Stilte: Het is niet altijd zo eenvoudig als ik het hier neerpen. Iedereen weet het, maar de werkelijkheid kan soms tegenvallen zeker in de huidige maatschappij. Er is dus nog werk aan de winkel!! En nu de weergoden ook niet echt met ons zijn, staat de planning helemaal op zijn kop. Daar is maar éen remedie voor: je hoofd leegmaken!
STILTE:
Is het rustig maken in je huis Zo stil Dat je hoort dat iemand nadert En klopt aan je deur.
Is het rustig maken in je hart Geduldig zijn Dat je tijd hebt voor wie Onverwacht langskomt.
Is het rustig maken in je huis en in je hart Open staan. Dat je luisteren kan Naar wat hij je vertelt.
Is het rustig maken in het huis van je hart. Ontvankelijk zijn. Dat je je eigen plannen opzij kan zetten Om te helpen bij wat hij vragen kwam.
Hier zit ik nu voor mijn pc op een leeg blad te staren en mij af te vragen waar ik in Gods naam de volgende dagen inspiratie moet vinden!! Ik voel mij een beetje als een uitgeperste citroen want heb alles afgeschreven wat er was blijven hangen in mijn herinnering, mijn dagboek en in mijn hart en dat was blijkbaar behoorlijk wat. Het heeft zoveel diepliggende gevoelens en emoties opnieuw losgemaakt dat ik hier nu met een zekere weemoed terugdenk aan toen en niet alleen omdat we toen zoveel jonger waren (38j) !!!! Ik ben ruim een maand lang ,telkens als ik hier bezig was, terug dat jonge verliefde meisje geweest dat alles achterliet om mij met mijn liefste in het avontuur te storten. Ik veranderde dag na dag en ervaarde opnieuw de cultuurshock van toen .. Ik heb het gemis aangevoeld, de eenzaamheid, de twijfel maar ook de verwondering en de openbaring van een immens boeiend volk en zijn onvergetelijke cultuur en rijkdom. Het is alsof ik een spons was die zich onverzadigbaar volzoog met alles wat op mij afkwam. Ik besef nu dat ik ergens verliefd geworden ben op dat mooie Mexico van toen en ontzettend blij en gelukkig ben dat we dit hebben mogen beleven, niettegenstaande de moeilijke momenten. Een unieke kans in ons jonge leven die ons zomaar in de schoot werd geworpen! Dankzij mijn blog en jullie allemaal die zo trouw zijn komen meelezen, heb ik die 17 maanden terug intens beleefd. Ik heb samen met jullie gewandeld door de straten van Mexico City en met open mond gekeken naar de wrakken en eigenaardigheden, mij opnieuw klein gevoeld bij de pyramides en waar ze voor staan. Ik hotste opnieuw naar onze eerste bestemming Aguascalientes in die gevaarlijke bussen en langs die godvergeten dorpjes. Ik voelde terug de warmte en vriendschap van de lokale vriendinnen en wenste dat ik hen nog éenmaal kon spreken. Ik leerde opnieuw de taal en heb gelachen om de verwarring die ontstond omdat ik nog zo weing kon zeggen . Ik heb de Mariachi horen spelen en genoten van hun opzwepend ritme in Guadalajara en Xochimilco, de klamme hitte van Tampico voelen wegen op mijn huid, genoten van de bange maar prachtige trip over de twee Sierras. Ik heb de zweetdruppels voelen parelen in Ciudad Obregon maar genoten van de rust van de uitgestrekte stranden van Guaymas. Ik heb de fiesta's opnieuw meegemaakt, de stierengevechten nog maar eens afgekeurd en genoten van de Charros en hun amazones. Ik heb in Acapulco nog maar eens met ingehouden adem naar de duikers gekeken , rondgevaren op het azuurblauwe water en opgekeken naar de stulpjes van menige diva. Ik heb opnieuw een volk leren kennen dat zo totaal anders was en toch zo rijk omwille van zijn verleden. Ik zag ons weer staan in de vlieghaven van MC toen we eraan kwamen, emotioneel op een roetsjbaan maar anderzijds zo vol verwachting maar onmondig om te communiceren omdat we de taal niet kenden. Ik zag ons daar ook staan toen we terug vertrokken, twee jonge mensen die mekaar zo totaal anders hadden leren kennen en waarderen. Onze relatie had in 17 m een sprong van wellicht 5j overbrugd. We waren veel zelfverzekerder, stukken zelfstandiger, zoveel ervaring en belevenissen rijker en toch vervuld met een zekere weemoed om wat we achterlieten want dit afscheid was definitief.! We mogen nog 100 keer terug gaan naar Mexico, het zal nooit meer zijn zoals toen. En ik had nog zo veel meer kunnen vertellen maar het was niet nodig om alle registers op te trekken. De gevoelens en de belevenissen zitten voor altijd verankerd in mijn geheugen en in mijn hart. De essentie heb ik neergeschreven en daar draaide het allemaal om. Dank trouwe bezoekers voor de vele en lieve reacties en het meereizen en ik hoop dat jullie meegenoten hebben en dat die reis ook voor jullie een klein beetje een openbaring was. Het zal wel eventjes stilliggen voor ik aan een ander land begin. Het voelt nu aan of ik een jetlag heb!!! Maar ooit komt ook hier een vervolg op, eerst Venezuela, dan Peru en uiteindelijk Afrika: Nigeria.
Ik wil afsluiten met een doordenkertje: Als er twee wegen zijn, neem dan de moeilijke. Want op de gemakkelijke is het meestal dringen.
De tijd vloog hier voorbij ook dankzij de vele contacten. Een van de zaken die we hier bezochten was de Alvaron Presa, van waar Obregon zijn water kreeg. Het was een indrukwekkende pressa. Omdat we nu een wagen hadden , was ik veel mobieler en kon ik de omgeving afzien en rondtoeren. Het rijden viel hier reuze mee, brede straten, duidelijk aangeduid en geen overhaaste Mexicanen. Het werd een wekelijkse gewoonte om samen met ander Belgen naar de zee te trekken vooral voor de kinderen van die andere koppels was het plezant De zwanger Belgische kreeg problemen met de lever wat niet gunstig was voor haar baby, daarom ging ik haar dagelijks helpen. Zij hadden geen airco en het was er verschrikkelijk heet wat niet goed was voor de dame in kwestie. We nodigden hen dan ook regelmatig uit om 's avonds bij ons te komen eten en zaten dan in onze miniflat lekker opeen( hoe deden we het??!!) maar... bij airco en dat scheelde een slok op de borrel, zeker voor haar. Ciudad Obregon leek in niets op het Mexico dat we tot nog toe gezien hadden. Het was eerder een stad half Europees half Amerikaans. Je zag er duidelijk de invloed van de States..
Het was ergens halfweg juni toen T thuiskwam met het nieuws dat we tegen de 7e juli in België moeten staan. Lap, dat liedje duurde hier dus ook niet lang en we voelden ons hier zo goed. Het was dus uitkijken om kopers te zoeken voor onze inboedel en auto en om ons weer eens stilaan klaar te maken voor een vertrek richting België. Wat er dan met ons zou gebeuren , wisten we niet. Zo houdt men er de spanning in zeker???
Intussen brak de tijd aan dat onze Belgische dame moest bevallen. We namen haar dochterje van 3 mee met ons en de volgende dag had ze er een zusje bij. Na een drietal dagen mocht het moedertje naar huis en ging ik elke dag langs om haar te helpen want bij die hitte was het niet te doen. Maar de pasgeboren baby regeerde slecht op de hitte. Er moest dringend een oplossing uit de bus komen We werden gevraagd om " peetje en meetje lap" te zijn van de kleine. Een Westvlaamse gewoonte waarbij twee mensen het voorlopige peter en meterschap op zich nemen. We waren fier hoor! Maar er moest dringend iets gedaan worden aan het uitdrogingsprobleem van ons petekind. Omdat wij toch over een 2tal weken naar België zouden afreizen , stelden we voor om bij ons in te trekken. Zij konden daarna hier blijven wonen en hun huis opzeggen. Hoe we dat daar 2 weken uitgehouden hebben , is nu nog een raadsel? De nieuwbakken ouders en hun oudste sliepen in ons bed. De baby in een kist van het werk die omgebouwd was tot bedje en wij sliepen in de zetel van ons zithoekje die gelukkig als bed kon uitgezet worden . Wij geraakten amper in of uit het bed. Een hilarisch, hectische bedoening maar het was de enige goede oplossing voor moeder en kind en wij hadden er vrienden voor het leven bij. Jammer genoeg is de dame in kwestie intussen al bijna 10j gestorven!!! En zo kwam er een einde aan onze eerste buitenlandse trip.
Op maandag 28/06/1971 vlogen we vanuit Obregon naar Mexico city. We boekten een hotel en op dinsdagmorgen meldden we ons bij de firma aan. Alles werd vlug afgehandeld en we kregen de dag vrij om nog éen en ander te bezoeken. Dat heb ik in het begin al beschreven. We aten bij het jong koppeltje dat met ons mee opgekomen was en nog steeds in MC verbleef. Een kist met onze persoonlijke spullen was al vanuit Obregon verstuurd maar toch hadden we nog 10 kg overgewicht. Via Montreal vlogen we terug naar huis en de ontvangst in de vlieghaven was enorm. De ganse familie stond er ons op te wachten op de schoolgaande jeugd na! Het was een warm en emotioneel weerzien dat nog emotioneler werd toen we vernamen dat mijn grootmoeder overleden was en dat we 4 dagen te laat waren om afscheid te nemen. De begrafenis was uitgesteld opdat wij er zouden kunnen bijzijn! Zo'n thuiskomst zet natuurlijk een domper op de vreugde. Spijtig dat we haar niet even hadden kunnen zien om te vertellen over wat we beleefd hadden.
Op het werk vernam T dat hij een opleiding kreeg en een cursus daarover moest opstellen om dan vanaf october in Venezuela les te geven over het nieuwe systeem dat ze daar wilden opstarten! We bleven dus een 3tal maanden in België ( Antwerpen, een nieuw " buitenland" voor mij want kende er niets of niemand en tot mijn schande moet ik bekennen dat er nog heel veel is in Antwerpen dat ik zou moeten leren kennen!!!!). Het deed deugd en toch.. we keken al uit naar ons volgende avontuur. Ik zal jullie daar ooit ook wel over vertellen.
Ik hoop dat iedere trouwe bezoeker mee genoten heeft van ons avontuur dat ik zo echt en getrouw mogelijk heb proberen te schetsen. Het heeft mij in ieder geval veel deugd gedaan om alles opnieuw te beleven zowel de schone als de moeilijke momenten. Mexico, land van onze honeymoon, je neemt een heel innige plaats in in ons hart. We vergeten dat avontuur nooit meer!! En was het allemaal de moeite waard ? ABSOLUUT! Zouden wij het niettegenstaande overdoen? JA!
Ciudad Obregon was een zeer vruchtbaar gebied, het was de graanschuur van Mexico. In de omliggende bergen had men een grote stuwdam gebouwd die de stad voorzag van water en electriciteit en van waaruit via kanalen de immense graanakkers bevloeid werden. De landbouwbedrijven waren zo groot dat de eigenaars met kleine vliegtuigjes hun akkers gingen keuren. We hebben daar via een zendamateur (hoe kan het anders) de kans gehad om eens mee te vliegen over zo'n domein, indrukwekkend!!!!.Op de slide zien jullie zo'n velden en ook het typische standbeeld van de Yaqui indiaan dat pronkte aan de ingang van de stad.( bemerkte dat ik hem al getoond had maar had geen zin om de slide opnieuw te maken dus bekijk die dappere kerel nog maar eens!)
