Intussen waren we al een 5tal maanden in Mexico. Na mijn druk en beschermend leven in België was ik hier in die korte tijd al geconfronteerd geweest met een totaal andere realiteit van het leven.We hadden al veel armoede gezien maar ook leren genieten van een totaal andere cultuur en klimaat. Door onze uitstappen waren we Mexico beetje bij beetje aan het verkennen en leek het alsof we aan éen lange" Honeymoon" bezig waren. Al miste ik bij momenten de familie, school en de collega's enorm, toch had ik nog geen spijt van onze keuze. T. deed enorm zijn best om de weinige vrije tijd die hij had volledig aan "ons" te besteden. Mijn Mexicaanse contacten breidden maar uit vooral omdat ik Frans sprak en dat deed nogal snel de ronde en zo werd ik langs alle kanten uitgenodigd om een namiddag door te brengen. Dat kwam goed uit want T. moest enorm veel uren kloppen. Hij had ook niet op voorhand kunnen bedenken dat de job zo zwaar zou zijn en zoveel verantwoordelijkheid zou meebrengen.!! Mijn Spaans beterde stilaan en dat vooral door te kijken naar soaps!!! Ik was daarmee begonnen op mijn dagelijks bezoekje aan Anna de hoteleigenares. In het begin zat ik er maar bij " voor spek en bonen " maar ze vertaalde voor mij en stilaan kon ik stukjes volgen als er niet te snel gesproken werd. Ik vergeet " Simplemente Maria" die soap van toen nooit. Het was echte "blikkentrommellyriek " met veel drama en passie en pathos maar..... zo leerde ik mijn Spaans!!!! . Overdag redde ik het dus behoorlijk temeer omdat we heel veel brieven kregen van vrienden en school en familie en ik die altijd allemaal direct beantwoordde!!! Dat en mijn contacten, mijn dagelijkse klussen en boodschappen en mijn soap(!) zorgden ervoor dat ik de dagen alleen redelijk goed doorkwam al zat de heimwee altijd verraderlijk dicht om het hoekje.Een terrasje doen of naar een park gaan of zo dat zat er daar niet in want was er gewoonweg niet! Op de middaguren was het buiten te heet dan profiteerde ik ervan om boeken te lezen. Een van onze vrijgezellen had al een behoorlijke voorraad Engelse boeken gekocht en ik kreeg die als hij ze uit had. Zo vloog de tijd ook. Aan Spaanse boeken waagde ik mij nog niet, sporadisch eens een krant. Maar heb je ook al opgemerkt dat journalistentaal niet altijd simpel is om te lezen?!! Alleen de avonden waren eenzaam want vaak moest T. tot 10u à 11u terug naar het werk. Als hij er alleen was, ging ik soms mee en deed wat van zijn administratief werk( hij haatte dat!!) , maar als er meerder mannen waren of Mexicanen dan bleef ik thuis. Omdat brood een probleem was en de lokale " pan bimbo" wij noemden het " wattenbrood" niet goed was voor mijn ventje zijn maag, hadden we geprobeerd om zelf brood te bakken. Wij bezaten toen nog geen broodmachine, neen het was kneed -en handwerk!! Mijn oom ,die ex bakker was, stuurde ons een paar goeie tips en recepten en beetje bij beetje leerden we het. Het eerste brood had je gerust over het huis kunnen gooien en het zou nog intact geweest zijn !!! Maar na een tijdje zag ons broodje er goed en smakelijk uit en....ik verraste mijn Mexicaanse vrienden met ons baksel! Broodbakken was avondwerk want overdag was het al heet genoeg in de keuken!! Mijn eerste echt moeilijk moment was op moederdag en op 7 mei de verjaardag van ons ma. Het was de eerste keer dat ik er niet bij was om haar geluk te wensen. Ik denk dat het voor haar ook moeilijke momenten zullen geweest zijn!.En het zou nog duren tot de zomer van het volgende jaar voor we weer naar België mochten reizen om ons verlof op te nemen! Omdat ons Spaans elke dag beterde, besloten we 's zondags om af en toe eens een cinema mee te pikken. Onze eerste film was " To sir with love!" De ondertiteling was in het Engels maar Spaans gesproken. Trok nergens op, Sidney Poitier in het Spaans!! Aan de andere kant was het een hele belevenis om naar een cinemazaal te gaan! Vooral de commentaar van de Mexicanen was niet te doen.!! Ze kozen altijd iemand uit met wie ze sympathiseerden en dan waren de reactie niet uit de lucht.. Een lawaai ...ongelooflijk!! Maar misschien was dat voor die film wel een " zegen" want ik heb gesnotterd dat het niet gewoon was. Ik kreeg plots zo'n heimwee naar mijn job en de leerlingen. Wie de film kent , weet dat het over de relatie leraar- klas gaat vandaar.....Mijn ventje had last om mij er die avond weer bovenop te helpen!! Via het werk had T. een zendamateur leren kennen en die nodigde ons uit naar éen van hun bijeenkomsten. Daar leerden we Pedro de eigenaar van het plaatselijk radiostation " XEAC" kennen. Via hem en zijn zendapparatuur zouden we later om de 2 weken op zondagmorgen contact hebben met T.'s ouders. Hij was het ook die ons meenam naar zijn buitenverblijf aan de Pressa del Jocoque. Daar leerde T. waterskiën!! Een van de laatst opgekomen Belgen had voor ons uit België een professioneel bandopnemertje meegebracht met een drietal banden opgenomen muziek. Dat bracht T. op een idee om een zendapparaatje te maken waardoor hij op de FM band in een straal van 300m muziek kon uitzenden. De Belgen die in de buurt woonden konden zo meegenieten van " onze" muziek!! Toen was het nog geen probleem om voor "piraatzender" te spelen Dat was welkom na al die maanden lokale muziek, want andere kwam er maar sporadisch door!! Voor de vrijgezellen van de firma was het ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Een afspraak maken met Mexicaanse meisjes was link .Het was de gewoonte dat een " vrijend koppeltje" steeds aan de deur bleef staan om mekaar te ontmoeten. De jongen kwam er niet in tenzij hij trouwplannen had of ze verloofd waren. Ooit zagen we zo'n koppeltjes in de plenzende regen onder een paraplue staan aan de voordeur, verder kwam hij niet.!! Dus de vrijgezellen keken wel uit vooraleer ze met een meisje optrokken. Er waren wel genoeg " rosse buurten" maar daar waren meestal van die echte toestanden zoals je in oude cowboyfilms zag.( allé heb ik mij laten vertellen, geen verdere conclusies trekken hoor haha) Een van die vrijgezellen ( een man van in de 40) kon niet wennen aan het eten op hotel en miste de Belgische keuken. Het was een toffe gaste en na een tijdje bracht T. hem af en toe mee om 's middags bij ons te eten. Via hem vernamen we hoe het er in die buurt aan toe ging. Hij lustte ook graag een pint en is er een paar keer "poepeloere" op een lopen moeten zetten. !! Hij beleefde ook van die typisch Mexicaanse voorvallen. Dat is wat hij ons vertelde: Een " kauwgomverkopertje" stond op een avond te wenen in de buurt van zijn hotel, hij was 5 peso kwijt was.!! Hij vertelde dat zijn mama heel boos zou zijn. Dus gaf onze vrijgezel hem 5 peso en vroeg waar hij die verloren had: "In de cinema", antwoordde het ventje... en toen al had die brave man spijt dat hij zich had laten gaan... Hij vertelde ons ook nog het volgende. Een jongetje van +-10 had met zijn vaders pistool gespeeld toen dat afging. De kogel was binnengedrongen via zijn mond en langs zijn voorhoofd er weer uitgekomen. De nalatige vader zag geen andere oplossing dan zijn huilende kleine in een zak te steken en op zijn rug naar de kliniek te brengen. Ook dat was Mexico.
PS: Wij hebben reuzengeluk gehad gisteren met de BBQ Bojako! Rond 22u waren al onze gasten weg en pas daarna is het hier beginnen bliksemen en donderen en gieten!!!!Het had ook anders gekund.!! En al is mijn ventje geen " keukenprins" aan de BBQ spant hij de kroon ( ere wie ere toekomt hé) dus een geslaagde dag!
Het volgende dat wij bezochten was la mina la Valenciana. Die ligt op 5 km van Guanajuato. Daar werd zilver, goud, nikkel en lood ontwonnen. De mijn werd gesloten na de revolutie maar in 1968 terug geopend. De stenen werden uit de 500m diepe schacht naar bovengebracht en vervolgens vervoerd naar een bedrijf in de buurt waar de mineralen uit de gesteenten gehaald werden om ze dan verder te verwerken. ( wellicht kwamen de leurders van Querétaro zo aan kleine stukjes om ze dan zelf te verhandelen!). Wij kregen hier heel wat uitleg van een mijnwerker. Zo leerden we dat er per dag zo'n 3kg zilver en 900gr goud bovengehaald werden. Een ton stenen bevatte slechts 300 gr zilver. Alle opbrengst en productie diende voor de export. Als we vertrokken zagen we nog net hoe een ploeg mijnwerkers uit de lift te voorschijn kwam om te schaften. Ze kwamen uit een schacht van 500m diep. Door de indianen die hier vroeger gedwongen te werk gesteld waren ,werd dat afschrikwekkende gat la Boca del Diablo ( mond van de duivel) genoemd.
De slide toont de mijnschacht , het stadje zelf en geeft ook een zicht op de smalle straatjes van Querétaro ( zie gisteren) en hoe ze tegen de bergflank opgetrokken zijn.
Heel even wil ik terugkomen op de luxe die de Spanjaarden zich in het oude Mexico permiteerden. Men vertelde ons dat een Spaanse vagebond naar Mexico kwam en er op een goudmijn botste in Guanajuato. Hij ontgon die mijn en werd zo schatrijk. Toen zijn dochter huwde liet hij een echt gouden kerktapijt maken voor haar en het hoofdaltaar van de kathedraal werd volledig met goud ( 18 karaat) bezet. Die opvallende luxe misviel de Mexicanen heel erg temeer omdat ze moesten toezien hoe hun rijkdom werd uitgevoerd naar andere landen oa China. Daardoor kwam het dat Mexico toen geen handelsbetrekkingen had met China en Spanje en dat Spanjaarden zoals de Amerikanen niet hartelijk onthaald werden. Op de foto zie je het " gouden altaar" dat volledig met bladgoud belegd werd!.
Dit bezoek was een mooie afsluiter van onze 3 daagse en tevreden trokken we naar de bus om terug naar Aguas te hotsen en te botsen!!
Ps. Ik was vanavond een lekker " rozijnenbrood" aan het bakken voor morgenavond . Mijn BBQ gangers van 's middags blijven gewoonlijk " plakken".. Intussen was ik bezig voor mijn blogje. Opeens hoorde ik daar vanuit de keuken T. roepen: " Houston we have a problem"!!!! Ik ga dus zien en .... mijn brood was zodanig gerezen dat het langs de vorm liep tot op de ovenplaat!!!!!!!! En biebie was het totaal vergeten!! Stond T. daar te lachen in plaats van in gang te schieten!! Heb de boel dan maar bijeengeschraapt, opnieuw gekneed en weer in de vorm gedaan! En wonder boven wonder het rees nog eens en is nu zelfs aan het bakken. Het zal dan toch nog meevallen voor morgen!!! Mijn " lieve wederhelft" zit nu nog af en toe te gniffelen!!! Tot wat bloggen leiden kan!!
