Plechtige Communicant, de breedte van mijn hand...
Ja dat zongen wij in de jaren '50 .. en toen kwam dat weer boven zaterdag toen onze jongste kleindochter haar Plechtige Communie deed.
Het was een supermooie dag niet door het weer maar omdat onze jongste haar dag beleefde. Deze keer viel de Bisschop reuze mee want bij de vorige communies vielen wij bijna in slaap tijdens zijn toespraak laat staan de kinderen. De sfeer in de kerk was ook meer op het niveau van jongeren en dat kan ik alleen maar positief toejuichen ook voor diegenen die geen affiniteit hebben met de Kerk en zo.
Wat daarna volgde was heel intiem thuis met de familie maar zo top, onze kleindochter straalde en met haar gans de familie..dat het weer af en toe stokken in het wiel stak, kon niemand deren want het was binnen te doen. Ik had nog het kruisje en de oorbellen van mijn Plechtige Communie liggen en wilde die eindelijk al lang wegdoen maar de kleindochter vond ze ok en droeg dat kruisje van zooooo lang geleden. Het deed me toch wat.
Hier eindigt dan de reeks communicanten en hebben we vanaf september 6 pubers in het middelbaar waarvan de oudste zelfs in zijn laatste jaar start… WIJ WORDEN OUD!!!!
Hier en daar lees ik bij blogvrienden dat de corpus meer protesteert dan de geest en dat het steeds meer een pijntje hier, een pijntje daar wordt en dan denk ik... welkom in my world
Deze morgen ben ik ook naar de dokter geweest omdat ik al een tijdje geplaagd zit met pijn in beide ellebogen.. Verdict een tennis- en golfelleboog!! Hoe kan dat nu vraag ik me af, ik doe geen van beide sporten.. Ik ben wel heel veel bezig in mijn bloementuin omdat bloemen nu echt mijn dada zijn en ik tegen de zomer weer wil genieten van kleur en fleur rondom het huis en ja... dan overbelast je je spieren of pezen en heb je het vlaggen!
Ik weet het en al zegt de dokter het telkens weer.. het is de aard van het beestje om niet te kunnen stoppen als ik bezig ben. Hierboven in mijn "grijze massakamer" zit het nog snor en ben ik geen 74 maar als ik dan eens teveel gas geef dan zegt mijn "oud lijf" wie niet horen wil moet voelen een gezegde dat ik al van kindsaf ook van mij ouders hoorde maar dan om andere redenen...en lap dan heb ik het zitten.
Het zullen dus een paar rustige dagen worden ten huize van Natoken en dat komt goed uit want het weer nodigt nu niet direct uit om in de tuin bezig te zijn. Ik moet dringend zorgen dat mijn bovenkamer en mijn body mekaar beter verstaan .. iemand een suggestie?
Even in de tuin aan het zonnen geweest maar lang houd ik dat niet uit bij een temperatuur die nu al naar de 26 oploopt. Eigenlijk heb ik niet veel te vertellen ; komt misschien door het mooie weer dat me lui maakt! Ik fantaseer dan woorden om inspiratie op te doen maar dan denk ik woorden blijven maar woorden behalve als men eens blijft stilstaan bij het woord “woord”. Misschien bestaat er wel een woordenland!........
Het was in de jaren stillekes, toen woorden nog hun eigen leven hadden. Sommigen sloten zich op en anderen riepen om vrijheid. In dat woordenland stond een kasteel dat op woorden gebouwd was. De woordenprins woonde er met zijn woordenschat. Maar buiten het kasteel woonde er een woordengroep die vaak woorden hadden met de woorden van het kasteel. De woordbetekenis lag voor beide partijen blijkbaar anders. Woorden met strepen en woorden met sterren namen het bevel. Het werd een woordenoorlog. Voor de woorden ten strijde trokken, zwoeren ( of is het zweerden) ze de woordelijke eed op het woordenboek. Maar sommigen pleegden woordbreuk. Het werd een harde woordenstrijd!! Legers van woorden vielen elkaar aan. Woorden vielen en woorden sneuvelden. Er werden harde woorden uitgedeeld en de woordvoorraad begon te slinken. Om de vrede terug in het leven te roepen zou er een woordverklaring moeten komen. Beide partijen deden dan maar beroep op een woordenkunstenaar om een woordverdeling uit te voeren. Er kwam een woordverdeling aan te pas. Na enige tijd waren er weer verzoenende woorden in woordenland.. Het woordenrijk viel terug in zijn plooi en de prins en zijn woordenschat genoten van de woordkunst.
Woord voor woord is dit verhaal uit mijn duim gezogen!.
Hoe zei Shakespeare het ook weer? Words, words, words, the rest is silence! :) Maar wie weet schuilt er tussen de regels wel veel meer dan doodgewone woorden?
