf vind ik de avonden ook gezellig als de lichtjes branden ….Dat is de hoofdreden waarom er hier nog een Kerstboom staat en er Kerstversiering in huis is ! Doe jij er ook aan mee?
Sinterklaas is stilaan in aantocht daar kan je niet meer naast kijken noch in de winkels noch in de media en ik kan er niets aan doen maar het onvoorwaardelijke geloof van zoveel kleintjes in die Goedheilige man en zijn Pieten blijft me ontroeren.
Zelf heb ik warme en fijne herinneringen aan dit kinderfeest en het is altijd mijn grote wens geweest om dat door te geven aan onze kinderen en kleinkinderen. Ik denk dat we daar in geslaagd zijn! Toen onze kinderen nog jong waren, was de nacht van 5 op 6 december altijd een spannend moment. Zoon - en dochterlief gingen vol verwachting slapen na een laatste Sinterklaasliedje gezongen te hebben .
In Afrika hadden we geen schoorsteen of open haard dus de vraag hoe Piet daar ooit kon door geraken, werd niet gesteld! Nadat mijn slaapgenoot en ondergetekende met zekerheid hadden vastgesteld dat onze kroost wel degelijk in de armen van Morpheus lag, was het onze beurt. We stalden de cadeautjes uit, strooiden picknicken en mandarijntjes over de tafel en natuurlijk ook wat chocolade ventjes en suikergoed ( dat we meestal via de ambassade op de kop hadden kunnen tikken) en schreven een brief in het mooiste krullerige Sintengeschrift.
Nostalgische herinneringen, die teruggaan op oude tradities, christelijke folklore en kinderlijk bijgeloof…En nu zouden sommigen dat van de kinderen willen afpakken onder de noemer racisme …. Afblijven van die traditie zeg ik daar op… een kind zit daar echt niet mee in zijn hoofdje!
Black Friday hier, Black Friday daar …. Doe jij ook aan Black Friday?.
Shopaholics en koopjesjagers hadden de vierde vrijdag van november al lang aangekruist in hun agenda als Black Friday, de dag waarop elk jaar weer verkooprecords sneuvelen. Toch groeit almaar meer weerstand tegen die vanuit Amerika overgewaaide (ver)kooporgie. Help!
Als je een paar jaar geleden aan iemand vroeg wat Black Friday is, dachten ze waarschijnlijk iets als vrijdag de dertiende. Black Friday is in Amerika de dag na Thanksgiving Day. Die vrijdag hebben de meeste Amerikanen vrij. Nu ja, vrij… Het koopjesjagen levert daar meer stress op dan een gemiddelde werkweek. Leningen, nieuwe credit cards, alles hebben Amerikanen ervoor over om zo veel mogelijk dure producten met korting te kopen.
En nu doet België er ook aan mee ,nochtans blijkt uit onderzoek blijkt dat 87% van de producten die op BlackFriday in de aanbieding zijn, eerder in het jaar al eens goedkoper zijn.Ik heb zo mijn bedenkingen.
En om het helemaal gek te maken , is Black Friday wel een beetje racistisch hoor, waarom is er geen White Friday of Rainbow Friday .
Ik moet het toch wat anders aanpakken sinds ik borstkanker gehad heb, hoorde ik een dame zeggen terwijl ik bij de kapper zat..
Als ik de tijdschriften en kranten die de cijfers van talloze onderzoeken publiceren, mag geloven dan ben ik bij de gelukkigen waar ze er alle twee nog zijn en dat ze gezond zijn. Het is niet aan iedereen gegeven en de ziekte met een grote K treft meer en meer vrouwen van alle leeftijden, die K houdt geen rekening met jong of oud.
Vorige maand, toen ik " mijn meisje" weer eens liet onderzoeken, kreeg ik in het ziekenhuis een lintje opgespeld dat symbool stond voor borstkanker. Mijn "meisjes" of moet ik zeggen "oude dames" hebben de pletwals weer eens overleefd en zijn goedgekeurd, Goddank!
Ik herinner me de dag dat ik in het ouderlijke huis naar beneden kwam en mijn ma me zei dat ze me er ééntje had gekocht. Mijn allereerste BH. Het ongeloof! De ontkenning! Ik had dat nog helemaal niet nodig, wat dacht zij wel! Mijn "meisjes" ingesnoerd voor de rest van hun dagen, evenmin als ik zelf zagen ze dat beperkt zijn in beweging echt niet zitten. :)
Ik kan me niet herinneren dat ze sinds dan ooit ferm gegroeid zijn. Volgens mij werd ik op een dag gewoon wakker en waren ze daar zoals ze er nu nog altijd zijn. Niet groot, niet mini, maar ze waren er. Hoe wispelturig de omvang van de rest van mijn corpus soms kan zijn, die van mijn "meisjes" verandert minimaal. Enkel toen ik zwanger was, tierden ze welig!!