De gele lijnen tonen de afstand die we moesten afleggen tussen Aguascalientes en Querétaro en van daaruit naar Guanajuato
Al ontmoedigd door het tempo of reis je nog verder mee?
Het was rond 9u s morgens dat we met de buslijn Omnibus de Mexico naar Querétaro vertrokken. De stad zou zijn opgericht in 1446. Querétaro was de oude naam in de plaatselijke taal en refereerde naar de aanwezige rotsen. Tussen 1726 en 1738 werd onder impuls van twee weldoeners een aquaduct gebouwd, om de stad te voorzien van water uit de bergen en alzo te vrijwaren van ziektes. Het werd een indrukwekkend bouwwerk, 1280 m lang en tot 23 m hoog, bestaande uit ruim 70 booggewelven. Het is vandaag één van de monumenten in de stad die behoren tot het UNESCO werelderfgoed. Tot 1970 werd het aquaduct nog gebruikt.
Rond 16u kwamen we er aan. We zochten eerst een hotel en verkenden dan de omgeving .Voor het hotel was weer dat typisch Mexicaans pleintje met zijn schoenpoetsers en de drankenstandjes.We wilden het huis van de " Marquesa" bezoeken maar werden onmiddellijk overvallen door leurders met edelstenen zoals topaas, opaal, vuuropaal aquamarine enz.. Het leek ons heel verleidelijk om er niet op in te gaan. Onze Belgische medereizigers waren ouder en bleken blijkbaar beter op te hoogte te zijn van edelstenen. Ze hielpen ons om een keuze te maken. Uiteindelijk, na wat afbieden ,waren we eigenaars van een paar edelstenen. In hoever ze wel degelijk en echt waren zouden we later in België laten uitzoeken. Sommige stenen waren inderdaad ongeschonden en echt. We vermoedden dat die stenen op een loense manier in het bezit gekomen waren van die venters zeker afgaande op de prijs die we betaalden. Wat ons hier ook opviel was het enorme monument van Juarez. Juárez wordt beschouwd als een van de bekwaamste leiders die Mexico ooit heeft gehad. Van 1858 tot 1872 was hij president van Mexico
Op de slide zien jullie het monument, het prachtige stadhuis binnenin, de viaduct en de typische pleintjes,..!
We bleven maar 1 dag en nacht in het stadje en besloten om door te reizen naar Guanajuato. Daar hadden we al veel over gehoord. Met de bus was het maar een goed uur rijden door een prachtige bergachtige omgeving. Guanajuato lag zo in de bergen verborgen dat we er opeens waren zonder dat we het stadje vooraf zagen!!
Guanajuato is de hoofdstad van de gelijknamige staat waartoe ook Querétaro behoort en ligt op een hoogte van 2008 m. Het is een historisch , pittoresk stadje met veel pleintjes, straten en huizen met pastelkleurige gevels. Het ontstaan van Guanajuato in 1559, ging samen met de belangrijke zilverwinning in het gebied. Precies daarom werd de stad langs de hellingen van een ravijn gebouwd. Dat alleen al maakte het de moeite waard om Guanajuato te bezoeken. De huizen waren zo langs de hellingen opgetrokken dat de zolder van het ene huis tegen de kelder van het andere lag. De steegjes waren er heel smal. Eéntje was zodanig smal dat volgens de legende twee verliefden die aan weerszijde woonden elkaar van op hun balkon konden kussen, vandaar ook de naam: Callejon del Beso ( straatje van de kus)
In Guanajuato wachtte ons echter een onaangename verrassing. Omwille van de feestdagen waren hier alle hotels , motels en slaapgelegenheden volgeboekt! Daar hadden wij niet op gerekend! Dankzij een taxichauffeur vonden we echter nog een paar kamers bij particulieren. De volgende dag trokken we met dezelfde chauffeur op verkenning. Eerst reden we naar een stuwdam maar omwille van de droogte was er maar weinig water meer.
Maar er viel in deze stad nog meer te beleven. Wat ons het meest is bijgebleven is het Museo de las Momias, een museum vol mummies zoals de naam al zegt. Dat museum ligt vlakbij de begraafplaats van de stad. De mummies zijn een apart verhaal. Binnen 5 jaar mummificeert hier elk begraven lichaam vanwege de droge lucht en ook de grond. Die is rijk aan tal van mineralen. Het zijn precies die mineralen die ervoor zorgen dat 1% à 2% van de stoffelijke overschotten in een periode van 5à 6j tot mummies worden omvormd. Dit werd voor het eerst geconstateerd in 1865 toen de eerste lijken werden opgegraven omdat de families de kosten voor het graf niet meer konden betalen en men ruimte wilde creeëren op het kerkhof. De gezichtsuitdrukkingen van sommige mummies waren grotesk en de lichamen zagen er uit als uitgedroogde zakken, waar het lichaamshaar soms nog op te vinden was. Een volledige collectie werd daar tentoongsteld zoals iemand die was doodgestoken, een persoon die was verdronken en een ander die vermoedelijk levend was begraven. Er waren ook een aantal babies te zien, waaronder de kleinste mummie ter wereld: een 6 maanden oude foetus, overleden in de buik van de moeder toen zij stierf. Dit museum stond en staat nog steeds als het ultieme voorbeeld van de Mexicaanse obsessie voor de dood.
Misschien vinden jullie deze Mexicaanse trip wat te " docerend" , dat is dan zeker niet de bedoeling! Maar ik schrijf hem in de eerste plaats neer voor mezelf en verder voor iedere geïnteresseerde bezoeker!. Ik geloof niet dat ik 2x dezelfde energie zal kunnen opbrengen om dit te doen,( jullie willen niet weten hoeveel tijd er gaat in foto's en dia's bekijken, te selecteren, in te scannen, slides te maken en daar dan nog wat info bijvoegen...) vandaar dat ik het zo uitgebreid mogelijk doe aan de hand van mijn dagboek. Jullie zien hier maar éen 10e van de dia's en foto's die wij toen trokken. Voor ons kinderen en kleinkinderen zijn het ook maar foto's, maar misschien met deze achtergrond, zien ze het zinvolle ervan in om ook de andere foto's een plaats te geven. Ik hoop dat jullie mij blijven vergezellen? Slaapwel.....
- Patient in een ziekenwagen: Kan ik vooraan zitten, achteraan word ik altijd ziek!
- Koop een microgolfbed dan kan je 8u slapen in 4 minuten!
- Driftkikker: Ik ging hem een trap verkopen maar hij woont op het gelijksvloers!
- Hij vond haar in het begin het einde.
- Waarom gaan de konijntjes zo vroeg naar bed? Ze moeten maar 2 tandjes poetsen.
- Vervelende mannen in het vliegtuig: luchtzakken!
- Iedereen die in telekinese gelooft: " Steek mijn handjes op"!!
- Er zijn 3 soorten mensen: Mensen die kunnen tellen en mensen die niet kunnen tellen!
- Bij telefoon in café: * Ja, hij is hier 0,25 euro * Hij is net weg 0,50 euro * Hij is hier niet geweest 1 euro * Wie zegt ge madame? 2,50 euro
- Overspel: de verkeerde man op de juiste plaats!
- Het voordeel van slordig zijn, is dat je voortdurend opwindende ontdekkingen doet!
- Dat de benzine duurden wordt, doet mij niets. Ik tank toch altijd voor 25 euro!
- Ik heb stenen in mijn nieren, kalk in mijn beenderen, water in mijn knieën. Het enige wat ik nodig heb is een bouwvergunning!!
- Bibliotheek: Plaats waar je boeken leent die je toch niet leest en daarna vergeet terug te brengen om er dan nog boete voor te betalen.
- België: mooi land maar 't moest overdekt zijn!
- Waren de 3 Koningen getrouwd? Neen , het waren wijzen!
- Hoe heette de zangeres zonder naam nu ook alweer?
- Twee teddybeertjes tegen elkaar: " Je t' aime de pluche en pluche"!!
- Gebuisd? Ja , maar met grote onderscheiding.
- De eerste keer ging het niet. De tweede keer ging het van de eerste keer!
Voilà, is eens iets anders dan door Mexico trekken, maar was vandaag te druk bezig en mijn dagverslag was nog niet helemaal "comme il faut". En dat beetje zon doet wonderen met een mens nietwaar?
Eenmaal terug thuis hadden we direct weer het dagelijkse ritme te pakken. Ik profiteerde van de vele uren die ik alleen was om de ervaringen neer te pennen ( en nu kan ik daar volop van profiteren!!) en brieven te schrijven naar de familie. Die brieven vormden stilaan een heel belangrijke schakel tussen ons en het thuisfront. Zowel mijn ouders als die van T. keken er naar uit en waren heel stipt om ze te beantwoorden. Op die manier kreeg ik ook een heel intens contact met mijn schoonouders. T. is geen schrijver en zij waren maar al te blij dat ik daar geen probleem mee had. Zo bleven ze op de hoogte van ons laten en doen hier en ook wij trokken ons op aan hun antwoorden en die van de vrienden en zelfs van mijn ex leerlingen en collega's. Ik heb de Mexicaanse post heel erg gesteund ... !!! Intussen kende ik ook stilaan de weg en via mijn Mexicaanse contacten leerde ik hoe mij uit te drukken en waar ik het best ging om inkopen te doen want grote supermarkten hadden we toen nog niet. Er was wel eentje in opbouw maar dat zou nog een jaar duren vooraleer we daar konden winkelen. Ik kocht dus wat wij nodig hadden op de lokale markten of bij de kleine buurtwinkeltjes die meestal een ruimte was afgesloten met een poort en niet groter dan 4m op 4m. Het was wel uitkijken geblazen om te voorkomen dat we last kregen van la toerista!!!Vooral T. was daar heel gevoelig voor! Zo kwam dan onze eerste Mexicaanse Feria aan. Je kan dat vergelijken met een grote kermis hier. Het is éen groot volksfeest met veel folklore , muziek, dans en paardenspektakels. Onze nachtrust werd vaak gestoord door klappende deuren, luidruchtige zangers op straat en toeterende autos. Stukken erger dan een kermis bij ons thuis. Op de slideshow zien jullie hoe prachtig de groepen zich verkleedden. Zelfs kleine kinderen werden in de stoeten opgenomen.
Ook waren er praktisch elke dag stierengevechten. Daar zijn we dan naar ons eerste stierengevecht gaan zien en het werd ook ons laatste. De sfeer was er, dat wel. Het is ongelooflijk hoe de Mexicanen er in opgaan. Die staan massaal aan de kant van de stier tot het beest erbij neervalt en dan gaat alle lof naar de stierenvechter. Persoonlijk vond ik het maar niets hoe ze die stieren opjutten om ze uiteindelijk te doden. Het arme beest was al ten dode opgeschreven van zodra het in de arena kwam hoe het zich ook weerde! ( best dat Gaia daar niet bestond!!) Ik focuste mij dan ook meer op de mensen dan op de arena Het zou bij die ene keer blijven wat stierengevechten betrof!! Not my piece of cake!!!