Momenteel wacht ik nog steeds op de beloofde zon al kan ik niet zeggen dat we met de 22 gr momenteel te klagen hebben maar het is bewolkt en een zacht windje geweegt de takken van de bomen. Vandaag is een Hoogdag allé zo wensten we dat mekaar in lang verleden dagen. Ik vraag me af of de huidige generatie dat nog doet en of ze Überhaupt nog weten waarom het hoogdag is? Ik weet nog dat we vaak regenachtig weer hadden op deze Hemelvaartsdag en dat ons ma dan zei.. " die van hierboven is zeker een Sos want op 1mei de dag van de arbeid is het meestal zonnig en op Hemelvaartsdag niet"... Sommige dingen veranderen blijkbaar niet.
Maar het weekend wordt een BBQ weekend op alle gebied.. dus vergeet niet van te smeren mensen want een zomers weekend na de winter kan " kreeftachtige" gevolgen hebben!
Ik heb het al gehad over het klimaat, ik heb het al gehad over wel of niet Heilige Communie, ik heb het al gehad over aanslagen en rampen ( Notre Dame).. ik heb het al gehad over zoveel onderwerpen want ik sluit niet rap een thema uit, maar na de uitslagen van gisteren ben ik even zonder inspiratie al kwam het niet onverwacht op me af... Het is niet dat ik mijn mening niet durf weer te geven maar ik wil het even laten bezinken en nadenken hoe het in de toekomst verder moet hier en in gans Europa!
Op het moment dat je dit cursiefje leest, ben je misschien al richting stemhokje geweest. Ja ’t is weer van dat. We hebben in ons leven al wat gestemd hé. Stemmen voor de schoonste kerstman, voor de schoonste boerin, voor miss voetbal, voor miss aardbei en mister aambei, voor miss witloof, miss België, miss Univers, straks kunnen we elke week het stemkot induiken!
De gemeenteverkiezingen hadden we vorig jaar en nu mogen we terug voor Kamer, Senaat en Europees een bolletje gaan kleuren tenzij jij al bij de gelukkigen bent die het potlood niet moeten punten omdat je electronisch stemt.
Wat mij opvalt, is dat er precies minder affiches en foto’s in het straatbeeld hangen. Anderzijds komen ze dan weer in de media waar ze hun woord doen en dat is altijd wreed spannend. Het is een beetje zoals in de tijd van de gladiatoren, de ene vecht het uit tegen de andere met ongelijke wapens. De ene met een dolk en de andere met een net. Allé, ’t is misschien een slechte vergelijking maar ’t komt erop neer dat de tongen vandaag de wapens vervangen. Iedereen schermt dan met zijn programma en dat is ook altijd wreed plezant om te aanhoren. Soms stel ik mij de vraag of de gewone mens daar nog wel naar luistert en of ze de affiches in het straatbeeld nog wel zien hangen.
Al die kandidaten van gewone werkmens tot universitairen, van schoon volk tot lelijk volk en van slim tot…euh…iets minder slim je komt ze allemaal tegen op de affiches, hoewel een foto niet alles vertelt over de persoon. En dan hoor ik je vragen…wie zijn dan die schonen en slimmeriken, wie kunnen we vertrouwen en wie zorgt er voor onze portemonnee? Wie gaat het opnemen voor de mens en wie zet er zich in voor het klimaat? Wie gaat ervoor zorgen dat we een schoon pensioen krijg en wie werkt de werkloosheid en het geweld weg?
-Stop stop stop, je moet mij dat allemaal niet vragen want ’t is beroepsgeheim. Iedereen die moet stemmen wordt als volwassen beschouwd en dus moet je zelf maar eens nadenken! Een uitslag zal er sowieso zijn en discussies nog meer. In feite een geluk dat we kunnen kiezen want stel je voor dat er maar één partij zou zijn, dan zou het wreed stil zijn in de wandelgangen .
Weet je wat, we zullen eerst gaan stemmen alvorens ons nerveus te maken. . En voor wie ik gestemd heb…awel zoals gezegd 't is beroepsgeheim.
De communies komen er aan al verkiezen sommigen een lentefeest! Zelf heb ik mijn communie moeten doen met de nadruk op moeten. Sommige stonden te springen om hun communie te doen maar eerlijk gezegd voelde ik mij al heilig genoeg. ’t Was nog niet genoeg dat ik in mijn kinderjaren mijn slaap of speeltijd moest onderbreken om naar de mis te trekken maar dat ze me later nog bij de nonnen op internaat staken, dat was ook van moeten. Maar soit!