Ik las onlangs dat een vrouw gedurende gans haar leven meerdere maten nodig heeft. Ik heb altijd al dezelfde maat gehad. Lekker handig, dat wel. Stiekem, maar eigenlijk ook een beetje luidop, ben ik er fier op dat ze er zijn, dat ze mijn decolleté vullen (wie het kleine niet begeert, ) maar vooral dat ze gezond zijn. Niet iedere vrouw heeft dat geluk.
Vrouwen, borsten, zachtheid.. drie begrippen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Sommigen moeten hard vechten om dat geheel terug te krijgen en komen niet altijd ongehavend uit de strijd. Soms moeten vrouwen een deel van het geheel opgeven.
Daarom spelden ze bij mij dat lintje op daar waar de ziekte bij vrouwen en blijkbaar ook af en toe bij mannen - kan toeslaan, maar die niemand verdient.
Dat ging door mijn hoofd toen die dame haar verhaal vertelde.
Ik schrijf november en de jaarlijkse processie is weer begonnen en het is niet de Sint die langskwam . Gisteren, zondag kreeg ik achtereenvolgens vertegenwoordigers van de volgende verenigingen over de vloer:
– de plaatselijke lagere schoolgangertjes met marsepein, kostende € 6
– de plaatselijke chiro met chocoladetruffels, kostende € 7
– de brandweer met een kalender, kostende € 4
– de plaatselijke voetbalclub met artisanale pannenkoeken, kostende € 6
- een buurjongentje met chocolade of vanille wafeltjes , kostende 6 eur.
Men beweert dat een stapje in de wereld zetten een dure zaak is, maar volgens mij zit je op even hoge kosten als je braafjes thuis blijft.
We stappen stilaan van onze roze wolk waar we sinds het weekend op dromen en geraken weer stilaan terug in ons gewone doen want na het feest van zondag was het hier behoorlijk hectisch... Bloemen en cadeau's uitpakken en bekijken maar vooral al de foto's die getrokken zijn op de harde schijf zetten om later te gebruiken om een foto-album te maken! Vandaag kregen we nog eens 7 GB binnen . Ik vroeg me af wat dat allemaal was, zo'n lading , maar het bleken vooral filmkes te zijn van het weekend met de kinderen en kleinkinderen en ook nog van op het feest.... Dus we zijn bijlange nog niet rond met kijken maar geloof me ... het is heerlijk!
Daardoor heb ik jullie wat verwaarloosd maar ik denk dat jullie dat wel begrijpen. We hebben zo'n fantastisch feest achter de rug en alles moet weer in zijn plooi vallen.
Bedankt aan de trouwe bezoekers die geduld hebben en niet afhaken als ik een paar dagen niet langs kom! Ik haal straks al die gemiste tegenbezoekjes in!
De winter heeft reeds een klein beetje van zich laten voelen....We mogen stilaan de wintertruien boven halen. Ik ben nog een keer door de tuin gegaan maar die is al verder winterklaar dan ik!Een laatste fotootje dan maar.
In de tuin gespot.
"En nu ben ik moe", verzuchtte de spin, terwijl ze de plakkerige resten van haar poten veegde.
Met plezier keek ze naar het enorme spinnenwebbed, dat ze in de lavendelstruik had gebouwd. Met al haar stramme ledematen klom ze in haar nieuwe bedje, keek tevreden om zich heen, deed haar ogen dicht en dacht aan haar aankomende avondmaal.
"Ik hoop op een dikke bromvlieg!", mompelde ze en begon alvast te smakken....
Meestal heb ik geen probleem om de woorden te vinden om te zeggen wat ik denk of voel.. maar vandaag is mijn Duracelleke nog zo volgeladen dat mijn geest en hart blijven op replay staan en ik niet weet waar te beginnen om te vertellen wat een prachtige, warme , gezellige en feestelijke dag we gisteren beleefd hebben samen met onze beide families, onze kinderen en kleinkinderen en onze dierbare vrienden die we koesteren omdat ze een warme plek hebben in ons hart.