Wat mij hier opviel was de hartelijkheid van de andere Belgen. De volgende dag werden we weer uitgenodigd om bij een koppel te gaan eten en meteen werd er voorgesteld om de volgende dag samen te gaan winkelen en zo de supermarkt te kennen. Ik leerde de vrouwen daar brood bakken en we hielpen mekaar zoveel het kon en binnen de kortste keer waren we ingeburgerd. Intussen was het al 1 maart en mijn verjaardag en precies op tijd kwamen de nagestuurde brieven van Tampico toe. In ciudad Obregon waren tamelijk veel schorpioenen en af en toe moesten de huizen uitgerookt worden. Dat was ook zo bij een Belgisch koppel en daardoor mocht ik babysit spelen op hun 4m oude dochtertje. Een aangename ervaring die iets bij mij " losmaakte"!!! En zo gingen de dagen voorbij. T. hield zich 's avonds bezig met het herstellen van de radio's van een paar Belgen en die in onze auto, ik met het lezen van de vele boeken die ze hier bijeengekocht hadden, TV hadden we hier niet. Het werd zo wat een gewoonte dat ik langs hier en langs daar brood ging bakken , ik kon altijd bij iemand mijn was meebrengen want bij ons was er absoluut geen plaats voor een wasmachine en zo was er weinig tijd om te " piekeren". Intussen had ik al brieven ontvangen van mijn 2 Mexicaanse vriendinnen uit Agus. Oei, nu zou ik in het spaans moeten terugschrijven. Dat werd een hele opgave want ik wilde die brieven ook grammaticaal zo juist mogelijk hebben dus.. weeral een namiddag voorbij!! Intussen had ik via een Belgische vrouw die daar ter plaatse bevallen was een Mexicaanse dame leren kennen nl de echtgenote van haar gynaecoloog, een sympathieke dame die echt geïnteresseerd was in onze manier van leven, eten enz. Ben bij haar ook een brood gaan bakken en leerde haar hoe " soezen" en "croquetten " te maken. Dat kende ze niet en het viel heel erg in de smaak. Mijn " bak- en kookkunst" werd stilaan alom bekend want éen van die Belgische nodigde haar Mexicaanse buurvrouwen uit om te komen zien en zo bleef ik aan de slag. Had verdorie mij " roeping" gemist!! ! Maar zo kreeg ik contacten en waren we weer vertrokken in de mallemolen van elke dag. Ik voelde mij hier even goed als in Aguas want het sociale contact was er en dat scheelt heel wat. Maar de hitte was hier soms echt niet te harden en dat was nefast voor T zijn buik dus kreeg hij opnieuw klachten. Ik hield mijn hart al vast en zag ons nog eens in het ziekenhuis. Maar gelukkig liep het deze keer niet zo'n vaart en kwam hij er met een flinke diarree vanaf! Natuurlijk had mijn ventje intussen weeral een antenne van een zendamateur gezien en ... namen we contact op. Een heel sympathieke man , landeigenaar van heel wat graanvelden en hij was het die ons eens zou meenemen op een vlucht over zijn domein!! In de weekends gingen we gewoonlijk met nog twee koppels naar het strand ( Guaymas) op zo'n 150km N waarts maar dat legden we in een goed uur af want er was hier geen verkeer. Intussen was het al april en kwamen er een paar verlofdagen aan. We besloten om met drie koppels naar Mazatlan te reizen voor een 5tal dagen. De sfeer zat er goed in, het was echt een gezellige bende en we keken er al naar uit. Op 6/04//71 vertrokken we rond 13:30 u met drie koppels in 2 auto's!!! Rond 22 u kwamen we aan in Mazatlan! Daar wachtte ons een onaangename verrassing , alle hotels waren volboekt! De enen wilden terug, de anderen verder rijden maar wij vonden het niet optimaal om in het donker te rijden , hadden al wat ervaring hiermee door onze trip naar Obregon. Dus stelden we voor om in de auto's te blijven slapen. De ruimte werd verdeeld en ergens langs de weg in ' the middle of nowhere" hebben we zo goed en zo kwaad als het kon, geslapen. Eén van de vrouwen was zwanger en kreeg de chauffeurszetel die platgelegd werd voor haar, daardoor was de rest van de ruimte heel beperkt!! Maar we sliepen toch wat en op zich was het een heel avontuur. De volgende dag was iedereen vroeg wakker. De meegebrachte picknick of wat er van over was, werd verdeeld en na wat beraadslagen besloten we door te rijden naar Guadalajara. Wij hadden het wel al gezien maar de anderen niet en nu was het in compleet ander gezelschap dus .. het zou wel lukken! Rond 16:30 kwamen we aan en zochten direct een hotel. Deze keer hadden we meer geluken we waren we allemaal aan slapen toe. De volgende dag leidden we ons groepje naar de plekjes die wij al bezocht hadden , boottochtje inclus en het waren heerlijke ontspannen dagen! Op zaterdag keren we via Mazatlan ( nog eens) naar Obregon terug . Deze keer hadden we wel slaapgelegenheid en zelfs een zwembad ter beschikking! Wat een luxe na onze avonturentocht . Tevreden over onze trip keerden we dan uiteindelijk huiswaarts , moe, vol muggenbeten van de boottocht in Tlaquepaque met nog wat aangekochte eigenaardigheden maar het was een prima trip geweest in prima gezelschap!
Eerst wat achtergrondinfo over Ciudad Obregon. Obregón is ontstaan als spoorwegstation in 1907 en formeel gesticht in 1928 en is daarmee een van de jongste steden in Mexico. De stad is genoemd naar de in 1928 vermoorde president Álvaro Obregón. De stad is gelegen in de vallei van de Río Yaqui, ( vandaar ook de naam van de plaatselijke indianen Yaquis) en is éen van de vruchtbaarste gebieden van Mexico. Misschien doet het wenkbrouwen fronsen omdat het eerder een heel droge woestijnachtige streek lijkt, maar later meer hierover.
Op de foto zien jullie een afbeelding van een dansende Yaqui. Dat was het symbool van Ciudad Obregon en opgericht in 1966. Het stelt de dans van het wild voor. Yaquis identificeerden zich sterk met de natuur. Voor hen was het leven en de dood van de dieren iets heiligs. Hier zie je de dans van het hert en die eindigde met de dood ervan. Bij feestdagen werd die dans ook uitgevoerd begeleid met typische Yaqui instrumenten. Nog iets typisch aan de stad was dat er geen enkele bocht in lag. De straten stonden allemaal loodrecht op elkaar en waren kaarsrecht. Ongezien!! We zaten op zo'n 500 km van Los Angeles en we hoopten dat te kunnen bezoeken. Op de slide krijgen jullie nog eens een paar dia's van de route die we over de twee Sierra's gevolgd hebben. Wat wij het frappants vonden was dat er plots zomaar uit het niets, want nergens waren huizen te bespeuren, ergens langs de weg een Mexicaan stond te wachten, waarop??? In de bergen vonden we kleine krotjes waar je wat fruit of drank kon kopen .
Terug naar ons " stulpje"!! De volgende dag begon ik met de muren en de paar meubeltjes die in ons app.tje stonden af te wassen ( was geen overdreven luxe!!) !! Je houdt het niet voor mogelijk dat dit zo verhuurd werd. Het was echt nodig!!!! De firma trok zich qua huisvesting niets aan. We kregen een vergoeding en moesten het daarmee stellen. Je had dus( binnen bepaalde normen) de luxe die je zelf wilde, maar hier was er geen alternatief!! T kwam tegen 7u thuis en hielp mij met het uitleggen van ons gerief. Doodop vielen we in ons bed en hoe zielig het app. ook was we sliepen als 2 roosjes.
We hadden zoveel dia's over onze trip dat ik echt heb moeten " grasduinen". ik geef nog een lading zodat jullie min of meer een idee hebben van onze fantastische trip. Misschien begrijpen jullie dan waarom we voor die verplaatsing kozen!!
PS. Ja Musje en Bojako, ik begrijp jullie bedenking wij hadden ook gedacht dat de huisvesting een zaak van de firma was, zeker bij zo'n grote firma. Bij het tekenen van ons 5 jarig contract buitenland werd er veel beloofd dat niet op papier stond!!!! Maar je mag niet vergeten dat alles zich afspeelde begin van de jaren '70 en dat wij allemaal jonge mensen waren uit de oorlogse of naoorlogse periode zonder de materiële luxe van de hedendaagse jeugd. Het is maar jaren later en zoveel ervaring rijker dat wij " durfden" op ons strepen staan. En wat die verplaatsing betreft dat was onze eigen keuze hoor. Wij moesten op maandag ter plaatse zijn en hadden recht op 1 dag om dat per vliegtuig te doen. Maar wij wilden zoveel mogelijk zien van Mexico ,blijkbaar toch dat tikkeltje avontuur in ons ??! Wij konden vaak veel meer rekenen op collega's dan op de firma maar ja we zaten allemaal in hetzelfde schuitje hé!! Ook dat was een kant van de medaille die we erbij moesten nemen en waar het thuisfront zich geen idee van kon vormen omdat we het ook niet allemaal vertelden!! Nu zouden we de kleine lettertjes wel laten opnemen in ons contract maar omdat we de ervaring opgedaan hebben en zoveel jaren later. Onder dezelfde omstandigheden van toen zouden ze nu nooit nog jonge mensen vinden om " op te trekken"! Maar zie eens, we hebben het overleefd, dragen het nog met ons mee als een onvergetelijke herinnering en niemand neemt ons die belevenissen nog af!
BEDANKT AAN DE BEZOEKER DIE VANNACHT MIJN MUZIEKLIJST ERAF GEGOOID HEEFT!! TOF!
Straks worden de Olympische Spelen met veel glitter, muziek en symboliek op gang geschoten. Men zal er weer alle registers met supperlatieven opentrekken om de ceremonie te loven want we moeten er niet aan twijfelen dat China er een imagoshow van zal maken. Onder het motto "one world one dream" zal China aan gans de wereld laten zien hoe fantastisch het wel is.We werden de laatste wekend overrompeld met krantenartikels, tv reportages en documentaires over dit immense land. China wil de rest van de wereld inpakken, imponeren en overbluffen en mocht je eraan twijfelen , nog eens aantonen dat het bouwt aan zijn eigen versie van " the American" dream. Dat 2008 de best georganiseerde spelen aller tijden zullen worden , staat nu al vast. Alleen het beste is goed genoeg en daarvoor zijn ze zeer ver gegaan. Er was geld, veel geld om de wereld in te palmen! Niet alleen de verpakking van 2008 zal tellen maar vooral de inhoud. De uitdaging is niet min, China wil van zijn negatief imago af. Maar of het daarin zal slagen, is maar de vraag. Ik weet niet of jullie gisterenavond naar koppen gekeken hebben? Het waren schrijnende beelden die we zagen van een keihard sportsysteem. Van jongs af worden kinderen onderworpen aan een haast onmenselijk trainingsregime waar voor tranen en kind zijn geen plaats is. Het is voor veel plattelandskinderen de enige manier om zich uit de armoede te werken, maar weinigen zijn uitverkoren!! Het stootte vaak tegen de borst als je zag hoe ze met die kinderen omgingen. Maar in China moet alles snel gaan. Ze doen knip met de vingers en er moet daar een olympisch kampioen staan. Ze vergeten echter dat een topatleet klaarstomen een langetermijnproces is. China lijkt nu en oase van bloemen, netheid en discipline zelfs het weer proberen ze te manipuleren. De vervuiling wordt tegen gegaan, ieder protest in de kiem gesmoord. Maar TV beelden lieten ons al langer het echte China zien , van zijn prachtige natuur maar ook zijn armoede , ellende en eeuwenoude tradities en onderdrukking en streng regime. Na de spelen zullen ze in ieder geval éen medaille overhouden: die van het vervuilendste land ter wereld!! En in die heksenketen nemen 96 Begisch atleten deel en wordt stiekem gehoopt dat ze met minstens 3 medailles terug komen. We zullen dus weer eens supporteren zeker? Zagen jullie ook dat Google zelfs zijn logo aanpastte? Draaien jullie ook mee in die heksenketen of geen interesse? Ik vrees dat ik wel een paar uurtjes minder zal slapen in de komende weken . Het is maar te hopen dat ik mijn enthousiasme kan intomen en niet te luid meesupporter kwestie van de slapenden hier niet wakker te roepen!! Tot op de openingsceremonie ? Jij kijkt toch ook ??We kunnen misschien coconen in het" birdsnest"!!!