Was de eerste communie een serieuze training geweest dan was het nu zeker volle ernst. Voor velen uit de klas was dat de periode waarna over je toekomst werd beslist. Ofwel zou je verder studeren ofwel het zevende en achtste leerjaar uitzitten om dan uiteindelijk op je 14 jaar te gaan werken. Ik zat ook in het zevende leerjaar toen ik werd klaargestoomd voor mijn Plechtige Communie. Hoewel ik al van het eerste leerjaar meedraaide met een klas die een jaar ouder was, mocht ik in het zesde jaar mijn Communie niet doen met die groep omdat ik nog maar tien jaar was. Om dezelfde reden mocht ik ook nog niet door naar het middelbaar, vandaar dat ik in het zevende leerjaar belandde. Ik was dus de enige in de klasdat jaar die moest klaargestoomd worden voor de grote dag en de non klastitularis had er een erezaak van gemaakt Enkele weken voor mijn communie werd ik elke dag tijdens de speeltijd werd ik op het matje geroepen om de catechismusvragen in te oefenen. In die tijd kon ik mijn catechismus volledig uit het hoofd opzeggen zelfs vraag en antwoord na elkaar, wat mij uiteindelijk 100/100 opleverde tot grote trots van mijn titularis. Ikzelf wilde veeleer eindigen voor een jongen die ik toen heel boeiend vond. Wij hadden allebei het max en mochten daarom naast elkaar gaan op de bewuste dag. Ik vermoed dat ik dat toen toffer vond dan hijzelf! Toen ik jaren later op gynaecologisch onderzoek ging in een plaatselijk ziekenhuis , stond ik wat ambetant te draaien toen die dokter mij vroeg: ” Ben jij Nancy Lintermans”? “ Weet je nog dat we samen onze Plechtige Communie deden”? Was dit de jongen van toen? Zijn naam was mij helemaal ontgaan!! Die wist zijn moment wel te kiezen om mij daar nu aan te herinneren!! Die Plechtige Communie duurde twee dagen. De eerste dag was de belangrijkste. De jongens in hun eerste pak met lange broek en wij in een mooi wit kleed. We leken wel jonge trouwpaartjes!!!! Iedereen had plaats genomen in de kerk en op psalm ik weet niet meer hoeveel moesten we twee aan twee onze intrede doen. De jongens rechts en de meisjes links en we moesten schoon recht voor ons kijken. Voor die gelegenheid kregen we een missaal = een misboek voor de “ongelovigen” . Daar stonden naast de missen ook allerhande gebeden in. De snede was mooi verguld en bij sommigen stak dat misboek nog eens in een mooi lederen tasje. In een mooi wit tasje bengelde aan onze andere arm een splinternieuwe paternoster die ook in een lederen zakje stak! Zelfs die heb ik nog!!! Wel vier pastoors en er was ook een hogere in graad die zeker al kolonel of generaal van de pastoors was want hij had ook een ander kleur van rok aan leidden de mis. En daar zaten we dan op onze knieën zoals ik vaak als straf al op mijn knieën had gezeten maar dan zonder trouwkleed aan. Op zeker moment moesten we dan allemaal vooraan voor het altaar gaan staan en daar gingen we gezalfd worden. Jawadde dat had je moeten zien! Eén van die pastoors liep met een kommeke zalf rond en iedereen kreeg een kruis op zijn voorhoofd getekend met die zalf. Voila nu waren we ingeënt tegen de mazelen en tegen de pokken en ook tegen al het kwaad dat ons heilig lijf ook maar zou proberen te betreden. Nadat iedereen aandachtig naar de preek had geluisterd over goed en kwaad en dat we onze buik hadden dik gegeten met het lichaam van Christus mochten we eindelijk naar buiten .Meneer pastoor werd nog eens hartelijk bedankt voor zijn goede zorgen en voor de twee strepen vicks die hij op uw voorhoofd had gezet en dan moesten we ons haasten om rap in de auto te zitten om aan de “ showtoer” te beginnen. We gingen ons bij familie en goeie bekenden “ tonen” Dan kregen we meestal een cent toegestopt en de ouders een borrel!! Wij gaven dan trots ons pakje communieprentjes af en daaruit mochten de gulle schenkers er eentje uitkiezen! In de namiddag moesten we dan nog eens naar de kerk komen voor het “lof”. De volgende dag waren we weer in de kerk verwacht. De jongens droegen meestal dezelfde kleren. De meisjes waren nu niet meer in het wit . Het zal voor de meesten onder ons dan ook het eerste "mantelpakje" of iets in die aard geweest zijn dat we aanhadden. We waren toen heel ernstig met de dingen bezig want twee dagen in de belangstelling staan, dat was een heel gebeuren in die tijd. Voor sommigen zal die missaal maar zelden meer boven gekomen zijn. In mijn geval heb ik “hem” nog veel jaren gebruikt in de 6 jaar internaat die daarop volgden.
Ja, ik kan nog uren tetteren over mijn communie en binnen een paar weken moeten we terug naar een communiefeest van ons jongste kleindochtertje waar het er waarschijnlijk anders zal aan toegaan.