Het gezelschap was top, de verrassingen van de kinderen suppertop, het eten verdiende een sterretje, de geschenken waren verrassend, de bloemen waren een streling voor het oog en voor mijn bloemenhart maar wat ons vooral zo’n deugd heeft gedaan, is dat iedereen er met een big smile bijzat en blijkbaar mee genoot met ons.
De foto’s en films die gisteren getrokken werden, hebben we intussen al voor een groot deel toegstuurd gekregen en die krijgen zeker een plaats in een album die oma wel in mekaar zal steken…ik vind het alleen spijtig dat ik de warmte, de vriendschap en de liefde die we gisteren gevoeld hebben niet in een album kan vastleggen.
De warmte die we mochten ervaren, is iets dat we voor de rest van ons leven meedragen. Velen dromen van zo'n feest als ze 50 j getrouwd zijn maar wij hebben het beleefd. Daarom in de eerste plaats een dikke merci aan onze kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen …jullie gaven het feestje een extra dimensie door de bijdrage van iedereen . En onze tweede “dank je wel” gaat naar al de anderen die door hun aanwezigheid ons feest opfleurden….
Dat deze oma gisterenavond een probleem had om die ADHD rakker in haarzelf het zwijgen op te leggen zodat ze haar dikke teen zoals de voorbije 50 jaar tegen die van opa kon leggen, moet ik niet verklaren zeker?
Vandaag lopen we hier beiden met een grote glimlach en een dankbaar gevoel rond!
Gisteren hier en ook op andere plaatsten heel veel wensen doorgekregen en ik draag ze één na één mee in mijn hart! Nu maar duimen dat we morgen kunnen genieten -samen met familie en vrienden - van een heerlijk feest want ik lig al 2 dagen in de lappenmand met een serieuze keel - en oorontsteking en probeer nu met antibiotica en andere paardenmiddelen tegen morgen weer beter te zijn. Het moet en zal lukken
Vier van onze kleinkinderen zijn deze maand jarig en met daarbij ook onze 50j huwelijksjubileum is november een maand om met een grote strik errond te starten. Maar vandaag draait het om onze kleinkinderen , ze worden groot…Vandaag is kleinzoon 2 ook al 15! Proficiat lieve schat!
Van je kleinkinderen kun je veel meer genieten.
Voor je kleinkinderen laat je andere dingen schieten.
Veel meer tijd en rust dan toen.
Je kan leuke dingen met ze doen.
Zorgen zijn er altijd, maar toch zijn er verschillen.
Vandaag is het al 11j dat ma gestorven is ( onze pa verliet ons al 38j geleden), maar moeders verwelken niet.
Met een paar kletsen op mijn billen ben ik wakker geworden in de stamboom van mijn leven. Ma had afgezien om mij daar aan één van die takken van de stamboom te hangen maar zoals alle echte moeders had ze het er voor over. En daar liep ze dan met mij in de armen en vertroetelde mij een leven lang. Aan haar hand stapte ik door het leven en de plaats in haar handpalm werd steeds kleiner naarmate ik groeide. Ja, op zeker moment waren onze handen even groot!
Ma was er steeds, ze hielp mij door de kinderjaren en -ziektes en sommige nam ze zelfs van mij over. Ze gidste mij van mijn puberteitsjaren naar mijn publiciteitsjaren. Ze stond onderaan de trap om mij te wekken en dagelijks op de goede weg te zetten.
Vandaag zeg ik haar in gedachten dat ze nog wat had mogen blijven. Mijn boeket witte rozen is klein tegenover de kleurrijke herinneringen die ze mijn schenkt. Duizend vragen zal ik mij weer stellen als ik in gedachten slenterend over de kiezels naar de strooiweide stap .Zoals de voorbije 10j telkens weer hetzelfde ritueel..
-Dag ma. Hoe is dat hier nog?
Bij mijn eerste vragen krijg ik niet altijd antwoord omdat ik de antwoorden in haar plaats moet geven en de krop in mijn keel het verhindert.
- Euh…ma ik heb wat bloemen mee voor jou.
-Dat had je niet moeten doen, ik ben al blij dat je gekomen bent.
-Och…’t is een kleine moeite en ik weet dat je van bloemen hield.
Met mijn hoofd naar beneden zoek ik naar mijn woorden en vooral naar haar antwoorden .. Ja, het is stil bij die tak van mijn stamboom die hier virtueel afgebroken nagelaten werd even stil als bij de zerk van ons pa die daar al 38j ligt. Telkens als ik aan de strooiweide sta, voel ik me terug als een kind op zoek naar de hand van zijn moeder. Op zoek naar de rok waar mijn kleine handjes aan trokken telkens ik iets nodig had. Op zoek naar haar ogen die mij zoveel rust brachten. Op zoek naar haar stem die vandaag de mijne is geworden. Nog even haal ik diep adem om toch die paar woorden gezegd te krijgen. Ik mis je nog steeds ma!