Een andere festiviteit die ook eigen was aan de Feria waren de Charros. Dat is een kampioenschap paardrijden dat heel opzwepend is. Het was een samenspel van mooie amazones met kleurrijke kleren en macho mannen. ( Hallo ladies!!) De heren met hun grote sombrero's en hun kleine en gespierde paarden lieten er aan rodeo verwante oefeningen zien. Het festijn duurde een paar dagen waarbij drie equipes tegen elkaar streden. Bij alle onderdelen presenteerden de rijders zich eerst in vol ornaat aan het publiek. Tijdens de wedstrijden klonkt de opzwepende traditionele muziek van de Mariachis en het dragen van een pistool door de cowboys was voor die gelegenheid toegestaan. Zo'n show werd meestal afgesloten met een volksdans midden de arena.
Het begon ook stilaan warmer te worden , zelfs s nachts koelde het niet volledig af. We hadden geen airco daarom maakten we s avonds meestal een late wandeling om dan toch in slaap te geraken. Omdat we vreemdelingen waren , werden we wel lastig gevallen door bedelende vrouwen en kinderen. Anna , de hoteleigenares had mij gezegd van niets te geven want dan komen ze plots van alle kanten bedelen en geraak je er niet meer van af!. Het was niet eenvoudig als je bij sommigen de sjofele kleren zag of de handicaps waarmee ze openlijk jouw medelijden opwekten. Ter gelegenheid van de Feria was het stadshuis van Aguas. ook te bewonderen ,een pareltje zowel van binnen als van buiten. Kijk zelf maar.
En zo vloog de tijd voorbij. Intussen waren we al mei en hadden we weer een paar vrije dagen in 't vooruitzicht. Omdat onze mannen veel overuren klopten , spaarden we dagen op om te koppelen aan verlengde weekends zodat we een trip konden meepikken als de gelegenheid zich voordeed want de afstanden waren hier zo groot dat je steeds over een paar dagen moest beschikken. De volgende uitstap zou naar Querétaro en Guanajuato zijn.
PS Ja Musje , het bloed kruipt waar het niet lopen kan hé!! Je zal mij wel begrijpen !!!
Mexico: Mexico city 3 bis :Het antropologisch museum in MC
Er is nog een lokatie in MC die echt het bezoeken waard is. Dat deden we niet op deze trip want de tijd zat er op maar wel bij onze terugreis naar België. Maar om het plaatje MC af te maken plaats ik het hier. We zijn geen verwoede museagangers maar soms moet je er wel éentje meepikken en zo is het ook met het Museum Nacional de Antropologia in MC. Mexico is een land met een grote geschiedenis door zijn verschillende beschavingen van oa de Tolteken tot de Olmeten , de Azteken en de Mayas om er nog maar een paar te noemen. Allerlei schatten en restanten van deze culturen zijn verzameld in dit museum.
Het museum staat in het park Chapultepec, een immens park met veel water, een dierentuin, overal kraampjes en heel veel Mexicanen!! In het park kan je aardig ronddwalen zodat je rap een paar uur onderweg bent voordat je het beroemde museum gelokaliseerd hebt. In het museum kan je ook aardig dwalen, niet verdwalen want het is overzichtelijk opgezet. Het is een volkenkundig museum waar je de geschiedenis van Mexico kan zien. Het is 350m lang en bestaat uit 2 verdiepingen. Beneden vind je alles over Meso-Amerika en hun prehistorie.( In het millenium voor Chr. waren vooral de Olmeken aan de macht, daarna de Mayas gevolgd door de Tolteken en de Azteken. In 1519 vielen de Spaanse Conquistadores binnen). Over al die culturen vind je hier iets terug. Bij sommige zalen is er zelfs een buitenruimte voorzien met enorme beelden en reconstructies van huizen. Boven is gewijd aan de indiaanse culturen van nu met hun fraaie kleding, maskers, aardewerk, muziekinstrumenten, huishoudelijke voorwerpen enz. Zin om even de sfeer op te snuiven?
. Welkom in het museum.
Hier hebben jullie een zicht op keizer Cuauhtémoc, opvolger van Montezuma .
Hij was de laatste Azteekse keizer. Hij verdedigde het Mexico van toen tegen de binnenvallende Spanjaarden rond 1519. Tenochtitlan (= MC) was toen éen van de grootste steden van de wereld, een metropool die de Spanjaarden verbijsterde omwille van zijn indrukwekkende piramides, grote witte paleizen en een gecompliceerd systeem van irrigatie en riolering.
De volgende afbeelding toont messen van vuursteen die gebruikt werden voor rituele ceremonies.
Hieronder zien jullie de god Xipe Totec en een afgestroopte huid. De priesters stroopten de huid van mensenoffers af. De vetbolletjes kunnen van de binnenkant van de huid zijn, maar het kunnen ook goudkorrels zijn omdat Xipe Totec de beschermer was van de goudbewerker. Het aantrekken van zo'n gevelde huid stond representatief voor nieuw leven.
Een heel belangrijk symbool van de oude Mexicaanse cultuur is de Zonnesteen. Hij weegt 24 ton!!
Dit symbool vindt men overal terug. De steen stelt de zonnegod Tonathuih voor. Op de steen zie je uitbeeldingen van mensenoffers. Hij heeft ook verschillende tekens die telkens jaren aanduiden. Het is dus een soort kalender. De Tolteken hadden 2 soorten jaren in hun dagelijks leven. Een zonnejaar van 365 dagen en een religieus jaar van 260 dagen. Om de 52j viel de loop van die jaren eens samen, daarom vreesden de Azteken om de 52j voor een mogelijke vernietiging van de wereld!
Het volgende is een kop van een Olmteek Zij waren de eerste beschaving in Mexico. Het meest bekendste uit hun cultuur zijn wel de grote koppen van basalt die uit éen stuk zijn gehouwen. Die hier op de afbeelding was 2m hoog!! Men vermoedt dat die koppen heersers voorstellen!!
De volgende afbeelding is een maquette van Tenochtitlan ( voorloper MC) met daarboven de map van hoe de stad er ten tijde van Hernandes Cortés uitzag toen hij in 1519 arriveerde. Tenochtitlan was de hoodstad van de Azteken en lag op een eiland in het meer van Texcoco. Na de overwinning en vernietiging van de stad werd op diezelfde plek het huidige MC gebouwd. Het meer werd in de loop van de tijd gedempt.
Nu volgt de "zaal De Mexica met op de achtergrond de monumenten. De maatschappij van de Azteken werd ook de Mexica genoemd. De elite bestond uit een militaire adel, priesters en rijke handelslieden. Het werk werd verricht door vrije ambachtslieden, arbeiders en slaven.
En zo zouden we kunnen doorgaan want dit is nog maar een glimp van wat er allemaal te zien valt. Tot slot neem ik jullie nog even mee in een slideshow
PS. Huismusje heeft gisteren onder reacties een ludieke versie neergepend op de Popocatepetl. Wil je meezingen , ga dan eens zien!
Omdat we ook nog op zondag in MC waren, profiteerden we ervan om Xochimilco te bezoeken. Naar het schijn moet je op zondag naar Xochimilco gaan, een voorstad van de "drijvende tuinen" 20 km zuid van Zócalo. De naam Xochimilco , komt uit het Nahuatl en betekent "plaats van het bloemenveld". Daar liggen de laatste resten van het stelsel van kanalen en ingenieus aangelegde tuinen waarmee ooit het meer van Texcoco doorweven was ( nu is dat meer uitgedroogd ). Het is nu een voorstad van Mexico-city, maar ooit was het niet meer dan een eilandje in de meren (Texcoco) rondom Tenochtitlán. Het is ook opgenomen in Werelderfgoedlijst van de UNESCO.
Xochimilco op zondag is het hoogtepunt van alle Mexicaanse sentimenten, Más México no hay....(= iets meer Mexicaans bestaat er niet) dit moet je echt meemaken!!!. Honderden boten, meestal kleurig versierde " Trajineras " (gondels), liggen naast elkaar. Ze hebben allemaal een naam uit bloemen gemaakt. Soms zijn het geschilderde bloemen. Wil je een boot huren voor een speciale gelegenheid dan kan zelfs de naam van de " feesteling" bovenaan de boot met bloemen geschreven worden. Elke Trajinera wordt voortgeboomd door een man met een lange stok. Het zijn niet allemaal toeristen die op de kanalen rondtoeren. Voor de Mexicanen is het een ideale manier om met een feestend gezelschap de namiddag door te brengen. Langs de kanalen staan versierde huizen of serres vol met rozen. Een wereldje op zichzelf!
Die gondels varen over de kanalen met allerlei Mexicaanse feestvierders, krijsende mariachi bands, fotografen, bloemen stallen, taco bars en grote potten met dampende maïs.
Het is er overvol met mensen. Sommigen proberen een boot te krijgen anderen hebben geluk en varen over het water en weer anderen zijn druk doende jou te overtuigen iets te kopen.
Wil je een serenade, geen probleem er varen verschillende boten met Mariachi aan boord die voor ambiance zorgen.
En zoals jullie hieronder zien, kan je er niet alleen genieten van de natuur en de drukte van de boten, als je honger hebt dan komt er altijd wel een bootje voorbij om de inwendige mens te voldoen. Intussen vonden we die maïskolven al lekker!!
We besloten de dag te eindigen met een wandeling door de verlichte straten van de wereldstad! De 44 verdiepingen tellende " Torre Latinoamericano" 183m hoog, trok onze aandacht. ( nu zijn er 49 verdiepingen en is de toren zo'n 214m hoog) De toren is gebouwd tussen 1947 en 1956, in opdracht van verzekeringsmaatschappij "La Latinoamericana Seguros". Het gebouw is ontworpen in een stijl die doet herinneren aan "The Empire State Building". Het was de eerste wolkenkrabber in Mexico. Op de 41ste verdieping was er een restaurant en op de 42ste had je een panoramauitzicht op de hele stad. We gingen helemaal tot boven om te genieten van het grote lichtspel van de wereldstad. Het was de moeite waard! Zie voor jezelf.....
We brachten de rest van de avond door in een dancing" Salvacion", ons eerste echte avondje uit sinds we in Mexico waren. Bij een gin coctail geraakten we vlug in go-go stemming. Een mooie afsluiter van een fantastisch weekend. Morgen was het weer back to reality dwz 8u bussen naar Aguascalientes. Maar dit allemaal nam niemand ons nog af!!!!
PS. Het verwijderen van jouw reactie van gisteren Bojako heeft niets persoonlijks hoor! Het is een klein beetje de schuld van Amor F en een groot beetje mijn schuld. Was even verstrooid of zouden het de eerste verschijnselen van " Bloggentitis" zijn ?
Vorige nacht even pc-paniek en daardoor een info vergeten. Het gaat over de legende van de Popocatepetl( 5.452m). Samen met de berg Iztaccihuatl ( 5.286m) ligt de Popocatepetl majestueus ten Oosten van MC. Hun namen verwijzen naar de tragische legende van de mooie prinses Ixtacchuatl (= witte dame) die in de veronderstelling dat haar minaar Popocatepetl (= rokend berg) in een veldslag was gedood, zichzelf uit verdriet vergiftigde. Toen de krijger terugkwam, legde hij haar lichaam op de berg en sprong in de krater. De 3 toppen van de Iztaccihuatl zijn haar hoofd, borsten en knieën.