We waren tot laat in de nacht bezig geweest om klaar te geraken. T was ook nog vlug met de auto naar de garage geweest om de olie te laten vervangen en om een paar wisselstukjes ( zoals riemen, bougies enz) aan te schaffen want zo'n trip door zo'n godvergeten bergen dan moet men zich wat voorzien op onverwachte pannes!!! De zaterdag stonden we vroeg op , rekenden af met de eigenaar , snel nog even langs de bank en tot bij de collega en om 11u waren we startklaar. Het eerste stuk nam ik voor mijn rekening want ik had geen zin om later op de dag in de schemering door de bergen te rijden! Dat gaf T de kans om volop foto's te trekken van de Sierra Madre Oriental ( de oostenlijke bergketen dwars door Mexico).We geraakten zonder problemen tot in Zacatecas ( hoofdstad van de gelijknamige staat, ligt op 2495 m hoogte op de hellingen van de Caro de la Bufa) waar we overnachtten . De stad werd gekenmerkt door smalle, bochtige straten en witte huizen met platte daken. Meer hebben we er ook niet van gezien. We hadden hier en daar eventjes gestopt om foto's te maken en snel iets te eten. Brr wat was het koud in de bergen, vooral door de gure wind.
De volgende dag stonden we al om 5:00u op en om 6u waren we weeral de baan op om via Durango naar Mazatlan te rijden . Aanvankelijk volgden we een autobus zodat we geen routeproblemen hadden. Vanaf Durango (Stad in Mexico, hoofdstad van de gelijknamige staat, op 1920 m hoogte in de Sierra Madre Occidental= westelijke bergketen), werd het te gevaarlijk om de bus te blijven volgen . We reden zeker 2 à 3u bergen op en af op zo'n 2000 à 3000 m hoogte. De omgeving was adembenemend mooi alleen de wegen waren barslecht en het bleef uitkijken geblazen. Dan reden we zo'n 3 u bergaf naar Mazaltlan.( is een stad in de MexicaansedeelstaatSinaloa en ligt aan de kust van de Golf van Californië ). Niet goed voor de remmen!! Daar waren de karnavalfeesten al aan de gang zodat we geen logeerplaats meer vonden. We schoten nog een paar foto's en besloten naar de volgende stad door te rijden nl Culiacan (op 260 km). Dit is een gemeente in de MexicaansedeelstaatSinaloa. Dat maakte dat we in 't totaal een rit van 13 u achter de rug hadden. Het kwam er nu op aan zo snel mogelijk een bed te vinden. Wellicht door de vermoeidheid had T een verboden weg ingeslagen en dat voor de neus van een agent. Gevolg rijbewijs tonen , discussie van jewelste en een boete. Ik deed teken aan T om hem wat geld te geven. Die kerel had dat nogal snel door en de 20 peso werd snel geruild tegen ons rijbewijs en .. wegwezen was de boodschap! We namen het eerste hotelleke dat we tegen kwamen. Een onooglijk klein ding met een paar slaapkamers langs de weg gelegen. Ik geloof niet dat ik daar nu nog zou durven gaan slapen!! Omdat de buurt er niet erg veilig uitzag, namen we onze bagage en boordpapieren mee in de piepkleine slaapkamer ( hoewel, die papieren waren de laatste reden om geen auto te stelen!). Ik heb geen inspectie gehouden op properheid en onveilige diertjes. De deur kon afgesloten worden , we hadden een bed en iets wat op en douche leek en dat was alles wat we op dat moment nodig hadden!! We hebben in die periode buitenland toch enorm lveel keer moeten relativeren maar we saren waren jong dus nog zo plooibaar!!
Op maandag restte ons nog slechts 445 km tot aan Ciudad Obregon. We begonnen eraan met veel moed en op een prima baan! Dat laatste veranderde nogal snel want de baan was nog in aanbouw en ging verder langs zanderige wegen, en kasseien als men dat zo noemen kon. De laatste 200 km reden we door een verlaten "struik-woestijn" streek. Nergens was enig huis te bespeuren, enkel droge struiken en cactussen. Een echt arme streek! Hier en daar had men rond een waterput een watermolen geplaatst en daarrond woonden dan een paar mensen. Hun krotten waren de ellendigste die we tot nu toe gezien hadden. Hieronder zien jullie de afgelegde route over de twee sierra's.
Uiteindelijk kwamen we rond 13:45u aan in Obregon. We reden onmiddellijk naar het werk om info qua woongelegenheid te verzamelen. Daar vernamen we dat het hier erg gesteld was met vrije app.. Het toeristencentrum wist te vertellen dat er maar 1 app meer ter beschikking was , dus veel keus hadden we niet en met een klein hartje gingen we zien. Het was mini, mini amper 8 x 4 m een klein keukentje waar je amper met twee in kon, een slaapkamer plus iets wat op een badkamer geleek en een zitkamertje van 4 op 2m met enkel een zetel in als zithoek!!! Maar gas , water en electriciteit waren inbegrepen en .. we hadden airco wat hier van levensbelang was want het was er heel warm!! We namen het. Ik zou de volgende dag de boel wel opkuisen, dus zochten we een hotel ( wat ook al een probleem was ) en gingen eten bij belgen.
Eén belangrijke plaats waar op broeierige avonden de stad tot leven kwam in Tampico was de Plaza de la libertad. De Plaza de Armas was rustiger. Daar vonden we ook de kathedraal Santa Iglesia met zijn stilaan vertrouwde bouwstijl. Natuurlijk was er ook de haven en daarmee hadden we ook het belangrijkste van Tampico gezien. Hier nog een paar foto's van de stad met zijn altijd typisch Mexicaanse kathedralen en plaza's. Meteen hebben jullie ook een zicht op ons motel. We sliepen boven en leefden beneden! We moesten altijd via de buitentrap naar ons slaapkamer, dat was niet erg handig!!
Ik zegde reeds dat we naar het strand Miramar geweest waren om van de zee te genieten. Daar was ook een vuurtoren om de schepen door het kanaal van de rio Panuco te loodsen. Miramar was een uitgestrekt, meestal verlaten strand met prachtig wit zand en aangename golven die voor de nodige afkoeling en pret zorgden. De slide geeft jullie oa ook hier een zicht op. Maar we hadden teveel van de zon en de zee genoten en waren allebei serieus verbrand. Zelfs de Mexicanen die mee waren , hadden een verbrande rug en dat wil wat zeggen!! We konden de volgende dagen bijna geen kleren verdragen en dat was een probleem voor T want op het werk was er airco en hij moest wel iets degelijks aantrekken!! Slapen was zelfs een echte marteling. Gelukkig hadden we een kingsize bed!! Na een paar dagen konden we zelfs beginnen met de velletjes van elkaars rug te trekken. Die Mexicaanse zon was hier blijkbaar heviger dan in Aguas!
Terwijl wij hier toch in de buurt van een haven waren, besloten we een deel van de souvenirs per boot op te sturen want met het vliegtuig zou het een dure zaak worden! T had een grote kist van het werk op de kop kunnen tikken en nu konden we alles inladen. Terwijl we daarmee bezig waren, zagen we opeens een schorpioen in de slaapkamer.
Wij haalden er de eigenaar bij omdat we niet wisten of het beestje gevaarlijk was. Jullie mogen meegenieten van dat prachtexemplaar!!
Hij vertelde ons dat ze altijd minstens met twee zijn en of we de andere al gezien hadden?!!! Neen, dus ... paniek!!! Ons bed en slaapkamer werden ondersteboven gegooid, maar dat tweede beest was nergens te bespeuren. Ik kan jullie verzekeren dat we een paar nachten niet rustig geslapen hebben en deze keer zaten die verbrande lichaamsdelen er voor niets tussen!!. Ik heb ze in België wel verteld dat ze moesten oppassen bij het openen van de kist, stel dat het beest daarin zat en nog leefde!!! Dat zullen ze graag gehoord hebben . We hebben nog af en toe van die gezellige beestjes gezien rond het motel. Ik kon ze daar van dichtbij bestuderen en erg schattig vond ik ze toch niet hoor!! Intussen wisten we al dat we weldra naar een andere plek moesten want het probleem ter plekke was zo goed als opgelost. Onze volgende bestemming was Ciudad Obregon, zo'n 2000 km ten NW van Tampico op een 500 km van de grens met de States! De donderdag 18/2 wisten we nog niet wanneer we zouden vertrekken, dus nodigde ik die andere Belg uit voor een etentje. Het werd een gezellige avond niettegenstaande onze beperkte ruimte en we zouden dat nog wel eens overdoen... Op vrijdag komt T om 18u thuis en wist te vertellen dat we de volgende maandag in Obregon moesten staan kwestie van te zorgen dat de verrassingen niet uit de lucht waren!!!! We konden met het vliegtuig maar wat dan met de auto? Het was dus weer heel even paniek maar een mens leert snel hoor dus schoten we direct in gang en maakten we alles klaar om de volgende morgen per auto de trip aan te vangen!!!! Op naar lokatie 3!
Op zaterdag ging T. nog even langs het werk want er moest nog dringend éen en ander overgedragen worden. In de namiddag reden we dan naar Léon om nog snel schoenen te kopen en meteen de auto te testen over een redelijke afstand want er waren een paar nieuwe onderdelen geplaatst en T. wilde die even" roderen".. 's Avonds kwamen een paar Belgen afscheid nemen en kregen we 2 LPs met typische Mexicaanse muziek. We bleven nog gezellig napraten tot 3u in de nacht!! Op zondagmorgen hadden we ons laatste radiocontact met België, ook dat zouden we missen! In de namiddag was het inpakken en inladen want morgen was de big day!
TAMPICO
hier een paar foto's die we onderweg namen. De volgende keer meer!
De havenstad Tampico werd in 1522 gesticht door Gonzales de Sandoval. In de 17e eeuw werd de stad door piraten geplunderd en in 1823 weer opgebouwd. In 1901 werd er olie ontdekt en vanaf dan begon er een periode van welvaart , gebaseerd op de raffinaderij bij Rio Panuco.