Het blijft stil…geen antwoord. Langzaam keer ik terug terwijl enkel de kiezels onder mijn schoenen kraken. Honderden bloemen kleuren weer de strooiweide ,een ode aan al die dierbaren want gisteren was het Allerheiligen…..
Toen ik deze morgen de krant uit de brievenbus haalde, zag ik dat de winter was langsgekomen. Het kwik was al zo kwik niet meer als gisteren en op de thermometer zag ik dat het bijna 0 graden was. Op school heb ik altijd geleerd dat 0 gelijk stond met niets en dus is er volgens mij ook geen temperatuur als het nul graden is. In elk geval was het landschap volledig veranderd en was de gazon bedekt met een licht wit tapijt. Een spinnenweb hing aan de taxushaag en op het terras hadden de tuinmeubels ook een wit tintje.
Met 1 november in aantocht vroeg ik me af of een dode ook kou zou hebben of zijn het alleen de nabestaanden die met de kilte van het verlies blijven zitten? En van het ene kwam het andere..
-Zouden de hemel en de hel wel bestaan en wat zou er het warmst zijn met zo’n weer?
-En het vagevuur, zouden ze dat wel kunnen brandend houden in deze crisistijd?
Tientallen vragen schieten dan door mijn hoofd en met een warme tas thee in de hand waarvan het aroma mijn neusvleugels streelt, verdwijn ik in mijn fantasie.
Hey Nancy, hebt je er al eens bij stilgestaan waar je het liefst zou naartoe trekken na je dood? Potverdikke ’t was een vraag die ik mij nog niet te dikwijls had gesteld maar met zo’n weer had ze precies meer impact op mij.
Stel - ik zeg wel stel- dat ze mij toch Heilig zouden verklaren en dat ik als engel zou mogen rondfladderen daar boven, dan zal het er waarschijnlijk niet te warm zijn. Ik heb al vaak horen zeggen dat het daarboven wreed kan vriezen en als je dan juist gekleed bent met een wit laken en een paar vleugels dan zal ik toch niet zweten denk ik. Daarom dat een mens bij zo’n weer de neiging zou hebben om naar warmere oorden te trekken en dan zat ik plots te denken aan de hel.
Opgelet ’t is ook maar van horen zeggen en van te lezen dat ik weet dat het daar heel heet kan zijn want ik heb nog niemand in mijn kennissenkring die mij verslag kwam brengen. Toen ik nog een kind was, zei mijn grootmoeder vaak dat iedereen die iets uitgestoken had of wreed stout geweest was naar de hel zou gaan en dat de duivels je daar een ganse dag het geroosterd vlees van onder je nagels pesten. Waarom ze mij daar af en toe mee bang maakte , weet ik nog steeds niet ! Haar verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook, het bleek er steeds wreed heet te zijn.
Naar het schijnt is er ook een plaats tussen hemel en aarde waar je na boetedoening toch nog naar de hemel kunt. Zij noemen dat het vagevuur! In feite zou dit voor mij de perfecte oplossing zijn. In de winter naar het vagevuur en in de zomer naar de hemel.
’t Is maar na nog een slok van mijn thee te nemen dat ik mijn lippen verbrandde en dat ik daar terug wakker schoot uit mijn fantasie en meteen wist ik dat - eens ik dood zal zijn - ik niks te kiezen zal hebben. Begraven worden in koele aarde of gecremeerd worden dat kunnen de twee temperatuurverschillen zijn na mijn leven maar ik zal er niets meer van weten.
De laatste jaren hebben we heel wat vrienden en bekenden naar hun laatste rustplaats vergezeld en straks brengen we ze terug een bezoek met vragen en vooral die ene vraag “waarom” waarom het leven zo plots wordt afgebroken op weg naar….
Naar de warme herinneringen die ik van sommigen in mijn hart hou en die misschien wel het vagevuur zijn dat ik brandend wil houden?
Naar de hemel, omdat ik ieder van ons daar een plaats gun zonder echt te weten wat het is maar omdat die steeds zo schoon beschreven is?
Naar de hel…daar zou ik langsgaan om het mensdom te verwarmen door het kwade op te stoken.
Maar ja…ik zal wel met vragen blijven zitten en misschien rijden we straks eens tot aan het kerkhof, ’t is weeral een tijdje geleden dat ik nog een bezoekje bracht aan ons ma die ginds boven waarschijnlijk naar mij zit te lachen.
