Sinterklaas is stilaan in aantocht daar kan je niet meer naast kijken noch in de winkels noch in de media en ik kan er niets aan doen maar het onvoorwaardelijke geloof van zoveel kleintjes in die Goedheilige man en zijn Pieten blijft me ontroeren.
Zelf heb ik warme en fijne herinneringen aan dit kinderfeest en het is altijd mijn grote wens geweest om dat door te geven aan onze kinderen en kleinkinderen. Ik denk dat we daar in geslaagd zijn! Toen onze kinderen nog jong waren, was de nacht van 5 op 6 december altijd een spannend moment. Zoon - en dochterlief gingen vol verwachting slapen na een laatste Sinterklaasliedje gezongen te hebben .
In Afrika hadden we geen schoorsteen of open haard dus de vraag hoe Piet daar ooit kon door geraken, werd niet gesteld! Nadat mijn slaapgenoot en ondergetekende met zekerheid hadden vastgesteld dat onze kroost wel degelijk in de armen van Morpheus lag, was het onze beurt. We stalden de cadeautjes uit, strooiden picknicken en mandarijntjes over de tafel en natuurlijk ook wat chocolade ventjes en suikergoed ( dat we meestal via de ambassade op de kop hadden kunnen tikken) en schreven een brief in het mooiste krullerige Sintengeschrift.
Nostalgische herinneringen, die teruggaan op oude tradities, christelijke folklore en kinderlijk bijgeloof…En nu zouden sommigen dat van de kinderen willen afpakken onder de noemer racisme …. Afblijven van die traditie zeg ik daar op… een kind zit daar echt niet mee in zijn hoofdje!
|
)