We waren vroeg uit de veren en om 8u waren we de baan op om zo'n 400 km af te leggen. Tot aan Rio Verde reden we door de bergen in een dikke mist! Dat was een zwaar stuk! Daarna ging het steeds dalend tot aan Tampico en om 14.25u kwamen we zonder ongelukken in Tampico aan! We gingen direct naar het toeristencentrum op zoek naar een woonst voor een goeie maand. We kregen een adres van een club maar daar was alles volzet. We checkten ook bij twee motels en bij het tweede vonden we nog iets. Het was klein maar juist geschikt voor ons twee, éen slaapkamer met badkamer en een keukentje met zithoek. Voordeel was dat hier electriciteit , water, lakens en handdoeken inbegrepen waren wat al veel " wassen" minder was! Het motel werd gerund door een Amerikaan en van hem kregen we een stadsplan en zo konden we 's avonds zelfs al even het strand verkennen. De eerste indruk van de stad was positief, dus het zou wel meevallen. T. vertrok de volgende dag vroeg naar het werk maar in de namiddag kwam hij samen met zijn collega mij oppikken om even tot bij hen te gaan. Daar maakte ik kennis met zijn vrouw en hun 2 zoontjes. In een motel worden de kamers door personeel onderhouden dus zat ik er maar wat bij. Daarom besloot ik de volgende dag te voet naar het centrum te trekken om wat inkopen te doen, zo ging de tijd sneller.T was met de auto naar het werk want dat lag niet in de buurt. Mijn wandeling in die plakkerige hitte viel niet mee. Vermits we hier dicht tegen de Golf van Mexico zaten was het een totaal ander klimaat dan in Aguas dat hoger lag! In de namiddag besloot ik rustig een boek lezen ergens in de schaduw rond het motel. Mijn ventje kwam op een "normale" tijd thuis en zo konden we samen ons zithoekje wat gezellig maken. En dat was zo het verslag van de komende dagen. Veel viel hier niet te beleven en omdat we maar kort zouden blijven, deed ik ook de moeite niet om veel contacten te leggen. Het weekend kwam er aan en ... we zouden voor het eerst sinds we in Mexico waren een gans weekend samen doorbrengen ( zonder werk)!! Zo vloog ( of kroop!!) de tijd. Het weekend daarop spraken we af met 2 Mexicanen van het werk om naar zee te gaan in Ciudad Madera op zo'n 20 min rijden met de auto. Op zondag (24/01/71) waren we welgeteld 1 jaar in Mexico. Wat achter ons lag, was goed geweest niettegenstaande de soms moeilijk momenten en we konden nu al uitkijken naar ons verlof in de zomer!! T. had intussen al gezien dat er in de buurt van het motel een zendamateur woonde ( die mannen hebben oog voor antennes!!!) en we zouden eens contact opnemen. Het was een wat oudere Mexicaan die gehuwd was met een Amerikaanse. Hij was niet echt actief als zendamateur maar stelde wel zijn installatie ter beschikking. ( tussen echte zendamateurs bestaat er zo'n typische band!) Wij hoopten zo België terug te contacteren. Helaas bleek zijn toestel bijlange niet zo goed te zijn als dat van Pedro in Aguas, zodat wij geen signaal van België doorkregen. Maar via hem ontmoetten we wel een andere zendamateur en bij hem konden we wel contact krijgen met België! Gelukkig waren er nog Amerikanen in ons motel zodat ik overdag wel met iemand kon praten want voor de rest was er niet veel of beter helemaal niets te beleven! In die tijd mochten in Mexico de vrouwen niet binnen in een bar. Maar twee Mexicaanse collega's van T. kenden een " Ladies bar" waar ook vrouwen binnen mochten. Zo konden we toch nog een stapje in de wereld zetten en een dansje wagen. Wat een luxe na Aguas? Dat bestond daar niet!!! Ik begon wel de brieven vanuit België te missen . Want het duurde een tijdje voor onze brieven nagestuurd werden en op het nieuwe adres hadden we nog niets ontvangen. We reden éen van de volgende weekend nog eens terug naar Aguas om onze schulden ( water en electr.) met de vroeger huisbaas af te rekenen en nog eens alle bekenden te bezoeken. Ons " Opellitootje" deed het prima en dat dankten we vooral aan Pedro die erop toegezien had dat ze ons geen kat in de zak verkochten!!
ps. Mensen als jullie willen snoepen van "een torta de corona "ga dan eens bij de reacties van gisteren zien. Amor Fati laat iedereen watertanden!!!Hmmmm lekker!!!
En zo liep het jaar stilaan op zijn einde. Kerst -en Nieuwjaar vierden we samen met twee andere koppeltjes en enkele vrijgezelen. Kerst bij ons en Nieuwjaar bij andere Belgen. Kerstavond was best gezellig hoewel het even wennen was aan de kerstboom bij 30° of meer!!!! Nieuwjaarsavond viel enigszins in het water omdat een paar mannen doodop waren. Door omstandigheden konden bepaalde werken en testen pas 's nachts gebeuren en toen er ook nog een paar uur in de namiddag en ook op zondagvoormiddag moest gewerkt worden, zaten de meesten op hun tandvlees!! Jullie mogen niet vergeten dat de hitte overdag niet erg bevorderlijk was voor een goede slaap overdag! Het was dus een heel kalme oudejaarsavond .... Maar we hadden ons eerste jaar overleefd, de aanpassing was een feit en samen redden we het meer dan behoorlijk! . Driekoningen vieren de Mexicanen met een speciale taart: "La corona de los Reyes", =de kroon van de koningen. Die was overal op straat te koop !!!!!!Dat kon omdat taarten hier met een suikerlaag afgewerkt werden en zo beter bewaarden. Spijtig dat ik er geen foto van heb! 'Middags kwam T. thuis met verrassend nieuws. We zouden eind januari naar Ciudad Obregon vertrekken. Er waren daar mensen tekort om een project tijdig af te krijgen en wij hadden geen kinderen vandaar... De stad lag op 1390 km ten NW van Aguascalientes!! Dat moest even bezinken zowel bij mij als bij hem!! Als de eerste emotie verwerkt was, besloten we van uit te zien naar een tweedehandse auto om al onze aangekochte spullen en bagage mee te krijgen! De volgende dag regende het voor het eerst na 3maanden van droogte!! Paste een beetje bij de stemming!! Ik vertelde mijn Mexicaanse "vriendinnen" dat we straks overgeplaats werden. Sylvia raadde ons af om en auto te kopen omdat de wegen naar Obregon niet veilig waren. Wij konden ons spullen in een kist bij hen onderbrengen en later terug ophalen . Ik vond het een prachtig voorstel en mijn enthousiasme om een auto aan te schaffen was fel verminderd. Maar T. weerlegde de argumenten en op zaterdag gingen we samen met Pedro eens zien wat er binnen ons budget te koop was! Na wat navraag en kijken viel ons oog op een " Opel 65". Wel een serieuse hap uit ons budget maar we vonden het een geschikte en tamelijk grote wagen. Een "Opelito" = Opelletje noemde Pedro de wagen!!. Maar ja hij reed met zo'n grote Amerikaanse slee dus was het maar normaal dat hij ons bakske maar " gewoontjes" vond. Maar wij waren er heel blij mee en zo bereidden we ons stilaan voor op een nieuw afscheid. Ik begon reeds hier en daar spullen te verzamelen en in te pakken zodat het straks vlot zou verlopen. We hadden al wat info verzameld over Ciudad Obregon en ons ingestel op een verblijf daar als T. een paar dagen later thuiskwam met het bericht dat we de volgende week moesten vertrekken naar Tampico ( ligt aan de golf van Mexico). Ze zaten daar met een serieus probleem dat dringend moest opgelost worden. Mijn reactie: "Hé hoge pieten make up your minds"!!!! Nu moest het wel opeens heel snel gaan. Wij hadden nog niet alle papieren in orde voor de auto en dan was het nog lopen om een licentie te krijgen om met de auto te rijden. Met mijn Mexicaanse contacten geraakte ik rapper bij de juiste instanties want T. had daar geen tijd voor! Dankzij Pedro en zijn relaties kregen we zonder test of examen een rijverguning voor 2 jaar op basis van ons internationaal rijbewijs! Dat was nu eens geluk hebben!! Pedro was ook de persoon die ons hielp aan de nodige verzekering. Wij wilden niet op zijn " Mexicaans" rijden. Ik profiteerde ervan om snel nog alles te wassen want straks zou ik het weer met de hand moeten doen want een wasmachine sleur je niet mee hé!!!! De afsluiting van water en electriciteit regelde ik met onze huisbaas. We zouden op een weekend eens terugkomen om af te rekenen! Op vrijdag 15/01/1971 namen we afscheid van iedereen. We hadden bijna een jaar in Aguascalientes gewoond. Mijn nieuwe vriendinnen wilden graag dat ik contact hield en eerlijk gezegd, het was weer eens een " tranerig" afscheid langs alle kanten!! God wat heb ik toch gesnotterd in al die jaren als ik het zo bezie!!! Adios Aguascalientes, amigos , amigas hasta.... En wij zetten onze Odysse verder!!
PS. Pazke had een opmerking bij die cempasuchil. Ik meen mij te herinneren dat het Afrikaantjes waren die men gebruikte. Ben op Google gaan zoeken en de foto op de blog klopt hoor, alleen zeggen ze daar " een soort goudsbloem" en dat kan voor verwarring zorgen. Dus naar de letter heb jij dan gelijk Pazke. Heb het dus op de blog wat aangepast !! Maar hoe dan ook , het was mooi hoor Pazke en wat die kippen betreft, dat wist ik niet , moet dat even nagaan of daar iets van in mijn dagboek staat, want daar vind ik mijn inspiratie samen met de harde schijf in mijn bovenkamer. We (ik) hebben alles blijkbaar zo intens beleefd dat het niet meer uit het geheugen weg te krijgen is. Ik had ook tijd zat om alles in mij op te nemen!! Eigenaardig maar van Venezuela is veel minder overgebleven, maar dat is voor ( much) later!! Dat is nu juist het toffe aan jullie reacties dat ik zie dat jullie echt meegaan op reis!