Deze week was ik in de tuin bezig en op een bepaald moment nam ik gewoon de hark en zette die op een bepaald punt in de tuin waarna ik er met gekruiste armen ging op leunen. Mijn grootouders hebben nog zo’n schilderij gehad waar men de boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft. Het is een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurt of juist niet meer gebeurt.
De meimaand is een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is zoals een meesje dat logeert in een nestkastje in een hoge spar of een duif die haar nestje in de rozelaar verschuilt want zeggen ze niet “in mei leggen alle vogels een ei” ?
En terwijl ik zo - nat in het zweet van dat nadenken op - mijn hark leunde, dacht ik plots aan vroeger toen er in mei nog meikevers te vinden waren. Mijn peter wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een “stekkendooske”. Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten, trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote bruine meikever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan zitten. Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar peter stelde mij gerust. Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijn poot en het andere uiteinde van het koordje bond hij dan aan een stoel. De meikever vloog heen en weer terwijl ik er met de glimlach stond naar te kijken. Maar na een tijdje stak hij hem terug in het doosje. En ik…ik mocht de meikever eten geven! Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het “Stekkendooske” te steken.
Als ik er zo aan denk dan valt het op dat ik sinds die kindertijd niet veel meikevers meer gezien heb. Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs. Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken. Het zou ook kunnen dat ,z oals vele zaken ,de meikever ook aan het uitsterven is.
Ja, als iedereen aan het sproeien gaat tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups dan zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking. Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt. Van het doodgewoonste ding tot de perfecte mens verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol.
Allé neem nu onze meikever! Ik vraag me af als je geen meikevers meer hebt dan heb je ook geen “stekkendoosjes” meer hebben om ze erin te steken. Zouden ze dan de stekjesfabriek moeten sluiten hebben? Ik heb ook dit jaar nog geen meikever gevonden heb. En nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het fotoapparaat.
Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond. Dat zullen volgens mij eerder mestkevers geweest zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gehaald hebben?
Terwijl ik daar op mijn hark stond te leunen en mijn gedachten in het verleden liet dwalen, was ik zelf verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan. Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een hark leunen en terugkeren in hun herinneringen.
Vandaag hoor ik de kreet van de meikever! De kreet dat herinneringen niet zullen uitsterven.
Voilà mijn lenteschoonmaak zit er bijna op . Terwijl ik aan het wrijven en schuren was, had ik tijd zat om mijn zinnen te verzetten . Ik raad het iedereen aan, het geeft tijd om tussenin na te denken over het leven van onze nakomelingen. Zouden die ook niet beter even een schoonmaak houden om hun hectisch drukke leven weer op de rails te krijgen? Want, zeg nu zelf, soms is het écht allemaal even teveel. Door een overschot aan keuzes kunnen ze niet meer kiezen, door een teveel aan problemen zien ze zo af en toe een doodgewone dag niet meer zitten en door een opstapeling van uitnodigingen, feesten, vrienden, bekenden, verplichtingen en niet-te-missen-evenementen komen ze nergens meer aan toe. Door de eindeloze stroom informatie raken ze soms zelfs de draad kwijt en door internet, sociale media en een mobiele telefoon hebben ze nóóit meer rust.
Ik denk dat ze beter ook eens zo’n schoonmaak zouden houden in hun agenda en zeggen: ” Hé toe, mag het iets minder” ?
Terwijl ik gisteren in de tuin bezig was, viel mijn lodderig oog op een nestje in mijn rozelaar. Goed gezien moeder duif, daar komen de eksters - die snoodaards - nog niet zo rap je eitjes/ jongskes roven .
Mensen over de hele wereld hebben moeders al duizenden jaren geëerd.
In de oudheid werd de naam moeder gegeven aan dingen en plaatsen waarvan zij hielden en eerden. Moeder aarde, moeder natuur, etc. 'Moeder Zondag' was een kerkelijke feestdag in Europa lange tijd geleden in de middeleeuwen. Het werd op de zondag voor Pasen gevierd. In die dagen verlieten mensen hun thuis op jonge leeftijd om te werken of te leren. Elke lente kwamen de kinderen thuis op deze zondag. Zij bezochten hun kerk en moeder en namen geschenken voor beiden mee.
De vrouw die moederdag zoals we het nu vieren 'uitgevonden' heeft was Anna Jarvis. Ze was geboren in Crafton, West Virginia. Ze is nooit getrouwd en heeft nooit zelf kinderen gehad. Anna Jarvis zei dat haar belangrijkste werk het liefhebben en eren van moeders was. Ze begon bij haar eigen moeder, Anna Reeves Jarvis. Zeven kinderen van moeder Jarvis stierven toen ze jong waren. Alleen Anna, een zus en twee broers leefden. Moeder Jarvis was erg bedroefd om de dood van haar kinderen maar na een tijdje besloot ze dat de beste manier om haar verdriet te vergeten was door anderen te helpen. De rest van haar leven hielp ze anderen in Crafton. Moeder Jarvis stierf in 1906 op de tweede zondag in mei met Anna bij haar zijde. Op deze dag besloot ze om iets te organiseren om alle moeders te eren. Ze vertelde kerk- leiders wat ze wilde. Deze vonden het een goed idee en de eerste moederdag zou plaatsvinden in 1907 in Crafton op de tweede zondag in mei. Anna bracht 500 anjers met zich mee en gaf deze aan iedere moeder in haar kerk op die dag.