Nu kunnen we weer verder toeren!
De zaterdagnamiddag trokken we per taxi op zoek naar de piramiden van de zon en de maan. Wat ons daar te wachten stond, was ons enkel bekend uit historische spektakelfilms! We bevonden ons in een indrukwekkende omgeving waar duizenden jaren terug een volk zijn eigen beschaving beleefd had. En hier liepen wij nu, nietig en klein in vergelijking met de enorme overblijfselen van die piramides. Als er iets is wat je gezien moet hebben in de omgeving van Mexico City, is het Teotihuacán, zo'n 50 km noordoost van de stad, plaats van de kolossale piramides van de Zon en Maan. Ik neem jullie even mee.MARAVILLOSO
Teotihuacán betekent in het Natuatl's (de oorspronkelijke taal)" de stad van de goden, of, nog beter: de stad waar mensen goden worden". Teotihuacán is in de tweede eeuw voor Christus gebouwd. In de toptijd (vijfde eeuw) leefden in deze stad zelfs 200.000 mensen! Het was in die tijd dan ook één van de grootste steden ter wereld en hèt economische, religieuze, culturele en militaire centrum van midden Amerika. Teotihuacán beslaat 21 vierkante kilometers en bestaat uit paleizen, hofpleinen, tempels, etc. In 700 na Christus is de stad verwoest door een invasie van Tolteken( een beschaving die van de tiende tot de twaalfde eeuw een groot deel van Centraal-Mexico domineerde). De bouw van tempels, monumenten, straten en pleinen van de stad was gebaseerd op de kennis van astronomie. Dit moet één van de meest adembenemende archeologische vindplaatsen van heel Amerika zijn. Je loopt er langs de hoofdstraat , Laan van de Doden genaamd. Je beklimt de Piramide van de Maan en vervolgens de nog hogere Piramide van de Zon, die qua afmeting te vergelijken is met de piramides van Egypte. Piramide van de zon. Op het grondgebied van Teotihuacan staat de Piramide van de Zon , een bouwwerk van 65 meter hoog. Dit werd aanzien als de 'verzamelplaats van de goden,'. Vroeger was die piramide nog groter. Naar het schijnt stond er een groot standbeeld op de top. Alleen de grote piramide van Giza in Egypte en de piramides van Cholula in Mexico zijn hoger. Om enig idee te geven: bij de bouw werd meer dan drie miljoen ton steen gebruikt, oef! 's Ochtends vroeg hadden we nog veel energie, dus we vlogen er zo bovenop. Tenminste, dat was het plan. Het zal wel aan de ijle lucht van Mexico gelegen hebben dat we de 230 treden niet in één keer haalden zeker ??? De eerste foto geeft een zicht op de piramide van de zon vanaf de piramide van de maan. De weg ernaartoe, de dodenweg, is een paar km lang, maar zó erg is het toch ook weer niet? Wij hebben de weg helemaal uitgelopen. Hier zien jullie een gedeelte van de laan
Hieronder een closer beeld van de piramide van de zon. en de 230 treden!!!
Piramide van de maan.
Een ander bekend bouwwerk in Teotihuacan is de piramide van de Maan. Deze piramide is waarschijnlijk rond 250 na Christus gebouwd. Opgravingen leverden een tombe met vele grafgiften op. Het is één van de belangrijkste ontdekkingen van de streek.
Hierboven een gedeeltelijk zicht op de enorme piramiden en bijgebouwen.
Rond de piramiden van de zon en de maan waren ook tempels gebouwd. Een van die tempels was de tempel van Quetzalcoatl die versierd was met
maskers van de gevederde slang. Quetzalcoatl wordt ook als de regengod gezien evenals Tlaloc (hieronder). Deze god was zeer belangrijk voor de agrarisch georiënteerde cultuur.
Kunnen jullie het begrijpen dat we ons klein en nietig voelden in zo'n panorama!!! Maar ik geniet er nu nog van als ik het terug zie!!!
Mexico City De geschiedenis van Mexico stad begint in 1325 toen de stad gesticht werd door de Azteken, hoewel het gebied al langer bewoond was. Volgens de legende zou hun stamgod Huitzilopochtli de plaats aanwijzen waar de op dat moment nog nomadische Azteken zich moesten vestigen, door een adelaar op een cactus een slang te laten verslinden. Dit tafereel staat afgebeeld op het wapenschild van de vlag van Mexico.--->
Deze gebeurtenis vond plaats op een eiland in het Texcocomeer, dus daar stichtten de Azteken hun hoofdstad. Mexico-stad is gebouwd in het dal van Mexico dat langs alle kanten omgeven wordt door vulkanen (waaronder de Popocatépetl). Dit heeft als gevolg dat luchtvervuiling als smog niet weg kan en blijft hangen. Er wordt wel eens gezegd dat een dag lucht inademen in Mexico-stad gelijk staat aan een pak sigaretten roken. Vooral in de wintermaanden, als er koude lucht boven het dal hangt en de lucht uit de stad door (inversie) niet kan opstijgen,
is de lucht erg vervuild. De Popocatépetl. in de Azteekse en koloniale periode prima zichtbaar, kan nu door de smog nog zelden vanuit de stad gezien worden. Wij hadden er nog goed zicht op
vanuit het vliegtuig.! Gelukkig voor ons waren de formaliteiten vlug achter de rug en vanaf vrijdag 12u hadden we de rest van de tijd voor ons. In Mexico verbleef een vrijgezel die samen met T. zijn opleiding had gekregen. Hij nam ons op sleeptouw om zo de belangrijkste plekjes te bezoeken. We bezochten er het grote Olympisch stadium dat twee jaar voordien in gebruik genomen was voor de Olympische Spelen van 1968! Wat echter een enorme indruk op ons maakte, was de universiteitsbibliotheek met de fraaie in mozaïek opgetrokken muren .
De volgende dag reden we dan toch maar naar San Pedro Tlaquepaque. We wilden de sfeer daar wel even opsnuiven en lieten ons nog eens gaan om enkele spulletjes te kopen. We maakten ook van de gelegenheid gebruik om een boottochtje te maken naar een eilandje in het midden van het Chapalameer. Intussen hadden we gezelschap gekregen van Belgen uit Mexico city met hun kinderen . We zouden samen de tocht maken.
De slideshow geeft jullie een zicht op het strand, de Mariachi die ons met hun muziek vermaakten, de indrukwekkende zonsondergang en de pottenbakkersstandjes. Het Chapalameer is het grootste meer van Mexico en bevindt zich op 1524 meter boven zeeniveau.We waanden ons daar precies op een exotisch eiland door de muziek van de zingende en rondtrekkende Mariachi op dat eiland.Veel meer was er ook niet te beleven. Meteen ondervonden we ook de eerste pijnen van verbrande armen en gezichten, want het was behoorlijk heet geworden. Het zou dus een moeilijke nacht worden als we mochten voortgaan op de rode lichaamsdelen!!! s Avonds werden we verrast door plaatselijke branden in de bergen.We vermoedden eerst bosbranden maar uiteindelijk bleek het om het Paasvuur te gaan. Dit is een ritueel waarbij op de avond voor Paaszondag een pop, die Judas moet voorstellen, om middernacht verbrand wordt. Op zondag keerden we dan terug naar huis, opnieuw met dezelfde buslijn. Nu konden we genieten van het landschap dat we in de heenreis in de duisternis hadden afgelegd! Rond 23 u waren we blij dat we weer veilig thuis waren.!!! Ofwel had ik teveel genoten van ons tripje ofwel had ik de warmte onderschat, in ieder geval lag ik de 3 volgende dagen ziek in bed met hoge koorts, stekende hoofdpijn en keelpijn. T. had het druk op het werk en dus weinig tijd om mij te verwennen. Dat was de eerste keer dat ik tegen de traantjes moest vechten, want 3 dagen in bed met enkel een quick bezoekje van t ventje, dan is er tijd zat om medelijden te krijgen met jezelf !!!! Gelukkig was onze huiseigenaar dokter en hij schreef mij iets voor zodat ik er snel bovenop kwam. Sylvia, zijn dochter, kwam mij ook af en toe bezoeken en deed meteen de dringendste boodschappen want daarvoor had mijn ventje geen tijd! Op woensdag kregen we te horen dat we naar Mexico city moesten om onze verblijfspapieren in orde te brengen .( duimafdrukken, ons boeventronie op de gevoelige plaat zetten enz enz..).Nog maar eens zon 8u op de bus daar hadden we nu niet direct zin in!! Gelukkig voelde ik mij al stukken beter zodat die busreis nog te doen was. Misschien vragen jullie zich af waarom we geen trein namen of geen vliegtuig? Het eerste was zeker niet veilig plus er was geen rechtstreekse spoorlijn tussen Aguas en Mexico en voor het tweede heb je een vliegveld nodig en in de buurt was dat er niet dus We zagen er wel wat tegenop om weer zolang te bussen maar omdat we op donderdag vertrokken, besloten we daar een paar dagen te blijven en Mexico City te bezoeken. Bij onze aankomst hadden wij daartoe geen kans gehad! Ikzelf was wel blij dat ik mijn ventje weer eens 4 dagen volledig voor mij had. ( Een beetje egoïstisch of kinderachtig? Misschien maar vergeet niet dat we nog maar een paar maanden getrouwd waren!!) Ik zou mijn batterijen bijladen want éenmaal terug zou het op het werk nog drukker worden omwille van een deadline, wist T. te vertellen. Dat betekende nog altijd werken tot s avonds 21/22u!!!! Er werd ook op zaterdagvoormiddag gewerkt en tegen die tijd was mijn ventje zijn pijp uit!! De weekends dienden dan ook om bij te slapen en enkel op zondagnamiddag zagen we de kans om te wandelen of even naar het hotel te gaan om iets te drinken of om een film mee te pikken. Veel meer was er niet te beleven....
Ps.Ik heb een goed geheugen Pazke maar zo gedetailleerd onthouden ... neen hoor!! Ik hield indertijd een dagboek bij, kwestie van mij bezig te houden vandaar!!!!
Overal waarwe kwamen werden we overspoeld met souvenirs en konden ook niet aan de verleiding weerstaan. We konden daarvoor terecht in de ateliers en winkels in San Pedro Tlaquepaque in een van de buitenwijken van Guadalajara. De naam komt uit het Nahuatl en betekent "Plaats boven land van klei". Tlaquepaque was bekend vanwege zijn aardewerk en glasblazerijen en is dat nog steeds. Maar wij verkozen de grote lokale mercado ( markt ) alleen al om zijn immense grootte en het scheelde behoorlijk wat in prijs! Op de slide hebben jullie een zicht op een deel van de markt San Juan de Dios. Daar werd ongeveer alles verkocht van groenten tot kleren en souvenirs. ....De markt bestond uit 2 verdiepingen dus hadden we nogal wat tijd nodig om daar te flaneren!! Ons middagmaal bestond uit een kippetje dat we kochten ergens op straat aan een standje.. Lekker pikant!!!!!!!!