Jullie hebben een verslag te goed van ons verrassingsweekend. Even tijd?
Wat oudjes lijden kunnen . De coördinaten die we van de zoon doorgekregen hadden om vrijdag de bestemming van ons verrassingsweekend te bereiken, waren gewoon een afleidingsmanoeuvre want daar aangekomen moesten we de zoon opbellen en kregen we nieuwe coördinaten door en dat naar de definitieve bestemming. Ik kreeg nogal snel een vermoeden en toen we ter plaatse in Villa Dakota, Barvaux-sur-Ourthe aankwamen, werden we op luid geroep en gejuich ontvangen. Ons bendeke verwelkomde ons daar met gejuich en gelach! Dit vakantiehuis van de dochter en schoonzoon was tot maandagmorgen het optrekje voor gans de familie en er wachtte ons nog veel meer.. Onze zoon had een ganse planning voorzien en zo vielen we van de ene verrassing in de andere....
Deze oma en opa hebben nieuwe uitdagen moeten aangaan! In Adventure Valley van Durbuy moesten we eerst binnen het uur proberen om uit de escape room te geraken... De 6 kids tegen de 6 oudjes (haha) ....de kids zijn er uitgeraakt, de oudjes hadden een paar minuten tekort al speelde de infrarode test met onze voeten door niet goed te functioneren... Vandaar ging het naar de dead drive ook Zip line genoemd ... daar hang je aan een kabel en word je via 3 tussenplateaus zo'n 1000m verder gedropt ( over water en bossen en zo) Reuzespannend als maidenrit maar deze 2 " oudjes" hebben het toch maar gedaan... De dag werd afgesloten met een subliem etentje in een toprestaurant in Durbuy....
Zondagavond vierden we ook nog eens de verjaardag van onze zoon en zijn petekind ( de oudste van de dochter) , nog een feestmoment! De 2 mama's hadden voor een heerlijk avondmaal gezorgd ( oma mocht luieren! ) en iedereen deed hun kookkunst eer aan na al die uren buiten !
De superlatieven die ik ken, zijn niet goed genoeg om te beschrijven hoe we genoten hebben. Geen enkel geschenk zou deze verrassing kunnen overtreffen! Twee volle dagen en 2 nachten met je kinderen en hun gezinnetje te mogen genieten van een prachtige locatie, elke minuut in de watten gelegd worden, meegesleurd worden in de humor , de uitdagingen…een cadeau uit de duizend!
Wat die uitdaging betreft die hebben me wel even met mijn neus op de feiten gedrukt. Het is even heel confronterend om vast te stellen “ tiens ik ben dan toch niet meer zo piep!” Maar een duwtje in de poep of een arm die me even vasthield en zo geraakte oma dan toch boven na een zware klimpartij!
Zondag waren er ook nog de gezellige wandelingen samen , het relaxen met de 6 kleinkinderen in de jacuzzi. De oudsten en de jongsten samen in het bubbelbad, hoe zot kan je het bedenken! Het was heus geen luiwammes weekend, maar iedereen deed mee en oma en opa zagen dat het goed was! Als opa - die normaal minder van zegs is – vandaag aan iedereen vertelt over het superweekend, dan wil dat wat zeggen!
We laten het nu even bezinken, zijn heel dankbaar dat we dit samen met de onze schatten mochten beleven en als alles wat bezonken is dan zetten we op 10 nov het feest verder maar nu met familie en vrienden in een restaurant hier in het dorp .
La vita è bella als je dat na 50 j getrouwd te zijn nog samen mag meemaken!
Het weekend dat eraan komt mogen we weer eens de klok verzetten naar zomertijd. Voor velen is het dan de vraag moet de klok nu vooruit of achteruit gezet worden?
Daarvoor bestaat er een ezelsbruggetje :(Een ezelsbruggetje is een vuistregel, rijmpje, handigheidje of hulpmiddel om iets te onthouden.)
Wintertijd: In het NAjaar (ACHTER in het jaar), gaat de klok een uur ACHTeruit.
Zomertijd : In het VOORjaar gaat de klok een uur VOORuit.
Daarom draaien we zaterdagnacht het knokje achteruit l mogen ze voor mij al dat gedraai afschaffen!
)
Haar verhalen over de hel waren soms afschuwelijk, dan weer lachwekkend, soms tegensprekend maar in welke vorm van verhaal dan ook, het bleek er steeds wreed heet te zijn. 