Deze dag zou ieder jaar herhaald worden in Crafton maar Anna wilde dat moederdag in meer steden gevierd werd. Anna praatte met uitgeverijen, zakenlieden en kerkleiders in het hele land en ze schreef meer dan 10.000 brieven onder andere aan de gouverneur van West Virginia. In 1910 riep de gouverneur de hele staat op moederdag te vieren. Opnieuw op de tweede zondag in mei.
't Is toch eigenaardig dat de waarheid uit een kindermondje komt. Maar dan stel ik mij de vraag: Als die mond dan groeit van kindermondje naar volwassen mond, komt daar dan geen waarheid meer uit? Kan iemand mij zeggen op welke leeftijd we leugenaars geworden zijn?
Toen ik nog een kleine snotter was met een kindermondje zag ik op een dag een man met een vrouw uit de buurt, niet dat daar iets speciaal aan was, maar mijn kindermondje vertelde dat graag.
"Zeg ma, ik heb daar juist een man gezien met ……"
"Awel en dan?"
Awel ze liepen hand in hand!!"
"Euh....awel en dan, dat was opdat ze niet zou vallen hé! "
"Jamaar, hij zal ze dan toch niet goed vast gehouden hebben want ze zijn daar wel alle twee gevallen, in het tarweveld."
"Potverdikke!!!!! hoe kan jij dat weten snotneus?"
"Awel omdat ik ook in dat tarweveld zat om verstoppertje te spelen. En ik heb ook nog gezien dat ze elkaar aan het kussen waren."
"Awel en dan! Als jij valt met je velo en je komt al bleitend naar huis dan geeft ik je ook een kus op je blauwe plekken."
"Euh......ja 't is waar! Maar na een kwartier lagen ze daar wel in hunnen bloten, zunne! "
"Dat zal zijn om te zien of ze niet geblesseerd waren! En nu moet je ne keer goed luisteren!!! Je moet stoppen met van alles uit je duim te zuigen."
Jaren later, toen mijn kindermondje verdwenen was, vroeg mijn ma mij hoe dat juist in elkaar zat met die man en die buurvrouw. Dat was straf, vroeger wilde zij er niks over weten als ik de waarheid sprak omdat zij zei dat het allemaal leugens waren en uit mijn duim gezogen. Later wilde zij die affaire nog eens horen omdat ze dacht dat het waar was .
Daarom dat ik al die beloftes van de politici de laatste weken in aanloop naar de verkiezingen ook met een korrel zout neem. Hogere pensioenen, lagere pensioensleeftijd, hogere minimalonen…lagere electriciteitsrekeningen… oh neen zij liegen niet, ze zijn alleen die kindermond verloren!
Roze bril.. Is het niet zo dat wij altijd maar onder weg zijn en alles wat in ons leven gebeurt uiteindelijk wel een bedoeling heeft? Als je in het trammetje zit waarin ik nu vertoef dan denk je dat je stilaan jezelf wel kent… Zelfkennis is niet alleen een schone deugd maar ook een onmisbare eigenschap van een sterke persoonlijkheid. Het is het begin van alles. Alleen als je jezelf goed kent dan pas kan je beginnen met anderen in te schatten. Mooie theorie waarin ik echt wil geloven.. Alleen is de vraag : “ Wanneer ken ik mezelf voldoende”?
Steeds als ik denk, ik ben zover, dan gebeurt er wel iets waardoor ik weer begin te twijfelen of de controle lijk te verliezen.!! Blijft een mens niet altijd een vat vol verrassingen? Maar juist dat maakt een mens ook boeiend. We veranderen constant, ook met ouder worden, want in deze complexe wereld moeten we ons steeds blijven aanpassen. Onze relatie met anderen wordt bepaald door de manier waarop we ons gedragen tov die anderen en door onze persoonlijkheid en onze mening. Pas als we ons daarvan bewust zijn en onszelf goed kennen en accepteren zoals wij zijn, dan pas kunnen we de energie opbrengen om die anderen ook in ons leven toe te laten.
Na zoveel jaren hier op die blauwe planeet rondgehuppeld te hebben , zou je denken dat het eenvoudig is maar … de werkelijkheid is anders. In onze steeds veranderende maatschappij moet je blijven meehollen om te volgen, alles verandert constant, ook de waarden. De verwachtingen liggen steeds hoger en confrontaties leiden soms naar de vraag: “ Is dit nu waar alles uiteindelijk zal eindigen”?