Intussen naderde November. 1 November en Allerzielen waren voor de Mexicanen twee heel speciale dagen. Volgens de Mexicaanse traditie wordt er van de doden verwacht dat ze de levenden bezoeken en hun speciale gasten zijn voor die avond. Het is een combinatie van Prehispanische Indiaanse gebruiken en katholieke tradities van het middeleeuwse Spanje. Men gelooft dat op 1 november de zielen van alle overleden kinderen terug komen naar huis en op 2 november komen de zielen van de volwassenen ook terug. Op 1 november worden er kaarsen en wierook aangestoken om de weg naar het familiealtaar te verlichten. Op veel plaatsen maken families een pad van goudsbloemblaadjes van de straat naar het familiealtaar, zodat de zielen de weg kunnen vinden. Dit is altijd een blijde gebeurtenis omdat de Mexicanen geloven dat de doden de levenden ieder jaar bezoeken op die dag. Men viert de dag door het kerkhof te bezoeken. Ze nemen offers mee, zoals pan de muerto (brood van de dood), eten, drinken, bloemen en kaarsen. In veel huishoudens wordt een altaar gemaakt voor familieleden of vrienden die dood zijn. Een traditioneel altaar wordt versierd met de bloem van de dag Cempasuchil ( een oort goudsbloem volgens google maar ze leken eerder op tageten),
calavares (doodshoofden van suiker) en pan de muerto. Het altaar is meestal een tafel bedekt met crêpepapier waar een aantal voorwerpen zorgvuldig op worden geplaatst, zoals foto's van heiligen, wierook en veel kaarsen. Eten en drinken mogen op het altaar ook niet ontbreken en in het bijzonder het lievelingseten en drinken van de dode aan wie het altaar is opgedragen. Men gelooft dat de doden spiritueel van het eten genieten, waarna het uiteindelijk door de levenden wordt opgegeten. Sommige Mexicanen leggen er ook kleding van de overleden persoon bij of dingen die ze graag gebruikten toen ze nog leefden. Bijvoorbeeld , als een altaar voor een overleden oma is, worden haar rebozo ( een soort sjaal) en haar bril erbij gelegd. Als ze van breien hield dan worden er breipennen en wol bijgelegd. Als het altaar voor een opa is , worden zijn hoed en speelkaarten op het altaar gelegd. Als het altaar voor een kind is dan worden er speelgoed en snoepjes opgelegd. Aan al die attributen kan je meestal zien of het altaar voor een man, vrouw of kind is. Op 1 november gaan families van wie hun kinderen zijn overleden naar hun graven toe om die te versieren. Op sommige plaatsen van Mexico gelooft men zelfs dat de zielen van de kinderen op die dag om 8:00 u aankomen. Op dit uur wordt dan ook een ontbijt voor hen geserveerd dat bestaat uit rijst met melk, chocolademelk, pompoenzaden, snoepjes, amandel-suikerdeeg en brood. Kinderen geven op die dag snoepjes aan elkaar in de vorm van doodshoofden met hun naam erop. Dit was even ter info.
In Aguascalientes begon men aan de viering van 1 november al een week op voorhand. De " dia de los muertos" was hier geen triestige bedoening maar eerder een feest ...Overal in de straten vonden we kraampjes met kleine doodshoofden, skeletten, doodskisten en andere lugubere dingen. Zelfs de snoepjeskramen hingen vol met dergelijke afbeeldingen. Hiernaast zien jullie zo'n suikeren doodshoofd!
Eigenlijk te schoon om op te eten!! Die suikerfiguurtjes waren erg in trek evenals de suikerrietstokken. Best lekker maar een vieze bedoening want de afval lieten de Mexicanen zomaar op straat vallen en die lagen er vol mee!!! De gekookte maïskolven werden op verschillende wijzen geserveerd: met zout, met mayonaise, met room of... met chili !!!! Iedereen liep met zo'n kolf in de hand zoals hier met een zakje frieten!!En de taco kraampjes stonden op elke hoek van de straat.
Het ware vrije dagen voor de Mexicanen, voor ons mannen niet, dus van nachtstilte kwam niet veel in huis!!!! En zo naderde onze eerste trouwverjaardag!! Die viel gelukkig op een zondag .Sylvia stond er al van 's morgens vroeg met een grote, eigengebakken taart. Een kleine maar hartverwarmende attentie. Anna, de hoteleigenares had ons uitgenodigd voor een drink en zo ging die dag ook niet ongevierd voorbij. Intussen wisten we nog steeds niet hoe lang we nog in Aguas zouden blijven.
Hier wil ik afsluiten met een passende spreuk van mijn geliefde schrijver/dichter Rabindranath Tagore: 'Sterven is het uitdoven van een lamp, niet de vernietiging van het licht.'
Ben eens gaan lezen wat ik allemaal verteld heb tot hiertoe en door die opeenvolging van uitstappen leest het alsof we probleemloos door de weken vlogen. Maar laat jullie daardoor niet misleiden. Meestal onthoud je de schone dingen van het verleden en vervaagt de rest, maar ik kan nog perfect de "spleen" en de eenzaamheid oproepen die ons ( en mij in het bijzonder) overviel. Het was niet altijd zo simpel als het lijkt en de gelegenheid om even naar huis te gaan of vrienden op te zoeken was een utopie!!! Daarbij waren er soms omstandigheden die het uiterste van jezelf vroegen en als je het op het huisfront vertelde dan werd je meestal bekeken zo van " mens wat klaag jij, je hebt toch geluk dat je dat allemaal meemaakte"!!! Inderdaad, wij hebben een unieke kans gekregen maar toch, je moet er zelf voorgestaan hebben om een correct beeld te hebben van de realiteit. En ik vermoed dat Amor Fati mij wel heel goed begrijpt!! Daarbij wilden we iedereen bewijzen dat onze keuze geen bevlieging was en het laatste wat we wilden was met " hangende pootjes " terugkomen. Dus " we had to take the rough with the smooth"!! zoals de Engelsen zo mooi zeggen!! Soit, we zouden pas het volgende jaar in de zomer terugkeren naar België voor ons verlof. Ik heb " bomen" brieven geschreven en ontvangen, een ander communicatiemiddel was er niet. Telefonie stond plaatselijk nog in de kinderschoenen , daarom juist waren we daar. Internet en GSM bestond nog niet, gelukkig hadden we na een paar maanden die zendamateur die ons regelmatig op zondagmorgen met België en de familie in contact bracht. Maar we moesten erdoor, we hadden nu eenmaal die keuze gemaakt en we trokken ons op aan de mooie momenten die er absoluut ook waren! Zo ontstond er een vorm van gewenning en voelden we ons stilaan thuis in Aguas. Intussen was het al oktober. Op 5 oktober stond T om 5u 's morgens op met hevige buik- en maagklachten en pijn. Hij moest steeds overgeven en had daarbij nog diarree. Ik belde de dokter op ( onze huisbaas , die woonde op amper 50m) en die stuurde hem onmiddelijk naar het ziekenhuis. Gelukkig lag de " Clinica Guadalupe" niet te ver. Men vermoedde dat hij ergens een infectie had opgelopen. Ik bleef tot de middag bij hem maar moest daarna het werk verwittigen en enkele spullen ophalen. Toen ik terugkwam, stelde ik vast dat zijn toestand niet beterde integendeel. Men had een slangetje in zijn hand gestoken en langs daar kreeg hij pijnstillers. Maar die hand zag er niet uit!! De spuit zat absoluut fout. Mijn ventje had al een paar keer gebeld maar zonder succes en dat was dan éen van de betere klinieken!!!! Ik ben dan maar zelf naar de verpleging gestapt en inderdaad de naald moest er uit! Het was een jong verpleegsterke dat het nu opnieuw probeerde en het leek alsof ze voor de eerste keer een infuus aanlegde. Ze bleef maar steken en " wroeten" , deed dat wel voorzichtig , in mijn ogen iets te want zelfs bij mij liep het "pijnzweet" langs de rug . Het lukte maar niet en intussen lag mijn ventje maar af te zien. Uiteindelijk werd er een " matronne" bijgehaald die mopperde dat mannen zo kleinzierig waren enz enz en er met éen steek de naald inbracht. Mijn humeur beterde er niet op!! Ok, de pijngrens van sommige mannen ligt misschien lager dan bij ons maar dat T pijn had dat zag zelfs een klein kind!! Ik was dus al niet te spreken over de manier van doen en vroeg mij af wat het in de nacht zou worden als hij weer een aanval kreeg. Intussen kwam Sylvia, de dochter van onze huidsarts, even op bezoek en ze vertelde mij ik dat ik gerust bij T. in het ziekenhuis kon blijven slapen. Omdat ik thuis toch maar ongerust zou liggen piekeren, ging ik even navraag doen en na wat discussie werd er iets wat op een veldbed leek in de kamer bijgezet. 's Nachts kreeg T. opnieuw een crisis en " spoten" ze hem nog maar eens plat!!! Dat zou niet veel verandering brengen!! Je zou denken dat in zijn geval de voeding zou aangepast worden, maar neen hoor, hij kreeg die typische Mexicaanse kost en dat beetje pikante was juist nefast voor zijn gevoelige darmen. Niet dat het eten slecht was maar het was niet geschikt voor T's darmen!! De volgende dag was het niet beter en werd er bloed afgenomen en testen gedaan en het verdict luidde: ontsteking van het uiteinde van de dunne darm en de appendix. Van opereren sprak men niet. ( pas 10 j later zou een onderzoek in het tropisch instituut ons leren dat T. de ziekte van Crohn heeft en dat zou veel buikproblemen verklaren, maar toen wisten we dat nog niet). Drie dagen heeft mijn ventje het daar uitgezongen.( soms bijna letterlijk van de pijn). Het ene moment ging het al beter dan het andere. Maar de medicatie sloeg eindelijk aan en op de 4e dag was hij daar niet meer te houden. Hij wilde terug " normaal" eten krijgen om aan te sterken en in de kliniek lukte het niet. Min of meer tegen de zin van de arts verliet hij het ziekenhuis en éenmaal thuis ,met de gepaste medicatie en " degelijke, aangepaste kost en de nodige pampering!!", ging hij snel vooruit. Ik was blij dat hij weer thuis was en er niets ernstigers aan de hand was. Intussen hing er wat onzekerheid in de lucht over ons verblijf in Aguascalientes. Er waren al een paar mensen teruggeroepen om naar een ander land te gaan. Wij hadden geen kinderen dus waren we gemakkelijk verplaatsbaar zodat de kans dat men ons naar een andere lokatie zou sturen., niet ondenkbaar was!! Ik hoopte van niet want ik had eindelijk mijn " draai" gevonden en voelde me goed bij mijn Mexicaanse vriendinnen. Maar we konden niets anders doen dan afwachten!!!!
De volgende dag maakten we een drie uur durende boottocht langs de baai en stonden we vol bewondering te kijken naar de romantische omgeving en de vele "optrekjes" van filmdiva's!! Toen was Acapulco het paradijs van filmacteurs en had iedereen daar zo'n" stulpje" met privé strand!!! In de namiddag trokken we met de auto de bergen in om van dichtbij te bewonderen wat we tijdens de boottocht hadden gezien.
We wilden absoluut ook la Quebrada zien en inderdaad Ludovikus hier was er altijd " spektakel" maar ook gevaar!!
La quebrada wil zeggen bergpas, ravijn, kloof. Zie de foto! Wil je een beetje opwinding na een luie dag aan het strand in Acapulco dan moet je beslist naar de duikers gaan zien.Vanop de rots springen die met een elegante perfectheid in het turkooizen blauwe water om hun moed te tonen of.. om indruk te maken op een " señorita"!!! Dat is éen van de meest opwindende toeristische belevenissen van Acapulco. Eerst schatten de duikers de diepte? Daarna gaan ze bidden voor een kapelletje ergens op de rots en uiteindelijk gaan ze aan de rand van de rots staan. Meestal zijn ze met 3 à 6 duikers en die proberen mekaar te overtreffen!! De jongste duikt van ergens halfweg de rots en dan volgens de ervaring steeds hoger en hoger. De laatste duikt vanaf het hoogste punt. De kunst bestaat erin dat de duikers precies de tijd inschatten die ze nodig hebben om te springen en op tijd in het water te komen. Ze wachten op de inkomende golf en van zodra er genoeg water is duiken ze naar beneden precies in het beetje water tussen die rotsen( dat zie je op de foto). De duik moet ook perfect loodrecht zijn om geen gebroken botten te hebben! Als jullie zien hoe weinig plaats er is om te duiken dan begrijpen jullie ook dat dit het toppunt van waaghalzerij is. Pittig detail....Voor ze uit het water komen moeten de duikers er wel aan denken om hun" zwembroekje" op te trekken of het is dubbele show . Daarna gaan ze rond om een tip te krijgen.