Maar Guadalajara was niet alleen bekend om zijn historische gebouwen. De staat Jalisco waarvan Guadalajar de hoodstad is, stond ook bekend als de geboorteplaats van tequila. Naar het schijnt bestaan er 200 varianten van, van de meest eenvoudige recepten tot de meest verfijnde. De nationale dranken van Mexico waren en zijn nog steeds tequila, cerveza( bier) en mezcal( agavabrandewijn). Maar tequila wordt gezien als de nationale drank van Mexico en wordt onttrokken aan de maguey (agave) plant die in en om het dorpje Tequila groeit. Tequila bestond al eeuwen. Het waren de Tequilas- indianen die ontdekten dat uit het hart van de cactus een geestrijke drank kon gebrouwen worden. Op éen van onze bezoeken aan zon agaveveld kregen we een eenvoudige uitleg van hoe tequila werd gemaakt .
De agaveplanten groeien zo'n 8 à 10 jaar in plantages, afhankelijk van het soort agave. Als de plant volwassen is , begint die te bloeien met een lange bloemenstaak. De boer of campesino, snijdt de staaf af net voor die gaat bloeien. Dat stimuleert de plant om flink te groeien in de kern. Die zwelt dan op tot een grote bol die een sappige pulp bevat. Als die bol volledig gezwollen is, snijdt de boer de plant aan de voet af en verwijdert de lange zwaardachtige bladen. Die bol of piña (=ananas omdat die daar erg op gelijkt) weegt zon 25 à 20 kg. Die wordt dan in kleiner stukken gehakt en gedurende 3 dagen in stenen ovens geroosterd. Die ovens hebben een doorsnede van 3,5m en zijn 2,5m diep en kunnen zon 3000 piñas bevatten. Eerst wordt die oven verhit met houtskool dat afgedekt wordt met rivierstenen. Daar komen dan de bollen op daarboven hete stenen , dan een laag geweven palmmatten en een laag aarde. Het proces duurt zon 3 dagen en de agaven nemen de smaakstoffen op uit de aarde en de houtrook. Tijdens het proces worden koolhydraten omgezet in vergistbare suikers. Daarna worden de piñas uit de kuil gehaald en vermalen met molenstenen om de vezels te verwijderen. De pulp wordt dan in houten vaten geschept en met water gemengd. Dit mengsel laat men 3 tot 5 dagen op natuurlijke manier gisten afhankelijk van de buitentemperatuur. De gegiste pulp en sap van ongeveer 5% alcohol, wordt in koperen vaten over houtsvuur gedistilleerd. Die eerste distillatie wordt dan nog een tweede keer gedistilleerd tot een hoger alcoholisch produkt. Het is dan nog enkel kwestie van die drank te bottelen en salud= proost zou ik zeggen. De diaslide maakt het allemaal wat duidelijker.Allé hoop ik toch !!
( Ai, ai ,.... voor diegenen die echt niet van Mexicaanse muziek houden er staat een ruime keuze in mijn dizzler hierboven, klik op je voorkeur en wij draaien.. verder niets aan veranderen please!!)
De gele streep geeft de afstand weer tussen Aguascalientes en Guadalajara.
Guadalajara
Guadalajara ligt op een hoogte van 1546 meter. Het is de hoofdstad van Jalisco en de op één na grootste stad van Mexico. De naam betekent overigens "plek waar het water over de rotsen stroomt". Guadalajara werd in 1542 gesticht . Er wordt wel eens gezegd dat Guadalajara de meest Mexicaanse stad van het land is. Een verblijf in de stad betekent een onvergetelijke ervaring. Guadalajara staat daarom ook beter als "La Perla del Occidente", wat Parel van het Westen betekent. Het is dan ook een van de oudste steden van Mexico. De talloze pleintjes, gebouwen en de gezellige cafés( allé in de mate dat je al van cafés kan spreken, het waren meer terrasjes) behouden precies de koloniale sfeer die hier zo sterk aanwezig is. Guadalajara is ook het thuisfront van de Mariachi. Niet verwonderlijk, want dit is immers de plaats waar de Mariachimuziek voor het eerst tot bloei kwam. Elke avond swingt de stad op hun aanstekelijke ritme. Deels is natuurlijk ook tequila hier verantwoordelijk voor( ) want de originele brouwerijen in het gelijknamige stadje Tequila liggen niet ver van Guadalajara .( later meer hierover) Architectonisch gezien is Guadalajara een mooie stad. Er zijn talrijke sfeervolle pleinen die omringd worden door fraaie, koloniale herenhuizen. En niet alleen de oude, maar ook de moderne ( in zover die toen modern was) architectuur is prachtig.
Omdat de Mexicanen verlof namen vanaf Witte Donderdag tot na Paasmaandag, trokken we er 4 dagen op uit om Guadalajara te bezoeken. De problemen met de bril waren opgelost en om 16u stapten we dan uiteindelijk op de bus. We zaten langs alle kanten omringd door nonnen. Allé zo voelden we ons wat veiliger .......Gelukkig bood het landschap ons zoveel schoons zodat we niet verplicht werden om al die tijd op die heiligengezichten te staren!! Ik vrees dat die gans de rit gebeden hebben van de schrik!!! Reeds enkele km buiten Aguascalientes bemerkten we dat het landschap langzaam veranderde. Het dorre , ruwe van onze streek maakte plaats voor meer groen en fraaiere begroeiingen. Hoe meer we ons doel naderden, hoe schoner de omgeving werd. De laatste 75 km legden we af in de bergen. Hier en daar waren al degelijke wegen aangelegd waardoor we ons " veiliger" voelden want aan de rijstijl van de Mexiaanse buschauffeurs geraakten we nooit gewoon!!! Zover als we konden zien, omringden ons de onoverzienbare bergketens van de Sierra Occidental .We hadden al wat autowrakken langs de route gezien tot zelfs een dalenden bus die even langs de zijkant stond omdat zijn remmen oververhit waren door het afdalen. Dat beloofde voor de terugweg!! Je zag dat het " semana santa" was want hier en daar stonden Mexicanen rustig te keuvelen ....
Heeft het iets te maken met het intense teruggaan in het verleden? Of zitten de gezegden op de blog van Amor Fati waar ik vorige nacht nog even ging zien er voor iets tussen??? Ik weet het niet , maar vanmorgen kwam ik wakker uit een ongewoon verwarrende droom en .. die staat mij nu nog glashelder voor de geest. Zitten er droomexperts op de blog?? Ben benieuwd. Ik was op reis met een onmogelijke groep! Vrienden van vroeger en nu , klasgenoten , ex collega's en familie. We maakten een groepsreis (nochtans organiseren we liever zelf de reis) naar een onbekende lokatie. We checkten in op hotel, maar bleven er amper lang genoeg om onze spullen kwijt te geraken, weet zelfs niet of ik op een kamer ben geweest want we moesten verder naar een optreden van " CLOUSEAU"!!! Stel je voor!!En dan moet je weten dat ik niet bepaald wild ben van die groep!! We waren ergens waar we de taal niet kenden en reden met de plaatselijke bus naar de opvoering. Daar was het zo'n warboel dat ik de groep uit het oog verloor en ik ergens op een zitje tussen totaal vreemden de opvoering ( maar heb niets gehoord of gezien haha) meemaakte. Opeens was het gedaan, allé iedereen liep weg omdat een grote draak in een beekje naast onze zitplaatsen kwam drinken. Ik stond er helemaal alleen voor. Ik wist niet in welk stadje ons hotel was, noch de naam van het hotel. Plots zag ik daar een neef, die zei dat zijn vriendin ( hij heeft nu een nieuwe Franse vriendin die we nog niet gezien hebben maar ze was er wel! ) wel zou helpen. Hij stelde mij voor, ik had juist de kans om " enchantée" te zeggen of die ging er al vandoor omdat onder onze neus haar auto getakeld werd door de politie. Zij sprong in een taxi de takelwagen achterna en mijn neef spurtte naar zijn auto om te volgen. Ik wilde nog meegaan , maar ze waren al verdwenen. Ik stond op de hoek van een straat en daar stond de deur van een hoekhuis open. Ik stapte binnen omdat daar een paar dames zaten die mij misschien konden helpen. We verstonden mekaar niet maar op de éen of andere manier slaagde ik er in om daar toch binnen te geraken. Ik had in mijn jas een stukje van een filmrolletje ( zo'n negatiefje) en daarop stond heel klein het adres van ons hotel geponst!!! Vraag mij niet hoe ik eraan kwam!! Maar we konden het niet lezen en hadden geen vergrootglas. Intussen werd het laat en zou ik daar blijven slapen. Het was een onooglijk klein, vuil en slordig kamertje met enkel 5 matrassen op de grond. Ik had mijn schoenen uitgedaan en bleef met dat filmstrookje in de hand maar pieren om de stad of de naam van het hotel te ontcijferen. Ik begon toch stilaan wat in paniek te geraken want hoe zou ik ooit terug in ons hotel geraken? Opeens stond T daar hij nam het filmstrookje en probeerde de lokatie te ontcijferen. Hoe hij daar gekomen was weet ik niet want hij hoorde niet bij de groep. Maar meteen was ik gerustgesteld.T wist uiteindelijk de naam van het hotel te ontcijferen, we zouden er nu wel uitkomen. Ik zocht mijn schoenen tussen de rommel en vond ze terug vuil en gehavend alsof iemand ermee rodgelopen had op ruwe stenen. En toen... .... trok mijn halfbedde de overgordijnen open en was ik meteen klaar wakker!! Maar die droom zit er nog glashelder in!! Zo'n warboel van situaties en personen!! Verklare wie het verklaren kan? Ik ben van kindsaf aan al de " vraagstaart" van de familie geweest . Volgens ons ma was het soms om gek te worden van mijn " waaroms". Nu doe ik het soms nog en als het over technische of wetenschappelijke vragen gaat, dan heb ik met mijn ventje de perfecte persoon in huis om daarop een antwoord te geven. Waag ik mij met mijn " waarom" op een ander terrein dan past hij. " Jouw hersenkronkels kan ik toch niet volgen ", klinkt het dan. Haja. Dus als ik hem mijn droom vertel waar heden en verleden, realiteit en fictie alles in de mengkroes van éen droom gemixt is, dan weet hij het ook niet!!. En dat gebeurt zo heel, heel soms dat in mijn dromen perfect kan navertellen en dan zegt T altijd: " Als ik slaap, dan slaap ik en de volgende dag weet ik daar niets meer over"!! Dat zal precies het grote verschil zijn tussen mijn " realistisch en nuchter " ventje en de "dolle verbeelding van een romanticus" die ik ben zeker?? Maar geen nood, ik zal jullie zeker niet elke dag pijnigen met de " Windmills of my mind"!!! Zijn toch niet te volgen haha Was vandaag te druk ( tweeling) om mijn stukje bij te werken. En Amor Fati voor zover ik mij herinner spraken we inderdaad van cactusappels maar er woont hier in 't dorp een Mexicaanse die ik ken, dus zal eens bij haar horen wat het nu precies is . Laat het wel weten. Morgen neem ik jullie weer mee naar " Viva Mexico" (Uitspreken als mechiko)!! Gelukkig heb ik daar nog een klare kijk op!!!
Het was met een paar vrijgezellen dat we in het weekend onze eerste verkenning rond de stad maakten nl een bezoek aan een stuwdam: De slideshow toont de stuwdam en omgeving. Hier hebben we voor de eerste keer cactusappeltjes leren eten. Lekker!!