Maar wellicht hangt alles af van het soort bril waarmee je het leven bekijkt. En ik denk dat ik van nu af aan beter alleen nog roze brillen opzet om zo eerder de positieve boodschap van het leven te zien. Pas dan kan je in momenten dat het wat minder gaat, de sterkte om door te gaan in jezelf vinden. Alles komt van binnenuit want de waarheid zit in ieder van ons. Die confrontatie met jezelf is niet altijd gemakkelijk maar wel steeds heel boeiend en waar je vaak wijzer uit komt. Voordeel is dat je op zekere leeftijd weet dat je leven uit ups en downs bestaat maar dat je door je zelfkennis niet zo snel meer de alarmbel inschakelt en die downs je niet meer zo volledig neer krijgen als vroeger.
Wat ik nu feitelijk wil meegeven? Geloof in jezelf en zet op tijd een roze bril op dan komt het wel goed. Als afsluiter de volgende bedenking:
“ Wat me door de volgende 15/20j (?) zal slepen ( en ik ben minder zeker over die tijd als ik dat wil zijn), dan weet ik dat ik niet wil breken. Zelfs als ik alles waarvan ik dacht dat het blijvend was, weggevaagd zie worden, zelfs als het universum het mij heel duidelijk maakt dat ik het bij het verkeerde einde heb met mijn zekerheden, met mijn stellingen, zelfs na het uiteenspatten van wat ik zeker meende te weten, dat nog wil ik niet dat het mij vernietigt!! Evenwicht komt van binnenuit, niet van buitenaf "!!Ik hoop nu maar dat die roze bril zal helpen en ik hem niet te vaak verlies!!!!
Elk jaar weer heb ik bewondering voor de natuur, verwondering ook, zeker op 1 mei want dat betekent meiklokjes... die kleine bloemetjes overal in de tuin, heerlijk geurend om te plukken voor een paar boeketjes in huis.
Maar 1 mei is ook het feest van de arbeid, het feest van de socialisten. Ik ben een meisje (nu ja!!!) dat katholiek is opgevoed. Elke zondag verplicht naar de mis, tot mijn twintigste in een nonnenschool, geen sex voor het huwelijk , niet gaan samenwonen maar trouwen enz enz onderdrukt en gebrainwasht door de kostschool ...misschien één van de redenen waarom die socialisten me niet zo aanspreken!
Maar eerlijk, ik ben maar matig geïnteresseerd in politiek. Je zal ze weer horen vandaag op de radio of TV al die politiekers met hun hoogdravende speechen en ik weet nu al dat ik sommige heel benepen zal vinden. We leven in een verenigd Europa, in een wereld die alsmaar kleiner wordt en kunnen niet langer stilstaan bij te persoonlijke toespraken.
Maar 'k wil me niet wagen aan politiek, het zijn maar gedachtensprokkels die ik hier opschrijf, zomaar bedenkingen, net op de valreep. Voor mij is het gewoon 1 mei. Geniet ervan!
Na het mooie weer van de laatste week krijgen we sinds gisteren te maken met buien dus heb ik tijd gehad om iets te bedenken....
Je hoeft echt niet te denken dat een bui altijd met het weer te maken heeft. Bijlange niet! Buien kunnen evenzeer te maken hebben met de mens. Maar vaak hebben dié buien dan toch weer te maken met het weer.
Als de zon schittert in een hemelsblauwe lucht, dan stralen de meeste mensen ook als een aureool rond een heiligenbeeld. Ze voelen zich goed in hun vel, zijn goedgeluimd en tevreden en ook al doet hun hoofd wel wat zeer of zijn hun knoken een beetje stijf, wat kan hen dat ook allemaal schelen.Ze draven door het leven en projecteren hun problemen door een fuchsiaroze bril rècht de vergeetpunt in. Ze grijpen voor hun kleding naar kleuren waar een regenboog bij zou verbleken en zijn zo vriendelijk tegen alles en iedereen, dat verbaasde blikken hun goedkeurend aankijken. Mensen zijn dan in een 'goeie' bui!
Als men echter 's morgens uit bed stapt en de wereld ligt er grauw en troosteloos bij verzopen onder de liters regen die 's nachts uit de bewolkte lucht naar beneden kwamen vallen, dan is de mens maar al te vaak geneigd om dadelijk rechtsomkeer te maken richting bed en zich vervolgens terug onder de dek- dons- of andere dekens te installeren om er nooit meer uit te komen en dat met een gezicht op als een regelrechte donderwolk-met-migraine om er vervolgens de hele dag de pest in te hebben. Ze slepen zich als het ware naar de badkamer, grijpen de eerste de beste donkergekleurde oufit die ze in hun buurt tegenkomen en lopen er met een gezicht bij dat lijkt op een moordenaar die naar de dodencel wordt geleid en zijn in staat om wie of wat er voor hun voeten loopt een trap te geven en de huid vol te schelden zodat deze slachtoffers ter plaatse zowat gereanimeerd dienen te worden. Die mensen zijn dan in wat men noemt 'een slechte bui'!