De derde dag was nog eens in het teken van waterskiën. Ikzelf bakte er weer niets van en ik had zelfs al wat oorpijn van het water dat wellicht in mijn oren was gekomen. De " piece of cake " van gisteren... Ja mijn hondje , vergeet het.!! Mijn halfbedde geniet er nu nog van als hij het navertelt. Maar ja "opgeven" stond (staat) niet direct in mijn woordenschat + ik kon toch moeilijk onderdoen voor mijn ventje, hij was absoluut niet sportief, maar dit had hier blijkbaar niets mee te maken , wel met evenwicht !!! In de namiddag trokken we naar een verlaten plage en namen er foto's van de vele vissers in de buurt. We konden maar moeilijk afscheid nemen van dit aards paradijs. Tenslotte kwam toch het afscheidsuur. Traag en af en toe nog even via een zijweg genietend, reden we naar de vlieghaven. Nog vlug hier en daar een foto en dan " Adios Acapulco". Wellicht was dit de eerste en laatste keer dat we die prachtige baai en de romantische natuur bewonderden. We hadden de " boost" gekregen die we nodig hadden om weer verder te gaan met onze exodus!!!
. Terug op de vlieghaven wachtte ons een probleem. We stonden niet op de passagierslijst voor de vlucht van 16u naar MC!!!( Waren vergeten om dat te bevestigen!!!) Na veel moeite geraakten we uiteindelijk om 1730u weg . De toenemende oor - en hoofdpijn begonnen me parten te spelen en nu nog een vlucht, dat was niet bevorderlijk. Om 20u namen we uiteindelijk terug de bus naar Aguascalientes. Intussen was ik al behoorlijk ziek en zat ik stilletjes weggedoken tegen mijn schatje de 8 uren bus te vervloeken!!! Mijn ma zou zeker gezegd hebben " een kermis is een geseling waard"!! Dat waren nogal eens gezegden hé Amor Fati, die van jou zijn beter hoor!!! Nu ja wie zijn gatteke verbrandt ... De heerlijke 4 daagse kende dus een slecht einde. Ik had een serieuze ontsteking op beide oren wellicht van teveel onder water te gaan bij het skiën..Daarnaast kreeg ik er ook nog eens griep bovenop zodat ik 4 dagen in bed bleef (nog maar eens)!! De dokter kwam elke dag en soms kwam Sylvia mee. Maar veel zin tot praten had ik niet. Zelfs brieven schrijven , was er teveel aan. En zo gingen de dagen voorbij....Maar Acapulco neemt niemand ons nog af!!
Intussen waren we al 15 augustus en die dag stond ook hier in het teken van de H Maagd. De kathedraal was prachtig versierd en er waren verschillende stoeten ter gelegenheid van de Maagd Maria. Hiermee samen vielen ook de druivenfeesten en dat was meteen weer een gelegenheid om te feesten en te drinken. Elke gelegenheid was goed genoeg voor de Mexicanen om ermee naar buiten te komen en te feesten..Het was ook rond die periode dat er presidentsverkiezingen waren. De campagnes waren daar nog 10 keer erger dan hier. De straten hingen vol met slingers en flyers voor de verschillende kandidaten. Men maakte er een soort bonte kermis van. Op de slide zien jullie straatkraampjes zoals een popcornkraampje waar boven een echt vuurtje de corn " gepoft" werd. Ook werden suikerrietstokken verkocht. Lekker om op te " sabberen" maar bovenal die verkiezingscampagnes trokken onze aandacht!!
.
Op het werk was de eerste deadline gehaald en was mijn ventje 's avonds weer thuis. Dat scheelde een slok op de borrel want die lange avonden alleen waren niet goed voor de moraal. Want misschien lijkt het hier allemaal rozengeur en maneschijn met hopen romantische belevenissen maar het was niet altijd zo hoor. Stel je voor, 25j pas getrouwd en helemaal alleen in " de vreemde" want de enige persoon met wie je intiem bent is er enkel om te eten en te slapen......Op sommige momenten is er meer nodig dan een grote portie liefde om het vol te houden!! Eind aug .zouden we 4 dagen uittrekken om naar Acapulco te reizen. We hadden daar al zoveel over gehoord en die stad sprak tot onze verbeelding!! We wilden het zelf eens gaan bezichtigen. Ik bestelde onze reistickets. Eerst met de bus naar Mexico city en daar dan het vliegtuig op naar
Acapulco.
Acapulco is een badplaats in de staat Guerrero in Mexico. Acapulco ligt aan de Grote Oceaan. Het is de belangrijkste haven van Mexico aan de grote oceaan en op Cancún na de belangrijkste badplaats van het land. De naam Acapulco komt uit het Nahuatl en betekent "plaats met veel riet".( en dat was inderdaad zo). De stad werd in 1528 gesticht als vertrekpunt voor schepen naar Azië. Tussen 1565 en 1810 voer vanuit Acapulco elk jaar het Manillagaljoen heen en weer naar Manilla op de Filipijnen. In 1615 werd het het fort van Acapulco vernietigd door de Nederlanders, twee jaar later werd het herbouwd. In 1776 en 1909 werd de stad getroffen door aardbevingen. President Miguel Alemán heeft na het einde van zijn termijn (1952) veel gedaan om Acapulco tot badplaats te ontwikkelen. Het werd hierdoor een populaire badplaats, vooral bij Amerikanen. De schaduwzijde was echter dat voor de arme bevolking niets werd gedaan . Als toeristen merkte je daar weinig van, de hotels waren zo gebouwd dat geen enkel raam uitzicht gaf op de sloppenwijken en er werd ook gezorgd dat toeristen niet door arme buurten hoefden te komen als ze wilden winkelen. De laatste jaren is Acapulco jammer genoeg in de greep geraakt van drugshandel en het daaraan gerelateerd geweld aangezien het zich op een belangrijke doorvoerroute voor drugs uit Zuid-Amerika bevindt. Tot zover een schets van de stad!
We kwamen met de bus rond 6.30 u aan in MC en reden per taxi naar de vlieghaven om 2 uur later op te stijgen naar Acapulco. Was het in MC eerder aan de frisse kant dan kwamen we eenmaal ter bestemming bedrogen uit. De relatief dikke wolkenlaag boven de baai van Acapiulco vertelde ons niets omtrent het klimaat beneden. We waren nog geen 10 stappen uit het vliegtuig of we werden overvallen door een klamme hitte en beseften dat het hier de volgende dagen " transpireren" zou worden! We besloten om in de vlieghaven een auto te huren zodat we op eigen tempo de baai en omgeving konden verkennen. Via een vrijgezel die er al geweest was, hadden we een perfecte stadsschets meegekregen en zo vonden we nogal snel ons hotel. Gelukkig was er hier airco. We verfristen ons wat, aten een kleinigheid en ..reden dan naar een rustige zwemplaats. Hier zouden we de " apotheose" van onze lange " honeymoon " beleven! Een welgekomen pauze na de werkdrukte!! T. had al zijn eerste waterski lessen gehad van Pedro ( aan de stuwdam in Aguas) dus wilde hij het hier nog eens proberen.We huurden een boot met skileraar en binnen de kortste tijd was mijn ventje al heel handig op de waterlatten. Toen ik het wilde proberen, moest ik van T een zwemvest aantrekken. Ik vond het overdreven bezorgdheid want ik kon zwemmen en daarbij was ik de sportieveling van de twee. Maar mijn ventje gaf niet toe dus met zwemvest aan probeerde ik het ook. Ik had goed gekeken hoe T het deed en naar de instructies geluisterd!! A piece of cake!!!! ..En inderdaad het lukte behoorlijk goed en in gehurkte stand gleed ik zeker zo'n 100m ver over het water maar... zodra ik moest rechtkomen, verloor ik mijn evenwicht en liep het fout!!! Ik ben wel minstens 10 keer in het water gedonderd. De instructeur was buiten adem, ik was buiten adem en de bootsjongen zag het niet meer zitten. T maakte daarom maar mijn tijd rond en ik hield het voor bekeken. Dat was dus " geen spek voor mijnen bek"!!! Was ik blij dat ik mijn zwemvast aanhad!!! Op de slide even een zicht op de baai en omgeving ....
Gebroken zinnen komen uit de mond terwijl woorden beschadigd door vergetelheid gevangen zitten achter de tralies van het verleden en blijven hangen samen met vergeelde fotos aan de muur van herinnering. Weg is de kennis van tijd, dagen of weken . En in gebroken ogen is heel even de fonkeling van herkenning. Maar daarna volgt weer het staren in het niets en parelen tranen uit gedroogde ogen. Ouder worden Waarom willen we het toch allemaal?