Presa del JOCOQUE
Uiteindelijk, de dag voor mijn verjaardag ,konden we in ons appartement .Van nu af kon ons leven beginnen. Ons appartement lag op 3 minuten van T.s werk, dus ging ik elke morgen en middag en soms 's avond met hem mee en wandelde dan rustig terug naar huis. Zo leerde ik de omgeving kennen en was ik nog wat langer bij mijn ventje!! Het gebeurde ook vaak dat ik s avonds, als hij nog even terugging, met hem meeging en daar een boek las zo ging de tijd sneller want een TV hadden we nog niet en ik zou er toch nog niet veel van begrepen hebben!!!! Na enige maanden kwam dat ding er toch en kon ik al min of meer soaps volgen. Een prima manier om een taal te leren . Tony klopte veel uren omdat hij zich moest inwerken en er een deadline moest gehaald worden. Ik zat daardoor veel avonden alleen. Sylvia, de dochter van onze huiseigenaar, wist dat en nam mij af en toe mee naar " club Campestre", je kan dat vergelijken met de Rotary club " hier. Daar werd ik met de andere kant van Mexico geconfronteerd. De rijkdom in schril contrast met de armoede die we in het binnenland hadden gezien! Eerlijk gezegd voelde ik mij daar aanvankelijk niet erg op mijn gemak. Iedereen wist dat ik uit Belgica kwam en wilde een praatje slaan. Gelukkig redde Sylvia mij door me mee te nemen naar een zaaltje waar alleen jongeren zaten. Daar was ik bij mijn soortgenoten en werd ik als een gelijke behandeld. Ik hield er uiteindelijk nog twee nieuwe contacten aan over en zo bouwde ik stilaan een kennissenkring uit. Wat mij opviel was dat de mannen niet bij de vrouwen bijeenkwamen. Zij hadden hun eigen selecte clubje en lokaal!!! Bij mijn thuiskomst had ik heel wat te vertellen als mijn ventje al niet in bed lag want het waren lange, zware dagen voor hem!!En zo gleed de tijd voorbij en geraakten we gewoon aan de Mexico. Voor ons was Mexico in zekere zin de honeymoon die we door omstandigheden niet hadden. Dat heeft ons in het begin zeker geholpen met de aanpassing. . Ons eerste tripje samen was in maart. Omdat het Goede week was en de Mexicanen van Witte Donderdag tot na Paasmaandag niet werkten, hadden we besloten om een tripje met de bus te maken naar Guadalachara. Bijna ging dat feestje niet door. Op woensdag brak T.s bril. Zonder bril ziet mijn ventje niet dus gingen we nog snel naar een zaak om die bril te laten maken. Daar werden we heel onvriendelijk ontvangen en zegden ze dat pas de week erop de bril ok zou zijn omdat de zaak met de " Semana Santa" ( goede week) gesloten was. We probeerden die man te overtuigen dat die bril broodnodig was, maar niets hielp. Op een bepaald moment zei hij zelfs: Als je je bril wil gemaakt hebben : go home Yankee Nu begrepen we het . Amerikanen waren niet bepaalde de beste vrienden van de Mexicanen. Omdat T. groot en blond was , dachten ze dat hij uit de States kwam. We zetten die situatue snel recht en zegden dat we uit Belgica kwamen.. " Ah Belgica si, señor, Football , si señor no problema en .. Mañana zou de bril klaar zijn.. Dat was inderdaad zo. De volgende dag was de bril gemaakt en konden we uiteindelijk toch vertrekken!!! Het was niet de eerste keer dat ik ondervond dat met T. erbij alles wat duurder was of moeilijker ging. Als ik gedurende de week ging shoppen op de lokale markt en mijn "beste Spaans" bovenhaalde , dan kreeg ik alles aan en Mexicaanse prijs Ging ik op zaterdag met T.inkopen doen dan konden we het vergeten, we betaalden altijd een paar pesos meer Het zat dus diep die aversie voor Amerikanen!! We konden toch moeilijk een plaatje met Belga erop dragen hé???? Even wil ik nog terugkomen op dat voetbal gedoe. Het wereldkampioenschap voetbal vond in 1970 plaats in Mexico en de Belgen hebben daar door het oprichten van het kinderdorp en hun prestaties indruk gemaakt. Overal hingen logo's van het kampioenschap, op alle produkten stond ofwel het typische Mexicaanse ventje symbool van het kampioenschap of een afbeelding van de Aztekencultuur . Ik laat jullie even zien wat ik bedoel.
Vanaf de volgende dag begon ons werkelijke leven in Mexico. Tot nog toe leefden we in een soort roes waarin we overrompeld werden met indrukken en emoties die we samen intens beleefden.We waren nog niet veel zolang 24/24u samen geweest , dus was alles wat irreëel. T. vertrok om 8 u naar het werk en ik bleef achter op de kamer om wat te rommelen en het hotel te verkennen. Ver durfde ik nog niet lopen want ik kende noch de omgeving noch de taal!! Ik bleef rond de middag wat hangen in de lounge van het hotel tot mijn ventje er was om dan samen snel wat te eten. Ook voor hem was alles nieuw en het werken met Mexicanen, die meestal enkel Spaans kenden, was ook een hele opgave. Tegen de avond keek ik al uit naar zijn thuiskomst maar dat viel tegen want T. had last van een vaccinatie tegen de pokken die we in België hadden gekregen . Toen er later op de avond koorts bijkwam , zat er niets anders op dan vroeg te gaan slapen. Gelukkig was het de volgende dag al wat beter. Ik had besloten om toch maar eens in de buurt wat rond te kijken en kwam terug met 1 kg prachtige sinaasappels voor de prijs van 1peso =4fr( 10 eurocent) Voor het hotel was een pleintje met de typische Mexicaanse drukte. Ik kon onmogelijk een ganse dag op de kamer doorbrengen dus ging ik met T.s cursus Spaans daar even zitten om wat te studeren. Maar mijn aandacht werd nogal snel afgeleid door een jong kereltje dat zijn kost verdiende als schoenenpoetser. Ik kreeg mijn noch T.s schoenen nooit zo glanzend. In de toekomst stuurde ik mijn ventje naar hem en zo werd hij een vaste klant en weldra kende het kereltje mij ook.
Mexicanen zijn invriendelijke mensen, allé dat mochten we toen ervaren. Zoals men tegen een kind spreekt zo sprak dat jongetje ook tegen mij om zich verstaanbaar te maken, maar zo kreeg ik stilaan toch een paar losse woorden ingelepeld!!! Dat kleine ventje en ik, we kregen warempel een band!
Aan het einde van het plein stond ook een grote kerk in opgetrokken in een typische Spaanse stijl en binnenin overladen met barokke beelden.
Onze tweede nacht in Mexico verliep al stukken beter. Het lawaai of het gezang van de Mariachi stoorden ons niet meer.( Ze boeiden ons wel omwille van hun uitzonderlijk mooie kledij!) Ik denk dat de indrukken van de dag en de voorbije emoties stilaan hun tol eisten .
In de voormiddag moesten de mannen allerlei papieren in orde brengen zodat we met twee vrouwen ( die geen Spaans kenden) achterbleven. Toen T. rond de middag terugkwam , vertelde hij dat we om 14 u per bus ( 1e klasse) naar onze definitieve bestemming zouden afreizen nl de stad Aguascalientes hoofdstad van de staat Aguascalientes. Met een klein hartje zei ik tot ziens tegen onze reisgenoten. Zij bleven in Mexico City. Vanaf nu was het definitief the two of us!!!
AGUASCALIENTES Aguascalientes ligt zon 800 km ten N/W van Mexico City. De stad Aguascalientes is de hoofdstad van de staat Aguascalientes in het westen van Midden-Mexico. De staat is niet dicht bevolkt, de meeste inwoners wonen in de hoofdstad die zon 1888 m boven de zeespiegel gelegen is. De naam van de staat/stad komt van het Spaans Aguas Calientes wat betekent hete wateren . Die naam wordt afgeleid van de vele hete bronnen die daar te vinden zijn. Daarom noemt men de plaatselijke bevolking wel eens smalend hidrocalidos wat zoveel is als hydrothermalen . Op de kaart zien jullie de afstand die we moesten afleggen.
De busreis was een evenement op zichzelf. Stel jullie niet teveel voor van die eerste klasse bussen toen!. We zaten in zetels , dat wel, er was zoiets wat ze airco " heetten maar die werkte meer niet dan wel dus moesten open ramen voor wat verfrissing zorgen!!. De bus zat stampvol en af en toe vloog een mand met kippen of andere huisdieren op het dak van de bus, gelukkig niet in de bus zelf! Dat was het verschil met de bussen die we in Mexico City hadden gezien.. Wat ons meteen opviel , was de eentonige dorheid van het onbebouwde, uitgestrekte Mexicaanse landschap. Dorpjes op onze route zoals Querétaro, Salamanca, Irapuato, Silao en Léon zullen steeds in onze herinnering blijven plakken. Bij elke halte werden we met de harde waarheid geconfronteerd. Nog nooit hadden we zoveel armoede, ellende, bedelende mensen en zoveel ongeweten verlatenheid op enkele uren samen gezien. Op het fotootje krijg je een idee van hoe de route er meestal bijlag . Hier en daar was er al wel eens een stukje nieuwe weg maar alles was nog in aanleg. Veel foto's durfden we niet nemen omdat we vreesden dat ons dat niet in dank zou worden afgenomen! Bij elke stop was een camionera of bushalte waar we iets konden drinken of eten of een sanitaire stop houden. Maar stel jullie daar een minimum van voor en dan is het nog veel!! Van slapen op de bus kwam weinig in huis. Overdag hadden we geen ogen genoeg om alles in ons op te nemen en s avonds voelden we ons niet geroepen om veel te slapen , want de rijstijl van de chauffeur was niet van die aard dat je op je gemak kon rusten. Trouwens het was ook nooit echt stil op de bus! De wegen tussen de steden lagen er tamelijk bij maar als we door de dorpen reden dan was het meestal hobbelen over de slechte aarden wegen en door diepe putten. Als dat de route was voor eersteklas bussen wat moet het dan bij de andere zijn, vroegen we ons af?!
Lieve medereizigers, voor we verder gaan even dit. De foto's die jullie hier en verder op onze tocht zullen zien, werden getrokken begin 1970, toen er nog niet zoveel en zover gereisd werd, TV en documentaires nog niet zo uitgebreid waren als nu en internet nog ver weg was. Toen leek het ons allemaal zo nieuw en de moeite waard om vast te leggen. We stonden toen nog voor alles open. Ons " toeristisch oog" was nog niet verwend! Nu worden we overrompeld met meer en betere foto's maar voor ons was "toen" alles nieuw en boeiend, dus ... zie ze daarom vanuit dit perspectief dan kunnen we verder reizen!