Het wordt hier door mij allemaal misschien wel wat te extreem voorgesteld, maar één ding is wel waar : net zoals het weer heeft ook de mensheid inderdaad last van 'buien' goede zowel als slechte. De meesten onder ons zijn hier echter nog niet aan gestorven, hebben er zelfs nog niet al te veel aan overgehouden. Zelfs de huisdieren die op dàt moment in de buurt waren, hebben er waarschijnlijk geen gebroken botten aan overgehouden of werden niet finaal platgeknuffeld.
Wat ik maar wil zeggen is dat het weer wel degelijk invloed heeft op het humeur van de mens. Mocht morgen de zon niet schijnen, ga er dan alstublieft niet bijlopen als een donderwolk-op-retour. Grijp voor mijn part de eerste de beste verschijning die je tegenkomt eens goed beet (is die verschijning dan ook nog knap om zien, dan is dat weeral mooi meegenomen) en geef die daar een smakkerd ... je zult zien : jouw bui verdwijnt als 'sneeuw voor de zon'! Je kan natuurlijk ook wel een oorveeg krijgen, maar kom ... da's bijzaak.:)
Oef... je hebt het tot hier volgehouden! Proficiat!
Er is niet veel nodig om een mens content te stellen...
Gisteren, buiten op het terras en in de zon bij een natje en een droogje…. Wat was het weer top om met die “oude” klasgenoten van de berenklas ( zo waren we op de school gekend want we waren een erg speciale maar dynamische groep) herinneringen op te halen, laatste nieuwtjes uit te wisselen, even stil te staan bij een paar oude getrouwen die gemist werden omdat ze ons voor altijd verlaten hebben en verder opgelucht zijn dat onze kwaaltjes niet uitzonderlijk zijn omdat we allemaal lid zijn van hetzelfde clubje nl de PHPD club ( pijntje hier, pijntje daar!
Kanegem ligt voor ons niet bij de deur en op 2e Paasdag richting binnenland terugrijden is geen aanrader . Wij schoven hier en daar aan samen met de terugkerende kustgangers maar finaal was het toch weer een gezellige namiddag! De afspraak voor volgend jaar ligt weer al vast…
Top toch als je weet dat we al sinds 1963 de deuren van de humaniora achter ons dichttrokken.
En als toemaatje deze morgen brunch met de ex lesgeefster volwassen onderwijs in ons dorp. Ook hier was het even bijpraten, herinneringen ophalen en genieten van een gezellig samenzijn!
Vanaf morgen is het "centurer", mijn manier van zeggen dat de riem aangetrokken wordt!! want al die extra etentjes zijn niet goed voor de lijn. Niet dat ik maatje 40 heb maar teveel meer moet het nu ook niet zijn!
Aan iedereen die langskomt een Zalige Pasen met veel eieren en lekker eten en drinken en daarna.... die verdomde weegschaal
Het weer toont zich toch op zijn Paasbest zodat de kinderen eitjes zullen kunnen rapen in de tuin. Die tijd is voor ons voorbij. Jaren kwamen de kids van de dochter eitjes rapen ( die van de zoon gingen naar de andere grootouders) en de Paashaas dan maar haar hoofd breken waar ze die overal gelegd had.. Vooral in de tuin was dat een probleem zodat mama Paashaas wijselijk noteerde waar de eitjes verstopt waren!
Toen we nog in Nigeria woonden, kenden ze daar de Paashaas niet. Dus moest mama Paashaas spelen. Ik heb zo 10 tallen eieren uitgeblazen om ze dan op te vullen met gesmolten chocolade....en ik heb ook veel eieren geschilderd . Dat je die opgevulde eieren daarna naar iemands kop kon gooien, en ze nog niet stuk zouden zijn, hoeft geen uitleg zeker om maar niet te spreken van het feit dat je er niet kon in bijten Maar de Paashaas kwam dan toch bij ons en de kinderen vonden dat heerlijk!!.
Buiten verstoppen kon niet wegens de hitte dus gebeurde dat binnenin. Ooit heb ik eens weken later nog "zo'n ei" gevonden dat te goed verstopt lag.. vandaar mijn opmerking hierboven.
Ooit heb ik - toen ik nog kind was - de Paashaas "betrapt" toen die op het nest zat......Het was op Paaszaterdag en ik kwam thuis van school met mijn Paasrapport. Ik ging dat fier als ik was tonen aan mijn grootouders die naast ons woonden en ging dan via de achterkant naar huis en....daar was de Paashaas bezig met de nestjes van mij en mijn zus te vullen. Ik heb mij nog vlug kunnen terugtrekken en gebaarde daarna van " kromme haas"!! : Trouwens ik wist toch al beter maar mijn ouders dachten dat ik nog "onwetend " was .Een zalige tijd!!!!!!