Intussen waren we al een 5tal maanden in Mexico. Na mijn druk en beschermend leven in België was ik hier in die korte tijd al geconfronteerd geweest met een totaal andere realiteit van het leven.We hadden al veel armoede gezien maar ook leren genieten van een totaal andere cultuur en klimaat. Door onze uitstappen waren we Mexico beetje bij beetje aan het verkennen en leek het alsof we aan éen lange" Honeymoon" bezig waren. Al miste ik bij momenten de familie, school en de collega's enorm, toch had ik nog geen spijt van onze keuze. T. deed enorm zijn best om de weinige vrije tijd die hij had volledig aan "ons" te besteden. Mijn Mexicaanse contacten breidden maar uit vooral omdat ik Frans sprak en dat deed nogal snel de ronde en zo werd ik langs alle kanten uitgenodigd om een namiddag door te brengen. Dat kwam goed uit want T. moest enorm veel uren kloppen. Hij had ook niet op voorhand kunnen bedenken dat de job zo zwaar zou zijn en zoveel verantwoordelijkheid zou meebrengen.!! Mijn Spaans beterde stilaan en dat vooral door te kijken naar soaps!!! Ik was daarmee begonnen op mijn dagelijks bezoekje aan Anna de hoteleigenares. In het begin zat ik er maar bij " voor spek en bonen " maar ze vertaalde voor mij en stilaan kon ik stukjes volgen als er niet te snel gesproken werd. Ik vergeet " Simplemente Maria" die soap van toen nooit. Het was echte "blikkentrommellyriek " met veel drama en passie en pathos maar..... zo leerde ik mijn Spaans!!!! . Overdag redde ik het dus behoorlijk temeer omdat we heel veel brieven kregen van vrienden en school en familie en ik die altijd allemaal direct beantwoordde!!! Dat en mijn contacten, mijn dagelijkse klussen en boodschappen en mijn soap(!) zorgden ervoor dat ik de dagen alleen redelijk goed doorkwam al zat de heimwee altijd verraderlijk dicht om het hoekje.Een terrasje doen of naar een park gaan of zo dat zat er daar niet in want was er gewoonweg niet! Op de middaguren was het buiten te heet dan profiteerde ik ervan om boeken te lezen. Een van onze vrijgezellen had al een behoorlijke voorraad Engelse boeken gekocht en ik kreeg die als hij ze uit had. Zo vloog de tijd ook. Aan Spaanse boeken waagde ik mij nog niet, sporadisch eens een krant. Maar heb je ook al opgemerkt dat journalistentaal niet altijd simpel is om te lezen?!! Alleen de avonden waren eenzaam want vaak moest T. tot 10u à 11u terug naar het werk. Als hij er alleen was, ging ik soms mee en deed wat van zijn administratief werk( hij haatte dat!!) , maar als er meerder mannen waren of Mexicanen dan bleef ik thuis. Omdat brood een probleem was en de lokale " pan bimbo" wij noemden het " wattenbrood" niet goed was voor mijn ventje zijn maag, hadden we geprobeerd om zelf brood te bakken. Wij bezaten toen nog geen broodmachine, neen het was kneed -en handwerk!! Mijn oom ,die ex bakker was, stuurde ons een paar goeie tips en recepten en beetje bij beetje leerden we het. Het eerste brood had je gerust over het huis kunnen gooien en het zou nog intact geweest zijn !!! Maar na een tijdje zag ons broodje er goed en smakelijk uit en....ik verraste mijn Mexicaanse vrienden met ons baksel! Broodbakken was avondwerk want overdag was het al heet genoeg in de keuken!! Mijn eerste echt moeilijk moment was op moederdag en op 7 mei de verjaardag van ons ma. Het was de eerste keer dat ik er niet bij was om haar geluk te wensen. Ik denk dat het voor haar ook moeilijke momenten zullen geweest zijn!.En het zou nog duren tot de zomer van het volgende jaar voor we weer naar België mochten reizen om ons verlof op te nemen! Omdat ons Spaans elke dag beterde, besloten we 's zondags om af en toe eens een cinema mee te pikken. Onze eerste film was " To sir with love!" De ondertiteling was in het Engels maar Spaans gesproken. Trok nergens op, Sidney Poitier in het Spaans!! Aan de andere kant was het een hele belevenis om naar een cinemazaal te gaan! Vooral de commentaar van de Mexicanen was niet te doen.!! Ze kozen altijd iemand uit met wie ze sympathiseerden en dan waren de reactie niet uit de lucht.. Een lawaai ...ongelooflijk!! Maar misschien was dat voor die film wel een " zegen" want ik heb gesnotterd dat het niet gewoon was. Ik kreeg plots zo'n heimwee naar mijn job en de leerlingen. Wie de film kent , weet dat het over de relatie leraar- klas gaat vandaar.....Mijn ventje had last om mij er die avond weer bovenop te helpen!! Via het werk had T. een zendamateur leren kennen en die nodigde ons uit naar éen van hun bijeenkomsten. Daar leerden we Pedro de eigenaar van het plaatselijk radiostation " XEAC" kennen. Via hem en zijn zendapparatuur zouden we later om de 2 weken op zondagmorgen contact hebben met T.'s ouders. Hij was het ook die ons meenam naar zijn buitenverblijf aan de Pressa del Jocoque. Daar leerde T. waterskiën!! Een van de laatst opgekomen Belgen had voor ons uit België een professioneel bandopnemertje meegebracht met een drietal banden opgenomen muziek. Dat bracht T. op een idee om een zendapparaatje te maken waardoor hij op de FM band in een straal van 300m muziek kon uitzenden. De Belgen die in de buurt woonden konden zo meegenieten van " onze" muziek!! Toen was het nog geen probleem om voor "piraatzender" te spelen Dat was welkom na al die maanden lokale muziek, want andere kwam er maar sporadisch door!! Voor de vrijgezellen van de firma was het ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Een afspraak maken met Mexicaanse meisjes was link .Het was de gewoonte dat een " vrijend koppeltje" steeds aan de deur bleef staan om mekaar te ontmoeten. De jongen kwam er niet in tenzij hij trouwplannen had of ze verloofd waren. Ooit zagen we zo'n koppeltjes in de plenzende regen onder een paraplue staan aan de voordeur, verder kwam hij niet.!! Dus de vrijgezellen keken wel uit vooraleer ze met een meisje optrokken. Er waren wel genoeg " rosse buurten" maar daar waren meestal van die echte toestanden zoals je in oude cowboyfilms zag.( allé heb ik mij laten vertellen, geen verdere conclusies trekken hoor haha) Een van die vrijgezellen ( een man van in de 40) kon niet wennen aan het eten op hotel en miste de Belgische keuken. Het was een toffe gaste en na een tijdje bracht T. hem af en toe mee om 's middags bij ons te eten. Via hem vernamen we hoe het er in die buurt aan toe ging. Hij lustte ook graag een pint en is er een paar keer "poepeloere" op een lopen moeten zetten. !! Hij beleefde ook van die typisch Mexicaanse voorvallen. Dat is wat hij ons vertelde: Een " kauwgomverkopertje" stond op een avond te wenen in de buurt van zijn hotel, hij was 5 peso kwijt was.!! Hij vertelde dat zijn mama heel boos zou zijn. Dus gaf onze vrijgezel hem 5 peso en vroeg waar hij die verloren had: "In de cinema", antwoordde het ventje... en toen al had die brave man spijt dat hij zich had laten gaan... Hij vertelde ons ook nog het volgende. Een jongetje van +-10 had met zijn vaders pistool gespeeld toen dat afging. De kogel was binnengedrongen via zijn mond en langs zijn voorhoofd er weer uitgekomen. De nalatige vader zag geen andere oplossing dan zijn huilende kleine in een zak te steken en op zijn rug naar de kliniek te brengen. Ook dat was Mexico.
PS: Wij hebben reuzengeluk gehad gisteren met de BBQ Bojako! Rond 22u waren al onze gasten weg en pas daarna is het hier beginnen bliksemen en donderen en gieten!!!!Het had ook anders gekund.!! En al is mijn ventje geen " keukenprins" aan de BBQ spant hij de kroon ( ere wie ere toekomt hé) dus een geslaagde dag!
Het volgende dat wij bezochten was la mina la Valenciana. Die ligt op 5 km van Guanajuato. Daar werd zilver, goud, nikkel en lood ontwonnen. De mijn werd gesloten na de revolutie maar in 1968 terug geopend. De stenen werden uit de 500m diepe schacht naar bovengebracht en vervolgens vervoerd naar een bedrijf in de buurt waar de mineralen uit de gesteenten gehaald werden om ze dan verder te verwerken. ( wellicht kwamen de leurders van Querétaro zo aan kleine stukjes om ze dan zelf te verhandelen!). Wij kregen hier heel wat uitleg van een mijnwerker. Zo leerden we dat er per dag zo'n 3kg zilver en 900gr goud bovengehaald werden. Een ton stenen bevatte slechts 300 gr zilver. Alle opbrengst en productie diende voor de export. Als we vertrokken zagen we nog net hoe een ploeg mijnwerkers uit de lift te voorschijn kwam om te schaften. Ze kwamen uit een schacht van 500m diep. Door de indianen die hier vroeger gedwongen te werk gesteld waren ,werd dat afschrikwekkende gat la Boca del Diablo ( mond van de duivel) genoemd.
De slide toont de mijnschacht , het stadje zelf en geeft ook een zicht op de smalle straatjes van Querétaro ( zie gisteren) en hoe ze tegen de bergflank opgetrokken zijn.
Heel even wil ik terugkomen op de luxe die de Spanjaarden zich in het oude Mexico permiteerden. Men vertelde ons dat een Spaanse vagebond naar Mexico kwam en er op een goudmijn botste in Guanajuato. Hij ontgon die mijn en werd zo schatrijk. Toen zijn dochter huwde liet hij een echt gouden kerktapijt maken voor haar en het hoofdaltaar van de kathedraal werd volledig met goud ( 18 karaat) bezet. Die opvallende luxe misviel de Mexicanen heel erg temeer omdat ze moesten toezien hoe hun rijkdom werd uitgevoerd naar andere landen oa China. Daardoor kwam het dat Mexico toen geen handelsbetrekkingen had met China en Spanje en dat Spanjaarden zoals de Amerikanen niet hartelijk onthaald werden. Op de foto zie je het " gouden altaar" dat volledig met bladgoud belegd werd!.
Dit bezoek was een mooie afsluiter van onze 3 daagse en tevreden trokken we naar de bus om terug naar Aguas te hotsen en te botsen!!
Ps. Ik was vanavond een lekker " rozijnenbrood" aan het bakken voor morgenavond . Mijn BBQ gangers van 's middags blijven gewoonlijk " plakken".. Intussen was ik bezig voor mijn blogje. Opeens hoorde ik daar vanuit de keuken T. roepen: " Houston we have a problem"!!!! Ik ga dus zien en .... mijn brood was zodanig gerezen dat het langs de vorm liep tot op de ovenplaat!!!!!!!! En biebie was het totaal vergeten!! Stond T. daar te lachen in plaats van in gang te schieten!! Heb de boel dan maar bijeengeschraapt, opnieuw gekneed en weer in de vorm gedaan! En wonder boven wonder het rees nog eens en is nu zelfs aan het bakken. Het zal dan toch nog meevallen voor morgen!!! Mijn " lieve wederhelft" zit nu nog af en toe te gniffelen!!! Tot wat bloggen leiden kan!!
De gele lijnen tonen de afstand die we moesten afleggen tussen Aguascalientes en Querétaro en van daaruit naar Guanajuato
Al ontmoedigd door het tempo of reis je nog verder mee?
Het was rond 9u s morgens dat we met de buslijn Omnibus de Mexico naar Querétaro vertrokken. De stad zou zijn opgericht in 1446. Querétaro was de oude naam in de plaatselijke taal en refereerde naar de aanwezige rotsen. Tussen 1726 en 1738 werd onder impuls van twee weldoeners een aquaduct gebouwd, om de stad te voorzien van water uit de bergen en alzo te vrijwaren van ziektes. Het werd een indrukwekkend bouwwerk, 1280 m lang en tot 23 m hoog, bestaande uit ruim 70 booggewelven. Het is vandaag één van de monumenten in de stad die behoren tot het UNESCO werelderfgoed. Tot 1970 werd het aquaduct nog gebruikt.
Rond 16u kwamen we er aan. We zochten eerst een hotel en verkenden dan de omgeving .Voor het hotel was weer dat typisch Mexicaans pleintje met zijn schoenpoetsers en de drankenstandjes.We wilden het huis van de " Marquesa" bezoeken maar werden onmiddellijk overvallen door leurders met edelstenen zoals topaas, opaal, vuuropaal aquamarine enz.. Het leek ons heel verleidelijk om er niet op in te gaan. Onze Belgische medereizigers waren ouder en bleken blijkbaar beter op te hoogte te zijn van edelstenen. Ze hielpen ons om een keuze te maken. Uiteindelijk, na wat afbieden ,waren we eigenaars van een paar edelstenen. In hoever ze wel degelijk en echt waren zouden we later in België laten uitzoeken. Sommige stenen waren inderdaad ongeschonden en echt. We vermoedden dat die stenen op een loense manier in het bezit gekomen waren van die venters zeker afgaande op de prijs die we betaalden. Wat ons hier ook opviel was het enorme monument van Juarez. Juárez wordt beschouwd als een van de bekwaamste leiders die Mexico ooit heeft gehad. Van 1858 tot 1872 was hij president van Mexico
Op de slide zien jullie het monument, het prachtige stadhuis binnenin, de viaduct en de typische pleintjes,..!
We bleven maar 1 dag en nacht in het stadje en besloten om door te reizen naar Guanajuato. Daar hadden we al veel over gehoord. Met de bus was het maar een goed uur rijden door een prachtige bergachtige omgeving. Guanajuato lag zo in de bergen verborgen dat we er opeens waren zonder dat we het stadje vooraf zagen!!