Was de overtocht van de Atlantische oceaan kalm verlopen, nu wachtte ons een onaangename vlucht door de vele luchtzakkingen en trillingen van het vliegtuig! Van slapen kwam niets terecht en we waren opgelucht en blij toen we rond 22 u de lichtzee van Mexico city ontwaarden. Klaas vaak werd direct weer richting België gestuurd. De voorbije emoties en de spanning voor wat ons te wachten stond, hielden ons zodanig bezig dat we niet veel geslapen hadden! Eindelijk hadden we onze eindbestemming bereikt! We geraken zonder veel problemen door de douanecontrole en moesten wachten op de contactpersoon die ons zou komen afhalen. We werden onmiddellijk geconfronteerd met wat we in de toekomst heel vaak zouden meemaken .Wachten, wachten, geduld . Maar na 13 bewogen en onvergetelijke uren van spanning en emotie en belevenissen kwam het nu niet meer op een uurtje aan. Onze mannen probeerden te begrijpen wat er omgeroepen werd, wij stonden erbij en keken ernaar!!! We werden intussen overrompeld door overijverige Mexicanen die probeerden om onze bagage naar hun taxi te sleuren om ons naar een hotel te brengen. Onze eerste Spaanse woordjes hebben we daar geleerd: " no, no señor, gracias" en we probeerden om zo onze koffers en zakken in het oog te houden . Na een tijdje kregen wij vrouwen er de slappe lach van, gevolg van oververmoeidheid en gespannenheid, denk ik! Daar stonden we dan 2 giechelende meisjes en drie ongedurige mannen die stilaan last kregen van de warmte en hun jassen uitdeden want airco was er niet. We hadden een telefoonnummer meegekregen voor het geval dat..maar niemand nam op. Dat beloofde!!! Uiteindelijk kwam onze contactpersoon er aan en bracht ons naar ons hotel. Niets persoonlijks, zomaar " package delivered"!! We vielen als 2 " bloemzakken" neer op ons bed en binnen de kortste tijd waren we in dromenland. De volgende dag werden we om 6u plaatselijke tijd gewekt door de opkomende zon en het helse stadslawaai..Mexico City was een stad waar het steeds gonsde van de drukte. We brachten onze voormiddag door in de buurt van het hotel in afwachting dat iemand van de firma ons zou ophalen en werden overrompeld door indrukken die we maar al te graag vastlegden op de gevoelige plaat. De overvolle bussen, tot de nok volgeladen met dozen en groenten en kippen , waar dan ook nog eens een paar Mexicanen aanhingen die absoluut meewilden, ontlokten bij ons een grijns. We keken verwonderd naar de vele wagens die zonder nummerplaat rondreden en geloofden ons ogen niet toen een auto stilviel in het midden van de baan en daar ter plaatse prompt de herstelling gebeurde. Niemand nam daar aanstoot aan. Er reden hier meer wrakken rond dan normale autos. Het koppeltje dat met ons was meegereisd keek al even erg hun ogen uit als wij!! De auto hieronder was nog een " beauty" in vergelijking met veel andere!!
Probeer hier maar eens door de achterruit te kijken!!!
Wanneer we rond de middag ons maag hoorden rammelen, gingen we op zoek naar wat eten. We moesten wel eerst dollars omzetten in peso's want anders "lagen " we er zeker al meteen op. Wie nu Mexicaans eten zegt, denkt automatisch aan tortilla's en taco's. Dat is ook niet zo verwonderlijk, gezien het feit dat maïsproducten een belangrijke rol spelen in de voeding van de Mexicaan. Wat voor ons de aardappel is, is voor de Mexicaan de maïs. De basis van de oorspronkelijke Mexicaanse keuken is de maïstortilla. Naast de maïs horen bruine bonen (frijoles) bij de maaltijd. Ook de chili's, de Spaanse pepers in alle kleuren, worden veel gebruikt.. Maar de manier waarop die toen op straat werden klaargemaakt samen met de geur van de vleeswinkels en de lokale markten ( Mercados) waren niet van die aard dat we er ons door lieten bekoren. Die doordringende, typische geur van het eten kwam ons al van ver tegemoet. Niemand had zin om daarvan te proeven!!. Na een paar maanden zouden we ons neus niet meer krullen voor dergelijke toestanden.
Daarom hielden we het maar bij wat vers fruit.( zie de winkel hierboven). Daarna waagden we ons aan een ijsje ,alleen maar om de nostalgie die de " karretjes" opriepen.
De namiddag brachten we door met het verkennen van de stad, maar we kwamen eerder ontnuchterd en veel minder enthousiast terug in het hotel. Mexico had zich meteen al geopenbaard als een land van uitersten en Mexico city als een ongezellige stad. Later zouden we ontdekken dat hier echter veel te beleven viel en nog veel meer te bewonderen! Maar daarvoor moesten we eerst die " westerse mentaliteit" kwijtgeraken!!
Zoals ik al zei , kreeg mijn slaapgenoot een opleiding bij de firma. Dat betekende ook 6 maanden opleiding Spaans. Omdat ik nog les gaf en we enkel in de weekends samen waren en die tijd zeker niet diende om te studeren, vertrok ik dus naar een nieuw continent en onbekend land zonder de taal te kennen. Maar ik zag daar geen problemen in. Ik zou tijd zat hebben om daar ter plaatse de taal te leren, talen gaan er bij mij redelijk vlot in...Ik was wel even wat documentatie gaan opzoeken over Mexico. Zo leerde ik dat Mexico een land was gelegen in N-Amerika grenzend aan de Verenigde Staten, Guatemala, de grote oceaan en de golf van Mexico. Mexico City, de stad waar we naartoe vlogen, lag op 2240m boven de zeespiegel en had toen zon 6.000.000 inwoners dus bijna evenveel als in gans België toen!. De bevolking van Mexico bestond uit mestiezen en indiananen. Mestiezen zijn kinderen voortgekomen uit een vermenging van Spanjaarden met indiaanse vrouwen. De indianen waren weliswaar éen van de armste en meest achtergebleven groepen van de bevolking, maar zij hadden nog wel hun eigen tradities en taal weten te behouden. Dit was mogelijk door de geïsoleerde ligging van de dorpen waar de indianen nog een eigen manier hadden van bijvoorbeeld pottenbakken en weven. Vooral de cultuur van twee overwegende indianenstammen Azteken en Maya's deden mij vol verwachting uitzien naar ons verblijf daar. Als kind was ik altijd in de ban geweest van " indianenboeken" en de BRT serie " Manco Kapak" had ik met mijn neus tegen het kleine scherm gretig gevolgd. Maar boeken en fims gaan niet altijd samen met de realiteit, dat zouden we wel leren! Na het verwerken van al die info steeg de spanning en de verwachting bij ons beiden. We zouden er samen wel doorgeraken. Jeugdige liefde..., best dat dit nog bestaat ! Gewapend met die achtergrond en een paar boeken dacht ik klaar te zijn voor de confrontatie Het was op 24 januari 1970 dat ons avontuur begon. Het was een druilerige morgen toen we om 7u opstonden. Het was alsof we zo voorbereid werden op het gevreesde moment van afscheid nemen. Er was geen weg meer terug, we zouden onze vertrouwde omgeving, familie, vrienden en zekerheid verlaten om samen op avontuur te gaan . En daar stonden wij, twee jonge mensen 25j oud en alles wat we hadden was onze liefde voor mekaar en een intens vertrouwen in ons beiden, de rest stak in twee grote, ijzeren koffers en twee grote zakken handbagage. Trouwen is altijd het vertrouwde loslaten om met zijn tweetjes aan een nieuw avontuur te beginnen, maar wij lieten ook nog eens al het vertrouwde en onze dierbaren voor minstens een jaar achter. Hier kwam al de eerste keer de harde leerschool van het internaat van pas. Ik had geleerd mijn plan te trekken en mijn emoties te onderdrukken. Het grote verschil was dat ik er nu niet alleen voorstond , ik had de man naast mij waar ik smoor op was en samen zou het wel lukken. Zo sprak ik mezelf moed in.!! We keken er naar uit al was het afscheid zwaar!!
Om 15.30 u Belgische tijd was het vaarwel, tot ziens en bye bye om dan in een Boeing 707 over Canada richting Mexico te vliegen. Er was geen weg meer terug! Alleen de ouders van T. waren naar de vlieghaven meegekomen. Mijn ouders konden het niet aan en ik wilde het hen ook al niet moeilijker maken dan het al was. De avond voordien hadden we thuis afscheid genomen en de emoties waren nog niet volledig verwerkt. De twijfel begon bij mij nu toch wel even zijn kop op te steken. T moet dat gezien hebben want hij liep er nu ook wat verloren bij. En toch als ik de verwachting zag die uit zijn blik straalde, dan wist ik dat mijn keuze de goede was. Samen met ons vloog nog een pas getrouwd koppeltje en een vrijgezel, maar die hadden het al even moeilijk met hun emoties als wij!! T. en ik kenden elkaar al een paar jaar en wisten wat we aan elkaar hadden. Die twee waren na 6 maanden in allerhaast getrouwd om samen te kunnen vertrekken. Later zou blijken dat dit te snel gebeurd was want na 2 jaar zijn ze uit elkaar gegaan!! Misschien had hun relatie in België meer kans gehad? Daar stonden we dan: 5 jonge "avonturiers" die voor mekaar de onzekerheid en de traantjes probeerden te verbergen!. Om 21u Belgische tijd naderden we de Canadese kust die onder ons lag te schitteren als éen uitgestrekte ijsmassa. De 18°c hadden de zee omgetoverd tot éen oneffen ijsvlakte.We hingen met ons neus tegen de raampjes geplakt om alles in ons op te nemen. Adembenemend! Trouwens dat was de vlucht helemaal want het was de eerste keer dat ik in een vliegtuig zat en het was meteen een lange luchtdoop!! We landden in Montreal om 4.55 u plaatselijke tijd en zetten onze uurwerken +- 6u achteruit. De laatste navelstreng met de heimat was nu definitief verbroken! Even was er paniek toen we niet toegelaten werden op het vliegtuig naar Mexico. Onze handbagage was te zwaar!!! We probeerden uit te leggen dat we voor een jaar weg waren van thuis. Na veel discussie geraakten de misverstanden opgelost en om 6u stegen we op richting Mexico City. De vermoeidheid liet zich nu wel heel erg voelen! De emoties van de laatste weken eisten ook hun tol en dat maakte dat we ons alle 5 heel stilletjes maar heel diep in onze zetels wegstaken.Waar waren we in 's hemelsnaam aan begonnen!!! Optimist blijven als je doodop bent, dat moet je eens proberen!
PS. Even antwoorden op een vraagje van Myette: Of je in het katholieke onderwijs geen ontslag moest nemen als je huwde? Vóór mijn tijd wel, maar ik had geluk dat mijn school iets ruimer denkend was en dat je wel mocht blijven als ze " content" waren!! Dus ik had kunnen blijven, vandaar ook die hevige reactie van mij pa!
Het eerste luik was mijn schooljaren . Ik heb jullie beloofd dat er misschien nog een vervolg op mijn schooljaren zou komen dat zal gaan over ons 13 jaren in het buitenland. Mijn wederhelft had reeds vaak gezegd: Jij schrijft gemakkelijk waarom zet je dat niet eens allemaal in een boek. Ik heb noch de pretentie dat ik een boek kan schrijven noch de behoefte om het te doen, maar ik wil wel via mijn blog proberen om iedere toevallige of geïnteresseerde bezoeker mee te nemen op onze odyssee. Het wordt een verslag van ups en downs, met mooie , intense belevenissen en momenten van heel diepe twijfel. Het is de eerste keer dat ik het allemaal uit mijn systeem probeer neer te pennen. Heb je tijd en interesse volg me dan op een lange tocht.