Voor iedereen nog een tof Paasweekend. Morgen ben ik weg want we hebben reünie met de klasgenoten. Meer daarover een andere keer.
Vandaag bij de oogarts geweest om de ogen van mijn slaapgenoot te checken omdat hij wat problemen heeft. Ik vraag me soms af of het komt omdat een mens ouder wordt dat men weer in de verkleinvorm tegen ons begint te praten?
Vandaag was het van : " zet u op het stoeltje en kijk eens naar het blauw lichtje". Het was gelukkig nog niet van "leg je kinnetje maar op het plaatje dan kijk in in je oogje Gelukkig let mijn slaapgenoot niet op zo'n details maar biebie wel.
Die betuttelende, vaak neerbuigende manier waarop oudere mensen vaak worden aangesproken in bejaardentehuizen of ziekenhuizen is niet allen beledigend, zo meldt de Sunday Times, het is zelfs slecht voor hun fysieke en psychische gezondheid.
”En, hoe voelen wij ons vandaag? ” of “Hebben we ons bord helemaal leeggegeten”. Het zijn zinnen die verplegers of verzorgers heel vaak in de mond nemen en ongetwijfeld met de beste bedoelingen. Maar oudere mensen aanspreken alsof het kleuters zijn, vaak ook heel luid en met-de-na-druk-op-el-ke-let-ter-greep, mag dan tot doel hebben om beter te communiceren, in feite veroorzaakt het bij veel “slachtofers” depressies omdat die daardoor de indruk krijgen dat ze incompetent of niet meer helemaal bij hun verstand zijn.
Daarenboven, zo blijkt uit onderzoek aan de Amerikaase universiteit van Kansas, worden oudere patiënten die kampen met dementie, door die manier van aanspreken vaak rebels, en willen ze hun medicatie niet meer nemen, hoe nodig die ook is.
Ook mensen die nog in goede geestelijke gezondheid verkeren, krijgen problemen wanneer ze voortdurend worden benaderd als een klein kind. Een woordvoerder van een Britse organisatie van bejaarden wijst erop dat “als je je hele leven een gerespecteerd lid bent geweest van de gemeenschap en je, na in een home of ziekenhuis te zijn beland, als een snotneus wordt behandeld alleen omdat je grijs haar en rimpels hebt, kan dat het zelfbeeld en het zelfrespect van die mensen zwaar ondermijnen.
Hopelijk mag ik nog lang wegblijven uit die rusthuizen want ik word zeker ook rebels als ze me teveel betuttelen!
De hele wereld reageert geschokt op het nieuws van de brandende Notre-Dame. Op sociale media delen mensen hun verdriet en ongeloof met tekeningen, foto's of herinneringen aan een bezoek aan de beroemde kathedraal. Een immense vlammenzee verwoestte gisterenavond Notre Dame, symbool van de Europese cultuur. De emoties zijn immens in Frankrijk. Gelovig of niet, kunstliefhebber of niet, de ontzetting is dezelfde: iets van schoonheid, grootsheid, de ziel van Frankrijk is in rook opgegaan .
Ik vraag me af hoe het kan dat een zo druk bezochte kerk in Europa geen sprinklersysteem heeft? Wat verplicht is in grote winkels en kantoren was hier niet van toepassing . Het is niet te bevatten dat in zulke enorme (houten) constructies geen automatische of snel te bedienen blussystemen zijn aangebracht. Zulke gebouwen zouden nog beter moeten beschermd zijn want ze zijn een onschatbaar cultureel erfgoed. Men zal jaren nodig hebben voor de heropbouw! Triest.
En terwijl Frankrijk in rouw is , stromen al miljoenen euro’s binnen om de herstellingswerken te bekostigen. (Is indertijd die kathedraal niet gebouwd met geld van de mensen die aflaten konden kopen om hun zonder te vergeven ?😕) Ooit wordt de kathedraal weer open gesteld om in volle glans en glorie weer te stralen in hartje Parijs.
En dan heb ik een bedenking .. Terwijl de kathedraal brandde ,werden elders op de wereld alweer honderden vierkante kms regenwoud gekapt, verdwenen daardoor vele diersoorten , planten en bloemen en herstel is in dit geval niet mogelijk….
Wat met de Gele Hesjes die al maanden proberen om wat aan hun werkomstandigheden te doen? Voor hen geen miljoenen.
Wat met de mensen die op de armoedegrens leven? Ook dat is BELANGRIJK maar daarvoor storten die mode-iconen geen 100n miljoenen euro..
Ik ben geen cultuurbarbaar maar dat wilde ik even kwijt !
)
Trouwens ik wist toch al beter maar mijn ouders dachten dat ik nog "onwetend " was 