Guanajuato is de hoofdstad van de gelijknamige staat waartoe ook Querétaro behoort en ligt op een hoogte van 2008 m. Het is een historisch , pittoresk stadje met veel pleintjes, straten en huizen met pastelkleurige gevels. Het ontstaan van Guanajuato in 1559, ging samen met de belangrijke zilverwinning in het gebied. Precies daarom werd de stad langs de hellingen van een ravijn gebouwd. Dat alleen al maakte het de moeite waard om Guanajuato te bezoeken. De huizen waren zo langs de hellingen opgetrokken dat de zolder van het ene huis tegen de kelder van het andere lag. De steegjes waren er heel smal. Eéntje was zodanig smal dat volgens de legende twee verliefden die aan weerszijde woonden elkaar van op hun balkon konden kussen, vandaar ook de naam: Callejon del Beso ( straatje van de kus)
In Guanajuato wachtte ons echter een onaangename verrassing. Omwille van de feestdagen waren hier alle hotels , motels en slaapgelegenheden volgeboekt! Daar hadden wij niet op gerekend! Dankzij een taxichauffeur vonden we echter nog een paar kamers bij particulieren. De volgende dag trokken we met dezelfde chauffeur op verkenning. Eerst reden we naar een stuwdam maar omwille van de droogte was er maar weinig water meer.
Maar er viel in deze stad nog meer te beleven. Wat ons het meest is bijgebleven is het Museo de las Momias, een museum vol mummies zoals de naam al zegt. Dat museum ligt vlakbij de begraafplaats van de stad. De mummies zijn een apart verhaal. Binnen 5 jaar mummificeert hier elk begraven lichaam vanwege de droge lucht en ook de grond. Die is rijk aan tal van mineralen. Het zijn precies die mineralen die ervoor zorgen dat 1% à 2% van de stoffelijke overschotten in een periode van 5à 6j tot mummies worden omvormd. Dit werd voor het eerst geconstateerd in 1865 toen de eerste lijken werden opgegraven omdat de families de kosten voor het graf niet meer konden betalen en men ruimte wilde creeëren op het kerkhof. De gezichtsuitdrukkingen van sommige mummies waren grotesk en de lichamen zagen er uit als uitgedroogde zakken, waar het lichaamshaar soms nog op te vinden was. Een volledige collectie werd daar tentoongsteld zoals iemand die was doodgestoken, een persoon die was verdronken en een ander die vermoedelijk levend was begraven. Er waren ook een aantal babies te zien, waaronder de kleinste mummie ter wereld: een 6 maanden oude foetus, overleden in de buik van de moeder toen zij stierf. Dit museum stond en staat nog steeds als het ultieme voorbeeld van de Mexicaanse obsessie voor de dood.
Misschien vinden jullie deze Mexicaanse trip wat te " docerend" , dat is dan zeker niet de bedoeling! Maar ik schrijf hem in de eerste plaats neer voor mezelf en verder voor iedere geïnteresseerde bezoeker!. Ik geloof niet dat ik 2x dezelfde energie zal kunnen opbrengen om dit te doen,( jullie willen niet weten hoeveel tijd er gaat in foto's en dia's bekijken, te selecteren, in te scannen, slides te maken en daar dan nog wat info bijvoegen...) vandaar dat ik het zo uitgebreid mogelijk doe aan de hand van mijn dagboek. Jullie zien hier maar éen 10e van de dia's en foto's die wij toen trokken. Voor ons kinderen en kleinkinderen zijn het ook maar foto's, maar misschien met deze achtergrond, zien ze het zinvolle ervan in om ook de andere foto's een plaats te geven. Ik hoop dat jullie mij blijven vergezellen? Slaapwel.....
- Patient in een ziekenwagen: Kan ik vooraan zitten, achteraan word ik altijd ziek!
- Koop een microgolfbed dan kan je 8u slapen in 4 minuten!
- Driftkikker: Ik ging hem een trap verkopen maar hij woont op het gelijksvloers!
- Hij vond haar in het begin het einde.
- Waarom gaan de konijntjes zo vroeg naar bed? Ze moeten maar 2 tandjes poetsen.
- Vervelende mannen in het vliegtuig: luchtzakken!
- Iedereen die in telekinese gelooft: " Steek mijn handjes op"!!
- Er zijn 3 soorten mensen: Mensen die kunnen tellen en mensen die niet kunnen tellen!
- Bij telefoon in café: * Ja, hij is hier 0,25 euro * Hij is net weg 0,50 euro * Hij is hier niet geweest 1 euro * Wie zegt ge madame? 2,50 euro
- Overspel: de verkeerde man op de juiste plaats!
- Het voordeel van slordig zijn, is dat je voortdurend opwindende ontdekkingen doet!
- Dat de benzine duurden wordt, doet mij niets. Ik tank toch altijd voor 25 euro!
- Ik heb stenen in mijn nieren, kalk in mijn beenderen, water in mijn knieën. Het enige wat ik nodig heb is een bouwvergunning!!
- Bibliotheek: Plaats waar je boeken leent die je toch niet leest en daarna vergeet terug te brengen om er dan nog boete voor te betalen.
- België: mooi land maar 't moest overdekt zijn!
- Waren de 3 Koningen getrouwd? Neen , het waren wijzen!
- Hoe heette de zangeres zonder naam nu ook alweer?
- Twee teddybeertjes tegen elkaar: " Je t' aime de pluche en pluche"!!
- Gebuisd? Ja , maar met grote onderscheiding.
- De eerste keer ging het niet. De tweede keer ging het van de eerste keer!
Voilà, is eens iets anders dan door Mexico trekken, maar was vandaag te druk bezig en mijn dagverslag was nog niet helemaal "comme il faut". En dat beetje zon doet wonderen met een mens nietwaar?
Eenmaal terug thuis hadden we direct weer het dagelijkse ritme te pakken. Ik profiteerde van de vele uren die ik alleen was om de ervaringen neer te pennen ( en nu kan ik daar volop van profiteren!!) en brieven te schrijven naar de familie. Die brieven vormden stilaan een heel belangrijke schakel tussen ons en het thuisfront. Zowel mijn ouders als die van T. keken er naar uit en waren heel stipt om ze te beantwoorden. Op die manier kreeg ik ook een heel intens contact met mijn schoonouders. T. is geen schrijver en zij waren maar al te blij dat ik daar geen probleem mee had. Zo bleven ze op de hoogte van ons laten en doen hier en ook wij trokken ons op aan hun antwoorden en die van de vrienden en zelfs van mijn ex leerlingen en collega's. Ik heb de Mexicaanse post heel erg gesteund ... !!! Intussen kende ik ook stilaan de weg en via mijn Mexicaanse contacten leerde ik hoe mij uit te drukken en waar ik het best ging om inkopen te doen want grote supermarkten hadden we toen nog niet. Er was wel eentje in opbouw maar dat zou nog een jaar duren vooraleer we daar konden winkelen. Ik kocht dus wat wij nodig hadden op de lokale markten of bij de kleine buurtwinkeltjes die meestal een ruimte was afgesloten met een poort en niet groter dan 4m op 4m. Het was wel uitkijken geblazen om te voorkomen dat we last kregen van la toerista!!!Vooral T. was daar heel gevoelig voor! Zo kwam dan onze eerste Mexicaanse Feria aan. Je kan dat vergelijken met een grote kermis hier. Het is éen groot volksfeest met veel folklore , muziek, dans en paardenspektakels. Onze nachtrust werd vaak gestoord door klappende deuren, luidruchtige zangers op straat en toeterende autos. Stukken erger dan een kermis bij ons thuis. Op de slideshow zien jullie hoe prachtig de groepen zich verkleedden. Zelfs kleine kinderen werden in de stoeten opgenomen.
Ook waren er praktisch elke dag stierengevechten. Daar zijn we dan naar ons eerste stierengevecht gaan zien en het werd ook ons laatste. De sfeer was er, dat wel. Het is ongelooflijk hoe de Mexicanen er in opgaan. Die staan massaal aan de kant van de stier tot het beest erbij neervalt en dan gaat alle lof naar de stierenvechter. Persoonlijk vond ik het maar niets hoe ze die stieren opjutten om ze uiteindelijk te doden. Het arme beest was al ten dode opgeschreven van zodra het in de arena kwam hoe het zich ook weerde! ( best dat Gaia daar niet bestond!!) Ik focuste mij dan ook meer op de mensen dan op de arena Het zou bij die ene keer blijven wat stierengevechten betrof!! Not my piece of cake!!!
Een andere festiviteit die ook eigen was aan de Feria waren de Charros. Dat is een kampioenschap paardrijden dat heel opzwepend is. Het was een samenspel van mooie amazones met kleurrijke kleren en macho mannen. ( Hallo ladies!!) De heren met hun grote sombrero's en hun kleine en gespierde paarden lieten er aan rodeo verwante oefeningen zien. Het festijn duurde een paar dagen waarbij drie equipes tegen elkaar streden. Bij alle onderdelen presenteerden de rijders zich eerst in vol ornaat aan het publiek. Tijdens de wedstrijden klonkt de opzwepende traditionele muziek van de Mariachis en het dragen van een pistool door de cowboys was voor die gelegenheid toegestaan. Zo'n show werd meestal afgesloten met een volksdans midden de arena.
Het begon ook stilaan warmer te worden , zelfs s nachts koelde het niet volledig af. We hadden geen airco daarom maakten we s avonds meestal een late wandeling om dan toch in slaap te geraken. Omdat we vreemdelingen waren , werden we wel lastig gevallen door bedelende vrouwen en kinderen. Anna , de hoteleigenares had mij gezegd van niets te geven want dan komen ze plots van alle kanten bedelen en geraak je er niet meer van af!. Het was niet eenvoudig als je bij sommigen de sjofele kleren zag of de handicaps waarmee ze openlijk jouw medelijden opwekten. Ter gelegenheid van de Feria was het stadshuis van Aguas. ook te bewonderen ,een pareltje zowel van binnen als van buiten. Kijk zelf maar.
En zo vloog de tijd voorbij. Intussen waren we al mei en hadden we weer een paar vrije dagen in 't vooruitzicht. Omdat onze mannen veel overuren klopten , spaarden we dagen op om te koppelen aan verlengde weekends zodat we een trip konden meepikken als de gelegenheid zich voordeed want de afstanden waren hier zo groot dat je steeds over een paar dagen moest beschikken. De volgende uitstap zou naar Querétaro en Guanajuato zijn.
PS Ja Musje , het bloed kruipt waar het niet lopen kan hé!! Je zal mij wel begrijpen !!!
)
Maar mijn ventje gaf niet toe dus met zwemvest aan probeerde ik het ook. Ik had goed gekeken hoe T het deed en naar de instructies geluisterd!! A piece of cake!!!! ..En inderdaad het lukte behoorlijk goed en in gehurkte stand gleed ik zeker zo'n 100m ver over het water maar... zodra ik moest rechtkomen, verloor ik mijn evenwicht en liep het fout!!! Ik ben wel minstens 10 keer in het water gedonderd. De instructeur was buiten adem, ik was buiten adem en de bootsjongen zag het niet meer zitten. T maakte daarom maar mijn tijd rond en ik hield het voor bekeken. Dat was dus " geen spek voor mijnen bek"!!!
!!! Maar na een tijdje zag ons broodje er goed en smakelijk uit en....ik verraste mijn Mexicaanse vrienden met ons baksel! Broodbakken was avondwerk want overdag was het al heet genoeg in de keuken!!
){kind=link}