Het begon allemaal in het jaar 65. Ik was afgestudeerd en begon les te geven aan een middelbare katholieke ( hoe kon het anders) school in mijn dorp. Ik gaf talen in de humaniora en een paar uur actualiteit in de beroepsafdeling snit en naad. Mijn leerlingen waren tussen de 12 en 17 j oud. Ikzelf was pas de 20 voorbij dus was de kloof tussen ons heel klein. Als uitloper van mijn studiejaren was ik ook leidster van de jeugdbeweging op school. Dat schiep nog eens een andere band met de leerlingen dan enkel voor de klas staan. Ik organiseerde jeugdkampen met de jeugdbeweging, ouderfeesten enz en zo leerden we mekaar op een andere manier kennen. Ik wilde tussen mijn leerlingen staan en probeerde met strenge, doch begrijpende hand hen iets bij te brengen. Discipline stond ook hoog in mijn vaandel. De eerste weken van elk schooljaar waren daarom steeds lastig, maar eenmaal dat de leerlingen doorhadden dat ik eerlijk streng was, ontstond er meestal een heel goeie band. Daardoor gaf de job mij veel voldoening en was mij op het lijf geschreven. Het is belangrijk dat ik dat even vertel om mijn dilemma te begrijpen. Na een paar maanden leerde ik mijn wederhelft kennen. Hij was toen nog volop met zijn studies bezig en moest daarna ook nog legerdienst volgen. Dus kon ik mij volledig op mijn job storten en zouden we het rustig aan doen.. Na 3 jaar kreeg ik mijn vaste benoeming , was mijn schat aan zijn legerdienst begonnen en konden we beginnen dromen van huisje , tuintje enz. Alles leek in de plooien te vallen, althans dat had ik gedacht. Maar blijkbaar had mijn schatje" andere dromen over de toekomst!! Hij had mij al eens terloops gezegd dat werken in het buitenland hem wel interesseerde en dat het een hele uitdaging was. Ik vond dat inderdaad een heel avontuur maar bleef er niet verder bij stilstaan. Blijkbaar zat het bij mijn liefste toch heel wat dieper. Tijdens zijn laatste maanden legerdienst begon hij uit te kijken naar een job en botste zo op een advertentie van een groot bedrijf in het Antwerpse. Men vroeg er ingenieurs en technici om in het buitenland te werken.Tijdens éen van zijn volgende verloven confronteerde hij mij met de advertentie en zei: Dat lijkt mij wel wat. Zou je het zien zitten om mee te gaan? Je meent het , was mijn reactie en ik denk dat mijn hart toen ofwel éen seconde stil stond ofwel in overdrive ging.!!!! " Weet je wel wat je van mij verlangt? vroeg ik hem . Mijn job die me zo nauw aan het hart lag en die ik zo graag deed , de vrienden die we hadden, de goede sfeer met de collegas om dan nog niets te zeggen over mijn thuis en mijn familie. Dat allemaal zou ik moeten opgeven om hem te volgen naar het buitenland.. 8 Jaar had ik gestudeerd om mijn diploma in handen te krijgen . Nu was het zover en eindelijk had ik de job die bij mij paste. Ik was van niemand meer afhankelijk, verdiende niet slecht , had alles al op een rij in mijn hoofd en in mijn leven en nu zon vraag? Ik balanceerde op een storm van emoties. Aan de ene kant hield ik van hem en wilden we eindelijk samen optrekken na 4 jaar vrijen, maar anderzijds moest ik alles loslaten om mij met hem in het ongewisse te storten en dan nog in "de vreemde..." Ik had al een paar landen bezocht sinds ik afgestudeerd was : Dwars door Engeland tot aan de Lake district, in Duitsland de Rijn gevolgd via jeugdherbergen, op drieweekse kampeertocht geweest naar Yoegoslavië., Lourdes en omgeving verkend, Luxemburg onveilig gemaakt ... Reizen boeide mij wel maar zo dat mijn heimat binnen handbereik lag. Nu zouden we voor minstens 5 jaar andere continenten aandoen!! Ik wilde er wel even over nadenken!. Op raad van thuis moest ik niet rekenen want ik durfde het zelfs niet te zeggen. Ik kon mij hun reactie zo al voorstellen!! Er zijn de daaropvolgende weken nogal wat brieven tussen Duitsland en België verzonden.( die waren gelukkig portvrij dank zij "den Armée Belge"!!) Maar de tijd drong, wilde hij aan het examen deelnemen om geselecteerd te worden. Ik ging verscheurd tussen het conflict van mijn hart met mijn verstand. Het vooruitzicht om andere volkeren te leren kennen en andere culturen op te snuiven , was een hele uitdaging en avontuur. Maar was onze relatie bestand tegen de druk en de eenzaamheid die daaraan verbonden waren want tenslotte lieten we alles wat vertrouwd was achter?? Uiteindelijk haalde het hart de bovenhand en zag ik aan zijn reactie dat mijn ja, ik ga mee een pak van "zijn" hart was. Van toen af aan ging het in een stroomversnelling. T. deed technische en psychologische testen en .. werd aanvaard.Hij zou 6 maanden technische opleiding krijgen ook initiatie Spaans. Intussen gaf ik mij nog steeds volop aan mijn job en besefte met enige pijn dat ik de school en de leerlingen heel erg zou missen. Ik ben dan maar naar de directie van de school gestapt , heb hen alles uitgelegd en gezegd dat ik na de Kerstvakantie niet meer terug kwam. Mijn directrice reageerde eerst heel verrast en ontgoocheld temeer omdat ik dit jaar juist mijn vaste benoeming had gekregen. Maar ze begreep mij wel en vond het een hele belangrijke stap in mijn leven! Ik mocht blijven zolang het nodig was. Alles werd dan in een razend tempo voorbereid, maar voor het zover was, wachtte mij nog een zware dobber: Hoe zeg ik dat in s hemelsnaam thuis?. Zij hadden een inspanning geleverd om mij te laten studeren. Nu had ik een goeie en interessante job en kon dus mijn mannetje staan en ik zou dat allemaal opgeven.! Ik wilde het alleen aan mijn ouders zeggen, ik wist dat T. anders de volle lading zou krijgen. Hun reactie was precies zoals ik had gevreesd. Pa razend en in alle staten , vol ongeloof dat ik alles wilde opgeven om ( Quote mijn pa ) tussen de Indianen en vreemden te gaan leven en dan nog zover. Ondankbaar was ik, en ik hield geen rekening met mijn ouders die zon inspanning geleverd hadden om mij de kans te geven om mijn eigen boontjes te doppen.En T. dacht enkel aan zichzelf en we konden hier toch ook goed onze kost verdienen enz enz. Ma brak, ontgoocheld, meteen in tranen uit. Het werd er voor mij niet gemakkelijker op . Mijn grootmoeder zei dat ze ons nooit meer zou terugzien. Ze was 72 maar een hartpatiente. Ik zei dat ze niet vroeger zou sterven omdat wij weg waren maar wij hebben haar inderdaad niet meer teruggezien. Toen we het jaar daarop onvoorzien vroeger naar België terugkwamen omdat we naar een ander land moesten, was ze juist 4 dagen overleden ..Ik vond dat erg maar minder erg dan toen mijn grootvader het jaar erop ook onverwachts stierf en ik er niet bij was om afscheid te nemen, ik was toen zwanger van onze zoon en mocht niet meer vliegen. Met mijn grootvader had ik een heel andere band vandaar Maar nu loop ik vooruit op de feiten.. Na veel gepalaver, discussies, tranen en twijfel bleef ik toch bij mijn keuze. Ik zou mee gaan om samen met mijn liefste de grote stap te wagen!! We verloofden ons eind september. Intussen bleef ik nog lesgeven want stel dat er plots iets onverwachts tussen kwam en alles op de valreep nog werd afgeblazen, dan was het toch beter om mijn job nog even aan te houden. We trouwden op 8 nov. Wij hadden een weekend en een maandag (mijn vrije dag) om onze eerste dagen als koppel te beleven want op dinsdagmorgen moest ik terug voor de klas staan. Mijn wederhelft verbleef in Antwerpen op een studio omdat het dagelijks op- en neer treinen niet te doen was temeer omdat hij moest studeren en examens afleggen om zich goed voor te bereiden op de job. Ikzelf bleef tijdens de week bij mijn ouders wonen en had dus veel tijd om s avonds in bed ( alleen) na te denken over de grote stap die we zouden zetten. En ik kan jullie verzekeren dat het alleen piekeren niet altijd tot positieve resultaten leidde.Af en toe werd ik naar de firma geroepen om allerlei inentingen te krijgen en medische onderzoeken te ondergaan samen met T. Om een lang verhaal kort te maken, wij kozen voor mekaar en het buitenland (gelukkig stonden de ouders van mijn man 100% achter ons) en in januari 1970 vertrokken we uiteindelijk niet naar Brazilië zoals aanvankelijk gezegd maar naar Mexico. Maar niet vooraleer ik een heel moeilijk afscheid had van de school en de leerlingen. De laatste schooldag vloeiden de traantjes langs beide kanten van de barrière. Bedolven onder de bloemen en cadeautjes heb ik op die bewuste zaterdag, want toen kregen de leerlingen nog les op zaterdagvoormiddag, met de trein naar Antwerpen djenge djeng gedaan en zat ik bijna gans de rit te janken.. Moet nogal een zicht geweest zijn !!. Naar gewoonte treinde ik elk weekend naar Antwerpen om dan op maandagnamiddag terug naar huis te gaan om de volgende dag les te geven. Nu was het mijn laatste treinrit voor onze afreis! Onze 2 eerste maanden als getrouwd koppel leefden we dus deels in separation!!! En dat zou de rode draad worden door de volgende 13 jaar, het altijd maar opnieuw samen zijn en alleen zijn. Dat was een kant van de job die we toen nog niet kenden!
Elke dag beleven we opnieuw de beweging van de aarde rond de zon. Elk jaar ervaren we de schoonheid en de grillen van de seizoenen. Je kan het als iets gewoons zien of er even bij stilstaan zoals ik.....
Als ik mij s morgens bij het ontwaken prettig voel Wanneer ik het glanzende licht in het oosten Zie opdagen Dan ben ik dankbaar voor het oosten.
Als ik s avonds de zon in het westen zie ondergaan En ik mij goed en welgezind Te slapen leg. Dan ben ik dankbaar voor het westen.
Als de noorderwinden komen en ik opnieuw de bladeren zie vallen Ben ik blij dat ik zo lang Geleefd heb. Dan ben ik dankbaar voor het noorden.
Als de zuiderwind blaast en alles in de lente ontspruit Ben ik blij dat ik leef en zie hoe alles weer Groen wordt. Dan ben ik dankbaar voor het zuiden.
)
!!! Maar na een tijdje zag ons broodje er goed en smakelijk uit en....ik verraste mijn Mexicaanse vrienden met ons baksel! Broodbakken was avondwerk want overdag was het al heet genoeg in de keuken!!
Dat was welkom na al die maanden lokale muziek, want andere kwam er maar sporadisch door!!
Was even verstrooid of zouden het de eerste verschijnselen van " Bloggentitis" zijn 
?
) want de originele brouwerijen in het gelijknamige stadje Tequila liggen niet ver van Guadalajara .( later meer hierover)
